[ทิศตะวันออกของเขตบ้านพัก] สนามฝึกซ้อม

Nymeria BELIEVER

" การพลิกแพลงอาวุธให้เข้ากับสถานการถือเป็นศาสตร์ชั้นสูงที่เหล่าผู้กล้าในตำนานล้วนช่ำชอง.. "

" ยกตัวอย่างเฮอคิวลีสเมื่อเผชิญหน้าเข้ากับราชสีห์แห่งเนมียห์ เขาพบว่าผิวหนังของมันฟันแทงไม่เข้า คมอาวุธไม่อาจทำอันตรายเจ้าอสูรร้าย... จึงได้ใช้พลักำลังหักคอมันตรงๆ " 

นับแต่รุ่งสางคนขยันมุ่งหน้ามาลานฝึกอาบแสงตะวันอันเจิดจ้าจนแสบตาก็คือนิกซ์ เธอเกลียดเวลาเช้า เกลลียดยิ่งกว่ากับการที่ผิวต้องมากรำแดดเหมือนกรรมกรราคาถูก แต่.. สิ่งีท่เกลียดที่สุดคือเวลาที่คนอื่นก้าวล้ำหน้าโดยที่ตนเองยังคงไม่มีการพัฒนาเลยสักด้านหนึ่ง 

นิกซ์เลือกดาบในวันนี้พร้อมฟังคำแนะนำจากเซเทอรืนิรนามที่เธอเองเจอเขามาสามวัน ก็ไม่คิดจะถามชื่อเขา.. ฟังว่าเหล่าเซเทอรืเป็นผู้พิทักษณ์กึ่งเทพโดยหน้าที่ อย่างไรก็ตามเซเทอร์ไม่ได้มีสังกัดเคบินอย่างหญิงสาว พวกเขาพักอาศัยภายในถ้ำเซเทอร์ส่วนใดส่วนหนึ่งของเกาะ.. และใช่ เหมือนว่าเธอจะเห็นแต่เซเทอร์ตัวผู้

เอ... แล้วเซเทอร์มีผู้หญิงบ้างไหมนะ ?

คิด ได้แต่คิดแล้วก็สงสัย ระหว่างตวัดดาบแกว่งไกวไปในอากาศเธอก็จดจ้องชายเขาแพะไม่วางตา จ้องเสียจนเขารุ้สึกประหม่าเข้าใจไปอีกทาง กระเอมสั้นๆ ว่า " ถึงแม้รุปลักษณ์ของพวกข้าเหล่าเซเทอร์จะค่อนข้างดึงดูดใจ.. แน่นอนว่าเจ้าเองก็งดงามในฐานะธิดาแห่งเฮคาที แต่ว่าข้าชอบสตรีที่มีอาย-  เฮ้! ระวังหน่อยสิ"

" พูดเรื่องอะไรอยุ่น่ะ? กำลังอธิบายวิธีเลือกอาวุธในการต่อสู้อยู่ไม่ใช่รึไง ต่อได้เลย " หญิงสาวขมวดคิ้วเผลอทำดาบในมือหลุดไปโดยไมไ่ด้ตั้งใจ มันหวิดเฉียดหูอีกฝ่ายชนิดระยะเผาขน ดาบเป้นของจริงทั้งคมกริบและมีพลังแห่งสัมฤทธิ์ศักดิ์สิทธิ์ คงได้มีเสียวหูกันบ้างล่ะงานนี้

"อะแฮ่ม.. จับอาวุธให้มั่น นั่นล่ะคือสิง่ที่ข้าพยายามจะบอก.. "

" แค่มือมันลื่นน่า " นิกซ์หยักรอยยิ้ม ดูซ่อนเจตนาทว่าจงใจ

" เฮ้อ.. เจ้าคงต้องฝึกอีกยาวกว่าจะคล่องแคล่วทุกศาสตร์ต่อสู้ "

" ช่วยไม่ได้ พ่อของฉันไม่ใช่เอรีสนี่ ? หรือ.. จะไปขอเข้าเคบินเขาดีนะ เผื่อจะได้รับพรเด็ดๆ "

" ... ทำแบบนั้นได้เสียที่ไหน เจ้าไม่ละอายต่อมารดาเทพของตนเลยรึ "

" ก็ไม่รุ้สิ.. " ร่างบางยักไหล่ ปาดดาบไปเข้าตรงเป้าดังฉึก " ตอนที่นางทอดทิ้งฉันกับพ่อไปก็ไม่เคยเห็นละอายใจ "

เรื่องราวของเหล่าลุกเทพที่ถูกทอดทิ้ง ไม่ใช่เพราะทวยเทพนั้นไร้จิตใจ แต่เป็นเพราะกฎที่มไ่อาจยุ่งวุ่นวายรึสร้างความไม่สมดุลให้บังเกิดอก่โลก พวกเขาจึงมีพันธสัญญา ข้อตกลงที่ชวนใจสลายเช่นนี้ นิกซ์เองเคไยด้ยินไครอนอธิบายมาทีหนึ่งแล้ว ก็แล้วมันจะทำไม? เด็กที่ต้องตกเป็นผู้รับเคราะห์คือเธอ ยังต้องแครืเหตุผลของคนเลือดเย็นที่ทอดทิ้งได้กระทั่งลุกในใส้อยุ่รึไง ?

เชื่อว่าหากมารดามองลงมาและสามารถอ่านใจของบุตรีได้ ยิ่งมั่นใจแน่ว่าเธอสมเป็นลูกตน

[เสร็จสิ้นภารกิจ]
ฝึกฝนประจำวัน
+15 EXP / +5 พลังใจ
-->

anne -

สนามฝึกซ้อม

หลังจากที่เด็กหญิงตัวน้อยๆ  อย่างเอลี่ เธอได้ทำการก้าวเรียวขาบอบบาง เดินทางออกมาจากตรงบริเวณโถงอาหารเป็นที่เรียบร้อยแล้วนั้น ตอนนี้ท้องฟ้าก็เริ่มมืดสนิทลงพอดี แต่เธอจะไม่ปล่อยให้เวลาทุกนาทีว่างลงไป โดยเสียเปล่าอย่างเด็ดขาด ในตอนนี้เธอพึ่งเดินทางมาถึงยังตรงบริเวณทิศตะวันออกของเขตบ้านพัก สนามฝึกซ้อม เป็นที่เรียบร้อยแล้ว หลังจากนั้นเธอก็ค่อยๆ เริ่มทำการเดินก้าวเรียวขาบอบบางของตัวเธอเงเดินทางเข้ามาจนถึงบริเวณภายในด้านใน ของ สนามฝึกซ้อม ทันทีที่เดินทางเข้ามาถึงยังบริเวณภายในด้านใน ของ สนามฝึกซ้อมได้แค่เพียงไม่นานนัก น้ำเสียงที่เด็กหญิงแสนจะคุ้นเคยก็ค่อยๆ ทำการเอ่ยขึ้นมาในทันทีว่า

"หนูเอลี่ มาทำการฝึกซ้อมอาวุธอีกแล้วหรอครับ" หลังจากที่สิ้นสุดบทสนทนา ของ คุณไครอนลงไปได้เพียงแค่ไม่นานนัก เอลี่ ก็ค่อยๆ เอ่ยบทสนทนา ของ เธอกับคุณไครอนออกไปในทันทีว่า

"ใช่แล้วค่ะ คุณไครอนค่ะ หนูขอทำการยืมดาบ กับ โล่นี่หน่อยนะคะ" หลังจากที่สิ้นสุด บทสนทนา ของ เด็กหญิงตัวน้อยอย่างเอลี่ลงไปได้เพียงแค่ไม่นานนัก คุณไครอนก็ค่อยๆ เริ่มทำการเอ่ยบทสนทนา ของ ตัวเขาเองออกไปในทันทีว่า

