[ทิศตะวันออกของเขตบ้านพัก] สนามฝึกซ้อม

Ertah BELIEVER

ERTAH BROWN

สนามฝึกซ้อม

Feb, 11, 2025 | 7.30AM

         ใช้เวลาอยู่ที่เตาผิงอยู่นานสองนานกว่าที่เออต้าจะได้พาตัวเองเดินออกมาจากสถานที่แห่งนั้นมาได้ ตอนนี้แสงของพระอาทิตย์ยามเช้าเริ่มทอแสงออกมาให้ได้เห็นแล้ว ใบหน้าน่ารักของเออต้าหันไปมองแสงแดดด้วยแววตาที่เป็นประกายกว่าทุกครั้ง จะบอกว่ามันต่างจากที่บ้านของเธอที่เห็นมาตลอดเกือบทั้งชีวิตก็ไม่แปลกเท่าไหร่ ดูเหมือนว่าที่นี่เองก็ไม่ได้สวยหรืออบอุ่นน้อยไปกว่ากัน แต่แค่รู้สึก... อาจจะรู้สึกไปเองว่าที่นี่มนดูอบอุ่นมากกว่ามากเลยทีเดียว ซึ่งอาจจะเป็นผลมาจากการที่เธอได้อยู่ใกล้กับอะพอลโลผู้เป็นเทพแห่งดวงอาทิตย์ก็เป็นไปได้

          “ จะมีแบบนี้ทุกวันมั้ยนะ ” เธอเอ่ยก่อนที่จะถอนหายใจออกมา

         

          แสงแดดยามเช้าเป็นสิ่งที่ชอบมากก็จริงอยู่ แต่เพราะว่าวันนี้เองก็มีตารางที่ต้องการจะทำอยู่มากมายเลยทีเดียว จะมามัวแต่ส่องแดดแบบนี้ แล้วเมื่อไหร่เธอจะได้ไปจัดการตัวเองเสียที และในขณะที่คิดได้แบบนั้น ร่างกายก็พาเธอมาที่สนามฝึกซ้อมแล้ว เธอจำได้ว่าเธอเคยมาฝึกกับคุณไครอนที่นี่ และสัญญาไปว่าจะฝึกฝนเพิ่มเติม จำได้แบบนั้นแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจออกมาอย่างช่วยไม่ได้ เออต้าที่ไม่ใช่คนออกกำลังกายมาตั้งแต่เด็ก เธอก็เลยไม่ชอบที่จะเคลื่อนไหวร่างกาย แต่คราวนี้คงจะไม่ได้แล้ว

          ว่าแล้วเธอก็เริ่มจากการเดินเข้าไปแล้ววอร์มอัพร่างกายให้กล้ามเนื้อได้ยืดเหยียดหน่อย นอกจากการตั้งสมาธิ ควบคุมจิตใจให้แน่วแน่แล้ว ร่างกายเองก็เป็นสิ่งที่สำคัญอย่างมาก เธอเข้าใจดี แต่ก็อดที่จะหลีกเลี่ยงไม่ได้ มีแต่จะต้องพยายามให้มากขึ้นกว่าเดิมไปก็เท่านั้นเอง

          “ เริ่มเลยแล้วกัน ไม่อย่างนั้นไม่ได้ไปทำอย่างอื่นแน่ ๆ”

          เป็นสัญญาณให้กับตนเอง ก่อนที่ร่างโปร่งของเออต้าจะเริ่มทำการออกกำลังกาย ในขณะเดียวกันนั้นเธอก็ฝึกการตั้งสมาธิและควบคุมจิตใจของตัวเองให้แน่วแน่อย่างที่คุณไครอนสอนมาด้วย ดูเหมือนว่ามันจะไม่ใช่เรื่องที่ยากเย็นอะไร แต่พอได้ลองทำจริง ๆ มันต้องใช้ความสามารถมาก ๆ เลย แต่กับคนอื่น ๆ อาจจะไม่ก็ได้

        ร่างกายที่ผ่านการวอร์มอัพไปแล้วดูเหมือนจะมีความยืดหยุ่นมากขึ้นกว่าเดิมไปนิดหน่อยแล้ว แต่หากว่าสิ่งที่เธอต้องการอีกอย่างก็คือการฝึกสมาธิ แล้วตอนนี้ก็ได้เวลาแล้วด้วย เธอจึงรีบพาตัวเองไปหามุมที่สงบแล้วเริ่มตั้งสมาธิ โดยไม่ลืมนึกถึงศักยภาพของตัวเอง เพราะเธอจำเป็นจะต้องเพิ่มศักยภาพของตัวเองอยู่ตลอดจนถึงตอนนี้เองก็เช่นกัน

         

Ps. ฝึกฝนประจำวัน [+15 EXP / +5 พลังใจ]

 

