[โรงอาหารหลัก] โถงอาหารประจำค่าย

Johnathan BELIEVER

PΣӨPᄂΣ MЦƧƬ ƬӨ ΉΛVΣ IƬ!

   กองทัพต้องเดินด้วยท้อง สิ่งนี้ไม่มีไม่ได้ มันก็คงเป็นอะไรไปไม่ได้นอกจาก อาหาร.. ขาดอาหาร เท่ากับขาดกำลัง ขาดกำลังก็เท่ากับสงครามนั้นแพ้ไปแล้วครึ่งนึง เพราะฉะนั้นกองทัพต้องเดินด้วยท้องนั้นเป็นเรื่องที่ไม่ใช่เรื่องที่เกินจริง ชายหนุ่มนั้น หลังจากที่เขาเหน็ดเหนื่อยจากการฝึกซ้อมที่สนามฝึก โดยที่ครั้งนี้ เขาหวังว่าจะไม่ต้องแวะไปที่สถานพยาบาลอีก ไม่อยากให้คนๆอื่นๆคิดไปไกล 

   ชายหนุ่มร่างยักษ์เดินเข้าไปในโถงโรอาหารที่ตอนนี้คนไม่ค่อยเยอะเท่าไหร่นัก เขาหยิบของที่เขาคิดว่าจะกินให้หมดแล้วนำมาไว้ที่โต๊ะของบ้าน.. ซึ่งมัน.. มีแค่ชายหนุ่มเพียงคนเดียว.. และในตอนนี้นั้น เขาก็หาได้สนใจคนรอบข้างว่าใครจะมองเขายังไง เขาเริ่มจากการหยิบสิ่งที่เป็นจานเรียกน้ำย่อยเข้าปากจนหมด แล้วเคี้ยวจนจนก่อนกลืนลงคอ ตามด้วยจานหลัก ที่เต็มไปด้ยอาหารที่เขาต้องการ ในขณะที่คนอื่นๆในโถงต่างก็มองเป็นสายตาเดียวกัน จนกระทั่งชายหนุ่มร่างใหญ่จัดการจานหลักจนหมด ตามด้วยจานรองที่ก็ไม่น้อยไปกว่าจานหลัก และของหวาน 

   เขาสนใจหรอกว่าใครจะมองยังไง เขาไม่สนใจหรอกว่าใครจะคิดยังกับเขา เพียงแต่ในตอนนี้ สิ่งที่เขานั้นต้องการคือ ทำให้ตัวเองอิ่มท้องเพื่อฟื้นฟูกำลังและรักษาร่างกายที่สึกหลอให้กลับมาเป็นปกติดังเดิม ถ้าพูดง่ายๆก็ กนิเพื่อให้มันหายเหนื่อยนั่นล่ะ.. เขาไม่ได้สนใจในเรื่องของรสชาติของอาหารเท่าไหรนัก แต่เอาจริงๆ อาหารที่นี้นั้นล้วนทำด้วยฝีมืออย่างพิถีพิถัน เพราะงั้นคงจะไม่ต้องห่วงว่ามันจะเหมือน อาหารฉุกเฉินของทหาร หรืออาหารที่เสิร์ฟในค่ายกลางทะเลทราย

 เมื่อจัดการกับอาหารตรงหน้าเสร็จเรียบร้อย เขาก็นำจานทั้งหมดไปวางที่จุดล้างจานของค่าย ก่อนที่จะเขานั้นจะห่ออาหารส่วนนึง ซึ่งก็ไม่มาก สำหรับอะไรบางอย่าง พร้อมกับเครื่องดื่มเพื่อสุขภาพอีกหนึ่งขวดก่อนเดินออกจากโถงไปและไปยังหน้าโรงอาหาร..

Feria FOLLOWER

Play it coolFeriaHayes time

"อ่า~ หายเจ็บแล้วก็หิวจังเลย"

หลังจากที่ไปรักษาตัวที่ห้องพยาบาลเสร็จเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เฟเรียก็รู้สึกได้ว่าความหิวโหยที่ละคนมากับความเหนื่อยล้าจากการสู้กับจ่าฝูงก็อบลินสะสมจนตอนนี้เธอนั้นหิวจัด ๆ เลย นี่แหละ เลยมุ่งหน้ามาที่โรงอาหารก่อนเลย กินก่อนค่อยไปทำอย่างอื่น 

"วันนี้เป็นแกงกระหรี่แฮะ เยี่ยม"

เธอพูดออกมาด้วยความดีใจก่อนที่จะหยิบจานข้าวมาตักข้าวพูน ๆ จาน ราดแกงกระหรี่ฉ่ำ ๆ ใส่เนื้อสัตว์จุก ๆ เป็นอันเสร็จ

"ทานล่ะนะคะ"

แล้วเฟเรียก็กินอาหารในจานของตนอย่างรวดเร็วและหิวโหยจนมันหมดในเวลาอันสั้น เธอจึงยกไปเก็บจานให้เรียบร้อย ก่อนที่คิดว่าจะไปทำอะไรต่อดี จะว่าไปจะไปลองของกับฮาร์ปี้ดีไหมนะ เผื่อจะได้ไข่ด้วยล่ะนะ

กินอาหารประจำวัน

bettyleg

Dean HEROES

014

กินอาหารแล้วก็ทำงาน

          กว่าจะทำนั่นทำนี่เสร็จท้องก็ร้องจ๊อก ๆ บอกว่าหิวข้าว! อาหารมื้อนี้จะเป็นอะไรคือสิ่งที่ชายหนุ่มตั้งตารอ อาหารกรีกของแท้ดั้งเดิมที่หาทานได้ยากไม่จำเป็นจะต้องไปถึงกรีซ แม้ครั้งแรกที่เห็นแม่ครัวฮาร์ปี้ชายหนุ่มจะตกใจจนสะดุ้งโหยง ถ้าจำไม่ผิดเหมือนว่าช่วงอายุยี่สิบปีเขาเคยถูกอสุรกายหน้าตาคล้ายคลึงกันนั้นไล่จับเขาทำซอยจุ๊ ไม่มั่นใจว่าปีศาจตนนั้นใช่ฮาร์ปี้หรือไม่ แต่เป็นผู้หญิงมีปีกเหมือนนกท่าทางขี้เหวี่ยงดูดุร้ายเหมือนกัน

           ‘เด็กใหม่เหรอเราน่ะ รับจานไปแล้วก็รีบ ๆ กินซะ!’

          ประโยคแรกที่สนทนาไม่ได้ต่างอะไรกับคาเฟ่ซึนเดะเระ แต่ต่างกันตรงที่รับประทานได้ฟรีไม่ต้องเสียค่าเข้าและเมนูเซ็ตที่โคตรแพง ถ้าถามว่าเคยไปคาเฟ่ซึนเดะเระมาอย่างนั้นหรือก็ต้องส่ายหน้า คาเฟ่ซึนเดะเระไม่ค่อยไป แต่คาเฟ่แมวกับเมดคาเฟ่เคยไปบ่อยอยู่เลยคิดว่าคงไม่ต่างกันเท่าไร แต่ความนุ่มฟูทางใจคงต่างกันบ้าง

          แม้แม่ครัวฮาร์ปี้จะดุร้ายไม่ต่างอะไรกับอสุรกาย แต่ต้องยอมรับเลยว่าฝีมือการทำอาหารของนางยอดเยี่ยมระดับมิชลินสตาร์

          ตัดกลับมาปัจจุบัน.. ดีนมองอาหารที่อยู่ในจาน มันคืออะไรสักอย่างห่อด้วยใบไม้ เขาเคยเห็นรูมเมทชาวจีนกินช่วงเทศกาลอะไรสักอย่างของพวกเขา แต่ว่าอาหารชนิดนี้เป็นอาหารกรีกจริงดิ?

