[บันทึกการเดินทาง] - มหาภารตะ ศึกชิงตรีศูล

Laura HEROES

มหาภารตะ ศึกชิงตรีศูล ตอน 9 - ออกเดินทาง

17 กค 68 - เวลาประมาณ 10.00

---

เอาหละ ได้เวลาออกเดินทางแล้ว ในที่สุดก็ขึ้นวันใหม่ได้สักที จะถึงตอนไหนดีนะ ยาวมากเนื้อเรื่องดีเทลเยอะเเยะหยุบหยิบไปหมดเลยจ๊ะพี่จ๋า

เดี๋ยวจะเริ่มไปรันเรื่องราวกับ สมาชิกใหม่ที่จะออกท่องเที่ยวกับพวกเรารอบนี้ จะได้เจอกันมั้ย เจอหละ เเต่เจอตอนไหน ภาวนาให้เจอกันเร็วๆ ด้วยเถอะ หน้านี้อาจจะไม่มีอะไรมากหรอกมั้ง ถ้าจะมากก็คือควาลอร์ร่าเอง อย่าสนใจกับมันมากเลยเพราะมันคือเรื่องของ.... ทะเล มีเเต่น้ำเต็มโอ่งเลยคุณพรี่

---

เช้าวันใหม่กับการเดินทาง เมื่อพึ่งรู้กันว่า การเดินทางรอบนี้รถไฟอีกครั้ง เด็กสาวที่แบบ ถอนหายใจยาวๆ รอบนี้ 24 ชั่วโมงเลยนะ เอาอีกแล้วสินะ ไม่มีที่นั่งสบายๆหรอกมั้งเพราะเเบบมันเเพงหนะ นอกจากเสียงแตรรถที่ดังตลอดเวลาแม้ไม่มีอะไร แต่จะบีบหาอะไรไม่ทราบก่อน!!

เสียงล้อกระเป๋าเดินทางกลิ้งครืด ๆ ไปตามพื้นสถานีเก่าๆ พื้นเต็มไปด้วยคราบชาแห้ง กระดาษปลิว ดูมีความอินเดียสุดๆ

สุรมิตรรับหน้าที่ซื้อตั๋วรถไฟ ส่วนลอร์ร่าหรอ ยืนช๊อกอยู่หนะสิ

" ไปครับ เรียบร้อยแล้ว " เขาเดินกลับมาพร้อมตั๋วรถไฟ ที่นั่งประมาณ 20 ชั่วโมง

“ เหลือแค่ชั้นสองนะ " เขาบอก ลอร์ร่าที่เข้าใจว่า ชั้น 2 มันอาจจะไม่เเย่เท่าไร กับขบวนด่วนพิเศษหนะ

แต่พอไปถึง สภาพคืออะไร เหมือนในหนังเลยเเต่อันนี้ไม่หนังนะ นี้ของจริงเลย 

สุรมิตรยักไหล่ขำ ๆ " ยินดีตอนรับสู่อินเดียครับ อย่างเต็มรูปแบบครับ " 

ท่าทางของลอร์ร่าตอนนี้คืออึ้งเท่านั้นไม่มีคำบรรยายใดๆ ภาพที่เห็นจากตู้ชั้น 3 คนแน่นจนไม่มีที่เหยียบพื้น บางคนยืนบนถังพลาสติก มีเด็กคนหนึ่งกินขนมอยู่บนกระเป๋าเดินทางของคนแปลกหน้าอย่างสบายใจ และอีกคนกำลังเล่นหมากฮอสกับพื้นเหล็ก ให้ตายสิ นี้มันขนาดนี้เลยหรอ 

" ร่าจะบ้าตายได้มั้ย " เธอพรึมพรัม ก่อนจะเดินขึ้นขบวนของตัวเองไป

สุรมิตรวางกระเป๋าไว้ใต้เบาะ แล้วนั่งลงตรงข้ามเธอ “ไม่แย่นะร่า... อย่างน้อยไม่มีคนยืนบนหัวเรา” เขาพูดแบบติดตลก ตลกจริงด้วยแบบนั้นลอร์ร่าอาจจะขาดใจก่อนเป็นได้

เมื่อถึงเวลาเสียงรถไฟ ดังเป็นการบอก กึก... กึก... กึ๊ด... เสียงข้อต่อเหล็กเริ่มขยับ เสียงโลหะลั่นเบา ๆ ดังจากใต้พื้น

เสียงรอบๆ ดังเป็นระยะๆ ลอร์ร่าที่มองออกไป เงาสะท้อนจากภายนอก เห็นคนห้อยตัวเต็มขบวน นี้พวกเขาไปไหนกันเนี้ย ทำไมเเน่นขนาดนั้นคนภายในขาดอากาศหรือยังก่อน เธอมองไปนึงไป

คนห้อยเต็มขบวน... ไม่ใช่แค่ 2-3 คน แต่มีคนห้อยเกือบทุกประตู บางคนปีนเข้าทางหน้าต่าง กระเป๋าหิ้วทุกขนาดแขวนอยู่บนไหล่ เหมือนทั้งหมู่บ้านย้ายบ้านไปพร้อมกัน 

รถไฟยังคงแล่นไปจอดเป็นระยะ ๆ ที่สถานีเล็ก ๆ กลางทุ่ง หรือป้ายไม้ซีด ๆ ที่ไม่มีแม้แต่ชื่อเป็นภาษาอังกฤษ มีคนขึ้นลงตลอดเวลา หิ้วตะกร้าไก่ หม้อแกง กระสอบหอมใหญ่ และแมวหนึ่งตัวที่ดูไม่มีใครเป็นเจ้าของ นี้มันอะไรก่อน ภาพแบบนี้ ไม่เคยพอเคยเจอเลย

เสียงเด็กวิ่งไปมา แม่ค้าขายชาอินเดียร้องตะโกน

“ชาาาาาาาาาาาา ร้อนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน!!” พร้อมส่งมาเรื่อยๆ มือคือน่ากลัวมาก พวกเขามือดูสกปรก แต่ชานมพวกนี้ดูน่ากินจัง

" ลองมั้ย " สุรมิตรถาม ลอร์ร่าก็ยิ้มๆ พยักหน้าเบาๆ มีเเถมส่ง ปานิปูริ มาให้ด้วย สุรมิตรยิ้มๆ แล้วบอกเธอว่าอันนี้เขาชอบ อร่อยมากเลย ลอร์ร่าก็เลยซื้อมาเพิ่มให้เขาด้วยเลย แบบจำได้ว่าเขาชอบหนะ

" อืมมม ไม่แย่นะ ชานมนี้อร่อย " เธอที่ดูดไปคำนึงรสดีทีเดียว ใบหน้ายิ้มออกมา เพราะเหมือนจะเจอของที่กินได้แล้วหละ

ไม่นานเสียงรถไฟก็ออกเดินทางต่ออกีครั้ง มันสลับๆ กันไปแบบนี้เรื่อยๆ จากเช้าจนตอนนี้ก็เริ่มจะเย็นแล้ว ของกินมีมาเสริฟที่ข้างกระจกอยู่ตลอดทางเลยหละ

มันก็ไม่แย่หรอก ถ้าไม่ติดอะไรหนะ เเต่เหมือนเด็กสาวจะแบบ รู้สึกว่ามันจะง่ายไปไหมนะ เธอคิด เอามือเท้ากับที่นั่งของรถไฟ เสียงคนที่อยู่บนรถไฟเจือยแจ้วไปหมด เด็กสาวที่แบบ คิดถึงตอนขามามันไม่ใช่ว่ามันจะพังอีกใช่ไหมหนะ อย่านะ อย่าได้เป็นแบบนั้น

เด็กสาวมองไปรอบๆ เธอว่ามันจะสะดวกสบายไปด้วยมั้ยนะ แบบคิดดีแล้วหรอ แต่อาจจะนะเพราะเธอเองก็อาจจะคิดมากไป

" พี่ว่ามันจะราบรื่นไปมั้ย " เธอถามอีกฝ่ายว่างานนี้มันจะสบายไปไหมหนะ ถ้าไม่มีอะไรมาเลย 

สุรมิตรเองก็รู้สึก เพราะตอนนี้มายังวุ่นวายเลย แต่ก็นับเป็นเรื่องดี เขาพยายามมองว่ามันดีนะ เพราะเเบบอ่าให้มันมีอะไรแปลกๆ เพี้ยนๆออกมาเลยนะ มันก็จะเหนื่อยๆ หนะสิเบบนั้นหนะ

Laura HEROES

มหาภารตะ ศึกชิงตรีศูล ตอน 10 - ออกเดินทาง เฉยๆ มันสบายไป

17 กค 68 - เวลาประมาณ 21.00

เอาอีกละ ชีวิตของหน้าบันทึกนี้ หน้าที่ 10 เข้าไปแล้ว จะสมบุคสมบรรไปหน่อยหนะสิ มันก็จะเเบบเหนื่อยมั้ยคนดี ร่าเอง เอาอีกแล้วเทพเขาเห็นว่าร่าว่างใช่มั้ย ขอเรียกร้องตรงนี้เลยนะ ว่าไม่ว่างค่ะ ไม่ว่างเลย ขอร้องไม่ต้องส่งอะไรแปลกๆ มา คนอื่นมอง่าร่าตีหมา - ตีวัว กันหมด โดนประนามมั้ยเอาดี ร้องไห้แล้วค่ะ โปรดเห็นใจน้องด้วย

มันจะมีอะไรใจดีกับเราเท่าเราเองอีกเล่า นั่งดีๆ มันจะไม่ได้เลย ชีวิตลอร์ร่าติดคอนเท้นเกินไปแล้ว อยูดีไม่ว่าดีหนะสิ

---

หลังการเดินทางที่แสนยาวนาน ทั้งคู่ก็ดูจะสบายๆ นั้นคือเรื่องที่ดีแล้วหละ แน่นอนว่าใครไม่ชอบหละ เเม้มันจะลำบาคกับการเดินทางแต่ก็พักบ้างอะไรบ้าง ลอร์ร่านั่งกอดกระเป๋าถุงผ้าเน่าๆ ของตัวเองแน่นๆ หลับบ้างอะไรบ้างเป็นระยะๆ ซึ่งไม่น่าใช่เรื่องผิดแปลกอะไร จนกระทั่งว่า มันเเบบ ร่าว่ามันแปลกๆ มันจะง่ายไปหรอ อย่างที่บอกไปตอนต้นว่ามันไม่น่ามีอะไรง่ายหรอกมั้ง

รถไฟจอดที่ชานชาลาหนึ่ง เธอรู้สึกว่าวันนานอยู่นะ จะกระทั่งมีเสียงโว๊ยวายเมื่อมองออกไป โอแม่เจ้า เขาบอกวัวชน ใครจะคิดว่ามันแบบวัวที่ไหน วัวอะไรเป็นเหล็ก แถมนะ

ชีพ้นไฟได้ด้วย โอ๊ยคุณพ่อคุณลุนชาติเถอะ เด็กสาวกับสุรมิตรที่วงแตกนอนๆ กันดีๆ ไม่ได้เลย โดนวัวชน ไม่วัว อย่าเรียกมันว่าวัวเลย มันคือ วัวโคลคีส เเต่เขามาจากบ้านของเฮเฟตัสหรือเปล่า นี้ทำร้ายลูกชายตัวเองได้ยังไงกันเล่า!!

โครมมมมมมมมม!! 

