[ทิศตะวันออกของเขตบ้านพัก] สนามฝึกซ้อม

Daemon HEROES

Daemon  Kannel

8 · ธันวาคม · 2024

เดม่อนสูดลมหายใจเข้าลึก ปล่อยให้ความเย็นยะเยือกของอากาศยามเช้าปลุกความรู้สึก หลังจากที่ขลุกตัวอยู่แต่ในกระท่อมมาหลายวัน วันนี้เขาตัดสินใจออกมาสูดอากาศบริสุทธิ์ และขยับแข้งขยับขาที่สนามฝึก

สนามฝึกในยามเช้า ค่อนข้างเงียบเหงา มีเพียงเสียงนกร้อง และเสียงลมพัดใบไม้ไหว เดม่อนเดินไปที่มุมหนึ่งของสนาม ซึ่งมีอาวุธวางเรียงรายอยู่บนชั้น เขาเลือกดาบไม้เล่มหนึ่งขึ้นมา ก่อนจะตวัดฟันอากาศและหุ่นฝึกซ้อม

ร่างกายที่ไม่ได้ใช้งานหนักมาหลายวัน รู้สึกแข็งและเชื่องช้า เดม่อนรู้สึกได้ถึงความแตกต่างระหว่างตัวเองกับเอลลิสที่กำลังฝึกฟิตร่างกายอย่างแข็งขันอยู่อีกฟากของสนาม

"เฮ้อ... ดูเหมือนฉันจะอ่อนช้อมไปเยอะเลย" เดม่อนพึมพำกับตัวเอง พลางตวัดดาบฟันหุ่นฝึกซ้อมต่อไป

ขณะที่กำลังฝึกอยู่นั้น ภาพของลิเลียน่าก็แวบเข้ามาในหัว เดม่อนอดไม่ได้ที่จะเป็นห่วงยัยฉลาดคนนั้น ที่ไปเสี่ยงอันตรายถึงเฮติกับเฟเรีย

"เฮติ..." เดม่อนนึกถึงประสบการณ์อันเลวร้ายที่เขาเคยเผชิญในดินแดนแห่งนั้น มันไม่ต่างจากนรกบนดินเลย

เขาเงยหน้ามองท้องฟ้าสีคราม ที่มีแสงแดดส่องสว่างจ้า "หวังว่าเธอจะปลอดภัยนะ ยัยฉลาด" เดม่อนพูดกับตัวเองเบา ๆ ก่อนจะกลับมาจดจ่อกับการฝึกต่อ

รางวัลฝึกฝนประจำวัน:
+15 EXP / +5 พลังใจ

 

NC

Jayvik BRAVE

หลังจากที่เจวิคได้ไปพักผ่อนร่างกายของตนเองทั้งกายและใจมาแล้วเขาก็นึกขึ้นได้ว่าจะมาทำตัวเอ้อระเหยลอยชายอยู่อย่างงี้ไม่ได้เกินประโยชน์อะไร เขาเลยได้ปรึกษากับไครอนว่าพอมีอะไรที่เขาทำได้ ไครอนจึงนัดเขามายังสนามฝึก ชายหนุ่มเดินมายังสนามฝึกพร้อมกับเห็นไครอนที่ยืนรอเขาอยู่แล้ว

“ขอโทษนะครับที่ทำให้รอ” เจวิคกล่าวขอโทษก่อนที่จะทักทายอีกฝ่ายเสียอีก

“ไม่ต้องคิดมากหรอกฉันก็พึ่งวิ่งมาเอง” ไครอนตอบกลับให้อีกฝั่งไม่ได้รู้สึกแย่กับตนเองมาเกินไป

“เอาละ วันนี้ที่ฉันนัดนายมาที่นี้เพื่อที่จะมาสอนการพัฒนาเบื้องต้นนะ ก่อนที่นายจะเก่งได้ก็ต้องมีการฝึกฝนทั้งร่างกายและจิตใจเสียก่อน” ไครอนเริ่มอธิบาย

เจวิคพยักหน้าเข้าใจ

“โดยในการต่อสู้นั้นเราจะต้องควบคุมทั้งสมาธิและจิตใจต้องแน่วแน่ด้วย เดี๋ยวเรามาเริ่มจากการฝึกสมาธิกันก่อนนะ นายจะต้องทำสมาธิไปด้วยขณะที่ฉันเปิดเพลงนี้มันจะช่วยให้นายมีสมาธิมากยิ่งขึ้น” ไครอนพูดจบก่อนจะเอื้อมมือไปเปิดวิทยุที่เขาเอามาด้วย

“ลมหายใจเข้า ลมหายใจออก ดั่งดอกไม้บาน ภูผาใหญ่กว้าง ดั่งสายน้ำฉ่ำเย็น ดังนภาอากาศ อันบางเบา ”(วนทั้งหมด 4 รอบจบ) เสียงดังมาจากวิทยุช่วยทำให้มีสมาธิแล้วจิตใจร่มเย็น

ขณะที่เพลงดังมาจากวิทยุชายหนุ่มเริ่มหลับตาลง แล้วหายใจเข้าออกอย่างช้า ๆ จดจ่ออยู่กับลมหายใจของตนเอง 

‘เข้า ออก เข้า ออก . . .’ เจวิคนึกภายในใจไปด้วย

“เอาละจบลงไปแล้วสำหรับการฝึกสมาธิและจิตใจ ยิ่งเรามีสมาธิเราก็จะไม่วอกแวก นอกจากสองสิ่งนี้แล้วร่างกายของเหล่าเดมิก็อตยังสามารถพัฒนาทักษะต่าง ๆ ได้อีกมากมาย ขอแค่เพียงเจ้ารู้วิธีการดึงศักยภาพของมันออกมา” ไครอนเริ่มพูดต่อ

“ฉันขอให้นายหลับตาลงอีกครั้ง แล้วรองนึกถึงศักยภาพในร่างกายของตนเอง แล้วลองดึงมันออกมา” 

“ได้ครับ” เจวิคตอบกลับพร้อมพยักหน้าแล้วหลับตาลง 

‘ศักยภาพงั้นหรอ มันคืออะไรกันนะ ก่อนอื่นก็ต้องให้มีพละกำลังหน่อยแล้วกัน จากนั้นก็ให้มีไหวพริบเพื่อที่จะได้เอาไว้ชนะศัตรูได้ สุดท้ายก็ขอเป็นโชคแล้วกันถ้าโชคไม่ช่วยก็เป็นเรื่องยากเหมือนกัน’ชายหนุ่มนึกคิดอยู่ภายในหัวขณะหลับตา

“ลืมตาได้” ไครอนพูดขึ้น

เจวิคลืมตาขึ้นมองหน้าไครอน

“นายรู้สึกยังไงบ้าง ตอนนี้นายรู้สึกมีอะไรเปลี่ยนแปลงไปสักนิดบ้างรึยัง” ไครอนเอ่ยถาม

“ผมรู้สึกว่าร่างกายมันรู้สึกดีขึ้น สมองก็คิดไวขึ้น น่าจะนะครับ” เจวิคอธิบายความรู้สึกของตน

“นับว่าเป็นเรื่องที่ดี อย่างน้อยก็ยังรู้สึกอยู่ วันนี้เอาเป็นว่าฝึกแค่นี้ก่อนแล้วกันนะ ไว้เจอกัน” ไครอนตอบกลับ

“ขอบคุณมากครับคุณไครอน วันนี้ดูได้อะไรเยอะขึ้นมากเลย ไว้เจอกันนะครับ” เจวิคกล่าวขอบคุณพร้อมกับโค้งให้อีกฝ่าย จากนั้นจึงเดินไปยังที่อื่นต่อ

การพัฒนาตัวเองพื้นฐาน

+15 พลังใจ , +10 EXP , +3 Point

Jayvik Mchonde

Jayvik BRAVE

เชนวิคเดินออกมาจากลานยิงธนูก่อนจะหาที่นั่งพักที่อยู่ไม่ไกลจากสนามฝึกซ้อม ระหว่างทางเขาได้รับหนังสือพิมพ์จากเครือเฮอร์มีสนิวส์ เขาจึงหยิบออกมาอ่านดูเรื่องราวภายในค่ายฮาล์ฟบลัด