Paige BRAVE

Paige Yoo

Feb, 12 2025 | 08.00 am

เพราะเอ่ยปากเอาไว้ว่าจะมาทำการฝึกซ้อมการทำสมาธิอยู่บ่อย ๆ หลังจากตื่น
นอนลูกสาวตระกูลยูจึงเดินทางมายังสนามฝึกซ้อม

โดยตั้งใจไว้ว่าหากทำการฝึกเสร็จแล้วจะไปยังเตาไฟเพื่อนำของไปถวายแก่
มารดาของตน สองเท้าก้าวย้ำไปตามทางเดิน พลางมองผู้คนที่เริ่มทยอยการมา
ฝึกซ้อมเช่นเดียวกัน

“เอาล่ะ เริ่มจากหลับตา ทำสมาธิให้แน่วแน่” เมื่อได้พื้นที่ที่สงบพอจะฝึกซ้อมได้

หญิงสาวก็เริ่มหลับตาลงพร้อมกับตั้งสมาธิให้มั่น รวบรวมความตั้งใจไปที่จุด ๆ
เดียวเพื่อให้ตัวเองไม่หวั่นไหวไปกับสิ่งรอบด้าน ทั้งเสียงของอาวุธ หรือเสียง
จอแจพูดคุยของชาวค่าย

ไม่รู้เวลาล่วงผ่านล่วงเลยไปเท่าไหร่กับการที่เพจยังคงตั้งสมาธิอยู่กับตัวเอง
เปลือกตาค่อย ๆ ลืมขึ้น ดวงตากระพริบถี่เพื่อปรับสายตากับแสงที่เข้ามา
สูดหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะขยับตัวเพื่อให้ร่างกายผ่อนคลาย

“ต่อไปก็นึกถึงศักยภาพของตัวเอง” ใบหน้าเรียวพยักหน้าให้กับตัวเอง ราวกับ
เป็นสัญญาณให้เริ่มต้น ดวงตาค่อย ๆ ปิดลงอีกครั้ง

จากนั้นก็เริ่มนึกถึงศักยภาพที่ต้องดึงออกมา เธอหวังให้ศักยภาพที่ต้องการนั้น
ตอบโจทย์กับสิ่งที่จะเจอต่อไปในภายภาคหน้า รวมถึงการเป็นบุตรของเทพีเฮคา
ทีด้วย ทว่าหากมีพลังกำลังที่เพิ่มมากขึ้นไปด้วยก็ถือว่าเป็นตัวเลือกที่ดีเช่นกัน

เมื่อการฝึกซ้อมจบลง เพจค่อย ๆ ลุกขึ้นจากพื้นที่ของตัวเองแล้วหมุนตัวเดิน
ออกไปยังด้านนอก จากนั้นก็ก้าวเดินไปเรื่อย ๆ พลางครุ่นคิดว่าจะทำอะไรต่อไป
ดี จริงสิ .. จะไปถวายของให้แม่นี่น่า

ฝึกฝนประจำวัน | +15 EXP / +5 พลังใจ ✡

(resoure)

✡

(resoure)

Ertah BELIEVER

ERTAH BROWN

สนามฝึกซ้อม

Feb, 12, 2025 | 7.30AM

          ร่างโปร่งของหญิงสาวเดินออกมาจากเตาไฟบูชาเทพได้เพียงไม่นานเท่าไหร่นัก เธอก็ใช้เวลาในการมาที่สนามฝึกซ้อมอีกครั้ง ครั้งนี้เป็นครั้งที่สามแล้วที่เธอมาใช้บริการที่นี่ โดยในใจนั้นมีเพียงว่าต้องการฝึกฝนร่างกายให้ได้แข็งแรงขึ้นมาอีกสักหน่อย ไม่อยากให้เธอจับอาวุธแล้วล้มตึงไปต่อหน้าคนอื่น แบบนั้นมันจะเสียชื่อคุณพ่อคุณแม่และบ้านบราวน์กันหมดพอดี เธอไม่อยากให้มันเป้นอย่างนั้นเลย แล้วยิ่งบอกว่าเทพอะพอลโลผู้เป็นพ่อไปแบบนั้นด้วยแล้ว ยิ่งยอมแพ้ไม่ได้ใหญ่เลย

 

          เมื่อมาถึงที่สนามฝึกซ้อม และได้จับจองบริเวณให้เป็นของตัวเองแล้ว เออต้าก็ไม่ทิ้งเวลาในสูญเปล่าเด็ดขาด เธอเริ่มจากการทำสิ่งที่ไครอนได้สอนมาเมื่อสองวันที่แล้ว เธอจะต้องควบคุมสมาธิและต้องหนักแน่น ไม่เช่นนั้นอาจเกิดบางสิ่งที่ไม่พึงประสงค์เมื่อจำเป็นต้องออกไปต่อสู้จริง ๆ ก็ได้ แล้วยิ่งบุตรีแห่งอะพอลโลที่มีทักษะหลากหลาย ความสำคัญต่อทีมมันก็มากอยู่แล้ว ฉะนั้นจะต้องห้ามเป็นตัวถ่วงเด็ดขาด

