[ทิศตะวันออกของเขตบ้านพัก] สนามฝึกซ้อม

Eloise HEROES

ฝึกซ้อม

น่าเจ็บใจชะมัดเลย เป็นครั้งแรกที่เอโลอิสต้องยอมรับความพ่ายแพ้ในการต่อสู้ เพราะทักษะในการต่อสู้ของเธอยังไปไม่ถึงขั้นที่จะต่อกรกับอสุรกายตัวเบิ้มได้เลย สุดท้ายก็ต้องจบด้วยการหนีให้ไวที่สุดสวมวิญญาณเดอะแฟลชวิ่งกลับค่าย เธอแอบสมเพชตัวเองเล็ก ๆ ที่ทำแบบนั้น แต่ถ้าเทียบกับการขิตในถ้ำมันก็ยังนับเป็นเรื่องที่คุ้มค่าอยู่ดีที่ตัดสินใจหนีออกมา เอโลอิสเดินมาที่บริเวณสนามฝึกซ้อมหลังผ่านเหตุการณ์เฉียดตายมาเมื่อวาน เธอยังแอบรู้สึกติดค้างในใจที่ไม่สามารถกำจัดโทรลล์ได้ ฉะนั้นมันต้องซ้อม ซ้อม ซ้อม!

“หงุดหงิดชะมัด!”

เธอบ่นออกมาเสียงดังจนคนรอบข้างหันมามอง เมื่อเธอหันกลับไปมองพวกเขาด้วยแววตาประมาณว่ามองทำไมไม่เคยเห็นคนอารมณ์ไม่ดีเหรอ? ทุกคนก็เบนสายตาไปทางอื่นต่างคนต่างกลับไปทำเรื่องของตัวเอง สาวน้อยผมสีเพลิงตรงไปหยิบยืมดาบและโล่มาถือไว้ ก่อนที่จะเดินตรงไปยังหุ่นซ้อมแล้วฟันดาบใส่หุ่นไม่ยั้ง

โช้งเช้ง!

เสียงดาบกระทบหุ่นดังอย่างต่อเนื่อง เอโลอิสทั้งออกท่า ทั้งทำทีหลบ พอฝึกกับหุ่นแบบนี้บางทีก็ประเมินความสามารถของตัวเองได้ไม่ดีเท่าไหร่เพราะหุ่นมันสู้กลับไม่ได้ แต่อย่างน้อยวันนี้เจ้าหุ่นผู้โชคร้ายก็คือที่ระบายอารมณ์ของเธอนี่แหละ เธอซ้อมไปเรื่อย ๆ จนสาแก่ใจจึงได้วางดาบลงและสิ้นสุดการซ้อมเดินออกจากสนามไป

[ฝึกฝนประจำวัน]

 +15 EXP / +5 พลังใจ

Adelaide BELIEVER

TRAINING 

- - - - -

                หลังจากจัดการเรื่องวุ่นวายต่างๆ ในชีวิตจนหมดสิ้น อเลดเดลก็มุ่งตรงมายังสนามฝึกซ้อมเพื่อฝึกฝีมือดาบของเธอทันที หญิงสาวขาดซ้อมไปพักใหญ่และเริ่มหลงลืมกระบวกท่าต่างๆ ที่ไครอนสอนเอาไว้จึงต้องรีบกลับมาซ้อมมือเป็นการด่วน

                อเดลเลดวอร์มร่างกายด้วยการวิ่งรอบสนามฝึกซ้อมสองสามรอบเพื่อเตรียมพร้อม ก่อนที่จะก้มลงไปหยิบดาบที่วางอยู่กับพื้นขึ้นมาถือไว้ในมือ ตั้งสมาธิและเริ่มออกแรงฟาดฟันหุ่นฟางตรงหน้าอย่างไม่ลดละ

                "ฟู่ววว~" หญิงสาวเป่าลมออกทางปากพลางหอบหายใจเบาๆ มือเล็กปาดเม็ดเหงื่อออกจากหน้าของตัวเอง ดวงตากลมโตจ้องเขม็งไปที่หุ่นฟางโดยไม่ละสายตา

                "ย่าาาาห์!" อเดลเลดตวัดดาบในมือจ้วงแทงไปข้างหน้าก่อนจะชักกลับมาและทำซ้ำแบบเดิมครั้งแล้วครั้งเล่าจนร่างกายเริ่มจดจำก่อนที่จะหมุนตัวและฟาดดาบลงบนหน้าอกของหุ้นฟางจนมันกระเด็นถอยหลังไป

                ให้ตายเถอะ ดูท่าแล้วคงต้องฝึกอีกเยอะ

                

- - - - -

 [ฝึกฝนประจำวัน] 
 เขียนโรลเพลย์ฝึกฝนประจำวัน +15 EXP / +5 พลังใจ 

Eloise HEROES

ซ้อมดาบ

“มา! ซ้อมดาบต่อ!”

หลังจากที่ได้ทำการจัดการกับเจ้าไซคลอปส์สำเร็จเป็นครั้งแรก เอโลอิสก็เกิดความมั่นใจขึ้นมากกว่าเดิมนิดนึง ทักษะของเธอยังไม่ดีมากมายนักหรอก ยังต้องได้รับการฝึกฝนอีกมาก  เธอเลือกเดินทางมาที่สนามฝึกซ้อม เพื่อทำการซ้อมดาบ เธอขาดการต่อเนื่องในการซ้อมมาหลายวันแล้ว ตอนนี้ไขข้อแข็งไปหมดต้องมาเคาะสนิมเสียหน่อย เธอเดินไปหยิบดาบสำหรับซ้อมมาไว้ในมือ อีกมือหนึ่งก็ถือโล่ ก่อนจะได้ยินเสียงหนึ่งตะโกนมาหา

“นี่เธอคนที่ผมแดงน่ะมาเป็นคู่ซ้อมให้หน่อยได้ไหม?”

“อ๋อได้สิ” เธอตอบรับอย่างไม่ยากเย็น การซ้อมกับคนยังไงก็ดีกว่าการซ้อมกับหุ่นอยู่แล้ว

“เธอเริ่มเข้ามาก่อนเลยเดี๋ยวฉันจะเป็นฝ่ายตั้งรับเอง” อีกฝ่ายเสนอขึ้น ดูเหมือนว่าเขาจะคิดว่ารับมือกับเธอได้สบาย

“ดูถูกกันชะมัด แต่ก็เอาเถอะฉันจะเป็นฝ่ายบุกก็ได้”

เอโลอิสตอบรับไปถึงแม้จะคิดว่ามันดูถูกฝีมือเกินไปหน่อย แต่การเป็นคนบุกก็ก็ได้เปรียบอยู่ดีในความคิดของเธอ เป็นที่รู้กันว่าเด็กบ้านเฮเฟตัสนั้นฝีมือการต่อสู้อาจจะสู้บ้านอื่นไม่ได้สักเท่าไหร่ แต่ความแข็งแรงของพลังแขนนั้นไม่แพ้ใครแน่นอน เพราะเด็กบ้านอื่นคงไม่ได้มีโอกาสถือค้อนตีอาวุธวันละหลายชั่วโมงอย่างบ้านเธอหรอก มันเหมือนการได้เล่นกล้ามทุกวันเลยล่ะ

“ย๊าาาาาาาา!!!”