‘บูตรแห่งโพไซดอน กับบุตรแห่งเฮคาที เดทกัน’ เจวิคอ่านอยู่ภายในใจ เขานั่งอ่านเนื้อหาข่าวของพาดหัวแรกไปเรื่อย ๆ 

‘DEAN กับ Mackenzie ก็ดูเข้ากันดีนะ แต่จะว่าไปไอ้เราก็แทบจะไม่ได้คุยกับใครในค่ายเลย’ ชายหนุ่มนึกภายในใจ

‘โอ๊ะ มีอีกสองคู่เลยแหะ’ ชายหนุ่มอ่านต่อไปเรื่อย ๆ จนจบ ‘เอ๊ะหรือว่าเราหยิบผิดฉบับทำไมมันมีแต่คู่รัก คู่จิ้นกันนะ เห้อ’ เจวิคอ่านจบก็ถอนหายใจ จากนั้นเขาจึงเก็บหนังสือพิมพ์เข้ากระเป๋าไปแล้วลุกขึ้นเดินมายังสนามฝึกซ้อม

เขายืนมืองดูสมาชิกค่ายฝึกซ้อมดาบและหอกอยู่ภายในสนามฝึก เขาจึงตัดสินใจว่าจะฝึกบ้าง เพราะเขานั้ก็ต้องแข็งแกร่งขึ้น ไม่ทำตัวเหลวไหล เขาเดินไปยังที่เก็บอาวุธ

‘หอกแล้วกันวันนี้’ เจวิคนึกในใจก่อนจะหยิบเอาหอกไม้ขึ้นมาแล้วเดินไปยังบริเวณที่ว่าง ก่อนจะใช้มือขวาจับหอกไม้ให้คงที่แล้วเริ่มแทงอากาศ ‘จ้วง ๆ’ ก่อนจะเปลี่ยนไปแทงหุ่นซ้อมที่อยู่ไม่ไกลนัก

‘ยังได้อีก ๆ’ เขานึกภายในใจขณะที่มือก็แทงหุ่นซ้อมด้วยหอกไม้ ผ่านไปสักพัก เขาก็เริ่มรู้สึกเหนื่อยล้าแล้วชายหนุ่มจึงเดินหยุดพัก แล้วนำหอกไม้ไปวางคืนที่เดิมจากนั้นจึงเดินออกจากสนามฝึกไป

ดูหนังสือพิมพ์ฉบับเฮอร์มีส เม้าท์มอย 8/12/2024 +10 EXP

ฝึกฝนประจำวัน +15 EXP / +5 พลังใจ

Jayvik Mchonde

Jayvik BRAVE

เจวิคเดินกลับมาจากบ้านใหญ่ เดินมายังสนามฝึก เขารู้สึกว่าควรจะต้องมาฝึกฝนตนเองเพิ่มขึ้นแล้ว ยิ่งใกล้ถึงวันเหมายัน ที่จะทำให้เหล่าเทะนั้นอ่อนแรงลง เขาจึงคิดว่าควรจะทำให้ร่างกายตัวเองแข็งแกร่งขึ้นมาสักหน่อยก็คงจะดี

เจวิคเดินมายังบริเวณเก็บอาวุธซ้อม จากนั้นจึงหยิบเอาหอกไม้มาเหมือนเคย เขาเดินมายังหุ่นซ้อมตรงหน้าแล้วเริ่ม ฝึกการใช้หอกเบื้องต้น เขาตวัดหอกไปมาใส่หุ่นฝึก และแทง ๆ หอก

ผ่านไปสักพักเขารู้สึกเหนื่อยได้ดีชายหนุ่มจึงหยุดซ้อม 

“ขอบคุณมากครับที่ช่วยดูท่าตอนซ้อมด้วย เดี๋ยววันนี้ผมขอตัวก่อนนะครับ” เจวิคขอบคุณเพื่อนร่วมค่ายที่มาช่วยเขาฝึกการใช้หอกจากนั้นจึงเดินไปที่เก็บอาวุธแล้ววางหอกไม้ลง เขาเดินออกจากสนามฝึกไป

ฝึกฝนประจำวัน +15 EXP / +5 พลังใจ

Jayvik Mchonde

Robin HEROES

XI

date : 27 dec 2024

<< prev | next >>

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

เช้าวันต่อมาหลังตื่นนอน โรบินก็พาตัวเองออกมาใช้ชีวิตกลางแจ้งตามปกติ แต่แทนที่จะมุ่งตรงไปยังสนามวอลเลย์บอลเหมือนที่ผ่านมา เธอกลับเลือกที่จะหักเลี้ยวไปทางทิศตะวันออกของเขตบ้านพักแทน

ที่สนามหญ้าเขียวขจี เซนทอร์ชราในร่างม้าศึกสีดำแสนสง่างามกำลังควบไปตามจุดวางเป้ายิงธนู โดยมีนางไม้ช่วยจัดวางอาวุธสำหรับให้ชาวค่ายใช้ฝึกซ้อมให้เข้าที่ และเมื่อเขาหันมาเห็นโรบินยืนลังเลอยู่หน้าสนามฝึกก็เอ่ยทักทายอย่างอารมณ์ดีระคนแปลกใจ

“โอ้…ลมอะไรหอบเธอมาที่นี่ล่ะโรบิน?” ไครอนหยุดจัดเรียงธนูและควบเข้ามาหา

“ไงคะ ไครอน” โรบินค้อมศรีษะเล็กน้อยเป็นเชิงทักทาย “ก็แค่…คิดว่าถึงเวลาที่จะเริ่มเรียนรู้อะไรๆบ้างแล้วอะค่ะ” มือข้างหนึ่งยกขึ้นเกาแก้มด้วยความเคอะเขิน “หนูเลยอยากให้คุณแนะนำเกี่ยวกับพวกตารางเรียน หรือตารางฝึกซ้อมอะไรแนวๆ นี้”

…ไม่บอกหรอกว่าเพิ่งจะมีเทพเจ้าสององค์ถอนหายใจใส่มาน่ะ

โรบินรู้ตัวดี เธอไม่ใช่คนที่ชอบการต่อสู้เป็นทุนเดิม และการจับดาบหรือหอกนั้นไม่เคยเป็นสิ่งที่เธอหลงใหล แม้ปกติเธอจะชอบขยับร่างกายแต่นี่มันไม่เหมือนกัน การเอาตัวรอดในโลกภายนอกที่เต็มไปด้วย เอ่อ.. นั่นแหละ มันอาศัยทักษะความชำนาญมากกว่านั้น แค่การวิ่งหนีอย่างที่ชอบทำดูเหมือนจะไม่เพียงพออีกต่อไป เหตุการณ์ในช่วงเปิดเทอมฤดูใบไม้ร่วงจนถึงการปะทะกับอสุรกายเมื่อปลายฤดูหนาวที่ผ่านมาถือเป็นบทเรียนชั้นดี ไหนจะข้อมูลพ้ืนที่ที่พบอสุรกายหลังจากไปช่วยงานคุณดี. นั่นอีก โอเค การเตรียมพร้อมรับมือกับอันตรายไว้บ้างก็คงจะไม่แย่เท่าไหร่ ไหนๆ อีกไม่กี่วันเธอก็ต้องกลับไปบ้านอีกครั้งแล้ว ตัดสินใจลองเรียนรู้สิ่งใหม่ๆ ดูก็คงจะไม่เสียหายอะไร

ไครอนมองเธออย่างสำรวจตั้งแต่หัวจรดเท้า ก่อนพยักหน้าอย่างเห็นด้วย “เป็นความคิดที่ดีมาก และฉันก็ดีใจนะที่ได้ยินแบบนี้ มานี่สิ ตรงนี้จะมองเห็นชัดกว่า” 

เขาเคลื่อนตัวไปยังใจกลางของสนามฝึกซ้อม เสียงกีบเท้ากระทบพื้นดินดังเป็นจังหวะที่มั่นคง โรบินเดินตามเขาไปจนถึงจุดที่เขากวักมือเรียกให้เธอยืนใกล้ๆ

