[บันทึกการเดินทาง] พลังเหมันต์อ่อนแรง

สามวันผ่านไปนับตั้งแต่เรือมินิบานาน่าออกเดินทางจากท่าเรือบอสตัน ท้องทะเลสีครามสุดลูกหูลูกตาคือภาพที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าของเอโลอิส แจสเปอร์ และป้าคาเรนมาโดยตลอด แสงแดดอันร้อนแรงสาดส่องลงมากระทบผิวน้ำจนระยิบระยับ และแผดเผาผิวของพวกเขาอย่างต่อเนื่อง แม้จะมีครีมกันแดดสารพัดยี่ห้อในถุงสายรุ้งของป้าคาเรนคอยเป็นผู้ช่วยชีวิตให้รอดพ้นจากรังสียูวี แต่ความเหนื่อยล้าจากการเดินทางอันยาวนานก็เริ่มกัดกินพวกเขาอย่างช้า ๆ "นี่มันนอร์เวย์แน่เหรอเนี่ย!" ป้าคาเรนบ่นอุบขณะใช้มือพัดใบหน้าตัวเองพลางมองผืนน้ำกว้างใหญ่ที่ดูเหมือนจะไม่มีวันสิ้นสุด "ฉันว่าเราหลงทางแล้วแน่ ๆ เลย!" แจสเปอร์ที่กำลังนั่งแกะซองบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปอีกซองก็เงยหน้าขึ้นมามองป้าคาเรนด้วยสีหน้าเซ็ง ๆ "ป้าครับ เรือมันมีระบบออโต้ไพลอตนะ มันจะหลงทางได้ไง" "ออโต้ไพลอตบ้าบออะไรกัน! ดูสิ…นี่มันทะเลชัด ๆ ไม่เห็นมีแผ่นดินเลยสักนิด!" ป้าคาเรนเถียงกลับทันควัน พร้อมกับกวาดสายตาไปรอบ ๆ อีกครั้งอย่างสิ้นหวัง เอโลอิสที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ได้แต่ถอนหายใจ เธอรู้สึกหิวจนท้องร้องโครกคราก และเบื่อหน่ายกับการมองเห็นแต่ท้องฟ้ากับน้ำทะเลมาสามวันเต็ม ๆ "จริง ๆ ป้าคาเรนก็พูดถูกนะแจสเปอร์ มันแปลก ๆ จริง ๆ นั่นแหละ" "ใช่ไหมล่ะ! ฉันบอกแล้ว! แล้วดูสิ แดดแรงขนาดนี้ผิวฉันเสียหมดแล้วมั้งเนี่ย" ป้าคาเรนโวยวาย "ครีมกันแดดก็หมดไปหลายหลอดแล้วนะ! แล้วอาหารก็เหลือน้อยลงทุกที" เคอร์ติสที่เกาะไหล่เอโลอิสอยู่ก็ส่งเสียงเจื้อยแจ้วเสริม "ใช่แล้วขอรับคุณเอโลอิส กระผมก็หิวแล้วเหมือนกัน!" แจสเปอร์มองซองยำยำช้างน้อยในมือที่เหลืออยู่ไม่กี่ซอง แล้วก็ถอนหายใจ "ก็คงต้องกินแบบประหยัด ๆ ไปก่อนแหละครับป้า อีกอย่าง ของจำเป็นในถุงสายรุ้งป้าก็มีเยอะแยะนี่ครับ ลองรื้อดูอีกทีสิ" ป้าคาเรนพยักหน้า ก่อนจะเริ่มรื้อค้นถุงสายรุ้งใบมหึมาของเธออีกครั้ง ไม่นานนักเธอก็หยิบแผนที่เก่า ๆ แผ่นหนึ่งออกมา "อ๊ะ! นี่มันแผนที่นี่นา!" ป้าคาเรนร้องออกมาด้วยความดีใจ "ฉันลืมไปเลยว่ามีมันอยู่ในนี้ด้วย" เอโลอิสกับแจสเปอร์รีบขยับเข้าไปใกล้เพื่อดูแผนที่ทันที แผนที่นั้นเป็นกระดาษที่ดูเก่าแก่ มีร่องรอยการใช้งานมาอย่างยาวนาน และมีสัญลักษณ์แปลก ๆ เต็มไปหมด "นี่มัน…" แจสเปอร์เลิกคิ้ว “แผนที่ไหว้พระเก้าวัด…โธ่!...มันจะไปใช้ได้ยังป้า” เอโลอิสกรอกตา เหมือนมีความหวังขึ้นมานิดนึงแล้วถูดับไปภายในไม่กี่นาที ขณะที่ความสิ้นหวังเริ่มครอบงำทุกคน เคอร์ติสที่เกาะไหล่เอโลอิสอยู่ก็กระพือปีกถี่ยิบ พร้อมกับส่งเสียงร้องเจื้อยแจ้วอย่างตื่นเต้น “คุณเอโลอิส! คุณเอโลอิส! ดูนั่นสิขอรับ! ทางนั้น!” เคอร์ติสพยายามชี้ปีกเล็ก ๆ ไปทางขอบฟ้าด้านหนึ่ง เอโลอิสที่คุยกับเคอร์ติสเข้าใจอยู่คนเดียวรีบหันตามทิศทางที่เคอร์ติสชี้ไปทันที เธอหยิบกล้องส่องทางไกลคูที่พกติดกระเป๋าคาดเอวมาด้วยขึ้นมาส่องดูอย่างรวดเร็ว ภาพที่ปรากฏในเลนส์ทำให้หัวใจของเธอเต้นระรัว! ไกลลิบ ๆ สุดขอบฟ้า มีเงาตะคุ่มขนาดใหญ่ลอยอยู่...มันคือเรือขนาดใหญ่! ไม่ใช่เรือประมงลำเล็ก ๆ หรือเรือยอชต์ส่วนตัว แต่เป็นเรือขนาดมหึมาที่ดูคล้ายเรือโดยสารขนาดใหญ่แต่ยังไม่ชัดนัก "แจสเปอร์! ป้าคาเรน! ดูนั่นสิ!" เอโลอิสร้องเสียงดังด้วยความตื่นเต้นปนดีใจ เธอรีบยื่นกล้องส่องทางไกลให้แจสเปอร์ แจสเปอร์รับกล้องมาส่องดู ดวงตาเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจและดีใจ "โอ้โห! เรือใหญ่มากครับป้า! ไม่ได้ตาฝาดไปใช่ไหมเนี่ย!" ป้าคาเรนรีบแย่งกล้องไปส่องดูบ้าง ใบหน้าของเธอที่ซีดเซียวมาหลายวันก็กลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง "จริงด้วย! ฉันเห็นแล้ว! รอดแล้ว! เราต้องรอดแล้วแน่ ๆ!" ทั้งสามคนต่างพากันหยิบไม้พายขึ้นมาช่วยกันจ้วงน้ำสุดแรงเกิด หวังจะให้เรือมินิบานาน่าลำจิ๋วเคลื่อนที่ไปหาเรือปริศนาลำนั้นให้เร็วที่สุด แม้ว่าระบบออโต้ไพลอตจะยังคงทำงานอยู่ แต่ทุกคนก็อยากจะไปถึงจุดหมายปลายทางให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ ระยะห่างระหว่างเรือทั้งสองลำค่อย ๆ ลดน้อยลงเรื่อย ๆ จนในที่สุดภาพของเรือลำใหญ่ก็ปรากฏชัดเจนขึ้นในสายตาของทุกคน ธงรูปกะโหลกไขว้พร้อมกับกังหันลมขนาดใหญ่โบกสะบัดอยู่บนยอดเสากระโดง เรือลำนั้นไม่ได้เป็นเรือโดยสารหรูหราอย่างที่เอโลอิสคาดหวังไว้ตอนแรกเลยแม้แต่น้อย มันดูคล้ายเรือโจรสลัดในภาพยนตร์เสียมากกว่า! "เอาล่ะ... มันชักจะแปลก ๆ แล้วนะ" เอโลอิสเริ่มรู้สึกใจคอไม่ดี "อย่าบอกนะว่า..." แจสเปอร์มองเรือลำนั้นด้วยสายตาที่ชักไม่แน่ใจแล้ว ทันทีที่เรือมินิบานาน่าแล่นเข้าไปเทียบข้างลำเรือใหญ่ เชือกเส้นหนึ่งก็ถูกหย่อนลงมาอย่างรวดเร็ว และมีคนจำนวนหนึ่งโรยตัวลงมาอย่างว่องไว หนึ่งในนั้นแต่งกายราวกับหลุดออกมาจากภาพยนตร์เรื่องไพเรทส์ออฟเดอะแคริบเบียนเวอร์ชั่นทุนต่ำ ถ้าให้เดาก็คงจะเป็นกัปตันของเรือลำนี้ "สวัสดีค่ะ! คือเราออกทะเลมานานสามวันแล้วค่ะไม่รู้ตอนนี้อยู่ที่ไหนของแผนที่โลก อยากจะขอความช่วยเหลือ ถามทางไปนอร์เวย์ แล้วก็ขอแบ่งเสบียงหน่อยได้ไหมคะ?" เอโลอิสรีบอธิบายทันที คนที่หน้าตาเหมือนกัปตันเรือมองสำรวจคนทั้งสามและเรือมินิบานาน่าหน้าตาประหลาด ก่อนจะกล่าวด้วยน้ำเสียงทรงพลังน่าเกรงขาม "จับพวกมันขึ้นเรือให้หมด! แล้วเอาเรือหน้าตาประหลาดนี่ขึ้นไปด้วย!" "เดี๋ยวสิคะ! พวกคุณเป็นใครกัน!" เอโลอิสร้องถามอย่างตกใจเมื่อมือหยาบกระด้างของโจรสลัด(?)คนหนึ่งคว้าแขนเธอไว้ "พวกเราก็คือโจรสลัดแห่งเรือฟลายอิ้งดัชมิลล์" กัปตันผู้นั้นหัวเราะเสียงดังฟังชัด “และข้าก็คือกัปตันที่ท้องทะเลจะต้องยำเกรง…กัปตันเดวี่ จอห์น!” “ฮะ?” เอโลอิสถึงกับขมวดคิ้วเมื่อได้ยินชื่อของเขา แจสเปอร์และป้าคาเรนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ก็หันมามองหน้ากันด้วยความงุนงง ชื่อนี้มันคุ้น ๆ เหมือนเคยได้ยินที่ไหนมาก่อน ฟังดูแล้วยังกะตัวละครหนังเกรดบี ทั้งสามถูกพาตัวขึ้นเรือ เคอร์ติสฉวยโอกาสนี้บินหลบไปซ่อนตัวบนยอดเสากระโดง ท่ามกลางความชุลมุนวุ่นวายบนดาดฟ้าเรือที่เต็มไปด้วยลูกเรือหน้าตาโหดเหี้ยม เหล่าเดมิก็อดถูกนำตัวไปที่ห้องกัปตัน ที่นั่นพวกเขาได้พบกับกัปตันเดวี่ จอห์น อีกครั้ง พร้อมกับชายหนุ่มท่าทางกวน ๆ อีกคนหนึ่งที่กำลังนั่งไขว่ห้างบนโต๊ะไม้เก่า ๆ “เอาล่ะ เจ้าพวกบ้าที่ไหนกันที่บังอาจล่วงล้ำเข้ามาในน่านน้ำของข้า” กัปตันเดวี่ จอห์น กล่าวด้วยน้ำเสียงดุดัน “นี่คืออาณาเขตของฟลายอิ้งดัชมิลล์!” “เราก็แค่ผ่านมาค่ะ!” เอโลอิสรีบอธิบาย “เรากำลังจะไปนอร์เวย์ และฉันก็ไม่รู้ด้วยว่าเรามาถูกทางกันหรือเปล่า” “นอร์เวย์งั้นรึ!” กัปตันเดวี่ จอห์น หัวเราะลั่น “คนบ้าอะไรพายเรือแจวไปนอร์เวย์กันอย่ามาหลอกกันให้ยากเลย” “แล้ว…แล้วพวกแกเป็นใครกันแน่เนี่ย” ป้าคาเรนถามด้วยน้ำเสียงสั่น ๆ ชายหนุ่มที่นั่งอยู่บนโต๊ะกระโดดลงมายืนข้างกัปตันเดวี่ จอห์น เขาดูเหมือนกำลังเคี้ยวหมากฝรั่งอยู่ตลอดเวลา ดวงตาแพรวพราวไปด้วยเล่ห์เหลี่ยม “ข้าคือรองกัปตันแจ็ค สปาร์ตัน!” ชายหนุ่มกล่าวพร้อมกับยิ้มกริ่ม “ยินดีที่ได้รู้จัก...หรือไม่ยินดีก็ช่าง” “แจ็ค สปาร์ตัน? ทำไมชื่อมัน…” แจสเปอร์ถึงกับมองตาปริบ ๆ “อย่าไปใส่ใจกับชื่อเลยไอ้หนุ่ม” กัปตันเดวี่ จอห์น พูดแทรกขึ้น “ที่สำคัญคือตอนนี้พวกเจ้าอยู่ในน่านน้ำของข้า และพวกเจ้าก็ต้องชดใช้ค่าผ่านทาง” “ค่าผ่านทางอะไรคะ” เอโลอิสถาม “ก็…ค่าเข้าอาณาเขตของฟลายอิ้งดัชมิลล์น่ะสิ!” กัปตันกล่าว “ตอนนี้พวกเจ้าก็เป็นเชลยของข้าแล้ว! และค่าผ่านทางของพวกเจ้าก็คือ…” กัปตันเว้นวรรคไปครู่หนึ่ง ก่อนจะแสยะยิ้มชั่วร้าย “ชีวิตของพวกเจ้า!” “อะไรนะคะ! นี่มันไม่ตลกเลยนะ!” เอโลอิสกลืนน้ำลายลงคอ “ไม่ตลกสิ นี่คือเรื่องจริง!” กัปตันเดวี่ จอห์น หัวเราะร่า “เอาล่ะ ในเมื่อพวกเจ้าไม่มีสมบัติล้ำค่าอะไรมามอบให้ ข้าก็คงต้องคิดค่าผ่านทางจากสิ่งอื่น” เขากวาดสายตามองไปที่แจสเปอร์ “ไอ้หนุ่มนี่ดูหน่วยก้านดี! เอาไปใช้แรงงานในครัว! ล้างจาน ถูพื้น! เป็นทาสรับใช้บนเรือข้าไปจนตาย!” จากนั้นก็หันมามองเอโลอิสอย่างพิจารณา “ส่วนเจ้า…ผู้หญิงคนนี้…หน้าตายังกับไททันเกวียน…” เขาพูดพึมพำกับตัวเอง “ขายแม่เล้าก็คงไม่ได้ราคา…” “พูดอะไรของคุณเนี่ย! ไททันเกวียนอะไรกัน!” เอโลอิสตัวชาวาบด้วยความโกรธ “อืม…ถ้างั้นก็…เอาไปขายอวัยวะ!” กัปตันเดวี่ จอห์น ตัดสินใจอย่างรวดเร็ว “ดูแล้วยังสาวอยู่ อวัยวะคงใช้การได้ดี!” เอโลอิสอ้าปากค้างด้วยความตกใจและหวาดกลัว แจสเปอร์รีบเข้ามายืนบังเอโลอิสไว้ “ไม่นะ! พวกคุณจะทำแบบนี้ไม่ได้!” “หุบปากไปไอ้หนุ่ม!” กัปตันเดวี่ จอห์น ตวาดลั่น “ส่วนยัยแก่คนนี้…” เขาหันมามองป้าคาเรนที่ยืนทำหน้ามึน “ดูแล้วก็ไม่มีประโยชน์อะไร อวัยวะก็น่าจะเสื่อมใช้การไม่ได้แล้ว…เอาไว้ค่อยจับถ่วงน้ำทะเลทิ้งก็แล้วกัน!” “อะไรนะ! นั่นปากหรืออะไรกันยะ!” ป้าคาเรนโวยวาย “เอาล่ะ ๆ พอได้แล้ว!” กัปตันเดวี่ จอห์น โบกมืออย่างรำคาญ “จับพวกมันทั้งหมดไปขังไว้ในคุกใต้ท้องเรือ! พรุ่งนี้เช้าค่อยมาว่ากัน!” ทันทีที่สิ้นคำสั่ง โจรสลัดสองสามคนก็กรูเข้ามาจับตัวเอโลอิส แจสเปอร์ และป้าคาเรนไปทันที พวกเขาถูกลากลงบันไดที่มืดและสกปรกไปสู่ห้องขังใต้ท้องเรือที่มีกลิ่นอับชื้นและเหม็นสาบ “เคอร์ติส!...” เอโลอิสร้องเรียกหา แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับจากนกน้อยคู่ใจ เธอหวังว่าเคอร์ติสจะปลอดภัยดีและไม่ถูกจับตัวมาด้วย ความมืดมิดและกลิ่นเหม็นอับชื้นโชยเตะจมูกทันทีที่ประตูห้องขังถูกปิดลง เสียงสลักกลอนดังขึ้นพร้อมกับความสิ้นหวังที่เข้าครอบงำทุกคน เอโลอิสพยายามเพ่งมองไปรอบ ๆ ในความมืดสลัว เธอเห็นร่างเงาตะคุ่มนั่งพิงกำแพงอยู่มุมห้อง “ใครน่ะ!” เอโลอิสถามออกไปเสียงสั่น เงาร่างนั้นขยับตัวเล็กน้อย ก่อนที่เสียงทุ้มต่ำจะตอบกลับมา “พวกคุณก็คงเป็นเชลยรายใหม่สินะ” “แกเป็นใครน่ะ!” ป้าคาเรนถามอย่างหวาดระแวง ชายผู้นั้นขยับเข้ามาใกล้ขึ้นเล็กน้อย ใบหน้าของเขาปรากฏขึ้นในความมืดสลัว ผมเผ้ายุ่งเหยิง หนวดเคราเฟิ้ม แต่ดวงตาของเขากลับดูฉลาดเฉลียวอย่างประหลาด “ผมชื่อวิลล์ ทินเนอร์” ชายผู้นั้นแนะนำตัว “เป็นจิตแพทย์” “จิตแพทย์?” แจสเปอร์เลิกคิ้วด้วยความประหลาดใจ “แล้วมาทำอะไรอยู่บนเรือโจรสลัดนี่ครับ” วิลล์ ทินเนอร์ถอนหายใจเฮือกใหญ่ “มันเป็นเรื่องเข้าใจผิดน่ะครับ” เขาเริ่มเล่าเรื่องราวของตัวเอง “เรือบ้า ๆ ลำนี้มาเทียบท่าที่เมืองบ้านเกิดของผมเมื่อสองสามเดือนก่อน กัปตันเดวี่ จอห์นและลูกเรือของเขา…พวกเขาดูเหมือนคนเสียสติอย่างรุนแรง” เอโลอิส ป้าคาเรน และแจสเปอร์หันมามองหน้ากัน พวกเขาเห็นด้วยกับวิลล์อย่างยิ่ง “ผมในฐานะจิตแพทย์ผู้เชี่ยวชาญด้านสุขภาพจิตและพฤติกรรมมนุษย์ เลยอาสาจะเข้าไปช่วยเหลือและบำบัดจิตใจให้พวกเขา” วิลล์กล่าวต่อด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ผมคิดว่าพวกเขาน่าจะต้องการความช่วยเหลือเร่งด่วนทางด้านจิตเวช ไม่คิดเลยว่าพวกเขาจะเข้าใจผิดคิดว่าผมมาท้าทายอำนาจของพวกเขา” “แล้ว…แล้วเกิดอะไรขึ้นต่อจากนั้นล่ะครับ” แจสเปอร์ถามอย่างสนใจ “แน่นอนว่าพวกเขาก็โกรธมาก หาว่าผมดูถูกเหยียดหยาม” วิลล์ ทินเนอร์ยักไหล่ “แล้วก็จับผมมาขังไว้ที่นี่…จนถึงตอนนี้” “แย่จังเลยนะคะ” เอโลอิสมองคุณวิลล์ด้วยแววตาเห็นใจ วิลล์ ทินเนอร์เล่าต่อว่าเขาพยายามพูดคุยกับกัปตันเดวี่ จอห์นหลายครั้งเพื่ออธิบายถึงความตั้งใจที่ดีของเขา แต่กัปตันกลับไม่สนใจและยืนกรานว่าวิลล์คือสายลับที่พยายามจะก่อกบฏ ด้วยเหตุนี้ วิลล์จึงถูกจองจำอยู่ในห้องขังแห่งนี้มานานหลายเดือน โดยมีเพียงน้ำและขนมปังเก่า ๆ ประทังชีวิต “ผมพยายามคิดหาทางออกตลอดเวลา” วิลล์พูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความมุ่งมั่น “แต่ห้องขังนี้มันแข็งแรงมาก แถมลูกเรือก็เฝ้าเวรยามตลอดเวลา” “แล้วจะทำยังไงดีล่ะเนี่ย” ป้าคาเรนถามด้วยน้ำเสียงกังวล “พรุ่งนี้เช้าฉันจะต้องถูกเอาไปถ่วงน้ำเหรอ!” เอโลอิสเงียบไปพักหนึ่ง เธอพยายามคิดทบทวนสถานการณ์ทั้งหมด แม้จะตกอยู่ในสภาพสิ้นหวังแต่เธอก็ยังไม่อยากยอมแพ้ “คุณวิลล์คะ คุณอยู่บนเรือนี้นานแล้ว คุณพอจะรู้ไหมคะว่ามีทางไหนที่เราจะหนีออกไปได้บ้าง” วิลล์ขยับตัวเข้ามาใกล้มากขึ้น “ที่จริงผมก็มีแผนอยู่บ้างนะครับ แต่ต้องอาศัยจังหวะและทีมเวิร์คที่ดีเยี่ยม” เขาเริ่มอธิบายแผนการอย่างละเอียด แผนของวิลล์นั้นอาศัยช่องว่างในการเปลี่ยนเวรยามของลูกเรือ รวมถึงความรู้เรื่องโครงสร้างของเรือที่เขาได้สังเกตมาตลอดหลายเดือนที่ถูกขังอยู่ที่นี่ “ประตูห้องขังนี้จะเปิดออกเมื่อถึงเวลาให้อาหารเชลย” วิลล์กระซิบ “นั่นคือโอกาสเดียวที่เราจะเคลื่อนไหวได้” แจสเปอร์มองวิลล์ด้วยแววตาเป็นประกาย “เยี่ยมเลยครับคุณวิลล์! เราจะทำตามที่คุณบอกทุกอย่าง” ขณะที่ทั้งสี่คนเริ่มหารือแผนการกันอย่างกระตือรือร้น เสียงคลื่นกระทบเรือและเสียงฝีเท้าของลูกเรือด้านบนก็ยังคงดำเนินไปอย่างไม่ขาดสาย ความมืดมิดในห้องขังค่อย ๆ กลืนกินพวกเขาเข้าไปอีกครั้ง แต่คราวนี้มันไม่ใช่ความมืดมิดแห่งความสิ้นหวังอีกต่อไป หากแต่เป็นความมืดมิดที่ซ่อนเร้นแผนการหลบหนีอันยิ่งใหญ่...แผนการที่จะนำพาเหล่าเดมิก็อดและจิตแพทย์ผู้โชคร้ายไปสู่อิสรภาพยังไงล่ะ!

