[ทิศตะวันออกของเขตบ้านพัก] สนามฝึกซ้อม

Lucas BRAVE

ฤดีอาวรณ์ ยากถอนออกจากใจ

สิ่งที่ผุดเข้ามาในหัวของเขาคือคำพูดของไครอน  'หากเธอไม่มีใครให้ต้องปกป้องก็จงฝึกมัน เพื่อใช้ปกป้องตัวเอง' มันมากพอให้เขาเตือนสติและระลึกอยู่เสมอว่า ควรทำตัวเองให้แข็งแกร่งพอที่จะไม่เป็นภาระใคร ภาพสาวแกร่งของชมรมกีฬาฟันดาบของมหาวิทยาลัยอ๊อกฟอร์ด ความคล่องแคล่ว ว่องไว สายตามุ่งมั่น มีสมาธิจดจ่อกับสิ่งตรงหน้า มันคือพื้นฐานแบบเดียวกันกับสิ่งที่ไครอนสอนเขาไม่มีผิดเพี้ยน ความห้าวหาญและแกร่งเกินใคร ทำให้เธอไม่เป็นผู้แพ้บนสนาม แทบจะไร้พ่ายด้วยซ้ำ

        ลุคหยิบดาบไม้ขึ้นมากวัดแกว่ง เลียนแบบท่วงท่าของชาลอต ค่อยค้นพบว่ามันยาก ถ้าไม่หมั่น ขยันฝึกซ้อมอย่างจริงจัง ใครให้เขารักและชื่นชอบผู้หญิงประเภทแบบนี้กัน ฝึกท่วงท่าแบบเก้ๆกังๆ การทำให้ได้แบบที่เธอทำ ยากเย็น ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้

     "ฉันกว่าเธอเดินกลับบ้านหมายเลข 13 แล้วซะอีก มาฝึกดาบอยู่ทีนี่เอง"

     โทมัสเดินเข้ามาหาลูคัสพร้อมดาบในมือ กวัดแกว่งเล่นคล่องแคล่ว

      "กลับบ้านไม่รู้จะทำอะไร ฉันจึงมาฝึกอาวุธให้คล่องนะ"

      ลูคัสยืนตรงหน้าหุ่นฟางมองดาบในมือ ถอนหายในยาว

     "พูดกันตามตรงนะ ลุค แม่หนูชาลอตที่ฉันเคยเห็นเดินเล่นกับเธอที่สวนสาธารณะ น่าจะเป็นนักกีฬาด้วยใช่ไหม เหมือนกับเธอนะ" โทมัสซ้อมท่วงท่าหลบและจู่โจมฉับไวใส่หุ่นฟางอีกตัวตรงหน้า

     "ใช่ เธอเป็นนักกีฬาฟันดาบของมหาวิทยาลัย" ลูคัสมองด้วยความประหลาดใจ "คุณถามทำไมเหรอ ทอม อยากได้คู่ซ้อมเหรอ" เขาคิดว่าโทมัสไม่เคยเห็นชาลอตในร่างเทพสงคราม

     "ฉันกลัวเธอจะฆ่าฉันมากกว่า" โทมัสฟันดาบสะพายแล่งขวา หุ่นฟางขาดเป็นสองท่อน "วันนี้ฉันจะสอนเธอพื้นฐานการใช้ดาบ สักวันหนึ่งแม่หนูชาลอตอาจจะถือดาบจ่อคอเธอ หากว่าพบเจอกันครั้งหน้า"

        ลูคัสไม่เคยเห็นโทมัสจริงจังเท่าครั้งนี้มาก่อน เขาไม่มีมาดของความเป็นครู อะไรบางอย่างบอกว่าแซเทอร์ตนนี้คือครูสอนชั้นยอด หากอยากเป็นนักกีฬาแนวหน้าหรือนักต่อสู้ชั้นยอด การมีครูแบบโทมัสคือสิ่งที่ดีที่สุด ซึ่งแม่ของเขาก็เป็นแบบนั้น ไม่อย่างนั้นคงไม่อยู่รอดกันมาจนถึงทุกวันนี้

        อากาศช่วงบ่ายผสมลมอ่อนพัดโชยมา มันเหมาะแก่การนอนเล่นรับแสงแดดมากกว่าทำกิจกรรมแบบอื่น ครั้นนอนอยู่บ้านก็เงียบจนวังเวง อีกอย่างการได้คนฝึกสอนอย่างโทมัสมาเป็นครูฝึก ทำให้ไม่เงียบเหงา เขามีพื้นฐานทางกีฬากับการออกกำลังกาย ส่วนด้านอาวุธและการต่อสู้เป็นศูนย์

     "ฉันเป็นนายควงอาวุธวันนั้นแล้ว ชาลอตน่าจะขอคำปรึกษาจากนายมากกว่านะ ทอม" ลุคเอ่ยแซว กวัดแกว่งดาบในมือเผชิญหน้ากับแซเทอร์จอมกวนประสาท "อีกอย่าง เจค แซเทอร์หนุ่มติดเกรงใจนายนะ ทอม"

     "ลุค ฉันว่านายเอาเวลาที่แซวฉันมาฝึกพื้นฐานให้แน่น ถ้าไม่อยากถูกคนอื่นด่าว่าเป็นภาระ" โทมัสควงดาบคล่องแคล่ว ใบหน้าเคร่งขรึม จ่อปลายดาบมาตรงลูคัส "และฉันจะไม่ยอมให้ใครก็ตามที่ฉันลงแรงฝึกมาตราหน้าว่าเป็นภาระด้วย" โทมัสอาศัยจังหวะยืนเหม่อของลูคัสใช้ศอกกระแทกหน้าอกจนอีกฝ่ายล้มลงกองพื้นหญ้า

       มันทำให้เห็นว่าถ้าโทมัสเอาจริงขึ้นมาก็น่ากลัวไม่แพ้ใครในค่าย ไม่แปลกใจที่แซเทอร์ตนอื่นเกรงใจแซเทอร์ตนนี้ ทักษะกับประสบการณ์ด้านการต่อสู้ รวมทั้งไหวพริบการพลิกแพลงสถานการณ์ ไม่เป็นรองใครเช่นกัน

     "โอ๊ย...เจ็บชะมัด นายรุนแรงเกินไปแล้ว ทอม"

     ลูคัสมือจับหน้าอกค่อยๆลุกขึ้นมาด้วยความเจ็บปวด

     "นี่แค่เริ่มต้น ถ้านายไม่ฝึกซ้อมพื้นฐานให้แน่น จำความรู้สึกนี่ไว้ให้ดี"

     โทมัสถอยหลังเล็กน้อย ยืนในท่าเตรียมพร้อม จับด้ามไม่แน่น ไม่หลวม

        ลูคัสตระหนักในนาทีนี้เองว่า หากไม่สู้หรือป้องกันตัวเอง มันจะเป็นเช่นไร เขาเสือกดาบไปตรงหน้าโทมัสทันที มันวืด

กลางอากาศ ตวัดดาบไปที่ท้องของโทมัสกลับถูกปัดดาบกลับมาได้ มันทำให้เขาเริ่มหงุดหงิด หนนี้ฟาดดาบไปด้านขวาหวังให้ถูกหน้าอกของโทมัส กลับพบว่าโทมัสถอยหลบได้อีกครั้ง มันเริ่มทำให้เขาเหนื่อยที่ไม่สามารถทำอะไรเป้าหมายตรงหน้าได้ แม้แต่ครั้งเดียว กลายเป็นโทมัสอาศัยประสบการณ์ใช้สันดาบกระแทกหลังของลูคัส จนเขาล้มลงหน้าคว้ำพื้นหญ้า ดาบกระเด็นหลุดจากมือ

     "หากแม่หนูชาลอตมาเห็นเธอในสภาพนี้ เธอจะรู้สุกอย่างไรนะ ลุค"

     โทมัสนั่งยองข้างลูคัส พูดจากวนประสาทเช่นเคย

     "เธอคงสมหน้าและสมเพชกับความไม่เอาไหนของฉันล่ะมั้ง"

     ลูคัสใช้สองมือดันตัวเองขึ้นมาจากพื้นพร้อมอาการเจ็บไปทั้งตัว

     "ใช่ ครั้งหน้าฉันจะสอนนายกับหุ่นฟาง เริ่มจากพื้นฐานง่ายๆ "

     โทมัสปักดาบลงกับพื้น ตบไหล่ลูคัสเบาๆ แล้วเดินออกจากสนามฝึกซ้อม

        มันก็จริงอย่างที่ตัวเองได้บอกกับโทมัส สภาพของตัวเองวันนี้ไม่มีอะไรน่าดูเลยสักอย่าง นอกจากความไม่เอาไหน ใครมาเห็นคงหัวเราะเยาะ ความอ่อนแอไม่ความแสดงออกมาให้ใครได้เห็น กลับบ้านไปอาบน้ำนอนพักผ่อนน่าจะเป็นกิจกรรมที่เหมาะที่สุดสำหรับเขาในเวลานี้

Laura HEROES

สนามฝึกซ้อม - คาบเรียนวิชามีดสั้น I คาบ 1

แดดยามบ่ายส่องลงมาแรงพอให้รู้สึกร้อน ลมพัดเอาเศษฝุ่นทรายเบาๆ ฟุ้งอยู่ในลานฝึก ลอร์ร่ายืนอยู่แถวด้านหลังสุด เพราะมาช้าไปนิดหน่อย แต่นับว่ายังพอทันเวลา นี้คือคาบเรียนแรกของลอร์ร่าของการเรียน

ในตอนนี้ทุกคนดูเหมือนจะรู้จักกัน หรืออย่างน้อยก็จับกลุ่มคุยกันได้ แต่สำหรับเธอ วันนี้เป็นครั้งแรก เธอไม่รู้จักใครเลย เเต่ไม่เป็นไร คนอื่นก็คืออาจะเห็นหน้าตาเธอผ่านจากหนังสือพิมบ่อยๆ เพราะชื่อหล่าเลย

ไม่นานก็มีเสียงดัง ฉึก! โลหะกระทบกัน ทุกคนเงียบลง แล้วเธอก็เห็นผู้หญิงคนหนึ่งเดินมายืนตรงกลางลาน เธอดูสบายๆ ไม่ได้ใส่เกราะ ไม่มีท่าทางขึงขังเหมือนครูฝึกทั่วไป แต่ทุกคนกลับมองเธออย่างเงียบกริบทั้งลาน

“ สวัสดีเด็กใหม่ทุกคน เด็กเก่าก็ด้วยนะ ” เสียงของไพเพอร์ดังขึ้น เรียบๆ แต่มันมีอะไรบางอย่างที่ทำให้ลอร์ร่าเงยหน้ามองทันที

