[โรงอาหารหลัก] โถงอาหารประจำค่าย

Adelaide BELIEVER

CANTEEN

- - - - -

                หญิงสาวเดินผิวปากอย่างอารมณ์ดีมายังโรงอาหารในช่วงพลบค่ำ ชาวค่ายเริ่มบางตาไปพอสมควรเทียบกับตอนเย็นที่แน่นขนัดจนแม่ครัวฮาร์ปี้เสิร์ฟอาหารให้แทบไม่ทัน

                "วันนี้ขอเป็นลาซานญ่ากับผักโขมอบชีสค่ะ ขอแบบชีสเยอะๆ" อเดลเลดว่า เธอคิดเมนูนี้ไว้ล่วงหน้ามาตั้งแต่เช้าเพราะอยากกินอะไรก็ได้ที่ใส่ชีสสุดๆ

                "วันนี้ชีสใกล้หมดแล้ว คงได้แค่เมนูเดียวนะ" แม่ครัวฮาร์ปี้ดูวัตถุดิบที่เหลืออยู่เพียงน้อยนิดเพราะถูกมนุษย์กึ่งเทพที่หิวโหยหลายสิบชีวิตก่อนหน้านี้ออเดอร์จนเกือบจะหมดเกลี้ยงสต็อก

                "ได้แค่อย่างเดียวเองหรอคะ" เธอถามด้วยสายเว้าวอน

                "เลือกมาว่าจะเอาลาซานญ่าหรือผักโขมอบชีส"

                "เอาลาซานญ่าก็ได้ค่ะ T^T" แม้จะโชคดีที่มาเจอช่วงเวลาที่คนน้อยแล้วแต่วัตภุดิบก็ทบไม่เหลือให้ทำอาหารเช่นกัน อเดลเลดได้แต่ทำหน้าหง้ำงอรับจานลาซานญ่าที่ปรุงด้วยชีสล็อตสุดท้ายในครัวมานั่งกินคนเดียวที่โต๊ะบ้านพักหมายเลข 1 ถึงมันจะอร่อยมากแต่มันก็ยังไม่พอต่อความต้องการของเธออยู่ดี

                อยากกินมากกว่านี้อีก!

- - - - -

รับประทานอาหารประจำวัน

Dean HEROES

153

เพื่อนวิ่งจ๊อกกิ้ง

             ก่อนจะกลับมาที่ค่าย ดีนคิดว่าเขาจะหยุดพักทุกอย่างแล้วนอนตื่นสายแบบฉ่ำ ๆ แต่พอเอาเข้าจริงเขากลับทำไม่ได้ซ้ำยังต่อต้านพลังงานมหาศาลของตัวเองไว้ไม่ไหว คนที่ตื่นเช้าเป็นประจำแถมยังต้องตื่นตัวอยู่เสมอตลอดการเดินทางอดที่จะตื่นแต่เช้าตรู่ออกมาวิ่งจ๊อกกิ้งตามกิจวัตรเก่า ๆ ไม่ได้ ทางเดียวที่จะทำให้ได้หยุดพักคงเป็น คืนนั้นเขาได้นอนกอดตุ๊กตาหมีตัวใหญ่ ๆ

             แล้วเช้านี้เขาก็ได้พบเข้ากับเอมีเลียที่มาวิ่งออกกำลังกายด้วยเช่นเดียวกัน

             “อรุณสวัสดิ์คุณเอลี่ ตื่นเช้าจังแฮะ คุณก็ออกมาวิ่งจ๊อกกิ้งเหมือนกันเหรอเนี่ย” ดีนในร่างหนุ่มแว่นยิ้มทักทายหญิงสาวที่มาออกกำลังกายเหมือนกัน

             “อรุณสวัสดิดีน ใช้คำว่าเหมือนกันแปลว่าเธอออกกำลังกายเป็นกิจวัตรเหมือนกันสินะ” เอมีเลียทักแล้วยิ้มตอบ

             “ใช่ครับ กลายเป็นติดนอนตื่นเช้าไปเลย” ชายหนุ่มกลั้วหัวเราะเบา ๆ “ถ้างั้นวิ่งไปด้วยกันตามรูทของผมไหม?” เขาชวน

             “ได้สิ ต้องรบกวนนายแล้ว พ่อไกด์ดีเด่น”

             แล้วทั้งสองก็ออกวิ่งไปด้วยกันตามเส้นทางประจำของดีน แม้เอมีเลียจะอายุค่อนข้างมากเข้าสู่วัยกลางคนเรียกได้ว่าอ่อนกว่าครอบครัวฝั่งมนุษย์ของเขานิดหน่อย (ไม่นับรวมช่วงเวลาที่เธอหายตัวไป) แต่ก็กำลังวังชาดีไม่มีตก เมื่อวิ่งครบรอบทั้งสองจึงมาหยุดพักที่โรงอาหารเพื่อรับประทานมื้อเช้า ด้วยความที่พวกเขามาที่โรงอาหารกันเช้ากว่าเวลาเสิร์ฟจึงได้พักเหนื่อยขณะรอเจ๊ฮาร์ปี้แม่ครัวคนเก่งจัดเตรียมอาหาร ดีนพาเธอไปนั่งที่โต๊ะของเทพีดีมีเธอร์ที่ไร้ผู้คน นั่นทำเอาเอมีเลียเลิกคิ้วมองอย่างประหลาดใจ

             “ไม่ใช่ว่าต้องนั่งประจำโต๊ะบ้านใครบ้านมันเหรอ?” หญิงสาวถาม

             “คนส่วนใหญ่จะนั่งประจำโต๊ะบ้านตัวเองล่ะครับ แต่ผมชอบไปเรื่อยมากกว่า ที่นี่ไม่มีกฎเพราะงั้นถ้าอยากนั่งโต๊ะไหนกับใครก็นั่งได้แหล่ะ”

             “งี้นี่เอง ฉันคิดว่าเธอจะเป็นพวกเคร่งครัดในกฎเกณฑ์เสียอีก ก็แบบว่า.. จากการเดินทางน่ะ นายดูเป็นคนวางแผนการเดินทางจุดแวะพักต่าง ๆ เหมือนเป็นกัปตันทีม แล้วยังตื่นนอนกับเข้านอนเวลาเดียวกันแทบจะเป๊ะ ๆ อีก ไม่คิดเลยนะว่าเวลาอยู่ในค่ายจะชอบไปเรื่อยแบบนี้” เอมีเลียหัวเราะน้อย ๆ

             “ผมดูเป็นแบบนั้นจริงดิ งี้ถือว่าผมดูเป็นคนมีระเบียบแล้วก็น่าเชื่อถือสินะครับ”

             ดีนหัวเราะก่อนจะสาธยายต่ออีกยาวยืด

             “ไม่รู้เหมือนกันว่าจะเรียกตัวเองว่าเป็นคนมีระเบียบได้ไหม ผมก็แค่ทำอะไรไปตามความเคยชิน ส่วนแผนการเดินทาง.. บอกตรง ๆ เลยว่าก่อนหน้านี้ผมไม่เคยคิดจะทำ เวลาไปเที่ยวก็ไม่มีแผน ถ้าอยากไปวันนี้ไม่เกินอาทิตย์หน้าก็ต้องได้ไป จากนั้นก็ปล่อยฟรีสไตล์ แต่ที่มีการวางแผนคงเพราะว่าผมอยากแสดงความรับผิดชอบในฐานะที่ไปรับภารกิจเดินทางโดยบังเอิญมาด้วยแหล่ะครับ อย่างน้อยมีไกด์ไลน์ให้ทีมสักหน่อยพวกเขาจะได้อุ่นใจมากขึ้น ถ้าเกิดว่าผมเป็นลูกทีมใครสั่งให้ทำอะไรผมก็คงทำตามเขาไปหมดแหล่ะครับ …มั้งนะ”

             ถึงประโยคท้ายดีนจะพูดแบบนั้น แต่ก็มีหลาย ๆ คนเคยกล่าวถึงเขาว่า ‘เป็นคนเอาแน่เอานอนไม่ได้’ ‘ควบคุมไม่ได้’ ‘ไหลไปเรื่อย’ อยู่บ่อยครั้ง บางทีภารกิจเดินทางที่ผ่านมาอาจจะทำให้เขาเติบโตขึ้นมาอีกนิดก็เป็นได้

             “ฉันพอจะเข้าใจแล้ว ความรับผิดชอบในฐานะหัวหน้าทีม… แต่นายก็ทำได้ดีนะ ไม่เคร่งครัดเกินไป หรือปล่อยปะละเลยจนเกินไป”

             “ขอบคุณสำหรับคำชมครับ ยังไงภารกิจนี้ก็มีชะตาของโลกเป็นเดิมพัน ผมต้องมีความรับผิดชอบเป็นพิเศษแหล่ะ แต่พอทำจบแล้วก็ปล่อยจอย”

             “ปล่อยจอย แปลว่าอะไร?” เอมีเลียขมวดคิ้วถาม เธอยังไม่ค่อยชินกับศัพท์วัยรุ่นที่ล้ำหน้าเธอไปแปดสิบกว่าปีสักเท่าไร

             “ก็แบบว่า ‘ช่างแม่ง’ อะไรทำนองนั้นน่ะครับ” ดีนอธิบายคำศัพท์ใหม่ด้วยคำที่เก่ากว่านั้นนิดนึง เอมีเลียไม่ได้เข้าใจทั้งหมดแต่พอเข้าใจบริบทคร่าว ๆ จึงไม่ถามต่อ “จะว่าไปก็เป็นห่วงเดมี่นะครับ ไม่รู้ว่าเขาอยู่ที่ไหนเป็นยังไงบ้างแล้ว”

             “นั่นสินะ เด็กอายุสิบห้าแต่ต้องเดินทางไปในสถานที่อันตรายเพียงลำพัง ไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่” แต่ผู้กล้าในทีมเดินทางมีแต่คนมีฝีมือ อย่างน้อยเธอก็เชื่อมั่นว่าเดม่อนจะต้องปลอดภัยและเอาตัวรอดได้จากทักษะของเขา “แล้วไบร์ทล่ะ ตั้งแต่กลับมาฉันยังไม่เจอเธอเลย”

             “ผมก็ไม่ค่อยได้เจอเธอเหมือนกันครับ แต่ดูเหมือนเมื่อวานเธอไปรับคำทำนายอะไรสักอย่างแล้วเก็บกระเป๋าออกจากค่ายไปแล้ว ไฟแรงจริง ๆ”

             “ไฟแรงมาก เห็นด้วยเลย แต่ว่าคำทำนายที่เธอได้รับคืออะไรเหรอ เธอพอจะรู้ไหม?”

             เอมีเลียเอ่ยถาม แม้ว่าเธอจะเป็นเด็กใหม่ในค่ายนี้ก็แต่รู้แล้วว่าคนในค่ายฮาล์ฟบลัดมักจะรับภารกิจเดินทางจากทวยเทพกันเป็นเรื่องปกติ เรื่องนี้เธอรู้มาก่อนจะเข้าค่ายเพราะระหว่างหารือแผนการเดินทางเพื่อนร่วมทีมมักจะกางกระดาษจดคำทำนายออกมาบ่อย ๆ

             “ไม่รู้เลยครับ แต่ว่าเธอรีบปุบปับออกไปเลยก็น่าเป็นห่วงเหมือนกัน.. แต่ว่าถ้าออกไปทำภารกิจเดินทางจริงต้องชวนเพื่ออีกสองคนไปด้วยสิ ไม่รู้ว่าเธอชวนใครไปบ้าง” มาถึงตรงนี้ดีนเริ่มจะเอะใจ เพราะปุ๊บปั๊บไปเลยน่าจะไม่ทันได้หารือกับไครอนและฟอร์มทีม การสันนิษฐานมาจากประสบการณ์ส่วนตัวที่ต่อให้มีเวลาเตรียมการเดือนนึงดีนก็รู้สึกว่ามันไม่พอ “หรืออาจจะเป็นภารกิจทั่วไปก็ได้มั้งครับ บางทีเทพเจ้าก็มีภารกิจเล็กน้อยให้เราทำ ต้องไปเช็คที่บอร์ดหินหน้าบ้านใหญ่ เอาไว้จบมื้อเช้าแล้วเราไปดูกันดีกว่า”

             “ภารกิจเยอะดีแฮะ หรือว่าเบื้องหลังการกู้โลกทุกครั้งจะเกิดมาจากเดมิก็อดกันนะ” เอมีเลียครุ่นคิด

             “ก็อาจจะทั้งกู้โลกแล้วก็ทำให้โลกฉิบหายเลยก็ได้ครับ”

             ดีนยิ้มแห้ง เขานึกไปถึงตอนที่ตัวเองเผลอปลดปล่อยคธุลฮูออกมา ไม่รู้ว่าพอต้องไปกำราบมันจริง ๆ จะยังปล่อยจอยต่อไปอยู่ได้ไหม ส่วนเอมีเลียก็ยิ้มแห้งเช่นกัน เพราะการที่เธอหายตัวไปมาจากเทพซุสผู้เป็นบิดาต้องการซ่อนตัวเธอจากการเป็นเด็กต้องห้าม ที่พอรู้มาคร่าว ๆ ว่าพี่น้องของเธอในยุคนั้นเป็นผู้ก่อสงครามโลกขึ้นมา

             “แล้วคุณเอลี่ล่ะ ชินกับปีสองพันยี่สิบสี่หรือยัง?”

