Brooklyn Bridge

Brooklyn Bridge

{ N E W Y O R K }

lสะพานบรูกลิน】

สัญลักษณ์ของนิวยอร์กซิตี้และเป็นหนึ่งในสะพานแขวนที่เก่าแก่ที่สุด
และเป็นที่รู้จักมากที่สุดในโลก สะพานนี้เชื่อมต่อแมนฮัตตันกับบรุกลิน
เส้นทางเดินเท้าและจักรยานที่ได้รับความนิยมอย่างมาก สร้างขึ้นในปี ค.ศ. 1883
และเป็นความสำเร็จทางวิศวกรรมที่สำคัญในเวลานั้น สะพานนี้มีความยาว 1,595 ฟุต และเป็นสะพานแขวนที่ยาวที่สุดในโลกเป็นเวลา 17 ปี
สะพานบรุกลินเป็นสถานที่ท่องเที่ยวยอดนิยมและเป็นสัญลักษณ์ของความแข็งแกร่งและความยืดหยุ่นของนิวยอร์กซิตี้ สะพานนี้ยังเป็นสถานที่จัดงานเทศกาลและกิจกรรมต่างๆ ตลอดทั้งปีสะพานบรุกลินเป็นสัญลักษณ์ของความฝันและความหวังของผู้คนทั่วโลก สัญลักษณ์ของความเป็นไปได้และความสำเร็จของมนุษย์ สัญลักษณ์ของความรักและความผูกพันของผู้คน
สะพานนี้เป็นสถานที่ที่คู่รักมักจะมาเดินเล่นและถ่ายรูปด้วยกัน

Nymeria HEROES

WHO IS THAT ?
13-12-2024 | 22.20 PM

               สะพานบรูกลินยามค่ำคืนยังคงมีชีวิตชีวา แม้โลกนี้จะไม่มีกลางคืนอีกต่อไปและท้องฟ้าสว่างไสวอยู่เสมอ แต่เวลาสี่ทุ่ม ก็ยังคงเป็นช่วงเวลาที่นิวยอร์คลดจังหวะของตัวเองลง ผู้คนบนสะพานมีจำนวนบางตา เสียงรถวิ่งลอดด้านล่างฟังดูเหมือนคลื่นน้ำกระซิบ

               หลังวุ่นวายทำงานพิเศษตลอดทั้งวันธิดาแห่งเฮคาทีก้าวลงจากรถประจำทาง สีหน้าของเธอแสดงถึงความกังวลที่พยายามปิดบัง เจ้าของดวงตาสีเฮเซลถอนหายใจ เธอคิดจะกลับค่ายหลังจากจบงานพิเศษที่ร้านฮีบี้ แต่เสียงแผ่วเบาลึกลับที่เรียกชื่อเธอมาตลอดทางกลับไม่หยุดรบกวน

               “นี่มันชักจะเกินไปหน่อย” ไนมีเรียบ่นพึมพำ ร่างในเดรสยาวสีเทาสะบัดเบา ๆ เมื่อเธอก้าวลงสู่พื้น “เสียงพวกนี้เหมือนถูกตั้งโปรแกรมไว้ให้จี้ใจดำกัน วนซ้ำจนปัดความรำคาญ”

               “นั่นก็เพราะมันรู้ว่าเธอจะอดใจไม่ได้” แคลร์ปรากฏตัวขึ้นข้างเธอ แม่มดผมแดงยืนกอดอก ดวงตาสีซีดจ้องมองไนมีเรียอย่างจับผิด “เธอรู้ดีว่าเสียงนี้ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ”

               “รู้สิ” สาวน้อยตอบด้วยน้ำเสียงกึ่งระอา “แต่มันไม่เคยบอกตรง ๆ ว่าต้องการอะไร ฉันก็เลยพยายามเพิกเฉยอยู่พักหนึ่ง”

               “แล้วสุดท้ายก็ลงเอยที่นี่” แคลร์แค่นหัวเราะเบา ๆ “สะพานบรูกลิน ยินดีต้อนรับสู่อีกหนึ่งค่ำคืนที่เธอไม่ได้กลับค่าย”

               ไนมีเรียส่ายหน้าเบา ๆ พลางก้าวเดินไปบนสะพาน เสียงลมพัดแผ่วพาเอากลิ่นน้ำจากแม่น้ำอีสต์มาแตะจมูก สายลมที่โชยผ่านทำให้ปลายเดรสของเธอโบกสะบัด เจ้าของดวงตาสีเฮเซลหยุดมองวิวด้านล่าง สายน้ำไหลอย่างสงบแต่กลับดูเหมือนเก็บซ่อนความลึกและความลับเอาไว้