เช้าวันต่อมา แสงสลัว ๆ จากช่องระบายอากาศเล็ก ๆ เหนือหัว ลอดลงมาต้องคุกใต้ท้องเรือที่มืดมิด ชวนให้หดหู่ใจไม่น้อย กลิ่นอับชื้นผสมกลิ่นอับของสาหร่ายทะเลยังคงคลุ้งอยู่ในอากาศ แต่ถึงอย่างนั้น บรรยากาศแห่งความสิ้นหวังก็ดูจะจางหายไปเล็กน้อย เมื่อใกล้ถึงเวลาที่โจรสลัดจะนำอาหารเช้า (ซึ่งก็คือขนมปังเก่า ๆ และน้ำเปล่า) มาให้ "เอาล่ะครับ...ใกล้ถึงเวลาอาหารแล้ว" วิลล์กระซิบ น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความจริงจัง "นี่คือโอกาสเดียวของเรา" วิลล์ ทินเนอร์ จิตแพทย์หนุ่มผู้โชคร้าย เริ่มต้นแผนการของเขาด้วยการลุกขึ้นยืนหันหลังให้ทุกคน ก่อนจะค่อย ๆ เลิกเสื้อเชิ้ตเก่า ๆ ขึ้น เผยให้เห็นแผ่นหลังที่เต็มไปด้วยรอยสักประหลาด แผนผังห้องต่าง ๆ ทางเดิน เส้นทางลับ แม้กระทั่งจุดวางถังขยะ และตำแหน่งลูกเรือที่เปลี่ยนเวรยาม ล้วนถูกบันทึกไว้อย่างละเอียดลออ ราวกับว่าใครสักคนเคยใช้เวลาว่างเป็นเดือน ๆ ในการจดจำและบันทึกทุกตารางนิ้วของเรือลำนี้ลงบนผิวหนังของตนเอง "หมอนี่คิดว่าตัวเองเป็นไมเคิล สกอฟิลด์หรือไง" แจสเปอร์อดไม่ได้ที่จะกระซิบกับเอโลอิส พลางมองแผนผังเรือฟลายอิ้งดัชมิลล์ที่ซับซ้อนบนแผ่นหลังของวิลล์อย่างเหลือเชื่อ เอโลอิสเองก็พยักหน้าหงึก ๆ เห็นด้วยกับความคิดของแจสเปอร์ วิลล์ ทินเนอร์หันกลับมาด้วยสีหน้าจริงจัง ราวกับไม่ได้ยินเสียงกระซิบกระซาบของทั้งสอง เขาเริ่มอธิบายแผนการที่ดูซับซ้อนพอ ๆ กับรอยสักบนแผ่นหลังของเขาเอง "ฟังนะทุกคน" วิลล์เริ่มอธิบายเสียงต่ำ "แผนของเราจะเริ่มขึ้นทันทีที่อาหารมาถึง" เขาใช้นิ้วชี้ตามรอยสักบนแผ่นหลังของตัวเองช้า ๆ "ตามผังนี้ ห้องครัวอยู่ถัดจากคุกใต้ท้องเรือไปสองห้อง และจะมีการเปลี่ยนเวรยามช่วงประมาณเจ็ดโมงเช้า ซึ่งเป็นเวลาที่เราจะได้อาหาร" วิลล์หยุดชั่วครู่ ดวงตาของเขากวาดมองไปที่ทุกคนในห้องขัง "เมื่อโจรสลัดนำอาหารมาส่ง คนที่อยู่หน้าสุดจะต้องแกล้งทำเป็นหกล้มให้โจรสลัดเสียหลัก คนที่สองฉวยจังหวะกระแทกถาดอาหารให้คว่ำลง คนที่สามต้องรีบวิ่งไปคว้ากุญแจที่เอวของโจรสลัด" "แล้วหลังจากนั้นล่ะ? โจรสลัดคงไม่ยืนเฉยให้เราหยิบกุญแจหรอกนะ" แจสเปอร์ขมวดคิ้ว "แน่นอน" วิลล์ตอบอย่างใจเย็น "นั่นคือหน้าที่ของผม ผมจะทำให้เขาไม่สามารถขยับตัวได้นานพอที่พวกคุณจะปลดล็อกกุญแจและเปิดประตู" เขาหันไปสบตาเอโลอิส "เอโลอิส คุณต้องเป็นคนจัดการเรื่องกุญแจ เพราะมือคุณเล็กที่สุด และน่าจะเร็วพอ" "ได้ค่ะ" เอโลอิสพยักหน้า "เมื่อประตูเปิดออกเราจะแยกกัน" วิลล์กล่าวต่อ "ตามแผนที่บนหลังผม มีช่องระบายอากาศเล็ก ๆ ที่เชื่อมต่อไปยังห้องเก็บเสบียง พวกเราจะมุดเข้าไปในนั้นและซ่อนตัวให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้" เขาชี้ไปที่จุดหนึ่งบนรอยสัก "จากห้องเก็บเสบียง มีทางลับเล็ก ๆ ที่ผมสังเกตเห็นว่าไม่ค่อยมีใครใช้ เชื่อมต่อไปยังดาดฟ้าเรือด้านหลัง" "แต่การไปถึงดาดฟ้าเรือไม่ได้หมายความว่าเราปลอดภัยนะ" แจสเปอร์แย้ง "เรายังอยู่กลางทะเล และโจรสลัดคงตามหาเราจนเจอแน่" "จริงของคุณแจสเปอร์" วิลล์ตอบรับคำถามของแจสเปอร์ ก่อนจะเหลือบมองรอยสักบนแผ่นหลังของตัวเอง "แต่แผนที่นี้มีทางออกเสมอ…และเราจะต้องรอดไปให้ได้ ผมรู้ว่าทุกคนคงสงสัยว่าจิตแพทย์อย่างผมมีรอยสักแบบนี้ได้ยังไง" วิลล์กล่าวพลางกวาดสายตาสำรวจใบหน้าของทุกคน "รอยสักนี่...ไม่ได้เกิดจากความสมัครใจของผมหรอกครับ" เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะเล่าต่อ "เพื่อนร่วมห้องขังคนก่อนของผม...เขาเป็นคนสักให้" วิลล์หยุดชั่วครู่ ดวงตาของเขาฉายแววครุ่นคิด "เขาชื่อ เฮคเตอร์ บาบูนซ่า อดีตรองกัปตันของเรือลำนี้ ก่อนที่แจ็คจะมาแย่งตำแหน่งไป" "รองกัปตันเหรอ? แล้วทำไมถึงมาอยู่ในคุกใต้ท้องเรือได้ล่ะ?" แจสเปอร์เลิกคิ้วสูง "เฮคเตอร์บอกว่าเขาถูกหักหลัง" วิลล์ตอบ "ถูกจับมาขังไว้ในห้องเดียวกับผม และเขาก็ใช้เวลาว่างที่มี...สักแผนผังเรือลำนี้ลงบนหลังผม" เขาพยักเพยิดไปทางรอยสักที่ซับซ้อนราวกับแผนที่ "แล้วตอนนี้เขาอยู่ไหนล่ะ?" เอโลอิสถาม วิลล์ส่ายหน้าช้าๆ "ผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับ ตั้งแต่โดนเอาตัวไปก็ไม่เคยกลับมาอีกเลย" ความเงียบเข้าปกคลุมห้องขังชั่วขณะ ทุกคนต่างจมอยู่ในความคิดของตัวเองเกี่ยวกับชะตากรรมของเฮคเตอร์ และความหมายที่แท้จริงเบื้องหลังรอยสักบนแผ่นหลังของวิลล์ “แล้วสัมภาระของพวกเราล่ะ?” แจสเปอร์เอ่ยถามขึ้นมาทันที ราวกับเพิ่งนึกขึ้นได้ “เราจะทิ้งมันไว้ไม่ได้นะ” เอโลอิสมองหน้าแจสเปอร์ด้วยสีหน้าลำบากใจเล็กน้อย ของพวกนั้นล้วนเป็นของจากพ่อแม่เทพของพวกเขาจะปล่อยไว้ที่นี่ไม่ได้เด็ดขาดเลย และเรื่องนี้ต้องเป็นความลับจากวิลล์ที่เป็นมนุษย์ธรรมดาด้วย “ใช่…เราต้องเอาคืนมาให้ได้” เอโลอิสตอบเสียงเรียบ พยายามไม่ให้มีพิรุธ “เป็นของสำคัญที่เราต้องใช้เดินทางต่อ” วิลล์ขมวดคิ้วเล็กน้อย ดูเหมือนจะสงสัยในคำพูดของเอโลอิส แต่เขาก็ไม่ได้ซักไซ้อะไรต่อ "แล้วเรือมินิบานาน่าของเราล่ะ?" แจสเปอร์พูดเสริมขึ้นมาอย่างกะทันหัน "เราต้องเอามันคืนมาด้วยนะ" "พวกคุณมีเรือด้วยเหรอ?" วิลล์เลิกคิ้วขึ้นสูง น้ำเสียงของเขามีแววประหลาดใจ "ถ้าไอ้เรือแจวโง่ ๆ ที่หน้าเหมือนกล้วยนั่นนับเป็นเรือล่ะก็...ก็ใช่แหละ" ป้าคาเรนบ่นพึมพำอย่างไม่สบอารมณ์ พลางปรายตามองแจสเปอร์ด้วยสายตาที่บอกว่า 'คิดอะไรอยู่ถึงได้อยากได้ไอ้ของพรรค์นั้นคืนนัก' เอโลอิสถอนหายใจเฮือกหนึ่งก่อนจะเสริมว่า "มันเป็นของสำคัญมากสำหรับเราค่ะ เราจำเป็นต้องใช้มันในการเดินทางต่อ" เธอพยายามทำให้เสียงตัวเองฟังดูเป็นธรรมชาติที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพื่อไม่ให้วิลล์สงสัยในเบื้องลึกเบื้องหลังของ 'สัมภาระ' และ 'เรือ' ของพวกเขาที่ดูจะสำคัญเกินกว่าข้าวของธรรมดา ๆ ทั่วไป วิลล์พยักหน้าช้า ๆ ใบหน้าของเขาครุ่นคิดอย่างหนักกับข้อมูลใหม่ที่ได้รับมา "เอาล่ะ...ถ้าอย่างนั้น แผนของเราจะต้องซับซ้อนขึ้นอีกนิดหน่อย" เขากล่าวพลางหันกลับไปชี้ที่รอยสักบนแผ่นหลังของตัวเองอีกครั้ง ดวงตาจับจ้องไปที่เส้นทางและตำแหน่งต่าง ๆ ที่ปรากฏอยู่บนผิวหนังของเขา "ตามแผนที่นี้ ห้องเก็บสัมภาระของเราจะอยู่ใกล้กับคลังสินค้าขนาดใหญ่ ซึ่งอยู่ชั้นล่างสุดของเรือ ถัดจากห้องเก็บเสบียงที่เราตั้งใจจะใช้เป็นที่ซ่อนตัว" วิลล์ใช้นิ้วชี้ตามรอยสักอย่างแม่นยำ "และเรือมินิบานาน่า...ถ้ามันเป็นเรือเล็กที่สามารถลากจูงได้ ไม่ได้ถูกเก็บไว้ในคลังสินค้า ก็เป็นไปได้สูงว่าจะถูกผูกไว้ที่ท้ายเรือด้านนอก หรือไม่ก็ถูกย้ายไปเก็บไว้ในส่วนเก็บของขนาดใหญ่สำหรับอุปกรณ์ช่วยชีวิต" เขาหันกลับมามองทุกคน

"นั่นหมายความว่าหลังจากที่เราออกมาจากห้องขังและหลบเข้าไปในช่องระบายอากาศแล้ว เราจะต้องแบ่งกำลังออกเป็นสองชุด" "ชุดแรก จะมุ่งหน้าไปยังห้องเก็บสัมภาระ เพื่อนำของสำคัญของพวกคุณกลับคืนมา" วิลล์มองไปที่เอโลอิสและแจสเปอร์ "เอโลอิส คุณกับแจสเปอร์จะต้องเป็นคนไปจัดการเรื่องนี้ เพราะดูเหมือนว่าของเหล่านั้นจะสำคัญกับพวกคุณมากที่สุด" แจสเปอร์กับเอโลอิสพยักหน้ารับอย่างรวดเร็ว โล่งใจที่วิลล์เข้าใจความจำเป็นของพวกเขา โดยที่ไม่ต้องถามอะไรมากไปกว่านี้ “ส่วนอีกชุด…จะต้องมุ่งหน้าไปยังท้ายเรือเพื่อตรวจสอบเรื่องเรือมินิบานาน่า” วิลล์หยุดชั่วครู่ มองหน้าป้าคาเรน “ป้าคาเรน ผมคิดว่าป้าเหมาะสมที่สุดที่จะไปกับผม” ป้าคาเรนถอนหายใจเฮือกใหญ่ สีหน้าบ่งบอกว่าไม่ได้เต็มใจเลยสักนิด “ทำไมต้องเป็นฉันด้วย” เธอเอ่ยเสียงหงุดหงิด “ฉันว่าฉันเหมาะกับการซ่อนตัวเฉย ๆ มากกว่านะ” “เพราะป้าดูไม่น่าสงสัยที่สุดไงครับ” วิลล์ตอบด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ถ้าเราแยกกัน โอกาสที่จะถูกจับได้ก็น้อยลง และป้าคาเรนก็เป็นคนเดียวที่ดูเหมือนพวกมันจะไม่สนใจเท่าไหร่ (เพราะไม่มีประโยชน์) นี่เป็นข้อได้เปรียบของเรา” “ก็ได้ ๆ ถ้ามันจำเป็นนักล่ะก็” ป้าคาเรนทำหน้ายู่ แต่ก็พยักหน้าอย่างจำยอม “ดีมากครับ” วิลล์ยิ้มเล็กน้อย “จำไว้ว่าทุกอย่างต้องรวดเร็วและเงียบเชียบที่สุดเท่าที่จะทำได้” วิลล์เริ่มอธิบายรายละเอียดเพิ่มเติมของแผนผังที่ซับซ้อนบนแผ่นหลังของเขา “จากช่องระบายอากาศที่เชื่อมไปยังห้องเก็บเสบียง จะมีทางแยกเล็กๆ อีกทางหนึ่งที่นำไปสู่บันไดลับ ซึ่งไม่ค่อยมีคนใช้” เขาชี้ไปที่รอยสักที่ดูเหมือนจะบิดเบี้ยวเล็กน้อย “บันไดนี้จะพาพวกเราลงไปชั้นล่างสุด ซึ่งเป็นที่ตั้งของคลังสินค้าและห้องเก็บสัมภาระ” “สำหรับเอโลอิสและแจสเปอร์ เมื่อพวกคุณได้สัมภาระแล้ว ให้รีบกลับมาที่ห้องเก็บเสบียงทันที” วิลล์เน้นย้ำ “เราจะมารวมตัวกันที่นั่นก่อนจะตัดสินใจว่าจะทำอย่างไรต่อไป” “แล้วคุณกับป้าคาเรนล่ะ?” แจสเปอร์ถาม “ผมกับป้าคาเรนจะไปตรวจสอบที่ท้ายเรือ” วิลล์ตอบ “ถ้าเรือมินิบานาน่าถูกผูกไว้ที่นั่น เราจะพยายามปลดมันออกมาให้เร็วที่สุด และเตรียมพร้อมสำหรับการหลบหนี” ความเงียบเข้าปกคลุมอีกครั้ง ทุกคนต่างจ้องมองรอยสักบนแผ่นหลังของวิลล์ด้วยแววตาที่ผสมผสานระหว่างความหวังและความไม่แน่ใจ แผนการนี้ดูจะมีความเสี่ยงสูงมาก แต่ในสถานการณ์ที่สิ้นหวังเช่นนี้ มันก็เป็นโอกาสเดียวที่พวกเขาจะได้รับอิสรภาพกลับคืนมา “ฟังดูอันตรายสุดๆ เลยนะ” แจสเปอร์กระซิบกับเอโลอิส “แต่ก็ไม่มีทางเลือกอื่นแล้วล่ะมั้ง” “ใช่…แต่เราก็ต้องลองดู” เอโลอิสพยักหน้าช้า ๆ