ตู้โดยสารสะเทือนทั้งคัน และ อีกครั้งจากการชนของมัน ในตอนนี้รถไฟโคลงอย่างรุนแรง รอยร้าวบนกระจกข้างหน้าต่างแผ่ขยายออกอย่างรวดเร็ว ละอองฝุ่นจากฝ้าเพดานร่วงตกใส่หัว ราวกับเตือนว่าอะไรบางอย่าง กำลังผิดที่ผิดทาง 

เสียงเหล็กเสียดสีกันข้างใต้ตัวรถดังกึกก้อง เหมือนกับว่ามันทุบให้แหลก บรรยากาศเปลี่ยนจากความอบอ้าวของแดดอินเดียกลายเป็นกลิ่นควันโลหะไหม้และคาวบางอย่างที่ไม่ควรมีอยู่ในโลกของคนธรรมดา

ฝูงผู้โดยสารตะเกียกตะกาย วิ่งสวนกันเหมือนคลื่นไร้ทิศ บ้างร้อง บ้างล้ม บ้างลุก แล้วก็ตะโกนในภาษาอินเดียที่ลอร์ร่าไม่ได้เข้าใจสักคำ แต่ทุกคำแปลเป็นภาษาเดียวกันได้ว่า "หนี"

คือทุกคนเห็นว่า วัวกำลังคลั่ง แบบตกมัน แต่สุรมิตรกับลอร์ร่ารู้ว่าไม่ใช่ มันอ้าปากแล้ว

เสียงกรีดร้อง ก่อนที่ทั้งคู่จะ วิ่งหนีไปอีกโบกี้หนึ่ง แบบตอนนี้หนีก่อน

" ร่าก้มมมมมม " เอากดตัวเองให้ก้มหัวลงกับเพือน ก่อนมันจะพ้นไฟออกมา ให้ตายสิ นี้มันคืออะไรกะเผากันเลยมั้ยหละ

" เอายังไงดีคะ " ลอรณ่าที่ตอนนี้แบบไม่ต่างกันเลย ทั้งคู่แบบว่า หนีตายกันไปหมดเลย

" เดี๋ยวพี่จะเอาไอนี้ยัดใส่ปากมัน " มันคุือเครื่องขนาดเล็กๆ ที่โยนใส่เข้าไป มันอาจจะทำกลไกลหยุด ส่วนลอร์ณ่าหรอตอนนี้คงต้อง อีกแล้ว

" ร่าก็ล่อมันนะ " นั้นไง ลอร์ร่าอีก เธอพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะวิ่งออกไป มือมีไม้ที่เอามาจากรถไฟ ก่อนจะกระโจนขึ้นไปบนตัว ฟาดๆมันอย่างแรง เธอฟาดลงบนหลังวัวโคลคีส เสียงฟาดแรกเหมือนตีใส่แท่งเหล็กดิบ ฟังดังแสบหู ฟาดที่สอง เธอฟาดมันอีก

แต่เหมือนทำดี ไม่ได้ดีจริงๆ ภาพที่คนทั้งโบกี้เห็นคือ เด็กสาวคนหนึ่ง กำลังตีวัวด้วยไม้หนีบเสื้ออย่างเอาเป็นเอาตาย พวกเขาร้องกันว่า “อย่า!! อย่าทำมัน! มันเป็นสัตว์ของพระเจ้า!!” บางคนกุมมือแน่น บางคนหลับตาสวดมนต์ บางคนก็ตะโกนห้ามเหมือนเธอกำลังทำบาปใหญ่

ไม่มีใครเห็นในสิ่งที่เธอเห็น ไม่มีใครรู้ว่าวัวตัวนี้ไม่ใช่สัตว์ มันคืออาวุธ มันคือเครื่องจักรจากนรก มันคือเหล็ก มีไฟ มีเป้าหมาย และที่สำคัญ มันจะฆ่าเธอ พวกคนทั้งหลายให้ตายสิ นี้เธอดูเป็นคนร้ายมากๆ หัดแหกตาดูด้วยเถอะ

ไม่นานไอวัวบ้านั้นก็ดีด ลอร์ร่าลงมา คนพากันร้องตกใจ มันจะมาาทำร้ายเด็กสาวแล้ว เธอม้วนตัวหลบ และรีบลุก ถ้าเธอไม่ลุกขึ้นสู้ตอนนี้ เธอคงไม่มีโอกาสแม้แต่จะขอโทษพ่อที่เผลอแอบจิบไวน์ที่รูปปั้น ตรงบาร์นั้นอีกเลยในชีวิตนี้ก็ได้

ดวงตาสีแดงใต้เกราะของมันวาบขึ้น และทันใดนั้นเอง “ เคร้ง!! ” 

เสียงคล้ายตะขอเหล็กกระแทกกับโลหะดังขึ้นที่ด้านข้างของวัว สุรมิตรโผล่ออกมาจากอีกฝั่ง มือข้างหนึ่งเหวี่ยงเชือกที่มีหัวเกี่ยวแบบพิเศษพันรอบเขาข้างหนึ่งของมันได้พอดี

" มาเลยไอเหล็กบ้านี่! " เขาตะโกนลั่น แล้วดึงเชือกอีกจังหวะ มันที่หันไปเห็นเหยื่อคนใหม่ก็กระโจนเข้าหาเขาทันที

ในจังหวะนี้หละ เจ้าหน้าที่เข้ามา เเทนที่จะรวบวัวไปรวบลอร์ร่าหนะสิ 

" กริีดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด " เเหกปากสุดกำลัง

ส่วนโคลคีสกระชากตัวดิ้นอย่างบ้าคลั่ง จากที่เล็งลอร์ร่าอยู่ มันกลับเบี่ยงตัวออกแล้วหมุนหัวไปทางเขาแทน มันเปลี่ยนเป้าแล้ว

ฝูงคนแตกฮืออีกระลอก ทุกคนวิ่งกรูออกจากพื้นที่นั้น บางคนก็ตะโกนด่าเธออีกว่า “เพราะเธอไปตีมันไงล่ะ!!” ก็ให้ตายเถอะพ่อ!! คนพวกนี้ไม่เข้าใจอะไรเลยจริง ๆ นั่นมันไม่ใช่วัวธรรมดานะ!! มันจะฆ่าพวกเธอทั้งหมดนี่แหละ 

โอ๊ย ให้ตายสิ นี้ใช่เรื่องมั้ยเนี้ย นี้โดนจับหรอ " พี่สุรมิตร " ลอร์ร่า ตะโกนทำให้สุรมิตรที่อยู่ตรงนั้นต้องวิ่งลงมา เสียจังหวะสุดๆ

" คุณตำรวจ..... " และก็วนเเตกวัววิ่งมา คนเเถวนั้นวิ่งกันหมด ตำรวจก็เช่นกัน

ลอร์ร่าที่หันไปเห็น เธอเอาปืนจากตำรวจมา แล้วยิงไปที่ปากของมัน สุรมิตร เองก็เข้าใจ เขาโยนไฟเเช๊ก ลงไปในจังหวะนั้น เจ้าวัวนั้นระเบิดออก และวัวที่คนอื่นเห็นๆ กันก็ดูนิ่งไป มันเดินกลับออกปอย่างสงบ 

ให้ตายสินี้อะไร วัวบ้าผีสิงหรอ

ทั้งคู่เดินมาหากัน สุรมิตร ดูว่าอลร์ร่ายังโอเคมั้ย เพราะเธอรับบทหนักตลอดเลย เธอเองก็ส่ายหน้าไปมาเบาๆ แบบไม่ๆ ตอนนี้ไม่แต่พ่อข้างๆหนะ ยังไง

" ผม ขอเชิญทั้งคู่ไปให้ปากคำหน่อยครับ " นั้นไงหละ พ่อมา

โดนไปสอบปากคำอีกละ เอกสารอินเดียก็ไม่มี ภาษาอินเดียก็พูดไม่ได้ วัวที่ระเบิดไปก็ไม่มีหลักฐาน เพราะมันเดินออกไปเฉย ๆ แบบสงบเสงี่ยม ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ห้องสอบปากคำอับ ๆ กลิ่นเครื่องเทศปนกลิ่นกระดาษเก่า มีพัดลมติดเพดานหมุนเสียงแกรก ๆ จนน่ารำคาญกว่าเสียงแตรข้างถนน

เจ้าหน้าที่สามคนพูดอินเดียใส่กันรัว ๆ ก่อนหันมามองลอร์ร่าอย่างกับเธอไปเตะวัวกลางวัด

ลอร์ร่าก็ได้แต่นั่งพิงพนักเก้าอี้แบบไม่มีเรี่ยวแรง กระเป๋าผ้ายับ ๆ ของตัวเองยังไม่ปล่อยมือเลย รู้ไว้เลยว่าใครจะแย่งไปก็ไม่ได้! สุรมิตรนั่งข้าง ๆ ดูใจเย็นมาก ผิดกับลอร์ร่าอย่างชัดเจนเลย

เจ้าหน้าที่ดูไม่เชื่อเลยแม้แต่น้อย แล้วก็หันมามองลอร์ร่าใหม่อีกครั้ง คราวนี้มีใบแบบฟอร์มบางอย่างมาวางตรงหน้า แล้วพูดช้า ๆ ชัด ๆ แบบเน้นคำว่า

“ เธอ... ตี... วัว... ใช่ไหม? ”

โอ๊ยนี้มันจะให้ตายสิ!! มันจะเอายังไงกันนักหนา!!!

“มันไม่ใช่วัว!! มันเป็นวัวที่ยิงไฟใส่ฉันนะคะ คุณลุง!! ” ลอร์ร่าพูดเสียงดังแบบสุดสุดแล้ว พร้อมเอามือทาบอกตัวเอง ราวกับจะบอกว่าตนคือผู้โดนกระทำ และนั้นก็คือจริง ความจริงชัดๆ

มีแต่เสียงปากกาขูดลงบนกระดาษเบา ๆ เหมือนจะเขียนคำว่า "ประสาทหลอน"

เธอหันไปหาสุรมิตร แบบช่วยด้วยเขาดูไม่เข้าใจ ใครเป็นประสาทหลอน เขาพยักหน้าแบบว่าปล่อยไปตามนั้นหละดีแล้ว

" ต้องขอโทษด้วยนะครับคุณตำรวจ ร่าใจเย็นๆ พี่รู้ว่าเราตกใจนะ " สุรมิตรต้องห้ามทัพแต่เขาต้องเข้าข้างเธอสิ ไม่ใช่ตำรวจนั้น เด็กสาวที่แบบชี้หน้ามองหน้าแบบไม่เข้าใจ เธอรู้ว่าพวกลุงๆ ทั้งหลายไม่เห็นแต่เขาก็ควรรู้ ควรมั้ย ควรสิ!!

ตำรวจไม่ได้ติดใจอะไร และก็ถามว่าจะไปไหนกัน

ลอร์ร่าเงียบไปครู่หนึ่ง แล้วหันไปมองสุรมิตรอย่างเร็ว เพราะเธอเองก็ไ่อยากเสวนากับเขาแล้ว พวกลุงๆ พูดไม่รู้เรื่องนี้ น่าปล่อยให้วัวมันชน 

“พวกเรา...จะไป... ดวาร์กากันครับ” สุรมิตรตอบเสียงนิ่ง สายตามั่นใจแต่ก็ประนีประนอม 

“ ทำไมต้องไปถึงนั่น? ” ลุงตำรวจอีกคนถามต่อ มือขยับหมุนปากกาคล้ายจะจับพิรุธ แบบมันจะพุรุจอะไร ตรงนี้น่ากลัวกว่าหนูก็พวกลุงนี้หละ ให้ตายสิ เสียเวลามั้ยอะ

“ พอดีว่าเราจะไปหาเพื่อนครับ ” สุรมิตรตอบสั้น ๆ 

“ โอเค งั้นก็ระวังตัวไว้ล่ะ อินเดียมันไม่สงบอย่างที่คิดนะ... โดยเฉพาะพวกฝรั่งแต่งตัวเหมือนจะขึ้นเวทีคอนเสิร์ตแบบเธอ ” ลุงพูดแล้วก็มองมาที่ลอร์ร่าแบบจิก ๆ นี้อะไร มองเเบบนี้สายตาแบบนั้นอะ 

โอ๊ยคุณพ่อ!! ใครไปทำอะไรให้ลุงก่อนอ่ะ!? นี้หาเรื่องกันหรอ หิวเเสงมาปะ ลุงตำรวจ ลอร์ร่าที่ฉุนหน้าสุดๆ พร้อมลุกปะทะ เเต่สุรมิตรดึงมือเอาไว้ เอามือจับหน้าเธอ เบาๆ " ร่า.. ใจเย็นๆ " ก่อนจะดึงมากอดเอาไว้

" ไม่เป็นไรแล้วนะ ใจเย็นๆ ไว้ก่อน " เขาเอามือลูบหลังเด็กสาวเบาๆ เป็นการปลอบประโลมเธอไปในตัง ที่ดูไม่ช่วยเท่าไรนักเลยเหมือนกันนะ

เมื่อเห็นแบบนั้น ตำรวจก็ยื่นพาสปอร์ตปลอมคืนให้ แล้วเซ็นเอกสารอะไรบางอย่างก่อนที่อีกคนจะโบกมือเป็นสัญญาณว่า " ไปได้แล้ว "

ลอร์ร่าที่ลุกขึ้นเก็บของโดยไม่แม้แต่จะชายตามอง ตาลุงบ้านั้น ทำเสียเวลาไม่พอเสียอารมย์ด้วยน่าหงุดหงิดชะมัดเลยเนี้ย  คิดแล้วอยากจะฉีกอกตานั้นเป็นชิ้นๆ น่าโมโห!!