เอโลอิสเริ่มทำการบุกในทันทีที่เซ็ตอาวุธเสร็จเธอพุ่งเข้าหาเป้าหมายโดยใช้โล่บังตัวเองไว้แล้วพุ่งไปข้างหน้าด้วยความรวดเร็ว หมายที่จะหาจังหวะโจมตีคู่ซ้อมเพื่อเล่นงานเขา แต่กลายเป็นว่าเธอโดนเล่นเสียเอง อีกฝ่ายหลบได้ทันควันก่อนจะใช้เท้าถีบเธอจนกลิ้งหลุน ๆ คลุกฝุ่นบนพื้น

“บทเรียนแรกอย่าบุกสุ่มสี่สุ่มห้าแบบนั้นสิ” 

เขาพูดขึ้นก่อนเดินมายื่นมืออย่างมีไมตรีมาหาเธอเพื่อจะช่วยดึงให้ลุกขึ้นมา เอโลอิสยื่นมือไปจับไว้…แล้วอาศัยจังหวะนั้นดึงมือของอีกฝ่ายมาอย่างรวดเร็ว ก่อนที่จะจับอีกฝ่ายทุ่มลงพื้นประหนึ่งนักมวยปล้ำ WWE แน่ใจนะว่านี่คือการซ้อมดาบ?

“บทเรียนที่นายควรจะรู้เช่นกันคืออย่าไว้ใจศัตรู”

“สมเป็นลูกเทพเฮเฟตัส บ้าพลังเสียจริง ฮ่า ๆ” 

เขาหัวเราะก่อนจะพยุงตัวเองลุกขึ้นมาแล้วเริ่มเป็นฝ่ายบุกบ้าง เอโลอิสยังไม่ทันตั้งตัวรีบถอยร่นจับโล่ขึ้นมาบังตัวเองไว้ได้ทันชนิดที่ว่าฉิวเฉียด เสียงดาบปะทะโล่แรงจนเธอสัมผัสได้ถึงความสั่นสะเทือน ไอ้หมอนี่มันคิดจะฆ่าเธอจริง ๆ หรือไงกัน บ้าเกินไปแล้ว คราวนี้เขาคงเอาจริงแล้วล่ะ

“จะฆ่ากันหรือไงฮะ? แค่ซ้อมทำไมต้องรุนแรงขนาดนี้”

“เจอศัตรูของจริงเขาไม่มีการออมมือกันหรอกนะสาวน้อย” เขาแสยะยิ้มเหมือนสนุกกันการได้สู้กับใครสักคนเจ้าหมอนี่ต้องเป็นลูกเทพแอรีสแหง ๆ 

เอโลอิสไม่คิดจะยอมแพ้อยู่แล้วเลยมีการปะทะดาบกันหน่อย เสียงดาบกระทบกันดังไปทั่วสนามอย่างไม่มีใครยอมใคร หลบได้บ้างไม่ได้บ้างแต่ก็ไม่ได้ทำกันบาดเจ็บถึงขนาดเลือดตกยางออก แน่ก็นับว่าซัดกันนัวพอสมควรเลยทีเดียว เหมือนศึกขนาดย่อมแม้จะเป็นแค่การซ้อมดาบสนุก ๆ เฉย ๆ ก็ตาม สุดท้ายแล้วก็จบที่ทั้งคู่ต่างคนต่างเอาดาบจ่อคออีกฝ่ายไว้

“วันนี้พอแค่นี้แล้วกัน” เขาเป็นฝ่ายพูดก่อน

“ก็ดีเหมือนกัน” เอโลอิสมีท่าทีเหนื่อยหอบอย่างเห็นได้ชัด 

“ว่าแต่ชื่ออะไรล่ะเราน่ะ?”

“เอโลอิส เพจ ธิดาแห่งเฮเฟตัส นายล่ะ?”

“เอลลิส เวคฟิลด์ บุตรแห่งแอรีส”

“ว่าแล้วเชียว…” เป็นอย่างที่เอโลอิสคิดไว้พวกชอบความรุนแรงมันก็มีอยู่แค่กลุ่มเดียวนี่แหละจะเป็นใครอื่นไปได้

“เอาเป็นว่าวันนี้สนุกดีนะ ถ้ามีโอกาสเจอกันอีกก็ไว้มาซ้อมด้วยกันได้นะ ขอตัวก่อนมีนัดกับสาวไว้”

“โอเคไว้เจอกันใหม่สักวันอะนะ...” เธอตอบกลับไปแบบส่ง ๆ ก่อนจะเอาอาวุธไปเก็บที่เดิมแล้วซับเหงื่อของตัวเอง ก่อนจะปลีกตัวออกจากสนามไป

[ฝึกฝนประจำวัน]

 +15 EXP / +5 พลังใจ

Adelaide BELIEVER

TRAINING 

- - - - -

                แขนเล็กกวัดแกว่งดาบในมือดังเช่นทุกวันที่ผ่านมาพร้อมกับฝึกลมหายจให้ประสานไปกับท่วงท่าต่างๆ ขณะใช้อาวุธ อเดลเลดใช้ดาบคล่องขึ้นมากถ้านับตั้งแต่วันแรกที่ไครอนสอนเธอเอาไว้ หุ่นฟางตัวเดิมที่เธอใช้ซ้อมทุกวันตั้งอยู่ตรงหน้าในสภาพเหมือนใหม่ทุกวันแม้เมื่อวานจะถูกยำจนสะบักสะบอมแค่ไหนก็ตาม

                "ไงเด็กใหม่" เสียงทุ้มร้องทักขึ้นจากด้านหลัง ในทีแรกอเดลเลดไม่แน่ใจว่าชายคนนั้นทักดธอรึเปล่าแต่ดูจากที่สนามซ้อนในตอนนี้มีเพียงเธอกับชายคนนั้นแค่สองคนก็คงจะเป็นอย่างนั้น

                "ฉ.. โว้ว!" ยังไม่ทันได้พูดให้จบประโยค ชายแปลกหน้าก็โยนโล่หนักอึ้งมาให้จนต้องรีบคว้าไว้ก่อนที่มันจะหล่นทับนิ้วเท้าของเธอ

                "อะไรเนี่ย" อเดลเลดพูดอย่างเกรี้ยวกราด นี่มันแกล้งกันชัดๆ

                "เห็นฝีมือเธอน่าจะดูใช้ได้ มาเป็นคู่ซ้อมให้หน่อย" ชายหนุ่มว่าพร้อมกับหยิบโล่กับดาบของตัวเองขึ้นมาถือไว้ในท่าเตรียมพร้อมโจมตี อเดลเลดที่ไม่ทันตั้งตัวได้แต่ยืนเหวอจนเกือบโดนเสียบเข้าที่แขนก่อนที่จะตั้งสติได้และตอบโต้กลับทันที

                "มีสมาธิหน่อยสิ"

                "ฉันยังไม่ทันได้ตั้งตัว นายก็บุกเข้ามาแล้ว" อเดลเลดจ้องเขม็งไปยังชายตรงหน้า เรือนผมสีบลอนด์สว่างของเขาพลิ้วไหวขณะจ้วงแทงดาบสัมฤทธิ์มาอย่างดุดันและรวดเร็ว แต่หญิงสาวก็ตั้งรับด้วยโล่และปัดดาบออกได้อย่างทันท่วงที 

                "ศัตรูไม่รอให้เธอตั้งตัวก่อนหรอกนะ"

