[โรงอาหารหลัก] โถงอาหารประจำค่าย

Laura HEROES

โรงอาหาร - HBD เซบาสเตียน

---

หลังรับงานที่กระดานภารกิจเสร็จเรียบร้อยเด็กสาวก็เดินมาที่บริเวณของโรงอาหาร

ดูเหมือนว่าวันนี้จะมีงานเลี้ยงเล็กๆที่จัดขึ้นให้กับเจ้าของวันเกิดของวันนี้ 

ป้ายที่เขียนว่าสุขสันต์วันเกิดถูกติดขึ้น 

“ โอ้วว วันนี้มีวันเกิดใครล่ะเนี่ย ” เธอเดินเข้าไปดูก่อนจะพบว่า เป็นบุตรของเฮอร์มิส เเต่ทำไมชื่อมันแปลกๆ เหมือนมันจะ ผิดๆ กันนะ " ชื่อเขาชื่อ เบตัลหรอ " เธอยกมือเกาหัวเเบบเเปลกๆ ทำไมป้ายมันพิลึกๆ อย่างบอกไม่ถูกเลย

ของแบบนี้ฝีมือคุณดีแน่นอน เธอเดาในใจเเต่ก็อดจะยิ้มออกมาม่ได้ นี้เขาต้องทำงานพวกนี้ปีละกี่รอบกันนะ

อีกฝ่ายนั้นก็มาไล่เลี่ยกับเธอ นั้นหละ ลอร่าจำได้ เพราะว่าครั้งที่เธอมาเธอก็เห็นอีกฝ่ายเช่นกัน

แม้ทั้งคู่จะไม่เคยคุยกันแต่ก็เดินสวนกันไปกันมาอยู่พอสมควรเลย 

“ สุขสันต์วันเกิดนะ ” เธอเก่าขึ้นก่อนจะหยิบของขวัญมอบให้อีกฝ่ายไว้ มันตั้งอยู่ที่โซนมอบของขวัญรอให้กับเจ้าของวันเกิดมารับไป

“ อันนี้ฝากไว้นะคะ ให้เจ้าของวันเกิดหนะ ” เธอบอกกับทางผู้ดูแล

หลังจากนั้นก็ตักข้าวทานอาหารตามปกติวันนี้มีเค้กด้วย  เพราะว่าเป็นวันเกิดยังไงล่ะ

เธอก็ทานข้าวตามปกติก่อนจะตามด้วยขนมหวาน เป็นการปิดท้ายมื้ออาหารในวันนี้

“ อร่อยจัง ” ไปหน้ายิ้มแป้นๆของเจ้าตัวเล็ก ที่เธอนั้นได้กินเค้กรสช็อกโกแลต ที่มีด้านหน้าประดับสตอเบอรี่อยู่ด้วย

บอกได้เลยว่าฝีมือนั้นรสชาติไม่เลวเลยทีเดียว  เมื่อกินหมดเรียบร้อยเธอก็รวบรวมจานทั้งหมดเอาไปล้าง

แต่เมื่อเดินไปถึงที่ด้านหลัง ก็ต้องตกใจเพราะว่าพบกลอง จานจำนวนมากที่วางกองอยู่แบบว่าเตรียมรอล้าง

มันอาจจะเป็นเพราะว่ากำลังจะหมดวันแล้ว จานทั้งหมดก็เลยถูกนำรวมมากองไว้ที่นี่ 

ซ้ำยังไม่พอยังมีอุปกรณ์เครื่องครัวอย่างพวก  หม้อ กระทะ และอย่างอื่นเต็มไปหมด

และแน่นอนว่าเธอเองก็ต้องช่วยอีกฝ่ายด้วย  อันที่จริงคือจะล้างของตัวเองแล้วของมันเยอะ

ก็เลยแบ่งทยอยล้างช่วย ไปอีกแรงเลย หากไม่ช่วยเกรงว่าอีกฝ่ายคงจะไม่ได้นอนแน่นอน มันเยอะขนาดนี้หนะ

แต่หากมองหน้าผู้ดูแลก็อาจจะเเบบนั้นหละ หน้าคือขอบตาดำจะถึงคางแล้วนะ

เธอใช้เวลานานอยู่สักพักใหญ่กว่าที่จะ เก็บกวาดเสร็จ

ไม่เรียบร้อยเธอก็ไปล้างมือแล้วก็เดินออกมา  แจ้งให้กับทางผู้ดูแลก่อนที่จะเดินกลับเข้าบ้านพักของตนเองไปตามปกติ

“ ขอตัวก่อนนะคะ ราตรีสวัสดิ์ค่ะ ”

---

ทำภารกิจเวรทำความสะอาดโรงอาหาร

เลือกรับของรางวัลจากการทำภารกิจเป็น + 25 พลังใจ  4 เหรียญครักม่า และ + 15 EXP 

รางวัลสำหรับผู้เข้าร่วมอวยพรและให้ของขวัญ

ของขวัญสุดพิเศษ +50 พลังใจ , +15 EXP , +40 พลังงาน

**ได้ไหมนะ ถ้าไม่ได้ กินข้าวเฉยๆ + 30 พลังงาน**

Ertah BELIEVER

ERTAH BROWN

โถงอาหารประจำค่าย

Feb, 13, 2025 | 8.00AM

        

          เหมือนว่าตารางเวลาในวันนี้ของหญิงสาวจะไม่ได้เหมือนกันทุกวัน ปกติแล้วเธอจะออกมาเดินเล่นตั้งแต่เช้าตรู่ แต่หากว่าวันนี้เธอกลับเดินออกมาจากบ้านหลังที่เจ็ดสายกว่าวันอื่น ๆ ราวกับตั้งใจ และเธอก็ทำแบบนั้นเพราะตั้งใจจริง ๆ เธอเพียงแต่อยากจะใช้เวลาในบ้านอีกสักหน่อย ให้ร่างกายของเธอได้พักจากการที่ฝึกการยิงธนูมาอย่างหนักในเมื่อวานนี้ ร่างกายที่ไม่ได้ออกกำลังกายเป็นทุนเดิมยู่แล้วเหมือนจะสามารถแตกสลายไปได้ตลาดเวลาเลยจริง ๆ นั่นเลยเหตุให้เธอนั้นออกมาในเวลาที่มีแสงแดดเริ่มจ้าตกกระทบที่ผืนดินมาแล้ว

          “ เฮ่อ... มันจ้าเกินไปหน่อยแล้วสิเนี่ย ”

          เพราะคิดว่าออกมาในเวลานี้ก็น่าจะเห็นแสงแดดอ่อน ๆ บ้าง แต่เธอคิดผิดไปจริง ๆ ในเวลานี้แดดเริ่มแรงแล้ว ภาพที่สะท้อนมาในดวงตาจึงไม่ได้เป็นอย่างที่ชอบเสียเท่าไหร่ เสียงถอนหายใจก็เลยดังออกมาจากเออต้าเป็นระยะอย่างช่วยไม่ได้เลยจริง ๆ

          “ ถ้าอย่างนั้น ไปที่โรงอาหารก่อนเลยแล้วกัน ”

          ไหน ๆ ก็ไม่ได้ดูแสงแดดที่ชอบแล้ว เธอก็เลยตัดสินใจที่จะไปรับประทานอาหารเช้าที่โรงอาหารเสียตั้งแต่ตอนนี้ และไปทำความสะอาดโรงอาหารตามเวรที่เธอได้ลงเอาไว้อีกด้วย

 

          ขายาวของเออต้าเดินมาถึงที่โรงอาหารด้วยเวลาเพียงไม่นานเท่าไหร่ ในเวลานี้ไม่ได้มีผู้คนมาอยู่มากมาย แต่ว่าคุณสไคล่าเองก็เริ่มปรุงอาหารให้กับคนที่มาแต่เช้าครู่หรือมาแต่เช้าอย่างเธอในวันนี้แล้วเหมือนกัน แสดงว่าเธอสามารถใช้เวลาในการรับประทานอาหารเช้าก่อนที่จะเริ่มงานได้เหมือนกัน

          ไม่รอช้า เออต้ารีบก้าวขาไปที่คุณฮาร์ปี้ที่อยู่ตรงนั้นพร้อมกับเอ่ยคำทักทายอย่างเป็นกันเองขึ้นมา ราวกับว่าความเป้นมิตรของเธอที่มีมากเกินไปกลับมาทำงานอีกครั้ง

          “ สวัสดีค่ะคุณสไคล่า เป็นอย่างไรบ้างคะเนี่ย คนมารับประทานอาหารที่นี่เยอะแล้วหรือยัง ”

          เสียงหวานของเออต้าเอ่ยออกมาพร้อมกับรอยยิ้มพระอาทิตย์ที่เป็นเอกลักษณ์ โดยที่มือเรียวของเธอนั้นยังคงถือถาดอาหารรอให้คุณสไคล่าตักอาหารให้อยู่

          “ สวัสดีจ้ะหนู มาแต่เช้าเลยนะ แสดงว่าเตรียมมาทำความสะอาดด้วยใช่ไหมเนี่ย ”

          เหมือนว่าคุณสไคล่าจะรู้ทันเธอ แต่ว่าเออต้าเองก็ไม่ได้จะปิดบงอะไร เรื่องที่เธอรับประทานอาหารให้เสร็จแล้วจึงไปทำความสะอาดที่โรงอาหารแห่งนี้ ถึงแม้ว่ามันจะไม่ได้เลอะอะไรมากมายก็ตาม แต่ก็ทำให้มันสะอาดมากกว่าเดิมพร้อมต้อนรับคนที่จะเข้ามาใช้บริการที่นี่อีก

          “ ใช่แล้วค่ะ เพราะอย่างนั้นแล้ว ฉันขออาหารเยอะ ๆ เบิ้ลเป็นสองเท่าเลยค่ะ ”

