[ติดกับคาเฟ่อเมซอน] 7-Eleven

Daryna -

DARYNA

Shopping and Nice to meet you

ย้อนเวลาช่วง 12.00 น.

เวลาช่วงพักเที่ยงที่ดาริน่าลองไล่เรียงดูตารางเรียนก็รู้สึกสนใจที่อยากจะเรียนวิชาการต่อสู้และป้องกันตัวจากอสุรกายด้วยดาบและโล่ดู แม้คิดว่าตนอาจจะไม่ไหวกับการถือของเหล่านั้นแต่ก็คิดว่าหากไม่ลองแล้วจะรู้ได้อย่างไรว่าตนสามารถทำได้ สองมือยกกำหลวม ๆ ดูพยายามจะฮึดให้ตัวเข้มแข็ง แต่หลังก้มมองร่างเล็ก ๆ ของตัวเองก็คล้ายคิดหนักอยู่ครู่ใหญ่

เติมพลัง!

เฝ้าคิดอย่างมุ่งมั่น แต่ดาริน่ากลับไม่ได้ไปโรงอาหารอย่างที่ควร เพราะเธอวางแผนในใจว่าจะเข้าไปที่โรงอาหารหลังจากจบคลาสที่เธอวาดหวังในใจ หากไปกินอาหารจนอิ่มตื้อในท้องน้อย ๆ นี่ไม่แคล้วไปมวนท้องเตรียมเอาของกินออกมาแทนแน่ ร่างของธิดาไอริสจึงมาหาอะไรทานเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ร้านสะดวกซื้อแทน

หลังแว่วเสียงสัญญาณประตูเปิดเอกลักษณ์ของร้านสะดวกซื้อ กระเป๋าของเธอที่คล้ายจะใส่ของได้ไม่เต็มที่เท่าไหร่ทำให้ดาริน่าตัดสินใจหยิบเอากระเป๋าเป้ใบใหญ่มาเตรียมที่จะใช้แทนกระเป๋าสะพานใบน้อยของตัวเอง และเพราะคิดว่าจะมีพื้นที่ในกระเป๋ามากขึ้น อาหารและขนมเลยถูกเธอเฝ้าดูและเตรียมตุนลงในกระเป๋าอย่างอารมณ์ดี รอยยิ้มประดับรับยังดวงหน้าหวานที่กำลังไล่เรียงมองของบนชั้น

ในตอนนั้นสำรับไพ่เกมการ์ดที่มีตัวอักษรกรีกก็เรียกความสนใจของหญิงสาวไปจนหมด หวนนึกถึงพี่สาวรีเบคก้าที่ช่วยสอนคาบเรียนตอนเช้าให้ก็นึกได้ว่ายังไม่คืนยางรัดผมบนหัวจนเผลอจับช่วงศีณษะตัวเองเบา ๆ เรือนผมนุ่มยังคงถูกรวบมัดด มีปอยผมบางส่วนตกระเคลียดวงหน้าให้ดูนุ่มนวล

ดูท่าอีกฝ่ายไม่ได้มัดให้ดาริน่าไปส่ง ๆ แต่ตั้งใจมัดให้อย่างดีเลยเชียว

“ ทำอะไรน่ะ ”

แต่แล้วในตอนที่กำลังเหม่อมองสำรับไพ่ในมือ เสียงหวานทักคุ้นหูก็คล้ายทำร่างเล็กสะดุ้งโหยงก่อนจะรีบหันไปมองตามที่มา และเพระามไ่รู้อีกคนชะโงกหน้าเข้ามาใกล้จนเกือบประชิดตั้งแต่เมื่อไหร่ ดาริน่าเลยแทบร้องในใจ ถอยหลังกรูดจนชนเข้ากับชั้นวางจนสั่นสะเทือน ของด้านบนเกือบจะร่วงตกทว่ารีเบคก้ากลับมือไวดันของกลับเข้าที่อย่างน่าเหลือเชื่อ

โชค- โชคดีจัง เอ้ะ? หรือเพราะคุณแม็กเคลนเก่ง แต่.. แต่เหมือนเคยได้ยินว่าอยู๋บ้านไทคี

แววตากลุมสีฮาเซลคล้ายเอาแต่เอี้ยวมองค้างยังชั้นวาง ในหัวเล็ก ๆ วุ่นวายไปด้วยความคิดหลายอย่าง ข่าวสารที่ได้รับจากผู้เป็นพี่สาวดูจะทำให้เธอเริ่มคิดเหม่อลอยไปไกลทั้งที่เพิ่งจะตกใจจากที่โดนหญิงสาวรุ่นพี่เข้ามาทักเมื่อครู่ จนตอนนี้เป็นฝ่ายรีเบคก้าที่ต้องงงงวยแทน ร่างสูงเพรียวของเธอผละมายืนทิ้งสะโพกกอดอกมองร่างรุ่นน้องตัวเล็กตรงหน้า แววตาสีเปลือกไม้อ่อนวาวจรดมองยังสำรับไพ่ที่ดาริน่ากอดเอาไว้ก่อนจะหลุดเสียงหัวเราะขบขันหา

“ เครื่องช็อตไปแล้วหรอคะ? ”

และเพราะแบบนั้นดาริน่าถึงถูกเรียกสติจากพื้นที่ไกล ๆ กลับมายังดวงหน้าแสนมีเสน่ห์ของคนตรงหน้าได้อีกครั้ง ริมฝีปากเล็กคล้ายพะงาบอ้าหุบราวพูดไม่ออกไปครู่หนึ่ง ทำเอาคนเห็นก็นึกอยากแกล้ง รับรู้ในใจว่าใบหน้าของตนกำลังทำรุ่นน้องว้าวุ่นก็ยิ่งได้ใจ ยื่นหน้าเอนใบหูหาเล็กน้อยราวรอฟังจนธิดาไอริสได้แต่ยกสำรับไพ่มาขวางกั้นไม่ให้อีกคนเข้าใกล้มามากกว่านี้

“ คือว่า- เรา เราให้ค่ะ ขอบคุณ.. สำหรับขอบคุณที่ช่วยมัดผม อ่ะ- จะเอายางคืนด้วยไหมคะ ”

