[ทิศตะวันออกของเขตบ้านพัก] สนามฝึกซ้อม

Ertah BELIEVER

ERTAH BROWN

สนามฝึกซ้อม

Feb, 11, 2025 | 7.30AM

         ใช้เวลาอยู่ที่เตาผิงอยู่นานสองนานกว่าที่เออต้าจะได้พาตัวเองเดินออกมาจากสถานที่แห่งนั้นมาได้ ตอนนี้แสงของพระอาทิตย์ยามเช้าเริ่มทอแสงออกมาให้ได้เห็นแล้ว ใบหน้าน่ารักของเออต้าหันไปมองแสงแดดด้วยแววตาที่เป็นประกายกว่าทุกครั้ง จะบอกว่ามันต่างจากที่บ้านของเธอที่เห็นมาตลอดเกือบทั้งชีวิตก็ไม่แปลกเท่าไหร่ ดูเหมือนว่าที่นี่เองก็ไม่ได้สวยหรืออบอุ่นน้อยไปกว่ากัน แต่แค่รู้สึก... อาจจะรู้สึกไปเองว่าที่นี่มนดูอบอุ่นมากกว่ามากเลยทีเดียว ซึ่งอาจจะเป็นผลมาจากการที่เธอได้อยู่ใกล้กับอะพอลโลผู้เป็นเทพแห่งดวงอาทิตย์ก็เป็นไปได้

          “ จะมีแบบนี้ทุกวันมั้ยนะ ” เธอเอ่ยก่อนที่จะถอนหายใจออกมา

         

          แสงแดดยามเช้าเป็นสิ่งที่ชอบมากก็จริงอยู่ แต่เพราะว่าวันนี้เองก็มีตารางที่ต้องการจะทำอยู่มากมายเลยทีเดียว จะมามัวแต่ส่องแดดแบบนี้ แล้วเมื่อไหร่เธอจะได้ไปจัดการตัวเองเสียที และในขณะที่คิดได้แบบนั้น ร่างกายก็พาเธอมาที่สนามฝึกซ้อมแล้ว เธอจำได้ว่าเธอเคยมาฝึกกับคุณไครอนที่นี่ และสัญญาไปว่าจะฝึกฝนเพิ่มเติม จำได้แบบนั้นแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจออกมาอย่างช่วยไม่ได้ เออต้าที่ไม่ใช่คนออกกำลังกายมาตั้งแต่เด็ก เธอก็เลยไม่ชอบที่จะเคลื่อนไหวร่างกาย แต่คราวนี้คงจะไม่ได้แล้ว

          ว่าแล้วเธอก็เริ่มจากการเดินเข้าไปแล้ววอร์มอัพร่างกายให้กล้ามเนื้อได้ยืดเหยียดหน่อย นอกจากการตั้งสมาธิ ควบคุมจิตใจให้แน่วแน่แล้ว ร่างกายเองก็เป็นสิ่งที่สำคัญอย่างมาก เธอเข้าใจดี แต่ก็อดที่จะหลีกเลี่ยงไม่ได้ มีแต่จะต้องพยายามให้มากขึ้นกว่าเดิมไปก็เท่านั้นเอง

          “ เริ่มเลยแล้วกัน ไม่อย่างนั้นไม่ได้ไปทำอย่างอื่นแน่ ๆ”

          เป็นสัญญาณให้กับตนเอง ก่อนที่ร่างโปร่งของเออต้าจะเริ่มทำการออกกำลังกาย ในขณะเดียวกันนั้นเธอก็ฝึกการตั้งสมาธิและควบคุมจิตใจของตัวเองให้แน่วแน่อย่างที่คุณไครอนสอนมาด้วย ดูเหมือนว่ามันจะไม่ใช่เรื่องที่ยากเย็นอะไร แต่พอได้ลองทำจริง ๆ มันต้องใช้ความสามารถมาก ๆ เลย แต่กับคนอื่น ๆ อาจจะไม่ก็ได้

        ร่างกายที่ผ่านการวอร์มอัพไปแล้วดูเหมือนจะมีความยืดหยุ่นมากขึ้นกว่าเดิมไปนิดหน่อยแล้ว แต่หากว่าสิ่งที่เธอต้องการอีกอย่างก็คือการฝึกสมาธิ แล้วตอนนี้ก็ได้เวลาแล้วด้วย เธอจึงรีบพาตัวเองไปหามุมที่สงบแล้วเริ่มตั้งสมาธิ โดยไม่ลืมนึกถึงศักยภาพของตัวเอง เพราะเธอจำเป็นจะต้องเพิ่มศักยภาพของตัวเองอยู่ตลอดจนถึงตอนนี้เองก็เช่นกัน

         

Ps. ฝึกฝนประจำวัน [+15 EXP / +5 พลังใจ]

 

Paige BRAVE

Paige Yoo

Feb, 12 2025 | 08.00 am

เพราะเอ่ยปากเอาไว้ว่าจะมาทำการฝึกซ้อมการทำสมาธิอยู่บ่อย ๆ หลังจากตื่น
นอนลูกสาวตระกูลยูจึงเดินทางมายังสนามฝึกซ้อม

โดยตั้งใจไว้ว่าหากทำการฝึกเสร็จแล้วจะไปยังเตาไฟเพื่อนำของไปถวายแก่
มารดาของตน สองเท้าก้าวย้ำไปตามทางเดิน พลางมองผู้คนที่เริ่มทยอยการมา
ฝึกซ้อมเช่นเดียวกัน

“เอาล่ะ เริ่มจากหลับตา ทำสมาธิให้แน่วแน่” เมื่อได้พื้นที่ที่สงบพอจะฝึกซ้อมได้

หญิงสาวก็เริ่มหลับตาลงพร้อมกับตั้งสมาธิให้มั่น รวบรวมความตั้งใจไปที่จุด ๆ
เดียวเพื่อให้ตัวเองไม่หวั่นไหวไปกับสิ่งรอบด้าน ทั้งเสียงของอาวุธ หรือเสียง
จอแจพูดคุยของชาวค่าย

ไม่รู้เวลาล่วงผ่านล่วงเลยไปเท่าไหร่กับการที่เพจยังคงตั้งสมาธิอยู่กับตัวเอง
เปลือกตาค่อย ๆ ลืมขึ้น ดวงตากระพริบถี่เพื่อปรับสายตากับแสงที่เข้ามา
สูดหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะขยับตัวเพื่อให้ร่างกายผ่อนคลาย

“ต่อไปก็นึกถึงศักยภาพของตัวเอง” ใบหน้าเรียวพยักหน้าให้กับตัวเอง ราวกับ
เป็นสัญญาณให้เริ่มต้น ดวงตาค่อย ๆ ปิดลงอีกครั้ง

จากนั้นก็เริ่มนึกถึงศักยภาพที่ต้องดึงออกมา เธอหวังให้ศักยภาพที่ต้องการนั้น
ตอบโจทย์กับสิ่งที่จะเจอต่อไปในภายภาคหน้า รวมถึงการเป็นบุตรของเทพีเฮคา
ทีด้วย ทว่าหากมีพลังกำลังที่เพิ่มมากขึ้นไปด้วยก็ถือว่าเป็นตัวเลือกที่ดีเช่นกัน

เมื่อการฝึกซ้อมจบลง เพจค่อย ๆ ลุกขึ้นจากพื้นที่ของตัวเองแล้วหมุนตัวเดิน
ออกไปยังด้านนอก จากนั้นก็ก้าวเดินไปเรื่อย ๆ พลางครุ่นคิดว่าจะทำอะไรต่อไป
ดี จริงสิ .. จะไปถวายของให้แม่นี่น่า

ฝึกฝนประจำวัน | +15 EXP / +5 พลังใจ ✡

(resoure)

✡

(resoure)

Ertah BELIEVER

ERTAH BROWN

สนามฝึกซ้อม

Feb, 12, 2025 | 7.30AM

          ร่างโปร่งของหญิงสาวเดินออกมาจากเตาไฟบูชาเทพได้เพียงไม่นานเท่าไหร่นัก เธอก็ใช้เวลาในการมาที่สนามฝึกซ้อมอีกครั้ง ครั้งนี้เป็นครั้งที่สามแล้วที่เธอมาใช้บริการที่นี่ โดยในใจนั้นมีเพียงว่าต้องการฝึกฝนร่างกายให้ได้แข็งแรงขึ้นมาอีกสักหน่อย ไม่อยากให้เธอจับอาวุธแล้วล้มตึงไปต่อหน้าคนอื่น แบบนั้นมันจะเสียชื่อคุณพ่อคุณแม่และบ้านบราวน์กันหมดพอดี เธอไม่อยากให้มันเป้นอย่างนั้นเลย แล้วยิ่งบอกว่าเทพอะพอลโลผู้เป็นพ่อไปแบบนั้นด้วยแล้ว ยิ่งยอมแพ้ไม่ได้ใหญ่เลย

 

