 315 รสชาติที่คิดถึง
28/03/2025 เวลา 9.30 น.
จะบอกว่าเป็นมื้อเช้าก็ไม่ได้ กว่าดีนจะมาถึงโรงอาหารก็เล่นเอาตลาดวายไปแล้ว อาหารที่โรงอาหารจึงเหลือเพียงไม่กี่อย่าง
“อรุณสวัสดิ์ครับเจ๊ฮาร์ปี้ เหลืออะไรให้กินบ้างครับเนี่ย?”
“อรุณกับผีน่ะสิ นี่มันสายโด่งแล้ว! อาหารหมดแล้ว ไปซื้อข้าวกล่องที่มินิมาร์ทกินนู่น!”
แม้วันและเวลาผ่านไป แต่ความฮาร์ดคอร์ของเจ๊ฮาร์ปี้ยังคงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน…
“เอ๊ะ! เจ้าน่ะ ไม่ได้มากินที่โรงอาหารนานแล้วสิ?” เจ๊ฮาร์ปี้กอดอก สีหน้าครึ่งนกของนางครุ่นคิด “ฮึ! งั้นข้าจะเอาอาหารเหลือเก็บมาให้ก็ได้ เห็นว่าไม่ได้ชิมฝีมือข้ามานานแล้วหรอกนะ”
“แหม เจ๊ฮาร์ปี้เนี่ย นอกจากสวยแล้วยังใจดีอีกไม่สร่างอีก—”
“แอร๊~~~ เจ้าเด็กปากหวานนี่ คนบ้า!”
ป๊าบบบ!
ปีกหลุน ๆ ซัดเข้าเต็มหลัง ระดับของแรงที่ซัดเอาหน้าคว่ำนี่ก็แทบไม่เปลี่ยน ชวนให้นึกถึงบรรยากาศตอนแรก ๆ ที่ดีนมาอยู่ค่ายฮาล์ฟบลัดใหม่ ๆ
“เอ้านี่ สฟอลยาเตลลา ไม่มีของคาวเหลือแต่ของหวานนี่แหล่ะ”
เจ๊ฮาร์ปี้วางจานขนมหวานอิตาเลียนตรงหน้า หน้าตาของมันคล้ายกับครัวซองก์มีไส้กินคู่กับแยมต่าง ๆ
พอได้เห็นสิ่งที่อยู่ตรงหน้าก็ทำเอาได้แต่อุทานเป็นประโยค (AKA. บ่น)
“โอ้ หวานล้วน กินหมดนี่น้ำตาลขึ้นแน่ ๆ”
“ถ้าไม่กินก็เอาคืนมา!” เจ๊ฮาร์ปี้ตะคอก เปลี่ยนกลับสู่โหมดซาเวจได้อย่างรวดเร็ว
“ไม่ ไม่ ไม่คืนหรอก ถึงเป็นของหวานก็คงหวานไม่เท่าคุณหรอกครับ” ดีนขยิบตาให้หนึ่งครั้งก่อนจะก้มหลบปีกมหาภัยจากความเขินที่ฟาดลงมา
ดีที่คราวนี้เขารู้ทัน…
“เครื่องชงกาแฟยังใช้ได้ใช่ไหม?” เขาถาม พลางชี้นิ้วไปทางเนสเพรสโซ่ที่ยังเสียบปลั๊กค้างไว้อยู่
“ฮึ! แน่นอน แต่รีบ ๆ ชงเข้าล่ะ เจ๊จะเก็บครัวแล้ว!”