          รอยยิ้มกว้างของเออต้าเอ่ยออกมาพร้อมกับน้ำเสียงที่เริ่มจะดูได้ยากแล้วว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ แต่ว่าคุณสไคล่าดูไม่ได้ทุกข์ร้นอะไรกับเธอเลย เธอเพียงตักอาหารให้พูนถาดไปเท่านั้นพร้อมรอยยิ้มที่เป็นกำลังใจให้กับการทำงานในวันนี้ของเธอ

 

          เออต้าพาตัวเองมานั่งที่โต๊ะซึ่งไร้ผู้คนจับจองด้วยความรวดเร็ว ตอนนี้สิ่งที่เธอควรจะทำเป้นอย่างแรกก็คือการเริ่มรับประทานมื้อแรกของวัน เธอก็เลยตั้งหน้าตั้งตารับประทานอาหารอย่างตั้งใจอย่างที่ไม่เคยได้ทำมาก่อน เพราว่าเธอไม่อยากจะใช้เวลาตรงนี้มากมายเท่าไหร่ เธอยังมีเรื่องที่จะต้องไปทำอีกหลายอย่างเลยทีเดียว อย่างเช่นการทำความสะอาดและการไปทักทายคุณพ่อของเธอที่เธอมักจะต้องไปในทุกเช้า แต่วันนี้เธอกลับยังไม่ได้ไปหาด้วยซ้ำ

 

          ผ่านเวลาไปเพียงไม่นานเท่าไหร่ เออต้าก็รับประทานอาหารที่พูนถาดนั้นหมดเป้นที่เรียบร้อยแล้ว อย่างกับว่าเธอหิวโหยมาจากไหนสักแห่ง ทั้ง ๆ ที่เมื่อคืนเธอก็ไม่ได้ทำอะไรมากมายแท้ ๆ เลย แต่เช้านี้กลับรับประทานอาหารไปเสียเยอะ แต่ก็ไม่ได้ถือว่าเป็นเรื่องที่แย่อะไร เพราะคิดว่าวันนี้เธอก็มีกิจกรรมเยอะ อาหารมื้อนี้ก็น่าจะประทังชีวิตได้จนกระทั่งถึงอีกมื้ออย่างแน่นอน เพราะเธอตั้งใจว่าจะไปเข้าเรียนในคาบเช้าซึ่งเป็นวิชาภาษากรีก ที่หลังจากนี้มันน่าจะกลายเป็นภาษาที่สามที่เธอจะต้องรู้และนำไปใช้ได้

          มือเรียวของเออต้ายกถาดไปเก็บให้เรียบร้อยก่อนที่ตัวเธอจะรีบไปหยิบเอาอุปกรณ์ทำความสะอาดมาไว้ในมืออย่างรวดเร็ว และเริ่มทำความสะอาดในจุดที่จะต้องรับลูกค้าและเด็ก ๆ ในค่าย ให้ดูสะอาดและพร้อมที่จะให้บริการแก่ทุกคน ไม่เพียงแต่บริเวณนั้นเท่านั้น เธอยังไปเช็ดโต๊ะที่เธอนั่งเมื่อครู่อีกต่างหาก อย่างน้อยมันก็จะได้พร้อมสำหรับคนที่จะมานั่งรับประทานอาหารต่อไป

          “ เหลือตรงไหนอีกหรือเปล่านะ ”

          เธอเอ่ยขึ้นกับตัวเองพร้อมกับดวงตากลมโตที่เลื่อนมองไปโดยรอบ หาจุดที่ยังคงมีความสกปรกหรือว่ายังไม่เรียบร้อยอยู่ในตอนนี้ เธอจะได้ไปจัดการมันให้เรียบร้อยไปเสียที ไม่อย่างนั้นคุณสไคล่าอาจจะว่าว่าเธอทำเวนทำความสะอาดได้ไม่เรียบร้อยแน่ ๆ แล้วก็จะไม่ได้รางวัลอย่างที่เคยได้รับ

          แต่เหมือนว่าในตอนนี้จะไม่มีอะไรที่น่ากังวลแล้ว ความสะอาดที่ปรากฏนั้นเป็นหลักฐานที่ชัดเจนว่าเธอดูแลโรงอาหารได้ดี เธอจึงรีบนำอุปกรณ์ไปเก็บที่จุดเดิมของมัน แล้วรีบกลับไปหาคุณสไคล่าอีกครั้ง

          “ เรียบร้อยแล้วคุณสไคล่า วันนี้ไม่ค่อยสกปรกเท่าไหร่ค่ะ แต่ฉันก็จัดการให้มันดูดีให้แล้ว ”

          เธอเล่ารายละเอียดงานในวันนี้ให้กับคุณสไคล่าฟังไปด้วย อย่างน้อยเธอก็ควรจะรู้ว่าโรงอาหารที่เธอดูแลในตอนนี้เป็นอย่างไรบ้างแล้ว

          “ โอ้ ขอบใจจ่ะ เธอนี่ขยันจัง เอ้านี่ รางวัล ”

          คุณสไคล่าไม่ได้พูดอะไรเยอะแยะเพราว่าเธอยังมีงานล้นมือที่ต้องไปทำ มือเรียวจึงรีบรับรางวัลจากหล่อนมาพร้อมรอยยิ้มกว้าง

          “ ขอบคุณค่ะ เอาไว้มื้อต่อไปฉันจะมารับประทานอาหารฝีมือคุณอีกนะคะ ”

 

Ps. – บริการรับประทานอาหารฟรี [+30 พลังงาน]

- ภารกิจ : เวรทำความสะอาดโรงอาหาร (2/3) [ รางวัล : +25 พลังใจ, 4 เหรียญครักม่า, +15 EXP ]

 

Laura HEROES

โรงอาหาร

ตอน สุขสันวันเกิดคุณคริสโตเฟอร์ (17 มีค)

ในขณะที่เด็กสาวกำลังเดินกลับบ้านพักของตัวเอง 

เธอรู้สึกได้ถึงไอของความร้อนยังบอกไม่ถูก แต่เธอก็รู้สึกว่าเธอคิดมากไปเอง เพราะว่าเธอเพิ่งเดินทางกลับมามันอาจจะร้อนเป็นพิเศษ

แล้วก็ต้องมาสะดุดตากับป้ายสุขสันต์ที่ใหญ่ยักษ์บริเวณห้องอาหาร

นอกจากมีป้ายแล้ว วันนี้มันก็ค่อนข้างที่จะพิเศษมากเลยทีเดียว เพราะเป็นวันเกิดของเหล่าสมาชิกถึง 2 คน

ป้ายขนาดใหญ่ถูกประดับเอาไว้ 

เด็กสาวเองก็ไม่พลาดที่จะไปสุขสันต์วันเกิดกับเจ้าของวันเกิดด้วย แม้จะไม่รู้จักก็ตาม 

“ สวัสดีค่ะ ” เธอเดินเข้าไปพร้อมกับทักทาย ในมือถือของฉันเอาไว้ อันที่จริงเธอก็ไม่ได้เตรียมอะไรมาเป็นพิเศษหรอก

แต่เท่าที่รู้ก็คือเธอมี  ของติดไม้ติดมือเล็กน้อยอยู่เสมอนั่นแหละ

“ คุณ .... น่าจะเป็นเจ้าของวันเกิดใช่ไหมคะ ” สีหน้าของอีกฝ่ายนิ่งเฉยไม่ได้พูดอะไรออกมา

" ......... "

ด้วยการกระทำแบบนั้นทำให้เด็กสาวนั้นดูประหม่าไปเล็กน้อย

“ เอ๋อออออ ..... ” 

เธอแอบนิ่งไปสักพักก่อนที่จะยิ้มออกมาแบบแห้งๆ นิดหน่อย 

“ ยังไงก็สุขสันต์วันเกิดนะคะขอให้ปีนี้เป็นปีที่ดี ” เธอรีบกล่าวก่อนที่จะวางวางของไปด้วยความเร็ว

“ อันนี้เป็นของขวัญวันเกิดเล็กๆน้อยๆนะคะ หวังว่าคุณพี่จะชอบ ” เธอหยิบเค้กไปหนึ่งชิ้นใส่เข้าปาก

“ ขอบคุณสำหรับเค้ก ” แม้ว่าอีกฝ่ายจะไม่ได้เชิญชวนให้เธอกินก็ตาม แต่ก็แน่นอนต้องกินเค้ก ให้พอเป็นพิธี

ก่อนที่เธอจะหันไปหาเจ้าของวันเกิดอีกครั้ง  “ เป็นเจ้าของวันเกิดต้องยิ้มเยอะๆ นะ ” เธอยกมือขึ้นพร้อมกับทำรูปเป็นหน้ายิ้ม

พร้อมกับใบหน้าที่ปนรอยยิ้มของตนเองด้วย 

แต่จะว่าไปแล้วเจ้าของวันเกิดอีกคนนึงหายไปไหนกันนะ 

เอาเข้าจิงเธอก็ยังจำไม่ได้หรอกว่ามีใคร  แล้วก็หน้าตาเป็นยังไงกันบ้างแต่เท่าที่รู้นั่นก็คือ วันนี้มีเจ้าของวันเกิดสองคน

ก่อนที่เด็กสาวจะเดินออกไป  เธอยังไม่ลืมที่จะถาม

“ คุณอยากได้คนร้องเพลงให้ฟังไหม ” จะเดินกลับมาอีกครั้งพร้อมกับหยุดตรงหน้า

ในมือหยิบเค้กบริเวณนั้นขึ้นมา  พร้อมกับปักเทียนลงไป

“ แฮปปี้เบิร์ดเดย์ทูยู แฮปปี้เบิร์ดเดย์ แฮปปี้เบิร์ดเดย์ แฮปปี้เบิร์ดเดย์ทู ยยยยยยยยยยยู ” แน่นอนว่านักร้องเสียงทองอย่างลอร่านั้น ร้องได้เพี้ยนตั้งแต่ต้นจนจบ