                แน่นอนว่าไม่มีคำว่าสูสีในการประลองครั้งนี้ อเดลเลดไม่ได้อ่อนหัดเหมือนครั้งแรกๆ ที่มาฝึกดาบแต่ก็ยังไม่ได้เก่งพอจะเทียบฝีมือกับชายคนนี้ได้เลยและในจังหวะสุดท้ายหญิงสาวก็โดนโล่กระแทกจนล้มหงายหลังลงไปนอนกับพื้นพร้อมกับหุ่นฟางเพื่อนรัก

                "โทษที เจ็บมากไหม" ชายหนุ่มทำท่าจะเดินเข้ามาดูอาการ แต่อเดลเลดที่โมโหจนเลือดขึ้นหน้าก็ยันตัวลุกขึ้นมาก่อนที่จะเริ่มการประลองใหม่อีกครั้ง เธอมีนิสัยไม่ยอมคนมาแต่ไหนแต่ไรจะให้ยอมเจ็บตัวคนเดียวได้ยังไงกัน

                "ย่าาาห์!" นัยน์ตาสีน้ำตาลหรี่ลงขณะวิ่งไปเข้าไปปะทะอีกฝ่ายด้วยโทสะ ชายหนุ่มมีท่าทีที่เปลี่ยนไปเมื่อเห็นว่าอเดลเลดโกรธจัดจึงตั้งรับแรงกระแทกและปัดป้องดาบอย่างคล่องแคล่ว ครู่ต่อมาหญิงสาวก็สามารถพลิกกลับมาเป็นฝ่ายชนะได้เมื่อสามารถปลดอาวุธและกระแทกชายหนุ่มแปลกหน้าจนล้มลงนอนบนพื้นได้สำเร็จ

                "ฮ่า ฮ่า ฮ่า" ชายหนุ่มที่นอนแอ้งแม้งอยู่บนพื้นเริ่มหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่งจนอเดลเลดสับสนไปหมด

                "ขำอะไรน่ะ"

                "ขำเธอน่ะสิ" เขาว่าและยันตัวขึ้นมานั่งกอดเข่า มือหน้าปัดฝุ่นบนเสื้ออย่างลวกๆ "ยินดีต้อนรับสู่บ้านพักหมายเลข 1 นะ ถึงจะช้าไปหน่อยพอดีฉันเพิ่งกลับมาที่ค่าย"

                "ไงนะ?" อเดลเลดงงเป็นไก่ตาแตก หมอนี่เป็นใครกันแน่

                "ฉันชื่ออเล็กเซย์ เดอ ลีออง บุตรแห่งซุส พี่ชายของเธอ" มือหนาเสยผมสีบลอนด์ของตัวเองพร้อมกับขยิบตาอย่างอารมณ์หลังจากที่รับน้องใหม่ด้วยการประลองดาบจนน้องสาวควันออกหู

                "อ๋าาาาา" อเดลเลดที่กำลังประมวลผลลืมความโกรธไปชั่วขณะ เธอคิดบ้านซุสมีสมาชิกเพียงแค่สองคนคือเธอกับรอฟีอัส แต่กลับมาคนที่สามโผล่มาจึงไปต่อไม่ถูกเพราะรอฟีอัสเองก็ไม่เคยพูดถึงพี่ชายคนนี้เลยสักครั้ง "ฉันชื่อเดล อเดลเลด เคอร์"

                "ต่อจากนี้ฉันจะมาช่วยซ้อมดาบให้เธอเอง น้องสาว"

                

- - - - -

 [ฝึกฝนประจำวัน] 
 เขียนโรลเพลย์ฝึกฝนประจำวัน +15 EXP / +5 พลังใจ 

Nanette -

Nanette Leblanc

สนามฝึกซ้อม

สนามฝึกซ้อมซึ่งอยู่ทางทิศตะวันออกของเขตบ้านพักตอนนี้ปรากร่างผอมบางของธิดาแห่งเทพีอะโฟร์ไดท์ เดินเอื่อยเข้ามายังลานกว้าง ใบหน้าของเด็กสาวมู่ทู่ เหตุเพราะอากาศร้อนและการเดินทางไกล

“ทำไมที่นี่ไม่มีรถกอล์ฟคอยรับส่งเนี่ย พื้นที่ก็ตั้งกว้าง เดินก็ไกล” นาแนตต์บ่นกระปอดกระแปด ก่อนจะทิ้งตัวน่งลงใต้เงาร่มไม้ใหญ่เป็นการพักเหนื่อย

ลมเย็น ๆ ที่พดมาต้องตัวทำให้รู้สึกดีขึ้นได้บ้าง ดวงตาสีเฮเซลกวาดมองไปรอบ ๆ ตอนนี้ก็มีเด็กจำนวนหนึ่งที่เข้ามาฝึกซ้อมความแข็งแรงหรือการใช้อาวุธต่าง ๆ แค่เห็นนาแนตต์ก็รู้สึกเหนื่อยได้โดยที่ยังไม่ลองด้วยซ้ำ

“คุณไครอน!” เสียงใสดังขึ้นพร้อมรอยยิ้มกว้างทันทีที่เห็นผู้อำนวยการค่ายกำลังเดินเข้ามาหา ไครอนส่งยิ้มบางให้เด็กสาวก่อนจะก้าวมาหยุดอยู่ตรงหน้า ยิ่งนาแนตต์นั่งขัดสมาธิอยู่บนพื้นแบบนี้ในขณะที่เขายืนเต็มส่วนสูงด้วยร่างกายของเซนทอร์ยิ่งทำให้นาแนตต์ตัวเล็กลงยิ่งขึ้นไปอีก

“เอ๊ะ?” ดูเหมือนนาแนตต์จะสังเกตเห็นแล้ว จากตอนแรกที่พบเจอกัน ผู้อำนวยการค่ายอย่างไครอนนั้นนั่งรถเข็น แต่ทำไมตอนนี้ถึงได้มีครึ่งล่างเป็นม้าล่ะ เด็กสาวผุดลกขึ้นยืนทันที “คุณไครอน...”

“เซนทอร์น่ะ เธอยังไม่เคยเห็นฉันในร่างนี้ใช่มั้ย”

นาแนตต์พยักหน้าหงึกหงัก ตอนนี้เธอต้องเงยหน้าคุยกับเขาจนเริ่มรู้สึกปวดคอ แต่มารยาทของเด็กสาวที่มีก็ทำให้เธอไม่ได้แสดงท่าทีตกใจหรืออะไรออกไป

“ไหน ๆ ก็มาถึงสนามฝึกซ้อมแล้ว สนใจฝึกซ้อมดูซักหน่อยมั้ยล่ะ”

“แต่หนู... หนูยังไม่รู้เลยว่าหนูทำอะไรได้บ้าง”

“ลองมายืนตรงนี้สิ” ไครอนหันหน้าไปทางสนามฝึกซ้อมที่มีเด็กคนอื่น ๆ กำลังฝึกอยู่แล้วให้นาแนตต์มายืนข้าง ๆ ตน เขาพยักเพยิหน้าไปทางกลุ่มเด็กพวกนั้นก่อนจะพูดต่อ “การต่อสู้พื้นฐาน สมาธิเป็นสิ่งสำคัญ หกเธอมีสมาธิ เธอจะสามารถหาจุดอ่อนของศัตรูและจัดการกับมันได้ หรือแม้แต่การหาทางหนีทีไล่ตอนที่เพลี่ยงพล้ำก็ได้เช่นเดียวกัน”