               “เธอคิดว่าเสียงนั้นมาจากอะไร? ทำไมถึงมีแค่เธอที่ได้ยิน” แคลร์ถาม น้ำเสียงของเธอราบเรียบแต่เต็มไปด้วยความระมัดระวัง

               “มันต้องการให้ฉันมาที่นี่” ไนมีเรียตอบ ขณะพยายามมองหาอะไรบางอย่างบนสะพาน “แต่ฉันไม่รู้ว่าทำไม หรือใครเป็นคนเรียก อย่างไรก็ตามถ้าเห็นอะไรไม่ชอบมาพากลเราจะกลับทันที”

               “เธอไม่รู้เลยเหรอ?” แม่มดผมแดงเลิกคิ้ว “ทั้ง ๆ ที่เป็นบุตรีของราชินีแม่มดที่ทรงพลังที่สุด?”

               “ใช่แล้ว ฉันไม่ใช่เครื่องมือวิเศษที่รู้ไปหมดทุกอย่างนะ คนที่ทรงพลังคือแม่ ไม่ใช่ฉันที่ไม่ต่างกับมนุษย์ธรรมดา..” ไนมีเรียประชดกลับก่อนจะหัวเราะเบา ๆ

               “บางทีเสียงพวกนั้นอาจเป็นอสุรกายล่อเธอมา” แคลร์ตั้งข้อสังเกต

               “ก็เป็นไปได้เราอาจเจอแบบรอบที่โตเกียวทาวเวอร์ แค่เปลี่ยนประเทศ” ร่างบางพยักหน้า “แต่ฉันมีเธอคอยระวังหลังนี่นา ลองเดาดูสิว่าหนนี้จะเจอตัวอะไร”

               คำพูดนั้นทำให้แคลร์ยิ้มมุมปาก “หวังว่าเธอจะมั่นใจในตัวเองมากกว่าฉันนะ”

               เธอเดินทอดน่องไปตามสะพานที่ดูเหมือนจะยาวขึ้นเรื่อย ๆ ทุกครั้งที่ก้าวเดิน แสงไฟจากเสาติดสะพานสะท้อนเป็นเส้นยาวลงบนพื้นผิวโลหะ ความสงบนิ่งของบรรยากาศทำให้เธอรู้สึกเหมือนกำลังอยู่ในอีกมิติ

               “มองนั่นสิ” แคลร์ชี้ไปยังแม่น้ำเบื้องล่าง “มันสวยดีนะเวลาที่ไม่มีอะไรพุ่งขึ้นมาจากใต้น้ำ”

               ไนมีเรียหัวเราะออกมา “ถ้ามันพุ่งขึ้นมาจริง ฉันจะโยนเธอลงไปจัดการ”

               “ฉันเป็นวิญญาณ เธอลืมแล้วเหรอ?”

               “ก็ขู่ไว้ก่อน” สาวผมบลอนด์ยักไหล่อย่างไม่ยี่หร่ะ

@God 

Nymeria HEROES

THE MYSTERIOUS GOD
13-12-2024 | 22.25 PM

               สายลมยามค่ำคืนพัดผ่านสะพานบรูกลินอย่างแผ่วเบา ท้องฟ้าไร้ดวงดาวยังคงเปล่งแสงสว่างนวลจนอาจลืมไปว่าเวลาเกือบจะเที่ยงคืนแล้วแสงจ้าเสียจนแสบตา ร่างบางของธิดาแห่งเฮคาทีหยุดยืนกลางสะพาน เจ้าของดวงตาสีเฮเซลทอดสายตามองวิวแม่น้ำเบื้องล่าง ริมฝีปากขยับพูดคุยกับวิญญาณสาวที่มองออกไปยังขอบฟ้า

               “เงียบสงบขนาดนี้มันน่าจะจบเรื่องแล้ว” ไนมีเรียกล่าว ขณะลูบข้อมือของตนเบา ๆ ความเหนื่อยล้าจากการทำงานทั้งวันและเสียงลึกลับที่ตามหลอกหลอนทำให้ร่างของเธอรู้สึกตึงเครียด

               “นี่ผ่านมาแค่ห้านาทีเท่านั้นอย่าเพิ่งวางใจ” แคลร์เตือนด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง แต่ท่าทีของเธอเต็มไปด้วยความระมัดระวัง

               ก่อนที่บทสนทนาของพวกเธอจะดำเนินต่อไป อากาศรอบตัวกลับแปรเปลี่ยนอย่างฉับพลัน ไนมีเรียรู้สึกถึงแรงดันแปลกประหลาดที่คล้ายจะดึงร่างของเธอเข้าสู่พื้นที่อื่น ในมิติอื่น พื้นสะพานที่มั่นคงใต้ฝ่าเท้ากลับคล้ายจะสั่นสะเทือนจนต้องประคองตัวให้ยืนบนส้นสูงดีๆ

               “นี่มันอะไร?” เจ้าของดวงตาสีเฮเซลหันขวับไปมองรอบตัว

               แคลร์ขมวดคิ้ว ดวงตาสีซีดของเธอหรี่ลง “มีบางอย่างไม่ชอบมาพากล ฉันรู้สึกเหมือนกำลังถูกผลักออกจากที่นี่… แย่ล่ะ!!”