          “บ๊ะจ่างเหรอ?”

          “ใช่ซะที่ไหนล่ะเจ้าบ้า! นี่น่ะคือโดลมาเดสต่างหาก” เจ๊แม่ครัวฮาร์ปี้ตอบกลับด้วยความหงุดหงิด ท่าทางฉุนเฉียวนั้นไม่ต่างอะไรกับสุภาพสตรีวัยประจำเดือนหมด

         

          “อะไรนะ โดลมาเดส? มันคืออะไรครับเชฟ อธิบายที”

          “หึ!” แม่ครัวฮาร์ปี้หัวเราะหึในลำคอพร้อมยืดอก เหมือนนางจะชอบใจที่ถูกเรียกว่าเชฟไม่ใช่กุ๊กน้ำเสียงเลยฟังดูอ่อนลงรื่นหูขึ้นเยอะ “โดลมาเดสก็คืออาหารที่ทำจากข้าว สมุนไพร เครื่องเทศ และเมล็ดถั่ว นำมาผสมกันแล้วห่อด้วยใบอุ่นจากนั้นนำไปต้ม เวลากินก็กินคู่กับเลม่อนหั่นฝานและโยเกิร์ต”

          “ที่ห่ออยู่คือใบองุ่นงั้นเหรอ.. เพิ่งรู้ด้วยแฮะว่าใบองุ่นกินได้ ...แต่ว่าไม่มีเนื้อสัตว์เลยอ่ะ”

          ถึงจะน่าสนใจแต่ก็มิวายบ่นอิดออด ได้รับโปรตีนจากถั่วเพียงอย่างเดียวกล้ามเนื้อที่อุตส่าห์เข้าฟิตเนสสร้างมามีหวังได้เหี่ยวหมด

          “เออ ๆ มื้อหน้าจะทำกะบับให้ ส่วนตอนนี้รีบ ๆ ไปกินได้แล้ว เกะกะ!”

          เจ๊ฮาร์ปี้กลับมาโวยอีกครั้งทำเอาชายหนุ่มอดที่จะสะดุ้งไม่ได้ รู้สึกได้เลยว่าตัวเองน่าจะไม่เหมาะกับการไปซึนเดะเระคาเฟ่แหงม ๆ ดีนจึงถือจานมาที่โต๊ะอาหาร แล้วไปเนียนนั่งอยู่กับกลุ่มเด็กโตแล้วชวนคุยไปพลาง ไปสืบมาได้ว่าเด็กวัยไฮสคูลที่ไม่ได้เข้าเรียนตามระบบการศึกษาพวกนี้เป็นเด็กที่เทพยังไม่รับรองบุตรอีกแล้ว แล้วพอพวกเขาเหล่านั้นรู้ว่าดีนเป็นบุตรแห่งโพไซดอนก็ตื่นเต้นกันใหญ่ ทั้งที่เขาคิดว่าไม่เห็นจะมีอะไรน่าตื่นเต้นเลย แค่ช็อคไปครึ่งวันเท่านั้นเอง

          ดีที่เด็กพวกนี้ค่อนข้างจะเฟรนลี่เลยคุยกันยาวจนหมดเวลาพักเที่ยง และข้อมูลที่ดีที่สุดที่เขาได้รับมาก็คือ‘สุดสัปดาห์ของเดือนนี้ทั้งเดือนจะมีปาร์ตี้!!’

          พอรับประทานอาหารเสร็จก็นำจานไปเก็บแล้วคุยกับเจ๊แม่ครัวฮาร์ปี้ที่กำลังเก็บล้างถ้วยชามอยู่งก ๆ เพื่อขอทำงาน นางปรายตามองอุปกรณ์พยุงแขนเป็นอย่างแรกแล้วส่งเสียง “เฮอะ!” ออกมา

          “สภาพแบบนี้จะไหวเหรอเรา? ข้าว่าเจ้าไปรักษาที่ห้องพยาบาลให้หายก่อนดีกว่ามั้ง”

          กะแล้วต้องพูดแบบนี้ ยังไม่ต้องเอ่ยปากพูด แค่สายตาท่าทางก็มองออกหมด

          “โธ่ พี่สาวคนสวย อย่าดูถูกกันสิ ถึงจะทำงานได้แค่แขนข้างเดียว แต่เห็นแบบนี้ผมก็เคยทำงานร้านฟาสต์ฟู้ดในย่านใจกลางเมืองสุดจะป็อบมาก่อนเชียวนะ”

          “หยุด!” แม่นางฮาร์ปี้ตะคอกใส่ ทำเอาดีนสะดุ้งโหยงอีกครั้งแล้วคิดในใจว่า ‘ตูทำอะไรผิดวะ..’ จนคุณแม่ครัวยกมือที่เป็นกรงเล็บนกจัดผมขึ้นทัดหู แถมเอ่ยกล่าวด้วยน้ำเสียงที่นุ่มลงถนัดหู “มะ.. เมื่อกี้เจ้าพูดว่ายังไงนะ?”

          ‘อ้อ.. ชอบให้ชมนี่เอง’

          ชายหนุ่มผู้ซึ่งเคยผ่านโลกมาในระดับหนึ่งยิ้มเผล่ทันทีเมื่อรู้ว่าจะเข้าหาเธออย่างไร

          “พูดว่าพี่สาวคนสวยไงครับ หรือว่าจะไม่พอ พี่สาวคนสวยที่สุดในโลก แถมยังทำอาหารเก่งที่สุดในค่ายฮาล์ฟบลัด แม่ครัวอันดับหนึ่งไม่มีใครเทียบ–”

          “คนบ้า!” ฮาร์ปี้สาวใช้ปีกตีไหล่เขาทีนึง รู้นะว่าหยอกแต่ตบทีหน้าแทบคว่ำ… “จะมาของานทำว่างั้น? ถ้างั้นก็ไปทำซะ แต่ว่าปัดกวาดเช็ดถูให้สะอาด ๆ ล่ะ เห็นว่าแขนเจ็บอยู่ข้าจะหยวน ๆ ให้นิดนึงถ้าเจ้าทำงานออกมาแย่”

          “โอเค ๆ จะไปทำเดี๋ยวนี้ล่ะครับ”

          หลังจากที่นางรับปากดีนก็รีบหยิบอุปกรณ์ทำความสะอาดไปเริ่มงานทันที ไม่ใช่ว่าเพราะขยันอะไรหนักหนา แต่เพราะว่าหากอยู่กับเจ๊แกนานไปนางจะเขินจนใช้ปีกตบเขาจนอะไหล่หลุด

          และแน่นอนว่าคนที่เคยทำงานร้านอาหารมาก่อนจัดการงานโรงอาหารได้ดีไม่แตกต่างกัน เขารู้ว่าจุดไหนที่เป็นมุมอับและมีสิทธิ์ที่จะเลอะคราบอาหารมากที่สุด ไม่เพียงแค่บนโต๊ะแต่ลองก้มดูใต้ด้วยเพราะมักจะมีลูกค้ามักง่ายเอาหมากฝรั่งมาแปะไว้ในจุดลับสายตา ซึ่งที่โต๊ะของโรงอาหารแห่งนี้ก็มีแถมยังเยอะเสียด้วย

          ‘ไอ้เด็กพวกนี้นี่!’