"ชอบอาวุธชิ้นไหน ก็หยิบยืมได้ตามสบายเลยนะครับ  หนูเอลี่" หลังจากที่สิ้นสุดบทสนทนา ของ คุณไครอนลงไปได้แค่เพียงไม่นานนัก เอลี่ก็เริ่มทำการจับดาบไว้ที่ตรงบริเวณมือเรียวบางข้างขวาอย่างมั่นคง ส่วนบริเวณมือเรียวบางข้างซ้าย ของ เธอ ทำการสวมใส่โล่ไว้เรียบร้อย หลังจากนั้นเพียงแค่ไม่นานนัก พวกหุ่นไม้ที่ตั้งอยู่ภายในบริเวณสนามฝึกซ้อมแห่งนี้ ก็เริ่มที่จะขยับเขยื้อนและเคลื่อนตัวตรงดิ่งพุ่งเข้ามาหาเธอ เธอค่อยๆ เริ่มทำการเอ่ยบทสนทนาขึ้นมาในทันทีว่า

"เข้ามาเลย เจ้าพวกหุ่นไม้" หลังจากที่สิ้นสุดบทสนทนา ของ เด็กหญิงตัวน้อยๆ อย่างเอลี่ลงไปได้แค่เพียงไม่นานนัก เด็กหญิงก็เริ่มต้นการใช้ดาบฟาดฟันเจ้าหุ่นไม้อย่างคล่องแคล่วตัวแล้วตัวเล่า ก็ค่อยๆ เริ่มล้มระเนระนาดลงไปกองกับพื้นและแน่นิ่งไป ส่วนบางตัวที่คิดจะวิ่งเข้ามาทำการพุ่งโจมตีเธอ เธอก็ใช้โล่กำบังปกป้องตัวเองไว้ได้อย่างดี ก่อนจะทำการใช้ดาบฟันลงที่ตรงบริเวณสันคอ ของ พวกหุ่นไม้เหล่านั้นจนแน่นิ่งลงไป ก่อนที่คุณไครอนจะค่อยๆ เริ่มทำการเอ่ยบทสนทนา กับ เด็กหญิงอย่างเอลี่ออกไปในทันทีว่า 

"เป็นการใช้ดาบและโล่ในการป้องกันที่ยอดเยี่ยมมากๆ เลยนะหนูเอลี่ วันนี้หนูฝึกซ้อมมามากมากพอสมควรแล้ว อย่าลืมเอาอาวุธที่ยืมไปไปคืนด้วยล่ะหนูเอลี่" หลังจากที่จบบทสนทนา ของ คุณไครอนลงไปได้เพียงแค่ไม่นานนัก เด็กหญิงเอลี่ตัวน้อยๆ ก็ค่อยๆ เริ่มทำการเอ่ยบทสนทนา กับ คุณไครอนออกไปในทันทีว่า

"ค่ะ" พอจบบทสนทนา ของ เด็กหญิงตัวน้อยๆ อย่างเอลี่ลงไปได้แค่เพียงไม่นานนีกเธอก็ถอดโล่ที่ทำการสวมใส่ออก ก่อนที่เธอจะทำการนำดาบและโล่ ที่ได้หยิบยืมไป ไปทำการคืนที่เดิมที่เธอหยิบยืมมาให้เรียบร้อย ก่อนที่หลังจากนั้นเธอจะค่อยๆ เริ่มทำการเดินทางก้าวเรียวขาบอบบางของตัวเธอเอง เดินทางออกไปจากตรงบริเวณทิศตะวันออกของเขตบ้านพัก สนามฝึกซ้อม เพื่อมุ่งหน้าเดินทางกลับไปยังตรงบริเวณบ้านพักหมายเลขที่ 01 ซุส หน้าบ้านทันที

Daemon HEROES

Practice with Liliana

     เดม่อนมาตามนัด เขาเดินมายังสนามฝึกโดยไม่ลืมโล่และดาบของเขา แบบนี้ถนัดมือกว่าของลานฝึก เขาเดินไปหาลิเลียน่าที่นั่งรออยู่ที่ม้าหินของลานฝึกก่อนเดินไปไปทักทาย

      "มาช้านะบุตรอะโฟร์ไดท์" ลิเลียน่าแซวเดม่อน เธอยิ้มก่อนจะลุกขึ้นยืน 

      "ขอโทษที่ให้รอนานนะ แล้วเมื่อไหร่ยัยฉลาดจะเลิกเรียกผมบุตรอะโฟร์ไดท์สักที ผมชื่อเดม่อนนะ" เดม่อนตอบอีกฝ่ายก่อนจะถามขึ้น เขามองลิเลียน่า

       "ก็ชั้นชอบเรียกแบบนี้นี่น่า มันชิบไปแล้ว หรือจะให้เรียกพ่อนักรักดีล่ะ..." ลิเลียน่าพูดแหย่เดม่อนก่อนเธอเดินมาใกล้ผม ยกเรียวนิ้วของเธอมารองที่คางผม

       "ไม่ต้องเลย แบบเดิมแหละดีแล้ว พอเรียกแบบนั้นรู้สึกเป็นคนหลายใจแปลก ๆ ความหมายแฝงมันไปทางไม่ดีซะมากกว่า" เดม่อนรีบปฏิเสธเลย นักรัก เอิ่ม แม้เขาจะเข้าใจว่าอีกฝ่ายจะสื่อว่าเป็นบุตรอะโฟร์ไดท์ แต่ในความหมายของมนุษย์โคตรแย่อย่างมาก เอาเป็นว่าโคตรแย่ล่ะกัน คุณไม่เป็นจำเป็นต้องรู้หรอก ถ้าใครยังไม่รู้

      "ก็แค่เนี้ย" ลิเลียน่าพูดอย่างผู้ชนะ ก่อนเธอจะอมยิ้มขำเดม่อนเล็กน้อย เธอเดินไปหยิบหอกของเธอขึ้นมา ก่อนจะหันมาทางเดม่อนและชี้หอก "มา เราเริ่มฝึกกันต่อจากเมื่อวานดีกว่า ระหว่างรอคาบต่อไปจากไครอน"

      "วันนี้เธอจะใช้หอกเหรอ" เดม่อนพูดถามขึ้น 

      "ใช่ ชั้นจะช่วยเป็นคู่ซ้อมให้นายฝึกรับมือกับหอก เวลาเจอศัตรูที่ใช้หอกนายจะได้พอจับทริคได้" ลิเลียน่าพูดก่อนจะยักไหล่ไปพร้อมกัน เธอควงหอกไว้ข้างหลังก่อนเดินเข้ามาที่กว้าง ๆ และตั้งท่า

       "ท่าเธอสวยดีนี่" เดม่อนพูดขึ้น ก่อนเขากระชับดาบในมือแน่น ลิเลียน่ายิ้มมุมปาก เธอไม่รอให้เขาตั้งโล่ให้พร้อม วิ่งชาร์จพุ่งหอกจะแทงผม ก่อนเธอเบี่ยงปลายหอกออกให้เลยตัวผม และฟาดหอกมาทางขวาที่ผมยืนอยู่จนโดนท้องจุก

        "การต่อสู้จริงไม่มีคำว่ารอให้พร้อม นายจะต้องมีสมาธิตลอดเวลาและพร้อมอยู่ตลอดเวลา" ลิเลียน่าชิงพูดก่อน เพราะเธอคงจะเดาได้ว่าผมจะพูดอะไร นั่นก็เป็นจริงตามที่เธอพูด ถ้าตอนนี้เธอเป็นศัตรูผม ผมคงโดนแทงท้องมากกว่าโดนฟาดด้วยด้ามหอกแล้ว

       "นั่นก็จริง" เดม่อนพูดก่อนพุ่งโจมตีเธอในขณะเธอสอน แต่ทว่าลิเลียน่ากระโดดหลบการฟาดของผมได้อย่างชำนาญ ก่อนเธอจะตวัดหอกทุ่มฟาดลงมา ผมใช้โล่ยกขึ้นบังศีรษะ ลิเลียน่าเหยียบลงพื้นได้อย่างงดงาม เธอดึงหอกกลับ และควงหอก ก่อนจะฟาดกาบขวาของผม ผมยกดาบขึ้นแพรี่การโจมตีของลิเลียน่าสวนจังหวะเธอเซไปนิดนึง ก่อนจะพุ่งดาบเพื่อจะไปจ่อเหนือคอของเธอ