แสงสลัวจากช่องระบายอากาศเริ่มสว่างขึ้นเล็กน้อย บ่งบอกว่าใกล้เวลาเช้าตรู่เข้ามาทุกที เสียงฝีเท้าหนักๆ เริ่มดังใกล้เข้ามาจากทางเดินนอกห้องขัง สัญญาณว่าโจรสลัดกำลังจะนำอาหารเช้ามาให้ “เตรียมตัวให้พร้อม” วิลล์กระซิบ เสียงของเขาเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นและจริงจัง “นี่แหละคือโอกาสของเรา” เสียงฝีเท้าดังมาจากทางเดินนอก ตามมาด้วยเสียงกุญแจที่ไขเข้ากับแม่กุญแจขนาดใหญ่ที่ประตูห้องขัง แสงจากตะเกียงน้ำมันของโจรสลัดสาดส่องเข้ามาในห้อง เผยให้เห็นใบหน้ากร้านแดดและดวงตาที่แข็งกระด้างของชายร่างใหญ่ ผมสีแดงเข้มรวบเป็นเปียหางม้า เสื้อผ้าที่เก่าและขาดวิ่นบ่งบอกถึงการใช้งานมาอย่างยาวนาน เขาวางถาดอาหารลงบนพื้นอย่างไม่ใยดี เป็นขนมปังแข็ง ๆ กับเหยือกน้ำวางอยู่บนถาดนั้นอย่างน่าหดหู่ วิลล์พยักหน้าให้แจสเปอร์ที่อยู่หน้าสุด แจสเปอร์หายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะแกล้งทำเป็นสะดุดล้มลงไปกองกับพื้นตรงหน้าโจรสลัดทันที "โอ๊ย!" แจสเปอร์ร้องเสียงดัง มือปัดป่ายไปในอากาศราวกับพยายามทรงตัว โจรสลัดไม่ทันตั้งตัว พยายามจะหลบแต่ก็เสียหลักเล็กน้อย จังหวะนั้นเอง เอโลอิสที่อยู่ด้านหลังแจสเปอร์ไม่รอช้า พุ่งเข้ากระแทกถาดอาหารอย่างแรงจนคว่ำ ขนมปังกลิ้งไปคนละทิศละทาง น้ำนองเต็มพื้น ความวุ่นวายทำให้โจรสลัดผงะไปชั่วขณะ ดวงตาของเขาเบิกกว้างด้วยความตกใจและโกรธจัด ก่อนที่เขาจะทันได้ตั้งตัว วิลล์ก็พุ่งเข้าใส่ชกเข้าที่ปลายคางของโจรสลัดอย่างจัง เสียงกระดูกลั่นเบา ๆ โจรสลัดเซถลาไปชนกับผนังห้องขัง ศีรษะกระแทกกับไม้เก่า ๆ อย่างแรงจนร่างทรุดลงไปกองกับพื้น ดวงตาของเขาเหลือกขึ้นช้า ๆ ก่อนจะหมดสติไป "เร็วเข้า!" วิลล์ตะโกน ในขณะที่โจรสลัดยังคงกุมขมับอยู่บนพื้น เอโลอิสไม่รอช้า เธอสอดมือเล็ก ๆ ของเธอเข้าไปในเข็มขัดของโจรสลัดอย่างรวดเร็ว ปลายนิ้วสัมผัสได้ถึงพวงกุญแจขนาดใหญ่ที่ห้อยอยู่ เธอคว้ามันไว้แน่น ดึงออกมาจากเอวของโจรสลัดได้สำเร็จ มือเรียวเล็กของเอโลอิสสั่นเล็กน้อยขณะพยายามไขกุญแจดอกแล้วดอกเล่าเข้ากับแม่กุญแจบานใหญ่ หัวใจของเธอเต้นรัวราวกับกลองศึก เธอเหลือบมองวิลล์ที่กำลังจ้องเขม็งไปที่โจรสลัดที่นอนหมดสติอยู่บนพื้น เธอรู้ว่ามีเวลาไม่มาก "ได้แล้ว!" ในที่สุด เอโลอิสก็ไขกุญแจได้สำเร็จ เสียงปลดล็อกดังแกร๊ก กังวานไปทั่วห้องขัง เธอรีบผลักประตูออกสุดแรง "ไป!" วิลล์ออกคำสั่ง เขาพุ่งตัวออกจากห้องขังเป็นคนแรก ตามด้วยเอโลอิสและแจสเปอร์ ป้าคาเรนตามมาเป็นคนสุดท้าย ทั้งหมดรีบวิ่งไปตามทางเดินที่มืดสลัว "ไปทางนี้!" วิลล์ชี้ไปยังช่องระบายอากาศเล็ก ๆ เหนือประตูทางเข้าห้องครัวที่อยู่ถัดไปสองห้องจากคุกใต้ท้องเรือ ช่องนั้นแคบมากจนดูเหมือนไม่มีใครจะมุดเข้าไปได้ แต่ด้วยความสิ้นหวัง ทุกคนก็ไม่มีทางเลือกอื่น วิลล์เริ่มปีนขึ้นไปเป็นคนแรก แผ่นหลังที่มีรอยสักของเขาเบียดเสียดกับขอบเหล็กของช่องระบายอากาศอย่างทุลักทุเล เขามุดเข้าไปได้อย่างยากลำบาก จากนั้นก็ยื่นมือลงมาช่วยเอโลอิสด้วยความที่เธอเป็นผู้หญิงจึงมุดเข้าไปได้ง่ายกว่าคนอื่น ตามมาด้วยป้าคาเรนที่บ่นอุบอิบตลอดทางเรื่องความคับแคบและกลิ่นอับ สุดท้ายแจสเปอร์ก็ใช้แรงทั้งหมดดันตัวเองเข้าไปในช่องระบายอากาศได้อย่างทุลักทุเล พวกเขาคลานไปตามช่องระบายอากาศที่มืดมิดและเต็มไปด้วยฝุ่น กลิ่นอับชื้นและกลิ่นโลหะสนิมขึ้นคละคลุ้งไปทั่ว เสียงหัวใจของทุกคนเต้นระรัว เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าและเสียงพูดคุยของลูกเรือที่ดังลอดเข้ามาจากด้านล่าง พวกเขาต้องคลานไปอย่างเงียบเชียบที่สุด "ตรงนี้แหละ" วิลล์กระซิบ เมื่อมาถึงทางแยกที่ระบุไว้ในรอยสักของเขา "ทางนี้ไปห้องเก็บสัมภาระ อีกทางไปท้ายเรือ" เขาหันไปมองเอโลอิสและแจสเปอร์ "เอโลอิส แจสเปอร์ โชคดีนะ" เอโลอิสกับแจสเปอร์พยักหน้าให้วิลล์อย่างมุ่งมั่น ก่อนจะแยกตัวคลานไปในช่องทางที่นำไปสู่ห้องเก็บสัมภาระ พวกเขาคลานต่อไปอีกไม่นาน ก็มาถึงช่องระบายอากาศอีกแห่งที่นำไปสู่ห้องเก็บสัมภาระ มันเป็นช่องเล็ก ๆ ที่ซ่อนตัวอยู่หลังลังสินค้าขนาดใหญ่ ทำให้ยากที่จะสังเกตเห็นจากด้านล่าง "พร้อมนะ?" แจสเปอร์กระซิบถาม เอโลอิสพยักหน้า เธอผลักฝาตะแกรงของช่องระบายอากาศออกเบา ๆ และหย่อนตัวลงสู่พื้นห้องเก็บสัมภาระ ตามมาด้วยแจสเปอร์ ห้องเก็บสัมภาระมืดสลัวและเต็มไปด้วยลังไม้ขนาดต่างๆ วางซ้อนกันสูงเกือบถึงเพดาน กลิ่นดินปืนและกลิ่นอับของไม้เก่า ๆ คลุ้งอยู่ในอากาศ เอโลอิสใช้สายตากวาดมองไปรอบๆ พยายามหาของของพวกเขา "มันอยู่ไหนนะ..." แจสเปอร์บ่นพึมพำ ไม่นาน เอโลอิสก็เห็นเข็มขัดเครื่องมือวิเศษของเธอที่มุมห้อง มันซ่อนอยู่หลังลังไม้ขนาดใหญ่ ดูเหมือนโจรสลัดจะแค่โยนมันทิ้งไว้โดยไม่สนใจไยดี เธอรีบวิ่งเข้าไปหยิบมันขึ้นมา ก่อนจะหันไปช่วยแจสเปอร์หาสัมภาระของเขาที่ถูกซ่อนอยู่ไม่ไกลกัน "เจอแล้ว!" แจสเปอร์ร้องออกมาอย่างดีใจ เมื่อพบสัมภาระและอาวุธของเขา ที่พวกโจรสลัดไม่รู้ว่าจะมองเห็นเป็นอะไร และใกล้ ๆ กันก็มีกระเป๋าสีรุ้งของป้าคาเรนและชะลอมของเธอด้วย "รีบกลับไปที่ห้องเก็บเสบียงกันเถอะ" เอโลอิสกระซิบก่อนจะเอากระเป๋าขนาดยักษ์ของป้าและชะลอมยัดเข้าเข็มขัดเครื่องมือวิเศษของเธอเพื่อให้สะดวกต่อการหนี

ในขณะเดียวกัน วิลล์กับป้าคาเรนก็คลานไปตามช่องระบายอากาศอีกทางหนึ่ง มันนำพวกเขาลงไปสู่ชั้นล่างสุดของเรือ ที่เป็นที่ตั้งของคลังสินค้าขนาดใหญ่และส่วนที่คาดว่าจะเป็นที่เก็บเรือมินิบานาน่า "นี่มันน่าเบื่อจริง ๆ" ป้าคาเรนบ่นไม่หยุดขณะคลานไป "ช่องระบายอากาศนี่ก็เล็กเหลือเกิน ฉันแก่แล้วนะ" "อีกนิดเดียวครับป้า" วิลล์พยายามปลอบ เขาเองก็รู้สึกอึดอัดไม่แพ้กัน แต่ความมุ่งมั่นที่จะรอดออกไปทำให้เขาอดทนได้ ในที่สุดพวกเขาก็มาถึงช่องระบายอากาศที่นำไปสู่บริเวณท้ายเรือด้านนอก เมื่อวิลล์แง้มฝาตะแกรงออก แสงแดดจ้าก็สาดส่องเข้ามาพร้อมกับลมทะเลพัดปะทะใบหน้า พวกเขามองเห็นผืนทะเลสีครามสุดลูกหูลูกตา และสิ่งที่ทำให้วิลล์และป้าคาเรนต้องประหลาดใจ... เรือมินิบานาน่าไม่ได้ถูกผูกไว้ที่ท้ายเรือด้านนอกอย่างที่คาดไว้ แต่มันกลับถูกยกขึ้นมาวางอยู่บนดาดฟ้าเรือโจรสลัดอย่างกับเป็นของประดับชิ้นหนึ่ง เชือกเส้นหนาหลายเส้นรัดตรึงมันไว้แน่นหนา ราวกับกลัวว่ามันจะหลุดลอยหายไปกับลมทะเล "นั่นมัน..." ป้าคาเรนพึมพำ ดวงตาเบิกกว้างด้วยความไม่เชื่อ "ไอ้เรือกล้วยโง่ ๆ นั่นมันอยู่บนเรือลำนี้จริงๆ ด้วย!" เชือกที่รัดเรือมินิบานาน่าไว้หนาแน่นทำให้วิลล์กับป้าคาเรนต้องออกแรงอย่างหนัก วิลล์พยายามใช้มีดพกเล็ก ๆ ที่ซ่อนไว้ ตัดเชือกทีละเส้น ส่วนป้าคาเรนก็ใช้แรงทั้งหมดดึงและคลายปมเท่าที่จะทำได้ ท่ามกลางเสียงลมทะเลและเสียงคลื่นที่ซัดกระทบข้างเรือ “ไม่น่าเชื่อเลยว่าจะเอาเรือบ้านั่นขึ้นมาไว้บนนี้” ป้าคาเรนบ่นพึมพำขณะดึงเชือก “เสียเวลาจริง ๆ” “อดทนหน่อยครับป้า อีกนิดเดียว” วิลล์หอบเล็กน้อย เขาเร่งมือตัดเชือกเข้าไปอีก “พวกแกคิดจะทำอะไร!” เสียงทุ้มต่ำและเย็นยะเยือกของ แจ็ค สปาร์ตัน รองกัปตันเรือ ทำให้วิลล์และป้าคาเรนถึงกับตัวแข็งทื่อ พวกเขาหันกลับไปช้า ๆ ภาพที่เห็นคือชายหนุ่มผมสีดำสนิท ใบหน้าคมเข้มแต่แฝงด้วยความเจ้าเล่ห์ แต่งกายดูคล้ายพวกยิปซีหรือฮิปปี้ เสื้อผ้าหลวม ๆ สีเข้ม เครื่องประดับโลหะแวววาว และที่สะดุดตาที่สุดคือหมากฝรั่งในปากที่เขากำลังเคี้ยวตุ้ย ๆ แจ็ค สปาร์ตันก้าวเข้ามาใกล้ ดวงตาคมกริบกวาดมองวิลล์ที่ถือมีดพก และป้าคาเรนที่กำลังพยายามปลดเชือกที่รัดเรือมินิบานาน่าไว้ จากนั้นสายตาของเขาก็หยุดที่เรือรูปร่างประหลาดคล้ายกล้วยลำนั้น "พวกแกคิดจะขโมยเรืองั้นหรือ?" แจ็คเลิกคิ้วขึ้นสูง "แล้วนักโทษอย่างพวกแกหนีออกมาจากคุกใต้ท้องเรือได้ยังไงกัน!” แจ็คก้าวเข้ามาใกล้อีกหนึ่งก้าว ดวงตาคมกริบไล่มองจากวิลล์ไปป้าคาเรน จากมีดพกในมือวิลล์ไปยังเชือกที่ขาดวิ่น “แล้วนี่คิดจะทำอะไรกับเรือของฉัน? อย่าบอกนะว่าพวกแกจะใช้เรือกล้วยโง่ ๆ นี่หนีไปกลางทะเล?” แจ็คหัวเราะหึ ๆ ราวกับได้ยินเรื่องตลกที่สุดในชีวิต วิลล์กระชับมีดในมือ เขารู้ว่าตอนนี้พวกเขากำลังเข้าตาจน การต่อสู้กับรองกัปตันโดยตรงบนดาดฟ้าเรือที่เปิดโล่งไม่ใช่ทางเลือกที่ดีแน่ ๆ “เรา...เราแค่เดินหลงทางมา” วิลล์พยายามพูดให้น้ำเสียงเป็นปกติที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่ก็รู้ดีว่ามันฟังไม่ขึ้นเลยแม้แต่น้อย “เดินหลงทางมางั้นเหรอ?” แจ็คเลิกคิ้วสูงขึ้นไปอีก ใบหน้าของเขามีร่องรอยความประหลาดใจเจือปนอยู่เล็กน้อย ก่อนจะเปลี่ยนเป็นความขุ่นเคือง “พวกนักโทษงี่เง่าอย่างแกจะมาหลงทางบนเรือของฉันได้ยังไงกัน! ใครเป็นคนเปิดคุกให้แก!” แจ็ค สปาร์ตัน จ้องมองวิลล์และป้าคาเรนสลับกับเรือมินิบานาน่าด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสงสัยปนกับความไม่พอใจ “ไหนลองบอกมาซิว่าพวกแกหนีออกมาได้ยังไง! แล้วไอ้รอยสักประหลาดบนหลังแกนั่นมันคืออะไรกันแน่!” เขาชี้นิ้วไปที่แผ่นหลังของวิลล์ที่โผล่พ้นเสื้อออกมาเล็กน้อย แจ็คก้าวเข้ามาอีกก้าว เตรียมพร้อมที่จะจับตัวทั้งคู่ วิลล์และป้าคาเรนตัวแข็งทื่อ พวกเขาอยู่ในสถานการณ์ที่คับขันที่สุด ศัตรูกำลังจะเข้ามาถึงตัวและไม่มีทางที่จะหนีรอดไปได้เลยแม้ในพื้นที่เปิดโล่งเช่นนี้ วิลล์กำมีดในมือแน่น เหงื่อไหลซึมไปตามแผ่นหลัง เขาเตรียมพร้อมที่จะสู้ตาย แต่ก็รู้ดีว่าโอกาสชนะนั้นริบหรี่เต็มทีเพราะเขาเป็นแค่จิตแพทย์ไม่ใช่ไอ้แดงที่เป็นนักสู้ “พูดมานะ! ไม่งั้นแกได้เจอดีแน่!” แจ็คตะคอกเสียงดัง มือของเขากำแน่นเตรียมพร้อมจะซัดหมัดใส่ ทันใดนั้นเอง! ปั่ก! เสียงบางอย่างกระทบเข้ากับศีรษะของแจ็ค สปาร์ตันอย่างจัง เสียงนั้นหนักแน่นจนรู้สึกได้ถึงแรงสั่นสะเทือน ร่างของแจ็คเซถลาไปด้านข้าง ดวงตาของเขาเบิกกว้างด้วยความตกใจและเจ็บปวด ก่อนที่เขาจะทันได้ร้องหรือพูดอะไรออกมา ร่างของแจ็คก็ร่วงลงไปกองกับพื้นดาดฟ้าเรืออย่างแรง ไม่ต่างอะไรกับถุงมันฝรั่งที่หมดสภาพ วิลล์และป้าคาเรนถึงกับอึ้ง พวกเขาหันขวับไปมองยังทิศทางที่เสียงนั้นดังขึ้น และสิ่งที่เห็นทำให้พวกเขาต้องประหลาดใจยิ่งกว่าเดิม แจสเปอร์ยืนอยู่ตรงนั้น! ในมือของเขายังคงถือไม้ท่อนหนึ่งซึ่งดูเหมือนจะเป็นไม้ถูพื้นเก่า ๆ ที่หักครึ่ง ดวงตาของเขามีแววตื่นเต้น เอโลอิสยืนอยู่ข้าง ๆ แจสเปอร์ ใบหน้าของเธอยังคงซีดเผือดเล็กน้อยจากความตกใจ แต่ในแววตาก็ฉายแววโล่งใจอย่างเห็นได้ชัด "แจสเปอร์! เอโลอิส! พวกเธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง!" วิลล์อุทาน "เราได้ยินเสียงเอะอะโวยวายก็เลยตามมาดูค่ะ" เอโลอิสอธิบายเสียงหอบเล็กน้อย "พอดีเราได้ยินเสียงป้าคาเรนบ่นดังมาก..." เธอเหลือบมองป้าคาเรน "ใช่เลยครับ พอมาถึงก็เห็นไอ้หมอนี่กำลังข่มขู่พวกคุณอยู่พอดี ผมก็เลย...จัดให้ซะหน่อย!" แจสเปอร์ยิ้มกว้าง ป้าคาเรนมองแจสเปอร์ด้วยสายตาที่ผสมผสานระหว่างความโล่งใจและความรำคาญ "นายมันบ้าไปแล้วแจสเปอร์! ถ้าพลาดขึ้นมาจะเป็นยังไง!" "แต่ผมไม่พลาดนี่ครับป้า!" แจสเปอร์ตอบอย่างไม่ยี่หระ ก่อนจะหันไปมองแจ็ค สปาร์ตันที่นอนแน่นิ่งอยู่บนพื้น "นี่เราควรจะทำยังไงกับไอ้หมอนี่ดีครับ?" วิลล์รีบเดินเข้าไปตรวจสอบแจ็ค สปาร์ตัน "เขาแค่สลบไป คงไม่เป็นอะไรมาก" เขาถอนหายใจอย่างโล่งอก "ดีแล้วล่ะแจสเปอร์ ขอบคุณมากที่มาช่วยไว้ได้ทันเวลา" "ตอนนี้เราต้องรีบไปจากที่นี่ก่อนที่คนอื่นจะมาเจอ" เอโลอิสเตือน ทุกคนพยักหน้าเห็นด้วย พวกเขาหันไปมองเรือมินิบานาน่าที่ตอนนี้เชือกส่วนใหญ่ถูกตัดออกไปแล้ว เหลือเพียงไม่กี่เส้นที่ยังรัดตรึงมันไว้ "เราต้องรีบปลดเชือกที่เหลือแล้วลงเรือไปจากที่นี่!" วิลล์สั่งการอย่างรวดเร็ว ทุกคนเริ่มลงมือช่วยกันปลดเชือกที่เหลืออย่างเร่งรีบ ท่ามกลางลมทะเลที่พัดแรงขึ้นเรื่อย ๆ ราวกับธรรมชาติกำลังเร่งเร้าให้พวกเขาหนีไปจากเรือลำนี้ให้เร็วที่สุด เชือกเส้นสุดท้ายขาดสะบั้นลงพร้อมกับเสียงเฮือกสุดท้ายของทุกคนที่ร่วมแรงร่วมใจกันปลดปล่อยเรือมินิบานาน่าจากพันธนาการของเรือโจรสลัด เรือน้อยรูปทรงกล้วยบานาน่าดูโดดเด่นสะดุดตาบนดาดฟ้าเรือที่เต็มไปด้วยความวุ่นวายเล็กน้อยหลังจากเหตุการณ์ชุลมุนที่ผ่านมา “สำเร็จแล้ว!” วิลล์ร้องออกมาอย่างดีใจ เหงื่อไหลซึมไปทั่วแผ่นหลังที่เต็มไปด้วยรอยสักแผนที่ “เราไปกันเถอะ!” ทุกคนเตรียมตัวกระโดดลงเรือมินิบานาน่าที่ตอนนี้ถูกวางอยู่ใกล้ขอบกาบเรือที่สุด แต่ก่อนที่ใครจะได้ก้าวเท้าลงไป เอโลอิสก็ชะงักฝีเท้า ใบหน้าของเธอดูวิตกกังวล “เดี๋ยวสิ! เรายังไม่เจอเคอร์ติสเลยนะคะ!” เอโลอิสเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงกระวนกระวาย ดวงตาของเธอกวาดมองไปรอบ ๆ ดาดฟ้าเรืออย่างร้อนรน ป้าคาเรนถอนหายใจเฮือกใหญ่ พลางโบกมืออย่างไม่สบอารมณ์ “โอ๊ย! เจ้านกนั่นมันมีปีก ป่านนี้บินหนีไปเกาะไหนต่อไหนแล้วมั้ง” “ไม่จริงหรอก!” เอโลอิสโต้กลับทันควัน “ถึงเคอร์ติสจะขี้ขลาดแค่ไหน แต่มันไม่มีทางทิ้งฉันไปแบบนั้นแน่!” ขณะที่เอโลอิสยังคงยืนกรานหาผู้ติดตามของเธอ จู่ ๆ ท้องฟ้าเบื้องบนก็ปรากฏจุดดำเล็ก ๆ ที่ค่อย ๆ บินร่อนลงมาใกล้ขึ้นเรื่อย ๆ จุดนั้นขยายใหญ่ขึ้นจนเผยให้เห็นร่างของนกกระทาตัวหนึ่งที่คุ้นเคย “เคอร์ติส!” เอโลอิสร้องออกมาอย่างดีใจ ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยรอยยิ้ม เคอร์ติสเริ่มส่งเสียงเจื้อยแจ้ว ดวงตาเล็ก ๆ ของมันกวาดมองทุกคนอย่างกระตือรือร้น แน่นอนว่าไม่มีใครฟังออกนอกจากเอโลอิส “เคอร์ติสบอกว่าทุกคนไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องเราจะหลงทางเลยค่ะ!” เอโลอิสแปลให้ฟังด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น “มันบอกว่าแอบไปสลับสับเปลี่ยนแผนที่จุดหมายของเจ้าพวกโจรสลัดเป็นนอร์เวย์แทนแล้ว ตอนนี้เรือกำลังแล่นไปในทิศทางเดียวกับจุดหมายของเราเลยล่ะค่ะ! เจ้าพวกนั้นไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่ากำลังแล่นเรือไปผิดทาง!” ความโล่งใจแผ่ซ่านไปทั่วทุกคนเมื่อรู้ว่าเคอร์ติสได้วางแผนที่อันชาญฉลาดไว้ให้แล้ว การเดินทางที่ดูมืดมนกลับมีแสงสว่างที่ปลายอุโมงค์ขึ้นมาทันที "สุดยอดไปเลยเคอร์ติส! นี่ก็หมายความว่าตลอดช่วงเวลาที่เราโดนขังเราก็ยังแล่นไปสู่จุดหมายเรื่อย ๆ สินะ" แจสเปอร์ถึงกับยกนิ้วให้เจ้านกกระทาตัวน้อย ป้าคาเรนมองเคอร์ติสด้วยสายตาที่เปลี่ยนไปเล็กน้อย จากที่เคยดูถูก ตอนนี้กลับมองด้วยความทึ่งผสมกับความไม่เข้าใจ "ใครจะไปคิดว่าไอ้เจ้านกขี้ขลาดนี่จะมีประโยชน์ขึ้นมาได้บ้าง" เธอพึมพำ วิลล์มองเคอร์ติสด้วยความประหลาดใจไม่แพ้กัน ดวงตาของเขากวาดมองระหว่างเอโลอิสและนกกระทา ราวกับพยายามทำความเข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมด เขาเลือกที่จะไม่ถามอะไรเพิ่มแต่ก็อดแปลกใจไม่ได้ว่าทำไมคนถึงคุยกับนกรู้เรื่อง บางทีเด็กคนนี้ก็อาจจะต้องได้รับการรักษาจากจิตแพทย์เช่นกัน "เอาล่ะ ถ้าอย่างนั้นก็ถึงเวลาไปกันแล้ว!" วิลล์เร่งเร้า "ก่อนที่พวกมันจะรู้ตัวว่าแจ็ค สปาร์ตันหายไป!" ทุกคนรีบปีนลงเรือมินิบานาน่าที่แกว่งไกวเล็กน้อยเมื่อพวกเขาหย่อนตัวลงไป วิลล์เป็นคนสุดท้ายที่ลงมา เขาช่วยผลักเรือออกจากกาบเรือโจรสลัดอย่างแรง เรือมินิบานาน่าลอยลำออกห่างจากเรือโจรสลัดช้า ๆ ท่ามกลางเสียงคลื่นและลมทะเลที่พัดพา พวกเขาโบกมืออำลาเรือลำนั้นด้วยความรู้สึกที่ปะปนกันไป ทั้งโล่งใจ ดีใจ และเหนื่อยล้า เรือมินิบานาน่าลอยลำออกห่างจากเรือโจรสลัดไปได้ระยะหนึ่ง วิลล์นั่งมองด้วยความสงสัย เรือลำนี้แล่นไปข้างหน้าได้อย่างไรในเมื่อไม่มีใครกำลังแจวเรือเลยสักคน เขาหันไปมองเอโลอิสและแจสเปอร์ที่นั่งอยู่ข้าง ๆ แต่ทั้งคู่ก็ดูเหมือนจะไม่ได้ทำอะไรเป็นพิเศษ นอกจากนั่งมองผืนน้ำเบื้องหน้าด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความโล่งใจ ทันใดนั้นเอง! เสียงคำรามก้องก็ดังแว่วมาจากเรือโจรสลัดที่อยู่ห่างออกไป "พวกแกคิดจะหนีไปไหน! ไม่มีใครหนีจากกัปตันเดวี่ จอห์นไปได้หรอก!" เสียงนั้นเต็มไปด้วยความกราดเกรี้ยวและน่าสะพรึงกลัว บ่งบอกว่ากัปตันเดวี่ จอห์นได้รู้ตัวแล้วว่าเกิดอะไรขึ้น และดูเหมือนว่าพวกเขาจะไม่ยอมปล่อยให้เหล่าเดมิก็อดหนีไปง่าย ๆ แน่นอน