“โอเค เราจะมาเริ่มจากการแบ่งประเภทวิชาเรียนของที่นี่กันก่อน ที่ค่ายนี้มีวิชาเรียนอยู่สองประเภท ประกอบด้วยภาคทฤษฎีและภาคปฏิบัติ อย่างที่เธออาจจะเคยเห็นอยู่บ้าง ภาคทฤษฎี ก็อย่างวิชาที่เกี่ยวกับเทพเจ้าหรืออสุรกาย มันจะช่วยเปิดโลกทัศน์ของเธอในมุมมองที่กว้างขึ้น” เซนทอร์ชี้ไปยังริมชายหาดซึ่งอยู่ไม่ไกลนัก ที่นั่นมีแซเทอร์รุ่นพี่ตนหนึ่งกำลังถือหนังสือเดินวนไปรอบๆ กลุ่มชาวค่ายสองสามคนที่นั่งฟังอย่างตั้งใจ บางคนจดบันทึกลงในสมุดเล่มเล็ก

“แต่ส่วนสำคัญเลยก็คือภาคปฏิบัติ” ไครอนว่าต่อ หางของเขาสะบัดไปมาเบาๆ พร้อมเสียงหญ้าสีเขียวที่แทรกตัวผ่านลมพัด “เลือดผสมส่วนใหญ่เติบโตมาพร้อมสัญชาตญาณในการต่อสู้และพละกำลังที่สืบทอดตามสายเลือด แต่ไม่ว่าพลังนั้นจะแข็งแกร่งมากเพียงใดก็ตาม หากไม่ได้รับการขัดเกลาและฝึกพื้นฐานเสียก่อน ก็ไม่เพียงพอที่จะช่วยให้มีชีวิตรอดในโลกภายนอกได้”

ไครอนหยุดคิด “อืม… จริงๆ ก็มีบ้าง แต่แค่ส่วนน้อยเท่านั้นที่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้ ซึ่งก็ไม่ง่ายเลย… ไม่ง่ายเลยจริงๆ”

ใบหน้าของปรมาจารย์พันปียามนี้ดูจะแก่ชราลงไปมากกว่าเดิม เขามองไปยังขอบฟ้าที่ทอดยาวออกไปอย่างไร้จุดสิ้นสุด ครู่หนึ่งจึงหันกลับมามองโรบินอีกครั้ง

“การฝึกฝนจึงไม่ได้เกี่ยวกับอาวุธหรือพละกำลังเพียงอย่างเดียว แต่มันยังช่วยให้จิตใจมั่นคง และเปิดโอกาสให้เธอค้นพบศักยภาพที่ซ่อนอยู่ในตัวเอง ซึ่งอาจกลายเป็นกุญแจสำคัญที่จะช่วยเธอในยามเผชิญหน้ากับวิกฤตได้อีกด้วย” ไครอนยิ้มบางๆ ก่อนจะหยุดพูด ทิ้งช่วงให้โรบินได้ซึมซับคำพูดเหล่านั้น 

“ถ้าพร้อมแล้วก็หยิบอาวุธตรงนี้ได้เลย” ไครอนเบนสายตาไปยังอาวุธหลายประเภทที่กองกันอยู่บนโต๊ะและในชั้นวางจนลายตาไปหมด ทั้งดาบ โล่ หอก มีดสั้น ธนู แม้แต่ปืนก็ยังมี บ้างทำจากไม้ บ้างก็เป็นสัมฤทธิ์สีเงินแวววาว “อาวุธธรรมดาไม่สามารถทำอะไรอสุรกายได้ มีเพียงสัมฤทธิ์วิเศษ หนึ่งในแร่หายากไม่กี่ชนิดเท่านั้นที่จะช่วยให้พวกเราได้เปรียบพวกมัน”

และเป็นอีกครั้งที่โรบินรู้สึกลังเล “คุณช่วยแนะนำหน่อยได้มั้ยคะ?” แม้จะเคยจับดาบมาก่อนด้วยความจำเป็น แต่ความทรงจำในอดีตก็ไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกมั่นใจนัก

ไครอนพยักหน้า “อืม… สำหรับบุตรธิดาแห่งเฮอร์มีสที่มีพรสวรรค์ทางด้านความคล่องแคล่วและความเร็วติดตัวมาโดยธรรมชาติ อาวุธที่เหมาะสมก็มีหลากหลาย อย่างเช่นมีดสั้นที่เบาและง่ายต่อการพกพา หรือธนูที่ช่วยเสริมทักษะการวางแผน หรือ…”

โรบินนิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนตัดสินใจหยิบดาบขึ้นมาจากชั้น

ไครอนมองเธอด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความคาดหวัง “อืม… ดาบเป็นอาวุธพื้นฐานสำหรับนักรบหลายคนในตำนาน มันไม่เพียงแต่ช่วยเสริมพละกำลัง แต่ยังพัฒนาความสมดุลและการตัดสินใจในสถานการณ์คับขันด้วย” เขายิ้มออกมาเล็กน้อย “เธอเริ่มต้นได้ดีแล้วโรบิน มาเถอะ เราจะเริ่มฝึกจากสิ่งง่ายๆ ก่อน”

โรบินสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด ควงดาบในมือให้อยู่ในท่าที่พอเหมาะและจับด้ามดาบด้วยมือทั้งสองข้างที่เริ่มชื้นเหงื่อเพราะความตื่นเต้น

“เริ่มจากท่าทาง” ไครอนชี้ด้วยปลายนิ้วไปที่เท้าของเธอ “เท้านำต้องมั่นคง อย่าเกร็ง แต่ต้องพร้อมขยับ เท้าตามให้ปรับมุมกางออกเล็กน้อยเพื่อรักษาสมดุล”

เธอพยายามปรับเท้าตามที่ไครอนบอกและรู้สึกเหมือนว่าตัวเองกำลังตั้งท่าแปลกๆ แต่เมื่อทดลองขยับน้ำหนักไปมา ก็พบว่ามันช่วยให้เธอเคลื่อนไหวได้ง่ายขึ้น

“ดีมาก ทีนี้ลองฟาดดาบกลางอากาศดู” ไครอนส่งสัญญาณให้เธอเริ่ม

โรบินยกดาบขึ้นและฟาดลงด้วยแรงทั้งหมดที่มี แต่เสียงดาบที่ตัดอากาศออกไปฟังดูไม่คมเท่าที่ควร แถมจังหวะการฟันยังดูไร้ทิศทาง ไครอนควบวนไปรอบๆ คอยสังเกตทุกการเคลื่อนไหว

“อย่ากำแน่นเกินไป! มันจะทำให้เธอเสียพลังเร็ว ใช้แรงให้สม่ำเสมอ” ไครอนพูดพลางแสดงท่าทางให้ดู “และอย่าลืมว่า การวางเท้าที่ถูกต้องคือหัวใจของการรักษาสมดุล ลองอีกครั้ง”

คนความอดทนต่ำเม้มปากแล้วตั้งสมาธิใหม่ เธอจับดาบแน่นพอประมาณและฟาดมันออกไปตามที่ไครอนบอก คราวนี้เสียงที่เกิดขึ้นจากการฟาดดาบฟังดูดีขึ้นเล็กน้อย

“ดีขึ้นมาก! คราวนี้ลองโจมตีเป้าหมายบ้าง” ไครอนก้าวถอยหลังและยกดาบไม้ขึ้นมาในมือ เขาย่อตัวเล็กน้อยพร้อมตั้งรับ

ลำคอของเธอแห้งผาก ‘เอาจริงดิ? คือให้สู้กับครูที่ฝึกสอนวีรบุรุษมาเป็นพันๆ ปีตอนนี้เลยเนี่ยนะ?’