          เมื่อมาถึงที่สนามฝึกซ้อม และได้จับจองบริเวณให้เป็นของตัวเองแล้ว เออต้าก็ไม่ทิ้งเวลาในสูญเปล่าเด็ดขาด เธอเริ่มจากการทำสิ่งที่ไครอนได้สอนมาเมื่อสองวันที่แล้ว เธอจะต้องควบคุมสมาธิและต้องหนักแน่น ไม่เช่นนั้นอาจเกิดบางสิ่งที่ไม่พึงประสงค์เมื่อจำเป็นต้องออกไปต่อสู้จริง ๆ ก็ได้ แล้วยิ่งบุตรีแห่งอะพอลโลที่มีทักษะหลากหลาย ความสำคัญต่อทีมมันก็มากอยู่แล้ว ฉะนั้นจะต้องห้ามเป็นตัวถ่วงเด็ดขาด

 

          “ ตั้งสมาธิให้ดี... ”

          เสียงหวานของเออต้าเอ่ยเป็นสัญญาณให้กับตัวเอง ดวงตากลมโตของเธอหลับตาลงและตั้งสมาธิ รับรู้ถึงสิ่งที่เกิดขึ้นรอบตัวให้ดี ในตอนนี้เหมืนอว่าจะยังไม่ได้มีใครที่มาอยู่แถวนี้ นั่นเลยไม่แปลกที่เธอจะไม่รู้สึกถึงอะไรที่อยู่รอบตัวนอกจากสายลมเอื่อย และบรรยากาศที่เงียบสงัดของยามเช้า เสียงสัตว์เล็ก ๆ น้อย ๆ นั่นก็แทบจะไม่ได้เข้ามาในโสตประสาทใด ๆ ถือว่าบริเวณนี้ยังมีความปลอดภัยให้เธออยู่มากเลยทีเดียว แต่ว่าถ้าเป็นที่บริเวณอื่นล่ะก็ อาจจะยากมากกว่านี้ก็เป็นไปได้ก็ได้

          ดวงตากลมโตสีเปลือกไม้ของเออต้าค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมองโดยรอบอีกครั้ง ตอนนี้เธอมีสมาธิจดจ่อกับสิ่งที่จำ ในสมองไม่ได้มีเรื่องอื่น ๆ มาให้รบกวน สิ่งที่เธอจะทำต่อไปก็คงจะเป็นการฝึกฝนกำลังของร่างกาย เออต้าผ่อนลมหายใจออกมาก่อนที่จะกลับมาตั้งสมาธิและเริ่มจากการวอร์มอัพร่างกายด้วยท่าทางง่าย ๆ ที่เคยจะต้องใช้ในสมัยก่อน เพื่อเพิ่มความยืดหยุ่นที่แทบจะไร้กล้ามเนื้อให้กับร่างกายบอบบางนี้

          ทั้งแขนขาได้ออกกำลังกายทุกส่วน ทำเอาร่างกายที่เพิ่งจะออกกำลังกายได้วันสองวันนั้นรู้สึกตึงรั้งไปหมดอย่างช่วยไม่ได้ แต่ว่ามันก็ไม่ได้มีผลต่อความตั้งใจของเธอเลยแม้แต่น้อย

          “ ถ้าทำแบบนี้ไปทุกวันแล้วมันจะดีขึ้นจริง ๆ หรือเปล่านะ ”

          นั่นเป้นความไม่แน่ใจที่เกิดขึ้นกับเออต้าเมื่อเธอจะต้องออกกำลังกายซึ่งไม่ได้เป็นสิ่งที่โปรดปรานมากเท่าไหร่ และสิ่งที่แสดงออกมาให้กับสิ่งที่เอ่ยก็คือการถอนหายใจอย่างระอาจากตัวเธอเองด้วยซ้ำ คนอื่นอาจจะมองว่าเธอเริ่มงอแงทั้งที่ยังไม่ได้เริ่มอะไรเลยแท้ ๆ แต่เพราะว่ามันเป้นอย่างนั้นแหล่ะ เออต้าก็เลยจะต้องพยายามให้มากขึ้นกว่าเดิมไปอีกเยอะ ๆ จะได้นำกำลังที่ตัวเธอมีไปฝึกซ้อมและเรียนรู้สิ่งที่ต่าง ๆ ให้ได้ อย่างน้อยก็ให้มันกลายเป้นสิ่งที่จะทำให้เธอมีชีวิตรอดในฐานะของลูกครึ่งเทพได้อีกสักหน่อยก้คงดี เพราะการที่เธอได้มาอยู่ที่นี่ก็เป็นเพราะว่าทุกคนห่วงเรื่องความปลอดภัยของเธอจากอสูรกาย ฉะนั้น เธอจะทำให้พวกเขาเสียความตั้งใจด้วยการยอมแพ้เรื่องง่าย ๆ เท่านี้ไม่ได้หรอก

          “ เอาใหม่อีกรอบแล้วกัน ”

          ความตั้งใจในตอนนี้เหมือนว่าจะเพิ่มพูนขึ้นมาด้วยความคิดที่เธอทำให้มันกลายเป็นพลังบวกในตอนนี้ เธอถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ราวกับทิ้งความฟุ้งซ่านออกมาไปแล้วเริ่มกลับมาที่การตั้งสมาธิและควบคุมจิตใจให้หนักแน่นอย่างที่ไครอนสอนเธอมาเท่านั้นเอง

          ใช้เวลาไม่นานก็เรียบร้อยแล้ว ตอนนี้เหมือนว่าการฝึกมันควรจะต้องหยุดอยู่เพียงตรงนี้เพราะอีกไม่นานเธอก็น่าจะต้องไปหาคลาสเข้าเรียนเพิ่มเติมอีก จะเริ่มแต่เนื้อหาทฤษฎีแบบนั้นมันก็คงไม่ดีเท่าไหร่นั่นแหล่ะ

          แต่เรื่องเรียนยิงธนูเนี่ย อาจจะต้องพยายามกว่านี้อีกนิด ไม่อย่างนั้นคงจะใช้ธนูไม่เป็นแน่ ๆ เธอตั้งใจเอาไว้แบบนั้น

 

Ps. ฝึกฝนประจำวัน [+15 EXP / +5 พลังใจ]

Paige BRAVE

Paige Yoo

Feb, 13 2025 | 08.15 am

เริ่มต้นเช้าวันใหม่อีกครั้ง เพจจัดการตัวเองจากห้องพักแล้วเดินทางมายังสนาม
ฝึกซ้อมอย่างเคย สองเท้าก้าวเข้าไปภายใน ดวงตาเรียวมองผู้คนที่มาฝึกซ้อมกัน
อย่างไม่ขาดสาย

จะว่าไปสำหรับพวกอาวุธ เธอเองก็ยังไม่รู้เลยว่าจะถนัดสิ่งไหนทำได้เพียงแต่
สงสัย สักวันคงต้องได้ลองจับและซ้อมกับมัน ดูจากตารางแล้วยังมีอีกหลายวิชา
ที่น่าสนใจ รวมถึงการเรียนรู้กับอาวุธอย่าง หอก มีดสั้น ธนู หรืออื่น ๆ

ระหว่างครุ่นคิดถึงการเรียนอย่างอื่น เพจก็มองหาที่สำหรับการฝึกซ้อมสมาธิใน
วันนี้ เมื่อได้จุดที่เหมาะสม บุตรของเฮคาทีก็เริ่มตั้งสมาธิด้วยจิตที่แน่วแน่

แม้ว่าเสียงภายในสนามจะรบกวนเธออยู่ไม่น้อย ไม่ใช่แค่เสียงพูดคุยเท่านั้น เสียง
ของอาวุธที่ปะทะกันก็ดังขึ้นอยู่ไม่ขาด เพจใช้เวลาอยู่ครู่ใหญ่ ๆ

กว่าจะเริ่มตั้งสมาธิ ไม่วอกแวกไปยังสิ่งเร้าต่าง ๆ เพราะโดยปกติแล้ว เพจมักจะจดจ่ออยูกับตัวหนังสือบนหน้ากระดาษมากกว่า เลยทำให้การฝึกซ้อมตั้งสมาธิไม่ได้ยาก และหากการฝึกซ้อมไม่ได้ถูกฝึกบ่อย ๆ ก็อาจจะทำจิตหลุดออกมาสมาธิได้ง่ายเช่นกัน

“ต่อไปก็ดึงศักยภาพออกมา” กล่าวบอกตัวเองแล้วเริ่มปิดเปลือกตาลง จากนั้นก็
ค่อย ๆ นึกถึงศักยภาพพื้นฐานที่ควรมี ไม่ว่าจะเป็นความแข็งแกร่ง สติปัญญา
โชค พลัง หรืออย่างอื่นที่ต้องดึงออกมาจากร่างกายของตัวเอง

ความรู้สึกแปลกปรากฏขึ้น ทำให้เพจต้องลืมตาขึ้นแล้วหายใจหอบ ราวกับมีบาง
อย่างในร่างกายเกิดขึ้น หรือว่าจะเป็นศักยภาพที่อยู่ภายในร่างกาย เพจค่อย ๆ
สูดลมหายใจเข้าออก เพื่อเรียกสมาธิกลับมา แล้วค่อย ๆ ผ่อนคลายตัวเอง จาก
นั้นจึงลุกขึ้นแล้วเดินออกไปจากสนามฝึกซ้อมไป