          ได้แต่ก่นด่าในใจไม่อาจออกเสียง เพราะเขาเดาว่าถ้าแม่ครัวรู้เรื่องนางต้องโกรธเป็นฟืนเป็นไฟแน่ ๆ และบทเรียนจากการทำงานมาสี่ปีสอนให้รู้ว่า ‘อย่ามีปัญหากับเชฟ’

          เวลาผ่านไปเพียงหนึ่งชั่วโมงโรงอาหารก็ถูกทำความสะอาดจนเงาวับสมกับที่เคยโม้เอาไว้ก่อนหน้านี้จริง ๆ แม้ดีนจะรู้สึกว่าตัวเองทำเวลาเสร็จช้าไปนิดเพราะมีแค่มือขวาเท่านั้นที่ใช้ได้

          “โฮ่ เก่งนี่เราน่ะ นึกว่าจะดีแต่ปากซะแล้ว”

          แม่ครัวฮาร์ปี้เดินมาตรวจงานหลังจากที่นางเก็บล้างทำความสะอาดจานชามเสร็จ น่าจะพอมีเวลาพักหายใจอยู่บ้างก่อนที่ต้องเตรียมอาหารมื้อถัดไป

          “ผมบอกคุณแล้ว แต่ผมก็ปากดีจริง ๆ แหล่ะ เพราะว่าผมสามารถชมความสวยของพี่สาวได้ทั้งวันทั้งคืน”

          “ฮิ้!” ฮาร์ปี้สาวส่งเสียงแปลก ๆ ออกมา ก่อนที่นางจะรีบยัดซองค่าจ้างใส่มือเขา “นี่ค่าตอบแทน ได้แล้วก็รีบไสหัวไป๊!”

          ยังไม่ได้พูดหรือทำอะไรต่อชายหนุ่มก็ถูกแม่ครัวตีปีกไล่หลังเสียแล้ว

รับประทานอาหารฟรี

รับรู้เรื่องปาร์ตี้ของคุณดี

ทำงาน: เวรทำความสะอาดโรงอาหาร [1/3] (เลือกรับ 3 ดรักม่า)

Daemon HEROES

Work &  rest

     หลังจากเขาทำการส่งบูชาเทพเฮอร์มาโฟร์ไดตัสเป็นอันเสร็จ เขาก็เดินเข้ามาภายในโถงอาหารเพื่อจะเข้าเวรทำความสะอาดโรงอาหารและหาอะไรกินก่อนจะไปทำอะไรต่อมิอะไรต่อ

      เดม่อนเดินเข้าไปหาฮาร์ปี้แม่ครัวที่กำลังวุ่นกับการตักอาหารให้ชาวค่าย "ผมขออนุญาตมาทำความสะอาดนะครับ คุณฮาร์ปี้ตักข้าวให้คนอื่น ๆ เดี๋ยวผมไปหยิบของเอง" เดม่อนพูดขึ้นก่อนเขาจะเดินไปที่โรงเก็บอุปกรณ์ทำความสะอาด

      เดม่อนมองดูชาวค่ายนั่งทานอาหาร ดูเหมือนโต๊ะบางโต๊ะยังไม่ค่อยมีลูก หรือพวกเขาจะไม่รอดจากด่านแรกที่หนีอสุรกายมาจนถึงค่าย 

     เขาเดินไปปัดกวาดเช็คถูบริเวณห้องครัวที่สกปรกก่อนจะไปทำบริเวณทางเดินเท้าข้างหน้า หลังปัดกวาดแล้วเขาไปหยิบไม้ถูพื้นเพื่อมาถูพื้นที่เพิ่งกวาดให้เงางาม

    เดม่อนทำงานจนเสร็จเขาไปรับเงินรางวัลจากเจ๊ฮาร์ปี้ และ กะว่าจะทานอาหารเย็นด้วยเลย 

     "เสร็จแล้วครับ เจ๊ไปตรวจได้เลย ส่วนเงินขอเป็นดรักม่า" เดม่อนพูดขึ้นก่อนเขาจะมองกับข้าววันนี้ เขาเลือกเคบับล่ะกัน สามชิ้นเพียงพอแล้ว "ผมขอเคบับสามชิ้นครับ"

      "ได้จ้า รอตักอาหารแปบนะเดี๋ยวให้พร้อมเงินรางวัล" ฮาร์ปี้พูดขึ้นก่อนเดินไปตักอาหารใส่จานและยื่นให้ผมพร้อมกับรางวัล 

       "ขอบคุณ เดี๋ยวผมมาช่วยงานต่ออีกนะ" เดม่อนพูดก่อนรับจานอาหาร เขาเดินไปนั่งโต๊ะอะโฟร์ไดท์ มีพี่อลิเชียนั่งทานอยู่

       "Bonjour พี่อลิเชีย" เดม่อนทักทายพี่สาวร่วมบ้าน ก่อนเขาวางจานอาหารลงและนั่งลงฝั่งตรงข้ามพี่อลิเซีย

       อลิเซียที่กำลังนั่งเขียนไดอารี่ของเธออยู่ ก่อนเงยหน้าขึ้น "สวัสดีจ้าเดม่อน วันนี้มากินดินเนอร์ด้วยเหรอ พี่นึกว่าเราจะซื้อแต่ของ 7-11 แล้ว"

      "แฮ่ ๆ ต้องประหยัดเงินหน่อย มากินของฟรีแถมอร่อยด้วยดีกว่าครับ" เดม่อนพูดขึ้นเมื่อโดนพี่อลิเซียแทงใจดำ ก็จริงนะปกติผมแทบมาที่นี่น้อยมากยกเว้นทำงาน ผมมักจะหาซื้อกินในร้านสะดวกซื้อมากกว่า

     "ว่าแต่พี่อลิเซียกำลังเขียนไดอารี่อีกแล้วเหรอครับ" เดม่อนมองพี่อลิเซียก่อนจะเอ่ยขึ้น

     "จ้า พอดีพี่ว่าง ๆ ชอบจดอะไรเรื่อยเปื่อย แม้จะคล้าย ๆ กันในแต่ละวัน" อลิเซียตอบผม ก่อนเธอจะก้มหน้าเขียนต่อ 

      เดม่อนทานเคบับชิ้นแรกเข้าปาก เขาล่ะรักอาหารที่นี่จริง ๆ กินไม่กี่ครั้งแต่มันก็นยังอร่อยเหาะทุกครั้ง

