[โรงอาหารหลัก] โถงอาหารประจำค่าย

Sebastian BRAVE

Sebastian "Seb" Langford

เซบาสเตียนนั่งนิ่งเพลิดเพลินอยู่กับบรรยากาศโดยรอบ พลางมองดูชาวค่ายที่ต่างรวมกลุ่มกันพูดคุยและหัวเราะอย่างสนุกสนาน บรรยากาศอบอุ่นสบายใจเช่นนี้ทำให้เขารู้สึกผ่อนคลายอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน หลังจากวันที่ยาวนานและเต็มไปด้วยสิ่งใหม่ ๆ เขารู้สึกยินดีที่ได้มีเวลานั่งเงียบ ๆ เพื่อชมและซึมซับสิ่งที่เกิดขึ้นรอบตัว แต่แล้วท่ามกลางความสงบนี้เอง จู่ ๆ เขาก็สังเกตเห็นว่าชาวค่ายหลายคนเริ่มหยุดกิจกรรมที่ทำอยู่ แล้วมองมาทางเขาด้วยสีหน้าประหลาดใจ บ้างก็ตื่นเต้น บ้างก็ยิ้มกว้างเหมือนกำลังเห็นสิ่งที่น่ายินดีอย่างมาก

เซบาสเตียนทำหน้าฉงนเล็กน้อย เขาไม่เข้าใจเหตุผลที่ทุกคนเริ่มให้ความสนใจในตัวเขา แต่ก่อนที่เขาจะทันได้ตั้งคำถาม ชายหนุ่มคนหนึ่งในกลุ่มชาวค่ายก็ตะโกนออกมาด้วยเสียงดังก้อง “ เด็กใหม่ ! เป็นลูกของเทพเฮอร์มีส ! ”

คำพูดนั้นดังกระจายไปทั่วโรงอาหาร ราวกับเป็นประกาศที่ทำให้ทุกคนได้ยิน ในวินาทีต่อมา เสียงเชียร์ เสียงตะโกนแสดงความยินดี และเสียงปรบมือก็ดังขึ้นทั่วบริเวณ ชาวค่ายหลายคนแสดงออกถึงความยินดีอย่างไม่ปิดบัง บางคนปรบมือให้เขาอย่างกระตือรือร้น บ้างก็เป่าปากเป็นเสียงเชียร์ บางคนยกนิ้วโป้งให้เขาด้วยท่าทีเป็นมิตร ทั่วทั้งโรงอาหารเต็มไปด้วยบรรยากาศอบอุ่นและเสียงยินดี ซึ่งทำให้เซบาสเตียนรู้สึกตื่นเต้นและประหลาดใจไปพร้อม ๆ กัน

เขาสัมผัสได้ว่ามีแสงบางอย่างแผ่กระจายวิบวับอยู่เหนือศีรษะของเขา แม้จะมองไม่เห็นด้วยตนเอง แต่เขาสามารถรู้สึกได้ว่ามันเป็นแสงที่บ่งบอกบางอย่างซึ่งคนรอบข้างกำลังเห็นและให้ความสนใจ มันต้องมีความหมายอย่างแน่นอน แต่เขายังไม่เข้าใจในขณะนี้ เขามองไปรอบ ๆ และเห็นสีหน้าของเพื่อน ๆ ชาวค่ายที่ยิ้มกว้าง ราวกับกำลังต้อนรับเขาเข้าสู่ครอบครัวใหม่อย่างอบอุ่น

เซบาสเตียนรู้สึกยินดีที่ได้รับการต้อนรับอย่างดีเช่นนี้ เขายิ้มออกมาเบา ๆ พยายามตอบรับความรู้สึกยินดีของทุกคนที่เดินผ่าน ขณะที่เดินแทรกตัวออกจากกลุ่มเพื่อนที่ล้อมรอบอยู่ เขารู้สึกถึงความผูกพันบางอย่างที่เริ่มก่อตัวขึ้นกับสถานที่และผู้คนที่นี่ แต่ในขณะเดียวกัน ความรู้สึกสงสัยในใจของเขาก็ยังคงดำรงอยู่

เทพเฮอร์มีส... เขาพึมพำกับตัวเองเบา ๆ พยายามเก็บความรู้สึกประหลาดใจและยินดีที่เกิดขึ้นในเวลาเดียวกัน แม้ว่าเขาจะยังไม่แน่ใจว่าความหมายของสิ่งนี้คืออะไร แต่ความรู้สึกที่มีพ่อเป็นเทพเจ้าตามคำบอกเล่าของคนรอบข้าง ทำให้เขารู้สึกถึงสิ่งที่ยิ่งใหญ่กว่าตัวเอง และความรับผิดชอบที่อาจจะตามมาในไม่ช้า

เซบาสเตียนจึงตัดสินใจที่จะออกจากโรงอาหาร เพื่อไปพบคุณไครอนที่บ้านใหญ่ ซึ่งน่าจะให้คำตอบแก่เขาได้ เขารู้สึกว่าการค้นหาคำตอบนี้เป็นสิ่งที่สำคัญสำหรับเขาในตอนนี้ ระหว่างทางที่เขาเดินออกจากโรงอาหาร เขาส่งยิ้มและพยักหน้าให้กับทุกคนที่แสดงความยินดีและโบกมือให้เขา บรรยากาศเต็มไปด้วยความอบอุ่นและมิตรภาพที่เขาไม่เคยพบเจอมาก่อน เซบาสเตียนรู้สึกว่าการได้รับการยอมรับจากเพื่อนชาวค่ายนี้ ทำให้หัวใจเขาอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก

#98fb98 - เซบาสเตียน เซบ แลงฟอร์ด

#c0c0c0 - NPC

---

หมายเหตุ : ตอบสนองสัญลักษณ์เทพเรืองแสงปรากฎบนหัว

Sebastian BRAVE

Sebastian "Seb" Langford

ในยามสายของวันที่อากาศสดใส โจนาธานเดินไปยังโรงอาหาร ซึ่งเป็นสถานที่แรกที่เขาเลือกจะไปในวันนี้ เขารู้สึกได้ถึงกลิ่นหอมของอาหารที่อบอวลอยู่ในอากาศ โรงอาหารดูไม่แออัดมากนักในช่วงเวลานี้ ทำให้บรรยากาศดูผ่อนคลายและเงียบสงบ เขามองสำรวจโต๊ะที่มีอาหารหลากหลายวางเรียงราย มีตั้งแต่อาหารเช้าเบา ๆ อย่างผลไม้สด ขนมปังอบใหม่ ไปจนถึงอาหารที่ดูอิ่มท้องมากขึ้น อย่างไข่คนและไส้กรอกที่ถูกจัดเรียงอย่างสวยงาม

โจนาธานเลือกหยิบถาดมาใส่อาหารที่เหมาะกับมื้อเช้า เขาหยิบขนมปังที่มีกลิ่นหอมจากเตา พร้อมผลไม้สดสีสันสดใสอย่างองุ่นและสตรอว์เบอร์รี่ นอกจากนี้ยังมีไข่คนที่นุ่มละมุนและแผ่นเบคอนกรอบ ๆ ที่เขาวางข้าง ๆ อย่างลงตัว เมื่อจัดเตรียมอาหารทุกอย่างในถาดเรียบร้อยแล้ว เขาก็เริ่มมองหาที่นั่งที่เงียบสงบ

ไม่นานนักโจนาธานก็เจอโต๊ะทานที่ต้องการนั่ง แสงแดดอ่อน ๆ ส่องลอดเข้ามาภายในโรงอาหารทำให้บรรยากาศที่นั่งนั้นดูอบอุ่นและน่าอภิรมย์ เขาเดินไปนั่งลงที่โต๊ะนั้นอย่างเงียบ ๆ วางถาดอาหารของเขาอย่างเป็นระเบียบ ก่อนจะหยิบหนังสือที่ได้รับมาเปิดอ่านขณะที่เริ่มต้นทานอาหารเช้าไปด้วย

ในขณะที่เขากำลังอ่านหนังสือ โจนาธานรู้สึกได้ถึงความสงบที่เขาโหยหา ทุกคำในหนังสือค่อย ๆ เปิดเผยเรื่องราวที่น่าทึ่ง ชวนให้เขาตั้งใจอ่านอย่างลึกซึ้ง แม้รอบตัวเขาจะมีเสียงพูดคุยแว่ว ๆ ของคนที่เข้ามาในโรงอาหารเป็นระยะ แต่สำหรับเขา เสียงเหล่านั้นกลายเป็นเพียงเสียงพื้นหลังที่ช่วยเพิ่มความรู้สึกผ่อนคลาย ขณะที่เขาจดจ่อกับข้อความในหนังสือ ความคิดและสมาธิของเขาจดจ่ออยู่กับบทต่าง ๆ ที่เผยความรู้ใหม่ ๆ ให้แก่เขาเรื่อย ๆ

#98fb98 - เซบาสเตียน เซบ แลงฟอร์ด

#... - ...

