[โรงอาหารหลัก] โถงอาหารประจำค่าย

Eloise HEROES

เวรทำความสะอาด

“เงิน เงิน เงินเท่านั้นที่บันดาลทุกอย่าง~”

หลังจากนอนหลับมาอย่างเต็มอิ่มก็ถึงเวลาของการออกมาหางานทำเช่นเคย ถึงจะบอกว่าชอบความเป็นส่วนตัวหรืออยู่อย่างสงบอะไรก็ตาม คนเรามันก็ยังต้องกินต้องใช้ เอโลอิสยังต้องใช้เงินในการซื้อขนมจีบกินทุกวันแถมยังต้องใช้ซื้อของจำเป็นอื่น ๆ อีก สุดท้ายเธอก็เลยจบที่การเดินทางมาที่โถงอาหารหนึ่งในสถานที่ที่สามารถทำเงินให้เธอได้

“สวัสดีคุณฮาร์ปี้จำฉันได้ไหม วันนี้ฉันมาของานทำค่ะ”

“อ้าวเธอนี่เองจำได้สิ มารับงานทำความสะอาดใช่ไหมล่ะ เอาอุปกรณ์ไปเลย” ฮาร์ปี้เอาไม้กวาดกับไม้ถูพื้นจับยัดใส่มือเธออย่างรวดเร็วเหมือนกำลังรอเหยื่อ

“แล้วงานวันนี้มีอะไรบ้างคะ?”

“งานวันนี้ก็ไม่มีอะไรมาก ครัววันนี้ไม่สกปรกเพราะฉันเพิ่งทำไป เธอทำแค่ล้างจานในอ่าง แล้วก็ปัดกวาดเช็ดถูบริเวณโถงอาหารก็พอแล้ว”

เอโลอิสไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง เจ้าฮาร์ปี้เนี่ยนะจะมาทำความสะอาดครัวน่ะ เธอมาทำงานที่ไรครัวนี่ยิ่งกว่าระเบิดลง สภาพเกรอะกรังไม่น่ามองเลยสักนิดเดียว

“โอเคค่ะ งั้นฉันขอไปเริ่มงานก่อนนะคะ”

เอโลอิสเดินเข้าครัวแล้วเริ่มสวมถุงมือทั้งสองข้าง เธอลงมือบีบน้ำยาล้างจานใส่ฟองน้ำแล้วเริ่มจัดการทำความสะอาดจานกองโต เธอขัดจานแต่ละใบอย่างระมัดระวังแล้ววางลงในอีกอ่างที่มีน้ำสะอาดใส่ไว้จนเต็ม เมื่อทำความสะอาดด้วยน้ำยาเสร็จก็หันมาไล่ล้างน้ำและเช็ดจานทุกใบจนแห้งสนิท

“เสร็จพาร์ทล้างจานเดี๋ยวจะแถมถูพื้นครัวให้ด้วยแล้วกัน”

ในส่วนนี้ไม่ใช่คำสั่งจากฮาร์ปี้แต่เอโลอิสก็อดไม่ได้จริง ๆ เมื่อเห็นพื้นครัว ด้วยศักดิ์ศรีคนทำความสะอาดบ้านมือหนึ่งสมัยอยู่ที่กัลเวย์เธอจะยอมเห็นพื้นสกปรกแบบนี้ไม่ได้ เธอทำการผสมน้ำยาถูพื้นกับน้ำสะอาดลงในถังก่อนจะเอาไม้ม็อบจุ่มลงไปบิดหมาดแล้วทำการถูพื้นแบบเน้น ๆ ทำความสะอาดพื้นครัวจุดที่อาจสะสมเชื้อโรค ถ้าเกิดร้ายแรงมันอาจส่งผลให้เด็กทั้งค่ายท้องเสียได้เลยถ้าครัวไม่สะอาดพอ

“ต่อไปก็ทำความสะอาดโถงอาหารต่อ”

เอโลอิสเปลี่ยนถุงมือยางอีกครั้งพร้อมนำผ้าชุบน้ำมาไล่เช็ดโต๊ะกินข้าวแต่ละโต๊ะจนเงาวับ จากนั้นก็มาเก็บกวาดเศษอาหารที่ตกอยู่ตามพื้นกวาดลงถังขยะให้เรียบแล้ว ปิดท้ายด้วยการถูพื้นให้สะอาด

“เหลือแค่เอาขยะไปทิ้งแล้วล่ะ”

เธอรวบรวมขยะทั้งหมดใส่ถุงขยะแล้วมัดปากถุงจนแน่นหนาดี จากนั้นก็เอาขยะไปทิ้งให้เรียบร้อยดี เป็นอันเสร็จการทำงานในวันนี้ของเธอ จึงเดินไปแจ้งกับฮาร์ปี้เพื่อรับค่าจ้าง

“งานทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยแล้วค่ะจะตรวจดูก็ได้นะ”

“ฉันเชื่อใจเธอเพราะมาทำหลายรอบแล้ว เอาค่าจ้างไป คราวหน้าก็อย่าลืมมารับงานอีก อย่านานนักล่ะเดี๋ยวโถงอาหารเขรอะหมด” 

“ได้เลยค่ะงั้นไว้เจอกันใหม่นะ วันนี้ฉันขอตัวก่อนพอดีว่าจะส่งของให้พ่อนิดหน่อย” เธอกล่าวลาเจ้าฮาร์ปี้ ก่อนจะเดินออกจากบริเวณโถงเพื่อไปยังเตาไฟบูชาเทพ

เวรทำความสะอาด

รางวัลงาน: +25 พลังใจ, 4 เหรียญครักม่า และ +15 EXP

Dean HEROES

123

บุตรแห่งอะโฟรไดท์ เข้าร่วมปาร์ตี้

             การจะชวนบุตรแห่งอะโฟรไดท์เข้าร่วมปาร์ตี้ถ้าไม่ใช่บุกไปถึงบ้านก็เป็นที่โต๊ะอาหารของเหล่าคนสวยคนงามแห่งนี้นี่แหล่ะ ดีนรับอาหารเย็นแล้วเดินไปที่โต๊ะบ้านอะโฟรไดท์ สำหรับคนที่เคยนั่งวนมาทุกโต๊ะในค่ายฮาล์ฟบลัดไม่ใช่เรื่องแปลกประหลาดอะไรเลยแม้แต่น้อย จะมีแค่เสียงซุบซิบเล็ก ๆ น้อย ๆ แหล่ะว่า ‘เดม่อนคือตัวเต็งอีกคนที่ดีนจะชวนออกไปทำภารกิจหรือเปล่า?’ ถ้าคิดแบบนั้นล่ะก็ถูกเผ็ง เขามาเพื่อชวนแล้วยังมีอีกเรื่องที่ต้องถาม แต่วันนี้ดีนมาที่โถงอาหารเลทนิดหน่อย แม้จะยังไม่ถึงเวลาปิดครัวก็หวังว่าจะเจอคนที่รอพบในวันนี้ เขาไม่อยากใช้โทรศัพท์ไอริสอีก มันเปลืองเงิน

             โชคยังเข้าข้าง เขาเห็นว่าอีกฝ่ายกำลังนั่งทานอาหารอยู่กับเหล่าพี่น้องสายเลือดเดียวกัน โดยไม่มีเด็กสาวจากบ้านอะธีน่าคอยประกบเช่นทุกครั้ง ปากไว ๆ กำลังจะเอ่ยถามแต่สายตาดันไปเห็นลิเลียน่าอยู่ที่โต๊ะบ้านอะธีน่าแล้วกำลังคุยอย่างออกรสกับพี่น้องของเธออยู่

             โอเค.. ทั้งสองกำลังอยู่ในช่วงเวลาของครอบครัว แต่โทษทีนะที่ตัวแถมกำลังจะมา

             “ฮายเดมี่ เจโนวีฟ อลิเซีย ขอนั่งด้วยได้ไหม?” แม้ใจไม่เป็นสุข แต่ดีนยังปั้นหน้ายิ้มได้อยู่แม้จะไม่เป็นธรรมชาติมากเท่าไร

             “สวัสดีค่ะคุณพี่ ยินดีต้อนรับเลยค่า เชิญค่า เชิญ” สาวผิวน้ำผึ้งแห่งบ้านอะโฟรไดท์ยิ้มทักตอบพร้อมกับผายมือให้ที่นั่งที่ว่างอยู่

             “สวัสดีค่ะพี่ดีน เจอกันอีกแล้ว ว่าแต่ไหงเดม่อนมีชื่อเล่นแต่ว่าพวกหนูสองคนไม่มีล่ะ เดม่อนขี้โกง!” สาวน้อยผู้สดใส เจโนวีฟแกล้งงอนเดม่อนแบบหลอก ๆ ท่าทางใหญ่โตเกินเบอร์คนในบ้านอะโฟรไดท์อาจจะชินกันแล้วก็ได้มั้ง

             @Daemon

             “พวกเธอก็อยากมีชื่อเล่นเหรอ” ดีนหัวเราะ “งั้น ต่อจากนี้ฉันเรียกพวกเธอว่า เจวี่ กับ ลิซี่ ดีไหม?”

             “ดีค่ะหนูชอบ เลิกงอนนายแล้วก็ได้เดม่อน ฮี่ฮี่” เจโนวีฟหันไปยิ้มแฉ่งใส่หนุ่มเพียงหนึ่งเดียวของบ้าน

             “ได้ชื่อเล่นแบบนี้แล้วตื้นตันมากค่ะคุณพี่ขา” อลิเซียยกมือขึ้นทาบอก แสดงท่าทางว่าตื้นตันใจจริง ๆ

             @Daemon

             ดีนเห็นว่าจานอาหารของหญิงสาวทั้งสองทานหมดไปแล้วแต่ว่าของเดม่อนจะเต็มจาน อีกฝ่ายไปทำอะไรมานะถึงได้มาทานมื้อเย็นสาย จะว่าไปก็เหมือนเขานี่แหล่ะ ชายหนุ่มนั่งลงยังที่ว่างก่อนจะหันไปทางสองสาวที่ดูเหมือนจะทานอาหารกันเสร็จพอดี

             “ขอเวลาคุยกับเดมี่เป็นส่วนตัวหน่อยได้ไหม หวังว่าเธอจะไม่โกรธนะ”

             ดีนขยิบตาให้สองสาวแห่งความงาม เมื่อได้ยินคำขอนั้นทั้งอลิเซียและเจโนวีฟราวกับรู้ว่าดีนจะคุยกับพี่น้องของเธอด้วยเรื่องอะไร ก็ตอนนี้ยังมีเสียงซุบซิบจากตัวประกอบอดทนกันอยู่เลยว่า ‘ดีนกำลังจะชวนเดม่อนเข้าตี้หาตรีศูลแล้ว!’

             “ได้เลยค่า พวกหนูอิ่มกันพอดี ถ้ายังไงพวกเราสองคนขอตัวกันก่อนนะคะ หนูเป็นกำลังใจให้นะ ทั้งสองคนเลย” เจโนวีฟลุกขึ้นจากโต๊ะอาหารแล้วมาบีบ ๆ นวด ๆ ให้ทั้งดีนและเดม่อน ก่อนจะหยิบถาดอาหารที่ทานหมดแล้วขึ้นมา

             “ฉันก็เหมือนกันค่ะ ถ้ายังไงพวกเราไปกันก่อนนะคะ”

             จากนั้นสองสาวบ้านอะโฟรไดท์ก็จากกันไป เหลือเพียงแค่ชายหนุ่มอักษรย่อ ‘ด’ ที่โต๊ะกันสองคน

             “ไงเดมี่ หายหน้าไปนานเลย ดีนะที่ฉันมาเจอนายที่นี่ไม่งั้นคงต้องใช้โทรศัพท์ไอริสตามนายซะแล้ว” ดีนกล่าวติดตลกก่อนจะเริ่มเปิดบทสนทนาบนโต๊ะอาหาร

             @Daemon

             “โอ้ เข้าคอร์สเก็บตัวเหรอ นายนี่มันขยันเป็นบ้า!”

