[ทิศตะวันออกของเขตบ้านพัก] สนามฝึกซ้อม

Juliet -

บทที่ 11: ภายใต้แสงแดดอันแสนอบอุ่น บนสนามหญ้า ภารกิจฝึกฝนจิตใจให้แข็งแกร่งกว่าเหล็กกล้า

วันที่ 19 กรกฎาคม ค.ศ. 2025
ทิศตะวันออก ของ เขตบ้านพัก, สนามฝึกซ้อม

          หลังจากที่จูเลียตได้ทำการลงชื่อเข้าร่วมภารกิจที่มีชื่อว่า "การพัฒนาตนเอง" ที่ตรงบริเวณกระดานประกาศงานสำหรับชาวค่าว ที่ตรงบริเวณบ้านใหญ่เสร็จสิ้นลงไปเป็นที่เรียบร้อยแล้วนั้น หลังจากนั้นเด็กสาวตัวน้อยๆ ก็ไม่รอช้า เธอค่อยๆ เริ่มทำการก้าวเรียวขาบางของเธอพาเดินทางตรงดิ่ง ออกมาจากตรงบริเวณนั้นอย่างมั่นคง

      เพื่อที่จะทำการก้าวเรียวขาบาง ของ ตัวเธอเองเดินทางมาถึง ยังตรงบริเวณ จุดหมายถัดไปของเธอ ซึ่งสถานที่นั้นก็คือ สนามฝึกของค่ายฮาล์ฟบลัด  ดินแดนที่เต็มไปด้วยเสียงเหล็กกระทบเหล็ก เสียงธนูแหวกอากาศ และก็เสียงตะโกนปลุกใจจากเหล่าครูและผู้ฝึกสอนทั้งหลาย

      ในตอนนี้บรรยากาศรอบ ๆ สนามฝึกซ้อมยังคงมีความคึกคักอยู่เสมอ ถึงแม้ว่าในเวลานี้จะเริ่มมีลมโชยเบา ๆ พัดผ่านหญ้าเขียวขจีที่ปกคลุมทั่วพื้นที่ แสงแดดอบอุ่นส่องลงมายังลานฝึกที่ถูกแบ่งออกเป็นสองส่วนชัดเจน คือ ลานฝึกดาบและหอก ทางหนึ่ง และ ลานยิงธนู อีกทางหนึ่ง เสียงฝึกฝนจากเพื่อนร่วมค่ายฮาล์ฟบลัด ก็เริ่มทยอยดังขึ้นมาเป็นระยะๆ

    ถึงแม้ว่าเสียงเหล่านั้นจะชวนน่าดึงดูดใจอยู่บ้าง แต่จูเลียตรู้ดีว่าวันนี้เธอไม่ได้มาที่นี่เพื่อจับอาวุธใด ๆ แต่ทว่าวันนี้เธอมาที่นี่... เพื่อฝึกจิตใจ และถึงแม้ว่าที่แห่งนี้จะเป็นกลางลานฝึก ท่ามกลางเงาไม้ใหญ่ เธอก็สามารถมองเห็นรุ่นพี่คนหนึ่ง ที่เขากำลังยืนรออยู่แล้ว ได้อย่างชัดเจน รุ่นพี่คนนั้นที่เธอได้ทำการเอ่ย และ พูดถึงก็คือ 

     รุ่นพี่เซอร์แมน หยาง  รุ่นพี่หนุ่มจากกระท่อมหมายเลข 5 ลูกของแอรีส เขาเป็นบุคคลที่มีพละกำลังและบารมีรอบตัวเขาแผ่พุ่งราวกับผู้นำกองทัพ เขายืนกอดอกอยู่กลางลานฝึก สายตาสงบนิ่งแต่แฝงแววตาที่เต็มไปด้วยความท้าทาย หลังจากนั้นเธอก็ได้ยินเขาค่อยๆ เริ่มทำการเปล่งน้ำเสียง และ เอ่ยคำพูดว่า

     "เธอเดินทางมาถึงแล้วสินะ จูเลียต" พี่เซอร์แมนเอ่ยขึ้นด้วยเสียงเข้มแต่ไม่แข็งกร้าว "ดี... วันนี้เธอจะได้เรียนรู้เรื่องที่หลายคนอาจจะมองข้ามไป  เรื่องราว ของพลังที่มาจากข้างใน"

เนื้อหาการฝึกสอน

    ควบคุมสมาธิขั้นเทพ: "โลกภายนอกมันจะวุ่นแค่ไหน ถ้าใจนิ่งก็เอาตัวรอดได้"

     ควบคุมจิตใจให้หนักแน่น: "ความกลัว ความลังเล... มันเกิดขึ้นในใจเราเอง ถ้าเอาชนะตรงนั้นได้ จะไม่มีอะไรที่ทำลายเราได้ง่าย ๆ"

    นี่ คือเนื้อหาทั้งหมดที่จูเลียต จะได้ทำการเรียนรู้ในวันนี้ หลังจากที่เธอได้ทำการอ่านรายละเอียด ของ เนื้อหาการเรียนการสอน ในวันนี้จบลง หลังจากนั้นเพียงแค่ไม่นานนัก รุ่นพี่เซอร์แมน ก็ค่อยๆ เริ่มทำการเปล้งน้ำเสียง และเอ่ยคำพูดขึ้นมาในทันทีว่า

     "จูเลียตเธอนั่งลง" พี่เซอร์แมนออกคำสั่งเป็นแค่เพียงประโยคสั้น ๆ ก่อนที่เขาจะเริ่มทำการอธิบายหลักการขั้นพื้นฐานอย่างเรียบง่าย แต่ทรงพลัง จูเลียตค่อยๆ เริ่มทำการนั่งลง ตรงบริเวณ พื้นหญ้าอ่อน พร้อมกับค่อยๆ เริ่มทำการเงยใบหน้า ขึ้นมาทำการรับฟังคำสอนของเขาในทุกๆ ประโยคอย่างตั้งอก ตั้งใจ

    "สิ่งที่ฉันจะทำการสอนเธอในวันนี้ไม่ใช่ท่าดาบ ไม่ใช่เรื่องราว ของ เวทมนตร์... แต่เป็นในเรื่องราว ของ การจัดระเบียบตัวเองจากภายใน สู่ภายนอก"

      หลังจากที่คำพูด ของ รุ่นพี่เซอร์แมน ได้ทำการเอ่ยจบลงไปได้เป็นระยะเวลาแค่เพียงไม่นานนัก หลังจากนั้นการฝึกฝนก็ค่อยๆ เริ่มต้นขึ้น  รุ่นพี่เซอร์แมนได้ทำการออกคำสั่งให้เธอหลับตาลง และ ทำการหายใจเข้า-ออกให้เป็นจังหวะ และให้เธอพยายามตั้งอกตั้งใจ ‘ฟัง’ เสียงจากภายในร่างกาย และ จิตใจ ของตัวเธอเอง ท่ามกลางเสียงฝึกฝนรอบด้าน เธอต้อง "เลือก" ที่จะนิ่ง และโฟกัสที่เรื่องนี้เพียงแค่เองเดียวเท่านั้น

ในตอนนี้เสียงหัวใจ ของ จูเลียต กำลังเต้นอยู่เบา ๆ โดยที่มี เสียง ของ สายลมที่ไหลผ่าน  และ เสียง ของใบไม้ที่ตกลงมากระทบกัน  ทุกอย่างดูชัดเจนกว่าที่เคยเป็นมาก่อนหน้านี้ หลังจากนั้นเธอก็เริ่มได้ยินเสียง  ของ รุ่นพี่เชอร์แมน กล่าวคำพูดขึ้นมาอีกครั้งหนึ่งว่า

"ร่างกายเธอทำได้สารพัด ขอแค่เธอ... ดึงมันออกมาใช้!" เสียงของรุ่นพี่หนุ่มในเวลานี้ เหมือนเป็นแรงผลักดัน และ กระตุ้นจูเลียต ขึ้นมาในตอนช่วงสุดท้ายของการฝึกฝน

      ในตอนนี้ และ เวลานี้ จูเลียตก็ยังคงหลับตาสนิทและ ยืนอยู่นิ่ง ๆ เธอค่อยๆ ทำการกำมือแน่นเบา ๆ ราวกับว่าพลังภายใน ของ ร่างกาย ของ เธอในตอนนี้เริ่มจะถูกแตะต้อง เธอเริ่มคิดถึงสิ่งที่ตัวเองต้องการ… เธอต้องการที่จะเก่งกาจขึ้น เธอต้องการที่จะควบคุมโชคชะตาตัวเอง…  และสุดท้ายเธอต้องการจะเป็น มากกว่าที่เธอเป็นอยู่ในตอนนี้

    ลมหายใจเข้าออกที่ลึกที่สุด เริ่มถูกพ่นออกมาอย่างช้าๆ ในการฝึกฝน ของ ช่วงสุดท้าย หลังจากนั้น เธอก็ค่อยๆ เริ่มทำการลืมตาขึ้นมาอย่างช้าๆ แววตาของเธอในตอนนี้เต็มเปี่ยมไปด้วยความรู้สึกแน่วแน่และมั่นคงกว่าในตอนที่เธอเดินเข้ามาอย่างชัดเจน

    หลังจากนั้นรุ่นพี่เซอร์แมนก็ค่อยๆ เดินเข้ามาใกล้ พร้อม กับ มองสบสายตา ของ เธอ แล้วเอ่ยถามคำถามขึ้นมาในทันทีว่า

"รู้สึกว่ามีอะไรเปลี่ยนไปบ้างยัง?"