---

หมายเหตุ : กินอาหารฟรี [ พลังงาน +30 ]

Eloise HEROES

วันที่ 10 พฤศจิกายน 2024

เวลา 12.00 น.

“สวัสดีค่ะพี่โซเฟียเจอกันอีกแล้ว”

“อ้าวเธอคนนั้นที่เคยเอาสมุดบันทึกมาให้ดู”

เอโลอิสเดินมาที่โรงอาหารวันนี้เป็นวันอาทิตย์เธอจึงสามารถที่จะนั่งร่วมโต๊ะกับบ้านไหนก็ได้ที่ต้องการ พอเห็นว่ารุ่นพี่โซเฟียก็อยู่จึงไม่รอช้าไปหยิบอาหารมาหนึ่งจานแล้วตรงปรี่ไปร่วมนั่งที่โต๊ะบ้านอะธีน่า แน่นอนว่าถ้าไม่ใช่เรื่องจำเป็นเธอก็ไม่คิดจะใจกล้ามานั่งกับบ้านอื่นหรอก

“ที่มาวันนี้เพราะว่าฉันได้เริ่มบันทึกเพิ่มอีกหนึ่งหน้าแล้วค่ะ เป็นวัวโคลคีส”

ไม่พูดเปล่าเธอยังยื่นสมุดบันทึกที่ตั้งใจหาข้อมูลมาทั้งคืนส่งให้กับรุ่นพี่ดู รุ่นพี่โซเฟียรับไปอ่านไม่ได้พูดอะไรมากนัก ดูจากสีหน้าแล้วก็น่าจะพอใจไม่น้อยกับผลงานที่เธอได้เขียนบันทึกเอาไว้

“ทำได้ดีทีเดียว”

แค่คำพูดชมเพียงเล็กน้อยก็ทำให้สาวน้อยผมสีเพลิงมีกำลังใจในการเขียนบันทึกต่อไปยิ่งกว่าเดิมเสียอีก ขณะที่กำลังนั่งคุยกับรุ่นพี่โซเฟียอยู่สายตาของเอโลอิสก็ได้พบว่าตรงโต๊ะบ้านเฮอร์มาโฟร์ไดตัสมีคนกำลังถือถาดอาหารมานั่ง คำพูดของอีธานเด็กบ้านเฮอร์มีสก็พลันแล่นเข้ามาในหัวของเธอ ถ้าชวนเด็กบ้านนี้มาต้องบันเทิงมากแน่ ๆ พวกตัวแม่แบบใหม่แบบสับ

“เอ่อรุ่นพี่คะ พอดีฉันมีธุระกับเด็กบ้านเฮอร์มาโฟร์ไดตัสนิดหน่อยขอตัวก่อนนะคะ”

“ได้สิ ไว้เจอกันใหม่เมื่อเธอบันทึกเพิ่มนะ”

“แน่นอนค่ะ”

พูดจบเธอก็ยกถาดอาหารเดินตรงปรี่ไปยังโต๊ะบ้านเฮอร์มาโฟร์ไดตัสและนั่งลงฝั่งตรงข้ามเจ้าตัวแบบไม่ขออนุญาตใด ๆ 

“คุณเอโลอิสต้องขออนุญาตก่อนสิขอรับทำแบบนี้มันเสียมารยาทนะขอรับ” เคอร์ติสรีบสั่งสอนสาวน้อยผมสีเพลิงแทนท่านเทพ

“ก็ได้ ๆ…ขออนุญาตค่ะ”

อีกฝ่ายที่จู่ ๆ มีเด็กบ้านอื่นมานั่งด้วยได้แต่ทำตาปริบ ๆ เพราะยังไม่เข้าใจสถานการณ์สักเท่าไหร่ จะว่าไปแล้วหญิงสาวตรงหน้า หน้าตาจิ้มลิ้มน่ารักมากแถมยังดูเหมือนว่าจะเป็นคนที่ชอบถ่ายภาพเสียด้วยดูจากกระเป๋ากล้องที่ติดตัวของพวกนี้ต้องไม่ธรรมดาแน่

“พวกเธอมีธุระอะไรหรือเปล่า?”

“...”

เอโลอิสกับเคอร์ติสหันหน้ามามองกัน เหมือนเรดาร์ของเธอจะพังเสียแล้ว หน้าตาน่ารักมากแต่เสียงถึงแม้จะมีกลิ่นอายแบ๊วเหมือนสาวน้อยใส ๆ แต่เนื้อเสียงก็ยังพอฟังออกว่าเป็นเสียงผู้ชายที่เทคฮอร์โมนหญิงมาเยอะ 

“รู้นะว่าคิดอะไรอยู่ ผ่ามาแล้วค่ะสาว” หญิงสาวคนนั้นตอบเมื่อเห็นท่าทีของบุคคนเบื้องหน้า

“อะ…อ๋อ ขอโทษทีค่ะ ไม่ได้คิดอะไรเลยจริงจริ๊งงงงง”

“จะบอกได้หรือยังที่มานั่งตรงนี้มีธุระอะไร?” สาวน้อยผู้นั้นกลับเข้าเรื่อง

“เอ่อใช่ เกือบลืมเลย ฉันชื่อเอโลอิสเพจ ส่วนนี่เคอร์ติส พอดีพวกเรากำลังหาคนร่วมภารกิจที่จะออกเดินทางเร็ว ๆ นี้น่ะ”

“ฉันชื่อการ์เซีย อาร์เมลลินี” เธอแนะนำตัวกลับ “ภารกิจงั้นเหรอ?...ของใคร?”

“เทพีอะโฟร์ไดท์น่ะ ต้องไปช่วยเรื่องรัก ๆ ใคร่ของคนที่ถูกกีดกันความรักเพราะชนชั้นประมาณนั้น”

“ฟังดูแล้วก็น่าสนใจปกติฉันก็เป็นช่างภาพเกี่ยวกับความแตกต่างทางวัฒนธรรมและชนชั้นน่ะ”

“งั้นก็โป๊ะเช๊ะเลยนะ ตกลงแล้วใช่ไหม?” เอโลอิสทำตาปิ๊ง ๆ 

“ก็ยังไม่ได้ตัดสินใจ ขอคิดก่อนได้ไหม”

“โธ่ ไม่ต้องคิดแล้วเวลาไม่คอยท่านะ ทุกคนได้ประโยชน์…ท่านเทพพอใจ ฉันก็หลุดพ้นภารกิจ สองคนนั้นได้รักกัน และเธอก็ได้ไปถ่ายภาพ วินวินกันทุกฝ่ายไม่เห็นเหรอ?” เอโลอิสพยายามโน้มน้าวอีกฝ่ายเต็มที่ เพราะเธอไม่อยากเสียเวลาไปมากกว่านี้แล้ว

“งั้นก็ได้ช่วงนี้ที่บ้านก็เหงา ๆ ออกไปทำภารกิจกันหมด ฉันออกไปบ้างก็ดี…ถามหน่อยรู้จักศัพท์กะเทยไหม?” จู่ ๆ การ์เซียก็ถามขึ้น