แต่เมื่อเห็นแววตาของไครอนที่ดูมั่นใจ โรบินจึงตัดสินใจพุ่งไปข้างหน้าและฟาดดาบออกไปอย่างเก้ๆ กังๆ มนุษย์ม้าเบี่ยงตัวหลบได้อย่างง่ายดาย เธอรู้สึกดีที่เขาไม่ได้แสดงท่าทีดูถูกแถมยังพยักหน้าเป็นเชิงให้ลองอีกครั้ง คราวนี้การฟาดดาบดูมีน้ำหนักมากขึ้น

“ดี! ดี! แต่จำไว้นะโรบิน” ไครอนพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ใช่ว่าอาศัยเพียงกำลังแล้วจะเอาชนะศัตรูได้ เพอร์ซิอุสไม่ได้ใช้ความโกรธเพื่อปราบเมดูซ่า และเฮอร์คิวลีสก็ต้องพึ่งพาไหวพริบเพื่อเอาชนะอันเทอัส พลังที่แท้จริงจะปรากฏขึ้นเมื่อจิตใจสงบ”

“มันจะสงบใจกลางสนามรบได้ยังไงกันล่ะคะ? นั่นมันมีแต่ในการ์ตูนแล้ว” คิ้วสองข้างขมวดเข้าเป็นปม ขณะที่ดาบในมือก็ตั้งรับการโจมตีไปด้วย

“มันอาจจะฟังดูยาก แต่เมื่อถึงเวลา เธอจะรู้เอง”

ไครอนหยุดการโจมตี “ทีนี้ลองหลับตาแล้วฟังเสียงรอบตัว ตั้งสมาธิ และให้ประสาทสัมผัสส่วนอื่นๆ ได้ทำงาน”

โรบินหลับตาลงอย่างลังเล เหมือนพอได้เริ่มเข้าสู่การต่อสู้แล้วร่างกายก็ถูกเปิดสวิตช์ที่ปิดไม่ได้เอาเสียดื้อๆ เธอจึงพยายามกล่อมให้สมองพุ่งความสนใจไปที่ลมหายใจของตัวเองแทน

เสียงลมพัดผ่านใบหูชวนให้คนวอกแวกง่ายสงบลงทีละน้อย โรบินจินตนาการถึงประสาทสัมผัสส่วนอื่นๆ ตามที่ครูบอก แม้จะไม่รู้ว่ามันคือส่วนไหนก็ตาม 

…เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ รู้แต่ว่ามันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย

ไหนจะกลิ่นหอมอ่อนๆ ที่โชยมาจากโรงอาหาร เสียงหัวเราะคิกคักเบาๆ ของนางไม้ที่ดังมาจากไกลๆ อากาศหนาวเย็นที่พัดมาเป็นระลอกจนขนลุกซู่ แต่พอนึกไปถึงสิ่งที่ตัวเองเคยทำได้มาตลอดตั้งแต่รับรู้ชีวิตใหม่ของตัวเองจนมาถึงปัจจุบัน ความคิดแปลกๆ ก็ผุดออกมา ความเร็วของเฮอร์มีส ความสามารถที่เฮคาทีเคยบอกว่าอยู่ในสายเลือดของเธอและเคยลองใช้มันไปครั้งหนึ่งเมื่อไม่นานมานี้ ก่อนจะพบว่ามันผิดพลาดอย่างมหันต์ ทั้งการนึกถึงเฮคาที หรือชื่อของเฮอร์มีสที่ผุดเข้ามาในหัวเริ่มสร้างความปั่นป่วนจนไม่สามารถกลับไปสงบลงได้อีกเลย

และดูเหมือนไครอนจะรับรู้ได้

“เด็กเอย…ละทิ้งความไม่ไว้วางใจที่เธอมีต่อโลกนี้ไปเสีย จงมองเข้าไปภายในตัวเอง เชื่อในพลังของเธอ”

จังหวะนั้นเองที่โรบินเธอรู้สึกถึงสายลมวูบหนึ่งที่พัดมาจากด้านหลัง เธอรีบหมุนตัวกลับและยกดาบขึ้นรับการโจมตีของไครอน แต่แรงปะทะนั้นรุนแรงเกินไปจนทำให้ดาบในมือของเธอกระเด็นหลุดออกจากมือ โรบินเสียหลักและล้มลงบนพื้น

“ไม่เลวเลย” ไครอนยิ้มขณะยื่นมือให้เธอลุกขึ้น “รู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงบ้างไหม?”

“นี่คุณเล่นทีเผลอหรอคะ?” โรบินหอบหายใจ มองมือของเขาที่ยื่นมาให้ ก่อนจับมันและลุกขึ้นยืน จัดเสื้อผ้าและท่าทางให้เรียบร้อย

ไครอนหัวเราะในลำคอ แต่ไม่ได้ตอบตรงๆ “การตอบสนองของเธอถือว่าใช้ได้แล้ว แต่พละกำลังยังต้องปรับปรุง อย่าห่วง อีกไม่นานเธอจะทำได้ดีกว่านี้แน่นอน”

“ขอบคุณค่ะ จำไว้ให้ดีนะคะไครอน คราวหน้าคุณจะไม่มีแม้แต่โอกาสจะดึงดาบขึ้นมาด้วยซ้ำ”

เธอเชิดจมูกขึ้นเล็กน้อย แม้จะยังไม่มั่นใจนักแต่โรบินก็รู้สึกได้ลึกๆ ว่าร่างกายของเธอตอบสนองได้ดีขึ้นตามที่เขาว่าจริงๆ

ไครอนยิ้ม “ไม่ต้องรีบร้อน การฝึกซ้อมเพิ่งจะเริ่มต้นเท่านั้น ทุกสิ่งต้องการเวลา สิ่งใดมีประโยชน์ จงซึมซับไว้ สิ่งใดหามีไม่ จงโยนทิ้งไป และจงจำไว้…ความแข็งแกร่งที่แท้จริงคือการควบคุมจิตใจ ไม่ใช่พึ่งพาความโกรธหรืออารมณ์”

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Summary

1. [สอนพื้นฐาน] การพัฒนาตัวเอง : +15 พลังใจ , +10 EXP , +3 Point

Feria HEROES

เรียนวิชามีดสั้น ครั้งที่ 2

ย้อนเวลา 13:30

วันนี้หลังจากที่ใช้เวลาไปกับการไปโรงเรียนมาหลายวันแล้วในที่สุดคลาสเรียนในค่ายก็เปิดให้พวกเธอได้เรียนเสียสักที เธอมีทักษะทางหอกอยู่แล้วเลยไม่จำเป็นต้องไปเรียนคลาสนั้นอีก แต่วันนี้เธอตัดสินใจจะมีเรียนวิชามีดสั้น เพื่อจะต่อยอดไปสู่วิชาหอกคู่มีดที่เธอสนใจนั่นเอง ไม่ใช่ไรหรอก เธอได้ขลุ่ยจันทรามาเลยอยากจะหาอะไรมาใส่คู่กันได้ ซึ่งขลุ่ยมันอยู่มือขวา อาวุธที่ใช้มือซ้ายได้ก็มีแต่มีดสั้นเท่านั้นด้วยนี่แหละ ส่วนว่าทำไมไม่ไปโรงเรียนเหรอ บอกเลย เธอโดดจ้า ก็วันนี้มันมีวิชาน่าเรียนถึงสองวิชานี่นาก็ต้องมาเรียนที่ค่ายก่อนอยู่แล้วสิ ส่วนวิชาเรียนก็ให้อีรอสเป็นคนจดเลคเซอร์ให้อ่านไว้ก่อนแล้วค่อยมาอ่านที่บ้านเอาอีกที นี่แหละข้อดีของการมีน้องชายอยู่คลาสเดียวกันนี่แหละ เฟเรียก็ลงมาที่สนามฝึกซ้อมพร้อมด้วยมีดสั้นประจำตัวของตน พอมาถึงเธอก็เอามีดสั้นออกมาพร้อมมาเตรียมพร้อมเข้าเรียนคลาสเรียนในวันนี้ทันที

“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะเฟเรีย”

“ค่ะ พี่ไพเพอร์ พอดีหนูพึ่งเห็นว่ามีสายอาวุธเข้ามาใหม่เลยสนใจน่ะ”

”อ้อ ๆ งั้นมาเริ่มกันเลย ตั้งท่าเตรียมโจมตีก่อนเลยนะ จำท่าได้ไหมนี่“

“พอจำได้อยู่ค่ะ”

พอได้ยินคำสั่งเธอก็รีบตั้งท่าในท่าเตรียมโจมตีด้วยมีดสั้นแล้วจึงเริ่มฝึกการต่อสู้ด้วยมีดสั้น ด้วยการฝึกต่อสู้กับพี่ไพเพอร์ก็ช่วงเวลานี้ส่วนใหญ่ไปเรียนที่โรงเรียนกันหมดเลยไม่ค่อยมีคนอยู่เลยด้วยนี่สิ เธอเลยต้องฝึกกับพี่ไพเพอร์แค่สองคนไปแบบนี้นี่แหละ

“ฝีมือตกลงหรือเปล่านี่”

“ก็ไม่ได้ใช้มีดสั้นมาตั้งนานแล้วนี่คะ”