“ สำหรับใครที่ยังไม่รู้จักฉัน…ชื่อไพเพอร์ ลูกสาวของเทพีอะโฟรไดท์ ”

เขาแนะนำตัวเสียงชัดท่อยชัดคำ

ส่วนลอร์ร่ากะพริบตาปริบๆ รู้สึกประหลาดใจนิดหน่อย เพราะเธอดูแข็งแรงกว่าเหล่าผู้หญิงทั่วไป

“ ในคลาสนี้…ฉันจะสอนพวกเธอใช้มีด ” ไพเพอร์พูดต่อ พร้อมชูมีดเล่มสั้นขึ้น แสงเงาวูบวาบสะท้อนออกมา

“ แล้วจะบอกให้นะ ว่ามันไม่ใช่แค่ฟันหรือแทง…แต่จะสอนให้พวกเธอเข้าใจมัน…มีดทุกเล่มคือกระจกเงา มันสะท้อนว่าใจเธอเป็นยังไง ”

เธอหยุดมองไปรอบวง แล้วพูดเสียงนิ่ง “ ทีนี้ใครเพิ่งมาครั้งแรก ยกมือให้ดูหน่อย ”

ลอร์ร่าชูมือขึ้นช้าๆ พร้อมแนะนำตัวเสียงไม่ดังนัก " ลอร์ร่าค่ะ พึ่งมาครั้งแรก " เธอแนะนำตัวเเบบกล้าๆ เกรงๆ

เธอรู้สึกได้ว่าดวงตาหลากสีคู่นั้นมองมาที่เธอแวบหนึ่ง พร้อมพยักหน้าเบาๆ ตามด้วยคนอื่นๆ ที่ทะยอยแนะนำตัวกันไป

“ ดี…ไม่ต้องเกร็ง เดี๋ยวก็ชิน ทำตัวตามสบายนะทุกคน ”

จากนั้นไพเพอร์ก็เริ่มเดินไปรอบวง วางมีดคาทอปตริสในมือไว้ตรงกลางวง ฝุ่นทรายฟุ้งเบาๆ 

“ แล้วสำหรับบทเรียนแรก จำเอาไว้ มีดทุกเล่มคือกระจกเงา ” เสียงของไพเพอร์ดังขึ้นอีกครั้ง

“ มันไม่ได้สะท้อนแค่หน้าตาเธอ แต่สะท้อนสิ่งที่อยู่ในใจเธอทั้งหมด…เธอกลัว? มีดมันจะสั่น…เธอลังเล? มีดมันจะช้า…แต่ถ้าเธอมั่นใจ มีดมันก็จะฟังเธอ เข้าใจหรือเปล่า ” เธอหยุดเดิน แล้วเงยหน้ามองทุกคน 

ก่อนที่ไพเพอร์หยิบมีดอีกเล่มจากถุงผ้าออกมา แล้วส่งไปให้เด็กๆ ที่อยู่ใกล้ๆ “ วันนี้พวกเธอจะได้ลองเลือกมีดเอง ลองสัมผัส ลองฟังมัน เธอจะรู้เองว่าเล่มไหน…เป็นของเธอ ”

จากนั้นทุกคนก๋ลองจับๆ เลือกๆ กันบ้างเช่นเดียวกับลอร์ร่าที่ลองหยิบๆ จับๆ ดูก่อน

“ เดี๋ยวๆๆ...อย่าคิดว่าเธอเลือกมัน มันต่างหากที่เลือกเธอ ” เสียงของอีกฝ่ายดังขึ้นมาเป็นระยะๆ

เมื่อทุกคนเลือกมีดในมือแล้ว ไพเพอร์ก็ผายมือให้ทุกคนแยกเป็นคู่ๆ ก่อนจะพูดต่อ " มีดหนะ วางมันคืนที่เดิมนะ ให้จบเล่นเฉยๆ ไม่ได้เกี่ยวกับแบบฝึกวันนี้หรอก " เธอพูดแบบติดตลก เสียงมีดเล่มสั้นๆ วางเรียงรายกัน 

ทุกคนเองก็เดินออกมาตั้งแถวอีกครั้ง

“ กิจกรรมต่อไปเรียกว่า เงาสะท้อน ” ไพเพอร์ประกาศ พร้อมกวาดตามองไปทั่วลาน ท่าทางดูตื่นเต้นแปลกๆ

“ เลือกคู่ของเธอ ฝ่ายหนึ่งเป็นตัวจริง อีกฝ่ายเป็นเงา เงาต้องสะท้อนทุกการเคลื่อนไหวให้เหมือนที่สุด…นี่ไม่ใช่แค่เรื่องร่างกาย แต่เป็นการสังเกต สงบใจ และรู้จักสมดุลนะ ”

ทุกคนจับคู่กัน ลอร์ร่าเองก็พยักหน้าเล็กๆ ให้เด็กหนุ่มผมทองข้างตัว เขายิ้มกลับมาแบบกวนๆ แล้วเริ่มก้าวช้าๆ ต่างฝ่ายเองก็ดูจะเกร็งๆ เพระาความไม่รู้จักกันนั้นหละ

ฝุ่นทรายลอยตามจังหวะเท้า เสียงรอบข้างเงียบลง เหลือแค่เสียงลมหายใจ และแสงแดดยามบ่ายที่ค่อยๆ อ่อนแสงลง  เงาของเธอสะท้อนตัวตนของเธอ

ผ่านไปไม่นาน ไพเพอร์ก็ปรบมือเบาๆ สัญญาณให้หยุด เธอยืนกอดอก ยิ้มมุมปากอย่างพอใจ " ดีมากๆ เก่งมากทุกคน " เธอยิ้มออกมา

" วันนี้สนุกกันเท่านี้พอ เจอกันใหม่คาบหน้าหละ อย่าลืมกลับไปฝึกตัวเองกันมาก่อนจะเจอกันคาบต่อไปหละ " เธอกล่าวก่อนจะหมุนตัวเองจากไป

" ขอบคุณนะคะ " เธอกล่าวพร้อมๆ กับคนอื่นๆ นั้นหละ

ตอนนี้ลอร์ร่านั่งลง ตัวเเทบทรุดลงไปกับเพื่อน พ้นลมออกจากปากอย่างกดดัน ส่วนคนอื่นๆ ก็หันไปเก็บของและเเยกย้ายกันไปทำงานของตัวเองตามสะดวกกันไป

  

---

ไพเพอร์ แม็กลีน

ทุกครั้งที่ปฏิสัมพันธ์กับ NPC Lares SP TGC จะได้รับโบนัสความสนิทสนมเพิ่มขึ้น+10

(ผ้าคลุม)

 ทุกครั้งที่โรลเพลย์ลงท้ายด้วยเลขไบต์ 2 / 4 / 6 / 8 คู่สนทนาจะได้กลิ่นหอมบนตัวคุณ 

 จะได้รับโบนัสพิเศษ +10 แต้ม (น้ำหอม)

ปล. เรียนวิชามีดสั้น I คาบ 1

Laura HEROES

สนามฝึกซ้อม

เจโรมเดินมาส่งลอร์ร่าถึงหน้าสนามฝึกซ้อมตอนบ่ายๆ ร่างเล็กยังดูเก้ๆ กังๆ หลังเหตุการณ์เมื่อกี้ ใบหน้ายังแดงๆ อยู่เล็กน้อย 

สายลมอ่อนๆ พัดผมดำของเขาปลิวเล็กน้อย เขาเพียงแค่หันมามองเธอนิ่งๆ แล้วพยักหน้าช้าๆ " ถึงแล้ว " 

ลอร์ร่าก็พยักหน้าตอบเบาๆ ไม่กล้าสบตานานเพราะยังรู้สึกหน้าร้อนจากเรื่องก่อนหน้านี้ก่อน เจโรมหันมาพูดสั้นๆ ด้วยน้ำเสียงทุ้ม " งันพี่ไปก่อนนะ " เขาพูดพร้อมยกมือขยี้หัวเธอเบาๆ ก่อนจะปล่อยมือเด็กสาวออกแล้วเดินออกไป ตัวเขาเองก็ต้องไปเตรียมตัวสอนเช่นกัน

ลอร์ร่ากะพริบตาแล้วตอบกลับเสียงเบาๆ

“…ค่ะ ขอบคุณนะคะ” ลอร์ร่าเงยหน้าขึ้นนิดๆ ก่อนที่เขาจะพูดเสริมออกมา

“ แล้วก็ คราวหน้าถ้าว่ายน้ำไม่เป็น…อย่าพุ่งลงมาแบบนั้นอีก ”

เธอกะพริบตาแล้วค้อนใส่เบาๆ

“ รู้แล้วค่ะ… จะไม่ทำแล้ว ” เจโรมเพียงพยักหน้าอย่างชอบใจ

ก่อนที่ลอร์ร่าจะเดินเ้ขาไปในห้องเรียน เธอมาก่อนเวลาเล็กน้อย วันนี้คาบ 2 แล้ว อีกฝ่ายก็รอสักครู่เมื่อถึงเวลาก็ได้เวลาของการสอนแล้ว ไพเพอร์สวมแจ็กเก็ตผ้าฟลีซเหมือนเดิม แต่วันนี้มัดผมครึ่งหัวหลวมๆ มือถือมีดสั้นควงเล่นในมืออย่างคล่องแคล่ว ดวงตาสลับสีเหลือบมองนักเรียนแต่ละคนเงียบๆ ก่อนจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงมั่นใจ

“ เอาหละ วันนี้…จะสอนพวกเธอเต้นรำกันนะ ”

ทุกคนทำหน้างุนงงกันเป็นแถว ลอร์ร่าก็กะพริบตาเบาๆ แต่ไพเพอร์เพียงยิ้ม

“ ใช่…ฉันพูดถูกแล้ว การต่อสู้ด้วยมีดมันไม่ใช่แค่ยืนแลกกันโง่ๆ มันคือการเต้นรำ ”

“ ใครคุมจังหวะได้ คนนั้นก็ชนะ ”

จากนั้นเธอก็เริ่มสาธิตการเคลื่อนตัวรอบหุ่นไม้ ก้าวเท้าเป็นวงโค้ง เบี่ยงตัวหลบการโจมตีสมมติ แล้วก้าวต่อเนื่องอย่างนุ่มนวล ร่างทั้งร่างดูสมดุลทุกย่างก้าว

“ อ่อ...จำไว้อีกอย่างนึง ใช้แรงของศัตรูให้เป็นประโยชน์ เมื่อเขาพุ่งมา…อย่ารับแรงตรงๆ เบี่ยงให้เขาล้มด้วยแรงตัวเอง ”

