[ติดกับคาเฟ่อเมซอน] 7-Eleven

Parida BELIEVER

ค่ายฮาล์ฟบลัด

วันที่: 3 กันยายน 2025 

บันทึกลึกลับ ของ บุตรีเฮคาที ฉบับที่ 26

เนื้อหาโรลเพลย์: 

    หลังจากทีน่า แซนโดวาลพาภริดา อารยภักดีเทวราช หรือ ริดา ทัวร์ชมอัฒจันทร์โอ่อ่าที่เต็มไปด้วยกลิ่นอายศิลปะการต่อสู้และเวทมนตร์ในยุคโบราณจนทั่วแล้ว แสงแดดยามสายก็ยังคงส่องลงมาอย่างอบอุ่นตามแนวทิวไม้ใหญ่รอบ ๆ ค่าย ทิวทัศน์เบื้องหน้าเต็มไปด้วยชีวิตชีวาของเหล่าลูกครึ่งเทพที่เดินสวนกันไปมา ทำกิจกรรมต่าง ๆ อย่างคึกคัก

​ทีน่ายิ้มบาง ๆ ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนแต่แฝงด้วยความกระตือรือร้น "เอาล่ะ ริดา... ที่ต่อไปที่ฉันจะพาเธอไปดู เธอต้องชอบแน่! มันอาจจะไม่ได้หรูหราเหมือนอัฒจันทร์หรอกนะ แต่เชื่อเถอะว่าทุกคนในค่ายต้องได้แวะเวียนไปเป็นประจำ"

     ​ริดากะพริบตาเล็กน้อย ก่อนจะหันไปถามอย่างสงสัย "ที่ไหนเหรอคะ? ฟังดูน่าสนใจจัง"

     ​ทีน่าหัวเราะเบา ๆ พลางชี้ไปตามเส้นทางหินที่ทอดยาวผ่านสนามหญ้า "7-11 จ้ะ... ใช่แล้ว เธอฟังไม่ผิดหรอก ร้านสะดวกซื้อที่ก่อตั้งโดยโจ ซี. ทอมป์สัน บุตรแห่งเฮอร์มีสผู้มากด้วยปัญญา เขานี่แหละคือคนที่มองเห็นโอกาสในทุกที่ ด้วยพรสวรรค์ของเทพแห่งการค้าที่อยู่ในสายเลือด ทำให้เขาสามารถสร้างกิจการยักษ์ใหญ่ไปทั่วโลกได้สำเร็จ"

​ทั้งสองเดินไปตามเส้นทางที่ร่มรื่น เสียงนกน้อยดังเป็นระยะ ๆ ขณะที่ทีน่าเล่าต่อด้วยน้ำเสียงเปี่ยมด้วยเรื่องราว "เขาเริ่มจากรัฐเท็กซัส ที่นั่นคือจุดกำเนิดของ 7-11 และเมื่อกิจการเติบโตขึ้นเรื่อย ๆ ก็แพร่หลายไปทั่วโลกในชื่อย่อที่ทุกคนรู้จักกันดีว่า '7-11' และแน่นอนว่าโจก็ไม่ลืมรากเหง้าของเขา เขาอยากให้ลูกหลานแห่งเฮอร์มีส รวมถึงลูกครึ่งเทพทุกคน ได้มีความสะดวกสบายในค่ายนี้"

      ​เมื่อริดาได้ฟังก็ยิ้มกว้างออกมา "ว้าว... แบบนี้พวกเราก็ไม่ต้องลำบากออกไปหาของข้างนอกเลยสิคะ"

      ​ทีน่าพยักหน้าพร้อมแววตาอ่อนโยน "ใช่แล้วล่ะ! เขาติดต่อกับคุณไครอนโดยตรง ขออนุญาตเปิดร้าน 7-11 แห่งนี้ในค่าย และยังจ้างเหล่าชาวค่ายที่อายุมากพอหรือไม่ต้องการออกไปเสี่ยงภัยนอกค่ายให้ทำงานที่นี่อีกด้วย ถือว่าเป็นที่พักพิงเล็ก ๆ ให้พวกเขาได้ใช้ชีวิตอย่างสงบ แต่ก็ยังได้ช่วยเหลือชุมชนในค่ายไปพร้อมกัน"

     ​ไม่นานนัก ทั้งสองก็เดินมาถึงด้านหน้าของอาคารที่ผสมผสานความเรียบง่ายทันสมัยกับเสน่ห์แฟนตาซี ป้ายสีสดใสที่เขียนว่า "7-11" โดดเด่นอยู่ด้านบน ประดับด้วยลวดลายเวทมนตร์เล็กน้อยที่ส่องประกายระยิบระยับในยามเช้า

    ​ภายในร้านเต็มไปด้วยของกินเล่น ขนม เครื่องดื่ม และของใช้สารพัดที่ชาวค่ายชื่นชอบ บรรยากาศอบอุ่นและคึกคัก ลูกครึ่งเทพหลายคนกำลังเลือกซื้อของอย่างเพลิดเพลิน ขณะที่พนักงานหนุ่มสาวในชุดยูนิฟอร์ม 7-11 ก็ดูมีความสุขกับหน้าที่ของตัวเอง

     ​ทีน่าหันไปยิ้มให้ริดาอีกครั้ง "เห็นไหมล่ะ ที่นี่อาจไม่ได้ยิ่งใหญ่เหมือนสถานที่ศักดิ์สิทธิ์อื่น ๆ แต่สำหรับทุกคนในค่ายแล้ว มันคือหัวใจแห่งความสะดวกสบายจริง ๆ"

     ​ริดาหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะก้าวเข้าไปด้านใน ดวงตาเป็นประกายด้วยความตื่นเต้นและประทับใจ "แบบนี้แหละค่ะ... ค่ายฮาล์ฟบลัดถึงได้พิเศษกว่าที่ไหน ๆ"

รับรางวัล +15 EXP

​

​ 

  

    

​.    