               ไม่ทันที่เธอจะพูดจบ ร่างโปร่งแสงของแม่มดผมแดงก็หายวับไปต่อหน้าต่อตา

               อาณาเขตที่เงียบสงบเหมือนภาพฝันเริ่มเผยตัวขึ้น รอบตัวทุกอย่างยังคงเหมือนเดิมแต่กลับมีความรู้สึกว่าโลกภายนอกถูกปิดกั้นออกไปเสียสนิท จากนั้นร่างสูงสง่างามก็ปรากฏตัวขึ้นเบื้องหน้า ชายผมขาวในอาภรณ์ม่วงครามปักลวดลายโบราณยาวจรดพื้น เนตรสีทองเปล่งประกายเย็นเยียบเหมือนจับจ้องทะลุทะลวงถึงจิตวิญญาณ เขามองเธอด้วยสายตาเรียบนิ่ง หากแต่กลับทรงอำนาจจนเธอรู้สึกเหมือนลมหายใจชะงักไปชั่วครู่

               เริ่มแรกเป็นเพียงกลิ่นหอมประหลาดของกำยานไม้จันทร์ขาว กลุ่มควันลอยต่ำสร้างบรรยากาศเหนือจริงรอบตัวร่างสูง ต่อมาคือใบหน้าราวรูปสลักที่ไร้จุดตำหนิ องคาพยพทั้งห้าประกอบด้วยเส้นสายสุขุมสง่างามจนยากละสายตา

               “ในที่สุด เจ้าก็ออกมาจากค่ายได้เสียที สาวน้อย” เสียงของเขานุ่มนวล แต่แฝงไว้ด้วยแรงกดดัน

               “ทักทายประโยคแรก… ก็บ่งบอกว่าคุณคอยติดตามการเคลื่อนไหวฉันเหมือนสตลอค์เกอร์นะรู้ไหม” ร่างในเดรสยาวเชิดใบหน้าขึ้นหลังเรียกสติตัวเองกลับคืนมาได้ เธอสูดลมหายใจลึกก่อนตอบกลับอย่างเยือกเย็น เห็นรอยยิ้มมุมปากคล้ายสุ่มเดาของอีกฝ่ายแล้วรู้สึกหงุดหงิดอย่างไรก็บอกไม่ถูก

               “หรือเป็นเจ้าที่หลบอยู่ในอาณาเขตของเทพเกรคัส ราวกับพยายามหลีกเลี่ยงที่จะพบข้า” 

               หญิงสาวนิ่งเงียบไปครู่หนึ่งเพื่อเบนสายตาไปรอบกาย ตั้งข้อสงสัยว่าเมื่อไรกันที่พื้นคอนกรีตแปรเปลี่ยนเป็นพรมกลิบบุปผา และทิวทัศน์บนสะพานแปรเปลี่ยนป่าโบราณสะพรั่งพรรณไม้สีนวลตา ร่างในเดรสยาวยืนประจันหน้ากับเทพลึกลับหลังพิจารณาลุคใหม่ของเขาแล้วก็เลิกคิ้วพลางเอียงศีรษะเล็กน้อย 

               “รูปลักษณ์วันนี้ของคุณนี่… เกินความคาดหมายจริง ๆ”

               “เช่นนั้นหรือ?” ชายผมขาวตอบด้วยน้ำเสียงที่ไม่แสดงความรู้สึก “ข้าปรับเปลี่ยนเล็กน้อยสำหรับการสนทนาในยามนี้”

               “เหมาะสมในความหมายของใครล่ะ? มาตกลงธุรกิจหรือถ่ายซีรี่ย์กันแน่” ไนมีเรียแค่นหัวเราะ “คุณดูเหมือนเทพหลงยุคมากกว่า ให้ช่วยบอกไหมว่าศาลเจ้าในนิวยอร์คไปทางไหน”

               ตี้จวินยกยิ้มมุมปากยากจะอ่านออกว่าภายในใจเขาคิดอ่านสิ่งใดอยู่ คราวนี้เขาเตรียมตัวมาดีหลังจากของถูกส่งถึงมีผู้รับ เพื่อรักษาคำพูด

