[บันทึกการเดินทาง] - มหาภารตะ ศึกชิงตรีศูล

Laura HEROES

ดิว อีเวนสัน

มหาภารตะ ศึกชิงตรีศูล ตอน 19 - ร่องรอยของลอร์ร่า

19 กค 68 - เวลาประมาณ 15.00 น.

---

ร่องรอยของเด็กสาวที่หายไป ทำให้ดิวและสุรมิตรดูกังวลมาก ตอนนี้เธอไม่แน่ใจว่าอีกฝ่ายจะเป็นยังไงบ้าง

" เราลองไปดูทางนูนกันค่ะ " มือเรียวจับมือทางสุรมิตรว่ายไปตามทาง มันดูน่าสงสัยอยู่เหมือนกัน

มีคนเคยบอกเธอว่าแถวนี้นั้น มันมีห้องเป็นเขาวงกตขนาดย่อมๆเลย เพราะงันเเล้วคนที่เข้าออกที่นี้ด้ ถ้าไม่ใช่คนในก็ไม่น่าจะเป็นใครไปได้หรอก การถอดรหัสต่างๆก็มีเพียงชาวฟิชบลัดเท่านั้น ที่พอจะไขได้นะ เท่าที่เธอเคยรู้ๆมา

สาวผิวแทนที่พาสุรมิตรมาหยุดที่มุมหนึ่ง มันมีประตูบางใหญ่ ที่ถูกปิดสนิทไว้ 

" เดี๋ยวครับ อย่าพึ่งนะ " สุรมิตรรั้งเอาไว้ก่อน ร่างบางหันไปมองด้วยความสงสัย

" คะ!!!!?? " อันที่จริงตัวเธอเองก็ไม่รู้หรอกว่ามันจะเปิดได้มั้ย อาจจะลองจับๆ แต่เหมือนอีกฝ่ายจมีอะไรเด็ดๆ เขาหยิบของออกมา เเล้วเดินปที่ตู้เล็กข้างๆ มันดูเป็นกลไกงันหรอ

ม่นานฝาของมันก็เปิดออก นั้นเผยให้เห็นเป็นกล่องที่ต้องไข

" คุณพอจะมีรหัสมั้ย " เขาถาม แต่นั้นหละคือปัญหาเลยเพราะเธอก็ไม่รู้ หากรู้เธอครู้แล้วหละว่ามันมีรหัสแต่เเรกเธอสายหัวไปมา ก่อนจที่สุรมิตรจะเริ่มทำการปลดล๊อกออก

ระบบนั้นเเจ้งขึ้นเป็นตัวเเดง หลายๆครั้ง แต่ยังไม่ร้องออกมา เหมือนเป็นการบกว่ามันผิด ก่อนที่ร่างบาจะคิดอะไรสนุกๆ

" อืมมมม.... เราลองใส่วันที่วันนี้ดูได้ไหมคะ 1907 " เธอตอบไป สุรมิตรเองก็กดเลขตาม

แสงสีเขียวปรากฎขึ้น ก่อนตัวเล็กที่เป็นกลไกลต่างๆ จะเริ่มหมุนๆ และประตูยักษ์ตรงหน้าจะเปิดออก

ด้านในก็ยังเป็นด่านต่างๆมากมาย ที่ดูจะไม่ชินเลย เธอแทบไม่รู้ด้วยซ้ำ แต่ความสามารถของอีกฝ่ายดูจะล้นหลามมาก เขาดูระวังตัวทุกๆ ด้านเลย รอบคอบเอามากๆ เขาสามารถเอาตัวรอดและรู้ทักพวกมันได้อย่างดี จุดบอดต่างๆ

ไม่นานก็มาถึงจุดสุดท้าย ทางนี้ดูเป็นท่อขนาดใหญ่และลึก มันมืดด้วย ทั้งคู่หยุดก่อนแล้มองหน้ากันว่าจะเอายังไงกันดีหละ

" เรามาขนาดนี้ คงไม่มีทางเลือก " เธอหันไปบอกกันสุรมิตร ที่เขาเองก็พยักหน้าเเบบเห็นด้วยเช่นกัน

ไม่นานทั้งคู่ก็ค่อยๆ ลงไในท่อนั้น แสงสว่างมันมืดลงเรื่อยๆ เหมือนมันมีตัวอะไรกำลังจ้องมองพวกเราทั้งคู่อยู่ยังไงอย่างนั้น 

ตอนนี้เธอบีบมือสุรมิตรแน่น ก่อนจะค่อยๆ ว่ายให้เร็วขึ้น ภายในน้ำนั้นมันมีแรงกดอากาศที่ค่อยๆ สูงขึ้นเรื่อยๆ จนถึงจุดนึง

มันก็เหมือนหายป จากความมืดค่อยๆ กลับไปสว่างอีกคราวนึง

" น่าแปลกจังเลย " สุรมิตรบอก

ภาพตรงหน้าทั้ง 2 เหมือนเป็นอีกมุมหนึ่ง สงบเงียบแต่ก็วังเวงเอามากๆ

และเมื่อมาถึง การต้อนรับของผู้ดูแลก็ออกมา

" พวกคุณคือใคร ลงมาที่นี้ได้อย่างไร ต้องการอะไร มีเจตนาอะไรกัน " 

มันดูเหมือนว่าคำพูดเหล่านั้นมันจะไม่ค่อยมีท่าทีที่เป็นมิตรเท่าไรนักเหมอืกนันนะเนี้ย

สุรมิตรบีบมือร่างบางเบาๆ 2-3 ครั้งแบบเป็นการถามกัยนัยๆว่ายังไงกันดี

" สวัสดี ฉันธิดาของไททัน ดิว ฉันมาตามหาคนหนะ เห็นเด็กสาวผมบอร์น ผิวขาวๆบ้างไหม " ไหนๆ มาขนาดนี้แล้ว ก็ถามไปเลยแล้วกัน เอาความเป็นมิตรเข้าสู้ไปเลย

" คงไม่ได้หมายถึงมนุษย์ผมบอร์น ที่ดูขี้บ่นๆ น่ารำคานหรือเปล่า " เหมือนจะมีถูกทางนะพวกเขารู้จักลอร์ร่า

' ใช่ครับใช่ เธอนั้นหละ แต่ว่าตอนนี้เธออยู่ที่ไหน " สุรมิตรถามด้านท่าทางที่ดูจะตื่นเต้นมากๆ มันดูเป็การดีใจจนเก็บอาการไม่อยู่

" อ่อ โดนสอบสวนอยู่หนะ แต่คุณดิวไม่ต้องกังวล เราจะนำทาง "

" ไม่ต้องกังวล เราไม่ได้ทำอะไรเธอหรอก เหมือนว่าเธอจะได้ของมาส่งใหม่ด้วย เห็นว่าโว๊ยวายตั้งแต่ตื่นเลย " อีกฝ่ายพูดไปด้วย บรรยายละเอียดเลยทีเดียว

ท่าทีของผู้ดูเเลเปลี่ยนออกไปทันทีหลังจากที่ดิวแนะนำตัว ซึ่งมันก็นับเป็นเรื่องดี แต่ตอนนี้เองดิวก็ยังไม่ได้คำตอบหรอกนะว่าจับลอร์ร่าไปไหนแล้ว ทั้งหมดนี้คือเรื่องอะไร ที่พวกมันทำแบบนี้คืออะไร ที่นี้ที่ไหนก็ยังไม่มีคำตอบ แต่คาดว่าคำตอบทั้งหมดอาจจะออกมาในเร็วๆนี้

" นี้ๆ ฉันขอถามอะไรหน่อยสิ " เธอเรียกผู้นำทาง

" คือที่นี้ที่ไหนหรอ " ใช่แล้วดิวเปิดจากคำถามที่ดีที่สุด

ทางผู้ดูแลยิ้มออกมา ก่อนจะโบกมือไปรอบๆ " ลองมองดูรอบๆ " เขากล่าว หากมองดูดีๆ ตรงนี้ไม่ต่างอะไรกับบ้านของเธอเลย มันดูสงบมาก ผิดกับก่อนหน้านี้ที่พวกเขามาเลยนะ เเบบว่ามันวุ่นวาย มหาสมุทรเองก็ดูจะไม่ค่อยโอเคเท่าไร

" นีคือจุดที่ลึกที่สุด บรรจบกันของมหาสมุทรทั้งหมดของโลกวงกลมนี้ " เขาอธิบาย 

" แหล่งพลังงานและจุดกำเนิดต่างๆ ล้วนแต่เกิดจากตรงนี้ " เรื่องแบบนี้ดิวก็พอจะเข้าใจ แต่ทำไมมันรู้สึกแปลกๆ ชอบกลยังไงไม่รู้นะ ใดๆและเขาทั้งคู่เองก็ยังว่ายตามอีกฝ่ายไป เพื่อที่จะไปหาลอร์ร่า

จะได้รู้ๆกันไปว่าชายลึกลับตรงหน้านี้เขาหลอกหรือยังไงกันแน่ ตอนนี้ท่าทางของสุรมิตรมองรอบข้างไม่วายตาเลย ดูเขาเองก็จะไม่ไว้ในรอบๆนี้เท่าไร เเต่ก็นั้นหละมันเเปลกไหมหละ ทำไมต้องมีการป้องกันเยอะเเยะขนาดนี้ด้วยกัน

" คุณโอเคหรือเปล่า สุรมิตร " ดิวหันไปถามหลังจากที่ท่าทางของอีกฝ่ายดูไม่ค่อยปกติเท่าไร แต่นั้นก็ไม่ได้ทำให้สุริมตรตอบใดๆกลับมาหรอกนะ เขายิ้มรับเเบบทำให้เธอดูสบายใจขึ้นเล็กๆ แบบว่าไม่เป็นไรอะไรหรอกไม่ต้องห่วง อะไรราวๆนั้นหนะ

Laura HEROES

สุรมิตร

มหาภารตะ ศึกชิงตรีศูล ตอน 20 - ลอร์ร่าหยุดสร้างเรื่อง

19 กค 68 - เวลาประมาณ 17.00 น.

---

ผมแอบซ่อนร่างหลังแท่งหินปะการัง สายตาไม่ละไปจากภาพตรงหน้า ไม่ใช่ใครที่ไหนแต่เป็นยัยลอร์ร่าที่โว๊ยวายไม่หยุดปาก ปากตะโกนเสียงดังแต่แว่วผ่านน้ำเข้ามาแผ่ว ๆ ต่อปากต่อคำไม่หยุด

" นั้นมัน ....ลอร์ร่า ลอร์ณ่าจริงๆ ด้วย " ผมพูดขึ้นเสียงเบา ๆ

ความคิดแรกคืออยากพุ่งเข้าไปช่วย แต่สมองก็ย้ำเตือนว่านั่นคือความหุนหันเกินไปหรือเปล่า ดิวจับมือผมแน่น ราวกับกำลังบอกว่าเย็นๆ ใจเย็นไว้นะ

ผมสูดหายใจลึก เก็บแรงกายและใจไว้ ขณะเตรียมจะหันไปบอกดิวให้ช่วยกันวางแผนกันก่อน

แต่มันก็มีเรื่องเข้ามาอีก เมื่อกระแสน้ำเบื้องหลังปะทุขึ้นเหมือนถูกฉีกออก เงาร่างใหญ่พุ่งเข้าประชิดเร็วเกินกว่าจะตั้งตัว มือหนาคว้าข้อมือผมบิดไปด้านหลัง

“ อึก! ” เสียงหลุดจากลำคอ ร่างถูกกดแน่นติดผนังปะการังอย่างไม่ทันตั้งตัว

หอกในมือผมถูกกระชากออกไปทันที อีกแขนถูกตรึงแน่นจนเจ็บ

และไม่นานนัก ร่างเราทั้งคู่ก็ถูกลากไปตามทางน้ำที่เต็มไปด้วยเงามืด

ทีแรกก็เหมือนจะดีเพราะดิวนั้นสามารถสู้มันได้ 2 ตัวติดๆ กัน แต่ใครจะไปเดากันได้เล่า เพราะพวกมันขนกันมาเป็นกองทัพเลยทีเดียว

ทั้งคู่ไม่สามารถต้านเอาไว้ได้ในคราวแรก เลยโดนจับไป

แต่นั้นนับเป็นเรื่อดีเลย เพราะมันก็ทำให้พวกเราปเจอลอร์ร่าที่น่าจะโว๊ยวายจนหมดสภาพไปก่อนหน้าที่จะมาถึงแล้ว

