[โรงอาหารหลัก] โถงอาหารประจำค่าย

Daemon HEROES

Dean ตอบกลับเมื่อ 2024-3-22 23:53 045HBD เนเรซ่า “วันนี้โรงอาหารแปลก ๆ ไปแฮะ…” ...

Nereza ตอบกลับเมื่อ 2024-3-22 15:46 #boxcorecenter { border: 0px solid #152cd5; padding: 15px;

happy birthday Nereza #2

เดม่อนหยิบอาหารใส่จานก่อนเขาเดินมานั่งโต๊ะเนเมซิสห่างไกลผู้คนที่กำลังสนุกสนานกับปาร์ตี้วันเกิด เขาเตรียมรับใจแล้วล่ะ คงไม่พ้นโดนลิเลียน่าแน่ ก่อนหันไปมองทางลิเลียน่ายิ้มมุมปากเดินเข้ามาอย่างช้า ๆ ราวกับเธอกำลังเล่นเกมช้า(?)

"ไฮ ลิเลียน่า กินข้าวก่อนสิ" เดม่อนยื่นถาดอาหารให้อีกฝ่ายเขาตักมาเผื่อ

"ขอบใจ แต่ถ้าเวลาให้คืนแล้วน๊ะที่ฝากไว้" ลิเลียน่ายิ้มกรุ้มกริ่มก่อนจะเดินเข้ามาใกล้ผม เธอยกกำปั้นขึ้นเขกศีรษะเด็กหนุ่มอย่างผ่อนแรง แต่นั่นก็ทำให้เขาเจ็บนิดนึงพอควรเหมือนกัน

"โอ๊ย!" เดม่อนพูดขึ้นก่อนจะหันไปมองลิเลียน่า "มันเจ็บนะ"

"คืนไง หรือจะเบิ้ลแถมให้อีกดีน๊ะ" ลิเลียน่าพูดพลางผิวปากมองไปทางอื่น ก่อนเธอนั่งลงข้าง ๆ เดม่อน 

"เอาน่า ไม่เจ็บหรอก นั่นผ่อนแรงลงเยอะแล้วนะ" เธอพูดก่อนมองหัวปูดของเด็กหนุ่มแอบขำคิกคัก

"เชอะ ผมกินไม่สนล่ะ" เดม่อนพูดทำท่าจะยื่นมือไปหยิบถาดของลิเลียน่า แต่เธอคว้ามือมาขัดขวางเอาถาดกลับไป 

"กินถาดนั้นเลยของนาย ถาดนี้ของชั้น" ลิเลียน่าพูดขึ้นก่อนชูกำปั้นอีกรอบ เดม่อนถอนหายใจก่อนก้มหน้ากินถาดตัวเองรอดีนอวยพรเจ้าของวันเกิดเสร็จ

[ดูโพสต์บน @@Dean]

เดม่อนได้ยินเสียงลิเลียน่าพูดขึ้นทักดีน ดูเหมือนเขาจะมาแล้ว ก่อนเงยหน้าขึ้นมาจากถาดอาหาร เคี้ยวอาหารอย่างเอร็ดอร่อยจนแก้มทั้งสองข้างป่อง ก่อนกลืนลงไป 

"แฮ่ ๆ ไม่เป็นไรก็ได้ครับ ถ้ารุ่นพี่เจโรมยังอยู่ในค่ายต่อ เดี๋ยวผมก็คงได้เจอในสักวัน" เดม่อนพูดขึ้นก่อนจะหยิบแก้วน้ำโคล่าขึ้นดื่ม

[ดูโพสต์บน @@Dean]

"โอ้ เงือก แบบนี้แสดงว่าต้องมีเงือกสาวสวยเยอะแยะเพียบเลยสิ!" เดม่อนหูผึ่งเมื่อได้ยินคำว่าเงือก หนึ่งในตำนานที่ร่ำลือว่าหญิงสาวที่เป็นเงือกมีความสวยสะพรั่งอย่างมาก ถ้าเป็นแบบแอเรียลคงจะมีอะไรงาม ๆ ให้ชมเป็นบุญตาแล้ว

"กระแฮ่ม" ลิเลียน่าไอขึ้นขัดจังหวะ ก่อนเธอจะหันมายิ้มแปลก ๆ ให้ผม "หรือไม่เผ่าเงือกของจริงอาจจะเป็นแบบหนังแฮร์รี่พอตเตอร์ก็ได้" เธอพูดเค้นเสียงให้น่าขนลุกและน่ากลัว

"ยัยฉลาด เธออย่าพูดให้กลัวสิ!" เดม่อนโวยก่อนพยายามสลัดภาพที่เขาเผลอคิดขึ้นมาให้หลุดไป  ส่วนลิเลียน่าดูไม่เป็นเดือดเป็นร้อน เมื่อเธอเห็นผมดูเหมือนจะคิดตามเธอก็ยิ้มขำคิกคัก

[ดูโพสต์บน @@Dean]

"นั่นสิ น่าเสียดาย นานที ๆ มีงานเลี้ยง คุณดีน่าจะจัดเต็ม~" ลิเลียน่าพูดขึ้นอย่างไม่เขินอายเลย ก่อนผมที่แอบอมยิ้ม ดีแล้วที่ไม่มีของมึนเมา แค่โดนคุณดีมอมเมาในคืนนั้น เขาก็แทบไม่ไหวล่ะ 

[ดูโพสต์บน @@Dean]

"เช่นกันครับพี่ดีน อีกเดี๋ยวผมก็ว่าจะกลับไปพักแล้ว" เดม่อนพูดโบกมือลาดีน ก่อนเขาจะหันไปทางลิเลียน่า 

"ใกล้เสร็จล่ะ กินนี่หมดเราก็แยกย้ายไปพักก่อนก็ได้" ลิเลียน่าพูดขึ้นก่อนก้มหน้าก้มตากินต่อไป หลังจากเขารับปากเธอ ดูเหมือนเธอดีใจที่เขารักษาคำพูด แต่ถ้าเขาเริ่มแข็งแกร่งขึ้นมากกว่านี้ ไว้เธอค่อยคุยกับเขาเรื่องสัญญาอีกที ให้เขาตัดสินใจเผชิญหน้าตามลำพังได้ 

"งืม ขอบคุณนะลิเลียน่า ถ้าไม่มีเธอนี่ผมไม่รู้จะมาถึงขนาดนี้ไหม" เดม่อนพูดในขณะก้มหน้าก้มตากิน 

"นายน่ะแข็งแกร่งนะเดม่อน นายไม่เคยเอาสายเลือดมาเป็นตัวถอดใจ แม้นายจะพละกำลังไม่มากเท่าบ้านอื่น ๆ อย่างแอรีส อะธีน่า สามมหาเทพ แต่นายก็หมั่นฝึกฝนอย่างบ้าคลั่ง" ลิเลียน่าเผลอพูดชมเขาก่อนเธอก้มหน้ากินทำไม่รู้ไม่ชี้ เดม่อนที่ได้ยินบางอย่างแว่ว ๆ แต่ได้ยินไม่หมดเพราะเธอพูดเสียงเบา เงยหน้าขึ้นมาจะถาม แต่เห็นเธอกินอาหารอย่างมีความสุขเขาก็ไม่รบกวน เราทั้งคู่ปล่อยให้ช่วงเวลานี้ไหลผ่านไป

-

Nereza BELIEVER

Dean ตอบกลับเมื่อ 2024-3-22 23:53 045HBD เนเรซ่า “วันนี้โรงอาหารแปลก ๆ ไปแฮะ…” ...

Daemon ตอบกลับเมื่อ 2024-3-22 21:16
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Daemon เมื่อ 2024-3-22 21:20 Nereza ตอบกลับเ ...