     ​

​

   

 

    ​

  

    

"ในความมืดมิดยังมีแสงนำทางผู้กล้าแห่งเฮคาที"

สถานที่: 7 Eleven |  หัวข้อ: 7-11: ศูนย์กลางความสะดวกสบายของค่ายลูกครึ่งเทพ

Parida BELIEVER

ค่ายฮาล์ฟบลัด

วันที่: 18/09/2025

หลังจาก ภริดา อารยภักดีเทวราช หรือ ริดา ดูแลเขตอาคมและตรวจสอบพลังเวทเสร็จสิ้น เธอก้าวออกจาก เนินฮาล์ฟบลัด ต้นสนแห่งธาเลีย ด้วยท่วงท่าที่สง่างามแต่มั่นคง

​สายลมพัดผ่านกิ่งไม้ ใบไม้กระทบกันเป็นเสียงดนตรีธรรมชาติคลอไปกับการเดินของเธอ ริดาเคลื่อนตัวไปตามทางเดินของค่ายจนถึงจุดหมายใหม่ นั่นคือ 7-Eleven แห่งค่ายฮาล์ฟบลัด ร้านสะดวกซื้อที่ก่อตั้งโดย โจ ซี. ทอมป์สัน บุตรแห่งเฮอร์มีส เพื่อให้เหล่าเดมิก็อดไม่ต้องเสี่ยงอันตรายออกไปนอกค่าย

​ริดาก้าวเข้าไปในร้าน แสงไฟนวลตาจากโคมไฟสะท้อนบนพื้นไม้เงางามให้ความรู้สึกอบอุ่น แม้จะเป็นร้านที่ทันสมัย แต่ก็ยังคงกลิ่นอายของโลกเวทมนตร์เอาไว้ในทุกรายละเอียดเล็กๆ

​ที่เคาน์เตอร์ วิคตอเรีย แบร์นาร์ด พนักงานดูแลร้านซึ่งเป็นบุตรีแห่งเฮอร์มีสเช่นกันยืนยิ้มต้อนรับ เธอคือพี่สาวสุดเท่ของบ้านพักหมายเลข 11 ที่ไว้ผมทรงโมฮอว์กและแต่งตัวสไตล์ไซเบอร์พัง แม้หน้าตาจะดูดุดัน แต่เสียงหัวเราะของเธอกลับสดใสและอบอุ่น

​“สวัสดีค่ะ ริดา วันนี้มาหาของเวทมนตร์หรือของใช้ประจำวันเหรอ?” วิคตอเรียทักทายด้วยน้ำเสียงสดใส

​ริดาเดินไปยังชั้นวางและเลือก กระเป๋าคาดเอว Tier 1 สองใบ และ กระเป๋าลาก (+40 ความจุ) หนึ่งใบ รวมมูลค่า 120 ดอลลาร์ด้วยความตั้งใจ

​ระหว่างรอชำระเงิน ริดาสังเกตบรรยากาศรอบตัว ข้าวของเครื่องใช้ถูกจัดวางอย่างเป็นระเบียบ แสงจากโคมไฟสะท้อนขวดน้ำมันเวทและสมุนไพรอย่างระยิบระยับ ร้านแห่งนี้คือมุมเล็กๆ ที่มอบความสะดวกสบายในโลกเวทมนตร์ให้แก่ชาวค่ายได้อย่างแท้จริง

​วิคตอเรียยื่นถุงกระดาษสีสันสดใสให้ริดาพร้อมกับพูดติดตลก “จัดของให้ครบแล้วนะ อย่าลืมเก็บไว้ดีๆ ล่ะ จะได้ใช้งานได้นาน”

​ริดารับของไว้ในมือ ยิ้มบางๆ แล้วค่อยๆ ก้าวออกจากร้าน เสียงฝีเท้าของเธอประสานกับเสียงลมและเสียงใบไม้ที่พริ้วไหว สะท้อนถึงความสงบและความมั่นใจที่ได้ทำหน้าที่ในค่ายและจัดการธุระส่วนตัวเสร็จสิ้น

ชำระเงินเรียบร้อย

สถานที่: 7 Eleven

หัวข้อ: 7-Eleven แห่งค่ายฮาล์ฟบลัด: เมื่อโลกเวทมนตร์พบกับความสะดวกสบาย

Xolotl HONOR

วันที่ 26 เดือน ตุลาคม ปี 2025

เวลาเย็น เวลา 17.00 น. ณ 7-Eleven สาขาค่ายฮาล์ฟบลัด

◀️┃▶️

เย็นย่ำห้าโมงพอดี แสงอาทิตย์ชโลมยอดสนด้วยสีส้มอมชมพู ก่อนจะลื่นไถลลงหลังเขาอย่างสุภาพ คีอาร์ผลักประตูกระจกของ 7-Eleven ประจำค่ายให้กระดิ่งเหนือวงกบสั่นกรุ๋งกริ๋ง กลิ่นแอร์เย็นจัดกับกลิ่นพลาสติกใหม่ปะทะจมูกทันที ราวกับยกชิ้นส่วนเมืองขึ้นมาวางกลางค่ายลูกเสือยุคโบราณ ชั้นวางจัดเป็นแนวสมมาตร ขวดเครื่องดื่มเรียงตัวตรงระดับแสงฟลูออเรสเซนต์จนแทบสะท้อนเป็นกริดในดวงตาเทาอมเขียวของเธอ เธอเดินผ่านตู้แช่ด้วยฝีเท้าที่เงียบและมั่นคง นิ้วเรียวแตะกรอบแว่นให้เข้าที่ตามนิสัย ก่อนหยุดที่ชั้นลูกอมแล้วหยิบเพลย์มอร์แตงโมรสบ่มเมนทอลจำนวนพอดีซองพอสำหรับหนึ่งสัปดาห์ ถ้าเธอกะปริมาณการใช้อย่างมีวินัยเหมือนปกติ