      แต่เธอกลับพลิกมาตั้งสติได้อย่างรวดเร็ว ก่อนจะโยนหอกขึ้นฟ้า และเบี่ยงตัวหลบ มือของเธอคว้าขมับเข้าที่แขนผม ก่อนจะรวบตัวผม อีกมือยื่นไปจับหอกมาค้ำคอ 

      "แรงนายต้องมั่นคงกว่านี้ ชั้นถึงจะลำบากในการรวบตัวนาย" ลิเลียน่าพูดขึ้น เธอยังไม่ยอมปล่อยหอก แต่เธอกลับเลือกกระซิบข้างหูผม

       เดม่อนหลับตาลงก่อนจะค่อย ๆ หายใจเข้าออก ผมพยายามจะสลัดหอกที่ขวางด้านหน้าผมก่อน ผมมองแขนและมือของเธอที่จับหอกและค้ำน้ำหนัก ตอนนี้ผมค่อย ๆ พยายามยกมือผมขึ้นมาทีละนิด จับด้ามหอกและอีกมือจับมือของเธอ ผมพยายามผลักหอกออกก่อนจะดึงเข้าแนบตัวผม และผลักออกใหม่อีกครั้ง ก่อนจะกดมือค้างไว้ ให้หอกนิ่งและไม่สามารถมาใกล้คอผมได้ อีกมือก็พยายามงอศอก เพื่อไปผลักหน้าลิเลียน่าให้ออกไป จนผมเริ่มขยับได้นิดหน่อย ก่อนจะก้มลงออกจากวงแขนและหอกที่จ่อคอมาได้

       แต่กลับโดนลิเลียน่าตวัดหอกฟาดขาผมจนเซล้มทรุดลง

       "ทำได้ดี แต่ยังต้องดีได้มากกว่านี้บุตรอะโฟร์ไดท์" ลิเลียน่าพูดชมเชยอีกฝ่าย ไปพร้อมกับชี้แนะ

        "มาฝึกกันต่อ ยังพอมีเวลา" ลิเลียน่าพูดขึ้นก่อนจะยื่นมือให้ผม ผมคว้ามือเธอ ก่อนเธอจะดึงผมยืนขึ้น 

         ลิเลียน่ายิ้มในความมุ่งมั่นอีกฝ่าย อาจจะเพราะความมุ่งมั่นของเขา จึงทำให้เธออยากเป็นเพื่อนต่างบ้านกับเขา ทั้งสองคนก็เริ่มฝึกฝนกันต่อ เธอพยายามช่วยชี้แนะการต่อสู้ด้วยดาบโล่ที่เผชิญหน้ากับหอก ซึ่งผมก็มีทั้งพลิกจนเกือบชนะเธอ หรือชนะเธอบ้าง แต่ส่วนใหญ่ลิเลียน่ากลับนำหน้าผมอยู่ตลอด เราฝึกกันจนกว่าจะเที่ยงคืน เธอเองก็ดูจะสนุก สีหน้ายิ้มแย้มตลอด 

Daemon HEROES

practice hard

     เดม่อนเดินมายังลานฝึก วันนี้เขาตั้งใจแล้วว่าจะฝึกฝนให้หนักขึ้น จากการต่อสู้กับโทรลล์ตัวนั้นสอนให้เขารู้แล้วว่าอสุรกายที่โหดกว่าก๊อบลินและฮาร์ปี้ก็มีอยู่ และมันคงไม่ใช่โทรลล์ตัวเดียว หากเขาจะชดเชยด้านพละกำลังก็ต้องฝึกฝนให้หนัก เขาไม่ใช่บุตรของสามมหาเทพหรือแอรีส อะธีน่า ไนกี้ ที่จะมีพละกำลัง พลังแข็งแกร่ง นอกจากความหล่อเหลาที่ชวนสาวหลงนี้ 

     เดม่อนเดินเข้าไปที่สนามฝึก เขาหยิบดาบกับโล่ของตัวเองออกจากฟัก ก่อนจะเรียนรู้ก้าวแรกกับการฝึกหุ่นไม้ ในยามนี้สนามฝึกค่อนข้างว่าง ยังไม่ค่อยมีผู้คนแวะเวียนมาฝึกพลุกพล่าน ซึ่งมันก็ค่อนข้างดี

     เดม่อนฝึกฟันดาบหลายสไตล์ ทั้งแนวเฉียง ขวาง และการใช้ศอก แขน มือเป็นส่วนประกอบในการสู้ หรือแม้แต่กระโดดฟัน ในขณะเขากำลังฝึกกับหุ่นไม้ไม่สนใจอะไรอยู่ ก็มีมีดสั้นพุ่งแหวกอากาศเข้าเป้าหน้าหุ่นไม้ เป็นจังหวะที่ผมกระโดดพอดี เกือบเป็นหมันแล้วไหมล่ะ...

    เดม่อนหันขวับไปหาคนเล่นพิเรนทร์ ก่อนเห็นใบหน้ายิ้มกรุ้มกริ่มกำลังยืนขำคิก ๆ อยู่ไม่ไกล จะเป็นใครไปไม่ได้เลยนอกจากยัยฉลาด ลิเลียน่านั่นเอง

     "แสบนักนะยัยฉลาด ถ้าผมเป็นหมันขึ้นมาเธอจะรับผิดชอบยังไง!!" เดม่อนพูดถามขึ้น ก่อนเขาเดินไปดึงมีดสั้นของลิเลียน่าออก และปากลับไปให้หญิงสาว

     "นี่นายไม่เชื่อใจชั้นเหรอ บุตรอะโฟร์ไดท์!!" ลิเลียน่าพูดตอบผมเสียงดัง ก่อนเธอเบี่ยงศีรษะหลบ ยกมือขึ้นจับด้ามจับมีดสั้นที่พุ่งเลยเธอไปนิดนึงอย่างชำนาญ

     "งั้นแสดงว่าเธอจงใจแกล้งผมเหรอ" เดม่อนเดินเข้ามาใกล้ลิเลียน่า ก่อนก้มตัวลงมองใบหน้าหญิงสาว สองตาสบกัน ลมหายใจต่างฝ่ายต่างหายใจรดอีกฝ่าย 

      ลิเลียน่ามองชายหนุ่ม เธอลอบกลืนน้ำลาย ความรู้สึกนี้มันอะไรกัน หรือนี่คือแรงดึงดูดลูกของอะโฟร์ไดท์อย่างที่บ้านอื่น ๆ พูดกันงั้นเหรอ ปกติพวกเขาไม่น่าจะได้ผลกับบ้านอะธีน่านี่น่า

      ลิเลียน่าเบือนหน้าหลบอีกฝ่าย "ก็...ก็แค่จะทดสอบความกระฉับกระเฉงของนายน่ะ"

      "มา ๆ เรามาฝึกซ้อมกันดีกว่า นายเป็นลูกของเทพีแห่งความรัก เรื่องการต่อสู้นายเหมือนเริ่มจาก 0 ต้องขยันกว่าชั้นเยอะ" ลิเลียน่าเปลี่ยนประเด็นก่อนเธอกระโดดตีลังกาถอยหลัง ชักดาบในฟักของเธอออกมา

      "น้อมรับคำสอนธิดาแห่งอะธีน่า" เดม่อนแกล้งแซวหญิงสาว ก่อนเขาชักดาบออกมาเช่นกัน วันนี้เขาว่าจะไม่ใช้โล่ ขอลองฝึกแบบใช้ดาบอย่างเดียวบ้างล่ะกัน