 

          “ ตั้งสมาธิให้ดี... ”

          เสียงหวานของเออต้าเอ่ยเป็นสัญญาณให้กับตัวเอง ดวงตากลมโตของเธอหลับตาลงและตั้งสมาธิ รับรู้ถึงสิ่งที่เกิดขึ้นรอบตัวให้ดี ในตอนนี้เหมืนอว่าจะยังไม่ได้มีใครที่มาอยู่แถวนี้ นั่นเลยไม่แปลกที่เธอจะไม่รู้สึกถึงอะไรที่อยู่รอบตัวนอกจากสายลมเอื่อย และบรรยากาศที่เงียบสงัดของยามเช้า เสียงสัตว์เล็ก ๆ น้อย ๆ นั่นก็แทบจะไม่ได้เข้ามาในโสตประสาทใด ๆ ถือว่าบริเวณนี้ยังมีความปลอดภัยให้เธออยู่มากเลยทีเดียว แต่ว่าถ้าเป็นที่บริเวณอื่นล่ะก็ อาจจะยากมากกว่านี้ก็เป็นไปได้ก็ได้

          ดวงตากลมโตสีเปลือกไม้ของเออต้าค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมองโดยรอบอีกครั้ง ตอนนี้เธอมีสมาธิจดจ่อกับสิ่งที่จำ ในสมองไม่ได้มีเรื่องอื่น ๆ มาให้รบกวน สิ่งที่เธอจะทำต่อไปก็คงจะเป็นการฝึกฝนกำลังของร่างกาย เออต้าผ่อนลมหายใจออกมาก่อนที่จะกลับมาตั้งสมาธิและเริ่มจากการวอร์มอัพร่างกายด้วยท่าทางง่าย ๆ ที่เคยจะต้องใช้ในสมัยก่อน เพื่อเพิ่มความยืดหยุ่นที่แทบจะไร้กล้ามเนื้อให้กับร่างกายบอบบางนี้

          ทั้งแขนขาได้ออกกำลังกายทุกส่วน ทำเอาร่างกายที่เพิ่งจะออกกำลังกายได้วันสองวันนั้นรู้สึกตึงรั้งไปหมดอย่างช่วยไม่ได้ แต่ว่ามันก็ไม่ได้มีผลต่อความตั้งใจของเธอเลยแม้แต่น้อย

          “ ถ้าทำแบบนี้ไปทุกวันแล้วมันจะดีขึ้นจริง ๆ หรือเปล่านะ ”

          นั่นเป้นความไม่แน่ใจที่เกิดขึ้นกับเออต้าเมื่อเธอจะต้องออกกำลังกายซึ่งไม่ได้เป็นสิ่งที่โปรดปรานมากเท่าไหร่ และสิ่งที่แสดงออกมาให้กับสิ่งที่เอ่ยก็คือการถอนหายใจอย่างระอาจากตัวเธอเองด้วยซ้ำ คนอื่นอาจจะมองว่าเธอเริ่มงอแงทั้งที่ยังไม่ได้เริ่มอะไรเลยแท้ ๆ แต่เพราะว่ามันเป้นอย่างนั้นแหล่ะ เออต้าก็เลยจะต้องพยายามให้มากขึ้นกว่าเดิมไปอีกเยอะ ๆ จะได้นำกำลังที่ตัวเธอมีไปฝึกซ้อมและเรียนรู้สิ่งที่ต่าง ๆ ให้ได้ อย่างน้อยก็ให้มันกลายเป้นสิ่งที่จะทำให้เธอมีชีวิตรอดในฐานะของลูกครึ่งเทพได้อีกสักหน่อยก้คงดี เพราะการที่เธอได้มาอยู่ที่นี่ก็เป็นเพราะว่าทุกคนห่วงเรื่องความปลอดภัยของเธอจากอสูรกาย ฉะนั้น เธอจะทำให้พวกเขาเสียความตั้งใจด้วยการยอมแพ้เรื่องง่าย ๆ เท่านี้ไม่ได้หรอก

          “ เอาใหม่อีกรอบแล้วกัน ”

          ความตั้งใจในตอนนี้เหมือนว่าจะเพิ่มพูนขึ้นมาด้วยความคิดที่เธอทำให้มันกลายเป็นพลังบวกในตอนนี้ เธอถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ราวกับทิ้งความฟุ้งซ่านออกมาไปแล้วเริ่มกลับมาที่การตั้งสมาธิและควบคุมจิตใจให้หนักแน่นอย่างที่ไครอนสอนเธอมาเท่านั้นเอง