“ร่างกายของเราน่ะสามารถพัฒนาทักษะต่าง ๆ ได้หลากหลาย ขอเพียงแค่เธอรู้ถึงวิธีดึงศักยภาพของมันออกมา เอาล่ะ...” ไครอนหันมามองเด็กสาว “ลองหลับตาลง นึกถึงสายเลือดของเทพีอะโฟร์ไดท์ที่ไหลเวียนอยู่ในกายของเธอ แล้วดึงศักยภาพนั้นออกมา”

นาแนตต์พรูลมหายใจยาว พยายามมีสมาธิและเปิดใจ เด็กสาวค่อย ๆ หลับตาลง นึกถึงเทพอะโฟร์ไดท์อย่างที่ว่า ก่อนที่เธอจะรู้สึกถึงอะไรบางอย่างพาให้ร่างกายเย็นวาบขึ้นมา

“เป็นไง”

“หนูว่าหนูรู้สึกแล้ว” เด็กสาวลืมตาขึ้นมาพลางตอบผู้อำนวยการค่ายด้วยรอยยิ้ม

“ถ้าอย่างนั้นวันนี้ก็ฝึกซ้อมซักหน่อยเถอะ”

“คะ?”

“เริ่มจากการออกกำลังกายเสริมสร้างกล้ามเนื้อเป็นยังไง”

ละแล้วนาแนตต์ก็ถูกผู้อำนวยการค่ายผู้ใจดี แต่ไม่ใจดีเลยตอนฝึกซ้อมบังคับให้เธอวิ่งรอบสนามฝึกซ้อม กระโดดตบ และยกน้ำหนักอีกหลายอย่างจนทั้งแขนทั้งขาของเธอสั่นไปหมด

จำไว้เลยนะคุณไครอน!

[สอนพื้นฐาน] +15 พลังใจ , +10 EXP , +3 Point

[ฝึกฝนประจำวัน] +15 EXP / +5 พลังใจ

bettyleg

Mackenzie HEROES

13. Practise

M

…เป็นอีกวันที่เขามายืนอยู่หน้าห้องคุณไครอน…

หลังจากเมื่อหลายวันก่อนที่มาแล้วกลับพบคุณดีแทน แถมยังได้รับภารกิจมาแบบงง ๆ อีก เมื่อคิดถึงเรื่องนั้นแล้วแมคเคนซีก็ถอนหายใจบาง ๆ ก่อนจะเคาะประตูไป 2-3 ที

“เชิญครับ”

เสียงที่ดังมาจากด้านในทำให้ชายหนุ่มใจชื้นขึ้นมา อย่างน้อยวันนี้เขาก็ไม่ได้มาเสียเที่ยว ฝ่ามือใหญ่หมุนลูกบิดประตูแล้วเดินเข้าไปด้านใน

“คุณลินคอล์น…เหมือนเราไม่ได้พบกันนาน เป็นยังไงบ้าง ได้ข่าวว่าไปทำภารกิจที่ปารีสกับคุณเอลวินมาใช่ไหม”

ท่าทีของชายตรงหน้ายังดูสุขุมเหมือนเดิม แมคเคนซีมายืนตรงหน้าโต๊ะทำงานที่อีกฝ่ายนั่งอยู่ก่อนจะพยักหน้า

“ใช่ครับ แล้วผมก็โดนฝูงก็อบลินรุมตีมา ถ้าดีนไม่ช่วยไว้ผมคงไม่ได้กลับมาที่นี่…”

เขานั่งลงฝั่งตรงข้ามตามที่คุณไครอนผายมือเชื้อเชิญแล้วเริ่มพูดต่อ

“คือ…ผมรู้สึกว่าตัวเองไม่ได้เรื่องเลย แม้แต่ก็อบลินตัวเล็ก ๆ ก็ยังจัดการไม่ได้ จะว่ายังไงดี ผมไม่ได้รู้สึกดีกับการฆ่าฟันหรอก แต่วันนั้นที่ผมโดนรุมมันทำให้ผมรู้ว่าเจ้าพวกนั้นต้องเล่นงานผมถึงตายแน่”

มือที่ประสานกันไว้ที่ตักบีบกันจนแน่น ไม่บ่อยนักที่เขาจะเล่าสิ่งที่ตนเองกังวลอยู่ในใจให้ใครสักคนฟังเมื่อเหลือบตาขึ้นมองคุณไครอนก็เห็นอีกฝ่ายกำลังมองมาที่เขาด้วยสายตาที่ดูเข้าอกเข้าใจ

“คุณลินคอล์น…มีเดมิก็อดมากมายที่ออกไปนอกค่ายแล้วไม่มีชีวิตรอด คุณรู้ไหมเพราะอะไร เพราะพวกเขาขาดทักษะการป้องกันตัว ก็เลยตกเป็นเหยื่อของอสูรกายพวกนั้น คุณรู้ใช่ไหมว่าผมกำลังจะพูดอะไร”

น้ำเสียงเนิบนาบที่ฟังแล้วชวนให้ผ่อนคลายทำให้แมคเคนซีหายกังวลไปบ้าง

“ครับ ผมต้องฝึกฝนการใช้อาวุธและการปองกันตัว ถ้าอยากออกไปข้างนอกค่าย…ใช่ไหม”

รอยยิ้มพึงพอใจปรากฏขึ้นบนใบหน้าเซนทอร์

“ถูกต้อง แต่ก็ไม่ได้มีแค่การฝึกอาวุธเท่านั้นหรอกนะ การฝึกฝนด้านจิตใจก็เป็นสิ่งสำคัญ เอาล่ะ มากับผมสิ ผมจะสอนคุณเอง”

พูดจบคุณไครอนก็ลุกขึ้นแล้วเดินนำออกจากห้องไป แม้จะสงสัยอยู่บ้างว่าอีกฝ่ายจะพาตนไปที่ไหน แต่แมคเคนซีก็ลุกเดินตามไป

- สนามฝึกซ้อม -

นี่คือสถานที่ที่เขาไม่เคยมามาก่อนตั้งแต่มาถึงค่ายฮาร์ฟบลัด ดวงตาสีฮาเซลกวาดมองรอบ ๆ ด้วยความสนใจ ที่นี่เหมือนว่าจะเป็นสถานที่สำหรับฝึกซ้อมการใช้อาวุธของเหล่าเดมิก็อด สังเกตได้จากเดมิก็อดมากมายที่กำลังฝึกฝนการใช้โล่ ดาบ หอก และธนูที่อีกฝั่งหนึ่งของสนาม ส่วนเขากับคุณไครอนแค่มายืนอยู่ที่ริมสนามเท่านั้น

“เรามาเริ่มกันเลยดีกว่า ก่อนที่จะฝึกการใช้อาวุธ ผมอยากให้คุณฝึกฝนการควบคุมจิตใจและสมาธิก่อนคุณรู้ไหมว่าร่างกายของคนเราสามารถดึงศักยภาพที่อยู่ภายในออกมาได้ บางทีคุณอาจคิดว่าถึงขีดจำกัดแล้ว แต่เชื่อเถอะว่าในร่างกายของคุณยังมีพลังงานต่าง ๆ แอบแฝงอยู่…”

เมื่อเห็นว่าแมคเคนซีรับฟังอยู่เงียบ ๆ คุณไครอนจึงอธิบายต่อ

“ก่อนอื่นผมอยากให้คุณหลับตาลง แล้วลองนึกดูว่าคุณอยากจะดึงศักยภาพด้านไหนในร่างกายออกมา”

