[บ้านพักหมายเลข 11] หน้าบ้าน

Bright BELIEVER

◇◆ 51 ◇◆

การเปิดรับบริจาคสิ่งของก็เป็นอีกหนึ่งข่าวสำคัญของชาวค่าย ตอนฉันไปซื้อของที่ร้านสะดวกซื้อเหลือของเพียงไม่กี่อย่างเอง

เลยหยิบซื้อของที่มัน เอ่อ กึ่ง ๆ ขนมซะเป็นส่วนใหญ่ เอาน่า ขนมพวกนี้เอาไปช่วยให้กับเด็กที่หิวโหยของหวานได้ไง

ไบร์ทเดินมายังเคเบิล 11 เป็นบ้านที่ใหญ่ที่สุดบ้านพักเฮอร์มีสเต็มไปด้วยผู้คนตลอดเวลา มือข้างขางถือถุงผ้าหิ้วของมาเตรียมบริจาค "เฮ้"

"สวัสดี เอาของมาบริจาคใช่มั้ย"

"ใช่ ๆ ต้องเอาไปไว้ไหน"

"ตรงนี้ ๆ เนี่ยพวกเรากำลังแพ็คของเตรียมส่งกันละ" เด็กบ้านเฮอร์มีสเอ่ยบอก ฉันที่กำลังมอบดูรอบ ๆ สถานที่ ที่มีความกว้างใหญ่ และที่สำคัญมันค่อนข้างทรุดโทรม 

"หัวหมุนกันน่าดูเลยอ่ะดิ" ฉันถาม 

ก่อนเลื่อนเก้าอี้นั่งมองดู สมแล้วที่เป็นบุตรธิดาแห่งเฮอร์มีส เรื่องการขนส่งหรือแพ็คของทำกันซะไวเชียว

"ก็ถ้าไม่เกิดเรื่องตรีศูลหาย พวกเราคงไม่ต้องหัวหมุนขนาดนี้หรอก ตรีศูลก็อยู่กับตัวเองแท้ ๆ ทำหายได้ยังไง เดือดร้อนกันเป็นแถบ ๆ"

"ใจเย็น" เด็กหนุ่มสะกิดเด็กสาวที่กำลังบ่น "เดี๋ยวลูกของเทพโพไซดอนก็โกรธหรอก" พลางชี้นิ้วมาที่ตัวไบร์ท

เด็กสาวหน้าเจื่อน

"บ่นได้ตามสบาย ฉันไม่โกรธหรอก ถึงฉันจะเป็นลูกก็แยกแยะได้" แกะอมยิ้มนั่งกิน "เอามะ พอดีซื้อมาเยอะเพียบ" ยื่นแจกอมยิ้มพวกเด็ก ๆ 

"ขอบใจพี่สาว"

"ขอบคุณฮะ"

"ฮ่า ๆ แบ่งกันดี ๆ" ไบร์ทหยิบของบริจาคออกมาจากถุงผ้ารักษ์โลก ! งดการใช้ถุงพลาสติกเพื่อสภาพแวดล้อมที่ดี 

ทำงานวงการวิทยาศาสตร์ รู้ถึงปัญหาหยั่งลึก สิ่งที่มวลมนุษยชาติกำลังพบเจออยู่ปัญหาที่เป็นมานานและก็ยังแก้ไม่หาย โลกร้อน

เป็นปรากฏการณ์ที่เกิดขึ้นเนื่องจากโลกไม่สามารถระบายความร้อนที่ได้รับจาก รังสีดวงอาทิตย์ออกไปได้อย่างปกติจึงทาให้อุณหภูมิเฉลี่ยของโลกสูงขึ้น และทำให้สภาพอากาศของโลก เปลี่ยนแปลงไป ซึ่งส่งผลกระทบต่อสิ่งมีชีวิติบนโลก

ปริมาณก๊าซเรือนกระจกที่เพิ่มมากขึ้นในบรรยากาศ เกี่ยวข้องกับธุรกิจอุตสาหกรรมที่ชอบเผาของปล่อยควัน 

ยิ่งมีความเจริญเท่าไหร่ปัญหาเรื่องนี้ก็แย่ลง ฉันคิดว่ามันคงจะเป็นสิ่งที่ต้องแลกละมั้ง

สำเร็จภารกิจ

ช่วยผู้ประสบภัยน้ำท่วมในจีน 

สิ่งของที่บริจาค

น้ำแร่ 5 ขวด

บะหมี่กึ่งสำเร็จรูป 5 ถ้วย

อมยิ้ม 5 อัน

ไดฟุกุ 5 อัน

มันฝรั่งทอด 5 ห่อ

ขนมจีบ 5 ชิ้น

รางวัล: 35 EXP , +7 ดรักม่า , +30 ศรัทธา และ 15 เกียรติยศ

ความโปรดปรานจากเฮสเทีย+35 แต้ม

BELIEVER [ผู้ศรัทธาเหล่าเทพ] โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+15

Adelaide BELIEVER

DONATE

- - - - -

                หลังจากที่ยืนเลือกซื้อของในร้านค้าอยู่นานสองนานจนเสร็จเรียบร้อย อเดลเลดก็หอบหิ้วของพวกนั้นมายังบ้านพักหมายเลข 11 ที่เด็กบ้านเฮอร์มีสกำลังช่วยกันจัดการแพ็คสิ่งของเหล่านั้นที่ชาวค่ายคนอื่นๆ มาวางไว้ให้ที่หน้าบ้านจนเป็นกองพะเนิน

                "เอาของมาบริจาคค่ะ"

                "วางตรงนี้ได้เลย" เด็กสาวบ้านเฮอร์มีสว่าพร้อมกับผายมือไปยังจุดวางของ อเดลเดลวางของบริจาคในอ้อมแขนลงบนพื้นที่ที่เตรียมไว้ให้อย่างเบามือ

                หวังว่าของที่เธอบริจาคจะถึงมือคนรับและช่วยพวกเขาได้บ้างล่ะนะ

- - - - -

รายการของบริจาค

น้ำแร่ 10

บะหมี่กึ่งสำเร็จรูป 3

มันฝรั่งทอด 1

เลมอนโซดา 1

โคล่า 1

ภารกิจ ช่วยผู้ประสบภัยน้ำท่วมในจีน

รางวัล: 35 EXP , +7 ดรักม่า , +30 ศรัทธา และ 15 เกียรติยศ 

ความโปรดปรานจากเฮสเทีย+35 แต้ม

Robin HEROES

III

<< prev | next >>

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

หลังมื้ออาหารเช้าที่แสนวุ่นวายและเต็มไปด้วยความน่าตื่นเต้นจบลง ไครอนก็พาโรบินเดินสำรวจพื้นที่ต่างๆ ภายในค่ายต่ออีกเล็กน้อย 