ดาริน่าที่ลุกรน ไม่ค่อยถนัดที่จะสานสัมพันธ์กับคนหน้าใหม่อีกต่างหาก ทำให้ท่าทางยื่นของให้อีกฝ่ายเงอะงะไปหมด มือก็พยายามจะแก้ยางมัดผมให้รีเบคก้าหลุดหัวเราะอย่างอดไม่ได้ก่อนจะยกมือกั้นปิดทรงผมดังโงะบนศีรษะของรุ่นน้องให้หยุดมือลงเสียก่อน

“ เดี๋ยว ๆ เธอนี่ตลกจังนะคะ.. ไม่ต้องคืนก็ได้ค่ะ แลกกับสำรับไพ่นี้ใช่ไหมคะ? ให้ฉันจ่าย? ”

เพราะทั้งคู่ยังไม่ได้ชำระเงินเลย มาเจอตอนแรกรีเบคก้าก็เจอดาริน่ากำลังเลือกของเสียด้วยซ้ำอารามลดลานทำให้ธิดาไอริสให้ของแบบไม่คิด จนเมื่อโดนทวนหาด้วยประโยคที่อีกคนต้องจ่ายของเองแบบนั้นพวงแก้มนุ่มของเธอก็แทบขึ้นสีระเรื่อ มันซับแดงจนไล่ลามไปสองใบหู มือเล็กตั้งใจจะคว้าเอากลับแต่ร่างของรีเบคดก้าก็ผละถอยก่อนจะยกสำรับไพ่เคาะลงปลายคางตัวเองเบา ๆ ริมฝีปากอิ่มระบายรอยยิ้มขี้เล่นออกมาไม่หยุด

“ ให้ฉันแล้วนี่คะ จะเอาคืนได้ยังไง? ”

“ แต่เรายังไม่จ่ายเลยค่ะ- ”

“ ว่าแต่เธอชื่ออะไรหรอคะ ในคลาสก็ไม่ได้แนะนำตัวเลยนี่ ”

ราวกับกำลังโดนโน้มน้าวเฉไฉไปหัวข้ออื่น และดาริน่าก็เหมือนพูดคุยได้ทีละหัวข้อเสียด้วยเพราะสกิลการเข้าสังคมระดับต่ำ เธอเลยได้แต่กอดกระเป๋าเป้ใบใหญ่ที่ยังไม่จ่ายเงินกับบรรดาขนมเอาไว้แนบตัว จากที่ละไปเตรียมจะเอาสำรับไพ่คืนก็เริ่มลดลงมา ร่างเล็กค้อมหาเพื่อทักทายแนะนำตัวอย่างมีมารยาท

“ เรา.. เราชื่อดาริน่า อิวานอฟ ”

“ หืม? แล้วภาษากรีกเรียกว่าอะไรคะ? ”

ดาริน่าเหมือนโดนเย้าแหย่อีกรอบ ริมฝีปากอ้าพะงาบเพราะเพิ่งจะเข้าคาบแรกเลยไม่ทันได้คิดเรื่องนี้เอาไว้จนเกิดเป็นสีหน้าตลก ๆ ออกมาให้รีเบคก้าต้องหัวเราะแว่วหวานออกมาอีกครั้งสำรับไพ่ในมือของเธอถูกเอามาบดบังรอยยิ้มที่วาดไม่คลายเหล่านั้นเอาไว้

“ ล้อเล่นค่ะ แต่ถ้าอยากรู้ว่าชื่อเขียนยังไงก็มาเรียนคาบหน้าด้วยนะคะ ดาริน่า ”

รีเบคก้ากล่าวทิ้งท้ายด้วยน้ำเสียงหวานมีเสน่ห์ ท่าทางของเธอที่เคลื่อนไหวอย่างมั่นใจพร้อมโบกมือลาเตรียมจะผละลาก็คล้ายทำให้หญิงสาวที่กำลังยืนอึ้งอยู่เมื่อครู่นึกขึ้นมาได้อีกครั้งว่ายังไม่ได้จ่ายค่าสำรับไพ่ให้ สองขาเล็กภายใต้กางเกงเอี๊ยมจึงก้าวว่องไวตามร่างของรุ่นพี่สาวไปติด ๆ เพื่อชำระเงินอย่างที่ตั้งใจจะมอบของให้อีกคน รวมถึงค่ากระเป๋าและของกินที่เธอได้มาในตอนนี้ด้วย

เธอไม่ได้ตั้งใจให้ของไปให้อีกฝ่ายจ่ายเงินเองสักหน่อย!

และเพราะท่าทางแบบนั้น รอยยิ้มจากรุ่นพี่บ้านไทคีจึงปรากฏหาอีกครั้งอย่างอดไม่อยู่

♡ ซื้อ กระเป๋าเป้ใบใหญ่ Tier 1 จำนวน 1 ใบ
♡ มอบ สำรับไพ่เกมการ์ดตัวอักษรกรีก ให้ [NPC-07] รีเบคก้า แม็กเคลน

Red -

หลังจากเมื่อวานที่เขาได้มาถึงค่ายแห่งนี้ Red เขาก็ได้เดินมายังร้านแห่งนี้เพื่อหาซื้อของเพื่อเตรียมตัวของตัวเองเอาใว้และก็เพราะพื้นที่เก็บของอันเดิมของตัวเองมีน้อยด้วยเขาเละได้มายังที่แห่งนี้่่่่

เขานั้นได้เขานั้นได้เดินหากระเป๋าที่ถูกใจจนเจอมันนนั้นเป็นกระเป๋าเป๋ขนาดใหญ่ที่บรรจุของได้เยอะและได้เจอกระเป๋าสำหรับคาดเอาและควาดอก เขานั้นได้หยิบของที่เขาถูกใจเหล่านั้นเดินไปคิดเงิน

กระเป๋าเป้ใบใหญ่ Tier 1 - มูลค่า 50 ดอลลาร์ (ความจุ 40)

เป้นักเดินทาง Tier 2 - มูลค่า 60 ดอลลาร์ (ความจุ 50)

[กระเป๋าเสริม] กระเป๋าคาดเอว Tier 1 ซื้อ 2 ใบ- มูลค่าใบละ 30 ดอลลาร์ (ความจุ 20)

รวมราคาทั้งหมดแล้ว 50+60+30+30+ภาษี 5%+ทิป 10 ดอลล่า มูลต่าสุทธิรวมอยู่ที่ 189 ดอลล้า

(หมายเหตุ: ทศนิยมผมปัดขึ้น)

หลังจากที่เขาจ่ายเงินเสร็จแล้วเขาก็ได้หยิบของที่ซื้อมามาสวมใส่และได้เดินไปสำรวจในค่ายต่อ