     "ไง เดม่อน เจอกันอีกแล้วนะ" ลิเลียน่าที่เพิ่งกินอาหารเสร็จ เธอเดินมาโต๊ะอะโฟร์ไดท์เพราะเห็นผม "เป็นอย่างที่พูดเลยเห็นไหม"

     อลิเซียแอบเงยหน้าขึ้นมองนิด ๆ ก่อนเธอก้มเขียนต่อรอแซวเดม่อน ผมที่หันไปตามเสียงทักก่อนเห็นธิดาแห่งอะธีน่า หรือเธอจะคำนวณได้ว่าวันนี้ผมจะที่นี่กันนะ 

     "นั่นสินะ ลิเลียน่าทานเสร็จแล้วเหรอครับ" เดม่อนตอบหญิงสาวตรงหน้า ก่อนจะถามเธอ

      ลิเลียน่าอมยิ้มก่อนเธอที่ยืนพิงโต๊ะอะโฟร์ไดท์ก้มตัวลง ยกแขนเท้าคาง "ถ้าบอกว่ายังไม่ทาน นายจะแบ่งให้ไหมล่ะ"

      "ได้นะ ถ้าลิเลียน่าอยากได้" เดม่อนไม่ปฏิเสธอีกฝ่าย เขายื่นจานให้อีกฝ่ายหยิบไปได้เลย

      "งั้นหยิบล่ะนะ ไม่เสียใจแน่นะบุตรแห่งอะโฟร์ไดท์" ลิเลียน่ายิ้มมุมปาก

      เดม่อนยิ้มตอบกลับ เขาไม่ได้พูดอะไร ลิเลียน่าก็หยิบไปชิ้นนึงก่อนะจแบ่งครั้ง "งั้นเอาแค่นี้พอ ที่เหลือนายกินเถอะ พอดีชั้นแค่นี้ก็อิ่มแล้ว" เธอพูดเสร็จก็โบกมือลาและทานเคบับครึ่งนึงในมือ

     "น้องชายไปรู้จักลิเลียน่า ธิดาแห่งอะธีน่าตอนไหนเนี่ย" อลิเซียที่เห็นอีกฝ่ายไปแล้วก่อนเธอเงยหน้าขึ้นจากสมุดบันทึกเอ่ยถาม

      "ตอนไปสะสางกิจธุระให้เทพเฮอร์มาโฟร์ไดตัสน่ะครับ เจอเธอที่อินเทอร์เน็ตคาเฟ่ในบ้านเฮอร์มีส" เดม่อนเล่าเรื่องที่เจอลิเลียน่าให้พี่อลิเซียฟัง 

      "ระวังลูกบ้านอาธีน่าไว้หน่อยล่ะกันนะเดม่อน พวกเธอฉลาดหัวหมอเกินไป..." อลิเซียเตือนผมด้วยความหวังดี ซึ่งผมก็เข้าใจแหละนะ บ้านอาธีน่า... "งั้นพี่กลับบ้านพักก่อนนะ เดม่อนก็รีบกลับล่ะ ดึกแล้ว"

      "ครับ ผมจะระวัง" เดม่อนกล่าวตอบอลิเซียก่อนเขาโบกมือส่งเธอและกลับมาตั้งใจกินเคบัปอีก 1ชิ้น+ครึ่งชิ้นต่อก่อนจะไปทำอย่างอื่นต่อ

- รางวัลงาน: 

+20 พลังใจ, (เลือกรับ 3 เหรียญครักม่า) และ +15 EXP

- ทานข้าวฟรี +30 พลังงาน

Feria FOLLOWER

Play it coolFeriaHayes time

หลังจากถวายผลการทำงานให้ท่านเทพแอรีสเสร็จเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เฟเรียก็ตัดสินใจมายังโรงอาหาร วันนี้เธอไม่ได้จะมากินอาหาร แต่มาที่นี่เพื่อมาทำงานประจำวันที่เธอไม่ได้มาทำอยู่นานหลายนาน นั่นก็คือการมาทำความสะอาดโรงอาหารค่ายนั่นเอง
“สวัสดีค่ะ คุณแม่ครัวฮาร์ปี้”
เธอเดินเข้ามาในครัวก็มาทักทายแม่ครัวฮาร์ปี้ที่คอยทำอาหารอร่อย ๆ ให้ชาวค่ายฮาล์ฟบลัดทุกคนที่อาศัยอยู่ที่นี่ ถ้าไม่ได้พวกเธอ เด็กชาวค่ายอย่างเธอคงจะลำบากน่าดูเลยที่จะทำอาหารด้วยฝึกฝนตัวเองไปด้วยล่ะนะ
“อ้าว!ไงแม่หนูสายเลือดฮิปนอส มาเอาอาหารเหรอ มาสิ ๆ กำลังร้อน ๆ เลยนะ"
“เปล่าหรอกค่ะ หนูมาช่วยงานโรงอาหารค่ะ"
“อ้อ งานบนกระดานประจำวันสินะ มา ๆ มาสิ หยิบไม้กวาด ไม้ถูพื้นมาสิ ฝากเรื่องทำความสะอาดด้วยนะสาวน้อย อย่าพึ่งหลับไปก่อนล่ะ ถ้าทำไม่สะอาดแล้วหลับไปก่อน ระวังจะไม่ได้ตื่นอีกเลยนะ"
เฟเรียถึงกับสะดุ้งกับคำพูดของแม่ครัวฮาร์ปี้จนขนลุกตั้งขึ้นอย่างหวาดเสียว ยิ่งพึ่งไปตบกับฮาร์ปี้ในป่าต้องห้ามมา เธอรู้ดีว่าความโหดร้ายของฮาร์ปี้เป็นอย่างดี ถ้าทำไม่ดีความตุยน่าจะมาเยือนในไม่ช้าแน่ 
“ค่ะ เข้าใจแล้วค่ะ งั้นขอตัวก่อนนะคะ”
หลังจากที่ตอบรับคำสั่งของฮาร์ปี้แม่ครัว เธอก็หยิบไม้กวาดไปกวาดทำความสะอาดโรงอาหารอย่างละเอียดแบบทุกซอกทุกมุมก่อนจะถอดรองเท้าเพื่อไม่ให้มีรอยรองเท้าของเธอไม่งั้นมันจะน่าหงุดหงิดเวลาถูแล้วมันมีรอยเท้าสีน้ำตาล ๆ ติดพื้นแล้วทำความสะอาดลำบากแบบสุด ๆ เธอเลยถอดรองเท้าแล้วถูพื้นแบบผสมน้ำยาถูพื้นให้มันสะอาดเงาวับ ก่อนจะถูด้วยน้ำเปล่าอีกครั้งเพื่อไม่ให้หนืดเท้า แค่นี้ก็เป็นอันเสร็จ
“เสร็จแล้วค่ะ”
“โอ้ เร็วดีนี่ ไหนตรวจสิ"
สิ้นคำพูดแล้วฮาร์ปี้แม่ครัวก็ไปตรวจสภาพโรงอาหารที่ทำความสะอาดเรียบร้อยแล้ว จึงกลับมาหาเธออีกครั้งพร้อมรอยยิ้ม
“เก่งมากเลยนะคะ ความสะอาดเรียบร้อย สะอาดจนส่องหน้าได้เลย เยี่ยมมากค่ะ นี่ค่าตอบแทนนะคะ”
“ขอบคุณค่ะ คุณแม่ครัวฮาร์ปี้”
เธอรับค่าตอบแทนของตนมาก่อนจะโค้งขอบคุณให้อีกฝ่าย ก่อนจะออกมาจากโรงอาหารทันที

