[หุบเขาโซโนมา]

Moneka HONOR

วันที่ 31 เดือนสิงหาคม ปี 2558

ช่วงเย็น เวลา 16.00 - 18.00 น. ณ หุบเขาโซโนมา รัฐแคลิฟอร์เนีย สหรัฐอเมริกา

หุบเขาโซโนมายามเย็นยังคงอบอวลไปด้วยกลิ่นสดชื่นของไร่องุ่น แสงอาทิตย์ไม่มีท่าทีที่จะลาลับฟ้าไม่มีการสาดทอแสงทองอบอุ่น แต่โมนีก้ากลับไม่รู้สึกผ่อนคลายเหมือนทุกครั้งที่มาเดินเล่น เธอหยุดชะงักกลางทาง หูได้ยินเสียงฝีเท้าแปลก ๆ เหมือนเล็บย่ำลงบนดินแห้งกรอบ “...เสียงอะไรวะ” เธอพึมพำหันซ้ายหันขวาพลันสายตาก็ไปสะดุดเข้ากับเงาตะคุ่มที่โผล่มาจากพุ่มองุ่นหนาเตอะ

 

มันก้าวออกมาอย่างชัดเจน ผิวหนังสีเขียวคล้ำหูยาวแหลมโง้งขึ้น ใบหน้าบิดเบี้ยวราวกับภาพฝันร้าย รอยยิ้มแสยะกว้างเผยให้เห็นฟันแหลมคมเรียงเป็นแถว ดวงตาสีแดงทอประกายอำมหิต และในมือมันยังถือดาบโค้งเล็กแวววับที่พร้อมจะฟันลงได้ทุกเมื่อ “ก็อบลิน…” โมนีก้าเบิกตากว้าง หัวใจเต้นแรงจนแทบหลุดออกมา ความทรงจำที่เคยได้ยินเรื่องเล่าเกี่ยวกับสิ่งมีชีวิตสายพันธุ์นี้แวบเข้ามา สิ่งมีชีวิตที่ชั่วร้ายรอยยิ้มที่ทำให้เลือดหยุดไหลเสียงหัวเราะที่ทำให้นมบูดและผลไม้ร่วงกราว มันไม่ใช่แค่เรื่องเล่าหลอกเด็กอีกต่อไป

ก็อบลินแสยะยิ้ม ฟันเปื้อนน้ำลายมันแวววาว “กิ๊กกิ๊กกิ๊ก...” เสียงหัวเราะที่แหลมสูงทำให้ร่างโมนีก้าสั่นสะท้านในเสี้ยววินาที ผลไม้ที่กิ่งข้าง ๆ ยังสั่นและหล่นลงมากระแทกพื้นดัง ป๊อก!

“เวรแล้ว…ของจริงนี่หว่า!” เธอสบถเสียงหลงก้าวถอยหลังไปหนึ่งก้าวแต่ก็อบลินไม่ปล่อยให้เธอตั้งตัว มันคำรามแล้วพุ่งพรวดเข้ามาเร็วอย่างเหลือเชื่อ โมนีก้าหลุดเสียงกรีด “อ๊าคคคคค!!” มือแทบเอื้อมไม่ทันหากไปคว้าอะไรมาใช้ป้องกันตัว หัวใจเธอร่วงลงไปที่ตาตุ่มทันที ความจริงชัดเจนก็อบลินนี่ไม่ได้เล่นมันหมายหัวเธอแน่นอน!

กว่าที่โมนีก้าจะตั้งสติได้ เธอขยับมือเอากราดิอุสออกมาโชคดีที่แอบจิ๊กมาด้วยของจริงนี้หว่า กราดิอุสจริงเย็นเฉียบในมือโมนีก้าสะท้อนแสงยามเย็นเป็นประกายวาบ หญิงสาวกัดฟันแน่น หัวใจเต้นแรงราวกับจะทะลุออกมาจากอก สองขาเบี่ยงก้าวตามสัญชาตญาณทุกครั้งที่ก็อบลินแสยะยิ้มพุ่งเข้ามา ดาบโค้งของมันฟาดเฉียดแขนไปแค่เส้นผม แต่ความรู้สึกเฉียดตายทำให้สติกลับมาทั้งหมด “ไม่สู้ก็ตาย…งั้นก็สู้วะ!” เธอตะโกนก้องในใจ ก่อนก้าวพุ่งสวนกลับ ดาบไม้ที่เคยฝึกซ้อมทุกวันถูกแทนที่ด้วยกราดิอุสของจริงหนักกว่าคมกว่าและโหดร้ายกว่ามาก แต่เวลานี้ไม่มีเวลาคิดแล้ว

เสียงเหล็กปะทะกันดัง แกร๊ง! โมนีก้าพยายามจับแรงจนแขนชาหนึบ แต่เธอกัดฟันยกขึ้นกันต่อ สายตาสีมะพร้าวอ่อนที่มักสดใสร่าเริงกลับวาวขึ้นด้วยความดุดันครั้งแรกในชีวิต เธอเบี่ยงตัวหลบการฟันตรงแล้วกรีดเฉียงสวนไปเต็มแรง “เฮ้ยตายซะะะะะ!!” กรีดแรกนั้นเฉือนลำตัวก็อบลินจนผิวหนังสีเขียวแตกออก โลหิตสีทองเจิดจ้าพุ่งกระเซ็นราวประกายแสงแดดกระจายไปในอากาศ โมรีดลมหายใจเข้าลึก สายตาเบิกโพลงกับสิ่งที่เห็น

“เลือด…สีทอง?” เสี้ยววินาทีนั้นความกลัวในใจเธอหายวับไป กลับมีเพียงความกราดเกรี้ยว “ก็ดี! ชั้นไม่กลัวเลือดสีทองหรอกเฟ้ย!” 

ก็อบลินกรีดร้องด้วยเสียงแหลมสูง กิ๊กกิ๊กกิ๊ก! มันยังไม่ตาย พุ่งเข้ามาอีกครั้งด้วยแรงที่บ้าคลั่งกว่าเดิม แต่โมนีก้าไม่ถอยอีกต่อไป เธอก้าวขึ้นประชิด กราดิอุสสะบัดเป็นประกายวาว ฟันฉับ! ฉับ! แต่ละครั้งเต็มไปด้วยพลังที่ไม่เคยมีมาก่อน ทุกครั้งที่ดาบกรีดผ่าน เลือดทองก็สาดพร่างพราวเหมือนประกายดวงดาว โมนีก้าก็ตะโกนออกมาเสียงหลง “มรึงตายยยยยยยย!!” ฟาดสุดแรงชนิดไม่คิดชีวิต

จนในที่สุดร่างก็อบลินล้มตึงกับพื้น ใบหน้าแสยะยิ้มค้าง ดวงตาแดงวาวพลันดับวูบ ร่างอัปลักษณ์สิ้นใจอยู่ท่ามกลางแสงสีทองที่ยังเปื้อนพื้นหญ้า โมนีก้าหอบหนักแขนขาสั่นเทา กราดิอุสยังคงสั่นอยู่ในมือ แต่ในดวงตากลับมีประกายสว่างขึ้น “ถ้าไม่สู้…ก็คงตายไปแล้วจริง ๆ” เธอพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะเงยหน้ามองท้องฟ้ายามเย็นที่เปลี่ยนเป็นสีส้มอมทอง รู้สึกเหมือนตัวเองได้ลิ้มรสของการเอาตัวรอดครั้งแรกในชีวิตอย่างแท้จริง

แต่ยังไม่ทันจะได้ดีใจที่รอดชีวิตมาได้เสียง ฟู้ววว! ของลมแรงฉีกท้องฟ้าดังขึ้นพร้อมเงาดำที่ปกคลุมเหนือหัว โมนีก้าหอบหายใจหนักหลังจากเพิ่งสังหารก็อบลินไป แต่พอเงยหน้าขึ้นไปเธอก็แทบช็อก เหนือท้องฟ้าเต็มไปด้วยร่างครึ่งคนครึ่งนก ปีกแดงฉานและดำสนิทกระพือกวัดวาด ร่างเพรียวยาวที่มีเล็บยาวแหลมราวกรงเล็บเหล็ก เสียงกรีดร้องสูงแหลมสะท้อนก้องทั่วหุบเขาโซโนมา “ฮาร์ปี้…!?” เธอเบิกตากว้าง ริมฝีปากแทบเอื้อนเอ่ยเสียงไม่ออก หนึ่ง สอง สาม…ยี่สิบ!? นี่มันฝูงเต็ม ๆ!

โมนีก้าใจเต้นกระหน่ำพยายามหันตัวเพื่อจะหนี แต่ปีกของพวกมันกระพือจนแรงลมกดทับลงมาราวกับผนังอากาศบดร่างไว้ไม่ให้ขยับได้ง่าย ๆ และก่อนที่เธอจะวิ่ง กรงเล็บแหลมก็ฟาดลงมาสองครั้ง ฟู้วว! ฉับ!