เสียงคำรามของกัปตันเดวี่ จอห์น ดังสะท้อนไปทั่วผืนทะเลคล้ายฟ้าผ่า ทำให้ผิวน้ำที่เคยนิ่งสงบสั่นไหวเล็กน้อย เอโลอิสสะดุ้งสุดตัว แจสเปอร์หันขวับกลับไปมองเรือโจรสลัดด้วยสีหน้าตื่นตระหนก ป้าคาเรนทำหน้าไม่สบอารมณ์ยิ่งกว่าเดิม ส่วนวิลล์ที่ยังคงนั่งสงสัยเรื่องเรือที่แล่นได้เองก็ต้องสลัดความสงสัยออกไปจนหมดสิ้นเมื่อภัยอันตรายกำลังคืบคลานเข้ามา “นี่หมอนั่นจะไม่ยอมปล่อยเราไปเลยหรือไงกัน!” เอโลอิสบ่นออกมาอย่างหัวเสีย “โอ๊ย! อีเรือบ้านี่มันจะเร็วกว่านี้ไม่ได้เหรอ! เดี๋ยวกัปตันปัญญาอ่อนนั่นก็ตามมาทันหรอก!” ป้าคาเรนถอนหายใจเฮือกใหญ่ ยังไม่ทันขาดคำ แจสเปอร์ก็โยนไม้พายที่เขาหยิบมาจากบนเรือให้ป้าคาเรน “งั้นป้าก็ช่วยกันพายช่วงส่งแรงให้เรืออีกทางสิครับ!” ป้าคาเรนรับไม้พายมาอย่างงง ๆ ก่อนจะมองแจสเปอร์ด้วยสายตาที่ดูถูกเหยียดหยาม “เจ้าเด็กนี่! คิดว่าฉันเป็นทาสพายเรือรึไง!” “ก็ตอนนี้ในสายตาพวกมันพวกเราเป็นนักโทษหนีคุกนี่ครับ!” แจสเปอร์โต้กลับทันควัน “ถ้าเราไม่พาย แล้วจะหนีไอ้กัปตันนั่นได้ยังไง!” “ใจเย็น ๆ ก่อนครับทุกคน! เราต้องสามัคคีกัน” เขาหันไปมองป้าคาเรน “ป้าคาเรนครับ...ผมรู้ว่าป้าอาจจะไม่ชอบ แต่ถ้าเราไม่ทำอะไรสักอย่าง เราอาจจะตกอยู่ในอันตรายอีกครั้งก็ได้นะครับ” วิลล์เห็นท่าไม่ดีจึงรีบเข้าไกล่เกลี่ย ทันทีที่วิลล์พูดจบ บรรยากาศบนเรือก็เงียบลงชั่วขณะ เหลือเพียงเสียงกระแสน้ำกระทบกับลำเรือเบา ๆ กับเสียงคำรามของกัปตันเดวี่ที่เริ่มเบาลงเล็กน้อยเพราะระยะห่างที่เพิ่มขึ้น ป้าคาเรนมองหน้าทั้งสามคนสลับกันไปมาอย่างชั่งใจ ก่อนจะถอนหายใจอีกครั้ง คราวนี้ดูเหนื่อยอ่อนมากกว่าหงุดหงิด “ก็ได้ ๆ! ฉันจะพายก็ได้…แต่ถ้าเรารอดไปจากเรื่องบ้านี่ได้ ฉันจะลากพวกเธอกลับบ้านไปฟ้องแม่(ไทคี)ให้หมดเลย!” “ขอบคุณครับป้า” แจสเปอร์กลั้นยิ้ม เอโลอิสเองก็ไม่วายแอบหัวเราะเบา ๆ ขณะยื่นไม้พายอีกอันให้วิลล์ “มาเลย! เรามาช่วยกันพายให้ไอ้กัปตันนั่นตามไม่ทันกันเถอะ!” เรือเล็กทั้งลำเริ่มขยับเร็วขึ้นเล็กน้อยตามแรงพายที่เพิ่มขึ้นจากทั้งสี่คน ท้องฟ้าที่เคยสว่างกลับเริ่มมีเมฆดำลอยปกคลุม ความรู้สึกไม่สู้ดีเริ่มแผ่ซ่านผ่านลมหายใจของทุกคน กระแสน้ำกลางมหาสมุทรแอตแลนติกยังคงเคลื่อนไหวเชื่องช้า แต่กลับแฝงไว้ด้วยพลังอันน่ากลัวราวกับจะกลืนกินทุกชีวิตที่ลอยอยู่เหนือมัน เรือมินิบานาน่าแล่นฝ่าคลื่นไปอย่างมุ่งมั่น เสียงไม้พายกระทบผิวน้ำเป็นจังหวะสม่ำเสมอ ผสมกับเสียงลมหายใจหนัก ๆ ของแต่ละคนที่พยายามสู้กับความเหนื่อยล้าและแรงต้านของทะเลที่เริ่มบ้าคลั่งขึ้นเรื่อย ๆ เหนือศีรษะพายุเริ่มตั้งเค้าชัดเจน เมฆดำทะมึนม้วนตัวหนาทึบราวกับฝูงมังกรบนท้องฟ้า ฟ้าผ่าลงมาเป็นสาย ๆ เสียงฟ้าร้องคำรามตามมาติด ๆ ดังก้องไปทั่ว เสริมความน่าสะพรึงกลัวให้กับผืนน้ำเบื้องล่างซึ่งเริ่มแปรปรวนจากความสงบเป็นคลื่นลูกใหญ่ที่ซัดกระแทกลำเรือเล็กจนโคลงเคลงไม่เป็นทิศ ในขณะเดียวกัน กลางหมอกทะเลด้านหลัง เสียงที่ไม่มีใครอยากได้ยินก็ดังแว่วมาตามลมอีกครั้ง เสียงแหบแห้งแต่ทรงพลังของกัปตันเดวี่ จอห์น ตะโกนก้องราวกับปีศาจตื่นจากนรก “หนีกันเข้าไป! คิดว่าข้าจะปล่อยพวกเจ้าไปง่าย ๆ รึ?! ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่าาาา!!!” เสียงหัวเราะแหลมสูงของเขาตามมาทันทีหลังประโยคนั้นราวกับจะทะลุฟ้า เขาแว้ดซ้ำแล้วซ้ำเล่า เสียงแหกปากสาปแช่งล่องลอยมาในอากาศประหนึ่งผีสิงที่ตามหลอกหลอนในความฝันร้าย “เจ้าพวกโง่! ข้าเห็นพวกเจ้า! ข้าได้กลิ่นกลัวของพวกเจ้า!!” “โอ๊ย!! หยุดพูดไม่ได้หรือไง!” ป้าคาเรนโวยเสียงดัง ขณะพายเรืออย่างหัวเสีย “เสียงอย่างกับนกหวีดติดหวัด!” แจสเปอร์หันไปมองด้านหลัง เรือโจรสลัดสีดำขนาดมหึมาเริ่มปรากฏให้เห็นชัดเจนขึ้น มันเหมือนเงามัจจุราชที่กำลังเคลื่อนผ่านม่านหมอกหนา ไล่ตามพวกเขามาอย่างไม่ลดละ ธงรูปหัวกะโหลกกับกังหันลมถูกลมพายุสะบัดโบกไหว ราวกับเยาะเย้ยความพยายามของผู้หลบหนี “มันยังตามมาอีกเหรอเนี่ย!?” เอโลอิสอุทาน น้ำเสียงเริ่มสั่นนิด ๆ “ดูเหมือนมันจะเร็วขึ้นด้วย…” วิลล์พึมพำเบา ๆ สายตาจับจ้องไปยังเรือข้างหลังเหมือนจะประเมินระยะห่าง “อีกไม่นานก็คงตามทัน…” “ไม่! เราหยุดไม่ได้!” แจสเปอร์กัดฟันแน่น “เรายังต้องหนีต่อ!” พวกเขาต่างเงียบลงอีกครั้ง ต่างคนต่างพายอย่างเต็มแรง คลื่นที่เริ่มถาโถมสูงขึ้นเรื่อย ๆ กระแทกลำเรือราวกับจะกลืนมันลงไปในท้องทะเล ทว่าเรือก็ยังคงฝ่าไปข้างหน้าอย่างเหน็ดเหนื่อย เสียงกัปตันเดวี่ยังคงดังอยู่เป็นระยะ แหวกสายฝนที่เริ่มโปรยปรายลงมาใส่ผืนทะเล “หนีไปให้ไกลสิ! หนีไปให้ไกลที่สุดที่เจ้าจะไปได้! แต่จงจำไว้…ไม่มีใครหนีข้าได้พ้น!! ไม่มีใคร!!!” ทั้งสามคนต้องหยุดจ้วงพายลงเล็กน้อยเมื่อพบว่าด้านหน้ามีบางสิ่งผิดปกติ ปรากฏการณ์ประหลาดกำลังรออยู่ตรงหน้า หมอกหนาเป็นกำแพงขาวโพลนบิดตัวเคลื่อนไหวราวกับมีชีวิต ลมพายุหมุนวนอย่างไร้ทิศทาง หนากว่าที่พวกเขาเคยเจอมา และที่น่าขนลุกกว่าคือ…มันโผล่มาโดยไม่ให้สัญญาณเตือนใด ๆ เลย “อะไรกันน่ะ…” วิลล์พึมพำ สีหน้าซีดเผือด “เราควรหันกลับไหม…” แจสเปอร์เอ่ยเสียงเบา แต่ก็รู้คำตอบอยู่แก่ใจ เพราะด้านหลังมีเรือโจรสลัดยักษ์ที่เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะของคนไข้จิตเวชที่คิดว่าตัวเองเป็นจอมสลัดตามมาอยู่ไม่ไกล “ถ้าพายกลับไป ก็คือตายอยู่ดี ทำไมฉันต้องมาตายทั้งที่อายุยังน้อย(?) แบบนี้เนี่ย!” ป้าคาเรนบ่นพลางจ้องกำแพงหมอกข้างหน้าอย่างหัวเสีย เอโลอิสมองพวกเขาทีละคน แล้วพูดขึ้นทันทีโดยไม่ลังเล “เอาวะ! ไปตายเอาดาบหน้าอย่างน้อยก็ยังมีโอกาสรอดดีกว่ายอมกลับไปโดนคนบ้าบนเรือนั่นสับเป็นชิ้น ๆ!” ไม่มีใครค้าน เพราะต่างก็รู้ว่าทางเลือกเดียวที่เหลืออยู่…คือข้างหน้า ทุกคนเริ่มพายเรืออย่างแรงขึ้นอีกครั้ง คราวนี้คือการเดิมพันสุดท้าย เรือเล็กพุ่งเข้าสู่ม่านหมอกหนาทึบ อุณหภูมิเย็นเฉียบจนรู้สึกเหมือนหายใจเอาน้ำแข็งเข้าไป ลมหมุนวนรอบตัวเริ่มแรงขึ้น และทัศนวิสัยแคบลงจนมองไม่เห็นแม้แต่ปลายเรือ จากนั้น… “เดี๋ยว! นั่นเสียงอะไร…” วิลล์เบิกตากว้าง เสียงคำรามของกระแสน้ำดังขึ้นจากทุกทิศทุกทาง จู่ ๆ ผืนน้ำเบื้องหน้าก็แตกออกเป็นน้ำวนมหึมา พายุกระโชกแรงพัดขึ้นจากกลางวงน้ำวน เสียงโครมครามดังก้องราวกับทั้งทะเลกำลังแผดร้อง “พายุ! น้ำวน! ระวัง!!” แจสเปอร์ตะโกน เคอร์ติส เจ้านกกระทาตัวจ้อยที่ซ่อนอยู่ใต้ผ้าคลุมเรือ กระพือปีกบินเตลิดขึ้นสู่ฟ้าอย่างตื่นตระหนก ร้องเสียงหลง บินวนเหนือหัวอย่างไร้ทิศทาง เอโลอิสรีบคว้าไม้พายพยายามควบคุมทิศทางเรือสุดแรง แต่แรงต้านของกระแสน้ำและลมกลับรุนแรงขึ้นทุกวินาที “มันแรงเกินไป! ฉันคุมไม่ได้!!” เธอตะโกนสุดเสียง คลื่นยักษ์ลูกหนึ่งซัดเข้าใส่พวกเขาเต็มแรง ราวกับทั้งทะเลถาโถมเข้ามาในคราเดียว เรือทั้งลำกระเด็นพลิกคว่ำกลางพายุ พวกเขาร้องลั่นในวินาทีสุดท้ายก่อนที่ทุกอย่างจะถูกกลืนลงสู่ผืนน้ำ ท่ามกลางความโกลาหล เรือมินิบานาน่าเริ่มสั่นเล็กน้อยอย่างมีระบบ ก่อนจะหดตัวลงตามกลไกเวทมนตร์เฉพาะตัว กลายเป็นผ้าเช็ดปากสีเหลือง ลอยคว้างอยู่เหนือฟองคลื่น เคอร์ติสที่บินวนอยู่เบื้องบนเห็นดังนั้น รีบโฉบลงมาคาบผ้าเช็ดปากนั้นไว้ในปากอย่างรวดเร็ว จากนั้นรีบตีกระพือปีกแรง ๆ เพื่อบินขึ้นอีกครั้ง ก่อนลอยวนอย่างร้อนรนอยู่เหนือผิวน้ำที่ตอนนี้กลับมาเงียบสงัดอย่างผิดธรรมชาติ ไม่มีใครโผล่ขึ้นมา ไม่มีเสียงใดเล็ดลอดจากใต้ทะเล มีเพียงเจ้าเคอร์ติส ที่ยังคงบินวนอยู่เหนือผืนน้ำเฝ้ารอปาฏิหารย์ พร้อมผ้าเช็ดปาก…ซึ่งยังเป็นความหวังเพียงชิ้นเดียวของการเดินทางที่มันคาบไว้ได้ทัน…