OH MY DAY

( โกงเวลากลับไปยังวันที่ 22 เพื่อตอบรับคำอวยพร )

สุภาพสตรีสีกุหลาบแห่งเคบินที่สิบยกมือขึ้นนวดขมับอย่างช้า ๆ เธอนั่งอยู่ที่โต๊ะและกลายเป็นผู้โชคดีในการได้รับคำอวยพรมากมายจากคนทั้งค่าย จริงอยู่ที่มันเป็นวันเกิด แต่พระเจ้า —- เธอไม่ได้คิดว่าที่นี่จะมีธรรมเนียมที่เอิกเกริกถึงขนาดนี้

สาวเจ้าผมบลอนด์วาดรอยยิ้มประดับไว้บนใบหน้า เธอพยักหน้ารับคำอวยพร พร้อม ๆ กับที่เอ่ยปากขอบคุณตอบรับเป็นระยะจากผู้คนมากหน้าหลายตาที่พากันมาแนะนำตัว ส่วนมากแล้วหลายคนบอกว่าไม่ทันได้เตรียมของขวัญเลยจะขอทบไว้เป็นโอกาสหน้าเมื่อได้พบกัน แต่ถึงอย่างนั้นเทพธิดาน้อยจากบ้านอะโฟรไดท์ก็ทำเพียงแค่ยิ้มและกล่าวว่าขอรับไว้เพียงน้ำใจเท่านั้นก็เพียงพอ

@ — อ่านจากโรลเพลย์ของ Daemon

น้องชาย..

นัยน์ตาสีท้องสมุทรเหลือบขึ้นมองผู้มาใหม่ที่คุ้นหน้าด้วยรอยยิ้มเบาบาง เธอยันกายลุกขึ้นยืนเพื่อที่จะได้สนทนากับอีกฝ่ายได้ง่ายขึ้น รวมไปถึงอีกนัยที่แสดงออกว่าเธอให้เกียรติพี่น้องร่วมบ้านมากกว่าผู้อื่นอยู่เยอะทีเดียว

“ สวัสดีเดม่อน พี่หวังว่างานเลี้ยงวันเกิดฉันจะไม่ได้รบกวนเวลาทานข้าวอย่างสงบของนายกับเพื่อนนะ ”

ไม่บ่อยนักที่พี่น้องจะได้พบกัน เนเรซ่าโคลงศีรษะพร้อมพูดตอบรับอย่างอารมณ์ดีโดยไม่นึกถือสาที่ก่อนหน้านี้เธอไม่เห็นอีกฝ่ายในการฉลองวันเกิดภายในห้องโถงรับรองของบ้าน

@ — อ่านจากโรลเพลย์ของ Daemon

“ สวัสดีค่ะลิเลียน่า ” สาวงามจากบ้านแห่งความรักเบี่ยงสายตาจากคนรู้จักไปยังธิดาแห่งอะธีน่าด้วยความเป็นมิตร เธอยื่นมือไปตรงหน้าตามมารยาทเพื่อเช็คแฮนด์ทำความรู้จัก ก่อนที่จะเคลื่อนเนตรคู่คมนั้นกลับมามองยังผู้ร่วมสายเลือดที่กำลังเอ่ยปากอวยพรเธออย่างตั้งใจพร้อมยื่นของขวัญที่เธอไม่ได้นึกว่าจะได้รับ

“ ขอบคุณนะ เดม่อน เธอเป็นน้องชายที่เติบโตอย่างก้าวกระโดดเสมอ ” มือเรียวยกขึ้นและวางลงบนกลุ่มผมสีเข้มของน้องชายคนเก่ง เธอกดมือลงขยี้เส้นผมเหล่านั้นด้วยความเอ็นดูพร้อมเสียงหัวเราะ “ พี่มั่นใจว่าตัวเองจะมีความสุขในปีนี้ เช่นเดียวกับที่มั่นใจว่าจะรอดพ้นภัยจากปีศาจร้าย ห่วงก็แต่เธอนั่นแหละ การเติบโตเป็นเรื่องที่ดี แต่เมื่อไหร่ที่ก้าวข้ามขีดจำกัดจนเป็นภาระต่อร่างกายมากเกินไป หวังว่าเธอจะยังรู้ว่ามีใครบ้างที่พร้อมให้การสนับสนุนเธออยู่เสมอ ”

แม้จะอ้อมค้อมไปบ้าง แต่นั่นเป็นการบอกให้รักษาตัวให้ดีตามประสาสาวปารีเซียงที่มักทำตัวลึกลับมากปริศนาอยู่เสมอ

@ — อ่านจากโรลเพลย์ของ Daemon

สาวสวยจากเคบินที่สิบเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย คำอวยพรจากสาวน้อยบ้านอะธีน่าค่อนข้างเป็นที่ถูกอกถูกใจ แม้ว่าเธอจะยังไม่มีความคิดที่จะเฝ้ามองหาความสัมพันธ์ที่จริงจังอะไรในตอนนี้ก็ตาม

“ ฉันชอบนะที่เธอรู้ว่าควรต้องอวยพรแบบไหน ”

หากเป็นน้ำเสียงเรียบนิ่งมันคงเป็นประโยคที่ดูขึงขังไม่น้อย แต่เมื่อเนเรซ่าเลือกใช้น้ำเสียงที่เจือปนความขบขัน บางทีนั่นคงเป็นสัญญาณอันดีที่เผยว่าเธอรู้สึกถูกชะตาต่ออีกฝ่าย , ในหลาย ๆ ด้านน่ะนะ : )

“ ฉันกำลังคิดเรื่องฝึกอยู่พอดี เอาไว้ถ้าต้องการความช่วยเหลือฉันจะติดต่อไปนะคะ ”

@ — อ่านจากโรลเพลย์ของ Daemon

เธอโบกมือร่ำลาน้องชายและสาวน้อยผมบลอนด์จากบ้านอะธีน่าพลางทอดสายตามองตามแผ่นหลังเหล่านั้น พวกเขาดูน่ารักสมกับช่วงวัย แม้จะรู้ว่าด้วยบริบทของการเป็นครึ่งเทพ อาจจะทำให้พวกเขาเติบโตกันอย่างก้าวกระโดด .. แต่ก็ยังดีที่เหมือนจะมีเพื่อน ? น่าเสียดาย เนเรซ่าไม่ทันได้มองให้ดีว่ามิตรสหายของน้องชายนั้นเป็นใคร เธอถูกฝูงชนคนคลั่งอวยพรเข้ามารุมทึ้งอีกรอบจนต้องขอลงกลับไปนั่งตั้งรับด้วยท่าทางยอมแพ้

เป็นเวลานานเท่าไหร่เธอก็ไม่ทราบ แอมบิเวิร์ตพลังงานต่ำอย่างเนเรซ่าเริ่มที่จะใช้มือคลึงหว่างคิ้วในระหว่างที่พี่น้องร่วมบ้านต่างก็พากันกอดแขนหิ้วคอเพื่อน (?) หรืออาจจะคนรัก (?) โผล่กันมาทีละคนสองคน คงเป็นเพราะนาน ๆ ทีธรรมเนียมเลี้ยงวันเกิดจะถูกจัดขึ้น ดังนั้นคงไม่แปลกหากว่าใคร ๆ ต่างก็ให้ความสนอกสนใจ เพราะนอกจากจะได้ทำตามมารยาทพื้นฐาน มันก็ยังพ่วงมาพร้อมการได้ทำความรู้จักกับเพื่อนใหม่ ๆ อย่างเช่นอีกสองคนที่กำลังก้าวมาหาเธอ

@ — อ่านจากโรลเพลย์ของ Daen

ชายแปลกหน้าในชุดเกราะและอาวุธเต็มมือ ชวนให้นึกถึงเรื่องไร้สาระบางอย่าง , หากว่าตลอดทั้งวันนี้เธอจำเป็นจะต้องให้คะแนนคอสตูมของคนที่พากันมาอวยพรวันเกิด บางทีเนเรซ่าคิดว่าเธออาจจะพบผู้ชนะในแบบขาดลอยเอาก็ตอนนี้

“ สวัสดีค่ะคุณดีน แล้วก็.. สวัสดีค่ะคุณเจโรม ? ”

ริมฝีปากสีสดยังคงเหยียดเป็นรอยยิ้ม เธอนึกขบขันในความรวบรัดตัดตอนเหล่านั้นอยู่บ้าง แต่แน่นอนว่าสองมือก็ยังคงยื่นออกไปรับของขวัญชิ้นงามโดยไม่ได้นึกเลยว่ามันอาจจะเป็นหลักฐานที่แสดงถึงน้ำพักน้ำแรงของสองชายฉกรรจ์จากเคบินแห่งท้องทะเล

“ ถึงฉันจะแนะนำตัวช้าไปสักหน่อย แต่คงดีกว่าไม่ได้พูดเลย , ฉันเนเรซ่าค่ะ เนเรซ่า เฮนลาดิส จากบ้านอะโฟรไดท์ ยินดีที่ได้พบคุณ แล้วก็ขอบคุณสำหรับของขวัญ รวมไปถึงคำอวยพรด้วย ”

