[โรงอาหารหลัก] โถงอาหารประจำค่าย

Sebastian BRAVE

SEBASTIAN

In every whispered secret and every untold truth, Hermes listens.

หลังจากที่ก้าวออกมาจากบ้านพักเฮอร์มีส อากาศยามสายวันอาทิตย์ยังคงสดชื่น ลมอ่อน ๆ พัดมาสัมผัสผิวกาย เซบาสเตียนหายใจเข้าลึก ๆ สูดความสงบที่แผ่ซ่านไปทั่วบริเวณรอบ ๆ ค่าย สายตาของเขามองไปยังเส้นทางที่ทอดยาวไปสู่โรงอาหาร เส้นทางนั้นเรียงรายด้วยต้นไม้สูงใหญ่ที่ให้ร่มเงา เสียงนกร้องแว่วเบา ๆ เป็นเหมือนดนตรีประกอบการเดินทาง

เมื่อมาถึงโรงอาหาร กลิ่นหอมของอาหารหลากหลายเมนูอบอวลในอากาศ ดึงดูดให้ท้องเขารู้สึกหิวขึ้นมาอีกครั้ง แม้ว่ามื้อเช้าที่ทานไปจะเพียงพอแล้ว แต่เมื่อได้เห็นอาหารตรงหน้า เซบาสเตียนก็อดไม่ได้ที่จะหยิบถาดอาหารขึ้นมาพร้อมเลือกเมนูโปรด ข้าวอบไก่ราดซอสและผลไม้สดเป็นตัวเลือกที่เขาเลือกในวันนี้ ถึงแม้จะยังไม่เที่ยงเต็มที่ แต่โรงอาหารก็เริ่มมีผู้คนมาใช้บริการบ้างประปราย

เขามองไปรอบ ๆ เพื่อหาที่นั่ง สายตาของเขาสะดุดเข้ากับร่างของเซเลสติโน่ที่นั่งอยู่เพียงลำพังตรงมุมหนึ่ง เซบาสเตียนยิ้มเล็ก ๆ ก่อนจะเดินตรงไปหา

" ไง เซเลสติโน่ ขอฉันนั่งด้วยได้ไหม " เซบาสเตียนเอ่ยถามพร้อมรอยยิ้ม

เซเลสติโน่เงยหน้าขึ้นจากสมุดโน้ตในมือ เขายิ้มตอบพลางพยักหน้า " นั่งเลย กำลังตั้งใจทำการบ้านวิชาอสุรกายอยู่พอดี ว่าแต่นายเถอะ ทำเสร็จหรือยัง "

เซบาสเตียนหัวเราะเบา ๆ ขณะวางถาดอาหารลง " ยังไม่ได้ทำเหมือนกันเลย ฉันตั้งใจจะเริ่มหลังทานมื้อนี้แหละ "

เซเลสติโน่พยักหน้ารับ ก่อนจะหันกลับไปตั้งใจเขียนต่อ ส่วนเซบาสเตียนก็นั่งลงและเริ่มทานอาหารอย่างตั้งใจ

" แล้วนายถึงไหนแล้วล่ะ " เซบาสเตียนถามขึ้นหลังจากดื่มน้ำผลไม้ไปอึกหนึ่ง

เซเลสติโน่เงยหน้าขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะยกสมุดโน้ตขึ้นมาให้ดู " ยังไม่ถึงไหนหรอก กำลังจำแนกความแตกต่างระหว่างกูลกับอัลกูลอยู่ มันมีรายละเอียดเยอะกว่าที่คิด "

เซบาสเตียนพยักหน้าด้วยความเข้าใจ " ใช่ ฉันเองก็คิดว่ามันน่าจะง่ายกว่านี้ แต่พออ่านรายละเอียดจริง ๆ ก็ซับซ้อนเหมือนกัน ทั้งนิสัย สถานที่อยู่ หรือแม้แต่พลังที่พวกมันมี "

เซเลสติโน่หัวเราะเล็กน้อย " อย่างน้อยเราก็มีเวลาเหลืออีกหลายวัน ถ้าไม่เสร็จตอนนี้ ค่อยไปต่อที่บ้านพักก็ได้ "

" จริง ฉันก็คิดแบบนั้น เดี๋ยวถ้าทานเสร็จแล้วจะเริ่มทำเลย จะได้ไม่ค้างคาไปถึงเย็น " เซบาสเตียนพูดพลางยิ้ม

ทั้งสองนั่งพูดคุยไปเรื่อย ๆ ขณะทานอาหาร บรรยากาศระหว่างพวกเขาเต็มไปด้วยความสบายใจและเป็นกันเอง หลังจากที่เซบาสเตียนทานเสร็จ เขาเก็บถาดอาหารก่อนจะกลับมานั่งลงที่เดิมพร้อมกับหยิบสมุดโน้ตและตำราเรียนออกมา

เซบาสเตียนเปิดตำราวิชาอสุรกาย พลางจดหัวข้อการบ้านไว้ในสมุด จำแนกความแตกต่างระหว่างกูลและอัลกูล เขาเริ่มต้นเขียนข้อมูลเบื้องต้นเกี่ยวกับกูลที่เคยเรียนในชั้นเรียน

ในขณะที่จดบันทึก เซบาสเตียนหันไปหาเซเลสติโน่ที่กำลังเขียนอย่างมุ่งมั่น " ถ้าติดอะไร นายบอกฉันได้นะ บางทีเราช่วยกันอาจจะเร็วขึ้น "

เซเลสติโน่พยักหน้า " โอเค ถ้าฉันงงตรงไหนจะถามนายแน่นอน "

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว เซบาสเตียนและเซเลสติโน่ต่างมุ่งมั่นกับการบ้านของตัวเอง เสียงปากกาที่ขีดเขียนลงบนกระดาษเป็นเสียงเดียวที่ดังขึ้นในมุมสงบของโรงอาหาร ทั้งสองรู้สึกได้ว่าการได้ร่วมมือกันทำงานแบบนี้ทำให้งานยากดูง่ายขึ้น และบรรยากาศของวันหยุดก็ยิ่งผ่อนคลายมากขึ้นกว่าเดิม

#008000 - เซบาสเตียน เซบ แลงฟอร์ด
#000080 - NPC " เซเลสติโน่ เซล เรดฟิลด์ "

---

หมายเหตุ: กินอาหารฟรี [ พลังงาน +30 ]

Rita BELIEVER

ชื่อ: Rita Chanakarnwarukpinit

โรลเพลย์: นิยาย: ค่ายฮาล์ฟบลัด

 
ในที่สุด สาวน้อยริต้าก็มาถึงโรงอาหารของค่ายฮาล์ฟบลัด ท้องฟ้าเหนือศีรษะสดใส แต่ลมหนาวพัดผ่านจนเธอรู้สึกเย็นเล็กน้อย ริต้าหายใจลึกก่อนจะเดินเข้าไปในโรงอาหาร ที่ตอนนี้ยังไม่มีคนพลุกพล่านมากนัก กลิ่นหอมของขนมปังอบใหม่ลอยมาจากครัวหลังโรงอาหาร

 
เธอเดินตรงไปหาแม่ครัวฮาร์ปี้ ซึ่งเป็นฮาร์ปี้วัยกลางคนที่กำลังจัดการหม้อซุปขนาดใหญ่ หางยาวของแม่ครัวสะบัดเบา ๆ ขณะกำลังชิมรส

 
“สวัสดีค่ะ แม่ครัวฮาร์ปี้” ริต้ากล่าวพร้อมรอยยิ้มกว้าง “หนูคืออาสาสมัครที่จะมาช่วยเวรทำความสะอาดโรงอาหารวันนี้ค่ะ”

แม่ครัวฮาร์ปี้หันมามองเธอผ่านแว่นตากลม ๆ ของตัวเอง “โอ้ ใช่สิ เจ้าคือริต้าสินะ ฉันเพิ่งได้ยินเรื่องนี้

เมื่อเช้านี้เอง ดีเลย โรงอาหารนี่ต้องการการดูแลอย่างหนักทีเดียว!"