ที่นี่มีตั้งแต่ร้านสะดวกซื้อแบรนด์ดัง ไร่สตรอว์เบอร์รีที่เปรียบเสมือนแหล่งรายได้หลักของค่าย ลานกว้างมุมหนึ่งมีเด็กนักเรียนสองสามคู่ถือดาบไม้พุ่งเข้าหากัน ไครอนบอกว่าตรงนั้นเป็นสนามฝึกซ้อม เขาถอนหายใจเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าเป้าสำหรับยิงธนูมีลูกธนูปักไว้อย่างไม่เป็นระเบียบ นอกจากนั้นยังมีอัฒจันทร์มหรสพแบบกรีก และลานสำหรับกิจกรรมเวิร์คช็อปงานฝีมือหลายรูปแบบ

“เธอจำเป็นต้องมีอาวุธอย่างน้อยหนึ่งชิ้น ไว้ฉันจะแนะนำที่เหมาะกับเธอให้ในชั้นเรียน” เขาว่าแบบนั้นเมื่อเราเดินผ่านคลังแสงที่เต็มไปด้วยอาวุธหลากหลายรูปแบบ

โรบินอยากตะโกนบอกไครอนว่าที่นี่ไม่ใกล้เคียงกับคำว่าค่ายฤดูร้อนเลยสักนิด บรรยากาศมันแทบไม่ต่างอะไรกับเมืองเล็กๆ ที่กำลังเตรียมพร้อมเข้าสู่สงครามตลอดเวลาด้วยซ้ำ แล้วอะไรนะ อาวุธ? เด็กอายุสิบสองจะไปมีอาวุธอันตรายไว้ในครอบครองได้ยังไง แบบนี้มันผิดกฎหมายสุดๆ ไปเลยไม่ใช่หรือไง? 

สุดท้ายเธอก็ไม่ได้พูดมันออกไป แม้หลายอย่างจะดูน่าสงสัยแต่ถ้าให้คิดภาพว่าต้องไปเจอกับอสุรกายตัวโตกลิ่นเหม็นข้างนอกนั่นอีกครั้ง การมีอะไรติดมือไว้บ้างก็คงจะดี

ระหว่างที่เราเดินเข้าสู่เขตบ้านพักที่ผู้คนหนาแน่นที่สุด โรบินก็สังเกตว่าชาวค่ายในเมืองลับแลแห่งนี้นอกจากมนุษย์ทั่วไป(ซึ่งส่วนใหญ่อายุมากกว่าเธอ)และมนุษย์ม้าแบบไครอน(แน่ล่ะ) ยังมีแซเทอร์แบบโทยาและนางไม้ตัวเขียวอีกหลายตน พวกเธอหายวับเข้าไปในต้นไม้ทันทีที่โรบินหันไปสบตา ถ้าให้ไล่ชื่อสิ่งมีชีวิตในตำนานเท่าที่จำได้ เธอไม่อยากคิดเลยว่าอนาคตจะมีตัวอะไรโผล่มาให้เห็นอีกบ้าง

“บ้านแต่ละหลังแสดงถึงเทพเจ้าแต่ละองค์” ไครอนผายมือไปยังกลุ่มของบ้านพักไม่ต่ำกว่ายี่สิบหลังที่ปลูกเรียงกันเป็นวงกลมล้อมรอบลานกว้างตรงกลางซึ่งมีกองไฟขนาดย่อมลุกโชนให้ความร้อนอยู่ตลอดเวลา “ส่วนตรงนั้นคือกองไฟแห่งเฮสเทีย บางคืนเราจะมีงานเลี้ยงรอบกองไฟกันด้วย แต่อืม..”

“มีอะไรหรอคะ” พอได้ยินคำว่างานเลี้ยงเธอก็รู้สึกว่าที่นี่น่าสนใจขึ้นมากกว่าเดิม

“ไม่มีอะไรหรอก” ไครอนว่า “มานี่สิ ฉันจะเริ่มแนะนำจากบ้านหลังใหญ่ตรงกลางทางนั้น” โรบินมองตามที่ไครอนชี้ เธอเห็นบ้านหลังใหญ่ที่มีรูปปั้นนกอินทรีอยู่เหนือบานประตู “นั่นคือซุส”

“เทพแห่งสายฟ้าหรอคะ” โรบินนึกภาพตาม เธอพอจะจำชื่อเทพแต่ละองค์ได้จากเกมที่เคยเล่น

“ถูกต้องแล้ว ราชันย์แห่งท้องฟ้าและอสนีบาต”

ไครอนค่อยๆ ไล่ชื่อบ้านพร้อมรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ ของเทพแต่ละองค์ มันทำให้เธอเริ่มเข้าใจถึงสไตล์การตกแต่งตัวบ้าน บางหลังราวกับเป็นสวนพฤกษศาสตร์ บางหลังติดอาวุธพร้อมหัวหมูป่าดูน่ากลัว บางหลังส่องแสงสีทองอร่ามตรงข้ามกับอีกหลังที่เปล่งออร่าสีเงินดูเยือกเย็น บ้านบางหลังมีคนเข้าออกตลอดเวลากับอีกหลังที่ไม่มีวี่แววของสิ่งมีชีวิตใดๆ เลย

“บุตรธิดาของเทพแต่ละองค์จะได้เข้าไปอยู่ในบ้านพักของพ่อแม่เทพเจ้าตัวเอง จำนวนคนของแต่ละบ้านเลยไม่เท่ากันน่ะ” ไครอนพูดราวกับอ่านใจเธอได้ “และสำหรับเด็กที่ยังไม่ถูกรับรอง จะได้เข้าไปอยู่ในบ้านหมายเลขสิบเอ็ดก่อน”

“เดี๋ยวนะคะ” โรบินเริ่มรู้สึกตะหงิดใจกับระบบแบ่งบ้าน ตอนแรกเธอนึกว่าเราจะได้เลือกพักบ้านหลังไหนก็ได้ที่เราชอบเสียอีก หรืออาจจะมีระบบอื่นที่ยุติธรรมกว่านี้ ว่ากันตามตรงคือเธอชอบบ้านหมายเลขยี่สิบสามที่สร้างขึ้นมาจากน้ำแข็งสุดๆ ใครจะไม่ชอบบ้านที่มีระบบทำความเย็นในตัวตลอดทั้งปีบ้างล่ะ แถมเกล็ดน้ำแข็งที่ส่องประกายวิบวับใต้แสงแดดนั่นก็ดู.. มหัศจรรย์! ใช่ คำนี้แหละเหมาะสม