เมื่อฟังถึงตรงนี้แมคเคนซีก็เริ่มสงสัย

“ศักยภาพต่าง ๆ ที่คุณพูดถึง มีอะไรบ้างครับ”

เป็นอีกครั้งที่คุณไครอนยิ้มออกมา คงเพราะเห็นว่าคนที่ใช้ชีวิตเรื่อยเปื่อยในค่ายมานานอย่างแมคเคนซีเริ่มจะสนใจเรื่องการฝึกฝนขึ้นมาบ้างแล้ว

“เป็นคำถามที่ดีคุณลินคอล์น ศักยภาพที่ผมพูดถึงมีอยู่หกอย่างนั่นก็คือ พละกำลัง ไหวพริบ โชค พลังที่แข็งแกร่ง ความงดงาม และความอดทน คราวนี้คุณก็ลองทำสมาธิแล้วคิดดูว่าต้องการดึงศักยภาพด้านไหนในตัวคุณออกมา”

แมคเคนซีพยักหน้าช้า ๆ หลังฟังจบ

“งั้นผมขอลองดูหน่อย”

ชายหนุ่มสูดหายใจเข้าลึกก่อนจะค่อย ๆ หลับตาลง ในช่วงแรกเสียงจากเหล่าเดมิก็อดที่กำลังฝึกอาวุธค่อนข้างรบกวนสมาธิเขาอยู่บ้าง ต้องใช้เวลาพักใหญ่ทีเดียวกว่าจะมีสมาธิจดจ่อกับตนเองได้

‘พละกำลังและไหวพริบ’

เขาคิดว่านี่คือสิ่งที่จำเป็นอันดับต้น ๆ ในการต่อสู้ และเมื่อมีสมาธิแน่วแน่แล้ว ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่าว่าเหมือนมีพลังบางอย่างในร่างกายได้ถูกปลุกขึ้นมา

“ลืมตาได้แล้วคุณลินคอล์น”

เหมือนว่าคุณไครอนเองก็คงสังเกตได้เช่นกันจึงบอกให้เขาลืมตา เมื่อเปิดเปลือกตาขึ้นก็เห็นว่าเซนทอร์กำลังมองมาที่เขาอยู่

“หลังจากทำสมาธิตามที่ผมบอกแล้ว คุณรู้สึกยังไงบ้าง”

“ผม…อืม…ผมรู้สึกเหมือนมีพลังบางอย่างในตัวถูกปลุกขึ้นมา ไม่รู้สิ ผมอาจจะคิดไปเองก็ได้”

เขายังไม่ได้ลองทดสอบจึงไม่รู้ว่ารู้สึกไปเองไหม

“ไม่เป็นไร ไว้คุณลองไปทดสอบตอนเข้าคลาสฝึกใช้อาวุธดูสิ แล้วคุณก็จะรู้ว่าคุณคิดไปเองหรือเปล่า แต่ไม่ว่ายังไงก็อย่าลืมฝึกฝนอย่างต่อเนื่องเชียวล่ะ ค่อย ๆ ฝึกไปเรื่อย ๆ ถึงเวลานั้นคุณก็จะแข็งแกร่งทั้งทางด้านจิตใจและการใช้อาวุธเอง”

“ครับ ผมจะลองเข้าคลาสฝึกใช้อาวุธดู”

แมคเคนซีพยักหน้ารับพลางนึกไปถึงอาวุธที่ตนมีอยู่ซึ่งก็คือโล่ ดาบ และมีดสั้น ก่อนอื่นคงต้องไปดูตารางก่อนว่าวันไหนมีสอนการใช้อาวุธชนิดไหนบ้าง

“ถ้าอย่างนั้นวันนี้ก็ถือว่าคลาสเรียนของเราจบแล้ว หวังว่าเราจะพบกันในคลาสฝึกใช้อาวุธนะคุณลินคอล์น ผมขอตัวก่อน”

“ครับ ขอบคุณนะครับคุณไครอน”

แมคเคนซีกล่าวขอบคุณคุณไครอนที่ยิ้มให้เล็กน้อยก่อนจะเดินกลับไปทางบ้านใหญ่ ส่วนเขาก็อยู่ดูเหล่าเดมิก็อดฝึกใช้อาวุธกันอยู่สักพักแล้วจึงกลับไปที่บ้านพักตนเอง

ฝึกฝน  :   สอนพื้นฐาน การพัฒนาตนเอง

+15 พลังใจ , +10 EXP , +3 Point

Mackenzie HEROES

14. Shield and Sword Class I

M

…นี่คือการเข้าเรียนคลาสการฝึกใช้อาวุธครั้งแรกของแมคเคนซี…

“นายดูนี่ซิแดนนี่ เห็นว่าเป็นโล่กับดาบไหม”

แมคเคนซียกดาบสัมฤทธิ์กับโล่ขึ้นมาระดับอกให้แซเทอร์หนุ่มที่เขาชวนให้มาฝึกซ้อมด้วยกันดู เนื่องด้วยภารกิจครั้งนี้ค่อนข้างกะทันหันและเป็นการออกนอกค่ายเพียงคนเดียว ด้วยความที่ไม่อยากหลงทางให้เสียเวลาแต่ก็ยังไม่สนิทสนมกับเดมิก็อดบ้านอื่นมากพอ (ไม่นับหนุ่มลูกเทพโพไซดอนคนนั้น…) แดนนี่จึงเป็นตัวเลือกที่ดีที่เขาจะพาไปด้วย แต่อีกฝ่ายดูจะไม่มีทักษะการป้องกันตัว หากครั้งนี้ไปด้วยกันอีกก็อาจต้องหนีหัวซุกหัวซุน เขาจึงชวนแซเทอร์หนุ่มมาฝึกซ้อมด้วยกันเสียเลย

“ก็เป็นโล่กับดาบปกตินะครับพี่ชาย หรือว่าตอนออกไปทำภารกิจคราวก่อนพี่ชายเห็นเป็นอะไรงั้นเหรอ”

แดนนี่ที่กำลังฟาดดาบไม้ไปข้างซ้ายทีขวาทีหันมามองอาวุธในมือเขาแล้วถามด้วยความสงสัย

“ก็……ไม้พายทำขนมกับฝาหม้อ ส่วนมีดสั้นก็เป็นตะกร้อมือ”

พอถูกถามแบบนั้นก็ตอบงึมงำ แมคเคนซียังจำสายตาที่ผู้คนมองเขาได้ดี ตอนนั้นเขาคงเหมือนปาตีซีเยพร้อมเผด็จศึกมากแน่ ๆ

“อุ๊บส์….”

