[โรงอาหารหลัก] โถงอาหารประจำค่าย

Nymeria BELIEVER

06-01-2025 07.50 AM

I want to be your everything little darling

            หลังผลักตัวเองออกจากตำราเวทมนตร์และสมุนไพรไนมีเรียก้าวออกจากเคบิน 20 พร้อมสายลมอ่อนที่พัดพากลิ่นหอมของดอกไม้ยามเช้า ร่างบางในเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีขาวและกางเกงสีกรมท่าสะอาดสะอ้าน เดินมุ่งหน้าไปยังโถงอาหารด้วยจุดประสงค์ที่ชัดเจน—เติมเต็มกระเพาะที่ว่างเปล่าและช่วยงานแม่ครัวฮาร์ปี้

            ทำทุกอย่างเพื่อเงินในวันนี้ เผื่อชีวิตจะได้สบายในวันหน้า ??

            เสียงจานกระทบเคาน์เตอร์ดังเบา ๆ เมื่อเธอเดินเข้าห้องครัวด้านหลังโถงอาหาร ฮาร์ปี้แม่ครัวส่งเสียงเจื้อยแจ้วพลางยื่นผลไม้สด ๆ ใส่มือเธอ ไนมีเรียรับมาด้วยรอยยิ้มจางเข้าใจหน้าที่ในทันที ดวงตาสีเฮเซลจับจ้องมะม่วงสุกและลูกแพร์ในมือก่อนเริ่มลงมือล้างผลไม้ด้วยความชำนาญ น้ำเย็นเฉียบไหลผ่านปลายนิ้วขาวสะอาดขณะที่เธอใช้ปลายมีดคมบรรจงปอกเปลือกผลไม้ทีละชิ้น กลิ่นหอมหวานลอยอวลไปทั่วห้องครัว

            เสียงฮัมเพลงในลำคอบ่งบอกว่าวันนี้เด็กสาวอารมณ์ค่อนข้างดีทีเดียว

            “เธอตื่นแต่เช้าอีกแล้ว หรือนอนไม่หลับกันแน่ช่วงนี้ดูหักโหมนะ” คลาริสซ่ากระซิบผ่านแหวนที่นิ้วเธอน้ำเสียงเจือความขี้เล่น

            “มีธุระและกองการบ้านให้สะสาง ตื่นช้ากว่านี้เวลาแค่ 24 ชั่วโมงไม่พอหรอก..” ไนมีเรียตอบกลับในใจ เธอเก็บคำพูดของวิญญาณเพื่อนสาวไว้ขณะหั่นผลไม้เป็นชิ้นบางจัดวางลงจานอย่างสวยงาม

            หลังเตรียมงานครัวจนแล้วเสร็จไนมีเรียล้างมือสะอาดรับสินน้ำใจจากแม่ครัว ก่อนมุ่งหน้าไปยังโต๊ะมุมหนึ่งในโถงอาหารที่เริ่มมีชาวค่ายบางส่วนจับจองที่นั่ง ร่างอรชรเลือกจานราวิโอลี่ราดครีมซอสและเห็ดแชมปิญองที่กลิ่นหอมชวนให้น้ำลายสอ วางคู่กับแก้วชาสมุนไพรสีอำพัน รสชาติครีมซอสที่กลมกล่อมและเห็ดที่นุ่มละมุนทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นราวกับพลังงานถูกเติมเต็ม

            ระหว่างที่เธอนั่งทานอาหาร คลาริสซ่าก็เริ่มกระเซ้าขึ้นอีกครั้ง “เห็นค้นคว้าอยู่นานสองนานอย่าบอกนะว่าการบ้านของเธอเกี่ยวข้องกับปืนอีกแล้ว?”

            ไนมีเรียเลิกคิ้วเล็กน้อยก่อนพยักหน้า “ใช่ การบ้านยิงปืนยังเหลืออีกหลายบท และฉันอยากหาคำตอบเรื่องปืนสั้นกับปืนยาวให้กระจ่าง อย่างน้อยก่อนออกเดินทางไกลก็ไม่ควรปล่อยงานค้างไว้” เธอเอ่ยเบา ๆ พลางมองไปยังชาวค่ายรอบข้าง

            ในจังหวะนั้นเอง ดวงตาสีเฮเซลเหลือบเห็นชายหนุ่มคนหนึ่งเดินเข้ามาในโถงอาหาร ร่างสูงสง่าพร้อมเรือนผมสีขาวดุจหิมะที่ทำให้เขาดูโดดเด่น แม้จะแต่งกายเรียบง่ายในเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีเทาและกางเกงสีเข้ม แต่แววตาที่เย็นชาและบุคลิกที่สุขุมกลับทำให้เขาดูสง่างามเกินกว่าจะมองข้าม

            “นั่นไฮด์ ฟีโอดอร์ บุตรแห่งคิโอเน่” คลาริสซ่ากระซิบ น้ำเสียงเจือความสนใจ “เท่าที่ฉันได้ยินเด็กๆ ในค่ายพูดถึงเขาเก่งเรื่องอาวุธสมัยใหม่ที่เธอสนใจมาก...รองจากครูฝึกของเธอ”

            ไนมีเรียมองตามแผ่นหลังของเขาขณะที่ชายหนุ่มนั่งลงโต๊ะใกล้ ๆ ดื่มกาแฟดำในความเงียบ ร่างบางครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนตัดสินใจลุกขึ้นพร้อมจานอาหารที่เหลือไม่มากนัก เธอเดินไปยังโต๊ะของเขาด้วยจุดประสงค์ในใจ ท่าทีมาดมั่นเหมือนดั่งที่เคยเป็น

            “หวังว่าที่ตรงนี้ยังว่างอยู่? ได้ยินว่านายเชี่ยวชาญเรื่องอาวุธสมัยใหม่ใช่รึเปล่า” น้ำเสียงของเธอสุภาพและเรียบง่ายเมื่อเอ่ยทัก

            ไฮด์เงยหน้าขึ้นมอง ดวงตาสีเทาสว่างประสานกับดวงตาสีเฮเซลของเธอชั่วครู่ก่อนพยักหน้าเบา ๆ

            “ครับ แล้วเธอล่ะ?” เขาถามกลับ เสียงของเขาเรียบสนิทแต่มีน้ำหนัก

            “ก็.. พอดีมีการบ้านเกี่ยวกับปืนยาวและปืนสั้น” เด็กสาวกล่าวพร้อมรอยยิ้มบางเลือกที่จะพูดตรงๆ โดยไม่อ้อมค้อม “และฉันได้ยินมาว่าคุณเป็นคนที่มีความรู้เรื่องอาวุธไม่น้อยหน้าใครในค่ายนี้”

            “เรื่องนั้น.. ผมรู้พอสมควร แล้วเธออยากทราบเกี่ยวกับอะไร?” ไฮด์ถามสั้น ๆ พร้อมยกแก้วกาแฟขึ้นจิบ

            “ฉันแค่อยากเข้าใจถึงความแตกต่างในการใช้งาน...ข้อดีข้อเสียในสถานการณ์ต่าง ๆ”

            ไฮด์ฟังคำอธิบายของเธอด้วยสีหน้าไม่บ่งบอกอารมณ์ เขาวางแก้วกาแฟลงและเริ่มอธิบายอย่างเป็นระบบ เสียงของเขาเรียบเย็นแต่ชัดเจน ในขณะที่ไนมีเรียตั้งใจฟังและจดจำทุกคำพูด ความลุ่มลึกในน้ำเสียงของเขาทำให้เธอรู้สึกเหมือนกำลังเรียนรู้จากครูฝึกมากประสบการณ์

            เมื่อบทสนทนาจบลงรอยยิ้มของผู้เสาะหาข้อมูลแต้มริมฝีปาก “ขอบคุณมากสำหรับคำแนะนำ...ช่วยได้เยอะเลย”

            “ไม่เป็นไร เรื่องเล็กน้อยครับ” ไฮด์ตอบเรียบ ๆ เขามองเด็กสาวผมบลอนด์ที่กำลังลุกขึ้นจากโต๊ะพร้อมเก็บจานไปล้าง

            “จริงสิถ้าคุณอยากได้กาแฟอีก ฉันทำให้ได้นะถือว่าแทนคำขอบคุณที่ช่วยเรื่องการบ้าน” เธอกล่าวพลางเดินไปยังห้องครัว ไม่นานนักก็กลับมาพร้อมเอสเปรสโซ่ควันฉุย

            “ความจริงไม่ต้องก็ได้… แต่ก็ขอบคุณครับ” ไฮด์รับกาแฟไว้ด้วยสีหน้าเรียบเฉย ในบางมุมเขาดูคล้ายหุ่นยนต์มากกว่าเดมิก็อด

            ไนมีเรียกลับมาที่โต๊ะของเธอพร้อมข้อมูลเชิงวิเคราะห์ในหัวสำหรับการบ้านที่เป้นรูปเป็นร่างขึ้น หลงัจากนี้คงต้องแวะกลับไปเรียบเรียงและเขียนออกมาก่อนจะลืมเสียหมด หญิงสาวรู้สึกพอใจที่ได้พบคนที่ช่วยเติมเต็มความรู้ และในขณะเดียวกันก็รู้สึกแปลกใจเล็กน้อยกับความสุขุมลุ่มลึกของไฮด์ที่มักไม่ปรากฎในเดมิก็อดวัยเยาว์ทั่วไป

            “สมฉายาเจ้าชายน้ำแข็งจริงๆ ระวังแข็งตายก่อนตอนเข้าใกล้พ่อหนุ่มคนนัน้รอบหน้า” คลาริสซ่ากล่าวด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ

            คงมีครั้งหน้ายากหน่อยไนมีเรียเพียงยิ้มรับ เธอจัดการมื้อเช้าที่เหลือก่อนเตรียมตัวเริ่มวันใหม่อีกครั้งในค่ายฮาล์ฟบลัดที่ไม่เคยขาดสีสันและเรื่องราวให้น่าจดจำ

ทำภารกิจเวรทำความสะอาดโรงอาหาร

เลือกรับ ของรางวัลจากการทำภารกิจเป็น + 25 พลังใจ  4 เหรียญครักม่า และ + 15 EXP 

ทานอาหารประจำวัน +30 พลังงาน

ให้กาแฟ ไฮด์ @God 

i'll melt your heart into two @HyeRi Codes

Dean HEROES

278

ไม่ได้กินกาแฟแต่ทำไมขม

               

               05/01/2025 เวลา 09.00 น.