“อ๊ากกก!!” ร่างเธอสะบัดกระเด็นเลือดซึมตรงแขนและไหล่ รอยกรีดลึกจากกรงเล็บยังแผดเผาด้วยพิษลมร้อนของพวกมัน ความเจ็บเสียดทะลุจนเธอแทบทรุดคุกเข่าลงกับพื้นหญ้า เสียงกรีดร้องประสานกันดังลั่นราวกับเสียงคำรามของฝูงสุนัขล่าเนื้อ มันคือเสียงฮาร์ปี้…สุนัขล่าเนื้อแห่งซุสที่ร่ำลือกันว่าพวกมันลักพาตัวมนุษย์กึ่งเทพไปในพริบตา “บ้าบอที่สุด!!” โมนีก้าสบถเสียงสั่น กราดิอุสในมือสั่นระริกแต่เธอกัดฟันแน่น แม้หัวใจจะเต็มไปด้วยความกลัวแต่ขาคู่เล็กก็ยังยันพื้นพยายามพยุงให้ยืนขึ้นได้

ปีกนับยี่สิบคู่กำลังกระพือโอบล้อมเธอเป็นวงกลม เสียงลมหมุนวนดังครืนครั่นราวพายุ เงาของพวกมันบดบังท้องฟ้าแทบมืดมิด ความจริงกระแทกใจเธอทันที การต่อสู้กับก็อบลินเมื่อครู่เหมือนเป็นเพียงการซ้อมวอร์มก่อนเผชิญหน้ากับนรกจริง ๆ ที่อยู่ตรงหน้า เธอกำหมัดแน่นร่างกายสั่นสะท้านด้วยทั้งความเจ็บและความกลัว แต่สายตาสีมะพร้าวอ่อนยังไม่ยอมดับประกาย เธอรู้ดีว่าถ้าไม่ลุกสู้ตรงนี้...คืนนี้คงไม่มีเธอให้หายใจอีกต่อไป…แต่ถึงสู้ไป ก็ตายอยู่ดี!!

[ปักตะไคร้]

อื่น ๆ : ปราบก๊อบลินสำเร็จ

หนีทางการโจมตีของฮาร์ปี้ โดนโจมตี 2 ครั้ง รวมดาเมจ 411 ดาเมจ

เหลือเลือดขณะหนี 4015 หน่วย

Phatranit BELIEVER

Jupiter Camp Gazette

บันทึกแห่งสรวงสวรรค์ • ฉบับที่ 29

ภัทรานิษฐ์ พิพัฒน์เกียรติ "คนอย่างพวกนายก็เหมาะสมที่จะได้รับการทรมารจากดินแดนนรกแล้วละนะ"

วันที่: 31 สิงหาคม พุทธศักราช 2558 หัวข้อการโรลเพลย์ : ​​แอมโบรเชีย: ของขวัญจากหมาป่า สถานที่ : หุบเขาโซโนมา       "หุบเขาโซโนมาเงียบงันและเหน็บหนาว...มันคือสถานที่ที่เด็กหญิงตัวน้อยนามว่า พัด ต้องเผชิญกับความเจ็บปวดเพียงลำพัง จนกระทั่งในที่สุด...ลูเซียน เฟลม หมาป่าผู้ยิ่งใหญ่ก็ก้าวเข้ามา ​เขาไม่ได้มาในฐานะสัตว์ร้ายจากนิทาน แต่กลับเป็นผู้พิทักษ์ที่เปี่ยมไปด้วยแสงแห่งความหวังในดวงตาคู่คม ​เมื่อเห็นร่างเล็กของพัดที่อ่อนแรงจนแทบหมดสติ ลูเซียนได้หยิบ ผลึกแอมโบรเชีย ออกมาอย่างระมัดระวัง แสงสีทองนวลจากผลึกนั้นสว่างวาบขึ้น ราวกับเปลวเพลิงที่กำลังจะให้กำเนิดชีวิต ​"เด็กน้อย...กินสิ่งนี้ซะ ความเจ็บปวดของเจ้าจะหายไป" เสียงทุ้มต่ำเอ่ยอย่างแผ่วเบา ​พัดเงยหน้ามองเขาด้วยดวงตาที่พร่ามัว ก่อนจะรับผลึกนั้นมาไว้ในมือเล็กๆ และเมื่อมันแตะริมฝีปาก ความขมขื่นของโรคร้ายที่กัดกินร่างก็จางหายไป ความอบอุ่นแผ่ซ่านไปทั่วตัว ราวกับได้ถูกโอบกอดจากแสงสวรรค์ ​วินาทีนั้นเอง...พัดก็เข้าใจว่า ลูเซียน เฟลม ไม่ได้เป็นเพียง "หมาป่า" แต่คือแสงแห่งความหวังที่จะส่องนำทางเธอ บนเส้นทางที่ยังทอดยาวอยู่ข้างหน้า" พัดรับประทานแอมโบรเซียเรียบร้อยจ้า 🐶 เครดิตผู้จัดสร้างโค้ด : Phatranit Phiphatkiat 🐶 เรื่องที่ต้องการแจ้งให้ทราบ !! ถ้าพัดยังไม่ได้อนุญาตให้ทำการเปลี่ยนแปลง ดัดแปลง เนื้อหา หรือ โค้ด อย่าพึ่งทำไรส่งเดชนะคะ ให้คงทุกอย่างไว้เหมือนเดิม ก่อนและแจ้งสิ่งที่ต้องการจะให้แก้ไขพัดจะรีบมาแก้ไขให้เมื่อว่างจากการเรียนคะ" 🔔 Jupiter Camp Gazette🔔

Moneka HONOR

วันที่ 01 เดือนกันยายน ปี 2558

ช่วงเช้า เวลา 06.00 - 07.00 น. ณ หุบเขาโซโนมา รัฐแคลิฟอร์เนีย สหรัฐอเมริกา (ออกกำลังกาย - วิ่ง ประจำวัน)

ยามเช้าของหุบเขาโซโนมาสดใสด้วยแสงอาทิตย์ที่ลอดผ่านยอดเขาสลับเนินเขาเขียวขจี กลิ่นไอดินผสมกลิ่นองุ่นที่ลอยมากับลมเช้าให้ความรู้สึกสดชื่นเกินบรรยาย เสียงนกร้องคลอเป็นจังหวะธรรมชาติ เส้นทางดินทอดยาวเบื้องหน้าเหมือนพรมที่ชวนให้ก้าวต่อไป โมนีก้ายืนยืดเส้นยืดสายอยู่ข้าง ๆ ซูริ โมนีก้าเธอสวมเสื้อยืดสีขาวกับกางเกงวอร์มสีเข้ม เส้นผมถูกรวบหางม้าให้ไม่เกะกะ หลังจากทั้งสองวอร์มร่างกายเสร็จ ดวงตาโมนีก้ายังมีประกายสดใสตามนิสัย ถึงแม้แขนซ้ายจะพันผ้าไว้เพราะแผลจากฮาร์ปี้เมื่อวานยังเจ็บระบมเล็กน้อย เธอจึงตั้งใจว่าจะไม่แกว่งแขนแรง ๆ ให้ปวดเพิ่ม ซูริที่ยืนอยู่ข้าง ๆ มีสีหน้าสงบนิ่งเหมือนเคย แต่สายตาเหลือบมองแขนพันผ้าของโมนีก้าอยู่บ่อยครั้ง ร่างสูงโปร่งในชุดออกกำลังกายสีเข้มยืนเหมือนกำลังจับตามองทุกจังหวะหายใจของเธอ แม้จะไม่ได้พูดอะไรออกมาแต่ความห่วงใยซ่อนอยู่ในแววตาชัดเจน

ไม่นานคุณหมาป่าเวล็อกซ์ หมาป่าสีเทาร่างใหญ่ที่เป็นเสมือนครูฝึกก็เดินเข้ามา เขาไม่ใช่แค่พี่เลี้ยงธรรมดา แต่ยามก้าวออกมาในโหมดโค้ชนักวิ่งโอลิมปิกนั้นแววตาคมของเขาเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นและพลังบิ้วอารมณ์ชนิดที่ใครเห็นก็แทบอยากก้าวลงสนามแข่งจริง ๆ ทันที “วันนี้ไม่มีคำว่าเบา!” เสียงคำรามต่ำ ๆ ของเวล็อกซ์ดังก้องในหุบเขา “สิบไมล์! ไม่ใช่เพื่อเอาชนะใคร แต่เพื่อเอาชนะตัวเอง!”