ริต้ายิ้มอย่างมั่นใจ “หนูจัดการได้ค่ะ!”

หลังจากพูดคุยกับแม่ครัวฮาร์ปี้เสร็จ เธอเดินไปหยิบไม้กวาด ไม้ถูพื้น และผ้าชุบน้ำสะอาด ก่อนจะเริ่มทำความสะอาดอย่างจริงจัง

 
ทุกซอกทุกมุมของโรงอาหารไม่พ้นสายตาเธอ แม้แต่ใต้โต๊ะยาวหรือมุมที่ถูกลืม ริต้าก็ไม่ยอมปล่อยให้มีเศษฝุ่นตกค้าง เธอกวาดพื้นจนสะอาดเอี่ยม ก่อนจะถูพื้นด้วยน้ำยาที่มีกลิ่นหอมสดชื่น
จากนั้น ริต้าเดินไปที่โต๊ะอาหารแต่ละตัวด้วยผ้าชุบน้ำ เธอเช็ดโต๊ะทุกตัวอย่างตั้งใจ มือของเธอขยับไปตามรอยเปื้อนและคราบอาหารจนมันหายเกลี้ยง แม้แต่บริเวณขาโต๊ะและใต้โต๊ะ เธอก็ไม่ละเลย
เมื่อเช็ดโต๊ะเสร็จ เธอก็เดินตรงไปยังอ่างล้างจานที่เต็มไปด้วยจานชามที่ยังไม่ได้ล้าง ริต้าใส่ผ้ากันเปื้อน ยืนหน้าจริงจังอยู่หน้ากองจาน เธอเปิดน้ำ ใช้น้ำยาล้างจานที่มีกลิ่นมะนาวหอมสดชื่น และเริ่มลงมือล้างจานชามทีละใบ

 
ฟองสบู่ลอยขึ้นพร้อมเสียงจานกระทบกันเบา ๆ ริต้าขัดถูจานจนสะอาดเอี่ยม ก่อนจะวางบนชั้นตากจานอย่างเป็นระเบียบ เธอใช้เวลาพอสมควรจนจานชามทุกใบสะอาดเงาวับเหมือนใหม่

 
“เจ้ายังล้างจานจนหมดอีกงั้นเหรอ? ฉันไม่คิดว่าจะมีใครทำได้หมดในวันเดียว” แม่ครัวฮาร์ปี้พูดด้วยน้ำเสียงชื่นชม

 
ริต้าถอนหายใจพร้อมยิ้มกว้าง “โรงอาหารต้องสะอาดทุกจุดค่ะ หนูอยากให้ที่นี่น่าอยู่ที่สุดเท่าที่จะทำได้”

เมื่อเธอทำทุกอย่างเสร็จ โรงอาหารดูสดใสราวกับใหม่อีกครั้ง พื้นสะอาดจนสะท้อนแสงอาทิตย์ที่ลอดผ่านหน้าต่าง โต๊ะทุกตัวเงาวับ และจานชามทั้งหมดก็ถูกจัดเรียงอย่างเรียบร้อย

 
แม่ครัวฮาร์ปี้เดินเข้ามาตบหลังเธอเบา ๆ “ยอดเยี่ยมมาก เจ้าทำได้ดีกว่าที่ฉันคาดไว้มากทีเดียว ขอบใจมากนะ ริต้า”

ริต้ายิ้มด้วยความภูมิใจ “ยินดีค่ะ! หนูอยากช่วยให้ค่ายนี้ดูน่าอยู่ที่สุดค่ะ”

แม่ครัวฮาร์ปี้หัวเราะก่อนจะยื่นชามซุปอุ่น ๆ ให้เธอ “ถือว่านี่เป็นรางวัลสำหรับงานหนักของเจ้า ดื่มเสียสิ แล้วพักผ่อนให้สบาย!”

ริต้ารับชามซุปพร้อมขอบคุณ จากนั้นเธอนั่งลงที่มุมหนึ่งของโรงอาหาร ดื่มด่ำซุปแสนอร่อยอย่างช้า ๆ พลางมองดูผลงานที่เธอทำด้วยความสุขในใจ

 
เมื่อเธอทานซุปจนหมด เธอวางชามลงบนโต๊ะก่อนจะหันไปยิ้มให้แม่ครัวฮาร์ปี้ “วันนี้ขอบคุณมากค่ะ หนูสนุกมากเลย!”

“ฉันต้องขอบใจเจ้าต่างหาก ริต้า” แม่ครัวฮาร์ปี้ตอบด้วยน้ำเสียงอบอุ่น

 
ริต้ายกมือไหว้ลาฮาร์ปี้อย่างนอบน้อม “หนูขอตัวก่อนนะคะ ไว้โอกาสหน้าหนูจะมาช่วยอีก”

 
จากนั้น เธอเดินออกจากโรงอาหาร ทิ้งไว้เพียงบรรยากาศสดใสและความประทับใจในความตั้งใจของเธอ ที่ทำให้โรงอาหารดูสะอาดสดชื่นเหมือนใหม่อีกครั้ง.

หมายเหตุ: ทำควาสะอาดโรงอาหาร + 25 พลังใจ (เลือกรับ 4 เหรียญครักม่า ) และ + 15 Exp และกินอาหารประจำวัน + 30 พลังงาน

Sebastian BRAVE

SEBASTIAN

In every whispered secret and every untold truth, Hermes listens.