เสียงพลิกซองพลาสติกกรอบดังเบา ๆ พลางเธอเห็นมุมหนึ่งของร้านมีชั้นของใช้จำเป็นวางกระเป๋าใบเล็กใบใหญ่เป็นระเบียบ สีเรียบ ๆ เรียงตัวอยู่เหมาะแก่การเลือกแบบที่ไม่มีความหมายอะไรนอกจากบรรทุกของได้ ทว่าดวงตาเธอกลับสะดุดกับสีแดงสดชิ้นหนึ่งจนจังหวะหัวใจคำนวณผิด

ตึกตัก…ตึกตัก

กระเป๋าเป้สีขาวลายแตงโมเต็มใบ เหมือนมีลูกศรของอีรอสพุ่งเฉียงจากเพดานร้านมาตรึงกลางอก เธอเงยขึ้นดูให้แน่ใจ ลายแตงโมอีกใบเป็นถุงผ้าหูเชือกสีแดง มีแมวตัวเล็ก ๆ ปีนป่ายเปลือกเขียว และถัดลงไปคือซองซิปกำมะหยี่สีแดงเขียวรูปชิ้นแตงโมที่โค้งรับฝ่ามืออย่างพอดี ความคิดแรกของเธอทำงานแบบเดิม ใบเรียบ สีพื้น ไม่มีลาย จะปลอดภัยกว่า แต่ความคิดที่สองตามมาติด ๆ อย่างรวดเร็วและเฉียบขาดราวลมเหนือปะทะใบหน้า แม่จะไม่ด่ามันอีกแล้ว

คำจริงง่าย ๆ นั้นเหมือนปลดกลอนที่มองไม่เห็น เธอคว้าเป้แตงโมขึ้นมาดูซิป ทดสอบตะเข็บ ตรวจวัดระยะไหล่ด้วยสายตา ชูขึ้นใต้ไฟจนลายเมล็ดดำเรียงเป็นแพตเทิร์นที่น่าพอใจอย่างประหลาด หัวใจเต้นแรงเกินเหตุจนคิ้วกระตุกนิดเดียวซึ่งเธอรีบเก็บให้เรียบ เอา เธอสรุปในใจสั้น ๆ ก่อนจะหยิบตามมาอีกอย่างเธอถุงหิ้วลายแตงโมหนึ่ง ใส่กล่องข้าวได้พอดี และกระเป๋าซิปทรงชิ้นแตงโมอีกสาม เรียงไว้เหมือนกำลังทำชุดทดลอง เข็มขัดในหัวที่ชื่อว่ามารยาทของชนชั้นสูง แทบอยากรั้งแขนไว้ แต่โซ่เหล็กของเสียงแม่ที่คุ้นเคยเงียบลงแล้ว เหลือเพียงลมหายใจของเธอเองที่เย็นและแน่วแน่

แคชเชียร์วันนี้เป็นซาเทียร์หนุ่มหูแกะยิ้มง่าย สแกนบาร์โค้ดไปหุบเขี้ยวเคี้ยวหมากฝรั่งไป “ชอบแตงโมเหรอครับน้อง” เขาชวนคุยตามมารยาท คีอาร์พยักหน้าเล็กน้อยเท่าที่พอให้เรียกว่าตอบ ก่อนวางลูกอมแตงโมรสเย็นพูน ๆ บนเคาน์เตอร์ “ทั้งหมดนี้ค่ะ” น้ำเสียงเรียบจนแทบแบนราบ แต่แววตาเธอคุมไม่ให้ส่องประกายเกินพอดี เขาพยักหน้า รับธนบัตรและเหรียญแล้วกดเรจิสเตอร์ เสียง ติ๊ง ดังขึ้นเหมือนการประทับตราเสรีภาพรูปทรงลูกผลสีแดง

ถุงกระดาษสีนวลถูกยื่นมา น้ำหนักเบาอย่างไม่น่าเชื่อสำหรับสิ่งที่ติดแง่งหัวใจเธอไว้แน่นขนาดนี้ “ขอบคุณค่ะ” เธอกล่าวสั้น ๆ แล้วหันตัวออก ประตูกระจกผลักออกสู่เย็นย่ำข้างนอก ลมเหนือซัดผ่านแขนเสื้อทวีดพลิ้ว ขณะที่ท้องฟ้าลาดสีส้มไปหาม่วง ลานค่ายเต็มด้วยเสียงเด็กคุยกันไกล ๆ ซึ่งเธอไม่สนใจจะถอดรหัสว่าเป็นถ้อยคำแบบไหน

เธอหยุดใต้ชายคา หยิบกระเป๋าซิปชิ้นหนึ่งออกมารูดดู เสียงซิปวิ่งตรงเส้นเหมือนลมหายใจที่ลงราง ในหัวเธอผุดภาพมารดานั่งหลังตรงบนโซฟากำมะหยี่ ดวงตาสีฟ้าเย็นเฉียบจ้องลายแตงโมด้วยคำเดียว ไร้รสนิยม แล้วมือเรียวยกกรรไกรขึ้นโดยไม่ลังเล ภาพนั้นจางลงด้วยข้อเท็จจริงที่หนักแน่นกว่าความทรงจำ ไม่มีใครจะตัดของของเธอได้อีกแล้ว