“คร้าบ ๆ”
ดีนรับคำ จากนั้นถือแก้วมัคไปทำอเมริกาโน่ ส่วนกาแฟที่อยากกิน… หยิบแคปซูลมั่ว ๆ ไปใส่เครื่องก็แล้วกัน ชายหนุ่มไม่ใช่คอกาแฟถึงที่จะมามัวพิถีพิถันเลือกรสชาติให้เข้ากับมื้ออาหาร ขอแค่มันให้พลังงานทำตาสว่างได้ก็พอ หลังจากที่เครื่องทำกาแฟอัตโนมัติทำกาแฟให้เสร็จดีนก็ประโคมความหวานใส่น้ำตาลเพิ่มไปอีกหลายช้อน
หวานเจี๊ยบอร่อยเหาะ
จากนั้นถือจานมื้อเข้าที่มีแต่ของหวาน ๆ ตรงไปยังที่นั่ง เนตรสีเปลือกไม้กวาดมองไปลวก ๆ ไม่ต้องใช้สมองประมวลผลอะไรมาก เขาก็เห็นว่ามีชายผิวดำคนหนึ่งที่ดูเหมือนจะเพิ่งเสร็จจากการทานมื้อสายแต่ยังไม่ได้ลุกออกไปจากโต๊ะ ดีนจึงรีบแสล๋นหน้าเข้าไปร่วมโต๊ะอาหารด้วยทันที
“สวัสดีครับรุ่นพี่คริสโตเฟอร์”
เมื่อชายผิวดำบุตรแห่งเฮเฟตัสกำลังอ่านข่าวเช้ารอบโลกจากสมาร์ทโฟน เงยหน้าขึ้นมาก็พบกับใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มแฉ่งแบบเริงร่าเกินเหตุจนต้องถอนหายใจ
“อรุณสวัสดิ์ ถ้าจำไม่ผิด… ดีนจากโพไซดอนใช่ไหม?”
“แม่นแล้วครับ รุ่นพี่ยังไม่ลุกสินะ ผมขอนั่งด้วยคนสิ”
ในเมื่อขอมาแบบนี้จะปฏิเสธก็คงไม่ได้ คริสโตเฟอร์จึงได้แต่ผายมือไปยังฝั่งตรงกันข้ามแล้วพูดว่า “เชิญ” จากนั้นดีนก็หย่อยก้นลงไปทันทีคล้ายกับแสตนบายรอคำเชิญนี้อยู่แล้วโดยไม่คิดถึงการปฏิเสธในหัว
ก็คนในค่ายน่ะใจดี มีที่ใจร้ายอยู่ไม่กี่คน เช่นยัยโซเฟียใจยักษ์!
ดีนเริ่มรับประทานอาหารเช้าแสนอร่อยกับกาแฟสูตรโคตรหวาน สฟอลยาเตลลาชิ้นแรกถูกส่งลงกระเพาะอย่างรวดเร็วด้วยความหิวโหย น้ำตาลในกระแสเลือดถูกเติมเต็ม พร้อมเป็นพลังงานขับเคลื่อนให้เช้าวันใหม่สดใสขึ้นทันตา แล้ววันนี้เขาก็มีหลายสิ่งที่ต้องทำด้วย…
แต่ตอนนี้รู้สึกว่าโรงอาหารตอนไม่มีคนนี่มันช่างเงียบจังเลยนะ ชวนอีกฝ่ายคุยดีกว่า “วันนี้รุ่นพี่มีสอนหรือเปล่าครับ?”
“วันนี้เหรอ.. ผมว่างน่ะ” คริสโตเฟอร์ตอบเสียงเรียบโดยสายตายังคงไม่ละออกมาจากหน้าจอมือถือ แค่พอนึกบางอย่างขึ้นมาได้เขาจึงได้เงยหน้าขึ้นมาถามกลับ “หืม.. หรือว่าคุณมีอะไรอยากถามเกี่ยวกับเคล็ดลับการยิงปืน.. แต่ว่าคุณไม่ใช่นักเรียนในคลาสนี่ ผมไม่คุ้นหน้าเลย”
“อ้อ เปล่าครับ ผมแค่ถามเฉย ๆ แบบว่าชวนคุยน่ะ.. ส่วนคลาสยิงปืน อืม…” ดีนทำหน้าคิดเล็กน้อย “ผมเป็นพีทีเอสดีอ่อน ๆ กับเสียงปุ้งปั้ง คิดว่าน่าจะไม่ไหวน่ะครับ”
“เข้าใจแล้ว” คริสโตเฟอร์ไม่ถามต่อ เขาเพียงแค่พยักหน้าลงก่อนกลับไปสนใจข่าว
“รุ่นพี่ดูเคร่งเครียดจังแฮะ ช่วงนี้มีข่าวอะไรน่าสนใจเหรอครับ?”