             แทบจะตรงกันข้ามกับดีน วัน ๆ เขาทำอะไรที่ดูเป็นการฟิตซ้อมร่างกายบ้างนะ? วิ่งจ๊อกกิ้งทุกเช้า (ที่ขยัน) นี่นับหรือเปล่า?

             “คือว่า.. นายพอจะรู้ข่าวลือเรื่องคำทำนายแล้วหรือยัง?” อีกคนไปเข้าป่าเก็บตัวฝึก ไม่รู้ว่าจะตามข่าวสารในค่ายทันไหม วิธีการอธิบายที่ดีที่สุดก็คือแผ่นกระดาษที่ดีนยื่นไปตรงหน้าให้อีกฝ่ายดู

Spoiler: คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้

             @Daemon

             “ฉันเป็นคนไปขอคำทำนายมาเองแหล่ะ พอดีว่าช่วงนี้สังหรณ์ใจอะไรแปลก ๆ นิดหน่อย ไม่คิดเลยว่าสิ่งที่เกิดจะเป็นเรื่องใหญ่เกินเบอร์ขนาดนี้ แล้วโทสะของพอก็มีลูกชายเนี่ยแหล่ะที่ต้องเข้าไปคลี่คลาย”

             ตลกร้ายเป็นบ้า พ่อโทษลูกคนอื่นหาว่าขโมยสมบัติล้ำค่าไป แต่คนที่ต้องตามสะสางเรื่องทุกอย่างเพื่อกอบกู้โลกใบนี้ไว้ แต่เหมือนว่าแม่หมอเรเชลจะเคยพูดอะไรไว้นะ? ‘ชะตาที่ไม่อาจเลี่ยง…’ อะไรทำนองนั้นหรือเปล่า? หากคำทำนายถูกเสมอคงมีเหตุผลให้บุตรของโพเซดอนไปด้วยคนนึง

              “มันเป็นภารกิจที่อันตรายมาก ๆ ไม่รู้ว่านายจะโอเคไหม แต่ฉันก็นึกหน้าใครไม่ออกแล้วนอกจากนายที่ทำภารกิจเสี่ยงตายที่เฮติมาได้โดยแทบจะไร้บาดแผล ตอนนี้ทีมมีสองคนแล้ว ฉันกับไบร์ทที่เป็นลูกของเทพโพไซดอนเหมือนกัน”

              แม้ไม่อยากบังคับแต่ดีนก็คาดหวังให้อีกฝ่ายตอบตกลง

             @Daemon

            

             ได้ยินคำตอบก็ใจชื้นขึ้นมาหลายส่วนที่จะได้คนเก่ง ๆ มาร่วมทีม แถมยังเป็นคนที่สนิทกันด้วย

             “ขอบคุณที่สนใจนะเดมี่ ฉันไม่รู้จะขอบคุณนายยังไงดี แต่เอาเป็นว่าฉันจะทำให้นายวางใจได้ระดับหนึ่งจากข้อมูลที่ฉันศึกษามานิดหน่อย” ดีนส่งแผนการเดินทางให้กับเดม่อน รวมถึงการคาดการณ์อสุรกายใต้ทะเลที่อาจจะเจอไปให้ด้วย “ถ้านายอยากได้ไฟล์ดิจิตัลด้วยฉันจะส่งบลูทูธไปให้ อ้อ ฉันไปเบิกอาหารทิพย์กับค่าใช้จ่ายมาแล้ว เอาไว้วันเดินทางเดี๋ยวฉันค่อยแจกอีกที”

             @Daemon

              ทั้งสองคุยเรื่องแผนการและอัพเดทข้อมูลของตัวเองแลกเปลี่ยนกัน ดีนบอกว่าตอนนี้เขาได้รับพลังใหม่คือการควบคุมน้ำ ยังใช้ได้ไม่เก่งยังต้องไปฝึกอีกที คุยกันไปนานสองนานจนรับประทานอาหารกันหมด จากนั้นดีนก็เข้าเรื่องที่สอง..

              “ฉันยังคาใจอยู่อีกเรื่องนึง นายคือบัดเดอร์ของฉันหรือเปล่า?”

             @Daemon

              “อ้าวถูกสินะ งี้ของขวัญที่เตรียมมาก็ไม่เป็นหมันแล้ว”

              จากท่าทีดีนไม่คิดว่าจะเดาถูก ชายหนุ่มหัวเราะปร๋อก่อนจะยื่นแผ่นเกมไปให้อีกฝ่าย ดีนไม่รู้ว่าเดม่อนชอบเล่นเกมไหม แล้วชอบเกมแบบไหน ก็เลยเลือกเกมดี ๆ ไม่ทำให้หัวร้อน (มาก) มาให้เป็นของขวัญขอบคุณบัดเดอร์

              “ฉันเดาเอาจากความมีรสนิยมของคนส่งน่ะ เพลงที่เลือก น้ำหอม หมวกแก๊บ เลยคิดว่าน่าจะเป็นเด็กบ้านอะโฟรไดท์มั้ง แล้วจากข้อความที่แนบมาสำนวนการเขียน.. ฉันเลยเดาว่าไม่ใช่ผู้หญิง”

             @Daemon

              “ขอบคุณมากที่นายคอยเทคแคร์ฉันมาตลอดทั้งเดือน ฉันจะไม่ลืมเลยว่าในค่ายฮาล์ฟบลัดมีเพื่อนที่ดีแค่ไหน เดี๋ยวเราหาเวลาว่างไปรับของรางวัลจากคุณดีกันนะ ถ้าหลังจากภารกิจเดินทางจะไม่สายไปใช่ไหม?”

             @Daemon

             “โอเค ถ้างั้นพวกเราอิ่มกันแล้วใช่ไหม? ไปพักผ่อนกันเถอะ ฉันมีหลายเรื่องที่ต้องไปค้นคว้าอีกเยอะ รวมทั้งบันทึกที่มีตัวหนังสือเยอะแยะด้วย”

              คิดแล้วก็ท้อ นี่เขาต้องอ่านหนังสือจริงใช่ไหม? อย่างกับอยู่ในช่วงทำวิทยานิพนธ์ที่ต้องอ่านงานวิจัยมากมายมาอ้างอิงประกอบ ส่วนตอนสอบเหรอ.. ไม่มีหรอกที่จะอ่าน

              “งั้นแยกย้ายนะ ฝันดีล่วงหน้าเดมี่”

              อวยพรไปแบบนั้นทั้งที่เพิ่งเอาเรื่องหนักใจไปให้อีกฝ่ายแท้ ๆ แต่เดม่อนเป็นเด็กกล้าหาญแล้วก็สู้เก่ง คงจะพารานอยด์น้อยกว่าเขาแน่นอน หลังจากเก็บจานแยกย้ายกันที่โรงอาหารดีนก็ตรงกลับไปที่กระท่อมหมายเลขสามทันที

             @Daemon

รับประทานอาหารประจำวัน
+50 แต้มบัดดี้ ทั้งคุณและบัดเดอร์

Adelaide BELIEVER

CANTEEN

- - - - -

                "หิวจะแย่" หญิงสาวเดินพึมพำมาตลอดทางหลังจากที่กลับมาจากสนามฝึกซ้อม กะเพาะของเธอส่งเสียงร้องโหยหวนจนต้องยอมเลิกฝึกเพื่อรีบเดินมาหาอะไรกินต่อที่โรงอาหาร อเดลเลดสังเกตเห็นรอฟีอัสนั่งกินอาหารอยู่ที่โต๊ะของบ้านพักหมายเลข 1 เพียงลำพังจึงเดินเข้าไปทักทาย

                "ไง" นั่นเป็นคำทักทายที่น่าอึดอัดที่สุด เธอพยายามส่งยิ้มอย่างเป็นมิตรและเก็บอาการเลิ่กลั่กของพวกเข้าสังคมไม่เก่ง แต่ปฏิกิริยาตอบสนองของคนตรงหน้ากลับทำให้เธอรู้สึกผ่อนคลายมากขึ้น

                "ไง ไม่ได้เจอกันเลย" รอฟีอัสว่า

                "ไปเอาอาหารมาสิ มานั่งกินด้วยกัน" ถือว่าเป็นครั้งแรกตั้งแต่มาถึงค่ายแห่งนี้ที่เธอรู้สึกว่าได้อยู่กับคนในครอบครัวจริงๆ ก่อนหน้านี้เธอใช้ชีวิตเพียงลำพัง ไม่ว่าจะกินข้าวหรือซ้อมดาบ แอบไม่ชินเลยแฮะ

                "ได้สิ" อเดลเลดพยักหน้าก่อนที่จะเดินไปตักอาหารแล้วกลับมานั่งตรงข้ามรอฟีอัส โต๊ะหมายเลข 1 ที่เคยเงียบเหงาสำหรับเธอก็ไม่เงียบเหงาอีกต่อไป

                "ได้ข่าวเรื่องที่ปารีสไหม" รอฟีอัสถามพร้อมกับเคี้ยวลิ้นวัวย่างอยู่เต็มปาก

                "ไม่นะ มีอะไรหรอ?" หญิงสาวส่ายหน้าขญะตักสปาเก็ตตี้เข้าปาก

                "พวกก๊อบลินน่ะ ก่อนหน้านี้ดูเหมือนพวกมันจะบุกไปถล่มปารีสซะยับ อะโฟรไดท์คงกริ้วน่าดู" รอฟีอัสพูดติดตลก "แต่ตอนนี้พวกมันกลับไปลงใต้ดินไปหมดแล้ว"

                "รู้ได้ยังไงว่าไปหมดแล้ว" อเดลเลดถาม เธอไม่เคยเห็นก๊อบลินมาก่อนเพียงแต่เคยอ่านจากหนังสือนิทานเท่านั้นจึงไม่สามารถจินตนาการหน้าตาของพวกมันได้ แต่หากหน้าตาของมันไม่ต่างจากอสุรกายที่เธอเจอก่อนมาค่ายล่ะก็... นึกแล้วขนลุก ถ้าเธอเป็นเทพีอะโฟรไดท์ก็คงจะโมโหเหมือนกันที่มีอสุรกายพวกนั้นมาเดินป้วนเปี้ยนอยู่ในเมืองของเธอ

                "เห็นจากช่องข่าวของพวกมนุษย์เมื่อเช้าน่ะว่าฝูงหนูกับคนจรจัดที่มาป่วนในเมืองก่อนหน้านี้ถูกกำจัดหมดแล้ว มนต์บังตาคงทำให้พวกเขาเห็นเจ้าก๊อบลินพวกนั้นเป็นหนูกับคนจรจัด"

                "แค่คิดก็ขนลุกแล้ว ชาวเมืองที่ต้องมาเห็นหนูเป็นสิบเป็นร้อยตัวน่ะ" หญิงสาวย่นจมูกเล็กน้อยอย่างไม่ชอบใจ ริมฝีปากบางสูดเส้นสปาเก็ตตี้จนซอสครีมเละมุมปาก

                "เชื่อเถอะว่าพวกเราที่ต้องมีเห็นร่างจริงของอสุรกายพวกนั้นน่าสยองกว่าเยอะ"

- - - - -

รับประทานอาหารประจำวัน + สรุปเหตุการณ์ในปารีส

Daemon HEROES

Dean ตอบกลับเมื่อ 2024-5-6 20:09 123บุตรแห่งอะโฟรไดท์ เข้าร่วมปาร์ตี้ การจะชวน ...