Nymeria HEROES

11-01-2025 10.30 AM

I want to be your everything little darling

ข่าวลือในค่ายฮาล์ฟบลัดแพร่เร็วยิ่งกว่าไฟป่า โดยเฉพาะเมื่อมันเกี่ยวกับของใหม่จากร้านสะดวกซื้อหนึ่งเดียวในละแวกนี้ ไนมีเรียได้ยินแว่วๆ เรื่อง ‘กระเป๋าเสริม’ ล็อตใหม่ที่เพิ่งถูกส่งตรงมาจากโรงตีเหล็กของเคบินเฮเฟตัส และนั่นก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้ร่างสูงโปร่งในชุดโทนสีเข้มก้าวเท้าออกจากเคบิน 20 ตรงไปยังเป้าหมาย

ร้าน 7-11 ของค่ายไม่ได้ต่างจากสาขาทั่วไปนัก... หากไม่นับสเลอปี้รสแอมโบรเซียและหมากฝรั่งเนคตาร์ที่วางขายอยู่ข้างๆ ขนมมนุษย์ธรรมดา ไนมีเรียเดินผ่านชั้นวางของเหล่านั้นอย่างไม่ไยดีนัก จนกระทั่งสายตาคมกริบเหลือบไปเห็นชั้นลูกอมหลากสีสัน

มือที่สวมถุงมือผ้าซาตินสีดำสนิทกวาดเอาลูกกวาดรสผลไม้และอมยิ้มลายก้นหอยใส่ตะกร้าอย่างรวดเร็วราวกับเป็นของจำเป็นต่อการดำรงชีพ

“โตจนป่านนี้แล้วนะ แม่หนูน้อย ยังจะเล่นเป็นเด็กอมมืออีกเหรอ” เสียงเย็นเยียบของคลาริสซ่าดังขึ้นในหัว ประชดประชันตามสไตล์วิญญาณแม่มดโบราณ

“ของพวกนี้มีประโยชน์ตอนประกอบพิธีต่างหาก” ไนมีเรียเถียงในใจ พลางหยิบช็อกโกแลตเพิ่มอีกสองสามแท่ง “เธอไม่เข้าใจหรอก... มันคือศิลปะ”

“ศิลปะแห่งการทำให้ฟันผุละสิไม่ว่า” คลาริสซ่าถอนหายใจอย่างระอา ก่อนจะเงียบเสียงไป

เมื่อได้ของหวานจนพอใจแล้ว หญิงสาวจึงเดินไปที่เคาน์เตอร์ซึ่งมีวิคตอเรีย บุตรสาวแห่งเฮอร์มีสผู้มีรอยยิ้มสดใสราวกับพระอาทิตย์ยามเช้ากำลังจัดของอยู่ เธอเงยหน้าขึ้นมาเมื่อเห็นลูกค้า

“อ้าว ไนท์! รับสเลอปี้แก้ร้อนหน่อยไหม วันนี้มีรสทับทิมนรกด้วยนะ”

“ขอบคุณ แต่ไม่ล่ะ” ไนมีเรียปฏิเสธเรียบๆ วางตะกร้าลงบนเคาน์เตอร์ “ฉันได้ยินว่ามีกระเป๋าเสริมมาใหม่”

“โอ้โห หูไวจริง! เพิ่งมาเมื่อเช้าเลย” วิคตอเรียยิ้มกว้าง ก่อนจะหันไปหยิบกระเป๋าใบเล็กสีดำสนิทสองใบที่ทำจากผ้าใบหนาปักด้วยด้ายสีเงินเป็นสัญลักษณ์คทาคาดูเซียส “นี่ไง ‘กระเป๋าพ่วงสเบียง’ รับกี่ใบดี?”

“เอาสองใบนี้” เธอบอก ก่อนที่ปลายนิ้วจะชี้ไปยังกระเป๋าล้อลากใบใหญ่ที่ตั้งอยู่มุมร้าน ตัวกระเป๋าเป็นสีดำทะมึน มีลวดลายเป็นกลุ่มดาวประหลาดที่หมุนวนราวกับมีชีวิต “แล้วก็ใบนั่นด้วย”

วิคตอเรียมองตามแล้วผิวปาก “โห... ตาถึงนะใบนั่นน่ะ ลาย ‘นักท่องห้วงอเวจี’ เลยนะ ใครเห็นก็ต้องหลีกทางให้ ว่าแต่เธอจะเอาไปลากอะไรเหรอ ดูน่ากลัวชะมัด”

“เรื่องส่วนตัว” ไนมีเรียตอบสั้นๆ แต่แฝงรอยยิ้มมุมปาก “ทั้งหมดเท่าไหร่?”

“กระเป๋าเสริมใบละ 30 สองใบก็ 60... ส่วนนักท่องอเวจีนั่นอีก 60... รวมเป็น 120 ดอลลาร์พอดิบพอดี”

หญิงสาวยื่นบัตรเครดิตสีดำสนิทให้พนักงานสาวไปจัดการอย่างคล่องแคล่ว ไม่นานนักเธอก็ได้รับของทั้งหมดกลับมา ไนมีเรียรับกระเป๋าเสริมทั้งสองใบมาถือไว้ในมือข้างหนึ่ง ส่วนอีกข้างก็จับด้ามจับของกระเป๋าล้อลากใบเขื่อง ล้อของมันหมุนตามมาอย่างเงียบเชียบผิดกับขนาดของมัน

“ขอบคุณที่ใช้บริการนะ!” เสียงของวิคตอเรียดังไล่หลังมา

ไนมีเรียไม่ได้หันกลับไปตอบ เธอเพียงแค่เดินออกจากประตูร้านสะดวกซื้อ แสงแดดของค่ายสาดส่องลงมา แต่เงามืดจากกระเป๋าลายประหลาดกลับทอดตัวยาวอยู่บนพื้นเบื้องหลัง... จุดหมายต่อไปของเธอคือหอศิลป์ ที่ซึ่งมีเรื่องน่าสนุกกว่าการซื้อขนมรออยู่

**********

[ซื้อกระเป๋าเสริม] กระเป๋าคาดเอว Tier 1 (ความจุ 20) x 2 ใบ

กระเป๋าลาก (+40 ความจุ)