ฝึกฝนประจำวัน | +15 EXP / +5 พลังใจ ✡

(resou

Ertah BELIEVER

ERTAH BROWN

สนามฝึกซ้อม

Feb, 14, 2025 | 7.00AM

          เพราะมีอะไรทำอีกมากมายในวันนี้ เออต้าจึงได้รีบร้อนพาตัวเองมาทำตามตารางที่ได้วางเอาไว้ก่อนที่จะถึงเวลานัดหมายกับรุ่นพี่ที่เธอจะต้องไปเดตด้วยในวันนี้ แถวสถานที่ก็เป็นสถานที่ที่ปิดเร็วอีกต่างหาก ฉะนั้นจะต้องรีบทำทุกอย่างให้เรียบร้อยไปก่อน ไม่อย่างนั้นกลับมาแล้วเธอคงจะทำอะไรไม่ทันแน่ ๆ อย่างเช่นกันฝึกฝน เธอก็เลยมาฝึกตั้งแต่ช่วงเช้าตรู่ของวันอีกเช่นเดิม หากเป็นวันอื่น ๆ เธอคงจะไปฝึกยิงธนูที่ลานยิงธนู แต่ว่าวันนี้ที่ลานนั้นใช้เป้นสถานที่จัดการเรียนการสอน จึงไม่สามารถเข้าไปฝึกซ้อมในลานได้เลย เธอก็เลยเดินมาฝึกยังสนามที่เริ่มต้นของเธออย่างสนามฝึกซ้อม

          แต่ว่าการมาที่นี่แล้วก็คงจะไม่สามารถฝึกการใช้ธนูที่นี่คงจะทำให้เกิดอันตรายและลามไปถึงข้าวของหรือผู้ป่วยได้รับความเสียหายด้วย เธอจึงเลือกที่จะเน้นการฝึกความแข็งแรงของร่างกายเป็นหลักก่อน ถึงทุกวันนี้จะต้องฝึกอยู่แล้วก็ตามเพราะจะต้องจัดท่าการยืนยิงธนูทั้งแบบนั้น

 

          “ วันนี้วอร์มอัพกับตั้งสมาธิเหมือนเดิมแล้วกัน ”

          เพียงพูดให้เป็นสัญญาณกับการเริ่มต้นของตัวเองเท่านั้น เออต้าก็เงียบเสียงลงไปและตั้งสมาธิเอาไว้ให้มั่นที่สุด เพื่อรับรู้ว่าตัวใครอยู่แถวไหนบ้าง เป็นการจับสัมผัสและใช้สัญชาตญาณอย่างหนึ่ง รวมไปถึงการใช้ประโยชน์จากทักษะของเธอด้วย แสงที่ขับไล่ความมืดออกจากบริเวณนี้ได้ ซึ่งเธอเองก็ใช้หาของหรือว่าหาคนในวิทยาลัย

          เอาเป็นว่า ในการทำงานวันนี้เธอจะต้องเร่งมือขึ้นมาหน่อย จะได้เสร็จหรือว่าจบภารกิจแล้วจะไปที่ไหนต่อ ในขณะที่คิดอยู่นั้น เธอก็คิดถึงเรื่องจะต้องทำต่อไปเอาไว้ด้วย ยกเว้นเรื่องงการเดตที่ตอนนี้เธอจะยังไม่คิดอะไรให้ได้เขินและเสียสมาธิอย่างแน่นอน

 

          “ เอาใหม่ ”

          เสียงเออต้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย จากที่เต็มไปด้วยความหวานและสดใส ตอนนี้มันดูขรึมลงไปและติดความจริงจังประดับเอาไว้ มันเต็มไปด้วยความจริงจังที่เหมือนว่าจะมาพร้อมกับความกระชั้นชิดของเวลา แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้นก็ตามที เออต้าที่กำลังฝึกฝนอยู่นั้นก็ไม่ได้ใส่ใจมากเท่าไหร่ เพราะเธอกำลังจับจ้องอยู่กับการฝึกสมาธิ

          ดวงตากลมโตของเออต้าหลับตาลงแล้วคิดถึงเรื่องที่มีความสุข ตอนนี้เธอมีอย่างแน่นอน แต่ก็คิดแบบนั้นได้เพียงไม่นอน เธอก็จะต้องไปเทียบเคียงกับสัญญาณอีก ซึ่งตรงนี้เธอจะทำให้ได้แบบที่พูดเมื่อครู่นี้อยู่เสมอเลย

 

          ในตอนนี้ การฝึกสมาธิของเออต้าก็ดีในระดับหนึ่งแล้ว เธอไม่ได้วอกแวกมากเท่าไหร่ และสามารถทราบถึงพิกัดความใกล้ไกลได้อีกด้วย แน่นอนว่าเออต้าสามารถทำได้อย่างที่คิด ส่วนหนึ่งอาจจะเพราะมาจากยายการลองทำกับอาจารย์ เชื่อว่าพวกเธอไม่ได้ทำกันหรอกแต่ว่าการดูแลคอมมูนิเดทอีกทางแล้ว

          แต่ที่สำคัญที่สุดก็คือ เธอจะต้องรีบฝึกซ้อมให้เรียบร้อยก่อนที่โรงอาหารนั้นจะเริ่มมีคนมากกว่านี้ เพราะไม่อย่างนั้น การกินอาหารก็น่าจะมีที่ให้เธอเลือกน้อยส่วนอีกกลุ่มที่มาหาแล้ว นอกจากคำแนะนำเพิ่มเติมเกี่ยวกับโดนไปประชุมบางอย่างที่เธอเองก็ไม่รู้จัดเหมือนกัน

 

          ไม่มีคำพูดใด ๆ ที่เอ่ยออกมาอีกเลยแม้แต่น้อย ในตอนนี้ตัวเธอเองที่มันเคยพูดกับใครต้องมาอยู่ในที่ที่มี และเมื่อทุกอย่างพร้อมแล้วใช้งานนอย่างเดิมแล้ว

         

          ใช้เวลาต่อไปอีกไม่นานเท่าไหร่ การฝึกซ้อมของเธอก็ดำเนินการเสร็จสิ้น หูเหมือนจะอื้อไปเล็กน้อยเพราะความที่เธอนั้นกดดันตัวเอง ไปแล้วก็โดนด่า ที่ให้เรียบเปลี่ยน เพราะว่าอาเจียนจริงเองก็จ้องไปบ้างพี่ที่สมายล์หรือว่าที่เดียว

 

          “ เรียบร้อยทุกอย่างจริง ๆ แล้วเนี่ย ”

         

 

Ps. ฝึกฝนประจำวัน [+15 EXP / +5 พลังใจ]

Daryna -

DARYNA

Training 1

ช่วงเวลาประมาณ 13.00 น.

เหตุการณ์ในร้านสะดวกซื้อคล้ายทำธิดาไอริสต้องมานั่งทบทวนความทรงจำเงียบ ๆ คนเดียวยังอัฒจันทร์ของค่ายเพื่อรอเข้าคลาสเรียนการต่อสู้และป้องกันตัวจากอสุรกายในอีกครึ่งชั่วโมงหลังจากนี้ สมุดโน้ตบนตักถูกนำมาวาดรูปบางอย่างลงไปราวกับบันทึกไดอารี่ความทรงจำ เรียวคิ้วยังขมวดมุ่นสลับคลายอยู่แบบนั้นกระทั่งเสียงปลายดินสอหยุดลง รู้ตัวอีกทีก็ใกล้ถึงเวลาเริ่มคลาสแล้ว หญิงสาวท่าทางทะมัดทะแมงคนหนึ่งเดินตรงเข้ามาในบริเวณ แววตาสีอ่อนของเธอกวาดจดจ้องยังเด็ก ๆ ภายในชั้นเรียนที่ดูจะมีคนใหม่เข้ามาอย่างดาริน่า มือยกเสยเรือนผมสีบลอนด์ตัดสั้นของเธอเบา ๆ จนเผยให้เห็นร่องรอยคิ้วขมวดแน่น

“ ชื่ออะไร ”

เสียงทุ้มหวานนั้นเอ่ยทักเจาะจงมายังร่างเล็กที่กำลังเก็บสมุดเข้ากระเป๋า ดวงตากลมผินมาหาอย่างเหรอหราก่อนจะจับกระเป๋ามากอดเอาไว้ นับหนึ่งสองในใจก่อนค้อมศีรษะทักทายดูสุภาพ

“ ดาริน่า อิวานอฟ– ”

“ ทั้งตัวไม่มีกล้ามเนื้อจากออกกำลังกายแบบนี้เรียนไม่ไหวหรอก ไปฝึกร่างกายมาก่อนไปคุณอิวานอฟ ”

ยังไม่ทันพูดว่ายินดีที่ได้รู้จัก แล้วคุณชื่ออะไร ดาริน่าก็โดนตรงดิ่งมาจับข้อมือให้ผุดลุก ตามต้นแขนถูกบีบจนจั๊กจี้ให้เผลอหลุดรอยยิ้มหัวเราะขำ แต่แล้วก็ต้องเม้มริมฝีปากหลุบตาเอามือประสานเพราะครูฝึกไม่ขำด้วย ซ้ำยังหรี่ตามองเธออย่างกดดันอีกต่างหาก

“ เข้า.. เข้าใจแล้วค่ะ ”

น้ำเสียงหวานเอ่ยเบาดูติดหงอยอย่างเห็นได้ชัด ทว่าเธอก็คิดว่าตัวเองคงจะยังไม่พร้อมจริง ๆ ผินสายตามองยังดาบฝึกกับพวกโล่ที่ดูหนักและอันตรายก็รู้สึกว่าคงไม่ไหวเลยกอดกระเป๋าวิ่งฉิวออกจากเขตอัฒจันทร์

.
.
ใช้เวลาไม่นานนักก็มายืนหอบมองมือเล็กที่กำแบด้วยแรงน้อย ๆ แถวสนามฝึกซ้อมด้วยท่าทางคอตกแล้ว รู้สึกได้ถึงพลังงานอันน้อยนิดของตัวเองจนต้องผินมองยังที่วางอุปกรณ์ต่อสู้ต่าง ๆ ที่วางเรียงยังชั้นวาง แววตาสีฮาเซลฉายความลังเลก่อนสักพักจะถูกเปลือกตาหลับปี๋ลงจนแพขนตาหนาบดบัง ยามเมื่อลืมตาขึ้นอีกครั้งก็เหมือนมีกองไฟเล็ก ๆ ลุกโชนขึ้นมาแล้ว

ต้องทำได้สิ! ดาริน่า!