               กว่าจะจัดการธุระยามเข้าเสร็จก็ล่อเอาสายโด่ง ดีนหิวจนท้องกิ่วตรงกันข้ามกับออมเล็ตที่พอกินมื้อเช้าเสร็จแล้วมันก็หลับปุ๊ยในห้องสัตว์เลี้ยง ดีนจึงออกจากบ้านโพไซดอนมาแล้วตรงดิ่งไปที่โรงอาหารเพียงลำพัง เขาไม่อยากกวนปลุกแมคเคนซีมากินมื้อเช้า อีกฝ่ายเพิ่งจะนอนหลับไปไม่ได้เท่าไร ให้นอนเต็มอิ่มหน่อยดีกว่าสมองจะได้ปลอดโปร่งขึ้นกว่านี้

               อาหารเช้าของเจ๊ฮาร์ปี้ยังแสนวิเศษเช่นเดิม โจ๊กฮ่องกงราคาแพงที่หากินได้ในย่านโซโห ถูกเสิร์ฟให้รับประทานฟรีที่ค่ายฮาล์ฟบลัด!

               ดีนเห็นสาวน้อยผมบลอนด์ที่คุ้นหน้าคุ้นตากันดีนั่งรับประทานอาหารอยู่ที่โต๊ะของบ้านอะธีน่าพร้อมกับพี่น้องของเธอ ลิเลียน่า ไทเลอร์ ส่วนอีกคน.. ถ้าจำไม่ผิดคือ คลาร่า ซูลซ์ ผู้เป็นเสนาธิการการรบเมื่อวันค่ายแตก พอสองสาวผมบลอนด์นั่งอยู่ด้วยกันก็เหมือนพี่น้องที่คลอดจากท้องเดียวกันไม่มีผิด

               “ฮายลินี่ แล้วก็สวัสดีนะ คลาร่าใช่ไหม?” หนุ่มจากบ้านโพไซดอนแวะไปทักทาย ที่ไม่เรียกว่าแวะทักอย่างเดียว แต่เขานั่งลงเก้าอี้ว่างของโต๊ะอาหารบ้านอะธีน่าโดยยังไม่ทันได้รับคำเชิญ ซึ่งเหมือนเจ้าตัวจะรู้แต่ไม่แคร์ แค่ขอแจ้งเพื่อทราบ “ขอนั่งด้วยคนนะพวกเธอคงไม่ว่า”

               “อรุณสวัสดิ์ค่ะพี่ดีน เชิญนั่งได้เลย แหม เราก็คนกันเองเนอะ แล้วก็ขอบคุณสำหรับของขวัญด้วยนะคะ ชุดเดรสน่ารักมากเลย”

               ลิเลียน่ายิ้มอย่างสดใสทักทายกลับ ผิดกลับคลาร่าที่ตอนแรกดูอึ้ง ๆ สีหน้าเหมือนบอกว่าว่า ‘ไหงจู่ ๆ ตาหนวดแว่นถึงมานั่งแทนที่เอเตียนเฉยเลย’ แต่กระนั้นสาวน้อยจากบ้านอะธีน่าก็ปั้นหน้ายิ้มแห้งให้ ไม่ได้ขับไล่ไสส่ง

               “อรุณสวัสดิ์ค่ะ ใช่ค่ะ ฉันคลาร่า เหมือนว่าคุณคือ.. คนที่อาสาไปที่หาดวันที่โลกิบุกใช่ไหม?”

               “ใช่เลย ฉันคือดีนคนนั้นเองล่ะ” ดีนยิ้มกลับ

               “วันนั้นต้องขอบคุณพี่มากจริง ๆ เลยนะคะ ถ้าไม่ได้ทีมไปช่วยกันหาดไว้ค่ายได้แตกไวกว่านี้แน่ ๆ”

               “ไม่เป็นไรเลย ยังไงฉันก็เหมาะที่จะสู้ตรงนั้นอยู่แล้ว” ดีนตักโจ๊กขึ้นมาเป่า แต่ก็ต้องชะงักก่อนจะเอาช้อนเข้าปาก “เฮ้ย! นี่มันเด็กอะธีน่าอีกคนที่พูดดีกับฉันงั้นเหรอ!!”

               “ตกใจอะไรขนาดนั้นกันคะพี่ดีน บ้านเราก็เป็นมิตรกับทุกคนล่ะเนอะคลาร่า” ลิเลียน่าหัวเราะคิกคัก หันไปถามหาหญิงสาวสายเลือดเดียวกันอีกคน

               “อื้ม ก็ใช่แหล่ะ” ด้วยความเป็นสายเลือดเจ้าปัญญาทำให้คลาร่าคิดตามคำพูดของดีน ถ้าไม่มีไฟควันก็ไม่เกิด สงสัยว่าหนุ่มบ้านโพไซดอนจะเจอยาแรงจากเอเตียนและพี่โซเฟียมาล่ะมั้ง เลยต้องกู้ชื่อเสียงให้ที่บ้านเสียหน่อย “ถึงบางคนอาจจะพูดตรงไปแต่ฉันเชื่อว่าเขาน่าจะหวังดีล่ะค่ะ”

               “ใช่ จริงอย่างที่เธอพูดเลยคลาร่า แต่มันก็อดจะจี๊ดใจไม่ได้อ่ะนะ” หายตกใจแล้วก็ตักโจ๊กเข้าปาก “แล้วนี่กินอิ่มกันแล้วเหรอ?”

               เขามองไปที่จานชามของสองสาวที่บัดนี้ว่างเปล่า

               “ก็ตั้งเก้าโมงแล้วนี่นา ครัวเช้าเกือบจะปิดอยู่แล้ว พี่นั่นแหล่ะค่ะที่มากินช้าไป”

               “เออ… ก็ช้าไปจริง ๆ แฮะ ว่าแต่พวกเธอมีธุระอะไรที่ต้องทำกันไหมเนี่ย พอฉันมาเลยไม่กล้าลุกกันหรือเปล่า?”

               ตรงเผ็งอย่างที่ดีนพูดทุกอย่าง สังเกตุได้จากรอยยิ้มแหย ๆ ของคลาร่า

               “ก็.. คิดว่าจะไปที่ห้องสมุดสักหน่อยน่ะค่ะ ถ้างั้นเดี๋ยวขอตัวก่อนนะคะ”

               “โอเค แล้วเจอกันใหม่นะคลาร่า” ดีนวางช้อนลงจากนั้นก็โบกมือลาคลาร่าที่ถือถาดอาหารเดินไปเก็บ “แล้วเธอล่ะลินี่?”

               “ความจริงหนูก็จะไปซ้อมนะ แต่ว่าอยู่เม้ามอยต่อหน่อยดีกว่า เพราะว่าพี่ดีนน่ะหาตัวย้ากยาก”

               “ฉันหาตัวยากขนาดนั้นเชียว” หนุ่มโพไซดอนหัวเราะเบา ๆ นี่เขามัวแต่ไปเที่ยวรอบโลกกับแฟนจนคนในค่ายลืมหน้าหรือเปล่านะ แก้เขินด้วยการแซวกลับดีกว่า “จะว่าไปก็หายากเหมือนกันที่เธอไม่ตัวติดกับเดมี่”

               “เดมี่? หมายถึง… ยังไงนะคะ?” ลิเลียน่าถามกลับตาปริบ ๆ

               “เดมี่ก็คือเดม่อนไง อย่าบอกนะว่าลืมน่ะ” เป็นดีนเองที่ทำตาปริบ ๆ ต่อพร้อมกับกินโจ๊กไปด้วย

               ทันทีที่กล่าวถึงชื่อเดม่อนออกมาหัวคิ้วของลิเลียน่าก็กระตุก ท่าทางการนั่งจากที่ดูสบาย ๆ เปลี่ยนมากอดอก จากภาษากายแสดงออกชัดว่าเธอกำลังสร้างกำแพง

               “แล้วคนที่ชื่อว่าเดม่อนมาเกี่ยวอะไรด้วยล่ะคะ?”

               “โอ้ตายล่ะ!” ดีนอุทานออกมา เกือบปล่อยช้อนโจ๊กร่วงใส่ชาม เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าก่อนหน้านี้เดม่อนเตือนเขาแล้วว่าลิเลียน่ารู้เรื่องที่พวกเขารวมหัวกันโกหกเรื่องที่เดม่อนไปฝึกวิชา อีกฝ่ายโกรธถึงขนาดเรียกเดม่อนว่า ‘คนที่ชื่อว่าเดม่อน’ สุดห่างเหินแบบนี้ แรงโกรธนี้ไม่ใช่ธรรมดา เขารีบพนมมือสำนึกผิดไว้เหนือหัวแบบชาวเอเซีย “ขอโทษที่โกหกนะลินี่! เรื่องตอนนั้นมันจำเป็นน่ะ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตอนนั้นเดมี่มันจะไปไหน เขาขอให้ช่วยปกปิดเอาไว้ฉันเลยต้องเขียนลงบันทึกเอาไว้แบบนั้น!”

               “หือ?” หญิงสาวทำเสียงขึ้นจมูก ตอนนี้เธอมีสีหน้างุนงงอย่างถึงที่สุด “พี่โกหกหนูเรื่องอะไรคะ?”