โมนีก้าเบิกตากว้าง หัวเราะแห้ง ๆ “สิบไมล์เหมือนเดิมหรอ...ไม่ใจดีเลยเหรอคะ...โอเค๊! ฉันยังไม่ตายแน่นอน!” เธอพูดติดตลกแต่ในใจเริ่มเตรียมใจเต็มที่ ขยับแขนขวาแกว่งเบา ๆ ส่วนแขนซ้ายกดไว้กับลำตัวไม่อยากให้สะเทือนแผล ซูริมองหน้าเธอแล้วส่ายหัวเบา ๆ ก่อนเอ่ยเสียงเรียบ “อย่าพูดเล่นจนหมดแรงนะ วิ่งจริงต้องใช้สมาธิ”

“รู้แล้วน่า! แต่ถ้าไม่หัวเราะบ้างฉันคงเครียดตายก่อนจะถึงจุดหมายปลายทางแน่” โมนีก้ายักคิ้วใส่ เสียงเป่าปากหวีดของเวล็อกซ์ดังขึ้นทันทีที่ทั้งสามออกตัวไปตามเส้นทางเนินเขา สนามหญ้าสีเขียวทอดยาวล้อมรอบด้วยไร่องุ่นสวยงาม สายลมยามเช้าปะทะใบหน้า โมรีก้าวเท้าเบิกทางแม้หายใจหอบเร็ว แต่รอยยิ้มยังไม่เลือน ซูริคุมจังหวะอย่างมั่นคง ก้าวเท้าอย่างสม่ำเสมอเหมือนเครื่องจักร ส่วนเวล็อกซ์วิ่งนำไปด้านหน้า หันกลับมามองเด็ก ๆ ที่วิ่งตามด้วยสายตาเคร่งขรึมราวกำลังทดสอบจิตใจ

ระหว่างวิ่งโมนีก้าเริ่มพูดขึ้นทั้งที่ลมหายใจถี่ “ซูริ...รู้ไหม? ถ้าเป็นฉันเมื่อก่อน ฉันคงวิ่งได้ไม่ถึงสองก้าวแล้วล้มไปแล้วล่ะ...” ซูริมองแวบหนึ่งก่อนตอบ “แต่ตอนนี้เธอกำลังวิ่งอยู่ ไม่ล้ม ก็ดีแล้ว”

“ใช่สิ...ฉันก็แปลกใจเหมือนกัน” โมนีก้าหัวเราะหอบ ๆ “บางที...บางทีฉันอาจจะกำลังเก่งขึ้นทีละนิดจริง ๆ ก็ได้”

เวล็อกซ์ที่วิ่งนำอยู่เอ่ยเสียงเข้มแทรกขึ้นมา “อย่ามัวแต่พูด จังหวะหายใจสำคัญ! สองก้าวหายใจเข้า สองก้าวหายใจออก จำไว้!” ทั้งสองเด็กรีบปรับลมหายใจตามคำสั่ง เสียงรองเท้ากระทบดินดังเป็นจังหวะสม่ำเสมอ การวิ่งสิบไมล์แม้จะยาวไกลแต่ทิวทัศน์รอบข้างช่วยให้หัวใจพอผ่อนคลาย แสงแดดยามเช้าส่องลงบนผิวหญ้าเป็นประกายราวกับเพชรเล็ก ๆ บนผืนพรมสีเขียว โมนีก้ายังคงยิ้ม แม้เหงื่อจะชุ่มใบหน้า แต่ในใจเธอเริ่มภาคภูมิใจที่ก้าวต่อไปได้จริง ๆ แขนซ้ายที่เจ็บยังคงกอดแนบลำตัวไว้ แต่ทุกก้าวเท้าที่เหยียบลง เธอรู้สึกว่าไม่ใช่เพียงแค่การวิ่งเพื่อร่างกายเท่านั้น แต่คือการวิ่งเพื่อยืนยันว่าเธอยังมีพลังจะก้าวต่อไปในทุก ๆ วัน

อื่น ๆ: เอาออกมาวิ่ง วิ่งนะวิ่งนะแฮมทาโร่

รางวัล : +15 EXP, +5 คะแนนบัดดี้

Moneka HONOR

วันที่ 02 เดือนกันยายน ปี 2558

ช่วงเช้า เวลา 06.00 - 07.00 น. ณ หุบเขาโซโนมา รัฐแคลิฟอร์เนีย สหรัฐอเมริกา (ออกกำลังกาย - วิ่ง ประจำวัน)

อากาศยามเช้าของหุบเขาโซโนมายังคงสดชื่น ลมเย็นปะทะผิวเบา ๆ เสียงนกร้องคลอไปกับกลิ่นดินชื้นจากไร่องุ่นรอบ ๆ แต่บรรยากาศเงียบสงบกลับถูกทำลายด้วยเสียงฮัมเพลงจังหวะเร้าใจของโมนีก้า หญิงสาวยืดแขนยืดขาพลางส่ายเอวหมุนสะโพกเหมือนกำลังเต้นอยู่ในงานปาร์ตี้มากกว่าจะวอร์มก่อนออกวิ่ง เสียงฮัมยังลากท่อนฮุกของเพลงอย่างมั่นใจ “I like them big, I like them chunky chunky~”

ซูริที่กำลังยืดเส้นตรงข้าง ๆ ถึงกับหันมามองค้าง มือที่กำลังยืดขาแอบชะงักไปชั่วครู่ แววตาเหมือนกำลังสงสัยว่าคนตรงหน้าเป็นบ้าแดนซ์หรือเปล่า “...เธอนี่มันตลกจริง ๆ โมนีก้า เพลงอะไรกันเนี่ย ฟังดู…” ซูริกลั้วหัวเราะเบา ๆ แล้วส่ายหัว แต่ก็ยังเลิกคิ้วเหมือนพยายามหาคำมาแทนความรู้สึก โมนีก้าไม่สนใจเสียงแซะหรือดูว่ามันแปลกหรอกนะ กลับยิ่งขยับเอวโยกแรงกว่าเดิมขณะยืดแขนยืดขาไปด้วย 

“ก็เพราะดีออก! ฉันชอบเพลงที่มันทำให้ร่างกายอยากขยับนี่นา~” เธอหันมายักคิ้วใส่ซูริอย่างเจ้าเล่ห์ ก่อนจะหมุนตัวหนึ่งรอบแล้วชูนิ้วโป้งขึ้นสูงอย่างภูมิใจ

ซูริถอนหายใจยาวแต่ริมฝีปากแอบยกยิ้ม “เธอนี่มัน…เอาแต่ใจจริง ๆ เลยนะเนี้ย รสนิยมเพลงก็แปลกชะมัด” เสียงพูดเหมือนบ่นแต่ในสายตากลับมีแววขำและเอ็นดูอยู่ในที

โมนีก้าหัวเราะคิกคักพลางยกมือทาบอกทำท่าจริงจัง “ไม่หรอกนะ! นี่เขาเรียกว่าความชิคส่วนตัวต่างหาก! ถ้าไม่มีเพลงซะบ้างบ้านหมาป่านี้คงน่าเบื่อจะตายไป น่าเสียดายที่โทรศัพท์เปิดเพลงไม่ได้ไม่งั้นนะ เธอจะเห็นฉันใส่หูฟังไปไหนมาไหนละ ฉันชอบฟังเพลงน่ะ” ซูริกลอกตาใส่ตอนได้ยินแต่พอเห็นโมนีก้าเต้นขำ ๆ ไปด้วยวอร์มไปด้วยก็นึกไม่ออกว่าจะพูดอะไรต่อดี นอกจากยอมยกมือยอมแพ้ “ถ้าไม่มีเธอฉันก็คงไม่ได้หัวเราะแต่เช้าแบบนี้เหมือนกัน”

ยังไม่ทันจะพูดอะไรต่อเสียงฝีเท้าหนักแน่นก็ดังขึ้น เวล็อกซ์ หมาป่าสีเทาตัวใหญ่เดินเข้ามาหยุดข้าง ๆ ทั้งสอง สายตาคมมองเด็กสาวที่กำลังส่ายเอวอยู่ โมนีก้าถึงกับหยุดท่าเต้นค้างแล้วหัวเราะแห้ง ๆ พลางกระซิบเบา ๆ “...แฮะ ๆ ฉันวอร์มจริงนะคะไม่ได้เต้นเล่นสักหน่อย” ซูริกลั้นหัวเราะแทบไม่อยู่รีบหันไปทำท่ายืดกล้ามเนื้ออย่างเรียบร้อย เวล็อกซ์เพียงแค่มองเงียบ ๆ แล้วสะบัดหัวเบา ๆ ราวกับไม่อยากถามให้เสียเวลา ก่อนจะหันพาเด็กทั้งสองเข้าสู่การวิ่งจริงจังทันที

เสียงฝีเท้าหนักแน่นของเวล็อกซ์ดังก้องไปตามทางดิน เขาวิ่งนำอย่างไม่เสียแรงราวกับนักล่าในป่าที่รู้จักเส้นทางทุกเส้นอย่างทะลุปรุโปร่ง “วันนี้จะพาไปเส้นทางใหม่ ตั้งใจล่ะ” เสียงต่ำกังวานของหมาป่าสีเทาก้องอยู่ในอากาศก่อนที่เขาจะเร่งฝีเท้าหายลับไปข้างหน้า