“ก็…พอได้”

“นกอยู่ข้าง___นะคะ” การ์เซียเริ่มทดสอบเล็กน้อย

“พี่ตา”

“พูดได้มั้ย___”

“พี่จี้”

“นี่น่ะหรือ___”

“นพนภา”

“โอเคจบค่ะสาว ไปโลด”  ดูเหมือนว่าเอโลอิสจะผ่านการทดสอบแล้วอีกฝ่ายจึงตกลงทันที

“เยี่ยมเลยขอบคุณนะ! เรามีเพื่อนร่วมทีมเป็นเด็กบ้านเฮอร์มีสอีกคนไว้นัดเจออีกที ฉันกินข้าวเสร็จแล้วไปล่ะ ต้องไปเผาของให้พ่อต่อ ยินดีที่ได้ร่วมงานนะคุณการ์เซีย บายยยย”

ทุกอย่างเป็นไปด้วยความรวดเร็วอย่างไม่น่าเชื่อแต่ก็ดีแล้วล่ะ ที่เหลือตอนนี้ก็แค่เตรียมยื่นเรื่องขอออกเดินทางและเก็บกระเป๋า การผจญภัยครั้งใหม่ใกล้จะเริ่มขึ้นอีกครั้งแล้ว!

การ์เซีย อาร์เมลลินี ตอบรับภารกิจ

ศึกษาเกี่ยวกับอสุรกายในเทวตำนาน

✿ Eloise's Monsters Book ✿

รางวัลงาน: +20 ความกล้าหาญ , +50 พลังใจ, (+5 ดรักม่า หรือ +70 ดอลลาร์) และ +25  EXP

+15 ความสัมพันธ์กับรุ่นพี่โซเฟียในความขยันหมั่นเพียร

ทานอาหารประจำวัน +30 พลังงาน

Marina -

◇◆ ◇◆

          มาริน่ามุ่งเดินตรงมายังโรงอาหาร พร้อมกับเริ่มคิดเมนูที่อยากทานอยู่ เมื่อมาถึงยังที่นั่ง ตัวเธอเริ่มคิดอีกครั้งกับอาหารที่จะทาน

"คิดออกแล้วนั้นไง"

สีหน้าและแววตาอันเปร่งประกาย คิดถึงสิ่งที่มีขนอีกขาวแสนนุ่มฟู

มาริน่าเดินตรงไปหาคุณฮาร์ปี้ ก่อนจะเริ่มสั่งอาหาร

"วันนี้ขอซี่โครงกระต่ายย่าง สตูว์เนื้อกระต่าย แล้วก็ขนมปังสองแผ่น"

มาริน่าไปนั่งรอยังโต๊ะด้วยความใจจดจ่อ ไม่นานนักเสียงจากห้องครัวก็ได้ดังขึ้น

"เจ้าหนูอาหารของเธอเสร็จแล้วหวังว่าจะทานให้หมดนะ"

มาริน่าพยักหน้าตอบรับก่อนจะรีบรับอาหารไปนั่งทาน

"เนื้อเจ้านี้ก็ไม่เลวนะจริงๆน่าจะล่าทั้งป่าเอามาย่างทั้งตัวแล้วแบ่งเพื่อนในค่ายน่าจะดีแต่จะว่าไป เพื่อนหรอ"

มาริน่ารีบทานอาหารจนหมดก่อนจะนำจานไปเก็บแล้วจากไป

         

ทานอาหารประจำวัน

Sebastian BRAVE

SEBASTIAN

In every whispered secret and every untold truth, Hermes listens.

เซบาสเตียนเดินทางมายังโรงอาหารในช่วงสายของวัน รู้สึกได้ถึงบรรยากาศอันคึกคักที่เริ่มต้นขึ้นรอบตัว กลิ่นอาหารเช้าที่ลอยมาเตะจมูกทำให้เขารู้สึกหิวขึ้นมาได้อย่างรวดเร็ว เขาจัดการเลือกอาหารเช้าแบบง่าย ๆ เป็นขนมปังปิ้งไข่ดาวกับผลไม้สดในจานเล็ก ๆ เติมน้ำผลไม้แก้วหนึ่ง ก่อนจะมองหามุมสงบเพื่อทานอาหาร

ขณะที่เขานั่งลงและกำลังจะเริ่มทานอาหาร เสียงทักทายที่คุ้นเคยดังขึ้นจากด้านหลัง ทำให้เซบาสเตียนเงยหน้าขึ้นมอง " ไงเด็กใหม่ เซบาสเตียนใช่ไหมนะ สวัสดีอีกครั้ง " ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลเข้มและใบหน้ามีรอยยิ้มอบอุ่นอย่าง เซซิล มาร์โควิทซ์ ก้าวเข้ามาพร้อมกับถาดอาหารของเขา

" สวัสดีครับคุณเซซิล นั่งด้วยกันไหมครับ " เซบาสเตียนยิ้มตอบ

" แน่นอน " เซซิลพูดพร้อมนั่งลงฝั่งตรงข้าม พลางเริ่มพูดคุยทักทายกันอีกครั้ง ทั้งสองคุยกันอย่างเป็นธรรมชาติ ความเป็นมิตรของเซซิลทำให้บรรยากาศรอบตัวรู้สึกผ่อนคลาย

" นายดูตื่นสายไปนะ วันนี้เป็นยังไงบ้าง " เซซิลเอ่ยถาม ขณะที่เขาเริ่มตักอาหารเช้าของตัวเองทาน

" ก็ดีนะครับ…ผมพยายามปรับตัวอยู่ - ว่าแต่คุณเซซิลอยู่ที่นี่มานานหรือยัง " เซบาสเตียนตอบ ก่อนจะถามกลับด้วยความสนใจ

" ก็นานเอาเรื่องนะ หลายปีจนนับไม่ได้ ค่ายนี้กลายเป็นบ้านที่สองของฉันไปแล้ว บางครั้งมันก็น่าตื่นเต้น มีอะไรให้เรียนรู้ตลอด แต่ที่สำคัญคือ…ก็ได้เจอเพื่อนดี ๆ นี่แหละ " เซซิลยิ้มบาง ๆ

เซบาสเตียนยิ้มรับฟัง และความสงสัยในตัวเซซิลทำให้เขาถามขึ้นมา " อ้อ แล้วคุณเซซิลอายุเท่าไหร่ ผมจะได้แบบว่าทำตัวถูก ส่วนผมอายุสิบห้าปีน่ะครับ "

เซซิลหัวเราะเล็กน้อย " สิบเก้าแล้วล่ะ ไม่ต้องสุภาพมากก็ได้นะ เป็นกันเอง ๆ ฉันไม่ถือ อ้อ…ว่าแต่นายล่ะ มาจากที่ไหน ”

" ลอนดอนน่ะครับ นับว่าเป็นครั้งแรกของผมเลยที่เดินทางข้ามทวีปมาถึงนี้ " เซบาสเตียนพูดพร้อมกับรอยยิ้มเล็ก ๆ " มีหลายอย่างให้ปรับตัว โดยเฉพาะการยอมรับว่าตัวเองไม่ใช่แค่เด็กธรรมดา ๆ นี่แหละ "

" เข้าใจเลย เป็นเรื่องใหญ่นะที่ต้องทำความเข้าใจว่าเรามีสายเลือดพิเศษ แต่ก็คงได้ประสบการณ์ใหม่ ๆ กลับไปเพียบ " เซซิลพยักหน้าและเอ่ยให้กำลังใจ

ทั้งสองพูดคุยกันต่อด้วยความสนิทสนมมากขึ้น บทสนทนาไหลลื่น พวกเขาแลกเปลี่ยนความคิดและมุมมองเกี่ยวกับชีวิตในค่าย ที่ทั้งน่าสนใจและท้าทาย ความสัมพันธ์ระหว่างเพื่อนใหม่ทั้งสองค่อย ๆ เติบโตขึ้นอย่างเป็นธรรมชาติ เซซิลดูเป็นพี่ชายที่คอยช่วยแนะนำ ทำให้เซบาสเตียนเริ่มรู้สึกมั่นใจมากขึ้นกับการใช้ชีวิตในค่ายฮาล์ฟบลัดที่ยังมีอะไรอีกมากให้เขาได้ค้นหา

#008000 - เซบาสเตียน เซบ แลงฟอร์ด
#000000 - NPC " เซซิล มาร์โควิทซ์ "

---

หมายเหตุ: กินอาหารฟรี [ พลังงาน +30 ]

Sebastian BRAVE

SEBASTIAN

In every whispered secret and every untold truth, Hermes listens.