               น้ำเสียงของลิเลียน่าคล้ายสงสัยมากกว่าประชดประชัน

               “ก็เรื่องภารกิจตรีศูลที่ตอนสุดท้ายเดมี่บอกว่าขอแยกตัวไปฝึกวิชาที่แอตแลนติสไง แต่ความจริงแล้วหมอนั่นไปมิชิแกนต่างหาก ส่วนไปทำอะไรฉันก็ไม่รู้ แต่หมอนั่นบอกว่าเธอไปช่วยเขามาจากการจับตัวไปขององค์กรอะไรสักอย่างนี่นา”

               “มีเรื่องแบบนั้นเกิดขึ้นด้วยเหรอ…”

               หญิงสาวเปลี่ยนจากท่ากอดอกเป็นกุมคางครุ่นคิด เพราะในความทรงจำไม่มีเรื่องราวของเดม่อนหลงเหลือมากไปกว่าเด็กร่วมค่ายคนหนึ่งที่ไม่เคยสนิทสนมอะไรกัน เธอนิ่งเงียบไปนานจนดีนชักกังวล

               “ลินี่.. เธอโอเคไหม? ในภารกิจที่เธอไปทำมาคงไม่ได้ลื่นล้มจนความสำเสื่อมหรอกนะ?”

               “ไม่สิคะ! พี่ดีนพูดเหมือนหมอนั่นเลย!! รวมหัวกันแกล้งอะไรหนูหรือเปล่า? ว่าแต่พี่ไปสนิทกับหมอนั่นตั้งแต่เมื่อไร?” ลิเลียน่ายิงคำถามกลับทำเอาดีนอึ้งกว่าเดิม

               “ไหงเธอถามฉันแบบนี้ล่ะลินี่ ก็เป็นเธอเองที่แนะนำเดม่อนให้ฉันรู้จัก วันนั้นไง งานปาร์ตี้คุณดีตอนต้นปี เธอจำไม่ได้เหรอ?”

               “งานปาร์ตี้คุณดี…” ลิเลียน่ายกมือขึ้นกุมขมับ แม้ว่าเธอเป็นคนความจำดีแต่ช่วงเวลาตอนนั้นเธอสนุกกับปาร์ตี้แล้วก็เมาไวน์มากไปจนภาพบางอย่างก็เลอะเลือน แต่ว่าสาวน้อยจำได้ว่าเธอพบกับดีนครั้งแรกในงานนี้ “หนูจำได้ว่าเจอพี่ที่งานสองสามครั้ง มีครั้งนึงที่พี่เล่นกีต้าร์ด้วย”

               “ใช่ ตอนนั้นฉันเรียนกีต้าร์กับทิฟฟี่ ส่วนเธอกับเดมี่มานั่งล้อมวงกันทีหลังแล้วก็แนะนำเดมี่ให้ฉันรู้จัก”

               “หนูมากับ… เดม่อนเหรอ?”

               “อื้อ เธอยังไปจิ๊กไวน์ของคุณดีมาด้วย ตอนนั้นเป็นวันเอพริลฟูลเดย์มั้ง เดม่อนหลอกพวกเราว่าถูกสาปกลายเป็นหมา เธอยังร้องไห้กอดน้องหมาตัวนั้นอยู่เลย จนกระทั่งเดม่อนตัวจริงออกมาเฉลย จากนั้นเราสามคนก็กินไวน์ด้วยกันไง”

               “เราสามคน…” ลิเลียน่าทวนคำ ทว่าในความทรงจำของเธอมีเพียงแค่ชายตรงหน้าที่อยู่ด้วย “แต่ตอนนั้นเรากินไวน์กันแค่สองคนนี่คะ…” น้ำเสียงของเด็กสาวเริ่มสั่น เธอค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นมาด้วยอาการช็อค ในหัวไม่ได้คิดถึงเรื่องเดม่อน เธอแค่คิดว่ามันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับตัวเธอเอง “ใช่ไหมคะ? แด่มิตรภาพของพวกเรา?”

               “....”

               คำพูดของดีนแห้งเหือดไปจากลำคอ ลิเลียน่าความจำดีถึงขนาดจำได้ว่าวันนั้นเธอพูดอะไรออกมาบ้าง แต่กลับลืมเรื่องของคน ๆ หนึ่งซึ่งสนิทกับเธอมาก อาจมากเกินกว่าเพื่อนเสียด้วยซ้ำ แม้ดีนจะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างสองคนนี้ นี่คือเหตุผลที่เดม่อนหายตัวไปไม่ยอมมาร่วมปาร์ตี้คริสต์มาสตามคำชวนหรือไม่

               ร่างบางผุดลุกมือยันโต๊ะเอาไว้ด้วยท่าทางไร้เรี่ยวแรง

               “หนูรู้สึกปวดหัวยังก็ไม่รู้ เดี๋ยวขอตัวไปพักก่อนนะคะ”

               “ลินี่ เธอไหวไหม ให้ฉัน—”

               ดีนลุกขึ้นตาม จะไปประคองหญิงสาวที่ท่าทางโซเซเหมือนคนมึนยาสลบ ทว่าลิเลียน่ากลับยกมือขึ้นปราม เธอไม่ได้พูดอะไรมากไปกว่านั้น จากไปไร้กระทั่งคำร่ำลา ทิ้งให้ดีนอยู่ที่โต๊ะอาหารบ้านอะธีน่าเพียงลำพังกับโจ๊กชืด ๆ ที่ดูท่าแล้วเขาน่าจะกินต่อไม่ลง

               ‘นี่หรือเปล่าที่คุณบอกใบ้ผม… เทพีอะโฟร์ไดท์’

รับประทานอาหารประจำวัน
คุยกับลิเลียน่าเรื่องเดม่อน

Leoric BELIEVER

Leoric
Hwang

RESPECT ALL, FEAR NONE

สถานที่แรกที่ควรจะไปสำรวจมากที่สุดก็คือโถงทานอาหาร ลีโอริคมองว่ามันสำคัญเสียยิ่งกว่าห้องพักของตัวเองภายในบ้านเสียอีก

นอนน่ะ ที่ไหนก็ได้ แต่ถ้าไม่มีอาหารทานน่ะ ถึงตายได้เลยนะ

เด็กหนุ่มวางกระเป๋าสัมภาระของตนเอาไว้ที่ด้านหน้าของบ้านพักหมายเลข 6 ดังที่ผู้อำนวยการไครอนแนะนำ ได้ยินว่ามีสัญลักษณ์บางอย่างปรากฏขึ้นเพื่อแสดงการรับรองจากเทพีอาธีน่าผู้เป็นมารดา แต่ยังไม่มีเวลาได้สำรวจด้วยซ้ำว่ามันหน้าตาเป็นอย่างไร

เขาเที่ยวสอบถามชาวค่ายไปเรื่อย ๆ ด้วยคำถามที่แตกต่างกัน

"พอจะทราบไหมครับว่าสามารถรับประทานอาหารได้ที่ไหน"

หรือว่า

"ได้ยินมาว่าโถงอาหารมีของอร่อยเยอะแยะเลย ต้องเดินไปทางไหนเหรอครับ"

การถามทางก็ส่วนหนึ่ง แต่การทำความรู้จักกับชาวค่ายให้ได้คุ้นหน้าคุ้นตากันบ้างก็เป็นอีกจุดประสงค์หนึ่งที่ลีโอริคต้องการ แม้จะเสียเวลาไปบ้างแต่ในที่สุดเขาก็มาถึงโถงอาหารดังกล่าวได้ในที่สุด ซึ่งดูเหมือนว่าความจริงแล้ว มันก็อยู่ห่างจากเขตบ้านพักไปเพียงแค่เล็กน้อยเท่านั้น

การตกแต่งของโถงอาหารแตกต่างกับห้องทำงานของคุณไครอนเสียเหลือเกิน แม้จะมีส่วนประกอบจากไม้สีน้ำตาลเหมือนกัน แต่ที่นี่ให้ความรู้สึกร่วมสมัยมากกว่า แถมโดยรอบยังมีสระน้ำที่ให้ความรู้สึกร่มเย็นอีกด้วยต่างหาก เรียวขาก้าวเดินเข้าไปลึกเรื่อย ๆ ผ่านโต๊ะอาหารของบ้านต่าง ๆ และโคมไฟที่รายเรียงอยู่ 2 ข้างทาง ดูเหมือนเด็กแต่ละบ้านมักจะเลือกนั่งในโต๊ะของตัวเอง เว้นเสียแต่วันอาทิตย์ที่สามารถพบปะเพื่อน ๆ บ้านอื่นได้

น่าสนุกดีนี่นา

สายตากวาดเข้าไปพบกับแม่ครัวที่กำลังวุ่นวายอยู่กับการตักอาหารแจกจ่ายให้แก่เด็ก ๆ ปีกนกขนาดใหญ่ที่ปรากฏอยู่ด้านหลัง และแขนที่มีขนเป็นแผงทำให้รับรู้ได้ว่า เธอน่าจะมีสายพันธุ์ประเภทนก ในที่นี่ก็คือฮาร์ปี้นั่นเอง ไม่เคยได้ยินเรื่องฝีมือการทำอาหารของฮาร์ปี้มาก่อนเลยแฮะ แม้กระทั่งในเทวตำนานหรือนิทานอะไร ก็ไม่เคยอ่านเจอมาก่อน

"สวัสดีครับคุณแม่ครัว ผมชื่อลีโอริค เพิ่งย้ายเข้ามาอยู่ใหม่น่ะครับ บ้านหลังที่ 6"

พื้นฐานก็เป็นคนมั่นใจในตัวเองและพูดจาฉะฉานอยู่แล้ว ก็เลยเดินเข้าไปทักทายฮาร์ปี้ผู้นั้นด้วยสีหน้ายิ้มแย้มอย่างไม่ลังเล

"ฉันชื่อสไคลล่า แต่เรียกว่า แม่ครัว หรือฮาร์ปี้แม่ครัวเถอะจ้ะ หิวแล้วใช่ไหม วันนี้มีสปาเก็ตตี้ผัดซอสมะเขือเทศ ฉันคิดว่าเธอน่าจะชอบมันนะ"