เลือก (1) พุ่งเรือไปข้างหน้าที่เกิดลมพายุและหมอกหนาเขรอะกระทันหัน

@God 

ชายหาดที่พวกเขาเกยตื้นอยู่นั้นเงียบสงัด มีเพียงเสียงคลื่นซัดกระทบฝั่งเป็นระลอกและเสียงลมหวีดหวิวที่พัดผ่านต้นมะพร้าวซึ่งเต้นระบำอยู่บนหาดทรายขาวละเอียด เหล่าเดมิก็อดนอนแผ่หลาอยู่บนผืนทรายที่เย็นชื้น เอโลอิสเป็นคนแรกที่เริ่มรู้สึกตัว เธอสำลักน้ำทะเลเค็มปี๋ออกมาหลายอึกจนจุกไปหมด ก่อนจะไอโขลก ๆ จนตัวงอ เธอเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าที่ยังคงมืดครึ้มไปด้วยเมฆฝน ทว่าแสงอาทิตย์สีส้มอ่อน ๆ กำลังสาดส่องลงมาเป็นริ้ว ๆ ทะลุผ่านม่านเมฆหนา เผยให้เห็นขอบฟ้าที่กำลังจะเปลี่ยนเป็นสีทองอร่าม เธอค่อย ๆ พยุงตัวลุกขึ้นนั่งอย่างเชื่องช้า สังเกตไปรอบ ๆ พบว่าตัวเองและเพื่อน ๆ มาอยู่บนเกาะที่ไหนสักแห่ง แจสเปอร์ยังคงนอนคว่ำหน้าอยู่บนพื้นทราย เสื้อผ้าเปียกโชกจนแนบติดตัว ผมที่เคยเป็นทรงสวยตอนนี้ยุ่งเหยิงไปหมดจนดูเหมือนรังนก เอโลอิสยื่นมือออกไปสะกิดแขนเขาเบา ๆ แต่เขาก็ยังนิ่ง เธอจึงตัดสินใจใช้สันมือตบลงไปที่แก้มของเขาเบา ๆ สองสามครั้ง พลางเรียกชื่อเขาซ้ำ ๆ “แจสเปอร์! ตื่นสิ! แจสเปอร์!” ในที่สุดเขาก็ไอค่อกแค่กออกมาเป็นคำตอบ แจสเปอร์ค่อย ๆ ขยับตัวแล้วใช้ข้อศอกยันตัวขึ้นมา ดวงตาของเขายังคงพร่ามัวจากการตกอยู่ในน้ำนานเกินไป เขาหันไปมองเอโลอิสด้วยสีหน้าที่ยังคงงุนงง “เรา…เราอยู่ที่ไหน?” “ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน” เอโลอิสตอบเสียงแผ่ว “แต่ดูเหมือนว่าเราจะรอดแล้วนะ” ขณะนั้นเองเสียงสั่นกึกก้องที่คุ้นเคยก็ดังขึ้นจากใต้เสื้อของเอโลอิส เธอรีบล้วงมือเข้าไปในเสื้อที่เปียกชื้นของเธอ แล้วพบว่าเคอร์ติสเจ้านกกระทาตัวจ้อยกำลังสั่นงันงกเหมือนกำลังเป็นไข้ ตัวของมันเปียกปอนไปหมด ขนที่เคยฟูตอนนี้ลีบแบนไปหมด มันร้องจิ๊บ ๆ เบา ๆ ราวกับจะบอกว่ามันหนาวมากแค่ไหน เอโลอิสรีบอุ้มมันขึ้นมาแล้วแนบกับอกของเธอให้ความอบอุ่น แต่เสื้อของเธอก็ยังคงชื้นอยู่มาก ทำให้มันไม่สามารถทำให้อุณหภูมิของเจ้าเคอร์ติสเพิ่มขึ้นได้อย่างที่เธอต้องการ “นะ..หนาวจังขอรับ…” แจสเปอร์ใช้มือข้างหนึ่งลูบหัวเจ้าเคอร์ติสอย่างแผ่วเบาด้วยความเอ็นดู เขามองดูนกกระทาตัวน้อยที่กำลังสั่นงันงกด้วยความเป็นห่วง “ดูเหมือนว่าเจ้านกน้อยจะรอดมากับเราด้วยนะ” เขาพึมพำ “แล้วป้าคาเรนล่ะ?” ทั้งสองคนหันไปมองป้าคาเรนที่ยังคงนอนแน่นิ่งอยู่บนผืนทรายใบหน้าของเธอซีดเผือดจนขาวราวกับกระดาษ ไร้ซึ่งร่องรอยของสีเลือดใด ๆ เอโลอิสรู้สึกใจหายขึ้นมาอย่างฉับพลัน เธอค่อย ๆ ยื่นมือที่สั่นเทาออกไปแตะที่ไหล่ของป้าแล้วเขย่าเบา ๆ “ป้า…ป้าคาเรน…ตื่นสิคะ” ไม่มีการตอบสนองใด ๆ จากป้าคาเรน แจสเปอร์มองดูป้าด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย น้ำตาเริ่มคลอหน่วยขึ้นมาในดวงตาของเขา เขาจ้องมองร่างไร้ชีวิตของป้าคาเรนแล้วพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ “ไม่นะ…หรือว่าป้าจะ…จะตายแล้วจริง ๆ เหรอ ไม่น่าเลย…โธ่…ป้า…” เขาเริ่มฟูมฟายและร้องไห้แบบเด็ก ๆ เอโลอิสเห็นดังนั้นจึงเอื้อมมือไปลูบหลังเขาเบา ๆ เธอพยายามทำใจให้สงบ แม้ว่าหัวใจของเธอจะบีบรัดแน่นก็ตาม เธอเห็นความตายมามากเกินไปในช่วงเวลาที่ผ่านมาตั้งแต่รู้ตัวว่าเป็นเดมิก็อด การสูญเสียบางสิ่งในภารกิจจึงเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นบ่อยครั้ง แต่ถึงอย่างนั้น การเห็นคนที่เราเพิ่งจะร่วมผจญภัยด้วยเสียชีวิตก็ยังคงเป็นเรื่องที่เจ็บปวดอยู่ดี ทันใดนั้นเอง ก็มีเสียงแหลมสูงดังขึ้นมาขัดจังหวะความโศกเศร้าของพวกเขา “ฉันยังไม่ตาย! อย่ามาแช่งฉันนะเจ้าเด็กบ้า!” ป้าคาเรนลืมตาขึ้นมาอย่างกะทันหัน ดวงตาของเธอเบิกกว้างด้วยความโกรธจัดจนน่ากลัว ทำให้ทั้งเอโลอิสและแจสเปอร์สะดุ้งสุดตัวด้วยความตกใจอย่างพร้อมเพรียงกัน “อ้าว! ป้ายังไม่ตายเหรอ!” แจสเปอร์ร้องออกมาด้วยความประหลาดใจ “ตายแล้วจะมานอนคุยกับแกเหรอ! ตาบอดหรือไง!” ป้าคาเรนโวยวายพร้อมกับค่อย ๆ พยุงตัวลุกขึ้นนั่งอย่างยากลำบาก เอโลอิสจ้องมองป้าคาเรนที่กลับมามีชีวิตอีกครั้งด้วยความโล่งใจปนความประหลาดใจ “ก็เห็นหน้าป้าซีดเผือดขนาดนั้นผมก็คิดว่าป้าจากไปแล้วน่ะสิ!” แจสเปอร์โพล่งออกมาอย่างไม่ทันคิด “หา!?” ป้าคาเรนหรี่ตาลง ใบหน้ายับย่นของเธอยิ่งดูน่ากลัวเข้าไปใหญ่ ผิวหนังที่เคยแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางกันน้ำอย่างดีบัดนี้ถูกน้ำทะเลและพายุที่โหมกระหน่ำชะล้างออกไปจนหมดเกลี้ยง เหลือเพียงใบหน้าเปลือยเปล่าที่มีริ้วรอยแห่งวัยปรากฏอยู่ทั่วอย่างชัดเจน เธอจ้องมองแจสเปอร์ด้วยสายตาที่ลุกเป็นไฟ “แก…แกหาว่าหน้าสดของฉันเหมือนศพเรอะ!” ยังไม่ทันที่แจสเปอร์จะได้แก้ตัว ป้าคาเรนก็ใช้ฝ่ามือที่ยังคงสั่นเทาจากการสำลักน้ำพยายามจะฟาดลงมาบนตัวเขา แจสเปอร์เห็นท่าไม่ดีจึงรีบดีดตัวลุกขึ้นยืนแล้ววิ่งหนีไปตามชายหาดอย่างรวดเร็ว ป้าคาเรนร้องเสียงหลงพร้อมกับพยายามใช้ข้อศอกยันตัวลุกขึ้นยืนอย่างทุลักทุเล “จะหนีไปไหนเจ้าเด็กบ้า! กลับมาเดี๋ยวนี้เลยนะ!” เอโลอิสและเคอร์ติสได้แต่มองภาพนั้นอย่างงุนงง เอโลอิสที่อุ้มเคอร์ติสไว้ในอ้อมแขนได้แต่นั่งมองแจสเปอร์ที่วิ่งหนีไปเรื่อย ๆ โดยมีป้าคาเรนค่อย ๆ ลุกขึ้นแล้วทำท่าจะวิ่งไล่ตามมาติด ๆ เธอได้แต่ส่ายหน้าอย่างอ่อนใจ “หนังเหนียวชะมัด” เธอพึมพำกับตัวเองเบา ๆ พลางลูบขนของเคอร์ติสอย่างแผ่วเบา แจสเปอร์ยังคงวิ่งหนีไปตามชายหาดอย่างไม่คิดชีวิต โดยมีป้าคาเรนค่อย ๆ ทำท่าจะวิ่งไล่ตามไปติด ๆ เสียงตะโกนด่าทอของทั้งสองดังไปทั่วชายหาดจนนกนางนวลที่กำลังบินหากินอยู่แถวนั้นต้องกระพือปีกบินหนีด้วยความตื่นตระหนก เอโลอิสได้แต่มองภาพนั้นอย่างอ่อนใจ เธอส่ายหัวอย่างช้า ๆ ก่อนจะหันไปสนใจสิ่งรอบตัวอีกครั้ง ดวงตาของเธอกวาดมองไปทั่วผืนทรายที่ทอดยาวอยู่ตรงหน้า ทันใดนั้นเอง สายตาของเธอก็พลันเหลือบไปเห็นบางสิ่งบางอย่างที่มีสีเหลืองสะดุดตาเกยอยู่บนพื้นทรายห่างออกไปไม่ไกลนัก มันเป็นผ้าเช็ดปากสีเหลืองที่เปียกชื้นและยับยู่ยี่จนแทบจะดูไม่ออกว่าเป็นรูปทรงอะไร แต่เอโลอิสก็จำมันได้ในทันที มันคือเรือมินิบานาน่า! หัวใจของเธอพองโตด้วยความดีใจที่เรือลำนี้ยังคงอยู่กับพวกเขา เอโลอิสรีบวิ่งเข้าไปหยิบมันขึ้นมาอย่างระมัดระวัง ในขณะนั้นเอง เคอร์ติสที่อยู่ในอ้อมแขนของเธอก็ขยับตัวเล็กน้อย ก่อนจะส่งเสียงจิ๊บ ๆ แล้วพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ยังคงสั่นเครือ “กระผมมันไว้ได้ทันขอรับ ก่อนที่พายุจะกลืนเราลงไปในท้องทะเล” ดวงตาของเอโลอิสเบิกกว้างด้วยความตกใจ เธอจ้องมองนกกระทาตัวน้อยที่ดูเหมือนจะหมดแรงเต็มที เคอร์ติสเงยหน้าขึ้นมองเธอแล้วพูดต่อด้วยเสียงที่แผ่วเบาจนแทบไม่ได้ยิน “ภาพสุดท้ายที่กระผมเห็น…คือคุณวิลล์…เขาถูกคลื่นยักษ์ซัดไปทางเรือโจรสลัด…แล้วก็ไม่เห็นเขาอีกเลยขอรับ” คำพูดของเคอร์ติสทำให้หัวใจของเอโลอิสหล่นวูบ เธอหันกลับไปมองที่ชายหาดอีกครั้ง สายตาของเธอไล่สำรวจไปทั่วทุกตารางนิ้วของผืนทรายที่ทอดยาวอยู่ตรงหน้า แล้วเธอก็ต้องหยุดนิ่งเมื่อเห็นรองเท้าที่เปื้อนคราบน้ำทะเลข้างหนึ่งวางอยู่บนพื้นทรายอย่างโดดเดี่ยว มันเป็นรองเท้าของวิลล์ ไม่มีสิ่งใดบ่งบอกถึงชะตากรรมของเขาเลยว่ารอดชีวิตมาได้หรือไม่ หรือจะถูกพัดพาไปที่ใด เอโลอิสตัดสินใจที่จะยุติการทะเลาะวิวาทของทั้งสองคนเสียที เธอรีบตะโกนสุดเสียง “ป้าคาเรน! แจสเปอร์! หยุดก่อน! มาทางนี้เดี๋ยวนี้เลยค่ะ!” เสียงของเอโลอิสทำให้ทั้งสองคนหยุดชะงัก ป้าคาเรนหันกลับมามองเอโลอิสด้วยสีหน้าหงุดหงิด ส่วนแจสเปอร์ก็ใช้จังหวะนั้นแอบเข้ามารวมตัวกับเอโลอิสอย่างรวดเร็วเพื่อหลบหนีการลงโทษจากป้าคาเรน “มีอะไร?” ป้าคาเรนถามด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ เอโลอิสสูดหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง “เราต้องรีบสำรวจชายหาดแล้วเก็บสัมภาระที่อาจเกยตื้นมากับเราให้หมดก่อนที่น้ำจะขึ้น! และอีกอย่าง...เคอร์ติสเห็นคุณวิลล์…ถูกคลื่นซัดไปทางเรือโจรสลัด...แล้วก็ไม่เห็นเขาอีกเลย” เธอพูดพร้อมกับชูรองเท้าของวิลล์ขึ้นมาให้พวกเขาดู ทั้งแจสเปอร์และป้าคาเรนจ้องมองรองเท้าในมือของเธอด้วยสีหน้าที่ว่างเปล่า ความโศกเศร้าเข้าปกคลุมบรรยากาศโดยรอบทันที พวกเขาทั้งสามคนเริ่มแยกย้ายกันออกสำรวจชายหาดอย่างตั้งใจ ป้าคาเรนเป็นคนแรกที่ส่งเสียงร้องด้วยความดีใจ เธอวิ่งเข้าไปหาถุงสีรุ้งใบโปรดของเธอที่ตอนนี้มีสภาพเปียกชื้นและมีเศษทรายติดอยู่ทั่ว เธอรีบหยิบมันขึ้นมากอดไว้แน่นราวกับเป็นสมบัติล้ำค่าที่สุดในโลก ก่อนจะเริ่มตรวจสอบข้างในว่าของที่อยู่ข้างในยังคงอยู่ครบหรือไม่ หลังจากการค้นหาสัมภาระที่เกยตื้นอยู่ริมชายหาด ทุกคนก็รวบรวมของที่จำเป็นกลับมาได้เกือบครบ สิ่งของส่วนใหญ่ที่สูญหายไปคือของเล็ก ๆ น้อย ๆ อย่างยำยำช้างน้อยหรือเสบียงอาหารบางส่วน แต่สิ่งที่สำคัญที่สุดอย่างอาวุธประจำตัวของแต่ละคนกลับยังอยู่ครบถ้วน ทั้งสามคนจึงรู้สึกโล่งใจที่รอดชีวิตมาได้ในสภาพที่พร้อมรับมือกับทุกสิ่ง เมื่อสำรวจข้าวของกันจนพอใจแล้ว ทั้งสามก็ตัดสินใจเดินสำรวจพื้นที่รอบ ๆ เกาะเพื่อทำความเข้าใจสถานการณ์ปัจจุบันให้มากขึ้น พวกเขาเดินเลียบชายหาดมาเรื่อย ๆ จนกระทั่งป่าทึบเบื้องหน้าเริ่มเปิดออก เผยให้เห็นทางเดินหินที่สะอาดสะอ้าน และเมื่อเดินไปตามทางนั้นได้ไม่ไกล พวกเขาก็พบกับป้ายที่ทำจากไม้สลักคำว่า ‘เกาะแอดัมส์ทาวน์’ อย่างชัดเจน เมื่อพ้นจากป้ายไป บรรยากาศรอบตัวก็เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง สิ่งที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าไม่ใช่ป่าหรือหาดทรายที่ว่างเปล่าอีกต่อไป แต่กลับเป็นภาพที่ราวกับยกกรุงโรมขนาดย่อส่วนมาตั้งไว้บนเกาะแห่งนี้ สิ่งปลูกสร้างส่วนใหญ่เป็นอาคารหินอ่อนสีขาวสลับกับอิฐสีน้ำตาลแดง มีเสาโรมันสูงตระหง่านเรียงรายอยู่ตามท้องถนนที่ปูด้วยหินอ่อนสีขาวสะอาด มีลานกว้างสำหรับฝึกซ้อมและมีโดมขนาดใหญ่ตั้งอยู่ตรงกลางของลานนั้น มีรูปปั้นสลักเสลาอย่างวิจิตรบรรจงประดับอยู่ตามมุมต่าง ๆ ทั่วบริเวณ เสียงพูดคุยและเสียงฝีเท้าของเหล่าผู้คนในชุดอย่างกับทหารโรมันดังไปทั่วบริเวณ เอโลอิสถึงกับพึมพำออกมาด้วยความตกใจ “นี่มันอะไรกันเนี่ย…” ยังไม่ทันที่พวกเขาจะได้ทำอะไรไปมากกว่านี้ ชายหนุ่มร่างสูงหน้าตาประหนึ่งนักร้องวงวันไดเร็คชั่นในชุดคลุมสีม่วงซึ่งมีตราสัญลักษณ์ของกองพันที่สิบสองปักอยู่บนหน้าอกก็เดินตรงเข้ามาหาพวกเขาอย่างรวดเร็ว เขาจ้องมองเหล่าเดมิก็อดด้วยความสงสัย พลางถามด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลแต่เต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น “พวกคุณเป็นใครกัน มาที่นี่ได้ยังไง?” เดมิก็อดทั้งสามคนยังคงอึ้งกับสิ่งที่เห็นอยู่ตรงหน้าจนไม่ทันได้ตอบคำถามใด ๆ ชายหนุ่มคนนั้นก็โพล่งขึ้นมาด้วยใบหน้าที่มีแต่รอยยิ้ม “หรือจะเป็นเด็กใหม่?” เขามีท่าทีดีใจอย่างออกนอกหน้าเมื่อพูดจบ เขาแนะนำตัวเองด้วยน้ำเสียงที่ร่าเริง “ยินดีต้อนรับสู่ค่ายโรมานอร์ส! ผมชื่อเจสัน บัลลาซาร์ ไดซ์” เมื่อแนะนำตัวจบ เขาก็ผายมือเชิญชวนให้ทั้งสามไปนั่งที่โต๊ะม้าหินที่ตั้งอยู่ไม่ไกลจากบริเวณที่พวกเขาอยู่ “เชิญทางนี้เลย เรามานั่งคุยกันก่อนดีกว่า” ในระหว่างที่แจสเปอร์ยังคงเงียบงันด้วยความตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมด ป้าคาเรนกำลังง่วนอยู่กับการจัดระเบียบข้าวของในถุงสายรุ้งของเธอ และเอโลอิสที่ยังคงสับสนกับสถานการณ์ปัจจุบัน พวกเขาทั้งสามก็ได้แต่ทำตามคำเชิญชวนของเจสันอย่างว่าง่าย พวกเขานั่งลงบนโต๊ะม้าหินที่ทำจากหินอ่อนสีขาวนวลซึ่งเย็นเฉียบเมื่อสัมผัส และเริ่มสำรวจผู้คนรอบตัวที่ดูเหมือนจะกำลังฝึกซ้อมอะไรบางอย่างอยู่ห่างออกไป ในใจของเอโลอิสยังคงสับสนไปหมด เธอเคยได้ยินข่าวลือเรื่องค่ายของกึ่งเทพอื่น ๆ ที่นอกเหนือจากค่ายฮาล์ฟบลัดมาก่อนในตอนที่เธออยู่ที่ค่าย ซึ่งก็ดูไม่ใช่เรื่องที่แปลกอะไรนัก อย่างเช่น อีตาอินทรีแดง ดีมิทรี นาวิคอฟ ที่เธอเคยเจอตอนภารกิจตามราชรถของเทพอะพอลโลเจ้านั่นก็เป็นครึ่งเทพรัสเซีย ดังนั้นการมีค่ายของกึ่งเทพอยู่ทั่วโลกจึงไม่ใช่เรื่องแปลกนักสำหรับเธอ เธอหันไปกระซิบถามเคอร์ติสที่ยังคงซุกตัวอยู่ในเสื้อของเธอ “นายเคยได้ยินชื่อค่ายนี้ไหม เคอร์ติส?” เคอร์ติสสั่นเล็กน้อยก่อนจะตอบกลับด้วยเสียงที่เบาหวิว “กระผมก็ไม่แน่ใจนักขอรับ ถ้าเป็นเรื่องเกี่ยวกับเทพกรีกกระผมรู้เป็นอย่างดี แต่ถ้าเป็นเทพของที่อื่นกระผมไม่สามารถบอกได้เลยขอรับ” เจ้าเคอร์ติสพูดต่อ “แต่กระผมได้ยินมาว่าค่ายที่เหมือนกับกรุงโรม มีค่ายจูปิเตอร์ที่อยู่แคลิฟอร์เนียขอรับ แต่ค่ายนี้กระผมก็ไม่เคยได้ยินเหมือนกัน” ในขณะที่ทั้งคู่กำลังพูดคุยกันอย่างเงียบ ๆ เจสันก็เริ่มบทสนทนาขึ้นเพื่อทำลายบรรยากาศที่น่าอึดอัด “พวกคุณมาจากไหนเหรอ? แล้วเดินทางมาที่นี่ได้ยังไง ไม่คิดเลยว่าจะมีคนหาที่นี่พบด้วย” เขาถามด้วยรอยยิ้มที่สดใส ทั้งสามคนนั่งนิ่งไปชั่วขณะ ไม่รู้ว่าจะตอบคำถามของเจสันอย่างไรดี เพราะเรื่องราวทั้งหมดนั้นซับซ้อนเกินกว่าที่จะอธิบายให้คนแปลกหน้าฟังได้ง่าย ๆ แต่เอโลอิสก็ตัดสินใจที่จะเล่าความจริงเพียงบางส่วนเท่านั้น เธอสูดหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงที่พยายามทำให้เป็นปกติที่สุด “พอดีว่าพวกเรา…ประสบอุบัติเหตุทางเรือนิดหน่อยน่ะค่ะ” เอโลอิสกล่าวพร้อมกับยิ้มแหย ๆ “ก็เลยลงเอยที่นี่” เธอชี้ไปที่ร่างกายที่ยังคงเปียกชื้นของตัวเองและเพื่อน ๆ เพื่อเสริมให้เรื่องที่เธอกล่าวดูน่าเชื่อถือมากขึ้น เจสันมองสภาพของพวกเขาที่ยังคงเปียกปอนและเปื้อนไปด้วยทราย ก่อนจะพยักหน้าอย่างเข้าใจ “อ้อ...อย่างนี้นี่เอง” เอโลอิสตัดสินใจเล่นบทคนโง่เพื่อหลีกเลี่ยงการเปิดเผยตัวตนที่แท้จริง เธอไม่รู้ว่าคนกลุ่มนี้น่าไว้ใจได้มากแค่ไหน เธอทำเป็นมองไปรอบ ๆ ตัวอย่างสงสัยและพูดด้วยน้ำเสียงไร้เดียงสา “ว่าแต่…ทำไมคนที่นี่ถึงแต่งตัวแปลกจังคะ? เหมือนนักรบโรมันในหนังเลย คนธรรมดาอย่างพวกเราไม่คุ้นชินเลย” คำถามของเอโลอิสทำให้เจสันชะงัก เขามองหน้าเธอนิ่ง ๆ แล้วรอยยิ้มที่เคยสดใสก็ค่อย ๆ จางหายไปจากใบหน้า ดวงตาของเขาจับจ้องมาที่เธออย่างจริงจัง “คุณ…จะบอกว่าพวกคุณเป็นแค่มนุษย์ธรรมดา? คนธรรมดา ๆ งั้นเหรอ” เอโลอิสพยักหน้าอย่างรวดเร็ว ใบหน้ายังคงแสดงออกถึงความบริสุทธิ์ไร้เดียงสา “ชะ…ใช่แล้วค่ะ! คนธรรมดาแบบสุด ๆ เลย” แต่เจสันกลับส่ายหน้าช้า ๆ ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความไม่เชื่อถือ “ผมไม่เชื่อหรอก!”