เจ้าของกลุ่มผมสีบลอนด์โอบช่อดอกไม้เอาไว้กับตัว เธอค่อมศีรษะลงเป็นการขอบคุณ ก่อนจะพูดต่ออีกไม่กี่ประโยค “ โดยปกติแล้วฉันมักจะอวยพรกลับ เพราะงั้นก็ขอให้วันนี้เป็นวันที่ดีของคุณนะคะ วันต่อ ๆ ไปก็ด้วย ” คำอวยพรของธิดาอะโฟรไดท์อาจไม่เทียบเท่าขวัญกำลังใจจากเหล่าทายาทไนกี้ แต่อย่างน้อยสิ่งที่พวกเธอชำนาญก็ยังเป็นการสร้างขวัญกำลังใจ

@ — อ่านจากโรลเพลย์ของ Daen

“ สภาพแบบนี้.. ไม่ใช่ว่าคุณโดนพี่ชายทิ้งแล้วเหรอ ? ”

ชายในชุดเกราะจากไปโดยทิ้งให้เจโรมอยู่กับเธอ และนั่นก็ทำให้เธอประหลาดใจในความตาไวของดีน หรือไม่ก็ในท่าทางที่ไม่คิดจะเก็บพิรุธเลยสักนิดของเจโรม , เนเรซ่าทิ้งกายลงนั่งกับเก้าอี้ยาวของโต๊ะบ้านอะโฟรไดท์ มือขาวหยิบแก้วน้ำขึ้นจรดริมฝีปากพลางช้อนตามองชายที่ยังคงยืนนิ่งไม่ไปไหน

“ เจโรม.. ปาร์ค ซึงยอน ”

“ ฉันคิดว่าฉันคุ้นชื่อนี้นะ ”

ความเคยชินที่หลงลืมไปนานยังคงวนเวียนอยู่ในหัวของเธอ เหมือนว่าศิลปินที่เธอรู้จักจะมีคนชื่อนี้..

“ แต่ผมไม่คุ้นชื่อเนรีโซ่มาก่อนเลยนะ ”

“ หยุด เลย ” บุตรสาวของอะโฟรไดท์ยกมือห้ามปรามโดยทันที และนั่นก็เรียกเสียงหัวเราะของทายาทโพไซดอนให้เล็ดลอดออกจากริมฝีปาก เจโรมผงกศีรษะเชิงขออนุญาตที่จะนั่งร่วมโต๊ะ ซึ่งเนเรซ่าก็ตอบตกลงผ่านการขยับที่ให้เขาสามารถนั่งได้โดยไม่ต้องไปเบียดเสียดใคร

“ สุขสันต์วันเกิด ไม่เห็นบอกกันเลยว่าวันนี้วันเกิดคุณ ”

พวกเขาพบกันในตอนเช้าตรู่ จากลาโดยไม่แม้แต่จะแนะนำชื่อ ดังนั้นการที่ได้มาพบกันอีกครั้งในวันเดียวกัน พร้อมด้วยการรู้ว่าเป็นวันเกิดของอีกฝ่าย ก็ค่อนข้างจะเป็นสถานการณ์ที่แปลกประหลาดเกินกว่าจะหาประสบการณ์ไหนมาเทียบ

“ อันที่จริงฉันจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเข้าวันเกิดแล้ว ” ความจริงถูกเปิดเผย หญิงสาวบ้านอะโฟรไดท์ที่ใช้ชีวิตไปวัน ๆ แบบเธอแทบจะลืมนับรอบวันเกิดแล้วด้วยซ้ำว่าวนมาถึงตั้งแต่เมื่อไหร่ เธอมารู้เรื่องเอาก็ในตอนที่ก้าวขากลับบ้านไปเจอป้ายฉลองแขวนอยู่ภายในโถงรับรองนั่นแหละ

“ เลือกได้ดีนะ ” เนเรซ่ากล่าวขึ้นในตอนที่สายตาทอดมองไปยังช่อดอกไม้ “ ไฮเดรนเยีย กุหลาบชมพู กุหลาบขาว มีเดซี่แล้วก็คัตเตอร์.. — การขอโทษ การชื่นชม มิตรภาพ หัวใจอันบริสุทธิ์ และการจะอยู่เคียงข้างเสมอ ”

ปลายนิ้วไล้ลงกับกลีบกุหลาบที่ยังสวยสดในระหว่างที่ปากก็ขยับพูดความหมายของดอกไม้ตามลำดับรายชื่อเพื่อเป็นการทบทวน หรือไม่ก็อาจจะสอนคนข้างกายไปในตัว เนตรครามเคลื่อนมองตัวแทนบ้านโพไซดอนที่ยังคงนั่งสนทนาอยู่กับเธอพร้อมพูดว่า “ ถ้าให้เดา เกรงว่าพวกคุณคงไม่รู้ความหมายของมันสักนิด ถึงอย่างนั้นก็จัดมาได้ดี สมกับเป็นช่อดอกไม้ในวันเกิดจริง ๆ ”

“ ส่วนมากเลือกที่คิดว่าจะจัดแล้วออกมาดูดีมากกว่า ถ้าคุณชอบนั่นก็ดีแล้ว ”

“ มันมีประโยชน์ดี กล่องข้างล่างนั่นยังใช้ได้ ส่วนดอกไม้.. ถ้ามันแห้งเมื่อไหร่คงทำเงินให้ฉันได้น่าดู ” เกรงว่าเธอคงจะต้องขอพูดไว้เพียงแค่นี้ เพื่อไม่ให้เป็นการทำร้ายจิตใจสุภาพบุรุษแห่งท้องทะเลที่อุตส่าห์นำของขวัญมาให้อย่างจริงใจ

“ ฉันก็อยากอยู่คุยต่อหรอกนะ แต่คงต้องไปแล้ว ”

ธิดาอะโฟรไดท์ลุกขึ้นจากโต๊ะ เธอวางมือลงกับบ่ากว้าง บีบมันเบา ๆ เป็นการให้กำลังใจในระหว่างที่โน้มตัวลงกระซิบด้วยระยะห่างที่มีพอประมาณ

“ เสียใจด้วยที่จำเป็นต้องทิ้งนายต่อจากพี่ชาย ”

“ แต่แน่นอน มันไม่ใช่ความผิดฉัน ”

สุภาพสตรีสีกุหลาบเหยียดหลังตรงอีกครั้ง เธอหัวเราะอย่างนึกสนุกพร้อมด้วยการตบบ่าอีกฝ่ายอีกสองสามที ก่อนจะหอบเอาช่อดอกไม้และของขวัญมากมายเอาไว้ในอ้อมแขนและก้าวขาเดินกลับไปที่เคบินเพื่อจัดการเก็บข้าวของที่เธอได้รับมา

Dean HEROES

068

April Fool's Day

             ไม่น่าเชื่อว่าเพียงแค่กลับมาจากการทำภารกิจที่เฮติดีนก็จะกลายเป็นคนที่มีชื่อเสียงภายในค่ายขึ้นมามากขึ้นกว่าเดิม วันนี้เขาได้ยินเด็ก ๆ ในค่ายสรรเสริญเยินยอเขาว่าเป็น ‘วีรบุรุษ’ ไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง ชายหนุ่มก็ทำได้เพียงแค่เหยียดยิ้มที่มุมปาก โดยในใจไม่ได้อยากยินดี เขาเพียงแค่อยากไปช่วยแม่ ไม่ได้อยากไปอยู่ในสภาวะที่โหดร้าย ไม่อยากบาดเจ็บ ไม่อยากมีภาพติดตากลับมา และแนวทางของวีรบุรุษก็ช่างขัดกับสิ่งที่ดีนอยากจะเป็นโดยสิ้นเชิง เขาแค่อยากจะเป็นคนรวยแล้วก็มีเงินมากพอที่จะเที่ยวทุกที่ที่อยากไป กินเหล้าและของทอดมากเท่าไรก็ได้

             “ว้าว จัดการกับแม่มดดำที่บงการซากศพเป็นร้อยได้ด้วยตัวคนเดียว พี่ดีนเท่ชะมัด มีเคล็ดลับอะไรในการจัดการหรือเปล่าครับ?”