โมนีก้ากับซูริรีบวิ่งตามติด ๆ ร่างเล็กของโมนีก้าเคยอ่อนแอและเหนื่อยง่ายเมื่อสัปดาห์ก่อน บัดนี้กลับเคลื่อนไหวได้อย่างคล่องตัว ท่วงท่าวิ่งเต็มไปด้วยพลังและความมั่นใจ เสียงลมหายใจสม่ำเสมอใบหน้าเปื้อนเหงื่อแต่แฝงรอยยิ้มพอใจในตัวเอง ในใจเธอแทบจะกรีดร้องด้วยความดีใจพุงตรงเอวที่เคยยื่นจนต้องเอามือดึงเสื้อปิด ตอนนี้หายเกลี้ยง! เอวของเธอกลายเป็นเอวเอสคอดสวยจนแอบมองเงาตัวเองในกระจกเมื่อวานก็ยังตกใจ ร่อง 11 เริ่มชัดขึ้นทุกครั้งที่หายใจลึก เธอแทบอยากหยุดกลางป่าแล้วตะโกนว่าหุ่นดีจัดโว้ยยย! แต่ก็ต้องเก็บไว้ในใจวิ่งไปยิ้มไปเหมือนคนเพิ่งถูกรางวัลใหญ่

ซูริมองจากข้าง ๆ เห็นเพื่อนร่างเล็กที่เมื่อก่อนชอบบ่นว่าเหนื่อยจนอยากนอนเฉย ๆ ตอนนี้กลับวิ่งด้วยท่าทีมั่นใจ แถมยังยกคางเชิดเล็กน้อยเหมือนจะอวดหุ่นใหม่แบบไม่รู้ตัว ก็อดแซวไม่ได้ “ยิ้มอะไรนักหนาโมนีก้า ระวังสะดุดรากไม้หัวคะมำเอานะ”

โมนีก้าเบะปากแต่ยังคงวิ่งต่อ หอบน้อย ๆ แต่ตอบอย่างไม่ยอมแพ้ “ก็หุ่นฉันมันดีขึ้นนี่! วิ่งทุกวันไม่เสียแรงจริง ๆ รู้ไหม เอวเอสฉันมาแล้วนะยะ ร่อง 11 ก็มาแล้วด้วย!” เธอพูดอย่างภาคภูมิใจถึงกับยกเสื้อโชว์นิด ๆ จนซูริถึงกับหลุดหัวเราะเสียงดังกลางหุบเขา

“บ้าเอ๊ย…ใครเขาอวดหุ่นเวลาวิ่งแบบนี้กัน” ซูริส่ายหัวแต่รอยยิ้มมุมปากปิดไม่มิด เวล็อกซ์ที่วิ่งนำอยู่หันหูฟังเสียงหัวเราะของสองสาว เขาไม่หันกลับมาแต่หางที่แกว่งเบา ๆ ก็บอกได้ว่าแม้แต่หมาป่าผู้เข้มงวดก็ยังพอใจกับความคึกคักสดใสของเด็ก ๆ ที่กำลังเติบโตทั้งร่างกายและหัวใจบนเส้นทางใหม่ในเช้าวันนั้น

อื่น ๆ: สนุกจริง ๆ วิ่งนะวิ่งนะแฮมทาโร่

รางวัล : +15 EXP, +5 คะแนนบัดดี้

Moneka HONOR

วันที่ 02 เดือนกันยายน ปี 2558

ช่วงดึก เวลา 23.00 - 00.00 น. ณ หุบเขาโซโนมา รัฐแคลิฟอเนียร์ สหรัฐอเมริกา (ฝึกพิเศษ)

เสียงหอบหายใจของทั้งสามดังสอดประสานกับเสียงลมที่พัดผ่านยอดไม้สูงในหุบเขาโซโนมา เมื่อร่างเล็กของสตรีสองร่างกับหมาป่าน้ำตาลใหญ่พุ่งพรวดออกมาจากเขตป่าเรดวู้ด ในที่สุดเสียงฝีเท้าหนักหน่วงของไซคลอปส์ก็ค่อย ๆ จางหายไป ทิ้งไว้เพียงหัวใจที่ยังเต้นรัวอย่างบ้าคลั่ง โมนีก้าแทบทรุดลงทันทีที่ถึงเนินหญ้ากว้าง ๆ เธอทิ้งตัวลงไปนั่งแผละ หอบแรงจนเหมือนปอดจะระเบิดออกมา 

“โอ้ยยย…ฉัน…ฉันไม่ต้องฝึกวิ่งแล้วจริง ๆ แหละคืนนี้ วิ่งจนจะกลายเป็นนักมาราธอนอยู่แล้ว…”

ซูริที่เหนื่อยไม่แพ้กันแต่ยังทรงตัวได้ดีกว่า รีบย่อตัวลงมาคอยประคองไม่ให้เพื่อนล้มหน้าทิ่ม “เฮ้ ๆ หายใจลึก ๆ โมนีก้า…ยังไงก็รอดมาได้แล้วนะ” น้ำเสียงของเธอแม้จะเหนื่อยแต่ก็พยายามนิ่งเพื่อไม่ให้เพื่อนตื่นตระหนกไปมากกว่านี้

ทางด้านลูปัส หมาป่าน้ำตาลผู้เคยแสดงท่าทางเข้มงวด คราวนี้กลับยืนหูตั้ง ตาเบิกโพลง หายใจแรงพอกับพวกเด็ก ๆ เขาเหลียวหลังไปมองป่าเรดวู้ดราวกับจะยืนยันว่าไซคลอปส์ไม่ได้ตามออกมาแล้ว ก่อนหันกลับมาใช้สายตาคมกริบสบกับสองสาว แต่แทนที่จะเอ่ยอะไรสมเป็นครูฝึกเขากลับหลุดประโยคสั้น ๆ ออกมา “อย่าบอก…ท่านลูปานะ…”

โมนีก้าถึงกับหันขวับ ใบหน้ายังแดงก่ำจากการวิ่ง แต่ดวงตาลุกวาวขึ้นมาทันที “หา?!! นี่นาย…ล่อไซคลอปส์มาหาเราสองคนจริง ๆ ใช่มั้ย!?” เสียงของเธอทั้งเหนื่อยทั้งสั่น แต่แฝงด้วยความโมโหจัด ซูริมองหมาป่าน้ำตาลแล้วเผลอหัวเราะหึ ๆ ออกมา “โห…แผนการฝึกพิเศษของหมาป่านี่มันไม่ธรรมดาจริง ๆ ว่ะ แต่ก็เกือบได้ไปเกิดใหม่แล้วนะรู้ตัวหรือเปล่า”

โมนีก้ายังมองแรงไม่หยุดสองแก้มพองราวกับกระต่ายโมโห “ฉันแทบตายเพราะหมาป่าบ้าแบบนายแล้วนะ! ถ้าคุณลูปารู้เรื่องนี้ล่ะก็…ฉันจะเผาให้หูชาเลย!!”

ลูปัสทำเพียงส่ายหัวแล้วถอนหายใจออกแรง ๆ คล้ายจะกลบเกลื่อนความผิด “ข้า…ไม่สิ ฉันแค่ทดสอบ ดูว่าเจ้าจะเอาตัวรอดได้แค่ไหน”

โมนีก้าถึงกับชี้นิ้วใส่ตาคม ๆ ของหมาป่าน้ำตาล “บ้าเอ๊ย! ครั้งหน้าถ้าจะทดสอบก็ช่วยไม่ต้องเสี่ยงชีวิตแบบนี้ได้มั้ย! ฉันไม่ใช่หนูทดลองนะ!” บรรยากาศตรงนั้นเต็มไปด้วยทั้งความตึงเครียดและเสียงหอบหายใจ แต่ซูริกลับกลั้นหัวเราะไม่ไหวอีกครั้ง ยกมือมาตบไหล่เพื่อนสาว “โอเค ๆ อย่างน้อยเราก็รอดออกมาได้ คราวนี้ถือว่าได้บทเรียนจริงจังแล้วกันนะโมนีก้า” โมนีก้าพ่นลมหายใจออกแรง ๆ ก่อนจะล้มตัวนอนหงายกับพื้นหญ้า มองท้องฟ้าที่สว่างจ้าไร้ดาวแล้วบ่นอุบ “เหอะ…บทเรียนบ้าอะไร วิ่งหนีตายแทบขาดใจ ถ้าไม่ติดว่ารอดมาได้ ฉันคงแช่งหมาป่าบ้านั่นไปแล้ว…”

แล้วเธอก็เอาแขนปิดหน้า ขณะที่ซูริกับลูปัสยืนมองกันเงียบ ๆ หนึ่งด้วยความขำ อีกหนึ่งด้วยความรู้สึกผิดปนโล่งใจเพราะถึงอย่างไร เด็กสาวทั้งคู่ก็พิสูจน์แล้วว่าแม้ถูกโยนเข้าสถานการณ์สุดเสี่ยง…พวกเธอก็ยังเอาตัวรอดได้

อื่น ๆ: ฝึกจบจนได้ อ๊าคคคคค

Moneka HONOR

วันที่ 04 เดือนกันยายน ปี 2558

ช่วงเช้า เวลา 06.00 - 07.00 น. ณ หุบเขาโซโนมา รัฐแคลิฟอร์เนีย สหรัฐอเมริกา (ออกกำลังกาย - วิ่ง ประจำวัน)

สายลมเย็นยามเช้าของหุบเขาโซโนมาพัดผ่านทุ่งหญ้า เสียงนกร้องประสานกับเสียงใบไม้ที่ไหวเอน บรรยากาศสดชื่นแต่แดดยังคงสว่างจ้าเพราะกลางวัน 24 ชั่วโมงไม่เคยหายไป โมนีก้าและซูกิก้าวเท้าเข้ามาในลานกว้างที่ใช้เป็นเส้นทางวิ่งประจำวัน และพบร่างสูงใหญ่ของเวล็อกซ์หมาป่าสีเทาที่กำลังนั่งรออยู่ริมโขดหิน เวล็อกซ์หันดวงตาสีเหลืองอำพันมองพลางเอ่ยเสียงทุ้ม “โมนีก้า ไหวแล้วหรือ?”