             “โอ้ ก็พอชินขึ้นมาบ้างแล้ว อย่างน้อยฉันก็รู้ว่าเครื่องชงกาแฟที่บ้านทำงานยังไง” หญิงสาวหัวเราะ “ส่วนน้องที่บ้านฉันเจอคนนึง อเล็กเซย์.. เข้ากันได้ดีอยู่นะ”

             “ถ้างั้นก็เยี่ยมไปเลย อีกเดี๋ยวคุณก็คงจะใช้เทคโนโลยีได้คล่องปร๋อแล้วล่ะครับ” ดีนหัวเราะตาม

             “เฮ้! คนที่รออยู่น่ะ อาหารเช้าเสร็จแล้วนะ”

             เจ๊ฮาร์ปี้ตะโกนแจ้งคนที่มารอทานอาหารเช้ากันอยู่ประปราย คงต้องพักการสนทนาเอาไว้ก่อนแล้วทั้งสองก็ไปรับอาหารเช้าวันนี้มารับประทานที่โต๊ะกัน มื้อเช้าของวันสุดสัปดาห์คืออาหารเช้าสไตล์กรีก ‘สตราตซาดา’ เป็นไข่สกรัมเบิลที่ผัดกับซอสที่ทำจากมะเขือเทศและเฟต้าชีส ทานคู่กับผักสลัดและขนมปังฝรั่งเศส แบบนี้เรียกว่าเป็นอาหารสไตล์ยุโรปทวิสต์ได้หรือเปล่านะ

             เมื่อรับประทานอาหารเช้าคู่กับอเมริกาโน่ร้อนเติมเต็มพลังงานกันเสร็จเรียบร้อยดีนก็พาเอมีเลียไปดูบอร์ดประจำค่ายเป็นลำดับถัดไป

รับประทานอาหารประจำวัน

สนทนากับ [เอมีเลีย แอร์ฮาร์ต] +5 โบนัสความสนิทจากน้ำหอม

Dean HEROES

161

มื้ออาหารเช้าแบบเครียด ๆ

             เป็นอีกวันที่ดีนมาวิ่งจ๊อกกิ้งยามเช้ากับเอมีเลียแล้วมาจบตรงที่โรงอาหาร ซึ่งอาหารเช้าวันนี้เป็นแบบเอเชียนทวิสต์ นั่นคือ ‘ข้าวผัดอเมริกัน’ นั่นเอง ผ่าม!

             ทั้งสองรับจานมาจากนั้นก็พากันไปนั่งแหมะที่โต๊ะบ้านเทพโดลอส แล้วบทสนทนาบนโต๊ะอาหารก็เกิดขึ้น

             “ผมงงเมนูนี้มาก ชื่อว่าข้าวผัดอเมริกันแต่คิดค้นโดยคนไทย มันมีประวัติความเป็นมาเป็นไปยังไงกันแน่นะ”

             ดีนกล่าวก่อนจะเจาะไข่แดงจนมันเยิ้มแล้วก็ลองลิ้มชิมรสคำแรก มันคล้าย ๆ กับข้าวพีราฟที่เคยทานในข้าวห่อไข่สไตล์ญี่ปุ่นที่เปลี่ยนจากออมเล็ตเป็นไข่ดาว และมีแฮม เบค่อน ไส้กรอก ไก่ทอด ไม่เหมือนข้าวผัดสไตล์จีนที่เคยสั่งอาหารกล่องมาทาน จะว่าไปมันคืออเมริกันเบรคฟาสต์ที่ในส่วนของคาร์โบรไฮเดรตใช้ข้าวผัดซอสมะเขือเทศแทนขนมปัง แต่ส่วนของความเป็นไทยคืออะไรกันล่ะ ข้าวเหรอ? แต่ข้าวผัดในร้านอาหารไทยที่เคยทานมันก็ไม่ใช่แบบนี้นี่นา

             “ประเทศไทย ถ้าจำไม่ผิดคือประเทศที่อยู่ในแถบเอเชียอาคเนย์ใช่ไหม?”

             เอมีเลียพยายามนึกภาพ เธอเคยเห็นชื่อนี้ในแผนที่โลกแต่คนจากศตวรรษที่สิบเก้ายังไม่รู้จักประเทศในแถบนั้นมากเท่าไร แต่เธอเคยคิดไว้ว่าหากทำภารกิจเดินทางไกลข้ามมหาสมุทรแอตแลนติกสำเร็จก็อยากจะลองขับเครื่องบินท่องเที่ยวไปรอบโลกดูนะ แต่ใด ๆ ก็คือนึกภาพไม่ออก

             “ไม่ลองใช้อินเทอร์เน็ตหาข้อมูลดูล่ะ ในนั้นมีข้อมูลให้ค้นคว้าเยอะแยะเลยนี่นา” คนที่เพิ่งใช้อินเทอร์เน็ตเป็นเมื่อวานยิ้มตอบ ดูท่าแล้วเธอคงติดใจเทคโนโลยีของศตวรรษที่ยี่สิบเอ็ดอยู่ไม่น้อย

             “น่าเสียดายที่โรงอาหารไม่มีไวไฟ ไม่งั้นผมจะค้นข้อมูลตอนนี้เลย” ดีนหัวเราะก่อนจะตักข้าวเข้าปากไปอีกคำ

             “โอ้ ไวไฟ คิดค้นโดย เฮดี ลามาร์ อดีตนักแสดงหญิงฮอลีวูด เมื่อวานฉันไปค้นข้อมูลดูอยู่” เอมีเลียกล่าวหลังจากที่เคี้ยวกลืนแฮมเสร็จ

             “นักแสดงหญิงฮอลีวูดเป็นคนที่คิดค้นไวไฟงั้นเหรอ? ว้าวซ่าเลย” ชายหนุ่มอดที่จะอึ้งไม่ได้ เขาอึ้งทั้งข้อมูลและอึ้งที่เอมีเลียไปค้นคว้าเรื่องแบบนี้มา ขนาดว่าตัวเขาเองยังไม่เคยคิดติดใจสงสัยว่าใครเป็นคนผลิต “แล้วเป็นไงบ้างครับ เมื่อวานคุณไปหาข้อมูลอะไรมาได้บ้าง?”

             “หลายอย่างเลย ส่วนมากเป็นเรื่องของสงครามโลกครั้งที่สองหลังจากที่ฉันหายตัวไป ดีจังที่มีคนทำวีดีโอสรุปมาไว้ด้วย แต่ว่ามันยาวมากฉันเลยยังฟังไม่จบ ตอนนี้ก็ฟังมาถึงแถว ๆ สงครามเย็นแล้ว”

             “ถ้างั้นคนที่คิดไวไฟขึ้นมาได้ก็คงเกิดในสมัยสงครามโลกครั้งที่สองสินะครับ”

             “ใช่เลย เธอเป็นนักแสดงหญิงที่มีหัวก้าวหน้า คิดค้นไวไฟและบลูทูธ.. เอ่อ ฉันไม่ค่อยเข้าใจว่าอย่างหลังคืออะไร แต่มันคือการส่งสัญญาณระยะใกล้ระหว่างอุปกรณ์ใช่ไหม? นั่นล่ะ ตอนแรกเธอคิดค้นมันขึ้นสำหรับกระจายสัญญาณสื่อสารของอาวุธตอปิโด แต่สุดท้ายก็ถูกผู้ชายเคลมผลงาน” พูดถึงตรงนี้เอมีเลียก็เบ้ปาก “กว่าจะได้รับการยกย่องก็ไม่กี่ปีที่ผ่านมานี้เอง”

             “หลายเคสเลยที่เป็นแบบนั้น อย่างคุณโรซาลินด์ แฟรงคลิน มนุษย์คนแรกที่ค้นพบระบบโครงสร้างดีเอ็นเอ สมควรที่จะได้รับรางวัลโนเบลแต่ก็ถูกเพื่อนร่วมงานที่เป็นผู้ชายรับไปแทน..” พอเป็นสายงานที่เกี่ยวข้องดีนถึงได้ทราบ ความจริง มารี คูรี ก็เกือบถูกผู้ชายปาดหน้าไปด้วยเหมือนกัน แต่ดีที่ไม่โดน “จะบอกว่าผมเข้าใจผู้หญิงในยุคนั้นก็คงพูดไม่ได้ ถึงแม่ผมจะเป็นนักสิทธิสตรีและผมก็สนับสนุนเฟมมินิสต์อย่างถูกต้อง แต่ยังไงผมก็เป็นผู้ชายคงเข้าใจพวกเธอไม่ได้ทั้งหมด แต่ยุคสมัยนี้เปลี่ยนไปแล้วล่ะครับ ผู้หญิงได้รับการยกย่องมากกว่าเมื่อก่อน แต่ก็ยังต้องช่วยกันผลักดันต่อไปอยู่ดี”

             เมื่อเอมีเลียได้ยินดังนั้นเธอก็ยิ้มให้ หญิงสาวเคยไปบ้านของดีนที่ซานอันโตนีโอและคุยกันถูกคอในฐานะคนวัยเดียวกัน จึงพอจะทราบเรื่องครอบครัวของชายหนุ่มอยู่บ้าง เรียกได้ว่าทั้งพ่อและแม่ของดีนสั่งสอนเขาโดยโยนความคิดแบบปิตาธิปไตยทิ้งไปจนหมด ซึ่งเธอหวังจะให้มีครอบครัวแบบนี้ในโลกเยอะ ๆ เพื่อที่คนรุ่นใหม่จะได้มีความเป็นมนุษย์เท่าเทียมกันไม่แบ่งแยกชายหญิงหรือเพศทางเลือกอื่น ๆ ในยุคสมัยของเธอไม่เพียงแค่สตรีที่ถูกกดสถานะ แต่ชายที่ไม่สมกับความเป็นชายในกรอบสังคมแม้จะมีความสามารถอย่าง 'อลัน ทัวริง' ผู้คิดค้นการถอดรหัสจากเครื่องอีนิกม่า สร้างความดีความชอบแก่ชาติมากมายแต่สุดท้ายมีจุดจบที่โหดร้ายเพียงเพราะว่าเขาแค่เป็นเกย์

             รู้สึกว่าเรื่องอาจจะพาไปในทางเครียดหญิงสาวจึงเบี่ยงประเด็นออกไปนิดหน่อย

             “เฮดีเธอเป็นนักแสดงร่วมสมัยกับฉันนะ ถ้าจำไม่ผิดฉันเคยดูหนังที่เธอเล่นเรื่องนึง ตอนนั้นฉันอายุสามสิบแล้วแต่เฮดียังเป็นวัยรุ่นอยู่เลย ในหนังเธอสวยมาก ๆ เลย จากนั้นก็มีข่าวหย่าร้างกับสามีที่เป็นนักประดิษฐ์ นอกนั้นฉันก็ไม่ได้ติดตามอะไรต่อแล้ว ไม่คิดเลยว่าเธอจะสร้างผลงานที่ยอดเยี่ยมขนาดนี้ รู้งี้เป็นแฟนคลับตั้งแต่ตอนนั้นเสียก็ดี”

             เอมีเลียกลั้วหัวเราะ เธอแอบใจหายอยู่นิดหน่อย บุคคลที่ร่วมสมัยกันที่อายุน้อยกว่าป่านนี้อายุแปดสิบกว่าลาโลกกันไปก็เยอะแล้ว ถ้าให้ถามหาคนที่เกิดปีเดียวกันกับเธอยิ่งยากเข้าไปใหญ่ ถ้าไม่ใช่แวมไพร์คงเป็นคนที่หลงเข้าไปในคาสิโนโลตัสเช่นเดียวกัน

             “ถ้าคุณปลื้มขนาดนี้ สงสัยผมต้องไปหาดูบ้างแล้ว ทั้งหนังทั้งประวัติของเธอเลย” แต่ว่าหนังโบราณที่ใช้ฟิลม์นัวร์จะไปหาดูจากที่ไหนได้กันล่ะเนี่ย พิพิธภัณฑ์หนังโบราณ? จะว่าไปคุณดีได้เก็บสะสมหนังเก่าไว้บ้างหรือเปล่านะ?