             เด็กน้อยที่ยังไม่ได้รับการรับรองบุตรจากเทพเจ้าเอ่ยถามตาใส เด็กเหล่านี้มารุมล้อมเขาที่โรงอาหารและร้องขอให้เล่าวีรกรรมที่ต่างแดนตั้งแต่ตนจนจบไม่มีหยุด จนดีนแอบคิดว่าเด็กพวกนี้ได้ไปถามเดม่อนเหมือนกันไหมเนี่ย หรือว่าเข้าไม่ถึงเพราะหมอนั่นมัวแต่อยู่กับเพื่อน(แฟน)สาว

             ดีนที่กำลังจะตักอาหารเข้าปากก็ยังต้องค้างเอาไว้แบบนั้น ผ่านมาครึ่งชั่วโมงแล้วเขายังกินอาหารได้ไม่ถึงสามคำ แอบรู้สึกผิดเลยแฮะที่ตอนเด็กตัวเองก็เป็นเจ้าหนูจำไมใช่ย่อย มาตอนนี้สงสัยว่ากรรมจะตามสนอง แต่เขาไม่โทษเด็ก ๆ พวกนี้หรอก เป็นใครก็คงตื่นเต้นแล้วอยากรู้เรื่องราวของญาติห่าง ๆ ที่เพิ่งไปประสบเคราะห์กรรมมา ดีนยินดีที่จะตอบคำถาม แต่ว่าคำถามนี้ยากจัง

             ‘เปล่า ฉันก็แค่ไม่อยากตายก็เลยหลับหูหลับตาสู้มาได้…’ จะให้ตอบแบบนี้จริงดิ? หรือจะบอกว่า ‘ตลอดการเดินทางฉันมีพ่อโพไซดอนกับเทพีอะธีน่าคอยช่วยเหลืออยู่ตลอด’ ก็กลัวจะไปสร้างปมให้แก่เด็กที่ยังไม่รู้ว่าใครเป็นพ่อเป็นแม่เข้าหรือเปล่า บางทีเขาก็คิดว่าช่วงนี้ตัวเองคิดมากเรื่องนี้ผิดปกติวิสัยเหมือนกัน

             ‘แต่วันนี้เป็นวันเอพริลฟูลเดย์นี่นา...’

             ดีนยิ้มกริ่ม ถ้าแบบนี้น่าจะใช้ของเก่าหากินได้

             “ฉันจำเทคนิคมาจากเกมน่ะ”

             “เกมเนี่ยนะฮะ ทำให้ต่อสู้เก่งได้จริง ๆ เหรอ?” เด็ก ๆ ดูประหลาดใจไม่น้อย พวกเขาอาจจะหวังให้ดีนตอบว่า ‘เพราะว่าฉันฝึกการต่อสู้มาอย่างหนักหน่วงทุกวัน’ อะไรงี้ก็ได้

             แต่ให้ตายเถอะ เขาเรียนหอกกับโซเฟียมาแค่สี่ครั้งเอง แม้เธอจะเคี่ยวกับเขามากกว่าคนอื่น แต่คงไม่มีทางที่ฝีมือแค่นี้จะต่อสู้เอาตัวรอดมาได้ คิด ๆ แล้วก็งงตัวเองเหมือนกันว่ารอดมาได้ยังไงวะ? หรือว่านี่แหล่ะพลังของสารอะดรีนาลีน ถ้าคิดในทางวิทยาศาสตร์ก็พอจะได้อยู่

             กลับมาเรื่องขี้โม้กันต่อ…

             “นายไม่รู้อะไรซะแล้ว ฉันน่ะระดับโปรเกมเมอร์ ถึงขนาดว่าไปแข่งมาแล้วนะจะบอกให้” ดีนทำเป็นยืดอก เรื่องสตรอว์เบอร์รี่เพื่อความบันเทิงแบบนี้ถนัดนักแล

             “ไม่เชื่ออ่ะ พี่ต้องเอาหลักฐานมาโชว์แล้วล่ะ”

             รอยยิ้มกริ่มปรากฏที่มุมปาก …เป็นไปตามแผน…

             “งั้นรอแป๊บนึง” ชายหนุ่มหยิบเอาสมาร์ทโฟนออกมาแล้วเลื่อนหาคลิปวีดีโอที่เขาเคย ‘ทำ’ เอาไว้เมื่อปีที่แล้ว แต่ด้วยความที่ตัวเองชอบถ่ายรูปถ่ายวีดีโอจึงต้องจมกองคลิปอยู่นาน กว่าจะหาเจอเขาคิดว่าจะเป็นการโม้ลมเสียแล้ว “เอาล่ะ เจอแล้ว พวกนายดูนี่”

             เขาเปิดคลิปที่ตัวเองกำลังแข่งขันอีสปอร์ตนานาชาติให้เด็กกลุ่มนี้ดู พวกเขาดูจะตื่นเต้นกันใหญ่ ในใจคงคิดว่าถ้าเล่นเกมเยอะ ๆ จะต่อสู้เก่งด้วยสินะ

             “โอ้โห พี่ดีนเป็นโปรเกมเมอร์ตัวจริง!” คำชมนั้นก็ออกจะเกินไปหน่อย เขาเล่นเกมเป็นเรื่องจริง แต่ที่เท็จคือตัวเองก็ไม่ได้เล่นเก่งอะไรขนาดนั้นหรอก…

             “อื้อ แต่เรียกว่าอดีตเกมเมอร์ดีกว่า พอฉันเข้ามหาวิทยาลัยก็ไม่ค่อยได้เล่นเกมแล้ว พวกนายก็อย่าเอาแต่เล่นเกมให้มากนะ จะต้องแบ่งเวลาไปทำอย่างอื่นด้วย” ได้ทีก็สั่งสอนเสียเลย

             “ได้ฮะ แต่ตอนนี้พวกเราขอไปฝึกเล่นเกมก่อนดีกว่า โชคดีนะฮะพี่” กลุ่มเด็กน้อยบอกลาเขา จากนั้นก็รีบวิ่งไปยังบ้านเฮอร์มีสเพื่อต่อคิวใช้คอมพิวเตอร์เล่นเกม

             “เจ้าเด็กพวกนี้ได้ฟังกันบ้างไหมเนี่ย…” ดีนหัวเราะน้อย ๆ หลังจากเห็นเด็ก ๆ รีบวิ่งไป

             ในเมื่อเด็ก ๆ ไปกันหมดแล้วตอนนี้เขาจะได้รับประทานอาหารมื้อแรกของวันหลังจากที่สลบไปได้อย่างสบายใจเสียทีนึง

รับประทานอาหารฟรี โกหกวัน April Fool's Day

Feria HEROES

ณ โรงอาหาร

Feria Hayes

วันนี้เฟเรียได้พากาเอลมากินข้าวที่โรงอาหารประจำค่ายเสียสักหน่อย เพราะเธอรู้สึกว่านาน ๆ ทีมากินอาหารที่โรงอาหารบ้างดีกว่า วันนี้เธอก็เห็นว่ามีข้าวแกงกระหรี่ด้วยก็อร่อยสิคะ ข้าวโปรดของเธอตั้งแต่สมัยอยู่สเปนล่ะนะ

“ว้าว! ข้าวแกงกระหรี่ล่ะ กาเอลตักถึงไหม”

“ไหวฮะม๊า”

กาเอลพยักหน้าก่อนจะลากเก้าอี้มาปืนด้วยตัวเองแล้วก็มาตักข้าวใส่ถาดหลุมมากินด้วยกันกับเฟเรียผู้เป็นแม่ของเขา อย่างเอร็ดอร่อย ก่อนที่เฟเรียจะตัดสินใจบอกความจริงเรื่องหนึ่งออกมา

“กาเอล”

“ฮะม๊า”

“แม่มีเรื่องจะบอกน่ะ เรื่องที่แม่บอกกาเอลเมื่อวานน่ะแม่โกหกน่ะ เมื่อวานมันวันโกหกแม่เลยแต่งเรื่องโกหกนิดหน่อย ความจริงก็คือลูกกับก็อบลินจ่าฝูงตนนั้นไม่เกี่ยวข้องอะไรกันเลยน่ะ แม่ก็ไม่เคยมีคนรักหรือมีสามีสักคนเลยล่ะ แม่ยังวัยรุ่นอยู่มีสามีไม่ได้หรอกนะ แม่ขอโทษทีนะลูกแม่ที่แม่โกหกไป”

“ไม่เป็นไรฮะม๊า ยังไงผมก็รักม๊านะครับ”

“ขอบคุณนะกาเอล”

เฉลยเรื่องโกหก

กินอาหารประจำวัน

Dean HEROES

073

ก็ถือว่าแฮปปี้เอนดิ้งอยู่มั้ง?