ใช้เวลาไม่นานเซบาสเตียนก็เดินเท้ามาถึงยังโรงอาหาร  แสงแดดยามเช้าที่สาดส่องเข้ามาทางหน้าต่างของโรงอาหาร ทำให้สถานที่แห่งนี้ดูสดใสและเต็มไปด้วยชีวิตชีวา เซบาสเตียนเดินเข้ามาในโรงอาหารด้วยท่าทางสบาย ๆ เขาพ่นลมหายใจเบา ๆ พร้อมกับมองไปรอบ ๆ เพื่อสำรวจบรรยากาศโดยรวม กลิ่นหอมของอาหารที่หลากหลายลอยมาเตะจมูกทันทีที่เขาก้าวผ่านประตูเข้าไป เสียงพูดคุยของเหล่าผู้คนที่มานั่งทานอาหารร่วมกันดังเคล้ากับเสียงจานชามกระทบกัน ทำให้ที่นี่ดูครึกครื้นอย่างน่าประหลาด

เซบาสเตียนมุ่งหน้าไปยังสายอาหารที่จัดวางเรียงรายอย่างเป็นระเบียบ มีตัวเลือกมากมายไม่ว่าจะเป็นอาหารเช้าสไตล์อเมริกันแบบไข่คน เบคอน และแพนเค้ก หรือจะเป็นสไตล์อังกฤษอย่างขนมปังปิ้ง ถั่วอบ และไส้กรอก แต่ในที่สุด เขาเลือกอาหารเช้าที่ครบถ้วนทั้งสารอาหารและความอร่อยอย่างชุดไข่ดาว ขนมปังปิ้ง และผลไม้สดอีกเล็กน้อย รวมถึงน้ำผลไม้สดหนึ่งแก้วที่ดูน่าดื่มเป็นพิเศษ

หลังจากได้อาหารมาเรียบร้อย เซบาสเตียนก็เริ่มมองหาที่นั่ง เขามองไปทางมุมต่าง ๆ ของโรงอาหาร จนสายตาไปสะดุดกับร่างของเซเลสติโน่ที่นั่งอยู่ไม่ไกลอีกครั้ง ชายหนุ่มคุ้นเคยกับเพื่อนคนนี้ดี เนื่องจากพวกเขาได้มีโอกาสเจอกันหลายครั้งในช่วงที่ผ่านมา และดูเหมือนว่าเซเลสติโน่จะกำลังนั่งทานอาหารเช้าไปพร้อม ๆ กับอ่านหนังสือเล่มหนึ่งอย่างตั้งใจ

รอยยิ้มบาง ๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเซบาสเตียนก่อนที่เขาจะเดินตรงไปยังโต๊ะที่เซเลสติโน่นั่งอยู่ เมื่อเข้าไปใกล้ เขาก็เอ่ยทักทายด้วยน้ำเสียงที่ติดจะขี้เล่นเล็กน้อย

" ไง อยู่นี่เอง ตื่นเช้าเชียวนะ ไม่ปลุกกันเลย " เซบาสเตียนพูดพร้อมกับวางถาดอาหารลงบนโต๊ะอย่างเบามือ

เซเลสติโน่เงยหน้าขึ้นจากหนังสือที่กำลังอ่าน เขายิ้มกว้างให้เพื่อนใหม่ของเขา พลางเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงที่มีความเป็นมิตรตามแบบฉบับของเขา " โทษที ๆ ฉันเป็นพวกชอบวิ่งออกกำลังกายตอนเช้าน่ะ เห็นนายกำลังนอนอร่อย ๆ ฉันก็ไม่อยากกวน " เซเลสติโน่ยักไหล่เล็กน้อยเป็นท่าทีประกอบ

" เข้าใจล่ะ แต่ว่าตื่นเช้าขนาดนี้ นายทำอะไรเสร็จไปบ้างแล้วเนี่ย " เซบาสเตียนถามต่อพลางนั่งลงที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้าม

" ก็ไม่ได้มากมายหรอก แค่วิ่งออกกำลังกายรอบค่ายแล้วก็มาทานอาหารนี่แหละ อ้อ แล้วก็อ่านทบทวนเกี่ยวกับเพกาซัสนิดหน่อย เตรียมตัวเข้าเรียนวิชาฝึกขี่เพกาซัสไง " เซเลสติโน่ตอบพร้อมกับยกแก้วน้ำขึ้นจิบ

" แล้วนี่ นายไปเข้าเรียนวิชาฝึกขี่เพกาซัสหรือยัง " เซบาสเตียนเอ่ยถามอย่างสนใจ

" ยังเลย แต่หลังจากทานอาหารเสร็จนี้แหละ นายล่ะ " เซเลสติโน่ย้อนถามกลับ

" เหมือนกัน งั้นทานให้เสร็จกันเถอะ จะได้ไปเข้าเรียนกัน " เซบาสเตียนตอบพร้อมรอยยิ้ม

หลังจากบทสนทนาเล็ก ๆ น้อย ๆ จบลง ทั้งสองก็หันมาตั้งหน้าตั้งตาทานอาหารเช้าของตนเอง เซบาสเตียนใช้ส้อมตักไข่ดาวเข้าปาก พลางมองไปยังหนังสือที่เซเลสติโน่วางอยู่ข้างตัว ความตั้งใจของเพื่อนคนนี้ทำให้เขารู้สึกได้ถึงความมุ่งมั่นที่ชัดเจน

บรรยากาศในโรงอาหารยังคงคึกคัก แต่ทั้งคู่ก็ไม่ได้สนใจเสียงรอบข้างมากนัก ต่างคนต่างโฟกัสกับมื้อเช้าของตัวเอง เซบาสเตียนรู้สึกว่าวันนี้เป็นวันที่เริ่มต้นได้ดี เขามีเป้าหมายที่ชัดเจน และการได้พูดคุยกับเซเลสติโน่ก็ช่วยเพิ่มความกระตือรือร้นให้กับเขามากขึ้น

เมื่อมื้อเช้าใกล้จะจบลง เซบาสเตียนก็เริ่มนึกถึงวิชาฝึกขี่เพกาซัสที่กำลังจะได้เข้าเรียน เขาอยากรู้ว่าการขี่เพกาซัสจะเป็นอย่างไร และเขาจะสามารถควบคุมมันได้ดีแค่ไหน แน่นอนว่าเขาต้องทุ่มเทเต็มที่ เพื่อเรียนรู้และเตรียมตัวให้พร้อมสำหรับภารกิจต่าง ๆ ที่อาจจะเกิดขึ้นในอนาคต

#008000 - เซบาสเตียน เซบ แลงฟอร์ด
#000080 - NPC " เซเลสติโน่ เซล เรดฟิลด์ "

---

หมายเหตุ: กินอาหารฟรี [ พลังงาน +30 ]

Laura HEROES

โรงอาหาร , ค่ายฮาล์ฟบลัด

หลังจากจัดการตนเองเสร็จไปแล้ว วันนี้ก็นะ.... อาบน้ำแต่งตัวเปิดตารางเรียนมาใหม่ก่อนแล้วด้วย

วันนีเปิดเรียนวันจันทร์ (อีกแล้ว)  หลังเมื่อวานหยุดไปแล้วแต่วันนี้เอาใหม่เพราะว่ามันตัดรอบไปแล้ว ตามที่ตกลงกันเอาไว้ เธอเเวะกินข้าวเติมพลังใหร่างกายก่อนน่าจะดี ร่างเล็กที่เดินเข้ามารอบๆ ก็คือเงียบเหมือนเดิมนะ เด็กสาวถอนหายใจออกมาเมื่อไร วันก่อนมีจัดงานวันเกิดแต่ดูเหมือนวันนี้งานเลี้ยงจะเลิกราไปแล้ว 