               “ฝีปากกล้าเช่นเคย” กระแสกดดันปราดผ่านทางสายตาคู่คมเพียงวูบเดียวก่อนจะจางหาย ในชีวิตอันยาวนานชวนเบื่อหน่ายเทพหลายคนจึงกันมาชื่นชอบความท้าทาย  

               “ไม่ต้องชมกันขนาดนั้น ดูเอาก็รู้ว่าลูกใคร” ไนมีเรียสบตาเขาโดยไม่หลบเลี่ยง แม้ลึก ๆ เธอจะรู้สึกถึงพลังอันทรงอำนาจที่ปกคลุมรอบตัวเทพลึกลับแต่เธอไม่ยอมให้ความหวาดหวั่นปรากฏออกมาทางสีหน้า ไม่มีทางยอมให้มนุษย์รึเทพเจ้าของนามใดก็ตามมองเธอด้วยสายตาหยามหมิ่น

               “เวลาล่วงมาไกล ข้าจะไม่ยืดเยื้อ” เห็นเด็กสาวไม่มีที่ม่าว่าจะยอมเปิดใจโดยง่ายตี้จวินกล่าว พลางยื่นมือออกมา ในมือของเขาปรากฏจี้หยกรูปทรงประณีตคิดใช้สิ่งของนี้เพิ่มคะแนน อย่างไรของสิ่งนี้ต่อให้ค้านหาเท่าไรอีกฝ่ายก็ไม่พบข้อพิรุณ นองเสียจากจะเจอว่าเป็นของสหายเขาเสียเอง  

               “นอกจากความโปรดปรานจากข้า และนี่คือสิ่งยืนยันความจริงใจตามข้อตกลงที่เจ้าลงแรงช่วยงาน”

               ไนมีเรียจ้องมองจี้หยกในมือหนา มองแสงประกายล้อเงาหยกสลักตัดกับข้อนิ้วขาวหมดจด คนตรงหน้าไม่เคยมีจุดไหนที่ทำให้รู้สึกว่าคุ่มค่าในการเชื่อใจเลยสักนิด เธอยื่นมือรับมันโดยไม่ลังเล แต่ไม่ได้เอ่ยคำขอบคุณ เธอเพียงแค่กล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยไร้อารมณ์อื่นเจอปน 

               “มันเป็นสิ่งที่ฉันสมควรได้อยู่แล้ว”

               ดวงตาสีทองของตี้จวินหรี่ลงเล็กน้อย แต่กลับมีรอยยิ้มพึงพอใจบนใบหน้าของเขา “เจ้าไม่เคยทำให้ข้าผิดหวังเลยจริง ๆ สาวน้อย”

               ไนมีเรียยกจี้หยกขึ้นส่องกับแสงไฟ รอยยิ้มมุมปากเผยขึ้นบนใบหน้าของเธอ “นี่คือหยกนำโชคที่คุณอ้างสินะ?”

               “มันเป็นเครื่องรางที่มีพลังในตัวเอง” เขากล่าว “หากเจ้าใช้มันอย่างเหมาะสม มันจะนำพาเจ้าสู่โอกาสที่ยิ่งใหญ่”

               “หรืออาจนำพาไปสู่หายนะ” ไนมีเรียตอบกลับด้วยน้ำเสียงเสียดสี

               “ขึ้นอยู่กับความสามารถและโชคชะตาผู้ครอบครอง” ตี้จวินตอบโดยไม่สะทกสะท้าน

               “หลังจากนี้ ข้าจะคอยจับตาดูเจ้า” ครู่หนุ่งที่ใบหน้าหล่อเหลานั้นประชิดเข้าหาเธออย่างปุบปับ ดวงตาคมคายจดจ้องราวกับพิจารณาความคิดในห้วงลึกของหญิงสาว ก่อนเขาก้าวถอยหลังทีละก้าวร่างสูงในอาภรณ์โบราณดูราวกับจะกลมกลืนไปกับอากาศรอบตัว

               “ฉันไม่ชอบให้ใครมาจับตามองรึวุ่นวายกับชีวิตส่วนตัวนัก” ไนมีเรียกล่าวพร้อมยักไหล่ “รู้ไหมพอพูดแบบนี้แล้วเหมือนคุณแอบชอบสาวแล้วตามตื้อโดยไม่ดูว่าเจ้าตัวเขาเล่นด้วยรึเปล่า ถ้าอยากเสียเวลาแบบนั้นก็ตามใจ”