             อาหารมื้อนี้เป็นอาหารเม็กซิกันอย่างเต็มรูปแบบ ที่ดูจะเข้าทางดีนมาก ๆ แม้ว่าเขาจะชอบพวกของทอดสไตล์อเมริกันมากกว่า แต่นั่นก็ทำให้ชายหนุ่มนึกถึงบ้านก็เลยตักอาหารท้องถิ่นมาเสียเยอะแยะ จนมารู้ตัวเอาทีหลังว่าเยอะเกินไป จะกินหมดไหมว้าาาา

             วันนี้เด็ก ๆ ที่คอยมาถามนั่นถามนี่ไม่อยู่ สงสัยว่าพวกเขาอาจจะยังไม่ออกจากการฟาร์มในอินเทอร์เน็คคาเฟ่ แต่เชื่อเถอะว่าถ้าท้องหิวเดี๋ยวก็มากันเอง ส่วนตอนนี้ที่ไม่มีคนกวนเขาก็ละเลียดชิมอาหารที่อยู่ตรงหน้าอย่างเอร็ดอร่อยก่อนดีกว่า แล้วก็เป็นจริงตามคาด ในตอนที่ดีนกำลังจะอิ่มเด็กแก๊งเกมเมอร์ก็มาที่โรงอาหาร เขาโบกมือเรียกเด็ก ๆ ให้มานั่งด้วย

             “เป็นไงบ้างเกมเมอร์ ฟาร์มกันไปถึงไหนแล้ว”

             “สนุกมากเลยฮะพี่ ตอนนี้ผมขึ้นแรงค์ทองแล้ว” เด็กชายตัวแทนแก๊งตอบกลับด้วยน้ำเสียงร่าเริง ดูภูมิใจกับผลงานของตัวเองเป็นอย่างมาก ใจคงคิดว่าถ้าเขาเก่งในเกมตามคำแนะนำของรุ่นพี่เวลาสู้จริงก็จะต้องเก่งด้วยแน่ ๆ จากนั้นก็จะออกไปทำภารกิจแล้วจากนั้นทวยเทพก็จะรับรอง เย้! ทุกอย่างจบแบบแฮปปี้เอนดิ้ง…

             พอดีนได้ฟังเขาก็ได้แต่ยิ้มค้างทำตาปริบ ๆ ไม่รู้หรอกนะว่าก่อนหน้าเด็กคนนี้ขึ้นแรงค์อะไรแล้ว แต่การจะขึ้นแรงค์ทองได้เนี่ยจำเป็นจะต้องทุ่มเทเวลากับเกมไปน่าดู

             “เหรอ เก่งนี่ นายพัฒนาแรงค์ตัวเองไปได้ไวมากเลย แล้วได้อะไรจากการต่อสู้มาบ้างล่ะ ไหนเล่าให้พี่ฟังสิ?”  

             “ก็ได้ความสนุกฮะ แล้วแรงค์ก็ขึ้นด้วย รู้สึกว่าตัวเองเก่งขึ้นมากเลยฮะ”

             “เก่งขึ้นเหรอ? เก่งแบบไหน?” เขาพยายามจี้ถาม

             “เอ่อ คือ..” เด็กน้อยอึกอักเหมือนว่าจะหาเหตุผลมาตอบคำถามไม่ได้

             “ประสาทสัมผัสนายไวขึ้นใช่ไหม? การตัดสินใจดีขึ้นใช่ไหม? เวลาออกสกิลไม่ต้องมองคีย์บอร์ดใช่ไหม? นั่นน่ะเรียกว่ามัซเซิลเมโมรี่ เป็นทักษะติดตัวเวลาเราฝึกฝนซ้ำเดิมมาก ๆ เข้าร่างกายจะจดจำการกระทำนั้นไปเอง”

             ดีนพยายามอธิบายง่าย ๆ ให้เด็กวัยสิบสองสิบสามปีเข้าใจ แม้ในหัวเขาจะเป็นเรื่องกลไกการทำงานของระบบประสาทอย่างง่ายไปแล้วก็ตาม

             “ใช่ฮะ! แบบนั้นเลย มัซเซิลเมโมรี่สินะฮะ”

             “อื้อ แต่ว่าไม่ได้มีแค่นั้นหรอก ตอนนี้ถึงเวลาที่ต้องเฉลยความจริงแล้วสักที… แฮปปี้เอพริลฟูล! ฉันโกหกพวกนายว่าเป็นโปรเพลย์เยอร์!”

             การเฉลยของเขาทำเอาเด็ก ๆ งงเป็นไก่ตาแตก ดูแล้วค่อนข้างจะงงกันว่ามันเกิดอะไรขึ้น จนดีนต้องเปิดคลิปอธิบายอีกรอบ

             “คืองี้นะ ฉันเอาหน้าตัวเองเข้าไปใส่ในแอปพลิเคชั่นดีพเฟค มันเป็นโปรแกรมตัดต่ออย่างหนึ่งนะ มันอธิบายค่อนข้างยาก แล้วที่โรงอาหารก็ไม่มีเน็ตให้สาธิตซะด้วย… แต่ความจริงคือฉันเอาหน้าของตัวเองใส่ทับเข้ากับวีดีโอของการแข่งอีสปอร์ต มันก็เลยออกมาได้แบบนี้”

             ราวกับเพิ่งเคยได้ยินได้ฟังเรื่องแบบนี้เป็นครั้งแรก เด็ก ๆ ต่างทำหน้าตื่นเต้นกันใหญ่ เอาล่ะ ต่อจากนี้จะเข้าสู่ช่วงละครคุณธรรม…

              “ทำแบบนี้มันสนุกไหม? ใช่ การที่ได้เห็นตัวเองในบทบาทที่แตกต่างกันมันก็ดี อยากเป็นนักร้อง นักฟุตบอล หรือซูเปอร์ฮีโร่ อะไรก็ได้ดีพเฟคทำให้ได้หมด ขอแค่พวกนายซื้อแอปมาในราคาเดือนละไม่กี่เหรียญ แต่ข้อเสียของเทคโนโลยีมันก็มี พวกนายลองคิดดูสิว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้ามิจฉาชีพ.. หมายถึงพวกชอบหลอกเงินชาวบ้านเอาภาพนายไปใส่ เอาเสียงนายไปใส่ แล้วโกหกพ่อแม่นายว่า ‘นายถูกลักพาตัว’ และพ่อแม่ของนายจะต้องจ่ายเงินเป็นแสนเหรียญเพื่อ ช่วยนายออกมา ทั้งที่ความจริงแล้วพวกนายมีชีวิตอยู่อย่างสบายที่ค่ายฮาล์ฟบลัด..”

             “ที่ฉันอยากจะบอกก็คือ เทคโนโลยีเอไอพวกนี้ไม่ได้มีแต่ด้านที่ขาวสะอาด แต่พวกคนไม่ดีก็เอามันมาใช้ในทางที่ไม่ดีด้วยเหมือนกัน แล้วฉันก็อยากให้นายสัญญาว่าจะไม่เอาความรู้นี้เพื่อไปกลั่นแกล้งหรือหลอกลวงคนอื่นให้เขาเสียหาย”

             “โอเคฮะ พวกผมสัญญา” กลุ่มเด็กประสานเสียงตอบ น้ำเสียงฟังดูหงอยไปถนัดตา “แต่แบบนี้ที่ฝึกมาตลอดก็เปล่าประโยชน์เหรอฮะ?”