แต่อาจจะเพราะดิวในพลังงานมากไป เธอมาถึงท่าทางก็ดูอ่อนแรงมากๆ 

รอบนอกมีแก๊งก็อบลิน แบบทั้งฝูงเลย 30 ตัว กองเดินสลับๆกันไป 2 สาวไม่มีแรงเหลือแล้ว คนนึงสู้จนหมดแรง อีกคนน่าจะโว๊ยวายจนหลับ

และในสภาพตอนนี้…เราไม่ใช่แค่ผู้ตามหา แต่กลายเป็น นักโทษ ในรังของพวกมันไปแล้ว

ชือกสาหร่ายรัดแน่นรอบข้อมือและข้อเท้า เลือดในแขนแทบหยุดไหล แต่ผมพยายามขยับข้อมือไปมา ความคมของสาหร่ายเหมือนเส้นด้ายที่มีหนาม มันบาดเนื้อทุกครั้งที่ดิ้น แต่ก็ทำให้เส้นใยบางส่วนเริ่มขาดเสียง ฉึก ๆ เล็ก ๆ

ดิวฟุบพิงพนักเก้าอี้ ใบหน้าเธอซีดและหอบแรง เห็นได้ชัดว่าเธอสู้จนพลังหมดไปแล้ว ส่วนลอร์ร่า…คงโวยวายจนหมดแรง เธอเอนหัวหลับตาเหมือนสลบ แต่ก็ยังพอขยับตัวได้เล็กน้อย

รอบนอก ก็อบลินทั้งฝูง 30 ตัว เดินวนเป็นวงเหมือนกำลังรอคำสั่ง ปล่อยไปได้เป็นอาหารแน่ๆ

พลางสูดหายใจลึก ใช้แรงเฮือกสุดท้ายดึงเชือกที่พันข้อมือ กร๊อบ! มันขาดออกเล็กน้อยพอให้มือข้างหนึ่งหลุดมา

ทันทีที่รู้ว่าอิสระ ผมไม่รอช้า คว้าเก้าอี้หินข้างตัวฟาดลงกับพื้นดัง โครม! ฝูงก็อบลินชะงักหันขวับมาทางเรา

และสำหรับตัวล่อรอบนี้ไม่ใช่ใครที่ไหน เจ้าเดิมลอร์ร่าอีกแล้ว เมื่อเธอเห็นผมที่จะหลุดแล้ว แน่นอนว่าเธอก็จัดให่้โดยไม่ต้องร้องขอใดๆ

" โหลๆ พวกหน้าโง่ มานี้ๆ กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดด ออกไปนะ เเกจะ อ๊ากกกกกกกกก "

ใช่แล้ว เธอเริ่มแหกปากอีกแล้ว สาวเจ้าก็คือ ออกแรงเสมอๆ

เสียงแหกปากของเธอดังสะท้อนทั่วห้อง ก็อบลินหลายตัวส่งเสียงคำรามกร้าว ขณะที่ความสนใจครึ่งหนึ่งเบนไปทางเธอทันที

บางตัวอาจจะทนไม่ได้ ลอร์ร่กา็เอาขาเตะพวกมันกระเด็นไปบ้าง ดิวก็ช่วยๆกันไป

“ อ๊ากกกก!! ” พวกมันร้องลั่น ขณะที่พวกอื่นแตกฮือเข้ามา

และความชุนมุนนั้นก็ก่อนกำเนิดมาแล้ว ทุกอย่างวุ่นวายไปหมด กองทัพเล็กๆของมันมันก็ค่อยๆลดน้อยลง

จนตัวสุดท้ายที่ลองไปกองกับพื้น ท่าทางตอนนี้คือร่างที่แตกกันออกไป นอนไร้ชีพอยู่

ผมรีบตัดเชือกสาหร่ายที่มัดร่างลอร์ร่าออก “ อดทนหน่อยนะ " ตามด้วยทางคุณดิวด้วย

" ขอบคุณค่ะ " ดิวตอบรับ

ส่วนลอร์ร่าตอนนี้ก็คือ ดูจะเจ็บเยอะสุดเพราะเเผลเธอก็คือมากสุดเลย เเน่สิ พวกมันเล่นรุมเธไปต้องเยอะหนิ

แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาสำหรับการดีใจเท่าไร เพราะถ้าฝูงก็อบลินกลุ่มนี้มีจริงถึงสามสิบตัว อาจจะมีมากกว่านี้ รออยู่ข้างนอกก็เป็นได้

“ เราต้องไปจากที่นี่…เดี๋ยวนี้ ” ผมเอ่ยเสียงต่ำ ดวงตากวาดรอบ ๆ หาทางออก

ดิวพยักหน้าเหนื่อย ๆ แล้วชี้ไปทางซอกหินด้านข้าง “ ตรงนั้น…มีทางแคบ พวกมันตัวใหญ่กว่าเรา ไม่น่าจะลอดผ่านได้เร็ว ”

ทุกคนไม่รอช้าค่อยๆว่ายน้ำกันออกไป ของก็อบลินจากด้านนอกเริ่มดังแว่วเข้ามา กร็อก ๆ ๆ

“ ไปกันเถอะ ” ผมบอก มือจับลอร์ร่าเอาไว้ ก่อนออกเดินทาง ความลืมตัวผมดึงเธอมากอดเอาไว้ มือจับตัวเธอไว้ แต่ม่ได้พูดอะไรออกมา

" ร่าไม่เป็นอะไร ร่าโอเค " นั้นคือเสียงที่เธอตอบกับผม พร้อมรอยยิ้ม อันที่จริงเธอดูถึกกว่าที่คาดไว้เยอะเลย ในหลายๆครั้งที่เสี่ยง เธอก็มัคจะออกไปพร้อมเสียง ทำอะไรไม่ค่อยได้แต่ก็บ้าบิ่นเสียงเหลือเกิน

---

ดันเจี้ยน: แก๊งก็อบลิน

ก็อบลิน 2 / ฝูงก็อบลิน 30 ตัว

สินสงคราม 

โบนัสพิชิตฝูง: +10 EXP 

สินสงคราม: หมวกก็อบลิน

หากมีค่า LUK 50 หน่วย จะดรอปดาบก็อบลินเพิ่ม 1 ชิ้น

Laura HEROES

สุรมิตร

มหาภารตะ ศึกชิงตรีศูล ตอน 21 - หลังสงครามย่อมๆ

20 กค 68 - เวลาประมาณ 10.00 น.

---

หลังจากจบการต่อสู้ไป ลอร์ร่าเรียกว่ารับจบ หมดสภาพไปเลย เด็กสาวที่ตอนนี้นอนนิ่ง ร่างกายเต็มไปด้วยบาดแผลเต็มไปหมด

" ร่า เป็นอะไรหรือเปล่า " สุรมิตรเอามีมาจับตามตัว ตอนนี้มันทั้งแผลถลอกและอื่นๆ ผสมกันไปหมด ไหนจะผสมโรงกับความเหนื่อยสะสม

ส่วนด้านของดิวเธอน่าจะสบายกว่าลอร์ร่าเพราะอีกฝ่าย ใช้น้ำในการฟื้นฟูตัวเองได้

" คุณร่าเป็นยังไงบ้างคะ " เสียงของ ดิวที่ขยับตัวมาดูยัยสาวน้อยที่นอนเจ็บตัวอยู่

" เธอน่าจะต้องพักฟื้นสักระยะนึงหนะครับ " ผมตอบกลับไป สีหน้าตอนนี้ของผมรู้สึกผิดอย่างบอกไม่ถูก ที่ปล่อยเธอเจ็บตัวขนาดนี้

ลอร์ร่ายิ้มเล็กๆ หลังจากเปลือกตาขยับไปมา มองไปรอๆ แน่นอนว่าเธอในตอนนี้คือไม่ได้ขยับตัวใดๆ 

" ร่าเป็นไงบ้าง " สีหน้าแรกที่ผมเห็นคืออีกฝ่ายลืมตาขึ้น นาทีนั้นผมอยากให้เธอรู้สึกโอเคมากที่สุด ร่างสูงตรงเข้ามาจับตัวทันที นับวันเวลาผ่านไปผมยิ่งรู้สึกห่วงน้องสาวคนนี้มากเลย ความบ้าพลังของเธอ ไหนจะเรื่องต่างๆ ที่ผ่านมา แม้เหนื่อยละจะไม่ยอมบอกนั้นด้วย

" สบายมาก ร่าโอเค " และก็ตามคาดไว้ เธอมัคจะบอกว่าไม่เป็นไรเสมอๆ เลยแม้ว่าร่างกายของเธอจะตรงข้ามมาก อีกฝ่ายขยับตัวนิ่ง 

ผมเอามือหยบหมอนมาหนุนให้เธอพิงสะดวกขึ้น ก่อนจะเล่าเรื่องราวต่างๆให้

" อ๋าาา มันเป็น....แบบนี้เอง " เธอยิ้มแล้วก้มหน้า ท่าทางที่ดูโล่งใจนั้นดูแปลกออกไป มันทำห้ผมประหลาดใจทีเดียว

" ร่าก็รบกวนพี่แล้ว ขอบคุณนะคะ แล้วคุณดิวเป็นยังไงบ้าง พี่ไม่เจ็บอะไรมากใช่มั้ย " เธอยังมีอารมย์ที่จะมาห่วงคนอื่นอีก ผมสายหน้าเล็กๆ

' ตอนนี้ทุกคนโอเคแล้ว จะมีก็มีเเต่ร่า นี้หละ ดิวใช้น้ำรักษาตัวเองไปแล้ว " เธอพยักหน้ารับก่อนจะขัยบตัวเบาๆ เหมือนจะเพื่อลุกนั่ง ขยับตัวเองจากการนอนไปพักใหญ่ๆ

" ก็นะ .... อ่อ ในความฝันร่าเจอข้อความสลักสีทอง มันบอกให้พวกเรา มุ่งหน้าไปยังห้างสรรพสินค้าใจกลางฉัตติสครห์ด้วยหละ "

อยู่ๆ ลอร์ร่าก็พูดขึ้น หน้าตางงงง นั้นเธอพูดชื่ออะไรออกมา ดูท่าทางขะแปลกๆ ผมเอามือจับหัวเธอเบาๆ ไม่ได้กระเเทกอะไรมาใช่ไหมหนะ

" หื้อออ คุณร่า... " ดิวขยับตัวมาใกล้ๆ ท่าทางดูตื่นเต้นสุดๆ ราวกับว่าเป็นเรื่องพิเศษอะไรอย่างนั้นเลย

" .... " ตอนนี้เหมือนมีผมคนเดียวสินะ ที่ดูงงงงไป ผมขาดตกะไรไปหรือเปล่าเนี้ย

" เจอสารนั้นเหมือนกันหรอคะ " ดิวถาม เหมือนจะมีเเต่ผมสินะที่ไม่ได้ ใช่สิ มีแค่ผมเลย

ผมมองทั้งคู่สลับไปมา " ดะ...เดี๋ยวๆนะครับ ..... ยังไงกันครับเนี้ย " ผมภามทั้งคู่อีกคราว

" คุณสุรมิตรอาจจะไม่ได้ใช่ไหมคะ คือว่างี้ค่ะ คือช่วงที่ฉันนอนไป คือดิวฝันแปลกๆหนะค่ะ ทีแรกคิดว่าเพราะอาการเจ็บแต่คุณร่าเองก็เหมือนจะเป็นเหมือนกัน " เธออธิบาย มันก็าจจะเป็นไปได้ที่ว่าแบบนี้หนะ

" อ๋อออ .... แบบนี้เอง " ผมพยักหน้าเบาๆ อย่างเข้าใจได้

" แต่ให้เดินทางตอนนี้ร่าคงจะไม่ไหวเหมือนกัน เอายังไงกันดีครับ " ผมบอกเเผลของเจ้าสาวผมบอร์น ที่ตอนี้แขนก็ดามเอาไว้ชั่งคราวแม้ว่ามันจะเเบบเป็นการทำแผลแบบพยุงเอาไว้ก่อนก็เถอะนะ

" อืมมม เราคงต้องค่อยๆ ไปกันหละค่ะ เพราะจากที่ดูแล้วเราเสียเวลากันมามากแล้ว จะมากกว่านี้เห็นทีจะไม่ดีแล้ว " ดิวทำหน้าเศร้าๆ แบบไม่มีทางเลือกแล้วหนิ คงต้องค่อยๆเดินทางไป แม้จะช้าหน่อยแต่ก็ยังดีกว่าไม่ได้ขยับ เผื่อได้อะไรเพิ่มประมานนั้นจากการอ่านสีหน้าของเธอไป

" ร่าไหวหรือเปล่า " แน่นอนว่าผมไม่คาดหวังหรอก เพราะยัยร่าจะตอบว่า.....

