[โรงอาหารหลัก] โถงอาหารประจำค่าย

Laura HEROES

โรงอาหาร - HBD เซบาสเตียน

---

หลังรับงานที่กระดานภารกิจเสร็จเรียบร้อยเด็กสาวก็เดินมาที่บริเวณของโรงอาหาร

ดูเหมือนว่าวันนี้จะมีงานเลี้ยงเล็กๆที่จัดขึ้นให้กับเจ้าของวันเกิดของวันนี้ 

ป้ายที่เขียนว่าสุขสันต์วันเกิดถูกติดขึ้น 

“ โอ้วว วันนี้มีวันเกิดใครล่ะเนี่ย ” เธอเดินเข้าไปดูก่อนจะพบว่า เป็นบุตรของเฮอร์มิส เเต่ทำไมชื่อมันแปลกๆ เหมือนมันจะ ผิดๆ กันนะ " ชื่อเขาชื่อ เบตัลหรอ " เธอยกมือเกาหัวเเบบเเปลกๆ ทำไมป้ายมันพิลึกๆ อย่างบอกไม่ถูกเลย

ของแบบนี้ฝีมือคุณดีแน่นอน เธอเดาในใจเเต่ก็อดจะยิ้มออกมาม่ได้ นี้เขาต้องทำงานพวกนี้ปีละกี่รอบกันนะ

อีกฝ่ายนั้นก็มาไล่เลี่ยกับเธอ นั้นหละ ลอร่าจำได้ เพราะว่าครั้งที่เธอมาเธอก็เห็นอีกฝ่ายเช่นกัน

แม้ทั้งคู่จะไม่เคยคุยกันแต่ก็เดินสวนกันไปกันมาอยู่พอสมควรเลย 

“ สุขสันต์วันเกิดนะ ” เธอเก่าขึ้นก่อนจะหยิบของขวัญมอบให้อีกฝ่ายไว้ มันตั้งอยู่ที่โซนมอบของขวัญรอให้กับเจ้าของวันเกิดมารับไป

“ อันนี้ฝากไว้นะคะ ให้เจ้าของวันเกิดหนะ ” เธอบอกกับทางผู้ดูแล

หลังจากนั้นก็ตักข้าวทานอาหารตามปกติวันนี้มีเค้กด้วย  เพราะว่าเป็นวันเกิดยังไงล่ะ

เธอก็ทานข้าวตามปกติก่อนจะตามด้วยขนมหวาน เป็นการปิดท้ายมื้ออาหารในวันนี้

“ อร่อยจัง ” ไปหน้ายิ้มแป้นๆของเจ้าตัวเล็ก ที่เธอนั้นได้กินเค้กรสช็อกโกแลต ที่มีด้านหน้าประดับสตอเบอรี่อยู่ด้วย

บอกได้เลยว่าฝีมือนั้นรสชาติไม่เลวเลยทีเดียว  เมื่อกินหมดเรียบร้อยเธอก็รวบรวมจานทั้งหมดเอาไปล้าง

แต่เมื่อเดินไปถึงที่ด้านหลัง ก็ต้องตกใจเพราะว่าพบกลอง จานจำนวนมากที่วางกองอยู่แบบว่าเตรียมรอล้าง

มันอาจจะเป็นเพราะว่ากำลังจะหมดวันแล้ว จานทั้งหมดก็เลยถูกนำรวมมากองไว้ที่นี่ 

ซ้ำยังไม่พอยังมีอุปกรณ์เครื่องครัวอย่างพวก  หม้อ กระทะ และอย่างอื่นเต็มไปหมด

และแน่นอนว่าเธอเองก็ต้องช่วยอีกฝ่ายด้วย  อันที่จริงคือจะล้างของตัวเองแล้วของมันเยอะ

ก็เลยแบ่งทยอยล้างช่วย ไปอีกแรงเลย หากไม่ช่วยเกรงว่าอีกฝ่ายคงจะไม่ได้นอนแน่นอน มันเยอะขนาดนี้หนะ

แต่หากมองหน้าผู้ดูแลก็อาจจะเเบบนั้นหละ หน้าคือขอบตาดำจะถึงคางแล้วนะ

เธอใช้เวลานานอยู่สักพักใหญ่กว่าที่จะ เก็บกวาดเสร็จ

ไม่เรียบร้อยเธอก็ไปล้างมือแล้วก็เดินออกมา  แจ้งให้กับทางผู้ดูแลก่อนที่จะเดินกลับเข้าบ้านพักของตนเองไปตามปกติ

“ ขอตัวก่อนนะคะ ราตรีสวัสดิ์ค่ะ ”

---

ทำภารกิจเวรทำความสะอาดโรงอาหาร

เลือกรับของรางวัลจากการทำภารกิจเป็น + 25 พลังใจ  4 เหรียญครักม่า และ + 15 EXP 

รางวัลสำหรับผู้เข้าร่วมอวยพรและให้ของขวัญ

ของขวัญสุดพิเศษ +50 พลังใจ , +15 EXP , +40 พลังงาน

**ได้ไหมนะ ถ้าไม่ได้ กินข้าวเฉยๆ + 30 พลังงาน**

Ertah BELIEVER

ERTAH BROWN

โถงอาหารประจำค่าย

Feb, 13, 2025 | 8.00AM

        

          เหมือนว่าตารางเวลาในวันนี้ของหญิงสาวจะไม่ได้เหมือนกันทุกวัน ปกติแล้วเธอจะออกมาเดินเล่นตั้งแต่เช้าตรู่ แต่หากว่าวันนี้เธอกลับเดินออกมาจากบ้านหลังที่เจ็ดสายกว่าวันอื่น ๆ ราวกับตั้งใจ และเธอก็ทำแบบนั้นเพราะตั้งใจจริง ๆ เธอเพียงแต่อยากจะใช้เวลาในบ้านอีกสักหน่อย ให้ร่างกายของเธอได้พักจากการที่ฝึกการยิงธนูมาอย่างหนักในเมื่อวานนี้ ร่างกายที่ไม่ได้ออกกำลังกายเป็นทุนเดิมยู่แล้วเหมือนจะสามารถแตกสลายไปได้ตลาดเวลาเลยจริง ๆ นั่นเลยเหตุให้เธอนั้นออกมาในเวลาที่มีแสงแดดเริ่มจ้าตกกระทบที่ผืนดินมาแล้ว

          “ เฮ่อ... มันจ้าเกินไปหน่อยแล้วสิเนี่ย ”

          เพราะคิดว่าออกมาในเวลานี้ก็น่าจะเห็นแสงแดดอ่อน ๆ บ้าง แต่เธอคิดผิดไปจริง ๆ ในเวลานี้แดดเริ่มแรงแล้ว ภาพที่สะท้อนมาในดวงตาจึงไม่ได้เป็นอย่างที่ชอบเสียเท่าไหร่ เสียงถอนหายใจก็เลยดังออกมาจากเออต้าเป็นระยะอย่างช่วยไม่ได้เลยจริง ๆ