อีกฝ่ายชำเลืองตามองเล็กน้อยแบบไม่ได้พูดอะไร

“ คุณลองขอพรดูสิ เค้าบอกว่าถ้าขอพรวันเกิดมันเป็นจริง ” เค้าที่ว่านั้นคือใครไม่รู้แต่เท่าที่รู้คือแม่บอกมา

“ ขอบคุณ ” เสียงของร่างสูงนั้นกล่าวขึ้น ก่อนที่เค้าจะหลับตาลงแล้วก็เป่าเค้ก 

แต่เด็กสาวเองก็ไม่รู้หรอกว่าคำอธิษฐานของอีกฝ่ายนั้นมันคืออะไร เธอรู้แต่เพียงว่า เขานั้นได้เป่าเค้กเป็นที่เรียบร้อย

เธอวางเค้กลง บนโต๊ะ “ คุณกินสิ ” เธอพูดพร้อมกับอมยิ้ม เชิญชวนให้อีกฝ่ายกินเค้กที่เอามา แม้ว่าวันนี้ฝ่ายจะกินเค้กไปเยอะขนาดไหน

แต่เค้กก้อนนี้เค้าก็ต้องกินอยู่ดี 

“ หวังว่าคุณจะมีความสุขกับมันนะ หนูชื่อ ลอร่าค่ะ อยู่บ้านไดโอนีซุส ” เธอพูดพร้อมกับชี้ไปทางบ้านของตนเองด้วย

“ ขอบใจลอร่า ” เขาพูดขึ้น

“ ขอบคุณสำหรับของขวัญนี้ด้วย ผมคริสโตเฟอร์ ยินดีที่ได้รู้จัก ” พูดจบก็ยกกล่องของขวัญขนาดกลางของเธอขึ้นมาโบกไปมา

ท่าทางของเขานั้นอดที่จะทำเด็กสาวอมยิ้มไปด้วยไม่ได้  “ ยิรดีที่ได้รู้จักนะคะ คุณคริสโตเฟอร์  แต่ตอนนี้ร่าอาจจะต้องไปแล้ว ยังไงก็ไว้เจอกันใหม่นะ ” 

เธอพูดจบก็โบกมือลาอีกฝ่ายไป  เป็นการบอกลากันก่อนที่เธอนั้นจะเดินกลับไปที่บ้านพักของตนเอง

ทำให้รู้สึกเหมือนลืมอะไรบางอย่างไปนะ  เธอเดินไปก็คิดไม่ตกไปด้วยเลย เพราะว่าเธอคิดไม่ออกว่าลืมอะไรไปหนะ

เเต่เดี๋ยวก็รู้แล้วหละ เพราะถ้าเจอก็นึกออกเเน่นอน

---

สุขสันวันเกิด คริสโตเฟอร์ และ วิคตอเรีย

[แบบฟอร์มให้ของ]

ชื่อของคุณ: Laura

ของที่ส่ง: กำไลหินนำโชค

NPC ที่ต้องการให้ของ: คริสโตเฟอร์ 

.

ของขวัญสุดพิเศษจากวันเกิด +50 พลังใจ , +15 EXP , +40 พลังงาน

ความสัมพันธ์กับคริสโตเฟอร์  NPC +30 

.

 ทุกครั้งที่โรลเพลย์ลงท้ายด้วยเลขไบต์ 2 / 4 / 6 / 8 คู่สนทนาจะได้กลิ่นหอมบนตัวคุณ 

 จะได้รับโบนัสพิเศษ +10 แต้ม 

ทุกครั้งที่ปฏิสัมพันธ์กับ NPC Lares SP TGC จะได้รับโบนัสความสนิทสนมเพิ่มขึ้น+10 (ผ้าคลุม)

Mackenzie HEROES

✦

Julie's side story

half Blood camp's Easter event

-25.04.20 / 09:30AM-

สถานที่แรกที่ผมเลือกมาตามล่าไข่อีสเตอร์ก็คือที่โถงอาหารประจำค่าย ผมวางแผนไว้ว่าจะเริ่มต้นจากที่ใกล้ ๆ ก่อน แต่ก็อย่างว่า สำหรับคนร่างกายไม่ค่อยแข็งแรงแบบผมแล้ว แค่หาตามที่รอบ ๆ ไม่ต้องหักโหมให้ตัวเองเหนื่อยจนเกินไปก็พอ และโถงอาหารนี่แหละ ผมเชื่อว่าต้องมีไข่ซ่อนอยู่แน่ ๆ !

.

.

“โอ๊ะ ! มีจริง ๆ ด้วย”

ผมตาลุกวาวขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้ มีไข่ซ่อนอยู่ที่นี่จริง ๆ ผมรีบเก็บไข่ที่เจอตรงโต๊ะทานอาหารตัวหนึ่งใส่ลงในตะกร้าแล้วไปหาตรงมุมอื่นต่อ

“คุณป้าสกายลาร์ฮะ ผมขออนุญาตเข้าไปหาไข่อีสเตอร์หน่อยได้ไหม”

ผมเอ่ยปากขออนุญาตแม่ครัวประจำค่ายหลังจากมาถึงตรงหน้าประตูครัวแล้วหยุดยืนรอ ผมไม่รู้หรอกว่าในครัวจะมีไข่อีสเตอร์ซ่อนอยู่บ้างไหม แต่ในนี้มีวัตถุดิบทำอาหารอยู่มากมาย อาจจะมีไข่อีสเตอร์วางปะปนอยู่กับไข่ธรรมดาบ้างก็ได้

“อ้าว จูลี่น้อยนี่เอง เล่นกิจกรรมอีสเตอร์กันอยู่เหรอ เข้ามาสิ แต่อย่าทำห้องครัวรกเสียล่ะ ไม่งั้นจะโดนตีนะ”

คุณป้าสกายลาร์ที่วุ่นอยู่กับการทำอาหารหันมามองด้วยใบหน้ายุ่ง ๆ พอเธอเห็นว่าเป็นผมก็พยักหน้ารับน้อย ๆ จริงอยู่ว่าเป็นที่รู้กันว่าคุณป้าสกายลาร์ไม่ค่อยชอบให้ใครเข้ามายุ่มย่ามในห้องครัว แต่บางครั้งผมก็จะมาขอวัตถุดิบบางอย่างไปใช้ปรุงยา ซึ่งคุณป้าสกายลาร์ก็ใจดีมาก ๆ ที่ยอมแบ่งให้ ผมเลยได้เข้ามาในห้องครัวเป็นบางเวลา

“ขอบคุณนะฮะ”

ผมยิ้มให้คุณป้าสกายลาร์ที่หันกลับไปทำอาหารต่อ กลิ่นอาหารลอยมาแตะจมูกจนผมที่ทานมื้อเช้าไปแล้วเกิดอาการน้ำลายสอนิดหน่อย ผมค่อย ๆ หาไปทีละจุดอย่างไม่รีบร้อน และเก็บทุกอย่างเข้าที่เดิมไม่ทำให้ห้องครัวรกเหมือนเช่นทุกครั้ง แล้วก็เป็นอย่างที่คิดจริง ๆ ผมเจอไข่อีสเตอร์เพิ่มอีกแล้ว

“สาม..สี่..ห้า ได้ห้าฟองแน่ะ เฮะ ๆ”

ผมนับไข่อีสเตอร์ลวดลายต่าง ๆ ที่วางเรียงอยู่ในตะกร้าแล้วยิ้มอย่างอารมณ์ดี แต่เพียงแค่ไม่นานก็เกิดสิ่งไม่คาดคิดขึ้น

“ฮึ ? เอ๊ะ…อ๊าาาาา ไข่ ! ไข่ผมหายไปหมดเลย”

ผมร้องเสียงหลง เมื่ออยู่ ๆ ไข่ในตะกร้าก็หายไปจนหมด พระเจ้า ! นี่มันเป็นการเล่นตลกอะไรกันเนี่ย !

“เกิดอะไรขึ้น เสียงดังเชียวจูลี่น้อย”

คุณป้าสกายลาร์คงตกใจกับเสียงของผมจึงหันมามองผมที่กำลังคว่ำตะกร้าแล้วเขย่ามันอย่างแรงแต่ก็ไม่มีไข่ออกมาแม้สักฟอง

“ไม่มี…ได้ไง ฮืออออ คุณป้าสกายลาร์ฮะ ไข่ผมหายไปไหนไม่รู้”

หน้าผมตอนนี้คงดูไม่ได้แน่ ๆ ผมไม่ได้ตั้งใจจะร้องไห้นะ แต่ไข่ที่ผมหาได้ตั้งห้าฟองมันหายไปไหนหมดอ้ะ !

“เอ๋…..หรือว่า…ป้าก็ไม่ได้อยากจะใส่ร้ายหรอกนะ แต่บางทีเทพก็ชอบมาร่วมสนุกกับเทศกาลแบบนี้ บางทีจูลี่น้อยคงโดนเทพสักองค์แกล้งเข้าแล้วล่ะ”

“เทพ…แกล้งผม ? ฮึก….”

“โอ๊ะ ไม่นะไม่ อย่าเพิ่งร้องสิจูลี่น้อย ดูนี่สิ ป้าเพิ่งทำเฟรนช์โทสของโปรดของเธอเสร็จเลยนะ กินสักหน่อยแล้วค่อยออกไปหาไข่ต่อเถอะ”

คุณป้าสกายลาร์ที่เห็นผมเริ่มน้ำตาคลอเบ้ารีบหยิบเฟรนช์โทสที่เพิ่งทำเสร็จใหม่ ๆ จนส่งกลิ่นหอมแบ่งใส่จานมาให้ผมพร้อมกับน้ำผึ้ง ซึ่งนั่นก็ได้ผล…ผมโดนเฟรนช์โทสสีเหลืองทองควันฉุยตกเข้าไปเต็ม ๆ

“ฮื่อ…ขอบคุณฮะคุณป้า”

ในเมื่อทำอะไรไม่ได้แล้ว ผมเลยรับจานเฟรนช์โทสมานั่งทานพลางมองตะกร้าที่ว่างเปล่าด้วยความเสียดายนิดหน่อย แต่ผมจะไม่ยอมแพ้เพียงแค่เพราะผมถูกเทพเอาไข่ของผมไปหรอก

ฮือ ๆๆ…เฟรนช์โทสอร่อยจัง

สรุปสถานการณ์

 - มาหาไข่ที่โถงอาหารประจำค่าย

- เจอไข่ 5 ฟองแต่เทพีเนเมซิสเอาไข่ไป (แงงงง)

- พักทานเฟรนช์โทสในห้องครัว

- ไข่ 0 ฟอง 😭

@Dean 

  Julie Drake

  ✦ 

Dean HEROES

315

รสชาติที่คิดถึง

               28/03/2025 เวลา 9.30 น.