ฮึดฮัดกับตัวเองในใจ ถอดกระเป๋าก่อนจะถกแขนเสื้อตุ๊กตาตัวเองวาดหวังให้ดูทะมัดทะแมงแม้ชุดเอี๊ยมสีน้ำตาลจะทำให้ดูแข็งแรงไม่พอ แต่บรรยากาศรอบตัวก็บอกได้เลยว่าไฟสู้นั้นกำลังโชติช่วง

“ เฮ้เธอ! จะซ้อมดาบใช่ไหม? มาเป็นคู่ซ้อมให้กันหน่อยสิ เอ้า! รับ ”

ทว่าโชติช่วงจริงไม่จริงไม่รู้ แต่พอดาริน่าหยิบดาบไม้ขึ้นมาเสียงเด็กหนุ่มเลือดร้อนคนหนึ่งก็โพล่งขึ้นอย่างดีใจ ราวกับเจอเป้าหมายของคู่ฝึกซ้อมให้ดาริน่าที่กำลังฮึดเมื่อครู่เผลอใจเสาะขึ้นมาเล็กน้อย แต่ก็พยายามคิดในแง่ดีว่าถ้ามีคนทักแบบนี้ แสดงว่าท่าทางเธอที่กำลังอยากซ้อมก็ดูไม่ได้ด้อยง่อยมากเสียเท่าไหร่ ดาริน่าพลันหันตามเสียงเรียกตั้งแต่ก่อนหน้า ยังไม่ทันสำรวจว่าใครกันที่ทักทาย โล่ไม้ขนาดพอดีก็ลอยหวือมาให้เธอจับเสียแล้ว

“ อ่ะ– ”

หลุดอุทานแผ่วเบาเพราะเกือบจะรับโล่ไม้นั้นไม่ทัน แต่เพราะมันเบามากเลยทำให้เธอไม่ทำมันหล่น แววตาดูประกายเล็กน้อยยามยกขึ้นลงให้ถนัดยังมือซ้ายของตัวเอง แต่ถึงอย่างนั้นเพราะไม่เคยตั้งท่าต่อสู้เสียทีเลยได้แต่ยืนโง่ถือทั้งโล่ทั้งดาบไม้ตั้งฉากขนาบตัวให้ชายเรือนผมสีแดงเพลิงแสบสันต์ที่เตรียมตั้งท่าตั้งแต่ก่อนหน้านี้โพล่งโวยขึ้นเสียงใส่

“ เฮ้!– ตั้งท่าสิ ฉันจะเริ่มแล้วนะ สาม สอง– หนึ่ง! ”

“ ตั้งท่า? ..หวะ–- ”

เลขที่นับยังไม่จบดีดาริน่าก็ยังตั้งท่าผิด ๆ ถูก ๆ ชายแปลกหน้าที่นึกว่าหญิงสาวลองเชิงก็เคลื่อนไหวตัวตรงหา อาศัยช่องว่างที่เห็นมากมายจากเธอสอดดันช่วงดาบไม้กระแทกปัดทางดาบหญิงสาวให้ออกไปด้านข้าง ก่อนพุ่งประชิดส่งช่วงต้นแขนกระแทกเข้าตัวโล่ที่ดาริน่ายกกั้นเอาไว้ และแน่นอนว่าแรงของชายร่างสูงใหญ่แบบนั้น รวมถึงเป็นถึงบุตรแห่งแอรีส

ตัวดาริน่าเลยปลิวหงายลงพื้นหญ้าไปเกือบสองเมตรได้ นิ่งค้างมองฟ้าตาโตด้วยความตกใจ

“ เฮ้ย! ”

และแน่นอนว่าคนทำก็ตกใจไม่ต่างกัน ร่างสูฃพ่งฉิวมายอบกายนั้งยองข้างร่างเล็ก จับประคองร่างดาริน่าลุกนั่งอย่างเบามือพร้อมสีหน้าตกใจอย่างหนีกอย่างไม่คิดปิด แววตาสีมรกตคู่คมฉายความรู้สึกผิดระคนในนั้น

“ ขอโทษ ฉันไม่คิดว่าเธอ… ก็เห็นออกมาจากคลาสคุณเอมิเลีย นึกว่าเธอ– ”

อ้ำอึ้งพูดทำตัวไม่ถูก ดาริน่าก็เอาแต่เบิกตากลม ๆ สีฮาเซลมองชายเรือนผมแดงอยู่แบบนั้น ไม่รู้คิดอะไรจนคนโดนจ้องรู้สึกประหม่าขึ้นมา ยิ่งเครื่องหน้าอย่างคนฝั่งรัสเซียของธิดาไอริสก็คล้ายยิ่งทำคนโดนมองทำตัวไม่ถูกเข้าไปใหญ่ ความรู้สึกเหมือนแมวตัวเล็กจ้องยิ่งทำให้รํสึกคันมือยิบ ๆ จนยกเตรียมจะปิดตาของดาริน่าเอาไว้

“ ก็.. ก็ขอโทษแล้วไง เลิกจ้องฉันได้แล้– ”

“ สอนได้ไหมคะ? ท่าเมื่อครู่น่ะค่ะ ”

เป็นครั้งแรกที่ดาริน่าได้เอ่ยแทรกใครส้กคน มือเล็กคว้าจับเอาฝ่ามือใหญ่ของชายเรือนผมแดงตรงหน้าเอาไว้เพื่อให้ลดมือลงจนดวงตาสองคู่เฝ้าสบกันได้ ท่าทางมุ่งมั่นตั้งใจของเธอนั้นกระทบความรู้สึกของคนฟังได้อย่างจัง เฟลิทซ์ที่ชอบในการต่อสู้และฝึกฝนอยู่แล้วมีท่าทีลังเลเล็กน้อยจากความอ่อนแอของหญิงสาว แต่เพราะแววตาของเธอทำให้เจ้าตัวคล้ายขมวดคิ้วมุ่นมองใส่ด้วยท่าทางกึ่งดุกึ่งตื่นเต้นไม่ต่างกันที่จะได้ลองสอนวิชาให้ใครสักคน

“ อย่า– โกรธฉันแล้วกันนะถ้าเจ็บตัว ”

ดาริน่าพยักหน้าอย่างแข็งขัน ก่อนจะพาร่างของตัวเองลึกขึ้นมาเหมือนไม่เจ็บปวดมากนัก แม้จะรู้สึกชาไปทั่วหลังกับแขนข้างที่ถือโล่ไม้ก็ตาม ชายเรือนผมแดงที่เห็นท่าทางมีสปิริต้หบ่านั้นก็พลอยฮึกเหิม เริ่มเอ่ยเสียงฟังชัด ทำท่าทางราวกับรุ่นพี่แทบจะช่วยจับมือสอนให้ดาริน่าจับอาวุธให้อย่างมั่นคง และตั้งท่าตั้งรับได้ถูกต้องมากขึ้น กระทั่งใช้เวลาผ่านไปครู่ใหญ่ ทั้งสองพลันประจันหน้ากันอีกครั้งก่อนที่ธิดาแห่งไอริสจะเริ่มเป็นฝ่ายรุกหา กระทบดาบไม้เข้าโรมรัน แต่ก็ยังมีแรงไม่มากพอที่จะปัดดาบหรือป้องกันได้เสียด้วยซ้ำ จนสุดท้ายก็เพลี้ยงพล้ำล้มหมอบให้ครูจำเป็นตนนั้นรู้สึกผิดขึ้นมา

เฟลิทซ์ยกมือเกาศีรษะตัวเองน้อย ๆ ชายเลือดร้อนที่ต้องมาออมแรงสู้กับคนตัวเล็กแบบนี้เริ่มรู้สีกหมดสนุกไปทุกช่วงขณะ ถ้าไม่เพราะตากลมแป๋วเหมือนแมวของดาริน่าที่ชอบเงยมาจดจ้องตนแบบนั้น บุตรแห่งแอรีสก็คิดว่าตนอาจจะเดินหนีไปแล้ว

“ พอดีกว่ามั้ง เหมือนเธอจะไม่ไหวนะ ”

“ เรา.. ไหวค่– ”