คำตอบแรกที่ได้รับคือเสียงถอนหายใจ ไม่ใช่ด้วยความเบื่อหน่ายรำคาญคนตรงหน้า แต่เพราะด้วยเรื่องวิกฤตการณ์ต่าง ๆ ของโลกในตอนนี้ต่างหาก
“หลายเรื่อง ข่าวการเมืองก็ไม่ค่อยสู้ดีเท่าไร” คริสโตเฟอร์ตอบ
“อ๋า ข่าวการเมืองสินะ ผมว่ารุ่นพี่เขียนด่ารัฐบาลในเอ็กซ์ได้นะ อย่างน้อยช่วยปลดปล่อยระบายอารมณ์ได้ดีเลย” ดีนให้คำแนะนำในเรื่องที่ตนมักจะทำเวลาเห็นข่าวเฮ็งซวย พอเรียกเสียงหัวเราะหึหึ มาจากคริสโตเฟอร์ได้นิดหน่อย
“ผมไม่อยากเป็นดราม่าหรอก ยังไงก็ขึ้นชื่อว่าเป็นข้าราชการของรัฐบาลกลางสหรัฐอยู่ดี”
“ไม่เห็นต้องกลัวเลย สหรัฐฯ เป็นประเทศเสรีในการแสดงความคิดเห็นไม่ว่ารุ่นพี่จะทำงานอะไรนี่ครับ ขนาดคนที่ต้องใช้ความคิดให้ดีก่อนโพสต์อะไรออกไปยังส่งข้อความโง่ ๆ ออกมาได้ตั้งหลายหน”
“ก็จริงอย่างที่คุณพูด แต่ผมเน้นรีโพสต์ข้อความมากกว่าโควตโต้ตอบ”
“แบบนั้นก็ถือว่าเป็นการแสดงความคิดเห็นอย่างนึงไม่ได้เมินเฉยเหมือนกัน” กล่าวจบดีนก็หม่ำ ๆ ของหวานยามเช้าต่ออีกหนึ่งชิ้น “ว่าแต่รุ่นพี่ทำงานอะไรน่ะครับ เป็นเจ้าหน้าที่ในรัฐบาลกลาง.. แต่ว่ามาอยู่ค่ายฮาล์ฟบลัดแบบนี้ไม่เสียงานเหรอ?”
“....” คริสโตเฟอร์เงียบไปเล็กน้อย ก่อนจะตอบออกมาอย่างคลุมเครือ “เจ้าหน้าที่ทั่วไปน่ะ อย่าได้ใส่ใจเลย ผมแค่มาอยู่ค่ายตอนมีพักร้อน วันไหนมีงานถึงได้กลับไปดีซี”
“อ้อ งี้เอง.. ผมคิดว่ารุ่นพี่เป็นเอฟบีไอ ซีไอเอ หรือเอ็นเอสเอ อะไรพวกนั้นซะอีก”
ดีนตอบออกมาอย่างไม่ใส่ใจนักจากนั้นก็ส่งอาหารเข้าปากต่อ ตรงกันข้ามกับรุ่นพี่ที่ได้แต่อมยิ้มพลางคิดในใจว่า ‘รู้ได้ไงวะ!’
“ทำไมคุณถึงคิดว่าอย่างนั้นล่ะ?” คริสโตเฟอร์ลองหยั่งเชิงถาม
“ก็เห็นว่าคนในค่ายจบไปแล้วได้ดีตลอด ไม่ไปเป็นฮีโร่กู้โลก ก็จบไปเป็นสายลับ ยังไงเหตุการณ์สำคัญในโลกก็มีเอี่ยวกับเรื่องของทวยเทพใช่ไหมล่ะครับ?”
“อื้ม.. สันนิษฐานได้ดี”
“แต่ถึงไม่ได้เป็นสายลับ แต่งานอื่น ๆ ที่สุจริตที่สำคัญเหมือนกัน เป็นเจ้าหน้าที่รัฐสภาก็อย่าท้อนะครับ”
รุ่นพี่จากบ้านเฮเฟตัสหรี่ตา ดูเหมือนว่าบุตรโพไซดอนตรงหน้าจะคิดแบบนั้นไปแล้วสินะ แต่ว่าเขาไม่ได้โต้ตอบอะไร
ตอนนี้หนุ่มลูกครึ่งคิดแค่ว่าอยากลุกออกไปจังเลยนะ แค่ทิ้งอีกฝ่ายให้กินอาหารเช้าแค่คนเดียวก็ดูไม่ดี จึงอดทนรอจนกว่าที่ดีนจะกินข้าวเช้าเสร็จ โดยการสนทนาได้ดำเนินต่อไปแบบถามคำตอบคำ แต่ในที่สุดสถานการณ์นี้ก็ผ่านพ้นไปเสียทีนึง
“เฮ้อ อิ่มชะมัด มื้อนี้มีแต่คราบกับน้ำตาล จุก ๆ ไปเลย” ดีนลูบท้องตัวเองหลังรับประทานสฟอลยาเตลลาไปตั้งหลายชิ้น “เดี๋ยวผมเอาจานไปเก็บแล้วครับ แล้วรุ่นพี่จะไปเลยไหม?”