               จะบอกว่าเป็นมื้อเช้าก็ไม่ได้ กว่าดีนจะมาถึงโรงอาหารก็เล่นเอาตลาดวายไปแล้ว อาหารที่โรงอาหารจึงเหลือเพียงไม่กี่อย่าง

               “อรุณสวัสดิ์ครับเจ๊ฮาร์ปี้ เหลืออะไรให้กินบ้างครับเนี่ย?”

               “อรุณกับผีน่ะสิ นี่มันสายโด่งแล้ว! อาหารหมดแล้ว ไปซื้อข้าวกล่องที่มินิมาร์ทกินนู่น!”

               แม้วันและเวลาผ่านไป แต่ความฮาร์ดคอร์ของเจ๊ฮาร์ปี้ยังคงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน…

               “เอ๊ะ! เจ้าน่ะ ไม่ได้มากินที่โรงอาหารนานแล้วสิ?” เจ๊ฮาร์ปี้กอดอก สีหน้าครึ่งนกของนางครุ่นคิด “ฮึ! งั้นข้าจะเอาอาหารเหลือเก็บมาให้ก็ได้ เห็นว่าไม่ได้ชิมฝีมือข้ามานานแล้วหรอกนะ”

               “แหม เจ๊ฮาร์ปี้เนี่ย นอกจากสวยแล้วยังใจดีอีกไม่สร่างอีก—”

               “แอร๊~~~ เจ้าเด็กปากหวานนี่ คนบ้า!”

               ป๊าบบบ!

               ปีกหลุน ๆ ซัดเข้าเต็มหลัง ระดับของแรงที่ซัดเอาหน้าคว่ำนี่ก็แทบไม่เปลี่ยน ชวนให้นึกถึงบรรยากาศตอนแรก ๆ ที่ดีนมาอยู่ค่ายฮาล์ฟบลัดใหม่ ๆ

               “เอ้านี่ สฟอลยาเตลลา ไม่มีของคาวเหลือแต่ของหวานนี่แหล่ะ”

               เจ๊ฮาร์ปี้วางจานขนมหวานอิตาเลียนตรงหน้า หน้าตาของมันคล้ายกับครัวซองก์มีไส้กินคู่กับแยมต่าง ๆ

               พอได้เห็นสิ่งที่อยู่ตรงหน้าก็ทำเอาได้แต่อุทานเป็นประโยค (AKA. บ่น)

               “โอ้ หวานล้วน กินหมดนี่น้ำตาลขึ้นแน่ ๆ”

               “ถ้าไม่กินก็เอาคืนมา!” เจ๊ฮาร์ปี้ตะคอก เปลี่ยนกลับสู่โหมดซาเวจได้อย่างรวดเร็ว

               “ไม่ ไม่ ไม่คืนหรอก ถึงเป็นของหวานก็คงหวานไม่เท่าคุณหรอกครับ” ดีนขยิบตาให้หนึ่งครั้งก่อนจะก้มหลบปีกมหาภัยจากความเขินที่ฟาดลงมา

               ดีที่คราวนี้เขารู้ทัน…

               “เครื่องชงกาแฟยังใช้ได้ใช่ไหม?” เขาถาม พลางชี้นิ้วไปทางเนสเพรสโซ่ที่ยังเสียบปลั๊กค้างไว้อยู่

               “ฮึ! แน่นอน แต่รีบ ๆ ชงเข้าล่ะ เจ๊จะเก็บครัวแล้ว!”

               “คร้าบ ๆ”

               ดีนรับคำ จากนั้นถือแก้วมัคไปทำอเมริกาโน่ ส่วนกาแฟที่อยากกิน… หยิบแคปซูลมั่ว ๆ ไปใส่เครื่องก็แล้วกัน ชายหนุ่มไม่ใช่คอกาแฟถึงที่จะมามัวพิถีพิถันเลือกรสชาติให้เข้ากับมื้ออาหาร ขอแค่มันให้พลังงานทำตาสว่างได้ก็พอ หลังจากที่เครื่องทำกาแฟอัตโนมัติทำกาแฟให้เสร็จดีนก็ประโคมความหวานใส่น้ำตาลเพิ่มไปอีกหลายช้อน

               หวานเจี๊ยบอร่อยเหาะ

               จากนั้นถือจานมื้อเข้าที่มีแต่ของหวาน ๆ ตรงไปยังที่นั่ง เนตรสีเปลือกไม้กวาดมองไปลวก ๆ ไม่ต้องใช้สมองประมวลผลอะไรมาก เขาก็เห็นว่ามีชายผิวดำคนหนึ่งที่ดูเหมือนจะเพิ่งเสร็จจากการทานมื้อสายแต่ยังไม่ได้ลุกออกไปจากโต๊ะ ดีนจึงรีบแสล๋นหน้าเข้าไปร่วมโต๊ะอาหารด้วยทันที

               “สวัสดีครับรุ่นพี่คริสโตเฟอร์”

               เมื่อชายผิวดำบุตรแห่งเฮเฟตัสกำลังอ่านข่าวเช้ารอบโลกจากสมาร์ทโฟน เงยหน้าขึ้นมาก็พบกับใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มแฉ่งแบบเริงร่าเกินเหตุจนต้องถอนหายใจ

             “อรุณสวัสดิ์ ถ้าจำไม่ผิด… ดีนจากโพไซดอนใช่ไหม?”

               “แม่นแล้วครับ รุ่นพี่ยังไม่ลุกสินะ ผมขอนั่งด้วยคนสิ”

               ในเมื่อขอมาแบบนี้จะปฏิเสธก็คงไม่ได้ คริสโตเฟอร์จึงได้แต่ผายมือไปยังฝั่งตรงกันข้ามแล้วพูดว่า “เชิญ” จากนั้นดีนก็หย่อยก้นลงไปทันทีคล้ายกับแสตนบายรอคำเชิญนี้อยู่แล้วโดยไม่คิดถึงการปฏิเสธในหัว

               ก็คนในค่ายน่ะใจดี มีที่ใจร้ายอยู่ไม่กี่คน เช่นยัยโซเฟียใจยักษ์!

               ดีนเริ่มรับประทานอาหารเช้าแสนอร่อยกับกาแฟสูตรโคตรหวาน สฟอลยาเตลลาชิ้นแรกถูกส่งลงกระเพาะอย่างรวดเร็วด้วยความหิวโหย น้ำตาลในกระแสเลือดถูกเติมเต็ม พร้อมเป็นพลังงานขับเคลื่อนให้เช้าวันใหม่สดใสขึ้นทันตา แล้ววันนี้เขาก็มีหลายสิ่งที่ต้องทำด้วย…

               แต่ตอนนี้รู้สึกว่าโรงอาหารตอนไม่มีคนนี่มันช่างเงียบจังเลยนะ ชวนอีกฝ่ายคุยดีกว่า

               

               “วันนี้รุ่นพี่มีสอนหรือเปล่าครับ?”

             “วันนี้เหรอ.. ผมว่างน่ะ” คริสโตเฟอร์ตอบเสียงเรียบโดยสายตายังคงไม่ละออกมาจากหน้าจอมือถือ แค่พอนึกบางอย่างขึ้นมาได้เขาจึงได้เงยหน้าขึ้นมาถามกลับ “หืม.. หรือว่าคุณมีอะไรอยากถามเกี่ยวกับเคล็ดลับการยิงปืน.. แต่ว่าคุณไม่ใช่นักเรียนในคลาสนี่ ผมไม่คุ้นหน้าเลย”

               “อ้อ เปล่าครับ ผมแค่ถามเฉย ๆ แบบว่าชวนคุยน่ะ.. ส่วนคลาสยิงปืน อืม…” ดีนทำหน้าคิดเล็กน้อย “ผมเป็นพีทีเอสดีอ่อน ๆ กับเสียงปุ้งปั้ง คิดว่าน่าจะไม่ไหวน่ะครับ”

               “เข้าใจแล้ว” คริสโตเฟอร์ไม่ถามต่อ เขาเพียงแค่พยักหน้าลงก่อนกลับไปสนใจข่าว

               “รุ่นพี่ดูเคร่งเครียดจังแฮะ ช่วงนี้มีข่าวอะไรน่าสนใจเหรอครับ?”