       เดม่อนเข้าปะทะดาบกับลิเลียน่า ชั้นเชิงของเธอสูงกว่าเขามากนัก ความได้เปรียบในชั้นเชิงอีกฝ่ายมีสูงเสียทีเดียว อีกทั้งเหมือนเธออ่านเกมออก เธอมักจะนำหน้าเขาก้าวหนึ่งตลอด เดม่อนต้องหาจังหวะที่อีกฝ่ายเผลอช่องโหว่แพรี่โต้กลับไป ก่อนจะตวัดดาบฟาดทางขวาของเธอ เราสลับกันรุกรับ ทั้งสองฝ่ายไม่มีทีท่าจะล้มเลย ลิเลียน่าเองก็ดูจะไม่เหนื่อยลงเลย เหมือนเธอกำลังเล่นสนุกอยู่อย่างนั้นแหละ ใบหน้ายิ้มแย้มของเธอ เส้นผมที่สะท้อนกับแสงอาทิตย์เวลานี้ เหงื่อไหลอาบแก้มทั้งสองของเธอ ทุกการเคลื่อนไหว การต่อสู้ของเธอมันช่าง... มีเสน่ห์เหลือเกิน

ฝึกฝน: +15 EXP / +5 พลังใจ

anne -

สนามฝึกซ้อม

หลังจากที่เด็กหญิงตัวน้อยๆ อย่างเอลี่ เธอได้ทำการเรียวขาบอบบาง ของ ตัวเธอเอง เดินทางออกมาจากตรงบริเวณอะเมซอนคาเฟ่ ในตอนนี้เธอเดินทางมาหยุดอยู่ที่ตรงบริเวณหน้าทางเข้าสนามฝึกซ้อม ก่อนที่เธอจะค่อยๆ เริ่มทำการเอ่ยบทสนทนาขึ้นมาในทันทีว่า

"วันนี้คงเดินทางมาทำการฝึกฝนอาวุธ ที่สนามฝึกซ้อมเยอะจัง" หลังจากที่สิ้นสุดบทสนทนาลงไปได้เพียงแค่ไม่นานนัก เด็กหญิงตัวน้อยๆ ก็ค่อยๆ เริ่มทำการเดินก้าวเรียวขาบอบบางเดินทางเข้าไปภายในบริเวณภายในด้านใน ของ สนามฝึกซ้อม หลังจากนั้นเธอก็ได้ยินบทสนทนาที่แสนคุ้นเคย ออกไปในทันทีว่า

"หนูเอลี่นี่เอง มาทำการฝึกฝนการใช้อาวุธอีกแล้วหรอครับ" หลังจากที่สิ้นสุดบทสนทนา ของ คุณไครอนลงไปได้เพียงแค่ไม่นานนัก เธอก็ค่อยๆ เริ่มทำการเอ่ยบทสนทนาออกไปกับคุณไครอนในทันทีว่า

"ใช่แล้วค่ะ คุณไครอน เอลี่คิดว่าเราไม่ควรปล่อยเวลาให้ว่างอยู่โดยเปล่าประโยชน์ และก็ สำหรับตัวเอลี่เองมีความคิดเห็นว่า การฝึกฝนอาวุธทุกวัน จะทำให้เรามีความชำนาญในการใช้อาวุธชนิดนั้นมากยิ่งขึ้นค่ะ" หลังจากที่สิ้นสุดบทสนทนาลงไปได้แคเพียงไม่นานนัก เธอก็ค่อยๆ เริ่มทำการเอื้อมมือเรียวบางข้างขวาไปทำการจับดาบถือไว้อยู่ภายในมืออย่างมั่นคง ส่วนมือเรียวบางข้างซ้าย ของ เด็กหญิงตัวน้อยทำการสวมใส่โล่ไว้เรียบร้อย หลังจากนั้นเจ้าหุ่นโรบอทที่ถูกตั้งอยู่ไว้ภายในบริเวณสนามฝึกซ้อม ก็ค่อยๆ เริ่มทำการขยับเขยื้อนอย่างช้าๆ เธอใช้ดาบที่ถือไว้อยู่ภายในมืออย่างมั่นคงทำการฟันไปที่หุ่นโรบอทเหล่านั้นอย่างชำนาญ และ แม่นยำ และพอพวกหุ่นโรบอทเหล่านั้นทำการพุ่งโจมตีเธอกลับ เธอก็ใช้โล่ป้องกันได้อย่างคล่องแคล่วและชำนาญเหมือนทุกครั้ง ในตอนนี้เหลือหุ่นโรบอทที่สามารถทำการขยับเขยื้อนได้อยู่ภายในบริเวณสนามฝึกซ้อม เด็กน้อย อย่าง เอลี่ถือดาบอย่างมั่นคง ก่อนจะกระโดดอย่างสวยงาม และใช้ดาบที่เธอถือไว้อยู่ภายในมือ ทำการฟันลงไปที่หุ่นโรบอทตัวนั้นจนร่างของพวกมันขาดออกจากกันเป็นสองท่อนอยู่ที่พื้น ไครอนยืนปรบมือให้ ก่อนที่เขาจะค่อยๆ เริ่มทำการเอ่ยบทสนทนาออกไปในทันทีว่า

"ยอดเยี่ยมมากจริงๆ หนูเอลี่ การใช้อาวุธของหนูพัฒนาขึ้นมากๆ เลย" หลังจากที่สิ้นสุดบทสนทนาของคุณไครอนลงไปได้เพียงแค่ไม่นานนัก เธอก็ค่อยๆ เริ่มทำการเอ่ยบทสนทนาออกไปในทันทีว่า

"ขอบคุณสำหรับคำชมนะคะ คุณไครอน" พอสิ้นสุดบทสนทนาลงไปได้เพียงแค่ไม่นานนัก เธอก็นำดาบและโลที่ได้หยิบยืมมา ไปทำการเก็บเข้าที่เข้าทางให้เป็นระเบียบเรียบรัอย ก่อนที่เธอจะค่อยๆ เริ่มทำการเรียวขาบอบบาง ของ ตัวเธอเอง เดินทางออกไปจากตรงบริเวณทิศตะวันออกของเขตบ้านพัก สนามฝึก และค่อยๆ ทำการเดินทางมุ่งหน้าไปยังตรงบริเวณโถงอาหารประจำค่ายต่อไป

anne -

ทิศตะวันออกของเขตบ้านพัก สนามฝึกซ้อม

หลังจากที่เด็กหญิงตัวน้อยๆ อย่างเอลี่ ได้ทำการเดินก้าวเรียวขาบอบบาง ของ ตัวเธอเอง เดินทางออกมาจากตรงบริเวณโถงอาหารประจำค่ายได้แค่เพียงไม่นานนัก ในตอนนี้เธอก็เดินทางก้าวเรียวขาบอบบางของตัวเธอเอง เดินทางมาจนถึงตรงบริเวณทิศตะวันออกของเขตบ้านพัก สนามฝึกซ้อม เป็นที่เรียบร้อย หลังจากนั้นเธอก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยทำการเอ่ยบทสนทนา กับ เธออกมาในทันทีว่า

"สวัสดีครับ หนูเอลี่ หายไปจากการฝึกซ้อมอาวุธหนึ่งวันเลยนะครับ วันนี้กลับมาฝึกซ้อมตามปกติแล้วใช่ไหมครับ" หลังจากที่สิ้นสุดบทสนทนา ของ คุณไครอนลงไปได้แค่เพียงไม่นานนัก เอลี่ก็ค่อยๆ เริ่มทำการเอ่ยบทสนทนา ตอบกลับคุณไครอนออกไปในทันทีว่า

"ใช่ค่ะ คุณไครอน เอลี่หายไปจากการฝึกซ้อมอาวุธหนึ่งวันเต็มๆ เลยค่ะ แต่วันนี้ว่างก็เลยรีบเดินทางมาทำการฝึกซ้อมอาวุธได้ ถ้างั้นหนูขออนุญาตคุณไครอนทำการหยิบยืมอาวุธมาใช้ในการฝึกซ้อม หน่อยนะคะ" หลังจากที่สิ้นสุด บทสนทนาของเด็กหญิงจัวน้อยๆ อย่างเอลี่ลงไปได้แค่เพียงไม่นานนัก คุณไครอนก็ค่อยๆ เริ่มทำการเอ่ยบทสนทนาขึ้นมาในทันทีว่า