“หยุด…อย่าขำ”

แมคเคนซีบอกเสียงเข้มจนแซเทอร์หนุ่มต้องรีบเม้มปากกลั้นขำไว้

“โล่นี่หนักชะมัด น่าจะเกินห้ากิโลได้”

แขนข้างที่ยกโล่ขึ้นมาเมื่อครู่ เพียงไม่ถึงห้านาทีก็ล้าเสียแล้ว แมคเคนซีจึงปล่อยแขนลงข้างตัว รับรองได้ว่าใช้ไม่กี่ครั้งต้องกล้ามขึ้นแน่ ๆ

“ทุกคน อยู่ในความสงบหน่อย”

เสียงที่คุ้นเคยดังอยู่เบื้องหน้า หลังจากที่ไปดูตารางการฝึกใช้อาวุธมาแล้ว เขาจึงได้รู้ว่าผู้ที่สอนคลาสนี้คือคุณไครอนนั่นเอง เหล่าเดมิก็อดที่เข้าคลาสในวันนี้เมื่อเห็นเซนทอร์แล้วก็ต่างเงียบเสียงลงทั้งยังยืนตั้งแถวหน้ากระดานเป็นระเบียบอีกด้วย

“ยินดีต้อนรับทุกคนเข้าสู่คลาสเรียนการฝึกใช้อาวุธโล่และดาบ ผมคือผู้ที่จะมาสอนคลาสนี้ หวังว่าทุกคนจะฝึกฝนอย่างตั้งใจจนจบคลาสและนำไปใช้ป้องกันตัวเองได้…”

ขณะที่อธิบาย สายตาคุณไครอนก็กวาดมองเหล่านักเรียนในคลาสไปเรื่อย ๆ จนมาหยุดอยู่ที่แมคเคนซี ริมฝีปากของเซนทอร์ยกยิ้มเพียงเล็กน้อยก่อนจะไล่สายตาไปยังเดมิก็อดคนอื่นต่อ

“หากใครที่ใช้ดาบสัมฤทธิ์ก็โปรดระวังอุบัติเหตุด้วย”

แมคเคนซีมองดาบสัมฤทธิ์ในมือตนเองแล้วกำแน่นขึ้น เขาเป็นหนึ่งในคนที่ใช้ดาบของจริง เพราะอีกไม่กี่วันเขาจะต้องออกไปทำภารกิจแล้ว จึงอยากฝึกจับอาวุธที่จะนำไปใช้ให้ชินมือ

“ว้าว ผมนี่โชคดีจัง ได้เรียนคลาสที่คุณไครอนสอนด้วย”

แดนนี่พึมพำขึ้นมา พอหันไปมองก็เหมือนจะเห็นอีกฝ่ายจ้องคุณไครอนตาแทบไม่กระพริบ คงจะชื่นชมมากแน่ ๆ

“คลาสนี้เราจะมาเริ่มต้นจากพื้นฐานการจับดาบและถือโล่ที่ถูกต้องก่อน…”

คุณไครอนหยิบดาบและโล่ไม้ที่อยู่ใกล้ตัวขึ้นมาก่อนจะสาธิตให้ดู

คลาสเรียนแรกของแมคเคนซีและแดนนี่ได้เริ่มขึ้นแล้ว

เรียนดาบ-โล่ ครั้งที่ 1/4

Feria HEROES

ᏕᏝᏋᏋᎮᎥᏁᎶ ᎶᎥᏒᏝ

Feria Hayes

หลังจากออกมาจากบ้านฮิปนอสไม่ทันไร เฟเรียก็พบว่าวัวโคลคีสที่กำลังพยายามพังม่านพลังปกป้องค่ายฮาล์ฟบลัดแห่งนี้อยู่นั่นมันแข็งแกร่งเกินไปจนเธอไม่อาจสู้ได้เลยสักกะนิดเดียว

“ให้ตายสิ เจ้าวัวนั่นดูยังไงก็แข็งแกร่งผิดมนุษย์มะนาชัด ๆ เลย แบบนี้สู้ไม่ไหวหรอก”

เธอเดินมาที่ลานฝึกอย่างหัวเสียที่เธอก็พิจารณาแบบไม่ประมาณแล้วว่าตัวเธอเองนั่นในตอนนี้ไม่มีทางต่อสู้กับไอ้วัวโคลคีสได้อย่างแน่นอนเลย เห็นแบบนั้นสิ่งเดียวที่เธอทำได้ก็คงเป็นการมาที่ลานฝึกแห่งนี้นี่แหละ

“ม่าม๊า จะทำอะไรเหรอฮะ“

เธอไม่พูดอะไรแต่ก็ซักเอาหอกอันเป็นอาวุธคู่ใจเธอออกมาควงเตรียมตัวในท่าพร้อมต่อสู้

“กาเอล ฟังแม่นะ ซักอาวุธออกมา สิ่งเดียวที่คนอ่อนแออย่างพวกเราจะทำได้ในตอนนี้มีแค่ทางเดียวเท่านั้น ลูกก็คงรู้ใช่ไหม”

ทันทีที่ได้ยินคำพูดของเธอ กาเอลก็รู้ทันทีว่าสิ่งที่แม่ตนต้องการให้ทำคืออะไร ก่อนจะซักดาบออกมาพร้อมต่อสู้

“อูอู่ อูอูอู่!!! (สู้ ๆ นะคะ แม่ พี่กาเอล)” เรเลียที่ลงจากไหล่ของเฟเรียมาอยู่ข้างสนามเพื่อคอยเชียร์แม่และพี่ชายของตนด้วยการส่งเสียงอูอู่ออกมาอย่างสนุกสนาน ก่อนที่เฟเรียกับกาเอลจะเริ่มใช้อาวุธประจำตัวของตนเข้าต่อสู้กับอีกฝ่ายอย่างดุเดือด แน่นอนว่าเฟเรียแอบออมมือให้กับลูกชายคนโตของตนอย่างกาเอลไว้อยู่นิดหน่อย ก็เธอกลัวจะชนะเร็วไปนี่นา แต่กาเอลก็พึ่งพาร่างกายเล็กของตนเร่งความเร็วและความคล่องตัวของตนจนเธอแอบต้องเอาจริงบ้างเล็กน้อย จนพวกเธอเหนื่อยหอบกันทั้งคู่กันไปเลย

ฝึกซ้อมประจำวันกับกาเอล

Daryna BRAVE

DARYNA

How to train your skill?

ย้อนเวลาช่วง 14.00 น.

หลังสัมผัสมือกับรูปปั้นเทพีไอริส ดาริน่าก็ไม่ได้รู้สึกตัวเองมีอะไรเป็นพิเศษเพิ่มเติมขึ้นมานัก ที่รู้สึกผิดปกติก็คงเป็นเรื่องที่จู่ ๆ หูตาของเธอร้อนรุ่มผิดปกติให้ก้มหน้าหลับตาปี๋พลางยกมือลูบบริเวณนั้นเบา ๆ อยู่เป็นครึ่งชั่วโมงนั่นแหละ ครั้นพอเงยหน้ากลับมามองหน้ารูปปั้นของเทพีก็เหมือนจดจำระลึกถึงเรื่องราวในค่ายได้เป็นฉาก ๆ เหมือนเพิ่งผ่านหูผ่านตามาเมื่อครู่ ทว่าส่วนมากเป็นเรื่องที่เธอตระเวนรับรู้เองมาบ้างแล้วเลยไม่รู้ว่านั่นคือความสามารถสายเลือดที่พึ่งจะถูกปลุกขึ้น

หรือว่าต้องเอาเรื่องนี้ไปปรึกษาคนอื่น?