               คำตอบแรกที่ได้รับคือเสียงถอนหายใจ ไม่ใช่ด้วยความเบื่อหน่ายรำคาญคนตรงหน้า แต่เพราะด้วยเรื่องวิกฤตการณ์ต่าง ๆ ของโลกในตอนนี้ต่างหาก

               “หลายเรื่อง ข่าวการเมืองก็ไม่ค่อยสู้ดีเท่าไร” คริสโตเฟอร์ตอบ

               “อ๋า ข่าวการเมืองสินะ ผมว่ารุ่นพี่เขียนด่ารัฐบาลในเอ็กซ์ได้นะ อย่างน้อยช่วยปลดปล่อยระบายอารมณ์ได้ดีเลย” ดีนให้คำแนะนำในเรื่องที่ตนมักจะทำเวลาเห็นข่าวเฮ็งซวย พอเรียกเสียงหัวเราะหึหึ มาจากคริสโตเฟอร์ได้นิดหน่อย

               “ผมไม่อยากเป็นดราม่าหรอก ยังไงก็ขึ้นชื่อว่าเป็นข้าราชการของรัฐบาลกลางสหรัฐอยู่ดี”

               “ไม่เห็นต้องกลัวเลย สหรัฐฯ เป็นประเทศเสรีในการแสดงความคิดเห็นไม่ว่ารุ่นพี่จะทำงานอะไรนี่ครับ ขนาดคนที่ต้องใช้ความคิดให้ดีก่อนโพสต์อะไรออกไปยังส่งข้อความโง่ ๆ ออกมาได้ตั้งหลายหน”

               “ก็จริงอย่างที่คุณพูด แต่ผมเน้นรีโพสต์ข้อความมากกว่าโควตโต้ตอบ”

               “แบบนั้นก็ถือว่าเป็นการแสดงความคิดเห็นอย่างนึงไม่ได้เมินเฉยเหมือนกัน” กล่าวจบดีนก็หม่ำ ๆ ของหวานยามเช้าต่ออีกหนึ่งชิ้น “ว่าแต่รุ่นพี่ทำงานอะไรน่ะครับ เป็นเจ้าหน้าที่ในรัฐบาลกลาง.. แต่ว่ามาอยู่ค่ายฮาล์ฟบลัดแบบนี้ไม่เสียงานเหรอ?”

               “....” คริสโตเฟอร์เงียบไปเล็กน้อย ก่อนจะตอบออกมาอย่างคลุมเครือ “เจ้าหน้าที่ทั่วไปน่ะ อย่าได้ใส่ใจเลย ผมแค่มาอยู่ค่ายตอนมีพักร้อน วันไหนมีงานถึงได้กลับไปดีซี”

               “อ้อ งี้เอง.. ผมคิดว่ารุ่นพี่เป็นเอฟบีไอ ซีไอเอ หรือเอ็นเอสเอ อะไรพวกนั้นซะอีก”

               ดีนตอบออกมาอย่างไม่ใส่ใจนักจากนั้นก็ส่งอาหารเข้าปากต่อ ตรงกันข้ามกับรุ่นพี่ที่ได้แต่อมยิ้มพลางคิดในใจว่า ‘รู้ได้ไงวะ!’

               “ทำไมคุณถึงคิดว่าอย่างนั้นล่ะ?” คริสโตเฟอร์ลองหยั่งเชิงถาม

               “ก็เห็นว่าคนในค่ายจบไปแล้วได้ดีตลอด ไม่ไปเป็นฮีโร่กู้โลก ก็จบไปเป็นสายลับ ยังไงเหตุการณ์สำคัญในโลกก็มีเอี่ยวกับเรื่องของทวยเทพใช่ไหมล่ะครับ?”

               “อื้ม.. สันนิษฐานได้ดี”

               “แต่ถึงไม่ได้เป็นสายลับ แต่งานอื่น ๆ ที่สุจริตที่สำคัญเหมือนกัน เป็นเจ้าหน้าที่รัฐสภาก็อย่าท้อนะครับ”

               รุ่นพี่จากบ้านเฮเฟตัสหรี่ตา ดูเหมือนว่าบุตรโพไซดอนตรงหน้าจะคิดแบบนั้นไปแล้วสินะ แต่ว่าเขาไม่ได้โต้ตอบอะไร

               ตอนนี้หนุ่มลูกครึ่งคิดแค่ว่าอยากลุกออกไปจังเลยนะ แค่ทิ้งอีกฝ่ายให้กินอาหารเช้าแค่คนเดียวก็ดูไม่ดี จึงอดทนรอจนกว่าที่ดีนจะกินข้าวเช้าเสร็จ โดยการสนทนาได้ดำเนินต่อไปแบบถามคำตอบคำ แต่ในที่สุดสถานการณ์นี้ก็ผ่านพ้นไปเสียทีนึง

               “เฮ้อ อิ่มชะมัด มื้อนี้มีแต่คราบกับน้ำตาล จุก ๆ ไปเลย” ดีนลูบท้องตัวเองหลังรับประทานสฟอลยาเตลลาไปตั้งหลายชิ้น “เดี๋ยวผมเอาจานไปเก็บแล้วครับ แล้วรุ่นพี่จะไปเลยไหม?”

               “ผมเองก็จะไปแล้วเหมือนกัน” บุตรแห่งเฮเฟตัสตอบ ซึ่งคนตรงหน้าไม่มีทางรู้หรอกว่าเขารอคอยช่วงเวลานี้มานานแค่ไหน

               “จริงสิ ก่อนไปผมมีของจะให้รุ่นพี่ด้วยครับ พอดีว่าผมเพิ่งกลับมาจากนีออม ซื้อของฝากมาให้คนในค่ายเยอะเลย”

               ดีนล้วงกระเป๋าของฝากจากนั้นหยิบเอาสร้อยข้อมือถักประดับหินของชาวพื้นเมืองออกมา ทำเอาคริสโตเฟอร์ประหลาดใจนิดหน่อย เขาชี้ที่ตัวเองเชิงถามว่าให้แน่นะ?

               “ขอบคุณนะ อุตส่าห์มีของฝากมาด้วย”

               “ไม่เป็นไรเลย ถึงผมจะไม่ค่อยมีเงินแต่ไปเที่ยวทีไรก็อดคิดถึงคนที่ค่ายไม่ได้อยู่ดี รุ่นพี่ไม่ต้องเกรงใจนะ”

               ชายผิวดำได้แต่ยิ้มอ่อน อีกฝ่ายบอกว่าตัวเองไม่มีแต่ก็ยังซื้อของฝากมาให้เนี่ยนะ ‘ต้องการอะไรกันแน่วะ!?’ จากการรู้จักกันแม้ไม่มากมาย แต่คริสโตเฟอร์ก็พอเดาทางออกว่าดีนเป็นคนพูดจาไม่มีหูรูดเท่าไร งั้นไม่ถือสาก็แล้วกัน

               “งั้นบอกลากันตรงนี้ แล้วเจอกันใหม่”

               “แล้วเจอกันใหม่ครับ รุ่นพี่คริสโตเฟอร์”

               ดีนยิ้มแฉ่งโบกมือลา จากนั้นเขาก็ยกถาดอาหารไปเก็บ แต่ก็ดันถูกเจ๊ฮาร์ปี้ใช้แรงงาน

               “กินนานมาก! เจ๊เสียเวลาทำความสะอาดไปตั้งเยอะ เพราะงั้นเจ้ามาช่วยเจ๊เก็บกวาดซะดี ๆ”

               ฮาร์ปี้แม่ครัวเท้าสะเอวรอ นางโยนไม้กวาดให้บุตรแห่งโพไซดอนผู้รับประทานอาหารเช้าเสร็จเป็นคนสุดท้าย ดีนจึงได้รับงานทำความสะอาดโรงอาหารอย่างงง ๆ แต่ดีอยู่อย่างนึงตรงที่จู่ ๆ ก็ได้ดรักม่าติดกระเป๋าเพิ่ม เพราะฉะนั้นไม่เป็นไร ยังไงก็มีเวลาว่างทั้งวันที่จะขัดถูโรงอาหารจนสะอาดวิบวับ

               ‘เฮ้อ.. คิดถึงตอนที่มาค่ายใหม่ ๆ จังเลยแฮะ’

รับประทานอาหารประจำวัน

มอบ [กำไลหิน] แก่ [คริสโตเฟอร์ บราวน์]
+10 โบนัสความสนิท จาก มาลาแห่งอัสสัมชัญ
+5 โบนัสความสนิท จาก ดอกกุหลาบน้ำเงินทอง
+5 โบนัสความสนิท จาก น้ำหอม Unisex

ทำงาน: เวรทำความสะอาดโรงอาหาร [1/3] (เลือกรับ 3 ดรักม่า)

Laura HEROES

โรงอาหาร

แสงแดดอุ่นยามสายส่องลอดผ่านยอดไม้ของค่ายฮาล์ฟบลัด ลมทะเลพัดเบา ๆ พาเอากลิ่นเค็มจาง ๆ มาปะปนกับกลิ่นสนที่ลอยอยู่ในอากาศ วันนี้วันดีด้วย เพราะเป็นวันเกิดของ ตาคริสยังไงหละ แต่หมอนี้ไม่อยู่หรือเปล่านะ เเม้เจ้าตัวจะไม่อยู่แต่ลอร์ณ่าก็ยังหาทำจัดงานเล็กๆ ให้ ตัวจะรีบขนาดไหน พี่น้องก็จัดเต็ม

มาถึงป้ายงานจากคุณดีก็ติดไว้แล้ว มีคนเร็วกว่าเธอออีกนะ เเต่พ่อเขียนชื่อเขาผิดหนิ ลอร์ร่าหละกุมหัวมากๆเลยหละ 

แต่เอาเถอะนะ เด็กสาวจัดแจงเเก้ไขป้ายชื่อให้เรียบร้อย จากนั้นก็เตรียมจะเดินออกไป แต่ก็เจอกับทาง เลเวอ คนที่กำลังอยากเจอพอดีเลย

“ เอาไงดีวะเนี่ย... ” เธอพึมพำกับตัวเองเบา ๆ 

ก่อนจะเเบบว่าเอาเถอะเดียวเขาไปแล้วทำยังไงกันเล่า

“ เอ่อ...พี่เลเวอ! ” ลอร์ร่าเรียกขึ้นมาก่อนจะทันคิด เธอชะงักนิดหนึ่ง พยายามไม่ให้เสียงตัวเองสั่น

เขาหันมามอง “ อืม? มีอะไรเหรอ ”

“ คือ...หนูได้ภารกิจมาอันนึงค่ะ มันใหญ่มาก แล้วแบบ...มันดูอันตรายจริง ๆ ” เธอยื่นแผ่นภารกิจให้เขา หัวใจเต้นแรงจนเธอกลัวว่าเขาจะได้ยิน