"หยิบยืมอาวุธ ไปใช้ได้ตามสบายเลยนะครับ หนูเอลี่" หลังจากที่สิ้นสุด บทสนทนา ของ คุณไครอนลงไปได้เพียงแค่ไม่นานนัก หลังจากนั้นเอลี่ก็ค่อยๆ เริ่มทำการเอื้อมมือเรียวบางข้างขวาไปทำการหยิบจับดาบมาถือไว้ภายในมืออย่างมั่งคง ส่วนมือเรียวบอบบางข้างซ้ายของตัวเธอเองทำการสวมใส่โล่ไว้เรียบร้อย หลังจากที่ทำการเลือกอาวุธและทำการสวมใส่โล่ป้องกันเสร็จเรียบร้อยแล้วนั้น หุ่นจำลองสัตว์ประหลาดที่นอนสงบนิ่งอยู่ที่ตรงบริเวณสนามฝึกซ้อมมาเนินนานก็เริ่มค่อยๆ ทำการเคลื่อนไหวและเดินพุ่งตรงดิ่งเข้ามาหาเธอ หลังจากนั้นเอลี่ไม่รอช้ารีบใช้ดาบภายในมือฟาดฟันหุ่นจำลองสัตว์ประหลาดจนล้มคะมำลงไปไม่ยั้งหลังจากนั้นเวลาที่หุ่นจำลองสัตว์ประหลาดจัทำการพุ่งเข้ามาโจมตีเธอ เธอก็ใช้โล่ป้องกันไว้ได้อย่างดี หลังจากนั้นเพียงแค่ไม่นานนัก การต่อสู้ภายในสนามต่อสู้ของเอลี่ก็ยิ่งเมามันดุเดือดมากยิ่งขึ้น จนหุ่นจำลองสัตว์ประหลาดแต่ล่ะตัวต่างมีสภาพลงไปนอนล้มคะมำกองลงไปที่พื้นจนหมด ไครอนในฐานะของผู้คุมค่ายปรบมือให้กลับเธอ พร้อม กับ ค่อยๆ เริ่มทำการเอ่ยบทสนทนากับเอลี่ออกไปในทันทีว่า

"นี่ขนาดเธอหายไปจากการฝึกซ้อมอาวุธได้แค่เพียงหนึ่งวัน เธอยังใช้อาวุธได้คล่องแคล่วได้ขนาดนี้ เยี่ยมมาก เอลี่ เธอเยี่ยมมาก" หลังจากที่สิ้นสุดบทสนทนาของ คุณไครอนลงไปได้เพียงแค่ไม่นานนัก เอลี่ก็ค่อยๆ ยิ้มหวานขึ้นมาก ก่อนที่เธอจะค่อยๆ ทำการเอ่ยบทสนทนาออกมา กับ คุณไครอนทันทีว่า

"ขอบพระคุณมากสำหรับ คำชมนะคะคุณไครอน" หลังจากที่สิ้นสุดบทสนทลงไปได้แค่เพียงไม่นานนัก เด็กหญิงตัวเล็กๆ ก็ทำการนำดาบและโล่ที่ได้หยิบยืมมาไปคืนให้เรียบร้อย ก่อนที่เธอจะค่อยๆ ทำการก้าวเรียวขาบอบบางของตัวเธอเองเดินทางออกไปจากตรงบริเวณ ทิศตะวันออกของเขตบ้านพัก สนามฝึกซ้อม และทำการเดินทางมุ่งหน้าเดินทางต่อไปยังตรงบริเวณบ้านพักหมายเลขที่ 01 ซุส หน้าบ้านต่อไป

anne -

สนามฝึกซ้อม

หลังจากที่เด็กหญิงตัวน้อยๆ อย่าง เอลี่ เธอได้ทำการเดินก้าวเรียวขาบอบบาง ของ ตัวเธอเอง เดินทางออกมาจากตรงบริเวณโถงอาหารประจำค่าย ได้เป็นระยะเวลาสักพักหนึ่งแล้วนั้น ในตอนนี้เธอพึ่งจะเดินทางมาถึงยังตรงบริเวณ ทิศตะวันออกของเขตบ้านพัก สนามฝึกซ้อม เด็กหญิงตัวน้อยๆ ไม่รีรอให้เวลาทุกนาทีผ่านพ้นเลยไป เธอรีบเดินเข้าไปภายในบริเวณด้านใน ของ สนามฝึกซ้อม ก่อนที่จะได้ยินบทสนทนาที่แสนคุ้นเคยของคุณไครอน เอ่ยทักทายเธอว่า

"สวัสดีครับ หนูเอลี่ หายหน้าหายตาไปจากการฝึกฝนและฝึกซ้อมอาวุธเสียหลายวันเลย วันนี้ว่างกลับมาลุยทำการฝึกฝนฝนและฝึกซ้อมอาวุธต่อแล้วใช่ไหมครับคนเก่ง" หลังจากที่สิ้นสุด บทสนทนาของคุณไครอนลงไปได้แค่เพียงไม่นานนัก เด็กหญิงตัวน้อยๆ อย่างเอลี่ ก็ค่อยๆ เริ่มทำการเอ่ยบทสนทนาตอบกลับคุณไครอนออกไปในทันทีว่า

"ใช่แล้วค่ะ ตอนนี้หนูว่างพร้อมกลับมาลุยและทำการฝึกฝนและฝึกซ้แมอาวุธต่อแล้วค่ะ คุณไครอนค่ะ หนูขอยืมิาวุธมาใช้ในการฝึกซ้อมเสียหน่อยนะคะ" หลังจากที่สิ้นสุดบทสนทนาของ เด็กหญิงตัวเล็กๆ อย่างเอลี่ลงไปได้เพียงแค่ไม่นานนัก คุณไครอนก็ค่อยๆ เริ่มทำการเอ่ยบทสนทนา ตอบกลับเอลี่ออกไปในทันทีว่า

"อยากยืมอาวุธอะไรมาใช้ในการฝึกฝนและฝึกซ้อมครั้งนี้ ก็ตามสบายเลยนะครับ หนูเอลี่" หลังจากที่สิ้นสุดบทสนทนา ของ คุณไครอนลงไปได้เพียงแค่ไม่นานนัก เด็กหญิงตัวน้อยๆ อย่างเอลี่ ก็ค่อยๆ เริ่มทำการเอื้อมมือเรียวบางข้างซ้าย ของ ตัวเธอเองไปทำการจับดาบถือไว้อยู่ภายในมืออย่างมั่นคง ส่วนมือเรียวบางข้างซ้ายทำการสวมใส่โล่ไว้เรียบร้อย หลังจากนั้นเพียงแค่ไม่นานนักหุ่นไม้ที่นอนสงบนิ่งอยู่ภายในสนามฝึกซ้อมแห่งนี้มาเนิ่นนาน ก็ค่อยๆ เริ่มขยับเคลื่อนไหวขึ้นมาอย่างช้าๆ เอลี่เองใช้ดาบที่เธอถือไว้อยู่ภายในมือแทงกระหน่ำไปที่เจ้าหุ่นไม้ตัวแล้วตัวเหล่าจนมันล้มระเนระนาดลงไปกองกับสนามฝึกซ้อมตามเดิม หลังจากนั้นมันเริ่มเป็นฝ่ายที่จะเริ่มทำการโจมตีเข้าใส่เธอบ้างแล้ว แต่เธอก็ใช้โล่ป้องกันไว้ได้ตัวแล้วตัวเล่าเป็นอย่างดี และใช้ดาบในมือกระหน่ำแทงอย่างไม่ยั้งจนตอนนี้ไม่เหลือหุ่นไม้แม้แต่ตัวเดียวที่มีทีท่าว่าจะขยับเขยื้อนหรือเคลื่อนไหว หลังจากนั้นคุณไครอนค่อยๆ ปรบมือเสียงดังสนั่นไปทั่วทั้งสนามฝึกซ้อมให้กับเธอ พร้อม กับ เอ่ยบทสนทนาขึ้นว่า