             “วันนี้ก็กะจะไปดูวีดีโอต่อให้จบนะ ฉันไล่ดูเพลย์ลิสต์มีอีกยาวเลยกว่าจะถึงปัจจุบัน ไม่น่าเชื่อว่ามนุษย์ก็ยังก่อสงครามกันอยู่ได้”

             เอมีเลียนึกถึงแถบเพลย์ลิสต์ที่อยู่ข้างวีดีโอ จบจากสงครามเย็น สงครามเกาหลี สงครามเวียดนาม แล้วยังมีที่อื่น ๆ อีกมากมายกว่าจะมาถึงสงครามรัสเซียยูเครน เรียกว่าโลกใบนี้ไม่เคยปราศจากสงครามเลยก็ว่าได้ แต่หญิงสาวก็พอรู้ว่าเหตุบางส่วนเกิดจากทวยเทพ ไม่อย่างนั้นเทพซุสผู้เป็นบิดาคงไม่เอาตัวเธอไปซ่อนไว้ที่คาสิโนโลตัสก่อนสงครามโลกครั้งที่สองจะอุบัติขึ้นเพื่อแสดงตนว่าไม่มีส่วนรู้เห็นด้วยหรอก

             “จะว่าไป เหมือนจะมีภารกิจบนกระดานหินเพิ่มขึ้นมาอีกนะ เกี่ยวกับเหตุการณ์ที่ยูเครน”

             “หืม ยังมีภารกิจเพิ่มขึ้นมาอีกเหรอครับ?” ดีนเลิกคิ้วขึ้นขณะที่เคี้ยวข้าวแก้มตุ่ย “แต่เรื่องสงครามผมไม่ค่อยอยากยุ่งเท่าไรอ่ะ เดี๋ยวพีทีเอสดีกำเริบอีก”

             “ดูเหมือนคราวนี้จะไม่ใช่นะ เทพีอะธีน่าเขียนไว้ว่าไม่อยากให้เดมิก็อดของเธอเข้าร่วมสงครามแล้ว แต่จำเป็นต้องไปกำจัดอสุรกายกินศพเพื่อปลดปล่อยดวงวิญญาณของทหารอะไรเนี่ยแหล่ะ เธอลองไปอ่านรายละเอียดที่บอร์ดดูอีกทีแล้วกัน”

             “โอเคครับ งั้นผมจะลองไปดู” หมายถึงแค่ลองไปดูเฉย ๆ ส่วนจะรับหรือไม่ค่อยว่ากันอีกที

             “แล้วก็อีกเรื่อง ฉันได้ยินเด็กบ้านเฮอร์มีสคุยกันที่อินเทอร์เน็ตคาเฟ่ ภารกิจของไบร์ทนี่มันยังไงนะ ธิดาแห่งโพไซดอน พึงฟัง จงระวัง ค่ายจักถูก พึงเตรียมรับมหันตภัย.. อะไรทำนองนี้” เอมีเลียเกริ่นถึงภารกิจเดินทางที่เธอได้ฟังข่าวลือมา

             “ห๊ะ นี่เรียกเป็นคำทำนายได้ด้วยเหรอครับ?” ดีนมุ่นหัวคิ้วก่อนจะกลอกตา ถ้าบอกให้ระวังมันก็คือคำทำนายแหล่ะ แต่ไม่ชัดเหมือนที่เขาไปรับมาเลย แบบนี้เหมือนกับคอลัมม์ดูดวงตามนิตยสารมากกว่า “ให้เดินทางไปไหนทำอะไรยังไม่รู้เลย หรือคำที่ว่าค่าจะถูกอะไรสักอย่าง.. เกี่ยวกับการที่แอรีสจะทำลายเขตแดนขนแกะทองคำ.. ไอ้เวรเอ๊ย!”

             จากประสบการณ์คำพยากรณ์ของแม่หมอเรเชลเกิดขึ้นจริงทุกวลี นี่ถ้าไม่ใช่เทพเขาก็อยากจะซัดหน้าเทพสงครามสักทีนึง

             “ขอบคุณนะครับคุณเอมีเลียที่เอาข่าวมาบอก ถ้าคุณไม่เล่าให้ฟังผมก็ไม่รู้เหมือนกัน” ดีนถอนหายใจออกมาแรง ๆ แล้วพยายามทานอาหารมื้อนี้ต่อให้อร่อยแม้เริ่มจะรู้สึกไม่เอ็นจอย

             หลังจากมื้ออาหารจบลงทั้งสองก็แยกย้ายกันไปทำกิจวัตรของใครของมัน

รับประทานอาหารประจำวัน

ฟังข่าวลือ [Winter is Coming] +10 EXP

Dean HEROES

165

กักตุนพลังงาน

             วันนี้ดีนไม่ได้ไปจ๊อกกิ้งกับเอมึเลียเพราะเตรียมตัวทำภารกิจ แต่ก็ไปทานอาหารเช้าพร้อมกับเธออยู่ ซึ่งเช้านี้เขาพารีชาไปรับประทานอาหารด้วย เขาหิ้วเป้เดินทางพร้อมอาวุธครบมือไปที่โรงอาหาร แอบส่องดูว่ากับข้าวเช้านี้มีอะไร ซึ่งอาหารเช้าวันนี้เป็นในสไตล์ฮ่องกง มีทั้งโจ๊ก ผัดหมี่ ติ่มซำ และเครื่องเคียง ถือว่าเป็นอาหารเช้าที่มีความหลากหลายเสมือนได้ทานหลายอย่างในมื้อเดียวกันแบบภัตตาคารที่เสิร์ฟอาหารเป็นคอร์ส รสชาติเพอร์เฟ็คไม่มีอะไรต้องให้ติ แต่เด็กที่มารับจ๊อบล้างจานวันนี้อาจมองหน้าเพราะมีถ้วยชามเล็ก ๆ เยอะแยะเสียเหลือเกิน

             พวกเขาถือถาดอาหารมากันคนละถาด วันนี้คนเยอะอาจจะต้องไปนั่งให้ถูกที่ถูกทาง ทว่าชายหนุ่มเห็นเลนน็อคกำลังนั่งรับประทานอาหารเช้าเพียงลำพังที่โต๊ะบ้านฮาเดสจึงเข้าไปขอนั่งด้วยดีกว่าพร้อมกับคนที่สนิททั้งสอง

             “สวัสดีเลนนี่ ฉันขอนั่งด้วยได้ไหม มีคุณเอลี่กับรีชน้องสาวฉันมาด้วย”

             ดีนกล่าวทักทายกับคู่หูที่จะออกไปผจญภัยนอกค่ายกันในวันนี้ด้วยรอยยิ้มสดใส เลนน็อคหันมองทุกคนก่อนที่เขาจะพยักหน้าให้ทีนึงก่อนจะย้ายกระเป๋าเป้สัมภาระจากเก้าอี้ลงมาไว้ข้างล่างให้คนอื่นได้นั่ง

             “อรุณสวัสดิ์ค่ะพี่เลนนี่” รีชาทักทายอีกฝ่ายอย่างสดใสตามประสาเด็ก มิหนำซ้ำยังเรียกเขาด้วยชื่อเล่นแบบดีนอีกต่างหาก ซึ่งเมื่อชายหนุ่มได้ฟังเขาก็ขมวดคิ้ว ด้วยความไม่ช่างพูดทำให้เด็กหญิงค่อนข้างกลัวจนกระเถิบไปนั่งชิดกับเอมีเลีย

             “สวัสดี นาย.. รู้สึกจะชื่อเลนน็อคใช่ไหม? ฉันเอมีเลีย แอร์ฮาร์ต ธิดาแห่งซุสนะ ยินดีที่ได้รู้จัก” หญิงสาวยื่นมือไปด้านหน้าขอเช็คแฮนด์กับหนุ่มอีโมอย่างเป็นมิตร

             “เลนน็อค เทย์โคลิส บุตรแห่งฮาเดส ยินดีที่ได้รู้จัก” เลนน็อคยื่นมือไปเช็คแฮนด์กับเอมีเลียก่อนจะปล่อยออกแล้วจับตะเกียบคีบผัดหมี่ขึ้นมาเหมือนเดิม

             “หนูรีช ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ” รีชาลองแนะนำตัวบ้างแม้เธอยังดูหวาด ๆ อีกฝ่ายอยู่

             “ยินดีที่ได้รู้จักรีช” แม้เลนน็อคจะดูน่ากลัวแต่ว่าเขาไม่เคยคิดอะไรไม่ดีกับใคร

             เมื่อทุกคนทำความรู้จักกันหมดแล้วก็เริ่มรับประทานอาหารเช้ากัน ซึ่งการรวมตัวของบุตรแห่งสามมหาเทพเรียกเสียงฮือฮาจากคนในค่ายได้อีกครั้ง เพราะถ้าพวกเขาอยู่ด้วยกัน ถ้าไม่แข่งขันกันเองก็ต้องออกไปทำเรื่องอะไรบางอย่างที่ยิ่งใหญ่

             “เมื่อคืนนอนหลับดีไหม เตรียมพร้อมสำหรับภารกิจแล้วหรือยัง?” ดีนถาม

             “นอนหลับได้เป็นปกติ ฉันพร้อมออกไปทำภารกิจอยู่แล้ว” บุตรแห่งฮาเดสตอบเสียงเรียบพอ ๆ กับสีหน้าไม่สะทกสะท้าน

             “ดูนายจะชื่นชอบการออกไปทำภารกิจดีจังแฮะ” ดีนยิ้มแหย ๆ ก่อนจะตักโจ๊กเข้าปาก

             .

             .

             .