"อ้าว..."

"มันเป็นไปไม่ได้" เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบแต่แฝงไปด้วยความเด็ดขาด “คุณอาจจะหลอกใครก็ได้ แต่หลอกคนที่นี่ไม่ได้หรอก” เขาเว้นช่วงไปชั่วครู่ก่อนจะพูดประโยคต่อมาที่ทำให้ทั้งสามคนถึงกับหน้าถอดสี “เพราะที่นี่น่ะ…ทั่วทั้งหมู่เกาะของเกาะแอดัมส์ทาวน์ถูกปกคลุมด้วยมนตร์บังตาที่ทำให้มนุษย์มองไม่เห็นเกาะนี้ นอกจากท้องทะเลที่ว่างเปล่า” แจสเปอร์ เอโลอิส และป้าคาเรน ต่างมองหน้ากันเลิ่กลั่ก ใบหน้าของพวกเขาซีดเผือดลงทันทีเมื่อตระหนักได้ว่าความพยายามที่จะปิดบังตัวตนของพวกเขาได้ล้มเหลวอย่างสิ้นเชิง “ฉะนั้น…พวกคุณต้องไม่ใช่มนุษย์ธรรมดาแน่ ๆ” เจสันกล่าวทิ้งท้ายด้วยน้ำเสียงที่เด็ดขาด หลังจากประโยคสุดท้ายของเจสัน ความเงียบก็เข้าปกคลุมบรรยากาศโดยรอบ ทั้งสามคนนั่งนิ่งราวกับรูปปั้น ใบหน้าของพวกเขาซีดเผือดลงทันทีที่ได้ยินความจริงที่น่าตกใจจากปากของเจสัน แสงแดดที่เคยสาดส่องลงมาอย่างอบอุ่นดูเหมือนจะจางหายไปในพริบตา เหลือเพียงความรู้สึกเย็นยะเยือกที่แผ่ซ่านเข้ามาในจิตใจของพวกเขา เจสันยังคงจ้องมองพวกเขาด้วยสายตาที่เฉียบคมและเต็มไปด้วยคำถามมากมายที่รอคอยคำตอบ แจสเปอร์กลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก ป้าคาเรนหยุดจัดของในถุงสายรุ้งของเธอทันที ส่วนเอโลอิสได้แต่บีบผ้าเช็ดปากสีเหลืองในมือแน่นจนยับยู่ยี่กว่าเดิม "ผมว่าเราคงต้องพูดคุยกันอีกยาวเลยล่ะครับ ตามผมมา…" เจสันกล่าวด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงเล็กน้อย แต่แฝงไว้ด้วยความจริงจังที่มากกว่าเดิม เขาลุกขึ้นยืนอย่างสง่างามแล้วก้าวเดินนำไปข้างหน้าโดยไม่รอคำตอบใด ๆ เอโลอิส แจสเปอร์ และป้าคาเรน ต่างมองหน้ากันอย่างเลิ่กลั่ก แต่สุดท้ายพวกเขาก็ตัดสินใจเดินตามเจสันไปอย่างไม่มีทางเลือก พวกเขาไม่รู้เลยว่าการเดินทางครั้งนี้จะพาพวกเขาไปพบกับอะไร และค่ายที่ชื่อโรมานอร์สแห่งนี้มีความลับอะไรซ่อนอยู่บ้าง ท่ามกลางบรรยากาศที่คล้ายกับกรุงโรม พวกเขากำลังก้าวเข้าสู่ดินแดนแห่งปริศนาที่ไม่อาจหลีกหนีได้…

@God 

เจสันไม่รอให้เหล่าเดมิก็อดเอื้อนเอ่ยสิ่งใด เขาลุกขึ้นยืนอย่างสง่างามราวกับถูกหล่อหลอมมาให้เป็นผู้นำ และออกเดินนำหน้าไปทันทีโดยไม่แม้แต่จะหันหลังกลับมามอง ราวกับมั่นใจว่าผู้มาเยือนทั้งสามจะไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากเดินตามเขามาอย่างว่าง่าย เอโลอิสยังคงยืนนิ่งอยู่กับที่ มือที่ถือผ้าเช็ดปากสีเหลืองเปียกชื้นบีบแน่นจนเส้นเลือดปูดโปนเป็นริ้ว ๆ ดวงตาที่เคยสุกใสฉายแววสับสนวุ่นวาย เธอกลอกตามองแจสเปอร์ที่ยืนอยู่ข้าง ๆ แล้วหันไปสบตากับป้าคาเรนที่ทำหน้าตาไม่สะทกสะท้านสิ่งใด “ไปกันเถอะ” ป้าคาเรนพูดด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ แต่แฝงไว้ด้วยความมั่นใจที่น่าประหลาดใจ “ป้าว่าเขาไม่น่าจะทำอะไรเราหรอก ดูจากท่าทางแล้วน่าจะเป็นคนดี” แจสเปอร์ยังคงไม่พูดอะไร เขาได้แต่พยักหน้าอย่างช้า ๆ แล้วออกเดินตามหลังเจสันไปอย่างเงียบ ๆ เอโลอิสถอนหายใจยาว ก่อนจะตัดสินใจเดินตามไปเช่นกัน ก่อนจะเลี้ยวเข้าสู่ทางเดินหินที่ดูสะอาดสะอ้านราวกับเพิ่งถูกทำความสะอาดเมื่อเช้า ทั้งสองข้างทางเต็มไปด้วยต้นปาล์มสูงใหญ่ที่เอนตัวไปตามแรงลม ราวกับกำลังโค้งคำนับให้แก่ผู้มาเยือนจากต่างแดน แสงอาทิตย์สีส้มอ่อนๆ สาดส่องลงมาต้องใบไม้สีเขียวเข้ม ก่อให้เกิดเป็นเงามืดทอดยาวไปตามพื้นทางเดิน ไม่นานนัก พวกเขาก็เดินมาถึงอาคารหลังหนึ่งที่ตั้งตระหง่านอยู่ไม่ไกล อาคารหลังนี้สร้างจากหินอ่อนสีขาวสะอาดตา มีเสาโรมันขนาดใหญ่ตั้งเรียงรายเป็นแถวอย่างน่าเกรงขาม เจสันผายมือเชิญชวนให้พวกเขาเดินเข้าไปด้านใน เอโลอิสเงยหน้าขึ้นมองป้ายไม้ที่แขวนอยู่เหนือประตูทางเข้า มีตัวอักษรสลักเป็นคำว่า ‘พริสซิเบีย’ อย่างชัดเจน คืออะไรวะ? เมื่อก้าวเข้าไปด้านใน พวกเขาก็พบกับห้องโถงกว้างขวางที่ตกแต่งอย่างเรียบง่ายแต่เต็มไปด้วยความหรูหราสง่างาม ผนังห้องทำจากหินอ่อนสีขาวสลับกับอิฐสีแดงอิฐ มีภาพวาดขนาดใหญ่ที่บอกเล่าเรื่องราวการทำศึกสงครามของชาวโรมันประดับอยู่ทั่วบริเวณ ตรงกลางห้องมีโต๊ะไม้ขนาดใหญ่ตั้งอยู่ รายล้อมไปด้วยเก้าอี้ไม้แกะสลักอย่างวิจิตรงดงาม บริเวณนั้นมีผู้หญิงคนหนึ่งกำลังยืนก้มหน้าก้มตาอ่านม้วนกระดาษโบราณอยู่ เจสันเดินเข้าไปใกล้หญิงคนผู้นั้น แล้วกระซิบอะไรบางอย่างที่ข้างหูของเธอ หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมามองพวกเขาอย่างรวดเร็ว ก่อนจะเก็บม้วนกระดาษในมือลงบนโต๊ะแล้วเดินตรงเข้ามาหาพวกเขาด้วยท่าทางที่ดูทะนงตนแต่ก็แฝงไว้ด้วยรอยยิ้มที่ดูเป็นมิตรอย่างน่าประหลาดใจ “ยินดีต้อนรับ” เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบแต่แฝงไว้ด้วยความโอหังที่ยากจะซ่อนเร้น “ฉันชื่ออาคาเซีย แดเรียส ผู้ช่วยของคนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ นี่แหละ” เธอพูดพลางผายมือไปที่เจสัน “และฉันคือคนเดียวในค่ายนี้ที่จะบอกพวกเธอได้อย่างตรงไปตรงมาว่าพวกเธอดูไม่จืดเอาซะเลย” เธอพูดพลางใช้สายตากวาดมองไปทั่วร่างกายของเหล่าเดมิก็อดที่ยังคงเปียกปอนและเปื้อนไปด้วยคราบทราย “หวังว่าพวกเธอคงไม่มีโรคติดต่ออะไรติดมาด้วยหรอกนะ เพราะถ้ามีล่ะก็…พวกเธอต้องชดใช้” คำพูดของเธอทำให้เอโลอิสถึงกับหันไปมองหน้าแจสเปอร์ด้วยความประหลาดใจ ส่วนแจสเปอร์ก็ทำหน้าเหรอหราอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน “นี่เพื่อนนายจริง ๆ เหรอเจสัน?” แจสเปอร์ถามด้วยน้ำเสียงไม่แน่ใจ “เธอปากหมามากเลยรู้ตัวไหม” อาคาเซียหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะตอบด้วยสีหน้าทะเล้น “แน่นอนว่าไม่ใช่เพื่อนหรอก” เธอพูดพลางส่งยิ้มกวน ๆ ให้แจสเปอร์ “ฉันเป็นแค่ผู้ช่วยคนสนิทเท่านั้นแหละ” เธอหยุดพูดไปชั่วขณะ ก่อนจะพูดต่อด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงและดูจริงจังมากขึ้น “และแน่นอนว่าการพูดจาที่ไม่ให้เกียรติคนอื่นมันไม่ใช่นิสัยฉันหรอกนะ แต่ฉันต้องทดสอบพวกเธอเสียหน่อยว่าถ้าโดนด่าจะทำอย่างไร” เขาเว้นช่วงอีกครั้งแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่ร่าเริงยิ่งขึ้น “ฉันมีสองบุคลิกน่ะ! แต่อย่าห่วงเลย บุคลิกที่สองของฉันน่ะเป็นมิตรกับทุกคนและชอบการสังสรรค์ที่สุดเลย” “ไบโพล่าร์มากกว่ามั้ง…” เอโลอิสพึมพำกับตัวเองเบา ๆ เธอได้แต่มองอาคาเซียที่เปลี่ยนอารมณ์ไปมาอย่างน่าสับสน และในที่สุดเธอก็ตัดสินใจที่จะเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้ทั้งสองคนฟัง เธอเริ่มจากจุดเริ่มต้นของภารกิจที่พวกเขาได้รับจากคำพยากรณ์ การเดินทางที่เต็มไปด้วยอุปสรรคและอันตราย และการที่พวกเขาต้องหนีจากเรือโจรสลัดจนถูกคลื่นซัดมาติดที่เกาะแห่งนี้ เจสันและอาคาเซียนั่งฟังเรื่องราวทั้งหมดอย่างตั้งใจ ทั้งสองคนดูเหมือนจะตกตะลึงกับเรื่องราวที่ได้ยิน โดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนที่เอโลอิสเล่าถึงการที่พวกเธอเป็นกึ่งเทพกรีก “กะ…กรีก!?” เจสันอุทานออกมาด้วยความตกใจอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน “ไม่น่าเชื่อว่าชาวกรีกจะยังหลงเหลือมาจนถึงทุกวันนี้” อาคาเซียดึงม้วนกระดาษที่เธอเพิ่งวางไว้บนโต๊ะขึ้นมาคลี่ดูอีกครั้ง ดวงตาของเธอกวาดมองไปทั่วแผนที่โบราณในมืออย่างครุ่นคิด ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองเหล่าเดมิก็อดทั้งสามด้วยสายตาที่ลุกเป็นไฟด้วยความทะเยอทะยาน “พวกเธอต้องเป็นกุญแจสำคัญแน่ ๆ!” เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่ตื่นเต้นอย่างที่สุด “เมื่อไม่กี่ปีก่อน พวกเราก็เหมือนจะมีคำพยากรณ์ที่น่าปวดหัวเกี่ยวกับนอร์ส! บางทีพวกเธออาจจะช่วยพาเราไปเจอประตูนั้นก็ได้!” เจสันยิ้มอย่างยินดี เขาพยักหน้าอย่างเห็นด้วยกับความคิดของอาคาเซีย “ใช่แล้ว!” เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น “ถ้าเราสามารถหาดินแดนนอร์สเจอ พวกเธออาจจะหาทางไปโลกของยักษ์น้ำแข็งได้ และบางที…อาจจะมีหนทางกลับไปยังโลกของพวกเธอได้ด้วย” เขาพูดพลางมองดูเหล่าเดมิก็อดทั้งสามด้วยความหวัง ทั้งสามคนนั่งฟังอย่างเงียบ ๆ พวกเขาไม่รู้เลยว่าแท้จริงแล้ว โลกของพวกเขานั้นไม่ใช่โลกที่แตกต่างกันเลยแม้แต่น้อย แต่เป็นโลกใบเดียวกันที่ถูกแบ่งแยกด้วยกาลเวลา พวกเขาอยู่ในโลกเดียวกัน เพียงแต่เป็นไทม์ไลน์ที่พวกเขาไม่ควรจะมีอยู่บนโลกใบนี้ แสงอาทิตย์ยังคงไม่ยอมลาลับไปจากขอบฟ้า เหล่าเดมิก็อดทั้งสามยังคงนั่งอยู่กับเจสันและอาคาเซีย พวกเขาเริ่มเล่าเรื่องราวของตนเองให้เจสันและอาคาเซียฟังอย่างละเอียดมากขึ้น ทั้งหมดคุยกันจนกระทั่งค่ำคืนที่ดวงอาทิตย์ไม่เคยตกดินได้มาถึงเพื่อหาวิธีที่จะไปโลกนอร์ส…