เมื่อสาธิตจบ ไพเพอร์ผายมือให้ทุกคนแยกเป็นคู่

“ บททดสอบวันนี้ จับคู่กัน คนหนึ่งเป็นกระทิง เดินพุ่งเข้ามาตรงๆ อีกคนเป็นมาทาดอร์ ใช้แค่ฟุตเวิร์คในการหลบหลีก…โดยไม่ให้โดนตัว ”

ลอร์ร่ามองไปรอบๆ อย่างลังเลเมื่อไพเพอร์พูดจบ เด็กคนอื่นๆ เริ่มจับคู่กันอย่างคล่องแคล่ว ร่างบางยกมือกำชายเสื้อแน่น สายตากวาดไปจนสะดุดเข้ากับเด็กหนุ่มผิวแทนร่างสูงพอประมาณ หน้าคมมีรอยยิ้มบางๆ คนเดิมเลย

" สวัสดี เจอกันอีกแล้วนะ " เธอทักทายเล็กน้อย อีกฝ่ายก็พยักหน้าเบาๆ ทักทายกับเธอเช่นกัน

เด็กหนุ่มอีกฝั่งวางเท้าพร้อมแล้วส่งสัญญาณเหมือนจะเริ่ม เธอกลืนน้ำลายเบาๆ แล้วสูดหายใจลึก พยายามจับจังหวะ

เขาพุ่งเข้ามาตรงๆ ร่างของลอร์ร่าก้าวเท้าซ้ายถอยอย่างเร็วแล้วหมุนตัวไปด้านข้างหนึ่งนิดเดียว เบี่ยงไหล่หนีอย่างที่ไพเพอร์สาธิต แรงของอีกฝ่ายเลยพุ่งเลยไปข้างๆ

อีกฝ่ายพุ่งเข้ามาอีกครั้ง คราวนี้เร็วขึ้น ลอร์ร่ารีบก้าวข้างแล้วหมุนไปอีกด้านหนึ่ง แทบจะเฉียดไหล่เขาไปเพียงนิดเดียว เธอเซไปครู่หนึ่งเพราะเสียสมดุลเล็กน้อย แต่ก็ตั้งสติได้ทันก่อนจะล้ม

เสียงรอบลานดังขึ้นแผ่วๆ เหมือนมีคนแอบมองอยู่ ลอร์ร่าแอบเหลือบตาไปเห็นไพเพอร์ที่ยืนกอดอกมองอยู่ ใบหน้าคมยิ้มบางๆ เหมือนจะพอใจกับจังหวะเท้าของเธอ

เธอกัดริมฝีปาก ตั้งท่าใหม่ ก้าวไปทางซ้ายแล้วขวา เพื่อให้ยากต่อการเดาของอีกฝ่าย

สักพักใหญ่ๆ เหมือนว่าจะได้เวลาแล้ว เสียปรบมือ 3 - 4 ครั้งก่อนจะบอกเป็นการเลิกเรียน

" เอาหละๆ วันนี้ทุกคนทำได้ดีมาก " เธอพูดขึ้น ก่อนที่ทุกคนจะมารวมตัวกันตรงกลาง เด็กสาวเองก็เช่นกัน

" แยกย้ายได้ เจอกันคาบหน้าหละ พอดีฉันมาสอนต่อขอตัวนะ "  ไพเพอร์ พูดเร็วๆก่อนจะแยกย้ายไปทันที

ลอร์ร่าหยุดยืนนิ่งๆ ไปชั่วขณะหนึ่งมองรอบๆ โค้งขอบคุณอีกคนนึงด้วย จากนั้นก็ได้เวลาแยกย้ายไปทำอย่างอื่นกัน

" ขอบคุณมากเลยนะคะ " ลอร์ร่าโบกมือลาคู่ของตนเอง และก็หันไปโค้งให้ผู้สอนด้วย แม้จะออกไปแล้ว

---

ไพเพอร์ แม็กลีน

 ทุกครั้งที่โรลเพลย์ลงท้ายด้วยเลขไบต์ 2 / 4 / 6 / 8 คู่สนทนาจะได้กลิ่นหอมบนตัวคุณ 

 จะได้รับโบนัสพิเศษ +10 แต้ม (น้ำหอม)

เดมี่ก็อตจะได้รับโบนัสความสัมพันธ์+5

ปล. เรียนวิชามีดสั้น I คาบ 2

Ripley HEROES

White Swan in The Ocean

I’m gonna be a STAR
10th July 2025 3 PM

   ตอนแรกเธอจะมาหารุ่นพี่ไพเพอร์เอาตั้งแต่เมื่อวานนี้ ทว่าวันนั้นที่คงต้องรั้งรอจนถึงเกือบห้าโมงเย็นดูจะเย็นเกินไปในความรู้สึกของวัยรุ่นที่ยังคุ้นชินกับคำว่าเช้ากลางวันเย็นและมืดค่ำ นั่นจึงทำให้เธอตัดสินใจเก็บมาคุยกับรุ่นพี่วันนี้แทน…ที่เธอคนนี้จะเลิกคลาสช่วงบ่ายสามโมงเย็น

   ริปลีย์ที่ตั้งใจว่าจะโฟกัสไปกับการเรียนวิชาทวนกับธนูจึงไม่ได้ลงเรียนมีดสั้นนั้นจึงทำให้เธอเลือกจะมาตอนหลังเลิกเรียนแทนการเข้าร่วมคลาสที่จริง ๆ …จะเข้าก็ไม่แย่ แต่ก็นั่นแหละ ปล่อยให้ตัวขี้เกียจอย่างเธอได้มีเวลาพักผ่อนเสียบ้าง

   “วันนี้เท่านี้ก่อน ไว้เจอกันคลาสหน้า”

   เสียงที่บ่งบอกว่าคลาสเรียนมีดสั้นพื้นฐานในวันนี้จบลงแล้วก็ส่งผลให้ร่างเล็กของบัลเลรีน่าสาวได้ตบเท้าเข้าไปหารุ่นพี่แห่งบ้านอะโฟรไดท์

   “สวัสดีค่ะรุ่นพี่ไพเพอร์ ฉัน—เอ่อ ริปลีย์ค่ะ ริปลีย์ สวอนสัน ธิดาแห่งโพไซดอน”

   “สวัสดีจ้ะ คลาสเพิ่งเลิกเมื่อครู่นี้เองคุณสวอนสัน มีอะไรสงสัยหรือเปล่า ?”

   “พอดีว่าฉันสนใจนี่น่ะค่ะ” มือเล็กยกกระดาษงานปั้นดาวที่ไพเพอร์เป็นคนแปะป้ายประกาศไว้ “ก็เลยมาหารุ่นพี่ในวันนี้”

   “โอ้พระเจ้า ในที่สุดสินะ” ไพเพอร์ตาโตขึ้นมาด้วยความตื่นเต้น “นี่น่ะฉันแปะไว้เผื่อว่าจะมีคนสนใจ เธอก็รู้จักพ่อของฉันใช่ไหม ทริสตัน แม็กลีน”

   “รู้จักสิคะ ใครจะไม่รู้”

   “นั่นแหละ ๆ เยี่ยมเลยงี้ก็คุยกันง่ายหน่อย พอดีว่าฉันทำงานเป็นผู้จัดการส่วนตัวให้กับพ่อด้วย อารมณ์ธุรกิจครอบครัว อาฮะ ใช่ ๆ ธุรกิจครอบครัว ทีนี้ดูเหมือนว่าค่ายที่คุณพ่อสังกัดเขาจะเปิดรับนักแสดงเพิ่มเลยมาแปะไว้น่ะ ถ้าเธอสนใจฉันจะช่วยสอนเทคนิคการแคสต์งานมากมายจากประสบการณ์ที่เคยตามคุณพ่อไปทำงานอย่างดีเลย”

   ไพเพอร์เอ่ยอย่างฉะฉานตามที่เธอเป็น และเป็นคุณสมบัติที่ดีของการเป็นผู้ฝึกสอนเด็กใหม่อย่างดีเชียว ร่างของหญิงสาวบ้านอะโฟรไดท์เดินไปที่กระเป๋าของเธอก่อนจะยื่นกระดาษมาให้สองใบ หนึ่งคือเอกสารกรอกสำหรับการเข้าเป็นนักแสดงในสังกัดที่ไพเพอร์จะดูแล และอีกหนึ่งคือสำหรับยื่น Star Again Entertainment ที่กำลังเปิดแคสต์นักแสดงอยู่

   “กรอกให้เรียบร้อยแล้วเอาให้ฉันเก็บไว้ได้เลยนะสวอนสัน พรุ่งนี้เราจะไปนิวยอร์กกัน”

   “พรุ่งนี้เลยหรอคะ ?”

   “พรุ่งนี้เลย เอ้า นี่ปากกา สงสัยตรงไหนก็ถามได้”

ใบสมัครนักแสดง

ข้อมูลส่วนตัว (Personal Information)
ชื่อ-นามสกุล (Name) : ริปลีย์ สวอนสัน
ชื่อเล่น (Nickname) : ริปลีย์
อายุ (Age) : 18 ปี
วันเดือนปีเกิด(Date of Birth) : 17th June 2007
เพศ (Gender) : หญิง

สัญชาติ (Nationality) : อังกฤษ (British)
ที่อยู่ปัจจุบัน (Current Address) : Swanson House 238 East Fifty-2nd Street New York, NY 10022 USA
เบอร์โทรศัพท์ (Phone Number) : -
อีเมล (Email) : -


ข้อมูลด้านรูปร่าง (Physical Details)
ส่วนสูง (Height) : 5 ฟุต 5 นิ้ว (165 ซม.)
น้ำหนัก (Weight) : 99 ปอนด์ (45 กก.)
ขนาดรองเท้า (Shoe Size) : U.S. Women's Size 6.5
ขนาดเสื้อผ้า (Clothing Size - S / M / L หรือวัดเป็นนิ้วก็ได้) : XS–S (Bust 30" / Waist 23" / Hips 32")

รูปถ่ายประกอบ (Photos)
รูปหน้าตรง (Headshot)
รูปเต็มตัว (Full Body)
อื่น ๆ (ถ้ามี เช่น รูปในชุดคาแร็กเตอร์, รูปแฟชั่น)

ความสามารถพิเศษ (Special Skills)
บัลเลต์มืออาชีพในสังกัดคณะบัลเลต์คาลอส
ศิลปะการต่อสู้ด้วยกระบี่กระบองขั้นพื้นฐาน
พูดภาษาอังกฤษเป็นหลัก ภาษากรีกและภาษาญี่ปุ่นได้เล็กน้อย
สำเนียงอังกฤษได้ทั้งบริทิชและอเมริกา

ประสบการณ์การแสดง (Acting Experience)
ผลงานที่ผ่านมา (เช่น ละครเวที, ซีรีส์, หนังสั้น, โฆษณา ฯลฯ) : Swan lake บนเวทีคณะบัลเลต์คาลอส (World tour)