               “หาเหตุผลได้ตามที่เจ้าพอใจ อย่างไรเสียเมื่อตกเป็นเป้าหมายของเทพคราหนึ่ง อย่าได้คิดว่าชีวิตของเจ้าจะเหมือนเดิมอีกต่อไป” ชายผมขาวหัวเราะเบา ๆ ก่อนดีดนิ้วครั้งหนึ่ง เสียงนั้นดังกังวานในอากาศและร่างของเขาก็ค่อย ๆ เลือนหายไป

               ไนมีเรียยังคงยืนอยู่ที่เดิม จี้หยกในมือของเธอเปล่งแสงริบหรี่ภายใต้แสงไฟของสะพาน ดวงตาสีเฮเซลมองไปยังที่ว่างเปล่าที่เขาเคยยืนอยู่ก่อนจะพึมพำกับตัวเอง “ถัดจากขายตรงก็มาเป็นนักแสดงหลงยุค เทพพิลึกจริง ๆ”

               เพียงชั่วพริบตาบรรยากาศรอบตัวเธอก็กลับมาเป็นปกติ แคลร์ปรากฏตัวขึ้นอีกครั้งพร้อมสีหน้าสงสัย

               “เกิดอะไรขึ้น? ฉันเหมือนถูกโยนออกจากพื้นที่ไปชั่วครู่”

               “หมอนั่นมิ้วเสียงเธออีกแล้วหรอ? ไม่มีอะไรน่าสนใจหรอก” ไนมีเรียตอบขณะเก็บจี้หยกลงในกระเป๋า “แค่เจอเทพหลงยุคคนหนึ่งที่ชอบทำตัวลึกลับ”

               “เขาให้เธออะไรมา ไม่เคยเห็นมาก่อน?” แคลร์ถามพลางเข้ามาจดจ้องวัตถุแปลกปลอมอย่างพินิจ

               “จี้หยกนำโชค” ร่างบางตอบพร้อมรอยยิ้มมุมปาก “แต่ไม่รู้ว่ามันจะนำโชคจริงไหม”

               วิญญาณสาวถอนหายใจ “เธอชักจะเจอคนแปลก ๆ มากขึ้นทุกวันแล้วนะเดี๋ยวนี้”

               “อนาคตคาดเดาไม่ได้นั่นแหละที่ทำให้ชีวิตเต็มไปด้วยเรื่องสนุก” ไนมีเรียตอบก่อนจะหันหลังกลับมุ่งหน้าสู่ปลายสะพาน เสียงรองเท้าของเธอดังก้องในความเงียบงัน ขณะที่ความคิดของเธอเตรียมรับมือกับสิ่งที่จะเกิดขึ้นในอนาคตปลายทางของทั้งสองคือกลับไปตั้งหลักที่ค่ายก่อนช่วงเทศกาล

BELIEVER [ผู้ศรัทธาเหล่าเทพ] โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+15

อี๋ เทพมิจจี้หลงยุคๆๆ

Nymeria HEROES

19-07-2025 07.20 AM

I want to be your everything little darling

@Brooklyn Bridge, New York City

นาฬิกาทรายแห่งโชคชะตากำลังไหลรินอย่างไม่ปรานี หนึ่งชั่วโมงยี่สิบนาที คือเวลาที่เหลืออยู่ก่อนที่ความโกลาหลระลอกใหม่จะปะทุขึ้นในแมนฮัตตัน เมื่อมีคนค้นพบร่างไร้วิญญาณของ ‘เจ้าหน้าที่สโตน’ ในห้องเก็บของของหอดูดาว ความวุ่นวายระลอกแรกจากการหายตัวไปของ ‘เจ้าหน้าที่มิเคลล่า’ ที่ไทม์สแควร์ได้เริ่มก่อตัวเป็นคลื่นใต้น้ำในหน่วยงานรัฐบาลกลางแล้ว และมันกำลังจะกลายเป็นสึนามิในไม่ช้า

แท็กซี่คันเดิมไม่ได้ปรากฏตัวขึ้นจากเงา แต่เป็นรถโดยสารสีเหลืองธรรมดาที่พาไนมีเรียมุ่งหน้าสู่สะพานบรูคลิน เมื่อก้าวลงจากรถ โฉมใหม่ของเธอก็พร้อมสำหรับการแสดงฉากต่อไป เสื้อผ้าที่เคยเปื้อนฝุ่นถูกแทนที่ด้วยชุดเดรสสีดำสนิทที่เข้ารูปอย่างหรูหรา เรือนผมที่เคยปล่อยสยายถูกรวบตึงไว้ด้านหลังอย่างเรียบเป๊ะ หมวกปีกกว้างที่เอียงองศาอย่างจงใจและแว่นกันแดดทรงโตบดบังใบหน้าเกือบครึ่ง เหลือไว้เพียงริมฝีปากสีแดงก่ำที่เม้มเป็นเส้นตรงอย่างทระนง