ไม่รู้ทำไมใบหน้าของคุณผู้อำนวยการค่ายผู้มีนามว่า ไครอน ชายกลางคนตัวครึ่งม้าที่เคยพบช่วงแรกที่เข้ามาอาศัยยังค่ายจะปรากฏเข้าแทรกในห้วงความคิดของดาริน่า ริมฝีปากเล็กขบเม้มเข้าหากัน มือข้างหนึ่งกอบจับขยับกำไลทำมือของเธอที่อยู่ยังข้อมืออีกข้างอย่างติดครุ่นคิด ก่อนสุดท้ายสองเท้าเปลือยเปล่าจะย่ำเดินสวมรองเท้าสานไม้สีอ่อนหน้าประตูและออกจากเขตบ้านพักของตนไปยังบริเวณสนามฝึกซ้อม

ทว่าคล้ายโดนอ่านใจ ผู้อำนวยการค่ายคล้ายมาเยือนรออยู่แล้ว หรือไม่ก็บังเอิญว่าเซนทอร์ตนนี้กำลังมายืนเฝ้าสังเกตเด็ก ๆ ในค่ายฝึกซ้อมอยู่ก็เป็นได้ ดวงตาคู่หวานสีฮาเซลมองติดประกาย เสียงย่ำเดินผืนหญ้าเร่งรัดตรงเข้าหาไครอน ก่อนร่างเล็กจะยอบตัวเล็กน้อยเพื่อสวัสดียังผู้อำนวยการค่ายที่เอ่ยทักกลับดาริน่าเช่นเดียวกัน

“ ดูเหมือนจะเชื่อแล้วสินะธิดาไอริส.. ใช้เวลานานเชียว ”

ประโยคของไครอนทำเอาสีหน้าของดาริน่าคล้ายชะงักไปครู่ ก่อนเธอจะเผยรอยยิ้มแหยกลับไปให้ราวกับอยากจะขอโทษในความคิดแรกที่ไม่รู้สึกไว้ใจยังสถานที่แห่งนี้เลย

“ เชื่อแล้วล่ะค่ะ.. เราอยากเจอวลาดแล้ว ”

เสียงหวานเอ่ยเบา ใบหน้าก้มงุดราวกับหงอยลงไปถนัดตา ความรู้สึกคะนึงถึงคนสำคัญผลักให้ดาริน่ายอมพัฒนาตัวเองเพื่อให้แกร่งพอจะพาตัวเองออกไปนอกค่ายโดยที่ยังอยู่ครบสมบูรณ์ ไม่งั้นวลาดคงอาละวาดน่าดู

“ งั้นก็มาเริ่มกันเลยดีกว่า ร่างกายเธอตอนนี้แค่สัตว์ป่าก็ชนกระเด็นได้แล้ว ..เอาล่ะ เริ่มจากที่หลับตาลง ธิดาไอริส ”

ไครอนเอ่ยเสียงทุ้มเนิบนวล ขับกล่อมราวกับกำลังกล่อมเด็กให้ดาริน่าทำตาม ซึ่งหญิงสาวก็ขยับเปลือกตาปิดลงอย่างเชื่อฟัง

“ นึกถึงศักยภาพร่างกาย– อะแฮ่ม คำยากไปไหมนะ.. เอาเป็นว่า ความสามารถในร่างกายของเธอที่อยากเพิ่มพูนมัน ”

ดวงหน้าของอิวานอฟสาวผงกเบารับ เธอที่เห็นเพียงความมืดในตอนนี้เลื่อนมือจับเกลี่ยกำไลข้อมือตัวเองอีกครั้งเพื่อดึงสติให้จดจ่อกับเรื่องที่ตนอยากพัฒนาตัวเอง เป็นไปได้แน่นอนว่าดาริน่าอยากจะพัฒนาด้านกำลังความสามารถตัวเอง หญิงสาวนึกไปถึงภาพเส้นสายกล้ามเนื้อตัวเองกำลังเติบโต ม้วนรับ ขดเกลียว เพิ่มพูน แต่ก็คล้ายจะได้ดึงออกมาในปริมาณน้อยกว่าที่คาด สองมือที่กำกอบรู้สึกถึงกำลังกายที่แทบไม่เพิ่มขึ้น

แน่ล่ะ เธอออกกำลังกายบ่อยเสียที่ไหน

นอกจากเรื่องนั้นก็เป็นเรื่องพลังอื่น ๆ ที่เธอไม่แน่ใจว่าตัวเองจะมีพรสวรรค์ใดบ้าง ทว่าก็อยากพัฒนาและเพิ่มพูนมัน ดาริน่าเริ่มทำสมาธิ เสียงลูกปัดจากกำไลกระทบเบา กล่อมเกลาสมาธิในตัวของหญิงสาวที่กระจัดกระจายให้เข้าที่เข้าทางมากขึ้น สมองดูโล่งเบาขึ้น จากที่ทึบตันและอื้ออึงมาพักใหญ่ สีหน้าของเธอดูดีขึ้นหลายส่วน

“ สีหน้าดีขึ้นทีเดียว ลืมตาดูสิแม่หนูอิวานอฟ ”

แพขนตากระพริบเบา ก่อนเปิดเผยยังลูกแก้วสีฮาเซลที่ดูใสกระจ่าง ริมฝีปากคลี่รอยยิ้มนุ่มนวลแต้มประดับ ร่องรอยความรู้สึกขอบคุณประดับทั่วบรรยากาศของหญิงสาวที่ผละมือมาประสานกันเบา ๆ

“ รู้สึกยังไงบ้างล่ะ? ” ไครอนถามเจือรอยยิ้ม

“ รู้สึกสมองปลอดโปร่งขึ้นมากเลยค่ะ... เหมือนไอเดียจะไหลเข้ามาไม่หยุดเลย.. ส่วนเรื่องกำลังกายที่คาดหวังดูเหมือนเราต้องมาฝึกฝนเพิ่มเติมด้วยตัวเองอีกทีน่ะค่ะ ”

ไครอนพยักหน้ารับอย่างยินดี เสียงกีบม้ากระทบเดินเบายังพื้นที่ฝึกซ้อม ทั้งสองแลกเปลี่ยนบทสนทนาอีกเล็กน้อยก่อนผู้อำนวยการค่ายจะแยกตัวออกไปเพื่อทำธุระอย่างอื่นต่อ เหลือเพียงดารินมาให้ฝึกซ้อมพัฒนาตัวเองต่อเนื่องอยู่แบบนั้น

เข้าร่วม : [สอนพื้นฐาน] การพัฒนาตัวเอง

Cooper HEROES

บทที่ 12

วันแรกในสนามฝึก

แสงแดดยามสายสาดส่องลงบนลานฝึกที่กว้างขวาง ลมเอื่อยพัดผ่านใบไม้ที่แห้งกรอบ ชายหนุ่มยืนอยู่ท่ามกลางสนาม ดวงตาคมกริบกวาดมองไปโดยรอบ ขณะความเงียบที่แผ่ปกคลุมทำให้หัวใจของเขาเต้นช้าลงแต่หนักแน่น คูเปอร์พยายามระงับความคิดที่ไหลวนในหัว แม้ร่างกายจะดูสงบ แต่จิตใจยังคล้ายมีสิ่งรบกวน  

เสียงฝีเท้ากระทบพื้นดังขึ้นจากด้านหลัง ชายหนุ่มหันกลับไปพบกับ ไครอน เซนทอร์ผู้อาวุโส ร่างสูงส่งที่มีครึ่งท่อนล่างเป็นม้าและดวงตาสีน้ำตาลเข้มเต็มไปด้วยปัญญาลุ่มลึก ไครอนยิ้มบาง ๆ ให้บุตรอะธีน่าด้วยความอบอุ่นและสงบนิ่ง  