ยัยเด็กสาวเดินไปตักอาหารพร้อมทั้งมองดู อาหารมันร้อนอยู่นะแต่อีกเรื่องนึงคือ... เเม้จะร้อนเเต่อาหารมันจืด ชืดๆ ดูไร้รสชาติพอตัว เด็กสาวยิ้มเเห๊ะๆ

" ว่ายังไง เอาอะไรเพิ่มมั้ย " เสียงผู้ดูแลคนเดิมเรียกว่าปราบเซียนสุดๆ ทำเอาลอร์ร่าที่มองๆ ยืนๆ เซงๆ บอกไม่ถูกว่าอะไรถึงกับไปไม่เป็นเลยทีเดียว

" เอ๋ออ... คือ ... เปล่าค่ะ เปล่า .... ไม่มีอะไร " เธอพูดเเบบติดๆ ขัดๆ มืออีกข้างที่ไม่ได้เถืออะไร โบกไปมา ท่าทางโครตจะพิรุจสุดๆ ไปเลย ร่างเล็กยิ้มๆ แบบยิ้มเเห้งๆ ให้ก่อนจะเดินไปนั่งที่โต๊ะบ้านตัวเอง เงียบๆ

" ดุชะมัด!! " เธอพูดเบาๆบ่นออกมา

พร้อมกับมือที่ตักอาหารเข้าปากแบบท่าทางก็คือเหนื่อยๆ แต่เมื่อได้ลิ้มรสอาหารก็ถือว่าไม่เลวเลย ปรุงสักหน่อยก็คือดูดีเลยทีเดียว

" อืมมม .... ถือว่าอร่อยเลยนะ " เธอพูดเบาๆ แบบถือว่าได้เลยทเดียว เด็กสาวยิ้มๆ

" อ้าวๆ กินเร็วเข้าได้เวลาเข้าห้องเรียนกันเเล้ว อย่าชักชา " เสียงคนดูแลดังขึ้นเป็นระยะๆ

เเน่อนว่ามันคือการกดดันเธอกรายๆ นั้นหละ เพราะที่นี้มันมีเธอยู่คนเดียวหนะสิ ให้พูดกับใครกัะน นอกจากเธอก็ผีเเน่นนอน หึ มันต้องลอร์ร่าอยู่แล้ว 

' เร่งชะมัด ' เธอนึกในใจ แบบน่าเบื่อเสียจริง คงกำลังอารมย์ดีอยู่เชียว

" ถ้ากินเสร็จแล้ว เก็บจานด้วยหละ "

ไม่นานเสียงคนเดิม ก็ดังขึ้นมาอีก เป็นระยะๆ มันเป็นการกัดดันผู้กินข้าวเเบบเธอยังไงหละ

ให้ตายจะให้กินข้าวอย่างสงบสุขไม่ได้เลยหรือยังไงกัน ยัยเด็กสาวตอนนี้ที่หัวเสียสุดๆ ไปเลย แต่ถามว่าทำตามมั้ย และคิดว่าทำแบบนี้จะทำให้เธอกินเร็วขึ้นอย่างนั้นหรอ ไม่มีทางหรอก เพราะยังเท่าเดิม ดีไม่ดีเเกล้งด้วย จะกินให้นานกว่าเดิมอีกคอยดูสิ!! 

เพราะนี้ถือว่าไม่ใช้ครั้งแรกแล้วนะ กับการกดดันเรื่องอาหารเเบบนี้ เเต่ว่าวันไหนที่เธอจะหยุดนะ วันจัดงานเลี้ยงหรอ เพราะรอบก่อนมายังไม่เจอเลยนะ

แต่ถึงแบบนั้นแล้ว มือก็คือตักเข้าปากต่อเรื่อยๆ ไม่รีบร้อนด้วย เพราะหูทวนลมสุดๆ เผลอเเป๊ปเดียวก็หมดจานเเล้ว เรียกว่าอร่อยสุดๆ เธอกินเพลินสุดๆ 

เพียงครู่เดียวลอร์ร่าก็กินหมดจานเเล้ว เธอรวมเเยกกากอาหาร เอาที่ทิ้งเทใส่ตัวรวมที่จะทิ้งลงในถัง เหมือนถังเเบบโรงเรียนมัธยมของรัฐในไทยแบบนั้นเลย มุมโต๊ะเองก็เหมือนโรงอาหารที่มีโดมกันเเดด ปล่อยลมเข้าตีเข้ามา เเบบง่ายๆ คนนั่งโชคดีจะได้หลบแดดบ้าง ถ้าช่วงไหนเเดดแรงๆ ก็คือร้อนเอาเรื่องเอาราวอยู่นะ

เด็กสาวที่เก็บจานเสร็จก็หันมา กดน้ำดื่ม น้ำเปล่าเเบบเย็นๆที่ถูกจัดเตรียมเอาไว้เพื่อบริการเด็กๆไม่ขาด เธอเองก็เช่นกัน เอาเเก้วน้ำใหม่ไปกดดื่มเอาเเก้วคว่ำเก็บเข้าที่ ก่อนจะเตรียมตัวหยิบของ เอาผลไม้ติดไปด้วยเพราะวิชาในวันนี้คือวิชา...ฝึกขี่เพกาซัส นั้นเอง

วันนี้หวังว่าจะไม่ได้ทำอะไรแปลกๆในห้องอีกนะ แบบว่าขี่ไปเลย หรือม้าบิน ขอเเค่ง่ายๆแบบวันก่อนก็พอใจเเล้วหละ ลอร์ร่านึกแล้วก็คือเเอบกังวล ที่แปลว่าแอบระแวงเบาๆ นิดหน่อยนั้นหละ

ไม่ทันไร ยัยเด็กสาวก็เดินออกไปจากโณงอหาร เเละเดินตรงไปยังห้องเรียนทันที เพราะนี้เองก็ได้เวลาในการเข้าเรียนเเล้วด้วย เดียวเข้าสาย 

" สาธุ ขอให้วันนี้มีคนเรียนด้วยนะ " เธอขอเป่ามือ ฟู้วๆ เพราะเเบบว่าอยากให้มีคนเรียนด้วยเยอะ คนเดียวมันทั้งเหงาทั้งกดดันเลยทีเดียว

ลอร์ร่า แทนเนอร์ - #9932cc

NPC - #ff8c00

 หมายเหตุ: กินอาหารฟรี [ พลังงาน +30 ] 

Rita BELIEVER

ชื่อ: Rita Chanakarnwarukpinit

แสงแดดยามเช้าส่องผ่านหน้าต่างกระทบลงบนเตียงของริต้า สาวน้อยค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้นมาพร้อมกับความสดใส หลังจากอ้าปากหาวเล็กน้อย เธอก็ยืดตัวบิดขี้เกียจเบาๆ ก่อนจะลุกขึ้นจากเตียงอย่างระมัดระวัง