คีอาร์ยืดไหล่ ตั้งสายสะพายเป้แตงโมบนบ่านั้นให้สมมาตร ซ้อนถุงหิ้วลายแตงโมไว้ในมือซ้าย อีกมือหนึ่งเปิดซองลูกอมใหม่ เธอปล่อยเม็ดแตงโมลงบนลิ้น ความเย็นราวน้ำแข็งกัดปลายลิ้นก่อนกลิ่นหวานเฉียบจะแผ่ซ่านขึ้นโพรงจมูก ความรู้สึกง่าย ๆ ที่อยู่เหนือระบบลงโทษและตารางเวลาใด ๆ เธอเดินออกจากหน้าร้านสู่ทางเดินหินสีเทาที่ทอดยาวไปยังภายในตัวค่าย แสงสนธยาลูบกระเป๋าที่ไหล่ให้เป็นประกายเงียบ ๆ ทุกก้าวเท้าสม่ำเสมออย่างที่เธอชอบ กรงของแม่แตกสลายไปกับเถ้าถ่านของคฤหาสน์ ใช่ แต่ยังเหลือกรงของพลังและภารกิจที่ค่ายจะยัดเยียดให้ แต่ในกรงนั้น เธอเลือกได้ว่าจะแขวนเครื่องรางแบบไหนบนซี่เหล็ก คืนนั้นเธอเลือกแตงโม

และเมื่อเงาของเธอยาวขึ้นตามยามเย็น กลิ่นเมนทอลแตงโมลอยตามหลังไปเหมือนเส้นลมเหนือ เธอยิ้มมุมปากนิดเดียว แทบมองไม่เห็น แล้วคิดอย่างเรียบง่ายว่า การปลดปล่อยบางอย่างก็เกิดขึ้นได้จากของเล็ก ๆ ที่แม่คงเรียกว่าไร้สาระที่สุดนี่แหละ

โคตรดีเลย…

อื่น ๆ: ซื้อสินค้า

กระเป๋าเป้ใบใหญ่ Tier 1 ราคา 50 ดอลลาร์ จำนวน 1 ใบ

เป้นักเดินทาง Tier 2 ราคา 60 ดอลลาร์ จำนวน 1 ใบ

กระเป๋าคาดเอว Tier 1 ราคา 30 ดอลลาร์ จำนวน 2 ใบ 

กระเป๋าลาก ราคา 60 ดอลลาร์ จำนวน 1 ใบ

รวมราคาทั้งหมด 50+60+30+30+60 = 230 ดอลลาร์

รวมโอน 230 ดอลลาร์

Xolotl HONOR

วันที่ 12 เดือน พฤศจิกายน ปี 2025

เวลาเย็น เวลา 17.00 น. ณ ร้านเซเว่น

◀️┃▶️

ลมเย็นในยามบ่ายพลิ้วลอดผ่านกันสาดไม้เหนือประตูร้านสะดวกซื้อ 7-Eleven ในค่ายฮาล์ฟบลัด กลิ่นกาแฟคั่วสดผสมกับกลิ่นกระดาษใหม่ของสินค้าบนชั้นวางดูจะไม่เข้ากับบรรยากาศของค่ายกึ่งเทพเท่าไรนัก แต่คีอาร์ก็ไม่ใส่ใจ เธอเดินตรงเข้าไปอย่างเงียบงัน ดวงตาเรียบสงบบ่งบอกถึงความคุ้นเคยกับการสังเกตทุกอย่างอย่างมีเหตุผล ราวกับโลกใบนี้เป็นห้องทดลองของเธอ 

ภายในร้านสว่างไสวกว่าอาคารอื่น ๆ ในค่าย แสงไฟ LED สะท้อนบนพื้นสะอาดราวกับกระจก คีอาร์ตรงไปที่ชั้นวางอิเล็กทรอนิกส์อย่างไม่เสียเวลา เธอยกกล่อง PS5 Pro สีขาวพิเศษราคา 699 ดอลลาร์ขึ้นมาด้วยมือเดียวโดยไม่ลังเล แม้ราคาจะสูงแต่สำหรับเธอแล้ว…มันก็เป็นเพียงการซื้อสินค้าตอบแทน เทพเจ้าที่ต้องการของเล่นเท่านั้น ไม่ใช่ของถวายอันศักดิ์สิทธิ์อะไรทั้งนั้น คีอาร์หมุนตัวไปทางโซนลูกอมต่อทันทีแล้วหยุดชะงักเล็กน้อย เมื่อดวงตาไปปะทะใครคนหนึ่ง

“โอ้ คีอาร์?” เสียงหวานปนหยอกดังขึ้น

รีเบคก้า แม็กเคลน ยืนพิงชั้นวางอยู่ในชุดลำลองสุดเซ็กซี่แบบไม่ตั้งใจ ผมสีน้ำตาลเข้มสะท้อนแสงร้าน สายตาเธอเจือความโชคดีที่ติดตัวมาตามสายเลือด พร้อมรอยยิ้มที่ทำให้คนทั่วไปเผลอใจเต้นได้ง่าย ๆ คีอาร์ตอบกลับทันทีด้วยมารยาทเรียบ ๆ  “สวัสดีค่ะ วันนี้ไม่ขาดคาเฟอีนแล้วใช่ไหมคะ รุ่นพี่รีเบคก้า”

รีเบคก้าเลิกคิ้วหัวเราะเบา ๆ “ไม่แล้วล่ะ แต่ก็อยากได้อีกสักแก้วเหมือนกันนะ เธอล่ะ มาที่นี่ทำอะไรเหรอ?”