ความสนใจและแรงบันดาลใจ (Optional)
เหตุผลที่สมัคร / ความฝันในการแสดง : เนื่องจากการได้ขึ้นเวทีแสดงบัลเลต์ต้องพักลงก่อน ทำให้อยากหาเส้นทางใหม่ ๆ ในการทำการแสดงที่แปลกใหม่และท้าทายมากขึ้น
คาแร็กเตอร์ที่อยากลองเล่น : ตัวละครสาวที่เป็นใบ้ เน้นใช้ท่าทางและแววตาในการสื่อความรู้สึกออกไป
จุดแข็งของตัวเองในการแสดง : การเข้าถึงบทบาทได้หลากหลายรูปแบบ โดยเฉพาะการเข้าถึงความรู้สึกผ่านเสียงเพลง และมีความคล่องตัวมาก เล่นฉากบู๊ได้

ผู้ปกครอง (ถ้าอายุต่ำกว่า 18 ปี)
ชื่อผู้ปกครอง : แคทเธอรีน สวอนสัน
เบอร์โทรผู้ปกครอง : (917) 555-3382
ชื่อผู้ปกครอง : ไพเพอร์ แม็กลีน
เบอร์โทรผู้ปกครอง : 586-8542

ลายเซ็นผู้สมัคร

วันที่กรอกแบบฟอร์ม
10th July 2025

   ริปลีย์พยายามอย่างยิ่งในการเพ่งสมาธิเขียนลงไปให้เป็นภาษาอังกฤษที่สวยงาม เพราะว่าโรคที่ทำให้ทางอ่านภาษาอื่นของเธอนั้นลำบากมากขึ้นไปทำให้เธอปวดหัวเวลาอ่านหนังสืออยู่บ่อยครั้งเชียว เธอไล่เติมเรื่อย ๆ จนมาถึงจุดที่ยังไงก็ไม่น่าจะเติมได้แล้วก็เริ่มเอ่ยถามคำถาม

   “เอ่อ…รุ่นพี่คะ ตัวรูปถ่ายนี่เรา—”

   “อ้อ ใช่ เดี๋ยวถ่ายเดี๋ยวนี้เลย แล้วเดี๋ยวฉันจะเอาไปปริ้นแนบให้”

   ไพเพอร์เอ่ยก่อนจะหยิบโทรศัพท์มือถือของตนเองขึ้นมาเพื่อถ่ายรูปริปลีย์ตามที่แบบฟอร์มต้องการ ใช้เวลาบรีฟกันอยู่นานสองนานเชียวก่อนที่จะแยกย้ายกันไปพักผ่อน

   “จริงสิคะรุ่นพี่ อันนี้ถือว่าของขวัญที่จะได้ร่วมงานกันค่ะ”

   ริปลีย์เอ่ยพร้อมกับยื่นช่อดอกไม้ที่เธอยังไม่ได้ยื่นให้รุ่นพี่คนงามของเธอสักที นี่ถือว่าเป็นการยืนยันรับการเป็นเด็กในสังกัดแล้วใช่ไหมนะ ?

เปิดใช้เอฟเฟค

ปฏิสัมพันธ์กับ NPC ไพเพอร์ แม็กลีน
+5 ความสนิทสนมจากการพูดคุย
ให้ ช่อดอกไม้ แก่ไพเพอร์ มอบให้รุ่นพี่หรือเพื่อนที่เป็นเพศหญิง เป็นของขวัญวันสำคัญต่าง ๆ อาทิ วันวาเลนไทน์ วันคริสมาส วันเฉลิมฉลองอะไรสักอย่าง หรือวันเกิด จะได้รับความสัมพันธ์+25 (ได้ไหมอ่ะ ก็โอกาสที่ได้ร่วมงานกันครั้งแรก ทำแต้มความประทับใจ ฮื่อออ)

ใช้ได้ตัวละครผู้หญิงเท่านั้น : ทุกครั้งที่โรลเพลย์ลงท้ายด้วยเลขไบต์ 2 4 6 8 คู่สนทนาจะได้กลิ่นหอมบนตัวคุณ ได้รับโบนัสพิเศษ+2 แต้ม (เฉพาะรุ่นพี่และเพื่อนเท่านั้น)

@God

Axel HEROES

Class: Short Knife IThe blade is a mirror... Mind and weapon 

11-07-2025 | 12:55 PM | ระหว่างทางกลับเคบิน11

สำหรับชายที่คุ้นชินกับสภาพอากาศหนาวเย็นแล้วนั้น ดวงอาทิตย์ยามเที่ยงตรงศีรษะคือศัตรูตัวฉกาจที่เขาไม่เคยเจรจาด้วยได้ แดดตอนกลางวันสาดลงมาอย่างไม่ปรานีจนเขาต้องหยีตาแม้จะอยู่ใต้ร่มเงาของแว่นกันแดดราคาแพง แอ็กเซล มิคาอิลอฟเดินหอบของที่พึ่งซื้อมาจากร้านค้าของค่าย มุ่งหน้ากลับไปโซนที่พัก

ทว่าเสียงเซ็งแซ่ดังมาจากทางขวามือดึงความสนใจของเขาไป สนามฝึกกลางแจ้งเต็มไปด้วยกลุ่มวัยรุ่นในเสื้อยืดสีส้ม พวกเขายืนล้อมหญิงสาวคนหนึ่งที่ดูเหมือนจะเป็นครูฝึก ร่างหยุดเดิน ความอยากรู้อยากเห็นซึ่งเป็นญาติสนิทของความรอบคอบกระซิบให้เขาแวะดูสักหน่อย ยังไงซะ การผจญกับความวุ่นวายในสลัมเฮอร์มีสก็รอได้เสมอ...  เขาพิงต้นไม้ต้นหนึ่ง วางถุงของลงข้างตัว แล้วกอดอกมองจากระยะไกล 

หญิงสาวผู้สอนมีดวงตาที่เปลี่ยนสีได้กับเส้นผมสีน้ำตาลช็อกโกแลตที่ถักเปียอย่างลวกๆ เธอดูไม่เหมือนนักรบ แต่แววตาของเธอนั้นคมกริบ ทันใดนั้นเอง ดวงตาคู่นั้นก็เหลือบมาสบกับเขา เด็กหนุ่มผมทองที่ดูแปลกแยกจากฝูงชนอย่างสิ้นเชิง 

"เฮ้! เธอน่ะ ผมทองๆใต้ต้นไม้!" เธอร้องทัก น้ำเสียงใสกังวานแต่แฝงไปด้วยอำนาจบางอย่างที่ทำให้คนต้องหยุดฟัง เธอกวักมือเรียกเขา "อย่ามัวแอบอยู่ตรงนั้นสิ มานี่เลย!" ชายหนุ่มถอนหายใจเบาๆ แผนที่จะสังเกตการณ์อย่างเงียบๆ พังไม่เป็นท่า เขาหยิบข้าวของแล้วเดินเข้าไปในลานฝึกอย่างเสียไม่ได้ รอยยิ้มสุภาพถูกฉายขึ้นบนใบหน้า "ผมแค่เดินผ่านน่ะครับ"

"ฉันชื่อไพเพอร์" เธอแนะนำตัวพร้อมรอยยิ้มที่เป็นมิตรเกินจริง "เธอดูไม่คุ้นหน้าเลย เพิ่งมาถึงเหรอ?" 

"วันนี้วันแรก" เขาตอบสั้นๆ "แอ็กเซล มิคาอิลอฟ" 

"งั้นก็มาได้ถูกจังหวะเลยแอ็กเซล! คลาสฝึกมีดสั้นกำลังจะเริ่มพอดี มาเรียนด้วยกันสิ" ไพเพอร์พูดพลางดึงแขนเขาเบาๆ เพื่อชวนให้เข้าร่วมกลุ่ม 

ความคิดแรกของเขาคือปฏิเสธอย่างสุภาพ เขาอยากจะไปจัดการข้าวของ สร้างอาณาเขตส่วนตัวเล็กๆ ในความโกลาหลนั้นให้ได้ก่อน แต่แล้วความคิดที่สองก็แทรกเข้ามา… นี่คือโอกาส นี่คือการสำรวจสนาม คือการเก็บข้อมูลว่าคนพวกนี้ต่อสู้กันอย่างไร พวกเขามีปรัชญาแบบไหน การปฏิเสธคือการทิ้งโอกาสดีๆ ไปเปล่าๆ  "ก็ดีเหมือนกันครับ" เขาตอบ รับคำท้าทายที่มองไม่เห็นนั้น "อยากจะรู้พอดีว่าที่นี่ฝึกกันยังไง" 

ไพเพอร์ยิ้มกว้างขึ้น "เยี่ยมเลย! ไปหาที่เหมาะๆ ยืนสิ" แอ็กเซลหาที่ว่างแถวหลังสุด วางสัมถาระอีกครั้งแล้วถอดแว่นกันแดดเก็บก่อนยืนกอดอกฟัง 

ไพเพอร์เดินกลับไปกลางวง ชูมีดสั้นเล่มหนึ่งขึ้น มันมีใบมีดทองสัมฤทธิ์ที่ส่องประกายวับวาวจับแสงอาทิตย์ "เอาล่ะทุกคน!" เธอกล่าว "สำหรับคนใหม่ที่เพิ่งเข้าร่วมกับเรา… ฉันขอเริ่มด้วยปรัชญาพื้นฐานที่สุด" สายตาของเธอจ้องลึกเข้าไปในกลุ่มนักเรียน "มีดทุกเล่มคือกระจกเงา มันสะท้อนความตั้งใจ, ความกลัว, และความมั่นใจของเธอ" มีเสียงพึมพำเบาๆ จากในกลุ่ม แต่แอ็กเซลยังคงนิ่งเงียบ วิเคราะห์ทุกคำพูด "ใช่ ฉันคือธิดาของอะโฟรไดท์ และฉันจะสอนพวกเธอสู้" เธอยิ้มมุมปาก เป็นรอยยิ้มที่ทั้งงดงามและอันตราย "เพราะการต่อสู้ไม่ใช่แค่เรื่องของพละกำลัง มันคือเรื่องของความงาม… ความสมดุล… การควบคุม…" เธอหยุดเว้นจังหวะ "และการทำให้คนอื่นทำในสิ่งที่เราต้องการ" 