“เฮ้อ... อีกวันแล้วสินะ” ริต้าพึมพำกับตัวเองพร้อมรอยยิ้มเล็กๆ

เธอเดินไปยังห้องน้ำ ล้างหน้าล้างตาและจัดการอาบน้ำให้สดชื่น ก่อนจะหยิบเสื้อยืดสีส้มของค่ายฮาล์ฟบลัดมาใส่ คู่กับกางเกงยีนส์ขายาวตัวโปรด เมื่อแต่งตัวเสร็จ เธอหวีผมเรียบร้อย ก่อนจะใช้เครื่องดัดผมไฟฟ้าสร้างลอนเบาๆ แล้วรวบผมขึ้นเป็นหางม้าอย่างคล่องแคล่ว

“โอเค! วันนี้ต้องเต็มที่!” เธอกระซิบบอกตัวเองในกระจก

หลังจากใส่รองเท้าผ้าใบสีขาวคู่เก่ง ริต้าก็เปิดประตูห้องพักออกมา เธอมองไปรอบๆ โถงทางเดินของบ้านพักหมายเลข 17 ก่อนจะก้าวเดินไปยังเป้าหมายแรกของวัน 

 โรงอาหารของค่าย
เสียงนกร้องดังเจื้อยแจ้วและกลิ่นหอมของต้นไม้ในค่ายทำให้เธอรู้สึกสดชื่นยิ่งขึ้น เมื่อเดินมาถึงโรงอาหารที่เปิดโล่ง ริต้าเห็นแม่ครัวฮาร์ปี้กำลังจัดเตรียมอาหารกลางวันอยู่

“อรุณสวัสดิ์ค่ะ แม่ครัวฮาร์ปี้” ริต้าทักทายด้วยน้ำเสียงสดใส

แม่ครัวฮาร์ปี้เงยหน้าขึ้นมาจากกระทะใบใหญ่ พร้อมรอยยิ้มที่เผยให้เห็นเขี้ยวเล็กๆ ของเธอ “อรุณสวัสดิ์จ้ะริต้า วันนี้อยากทานอะไรเป็นพิเศษไหม?”

ริต้ายิ้มก่อนจะตอบ

“ไม่ต้องพิเศษค่ะ แค่จัดอาหารกลางวันแบบเต็มพลังมาให้หนูก็พอ!”

แม่ครัวหัวเราะเบาๆ “ได้เลย! รอแป๊บนะ เดี๋ยวจัดให้เต็มที่เลย”

ริต้านั่งลงที่โต๊ะใกล้ๆ พลางคิดแผนการสำหรับวันนี้อย่างตั้งใจ ขณะที่กลิ่นหอมของอาหารเริ่มลอยมาทำให้ท้องร้องเบาๆ

ไม่นานนัก แม่ครัวฮาร์ปี้ก็นำจานอาหารมาเสิร์ฟตรงหน้า บนจานมีแซนวิชเนื้ออบชุ่มฉ่ำ สลัดผักสดใส และผลไม้ที่หั่นพอดีคำ ริต้าตาโตทันทีที่เห็น

“ว้าว! น่าทานจังเลยค่ะ ขอบคุณนะคะ”

“ทานให้อร่อยล่ะ” แม่ครัวฮาร์ปี้พูดพร้อมยิ้ม

ริต้าจับช้อนและส้อมขึ้นมา ก่อนจะเริ่มลิ้มรสอาหาร เธอเคี้ยวแซนวิชอย่างเอร็ดอร่อย พร้อมกับจิบน้ำผลไม้เย็นๆ เพื่อเพิ่มความสดชื่น

“อืม... อร่อยที่สุดเลยค่ะ” ริต้าชมไม่หยุดปาก

แม่ครัวฮาร์ปี้ที่แอบมองอยู่จากเคาน์เตอร์ยิ้มกว้าง “ถ้าอร่อยก็กินให้หมดเลยนะจ๊ะ เดี๋ยวจะได้มีแรงทำกิจกรรมต่อ”

ริต้าพยักหน้า หยิบสลัดขึ้นมากินต่อ เธอเพลิดเพลินกับอาหารจนแทบลืมเวลาที่ต้องเริ่มแผนการผจญภัยของวันใหม่ไปเลย!

หมายเหตุ: บริการทานอาหารฟรีวันละครั้ง +30 พลังงาน

Daemon HEROES

ร่วมอวยพรวันเกิดพี่อลิเซีย

เดม่อนและลิเลียน่าเดินเข้ามาในโรงอาหาร เสียงพูดคุย เสียงหัวเราะ และเสียงดนตรีดังระงมไปทั่ว กลิ่นอาหารหอมกรุ่นโชยมาเตะจมูก  ยังคงคึกครื้นไม่ต่างกับเมื่อวาน

"พี่อลิเซียอยู่ไหนนะ" เดม่อนพูดพลางมองไปรอบ ๆ

"นั่นไง" ลิเลียน่าชี้ไปที่โต๊ะริมหน้าต่าง

เดม่อนเห็นเอลลิสเดินออกไปโต๊ะรวมหัวกับลูก ๆ แอรีสคนอื่นแล้ว เขาจึงชวนลิเลียน่าไปก่อนเอลลิสจะกลับมา 

"ไปหาพี่อลิเซียกันเถอะ"

"พี่อลิเซีย สุขสันต์วันเกิดครับ" เดม่อนกล่าวพร้อมกับยื่นพุดดิ้งให้

"ขอบคุณนะเดม่อน" อลิเซียรับพุดดิ้งด้วยรอยยิ้ม "แล้วนี่ ลิเลียน่าไม่มีของขวัญให้ชั้นเหรอ หรือว่าจะให้...." อลิเซียยิ้มอย่างมีเลศนัยและกะจะหยอกทั้งสอง

ลิเลียน่ายิ้ม ก่อนจะยื่นหน้ากระซิบอีกฝ่าย "มีสิคะแต่ไว้ให้ทีหลัง"

อลิเซียแซวน้องชาย "ว่าแต่เมื่อไหร่เธอสองคนจะประกาศข่าวดีให้คนทั้งค่ายรู้สักที มัวกุ๊กกิ๊กอยู่นั่นแหละ"

ลิเลียน่าหน้าแดงแต่ไม่พูดอะไร เธอยังคงวางท่าทีอย่างมีชั้นเชิงสมเป็นธิดาแห่งอะธีน่า

เดม่อนรีบปฏิเสธทันควัน "พี่อลิเซียพูดอะไรเนี่ย เราแค่เพื่อนกัน"  เขายื่นของขวัญให้พี่สาว 

"สุขสันต์วันเกิดครับ พี่อลิเซีย"

"ขอบคุณจ้ะเดม่อน"  อลิเซียยิ้มมองน้องชายใสชื่อ เธอไม่คิดเลยจรง ๆ ว่าในบรรดาพี่น้องร่วมบ้านหมายเลขสิบจะมีคนอย่างเดม่อนด้วย แต่เขาก็น่ารักดี ถ้าไม่ติดว่าเป็นพี่น้องล่ะก็นะ คงจะแกล้งยัยลิเลียน่าเล่นสักหน่อยแล้ว ก่อนจะพูดตอบเดม่อน "ขอให้มีความสุขนะน้องชาย และเธอด้วยนะแม่ตัวแสบ" อลิเซียอวยพรทั้งสองก่อนจะกอดลิเลียน่าฉันท์เพื่อนสาวที่สนิทกันพอสมควร เธอสองคนมาถึงค่ายพร้อมกันย่อมไม่แปลกที่จะมีความสนิทกัน

เดม่อนรีบลากลิเลียน่าออกมาหาอะไรกินก่อนจะโดนพี่อลิเซียเล่นไปมากกว่านี้ "ไปกันเถอะ ลิเลียน่า ฉันหิวแล้ว"

ให้ของขวัญวันเกิดพี่อลิเซียเป็นพุดดิ้ง

รางวัลสำหรับผู้เข้าร่วมอวยพรและให้ของขวัญ

ของขวัญสุดพิเศษ +50 พลังใจ , +15 EXP , +40 พลังงาน

Sebastian BRAVE

SEBASTIAN

In every whispered secret and every untold truth, Hermes listens.