คีอาร์ชู PS5 ขึ้นเล็กน้อย “มาซื้อของให้เทพบอเรอัสค่ะ พอดีเขาอยากได้เครื่องเล่นเกม”

รีเบคก้าหัวเราะดังขึ้นกว่าเดิม “อีกคนแล้วเหรอ พวกลูก ๆ ฮิปนอสกับมอร์เฟียสบ่นกันทั้งค่ายว่าพ่อพวกเขาอยากได้แต่เกม ไม่มองของถวายแบบดั้งเดิมอีกเลย ยิ่งไทคีนี่ยิ่งแล้วใหญ่ เขาไม่เอาอะไรนอกจากเกมชนะพนัน” คำพูดนั้นทำให้คีอาร์นิ่งไปครู่หนึ่ง เหมือนกำลังประมวลผลเพราะมันเป็นคำคล้ายกับที่รุ่นพี่เอมีเลียพูดไม่มีผิด “ฉันพึ่งเห็นว่าที่นี่มี PS5 ขายนะคะ แต่ไม่มีโทรศัพท์เลย”

รีเบคก้าผงกศีรษะ “เพราะพวกเราใช้โทรศัพท์ของเดดาลัสน่ะ ราคาโหด แต่มันป้องกันอสุรกายตามสัญญาณเราได้เวลาเปิดใช้งาน สะดวกมากเลยล่ะ”

คีอาร์พยักหน้าเบา ๆ เป็นเชิงรับข้อมูล “ขอบคุณค่ะ”

คีอาร์หมุนตัวไปยังเคาน์เตอร์ชำระเงิน เงียบ สงบ แต่มีความแน่วแน่แบบเด็กสาวที่ชอบจัดการทุกเรื่องด้วยตัวเอง ระหว่างนั้นเธอสั่งกาแฟเย็นหนึ่งแก้ว พอจ่ายเงินเสร็จจึงหยิบถุงสินค้าทั้งหมดแล้วเดินกลับออกมาที่หน้าร้าน รีเบคก้ากำลังยืนกอดอกมองวิวป่าด้านหน้าเหมือนรอใครบางคน คีอาร์จึงยื่นแก้วกาแฟเย็นให้เธออย่างเรียบร้อย “ให้ค่ะ…ขอบคุณสำหรับข้อมูลเรื่องโทรศัพท์เดดาลัส”

รีเบคก้ากะพริบตา “อ้าว ใจดีขึ้นมาซะงั้น เธอนี่เดาไม่ได้เลยนะคีอาร์”

คีอาร์ตอบด้วยเสียงเรียบ “ฉันแค่ตอบแทนข้อมูลค่ะ ไม่ได้ใจดีหรอกค่ะ ฉันทำสิ่งที่สมควรต้องทำ” ก่อนจะเอ่ยปิดท้าย “แล้วพบกันค่ะรุ่นพี่” จากนั้นเธอก็หมุนตัวเดินออกจากหน้าเซเว่นทันที บนท่าทางเงียบสงบแต่มีจังหวะก้าวที่มั่นคง เธอไม่ได้หันกลับไปมองเลยสักครั้ง ทิ้งให้รีเบคก้ามองตามด้วยแววตาขบขันปนสนใจเล็ก ๆ ราวกับคีอาร์เป็นปริศนาที่อยากแก้แต่ยังหาคำตอบไม่ได้ และขณะคีอาร์เดินจากไปในแดดยามบ่าย กลิ่นลูกอมแตงโมผสมเมนทอลลอยอ่อน ๆ ตามหลัง เหมือนร่องรอยของเด็กสาวที่โลกทั้งใบอาจคิดว่าอ่อนโยน แต่ตัวเธอนั้นเย็นชาและคมกริบราวกับลมเหนือที่กำลังแผ่วผ่านพื้นดินทุกย่างก้าวของเธอเอง

[NPC-07] รีเบคก้า แม็กเคลน

พูดคุยกับ NPC ความสนิทสนม +5

โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ รุ่นพี่ +20

มอบ กาแฟเย็น สิ่งที่ชอบที่สุดของ NPC - เพิ่มความสัมพันธ์ +20

Xolotl HONOR

วันที่ 13 เดือน พฤศจิกายน ปี 2025

เวลาค่ำ เวลา 20.00 น. ณ เซเว่น

◀️┃▶️

ยามหัวค่ำอันเงียบสงบของค่ายฮาล์ฟบลัด ท้องฟ้าเปลี่ยนเป็นสีน้ำผึ้งเจือส้มอ่อน ลมเย็นจากชายฝั่งพัดผ่านราวกับปลายนิ้วที่คอยลูบผิวอย่างบางเบา คีอาร์ก้าวเข้าสู่ร้านเซเว่นเล็ก ๆ ของค่ายด้วยอาการเงียบสงบแต่ตั้งใจ ความทรงจำที่ติดตัวมานาน มื้ออาหารเย็นตอนห้าโมงตรง, เสียงฝ่ามือของผู้เป็นแม่ที่ลงโทษเมื่อเธอไปช้าแม้เพียงเสี้ยวนาที สายตาเย็นจัดของเจ้าบ้านโซล็อตล์ ทำให้การยืนอยู่ท่ามกลางแสงไฟฟลูออเรสเซนต์ของร้านสะดวกซื้อธรรมดาแบบนี้ดูเหมือนอิสระเหนือคำบรรยาย

สำหรับคนที่ถูกควบคุมทุกการขยับ ทุกช้อนอาหาร ทุกลมหายใจ การได้เลือกของกินด้วยตัวเองคือความยากที่ไม่ใช่เพราะไม่มีเงินซื้อ แต่เพราะเธอแทบไม่เคยมีสิทธิ์เลือกอะไรเลย