หญิงสาวยกมือเช็ดเหงื่อที่ซึมขึ้นมาเล็กน้อยจากการเดินทางมาที่นี่ ก่อนยิ้มบาง ๆ ตอบ “อาจจะวิ่งไม่ได้มากค่ะ…แต่ไม่อยากให้ซูกิวิ่งคนเดียว” 

คำตอบนั้นทำให้หมาป่าสีเทาเลิกคิ้วเล็กน้อยเหมือนจะชื่นชมก่อนพยักหน้าหนักแน่น “ถ้าอย่างนั้น วันนี้จะให้พวกเจ้าสองคนวอร์มร่างกายกันเอง แล้วก็วิ่งเอง ข้าจะรออยู่ตรงนี้เท่านั้น” เขาหยุดหายใจครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “อีกอย่าง…เมื่อวานข้าเดินลาดตระเวน พบว่าฝูงฮาร์ปี้ยี่สิบตัวที่เคยอาละวาด มันหายไปหมดแล้ว น่าจะอพยพไปที่อื่น หุบเขาตอนนี้ไม่อันตรายเหมือนก่อนหน้านี้แล้ว”

โมนีก้าถอนหายใจโล่งอก “งั้นก็ดีเลยค่ะ…” ขณะที่ซูกิเพียงพยักหน้า เงียบเช่นเคยแต่แววตาผ่อนคลายลงเล็กน้อย ทั้งสองหันมามองหน้ากันก่อนยกแขนขึ้นเริ่มวอร์มร่างกาย ซูกิทำท่าก้มยืดกล้ามเนื้ออย่างถูกวิธี ส่วนโมนีก้าแม้จะดูทุลักทุเลเล็กน้อยเพราะยังไม่ค่อยสบายตัว แต่ก็พยายามทำท่าตามด้วยสีหน้าจริงจังจนซูกิอดยิ้มขำ ๆ ไม่ได้ “อย่าฝืนมาก” ซูกิพูดเบา ๆ พลางหันมาคอยดูท่าของเพื่อน “ถ้าไม่ไหวก็บอกด้วย เข้าใจไหม”

โมนีก้าหันมายักคิ้ว แก้มขึ้นสีจาง ๆ “ค่ะคุณแม่ซูกิ~” แล้วหัวเราะคิก พลางเริ่มขยับแขนยืดกล้ามเนื้ออย่างตั้งใจมากขึ้น ท่ามกลางทุ่งหญ้าสีเขียวที่ทอดยาว ทั้งสองสาวพร้อมจะก้าวเข้าสู่การวิ่งประจำวันด้วยกันอีกครั้งภายใต้การจับตามองของเวล็อกซ์ที่ยืนสงบเหมือนผู้คุมเงียบ ๆ 

เสียงลมที่พัดผ่านทิวต้นไม้ในหุบเขาโซโนมาดูเงียบสงบในตอนแรกทว่าเพียงอึดใจเดียว มันกลับแปรเปลี่ยนเป็นเสียงกรีดร้องแหลมสูง ฮาร์ปี้สองตัวโผล่พรวดออกมาจากยอดไม้ ปีกสีแดงสดสะบัดแรงจนฝุ่นผงปลิวว่อน ใบไม้ปลิดปลิวราวกับมีพายุเล็ก ๆ โหมกระหน่ำ ระหว่างที่สองสาวกำลังวิ่งอยู่ โมนีก้าชะงักฝีเท้าใบหน้าขึ้นสีทั้งตกใจทั้งหงุดหงิด “ไหนบอกว่าหายไปแล้วไง…บ้าเอ๊ย” เธอกัดฟันแน่นก่อนจะดึงกราดิอุสออกมาจากแหวนดาราจรัส แววตาคมเปล่งประกายราวกับเตรียมพร้อมจะฟัดเต็มที่

ซูกิที่ยืนอยู่ข้างกันไม่เสียเวลา เธอก้าวออกมาก้าวหนึ่งราวกับตั้งใจจะเป็นกำแพงปกป้องโมนีก้า ดาบของตนเองชักออกมาอย่างคล่องแคล่ว ท่าทีของสาวน้อยทอมบอยนั้นสงบนิ่ง ต่างจากโมนีก้าที่เต็มไปด้วยไฟแห่งอารมณ์และพลังข้างใน ฮาร์ปี้ตัวแรกพุ่งเข้ามาทางซูกิ เล็บยาวแหลมพุ่งลงหวังจะเฉือนคอ แต่ซูกิกลับหมุนดาบปัดขึ้นอย่างเฉียบคม เสียงโลหะปะทะกับกรงเล็บแหลมบาดหู เกิดประกายไฟเล็ก ๆ วาบขึ้นกลางอากาศ ซูกิใช้แรงบิดตัวแทงสวนไปที่สีข้างศัตรูจนมันร้องลั่น อีกด้านหนึ่ง ฮาร์ปี้ตัวที่สองมุ่งเป้าใส่โมนีก้าเต็ม ๆ ปีกมันกางกว้างบดบังสายตา เงาสีแดงร่วงทับมาเหมือนพายุโลหิต โมนีก้าไม่หลบ แต่ก้มลงตักดินขึ้นมาแล้วสาดใส่ตาของมันทันที เสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บดังสนั่น ก่อนที่เธอจะฉวยจังหวะพุ่งกราดิอุสฟันเฉียงเข้าเต็มลำตัว เลือดสีทองกระเซ็นพร่างพรายกลางแสงแดดที่ไม่เคยดับ

“นี่แหละนะ…ให้ตายสิ!!” โมนีก้าตะโกนพร้อมฟันซ้ำอย่างไม่ลังเลร่างของฮาร์ปี้ตัวนั้นร่วงลงกระแทกพื้นดังสนั่น

ฮาร์ปี้อีกตัวพยายามบินหนีแต่ซูกิไม่ปล่อยโอกาส หล่อนพุ่งตัวไปข้างหน้าด้วยความเร็ว ดาบในมือฟันฉับเดียวเข้าที่คอ ร่างของมันร่วงลงพื้นอย่างไร้เรี่ยวแรงพร้อมเสียงหอบหายใจแรง ๆ ของซูกิ ความเงียบเข้าปกคลุมอีกครั้ง เหลือเพียงเสียงลมหอบของทั้งสองสาว โมนีก้าหันไปสบตาซูกิ ยิ้มกว้างทั้งเหงื่อที่ชุ่มเต็มใบหน้า “ตุยเย่จริง ๆ ด้วยว่ะ…”

ซูกิถอนหายใจเล็กน้อยเก็บดาบเข้าฝักแล้วตอบเสียงเรียบ แต่แฝงด้วยรอยยิ้มมุมปาก “ก็ยังไม่แย่หรอก ถ้าเรายังอยู่” ท่ามกลางหุบเขาที่สว่างไสวตลอดเวลา ทั้งสองยืนเคียงกันกลางซากฮาร์ปี้ร่วงกองอยู่ที่พื้นแล้วค่อยสลายหายไป…การวิ่งช้า ๆ แบบชมนกชมไม้เมื่อครู่ กลายเป็นการทดสอบกำลังใจและฝีมืออย่างแท้จริง

แต่ตอนแรกทั้งสองคิดว่าจะจบเพียงเท่านี้ หากไม่ใช่เพราะเสียงก้าวย่ำเล็ก ๆ กระทบพื้นหินดังขึ้นแผ่วเบา ก่อนจะตามมาด้วยเสียงหัวเราะแหลมเล็กที่ฟังแล้วชวนให้หงุดหงิด หูแหลม ดวงตาแดงก่ำเต็มไปด้วยเล่ห์เพทุบาย ก๊อบลินโผล่ออกมาจากพุ่มไม้ด้านข้างทันทีโดยไม่ให้ตั้งตัว มันกรีดฟันคมกริบพลางพุ่งเข้ามาใส่ทั้งโมนีก้าและซูกิราวกับอยากจะฉีกเหยื่อเป็นชิ้น ๆ โมนีก้าเบิกตากว้างแต่กลับกรอกตาอย่างเหนื่อยใจ “เฮ้อ…เอาอีกแล้ว มอนพวกนี้มันมากันเป็นชุดเลยรึไงเนี่ย?” เธอพลิกกราดิอุสขึ้นมาถือแน่นพร้อมตั้งท่า ขณะที่ซูกิก็ยกดาบขึ้นเช่นกัน ใบหน้าคมคายยังคงนิ่งแต่แววตาวาววับอย่างเอาจริง