The prophecy

[ดูโพสต์ DEAN]

ให้ตายสิ ดีน เล่นทักแบบนี้ เหมือนเอามีดมาฆ่าเขาทางอ้อม เดม่อนหลุบตามองพี่เจโนวีฟ ที่เอ่ยถึงเขา ก่อนหันไปทางดีน

"ไง ว่าแต่นายมีอะไรเหรอ" เดม่อนพูดถามขึ้น 

[ดูโพสต์ DEAN]

เขามองอีกฝ่ายด้วยท่าทีแปลก ๆ อีกทั้งการขอให้อลิเซียและเจโนวีฟออกไปอีก เขามีเรื่องใหญ่อะไรหรือเปล่า หรือจะเอาคืนเขาเรื่องวันโกหกวันก่อน เดม่อนครุ่นคิดในใจสารพัดเรื่องที่อีกฝ่ายน่าจะมาเอาคืน 

[ดูโพสต์ DEAN]

"พอดีช่วงนี้เก็บตัวฝึกฝนน่ะ ฐานะที่ผมเป็นบุตรอะโฟร์ไดต์ด้านพละกำลังค่อนข้างเสียเปรียบพอสมควร ก็เลยต้องขยันมากกว่าบ้านอื่นสักหน่อย..." เดม่อนพูดแจ้งอีกฝ่าย เขาจะพูดแสดงความยินดีหรืออวยพรอีกฝ่ายยังไงดีนะ ได้ยินว่าอีกฝ่ายได้รับคำพยากรณ์ความกล้าหาญเป็นครั้งแรก และดูจะเป็นภารกิจครั้งใหญ่

[ดูโพสต์ DEAN]

"ก็พอรู้มาบ้างนะ" เดม่อยพูดพลางยักไหล่ เขายังคงคิดคำพูดที่จะอวยพรอีกฝ่าย

[ดูโพสต์ DEAN]

เดม่อนได้ฟังอีกฝ่าย อืมม เขาจะเหมาะจริงเหรอ ฐานะบุตรอะโฟร์ไดท์ แต่เขาก็อยากออกสนามจริงสักครั้ง "ตกลงสิ ถ้านายชวน อยากออกไปยืดแข้งยืดขามาสักพักแล้ว บุตรจอมโป้ปดอะไรเดี๋ยวพ่อจะซัดให้หน้าหงาย"

[ดูโพสต์ DEAN]

"แจ๋ว นี่นับเป็นการเดินทางครึ่งทวีปได้ไหมนะ จากนิวยอร์กสู่ซานฟราน..." เดม่อนคิ้วขมวดคิดตาม ระหว่างทางพวกเขาต้องผ่านเจออสุรกายมากมายแน่ ข้างนอกนี้แทบจะอันตรายสำหรับเขา

[ดูโพสต์ DEAN]

แต่มสิ่งหนึ่งที่เขาแทบสำสักน้ำที่ดื่ม เมื่ออีกฝ่ายพูดเรื่องบัดเดอร์ โห ไม่คิดว่าจะทายถูกด้วย อุตส่าเนียนแล้วเชียว "เอ่อ...ใช่ นี่ผมไม่เนียนสินะ" เดม่อนพูดตอบอีกฝ่ายก่อนยกมือปาดเหงื่อ

[ดูโพสต์ DEAN]

"สงสัยคราวหน้าต้องเลี่ยงรสนิยมที่บ้านอะโฟร์ไดต์ชอบกันแล้วสินะ ฮ่ะ ๆ " เดม่อนหัวเราะก่อนจะยกมือตบบ่าอีกฝ่าย 

"เอาไว้เรากลับจากการเดินทางก็ได้ ค่อยไปเจอคุณดี"  เดม่อนพูดขึ้นก่อนลุกขึ้นนำานไปเก็บและร่ำลาดีน เขาคงต้องไปจัดเตรียมกระเป๋าใหม่สักหน่อย 

[ดูโพสต์ DEAN]

+50 แต้มบัดดี้จากการเจอบัดดี้

Dean HEROES

128

ดินเนอร์แห่งการโป้ปด

             เมื่ออ่านบอร์ดภารกิจงานเล็กน้อยของเหล่าเทพดีนก็รู้สึกคลางแคลงใจ

             เพราะว่าโดลอสคือหนึ่งในเทพต้องสงสัยที่อาจมีบุตรสักคนของเขาขโมยตรีศูลของมหาเทพโพไซดอนไป ไม่ว่าเจ้าตัวจะสมรู้ร่วมคิดด้วยหรือไม่แต่เขาอยากจะลองหยั่งเชิงว่าโดลอสเพียงแค่รักสนุกหรืออยากจะเย้ยหยั่นอะไรบางอย่าง

             ดีนนัดมากินข้าวกับแมคเคนซีที่โรงอาหาร เหมือนว่าวันนี้มื้อเย็นจะเป็นสไตล์อังกฤษนะ พวกเขาจึงขอบีฟเวลลิงตันทั้งชิ้นมาหันกินกันเอง

             “คิดผิดคิดถูกเนี่ยที่ขอมาทั้งชิ้น นายว่าพวกเราจะกินกันหมดไหมแมคซี่”

             ชายหนุ่มหน้าละตินยิ้มแห้ง ๆ เมื่อมองชิ้นเนื้อห่อขนมปังอบขนาดใหญ่ในถาดที่เพิ่งรับมา

             @Mackenzie

             “ก็ฉันไม่คิดว่ามันจะใหญ่ขนาดนี้นี่นา อย่างตอนนั้นที่เราไปดินเนอร์ด้วยกันมันยังไม่ชิ้นเท่านี้เลย”

             เขาก็ลืมไปว่าชิ้นเนื้อสำหรับเสิร์ฟสองที่ในร้านอาหารเพียงพอสำหรับสองคน แต่เจ๊ฮาร์ปี้ทำงานโรงอาหารจึงต้องใช้ชิ้นเนื้อที่ยาวกว่าเพื่อประหยัดเวลาในการอบ

             “เดี๋ยวค่อยคิด ไปหาที่นั่งกันก่อน”

             ดีนเดินนำไปที่โต๊ะบ้านไทคีซึ่งไร้ผู้คน ตอนนั้นเขาเห็นเด็กที่รู้จักเดินมาทานอาหารพอดีเลยเรียกเด็กพวกนั้นให้มาตัดแบ่งไปครึ่งนึง

             “โอเค เหลือแค่นี้น่าจะกินกันหมดแล้วเนอะ”

             ดีนตัดบีฟเวลลิงตันชิ้นหนึ่งแล้วเสิร์ฟใส่จานของแมคเคนซี ส่วนกรานิชให้อีกฝ่ายหยิบเอาเอง จากนั้นก็ตัดของตัวเองลงจาน เคี้ยวทานแก้มตุ่ย

             “ฮื้ม อร่อย รสชาติอังกริ๊ด อังกฤษ”

             ถึงพูดแบบนั้นแต่ดีนไม่รู้หรอกว่ารสชาติต้นตำหรับแท้ ๆ เป็นอย่างไรกันแน่ เพราะเพิ่งเคยทานเมนูนี้เป็นครั้งที่สอง

             @Mackenzie

             “น่าจะอย่างนั้น ไม่น่าเชื่อเลยว่าอสุรกายจะมีฝีมือแบบนี้”

             หวนคิดไปว่าหากมิโนทอร์ ไซคลอปส์ หรือตัวอื่น ๆ มีสติปัญญาและกลับตัวกลับใจเป็นอสุรกายที่ดีอย่างเจ๊ฮาร์ปี้ได้ก็ดี ไม่แน่ว่าอาจได้เห็นช่างซ่อมเป็นมิโนทอร์ และมีไซคลอปส์เป็นนักดนตรีก็ได้ พูดก็พูดเลยคือ เขาไม่อยากจะตีกับพวกนั้นเท่าไร แต่ก็ต้องทำไปเพื่อรักษาชีวิต

             ดีนสังเกตเห็นเพื่อนดูเงียบกว่าปกติทั้งที่อีกฝ่ายเป็นคนเงียบอยู่แล้วเลยเป็นห่วง

             “เป็นอะไรไปที่รัก หรือพอกินแล้วคิดถึงบ้านขึ้นมา?”

             @Mackenzie

             “ก็แค่พอทำได้ เน้นประทังชีวิตส่วนความอร่อยเป็นแบบแรนดอม”

             โชคดีเหลือเกินที่ค่ายฮาล์ฟบลัดไม่จำเป็นต้องทำอาหารกินเอง ทันใดนั้นดีนก็นึกไปถึงอีกค่ายที่รุ่นพี่ออสตินเล่าให้ฟัง ‘ค่ายโรมัน’ รุ่นพี่บอกว่าที่นั่นเหมือนค่ายทหาร แบบนี้จะมีให้ผลัดเวรกันรับผิดชอบงานครัวหรือเปล่านะ? หรือว่าจะมีหน่วยพลาธิการเหมือนค่ายทหารจริง ๆ

             แต่ว่าออกไปทำภารกิจหลายครั้งยังไม่ค่อยเจอเดมิก็อดด้านนอกค่ายเลย ที่เจอก็มีไรอันแต่ว่าพี่ชายคนนั้นก็มาจากฮาล์ฟบลัด

             มือที่กำลังจิ้มชิ้นเนื้อเขาปากชะงักเมื่อได้ยินแมคเคนซีเล่าว่าจะกลับอังกฤษ มันทำให้ดีนตกใจนิดหน่อยในแว้บแรก แต่เขาก็รู้ว่ามันต้องเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นในสักวันหนึ่ง ไม่มีใครที่จะอยู่ที่ลองไอแลนด์ตลอดไป

             “อือฮึ” ดีนส่งเสียงออกมาเล็กน้อยก่อนจะส่งชิ้นเนื้อที่ค้างไว้ร่วมห้าวินาทีเข้าปาก “แต่คงยังกลับไม่ได้เร็ว ๆ นี้ใช่ไหมล่ะ นายยังต้องฝึกก่อน”

             ถ้ากลับไปตอนนี้แล้วถูกก็อบลินหรืออสุรกายที่เก่งกว่าทำร้ายคงลำบากแย่ ไม่รู้ด้วยสิว่ามีค่ายของอัศวินโต๊ะกลมหรือเปล่า

             @Mackenzie

             “อยากลองลุ้นไหมล่ะ เผื่อวันไหนฉันขโมยครัวเจ๊ฮาร์ปี้แล้วทำให้นายกิน”

             แต่ก่อนจะขโมยครัวได้เขาอาจจะกลายเป็นเนื้อสับในอาหารมื้อนั้นมากกว่า

             “เอาจริงดิ” คิ้วเข้มขมวดเข้าหากัน “นายควรบอกพ่อนะว่าโลกข้างนอกมันอันตรายกว่านั้นมาก นายก็เห็น มีก็อบลินแล้วก็ไซคลอปส์ด้วย ส่วนตั๋วเครื่องบินก็.. ขอเลื่อนไปก่อน”

             ดีนตอบกลับน้ำเสียงเครียด ไม่แน่ว่าเขาอาจจะกลับมาที่ค่ายหลังจากที่แมคเคนซีกลับไปที่อังกฤษแล้วก็ได้ เพราะงั้นเหลือเวลาอีกแค่ไม่กี่วันสำหรับการร่ำลา

             ‘นายไม่ไปได้ไหม?’