ใช้เวลาไม่นาน เซบาสเตียนและเซซิลก็มาถึงโรงอาหาร กลิ่นอาหารหอมอบอวลและบรรยากาศเช้าสายที่คึกคักเต็มไปด้วยเหล่าชาวค่ายที่นั่งรวมกลุ่มกันพูดคุยและทานอาหาร เซบาสเตียนเลือกอาหารง่าย ๆ เหมาะกับมื้อสาย เช่น ขนมปังปิ้งไข่คน ผลไม้สด และน้ำผลไม้แก้วใหญ่ พวกเขาหาที่นั่งมุมหนึ่งที่สงบและไม่ค่อยมีคน เพื่อให้คุยกันได้สะดวก

เมื่อทิ้งตัวลงนั่ง เซซิลยิ้มให้พร้อมดึงกระดาษแผ่นหนึ่งออกจากกระเป๋า ส่งให้เซบาสเตียนอย่างระมัดระวัง " อันนี้คือตารางเรียนของนาย ที่จะมีทั้งวิชา ฝึกฝน และกิจกรรมเสริม นายดูในนี้แล้วจะเห็นว่าแต่ละวันจะเรียนวิชาไหน และในช่วงเวลาไหนบ้าง "

เซบาสเตียนรับตารางเรียนมาดู สายตาพลางไล่ตามตัวอักษรอย่างสนใจ ขณะฟังคำอธิบายจากเซซิล

" แต่ใช่ว่าตอนนี้นายจะเข้าเรียนได้ทุกวิชาเลยนะ บางวิชาต้องใช้อาวุธในการฝึกฝน ถ้านายมี ‘ดรักม่า’ เพียงพอก็สามารถไปแลกอาวุธได้จากคลังของค่ายได้ แต่พอเริ่มแรกนี่ คงให้เวลานายปรับตัวกับที่นี่สักหน่อย เมื่อไหร่ที่พร้อม ค่อยเริ่มฝึกแบบเต็มที่ ไม่มีคำว่าสายไปสำหรับการเรียนรู้ " เซซิลอธิบายอย่างใจเย็น พร้อมกับยิ้มให้กำลังใจ

" เข้าใจครับ ขอบคุณมากนะที่บอก " เซบาสเตียนพยักหน้า

" อ้อ แล้วก็ในตารางเรียน ฉันเขียนอธิบายไว้ชัดเจนว่าต้องเตรียมตัวอะไรบ้าง แต่ละวิชาต้องใช้อุปกรณ์อะไรและอยู่ที่ไหน ถ้ามีอะไรสงสัยก็ถามฉันได้เลย " เซซิลเสริมอีกที เพื่อให้เซบาสเตียนเข้าใจมากขึ้น

" ดีเลยครับ แบบนี้ผมจะได้ไม่พลาดอะไร " เซบาสเตียนยิ้มกว้าง เอ่ยขอบคุณอย่างจริงใจ

เซซิลยิ้มกลับ " ดีแล้ว แล้วอีกอย่างที่นายควรรู้ไว้ก็คือภารกิจที่ค่ายจัดทุกเดือน จะมีภารกิจหรือกิจกรรมใหม่ ๆ ให้ทำเต็มไปหมด มีทั้งภารกิจในค่ายและนอกค่าย ว่าง ๆ นายลองแวะไปดูกระดานหินที่บ้านใหญ่ บางทีจะเจออะไรที่น่าสนใจ เผื่อจะเจอภารกิจที่อยากทำเพื่อเก็บประสบการณ์บ้าง "

" ได้เลยครับ ไว้ผมจะแวะไปดู เผื่อมีอะไรที่ผมอยากลองทำ " เซบาสเตียนพยักหน้ารับคำ

เซซิลมองดูเซบาสเตียนที่ตั้งใจฟังและสนใจ เขาก็รู้สึกดีที่ได้เป็นส่วนหนึ่งในการช่วยเหลือ " ถ้างั้น เรามาทานข้าวกันดีกว่า เดี๋ยวเย็นหมด "

เมื่อบทสนทนาจบลง ทั้งคู่เริ่มทานอาหาร เซบาสเตียนทานอาหารไปด้วยความเพลิดเพลิน ขณะนั่งฟังเซซิลเล่าประสบการณ์สนุก ๆ ในค่ายจากมุมมองของรุ่นพี่ มีเรื่องเล่าที่ชวนให้เขาตื่นเต้น รวมถึงการแนะนำเคล็ดลับเล็ก ๆ น้อย ๆ ในการปรับตัวให้เข้ากับชีวิตในค่ายฮาล์ฟบลัดอย่างรวดเร็ว บรรยากาศที่อบอุ่นทำให้เซบาสเตียนรู้สึกยินดีที่ได้พบเพื่อนใหม่ที่พร้อมให้คำแนะนำในทุกเรื่อง

#008000 - เซบาสเตียน เซบ แลงฟอร์ด
#000000 - NPC " เซซิล มาร์โควิทซ์ "

---

หมายเหตุ: กินอาหารฟรี [ พลังงาน +30 ]

Laura HEROES

โรงอาหาร (ย้อนเวลา 18.00 น.)

หลังจากตื่นนอนลอร์ร่าก็ทำการจัดเเจงตนเอง และพบว่าตอนนี้ที่พักของเธอนั้นขนมที่ตุนๆ เเอบเอาไปเก็บไว้มรทีเเรกที่รอบก่อนเเอบมาที่นี้นั้นมันจะหมดแล้ว เอาเป็นว่าช่วงว่างๆแบบนี้ก็ควรจะออกมากินเองไม่ต้องกินของตุน ในส่วนของที่ตุนมันก็คือส่วนตุน และในส่วนของพวกนี้ก็คือ ..... มีโอกาสออกมากินของสดๆ เเบบทำใหม่ๆ เลยมันก็น่าจะดีกว่าอยู่แล้วนะ

เธอคิดได้เเบบนั้นก็จัดเเจงอาบน้ำเเต่งตัวเเบบง่ายๆ รองเท้าคู่เดิม เครื่องประดับไม่ต้องอะไรมาก เสื้อยืดง่ายๆ กับเกงยีนต์ตัวเก่ง ใส่ให้เน่าไปข้างเลยก็ว่าได้นะ เเล้วค่อนคิดว่าจะเอาไปซัก เเต่ซักที่ไหนยังไง ก็ว่ากัน เขามีร้านซักอบรีดหรือเปล่าเถอะ หรือต้องซักมือกัน!!