          “ ถ้าอย่างนั้น ไปที่โรงอาหารก่อนเลยแล้วกัน ”

          ไหน ๆ ก็ไม่ได้ดูแสงแดดที่ชอบแล้ว เธอก็เลยตัดสินใจที่จะไปรับประทานอาหารเช้าที่โรงอาหารเสียตั้งแต่ตอนนี้ และไปทำความสะอาดโรงอาหารตามเวรที่เธอได้ลงเอาไว้อีกด้วย

 

          ขายาวของเออต้าเดินมาถึงที่โรงอาหารด้วยเวลาเพียงไม่นานเท่าไหร่ ในเวลานี้ไม่ได้มีผู้คนมาอยู่มากมาย แต่ว่าคุณสไคล่าเองก็เริ่มปรุงอาหารให้กับคนที่มาแต่เช้าครู่หรือมาแต่เช้าอย่างเธอในวันนี้แล้วเหมือนกัน แสดงว่าเธอสามารถใช้เวลาในการรับประทานอาหารเช้าก่อนที่จะเริ่มงานได้เหมือนกัน

          ไม่รอช้า เออต้ารีบก้าวขาไปที่คุณฮาร์ปี้ที่อยู่ตรงนั้นพร้อมกับเอ่ยคำทักทายอย่างเป็นกันเองขึ้นมา ราวกับว่าความเป้นมิตรของเธอที่มีมากเกินไปกลับมาทำงานอีกครั้ง

          “ สวัสดีค่ะคุณสไคล่า เป็นอย่างไรบ้างคะเนี่ย คนมารับประทานอาหารที่นี่เยอะแล้วหรือยัง ”

          เสียงหวานของเออต้าเอ่ยออกมาพร้อมกับรอยยิ้มพระอาทิตย์ที่เป็นเอกลักษณ์ โดยที่มือเรียวของเธอนั้นยังคงถือถาดอาหารรอให้คุณสไคล่าตักอาหารให้อยู่

          “ สวัสดีจ้ะหนู มาแต่เช้าเลยนะ แสดงว่าเตรียมมาทำความสะอาดด้วยใช่ไหมเนี่ย ”

          เหมือนว่าคุณสไคล่าจะรู้ทันเธอ แต่ว่าเออต้าเองก็ไม่ได้จะปิดบงอะไร เรื่องที่เธอรับประทานอาหารให้เสร็จแล้วจึงไปทำความสะอาดที่โรงอาหารแห่งนี้ ถึงแม้ว่ามันจะไม่ได้เลอะอะไรมากมายก็ตาม แต่ก็ทำให้มันสะอาดมากกว่าเดิมพร้อมต้อนรับคนที่จะเข้ามาใช้บริการที่นี่อีก

          “ ใช่แล้วค่ะ เพราะอย่างนั้นแล้ว ฉันขออาหารเยอะ ๆ เบิ้ลเป็นสองเท่าเลยค่ะ ”

          รอยยิ้มกว้างของเออต้าเอ่ยออกมาพร้อมกับน้ำเสียงที่เริ่มจะดูได้ยากแล้วว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ แต่ว่าคุณสไคล่าดูไม่ได้ทุกข์ร้นอะไรกับเธอเลย เธอเพียงตักอาหารให้พูนถาดไปเท่านั้นพร้อมรอยยิ้มที่เป็นกำลังใจให้กับการทำงานในวันนี้ของเธอ

 

          เออต้าพาตัวเองมานั่งที่โต๊ะซึ่งไร้ผู้คนจับจองด้วยความรวดเร็ว ตอนนี้สิ่งที่เธอควรจะทำเป้นอย่างแรกก็คือการเริ่มรับประทานมื้อแรกของวัน เธอก็เลยตั้งหน้าตั้งตารับประทานอาหารอย่างตั้งใจอย่างที่ไม่เคยได้ทำมาก่อน เพราว่าเธอไม่อยากจะใช้เวลาตรงนี้มากมายเท่าไหร่ เธอยังมีเรื่องที่จะต้องไปทำอีกหลายอย่างเลยทีเดียว อย่างเช่นการทำความสะอาดและการไปทักทายคุณพ่อของเธอที่เธอมักจะต้องไปในทุกเช้า แต่วันนี้เธอกลับยังไม่ได้ไปหาด้วยซ้ำ

 

          ผ่านเวลาไปเพียงไม่นานเท่าไหร่ เออต้าก็รับประทานอาหารที่พูนถาดนั้นหมดเป้นที่เรียบร้อยแล้ว อย่างกับว่าเธอหิวโหยมาจากไหนสักแห่ง ทั้ง ๆ ที่เมื่อคืนเธอก็ไม่ได้ทำอะไรมากมายแท้ ๆ เลย แต่เช้านี้กลับรับประทานอาหารไปเสียเยอะ แต่ก็ไม่ได้ถือว่าเป็นเรื่องที่แย่อะไร เพราะคิดว่าวันนี้เธอก็มีกิจกรรมเยอะ อาหารมื้อนี้ก็น่าจะประทังชีวิตได้จนกระทั่งถึงอีกมื้ออย่างแน่นอน เพราะเธอตั้งใจว่าจะไปเข้าเรียนในคาบเช้าซึ่งเป็นวิชาภาษากรีก ที่หลังจากนี้มันน่าจะกลายเป็นภาษาที่สามที่เธอจะต้องรู้และนำไปใช้ได้

          มือเรียวของเออต้ายกถาดไปเก็บให้เรียบร้อยก่อนที่ตัวเธอจะรีบไปหยิบเอาอุปกรณ์ทำความสะอาดมาไว้ในมืออย่างรวดเร็ว และเริ่มทำความสะอาดในจุดที่จะต้องรับลูกค้าและเด็ก ๆ ในค่าย ให้ดูสะอาดและพร้อมที่จะให้บริการแก่ทุกคน ไม่เพียงแต่บริเวณนั้นเท่านั้น เธอยังไปเช็ดโต๊ะที่เธอนั่งเมื่อครู่อีกต่างหาก อย่างน้อยมันก็จะได้พร้อมสำหรับคนที่จะมานั่งรับประทานอาหารต่อไป

          “ เหลือตรงไหนอีกหรือเปล่านะ ”

          เธอเอ่ยขึ้นกับตัวเองพร้อมกับดวงตากลมโตที่เลื่อนมองไปโดยรอบ หาจุดที่ยังคงมีความสกปรกหรือว่ายังไม่เรียบร้อยอยู่ในตอนนี้ เธอจะได้ไปจัดการมันให้เรียบร้อยไปเสียที ไม่อย่างนั้นคุณสไคล่าอาจจะว่าว่าเธอทำเวนทำความสะอาดได้ไม่เรียบร้อยแน่ ๆ แล้วก็จะไม่ได้รางวัลอย่างที่เคยได้รับ