“ลุคนี้ดูเหมือนพวกสายลับในหนังยุค 60 ที่กำลังจะไปลอบสังหารใครสักคนที่งานกาลาเลยนะ” เสียงของวิญญาณสาวดังขึ้นในหัวอย่างชื่นชม “ฉันชอบ”

สะพานบรูคลินในยามเช้าคือเส้นเลือดใหญ่ที่สูบฉีดชีวิตให้กับมหานครแห่งนี้ รถยนต์แล่นขวักไขว่ ผู้คนเดินเท้าและปั่นจักรยานไปตามทางเดินที่ทอดยาวข้ามแม่น้ำอีสต์ สายลมที่พัดมาจากทะเลนำพากลิ่นเกลือจางๆ มาผสมกับกลิ่นกาแฟและขนมอบที่ลอยมาจากร้านค้าใกล้ๆ

สตรีตาคมกวาดตามองไปตามทางเดินอย่างใจเย็น ราวกับนักล่าที่กำลังสำรวจอาณาเขตของตนเอง แล้วเธอก็พบเขา เจ้าหน้าที่จอห์น โอวหยาง ในร่างของชายหนุ่มชาวเอเชียที่ดูสะอาดสะอ้าน กำลังเดินตรวจตราความเรียบร้อยอยู่กลางสะพาน ในมือของเขาถือแก้วกาแฟกระดาษใบหนึ่ง ท่าทางดูผ่อนคลายและไม่ระวังตัว

ธิดาแห่งเฮคาทีรู้ดีว่าการลอบสังหารอย่างเงียบเชียบเหมือนสองครั้งที่ผ่านมาเป็นไปไม่ได้บนเวทีที่เปิดโล่งและเต็มไปด้วยพยานรู้เห็นนับร้อยเช่นนี้ และในเมื่อเลี่ยงไม่ได้ ก็ไม่จำเป็นต้องเลี่ยง

คฑาที่เป็นสื่อเวทลากผ่านไปตามอักขระคาถา พร้อมกับริมฝีปากที่ขยับพึมพำบทสวดที่ไร้เสียง

“Incantare Silentium.”

ไม่มีแสงวาบ ไม่มีเสียงใดๆ แต่โลกทั้งใบพลันเปลี่ยนไปในพริบตา ราวกับมีแผ่นฟิล์มบางๆ ที่มองไม่เห็นมาเคลือบทุกสิ่งทุกอย่างไว้ เสียงจอแจของเมือง เสียงรถยนต์ และเสียงลม ถูกลดทอนความดังลงจนเหลือเพียงเสียงพึมพำที่อยู่ห่างไกล โลกได้กลายเป็นเวทีละครสัตว์ขนาดมหึมาที่พร้อมสำหรับการแสดงฉากใหญ่แล้ว

ร่างทรงเสน่ห์ก้าวเดินออกไปอย่างมั่นคง ท่วงท่าของเธอแบบบนรันเวย์ที่เต็มไปด้วยความมั่นใจและความแค้นสุมอก

“จอห์น! ที่รัก! คุณคิดจะหนีฉันไปไหน!” เสียงของเธอดังขึ้นอย่างชัดเจนในความเงียบที่ถูกปรุงแต่งขึ้น ดึงดูดสายตาของทุกคนที่อยู่ใกล้ๆ ให้หันมามองเป็นตาเดียว

เจ้าหน้าที่โอวหยางหันขวับมาด้วยความตกใจและความสับสนที่ฉายชัดบนใบหน้าจักรกลของเขา แต่ก่อนที่เขาจะได้ทันประมวลผล ไนท์ก็ปรี่เข้าไปถึงตัวแล้ว!

เพียะ!

ฝ่ามือของเธอฟาดลงบนแก้มของเขา แต่เสียงที่ดังออกมากลับไม่ใช่เสียงเนื้อกระทบเนื้อ แต่เป็นเสียง ‘ปุ’ ที่แผ่วเบาของปืนเก็บเสียงที่ลั่นไกออกไปในระยะประชิด! หมอกบังตาทำงานอย่างเต็มประสิทธิภาพ ในสายตาของมนุษย์ พวกเขาเห็นเพียงหญิงสาวที่กำลังตบหน้าชายคนรักอย่างรุนแรงจนกาแฟในมือหกกระจาย ผู้คนเริ่มหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาถ่ายคลิปด้วยความตื่นเต้น

เดธแมชชีนในร่างของโอวหยางเซถอยหลังไปสองสามก้าว ระบบของมันเตือนภัยถึงการโจมตีระดับสูงสุด มันไม่สนใจจะรักษาเปลือกนอกอีกต่อไป ผิวหนังที่ใบหน้าและลำตัวของมันเริ่มลอกออก เผยให้เห็นโครงโลหะสีดำทะมึนและดวงตาเลนส์สีแดงที่ลุกโชนอยู่ข้างใน!