“งั้นก็รับการฝึกหนัก ๆ นี่ไปซะ”

ในตอนนั้นเองพี่ไพเพอร์ก็เริ่มจัดหนักการฝึกด้วยมีดสั้นให้เธอแบบจัดหนักจัดเต็ม ที่หมายถึงไม่เคยคิดให้พักสักวินาทีจนหมดคาบเลยนี่แหละ เรียกได้ว่าเจอความโหดหินตลอดทั้งคาบจนจบคลาสเลย คิดถูกไหมนี่ที่โดดโรงเรียนมาเรียนคลาสนี้นี่

Leoric BELIEVER

Leoric
Hwang

RESPECT ALL, FEAR NONE

เมื่อท้องอิ่มแล้ว ลีโอริคก็ออกเดินอย่างเชื่องช้า แวะเยี่ยมโน่นชมนี่ไปเรื่อย ๆ เพื่อให้อาหารที่เพิ่งทานเข้าไปย่อยเสียหน่อย ไม่อย่างนั้นตอนฝึกมีหวังจุกแน่ ๆ และกว่าจะมาถึงสนามฝึกซ้อม เขาก็พบไครอนรออยู่ที่นั่นแล้ว

"คุณไครอน สวัสดีครับ วันนี้ผมมาขอเรียนรู้เกี่ยวกับเรื่องพื้นฐานน่ะครับ"

เด็กหนุ่มเอ่ยคำทักทายพร้อมกับบอกจุดประสงค์ที่ตนมา ณ สถานที่แห่งนี้ด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น แต่ก็มีความหนักแน่นมั่นใจอยู่ในนั้น

"สวัสดีเด็กใหม่ ฉันหวังว่าวันนี้เธอจะเตรียมตัวเตรียมใจมาเป็นอย่างดีนะ"

เซนทอร์ผู้นั้นกล่าวทักทายกลับก่อนที่จะเกริ่นเริ่มต้นเป็นครั้งสุดท้าย และเมื่อผู้ฟังตอบตกลงซ้ำอีกครั้ง เขาจึงค่อยเริ่มต้นสอนสั่งบทเรียนขั้นพื้นฐานของชาวค่ายให้แก่ผู้มาใหม่ได้รับฟัง

ในช่วงต้นนั้นเป็นเรื่องราวเกี่ยวกันทฤษฎี อาจจะฟังดูน่าง่วงนอนไปเสียหน่อย แต่เป็นเพื่อเมื่อคืนได้พักผ่อนมาอย่างเต็มเปี่ยมแล้ว วันนี้ก็เลยสติแจ่มใส รับฟังเข้าใจแทบจะทุกคำพูดของครูผู้สอน ภายในใจอดลอบสงสัยขึ้นมาไม่ได้ว่า มันเกิดขึ้นเพราะพลังตื่นรู้ที่ได้รับมาจากมารดาหรือไม่

เนื้อความที่ผู้อำนวยการค่ายสอนสั่งนั้น เกี่ยวข้องกับสมาธิ และการฝึกจิตใจเป็นหลัก ลีโอริคเคยอ่านเรื่องเกี่ยวกับการฝึกจิตใจให้หนักแน่นของนักบวชจากลัทธิเต๋ามาอยู่บ้าง และก็คาดเดาเอาเองว่ามันคงจะมีรากฐานมาจากสิ่งเดียวกันกระมัง

เสียงของไครอนสิ้นสุดลง มือหนาของเขาผายออกมาเบื้องหน้าพร้อมกับใบหน้าที่พยักให้ เป็นเชิงบอกให้นักเรียนของตนเริ่มต้นการฝึกจากการได้รับฟังเมื่อครู่ เด็กชายพยักหน้ารับตอบ และเลือกที่จะปิดเปลือกตาลง ไม่ได้กดจนแน่นมาก แต่ก็ไม่ได้เผยอขึ้นมาจนมองเห็นแสงสว่าง ความจริงแล้วการฝึกที่ได้รับฟังมาไม่ได้มีจุดไหนบอกให้หลับตา แต่เขาก็คิดว่า หากปิดการรับรู้จากประสาทสัมผัสลงไปบ้าง ก็จะทำให้ความว่อกแว่กลดลง วิธีกำหนดให้เข้าถึงสมาธิได้ง่ายดายที่สุดก็คงเป็นการนับเลข หรือไม่ก็นับลมหายใจเข้า ออก ซึ่งเป็นวิถีที่ใช้กันอย่างแพร่หลายในศาสนาพุทธ แม้จะไม่ได้นับถือโดยตรง แต่การหยิบยืมหลักการมาใช้เสียบ้างเล็กน้อย คงไม่ใช่เรื่องที่ผิดสักเท่าใดหรอก

ด้วยโรคสมาธิสั้นอันเป็นโรคยอดนิยมของบรรดาเดมิก็อด (อันนี้เขารู้มาจากการอ่านคู่มือ และสอบถามรุ่นพี่ภายในค่าย) ที่ติดตัวมาตั้งแต่กำเนิด มันย่อมสร้างปัญหาให้แก่บุตรแห่งอาธีน่าผู้นี้อยู่แล้ว ไม่เพียงแต่ทำให้ความคิดภายในหัวตีกันอย่างฟุ้งซ่าน ทั้งบิดาที่เพิ่งแยกจากกัน ความสงสัยที่มีต่อแซเทอร์ พลังจากมารดา ที่พักภายในบ้านหมายเลข 6 โถงอาหาร ไปจนถึงสถานที่ต่าง ๆ และผู้คนที่พบเจอภายในค่าย แต่ทว่าตอนนั้นเอง เสียงหนึ่งพลันดังขึ้นในมโนความคิด และหยุดทุกอย่างเอาไว้ราวกับแช่แข็งช่วงเวลา

ลูกเอย จงตั้งใจฝึกฝน

ลีโอริคสะดุ้งเฮือก แล้วเริ่มต้นกระทำสมาธิใหม่ หายใจเข้า หายใจออก เหมือนจะว่อกแว่กอีกแล้ว ไม่ได้สิ ต้องกลับไปจดจ่อให้ได้

แม้จะใช้เวลาที่ค่อนข้างนาน แต่ในที่สุดเด็กหนุ่มก็สามารถกระทำได้สำเร็จ และดูเหมือนว่าไครอนเองก็สามารถรับรู้ได้เช่นกัน เขาจึงออกคำสั่งให้นักเรียนของตนเปิดเปลือกตาขึ้นอีกครั้ง

"ยากมากเลยครับคุณไครอน ผมไม่เคยคิดว่าโรคสมาธิสั้นจะเป็นปัญหามาก่อน จนกระทั่งวันนี้ ท่าทางผมน่าจะต้องฝึกให้หนักขึ้นเสียแล้วล่ะครับ"

เซนทอร์ผู้นั้นพยักหน้ารับ ก่อนที่เอ่ยถ้อยความให้กำลังใจออกมา

"ฉันดีใจที่เห็นเธอมีความตั้งใจเช่นนี้ แม่ของเธอจะต้องภูมิใจเป็นแน่ ท่านเฝ้ามองเธออยู่เสมอ"

ลีโอริคแอบรู้สึกสะดุ้งวาบขึ้นมาภายในใจไม่ได้ เขามั่นใจว่าเมื่อครู่ได้ยินเสียงของอิสตรีที่ไม่คุ้นหู แต่ทว่ากลับรับรู้ได้ถึงความอบอุ่นที่แผ่ซ่านไปทั่วทั้งหัวใจ ทั้งยังช่วยดึงสมาธีที่กระจัดกระจายให้กลับมารวมตัวกันอีกครั้งได้เป็นอย่างดีอีกด้วย

"เอาล่ะ ๆ อย่าเพิ่งดีใจไปนัก การฝึกของเราเพิ่งจะเริ่มต้นเท่านั้น เธอพร้อมสำหรับการฝึกฝนขั้นถัดไปหรือยังล่ะ"