             อยากจะอ้อนวอนแบบนั้น แต่เขาก็ไม่ทำเรื่องงี่เง่าอย่างรั้งคนที่ใจอยากกลับบ้านไปแล้วไว้หรอก อีกอย่างพวกเขาไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย ก็แค่เพื่อนเองนี่นา

             @Mackenzie

             “งั้นเหรอ.. ฉันเคยขึ้นเครื่องบินแค่ครั้งเดียวเห็นว่าเลื่อนวันกลับได้ ต้องเป็นบิซิเนสสินะ”

             ดีนพยายามกินอาหารให้เป็นปกติโดยไม่แสดงความหงอยของตัวเองออกมา แต่ตอนนี้เขาไม่มีอารมณ์จะคิดเรื่องโกหกตามภารกิจของโดลอสแล้ว การหยั่งเชิงเทพเจ้าคงหยุดเอาไว้แค่นี้

            

             “อืม หลังฉันออกจากค่ายเราอาจจะไม่เจอกันแล้วก็ได้”

             เคี้ยวเนื้อไปคิ้วก็ขมวด ไม่ได้เจออาจหมายถึงสองอย่าง อย่างแรกคือเขากลับมาไม่ทันแมคเคนซีออกจากค่ายไป หรืออย่างที่สองคือดีนอาจจะกลับมาที่ค่ายไม่ได้อีก ภาวนาอย่าให้เป็นอย่างที่สองเลยดีกว่า

             “ติดต่อกันคงยาก นายอาจจะต้องตุนเหรียญดรักม่าไว้หากอยากโทรมาหาฉัน หรือไม่ก็รอให้ฉันติดต่อไป แล้วก็ต้องระวังอย่าให้คนธรรมดาเห็นภาพที่พวกเราคุยกัน ไม่งั้นพวกเขาอาจเป็นบ้า และที่สำคัญที่สุดนายคงต้องห้ามให้โซเชียลมีเดียไปตลอดชีวิต เพราะพวกอสุรกายจะตามหาตัวนายเจอ แม้แต่ที่บ้านก็ไม่ปลอดภัย”

             @Mackenzie

             “อ้อ งี้เอง เฮ้อ.. เสียดายชะมัด อยู่รอฉันกลับสักนิดก็ไม่ได้”

             แล้วก็รีบห้ามปรามอีกฝ่ายเรื่องการปิดแอคเคาท์

             “ไม่ได้ แค่เข้าอินเทอร์เน็ตนิดเดียวพวกมันก็รู้ตัวนายแล้ว มีเดมิก็อดบางคนเล่าให้ฉันฟังว่าแค่เผลอเปิดไวไฟทิ้งเอาไว้ก็โดนสัตว์ประหลาดเข้ามารุมโทรม เพราะงั้น.. ก่อนนายไปถึงบอกให้พ่อตัดเน็ตทิ้งไปเลย”

             @Mackenzie

             “แน่นอนสิ ก็นายเป็นเพื่อนสนิทฉันนี่นา อย่างน้อยก็ควรได้ร่ำลากันอย่างเป็นทางการหน่อยไหม?”

             เขาพูดก่อนจะก้มหน้าก้มตาทานอาหารในจานต่อโดยตัดเนื้อชิ้นใหม่ใส่จานมาด้วย แม้จะดูเอร็ดอร่อยกับอาหารในจานแต่อันที่จริงดีนพยายามทำให้ดูเหมือนว่าเขากินได้เยอะทั้งที่ความจริงแล้วยัดไม่ค่อยลง

             “อืม… ฉันไม่รู้ว่าอินเทอร์เน็ตมันเชื่อมอะไรไว้ด้วยสิ กล้องวงจรปิด และต่าง ๆ ฉันก็ไม่รู้นะว่าพวกนี้มันตรวจสอบได้ละเอียดแค่ไหน แต่ที่น่าตกใจคือมันมีแผนกไอทีด้วยเหรอ”

             เป็นเรื่องที่สงสัยมาตลอด อสุรกายพวกนั้นไม่น่าเชี่ยวชาญเทคโนโลยี แต่เรื่องมีเดมิก็อดถูกอสุรกายรุมทำร้ายเพราะลืมปิดไวไฟเป็นเรื่องจริง

             @Mackenzie

             “หายสาปสูญ.. เหมือนว่าจะหายไปจากชีวิตฉันด้วยแฮะ”

             ดีนพึมพำออกมา ถ้ามีเหรียญอยู่สามร้อยหกสิบห้าเหรียญ คุยกันหนึ่งปีถึงจะหมด แต่ตอนนี้ดีนที่ออกไปนั่นมานี่แถมยังเป็นที่ปรึกษาบ้านมีเงินทุนเป็นดรักม่าอยู่เต็มกระเป๋า เขายังมีเงินไม่ถึงสามร้อยหกสิบห้าเหรียญเลย พนันได้เลยว่าแมคเคนซีมีดรักม่าไม่เกินสองร้อยหรอก

             แต่ถ้าพวกเขาเหลือเวลาอีกไม่มาก ให้ลาจากกันไปโดยเหลือแต่ความทรงจำดี ๆ กันไว้ดีกว่า

             ดีนพยายามปั้นหน้ายิ้ม ไม่ให้เศร้า.. ไม่ให้เศร้า…

             @Mackenzie

             “โอเค ฉันโอเค” ได้แต่คิดในใจว่าสีหน้าออกขนาดนั้นเลยเหรอ? “ถ้าเป็นงั้นจริงก็ไม่ยังไง ก็เหมือนกับตอนไฮสคูลมั้ง พอเรียนจบก็แยกย้าย ตอนนี้ฉันยังไม่รู้เลยว่าเพื่อนบางคนเป็นตายร้ายดียังไง”

             ดีนแสร้งทำเป็นขำน้อย ๆ ก่อนจะช้อนสายตาขึ้นมองอีกฝ่าย

             “อย่าเศร้าเองก็แล้วกัน ที่อังกฤษไม่มีคนหน้าตาเหมือนฉันอยู่หรอกนะ”

             จะว่าไปหมั่นไส้หมอนี่ชะมัดเลยแฮะ โกหกสักหน่อยก่อนลาจากกันดีไหม? อืม.. สักนิดก็ได้ เผื่อจะหยั่งเชิงโดลอสได้อีกที

             “ก่อนหน้านี้ฉันคุยกับแม่แล้วแม่ก็เฉลยความจริงอีกอย่าง…”

             @Mackenzie

             “หืม แทนที่ยังไงนะ?”

             ดีนโคลงหัวมองแมคเคนซี ตำแหน่งเพื่อนสนิทที่ไม่มีใครแทนได้เหรอ? หรือว่าอย่างอื่นกันล่ะ เพื่อนที่มีผลประโยชน์ร่วมกัน.. คงไม่ใช่อะไรที่มากไปกว่านั้นหรอก เพราะถ้าใช่อีกฝ่ายคงบอกเขาตั้งนานแล้ว

             คำถามของอีกฝ่ายกระตุ้นให้เขาหันกลับมาโฟกัสกับการโกหกต่อ

             “ความจริงแล้วแม่ของฉันไม่ได้เป็นผู้หญิง แม่เป็นทรานส์วูแมนที่แปลงเพศมา คือว่า.. จะอธิบายยังไงดี อย่างของเจรี่เขาก็เป็นคู่พ่อพ่อ ไม่ใช่คู่พ่อแม่น่ะ เทพสามารถเสกให้เพศไหนท้องก็ได้ถ้าเขาต้องการ แล้วฉันก็กำลังกังวลอยู่ว่าดีเอ็นเอนั้นจะส่งมาถึงฉันด้วยหรือเปล่า ก็แบบว่า ฉันน่ะใช้พลังน้ำได้เหมือนกับที่พ่อทำใช่ไหมล่ะ..”

             @Mackenzie

             “อือฮึ”

             เหลือบมองแมคเคนซีนิด ๆ ก่อนจะหลุบสายตาลงต่อ

             “ของเจรี่เป็นเรื่องจริง ถ้าไม่เชื่อนายถามคนในค่ายดูก็ได้ ถึงฉันจะไม่รู้ก็เถอะว่าใครเป็นฝ่ายท้อง แต่กรณีของฉันแม่เป็นคนท้อง แล้วก็แบบว่า.. ตำนานที่เทพซุสแปลงร่างเป็นฝนตกใส่ผู้หญิงก็ท้องน่ะเป็นเรื่องจริงนะ ฉันกลัวว่าตอนที่เรากำลัง เอ่อ…” เขาละคำพูดไว้ แต่น่าจะเข้าใจตรงกัน “ถึงมันจะไม่ได้ขนาดนั้น แล้วฉันก็ไม่ได้อินโนเซนส์ว่าเด็กเกิดมาได้ยังไง แต่กระบวนการของเทพมันก็ขัดกับหลักวิทยาศาสตร์ตั้งหลายอย่าง จะเป็นไปได้ไหมที่… ไม่ฉันกับนายอาจจะมีใครสักคนที่กำลังท้องอยู่ก็ได้….”

             เงยหน้าขึ้นมาดู แมคเคนซีจะเชื่อคำโกหกโง่ ๆ นี้หรือเปล่านะ? แต่สาบานได้ว่าเรื่องของเจโรมเป็นเรื่องจริงทุกประการ

             @Mackenzie

             “คืองี้ เรื่องนั้นมันเพิ่งผ่านไปแค่สองสัปดาห์ แล้วกว่าจะรู้ว่าท้องไม่ท้องก็น่าจะเข้าสัปดาห์ที่สาม.. แต่ว่าพวกเราไม่มีมดลูกกันด้วยสิ คือ.. ฉันไม่เคยถามแม่ด้วยว่าตอนที่แม่ท้องมีอาการยังไง ตอนนั้นฉันช็อคแล้วมันก็ค่อนข้างน่าอายน่ะ”

             มองท่าทีแมคเคนซีแล้วอ่านไม่ออกว่าอีกฝ่ายเชื่อหรือไม่ แต่จากที่ดูไม่มีอาการเลิกคิ้วสงสัยอาจจะเชื่อไปแล้วก็ได้… มั้ง

             “นี่.. แล้วถ้าพวกเราท้องกันมาจริง ๆ จะทำยังไงล่ะ ฉันที่ออกไปทำภารกิจจะแท้งไหม หรือว่าถ้านายเป็นคนท้องจะทำยังไงที่อังกฤษ?”

             @Mackenzie

             มองท่าทีร้อนรนนั่นก็แอบขำในใจ แต่ก็ต้องรีบซ่อนรอยยิ้มไว้ด้วยการก้มหน้า

             “ทำได้ยังไง ถ้าฉันไม่ไปมีคนตายอีกเป็นล้านเลยนะ แถมยังสงครามของเทพเจ้าอีก ฉันมีโอกาสรอดมากกว่าที่โลกจะล่มสลายอีกนะ”

             ดีนทำทียัดบีฟเวลลิงตันเข้าปาก พลางฟังอีกฝ่ายด้วยว่าจะจัดการยังไงกับตัวเอง

             “แล้วนายจะไม่ให้ลูกได้เจอพ่อของเขาเหรอ?”