             เมื่อทานอาหารเช้าอิ่มกันดีแล้วก็ได้เวลาออกเดินทางไปยังรูปปั้นใหญ่ยักษ์ของเทพีอะธีน่า

             “รีชอยู่ที่ค่ายก็ดูแลตัวเองดี ๆ ด้วยนะ พี่กับเลนนี่ต้องไปแล้วล่ะ” ดีนกล่าวร่ำลาน้องสาวตัวเล็กที่หน้าโถงอาหาร ก่อนจะหันไปทางเอมีเลีย “ฝากคุณเอลี่ช่วยดูรีชด้วยนะครับ”

             “แน่นอน ฉันจะช่วยดูแกให้ดีเลย เดินทางปลอดภัยนะดีนกับเลนน็อค” เอมีเลียยิ้มส่ง

             แม้ไม่ใช่ภารกิจเดินทางแต่เอมีเลียรู้ว่าระหว่างเคียฟไปมารียูปอลก็กินระยะเวลาหลายชั่วโมง แม้จะเดินทางโดยสารทางบกไปได้แต่ก็เสี่ยงความรุนแรงที่ไม่รู้จะเกิดขึ้นเมื่อไรได้อยู่ดี มิหนำซ้ำ 'สายเลือดสามมหาเทพมักจะดึงดูดอสุรกายมากกว่าปกติ' เธอมีประสบการณ์มาแล้วจึงรู้ข้อมูลในจุดนั้นดีแม้ในภารกิจจะระบุแค่เพียงว่า 'กำจัดกูลจำนวนมาก' ก็ตามที มันย่อมไม่ได้มีแค่กูลอยู่แล้ว

             “เดินทางปลอดภัยนะคะพี่ดีนพี่เลนนี่” ส่วนรีชาก็โบกมือลาทั้งสองหวอย ๆ ดีนเห็นว่าเลนน็อคถอนหายใจออกมานิดหน่อยก่อนที่จะพยักหน้าให้เด็กหญิง

             “แล้วเจอกันครับ บายนะทุกคน” ดีนโบกมือลาสองสาวต่างวัยก่อนจะเคลื่อนพลไปยังอะธีนา พาร์เธนอน

รับประทานอาหารประจำวัน

Bright BELIEVER

◇◆ 89 ◇◆

ไบร์ทได้ยินข่าวมาว่ามีวาระครั้งใหญ่ จัดประชุมเฉพาะกิจ เพื่อหยุดยั้งสถานการณ์อันเลวร้ายที่กำลังเกิดขึ้น 

บัดนี้บรรดารอบค่ายเต็มไปด้วยกองทัพของยีเมียร์ เรียกได้ว่าเป็นภัยพิบัติระดับหมอลำเลยก็ว่าได้ 

แม่ทัพยักษ์น้ำแข็งต่อสู้กับรุ่นพี่ค่ายโซเฟีย คลาร์ก และ เอมีเลีย แอร์ฮาร์ต ได้รับบาดเจ็บสาหัส จึงไม่สามารถเข้าร่วมประชุมครั้งนี้ แม้กระทั่งเอลลิสและร็อกซาน่าเสี่ยงไปช่วยทั้งคู่กลับมาค่ายได้ทัน แต่ทั้งสองก็ได้รับบาดเจ็บสาหัสเช่นกันแต่ไม่ถึงขั้นโคม่า

ไครอนมีสีหน้าเคร่งเครียด นอกจากนั้นยังมีกุนซืออย่างบุตรธิดาแห่งอะธีน่า กำลังปักหมุดกางแผนที่

“ประตูค่าย ชายหาด เนินเขา มีพวกยักษ์น้ำแข็งล้อมอยู่ทุกแห่ง” เอเตียน โลรองต์เอ่ยพูด

“ใช่ ฉะนั้นถ้าจะบุกฝ่าไปขอความช่วยเหลือจากด้านนอก ต้องส่งเดมิก็อดที่มีความแข็งแกร่งในระดับนึง บุกตีฝ่าตรงหน้าประตูค่ายออกไป” ลิเลียน่าปักธงสีแดงลง “ส่วนกลุ่มคนที่เหลือเราจะแบ่งกองกำลังแยกไปตบตา ขัดขวางไม่ให้กลุ่มยักษ์หน้าประตูส่งสัญญาณขอความช่วยเหลือจากพรรคพวกของมัน”

เหมือนกำลังสร้างทีมเฉพาะกิจ ไบร์ทนั่งฟัง

“คุณไครอนถ้าอยากนั้นเราจะทำยังไงดี ในเมื่อพวกเราไม่สามารถสังหารมันได้” เด็กบ้านเฮอร์มีนถาม

“อสุรกายที่เทียบเท่าเทพจะต้องร่วมมือ เดมี่ก็อตและเหล่าเทพสู้เคียงข้างกัน แต่ในตอนนี้คุณดีไม่อยู่ค่าย” ไครอนถอนหายใจ “การติดต่อไอริสและเตาไฟก็ใช้ไม่ได้ ดังนั้นพวกเราจะต้องส่งคนออกไปให้ได้ ใกล้ที่สุดน่าจะมีเพอร์ซีย์ แจ็กสัน…..”

“ใครกันล่ะที่จะต้องไปอยู่ตรงนั้น”

“จากผลงานที่ผ่าน ๆ มา น่าเสียดายที่มีเดมิก็อดบางส่วนที่มีฝีมือออกเดินทางไปทำภารกิจคำพยากรณ์ด้านนอก แต่ก็เป็นเรื่องที่น่ายินดีที่ยังเหลือคนเก่ง ๆ อยู่บ้าง” ลิเลียน่าวิเคราะห์ทักษะสมาชิกชาวค่าย กลุ่มคนที่เหมาะสมจะไปเป็นแนวหน้า “เฟเรีย เธอเองก็มีความสามารถมากพอ ฉันคิดว่าจำเป็นต้องมีเธอร่วมกลุ่มแนวหน้า”

“ส่วนคนที่เหลือ” ธิดาแห่งอะธีน่าส่งสายตามองมาทางกลุ่มบ้านโพไซดอน “ดีนและคุณไบร์ท”

“ห่ะ”

ไบร์ทแทบสำลักน้ำ “ฉันน่ะหรอ” 

“ส่วนคนที่เหลือจะเป็นฝ่ายซัพพอร์ต งานนี้คงต้องขอพึ่งพวกเธอแล้วล่ะ”

“พึ่งเหรอ” แค่ตัวเองยังจะไม่รอด ไบร์ทกุมขมับ เซอร์ไพรส์แรกที่มาเจอระหว่างกลับมายังค่าย กองทัพยักษ์น้ำแข็งไล่ต้อนและไหนจะต้องสู้กับวัวโคลคีส

แต่ในเมื่อเป็นคำขอจากหญิงสาว อืม ไอเราใจอ่อนกับสาวง่ายซะด้วย จึงยอมตกลง

เอาเถอะจะเป็นใครก็ช่าง ต้องมีคนออกไปหาเพอร์ซี่ ผู้ที่มีสายเลือดเดียวกับฉัน

กลับมาทั้งทีก็ประชุมกันซะแล้ว !

Feria FOLLOWER

ᏕᏝᏋᏋᎮᎥᏁᎶ ᎶᎥᏒᏝ

Feria Hayes

การโจมตีของพวกยักษ์น้ำแข็งเริ่มหนักหน่วงขึ้นทุกที ม่านพลังที่คุ้มครองค่ายอยู่ก็ไม่รู้จะต้านไว้ได้นานแค่ไหน ในตอนนั้นเองที่ข่าวการต่อสู้ของยีเมียร์กับโซเฟีย คลาร์ก และ เอมีเลีย แอร์ฮาร์ต ที่ทำให้พวกเธอนั่นได้เห็นแม่ทัพยักษ์น้ำแข็งคือ ยีเมียร์ แถมยังดูแข็งแกร่งขนาดว่ารุ่นพี่ที่เป็นครูฝึกคลาสอาวุธอย่างพี่โซเฟีย ยังถึงกับอาการโคม่า แต่ยังดีที่เอลลิสกับร็อกซาน่าไปช่วยทั้งคู่ไว้ได้ทันตอนนี้ทั้งคู่เลยกำลังนอนโคม่าอยู่ที่ห้องพยาบาล นี่มันต้องบาดเจ็บรุนแรงขนาดไหน น้ำทิพย์ถึงรักษาไม่ได้นี่ แสดงว่ายีเมียร์นี่ต้องแข็งแกร่งมากแน่นอน สถานการ์ณในค่ายเริ่มหนักหน่วงจนทุกคนในค่ายที่ยังเหลือรอดปลอดภัยจึงต้องมารวมตัวกันประชุมวางแผนกันที่โรงอาหารหลักของค่ายฮาล์ฟบลัดแห่งนี้ แน่นอนว่าเฟเรียก็มาร่วมด้วยเช่นกันในฐานะชาวค่ายคนหนึ่งและยังเป็นที่ปรึกษาบ้านฮิปนอสอีก

ทันทีที่มาถึง ณ โรงอาหาร เฟเรียก็เดินไปตักข้าวฝีมือฮาร์ปี้แม่ครัวมากินอย่างเอร็ดอร่อย พลางฟังสิ่งที่ทุกคนประชุมคุยกันเกี่ยวกับสถานการณ์ตอนนี้ จนกระทั่งลิเลียน่าได้บอกให้เธอไปเป็นแนวหน้า

“แค่ก ๆ นี่จะบ้าไปแล้วเหรอ สายเลือดฮิปนอสอย่างเรามีพลังเป็นแค่สายก่อกวน แถมถ้าเทียบกับคนอื่นเราอ่อนแอกว่ากันเยอะเลยนะคะ”

“แต่เธอมีความสามารถด้านการต่อสู้มากกว่าลูกฮิปนอสคนอื่น อีกอย่างฉันก็วิเคราะห์แล้วว่าเธอเหมาะกับเป็นแนวหน้า”

“ให้ตายสิก็ได้ ๆ // เรเลีย อยู่เฝ้าค่ายอยู่ที่นี่นะ งานนี้แม่กับกาเอลจะออกโรงกันเอง”

เธอถอนหายใจก่อนที่จะฟังแผนแบ่งงานให้คนอื่นต่อ ก่อนจะฝากให้เรเลียช่วยอยู่ดูแลที่ค่ายแทนไปก่อน หลังจากการแบ่งงานสิ้นสุดลงเฟเรียก็กินข้าวเสร็จพอดี จึงขอตัวแยกย้ายไปที่ประตูค่ายเพื่อบุกทะลวงแนวป้องกันเพื่อส่งคนใครสักคนออกไปขอความช่วยเหลือข้างนอกทันที

เข้าร่วมการประชุมวางแผน

กินอาหารประจำวัน

ไปที่ประตูค่าย

Dean HEROES

175

อาหารเย็นแบบชืด ๆ

               ตั้งแต่ที่ยักษ์น้ำแข็งจากทางนอร์สมาล้อมค่ายบรรยากาศทุกอย่างก็ไม่เหมือนเดิม โดยเฉพาะวันนี้หลังจากที่ทัพหน้าอย่างโซเฟีย เอมีเลีย เอลลิส และร็อกซาน่า ซึ่งถือเป็นคนเก่งระดับท็อปของค่ายสู้ยักษ์น้ำแข็งไม่ได้เลยแม้แต่น้อย ทุกคนก็อยู่ในอาการสิ้นหวังรวมถึงดีนด้วย แม้อาหารของเจ๊ฮาร์ปี้จะอร่อย แต่วันนี้ลิ้นของเขาคล้ายกับไม่รับรส

               “พวกเราจะยังมีอาหารกินแบบนี้อีกไปกี่วันกันนะ ไม่น่าเชื่อว่าคำพยากรณ์ที่ขาดหายของไบร์ทจะคือเรื่องนี้..”

               ...ธิดาแห่งโพไซดอน พึงฟัง จงระวัง ค่ายจักถูก พึงเตรียมรับมหันตภัย อะไรสักอย่างที่เด็กลือกันในค่าย...