แม่ครัวผู้นั้นเอ่ยทักทายตอบ ก่อนที่จะหยิบจานกระเบื้องสีขาวขึ้นมา คีบเส้นสปาเก็ตตี้ที่ผัดเตรียมเอาไว้วางลงไป ตักไส้กรอกเพิ่มให้เล็กน้อย แล้วยังโรยด้านบนด้วยเบคอนกรอบ ๆ ที่มีกลิ่นหอมฟุ้งน่ารับประทาน

"ทานให้อร่อยนะจ๊ะเด็กใหม่"

หล่อนอวยพรให้พร้อมกับยื่นจานดังกล่าวมาหา ซึ่งลีโอริคก็รับไว้ด้วยสีหน้าเปี่ยมรอยยิ้ม

"ขอบคุณนะครับ ทั้งอาหารแสนน่าอร่อยนี้ แล้วก็คำอวยพร"

หลังจากได้รับอาหารประจำวันนี้แล้ว เขาก็กวาดสายตาหาโต๊ะประจำบ้านของตน ก่อนที่จะพบว่ามันว่างเปล่า บางทีทุกคนอาจจะออกไปทำภารกิจ หรือไม่ก็ตอนนี้ไม่ใช่มื้ออะไรเลยที่เหมาะสมแก่การหาอาหารลงท้อง

เอาเถอะ ลีโอริคแปลว่าอิสระ จะทานตอนกี่โมงก็ได้

จานสปาเก็ตตี้ในมือถูกวางลงบนโต๊ะ ตามมาด้วยผู้เป็นเจ้าของที่นั่งลงแล้วเริ่มต้นรับประทานอาหาร ที่นี่โทรศัพท์มือถือเป็นสิ่งต้องห้าม แม้จะรู้สึกรำคาญใจนิดหน่อยที่ไม่มีอะไรเล่นระหว่างมื้ออาหาร แต่นั่นก็ทำให้เขาสามารถเสร็จสิ้นมื้อนี้ได้ไวกว่าปกติ จะได้แวะเข้าบ้าน แล้วก็ออกไปซื้อกระเป๋าต่อเสียที

เพราะถูกใจในรสชาติอาหารเป็นอันมาก หลังจากตนนำจานไปเก็บเรียบร้อยแล้วจึงเดินกลับไปหาผู้เป็นแม่ครัวอีกครั้ง

"คุณฮาร์ปี้แม่ครัว สเปาเก็ตตี้อร่อยมากเลยล่ะครับ คราวหลังผมจะมาฝากท้องใหม่ ขอบคุณนะครับ"

หมายเหตุ
บริการทานอาหารฟรีวันละครั้ง 𓆩†𓆪 +30 พลังงาน
โถงทานอาหาร

Leoric BELIEVER

Leoric
Hwang

RESPECT ALL, FEAR NONE

ภายหลังใช้เวลาร่วมกับมารดาอยู่ที่โถงแห่งปัญญาเรียบร้อยแล้ว ลีโอริคก็กลับไปยังห้องพักของตัวเองอีกครั้ง ส่วนหนึ่งเพื่อบันทึกสิ่งที่ตนได้กระทำเสร็จสิ้นไปแล้ว อีกส่วนก็เพื่อบันทึกรายการสิ่งที่ตนต้องกระทำเพิ่ม และการเรียนรู้เรื่องพื้นฐานในการพัฒนาตัวเองก็เป็นสิ่งสำคัญอันดับแรก ๆ

แต่เขาจะออกไปในสภาพนี้เลยโดยที่ท้องยังว่างได้อย่างไร อย่าว่าแต่จะฝึกอะไรเลย แค่วิ่งให้ครบรอบก็น่าจะเป็นลมล้มคว่ำหน้าทิ่มเอาเสียเปล่า ๆ ดังนั้นหลังจากเก็บข้าวของให้เรียบร้อย จึงเลือกหยิบเพียงกระเป๋าสตางค์ติดตัวออกมาด้วยเท่านั้น ก่อนที่ก้าวเดินออกจากห้องพักกลับไปสู่โถงทางเดินของบ้าน สายตาปราดไปทางซ้ายอันเป็นโถงแห่งปัญญา สถานที่ตั้งของรูปปั้นอาธีน่าผู้เป็นมารดา ค้อมศีรษะลงด้วยความเคารพราวขอคำอำนวยพรและอำลา ก่อนที่จะออกจากบ้านพักหมายเลข 6 ไป

เนื่องจากเมื่อวานได้สอบถามเส้นทางไปยังโถงอาหารเรียบร้อย และตนก็ไม่ใช่คนมีความจำสั้น เพราะฉะนั้นใช้เวลาเพียงไม่นานก็บรรลุถึงสถานที่ดังกล่าว บรรยากาศยังคงน่านั่งและร่มรื่นเช่นเคย กลิ่นอาหารหอมฟุ้งกระจายออกมาถึงด้านนอกเลยทีเดียว

"สวัสดีครับ คุณแม่ครัวฮาร์ปี้"

ลีโอริคกล่าวทักทายเจ้าหล่อนด้วยน้ำเสียงสดใสพลางกวาดตามองอาหารเบื้องหน้า

"อ้าว! เด็กใหม่เองเหรอ สวัสดีจ้า มา ๆ เดี๋ยวฉันจะตักอาหารให้นะ"

ผู้ถูกทักเอ่ยโต้ตอบกลับด้วยน้ำเสียงใจดี ก่อนที่จะกุลีกุจอหยิบจานกระเบื้องสีข้าวใบใหม่ออกมาอีกครั้ง เริ่มต้นตักอาหารวางใส่ลงไป และแนะนำเมนูประจำวันนี้ไปด้วย

"วันนี้เป็นสตูเนื้อนะจ๊ะ ฉันตักให้เยอะเป็นพิเศษเลย เธอจะได้ทานเยอะ ๆ แล้วมีแรงไปฝึกซ้อม ทานให้อร่อยและโชคดีนะจ๊ะ"

ไม่เพียงแต่ยื่นจานให้ แต่หล่อนยังกล่าวอวยพรให้แก่เด็กหนุ่มอีกด้วย และแน่นอนว่าเขาก็รีบส่งมือออกไปรับจาน พร้อมกับค้อมศีรษะเล็กน้อยด้วยมารยาททันที

"ขอบคุณนะครับ ทั้งสำหรับคำอวยพร แล้วก็อาหารด้วย ผมจะตั้งใจฝึกอย่างดีเลยนะ คุณแม่ครัวจะได้ไม่ผิดหวัง"

กล่าวจบตนก็ออกเดินกลับไปยังโต๊ะอาหารประจำบ้านหมายเลข 6 ของตัวเอง เอ่ยทักทายรุ่นพี่ที่นั่งอยู่ก่อนเล็กน้อยก่อนที่จะเลือกที่นั่งว่างนั่งลงแล้วเริ่มต้นมื้ออาหาร ใช้เวลาอยู่ไม่ถึง 20 นาทีดี ก็สามารถจัดการกับอาหารภายในจานตรงหน้าได้หมดลง ดื่มน้ำเพื่อเพิ่มความคล่องคอเล็กน้อยแล้วจึงค่อยนำจานไปเก็บ

เอาล่ะ คราวนี้ก็เตรียมพร้อมสำหรับการเริ่มต้นการฝึกซ้อมขั้นพื้นฐานได้แล้ว

หมายเหตุ
บริการทานอาหารฟรีวันละครั้ง 𓆩†𓆪 +30 พลังงาน
โถงทานอาหาร

Leoric BELIEVER

Leoric
Hwang

RESPECT ALL, FEAR NONE

"วันนี้จะทำอะไรดีนะ"

ลีโอริคยังคงอยู่ภายในห้องพักที่บ้านหมายเลข 6 ของตนเอง ในมือของเขาข้างหนึ่งถือเอาไว้ด้วยดินสอ ส่วนอีกข้างประคองสมุดโน้ตเล่มเล็กที่กำลังจดบันทึกอยู่ไม่ให้ร่วงหล่นไปจากหัวเข่าที่กำลังชันเอาไว้

"อันดับแรกก็คงไม่พ้นหาอะไรทานที่โรงอาหาร ทักทายคุณแม่ครัวสักหน่อยแล้วก็หาอะไรทำล่ะมั้ง วันนี้ก็ไม่มีเรียนอะไรเสียด้วยสิ"

ปลายดินสอเคาะเข้ากับข้างใบหน้าขณะใช้ความใช้ แต่มัวอุดอู้อยู่ภายในห้องก็คงไม่ได้อะไร สู้ไปสอบถามรุ่นพี่คนอื่น หรือไม่ก็มองหางานตามบอร์ดทำดูเล่น ๆ แบบเมื่อวานดีกว่า

เป็นเพราะตนได้อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว จึงเพียงแค่คว้าหยิบเสื้อตัวนอกขึ้นมาสวมทับ นำของติดตัวไปเพียงแค่กระเป๋าสตางค์เพื่อความคล่องตัว แล้วจึงค่อยออกเดินจากบ้านพักของตนไปยังโถงทานอาหารอีกครั้ง สายตากวาดไปเห็นป้ายรายละเอียดของงานที่โรงอาหารเข้า จึงหยุดยืนอ่านดูเสียเล็กน้อย

เวรทำความสะอาดโรงอาหาร ทำได้วันละ 3 ครั้ง สูงสุด 3 ครั้งต่อสัปดาห์ ได้รับเงินรางวัลส่วนหนึ่งด้วยแฮะ ถึงจะไม่มากเท่าไหร่ แต่ถ้าหากเก็บรวบรวมไปเรื่อย ๆ จะต้องมีเพียงพอสำหรับซื้ออาวุธหรืออุปกรณ์อื่น ๆ ได้แน่

ค่อยเริ่มทำหลังมีเวลาว่างก็แล้วกัน วันนี้ขอไปทานข้าวก่อนล่ะ "สวัสดีครับ คุณแม่ครัวฮาร์ปี้"

"มาแต่เช้าทุกวันเลยนะจ๊ะเด็กใหม่ เริ่มคุ้นชินกับที่นี่แล้วล่ะสิ"