“ผมเองก็จะไปแล้วเหมือนกัน” บุตรแห่งเฮเฟตัสตอบ ซึ่งคนตรงหน้าไม่มีทางรู้หรอกว่าเขารอคอยช่วงเวลานี้มานานแค่ไหน
“จริงสิ ก่อนไปผมมีของจะให้รุ่นพี่ด้วยครับ พอดีว่าผมเพิ่งกลับมาจากนีออม ซื้อของฝากมาให้คนในค่ายเยอะเลย”
ดีนล้วงกระเป๋าของฝากจากนั้นหยิบเอาสร้อยข้อมือถักประดับหินของชาวพื้นเมืองออกมา ทำเอาคริสโตเฟอร์ประหลาดใจนิดหน่อย เขาชี้ที่ตัวเองเชิงถามว่าให้แน่นะ?
“ขอบคุณนะ อุตส่าห์มีของฝากมาด้วย”
“ไม่เป็นไรเลย ถึงผมจะไม่ค่อยมีเงินแต่ไปเที่ยวทีไรก็อดคิดถึงคนที่ค่ายไม่ได้อยู่ดี รุ่นพี่ไม่ต้องเกรงใจนะ”
ชายผิวดำได้แต่ยิ้มอ่อน อีกฝ่ายบอกว่าตัวเองไม่มีแต่ก็ยังซื้อของฝากมาให้เนี่ยนะ ‘ต้องการอะไรกันแน่วะ!?’ จากการรู้จักกันแม้ไม่มากมาย แต่คริสโตเฟอร์ก็พอเดาทางออกว่าดีนเป็นคนพูดจาไม่มีหูรูดเท่าไร งั้นไม่ถือสาก็แล้วกัน
“งั้นบอกลากันตรงนี้ แล้วเจอกันใหม่”
“แล้วเจอกันใหม่ครับ รุ่นพี่คริสโตเฟอร์”
ดีนยิ้มแฉ่งโบกมือลา จากนั้นเขาก็ยกถาดอาหารไปเก็บ แต่ก็ดันถูกเจ๊ฮาร์ปี้ใช้แรงงาน
“กินนานมาก! เจ๊เสียเวลาทำความสะอาดไปตั้งเยอะ เพราะงั้นเจ้ามาช่วยเจ๊เก็บกวาดซะดี ๆ”
ฮาร์ปี้แม่ครัวเท้าสะเอวรอ นางโยนไม้กวาดให้บุตรแห่งโพไซดอนผู้รับประทานอาหารเช้าเสร็จเป็นคนสุดท้าย ดีนจึงได้รับงานทำความสะอาดโรงอาหารอย่างงง ๆ แต่ดีอยู่อย่างนึงตรงที่จู่ ๆ ก็ได้ดรักม่าติดกระเป๋าเพิ่ม เพราะฉะนั้นไม่เป็นไร ยังไงก็มีเวลาว่างทั้งวันที่จะขัดถูโรงอาหารจนสะอาดวิบวับ
‘เฮ้อ.. คิดถึงตอนที่มาค่ายใหม่ ๆ จังเลยแฮะ’
รับประทานอาหารประจำวัน มอบ [กำไลหิน] แก่ [คริสโตเฟอร์ บราวน์]
+10 โบนัสความสนิท จาก มาลาแห่งอัสสัมชัญ
+5 โบนัสความสนิท จาก ดอกกุหลาบน้ำเงินทอง
+5 โบนัสความสนิท จาก น้ำหอม Unisex 
ทำงาน: เวรทำความสะอาดโรงอาหาร [1/3] (เลือกรับ 3 ดรักม่า)
| 
เจ้าของ: God
[คัดลอกลิงก์]
โพสต์ 2025-2-13 23:22:33
โพสต์ 2025-2-14 00:10:51
โพสต์ 2025-4-21 23:07:18
โพสต์ 2025-4-30 00:44:21