“โอ้พระเจ้า! สเปเชียลเอฟเฟกต์สมจริงสุดๆ! นี่ถ่ายหนังเรื่องอะไรกันเนี่ย!?” เสียงของนักท่องเที่ยวคนหนึ่งดังขึ้นด้วยความตื่นเต้น

การต่อสู้ที่ดุเดือดกลางสะพานบรูคลินจึงเริ่มต้นขึ้นท่ามกลางสายตาของผู้ชมที่คิดว่ามันคือการถ่ายทำภาพยนตร์ฟอร์มยักษ์

แต่แล้วเรื่องราวก็บานปลายยิ่งกว่าเดิม! รถบรรทุกขนาดใหญ่ที่วิ่งอยู่บนถนนเบื้องล่างเกิดเสียหลักพุ่งขึ้นมาบนทางเดินเท้าอย่างบ้าคลั่ง! เสียงโลหะฉีกขาดดังลั่นพร้อมกับกลิ่นกำมะถันและไอร้อนที่พวยพุ่งออกมา ร่างของรถบรรทุกบิดเบี้ยวกลายเป็นวัวกระทิงทองเหลืองขนาดมหึมาสองตัว! วัวโคลคีส!

“สองรุมหนึ่งกับเครื่องจักรสังหารงั้นเหรอ” สตรีในชุดร่างโปร่งใสอุทานในห้วงคำนึง “ดูเหมือนว่าโชคชะตาจะโปรดปรานเธอเป็นพิเศษเลยนะวันนี้”

บัดนี้มันคือการต่อสู้แบบสามรุมหนึ่งอย่างแท้จริง ไนท์ถูกต้อนเข้าสู่สถานการณ์ที่เสียเปรียบที่สุด เธอวิ่งหลบเปลวไฟที่พ่นออกมาจากจมูกของวัวเหล็กพลางยิงสวนไปที่เดธแมชชีนที่เคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วและไร้ปรานี เธอไถลตัวข้ามฝากระโปรงรถยนต์ที่จอดทิ้งไว้ ใช้มันเป็นที่กำบังและเป็นฐานในการกระโดดหลบการพุ่งชนของกระทิงเหล็ก

การไล่ล่าสุดระห่ำราวกับฉากในภาพยนตร์แอ็กชันได้เริ่มขึ้นแล้วอย่างแท้จริง

ธิดาแห่งเฮคาทีใช้ความได้เปรียบจากสภาพแวดล้อมที่วุ่นวาย เธอยิงไปที่กระจกรถคันหนึ่งจนแตกละเอียด เศษกระจกที่สาดกระจายไปในอากาศสะท้อนแสงแดดจนทำให้เซ็นเซอร์ของเดธแมชชีนเกิดอาการรวนไปชั่วขณะ

จากนั้นเธอก็วิ่งล่อให้วัวโคลคีสตัวหนึ่งพุ่งเข้าใส่เสาเหล็กของสะพานอย่างจัง! แรงปะทะมหาศาลทำให้โครงสร้างของสะพานสั่นสะเทือน และวัวเหล็กตัวนั้นก็มึนงงไปชั่วขณะ เปิดโอกาสให้ไนท์กระโดดขึ้นไปบนหลังของมันแล้วใช้ปืนจ่อยิงเข้าไปในช่องระบายความร้อนที่อยู่ตรงต้นคอจนระบบภายในของมันพังพินาศ!

เหลืออีกสอง! เดธแมชชีนและวัวโคลคีสอีกตัวเริ่มทำงานประสานกัน พวกมันต้อนเธอจนมาถึงทางตันที่ปลายสะพาน

แต่ในวินาทีที่ดูเหมือนจะสิ้นหวังนั้นเอง สตรีรอยยิ้มเรียบกลับยิ้มออกมา เธอไม่ได้มองไปที่ศัตรูเบื้องหน้า แต่กลับมองไปยังรถบรรทุกน้ำมันที่กำลังวิ่งสวนมาบนถนนเบื้องล่าง

เธอกระโดดลงจากทางเดินเท้า! ร่างบางดิ่งลงไปกลางอากาศท่ามกลางเสียงกรีดร้องด้วยความตกใจของเหล่าผู้ชม ก่อนจะลงสู่หลังคารถบรรทุกน้ำมันได้อย่างพอดิบพอดี!