    หลังจากนั้นเด็กสาวตัวน้อยๆ ก็ค่อยๆ เริ่มทำการพยักหน้าเบา ๆ เธอ ไม่ได้ทำการตอบคำถาม ของ รุ่นพี่เซอร์แมน ออกมาเป็นคำพูด แต่ทว่าแววตา ของ เด็กหญิงสาวในตอนนี้ และ เวลานี้นั้น ก็สามารถระบุบอกชัดได้เลยว่า ใช่… มีบางอย่างในตัว ของ เด็กน้อยที่กำลังยืนอยู่ตรงบริเวณหน้าเขาในตอนนี้ ทุกสิ่งทุกอย่างเริ่มจะมีการเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีขึ้นมากกว่าเดิมแล้ว

    "ดี … ฉันขอจบการเรียนการสอนพัฒนาตนเองในวันนี้ เพียงแค่นี้" หลังจากที่รุ่นพี่เซอร์แมนได้ทำการกล่าวคำพูดจบลง เขาก็ค่อยๆ เริ่มทำการพยักหน้าให้ จูเลียต อย่างช้าๆ หลังจากนั้นเด็กหญิงสาว ก็ค่อยๆ เริ่มลุกขึ้นมาจากตรงบริเวณพื้น พร้อม กับ ค่อยๆ เริ่มทำการโค้งศีรษะให้ กับ รุ่นพี่หนุ่มแค่เพียงเล็กน้อย หลังจากนั้นเธอก็เริ่มค่อยๆ ทำการเปล่งน้ำเสียง และ เอ่ยคำพูดขึ้นมาในทันทีว่า

     "ขอบคุณมากค่ะ รุ่นพี่เซอร์แมน" น้ำเสียง และ คำพูดของเธอ ในตอนนี้เต็มไปด้วยความนุ่มนวล แต่ก็แฝงไปด้วยความรู้สึกที่หนักแน่น และ ชัดเจนกว่าแต่เดิมเป็นอย่างมาก ก่อนที่ในเวลาต่อมาจูเลียตจะเริ่มค่อยๆ ทำการเดินก้าวเรียวขาบางของเธอ เดินทางออกจากตรงบริเวณสนามฝึกซ้อมไปอย่างเงียบ ๆ แต่ทว่าภายในใจ ของ เด็กหญิงตัวน้อยๆ ในตอนนี้กลับรู้สึกได้เลยว่าเธอกำลัง เริ่มต้นที่จะเข้าสู่การเปลี่ยนแปลงตัวเองแล้วจริง ๆ 

ทำการฝึกฝน และ พัฒนาตนเองเสร็จสิ้น

ได้รับรางวัล: +15 พลังน้ำใจ,+10 EXP, +3 Point

ได้รับค่าความสนิทสนม: +15 ความสนิทสนม 

กับ รุ่นพี่เซอร์แมน หยาง

Jemena BELIEVER

Jimena Fernández

📅 วันที่: 31 กรกฎาคม พุทธศักราช 2568

🌓 หัวข้อ: ณ สนามฝึกกลางค่าย — ใต้แสงอาทิตย์แห่งปณิธาน

📍 สถานที่: สนามฝึกซ้อม

      แสงแดดในช่วงเวลา ของ ยามบ่ายระยิบระยับลอดผ่านมาทางบริเวณช่องว่างของเรือนยอดไม้ กระทบกับผิวโลกจนสนามฝึกดูราวกับถูกคลุมด้วยผืนผ้าใบสีทองอ่อน เสียงฝีเท้าของเหล่าลูกครึ่งเทพที่กำลังซุ่มทำการฝึกซ้อมการต่อสู้ด้วยไม้ดาบและโล่ไม้ดังกำลังดังกึกก้องเบา ๆ ผสานเสียงลมพัดไหวของใบไม้ที่ไหวเอนตามแรงลม ของ ธรรมชาติ สาวน้อยตัวเล็กๆ นามว่า ฮิเมนา เฟร์นันเดช กำลังทำการยืนสงบนิ่งอยู่ที่ตรงบริเวณปากทางเข้า ของ สนามฝึกซ้อม ดวงตาแน่วแน่ประสานเข้ากับเวทีที่กำลังทอดตัวอยู่ตรงบริเวณเบื้องหน้าของเธอ หลังจากนั้นรุ่นพี่เซอร์แมน หยาง ก็ค่อยๆ เริ่มทำการเปล่งน้ำเสียง พร้อม กับเอ่ยคำพูด ออกมาประโยคหนึ่งว่า

      "โอ้ นั่นไง เจ้าเด็กตัวน้อยสมาชิกคนใหม่ ของ ค่ายฮาล์ฟบลัด คนนั้นที่มาลงชื่อฝึกฝนและเรียนคอร์สนี้กับฉัน!"  น้ำเสียง ของ รุ่นพี่เซอร์แมน หยาง ฟังดูมีความทุ้มกร้าวแฝงความยินดีดังขึ้นจากชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ที่กำลังเหวี่ยงท่าฝึกดาบอยู่ตรงบริเวณกลางสนามฝึกซ้อม เซอร์แมน หยาง ลูกชายแห่งแอรีส แผงอกแน่นของเขาเปียกชื้นไปด้วยเหงื่อ สายตากล้าแข็งราวคนที่เคยสบตากับสงครามมานับร้อย ก็เห็นจะเป็นไปได้ หลังจากนั้นเขาก็ค่อยๆ เริ่มทำการเปล่งน้ำเสียง พร้อม กับเอ่ยคำพูดออกมา อีกหนึ่งประโยคว่า

     "เธอนะชื่อ...ฮิเมนา หรือว่า จีน่า ใช่ไหม?" หลังจากที่ทำการเอ่ยคำพูดจบลงเขาก็ค่อยๆ เริ่มทำการวางดาบซ้อมลงกับพื้น เสียงกระทบไม้กระหึ่มก่อนที่ในเวลาต่อมาเขาจะค่อยๆ ทำการเดินเข้ามาใกล้เธอ พร้อม กับ เอ่ยคำพูดต่ออีกประโยคหนึ่งว่า "ฉันจำชื่อพวกหน้าใหม่ได้หมดแหละ โดยเฉพาะคนที่กล้าเดินเข้ามาเรียนอะไรยาก ๆ แบบนี้โดยไม่ลังเล" หลังจากที่จบคำพูด ของ รุ่นพี่เซอร์แมนหยางลงไปได้เพียงแค่ไม่นานนัก หลังจากนั้นสาวน้อยจีน่า ก็ค่อยๆ เริ่มมำการเปล่งน้ำเสียง พร้อม กับ เอ่ยคำพูดออกมาจากริมฝีปากบาง เป็นประโยคที่ว่า

       "ใช่ค่ะ..." เธอตอบด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูค่อนข้างนิ่งแต่หนักแน่น ถึงแม้ว่าข้างในหัวใจดวงน้อยๆ ของ เธอจะเต้นแรงราวกลองรบไปแล้วก็ตาม แต่เธอก็ยังคงเลือกที่จะเอ่ยคำพูดต่ออีกหนึ่งประโยคว่า "ฉันอยากรู้ว่าตัวเอง... มีพลังอะไรซ่อนอยู่ภายในตัวจริง ๆ หรือเปล่า"

    หลังจากที่คำพูด ของสาวน้อยจีน่า ได้ทำการเอ่ยจบลงไปได้แค่เพียงไม่นานนัก หลังจากนั้นรุ่นพี่เซอร์แมนก็ค่อยๆ เริ่มทำการยิ้มออกมาตรงบริเวณมุมปากก่อนที่เขาจะค่อนๆ เริ่มทำการ ยกมือขึ้นมาทำการขยี้ผมของเธอเบา ๆ อย่างคนเป็นพี่ชายที่รักและเอ็นดูน้องสาวตัวน้อยๆ คนนี้เป็นอย่างมาก ก่อนที่เขาจะค่อยๆ เริ่มทำการเอ่ยคำพูด ต่ออีกประโยคว่า “งั้นมาเริ่มกันเถอะ เด็กน้อย เราจะมาเริ่มค้นหากันว่าข้างในตัว ของ เธอนั้น...เธอคืออะไรกันแน่”

ขั้นตอนที่หนึ่ง: นิ่งเป็นศิลา คมเป็นเพลิง

     “หลับตา แล้วหายใจลึก ๆ ไม่ใช่หายใจแบบคนกำลังจะร้องไห้นะ…แต่ให้ทำการหายใจแบบคนที่กำลังจะปลดปล่อยโลกออกจากบ่า”

     หลังจากที่จบคำพูด ของ รุ่นพี่เซอร์แมน หยางลงไปได้แค่เพียงไม่นานนัก หลังจากนั้นสาวน้อย อย่าง ฮิเมนาก็เริ่มทำตามจั้นตอนการฝึกฝนตามที่รุ่นพี่หนุ่มได้บอกไว้ เสียงรอบข้างค่อย ๆ เริ่มจะจางหายไป เหลือก็แต่เพียงเสียง ของ ลมหายใจของเธอที่ไหลลึกอยู่ในห้วงทรวงอก หลังจากนั้นรุ่นพี่เซอร์แมน หยาง ก็ค่อยๆ เริ่มทำการเอ่ยคำพูดในประโยคต่อไปออกมาว่า