"เยี่ยมมากหนูเอลี่ อย่าลืมนำอาวุธทั้งหมดที่ยืมมาไปคืนล่ะ" หลังจากที่บทสนทนาของคุณไครอนจบลงเป็นที่เรียบร้อย เด็กหญิงเอลี่ก็ค่อยๆ เอ่ยบทสนสนากับคุณไครอนออกไปในทันทีว่า

"ขอบพระคุณสำหรับคำชมค่ะคุณไครอน" หลังจากที่สิ้นสุดบทสนทนา ของ เด็กหญิงตัวน้อยๆ ลงเธอก็นำดาบและโล่ที่หยิบยืมมาใช้ในการฝึกซ้อมและฝึกฝนอาวุธครั้งนี้ไปคืนที่เดิมให้เรียบร้อย หลังจากนั้นเด็กหญิงตัวเล็กๆ ก็ค่อยๆ ทำการเดินก้าวเรียวขาบอบบางของตัวเธอเองเดินทางออกไปจากตรงบริเวณทิศตะวันออกของเขตบ้านพัก สนามฝึกซ้อม มุ่งหน้าเดินทางต่อไปยังตรงบริเวณ บ้านใหญ่  เพื่อที่จะไปทำการอ่านกระดานบอร์ดหินงานเล็กน้อยจากเหล่าเทพต่อไป

Dean HEROES

038

พื้นฐานการพัฒนาตัวเอง

          ถึงเวลาไปเรียนศิลปะการต่อสู้เสียทีหลังจากที่อิดออดแล้วอ้างว่าแขนเจ็บมานาน ตอนนี้ไร้ข้ออ้างอีกต่อไป แต่มันจะสักเท่าไรกันเชียว ขนาดธีสิสที่หนักหนาสาหัสยังผ่านมาแล้วได้เลย

          ดีนไปพบอาจารย์ไครอนที่สนามฝึกตัวเปล่า หากจำไม่ผิดอีกฝ่ายเคยบอกเอาไว้ว่าให้มาเจอกันที่นี่นะ โชคดีที่ได้พบจริง ๆ ไม่อย่างนั้นคงเสียเที่ยวแย่

          “สวัสดีคุณไครอน”

          “ในที่สุดก็มาได้สักทีนะคุณดีน”

          อาจารย์ไครอนที่กำลังแนะนำการฝึกให้เด็กอีกคนนึงอยู่เอี้ยวตัวหันมามอง แววตาของเขาราวกับทำบางสิ่งสำเร็จ ไครอนบอกให้เด็กคนนั้นฝึกด้วยตัวเองไปก่อนจึงเดินกุบกับด้วยฝีเท้าม้ามาหาดีน

          “อา.. ใช่ ผมมาอยู่ตรงนี้แล้ว” ชายหนุ่มกางแขนออกทั้งสองข้าง “ว่าแต่ ผมควรเริ่มจากตรงไหน? วอร์มร่างกายใช่ไหม?”

          ตามหลักการออกกำลังกายควรเป็นเช่นนั้น ก่อนจะใช้กำลังทุกชนิดควรมีการวอร์มกล้ามเนื้อก่อนมิเช่นนั้นอาจเกิดอุบัติเหตุอย่างกล้ามเนื้อฉีกขาดได้ แต่ไครอนกลับ…

          “อย่าเพิ่งรีบร้อน ยังมีเรื่องที่ต้องแนะนำคุณอีกหลายเรื่องก่อนที่จะเริ่มฝึกฝน” ไครอนรีบปรามเพราะดูเหมือนว่าพ่อหนุ่มไฮเปอร์คนนี้กำลังจะเริ่มวิ่งรอบสนามฝึก จากนั้นปรมาจารย์ก็เริ่มทำการเลคเชอร์ “อย่างที่ผมเคยบอกคุณเอาไว้เมื่อหลายสัปดาห์ก่อน ถ้าคุณจำได้ เหล่าเดมี่ก็อดจำเป็นต้องฝึกฝนตัวเองเพื่อ–..”

          “เพื่อให้ออกไปใช้ชีวิตนอกค่ายได้อย่างไม่ลำบาก นอกจากนี้เวลาอยู่ที่ค่ายยังต้องรับภารกิจจากบอร์ด แล้วก็ภารกิจตามคำทำนายใช่ไหม? ผมจำได้ แม่นมาก ๆ”

          “ถ้าจำได้ก็ดีครับ” คนถูกขัดจังหวะขยับแว่นตาก่อนจะบรรยายต่อ “ในการฝึกฝนจะแบ่งคลาสศิลปะการต่อสู้ออกเป็นสี่ประเภท ดาบ-โล่, หอก-โล่, มีดสั้น และธนู คุณสามารถเลือกฝึกฝนตามความถนัดหรือจะฝึกทั้งหมดเพื่อให้เชี่ยวชาญทุกศาสตราวุธก็ได้”

          “โอ๊ะโอ ไม่ล่ะ ผมไม่ได้อยากเป็นนักรบขนาดนั้น แค่อยากจะเอาตัวรอดข้างนอกได้เฉย ๆ” ดีนหยิบกระดาษซีร็อกยับยู่ยี่ในกระเป๋ากางเกงคลี่ออกมาให้ไครอนดู “ตามนี้ใช่ไหมครับ ผมคิดว่าตัวเองสนใจคลาสหอก-โล่นะ”

          แม้ไม่เคยจับอาวุธมาก่อน แต่คนที่ดูหนังมาเยอะเล็งเห็นว่าการใช้หอกในการต่อสู้มีประสิทธิภาพสูงสุดทั้งระยะใกล้ กลาง และไกล อาจไม่ไกลมากเท่าธนู แต่เขาก็พอจะขว้างหอกออกไปด้านหน้าก่อนจะวิ่งเผ่นหนีไปได้ หรือจะใช้อาวุธชนิดนี้เป็นอุปกรณ์ช่วยในการเดินป่า ก็น่าจะสะดวกกว่าอาวุธชนิดอื่น ส่วนที่ไม่ได้เลือกธนูเป็นเพราะตัวละครที่ใช้อาวุธประเภทนี้ชอบทำลูกธนูหมดแล้วก็ต้องวิ่งเข้าไปเอาคันศรฟาดศัตรูอยู่ดี ในภาพยนตร์มันเท่อยู่หรอก แต่พอคิดว่าเป็นตัวเองแล้วน่าจะซี้แหงแก๋

          “อย่างนั้นก็ดีเลย คลาสหอก-โล่จะจัดขึ้นในวันพรุ่งนี้ที่อัฒจันทร์ มีมือดีรอสอนคุณอยู่” ปรมาจารย์เซ็นทอร์ขยับยิ้มมุมปาก เขาไม่ได้บอกว่า ‘เธอคนนั้นสนใจคุณมากทีเดียว ที่อยู่รอดข้างนอกค่ายมาได้จนอายุยี่สิบสามโดยไม่ตายหรือพิการ แสดงว่าต้องเป็นคนมีฝีมือ อยากจะจัดให้หนัก’ ซึ่งถ้าบอกออกไปดีนน่าจะเลือกเปลี่ยนคอร์สเรียนเป็นแน่แท้ “และก่อนจะลงสนามฝึกจริงคุณจำเป็นจำต้องมีอาวุธสัมฤทธิ์เสียก่อน อาวุธสัมฤทธิ์เป็นอาวุธลำดับพื้นฐานที่สุดที่สามารถต่อกรกับฟิวรี่ส์ได้”

          “อา.. เข้าใจล่ะ คล้าย ๆ กับพวกมนุษย์หมาป่าที่แพ้เงินสินะ.. แต่ให้ฝึกโดยใช้อาวุธจริงเลยเหรอมันจะไม่อันตรายไปหน่อยเหรอครับ?”