คำพูดสุดท้ายนั่นเองที่กระทบใจเขาเข้าอย่างจัง สิ่งที่เธอพูดถึงมันคือภาษาของเขา มันคือเกมที่เขาเล่นมาทั้งชีวิต บางที… คลาสนี้อาจจะไม่เสียเวลาอย่างที่คิด "ก่อนอื่น ไปเลือกมีดฝึกซ้อมกันก่อน เลือกเล่มที่รู้สึกว่ามัน ‘ใช่’สำหรับเธอ เล่มที่รู้สึกเหมือนเป็นส่วนหนึ่งของแขน" ไพเพอร์ชี้ไปที่ชั้นวางอาวุธ แอ็กเซลมองคนอื่นๆ ที่กรูเข้าไปเลือกมีด เขารอจนคนซาลง แล้วจึงเดินเข้าไปอย่างไม่รีบร้อน เขาไม่สนใจมีดที่สลักลวดลายสวยงามหรือดูโดดเด่น เขาหยิบมีดฝึกซ้อมธรรมดาๆ ขึ้นมาสองสามเล่ม ชั่งน้ำหนักในมือ สัมผัสความสมดุลของมัน ก่อนจะเลือกเล่มที่เรียบๆ แต่ให้ความรู้สึกมั่นคง "โอเค! เมื่อได้อาวุธคู่ใจแล้ว... ก็วางลงก่อน" ไพเพอร์พูดทำลายความคาดหวังของทุกคน 

"บทเรียนแรกของเราไม่มีอาวุธ" เธอยิ้มเจ้าเล่ห์ "เราจะเริ่มด้วยการ ‘ฝึกเงาสะท้อน’ จับคู่กัน คนหนึ่งจะเป็นผู้นำ เคลื่อนไหวช้าๆ อีกคนจะเป็นกระจกเงา ต้องเคลื่อนไหวตามให้เหมือนที่สุดทุกกระเบียดนิ้ว นี่คือบทเรียนของการสังเกตการณ์ การอ่านคู่ต่อสู้ ก่อนที่จะมีการปะทะกันจริงๆ… เอาล่ะ เริ่มจับคู่ได้!”

ในจังหวะที่ชายค่ายคนอื่นๆเริ่มเดินหาคู่ เขาปักหลักอยู่กับที่จนกระทั่งเด็กหนุ่มร่างกำยำคนหนึ่ง—น่าจะบุตรแห่งแอรีส ดูจากสายตาเอาเรื่อง—เดินเข้ามาหาเขาเป็นคนแรก แอ็กเซลแค่พยักหน้ารับอย่างสุภาพ เมื่อการฝึกเริ่มขึ้น คู่ของเขาเริ่มเคลื่อนไหวช้าๆ ยกแขน กางนิ้ว ย่อตัว… แอ็กเซลไม่ได้แค่เลียนแบบ เขากลายเป็นเงาสะท้อนที่สมบูรณ์แบบอย่างน่าขนลุก 

เขาสะท้อนไม่ใช่แค่ท่าทาง แต่เป็นจังหวะการหายใจที่กระตุกเล็กน้อยของอีกฝ่าย ความไม่มั่นคงที่หัวเข่าขวา และแววตาที่วอกแวกไปชั่วขณะ ในหัวของบุรุษชาวรัสเซียน เขาไม่ได้คิดว่านี่คือการฝึก มันคือการวิเคราะห์ข้อมูล เขาอ่านคู่ต่อสู้เหมือนอ่านกระดานหมากรุก ทุกการเคลื่อนไหวคือการค้นหาจุดอ่อน ไพเพอร์มองมาที่เขาด้วยแววตาประทับใจระคนประหลาดใจ แต่แอ็กเซลไม่สนใจ เขากำลังจมดิ่งลงไปในเกม… เกมแห่งการควบคุมที่เขาถนัดที่สุดในสนามเด็กเล่นแห่งใหม่นี้ 

การฝึกดำเนินไปอยู่พักใหญ่ เด็กหนุ่มบุตรแอรีสก็เริ่มอึดอัดอย่างเห็นได้ชัด เหงื่อเริ่มซึมตามขมับ ไม่ใช่จากความเหนื่อยล้า แต่จากความรู้สึกเหมือนถูกเปลื้องผ้าทางจิตวิญญาณ แอ็กเซลไม่ได้แค่ลอกเลียน เขาเป็นกระจกเงาที่สะท้อนทุกความไม่สมบูรณ์แบบ ทุกความลังเล ทุกความหงุดหงิดที่ซ่อนไว้หลังแววตาดุดัน

“โอเค! ทีนี้ลองสลับกัน สลับคู่ สลับตำแหน่ง เราจะหมุนเวียนไปเรื่อยๆให้ทุกคนได้ฝึกหลายๆแบบ” 

ไพเพอร์ปรบมือเรียกสติทุกคนกลับมา เสียงปรบมือของเธอดังกว่าที่ควรจะเป็น ราวกับมีมนต์สะกดให้ทุกคนหยุดนิ่ง เด็กหนุ่มร่างกำยำถอนหายใจอย่างโล่งอก รีบผละออกจากแอ็กเซลเหมือนหนีจากเงาของตัวเองหลังจากทำให้คนเสียขวัญไปหนึ่งรายเขาก็สับเปลี่ยนคู่แล้วผลัดกันกับคู่ใหม่ของตนไปเรื่อยๆ จนเวลาล่วงเลยไปจนจบคาบเรียน 

“การสังเกตคือพื้นฐาน” ไพเพอร์กล่าวพลางเดินวนรอบวง “แต่การสังเกตที่ไร้ซึ่งการตอบสนองก็ไม่ต่างอะไรกับการดูภาพวาด ในคาบเรียนถัดไปเราจะทำให้ภาพวาดเคลื่อนไหว วันนี้ เลิกคลาสได้”

------------------------------------------------------------

วิชามีดสั้น I (1/4)

ImHarin -

“ศักยภาพในเงาสะท้อน – บทฝึกแรกของเป็ดน้อยบนเส้นทางฮีโร่

      วันเสาร์ที่ 12 กรกฎาคม | สนามฝึกหมายเลข 2, เวลา 13:14 น.

      แสงแดดอ่อนจางพาดผ่านใบไม้สีเขียวเข้มที่ไหวไกวตามแรงลมเอื่อย ดอกหญ้าตรงขอบสนามสั่นระริก บางดอกแหงนหน้ารับแสงราวกำลังเอ่ยคำทักทายต่อวันใหม่ของใครสักคน …

     เสียงฝีเท้าของเด็กหญิงผู้หนึ่งก้าวเดินเข้ามาอย่างมั่นคง แม้รองเท้าผ้าใบของเธอจะมีคราบฝุ่นเล็กน้อยจากการเดินทางที่ยาวนาน แต่จิตใจกลับสะอาดราวผ้าขาวที่ยังไม่ถูกแต้มด้วยสีใดอย่างแท้จริง

     สาวน้อยนามว่า อิม ฮาริน ยืนสงบนิ่งอยู่ที่ตรงบริเวณปลายสนาม สายลมยามบ่ายพัดชายเสื้อของเธอปลิวเบา ๆ ดวงตาของเธอจ้องไปยังชายหนุ่มคนหนึ่งที่ยืนอยู่กลางสนาม ฝ่ามือไขว้หลัง อาภรณ์เรียบง่ายสะท้อนถึงวินัยและสติ

      เขาคือ เชอร์แมน หยาง บุตรแห่งเทพแฮรีส ผู้เป็นดั่งภูผาแห่งความคิด และเจ้าของชั้นเรียน “การพัฒนาตนเอง” ที่ทุกคนต่างเล่าขาลและล่ำลือกันถึงในเรื่องความเข้มงวด … และแววตาที่อ่านทะลุถึงจิตใจคน เมื่อเธอเข้าไปถึง เขาก็หันใบหน้ามาช้า ๆ

เสียงทุ้มนิ่งของเขาเอ่ยขึ้นโดยไม่จำเป็นต้องตะโกน

     

  “เธอคืออิม ฮาริน สินะ”  หลังจากนั้นสาวน้อยอิม ฮาริน ก็ค่อยๆ เริ่มทำการพยักหน้าเล็กน้อย พร้อมกับเอ่ยคำพูดขึ้นมาในทันทีว่า

"ค่ะ" น้ำเสียงของเธอไม่สั่น ไม่ลังเล แต่กลับฟังดูนิ่งลึกเกินกว่าวัย เสมือนคนที่เคยผ่านอะไรมาเกินกว่าที่ใครในวัยเดียวกันจะจินตนาการถึง

      “จิตใจของคนเราเหมือนผิวน้ำ ถ้าใจยังสั่นไหว เงาในน้ำจะพร่า… เธอจะมองไม่เห็นศักยภาพตัวเองเลย” หลังจากที่เสียงของรุ่นพี่เชอร์แมนดั่งเสียงของลมเบา ๆ พัดกระซิบผ่านยอดสน สาวน้อยอิม ฮารินก็กำลังนั่งฟังอยู่อย่างเงียบ ๆ และหลังจากนั้นเธอก็ค่อย ๆ หลับตา นึกภาพเป็ดสีทองในดินแดนกว้างใหญ่ที่เธอมักจะชอบจินตนาการ พร้อม กับ ภาพที่เธอวาดไว้เสมอยามเธอรู้สึกโดดเดี่ยว … หลังจากนั้นเธอก็เริ่มหายใจเข้า... ลึกๆ และก็เริ่มค่อยๆ ทำการหายใจออก ... อย่างช้าๆ ก่อนที่เสียงรอบข้างจะค่อย ๆ เลือนหาย เหลือก็เพียงแค่เสียงหัวใจของตนเองที่เต้น... แน่นอน… มั่นคง… ดุจจังหวะก้าวของความยุติธรรม

      เมื่อเวลาผ่านไปราวครึ่งชั่วโมงเต็ม เขาจึงลืมตาขึ้นและเอ่ยกับเธอ “ตอนนี้… ยืนขึ้น หลับตาอีกครั้ง และคิดถึงสิ่งเดียวที่เธออยากปลดล็อกออกมามากที่สุด น้ำเสียงของเธอไม่สั่น ไม่ลังเล แต่กลับฟังดูนิ่งลึกเกินกว่าวัย เสมือนคนที่เคยผ่านอะไรมาเกินกว่าที่ใครในวัยเดียวกันจะทำการจินตนาการถึงศักยภาพที่แท้จริงของตัวเอง” 

     หลังจากนั้นสาวน้อย อิม ฮารินก็ค่อย ๆ เริ่มทำการลุกขึ้นยืน ดวงตา ของ เธอในตอนนี้ยังคงทำการปิดสนิทอยู่ หลังจากนั้นเธอก็ค่อยๆ เริ่มทำการสูดลมหายใจเข้าไปอีกครั้ง ในขณะที่จิตใจแนบแน่นกับบางสิ่งในใจลึกสุด … บางสิ่งที่ได้ถูกฝังแน่นไว้ตั้งแต่ตอนที่ตัว ของ เธอยังเป็นเด็ก ก็คือ