รวม : 120 ดอลลาร์

โอนแล้ว !! เอามา !!
@God 

i'll melt your heart into two @HyeRi Codes

Ripley HEROES

White Swan in The Ocean
6th July 2025 11 AM

   นาน ๆ ทีริปลีย์จะก้าวขาออกจากบริเวณตัวค่ายออกมาข้างนอกบ้าง เธอคิดว่าอยากจะซื้ออะไรสักหน่อยเพื่อที่จะเอาไปกินจุ๊บกินจิ๊บกินจุ๊บจิ๊บสักหน่อยหลังจากที่แวะบ้านไปอาบน้ำแต่งตัวให้เรียบร้อยแล้ว สวอนเลคสาวเดินเข้ามายังร้านสะดวกซื้อที่ใกล้ที่สุดของค่ายฮาล์ฟบลัด เสียงประกอบ ตื๊อดื่อ คุ้นเคยเหมือนจะเป็นอย่างเดียวที่ทำให้เธอยังรู้สึกว่าตัวเองยังอยู่บนโลกใบนี้ไม่ได้อิเซไกไปอยู่โลกแฟนตาซีแถวไหน

   ร่างเล็กตบเท้าเดินเข้าไปก่อนจะเดินหาในร้านว่ามีอะไรน่าสนใจบ้าง แน่นอนว่าชั้นวางของแรก ๆ ที่เธอไปยืนแช่ย่อมต้องเป็นชั้นวางพวกขนมขบเคี้ยว และ ขนมปังอบมากมาย ดวงตาสีอัลมอนด์ไล่ไปตามชั้นเรื่อย ๆ หยิบนั่นจับนี่ก่อนจะหอบของกินเล็กกินน้อยไปใส่ตะกร้าแล้วหิ้วคล้องแขนเล็กเพื่อที่จะได้หอบของมากมายอย่างมีประสิทธิภาพมากขึ้น

   “ขนมปังกับพวกขนมขบเคี้ยว นมสักขวด น้ำอัดลมสักสองขวดก็ไม่แย่ จะได้ไม่ต้องเดินมาบ่อย”

   สิ่งที่เกาะกินแขนขาของบัลเลรีน่าสาวนอกจากการเต้นรำแล้วก็มีความเกียจคร้านที่ทำให้ขาเธอรู้สึกหนักอึ้งจนไม่อยากจะเดินไปไหนทันทีที่รู้ว่าที่นี่มันไกลจากบ้านตัวเองมาพอสมควร แต่ว่าในวันนี้ความอยากกินของจุ๊บจิ๊บดันชนะเลิศขึ้นมาจึงได้ฤกษ์เหมาของเท่าที่อยากกินไปให้หมดซะ แล้วก็ติดคูลดาวน์สักอาทิตย์สองอาทิตย์ค่อยว่ากันใหม่

   เมื่อริปลีย์เดินหยิบของจนทั่วแล้วก็เดินไปที่แคชเชียร์ มีหญิงสาวอายุมากกว่าไม่มากเท่าไหร่ การแต่งกายสุดเฟี้ยว ทรงผมสุดเท่จนรู้สึกได้ว่าคนคนนี้ช่างมีแนวทางแฟชั่นสุดล้ำและมีความมั่นใจในตัวเองจนน่าชื่นชม เพราะว่าทรงผมนั้นน่ะไม่ใส่คนหร่อเท่คูลก็เอามันไม่อยู่หรอก

   “ซื้อขนมค่ะ อ้อ แล้วก็เอากระเป๋าด้วย ๆ ของใหม่ใช่ไหมล่ะ ?”

   ธิดาแห่งโพไซดอนเอ่ยพร้อมกับยกตะกร้าขึ้นวางบนเคาน์เตอร์เพื่อให้พนักงานประจำร้านสะดวกซื้อแห่งนี้ได้คิดค่าใช้จ่ายทั้งหมด แต่เมื่อเธอบอกว่าจะเอากระเป๋าด้วยวิคตอเรียก็หยิบมาให้ดูชัด ๆ

   “ใช่ ๆ กระเป๋าคาดอก กระเป่าคาดเอว แล้วก็กระเป๋าลากน่ะ สนใจอันไหนล่ะ ?”

   “เอาหมดนี่เลยก็แล้วกัน ของกินพวกนี้ก็จะได้ใส่กระเป๋าลากเดินเชิด ๆ ออกจากร้านไปเลย”

   “เริ่ดมากจริง ๆ แม่สาวน้อย เอาไปเลยกระเป๋าของเธอ”

   วิคตอเรียได้ยินแบบนั้นก็หัวเราะออกมาเบา ๆ กับเอนเนอจี้ที่ต้องการเดินลากกระเป๋าลากปานแอร์โฮสเตสบนรันเวย์ที่เรียกว่าทางกลับเข้าค่ายฮาล์ฟบลัด เธอค่อย ๆ แสกนสินค้ากดคำนวณราคาต่าง ๆ แล้วเอ่ยแจ้งราคาสินค้า

   “ทั้งหมด 120 ดอลลาร์”

   ริปลีย์ยื่นเงินไปให้อีกฝ่ายแบบพอดีเป๊ะไม่มีขาดไม่มีเกินก่อนจะรอรับใบเสร็จพอเป็นพิธี โกยของเข้ากระเป๋าลากแล้วเดินสับออกจากร้านสะดวกซื้อกลับไปกินข้าวสักหน่อยดีกว่า นี่ก็ใกล้จะเที่ยงแล้วสิ ท้องหญิงสาวเริ่มร้องประท้วงเป็นจังหวะสามช่าเรียบร้อย

ซื้อ [กระเป๋าเสริม]
กระเป๋าคาดเอว Tier 1 2 ใบ (คาดเอว และอีกใบคาดอก)
-มูลรวมค่า: 60 ดอลลาร์

ซื้อกระเป๋าลาก (+40 ความจุ) 1 ใบ
มูลค่า: 60 ดอลลาร์

ใช้ได้ตัวละครผู้หญิงเท่านั้น : ทุกครั้งที่โรลเพลย์ลงท้ายด้วยเลขไบต์ 2 4 6 8 คู่สนทนาจะได้กลิ่นหอมบนตัวคุณ ได้รับโบนัสพิเศษ+2 แต้ม (เฉพาะรุ่นพี่และเพื่อนเท่านั้น)