ก๊อบลินพุ่งมาหมายจะฟันโมนีก้าแต่เธอเบี่ยงตัวหลบอย่างว่องไว ใช้ด้ามกราดิอุสทุบเข้าที่ท้องของมันอย่างแรงจนมันชะงักแล้วกรีดร้องเสียงหลง ขณะเดียวกันซูกิก็ฉวยจังหวะหมุนตัวฟันเฉียงจากด้านข้าง เสียงโลหะตัดผ่านเนื้อดัง ฉัวะ! เลือดสีทองกระเซ็นออกมาพุ่งกระทบพื้นหญ้า โมนีก้าไม่รอช้า ตะโกนลั่น “ตุยเย่วาตานาเบ้ไอโกะไปซะ!!” แล้วฟันกราดิอุสซ้ำลงบนหัวก๊อบลินที่ยังเหลือเรี่ยวแรงอยู่ เลือดทองพุ่งกระจายราวกับพลุแตกมันล้มลงแน่นิ่งในที่สุด

ซูกิยืนข้าง ๆ พ่นลมหายใจออกเล็กน้อย สะบัดดาบให้เลือดกระเซ็นหลุดออกจากคมก่อนจะเก็บเข้าฝัก แล้วเหลือบมองโมนีก้าที่หอบเล็กน้อยแต่ยังยืนหัวเราะหึ ๆ อย่างสะใจ “ก็ดีอยู่หรอกที่ยังหัวเราะออกได้” ซูกิพูดเรียบ ๆ แต่แฝงด้วยความโล่งใจ

โมนีก้าหันมายักไหล่ ขยับปอยผมที่เปียกเหงื่อไปด้านหลัง “ก็มันไม่ยากเกินไปจริง ๆ นี่นา…ขอให้เป็นแค่ตัวเดียวสองตัวแบบนี้เถอะ ไม่เอายี่สิบตัวพร้อมกันอีกแล้วนะ!” ทั้งสองยืนมองซากก๊อบลินนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะหันกลับไปสบตากัน ราวกับสัญญาในใจว่าไม่ว่าจะมีอะไรโผล่มาอีกพวกเธอก็พร้อมสู้เคียงบ่าเคียงไหล่เสมอ ทว่าไม่นานซากก๊อบลินที่เพิ่งล้มตายลงตรงหน้าไม่ทันได้สร้างกลิ่นคาวเลือดเลยสลายเป็นละอองแสงสีทองกระจายหายไปในอากาศ ราวกับมันไม่เคยมีอยู่ตรงนั้นมาก่อน โมนีก้ามองพลางยิ้มกว้าง ถอนหายใจด้วยความโล่งอก “อย่างน้อยก็ไม่ต้องมาเก็บศพให้วุ่นวายเนอะ…โชคดีจริง ๆ”

ซูกิยังยืนนิ่ง มองละอองทองที่ลอยหายไปอย่างสุขุม ก่อนจะพยักหน้าเบา ๆ “อืม…เห็นด้วย คราวนี้ง่ายหน่อยไม่ทิ้งร่องรอยให้รกตา” เสียงทุ้มเรียบของเธอฟังแล้วเย็น แต่ในสายตากลับมีความผ่อนคลายปนเอ็นดู

ทั้งคู่จึงตัดสินใจออกวิ่งต่อไปตามเส้นทางฝึกซ้อมในหุบเขาโซโนมา ลมเช้าพัดแรงจนผมยาวสีม่วงครามอ่อนของโมนีก้าปลิวสะบัด เผยให้เห็นดวงตาสีเทาเงินบริสุทธิ์ที่ส่องประกายท่ามกลางแสงแดด 24 ชั่วโมงเหมือนอัญมณีล้ำค่า แต่ไม่นานนักรอยยิ้มสดใสของเธอก็ค่อย ๆ แปรเปลี่ยนเป็นสีหน้าบูดเบี้ยว มือหนึ่งกุมท้องอย่างชัดเจน “อื้อ…หน่วง ๆ อีกแล้วแหะ คงเพราะ…เรื่องนั้นน่ะ” เสียงบ่นของเธอเจือความเจ็บปวดแผ่วเบา

ซูกิเหลือบตามองทันที สีหน้าเปลี่ยนเป็นจริงจังอย่างห่วงใย เธอหยุดวิ่ง ก้มตัวลงเล็กน้อยแล้วเอ่ยเสียงหนักแน่น “ขึ้นหลังมา โม จะฝืนทำไมอีก” โมนีก้าชะงักเล็กน้อย ก่อนริมฝีปากแดงระเรื่อจะคลี่ยิ้มหน้าบาน ดวงตาเทาเงินเปล่งประกายระยิบด้วยความดีใจ “จริงนะ!? ได้เลยค่ะคุณบัดดี้!” เธอแทบไม่รอช้ากระโดดขึ้นหลังซูกิทันทีอย่างร่าเริง

ภาพทอมบอยสาวร่างสูงแบกเพื่อนตัวบางบนหลัง กลายเป็นภาพที่น่าประทับใจที่สุดของเช้าวันนั้น โมนีก้าซุกแก้มลงบนไหล่ซูกิยิ้มตาหยีอย่างพอใจเหมือนเด็กได้ของเล่นใหม่ “แบบนี้แหละ…ไม่ต้องวิ่งเองให้เหนื่อย สุดยอดเลย” ซูกิพ่นลมหายใจหอบเล็กน้อย แต่ก็ยังคงก้าวขาไปข้างหน้าอย่างมั่นคงไม่พูดอะไรนอกจากคำสั้น ๆ แฝงความอ่อนโยน “เกาะแน่น ๆ ล่ะ อย่าตก”

และท่ามกลางเสียงหัวเราะคิกคักของโมนีก้ากับจังหวะก้าวที่มั่นคงของซูกิ เส้นทางฝึกในหุบเขาก็ยังทอดยาวออกไป เหมือนประกาศชัดว่ามิตรภาพและการพึ่งพากันของทั้งสองแข็งแกร่งกว่าความเหนื่อยล้าใด ๆ

[ปักตะไคร้]

อื่น ๆ: เอาออกมาวิ่ง นะวิ่งนะแฮมทาโร่(?)

รางวัล : +15 EXP, +5 คะแนนบัดดี้

Esper HEROES

08 · กันยายน · 2025 · 10.00 น.

แสงอาทิตย์ยามสายลอดผ่านม่านหมอกหนาเหนือสะพานโกลเดนเกต ก่อนที่ภาพของเมืองใหญ่จะค่อย ๆ เลือนหายไปเบื้องหลัง เสียงเครื่องยนต์ รถ และชีวิตผู้คนค่อย ๆ จางลง เหลือเพียงเสียงฝีเท้าและลมหอบแรงของเอสเปอร์ที่ไล่ตามเงาร่างสีขาวสะอาดของลูปา

ในห้วงความคิดทุกย่างก้าวที่เขาวิ่งไป เสียงของบิดายังคงก้องกังวานอยู่ในโสตประสาท.เสียงทุ้มนิ่งที่เปี่ยมไปด้วยความกดดันและคำสั่งอันหนักอึ้ง

“เอสเปอร์ พ่อรู้ว่าสายเลือดในกายลูกไม่เหมือนใคร... สิ่งที่ลูกเห็นมาตลอด ไม่ใช่ภาพลวงตา แต่คือความจริงของโลกที่เราไม่อาจปฏิเสธได้ จงไปที่นั่น—ไปตามหาความจริง อย่าหยุดจนกว่าจะพบ”

คำพูดนั้นยังตรึงแน่นอยู่ในใจ ราวกับกรงเหล็กที่กักขังจิตใจของเด็กหนุ่มตั้งแต่ก้าวแรกที่ขึ้นเครื่องบินจากปารีสมา ลมหายใจของเขาแปรเปลี่ยนเป็นจังหวะเร่งร้อน เสียงฝีเท้ากระแทกลงบนพื้นอย่างหนักแน่นขึ้นตามแรงกดดันที่ถาโถม

เอสเปอร์เป็นเด็กหนุ่มวัยสิบห้าปี ร่างสูงโปร่งไหล่กว้างพอดี รูปร่างที่ผ่านการฝึกฝนด้านกีฬาและศิลปะการต่อสู้มาตั้งแต่วัยเด็กทำให้กล้ามเนื้อกระชับสมส่วน เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาดทับด้วยโค้ทสีน้ำเงินเข้ม ผูกเนกไทหลวม ๆ ที่สะบัดพลิ้วทุกครั้งที่วิ่ง เส้นผมสีเงินอ่อนเปียกชื้นจากไอหมอกและเหงื่อไหลซึมที่กรอบหน้า ใบหน้าคมคายสว่าง

นิสัยของเอสเปอร์มักเงียบขรึม สุขุม และเลือกที่จะเก็บทุกอย่างไว้ภายใน เขาเป็นคนที่ไม่ชอบแสดงออกมากนัก แต่ลึกลงไปกลับเต็มไปด้วยความดื้อรั้นและความมุ่งมั่น หากได้ตัดสินใจสิ่งใดแล้วจะไม่หันหลังกลับ ความกดดันจากพ่อเปรียบเสมือนกำแพงสูงที่ขวางกั้น แต่ก็กลายเป็นแรงผลักให้เขาวิ่งต่อโดยไม่ลังเล