      "ความกล้า... ที่จะยืนหยัดเพื่อความถูกต้อง แม้จะตัวเล็กเท่าลูกเป็ดก็ตาม " แล้วจู่ ๆ … เธอก็เริ่มรู้สึกเหมือนว่ามีแรงอุ่นวาบวิ่งผ่านปลายนิ้ว เหมือนกล้ามเนื้อที่เธอไม่เคยได้ใช้งานเริ่มมีปฎิกิริยาตอบสนองและเหมือนในตอนนี้สาวน้อยจะเริ่มมีสมาธิและเริ่มมีศูนย์รวมอยู่ที่ตรงบริเวณ กลางหน้าอก ... และแผ่ไปรอบกายหลังจากนั้น เธอค่อย ๆ ลืมตาขึ้น ช้า ๆ …ดวงตาเธอสว่างขึ้นกว่าก่อนหน้านั้นเล็กน้อย พร้อมกับมีคำพูด ของ รุ่นพี่เซอร์แมน เอ่ยขึ้นมาในทันทีว่า

     “รู้สึกมีอะไรเปลี่ยนไปบ้างยัง?” เสียงของเชอร์แมนเอ่ยถามขณะจ้องเธอนิ่ง สาวน้อยอิม ฮารินนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนที่เธอจะเอ่ยคำพูดขึ้นมาเบา ๆ ว่า

     “ค่ะ … มันเหมือนว่ามีบางอย่างในตัวที่หลับใหลมานาน … ตอนนี้มันเริ่มขยับแล้ว ตอนนี้ฉันเองก็ยังไม่รู้ว่ามันคืออะไรแน่ชัด ... แต่มันไม่ใช่พลังที่มีไว้สำหรับการต่อสู้ ... แต่มันเหมือนความกล้าที่เงียบมาก ๆ แต่มั่นคง และ ... ไม่ยอมให้ความอยุติธรรมรอดไปได้อีกต่อไปค่ะ ” หลังจากที่คำพูด ของ สาวน้อยอิม ฮารินได้ทำการพูดจบลงรุ่นพี่ เชอร์แมน ค่อยๆ เริ่มทำการยิ้มนิดหนึ่ง นี่ไม่ใช่แค่เพียงรอยยิ้มแห่งความ ภูมิใจแต่เป็นยิ้มของคนที่ “มองเห็นแล้วว่าเมล็ดพันธุ์บางอย่าง เริ่มงอกงามในใจของเธอ” หลังจากนั้นรุ่นพี่เซอร์แมน ก็ค่อยๆ เริ่มพูด กับ สาวน้อยอิม ฮารินอีกครั้งหนึ่งว่า

     “ดีมาก ... อิม ฮาริน จงจำไว้ เปลวเพลิงที่แท้จริง ไม่ได้ลุกโชนจากไฟ… แต่มันเติบโตจากความกล้าที่ยอมเผาตัวเอง เพื่อแสงที่ควรค่าแก่คนอื่น”

     เธอไม่พูดอะไรตอบกลับ ทำแค่เพียงพยักหน้าเบา ๆ และยกมือลูบเข็มกลัดเป็ดบนอกเสื้อ ใบหน้าที่เงียบขรึมของเธอยังไม่แสดงอารมณ์ … แต่ถ้าหากมีใครอยู่ใกล้พอ จะเห็นมุมปากเล็ก ๆ กำลังถูกยกขึ้น

เหมือนยิ้มของเป็ดตัวน้อยที่รู้ว่า ข้างหน้าแม้ยังมืดมน แต่เธอไม่ได้กลัวอีกต่อไป

เครดิตที่ได้รับ: +15 พลังน้ำใจ , +10 EXP,  +3 point

Axel HEROES

Self development questand the weird son of Ares............................................

12.07.2025 | 6:10 AM 

สนามฝึกยามเช้ามีกลิ่นของดินชื้นหยาดน้ำค้างและเหล็กเจืออยู่ในอากาศ แอ็กเซลเดินเข้ามาในลานประลองที่กว้างขวาง สายตากวาดมองหุ่นฟางที่ถูกฟันถูกแทงจนพรุนและชั้นวางอาวุธที่ยังคงเงียบสงัด มันคือภาพที่เขาคาดหวังไว้จากการฝึกของบุตรแห่งเทพสงคราม และเขาก็ได้พบกับเป้าหมาย 

บุรุษร่างกำยำยืนอยู่กลางลานประลอง แผ่นหลังของเขากว้างดั่งกำแพง กล้ามเนื้อทุกมัดบนร่างกายดูราวกับถูกสลักขึ้นมาจากหินแกรนิต เมื่อเขาหันกลับมา แสงอาทิตย์ยามเช้าก็สาดส่องลงบนใบหน้า เผยให้เห็นรอยแผลเป็นรูปซิกแซกสีแดงน่าเกลียดที่พาดผ่านตั้งแต่หน้าผากลงมายังแก้ม มันคือเครื่องหมายการค้าของนักรบผู้ผ่านสมรภูมิมาอย่างโชกโชน 

นั่นคือ เซอร์แมน หยาง อย่างไม่ต้องสงสัย 

เมื่อแอ็กเซลเดินเข้าไปใกล้ เซอร์แมนก็หันกลับมาดวงตาของเขาคมกริบและประเมินสถานการณ์อย่างรวดเร็ว "มาหาเรื่องแต่เช้า หรือมีธุระ?" น้ำเสียงห้วนและตรงไปตรงมาสมกับเป็นลูกเทพสงคราม 

"ผมมาตามประกาศ" แอ็กเซลตอบอย่างสุภาพพลางชูกระดาษแผ่นเล็กในมือขึ้น "ภารกิจพัฒนาตนเอง" 

เซอร์แมนปรายตามองกระดาษแวบหนึ่งก่อนจะแค่นเสียงในลำคอ "เซอร์แมน หยาง" เขาแนะนำตัวสั้นๆ "นายคงเด็กใหม่สินะหน้าไม่คุ้น" 

 "ใช่แล้วครับ...แอ็กเซล มิคาอิลอฟ จากเคบินไทคี" บุตรแห่งไทคีตอบรับคำอย่างใจเย็น รอคอยคำสั่งต่อไป เขาคาดหวังว่าจะถูกสั่งให้วิ่งรอบสนาม หรืออาจจะได้ออกแรงหนักๆ แต่สิ่งที่เกิดขึ้นกลับผิดจากที่คาดไว้โดยสิ้นเชิง "ดี" เซอร์แมนกอดอก จ้องเขม็งมาที่เขา "ก่อนจะไปจับดาบหรือหอก อย่างแรกที่ต้องคุมให้ได้คือไอ้ก้อนเนื้อในอกกับในกระโหลกของนายนี่" เขาใช้นิ้วชี้เคาะที่อกและขมับตัวเอง "สงครามส่วนใหญ่ไม่ได้ตัดสินกันที่สนามรบ มันตัดสินกันที่นี่ก่อนแล้ว" 

แอ็กเซลเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยด้วยความประหลาดใจ—ลูกแห่งแอรีสสอนเรื่องการฝึกจิต? เกมกระดานนี้ซับซ้อนกว่าที่คิดไว้ "คนส่วนใหญ่มันใช้ชีวิตไปกับเสียงรบกวนในหัว คิดฟุ้งซ่านไปร้อยแปดพันอย่างจนไม่มีสมาธิกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้า" เซอร์แมนพูดต่อ "พวกมันเลยแพ้ตั้งแต่ยังไม่ทันเริ่มสู้" เขาไม่รอให้แอ็กเซลตอบรับ แต่สั่งการต่อทันที 

"หาที่เหมาะๆ ยืนนิ่งๆ แล้วหลับตา" 

บุรุษชาวรัสเซียทำตามโดยไม่อิดออด เขาเลือกจุดที่ห่างออกมาเล็กน้อย ยืนตรงอย่างมั่นคง แล้วปล่อยให้เปลือกตาปิดลง ความมืดและความเงียบเข้ามาแทนที่ภาพของสนามฝึก "ร่างกายนายทำได้สารพัด ขอแค่นายรู้วิธีดึงมันออกมา!" เสียงของเซอร์แมนดังขึ้นอีกครั้ง "ตอนนี้...เลิกคิดเรื่องอื่นทั้งหมด หายใจเข้าลึกๆ หายใจออกช้าๆ ฟังแค่เสียงลมหายใจของตัวเอง แล้วนึกถึงสิ่งที่นายอยากดึงออกมา พลังที่ซ่อนอยู่ในตัวนาย... ไม่ต้องไปหามัน แค่รู้สึก" 

ในตอนแรก มันคือความเงียบที่น่าอึดอัด เสียงความคิดฟุ้งซ่านที่มักจะวิ่งวนอยู่ในหัวของบุตรแห่งไทคีจากอาการสมาธิสั้นยังคงดังอยู่ แต่เขาก็บังคับตัวเองให้จดจ่ออยู่กับลมหายใจตามที่ถูกสั่ง แล้วทุกอย่างก็ค่อยๆ เปลี่ยนไป เสียงรบกวนในหัวที่เคยเหมือนวิทยุที่จูนคลื่นไม่ติดค่อยๆ เบาลง...และเบาลง...จนในที่สุดก็เงียบสนิท เหลือเพียงความสงบนิ่งที่เขาไม่เคยสัมผัสมาก่อน มันไม่ใช่ความว่างเปล่า แต่เป็นความ 'ชัดเจน' ราวกับน้ำที่เคยขุ่นมัวได้ตกตะกอนจนใสสะอาด และในความใสนั้นเอง...เขาก็รู้สึกถึงมัน มันไม่ใช่พลังที่ร้อนแรงหรือเสียงกัมปนาท แต่เป็นเหมือนกระแสไฟฟ้าสถิตเบาๆ ที่วิ่งอยู่ใต้ผิวหนัง เป็นความรู้สึกถึง 'ความเป็นไปได้' ที่จับต้องได้รอบตัวเขาราวกับเส้นใยที่มองไม่เห็น เขาสามารถ 'รู้สึก' ถึงโอกาสที่พลิกผัน ความน่าจะเป็นที่เปลี่ยนแปลงไปในทุกวินาที มันคือแก่นแท้ของโชคชะตา พลังของไทคีที่ไหลเวียนอยู่ในสายเลือดของเขาเสมอมา แต่บัดนี้เขาสัมผัสมันได้โดยตรงเป็นครั้งแรก 

เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ไม่แน่ชัด แต่ความเงียบถูกทำลายลงด้วยเสียงของเซอร์แมนที่ดังขึ้นข้างๆหู "รู้สึกมีอะไรเปลี่ยนไปบ้างยัง?" น้ำเสียงนั้นเจือความสงสัยเล็กน้อย ราวกับกลัวว่าเขาอาจจะยืนหลับไปแล้ว แอ็กเซลลืมตาขึ้นช้าๆ โลกที่เขามองเห็นยังคงเป็นเหมือนเดิม แต่ 'มุมมอง' ของเขาเปลี่ยนไป ดวงตาสีเทาของเขาตอนนี้กระจ่างใสและคมปลาบยิ่งกว่าเดิม "เสียงรบกวนมันหายไปแล้ว" เขาตอบด้วยน้ำเสียงที่สงบนิ่งกว่าครั้งไหนๆ "ทุกอย่าง...เข้าที่เข้าทางมากขึ้น”

------------------------------------------------------------------------------

Quest:

+15 พลังน้ำใจ +10 EXP +3 Point 

+15 ความสนิทสนมกับเซอร์แมน หยาง

ฝึกฝนประจำวัน +15 EXP 

@God 

Cooper HEROES

14/07/2025 9.00 น. - 11.00 น.