       "ให้ใจของเธอ...เหมือน กับ น้ำในบึงที่ไม่มีลม ไม่มีคลื่น" น้ำเสียง ของรุ่นพี่เซอร์แมน ค่อยๆ เริ่มทำการผ่อนลงเบาๆ หลังจากนั้นเขาก็ค่อยๆ เริ่มทำการย่อตัวลงมานั่งตรงบริเวณหน้า ของ เธอ พร้อมกับค่อยๆ เริ่มทำการ วางมือเบา ๆ บนพื้นดิน แล้วเอ่ยคำพูดต่อมาอีกประโยคหนึ่งว่า

      "โลกใบนี้มันจะพยายามโยนหินใส่เธอเสมอ... แต่เธอจะต้องเลือกว่าจะปล่อยให้มันทำให้น้ำในใจ ของ เธอปั่นป่วน หรือจะปล่อยมันจมลงไปในก้นบึ้ง แล้วกลับมาเงียบสงบอีกครั้งหนึ่ง" หลังจากนี้ก็จบขั้นตอน ของ การฝึกฝนขั้นตอนที่หนึ่งเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ก็เริ่มเข้าสู่ขั้นตอน ของ การฝึกฝนขั้นตอนที่ 2 ในทันที

ขั้นที่สอง: ดวงจิตยืนหยัดไม่ไหวเอน

     "นึกถึงสิ่งที่เธอรู้สึกหวาดกลัวมากที่สุดในตอนนี้สิ" น้ำเสียงของเขาเข้มขึ้น พร้อม กับเอ่ยคำพูดต่ออีกประโยคหนึ่งว่า “อาจจะเป็นอดีต หรือความรู้สึกว่าตัวเองไม่ดีพอ อะไรก็ตามที่เคยกัดกินอยู่ข้างในจิตใจของเธอ”

      ในห้วงมโนสำนึก เธอเห็นภาพของพ่อที่ร่ำลาพร้อม กับ รอยยิ้มที่แสนเจ็บปวด เห็นอสุรกายที่แทบจะเอาชีวิตไม่รอด เห็นดวงตาของตัวเองที่มองกระจกแล้วถามเอ่ยประโยคหนึ่งขึ้นมาว่า “ฉันเป็นใครกันแน่”

     แต่เธอก็ยังคงทำการหายใจต่อไป และเลือกที่จะหยุดนิ่ง และสงบแน่นลึกก่อนที่รุ่นพี่เซอร์แมน หยาง จะค่อยๆ เริ่มทำการเปล่งน้ำเสียง พร้อม กับ เแยคำพูด ต่ออีกประโยคหนึ่งว่า

     "ดีมากสาวน้อยจีน่า...ในตอนนี้ เธอคือดาบที่อยู่ในฝัก ไม่จำเป็นต้องชักออก...แต่ถ้าพร้อมเมื่อไหร่ ก็แหลมคมได้เสมอ" รุ่นพี่เซอร์แมนเอ่ยพลางยืนขึ้น ดวงตาเขาเปล่งประกายไปด้วยความรู้สึกภาคภูมิใจ หลังจากนั้นก็จบขั้นตอน ของการฝึกฝน ขั้นตอนที่ 2 และเข้าสู่ขั้นตอน ของ การฝึกฝนขั้นตอนที่ 3 ต่อไป

ขั้นที่สาม: ปลดล็อกศักยภาพด้วยศรัทธาในตนเอง

     "ตอนนี้ ฟังในสิ่งที่ฉันกำลังจะพูดให้ดี...ยืนให้มั่น แล้วหลับตาลงอีกครั้งหนึ่ง"

     หลังจากที่คำพูด ของ รุ่นพี่เซอร์แมน หยาง ได้ทำการเอ่ยจบลงไปได้แค่เพียงไม่นานนัก สาวน้อยฮิเมนาก็เริ่มทำตามที่เขาบอกทันที ขาของเธอค่อยๆ เริ่มทำการแยกออกจากกัน พอประมาณ ฝ่าเท้าแนบสนิทลงกับพื้น ก่อนที่รุ่นพี่เซอร์แมน หยาง จะเอ่ยคำพูดต่ออีก ประโยคหนึ่งว่า

     “นึกถึงสิ่งเดียวที่เธออยากจะทำการดึงออกมาจากตัวตน ของ ตัวเธอเอง  จะเป็นพลังเวท หรือความกล้า หรือแม้แต่ความรัก เธออยากได้อะไรก็ดึงออกมาจากหัวใจของเธอเองเถิด?”

     หลังจากที่คำพูด ของ รุ่นพี่เซอร์แมนได้ทำการเอ่ยจบลงไปได้เพียงแค่ไม่นานนัก สาวน้อยฮิเมนานิ่ง เธอเห็นภาพ ของ ตัวเธอเองกำลังยืนอยู่ตรงบริเวณท่ามกลางพายุ แต่ยังยิ้มและเดินก้าวต่อไปอย่างไม่หวั่นไหว เธออยากได้...ความกล้าที่จะเดินไปข้างหน้าโดยไม่ต้องให้ใครมาบอกว่าแท้ที่จริงแล้วเธอเป็นใครกันแน่ และก็จบขั้นตอน ของ การฝึกฝนขั้นตอนที่ 3 และเข้าสู่ขั้นตอน ของ การฝึกฝนขั้นตอนที่ 4 ต่อทันที

ขั้นที่สี่: ลืมตา แล้วรายงานผล

      เมื่อเธอค่อยๆ เริ่มทำการลืมตาขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง ดวงตาสีเทาเจือแสงเงินของเธอก็ดูที่จะมีความมั่นคงขึ้นอย่างประหลาด ร่างกายที่เคยรู้สึกอ่อนล้า กลับแน่นหนา แข็งแรงขึ้นราวกับได้รับพลังจากผืนแผ่นดิน ก่อนที่รุ่นพี่เซอร์แมน หยาง จะค่อยๆ เริ่มทำการเปล่งน้ำเสียง พร้อม กับ เอ่ยคำพูด ออกมาประโยคหนึ่งว่า

      "รู้สึกเป็นยังไงบ้าง?" รุ่นพี่เซอร์แมนเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูเรียบ ๆ ก่อนที่สาวน้อยจีน่า จะค่อยๆ เริ่มทำการเปล่งน้ำเสียง พร้อม กับเอ่ยคำพูดออกมาจากริมฝีปากบาง ของ เธอ เป็นประโยคที่ว่า

     "เหมือน...ฉันไม่รู้สึกถึงความหวาดกลัว ของ ตัวเองอีกต่อไปแล้วค่ะ" เธอตอบกลับรุ่นพี่เซอร์แมนขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูค่อนข้างมีความรู้สึกฉะฉาน ก่อนจะเอ่ยคำพูดต่ออีกประโยคหนึ่งว่า "เหมือนฉันยอมรับทุกอย่างแล้ว...รวมถึงอดีต ของ ตัวฉันเองด้วยค่ะ"

      หลังจากที่จบคำพูด ของ หญิงสาวตัวน้อย อย่างจีน่าลงไปได้แค่เพียงไม่นานนัก หลังจากนั้นชายหนุ่มรุ่นพี่ก็เริ่มค่อยๆ ทำการส่งเสียงหัวเราะออกมาเบา ๆ อย่างพอใจ  พร้อม กับ เอ่ยคำพูดออกมาเป็นประโยคหนึ่งว่า “คำตอบของเธอดีมากเลยนะ น้องใหม่ ของ ค่ายฮาล์ฟบลัด...นั่นแหละคือจุดเริ่มต้นของพลังที่แท้จริง ๆ”

สิ้นสุดการทำภารกิจ : พัฒนาตัวเอง

ทำภารกิจสำเร็จเมื่อวันที่ :  1 /08/68

ได้รับรางวัลจากการทำภารกิจ : ดังต่อไปนี้ คือ 

เครดิต: + 15 พลังน้ำใจ

+ 10 EXP

+ 3 point

ความสนิทสนม: + 15 ความสนิทสนม กับ รุ่นพี่เซอร์แมน หยาง

          

Parida BELIEVER

ค่ายฮาล์ฟบลัด

วันที่: 1 กันยายน 2025

บันทึกลึกลับ ของ บุตรีเฮคาที ฉบับที่ 08

เนื้อหาโรลเพลย์: 

    หลังจากรายงานภารกิจเสร็จสิ้น ภริดา อารยภักดีเทวราช หรือ ริดา โค้งคำนับเบา ๆ ให้กับคุณไครอน ก่อนจะก้าวออกจากบ้านใหญ่ สายลมยามบ่ายพัดโชยอ่อน แสงแดดอุ่นลอดผ่านใบไม้ลงมาบนทางเดินที่มุ่งหน้าสู่สนามฝึกซ้อม เธอเดินไปอย่างมุ่งมั่น เพราะนี่คือคาบเรียนแรกของวิชามีดสั้น ภายใต้การนำของรุ่นพี่ ไพเพอร์ แม็กลีน

     ​เมื่อถึงเวลา 15.00 น. เสียงเรียกและท่าทีสง่างามของไพเพอร์ทำให้เหล่าผู้ฝึกหยุดนิ่ง เธอหยิบมีด คาทอปตริส อันงดงามขึ้นมา สายตาเปี่ยมด้วยความมั่นใจแล้วเอ่ยขึ้นว่า

    ​“มีดทุกเล่มคือกระจกเงา มันสะท้อนความตั้งใจ ความกลัว และความมั่นใจของพวกเธอ”