โครก..~

ร่างเล็กที่นอนหงายเจ็บตัวบนพื้นหญ้าเหมือนตอนครั้งแรกที่ปะทะกับร่างของชายต่างบ้าน ต่างก็ที่มีเสียงท้องร้องของเธอเคล้าคลอแทรกประโยคเท่านั้น ทั้งสองสบมองจ้อง เนินแก้มของธิดาไอริสเริ่มแต่งแต้มสี เสียงหัวเราะดังไม่เกรงใจของชายไม่รู้ชื่อดังแทรกเป็นพื้นหลังให้เธอยิ่งยกสองมือมาปิดหน้า

“ ไปหาอะไรกินก่อนไป ฉันจะแยกไปซ้อมของฉันแล้ว ”

และแล้วคลาสเรียนเฉพาะกิจเมื่อครู่ก็จบลงด้วยประการนี้แล

♡ ฝึกฝนประจำวัน : +15 EXP , +5 พลังใจ

Lucas BRAVE

ฝึกฝนร่างกาย

        การได้พักผ่อนเต็มอิ่มจากการเดินทางอันแสนโหดร้าย  ทำให้ร่างกายได้พักฟื้นเต็มที่ สมองปลอดโปร่ง เขาปรับสายตาให้เป็นปรกติมองดูโคมไฟระย้าที่ยังเปิดอยู่ตลอดทั้งวัน  เขายังค้นพบว่าตัวเองอยู่คนเดียวในบ้านพักหลังนี้ มันไม่ต่างจากบ้านพักส่วนตัว เขาลุกขึ้นไปทำธุระส่วนตัวก่อนออกจากบ้านสำรวจพื้นที่ต่างๆของค่ายฮาล์ฟบลัด หากอยู่ในนี้ทั้งวันเหี่ยวเฉาแย่ เขาเลือกเสื้อแจ๊คเก็ตหนังสีดำออกจากบ้าน มันมีหลายเรื่องที่อยากรู้แต่ก็ไม่รู้จะไปถามใคร นอกจากเรียนรู้ไปเรื่อยๆระหว่างอยู่ที่ค่ายแห่งนี้ มันค่อนข้างเงียบเหงาหรือว่าคนในค่ายคนอื่นยังไม่ตื่นกันนะ

        ลูคัสเดินสบายๆมือซุกในกระเป๋าเสื้อแจ๊กแก็ตหนัง อากาศทวีปอเมริกาสบายกว่ายุโรป อะไรที่เคยคิดว่าเป็นตำนานค่ายฮาล์ฟบลัดคือความจริงที่ว่าตำนานก็คือความจริง อะไรที่ชีวิตนี้ไม่เคยได้เห็น ในค่ายแห่งนี้มีให้เห็นหมด ระหว่างทางมาโรงอาหารเขาหยิบแซนวิชมาหนึ่งคู่แล้วเดินทานมันระหว่างทางชมวิว จนมาถึงลานแห่งหนึ่งที่มีอาวุธและอุปกรณ์ครบครัน มันเป็นลานกว้างที่มีแสงแดดเจิดจ้า และสายตาได้เห็นโทมัสกำลังยืนสนทนากับไครอนในมือถือไม้เท้าไว้ กระทั่งเขาหันมาเห็นลูคัส

     "ไง หนุ่มน้อย พักผ่อนเต็มที่แล้วสินะ"

     โทมัสแกว่งไม้เท้าจนใบขวานสองคมเด้งออกมาจากไม้เท้า

     "พวกคุณมาทำอะไรกันที่นี่ ฉันนึกว่านายไม่อยู่ค่ายแล้วซะอีก"

     ลุคกัดแซนวิชคำสุดท้ายเสร็จ แล้วทอมโยนขวดน้ำมาให้ ก่อนจะเก็บใบขวานกลับที่เดิมของมัน

    "เอ่อ...ช่วงนี้ฉันไม่มีภารกิจไปไหน อีกอย่างฉันอยากตอบแทนเจ้าปลาโครงกระดูกที่พาฉันซิ่งมาที่ค่ายด้วย" โทมัสเดินไปหยิบดาบมาหนึ่งเล่มส่งให้เขา "ฉันจะเป็นผู้ช่วยไครอนฝึกเด็กใหม่อย่างเธอซะหน่อย"

     "โทมัสเล่าให้ฉันฟังว่าเธอเล่นกีฬาเก่ง มีทักษะดีระดับหนึ่ง จึงอยากจะสอนพื้นฐานและยกระดับฝีมือของเธอด้วย"ไครอนหยิบดาบมาอีกหนึ่งเล่ม กวัดแกว่งมันด้วยความชำนาญ "หากเธอไม่มีใครให้ต้องปกป้องก็จงฝึกมัน เพื่อใช้ปกป้องตัวเอง"

     "แม่หนูชาลอต เธอคงไม่ลืมมันไปพร้อมกับเหตุการณ์กลางมหาสมุทรหรอกใช่ไหม" โทมัสเดินมาตบไหล่พร้อมด้วยกลิ่นไวน์คละคลุ้งเต็มตัว "ถึงฉันจะบกพร่องในวันที่เกิดเรื่องจนเรามาเจอกันที่ท่าเรือ แต่ระหว่างนั้นฉันก็เฝ้าดูนายไม่ห่างเหมือนกัน"

     "เอาล่ะ เราเลิกรำลึกความหลังกันก่อน สิ่งที่ฉันจะสอนเธอคือพื้นฐานการใช้ดาบมือเดียวและโล่ด้วย" ไครอนส่งสัญญาณให้โทมัสไปหยิบดาบกับโล่ "สิ่งสำคัญและถือเป็นหัวใจคือสมาธิและสติ หากเธอเผลอเมื่อไหร่ นั้นหมายความว่าเธอกำลังตกอยู่ในอันตรายถึงชีวิต" ไครอนให้โทมัสเป็นคู่ซ้อมและฝึกคนที่เคยดูระหว่างดูนอกค่าย

     "เธอช่วยแสดงฝีมือของนักกีฬาให้ฉันดูหน่อย อย่าทำให้ฉันิดหวังละ"

     โทมัสกวัดแกว่งดาบคล่องไม่ต่างจากไม้เท้า สีหน้ามีความมุ่งมั่นและจริงจัง

       เมื่อไครอนให้สัญญาณเริ่มฝึกซ้อม โทมัสเสือกดาบมาตรงหน้าเขาทันที ด้วยสัญชาตญาณใช้ดาบปัดออก เขาจะเสียสมาธิไม่ได้ เพราะคู่ฝึกซ้อมเอาจริงไม่มีออมมือ เขาแกว่งดาบทางขวาใส่โทมัสทันที แต่ช้าไปสำหรับผู้มีประสบการณ์ โทมัสเอนตัวไปด้านหลังหลบได้ทันที

     "ลุค เธอมีสมาธิดีในระดับหนึ่ง สำหรับมือใหม่ถือว่าไม่เลว" ไครอนเอ่ยปากชม แต่รู้ว่าแซเทอร์ที่ดูแลผ่อนฝีมือลงมา "แต่เธอยังต้องฝึกฝนด้านจิตใจให้เข้มแข็งและหนักแน่นมากกว่านี้ จับดาบให้แข็งแรง สายตาไม่วอกแวก มีสมาธิจดจ่อกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้า"

      "เคร้ง..เคร้ง."

      เสียงดาบในมือดังข้างหูของลูคัสและเห็นว่าโทมัสไม่รอให้ทันได้ตั้งตัว หากโทมัสรู้ว่าเป็นการซ้อมจึงเตือนกลายๆให้มีสมาธิมากกว่านี้

    "มีสมาธิและตื่นตัวเสมอ ข้างนอกหากเธอยืนนิ่งแบบนี้ตายได้เลย"

    โทมัสสอนจากประสบการณ์จริงและจากการฝึกฝนหนัก ไม่มีท่าทางเหยาะแหยะ มือกวัดแกว่งตาบตลอดเวลา

    "ลุค เธอเป็นนักกีฬาไม่ใช่เหรอ เธอต้องรู้ว่าอะไรคือจุดอ่อนและจุดแข็งในตัวของเธอ จงเป็นจุดอ่อนที่ไม่มีใครทำร้ายเธอได้หรือโค่นเธอลง นอกจากเธอจะล้มลงไปเอง" ไครอนแสดงท่วงท่าของนักรบ นักสู้อย่างที่ควรเป็น "หลับตาลงดึงศักยภาพและความสามารถของเธอที่มีออกมาให้หมด ทำให้ฝ่ายตรงข้ามรู้ว่าเธอไม่ใช่หมูในอวย ที่มันจะทำให้เธอบาดเจ็บอย่างไรก็ได้"

     ลุคหลับตาทำสมาธิ ดึงทุกห้วงความทรงจำของการเป็นนักกีฬาบาสเก็ตบอลออกมา การเข้ายิมออกกำลังกายและต่อยกระสอบทราย ให้มันซึมซาบเข้ามาให้หมด

     "มันรู้สึกอย่างไรบ้าง มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปบ้างไหม"

     ไครอนเห็นลูคัสค่อยๆลืมตา ยืนนิ่งไม่ขยับร่างกาย

     "ผมมีความรู้สึกว่าตัวเองเริ่มแข็งแกร่งขึึ้นมาบ้างเล็กน้อยแล้วครับ"