---

Colchis Bulls (วัวโคลคีส) - จิ้มๆ

สินสงคราม: 

- ฟันเฟือง 2 หน่วย (เลขไบต์คู่)

- แปลนเฮเฟตัส (เลขไบต์ 1) 

- ลมหายใจเพลิง (เลขไบต์คี่ยกเว้น 1)

 

หากมีค่า LUK 30 หน่วย 

1) เลขไบต์สุดท้ายได้ (0,1) ได้รับแปลนเฮเฟตัส

2) เลขรองสุดท้ายไบต์ นอกเหนือจากด้านบน คือจำนวนฟันเฟืองที่ได้

หากมีค่า LUK 70 หน่วย จะเพิ่มตัวแปรได้แปลน

(0,1,2,9)

+ 2 ตื่นรู้จากการชนะครั้งแรก

@God 

Laura HEROES

สุมิตร

มหาภารตะ ศึกชิงตรีศูล ตอน 11 - เดินทางต่อ

18 กค 68 - เวลาประมาณ 02.45

---

กลับมาแล้งอีกครับ สวัสดีครับ สุรมิตรเองครับ หลังจากที่ฟังด้านลอร์ร่าบ่นไปพักใหญ่ๆ อาจะจะหูชากันไปแล้ว ตอนนี้ถึงคิวผมกลับมาอีกแล้ว ผมเขียนไม่เก่งหนะ เลยให้น้องเขาเขียนแทนหนะ แต่รอบนี้จะบอกว่าให้น้องเขียนอีกคงจะไม่ได้แล้ว เพราะปัดมาหลายรอบแล้วหละ

---

หลังผ่านเรื่องราวแปลก ๆ ไปได้พักหนึ่งแล้ว ตอนนี้ได้เวลาเดินทางต่อ อาจจะเรียกว่าโชคดีของพวกเราก็ได้ เพราะรถไฟมันก็ซ่อมเสร็จพอดี พร้อมออกเดินทางต่อแล้ว

สุรมิตรไม่ได้พูดอะไร เขาแค่ยืนมองล้อเหล็กของขบวนรถที่เริ่มหมุนช้า ๆ แล้วไล่จังหวะเร็วขึ้นเรื่อย ๆ

เสียงของขบวนรถไฟที่กระทบราง ทำให้สุรมิตรเองก็ดูคุ้นเคยกับมันอย่างดี ตัวหัวรถจักรการทำงานต่างๆ

ตอนนี้ขบวนรถไฟที่ล่าช้านี้ได้มุ่งหน้าไปยัง ดวาร์กา เมืองแห่งตำนาน ตามที่เคยเรียนมาในตอนเด็ก เมืองที่ว่ากันว่าเคยจมอยู่ใต้ทะเล เมืองของพระกฤษณะ? ที่เต็มไปด้วยความเชื่อโบราณ และคำสาป

เสียงของขบวนรถไฟที่กระทบรางดังเป็นจังหวะต่อเนื่องเหมือนลูบหลังให้หลับสบาย ยิ่งวิ่งนาน เสียงนั้นก็ยิ่งกล่อมให้เงียบกว่าที่คิด

อากาศเริ่มเย็นลงกว่าตอนบ่าย ลมจากหน้าต่างเปิดแง้มเบา ๆ พัดเข้ามาเรื่อย ๆ กลิ่นฝุ่นดินแห้ง ๆ ปนกับกลิ่นชาอินเดียจากโบกี้ถัดไป คล้ายความวุ่นวายทั้งวันมันถูกกลบด้วยเสียงเหล็กครืดคราดใต้ขา

สุรมิตรมองตรงออกไปนอกหน้าต่างอีกครั้ง ตอนนี้แม้จะดึกมากแล้วเเต่ก็ไม่ได้มีท่าทีที่มืดเลย สว่างสดใส ผิดกับความอ่อนล้าของคนข้างๆ 

ลอร์ร่านั่งนิ่งไปแล้ว เธอพิงหัวกับพนักเบาะด้านหลัง ดวงตาหลับสนิท เปลือกตาแดงจาง ๆ คงเพราะเหนื่อยเกินไปทั้งวัน มือหนึ่งยังวางอยู่บนถุงผ้าเน่า ๆ อีกข้างหล่นข้างตัวแบบคนหมดแรงจริง ๆ

คอพับพิงแบบแทบจะล้มไปอีกข้าง สุรมิตรเลยเอนตัวเข้ามาเล็กน้อย แล้วใช้มือนุ่ม ๆ พยุงศีรษะเธอให้เอนพิงมาอีกทางแทน อีกทางที่ว่าคือ ไหล่เขานั้นหละ ยังดีกว่าปล่อยให้มันโอนเอนไปมาแบบนั้น คอจะได้เคล็ดเข้าแน่ๆ

ก่อนที่ตัวเขาเองจะค่อยๆ หลับตาลงนอนพักเสียหน่อย เรื่องราวแปลกๆ มาทั้งวันแล้ว หากพูดว่าไม่เหนื่อยก็เห็นทีจะเป็นคำโกหกแล้วหละ

ผมเองก็ไม่แน่ใจว่าหลับไปนานขนาดไหน แต่เท่าที่รู้สึกตัว ตื่นมาก็ได้ยินเสียงรอบ ๆ เปลี่ยนออกไป

เป็นเสียงคนพูดคุยกัน แล้วพากันกินอาหาร

กลิ่นหอมของชาอินเดียจาง ๆ ลอยเข้ามาพร้อมกลิ่นเครื่องเทศบางอย่างคล้าย ๆ แป้งทอด

“กาโรม่า!! ซาโมซ่าาา!! ไบลี่ชาน่าร้อน ๆ!!” เสียงแม่ค้าบนรถไฟตะโกนลากเสียงยาว แล้วลากรถเข็นครืด ๆ ผ่านโบกี้

สุรมิตรค่อย ๆ ลืมตาขึ้น แสงอ่อนของเช้าสาดผ่านบานกระจกเล็ก ๆ เข้าตา เขาหยีตานิดหนึ่ง หันข้างไปมองไหล่ตัวเอง ก็เห็นว่ามีหัวของใครบางคนพิงอยู่

เขาขยับตัวเล็กน้อยเท่านั้นเอง ร่างเล็กที่ซบไหล่เขาอยู่ก็ขยับตัวตามเหมือนกลัวจะตกที่นั่ง

“อือ…” ลอร์ร่าเปล่งเสียงในคอเบา ๆ แล้วกะพริบตาสองสามที เหมือนคนพึ่งตื่นนอน

สุรมิตรหันมามอง ยิ้มมุมปากแบบเอ็นดู 

“ตื่นแล้วเหรอ”

เด็กสาวที่นอนพิงไหล่อยู่ทั้งคืนยังไม่ตอบ เธอแค่นั่งเหม่ออยู่ครู่หนึ่งเหมือนยังตั้งระบบตัวเองไม่ติด ก่อนจะกระพริบตาอีกที หันหน้ามาทางเขา แล้วพูดเบา ๆ เหมือนคนเพิ่งกลับจากความฝัน

“ ค่ะ ....แต่ตอนนี้เราถึงไหนกันแล้วคะ”

“ยังไม่ถึงดวาร์กา แต่อีกไม่ไกลมากแล้วหละมั้ง พี่ก็ม่แน่ใจ” เขาตอบ พร้อมยิ้มกลับไป เพราะตัวเขาเองก็ม่แน่ใจเหมือนกันนั้นหละ

ลอร์ร่าพยักหน้าเบา ๆ ก่อนจะยกมือขึ้นลูบหัวตัวเองเบา ๆ ท่าทางเหมือนผมยุ่งมากจนน่าจะติดกันเป็นปม เธอหันไปมองนอกหน้าต่าง โลกภายนอกเปลี่ยนเป็นภาพฟาร์มวัวสลับบ้านเล็ก ๆ สีเหลืองดิน มีวัดเล็ก ๆ ริมทางโผล่มาเป็นระยะ

" ทานอะไรหน่อยมั้ย " ผมถามน้องเขาไป เพราะถือว่ามื้อเช้าของวันนั้นถือเป็นมื้อที่สำคัญมากๆ เชียวหละ

" ขอเป็น ไข่ต้ม สัก 2 ฟองกับชานมก็ดีนะคะ ชานมแบบวันก่อนหนะค่ะ " เธอยิ้มตอบ

สงสัยจะมีคนติดใจชานมแล้วหละ ผมพยักหน้าตอบรับสาวผมบอร์นไป เดินไปแวะเข้าห้องน้ำ แล้วค่อยๆเดินไปซื้อออร์เดอร์ตามที่เธอบอกมา ไข่ต้มกับชานม ส่วนของเขาเองจะเป็น ปานิปูริ กับโรตี

" มาแล้วครับ " ไม่นานอาหารทั้งหมดก็ถูกยกมา มันใส่มาในถาด ผมวางมันลงที่นั่งข้างๆ ทั้งสอง เ็นตรงกลาง ลอร์ณ่ารับเครื่องดื่มไปก่อน

ท่าทางของเธอน่าจะเเวะไปล้างหน้าล้างตามาแล้วเช่นกันนะ

" ขอบคุณมากเลยนะคะ " 

เขานั้นยิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนจะเริ่มทานอาหารกัน เป็นการแวะเติมพลังของทั้งคู่นั้นหละ

เพียงไม่นาน เสียงประกาศก็ดังขึ้น 

 "Attention please… this train will arrive at Dwarka in approximately… two hours. Thank you."

ลอร์ร่าเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย และผมก็ตอบเธอกลับไป " 2 ชั่วโมงครับ " 

ลอร์ร่าพยักหน้ารับ ก่อนจะเริ่มยัดอาหารเข้าปาก และตามด้วยน้ำไปอึกใหญ่ๆ

" ใจเย็นๆ ค่อยๆ เดี๋ยวติดคอหรอก " ผมเตือน อย่างเป็นห่วงใดๆ แล้วสตรีข้างๆผมนั้นชั่งเหมือนกับน้องสาวที่ต้องการการดูแลอย่างมากเลยทีเดียว จะบอกว่ายังเด็กอยู่ก็ไม่ใช่แต่ด้วยท่าทางของเธอหลายๆครั้งก็จะเเอบห่วๆอยู่บ้างนั้นหละ

Laura HEROES

สุมิตร

มหาภารตะ ศึกชิงตรีศูล ตอน 12 - ถึงแล้ว

18 กค 68 - เวลาประมาณ 10.15

---

และในที่สุดการเดินทางที่ยามนานก็มาถึงสักที อีกครั้งที่รถไฟโดยสารจอดเทียบ และมีเสียงประกาศออกมาว่า ถึงสถานีปลายทางแล้วนั้นคือ สถานีดวาร์กา 

พวกเราค่อยๆเก็บกระเป๋าและเดินลงตามๆคนอื่นๆไป พากันออกไปเจอเมื่อที่วุ่นวายไม่เปลี่ยน ทั้งจะเสียงแตรรถ และอะไรต่ออะไรเต็มไปหมด แต่มันจะยังไม่ใช้การเดินทางของทั้งคู่หรอกนะ เพราะว่ามันจำจะต้องต่อรถไปอีก

เมื่อเดินออกมาด้านนอก สุรมิตรที่สามารถสื่อสารได้อยู่บางส่วนแม้จะเป็นภาษา ถิ่นแต่ไม่ใช่ปัญหาใดๆ ผมยังสามารถพูดได้อยู่

แต่เหมือนจะโชคดีมากเพระาไม่รถคันไหนที่ยอมไปแถวทะเลนั้นเลย

ทั้งคู่เดินออกจกเขตของสถานีเพราะรู้สึกว่ารถแถวนั้นมันค่อนข้างจะเรียกราคาสูงมากเอากาลเลย ด้านนอกเราพบกับคนขอทานมากมายเต็มไปหมด ทั้งเเบบมิตรและมิตรฉาชีพมาก เดินตามน่ากลัวไปหมด

มือถูกยกขึ้นด้วยความเร็วโอบแขนของคนตัวเล็กว้ เพื่อกันไม่ให้พวกนั้นเข้ามา บ่งบอกจากหน้าลอร์ร่กา็พอจะเดาได้ไม่ต้องถามว่าเธอไม่ชอบเลย น่าจะขนลุกไปหมดแล้วมั้งนั้น

“เดินเร็ว ๆ เลยร่า อย่ามอง อย่าพูดกับเขา” สุรมิตรพูดด้วยน้ำเสียงนิ่ง ๆ แต่เด็ดขาด

เขาก้มตัวเล็กน้อย เดินเร็วขึ้นอีกนิด ดึงเธอให้ตามทัน

เสียงตะโกนขอเงินยังตามมาเป็นระยะ ทั้งเป็นภาษาอังกฤษสำเนียงแตก ๆ และภาษาท้องถิ่น แต่ทั้งหมดตีความได้คำเดียว... “ขอตังค์หน่อย มานี่ๆ ”

นี่มันคืออะไร... เหมือนหลุดมาฉากในเกมเอาตัวรอดยังไงยังงั้น

" อันนี้คือปกติหรอคะ พี่เเน่ใจใช่มั้ย " เธอหันมาถามแบบสงสัย และผมเองก็พยักหน้า ใช่แล้วนั้นคือเรื่องปกติของอินเดียก็เห็นจะได้นะ แม้จะดูไม่น่าชินกับมันเสียเท่าไรก็เถอะ

เดินต่ออีก 2-3 บล๊อกก็เจอเข้ากับชายคนหนึ่ง ที่ถามพวกเขาว่ากำลังจะไปไหน พอตอบไปว่าจะไปแถวนั้นเขาเสนอราคาไม่แพง แต่ทีนี้ทั้งคู่เข้าใจว่ามันคือการเดินทางแบบหัวเป็นหัวคิวเดี๋ยวรถก็มา

หลังจากตกลงราคากันได้ เดี๋ยวนะ อะไร เขาบอกนี้เลยการเดินทาง เราทั้งคู่ที่หันมองหน้ากัน กระพริบตา หลายๆครั้งแบบจริงดิ ใช่ไหม เข้าใจไม่ผิดแน่นะ ใช่หรอจรงปะ!!