มือเรียวกำเข้าหากันแน่น ทุกก้าวเท้าของเขาเต็มไปด้วยความหมาย สัญชาตญาณและความรับผิดชอบปะทะกันในหัวใจ ดวงตาสีน้ำทะเลฉายแววเด็ดเดี่ยว แม้ข้างในจะยังมีความกลัวซ่อนอยู่

ลูปาวิ่งนำหน้าเงียบ ๆ ร่างสีขาวสะท้อนแสงแดดราวกับเป็นวิญญาณที่ไม่เคยถูกรบกวน เธอไม่หันกลับมามอง แต่เอสเปอร์รู้ดีว่า หมาป่าตัวนี้กำลังทดสอบความแข็งแกร่งของเขาทั้งร่างกายและจิตใจ

เส้นทางทอดยาวจากสะพานสู่เนินเขา ผ่านผืนป่าโอ๊กหนาทึบและไร่องุ่นที่โอบล้อมภูมิประเทศ เสียงนกร้องประสานกับเสียงฝีเท้าที่เร่งเร้า กลิ่นดินเปียกและกลิ่นองุ่นสุกหอมหวานลอยอบอวลในอากาศ เอสเปอร์ไม่หยุด เขาวิ่งผ่านทุ่งกว้างและทางดินคดเคี้ยวที่นำไปสู่ หุบเขาโซโนมา

ดวงอาทิตย์ยกตัวสูงขึ้น ทอแสงทองลงบนไร่องุ่นที่ทอดยาวสุดสายตา สายลมอบอุ่นพัดไล่ไอหมอกที่เกาะตามเส้นผมและเสื้อโค้ทของเขา เหงื่อไหลซึมลงข้างแก้ม แต่นัยน์ตาไม่เคยละจากเงาร่างขาวสะอาดที่อยู่เบื้องหน้า

ยิ่งเข้าใกล้หุบเขา ความกดดันจากเสียงพ่อยิ่งดังชัดในความคิดเสียงทุ้มจริงจังที่เขาจำได้ไม่เคยลืม

คำพูดนั้นเป็นดั่งคมมีดที่ตัดผ่านหัวใจ ความรักและความคาดหวังถูกรวมเข้าด้วยกันจนกลายเป็นพันธนาการ เด็กหนุ่มกัดฟันแน่น หายใจหอบแรง แต่ก็ก้าวต่อไปไม่หยุด

ลูปาหยุดยืนอยู่บนยอดเนิน หุบเขาโซโนมา ผืนไร่องุ่นสีเขียวทอดตัวเหมือนพรมผืนใหญ่ เสียงลมพัดต้นเถาองุ่นให้ไหวระริกเป็นระลอก หมาป่าสีขาวจ้องมองเขาด้วยดวงตานิ่งสงบไม่ไหวติง เหมือนกำลังถามเงียบ ๆ ว่า “พร้อมแล้วหรือยัง?” มันไม่เชิงคำพูดแต่เป็นการสื่อสารผ่านสายตา

เอสเปอร์ยืนนิ่งอยู่เบื้องหลัง หัวใจยังคงเต้นแรง ชุดสูทที่ครั้งหนึ่งดูเรียบร้อยบัดนี้กลับยับย่นและเต็มไปด้วยคราบเหงื่อ แต่ในดวงตาสีน้ำทะเลของเขากลับเปล่งประกายแห่งความมุ่งมั่นที่มากกว่าเดิม

เขารู้แล้วว่า การวิ่งตามลูปามาจนถึงที่นี่ไม่ใช่เพียงบททดสอบของโชคชะตา แต่คือการเดินทางที่จะพาเขาเข้าใกล้ความจริงที่พ่อสั่งเสียไว้ในจดหมาย.ความจริงเกี่ยวกับสายเลือด และเหตุผลที่แม่แท้ ๆ ของเขาหายไปจากชีวิตตั้งแต่ยังเด็ก

ในหุบเขาอันกว้างใหญ่ที่โอบล้อมด้วยภูเขาและแสงแดดสีทอง เอสเปอร์สูดลมหายใจลึก ทอดสายตามองหมาป่าขาวตรงหน้า และในใจเงียบสงบ เขารู้แล้วว่าเส้นทางแห่งโชคชะตาของเขาเพิ่งจะเริ่มต้นขึ้น…

[God-29] ลูปา

โบนัสจาก (ผู้โปรดปรานเหล่าเทพ) - โบนัสความโปรดปราน +15

โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความโปรดปรานของเทพ +25

Esper HEROES

08 · กันยายน · 2025 · 21.00 น.

ค่ำคืนแห่งหุบเขาโซโนมาอบอวลไปด้วยอากาศเย็นและกลิ่นหญ้าที่เพิ่งถูกลมพัดไล่ความร้อนของวันออกไป ความมืดโอบล้อมทุกทิศ มีเพียงแสงจันทร์กลมโตที่ทอดสายประกายสีเงินลงมาปกคลุมไร่องุ่นและเนินเขา ท่ามกลางบรรยากาศที่เงียบสงัด เสียงฝีเท้าดังก้องสม่ำเสมอเป็นจังหวะนั่นคือเสียงของเด็กหนุ่มสองคนที่กำลังวิ่งฝึกฝนเคียงข้างกัน

ผมสีเงินอ่อนสะท้อนแสงจันทร์ราวกับเส้นไหม ดวงตาสีฟ้าน้ำทะเลที่มักเต็มไปด้วยความสงสัยและแรงกดดันจากอดีต ปรากฏประกายในแววตาที่เข้มข้นเมื่อร่างกายเคลื่อนไหวตามแรงฝีเท้า เหงื่อเริ่มซึมตามไรผมและแผ่นหลังบอบบางของเขา ขณะที่หายใจถี่หนักขึ้นทุกก้าว

เคียงข้างเขาคือ ไกด์ เด็กหนุ่มอายุสิบสามปีที่ดูนิ่งสงบเกินวัย ผมสีม่วงเข้มตัดกับปอยสีขาวที่ตกลงมาเหนือหน้าผากเป็นเอกลักษณ์ เคลื่อนไหวกลับมั่นคง เป็นจังหวะสม่ำเสมอ ราวกับไม่ปล่อยให้อารมณ์หรือความเหนื่อยล้าสั่นคลอน สีหน้าของเขาเรียบนิ่ง ดวงตาคมคอยจับจังหวะเสมือนกำลังอ่านสถานการณ์รอบตัวได้ละเอียดกว่าคนทั่วไป

ที่นำหน้าพวกเขาอยู่คือ ‘เวล็อกซ์’ หมาป่าสีเทาร่างใหญ่ กล้ามเนื้อแน่นทุกสัดส่วน ดวงตาสีเงินเข้มข้นเต็มไปด้วยบารมีและความเข้มงวด เวล็อกซ์ไม่ใช่หมาป่าธรรมดา แต่คือครูฝึกฝีเท้าอันทรงเกียรติที่สามารถใช้ภาษามนุษย์ได้ เขาวิ่งนำพวกเขาไปบนเส้นทางกลางคืนที่ทอดยาวสู่หุบเขา ฝีเท้าของเขาแน่นหนัก รวดเร็ว และไม่ยอมลดความเร็วให้พวกเขาทั้งสอง

เสียงของเวล็อกซ์ดังก้องไปพร้อมกับลมหายใจหนักหน่วงของเด็กหนุ่มทั้งคู่

“เร็วขึ้น! อย่าปล่อยให้ร่างกายบ่น ร่างกายมันขี้ขลาด ใจเจ้าต่างหากที่ต้องสั่งให้วิ่งต่อ!”

เอสเปอร์กัดฟัน หายใจแรง พยายามฝืนขาให้เคลื่อนไหวต่อแม้กล้ามเนื้อจะแผดเผาด้วยความเมื่อยล้า

“นี่มัน…กลางคืนทั้งที…ทำไมต้องเร่งขนาดนี้ด้วย”

เวล็อกซ์หันหัวกลับมามองเพียงเสี้ยววินาที แววตาสีเงินฉายประกายดุดัน

“เพราะศัตรูไม่เคยรอให้เจ้าพักผ่อน ศัตรูมักจะมาหาเจ้าในเวลาที่อ่อนแอที่สุด จำไว้!”