             “มันไม่ได้เปล่าประโยชน์ขนาดนั้นถ้านายรู้จักประยุกต์ใช้ให้เป็น คิดดูสิว่าถ้านายตั้งใจออกไปฝึกฝนทางกายภาพเยอะ ๆ มัซเซิลเมโมรี่ของนายจะทำงานมากแค่ไหน ถ้านายเลื่อนแรงค์ขึ้นทองได้ภายในวันเดียวฉันว่าประสาทสัมผัสของนายก็ไม่ธรรมดาเลยนะ”

             จากเด็กที่หงอย ๆ เริ่มจะมีความหวังขึ้นมาเมื่อได้ฟัง แต่พวกเขาคงไม่รู้เลยว่าคนที่พูดอยู่ตรงนี้ไม่เคยฝึกฝนกายภาพอะไรนั่นเลยนอกจากที่ออกมาวิ่งจ๊อกกิ้งทุกเช้า เพื่อเสริมสร้างทักษะการหนีตายให้แก่ตนเอง

             “แต่ความรู้ที่ฉันเอามาจากเกมมันน่าจะไม่ใช่ที่พวกนายเล่นกัน ที่ฉันเล่นมาจากเกมเอาชีวิตรอดอะไรพวกนั้นมากกว่า ถึงส่วนใหญ่เจ้าหน้าที่เอ็นเอสเอคนนั้นจะเป็นคนแนะนำก็เถอะนะ”

             “อย่างนี้นี่เอง ผมเข้าใจแล้วฮะ ถ้างั้นนอกจากเล่นเกมแล้วผมก็จะตั้งใจฝึกกับคุณไครอนด้วย!”

             “ดี แต่ก่อนอื่นนายต้องกินข้าวกันก่อน แล้วจากนั้นก็ไปเรียนรู้สิ่งที่คุณไครอนสอน ส่วนในเวลาว่างก็เล่นเกมให้เต็มที่อย่างที่พวกนายอยากเล่นได้เลย แล้วก็อย่าลืมนอนหลับพักผ่อนกันให้พอล่ะ”

             “ครับพี่ดีน ถ้างั้นผมไปตักอาหารมาก่อนนะครับ!”

             ดีนมองกลุ่มเด็กน้อยวิ่งไปออที่โต๊ะอาหารอย่างมีความหวัง ตอนนี้เหมือนว่าเขาเป็นพี่เลี้ยงกลุ่มเด็กน้อยยังไงก็ไม่รู้สิ…

รับประทานอาหารฟรี
เฉลยคำโกหกวัน April Fool's Day

Ripley -

White Swan in The Ocean

          สถานที่แรกที่ริปลีย์เลือกมาเดินดูนั้นไม่ใส่สนามฝึก ไม่ใช่ลานกว้าง ไม่ใช่ร้านคาเฟ่แต่อย่างใด แต่มันคือสิ่งที่ทำให้ร่างน้อยๆของเธอได้มีกำลังวังชาที่มากขึ้น…ดูเหมือนจะพูดเกินกว่าความจริงมากไปหน่อย แต่สัจธรรมของโลกใบนี้คือกองทัพต้องเดินด้วยท้อง ที่แรกที่เธอมาเยือนคือ โรงอาหารของค่ายฮาล์ฟบลัดแห่งนี้

          โห ดูดีกว่าที่คิดเยอะเลย

          ริปลีย์เดินวนดูแต่ละอย่างที่แต่ละคนรับประทานก่อนที่จะลองสะกิดถามใครสักคนแถวนั้นว่าต้องนั่งอะไรยังไง

          “ไปหยิบอาหารเรียบร้อยก็ต้องนั่งตามโต๊ะของบ้านตัวเองน่ะ”

          สิ้นเสียงของคนที่น่าจะเป็นลูกสาวบ้านเทพีอะโฟรไดต์ ร่างเล็กของเด็กบ้านสวอนสันก็โค้งขอบคุณเบาๆก่อนจะเดินไปหยิบอาหารที่ดูน่าอร่อยมาตักใส่จานจนพูนก่อนที่จะเดินต่อไปทางโต๊ะบ้านเทพเฮอร์มิส…และรวมมิตรคนมากมาย ในเวลาที่ค่อนไปทางพลบค่ำ(?)นี้ทำให้โต๊ะของบ้านเฮอร์มีสดูเบาบาง…ไม่สิ มันเบาบางทั้งโรงอาหารเลยมากกว่า หญิงสาวไม่ได้เก็บความว่างเปล่านี้มาใส่ใจ เธอหยิบจับตักจิ้มอาหารตรงหน้าเข้าปากและลำเลียงลงท้องเพื่อเป็นพลังงานให้แก่นักบัลเลต์สาวลูกครึ่งเทพให้มีแรงเดินสำรวจค่ายฮาล์ฟบลัดต่อไป

          …ถึงแม้ว่าจะไม่อภิรณ์กับการที่อาหารพวกนี้เป็นฝีมือของฮาร์ปี้ก็เถอะ แต่มันก็อร่อยจริงๆนั่นแหละ

          ใช้เวลาไม่นานก็ดูเหมือนว่าจะทานหมดจานเสียแล้ว แต่ว่าก็มีเหมือนผู้คนทุกคนที่มารับประทานอาหารล้วนจะต้องทำนั่นคือการโยนอาหารลงกองไฟหน้าโรงอาหารและต่างอธิฐานถึงบางสิ่งเธอก็ไม่รอช้าที่จะไปตักจานใหม่สำหรับการถวายถึงบางสิ่งโดยเฉพาะ

          เข้าเมืองตาหลิ่วต้องหลิ่วตาตามที่แท้จริง

Eloise HEROES

อาหารฟรี

ความหิวไม่เคยปราณีใครเลยจริง ๆ หลังจากที่เก็บของในบ้านหมายเลข 11 เสร็จ เอโลอิสก็ขอปลีกตัวจากกลุ่มเด็ก ๆ ในบ้านนั้นเพื่อมาหาอะไรกิน มีคนที่บ้านแนะนำมาว่าให้มากินที่โถงอาหารประจำค่าย แน่นอนว่าเธอไม่รอช้าที่จะเดินทางไปที่นั้น แต่กว่าจะมาถึงเล่นเอาหลงทางนานเอาเรื่องเพราะยังไม่ชินกับพื้นที่ คราวหลังเธอคงต้องถามเส้นทางจากเด็กในบ้านให้ละเอียดมากกว่านี้เสียแล้ว เมื่อถึงโถงอาหารเธอก็พบว่ามีโต๊ะแบ่งเป็นบ้าน เธอจำได้ว่าคนในบ้านบอกให้นั่งตามบ้านของตัวเองยกเว้นวันอาทิตย์ ซึ่งตอนนี้เธอก็คงต้องนั่งที่ของบ้านเฮอร์มีส แม้จะเข้าสู่วันอาทิตย์แล้วแต่เธอก็ไม่รู้จักใครอยู่ดีก็เลยเลือกที่จะนั่งโต๊ะบ้านเฮอร์มีสไปก่อน บอกตามตรงว่าตอนแรกเธอตกใจนิดหน่อยที่เห็นว่าใครเป็นคนทำอาหาร อีกไม่นานคงจะชิน แต่ว่านะ…อาหารของที่นี่ดูหน้าทานมากเหมือนว่าจะได้รับการปรุงมาอย่างพิถีพิถันเลยทีเดียว และแน่นอนว่าสาวน้อยบ้าพลังอย่างเธอน่ะเลือกอาหารประเภทเนื้อสัตว์มาเป็นที่ 1 อยู่แล้ว ๆ เธอทำการตักอาหารมาในปริมาณที่พอกินจากนั้นก็เดินไปนั่งยังโต๊ะที่ตั้งใจไว้แต่แรก

“มื้อแรกในค่ายจะเป็นยังไง เอ้า! ชิมมมมมมมมม~”

เธอตักอาหารเข้าปากก่อนที่ตาของเธอจะเบิกกว้างเป็นประกายความรู้สึกเหมือนสายรุ้งจะออกจากปากเลยให้ตายเถอะ นานแค่ไหนแล้วนะที่เธอไม่ค่อยได้กินอาหารดี ๆ แบบคนอื่นเขาน่ะ ถึงเธอจะมีฝีมือในการทำอาหารอยู่บ้างเพราะต้องทำให้ตัวเองและแม่กินแต่วัตถุดิบที่พอจะมีปัญญาหาซื้อมาทำมันก็ไม่ได้ดีเหมือนของที่นี่ เข้าใจความต่างอย่างชัดเจนแจ่มแจ้งเลย เธอคิดว่าตัวเองคุ้มแล้วที่มาอาศัยที่ค่ายแห่งนี้ อาหารแบบนี้โดยปกติแล้วคนไม่มีเงินอย่างเธอนี่ได้แต่ฝันเลยล่ะ