“งั้นถ้าเทพสักองค์เกิดมีลูกแค่คนเดียวแถมเทพองค์นั้นยังไม่เป็นที่ยอมรับจากหมู่เทพเจ้าด้วยกันเอง แบบนี้จะไม่มีปัญหาตามมาทีหลังหรอคะ แล้ว.. แล้วถ้าเด็กคนหนึ่งไม่มีวันถูกรับรองจากพ่อแม่เทพเจ้าของตัวเองล่ะ” โรบินนึกไปถึงเด็กที่ถูกรังแกในห้องเรียนชั้นประถมที่ญี่ปุ่น วันหนึ่งบ้านของเด็กคนนั้นถูกฟ้องล้มละลายกระทันหันจากครอบครัวของเพื่อนสนิทในห้องเรียนด้วยกันเอง แล้วตลอดทั้งปีการศึกษาเรียกได้ว่าเป็นนรกของเด็กเจ็ดขวบก็ว่าได้

โรบินไม่อยากเป็นแบบนั้น เธอไม่ศรัทธาในเทพเจ้า แล้วเธอก็ไม่มั่นใจด้วยซ้ำว่าจะมีเทพสิ้นคิดองค์ใดต้องการรับเด็กหัวรั้นแบบนี้เป็นลูก 

“เด็กเอย เทพเจ้าจะไม่ใช้เวลานานเกินไปสำหรับให้การรับรองลูกๆ ของตัวแล้วล่ะ ที่ผ่านมาพวกเขาได้รับบทลงโทษอย่างเหมาะสมแล้ว”

“แปลว่าเคยเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นสินะคะ”

ไครอนไม่พูดอะไรต่อนอกจากส่งยิ้มให้โรบิน บทสนทนาจบลงเพียงเท่านี้จนเราเดินไปถึงหน้าบ้านหมายเลขสิบเอ็ด

บ้านไม้ซุงขนาดใหญ่ที่สุดในบรรดาบ้านพักทั้งหมดถูกกาลเวลากัดเซาะจนกลายเป็นสีน้ำตาลหม่น ดูเหมือนที่นี่จะเป็นบ้านหลังเดียวที่ได้รับอนุญาตให้มีเสาอากาศทีวีบนหลังคา เหนือบานประตูถูกแกะสลักเป็นสัญลักษณ์ที่คล้ายกับตราขององค์กรอนามัยโลก คือมีแท่งไม้อยู่ตรงกลางและมีงูสองตัวพันรอบ ไครอนเรียกมันว่าคทาคะดูเซียส สัญลักษณ์ประจำตัวของเทพเฮอร์มีสผู้เป็นเจ้าของบ้านพักหลังนี้ ประตูบ้านเปิดอยู่ทำให้ได้ยินเสียงเอะอะโวยวาย ข้างในเหมือนกำลังมีปาร์ตี้เล็กๆ โรบินเห็นฟองสบู่ลอยอยู่ในบ้าน พอสมาชิกบ้านพักเห็นไครอน พวกเขาก็เงียบลงเพื่อหันมาทำความเคารพ แต่มันเป็นแบบนี้แค่ประมาณห้าวินาทีเท่านั้น 

“รออยู่เลย สวัสดีครับไครอน”

ท่ามกลางคนนับสิบ เด็กวัยรุ่นตัวสูงโปร่งคนหนึ่งปลีกตัวออกมาจากความวุ่นวาย โรบินจำเขาได้ทันทีจากโรงอาหารเมื่อเช้า ผมสีดำกับแววตาบ้าคลั่งสีฟ้าใสเป็นเอกลักษณ์ที่มองปราดเดียวก็รู้ว่าเป็นตัวแสบจ้องมาทางเธอเหมือนกำลังคิดไปด้วยว่าจะทำอะไรกับผมของคนตรงดีหน้าทำเอาโรบินอดยิ้มไม่ได้

ที่นี่ต้องสนุกแน่ๆ

“เรากำลังเตรียมปาร์ตี้ให้เด็กใหม่ร่วมกับเด็กบ้านไดโอนีซุสอยู่พอดี คุณก็มาสนุกกับพวกเราสิครับไครอน”

“ไม่ล่ะเซซิล เชิญพวกเธอสนุกกันเลยฉันมีธุระให้ต้องไปจัดการต่อ ฝากโรบินด้วยล่ะ เธอยังไม่ถูกรับรอง” ไครอนว่าแบบนั้นก่อนจะชะโงกหน้าเข้าไปโบกมือลาคนในบ้านพัก “แล้วเจอกันเด็กๆ”

แล้วมนุษย์ครึ่งม้าก็ควบตัวเองออกตรงไปทางบ้านใหญ่

“ฉันเซซิล” เซซิลยื่นมือมาตรงหน้า “เซซิล มาร์โควิทซ์ โทยาเอากระเป๋าเธอมาให้แล้วล่ะ อยู่ตรงนั้นไง” เซซิลเอียงศรีษะไปทางมุมขวาของห้องนั่งเล่นในบ้านพัก โรบินมองไปเห็นจุดที่ครั้งหนึ่งอาจเคยถูกเรียกว่าเป็นโซฟารับแขก แต่บัดนี้กลายเป็นชั้นวางของหลากหลายตั้งแต่กระดานโต้คลื่น หอก ดาบและโล่ไม้ กล่องปฐมพยาบาล กล่องใส่ของบริจาคและสารพัดอุปกรณ์กีฬา ราวกับว่าบ้านหลังนี้ยังใหญ่ไม่พอให้พวกเขาใช้เป็นที่เก็บของสำหรับผู้อพยพ และข้างๆ กัน โรบินเห็นกระเป๋าเดินทางสีดำใบโตของตัวเอง เธอแอบถอนหายใจอย่างโล่งอกที่มันไม่เป็นอะไร

“โรบิน มิไคเลอร์วิช ฝากตัวด้วย” โรบินยื่นมือไปจับทักทายกับเซซิลพลางแนะนำตัว

“เฮ้พวก! แขกของเรามาถึงแล้ว! ยินดีต้อนรับโรบินเข้าสู่บ้านพักหมายเลขที่สิบเอ็ด!”

