[โรงอาหารหลัก] โถงอาหารประจำค่าย

Parida -

เช้าแรกในโรงอาหาร กับ มื้อแห่งความเงียบงัน

         แสงแดด ของ ช่วงเวลาในยามเช้าตรู่ ยังคงทอประกาย ผ่านทางตรงบริเวณยอดไม้ พร้อม กับ ที่ละอองหมอกบางๆ เริ่มค่อยๆ จางหายไปกับไออุ่น ของ วันใหม่ เด็กหญิงตัวน้อยๆ ภริดา อารยภักดีเทวราช หรือว่าริดา ค่อยๆ เริ่มทำการเดินก้าวเรียวขาบาง อย่างเงียบงัน เดินมาตามบริเวณทางเดินที่เป็นหินเรียบๆ หลังจากนั้นเพียงแค่ไม่นานนัก ก็เริ่มมีเสียง ของ ใบไม้ดังก็อบแก็บขึ้นมาเบาๆ และก็ตามมาด้วยเสียง ของ เจ้านกตัวน้อยๆ  กำลังร้องคลอเคล้า ไปกับจังหวะการหายใจที่แสนจะแผ่วเบา ของ เธอ และทันทีที่ร่างบาง ของ เธอเดินทาง เข้ามาถึง ภายในบริเวณโถงอาหารประจำ ของ ค่ายฮาล์ฟบลัด สำหรับตัวเธอแล้วมีความคิดเห็นว่า สถานที่แห่งนี้ช่างดูกว้างขวาง และ ยังมีหลังคาที่สูงโปร่ง และแวดล้อมไปด้วยกลิ่นอบอุ่น ของ อาหารเช้า พร้อมทั้งยังมีเสียงพูดคุยจอแจ ของ เหล่าชาวเจน z เดมี่ก็อต ผู้มากหน้าหลายตาเต็มไปหมด เธอค่อยๆ หยุดยืนอยู่นิ่งๆ อยู่เป็นระยะเวลาสักครู่หนึ่ง ก่อนที่ดวงตาอันนิ่งสงบ ของ เด็กหญิงริดา ตัวน้อยๆ จะเริ่มทำการกวาดสายตามองไปทั่วทั้งบริเวณ เธอนิ่ง เธอเงียบ และไม่แม้แต่จะเอื้อนเอ๋ยคำพูดอื่นใดออกมา ... แต่เธอก็พร้อมที่จะทำหน้าที่เป็นผู้รับฟังที่ดี สำหรับใครสักคนหนึ่ง

      เท่าที่เด็กหญิงริดาเฝ้ามอง และ สังเกตการณ์มาเป็นระยะเวลาสักพักใหญ่ๆ ถึงแม้ว่าสถานที่แห่งนี้จะดูค่อนข้างมีความคึกคัก และ เปี่ยมมีชีวิตชีวา แต่สำหรับตัว ของ ริดาเอง กับ มีความรู้สึกว่าทุกสิ่งทุกอย่างเหมือนกำลังเคลื่อนไหวไปอย่างช้าๆ และมันกลับช้ากว่าความรู้สึก ของ เธอไปแค่เพียงเล็กน้อยเท่านั้นเอง ในตอนนี้ เวลานี้ เธอเองไม่ได้รีบร้อนจะเข้าไปพูดคุย หรือ ทำการสนทนา กับ ใคร และเธอเงก็ไม่ได้กำลังมองหาที่ว่างข้างใครสักคนหนึ่ง เพื่อที่จะทำการทักทาย หรือ พูดคุยกันอย่างสนุกสนาน หากแต่ในตอนนี้เด็กหญิงอย่างริดาเลือก ที่จะทำการเดินก้าวเรียวขาบาง ตรงดิ่งเข้าไปยังบริเวณโต๊ะ ของ กระท่อมหมายเลขที่ 20 เฮคาที ที่ในตอนนี้ และเวลานี้ มันยังคงว่างเปล่า และ เงียบสงบอยู่ 

    หลังจากนั้นเพียงแค่ไม่นานนัก ก็เริ่มมีเสียง ของ จานและช้อน ที่กำลังกระทบกันอย่างเป็นจังหวะดังขึ้นมา จากตรงบริเวณหลังห้องครัว คุณแม่ครัวฮาร์ปี้ หรืออีกนามหนึ่ง ของ เธอก็คือ สไคลล่า เธอกำลังทำการจัดอาหารลงไปภายในถาดอย่างคล่องแคล่วและถึงแม้ว่าเธอจะเป็นหญิงครึ่งนกผู้มีปีก แต่นั่นก็ไม่ใช่อุปสรรคใหญ่ ในชีวิต ของ เธอ เธอสามารถเคลื่อนไหวได้อย่างว่องไว และ ร่างกายของเธอก็เต็มเปี่ยมไปด้วยพลัง ที่พร้อมจะใช้ในการดูแลผู้คนให้กินอิ่ม และ สบายท้องที่สุด และสำหรับภริดาเอง เธอก็มีความรู้สึกประทับใจตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้พบหน้า คุณแม่ครัวฮาร์ปี้ เพราะใบหน้า ของ เธอนั้นดูใจดี และเต็มไปด้วยรอยยิ้มเป็นอย่างมาก 

      ทันทีที่เด็กหญิงอย่างริดา เดินทางเข้ามารับอาหารเช้า คุณแม่ครัวฮาร์ปี้ ก็ค่อยๆ เริ่มทำการเปล่งน้ำเสียง และ เอ่ยคำพูดขึ้นมาในทันทีว่า

"สวัสดียามเช้าจ้ะ หนูริดา วันนี้มื้อเช้าทางครัวของเรามีข้าวต้มธัญพืช กับ ไข่ลวกอุ่นๆ ลองชิมดูสิจ้ะ ฝีมือ ของแม่ครัวฮาร์ปี้คนนี้ ก็อตชวนชิมยังการันตีว่า อร่อยเลิศรส แซ่บนัวส์เลยนะจะบอกให้" หลังจากที่คำพูด ของ คุณแม่ครัวฮาร์ปี้ ได้ทำการพูดจบลงไปได้แค่เพียงไม่นานนัก เด็กหญิงตัวน้อยๆ อย่างริดาก็ค่อยๆ เริ่มทำการพยักหน้า อย่างช้าๆ ดวงตาที่แสนเงียบงัน ในตอนนี้เต็มเปี่ยมไปด้วยความรู้สึกที่อยากจะกล่าวคำขอบคุณ แต่ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ได้เอื้อนเอ๋ยคำพูดใดๆ ออกจากริมฝีปากบางไป แต่เธอก็เลือกที่จะทำการยกมือไหว้เล็กน้อย เพื่อเป็นการแสดงความถึงความนอบน้อม หลังจากนั้นเด็กหญิงตัวน้อยๆ ก็ค่อยๆ ทำการรับถาดอาหารนั้นขึ้นมาถือไว้อย่างเบามือ ก่อนที่เธอจะค่อยๆ เดินกลับไปนั่งประจำยังโต๊ะ ของ ตัวเธอเอง หลังจากที่เด็กหญิงตัวน้อยๆ อย่างริดา ได้ทำการวางถาดอาหารลงตรงหน้าเป็นที่เรียบร้อย เธอก็ค่อยๆ เริ่มทำการหยิบช้อน แลั ส้อม ขึ้นมาอย่างช้าๆ และค่อยๆ เริ่มลองลิ้มชิมรสชาติ ของ อาหารจานนี้ อย่างละเอียด สำหรับตัวเธอแล้วนั้นอาหารจานนี้มีรสชาติอบอุ่น แถมยังหอมกลิ่น ของ ข้าวสุก และ ความรักจากผู้ปรุง เป็นอย่างมาก ทำให้เด็กหญิงตัวน้อยๆ ถึงต้องกับหยุดชะงักการเคี้ยวอาหารลงชั่วคราว หลังจากนั้นเธอก็เริ่มหลับตาลงอย่างช้าๆ สักครู่หนึ่ง ด้วยนิสัยและบุคลิก ของ เธอ เป็นคนที่ไม่คุ้นชิน กับ การอยู่ในสภาพแวดล้อมที่เต็มไปด้วยผู้คนมากนัก แต่สถานที่แห่งนี้ มีบางสิ่งบางอย่างที่ดูแล้วช่างแตกต่างออกไป บางสิ่งบางอย่างที่ทำให้เด็กหญิงตัวน้อยๆ ผู้แสนเงียบงันคนนี้สามารถรับรู้ และ รู้สึกได้ว่า เธอเองจะไม่มีทางโดดเดี่ยว

     เด็กหญิงภริดา ตัวน้อยๆ ในตอนนี้เธอกำลังนั่งรับประทานอาหารอย่าง เรียบร้อย เงียบๆ แต่เธอก็ทำการสังเกตสถานการณ์ต่างๆ และ ทุกๆ การเคลื่อนไหวที่อยู่รอบๆ ตัวไปด้วย การกระทำนี้ของเด็กน้อย ไม่ใช่เกิดจากความหวาดระแวง แต่เป็นสายตา ของ ผู้ที่คอยเรียนรู้โลกด้วยความเข้าอก เข้าใจ มันอย่างลึกซึ้ง และ เป็นสายตา ของ เด็กน้อยผู้แสนเงียบงัน ที่พร้อมจะเติบโตไปในโลกที่เสียงดังที่สุด ด้วยหัวใจดวงน้อยๆ ที่เบาและนิ่งที่สุด

     

      และช่วงเวลายามเช้า ของ วันนี้ ริดามีความรู้สึกดีใจเป็นอย่างมาก ที่ได้มีโอกาสมาลิ้มลองอาหารที่โถงอาหารประจำค่าย ถึงแม้ว่านี่จะเป็นครั้งแรกที่เธอได้มาลองชิม แต่รสชาติ ของ อาหารมื้อนี้ก็มีความรู้สึกอ่อนโยน พอ ๆ กับ หัวใจ ของเธอล่ะนะ

บริการอาหารฟรีมื้อล่ะครั้ง

เครดิตที่ได้รับ: +30 พลังงาน 

รับประทานอิ่มเมื่อเวลา 21:45 นาที 

Axel HEROES

A. Mikailov

power of calculated luck

To me luck is like a loaded gun—never random, always aimed — Axel

17.07.2025 | 12:00 PM

เสียงจอแจของศาลาอาหารในมื้อกลางวันคือฉากหลังที่สมบูรณ์แบบสำหรับความคิดที่เงียบงัน แอ็กเซลนั่งอยู่ที่โต๊ะของเคบินไทคีซึ่งว่างเปล่าเช่นเคย, ช้อนในมือของเขาเขี่ยสตูว์เนื้อในจานไปมาอย่างเลื่อนลอย, ความคิดของเขาไม่ได้อยู่กับรสชาติของอาหาร แต่อยู่บนกระดานหมากรุกที่กางแผ่อยู่ในใจ