คำถามมากมายผลุดในหัวของทั้งคู่ แต่ดูจะไม่ใช่อะไรไม่มีเวลาแล้ว ก็ต้องไปหนะสิ ใครจะคิดว่าลอร์ณ่าจะได้ขี่วัวเอาสิ ก็มีแค่่นี้นี้หละ ไม่สิ นั่งวัว ใครจะไปรู้ว่าวัวมันจะทำหน้าที่แทนม้าได้ แต่มันวัวอะไรนะ ไม่เห็นตัวลายเลย วัวหละ บอกเธอทีวามันคือวัว ลอร์ร่าที่ตอนนี้เธอนั้นบ่นตลอดทางเลย คำถามที่ผมต้องคอยตอบยัยเด็กสาวข้างๆ เหมือนหนูน้อยจำไม

เสียงกระทบของล้อเกวียนไม้กับพื้นดินแห้ง ๆ ดัง ตึ้ก...ตึ้ก...ตึ้ก... ซ้ำ ๆ จนเหมือนเข็มนาฬิกาแบบแปลก ๆ ในแดนที่เวลาเดินช้ากว่าความเป็นจริง

หลังการเดินทางมาสักพัก ทั้งคู่เองไม่มีทางเลือกเพราะเมื่อยมาก พวกเขานั่งนั่งเหยียดขาอยู่ตรงแผ่นไม้หลังเกวียน หลังของเธอพิงเสาไม้เส้นหนึ่งที่โยกคลอนทุกครั้งที่ล้อข้างใต้สะดุดร่องดิน

ลอร์ร่าเธอมองออกไปข้างทาง ต้นไม้แห้ง ทุ่งโล่ง สลับกับซากบ้านเก่า ๆ สีแดงอิฐ แม้จะมีผ้าผืนบางกั้นลม แต่ลมทะเลกร่อย ๆ เริ่มแตะจมูกเบา ๆ แล้ว

“ เราจะถึงเมื่อไหร่คะ อีกนานมั้ยคะ ” เสียงของลอร์ร่าเอ่ยออกมาช้า ๆ ไม่ใช่เพราะเบื่อ แต่เหมือนคนที่เริ่มรู้สึกว่านี่มัน นานมาก เหมือนผ่านไปเป็นวันๆ เพราะปวดก้นมาก

สุรมิตรที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม เหยียดขาตัวเองช้า ๆ พลางก้มมองแผนที่เก่า ๆ ที่เขาถือไว้ในมือ

“ อีกประมาณ…สาม เห็นจะได้นะ ” ผมตอบแบบไม่แน่ใจ

" สาม สามอะไรคะ สามโ,หรอ เเสดงว่า... " เธอถามให้แน่ใจก่อน แบบหน้าตาเเอบดีใจอยู่เล็กๆ 

ก่อนที่เหมือนสุรมิจะบอกลอร์ร่ากลับไปว่า " 3 ชั่วโมง ครับ " ผมยอมรับว่าจุดนี้ผมนั้นยิ้มแห้งเลย เพราะเข้าใจว่าบ้นท้ายตอนนี้จะพังแล้ว กระเเทกตลอดทางเลย ทางดีๆมีก็ไม่คิดจะวิ่ง ลากไปตามทางลูกรังเนี้ย 

สีหน้าของร่างเล็กไม่ต้องคิดถามเลย แห้งไปเลย นั่งมาหน้าแห้งไม่เท่าไร นี้เเห้งหนักเลย ดูจะผิดหวังเอามากๆด้วยนะนั้นหนะ

เธอบอกกับผมว่า เคยเเต่ขี่ม้า นี้คือครั้งแรก ที่มานั่งวัว ใช่สิ มันมีที่เดียวในโลกเลยนะ ที่จะมีวัวเป็นพาหนะหนะ

เสียงเกวียนยังคงดังก้องเบา ๆ บนเส้นทางสายทราย อากาศรอบตัวเริ่มเปลี่ยน กลิ่นลมทะเลเริ่มชัดเจนขึ้นทีละนิด เหมือนบางอย่างกำลังรออยู่ข้างหน้า หวังว่าจะไม่ใช่ฝนหรอกนะ เขามองหน้าดูฟ้า มันไม่น่าใช่ฝน หรืออาจะใกล้ถึงแล้วก็ได้หละมั้ง เขาเองก็พยายามคิดในแง่ดี

แต่คนขับเกวียนนี้ยังไงกันทำไมเงียบผิดปกติ เขาไม่ได้หลงหรอกใช่ไหมหนะ มันใก้ลจะถึงแล้วใช่มั้ย ที่เขามามันเป็นทางลัดถูกต้องหรือเปล่านะ

Laura HEROES

มหาภารตะ ศึกชิงตรีศูล ตอน 13 - การแนะนำตัว

18 กค 68 - เวลาประมาณ 14.00 น.

ในที่สุดดูเหมือนการเดินทางของทั้ง 2 ก็จะมาถึงที่หมายแล้ว ทางลุงคนขับพามาส่งแถวๆ จุดหมายและให้เดินทางต่อกันเข้าไปเองอีกหน่อยและนั้นดูจะไม่ใช่ปัญหาใหญ่โตอะไรเท่าไรหากว่าการเดินๆ ของทั้งคู่ไม่บังเอิญ 

" เห้ยย " สุรมิตรที่ร้องออกมา แล้ววิ่ง

" ร่าวิ่งงงงงงงงง " เขาบอกับเด็กสาว เพราะหมาจากไหน เธอว่าหมานะ แต่มองอีกที หมาอะไร หมาทำไมมีมงกุฎ นั้นมงกุฎหรือปล่า ไม่ใช่หมาหรือเปล่า นั้นมัน ไกรสรราชสีห์ ต่างหากหละ

ลอร์ร่าไม่มีเวลาแม้แต่จะสบถด้วยซ้ำ ร่างเล็กวิ่งออกตามแรงกระตุกทันที เท้ากระแทกกับพื้นหินเสียงดัง

เธอกอดกระเป๋าเน่า ๆ ไว้แน่น มืออีกข้างคีบกระโปรงไว้ไม่ให้ปลิว

ข้างหลังมีเสียง ตุบ ตุบ ตุบ ตุบ ตุบ!! ที่มันดังขึ้นเรื่อยๆ ด้วยนะ แบบว่ามันใก้ลมาเรื่อยๆ เลย

“ ไม่ใช่หมาแน่!! มันไม่ใช่หมานะพี่!! ”

เธอร้องลั่นแทบขาดใจ หันไปมองแบบเหลือบ ๆ แต่ก็แค่พอเห็นภาพเบลอ ๆ ว่าขนมันสีทอง หางยาวๆ คนแถวนั้นตะโกนมาด้วยบอกหมาเขาหลุด ให้ตายสิ หมาอะไรเล่า ไม่ใช่หมา

มันเหมือนเจ้าป่ากำลังไล่เธออยู่!! ข้างบนหัวมีเหมือนมงกุฎงอกออกมาจริง ๆ ด้วย!!

ไม่ทันที สุรมิตรก็หยิบเอาเชือกมามัดกัยต้นไม้ แล้วห้อยตัวเองเป็นทาซานขึ้นไป

" ร่าทางนี้ " เขาเรียกเด็กสาวที่วิ่งแตกตื่นอยู่ข้างล่างก่อน ก่อนจะ ค่อยๆ ตั้งหลักกันก่อน เจ้าหมายักษ์ใส่มงกุฎวิ่งล่าตามมาติดๆเลย

" ร่าไม่รอให้มันมาหรอก " เธอหยิบ ไม่ออกมาแล้วโดดใส่มันลงไป ตีๆๆๆๆ ไล่ตบตีมันอย่างหนักหน่วง เจ้าไกรสรราชสีห์มีหรอที่จะยอมโดนคนเดียวหนะ

มันก็เด้งๆตัวสลัดให้ลอร์ร่าตกไป สุรมิตร ก็เอาไม้สานๆ แล้วปาให้ลอร์ร่าอย่างเร็ว

" เอาครอบปากมัน " เขาบอกเด็กสาวที่ตอนนี้ อยู่บนหลังของมัน 

เธอให่สุรมอตรล่อมันเอาว้ และใช้จังหวะนั้น คลองสายนั้นให้มัน ก่อนที่เจ้าของจะมา 

' ทางนี้ หมาบ้า ทางนี้โว๊ยย " สุรมิตรวิ่งออกไป ไม่นานหน้าที่ของลอรืณ่าก้สำเร็ว เธอผูกตะก้อให้แน่ๆ

" เรียบร้อย กรฺี๊ดดดดดดด เกือบไปแล้ว " เธอไม่วายที่จะโดดลงจะหลังของมันก่อนจะวิ่งพุ่งไปทางทะเลกัน 2 คน ล่อมันไปพื้นที่โล่ง แล้วปากิ่งไม้ใส่รั่วๆ

ก่อนจะหยิบเอา อาวุธอย่างไม้ไล่ตบตีมัน อีก ทั้งคู่ไม่รู้เลยว่าการกระทำนี้ทำให้คนมาดู และอน่นอนว่าคนที่พวกเธอรอคอยก็มาดูด้วย เหมือนมันคือการตอกยำอย่างมั่นใจว่า เขา 2 คนเห็นจริงๆ อีกฝ่ายอยู่ในมุมหนึ่งมองดูอยู่

เราเจอตัว คุณดิวแล้วแต่ว่าทั้งคูาหนะยังไม่รู้ตัวอรอกนะ เพราะกำลังวุ่นายกับ ตรงหน้าอยู่หมาตัวหใญ่ของทั้งคู่ที่แบบ จริงๆ คนอื่นๆ เห็นมันเป็นแค่โกเด้นเท่านั้น

" กริ๊ดดดดดดดดดดดด หมาช้านนนนนนนนนน " เสียงเจ้าของที่วิ่งเข้ามาเต็มที่พร้อมพลักเด็กๆ 2 คนออกทันที 

" ไอพวกเด็กดฟบพเสกเใ เเกตีหมาช้าน หยดำหราดท ------ " คำสบดมากมายเต็มไปหมด

ชีกอดหมาตัวเองแน่น นี้หมามังกุฎคือแบบ มันนอนล้มฟุบอยู่เเหม๊ก๋ไปสิงร่างหมาน้อยหนะสิ เด็กสาวกับสุรมิตรหันมองหน้ากันแล้วสายหัวโดยไม่ได้นัดหมายกัน

ยัยป้ารักหมานั้นก็โว๊ยวายทั้งคู่ จนดิวต้องเดินมาเครีย " งันป้าเองก็ควรดูแลหมาดีๆ หน่อยมันจะไปกัดเขาหนะ " เธอเดินเข้ามาแก้ตัวให้ เขาทั้งคู่ ก่อนจะหันมายิ้มให้

" เรารอพวกคุณอู่พอดี คุณสุรมิตร คุณลอร์ร่า " อีกฝ่ายที่เรียกชื่อของพวกเราได้ชัดเจนอย่างถูกต้อง

" นี้ พวกเธอฟัง..... " 

หมับ!! เธอเอาอะไรไม่รู้ยัดปากป้าไว้เบา ๆ พร้อมรอยยิ้มแบบนางฟ้า

" ไม่ฟังค่ะ และป้าก็กำลังขัดคนเขาคุยนะคะ ฉันว่าป้าควรกลับไปเดินเล่นทางนูนได้แล้ว " เธอหันไป ทำอะไรมไ่รู้อยู่ๆ ยัยป้าก็เดินไปเลย ไปแบบไม่ข้อโต้แย้งใดๆ

สุรมิตรขยับตัวมายืนข้างลอร์ร่า เขามองผู้หญิงตรงหน้าตั้งแต่หัวจรดเท้า แบบเธอคือ....