             @Mackenzie

             “นายอย่าเพิ่งคิดว่าฉันจะเป็นคนท้องสิ” ดีนหัวเราะน้อย ๆ “กะว่าพอออกไปถึงตัวเมืองจะซื้อที่ตรวจครรภ์มาลองดู เฮ้อ น่าอายชะมัด แต่ยังดีที่คนขายคงไม่รู้ว่าฉันเอาไปใช้เอง”

             “ถ้าตรวจแล้วขึ้นสองขีดฉันสัญญาว่าจะถนอมตัวเองดี ๆ เลยเพื่อน ยังไงฉันก็กะว่าจะไม่ใช่สายบู๊อยู่แล้ว พลังที่ได้มาเนี่ย ฉันกะจะอยู่แนวหลังตลอดแหล่ะ”

             ขอให้ได้อย่างที่พูด.. เวลาสู้ที่ไรก็จำต้องไปอยู่แนวหน้าทุกที ให้ตายสิ!

             “ส่วนลูกของนาย.. แน่นอนว่าต้องรับ ฉันไม่ยอมให้เด็กเกิดมาโดยไม่ได้รับความรักหรอก อืม.. ว่าแต่ถ้าเป็นแบบนั้นจริงนายจะกลับมาที่นิวยอร์กไหม?”

             @Mackenzie

             “ที่คอนวีเนียนอาจจะไม่มี แต่ที่ห้องพยาบาลก็ไม่แน่..”

             ยังไงค่ายนี้ก็เป็นค่ายสำหรับเด็ก แต่เขาก็รู้ว่ามีช่องทางมากมายที่เด็กผู้มีความรักจะไปจู๋จี๋กันอย่างผู้ใหญ่ได้

             “แน่นอนว่าต้องโทรมาทุกวันอยู่แล้ว ถึงจะไม่ท้องก็เถอะ”

             โทรที่ว่าหมายถึงช่องทางการสื่อสารไอริส สัญญาณภาพและเสียงสุดห่วย แต่ก็ต้องจำใจเพราะใช้งานได้แค่อย่างเดียว เขาเกรงว่าโทรไปจะได้งอแงแล้วบ่นอยากกลับบ้านทุกวันให้อีกฝ่ายฟังมากกว่า

             แต่ตอนนี้การโกหกนี่มัน ‘สนุกจังโว๊ย!!!’

             “แล้วนายจะไม่ให้เขาเจอหน้าพ่อเลยเหรอ? ถ้าเป็นฉันอยากให้เจอนะ ฉันจะรีบหอบลูกไปหานายที่กลอสเตอร์เลย หวังว่านายจะไม่ใช่พอใจร้ายเหมือนที่นายใจร้ายกับฉัน…”

             @Mackenzie

             “อืม ได้เลยเพื่อน”

             ตอนแรกจะบอกว่าสักหกวันค่อยไป แต่ก็อยากรู้ว่าถ้าอีกฝ่ายไปตรวจก่อนแล้วรู้ว่าตัวเองยังปกติดีจะเป็นยังไงนะ?

             “ฉันคงบอกให้ลูกรู้ตั้งแต่เด็กว่าโลกแห่งเทพมันเป็นยังไง พอมารู้ตอนโตแล้วปรับตัวยากอยู่ ส่วนที่นายใจร้ายน่ะ.. รู้แบบนี้แล้วยังจะทิ้งฉันกลับไปอังกฤษอีกเหรอ”

             ดีนยกน้ำดื่มเมื่อทานอาหารใรจานจนอิ่ม เอาไงดี แกล้งงอนดีมะ แบบว่าลุกพรวดออกไปเลย

             @Mackenzie

             “ฉันก็ไม่รู้ แต่ว่าพ่อของพวกเขาเป็นเดมิก็อดนี่นา เลือดคงไม่จางลงจนไม่เหลือพลังเลยหรอกมั้ง หรืออาจจะไม่มีพลังแต่ยังถูกตามล่าอยู่ อะไรแบบนี้..”

             ดีนไม่รู้เหมือนกันว่าจะออกมาเป็นแบบไหน แล้วเคยมีกรณีแบบนี้เกิดขึ้นในโลกไหม แต่เขาเชื่อว่ามันต้องมีบ้างแหล่ะ แค่ไม่รู้จะไปศึกษาอย่างไร

             “หืม?”

             เขาเห็นแมคเคนซีเดินไปแล้วกลับมาพร้อมกับนมแก้วใหญ่ อดไม่ได้ที่จะยิ้มมุมปาก แต่ก็ต้องรีบตีสีหน้าคนโดนผัวทิ้ง

             “ขอบคุณ ดูเหมือนนายจะเป็นห่วงเด็กที่ไม่รู้ว่าปฏิสนธิจริงหรือเปล่าเลยนะ.. อยากเป็นพ่อคนแล้วล่ะสิ”

             ดีนยกแก้วนมขึ้นดื่ม.. แล้วถ้าเกิดว่าเล่นใหญ่กว่านี้อีกนิดจะเป็นไรไป

             “แหว่ะ นมเหม็นมาก!” แกล้งทำมือบีบจมูก

             @Mackenzie

             “ก็ฝึกตัวเองให้ดีแล้วกัน ที่อังกฤษไม่มีคุณไครอนมาสอนดาบให้หรอกนะ”

             ดีนยักไหล่ หมั่นไส้หมอนี่จริง ๆ ท่าทางเป็นห่วงเด็กขนาดนั้นยังจะกลับไปอังกฤษอีก ไอ้บ้าเอ๊ย!

             แล้วเขาก็แกล้งทำเป็นยู่หน้าหนีแก้วนม

             “ไม่อ่ะ ฉันเหม็น จะอ้วก.. หรือว่า.. คนที่ท้องจะเป็นฉันอ่ะแมคซี่”

             ยกมือกุมขมับคล้ายจะหน้ามืด แต่เป็นการแสดงระดับออสก้า

             “ฉันมึนหัวยังไงก็ไม่รู้ อยากกลับไปพักแล้วสิ…”

             @Mackenzie

             ‘โอ้โห คุณพ่อดีเด่น’

             ดีนแทบจะปรบมือให้กับท่าทางของอีกฝ่าย เสียแต่ว่าเขาต้องโกหกแบบนี้ต่อไปอีกตั้งห้าวัน อกต้องแตกตายก่อนแน่ ๆ ถ้าไม่ได้พล่ามความรู้สึกของตัวเองออกมาให้ใครฟัง นาทีนี้เขาคิดถึงแนนซี่มาก ซึ่งก่อนหน้านี้เขาคุยเรื่องของแมคเคนซีไว้กับอีกฝ่ายเยอะแยะ ชนิดที่ว่าถ้าแชทหลุดแล้วน่าจะตายหยังเขียด

             แต่ก็อดจะประทับใจไม่ได้ ถึงอีกฝ่ายจะกวนประสาทอยู่บ่อยครั้งแต่ก็ดูแลเอาใจใส่เขาดีเสมอเวลาที่เขารู้สึกแย่จริง ๆ

             น่าเสียดายตรงที่ว่า ‘เราก็เป็นได้แค่เพื่อนกันแหล่ะ’

             “ไหว ๆ ฉันเดินได้น่า แข็งแรงออกขนาดนี้”

             อยากจะเบ่งกล้ามให้ดูว่ามันแน่นขึ้นกว่าตอนอยู่ที่นิวยอร์กอีก แต่บทยังไม่ได้ต้องปล่อยผ่านไปก่อน

             “จะว่าไป ถ้านายได้เป็นพ่อ ฉันคิดว่านายเป็นพ่อที่ดีนะแมคซี่”

             เขายิ้มขณะที่ถูกอีกฝ่ายพากลับไปที่บ้านพักด้วยความถนอมจนเด็กในค่ายแถวนั้นหันมองกันเป็นแถบ

             @Mackenzie

เริ่มการโกหก: การโกหกเป็นสิ่งที่สวยงาม

รับประทานอาหารประจำวัน

Mackenzie HEROES

Dean ตอบกลับเมื่อ 2024-5-9 14:55
128ดินเนอร์แห่งการโป้ปด
             เมื่ออ่านบอร์ดภารกิจง ...

11. Lie is Beautiful (?)

M

[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]

"มันใหญ่จนเหมือนจะกินจนอิ่มได้ทั้งวันเลย วันนี้พวกเราคงไม่ต้องกินอย่างอื่นกันแล้ว…”

เมื่อมานั่งที่โต๊ะเขาก็ได้แต่มองอาหารจานใหญ่ตรงหน้าตาปริบ ๆ จะบอกว่าคิดผิดเดี๋ยวอีกฝ่ายจะหงอยเอา

[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]

"หาวิธีได้เร็วชะมัด”

เขาหัวเราะน้อย ๆ เมื่อบีฟเวลลิงตันหายไปครึ่งนึงอย่างรวดเร็ว ก่อนจะกล่าวขอบคุณเมื่อดีนตัดแบ่งอาหารส่วนของตนมาให้ เห็นท่าทางการทานที่น่าอร่อยเช่นนั้นเขาจึงลองชิมดู

“อืม…ก็อร่อยดีนะ คุณฮาร์ปี้นี่เขาทำอาหารอร่อยทุกอย่างเลยหรือไง”

เรียกว่าเป็นพรสวรรค์หรือว่าเวทมนตร์ติดตัวกันนะ ตั้งแต่เขาทานอาหารที่นี่มาก็ยังไม่เห็นว่ามีอะไรไม่อร่อยเลยสักอย่าง

เหมือนว่าวันนี้แมคเคนซีจะมีบางเรื่องให้ขบคิด การทานอาหารวันนี้จึงค่อนข้างเงียบกว่าที่เคย

[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]

"แล้วนายล่ะ ฝีมือทำอาหารเป็นไงบ้าง”

เห็นอีกฝ่ายทานเก่งแบบนี้ก็นึกสงสัยขึ้นมาว่าจะทำอาหารเก่งด้วยหรือเปล่า

“หืม…อืม…จะว่าอย่างนั้นก็ใช่”

พอถูกถามแมคเคนซีก็นิ่งไปเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้ารับ

“ที่จริงก็คิดว่านานแล้วเหมือนกันที่มาอยู่นิวยอร์ก ไหน ๆ ตอนนี้ฉันก็ทั้งดรอปเรียนแล้วก็ไม่ได้ทำงาน เลยคิดว่า…จะกลับอังกฤษ”

พูดจบก็เหลือบตาขึ้นมองคนที่นั่งอยู่ตรงข้าม

[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]

"ถ้าทำให้ใครกินคงลุ้นน่าดูเลยสิ มีแรนดอมด้วย”

ท่าทางที่ดูไม่ค่อยตกใจของดีนทำให้แมคเคนซีไม่รู้สึกกระอักกระอ่วน จึงค่อย ๆ เล่าต่อพลางทานไปด้วย

“ว่าจะกลับช่วงปลายเดือนนี้ ฉันจองตั๋วเครื่องบินไว้แล้ว พ่อเองก็อยากให้รีบกลับด้วย เรื่องฝึกก็คงเอาเท่าที่ได้ก็พอ”

[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]

"ลุ้นว่านายจะโดนคุณฮาร์ปี้โยนออกมาจากครัวไหมดีกว่านะแบบนั้น”