สำหรับช่วงเวลานี้ ลอร์ร่าที่เดินร่อนไปร่อนมา เรียกว่าหิวก็น่าจะไม่ผิดหรอก เธอเดินออกจากบ้านพักของตัวเองออกมาหาอะไรทานเล่นที่โรงอาหาร ที่ไม่อาจคาดว่าจะเงียบเเละโล่งได้ขนาดนี้เพราะนี้มันเวลามื้อเย็นด้วยซ้ำ

เงียบจนเเบบคิดว่า เธอก็คิดว่าจริงๆ คนที่นี้เขากินเเค่ 2 มื้อหรือเปล่าที่เเปลกว่างดมื้อเย็นด้วยหนะ กินเเบบ IF รักหุ่น จากเท่าที่อยู่ๆมาคนที่เจอๆ ก็จะผอมๆ สูงๆ หุ่นดีๆ มีกล้อามๆกันด้วย เเต่เน่าจะเป็นไปได้ แต่นี้เธอเป็นตัวประหลาดไปหรือเปล่า แบบตื่นผิดที่ผิดเวลาด้วยอะไรเเบบนั้น ยังไงกันนนะ หุ่นก็ไม่เหมือน การกินอยู่ก็เเปลกออกไป ให้ได้เเบบนี้สิลอร์ร่า

" ไหนๆๆ ดูซิ วันนี้มีอะไรให้ทานบ้างนะ " เธอพูดกับตัวเอง มองดูอาหารที่เรียงๆกันตรงหน้า สีหน้าบ่งบอกว่าไม่ค่อยถูกใจเท่าไร พวกไส้กรอก เเฮม และไข่ดาว เเอบมีมันบดนิดหน่อย เรียกว่าเหมือนของเหลือๆ เลยด้วยซ้ำไป แต่ถึงเเบบนั้นแล้วมันก็ยังเยอะกว่าการกินของลอร์ร่าอยู่ดีนะ เพราะเธกอ้กินไม่มากเท่าไรเพียงเเค่ชอบเลือกๆ

" มีเเค่นีหรอคะ " เธอถามเจ้าหน้าที่ที่ดูแลโซนอาหารนี้ เพราะเก็นว่าไม่มีพวกผักเลย มีเเต่เนื้อๆ กินเนื้อๆหมดนี้ก็อาจจะจุกกันพอดี

" ใช่ แล้วเธอจะกินอะไรเยอะแยะตัวก็เเค่นี้ "

อีกฝ่ายพูดเสียงนิ่ง ทำเอาลอร์ร่าที่ยืนอยู่ตรงหน้าไม่พูดอะไรต่อ ทุกอย่างเงียบสนิท ไม่เเปลกใจเท่าไรที่คนสวยมากจะไม่เข้ามาที่นี้ก็ผู้ดูแลดุอย่างกับอะไรดีเลยหนิ เธอยิ้มๆ ก่อนจะตักไข่ดาว เเฮม และไส้กรอก ตามลำดับใส่จานของตัวเอง ไข่ดาวเเบบไม่สุกที่ไข่เเดง ตามด้วยเเฮม 3 ชิ้น และไส้กรอกต้ม 2 อัน ขนาดไม่ยาวมาก เดินไปเอาซอสมะเขือใส่ด้วย เเบบใส่นิดหน่อยตัดเลี้ยนก็ยังดี จบท้ายด้วยมันบด ที่อุ่นร้อนๆ 2 ทัพพี ก็นี้น่าจะหนักและทำให้อยู่ท้องมากที่สุดแล้วนะ เธอนึกก่อนจะเเอบถอนหายใจเบาๆ

พูดไปก็ได้เเต่คิดถึงอาหารที่บ้านเลยนะเนี้ย เด็กสาวที่มองออกไปก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบช้อน - ซ้อมมา เเล้วเดินไปนั้งที่โต๊ะของบ้านตัวเอง ที่มีป้ายชื่อเทพองค์นั้นๆ เเขวนอยู่หัวโต๊ะแบบเด่นๆเลยด้วย

บอกได้เลยว่าบรรยากาศโดยรอบนั้นค่อนข้างเงียบมาก เเม้ตอนนี้จะเย็นเเล้วก็ตามที ไม่มีคนออกมาหาอะไรทานเท่าไรนักเลยเธอก็นั่งกินเงียบๆ รสชาติที่นี้จะไม่ค่อยหรูหราอะไร ตัวมันบดทำออกมาได้ค่อนข้างดีเลยทีเดียว

" โรงอาหาร ที่นี้ เงียบเหงาชะมัด คนหายไปไหนกันหมด็ไม่รู้ ทั้งโณงอาหารนี้มีกันอยู่ คนทำ 1 คนกิน 1 สุดยอด  มาผิดเวลาปะเนี้ย หรือเขาจะปิดแล้ว ยังไงกันนะ " เธอบ่นออกมาก่อนจะ มองรอบๆ เงียบสนิท นี้ค่ายอะไรคนน้อยจังเลย เธอบ่นกับตัวเองแบบนี้มาหลายวันเเล้วตั้งเเต่เข้ามา เเทบไม่เจอคนด้วยซ้ำ เธอว่าจะกลับปที่บ้านพักหลังเเรกที่เข้าไปอยู่สักหน่อย อย่างน้อยๆที่นั้นก็พอจะมีคนอยู่บ้านนะ เธอนึก

มือตักอาหารในจานของตัวเองแล้วรีบๆ ทานให้หมดๆ ยัดๆหน่อยเพราะตอนนี้เหมือนจะมีสายตาคู่หนึ่งจ้องมา แบบจ้องตาเป็นมันเลยก็ว่าได้ น่ากลัวชะมัดเลยด้วยหละ

เธอเลยรีบๆกินเข้าไป แล้วจะได้รีบเอาจานไปเก็บๆ เเล้วออกไปจากสถานะการณ์ที่เงียบเเละน่าอึดอัดขนาดนี้ เธอว่าเขาอาจจะงงว่ายัยนี้ใครเเน่นๆ เเต่เอาเถอะจะไปแล้ว กินหมดเเล้วไม่กล้าเหลือเลย เพราะกลัวโดนพี่เเกดุอีก

จริงๆ ก็ไม่ค่อยเกี่ยวด้วยหรอแต่ว่ามัน .... เวลากินแล้วมีคนมาจ้องๆแบบนี้มันก็ออกจะอึดอัดอยู่ไม่ใช่น้อยเลยนะ ลอร์ร่าที่เเบบ เดินไปตักน้ำดื่มสะอาด ใส่เเก้วกระดกเข้าปาก เพราะมันก็เเห้งคออยู่นะ กินข้าวเเล้วจะไม่ให้ดื่มน้ำกันเลยก็จะเก่งเกินไปเเล้ว 

เธอกระดกน้ำสะอาดนั้นที่กดมาหมดแก้วก็เดินกลับออกไปจากห้องอาหารรวมในส่วนนี้โดยทันที

" ขอบคุณสำหรับอาหารมือ้นี้ด้วยค่ะ " เธอกล่าวก่อนจะเดินออกไป เเล้วเมื่อถึงระยะหนึ่งก็เเอบหันมามองสักหน่อยว่าอีกฝ่ายไปไหนแล้ว จริงๆ เธอไม่มีอะไรเลย เมื่อเดินออกมาเธอก็เก็บจานชาม ล้างตามปกติ หรือเเค่เสียงและใบหน้าของอีกฝ่ายมันดูไม่เป็นมิตรเฉยๆ หรือไม่งันลอร์ร่าอาจจะคิดเรื่องทั้งหมดนี้ไปเองก็เป็นได้นะ ยิ่งชอบจินตนการล้ำเลิศ บ้าๆ บอๆ อยู่ด้วยหนะสิ

พูดไปแล้ววันนี้ยังไม่ได้เเวะไปหาพ่อเลย เธอยิ้มก่อนจะหาเรื่องเอาอะไรไปเยี่ยมเยือนผู้เป็นพ่อสักหน่อย เรื่องหาทำนี้ของหใ้บอกเถอะชอบเลย ยิ่งการก่อกวนผู้เป็นพ่อของตนนั้นบอกได้เลยว่าสนุกสุดๆเลยหละ

หลังเธอพึ่งรู้จักคำว่าพ่อเเท้ๆ การมีพ่อนี้มันดีเเบบนี้นี้เอง ไม่ทันไรเธอก็รู้สึกว่าอยากให้ครอบครัว พ่อ - แม่ - ลูก นั้นได้อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตาจริงๆเเค่กินอาหารสักมื้อก็พอใจเเล้วหละ