“ อ๋อ ฉันดิวค่ะ ดิว อีเวนสัน คนที่เขียนจดหมายให้พวกคุณนั้นหละค่ะ ”

เธอยิ้มอย่างสบาย ๆ " ไม่คิดว่าจะมาช้ากันขนาดนี้นะคะ " เธอยิ้มแบบ เหมือนโดนหลอกตากันนิดหน่อย 

ลอร์ร่ายิ้มๆ แล้วยื่นมืออกไป เธอก็เอามืออกมาจับมือกันเล็กน้อยเป็นการแสดงความรู้จักกัน " พอดีมีปัญหานิดหน่อย ต้องขอโทษด้วยนะคะ ฉันลอร์ร่าค่ะ ส่วนนี้ พี่สุรมิตรค่ะ " เธอหันไป ผายมือแนะนำอีกคน

ดิวเองก็พลัดมือไปจับอีกร่างสูงด้วยเช่นกัน 

" สวัสดีครับ ต้องขอโทษด้วยนะครับ ผมสุรมิตร "

" แต่คุณรู้ได้ยังไงครับ ว่าพวกเราคือใคร " สุรมิตรถาม แบบว่าทำไมถึงความพวกเขาทั้ง 2 คนเป็นคนในจดหมายนั้นกัน

" เพราะเจ้าตัวเมื่อกี้ไงคะ คนปกติเขาคงไม่ตีมัน " เธอยิ้มรับ

" นั้นสินะคะ ฮาาาาา " ลอร์ร่าหัวเราออกมา แต่นั้นมันฝืนสุดๆ ดูพยายามมากเลยหละ

เมื่อทั้งคู่แนะนำตัวกับไปสักพักก็ ค่อยๆคุยกัน ทางดิวแนะนำและอัพเดย์สถานการ์ต่างๆใต้ท้องทะเลเเถบๆนั้นให้ทั้งคู่รู้ก่อน แล้วก็ถามต่อว่า พวกเขาดำน้ำกันเ็นยังไงบ้าง เพราะงานนี้บอกได้เลยว่างานหนักแน่ๆ 

ยิ้มแห้งๆกันทั้ง 2 กัน คงดำได้แค่เเป๊ปนั้นหละ

พวกเขาทั้ง 3 ดูจะสถานกันด้อย่างรวดเร็วมากๆ เธออายุพอๆกับสุรมิตร เพราะกันเขาจะเป็นพี่ของลอร์ร่าด้วย แต่รวมๆแล้ว ทั้ง 3 นั้นจะอายุอานาใกล้เคียงกันหมดเลย

---

ไกรสรราชสีห์  - จิ้มๆ

สินสงคราม

เส้นขนไกรสร 8 เส้น

(LUK 70+ จะได้รับเส้นขนตามจำนวนเลขไบต์สองหลักสุดท้าย)

+2 ตื่นรู้ ตีครั้งแรก

@God 

Laura HEROES

ดิว อีเวนสัน

มหาภารตะ ศึกชิงตรีศูล ตอน 14 - ทำความรู้จัก

18 กค 68 - เวลาประมาณ 16.00 น.

---

ในที่สุดก็ถึงคิวฉันแล้ว สำหรับใครที่รไม่รู้จัก ฉันคือดิว ดิวอีเวนสัน เป็นธิดาของไททัน เราพึ่งเจอกันไม่นานหรอก ลอร์ร่ากับคุณสุรมิตรบอกให้เราเขียน ก็จะเกร็งๆอยู่เหมือนกัน ยังไงก็ฝากเนื้อฝากตัวกับทุกๆ และทั้งคู่ด้วยเลย เราต้องอยู่กันอีกนานแน่นนอน มีเรื่องให้ต้องไปทำกันอีกมา 

ฉันไม่ใช่คนเข้าใจยากหรอก หวังว่าทุกคนจะสนุกกับเรื่องราวของเรา

ดิว

---

ดวงอาทิตย์ค่อย ๆ ลดต่ำ แสงสีทองทอดยาวเหนือผืนน้ำ เสียงคลื่นซัดเบา ๆ ร่างบางยืนมองคลื่นทะเลในแถบนี้ที่ดูจะไม่สงบมาหลายต่อหลายวันแล้ว

ดิวแกว่งเท้าเบา ๆ อยู่บนโขดหิน ปล่อยให้คลื่นซัดเข้ามาแตะปลายนิ้วเท้า มันให้ความรู้สึกที่ต่างออกไปจากเมื่อก่อนอย่างมาก ก่อนที่สายตาของเธอเองจะเงยหน้ามองสองคนตรงหน้า…หรือผู้มาเยือนนั้นเอง

ในใจพินิจทั้งคู่เอาไว้ในใจ ทางคุณสุรมิตรดู เขาดูอบอุ่นแต่แข็งแรงเหมือนพี่ชายที่พร้อมจะปกป้องใครสักคนได้ และเด็กสาวอีกคน อย่างลอร์ร่าเธอดูเด็กกว่าที่คาดเอาไว้ และดูจะบ้าพลังในเวลาเดียวกัน อาจจะนิสัยที่ค่อนข้างคล้ายกัน ทำเอาดิวยิ้มออกมา

" หวังว่าเราจะเข้ากันได้ดีนะคะ " เธอกล่าว แล้วอมยิ้มอย่างสดใส ก่อนที่จะเริ่มต้นหันไปอธิบายเรื่องคำพยากรณ์ 

อันที่จริงเธอรอทั้งคู่มาตั้งแต่บ่ายเลยก็ได้ " ฉันรอพวกคุณมาตั้งเเต่บ่าย " 

" แต่คงรู้แล้วว่าจะเจอกับอะไรใช่ไหมคะ " ดิวถาม ลอร์ร่าที่พยักหน้าเช่นเดียวกับสุรมิตร เขาดูนิ่งกว่าลอร์ร่าเยอะมากๆเลยหากมองแบบนี้

" คือว่าคำพยากรณ์…มันเริ่มจากตรงนี้ พร้อมกันหรือเปล่า " สายตาของเธอเลิ่กลั่กเล็กๆ เห็นว่าเขาทั้ง  พึ่งเดินทางผ่านน้ำและทะเลมาไกลเลยทีเดียว

" พวกคุณมายังแดนภารตะ จุดหมายคืออินเดีย ดินแดนที่เต็มไปด้วยเทพและตำนาน นั้นคือตรงนี้ที่เรากำลังยืนกันอยู่นี้หละ " 

เธอที่ดูล้นๆ ไปบ้างเพราะติดความประหม่ากับทั้ง 2 ที่ ไม่ค่อยสนิทกัน และก็หน้าตาที่จริงจังของทั้งคู่นั้นด้วย

" ไม่ต้องเกร็งนะคะ ฉันเเค่.... แค่ไม่รู้จะบอกยังไงเราเปลี่ยนเรื่อกงันก่อนมั้ยคะ มันเครียดไปมั้ย " 

" เอ๋อออ ได้สิคะ เรามาเล่นกันก่อนมั้ยคะ " ลอร์ร่าเล่นตามน้ำไปเลยเสียอย่างนั้น ก่อนจะทำสุรมิตรพยักหน้าไปด้วย เขาทั้ง 2 ดูเข้าขากันได้ดีทีเดียวเลยหละ

" นั้นสิครับ แต่พวกเราจะทำอะไรกันดี "

" ตกปลามั้ยคะ ร่าเริ่มหิวแล้วด้วย แล้วทำกับข้าวกัน " คำพูดของลอร์ร่าทำเอาสุรมิตรเอามือปิดปาก แล้วกระซิบกันเบาๆ มันทำเอาเธออดยิ้มออกมาไม่ได้

" เรื่องอาหารแบบนั้นไม่เป็นไรค่ะ เพราะเรื่องนั้นฉันเตรียมไว้แล้ว ว่าไปแล้วเราไปหาอะไรกินกันเลยมั้ยคะ "

ว่าแล้วเธอก็เอื้อมมือออกไป คว้ามือทั้งสองไว้แน่น สัมผัสนั้นอุ่นๆ ก่อนที่ดิวจะสูดหายใจลึก แล้วกระพริบตา พลังบางอย่างแผ่ออกมาจากร่างเธอ คล้ายละอองแสงฟองน้ำเล็ก ๆ ที่ลอยขึ้นมาเหนือผิวทะเล

" พวกคุณเชื่อใจฉันนะ… " เสียงกระซิบเบาราวคลื่นซัด

ทันใดนั้น ความรู้สึกแปลกประหลาดก็เกิดขึ้น ทั้งลอร์ร่าและสุรมิตรเริ่มรับรู้ได้ว่าพวกเขาหายใจใต้น้ำได้ ราวกับธรรมชาติให้อิสระใหม่แก่ปอด

ทีแรก ลอร์ร่าเบิกตากว้าง รีบดึงมือกลับเล็กน้อย เหมือนเด็กสาวที่ดูจะว่ายน้ำไม่เป็นท่าทางของเธอเหมือนเด็กที่ตกน้ำที่เธอพบเห็นได้บ่อยๆ 

" คุณลอร์ร่า ใจเย็นๆค่ะ หายใจๆ ไม่เป็นไร " เธอปลอบเด็กสาวที่ตอนนี้เธอพยายามดีดตัวขึ้นจากน้ำ เพื่อขึ้นไปหายใจ มือเรียวเอื้อมไปจับทั้งคู่ไว้ ก่อนที่เธอเองจะถอดสร้อยคอเปลือกหอยให้เธอใส่เอาไว้ 

" สวมไว้นะคะ มันช่วยให้รู้สึกดีขึ้น " 

ลอร์ร่าไม่ได้ตอบอะไรกลับมา เพียงเเต่พยักหน้า ส่นด้านสุรมิตร เขาดูข่มอารมย์ตัวเองอย่างหนัก และก็ไม่ยอมลืมตา ทั้งคู่ที่ดูไม่คุ้นชินกับสภาพแบบนี้เท่าไรเลย 

" ใจเย็นๆ เดี๋ยวค่อยๆ ตามกันไป " เธอจับมือทั้งคู่เอาว้ ก่อนจะค่อยๆพาลงไปสู่น้ำที่ลึกกว่าเดิมน้ำทะเลเย็นซึมเข้าสู่ผิว แต่กลับไม่ทำให้เหน็บหนาว ร่างทั้งสามลอยเคลื่อนไปอย่างอิสระ แม้อาจจะช้ากว่าความเร็วโดยปกติของเธอแต่มันก็ถือว่าดีมากแล้วสำหรับผู้มาเยือนทั้ง 2

ไม่นานเธอก็พาทั้งคู่มาถึงแล้ว มันคือจุดตั้งแคมป์เล็กๆของเธอนั้นหละ กลางท้องทะเลมีลานกว้างที่ถูกโอบล้อมด้วยกำแพงปะการังเรืองแสงจากแพลงก์ตอน เหมือนแสงดาวกลางน้ำ และที่กลางลานนั้น มีโต๊ะหินยาว บนโต๊ะถูกจัดเรียงไว้ด้วยอาหารทะเลสด ๆ ที่ไม่เหมือนใคร

" หวังว่าพวกคุณจะชอบมันนะคะ " เธอหันไปยิ้มๆ 

ท่าทางของทั้งคู่ดูงงงง น่าจะตกใจนั้นหละ " ไม่ต้องกลัวค่ะ ทุกคนพูดได้นะคะ นี้ไม่ได้กลั่นหายใจกันมาตลอดทางนะ " เธอหันไปมองแบบใช่มั้ย 

แล้วดูจากท่าทางมันจะเป็นอย่างที่เธอคิดทีแรกด้วยคือเขากลั่นหายใจกันมาตลอดทางเลย

ก่อนที่จะได้ยิ้มเสียลอร์ร่าถนหายใจออกมา แล้วน้ำก็เข้าแทนที ท่าทางของเธอดูจะตกใจหน่อยๆ เอามือปิดปากตัวเองเหมือนน้ำเข้าไปใจตัว มันทำให้เธอหัวเราะออกมาเลย ส่วนสุรมิตรก็ลองขยับตัวด้วยตัวเองไปมา

" ขอบคุณครับ… " ชายหนุ่มคนเดียวพูดขึ้นมาบ้าง เขามองๆ มองเหมือนกำลังสำรวจอะไรบางอย่าง

" ลุยกันเลยมั้ยคะ " เธอขยับไปที่โต๊ะ โบกมือให้ทั้งคู่ค่อยๆว่ายกันมา

" งันทานแล้วนะคะ " ลอร์ร่าที่ดูจะปรับตัวได้เล๋กน้อยแล้วบอกขึ้น เธอดูพยาบามมากๆ เลย อาหารชุดแรกมันเป็นพวกอาหารเล็กผลไม้ กับข้างเล็กๆ น้อยๆ เท่าที่เธอรู้คือสุรมิตรก็เป็นมังสวิรัส อาจจะต้องทานแบบนี้ แต่เมื่อเห็นทั้งคู่กำลังสนุกสนานกับอาหารก็โล่งใจ

" แล้วเมื่อกี้ คุณดิวบอกว่าคำพยากรณ์มันยังไงต่อนะคะ " ลอร์ร่าถามขึ้นขณะที่กำลังกินไปด้วย

" …มันพูดถึง ตรีศูลศักดิ์สิทธิ์ ค่ะ " เธอเอื้อมมือแตะโต๊ะเบา ๆ ราวกับกำลังเขียนตัวอักษรที่มองไม่เห็นบนผืนหินที่โต๊ะ 