ฮาร์ปี้ผู้นั้นยังคงเอื้อนเอ่ยตอบคำด้วยน้ำเสียงใจดีเช่นเคย มือทั้งคู่ง่วนอยู่กับการหยิบจานกระเบื้องมาตักอาหารวางใส่ลงไป

"อีกไม่กี่วันฉันคงจะเรียกว่าเด็กใหม่ไม่ได้แล้วสิ คุ้นหน้าค่าตากันแล้ว"

หล่อนเอ่ยแซวต่อเรียกเสียงหัวเราะจากเด็กหนุ่มขณะที่ยื่นมือไปรับจานอาหารประจำวันนี้มา

"งั้นคุณแม่ครัวต้องฝึกเรียกผมว่าลีโอริคให้ชินแล้วล่ะ ขอบคุณสำหรับอาหารวันนี้นะครับ อ้อ ผมคิดว่าหากพอมีเวลาว่าง จะมาขอรับงานพิเศษที่นี่สักหน่อยด้วยน่ะครับ"

เขาเอ่ยตอบ ใบหน้าเพยิดไปทางบอร์ดประกาศรับสมัครเวรทำความสะอาด ซึ่งแม่ครัวฮาร์ปี้ก็เข้าใจในทันที หล่อนพยักหน้าตอบรับคำพูดนั้น

"ดีเลยจ้ะ ช่วงนี้โรงอาหารค่อนข้างสกปรก หากมีเด็ก ๆ สนใจช่วยกันทำความสะอาดมาก ๆ ก็คงจะดี โถงอาหารของพวกเราจะได้สวยงามอยู่เสมอ เธอจะมาเมื่อไหร่ ก็มาติดต่อฉันได้เลยนะจ๊ะ"

บุตรแห่งอาธีน่ารับคำของเจ้าหล่อน ก่อนที่จะกวาดตามองหาที่นั่งว่าง จริงอยู่ที่วันนี้เป็นวันอิสระที่จะสามารถพบปะและนั่งร่วมโต๊ะกับใครก็ได้ แต่ทว่าลีโอริคไม่ได้รู้จักกับใครเป็นพิเศษ จึงได้ตัดสินใจนั่งลงที่โต๊ะของบ้านหมายเลข 6 ดังเดิม และเริ่มต้นจัดการมื้ออาหารอย่างรวดเร็วทันที

หมายเหตุ
ทานอาหารฟรีวันละครั้ง 𓆩†𓆪 +30 พลังงาน
โถงทานอาหาร

Robin HEROES

A Janitor’s Tale

sidetrack : day 2 (04 jan 2025)

<< prev | next >>

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

พูดกันแต่เฉพาะเรื่องงานบ้านในชีวิตประจำวันนะ ถ้าจะมีอะไรที่โรบินเกลียดมากไปกว่าการซักผ้า มันก็คือการล้างจานแบบดั้งเดิม อย่างน้อยการซักผ้าในศตวรรษที่ยี่สิบเอ็ดก็แค่เปิดฝาหน้าแล้วยัดทุกอย่างลงไปให้เครื่องจักรทำงานด้วยตัวของมันเอง และกลับมาอีกในครึ่งชั่วโมงกับเสื้อผ้าหอมฉ่ำ ขั้นตอนสุดท้ายอย่างการตากอาจจะน่าเบื่อหน่อยถ้าคุณเป็นลูกคนเดียวซึ่งไม่ใช่กับโรบิน 

โอเค…ต่อไปนี้จะเป็นความลับสุดยอดที่รู้กันเฉพาะทายาทรุ่นสุดล่าสุดของครอบครัวมิไคเลอร์วิชนะ

อิกอร์น้องชายของเธอสามารถซื้อได้ด้วยธนบัตรยี่สิบดอลลาร์

ขอโทษนะคะพ่อ

 แต่การล้างจาน…ก็ไม่ได้แย่ ถ้าเป็นไปได้เธออยากทำกระเช้าไดฟุกุรสสตอเบอรี่ชาเขียวถั่วแดงเพื่อแสดงความขอบคุณเป็นการส่วนตัวแก่ใครก็ตามที่ปิ๊งไอเดียเครื่องล้างจานอัตโนมัติขึ้นมาด้วยซ้ำ

ถ้าอย่างนั้นปัญหามันคืออะไรล่ะ

“ละ…เลือดผสมขี้เกียจ! อาหารเย็นสำหรับฮาร์ปี้ผู้หิวโหย แกว๊กๆๆ!”

“หยู๊ดดดดด หยุดก่อนครับๆ”

ก่อนที่กรงเล็บแหลมคมจะตัดผ่านอากาศเข้ามาถึงตัว ร่างของเด็กหนุ่มอายุไล่เลี่ยกันก็เข้ามาขวางตรงกลางเสียก่อนด้วยถาดอาหารที่เพิ่งล้างไปหมาดๆ ถาดสีเงินถูกประทับตราด้วยรอยเล็บขนาดใหญ่จนขาดเป็นสองท่อน

เขายกมือประสานกันเหนือหัวในท่าทางขอร้อง “เดี๋ยวผมดูแลต่อเองครับสไคลล่า…นะครับ” ก่อนจะแอบชำเลืองมองลอดใต้วงแขนเพื่อดูปฏิกิริยาของหมาล่าเนื้อแห่งซุส

สไคลล่าสูงเกือบเจ็ดฟุต เธอมีใบหน้าคมสันดุดันราวกับแม่มดมาลิฟิเซนต์ ต่างกันตรงที่แขนทั้งสองข้างของเธอมีขนนกสีน้ำเงินแซมแดงถักทอกันเป็นปีกขนาดใหญ่ที่กางออกเล็กน้อย ดวงตาสีอำพันจ้องเขม็งมาที่มนุษย์กึ่งเทพสองคนเหมือนนักล่าที่กำลังพิจารณาเหยื่อ กรงเล็บโค้งแหลมสะท้อนแสงไฟในห้องครัวใต้ดินอย่างน่าหวาดหวั่น

…เธอน่าจะดูน่ากลัวกว่านี้มากหากไม่ได้กำลังสวมผ้ากันเปื้อนสีชมพูกับรวบผมสีน้ำเงินเข้มไว้ภายใต้ผ้าโพกลายบาร์บี้

“เลือดผสมเงอะงะ งุ่นง่าน สไคลล่าไม่ประทับใจ ไม่ประทับใจ…” เสียงกุกกักแหลมๆ คล้ายเสียงไก่จิกเปล่งออกมาเป็นจังหวะห้วนสั้น แต่ละคำกระท่อนกระแท่นเหมือนการบ่นพึมพำที่มีจังหวะไม่ปกติ “แต่ทีต้ายอดเยี่ยม…ขะ…ขยัน…สไคลล่ามีความเห็น…วะ…ว่า…ว่าสามารถปล่อยไปก่อนได้”

โรบินขมวดคิ้ว อีกครั้งแล้วที่ฮาร์ปี้ตนนี้ทำราวกับว่าตัวเองเป็นผู้บรรยายในนิทานที่เล่าถึงตัวเองมากกว่าการคุยกับคู่สนทนา ทุกประโยคดูเหมือนถูกตัดออกจากที่ไหนสักแห่งแล้วเอามาปะติดปะต่อกัน ตั้งแต่ตอนรับงานเธอจึงแทบจะจับใจความไม่ได้ว่าสไคลล่ากำลังออกคำสั่ง หรือแค่พูดคนเดียว

แต่โชคดีที่อย่างน้อยมีคนเข้าใจอยู่ด้วยอีกหนึ่งคน

“เตอร์ ริมา กาสิครับ! ขอบคุณมากเลยครับสไคลล่า!” ทิปตา บินตังดีใจจนหลุดพูดสลับกับภาษาบ้านเกิดจนฟังแทบไม่ทัน

รอจนไก่สีน้ำเงินตัวโตห่างออกไป โรบินจึงโผล่ออกมาจากมุมเสาสำหรับใช้หลบการโจมตีเมื่อครู่ ทิปตาตวัดดวงตาสีน้ำตาลอ่อนมาข้างหลังอย่างคาดโทษ ซึ่งไม่ได้ดูน่ากลัวเลยเมื่อผมหยิกของเขาชี้ฟูขึ้นกว่าเดิมเพราะความชื้นในอากาศ

“ดูเหมือนจะเอาไปใช้ต่อไม่ได้แล้วเนอะ…ทีต้า” โรบินค่อยๆ หยิบถาดในมือของเขามาถือก่อนจะทิ้งมันลงในถังขยะ

“เนอะนะอะไรล่ะ เธอช่วยเร่งมือหน่อยไม่ได้หรือไง” เขาคว้าไม้ถูพื้นออกมาจากถังเก็บอุปกรณ์เพื่อเตรียมกลับขึ้นไปถูพื้นด้านบนหลังกวาดถูจนสะอาดเอี่ยมหมดแล้ว ในขณะที่อีกคนยังขัดหม้อและถาดไปได้ไม่ถึงครึ่งจนแม่บ้านฮาร์ปี้ที่เฝ้าเวรอยู่วันนี้คิดว่ากำลังอู้งาน

“ก็ฉันกลัวลาวากระเด็นใส่นี่นา นายไม่เห็นหรอว่ามันเดือดปุดๆ เลยน่ะ” เธอชี้ไปยังอ่างล้างจานซึ่งเต็มไปด้วยของเหลวสีส้มร้อนระอุที่ถูกส่งมาตามท่อใต้ดินสำหรับใช้ทำความสะอาดแทนน้ำเปล่า พวกฮาร์ปีเชื่อว่าสามารถใช้ฆ่าเชื้อโรคได้ถึงเก้าสิบเก้าจุดเก้าเปอร์เซ็นต์พร้อมความวาววับระดับสุดยอด

อันตรายระดับสุดยอดละสิไม่ว่า

“เห้อ…มันทำอะไรเธอไม่ได้หรอกน่า เธอสวมถุงมืออยู่นะ” ทิปตาหมายถึงถุงมือกับผ้ากันเปื้อนที่ทำจากใยหินทนไฟที่เธอสวมอยู่ สำหรับให้มนุษย์กึ่งเทพยืมใช้ขณะล้างจาน ถึงแม้ลาวาจะทำอะไรอมนุษย์ไม่ได้ แต่กับเลือดผสมที่ไม่มีความสามารถด้านการรับมือกับอุณหภูมิสูงก็ควรป้องกันตัวไว้ก่อน

“มันก็ยังน่ากลัวอยู่ดีไม่ใช่หรือไง?”