​.    คำพูดนั้นสะกดทุกคนให้เงียบ ริดารู้สึกว่าคำกล่าวนี้ลึกซึ้งกว่าเรื่องการต่อสู้ เพราะมันคือการควบคุมจิตใจให้มั่นคง ไพเพอร์ก้าวเข้ามาอีกก้าว ยิ้มมุมปากเล็กน้อยก่อนจะพูดต่อ

     ​“ใช่ ฉันคือลูกสาวของอะโฟรไดท์ และฉันจะสอนพวกเธอสู้… ด้วยความงาม, ความสมดุล, การควบคุม… และการทำให้คนอื่นทำในสิ่งที่เราต้องการ”

​ริดาสูดหายใจลึก ซึมซับทุกคำสอน ก่อนที่ไพเพอร์จะอธิบายต่อถึงการเลือกมีดที่ “ใช่” ซึ่งต้องรู้สึกราวกับว่ามันเป็น “ส่วนหนึ่งของตัวเอง”

​กิจกรรมภาคปฏิบัติแรกคือ “ฝึกเงาสะท้อน” (Mirror Drill) ผู้เรียนจับคู่กันโดยยังไม่ใช้อาวุธ คนหนึ่งเคลื่อนไหวช้า ๆ และอีกคนต้องเลียนแบบให้เหมือนภาพสะท้อนมากที่สุด ริดาจับคู่กับลูกครึ่งเทพอีกคน เธอตั้งสมาธิ ขยับแขนช้า ๆ สังเกตคู่ฝึกที่เคลื่อนไหวตามราวกับเงาในกระจก ความรู้สึกประหลาดใจผสมความตื่นเต้นก่อตัวขึ้นในใจ นี่ไม่ใช่แค่การฝึกร่างกาย แต่เป็นการฝึกจิตใจให้ละเอียดอ่อนและมั่นคง

   ;​เมื่อกิจกรรมดำเนินไปสักพัก ไพเพอร์ปรบมือเรียกทุกคนรวมตัวอีกครั้ง

​“ดีมาก พวกเธอเริ่มเข้าใจแล้วว่าการเคลื่อนไหวไม่ได้เกิดจากแรงอย่างเดียว แต่มาจากสังเกตและการควบคุม”

     ​ริดามองลงไปยังมือของตนเองที่ตอนนี้กำลังถือ มีดสั้นสัมฤทธิ์ ใบมีดแวววาวสะท้อนแสงอาทิตย์ยามบ่าย มันให้ความรู้สึกแตกต่างจากอาวุธอื่นที่เธอเคยสัมผัส ราวกับว่าโลหะนี้ตอบสนองกับสายเลือดกึ่งเทพของเธอโดยตรง

    ​ไพเพอร์เดินเข้ามาใกล้ เหลือบมองมีดในมือของริดาเล็กน้อยก่อนจะยิ้มบาง ๆ “ดีแล้ว ริดา… มีดสั้นสัมฤทธิ์นั่นเข้ากับเธอ ฉันบอกแล้วใช่ไหม ว่าอาวุธที่ใช่ต้องรู้สึกเป็นส่วนหนึ่งของตัวเรา”

    ​ริดากำมีดแน่นขึ้น ความมั่นใจค่อย ๆ ก่อตัวขึ้นในใจ ไพเพอร์เงื้อมีดคาทอปตริสขึ้น หมุนเล่นด้วยท่วงท่าสง่างามแล้วกล่าวกับทุกคนว่า ​“จำไว้นะ มีดไม่ใช่เพื่อการทำลาย แต่เพื่อการปกป้อง และเพื่อแสดงความแข็งแกร่งของหัวใจเธอ”

     ​กิจกรรมต่อไปคือการเคลื่อนไหวพร้อมอาวุธจริง ริดายกมีดสัมฤทธิ์ขึ้น ขยับตามจังหวะการสอนของไพเพอร์ ทั้งการก้าวเท้าอย่างมั่นคงและการเหวี่ยงแขนที่ประสานกับลมหายใจ เมื่อมีดของเธอสะท้อนแสงอยู่ตรงข้ามกับคาทอปตริสของไพเพอร์ มันช่างเหมือนภาพในกระจกตามชื่อคาบเรียนเสียจริง

เข้าเรียนวิชามีดสั้น คาบเรียนที่ 1 ตั้งแต่ช่วงเวลา 15.00 - 16.00 นาฬิกา

รางวัล: + 10 EXP +5ความกล้า

"ในความมืดมิดยังมีแสงนำทางผู้กล้าแห่งเฮคาที"

สถานที่: สนามฝึกซ้อม |  หัวข้อ: คมมีดสะท้อนเงา: บทเรียนแรกของริดา

Parida BELIEVER

ค่ายฮาล์ฟบลัด

วันที่: 2 กันยายน 2025 เวลา: 13.00 ถึง 15.00 นาฬิกา

บันทึกลึกลับ ของ บุตรีเฮคาที ฉบับที่ 18

เนื้อหาโรลเพลย์: 

    ช่วงบ่ายของวันนั้น ภริดา อารยภักดีเทวราช หรือ ริดา ตรวจตราเขตแดนเวทมนตร์เสร็จสิ้นแล้ว เธอก้าวออกจากเงาของ ต้นสนธาเลีย แสงแดดยามบ่ายสาดส่องลงมาราวกับประกายแก้วที่แตะต้องพื้นดิน

​เมื่อเข็มนาฬิกาชี้ไปที่เลขหนึ่ง เสียงกระดิ่งดังขึ้นจากลานฝึกกลางแจ้ง นั่นเป็นสัญญาณบอกถึงคาบเรียนที่ 2 ของวิชา มีดสั้น หรือที่เรียกกันว่า “ระบำแห่งการต่อสู้”

​ลานฝึก

​.    ลานทรายกว้างขวางถูกขีดวงกลมไว้สำหรับการฝึก นักเรียนครึ่งเทพยืนรายล้อมอย่างใจจ่อ สายลมพัดกลิ่นหญ้าและกลิ่นสนอ่อน ๆ ปะปนกับกลิ่นเหงื่อจากการฝึกซ้อม

​.    ไพเพอร์ แม็คคลีน ยืนอยู่กลางวง ผมสีน้ำตาลเข้มถักเปียสะท้อนแสงอาทิตย์ เธอกรีดกรายมีดสั้นในมือ ก่อนจะกล่าวด้วยเสียงที่ชัดเจนและกังวานว่า

​.    “การต่อสู้ด้วยมีดไม่ใช่แค่การปะทะกัน แต่เป็นการ เต้นรำ ใครคุมจังหวะได้ คนนั้นคือผู้กำหนดชัยชนะ”

​.    ไพเพอร์ก้าวไปข้างหน้า ดวงตาแน่วแน่ “จำไว้... ฟุตเวิร์ค คือหัวใจ ถ้าเสียสมดุล ต่อให้มีมีดคมแค่ไหนก็ไร้ค่า และเมื่อศัตรูพุ่งเข้ามา—อย่ารับตรง ๆ ใช้แรงของเขาให้เป็นจุดอ่อนแทน”

    ​นักเรียนพยักหน้า หลายคนพึมพำกับตัวเองขณะซึมซับคำสอน สายตาของไพเพอร์หยุดอยู่ที่ริดา

    ​“ภริดา... วันนี้เธอจะเป็น มาทาดอร์ ของเรา ลงมาเถอะ”

​เสียงฮือฮาดังขึ้น หลายคนหันมามองริดาด้วยความตื่นเต้นและอยากลองท้าทาย ชายหนุ่มร่างใหญ่ถูกเรียกออกมา เขาจะรับบทเป็น กระทิง เขาเดินเข้ามาอย่างมั่นคง กล้ามเนื้อแข็งเกร็ง สายตาพร้อมที่จะพุ่งเข้าใส่ทุกเมื่อ

​ไพเพอร์ผายมือไปที่วงกลม

     ​“กติกาง่าย ๆ ... กระทิง จะพุ่งเข้าหาเธอ ส่วนเธอ—ต้องหลบด้วยฟุตเวิร์คเท่านั้น ห้ามถูกแตะตัว ห้ามใช้เวทมนตร์ มีเพียงก้าวเท้าและจังหวะที่จะปกป้องเธอ”

     ​เสียงรอบข้างเงียบสงัดลง ทุกสายตาจับจ้องไปที่ริดา ผู้ซึ่งกำลังจะก้าวเข้าสู่บททดสอบในฐานะ มาทาดอร์

  

​.    

     ​

​

   

 

    ​

  

    เข้าเรียนวิชามีดสั้น คาบเรียนที่ 2  ตั้งแต่ช่วงเวลา 13.00 - 15.00 นาฬิกา

รางวัล: + 10 EXP +5ความกล้า

"ในความมืดมิดยังมีแสงนำทางผู้กล้าแห่งเฮคาที"

สถานที่: สนามฝึกซ้อม |  หัวข้อ: บททดสอบมาทาดอร์

Parida BELIEVER

ค่ายฮาล์ฟบลัด

วันที่: 3 กันยายน 2025 

บันทึกลึกลับ ของ บุตรีเฮคาที ฉบับที่ 30

เนื้อหาโรลเพลย์: 

    หลังจากที่ทีน่า แซนโดวาลพาภริดา อารยภักดีเทวราช หรือที่ทุกคนในค่ายเรียกกันว่า ริดา ขึ้นไปยัง ผาลาวา และเดินชมจนเสร็จสิ้น ทั้งสองก็ยืนทอดสายตาชื่นชมวิวสุดท้ายของหน้าผาสูงที่มีสายลมพัดกระหน่ำ ก่อนที่ทีน่าจะก้าวถอยหลังอย่างสง่างามและหันมามองริดาด้วยรอยยิ้มอบอุ่นในแววตาที่เปี่ยมด้วยความเมตตา

      ​“ริดา… ต่อไปเราจะไปยัง สนามฝึกซ้อม กัน” ทีน่าเอ่ยเสียงนุ่มนวล แต่แฝงไว้ด้วยความจริงจังที่ทำให้ริดาสัมผัสได้ถึงพลังบางอย่างที่กำลังรอคอยอยู่ข้างหน้า “ที่นั่นเป็นหัวใจของค่ายฮาล์ฟบลัด เป็นสถานที่ที่ลูกครึ่งเทพทุกคนต้องฝึกฝน เพื่อให้ตนเองแข็งแกร่งพอจะเอาตัวรอดจากโลกภายนอก… และเพื่อปกป้องพวกพ้องในค่ายแห่งนี้”

​.    ริดาเงยหน้าขึ้นสบตากับทีน่าอย่างตั้งใจ ความตื่นเต้นและความประหม่าแฝงอยู่ในแววตาใสสว่าง “สนามฝึกซ้อม… จะเป็นยังไงคะ? มีการต่อสู้จริง ๆ เลยหรือเปล่า?”