          ใช้เวลาไม่นานก็เรียบร้อยแล้ว ตอนนี้เหมือนว่าการฝึกมันควรจะต้องหยุดอยู่เพียงตรงนี้เพราะอีกไม่นานเธอก็น่าจะต้องไปหาคลาสเข้าเรียนเพิ่มเติมอีก จะเริ่มแต่เนื้อหาทฤษฎีแบบนั้นมันก็คงไม่ดีเท่าไหร่นั่นแหล่ะ

          แต่เรื่องเรียนยิงธนูเนี่ย อาจจะต้องพยายามกว่านี้อีกนิด ไม่อย่างนั้นคงจะใช้ธนูไม่เป็นแน่ ๆ เธอตั้งใจเอาไว้แบบนั้น

 

Ps. ฝึกฝนประจำวัน [+15 EXP / +5 พลังใจ]

Paige BRAVE

Paige Yoo

Feb, 13 2025 | 08.15 am

เริ่มต้นเช้าวันใหม่อีกครั้ง เพจจัดการตัวเองจากห้องพักแล้วเดินทางมายังสนาม
ฝึกซ้อมอย่างเคย สองเท้าก้าวเข้าไปภายใน ดวงตาเรียวมองผู้คนที่มาฝึกซ้อมกัน
อย่างไม่ขาดสาย

จะว่าไปสำหรับพวกอาวุธ เธอเองก็ยังไม่รู้เลยว่าจะถนัดสิ่งไหนทำได้เพียงแต่
สงสัย สักวันคงต้องได้ลองจับและซ้อมกับมัน ดูจากตารางแล้วยังมีอีกหลายวิชา
ที่น่าสนใจ รวมถึงการเรียนรู้กับอาวุธอย่าง หอก มีดสั้น ธนู หรืออื่น ๆ

ระหว่างครุ่นคิดถึงการเรียนอย่างอื่น เพจก็มองหาที่สำหรับการฝึกซ้อมสมาธิใน
วันนี้ เมื่อได้จุดที่เหมาะสม บุตรของเฮคาทีก็เริ่มตั้งสมาธิด้วยจิตที่แน่วแน่

แม้ว่าเสียงภายในสนามจะรบกวนเธออยู่ไม่น้อย ไม่ใช่แค่เสียงพูดคุยเท่านั้น เสียง
ของอาวุธที่ปะทะกันก็ดังขึ้นอยู่ไม่ขาด เพจใช้เวลาอยู่ครู่ใหญ่ ๆ

กว่าจะเริ่มตั้งสมาธิ ไม่วอกแวกไปยังสิ่งเร้าต่าง ๆ เพราะโดยปกติแล้ว เพจมักจะจดจ่ออยูกับตัวหนังสือบนหน้ากระดาษมากกว่า เลยทำให้การฝึกซ้อมตั้งสมาธิไม่ได้ยาก และหากการฝึกซ้อมไม่ได้ถูกฝึกบ่อย ๆ ก็อาจจะทำจิตหลุดออกมาสมาธิได้ง่ายเช่นกัน

“ต่อไปก็ดึงศักยภาพออกมา” กล่าวบอกตัวเองแล้วเริ่มปิดเปลือกตาลง จากนั้นก็
ค่อย ๆ นึกถึงศักยภาพพื้นฐานที่ควรมี ไม่ว่าจะเป็นความแข็งแกร่ง สติปัญญา
โชค พลัง หรืออย่างอื่นที่ต้องดึงออกมาจากร่างกายของตัวเอง

ความรู้สึกแปลกปรากฏขึ้น ทำให้เพจต้องลืมตาขึ้นแล้วหายใจหอบ ราวกับมีบาง
อย่างในร่างกายเกิดขึ้น หรือว่าจะเป็นศักยภาพที่อยู่ภายในร่างกาย เพจค่อย ๆ
สูดลมหายใจเข้าออก เพื่อเรียกสมาธิกลับมา แล้วค่อย ๆ ผ่อนคลายตัวเอง จาก
นั้นจึงลุกขึ้นแล้วเดินออกไปจากสนามฝึกซ้อมไป