" สบายค่ะ ไหวๆ " นั้นหละ ตามระเบียบเธอไม่มีทางตอบว่าไม่ไหว แม่ร่างกายจะร้องขอแล้วก็ตาม ดูตอนเธอสู้สิ ยังสู้สุดใจเเม้สภาพร่างกายจะเป็นขนาดนี้ก็ตามที

ยอมรับตามตรงว่าเธอนั้นจะดื้อกับเรื่องนี้เอามากๆ แต่ก็ไม่อยากจะไปขัดใจเธอให้เสียเวลา หรือเสียบรรยากาศหรอกนะ งันก็ตามนั้นไปแล้วกัน

" งันเราก็ค่อยๆเดินทางกันไปก็ได้ครับ " ผมตอบแบบจำใจตอบๆ ไปก่อนจะขยับตัวไปพยุงลอร์ร่าให้เริ่มออกเดินทาง

ตอนนี้ของลอร์ณ่านั้นไปอยู่กับดิว ส่วนผมนั้นก็พยุงตัวเธอให้ลุกขึ้น อาการคนเจ็บที่ต้องพึ่งพิงเวลาในการรักษาตัวมันเอง หวังแต่ว่าช่วงนี้จะไม่เจออะไรแปลกๆออกมาอีกหรอกนะ

" เออ ร่าจะว่าไปเธอมีหมวกหรือยัง " ผมถาม ใดๆแล้วให้ใส่หมวกไว้ดีกว่า

" หมวก?? " สีหน้าดูงงงงของลอร์ร่าทำให้ผม หยิบเอา หมวกก็อบลิน ที่เก็บไว้ในกระเป๋าของตัวเองนั้นขึ้นมา

" ใส่ไว้ อย่าน้อยๆ จะได้ไม่เป็นไรมากกว่านี้ " ผมไม่ได้ถามอะไรว่าอยากใส่หรือเปล่าแต่ใส่ให้เลย เอาสวมไว้ก่อนจะปล่อยมืออกให้เธอค่อยๆเดินเอง ยังดีที่แผลตามตัวของเธอส่วนมากนั้นจะไปอยู่ที่ด้านบน ส่วนล่างนั้นไม่ค่อยเป็นไรมากนอกจากถลอกไปบ้าง

" เอ้า .... อะไรเนี้ย " เสียงเล็กๆ มีอาการโว๊ยวายเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้หยิบออกเเต่อย่างใด

" เอาน่าๆ .... ใส่ไปเถอะ เชื่อพี่นะ คนเก่งอย่าดื้อ แค่หมวกก็อบลิน ไม่มีอะไร ใส่แล้วยังสวยเหมือนเดิมนั้นหละ " ผมแกล้งหยอกคนตัวเล็กที่ทำหน้างงงง อย่างร้อยๆให้เธอมีอะไรกำบังไว้ จะได้ไม่เจ็บตัวมากก็ยังดีหนะ

" ก็ได้ๆ ต่หัวร่าจะไม่แบนหรอกนะ " เธอเอาหมวกยกขึ้นเล็กๆ ก่อนจะปล่อยมีและใส่มันตามปกติ ยัยเด็กตรงนหน้าของผมตอนนี้บอกได้เลยว่าเธอเหมือนยู่ในวัยกำลังซุกซนเลยหละ

" คุณดิวก็เอาไปใส่ด้วยนะครับ " ผมไม่ได้ทิ้งอีกสาวนึงไปไหน ขยับเอาหมวกอีกส่งให้สาวชาวไททันไปอีกใบ ก็นะ ตอนตีกันเมื่อคราวก่อนบอกได้เลยว่าเยอะมาก ที่เขาเก็บๆ มาได้หนะ

" อ๋อ .... ขอบคุณนะคะ " เด็กสาวอีกคนเองก็รับไว้โดยไม่ได้ว่าอะไรต่อ เพียงเเต่ยิ้มๆ แล้วเอาไปสวมไว้

ไม่นาน ทั้ง 3 ก็เริ่มออกเดินทางไปยังจุดหมายใหม่อีกครั้ง ตแ่ครั้งนี้อาจจะช้าไปบ้าง เพราะเรามี คนเจ็บเดินทางไปด้วย

" ..... "  การเดินทางค่อนข้างยาวนาน และก็มีการเเวะพักกันเป็นระยะๆ อยู่เสมอๆ เพราะว่าไม่ให้ทั้งหมดเหนื่อยกันมากเกินไป อีกอย่างคือผมเองก็ห่วงลอร์ร่ดา้วยไม่อยากให้เธอนั้นักโหมมากเกินไปมากกว่านี้แล้ว เพราะเธอนั้นถามอะไรไปก็ไหวตลอด จะถามอะไรยังไงก็คือได้ตลอดไม่มีปัดเลย

---

โน๊ตเพิ่มเติม

เบิกหมวกจากสุรมิตร - ให้ลอร์ร่า / ดิว

ดิวรักษาตัวเองแล้ว

ลอร์ร่ายังต้องรอคูลดาวการรักษาต่อไปก่อน

@God 

Laura HEROES

สุรมิตร

มหาภารตะ ศึกชิงตรีศูล ตอน 22 -  เดินทางอีกแล้วจ้า

20 กค 68 - เวลาประมาณ 15.00 น.

---

การเดินทางอย่างไม่รีบร้อนใดๆ เพราะว่าผมรู้สึกว่าลอร์ร่านั้นได้รับบาดเจ็บอยู่ แน่นอนว่าผมนั้นก็ไม่เร่งรีบด้วย เราทั้ง 3 คนเองก็ไม่ใช่จะดีเท่าไร 

แวะกันบางตลอดทางเป็นระยะๆ จนกระทั่งผมไปแวะซื้อของที่ร้านคา เหมือนจะเจอของดีเข้า

" อันนี้ขายยังไงครับ " ผมหยิบเอา แอมโบรเซีย ออกมาชิ้นนึง มันรวมกับช๊อกโกแลตแบบแท่ง และเหมือนว่าคนขายเองจะไม่ได้สังเกตุขนาดนั้น เขายินดีที่ขายให้ในราคาถูก

เมื่อกลับออกมาก็เอาไปให้ลอร์ร่าทันที

" ร่าๆ กินอันนี้ก่อนนะ " ผมยื่นมันให้กับลอร์ร่า อันที่จริงเราน่าจะติดมันมาด้วยเยอะๆหน่อยเพราะใรเวลาแบบนี้นั้นมันค่อนข้างจะหายากและจำเป็นเอามากๆเลยหละ

ลอร์ร่าที่แบบทีแรกก็ไม่คิดว่ามันจะเป็น แอมโบรเซีย แน่ๆ เธอกัดเขาไปก่อนจะทำหน้าตาแบบ ตลกๆออกมา

" ขอบคุณนะคะ " เธอตอบรับ แกะมันกินอย่างเร็ว และก็นั้นหละ

" แหวะ ขมปั๊ด!! " เธอร้องออกมา เเลบลิ้นด้วย หน้าตาบูดๆหน่อย

ดิวที่หันมาทำหน้างงงง หยิบเอาฉลากที่ห่อไว้มาอ่าน " แอมโบรเซีย " เธอพูดขึ้น

" ใช่ครับ แอมโบรเซีย " ผมย้ำ ก่อนจะบอกถึงสรรพคุณนั้นให้เธอรู้ด้วย

ทั้งคู่พยักหน้า และผมก็บังคับให้ลอร์ร่ากินเข้าไปอีก เพราะคำเดียวนั้นไม่พอหรอกนะ " ร่ากินอีก " ไม่พูดปล่าวมือหยิบเอามันมาหักและยัดใส่ปากยัยเด็กผมบอร์นไป

" ขมขนาดนี้ ม่ายยยย....อุ๊บบ " ไม่ทันได้โว๊ยวายต่อใดๆ ของนั้นก็เข้ามาในปาก ความขมกระจายทั่ว ทำเอาสาวเจ้าหน้าหยีเลย

" เอาหน่า คุณร่าจะได้หายเร็วๆนะ " ดิวปลอบ แแบบว่าตอนนี้เธอน่าจะต้องหาทัพชั่วคราเพราะหลังจากกินเข้าไป ลอร์ร่าก็คือ ไม่คุยกับผมปพักใหญ่ๆ เลย

" นี้งอลหรอ " ผมถามลอร์ร่า ทำเอาดิวที่มองไม่ไกลนั้นขำออกมา

" ปล่าวสักหน่อย ร่าไม่ได้เป็นคนนิสัยแบบนั้นนะ " ใช่เธอบอกแบบนั้น แต่จริงๆ คือเธอค่อนข้างเป็ยแบบนั้น 

" แน่ใจนะ " ผมไม่ได้อะไรเอามือขยี้หัวเธอเบาๆ อย่างเอ็นดูว 

" อย่าสิ หัวฟูนะ " นี้คือคำตอบ จริงๆ เธอยังไม่หายงอลหรอกนะ ความตลกของเธอทำให้ผมนั้นหลุดขำออกมา

ตลอดทาง ลอร์ร่าจะออกอาการตลกๆ หน่อยไปตลอดเลย เธอดูงอลๆ แต่ก็ไม่ยอมพูดออกมาตรงๆ ดิวบอกผมว่านี้คือนิสัยของผู้หญิงเลยหละ 

ใช่แล้ว ลอร์ร่าก็ผู้หญิงดีๆนี้หละ ให้กินของม่อร่อยก็จะออกเป็นเด็กๆ เลยเหมือนโดนดุบังคับให้กินยาไป แต่ทั้งหมดที่ทำไปนั้นก็มาจากความห่วงใยนั้นหละ สำหรับสุรมิตรแล้วเขามองลอร์ร่าเป็นน้องสาวไปเสียแล้ว จะไม่ให้ห่วงได้ยังไง

การเดินทางกินเวลานานพอสมควร กว่าจะไปถึง ฉัตติสครห์ โดยมีดิวเป็นผู้นำทาง

" ถึงแล้วหละ แถวนี้เขาเรียกกันว่าฉัตติสครห์ใช่ไหมนะ  " ดิวบอกขึ้น ก่อนจะชี้ไปทางนั้น แบบท่าทางเลิ่กลั่กเลย

" แต่ห้างไหนกันครับ " คือมันแบบเยอะเเยะไปหมดเลย มีหลายห้างเลย เหมือนตรงนี้ถ้าให้พูดก็คือแหล่งรวมเลย มันเป็นสยามดีๆนี้หละ ห้ามร้านเล็กๆ ใหญ่ๆ เรียงกันเป็นเเถวเลย ดูจะไม่ง่ายหรอกนะ เเม้จะมีคำใบ้แต่เรื่องนี้ก็คือ .....

" นั้นหละค่ะ ที่ยากเลย ปัญหาคือจะไปอยู่ตรงไหน ที่พวกเรารู้ก็คือ ให้มาที่ห้างสรรพสินค้าใจกลางฉัตติสครห์ " เธอหันมองทำหน้าแบบ เศร้าๆหน่อยเพราะเเบบคงต้องใช้เวลาหน่อย

" ร่าว่าห้างนั้นนะ " ลอร์ร่าที่พูดขึ้น เธอชี้ไปทางห้างที่ตั้งอยู่ตรงกลาง ใหญ่สุดจากบริเวณโดยรอบเลยด้วย

" งันลองไปหามั้ย " ผมเสนอ อาจจะต้องทำแบบนั้น นั้นหละเพราะว่าทางอื่นคงไม่มีแล้ว แต่จะให้แยกกันคงหาม่เจอเเน่ๆ เเถมลอร์ร่าก็ไม่น่าจะพูดจารู้เรื่องคนแถวๆนี้มองเธอเป็นนักท่องเที่ยวพร้อมพุ่งชนเธอแน่ๆ

" งันเริ่มจากที่นั้นก่อนแล้วกันเนอะ " ดิวเสริม

ทั้งคู่ที่เหลือพยักหน้าเบาๆ อย่างเห็นด้วยก่อนจะเริ่มเดินนำไป

ยังไม่ทันจะก้าวเท้าเดินต่อเสียงแตรรถก็ดังขึ้น ทั้งหมดหยุดชะงักไปเลย " ..... " 

อันที่จริงคือ ผมควรชินแต่นั้นหละ ห่างหายไปจากบ้านเกิดเสียนานเลยหลงๆ ไปบ้าง ทั้งหมดที่ยืนหันมองจริงๆ นั้นแทบไม่มีอะไรเลยเพียงเสียแต่ คนขับมันกดทำไม กดเฉยๆงันหรอ

" นี้เขาบีบทำไม " ลอร์ร่าทำหน้างงงงหันมองตามรถคันนั้นไป ก่อนจะรอสัญญาณไฟจราจรแล้วเดินข้ามไป ฝั่งตรงหข้าม ก่อนจะตรงไปยังจุดหมาย คือหน้าห้ามที่ว่านั้นหละ