               พูดไปก็ถอนหายใจ มือของดีนคนช้อนซุปไม่ยอมตักมันเข้าปากเสียที

               @Mackenzie

               “เดี๋ยวคงมีแหล่ะ วันนี้ทัพหน้าที่มีแต่คนเก่ง ๆ เพิ่งจะแพ้ยับมาเลยนี่นา ฉันเห็นภาพนั้นมากับตา ไม่อยากจะเชื่อเลย”

               ดีนอ้าปากงับปลาทอดที่อีกฝ่ายป้อนให้ก่อนจะเคี้ยวตุ้ย ๆ คิดไปเองแน่ ๆ ว่าเนื้อปลามันว้านหวาน อร่อยกว่ากินเองซะอีก แต่ด้วยความเคยเป็นนักวิทยาศาสตร์ต้องพิสูจน์อีกรอบ

               “ถ้าอยากให้ฉันกินให้หมดก็ป้อนอีกคำสิ อ้ามมม”

               @Mackenzie

               “ไม่รู้สิ หรืออาจต้องรอคุณดีกลับมา ซึ่งไม่รู้ว่าเมื่อไร”

               ติดต่อออกไปข้างนอกค่ายไม่ได้สักช่องทาง นี่มันนรกชัด ๆ ปกติโลกภายนอกไม่รู้ถึงการมีอยู่ของพวกเขาอยู่แล้ว พ่อแม่เทพและมนุษย์คงคิดว่าพวกเขาปลอดภัยดีเมื่ออยู่ค่ายฮาล์ฟบลัด แต่จนกว่าคนภายนอกจะติดต่อเข้ามานั่นแหล่ะถึงจะพอเอะใจกันได้ว่าค่ายเกิดความผิดปกติ

               “อ้าวเหรอ งั้นเอาคืนไปไหม?” ถามหน้าซื่อแต่ก็อ้าปากรับฟิชแอนด์ชิปส์คำใหม่ที่ถูกป้อนเข้ามา

               @Mackenzie

               “คงได้รับแล้วล่ะมั้ง ส่วนใหญ่เทพเฮอร์มีสทำงานไม่เคยพลาด” แม้ไม่เคยเห็นข้อผิดพลาดแต่เทพแห่งการสื่อสารก็เคยถูกเจ้าแร็กนาร์ตัวแสบขโมยเอาพัสดุไป “นายได้รับรางวัลมาไหมล่ะ ถ้าได้ก็แปลว่าเขาได้รับของแล้วล่ะ”

               “งั้นนายจะมาหาว่าฉันแย่งอาหารนายไม่ได้นะ” ดีนเคี้ยวอาหารแล้วกลืน พอถูกทักเรื่องซุปก็มองลงไปในถ้วย “พอเย็นแล้วไม่ค่อยอร่อยเลย ให้เจ๊ฮาร์ปี้อุ่นให้ใหม่ดีไหมนะ..”

               @Mackenzie

               “ฉันยังอยากดื่มเลย” ดีนหัวเราะแต่ได้ไม่เท่าไรเขาก็จามออกรัว ๆ จนต้องยกมือมาบีบจมูกไม่ให้น้ำมูกไหลออกมา

               “โอเค งั้นเดี๋ยวฉันเอาไปอุ่นดีกว่า ยังไงกินอะไรร้อน ๆ ก็ดีว่าเย็นชืด” ชายหนุ่มถือถ้วยซุปเดินไปหาเจ๊ฮาร์ปี้เพื่อขอให้เธอช่วยอุ่นให้ใหม่

               บอกตรง ๆ ว่าหลังจากที่เห็นคนเก่งแพ้กลับมาก็ทำให้ดีนรู้สึกกลัวจนทานอะไรแทบไม่ลง เขายังไม่อยากตายโดยผู้ที่รับรู้การตายของเขาไม่ใช่ครอบครัว แต่ก็คิดในแง่ดีไว้ก่อนว่าตัวเองเป็นคนโชคดีต้องไม่ตายง่าย ๆ หรอกน่า

               @Mackenzie

               หายไปครู่หนึ่งดีนจึงกลับมาพร้อมกับซุปอุ่น ๆ เขานั่งลงแล้วเริ่มรับประทานอีกครั้ง

               “สาเกนี่ต้องกินตอนอุ่น ๆ หรือเปล่านะ ฉันว่ามันเหมาะเหม็งเลยที่จะกินตอนนี้ ถ้าได้สักกรึบต้องสร่างไข้แน่ ๆ” ตอบแบบเอาแต่ใจสุด ๆ โดยโยนเรื่องสุขอนามัยทั้งหมดทิ้งไป

               @Mackenzie

               “ฉันไง” ดีนยิ้มแป้น นาทีหดหู่จะมีอะไรดีไปกว่าเหล้าอีกล่ะ แต่ก็ต้องหน้าหงิกเมื่อเห็นอีกฝ่ายส่ายหน้า “เชอะ งั้นเอาไว้รอฉันหายก่อนเถอะ จะกินให้เมาจนหลับไปสามวันเลย” พูดจบก็ตักซุปเข้าปากทานไปอีกคำ

               @Mackenzie

               “งั้นก็มาเมาไปด้วยกันไหมล่ะที่รัก” ยักคิ้วให้อีกฝ่ายกวน ๆ “ฉันจะไปหามาจากไหนนอกจากขโมยมาจากคุณดีล่ะ จะว่าไปอีกฝ่ายไม่อยู่ห้องนี่ แอบแงะห้องขโมยเหล้าซะเลยดีไหมนะ” พูดด้วยน้ำเสียงไม่จริงจังนัก

               @Mackenzie

               “งี้เอง ถึงว่าล่ะรีชถึงได้ย้ายไปสิงที่บ้านซุสอยู่กับคุณเอลี่แทน” นึกว่าน้องสาวได้เพื่อนใหม่ที่แท้ก็เพราะชาร์ล็อตไม่อยู่นั่นเอง “ว่าแต่เธอไปทำภารกิจอะไรเหรอ ฉันได้ข่าวว่าหมู่นี้มีแต่คนออกไปทำภารกิจนอกค่าย มีทั้งอะไรบ้างนะ.. วอชเชอร์คอยจ้องมองคุณอยู่ กับซาตานจะระเบิดรถ.. อันไหนที่น้องสาวนายไปนะ?”

               ดีนแค่ได้ข่าวลือคำทำนายคร่าว ๆ มาจากรีชาแต่ว่าเธอไม่ได้กล่าวถึงเพื่อนบ้านเฮคาที

               “ก็อย่าให้งับได้สิ” เขาหัวเราะร่าก่อนจะตักซุปเข้าปากคำสลับกับสูดน้ำมูกที

               @Mackenzie

               “แล้วงี้ฉันต้องย้ายห้องนอนด้วยไหมนายจะได้ไม่ติดหวัด” ดีนลองแกล้งถามดูแต่ถึงแมคเคนซีบอกว่าต้องแยกห้องเขาก็ไม่ไปหรอก

               ตอนนี้อีกฝ่ายคงคล้ายกับเขาที่เป็นพี่ชายพ่อลูกอ่อนที่ต้องดูแลน้องเล็กราวกับลูกหลาน

               “อ้อ วอชเชอร์ เหมือนจะเกี่ยวกับข่ายเวทมนตร์บังตาจะเสื่อมสินะ งี้ชาร์ล็อตไปก็น่าจะเหมาะแล้ว แต่ว่าเฮอร์มาโฟร์ไดตัสเหรอ ได้ข่าวว่าช่วงที่ฉันไม่อยู่มีดาราดังมาเข้าค่ายด้วยจริงป่ะเนี่ย?”

               ถ้าจำไม่ผิดรู้สึกจะเป็น อาร์ตี้ เดอ วิล เซเลบริตี้แอลจีบีทีคิวชื่อดัง

               “นายว่าถ้ามอมมันด้วยแคทนิปจะได้ไหม ตอนออกไปข้างนอกฉันซื้อมาด้วย เอามาใช้เล่นกับไข่เหลือ–.. ออมเล็ตน่ะ”

               @Mackenzie

               “อูย ไม่เห็นต้องดุเลย” ยื่นมือไปจิ้มแก้มอีกฝ่ายให้หายหน้าตึง เมื่อกี้ก็แค่พูดเล่นเอง “ฉันไปนอนที่อื่นได้ที่ไหนกัน นอนกอดนายอุ่น ๆ จะได้หายไว ๆ ดีกว่า”

               ทานซุปไปอีกคำจากนั้นก็ซนจิ้มเฟรนฟรายในจานอีกฝ่ายมากิน

               “มั้งนะ แต่ภารกิจไหน ๆ ก็ข้องเกี่ยวกับเวทมนตร์ทั้งนั้นแหล่ะ”

               คิดถึงการต่อสู้ของตัวเองแล้วเขาก็ใช้พลังแทบตลอดถ้าแถวนั้นมีน้ำ ก็คนมันต่อสู้ระยะประชิดไม่เก่งนี่นาให้ทำไงได้

               “ได้ออกไปข้างนอกทั้งทีก็ต้องซื้อตุนไว้แหล่ะ ออกไปบ่อย ๆ คงไม่ดี ข้างนอกอันตรายจะตายไป..”

               ระหว่างที่รับประทานอาหารกันอยู่นั้น คณะวางแผนการรบก็เดินหน้าเครียดกันเข้ามาที่โรงอาหาร ดีนพยายามทำตัวไม่รับไม่รู้ไม่ใส่ใจ งานนี้เขาไม่สบาย เพราะฉะนั้นคนไม่สบายคงไม่ต้องออกไปสู้รบกับใครเขาหรอก แต่หูก็ยังแอบฟังว่าทางฝั่งอะธีน่าวางแผนอะไรกันไว้บ้าง ยังไงก็เกี่ยวกับความเป็นตายของคนในค่ายนี่นะ

               @Mackenzie

               “จะเรียกเวทมนตร์มันก็.. คงใช่มั้ง แต่ไม่ใช่แบบเด็กบ้านเฮคาทีแบบนายที่จู่ ๆ จะเสกนั่นนี่ออกมาได้เลย ฉันทำได้แค่ควบคุมน้ำ ถ้าแถวนั้นไม่มีน้ำอยู่ก็จบเห่”

               จะว่าไปเขายังไม่ได้โชว์ความคืบหน้าให้อีกฝ่ายได้เห็นเลยสินะ ดีนจึงควบคุมน้ำเปล่าในแก้วเป็นรูปทรงของโลมาที่ดูดีขึ้นกว่าครั้งแรกเยอะ นับว่าเป็นพัฒนาการที่ดี

               “สลับมั้ง ถ้ากินแบบแมวไปตลอดอาจจะได้สารอาหารไม่ครบถ้วน แต่คิดว่าจะไม่ให้มันออกล่าเองลดสัญชาตญาณนักล่าจะได้ไม่ดุ”

               ดีนยังคงคุยเล่นกับแมคเคนซีกันไปโดยพยายามไม่สนใจกลุ่มวางแผนการรบจนกระทั่งลิเลียน่าเอ่ยชื่อเขาขึ้นมาทำเอาดีนสำลักซุป

               “แค่ก ๆๆๆ อะไรนะ? ฉันทำไม?” ดีนหน้าตาตื่น สุดท้ายเขาก็ถูกเรียกชื่อคนได้ เลยแกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ไปก่อน

               “ตอนนี้คนเก่ง ๆ ในค่ายที่พอเป็นกำลังรบได้แทบไม่เหลือแล้วค่ะ เราวางแผนกันว่าจะต้องส่งคนออกไปเพื่อขอความช่วยเหลือจากพี่เพอร์ซีย์” เด็กสาวบ้านอะธีน่าอธิบายด้วยน้ำเสียงอ้อนวอนขอให้ช่วย

               “แล้วทำไมเราต้องหาเพอร์ซีย์ล่ะ นี่จะวันครีษมายันแล้วไม่ใช่เหรอ เทพน่าจะอยู่ที่โอลิมปัส มันตั้งอยู่ที่ไหนนะ? ชั้นหกร้อยของตึกเอ็มไพร์สเตตใช่ไหม น่าจะใกล้กว่าไปตามหาเพอร์ซีย์หรือเปล่า?” ดีนถามแย้งขึ้นมา

               “ช่วงเวลานี้การเข้าคิวลงชื่อขอพบเทพเป็นไปได้อย่างยากมาก ไปขอความช่วยเหลือจากเพอร์ซีย์อาจเร็วกว่า ยังไงพวกเขาก็อยู่กันที่แมนฮัตตัน ไม่ได้เดินทางเหนือบ่าไปกว่าแรงเท่าไร” เอเตียนขยับแว่นขณะอธิบายเสริม

               “ให้ตายสิ.. เทพเจ้าแม่งโคตรจะมีประโยชน์เลย!” ดีนสบถออกมาก่อนจะหันไปมองแมคเคนซี เขาอยากรู้ว่าอีกฝ่ายจะว่ายังไง

               @Mackenzie

               “ตามนั้น”