@God

Laura HEROES

7-11

ในเมื่อต้องเตรียมตัวในการออกเดินทาง ตอนนี้อลร์ณ่ายังพอมีเวลาสักพัก เด็กสาวเลือกจะออกมาซื้อกระเป๋าเตรียมตัวสักหน่อย 

เธอหยิบกระเป๋าเดินทาง ออกเดินทางเพราะมันน่าจะเป็นใบที่จุได้เยอะดีนะ เเบบว่าไม่คิดตอนขนหรอกนะ แต่คิดถึงว่ามันเยอะดีเสียมากกว่าหนะ

เด็กสาวยิ้มๆ ก่อนจะมุ่งหน้าไปที่เคาว์เตอร์่ายเงิน 

" สวัสดีค่ะ เอากระเป๋าใบนี้ใบนึงค่ะ " เธอยิ้มๆ ก่อนจะมองๆ ราคาเท่ากัน จ่ายเงินตามราคา

" อ๋อ เดี๋ยวหนูลากกลับเลยค่ะ " เธอรีบอก

" เรียบร้อย " อีกฝ่าบอกเสียงเรียบ

" ขอบคุณมากๆ เลยค่ะ " เธอโค้งหัวเล็กๆ

แน่นอนว่าในตอนนี้มีกระเป๋าสัมภาระเเล้ว พร้อมออกเดินทาง ก่อนกลับเธอก็คือ มองของเล่นเล็กๆ น้อย แล้วก็เดินจากไป

จริงๆแค่แวะมาซื้อกระเป๋าจริงๆนั้นหละ ไม่คิดเลยว่าจะมีของด้วยซ้ำไป เธอเดินออกไปพร้อมมัน ลากออกไปตลอดทาง เท่านี้เธอก็สามารถที่จะจัดกระเป๋าใสของเต็มพิกัดเข้าไปได้แล้ว สบายใจหายห่วงได้แล้วหละ

หมายเหตุ ซื้อ กระเป๋าลาก 1 ใบ

Nanette BELIEVER

Nanette Leblanc

7-Eleven

รายงานผลภารกิจเรียบร้อยนาแนตต์ก็ได้พักหายใจเสียที เด็กสาวบิดขี้เกียจขณะเดินออกมาจากร้าน ก่อนจะหันไปเห็น 7-Eleven ติดกับค่าเฟ่อะเมซอนที่ไม่ได้เข้ามาตั้งนานแล้วจึงแวะเข้าไปบ้าง

เสียงประตูดังขึ้นเมื่อมีลูกค้าใหม่ นาแนตต์ยิ้มให้พนักงานสาวเล็กน้อยขณะเดินดูของก่อนที่สายตาจะสะดุดเข้ากับเป้นักเดินทางที่ดูจะจำเป็นสำหรับเด็กค่ายอย่างเธอไม่น้อย

“สวัสดีค่ะ ขอซื้อเป้นักเดินทางหนึ่งใบ”

นาแนตต์ควักเงินในกระเป๋าตัวเองขึ้นมาจ่ายแลกกับเป้นักเดินทาง เด็กสาวยู่หน้าลงเล็กน้อยเมื่อเงินของเธอร่อยหรอลงไป แต่คิดว่าไม่นานก็คงหามาได้เพิ่มล่ะมั้ง

“เรียบร้อย ขอบคุณมากค่า”

ซื้อเป้นักเดินทาง Tier 2 มูลค่า 60 ดอลลาร์ (โอนเงินเรียบร้อย)

bettyleg

Axel HEROES

Time to buy some stuffit sad that I can use digital money

เคบินเฮอร์เมส? เรียกสลัมเขต11 น่าจะดีกว่า ภาพที่เห็นช่างติดตา เตียงสองชั้นไม้โยกเยก, กระเป๋าเดินทางยี่ห้อไม่ระบุวางทิ้งบนพื้น, ฝุ่นที่เกาะตามเฟอร์นิเจอร์ และที่เลวร้ายที่สุด...กลิ่นถุงเท้าที่น่าจะหมักหมมราวกับบ่มไวน์ มือของเขากอดเป้หนังแท้แบรนด์ดังแน่นโดยสัญชาตญาณ...หากบอกว่าที่นี่เป็นสถานพินิจหรือรังโจรเด็กเขาก็คงเชื่ออย่างไม่ต้องสงสัย ไม่ได้การ คงต้องหาอะไรมาใส่ของ และต้องล็อกได้ถึงมันจะช่วยอะไรได้ไม่มาก เพราะเฮอร์เมสก็เป็นผู้อุปถัมภ์ของเหล่าโจร บุตรธิดาของเขาก็คงมีฝีมือพอตัว 

แต่กันไว้หน่อยก็ดีกว่าไม่ทำอะไร...  

ดาชิมุ่งหน้าตรงไปร้านค้าในค่าย เขาไม่กล้าทิ้งของไว้ในเคบิน ด้วยกลัวว่ามันจะหาย จึงแบกไปด้วยกัน เป้ใบเดียวไม่ได้เดือดร้อนเท่าไหร่นัก คิ้วเรียวเลิกขึ้นมองป้ายสามสีของร้านสะดวกซื้อเฟรนไชส์ดัง ที่เปิดยี่สิบสี่ชั่วโมง อย่างประหลาดใจด้วยไม่คิดว่าจะมามีเปิดสาขาที่นี่ด้วย ดูเหมือนค่ายจะไม่ได้หลังเขามากนัก 

เสียงกระดิ่งดังเบาๆ ในตอนที่ดาชิผลักประตูเดินเข้าไปเพื่อสำรวจมองดูสินค้าที่น่าจะแก้ปัญหาให้เขาได้ ร่างสูงก้าวเข้าไปยังมุมมืดที่สุดของร้าน — โซนที่ถูกป้ายเขียนไว้ว่า 'ของใช้ส่วนตัว: กระเป๋า & กล่องเก็บของ' แสงแดดลอดหน้าต่างมาตกพาดตรงนั้นพอดี เหมือนมีเวทหมอกบางๆ พรางของที่ 'ดูไม่เชิญชวนให้ซื้อ' เอาไว้ด้วย เขากวาดตามองแถวกระเป๋าทีละใบ... 