เธอที่เดินไปฝันไป แม้จะรู้ว่าไม่สามารถทำได้เเน่นอน เเต่เรื่องนึงที่อยากรู้ของลอร์ณ่าคือ พ่อไปเจอเเม่ได้ยังไงกัน อย่าบอกนะไปเที่ยวบาร์กันหนะ เธอที่เดินไปเรื่อยๆ ก็สายหัวไปมา ให้มันได้เเบบนี้สิ เพราะที่เเน่ๆ เเม่ของตนนั้น เท่าที่ลอร์ร่าเห็นเธอเป็นผู้หญิงเข้าสังคมเลยทีเดียวหละ เเบบชอบเข้าสังคมสังสรรค์กับกลุ่มเพื่อนฝูง อาจจะเจอกันในงานหรือบาร์ สถานที่ต่าๆง ที่พวกเขาไป ใดๆ ไปเเอบถามดีกว่า

เห็นลอร์ร่าเเบบนี้จริงๆ เธอก็นะ ขี้เหงาและมโนเก่งเหลือเกิน เเล้วก็คือคนรับจบตอนนี้น่าจะเป็นพ่อเธอนั้นหละ เพราะก่อนหน้านี้ที่โลกปกติ ก็เป็นใครไปไม่ได้คือพี่น้อง ที่เป็นลูกเเบบติดของพ่อบุญธรรมเธอเช่นกันนั้นหละ ยังดีที่เขาทนยัยลอร์ร่ามาได้นานหลายปี ไม่ยักกับรำคานแต่หลัง .... อย่างที่รู้คือ พอลอร์ร่าเริ่มมีสัญชาติญาณเเปลกๆ ที่เเสดงออกมาตามอายุเมื่อครบแล้ว มันก็จะเห็นนูนเห็นนี้ แต่ทุกคนก็บอกเพราะเธอบ้าด้วย หรืออาจจะเพราะคิดไปเองดูหนังใดๆ มากไป ถึงขั้นจะส่งเธอไปหาหมอด้วยซ้ำ ยังดีหนีออกมาก่อน ไม่งันไปนอนโณงพยายบาลเเน่นๆ เป็นผู้ป่วยจิตเวชไปเเน่นอน

หลังจากนั้นเธอก็เริ่มถอยห่างผู้คน พูดให้น้อยลง มองเยอะๆ เเละชอบปนั่งล้อมวงสุรา หรือเเอบชิมเครื่องดื่มต่างๆ (ตอนนี้ได้คำตอบยัง) เสียมากกว่า เเต่ดูๆ แล้วในตอนนี้เธอเองก็จะได้คำตอบพวกนั้นละ ว่าทำไมกัน 

ก่อนเด็กสาจะหยุดนั้นที่มุมหนึ่งเเถวๆ โซนของโณงอาหารนี้หละ เพื่อนั่งคิดทบทวนเงียบๆ คนเดียวในหัวสักหน่อย เเบบว่ามีคนจ้องในโรงอาหาร คุณป้าโรงอาหารก็น่ารักเกิน ดูแลดีเเบบกดดันเบาๆ มันก็นะ เธอไม่ชอบการโดนมองเท่าไรเลย

Laura Tanner - #800080

NPC โรงอาหาร - #ff8c00

หมายเหตุ: กินอาหารฟรี [ พลังงาน +30 ]

Sebastian BRAVE

SEBASTIAN

In every whispered secret and every untold truth, Hermes listens.

หลังจากที่เซบาสเตียนจัดการตรงเองเสร็จ เดินหนุ่มก็ออกจากบ้านพักเฮอร์มีสมุ่งตรงเข้ามาในโรงอาหารของค่าย ด้วยความรู้สึกกระตือรือร้นที่จะเติมพลังสำหรับการเรียนที่จะมาถึงในอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้า เขากวาดสายตามองไปยังไลน์อาหารต่าง ๆ ก่อนที่จะแวะหยิบอาหารมื้อเช้าสไตล์อังกฤษที่ทำให้เขาหวนนึกถึงบ้านเกิด ประกอบด้วยไข่ดาวที่ทอดได้พอดี ขนมปังปิ้งกรอบ ๆ ไส้กรอก และถั่วอบในซอสมะเขือเทศ

เมื่อได้อาหารเรียบร้อยแล้ว เซบาสเตียนก็มองหาโต๊ะว่าง ๆ และตัดสินใจทิ้งตัวนั่งลงที่มุมหนึ่งของโรงอาหารซึ่งเงียบสงบพอให้เขาได้พักผ่อนและเตรียมตัวสำหรับชั้นเรียนในบรรยากาศสบาย ๆ เขาเพลิดเพลินกับมื้อเช้าอย่างเงียบ ๆ จนกระทั่งเสียงของชายหนุ่มคนหนึ่งดังขึ้นจากอีกฝั่งของโต๊ะ

" สวัสดี ฉันนั่งด้วยได้ไหม " ชายหนุ่มเอ่ยด้วยน้ำเสียงสดใส เซบาสเตียนเงยหน้าขึ้นแล้วพบกับชายหนุ่มที่ยืนยิ้มอยู่ตรงหน้า อีกฝ่ายดูเป็นมิตรและมีออร่าอบอุ่นที่แผ่กระจายออกมา

" แน่นอนครับ " เซบาสเตียนตอบพลางยิ้มต้อนรับ

" ฉันชื่อเซเลสติโน่ อายุเท่ากับนาย เพราะงั้นไม่ต้องสุภาพมาก ฉันมาอยู่ที่ค่ายนี้มาหลายปีแล้ว " ชายหนุ่มนั่งลงและเริ่มแนะนำตัวเอง

" ยินดีที่ได้รู้จักนะ เซเลสติโน่ ฉันชื่อเซบาสเตียน พึ่งมาไม่นานนี่เอง " เซบาสเตียนยิ้มก่อนจะยื่นมือออกไป

" แน่นอนว่าฉันรู้ และยินดีที่ได้รู้จักเหมือนกัน นายอาจจะไม่ค่อยเห็นหน้าคราตาฉันเท่าไหร่ แต่ฉันเป็นลูกของเทพเฮอร์มีสเช่นกัน " เซเลสติโน่ตอบพลางจับมือกับเซบาสเตียน " ที่จริงฉันเห็นนายนั่งคนเดียวหลายครั้ง ก็เลยคิดว่านายอาจจะยังไม่ค่อยมีเพื่อน เลยอยากจะเข้ามาทักทายดู เผื่อเราจะได้เป็นเพื่อนกัน "

เซบาสเตียนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะยิ้ม " ก็ดีนะ ฉันเองก็ยังใหม่กับที่นี่อยู่เลย มีเพื่อนอย่างนายคงจะช่วยได้มากทีเดียว ตอนนี้ฉันเองก็รู้จักไม่กี่คน คุณไทสันและรุ่นพี่เซซิล "

" เยี่ยมเลย " เซเลสติโน่พูดพร้อมกับยิ้มกว้าง " ถ้างั้นเราก็นั่งทานข้าวด้วยกันนะ เดี๋ยวฉันจะเล่าอะไรเกี่ยวกับค่ายนี้ให้ฟังสักหน่อย "

เซบาสเตียนพยักหน้า ก่อนที่ทั้งสองจะหันกลับมาทานอาหารของตัวเอง และเริ่มพูดคุยกันอย่างเป็นกันเอง เซเลสติโน่เล่าประสบการณ์และเรื่องราวที่เขาได้พบเจอในค่ายตลอดหลายปีที่ผ่านมา รวมถึงบางคลาสที่เขาแนะนำให้โจนาธานตั้งใจเรียน เพราะจะช่วยให้เข้าใจเกี่ยวกับทักษะเฉพาะที่จำเป็นสำหรับการอยู่ที่นี่

หลังจากจบคำอธิบายไปพักหนึ่ง เซเลสติโน่ถามขึ้น " แล้ววันนี้นายมีคลาสอะไรบ้าง "