รับรางวัล : +15 EXP

  

  

​

"ในความมืดมิดยังมีแสงนำทางผู้กล้าแห่งเฮคาที"

สถานที่: สนามฝึกซ้อม |  หัวข้อ: สถานที่แห่งต่อไป: สนามฝึกซ้อม

Parida BELIEVER

ค่ายฮาล์ฟบลัด

วันที่: 5 กันยายน 2025 เวลา: 15.00 ถึง 16.00 นาฬิกา

บันทึกลึกลับ ของ บุตรีเฮคาที ฉบับที่ 59

เนื้อหาโรลเพลย์: 

    หลังจากที่ ริดา ทำหน้าที่ดูแลและตรวจสอบเขตเวทมนตร์เรียบร้อยแล้ว เธอก็ค่อยๆ ก้าวออกจากเนินฮาล์ฟบลัดและ ต้นสนธาเลีย ฝีเท้าสงบนิ่งแต่มั่นคง เดินผ่านทุ่งหญ้าที่โอบล้อมด้วยเงาไม้สนสูงใหญ่ กลิ่นของดินชื้นและใบสนผสมกับลมเย็นที่พัดมาอย่างอ่อนโยน เธอเดินเข้าสู่สนามฝึกซ้อมที่ตั้งอยู่ใจกลางค่าย เวลานี้คือช่วงบ่ายแก่ๆ ระหว่าง 15.00 – 16.00 น. แสงแดดที่ลอดผ่านกิ่งไม้ลงมาทำให้พื้นสนามมีลวดลายแสงเงาเหมือนจิตรกรรมที่กำลังเคลื่อนไหว

    ​ริดาเตรียมตัวสำหรับคาบที่สามของวัน: “บทสนทนาแห่งคมดาบ” – การรุกและรับ ซึ่งเป็นบทเรียนที่เธอรอคอย เพราะไม่เพียงแต่เป็นการฝึกฝนร่างกาย แต่ยังเป็นการเรียนรู้การสื่อสารผ่านการเคลื่อนไหวและจังหวะการต่อสู้

    ​ไพเพอร์ ครูฝึกผู้เปี่ยมด้วยความอดทนและปราดเปรียว ยืนรออยู่กลางสนาม เธอยกมือทักทายพร้อมรอยยิ้มที่แฝงความท้าทาย “วันนี้เราจะฝึกการโจมตีและป้องกันด้วยมีดสั้น จำไว้ว่าเป้าหมายไม่ใช่การทำร้าย แต่เพื่อจบการต่อสู้ให้เร็วที่สุด” ไพเพอร์พูดพลางยกมีดฝึกหัดขึ้น เธอสาธิตท่ารุกพื้นฐานให้ริดาดู ทั้งการ ฟัน (Slash) และ แทง (Thrust) โดยเน้นการโจมตีไปที่แขนหรือขา เพื่อ “ปลดอาวุธ” หรือหยุดการเคลื่อนไหวของคู่ต่อสู้

    ​“ทุกครั้งที่คุณโจมตี ต้องมีจุดประสงค์ และมองคู่ต่อสู้เหมือนเขากำลังมอบโอกาสให้เรา” ไพเพอร์อธิบายด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลแต่เต็มไปด้วยพลัง

​.   ต่อมาเป็นการสอนการป้องกัน ไพเพอร์ยกมีดขึ้นและเริ่มแสดงท่าบล็อกแบบเบี่ยง “การปัดป้องไม่ใช่การปิดกั้น แต่มันคือการเชื้อเชิญ การโจมตีทุกครั้งที่เข้ามา เราจะเบี่ยงมันให้เกิดเป็นช่องว่าง แล้วสวนกลับทันที จงเห็นทุกการโจมตีเหมือนของขวัญที่เขามอบให้เรา”

​ริดาเริ่มฝึกซ้อมกับมีดฝึกหัด เธอเคลื่อนไหวอย่างระมัดระวัง แต่มีจังหวะไหลลื่นเหมือนน้ำ ท่ารำแต่ละท่าผสานกับจังหวะลมหายใจ เธอพยายามจดจำทุกการเคลื่อนไหวของกล้ามเนื้อ จังหวะสั้นๆ ของข้อมือ และแรงจากการเคลื่อนตัวไปข้างหน้าและถอยหลัง

    ​ไพเพอร์เดินเข้ามาใกล้ คอยปรับท่าของริดาให้ถูกต้อง “ดีมาก ริดา รู้สึกไหมว่าการเคลื่อนไหวแต่ละครั้งเหมือนการสนทนา? เราไม่ต้องพูด แต่ร่างกายเราพูดให้คู่ต่อสู้ฟัง” ริดาพยักหน้า ยกมีดขึ้นอีกครั้ง จังหวะของเธอมั่นคงขึ้นเรื่อยๆ ร่างกายเริ่มจดจำท่าต่างๆ ได้โดยไม่ต้องคิด

     ​คาบฝึกผ่านไปอย่างช้าๆ แต่เต็มไปด้วยความเข้มข้น แสงแดดเริ่มอ่อนลง ส่องผ่านใบไม้เป็นลำแสงสีทอง ริดายืนอยู่กลางสนาม มีดฝึกหัดยังอยู่ในมือ เธอหายใจเข้าลึกๆ รู้สึกได้ถึงพลังที่แผ่ซ่านในตัวเอง ไม่ใช่เพียงแค่พลังกาย แต่เป็นพลังแห่งการรับรู้ การตอบสนอง และความเข้าใจในบทสนทนาแห่งคมดาบอย่างแท้จริง

​

​.    

    ​

     ​

  

​.    

     ​

​

   

 

    ​

  

    เข้าเรียนวิชามีดสั้น คาบเรียนที่ 3 ตั้งแต่ช่วงเวลา 15.00 - 16.00 นาฬิกา

รางวัล: + 10 EXP +5ความกล้า

"ในความมืดมิดยังมีแสงนำทางผู้กล้าแห่งเฮคาที"

สถานที่: สนามฝึกซ้อม |  หัวข้อ: การรุกรับในเงาไม้: ภารกิจใหม่ของริดาในฐานะนักรบ

Parida BELIEVER

ค่ายฮาล์ฟบลัด

วันที่: 15/09/2025

บันรูปภาพทึกลึกลับ ของ บุตรีเฮคาที ฉบับที่ 107

แสงแดดส่องกระทบผืนหญ้าในสนามฝึกซ้อมของ ค่ายฮาล์ฟบลัด อาบไล้ไปด้วยเสียงหายใจและเสียงโลหะกระทบกันของผู้ฝึกหลายคน แต่ ณ มุมหนึ่งของสนาม เสียงทุ้มพร่างพรายของ ไพเพอร์ ผู้ฝึกสอนทักษะการต่อสู้ที่เฉียบคม ก็ดึงทุกสายตาให้จดจ่อ

​คาบที่ 4: ศิลปะแห่งการพลิกสถานการณ์

​วัตถุประสงค์: การนำจิตวิทยาและเสน่ห์วาจา (Charmspeak) มาประยุกต์ใช้กับการต่อสู้เพื่อเอาชนะตั้งแต่ในความคิด

​ไพเพอร์ยืนอยู่กลางวงผู้เรียน มือข้างหนึ่งถือมีดสั้นคู่หนึ่ง คมเหล็กสะท้อนแสงแวววาว เขาพูดด้วยน้ำเสียงมั่นคงแต่เรียบง่ายว่า “การต่อสู้ที่เก่งที่สุดไม่จำเป็นต้องใช้กำลังเสมอไป เธอต้องทำให้ศัตรูต่อสู้กับภาพที่เธอให้เขาเห็น ไม่ใช่กับความเป็นจริงของเธอ”

​บททฤษฎี: ศิลปะแห่งการหลอกล่อ (Feints)

​ไพเพอร์อธิบายการโจมตีหลอกเป็นขั้นตอน: ยั่วยุคู่ต่อสู้ให้ตอบสนองไปทิศทางหนึ่งเพื่อสร้างช่องว่าง จากนั้นจึงโจมตีจริงในจุดที่เปิดออก กระบวนท่าต้องเป็นธรรมชาติ ไม่ซ้ำซ้อน และมีจังหวะ

​บททฤษฎี: การใช้เสน่ห์ (The Use of Charm)