" ถูกพรากจากบัลลังก์แห่งท้องสมุทร… นั่นหมายถึงไม่ใช่เพียงของศักดิ์สิทธิ์ แต่มันคือสิ่งที่ค้ำจุนสมดุลของเจ็ดคาบสมุทรด้วย"

สุรมิตรที่นั่งฟังเงียบ ๆ ขยับตัวเล็กน้อย " แล้วตอนนี้มันอยู่ที่ไหนครับ "

คำถามนั้นดูจะตอบยากมากๆ เพราะเธอเองก็ไม่แน่ใจว่ามันอยู่ที่ไหน มันทำให้ทางดิวเผลอยิ้มมุมปากเล็ก ๆ " เรื่องนั้นฉันไม่รู้ " 

เธอเหมือนสารภาพกับทั้งคู่ออกไป " แต่ถ้าเอาตามคำพยากรณ์ พูดถึง ผู้ทรยศ…ที่ซ่อนเร้นในเงามืด " เธอพูดขึ้น และลอร์ร่าที่หันไปหยิบกระดาษอะไรออกมา แล้วพยักหน้า

" น่าจะแบบนั้นแล้วมีคนในใจมั้ยคะว่าใครกัน " ลอร์ร่าถามออกมา

สุรมิตรหรี่ตา " เดี๋ยวนะครับ งันแบบนี้ก็หมายความว่า…ในภารกิจนี้ จะมีคนหักหลังพวกเรางั้นหรอ " อันที่จริงคำพูดของสุรมิตรก็ดูจะ เชื่อถือได้อยู่ แต่ใน 3 คนนี้หนะหรอ ทั้งคู่ดูไม่น่ามาเพื่อกาลนี้หรอกนะ

ดิวพยักหน้าเบา ๆ " ฉันก็ยังไม่รู้ว่าใคร… " ผลน้ำถูกเอาเข้าปาก มองหน้าทั้งคู่พลางๆ แต่ดูท่าทางเรื่องบนโต๊ะอาหารนี้จะหนักมากแล้วหละ

Laura HEROES

สุรมิตร

มหาภารตะ ศึกชิงตรีศูล ตอน 15 - เริ่มภารกิจคำพยากรณ์

19 กค 68 - เวลาประมาณ 09.00 น.

---

หลังจากพักผ่อนกันไป 1 คืน วันนี้นับได้ว่าเป็นวันออกเดินทางวันแรกของทั้ง 3 หลังจากการรวมตัวที่ยาวนานนั้น จุดหมายหลังจากนี้ ดูไร้ซึ่งการนำทางแบบปกติ จะมีก็แต่ ดิวที่เป็นผู้พาพวกเราไป

“ ทุกคนคะ พร้อมหรือยัง? ” ก่อนจะเอื้อมมือมาจับข้อมือผมและลอร์ร่า

“ วันนี้ทุกอย่างอาจจะไม่คุ้นเท่าไร แต่ไม่เป็นไร ทุกคนใจเย็นๆนะคะ ฉันจะอยู่ข้างๆ ” เธอพูด พร้อมทั้งค่อยๆนำทางทั้งคู่ลงไป ร่างมันดูอยากจะลอยขึ้นสู่ผิวน้ำ แรงกดอากาศที่ดูแปลก แต่มันก็ไม่แย่ขนาดนั้น

น้ำรอบตัวเย็นสบายแต่ไม่กัดผิว ผมรู้สึกถึงแรงดันน้ำที่เพิ่มขึ้นทีละน้อย แต่ไม่อึดอัดอย่างที่คิด

ยิ่งลึกลง แสงจากด้านบนควรจะจางหาย…แต่ที่นี่ไม่เป็นแบบนั้น ทุกอย่างยังสว่างพอให้มองเห็นอย่างชัดเจน ปะการังและฝูงปลาเรืองแสงล้อมรอบเส้นทางเหมือนใครบางคนจงใจจัดไว้

ลอร์ร่าเงยหน้ามองไปรอบ ๆ ตาโตอย่างตื่นเต้น ปากขยับบ่นอะไรบางอย่างแต่ฟองอากาศที่เล็ดออกทำให้ผมฟังไม่ชัด ผมแค่หัวเราะในลำคอ ส่วนดิวก็เพียงยิ้มรับ ก่อนจะชี้ให้เรามองไปข้างหน้า

ทางตรงนั้นมันเป็น ช่องแคบระหว่างหน้าผาใต้น้ำที่เหมือนประตูเข้าสู่อีกโลกหนึ่ง

ไม่นาน พวกเราก็มาถึงตรงทางเเคบนั้น มันไม่สามารถลอดไปได้พร้อมๆกัน ดิวเข้าไปก่อน ผมผายมือให้ลอร์ร่าเข้าไป ตามด้วยผมที่ปิดท้าย

มันคือ เมืองใต้บาดาล ที่เคยได้ยินจากคำเล่าลือกันมานานมากแล้ว อาณาจักรที่แม้แต่นักดำน้ำมือดีที่สุดก็ไม่มีวันมาถึง เพราะความลึกระดับนี้เกินขีดจำกัดของอุปกรณ์มนุษย์ อันที่จริงมันก็หมายถึงตัวเขาด้วยนั้นหละ

เมืองทั้งเมืองทอดยาวไปสุดสายตา อาคารปะการังสูงเสียดขึ้นไปเหมือนหอคอยแก้วเรืองแสง สีฟ้าและม่วงไล่สีกันราวกับท้องฟ้ายามค่ำคืน ฝูงปลานับพันว่ายรวมกันเป็นลวดลายหมุนวนราวกับหมอกที่มีชีวิต

ในเงามืดของซากหิน มีร่างขนาดมหึมาขยับช้า ๆ ลำตัวคล้ายงูแต่มีครีบยาวเป็นริ้ว ดวงตาสีเหลืองจับจ้องมาจากความมืด ซึ่งไม่รู้ว่ามันคือตัวอะไร แต่จากคาดการมันน่าจะเป็นสัตว์ในดึกดำบรรณ ที่หลายคนเชื่อว่ามันสาบสูญไปสิ้นแล้วนั้นหละ

" ยินดีต้อนรับสู่เมืองบาดาลนะคะ ที่นี้คือจุดกำเนิดและเรื่องราวต่างๆ ของท้องทะเลในระแวกนี้ หรือที่เรียกกันว่าเมืองที่สาบสูญของพวกมนุษย์ก็ได้นะ " เธอพูดแล้วก็หัวเราะเบาๆ

ทั้งคู่เองก็พยักหน้ารับ มองไปรอบๆ มันต่างจากที่เดินทางมามากเลยทีเดียว ในนี้ดูไม่เหมือนในหันงสือที่เคยได้ยินหรือเรียมาเลย มันดูทันสมัยกว่าเยอะ

“ บริเวณที่เรากำลังอยู่กันนี่คือเขตชั้นนอกของใต้บาดาลค่ะ ” เธอเอ่ยพลางกวาดมือไปรอบ ๆ “ ตึกสูงพวกนี้คือหอคอยคอยสังเกตการณ์บางส่วนถูกปล่อยทิ้งเพราะพายุรอบนอกแรงเกินจะซ่อม แต่บางแห่งยังมีผู้เฝ้าอยู่ ”

เธออธิบายพื้นที่ต่างๆโดยรอบๆ เธอชี้ไปทางหินแกะสลักรูปตรีศูลที่ตั้งอยู่บนแท่นกลางสี่แยกใต้น้ำ “ สัญลักษณ์นั้น…คือจุดบอกทิศหลัก ใครอยู่ที่นี่นานพอจะจำได้ว่าตรีศูลชี้ไปทางไหนก็จะพาเราไปยังเขตชั้นในได้ ”

เราเคลื่อนผ่านประตูโค้งปะการังขนาดมหึมา สองข้างประดับด้วยเปลือกหอยและหินแกะสลักลวดลายคลื่นสูงชัน พอข้ามพ้นมา ความรู้สึกเหมือนเข้ามาอีกโลกก็ยิ่งชัดขึ้น อาคารปะการังที่นี่สมบูรณ์และมีชีวิตกว่าด้านนอก ผนังเรืองแสงเป็นริ้ว ๆ ฝูงปลาเล็กหลากสีว่ายไปตามทางเหมือนเป็นผู้คุ้มกันธรรมชาติ

“ และตรงนี้ คือเขตชั้นในค่ะ ” ดิวเอ่ยพลางส่งยิ้มบาง 

“ที่นี่ปลอดภัยกว่าด้านนอกมาก เพราะมีกระแสน้ำป้องกันสัตว์ร้าย และยังมีผู้คอยเฝ้าระวังอยู่ตลอด”

เราเลี้ยวเข้าสู่ตรอกเล็ก ๆ ที่ปกคลุมด้วยซุ้มปะการังสีฟ้าอมเขียว ก่อนจะหยุดหน้าประตูบานหนึ่งทำจากกระดูกปลาวาฬขัดจนขาวสะอาด

“ ส่วนนี้เป็นบ้านพักชั่วคราวของฉัน…ที่นี่แหละ ช่วงที่มาทำจะอยู่ที่นี้หละ ” เธอเปิดประตูเข้าไป

ภายในกว้างขวางกว่าที่คิด ผนังทำจากเปลือกหอยมุกสะท้อนแสงอ่อน ๆ กลางห้องมีโต๊ะหินปะการังเรียงเอกสารและแผ่นหินแกะลายเต็มไปหมด บางชิ้นเป็นผังเมืองใต้บาดาล บางชิ้นเป็นภาพสัญลักษณ์ตรีศูลในแบบต่าง ๆ และอีกหลายแผ่นดูเหมือนบันทึกการเคลื่อนไหวของสัตว์ร้ายในรอบหลายสัปดาห์

“ แล้วนี้ก็คือทั้งหมดนี้…คือข้อมูลที่ฉันรวบรวมมาตลอดหลายวัน ” ดิวพูดพร้อมหยิบแผ่นหินหนึ่งขึ้นมา ก่อนจะเอาผ้าคลุมเปิดมันออกไป 

“ ทั้งตำแหน่งที่สัตว์ร้ายปรากฏบ่อย เส้นทางที่ปลอดภัยที่สุด และบันทึกคำบอกเล่าจากชาวเมืองที่ยังอยู่ และดีเทลต่างๆ ผู้ต้องสงสัย หรืออื่นๆ ”

ลอร์ร่าลอยเข้ามาดูใกล้ ๆ ก่อนจะยกมือจับๆ เล็กน้อยเหมือนเด็ฏวัยกำลังซน

ส่วนผมเองก็พยักหน้า มองเอกสารทั้งหมดด้วยสายตาจริงจัง " โห่ ละเอียดมาเลยครับ "

ดิวยิ้มเล็กน้อย กับคำชมของผม แต่ในแววตายังมีเงาความกังวลซ่อนอยู่ “ ใช่ค่ะ…แต่เราต้องไปให้ไกลกว่านี้ หรืออาจจะต้องลึกกว่านี้ ถึงจะเจอร่องรอยของตรีศูล ”

คำพูดนั้นทำให้ลอร์ร่าหันมองเล็กๆ " นี้มันโดนใครขโมยไปคะ ถ้ามันลึกขนาดนี้ ไม่น่าเป็นมนุษย์หรอกนะ " เธอที่ดูสงสัย มันอาจจะเป็นเรื่องของคนในกันเองหรือเปล่านะ

คำพูดนั้นของลอร์ร่าก็ทำให้ผมเองคิกขึ้นมาได้เช่นกัน ใครจะเข้ามาแถวนี้ได้กัน เมืองของพวกเขาก็ไม่ได้จะหาง่ายๆหรอก

Laura HEROES

สุรมิตร

มหาภารตะ ศึกชิงตรีศูล ตอน 16 - ตามหาหลักฐาน 1

19 กค 68 - เวลาประมาณ 10.00 น.