ผู้ฟังพยักหน้ารับอีกครั้ง ก่อนที่ผู้อำนวยการค่ายจะเริ่มต้นเอ่ยอธิบายเกี่ยวกับการพัฒนาทักษะ และการดึงศักยภาพของมันออกมา นอกจากนี้แล้วยังพูดถึงความสามาถในด้านต่าง ๆ อันประกอบไปด้วยพละกำลัง และ ความแข็งแกร่ง สติปัญญา ความฉลาด และไหวพริบ โชคลาภ เสน่ห์และความงดงาม ไปจนถึงความอดทน เป็นอีกครั้งที่ลีโอริคตั้งใจฟังและจดจำทุกคำพูดเข้าสู่เซลล์สมอง แอบรู้สึกเสียดายอยู่เหมือนกันที่ตนไม่ได้นำสมุดบันทึกเล่มเล็กติดตัวออกมาด้วย แต่คงไม่ใช่เรื่องยากลำบากอะไร หากจะจดจำเอาไว้ในระยะสั้น แล้วนำกลับไปบันทึกในภายหลังกลับไปถึงห้องพักภายในบ้านหมายเลข 6 แล้ว

"หลับตาลงอีกครั้ง แล้วลองนึกถึงศักยภาพในร่างกายที่เธอปรารถนาที่จะดึงมันออกมาดูสิ"

คราวนี้ไม่น่าจะต้องใช้สมาธิแล้วใช่ไหมนะ เพียงแค่นึกถึงพลังที่เราต้องการทั้งหมดก็เท่านั้นเอง แล้วสิ่งไหนถึงจะสำคัญล่ะ เด็กหนุ่มชั่งใจอีกครั้งแล้วประมวลผล พละกำลัง และ ความแข็งแกร่ง สติปัญญา ความฉลาด และไหวพริบ โชคลาภ สิ่งจำเป็นพื้นฐานแรกก็น่าจะมีประมาณนี้ล่ะมั้ง

เสียงคำสั่งจากไครอนดังขึ้นอีกครั้ง ยังผลให้ผู้เป็นนักเรียนค่อย ๆ เปิดเปลือกขึ้นอย่างแช่มช้า

"เป็นอย่างไรบ้าง รู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงภายในร่างกายบ้างหรือยัง"

น้ำเสียงนั่นเต็มเปี่ยมไปด้วยความห่วงใย

"ครับ แต่ยังไม่ได้เพิ่มพูนมากขึ้นเท่าไหร่ ผมคิดว่าเป็นเพราะเพิ่งจะฝึกแค่วันแรกเท่านั้น หลังจากบทเรียนวันนี้ ผมก็ว่าจะวิ่งออกกำลังกายต่อเสียหน่อย พลังกายอาจจะเพิ่มขึ้นไม่มากก็น้อย"

กล่าวจบจึงค่อยค้อมตัวลง กล่าวขอบคุณผู้เป็นอาจารย์ที่สอนสั่ง แล้วจึงค่อยเริ่มต้นอบอุ่นร่างกาย แล้วออกไปวิ่งรอบ ๆ สนามฝึกซ้อมต่อ

หมายเหตุ
[สอนพื้นฐาน] การพัฒนาตัวเอง 𓆩†𓆪 รางวัล +15 พลังใจ , +10 EXP , +3 Point
สนามฝึกซ้อม

Leoric BELIEVER

Leoric
Hwang

RESPECT ALL, FEAR NONE

วันจันทร์ที่ 10 กุมภาพันธ์ 2025 เวลา 11.10 - 12.00 น.

"ทำไมตารางเรียนมันอัดแบบนี้นะ" นี่เป็นครั้งที่ 2 แล้วที่ลีโอริคบ่นแบบนี้ เท่าที่ได้ลองกวาดตาดูตารางในแต่ละวันก็ดูเหมือนเขาจะต้องสู้ชีวิตเช่นนี้ไปอีกนาน ทำไมคนจัดตารางถึงไม่สลับเอาวิชาพื้นฐานกับวิชาขั้นสูงสลับกันล่ะ จะได้ไม่ต้องวิ่งวุ่นแบบนี้ หรือว่ากลัวเด็ก ๆ ว่างไม่มีอะไรจะทำระหว่างรอเรียนอย่างนั้นหรือ

แต่สำหรับตัวเขาน่ะ ไม่มีคำว่าว่างหรอก อาจจะไปถวายของบูชาแม่ หรือไม่ก็ไปหางานพาร์ทไทม์ทำอีกสักรอบ ซึ่งความจริง วันนี้ก็สามารถไปรับงานที่ไร่สตรอว์เบอร์รี่ได้นะ แต่ดูจากตารางเรียนที่อัดแน่นแบบนี้แล้ว ก็เหมือนว่าจะอดได้รายได้พิเศษอย่างไรก็ไม่ทราบสิ

ขาทั้ง 2 ข้างทำงานอย่างเต็มความสามารถในการวิ่งตัดผ่านค่ายจากคอกเพกาซัสไปสู่สนามฝึกซ้อม แต่เนื่องจากตนได้เคยมีโอกาสมาฝึกซ้อมกับไครอนที่นี่มาแล้ว จึงสามารถจดจำตำแหน่งที่ตั้งของมันได้อย่างแม่นยำ และแน่นอนว่า สำหรับคาบเรียนนี้ เขาก็มาถึงทีหลังครูผู้สอนอีกแล้ว (ซึ่งดูจากสีหน้า ก็เหมือนทุกคนจะเคยชินกันไปหมดแล้วล่ะมั้ง)

และเมื่อนักเรียนทุกคนมากันจนพร้อมหน้าเป็นที่เรียบร้อยแล้ว บทเรียนจึงค่อยเริ่มต้นขึ้น ผู้สอนแนะนำตัวเองว่า เธอคือไพเพอร์ แม็กลีน ธิดาแห่งอโฟรไดท์เช่นเดียวกัน แปลว่าอาจารย์ของวันนี้เป็นพี่น้องกันสินะ เนื่องจากนี่เป็นเพียงคาบฝึกหัด นักเรียนทุกคนจึงได้รับอุปกรณ์เป็นมีดปลอมที่ทำจากวัสดุที่ไม่แข็งมากและไม่ทำให้บาดเจ็บ เพราะเป็นการฝึกซ้อมเท่านั้น ไม่ได้หมายเอาชีวิตจริง ๆ

คาบศิลปะการต่อสู้ก็ไม่ได้ต่างอะไรจากวิชาพลศึกษาของคนปกติทั่วไป ดังนั้นอันดับแรกจึงต้องเริ่มที่การอบอุ่นร่างกายเพื่อที่จะได้ไม่มีอาการบาดเจ็บเกิดขึ้นในภายหลัง ลีโอริคเริ่มต้นยืดขาและแขนตามการนำของผู้สอน คลายเส้นเพื่อเพิ่มความยืดหยุ่นให้แก่ร่างกาย จากนั้นจึงค่อยออกไปวิ่งรอบสนามฝึกซ้อมจนครบ เพียงเท่านี้การอบอุ่นร่างกายก็เรียบร้อย

ทุกคนกลับมารวมตัวกันอีกครั้งเพื่อรับฟังคำสอนถัดไป ดูเหมือนในคาบเรียนแรก บทเรียนจะเป็นเรื่องเกี่ยวกับการป้องกันตัวเสียก่อน ซึ่งความจริงแล้วมันอาจเป็นสิ่งจำเป็นที่สุดในชีวิตประจำวันเลยล่ะมั้ง เพราะคนปกติที่ไหนจะถือมีดออกไปฟันคนอื่นก่อนโต้ง ๆ ล่ะ เขาก็เรียนไว้เพื่อป้องกันตัวทั้งนั้นแหละ