​“เสน่ห์ไม่ใช่การหลอกลวงเสมอไป” ไพเพอร์เสริม “มันคือการใช้สายตา ภาษากาย และคำพูดเพื่อดึงความสนใจของคู่ต่อสู้ออกจากจุดอันตราย ทำให้เขาประเมินเธอต่ำไป หรือทิ้งช่องว่างไว้” เขาสาธิตสั้นๆ ด้วยคำพูดและสายตาเพื่อชะลอการตอบสนองของผู้ฝึกคนหนึ่ง ทำให้เห็นถึงพลังของมัน

​กิจกรรมภาคปฏิบัติ

​ริดา ยืนตรงแถว เตรียมมีดสั้นในท่าพัก เธอรู้สึกว่าจังหวะหัวใจนิ่งขึ้นหลังจากพิธีเช้าที่ผ่านมา ไพเพอร์จับคู่เธอเข้ากับเพื่อนร่วมค่ายที่รูปร่างสูงและท่ายืนมั่นคง

​การฝึกเริ่มจากการหลอกขั้นพื้นฐาน ริดายกมีดขึ้นเหมือนจะฟันด้านขวา เมื่อคู่ต่อสู้ยกแขนป้อง เธอก็พลิกข้อมือเบี่ยงมีดเข้าด้านซ้ายแทน จุดหลอกนี้ทำให้คู่ต่อสู้เปิดช่อง และริดาก็ใช้ข้อได้เปรียบเพียงเสี้ยววินาทีนั้นเข้าแตะเป้าหมาย

​ต่อมาคือการใช้ Charmspeak ริดาพยายามนำแนวคิดนี้มาผสมผสาน เธอสบตาคู่ต่อสู้ในวินาทีหนึ่งแล้วยิ้มมุมปากเล็กน้อย พร้อมพูดเสียงต่ำว่า “เธอคงไม่ทันหรอก” คำพูดนั้นไม่จำเป็นต้องดัง แต่เพียงพอให้คู่ต่อสู้แสดงอาการลังเลและชะงักไป และนั่นคือช่วงที่ริดาปลดล็อกการโจมตีจริง เธอใช้เทคนิคหลอกล่อและโจมตีไปยังช่องว่างที่เปิดออก ผลการประลองจบลงด้วยการชนะแบบควบคุม เธอไม่ได้ใช้แรงฟาดเกินเหตุ แต่ชนะได้ด้วยจิตวิทยาและชั้นเชิง

​หลังการฝึก ไพเพอร์พยักหน้าให้ริดา “ดีแล้ว เจ้าผนวกการหลอกล่อเข้ากับคำพูดได้อย่างเป็นธรรมชาติ จำไว้—เสน่ห์และการหลอกล่อต้องฝึกให้เป็นนิสัย ไม่ใช่การแสดงเพียงครั้งเดียว”

​ริดายืนหายใจสั้นๆ เหงื่อซึมตามกรอบหน้า แต่ภายในกลับรู้สึกมั่นใจมากขึ้น เธอจดจำทั้งเทคนิคและความรู้สึกขณะใช้ Charmspeak และรู้แล้วว่าการเอาชนะตั้งแต่ในความคิดเป็นการเปลี่ยนเกมที่ทรงพลังที่สุด

​เมื่อเสียงระฆังยุติการฝึกก้องขึ้น ริดาก้าวออกจากวง ประคับประคองทั้งมีดและบทเรียนในใจ พร้อมที่จะใช้ศิลปะที่เพิ่งเรียนรู้ไปพลิกสถานการณ์ในการเผชิญหน้าจริง

เข้าเรียนวิชามีดสั้น คาบเรียนที่ 4 ตั้งแต่ช่วงเวลา 09.00 - 11.00 นาฬิกา

รางวัล: + 10 EXP +5ความกล้า

​

​

​

​

สถานที่: สนามฝึกซ้อม

หัวข้อ: ​ศิลปะแห่งการพลิกสถานการณ์

Daemon HEROES

Daemon  Kannel

31 · ตุลาคม · 2025 · 14.00 (โดยประมาณ)

      บ่ายคล้อยของวันที่ 31 ตุลาคม ผมกำลังนั่งขัดดาบเธซีอุสอยู่ที่ระเบียงกระท่อมที่สิบ สายลมเย็นๆ พัดผ่านต้นสนส่งเสียงหวีดหวิวราวกับจะบอกว่าคืนนี้ไม่ธรรมดา ผมเงยหน้ามองท้องฟ้า... แสงส้มอ่อนๆ ของ "Eternal Sunshine" ยังคงฉาบทั่วผืนฟ้า แต่ก็ให้ความรู้สึกที่แปลกออกไปในวันนี้ มันเหมือนกับแสงของตะวันที่กำลังจะลับขอบฟ้าตลอดไป...

      “เดม่อน!”

      เสียงเรียกสดใสทำให้ผมหันไปมอง รูบี้ ยืนยิ้มอยู่ตรงหน้ากระท่อมของผม ผมรู้สึกใจเต้นแรงขึ้นมาเล็กน้อย เธอสวมชุดที่ดูทะมัดทะแมงตามสไตล์ของเธอ พร้อมกับรอยยิ้มซุกซนบนใบหน้า

      “คืนนี้ฮาโลวีนนะ” เธอพูดพร้อมกับยื่นสิ่งที่อยู่ในมือให้ผม มันคือหัวนกปีศาจ! หน้ากากนั้นทำจากวัสดุสีดำเข้ม มีจะงอยปากแหลมคม ดวงตาสีแดงฉานดูน่ากลัวและขนนกสีดำที่ซ้อนกันเป็นชั้นๆ ดูสมจริงอย่างน่าขนลุก

      “นายใส่นี่สิ” รูบี้พูดต่อ “ส่วนชุดฉันคิดว่านายคงไม่ต้องเปลี่ยนมั้ง เพราะรอยสักพ่อของฉัน...”

      ผมมองไปที่ตัวเอง ผมยังคงสวมกางเกงยีนส์ตัวโปรด และเสื้อผ้าที่ขาดวิ่นจากการต่อสู้ครั้งล่าสุด ซึ่งเผยให้เห็นรอยสักแอรีสที่ครอบคลุมไปทั่วลำตัว ผมหยิบหัวนกปีศาจขึ้นมาสวม มันพอดีกับศีรษะของผมราวกับถูกสร้างมาเพื่อผมโดยเฉพาะ ทันใดนั้น... ผมรู้สึกเหมือนตัวเองกลายเป็นสิ่งมีชีวิตในตำนานจริงๆ 

      “ว้าว!” รูบี้ตาเป็นประกาย “นายดูเหมือนปีศาจนกในตำนานเลย!” เธอเดินวนรอบตัวผมพลางพยักหน้าอย่างพึงพอใจ “เยี่ยม! คืนนี้ นายต้องเป็นที่จับตามองแน่นอน”

      “แล้วเราจะไปไหนกันล่ะ” ผมถามภายใต้หน้ากาก เสียงของผมฟังดูทุ้มและแหบพร่ากว่าปกติเล็กน้อย

      “ไปสนามฝึกซ้อมกันก่อนสิ” รูบี้ตอบพร้อมกับรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความท้าทาย “ฉันอยากจะลองดูว่าปีศาจนกอย่างนายจะสู้กับฉันได้ดีแค่ไหน”

      ผมพยักหน้า เราทั้งคู่เดินไปยังสนามฝึกซ้อมที่ตอนนี้ค่อนข้างเงียบเหงา อาจเพราะลูกครึ่งส่วนใหญ่กำลังวุ่นอยู่กับการเตรียมตัวสำหรับงานคืนนี้ เมื่อไปถึง รูบี้หยิบดาบไม้ของเธอออกมา ส่วนผมก็ชักดาบเธซีอุสออกมาเช่นกัน (ถึงแม้จะรู้ว่ามันเป็นการฝึกซ้อม แต่ผมก็ยังอยากใช้ของจริงอยู่ดี)

      “พร้อมนะ เจ้าปีศาจนก” รูบี้หัวเราะพร้อมกับตั้งท่าเตรียมพร้อม

      ผมพุ่งเข้าใส่เธอทันที! เสียงดาบไม้ของรูบี้ปะทะกับดาบเธซีอุสของผมดัง “เคร้ง!” ผมสัมผัสได้ถึงแรงปะทะที่คุ้นเคย! รูบี้เก่งขึ้นมากจริงๆ เธอรับการโจมตีของผมได้อย่างรวดเร็วและตอบโต้กลับมาอย่างรุนแรง เราทั้งคู่ผลัดกันรุกผลัดกันรับราวกับกำลังเต้นรำ! เหงื่อของผมไหลท่วมตัว! ผมรู้สึกตื่นเต้น! ผมรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังมีชีวิตชีวาอีกครั้ง!