---

หลังจากพบหลักฐานต่างๆ และข้อสันนิฐานของดิวร่วมกันแล้ว ทั้ง 3 คนตกลงกันว่า เราจะไปดูกันที่แรกก่อน จุดเกิดเหตุที่มันหายไปนั้นหละ

การเดินทางจากเขตชั้นในไปยังวิหารนั้นไม่นานมาก แต่กลับเต็มไปด้วยความอึดอัดที่บอกไม่ถูก กระแสน้ำที่นี่แรงพอจะพัดร่างให้เสียหลักได้ถ้าไม่ระวัง ยิ่งแล้วกับผู้มาเยี่ยนอย่างเรา ทั้งสอง ผมและลอร์ร่ายิ่งไม่ชินเข้าไปอีก

ยังดีที่มีดิวที่ช่วยพยุงเอาไว้ ด้วยแรงของเธอทำให้ผ่านกันมาได้ มันก็ถือว่าค่อนข้างจะใช้เวลามากเลยทีเดียวหละ

 เมื่อมาถึง วิหารตั้งตระหง่านกลางลานทรายใต้ทะเล ผนังปะการังสีฟ้าอมเขียวถูกประดับด้วยลวดลายตรีศูลเก่าแก่ ด้านหน้ามีเสากลางคู่สูงใหญ่ที่แตกหักไปครึ่งหนึ่ง ราวกับผ่านการต่อสู้มาไม่รู้กี่ครั้ง

ตรงกลางวิหารมีกล่องหินโบราณซึ่งว่ากันว่าเก็บบันทึกหรือสิ่งที่เกี่ยวกับตำแหน่งของตรีศูลเอาไว้

แต่พอเราลอยตัวเข้าไปใกล้ กลับพบว่า..... กล่องหินนั้นเปิดออกกว้าง ภายในว่างเปล่า ผมว่ายเข้าไปสำรวจ เห็นร่องรอยชัดเจน

ตัวขอบกล่องมีรอยขูดและรอยแตกใหม่ ๆ เหมือนถูกงัดอย่างแรงจากด้านนอก เศษหินกระจายอยู่รอบพื้นทราย บางชิ้นยังมีคราบตะไคร่น้ำสด ๆ แสดงว่ามันเพิ่งเกิดไม่นาน

" ไม่ธรรมดาเลย " ผมพูดเบาๆกับตัวเอง 

ลอร์ร่าที่อยู่ข้างๆ หันมามองแบบว่า ตรงนี้ไม่น่าเป็นแค่คนธรรมดา เพราะขนาดเรา 2 คนที่มีคุณดิวพาลงมายังว่ายกันแทบไม่ไหว

นี้จะลงมาขนาดนี้โดยผ่านทุกอย่าง ว่ายน้ำนั้นไม่ใช่เรื่อง่ายเลย อาจจะเป็นใครสักคน

“ ฝีมือใครก็ไม่รู้…แต่ทำอย่างรวดเร็ว และ... ” คำของเธอทำให้ปมหันไปมอง

" และ... " ผมลากเสียงตามเธอ

" มันแนบเนียนมาก แล้วพวกมันได้อะไรไปบ้าง " ลอร์ร่าตอบแทน พร้อมถามต่ออีก

ผมหันไปสบตาดิว เธอส่ายหน้าเล็กน้อย “ ยังไม่แน่ใจ แต่ถ้าเดา…น่าจะเป็น ‘แผ่นนำทาง’ ที่ระบุตำแหน่งของตรีศูล ”

นั้นทำให้ ผมสงสัยเข้าไปอีก ว่าตรีศูลนั้น ไม่ถูกเก็บที่ฐานนี้หรอก ทำไมมันโดนเคลื่อน้าน หรือนี้คือแบบจำลอง

" อ๋อ อย่าพึ่งงงกันนะ คือช่วงหนึ่งหนะ มันเคยมีของจริงที่ตั้งตรงนี้ แต่พอทุกอย่างเข้าที่ เราก็ทำตรีศูลตัวจำลองขึ้นมา พร้อมเอาของจริงไปซ่อนเอาไว้ ผู้รู้ก็คือคุณพ่อ ที่เอาไปซ่อนไว้ จะมีก็แต่คำทำทานที่เป็นแผนที่ ที่ผนึกเอาไว้ เมื่อวันที่ถึงเวลา มันจะถูกเปิดออก " ดิวอธิบาย

ผมกับลอร์ร่ามองหน้ากันเล็กน้อยหลังจากฟังคำอธิบายของดิว มันฟังเหมือนเรื่องตำนานผสมปริศนาที่ถูกซ่อนมาเป็นร้อยปี

“ เดี๋ยวนะ…” ลอร์ร่าขมวดคิ้ว กอดอกแน่น สีหน้ากังวลอย่างเห็นได้ชัด

“ งั้นสิ่งที่เราตามหา…มันไม่ใช่ตรีศูลตัวจริง? แล้วของจริงก็ถูกซ่อนอยู่ที่อื่น? ยังไงนะ ” ลอร์ร่าดูจะไม่ค่อยเข้าใจ นั้นก็พอๆกับผมนั้นหละ

" คืออันจริงมันถูกค้นและหายไป เลยเป็นเหตุใรท้องทะเลตอนนี้ ไม่ปกติอย่างที่เห็น ตอนนี้เราต้องตามหามัน สิ่งนึงที่รู้คือ แผนที่มันหายไปสักระยะหนึ่งแล้ว น่าจะเพราะมีคนมาตามหามัน " อีกฝ่ายอธิบายเพิ่ม

ผมเลิกคิ้ว “ เดี๋ยวนะ แล้วทำไมต้องซ่อน? ถ้าของจริงอยู่กับพ่อเธอ... เอ๋อผม... ผมหมายถึงคิงไททันหนะ ก็แปลว่ามันปลอดภัยอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ? ”

เธอส่ายหน้าเบา ๆ “ เพราะคำพยากรณ์บอกไว้นานแล้วค่ะ ว่าจะมีวันที่ ผู้ทรยศ จะพยายามขโมยมันไปใช้… พ่อเลยสร้างตรีศูลตัวจำลองขึ้นมาเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจ ส่วนของจริง เขาผนึกคำทำนายเอาไว้ในแผ่นนำทาง และซ่อนมันต่างหาก ”

ลอร์ร่าหันมามองผม ดวงตากลอกไปมาอย่างชัดเจนว่า นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย? ใครคิดว่ามันจะไม่ซับซ้อนอะไรขนาดนั้น

" แล้วถ้าไม่มีแผนที่แล้วเราจะทำยังไง จะรู้ได้ยังไง ว่ามันไปทางไหน " ลอร์ร่าถึงกับหน้าเปลี่ยนสีไปเลย นั้นก็จริงอย่างที่เธอคิดนั้นหละ

Laura HEROES

สุรมิตร

มหาภารตะ ศึกชิงตรีศูล ตอน 17 - ตามหาหลักฐาน 2 - กับลอร์ร่าที่หายตัวไป??

19 กค 68 - เวลาประมาณ 13.00 น.

---

เวลาผ่านไปสักพักหลังจากการพูดคุยกัน ตอนนี้เรา 3 คนแยกกันตามหา มุมต่างๆ มันอาจจะต้องเจออะไรหลายๆอย่าง นั้นหมายถึงว่าผมหรือลอร์ร่าที่ต้องเจอ เเม้จะไม่ไได้ไปไกลกันมากก็ตาม 

ผมพยักหน้าให้ดิวและลอร์ร่า ก่อนจะว่ายเลียบผนังวิหารไปทางด้านตะวันออก พื้นที่ตรงนี้ค่อนข้างเงียบ ไม่มีฝูงปลาเหมือนด้านหน้า มีแต่ปะการังแข็งเกาะแน่นกับผนังหิน

แสงจากเขตชั้นในส่องลอดเข้ามาเพียงพอให้มองเห็นรอบตัว เพื่อความไม่ประมาท ผมจำจะต้องค่อยๆว่ายไปเรื่อยๆ

ผมสังเกตเห็นผนังหินตรงมุมมีรอยแตกเล็ก ๆ คล้ายเคยถูกกระแทกจากด้านใน พอว่ายเข้าไปใกล้ ๆ ก็พบว่ามีเศษเปลือกหอยแตกกระจายอยู่ตรงพื้น ราวกับมีใครเคยมาซ่อนอะไรไว้ตรงนี้แล้วรีบเอาออกไป

“แปลก…” ผมพึมพำเบา ๆ

แต่นั้นอาจจะเป็นเสียงของการเคลื่อนไหวใต้น้ำ ยอมรับตามตรงว่าตัผมเองก็ยังไม่ชินกับการอยู่ใต่น้ำแบบนี้เท่าไร มันไม่ได้อึดอัเแต่แค่ไม่ค่อยชินกับมันเลย

ไม่นาน ปลาตัวเล็กๆ ฝูงหนึ่งก็ว่ายออกมา เคลื่อนไปอย่างรวดเร็วในหมู่ปะการังห่างออกไปไม่เกินสิบเมตร

ผมตัดสินใจว่ายตามในระยะห่างพอสมควรเพื่อไม่ให้มันรู้ตัว แต่ก็ดูจะไม่มีอะไรเกิดขึ้น 

เหลือเพียงกระแสน้ำวนเล็ก ๆ และเศษทรายที่ฟุ้งขึ้นมา

ผมขมวดคิ้วหนักขึ้น เพราะดูจะไม่มีอะไรเท่าไร ก่อนจะหันไปทางอีกคนหนึ่งอันที่จริง คือลอร์ร่าทางนั้นดูน่ากังวลอยู่บ้าง หรือผมเองอาจจะคิดมากไป เพราะเธอนั้นดูจะคิดอะไรอยู่เหมือนกัน

ผมตัดสินใจค่อยๆ เคลื่อตัวออกไป แล้วไปหาลอร์ร่าที่อยู่ด้านเหนือ ของจุดที่ผมอยู่ตรงนี้

" ร่า... " ผมว่ายน้ำไปตรงนั้น ก่อนจะพบว่า แม่สาวผมบอร์นหายไปแล้ว

" ลอร์ร่า " ผมตะโกนสุดเสีย

" ดิว เห็นลอร์ร่าไหมครับ " ผมถามหญิงสาวอีกคน ท่าทางของเธอดูตกใจน่าดู เพราะไม่เห็น

' เมื่อกี้เธอบอไปทางทิศเหนือหนิ " เธอตอบ ใช่นั้นมันก็คำตอบเดียวกับผมนั้นหละ

คาดกันเพียงชั่วคราว มันทำให้สาวน้อยคนหนึ่งหายไปแล้ว

น้ำรอบตัวเงียบผิดปกติ ราวกับกลืนเอาทุกเสียงไป เหลือเพียงจังหวะหัวใจของผมที่ดังชัดในหัว

“ ไม่น่าจะไปไกลได้ขนาดนี้…หรือไม่ก็มีใครพาเธอไป ” ผมพูดพลางหันไปสบตาดิว สีหน้าเธอเริ่มตึงเครียด ก่อนที่ผมจะทำท่าทางว่ายไปหาเเต่โดนดิวปรามไว้เสียก่อน

“ เดี๋ยวๆ ตอนนี้ถ้าเราแยกกันอีก มีสิทธิ์หายทั้งคู่ อยู่ด้วยกัน อย่าห่างฉันหละ ”

ผมพยักรับโดยไม่เถียง เก็บหอกไว้ข้างลำตัวแล้วลอยเคียงไปกับเธอ รักษาระยะไม่ให้ห่างเกินเอื้อมถึง

กระแสน้ำรอบ ๆ ดูหนืดและเย็นลงเรื่อย ๆ ทุกครั้งที่มองไปยังมุมมืดในซากวิหาร ผมรู้สึกเหมือนมีบางอย่างกำลังจับตามอง ไม่ใช่แค่จากทิศเดียว แต่หลายทิศพร้อมกัน

" ฉันว่านี้ มันแปลกๆ นะ " ดิวหันมาพูด ท่าทางของเจ้าของถิ่นยังว่าแปลก ผมจะว่ายังไง แปลกสิ แปลกมาก

" เดี๋ยวก่อนนะ " ดิวหยุด ก่อนจะจับมือผมเอาไว้

สีหน้าของผมดูงงงง ก่อนจะมองอีกฝ่าย " เมื่อกี้ คุณเห็นอะไรแปลกๆ หรือรู้สึกอะไรแปลกๆไปเปล่า ตอนที่ออกไปสำรวจหนะ " เธอถามขึ้น

เท่าที่จำได้คือฝูงปลาที่ตื่นออกมาจากไหนไม่รู้ แต่นั้นไม่ได้คิดอะไร เขาก็ตอบอีกฝ่ายไป

" ผมเจอแค่ปลาฝูงใหญ่ที่ว่ายออกมา ไม่แน่ใจว่ามันเเตกตื่นหรือหลบอะไรหรือเปล่า " ผมตอบเธอไป 

" เป็นไปได้ทั้งคู่ เจอตรงไหนคะ " เธอรีบถามต่อ

ก่อนที่เธอจะจับมือละว่ายกันไปยังจุดนั้น แต่เพราะอะไรงันหรอ หรือดิวเขาจะรู้อะไรบางอย่างเหมือกัน

" ไม่ใช่ว่าตอนนี้เราต้องหาลอร์ร่าหรอกหรอ " ผมถามกลับ แต่นั้นไม่ได้ให้ดิวตอบออกมานะ เธอนั้นว่ายไปตรงนั้นด้วยความเร็วพร้อมจับมือผมไปด้วย

" แถวนี้หรือเปล่า " เมื่อมาถึงเขาก็ถาม อีกครั้ง ผมพยักหน้าเบาๆ

" ครับ จากเเถวๆนี้ แต่มันว่ายขึ้นไปด้านบน ไม่ได้เร็วมากนะ " ผมอธิบายเพิ่มเล็กน้อย

" ชู้ววววววว ..... เบาๆ เสียงหน่อย " เธอหันมาบอกก่อนจะจับมือผมแน่ขึ้น ค่อยๆพาลงไปด้านล่าง เเถวๆบริเวณนั้น บรรยากาศตอนนี้มันดูไม่น่าไวใจเลย แถมมันยัง.... เย็นๆ ชอบกลยังไงไม่รู้เลย

Laura HEROES

มหาภารตะ ศึกชิงตรีศูล ตอน 18 - ลอร์ร่าไปไหน

19 กค 68 - เวลาประมาณ 13.30 น.