ภารกิจ : ทำความสะอาดโรงอาหาร
รางวัล : 3 เหรียญดรักม่า 15 EXP

bettyleg

Johnathan BELIEVER

ΞΔT ΓΩR LΦVΞ

อาหารจะอร่อย มันก็ต้องกินกันหลายๆคน แต่สำหรับชายหนุ่มแล้วนั้น ไม่จำเป็นต้องหลายคน เพราะเขาคนเดียวก็เพียงพอที่จะเอ็นจอยกับมื้ออาหารที่เชฟในโรงอาหารได้รังสรรค์มาแล้วเป็นอย่างดี ซึ่งมีหลากหลาย และเพียงพอต่อความต้องการของทุกๆคนในค่ายอย่างแน่นอน ชายหนุ่มร่างใหญ่ซึ่งแน่นอนว่า ร่างกายที่ใหญ่โตก็จำต้องใช้อากรจำนวนมากในการซ่อมแซมส่วนที่เสียหายจากการใช้งาน หน้าจะเป็นเรื่องที่อาจจะยังไม่มีใครชินหรือเป็นเรื่องปกติ ที่จะมีใครซักคนตักอาหารมาเยอะจนครหากันต่างๆนานว่าจะหมดหรือไม่ หรือ กินล้างกินผลาญไปไหน แต่ ชายหนุ่มก็หาได้สนใจเรื่องพวกนี้ไม่ สิ่งที่เขานั้นคิดไว้ในใจก็คือ ฉันกิน เพื่อที่ฉันจะได้มีชีวิตอยู่ เพียงเท่านั้น 

เขาเดินหอบจานทั้งสอง รวมถึงอื่นมาวางที่โต๊ะของบ้านไนกี้ ซึ่งมีเพีนงหนึ่งเดียว ต่างคนที่มองเป็นสายตาเดียวที่เขานั้นไม่ได้ให้ความสนใจ ก่อนที่จะเริ่มจัดการอาหารต่างๆที่อยู่ตรงหน้าไปทีละอย่างๆ เพียงเวลาไม่กี่สิบนาที อาหารที่เขานำมานั้น หายไปครึ่งต่อครึ่ง และอีกสิบกว่านาทีต่อมา ทุกอย่างที่อยู่บนโต๊ะก็หายไป เหมือนกับว่าไม่มีอะไรอยู่ในจานเลยแม้แต่น้อย ที่สำคัญคือ ชายหนุ่มเช็ดจานที่ตนเองนำมาใส่เป็นภาชนะจนสะอาดดูไม่ออกว่ามันเคยมีอาหารอยู่ในจานนั้น เขาสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนที่จะผ่อนหายใจลงอย่างช้าๆ ดื่มน้ำหนึ่งลิตรล้างคอ แล้วค่อยๆลูกขึ้นอย่างช้าๆ ก่อนที่จะนำภาชนะไปวางไว้ที่จุดล้างขาน เพื่อให้ทีมงานนำจานไปล้างต่อไป 

"พี่ครับ จานนี้ยังไม่ได้ล้างนะครับ แค่เช็ดเฉยๆ รบกวนล้างให้หน่อยนะครับ" 

ชายหนุ่มผมส่งท้ายและยิ้มให้ ก่อนที่ะจเดินออกจากโรงอาหารไป.. 

Dean HEROES

017

ช่วยเจ๊เข้าครัว

          วันนี้บังเอิญตื่นเช้าแต่ดีนขี้เกียจจ๊อกกิ้งเพราะคิดว่าวันนี้น่าจะมีงานที่ต้องออกแรงรออยู่เลยถนอมกล้ามเนื้อเอาไว้ให้ให้ระบมช้ำ เขาเลยแอบย่องไปด้านหลังโรงอาหารในส่วนของครัว เกาะขอบประตูแล้วทักทายเจ๊แม่ครัวสักหน่อย

          “จ๊ะเอ๋!”

          “ครัวยังไม่เปิด เจ๊ยังไม่ว่างเล่นด้วย กลับบ้านไปนอนไป๊!”

          แม่ครัวจอมโหดหันกลับมามองตาเขียวปั้ด แต่ตอนนี้ดีนไม่กลัวอีกต่อไปเพราะเขาพอจะรู้จุดอ่อนของหญิงสาวผู้นี้

          “โธ่ พี่สาวคนสวย ผมรอได้ วันนี้อยากมารับงานเอาดอลลาร์ด้วย” ชายหนุ่มชะเง้อคอมองเข้าไปในห้องครัวดูว่าเธอกำลังทำอะไร ก็เห็นว่าฮาร์ปี้สาวเพิ่งจะล้างวัตถุดิบ สงสัยว่าวันนี้จะนอนตื่นสาย จะเตรียมอาหารทันมื้อเช้าของวันหรือเปล่าก็ไม่รู้ “ให้ผมช่วยเตรียมวัตถุดิบให้ไหม? ผมเคยทำงานร้านอาหารมาก่อนนะ สำหรับคนสวยผมทำงานให้ฟรีไม่คิดเงินเพิ่มก็ได้”

          “กรู้วววว” จู่ ๆ เจ๊ฮาร์ปี้ก็ส่งเสียงเหมือนนกเขาออกมา นั่นคืออาการเขินจัดใช่หรือไม่? นางดูครุ่นคิด น่าจะรู้แล้วว่าหากไม่ได้ผู้ช่วยสักคนน่าจะเสิร์ฟมื้อเช้าเลท “กะด้ะ งั้นเราหั่นผักเป็นไหม? เช้านี้เจ๊จะทำไข่เจียวกรีกกับสฟะคิอาโนพิต้า”

          “เป็นครับ ๆ”

          ถึงจะมึนชื่อเมนูหลังแต่เขาก็ตอบรับและไม่วายกลั้วหัวเราะกับท่าทีก่อนหน้า ก่อนจะเดินเข้าไปในครัวอย่างเต็มตัว ดูจากผักที่เตรียมไว้น่าจะต้องหั่นผักโขม มะกอก พริกระฆังและมะเขือเทศมากมายเลยทีเดียว คงต้องถอดอุปกรณ์คล้องแขนออกก่อนมิเช่นนั้นน่าจะหั่นผักไม่ถนัด งานไม่ต้องใช้แรงมาก แค่หั่นผักแป๊บเดียวคงไม่เป็นไร

          ด้วยความที่เจ๊ฮาร์ปี้ค่อนข้างละเอียดอ่อนเรื่องอาหาร นางจึงหั่นผักให้ดูเป็นตัวอย่างในครั้งแรก