     ลุครู้สึกแค่ว่ามีอะไรบางอย่างกระตุ้นร่างกายให้เกิดความเปลี่ยนแปลง แต่มันก็อธิบายได้ไม่หมดว่าเป็นอย่างไร นอกจากแสดงมันออกมาเท่านั้น

        หลังจากนั้นลูคัสเป็นฝ่ายโต้กลับใส่โทมัสบ้าง หนนี้โทมัสไม่ออมมือใช้ดาบรุกใส่คนที่เคยดูแลมาตลอดหลายปี ส่วนใหญ่เป็นการหลบหลีก เพราะมีพื้นฐานเป็นนักกีฬาและออกกำลังกายเป็นพื้นฐาน ทำให้สามารถไปได้ไวกว่าคนทั่วไป ความคล่องตัว สมรรถนะทางร่างกายสามารถรับแรงฟันดาบจากฝ่ายตรงข้ามได้ดีในระดับหนึ่ง

     "ไม่เลวนี่ ลุค เธอทำได้ดีทีเดียว ถ้าหมั่นฝึกซ้อมทุกวัน เชื่อว่าเธอพัฒนาได้ไกลทีเดียว"

     โทมัสกวัดแกว่งดาบหนึ่งรอบ ค่อยเปลี่ยนมาเป็นไม้เท้าคู่กาย

     "ถ้าทอมยอมมาเป็นคู่ฝึกซ้อมให้ผมนะ"

     ลุคชี้ดาบมาทางโทมัส ค่อยสำรวจดาบที่ไม่เคยเห็นโลกภายนอก

     "ได้สิ ถ้าเธอต้องการแบบนั้น ช่วงนี้เขาว่างพอดี" ไครอนหันหน้าไปทางโทมัส "โทมัส นายไปฝึกซ้อมให้ลุคแล้วกัน" ไครอนโบกมือลาทุกคน

     ส่วนลูคัสขอตัวกลับบ้านไปอาบน้ำพักผ่อน ครั้งหน้าเขาตัดสินใจว่าจะลองฝึกซ้อมอาวุธกับร่างกาย ไหนๆก็ไม่ค่อยมีอะไรให้ทำในค่าย คนก็บางตากว่าที่คิด

      

         

Lucas BRAVE

ฤดีอาวรณ์ ยากถอนออกจากใจ

สิ่งที่ผุดเข้ามาในหัวของเขาคือคำพูดของไครอน  'หากเธอไม่มีใครให้ต้องปกป้องก็จงฝึกมัน เพื่อใช้ปกป้องตัวเอง' มันมากพอให้เขาเตือนสติและระลึกอยู่เสมอว่า ควรทำตัวเองให้แข็งแกร่งพอที่จะไม่เป็นภาระใคร ภาพสาวแกร่งของชมรมกีฬาฟันดาบของมหาวิทยาลัยอ๊อกฟอร์ด ความคล่องแคล่ว ว่องไว สายตามุ่งมั่น มีสมาธิจดจ่อกับสิ่งตรงหน้า มันคือพื้นฐานแบบเดียวกันกับสิ่งที่ไครอนสอนเขาไม่มีผิดเพี้ยน ความห้าวหาญและแกร่งเกินใคร ทำให้เธอไม่เป็นผู้แพ้บนสนาม แทบจะไร้พ่ายด้วยซ้ำ

        ลุคหยิบดาบไม้ขึ้นมากวัดแกว่ง เลียนแบบท่วงท่าของชาลอต ค่อยค้นพบว่ามันยาก ถ้าไม่หมั่น ขยันฝึกซ้อมอย่างจริงจัง ใครให้เขารักและชื่นชอบผู้หญิงประเภทแบบนี้กัน ฝึกท่วงท่าแบบเก้ๆกังๆ การทำให้ได้แบบที่เธอทำ ยากเย็น ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้

     "ฉันกว่าเธอเดินกลับบ้านหมายเลข 13 แล้วซะอีก มาฝึกดาบอยู่ทีนี่เอง"

     โทมัสเดินเข้ามาหาลูคัสพร้อมดาบในมือ กวัดแกว่งเล่นคล่องแคล่ว

      "กลับบ้านไม่รู้จะทำอะไร ฉันจึงมาฝึกอาวุธให้คล่องนะ"

      ลูคัสยืนตรงหน้าหุ่นฟางมองดาบในมือ ถอนหายในยาว

     "พูดกันตามตรงนะ ลุค แม่หนูชาลอตที่ฉันเคยเห็นเดินเล่นกับเธอที่สวนสาธารณะ น่าจะเป็นนักกีฬาด้วยใช่ไหม เหมือนกับเธอนะ" โทมัสซ้อมท่วงท่าหลบและจู่โจมฉับไวใส่หุ่นฟางอีกตัวตรงหน้า

     "ใช่ เธอเป็นนักกีฬาฟันดาบของมหาวิทยาลัย" ลูคัสมองด้วยความประหลาดใจ "คุณถามทำไมเหรอ ทอม อยากได้คู่ซ้อมเหรอ" เขาคิดว่าโทมัสไม่เคยเห็นชาลอตในร่างเทพสงคราม

     "ฉันกลัวเธอจะฆ่าฉันมากกว่า" โทมัสฟันดาบสะพายแล่งขวา หุ่นฟางขาดเป็นสองท่อน "วันนี้ฉันจะสอนเธอพื้นฐานการใช้ดาบ สักวันหนึ่งแม่หนูชาลอตอาจจะถือดาบจ่อคอเธอ หากว่าพบเจอกันครั้งหน้า"

        ลูคัสไม่เคยเห็นโทมัสจริงจังเท่าครั้งนี้มาก่อน เขาไม่มีมาดของความเป็นครู อะไรบางอย่างบอกว่าแซเทอร์ตนนี้คือครูสอนชั้นยอด หากอยากเป็นนักกีฬาแนวหน้าหรือนักต่อสู้ชั้นยอด การมีครูแบบโทมัสคือสิ่งที่ดีที่สุด ซึ่งแม่ของเขาก็เป็นแบบนั้น ไม่อย่างนั้นคงไม่อยู่รอดกันมาจนถึงทุกวันนี้

        อากาศช่วงบ่ายผสมลมอ่อนพัดโชยมา มันเหมาะแก่การนอนเล่นรับแสงแดดมากกว่าทำกิจกรรมแบบอื่น ครั้นนอนอยู่บ้านก็เงียบจนวังเวง อีกอย่างการได้คนฝึกสอนอย่างโทมัสมาเป็นครูฝึก ทำให้ไม่เงียบเหงา เขามีพื้นฐานทางกีฬากับการออกกำลังกาย ส่วนด้านอาวุธและการต่อสู้เป็นศูนย์

     "ฉันเป็นนายควงอาวุธวันนั้นแล้ว ชาลอตน่าจะขอคำปรึกษาจากนายมากกว่านะ ทอม" ลุคเอ่ยแซว กวัดแกว่งดาบในมือเผชิญหน้ากับแซเทอร์จอมกวนประสาท "อีกอย่าง เจค แซเทอร์หนุ่มติดเกรงใจนายนะ ทอม"

     "ลุค ฉันว่านายเอาเวลาที่แซวฉันมาฝึกพื้นฐานให้แน่น ถ้าไม่อยากถูกคนอื่นด่าว่าเป็นภาระ" โทมัสควงดาบคล่องแคล่ว ใบหน้าเคร่งขรึม จ่อปลายดาบมาตรงลูคัส "และฉันจะไม่ยอมให้ใครก็ตามที่ฉันลงแรงฝึกมาตราหน้าว่าเป็นภาระด้วย" โทมัสอาศัยจังหวะยืนเหม่อของลูคัสใช้ศอกกระแทกหน้าอกจนอีกฝ่ายล้มลงกองพื้นหญ้า

       มันทำให้เห็นว่าถ้าโทมัสเอาจริงขึ้นมาก็น่ากลัวไม่แพ้ใครในค่าย ไม่แปลกใจที่แซเทอร์ตนอื่นเกรงใจแซเทอร์ตนนี้ ทักษะกับประสบการณ์ด้านการต่อสู้ รวมทั้งไหวพริบการพลิกแพลงสถานการณ์ ไม่เป็นรองใครเช่นกัน

     "โอ๊ย...เจ็บชะมัด นายรุนแรงเกินไปแล้ว ทอม"

     ลูคัสมือจับหน้าอกค่อยๆลุกขึ้นมาด้วยความเจ็บปวด

     "นี่แค่เริ่มต้น ถ้านายไม่ฝึกซ้อมพื้นฐานให้แน่น จำความรู้สึกนี่ไว้ให้ดี"

     โทมัสถอยหลังเล็กน้อย ยืนในท่าเตรียมพร้อม จับด้ามไม่แน่น ไม่หลวม

        ลูคัสตระหนักในนาทีนี้เองว่า หากไม่สู้หรือป้องกันตัวเอง มันจะเป็นเช่นไร เขาเสือกดาบไปตรงหน้าโทมัสทันที มันวืด