ไพ่ใบแรกถูกเก็บเข้ามือแล้ว—โนอาห์ วอลเตอร์

การ "เกลี้ยกล่อม" เซเทอร์หนุ่มเป็นไปอย่างราบรื่นกว่าที่คาดไว้ การใช้ไดเอทโค้กเป็นสินบนและการใช้ความทรงจำอันเลวร้ายร่วมกันเป็นเครื่องมือในการต่อรองพิสูจน์แล้วว่าได้ผลดีเยี่ยม การมีผู้นำทางที่คุ้นเคยกับธรรมชาติและสามารถสัมผัสถึงอันตรายได้ก่อนใครอยู่ในทีม ทำให้สถานการณ์โดยรวมไม่ได้น่ากังวลจนเกินไปนัก

แต่ช่องว่างสุดท้ายในทีม...คือปัญหาที่แก้ไม่ตก

เขาแทบจะไม่รู้จักใครในค่ายนี้เป็นการส่วนตัวเลย เขารู้จักชื่อ รู้จักว่าใครเป็นบุตรของเทพองค์ไหน ก็น่าจะไม่ถึงครึ่งของคนที่เดินผ่านตาเขาตอนนี้ ไม่ต้องพูดถึงรู้จักตัวตนที่แท้จริง, จุดแข็งและจุดอ่อนที่ซ่อนอยู่ภายใต้ชื่อเหล่านั้น การเลือกใครสักคนเข้ามาในภารกิจที่เดิมพันด้วยชีวิตโดยอาศัยเพียงข้อมูลผิวเผิน คือความเสี่ยงที่เขาไม่เต็มใจจะรับ

คำแนะนำของรีเบคก้ายังคงก้องอยู่ในหัว..."อย่าเลือกคนที่เก่งที่สุด, แต่เลือกคนที่เธอต้องการจริงๆ"

แล้วเขาต้องการใครกันแน่?

ทีมตอนนี้ประกอบด้วยตัวเขา—นักวางแผน, ผู้เชี่ยวชาญการต่อสู้ระยะกลางถึงไกล, และตัวแปรแห่งโชคที่คาดเดาไม่ได้—กับโนอาห์, ผู้ชำนาญการเรื่องธรรมชาติ, ระบบเตือนภัยล่วงหน้าเดินได้, และผู้รู้เรื่องตำราที่อาจมีประโยชน์ในยามคับขัน

พวกเขาขาดอะไรไป? นักรบสายบู๊ที่คอยยืนอยู่แนวหน้า? ผู้ใช้เวทมนตร์ที่สามารถรับมือกับคำสาปหรืออุปสรรคเหนือธรรมชาติ? หรือผู้เชี่ยวชาญเฉพาะทางที่สามารถถอดรหัสปริศนาของคำพยากรณ์ได้?

สายตาของบุรุษเจ้าของเส้นผมสีทองคำกวาดมองไปรอบๆ ศาลาอย่างไม่เจาะจง เขามองเห็นบุตรแห่งแอรีสกำลังหัวเราะเสียงดัง, บุตรแห่งเฮเฟตัสกำลังง่วนอยู่กับการดัดแปลงส้อมของตัวเอง, และธิดาแห่งแอโฟรไดท์ที่กำลังซุบซิบเรื่องล่าสุดกันอย่างออกรส

ทั้งหมดนั้นคือเครื่องมือ...แต่เครื่องมือชิ้นไหนล่ะที่เหมาะกับงานนี้?

คำพยากรณ์นั้นเต็มไปด้วยปริศนา "คทาปีกหัก"... "กรีนสกินผู้หวนคืน"... มันไม่ได้บ่งบอกถึงความต้องการที่ชัดเจนเลยแม้แต่น้อย มันคือเกมแห่งการคาดเดา, และเขาเกลียดการคาดเดาเป็นที่สุด

บุตรแห่งโชคชะตาวางช้อนลงข้างจานสตูว์ที่เย็นชืดไปแล้ว ความอยากอาหารของเขาหายไปหมดสิ้น ถูกแทนที่ด้วยความหงุดหงิดที่เกิดจากการขาดข้อมูลและการควบคุมไม่ได้

การหาผู้เล่นคนสุดท้าย...อาจจะต้องอาศัยโชคมากกว่าที่เขาอยากจะยอมรับ

กินอาหาร +30 พลังงาน

Power Money Game Music

CABIN 19

@Hye Ri

Axel HEROES

A. Mikailov

power of calculated luck

To me luck is like a loaded gun—never random, always aimed — Axel

18.07.2025 | 06:00 PM

ศาลาอาหารในมื้อเย็นยังคงเป็นศูนย์กลางของชีวิตในค่าย, เป็นหม้อหลอมที่รวมเอาความเหนื่อยล้า, ความหิวโหย, และบทสนทนาที่ไร้สาระของเหล่าเดมิก็อดไว้ด้วยกัน แอ็กเซลเลือกที่นั่งในมุมที่สามารถมองเห็นได้ทั่วถึงตามปกติ, จัดการกับสตูว์เนื้อและขนมปังอย่างเงียบๆ, เป็นการเติมเชื้อเพลิงให้ร่างกายที่ถูกใช้งานมาตลอดทั้งวันอย่างเป็นระบบ

ความคิดของเขาวนเวียนอยู่กับภารกิจที่เพิ่งรับมา ทว่าบทสนทนาจากกลุ่มกึ่งเทพที่เต็มไปด้วยบุตรแห่งเฮอร์มีสก็ดังแทรกเข้ามา

"ได้ยินเรื่อง 'อิคาร์รัส มิลเลอร์' รึยัง?" เด็กหนุ่มคนหนึ่งเอ่ยขึ้นด้วยความตื่นเต้น "แท็บเล็ตรุ่นใหม่ล่าสุดของเดดาลัส! แลร์รี่จากค่ายจูปิเตอร์บอกว่าจะแจกให้คนที่เขียนบันทึกภารกิจได้ถูกใจเขาที่สุด!"

ชื่อ 'อิคาร์รัส' ทำให้บุตรแห่งโชคชะตาเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย—ช่างเป็นชื่อที่....สำหรับผลิตภัณฑ์เทคโนโลยี ชื่อที่ผูกติดกับความทะเยอทะยานที่นำไปสู่ความหายนะ

"จริงดิ! ฉันว่าจะลองส่งบันทึกภารกิจในอัมสเตอร์ดัมของฉันไปดู เผื่อจะฟลุค!" อีกเสียงหนึ่งตอบกลับอย่างกระตือรือร้น

บุตรแห่งไทคีตักสตูว์เข้าปากอย่างไม่ใส่ใจ เขาวิเคราะห์ข้อเสนอนั้นในใจอย่างรวดเร็ว—เขียนบันทึกภารกิจ สามสิบหน้าเพื่อให้ 'ถูกใจ' ใครบางคนจากค่ายโรมัน, เพื่อแลกกับอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์ชิ้นหนึ่ง

มันคือการเสียเวลาโดยใช่เหตุ  เขาไม่ได้มีความจำเป็นต้องใช้แท็บเล็ตในเร็ววันนี้ สมองของเขายังคงเป็นอุปกรณ์ประมวลผลที่มีประสิทธิภาพที่สุด ถ้าจะต้องมี โทรศัพท์ดีๆซักเครื่องก็พอแล้ว

ในขณะที่คนอื่นกำลังไล่ตามของรางวัลที่วูบวาบและฉาบฉวย, เขากำลังวางแผนเกมที่ใหญ่กว่านั้นมากนัก

เขาได้ยินบทสนทนานั้นต่อไปอีกพักหนึ่ง แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจฟังอีกต่อไป มันเป็นเพียงเสียงรบกวน, เป็นข้อมูลที่ไม่มีค่าพอให้จัดเก็บ ร่างสูงจัดการอาหารในจานของเขาจนหมด ฟื้นฟูพลังงานที่สูญเสียไปสำหรับค่ำคืนที่ยาวนานและภารกิจที่กำลังจะมาถึงในวันพรุ่งนี้

ทานอาหาร +30 พลังงาน

ฟังข่าวลือ +15 EXP

Power Money Game Music

CABIN 19

@Hye Ri

Juliet -

บทที่ 9: เช้าตรู่ภายในโถงอาหารประจำ ของ ค่ายฮาล์ฟบลัด และ การเริ่มต้นวันใหม่

วันที่ 19 กรกฎาคม ค.ศ. 2025
โถงอาหารประจำค่ายฮาล์ฟบลัด

     เมื่อจูเลียต ค่อยๆ เริ่มทำการเดินก้าวเรียวขาบางเดินทางเข้ามาสู่ตรงบริเวณโถงอาหารประจำ ของ ค่ายฮาล์ฟบลัดเป็นที่เรียบร้อย ในตอนนี้เริ่มมีกลิ่น ของ อาหารหอมกรุ่นมากมายได้ทำการลอยมาปะทะที่ตรงบริเวณจมูก ของ จูเลียตทันที ไม่ว่าจะเป็นกลิ่น ของ เนยละลาย ผสมผสานกับไออุ่นจากซุปข้าวโพดและก็กลิ่นหอมของขนมปังอบใหม่ ที่ทำให้ท้องของเธอ ถึง กับส่งเสียงร้องขึ้นมาอีกครั้งหนึ่งอย่างช่วยไม่ได้

จ็อก... จ็อกกกก

     หลังจากนั้นเธอก็ค่อยๆ เริ่มทำการกวาดสายตามองไปทั่วทั้งตรงบริเวณรอบ ๆ ด้วยความรู้สึกที่ตื่นตาและตื่นใจ และก็เท่าที่เธอสังเกตเห็นภายในโถงอาหารประจำค่ายในเวลานี้ ต่างแน่นขนัดไปด้วยเหล่าผู้คนที่มีสายเลือดกึ่งเทพจากแต่ละบ้าน ภายในโถงอาหารนั้นมีแต่ โต๊ะวางยาวเรียงรายอยู่เป็นแถวตามจำนวน ของผู้คน และ สมาชิกที่อาศัยอยู่ภายในบ้านหลังนั้นและเท่าที่เธอสังเกตต่อไป คือ ทุกคนต่างพากันนั่งรับประทานอาหารอย่างสนุกสนาน พูดคุย แบ่งขนม หรือเถียงกันเรื่องว่าใครวิ่งเร็วกว่าในกิจกรรมเมื่อวาน