ฝึกฝนประจำวัน | +15 EXP / +5 พลังใจ ✡

(resou

Ertah BELIEVER

ERTAH BROWN

สนามฝึกซ้อม

Feb, 14, 2025 | 7.00AM

          เพราะมีอะไรทำอีกมากมายในวันนี้ เออต้าจึงได้รีบร้อนพาตัวเองมาทำตามตารางที่ได้วางเอาไว้ก่อนที่จะถึงเวลานัดหมายกับรุ่นพี่ที่เธอจะต้องไปเดตด้วยในวันนี้ แถวสถานที่ก็เป็นสถานที่ที่ปิดเร็วอีกต่างหาก ฉะนั้นจะต้องรีบทำทุกอย่างให้เรียบร้อยไปก่อน ไม่อย่างนั้นกลับมาแล้วเธอคงจะทำอะไรไม่ทันแน่ ๆ อย่างเช่นกันฝึกฝน เธอก็เลยมาฝึกตั้งแต่ช่วงเช้าตรู่ของวันอีกเช่นเดิม หากเป็นวันอื่น ๆ เธอคงจะไปฝึกยิงธนูที่ลานยิงธนู แต่ว่าวันนี้ที่ลานนั้นใช้เป้นสถานที่จัดการเรียนการสอน จึงไม่สามารถเข้าไปฝึกซ้อมในลานได้เลย เธอก็เลยเดินมาฝึกยังสนามที่เริ่มต้นของเธออย่างสนามฝึกซ้อม

          แต่ว่าการมาที่นี่แล้วก็คงจะไม่สามารถฝึกการใช้ธนูที่นี่คงจะทำให้เกิดอันตรายและลามไปถึงข้าวของหรือผู้ป่วยได้รับความเสียหายด้วย เธอจึงเลือกที่จะเน้นการฝึกความแข็งแรงของร่างกายเป็นหลักก่อน ถึงทุกวันนี้จะต้องฝึกอยู่แล้วก็ตามเพราะจะต้องจัดท่าการยืนยิงธนูทั้งแบบนั้น

 

          “ วันนี้วอร์มอัพกับตั้งสมาธิเหมือนเดิมแล้วกัน ”

          เพียงพูดให้เป็นสัญญาณกับการเริ่มต้นของตัวเองเท่านั้น เออต้าก็เงียบเสียงลงไปและตั้งสมาธิเอาไว้ให้มั่นที่สุด เพื่อรับรู้ว่าตัวใครอยู่แถวไหนบ้าง เป็นการจับสัมผัสและใช้สัญชาตญาณอย่างหนึ่ง รวมไปถึงการใช้ประโยชน์จากทักษะของเธอด้วย แสงที่ขับไล่ความมืดออกจากบริเวณนี้ได้ ซึ่งเธอเองก็ใช้หาของหรือว่าหาคนในวิทยาลัย

          เอาเป็นว่า ในการทำงานวันนี้เธอจะต้องเร่งมือขึ้นมาหน่อย จะได้เสร็จหรือว่าจบภารกิจแล้วจะไปที่ไหนต่อ ในขณะที่คิดอยู่นั้น เธอก็คิดถึงเรื่องจะต้องทำต่อไปเอาไว้ด้วย ยกเว้นเรื่องงการเดตที่ตอนนี้เธอจะยังไม่คิดอะไรให้ได้เขินและเสียสมาธิอย่างแน่นอน

 

          “ เอาใหม่ ”

          เสียงเออต้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย จากที่เต็มไปด้วยความหวานและสดใส ตอนนี้มันดูขรึมลงไปและติดความจริงจังประดับเอาไว้ มันเต็มไปด้วยความจริงจังที่เหมือนว่าจะมาพร้อมกับความกระชั้นชิดของเวลา แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้นก็ตามที เออต้าที่กำลังฝึกฝนอยู่นั้นก็ไม่ได้ใส่ใจมากเท่าไหร่ เพราะเธอกำลังจับจ้องอยู่กับการฝึกสมาธิ

          ดวงตากลมโตของเออต้าหลับตาลงแล้วคิดถึงเรื่องที่มีความสุข ตอนนี้เธอมีอย่างแน่นอน แต่ก็คิดแบบนั้นได้เพียงไม่นอน เธอก็จะต้องไปเทียบเคียงกับสัญญาณอีก ซึ่งตรงนี้เธอจะทำให้ได้แบบที่พูดเมื่อครู่นี้อยู่เสมอเลย

 

          ในตอนนี้ การฝึกสมาธิของเออต้าก็ดีในระดับหนึ่งแล้ว เธอไม่ได้วอกแวกมากเท่าไหร่ และสามารถทราบถึงพิกัดความใกล้ไกลได้อีกด้วย แน่นอนว่าเออต้าสามารถทำได้อย่างที่คิด ส่วนหนึ่งอาจจะเพราะมาจากยายการลองทำกับอาจารย์ เชื่อว่าพวกเธอไม่ได้ทำกันหรอกแต่ว่าการดูแลคอมมูนิเดทอีกทางแล้ว

          แต่ที่สำคัญที่สุดก็คือ เธอจะต้องรีบฝึกซ้อมให้เรียบร้อยก่อนที่โรงอาหารนั้นจะเริ่มมีคนมากกว่านี้ เพราะไม่อย่างนั้น การกินอาหารก็น่าจะมีที่ให้เธอเลือกน้อยส่วนอีกกลุ่มที่มาหาแล้ว นอกจากคำแนะนำเพิ่มเติมเกี่ยวกับโดนไปประชุมบางอย่างที่เธอเองก็ไม่รู้จัดเหมือนกัน