          แต่เหมือนว่าในตอนนี้จะไม่มีอะไรที่น่ากังวลแล้ว ความสะอาดที่ปรากฏนั้นเป็นหลักฐานที่ชัดเจนว่าเธอดูแลโรงอาหารได้ดี เธอจึงรีบนำอุปกรณ์ไปเก็บที่จุดเดิมของมัน แล้วรีบกลับไปหาคุณสไคล่าอีกครั้ง

          “ เรียบร้อยแล้วคุณสไคล่า วันนี้ไม่ค่อยสกปรกเท่าไหร่ค่ะ แต่ฉันก็จัดการให้มันดูดีให้แล้ว ”

          เธอเล่ารายละเอียดงานในวันนี้ให้กับคุณสไคล่าฟังไปด้วย อย่างน้อยเธอก็ควรจะรู้ว่าโรงอาหารที่เธอดูแลในตอนนี้เป็นอย่างไรบ้างแล้ว

          “ โอ้ ขอบใจจ่ะ เธอนี่ขยันจัง เอ้านี่ รางวัล ”

          คุณสไคล่าไม่ได้พูดอะไรเยอะแยะเพราว่าเธอยังมีงานล้นมือที่ต้องไปทำ มือเรียวจึงรีบรับรางวัลจากหล่อนมาพร้อมรอยยิ้มกว้าง

          “ ขอบคุณค่ะ เอาไว้มื้อต่อไปฉันจะมารับประทานอาหารฝีมือคุณอีกนะคะ ”

 

Ps. – บริการรับประทานอาหารฟรี [+30 พลังงาน]

- ภารกิจ : เวรทำความสะอาดโรงอาหาร (2/3) [ รางวัล : +25 พลังใจ, 4 เหรียญครักม่า, +15 EXP ]

 

Laura HEROES

โรงอาหาร

ตอน สุขสันวันเกิดคุณคริสโตเฟอร์ (17 มีค)

ในขณะที่เด็กสาวกำลังเดินกลับบ้านพักของตัวเอง 

เธอรู้สึกได้ถึงไอของความร้อนยังบอกไม่ถูก แต่เธอก็รู้สึกว่าเธอคิดมากไปเอง เพราะว่าเธอเพิ่งเดินทางกลับมามันอาจจะร้อนเป็นพิเศษ

แล้วก็ต้องมาสะดุดตากับป้ายสุขสันต์ที่ใหญ่ยักษ์บริเวณห้องอาหาร

นอกจากมีป้ายแล้ว วันนี้มันก็ค่อนข้างที่จะพิเศษมากเลยทีเดียว เพราะเป็นวันเกิดของเหล่าสมาชิกถึง 2 คน

ป้ายขนาดใหญ่ถูกประดับเอาไว้ 

เด็กสาวเองก็ไม่พลาดที่จะไปสุขสันต์วันเกิดกับเจ้าของวันเกิดด้วย แม้จะไม่รู้จักก็ตาม 

“ สวัสดีค่ะ ” เธอเดินเข้าไปพร้อมกับทักทาย ในมือถือของฉันเอาไว้ อันที่จริงเธอก็ไม่ได้เตรียมอะไรมาเป็นพิเศษหรอก

แต่เท่าที่รู้ก็คือเธอมี  ของติดไม้ติดมือเล็กน้อยอยู่เสมอนั่นแหละ

“ คุณ .... น่าจะเป็นเจ้าของวันเกิดใช่ไหมคะ ” สีหน้าของอีกฝ่ายนิ่งเฉยไม่ได้พูดอะไรออกมา

" ......... "

ด้วยการกระทำแบบนั้นทำให้เด็กสาวนั้นดูประหม่าไปเล็กน้อย

“ เอ๋อออออ ..... ” 

เธอแอบนิ่งไปสักพักก่อนที่จะยิ้มออกมาแบบแห้งๆ นิดหน่อย 

“ ยังไงก็สุขสันต์วันเกิดนะคะขอให้ปีนี้เป็นปีที่ดี ” เธอรีบกล่าวก่อนที่จะวางวางของไปด้วยความเร็ว

“ อันนี้เป็นของขวัญวันเกิดเล็กๆน้อยๆนะคะ หวังว่าคุณพี่จะชอบ ” เธอหยิบเค้กไปหนึ่งชิ้นใส่เข้าปาก

“ ขอบคุณสำหรับเค้ก ” แม้ว่าอีกฝ่ายจะไม่ได้เชิญชวนให้เธอกินก็ตาม แต่ก็แน่นอนต้องกินเค้ก ให้พอเป็นพิธี

ก่อนที่เธอจะหันไปหาเจ้าของวันเกิดอีกครั้ง  “ เป็นเจ้าของวันเกิดต้องยิ้มเยอะๆ นะ ” เธอยกมือขึ้นพร้อมกับทำรูปเป็นหน้ายิ้ม

พร้อมกับใบหน้าที่ปนรอยยิ้มของตนเองด้วย 

แต่จะว่าไปแล้วเจ้าของวันเกิดอีกคนนึงหายไปไหนกันนะ 

เอาเข้าจิงเธอก็ยังจำไม่ได้หรอกว่ามีใคร  แล้วก็หน้าตาเป็นยังไงกันบ้างแต่เท่าที่รู้นั่นก็คือ วันนี้มีเจ้าของวันเกิดสองคน

ก่อนที่เด็กสาวจะเดินออกไป  เธอยังไม่ลืมที่จะถาม

“ คุณอยากได้คนร้องเพลงให้ฟังไหม ” จะเดินกลับมาอีกครั้งพร้อมกับหยุดตรงหน้า

ในมือหยิบเค้กบริเวณนั้นขึ้นมา  พร้อมกับปักเทียนลงไป

“ แฮปปี้เบิร์ดเดย์ทูยู แฮปปี้เบิร์ดเดย์ แฮปปี้เบิร์ดเดย์ แฮปปี้เบิร์ดเดย์ทู ยยยยยยยยยยยู ” แน่นอนว่านักร้องเสียงทองอย่างลอร่านั้น ร้องได้เพี้ยนตั้งแต่ต้นจนจบ

อีกฝ่ายชำเลืองตามองเล็กน้อยแบบไม่ได้พูดอะไร

“ คุณลองขอพรดูสิ เค้าบอกว่าถ้าขอพรวันเกิดมันเป็นจริง ” เค้าที่ว่านั้นคือใครไม่รู้แต่เท่าที่รู้คือแม่บอกมา