“บ้าไปแล้ว อะไรมันจะอร่อยขนาดนี้”

เธอยังคงตักอาหารเข้าไปอย่างไม่ยั้งราวกับว่าอดอยากปากแห้งมาหลายปี ไม่ได้แคร์สายตาใครด้วยซ้ำว่าจะมีคนมองว่าเธอดูเป็นพวกบ้านนอกหรืออะไรทำนองนั้น อันที่จริงคงไม่มีใครมาสนใจเธอหรอก เมื่อกินเสร็จจนเรียบร้อยเธอก็นำจานไปเก็บยังจุดที่เขากำหนด

“อาหารอร่อยมากขอบคุณนะคะ ไว้จะมาใหม่” เธอกล่าวชมฮาร์ปี้ผู้อยู่เบื้องหลังมื้อสุดอร่อยของวันนี้ จากนั้นก็เดินออกจากโถงอาหารไป

Dean HEROES

093

เติมพลังด้วยอาหารชั้นดี

             หลังจากออกจากบ้านใหญ่ชายหนุ่มก็ตรงปรี่ไปที่โถงอาหารของค่ายฮาล์ฟบลัด ตอนนี้เลยเวลามื้อเที่ยงไปสองสามชั่วโมงแต่ก็ยังไม่ถึงเวลาของมื้อค่ำ ภายในโถงอาหารจึงไม่มีอาหารและค่อนข้างเงียบไม่เหมือนช่วงเวลาอาหารที่คราคร่ำไปด้วยเหล่าเดมิก็อด ทว่าตอนนี้ท้องของชายหนุ่มที่เพิ่งฝึกหนักร้องจ๊อก ๆ เขาเลยลองมาที่โรงอาหารก่อนคิดว่าน่าจะพอเป็นที่พึ่งได้มากกว่าร้านสะดวกซื้อเลขเจ็ด

             “เจ๊ครับ มีอะไรกินบ้างไหม ผมหิวมากเลย”

             “ตอนนี้ใช่เวลาอาหารที่ไหนกันเล่า ทำไมไม่มาให้ตรงเวลากันห๊าาา” เจ๊ฮาร์ปี้ยังคงตะคอกใส่ตามสไตล์สาวฮาร์ดคอร์ แต่เมื่อเห็นว่าสีหน้าของชายหนุ่มขี้เล่นดูไม่ดี แถมเนื้อตัวยังสะบักสะบอมมอมแมมคล้ายไปฟัดกับอสุรกายมาก เธอเดาว่าดีนคงเพิ่งไปทำภารกิจอะไรสักอย่างเลยไม่ทันมื้อกลางวันท่าทีเกรี้ยวกราดจึงผ่อนลงจากความเห็นใจ “สภาพดูไม่ได้อย่างกับลูกหมาตกน้ำ ไปนั่งรอไป เดี๋ยวเจ๊คุ้ยตู้เย็นแป๊บ แล้วก็อย่าเรื่องมากล่ะ”

             “คร้าบ ผมไม่เรื่องมากอยู่แล้ว”

             ดีนเดินไปหย่อนก้นลงที่โต๊ะสักโต๊ะโดยที่เขาไม่ได้สนใจว่าเป็นโต๊ะของบ้านไหน เพราะก่อนหน้าที่จะมีเจโรมมาแนะแนวการอยู่ค่ายเขาก็ไม่เคยสนใจการแยกโต๊ะของแต่ละบ้านแล้วร่อนไปทั่วตามผู้คนที่อยากคุย

             รออาหารอยู่ประมาณครึ่งชั่วโมงเจ๊ฮาร์ปี้ก็ขานเรียก

             “อาหารเสร็จแล้ว มารับไปซะ!”

             “คร้าบ ผมนึกว่าเจ๊จะเทแล้ว รอนานแทบจะหลับ”

             แม้จะซึมในใจแต่ก็อดที่จะแซวกลับไม่ได้ ก็เขาไม่ได้พาลไปกับทุกคนนี่นา แล้วเมื่อมารับถาดอาหารจากหน้าห้องครัวดีนก็เห็นว่าสิ่งที่ยกมาเสิร์ฟเป็นสเต็กซี่โครงแกะย่างด้านนอกเคลือบด้วยครัมเบิ้ลสมุนไพรกรุบกรอบ ทานคู่กับซอสไวน์ขาวและมัสตาร์ด นับว่าเป็นอาหารไฟน์ไดนิ่งสุดหรูหราแต่ถูกเสิร์ฟมาในช่วงบ่ายในปริมาณที่จับกังทานอิ่มจนจุก

             เพียงแค่เห็นก็รู้สึกปลื้มปริ่มในหัวใจ ความจริงแล้วเจ๊ฮาร์ปี้ทำแค่แซนวิชโง่ ๆ มาให้เขากินมาได้ แต่นี่ได้กินตั้งแรคแลมบ์สุดหรู อย่างน้อยเขาก็รู้ว่าหญิงใหญ่ใจโหดแคร์เด็ก ๆ ในค่ายทุกคน

             “เจ๊ครับ ผมรักเจ๊จัง ขอจูบเจ๊ได้ไหม”

             “ว้ายยย พูดอะไรยะบัดสีบัดเถลิง ถ้าไม่อยากตายก็รีบยกไปกินไป๊ เดี๋ยวแม่ฟาดด้วยกะทะ!” มือของนางเงื้อกะทะขึ้นมาจริงแต่ปีกทั้งสองยกขึ้นปิดหน้า

             “ฮ่าฮ่า ผมล้อเล่นน่ะ”

             ท่าทางวี้ดว้ายของเธอชวนให้ดีนอมยิ้ม เขารีบยกถาดอาหารไปค่อย ๆ ละเลียดชิมความอร่อยก่อนที่กะทะจะลอยฟาดหัว รสมือของเจ๊ฮาร์ปี้ยังคงยอดเยี่ยมไม่มีตก เนื้อแกะย่างออกมากำลังดีด้วยความสุกระดับมีเดียมแรร์ ส่วนที่เป็นครัมเบิ้ลก็กรุบกรอบเป็นรสสัมผัสที่ทานสนุกและหอมอร่อย ซอสไวน์ขาวปรุงออกมาได้อย่างไร้ที่ติแม้จะทำในเวลาอันสั้น ช่วยชูรสของเนื้อแกะให้อร่อยกลมกล่อมไม่รู้สึกเลี่ยนเลยแม้แต่น้อย

             พอเพิ่งผ่านเรื่องร้าย ๆ มาแล้วได้กินของอร่อย ๆ แบบนี้ในปริมาณที่เกินคุ้มทำเอาชายหนุ่มน้ำตาแทบจะไหล ไม่สิ มันไหลออกมาแหมะ ๆ ปรุงรสให้อาหารจานนี้เค็มขึ้นอีกหน่อย

             โชคดีที่ตอนนี้ไม่มีใครอยู่ในโรงอาหารนอกจากเขาและเจ๊ฮาร์ปี้ ไม่งั้นต้องถูกเอาไปล้อแน่ ๆ

รับประทานอาหารประจำวัน

Eloise HEROES

ทานอาหารฟรี

สุขใดไหนจะเท่าทานอาหารฟรี หลังจากเหนื่อยจากการฝึกซ้อมมานานหลายชั่วโมงกระเพาะของเอโลอิสก็ร้องประท้วงขึ้นอีกครั้ง เห็นทีว่าคงต้องหาอะไรกระแทกปากเสียหน่อย มิเช่นงั้นมันคงจะร้องไม่หยุด และแน่นอนว่าเธอจะไม่ถ่อไปซื้อถึงเซเว่นในเมื่อมีอาหารฟรีรออยู่ที่โรงอาหาร เอโลอิสรีบถ่อไปยังโรงอาหารทันทีส่วนใดประหยัดได้ก็ต้องทำไปก่อนเธอยังเป็นวัยรุ่นสร้างตัวไม่มีเงินมาถลุงซื้ออาหารหรู ๆ ทุกมื้อหรอก

“ไหน ๆ วันนี้มีอะไรกินบ้างคะ?”