บทที่ 68

เสียงรองเท้าผ้าใบเหยียบลงบนพื้นดินแข็งของลานฝึกดังแผ่วเหมือนจังหวะกลองเริ่มต้นในงานคอนเสิร์ตที่ไม่มีคนดู แต่นั่นก็ไม่ใช่ประเด็น เพราะคนที่ก้าวเข้ามาในลานตอนนี้ไม่ใช่นักร้อง แต่เป็นชายผู้มาพร้อมหอกกรีกยาวพอจะใช้เป็นเสาแขวนผ้าขนหนูได้ในกรณีฉุกเฉิน

คูเปอร์ถือหอกของตัวเองแนบลำตัวในท่าทางที่ดูจะไม่รีบร้อนอะไรเป็นพิเศษ ใบหน้ารับแสงแดดยามสายอย่างไม่รู้สึกเดือดร้อน ท่ามกลางเสียงเหล็กกระทบกันของเหล่าเดมี่ก็อตที่กำลังฝึกดาบอยู่ฝั่งโน้น เขาเลือกเดินตรงมาที่โซนฝึกหอกอย่างแน่วแน่ แบบเดียวกับเวลาที่เลือกขนมในตู้แล้วไม่เปลี่ยนใจแม้จะเจอกล่องใหม่ราคาถูกกว่า

ไม่มีเสียงทักทาย ไม่มีคำว่าเฮ้ ไม่มีมือโบกให้เหมือนฮีโร่กลับจากสงคราม... ซึ่งดีแล้ว เพราะถ้ามีคงจะรู้สึกเขินนิด ๆ

เขาหยุดยืนกลางสนาม ปลายหอกจรดพื้น หายใจเข้าอย่างสม่ำเสมอเหมือนนักเป่าแซ็กโซโฟนที่กำลังเตรียมเล่นโซโล่ แล้วในที่สุด… ก็เริ่มขยับ

ร่างสูงเคลื่อนไหวอย่างมีจังหวะ มือข้างหนึ่งพลิกหอกอย่างคุ้นชินอีกข้างหนึ่งควบคุมสมดุล ร่างกายเอนเล็กน้อย อย่างแม่นยำในจังหวะหลบที่ดูเหมือนซ้อมเต้นมากกว่าจะเป็นการหลบการโจมตีจริงจังแต่ถ้าถามว่ามันมีประโยชน์มั้ย ก็ใช่แน่นอน เพราะหากจะเอาชีวิตรอดจากอสูรกายให้ได้ ต้องทั้งไว แข็งแกร่ง และควรดูดีในเวลาเดียวกัน

คูเปอร์เหวี่ยงหอกไปข้างหน้า ขยับปลายอย่างมั่นคง เสียงปลายหอกฟาดกับอากาศดังวืดแบบที่ทำให้ยุงแถวนั้นหายใจติดขัดได้

เขาหลบไปทางซ้าย ก้าวถอยหลัง เปลี่ยนมุมหมุนตัวแล้วแทงออกไปตรงๆ คล้ายว่ามีศัตรูอยู่ข้างหน้า แม้ในความเป็นจริงจะมีแค่ต้นไม้ไหวเบาๆ กับใบไม้ปลิวลงมาใกล้เท้าพอดี

"ถ้าแกเป็นอสูรกาย... ฉันคงเสร็จไปตั้งแต่ยังไม่หยิบหอก" เจ้าตัวพูดกับใบไม้ที่หล่นลงพื้นด้วยน้ำเสียงที่จริงจังเกินเหตุ ก่อนจะยิ้มมุมปากให้ตัวเองราวกับพูดมุกตลกได้สำเร็จไปอีกหนึ่งดอก

เขาหยุดพักครู่หนึ่ง ปลายหอกจรดพื้นอีกครั้ง พลางมองไปรอบ ๆ อย่างเช็คตำแหน่งแดด เงา และอะไรก็ตามที่อาจเป็นจุดได้เปรียบในสนามแบบนี้ คนอื่นอาจคิดว่าเขากำลังพัก แต่จริงๆ แล้วสมองของบุตรแห่งปัญญาคนนี้ไม่เคยหยุดหมุน

คิดถึงพิกัดในแนวป่าตะวันออกที่ต้องไป สำรวจว่าควรพกอะไรเพิ่มอีกดี หรือว่าหอกนี้ควรเอาไปฝนให้คมขึ้นก่อน คิดเผื่อสถานการณ์ที่อาจจะต้องเจอกับบางสิ่งที่มีกรงเล็บ ฟันแหลม หรือกลิ่นตัวที่แรงพอจะทำให้หมาป่ากลับใจ

การฝึกซ้อมของเขาไม่ได้หวือหวา ไม่ได้โดดเด่นเหมือนวีรบุรุษจากตำนาน แต่มีอะไรบางอย่างที่เป็นระเบียบ มีแบบแผน มีจังหวะที่ลงตัว เหมือนเครื่องจักรกลที่ถูกปรับแต่งมาจากโรงงานผลิตสมองชั้นดี

"คงดีถ้ามีไครอนมายืนดูแล้วพูดว่า 'ยอดเยี่ยมมากคูเปอร์ เจ้าเก่งพอจะล้มเซอร์เบอรัสด้วยปลายนิ้วแล้ว' แต่เอาเข้าจริง... แค่ให้ดรักม่าสักสิบเหรียญเป็นค่าใช้จ่ายฉุกเฉินก็พอ" พูดจบก็สะบัดหอกอีกรอบในท่าแทงข้างตัว แบบที่ดูเหมือนจะพยายามฆ่าความจนไปพร้อม ๆ กับอสูรกาย

เขาฝึกต่ออีกพักหนึ่ง พอให้เหงื่อเริ่มชุ่มหลัง เสื้อยืดที่สวมอยู่ดูดซับเหงื่อเหมือนจะเข้าใจภารกิจมากกว่าหลายคนที่เขาเคยร่วมเดินทางด้วยเสียอีก

ก่อนจะเดินออกจากลานฝึก เจ้าของร่างสูงหยุดยืน สูดลมหายใจเข้าลึก เหลือบมองหอกในมือตัวเองอีกครั้ง ราวกับถามมันว่า พร้อมมั้ยสำหรับความวายป่วงรอบใหม่ที่กำลังจะเริ่มในไม่ช้า

"ขอแค่เจอศัตรูที่ไม่ใช่พวกมีหัวเป็นแมงมุมแล้วกันนะ" เขาพึมพำกับอาวุธคู่ใจเบาๆ พร้อมกับก้าวเดินออกจากสนามไปอย่างสงบเย็นแบบคนที่เตรียมพร้อมแล้ว… หรืออย่างน้อยก็ทำให้ตัวเองเชื่อว่าพร้อมแล้ว

ภารกิจ - ภารกิจสำรวจพื้นที่อันตรายใกล้ค่าย

Axel HEROES

A. Mikailov

power of calculated luck

To me luck is like a loaded gun—never random, always aimed — Axel

14.07.2025 | 09:00 AM

แสงอาทิตย์ที่ไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยสาดส่องลงมาอีกวันหนึ่ง ราวกับเป็นนาฬิกาปลุกเรือนใหญ่ของโลกที่ไม่มีปุ่มปิด หลังมื้อเช้าที่เรียบง่าย, แอ็กเซลไม่ได้กลับไปยังเคบินที่เงียบเชียบ แต่เลือกที่จะเดินมุ่งหน้าไปยังลานฝึกซ้อมหลัก ที่ซึ่งอากาศเต็มไปด้วยเสียงโห่ร้อง, เสียงเหล็กกระทบกัน, และกลิ่นเหงื่อที่ปะปนกับกลิ่นดิน

เขาไม่ได้มาที่นี่เพื่อฝึกดาบหรือขว้างหอก บุตรแห่งไทคีเดินผ่านเดมิก็อดที่กำลังฝึกซ้อมกันอย่างขะมักเขม้นไปอย่างไม่ใส่ใจ, ตรงไปยังมุมหนึ่งของลานฝึกที่ค่อนข้างสงบใต้ร่มเงาของต้นโอ๊กใหญ่ เขานั่งขัดสมาธิลงบนพื้นหญ้า, วางมือบนเข่า, และหลับตาลง

สำหรับคนอื่น, มันอาจดูเหมือนการพักผ่อน แต่สำหรับเขา, นี่คือการฝึกฝนที่สำคัญที่สุด—การทำสมาธิ มันไม่ใช่การแสวงหาความสงบภายในที่ลึกซึ้ง แต่เป็นการจัดระเบียบความคิดที่กระจัดกระจายจากภาวะสมาธิสั้นของเขาให้เข้าที่เข้าทาง มันคือการรีเซ็ตระบบ, การลบไฟล์ขยะ, และการลับคมสัญชาตญาณให้พร้อมใช้งานอยู่เสมอ เสียงดาบที่ดังอยู่ไกลๆ กลายเป็นเพียงฉากหลัง, สมาธิทั้งหมดของเขาจดจ่ออยู่กับการควบคุมลมหายใจเข้าออกอย่างสม่ำเสมอ

เมื่อเขาลืมตาขึ้นอีกครั้ง, ความวุ่นวายในหัวของเขาก็สงบลง เหลือเพียงความเยือกเย็นที่คุ้นเคย

จากนั้น, ร่างสูงก็ลุกขึ้นปัดฝุ่นออกจากกางเกงแล้วเดินไปยังกระดานไม้ขนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่ริมลานฝึก, บนนั้นเต็มไปด้วยตารางการฝึกสอนประจำวันที่เขียนด้วยลายมือหลากหลายรูปแบบ สายตาของเขากวาดผ่านรายชื่อคลาสต่างๆ อย่างรวดเร็ว—"ยิงปืนขั้นสูง," "ท่วงทำนองอคิลลีส," "จิตวิญญาณเพอร์ซีอุส"—คลาสส่วนใหญ่ถูกออกแบบมาสำหรับชาวค่ายที่มีประสบการณ์มากอยู่แล้ว 