          “หั่นประมาณนี้ ไม่ขาดไม่เกิน ถ้าทำผิดเจ๊หักเงิน”

          “เอ้า โอเคครับเจ๊ ผมจะหั่นให้เท่ากับตัวอย่างเป๊ะ ๆ เลย”

          หน้าที่ที่เจ๊ฮาร์ปี้มอบหมายให้มีเพียงแค่นี้ นางคงไม่ไว้ใจให้คนนอกทำอย่างอื่นที่เสี่ยงต่อครัวพังนำอาหารออกไปเสิร์ฟไม่ได้ สำหรับดีนแล้วแม้เขาจะไม่ได้ทำงานในส่วนครัวแต่ก็เคยช่วยพ่อครัวจัดเตรียมนั่นนี่อยู่บ้าง ไม่ถือกับว่าเป็นมือโปรแต่ก็จัดการวัตถุดิบได้โดยไม่มีเสีย เขาใช้เวลาสักพักกว่าจะหั่นผักจนหมด ซึ่งหันมาอีกทีเจ๊ฮาร์ปี้ก็เตรียมไข่กับแป้งอาหารชื่อยาก ๆ นั่นเสร็จแล้ว

          “โอ้โห ไวมาก!”

          “หึ! ก็เจ๊เป็นมืออาชีพ” นางฮาร์ปี้ยืดอกอย่างภูมิใจ ในตอนนี้พวกเขาเริ่มได้ยินเสียงเด็ก ๆ กลุ่มแรกมาที่โรงอาหาร “ไม่มีอะไรให้เราทำแล้วไปนั่งรอปะ กินเสร็จแล้วจะได้ทำงานเก็บกวาดต่อ”

          “คร้าบโผม”

          ชายหนุ่มล้างไม้ล้างมือเสร็จก็กลับมาใส่สายคล้องแขนแล้วไปนั่งรออย่างว่าง่าย เรื่องปรุงอาหารเขาแค่ทำเป็นแต่ทำไม่เก่งเลยไม่อยู่เกะกะแม่ครัวที่กำลังรีบ วันนี้เจ๊ฮาร์ปี้ดูไม่ดุเท่ากับเมื่อวาน จะเป็นการดีถ้าเขาไม่กวนน้ำให้ขุ่นทำนางอารมณ์เสีย

          เพียงแค่แป๊บเดียวกลิ่นหอมฉุย ๆ ก็ลอยออกมาจากครัว ฝั่งหนุ่มดีนก็รอลุ้นว่าอาหารชื่อยาก ๆ นั้นคืออะไร ระหว่างนั้นเขาก็มองไปรอบ ๆ โรงอาหาร

          ‘เด็กกลุ่มเมื่อวานไม่อยู่แฮะ’

          แต่เวลานี้ก็ยังเช้ากว่าจะบอกว่าพวกน้อง ๆ ตื่นสาย เขาก็เลยไม่ได้คิดมาก สิ่งสำคัญคืออาหารเช้าแสนอร่อยมากกว่า

          ไม่เกินห้านาทีถาดอาหารก็ถูกยกมาตั้งรอเสิร์ฟ เด็กที่มาก่อนไปตั้งแถวรอตักอาหาร ตัวเขาเองก็เหมือนกัน แล้วเมื่อถึงคิวชายหนุ่มก็ได้เห็นไข่เจียวทรงสี่เหลี่ยมที่เนื้อสัมผัสน่าจะแน่นน่าดู กับอีกอย่างคือสิ่งที่เหมือนแผ่นแป้งย่างกับชีส กลิ่นหอมที่อยู่ตรงหน้าทำเอาเขารีบกลับมานั่งที่โต๊ะแล้วสวาปามมันไปทั้งหมด

          ‘โอ๊ย อร่อยแสงออกปากกกกก’

          ยิ่งตัวเองมีส่วนร่วมในการประกอบอาหารด้วยแล้วจึงยิ่งรู้สึกว่ามื้อนี้อร่อยกว่าปกติด้วยความภาคภูมิใจในตัวเอง

          พอกินอิ่มแล้วก็ได้เวลาเก็บกวาดทำความสะอาดโรงอาหาร ดีนทยอยนำจานในที่เก็บส่งไปหลังร้านเรื่อย ๆ ไม่ให้เกะกะจนล้น เพื่อให้เจ๊ฮาร์ปี้ได้ล้างภาชนะ และเมื่อเด็กคนสุดท้ายออกจากโรงอาหารเขาก็จัดการทำความสะอาดโต๊ะและพื้นโรงอาหารจนสะอาดเอี่ยม

          “เสร็จแล้วครับเจ๊”

          ชายหนุ่มคืนอุปกรณ์ทำความสะอาดแล้วรอรับค่าจ้างจากแม่ครัวคนสวย วันนี้ได้มาเป็นเหรียญดอลลาร์ตามที่ขอแถมยังได้ทิปมาอีกตั้งเท่าตัว

          “ขอบใจที่มาช่วย วันนี้งานเลยเสร็จไว”

          “ขอบคุณครับเจ๊ ผมมีเงินเอาไปโดเนทช่วยพี่กะเทยละ ...ว่าแต่วันนี้เด็ก ๆ ดูน้อยลงนะครับ”

          “อ้อ เรื่องนั้น…” น้ำเสียงของเจ๊ฮาร์ปี้ดูเปลี่ยนไปเล็กน้อย ก่อนที่นางจะเล่าต่อเพราะคิดว่าไม่ใช่ความลับอะไร “มีเด็กโตกลุ่มนึงต้องออกไปทำภารกิจข้างนอกพวกเขาเลยออกไปนอกค่ายตั้งแต่ฟ้ายังไม่สาง”

          ถ้าพูดถึงกลุ่มเด็กโตดีนนึกถึงกลุ่มเด็กที่ยังไม่ถูกทวยเทพรับรองบุตรที่คุยกันเมื่อวาน แต่ถ้าเจ๊ฮาร์ปี้บอกว่าออกไปทำภารกิจนอกค่ายแปลว่าเด็กกลุ่มนั้นน่าจะเก่งพอตัว

          “ภารกิจกำจัดก็อปลินกับฮาร์ปี้นิสัยไม่ดีอะไรนั่นเหรอ.. ต้องไปตั้งแต่ฟ้าสางเชียว?”