          “การฝึกโดยใช้อาวุธจริงนี่แหล่ะที่จะเห็นผลเร็วที่สุด ทั้งน้ำหนัก ขนาด และระยะ ยิ่งคุ้นเคยกับอาวุธประจำตัวได้เร็วเท่าไรก็ยิ่งเพิ่มโอกาสในการเอาตัวรอดสูงมากขึ้นเท่านั้น หากฝึกโดยใช้อาวุธไม้ตั้งแต่ต้นจนเคยชินคุณจะไม่รับรู้อันตรายจากคมดาบของตัวเอง”

          ดีนกอดอกฟังพลางพยักหน้าหงึกหงัก ก็จริงอย่างที่อาจารย์พูด แล้วนี่ก็ไม่ใช่คลาสเรียนเพื่อศิลปะวัฒนธรรมด้วยจึงจำเป็นจะต้องเป็นคอร์สเร่งรัด

          “เท่าที่ฟังดูเหมือนว่าผมจะต้องไปหาอาวุธสัมฤทธิ์ที่ว่านั่นเองเลยแฮะ ผมต้องทำยังไงบ้าง?”

          “ไม่ได้ยากเย็นขนาดนั้นหรอกคุณดีน ทางค่ายมีอาวุธและชุดเกราะจำหน่ายโดยใช้ค่าเงินดรักม่า หรือจะซื้อของมือสองต่อจากเพื่อน ๆ คนอื่นก็ได้ ทางค่ายต้องขออภัยด้วยจริง ๆ ที่ไม่สามารถแจกฟรีได้อย่างเช่นอุปกรณ์อื่น ๆ เพราะวัตถุดิบที่ใช้ในการผลิตมีไม่มากนัก และเพื่อให้นักเรียนได้รู้ถึงคุณค่าในทรัพย์สินส่วนนั่น..”

          “จึงจำเป็นต้องขาย… สินะ? โอเค ผมเข้าใจแล้ว”ถ้าพูดออกมาเสียขนาดนี้ก็แปลว่านักเรียนรุ่นแรก ๆ ทำอาวุธหายกันบ่อยน่าดู... “เงินดรักม่าที่ไม่รู้เอาไว้ใช้ทำอะไรมีไว้สำหรับซื้ออุปกรณ์สัมฤทธิ์นี่เอง ก่อนหน้านี้ไม่รู้ว่าค่าเงินกรีซมีไว้ใช้ทำอะไรผมก็เลยรับแต่ดอลลาร์มาโดยตลอด”

          “จะว่าค่าเงินกรีซก็ใช่ แต่อัตราการแลกเปลี่ยนไม่เทียบเท่ากับเงินดรัชม่าของกรีซในปัจจุบัน คิดเสียว่าเป็นค่าเงินพิเศษที่ใช้ในโลกของเทพเจ้าก็ได้ครับคุณดีน นอกจากใช้ซื้ออาวุธสัมฤทธิ์แล้วยังจำเป็นสำหรับใช้ทำภารกิจภายนอกหลายอย่าง เช่น ค่าผ่านทางในบางสถานที่ที่พิเศษ ซึ่งคุณน่าจะพอเดาออก”

          “อ้อ แน่นอน ผมจินตนาการเป็นเลิศอยู่แล้ว” ดีนเพยิดหน้าก่อนจะพึมพำกับตัวเอง “งี้แสดงว่าหลังจากนี้คงต้องหัดเก็บเงินดรักม่าด้วยแล้วแฮะ..”

          “ส่วนวันนี้ ก่อนที่คุณจะได้ลงสนามฝึกจริงสิ่งแรกที่ผมอยากสอนแก่คุณก็คือการทำสมาธิก่อนฝึก การกำหนดลมหายใจให้ถูกต้องเป็นสิ่งสำคัญ แม้จะมีฝีมือเรื่องการต่อสู้ ทว่าหากไร้ซึ่งสติก็ไม่อาจทำให้มีชีวิตอยู่รอดได้ ร่างกายของเราสามารถพัฒนาทักษะต่าง ๆ ได้หลากหลาย ขอเพียงรู้ถึงวิธีดึงศักยภาพของมันออกมา”

          “เหมือนในอนิเมะดาบพิฆาตอสูรสินะ มันคือเรื่องจริงเหรอเนี่ย.. ว้าว ชักอยากเปลี่ยนอาวุธเป็นดาบคาตานะขึ้นมาเลยแฮะ..”

          น้ำเสียงที่เอ่ยกล่าว บอกได้เลยว่าว้าว ลูกผู้ชายกับการ์ตูนโชเน็นเป็นของคู่กันแม้จะอยู่คนละซีกโลกก็ตามที ทางฝั่งไครอนมองหน้าดีนพลางหลิ่วตาลง ทำหน้าเหมือนอยากบอกว่า ‘เพ้อเจ้ออะไร?’ แต่ปรมาจารย์ก็ยั้งคำพูดเอาไว้ก่อนจะเริ่มสอนการสงบจิต

          “หลับตาลงแล้วนึกคิดถึงศักยภาพในส่วนที่คุณอยากดึงออกมา”

          ดีนยืนหลับตาตามคำบอกกล่าว เขากำลังคิดว่าควรจะดึงศักยภาพในจุดไหนออกมาดี ถ้างั้นเอาเป็น วิ่งเร็วดุจสายลม เคลื่อนที่พริ้วไหวดุจสายน้ำ เขาไม่อยากทำร้ายใครหรือตัวอะไรก็ตาม ขอแค่ให้ตัวเองได้มีชีวิตอยู่รอดโดยไม่เหนื่อยยากก็เพียงพอ

          แรก ๆ จิตใจก็ไม่สงบสุข เขาแว้บไปคิดถึงเรื่องอาหารกลางวันของวันนี้บ้าง กังวลเรื่องเด็กบ้านแอรีสจะมาปองร้ายบ้าง สลับไปจนคิดถึงคลิปหมาแมวน่ารักจนหลุดอมยิ้มที่มุมปาก

          “....”

          ไครอนปล่อยให้ดีนทำสมาธิอยู่ครู่ใหญ่ซึ่งกินเวลากว่าเด็กปกติอยู่มากโขจนสี่ขาของเซ็นทอร์เริ่มจะเมื่อยจนต้องสลับทิ้งน้ำหนักขาไปมา ร่วมชั่วโมงที่เห็นว่าชายหนุ่มทำได้โดยไม่หลุกหลิก ถึงจุดหนึ่งจึงสั่งให้พอ

          “เอาล่ะ ตอนนี้คุณก็น่าจะดึงศึกยภาพส่วนหนึ่งออกมาได้แล้ว เป็นอย่างไรบ้าง รู้สึกถึงความเปลี่ยนไปได้บ้างไหม?”