คีอาร์หยิบปลาแซลมอนอบเย็นบรรจุกล่องขึ้นมาช้า ๆ พลิกดูฉลากด้วยท่าทางนิ่งและคำนวนโปรตีนย่อยง่ายที่ดีต่อร่างกายเธอที่ผอมบางกว่ามาตรฐานมนุษย์ทั่วไป ต่อจากนั้นคือกล่องผลไม้รวมที่มีแตงโมเป็นสัดส่วนมากสุด สิ่งที่คีอาร์โปรดปรานที่สุดในโลก ตอนที่เธอกำลังเอื้อมคว้าขวดน้ำแร่ ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมาจากด้านหลัง

“ทานอาหารดีต่อสุขภาพจังเลยนะหนู”

คีอาร์ชะงักและหันไปช้า ๆ นัยน์ตาเทาอมเขียวสะท้อนแสงไฟนุ่ม ๆ ก่อนจะเห็นรอยยิ้มของรุ่นพี่เอมีเลีย หญิงแกร่งที่ดวงตาบ่งบอกชีวิตผ่านโลกมามากกว่าคนที่อายุสี่สิบควรจะเป็น คีอาร์ก้มศีรษะเล็กน้อยตามมารยาท “สวัสดีค่ะรุ่นพี่ โปรตีนจากปลาแซลมอนย่อยง่ายค่ะ และแตงโมเหมาะกับการทานก่อนนอนค่ะ มีปริมาณน้ำสูงช่วยให้สมดุลร่างกายดีขึ้น”

เอมีเลียหัวเราะเบา ๆ ในคอ “ละเอียดจังเลยนะเรา”

คีอาร์ไม่ตอบ เพียงแค่พยักหน้าเงียบ ๆ ก่อนจะหันกลับไปหยิบของต่อ แต่จู่ ๆ เธอก็หยุดนิ่งกลางทาง สายตาเหลือบเห็นแฮมเบอร์เกอร์ชิ้นสุดท้ายบนชั้น บรรจุห่อกระดาษเรียบร้อยราวกับรอใครสักคนโดยเฉพาะ สมองเธอเชื่อมโยงทันทีโดยไม่ลังเล

ฉันชอบกินแฮมเบอร์เกอร์นะ ประโยคนั้นของเอมีเลีย…ที่เธอพูดไว้ตอนวันก่อน

คีอาร์คว้าแฮมเบอร์เกอร์ขึ้นมาแบบไร้ลังเลเหมือนคนที่จำข้อมูลทุกอย่างและเลือกใช้มันอย่างมีเหตุผล เธอก้าวไปคิดเงินอย่างรวดเร็วท่ามกลางสายตาตกใจเล็ก ๆ ของเอมีเลียที่กำลังจะพูดอะไรบางอย่างแต่ไม่ทัน หลังคิดเงินเสร็จคีอาร์เดินตรงกลับมาที่รุ่นพี่สาวคนนั้น เธอยื่นแฮมเบอร์เกอร์ห่อกระดาษให้โดยไม่มองตาตรง ๆ มากนัก เหมือนการให้ของที่มีเหตุผลมากกว่าอารมณ์

“คุณเคยบอกว่าชอบแฮมเบอร์เกอร์ค่ะ ขอตัวก่อน” คีอาร์พูดสั้น ๆ เรียบ ๆ และตรงไปตรงมาแบบตัวเอง ไม่มีการประดับคำหรือความหวานแต่กลับมีอะไรบางอย่างที่ทำให้เอมีเลียนิ่งไปครู่หนึ่ง เหมือนรอยยิ้มกำลังแผ่กว้างอย่างไม่รู้ตัว เธอไม่รอคำตอบ แค่หมุนตัวกลับเดินออกจากร้านอย่างเงียบสงบ ปลายผมสีน้ำผึ้งลู่ไปตามแรงลมยามค่ำ ร่างเล็กผอมบางก้าวไกลออกจากรัศมีไฟร้านเซเว่นมุ่งสู่กระท่อมหิมะแห่งบอเรอัสของเธอ

ด้านหลัง ที่คีอาร์ไม่ได้เห็น เอมีเลียยืนมองตามร่างเล็ก ๆ ของเด็กผมบลอนด์แดงสตอเบอร์รี่ ริมฝีปากยกยิ้มบาง ๆ ที่เต็มไปด้วยความประหลาดใจปนเอ็นดู แค่แฮมเบอร์เกอร์หนึ่งชิ้น…กลับทำให้เธอรู้สึกถูกใส่ใจอย่างไม่คาดคิดจากเด็กสาวสายเลือดลมเหนือที่นิ่งเรียบยิ่งกว่าสายลมฤดูหนาวเสียอีก

[NPC-06] เอมีเลีย (แมรี่) แอร์ฮาร์ต

พูดคุยกับ NPC ความสนิทสนม +5

โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ รุ่นพี่ +20

มอบ แฮมเบอร์เกอร์ สิ่งที่ชอบที่สุดของ NPC - เพิ่มความสัมพันธ์ +20

กลิ่นหอมจาก น้ำหอม Unisex  - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ +5

(โรลเพลย์ที่ลงท้ายด้วย 0 2 4 6 8 - ใช้ได้กับรุ่นพี่และเพื่อนร่วมรุ่นเท่านั้น)

(ลูกซุสมันเริ่ดอ่ะดิ)