เขารับกระดาษไป เปิดอ่านเงียบ ๆ ดวงตาขยับตามตัวอักษรอย่างรวดเร็ว

“...ตรีศูลศักดิ์สิทธิ์...ล่มสลาย...” เขาพึมพำเบา ๆ แล้วมองเธอกลับอย่างพิจารณา

“ แล้ว ..... จะชวนผม? ”

“ ชะ .... ใช่ค่ะ หนูอยากไป...ถึงจะกลัว แต่รู้สึกว่ามันต้องมีอะไรสำคัญอยู่แน่ ๆ ” เธอพูดเร็วขึ้นเล็กน้อย ท่าทางเลิ่กลักสุดๆ

เขานิ่งไปครู่หนึ่ง มองเธอด้วยแววตาที่อ่านยากมาก ก่อนเขาจะพยักหน้าเบาๆ 

แล้วเขาก็ตอบสั้น ๆ ว่า “ อืมม... บ้านแอรีสน่าจะมีคนที่เหมาะอยู่นะ”

“ ห๊ะ...จริงเหรอคะ!? ” ลอร์ร่ารู้สึกว่าตัวเองตาโตขึ้นแบบไม่รู้ตัว แบบมันง่ายขนาดนั้นเลยหรอ ดีจังเลยนะ

“ แหงสิ เธอลองแวะไปดูนะ น่าจะพอมีคนว่างอยู่ ”  เขาพูดแบบเรียบง่าย แต่มีแววจริงจัง 

ลอร์ร่าหัวเราะเบา ๆ ทั้งเขินทั้งโล่งใจ เอามือเกาหัวตัวเองเล็กน้อย “ ขอบคุณจริง ๆ ค่ะพี่ หนู...ดีใจมากเลย” 

ท่าทางตอนนี้ดูดีใจกว่าการตอบรับคือแบบเขายอมไปกับเธอมากกว่าปะนะ เด็กสาวดูออกนอกหน้าสุดเลยปะเนี้ย

“ งันเย็นนี้ เจอกันที่กระท่อมแอรีสนะ เดี๋ยวพี่จะช่วยแนะนำให้ ” เขาพูดเสริม แล้วเดินผ่านเธอไปเงียบ ๆ 

ลอร์ร่าเองก็พยักหน้ารับ นี้งานใครก่อน เขาดูเป็นพ่องานให้เสียเเล้ว ก่อนไปเขายังหยิบขนมวันเกิดของตาคริสไปด้วย ส่วนตัวเธอหรอ ตอนนี้ก็สติหลุดไปแล้ว

" โอ๊ย ตายๆๆ สติ " เธอเอามือตีๆหน้า ไม่น่าต้องถามนะ ถ้าไปจริงๆ เขินตลอดทางเเน่นอน

ลอร์ร่าเอ๋ยยย เธอยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ก่อนจะเดินไปเก็บของเตรียมเดินทางทันที เดี๋ยวไปช้าไม่ทันเอาอีก แบบนะมันก็ค่อนข้างจะกระชันชิดมากๆ

เเต่ทางอีกฝ่ายเองก็น่าจะรู้ว่ามันรอไม่ได้เเล้วเช่นกันนะ 

ลอร์ณ่าที่แบบหยิบขนมเข้าปาก " สุขสันวันเกิดตาคริส กลับมาเเล้วเดี๋ยวร่ามาเลี้ยงขนมน้า " เธอตะโกน ก่อนจะวิ่งออกไปโดยทันที ช้าไม่ได้แล้วเวลาเดินเรื่อยๆเดี๋ยวไม่ทันนะ ต้องเตรียมขนบ้านไปด้วยเนี้ย โอ๊ยตายๆ

ไหนจะไปอนุมัติเดินทางกลับทางคุณไครอนอีก

ส่วนของเลเวอเรทท์

ทุกครั้งที่โรลเพลย์ลงท้ายด้วยเลขไบต์ 2 / 4 / 6 / 8 คู่สนทนาจะได้กลิ่นหอมบนตัวคุณ 

 จะได้รับโบนัสพิเศษ +10 แต้ม 

ทุกครั้งที่ปฏิสัมพันธ์กับ NPC Lares SP TGC จะได้รับโบนัสความสนิทสนมเพิ่มขึ้น+10 (ผ้าคลุม)

สุขสันวันเกิด คริสเตียน

รางวัลสำหรับผู้เข้าร่วมอวยพรและให้ของขวัญ

ของขวัญสุดพิเศษ +50 พลังใจ , +15 EXP , +40 พลังงาน

อันนี้มันยังมีหรือเปล่า

Red -

วันที่ 5/7/2549 6:00-8:00 น.

ในระหว่างที่เขากำลังเดินไปที่โถงอาหารเพื่อมากินอาหารเช้าเขาก็ได้ไปเห็นประกาศแนะนำการฝึกฝนกับรุ่นพี่มันทำให้เขารู้สึกสนใจมากทำให้เขาต้องการจะไปฝึกกับพวกเขา แต่ก่อนที่เขาจะไปหาฝึกกับรุ่นพี่เขาก็ต้องไปกินอาหาร เขาก็เลยไปที่โถงอาหาร

เมื่อมาถึงเขาก็ได้หาอะไรมากินให้เสร็จสับ ซึ่งในตอนที่เขากินอยู่นั้นเขาก็ได้ไปเจอกับรุ่นพี่เอมิเลีย พอเห็นเช่นนั้นเขาเลยรีบกินให้เสร็จล้วค่อยเดินไปทักทายรุ่นพี่เพื่อขอฝึกด้วย

ซึ่งเมื่อเขาไปพูดคุยและขอรุ่นพี่ฝึกรุ่นก็อนุญาติให้เขาสามารถฝึกด้วยได้

วึ่งพอได้ยินอย่างนั้นเขาก็ได้รีบเดินทางไปฝึกฝนโดยทันที

Ripley HEROES

White Swan in The Ocean

Let's eat eat
6th July 2025 12 AM

   ในเมื่อไปที่ร้านสะดวกซื้อมา แน่นอนว่าสายเลือดที่ไม่เกี่ยวกับว่าจะเป็นลูกของใคร แต่เราเป็นคนขี้ใส่ใจก็ต้องหยิบก็อซซิปเฮอร์มีสสักเล่มมาอ่าน ฉบับออกใหม่น่าสุดที่รายงานข่าวฉับไวจนน่าประหลาด

   เรื่องถูกต้องไม่รู้ เพราะมันคือเรื่องซุบซิบยังไงล่ะ

   เพราะว่าเป็นเรื่องซุบซิบที่ผู้คนอ่านมักจะไม่ใส่ใจเรื่องของความถูกต้อง ข้อเท็จจริงเท่าไหร่นัก ที่เขาอ่าน ๆ กันเพราะก็แค่อยากจะเกาะใต้เตียงดราราก็เท่านั้น เรื่องสนุกน่ะจะจริงไม่จริงก็ใช้วิจารณญานในการอ่านของผู้คนที่เสพสื่อกันเอาเอง ซึ่งริปลีย์ก็ถูกนับในประชากรขี้ใส่ใจต้องเปิดโหมดถอดสมองอ่านแล้วค่อยกลับมาใส่สมองเพื่อใช้วิจารณญานกับมันอีกทีนึง

   มือเล็กเปิดนิตยสารก็อซซิปซุบซิบระดับครึ่งเทพมาวางบนโต๊ะ อีกหนึ่งมือหยิบส้อมม้วนสปาเก็ตตี้คาโบนาร่าขึ้นมาเข้าปาก เป็นคอมโบคอมจ้อยที่เหมาะสมสุด ๆ ในวันที่ไร้ตารางเรียนอะไรมากมายนอกจากการกินข้าวให้อิ่มแล้วลองไปเดินดูงานอะไรสักหน่อย



   รัก 4 เส้า หรือแค่โชว์อลังการของธิดาวีนัสกับสามเทพีพาร์เซ?

   จากแหล่งข่าววงในของวงการเทพ! มีกระแสข่าวลือหนาหูเกี่ยวกับ เดนิสต้า ธิดาคนสวยของเทพีวีนัส ที่ล่าสุดมีรายงานว่าเธอได้ไปพัวพันกับเรื่องราวสุดประหลาดในโรงงานร้างแห่งหนึ่ง

   ความสัมพันธ์ลึกซึ้งที่ซ่อนอยู่? เดิมทีคาดว่าจะเป็นการผจญภัยธรรมดาๆ แต่กลับกลายเป็นว่าเดนิสต้าต้องเผชิญหน้ากับการแสดงโชว์สุดอลังการของ สามเทพีพาร์เซ (โนนา, เดคิม่า, มอร์ต้า) ผู้ควบคุมเส้นด้ายแห่งโชคชะตา ที่ผันตัวมาเป็น "เกิร์ลกรุ๊ปแห่งโชคชะตา" จัดเต็มทั้งร้องทั้งเต้นแบบจัดเต็ม

   แต่ที่น่าจับตาคือ ท่าทีของสามเทพีพาร์เซที่ดูจะ "ให้ความสำคัญ" กับเดนิสต้าเป็นพิเศษ ทั้งการลาก ดึง ผลัก โยน หรือแม้กระทั่งการตัดเส้นด้ายชีวิตจนเดนิสต้าหัวทิ่ม (แต่ก็ยังมีใยไหมนุ่มๆ มารับนะจ๊ะ!) บางกระแสก็ซุบซิบว่านี่อาจไม่ใช่แค่การแสดง แต่เป็น "การแสดงความรัก" หรือความห่วงใยแบบแปลกๆ สไตล์เทพีพาร์เซ ที่แม้จะดูเหมือนแกล้ง แต่ก็แฝงไปด้วยความเอาใจใส่ (?) หรือว่าแท้จริงแล้ว... โชคชะตากำลังถักทอความสัมพันธ์บางอย่างระหว่างทั้งสี่อยู่?