          “ไม่แน่ใจเลยครับ แต่ผมรู้สึกเหมือนว่าค่า EXP จะเพิ่มขึ้นมาประมาณสิบหน่วยนะ ส่วนจ็อบสกิลก็เด้งขึ้นมาอีกสาม” ดีนลืมตาขึ้นมาบอกความรู้สึกของตัวเอง

          “....” เจ้าเด็กนี่พูดอะไรไม่รู้เรื่องออกมาอีกแล้วแต่ปรมาจารย์เลือกจะเมิน “ถ้าอย่างนั้นก็ดี ขอให้ก่อนฝึกรวมถึงก่อนออกไปทำภารกิจทุกครั้งคุณจะต้องทำสมาธิอย่าวอกแวก การสอนของผมในวันนี้ก็มีเพียงเท่านี้ หากคุณอยากจะลองฝึกฝนศักยภาพของตัวเองต่อก็เชิญได้เลย”

          “ขอบคุณครับคุณไครอน ผมคิดว่าเดี๋ยวจะกลับไปพักเลยดีกว่า”

          คำตอบที่ได้รับไม่ผิดคาด เจ้าเด็กสายเลือดโพไซดอนคนนี้ถูกตามใจจนเสียคนตั้งแต่เด็กจึงไม่มีความอดทน อาจารย์มองรอยยิ้มเผล่ที่ส่งมาให้นั้นก็เพียงแค่พยักหน้าให้

          “อ้อ จริงสิ พอดีว่าผมได้เงินมาจำนวนนึงที่มีใครก็ไม่รู้ส่งมาผิด เลยคิดว่าอยากเอาเงินจำนวนนี้ช่วยสมทบทุนค่ายครับ แบบว่า.. มีคอกม้าเปกาซัสอยู่ใช่ไหม? เอาเลี้ยงอาหารน้องก็ได้นะ”

          ดีนรีบหยิบเงินในกระเป๋าสตางค์ออกมาแล้วยัดใส่มือของไครอนจำนวนหนึ่ง อาจไม่มากเท่ากับเงินจำนวนแรกที่ได้รับมาแต่คงไม่เสียหายอะไรมั้ง ทางอาจารย์ที่ถูกยัดเงินใส่มือก็เลิกคิ้วขึ้นแล้วจึงอมยิ้มบ้าง ๆ

          “ขอบคุณที่ร่วมสนับสนุนค่าย คุณดีน”

          “เรื่องเล็กน้อย ถ้าเทียบกับที่ผมอยู่ดีกินฟรีมีปาร์ตี้ให้เมาเหล้า แค่นี้น่ะจิ๊บจ๊อย ถ้างั้นผมขอตัวก่อนนะครับ บาย คุณไครอน”

          เมื่อฝึกดึงศักยภาพเสร็จชายหนุ่มก็หันหลังเดินออกจากสนามฝึกทันที ถึงแม้จะเป็นคนที่ดูขี้เกียจไปสักหน่อย แต่อย่างน้อยก็มีมุมดี ๆ ให้น่าระลึกถึงอยู่บ้าง…

[สอนพื้นฐาน] การพัฒนาตัวเอง

+15 พลังใจ , +10 EXP , +3 Point
บริจาคเงินสนับสนุน 28 ดอลลาร์ ให้ค่ายฮาล์ฟบลัด

Feria HEROES

Play it coolFeriaHayes time

วันนี้เฟเรียได้ถือโอกาสวันที่ไม่มีทั้งคลาสหอกและคลาสตีเหล็ก พากาเอลที่ตอนนี้ยังเป็นเบบี้ก็อบลินอยู่มายังสนามฝึกที่เป็นที่ฝึกฝนสำหรับเด็กชาวค่ายมือใหม่ที่ยังไม่มีอาวุธของตัวเองให้มาฝึกการต่อสู้ที่นี่

“ม่าม๊าพาผมมาที่นี่ทำไมเหรอครับ”

“กาเอล ลูกอยากช่วยแม่ล่าอสุรกายไหม“

“อยากฮะ”

“งั้น! ไปเลือกอาวุธฝึกหัดที่อยู่ทางนู่นมา แล้วมาหาแม่ตรงนี้นะ“

เธอชี้ตรงแผงวางอาวุธฝึกหัดที่อยู่ตรงขอบสนามให้กาเอลไปเลือกอาวุธมา ก่อนที่เธอจะไปหยิบหอกไม้มาไว้กับตัว ถึงเธอจะมีหอกของตัวเอง แต่ถ้าใช้ของจริงสู้กับของฝึกมันจะอันตรายเกินไปล่ะนะ

“มาแล้วฮะม่าม๊า”

กาเอลวิ่งกลับมาพร้อมดาบไม้ในมือ ก็คิดไว้แล้วล่ะนะว่าก็อบลินน่าจะถนัดใช้ดาบมากที่สุดด้วยแหละ เธอควงหอกด้วยความคล่องมือ ก่อนที่จะตั้งท่าเตรียมโจมตี

“ถ้าพร้อมแล้วก็เข้ามา”

ว่าแล้วกาเอลก็เข้ามาใช้ดาบไม้เข้าฟันเธออย่างมีชั้นเชิง แถมยังดูคล่องแคล่วพอสมควร สงสัยฝีมือดาบนี้จะอยู่ในสายเลือดนะนี่ เธอยังจำได้อยู่เลยว่าเคยเสียท่าให้จ่าฝูงก็อบลินยังไงในการปะทะครั้งแรก เฟเรียใช้หอกป้องกันการโจมตีของกาเอลอย่างสบาย ๆ ด้วยความชำนาญในอาวุธนี้ของเธอ ถ้าให้ฝึกด้วยดาบไม้เธอน่าจะเสียเปรียบน่าดู จนกระทั่งเสียงเพลงจากงานปาร์ตี้ดังมาถึงที่นี่

“พอแล้วล่ะ”

เธอเอ่ยปากก่อนที่ทั้งคู่จะกระโดดถอยห่างออกมาตั้งหลักของตัวเอง

“เก่งมากเลยนะกาเอล แค่พึ่งเธอจับดาบครั้งแรกก็โจมตีจนแม่เอาแต่ปกป้องได้เลย เยี่ยมมากจ้ะ”

“ฮะม่าม๊า”

กาเอลยิ้มกว้างก่อนจะเอาดาบไปเก็บ ในขณะที่เธอก็เอาหอกไปเก็บ แล้วค่อยมาจับมือกัน เตรียมพร้อมสำหรับไปงานปาร์ตี้

ฝึกฝนประจำวันกับกาเอล

bettyleg

Feria HEROES

Play it coolFeriaHayes time

วันนี้เฟเรียก็พากาเอลมาที่สนามฝึกซ้อมอีกครั้งเหมือนวันก่อน เพื่อที่จะมาฝึกฝนการต่อสู้ให้กาเอลแข็งแกร่งขึ้นกว่าเดิม กาเอลจะได้ช่วยเธอออกไปต่อสู้กับพวกอสุรกายข้างนอกได้ อย่างน้อย ๆ ถ้าสู้กับก็อบลินที่อ่อนแอที่สุดในบรรดาที่เธอเคยเจอมาได้ก็ยังดี

“พร้อมไหมกาเอล”

“พร้อมฮะ ม่าม๊า”

กาเอลวิ่งไปหยิบดาบไม้สำหรับการฝึกซ้อมมาจากชั้นวางอาวุธสำหรับฝึกฝนในสนามฝึกซ้อมแห่ง ในขณะที่วันนี้เฟเรียนั่นกลับทำสิ่งที่ทำให้กาเอลนั้นแปลกใจ

“ม่าม๊า วันนี้ม่าม๊าจะใช้ดาบเหรอฮะ”

“ใช่แล้วจ้ะกาเอล ก็กาเอลใช้ดาบแม่ก็ต้องใช้ดาบด้วยสิจะได้สูสีกันไง”

เธอหยิบอาวุธฝึกซ้อมครั้งนี้มาเป็นดาบไม้เช่นเดียวกับกาเอลนั่นเอง เลยเป็นเรื่องแปลกในสายตาของกาเอลที่เห็นแม่ของตนใช้แต่หอกมาตลอด ก่อนที่ทั้งสองคน(?)แม่ลูกจะเริ่มฝึกซ้อมการต่อสู้ด้วยการสู้กันเองอย่างคล่องแคล่ว ในขณะที่เฟเรียก็มองเห็นว่ากาเอลเริ่มเก่งขึ้นเยอะแล้วจึงเตรียมที่จะส่งมอบมีดสั้นของเธอให้กาเอลใช้เป็นอาวุธชั่วคราวแทนดาบ แต่เธอยังไม่ให้ตอนนี้หรอกนะ อีกนิดหนึ่งเธอจะให้อย่างแน่นอน

ฝึกซ้อมประจำวันกับกาเอล

bettyleg