สิ้นเสียงประกาศกร้าวของเซซิล เสียงโห่ร้องต้อนรับจากข้างในก็ดังขึ้นทันที

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Feria HEROES

ᏕᏝᏋᏋᎮᎥᏁᎶ ᎶᎥᏒᏝ

Feria Hayes

หลังจากที่เฟเรียกับกาเอลไปดูแลไข่แห่งจินตนาการครั้งที่ 14 เสร็จเป็นที่เรียบร้อยแล้ว พวกเธอก็พากันหิ้วของที่จะเอามาบริจาคที่บ้านเฮอร์มีสแห่งนี้ที่ตัวเธอเองก็แทบไม่ได้มานานมากแล้วส่วนหนึ่งก็เพราะว่าตัวเธอนั่นไม่ใช่บุตรแห่งเฮอร์มีสที่เป็นผู้อยู่อาศัยหลัก ๆ ที่นี่ ที่บ้านหลังนี้ แถมเธอก็ไม่ใช่เด็กใหม่ที่ยังไม่ได้รับการรับรองด้วย เลยไม่จำเป็นต้องมาอยู่อาศัยที่นี่ แถมเธอก็ไม่ได้นิยมมาใช้อินเตอร์เน็ตอยู่แล้วด้วย ถ้าไม่ใช่เรื่องจำเป็นล่ะนะ เลยเป็นเรื่องยากแบบอัตตร้าแรร์ไปเลยที่เธอจะมาบ้านเฮอร์มีสแบบนี้

“ว้าว! ม่าม๊า ที่นี่คึกคักจังเลยฮะ”

“ก็นะกาเอล ที่นี่น่ะเป็นบ้านเฮอร์มีส เทพแห่งการสื่อสาร โจรกรรม การขนส่งและอะไรอีกมากมายที่แม่จำไม่หมด แถมยังเป็นที่พักของชาวค่ายเด็กใหม่ที่ยังไม่ได้รับการรับรองสายเลือดด้วยนี่ นี่ยังไม่นับว่าที่นี่เป็นที่เดียวที่มีสัญญาณทีวี สัญญาณโทรศัพท์และอินเตอร์เน็ตไวไฟด้วยเลยนี่นา”

“ช่างต่างกับบ้านของม่าม๊าเลยนะฮะ”

สิ้นทำพูดนั่นของกาเอลก็ทำเอาเฟเรียถึงกับไปไม่เป็นเลย โอ้มายก็อต

“ก็จริงล่ะนะ ท่านพ่อฮิปนอสเป็นเทพแห่งการนอนหลับ พีาน้องของแม่ส่วนใหญ่เลยใช้เวลาไปกับการนอนมากกว่าจะตื่นมาเจอเรื่องวุ่นวายแบบนี้ล่ะมั้งนะ”

“แต่ม่าม๊าแทบจะไม่นอนเลยนี่ฮะ”

“ก็จริงล่ะนะ สำหรับแม่แล้ว การเป็นลูกแห่งฮิปนอสอาจจะหมายถึงความเป็นอิสระไม่ยึดติดกับอะไรละมั้งนะ”

“อย่างนี้นี่เองสินะครับ”

กาเอลพยักหน้าพยายามทำความเข้าใจกับสิ่งที่เธอพูดออกไปเมื่อครู่ก่อนจะมองหาจุดรับบริจาคของไปช่วยผู้ประสบภัยน้ำท่วมที่จีน

“เชิญค่า เชิญค่า บริจาคของช่วยเหลือผู้ประสบภัยน้ำท่วมที่จีนเชิญทางนี้เลยค่า”

เสียงของเด็กบ้านเฮอร์มีสคนหนึ่งดังขึ้นนำพาให้เฟเรียและกาเอลพากันเดินเข้าไปหา

“เอาอะไรมาบริจาคคะ”

“ก็มีอาหารฉุกเฉินทั้งนั้นแหละค่ะ มี 10 ถุงเลยนะคะ คิดว่าพวกนี้น่าจะจำเป็นสำหรับพวกผู้ประสบภัยนะคะ”

ว่าแล้วเธอก็วางเทอาหารฉุกเฉินทั้งหมดบนโต๊ะบริจาคให้อีกฝ่ายนับดูว่าเธอไม่ได้โกหก ก่อนที่จะจบงานแล้วพร้อมที่จะไปรับเด็กน้อยคนใหม่แล้วงานนี้

บริจาคของช่วยผู้ประสบภัยน้ำท่วมที่จีน
อาหารฉุกเฉิน MRE 10 ถุง
Believer โบนัสเพิ่มความโปรดปราน +15

Nanette -

Nanette Leblanc

บ้านพักหมายเลข 11 - เฮอร์มีส

ยิ่งเข้าใกล้บ้านพักมากเท่าไหร่ นาแนตต์ก็ยิ่งมีลางสังหรณ์ที่ไม่ดีมากเท่านั้น ทั้งเด็กมากมายที่เดินสวนกันไปมา กิจกรรมโลดโผนที่ทำอยู่ หรือแม้กระทั่งหน้าตาของตัวบ้านพักเอง นาแนตต์กระพริบตาปริบ ๆ มองเตียงไม้หลาย ๆ เตียงรวมกันในห้องเดียวภายในบ้านหมายเลข 11 กับเด็กรุ่นราวคราวเดียวกันที่เดินขวักไขว่ แม้กลิ่นภายในนี้จะไม่ถึงขั้นกับรับไม่ได้ แต่คนที่จมูกดียังเธอก็จัดว่ามันไม่น่าอธิรมย์นัก

“ทุกคนฟังทางนี้หน่อย” ไครอนเริ่มเอ่ยปากเรียกความสนใจของเด็กในนี้ได้ทุกคน และทุกคนก็หันมามองนาแนตต์เป็นตาเดียว “ขอแนะนำให้รู้จักกับนาแนตต์ เลอบลังก์ เธอจะเข้ามาเป็นเพื่อนร่วมค่ายคนใหม่ของพวกเธอ”

“อ่ะ ๆ อย่าเข้ามาใกล้นะ” นาแนตต์รีบยกมือห้ามเด็กในบ้านเฮอร์มีสที่ทำท่าจะเข้ามาล้อมเธอเอาไว้ พวกเขาชะงักไปเล็กน้อยแต่ก็ยังส่งยิ้มเป็นมิตรมาให้

“ยินดีต้อนรับนะนาแนตต์”

“สวยจังเลย ฉันว่าฉันพอรู้นะว่าเธอจะถูกรับรองไปบ้านไหน”

“ดูสวยแต่ก็ดูเรื่องมากนะ”

เสียงต้อนรับอย่างเป็นมิตรหรือแม้กระทั่งเสียงพูดคุยซุบซิบกันดังผ่านหูของเด็กสาวจากเมืองบลัวส์แต่ใช่ว่าเธอจะสนใจมากนัก ไครอนยิ้มก่อนจะเรียกให้เธอหันมามอง