 

          ไม่มีคำพูดใด ๆ ที่เอ่ยออกมาอีกเลยแม้แต่น้อย ในตอนนี้ตัวเธอเองที่มันเคยพูดกับใครต้องมาอยู่ในที่ที่มี และเมื่อทุกอย่างพร้อมแล้วใช้งานนอย่างเดิมแล้ว

         

          ใช้เวลาต่อไปอีกไม่นานเท่าไหร่ การฝึกซ้อมของเธอก็ดำเนินการเสร็จสิ้น หูเหมือนจะอื้อไปเล็กน้อยเพราะความที่เธอนั้นกดดันตัวเอง ไปแล้วก็โดนด่า ที่ให้เรียบเปลี่ยน เพราะว่าอาเจียนจริงเองก็จ้องไปบ้างพี่ที่สมายล์หรือว่าที่เดียว

 

          “ เรียบร้อยทุกอย่างจริง ๆ แล้วเนี่ย ”

         

 

Ps. ฝึกฝนประจำวัน [+15 EXP / +5 พลังใจ]

Daryna BRAVE

DARYNA

Training 1

ช่วงเวลาประมาณ 13.00 น.

เหตุการณ์ในร้านสะดวกซื้อคล้ายทำธิดาไอริสต้องมานั่งทบทวนความทรงจำเงียบ ๆ คนเดียวยังอัฒจันทร์ของค่ายเพื่อรอเข้าคลาสเรียนการต่อสู้และป้องกันตัวจากอสุรกายในอีกครึ่งชั่วโมงหลังจากนี้ สมุดโน้ตบนตักถูกนำมาวาดรูปบางอย่างลงไปราวกับบันทึกไดอารี่ความทรงจำ เรียวคิ้วยังขมวดมุ่นสลับคลายอยู่แบบนั้นกระทั่งเสียงปลายดินสอหยุดลง รู้ตัวอีกทีก็ใกล้ถึงเวลาเริ่มคลาสแล้ว หญิงสาวท่าทางทะมัดทะแมงคนหนึ่งเดินตรงเข้ามาในบริเวณ แววตาสีอ่อนของเธอกวาดจดจ้องยังเด็ก ๆ ภายในชั้นเรียนที่ดูจะมีคนใหม่เข้ามาอย่างดาริน่า มือยกเสยเรือนผมสีบลอนด์ตัดสั้นของเธอเบา ๆ จนเผยให้เห็นร่องรอยคิ้วขมวดแน่น

“ ชื่ออะไร ”

เสียงทุ้มหวานนั้นเอ่ยทักเจาะจงมายังร่างเล็กที่กำลังเก็บสมุดเข้ากระเป๋า ดวงตากลมผินมาหาอย่างเหรอหราก่อนจะจับกระเป๋ามากอดเอาไว้ นับหนึ่งสองในใจก่อนค้อมศีรษะทักทายดูสุภาพ

“ ดาริน่า อิวานอฟ– ”

“ ทั้งตัวไม่มีกล้ามเนื้อจากออกกำลังกายแบบนี้เรียนไม่ไหวหรอก ไปฝึกร่างกายมาก่อนไปคุณอิวานอฟ ”

ยังไม่ทันพูดว่ายินดีที่ได้รู้จัก แล้วคุณชื่ออะไร ดาริน่าก็โดนตรงดิ่งมาจับข้อมือให้ผุดลุก ตามต้นแขนถูกบีบจนจั๊กจี้ให้เผลอหลุดรอยยิ้มหัวเราะขำ แต่แล้วก็ต้องเม้มริมฝีปากหลุบตาเอามือประสานเพราะครูฝึกไม่ขำด้วย ซ้ำยังหรี่ตามองเธออย่างกดดันอีกต่างหาก

“ เข้า.. เข้าใจแล้วค่ะ ”

น้ำเสียงหวานเอ่ยเบาดูติดหงอยอย่างเห็นได้ชัด ทว่าเธอก็คิดว่าตัวเองคงจะยังไม่พร้อมจริง ๆ ผินสายตามองยังดาบฝึกกับพวกโล่ที่ดูหนักและอันตรายก็รู้สึกว่าคงไม่ไหวเลยกอดกระเป๋าวิ่งฉิวออกจากเขตอัฒจันทร์

.
.
ใช้เวลาไม่นานนักก็มายืนหอบมองมือเล็กที่กำแบด้วยแรงน้อย ๆ แถวสนามฝึกซ้อมด้วยท่าทางคอตกแล้ว รู้สึกได้ถึงพลังงานอันน้อยนิดของตัวเองจนต้องผินมองยังที่วางอุปกรณ์ต่อสู้ต่าง ๆ ที่วางเรียงยังชั้นวาง แววตาสีฮาเซลฉายความลังเลก่อนสักพักจะถูกเปลือกตาหลับปี๋ลงจนแพขนตาหนาบดบัง ยามเมื่อลืมตาขึ้นอีกครั้งก็เหมือนมีกองไฟเล็ก ๆ ลุกโชนขึ้นมาแล้ว

ต้องทำได้สิ! ดาริน่า!