แม้ว่าเขาคิดว่าตนสามารถลงคลาสยิงปืนขั้นสูงได้ แต่ดูท่าจะต้องผ่านการทดสอบจากขั้นพื้นฐานของที่นี่เสียก่อน นอกจากนี้ยังไม่มีคลาสลับสมองให้เขาลงได้อีกด้วย ความผิดหวังแล่นผ่านเข้ามาในความคิดเพียงชั่วครู่ก่อนจะถูกแทนที่ด้วยความเข้าใจ

การไม่มีตารางสอนที่เหมาะสมสำหรับเขาไม่ได้หมายความว่าวันนี้จะสูญเปล่า ตรงกันข้าม, มันหมายความว่าเขามีเวลาอิสระทั้งวัน—เป็นทรัพยากรที่มีค่า ที่เขาสามารถวางแผนจัดสรรค์ได้ตามใจ

ในหัวของเขาเริ่มคำนวณความเป็นไปได้ใหม่ๆ ทันที วันนี้ค่ายเป็นสนามเด็กเล่นของเขา และเขาก็มีเกมใหม่ๆ ที่อยากจะลองเล่นอยู่พอดี

ฝึกฝนประจำวัน +15 EXP

Power Money Game Music

CABIN19

@Hye Ri

Axel HEROES

A. Mikailov

power of calculated luck

To me luck is like a loaded gun—never random, always aimed — Axel

15.07.2025 | 03:00 PM

แสงแดดยามบ่ายที่ร้อนระอุอาบไล้ลานฝึกจนฝุ่นดินสีแดงคลุ้งตลบทุกครั้งที่มีคนเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว เสียงหอบหายใจและเสียงรองเท้าที่เสียดสีกับพื้นดินดังปะปนกันไปทั่ว แต่แอ็กเซลกลับยืนนิ่งสงบอยู่กลางความวุ่นวายนั้นราวกับเป็นจุดศูนย์กลางของพายุ

ไพเพอร์ แม็คลีน, บุตรีแห่งแอโฟรไดท์ผู้สอนคลาสนี้, ยืนอยู่หน้ากลุ่มเดมิก็อดด้วยท่าทางสบายๆ แต่แฝงไปด้วยอำนาจที่ทำให้ทุกคนต้องตั้งใจฟัง "คาบที่แล้ว เราเรียนรู้ว่ามีดคือกระจกเงา" เธอกล่าวทบทวน, ดวงตาหลากสีของเธอกวาดมองไปทั่ว "วันนี้ เราจะมาเรียนรู้ว่าการต่อสู้คือระบำ"

เธอสาธิตด้วยการเคลื่อนไหวที่ลื่นไหลและงดงาม, ก้าวเท้าไปด้านข้างอย่างนุ่มนวลขณะที่บุตรแห่งแอรีสคนหนึ่งพุ่งเข้าใส่เธอเป็นเส้นตรง "หัวใจของการต่อสู้ด้วยมีดไม่ใช่การยืนแลกกันโต้งๆ มันคือการเต้นรำ และคนที่คุมจังหวะได้คือผู้ชนะ" เธอกล่าวขณะที่แรงพุ่งของเด็กหนุ่มคนนั้นทำให้เขาถลาไปข้างหน้าอย่างเสียหลัก
"ใช้แรงของศัตรูให้เป็นประโยชน์ ทำให้มันกลายเป็นจุดอ่อนของพวกเขาเอง จำไว้...ถึงเธอจะมีมีดที่คมที่สุดในโลก แต่มันก็ไร้ค่าถ้าเธอล้ม"

แอ็กเซลรับฟังอย่างตั้งใจ, ประมวลผลทุกคำพูดของเธอเข้ากับข้อมูลที่เขามีอยู่แล้ว มันคือปรัชญาเดียวกับที่เขาใช้เอาชนะหมาป่าแห่งสงคราม—ใช้แรงของศัตรูให้เป็นประโยชน์, ทำให้ความเกรี้ยวกราดของอีกฝ่ายกลายเป็นจุดอ่อนของตัวเอง

"กิจกรรมของวันนี้เรียกว่า 'ระบำหลบกระทิง'" ไพเพอร์กล่าวต่อพร้อมกับสาธิตให้ดูอย่างช้าๆ "คนหนึ่งจะเป็น 'กระทิง' มีหน้าที่แค่พุ่งไปข้างหน้าเป็นเส้นตรง อีกคนจะเป็น 'มาทาดอร์' หน้าที่ของพวกเธอคือใช้เพียงการก้าวเท้าและการเคลื่อนไหวร่างกายเพื่อหลบหลีก โดยไม่ให้อีกฝ่ายสัมผัสตัวได้"

โชคชะตาคงชอบเล่นตลก เพราะคู่ของแอ็กเซลในวันนี้คือบุตรแห่งแอรีสคนเดิมกับที่เขาเคยเป็น "กระจกเงา" ให้เมื่อคาบที่แล้ว เด็กหนุ่มร่างกำยำที่มีพละกำลังมากกว่าไหวพริบ—กระทิงที่สมบูรณ์แบบสำหรับบททดสอบนี้

"แกเป็นมาทาดอร์" เขาพูด, ในน้ำเสียงแฝงความหงุดหงิดจากความพ่ายแพ้ทางจิตวิทยาในครั้งก่อน "ฉันจะเป็นกระทิงเอง"

มันเป็นการจับคู่ที่บังเอิญเกินไปจนน่าขัน พละกำลังป่าเถื่อนปะทะกับการควบคุมที่เยือกเย็น

"เริ่มได้!"

บุตรแห่งแอรีสไม่ลังเล เขาสูดหายใจลึกแล้วพุ่งเข้าใส่เป็นเส้นตรงเหมือนเครื่องจักร มันคือการโจมตีที่เปี่ยมด้วยพลังดิบ, มุ่งหวังที่จะบดขยี้ทุกสิ่งที่ขวางหน้า

มาทาดอร์ยังคงยืนอยู่ที่เดิม, ท่วงท่าสงบนิ่ง, ราวกับเป็นเพียงผู้ชมไม่ใช่ผู้เข้าร่วม

บุตรแห่งไทคีไม่ได้กระโดดหลบอย่างตื่นตระหนก เขาแค่หมุนตัวบนส้นเท้าขวาอย่างนุ่มนวล, ก้าวเฉียงออกไปด้านข้างเพียงก้าวเดียว, ปล่อยให้ร่างของกระทิงผ่านเฉียดลำตัวของเขาไปอย่างพอดิบพอดี มันเป็นการเคลื่อนไหวที่ประหยัดพลังงาน, สง่างาม, และเยือกเย็นจนน่าโมโห

"อีกครั้ง!" กระทิงหันกลับมา, ดวงตาฉายแววกรุ่นโกรธมากขึ้น เขาคำรามในลำคอแล้วพุ่งเข้าใส่อีกครั้ง, เร็วกว่าเดิม, รุนแรงกว่าเดิม

เคลื่อนไหว คราวนี้เขาไม่ได้ก้าวไปด้านข้าง แต่กลับหมุนตัวบนส้นเท้าเป็นวงแคบๆ, ปล่อยให้แรงพุ่งของอีกฝ่ายเหวี่ยงตัวเองผ่านไปอย่างว่างเปล่า มันเป็นการเคลื่อนไหวที่ลื่นไหลและต่อเนื่องจนดูเหมือนเป็นการเต้นรำมากกว่าการหลบหลีก

สำหรับบุตรแห่งไทคี, นี่ไม่ใช่การเผชิญหน้ากับคู่ต่อสู้ มันคือการแก้สมการของการเคลื่อนที่และแรงเฉื่อย เขามองเห็นวิถีการโจมตีที่ซ้ำซาก, การถ่ายน้ำหนักที่ไม่สมดุล, และความโกรธที่บดบังการตัดสินใจของอีกฝ่าย

ครั้งที่สาม...ครั้งที่สี่...ทุกการพุ่งเข้าใส่จบลงด้วยความว่างเปล่า ความหงุดหงิดของบุตรแห่งแอรีสแปรเปลี่ยนเป็นความเกรี้ยวกราดที่ไร้การควบคุม

ในการโจมตีครั้งสุดท้าย, เขาคำรามลั่นแล้วทุ่มสุดตัว, ไม่สนใจสิ่งใดอีกนอกจากเป้าหมายที่อยู่ตรงหน้า

ครั้งนี้, แอ็กเซลไม่ได้เพียงแค่หลบ เขาทำในสิ่งที่เหนือกว่านั้น ในจังหวะที่ร่างของกระทิงหนุ่มพุ่งเข้ามาใกล้ที่สุด, เขาไม่ได้ก้าวถอยหลังหรือไปด้านข้าง แต่กลับก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว, เข้าไปใน 'จุดบอด' ของการโจมตี, พร้อมกับใช้ปลายเท้าสะกิดเข้าที่ข้อเท้าของอีกฝ่ายเบาๆ

มันเป็นการกระทำที่แทบจะมองไม่เห็น,เป็นการสัมผัสที่แผ่วเบา...แต่เมื่อรวมกับแรงพุ่งมหาศาลของบุตรแห่งแอรีสเอง มันก็เพียงพอที่จะทำลายสมดุลทั้งหมด

ร่างกำยำถลาไปข้างหน้าอย่างควบคุมไม่ได้, สะดุดขาของตัวเอง, แล้วล้มลงไปกองกับพื้นฝุ่นอย่างแรง

ความเงียบเข้าปกคลุมลานฝึกชั่วขณะ

แอ็กเซลยืนนิ่ง, มองร่างที่นอนอยู่บนพื้นด้วยสายตาที่ว่างเปล่า เสื้อผ้าของเขายังคงสะอาดสะอ้าน, ไม่แม้แต่จะหอบหายใจ เขาก้มหน้าลงเล็กน้อย, เอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยที่ดังพอให้ได้ยินกันแค่สองคน

"ระวังหน่อยสิครับ..."

ไม่มีใครหัวเราะ มีเพียงสายตาของไพเพอร์ที่จับจ้องมาที่เขา, ในแววตาของหล่อนฉายแววของความประทับใจ หล่อนเข้าใจดีกว่าใคร...ว่าสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้นไม่ใช่โชค, แต่คือการควบคุมที่สมบูรณ์แบบ

และในใจของแอ็กเซล, เสียงกระซิบของมารดาก็ดังก้องขึ้นมาอีกครั้ง

'...จงมุ่งฝึกฝน...'

ดูเหมือนว่า, เขากำลังทำเช่นนั้นอยู่จริงๆ

เข้าคลาส +10 EXP
+5 ความกล้า
                        วิชามีดสั้น I (2/4) 

Power Money Game Music

CABIN 19

@Hye Ri