Xolotl HONOR

วันที่ 22 เดือน พฤศจิกายน ปี 2025

เวลาบ่าย เวลา 13.00 น. ณ เซเว่นของค่าย

◀️┃▶️

แสงยามบ่ายของปลายเดือนพฤศจิกายนโรยตัวอ่อนลงเหนือค่ายฮาล์ฟบลัด อากาศเย็นแผ่วจนคีอาร์รู้สึกสบายขึ้นเล็กน้อย เธอก้าวผ่านลานกรวดไปยังเซเว่นของค่าย ร้านสะดวกซื้อเล็ก ๆ ที่เต็มไปด้วยของจำเป็นสำหรับเดมิก็อดนักเดินทาง ทั้งบรรจุภัณฑ์กันกระแทกยันยาดมของปลุกใจ เด็กหนุ่มสาวในค่ายมักเดินเข้าออกอย่างรีบร้อน แต่คีอาร์กลับเลือกจังหวะช้ากว่าเสมอ เพื่อไม่ปะปนกับความวุ่นวายที่เธอรังเกียจยิ่งกว่าสิ่งใด

เสียงกระดิ่งเหนือประตูดังเบา ๆ เมื่อเธอผลักเข้าไป คีอาร์ถอนหายใจนุ่มที่สุดเท่าที่คนหนึ่งจะทำได้ กลิ่นแตงโมเย็นจัดของเธอผสมกับกลิ่นพลาสติคใหม่ ๆ ของร้านอย่างพอดีราวกับกำลังจัดองค์ประกอบภาพ เธอเดินตรงไปยังโซนของใช้ส่วนตัว หยิบของอย่างเป็นขั้นตอน ครีมซองเล็ก ๆ ยาสีฟันขนาดเดินทาง แปรงสีฟันด้ามสั้น สบู่เหลวขวดจิ๋ว ครีมกันแดดขนาดพอดีกับฝ่ามือ ทุกการเลือกของเธอเป็นไปตามเหตุผลล้วน ๆ ขนาดเล็กเท่าที่พอใช้ น้ำหนักเบาเท่าที่จะเป็นไปได้ ประสิทธิภาพสูงสุดต่อพื้นที่ในกระเป๋า ความคิดนั้นชัดเจนจนแทบจะมองเห็นตัวอักษรตรรกะลอยวนรอบศีรษะเธอได้ 

คีอาร์จะต้องเดินทางถึงวันที่ 23 อยู่เกือบ 25 วัน ค่อนข้างนานสำหรับคนที่ไม่เคยออกจากค่ายไกล ๆ ตั้งแต่มาถึงที่นี่ แต่คีอาร์ไม่รู้สึกคิดถึงบ้านแม้แต่น้อย บ้านหลังนั้นในตอนนี้มีเพียงคนใช้กับความว่างเปล่า และแม่ผู้ที่ไม่เคยเชื่อคำพูดของเธอเลยแม้ครั้งเดียว ผู้ได้ตายต่อหน้าเธอไปแล้วเพราะความดื้อดึงแบบมนุษย์ธรรมดาที่มองไม่เห็นภัย เธอไม่รู้สึกเสียดาย ไม่รู้สึกโศกเศร้า มีเพียงน้ำหนักบางอย่างที่จดบันทึกข้อมูลว่าเหตุการณ์หนึ่งได้จบลงแล้วเท่านั้น

คีอาร์วางของลงในตะกร้าก่อนเดินไปที่โซนขนม เธอเริ่มมองหากล่องลูกอมแตงโม แคนดี้เย็นจัด ขนมอบกรุบกรอบ สิ่งที่พกง่าย ให้พลังงานเร็วแล้วรสชาติตรงกับความชอบลึก ๆ ของเธออย่างประหลาด ทั้งหมดถูกกวาดเข้าไปในตะกร้าอย่างมีเหตุผลและเป็นระเบียบ และคีอาร์ก็ไม่รู้เลยว่าตั้งแต่เธอก้าวเข้ามา มีสายตาคู่หนึ่งจับจ้องการเคลื่อนไหวทุกอย่างของเธออย่างเงียบงัน

ตรงมุมแถวขนมบาร์ ตัวสูงสง่างามของ เอมีเลีย แอร์ฮาร์ต พิงชั้นวางราวกับแค่หยุดพัก มองผ่านขวดน้ำเกลือแร่ แต่ความจริงเป็นการจับตาแบบนักบินผู้ประเมินแรงลมก่อนลงจอด ดวงตาสีน้ำผึ้งเข้มของเธอมองคีอาร์ราวกับอ่านพายุที่กำลังก่อตัวใต้ผิวเงียบ ๆ ของเด็กสาว บลอนด์สั้นประบ่าไหวเบา ๆ ตามลมร้านที่พัดผ่าน

แต่คีอาร์ไม่สังเกต… หรือจะเรียกว่าไม่อยากสังเกตดีกันล่ะ? รอยยิ้มเล็ก ๆ ที่เธอแตะริมฝีปากเมื่อหยิบขนมโปรดได้ สีหน้าอ่อนหวานเปราะบางนั้นเป็นเพียงหน้ากากที่สวมไว้เสมอภาคกับทุกคนในค่าย ขณะที่คีอาร์เธอก้มมองซองครีมอย่างตั้งอกตั้งใจ โลกของเธอเงียบเชียบเต็มไปด้วยตรรกะ การเลือกของทุกชิ้นมีเหตุผลรองรับ มีเพียงตัวเลข จำนวนวัน น้ำหนักกระเป๋า และความพอเหมาะพอดี แต่แล้วเสียงฝีเท้าเบา ๆ กลับเดินเข้ามาใกล้จากด้านหลัง ก่อนที่เสียงผู้หญิงสุขุมและมั่นใจจนสัมผัสได้จะดังขึ้นช้า ๆ

“กำลังซื้อของเตรียมเดินทางอยู่เหรอ คีอาร์?”