      ส่วนบนเวทีด้านหน้า มีป้ายไม้เขียนระบุไว้ด้วยอักษรสีทองว่า: “โปรดนั่งประจำโต๊ะของบ้านคุณ ยกเว้นวันอาทิตย์  วันแห่งมิตรภาพ”

      แต่เผอิญว่าวันนี้ไม่ใช่อาทิตย์ จูเลียตจึงค่อยๆ เริ่มทำการเดินก้าวเรียวขาบาง เดินทางตรงดิ่งเข้าไปยังบริเวณโต๊ะของบ้านหมายเลข 11 บ้านของเฮอร์มีส

      ในตอนนี้มีอาหาร มากมาย หลากหลายเมนู ที่เริ่มทำการถูกนำมาจัดวางไว้อยู่ ที่บริเวณบนโต๊ะเสิร์ฟโดยอาหารทั้งหมดที่วางอยู่บนโต๊ะนี้ เป็นฝีมือการทำและปรุงรส ของแม่ครัวฮาร์ปี้ผู้เก่งกาจ  สไคลล่า เธอเป็นผู้หญิงที่มีร่างสูงโปร่ง และมีความสง่างาม เป็นอย่างมาก ในตอนนี้เธอกำลังทำการจัดเรียงถาดอาหารแต่ล่ะถาดแต่ล่ะถาดอย่างคล่องแคล่ว มือเรียวยาวสีน้ำเงินเข้มค่อยๆ เริ่มทำการวางถาดข้าวหน้าเนื้อร้อน ๆ ลงอย่างนุ่มนวลโดยไม่มีอะไรหก หรือ ตกลงไปแม้แต่นิดแม้แต่นิด

“เด็กดีต้องได้เริ่มวันใหม่ด้วยพลังงานเต็มร้อยนะจ๊ะ”

เสียงของสไคลล่ากล่าวกับเด็กชายตัวเล็กคนหนึ่งที่เดินมากล่าวขอบคุณเธออย่างเก้ ๆ กัง ๆ

     ทันทีที่จูเลียตได้ยินคำพูด และ เห็นการกระทำนั้นตั้งแต่ต้นจนจบ เธอก็ค่อยๆ เริ่มทำการยิ้มบาง ๆ ออกมาแบบไม่รู้เนื้อรู้ตัว แล้วหลังจากนั้นเธอก็ค่อยๆ เริ่มทำการเอื้อมมือข้างขวา ไปทำการหยิบถาดอาหารของตัวเอง ซึ่งประกอบไปด้วย ข้าวหน้าเนื้อซอสกระเทียมที่มีกลิ่นหอมฉุย ไข่ดาวครึ่งสุก ซุปใส และน้ำผลไม้เย็นเจี๊ยบ ก่อนที่จูเลียตจะค่อยๆ ทำการเดินถือถาดอาหารและทำการเดินก้าวเรียวขาบางไปทำการนั่งยังตรงบริเวณโต๊ะ ของ กระท่อมหมายเลขที่ 11 เฮอร์มีสอย่างสงบ

    และในขณะที่เธอกำลังนั่งลงอยู่นั้น เพียงแค่ไม่กี่นาทีต่อมากก็เริ่มมีเสียง เสียงหนึ่งดังขึ้นมาจากตรงบริเวณฝั่งตรงข้าม ของ โต๊ะ

“นั่งคนเดียวแต่เช้าแบบนี้ ระวังจะโดนดึงเข้าฝันนะ~”

     น้ำเสียงหวาน ของ อีกฝ่ายหนึ่งที่เต็มไปด้วยความกระเส้าเย้าแหย่ ก็เริ่มดังขึ้นมาจากหญิงสาวผมยาวคนหนึ่งที่เพิ่งนั่งลงฝั่งตรงข้ามพร้อมถาดข้าวญี่ปุ่นในมือ เธอคือ คาสึฮะ เท็นเก็น  เป็นพี่สาวคนโตของกระท่อมหมายเลขที่ 11 เฮอร์มีส

      หลังจากนั้นเธอคนดังกล่าว ก็ค่อยๆ เริ่มทำการส่งรอยยิ้มยิ้มกว้างอย่างเจ้าเล่ห์ ให้กับจูเลียต ก่อนจะค่อยๆ เริ่มทำการเอียงศีรษะนิด ๆ

     “ฉันจำหน้าเธอได้นะ... จูเลียตใช่ไหม? เมื่อคืนเข้ามาใหม่ ๆ ตอนฉันยังเล่นเกมเรียงเหรียญกับเซซิลอยู่เลย”

    หลังจากนั้น จูเลียตก็เริ่ม ทำการส่งยิ้มตอบกลับไปให้กับอีกฝ่ายหนึ่งอย่างเก้อๆ พร้อม กับ ค่อยๆ เริ่มทำการเปล่งน้ำเสียง และ เอ่ยคำพูดขึ้นมาในทันทีว่า

     “ใช่ค่ะ... พี่คาสึฮะ” หลังจากที่คำพูด ของ จูเลียตได้ทำการเอ่ยจบลงไปได้เพียงแค่ไม่นานนัก หลังจากนั้นคุณคาซึฮะก็ค่อยๆ เริ่มทำการเปล่งน้ำเสียง พร้อม กับเอ่ยคำพูดขึ้นมาในทันทีว่า

“เรียกฉันว่าคาสึฮะเฉย ๆ ก็พอ หลังจากนั้นเธอก็ค่อยๆ เริ่มทำการเอื้อมมือไปทำการหยิบตะเกียบขึ้นมาแล้วทำการนำตะเกียบนำไปทำการชี้ไปทางเมนูอาหารของจูเลียต พร้อม กับ ค่อยๆ เริ่มทำการเปล่งน้ำเสียง และ เอ่ยคำพูดขึ้นมาในทันทีว่า

“เธอเลือกเมนูได้ดีมากๆ เลยนะเนี่ย จูเลียต นั่นเป็นเมนูสูตรที่พึ่งคิดค้นขึ้นมาใหม่ของสไคลล่า และเธอทำการเพิ่มเติมโดยใส่ซอสที่ทำจากงาคั่วจากญี่ปุ่นเข้าไปล่ะ”

     บทสนทนาเบา ๆ ระหว่างทั้งสองสาวค่อย ๆ เริ่มขึ้นในบรรยากาศที่เต็มไปด้วยความรู้สึกอบอุ่น จูเลียตเองก็เริ่มรู้สึกถึงความผ่อนคลายมากขึ้นเรื่อย ๆ กับการนั่งที่โต๊ะนี้ และในบางครั้งเธอก็เริ่มที่จะทำการปลดปล่อยเสียงหัวเราะออกมาเบา ๆ กับคำพูดหยอกล้อของคาสึฮะ

     หลังจากที่ทำการรับประทานอาหารจนหมด จูเลียตก็ค่อยๆ เริ่มทำการลุกขึ้นยืนอย่างช้าๆ พร้อมกับถือถาด ของอาหาร ไปทำการล้าง และ ทำความสะอาด ตามจุดที่ทางค่ายฮาล์ฟบลัดได้จัดเตรียมเอาไว้ให้ทางบริเวณด้านหลัง และหลังจากที่เธอทำการล้างเสร็จเรียบร้อย หลังจากนั้นแค่เพียงไม่นานนัก เธอก็ทำการจัดเก็บจาน ช้อน ส้อม และแก้วน้ำใส่ลงไปภายในถังแยกอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย

     ก่อนที่จูเลียตจะค่อยๆ เริ่มทำการหันไปมองที่ตรงบริเวณโถงอาหารประจำ ของ ค่ายฮาล์ฟบลัด ที่ในตอนนี้ และ เวลานี้ เริ่มกลับมาคึกคักอีกครั้งหนึ่ง พร้อมกับในตอนนี้ความรู้สึก ของ เธอ ก็เริ่มที่จะดูมีความแตกต่างไปจากตอนช่วงเวลายามเช้าเล็กน้อย เธอรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นขึ้นที่มากขึ้น… และรู้สึกว่าเป็นส่วนหนึ่งของค่ายฮาล์ฟบลัดแห่งนี้มากขึ้นทุกที

      หลังจากนั้นเธอก็ค่อยๆ เริ่มทำการเดินก้าวเรียวขาบาง เดินทางออก ไปจากตรงบริเวณโถงอาหาร ประจำค่ายฮาล์ไปอย่างเงียบ ๆ พร้อมกับแสงแดดยามเช้าที่เริ่มส่องลอดเข้ามาในโถงผ่านหน้าต่างสูงของที่นี่

เส้นทางสู่สนามบินลองไอแลนต์

กลางแสงรุ่งอรุณภายนอกคฤหาสน์...

“คืนนี้มันไม่ง่ายเลย” แอลเฟรดพูดเสียงต่ำ...

คลาร่ากระซิบด้วยความกังวล...

รถดำคันหนึ่งเคลื่อนตัวออกจากคฤหาสน์...

สนามบินลองไอแลนต์ - จุดเริ่มต้นใหม่

เมื่อรถมาถึงสนามบิน ลมเย็นพัดผ่านตัวจูเลียต...

คลาร่ายิ้มเศร้าและพนมมือ...

บทสนทนา ณ จุดตรวจสัมภาระ...

“ใจเย็นนะ จูเลียต เราจะผ่านมันไปด้วยกัน”...

บนเครื่องบิน — ท้องฟ้าเปิดกว้าง

หลังผ่านพิธีตรวจสอบ จูเลียตนั่งลง...

“หนูจะไม่หยุดก้าวเดิน แม้โลกนี้จะเต็มไปด้วยเงามืด”...

บริการรับประทานอาหารฟรีมื้อละครั้ง

ได้รับรางวัลเป็น+30 พลังงาน

Ripley HEROES

White Swan in The Ocean

Behind The Scenes
20th July 2025 8.47 PM

   ในช่วงเวลาสองทุ่มของวันที่ยี่สิบ จริง ๆ ถ้าว่าเอาตามความจริงตอนนี้ควรจะเป็นการกลับบ้าน ดึ ก ของเธอแน่ ๆ แต่ว่าในโลกที่ไร้ราตรีแบบนี้คำว่ากลับบ้านดึกคงใช้ไม่ได้ผลเสียแล้ว ริปลีย์ผู้อาสาจำจัดงานวันเกิดให้เจ้า ไคล์ แบรนเนน ก็รีบเดินจ้ำอ้าวจากเนินบริเวณต้นสนธาเลียที่เดิมที่เธอขึ้นเฮลิคอปเตอร์ไปทำงานและมาส่งเธอแค่ไม่กี่นาทีก่อนเพื่อเดินมาให้ถึงโรงอาหารแทนที่จะกลับบ้านโพไซดอน

   สถานที่ที่จะจัดงานเลี้ยงทั้งต้อนรับเด็กทั้งสามคนและอวยพรวันเกิดให้แก่เจ้าไคล์ตัวแสบ

   “ขอรบกวนหน่อยค่ะเจ๊... ยังไม่ได้นอนหรอกใช่มั้ย?”