เซบาสเตียนหยิบตารางเรียนขึ้นมาดูแล้วตอบ " วันนี้มีสองคลาสช่วงบ่าย วิชาอสุรกายศึกษาและวิชามีดสั้น ทั้งคู่เกี่ยวกับทักษะพื้นฐาน ซึ่งฉันว่าก็น่าจะเข้ากับคนที่พึ่งมาอย่างฉันดี "

" นั่นแหละถูกแล้ว " เซเลสติโน่พยักหน้าอย่างเห็นด้วย " อื้มค่อย ๆ เรียนรู้ไป อย่ารีบเกินไปล่ะ ส่วนใหญ่พวกเราที่อยู่มานานแล้วก็ยังต้องฝึกทักษะพวกนี้เรื่อย ๆ ไม่มีอะไรสมบูรณ์แบบไปเสียทุกอย่างหรอก "

เซบาสเตียนยิ้มอย่างรู้สึกสบายใจเมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ “ ฟังดูน่าท้าทาย แต่ก็ดี ฉันจะตั้งใจเรียนและลองดูว่าฉันจะไปได้ไกลแค่ไหน ”

ทั้งสองนั่งทานอาหารต่อและพูดคุยเกี่ยวกับคลาสเรียน รวมถึงแลกเปลี่ยนความเห็นกันเรื่องอาจารย์ผู้สอนและหัวข้อการเรียนที่น่าจะต้องเจอในอีกไม่กี่สัปดาห์ข้างหน้า การสนทนาทำให้เซบาสเตียนรู้สึกผ่อนคลายมากขึ้น และรู้สึกยินดีที่ได้เจอเพื่อนใหม่ที่ดูเป็นกันเองอย่างเซเลสติโน่

#008000 - เซบาสเตียน เซบ แลงฟอร์ด
#000080 - NPC " เซเลสติโน่ เซล เรดฟิลด์ "

---

หมายเหตุ: กินอาหารฟรี [ พลังงาน +30 ]

Daemon HEROES

ร่วมอวยพรวันเกิดทิปตา

เดม่อนเดินไปยังโรงอาหารของค่าย แต่เขาก็ไม่รู้สึกเย็นเลยแม้จะมองเห็นดวงอาทิตย์บนท้องฟ้า  

"มันเกิดอะไรขึ้นกับนิกซ์กันแน่นะ"  เดม่อนครุ่นคิด เขามองดูป้ายหน้าโรงอาหาร  ดูเหมือนวันนี้จะมีงานวันเกิด  เพราะด้านหน้าแขวนป้าย

'สุขสันต์วันเกิดคุณทิปตา'

ถ้าเขาจำไม่ผิด ทิปตาคงเป็นเด็กบ้านอะพอลโลที่คุณดีนแนะนำให้รู้จักในวันปาร์ตี้กองไฟคราวก่อน เดม่อนเดินเข้าไปร่วมงานวันเกิด คุณดีจัดงานได้ยิ่งใหญ่มากเหมือนเดิมเลย สมเป็นเจ้าพ่อปาร์ตี้! 

เขาเดินไปทักทายลิเลียน่า เพื่อนสนิทที่สุดของเขาในค่าย "ว่าไง ยัยฉลาด เธอทำอะไรอยู่น่ะ"

"เราไปหาอะไรกินกันก่อนเถอะ ตาทึ่ม ชั้นหิวจะแยแล้ว"  ลิเลียน่าตอบ  "วันนี้เป็นอีกวันที่เราไม่ต้องนั่งโต๊ะตามบ้าน อยากนั่งตรงไหนก็ได้"

ผมกับลิเลียน่าไปนั่งโต๊ะที่ว่างอยู่คุยสัพเพเหระกันราวชั่วโมง ส่วนของขวัญวันเกิดของทิปตา  ผมพอมีแผ่นเสียง Motley Crue - Greatest Hits Double LP 12" Vinyl ติดกระเป๋า ไม่ทราบว่าได้มาตอนไหนหรืออาจจะหยิบติดมือมาตอนไปทำภารกิจเดินทางเมื่อครั้งก่อน

ลิเลียน่าเอนตัวไปข้างหน้าก่อนจะเลิกคิ้ว พร้อมกับยิ้มเจ้าเล่ห์ "นี่ ตาทึ่ม ได้ข่าวว่านายไปเจอเรื่องใหญ่มาเหรอ? ภารกิจตามหาตรีศูลโพไซดอนน่ะ"

เดม่อนขมวดคิ้วทำหน้าไม่สบอารมณ์ "ก็...  ก็อย่างที่ได้ยินมานั่นแหละ ยัยฉลาด แล้วนี่เธอมาสนใจเรื่องของฉันทำไมเนี่ย?"

"แหม ก็เป็นห่วงนายนี่นา" ลิเลียน่าตอบ เสียงของเธอเจือไปด้วยความกังวล "ฉันได้ยินมาว่านายไม่ยอมกลับมาพร้อมกับคนอื่น ๆ ด้วย เกิดอะไรขึ้นหลังจากนั้นเหรอ?"

เดม่อนพยายามเบี่ยงประเด็น  "เออ จริงสิ วันนี้วันเกิดทิปตานี่น่า ว่าแต่... เธอรู้จักทิปตาได้ยังไง?"

ลิเลียน่าทำหน้าสงสัย  "ก็...  รู้จักตอนปาร์ตี้กองไฟไง  จำไม่ได้เหรอ?  แล้วนี่นายจะเลี่ยงตอบคำถามฉันไปถึงไหนเนี่ย?  แล้วก็เหตุการณ์ที่เกิดที่ดีทรอยต์ นายไปทำอะไรที่นั่นกันแน่"

เดม่อนเริ่มแกล้งทำทีหงุดหงิด เขาไม่รู้จะพูดยังไงดีเรื่องเสียงประหลาดที่เขาได้ยิน หากเขาพูดไปเธอจะยิ่งกังวลอีก "ยัยฉลาดเธออยากรู้อะไรนักหนาเนี่ย? เรื่องมันผ่านไปแล้ว ฉันไม่อยากพูดถึงมันแล้ว โอเคนะ"

ลิเลียน่ามองเดม่อนด้วยแววตาเป็นห่วง "ตาทึ่ม  นายรู้ไหมว่านายทำตัวแปลกไปนะ ฉันเป็นเพื่อนของนายนะ ถ้ามีอะไรไม่สบายใจ ก็บอกฉันได้ทุกเมื่อ"

เดม่อนเงียบไปครู่หนึ่ง เขามองไปรอบ ๆ โรงอาหาร เสียงพูดคุย เสียงหัวเราะ และเสียงดนตรีดังประสานกันจนฟังแทบไม่ได้ศัพท์ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงเบา ๆ  "ขอบใจนะ  ลิเลียน่า  แต่...  ฉันยังไม่พร้อมที่จะพูดถึงเรื่องนี้"

ลิเลียน่าพยักหน้า "โอเค  ฉันเข้าใจ แต่ถ้านายอยากระบาย ก็บอกฉันได้นะ"

ก่อนเราทั้งคู่จะลุกขึ้นไปร่วมอวยพรเจ้าของวันเกิด "สุขสันต์วันเกิดนะ  ทิปตา"  ผมยื่นของขวัญให้พร้อมกับรอยยิ้ม หลังจากผมคุยกับทิปตานิดหน่อย ผมก็ขอตัวแยกจากลิเลียน่าก่อนเพื่อกลับไปบ้านพักหมายเลข 10 

ส่งแผ่นเสียงวง Motley Crue - Greatest Hits Double LP 12" Vinyl ให้ทิปตาเป็นของขวัญวันเกิด

รางวัลสำหรับผู้เข้าร่วมอวยพรและให้ของขวัญ

ของขวัญสุดพิเศษ +50 พลังใจ , +15 EXP , +40 พลังงาน

Laura HEROES

  โรงอาหารรวม

และวันนี้ก็เช่นเดิม เเม้ว่าเด็กสาวจะมาเวลาไหนๆ ที่นี้ก็ดูจะเงียบเหงาไปหน่อย เเต่เหมือนว่ามันจะเงียบเพียงเเค่ด้านนอกเท่านั้นนะ เด็กสาวที่เดินเข้ามาแล้ว