" เราแวะทานอะไรกันก่อนไหมคะ " ดิวมองรอบๆ เห็นร้านต่างๆ ที่แบบจอดกันเต็มเลย

คำถามนี้อาจจะได้คำตอบของลอร์ร่าคือ ไม่ แน่ๆ เธอที่แบบไม่ถูกใจกับอาหารอินเดียวเท่าไร 

" ผมว่าเราไปกินในห้างดีกว่ามั้ยครับ ตรงนี้มันฝุ่นหนะ " ผมพูดคำหลังเบาๆหน่อยเพราะเดี๋ยวแบบมันจะวอนเท้าคนแถวๆนั้นหนะสิ

" อืมมมม ดีเหมือนกันนะคะ " ดิวเองมองๆแล้วก็ดูเห็นด้วย

ส่วนลอร์ร่าหรอ เดินนำไปนูนแล้ว เพราะอะไรหรอ ข้างหน้ามันมี ร้านข้างชื่อที่คุ้นเคยอย่าง เบอร์เกอร์คิง อยู่ยังไงหละ สาวยุโปรแบบเธออาจจะอยากกินอะไรแบบนั้น

ดีเหมือนกันเพราะที่นั้นเองก็มีให้เลือก และมีอาหารมังสำหรับผมด้วย

เมื่อถึงหน้าร้าน มองเมนูไม่นาน ก้เริ่มเเยกย้ายกันสั่งอาหารไป แต่ลืมกันไปหรือเปล่านะ ที่นี้เขามีเงินของเขา ลอร์ร่ามันก็เล่นเอาดอลล่าออกมาเลย

" ยืนยันรายการอาหารนะครับ " เสียพนักงานกล่าว ทั้งหมดพยักหน้าเบาๆ รับใบเสร็จมา แม้จะดูขาดทุนไปกับเรื่องค่าเงินหน่อยก็เถอะ แต่ก็นะ ถือว่าตามใจปากกันไป

ไม่นาน เสียงเลขออร์เดอร์ที่รอคอยก็มาแล้ว ผมเดินไปรับถาดเอามาวาง

ทั้ง 3 นั่งทานกันเเบบเงียบๆ ด้วยความเร็ว คุยกันไปพลางๆ ผมถามถึงเรื่องหมวกที่ให้กันไปว่าใส่สบายหรือเปล่า ลอร์ร่าก็ตอบว่าก็พอได้อยู่ แล้วก็กินต่อ

ส่วนดิวก็พยักหน้าเบาๆ แบบว่าดีนะ แต่มันจะใหญ่กว่าหัวไปหน่อย ก็นะ พวกนั้นมันหัวโต

ไม่นานอาหารก็ถูกโซยจนหมด ดิวเรียกน้ำออกมา เเล้วล้างมือให้เรียบร้อย ได้เวลาเดินสำรวจแล้วหละ มาดูกัน่าจะเป็นห้างที่ถูกต้องหรือเปล่า

ทั้ง 3 เดินออกจากร้านและมองหารอบๆ เอายังไงดีไปเริ่มจากตรงไหนกันเป็นจุดแรกดีนะ ห้ามก็ไม่เล็กเสียด้วยหนะสิ เอายังไงกันดีนะ!!

" เริ่มกันเลยเนอะ เอายังไงกันดี " ลอร์ร่าอมงแบบท่าทางท้อๆหน่อย ตอนนี้มันก็เหมือนกันกับผมนี้หละ ก็มันทั้งใหญ่และเยอะชั้นด้วย ไม่รู้จะยังไงกันก่อนเลยหละ 

---

หมวกก็อบลิน - 1 ของลอร์ร่า 

ใช้ แอมโบรเซีย 1 ชิ้นรักษาลอร์ร่า

@God 

Laura HEROES

ดิว อีเวนสัน

มหาภารตะ ศึกชิงตรีศูล ตอน 23 -  ตามหาตรีศูล

20 กค 68 - เวลาประมาณ 17.00 น.

---

หลังจากการเดินทางมาสักพัก เราทั้ง 3 ตัดสินใจที่จะเดินไปในห้างที่ใหญ่ที่สุด หลังทานอาหาร คำถามถัดมาคือจะไปเริ่มจากตรงไหนกันดีนะ

ร่างบางเลือกที่จะไปเริ่มจากการดูแผนผังก่อน เธอมองไปท่สัญลักษณ์ต่างๆ มีร้านกาแฟ ชื่อสตาบัค สัญลักษณ์เป็นเงือก ฉันนั้นทำหน้าแบบอืมเอาเถอะ คงไม่ไปอยู่ในนั้นหรอมั้ง

แต่เหมือนลอร์ร่าจะอยากไป ไม่รู้อะไรที่ดึงดูดให้เธอบอกว่าเธอตรงนั้น แม้จะคิดว่าไม่แต่ก็ลองก่อนแล้วกัน 

ทั้ง 3 เดินไปหยุดหน้าร้าน แต่จะรู้ได้อย่างไรว่ามีหรือไม่มี เด็กสาวที่บอกจะมา นั้นคือลอร์ร่าเดินพลักประูเข้าไป สายตาของเธอกวาดมองรอบๆ ตามด้วยสุรมิตรและฉันที่เดินตามไปคนสุดท้าย และเพื่อความแนบเนียน ลอร์ณ่าก็วั่งเครื่องดื่มมาแก้วนึง อย่าชำนานเลยทีเดียว

บ่งบอกได้ว่าจริงๆ เธออาจจะแค่มาซื้อกาแฟ เมนูที่เธอสั่งเป็นเครื่องดื่มแบบปั่น มีวิปครีมด้วย แถมใสคาราเมล แก้วใหญ่เลยหละ เธอที่สั่งชำนานมากเลยทีเดียว การพูดใดๆ คือเรียกว่าดิวดูงงไปเลย

ไม่นานเมนูก็ถูกยกมาตั้ง ลอร์ร่าส่งบัตรคิว นั่งสักครู่ เปิดกูบางอย่างในมือถือของเธอ แต่ไม่แน่ใจว่าเธอกำลังหาข้อมูลอะไร ก่อนจะหันจอให้ดู บอกในห้างนี้มีจุดจัดแสดงใหม่ มันเป็นเกี่ยวกับโลกใต้ทะเล น่าสนใจทีเดียว แต่ว่ามันตรงไหนกัน

อ่านดีๆ แล้วไม่ไกลหรอก ในห้างนี้หละ ทั้ง 3 พยัดหน้าเบาๆ ก่อนจะเดินออกไปจากร้าน

ฉันอยากจะขอลอร์ร่าลองชิมเครื่องดื่ในแก้วจริงๆเลยหละ

ไม่นานเราก็เดินมาถึง กาแฟในมือลอร์ร่าที่ดูดๆ เสียงแบบน้ำหมดแล้วหละ เธอคนๆมันเล็กน้อย แล้วก็กินต่อ ท่าทางคือรู้หละว่าชิบมันจริงๆ เมื่อกี้เธอพูดว่าอะไรนะ โคบูลๆ ฟังไม่ถนัดเลย

เมื่อมาถึงแล้ว ฉันกวาดสายตาดูจนรอบว่ามีอะไรผิดปกติหรือเปล่า เหมือนเราจะมากันในช่วงเวลของการเปิดตัวด้วยหรือเปล่านะ ทำไมถึงมีผู้คนมารอดูเยอะไปหด เก้าอีก้ที่ตั้งเรียงรายไหนจะ คนรอบนอกี่เเห่กันมา 

บอกได้เลยว่าตอนนี้แทบมองไม่เห็นด้วยซ้ำไป ผู้คนต่างเบียดเสียดกันเต็มไปหมด ไม่นานก็ไก้ยินเสียงของ พิธีการพูดขึ้น เขาพูดเป็นภาษาอินเดีย 2 สาวหันไปทางสุรมิตร เพือให้ช่วยแปลให้หน่อย

" เขาบอกว่า.... เอ๋ออออ " สุรมิตรที่พึ่งพาเดียวของพวกเราดูจะอ้ำๆ อึ้งๆ ไปเล็กน้อยก่อนจะพูดออกมา

" ยังไงคะ เขาว่ายังไงบ้าง " ดิวย้ำกับสุรมิตรอีกครั้ง แบบไม่ได้ใช้น้ำเสียงกดดันใดๆกับเขาหรอกนะ

" เขาบอกว่า จะมีการจัดแสดงตรีศูล ของโบราณล้ำค่าด้วยครับ " สุรมิตรบอก

สีหน้าของทั้งหมดเปลี่ยนไป เพราะไหนหละ ไหนคือตรีศูลที่ว่าทำไมเข้าใกล้ขนาดนี้ ถึงไม่ได้รับรู้สึกถึงเเกนพลังของมันเลยหละ ดิวทำหน้าสงสัย ก่อนจะโดดๆ ตัเล็กน้อย

" มันจะของจริงหรอ " ลอร์ร่าถามขึ้น ก่อนจะมีคนรอบๆ ไม่รอบหรอก สายตาหลายคู่เลหันมามองเป็นตาเดียว

" ชู้วววว " สุรมิตรที่รีบปิดปากเด็กสาวอีคนทันที

" เดี๋ยวก็รู้ " ดิวบอก เพราะเธอเองก็ไม่ใช่จะไม่เคยเห็นหรอกนะ ก็มีบ้างหละ เธอหันไปขยิบตาให้ลอร์ณ่าเล็กๆ ก่อนจะขยับตัว แทรกเข้าไปด้านใน

" รอด้วยๆ คุณดิวรอร่าด้วย อย่าเดินเร็วนักสิ เดี๋ยวหลงนะ " เสียงของลอร์ร่าที่พยายามแทรกตัวตามมา และสุรมิตรด้วยเช่นกัน

ก่อนจะเจอกับตรีศูล เหมือนพิธีกรเองจะยื้อเอามากๆเลยหละ ทำไมกันนะ เด็กสาวที่ทำหน้างงง ก่อนจะเเบบรู้สึกถึงเรื่งแปลกๆ สุนัขรอบๆ เห่าไม่หยุด ไหนจะคน เสียงมันอึดๆ อย่างบอกไม่ถูกเลย

อยู่ๆ ดิวก็ย่อตัวลงนั่งขดกับพื้น เหมือนว่าเธอจะรู้สึกอะไรบางอย่างที่ไม่ชอบมาพากล ผู้คนรอบๆ ทำไมแปลกออกไปอย่างบอกไม่ถูกกันนะ

" คุณดิว เป็นอะไรหรือเปล่าคะ ค่อยๆค่ะ ลุกก่อนๆ " ลอร์ณ่าที่เดินตามมารีบจับตัวของเธอเอาไว้ ก่อนจะพาไปด้านนอก

" คูรดิว โอเคหรือเปล่า ....ไหวหรือเปล่าครับ " ทั้งคู่พาฉันออกมาจากฝูงคน มันก็ดีขึ้นหน่อยแต่มันยังไงไม่รู้

" ฉันรู้สึกแปลกๆ หนะ " เธอหันไปบอก ลอร์ร่าหยิบลูกอมส่งให้ฉัน พร้อมเครื่องดื่มที่ไปสั่งมาฉันเองก็ไม่ได้รังเกลียดใดๆ รับมาเเล้วดื่มมันเล็กๆ ความหวานนั้นช่วยให้ดีขึ้น

" มันยังไงกันคะ ที่ว่าแปลกๆ หนะ " เด็กสาวผมบอร์นถาม

" ฉันก็ไม่แน่ใจ มันอึดอัด เหมือนมันมีอะไร " ตอนนี้ตัวเธอเองก็ไม่สามารถอธิบายใดๆ ได้เช่นกัน เพราะเธอเองก็ยังบอกไม่ถูกเลยด้วยซ้ำ แต่เธอรู้สกึเหมือนตอนนี้มีอะไรแปลกๆ ที่ไม่ชอบมาพาลกเท่าไรนักเหมือนกันนั้นหละ

เด็กสาวที่นั่งพักและ เฝ้ามองอยู่ไกลๆ ตอนรี้คว่มรู้สึกพวกมันไกลมาเรื่อยๆ เมหือนมีอะไรเเปลกๆ 

" รู้สึกไหมคะ " ฉันหันถามทั้งคู่ที่มองดูด้วยความห่วงๆหน่อย เเต่เหมือนว่าทั้งคู่เองจะไม่ได้รับรู้ ถึงความรู้สึกเหล่านี้เท่าไร แบบไม่ค่อยเเน่ใจหรือยังไงกันนนะ

 

แต่เมื่อครู่นี้มันก็เหมือนจะดีขึ้นล้วหนิ ทำไมมันเอาอีกแล้วหละ มันตามมาแล้ว ดิวยกมือขึ้นกุมหัวตัวเองเบาๆ

' มันใกล้เข้ามาแล้ว มันจะมาแล้ว " เธอพูดขึ้น

สีหน้าของสุรมิตรทำหน้างงงง " อะไรครับ อะไรมา " 

ลอร์ร่ามองรอบๆ เพราะมันคืออะไร ดิวมาองรอบๆ ก่อนจะลงไปนั่งย่อตัวด้วยวามกลัวๆ หน่อย

เหมือนว่าตอนนี้จะเห็นว่ามีเพียงดิวที่รับรู้ถึงเรื่องราความผิดปกติในครั้งนี้นนะ

" คุณดิว ใจเย็นๆ ไม่มีอะไรคุณดิว " ลอร์ร่าลงมาประคองร่างที่ตอนนี้ระแวงๆ ขึ้นนั่งแล้วกอดเอาไว้

" ร่า.... พี่ว่ามันแปลกๆ แล้วนะ " สุรมิตร หันมอง เขามองๆหาที่มาแต่ก็ดูไม่เข้าใจกันเลย ที่ว่าหนะ คือฉันว่าฉันจะพวกยักษ์ และเเน่นอนดิวกลัวมันมากที่สุด เธอมันใกล้เข้ามาแล้ว

---

@God  - เปิดยักษ์ให้หน่อยค้าบบ 

- ยักษ์ 4 ตัว (แม่น้ำคงคา) (Level 70 และ Level 60)

**ที่ต้องเจอในภารกิจ

Laura HEROES

มหาภารตะ ศึกชิงตรีศูล ตอน 24 -  สู้อีกแล้ว

20 กค 68 - เวลาประมาณ 21.00 น.