               ดีนบอกกับเด็กบ้านอะธีน่าตามที่แมคเคนซีพูด ซึ่งมันคือความจริงที่เขาไม่สบาย แม้จะไม่ได้รับบาดเจ็บสาหัสแต่อาการป่วยกายไม่สามารถรักษาได้ด้วยอาหารเทพ และคนป่วยอยู่จะให้ออกไปเผชิญความหนาวได้ยังไง

               ‘ว่าแต่แล้วทำไมคนที่บาดเจ็บถึงไม่กินอาหารเทพกันฟะ’

               ข้อนี้เขาก็ได้แต่คิดในใจเหมือนกัน

               “เมื่อกี้เราคุยกันไปถึงไหนกันแล้วนะ?” การฝากความหวังจากคนในค่ายเมื่อกี้ทำเอาเขาปวดหัวตุ้บ ๆ

               @Mackenzie

               “อ้อ การใช้เวทกับสิงโตของฉัน”

               ดีนพยายามนึกถึงเรื่องบทสนทนากับแมคเคนซีต่อแทนจะไปนึกถึงสิ่งที่น่าหนักใจ

               “ฉันเคยเห็นอารีแอนน์ต่อสู้มาก่อน ต้องร่ายอะไรบางอย่างรู้สึกจะเป็น ‘อินคันทาเร’ แล้วก็ชื่อเวทมนตร์ จากนั้นเธอก็เรียกลูกไฟออกมาได้ เวทมนตร์เท่าที่ฉันเคยเห็น เรียกลูกไฟ สร้างหมอกปกคลุมอาณาเขต แล้วก็สลายเวทศัตรู …ประมาณนี้มั้ง แล้วก็อาจจะทำอย่างอื่นได้อีก พอดีตอนนั้นสู้กับไฮดร้าแล้วก็ยักษ์น้ำแข็งเลยเห็นแต่ใช้เวทไฟ”

               เขาตอบตามที่เคยเห็น ส่วนเรื่องสิงโต “ฉันอยากให้ออมเล็ตเชื่องเหมือนหมาเหมือนแมวเลย จะทำได้หรือเปล่านะ..”

               พอได้ยินอีกฝ่ายบอกว่ารีบกินรีบกลับเถอะก็พยักหน้าเห็นด้วย เขารีบซดซุปจนหมดก็รู้สึกอิ่มแปล้ทั้งที่เป็นการรับประทานอาหารที่น้อยกว่าปกติเอามาก ๆ

               @Mackenzie

               “ใช่ นายต้องไปเข้าคลาสเรียนวิงการ์เดียมเลวิโอซ่าแล้ว”

               ดีนแซว เขาไม่รู้ว่ามีคาถาบทนั้นหรือไม่ แต่เท่าที่สังเกตจากธิดาเฮคาทีคำร่ายบางอย่างก็คลายกัน อย่าง ‘ลูมอส’ กับ ‘ลูเมน’ เนี่ย

               “ฉันไม่มีทางทิ้งมันเด็ดขาด นีเมียนไม่ใช่สิงโตธรรมดาถ้าไม่ได้รับการเลี้ยงดูมันก็อันตรายเกินไป”

               อาจเหมือนตัวในป่าต้องห้ามหรือภารกิจเดินทาง ซึ่งกว่าจะจัดการมันได้แต่ละทีไม่ใช่เรื่องง่าย ๆ เลยทีเดียว

               “ไม่เอาแล้ว” เขาส่ายหน้าหลังจากที่หยุดควบคุมน้ำเป็นโลมาดี๊ด๊าแล้วดื่มน้ำในแก้วจนหมด “กลับเลยก็ดี”

               ไม่ใช่แค่ต้องการพักผ่อน แต่เขาไม่อยากอยู่ท่ามกลางบรรยากาศตึงเครียด และทุกคนพยายามมาฝากความหวังเอาไว้ที่เขา ซึ่งการที่ดีนพยายามหลบเลี่ยงแบบนี้เขาคงดูเห็นแก่ตัวในสายตาคนอื่นอยู่มาก แม้ชายหนุ่มจะดูเหมือนไม่แคร์ แต่เขาก็แคร์ว่าคนอื่นจะมองตนว่าอย่างไร

               @Mackenzie

               “คิดว่ามีนะ นายต้องไปตรอกไดแอกอนหานิมบัสสองพันยี่สิบสี่แล้วล่ะ” ดีนยิ้มล้อจนตาหยี ก่อนจะสูดน้ำมูกที่กำลังจะไหลไปทีนึง

               “น่าจะมีมนตร์บังตานะ.. เอ่อ.. แบบ ฉันคิดว่างั้น อย่างตอนออกไปข้างนอกคนยังเห็นอสุรกายเป็นหมาเลยนี่ใช่ไหมล่ะ?”

               พอมาคิดถึงขนาดที่ใหญ่โตของสิงโตนีเมียนทำเอาดีนไม่อยากให้เจ้าออมเล็ตโตไว ๆ เลย ดีนลุกขึ้นตามแมคเคนซีเอาจานไปเก็บก่อนจะเดินกันออกมาที่หน้าโรงอาหาร

               “จะที่ไหนล่ะ ก็บ้านนายไง”

               หนุ่มใช้ศอกกระแซะสีข้างของอีกคน เอาเข้าจริงตั้งแต่กลับมาจากยูเครนดีนก็ไม่ได้ไปเหยียบบ้านโพไซดอนเลยด้วยไม่มีเหตุผลให้กลับ น้องสาวก็เอาแต่ไปขลุกอยู่กับคุณเอมีเลียที่บ้านซุส

               “ไปกัน ฉันคิดถึงที่นอนอุ่น ๆ ในบ้านมืด ๆ จนเดินเตะขาเตียงแล้ว”

               ขณะที่กำลังจะก้าวเดินออกใครบางคนก็วิ่งมาหาพร้อมกับหยุดเรียกเอาไว้

               “พี่ดีนคะ!” เธอคนนั้นคือลิเลียน่า เด็กสาวจากบ้านอะธีน่า เห็นแบบนี้ดีนก็ได้แต่ยิ้มแหย เธอคงมาตื๊อเรื่องความร่วมมือ ซึ่งก็เป็นแบบนั้นจริง ๆ “หนูรู้ว่าพี่ลำบากใจ แต่ว่าขอร้องล่ะค่ะ”

               ใคร ๆ ในสายเลือดเทพีแห่งสงครามและปัญญาต่างก็รู้ว่าดีนมักจะหลีกเลี่ยงการต่อสู้มากแค่ไหน จะมีก็เพียงแต่เด็ก ๆ คนอื่นในค่ายเท่านั้นแหล่ะที่ยกยอปอปั้นดีนราวกับวีรบุรุษหลังจากผ่านภารกิจแสนดุเดือดมา รวมถึงการตามหาตรีศูลที่หายไปอีกด้วย

               “อย่างที่บอกล่ะลินี่ ฉันขอเวลารักษาตัวก่อน จะให้ออกไปสู้ตอนนี้เลยก็ไม่ไหวใช่ไหมล่ะ?” อาการป่วยของเขาเป็นเรื่องจริง สังเกตจากปลายจมูกแดง ๆ นี่ก็รู้ “ยังไงฮาล์ฟบลัดก็เหมือนบ้านหลังที่สองของฉัน จะปล่อยให้ถูกยักษ์น้ำแข็งยึดไปได้ไงล่ะจริงไหม แต่ถ้าต้องสู้.. ฉันขอไปช่วยสะกัดทัพที่ชายหาดแล้วกัน พอไม่มีน้ำแล้วฉันทำอะไรแทบไม่ได้ ส่วนเธอจะเลือกใครไปส่งสารก็ไปเลย แต่ว่าฉันยังมีธุระที่ต้องทำที่ค่ายอีกหลายอย่าง”

               “ขอบคุณค่ะพี่” ลิเลียน่ายิ้มตอบ พอเห็นว่าดีนยอมให้ความร่วมมือก็ใจชื้นขึ้นมาได้นิดหน่อย แม้เธอจะขึ้นชื่อว่าเป็นธิดาแห่งเทพีสงครามทว่าสาวน้อยไม่ได้เชี่ยวชาญเรื่องการสู้รบ เธอมักจะอยู่แนวหลังเป็นผู้บัญชาการและใช้เทคนิคในการเอาชนะมากกว่า “ถ้างั้นสักสามวันได้ไหมคะ พี่จะหายทันหรือเปล่า?”

               เธอคงคำนวนมาแล้วว่ากำลังป้องกันคงจะยื้อสุดไว้ได้เพียงเท่านั้น

               “สามวันเหรอ.. ก็คงได้ล่ะมั้ง”

               “งั้นสามวันหนูจะเรียกรวมพลอีกที ระหว่างนี้พี่ก็รักษาตัวให้หายนะคะ” ลิเลียน่ากล่าว

               “โอเค” เขาพยักหน้าตอบก่อนจะหันไปมองแมคเคนซี “สงสัยฉันคงต้องพึงยาดีจากนายแล้วล่ะที่รัก”

               @Mackenzie

               “สมุนไพรเหรอ..” ดีนไม่ได้รังเกียจยาแผนโบราณทว่าเมื่อนึกถึงวัตถุดิบการปรุงยาจากบ้านเฮคาทีแล้ว.. ลูกตาไซคลอปส์ เลือดชูปาคาบรา เลือดกูล และสารพัดของขยะแขยง “ขอผ่านดีกว่า”

               “งั้นฉันขอตัวก่อนนะลินี่ อีกสามวันค่อยว่ากัน”

               กล่าวจบดีนก็ดึงแขนของแมคเคนซีเดินไปที่โซนบ้านพัก พลางโต้ตอบบทสนทนาที่ถูกแทรกเอาไว้ขณะเดิน

               “แน่ใจนะว่าจะไม่ร่วงลงมาจากไม้กวาดขนกร๋อน ๆ ของนายน่ะ” แกล้งกระแซะเหย้าแหย่อีกฝ่ายไปเรื่อย “ก็อาจจะแมว หรือไม่ก็หมาตัวเขื่อง ๆ”

               ถ้าพูดถึงสุนัขที่คล้ายสิงโตก็มีทิเบตันมาสทิฟกับเชาว์เชา์อยู่ แต่คงต้องไปลุ้นอีกทีว่าเจ้าออมเล็ตจะถูกสายตาคนภายนอกเห็นเป็นตัวอะไร

               @Mackenzie

รับประทานอาหารประจำวัน

Mackenzie HEROES

Dean ตอบกลับเมื่อ 2024-6-20 22:19
175อาหารเย็นแบบชืด ๆ
               ตั้งแต่ที่ยักษ์น้ำแข็งจา ...