   เสียงกึกกักจากกรงเล็บสี่นิ้วที่หั่นมันฝรั่งอย่างแม่นยำหยุดลง เจ๊ สไคลล่า หันมาในผ้ากันเปื้อนลายหม้อซุปสีเหลือง และยิ้มแฉ่งจนเห็นฟันแหลม

   “แม่หนูน้อยคัมแบ็ค! โอ๊ย ถ้าช้านิดเดียวพี่สไคลล่าก็จะหั่นมือเจ้าหัวหน้า Ares แทนมันฝรั่งแล้วล่ะ เอ้า มากวาดถาดซอสไปซะสิเด็กสาว!”

   ริปลีย์เริ่มตั้งหม้อกับสไคลล่า วางแผนเมนูสำหรับ “มื้อพิเศษ” วันพรุ่งนี้ ด้วยรายการอาหารและของขวัญที่เธอรวบรวมมาหลังจากร่วมภารกิจกับเด็กทั้งสาม แน่นอนว่าเธอสอบถามมาเองกับมือเชียวว่าเด็ก ๆ จะชอบอะไร ไม่ชอบอะไรบ้าง ซึ่งไม่ไกลก็มีสมุดโน้ตที่มีร่องรอยการจดของหญิงสาวบ้านโพไซดอน

   สำหรับไคล์ (เจ้าของวันเกิด):
   - พิซซ่าเปปเปอโรนีชีสยืด 3 ชั้น
   - บัฟฟาโลวิงส์สูตรพิเศษของเจ๊สไคลล่า
   - ขนมปังหน้าหินลาวา (ทำจากแป้งข้าวโพดกับซอสพริกดำ) เพื่อแซวเรื่อง “หินตีบวก”
   - ของขวัญ: แผ่นเกม PS5 ลายค่ายฮาล์ฟบลัดเวอร์ชันพิเศษ (ที่เธอแอบฝากพี่ลุคไปสั่งไว้จากร้านเฮอร์มีส)

   สำหรับเอียน (ผู้ชอบสิ่งอบอุ่น):
   - ข้าวปั้นน้ำแร่ไส้ปลาแซลมอนรมควัน
   - พุดดิ้งกลิ่นกุหลาบสีฟ้าอ่อน
   - น้ำแร่อควา-จูน (ฉลากมีรูปปลาคาร์ฟ)
   - ของขวัญ: ช่อตุ๊กตาปลาน้อยทำจากผ้าขนแกะ

   สำหรับคาเซีย (สุขุมแต่ใส่ใจ):
   - ข้าวกล้องอบสมุนไพรเสริมธาตุเหล็ก
   - โปรตีนบาร์สูตรค่ายฮาล์ฟบลัด (ปิดด้วยกระดาษโน้ตว่างให้เขียนสูตรเอง)
   - ของขวัญ: ครีมบำรุงผิวกลิ่นลาเวนเดอร์ พร้อมการ์ดที่เขียนว่า “ฉลองให้เธอที่แข็งแกร่งกว่าทุกคนรู้”

   ในเรื่องของขวัญนั้นเธอมีทั้งซื้อระหว่างทางบ้างหรือฝากคนซื้อบ้าง อาหารเองก็เช่นกัน บางอย่างซื้อมาให้เจ้าตัวโดยเฉพาะแต่หลาย ๆ อย่างก็ต้องมาทำเองเอาที่แห่งนี้ ดีที่ครัวของสไคลล่าค่อนข้างครบครันทั้งเครื่องปรุงตะวันตก ตะวันออก ทั้งอุปกรณ์การครัวหลากหลายวัฒนธรรม ตอนที่เห็น Wok ในครัวถึงกับแอบร้อง ฟุ่ยโหยววว ขึ้นมาด้วยสำเนียงจีนแมนดารินแม้ว่าจะไม่มีเชื้อจีนเลยสักหยด

   การดูจนซึมซับอินฟลูเอนเซอร์นี่มันน่ากลัวจริง ๆ

   การช่วยสไคลล่าเตรียมอาหารสำหรับวันพรุ่งนี้นั้นดำเนินไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งพิซซ่าและอบได้ที่ ริปลีย์ยกมันมาหน้าครัว วางไว้กับโต๊ะยาวที่ใกล้ครัวที่สุดเพื่อเตรียมโรยเครื่องเทศเพื่อจบการทำพิซซ่าเปปเปอโรนีอันนี้ แต่จู่ ๆ กล่องเครื่องเทศในมือของริปลีย์ที่ควรเขย่าเครื่องเทศลงพิซซ่าอันหลุดมือลอยไปข้างหลังแบบโปรเจคไตล์…

   “โอ๊ย—”

   จนไปโดนใครก็ไม่รู้ข้างหลัง

   “ขอโทษด้วยนะคะ!”

   ธิดาแห่งโพไซดอนรีบหันหลังกลับไปขอโทษต่อให้จะไม่รู้ว่ามครที่เป็นคนอยู่ตรงนั้นก็ตาม ทว่าเมื่อดวงตากลมใสสีน้ำตาลขอบเทาครามได้สบเข้ากับดงวตาคมของร่างสูงผุ้เคราะห์ร้าย ใบหน้าที่เธอไม่มีวันลืมเด็ดขาดก็อยู่ตรงหน้าเธอเสียแล้ว

   จะลืมได้ยังไง คราวก่อนก็ทำเขาได้แผล คราวนี้ยังจะทำเขาเจ็บตัวอีกหรือไง ?

   “ท่าทางมือจะลื่นนะ” ชายหนุ่มในเสื้อโค้ทยาวสีม่วงหม่นประจำบ้านไดโอนีซุสยิ้มบาง ๆ พร้อมกับยื่นขวดเครื่องเทศให้คืน

   “เอ่อ—รุ่นพี่ปาร์ค ขอโทษที่ทำให้เจ็บตัว…อีกแล้ว”

   “เอาน่า ถือว่าทำโทษที่หิวดึกก็แล้วกัน ไม่คิดว่าจะมาเจอกลางดึกแบบนี้นะ”

   “อ้อ พอดีว่ากำลังเตรียมงานวันเกิดของไคล์—เอ่อ เด็กใหม่บ้านแอรีสน่ะค่ะ เป็นเจ้าเด็กที่ฉันไปกู้ชีพมาจากแอตแลนตานี่เอง ถ้าไม่ใช่ฉันจัดก็คงไม่มีใครจัดแล้วมั้งนะ ?” ริปลีย์เอ่ยอธิบายไปว่าทำไมเธอมาอยู่ตรงนี้ แน่นอนว่าไม่ใช่ด้วยเหตุผลว่าเธอหิวยามดึก “จริงสิ… ขอบคุณที่ช่วยวันนั้นนะคะ ถ้าไม่มีรุ่นพี่ คงกลายเป็นศพใต้ชั้นหนังสือค่ายไปแล้ว...”

   “ไหน ๆ ตอนนี้ฉันก็กำลังเข้าครัวอยู่ เพื่อเป็นการไถ่โทษที่ทำคุณเจ็บตัวตั้งสองรอบก็เลยคิดว่าจะ…ทำอาหารเผื่อรุ่นพี่ด้วยเลยดีมั้ยคะ?”

   ซูฮันนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนพยักหน้าเบา ๆ “แล้วเจ๊ฮาร์ปี้ยอมเหรอ?”

   เมื่อนั้นก็มีเสียงจากในครัวตอบออกมา “Who would dare stop a girl with a mermaid’s heart under this endless sunlight, huh darling? พ่อหนุ่มบ้านองุ่นตรงนั้นน่ะ ยอมเป็นหนูทดลองให้ก็แล้วกันนะ ฮ่า ๆ ๆ”

   “ก็…ตามนั้นแหละค่ะ”

   “ถ้าอย่างนั้นเธอทำต๊อกบกกีได้ไหม ?”

   “ปกติซื้อแต่ 7-11 แต่ถ้ารุ่นพี่สอนก็จะลองทำดูค่ะ”

   บัดนั้นคราสทำอาหารก็ได้เริ่มต้นขึ้น ในห้องครัวขงอโถงห้องอาหารปรากฎร่างของชายหนุ่มเชื้อเกาหลีและหญิงสาวลูกเสี้ยวญี่ปุ่นกำลังยืนอยู่หน้าเตาแก๊สที่มีควันไอน้ำพวยพุ่งขึ้นจาง ๆ ริปลีย์ สวอนสันกำลังยืนเก้ ๆ กัง ๆ อยู่หน้าหม้ออีกที่มีแป้งต๊อกสีขาวลอยปริ่มน้ำ ซอสโกชูจังในถ้วยข้าง ๆ ดูเหมือนจะเผ็ดแสบลิ้นเกินกว่าวาซาบิที่เธอเคยลิ้มลองในซูชิที่บ้านคุณยายทวด

   “เอ่อ… รุ่นพี่… ใส่หมดเลยไหมคะ?” เธอเงยหน้าขึ้นพลางถือถ้วยซอสสีแดงสดนั่นไว้

   ปาร์คซูฮันที่เห็นภาพแบบนี้ก็หัวเราะนุ่ม ๆ ก่อนเดินเข้ามายืนข้างเธอ กลิ่นสบู่สะอาดจาง ๆ ของเขากลบความตื่นเต้นเล็ก ๆ ของรุ่นน้องผู้ไม่เคยทำอาหารเกาหลีมาก่อน

   “ไม่ต้องหมดก็ได้ เดี๋ยวเธอจะได้กินต๊อกไฟนรกแทนต๊อกบกกี” เขาคว้าช้อนตักซอสขึ้นมาประมาณหนึ่งช้อนพูน แล้วเทลงหม้อ พร้อมเอียงข้อมือเบา ๆ “เคล็ดลับคืออย่าคนแรง ต้องคนให้ทั่วหม้อ เดี๋ยวแป้งต๊อกที่นอนก้นจะไหม้เอา”