กลางอากาศ ตวัดดาบไปที่ท้องของโทมัสกลับถูกปัดดาบกลับมาได้ มันทำให้เขาเริ่มหงุดหงิด หนนี้ฟาดดาบไปด้านขวาหวังให้ถูกหน้าอกของโทมัส กลับพบว่าโทมัสถอยหลบได้อีกครั้ง มันเริ่มทำให้เขาเหนื่อยที่ไม่สามารถทำอะไรเป้าหมายตรงหน้าได้ แม้แต่ครั้งเดียว กลายเป็นโทมัสอาศัยประสบการณ์ใช้สันดาบกระแทกหลังของลูคัส จนเขาล้มลงหน้าคว้ำพื้นหญ้า ดาบกระเด็นหลุดจากมือ

     "หากแม่หนูชาลอตมาเห็นเธอในสภาพนี้ เธอจะรู้สุกอย่างไรนะ ลุค"

     โทมัสนั่งยองข้างลูคัส พูดจากวนประสาทเช่นเคย

     "เธอคงสมหน้าและสมเพชกับความไม่เอาไหนของฉันล่ะมั้ง"

     ลูคัสใช้สองมือดันตัวเองขึ้นมาจากพื้นพร้อมอาการเจ็บไปทั้งตัว

     "ใช่ ครั้งหน้าฉันจะสอนนายกับหุ่นฟาง เริ่มจากพื้นฐานง่ายๆ "

     โทมัสปักดาบลงกับพื้น ตบไหล่ลูคัสเบาๆ แล้วเดินออกจากสนามฝึกซ้อม

        มันก็จริงอย่างที่ตัวเองได้บอกกับโทมัส สภาพของตัวเองวันนี้ไม่มีอะไรน่าดูเลยสักอย่าง นอกจากความไม่เอาไหน ใครมาเห็นคงหัวเราะเยาะ ความอ่อนแอไม่ความแสดงออกมาให้ใครได้เห็น กลับบ้านไปอาบน้ำนอนพักผ่อนน่าจะเป็นกิจกรรมที่เหมาะที่สุดสำหรับเขาในเวลานี้

Laura HEROES

สนามฝึกซ้อม - คาบเรียนวิชามีดสั้น I คาบ 1

แดดยามบ่ายส่องลงมาแรงพอให้รู้สึกร้อน ลมพัดเอาเศษฝุ่นทรายเบาๆ ฟุ้งอยู่ในลานฝึก ลอร์ร่ายืนอยู่แถวด้านหลังสุด เพราะมาช้าไปนิดหน่อย แต่นับว่ายังพอทันเวลา นี้คือคาบเรียนแรกของลอร์ร่าของการเรียน

ในตอนนี้ทุกคนดูเหมือนจะรู้จักกัน หรืออย่างน้อยก็จับกลุ่มคุยกันได้ แต่สำหรับเธอ วันนี้เป็นครั้งแรก เธอไม่รู้จักใครเลย เเต่ไม่เป็นไร คนอื่นก็คืออาจะเห็นหน้าตาเธอผ่านจากหนังสือพิมบ่อยๆ เพราะชื่อหล่าเลย

ไม่นานก็มีเสียงดัง ฉึก! โลหะกระทบกัน ทุกคนเงียบลง แล้วเธอก็เห็นผู้หญิงคนหนึ่งเดินมายืนตรงกลางลาน เธอดูสบายๆ ไม่ได้ใส่เกราะ ไม่มีท่าทางขึงขังเหมือนครูฝึกทั่วไป แต่ทุกคนกลับมองเธออย่างเงียบกริบทั้งลาน

“ สวัสดีเด็กใหม่ทุกคน เด็กเก่าก็ด้วยนะ ” เสียงของไพเพอร์ดังขึ้น เรียบๆ แต่มันมีอะไรบางอย่างที่ทำให้ลอร์ร่าเงยหน้ามองทันที

“ สำหรับใครที่ยังไม่รู้จักฉัน…ชื่อไพเพอร์ ลูกสาวของเทพีอะโฟรไดท์ ”

เขาแนะนำตัวเสียงชัดท่อยชัดคำ

ส่วนลอร์ร่ากะพริบตาปริบๆ รู้สึกประหลาดใจนิดหน่อย เพราะเธอดูแข็งแรงกว่าเหล่าผู้หญิงทั่วไป

“ ในคลาสนี้…ฉันจะสอนพวกเธอใช้มีด ” ไพเพอร์พูดต่อ พร้อมชูมีดเล่มสั้นขึ้น แสงเงาวูบวาบสะท้อนออกมา

“ แล้วจะบอกให้นะ ว่ามันไม่ใช่แค่ฟันหรือแทง…แต่จะสอนให้พวกเธอเข้าใจมัน…มีดทุกเล่มคือกระจกเงา มันสะท้อนว่าใจเธอเป็นยังไง ”

เธอหยุดมองไปรอบวง แล้วพูดเสียงนิ่ง “ ทีนี้ใครเพิ่งมาครั้งแรก ยกมือให้ดูหน่อย ”

ลอร์ร่าชูมือขึ้นช้าๆ พร้อมแนะนำตัวเสียงไม่ดังนัก " ลอร์ร่าค่ะ พึ่งมาครั้งแรก " เธอแนะนำตัวเเบบกล้าๆ เกรงๆ

เธอรู้สึกได้ว่าดวงตาหลากสีคู่นั้นมองมาที่เธอแวบหนึ่ง พร้อมพยักหน้าเบาๆ ตามด้วยคนอื่นๆ ที่ทะยอยแนะนำตัวกันไป

“ ดี…ไม่ต้องเกร็ง เดี๋ยวก็ชิน ทำตัวตามสบายนะทุกคน ”

จากนั้นไพเพอร์ก็เริ่มเดินไปรอบวง วางมีดคาทอปตริสในมือไว้ตรงกลางวง ฝุ่นทรายฟุ้งเบาๆ 

“ แล้วสำหรับบทเรียนแรก จำเอาไว้ มีดทุกเล่มคือกระจกเงา ” เสียงของไพเพอร์ดังขึ้นอีกครั้ง

“ มันไม่ได้สะท้อนแค่หน้าตาเธอ แต่สะท้อนสิ่งที่อยู่ในใจเธอทั้งหมด…เธอกลัว? มีดมันจะสั่น…เธอลังเล? มีดมันจะช้า…แต่ถ้าเธอมั่นใจ มีดมันก็จะฟังเธอ เข้าใจหรือเปล่า ” เธอหยุดเดิน แล้วเงยหน้ามองทุกคน 

ก่อนที่ไพเพอร์หยิบมีดอีกเล่มจากถุงผ้าออกมา แล้วส่งไปให้เด็กๆ ที่อยู่ใกล้ๆ “ วันนี้พวกเธอจะได้ลองเลือกมีดเอง ลองสัมผัส ลองฟังมัน เธอจะรู้เองว่าเล่มไหน…เป็นของเธอ ”

จากนั้นทุกคนก๋ลองจับๆ เลือกๆ กันบ้างเช่นเดียวกับลอร์ร่าที่ลองหยิบๆ จับๆ ดูก่อน

“ เดี๋ยวๆๆ...อย่าคิดว่าเธอเลือกมัน มันต่างหากที่เลือกเธอ ” เสียงของอีกฝ่ายดังขึ้นมาเป็นระยะๆ

เมื่อทุกคนเลือกมีดในมือแล้ว ไพเพอร์ก็ผายมือให้ทุกคนแยกเป็นคู่ๆ ก่อนจะพูดต่อ " มีดหนะ วางมันคืนที่เดิมนะ ให้จบเล่นเฉยๆ ไม่ได้เกี่ยวกับแบบฝึกวันนี้หรอก " เธอพูดแบบติดตลก เสียงมีดเล่มสั้นๆ วางเรียงรายกัน 

ทุกคนเองก็เดินออกมาตั้งแถวอีกครั้ง

“ กิจกรรมต่อไปเรียกว่า เงาสะท้อน ” ไพเพอร์ประกาศ พร้อมกวาดตามองไปทั่วลาน ท่าทางดูตื่นเต้นแปลกๆ

“ เลือกคู่ของเธอ ฝ่ายหนึ่งเป็นตัวจริง อีกฝ่ายเป็นเงา เงาต้องสะท้อนทุกการเคลื่อนไหวให้เหมือนที่สุด…นี่ไม่ใช่แค่เรื่องร่างกาย แต่เป็นการสังเกต สงบใจ และรู้จักสมดุลนะ ”

ทุกคนจับคู่กัน ลอร์ร่าเองก็พยักหน้าเล็กๆ ให้เด็กหนุ่มผมทองข้างตัว เขายิ้มกลับมาแบบกวนๆ แล้วเริ่มก้าวช้าๆ ต่างฝ่ายเองก็ดูจะเกร็งๆ เพระาความไม่รู้จักกันนั้นหละ

ฝุ่นทรายลอยตามจังหวะเท้า เสียงรอบข้างเงียบลง เหลือแค่เสียงลมหายใจ และแสงแดดยามบ่ายที่ค่อยๆ อ่อนแสงลง  เงาของเธอสะท้อนตัวตนของเธอ

ผ่านไปไม่นาน ไพเพอร์ก็ปรบมือเบาๆ สัญญาณให้หยุด เธอยืนกอดอก ยิ้มมุมปากอย่างพอใจ " ดีมากๆ เก่งมากทุกคน " เธอยิ้มออกมา