" มีงานวันเกิดหรอ " เธอพูดขึ้น ก่อนจะอมยิ้มขึ้นมา ก็ไม่คิดว่าที่นี้เขาจะมีการฉลองวันเกิดให้กันด้วยนะ เด็กสาวที่คิดว่าวันนี้จะมาหาอะไรกินเท่าไร เเบบว่าหาของกิน กินข้าวอะไรราวๆนั้นหนะ 

" สวัสดีค่ะ " เธอกล่าวก่อนยิ้มให้ 

" คุณน่าจะเป็นเจ้าของวันเกิดใช่ไหมคะ " เธอที่ไม่แน่ใจเเต่เธอก็ทักไปแล้ว สมาชิกใหม่ของค่ายเเห่งนี้ไม่ค่อยมีเพื่อนเท่าไรหรอก เเต่ก็เเวะมาร่วมยินดี เเละฉลองวันเกิดกับอีกฝ่ายด้วย เเม้มันจะบังเอิญก็เถอะ

" ครับ วันนี้วันเกิดผมเอง " เขาตอบกลับด้วยสีหน้าเขินๆ

" ยังไงก็สุขสันวันเกิดนะคะ ขอให้เป็นปีที่ดีนะคะ " เธออวยพร แน่นอนว่าลูกคุณดีนั้นชอบงานพวกนี้อยู่แล้ว เธอที่ยิ้มมให้อีกฝ่าย มองเพลงที่เปิดเอาไว้

" ขอให้ทุกๆ วันมีเเต่ความสดใสนะคะ " เธออวยพรต่ออีกสักหน่อย ก่อนจะหยิบของออกมา มันคือผ้าพันคอที่เรียกว่าพึ่งซื้อมาเพราะเห็นว่าช่วงนี้อากาศตอนนี้

" หวังว่าคุณจะได้ใช้มันนะคะ " เธอส่งเครื่องดนตรีชิ้นเล็กๆ ที่มันติดกระเป๋ามาด้วยให้ " ลอร์ร่าค่ะ พอดีร่าไม่มีอะไรมาเลย " เธอสารภาพออกไป ไม่คิดด้วยซ้ำว่าจะเจอใคร 

แต่ก่อนจะส่งไปให้เฉยๆจะธรรมดาไปนิดนึงต้องเล่นเพลงก่อนนะ ติดตรงเพี้ยนนี้หละหวังว่าอีกฝ่ายจะไม่ว่าอะไร เธอก็เล่นเครื่องดนตรีนั้น เป็นเพลงง่ายๆ แฮปปี้เบิดเดย์ พร้อมร้องให้ฟังด้วย

แฮบปี้เบิร์ด เดย์ ทู ยู

แฮบปี้เบิร์ด เดย์ ทู ยู

แฮบปี้เบิร์ด เดย์

แฮบปี้เบิร์ด เดย์

แฮบปี้เบิร์ด เดย์ ทู ยู

.

แฮบปี้เบิร์ด เดย์ ค้าา

ไม่นานเด็กสาวก็ร้องจบเเบบเขินเล็กๆ นะเพราะว่าร้องเพี้ยนๆหน่อยก่อนจะส่ของขวันนั้นให้อีกฝ่าย เล่นก็ไม่ค่อนจะเป็นเเถมร้องยังเพี้ยนอีก

" ขอบคุณมากนะครับ น่ารักมากๆ เลย " อีกฝ่ายชมทำเอาเธอเองก็ถึงกับม้วนตัวไปมา เพราะเธอว่ามันเพี้ยนหนะสิ คนรอบๆก็ปรบมือให้เธอเช่นกัน

ทีแรกเธอคิดว่าโซนโรงอาหารนี้จะเงียบเหงาเหมือนเดิมนั้นหละ เเต่พอมันมีงานทุกอย่างก็ดูคึกคักอย่างมาก เธอเอาลูกโป่งออกมา (จากไหนไม่รู้ สมมุติว่าหามาได้แล้วนะ)

" ยังไงร่าขอช่วยตกเเต่งงานวันเกิดนี้นะคะ " เธอขออีกฝ่ายเเต่ไม่ได้รอคำตอบ เพราะเห็นท่าทางของเขาก็ดูจะเขินๆ เอาเรื่องอยู่

" ครับๆ ขอบคุณมากครับ " อีกฝ่ายบอก ก่อนจะหันมองรอบๆ วันนี้น่าจะเจอคนเยอะสุดแล้วก็ว่าได้นะ

" มาฉันช่วย เเล้วเธอคือใครมาจากไหนกัน " คนอื่นๆ เริ่มชวนลอร์ร่าคุยระหว่างที่กำลังตกแต่งงานเล็กๆ ให้น่ารักขึ้น จากป้ายงาน ที่เขียนให้เจ้าของวันเกิดทำเป็นมุมเล็กๆ ไว้ให้เขาได้บันทึกความทรงจำเอาไว้

" อ่อ ขอบคุณค่ะ " เธอหันไปขอบคุณอีกฝ่ายทันที

ลูกโป่ง 3 - 4 ลูกตกแต่งรอบๆ งานให้โต๊ะเจ้าของงาน แถมยังมีมงกุฎดอกไม้ ที่สร้างจากกิ่งไม้ดอกไม้ระเเวกนั้น เรียกว่าเดินลงไปเก็บๆ เเล้วเอามาสานเป็นมงกุดเเบบชั่วคราวเล่นๆ ก่อน

" มันอาจจะไม่สวยมากนะคะ เเต่สำหรับเจ้าของวันเกิดค่ะ " เธอส่งให้เจ้าของวันเกิดสวม มงกุฎดอกหญ้าสีทองดูเข้ากับเขาสุดๆ 

" ไม่เลยครับ มันน่ารักมากเลย "

อีกฝ่ายตอบรับเเบบว่านะ เขาดูพูดน้อยสุดๆ เลย เธอยิ้มออกมากับความพูดน้อยเเละดูความขี้เขินของอีกฝ่ายเเล้วน่าเอ็นดูสุดๆ

เมื่องานถูกจัดเรียบร้อยเธอรับของมาเเบ่งเอาไว้ ก่อนจะเดินจากไป 

" ยังไงร่าขอตัวก่อนนะคะ ไว้ว่างๆ เเวะไปเล่นที่บ้านร่านะ ร่าอยู่บ้านหลังที่ 12 หนะ " เธอกล่าวเเบบว่าบอกทุกคนรวมๆนั้นหละ อยากรู้จักทุกคนเลยเเต่สำหรับตอนนี้ไม่มีเวลามากขนาดนั้นเพราะตอนนี้จะต้องไปเรียนต่อเเล้ว มันเวลาจำกัดหนะสิ เธอนึกก่อนจะเดินจากไป

" ได้สิ "

" ไว้เเวะไปนะ "

" โชคดีครับ "

เสียงตอบรับคนอื่นๆ ในระเเวกนั้นที่ส่งกลับมา เธอเดินหันหลัง พร้อมโบกมือไปมาลาทุกคนในบริเวณนั้นไปด้วยเลย

วันนี้เรียกว่าเปิดเรื่องมาวันเเรกก็รู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูกเลยก็ได้นะ นานๆจะได้เจอแบบนี้ เเต่ถ้านานๆ เธอน่าจะได้ทำมากกว่า มากกว่าการจัดงานหนะ เด็กสาวบอกตัวเอง เช่นการเฉลิมฉลอง จัดงานอื่นๆ เเน่นอนยิ่งใหญ่เเน่นอน!!

 หมายเหตุ : 

 ส่งมอบ คาลิมบาพร้อมการเล่นเพลง แฮปปี้เบิดเดย์ ให้เจ้าของวันเกิด (ทิปตา) 

 รับ +50 พลังใจ , +15 EXP , +40 พลังงาน