เธอเดินไปหาฮาร์ปี้ที่กำลังยุ่งอยู่กับการทำครัว แล้วไล่สายตาดูเมนูอาหารที่ถูกจัดเตรียมไว้ให้เด็กในค่ายของวันนี้ อืม…ก็น่ากินอยู่ เธอเลือกตักอาหารเฉพาะเมนูที่ตัวเองชอบ และแน่นอนว่าต้องเน้นเนื้อเป็นหลักแบบท้าทายระบบขับถ่ายเป็นที่สุด

“อันนี้ก็น่ากิน อุ๊ย! อันนี้ก็ด้วย แล้วก็เอาอันนั้นด้วยดีกว่า”

เอโลอีสตักอาหารจนพูนจาน ผู้หญิงอะไรกินยังกับสูบเข้าไป เธอถือจานอาหารแล้วหยุดมองที่โต๊ะเฮอร์มีสที่รอบก่อนได้นั่ง แต่ดูเหมือนวันนี้เธอจะนั่งโต๊ะนั้นไม่ได้อีกแล้ว เลยเปลี่ยนเส้นทางไปนั่งโต๊ะของเฮเฟตัสแทน เธอวางจานลงบนโต๊ะก่อนจะเริ่มลงมือทานอาหารจนหมดเกลี้ยงอย่างรวดเร็ว เสร็จแล้วจึงนำจานไปคืนแล้วออกจากโรงอาหาร

ทานอาหารประจำวัน

Eloise HEROES

เวรทำความสะอาด

ก็ไม่ได้อยากให้ใครรู้หรอกว่าร้อนเงินน่ะ แต่ท่าทางคงดูออกง่ายเกินไป เอโลอิสเดินมายังโรงอาหารอย่างรวดเร็วหลังเห็นประกาศเรื่องงานทำความสะอาดที่บอร์ดข่าว เธอคิดว่าเธอน่าจะมีคุณสมบัติมากพอที่จะรับงานนี้ได้ ก่อนอื่นคงต้องเดินไปคุยกับแม่ครัวเสียก่อน

“เอ่อ…สวัสดีค่ะฉันมารับงานทำความสะอาดพอจะมีอะไรให้ทำไหม”

“แหม…มาได้จังหวะพอดีเลย วันนี้มีคราบหนักติดก้นกระทะหลายใบเลยเชียว กำลังคิดอยู่ว่าใครจะเป็นผู้โชคดีมาทำเวรวันนี้”

เอโลอิสยิ้มแห้งเหมือนว่าจะเจอการรับน้องด้วยการทำความสะอาดครั้งใหญ่ โรงอาหารแห่งนี้วัน ๆ นึงให้บริการแก่ผู้คนไม่รู้กี่ชีวิตต่อกี่ชีวิตวันนี้งานหนักแน่เอโลอิสเอ๋ย…

“ไม่ต้องห่วงค่ะฉันทำความสะอาดเก่งมากเลยนะคะ เชื่อมือฉันได้”

“ก็ดูหน่วยก้านได้อยู่นะเรา ไหวแน่ใช่ไหม”

“แน่นอนค่ะมีงานอะไรให้ช่วยจัดมาเลยค่ะ”

“งั้นก่อนอื่นก็มาช่วยล้างหม้อ ล้างกระทะ แล้วก็ล้างจานกองใหญ่ที่เด็กในค่ายใช้แล้วทั้งหมด เสร็จแล้วก็ไปเช็ดครัวเอาให้ใสจนเห็นเงาสะท้อนหน้า ถูคราบน้ำมันบนพื้นครัวด้วย พอเสร็จงานในครัวก็ไปถูพื้นโรงอาหาร เช็ดโต๊ะอย่าให้มีฝุ่น ส่วนไหนไม่เป็นระเบียบก็จัดเข้าที่ให้เรียบร้อย…ทำได้ไหม?”

“ดะ…ได้ ได้ ได้ แน่นอนค่ะ” รับคำไว้ก่อนไม่งั้นเดี๋ยวไม่ได้งาน แค่ได้ยินสิ่งที่ต้องทำในวันนี้ก็ปาดเหงื่อแล้ว

“งั้นก็ไปเริ่มงานได้เลย เสร็จแล้วก็ให้มาแจ้ง จะไปตรวจ ถ้าไม่สะอาดแม่จะกระซวกไส้”

“สะอาดแน่นอนค่ะ แหะ ๆ”

ภารกิจทำความสะอาดในวันนี้มันช่างหนักหนาสาหัส เอโลอิสเดินไปหยิบอุปกรณ์ทำความสะอาด เริ่มแรกเธอสวมถุงมือยางแล้วไปลุยกับหม้อและกระทะที่มีคราบเกรอะกรังเป็นอันดับแรก ไม่ทราบว่าคราบนี้เกิดขึ้นในยุคสมัยใดมันถึงได้ติดแน่นประหนึ่งเป็นฟอสซิลขนาดนี้ เอโลอิสพยายามใช้น้ำแช่ให้คราบทุกอย่างนิ่มลงก็จะใช้ฝอยขัดหม้อมาละเลงขัดหม้อและกระทะทุกใบ คราบสกปรกค่อย ๆ หลุดออกใช้เวลาพักใหญ่ก็เคลียร์คราบได้หมด จึงล้างเก็บเข้าที่ให้เรียบร้อยดี จากนั้นก็ไปลุยต่อที่จานกองมหึมาประหนึ่งงานปอยหลวง ถ้าไม่ได้สวมถุงมือยางเอาไว้มีหวังมือเปื่อยแน่นอน บอกเลยว่าน้ำยาล้างจานวันนี้เสียเป็นแกลลอน เอโลอิสค่อย ๆ ทยอยล้างจานกองใหญ่ใช้เวลาไปนานมากและคาดว่าน่าจะเป็นส่วนที่ใช้เวลามากที่สุดของการทำความสะอาดในวันนี้

หลังจากหมดเวรหมดกรรมกับจานกองโต สาวน้อยผมสีเพลิงก็เดินไปหยิบผ้าและน้ำยาทำความสะอาดมาขัดถูเคาน์เตอร์ครัวให้ใสจนสะท้อนหน้าอย่างที่ฮาร์ปี้บอก แล้วก็เลยไปขัดเตาด้วยอันนี้ฮาร์ปี้ไม่ได้สั่งแต่แถมให้ เขาจะได้เห็นว่าเราขยัน เผื่อวันหลังจะได้มาทำงานอีก เธอเดินถือถังน้ำไปเติมน้ำจากนั้นก็ผสมน้ำยาถูพื้นลงไป แล้วหันมาทำการเช็ดคราบน้ำมันบริเวณพื้น ขัดคราบดำออกให้หมดตามด้วยการถูพื้นเป็นการปิดท้าย เธอถูจนมั่นใจว่าไม่หลงเหลือน้ำมันลื่น ๆ ที่อาจทำให้เกิดอุบัติเหตุในครัว พาร์ทงานทำความสะอาดครัวน่าจะจบเพียงเท่านี้

เอโลอิสหันมาลุยต่อกับการถือฟ็อกกี้น้ำยาทำความสะอาดไปที่โซนโรงอาหาร แล้วทำการฉีดบนโต๊ะอาหารแล้วเช็ดทำความสะอาดให้เอี่ยม เธอไล่ทำตั้งแต่โต๊ะบ้านแรกยันโต๊ะบ้านสุดท้าย จากนั้นก็จัดระเบียบของทุกอย่างให้เข้าที่ แล้วไปหยิบไม้กวาดมากวาดพื้น ตามด้วยการถูพื้นครั้งยิ่งใหญ่จนพื้นเงาวับ เสร็จสิ้นพิธีการก็นำอุปกรณ์ทุกชิ้นไปทำความสะอาดแล้วเก็บคืนที่ให้เรียบร้อย จากนั้นก็เดินไปรับค่าจ้าง

“งานที่สั่งเสร็จครบหมดแล้วนะคะ”

“ใช้เวลาเร็วกว่าที่คิดนะ เท่าที่ดูก็สะอาดดีใช้ได้ งั้นรับค่าจ้างไป”

“ขอบคุณมากค่ะ ไว้ใช้บริการอีกได้น้า”

เสร็จสิ้นภารกิจก็ถึงเวลาแยกย้าย เอโลอิสบอกลาฮาร์ปี้จากนั้นก็เดินออกจากสถานที่แห่งนี้ไป

เวรทำความสะอาด

รางวัลงาน: +25 พลังใจ, 4 เหรียญครักม่า และ +15 EXP