ดิวเหมือนจะเป็นอะไรไม่รู้ นาทีนั้นต้องรีบพาเธอออกมา ข้างนอก ยังไม่ทันจะได้ดูตรีศูลนั้นเลยด้วยซ้ำ

แต่เมื่ออกมาไกลนิดนึง ก็เหมือนจะดีขึ้นนะ เด็กสาวมองไปรอบๆ ตอนนี้ก็เย็นแล้วสินะ 

" พี่สุรมิตร ร่าว่าเราต้องหาที่พักกันแล้วหละ " เธอที่พยุงดิวเอาไว้ ก่อนจะบอกเขา สุริมตรเองก็ดูจะเห็นด้วยกับลอร์ร่าด้วยเช่นกันกันนะ

ทั้ง 6 จำต้องหาที่พักกันก่อน แต่ในย่านนี้นั้นหนะ ที่พักก็ค่อนข้างแพง คงต้องออกไปหน่อย นี้มันกลางเมืองเลยนะ เด็กสาวบอกพร้อมค่อยๆ พาร่างของดิวที่ดีขึ้นเรื่อยเดินออกไปด้วย

" คุณดิวดีขึ้นหรือยังคะ " เธอถามอีกฝ่าย เดินไปซื้อของกิน แล้วส่งให้

ดิวพยักหน้า กระดกน้ำดื่มอย่างใจเย็น ก่อนจะหันมองคนอื่นๆ

" มันใกล้มาอีกแล้ว " 

สีหน้าหลังบอกตอนนี้นิ่งึ้น ลอร์ร่ากับสุรมิตรทำหน้างงงงหน่อย อะไรหมายถึงอะไรนะ ที่ใก้ลเข้ามาหนะ

" อะไรครับ อะไรมา " สุริมติรถามอีกครั้ง

" ไม่รู้เหมือนกัน แต่มัน... ระวัง!! " เสียงที่ยังไม่ทันพูด การจู่โจมก็เกิดขึ้น ยังโชคดีที่เเถวนี้ผู้คนไม่เยอะ อยู่ๆ ยักษ์ขนาดใหญ่ก็เดินเข้ามา หากลองมองรอบๆ จะเห็นว่ามันเดินเข้ามาจากรอบทิศทางเลย

ลอร์ร่ามองไปรอบๆ สายหน้าเบาๆ " เอายังไงกันดีคะ "  ตอนนี้คนที่ตื่นตระหนกมากสุดน่าจะเป็นลอร์ร่านะ เด็กสาวที่ตอนนี้อยู่ไม่สุขเลย

" ใจเย็นๆ ก่อนค่ะค่อๆ จัดการมันทีละตัวดีกว่า " ดิวที่แบบตอนนี้น่าจะมีสติมากกว่าลอร์ร่าแต่น้อยกว่าสุรมิตร เธอมองไปรอบๆ เหมือนกำลังคำนวลว่ามันค่อยๆเดินเข้ามาแล้วยังไงกนัหละ เวลาของพวกมันมาถึงไม่พร้อมกัน 

เด็กสาวเองก็พยักหน้าก่อนจะรวมพลังกัน 3 คนกับ 1 ตัว หมายถึงทีละ ตัวมันน่าจะดีกว่านะ เด็กสาวจัดเเจงเตรียมการ และก็ตามคาดตัวเเรกอาจจะทุลักทุเล หน่อย แต่ก็ยังทันเวลา ยังีที่พวกยักษ์นี้มนัเกงก้างมากๆ ทำให้ขยับตัวช้า และพอจะเดาทางด้ ในระหว่างนั้น สุรมิตรก็พุ่งเป้าไปที่รถยนตร์ที่จอดเรียงๆ

เขาจัดการเอามันมาจอดๆ ขว้างเอาไว้ เป็นแนวยาวก่อนจะเดินกลับมาหาลอร์ร่า " ร่าโอเคนะ " เขาเห้นว่าช่วงก่อนลอร์ร่าเองก็พึ่งจะฟื้นตัวมา เลยน่าจะเหนื่อยง่าย 

ส่วนคุณดิวที่ดูจะรับศึกหนักเพราะอยู่บนบกด้วย อีกฝ่ายเลยจะอ่อนแอกว่ารอบก่อน เธอที่โดนอีกตัวซัดกระเด็นออกมา

" คุณดิว!! " ทั้ง 2 วิ่งเข้าไปดูอาการ อีกฝ่ายโบกมือเบาๆ แบบไม่เป็นไร ยังไหวๆ 

ไหวอะไรก่อน หน้าอีกฝ่ายตอนนี้ดูไม่ไหว ลอร์ร่กับสุรมิตรที่ตอนนี้ต้องสู้ เพียง 5 คน ให้คุณดิวพักไปก่อน ยังดีที่ตอนนี้ทั้งคู่เองก็จับทางกันได้แล้ว เด็กสาวก็เลยจัการมันได้ ไม่ต่างกับสุรมิตรที่ต่างจัดการกันไป อย่างไม่ยากเย็นนัก

เมื่อเจ้ายักษ์นั้นสลายหายไป มันก็เป็นเพียงฝุ่น ที่สะลายออกไปเหลือแต่เพียงของที่ตก ลอร์ร่าก็วิ่งไปรวมๆ เก็บเท่าที่ได้ เช่นเดียวกับสุรมิตร แล้วกลับมาดูอาการคุณดิว ตอนนี้อีกฝ่ายบอกอยากได้ที่ที่มีน้ำเยอะๆ 

เพราะมันจะสามารถทำให้เธอนั้นรักษษตัวเองด้ยังไงหละ ทั้ง 2 พยักหน้าให้เบาๆ

" โอเค งันเอาโรงเเรมที่มีสระว่ายน้ำเเล้วกันนะ " เธอพูดแต่ดิวจับมือเอาว้ แล้วบอกว่า ไม่ต้อง เธอให้พาเธอไปที่น้ำพุ

สุรมิตรที่อุ้มอีกฝ่ายขึ้นมา " ระวังนะ " ลอร์ร่าเองก็ไม่เบา หอบของทั้งหมด เเทนดิว และเดินตามไป

เเต่จะว่าน้ำพุนั้นอยู่ไหนก่อนหละ

" ในห้างน่าจะมีครับ ผมหมายถึงน้ำเยอะๆ พวกน้ำพุ เมื่อกี้ผมเห็นในห้างมีจุดนึง " สุรมิตรตอบ ก่อนจะเเอบพากันเดินเข้าไปในตัวห้าง

แต่ก็นะ มันปิดแล้วน้ำพุที่ไหนจะเปิดกันเล่า เเต่มันจะรอช้ากว่านี้ก็เห็นทีจะไม่ได้แล้ว

สุรมิตรวางดิวลงที่โซนน้ำพุ ไม่นานน้ำจากด้านล่างก็ไหลขึ้นมา เพื่อทำการรักษาอีกฝ่าย แต่ก่อนจะรักษษเสร็จหนะ มันก็มียามที่มาตรวจตรา ทั้งหมดเองต้องคอยหลบหลีก ไหนจะกล้องวงจรปิดอีกหนะ

เด็กสาวที่ตอนนี้ หามุมดีๆระหว่างนั้นก็ทำแผลไปก่อน ลอร์ร่าเอาปาสเตอร์ยา ติดให้เเขนขาตัวเองไปก่อน

" พี่ก็ควรทำมันนะ " ไม่ใช่เเค่ของตัวเองลอร์ร่าเดินไปแล้วเอามือปัดๆ ที่เเขนของสุรมิตร ก่อนจะเอาที่ปิดแผลปิดให้ แน่นอนว่าลอร์ณ่าต้องทำความสะอาดก่อนด้วยนะ

" อ๋อ ..... ขอบคุณนะ " สุรมิตรไม่ได้ว่าอะไร เขาก็ปล่อยให้ลอร์ร่าทำแผลให้ เพียงเเต่มองน้องสาวที่นั่งน้ำแผลอย่างตั้งใจก็เท่านั้น

เมื่อทั้งหมดเรียบร้อยแล้ว ก็เริ่มเก็บของ แล้วเตรียมไปหาที่พักนอนดีๆ จริงๆ แต่เหมือนตอนนี้ เเบบนะ นอนในนี้ก็เห็นจะไม่แย่หรอกนะ แต่ต้องหามุมดีๆ ดีไม่ดี ได้ไปดูตัวตรีศูลนั้นด้วยนะเนี้ย

ใช้เวลาพักใหญ่ๆ ดิวเองก็ฟื้นตัวได้ระดับนึงแล้ว อาจจะยังไม่พร้อมมากสำหรับการออกไปตะลุยแบบเดือดๆ แต่ก็เดินเองและกลับมาดูเกือบ 100 แล้วนั้นหละ

' โอเคขึ้นไหมคะ " เธอถาม ดิวเองก็พยักหน้าเบาๆ เเบบดีขึ้นเเล้ว ตอนนี้อีกฝ่ายดูจะห่วงเรื่องตรีศูลเสียมากกว่าตัวเองเสียอีกนะ ใดๆแล้วก็เอาตามนั้นแล้วกัน

ทั้งหมดย้ายตัวเองไปที่จุดตั้งกิจกรรมก่อนหน้านี้ แต่เหมือนจะได้รับการเฝ้าและคุ้มกันในโซนนนั้นดูจะหนาแน่นพิเศษเลยหละ

" ยามเยอะมากเลย เอายังไงกันดี " ลอร์ณ่าที่เดินๆ ก่อนจะขยับตัวหลบหลังเสาก่อนจะโดนเจอตัวเข้าแล้วจะได้เรื่องใหญ่โตกันอีก ตอนนี้เธอถามอีก 2 ชีวิตที่เหลือ ใดๆ วางเเผนกันก่อนนะ

" เราต้องมีแผนกัน่อนนะ เจ้าไปตรงๆ แบบนั้นโดนจับได้จะเป็นเรื่องกันพอดี " ดิวบอกหรือว่าพวกเรานั้นจะพักกันดีหละ เวลานี้ก็ค่อนข้างจะดึกแล้ว แบบคนไม่เหลือเเล้วเนี้ย

ห้างรอบๆ ตอนนี้เงียบกริบไปหมดแล้ว เหลือก็คือทีมเซตอัพ บางจุด กับยามที่เดิมตรวจตรากันเป็นปกติ ก็แบบว่านะ ..... จะว่าก็ว่าไม่ได้หรอก หน้าที่เขาหนินะ

" งันเราไปหาที่นั่งแล้ววางแผนกันก่อนไหมครับ " สุรมิตรเสนอ

ซึ่งน้นก็น่าจะดีที่สุดแล้ว เพราะตอนนี้ให้ตายยังไงก็ไม่มีแผนแถมยังทำอะไรไม่ได้อีกนี้หนะสิ ทั้งหมดเดินไปหลบมุมๆ แถวๆ โซนห้องน้ำเพื่อที่จะได้มีที่พักก่อน แล้วก็มันแบบเป็นห้องเเม่บ้าน ก็จะเเอบๆ นอนได้บ้างเล็กน้อยหนะ 

อย่างน้อยกๆ ก็เเอบซ้อนและซุ่มกำลังได้นิดหน่อย ให้ผ่านการตรวจไปได้บ้างและก็รอดไปจนเช้าได้หนะ ส่วนแผนอื่นๆใดๆ ก็ปฎิบัติการกันตอนนี้เช้าแล้วกัน ตอนนี้จำต้องนอนเอาแรงก่อนหละ ดึกแล้วด้วยนี้หนะสิ

---

หมายเหตุเพิ่มเติม

รากษส - 4 ตัว (ชนะ)

สินสงคราม: 

- ชุดรากษส (เลขไบต์ 3/6/7)

- หน้ากากรากษส (เลขไบต์ 1/5/9)

- รองเท้ารากษส (เลขไบต์ 0/4/8)

- เลขไบต์ (2) จะได้ ชุดและหน้ากาก

สู้ครั้งแรก + 2 ตื่นรู้

Laura HEROES

มหาภารตะ ศึกชิงตรีศูล ตอน 25 -  พี่เจโรม โทรผิดเวลามากเลยค่ะ

20 กค 68 - เวลาประมาณ 23.00 น.