“ ขอบคุณ ” เสียงของร่างสูงนั้นกล่าวขึ้น ก่อนที่เค้าจะหลับตาลงแล้วก็เป่าเค้ก 

แต่เด็กสาวเองก็ไม่รู้หรอกว่าคำอธิษฐานของอีกฝ่ายนั้นมันคืออะไร เธอรู้แต่เพียงว่า เขานั้นได้เป่าเค้กเป็นที่เรียบร้อย

เธอวางเค้กลง บนโต๊ะ “ คุณกินสิ ” เธอพูดพร้อมกับอมยิ้ม เชิญชวนให้อีกฝ่ายกินเค้กที่เอามา แม้ว่าวันนี้ฝ่ายจะกินเค้กไปเยอะขนาดไหน

แต่เค้กก้อนนี้เค้าก็ต้องกินอยู่ดี 

“ หวังว่าคุณจะมีความสุขกับมันนะ หนูชื่อ ลอร่าค่ะ อยู่บ้านไดโอนีซุส ” เธอพูดพร้อมกับชี้ไปทางบ้านของตนเองด้วย

“ ขอบใจลอร่า ” เขาพูดขึ้น

“ ขอบคุณสำหรับของขวัญนี้ด้วย ผมคริสโตเฟอร์ ยินดีที่ได้รู้จัก ” พูดจบก็ยกกล่องของขวัญขนาดกลางของเธอขึ้นมาโบกไปมา

ท่าทางของเขานั้นอดที่จะทำเด็กสาวอมยิ้มไปด้วยไม่ได้  “ ยิรดีที่ได้รู้จักนะคะ คุณคริสโตเฟอร์  แต่ตอนนี้ร่าอาจจะต้องไปแล้ว ยังไงก็ไว้เจอกันใหม่นะ ” 

เธอพูดจบก็โบกมือลาอีกฝ่ายไป  เป็นการบอกลากันก่อนที่เธอนั้นจะเดินกลับไปที่บ้านพักของตนเอง

ทำให้รู้สึกเหมือนลืมอะไรบางอย่างไปนะ  เธอเดินไปก็คิดไม่ตกไปด้วยเลย เพราะว่าเธอคิดไม่ออกว่าลืมอะไรไปหนะ

เเต่เดี๋ยวก็รู้แล้วหละ เพราะถ้าเจอก็นึกออกเเน่นอน

---

สุขสันวันเกิด คริสโตเฟอร์ และ วิคตอเรีย

[แบบฟอร์มให้ของ]

ชื่อของคุณ: Laura

ของที่ส่ง: กำไลหินนำโชค

NPC ที่ต้องการให้ของ: คริสโตเฟอร์ 

.

ของขวัญสุดพิเศษจากวันเกิด +50 พลังใจ , +15 EXP , +40 พลังงาน

ความสัมพันธ์กับคริสโตเฟอร์  NPC +30 

.

 ทุกครั้งที่โรลเพลย์ลงท้ายด้วยเลขไบต์ 2 / 4 / 6 / 8 คู่สนทนาจะได้กลิ่นหอมบนตัวคุณ 

 จะได้รับโบนัสพิเศษ +10 แต้ม 

ทุกครั้งที่ปฏิสัมพันธ์กับ NPC Lares SP TGC จะได้รับโบนัสความสนิทสนมเพิ่มขึ้น+10 (ผ้าคลุม)

Mackenzie HEROES

✦

Julie's side story

half Blood camp's Easter event

-25.04.20 / 09:30AM-

สถานที่แรกที่ผมเลือกมาตามล่าไข่อีสเตอร์ก็คือที่โถงอาหารประจำค่าย ผมวางแผนไว้ว่าจะเริ่มต้นจากที่ใกล้ ๆ ก่อน แต่ก็อย่างว่า สำหรับคนร่างกายไม่ค่อยแข็งแรงแบบผมแล้ว แค่หาตามที่รอบ ๆ ไม่ต้องหักโหมให้ตัวเองเหนื่อยจนเกินไปก็พอ และโถงอาหารนี่แหละ ผมเชื่อว่าต้องมีไข่ซ่อนอยู่แน่ ๆ !

.

.

“โอ๊ะ ! มีจริง ๆ ด้วย”

ผมตาลุกวาวขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้ มีไข่ซ่อนอยู่ที่นี่จริง ๆ ผมรีบเก็บไข่ที่เจอตรงโต๊ะทานอาหารตัวหนึ่งใส่ลงในตะกร้าแล้วไปหาตรงมุมอื่นต่อ

“คุณป้าสกายลาร์ฮะ ผมขออนุญาตเข้าไปหาไข่อีสเตอร์หน่อยได้ไหม”

ผมเอ่ยปากขออนุญาตแม่ครัวประจำค่ายหลังจากมาถึงตรงหน้าประตูครัวแล้วหยุดยืนรอ ผมไม่รู้หรอกว่าในครัวจะมีไข่อีสเตอร์ซ่อนอยู่บ้างไหม แต่ในนี้มีวัตถุดิบทำอาหารอยู่มากมาย อาจจะมีไข่อีสเตอร์วางปะปนอยู่กับไข่ธรรมดาบ้างก็ได้

“อ้าว จูลี่น้อยนี่เอง เล่นกิจกรรมอีสเตอร์กันอยู่เหรอ เข้ามาสิ แต่อย่าทำห้องครัวรกเสียล่ะ ไม่งั้นจะโดนตีนะ”

คุณป้าสกายลาร์ที่วุ่นอยู่กับการทำอาหารหันมามองด้วยใบหน้ายุ่ง ๆ พอเธอเห็นว่าเป็นผมก็พยักหน้ารับน้อย ๆ จริงอยู่ว่าเป็นที่รู้กันว่าคุณป้าสกายลาร์ไม่ค่อยชอบให้ใครเข้ามายุ่มย่ามในห้องครัว แต่บางครั้งผมก็จะมาขอวัตถุดิบบางอย่างไปใช้ปรุงยา ซึ่งคุณป้าสกายลาร์ก็ใจดีมาก ๆ ที่ยอมแบ่งให้ ผมเลยได้เข้ามาในห้องครัวเป็นบางเวลา

“ขอบคุณนะฮะ”

ผมยิ้มให้คุณป้าสกายลาร์ที่หันกลับไปทำอาหารต่อ กลิ่นอาหารลอยมาแตะจมูกจนผมที่ทานมื้อเช้าไปแล้วเกิดอาการน้ำลายสอนิดหน่อย ผมค่อย ๆ หาไปทีละจุดอย่างไม่รีบร้อน และเก็บทุกอย่างเข้าที่เดิมไม่ทำให้ห้องครัวรกเหมือนเช่นทุกครั้ง แล้วก็เป็นอย่างที่คิดจริง ๆ ผมเจอไข่อีสเตอร์เพิ่มอีกแล้ว

“สาม..สี่..ห้า ได้ห้าฟองแน่ะ เฮะ ๆ”

ผมนับไข่อีสเตอร์ลวดลายต่าง ๆ ที่วางเรียงอยู่ในตะกร้าแล้วยิ้มอย่างอารมณ์ดี แต่เพียงแค่ไม่นานก็เกิดสิ่งไม่คาดคิดขึ้น

“ฮึ ? เอ๊ะ…อ๊าาาาา ไข่ ! ไข่ผมหายไปหมดเลย”

ผมร้องเสียงหลง เมื่ออยู่ ๆ ไข่ในตะกร้าก็หายไปจนหมด พระเจ้า ! นี่มันเป็นการเล่นตลกอะไรกันเนี่ย !