อสูรทั้งสองกระโดดตามลงมาโดยไม่ลังเล เดธแมชชีนลงสู่พื้นได้อย่างนุ่มนวล แต่วัวโคลคีสกลับกระแทกลงบนรถบรรทุกอย่างแรงจนตัวรถยุบและเสียหลัก!

ฟุ่บ! ฟุ่บ! ฟุ่บ!

ไนท์ไม่ได้ยิงไปที่อสูร แต่กลับยิงไปที่ถังน้ำมันของรถบรรทุก!

ตู้มมมมมม!

การระเบิดครั้งใหญ่เกิดขึ้นใจกลางสะพานบรูคลิน แรงอัดมหาศาลฉีกร่างของวัวโคลคีสจนแหลกละเอียด และส่งร่างของเดธแมชชีนกระเด็นไปอัดกับกำแพงสะพานอย่างแรง

ท่ามกลางเปลวไฟและกลุ่มควันดำทะมึน ร่างอรชรในชุดเดรสที่ขาดวิ่นและเปรอะเปื้อนก้าวออกมาอย่างทระนง เธอเดินเข้าไปหาเดธแมชชีนที่ระบบกำลังรวนอย่างหนัก แล้วใช้กระสุนนัดสุดท้ายปลิดชีพมันอย่างเลือดเย็น

เหล่าผู้ชมบนสะพานต่างลุกขึ้นยืนปรบมือและโห่ร้องด้วยความชื่นชมในความสมจริงของ “ฉากจบ”

“ออสการ์สาขานักแสดงนำหญิงยอดเยี่ยมคงไม่หนีไปไหนแล้วล่ะ” แคลร์กล่าวอย่างพึงพอใจ

ไนท์ไม่รอช้า เธอปลดคาถาเงียบงันลง แล้วใช้ม่านหมอกพรางกายให้กลมกลืนไปกับฝูงชนที่กำลังแตกตื่นกับเหตุ “ไฟไหม้” ที่เกิดขึ้น เธอค่อยๆ ลอบเร้นกายออกจากที่เกิดเหตุ มุ่งหน้าไปยังพิกัดของเป้าหมายสุดท้ายที่กำลังรอคอยอยู่ในความมืดของคลับใต้ดิน

*******

กำจัดเป้าหมายที่สาม : เจ้าหน้าที่จอห์น โอวหยาง

สินสงคราม: วัวโคลคีส

ฟันเฟือง 2 หน่วย (เลขไบต์คู่)

แปลนเฮเฟตัส (เลขไบต์ 1)

ลมหายใจเพลิง (เลขไบต์คี่ยกเว้น 1)

(หากไม่มีพลังทนทานไฟจะต้องใช้ขวดน้ำราดขวดแก้วให้เย็นลงก่อนจึงจะเก็บได้ ส่งไอเท็มขวดน้ำมาไอดี God เพื่อยืนยันในการเก็บ ยกเว้นพวกมีพลังควบคุมน้ำในพื้นที่แถวนั้น ถ้ามีน้ำ)

หากมีค่า LUK 30 หน่วย 1) เลขไบต์สุดท้ายได้ (0,1) ได้รับแปลนเฮเฟตัส

2) เลขรองสุดท้ายไบต์ นอกเหนือจากด้านบน คือจำนวนฟันเฟืองที่ได้

หากมีค่า LUK 70 หน่วย จะเพิ่มตัวแปรได้แปลน (0,1,2,9)

หากมีค่า LUK 90 จะได้ทับทิมขนาดมหึมา 1 เม็ด

สินสงคราม: เดธแมชชีน

โลหะผสมพิเศษ (10 หน่วย) (ดรอปทุกกรณีไม่สุ่ม)

เซลล์พลังงาน (เลขไบต์ 6/9)

น้ำมันหล่อลื่น (เลขไบต์ 2/7)

แปลนเฮเฟตัส (เลขไบต์ 0)

เกราะไทเทเนียม (เลขไบต์ 8)

มอเตอร์ไฮดรอลิก (เลขไบต์อื่น ๆ ทั้งหมด)

สินสงครามพิเศษ: หากมีค่า LUK 100 หน่วย

เลขไบต์สุดท้าย (1) ได้รับ ปืนเลเซอร์พลังงาน

เลขไบต์สุดท้าย (5) ได้รับ ชิปประมวลผล AI

เลขไบต์สุดท้าย (3) ได้รับ โปรแกรม AI

@God 

i'll melt your heart into two @HyeRi Codes