“ให้ตายสิฉันไม่น่าลงเวรวันนี้เลย”

“โชคร้ายหน่อยนะ จะทำเองเลยหรือเปล่าล่ะถ้านายไม่กลัว”

“ไม่ล่ะ อย่าลืมนะว่าเธอเป็นคนแบ่งหน้าที่เอง ฉันเก็บกวาดทั้งหมด ส่วนเธอล้างจาน” ทิปตาเน้นคำว่าทั้งหมดเสียงดังฟังชัด

ก็นึกว่าจะใช้เครื่องล้างจานนี่นา โถ่เอ๊ย…ใครมันจะไปคิดล่ะว่าจะใช้วิธีโบราณแบบนี้

“นั่นมัน” โรบินเชิดคางขึ้นเล็กน้อย พลางพูดด้วยท่าทียโส “ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรนี่ ถ้านายทำส่วนของตัวเองเสร็จแล้ว มาช่วยตรงนี้บ้างก็คงไม่เป็นไร”

“พอที ฉันหวังว่าเธอจะมีศักดิ์ศรีพอที่จะทำงานของตัวเองให้เสร็จเสียก่อน–”

“หยุด” โรบินคว้าตะเกียบเงินจากอ่างขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ก่อนจะชี้ไปตรงหน้าเขา “ฉันทำเองก็ได้ แต่ถ้านายบ่นฉันอีกแม้แต่คำเดียว จบงานนี้เจโนวีฟรู้แน่ว่านายเก็บรูปเธอไว้ในกระเป๋าสตางค์” เธอลดตะเกียบลง แล้วลากปลายมันผ่านลำคอตัวเองเป็นเส้นโค้งช้าๆ

“นี่เธอ—”

ทิปตาถลึงตาใส่จนแทบจะถลนออกมาจากเบ้า แต่ก่อนจะได้เถียงอะไรต่อก็ต้องถอนหายใจเฮือกเมื่อสไคลล่าชะโงกหน้าลงมาจากบันไดชั้นบนสุดหลังได้ยินเสียงเอะอะโวยวาย โรบินอมยิ้มเมื่อเห็นท่าทางจนใจของเขา

“ฉันจะไม่ยอมให้เกิดเหตุนองเลือดขึ้นแน่ๆ เดี๋ยวจะกลับลงมาช่วยเช็ดจาน...” พูดจบเขาก็คว้าไม้ถูพื้นขึ้นไปด้านบน

หลังทิปตากลับไปทำหน้าที่ของตัวเอง โรบินจึงเหลือเพียงแค่กัดฟันกลั้นใจหยิบจานใบต่อไปขึ้นมาขัด ฟองน้ำซึมซับน้ำร้อนจัดจนรู้สึกได้ผ่านถุงมือ ยิ่งผ่านไปนานเท่าไหร่ความเหนื่อยล้าก็ยิ่งถาโถมเข้าใส่แถมจานชามเหล่านี้ยังดูเหมือนจะไม่พร่องลงไปจากตอนแรกเลยด้วยซ้ำ ไม่รู้ว่าโผล่ออกมาจากไหนเยอะแยะทั้งที่คนก็ไม่ได้เยอะขนาดนั้น

ระหว่างนั้นทิปตาก็สลับมาเป็นคนล้างบ้าง ขณะที่โรบินเปลี่ยนไปเป็นคนเช็ดจาน เธอปลงใจด้วยความไม่พอใจ ด้วยเหตุผลเดียวที่ว่าก่อนหน้านี้ทิปตาเลือกทำงานง่าย

เวลาผ่านไปเกือบชั่วโมงแต่เหมือนนานเป็นชาติ ตอนนี้ผ้ากันเปื้อนด้านหน้าของเธอเปียกโชกไปด้วยเหงื่อที่หยดลงมาตามกรอบหน้า จากการที่ร่างกายอุดอู้อยู่กับไอร้อนเป็นเวลานาน ในที่สุดก็เหลือเพียงการเช็ดทำความสะอาดพื้นที่รอบๆ และเก็บอุปกรณ์ให้เรียบร้อย โรบินหันไปเห็นสไคลล่าเดินลงมา ฮาร์ปี้ตนนั้นกางปีกสะบัดเล็กน้อยก่อนจะยื่นมือที่เต็มไปด้วยเกล็ดสีเข้มออกมา

“ทำงานได้ดี ส…สไคลล่าประทับใจและเต็มไปด้วยความรู้สึกขอบคุณ”

สไคลล่ากลับมาเป็นฮาร์ปี้ใจดีผู้เป็นที่รักของชาวค่ายแล้ว โรบินและทิปตารับเหรียญสี่ดรัคม่าที่วางลงบนมือ เธอเก็บมันเข้ากระเป๋าพลางพยักหน้าขอบคุณ แต่ทันใดนั้นเองโลกก็เริ่มหมุน ร่างกายเหมือนถูกดึงลงไปในความร้อนที่ยังไม่จางหายจากไอไหลเวียนในห้องครัว ความร้อนอบอ้าวสะสมมาตลอดวัน ค่อยๆ กัดกินพลังงานของเธอไปจนหมด

เธอพยายามจะเอ่ยอะไรบางอย่าง แต่เสียงกลับติดขัด ก่อนที่ทุกอย่างจะดับวูบลงพร้อมกับทิปตาที่ตกใจสุดขีด

โรบินหมดสติ… และถูกกระชากตัวกลับเข้าไปยังลานจอดรถมืดๆ นั่นอีกครั้ง

เห้อ จะบ้าตายจริงๆ นะ…

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Summary

1. เวรทำความสะอาดโรงอาหาร : +25 พลังใจ, 4 ดรัคม่า, 15 EXP

Paige BRAVE

Paige Yoo

เป็นครั้งแรกที่เพจเดินเข้ามาภายในโรงอาหาร สายตากวาดมองรอบ ๆ พร้อมกับ
ได้กลิ่นอาหารหอมกรุ่นโชยมา

ไม่แปลกใจที่หลายคนแนะนำให้เธอเข้ามาเยี่ยมเยียนโรงอาหารบ้าง เพราะ
อาหารที่นี่ถูกปากชาวค่ายจนได้รับการยอมรับ

สองเท้าเดินไปตามทางก่อนจะพบเข้ากับแม่ครัวฮาร์ปี้ที่ประจำอยู่

“สวัสดีจ๊ะ มาใหม่ล่ะสิ ไม่เคยเห็นหน้าเลย” แม่ครัวกล่าวทัก

“ใช่ค่ะ หนูชื่อ เพจ นะคะ ต่อไปคงได้เจอหน้าหนูบ่อย ๆ ยังไงก็อย่าเพิ่งเบื่อกันนะ
คะ” เพจตอบกลับด้วยรอยยิ้มกว้าง ดวงตาหยีจนแทบปิด ต่อไปเธอคงมาที่นี่บ่อย
ๆ ตามที่กล่าวเอาไว้นั่นแหละ

"ฉันชื่อ สไคลล่า จ๊ะ แต่เรียกแม่ครัวก็ได้ ฉันไม่เบื่อหรอก หนูนั่นแหละ อย่าเบื่อ
อาหารฉันก็แล้วกัน แต่ไม่ต้องห่วงนะ เมนูที่นี่ไม่ค่อยจะซ้ำกันท่าไหร่หรอก”

“งั้นวันนี้มีอะไรบ้างคะ?” เอ่ยถามพลางชะโงกหน้าไปมองด้วยความสนใจ มือเล็ก
หยิบถาดอาหารขึ้นมาแล้วกวาดสายตามองอาหารที่เรียงรายอยู่

“มีทั้งสปาเก็ตตี้ มันฝรั่งอบ ไก่ทอดก็มีนะ ส่วนตรงนั้นเป็นน้ำดื่ม หยิบเอาได้เลย
นะจ๊ะ”

หลังจากเธอแนะนำอาหารเสร็จก็ดูเหมือนว่ามีอย่างอื่นที่เธอต้องขอตัวออกไปก่อน

เพจตักอาหารตรงหน้าให้เพียงพอต่อการกิน จากนั้นจึงมองหาที่นั่งว่างแล้ว
หย่อนตัวลงนั่ง แม้จะไม่ใช่อาหารเกาหลีที่คุ้นเคย แต่ก็เป็นอาหารที่รสชาติ
ถูกปากอย่างที่เขาลือกันจริง ๆ นั่นแหละนะ

ไม่นานนัก จานอาหารตรงหน้าก็พร่องลงไปกระทั่งหมดลง ร่างบางลุกจากที่นั่ง
แล้วเดินนำจานไปเก็บ ระหว่างทางได้พบกับแม่ครัวอีกครั้งจึงไม่พลาดที่จะเอ่ย
ชม

“อาหารอร่อยมาก ๆ เลยล่ะคะ ไว้หนูจะแวะมาอีกนะคะคุณแม่ครัวฮาร์ปี้!”