“เกิดอะไรขึ้น เสียงดังเชียวจูลี่น้อย”

คุณป้าสกายลาร์คงตกใจกับเสียงของผมจึงหันมามองผมที่กำลังคว่ำตะกร้าแล้วเขย่ามันอย่างแรงแต่ก็ไม่มีไข่ออกมาแม้สักฟอง

“ไม่มี…ได้ไง ฮืออออ คุณป้าสกายลาร์ฮะ ไข่ผมหายไปไหนไม่รู้”

หน้าผมตอนนี้คงดูไม่ได้แน่ ๆ ผมไม่ได้ตั้งใจจะร้องไห้นะ แต่ไข่ที่ผมหาได้ตั้งห้าฟองมันหายไปไหนหมดอ้ะ !

“เอ๋…..หรือว่า…ป้าก็ไม่ได้อยากจะใส่ร้ายหรอกนะ แต่บางทีเทพก็ชอบมาร่วมสนุกกับเทศกาลแบบนี้ บางทีจูลี่น้อยคงโดนเทพสักองค์แกล้งเข้าแล้วล่ะ”

“เทพ…แกล้งผม ? ฮึก….”

“โอ๊ะ ไม่นะไม่ อย่าเพิ่งร้องสิจูลี่น้อย ดูนี่สิ ป้าเพิ่งทำเฟรนช์โทสของโปรดของเธอเสร็จเลยนะ กินสักหน่อยแล้วค่อยออกไปหาไข่ต่อเถอะ”

คุณป้าสกายลาร์ที่เห็นผมเริ่มน้ำตาคลอเบ้ารีบหยิบเฟรนช์โทสที่เพิ่งทำเสร็จใหม่ ๆ จนส่งกลิ่นหอมแบ่งใส่จานมาให้ผมพร้อมกับน้ำผึ้ง ซึ่งนั่นก็ได้ผล…ผมโดนเฟรนช์โทสสีเหลืองทองควันฉุยตกเข้าไปเต็ม ๆ

“ฮื่อ…ขอบคุณฮะคุณป้า”

ในเมื่อทำอะไรไม่ได้แล้ว ผมเลยรับจานเฟรนช์โทสมานั่งทานพลางมองตะกร้าที่ว่างเปล่าด้วยความเสียดายนิดหน่อย แต่ผมจะไม่ยอมแพ้เพียงแค่เพราะผมถูกเทพเอาไข่ของผมไปหรอก

ฮือ ๆๆ…เฟรนช์โทสอร่อยจัง

สรุปสถานการณ์

 - มาหาไข่ที่โถงอาหารประจำค่าย

- เจอไข่ 5 ฟองแต่เทพีเนเมซิสเอาไข่ไป (แงงงง)

- พักทานเฟรนช์โทสในห้องครัว

- ไข่ 0 ฟอง 😭

@Dean 

  Julie Drake

  ✦ 

Dean HEROES

315

รสชาติที่คิดถึง

               28/03/2025 เวลา 9.30 น.

               จะบอกว่าเป็นมื้อเช้าก็ไม่ได้ กว่าดีนจะมาถึงโรงอาหารก็เล่นเอาตลาดวายไปแล้ว อาหารที่โรงอาหารจึงเหลือเพียงไม่กี่อย่าง

               “อรุณสวัสดิ์ครับเจ๊ฮาร์ปี้ เหลืออะไรให้กินบ้างครับเนี่ย?”

               “อรุณกับผีน่ะสิ นี่มันสายโด่งแล้ว! อาหารหมดแล้ว ไปซื้อข้าวกล่องที่มินิมาร์ทกินนู่น!”

               แม้วันและเวลาผ่านไป แต่ความฮาร์ดคอร์ของเจ๊ฮาร์ปี้ยังคงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน…

               “เอ๊ะ! เจ้าน่ะ ไม่ได้มากินที่โรงอาหารนานแล้วสิ?” เจ๊ฮาร์ปี้กอดอก สีหน้าครึ่งนกของนางครุ่นคิด “ฮึ! งั้นข้าจะเอาอาหารเหลือเก็บมาให้ก็ได้ เห็นว่าไม่ได้ชิมฝีมือข้ามานานแล้วหรอกนะ”

               “แหม เจ๊ฮาร์ปี้เนี่ย นอกจากสวยแล้วยังใจดีอีกไม่สร่างอีก—”

               “แอร๊~~~ เจ้าเด็กปากหวานนี่ คนบ้า!”

               ป๊าบบบ!

               ปีกหลุน ๆ ซัดเข้าเต็มหลัง ระดับของแรงที่ซัดเอาหน้าคว่ำนี่ก็แทบไม่เปลี่ยน ชวนให้นึกถึงบรรยากาศตอนแรก ๆ ที่ดีนมาอยู่ค่ายฮาล์ฟบลัดใหม่ ๆ

               “เอ้านี่ สฟอลยาเตลลา ไม่มีของคาวเหลือแต่ของหวานนี่แหล่ะ”

               เจ๊ฮาร์ปี้วางจานขนมหวานอิตาเลียนตรงหน้า หน้าตาของมันคล้ายกับครัวซองก์มีไส้กินคู่กับแยมต่าง ๆ

               พอได้เห็นสิ่งที่อยู่ตรงหน้าก็ทำเอาได้แต่อุทานเป็นประโยค (AKA. บ่น)

               “โอ้ หวานล้วน กินหมดนี่น้ำตาลขึ้นแน่ ๆ”

               “ถ้าไม่กินก็เอาคืนมา!” เจ๊ฮาร์ปี้ตะคอก เปลี่ยนกลับสู่โหมดซาเวจได้อย่างรวดเร็ว

               “ไม่ ไม่ ไม่คืนหรอก ถึงเป็นของหวานก็คงหวานไม่เท่าคุณหรอกครับ” ดีนขยิบตาให้หนึ่งครั้งก่อนจะก้มหลบปีกมหาภัยจากความเขินที่ฟาดลงมา

               ดีที่คราวนี้เขารู้ทัน…

               “เครื่องชงกาแฟยังใช้ได้ใช่ไหม?” เขาถาม พลางชี้นิ้วไปทางเนสเพรสโซ่ที่ยังเสียบปลั๊กค้างไว้อยู่

               “ฮึ! แน่นอน แต่รีบ ๆ ชงเข้าล่ะ เจ๊จะเก็บครัวแล้ว!”