ไพเพอร์เริ่มต้นตั้งแต่การสอนจับมีดให้ถูกต้องและถนัดมือมากที่สุด ก่อนที่จะให้ทุกคนลองปฏิบัติตาม คงเป็นเพราะมีสายเลือดแห่งสงครามของมารดาอยู่กระมัง ก็เลยพอที่จะทำได้ถูกต้องตั้งแต่ครั้งแรก แม้ว่าส่วนหนึ่งจะเกิดมาจากการชำเลืองมองรุ่นพี่ที่ยืนอยู่ข้าง ๆ มาก็ตาม หลังจากนั้น ผู้สอนก็เลือกนักเรียนคนหนึ่งออกมาเพื่อช่วยทำการสาธิตให้ทุกคนได้เห็นภาพมากขึ้น เธอเริ่มต้นอธิบายตั้งแต่วิธีการปัดป้อง โดยให้คำแนะนำว่า การป้องกันมีดด้วยมีดนั้นย่อมเชื่องช้าเกินไป คมควรที่จะใช้มือข้างที่ว่างบล็อกเอาไว้หรือปัดทิ้ง ก่อนที่จะโจมตีกลับด้วยมีดที่ถือเอาไว้ด้วยมือข้างที่ถนัด ท่วงท่าให้เรียบง่ายเอาไว้เท่าไหร่ก็ยิ่งดี เพราะยิ่งง่าย นั่นแปลว่ามันยิ่งรวดเร็วและแม่นยำมากขึ้น เธอไม่ได้สอนเทคนิคซับซ้อนตั้งแต่ต้น หากแต่ให้เหล่านักเรียนลองจับคู่ฝึกซ้อม แล้วคอยสังเกตดูทีท่า จากนั้นจึงค่อยชี้แนะให้ส่วนที่ขาดเฉพาะไปตามแต่ละคน ซึ่งลีโอริคก็ชอบการสอนแบบนี้ เขาเป็นพวกชอบลองทำดูเองก่อน มากกว่านั่งฟังคนอื่นพูดไปเรื่อย ๆ อาจจะเข้าหัว แต่ไม่เข้ามือแน่ ๆ ล่ะ

ภายหลังคาบเรียนสิ้นสุดลง จึงค่อยยืดกล้ามเนื้ออีกครั้งเพื่อป้องการอาการบาดเจ็บและเมื่อยล้า จากนั้นจึงค่อยเลิกคลาสในที่สุด

หมายเหตุ
เรียนวิชามีดสั้น ครั้งที่ 1/4 𓆩†𓆪 +10 EXP , +20 ความกล้า
สนามฝึกซ้อม

Ertah BELIEVER

ERTAH BROWN

สนามฝึกซ้อม

Feb, 10, 2025 | 10.00AM

          ได้เวลาที่จะต้องมาทำอย่างอื่นบ้างแล้ว ถึงแม้ในเวลานี้จะยังเป้นเวลาเช้าอยู่ก็ตามที และได้ยินว่ามีคาบเรียน แต่คนที่ห่างจากการเรียนมานานอย่างเออต้า ไม่ได้คิดจะสนใจมากมายเท่าไหร่ ตอนนี้เธอเพิ่งจะเข้าที่ค่ายแห่งนี้ด้วย เธออยากให้เวลาตัวเองในการทำสิ่งต่าง ๆ ให้คุ้นชินเสียมากกว่า แต่ก็หาได้ละทิ้งความพยายามในการพัฒนาตัวเองไป ขายาวจึงได้เสาะหาเส้นทางภายในค่ายไปเรื่อยจนกระทั่งพาตัวเองมาถึงที่สนามฝึกซ้อมจนได้ ที่นี่ดูเป้นสถานที่ที่ไม่ได้เหมาะกับเธอเท่าไหร่ การออกกำลังกายของเธอนั้นแทบจะเป็นศูนย์ ด้านแรงกายต่าง ๆ นั้นไม่ได้แข็งแรงอย่างคนอื่นเสียเท่าไหร่ด้วย ไม่รู้ว่าถ้าเธอมาฝึกที่นี่จะต้องเริ่มจากอะไร หรือว่าบางที อาจจะต้องเริ่มจากการวอร์มร่างกายและเสริมสร้างกล้ามเนื้อให้ร่างบางที่ดูจะผอมเกินไปนี่ก่อนกันแน่

          ร่างโปร่งของหญิงสาวบิดขี้เกียจเพียงให้ร่างกายรู้สึกสดชื่นขึ้นมาบ้าง โดยที่ไม่ได้รับรู้เสียเท่าไหร่เลยว่ามีใครที่อยู่ในบริเวณนี้บ้าง จนกระทั่งเสียงที่เธอเคยได้ยินเรียกความสนใจไป

          “ มาที่นี่แล้วหรือ? ”

          ใบหน้าน่ารักของเออต้าหันไปมอง ร่างของเซเทอร์ที่ปรากฏอยู่ตรงนั้นคือผู้อำนวยการของค่ายแห่งนี้ซึ่งเธอเคยพบแล้วเมื่อวานก่อน ท่าทางของเธอเปลี่ยนไปทันทีและรีบเดินเข้าไปหาด้วยท่าทางที่ดูกระตือรือร้นมากกว่าเมื่อครู่อย่างเห็นได้ชัด

          “ ใช่ค่ะ ฉันคิดว่าน่าจะต้องทำอะไรสักอย่างบ้างน่ะค่ะ ก็เลยลองมาที่นี่ดู ถึงจะได้ยินว่าคุณไครอนจะมาอยู่ที่นี่ก็เถอะ แต่ก็ไม่คิดว่าจะเจอตอนนี้ ”

          เสียงหวานติดร่าเริงเอ่ยออกมาพร้อมรอยยิ้มสดใสอย่างเคย พร้อมกับมือเรียวสวยที่ยกขึ้นมาเกาศีรษะแก้เก้อ แต่ดูเหมือนว่าคู่สนทนาของเธอจะไม่ได้ใส่ใจเรื่องนั้นเสียเท่าไหร่ ท่าทางของคุณไครอนไม่ต่างอะไรจากคุณครูที่ดูเข้มงวด ทำให้เออต้าเริ่มกลับมาสงวนท่าทีและเชื่อฟังอีกครั้ง

          “ มาที่นี่แล้ว เธอก็ต้องฝึกและพัฒนาตัวเอง โดยเริ่มจากการควบคุมสมาธิก่อน สมาธิเป็นพื้นฐานของการต่อสู้ และจำเป็นต้องควบคุมจิตใจให้หนักแน่น ไม่หวั่นไหวต่อสิ่งกระตุ้นรอบข้างด้วย ”

          คำสอนที่ไม่ได้เตรียมใจจะรับมาทำให้เออต้าเบิกดวงตากว้างขึ้นเล็กน้อย ตอนนี้เธอได้แต่พยักหน้าแล้วเรีบจดจำมันออย่างรวดเร็วที่สุด ฝึกแม้ว่าเธอจะยังคงมีคำถามว่าเธอจะต้องต่อสู้ไปทำไม แต่จากสิ่งที่เกิดขึ้นกับเธอในหลายปีที่ผ่านมา การต่อสู้คงเป้นสิ่งหนึ่งที่เธอจำเป็นจะต้องเรียนรู้ เพราะมันจะทำให้เธอมีชีวิตรอดต่อไปได้ในฐานะของลูกครึ่งเทพ

          เออต้าเริ่มจากฝึกสมาธิ ตั้งสติและรวบรวมสมาธิให้ดี รับรู้ถึงสิ่งที่อยู่รอบตัวและจดจ่ออยู่กับตัวเองให้มากรวมไปถึงการเคลื่อนไหวที่อยู่รอบตัวโดยไม่ให้จิตใจหวั่นไหวต่อสิ่งที่มากระตุ้นให้อารมณ์กระตุกไปตามอย่างที่เธอมักเป็นอยู่บ่อยครั้ง

          “ เมื่อสมาธิและจิตใจพร้อมแล้ว ร่างกายของเธอเองก็ต้องพร้อมต่อการต่อสู้ด้วย ร่างกายของเธอสามารถพัฒนาทักษะต่าง ๆ ได้หลากหลายตามแต่เธอต้องการ เพียงแต่ เธอจะต้องรู้วิธีที่จะดึงศักยภาพของมันออกมาใช้เสียก่อน ”

          ดวงตากลมโตของเธอลืมตาขึ้นมาและรับฟังสิ่งที่ไครอนเอ่ยต่อมา คราวนี้เองก็เป็นบทเรียนเช่นกัน เธอยังคงพยักหน้ารับราวกับเข้าใจมัน แต่ที่จริงก็คงเพียงผิวเผินเท่านั้นเอง

          “ แล้ว...มันต้องทำยังไงหรอคะ? วิธีดึงศักยภาพอะไรนั่นน่ะ ”

          เพราว่ามันคงเป็นเรื่องที่สำคัญ เธอจึงไม่ปล่อยความสงสัยในตอนนี้เอาไว้นานและถามออกไปในทันทีที่ไครอนเอ่ยจบ แน่นอนว่าสิ่งที่เธอได้รับเป็นคำตอบนั้นเป็นวิธีการของมัน

          “ หลับตาลง และนึกคิดศักยภาพในร่างกายของเธอเองเสีย ”