   ซูฮันยิ้มมุมปากพร้อมกับยื่นทัพพีให้เธอเป็นคนคนหม้อเองบ้างก่อนที่เขาจะเอื้อมหยิบไข่ต้มจากตะกร้า แล้ววางลงในหม้อ ระหว่างที่ต๊อกเริ่มนิ่ม ซอสเริ่มเคลือบจนเหนียว

   ริปลีย์เงียบไปพักหนึ่งก่อนจะถาม “คุณดูเชี่ยวชาญมาก ๆ เลยนะคะ ของชอบรุ่นพี่หรอ?” เธอเอ่ยถามเสียงเบา ขณะที่คนหม้อไปเรื่อย ๆ ไม่ให้แป้งต๊อกนอนก้นตามที่เขาบอก

   “สมัยอยู่เกาหลีเป็นอาหารสามัญประจำบ้านน่ะ แล้วก็ที่บ้านชอบทำให้กินตอนหลังเลิกซ้อม...” ซูฮันพูดช้า ๆ “เป็นต๊อกบกกีอุ่น ๆ แบบนี้แหละ บางวันเลยมาขอสไคลล่าใช้ครัวบ้างเป็นครั้งคราว”

   “…ดูเป็นโมเมนต์ที่อบอุ่นหัวใจดีนะคะ ก็เข้าใจได้ว่าทำไมคุณดูเป็นหนุ่มหล่ออบอุ่นใจดีทำอาหารเก่ง—” ริปลีย์พูดออกมาโดยไม่ทันคิด ก่อนจะช็อตตัวเองไปครู่นึงเมื่อตระหนักได่ว่ากำลังพูดอะไรออกมา อาการหลุดปากชมคนหน้าตาดีของเธอมันกำลังสร้างเรื่องอีกแล้ว

   ปาร์คซูฮันหัวเราะเบา ๆ แล้วหยิบช้อนมาตักคำเล็ก ๆ ใส่ถ้วยเซรามิกข้างตัว

   “Have a bite, little mermaid.”

   ริปลีย์รับถ้วยมาอย่างระวัง... ก่อนจะตักเข้าปาก

   “อืมม—ใช้คำว่ามันอร่อยเพราะคุณเป็นคนทำสัก 70% ได้”

   “อย่างน้อยก็ได้ทำเอง 30% ใช่ไหมล่ะ แบบนี้ก็ถือว่าทำเองอร่อยได้แล้ว” รุ่นพี่บ้านไดโอนีซุสจัดการตักต๊อกบกกีใส่ถ้วยแยกเป็นสามถ้วยไว้ หนึ่งคือของเขา สองคือของริปลีย์ สวอนสัน และสามของสไคลล่า เมื่อตักแบ่งแล้วเขาไม่ลืมที่จะบอกฮาร์ปี้ผู้คุมโรงครัวแห่งนี้ “สไคลล่าครับ ผมทำเผื่อไว้ให้ถ้วยนึงนะครับ”

   “ขอบใจมากหนุ่มน้อย พวกเธอไปกินแล้วกลับเลยก็ได้ เรื่องเตรียมงานตอนนี้เรียบร้อยแล้ว”

   “ได้ยินแล้วใช่ไหม ?”

   “ชัดสองรูหูเชียวค่ะ”

   ปาร์คซูฮันหันมาเอ่ยบอกกับริปลีย์ว่าตอนนี้เธอสามารถไปกินอาหารแล้วไปพักได้เลยไม่ต้องห่วงเรื่องงานวันเกิดแล้ว ริปลีย์ที่ได้ยินตามนั้นก็ถอนหายใจออกมาเบา ๆ พร้อมกับหลุดยิ้มบางเบาออกมา ในมือ้ดึกนี้ที่กำลังคิดอยู่ว่าจะได้แอบจิ๊กพิซซ่ากินสักถาดไหมก็เหมือนว่าจะได้คนช่วยตอบคำถามนี้แล้วว่าเธอมีเพื่อนกินอาหารเรียบร้อย

   มื้อดึกในวันนี้มีการสนทนาประปราย อาจจะเป็นเพราะว่าพลังงานของริปลีย์ตอนนี้หากมีสถานะแสดงค่าให้คนอื่นดูได้คงจะเป็นภาพแบตเตอรี่สีแดงฉานไม่ต่างจากน้ำต๊อกในชามตรงหน้า เช่นนั้นแล้วเมื่ออาหารลงท้องจนหมดก็ได้เวลาแยกย้าย

   “เดี๋ยวก่อน กระเป๋าลาก ?”

   “พอดีว่าเพิ่งกลับจากทำงานที่แอตแลตาน่ะค่ะ”

   “งั้น—ยังไงก็ถึงบ้านเธอก่อนอยู่แล้ว” ชายหนุ่มผู้เป็นรุ่นพี่บ้านเจ้าสำราญเอ่ยกับเธอก่อนจะอาสาเอากระเป๋าไปลากให้ ให้เธอได้เดินสะพายกระเป๋าครอสบอดี้ใบเดียวเท่านั้น

   ครั้นเมื่อหญิงสาวเข้าบ้านไปแล้ว สิ้นสุดสายตาที่รุ่นน้องสาวจะจ้องมอง ร่างของรุ่นพี่หนุ่มบ้านไดโอนีซุสก็เดินหันหลังกลับไปอีกทาง ทางที่เป็นทางเดินไปเคบินของเขาที่แท้จริง

เตรียมงานวันเกิดเสร็จสิ้น !

เปิดใช้งานเอฟเฟค

ปฏิสัมพันธ์กับ [NPC-37] ปาร์ค ซูฮัน
+5 ความสนิทสนมจากการพูดคุย
ให้ ต๊อกบกกี แก่ปาร์คซูฮัน +20 ค่าความสัมพันธ์จากการให้ของที่โปรดปราน

ใช้ได้ตัวละครผู้หญิงเท่านั้น : ทุกครั้งที่โรลเพลย์ลงท้ายด้วยเลขไบต์ 2 4 6 8 คู่สนทนาจะได้กลิ่นหอมบนตัวคุณ ได้รับโบนัสพิเศษ+2 แต้ม (เฉพาะรุ่นพี่และเพื่อนเท่านั้น)

@God

Kyle Brennan

Son of Ares
21th July 2025

   โถงอาหารถูกแปลงโฉมให้กลายเป็นงานเฉลิมฉลองแบบกึ่งนักรบกึ่งเจ้าชาย — แสงไฟเวทมนตร์ส่องสะท้อนผ้าม่านสีม่วงไวโอเล็ตและริบบิ้นทองเมทัลลิกที่ห้อยระย้าจากเพดาน เสาค้ำถูกพันด้วยผ้าสีม่วงเข้มและโบว์ทอง ขอบโต๊ะอาหารมีแถบลายฟ้า-ทองที่ระยิบระยับราวกับแสงของเทพีอิริส

   ป้าย “Happy Birthday Kyle” ตัวอักษรบอลลูนสีทองมันวาว มีมุม “Golden Combat Challenge” — เวทีเล็ก ๆ ให้เพื่อน ๆ มาประลองงัดข้อมือกันแบบขำ ๆ (แต่มีคนโดนเขย่าคอจนมึนมาแล้ว) ทั้งมีซุ้มถ่ายรูปพื้นหลังม่วงแซมทอง มีหินตีบวกวางประกอบฉาก พร้อมพร็อพ PS5 mock-up และกระบองโฟม

   แน่นอนว่างานนี้จะขาดเจ้าของงานไม่ได้อย่าง ไคล์ แบรนเนน เด็กน้อยตัวนี้ได้รับบรีฟจาก ริปลีย์ สวอนสัน ในการปรากฏตัวในงานด้วยชุดวอร์มสีแดงเลือดนก ปักอักษร "KB" สีทองบนอกเสื้อ เสื้อของเขาออกแบบให้เหมาะกับการเคลื่อนไหว มีกลิ่นอายของนักรบแห่งแอรีส แต่ก็มีลูกเล่นแบบวัยรุ่นแฟชั่นเต็มตัว — เสริมพลังแบบพิเศษให้เขาดูเป็นดาวเด่นของค่ำคืนโดยไม่ต้องพยายามเลยสักนิด

อาหารจานเด็ดแห่งค่ำคืน
เตรียมโดยแม่ครัวฮาร์ปี้ สไคลล่า พร้อมผู้ช่วยพิเศษ “ริปลีย์ สวอนสัน” เมนูทั้งหมดคัดสรรมาเพื่อเจ้าของวันเกิดและผองเพื่อนโดยเฉพาะ

แบล็กฟอเรสต์เค้กขนาดใหญ่ที่ตัดส่วนผสมแอลกอฮอล์ออกจนเกลี้ยง
พิซซ่าเปปเปอโรนีชีส 3 ชั้น – ของโปรดตลอดกาลของไคล์
บัฟฟาโลวิงส์รสเด็ด – สูตรเฉพาะของสไคลล่า กรอบนอกนุ่มใน
ขนมปังหน้าหินลาวา – กลิ่นอายหินตีบวกแซ่บ ๆ
พุดดิ้งกลิ่นกุหลาบ สำหรับเอียน และ โปรตีนบาร์พิเศษ สำหรับคาเซีย – เพื่อความสุขของเด็ก ๆ ทั้งสาม

   โดยแม้ว่าแน่นอนว่าหัวใจของงานจะเป็นงานเลี้ยงวันเกิดของไคล์ตัวน้อย แต่ว่านี่คืองานแรกของเด็ก ๆ ที่เพิ่งจะเข้าค่ายมาจึงถือโอกาสเลี้ยงฉลองการเข้าเป็นส่วนหนึ่งของค่ายให้แก่ ไคล์ แบรนเนน คาเซีย เทรเวอร์ และ เอียน มาร์โลว

  

มุมอวยพรวันเกิด

มาร่วมอวยพรวันเกิดโดยการเขียนข้อความใส่กล่องไว้ เมื่อจบงานแล้วจะเอาไปให้เด็กชายไคล์ แบรนเนนอ่านแน่นอน !