               “คร้าบ ๆ”

               ดีนรับคำ จากนั้นถือแก้วมัคไปทำอเมริกาโน่ ส่วนกาแฟที่อยากกิน… หยิบแคปซูลมั่ว ๆ ไปใส่เครื่องก็แล้วกัน ชายหนุ่มไม่ใช่คอกาแฟถึงที่จะมามัวพิถีพิถันเลือกรสชาติให้เข้ากับมื้ออาหาร ขอแค่มันให้พลังงานทำตาสว่างได้ก็พอ หลังจากที่เครื่องทำกาแฟอัตโนมัติทำกาแฟให้เสร็จดีนก็ประโคมความหวานใส่น้ำตาลเพิ่มไปอีกหลายช้อน

               หวานเจี๊ยบอร่อยเหาะ

               จากนั้นถือจานมื้อเข้าที่มีแต่ของหวาน ๆ ตรงไปยังที่นั่ง เนตรสีเปลือกไม้กวาดมองไปลวก ๆ ไม่ต้องใช้สมองประมวลผลอะไรมาก เขาก็เห็นว่ามีชายผิวดำคนหนึ่งที่ดูเหมือนจะเพิ่งเสร็จจากการทานมื้อสายแต่ยังไม่ได้ลุกออกไปจากโต๊ะ ดีนจึงรีบแสล๋นหน้าเข้าไปร่วมโต๊ะอาหารด้วยทันที

               “สวัสดีครับรุ่นพี่คริสโตเฟอร์”

               เมื่อชายผิวดำบุตรแห่งเฮเฟตัสกำลังอ่านข่าวเช้ารอบโลกจากสมาร์ทโฟน เงยหน้าขึ้นมาก็พบกับใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มแฉ่งแบบเริงร่าเกินเหตุจนต้องถอนหายใจ

             “อรุณสวัสดิ์ ถ้าจำไม่ผิด… ดีนจากโพไซดอนใช่ไหม?”

               “แม่นแล้วครับ รุ่นพี่ยังไม่ลุกสินะ ผมขอนั่งด้วยคนสิ”

               ในเมื่อขอมาแบบนี้จะปฏิเสธก็คงไม่ได้ คริสโตเฟอร์จึงได้แต่ผายมือไปยังฝั่งตรงกันข้ามแล้วพูดว่า “เชิญ” จากนั้นดีนก็หย่อยก้นลงไปทันทีคล้ายกับแสตนบายรอคำเชิญนี้อยู่แล้วโดยไม่คิดถึงการปฏิเสธในหัว

               ก็คนในค่ายน่ะใจดี มีที่ใจร้ายอยู่ไม่กี่คน เช่นยัยโซเฟียใจยักษ์!

               ดีนเริ่มรับประทานอาหารเช้าแสนอร่อยกับกาแฟสูตรโคตรหวาน สฟอลยาเตลลาชิ้นแรกถูกส่งลงกระเพาะอย่างรวดเร็วด้วยความหิวโหย น้ำตาลในกระแสเลือดถูกเติมเต็ม พร้อมเป็นพลังงานขับเคลื่อนให้เช้าวันใหม่สดใสขึ้นทันตา แล้ววันนี้เขาก็มีหลายสิ่งที่ต้องทำด้วย…

               แต่ตอนนี้รู้สึกว่าโรงอาหารตอนไม่มีคนนี่มันช่างเงียบจังเลยนะ ชวนอีกฝ่ายคุยดีกว่า

               

               “วันนี้รุ่นพี่มีสอนหรือเปล่าครับ?”

             “วันนี้เหรอ.. ผมว่างน่ะ” คริสโตเฟอร์ตอบเสียงเรียบโดยสายตายังคงไม่ละออกมาจากหน้าจอมือถือ แค่พอนึกบางอย่างขึ้นมาได้เขาจึงได้เงยหน้าขึ้นมาถามกลับ “หืม.. หรือว่าคุณมีอะไรอยากถามเกี่ยวกับเคล็ดลับการยิงปืน.. แต่ว่าคุณไม่ใช่นักเรียนในคลาสนี่ ผมไม่คุ้นหน้าเลย”

               “อ้อ เปล่าครับ ผมแค่ถามเฉย ๆ แบบว่าชวนคุยน่ะ.. ส่วนคลาสยิงปืน อืม…” ดีนทำหน้าคิดเล็กน้อย “ผมเป็นพีทีเอสดีอ่อน ๆ กับเสียงปุ้งปั้ง คิดว่าน่าจะไม่ไหวน่ะครับ”

               “เข้าใจแล้ว” คริสโตเฟอร์ไม่ถามต่อ เขาเพียงแค่พยักหน้าลงก่อนกลับไปสนใจข่าว

               “รุ่นพี่ดูเคร่งเครียดจังแฮะ ช่วงนี้มีข่าวอะไรน่าสนใจเหรอครับ?”

               คำตอบแรกที่ได้รับคือเสียงถอนหายใจ ไม่ใช่ด้วยความเบื่อหน่ายรำคาญคนตรงหน้า แต่เพราะด้วยเรื่องวิกฤตการณ์ต่าง ๆ ของโลกในตอนนี้ต่างหาก

               “หลายเรื่อง ข่าวการเมืองก็ไม่ค่อยสู้ดีเท่าไร” คริสโตเฟอร์ตอบ

               “อ๋า ข่าวการเมืองสินะ ผมว่ารุ่นพี่เขียนด่ารัฐบาลในเอ็กซ์ได้นะ อย่างน้อยช่วยปลดปล่อยระบายอารมณ์ได้ดีเลย” ดีนให้คำแนะนำในเรื่องที่ตนมักจะทำเวลาเห็นข่าวเฮ็งซวย พอเรียกเสียงหัวเราะหึหึ มาจากคริสโตเฟอร์ได้นิดหน่อย

               “ผมไม่อยากเป็นดราม่าหรอก ยังไงก็ขึ้นชื่อว่าเป็นข้าราชการของรัฐบาลกลางสหรัฐอยู่ดี”

               “ไม่เห็นต้องกลัวเลย สหรัฐฯ เป็นประเทศเสรีในการแสดงความคิดเห็นไม่ว่ารุ่นพี่จะทำงานอะไรนี่ครับ ขนาดคนที่ต้องใช้ความคิดให้ดีก่อนโพสต์อะไรออกไปยังส่งข้อความโง่ ๆ ออกมาได้ตั้งหลายหน”

               “ก็จริงอย่างที่คุณพูด แต่ผมเน้นรีโพสต์ข้อความมากกว่าโควตโต้ตอบ”

               “แบบนั้นก็ถือว่าเป็นการแสดงความคิดเห็นอย่างนึงไม่ได้เมินเฉยเหมือนกัน” กล่าวจบดีนก็หม่ำ ๆ ของหวานยามเช้าต่ออีกหนึ่งชิ้น “ว่าแต่รุ่นพี่ทำงานอะไรน่ะครับ เป็นเจ้าหน้าที่ในรัฐบาลกลาง.. แต่ว่ามาอยู่ค่ายฮาล์ฟบลัดแบบนี้ไม่เสียงานเหรอ?”