   แม้สุดท้ายเดนิสต้าจะทิ้งคำพูดสุดช็อกว่า "เxี้ยไรวะเนี่ย" หลังการแสดงจบลง แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าเหตุการณ์ครั้งนี้ได้สร้างความผูกพัน (หรือความบาดหมาง?) ที่ไม่ธรรมดาระหว่างธิดาวีนัสและสามเทพีพาร์เซไปแล้ว!

   วงในยังคงติดตามอย่างใกล้ชิดว่าความสัมพันธ์ "สุดป่วน" ครั้งนี้จะดำเนินไปในทิศทางใดต่อไป! มีข่าวอะไรคืบหน้าจะรีบมารายงานทันทีเลย!



   เปิดมาเรื่องแรกก็น่าสนใจแล้ว เมื่อธิดาวีนัสถูกยึดโยงกับสามเทพีแบบนี้ชีวิตน่าจะวายป่วงพอสมควรเชียว ริปลีย์ที่ไม่มีอะไรนอกจากความสงสารผู้หญิงคนนี้ก็ได้แต่ส่ายหน้าเบา ๆ ตอนอ่านจบ ความรักที่เทพมอบให้คนนี่มันแปลกประหลาดจริง ๆ แม้จะบอกว่ารักนักหนาแต่การกระทำน่ากำหมัดจริง ๆ ธิดาโพไซดอนม้วนสปาเก็ตตี้เข้าปากอีกสักรอบสองรอบก่อนจะเปิดไปหน้าต่อไปเพื่ออ่านข่าวซุบซิบน่าสนใจ



   ข่าวเม้าท์สุดเอ็กซ์คลูซีฟ! ใครคือเนื้อคู่ตัวจริงของ 'ดาริน่า ธิดาไอริส'?

   วงในกระซิบ! หลังจากที่ ดาริน่า อิวานอฟ ธิดาแห่งไอริสปรากฏตัวขึ้น ก็สร้างเคมีที่เข้ากันได้ดีกับใครต่อใครไปทั่ว! ไม่ว่าจะเป็นกับรุ่นพี่สาว รีเบคก้า แม็กเคลน ธิดาแห่งไทคี หรือแม้แต่กับรุ่นน้องชายสุดฮอตอย่าง เฟลิทซ์ ไฟร์เยอร์ บุตรแห่งแอรีส!

   หรือว่า "วาสนา พรหมลิขิต" จะอยู่ที่นี่?

   แต่ที่ถูกจับตามองมากที่สุดและดูจะ "เคมีพุ่ง" เกินร้อย เห็นจะเป็นความสัมพันธ์ของเธอกับ รุ่นพี่แอร์รอน สตาร์ บุตรแห่งไนกี้! แหล่งข่าววงในเปิดเผยว่าทั้งคู่ไม่ได้แค่สนิทสนมกันธรรมดา แต่ยังเป็น "คู่หูสร้างห้องนอนใหม่ของพี่ชายนักกีฬา" อีกด้วย! การร่วมงานกันอย่างใกล้ชิดในภารกิจนี้ ยิ่งทำให้เกิดกระแสเม้าท์มอยว่านี่อาจเป็นจุดเริ่มต้นของอะไรบางอย่างที่มากกว่าแค่เพื่อนร่วมค่าย!

   ลองคิดดูสิ สาวน้อยอ่อนหวานตาโตแก้มป่อง อย่างดาริน่า กับ หนุ่มนักกีฬาผู้เปรียบเสมือนฮีโร่ของบ้านไนกี้ อย่างแอร์รอน! ไม่มีคู่ไหนที่จะเหมาะสมกันไปกว่านี้อีกแล้วจริงๆ! ไม่แน่ว่านี่อาจจะเป็นสัญญาณว่า "วาสนา โชคชะตา พรหมลิขิต!" ที่เรารอคอย กำลังจะเกิดขึ้นจริงแล้วก็ได้นะคะ อิอิ!

   ข่าวซุบซิบวงในยังคงจับตาดูความสัมพันธ์ของทั้งคู่อย่างใกล้ชิด หากมีอะไรคืบหน้า เราจะรีบมารายงานให้คุณทราบเป็นคนแรกเลย!



   “เรื่องซุบซิบมันต้องเรื่องรัก ๆ ใคร่ ๆ น่ะสิถึงจะสนุก”

   ถึงแม้ว่าจริง ๆ ที่สนุกคือข่าวคนตบกันก็เถอะ แต่เรื่องในค่ายแบบนี้ขอละไว้ที่เรื่องเกาะตอบเตียงดาราน่าจะพอก่อน เธอไม่อยากจะต้องมานั่งอ่านเรื่องที่คนตบกันให้รู้สึกกระดากและอึดอัดเวลาเจอคนพวกนั้นหรอกนะ ริปลีย์นั่งอ่านอยู่แบบนี้จนสปาเก้ตตี้ในจานใกล้จะหมดทีเดียว คราวนี้เอื้อมไปดึงสลักเปิดกระป๋องโคล่ามากระดกกินเพื่อให้คล่องคอแล้วอ่านอีกสักเรื่องเพื่อนั่งแช่ก่อนจะไปทักทายพ่อสักหน่อย



  วงในแอบส่อง! "ลีโอริค หนุ่มตี๋" ควง "เอมิเลีย สาวนักบิน" เดตวาเลนไทน์!? หรือแค่พี่น้องร่วมค่าย?

  ฮัลโหล ชาวเผือกแห่งค่ายฮาล์ฟบลัด! วันนี้มีข่าวแซ่บพริกสิบเม็ดจากแหล่งข่าวสุดลึกลับของเรา! ว่ากันว่า ผีในค่าย (?) ที่โปรดปรานการกินเผือกเป็นชีวิตจิตใจ ได้รายงานด่วนเข้ามาว่า เมื่อวันวาเลนไทน์ที่ผ่านมา พบเห็น ลีโอริค ฮวัง หนุ่มหล่อสไตล์บอยแบนด์เคป็อบ จากบ้านหมายเลข 6 แต่งตัวเป๊ะปังออกจากบ้าน! งานนี้ไม่ต้องสืบ... ไปเดตแน่นอน!

   "ลีโอริค" ควง "เอมีเลีย" หวานรับวาเลนไทน์?

   และสาวผู้โชคดีที่คว้าหัวใจหนุ่มตี๋ไปครอง (หรือเปล่า?) ก็ไม่ใช่ใครอื่น แต่เป็น เอมีเลีย (แมรี่) แอร์ฮาร์ต สาวนักบินสุดเท่ธิดาแห่งมหาเทพซุส นั่นเอง! แหล่งข่าวผีถึงกับต้องขยี้ตาแรงๆ เพราะวันนี้เอมีเลียมาในลุคสวยหวานเกินคาด! กับชุดลายทางสุดชิค คลุมทับด้วยโอเวอร์โค้ทสีครีมละมุนตา สลัดภาพสาวห้าวที่เราคุ้นเคยไปเลยจ้า!

   แต่ความหวานยังไม่จบแค่นี้นะคุณ! เพื่อให้เข้ากับบรรยากาศวันแห่งความรัก เอมีเลียยังได้มอบ ช็อกโกแลตทำเอง ย้ำ! ว่าทำเองกับมือ! ให้กับลีโอริคด้วย! โอ๊ยยยย... หวานต้อนรับวาเลนไทน์สุดๆ ไปเลยใช่ไหมล่ะ!?

   จาก "พี่สาวสุดเท่กับเจ้าหมาเด็ก" สู่คู่รักลับๆ? หรือแค่รุ่นพี่รุ่นน้อง? งานนี้ทำเอาชาวเผือกตั้งคำถามกันให้วุ่น! ตำนาน "พี่สาวสุดเท่กับเจ้าหมาเด็ก" กำลังจะก่อตัวขึ้นจริงๆ ใช่ไหม? หรือความสัมพันธ์สุดน่ารักนี้จะเป็นเพียงแค่ความสัมพันธ์แบบรุ่นพี่รุ่นน้องร่วมค่ายธรรมดาๆ เท่านั้น?

   คงต้องตามลุ้นตามสืบกันต่อไปแล้วล่ะ! เพราะแหล่งข่าวผีของเราก็ทำได้แค่ส่องจากในค่าย ออกไปตามต่อไม่ได้แล้ว เดี๋ยวจะกลับเข้าค่ายไม่ได้!! ใครมีเบาะแสเพิ่มเติม กระซิบดังๆ มาได้เลยนะ!



   “ว้าว นี่น่ะน่ารักสุด ๆ ”

   เพราะเรื่องแบบนี้เองทำเอาริปลีย์หลุดแสดงความคิดเห็นออกมาในทันทีที่อ่านจบ แต่ว่าจะให้นั่งตรงนี้ตลอดไปก็กะไรอยู่เลยเก็บของให้เรียบร้อยแล้วเตรียมไปอ่านหนังสือให้โพไซดอนฟังสักหน่อยก็ไม่เลว เพราะว่าเธอเปิดผ่าน ๆ เรื่องต่อไปแล้วได้เห็นชื่อคุ้นอย่าง เจโรม ปาร์ค ซึงยอน ไม่ใช่ใครที่ไหน รุ่นพี่ร่วมกระท่อมหมายเลขสามของเธอนั่นเอง การที่ได้เอาเรื่องของพี่ชายไปเมาท์กับพ่อแบบนี้นับว่าฟ้องพ่อไหมนะ ?

   ไม่หรอกมั้ง นี่น่ะเรียกว่าการอัพเดตข่าวสารให้คุณพ่อบังเกิดเกล้าได้รู้ความเป็นไปของลูกชายตัวเองต่างหาก

[บริการทานอาหารฟรีวันละครั้ง]
+30 พลังงาน

ผู้ฟังข่าวซุบซิบ ได้รับ +15 EXP * 3 เรื่อง

@God

Laura HEROES

โรงอาหาร - 17.30 น.