แสงแดดอ่อน ๆ ที่ลอดผ่านเรือนยอดไม้ในค่ายสะท้อนบนใบหน้าของเซบาสเตียน เขาเดินทอดน่องไปตามทางเดินที่ทอดยาว ระหว่างนั้นสายตาสีฟ้าสดใสของเขาก็กวาดมองผู้คนรอบข้างที่กำลังใช้ชีวิตในช่วงเช้าของพวกเขา บ้างก็เป็นกลุ่มเด็กฝึกที่ถืออาวุธซ้อมเดินไปยังลานฝึกซ้อม บ้างก็เป็นกลุ่มเด็กเล็กที่วิ่งเล่นหยอกล้อกันพร้อมเสียงหัวเราะสดใส

บรรยากาศของค่ายฮาล์ฟบลัดล้วนเต็มไปด้วยความมีชีวิตชีวา แต่เซบาสเตียนกลับรู้สึกสงบในความเรียบง่ายนี้ เขาเดินเรื่อยเปื่อยไปตามทาง โดยไม่ได้เร่งรีบปลายทางใด

ไม่นานนัก ร่างสูงก็เดินมาถึงโรงอาหารขนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่ใจกลางค่าย กลิ่นอาหารหอมกรุ่นลอยมาแตะจมูกของเขาทันทีที่ก้าวเข้ามา เสียงพูดคุยเจื้อยแจ้วของเหล่าเพื่อน ๆ ในค่ายดังระงมในบรรยากาศ แต่ไม่ถึงกับน่ารำคาญ

เซบาสเตียนเดินตรงไปยังเคาน์เตอร์อาหารอย่างมั่นใจ วันนี้เขาเลือกที่จะทานอาหารสไตล์อังกฤษบ้านเกิดที่แสนคิดถึง เขาเลือกไข่ดาวสุกพอดี ไส้กรอกเนื้อแน่น เบคอนกรอบหอมกรุ่น มะเขือเทศย่าง และขนมปังปิ้งสีทองที่ทาเนยบาง ๆ จัดลงในถาดอย่างประณีต

เมื่อได้อาหารครบแล้ว เซบาสเตียนก็กวาดสายตามองหาโต๊ะว่าง ซึ่งก็ไม่ใช่เรื่องยากนักในช่วงสายแบบนี้ เพราะผู้คนส่วนใหญ่เริ่มทยอยออกไปทำกิจกรรมของตัวเอง เขาเดินไปยังโต๊ะว่างใกล้มุมหน้าต่างซึ่งมองออกไปเห็นต้นไม้ใหญ่และลำธารเล็ก ๆ ไหลผ่าน

เซบาสเตียนวางถาดอาหารลงบนโต๊ะเบา ๆ ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งอย่างสบาย ๆ เขาเริ่มต้นมื้ออาหารด้วยการตัดไข่ดาวคำแรกเข้าปาก ความกรอบนอกนุ่มในของไข่เข้ากันได้ดีกับรสชาติเข้มข้นของไส้กรอกและความหอมของเบคอน

ในระหว่างที่เขากำลังทานอาหารอย่างเพลิดเพลิน เซบาสเตียนก็นึกขึ้นได้ถึงการบ้านวิชาฝึกขี่เพกาซัสที่ยังไม่ได้ลงมือทำ " โอ้ จริงสิ การบ้าน...เกือบลืมไปเลย " เขาพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบสมุดจดเล่มเล็ก ๆ และปากกาจากกระเป๋าสะพายที่วางอยู่ข้างตัว

เขาเปิดสมุดไปยังหน้าที่เขียนหัวข้อการบ้านไว้เมื่อวันก่อน บอกเล่าความแตกต่างและอธิบายระหว่างเพกาซัสและยูนิคอร์น เป็นหัวข้อที่ฟังดูเรียบง่าย แต่ต้องการความใส่ใจในรายละเอียด เขาจรดปากกาลงบนกระดาษอย่างตั้งอกตั้งใจ ความเงียบสงบของมุมนี้ช่วยให้เขามีสมาธิอย่างไม่น่าเชื่อ

#008000 - เซบาสเตียน เซบ แลงฟอร์ด
#... - ...

---

หมายเหตุ: กินอาหารฟรี [ พลังงาน +30 ]

Rita BELIEVER

ชื่อ: Rita Chanakarnwarukpinit

เช้าวันใหม่ในค่ายฮาล์ฟบลัด

 
แสงแดดแรกของวันลอดผ่านผ้าม่านสีขาวบาง ริต้าลืมตาขึ้นจากภวังค์ของการหลับใหล เธอนอนมองเพดานอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะรีบลุกขึ้นจากเตียง

"อืม…เช้าแล้วสินะ วันนี้ต้องรีบหน่อย" ริต้าพูดกับตัวเองเบาๆ พลางขยี้ตา

 
ไม่นานเธอก็เดินเข้าห้องน้ำ จัดการล้างหน้าแปรงฟันอย่างคล่องแคล่ว ก่อนจะเปลี่ยนมาใส่เสื้อค่ายฮาล์ฟบลัดสีส้มคู่กับกระโปรงกางเกงสีดำที่คล่องตัว จากนั้นจึงหวีผมยาวของเธอให้เรียบร้อยและสวมผ้าคาดผมสีขาวคู่ใจ

 
ริต้าหยิบรองเท้าผ้าใบสีขาวคู่โปรดมาสวม และพอทุกอย่างพร้อม เธอก็ออกจากห้องพักส่วนตัวในบ้านพักหมายเลข 17 อย่างมั่นใจ

 
บ้านพักเงียบสงบในยามเช้า มีเพียงเสียงนกร้องแว่วดังจากต้นไม้ ริต้าก้าวผ่านโถงกลางของบ้านไปอย่างช้าๆ สายลมอ่อนๆ พัดผ่านเธอขณะเดินไปยังโถงอาหาร
ในโถงอาหาร กลิ่นหอมของอาหารลอยมาแตะจมูก ทำให้ริต้าเผลอยิ้ม "อรุณสวัสดิ์ค่ะ คุณฮาร์ปี้!"