"ยินดีที่เจ้าอยู่ที่นี่ คูเปอร์" ไครอนเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน แต่แฝงไว้ด้วยอำนาจของผู้ช่ำชอง

"วันนี้ข้าจะสอนสิ่งที่เจ้าคงไม่คาดคิดว่ามันสำคัญ... แต่เชื่อเถอะ สมาธิและการควบคุมจิตใจ คือรากฐานของนักรบผู้ยิ่งใหญ่ทุกคน"  

ชายหนุ่มยืนนิ่ง ไม่เอ่ยคำใด มีเพียงสายตาที่ฉายแววจริงจัง แม้ในใจเขารู้สึกประหลาดกับสิ่งที่กำลังจะได้เรียน แต่ความเคารพที่มีต่อเซนทอร์ทำให้เขาตั้งใจฟังทุกคำอย่างตั้งมั่น  

"การต่อสู้ที่แท้จริง เริ่มต้นจากภายใน" ไครอนกล่าวขณะเดินมาหยุดตรงหน้าเขา

"หากเจ้าระงับใจตนเองไม่ได้ เจ้าจะไม่มีวันชนะศัตรูได้อย่างแท้จริง เริ่มจากหลับตา... และปล่อยให้ความวุ่นวายในใจสงบลง"  

บุตรนกฮูกพยักหน้าเบา ๆ ก่อนจะสูดลมหายใจลึกและหลับตาลง เขาปล่อยให้ความเงียบกลืนกินทุกสิ่งรอบตัว แสงแดดที่เคยร้อนผ่าวเมื่อครู่ค่อย ๆ เลือนหายไปจากสติ เหลือเพียงลมหายใจเข้าออกเป็นจังหวะที่เขาสัมผัสได้อย่างชัดเจน  

"เจ้ารู้สึกถึงร่างกายของตนหรือไม่?" เสียงของไครอนดังขึ้นเบา ๆ คล้ายสายลมเอื่อยที่พัดผ่านต้นไม้

"มือของเจ้า แขน ขา หัวใจ ทุกอย่างล้วนรอคอยให้เจ้าดึงศักยภาพมันออกมา จงสัมผัสถึงพลังนั้นไม่ใช่ด้วยกำลัง แต่ด้วยจิตใจที่สงบนิ่ง"  

คูเปอร์พยายามปล่อยความคิดให้ล่องลอยอย่างอิสระ เขาเริ่มรู้สึกถึงความเป็นหนึ่งเดียวระหว่างจิตใจและร่างกาย ทุกส่วนในร่างคล้ายมีชีวิตที่ชัดเจนขึ้นกว่าก่อนหน้า เขาค้นหาคำตอบภายในตนเองว่า แท้จริงแล้วต้องการอะไรจากการฝึกฝนนี้ ความแข็งแกร่ง ความรวดเร็ว หรือความสงบที่เหนือกว่าอารมณ์ใด ๆ  

เสียงของไครอนยังคงอ่อนโยนและมั่นคง "จงบอกตัวเองว่า เจ้าสามารถเป็นในสิ่งที่เจ้าต้องการได้ ศักยภาพทุกอย่างอยู่ในตัวเจ้าเสมอ เพียงแค่เจ้าต้องเชื่อมั่นในมัน"  

คูเปอร์ยืนนิ่งอยู่ในความมืดมิดของเปลือกตาปิดสนิท แต่ภายในกลับรู้สึกว่ามีแสงสว่างอุ่น ๆ ค่อย ๆ ก่อตัวขึ้น ราวกับเขาได้เชื่อมโยงกับพลังภายในที่ไม่เคยตระหนักถึงมาก่อน  

"เอาล่ะ... ลืมตาได้"  

ชายหนุ่มค่อย ๆ เปิดเปลือกตาขึ้น แสงแดดยามสายสาดส่องเข้ามาอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เขาไม่รู้สึกว่ามันแยงตาหรือทำให้ว้าวุ่น สายตาของเขากระจ่างชัด และหัวใจสงบนิ่งอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน  

"ตอนนี้เจ้ารู้สึกถึงอะไรบ้าง?" ไครอนถามพลางจับจ้องไปที่คูเปอร์  

ชายหนุ่มนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบอย่างตรงไปตรงมา "ผมรู้สึก... มั่นคงขึ้น เหมือนทุกอย่างที่เคยวุ่นวายในหัวเงียบลง"  

เซนทอร์ยิ้มบาง ๆ พลางพยักหน้าอย่างพอใจ "นั่นคือผลลัพธ์แรกที่ข้าคาดหวัง สมาธิไม่ใช่แค่การหลับตานิ่ง ๆ แต่คือเครื่องมือที่เจ้าจะใช้ควบคุมตัวเองได้ทั้งในสนามรบและในชีวิตประจำวัน เมื่อใจสงบ ร่างกายจะตอบสนองต่อทุกสถานการณ์อย่างแม่นยำ"  

คูเปอร์ฟังด้วยความตั้งใจ รู้สึกถึงแรงบันดาลใจที่ก่อตัวขึ้นภายใน มันไม่ใช่ความตื่นเต้นเร้าใจ แต่เป็นพลังที่หนักแน่น มั่นคง พลังที่ทำให้เขามั่นใจว่าตนจะสามารถก้าวไปข้างหน้าได้อย่างไม่หวั่นไหว  

ไครอนยืดตัวขึ้นอย่างสง่างามและกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยปัญญา "นี่เป็นเพียงก้าวแรกเท่านั้น ในอนาคต เจ้ายังต้องเผชิญกับอุปสรรคและความท้าทายอีกมากมาย แต่หากเจ้ารู้จักควบคุมจิตใจและเข้าใจร่างกายของตนเอง เจ้าจะพบว่าทุกอย่างเป็นไปได้"  

คูเปอร์ยิ้มบาง ๆ ให้กับตัวเองและพยักหน้า เขารู้ดีว่าเส้นทางที่รออยู่เบื้องหน้าอาจไม่ง่ายดาย แต่ตอนนี้เขามีเครื่องมือสำคัญ จิตใจที่มั่นคงและสมาธิที่ชัดเจน  

"ขอบคุณครับ ไครอน" ชายหนุ่มเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงใจ  

เซนทอร์หัวเราะเบา ๆ "ข้าเพียงชี้ทาง... ส่วนการเดินทางเป็นหน้าที่ของเจ้าเอง"  

เมื่อสิ้นคำ ไครอนหันหลังกลับไปอย่างสง่างาม ทิ้งให้คูเปอร์ยืนอยู่ท่ามกลางลานฝึกที่ตอนนี้ดูเงียบสงบยิ่งกว่าเดิม ลมเอื่อยพัดผ่านไปอย่างแผ่วเบา เสมือนกับกำลังปลอบประโลมชายหนุ่มให้พร้อมก้าวเดินต่อไป  

เขาสูดลมหายใจเข้าลึก ก่อนจะปล่อยออกช้า ๆ พร้อมกับความรู้สึกมั่นคงที่แผ่ซ่านไปทั่วร่าง และในใจเขารู้ดีว่า การฝึกฝนครั้งนี้เป็นเพียงจุดเริ่มต้นของเส้นทางยาวไกล เส้นทางที่จะก้าวเดินต่อไปอย่างมั่นใจและหนักแน่นกว่าที่เคย

เข้าร่วม : [สอนพื้นฐาน] การพัฒนาตัวเอง