" วันนี้สนุกกันเท่านี้พอ เจอกันใหม่คาบหน้าหละ อย่าลืมกลับไปฝึกตัวเองกันมาก่อนจะเจอกันคาบต่อไปหละ " เธอกล่าวก่อนจะหมุนตัวเองจากไป

" ขอบคุณนะคะ " เธอกล่าวพร้อมๆ กับคนอื่นๆ นั้นหละ

ตอนนี้ลอร์ร่านั่งลง ตัวเเทบทรุดลงไปกับเพื่อน พ้นลมออกจากปากอย่างกดดัน ส่วนคนอื่นๆ ก็หันไปเก็บของและเเยกย้ายกันไปทำงานของตัวเองตามสะดวกกันไป

  

---

ไพเพอร์ แม็กลีน

ทุกครั้งที่ปฏิสัมพันธ์กับ NPC Lares SP TGC จะได้รับโบนัสความสนิทสนมเพิ่มขึ้น+10

(ผ้าคลุม)

 ทุกครั้งที่โรลเพลย์ลงท้ายด้วยเลขไบต์ 2 / 4 / 6 / 8 คู่สนทนาจะได้กลิ่นหอมบนตัวคุณ 

 จะได้รับโบนัสพิเศษ +10 แต้ม (น้ำหอม)

ปล. เรียนวิชามีดสั้น I คาบ 1

Laura HEROES

สนามฝึกซ้อม

เจโรมเดินมาส่งลอร์ร่าถึงหน้าสนามฝึกซ้อมตอนบ่ายๆ ร่างเล็กยังดูเก้ๆ กังๆ หลังเหตุการณ์เมื่อกี้ ใบหน้ายังแดงๆ อยู่เล็กน้อย 

สายลมอ่อนๆ พัดผมดำของเขาปลิวเล็กน้อย เขาเพียงแค่หันมามองเธอนิ่งๆ แล้วพยักหน้าช้าๆ " ถึงแล้ว " 

ลอร์ร่าก็พยักหน้าตอบเบาๆ ไม่กล้าสบตานานเพราะยังรู้สึกหน้าร้อนจากเรื่องก่อนหน้านี้ก่อน เจโรมหันมาพูดสั้นๆ ด้วยน้ำเสียงทุ้ม " งันพี่ไปก่อนนะ " เขาพูดพร้อมยกมือขยี้หัวเธอเบาๆ ก่อนจะปล่อยมือเด็กสาวออกแล้วเดินออกไป ตัวเขาเองก็ต้องไปเตรียมตัวสอนเช่นกัน

ลอร์ร่ากะพริบตาแล้วตอบกลับเสียงเบาๆ

“…ค่ะ ขอบคุณนะคะ” ลอร์ร่าเงยหน้าขึ้นนิดๆ ก่อนที่เขาจะพูดเสริมออกมา

“ แล้วก็ คราวหน้าถ้าว่ายน้ำไม่เป็น…อย่าพุ่งลงมาแบบนั้นอีก ”

เธอกะพริบตาแล้วค้อนใส่เบาๆ

“ รู้แล้วค่ะ… จะไม่ทำแล้ว ” เจโรมเพียงพยักหน้าอย่างชอบใจ

ก่อนที่ลอร์ร่าจะเดินเ้ขาไปในห้องเรียน เธอมาก่อนเวลาเล็กน้อย วันนี้คาบ 2 แล้ว อีกฝ่ายก็รอสักครู่เมื่อถึงเวลาก็ได้เวลาของการสอนแล้ว ไพเพอร์สวมแจ็กเก็ตผ้าฟลีซเหมือนเดิม แต่วันนี้มัดผมครึ่งหัวหลวมๆ มือถือมีดสั้นควงเล่นในมืออย่างคล่องแคล่ว ดวงตาสลับสีเหลือบมองนักเรียนแต่ละคนเงียบๆ ก่อนจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงมั่นใจ

“ เอาหละ วันนี้…จะสอนพวกเธอเต้นรำกันนะ ”

ทุกคนทำหน้างุนงงกันเป็นแถว ลอร์ร่าก็กะพริบตาเบาๆ แต่ไพเพอร์เพียงยิ้ม

“ ใช่…ฉันพูดถูกแล้ว การต่อสู้ด้วยมีดมันไม่ใช่แค่ยืนแลกกันโง่ๆ มันคือการเต้นรำ ”

“ ใครคุมจังหวะได้ คนนั้นก็ชนะ ”

จากนั้นเธอก็เริ่มสาธิตการเคลื่อนตัวรอบหุ่นไม้ ก้าวเท้าเป็นวงโค้ง เบี่ยงตัวหลบการโจมตีสมมติ แล้วก้าวต่อเนื่องอย่างนุ่มนวล ร่างทั้งร่างดูสมดุลทุกย่างก้าว

“ อ่อ...จำไว้อีกอย่างนึง ใช้แรงของศัตรูให้เป็นประโยชน์ เมื่อเขาพุ่งมา…อย่ารับแรงตรงๆ เบี่ยงให้เขาล้มด้วยแรงตัวเอง ”

เมื่อสาธิตจบ ไพเพอร์ผายมือให้ทุกคนแยกเป็นคู่

“ บททดสอบวันนี้ จับคู่กัน คนหนึ่งเป็นกระทิง เดินพุ่งเข้ามาตรงๆ อีกคนเป็นมาทาดอร์ ใช้แค่ฟุตเวิร์คในการหลบหลีก…โดยไม่ให้โดนตัว ”

ลอร์ร่ามองไปรอบๆ อย่างลังเลเมื่อไพเพอร์พูดจบ เด็กคนอื่นๆ เริ่มจับคู่กันอย่างคล่องแคล่ว ร่างบางยกมือกำชายเสื้อแน่น สายตากวาดไปจนสะดุดเข้ากับเด็กหนุ่มผิวแทนร่างสูงพอประมาณ หน้าคมมีรอยยิ้มบางๆ คนเดิมเลย

" สวัสดี เจอกันอีกแล้วนะ " เธอทักทายเล็กน้อย อีกฝ่ายก็พยักหน้าเบาๆ ทักทายกับเธอเช่นกัน

เด็กหนุ่มอีกฝั่งวางเท้าพร้อมแล้วส่งสัญญาณเหมือนจะเริ่ม เธอกลืนน้ำลายเบาๆ แล้วสูดหายใจลึก พยายามจับจังหวะ

เขาพุ่งเข้ามาตรงๆ ร่างของลอร์ร่าก้าวเท้าซ้ายถอยอย่างเร็วแล้วหมุนตัวไปด้านข้างหนึ่งนิดเดียว เบี่ยงไหล่หนีอย่างที่ไพเพอร์สาธิต แรงของอีกฝ่ายเลยพุ่งเลยไปข้างๆ

อีกฝ่ายพุ่งเข้ามาอีกครั้ง คราวนี้เร็วขึ้น ลอร์ร่ารีบก้าวข้างแล้วหมุนไปอีกด้านหนึ่ง แทบจะเฉียดไหล่เขาไปเพียงนิดเดียว เธอเซไปครู่หนึ่งเพราะเสียสมดุลเล็กน้อย แต่ก็ตั้งสติได้ทันก่อนจะล้ม

เสียงรอบลานดังขึ้นแผ่วๆ เหมือนมีคนแอบมองอยู่ ลอร์ร่าแอบเหลือบตาไปเห็นไพเพอร์ที่ยืนกอดอกมองอยู่ ใบหน้าคมยิ้มบางๆ เหมือนจะพอใจกับจังหวะเท้าของเธอ

เธอกัดริมฝีปาก ตั้งท่าใหม่ ก้าวไปทางซ้ายแล้วขวา เพื่อให้ยากต่อการเดาของอีกฝ่าย

สักพักใหญ่ๆ เหมือนว่าจะได้เวลาแล้ว เสียปรบมือ 3 - 4 ครั้งก่อนจะบอกเป็นการเลิกเรียน

" เอาหละๆ วันนี้ทุกคนทำได้ดีมาก " เธอพูดขึ้น ก่อนที่ทุกคนจะมารวมตัวกันตรงกลาง เด็กสาวเองก็เช่นกัน

" แยกย้ายได้ เจอกันคาบหน้าหละ พอดีฉันมาสอนต่อขอตัวนะ "  ไพเพอร์ พูดเร็วๆก่อนจะแยกย้ายไปทันที

ลอร์ร่าหยุดยืนนิ่งๆ ไปชั่วขณะหนึ่งมองรอบๆ โค้งขอบคุณอีกคนนึงด้วย จากนั้นก็ได้เวลาแยกย้ายไปทำอย่างอื่นกัน

" ขอบคุณมากเลยนะคะ " ลอร์ร่าโบกมือลาคู่ของตนเอง และก็หันไปโค้งให้ผู้สอนด้วย แม้จะออกไปแล้ว

---

ไพเพอร์ แม็กลีน

 ทุกครั้งที่โรลเพลย์ลงท้ายด้วยเลขไบต์ 2 / 4 / 6 / 8 คู่สนทนาจะได้กลิ่นหอมบนตัวคุณ 

 จะได้รับโบนัสพิเศษ +10 แต้ม (น้ำหอม)

เดมี่ก็อตจะได้รับโบนัสความสัมพันธ์+5

ปล. เรียนวิชามีดสั้น I คาบ 2