คุณฮาร์ปี้ แม่ครัวครึ่งนกครึ่งมนุษย์ ผู้มีท่าทางคล่องแคล่วและดวงตาแหลมคม ยิ้มรับคำทักทาย "อรุณสวัสดิ์จ้ะริต้า วันนี้มีสตูว์เนื้อกับขนมปังอบใหม่ ลองสิ ร้อนๆ เลยนะ"

"ขอบคุณค่ะ!" ริต้ารับจานอาหารมาด้วยความตื่นเต้น ก่อนจะนั่งที่โต๊ะใกล้หน้าต่าง เธอตักสตูว์ขึ้นมาชิมคำแรก

 
"อื้ม…อร่อยมากเลยค่ะ! คุณฮาร์ปี้ทำอาหารเก่งที่สุดในค่ายเลย!"

เสียงหัวเราะเบาๆ ของคุณฮาร์ปี้ดังขึ้น "ขอบใจจ้ะ ทานให้อิ่มล่ะ"

ริต้าทานอาหารอย่างเอร็ดอร่อยจนหมดจาน เธอลุกขึ้นนำจานไปเก็บยังจุดที่จัดไว้

และกล่าวขอบคุณอีกครั้ง "ขอบคุณสำหรับมื้อกลางวันนะคะ อร่อยมากเลย"

"ด้วยความยินดีจ้ะ เจอกันมื้อเย็นนะ"

ริต้ายิ้มกว้าง ก่อนจะเดินออกจากโถงอาหารของค่ายฮาล์ฟบลัด ท้องฟ้าสีครามสดใสและบรรยากาศรอบตัวเต็มไปด้วยพลัง ริต้ารู้ว่าช่วงเวลาต่อไปต้องเป็นการผจญภัยที่สนุกสนานอย่างแน่นอน

หมายเหตุ: บริการทานอาหารฟรีวันละครั้ง +30 พลังงาน

Rita BELIEVER

ชื่อ: Rita Chanakarnwarukpinit

เช้าวันใหม่ในค่ายฮาล์ฟบลัด

 
แสงแรกของวันส่องลอดม่านบางเบาเข้ามาในห้องพัก ริต้าขยับตัวเล็กน้อยใต้ผ้าห่มหนานุ่ม ก่อนจะค่อยๆ ลืมตาขึ้นพร้อมสูดลมหายใจลึก

 
"อีกวันแล้วสินะ..." เธอพึมพำกับตัวเองพลางนั่งพิงหัวเตียง สายตาจับจ้องนาฬิกาปลุกที่ส่งเสียงเบาๆ จนเธอตัดสินใจลุกขึ้นจากเตียง

 
หลังจากจัดการอาบน้ำเสร็จ ริต้าหยิบเสื้อค่ายฮาล์ฟบลัดสีส้มสดขึ้นมาสวมคู่กับกระโปรงกางเกงสีขาวสะอาดตา เธอหวีผมอย่างเรียบร้อยก่อนรวบไว้ในทรงหางม้าคู่ประจำตัว

 
"ต้องพร้อมสำหรับวันนี้" ริต้าพูดเบาๆ กับตัวเองพลางผูกเชือกรองเท้าผ้าใบสีขาวคู่โปรดแน่นหนา เมื่อทุกอย่างเรียบร้อย เธอก้าวออกจากห้องพักส่วนตัว และเดินมาหยุดอยู่ที่ห้องโถงกลางของบ้านพักหมายเลข 17

 
เสียงกระซิบเบาๆ ของเหล่าผู้พักอาศัยในบ้านดังอยู่ลางๆ บางคนกำลังจะออกไปฝึกซ้อม บางคนเพิ่งลุกขึ้นมาเตรียมตัวเหมือนเธอ ริต้าอมยิ้มเล็กน้อยก่อนตัดสินใจมุ่งหน้าไปยังโรงอาหารของค่าย
เมื่อมาถึงโรงอาหาร กลิ่นหอมหวานของแพนเค้กเนยน้ำผึ้งลอยมาแตะจมูก ริต้าอดไม่ได้ที่จะเร่งฝีเท้าเข้าไป

 
"อรุณสวัสดิ์ค่ะ คุณแม่ครัว" เธอทักแม่ครัวฮาร์ปี้ที่กำลังตักอาหารให้เหล่าสมาชิกค่าย

 
"อรุณสวัสดิ์จ้ะริต้า วันนี้มีแพนเค้กน้ำผึ้งสดใหม่ รีบตักเลยนะ" แม่ครัวพูดยิ้มๆ พลางส่งจานให้
ริต้าเลือกที่นั่งมุมโปรด หยิบช้อนส้อมขึ้นมาแล้วเริ่มลิ้มรสอาหารเช้าอย่างเอร็ดอร่อย

 
"อืม...คุณแม่ครัวทำอร่อยเหมือนเดิมเลยค่ะ" เธอพึมพำกับตัวเองขณะจิบชานมที่แถมมาด้วย

 
หลังจากทานอาหารจนหมดจาน ริต้าลุกขึ้นนำจานไปเก็บที่ชั้นอย่างเรียบร้อย เธอหันไปยิ้มให้แม่ครัวที่ยังยุ่งอยู่กับการตักอาหารให้คนอื่น

 
"ขอบคุณนะคะ อาหารเช้าสุดยอดมาก!"

"ไม่เป็นไรจ้ะ มีแรงซ้อมเยอะๆ นะ" แม่ครัวตอบกลับพร้อมรอยยิ้ม

 
ริต้าเดินออกจากโรงอาหารด้วยความสดชื่นและพร้อมรับกิจกรรมในค่ายต่อไปของวันใหม่

หมายเหตุ: บริการทานอาหารฟรีวันละครั้ง +30 พลังงาน

Sebastian BRAVE

SEBASTIAN

In every whispered secret and every untold truth, Hermes listens.

เซบาสเตียนนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นของบ้านพักเฮอร์มีส รู้สึกได้ถึงบรรยากาศที่เงียบสงบจากการที่ไม่ต้องไปเรียนในวันนี้ หลังจากที่เขานั่งเล่นและฟังเสียงของนักเรียนคนอื่นๆ ที่มารวมตัวกันอย่างครึกครื้นในห้องพัก ก็เริ่มรู้สึกถึงความหิวที่ค่อย ๆ ก่อตัวขึ้นในท้องของเขา ความรู้สึกนั้นไม่ได้รุนแรงนัก แต่ก็เริ่มกระตุ้นให้เขาตัดสินใจออกจากห้องนั่งเล่นเพื่อไปหาอะไรทานบ้าง

ก่อนที่เขาจะลุกขึ้นจากโซฟา เซบาสเตียนหยิบหนังสือเรียนที่เขาเตรียมไว้ก่อนหน้านี้ขึ้นมาอย่างตั้งใจ อาจจะไม่ใช่วันเรียนที่ต้องเตรียมตัวอย่างจริงจัง แต่การทบทวนเนื้อหาที่เรียนมาตลอดสัปดาห์ก็ยังคงเป็นสิ่งที่เขารู้สึกว่าควรทำ เพราะการเรียนรู้สิ่งใหม่ ๆ มันทำให้เขารู้สึกมีความสุขในแบบของตัวเอง ถึงแม้ว่าจะเป็นเพียงแค่การอ่านทบทวน แต่ในใจของเขาก็คิดว่าอาจจะได้อะไรบางอย่างจากมัน