เมื่อเห็นสีหน้าอีกฝ่ายเขาก็วางส้อมกับมีดลง หยิบน้ำมาดื่มแล้วพูดอย่างจริงจังขึ้น

“ไม่ได้หรอก มันเป็นตั๋วชั้นประหยัดน่ะก็เลยเลื่อนไม่ได้ ฉันบอกพ่อแล้ว แต่พ่อบอกว่ามันคงไม่อันตรายขนาดนั้น ส่วนฉันก็จะใช้เวลาก่อนกลับตั้งใจฝึก น่าจะพอป้องกันตัวเองได้บ้าง”

แมคเคนซีมองใบหน้าคมเข้มของดีนแล้วหลุบตาลง

“ช่วงนั้นนายคงยังไปทำภารกิจอยู่ใช่ไหม ไม่รู้ว่าพอฉันออกไปนอกค่อยแล้วเราจะยังได้ติดต่อกันหรือเปล่า นายก็ดูแลตัวเองดี ๆ ล่ะ”

[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]

"มันมีหลายราคา มีทั้งที่เลื่อนวันได้แล้วก็ไม่ได้”

พอจะมองออกว่าท่าทีของอีกฝ่ายไม่ร่าเริงเท่าก่อนหน้า แมคเคนซีตั้งใจฟังที่ดีนบอกเรื่องการติดต่อกันระหว่างพวกเขาแล้วพยักหน้าน้อย ๆ

“ฉันพอมีเหรียญดรักม่าอยู่บ้าง ถ้ามีโอกาสจะติดต่อมานะ โซเชียลมีเดียก็ใช้ไม่ได้แล้วงั้นเหรอ…งั้นฉันก็ต้องปิดแอคเคาท์ทั้งหมดเลยน่ะสิ”

[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]

"นายอยากเจอฉันตอนกลับมาจากภารกิจงั้นเหรอ”

ได้ยินอย่างนั้นก็ตาโตขึ้นมา แต่ก็รีบเก็บอาการดีใจเอาไว้ก่อนแล้วตีหน้าเรียบนิ่งต่อไป

“แต่ก็นะ…ไม่ได้ติดต่อกันนาน ๆ เข้านายก็คงจะลืมฉันไปเอง ส่วนเรื่องอินเทอร์เน็ตคงตัดไม่ได้ ถึงฉันใช้ไม่ได้แต่พ่อฉันก็ยังใช้ได้นี่ ใช่ไหม”

[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]

"งั้นไว้นายกลับจากค่ายก็ค่อยใช้เหรียญดรักม่าติดต่อมาก็ได้ เราจะได้ร่ำลากันอย่างเป็นทางการไง ดีไหม”

แมคเคนซีมองดีนที่ตั้งใจทานอาหารผิดปกติ แล้วทานบีฟเวลลิงตันในจานตนเองต่อ

“ไม่แน่ว่าเจ้าพวกนั้นอาจจะมีคลื่นตรวจจับอะไรสักอย่างจากทางอินเทอร์เน็ตก็ได้ ถึงได้หาพวกเดมิก็อดเจอจากทางนั้น แต่นายไม่ต้องห่วง ฉันจะไม่ใช้เน็ตเลย จะทำตัวเหมือนเป็นคนหายสาบสูญ สัตว์ประหลาดพวกนั้นจะหาฉันไม่เจอ”

[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]

"แล้วสมมุติว่าถ้าเป็นอย่างนั้นจริง ๆ นายจะทำยังไง”

นั่นสินะ ไม่ใช่ว่าพวกเขาไม่เคยหายไปจากชีวิตกันเลยสักหน่อย อย่างตอนที่ดีนเพิ่งมาที่ค่ายนี้พวกเขาก็ไม่ได้เจอกันร่วมเดือนเหมือนกัน

“ดีน…เฮ้ ดีน…นายโอเคไหม”

แมคเคนซีมองดีนที่ยิ้มค้างที่ปากแต่ตาไม่ได้ยิ้มไปด้วยเหมือนกำลังสะกดจิตตัวเองแล้วโบกมือไปมาตรงหน้าอีกฝ่าย

[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]

"ถึงจะเศร้าแต่ฉันก็ไม่คิดหาใครที่ไหนมาแทนที่นายหรอก”

เขารู้ว่าดีนมีแค่คนเดียว ถ้าเวลานั้นมาถึงจริง ๆ มันก็คงน่าเศร้า ยิ่งกับคนที่ไม่ชอบการจากลาอย่างเขาด้วยแล้ว อาจจะเป็นช่วงเวลาที่ย่ำแย่สำหรับเขาเลยก็ได้

“เรื่องอะไรเหรอ”

[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]

"ก็…อา…ก็ตามที่พูด”

กลายเป็นตัวเองที่เริ่มอึกอัก สำหรับเรื่องนี้เขาไม่คิดจะโกหกดีน แค่มันยังไม่ถึงเวลา ก่อนที่จะถูกซักไซร้ไปมากกว่านี้เลยบ่ายเบี่ยงไปคุยเรื่องที่อีกฝ่ายเพิ่งเล่าให้ฟังแทน

“ฮะ ? นายพูดจริงเหรอที่ว่าเทพสามารถเสกให้เพศไหนท้องก็ได้ งั้นแม่นายก็…..โอ้…”

แมคเคนซีทำหน้าเหลือเชื่อ ราวกับเพิ่งค้นพบข้อเท็จจริงใหม่ทางวิทยาศาสตร์ที่ว่าผู้ชายก็ท้องได้ แม้จะถูกเทพเสกก็เถอะ

“แล้วที่ว่าดีเอ็นเอนั่นจะส่งมาถึงนาย หมายถึงนายจะเสกให้ผู้ชายท้อง หรือนายจะท้องได้ล่ะ”

[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]

"……….”

หลังจากที่ฟังทุกอย่างจบแล้วรู้ว่าสิ่งที่ดีนต้องการจะสื่อคืออะไร แมคเคนซีก็เงียบไป ดวงตาสีฮาเซลมองอีกฝ่ายค้างไม่กระพริบ หลายวิทีเดียวกว่าเขาจะหลุบตาลงมองท้องตัวเองแล้วยกมือลูบมันเบา ๆ ผ่านเสื้อ

“ท้อง…? ไม่ฉันก็นายเนี่ยนะ แต่ว่าฉันไม่มีอาการผิดปกติอะไรเลยนะ แบบว่าถ้าท้องก็ต้องมีอาการที่เรียกว่าอะไรนะ…แพ้ท้องใช่ไหม แล้วนายช่วงนี้มีอาการอะไรบ้างหรือเปล่า”

ถึงจะถามแบนั้นแต่ในใจก็แอบสงสัยว่าเวลาท้องนี่พวกเทพมีแพ้ท้องกันไหมนะ แล้วท้องจะโตขึ้นมาเหมือนพวกมนุษย์หรือเปล่า เพราะเท่าที่เคยอ่านหนังสือมา เทพบางองค์ก็เกิดจากอะไรแปลก ๆ ก็มี

[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]

"ถ้าถึงตอนนั้นกว่าจะรู้ไม่ใช่ว่านายไปทำภารกิจแล้วเหรอ”

เรียวคิ้วเริ่มขมวดขึ้นมา ถ้าเป็นแบบนั้นแล้วดีนเกิดเป็นฝ่ายท้องขึ้นมาจริง ๆ ก็เท่ากับว่าทั้งดีนและเด็กในท้องกำลังตกอยู่ในอันตรายน่ะสิ

“ไม่ได้ ! นายต้องไปยกเลิกเรื่องภารกิจเดี๋ยวนี้ ถ้าเกิดนายท้องขึ้นมาจริง ๆ จะทำยังไง ใครจะดูแลนายตอนไปทำภารกิจ ไม่ ๆๆ ฉันไม่ยอมปล่อยให้นายกับลูกไปเจออันตรายหรอก ส่วนถ้าฉันท้อง…”

แมคเคนซีก้มหน้าลงมองหน้าท้องตนเองที่ยังราบเรียบอยู่ อาจจะป่องนิดหน่อยเพราะเพิ่งทานอาหารไป

“เรื่องนั้น…ฉันก็จะคลอดที่อังกฤษแล้วก็เลี้ยงเขาเอง นายอย่าลืมสิว่าพ่อเลี้ยงฉันมาด้วยตัวคนเดียว ฉันก็ทำแบบนั้นได้เหมือนกัน”

[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]

"นายไม่ไปก็ยังมีคนในทีมอีกสองคนไม่ใช่เหรอ ถึงนายรอดแล้วลูกล่ะ…นายมั่นใจแค่ไหนว่าลูกในท้องนายจะไม่เป็นไร”

แมคเคนซีเริ่มตีหน้ายุ่ง จนถึงตอนนี้ดีนก็ยังห่วงคนอื่นมากกว่าตัวเอง เขาชักจะโมโหแล้วนะ

“พูดแบบนี้นายจะรับเป็นพ่อเขาเหรอ…”

เขาไม่รู้ว่าดีนที่เห็นเขาเป็นเพื่อนมาตลอดจะคิดยังไง คิดว่ามันเป็นความผิดพลาดไหม…แต่อย่างน้อยก็น่าจะไม่ใช่ความตั้งใจ

[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]

"งั้นฉันก็ต้องไปซื้อที่ตรวจครรภ์ด้วย ว่าแต่คอนวีเนี่ยนในค่ายนี่มีที่ตรวจครรภ์ขายไหม หรือฉันต้องไปห้องพยาบาล”

เขาเริ่มคิดเป็นจริงเป็นจังขึ้นมา ถ้าไปซื้อมาตรวจเองแล้วเรื่องรู้ไปถึงหูคุณไครอนจะเป็นเรื่องใหญ่ไหมนะ

“งั้นถ้านายท้องต้องโทรมารายงานฉันทุกวัน โอเคไหม”

ไม่ว่ายังไงอีกฝ่ายก็คงยืนยันจะไปให้ได้ ถ้าเป็นไปได้เขาอยากจะไปด้วยให้รู้แล้วรู้รอด แต่ติดที่ว่าจะไปเป็นภาระเปล่า ๆ ว่าแล้วก็พาลหงุดหงิดกับความไม่ได้เรื่องของตัวเองไปด้วย

“ทำไม…ถึงลูกจะมีฉันคนเดียวก็ได้รับความรักเต็มที่เหมือนกัน ฉันไม่ปล่อยให้เขาเป็นเด็กขาดความอบอุ่นหรอก”

[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]

"โอเค…งั้นอาทิตย์หน้าฉันจะไปตรวจที่ห้องพยาบาล แล้วจะบอกนายอีกที”

ถึงมันจะน่าอายก็เถอะ แต่เขาจะบอกคุณคิมว่าให้เก็บเป็นความลับระหว่างพวกเขาสองคน คุณคิมเองก็ดูเชื่อถือได้ คงไม่ไปบอกใครหรอก

“อืม…ก็ดี ฉันจะรอ”

แมคเคนซีพยักหน้ารับแล้วเงียบไปเล็กน้อย

“ถ้าให้เจอแล้วฉันจะแนะนำนายกับเขาว่ายังไง ลูก…นี่เพื่อนพ่อที่เป็นพ่อของลูกไง เซย์ฮัลโหลพ่อเขาสิ อย่างนี้เหรอ ฉันว่าฉันไม่ได้ใจร้ายอะไรนี่นา นายเองก็เห็นฉันเป็นเพื่อน ฉันเลี้ยงลูกคนเดียว นายเองถ้าอยากมีครอบครัวจะได้ไม่ต้องคิดถึงทางนี้ด้วย”