---

ทุกอย่างดูจะเป็นไปอย่างดี ทั้งหมดนั้นตัดสินใจไปหาที่พักผ่อนและจัดแจงว่างแผนกันสักหน่อยก่อนจะเตรียมกาลในวันพรุ่งนี้ 

ติ๊งต่อง ติ๊งต่อง ติ๊งต่อง!

แต่ถ้าเรื่อทั้งหมดมันมีแค่นี้ชีวิตมันจะง่ายไปใช่ไหมหละ เมื่อเสียดังขึ้นจากมือถือของลอร์ร่า นาทีนี้บอกได้เลยว่าลอร์ร่าแทบจะเอามือถือปทิ้งทะเล โยนทิ้งเลยก็ได้นะ ดังแบบ เขารู้หมดเลย 

เธอไม่แม้แต่จะหันไปดูชื่อคนโทรเข้าเลยด้วยซ้ำ นิ้วรีบปัดเพื่อตัดสาย แต่...ไม่ทันแล้ว... เพราะแสงไฟจากหน้าจอโทรศัพท์วาบสะท้อนบนกระจกของร้านขายรองเท้า เหมือนจะไปเเตะตาของยามที่เดินตรวจตาคนหนึ่ง

สุรมิตรหันขวับ ดวงตากลมเบิกกว้าง " หนีก่อนร่า " เขาไม่พูดอะไร จับมือลอร์ร่าแล้ววิ่ง ส่วนดิว ก็เช่นกัน ทั้ง 3 ตอนวิ่งหนี

สียงฝีเท้าเร่งจังหวะจากทางด้านล่างของห้าง ตึง ตึง ตึง ตึง...

เสียงรองเท้าหนังกระทบพื้นหินอ่อนชั้นล่าง ดังขึ้นพร้อมกับแสงไฟฉายจากด้านล่างที่เริ่มกวาดขึ้นมา

" ร่าขอโทษนะคะ " ลอร์ร่าพูดขึ้น ขณะวิ่งไปด้วย

" ไม่เป็นไรคะ มันเกิดขึ้นได้ แต่ต่อไปคุณร่าปิดเสียงเเล้วเปิดสั่นนะ " ดิวพูดไปแล้วหัวเราะออกมาเบาๆ

แต่ละคนวิ่งฝ่าความมืด ระหว่างร้านเสื้อผ้าและคีออสต์ปิดไฟ ตอนนี้ห้างร้านปิดร้านกันหมด คั้นจะไปหลบคงยากหน่อย

เวลาวิ่งไปนั้นดิวก็ได้ยิน เสียงวิทยุสื่อสารจากด้านล่างชัดขึ้น

"...ได้ยินเสียงอยู่ชั้น 2 เหนือบันไดเลื่อน... ไปเร็ว! ไปเร็ว!" 

สุรมิตรพาเดินเลี้ยวขวา เข้าไปในโซนเครื่องสำอางค์ที่เคาน์เตอร์ทุกแบรนด์ปิดไฟหมดแล้ว กลิ่นน้ำหอมผสมกับฝุ่นบางๆ ลอยมาเตะจมูก ลอร์ร่ายืนแอบหลังเคาน์เตอร์เครื่องสำอาง เอามือปดปากและจมูกเงียบๆ หายใจหอบ หน้าแดงไปทั้งหน้า

ดิวรีบเบี่ยงตัววิ่งตรงไปยังโซนเสื้อผ้าใกล้ๆ นั้น เธอเหลือบไปเห็นหุ่นโชว์ 3 ตัวตั้งอยู่เรียงกันตรงกลางร้าน

ยามที่เดินๆ ตรวจตราผ่านๆ มันสาดไฟฉายมา ทุกอย่างเนียงเรียบ เหมือนไม่มีอะไรก็กดวอร์ตอบกลับ " โซนเสื้อผ้าและเครื่องสำอางไม่มี "

ลอร์ร่า ที่อยู่ใกล้ๆ กับสุรมิตรถอนหายใจออกมารั่วๆ ส่วนดิวเองก็เช่นกัน ก่อนจะค่อยเดินกันออกมาจากที่ซ้อน แล้วก็รวมตัวกันอีกครั้ง

“เกือบไปแล้ว...”

ตอนนี้ต้องหาที่หลบก่อน ลอร์ร่าไม่ลืมจะหยิบมือถือมาดูแล้วปรับเป็นโหมดปิดเสียง

“โอ้โห หัวใจจะวาย...” สุรมิตรว่าเบาๆ

ก่อนทั้งหมดนั้นเดินไปหาที่หลบเป็นมุมห้องน้ำ ห้องน้ำนี้ดูเหมือนไม่ได้ใช้งานมาสักพัก แต่ยังสะอาดเพราะมีห้องพักของแม่บ้านเชื่อมติดกันอยู่ ลอร์ร่าดันประตูเข้าไป

ใดๆ แล้วลอร์ร่า ไม่ลืมจะหยิบเครื่องสำอางติดมือมาด้วย แน่นอนบอกเลย ว่าเหตุก่อนหน้านี้ แต่เธอยังต้องสวยนะ " คุณดิวใช้ด้วยกันมั้ยคะ เราเอามาเยอะอยู่ "

ดิวที่เห็นแบบนั้นเธอก็อดขำออกมาไม่ได้ ก่อนสาวๆจะชวนกันปล้างหน้าล้างตา บำรุงผิวกันหน่อย

สุรมิตรเดินมาช้าๆ ทีหลัง สีหน้าเหนื่อยปนงง “ผู้หญิงนี่...มีเวลาให้ตัวเองได้เสมอจริงๆ” เขาส่ายหัว ก่อนจะเปิดประตูห้องแม่บ้านแง้มๆ เข้าไป แล้วโผล่ออกมาพร้อม..

สุรมิตรที่เครียทางทั้งหมด และก็ปิดจัดการถอดกล้องวงจรปิดทั้งหมด ดัดเเปลงให้ไม่มีอะไร " ทำดีมากเลบ " ลอร์ร่าชม อีกฝ่ายเองก็ยิ้ม และไปล้างหน้าล้างตาเอาน้ำลูบๆตัวในโซนห้องร้ำชาย สลับกับ สองสาวไป

ก่อนจะเข้านอน ลอร์ร่าหยิบมือถือมา แล้วกดดูว่าคนที่โทรมาคือใคร ร้อยวันพันปีไม่มีคนโทรหาเธอหรอกนะ

" พี่เจโรม!! " ลอร์ร่าพูดขึ้นพร้อมเปิดตาโต ดิวหันมามองก่อนจะทำหน้าสงสัย เพราะอีกฝ่ายหนะไม่รู้จักอีกฝ่ายด้วยหนะสิ

" ใครหนะ เจโรม?? " เธอหันมา

ลอร์ร่าก็ยิ้มๆ ก่อนจะกดมือถือโทรกลับไป แต่รอสักพักก็ไม่มีคนรับ สงสัยจะไม่ว่างเสียแล้ว ไมใช่ว่างอลไปแล้วนะ

ลอร์ร่ากดวางสายก่อนจะพิมข้อความกลับไปหา

" พี่โทรมาจังหวะพอดี กำลังวิ่งหนียามหนะ "

" แต่ตอนนี้ปลอดภัยแล้ว ร่าทิ้งข้อความไว้นะ "

" ทางนูนเป็นยังไงบ้าง หนูสบายดี "

" พี่ไม่โกรธหนูใช่มั้ย ที่ไม่ได้รับสาย "

" คิดถึงนะคะ ไว้ร่าจะรีบกลับ จะพยายามหนะ "

" ไว้จะกลับไปชดเวลา ให้หมดเลย "

เธอพิมส่งไปรั่วๆ ก่อนจะลุกนั่งดีๆ แล้วก็จัดหน้าตาดีๆ กดถ่ายรูปตัวเอง ส่งไปให้อีกฝ่ายด้วย

" รูปที่ถ่าย "

" หนูขโมยเครื่องสำอางมาแต่งหนะ ตอนวิ่งหนี หนูไปหลบใต้ เคาว์เตอร์เครื่องสำอางเลยหยิบติดมือมา คิ๊กก " เธอยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ จนดิวหันมาชี้เล็กๆ

" อย่าล้อสิ " เธอบอกดิว ก่อนอีกฝ่ายจะสายหน้าเบาๆ แบบนอนดีกว่า แล้วก็พลิกตัวไปนอน

สุรมิตรที่เดินออกจาห้องน้ำ ก็ยิ้มๆ " คุยกับคุณเจโรมหรอ " เขาถาม ลอร์ร่าเองก็พยักหน้าเบาๆ 

" เรานอนกันเถอะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ต้องรีบตื่นก่อนจะมีคนมาเจอนะ " สุรมิตร จัดที่หลับที่นอน เอาเสื้อผ้ามากองๆ เป็นหมอน แล้วเตรียมนอนกัน 

ลอร์ร่าที่พยักหน้าเบาๆ แล้วก็ปิดมือถือ เตรียมเข้านอนไปเช่นกัน เพราะนี้ก็เริ่มจะดึกแล้วด้วย เดี๋ยวหากตื่นสายมีคนมาเจอเข้าจะเป็นเรื่องเอาได้นะ

@God 

Laura HEROES

สุรมิตร

มหาภารตะ ศึกชิงตรีศูล ตอน 26 -  อรุณสวัสเช้าวันใหม่ ตามหาตรีศูลกัน

21 กค 68 - เวลาประมาณ 8.00 น.+

---

เมื่อคืนเรียกว่าหลับไหลกันไปตามกันกัน อาจจะเพราะด้วยความเหนื่อยด้วยนั้นหละ

สุรมิตรที่ขยับตัวตื่นก่อนเลย แบบว่านะ.... ตื่นมามองเวลา ตายแล้วมันสายขนาดนี้แล้ว ต้องรีบลุกแล้วหละ เด็กหนุ่มรีบจัดแจง ขยับตัวไปปลุก 2 สาวที่หลับไหล

" คุณร่า คุณดิวตื่นก่อนครับ ลุกๆ " อีกฝ่ายปลุกยกใหญ่

ทางด้านสองสาวเองเมื่อขยับตัวก็คือดูไม่อยากจะตื่นกันเลย แต่ก็นะสำหรับเขาเองก็ดูจะเข้าใจได้นั้นหละ

' งือออ.... เช้าแล้วหรอนี้มัน....กี่โมงแล้ว " ดิวถามขึ้น ก่อนที่ลอร์ร่าจะหยิบเอานาฬิกาข้อมือมาดู 

" อืมมมม....จะ 8 โมงแล้วค่ะ " เธอพูดขึ้น

ทั้ง 2 ที่แบบว่าคุยกันเอง ก็คือเด้งตัวตื่นนอนขึ้นมาก่อนจะเดินไปเเต่งเนื้อตัวอาบน้ำ แต่งหน้า พวกเธอแอบหยิบเสื้อผ้าสุดใหม่ๆ ออกมาเปลี่ยนกันด้วย

ท่าทางดูสนุกสนานกับการช๊อปปิ้ง ก็นะสาวๆ เขามีเครื่องสำอางดีๆใช้ ลอร์ร่าเลือกใช้แบรนด์ ดี... เพราะเธอดูชอบอย่างมากเลย ผมเอก็ไม่ได้พูดอะไร รอให้สาวๆแต่งตัวไป