เซบาสเตียนลุกขึ้นจากโซฟาและเดินออกจากห้องนั่งเล่นอย่างเงียบ ๆ เขารู้สึกเหมือนตัวเองกำลังเดินผ่านโลกที่เงียบสงบ ภายในบ้านพักมีแสงอาทิตย์อ่อน ๆ สาดส่องเข้ามาผ่านหน้าต่างบานใหญ่ ทำให้บรรยากาศดูอบอุ่นขึ้นเล็กน้อย และเส้นสายของแสงนั้นก็ทำให้เขารู้สึกสบายใจขึ้นนิดหน่อย ขณะที่เขาก้าวเดินไปยังทางเดินเล็ก ๆ ที่เชื่อมต่อไปยังโรงอาหาร

ทางเดินนี้ค่อนข้างเงียบ เหมือนมันถูกออกแบบมาให้สะท้อนถึงความสงบในช่วงเวลานี้ ไม่มีเสียงโหวกเหวกของเพื่อน ๆ หรือแม้แต่เสียงเพลงจากห้องใกล้เคียง เสียงฝีเท้าของเขาดังขึ้นบ้างเมื่อเดินผ่านพื้นที่ที่มีพื้นไม้ แต่มันก็ไม่ได้ดังจนเกินไป ความรู้สึกตอนนี้เหมือนเขาอยู่ในโลกที่ต่างออกไปจากทุกสิ่งที่เขาเคยรู้จัก ก่อนที่เสียงท้องของเขาจะดังขึ้นอีกครั้ง เซบาสเตียนรู้ตัวว่าเริ่มหิวมากขึ้นแล้ว

ไม่นานเขาก็เดินมาถึงประตูที่เปิดออกไปสู่โรงอาหาร กลิ่นหอมของอาหารอบสดใหม่พัดเข้ามาทักทายเขาทันที ขณะเดินผ่านทางเดินที่เปิดออกไปยังพื้นที่รับประทานอาหาร เซบาสเตียนไม่เห็นใครที่เขาคุ้นเคยมากนัก แต่สามารถได้ยินเสียงพูดคุยของกลุ่มเพื่อน ๆ ที่รวมตัวกันอยู่ตามโต๊ะต่าง ๆ เขารู้สึกว่าไม่นานคงจะมีใครสักคนมานั่งทักทายเขา

เซบาสเตียนเดินตรงไปยังจุดที่มีการจัดอาหารไว้ เขาหยุดอยู่หน้าชั้นวางที่มีขนมปังอบใหม่หลายชนิดวางอยู่ กายของเขาคลายความเกร็งลงเมื่อได้กลิ่นหอมของอาหารอบสด ๆ มันเหมือนกับรางวัลเล็ก ๆ ที่เขามอบให้กับตัวเองหลังจากที่นั่งทำการบ้านมาหลายวันแล้ว ความคิดเรื่องการอ่านหนังสือเรียนก็ถูกชะลอไปด้วยความหิวที่เขาไม่สามารถเพิกเฉยได้ เขาหยิบขนมปังหนึ่งชิ้นและหยิบผลไม้สด ๆ ขึ้นมาใส่ลงในถาดอาหาร ก่อนจะเดินไปหาที่นั่ง

เขามองไปรอบ ๆ โรงอาหารก่อนที่จะเลือกโต๊ะมุมหนึ่งที่ตั้งอยู่ใกล้หน้าต่างที่ให้แสงธรรมชาติส่องเข้ามา เขาวางถาดอาหารลงบนโต๊ะและเริ่มเปิดหนังสือเรียนที่เขาหยิบมาทบทวนเมื่อสักครู่ขึ้นอ่านอีกครั้ง คำบรรยายต่าง ๆ ในหนังสือเกี่ยวกับการฝึกฝนวิชาอสุรกายยังคงทำให้เขาสนใจอยู่เสมอ แต่ก็รู้สึกว่าท้องของเขามีความสำคัญมากกว่าในตอนนี้

มือขวาของเซบาสเตียนหยิบขนมปังขึ้นมากัดเบา ๆ ขณะที่มือซ้ายยังคงถือหนังสือและพลิกหน้ากระดาษไปเรื่อย ๆ เขามองไปที่ตัวอักษรที่เรียงกันเป็นบรรทัดๆ และก็เกิดความรู้สึกเหมือนว่าโลกในนั้นกำลังหมุนไปอย่างช้า ๆ ไม่เร็วเท่าที่เขาคาดหวัง มันทำให้เขาสามารถผ่อนคลายได้ แม้จะมีคำถามที่ยังค้างคาอยู่ในใจเกี่ยวกับเมืองเฮติที่เขาได้ยินมาเมื่อสักครู่

เซบาสเตียนขมวดคิ้วน้อย ๆ เมื่อความคิดเหล่านั้นหลุดลอยเข้ามาในหัว เขาพยายามหักเหความสนใจไปจากมัน ด้วยการจดจ่ออยู่กับหน้าหนังสืออีกครั้ง แต่มันก็ไม่ช่วยให้ความสงบของใจเขากลับมา เขาจึงตัดสินใจหยุดการอ่านชั่วคราวและมองไปยังกลุ่มนักเรียนที่นั่งอยู่ใกล้ ๆ พวกเขากำลังพูดคุยเรื่องราวที่ดูสนุกสนาน และไม่มีใครสนใจเซบาสเตียนในตอนนี้เลย

ขณะเดียวกันเสียงฝีเท้าที่ดังขึ้นและการเคลื่อนไหวของคนในโรงอาหารก็ทำให้เขารู้สึกเหมือนเป็นส่วนหนึ่งของโลกที่กว้างใหญ่ตรงหน้า อย่างไรก็ตาม แม้ว่าจะมีเสียงรอบตัว เขาก็ยังคงรู้สึกเหมือนถูกดึงกลับไปยังคำถามที่ไม่สามารถหาคำตอบได้ นั่นคือคำพูดเกี่ยวกับเมืองเฮติและคำสาปแห่งเฮคาที

" อะไรที่ทำให้เกิดความกลัวขนาดนั้นนะ... " เซบาสเตียนพึมพำเบา ๆ ท่ามกลางเสียงคนที่พูดคุยกันสนุกสนาน

เขาลอบมองไปที่ห้องข้างๆ ที่มีการตั้งโต๊ะอ่านหนังสือและการศึกษากลุ่มเล็ก ๆ ความคิดเกี่ยวกับวันพรุ่งนี้และการเรียนรู้สิ่งใหม่ ๆ ก็วนเวียนอยู่ในหัว จนสุดท้ายเขาก็ต้องยิ้มออกมานิดหน่อย ท้องอิ่มแล้ว ก่อนจะทิ้งตัวนั่งเล่นอยู่โรงอาหารต่ออีกสักพักใหญ่ ๆ

#008000 - เซบาสเตียน เซบ แลงฟอร์ด
#... - ...

---

หมายเหตุ: กินอาหารฟรี [ พลังงาน +30 ]