ฮึดฮัดกับตัวเองในใจ ถอดกระเป๋าก่อนจะถกแขนเสื้อตุ๊กตาตัวเองวาดหวังให้ดูทะมัดทะแมงแม้ชุดเอี๊ยมสีน้ำตาลจะทำให้ดูแข็งแรงไม่พอ แต่บรรยากาศรอบตัวก็บอกได้เลยว่าไฟสู้นั้นกำลังโชติช่วง

“ เฮ้เธอ! จะซ้อมดาบใช่ไหม? มาเป็นคู่ซ้อมให้กันหน่อยสิ เอ้า! รับ ”

ทว่าโชติช่วงจริงไม่จริงไม่รู้ แต่พอดาริน่าหยิบดาบไม้ขึ้นมาเสียงเด็กหนุ่มเลือดร้อนคนหนึ่งก็โพล่งขึ้นอย่างดีใจ ราวกับเจอเป้าหมายของคู่ฝึกซ้อมให้ดาริน่าที่กำลังฮึดเมื่อครู่เผลอใจเสาะขึ้นมาเล็กน้อย แต่ก็พยายามคิดในแง่ดีว่าถ้ามีคนทักแบบนี้ แสดงว่าท่าทางเธอที่กำลังอยากซ้อมก็ดูไม่ได้ด้อยง่อยมากเสียเท่าไหร่ ดาริน่าพลันหันตามเสียงเรียกตั้งแต่ก่อนหน้า ยังไม่ทันสำรวจว่าใครกันที่ทักทาย โล่ไม้ขนาดพอดีก็ลอยหวือมาให้เธอจับเสียแล้ว

“ อ่ะ– ”

หลุดอุทานแผ่วเบาเพราะเกือบจะรับโล่ไม้นั้นไม่ทัน แต่เพราะมันเบามากเลยทำให้เธอไม่ทำมันหล่น แววตาดูประกายเล็กน้อยยามยกขึ้นลงให้ถนัดยังมือซ้ายของตัวเอง แต่ถึงอย่างนั้นเพราะไม่เคยตั้งท่าต่อสู้เสียทีเลยได้แต่ยืนโง่ถือทั้งโล่ทั้งดาบไม้ตั้งฉากขนาบตัวให้ชายเรือนผมสีแดงเพลิงแสบสันต์ที่เตรียมตั้งท่าตั้งแต่ก่อนหน้านี้โพล่งโวยขึ้นเสียงใส่

“ เฮ้!– ตั้งท่าสิ ฉันจะเริ่มแล้วนะ สาม สอง– หนึ่ง! ”

“ ตั้งท่า? ..หวะ–- ”

เลขที่นับยังไม่จบดีดาริน่าก็ยังตั้งท่าผิด ๆ ถูก ๆ ชายแปลกหน้าที่นึกว่าหญิงสาวลองเชิงก็เคลื่อนไหวตัวตรงหา อาศัยช่องว่างที่เห็นมากมายจากเธอสอดดันช่วงดาบไม้กระแทกปัดทางดาบหญิงสาวให้ออกไปด้านข้าง ก่อนพุ่งประชิดส่งช่วงต้นแขนกระแทกเข้าตัวโล่ที่ดาริน่ายกกั้นเอาไว้ และแน่นอนว่าแรงของชายร่างสูงใหญ่แบบนั้น รวมถึงเป็นถึงบุตรแห่งแอรีส

ตัวดาริน่าเลยปลิวหงายลงพื้นหญ้าไปเกือบสองเมตรได้ นิ่งค้างมองฟ้าตาโตด้วยความตกใจ

“ เฮ้ย! ”

และแน่นอนว่าคนทำก็ตกใจไม่ต่างกัน ร่างสูฃพ่งฉิวมายอบกายนั้งยองข้างร่างเล็ก จับประคองร่างดาริน่าลุกนั่งอย่างเบามือพร้อมสีหน้าตกใจอย่างหนีกอย่างไม่คิดปิด แววตาสีมรกตคู่คมฉายความรู้สึกผิดระคนในนั้น

“ ขอโทษ ฉันไม่คิดว่าเธอ… ก็เห็นออกมาจากคลาสคุณเอมิเลีย นึกว่าเธอ– ”