“ยินดีต้อนรับเธอเข้าสู่ค่ายฮาล์ฟบลัดอย่างเป็นทางการอีกครั้ง ต่อจากนี้ไปเธอเป็นส่วนหนึ่งของพวกเรา”

คำพูดราวกับหลุดออกมาจากภาพยนตร์ทำให้นาแนตต์ทำตัวไม่ถูก เธอมองเสื้อยืดสีส้มสกรีนชื่อค่ายที่ไครอนยื่นมาให้ด้วยความไม่เข้าใจ ก่อนที่เขาจะเฉลยว่ามันเป็นเสื้อยืดประจำค่าย นาแนตต์รับมาก่อนจะเงยหน้ามองผู้อำนวยการค่ายอีกครั้ง

“ไม่มีสีชมพูเหรอคะ” นาแนตต์ไม่โปรดเป็นที่สุด ทำไมเสื้อยืดค่ายต้องเป็นสีส้ม ทำไมไม่ใช่สีชมพู

ไครอนที่เห็นเด็กสาวเครียดกับเรื่องสีเสื้อก็หัวเราะออกมา “ฮ่า ๆ ๆ เอาไว้ถ้ามีคนเรียกร้องมามาก ๆ ฉันจะพิจารณาทำสีชมพูให้ก็แล้วกัน”

นาแนตต์พยักหน้าหงึกหงัก ซึ่งคนที่จะเรียกร้องมาก ๆ น่ะก็ต้องเป็นเธออยู่แล้ว

"ตามสบายนะ" ผู้อำนวยการค่ายทิ้งท้ายไว้เช่นนั้นแล้วเดินจากเธอไป

bettyleg

Nanette -

Nanette Leblanc

บ้านพักหมายเลข 11 - เฮอร์มีส

นาแนตต์กลับมายังบ้านเฮอร์มีสอีกครั้งเพื่อเก็บของ หลังจากใช้เวลาในห้องใต้บันไดสีชมพูในบ้านพักหมายเลข 10 อะโฟร์ไดท เด็กสาวรู้สึกมีความสุขเสียจนอดฮัมเพลงออกมาตลอดทางไม่ได้ และก็ไม่ได้สนใจซักนิดว่าจะมีใครมองมาอย่างสนใจหรือสงสัยหรือไม่

“จะไปแล้วเหรอ” เด็กคนหนึ่งเดินมาหยุดอยู่ข้างเตียงของนาแนตต์ขณะที่กำลังเก็บสัมภาระใส่กระเป๋าเดินทางของตัวเอง นาแนตต์ปรายตามองอีกฝ่ายนิดหน่อยก่อนจะพยักหน้า

“เพิ่งจะมีคนสวย ๆ เข้ามาอยู่เอง ต้องออกไปซะละ”

“ขอบใจนะที่ชม” นาแนตต์ทำหน้าเหม็นเบื่อใส่แบบไม่ปิดบัง

เมื่อสัมภาระของคุณหนูตัวขาวถูกเก็บลงกระเป๋าเรียบร้อยแล้วก็ลุกขึ้น ดันเด็กคนนั้นให้หลบไปให้พ้นทาง แล้วลากกระเป๋าเดินทางของตัวเองออกไปจากบ้านพักหมายเลข 11 เฮอร์มีส

bettyleg

Arty BELIEVER

Arty
Diary Queen Bee

          ภาพลักษณ์คนดีมีผลต่อหน้าที่การงานแวดวงบันเทิง ผมถือถุงผ้ารักษ์โลกเดินมายังบ้านหมายเลข 11 เฮอร์มีส ดูกี่ครั้งก็เหมือนสถานที่พักพิงผู้อพยพ การ์เซียบอกผมว่าบ้านนักเดินทางหลังนี้คับคั่งไปด้วยเหล่าลูกผสม เดมิก็อด ที่ไม่ได้รับการรับรอง

ผมถูกจัดอยู่ในหมวดของคนที่เข้าค่ายปุ๊บได้รับสัญลักษณ์จากเทพปั๊บ 'ออร่าความต๊าชแรงเวอร์ คุณแม่ถึงยอมรับดิฉันเร็วปานแสง'

          ผมอยู่ช่วงก่ำกึ่งระหว่างได้รู้เรื่องราว การหายไปของศาสตราวุธมหาเทพแห่งท้องสมุทร ตรีศูลถูกช่วงชิงขโมยไปอย่างเป็นปริศนา เทพโพไซดอนไม่อาจควบคุมพื้นที่อื่นได้ หลายพื้นที่ทั่วโลกโดนผลกระทบจากสมดุลท้องทะเลแปรปรวน

          เทพีเฮสเทียประสงค์อยากช่วยเหลือคนธรรมดา แจ้งกระดานบอร์ด ผมไม่ต้องเดินซ้ำซ้อนไปที่นั่นบ่อย ๆ การ์เซียเธอถ่ายเก็บทุกอย่างไว้หมด

          ร่างเล็กแสดงท่าทางใจดีรักเด็ก ช่วยบริจาคสิ่งของบรรเทาภัยน้ำท่วมของผู้ประสบภัยต่างแดน ทวีปเอเชีย พวกบ้านเฮอร์มีสแพ็คของลงกล่องส่งพัสดุตามปริมาณของแต่ละชิ้น แบ่งสรรปันส่วน

"ของมีแค่นี้ใช่ไหมครับ"

เสียงเด็กหนุ่มคนนึงหันมาถาม อาร์ตี้ครุ่นคิดในใจ 'ถ้าคุณน้องมีตาก็เห็น ของดิฉันมีเท่านี้' ร่างเล็กตอบตรงกันข้าม "มีแค่นี้ รบกวนด้วยหนุ่มน้อย"

สิ่งของที่บริจาค

ช็อกโกแลต 2 กล่อง

โดนัท 2 ชิ้น

บะหมี่กึ่งสำเร็จรูป 2 ถ้วย

นมกล่อง 2 กล่อง

มันฝรั่งทอด 2 ถุง

โคล่า 2 กระป๋อง

เลมอนโซดา 2 กระป๋อง

น้ำแร่ 2 ขวด

อมยิ้ม 2 ชิ้น

ส่งภารกิจช่วยผู้ประสบภัยน้ำท่วมในจีน

Bright BELIEVER

◇◆ 97 ◇◆

ได้รับคำแนะนำจากที่ปรึกษา ไครอน ตัวของไบร์ทมุ่งตรงไปยังบ้านหมายเลข 11 ที่พำนักบุตรธิดาแห่งเฮอร์มีส เป็นสายเลือดครบครันเก่งกาจหลายด้าน 