Ripley HEROES

White Swan in The Ocean

Happy Birthday Little Kyle!
21th July 2025 7PM

   เพราะว่ากลับจากเรียนโดยที่เมื่อคืนนี้ก็ไม่ได้จะหลับเต็มอิ่มเท่าไหร่ทำให้เธอที่กลับเคบินที่สามไปเพื่ออาบน้ำแต่งตัวใหม่เผลองีบจนเลทเวลางานวันเกิดมาตั้งสามสิบนาที สำหรับเด็กน้อยที่เพิ่งมาถึงที่ค่ายได้ไม่นาน การที่เธอไปสายมันน่าจะทำให้เขาไม่สบายใจพอควรเลย—

   หวังว่าลิเลียน่าจะไปไวนะ

   สองเท้าเดินจ้ำอ้าวมาที่โถงอาหารอันประดับประดาอย่างสวยงามด้วยผ้าสีม่วงประกายแวววาวและสีทองอันเป็นเอกลักษณ์ มือของริปลีย์ถือกล่องของขวัญกล่องใหญ่สำหรับเด็กชายที่เธอกู้ชีพมากับลิเลียน่า

   ริปลีย์เดินผ่านผู้คนมากมายก่อนที่จะตรงไปหาเด็กน้อยที่สวมชุดสีแดงเพลิงตามที่เธอบรีฟไว้เป๊ะ ๆ ถึงเวลาที่เธอจะต้องให้ของขวัญแล้ว

   “ไคล์ ของขวัญน่ะ”

   “พี่ริปลีย์ เปิดเลยได้ไหม!”

   “ได้สิ”

   ด้วยความที่เธอเลือกกล่องแบบเป็นฝาเปิดอยู่แล้ว ทำให้สิ่งที่เขาต้องทำมีแค่ตัดเชือกริบบิ้นซะแล้วเปิดฝากล่องออะ ในนั้นปรากฏแผ่นเกม PS5 และ ชุดวอร์มสีเขียวเลียนแบบซีรีส์ชื่อดังขวัญใจมหาชน

   ที่เธอไปถ่ายทำน่ะนะ—

   รอยยิ้มที่ระบายเต้มใบหน้าของผู้รับของขวัญคือสิ่งที่ทำให้เธอพอใจที่สุดแล้ว ในบรรดาของขวัญมากมายที่เด็กน้อยคนนี้ได้รับ อย่างน้อยก็ยิ้มร่าเริงเพื่อเห็นของของเธอ

   “ไว้ซีรีส์ซีซั่นใหม่ออนแอร์แล้วอย่าลืมใส่มาอวดด้วยนะ”

   “แน่นอน ฉันใส่ตั้งแต่วันนี้ยังได้เลย”

   “โธ่เอ้ยเจ้าเด็ก ใส่ชุดแดงเด่น ๆ ไปก่อนสิ”

   ริปลีย์ยกมือขึ้นมายีผมสีแดงจินเจอร์เอกลักษณ์ของเด็กน้อยตรงหน้าก่อนจะดันหลังให้เจ้าตัวเล็กไปเป่าเค้กเมื่อถึงเวลาที่กำหนดไว้ จากนั้นคำอวยพรมากมายก็ถูกเขียนหย่อนใส่กล่องเป็นความประทับใจไม่รู้ลืม

  

ขอให้นายแข็งแรงและแข็งแกร่ง อยู่รอดไปจนอายุยืนนะ —ริปลีย์ พี่สาวแม่มดสาขาสมุทรศาสตร์

เปิดใช้งานเอฟเฟค

การปฏิสัมพันธ์กับ [TGC-06] ไคล์ เบรนแนน การพูดคุย +7 ความสนิทสนม ให้ PS5 และ ชุดวอร์ม [TGC-06] ไคล์ เบรนแนน
ให้สิ่งที่ชอบที่สุดกับ NPC จะได้รับ +20 แต้มมิตรภาพ
+ 30 กรณีให้ของที่ชอบที่สุดในวันเกิด

รางวัลผู้มาอวยพรวันเกิด: +2 Point และ +50 พลังงาน

@God

Axel HEROES

A. Mikailov

power of calculated luck

To me luck is like a loaded gun—never random, always aimed — Axel

23.07.2023 | 07:30 AM

กิจวัตรคือสมอที่ยึดเรือไว้ท่ามกลางพายุ และในเช้านี้, สมอของบุตรแห่งโชคชะตาคือมื้อเช้าที่ศาลาอาหาร กลิ่นเบคอนทอดกรอบและแพนเค้กที่ราดด้วยน้ำเชื่อมลอยอวลอยู่ในอากาศ, ปะปนไปกับเสียงจอแจของเหล่าเดมิก็อดที่กำลังเติมพลังสำหรับวันใหม่ มันคือความโกลาหลที่คาดเดาได้, เป็นฉากหลังที่สมบูรณ์แบบสำหรับความคิดที่เงียบงัน

เขาเดินไปยังเคาน์เตอร์อาหาร, รับถาดของตัวเอง, และพยักหน้าเล็กน้อยให้กับสโคลล่า, ฮาร์ปี้ใจดีผู้ทำหน้าที่หัวหน้าแม่ครัว, เป็นการทักทายที่สุภาพแต่ไร้ซึ่งการสนทนาต่อ "ขอบคุณครับ" เขากล่าวสั้นๆ, ก่อนจะนำถาดอาหารของเขาไปยังโต๊ะประจำ—โต๊ะของเคบินไทคีที่ว่างเปล่าราวกับเกาะส่วนตัวกลางทะเลที่วุ่นวาย

เขาทานอาหารอย่างเป็นระเบียบ, สายตากวาดมองไปรอบๆ อย่างไม่เจาะจง, เก็บข้อมูลและสังเกตการณ์ปฏิสัมพันธ์ของคนอื่นๆ—เป็นนิสัยที่ฝังลึกอยู่ในสายเลือด

แล้วเสียงหัวเราะคิกคักจากโต๊ะข้างๆ ก็แทงทะลุเข้ามาในโสตประสาทของเขา

มันคือกลุ่มธิดา ของเฮอร์เมส กำลังก้มหน้าก้มตาอ่านแผ่นกระดาษที่ส่องประกายระยิบระยับซึ่งเพิ่งปรากฏขึ้นกลางโต๊ะอาหารของพวกเขา—เฮอร์เมสกอสซิป ฉบับล่าสุด ส่งตรงจากสวรรค์สู่สายตาของผู้อยากรู้อยากเห็น

"ไม่จริงน่า!" เด็กสาวคนหนึ่งอุทาน พยายามกลั้นหัวเราะ "ฟังนี่สิ… 'แหล่งข่าววงในกระซิบมาว่าเดมิก็อดหน้าใหม่จากเคบินไทคีกับเซเทอร์ผู้ดูแลส่วนตัวของเขาอาจจะมีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งเกินกว่าเพื่อน' เขาบอกว่าเห็นทั้งคู่ตัวติดกันเกินปกติ"

กาแฟในปากของบุรุษชาวรัสเซียเกือบจะพุ่งออกมา เขากลืนมันลงไปอย่างยากลำบาก สำลักเล็กน้อยจนต้องรีบหยิบแก้วน้ำขึ้นมาดื่ม ความเยือกเย็นที่เขาสร้างขึ้นมาอย่างดีเกือบจะพังทลายลงในพริบตา

โนอาห์น่ะนะ? ความคิดนั้นกรีดร้องอยู่ในหัวของเขา เจ้าเซเทอร์ขี้โวยวายที่เก่งแต่ตามสะกดรอยคนอื่นแบบมือสมัครเล่น...กับฉันเนี่ยนะ?

ช่างเป็นเรื่องตลกที่ไร้รสนิยมและไร้ซึ่งความเป็นไปได้โดยสิ้นเชิง

และที่สำคัญนามสกุลฉันยังสะกดผิดไปไกล

แต่แล้ว, ในเสี้ยววินาทีต่อมา, ความรำคาญใจส่วนตัวก็ถูกผลักไสออกไป, ถูกแทนที่ด้วยการวิเคราะห์ที่เยือกเย็นและเฉียบขาดของนักวางกลยุทธ์

ข่าวลือไม่ใช่แค่ข่าวลือในโลกใบนี้...มันคือเครื่องมือ คือสาส์น คือการเคลื่อนไหวบนกระดาน

การปล่อยข่าวลือแบบนี้...มันไม่ใช่เรื่องบังเอิญ มันมีเป้าหมายชัดเจนเกินไป และปรากฏขึ้นในจังหวะที่เหมาะเจาะจนน่าสงสัยหลังจากที่เขาเพิ่งจะพยายามติดต่อเฮอร์มีสไปเมื่อวาน

หรือว่านี่…ไม่ใช่แค่ข่าวลือโง่ๆ? หรือมันจะเป็นสัญญาณรูปแบบใหม่? เป็นการกระตุ้นจากเบื้องบนที่ใช้วิธีการที่คาดไม่ถึงที่สุด? เป็นการบอกใบ้ด้วยวิธีการที่กวนประสาทและมีสไตล์ที่สุดว่า... 'ข้ารออยู่นะ' รอยยิ้มที่ปราศจากความขบขันปรากฏขึ้นที่มุมปากของเขา"ฉลาดดีนี่" เขาพึมพำกับตัวเอง, ก่อนจะหยิบเบคอนชิ้นหนึ่งขึ้นมากินราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

แต่ว่านะ...ขอโทษด้วยเฮอร์เมส ยังไงกำหนดการของเราก็คงต้องเป็นไปตามเดิม อดทนรออีกซักสามวันนะครับ…

ฟังข่าวลือ +15 XP

กินอาหาร + 30 พลังงาน

Power Money Game Music

CABIN 19

@Hye Ri

Nymeria HEROES

28-07-2025 06.20 AM

I want to be your everything little darling

กลิ่นขนมปังปิ้งหอมกรุ่นและไอน้ำจากหม้อต้มขนาดใหญ่ลอยอบอวลอยู่ในศาลาอาหารที่ยังคงค่อนข้างเงียบสงบ มีเพียงเสียงกระซิบกระซาบของเหล่าเดมิก็อดที่ตื่นเช้าไม่กี่คนดังแว่วมาเป็นระยะ บรรยากาศของที่นี่ช่างขัดแย้งกับภารกิจที่เพิ่งประทับลงในความทรงจำเมื่อครู่โดยสิ้นเชิง

ไนมีเรียเลือกโต๊ะไม้ตัวยาวที่มุมในสุด วางถาดอาหารเช้าอันแสนเรียบง่ายลง—ขนมปังปิ้งทาเนยถั่วหนาๆ กับนมสดหนึ่งแก้ว ก่อนจะหย่อนกายลงนั่งอย่างสง่างาม มือข้างหนึ่งที่สวมถุงมือหนังสีดำสนิทหยิบโทรศัพท์มือถือที่ดัดแปลงเป็นพิเศษสำหรับชาวครึ่งเทพออกมา ปลายนิ้วโป้งเริ่มเลื่อนไถหน้าจออย่างราบรื่น