อ้ำอึ้งพูดทำตัวไม่ถูก ดาริน่าก็เอาแต่เบิกตากลม ๆ สีฮาเซลมองชายเรือนผมแดงอยู่แบบนั้น ไม่รู้คิดอะไรจนคนโดนจ้องรู้สึกประหม่าขึ้นมา ยิ่งเครื่องหน้าอย่างคนฝั่งรัสเซียของธิดาไอริสก็คล้ายยิ่งทำคนโดนมองทำตัวไม่ถูกเข้าไปใหญ่ ความรู้สึกเหมือนแมวตัวเล็กจ้องยิ่งทำให้รํสึกคันมือยิบ ๆ จนยกเตรียมจะปิดตาของดาริน่าเอาไว้

“ ก็.. ก็ขอโทษแล้วไง เลิกจ้องฉันได้แล้– ”

“ สอนได้ไหมคะ? ท่าเมื่อครู่น่ะค่ะ ”

เป็นครั้งแรกที่ดาริน่าได้เอ่ยแทรกใครส้กคน มือเล็กคว้าจับเอาฝ่ามือใหญ่ของชายเรือนผมแดงตรงหน้าเอาไว้เพื่อให้ลดมือลงจนดวงตาสองคู่เฝ้าสบกันได้ ท่าทางมุ่งมั่นตั้งใจของเธอนั้นกระทบความรู้สึกของคนฟังได้อย่างจัง เฟลิทซ์ที่ชอบในการต่อสู้และฝึกฝนอยู่แล้วมีท่าทีลังเลเล็กน้อยจากความอ่อนแอของหญิงสาว แต่เพราะแววตาของเธอทำให้เจ้าตัวคล้ายขมวดคิ้วมุ่นมองใส่ด้วยท่าทางกึ่งดุกึ่งตื่นเต้นไม่ต่างกันที่จะได้ลองสอนวิชาให้ใครสักคน

“ อย่า– โกรธฉันแล้วกันนะถ้าเจ็บตัว ”

ดาริน่าพยักหน้าอย่างแข็งขัน ก่อนจะพาร่างของตัวเองลึกขึ้นมาเหมือนไม่เจ็บปวดมากนัก แม้จะรู้สึกชาไปทั่วหลังกับแขนข้างที่ถือโล่ไม้ก็ตาม ชายเรือนผมแดงที่เห็นท่าทางมีสปิริต้หบ่านั้นก็พลอยฮึกเหิม เริ่มเอ่ยเสียงฟังชัด ทำท่าทางราวกับรุ่นพี่แทบจะช่วยจับมือสอนให้ดาริน่าจับอาวุธให้อย่างมั่นคง และตั้งท่าตั้งรับได้ถูกต้องมากขึ้น กระทั่งใช้เวลาผ่านไปครู่ใหญ่ ทั้งสองพลันประจันหน้ากันอีกครั้งก่อนที่ธิดาแห่งไอริสจะเริ่มเป็นฝ่ายรุกหา กระทบดาบไม้เข้าโรมรัน แต่ก็ยังมีแรงไม่มากพอที่จะปัดดาบหรือป้องกันได้เสียด้วยซ้ำ จนสุดท้ายก็เพลี้ยงพล้ำล้มหมอบให้ครูจำเป็นตนนั้นรู้สึกผิดขึ้นมา

เฟลิทซ์ยกมือเกาศีรษะตัวเองน้อย ๆ ชายเลือดร้อนที่ต้องมาออมแรงสู้กับคนตัวเล็กแบบนี้เริ่มรู้สีกหมดสนุกไปทุกช่วงขณะ ถ้าไม่เพราะตากลมแป๋วเหมือนแมวของดาริน่าที่ชอบเงยมาจดจ้องตนแบบนั้น บุตรแห่งแอรีสก็คิดว่าตนอาจจะเดินหนีไปแล้ว

“ พอดีกว่ามั้ง เหมือนเธอจะไม่ไหวนะ ”

“ เรา.. ไหวค่– ”

โครก..~

ร่างเล็กที่นอนหงายเจ็บตัวบนพื้นหญ้าเหมือนตอนครั้งแรกที่ปะทะกับร่างของชายต่างบ้าน ต่างก็ที่มีเสียงท้องร้องของเธอเคล้าคลอแทรกประโยคเท่านั้น ทั้งสองสบมองจ้อง เนินแก้มของธิดาไอริสเริ่มแต่งแต้มสี เสียงหัวเราะดังไม่เกรงใจของชายไม่รู้ชื่อดังแทรกเป็นพื้นหลังให้เธอยิ่งยกสองมือมาปิดหน้า

“ ไปหาอะไรกินก่อนไป ฉันจะแยกไปซ้อมของฉันแล้ว ”

และแล้วคลาสเรียนเฉพาะกิจเมื่อครู่ก็จบลงด้วยประการนี้แล

♡ ฝึกฝนประจำวัน : +15 EXP , +5 พลังใจ