“พี่ไบร์ท”

เสียงเด็กหนุ่มที่สูงไม่ถึงเอวไบร์ทเรียกฉันก้มหน้ามองต่ำ “ไง จูลี่”

“จะไปไหนเหรอ”

ไปสุ่มหาใครสัดคนแล้วยัดเยียดให้มาร่วมคำพยากรณ์น่ะสิ ฉันคิดไว้ในหัว แต่ก็ไม่บอกจูลี่แบบนั้น “อ๋อ พอดีพี่ได้คำพยากรณ์เดินทางมา กะจะมาชวนหาคนเข้าปาร์ตี้ แล้วชาล็อตไปไหนปกติเห็นชอบเดินด้วยกัน”

“พี่ชาล็อตออกไปทำภารกิจครับ”

เมื่อเห็นจูลี่ เดรค ทำหน้าเศร้า ๆ ไบร์ทจึงชวนเด็กหนุ่มไปบ้านเฮอร์มีสพร้อมกัน บ้านหลังใหญ่ที่ดูทรุดโทรม เป็นพื้นใช้พักพิงแก่เหล่าเดมิก็อดที่ยังไม่ได้ถูกรับรองสายเลือด สายตาฉันสะดุดยังร่างใครบางคน “เธอ ๆ” ตะโกนเรียก

“มีอะไรหรือเปล่า”

“เป็นลูกเฮอร์มีสป่ะ” นั่นแหละนะ ต้องสอบถามก่อน เพราะมีคนในค่ายพักที่นี่เพียบ 

“ใช่ แล้วมันทำไมหรอ” 

ทั้งโครงใบหน้าหวานหยดย้อยทำเอาฉันเกือบเสียอาการ “อยากจะชวนเธอเข้าปาร์ตี้ มันเกี่ยวข้องกับคำพยากรณ์ที่ฉันได้มา”

ความโกลาหลแห่งเวลา หลายสิ่งปรากฏและหายไปอย่างประหลาด

รอยรั่วโหมกระหน่ำ โลกกำลังถูกบิดเบือน

ภัยเงียบราชาแห่งไทรทันกำลังหวนคืน พึงจักระวัง

มุ่งหน้าสู่นครแห่งแรงลม เจ้าจักพบเจอบุตรแห่งจูปิเตอร์

กรีกและโรมร่วมมือ ปลดปล่อยพันธนาการอีออน 

เพื่อนำสมดุลแห่งเวลากลับคืน ก่อนราชาไทรทันจักสิงสู่ร่างเวลา

ตามสัญชาตญาณแห่งโชคชะตา เจ้าจักพบสิ่งที่ตามหา…

อีธานฟังคำพยากรณ์จบลงจึงตอบกลับ “คำขอจากคนที่ช่วยเหลือค่ายไว้ ใครจะกล้าปฏิเสธ”

“งั้นเท่ากับตกลงใช่ไหม ชื่ออะไร”

“ผมชื่ออีธาน ซาง”

คิ้วกระตุกแปลก ๆ เรดาร์พังอีกแล้ว เอ้า !! ผู้ชายเรอะ นี่ฉันโดนกับดักเล่นงาน ผู้ชายที่คล้ายผู้หญิงทั้งรูปร่าง หน้าตา 

เออ ไม่เป็นไรแค่น่ารักก็พอแล้วป่ะ 

จูลี่กระตุกแขนเสื้อ “ผมก็อยากไปด้วย ขอไปด้วยได้ไหม”

“มันอันตราย ข้างหน้าอสุรกายยั้วเยี้ย”

“นะ ๆๆๆ นะ” 

บุตรแห่งเฮคาทีใช้ไม้เด็ด ออดอ้อนด้วยท่าทีน่ารัก ๆ “ม…..”

“นะพี่ครับ” 

ไบร์ทตบหน้าผากตัวเองพ่ายแพ้แก่ลูกอ้อนลูกตื้อ “ก็ได้ ๆ” ถึงจูลี่จะอายุยังน้อย แต่ถ้าได้พลังบุตรแห่งเฮคาทีช่วยเสริมก็ดี

พลังเวทมนตร์มีสารพัดประโยชน์

ชวนNPCเข้าปาร์ตี้

อีธาน ซาง

จูลี่ เดรค

Laura HEROES

บ้านพักหมายเลข 11 , บ้านเฮอร์มีส

เด็กสาวหอบหิ้วเอาของที่ขนมาตามอีกกฝ่ายมาบ้านหลังหนึ่ง เขาบอกว่าให้เธอพักชั่วคราวที่นี้ก่อน

" วันนี้ก็พักผ่อนที่นี้ก่อนนะ " อีกฝ่ายกล่าวกับเด็กสาว

" อ่อ ค่ะ ได้ค่ะ ยังไงก็ขอบคุณนะคะ " เธอกอดกระเป๋าของตัวเองเอาไว้เเน่น มองบ้านตรงหน้าบ้านที่ดูหลังใหญ่ กว่าหลังก่อนๆ ที่เดินผ่านๆ มา แต่แบบนั้นเเล้วมันก็ดูจะทรุดโทรมเอามากๆ จากหลังอื่นๆ น่าจะเกิดมานานที่สุดแล้ว บ้านไม้นี้น่าจะอายุมากกว่าเธอด้วยซ้ำไป

" ฉันขอตัว " ไม่นานอีกฝ่านที่มาส่งก็ขอตัวจากไป 

ตอนนี้ท้องฟ้าก็เริ่มมืดเเล้ว อากาศโดยรอบเย็นลงอย่างเร็ว ตอนนี้เหลือเพียงความเงียบล้อมรอบตัวเธอเต็มไปหมด เด็กสาวมองไปรอบ คงต้องพักที่นี้ก่อนนั้นหละ คืนนี้คงช่วยไม่ได้ เดินทางเองก็มาหลายวันแล้วกว่าจะถึง เธอหยิบกระเป๋าก่อนจะเดินก้าวเท้าไปบนบ้านพักหลังนี้

" มีใครอยู่ไหมคะ " เธอกล่าวทักทายเสียก่อน เผื่อจะได้บอกเธอได้เรื่องกฎและที่พักว่างๆ ไม่รู้ว่าในนี้จะมีอะไรอีกมั้ย

" สวัสดี นั้นใครเด็กใหม่หรอ " หลังเสียงทักทายของลอร์ร่า ก็มีเสียหนึ่งดังขึ้น เขาเปิดประตูบ้านออกมา พร้อมเชิญเข้าไปด้านในเสียก่อน