แสงสว่างจากหน้าจอสี่เหลี่ยมสะท้อนภาพพาดหัวข่าวจากทั่วทุกมุมโลกเข้าสู่นัยน์ตาสีรัตติกาล…ไม่ใช่ข่าวซุบซิบดาราหรือผลการแข่งขันกีฬา แต่เป็นบัญชีรายการความพินาศที่กำลังดำเนินอยู่

จังหวัดหนึ่งของอินโดนีเซียจมบาดาล… อาร์เจนตินาฝนถล่มเมือง… โบลิเวียมรสุมคร่าชีวิต…

ภาพของบ้านเรือนที่จมอยู่ใต้น้ำเชี่ยวกราก, ถนนที่แปรสภาพเป็นแม่น้ำ, และใบหน้าที่สิ้นหวังของผู้คนฉายวาบผ่านไปอย่างรวดเร็ว แต่ตัวเลขความเสียหายกลับฝังแน่นอยู่ในใจ

“ความเสียหายสามหมื่นล้านดอลลาร์ในอเมริกา… ปศุสัตว์ตายเป็นแสนตัวที่ออสเตรเลีย…” เสียงของแคลร์ดังขึ้นในความคิด เป็นน้ำเสียงที่แห้งผากและเย็นเยียบกว่าปกติ “ทั้งหมดนี่… เพราะเทพเจ้าองค์หนึ่งกำลังอารมณ์บูดอย่างนั้นเหรอ? นี่มันไม่ใช่ความโกรธแล้วไนท์ นี่คือการอาละวาดของเทพเอาแต่ใจที่เผอิญมีพลังทำลายล้างโลกอยู่ในมือ”

ธิดาแห่งเฮคาทีไม่ได้ตอบอะไร ทำเพียงแค่กัดขนมปังปิ้งในมือคำหนึ่ง ความกรอบของขนมปังกับรสเค็มปะแล่มของเนยถั่วดูจะเป็นสิ่งเดียวที่ยังคงเป็นจริงอยู่ในขณะนี้ รสชาติธรรมดาสามัญที่สวนทางกับตัวเลขผู้เสียชีวิตในเอเชียใต้ที่พุ่งทะยานผ่านหลักร้อยไปแล้ว

ปากีสถาน 260 ราย… อินเดีย 120… จีนอีก 38…

ปลายนิ้วหยุดเลื่อนเมื่อมาถึงรายงานสรุปความเสียหายครึ่งปีแรก ตัวเลข 131 พันล้านดอลลาร์สหรัฐ ลอยเด่นอยู่กลางจอ ราวกับเป็นอนุสาวรีย์แห่งความไร้เหตุผลของทวยเทพ

“เธอเห็นรึยังว่าภารกิจนั่นมันสำคัญแค่ไหน” ไนท์ตอบกลับแคลร์ในใจด้วยความสงบนิ่งที่น่าประหลาด “ความโกลาหลทั้งหมดนี่ อาจจะจบลงได้ด้วยของขวัญราคาหนึ่งร้อยดอลลาร์”

“มันน่าสมเพช” แคลร์สวนกลับทันควัน “เรากำลังจะออกไปสู้กับโชคชะตา แต่กลับต้องมานั่งคิดว่าจะซื้ออะไรไปประเคนให้เทพเจ้าที่กำลังทำตัวเป็นเด็กทารกยักษ์”

รอยยิ้มหยันปรากฏขึ้นที่มุมปากของสตรีผู้เลิศล้ำ รอยยิ้มที่ไม่ได้มีความขบขันเจือปนอยู่เลยแม้แต่น้อย

“ก็ใช่… มันน่าสมเพช โทษไม่ได้ที่พลังเทพมหาศาลเกิดจะควบคุมไม่ให้เกิดผลกระทบต่อโลกทำให้คนจำนวนมากต้องตายและไม่มีที่อยู่ ฉันสงสาร แต่ขณะเดียวกันก็เห็นใจเขา คงไม่อยากให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นหรอก ดีไม่ดี หนึ่งในผู้ที่สูญเสียอาจเป็นคนรักหรือลูกหลานพวกเขาเองก็ได้” ดวงตาคมกริบจ้องลึกเข้าไปในภาพข่าวพายุลูกล่าสุดที่ถล่มเวียดนามและเกาหลีใต้ “แต่ในโลกที่ตรรกะพังพินาศ การกระทำที่ไร้สาระที่สุด อาจกลายเป็นทางออกที่ฉลาดที่สุดก็ได้… และฉันก็ชักอยากจะรู้แล้วสิ ว่าของขวัญมูลค่า 0.0000000763% เพื่อบรรเทาของความเสียหายทั้งหมดนี่จะเอาเป็นอะไรดี”

*******

ขอส่งศรัทธาให้โพไซดอน : ตรวจสอบข่าวสถานการณ์โลก
@God 

i'll melt your heart into two @HyeRi Codes

Jemena BELIEVER

Jimena Fernández

📅 วันที่: 31 กรกฎาคม พุทธศักราช 2568

🌓 หัวข้อ: เช้าวันใหม่ ณ โถงอาหารของค่ายฮาล์ฟบลัด — ความอบอุ่นที่เสิร์ฟมาพร้อมกลิ่นอาหาร

📍 สถานที่: โถงอาหาร ของ ค่ายฮาล์ฟบลัด

      แสงจากดวงอาทิตย์อ่อนยามช่วงเวลารุ่งสาง กำลังค่อยๆ เริ่มทำการแทรกตัวผ่านมาทางตรงบริเวณ กระจกสีอันสูงชะลูดของโถงอาหารประจำค่ายฮาล์ฟบลัด เศษแสงถูกหักเหออกเป็นละอองสีทอง สีฟ้า และสีชมพูอ่อน กระทบกับบริเวณโต๊ะไม้โอ๊คที่กำลังวางเรียงรายทอดยาวเหยียดอยู่อย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย ภายในโถงอาหารประจำของค่ายฮาล์ฟบลัดในเวลานี้นั้นอบอวลไปด้วยกลิ่นของขนมปังปิ้งเนยสดและกลิ่นหอมของอบเชยที่เพิ่งยกออกมาสดๆ จากตรงบริเวณเตาอบส่วนถาดที่วางอยู่ตรงบริเวณด้านข้างของขนมปังนั้นก็คือ ถาดของไส้กรอกเนื้อหมูคุโรบุตะ ที่กำลังส่งกลิ่นไอร้อนกรุ่นประหนึ่ง กับ สายหมอกศักดิ์สิทธิ์ที่ลอยครุกรุ่งออกมาเหนือบริเวณถาดทองแดง ทุกกลิ่นหอมเป็นดั่งเสียงกระซิบจากเหล่าทวยเทพที่คอยมอบความอิ่มเอมให้แก่ลูกหลานของตนอยู่อย่างสม่ำเสมอ

      หลังจากนั้นเพียงแค่ไม่นานนักก็เริ่มมีเสียงหัวเราะ เสียงจานกระทบ เสียงทักทายข้ามโต๊ะ และเสียงพูดคุยอย่างตื่นเต้นของเหล่าเดมิก็อดประสานกันเป็นท่วงทำนองของชีวิต เป็นวงดนตรีของโลกที่แตกต่างออกไปจากโลก ของ มนุษย์ที่ สาวน้อยนามว่า ฮิเมนาได้เคยรู้จักมา

       เธอค่อยๆ เริ่มทำการเดินก้าวเรียวขาบางเดินทางเข้ามาภายในบริเวณโถงอาหารประจำ ของ ค่ายฮาล์ฟบลัดด้วยฝีเท้าแผ่วเบา ราวกับเกรงกลัวว่าอาจจะทำให้เวทมนตร์รอบตัวแตกกระจาย หญิงสาวในชุดค่ายสีส้มอมทองคู่กับกระโปรงดำเรียบสะอาด รองเท้าผ้าใบสีขาวสะอาดดุจหิมะบริสุทธิ์ หวีผมเรียบร้อย ผูกไว้ครึ่งศีรษะอย่างประณีต หลังจากนั้นเธอก็ค่อยๆ เริ่มทำการหยุดยืนอยู่ที่ตรงบริเวณริมประตูอย่างเงียบงัน และกำลังค่อยๆ จ้องมองทุกอย่างด้วยดวงตาเบิกกว้างราว กับ เด็กสาวที่ได้เห็นโลกหลังม่านเทพนิยายอยู่ก็ไม่ป่าน

     และแล้วในช่วงเวลาทันใดนั้นเอง...ก็มีเสียงพูด ของ คนคนหนึ่งที่เธอคุ้นเคย เอ่ยประโยคขึ้นมาว่า

“โอ๊ะ ๆ ๆ นั่นไง! เด็กใหม่ล่าสุด ของ ค่ายฮาล์ฟบลัดเดินทางมาถึงยังบริเวณโถงอาหารประจำค่ายแล้วววว!”

       เสียงร้องตะโกนเจื้อยแจ้วเจือเสียงหัวเราะระเบิดดังมาจากตรงบริเวณโต๊ะหนึ่งที่ตั้งอยู่ทางฝั่งตะวันออกของโถงอาหารประจำ ของ ค่ายฮาล์ฟบลัด ร่างสูงผอมของหญิงสาวคนหนึ่งลุกพรวดขึ้นมาจากตรงบริเวณม้านั่ง เธอมีทรงผมโมฮอว์กสีฟ้าน้ำทะเลที่โดดเด่นราวกับเปลวเพลิงกลางพายุ และเธอกำลังทำการสวมใส่เสื้อแจ็กเก็ตหนังตกแต่งหมุดโลหะ รูปดาว รูปสายฟ้า และตัวอักษรสีเรืองแสงที่วิบวับยิ่งกว่าเวทมนตร์อยู่

เธอคนนี้มีชื่อว่า วิคตอเรีย แบร์นาร์ด เป็น พี่สาวสุดเท่ประจำกระท่อมหมายเลข 11  ของเทพเฮอร์มีส และนางก็ คือเจ้าของเสียงนั้นเองหลังจากนั้นพี่วิกตอเรีย ก็ค่อยๆ เริ่มทำการเอ่ยคำพูดขึ้นมา ประโยคหนึ่งว่า

     “มานี่เลย เจ้าเด็กน้อยจีน่า! โต๊ะอาหารประจำกระท่อมหมายเลขที่ 11 ของท่านเทพเฮอร์มีสเรามีที่ว่างให้ทุกคนที่ยังไม่มีบ้านประจำ!มานั่งรับประทานอาหารร่วม กับ พวกเราได้อยู่เสมอ” เธอว่า พร้อมกับค่อยๆ พลางโบกมือแรงจนไข่ดาวแทบจะหล่นออกมาจากจานกันเลยทีเดียว ก่อนที่เธอจะค่อยๆ เริ่มทำการเอ่ยคำพูดขึ้นมาอีกประโยคหนึ่งว่า

“ไม่ต้องเกร็ง ไม่ต้องเขินอาย เดี๋ยวพี่จะคอยดูแลน้องจีน่าเอง!”