      ระหว่างการฝึกซ้อม รูบี้หยุดแล้วพูดขึ้น “นายดูเหมือนคนที่มีพลังซ่อนอยู่เยอะมากเลยนะเดม่อน แต่บางครั้งนายก็ดูเหมือนยังกลัวที่จะปลดปล่อยมันออกมา”

      ผมมองไปที่เธอภายใต้หน้ากากปีศาจนก คำพูดของเธอแทงใจดำ ผมรู้ว่าเธอกำลังพูดถึงเรื่องอะไร “บางที...ฉันอาจจะยังไม่พร้อมที่จะรับมือกับมันมั้ง”

      “ไม่เป็นไรหรอก” รูบี้ยิ้ม “ค่อยๆ เรียนรู้ไป เราทุกคนก็เป็นแบบนั้นแหละ” เธอยื่นมือมาจับที่ไหล่ของผม “แต่นายรู้ไหม...นายเก่งกว่าที่นายคิดนะ”

      คำพูดของเธอทำให้หัวใจของผมอบอุ่นขึ้นมาอย่างประหลาด ผมรู้สึกเหมือนมีพลังบางอย่างกำลังก่อตัวขึ้นภายในตัว ผมพยักหน้าให้เธอ เราฝึกซ้อมกันต่อ แต่คราวนี้ผมรู้สึกมั่นใจมากขึ้น ผมปลดปล่อยพลังออกมามากขึ้น และการเคลื่อนไหวของผมก็รวดเร็วและทรงพลังยิ่งขึ้น! เราฝึกซ้อมกันจนกระทั่งแสงสีส้มอ่อนๆ เริ่มจางลงเล็กน้อย บอกเวลาว่าใกล้ค่ำเต็มที

ฝึกประจำวัน: +15 EXP / +5 พลังน้ำใจ

NC

Xolotl HONOR

วันที่ 06 เดือน พฤศจิกายน ปี 2025

เวลาบ่าย เวลา 14.00 น. ณ สนามฝึกซ้อม

◀️┃▶️

ลมยามบ่ายพัดยอดหญ้าบริเวณสนามฝึกให้เอนไหวเป็นระลอก เสียงโลหะกระทบกันดังเป็นจังหวะจากโซนดาบและหอก ขณะที่แถบธนูด้านโน้นมีเสียงสายคันธูเคลือบแว็กซ์ครืดคราดอยู่เป็นพัก ๆ คีอาร์ก้าวเข้ามาด้วยฝีเท้าเงียบเรียบ ดันกรอบแว่นกลมให้ตรงตำแหน่ง กลิ่นแตงโม-เมนทอลอ่อน ๆ ลอยคลี่อยู่รอบตัวเหมือนริมฝีปากที่เพิ่งสัมผัสลมหนาว เธอหยุดหน้าชายร่างกำยำผมสั้นสีดำ ผู้มีรอยแผลเป็นซิกแซกสีแดงคาดผ่านใบหน้าราวฟ้าผ่าที่ทิ้งรอยไว้

“สวัสดีค่ะ คีอาร์ โซล็อตล์ เดมิก็อดสายเลือดบอเรอัสค่ะ” เสียงของเธอสุภาพ อ่อนน้อมตามมารยาทชนชั้นสูง แววตาใสซื่อพอเหมาะ แม้ความเงียบแข็งภายในจะเย็นกว่าก้อนน้ำแข็งในทะเลเหนือหลายเท่า

ชายคนนั้นยักคิ้วรับ “เซอร์แมน หยาง ลูกแอรีส หัวหน้าและตัวท๊อปที่นี่” เขากำด้ามขวานสเลเยอร์พาดบ่าราวของเล่น ก่อนปรายตาพวกเด็กฝึกที่ยืนเรียงแถวครึ่งวง “ตั้งแถว ฟังให้ดี พื้นฐานคือทุกอย่าง ยืนให้ถูกหายใจให้ถูกใจไม่สั่นแม้มีอะไรพุ่งมาหัวก็ยังยืนอยู่ตรงนี้ได้” น้ำเสียงของเขาดุแต่ชัดเจน ก่อนจะเดินตรวจท่ายืนทีละคน ใช้ปลายขวานเคาะส้นเท้าให้ถอยครึ่งก้าว บิดไหล่ให้ปิดช่องว่าง กดศอกลงให้ป้องกันซี่โครง 

พอถึงคีอาร์ เขาชะงักเสี้ยววินาทีเมื่อเห็นท่าตั้งการ์ดนิ่งราวรูปสลักน้ำแข็ง “ดี นิ่งเกินไปนิด แต่ก็ดี”

เซอร์แมนยืนกลางวงของพวกเด็กใหม่ “จำไว้ ร่างกายนายทำได้สารพัด ขอแค่พวกนายรู้วิธีดึงมันออกมา!” เขาวางขวาน หงายฝ่ามือบอกให้ทุกคนผ่อนคลาย “หลับตา ยืนให้สมดุล แล้วนึกถึงสิ่งที่อยากดึงศักยภาพออกมา ไม่ใช่ความฝันเพ้อ ๆ แต่เป็นภาพคมชัดแบบที่ร่างกายเข้าใจได้ หยุดพูดกับตัวเองแล้วฟังกล้ามเนื้อของนายแทน” คีอาร์หลับตาลงอย่างว่างเปล่า ปล่อยไหล่ให้ร่วงต่ำครึ่งนิ้ว หัวใจเธอเดินเป็นเมโทรนอมคงที่ ภายในสมองไม่นึกถึงคำว่ากล้าหาญ พลังหรือยิ่งใหญ่เลยสักนิด มีเพียงภาพเรขาคณิตสามมิติที่เธอสร้างขึ้น กริดสี่สิบห้าองศาวางทับพื้น ลมเหนือไหลตามเส้นเวกเตอร์เข้ากระดูกสันหลัง ก่อนแตกแขนงออกสู่ข้อศอกและฝ่ามือเป็นเส้นโค้งคำนวณแรงเฉือน 

เมื่อสมการสมดุลอุณหภูมิรอบผิวกายก็ลดลงครึ่งช่วงองศา ละอองน้ำแข็งบางเบาจับชายเสื้อเหมือนฝุ่นเงิน เธอไม่ตื่นเต้นเพียงบันทึกค่าตอบสนองเร็วขึ้นใส่ลิ้นชักในใจของตนเองเงียบ ๆ “ลืมตาได้เลย เป็นไง?” เสียงเซอร์แมนเอ่ยถามเหล่าเด็กใหม่

 

ดวงตาเทาอมเขียวเปิดขึ้นโดยไร้ประกายฟุ้งซ่าน เธอพูดช้าแต่นิ่ง “การทรงตัวดีขึ้นค่ะ อุณหภูมิพื้นผิวลดลงเล็กน้อย รู้สึกว่าลมตอบสนองเร็วขึ้น”

เซอร์แมนหัวเราะหึ ๆ อย่างพอใจในคำตอบนั้น “นั่นแหละที่อยากได้ เธอจับได้เร็วดีนยะ แต่จำไว้ ต่อให้สนามจริงจะโกลาหลแค่ไหน ถ้าพวกนายคุมใจได้ ร่างกายจะตามมาเอง” เขายกมือเคาะอกตัวเองหนึ่งที “ซ้ำอีกสิบรอบ สั้นชัด หนัก”

คีอาร์ทำตามทุกคำสั่งอย่างประณีต ภายนอกเป็นเด็กสาวอ่อนน้อมที่ตอบค่ะอย่างนิ่มนวล ภายในกลับกำลังเก็บสถิติความแม่นของแรง กระจายตัวของน้ำหนัก และช่วงเวลาตอบสนองทีละเฟรม เธอแทบไม่รู้สึกถึงเหงื่อ มีเพียงกลิ่นเมนทอลที่คมขึ้นเล็กน้อยเมื่อลมหายใจลึกกว่าเดิม พักท้ายคลาส เซอร์แมนถามไล่จากซ้ายไปขวา พอมาถึงเธอเขาเอียงคอ “รู้สึกมีอะไรเปลี่ยนไปบ้างยัง?”

คีอาร์ก้มหัวเล็กน้อยเพื่อตอบรับ “รู้สึกดีค่ะ ขอบคุณสำหรับบทเรียน” น้ำเสียงเธอเรียบรอยยิ้มสุภาพพอดีมือ ไม่มีคำสัญญาหรือความฝันส่วนเกิน 

เซอร์แมนผงกหน้า “ดี ไปต่อให้เป็นนิสัย แล้วค่อยมาคุยเรื่องอาวุธที่เข้ามือเธอแล้วกันถ้าเธอสนใจนะ” เขาเก็บขวานขึ้นบ่า หันไปตะโกนไล่พวกที่ยังยืนคุยให้ไปยืดกล้ามเนื้อ

คีอาร์ถอยออกจากวงฝึกอย่างมีมารยาท ปรับสายสะพายกระเป๋าแตงโมให้สมมาตร ก้าวผ่านแสงแดดเฉียงเย็นจัด เธอไม่เหลียวหลัง ไม่ผูกความทรงจำอุ่น ๆ ไว้กับผู้สอนหรือสนามฝึก มีเพียงข้อมูลที่เพิ่มขึ้นในคลัง และบันทึกสั้น ๆ ในใจว่า วิธีเซอร์แมน หยาง ใช้ได้ จากนั้นเธอก็ละลายหายไปในทางเดินกรวดของค่ายเหมือนริ้วลมเหนือที่ไม่ทิ้งร่องรอย นอกจากกลิ่นแตงโมเมนทอลอ่อน ๆ ที่ยังลอยอยู่ครู่หนึ่ง  

รางวัลภารกิจ : +15 พลังน้ำใจ +10 EXP +3 Point

[NPC-63] เซอร์แมน หยาง

พูดคุยกับ NPC ความสนิทสนม +5

โบนัสจากภารกิจ - ความสนิทสนมกับเซอร์แมน หยาง +15

โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ รุ่นพี่ +20

กลิ่นหอมจาก น้ำหอม Unisex  - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ +5

(โรลเพลย์ที่ลงท้ายด้วย 0 2 4 6 8 - ใช้ได้กับรุ่นพี่และเพื่อนร่วมรุ่นเท่านั้น)