          “ไม่ใช่ ๆ ภารกิจที่เจ๊หมายถึงคือภารกิจตามคำทำนาย เรารู้จักภารกิจสิบสองประการของเฮอร์คิวลิสไหมล่ะ? ประมาณนั้นแหล่ะ”

          “มีภารกิจตามคำทำนายด้วย? ฟังดูยากกว่ากำจัดก็อปลินกับฮาร์ปี้นิสัยไม่ดีเยอะเลยแฮะ”

          ตำนานอันโด่งดังของเฮอร์คิวลิสถึงแม้ไม่ได้ฟังพอดแคสต์ก็ต้องเคยรับรู้มาคร่าว ๆ ส่วนรายละเอียดเจาะลึกเขาแทบได้ฟังคลิปนั้นเป็นคลิปแรก ๆ ในเพลย์ลิสต์ตำนานเทพปรนัมกรีก ดูแล้วแต่ละภารกิจนี่เป็นภารกิจฆ่าตัวตายชัด ๆ ง่ายสุดน่าจะเป็นทำความสะอาดคอกม้า แต่ในยุคสมัยนี้แล้วอาจจะไม่ใช่ภารกิจโหดหินเหมือนในตำนานก็ได้ อีกไม่นานเด็กพวกนั้นก็ต้องกลับมาที่ค่ายแหล่ะหวังว่าจะกลับมาทันปาร์ตี้วันแรกตามที่สัญญากันไว้

          “ถ้าอยากให้ทวยเทพยอมรับก็ต้องพิสูจน์ตัวเองแหล่ะ เป็นเรื่องปกติธรรมดาของเด็กที่นี่..” แม่ครัวฮาร์ปี้เงียบไปอึดใจหนึ่งก่อนจะใช้ปีกดันหลังดีนให้ออกไปจากโรงอาหาร “ไม่มีอย่างอื่นที่ต้องทำแล้วรึไง ไปไป๊ เจ๊จะพักผ่อน ไม่มีเวลาคุยกับเราทั้งวันหรอกนะ”

          “ฮ่า ๆ โอเคเจ๊ ไว้ร้อนเงินแล้วผมจะมาของานทำใหม่”

          ชายหนุ่มผงกศีรษะให้คุณแม่ครัวคนสวยทีนึงก่อนจะเดินออกมาจากโรงอาหาร

          .
          .

          .

          ‘เพื่อให้พ่อแม่ยอมรับงั้นเหรอ… งี้กรณีของฉันก็ถือว่าโชคดีแล้วสินะ?’

รับประทานอาหารฟรี

ทำงาน: เวรทำความสะอาดโรงอาหาร [2/3] (เลือกรับ 30 ดอลลาร์)

Daemon HEROES

rest and work a little

     เดม่อนเดินมายังโถงอาหาร ก่อนเขาไปขอทำงานจากเจ๊ฮาร์ปี้ก่อนจะไปหาอะไรกิน แน่นอนว่าจะได้ไม่เสียแรงไงล่ะ กินข้าวเสร็จก็พร้อมไปตะลุยทำสิ่งต่าง ๆ ในค่าย วันนี้วันพุธ เขาเห็นลิเลียน่ากำลังนั่งทานอาหารอยู่ก็แอบยิ้มมุมปาก ไม่รู้ว่าเขาชอบยัยฉลาดคนนี้ไปแล้วหรือเปล่านะ

      "อ่า สวัสดีครับคุณเจ๊ใหญ่ ผมมาทำงานครับ" เดม่อนยิ้มก่อนจะพูดขึ้น

      "เมื่อวานทำสะอาดมากเจ้าหนู ตอนนี้เธอก็ไปกวาดลานหน้าโถงนะ บริเวณนั้นสกปรกมาก" เจ๊ฮาร์ปี้พูดขึ้น ผมรับทราบเนื้อหาแล้ว ผมก็เดินไปยังห้องเก็บอุปกรณ์ จำได้จนหลับตาเดินก็ยังทำได้เลย ก็นะผมมาช่วยงานเจ๊บ่อยขนาดนี้

     เดม่อนเดินไปหยิบไม้กวาด ไม้ถูพื้น ที่โกยถือไปด้านหน้าโถง ก่อนจะวางของที่ยังไม่ได้ใช้ก่อน เขาเอาไม้กวาดไปกวาดบริเวณหน้าโถง เขาสำรวจด้วยสายตาเมื่อเห็นว่ากวาดจนเกลี้ยงเกลาเหมือนใหม่ ก็เดินไปหยิบไม้ถูพื้นและนำไปชุบน้ำสักหน่อย ก่อนบิดให้หมาด ๆ เพื่อนำมาถูพื้น 

     เดม่อนทำงานจนเสร็จ ก่อนเขาเดินไปแจ้งเจ๊ฮาร์ปี้แม่ครับ และรับรางวัล พร้อมกับตักกับข้าวมาทานด้วย มื้อนี้เขาขอกินให้พุงกางสักหน่อยล่ะกัน เพิ่งสู้ฮาร์ปี้มาเหนื่อย ๆ 

     'กุ้งแม่น้ำย่างชีส' 'พระกระโดดกำแพง' 'สปาเก็ตตี้ซีฟู้ดหมึกดำ' 

      สามจานที่เขาเลือก ก่อนถือถาดมานั่งโต๊ะอะโฟร์ไดท์ 

      เดม่อนไม่รอช้าลงมือทานอย่างเรียบร้อย อาหารแต่ละจานออกรสชาติแซ่บอย่าบอกใครเลย รสมือฮาร์ปี้ยังกับเซฟโรงแรมห้าดาวก็ไม่พูดเกินเลย การแข่งขันมีกฎห้ามฮาร์ปี้ลงแข่งหรือเปล่านะ บอกเลยว่าเจ๊ชนะแน่ เดม่อนกำลังอิ่มเอมกับมื้ออาหารแสนอร่อยของเขาตรงหน้า สปาเก็ตตี้เส้นนุ่มรสกำลังพอดี กุ้งก็ได้กลิ่นหอมของชีส เนื้อนุ่มอร่อย น้ำซุปจากพระกระโดดกำแพงก็เผ็ชรสสมุนไพร มีประโยชน์แถมอร่อยอีก 

รางวัลงาน: +20 พลังใจ, (เลือกรับ 30 ดอลลาร์) และ +15 EXP

ทานข้าว +30 พลังงาน

anne -

Camp' Food Hall

หลังจากที่เด็กหญิงตัวน้อยๆ อย่าง เอลี่ ได้ทำการเก็บข้าวของทั้งหมด เข้าห้องพัก ของ เธอจนเสร็จเรียบร้อยแล้วนั้น หลังจากนั้นเธอก็ค่อยๆ ทำกาเอ่ยบทสนทนาออกไปในทันทีว่า "หิวจังเลยแฮะ งั้นออกไปหาอะไรรับประทานที่ตรงบริเวณห้องโถงอาหารประจำค่ายเสียหน่อยก็แล้วกัน" หลังจากที่สิ้นสุดบทสนทนาลงไปได้แค่เพียงไม่นานนัก เอลี่ ก็ค่อยๆ ทำการก้าวเรียวขาบาง เดินทางออกมาจากตรงบริเวณห้องพัก ของตัวเธอเอง เดินมาหยุดอยู่ที่ตรงบริเวณหน้าบ้านพักหมายเลขที่ 11 เฮอร์มีส บริเวณหน้าบ้าน ก่อนที่เธอจะค่อยๆ ทำการก้าวเรียวขาบางเดินทางออกจากตรงบริเวณบ้านพักหมายเลขที่ 11 เฮอร์มีส หน้าบ้านไปทันที และในที่สุดเด็กหญิงตัวน้อยก็เดินทางมาหยุดอยู่ที่ตรงบริเวณหน้าทางเข้า ของ ห้องโถงประจำค่าย หลังจากนั้นเธอก็ค่อยๆ เริ่มทำการก้าวเรียวขาบางเดินทางเข้ามาจนถึงบริเวณภายใน ด้านใน ของ ห้องโถงประจำค่าย ก่อนที่เธอจะเดินไปหาคุณแม่ครัวคนหนึ่งประจำโถงอาหารประจำค่าย พร้อม กับ ค่อยๆ เริ่มที่จะทำการเอ่ยบทสนทนา ออกไปในทันทีว่า "สวัสดีค่ะ หนูมีชื่อว่าเอลี่ พึ่งเดินทางเข้ามาภายในค่ายฮาร์ฟบลัดแห่งนี้ค่ะ พอดีว่าหนูรู้สึกหิวมากๆ เลยนะคะ เลยแวะมาที่โภงอาหารแห่งนี้ดู เพื่อว่าจะมีอาหารอะไรอร่อยๆ ให้หนูได้รับประทานบ้างนะคะ" และหลังจากที่บทสนทนา ของ เด็กหญิงตัวเล็กๆ อย่าง เอลี่ ได้ทำการเอ่ยจบลงไปได้เพียงแค่ไม่นานนัก คุณแม่ครัวคนดังกล่าวก็ค่อยๆ เริ่มทำการเปล่งน้ำเสียงและเอ่ยบทสนทนาออกไปในทันทีว่า