19. Gloomy Meal

M

[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]

แมคเคนซีมองคนที่นั่งฝั่งตรงข้ามแล้วหั่นฟิชแอนด์ชิพในจานตนเองไปจ่อปากอีกฝ่าย ถึงตอนนี้สถานการณ์จะไม่สู้ดีนัก แต่ด้วยความที่เขาไม่ได้ออกจากค่ายไปไหนตั้งแต่กลับมาจากญี่ปุ่น จึงไม่รู้แน่ชัดว่าสถานการณ์ภายนอกค่ายเลวร้ายอย่างไร รู้เพียงแค่ว่าตอนนี้เขาหนาว และเขาดื่มโกโก้ร้อนแทบจะทุกมื้อหลังอาหาร

“ถ้าเขายังไม่ประกาศสภาวะฉุกเฉินก็คงมีไปเรื่อย ๆ แต่นายต้องกินอาหารที่เอามาให้หมด ห้ามกินเหลือจะได้ไม่เปลืองทรัพยากรรู้ไหม”

[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]

“ถ้าคนเก่ง ๆ ยังสู้ไม่ได้แล้วจะทำยังไง”

แมคเคนซีเลิกคิ้วสงสัยกับสถานการณ์ที่เพิ่งรับรู้มา ก่อนจะหรี่ตาลงมองคนตรงหน้าที่อ้าปากค้างรอ

“นายกำลังแย่งของฉันกินต่างหาก”

ถึงจะพูดแบบนั้นแต่ก็หั่นฟิชแอนด์ชิพป้อนไปอีกคำ เพราะเห็นว่าทานอะไรไม่ลงหรอกนะ คราวนี้คำโตกว่าเดิม แล้วยังแถมเฟรนฟรายด์ให้ด้วย

[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]

“จริงด้วย ตอนฉันกลับมาจากทำภารกิจ ว่าจะไปถามว่าได้รับพัสดุที่ส่งให้หรือยัง ห้องก็ล็อคไปแล้ว”

ห้องก็ล็อคแถมยังติดต่อไม่ได้อีก หวังว่าเขาคงไม่ได้เสียเวลาไปทำภารกิจฟรีหรอกนะ

“ไม่ต้อง กินเข้าไปซะ”

แอบค้อนให้นิด ๆ แต่ก็ยังดีที่ดีนยอมทานอะไรบ้าง

“ซุปนายน่ะ เย็นหมดแล้วมั้ง”

[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]

“ก็ได้นะ แค่อยากรู้ฟีดแบ็คว่าเป็นไง เห็นอยากดื่มขนาดนั้น”

พอนึกถึงของรางวัลที่ดีนบอกก็พยักหน้า ถ้าได้รับแล้วก็เบาใจ ส่วนเรื่องอื่นไว้ค่อยคุยกันทีหลังแล้วกัน

“ไม่หรอก ถ้าไม่อิ่มเดี๋ยวฉันไปเอาใหม่ นายเอาไปอุ่นหน่อยก็ดีนะ ไม่สบายอยู่ไม่ใช่เหรอ”

[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]

“ที่จริงฉันซื้อสาเกมาฝากนายด้วย แต่ยังไม่มีโอกาสให้เลย พอกลับมานายก็ไม่อยู่ พออยู่ก็ดันมาป่วยอีกรอให้หายดีค่อยดื่มก็แล้วกัน”

นึกถึงสาเกคุณภาพดีที่ซื้อมาจากร้านของฝากที่สถานีโตเกียวซึ่งตอนนี้ยังวางไว้ในห้องของตน เขาตั้งใจจะเอามาให้ดีนนานแล้ว แต่พอกลับมาถึงค่ายอีกฝ่ายก็ออกไปทำภารกิจเสียก่อน แมคเคนซีมองตามแผ่นหลังดีนไป เขารู้ว่าอีกฝ่ายกำลังกังวลแต่ก็ไม่รู้จะปลอบยังไง นอกไปจากว่าคอยอยู่ด้วยเพียงเท่านั้น

[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]

“ดื่มตอนอุ่น ๆ น่ะได้ แต่ตอนเป็นไข้ใครเขาดื่มแอลกอฮอล์กัน”

แมคเคนซีส่ายหน้าเล็กน้อย ยังไงเขาก็ไม่ให้ดีนดื่มแน่

“ช่วงนี้กินซุปไม่ก็ดื่มชาอุ่น ๆ ไปก่อนเถอะ”

[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]

“สามวันเลย ? ไม่กลัวฉันเหงาหรือไง”

แกล้งถามหวังให้อีกฝ่ายหายหน้างอไปบ้าง

“แต่ฉันซื้อมาแค่ไม่กี่ขวด คงไม่ทำให้นายเมาขนาดนั้น นอกจากนายจะไปแอบเอาเหล้าที่อื่นมาดื่มอีก”

[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]

“นาน ๆ ได้ดื่มทีก็ดี แต่ช่วงนี้คงไม่ได้ ชาร์ล็อตไม่อยู่บ้าน ฉันเลยต้องคอยดูแลจูลี่แทนเธอก่อน”

อดไม่ได้ที่จะยื่นมือไปเคาะหน้าผากอีกฝ่ายเบา ๆ อย่างมันเขี้ยว ก่อนจะนึกไปถึงน้องสาวร่วมบ้านของเขาอย่างชาร์ล็อตที่ออกไปทำภารกิจได้พักนึงแล้ว

“เหมือนว่าหน้าห้องทำงานคุณดีจะมีหัวเสือเฝ้าอยู่หรือเปล่านะ กว่านายจะขโมยมาได้คงไม่โดนงับไปก่อนใช่ไหม”

[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]

“ที่จริงจูลี่ก็พูดถึงรีชอยู่นะ แต่ช่วงนี้ให้รีชอยู่บ้านนั้นก่อนก็ดี ตอนนี้อากาศหนาวจูลี่เลยป่วยง่าย เดี๋ยวรีชจะติดเอา”

พอชาร์ล็อตไม่อยู่ หน้าที่ดูแลจูลี่เลยตกเป็นของแมคเคนซีแทน ซึ่งก็ไม่ได้เหนือบ่ากว่าแรงสักเท่าไหร่

“ฉันไม่แน่ใจ แต่เคยได้ยินจูลี่บอกว่าวอชเชอร์อะไรสักอย่าง น่าจะเป็นอันนั้น เห็นว่าไปกับเด็กบ้านเฮอร์มาโฟร์ไดตัสน่ะ”

เขาเองก็ไม่ได้รู้รายละเอียดมากนัก แต่ก็หวังว่าทุกคนที่ไปทำภารกิจนี้จะพากันกลับมาที่ค่ายอย่างปลอดภัย

“ถ้าเจ้าเสือนั่นกระจอก คุณดีคงไม่เอามาเฝ้าหน้าห้องหรอก”

แมคเคนซีคิดว่าหัวเสือนั่นต้องทำอะไรได้มากกว่าติดอยู่กับกำแพงแล้วคอยขู่ให้คนตกใจกลัวแน่ แต่เขาก็ไม่อยากลองหรอก พอเห็นดีนสูดน้ำมูกจึงหยิบทิชชู่ส่งให้

[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]

“จะไปนอนที่ไหน”

พอจะรู้ตัวว่าตัวเองเสียงแข็งขึ้นเล็กน้อย แต่ก็แล้วยังไงล่ะ…ป่านนี้หน้าเขาคงแสดงอารมณ์ไม่ได้ดีเหมือนหน้าตาไปด้วย

“มันเป็นภารกิจที่ต้องใช้เวทมนตร์งั้นเหรอ เรื่องดาราดังฉันไม่แน่ใจ อาจจะใช่ก็ได้ ไว้ถ้าชาร์ล็อตกลับมาฉันจะถามให้”

บางทีแมคเคนซีก็รู้สึกทึ่งกับความรู้รอบตัวของดีน เหมือนว่าอีกฝ่ายจะรู้ตั้งแต่เรื่องทางวิทยาศาสตร์ไปจนถึงวงการบันเทิง ทั้งที่เป็นเรื่องแตกต่างกันสุด ๆ

“ลองดูไหมล่ะ แล้วมาเล่าให้ฉันฟัง แต่นายนี่ดูเห่อออมเล็ตจังนะ ยังไม่ทันฟักเลย ซื้อของเล่นมาเตรียมไว้แล้ว”

[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]

ใบหน้านิ่งเฉยเริ่มมีรอยยิ้มเล็ก ๆ ไม่ใช่เพราะถูกจิ้มแก้ม แต่เพราะคำพูดของอีกฝ่ายต่างหาก

“นายเองก็มีใช้เวทมนตร์ใช่ไหม ตอนนี้เป็นยังไงบ้าง ใช้ได้คล่องกว่าเมื่อก่อนหรือยัง”

ก่อนหน้านั้นเขาจำได้ว่าดีนเคยเสกน้ำให้มีรูปร่างเป็นปลาโลมาให้ดู แต่เหมือนว่าจะคงรูปอยู่ได้ไม่นาน

“ก็จริง…แล้วพวกอาหารล่ะ นายกะให้กินแบบแมวหรือสิงโต”

อดสงสัยไม่ได้ ถึงขั้นซื้อแคทนิปมาเล่นด้วย ก็คงกะจะเล่นไม่ต่างกับแมวไม่ใช่หรือไง

แต่ช่วงเวลาสงบสุขของมื้ออาหารก็อยู่ได้ไม่นานเมื่อคณะวางแผนการรบเข้ามาเยือนที่โรงอาหาร แมคเคนซีสังเกตได้ชัดว่าดีนมีท่าทีหลบเลี่ยงอย่างเห็นได้ชัด…คงไม่ใช่สิ่งที่เขาคิดหรอกนะ

[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]

“แต่พวกฉันก็ควบคุมน้ำไม่ได้ ถ้าไม่ร่ายเวทย์ก่อน”

จริง ๆ แล้วแมคเคนซีเองก็ไม่รู้หรอกว่าที่บ้านของตนนั้นมีเวทมนตร์ควบคุมดิน น้ำ ลม ไฟอะไรทำนองนี้ไหม ดูท่าว่าวันนี้เขาจะมีเรื่องให้ไปถามจูลี่น้องชายร่วมบ้านอีกแล้ว

“กลายเป็นเจ้าแมวยักษ์เชื่อง ๆ ไปเลยสิแบบนั้น”

แอบนึกไปว่าเสียสัญชาตญาณสิงโตชะมัด แต่ถ้าปล่อยให้สัตว์ดุร้ายอยู่ในค่ายก็คงจะอันตรายเหมือนกันดีนอาจจะทำถูกแล้วก็ได้

บทสนทนาของคณะวางแผนการรบลอยเข้าหูเขาพอดี แม้จะไม่ได้อยากฟังเท่าไหร่ แต่ก็ได้ยินไปแล้ว และก็เป็นอย่างที่เขาคิดจริง ๆ มีชื่อดีนอยู่ในกลุ่มคนที่จะต้องออกจากค่ายเพื่อไปขอความช่วยเหลือจากเพอร์ซี่…ซึ่งเขาเองก็ไม่ได้รู้รายละเอียดเกี่ยวกับคนคนนี้มากนัก

“……ถ้าจะออกไปก็รักษาตัวเองให้หายไข้ก่อน”

สำหรับเขาคงบอกได้แค่นี้ล่ะมั้ง ยังไงดีนก็ถือเป็นคนมีฝีมือคนนึงในค่ายอยู่แล้ว แล้วเรื่องนี้ก็ถือเป็นเรื่องจำเป็น เขาคงคัดค้านอะไรไม่ได้

[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]

“ก็…เรื่องการใช้เวทย์ กับสิงโตของนาย”

แค่มองสีหน้าดีนก็พอรู้ว่าอีกฝ่ายคงคิดมากอีกแล้ว เดิมทีก็เป็นกังวลเรื่องที่ค่ายอยู่แล้ว ยิ่งพอมาถูกฝากฝังภารกิจกันซึ่ง ๆ หน้า น่ากลัวว่าไมเกรนจะขึ้นก่อนไข้หายเอาหรือเปล่า

“ฉันว่าเรารีบกินกันดีไหม นายจะได้กลับไปนอนพัก”

[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]

“ก็ดูเจ๋งดี แปลว่านอกจากต้องฝึกใช้เวทย์แล้ว ฉันต้องจำคาถาสำหรับร่ายเวทย์ให้ได้ด้วยถูกไหม”

นึกไปว่าหากเขาเกิดร่ายเวทย์ผิดขึ้นมาจะเป็นยังไงกัน คงเป็นคนที่ไม่ได้เรื่องมากแน่ ๆ

“อาจจะได้ก็ได้ ฉันเคยดูสารคดีมา มันขึ้นอยู่กับการเลี้ยงดูแล้วก็สภาพแวดล้อมที่อยู่ แต่นายจะทำลายสัญชาตญาณสัตว์ป่าของออมเล็ต ทำให้มันช่วยเหลือตัวเองไม่ได้เหมือนสิงโตตัวอื่น ๆ นายต้องดูแลออมเล็ตไปตลอด ห้ามเลี้ยงทิ้งขว้างหรือเอาไปปล่อยนะ”

เขารู้ว่าคนรักสัตว์อย่างดีนคงไม่ละเลยหรือทอดทิ้งสัตว์เลี้ยงแน่ ๆ แต่ก็ควรพูดไว้ก่อน เพราะออมเล็ตถือเป็นสัตว์ป่า…ที่พิเศษด้วยซ้ำ หากต้องออกไปใช้ชีวิตด้วยตัวเองน่าจะลำบาก