บริการทานอาหารฟรี +30 พลังงาน ✡

(resoure)

Ertah BELIEVER

ERTAH BROWN

โถงอาหารประจำค่าย

Feb, 12, 2025 | 8.30AM

          เมื่อวานไม่ได้เป็นอย่างนี้นี่นา

          นั่นคือสิ่งที่เออต้าคิด เพราะว่าหลังจากที่ตัวเธอนั้นได้ฝึกซ้อมเสร็จเรียบร้อยแล้ว โดยปกติในยามเช้าแบบนี้ เออต้าจะยังไม่ได้รู้สึกหิวอะไรมากมาย และยังสามารถใช้ชีวิตได้อีกสักหน่อยก่อนที่จะรับประทานอาหารรองท้องไปในเวลาต่อไป แต่วันนี้กลับไม่ใช่อย่างนั้นเลย หลังจากที่ซ้อมที่สนามฝึกซ้อมเสร็จแล้วเรียบร้อย ร่างกายก็เกิดประท้วงขึ้นมาอย่างผิดวิสัย เธอรู้สึกหิวขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก แน่นอนว่าเพราะมันไม่เคยเป้นแบบนี้มานานแล้วตั้งแต่จำความได้ มันทำให้เออต้ารู้สึกแปลกกับตัวเองจนอยากจะไปที่ศูนย์พยาบาลเสียให้รู้แล้วรู้รอด

     แต่กลับคิดขึ้นมาได้ว่า อาจจะเพราะตัวเธอนั้นใช้พลังงานในการทำสิ่งต่าง ๆ มาก แถมในเวลากลางคืนก็อากาศเย็น ร่างกายจึงยิ่งต้องการพลังงานที่มากกว่าเมื่อก่อนซึ่งเธอไม่ได้ใช้ชีวิตที่ออกแรงมากขนาดนี้เลย เมื่อคิดได้แบบนี้แล้ว เออต้าก็ได้ถอนหายใจออกมาอย่างช่วยไม่ได้ เธอคงจะต้องไปหาอะไรกินแล้วล่ะ แต่ว่าจะให้เดินไปที่ร้านสะดวกซื้อก็ต้องใช้เงินอีก ซึ่งเธอนั้นยังอยากเก็บเงินที่ไม่ได้หามาง่าย ๆ เอาไว้กับตัวก่อนด้วย นั่นเลยทำให้เธอเลือกที่จะเอ่ยถามคนแถว ๆ นั้นดูว่ามีที่รับประทานที่ไหนบ้าง

          คำตอบที่ได้มานั้นไม่ได้ทำให้เธอแปลกใจหรือว่าตกใจอะไร เพราะมันเป้นสิ่งที่เธอนั้นพลาดเองมากกว่า ทุกเช้าที่เธอมาสักการะคุณพ่อ จุดนั้นคือด้านหน้าของโรงอาหารกลาง เธอก็เลยได้แต่หัวเราะออกมาแก้เก้อ พร้อมด้วยความคิดที่ว่า ทำไมเธอถึงเป็นคนที่ไม่สังเกตอะไรมากมายขนาดนี้กัน

 

          เมื่อรู้แล้วว่าเธอจะสามารถไปหาของกินประทังความหิวในตอนนี้ได้ที่ไหน เออต้าก็ไม่รอช้าและพาร่างกายที่กำลังรู้สึกหิวโซไปที่โรงอาหารในทันที

          อาคารตรงหน้านั้นเป้นสถานที่ที่เธอเห็นมาตลอดเลย แต่ว่าไม่ได้คิดที่จะเข้าไป จนกระทั่งวันนี้เอง เธอเลือกที่จะเดินเข้าไปช้า ๆ และสังเกตสิ่งรอบตัวที่เกิดขึ้นในตอนนี้ ที่นี่ไม่ได้มีเพียงเธอเท่านั้น ยังมีรุ่นพี่อีกหลายคนที่เริ่มทยอยมารับประทานอาหารเช้ากันแล้ว นั่นทำให้เธอโล่งใจขึ้นอย่างมากเลยว่าเธอคงจะไม่ได้ได้มาผิดที่ผิดทางแล้ว เมื่อความมั่นใจกลับมาอีกครั้งแล้ว เออต้าก็รีบเดินดุ่ม ๆ ไปที่ร้านอาหารและเอ่ยปากสั่งอาหาร ซึ่งเอาเข้าจริง ๆ มันก็เป็นเมนูเดียวกับคนก่อนหน้าที่รับไปแล้วนั่นแหล่ะ

          “ ขอบคุณค่ะ ”

         เออต้าเอ่ยขอบคุณไปพร้อมกับมือเรียวที่รับถาดอาหารมาไว้ในมืออย่างระมักระวังแล้วจึงเดินไปยังโต๊ะรับประทานอาหารที่ตอนนี้ยังมีที่ว่างอยู่สำหรับเธอ ไม่สิ เรียกว่าตอนนี้เธอมานั่งอยู่ที่โต๊ะนี้คนเดียวเลยเสียมากกว่า นั่นก็เป้นเรื่องที่ดี เพราะตอนนี้เธอยังไม่ได้รู้จักใครเท่าไหร่ จะทักในสถานที่รับประทานอาหารแบบนี้มันก็ดูจะไม่ใช่เรื่องที่คนมีมารยาทเขาทำกันเท่าไหร่

          แต่เหมือนว่าสถานที่รับประทานอาหารนั่นแหล่ะเป็นช่วงเวลาที่ดีนการทำความรู้จักกัน เพราะมีรุ่นพี่คนหนึ่งที่เดินมาแล้วนั่งลงที่โต๊ะเดียวกันเธอ

          “ เพิ่งมาใหม่หรอจ๊ะ ไม่เคยเห็นหน้าเลย ”

          เธอคนนั้นเอ่ยทักทายมาด้วยท่าทางที่เป็นมิตร นั่นทำให้รอยยิ้มบางของเออต้าคลี่ออกมาโดยไม่รู้ตัว และด้วยความเป้นมิตรที่มีอยู่มากมายของเธอ ก็เลยไม่ได้สนใจเรื่องมารยาทเหล่านั้นเท่าไหร่แล้ว

          “ ค่ะ ใช่ค่ะ ฉันเออต้า ตอนนี้พักอยู่ที่บ้านหมายเลขเจ็ดค่ะ ”

          เสียงหวานเอ่ยทักทายไปด้วยท่าทางยินดี ก่อนที่มือเรียวจะเริ่มทำการตักอาหารเข้าปากไปด้วย เพราะถ้ามัวแต่คุยมันก็คงจะไม่ได้มีเวลาไปทำอย่างอื่นแล้ว เธอยังมีคาบเรียนที่อยากไปเรียนตอนบ่ายอีก

         

          และบทสนทนาของเธอและรุ่นพี่คนนั้นก็ดำเนินไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งอาหารใรถาดของทั้งสองคนนั้นหมดไปแล้ว เสียงพูดคุยจึงได้ถูกความเงียบกลืนเข้าไป และต่างก็แยกย้ายกันไปทำตามที่ตัวเองได้วางแผนเอาไว้ อย่างเช่น การที่เธอจะต้องไปเตรียมตัวในการเรียนช่วงบ่ายซึ่งเป็นวิชาที่เธอต้องการอย่างการยิงธนู แต่ก็ไม่รู้ว่าเธอนั้นจะสามารถเรียนในตอนนี้ได้เลยหรือเปล่านะสิ

 

Ps. บริการรับประทานอาหารฟรี [+30 พลังงาน]

Ertah BELIEVER

ERTAH BROWN

โถงอาหารประจำค่าย

Feb, 12, 2025 | 10.30AM

ระหว่างทางมาที่นี่ เออต้าได้แวะไปพูดคุยกับพ่อของเธอที่เตาไฟบูชาเทพมาครู่หนึ่ง เนื้อหามันไม่ได้แตกต่างจากเดิมนักหรอก แต่เพราะว่าไหน ๆ ก็ผ่านไปแถวนั้นแล้ว ก็เลยเดินไปหา เหมือนกันเวลาที่เด็ก ๆ เห็นพ่อแม่ตัวเองมาอยู่ในบริเวณเดียวกันก็จะเดินไปหา เออต้าเองก็เป็นคนอย่างนั้นเหมือนกัน

และแล้วก็ได้กลับเข้ามาที่โรงอาหารแห่งนี้อีกครั้ง ตอนนี้เข้ามาในคราแรก เธอไม่ได้เอ่ยทักทายคุณฮาร์ปี้ที่เป็นคนรับผิดชอบเรื่องอาหารเลย รู้สึกผิดอยู่นิดหน่อยเหมือนกัน เพราะคราวนี้เธอจำเป็นจะต้องมาขอความช่วยเหลือจากเธอน่ะสิ

“ สวัสดีค่ะ ขอโทษนะคะที่ไม่ได้ทักทายเลย เออต้าค่ะ เพิ่งจะมาอยู่ที่ค่ายได้ไม่กี่วันเอง ”

ไม่คิดให้มากความ เออต้ารีบเดินเข้ามาหาคุณฮาร์ปี้ที่อยู่ในโรงอาหารทันที ใบหน้าน่ารักฉายรอยยิ้มออกมาด้วยความรู้สึกที่เต็มไปด้วยความเป้นมิตรอย่างที่สุด โดยเฉพาะเสน่ห์ของรอยยิ้มพระอาทิตย์นั่นของเธอ คนที่เห้นคนจะคาดเดาได้ไม่ยากเลยว่าเธอเป็นลูกของใคร เพราะมันฉายออกมาทั้งหมดเลยจริง ๆ

“ โอ้ สวัสดีจ้าหนู ก็ว่าอยู่ ไม่เคยเห็นหน้าเลย สไคล่านะจ๊ะ หิวเมื่อไหร่ก็มาที่โรงอาหารได้เลยนะ มากินทุกวันเลย ผอม ๆ แบบนี้เดี๋ยวก็ไม่มีแรงไปฝึกอย่างคนอื่นเขาหรอก ”

เหมือนว่าฮาร์ปี้คนนี้จะเป็นมิตรมากอยู่เหมือนกัน นั่นทำให้เออต้าปลดความกังวลที่มีมาตั้งแต่เมื่อครู่นี้ทิ้งไปในทันที ตอนนี้ไม่มีอะไรที่ต้องกังวลแล้ว