" สวัสดี... คงใช่มั้ง " เธอทักทาย โบกมือตามเขาเช่นกัน 

" แล้วนั้น เธอเอาอะไรมาเยอะเเยะ " อีกฝ่ายถามก่อนจะเดินออกมาตอนรับอย่างกันเองสุดๆ

" .... " เธอไม่ได้ตอบอะไร เพียงเเค่ยิ้มๆ ก่อนจะเดินตามเข้าไป " อ่อไม่เป็นไร เดี๋ยวร่าถือเอง " เธอรีบบอกก่อนจะหยิบของตัวเองโอบอุ้มอย่างพลุงพลังสุดๆ

" ตามใจ งันเข้ามา " อีกฝ่ายบอกแบบกันเองสุดๆ เเละดูท่าทางจะรุ่นราวคราวเดียวกับตนด้วยนั้นหละ

ลอร์ร่ายกของตามอีกฝ่ายเข้าไปภายในบ้านพักหลังใหญ่ที่ดูจากด้านนอกจะเก่าๆหน่อย เเต่ภายในเมื่อเข้าไปก็กว้าขวางเเละโดยรวมก็ดูดีพอตัวเลย " อันนี้คือ... " เธอยังไม่ทันพูดอะไร

" ที่นี้คือบ้านของเฮอร์มีส เพราะพวกเราเป็นบุตรของเฮอร์มีส ยังไงหละ "

หลังฟังอีกฝ่ายบอก ทำเอาลอร์ร่าทำหน้างงเข้าไปอีก อะไรนะ บุตรใครนะ คือเธอว่าไม่น่านะ

" ไม่ได้หมายถึงเธอนะ ส่วนมากคนในนี้ก็ลูกของเทพสักองค์นั้นหละ ว่าเเต่เธอหนะลูกใครกัน " อีกฝ่ายถามกลับ

ลอร์ร่าไม่มีคำตอบในหัวเลย เอาจริงๆ เธอเเทบไม่รู้ด้วยซ้ำว่าอะไรกัน เธอดูจะไม่เข้าใจเเละงงสุดๆ

" ไม่รู้ก็ไม่แปลกหรอกแต่เดี๋ยวก็จะได้รู้ " อีกฝ่ายบอกกับเธอ " เเล้วเธอชื่ออะไร พูดมาต้องนาน เรียกตัวเองว่าร่า ชื่อ ร่าหรอ " อีกฝ่ายก็คือถามเองตอบเองคนเดียวไม่ปล่อยจังหวะให้คนงงนั้นได้พูดอะไรต่อเลย

" ใช่ค่ะ ชื่อลอร์ร่า แต่เรียกร่าก็ได้แล้ว...??? " เธอถามเป็นเชิงๆ ถามอีกฝ่ายกลับไปว่าเขานั้นชื่ออะไร

" เซซิล " เขาเเนะนำตัว ยกยิ้มให้เธอ ดูเขานั้นจะสดใสเอามากๆเลยทีเดียว

" เซซิล ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ " เธอตอบรับ อีกฝ่ายก่อนจะยิ้มออกมา " แล้ว... ห้องนอน?? " เธอถามถึงที่ซุกหัวนอนของตนในคำคืนนี้

" อ่อใช่ๆ นอนพักตรงนั้นก่อน แล้วก็...นูนห้องน้ำ " เขาชี้ไปอีกทางหนึ่ง ดูเหมือนจะเป็นห้อวรวมงันหรอ เด็ฏสาวมองออกไป " พักก่อนก็ได้ พรุ่งนี้ถ้ามีเวลาก็ออกไปเดินเที่ยวเอานะ " เขาบอก

" เเล้วนี้กินอะไรหรือยังหิวไหม มีโณงอาหารนะ เผื่อจะหิว เดินออกไปหาอะไรกินได้ ฟรี " เขาบอกก่อนจะล้มตัวนั่งลงที่โซฟา

" ขอบคุณมากเลยค่ะ นี้มาอยู่กันนานหรือยังคะ " เธอถามต่อเเบบมีอีกหลายเรื่องที่เธอสงสัยเอามากๆ

" ก็พักใหญ่ๆแล้วนะ แต่ว่าเธอพึ่งมาใช่ไหม คงมีอะไรให้ตื่นตาอีกมากเลยหละ " เธอยิ้มยก ก่อนจะเริ่มอวด

" ลืมไป บ้านเรามีสัญญาณเน็ตนะ เเรงสุดๆ " พูดจบก็เดินไปหยิบมือถือกดๆ " เราโทรหาที่บ้านเราได้นะ เเบบว่าบ้านเก่าหนะ " เขาพูดเสียงเบาๆลง

" ที่นี้ทำได้ที่เดียวด้วยนะ " ก่อนจะขยายความต่ออีกเล็กน้อย

" อ่อ ค่ะ " เธอพยักกหน้าเบาๆ เเบบงันหรือเนี้ยที่นี้พูดไปก็ไม่ค่อยมีสัญญาณเลยนะ

" ยังไงคืนนี้เเละวันอื่นๆ อาจจะต้องรบกวนก่อนนะคะ " เธอกล่าวก่อนจะยิ้มออกมา " เเบบว่าที่นี้ดูมีอีกหลายอย่างที่ร่ายังงงอยู่เลย " เธอบอกพร้อมยิ้มๆ และใครก็ได้บอกทีว่านี้ไม่ได้ฝันไปหรอกนะ

" รบกวรอะไรกัน ยินดีเลย มีอะไรก็เเวะมาถามผมได้นะ " เขาพูดพร้อมลุกเดินไปเเถวๆโต๊ะคอม " แล้วนี้เล่นเกมกันมั้ย หลังเก็บของหนะ " อีกฝ่ายชวนเเบบทีเล่นทีจริง ทำเอาสาวน้อยนั้นถึงกับยิ้มออกมากับความกันเองของเขาด้วยหละ

" ตอนนี้ไม่ดีกว่าค่ะ แต่วันหลังจะมาเล่นด้วยนะ " เธอบอกอีกฝ่ายและอมยิ้ม ก่อนจะขอตัวเดินไปเอาของเก็บในห้องพักของเธอก่อน

ห้องพักขนาดไม่ใหญ่มาก ภายในห้องเป็นเตียง 2 ชั้นเเต่ในห้องนี้มีเธอคนเดียว ใดๆเเล้วเด็กสาวจัดเอาของเก็บเข้าที่ก่อนจะเดินออกไปล้างหน้าล้างมือให้ดี โดยไม่ลืมที่จะโค้งเเละอมยิ้มให้คนที่นั่งเล่นเกมอยู่ก่อน 