               “....” คริสโตเฟอร์เงียบไปเล็กน้อย ก่อนจะตอบออกมาอย่างคลุมเครือ “เจ้าหน้าที่ทั่วไปน่ะ อย่าได้ใส่ใจเลย ผมแค่มาอยู่ค่ายตอนมีพักร้อน วันไหนมีงานถึงได้กลับไปดีซี”

               “อ้อ งี้เอง.. ผมคิดว่ารุ่นพี่เป็นเอฟบีไอ ซีไอเอ หรือเอ็นเอสเอ อะไรพวกนั้นซะอีก”

               ดีนตอบออกมาอย่างไม่ใส่ใจนักจากนั้นก็ส่งอาหารเข้าปากต่อ ตรงกันข้ามกับรุ่นพี่ที่ได้แต่อมยิ้มพลางคิดในใจว่า ‘รู้ได้ไงวะ!’

               “ทำไมคุณถึงคิดว่าอย่างนั้นล่ะ?” คริสโตเฟอร์ลองหยั่งเชิงถาม

               “ก็เห็นว่าคนในค่ายจบไปแล้วได้ดีตลอด ไม่ไปเป็นฮีโร่กู้โลก ก็จบไปเป็นสายลับ ยังไงเหตุการณ์สำคัญในโลกก็มีเอี่ยวกับเรื่องของทวยเทพใช่ไหมล่ะครับ?”

               “อื้ม.. สันนิษฐานได้ดี”

               “แต่ถึงไม่ได้เป็นสายลับ แต่งานอื่น ๆ ที่สุจริตที่สำคัญเหมือนกัน เป็นเจ้าหน้าที่รัฐสภาก็อย่าท้อนะครับ”

               รุ่นพี่จากบ้านเฮเฟตัสหรี่ตา ดูเหมือนว่าบุตรโพไซดอนตรงหน้าจะคิดแบบนั้นไปแล้วสินะ แต่ว่าเขาไม่ได้โต้ตอบอะไร

               ตอนนี้หนุ่มลูกครึ่งคิดแค่ว่าอยากลุกออกไปจังเลยนะ แค่ทิ้งอีกฝ่ายให้กินอาหารเช้าแค่คนเดียวก็ดูไม่ดี จึงอดทนรอจนกว่าที่ดีนจะกินข้าวเช้าเสร็จ โดยการสนทนาได้ดำเนินต่อไปแบบถามคำตอบคำ แต่ในที่สุดสถานการณ์นี้ก็ผ่านพ้นไปเสียทีนึง

               “เฮ้อ อิ่มชะมัด มื้อนี้มีแต่คราบกับน้ำตาล จุก ๆ ไปเลย” ดีนลูบท้องตัวเองหลังรับประทานสฟอลยาเตลลาไปตั้งหลายชิ้น “เดี๋ยวผมเอาจานไปเก็บแล้วครับ แล้วรุ่นพี่จะไปเลยไหม?”

               “ผมเองก็จะไปแล้วเหมือนกัน” บุตรแห่งเฮเฟตัสตอบ ซึ่งคนตรงหน้าไม่มีทางรู้หรอกว่าเขารอคอยช่วงเวลานี้มานานแค่ไหน

               “จริงสิ ก่อนไปผมมีของจะให้รุ่นพี่ด้วยครับ พอดีว่าผมเพิ่งกลับมาจากนีออม ซื้อของฝากมาให้คนในค่ายเยอะเลย”

               ดีนล้วงกระเป๋าของฝากจากนั้นหยิบเอาสร้อยข้อมือถักประดับหินของชาวพื้นเมืองออกมา ทำเอาคริสโตเฟอร์ประหลาดใจนิดหน่อย เขาชี้ที่ตัวเองเชิงถามว่าให้แน่นะ?

               “ขอบคุณนะ อุตส่าห์มีของฝากมาด้วย”

               “ไม่เป็นไรเลย ถึงผมจะไม่ค่อยมีเงินแต่ไปเที่ยวทีไรก็อดคิดถึงคนที่ค่ายไม่ได้อยู่ดี รุ่นพี่ไม่ต้องเกรงใจนะ”

               ชายผิวดำได้แต่ยิ้มอ่อน อีกฝ่ายบอกว่าตัวเองไม่มีแต่ก็ยังซื้อของฝากมาให้เนี่ยนะ ‘ต้องการอะไรกันแน่วะ!?’ จากการรู้จักกันแม้ไม่มากมาย แต่คริสโตเฟอร์ก็พอเดาทางออกว่าดีนเป็นคนพูดจาไม่มีหูรูดเท่าไร งั้นไม่ถือสาก็แล้วกัน

               “งั้นบอกลากันตรงนี้ แล้วเจอกันใหม่”

               “แล้วเจอกันใหม่ครับ รุ่นพี่คริสโตเฟอร์”

               ดีนยิ้มแฉ่งโบกมือลา จากนั้นเขาก็ยกถาดอาหารไปเก็บ แต่ก็ดันถูกเจ๊ฮาร์ปี้ใช้แรงงาน

               “กินนานมาก! เจ๊เสียเวลาทำความสะอาดไปตั้งเยอะ เพราะงั้นเจ้ามาช่วยเจ๊เก็บกวาดซะดี ๆ”

               ฮาร์ปี้แม่ครัวเท้าสะเอวรอ นางโยนไม้กวาดให้บุตรแห่งโพไซดอนผู้รับประทานอาหารเช้าเสร็จเป็นคนสุดท้าย ดีนจึงได้รับงานทำความสะอาดโรงอาหารอย่างงง ๆ แต่ดีอยู่อย่างนึงตรงที่จู่ ๆ ก็ได้ดรักม่าติดกระเป๋าเพิ่ม เพราะฉะนั้นไม่เป็นไร ยังไงก็มีเวลาว่างทั้งวันที่จะขัดถูโรงอาหารจนสะอาดวิบวับ

               ‘เฮ้อ.. คิดถึงตอนที่มาค่ายใหม่ ๆ จังเลยแฮะ’

รับประทานอาหารประจำวัน

มอบ [กำไลหิน] แก่ [คริสโตเฟอร์ บราวน์]
+10 โบนัสความสนิท จาก มาลาแห่งอัสสัมชัญ
+5 โบนัสความสนิท จาก ดอกกุหลาบน้ำเงินทอง
+5 โบนัสความสนิท จาก น้ำหอม Unisex