คีอาร์ชะงักกับเสียงนั้น เธอเงยหน้าขึ้นอย่างนุ่มนวล ใบหน้าเด็กสาวที่ใสซื่อเรียบร้อยตามภาพลักษณ์ที่เธอสร้างไว้ค่อย ๆ เผยมุมยิ้มจาง ๆ “สวัสดีค่ะ รุ่นพี่เอมีเลีย” จริง ๆ เธอประหม่าจริง ๆ ไม่ใช่การแสดง มันเกิดขึ้นเฉพาะเวลาที่อยู่ต่อหน้าผู้หญิงคนนี้เท่านั้น คนที่ฉลาด…เกินกว่าจะอ่านแบบมนุษย์ทั่วไป คนที่ทำให้สัญชาตญาณของเธอเตือนว่าอย่าเผลอคิดอะไรผิดพลาดออกทางสายตาเด็ดขาด

เอมีเลียยืนพิงชั้นวางอย่างสบาย ๆ รอยยิ้มของนักผจญภัยผู้เคยบินผ่านพายุปรากฏขึ้นบนใบหน้า “จะไปงานเทศกาลใช่ไหม?”

“ใช่ค่ะ” คีอาร์ตอบเสียงเบา สุภาพ นุ่มนวลและพยายามไม่ต่อความยาวแม้สักนิด

เอมีเลียพยักหน้า “ดีเลย งานใหญ่แบบนั้นน่าจะสนุก… แต่จะไปคนเดียวจริงเหรอ? ไม่เหงาเหรอ? จะไม่ชวนใครไปสักคนจริง ๆ เหรอ?” สิ้นคำคีอาร์กะพริบตา เธอขมวดคิ้วเพียงเสี้ยววินาทีมันเล็กจนแทบไม่สังเกต แต่คนอย่างเอมีเลียสังเกตหมด เธอถามแบบนี้เมื่อวานแล้ว ทำไมต้องถามซ้ำ? ตั้งใจทดสอบปฏิกิริยาเธอหรือเปล่า? ไม่ใช่ว่าเอมีเลียกำลัง…จับสังเกตเธอหรอกนะ

“ไม่ค่ะ ฉัน…ไม่มีใครให้ชวนอยู่แล้วค่ะ” เธอตอบเรียบ ๆ ด้วยน้ำเสียงขี้อายแบบที่ตัวเองสร้างขึ้นมานานจนสมจริง

เอมีเลียเหมือนจะพูดอะไรต่อ ริมฝีปากขยับนิดหนึ่ง คีอาร์เห็นแววบางอย่างในดวงตาคู่นั้น บางอย่างที่ทำให้เธอรู้ว่า ถ้าปล่อยให้บทสนทนาไหลไปอีกไม่ถึงสามประโยค เธอจะตกหลุมพรางที่มองไม่เห็นของรุ่นพี่คนนี้แน่ ฉันจะไม่ให้เหตุการณ์นั้นเกิดขึ้นเด็ดขาด คีอาร์คว้ากระป๋องไดเอทโค้กจากชั้นวางใกล้ตัว แบบที่เอมีเลียชอบดื่ม เธอถือมันขึ้นมาส่งให้เอมีเลียอย่างรวดเร็ว คล้ายแมวตัวเล็กที่ยื่นของขวัญด้วยความเกรงใจ “อันนี้ของรุ่นพี่ค่ะ ฉันให้”

เอมีเลียเลิกคิ้วน้อย ๆ ก่อนที่รอยยิ้มจะเผยออกมา รอยยิ้มอ่อน ๆ แบบที่ทำเอาลมในร้านเหมือนหยุดหมุนไปชั่วขณะ ความนุ่มของสายตานักบินหญิงทำให้หัวใจคีอาร์กระตุกวูบหนึ่ง ทั้งที่เธอไม่ชอบความรู้สึกแบบนั้นเลยแม้แต่นิดเดียว

แต่คีอาร์ไม่รอให้เอมีเลียได้พูดอะไรอีก ไม่รอให้ถูกจ้องลึกกว่านี้ ไม่รอให้ความลับภายในหลุดออกมาจากรอยร้าวเล็ก ๆ ในสีหน้าเธอได้ง่าย ๆ คีอาร์โค้งเล็กน้อย “ขอตัวก่อนนะคะ” แล้วเธอก็หมุนตัวเดินไปที่เคาน์เตอร์คิดเงินทันที รวดเร็วพอจะตัดบท สนิทพอจะไม่ดูหนีเกินไป และสุภาพพอจะไม่ให้ข้อสงสัยเพิ่มขึ้น

ทิ้งให้เอมีเลียยืนถือไดเอทโค้ก มองตามแผ่นหลังเล็ก ๆ นั้นที่เดินออกไปด้วยท่าทางเรียบร้อยเหมือนเดิมทุกประการ แต่แววตาของรุ่นพี่นักบินกลับมีประกายบางอย่าง เหมือนกำลังอ่านทิศลม วิเคราะห์แรงอากาศก่อนทะยานขึ้นฟ้า เหมือนรู้ว่าคีอาร์มีบางอย่างซ่อนอยู่ลึกกว่าที่เด็กสาวตั้งใจให้เห็น เอมีเลียยิ้มมุมปากช้า ๆ กับสิ่งที่พบ

“หนีเก่งเหมือนลมเหนือเลยนะ…”

[NPC-06] เอมีเลีย (แมรี่) แอร์ฮาร์ต

พูดคุยกับ NPC ความสนิทสนม +5

โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ รุ่นพี่ +20

มอบ ไดเดทโค้ก - เพิ่มความสัมพันธ์ +20

กลิ่นหอมจาก น้ำหอม Unisex  - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ +5

(โรลเพลย์ที่ลงท้ายด้วย 0 2 4 6 8 - ใช้ได้กับรุ่นพี่และเพื่อนร่วมรุ่นเท่านั้น)