ในระหว่างนั้นผมก็ไปล้าหน้าล้างตา แต่งตัวด้วยเช่นกัน ในระหว่างรอก็เอาอุปกรณืออกมาดัดแปลงจัดแต่งอุปกรณืไปด้วย

" เรียบร้อยพร้อมแล้วค่ะ " เสียงของลอร์ร่าที่บอกขึ้นก่อนที่สาวตาผมจะหันไปมอง สองสาวที่แต่งตัวน่ารักเอามากๆ จากวันก่อนหน้านี้ที่จะเป็นเสื้อผ้าซ้ำๆหน่อยก็เถอะนะ สุรมิตรที่ยิ้มออกมา ก่อนจะเริ่มแซวๆ

" ว้าวว แต่งตัวกันสายนะครับเนี้ย " ผมกล่าวแซวๆ

" แน่นอนสิ ระดับลอร์ร่าสวยทุกวันนะ คิ๊กก " เธอหัวเราะชอบใจ ท่าทางดูจะสดใสเอามากๆ

ก่อนจะพยักหน้าให้เล็กๆ และไปหาที่หลบกันก่อน ทั้งหมดเลือกเป็นโวนห้องเก็บของ มุมหนึ่ง รอห้างเปิดสักพักใหญ่ๆ แล้วค่อยๆ เดินออกมากัน

พวกเขานั่งหลบกัน รอจนเวลาห้ามเปิดได้พักนึงถึงยอมออกมา เพื่อให้มันเนียนไปกับคนในห้างเองนั้นหละ

เมื่อถึงเวลา คนเริ่มทะยอยกันเข้ามาแล้ว แน่นอนทั้ง 3 ก็ทะยอยกันออกมาจากที่ซ่อน แล้วก็เดินกันออกไปที่สถานที่จัดงาน

" ไหนน้า " ลอร์ร่าเเกล้งเดินเข้าไปในตัวงานที่แบบมีการจัดแสดงโชว์ อันที่จริง เรา 3 คนคือตกลงกันว่า ลอร์ร่าเบี่ยนเบนความสนใจจากเจ้าหน้าที่ภายใน ดิวหาตรีศูล และตัวผมสุรมิตรจะคอยเฝ้าระวังเพื่อดูความผิดปกติโดยรอบ

ดิวรับหน้าที่หนักสุด เพราะจะต้องเเยกของ ส่วลอร์ร่าที่จำจะต้องเอาตัวไปแลกอีกแล้ว

ทุกคนทำงานกันอย่างตั้งใจ ดิวท่ต่อแถว ลอร์ร่าก็เดินจนรอบ ถามนูนถามนี้ไปเรื่อยๆ เพื่อเรียกร้องความสนใจ การละครสุดๆไปเลยน้องสางบ้านนี้ ผมมองไปก็เห็นทีจะอดขำกับท่าทางของเธอไปไม่ได้ด้วยเช่นกันหนะสิ

ท่าทางของทั้งคู่เองจริงๆมันเองก็ดูธรรมชาติเอามากๆแบบดูชิวๆ และกันเองสุดๆ ผมเองก็พยายามจะทำตัวไม่รู้จักกัน แต่ก็มีบ้างที่แอบเเวะไปหาของกิน ทำตัวเหมือนคนมาเดินเที่ยวทั่วๆ ไป อะไรราวๆนั้น เพื่อไม่ให้เด้นว่าเดินวน เฝ้าในระเเวกนั้น ผมเลือกจะไปหาเครื่องดื่มแล้วมาเเอบนั่งมองจากระยะใกล้ 

แน่นอนว่าผมเองเเอบอัดแปลงกล้องวงจรปิดให้ส่งข้อมูลมายังอุปกรณ์สื่อสารของเขาแล้วด้วยเช่นกัน เพื่อเผ้าระวังทั้งหมดเป็นระยะๆ ด้วย ใดๆ หากมองอย่างเดียวอาจจะไม่รอด เมื่อคืนงานนี้เขาเองก็จัดแจงไปเป็นที่เรียบร้อยเเล้วหนะ

Laura HEROES

ดิว อีเวนสัน

มหาภารตะ ศึกชิงตรีศูล ตอน 27 - ตรีศูลของปลอม

21 กค 68 - เวลาประมาณ 13.00 น.

2 คนด้านนอกทำหน้าที่คุ้มกันอย่างตั้งใจและ ดิวก็เดินดูรอบๆ ตรีศูลนั้นถูกยกมาจัดแสดงอีกครั้ง รอบนี้คนบรรยายละผู้คนน้อยลงมาก แบบว่านะมันเปิดไปแล้ว

" อืมมมม " ดิวเดินดูหลายต่อหลายรอบ แบบว่าทำไมมันเงียบเธอแทบไม่รู้สึกอะไรเลยด้วยซ้ำ อย่างกับว่ามันเป็นตัวหลอกเลยอย่างใดอย่างนั้น เธอพินิจมองอย่างตั้งใจ

และแล้วมันก็เป็นไปตามคาด เธอลงใช้พลังเล็กๆ ของตัวเอง ผลลัพธ์มันนิ่งสนิท ปกติแล้วมันจะต้องตอบโต้บ้างิ กะไว้แล้วไม่มีผิดเลยเชียว โดนหลอกกันจนได้สินะ ท่าทางดิวดูจะหัวเสียเอามากๆ

เธอเดินกลับออกมาหลังจากดูดีๆ แล้วก็คือไม่ใช้ ดูดีๆ ทดสอบทุกท่างแล้วมันอาจจะเป็นของที่คล้ายมานั้นหละ แต่ก็ไม่ใช่ ไม่ใช่แน่ๆ ความรู้สึกของเธอนั้นมันบอกอย่างแน่ชัด

 

เธอก็เลยเดินคอตกออกมาหลังจากตรวจสอบจนแน่ใจแล้ว ดิวส่งสัญญาณออกไปให้ลอร์ร่ากับสุรมิตรด้วยเช่นกัน เหมือนว่าตรีศูลที่เจอในตอนนี้มันจะเป็นของปลอมที่ยกมาจัดแสดง แต่แอบอ้างการเก่าเก็บมาเท่านั้นเอง

เด็กสาวส่ายหน้าเบาๆ เหมือนแผนที่วางไวของทั้ง 3 ทั้งจะผิดคาดไปเสียหน่อย ดิวเดินออกมา ก่อนจะหยุดลงนั่ง

" ขอโทษนะคะทุกคน นั้นไม่ใช่ของจริงหรอกค่ะ....ดิวทำทุกคนเสียเวลาแล้ว " เธอกล่าวกัยทุกคน ลอร์ร่าลูบหลังปลอบปะโลมเบาๆ แบบไม่เป็นไรนะ ก่อนจะพากันเดินไปหาอะไรทานปลอบใจ อีกทั้งเป็นกำลังใจให้ทั้งคู่เสียด้วยเลย

" ไม่เป็นไรหรอกครับ สบายมากเลย พวกเรายังพอมีเวลาหนะ ไปลุยกัน " สุรมิตรบอกพร้อมใบหน้ายิ้มๆ อันที่จริงเธอไม่ค่อยเห็นเขายิ้มเท่าไร

" นั้นสิคะ ไม่ใช่ความผิดคุณดิิวสักหน่อยพวกนั้นต่างหากที่บอกว่าของจิงหนะ มันหลอกตาแล้ว " ลอร์ร่าเสริมอีก

เด็กทั้ง 3 เดินออกจากตัวห้าง ตอนนี้ไม่รู้ตัวซ้ำว่าไปทางไหน แต่ความรู้สึกของเธอตอนนี้นั้นบอกให้กลับไปที่น้ำ ไปหาน้ำ

" อ่อ... คุณร่า คุณสุรมิตรคะ เราไปแถวๆน้ำกันมั้ย เห็นว่าอินเดียนี้มีเมืองเก่าที่จมน้พไปแล้วด้วยนะ " เธอถามทั้ง 2 คน ว่ายังไงคิดเห็นอย่างใดกันบ้าง

" ดีเหมือนกันนะ " ลอร์ร่าเห็นด้วย หลังจากที่ตอนนี้หยุดยืนมองกันแบบอันที่จริงคือไม่มีที่ไปแล้ว และใดๆคือมันก็ดูจะเป็นเรื่องที่ดีด้วยนะ เพราะตรงนั้นเองก็คือมีโอกาสสูงอยู่ที่จะเป็นไปได้ว่าพวกโจรนั้นจะเอาไปซ้อนเอาไว้ เนื่องด้วยขนาดเนื้อที่ไหนจะเรื่องราวมันก็พอจะเป็นได้อยู่เหมือกันนั้นหละนะ

ก่อนจะตกลงกันได้ ทั้งหมดโบกรถและเดินทางไปตามแผนที่ มันเป็นที่ตั้งเมืองเก่า ที่เขาว่านักท่องเที่ยวเขาชอบไปดำน้ำกันหนะ ว่ากันว่าเป็นเมืองที่จมน้ำด้วยนะ

การเดินทางเริ่มอีกรอบ คือต่อรถไปลงสถานีรถไฟและค่อยๆ ร่องไปตามทาง การขึ้นรถลงเรือนั้นเป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว มันก็จะต้องใช้เวลาก็นะ งบทุนต่ำของพวกเรา 

มันก็เลยจะนานๆ หน่อนเป็นเรื่องธรรมดานั้นหละ เด็กทั้ง 3 ที่นอนหลับตามสถานี ขึ้นนูนลงนี้ไปตามทาง ลัดไปเท่าที่จะไปได้และให้มันไปใกล้สุดก็เป็นพอ

ในที่สุดพวกเธอก็ไปถึงยัง ทวารกา เป็นเมืองชายฝั่งของรัฐคุชราต ตั้งอยู่ทางฝั่งขวาของแม่น้ำคอมตี

ตามประวัติแล้วของที่นี่นั้นเป็นเมืองโบราณที่จมไปนานหลายร้อยปีแล้ว และดูเหมือนว่ามันอาจจะเป็นแหล่งที่มาก็ได้นะ

เมือเจอกับน้ำทะเล คนที่ดูใจที่สุดน่าจะเป็นใครไปไม่ได้นอกเสียจากคุณดิวยังงหละ ตอนนี้ใดๆแล้วไม่ได้ลงน้ำมาหลายวัน

มองซ้ายมองขวา เเถวนี้มีเรื่องจอดมากมาย เขาบอกว่าต้องเช่าเรือขับออกไปแล้วไปดำน้ำ แต่คือนะให้พูดก็พูดเถอะ จ้างออกไปเเพงแสนแพง

" พวกเราจะเช่าจริงหรอคะ " หลังรวมเงินกัน 3 คนแล้วบอกได้เลยว่ามันไม่พอเลย ใช้จ่ายไก็มากอยู่ เอายังไงกันดีนะ คือเรื่องของเรื่องทั้ง 3 เองก็เดินถามๆเเล้วค่าเรือเเพงมาก ที่จะพาออกไปดำน้ำ มันเเพงโดยใช่เหตุด้วยหนะสิ เหมือนรู้ว่าทั้ง 3 เป็นนักท่องเที่ยวก็โขกค่าหัวไปเลยยังไงหละ แบบหมูมาแล้ว กวาดเรียบไปเลย .... แต่ใครมันจะไปคิดเล่านักท่องเที่ยว 3 ชีวิตมันได้โง่ให้โดนหรอกขนาดนั้นหรอก

" พี่สุรมิตร พอมีไอเดียดีๆมั้ยคะ " ลอร์ร่าหันถาม ก่อนจะนึกขึ้นได้

" ถ้าเราแอบลงน้ำแบบรอบก่อนได้มั้ยครับคุณดิว " สุริมิตรหันหน้ามาถามเพื่อปรึกษาอันที่จริงวิธีนั้นก็ดีอยู่นะ

" ก็ได้นะคะ แต่ฉันกลัวคนเห็นหนะ " เธอตอบด้วยท่าทางตรงไปตรงมาทันที

" อืม.... ไปดูตรงนูนมั้ยคะ " ลอร์ณ่าชี้ไป เพราะเเถบนี้คือคนก็แอบเยอะอยู่นั้นหละ

ทั้งหมดตกลงตามนั้น ไปดูที่ก่อนและจะหาทางลง แต่พอเดินไปดูเท่านั้นหละ คือผู้คนหนักว่าอีก เดินไปตรงไหนกคือมีคน อาจจะเพราะตอนนี้คนออกมาเที่ยวถ้าเย็นๆ คนน่ากลับไปกันหมดแล้วหละ