[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]

"อา…ถ้าเด็กเกิดมาแล้วก็จะเป็นเดมิก็อดเหมือนกันเหรอ”

แมคเคนซีลืมคิดถึงเรื่องนี้ไปเลย เขาคิดแต่เพียงว่าทั้งเขาและดีนต่างก็เป็นเดมิก็อด ลูกที่เกิดมาก็อาจจะมีสายเลือดเทพที่เจือจางลงไปมากแล้วก็ได้ ถึงแม้จะเกิดจากผู้ชายสองคนก็ตาม

“ก็..ก็..ก็…ก็บอกแล้วไงว่ามันเลื่อนไฟลท์ไม่ได้”

มัวแต่คิดเรื่องลูกจนเกือบลืมเลยว่าก่อนหน้านี้ตัวเองพูดเรื่องอะไรไว้  พอดีนรื้อฟื้นขึ้นมาเลยลนลานไปหน่อย เมื่อเห็นอีกฝ่ายดื่มน้ำเสร็จเขาก็รีบลุกเดินไปหาคุณฮาร์ปี้ คุยอะไรกันบางอย่างแล้วก็เดินกลับมาหาดีน

“ดื่มซะ ไม่รู้ว่านายหรือฉันจะท้องแต่ถ้าเป็นนายก็ต้องดูแลสุขภาพให้มาก ๆ นะ”

เขาวางนมแก้วใหญ่ให้ดีนแล้วนั่งลง

[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]

"ถ้าเป็นอย่างนั้นฉันก็จะปกป้องเขาเอง”

แมคเคนซีบบอกด้วยสีหน้าแน่วแน่ ถ้าส่งลูกมาที่ค่ายนี้คงไม่พ้นต้องไปอยู่บ้านเฮอร์มีสแน่ ๆ  ไม่ใช่ว่าบ้านเฮอร์มีสไม่ดี แต่ในเมื่อเขาเองก็ดูแลลูกได้สู้ดูแลเองน่าจะดีกว่า

“ก็อยู่ ๆ นายพูดเรื่องนี้ขึ้นมาฉันก็กังวลสิ นายบอกเองนี่ว่าบางทีเกิดจะท้องก็ท้อง ถ้าไม่ได้ท้องก็ถือว่าบำรุงร่างกายก่อนไปทำภารกิจแล้วกัน”

ยังพูดไม่ทันขาดคำดีนก็มีปฏิกิริยากับนมซะแล้ว เขาเลยหยิบแก้วนมมาดมแล้วลองชิมดู

“ก็ปกตินี่ นายลองดื่มดูอีกที”

บอกแล้วก็เลื่อนแก้วนมกลับคืนไปให้

[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]

"ฉันจะพยายาม แต่ตอนนี้นายห่วงตัวเองก่อนไหม นี่นาย…แพ้ท้องเหรอ”

ถึงกับผงะเมื่อเห็นท่าทางแบบนั้น จะบอกว่าแพ้ท้องแทนกันก็คงไม่ใช่ มันคงไม่เร็วขนาดนั้นหรอก

“โอเค เดี๋ยวฉันพานายไปส่งที่บ้าน รอแป๊บนะ”

บอกแล้วแก้วนมขึ้นมาดื่มรวดเดียวจนหมดแก้วราวกับกระดกวอดก้า ถึงจะจุกนิดหน่อยแต่เขาก็ไม่อยากโดนคุณฮาร์ปี้บ่นเรื่องกินทิ้งกินขว้าง จากนั้นก็นำจานกับแก้วทั้งหมดไปเก็บแล้วกลับมาดูอาการดีนอีกรอบ

“ไหวไหม ต้องให้ช่วยพยุงหรือเปล่า”

[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]

ถึงดีนจะบอกว่าไหวแต่แมคเคนซีก็ยังเป็นห่วงอยู่ดี ไม่รู้ว่าถึงวันไปทำภารกิจจะเป็นยังไงบ้าง แถมเขายังโกหกอีกฝ่ายเรื่องที่ว่าจะกลับอังกฤษอีก ถ้าไม่เป็นเพราะรับภารกิจไปแล้วเขาก็คงจะสารภาพไปแล้วว่าก่อนหน้านั้นที่พูดไปเป็นเรื่องโกหกทั้งเพ

“ขอบคุณ ฉันอยากเป็นพ่อที่ดีเหมือนพ่อของฉัน พักผ่อนมาก ๆ ล่ะ”

เขายิ้มให้อีกฝ่ายเล็กน้อย หลังจากส่งดีนที่บ้านพักหมายเลข 3 เรียบร้อยแล้วก็ถอนหายใจบาง ๆ

“ตกลงก็ไม่ต้องไปตรวจที่ห้องพยาบาลแล้วสินะ”

ชายหนุ่มพึมพำ เอานิ้วจิ้ม ๆ ท้องตนเองแล้วเดินกลับบ้านพักหมายเลข 20

รับประทานอาหารประจำวัน

เริ่มการโกหก  : การโกหกเป็นสิ่งที่สวยงาม

รู้ข่าวลือ [คำพยากรณ์ตรีศูลที่หายไป]

Bright BELIEVER

◇◆ 61 ◇◆

ข้อมูลชาวค่ายเป็นเรื่องที่ฉันต้องรู้ ไบร์ทนั่งอยู่ในโรงอาหาร แม่ครัวประจำเป็นอสุรกายฮาร์ปี้ ฝังใจตั้งแต่ก่อนมาค่ายฮาล์ฟบลัด เห็นชื่อแม่ครัวแล้วกระเดือกไม่ลงถึงรสชาติมันจะอร่อย อูมามิ อายิโนะโมโต๊ะ

"เธอ ๆ รู้จักสองคนนั้นป่ะ" ไบร์ทสะกิดถามหญิงสาวที่ยังไม่ได้รับการรับรองจากเทพพ่อแม่ 

"โต๊ะนั้นน่ะหรอ"

"อ่า" 

"บุตรธิดาแห่งเฮคาที" เสียงเธอตอบกลับ "คนผู้ชายชื่อจูลี่ เดรค แต่ไม่ค่อยมาที่นี่บ่อยหรอก ได้ยินว่าเด็กขี้โรค"

"แล้วคนผู้หญิงล่ะ" ฉันกอดอกถามด้วยท่าทีสนใจ จูลี่ เดรค คนนั้นก็ดูเป็นเด็กชายหน้าหวานไม่น้อย เหมาะกับคำที่ว่า แค่น่ารักก็พอแล้วป่ะ ของพวกเล่นมีมในเกเร

"ชาล็อต ลิลเลียน"

"มีอะไรเป็นพิเศษไหม ฉันอยากได้ข้อมูลที่มากกว่านี้"

"สนใจยัยนั่นสินะ" หญิงสาวยิ้มแย้ม "ฉันก็ไม่ได้รู้ข้อมูลอะไรเยอะแยะ ถ้าชาวค่ายที่รู้ข้อมูลของทุกคนน่ะเป็นยกให้ คุณการ์เซีย เธอน่ะตัวแม่ตัวมัมตัวมารดา ไม่มีอะไรในฮาล์ฟบลัดที่คุณการ์เซียไม่รู้"

"งั้นหรอ ฉันสงสัยอีกอย่าง ทำไมคนที่ชื่อชาล็อตถึงคุยคนเดียวอย่างนั้น" 

ฉันเลิกคิ้วลงเห็นอาการธิดาแห่งเฮคาที คุยกับธาตุอากาศลำพัง 

"จริงสิ เด็กสาวคนนั้นเหมือนจะมีสัมผัสที่ 6 มองเห็นสิ่งที่คนอื่นไม่เห็น"

"ร้ายกาจ" ฉันดัดเสียงเลียนแบบรอนวีสลีย์ 

เริ่มจะนึกแผนโกหกออกซะแล้ว

ไบร์ทยิ้มกริ่มลุกขึ้นเดินไปทางโต๊ะเด็กทั้งสองคนนั้น "สวัสดี ขอนั่งร่วมโต๊ะด้วยได้มั้ย"

"ตามสบายค่ะ" ชาล็อตยิ้มร่าเริง

"คุณเป็นธิดาแห่งโพไซดอนใช่ไหม" เด็กชายอีกคนเอียงคอมอง "ผมชื่อจูลี่ เดรค ส่วนคนข้าง ๆ พี่ชาล็อต ลิลเลียน"

"ฉันไบร์ท เอมส์ ยินดีที่ได้รู้จัก" ฉันขยิบตามองชาล็อต "อันที่จริงที่ฉันมาหาก็แค่มีเรื่องอยากคุยกับเธอชาล็อต เธอมีสัมผัสที่ 6 ใช่ไหม"

"ใช่ค่ะ ถามทำไมเหรอ"

"ฉันก็มีเหมือนเธอนะ แต่ของฉันมันเป็นสัมผัสที่ 7"

"สัมผัสที่ 7 เอ๊ะ มันมีด้วยหรอแบบนั้น"

"มีอยู่แล้ว ฉันไม่เพียงสัมผัสกับสิ่งลี้ลับได้อย่างเดียว แต่ยังสามารถควบคุมความคิดและสั่งการให้คนทำอะไรก็ได้ตามที่ต้องการเพียงแค่ฉันสัมผัสตัวคนนั้น" ก่อนไบร์ทแสร้งหันหน้าไปอีกทาง พลางพยักหน้าหงึกหงัก "มีวิญญาณบอกฉันว่า ที่ป่าต้องห้ามมีอสุรกายระดับท็อปฟอร์ม ต้องการต่อสู้กับฉัน"

จูลี่และชาล็อตแสดงสีหน้าประหลาดใจ "งั้นพี่ไบร์ทลองแตะตัวผมหน่อยสิครับ ผมอยากเห็นพี่ใช้พลัง สัมผัสที่ 7"

"ยังก่อนน้องชาย มันเป็นพลังที่สิ้นเปลืองถ้าเอามาใช้ในเรื่อง ถ้าพวกเธอไม่เชื่องั้นตามพี่ไปป่าต้องห้ามมั้ย 

"ป่าต้องห้ามมันอันตรายนะคะ"

"น่าสนุกดีครับ"

"ถ้าเจออสุรกายเก่ง ๆ พวกเราสองสู้ไม่ไหวหรอกค่ะ"

"มีฉันอยู่ทั้งคน เอาน่า" ก่อนไบร์ทหันไปถามเดิม "วิญญาณบอกอีกแล้ว ถ้าพวกเธอไปจะมีประโยชน์มาก ๆ ถ้าช่วยฉันฆ่าอสุรกาย"

"แต่หนูไม่เห็นวิญญาณตรงที่พี่หันไปมองเลย"

"สัมผัสเรามันต่างกัน เป็นมิติที่ซ้อนทับมิติที่ 6 อีกทียังไงล่ะ !"