หลังจากแจกกับทั้งคุณ เพื่อดูกันคนคนละทิศละทางเสียหน่อยแต่ใดๆ แล้วก็บอกได้เลยว่ามันก็ยังใกล้กันนะ เด็กสาวที่ยังเห็นหลังเขาไวๆ อยู่เลย

ขณะที่น้ำเย็นรอบตัวหนืดขึ้นทุกครั้งที่ฉันว่ายต่อไปข้างหน้า ตอนแรกก็คิดว่าแค่ไปดูแถวทิศเหนือแป๊บเดียว แล้วก็กลับไปหาพวกสุรมิตรกับดิว ความรู้สึกมันดูจะแปลกๆไปหน่อยนะ เด็กสาวที่หันมองกลับไปข้างหลังเธอยังเห็นหลังเขาไวๆ 

เเต่เมื่อหันกลับมาก็พบว่ามีอะไรเคลื่อนที่ผ่านตนเองไปอย่างเร็วเลย

ฉันชะงักลอยนิ่ง พยายามหายใจช้า ๆ ให้คงจังหวะ แล้วกวาดตามองรอบตัว ซ้าย…ขวา…เหนือหัว…ใต้เท้า ทุกทิศดูเงียบ แต่ความรู้สึกว่ามี บางอย่าง กำลังวนอยู่รอบ ๆ กลับชัดเจนขึ้นเรื่อย ๆ

แวบ! มันผ่านหลังฉันไปอีกแล้ว ครั้งนี้เร็วและใกล้จนผมปลิวตามแรงน้ำ

“ ใคร! ฉันถามว่านั้นใคร ” ฉันตะโกนใส่ความว่างเปล่า เสียงแผ่วสั่นในน้ำแต่ก็ไม่มีคำตอบ

แวบ! แวบ! ฉันหมุนตัวตามแรงสัญชาตญาณ ดวงตากวาดไปทุกทิศ…

แล้ว มัน ก็โผล่มาเต็มสายตา เงาร่างสูงโปร่ง ลำตัวเคลื่อนไหวอย่างลื่นไหลเหมือนส่วนหนึ่งของน้ำ ดวงตาสีทองวาววับในความมืด และเสี้ยววินาทีที่ฉันเห็นฟันแหลมเรียงกันเป็นแนว มันก็พุ่งเข้ามา!

“ อ๊ะ! ”

แรงกระแทกเหมือนถูกคลื่นยักษ์ซัดเข้ากลางอก ร่างฉันหมุนคว้างไปตามน้ำ ลมหายใจสะดุดจนต้องกลืนน้ำเข้าไปเต็มปอด รสเค็มขมติดลิ้นทันที

“อึ่กกกกก!” หมัดหนักราวหินผสมคลื่นกระแทกเข้าที่สีข้างเต็มแรง ความเจ็บแล่นขึ้นจนหูอื้อ ร่างฉันหมุนคว้างอีกครั้งก่อนจะถูกกระชากกลับมา

ยังไม่ทันได้หายใจ มันก็ฟาดท่อนแขนอีกครั้งลงบนท้ายทอยฉันอย่างแม่นยำ

โลกทั้งใบหมุนกลับตาลปัตร แสงรอบตัวเริ่มมืดลงเหมือนมีม่านน้ำหนาทึบปิดตาฉันไว้ เสียงหัวใจที่เต้นแรงเมื่อครู่ค่อย ๆ จางหาย

ภาพสุดท้ายที่ฉันเห็นก่อนทุกอย่างจะดับวูบ คือเงาร่างนั้นลากฉันหายลับไปในเงามืดของผนังปะการัง

" ..... " ในตอนนี้ลอร์ร่าไม่รู้สึกตัวด้วยซ้ำไป เธอถูกพาไปที่ไหนสักที่ ด้วยตัวอะไรสักอย่าง

เมื่อลืมตาตื่นมันเป็นห้องหนึ่งมีแสงส่างจ้า เหมือนอยู่บนบกด้วยซ้ำไป

“ช่วยด้วยยยยยยยยย ยยยยยยยยยยย อ๊ากกกกกกกกกก กกกกกกกก ช่วยด้วยยยยยยย ย!” ฉันแหกปากสุดเสียง เสียงสะท้อนกระแทกกลับมาหลายชั้นในห้อง แต่ไม่มีคำตอบจากภายนอก

แล้วเสียงฝีเท้าหนัก ๆ ก็ดังใกล้เข้ามา  ตึก…ตึก…ตึก… จากประตูด้านหนึ่ง ร่างสูงในเสื้อคลุมยาวทั้งตัวและหน้ากากปิดใบหน้าก้าวออกมาเงียบ ๆ สีผ้าคลุมเป็นเทาเข้มหม่นเหมือนหมอกยามรุ่งเช้า ดวงตาที่มองมาจากช่องหน้ากากไร้อารมณ์จนเย็นวาบ

เขาไม่พูดอะไร เพียงยื่นของบางอย่างมาให้ กล่องเล็กขนาดพอดีมือ สีขาวเรียบสนิทมีตราประทับปิดปากกล่องไว้

ฉันเลิกคิ้วมองอย่างงง ๆ ก่อนจะเหลือบเห็นตัวหนังสือบนกล่อง “ถึง ลอร์ร่า” และลายเซ็นข้างใต้ที่ฉันจำได้ดี ทิฟฟานีพี่สาวของเธอนั้นเอง

หัวใจฉันเต้นแรงขึ้นทันที “นี่มัน…” มือสั่นจนแทบถือไม่อยู่ แต่ปัญหาคือ ฉันถูกมัดติดกับเก้าอี้อย่างแน่นหนาเชือกกัดเข้ากับข้อมือทุกครั้งที่ขยับ

“นี่…จะให้ของทำไมถ้าฉันเปิดไม่ได้!” ฉันโวย แต่เขายังคงเงียบสนิท แถมนิ่งอีกต่างหาก

" นายเป็นใคร เป็นไบ้หรอ ตอบเซ่ " ลอร์ร่าเริ่มโว้ยวาย

ชายในหน้ากากขยับตัวช้า ๆ ก่อนจะหยิบกล่องออกจากตักฉัน นิ้วมือเรียวยาวดึงตราประทับออกอย่างง่ายดาย เสียง “แกร๊ก” ดังเบา ๆ เมื่อฝากล่องถูกเปิด ภายในน่าจะเป็นของขวัญที่ทิฟฟานี่ซื้อให้

โดยไม่พูดอะไร เขาหยิบเครื่องนั้นขึ้น เดินไปยังมุมห้องที่มีเครื่องสแกนแปลก ๆ ติดอยู่กับโต๊ะโลหะวาววับ เสียงเครื่องทำงานดัง ติ๊ด ติ๊ด ตามจังหวะนิ้วเขาที่กดลงบนหน้าจอ จากนั้นเขาก็ก้มลงให้หน้ากากรับการสแกน ก่อนจะเอาโทรศัพท์มาส่องใบหน้าฉันเหมือนกำลังทำขั้นตอน “ลงทะเบียนใบหน้า”

“ นี่นายทำอะไรของนายเนี่ย!? ” ฉันโวย เสียงดังจนสะท้อนกลับมา

เขาไม่ตอบ จัดการทุกอย่างจนเสร็จแล้วจึงเดินกลับมานั่งตรงข้ามฉัน เก้าอี้เหล็กที่เขานั่งขูดกับพื้นหินส่งเสียงครืด ๆ ทำเอาขนลุกวาบๆ อย่างบอกไม่ถูก เขานั้นเอาไปลงทะเบียนใดๆ ให้เรียบร้อยจัดเเจงให้แบบชำนาญเลยนะ

“ เธอมาทำอะไรที่นี่? ” น้ำเสียงเขาทุ้มต่ำและเรียบเย็น

“ ฉันจะไปรู้เหรอ! ฉันถูกลากมาจากใต้ทะเล โดนมัด! นายก็ช่วยฉันออกไปสิ! ” ฉันพูดรัวไม่หยุด พยายามดึงเชือกที่รัดข้อมือ “ แล้วนี่ที่ไหน!? นายเป็นใคร!? ส่งฉันกลับไปหาพี่สุรมิตรกับคุณดิวเดี๋ยวนี้นะ!” 

เขาเอนหลังพิงเก้าอี้ ดวงตาหลังหน้ากากยังจับจ้องมาที่ฉันเหมือนกำลังอ่านทุกการขยับริมฝีปาก แต่คำตอบที่ได้กลับมาสั้นและไม่ตรงกับสิ่งที่ถามเลยด้วยซ้ำไป

" นี้ เราจับมันผิดคนหรือเปล่าวะ " เสียงของอีกคนที่เดินเข้ามาเเล้วเริ่มบ่นๆ ทำเอาลอร์ร่าหน้างงไปเลย

ฉันชะงักไปชั่วครู่ " หา? อะไรนะ…ผิดคน? หมายความว่ายังไง!? "

ประตูเลื่อนเปิดออกเผยให้เห็นร่างสูงอีกคนในเสื้อคลุมยาวแบบเดียวกัน แต่หน้ากากของเขาเป็นสีเงินด้าน ต่างจากคนแรกที่เป็นสีดำ เขาก้าวเข้ามาแบบไม่รีบร้อน ก่อนจะโน้มตัวลงมาใกล้ ๆ ฉัน

" แต่เธอ…ชื่ออะไรนะ? " เสียงทุ้มต่ำลอดออกมาจากหลังหน้ากาก กลิ่นเกลือทะเลจาง ๆ ลอยมากับลมหายใจของเขา

" กริ๊ดดดดดดดด ดดดดดดดดดด อย่าเข้ามาใกล้นะ!!" ฉันกรี๊ดลั่น น้ำเสียงสูงจนก้องสะท้อนในห้อง จากนั้นโดยไม่คิดอะไร ขาทั้งสองข้างก็เหวี่ยงไปข้างหน้า

ปั่กกกกก!

ปลายเท้าฉันถีบเข้าเต็มอกเสื้อคลุมจนร่างนั้นเซถอยหลังไปสองก้าว เก้าอี้ที่ฉันนั่งอยู่ขยับเอี๊ยด ๆ ตามแรงแต่ยังถูกมัดแน่น

" โอ๊ย! อะไรของเธอเนี่ย!? " เสียงเขาอุทานลอดหลังหน้ากาก มือยกขึ้นกุมหน้าอกตัวเอง

" เห้ยๆ " เสียงของคนที่กำลังเล่นมือถือดังขึ้น ก่อนตะหันโชว์ให้ดู หนังเข้าระบบอะไรให้ลอร์ร่าเองแบบนั้นไงเซตระบบเลย

" เห้ยอะไร นั้นอะไร บอกฉันหน่อยสิ " ลอร์ร่าเลิ่กลั่กนั้นอะไรมือถือใหม่ฉันเลยนะ

" ดูเอาเองแล้วกัน " เขาหันมือถือมา เป็นหน้าตาเจโรมที่บ่นอะไรต่ออะไรเต็มไปหมดเลย เหมือนคนอกหัก นี้เขาเป็นอะไรก่อน

" ..... " ลอร์ร่าเงียบไปชั่วครู่ก่อนจะดิ้นอีกรอบ

" แล้วนี้ พวกแกจับฉันมาเพื่ออะไรเล่า " เธอตะโกน ก่อนจะพวกนั้นจะยิ้มมุมปาก

" เรียกค่าไถ่ไง " ให้ตายสิ คือนี้อะไรกัน จะมาหาตรีศูนมาโดนเเบบนี้อะนะ ได้เรื่องได้ราวงที่ไหนกัน

" โอ๊ย แค่นี้ งันก็พิมไปเลยนะ บอกช่วยฉันหน่อยเลย เดี๋ยวก็มีคนมาช่วยฉันแล้ว " ลอร์ร่าแหกปากปาวๆ บ่นไปเรื่อยๆ ใครมันจะไปคิดเล่า ว่าในทะเลแบบนรี้จะมีโจรมาลักพาตัวแบบนี้หละ นี้เสียเวลานะเนี้ย ลอร์ร่าปลงๆ

" ปล่อยฉันสิ แล้วอยากได้อะไร เอามือถือมาด้วยนะ " เธอตะโกน โว๊ยวายยกใหญ่

---

รับมือถือ - ลงทะเบียน โหลดแอพ

@God