" เรารอคนซาก่อนน่าจะดีนะคะ " ดิวบอกทุกคนเพราะตอนนี้ไปตรงไหนก็คนเยอะไปหมดเลยหละ

" งันเรานั่งพักกันก่อนก็ได้ครับ ตอนนี้ก็ร้อนๆ ตรงนั้นมีร่มไม้อยู่ " สุรมิตรชี้ไปที่ใต้ต้นไม้ขนาดใหญ่ ที่พอจะนั่งพักผ่อนรอเวลาไปพลางๆได้อยู่เช่นกันนะ

เมื่อตกเย็นขึ้นอีกก็คือเหมือนคนจะทะยอยกันหลับแล้วหละ " ทุกคนคะ!!!! ทุกคนดูนูนนสิ ..... คนเริ่มน้อยแล้วๆ " ลอร์ร่าที่ตื่นมาจากใต้ต้นไม้ก็นะ รอนาน ทั้ง 3 ชีวิตก็เลย เผลอหลับไป เพราะไอเเดดร้อนๆด้วย ผู้คนที่มาสาการะต่างๆ มันอาจจะหน้าเทศกาลด้วยนั้นหละ

แต่เมื่อคนซาก็ได้เวลาของเหล่าผู้กล้า 3 ชีวิตออกโรงแล้วหละ

เมื่อเตรียมตัวพร้อมแล้ว ตอนนี้ก็หามุมดีๆ ดิวเตรียมพร้อมสำหรับการลงน้ำอีกคราวแล้วหละ

" ทุกคนพร้อมนะคะ " เธอถามทั้งหมด ตอนนี้ร่างของดิวสัมผัสน้ำไปแล้ว เล็กน้อย ขาของเธอเมื่อลงน้ำไปก็กลับมาฟื้นฟูร่างกายให้ตัวเอง ฟื้นตัวจากการอาการเหนื่อยล้าได้อย่างดีทีเดียว

" พร้อม....พร้อมก็ได้ค่ะ " ลอร์ร่าที่เธอดูจะเกรงอีกแล้ว เธอดูไม่ค่อยชอบการดำน้ำเท่าไร แต่ก็ไม่แปลกใจหรอก เด็กสาวยิ้มๆ จับมือ 2 ฝ่ายก่อนจะค่อยๆไล่ระดับลงไปยังน้ำลึกๆ หน่อยเพื่อไ่ให้ใครพบเห็น

" ร่าไม่เป็นไรนะ ใจเย็นๆ " สุรมิตร ค่อยๆว่ายไปอีกฝั่ง แล้วจับมือลอร์ร่าที่เกร็งๆ เพื่อให้เธอไม่คิดมากด้วยนั้นหละ

พากันดำดิ่งลงไปยังดินแดนใต้พิพบอีกคราว มันเป็นยังโลกที่จมน้พนั้นหละ เคยได้ยนมานานแล้ว่ามันสวยมาก แต่ต้องมาดูกันตาเสียหน่อยแล้ว

" ทุกคนยังโอเค...ไหวอยู่ใช่มั้ยคะ " ดิวถามเป็นระยะๆ ขณะที่ไต่ระดับลงไปใต้น้ำอีกครั้ง คือมันจะลงเร็วกว่าคนปกติที่ไปดำน้ำพอตัว แตก็นั้นหละ ไม่ได้มีปัญหาหรอกเพราะทั้งคู่เองก็สามารถดำน้ำไปดูอยู่แล้วไม่ใช่หรอ เพราะดิวเองก็ช่วยให้ทั้งคู่ดำน้ำ รวมถึงหายใจใต้น้ำได้บ้างแล้ว

Laura HEROES

มหาภารตะ ศึกชิงตรีศูล ตอน 28 - ที่ซ่อนของตรีศูล??

21 กค 68 - เวลาประมาณ 20.00 น.

หลังจากที่เดินทางมานานตอนนี้ภาพตรงหน้าทำให้ลอรร่าอึ้งไปเลย มันมีเมืองอีกเมืองที่จมลงใต้บาดารเลย ในนี้นั้นเป็นที่อยู่อาศัยของเหล่าปลาน้อยใหญ่นานชนิด

มันดูไม่อันตรายเท่าไรแต่จริงๆมันมีอะไรแปลกๆ ตั้งเเต่ลงมาคุณดิวพูดตลอดเลยว่ามันแปลกๆ

มีเหมือนการอารักขาเป็นระลอกๆ เด็กสาวที่มองๆ ไม่รู้สึกเท่าไรหลอกนะ เด็ฏสาวได้แต่ยิ้มๆ เธอมองไปรอบๆแต่ให้แยกกันแบบรอบก่อนคงไม่กล้าอีกแล้วหละ เด็กสาวคงทำได้แค่แกะกลุ่มกันไป ตอนนี้ถือว่ารวมกันเราอยู่ แยกกันอยู่เราตายได้เลยหละ

" หลบก่อนค่ะ หลบก่อน " ดิวดึงมือลอร์ร่าเมื่อเจอปลาตัวใหญ่ เธอก็ให้หลบก่อน ทั้งหมดหลบในซากที่พังแล้วของตัวอาคารหลังจมลงยังบาดาล

" มันยังไงคะเนี้ย " ลอร์ร่าที่ถามขึ้นมา

" ถ้ามีผู้คุมแบบนี้....ก็ดูจะมีหวังนะครับ " สุรมิตรเองก็ดูจะเห็นด้วยเช่นกันนะ

ทั้ง 3 คนที่แอบมองดูรอบๆ มองการเคลื่อนไหวราวกับการโดนควบคุมเอาไว้กรายๆ

" คือว่าทุกคนคะ ถ้ามีอะไรขึ้นมา ให้ทุกคนหนีไปให้เร็วเลยนะคะ " ดิวบอกก่อนจะพยักหน้าเบาๆ แบบเหมือนเธอรู้ว่าทางข้างหน้านั้นค่อนข้างอันตรายเอามากๆ มันมีคำวาาเป็นและตาย และเธอไม่ยอมให้ 2 ผู้กล้าที่เข้ามาช่วยเหลือต้องเป็นอะไรแน่นอน

" ไม่เแ็นไรค่ะ เราช่วยกันไป ไม่มีใครทิ้งใครหรอก " สาวผมบอร์นบอกอย่างตั้งใจสุดๆ เด็กสาวที่แบบพยักหน้าเบาๆ แบบต้องสู้นะทั้งหมดนี้หนะ 

สุรมิตรเองก็ดูจะเห็นด้วยกับคำของลอร์ร่าด้วยเช่นกัน ทั้งหมด หลบอยู่พักนึงก่อนจะค่อนๆขยับย้ายกันเข้าไปด้านในตัวซากเมืองนั้น

แต่ท่าทางเมืองนั้นจะจมมานาน บางจุดก็คือโดนตัวน้ำกัดจนกร่อนไปหมดแล้วหละ

" ระวังด้วยนะครับ โครงสร้างพวกนี้มันอยู่มานาน โดนน้ำกัดเซาะ.....มันไม่แข็งแรงแล้ว " สุรมิตรกล่าวเตือน

แต่อยู่ ความรู้สึกของลอร์ร่าก็เเปลกๆ ก่อนจะมีหน้าเจโรมมาอยู่ใกล้ๆ " มาได้ยังไงก่อนหละคนนี้หนะ " แต่อีกฝ่ายเหมือนจะนั่งหน้านอยๆอยู่ริมน้ำแล้วตีๆอะไร บ่นอยู่คนเดียวด้วยนะแต่เเค่ลอร์ร่าเหมือนจะไม่ได้ยินเสียงพวกนั้นก็เท่านั้นเอง 

ถ้าได้ยินอาจจะเเปลกไปหน่อยเพราะเธอหนะ ได้เห็นก็นับว่าแปลกมากแล้ว

" อะไรเนี้ย " ลอร์ร่าพูดเบาๆ ดิวก็หันมามองเช่นกัน ก่อนเธอจะหัวเราะออกมา 

" ก็คนเขาคิดถึงหรือเปล่าคะ " 

คำพูดของดิวนั้นทำลอร์ร่าหน้าเเดงขึ้นมา " ร่า.... " แน่นอนว่าโดนเข้าไป 1 เเมทถึงกับเขินอายสาวเจ้าก็พูดไม่ออกเลยทีเดียวหละ

" คุณร่าไม่ตอบเขากลับหละคะ เดี๋ยวฉันช่วย " 

ลอร์ร่ารู้เต็มอกว่าพวกเขา 2 บ้านนี้ไม่ถูกกันหรือเปล่านะ เเต่เหมือนว่าดินจะอาสาช่วยเธอก็ยิ้มรับ ก่อนจะพยักหน้าเบาๆ 

" ฝากไปบอกเขาได้ไหมคะ ว่าคิดถึงเหมือนกนัแต่ไม่ต้องทำหน้าจ๋องแล้ว " ดิวรับและพยักหน้ารับเบาๆ ก่อนจะทำอะไรดุ๊กดิ๊กๆ และส่งข้อความของลอร์ร่ากลับไปยังเจโรม

" ฉันไม่น่ใจหรอกนะ ว่าเขาจะตอบรับมันมั้ย แต่ส่งให้แล้วหละ " เธอตอบ ก่อนลอร์ร่าจะพยักหน้าเบาๆ 

" ฝากย้ำเขาว่า บอกแชทร่าด้วย ทักไปไม่ตอบจะได้ไม่ต้องกวนคุณดิว " เธอยิ้มออกมา 2 สาวหัวเราะกันคิ๊กคั๊ก ในระหว่างที่กำลังฟินๆ สุริมิตรก็เอามืออุดปากทั้งคู่ ก่อนดิวจะส่งสารไปหาเจโรม 

" เบาครับ เหมือนมีอะไรเข้ามา " เขาพูดก่อนจะดึงทั้งคู่หลบ ในนี้เหมือนจะมีนักดำน้ำด้วยนะ แต่ทำไมพวกเขามาดึกจังเลยหละ

" นักดำน้ำหรอ " ลอร์ร่ามองออกไป แต่ทำไมมาดึกจังเลยหละ

" ไม่น่าใช่ครับ พวกมันเฝ้าอะไรอยู่ไม่รู้ " สุรมิตรตอบกลับ

ก่อนดิวจะมองออกไป ดิวใช้การควบคุมน้ำ ทำให้พวกมันหลับไป 1 คน ก่อนจะไปลากมันมา ท่าทางจะไม่ใช่คนจริงๆด้วย น่าจะเป็นยามเฝ้าที่นี้

คาดว่าน่าจะใกล้แล้วหละ " แบบนี้ เรามีหวังใช่ไหมคะเนี้ย " ลอร์ร่าถาม ท่าทางตื่นเต้นสุดๆ

" ก็อาจจะถูกแล้วนะคะ ฉันเองก็ไม่แน่ใจเหมือกนัน " ดิวบอก เธอลองค้นๆ ตัวอีกฝ่ายไปเรื่อยเปื่อได้เบาะแสอะไรสักหน่อยก่อนหนะสิ นาทีได้มาสักหน่อย ก็ยังดีวะ!!

เวลาผ่านไป เหมือนจะได้เวลาเปลี่ยนยามผลัดเวรเเล้วหละ ต้องปล่อยตานี้ให้ลอยไปแล้ว ดิวก็ค่อยๆ เคลื่อนตัวมันออกไปให้นอนหลับเหมือนว่าหลับไปเฉยๆ

แล้วก็ใช้จังหวะนี้ ลอดผ่านเข้าไปด้านในลึกกว่าเดิมอีกหน่อย เพื่อจะเจออะไร ตรีศูลน่าจะใกล้เข้ามาแล้ว เพราะด้านในนั้นมันเงียบมากเลยทีเดียว แถมการคุมกันก็เยอะมาก

ใดๆ ทั้ง  เปลี่ยชุด เอาชุดทหารยามมาใส่ด้วยเพื่อความแนบเนียน ส่วนเจ้าของชุดหรอ โดนมัดแล้วเอาไปซ่อนแล้วหละ ใดๆแล้วทั้ง 3 ก็น่าจะเนียนกันไปได้พักนึงนะ

อย่างน้อยๆ ช่วงนี้ก็หาเบาะแสได้แล้วหละ ไม่มากก็น้อยเลย

---

เจโรม ปาร์ค ซึงยอน (ได้มั้ยนะ)

ทุกครั้งที่ปฏิสัมพันธ์กับ NPC Lares SP TGC รับโบนัสความสนิทสนมเพิ่มขึ้น +10 (ผ้าคลุม)

ทุกครั้งที่โรลเพลย์ลงท้ายด้วยเลขไบต์ 2 / 4 / 6 / 8 จะได้รับโบนัสพิเศษ +10 แต้ม (น้ำหอม)

เดมี่ก็อตจะได้รับโบนัสความสัมพันธ์ +5

.

@God