ใบที่หนึ่ง – เป้ผ้าดิบสีขี้ม้า ดาชิเอื้อมไปสัมผัสอย่างระวัง ปลายนิ้วแตะเนื้อผ้าแค่ปลายเล็บก่อนจะหยุดแล้วถอนหายใจ 'นี่มัน... กระสอบขนมันฝรั่งมากกว่ากระเป๋า แถมกลิ่นยังเหมือนผ่านสงครามโทรลมาแล้วสามรอบ' 

ใบที่สอง – เป้สีรุ้ง กลิตเตอร์สะท้อนแสง ดวงตาสีทะเลสาบไบคาลหรี่ลงมองด้วยความรู้สึกที่ผสมปนเป 'สาบานใช่ไหมว่านี่ไม่ใช่ผลงานคอแลปกับลิตเติ้ลโพนี่? ถ้าสีจะแสบขนาดนี้’ 

ใบที่สาม: ทรงถุงดัฟเฟิล สีเทาเข้ม มีซิปใหญ่สองด้านและช่องเก็บของด้านข้างเยอะผิดปกติ 'อันนี้ดูเกือบโอเค...แต่ตะเข็บด้านล่างย่นแบบนี้ มันจะรับน้ำหนักอะไรได้...ซิปเหมือนจะพังถ้ารูดไม่ระวัง' 

ใบที่สี่: กระเป๋าทรงหมอนลายคลื่นลมทะเล วัสดุเหมือนชุดกันฝนของชาวประมง ปักชื่อแบรนด์ว่า “PoseiPack” พร้อมโลโก้ปลาหมึกแบบการ์ตูน 

เสียงถอนหายใจดังขึ้นก่อนเขาจะเดินผ่านไปแบบไร้เยื่อใย เด็กหนุ่มสำรวจไปเรื่อยๆ...จนกระทั่ง... 

สายตาเขาเหลือบไปเห็นมุมด้านล่างสุดของชั้นไม้ — กระเป๋าสองใบวางซ้อนกันอยู่ เขาเอื้อมไปเลื่อนมันออกเพื่อจะดูชัดๆ แล้วชะงักเล็กน้อยเมื่อเห็นป้ายเล็กๆ ผูกไว้ที่หูกระเป๋า 'คอลเลกชันลิมิเต็ด – Camp Half-Blood รุ่น Hermes Locker.' 

 ใบแรก – ทรงเป้แบน เรียบ แต่คัตติ้งเป๊ะ วัสดุคล้ายผ้าเคลือบพิเศษที่ทนฝุ่นและน้ำได้ ซิปเป็นโลหะดำด้าน เย็บด้วยด้ายเงิน มีแผ่นโลหะเล็กๆ ประทับตรา “CHB” อยู่มุมล่าง น้ำหนักเบากว่าที่คิด ข้างในบุผ้าด้านในแบบพรีเมียม ใส่ของแล้วไม่เสียทรง 

ใบที่สอง – สีดำด้าน เย็บแบบเรียบสนิท ไม่มีลายหรือโลโก้ใดทั้งสิ้น แต่เมื่อสะท้อนแสงมุมหนึ่ง จะเห็นอักษรกรีกเรืองจางๆ ดูเรียบหรู... ไม่แย่นัก 

ดาชิตัดสินใจหยิบสองใบนั้นพร้อมตัวล็อคเดินไปยังแคชเชียร์เพื่อเตรียมจ่ายเงินทว่าระหว่างทางสายตาเหลือบไปเห็นบางสิ่งจึงหยิบติดมือมาด้วย ดาชิวางของทั้งหมดลงเรียงกันที่แคชเชียร์อย่างเป็นระเบียบ 

พนักงานยังไม่ทันเอ่ยปากทักทายเขาก็ชิงถามถึงผลิตภัณฑ์ที่หยิบติดมือมา... ครีมกันแดด ชื่อแบรนด์ไม่คุ้น SPF100 “ขอถามหน่อยนะครับ...” เสียงของเขาสงบ เต็มไปด้วยการประเมินอย่างสุภาพ “ครีมกันแดดหลอดนี้ — ได้มาตรฐาน อย. ของมนุษย์ไหม?” 

เจ้าของร้านกระพริบตา “เอ่อ...อย. เหรอ?” 

“ใช่” ดาชิพยักหน้าเบาๆ “องค์การอาหารและยา — รับรองว่าปลอดภัยกับผิวมนุษย์ ปราศจากสารโลหะหนัก แอลกอฮอล์ ซิลิโคน น้ำมันสังเคราะห์ หรือส่วนผสมของ...อะไรแปลกๆของอสูรกาย” 

 บรรยากาศความเงิบแผ่ไปโดยรอบก่อนจบลงที่เด็กหนุ่มจ่ายเงินค่าสินค้าหลังจากได้รับคำยืนยันว่าครีมหลอดนั้นปลอดภัยอย่างแน่นอน 

------------------------------------------------------------------------------

ซื้อกระเป๋าลิมิเต็ด Tier 1 & Tier 2  110 dollars

Axel HEROES

A. Mikailov

power of calculated luck

To me luck is like a loaded gun—never random, always aimed — Axel

27.07.2025 | 02:00 PM

การมีห้องนิรภัยเป็นเรื่องหนึ่ง, แต่การบริหารจัดการสินทรัพย์ที่กระจัดกระจายอยู่ให้มีประสิทธิภาพนั้นเป็นอีกเรื่องหนึ่งโดยสิ้นเชิง กระเป๋าเป้แอร์เมสเพียงใบเดียวที่เขาพกมาด้วยเมื่อมาถึงค่ายฮาฟบลัด…มันไม่เพียงพอต่อมาตรฐานการจัดระเบียบที่เข้มงวดของเขาอีกต่อไป, โดยเฉพาะเมื่อต้องคำนึงถึงการขนย้ายในอนาคต

ด้วยเหตุนี้, บุตรแห่งโชคชะตาจึงมุ่งหน้าไปยัง 'ศูนย์กลางการค้า' ของค่าย—ร้านสะดวกซื้อที่แขวนป้าย '7-11 สาขาค่ายฮาล์ฟบลัด' ไว้อย่างไม่เป็นทางการ, เป็นการผสมผสานที่น่าขันระหว่างความสะดวกสบายของโลกมนุษย์กับความจำเป็นของโลกกึ่งเทพ

ภายในร้านนั้นมีกลิ่นของสเลอปี้รสน้ำหวานเนคทาร์ปะปนไปกับกลิ่นของขนมปังแอมโบรเชียที่อุ่นร้อนอยู่ในตู้กระจก เขาเดินผ่านชั้นวางที่เต็มไปด้วยของว่างสำหรับมนุษย์และยาสำหรับเดมิก็อด, มุ่งตรงไปยังโซนด้านในสุดที่แขวนสินค้าจำพวกอุปกรณ์เดินทางและกระเป๋าไว้