เริ่มภารกิจ

โกหกเป็นสิ่งสวยงาม

Dean HEROES

132

อยากกินแค่ซุปง่าย ๆ

             แทบจะคลานไปกินข้าวเที่ยงที่โรงอาหาร ไม่คิดเลยว่าเพียงแค่อยู่เฉย ๆ แล้วเพ่งสมาธิควบคุมพลังจะสร้างภาระหนักให้แก่ร่างกายจนตัวแทบเหลว ใจนึงก็อยากจะทานอาหารเพื่อเพิ่มพลังเยอะ ๆ แต่ดูเหมือนว่าร่างของเขาในตอนนี้จะรับได้เพียงแค่อาหารเหลว

             “เจ๊ครับ วันนี้ผมขอแค่ซุปง่าย ๆ ได้ไหม”

             ชายหนุ่มผู้มีสีหน้าอิดโรยราวกับถูกดูดพลังชีวิตไปหลายส่วน ถึงจะรีเควสนอกเมนูประจำวันไปแต่เมื่อเห็นสีหน้าของดีน ต่อให้เป็นเจ๊ฮาร์ปี้เธอก็ไม่กล้าด่า

             “ได้ ๆ ไปนั่งรอตรงนู้นก่อนไป เดี๋ยวเจ๊ทำเสร็จแล้วยกเอาไปเสิร์ฟให้”

             “ขอบคุณครับเจ๊”

             ดีนหอบเอาสารร่างของตัวเองไปนั่งแหมะอยู่ที่โต๊ะของเหล่าสายเลือดเทพีฮิบี้ที่ตอนนี้ไร้ผู้คน ชายหนุ่มฟุบหน้าลงกับโต๊ะของีบชาร์จพลังแป๊บนึงระหว่างรออาหารมาเสิร์ฟ ไม่รู้ว่าเขาหลับคาโต๊ะไปนานเท่าไรถึงรู้สึกถึงแรงสะกิดปลุกจากปีกของแม่ครัวประจำโรงอาหาร

             “ซุปมาแล้ว เจ๊ทำของบำรุงให้เป็นพิเศษ ไก่ตุ๋นโสม”

             “โอ้ ขอบคุณมากครับเจ๊” ดีนเงยหน้าขึ้นมาขอบคุณเจ๊ฮาร์ปี้ด้วยความงัวเงีย และเมื่อเห็นซุปง่าย ๆ ที่เขารีเควสไวอยู่ตรงหน้าก็แทบจะตื่นเต็มตา

             มีไก่ทั้งตัวอยู่ในถ้วยซุปที่ขนาดเท่าหม้อ เขานึกว่าซุปไก่ที่เจ๊ฮาร์ปี้ทำให้จะมีเพียงแค่น่องไก่กับผักไม่กี่ชิ้นเสียอีก ไก่มาเป็นตัวขนาดนี้ทานซุปแค่ถ้วยเดียวเล่นเอาจุกได้เลย สงสัยว่าแม่ครัวจะอยากบำรุงผู้กล้าที่จะออกไปทำภารกิจกู้โลกทวงคืนตรีศูลที่หายไป ไม่รู้จะกินหมดไหมแต่เอาเป็นว่าเขาซาบซึ้งน้ำใจของเธอมาก

             ดีนเริ่มทาน สิ่งที่อึ้งกว่าไก่ทั้งตัวเป็นข้าวและสมุนไพรที่ถูกยัดไส้ในตัวไก่อย่างเต็มเปี่ยม ถึงว่าล่ะทำไมไก่ต้มถึงได้เป่งสวยงามได้ขนาดนี้

             “จะกินยังไงหมด”

             ชายหนุ่มอมยิ้มพลางพึมพำออกมาเสียงเบา แต่เมื่อเขาตักซุปเข้าปากแล้วราวกับถูกมนตร์สะกดทำให้หยุดกินไม่ได้ รสชาติของซุปไก่ตุ๋นโสมเบาบางมากจนเรียกว่าจืดคงไม่ผิด แต่รสชาติของไก่ที่ตุ๋นมาอย่างดีจนเปื่อยยุ่ยผสมกับกลิ่นของสมุนไพรทางเอเซียให้กลิ่นหอมที่แตกต่างจากซุปตะวันตกอย่างสิ้นเชิง เขารับรู้รสเค็มได้จากเกลือเพียงเล็กน้อย เมนูนี้แทบจะปราศจากการปรุงแต่ง ใช้เพียงแค่รสชาติจากวัตถุดิบชั้นดีที่ซึมออกมาจากการตุ๋น รู้ตัวอีกทีเขาก็ทานซุปถ้วย (หรือเรียกว่าหม้อดี) นี้จนหมด เหลือเพียงแต่เศษกระดูกไก่และสมุนไพรที่เคี้ยวไม่ได้

             ‘ไม่น่าเชื่อ นี่คือเวทมนตร์ของเจ๊ฮาร์ปี้สินะ!’

             เมื่อได้อาหารดีหล่อเลี้ยงร่างกายก็ดูเหมือนว่าเขาเริ่มมีแรงที่ทำธุระอื่นในวันนี้ต่อแล้วสิ..

รับประทานอาหารประจำวัน

Bright BELIEVER

◇◆ 68 ◇◆

"Sundae Ice Cream อร่อยไหม ?"

ก่อนหน้านี้บุตรธิดาแห่งเฮคาทีช่วยไบร์ทซื้อของที่ร้านป้าเอม ด้วยความที่เจ้าของร้านติดป้ายตัวใหญ่เบ้อเริ่มเทิ่มไม่ต้อนรับ #ไม่ต้อนรับลูกโพไซดอนและอะธีน่า ใครจะหน้าด้านกล้าเข้าไปล่ะ

จึงเลี้ยงทั้งขนมและไอศกรีมเป็นการตอบแทนน้ำใจ

"อร่อยครับ" จูลี่ตอบ

ชาล็อตพยักหน้าพร้อมกับรอยยิ้มสดใส "อร่อยค่ะ คราวหน้าพาพวกเราไปซื้ออีกนะ"

"คงจะต้องคราวหน้าจริง ๆ นั่นแหละ" ฉันนึกอะไรดี ๆ ออกแล้ว เมื่อถึงวันเฉลยเรื่องโกหกเมื่อไหร่ จะพาทั้งสองไปเลี้ยงฉลองกันอีกรอบ "จะว่าไปสายเลือดแห่งเฮคาทีดีจังเลยนะ ใช้พลังเวทมนตร์"

"สายเลือดพี่เองก็เจ๋งแจ๋วนะครับ"

"ก็จริง แต่บอกตามตรงว่าการเป็นพ่อมดแม่มดนี่มันความฝันสูงสุดของติ่ง Harry Potter" นวนิยายแฟนตาซีจำนวนเจ็ดเล่ม เขียนโดย เจ. เค. โรว์ลิง

ใครที่เคยดูภาพยนตร์หรือตามอ่านนวนิยาย ก็ต้องมีความคิดเหมือนกันบ้าง อยากไปเรียนโรงเรียนคาถาพ่อมดแม่มดและเวทมนตร์ศาสตร์ฮอกวอตส์ อีกทั้งยังมีไม้กายสิทธิ์สุดเท่ร่ายคาถาทั้งโจมตี ป้องกัน และอีกมากมาย

คาถาน้ำก็ร่ายได้ง่าย ๆ ถ้ามีไม้กายสิทธิ์

"จูลี่ ชาล็อต เดี๋ยวพี่ขอแยกไปทำเวรทำความสะอาดก่อน ไว้เจอกันใหม่" 

ไบร์ทปลีกตัวออกมาโดยมีฮาร์ปี้ตัวน้อยบินตาม ถ้าเกิดน่ารักกระทั่งโตอย่างนี้ตลอดไปก็คงดี ไม่อยากให้หน้าตาเปลี่ยนไปกลายเป็นอสูรกายน่าเกลียดเหมือนที่เคยเห็น

"มาทำความสะอาด"

"กวาดพื้น ถูพื้น เช็คโต๊ะ…..ล้างจ้าน" แม่บ้านฮาร์ปี้ได้ทีสั่งยกใหญ่ 

"ห่ะ"

ฉันถึงกับตะลึงงานที่ได้รับมอบหมาย เดินไปหยิบไม้กวาด

กวาดพื้นที่มีเศษข้าวและสิ่งสกปรก ใส่ลงที่ตักขยะ ทำไปเรื่อย ๆ ไม่รีบร้อนเวลามีอีกเหลือเฟือ ถูพื้นก็สู้ชีวิตไม่แพ้กันต้องบิดน้ำจากไม้ถู 

"หลบหน่อย ๆ จะถูพื้น ใครกินเสร็จแล้วก็ออกไปสิวะ จะทำความสะอาด" ไบร์ทบอกชาวค่ายที่นั่งแช่กันตรงโต๊ะ 

สลับผลัดเปลี่ยนเช็ดโต๊ะต่อ "ใครกินหกเลอะเทอะ" คราบมันเยิ้ม เช็คหลายรอบกว่าจะสะอาด

เดินไปตากผ้าที่พึ่งเช็คโต๊ะเสร็จ จากนั้นฉันเข้าครัวไปช่วยล้างจาน ยังคงไม่ชินกับการมีฮาร์ปี้เป็นแม่ครัว มันก็เลยทำให้ฉันไม่ได้กินอาหารที่โรงอาหารสักที

พอจะชิมฝีมือฮาร์ปี้ก็มีธุระเร่งด่วนมา 

ชีวิตฝากไว้แค่ 7-11 ถ้ามีร้านอาหารมาเปิดเพิ่มฉันคงแวะไปฝากท้องยามหิว

"เรียบร้อย"

แม่ครัวฮาร์ปี้บินตรวจงานอย่างละเอียด "โอเค เอาไปซะสิค่าตอบแทน เธอน่ะมีสัตว์เลี้ยงเป็นอสุรกายหรอ"

"น่ารักใช่ไหม"

"ก็น่ารักดี"

"แน่นอน ฉันว่าฮาร์ปี้ตัวนี้น่ารักกว่าคุณแม่ครัวตอนเด็กแน่นอน" ไบร์ทพูดกวนโอ๊ยก่อนเดินกลับออกไป

สำเร็จภารกิจ

เวรทำความสะอาด

รางวัลงาน: +25 พลังใจ, 4 เหรียญครักม่า และ +15 EXP

Adelaide BELIEVER

CANTEEN

- - - - -

                กว่าจะลากสังขารตัวเองออกมาจากบ้านพักหมายเลข 1 ได้ช่างแสนยากลำบาก อเดลเลดเดินราวกับคนไร้วิญญาณมายังโรงอาหารประจำค่ายเพราะความปวดท้องที่คาดว่าเกิดจากการที่หญิงสาวกินอาหารไม่ค่อยตรงเวลาเพราะมัวแต่เอาเวลาไปทำอย่างอื่นจนหมด

                "วันนี้ขอเป็นข้าวต้มได้ไหมคะ อยากได้อาหารเบาๆ กินง่ายๆ" เธอว่า แม่ครัวฮาร์ปี้พยักหน้าก่อนที่จะหายไปหลังครัวครู่หนึ่งและกลับมาพร้อมกับชามข้าวต้มหมูสับที่มีควันลอยกรุ่น

                "ขอบคุณค่ะ" อเดลเลดรับชามข้าวต้มก่อนที่จะเดินอย่างล่องลอยไปยังโต๊ะทานอาหารของบ้านพักหมายที่ 1 อาหารฝีมือแม่ครัวฮาร์ปี้ยังคงอร่อยเหมือนเดิมแม้ว่าจะเป็นเมนูง่ายๆ ที่ไม่ต้องปรุงเยอะราวกับใช้เวทมนต์ในการทำ อเดลเลดค่อยๆ กินข้าวต้มจนกระทั่งเกลี้ยงชามก่อนที่จะกินยาแก้ปวดท้องตบท้ายอีกหนึ่งกรุบ

- - - - -

รับประทานอาหารประจำวัน