“เติมอะไรอีกไหม กินซุปแค่ชามเดียวอิ่มเหรอ”

ถามขึ้นมาหลังเห็นว่าดีนทานหมดแล้ว

[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]

“ฉันต้องไปเรียนขี่ไม้กวาดด้วยไหม”

ได้ยินแบบนั้นเลยตบมุกเข้าให้ เมื่อคราวไปทำภารกิจที่ญี่ปุ่นเขาก็เกือบจะวิ่งชนเสาในสถานีรถไฟแกรนด์เซ็นทรัลนิวยอร์กเพื่อหาทางเข้าไปยังชานชาลาที่ 9 เฮเฟตัสมาแล้ว เพราะคิดว่าวิธีเข้าคงเหมือนนิยายเรื่องนั้น…สุดท้ายก็เกือบเจ็บตัวฟรี

“แล้วสมมุติถ้านายต้องกลับบ้านล่ะ นายจะเอาออมเล็ตไปด้วยยังไง”

แมคเคนซีเคยฟังดีนเล่าว่าสิงโตนีเมียนนั้นตัวใหญ่มาก แค่สิงโตขนาดธรรมดาก็สร้างความแตกตื่นได้แล้ว ถ้าเป็นสิงโตยักษ์จะเป็นยังไง หรือมนุษย์ทั่วไปก็จะถูกมนตร์บังตาเหมือนที่เห็นพวกมอนสเตอร์กันนะ

เขาคิดพลางมองโลมาที่สลายกลายเป็นน้ำจนกระทั่งดีนดื่มไปจนหมดแล้วก็ลุกเอาจานไปเก็บกัน

“ที่ว่ากลับ จะกลับที่ไหน”

[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]

“ไม่ต้องลำบากไปถึงที่นั่นหรอก ไม้กวาดในบ้านฉันก็มี คงพอใช้แทน ๆ กันได้”

เหลือบตามองคนที่โดนหวัดเล่นงานแต่ยังยิ้มอยู่

“งั้นนายคิดว่าคนทั่วไปจะเห็นออมเล็ตเป็นอะไร แมวหรือเปล่า ว่าแต่นายไปบ้านฉันออกบ่อยยังไม่ชินอีกเตะขาเตียงไปกี่รอบแล้ว”

ขณะที่กำลังคุยกันเพลิน ๆ ดีนก็ถูกเรียกเอาไว้ พอเห็นว่าเป็นหนึ่งในคนกลุ่มเดิมกับที่มาขอความร่วมมือจากดีนแมื่อตอนที่พวกเขาทานอาหารด้วยกัน แมคเคนซีจึงถอยออกมาจากตรงนั้นเล็กน้อยเพื่อไม่ให้เป็นการเสียมารยาท เขารอจนทั้งคู่สนทนากันเสร็จแล้วดีนหันมาคุยด้วยต่อ

“ยาดีที่ว่า สมุนไพรไหมล่ะ ฉันจะได้ให้จูลี่ช่วยต้มให้สักหม้อ”

[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]

“เอาอะไรมาพูด ไม้กวาดที่บ้านฉันไม่ได้ขนโกร๋นสักหน่อย”

แมคเคนซีหันไปเถียงขณะพาดีนเดินกลับบ้านพักหมายเลข 20 ถ้ามันขนโกร๋นจริง ป่านนี้คงโดนทิ้งถังขยะไปแล้ว

“อืม…ก็เหมือนคนเลี้ยงดีนะ นายเองก็เป็นเจ้าหมาตัวโตนี่”

ยิ้มนิด ๆ ได้ทีก็เลยแหย่อีกฝ่ายกลับไปบ้าง คุยกันไปไม่นานก็ถึงบ้านพักของบุตรเฮคาทีแล้ว ซึ่งวันนี้ก็มีบุตรแห่งโพไซดอนมาพักด้วยราวกับเป็นเรื่องปกติ

รับประทานอาหารประจำวัน

รับรู้ข่าวลือ : The Watcher - ปริศนาสัญญาณลับ  +10 EXP

รับรู้ข่าวลือ : WINTER IS COMING  +10 EXP

รางวัลประสบการณ์เปิดอีเว้นท์  +15 EXP / +1 Point

Marina -

◇◆ ◇◆

          เหมือนวันเวลานั้นได้ล่วงเลยหายไปนาน มาริน่าที่พักฟื้นสภาพร่างกาย และจิตใจที่ไม่ค่อยเต็มร้อยนักได้ยังวนเวียนกับความทรงจำสุดเลวร้ายที่ผ่านมา วันแล้ววันเล่าที่เหตุการณ์นั้นย้อนกับมาทำร้ายเธอ สีหน้าที่แสนหม่นหมองของเธอ แม้สีหน้าอาจไม่เปลี่ยนไปมากนักแต่ทุกสิ่งของเธอยังไม่อาจดีขึ้นเพียงระยะเวลาสั้นๆ มาริน่าได้เดินตรงมายังโรงอาหารเหมือนวันเก่าๆที่เคยมา 

          "สวัสดียามเช้าทุกคน"

มาริน่าทักทายทุกคนที่อยู่ที่แห่งนี้ตัวเธอนั้นเดินตรงไปยังจุดที่จัดเตรียมอาหาร ถึงแม้เธอจะรักการทานอาหารมากแค่ไหน แต่กลับไม่ได้รู้สึกมีความสุขเลยแม้แต่น้อยในครั้งนี้ ตัวเธอเดินตรงไปหาผู้ดูแล

        "ขอไข่ต้มหนึ่งฟอง" 

ผู้ดูแลยืนสิ่งที่เธอต้องการให้ก่อนมาริน่าจะก้มขอบคุณผู้ดูแล ก่อนเธอนั้นจะเดินจากไปพร้อมกับกินไข่ภายในมือ

ทานอาหารประจำวัน

Dean HEROES

222

อาหารที่คิดถึง

               29/10/2024 — 18.00 น. ~

               เคยไหม? อาหารที่กินจนเบื่อในช่วงเวลาหนึ่ง แต่เมื่อผ่านไปสักพักโดยไม่ได้แตะต้องเรากลับคิดถึงมัน

               ‘อยากกินกะเพราเนื้อไข่ดาวชะมัด…’

               ความปรารถนาปรากฏขึ้นในใจอย่างแจ่มชัดจนเกิดเป็นมโนภาพในหัว เนื้อบดที่ถูกผัดกับพริกกระเทียมจนหอมฉุนและเผ็ดร้อน ปรุงรสอย่างจัดจ้านด้วยน้ำปลา น้ำตาล และซีอิ๊วดำ ใส่ใบกะเพราซึ่งเป็นพระเอกเด่นของจานแต่งกลิ่นร้อนแรงให้ฉุนขึ้นด้วยสมุนไพร ราดบนข้าวสวยร้อน ๆ ที่เรียงตัวสวยอยู่บนจาน จากนั้นโปะตามด้วยไข่ดาวสไตล์ไทยที่ไข่ขาวขอบกรอบแต่ไข่แดงไม่สุก รสสัมผัสที่หาไม่ได้จากร้านอาหารไทยในนิวยอร์ก

               โอ๊ยยย แค่คิดถึงน้ำลายก็สอ

               อย่างตอนที่ไปทำภารกิจเที่ยวทั่วไทยได้กินอาหารไทยจนเบื่อ บ่นโหยหาอาหารบ้านเกิดในวันหลัง ๆ ยังดีที่ได้ไก่ทอดผู้พันเจ้าดังช่วยประทังความอยากอาหาร อยากจะซื้อสูตรไก่ทอดไทยกลับมาขายให้สาขาอเมริกา ‘ทอดไก่ให้อร่อยแบบนี้เซ่!’ แต่ในเมื่อไม่ได้ไปไทยแล้วคงต้องทนกินไก่ทอดแข็ง ๆ เค็ม ๆ ต่อไป

               ด้วยความหิวดีนจึงจูงเจ้าออมเล็ตมาที่โถงอาหาร แมคเคนซีมีธุระที่ต้องทำจนถึงมืดเลยบอกให้เขามาหาอะไรกินก่อน เพียงแค่ก้าวขาเข้าไปใกล้เท่านั้นแหล่ะ…

               ฉ่าาาา

               เสียงผัดกระทะอย่างร้อนแรงดังออกมาจากครัว ทว่าสิ่งที่พุ่งออกมาปะทะปลายจมูกคือกลิ่นที่หอมฉุนร้อนแรงจนเก็บอาการจามไว้ไม่อยู่ดึงดูดให้เรียวขาก้าวยาวขึ้นไปเรื่อย ๆ

               ‘อย่าบอกนะว่ามื้อเย็นวันนี้คือ!!!’

               ระหว่างต่อคิวรออาหารเสิร์ฟ ทั้งดีนและคนละแวกนั้นเป็นอันต้องปิดปากปิดจมูกจามอย่างพร้อมเพรียงกันไปหลายยก

               “เอาไข่ดาวสุกหรือไม่สุก”

               เสียงของเจ๊ฮาร์ปี้เอ่ยถามเด็กที่อยู่แถวหน้า แม้คนอื่นจะงงแต่ว่าดีนไม่ เขารู้ว่ามันหมายถึงอะไร และเมื่อถึงตาของตัวเองชายหนุ่มก็ต้องตาลุกวาว ลักกี้! อยากกินอะไรก็ได้กิน รักความดวงดีเสมอต้นเสมอปลายของตัวเองเสียจริง

               “ขอไข่ดาวไข่ขาวกรอบไข่แดงไม่สุกครับ”

               “โตแล้วเรื่องมากจริง ๆ ดีนะที่เจ๊เก่งก็เลยทำเตรียมไว้แล้ว”

               เจ๊แม่ครัวฮาร์ปี้ยืดอกอย่างภาคภูมิกับความเป็นเชฟมือหนึ่งไม่มีสองแห่งค่ายฮาล์ฟบลัด และเมื่อจานอาหารถูกส่งมาถึงมือชายหนุ่มก็ถือมันไปนั่งรับประทานที่โต๊ะบ้านอะไรสักอย่างที่เหมือนจะเพิ่งงอกมาใหม่

               ‘อื้ออออ อร่อยเหาะ!!’

               ความเผ็ดร้อนที่แผ่ซ่านที่ปลายลิ้นไม่แตกต่างจากผัดกะเพราร้านข้างทางที่เขากินที่ไทยแลนด์ กลิ่นหอมของกะเพราชัดเจน จากการรับประทานน่าจะเป็นกะเพราสายพันธุ์จากไทยแท้ที่มีกลิ่นฉุนมากกว่ากะเพรานำเข้าหลายเท่าตัว ไข่ดาวที่ทอดออกมาก็เพอร์เฟคไร้ที่ติ สไตล์การทอดไข่แบบนี้หาไม่ได้ในประเทศโลกตะวันตกเลยจริง ๆ ส่วนรสชาติที่เชฟฮาร์ปี้รังสรรจัดจ้านไม่บันยะบันยังชาวตะวันตกตาสีน้ำข้าวเอาเสียเลย จนคิดว่า

               ‘แมคซี่ ถ้านายมากินได้ตายแน่ ๆ’

               ใจนึงก็นึกเป็นห่วง แต่อีกใจก็อยากเห็นสีหน้าบูดเบี้ยวตอนกินของเผ็ดของแฟนหนุ่มชะมัด

               มื้อนี้นอกจากดีนที่เปรมปรีดูเหมือนจะมีหนุ่มไทยบ้านจากฮิปนอสอีกคนที่รับประทานได้โดยไม่สูดปาก บางทีก็คิด.. คนที่มาจากต่างแดนจะคิดถึงอาหารบ้านเกิดของพวกเขามากแค่ไหนกันนะ

               “อ๊าววว”

               เสียงท้วงติงดังออกมาจากเจ้าออมเล็ตน้อย มันเองก็น่าจะคิดถึงเนื้อสดก้อนใหญ่เสียแล้วสิ

               “รอก่อนนะ เดี๋ยวฉันกินอิ่มแล้วค่อยถึงตาแกเจ้าหนู”

รับประทานอาหารประจำวัน