@God 

ทันใดนั้น! ขณะที่แสงอาทิตย์สีแสดกำลังเคลื่อนคล้อยสู่ขอบฟ้าตะวันตก บรรยากาศอบอุ่นภายในห้องโถงกว้างของอาคารพริสซิเบียก็ถูกฉีกกระชากอย่างรุนแรงด้วยเสียงอันกึกก้องที่ไม่มีใครคาดคิด ปู๊ด! ปู๊ด! ปู๊ดดด! เสียงแตรสัญญาณเตือนภัยดังลั่นต่อเนื่องมาจากทิศทางของประภาคารเก่าแก่ที่ตั้งอยู่บนปลายสุดของเกาะ เสียงนั้นหยาบกระด้าง ทุ้มต่ำ และเต็มไปด้วยความเร่งรีบราวกับมีมือที่มองไม่เห็นมาบีบคั้นหัวใจของผู้ได้ยินให้จมดิ่งลงสู่ความหวาดผวาในเสี้ยววินาที เจสันและอาคาเซียลุกพรวดขึ้นจากเก้าอี้ไม้แกะสลักอย่างรวดเร็วราวกับถูกดีดตัว สัญชาตญาณของนักรบทำให้ดวงตาของพวกเขาฉายแววจริงจังและตื่นตัวเต็มที่ ใบหน้าที่เคยเปื้อนรอยยิ้มอย่างยินดีในเรื่องเล่าเมื่อครู่กลับกลายเป็นความตึงเครียดที่ยากจะปกปิด “นั่นมันสัญญาณเตือนภัยขั้นสูงสุด!” อาคาเซียรีบเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือแต่ก็แฝงไว้ด้วยความเด็ดขาดของผู้นำ “มีบางอย่างที่ใหญ่โตและอันตรายมากกำลังเข้ามา!” หญิงสาวไม่รอช้า เธอคว้าหอก ไพลัม ด้ามยาวที่พิงอยู่ข้างโต๊ะได้อย่างรวดเร็ว พลิกตัวแล้วออกวิ่งนำหน้าไปทันทีโดยไม่ลังเล เจสันพยักหน้าให้เหล่าเดมิก็อดกรีกที่ยังคงนั่งนิ่งอยู่ด้วยความตกตะลึง ก่อนจะชักธนูจันทรา ด้ามสีเงินวาววับออกมาจากด้านหลัง “ตามฉันมา! เร็วเข้า!” เขาตะโกนเสียงดัง ขณะที่ร่างสูงของเขาวิ่งตามหลังอาคาเซียออกไปอย่างไม่ลดละ เอโลอิส แจสเปอร์ และป้าคาเรน ต่างมองหน้ากันโดยไม่จำเป็นต้องมีคำพูดใด ๆ พวกเขารับรู้ได้ถึงอันตรายที่มองไม่เห็น แต่สัมผัสได้ด้วยจิตวิญญาณแห่งเดมิก็อด การสนทนาเกี่ยวกับคำพยากรณ์และโลกนอร์สถูกโยนทิ้งไปราวกับไม่มีความสำคัญอีกต่อไป สิ่งที่อยู่ตรงหน้าคือการเอาชีวิตรอด! ทั้งสามวิ่งตามออกไปอย่างรวดเร็ว พวกเขาวิ่งผ่านเสาหินอ่อนขนาดใหญ่ ผ่านทางเดินหินที่เคยสลัวด้วยแสงอาทิตย์อัสดง แต่บัดนี้กลับเต็มไปด้วยเงาของผู้คนในค่ายที่กำลังแตกตื่นและรีบเร่งไปยังจุดปะทะเบื้องหน้า เมื่อทั้งห้าคนวิ่งมาถึงบริเวณที่สามารถมองเห็นทิวทัศน์ของทะเลได้ สิ่งที่ปรากฏต่อสายตาของพวกเขานั้น น่าสะพรึงกลัวจนคำว่า 'กองทัพอสุรกาย' ดูจะเป็นคำที่อ่อนโยนเกินไปเลยด้วยซ้ำ นี่มันอย่างกับตอนค่ายฮาล์ฟบลัดโดนบุกเลย แต่เลวร้ายกว่ามาก! เบื้องหน้าของเกาะ ที่เคยเป็นผืนทะเลสีครามที่ทอดยาวจรดขอบฟ้า บัดนี้กลับถูกแทนที่ด้วย เงามืดอันมหาศาล ที่กำลังคืบคลานเข้าหาฝั่ง เงามืดนั้นไม่ใช่แค่ความมืดของค่ำคืน แต่เป็นความมืดที่ดูดกลืนแสงและมิติ มันดูดซับทุกสิ่งในรัศมีของมันจนท้องทะเลที่เคยอยู่ตรงนั้นหายไปอย่างสิ้นเชิง เหลือไว้เพียงความว่างเปล่าสีดำสนิทที่ดูลึกลับและน่าหวาดหวั่นราวกับหลุมดำบนผืนน้ำ คล้ายกับการลบกระดานดำด้วยยางลบขนาดมหึมา และจากความว่างเปล่าที่ก่อตัวขึ้นนั้น อสุรกายขนาดมหึมาจำนวนนับไม่ถ้วน ก็กำลังพุ่งเข้าใส่ชายหาดและกำแพงป้องกันของค่าย! “แย่แล้ว! เงามืดนั่นกำลังกัดกิน ม่านพลังเทอร์มินัส!” เจสันตะโกนอย่างร้อนรนขณะที่สายตาของเขามองไปยังชั้นพลังงานโปร่งแสงที่กางครอบคลุมอาณาเขตของค่ายไว้ ชั้นพลังงานนั้นกำลังถูกเงามืดสีดำกัดเซาะทีละนิด ทีละน้อย ทว่ามั่นคงและรวดเร็ว ราวกับน้ำกรดที่หยดลงบนผ้าบาง “เร็วเข้า! เราต้องออกไปช่วยคนอื่น!” อาคาเซียไม่มีเวลามาตกตะลึงกับภาพตรงหน้า เธอชี้ไปยังจุดที่มีการปะทะกันอย่างดุเดือดที่กำลังเกิดขึ้น สถานการณ์บีบคั้นเหล่าเดมิก็อดกรีกให้ต้องเข้าร่วมการต่อสู้โดยไม่มีทางเลือกอื่น หากค่ายแห่งนี้พังทลายลง พวกเขาก็จะไม่เหลือที่กำบังและหนทางรอด! แจสเปอร์ เป็นคนแรกที่เริ่มเคลื่อนไหว เด็กหนุ่มชักง้าวเยี่ยนหยา ขนาดใหญ่ในมือออกมากวัดแกว่ง มันเป็นอาวุธที่หนักอึ้งแต่เมื่ออยู่ในมือของบุตรแห่งแอรีสผู้แข็งแกร่ง มันกลับพลิ้วไหวราวกับขนนก! ป้าคาเรนหยิบกระเป๋าย่ามห้าสีของเธอขึ้นมากอดไว้แน่น เธอไม่ใช่สายสู้เลยเอาแต่กรี๊ด ๆ และวิ่งหนีแต่ความดวงดีของป้าอาชนะได้ทุกสิ่ง แม้ไม่สู้ป้าแกก็เหมือนกำลังสู้อยู่ตลอดเวลาเพราะอสุรกายโดนดาเมจแบบงง ๆ ตลอดทาง เอโลอิสสั่นสะท้านอยู่ครู่หนึ่ง แต่ความกลัวถูกแทนที่ด้วยความโกรธเมื่อเห็นภาพการทำลายล้างที่กำลังเกิดขึ้น เธอรวบรวมพละกำลังทั้งหมด ค้อนไฟในมือพลันลุกโชนด้วยเปลวไฟสีส้มแดงที่พร้อมจะฟาดฟันทุกสิ่งที่ขวางหน้า! ไซคลอปส์สองตัว ร่างกายกำยำใหญ่โตพุ่งเข้าชนกำแพงอย่างบ้าคลั่ง ทันใดนั้นแอนนาเบ็ธที่กำลังต่อสู้อยู่ไม่ไกลก็หันมาใช้หน้าไม้ครอสโบว์ของเธอเล็งอย่างรวดเร็ว ปัง! ปัง! ลูกดอกนำวิถีสองดอกพุ่งทะลุเข้าที่ดวงตาของไซคลอปส์ทั้งสองตัวอย่างแม่นยำ! อสุรกายทั้งสองร้องโหยหวนและทรุดลงขาดใจตายในทันที! แดรกคีเน่สี่ตัวเริ่มพุ่งเข้าใส่! แอนนาเบ็ธใช้มีดพกสั้นประจำกายของเธอพุ่งทะลุเข้าที่คอของแดรกคีเน่ตัวแรกอย่างรวดเร็ว! แดรกคีเน่ตัวที่สองและสามถูกแจสเปอร์ที่ร่างกายเต็มไปด้วยพละกำลังของบุตรเทพสงครามฟาดฟันด้วยง้าวเยี่ยนหยา จนเกล็ดของพวกมันกระจัดกระจายไปคนละทิศทาง เหลือแดรกคีเน่ตัวสุดท้าย มันพุ่งเข้าใส่ป้าคาเรนอย่างไม่ระวังตัว ป้าคาเรนกรีดร้องด้วยความตกใจและบังเอิญโยน เหรียญทองแดงออกจากย่ามไป เหรียญนั้นพุ่งไปติดอยู่ที่เกล็ดตาของแดรกคีเน่ ทำให้มันชะงักงันเพียงเสี้ยววินาที ด้วยความหวาดกลัวสุดขีดป้าคาเรนพยายามจะหนีแต่เท้าของเธอไปเตะเอาก้อนหินขนาดเหมาะมือที่ใช้เป็นของถ่วงย่ามกระเด็นเข้าใส่หัวของแดรกคีเน่อย่างแรงและแม่นยำ ปัง! แดรกคีเน่ที่กำลังชะงักงันอยู่แล้วถึงกับเซถลา มันพุ่งเข้าชนเข้ากับหอกที่หักของชาวค่ายคนหนึ่งที่ตกอยู่บนพื้นอย่างจัง ปลายหอกที่แหลมคมทิ่มทะลุเข้าที่ซอกเกล็ดอ่อนใต้เกราะของมัน แดรกคีเน่กระตุกสองสามครั้งก่อนจะล้มลงขาดใจตายในที่สุด ป้าคาเรนมองดูแดรกคีเน่ที่สิ้นใจตายเพราะเศษหินและหอกหักด้วยสีหน้าเหวอสุดขีด ฝูงก็อบลินกว่าสามสิบตัววิ่งพล่านเข้าโจมตีทุกคนที่ขวางหน้า แจสเปอร์ผิวปากอย่างไม่ยี่หระ “นี่แหละงานของฉัน!” เขาเหวี่ยงง้าวเยี่ยนหยาเป็นวงกว้างอย่างมีจังหวะราวกับกำลังร่ายรำ ฝูงก็อบลินสามสิบตัวถูกตัดผ่านและกระเด็นกระดอนไปอย่างง่ายดายราวกับเศษกระดาษ ด้วยความว่องไวและแข็งแกร่งของบุตรเทพสงคราม ทำให้การจัดการฝูงก็อบลินเป็นเรื่องที่ชิล ๆ สำหรับเขาจริง ๆ แต่ก็มีรากษสสี่ตัวที่ตัวใหญ่และว่องไววิ่งเข้ามาสมทบ รากษสตัวแรกและตัวที่สองพุ่งเข้าใส่กลุ่มที่ป้าคาเรนยืนอยู่ ป้าคาเรนกรีดร้องด้วยความตกใจและโยนกระเป๋าย่ามห้าสีที่กอดอยู่ทิ้งไปอย่างไม่ตั้งใจ กระเป๋าย่ามหนักอึ้งที่เต็มไปด้วยของใช้จิปาถะและหินแปลกๆ เมื่อกระทบพื้นหินแข็งก็ทำให้เกิดเสียงดังและสิ่งที่เกิดขึ้นคือสายสะพายย่ามที่หลุดออกมาจากตัวกระเป๋า หนังเส้นหนานั้นเหวี่ยงและพันรอบขา ของรากษสตัวแรกอย่างแรงโดยบังเอิญ ทำให้มันเสียหลักและล้มลงไปเกี่ยวพันกับขาของรากษสตัวที่สองที่วิ่งตามมาติด ๆ อสุรกายทั้งสองจึงล้มคว่ำลงไปกองกับพื้นอย่างไม่เป็นท่า โครม! เสียงดังสนั่นเมื่อร่างมหึมาของรากษสทั้งสองกระแทกพื้น และศีรษะที่เต็มไปด้วยเขี้ยวแหลมคมของรากษสตัวที่สองก็พุ่งไปกระแทกเข้ากับเสาหินอ่อนแตกหัก ที่ถูกทำลายจากการต่อสู้ก่อนหน้าอย่างจัง! แรงปะทะทำให้กระดูกคอของมันหัก ส่วนรากษสตัวแรกที่ล้มลงก็ถูกง้าวเยี่ยนหยาของแจสเปอร์ที่เพิ่งฟันก็อบลินขาดไปฟาดเข้าที่ลำตัวอย่างไม่ตั้งใจขณะที่มันหมุนกลับมา รากษสทั้งสองตัวจึงสิ้นใจตายลงเพราะความซุ่มซ่ามของตัวเองและผลกระทบต่อเนื่องจากการโยนกระเป๋าของป้าคาเรน ป้าคาเรนมองกระเป๋าที่ทำงานเองด้วยความประหลาดใจอย่างไม่คาดคิดกับความดวงดีของตัวเอง รากษสตัวที่สามและสี่พุ่งเข้าใส่เอโลอิสที่กำลังยืนอยู่ เอโลอิสกัดฟันแน่น! เธอตัดสินใจเหวี่ยงค้อนไฟ เข้าที่ศีรษะของรากษสตัวที่สามอย่างสุดแรง โครม! หัวของมันบุบลงไปก่อนที่เธอจะใช้ค้อนฟาดอีกครั้งใส่รากษสตัวสุดท้ายอย่างไม่ลังเล อสุรกายทั้งสองล้มลงด้วยฝีมือของเธอ ในขณะที่ก็อบลินตัวหนึ่งพยายามจะลอบโจมตีจากด้านหลัง เอโลอิสก็ใช้เท้าถีบมันไปติดกำแพงและตามด้วยการฟาดค้อนไฟปิดฉากในทันที และอีกตัวที่พุ่งเข้าใส่แอนนาเบ็ธก็ถูกเธอสกัดด้วยปลายมีดพกสั้นอย่างง่ายดาย เคลพีอสุรกายม้าสีดำทมิฬพุ่งทะลวงเข้าใส่แนวป้องกัน แอนนาเบ็ธตวาดเสียงลั่น เธอไม่ต้องการให้มันทำลายแนว เธอเปลี่ยนจากการต่อสู้ระยะประชิดไปเป็นนักแม่นปืน ลูกดอกจากครอสโบว์พุ่งเข้าสู่กะโหลกของเคลพีอย่างแม่นยำราวกับมีกล้องนำวิถีที่แอลอีโอทำให้คลื่นพลังงานสีดำสลายหายไป อีกด้านครอสส์พุ่งเข้าใส่กลุ่มทหารโรมันที่บาดเจ็บ แจสเปอร์ตะโกนเสียงดังและโยนง้าวเยี่ยนหยาออกไปอย่างแรง ง้าวขนาดใหญ่หมุนควงและฟาดเข้าที่ลำตัวของครอสส์จนมันกระเด็นไปชนเสาหินจนสลบแน่นิ่งไปในที่สุด ด้านป้าคาเรนถูกอัคลัตพุ่งเข้าใส่ เธอกรีดร้องและสะดุดล้ม ลูกแก้วสีเหลืองที่เธอเผลอทำตกออกมาจากย่ามเมื่อครู่กลิ้งไปชนเข้ากับเศษโลหะแหลมคมที่ตกอยู่บนพื้นจากการต่อสู้ เศษโลหะนั้นดีดตัวกระเด็นเข้าสู่ดวงตาของอัคลัตที่กำลังพุ่งเข้าใส่ อัคลัตชะงักและร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวด ทันใดนั้นร่างที่เซถลาของอัคลัตก็พุ่งเข้าชนเข้ากับเสาธงโลหะที่มีปลายแหลมคมที่ใช้สำหรับประดับธงของค่ายอย่างจัง ปลายเสาธงที่คมกริบทิ่มทะลุเข้าที่บริเวณลำตัวของมัน อัคลัตทรุดฮวบลงกับพื้นอย่างรวดเร็วด้วยความดวงดีของป้า ด้านบนฟ้า ธันเดอร์เบิร์ดนกยักษ์ที่เต็มไปด้วยพลังงานสายฟ้าบินวนอยู่เหนือศีรษะเตรียมปล่อยพลังงานลงมา แอนนาเบ็ธคำนวณความเร็วและทิศทางลมในชั่วพริบตา ก่อนจะใช้ครอสโบว์ยิงธนูขึ้นไป ลูกธนูพุ่งเข้าที่ตาของมันแม้จะอยู่สูงมาก ธันเดอร์เบิร์ดร่วงหล่นลงสู่พื้นด้วยเสียงดังสนั่นดับอนาถ แต่สิ่งที่น่ากลัวที่สุดกำลังก่อตัวขึ้นที่ใจกลางของสนามรบ นั่นคือ อารัคเน่ที่กำลังอยู่ในโหมดคลั่งทันทีที่เห็นแอนนาเบ็ธซึ่งมีเชื้อสายของเทพศัตรู ดวงตาของมันลุกวาวด้วยความหยิ่งยโสและความบ้าคลั่งที่ยากจะบรรยาย ร่างกายส่วนล่างของเธอถูกปกคลุมด้วยใยแมงมุมสีขาวขุ่นหนาหนัก และมันกำลังขยายตัวออกมาเป็นร่างแมงมุมขนาดยักษ์ที่มีขาหลายสิบขา อารัคเน่ยืนตระหง่านอยู่บนซากปรักหักพัง ส่งเสียงกรีดร้องที่เต็มไปด้วยความเย่อหยิ่ง "ไม่มีใครจะเหนือกว่าข้า ไม่ว่าจะเป็นเทพีหรือพวกกึ่งเทพหน้าไหน! พวกแกทุกคนจะต้องกลายเป็นเส้นด้ายบนผ้าทอของข้า!" มันพ่นใยแมงมุมเหนียวหนึบสีขาวขุ่นออกมาจากปากเป็นเส้นใยที่แข็งแกร่งดุจเหล็กกล้า ใยแมงมุมเหล่านั้นพุ่งเข้าจับชาวค่ายและเดมิก็อดคนอื่น ๆ อย่างรวดเร็ว บางคนถูกพันจนแน่นหนาไม่สามารถขยับได้ “อย่าให้ใยมันแตะตัว!” แจสเปอร์ตะโกนเตือน อารัคเน่ หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง เมื่อเห็นคู่ต่อสู้เริ่มหมดหนทาง ดวงตาของมันมองตรงไปยังเอโลอิสที่อยู่ใกล้ ๆ ราวกับจะอ่านใจ "แก...