ลอร์ร่าเดินเข้ามาในโรงอาหารแบบไม่ได้มองทาง ร่างบางถือถุงขนมกับขวดน้ำในมือ หลังจากการเรียนจบ ท่าทางคือหมดแรง เพราะเเดดมันก็แอบร้อนอยู่นะ เรียนกลางเเจ้งหนินะ 

ด้านในโรงอาหารเสียงพูดคุยในโถงลอยอวลกับกลิ่นขนมปังหอมๆ เธอมัวแต่ก้มดูโทรศัพท์จนเผลอก้าวพรวดไปชนใครบางคนเข้าเต็มแรง

กึก! หัวกระเเทกเข้ากับเเผงอกสักคเข้าเต็มแรง

“…อ๊ะ ขอโ—”

เธอชะงักเงยหน้าขึ้น แล้วหัวใจเหมือนหยุดเต้นไปแวบหนึ่ง…

เพราะว่า ร่างสูงของ เลเวอเรทท์ ฟรีมอนท์ ยืนอยู่ตรงหน้า แผ่นอกกำยำที่เธอชนยังขยับตามแรงหายใจของเขา ผมดำขลับตกลงข้างใบหน้า ดวงตาคมสีน้ำเงินมองลงมาที่เธอเงียบๆ

" อุ้ย พี่เวเลอร์ ขอโทษค่ะ คือหนูเดินไม่มองทางเลย " เธอยิ้มแห้งๆ เเบบยกมือไหว้อีกฝ่ายยกใหญ่

เขาเพียงพยักหน้าเบาๆ เอ่ยเสียงทุ้ม

“ อืมม ... ไม่เป็นไร” 

“ แต่…คราวหน้าก็เดินดูทางหน่อย ” เธอได้แต่กะพริบตาเร็วๆ พยักหน้าเบาๆ หลายๆรอบ

“ ค่ะ… หนูขอโทษค่ะ พี่ไม่เจ็บอะไรใช่มั้ย ” ลอร์ร่ารีบยกมือของเธอปัดๆ ลูบๆ เสื้อเขาเบาๆ ทั้งที่มันก็ไม่ได้เปื้อนอะไร ก่อนเขาจะยกมือหนาๆ ของตัวเองขึ้นขับหลังมือเธอเบาๆ เหมือนเป็นสัญญาณให้หยุด

“ ไม่ต้องปัดแล้ว ไม่เลอะอะไร ”

เสียงทุ้มเรียบเย็นนั่นทำให้ลอร์ร่าชะงัก แล้วค่อยๆ ดึงมือตัวเองกลับมา ยิ้มแห้งๆ ก้มหน้านิดๆ ก่อนจะได้ยินเขาพูดต่อ พร้อมเขาส่ายหน้าเบาๆ ราวกับจะกลั้นยิ้ม ก่อนจะขยับก้าวออกมาจากทางเดินนิดหนึ่งแล้วเอ่ยต่อ น้ำเสียงยังคงนิ่งเหมือนเดิม แต่แฝงด้วยแววจริงจัง

“ เออ จริงสิ จะถาม”

ลอร์ร่าเงยหน้าขึ้น ตากลมกะพริบปริบๆ แบบว่าเรื่องอะไรหรอ ร่างสูงมองเธออยู่แวบหนึ่งเหมือนพิจารณา แล้วถามขึ้นต่อ

“ ที่จะถามคือ ช่วงนี้ร่าพอจะว่ามีเวลาว่างหรือเปล่า ” เขาถามขยับตัวแล้วมองร่างเล็กที่ยืนงงงง 

เธอเองก็พยักหน้าเบาๆ " วะว่างค่ะ ว่าง ตอนนี้ว่าง พี่มีอะไรให้หนูช่วยหรือคะ หรือให้เอาชุดไปซักได้เลยนะคะ หนูเอาไปซักให้ " เธอทำท่าทางเลิกลักใหญ่เลยทีนี้

“ ไม่ใช่เรื่องนั้น เสื้อนี้ไม่ต้องซักหรอกมันไม่เลอะไรเข้าใจไหม ”

เขาหยุดนิ่งและมองเธอครู่หนึ่ง เหมือนพิจารณาอีกครั้ง แล้วพูดต่อช้าๆ

“ ฉันกำลังจะไปฝึก…ถ้าเธอว่างก็มาฝึกด้วยกัน หมายถึงอยู่ทีมด้วยกัน ”

ลอร์ร่าเลิกคิ้วเบาๆ ไม่แน่ใจว่าเขาหมายถึงฝึกอะไร เลเวอเรทท์จึงอธิบายสั้นๆ น้ำเสียงยังนิ่งเหมือนเดิม แต่คราวนี้แฝงพลังบางอย่าง จนเธอรู้สึกได้

“ พอดีช่วงที่ที่ค่ามีการฝึกสอนเรื่องนี้ ผมเองก็ลงเป็นพี่สอน ถ้าสนใจโปรแกรมของผมวันนี้จะเริ่มฝึกศิลปะป้องกันตัวด้วยมือเปล่า…แล้วก็ต่อด้วยฝึกอาวุธทุกแบบที่สนามฝึก ”

เขาเอียงหน้ามองเธอแวบหนึ่ง สีหน้าเรียบเฉยราวกับแค่เล่าเฉยๆ

“…จากนั้นประลอง บทเรียนทักษะการเอาตัวรอดในสนามรบ ”

เขาเว้นจังหวะเล็กน้อยแล้วพูดปิดท้าย

“…ถ้าเธออยากไป…ก็เดินตามมา ยังไงก้ไม่ได้บังคับหรอกนะ ” เขาพูดกรายๆ แล้วหมุนตัวกลับ ก้าวไปทางทางออกอย่างเงียบๆ โดยไม่เร่งรัดอะไร ร่างสูงโปร่งกำยำของเขาค่อยๆ เดินห่างออกไป

ลอร์ร่าเองก็นิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะไดเสติแล้วรีบ เรียกอีกฝ่าย " เดี๋ยวค่ะ เดี๋ยว " ลอร์ณ่าที่งงปพักนึงก่อนจะได้สติ " ร่าไปด้วย ร่าขอฝึกด้วยค่ะ ได้มั้ยคะ " 

เสียงส้นรองเท้าบูทเล็กๆ ของลอร์ร่ากระทบกับพื้นไม้ดังถี่ ร่างบางรีบก้าวเท้าตามหลังร่างสูง

เธอวิ่งเข้าไปหาด้วยจังหวะลุกลี้ลุกลน ร่างสูงตรงหน้าเหมือนจะชะลอฝีเท้าแล้วหยุดในที่สุด แต่เพราะลอร์ร่าเบรกไม่ทัน ร่างเล็กของเธอก็เผลอพุ่งไปชนกับหลังแผ่นหลังกำยำของเขาอีกครั้ง

โป๊ก!

“โอ๊ย…!”

หน้าผากของเธอกระแทกเข้ากับกลางหลังเขาเต็มๆ จนต้องยกมือขึ้นกุมหน้าผากเอง ลอร์ร่าก้าวถอยเล็กน้อย ถอนหายใจยาว ก้มหน้าก้มตาขอโทษเบาๆ ด้วยเสียงที่เหมือนจะหายใจไม่ทัน

“…ขอโทษค่ะ…ร่า…ร่าเบรกไม่ทัน แต่ร่าขอไปฝึก...” เธอที่วันนี้ชนเขาไป 2 รอบเเล้ว

" ค่อยๆ เดินไม่ต้องรีบ " ร่างสูงกล่าวกับเด็กสาวก่อนจะพยักหน้าเบาๆ " แล้วว่ายังไงหละ " เขาถามเธอ

" คือหนู ขอไปฝึกด้วยได้มั้ยคะ " เธอยิ้มเเห้งๆ เเล้วทำตาพริบๆ

" งันก็รีบตามไปแล้วกัน จะถึงเวลาแล้ว " เขาพูดแล้วเดินออกไป  

ส่วนลอร์ร่าก็คือ ไม่ได้วิ่งตามนะ เเต่ไปเข้าน้ำเติมใส่ขวดแล้ว ก็ขนมปัง ยัดเข้าปากกินให้อิ่มๆก่อนหนะสิ เดี๋ยวไม่ไหว พึ่งเรียนมาด้วย จะหนักไปนะ

---

 

เลเวอร์เรทท์ ฟรีมอนท์

ทุกครั้งที่ปฏิสัมพันธ์กับ NPC Lares SP TGC จะได้รับโบนัสความสนิทสนมเพิ่มขึ้น+10

(ผ้าคลุม)

 ทุกครั้งที่โรลเพลย์ลงท้ายด้วยเลขไบต์ 2 / 4 / 6 / 8 คู่สนทนาจะได้กลิ่นหอมบนตัวคุณ 

 จะได้รับโบนัสพิเศษ +10 แต้ม (น้ำหอม)

แจ้งความจำนงค์ว่าต้องการฝึกพิเศษกับรุ่นพี่ - เลเวอร์เรทท์ ฟรีมอนท์

บริการรับประทานอาหารฟรี [+30 พลังงาน]

Nanette BELIEVER

Nanette Leblanc

โรงอาหาร

กว่าจะทำอะไรทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยนาแนตต์ก็เกือบจะมีสภาพเป็นซอมบี้ เด็กสาวเดินเอื่อยมาทางโรงอาหารสวนทางกับท้องที่ร้องราวกับปีศาจในนั้นจะออกมาอาละวาด แต่ยังไงเล่า ถึงจะหิวแต่นาแนตต์ก็ไม่มีแรงแล้วหรอกนะ

“เฮ้อ”

เสียงถอนหายใจดังออกมาพร้อมร่างบอบบางที่นั่งลงบนโต๊ะทานข้าวของบ้านหมายเลข 10 นาแนตต์ยกจานอาหารไปสักการะเทพเจ้าที่เตาไฟก่อนอย่างรวดเร็ว แล้วถึงค่อยกลับมาเริ่มทานอาหารของตัวเอง แม้ในใจจะไม่อยากทำเลยเพราะความหิวก็ตาม

“วันนี้เหนื่อยชะมัดเลย”

ทานอาหารฟรี +30 พลังงาน

bettyleg