เพราะว่าภารกิจที่ไปรับมานั้นจำเป็นจะต้องสอบถามที่คุณสไคล่า เออต้าก็เลยเลือกที่จะเข้าประเด็นเลยทันที เพราะว่าไม่อย่างนั้นจะไม่มีเวลาในการทำความสะอาก อีกไม่นานก็จะถึงเวลามื้อกลางวันแล้วด้วย เดี๋ยวเธอจะกินอาหารอีกมื้อและไปเรียนคลาสยิงธนูที่ต้องการไม่ทัน

“ คุณสไคล่าคะ พอดีว่าฉันอยากมาช่วยทำความสะอาดที่โรงอาหารค่ะ ฉันจะต้องทำอย่างไรบ้างหรอคะ? ”

เออต้าเอ่ยสอบถามไปตรงประเด็น ใบหน้าน่ารักของเธอฉายความจริงจังออกมาให้ได้เห็น และยังแฝงไปด้วยความรีบร้อนอยู่ในทีด้วยเช่นกัน

“ อ๋อ เวรทำความสะอาดหรือจ๊ะ เธอสามารถมาทำได้เลยนะ ทำได้สัปดาห์ละสามครั้ง ผลัด ๆ กับคนอื่นมาสิ จะได้ไม่นักมาก เพราะโรงอาหารที่นี่มันก็ค่อนข้างมีพื้นที่อยู่น่ะจ้ะ ถ้าอยากมาทำ ก็มาทำหลังจากมื้ออาหารก็ได้ ช่วงนั้นจะเป็นช่วงที่สกปรกที่สุดเลยล่ะ อย่างตอนนี้เองก็เริ่มทำได้นะ เตรียมเอาไว้ให้เด็ก ๆ ที่เหนื่อยมากินอาหารกัน ”

สิ่งที่คุณสไคล่าอธิบายมานั้นเป็นสิ่งที่สำคัญ เออต้าจึงได้พยักหน้าเป็นระยะแสดงถึงการรับรู้และจดจำ เหมือนว่างานนั้นจะไม่ได้ยากอะไร แต่ว่ามันจำเป็นจะต้องมาเป็นเวลานิดหน่อย อย่างเวลาก่อนหรือหลังใช้งานสถานที่ เป้นช่วงเวลาที่ดีในการทำความสะอาด และเหมือนว่าตอนนี้น่าจะเป้นเวลาที่ดีในการที่เธอจะเริ่มทำความสะอาดในครั้งแรก

“ ขอบคุณค่ะ ถ้าอย่างนั้นฉันเริ่มทำได้เลยใช่มั้ยคะ เพราะอีกเดี๋ยวก็น่าจะมีกินอาหารกันแล้ว ”

เสียงหวานทวนสิ่งที่ได้รับรู้มาอีกครั้งและถามความอนุญาตจากคุณสไคล่าด้วยเช่นกัน และคำตอบที่ได้คือการพยักหน้าจากเธอคนนั้น ทำให้รอยยิ้มพระอาทิตย์ของเธอฉายกว้างออกมามากขึ้น แต่ว่าคำถามของเธอยังไม่หมดเพียงเท่านี้น่ะสิ

“ แล้วอุปกรณ์ล่ะคะ ฉันหยิบได้จากที่ไหนบ้าง ” เพราะว่าถ้าไม่มีอุปกรณ์ก็ทำอะไรไม่ได้เลยน่ะสิ

“ ตรงนั้นเลยจ่ะ ใช้แล้วเก็บเอาไว้ที่เดิมด้วยนะ ”

เธอผายไปยังทิศทางซึ่งสามารถพาเธอไปยังสถานที่เก็บของได้ ดวงตากลมสีเปลือกไม้จับจ้องตามเส้นทางนั้นก่อนที่จะพยักหน้ารับให้ ตอนนี้เธอรับรู้แล้วว่าจะต้องทำอะไร อย่างไรบ้าง ก็ถึงเวลาที่จะต้องไปทำงานเสียทีแล้ว

“ ขอบคุณมากนะคะ เดี๋ยวฉันไปทำความสะอาดเลยแล้วกัน ”

เธอเอ่ยไปเพียงเท่านั้นก่อนที่ขายาวจะรีบเดินไปยังสถานที่ที่เก็บอุปกรณ์ทำความสะอาดอย่างรวดเร็ว เพราะตอนนี้เวลาก็เหลือไม่มากแล้วด้วย

มือเรียวสวยของเออต้าหยิบเอาไม้กวาดมาด้ามหนึ่งแล้วเริ่มต้นการทำความสะอาดสิ่งที่ตกอยู่ที่พื้นด้วยไม้กวาดอย่างขะมักเขม้น แต่เพราะว่าเธอไม่ได้ทำความสะอาดด้วยตัวเองเสียเท่าไหร่ ความรวดเร็วหรือความคล่องมันก็เลยไม่ได้มีมากมายอะไร เธอทำเหมือนคนทำไม่ได้คล่องเท่าไหร่ แต่มันก็ไม่ได้มีอะไรที่ผิดพลาด แต่แค่การจับหรืออะไรก็ตามมันดูไม่ถนัดมือเอาเสียเลย

แต่สุดท้ายแล้ว เออต้าก็สามารถทำความสะอาดในบริเวณที่สกปรกที่สุดเสร็จแล้วจนได้ มันใช้พลังงานของเธอไปเยอะมากเลยเหมือนกัน ถึงกับจะต้องยกมือขึ้นมาปาดเหงื่อเลยทีเดียวล่ะนะ

“ เสร็จซักที ”

เธอเอ่ยออกมาพร้อมด้วยเสียงถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายตามท้าย ดวงตากลมดตมันโดยรอบเพื่อตรวจสอบอีกครั้งหนึ่งก่อนที่เธอจะนำอุปกรณ์ไปเก็บเอาไว้ที่เดิมแล้วเดินกลับไปหาคุณสไคล่าอีกครั้ง

 

“ เรียบร้อยแล้วค่ะคุณสไคล่า ฉันทำความสะอาดเสร็จแล้วค่ะ ”

เสียงหวานเอ่ยบอกไปพร้อมด้วยใบหน้าที่ยังคงประดับความยิ้มแย้มเอาไว้ ท่าทางที่เหน็ดเหนื่อยมาก่อนหน้านี้ยังคงมีอยู่แต่ความสดใสนั้นกลับกลบไปได้เป็นส่วนใหญ่เลยล่ะ

“ เสร็จแล้วหรือ นี่จ่ะ รางวัล ”

มือเรียวของเออต้ารับรางวัลที่คุณสไคลล่าให้มาด้วยความสงสัย แต่ว่านั่นเป้นสิ่งที่เธอหวังเอาไว้ตั้งแต่ต้นอยู่แล้ว เธอจึงรีบเอ่ยขอบคุณไปทันที

“ ขอบคุณมากค่ะคุณสไคล่า เอาไว้ฉันจะมาความสะอาดให้อีกครั้งในวันพรุ่งนี้นะคะ ”

เท่านี้งานของเธอก็เสร็จไปอีกอย่างแล้ว ที่เหลือก็คือการไปกินอาหารเมื่อกลางวันแล้วเตรียมตัวไปเรียนยิงธนูที่ลานเท่านั้นเองง เธอก็จะได้กลับเข้าบ้านหมายเลขเจ็ดไปพักผ่อนเสียที ยิ่งอยู่นาน ตารางเวลาก็เริ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ จนตอนนี้เหมือนมันจะไม่พอเวลาที่มีแล้วอย่างไรก็ไม่รู้สิเนี่ย

 

---

Ps. ภารกิจ : เวรทำความสะอาดโรงอาหาร (1/3)

[ รางวัล : +25 พลังใจ, 4 เหรียญครักม่า, +15 EXP ]

 

Paige BRAVE

Paige Yoo

Feb, 12 2024 | 12.20 am

หลังจากหมดคาบเรียน ร่างกายของเพจก็ประท้วงขึ้นมาเสียดื้อ ๆ คงเพราะมื้อ
เช้าเป็นเพียงแซนวิชง่าย ๆ เลยทำให้ท้องของเธอเริ่มร้อง สองเท้าพาร่างเพรียว
มายังโรงอาหารของค่าย กลิ่นอาหารและขนมปังอบใหม่ ๆ ทำให้เพจรีบสาวเท้า
เข้าไปภายในอย่างเร่งรีบ

มือบางหยิบจานอาหารของตัวเองแล้วเดินไปยังถาดตักอาหาร เธอส่งยิ้มกว้าง
แม่ครัวฮาร์ปี้คนเดิม

“สวัสดีค่ะ อาหารน่าทานเหมือนเดิมเลยนะคะ วันนี้หนูจะตักเยอะ ๆ เลยเพราะหิวมาก ๆ เลยล่ะคะ!” กล่าวพลางตักกับข้าวตรงหน้าแทบจะพูนจาน และยิ่งเป็นเนื้อย่างของโปรดแล้วล่ะก็!

“ตามสบายเลยจ๊ะ กินเยอะ ๆ เลยนะ เดี๋ยวฉันไปดูอาหารทางโน้นก่อน”

เพจพยักหน้าพลางกลับมาสนใจ ซุปร้อน ๆ ที่กำลังถูกตักลงในถ้วย จากนั้นก็ยก
จานและถ้วยซุปเดินไปหาที่นั่งว่าง ก่อนจะลงมือจัดการมื้ออาหารของไปเรื่อย ๆ
พลางคิดว่าจะถวายอะไรให้กับมารดาของตนดี

ไม่รู้ว่าสิ่งที่เพิ่งได้มาอย่างไข่มุกคิสึเนะ จะทำให้แม่ของเธอนั่นถูกใจรึเปล่า?

ระหว่างกินก็ตักข้าวเข้าปากคำ แล้วตามด้วยน้ำซุปตามเข้าไป แต่ก็ไม่ลืมที่
จะหยิบตักอักษรกรีกขึ้นมาอ่านทวนซ้ำอีกที อย่างน้อยวันนี้ก็น่าจะจำได้หลายตัว
แล้วล่ะ ก่อนจะเปิดตารางสอนดูว่าจะต้องไปเรียนวิชาใดต่อ

 บริการทานอาหารฟรี +30 พลังงาน ✡

(resoure)