เดมิก็อดผู้โง่เขลา! ค้อนไฟของแกก็แค่ของเล่นที่น่าสมเพช! ข้าคืออัจฉริยะที่แท้จริง! จงกลายเป็นเครื่องเซ่นสังเวยให้แก่ฝีมือการทอของข้าซะ!" มันพุ่งเข้าใส่เอโลอิสอย่างรวดเร็ว ขาแมงมุมที่คมกริบราวกับใบมีดพยายามแทงทะลุร่างของเธอ เอโลอิสหลบเลี่ยงอย่างยากลำบาก ค้อนไฟของเธอยกขึ้นป้องกันการโจมตี แต่มันก็ทำได้เพียงเฉียดฉิว ปัง! ค้อนไฟในมือของเอโลอิสถูกขาของอารัคเน่ฟาดเข้าอย่างจังจนกระเด็นหลุดมือไป เอโลอิสล้มลงกับพื้น วินาทีนั้นเองที่ป้าคาเรนที่เห็นเหตุการณ์ได้โยนสิ่งที่ดูเหมือนลูกแก้วสีทองขนาดเล็กออกมาจากย่ามของเธอ มันพุ่งเข้าชนขาของอารัคเน่ที่กำลังจะปิดฉา และขาของแมงมุมยักษ์ก็ชะงักงันไปชั่วครู่ “นี่แหละโอกาส!” เอโลอิสรู้ดีว่าต้องรีบใช้โอกาสนี้จัดการ เธอใช้พลังทั้งหมดที่มีพุ่งเข้าใส่อารัคเน่ที่กำลังงงงวยจากการถูกโจมตีด้วยของแปลก เอโลอิสคว้ามีดสั้นเล่มเล็กที่ซ่อนไว้ที่เอวของเธอ แทงมันเข้าที่ดวงตาของอารัคเน่ที่กำลังคลั่ง ก่อนจะใช้ค้อนไฟจัดการตอนมันเผลอทุบไปหลายที "อ๊าาาาาาากกกกก!" เสียงกรีดร้องอันโหยหวนและเจ็บปวดดังลั่นสนั่น พลังงานสีดำปี๋พุ่งออกจากบาดแผล ร่างของอารัคเน่บิดเบี้ยวและในที่สุด ร่างกายอันโอหังของมันก็ระเบิดออก ไม่ใช่เป็นการระเบิดด้วยเลือดเนื้อ แต่เป็นการระเบิดของแมงมุมตัวเล็ก ๆ นับล้านตัว ที่กรูออกมาจากทุกซอกทุกมุมของร่างที่แตกสลาย เอโลอิสหายใจหอบอย่างหนัก เธอยืนมองฝูงแมงมุมที่กำลังพากันคลานหนีไปอย่างรวดเร็ว ร่างกายของเธอเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อและความเหนื่อยล้า แม้ชัยชนะเหนืออารัคเน่จะทำให้กำลังใจกลับมา แต่สถานการณ์โดยรวมก็ยังคงเลวร้ายลงอย่างรวดเร็ว ทั้งแมงมุมยั้ยเยี้ยและกองทัพอสุรกายที่ยังดาหน้าเข้ามาเรื่อย ๆ “ถอย! ทุกคนถอยไปที่ใจกลางค่าย!” เสียงของเจสัน ตะโกนสั่งการด้วยความสิ้นหวัง แต่ใบหน้าของเขายังคงเต็มไปด้วยความเด็ดเดี่ยว เขาหันไปเห็นเคอร์ติสที่เพิ่งบินออกมาจากหลังซอกหินก้อนใหญ่ด้วยสีหน้าซีดเผือด “เจ้านก! ไปทางโน้น!” เขาตะโกนอย่างไม่ใส่ใจ “พวกเธอสามคน!” เจสันหันมาที่เหล่าเดมิก็อดกรีกที่เหนื่อยล้า “ฟังฉันให้ดี!” “แอนนาเบ็ธ!” เจสันตะโกนเรียกไปยังหญิงสาวคนหนึ่งที่กำลังต่อสู้อยู่ไม่ไกล หญิงสาวผมดำสลวยที่ดัดลอนตรงปลาย วันนี้เธอสวมเสื้อยืดกับกางเกงยีนส์ขาเดฟทับด้วยเสื้อคลุมผ้ายีนส์กำลังใช้มีดพกสั้นประจำกายที่สลักรูปนกฮูก ปัดป้องการโจมตีจากอัคลัต แอนนาเบ็ธเงยหน้าขึ้นมา ดวงตาสีฟ้าอมเทาอ่อน ๆ ที่เหมือนพายุหมุน ของเธอสบเข้ากับดวงตาของเจสันเพียงเสี้ยววินาที “แอนนาเบ็ธ! พาพวกเกรคัสทั้งสามไปยังวิหารอิออน!” เจสันสั่งเสียงดัง ท่ามกลางเสียงหวีดหวิวของธันเดอร์เบิร์ดที่กำลังบินวนอยู่เหนือศีรษะ “ถ้าจะมีใครที่สามารถโต้เถียงกับเทพอิออนผู้ไร้อารมณ์คนนั้นได้ ก็คงมีแต่เธอแล้วล่ะ ยัยฉลาด!” แอนนาเบ็ธพยักหน้าอย่างเข้าใจโดยไม่ถามอะไร สายตาที่ฉลาดเฉลียวของเธอเหลือบมองไปยังพวกเอโลอิส “ตามฉันมา!” เธอสั่งด้วยน้ำเสียงที่เด็ดขาดแต่ก็แฝงไว้ด้วยความไม่ชอบใจที่จะต้องทำตามคำสั่งของใครบางคน! เจสันยิ้มอย่างยินดี เขายิ้มให้เกรคัสทั้งสามที่มองเขาด้วยความไม่เข้าใจ ท่ามกลางแสงแดดอัสดงที่เริ่มคล้อยเข้ายามราตรี ทำให้ผ้าคลุมของเขาปลิวไสวอย่างสง่างาม แต่รอยยิ้มนั้นเต็มไปด้วยความเศร้าและความเด็ดเดี่ยว “บอกอิออนให้ส่งพวกเขาไป…ดูเหมือนการไปนอร์สของพวกเราคงไปไม่ได้แล้ว” เขาพูดเสียงนุ่มนวล ทว่าแฝงความหมายอันเจ็บปวด “ลาก่อนนะสหาย ดูเหมือนพวกเราคงจะไม่รอดแล้ว” สิ้นเสียง เจสันไม่รอคำตอบเขาพลิกร่างแล้ววิ่งเข้าไปสมทบกับนักรบคนอื่น ๆ ในการตะลุมบอนกับฝูงอสุรกายที่ยังเหลืออยู่ ปัง! เสียงดังสนั่นอีกครั้งและในที่สุดม่านพลังเทอร์มินัสก็แตกออกเป็นเสี่ยง ๆ ความมืดที่กัดเชาะผืนทะเลเริ่มคืบคลานเข้าสู่พื้นดิน พลังงานสีดำสนิทนั้นกัดกินพื้นที่ทุกตารางนิ้วที่มันสัมผัสได้อย่างรวดเร็ว “ไม่นะ!!!” เอโลอิสร้องออกมาด้วยความตกใจสุดขีด เธอเพิ่งรู้ว่าที่แห่งนี้กำลังจะถูกทำลายอย่างถอนรากถอนโคน แอนนาเบ็ธคว้าแขนของเอโลอิส “ไม่มีเวลาแล้ว! วิ่ง!” เธอออกแรงดึงร่างของเอโลอิสให้วิ่งตามเธอไปในทันที มุ่งหน้าสู่ทิศทางตรงกันข้ามกับสนามรบอย่างรวดเร็วที่สุด โดยมีแจสเปอร์และป้าคาเรนตามติดไปอย่างกระชั้นชิด พวกเขาวิ่งหนีจากแสงอัสดงที่กำลังจะดับลง และหนีจากเงามืดแห่งการทำลายล้างที่กำลังคืบคลานตามหลังมาอย่างไม่หยุดหย่อน แอนนาเบ็ธนำทางเหล่าเดมิก็อดทั้งสามและเคอร์ติสที่บินตามมาติด ๆ เข้าสู่ใจกลางค่ายอย่างไม่คิดชีวิต ดวงตาของเธอจับจ้องไปที่อาคารที่ดูเหมือนวิหารขนาดเล็กซึ่งตั้งอยู่บนเนินเขากลางค่าย วิหารนั้นสร้างจากหินอ่อนสีขาวนวล มีเสาขนาดใหญ่สลักลวดลายกรีกโบราณที่ดูผิดยุคผิดสมัยเมื่ออยู่ท่ามกลางสถาปัตยกรรมโรมันรายรอบ "เข้าไปข้างใน! เร็วเข้า!" แอนนาเบ็ธสั่งเสียงเฉียบขาด พลางใช้หน้าไม้ครอสโบว์ที่ถูกเรียกออกมาจากสร้อยรูปนกฮูกยิงธนูนำวิถีไปยังก็อบลินสองสามตัวที่วิ่งไล่ตามมาติด ๆ ลูกธนูพุ่งเข้าที่เป้าหมายอย่างแม่นยำจนร่างของก็อบลินกระเด็นไปคนละทิศละทาง เมื่อก้าวเท้าเข้าไปภายในวิหาร บรรยากาศด้านในกลับเงียบสงบอย่างน่าประหลาดใจ ผิดกับความโกลาหลภายนอกราวกับคนละโลก เทพอิออน เทพแห่งเวลาและฤดูกาลของโรมัน ยังไม่ปรากฏกายแต่แสงจันทร์สีนวลจากช่องด้านบนสาดส่องลงมาก่อให้เกิดวงแสงสีขาวขนาดใหญ่อยู่กลางพื้นหินอ่อน แอนนาเบ็ธไม่รอช้า เธอผลักเอโลอิส แจสเปอร์ ป้าคาเรน และเคอร์ติสเข้าไปในวงแสงนั้นทันที "ยืนอยู่ตรงนั้น! อย่าขยับไปไหนเด็ดขาด!" เธอสั่งเสียงดุดัน ก่อนจะหันหน้าไปยังแท่นบูชาที่ว่างเปล่าราวกับพูดกับอากาศธาตุ “อิออน! ท่านต้องช่วยพวกเรา!” แอนนาเบ็ธเริ่มการโน้มน้าวด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเร่งรีบแต่หนักแน่น “ท่านเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นภายนอกแล้ว ความมืดกำลังกลืนกินทุกสิ่ง กาลเวลาของพวกเรากำลังจะสิ้นสุดลง ท่านจะปล่อยให้ทุกอย่างจบลงที่นี่ไม่ได้!” ไม่มีเสียงตอบรับ มีเพียงความเงียบและเสียงต่อสู้อันดุเดือดจากภายนอก แอนนาเบ็ธกัดฟันกรอด ดวงตาของเธอจับจ้องไปที่แท่นบูชาอย่างไม่ลดละ เธอรู้ว่าการโน้มน้าวเทพอิออนนั้นยากยิ่งกว่าการต่อสู้กับอสุรกายร้อยตัว อิออนเป็นเทพที่สนใจเพียงการรักษากฎของกาลเวลาและความสมดุล ไม่เคยสนใจเรื่องของมนุษย์หรือแม้แต่เดมิก็อด “ท่านไม่ได้ต้องการรักษากฎของกาลเวลาอย่างนั้นหรือ!” เธอตะโกนเสียงดังกว่าเดิม ความฉลาดเฉลียวของเธอถูกนำมาใช้อย่างรวดเร็ว “ท่านสัมผัสได้ใช่ไหมว่าพวกเขาทั้งสี่คนนี้เป็นตัวแปลกแยกที่เข้ามาในเส้นเวลาของเรา! การที่พวกเขามาอยู่ที่นี่คือความไม่สมดุลที่ใหญ่ที่สุด!” “การที่พวกเขาตายอยู่ที่นี่ จะไม่ช่วยรักษากฎใด ๆ เลย! แต่การส่งพวกเขากลับไปยังที่ที่พวกเขาจากมาต่างหาก คือการแก้ไขเส้นเวลาให้กลับไปสู่สภาพที่มันควรจะเป็น! การช่วยพวกเขาคือการช่วยท่านเอง จงทำในสิ่งที่ท่านถูกหล่อหลอมมาเพื่อทำเถิด จงรักษาสมดุลของเวลาไว้!” คำพูดของแอนนาเบ็ธช่างคมคายและตรงประเด็น ทันใดนั้น… ครืนนนน! พื้นวิหารสั่นสะเทือน แสงจันทร์ที่ส่องลงมาพลันแปรเปลี่ยนเป็นแสงสีทองอร่ามที่ดูศักดิ์สิทธิ์ ณ ใจกลางของวงแสงทองนั้น ร่างของบุรุษผู้หนึ่งก็ปรากฏขึ้น เทพอิออน! ร่างกายของเขาส่องแสงเรืองรองดุจดวงดาว ใบหน้าของเขาหล่อเหลาแต่ไร้ซึ่งอารมณ์ใด ๆ ดวงตาของเขาว่างเปล่าราวกับมองผ่านพวกเขาทุกคนไปยังอนาคตที่ไกลโพ้น อิออนกวาดสายตามองเหล่าเดมิก็อดที่ยืนอยู่ในวงแสงสีขาวอย่างช้า ๆ “ข้าสัมผัสได้ถึงความผิดปกติในกระแสแห่งเวลา” เสียงของเขาทุ้มต่ำราวกับเสียงกระซิบของสายลมที่พัดผ่านกาลเวลาหลายพันปี “พวกเจ้า…คือ สิ่งแปลกแยก ที่หลงเข้ามาในกระแสที่แตกสาขา พวกเจ้าไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งของที่นี่” เทพเจ้าหันไปมองแอนนาเบ็ธที่กำลังหายใจหอบด้วยความโล่งใจ “เจ้าฉลาดสมคำร่ำลือ ธิดาแห่งมิเนอร์วา” “หากที่นี่กำลังจะจบสิ้น…การส่งพวกเจ้ากลับไปยังจุดที่จากมา อาจจะเป็นการกระทำที่ข้าจะทำเพื่อรักษาสมดุลของความเป็นไปได้” อิออนกล่าวด้วยน้ำเสียงที่ไร้อารมณ์ ก่อนที่มือของเขาจะยกขึ้นเหนือศีรษะ “ไปซะ…พวกแปลกแยก” แอนนาเบ็ธถอนหายใจยาวด้วยความโล่งอกอย่างที่สุด เธอใช้แขนเสื้อเช็ดเหงื่อที่หน้าผาก ก่อนจะหันมายิ้มให้กับเหล่าเดมิก็อด “โชคดีนะทุกคน” เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนผิดจากเมื่อครู่ “เดี๋ยวฉันจะจัดการพวกปีศาจที่จะมารบกวนพิธีนี้เอง!” หญิงสาวใช้สร้อยนกฮูกเรียกครอสโบว์กลับมาถือในมืออีกครั้ง เธอกลับไปยืนขวางทางเข้าวิหารอย่างเด็ดเดี่ยว ใบหน้าของเธอฉายแววพร้อมรบอย่างถึงที่สุด! พรึ่บ! พรึ่บ! จังหวะนั้นเอง! ฝูงอสุรกายที่เหลือรอด จากการต่อสู้เมื่อครู่ก็แห่กันเข้ามาถึงปากทางเข้าวิหาร แอนนาเบ็ธใช้มีดพกและครอสโบว์ต่อสู้กับพวกมันอย่างดุดัน ดวงตาที่เหมือนพายุหมุนของเธอจับจ้องไปที่การเคลื่อนไหวของอสุรกายทุกตัว เธอคือปราการด่านสุดท้าย ภายในวงแสงสีขาว อิออนเริ่มร่ายคาถา เอโลอิส แจสเปอร์ ป้าคาเรน และเคอร์ติส รู้สึกราวกับว่าพื้นดินด้านล่างของพวกเขากำลังกลายเป็นน้ำ ร่างกายของพวกเขาลอยขึ้นช้า ๆ แสงสีขาวบริสุทธิ์ สว่างจ้าจนต้องหรี่ตา อิออนเร่งพลังงานมากขึ้น แสงสีทองจากตัวเขาแผ่ขยายออกไป เอโลอิสเหลือบตามองเห็นร่างของแอนนาเบ็ธที่กำลังต่อสู้อย่างดุเดือด หญิงสาวผมดำกำลังใช้พลังทั้งหมดต้านทานการรุกของพวกมัน ภาพทุกอย่างภายนอกเริ่มบิดเบือน ฉากสุดท้ายที่น่าสยดสยองก็ปรากฏขึ้นต่อสายตาของพวกเขา ความมืดที่กัดกินทะเลภายนอกได้พุ่งทะลุเข้ามาในกำแพง มันไม่ได้หยุดแค่การทำลายโครงสร้าง มันกำลังกลืนกินทุกสิ่งจนหายไป ร่างของเจสันและนักรบคนอื่น ๆ ที่กำลังต่อสู้อย่างกล้าหาญกำลังถูก เงามืดสีดำปี๋ นั้นกัดเซาะและหายไปอย่างช้า ๆ เกาะทั้งเกาะกำลังถูกลบหายไปจากความจริง เหลือเพียง ความว่างเปล่าสีดำสนิท เอโลอิสอยากจะกรีดร้องแต่เสียงของเธอถูกกลืนกินไปในกระแสแห่งพลังงาน แสงสีขาวรอบตัวสว่างวาบเจิดจ้าจนมองไม่เห็นสิ่งใดอีกต่อไป เสียงสุดท้ายที่พวกเขาได้ยินคือเสียงของเทพอิออน “ลาก่อนคนแปลกแยก… ดูเหมือนนี่คือจุดจบของเราเหล่าเทพแล้ว” วูบ! คลื่นพลังงานสีขาวระเบิดออกมาอย่างเงียบเชียบ ท้องฟ้าที่มืดมิดพลันสว่างขึ้นอย่างฉับพลันด้วยพลังงานแห่งกาลเวลา เมื่อแสงสีขาวจางหายไป ความรู้สึกที่หนักอึ้งก็ถาโถมเข้าใส่ร่างกายของทั้งสี่ พวกเขากระแทกลงบนพื้นหญ้าที่เปียกชื้นอย่างแรง เอโลอิสลืมตาขึ้นอย่างยากลำบาก ภาพแรกที่เห็นคือท้องฟ้าสีเทาและเสาหินขนาดมหึมา ที่ตั้งตระหง่านอยู่รอบตัวพวกเธอ เสาหินเก่าแก่ที่เต็มไปด้วยมอสส์และตะไคร่ พวกเขามาถึงแล้ว สถานที่ที่พวกเขาจากมา…แม้จะไม่ใช่สถานที่ที่ถูกต้องนักก็เถอะ พวกเขาทั้งสี่คนอยู่ในสภาพที่ไม่ต่างจากคนจรจัดในสายตาของคนทั่วไปที่มองมา แจสเปอร์ลุกขึ้นยืนอย่างโงนเงน เขามองไปรอบ ๆ ด้วยความสับสน นี่คือสโตนเฮนจ์! โบราณสถานยุคก่อนประวัติศาสตร์ในอังกฤษ สิ่งที่ทำให้พวกเขาตกใจยิ่งกว่าคือ… นักท่องเที่ยว! มีผู้คนนับสิบคนยืนอยู่รอบรั้วเชือกที่กั้นพื้นที่ศักดิ์สิทธิ์อยู่ สายตาของพวกเขาจับจ้องมาที่เหล่าเดมิก็อดที่เพิ่งตกลงมาจากฟากฟ้า (แต่ด้วยอำนาจของมนต์บังตาของเหล่าเทพ นักท่องเที่ยวเหล่านั้นจึงเห็นเพียงแค่ภาพลวงตาบางอย่าง เหมือนแค่เห็นโฮมเลสมานอนเฉย ๆ) ใบหน้าของนักท่องเที่ยวเหล่านั้นเต็มไปด้วยความสงสัยและรังเกียจ นักท่องเที่ยวหญิงคนหนึ่งกระซิบกับเพื่อนของเธอด้วยภาษาอังกฤษสำเนียงบริติช “ดูนั่นสิ! มีคนไร้บ้านเข้ามานอนอยู่ในโบราณสถานอีกแล้วเหรอเนี่ย? พวกเขาดูสกปรกมากเลย!” เดมิก็อดทั้งสามผู้เพิ่งผ่านการต่อสู้อันดุเดือดกับอสุรกายและเห็นการสิ้นสุดของโลกมาหมาด ๆ บัดนี้… ถูกมองเป็นเพียงคนไร้บ้านที่รบกวนความสงบในแหล่งท่องเที่ยว ไม่นานนักเจ้าหน้าที่ก็ได้รับรายงานจากนักท่องเที่ยวเรื่องคนจรมานอนอยู่ตรงโบราณสถานสำคัญของชาติ เหล่าเดมิก็อดจึงต้องรีบพากันเผ่นวิ่งหนีอย่างเร่งด่วน แต่อย่างน้อยตอนนี้ก็น่าจะกลับมายังเส้นเวลาที่ถูกต้องแล้วล่ะ!

หลักฐานการต่อสู้

@God