      หลังจากที่จบคำพูดืของ คุณวิกตอเรียลงไปได้แค่เพียงไม่นานนนัก สาวน้อยฮิเมนา หรือว่าจีน่าก็มีอาการเผลอหลุดยิ้มออกมา เธอไม่ค่อยชินกับการได้รับการต้อนรับแบบนี้จากใครเท่าไหร่นัก แต่อ้อมแขนแห่งมิตรภาพของหญิงสาวตรงหน้ากลับอบอุ่นกว่าผ้าห่มขนสัตว์ในคืนที่หิมะกำลังตกหนักเสียอีก

       หลังจากนั้นเธอก็ค่อยๆ ทำการก้าวเรียวขาบางเดินเข้าไปที่ตรงบริเวณโต๊ะหมายเลขที่ 11 ของ ท่านเทพเฮอร์มีสอย่างช้าๆ  ในขณะที่สายตาทุกคู่ยังคงจับจ้อง และมองมาที่เธอ บ้างก็ยิ้มให้ บ้างก็พยักหน้ารับอย่างเป็นกันเอง

      เธอเลือกที่จะทำการนั่งลงตรงบริเวณข้างๆ คุณ เลย์ลา เอลฟาวลีย์ หญิงสาวที่มีผมยาวสีทองที่กำลังค่อย ๆ ทำการปาดแยมราสป์เบอร์รี่ลงตรงบริเวณบนขนมปังปิ้ง สีหน้าของเธอนุ่มนวลดั่งสายลมเย็นที่ต้องยามต้นฤดูใบไม้ผลิ หลังจากนั้นคุณเลยืลาก็ค่อยๆ เริ่มทำการเปล่งน้ำเสียง พร้อม กับ เอ่ยคำพูดออกมาหนึ่งประโยคว่า

       “อรุณสวัสดิ์นะจ้ะจีน่า...” เลย์ลากล่าวคำพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูค่อนข้างเบาราวกับกำลังกระซิบกระซาบกับกลีบของดอกไม้ ก่อนจะทำการเอ่ยคำพูดออกมาต่ออีกหนึ่งประโยคว่า “ขอโทษนะคะ ถ้าฉันยังไม่ค่อยกล้าคุย... ฉันแค่ไม่ถนัดคุยสนทนากับคนใหม่ ๆ เท่าไหร่…” พอจบคำพูด ของ คุณเลย์ลาลงไปได้เพียงแค่ไม่นานนัก ก็มีเสียง ของ คนคนหนึ่ง ได้เอ่ยคำพูดออกมาเป็นประโยคหนึ่งว่า

       “เธอไม่ได้เงียบนะ แต่ว่าเธอนะน่ารักที่สุด!” น้ำเสียงทุ้มแหลมโพล่งขึ้นจากตรงบริเวรอีกฝากฝั่งหนึ่งของโต๊ะประจำหมายเลขที่ 11 ของท่านเทพเฮอร์มีสและน้ำเสียงที่ทุกคนได้ยินก่อนหน้านี้ก็เป็นน้ำเสียง ของสาวน้อย เลย์ลินน์ เอลฟาวลีย์ ฝาแฝดของเลย์ลา เธอมีใบหน้าคล้ายกันจนแทบแยกไม่ออก ยกเว้นแววตาที่เจิดจ้าดุจเปลวไฟกลางพายุ ก่อนที่เธอจะค่อยๆ เริ่มทำการเปล่งน้ำเสียงพร้อม กับ เอ่ยคำพูดออกมาประโยคหนึ่งว่า

      “ถ้ามีใครแกล้งเธอ บอกเรา เดี๋ยวเราจัดการให้ได้นะ ส่งตรงไปเมืองนรกสามวันสามคืนให้ราบจำเราก็ยังทำได้เลย!”

     หลังจากที่จบคำพูด ของ คุณเลย์ลินน์ลงไปได้แค่เพียงไม่นานนัก หลังจากนั้นสาวน้อย นามว่า ฮิเมนาก็ถึง กับ อดกลั้นขำเอาไว้ไม่อยู่ เสียงหัวเราะพรั่งพรูออกมาราวกับสายธาร ของ น้ำพุที่ถูกปลดปล่อย ก่อนที่เธอจะค่อยๆ เริ่มทำการเปล่งน้ำเสียง พร้อม กับ เอ่ยคำพูดออกมาจากริมฝีปากบาง เป็นประโยคที่ว่า

      “ขอบพระคุณมากนะ… พวกเธอสองสาวฝาแฝดนี่น่ารักกันมากจริง ๆ…” พอจบคำพูด ของสาวน้อยฮิเมนา หรือว่า จีน่า ลงไปได้เพียงแค่ไม่นานนัก คุณเลย์ลินน์ก็ค่อยๆ เริ่มทำการเปล่งน้ำเสียง พร้อม กับ เอ่ยคำพูดออกมาหนึ่งประโยคว่า

      “เด็กใหม่ ของ ค่ายฮาล์ฟบลัดคนล่าสุดชมเราอะเลย์ลา! เธอได้ยินมั้ย เธอได้ยินมั้ยยย!” หลังจากที่จบคำพูด ของ คุณเลย์ลินน์ลงไปได้เพียงแค่ไม่นานนนัก หลังจากนั้น คุณเลย์ลา ก็ค่อยๆ เริ่มทำการเปล่งน้ำเสียง พร้อม กับ เอ่ยคำพูดออกมาหนึ่งประโยคว่า

      “ได้ยินฉันได้ยินแล้วเลย์ลินน์…” เลย์ลาตอบด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูค่อนข้างบางเบา ๆ มากๆ โดยที่ตัวของเธอเองก็ยังไม่ละสายตาออกจากแยมที่กำลังทาขนมปังปิ้งอยู่ภายในมือก่อนที่เธอจะค่อยๆ เริ่มทำการเอ่ยคำพูดขึ้นมาอีกประโยคหนึ่งว่า “แต่เธอจะพูดเบา ๆ หน่อยก็ได้นะ มันยังเช้าอยู่…”

     ในขณะเดียวกันก็เริ่มเกิด เสียงกระพือปีกแผ่วเบาก็ลอยมากับกลิ่นหอมของเนยและสมุนไพร ก่อนที่ คุณสไคลล่า แม่ครัวฮาร์ปี้แห่งค่ายฮาล์ฟบลัด จะเริ่มทำการปรากฏตัวขึ้นมา อย่างสง่างาม เธอสวมผ้ากันเปื้อนปักลายกิ่งไม้ทองคำ และกำลังถือถาดอาหารอยู่ภายในมือเต็มไปด้วยข้าวอบเนย ไข่ดาวสีทองอร่าม และก็น้ำส้มสดจากสวนเทพอพอลโลแสนอร่อย มีแต่ของน่ารับประทานทั้งนั้นเลย กะต๊าก !! กะต๊าก!! หลังจากนั้นคุณแม่ครัวฮาร์ปี้ก็ค่อยๆ เริ่มทำการเปล่งน้ำเสียง พร้อม กับเอ่ยคำพูดออกมาหนึ่งประโยค ว่า

      “อาหารเช้าของเด็กใหม่ คนล่าสุด ของ ค่ายฮาล์ฟบลัดมาเสิร์ฟแล้วจ้ะ~” แม่ครัวสไคลล่าค่อยๆ เริ่มทำการกล่าวคำพูดและเต็มไปด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน  ก่อนที่เธอจะค่อยๆ ทำการเอ่ยคำพูดออกมาอีกหนึ่งประโยคว่า “ข้าวอบเนยจากสูตรลับของฮาร์ปี้ ไข่ดาวป่าศักดิ์สิทธิ์ และน้ำส้มที่หวานเหมือนความหวังของยามเช้าเลยนะจ้ะ”

     พอจบคำพูด ของ คุณแม่ครัวสไคลลล่าลงไปได้เพียงแค่ไม่นานนัก หลังจากนั้นสาวน้อยฮิเมนาก็ค่อยๆ เริ่มทำการเอื้อมมือไปทำการรับถาดมาถือไว้ด้วยมือทั้งสองข้าง ดวงตา ของ เด็กหญิงตัวน้อยฉายแววและความเปล่งประกายสดใสเป็นอย่างมาก ก่อนที่เธอจะค่อยๆ เริ่มทำการเปล่งน้ำเสียง พร้อม กับ เอ่ยคำพูดออกมาจากริมฝีปากบาง ของ ตัวเธอเองเป็นประโยคที่ว่า “ขอบคุณค่ะอาหารฝีมือ ของ คุณแม่ครัวสไคลล่า… มันหอมเหมือน... กับความทรงจำที่แสนอบอุ่นเลยหล่ะคะ”

    หลังจากที่คำพูด ของ เด็กหญิงตัวน้อยๆ ได้ทำการเอ่ยจบลงไปได้เพียงแค่ไม่นานนัก หลังจากนั้นคุณแม่ครัวสไคลล่าก็ค่อยๆ เริ่มทำการส่งรอยยิ้มออกมาบางๆ พร้อม กับ ค่อยๆ เริ่มทำการเปล่งน้ำเสียง และ เอ่ยคำพูดออกมา กับ สาวตัวน้อย เป็นประโยคที่ว่า “เพราะมันคืออาหารของบ้าน... บ้านที่รอคอยเธอกลับมาอยู่เสมอ ไม่ว่าเธอจะเดินทางมาจากที่ใด หรือ ทวีปใดก็แล้วแต่”

      คำพูดเหล่านั้นทำการหยุดฮิเมนาไว้สักครู่หนึ่ง เธอหลบตาลง ก่อนจะค่อยๆ เริ่มทำการจ้องไปยังอาหารที่วางอยู่ตรงบริเวณหน้าของเธออย่างเงียบ ๆ และเริ่มลงมือรับประทานอย่างช้า ๆ รสชาติของทุกคำช่างละเมียดละไม ราวกับมีเวทมนตร์อ่อนโยนที่ช่วยทำให้ปลอบประโลมโยนจิตใจที่กำลังรู้สึกเหนื่อยล้าได้เป็นอย่างดียิ่ง

ภารกิจ: รับประทานอาหารฟรีมื้อหล่ะ หนึ่งครั้ง

ได้รับรางวัล: + 30 พลังงาน