" ราตรีสวัสนะคะ " เธอกล้าวก่อนจะเดินเข้าห้องปิดประตูห้องพักของตนเองให้เรียบร้อยด้วย

หลังจากนั้นเด็กสาวก็เดินไปพักผ่อนในห้องพักที่ถูกเตรียมเอาไว้ให้ ก่อนจะนอนกลิ้งเล้นและหลับไปในที่สุด ด้วยความเหน็ดเหนื่อยละช้าจากการเดินทางไกลมาตลอดของเธอ

Laura HEROES

บ้านหมายเลข 11 - บ้านเฮอร์มีส

หลังจากพักผ่อน นอนไปหนึ่งคืนเต็มๆ เด็กสาวที่ตื่นมาแบบไม่สดใสมากนัก บรรยากาศรอบๆเสียงที่ดัง เเละรอบข้างดูจะทำอะไรกัน เมื่อเปิดเเง้มหน้าต่างออกไปก็พบว่าเช้าแล้ว ออกจากสายไปเลยด้วยซ้ำ เธอคาดว่าทุกคนน่าจะออกไปทำอะไรสักอย่าง เด็กสาวเองก็ต้องไปแต่งตัว เธอเดินออกไปหยิบชุดใดๆ ออกเตรียมอาบน้ำเปลี่ยนชุด

" อรุณสวัสค่ะ " เมื่อเปิดประตูออกไปก็เจอหลายคน น่าจะเป็นสมาชิกในบ้านหลังนี้ที่นั่งเล่นกัน เเละพวกเขาเองก็จ้องมาที่เด็กสาวในชุดเเปลกๆ

ทุกคนต่างหยุดนิ่งและหันมามองเธอในเวลาเดียวกัน ความเงียบจึงปกคลุมไปทั่วบริเวณนั้น ท่ามกลางเสียงหัวเราะที่เคยดังลั่น กลายเป็นความเงียบ " หวัดดี ทำตัวตามสบายเลยนะ " เสียงคนหนึ่งในวงนั้นกลาง

ก่อนจะมีอีกเสียงดังขึ้น เป็นเสียงที่เรียกชื่อเธอ “ลอร์ร่า…” 

เสียงนี้ทำให้เธอหันไปมองเป็นชายหนุ่ม เขาเป็นคนที่เจอกันเมื่อคืนนั้นเอง “นั่นคือสัญลักษณ์จากพ่อของลอร์ร่า มันขึ้นมาแล้ว” คำพูดนั้นทำให้เธองงไปพักใหญ่ เเต่มันทำให้ผู้คนโดยรอบหันมามองอย่างสนอดทนใจเลย

" เมื่อคืนที่เธอถามว่าใคร วันนี้เธอได้คำตอบแล้ว " อีกฝ่ายบอกด้วยท่าทีดีใจเอามากๆ

“ พ่อของร่าหรอ?? ” ลอร์ร่าถามเสียงสั่น ยังคงไม่แน่ใจในสิ่งที่เกิดขึ้น เพราะเท่าที่รู้พ่อที่เธอรู้จักคือพ่อบุญธรรม พ่อจริงๆของเธอเเม่หนะไม่เคยพูดถึงเลยด้วยซ้ำ

 “ใช่สิ เธอเป็นถึงบุตรสาวของเทพเจ้าดิโอนีซุส เทพเจ้าผู้ทรงอำนาจแห่งไวน์และการเฉลิมฉลอง เขาคือเทพแห่งความสุขและการฟื้นฟู ที่นำพาความสุขมาสู่โลกผ่านการเฉลิมฉลองและการแบ่งปันไวน์ ” เสียงผู้หญิงอีกคนหันมาพูดอย่างดีใจ พร้อทอธิบายเสียยาวยืด

ลอร์ร่ามองเเสงที่ส่องออกมาเป็นรูปพวงองุ่น บนหัวของตัวเอง  “เทพดิโอนีซุส...” ลอร์ร่าซ้ำคำอย่างสับสน “หมายความว่า..."

ยังไม่ทันที่ลอร์ร่าจะพูดอะไรต่อ หญิงคนเดิมที่ไม่รู้จักก็กล่าวต่ออีก " ใช่เเล้ว ไม่มีอะไรชัดกว่านี้อีกแล้ว " เธอบอก

" แล้วร่าต้องทำยังไง " ตอนนี้จะพูดว่ากลัวก็ได้ แต่จะดีใจก็ได้เพราะได้เจอพ่อที่เธออยากรู้ว่าเขานั้นคือใคร เเม้จะพยายามหาเหตุผลอยู่ว่ายังไงเเต่ก็เถอะ

" ไม่ต้องยังไงแล้ว เอาของนี้เข้าไปเก็บก่อน แล้วเธอรีบไปหา คุณไครอน " หญิงสาวบอกเด็กสาวด้วยท่าทีร้อนรน ผสมกับความตื่นเต้น เรียกว่าทุกคนในบ้านตอนนี้ดูจะหันมาสนใจเรื่องนี้เเละหยุดเรื่องที่กำลังทำๆกันอยู่ไปเลย

" คุณไครอน " เธอทวน

" เธอหมายถึง คนที่มาส่งเธอเมื่อวานไงลอร์ร่า " เหมือนจะมีคนขยายความต่อให้ลอร์ร่าแล้วหละ

" อ่อ....คุณไครอน คนเมื่อวาน " เธอทวนเพราะเธอยังจำคนไม่ค่อยจะได้เท่าไร

" ใช่ รีบไปเลย " เขาเน้นกับเธออีกรอบ

เด็กสาวเลยมั่วตัวเข้าห้องเอาของปเก็บเข้าที่ก่อนจะเดินออกจากที่พักไปยังห้องของคุณไครอน เพื่อเเจ้งข่าวเรื่องนี้สักหน่อย ทั้งสภาพชุดนี้นั้นหละ

" ยินดีกับเธอด้วยนะลอร์ร่า " เด็กหนุ่มคนเดิมตอบรับออกมา พร้อมโบกมือกลายๆ หลังเธอเดินออกจากบ้านได้นิดหน่อย โดยที่เด็กสาวเองก็โบกมือตอบรับกลับไปด้วย

เเม้ว่าตอนนี้เธฮจะสับสนมึนงงไปมากเลยก็ตาม เเต่ใจลึกๆ ก็อยากจะเห็นหน้าตาพ่อจริงๆเหมือนกันว่าหน้าตาแบบไหนอยู่ อยากรู้ว่าจะหน้าเหมือนเธอหรือเปล่านะ