เขาไม่ได้เลือกซื้ออย่างสุ่มๆ แต่กลับใช้เวลาพิจารณาสินค้าแต่ละชิ้นด้วยสายตาของนักวิเคราะห์, ตรวจสอบคุณภาพของตะเข็บ, ความทนทานของเนื้อผ้า, และการออกแบบที่ต้องทั้งสวยงามและใช้งานได้จริง

ตัวเลือกของเขาชัดเจนและมีเป้าหมาย

หนึ่ง: กระเป๋าคาดเอวสองใบที่ทำจากผ้าใบกันน้ำอย่างหนา, เหมาะสำหรับเก็บของจำเป็นที่ต้องหยิบใช้ได้อย่างรวดเร็วในระหว่างปฏิบัติภารกิจหรือการเดินทางที่ไม่คาดฝัน

และสอง: กระเป๋าลากขนาดกลางอีกหนึ่งใบ, โครงสร้างทำจากวัสดุผสมที่เบาแต่แข็งแกร่ง, ล้อลากที่ดูทนทาน, และดีไซน์ที่เรียบง่ายแต่แฝงไว้ด้วยรสนิยมที่ดี, เหมาะสำหรับการขนย้าย 'สินทรัพย์' จำนวนมากในคราวเดียว

เมื่อได้ของที่ต้องการครบแล้ว, บุรุษชาวรัสเซียก็เดินตรงไปยังเคาน์เตอร์เพื่อชำระเงิน, วางกระเป๋าทั้งสามใบลงบนโต๊ะอย่างแผ่วเบา

"ทั้งหมด 120" พนักงานแคชเชียร์... ธิดาแห่งเฮอร์เมส คิดเงินอย่างรวดเร็ว ไม่ได้แสดงความสนใจในตัวลูกค้าหรือสินค้าที่เขาเลือกเลยแม้แต่น้อย

กระเป๋าคาดเอว 2 ใบ 60 USD กระเป๋าลาก 60 USD

Power Money Game Music

CABIN 19

@Hye Ri

Jemena BELIEVER

Jimena Fernández

📅 วันที่: 2 สิงหาคม พุทธศักราช 2568

🌓 หัวข้อ: ชื่อกระเป๋า: "ไทเฮ" (Taihe) — ความสงบที่พกพาได้

📍 สถานที่: ร้าน 7 Elevln, ค่ายฮาล์ฟบลัด

         ภายใต้แสงแดดอ่อน ๆ ในช่วงเวลายามสาย เสียงกระดิ่งที่อยู่ตรงบริเวณหน้าประตูร้าน 7 Elevln ค่อยๆ ดังขึ้นมาอย่างแผ่วเบาเมื่อบานไม้ถูกผลักให้ทำการเปิดออกอย่างช้าๆ ลมฤดูร้อนพัดเอื่อยพอให้ชายเสื้อสะบัดเบา ๆ ในขณะที่เด็กสาวผมเปียเดินเข้ามาด้วยแววตาแน่วแน่ และอ่อนล้าจากบทฝึกฝนที่ผ่านมา หลังจากนั้น ก็เริ่มมีน้ำเสียง ของ คนที่เธอคุ้นเคยมาเสมอ ได้ทำการเปล่งน้ำเสียง พร้อม กับ เอ่ยคำพูดออกมาประโยคหนึ่งว่า

    "ว่าแล้วเชียวว่าสักวันหนึ่งเธอก็ต้องแวะมาที่ร้าน ของพี่!" น้ำเสียงของการทักทายของ วิคตอเรีย แบร์นาร์ด แว่วดังมาแต่ไกล ในขณะที่เธอกำลังทำการหยิบกระเป๋าเป้ใบใหม่ขึ้นมาจากตรงบริเวณชั้นไม้เก่า ก่อนที่ตัว ของเธอจะค่อยๆ เริ่มทำการเปล่งน้ำเสียง พร้อม กับเอ่ยคำพูดออกมาอีกหนึ่งประโยคว่า "กระเป๋าเป้ของใหม่พึ่งเดินทางมาลงเอาไว้เพียบเลย จีน่าเธออยากได้ใบไหนดีหล่ะลองเลย!"

    หลังจากนั้นฉัน ก็ลองเดินเข้าไปดูใกล้ๆ พลางกวาดสายตามองไปจนทั่วทั้งบริเวณชั้นวางกระเป๋าเป้หลากสี ก่อนที่เธอจะค่อยๆ เริ่มทำการหยุดลงที่ตรงบริเวณกระเป้าเป้ใบหนึ่ง กระเป๋าเป้ใบนี้มีสีดำสนิท ตัดกับขอบผ้าครีมอ่อน และก็เย็บด้วยด้ายทองอย่างปราณีต ก่อนที่เธอจะค่อยๆ เริ่มทำการเปล่งน้ำเสียง พร้อม กับ เอ่ยคำพูดออกจากริมฝีปากบาง ของ ตัวเธอเองออกมาเป็นประโยคหนึ่งว่า

     “หนูสนใจใบนี้ค่ะ...” พอหลังจากที่ฉันทำการเอ่ยคำพูดจบลงไปได้เพียงแค่ไม่นานนัก หลังจากนั้นจีน่าก็ค่อยๆ เริ่มทำการเอื้อมมือบาง ของตัวเธอเองไปทำการสัมผัส กับ กระเป๋าเป้ใบดังกล่าวที่เธอได้ทำการเลือกไว้อย่างเบามือ พร้อม กับ ค่อยๆ เริ่มทำการเอ่ยคำพูดออกมาจากริมฝีปากบางของตัวเธอเงต่ออีกประโยคหนึ่งว่า “หนู... อยากตั้งชื่อให้มันว่า ไทเฮ ค่ะ” หลังจากที่จบคำพูด ของจีน่าลงไปได้แค่เพียงไม่นานนัก หลังจากนั้นรุ่นพี่วิคตอเรีย ก็ค่อยๆ เริ่มทำการเปล่งน้ำเสียง พร้อม กับ เอ่ยคำพูดออกมาประโยคหนึ่งว่า