ทำงาน: เวรทำความสะอาดโรงอาหาร [1/3] (เลือกรับ 3 ดรักม่า)

Laura HEROES

โรงอาหาร

แสงแดดอุ่นยามสายส่องลอดผ่านยอดไม้ของค่ายฮาล์ฟบลัด ลมทะเลพัดเบา ๆ พาเอากลิ่นเค็มจาง ๆ มาปะปนกับกลิ่นสนที่ลอยอยู่ในอากาศ วันนี้วันดีด้วย เพราะเป็นวันเกิดของ ตาคริสยังไงหละ แต่หมอนี้ไม่อยู่หรือเปล่านะ เเม้เจ้าตัวจะไม่อยู่แต่ลอร์ณ่าก็ยังหาทำจัดงานเล็กๆ ให้ ตัวจะรีบขนาดไหน พี่น้องก็จัดเต็ม

มาถึงป้ายงานจากคุณดีก็ติดไว้แล้ว มีคนเร็วกว่าเธอออีกนะ เเต่พ่อเขียนชื่อเขาผิดหนิ ลอร์ร่าหละกุมหัวมากๆเลยหละ 

แต่เอาเถอะนะ เด็กสาวจัดแจงเเก้ไขป้ายชื่อให้เรียบร้อย จากนั้นก็เตรียมจะเดินออกไป แต่ก็เจอกับทาง เลเวอ คนที่กำลังอยากเจอพอดีเลย

“ เอาไงดีวะเนี่ย... ” เธอพึมพำกับตัวเองเบา ๆ 

ก่อนจะเเบบว่าเอาเถอะเดียวเขาไปแล้วทำยังไงกันเล่า

“ เอ่อ...พี่เลเวอ! ” ลอร์ร่าเรียกขึ้นมาก่อนจะทันคิด เธอชะงักนิดหนึ่ง พยายามไม่ให้เสียงตัวเองสั่น

เขาหันมามอง “ อืม? มีอะไรเหรอ ”

“ คือ...หนูได้ภารกิจมาอันนึงค่ะ มันใหญ่มาก แล้วแบบ...มันดูอันตรายจริง ๆ ” เธอยื่นแผ่นภารกิจให้เขา หัวใจเต้นแรงจนเธอกลัวว่าเขาจะได้ยิน

เขารับกระดาษไป เปิดอ่านเงียบ ๆ ดวงตาขยับตามตัวอักษรอย่างรวดเร็ว

“...ตรีศูลศักดิ์สิทธิ์...ล่มสลาย...” เขาพึมพำเบา ๆ แล้วมองเธอกลับอย่างพิจารณา

“ แล้ว ..... จะชวนผม? ”

“ ชะ .... ใช่ค่ะ หนูอยากไป...ถึงจะกลัว แต่รู้สึกว่ามันต้องมีอะไรสำคัญอยู่แน่ ๆ ” เธอพูดเร็วขึ้นเล็กน้อย ท่าทางเลิ่กลักสุดๆ

เขานิ่งไปครู่หนึ่ง มองเธอด้วยแววตาที่อ่านยากมาก ก่อนเขาจะพยักหน้าเบาๆ 

แล้วเขาก็ตอบสั้น ๆ ว่า “ อืมม... บ้านแอรีสน่าจะมีคนที่เหมาะอยู่นะ”

“ ห๊ะ...จริงเหรอคะ!? ” ลอร์ร่ารู้สึกว่าตัวเองตาโตขึ้นแบบไม่รู้ตัว แบบมันง่ายขนาดนั้นเลยหรอ ดีจังเลยนะ

“ แหงสิ เธอลองแวะไปดูนะ น่าจะพอมีคนว่างอยู่ ”  เขาพูดแบบเรียบง่าย แต่มีแววจริงจัง 

ลอร์ร่าหัวเราะเบา ๆ ทั้งเขินทั้งโล่งใจ เอามือเกาหัวตัวเองเล็กน้อย “ ขอบคุณจริง ๆ ค่ะพี่ หนู...ดีใจมากเลย” 

ท่าทางตอนนี้ดูดีใจกว่าการตอบรับคือแบบเขายอมไปกับเธอมากกว่าปะนะ เด็กสาวดูออกนอกหน้าสุดเลยปะเนี้ย

“ งันเย็นนี้ เจอกันที่กระท่อมแอรีสนะ เดี๋ยวพี่จะช่วยแนะนำให้ ” เขาพูดเสริม แล้วเดินผ่านเธอไปเงียบ ๆ 

ลอร์ร่าเองก็พยักหน้ารับ นี้งานใครก่อน เขาดูเป็นพ่องานให้เสียเเล้ว ก่อนไปเขายังหยิบขนมวันเกิดของตาคริสไปด้วย ส่วนตัวเธอหรอ ตอนนี้ก็สติหลุดไปแล้ว

" โอ๊ย ตายๆๆ สติ " เธอเอามือตีๆหน้า ไม่น่าต้องถามนะ ถ้าไปจริงๆ เขินตลอดทางเเน่นอน

ลอร์ร่าเอ๋ยยย เธอยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ก่อนจะเดินไปเก็บของเตรียมเดินทางทันที เดี๋ยวไปช้าไม่ทันเอาอีก แบบนะมันก็ค่อนข้างจะกระชันชิดมากๆ

เเต่ทางอีกฝ่ายเองก็น่าจะรู้ว่ามันรอไม่ได้เเล้วเช่นกันนะ 

ลอร์ณ่าที่แบบหยิบขนมเข้าปาก " สุขสันวันเกิดตาคริส กลับมาเเล้วเดี๋ยวร่ามาเลี้ยงขนมน้า " เธอตะโกน ก่อนจะวิ่งออกไปโดยทันที ช้าไม่ได้แล้วเวลาเดินเรื่อยๆเดี๋ยวไม่ทันนะ ต้องเตรียมขนบ้านไปด้วยเนี้ย โอ๊ยตายๆ

ไหนจะไปอนุมัติเดินทางกลับทางคุณไครอนอีก

ส่วนของเลเวอเรทท์

ทุกครั้งที่โรลเพลย์ลงท้ายด้วยเลขไบต์ 2 / 4 / 6 / 8 คู่สนทนาจะได้กลิ่นหอมบนตัวคุณ 

 จะได้รับโบนัสพิเศษ +10 แต้ม 

ทุกครั้งที่ปฏิสัมพันธ์กับ NPC Lares SP TGC จะได้รับโบนัสความสนิทสนมเพิ่มขึ้น+10 (ผ้าคลุม)

สุขสันวันเกิด คริสเตียน

รางวัลสำหรับผู้เข้าร่วมอวยพรและให้ของขวัญ

ของขวัญสุดพิเศษ +50 พลังใจ , +15 EXP , +40 พลังงาน

อันนี้มันยังมีหรือเปล่า