Xolotl HONOR

วันที่ 20 เดือน พฤศจิกายน ปี 2025

เวลาบ่าย เวลา 13.00 - 15.00 น. ณ สนามฝึกซ้อม

◀️┃▶️

ลมอ่อนของบ่ายพัดผ่านสนามฝึก กวาดกลิ่นหญ้าเขียวสดให้ลอยวนไปทั่วอากาศ แสงแดดเดือนพฤศจิกายนโปรยอุ่นอย่างพอดี คล้ายจะช่วยกลบความเหนื่อยล้าจากคลาสตอนเช้า แต่คีอาร์กลับไม่รู้สึกอะไรนอกจากความเงียบสงบในแบบที่เธอชอบ เธอเดินช้า ๆ มุ่งหน้าเข้าสู่สนามฝึกซ้อมของค่าย ที่ตรงลานทรายสีอ่อนมีเงาของนักเรียนหลายคนกระจายตัว เตรียมเรียนคลาสมีดสั้นที่รุ่นพี่ไพเพอร์เป็นผู้สอน และทันทีที่คีอาร์ก้าวเข้าใกล้ เธอก็รับรู้ได้ทันทีว่าคนมันเยอะกว่าปกติอย่างเห็นได้ชัด

เสียงพูดคุยกระซิบกระซาบดังรอบด้าน มีเดมิก็อดหลายคนยืนเรียงกันแบบสวยงามเหมือนตั้งใจมา ชม มากกว่าจะมา เรียน เธอเห็นสายตาหลายคู่มองไปยังผู้หญิงคนหนึ่งที่ยืนอยู่ตรงกลางสนาม รูปร่างสูงโปร่งท่วงท่างามสง่า ผมสีน้ำตาลช็อกโกแลตสะท้อนแดด ดวงตาแวววาวเปลี่ยนสีเล็กน้อยตามแสงเหมือนอัญมณีมีชีวิต นั่นคือรุ่นพี่ไพเพอร์ แม็กลีน ผู้ซึ่งความสง่างามตามธรรมชาติทำให้ทั้งสนามฝึกเหมือนถูกดึงเข้าไปอยู่ในแรงโน้มถ่วงของเธอ

คีอาร์ถอนหายใจในใจนิดเดียว ไม่ได้รู้สึกหงุดหงิด แต่ไม่ชอบความวุ่นวายที่เกิดจากเสน่ห์ของคนสอนเท่านั้นเอง เธอเลื่อนแว่นขึ้นเล็กน้อย ขยับสายสะพายกระเป๋าในท่าหมดจด แล้วก้าวไปยืนหลังสุดในกลุ่มให้ไกลผู้คนที่สุดเท่าที่จะทำได้ เธอไม่ได้หลบ แต่แค่ต้องการพื้นที่วิเคราะห์อย่างสงบ

เมื่อเข้าคลาสเรียนไพเพอร์ยกมือเรียกทุกคนให้ตั้งแถว เสียงพูดของเธอไม่ดังมาก ทว่าอบอุ่นและมั่นคงพอที่จะทำให้ทั้งสนามเงียบลงแทบทันที “ยินดีต้อนรับทุกคนนะ วันนี้เราจะเริ่มจากสิ่งสำคัญที่สุดของมีด… ความเข้าใจ”

ไพเพอร์หยิบมีดคาทอปตริสขึ้นมา ปลายใบมีดสะท้อนแสงราวกับน้ำใส “มีดทุกเล่มคือกระจกเงา มันสะท้อนความตั้งใจ ความกลัว และความมั่นใจของเธอ” เสียงเธอนุ่มแต่หนักแน่น “การควบคุมตนเองคือบทเรียนแรก ถ้าใจไม่นิ่ง มือก็ไม่เคยนิ่ง”

คีอาร์กะพริบตาช้า ๆ รับฟังโดยไม่มีอารมณ์ร่วมใด ๆ แต่ก็ประมวลทุกคำอย่างไม่พลาด เธอพิจารณาโครงสร้างมีดที่วางเรียงกันให้เลือกใช้อย่างใจเย็น มีดเป็นอาวุธที่เธอคิดว่า ใช้ได้ แต่ไม่ใช่สิ่งที่เธอรู้สึกเข้ามือเหมือนทวนหรือธนู ทว่าก็อาจเป็นอาวุธเสริมที่ดี เผื่อสถานการณ์จำเป็น เธอเลือกมีดเล่มหนึ่งที่น้ำหนักเบาและบาลานซ์ดีเป็นพิเศษเพราะเหมาะกับแรงแขนที่ไม่มากของเธอ ปลายนิ้วเรียวพลิกดูเล็กน้อยแล้วเก็บไว้เงียบ ๆ

เมื่อไพเพอร์เริ่มส่วนปฏิบัติ เธอยิ้มเล็กน้อยให้กลุ่มนักเรียน “ต่อไปคือแบบฝึกหัดกระจกนะ เลือกคู่มาหนึ่งคน คนหนึ่งขยับช้า ๆ อีกคนต้องขยับตามให้เหมือนที่สุด ดูการเคลื่อนไหวของเขาให้ละเอียดที่สุด”

คีอาร์จับคู่กับเดมิก็อดหญิงคนหนึ่งที่ดูท่าทางสุภาพและคงหวังว่าจะได้ครูดี ๆ ทว่าเมื่อการฝึกเริ่มขึ้น เธอกลับหน้าเสียไปแทบทันที เพราะคีอาร์นั้น… สังเกตการณ์ได้ละเอียดเกินมนุษย์ธรรมดา เธอมองทุกการเคลื่อนไหวของคู่ฝึกแบบไม่กะพริบ ไม่มีความลังเล ไม่มีความเขินอาย ไม่มีความเกรงใจ มีเพียงการคำนวณและความเฉียบคมของสายลมเย็นที่หลอมรวมเข้ากับประสาทสัมผัสของเธอ

ไม่ว่าอีกฝ่ายจะขยับมือช้าเพียงไหน คีอาร์ก็ทำตามอย่างสมบูรณ์แบบ เหมือนเก็บข้อมูลทุกจุด ทุกองศา ทุกกระดูกที่เคลื่อนที่ “โอ้…” นักเรียนคนนั้นกลืนน้ำลาย “เธอ…เก่งจังเลยนะ”

คีอาร์ยิ้มสุภาพตามมารยาอ่อนหวานที่เธอสร้างขึ้นเพื่อความปลอดภัยของตัวเอง “พอได้ค่ะ พอดีว่าฉันแค่ชอบสังเกต” แต่ในใจกลับคิดอย่างเย็นชา เธอขยับช้าเกินไป 0.42 วินาที ทำให้ตำแหน่งนิ้วผิดจากรูปแบบการสู้จริงอย่างเห็นได้ชัด… ถ้าเป็นศัตรูคงโดนแทงไปแล้ว... จุดตาย ตายได้เลย

ไพเพอร์เดินตรวจแต่ละคู่ก่อนจะหยุดใกล้ ๆ พวกเธอ เธอเห็นการเคลื่อนไหวของคีอาร์ก็ยิ้มบาง ๆ เหมือนจะพอใจ “ดีมากเลยนะคีอาร์ การสังเกตของเธอแหลมคมมาก เธอมีสายตาแบบนักต่อสู้จริง ๆ” ดวงตาไพเพอร์เปลี่ยนเป็นสีฟ้าอ่อนระหว่างพูด เป็นสัญญาณของอารมณ์ดีอย่างหนึ่ง

คีอาร์ยืนนิ่ง ยิ้มสุภาพแต่หลบสายตาไพเพอร์เล็กน้อย “ขอบคุณค่ะ รุ่นพี่ไพเพอร์”

แต่ในหัวกลับคิดแบบเรียบไร้อารมณ์ ถ้าใช้มีด…อาจเหมาะสำหรับการปิดระยะเร็วในพื้นที่แคบ แต่ทวนยังคงมีประสิทธิภาพกว่าในภาพรวม ฉันควรฝึกทั้งสองแบบให้สมดุล

เมื่อคลาสใกล้จบ ไพเพอร์รวบรวมทุกคนอีกครั้ง “มีดไม่ใช่อาวุธของคนใจร้อนนะ มันคือของคนที่รู้จักจังหวะของตัวเอง จำไว้… การเคลื่อนไหวของเธอคือคำสั่งสุดท้ายที่ศัตรูจะได้เห็น” เสียงลมพัดเบา ๆ ผ่านเส้นผมของคีอาร์ เธอยืนนิ่ง มองปลายมีดในมือตัวเองแล้วคิดว่า… มันอาจไม่ใช่อาวุธโปรด แต่ก็เป็นชิ้นส่วนใหม่ของคลังข้อมูลที่เธอกำลังรวบรวมเพื่อเอาตัวรอดในโลกใบนี้

และในสายตาที่เย็นเฉียบหลังแว่นกลม คีอาร์รู้ดีว่าเธอกำลังก้าวเข้าใกล้สิ่งที่เรียกว่าการอยู่รอดอย่างสมบูรณ์แบบอีกหนึ่งก้าวแล้วล่ะ…

วิชามีดสั้น I - 01

รางวัล : +10 EXP และ +5 ความกล้า

[NPC-01] ไพเพอร์ แม็กลีน

พูดคุยกับ NPC ความสนิทสนม +5

โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ รุ่นพี่ +20

กลิ่นหอมจาก น้ำหอม Unisex  - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ +5

(โรลเพลย์ที่ลงท้ายด้วย 0 2 4 6 8 - ใช้ได้กับรุ่นพี่และเพื่อนร่วมรุ่นเท่านั้น)