     "ไทเฮ? ฟังเหมือนชื่อในภาษาตะวันออกเลยนะเนี่ย" พอทำการเอ่ยคำพูดจบลง หลังจากนั้นรุ่นพี่วิคตอเรียก็ค่อยๆ เริ่มทำการยิ้มออกมา พร้อมกับค่อยๆ ทำการยืนกอดอกอย่างสนอกสนใจ ในชื่อของกระเป๋าเป้ที่จีน่าพึ่งทำการตั้งขึ้นมา ก่อนที่เธอจะค่อยๆ เริ่มทำการเอ่ยคำพูดถามสาวน้อยจีน่า ขึ้นมาเป็นประโยคหนึ่งว่า "ชื่อของกระเป๋าเป้นี้มีความหมายพิเศษอะไรเหรอ?" หลังจากที่จบคำพูด ของ รุ่นพี่วิคตอเรียลงไปได้เพียงแค่ไม่นานนัก สาวน้อยจีน่า ก็ค่อยๆ เริ่มทำการเปล่งน้ำเสียง และ ทำการเอ่ยคำพูดออกมาจากริมฝีปากบางเพื่อทำการ ตอบคำถาม มา เป็นประโยคที่ว่า

       “ไทเฮะ... มีความหมายในคำแปลว่าสันติอันยิ่งใหญ่ค่ะ หนูหวังว่ามันจะเป็นเครื่องย้อนเตือนความรู้สึกภายในจิตใจของคนเราว่าในทุก ๆ การเดินทาง ต่อให้ภายนอกจะปั่นป่วนมากสักแค่ไหนก็ตาม... แต่ข้างในจิตใจของเรายังคงต้องเงียบสงบอยู่ได้เสมอ ถ้าเรารู้จักแบกเบา และปล่อยวางทุกอย่างลงไปเสียบ้างค่ะ” พอจบคำพูด ของสาวน้อยจีน่าลงไปได้แค่เพียงไม่นานนัก หลังจากนั้นรุ่นพี่วิคตอเรีย ก็ค่อยๆ เริ่มทำการเปล่งน้ำเสียงพร้อม กับ เอ่ยคำพูดขึ้นมาว่า

     “โอ้โห…” พี่วิคตอเรียเธอถึงกับทำการส่งเสียงหัวเราะออกมาเบา ๆ ดวงตาของนางในตอนนี้และก็ในเวลานี้เต็มไปด้วยความรู้สึกที่เปล่งประกายก่อนที่เธอจะค่อยๆ เริ่มทำการเอ่ยคำพูดขึ้นมาอีกประโยคหนึ่งว่า “เป็นชื่อของกระเป๋าเป้ที่ให้ได้ทั้งคุณค่าของความสวยงามและก็ให้ได้ทั้งการใส่สิ่งของได้เป็นจำนวนหลายต่อหลายชิ้นลึกๆ พี่ชอบชื่อนี้ที่เธอตั้งขึ้นมากเลยล่ะนะจีน่า” หลีงจากที่จบคำพูด ของ รุ่นพี่วิคตอเรียลงไปได้แค่เพียงไม่นานนัก หลังจากนั่นฉันก็ค่อยๆ เริ่มทำการควักธนบัตรออกมาเป็นจำนวนเงินทั้งสิ้น 50 ดอลลาร์ และก็ยื่นส่งมันไปให้กับเธอด้วยท่าทางที่ค่อนข้างเต็มไปด้วยความรู้สึกที่ดูมุ่งมั่นและก็มีความมั่นใจเป็นอย่างมากนั่นเอง หลังจากนั้นเพียงแค่ไม่นานนัก รุ่นพี่วิคตอเรีย ก็ค่อยๆ เริ่มทำการเปล่งน้ำเสียง พร้อม กับเอ่ยคำพูดออกมา เป็นประโยคที่ว่า

      “การดำเนินการทุกอย่างเสร็จสิ้นเป็นที่เรียบร้อยแล้วจ้า! เจ้าของกระเป๋าเป้ใบแรกของ ไทเฮ อย่างเป็นทางการ ก็คือ สาวน้อยจีน่ากะกุ๊ก กะต้ากเฮกะต้ากตัวน้อยๆ ของพี่ คนนี้นี่เอง!” พอหลังจากที่จบคำพูดของรุ่นพี่วิคตอเรียลงไหได้แค่เพียงไม่นานัก หลังจากนั้นรุ่นพี่วิคตอเรียก็ค่อยๆ เริ่มที่จะทำการสะพายกระเป๋าเป้ใบนี้ให้กับฉันอย่างทะมัดทะแมง พร้อม กับ ที่เธอเริ่มค่อยๆ จะทำการเปล่งน้ำเสียง พร้อมทั้งเอ่ยคำพูดออกมาอีกประโยคหนึ่งซึ่งมีใจความ ว่าดังนี้ “ขอให้การเดินทางครั้งใหม่นี้ของตัวเธอ…เต็มไปด้วยความสงบ และการเติบโตที่ดียิ่งๆ ขึ้นไปนะเจ้าจีน่าตัวน้อยๆ น้องสาวที่น่ารักยิ่ง ของพี่” หลังจากที่สิ้นสุดคำพูด ของ รุ่นพี่วิคต่อเรียลงไปได้แค่เพียงไม่นานนัก ฉันก็ค่อยๆ เริ่มทำการพยักหน้ารับคำ ของ พี่วิคตอเรียพร้อม กับ ส่งรอยยิ้มตอบรับกลับไปให้ แล้วหลังงจากนั้นเพียงแค่ไม่นานนักสาวน้อยจีน่าก็ค่อยๆ เริ่มที่จะค่อยๆ ทำการเดินก้าวเรียวขาบางของตัวเธอเองเดินทางออกไปจากร้านพร้อมกับทำการสวมใส่และก็สะพายกระเป๋าเป้ใบแรกในชีวิตของเธอพกติดตัวออกไปไหนมาไหนด้วยในทุกๆที่เพราะว่ามันมีน้ำหนักที่ค่อนข้างเบา…แต่ก็พกพาสวมใส่ไว้จะเต็มไปด้วยความมั่นคง ราวกับมีใครสักคนกำลังกระซิบบอกคำพูดและประโยคบทหนึ่ง กับ คุณอยู่ว่า "ออกเดินทางไปกันเถอะ… โลกกว้างรอคอยให้เราเดินทางอยู่นะกะต้ากก"

โอนเงินเรียบร้อยแล้วจ้ะกะต้าก

กระเป๋าเป้ใบใหญ่