          ดูเป็นอะไรที่จับต้องไม่ค่อยจะได้เท่าไหร่ แต่เออต้าก็เลือกที่จะทำตามนั้น เธอค่อย ๆ หลับตาลงไปอีกครั้งและนึกถึงศักยภาพที่ตัวเองจะต้องมี ด้วยร่างกายนี้ อาจจะมีพลังอะไรบางอย่างแฝงอยู่อย่างมากมายก็ได้ เพราะมีครึ่งหนึ่งเป็นเทพเจ้าซึ่งเธอเองก็ยังไม่เคยรับรู้ถึงความสามารถหรือศักยภาพที่แท้จริงมาก่อนเลย คราวนี้คงจะได้รู้กันเสียที

          ศักยภาพที่ควรจะมี ก็คง... ความแข็งแกร่ง ความทนทานของร่างกายที่ดี ความฉลาดและไหวพริบที่ดี แล้วก็... มีเรื่องอื่น ๆ อีกที่เธอค่อย ๆ นึกถึงและไล่เรียงไปเรื่อย ๆ จนประกอบร่างกลายเป็นศักยภาพที่มีอยู่ในตัวเธอ และสิ่งที่อยากจะดึงศักยภาพออกมาใช้ให้ได้มากที่สุด ก็น่าจะเป็นพลังแห่งแสงสว่างของพ่อที่มีอยู่ในร่างกายเธอ มันคงจะเป็นประโยชน์กับคนอื่น ๆ ได้มากเลยทีเดียว เธอหวังว่ามันจะเป้นยอ่างนั้น

 

          เวลาผ่านไปสักครู่หนึ่งได้แล้ว เสียงเอ่ยของไครอนก็เอ่ยเรียกให้ดวงตากลมโตของเออต้าได้ลืมตาขึ้นมา

          “ เป็นอย่างไรบ้าง รู้สึกมีอะไรเปลี่ยนแปลงไปสักนิดบ้างหรือยังเล่า? ”

          เป็นคำถามที่ตอบได้ยากเสียจริง เพราะในตอนนี้เธอเองก็ยังไม่ค่อยเข้าใจสิ่งที่รู้สึกนี่เท่าไหร่ มือเรียวสวยยกขึ้นมาแทบที่หน้าอกด้วยความรู้สึกประหลาด แบบนี้ก็น่าจะเรียกได้ว่ามีอะไรเปลี่ยนแปลงได้ แต่หากให้อธิบายเป็นคำพูดแล้วล่ะก็ อาจจะยากเกินไปหน่อยสำหรับในตอนนี้

          “ ฉันคิดว่ามีค่ะ แต่อธิบายไม่ถูกเหมือนกัน ลองฝึกต่อดูอาจจะช่วยให้อธิบายได้มากขึ้นค่ะ ”

          เออต้าเอ่ยกลับไปพร้อมรอยยิ้มและความมุ่งมั่นที่ก่อตัวขึ้นมา ตอนนี้มันเป็นสิ่งที่น่าสนใจขึ้นมาแล้วเพราะมันเกี่ยวกับเธอโดยตรงเลย และเมื่อสิ้นเสียงหวานของเธอแล้ว เธอก็เอ่ยลาไครอนและแยกตัวไปฝึกฝนต่ออย่างที่ไครอนได้สอนเธอมา ตอนนี้อาจจะต้องทำแค่นี้ให้คล่องก่อน ถึงจะไปทำอย่างอื่นได้ล่ะนะ

 

Ps. [สอนพื้นฐาน] การพัฒนาตัวเอง

[ รางวัล : +15 พลังใจ , +10 EXP , +3 Point ]

Paige BRAVE

Paige Yoo

ราวกับได้พลังบางอย่าง เพจเดินทางมายังสนามฝึกซ้อม เพราะไม่รู้ว่าตัวเองจะ
ต้องเจออะไรบางอย่าง ดังนั้นการฝึกฝนตัวเองก็ถือว่าเป็สิ่งสำคัญเบื้องต้นที่ควร
ฝึกเอาไว้

สนามเขียวขจีโดยรอบเต็มไปด้วยเหล่าอาวุธที่เอาไว้ใช้ฝึกซ้อม นั่นเป็นสิ่งที่เพจ
ไม่คิดที่จะได้แตะต้องมัน หรือคิดอยากจะลองเลยแม้แต่น้อย ทว่าสำหรับการ
เป็นลูกครึ่งเทพแล้วนั้น เธอคงต้องเปลี่ยนความคิดใหม่แล้วกระมัง

“เพจ มานี่สิ” เสียงไครอน ผู้อำนวยการค่ายที่พบกันก่อนหน้านี้ดังขึ้น ทำให้เพจละจากความสนใจจากสิ่งที่อยู่ด้านหน้า หันไปมองยังเจ้าของต้นเสียง

“สวัสดีค่ะคุณไครอน คุณอยู่ที่นี่ด้วยหรอคะ” เอ่ยถาม

“ฉันก็อยู่ทุกที่นั่นแหละ มา เดี๋ยวฉันจะสอนการฝึกขั้นพื้นฐานเอาไว้ให้”
 
พื้นฐานงั้นหรอ?

“ค่ะ ฉันพร้อมแล้วค่ะ” สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ แล้วพยักหน้าราวกับให้สัญญาณ

“อย่างแรก การควบคุมสมาธิเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด ไหนลองตั้งสมาธิ ควบคุมจิตใจของตัวเองให้หนักแน่น อย่าวอกแวก หวั่นไหวไปกับสิ่งต่าง ๆ เด็ดขาด”

สิ้นคำกล่าวของไครอน หญิงสาวก็หลับตาแล้วตั้งสมาธิ ทำจิตให้อยู่กับที่ แม้ว่า
รอบข้างจะมีเสียงของชาวค่ายคนอื่นกำลังฝึกซ้อมอยู่ ทั้งเสียงอาวุธต่าง ๆ และ
เสียงพูดคุย

แม้ว่าในช่วงแรกจะยากไปเสียหน่อย เพราะยังไม่ชินกับสถานที่ แต่ไม่นานเพจก็
สามารถปรับตัวและเริ่มควบคุมสมาธิและจิตใจของตนได้

“ทำดีได้นี่ ส่วนร่างกายของยังสามารถพัฒนาทักษะอื่น ๆ ได้อีกหลายอย่างเลย
ล่ะ เพียงแค่เจ้ารู้ว่ามันต้องดึงออกมายังไง” ไครอนเสริม

“ลองหลับตาดูอีกครั้งสิ แล้วนึกถึงศักยภาพในร่างกายของเจ้าว่า ควรจะดึงออก
มาอย่างไร”

หญิงสาวเอียงคอพลางนึกถึงคำพูดของไครอน ก่อนจะค่อย ๆ ปิดเปลือกตาลง
แล้วนึกถึงศักยภาพที่เธอควรจะมี อย่างพละกำลัง สติปัญญา ความแข็งแกร่ง
โชค อะไรพวกนี้รึเปล่านะ แต่สำหรับขั้นพื้นฐานแล้วก็น่าจะเป็นพวกนี้ หรืออาจจะ
มีมากกว่านั้น

“ลืมตาขึ้นได้แล้วล่ะ เป็นไงบ้าง? รู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงอะไรมั้ย? สักนิดน่ะ”
เขาถาม หลังจากที่เห็นผู้ฝึกลืมตาขึ้นมา

“เหมือนจะรู้สึกขึ้นมานิดนึงนะคะ สงสัยหนูคงต้องฝึกบ่อย ๆ”

“ดี เอาล่ะ การฝึกจบลงเท่านี้ ที่เหลือก็เป็นตาของเธอแล้ว”

“ขอบคุณค่ะ แล้วหนูจะตั้งใจฝึกฝนเป็นอย่างดีเลยค่ะ!” หลังจากกล่าวจบเพจก็
ขอตัวแยกออกมาก่อน เพราะเห็นว่ายังมีคนอื่นมากที่ต้องการฝึกฝน รวมถึงเธอ
ด้วย อย่างน้อยได้ฝึกฝนไปแล้ว ไปดูตารางเรียนซะหน่อยดีกว่า

✡ สอนพื้นฐาน | การพัฒนาตัวเอง 
[ รางวัล : +15 พลังใจ , +10 EXP , +3 Point ]

(resoure)