"ได้สิจ้ะ แม่หนูเอลี่ เดี๋ยวฉันตักให้นะ" หลังจากที่จบบทสนทนา ของ คุณแม่ครัวคนดังกล่าวลงไปได้เพียงแค่ไม่นานนัก คุณแม่ครัวก็ค่อยๆ ทำการตักไข่ข้น หรือสแคมป์เบอร์เอ้ก และก็ไส้กรอกจำนวน 3 ชิ้นพร้อมกับสลักผัก ให้เธอจยเต็มจาน หลังจานนั้นเธอก็ค่อยๆ ทำการส่งจานอาหารให้ถึงมือเด็กน้อยตัวเล็กๆ อย่างเอลี่ หลังจากนั้นเอลี่ก็ยื่นมือเล็กๆ ของตัวเธอเองไปรับจานอาหารมาถือไว้ภายในมือให้เรียบร้อย ก่อนที่ธอจะถือจานอาหารภายในมือ ไปหาที่นั่งทานที่โต๊ะอย่างเงียบเชียบและเอร็ดอร่อย 

+30 พลังงาน

รับประทานอาหารฟรี

Daemon HEROES

Lunch

     เดม่อนออกมาหาอะไรกินที่โถงอาหาร วันนี้เขาว่าจะอาสาทำงานก่อนล่ะกัน หลังจากหลับเต็มตื่นในบ้านพัก เตียงนุ่ม ๆ เขาเดินมายังโถงอาหารก่อนจะเดินไปพบเจ๊ฮาร์ปี้แม่ครัวใหญ่ของค่าย

      "สวัสดีครับ ผมมาขอช่วยงานครับ" เดม่อนพูดแจ้งวัตถุประสงค์ที่เขามา 

      "อ่า เพิ่งมีแม่สาวน้อยอาธีน่ามาพอดี แต่เธอน่าจะเพิ่งเริ่ม งั้นไปช่วยเธอล่ะกัน จะได้เสร็จไว" เจ๊พูดขึ้นก่อนรีบบอกให้ผมไปเสริมเธอที่ในครัวทำอาหาร

      เดม่อนเดินเข้าไปในครัว เขาเห็นคนคุ้นเคยที่เพิ่งรู้จักกันไม่นาน หญิงสาวผมสีบลอนด์ ใบหน้าดูฉลาดหลักแหลม เป็นใครอื่นไม่ได้นอกจากลิเลียน่านั่นเอง เขาเดินเข้าไปทัก

     "ที่แท้คนที่เจ๊พูดถึงก็เป็นยัยฉลาดนี่เอง" เดม่อนทักทายหญิงสาวก่อนเขาเดินไปกวาดอีกด้านของห้อง

      "เมื่อวานเหนื่อยขนาดนั้น นายยังมีแรงตื่นเช้าได้อีกนะบุตรแห่งอะโฟร์ไดท์" ลิเลียน่าพูดแซวเดม่อน เธอเองก็กวาดไปเช่นกัน "นึกว่าจะตื่นบ่าย ๆ ซะอีก"

      "ก็ผมไม่เหมือนลูกอะโฟร์ไดท์คนอื่นนี่น่า ผมมันบ้าการต่อสู้อยู่แล้ว" เดม่อนพูดขึ้นอย่างภาคภูมิใจ 

      "นายไปหยิบผ้าเช็คเคาน์เตอร์และเครื่องใช้ในครัวล่ะกัน เดี๋ยวชั้นกวาดกับถูพื้นเอง" ลิเลียน่าบอกอีกฝ่าย จะได้ช่วยกันให่้เสร็จไวขึ้น

      "โอเค งั้นผมเอาไม้กวาดไปเก็บก่อน" เดม่อนพูดขึ้นก่อนเขาจะเดินไปเก็บไม้กวาดและหยิบผ้าชุบน้ำไปเช็ค

      ทั้งสองช่วยกันทำความสะอาดห้องครัวจนขจัดคราบ สะอาดหมดจดราวกับห้องใหม่ ลิเลียน่าเดินมาหาผม ก่อนจะชวนผมออกไปรับรางวัลกัน เธอบอกว่าเดี๋ยวเธอไปช่วยเด็กบ้านอะธีน่าฝึกก่อน ค่ำ ๆ จะมาฝึกกับผม ผมก็เป้นอันตกลง 

      "เจ๊ เราทำเสร็จแล้ว" ลิเลียน่าพูดขึ้นทันทีที่เราเดินมาถึงฮาร์ปี้แม่ครัว

      "พวกเธอสองคนนี่นะ ทำงานกันไวจริง ๆ เอ้า นี่รางวัล" เจ๊ฮาร์ปี้ยื่นถุงเงินให้ตามคนที่ต้องการ ของลิเลียน่าเป็นดรักม่า ส่วนของผมเป็นดอลลาร์ ช่วงนี้อยากจะเก็บเงินมนุษย์บ้าง

      "ไปก่อนนะเดม่อน" ลิเลียน่าพูดก่อนวิ่งออกจากโถงอาหารไป

     ส่วนผมก็เดินไปตักอาหาร วันนี้มีอาหารอร่อยเยอะแยะ ผมเลือกอาหารสักอย่างสำหรับมื้อกลางวันมาทาน ก่อนจะหยิบสเต็กเนื้อโคชุนใส่จานและไปราดซอสต่าง ๆ พอเหมาะ

     ผมเดินมาทานอาหารที่โต๊ะบ้านอะโฟร์ไดท์ตามปกติ... สเต็กเนื้อโคชุนสไตล์บาซิลนี่อร่อยมาก เนื้อนุ่มละมุนลิ้น กลิ่นหอมอ่อน ๆ ไฟกำลังพอดี ไม่เกรียมจนเกินไป 

   

ทำงาน 2/3

- รางวัลงาน: +20 พลังใจ, (เลือกรับ 30 ดอลลาร์) และ +15 EXP

กินอาหาร +30 พลังงาน