ไกด์ที่วิ่งข้างๆ เอสเปอร์ยังคงรักษาจังหวะได้ดี เขาหันมาพูดด้วยเสียงเรียบ ๆ แต่จริงใจ

“ถ้าเหนื่อยก็หายใจให้ลึกขึ้น พี่เอสเปอร์ อย่ากักลมหายใจไว้…มันจะทำให้ขาพี่หนักกว่าเดิม”

เอสเปอร์เหลือบตามองไกด์ แววตาเขาเต็มไปด้วยความขุ่นเคืองนิดหน่อยที่ตัวเองดูอ่อนล้ากว่าคนที่อายุน้อยกว่า

“พูดเหมือนมันง่ายนะ… นายดูไม่เหนื่อยเลยด้วยซ้ำ”

“เหนื่อย” ไกด์ตอบสั้น ๆ “แค่ไม่แสดงออก”

บทสนทนานั้นสั้น ทว่ามีน้ำหนักจนเอสเปอร์นิ่งไปชั่วขณะ ก่อนจะหันหน้ากลับไปมองเส้นทางตรงหน้า ก้าวเท้าของเขาหนักแน่นขึ้นอีกครั้งราวกับคำพูดของไกด์กลายเป็นแรงผลักดัน

เวล็อกซ์ส่งเสียงต่ำ ๆ คล้ายคำรามเบา ๆ “ดี! แบบนั้นแหละ ร่างกายมันจะจำได้ว่าความเหนื่อยไม่ใช่ข้ออ้างที่จะหยุด”

ลมกลางคืนพัดแรงขึ้น แหวกผ่านทุ่งองุ่นที่ทอดตัวยาวไปไม่สิ้นสุด เงาเถาไม้ส่ายไหวไปมาเหมือนกำลังมองพวกเขาวิ่งฝ่าความมืดไป เสียงหอบหายใจของเด็กหนุ่มสองคนดังประสานกับเสียงฝีเท้าที่กระทบพื้นดิน

เอสเปอร์ตัดสินใจพูดขึ้นทั้งที่ยังหอบหนัก

“แล้วนายมาที่นี่ทำไมกันแน่ ไกด์? พ่อฉันส่งฉันมาเพราะเขาบอกว่าฉันต้องเจอความจริงบางอย่าง แต่สำหรับนายล่ะ”

ไกด์ไม่ตอบทันทีเขามองตรงไปข้างหน้า ราวกับกำลังเลือกคำตอบที่เหมาะสมที่สุด

“ผมมาที่นี่เพื่อทำหน้าที่” เขาพูดเรียบ ๆ “หน้าที่ที่ผมไม่ได้เลือกเอง แต่ปฏิเสธไม่ได้”

เอสเปอร์ขมวดคิ้ว แม้ในยามเหนื่อย เขายังอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเชื่อมโยงกับประโยคของอีกฝ่าย

“ก็เหมือนกันสินะ…ฉันเองก็ไม่ได้เลือก”

บทสนทนาสั้น ๆ กลายเป็นแรงผลักดันให้ทั้งสองก้าวไปข้างหน้าต่อ เสียงหัวเราะเบา ๆ ของเวล็อกซ์ดังขึ้นในความมืด

“ดี! พวกเจ้าเริ่มเข้าใจแล้วว่าการวิ่งไม่ใช่เพียงฝึกกาย แต่เป็นการฝึกใจด้วย”

แสงจันทร์ทาบลงบนเส้นทางดินที่ทอดยาว เสียงฝีเท้ายังคงดังก้องไปท่ามกลางคืนอันเงียบสงัด การฝึกในค่ำคืนนี้อาจจะโหดร้าย แต่สำหรับเอสเปอร์และไกด์ มันคือก้าวแรกของการเรียนรู้ที่จะพึ่งพากันและกัน

รางวัล: +15 EXP  / +5 คะแนน

Esper HEROES

09 · กันยายน · 2025 · 10.00 น.

แสงอาทิตย์ยามสายของหุบเขาโซโนมาในเวลา สิบโมงเช้า นั้นเจิดจ้าและอบอุ่นกว่าเมื่อวาน สายลมที่พัดผ่านทุ่งองุ่นกว้างใหญ่หอบกลิ่นดินและกลิ่นใบไม้เขียวสดมาปะทะร่างเด็กหนุ่มสองคนที่กำลังเตรียมตัวเริ่มการฝึกอีกครั้ง วันนี้แตกต่างจากเมื่อคืนโดยสิ้นเชิงไม่มีเงามืดของดวงจันทร์ ไม่มีเสียงหรีดหริ่งอันเย็นยะเยือก มีเพียงดวงอาทิตย์ที่ไล้ผิวกายด้วยความร้อนแรง และฟ้ากว้างไกลที่สาดส่องพลังให้ทุกย่างก้าวดูหนักแน่นขึ้น

เส้นผมสีเงินอ่อนสะบัดพลิ้วเมื่อวิ่งไปตามแรงลม ใบหน้าคมคายแบบยุโรปตะวันตกเฉียงใต้เผยความกดดันในแววตาสีเข้มที่เปล่งประกายราวซ่อนอะไรไว้ลึกๆ เขาใส่เสื้อยืดสีเทาอ่อนที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อแล้วจากการอบอุ่นร่างกาย กางเกงกีฬาขาสั้นสีดำ และรองเท้าวิ่งที่พื้นเริ่มเปื้อนดินจากการฝึกวันก่อน

“เร็วเข้า เอสเปอร์! ขาของนายยังหนักเกินไปเหมือนเมื่อวาน” เสียงทุ้มต่ำของคุณเวล็อกซ์ดังขึ้นในหัวของเด็กหนุ่มราวกับเป็นเสียงในความคิด

เอสเปอร์หอบเล็กน้อย พลางกัดฟัน “ผมไม่ได้หนักนะ เพียงแค่ยังไม่เข้าจังหวะ”

เสียงหัวเราะในลำคอของหมาป่าสีเทาดังมา “ไม่ใช่ข้อแก้ตัว นายกำลังให้ความเหนื่อยควบคุมร่างกายแทนที่จะบังคับมันด้วยใจ”

ไกด์ที่วิ่งเคียงข้างหันมามองเอสเปอร์ ดวงตาเย็นนิ่งของเขาไม่มีร่องรอยของความเหนื่อย “ผมว่าพี่ก้าวเท้ายาวเกินไป ทำให้เสียแรงเปล่า ถ้าลดระยะก้าวลงแล้วเร่งจังหวะให้สม่ำเสมอ จะวิ่งได้นานกว่าครับ”

เอสเปอร์หันไปมองอย่างหงุดหงิดปนขบขัน “นี่นายอายุสิบสามจริงๆ ใช่ไหมไกด์? ทำไมพูดเหมือนคนอายุสามสิบ”

“อายุไม่สำคัญ” ไกด์ตอบเสียงเรียบ “ความถูกต้องต่างหากที่สำคัญ”

เอสเปอร์หัวเราะเบา หยดเหงื่อไหลลงข้างแก้ม “บางทีนายควรจะเป็นครูมากกว่านักเรียนแล้วนะ”

และเบื้องหน้าของพวกเขาคุณเวล็อกซ์ หมาป่าสีเทาเจ้าเสน่ห์ผู้เป็นโค้ชฝึกฝีเท้าที่ไม่เคยอ่อนข้อให้ใคร แม้จะเป็นเพียงสัตว์ แต่แววตาคมปลาบ เสียงคำรามต่ำก็สามารถสะกดให้ทั้งคู่เร่งฝีเท้าได้โดยไม่ต้องบังคับ ร่างสูงใหญ่ของเขาวิ่งนำอยู่เบื้องหน้า แผงขนสีเทาที่สะท้อนแดดแวววาวสะบัดไปตามแรงก้าว ขาของเขาเคลื่อนไหวดั่งสายลมไว ว่อง และเต็มไปด้วยพลัง

คุณเวล็อกซ์เร่งฝีเท้าขึ้นเล็กน้อย เงยหน้าหอนสั้น ๆ ไปทางฟ้า “หยุดพูดแล้วเร่งความเร็ว! วันนี้ข้าไม่ต้องการให้พวกเจ้าเจอแค่ระยะเดียวกับเมื่อวาน แต่ต้องมากกว่า!”

“มากกว่า?” เอสเปอร์คราง “เมื่อวานก็แทบขาดใจแล้วนะ”

ไกด์ไม่ตอบอะไรแต่เพิ่มจังหวะการวิ่งให้เร็วขึ้นตามหมาป่า เอสเปอร์กัดฟันตาม ร่างกายเจ็บแสบที่ต้นขาและน่องบังคับให้เขารู้สึกถึงความจริงจังของการฝึกนี้

เวลาผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมง เสียงหอบหายใจของเอสเปอร์ดังสอดประสานกับเสียงก้าวเท้าที่กระแทกพื้นหญ้า ไกด์ยังคงรักษาจังหวะอย่างมั่นคง ราวกับไม่มีสิ่งใดทำให้เขาสั่นคลอน

เอสเปอร์พยายามเอ่ยระหว่างลมหายใจ “นายไม่เหนื่อยเลยเหรอ”

“เหนื่อย” ไกด์ตอบสั้น “แต่ไม่จำเป็นต้องบอกมันออกมา”

เอสเปอร์หัวเราะหอบๆ “พูดแบบนี้อีกแล้ว นายมันพวกเก็บอารมณ์สินะ”

“ใช่” ไกด์ตอบพลางเหลือบตามองเล็กน้อย “แต่พี่ต่างออกไป พี่แสดงทุกอย่างผ่านสายตา ผ่านร่างกายไม่เคยปิดบังว่ารู้สึกยังไง”

เอสเปอร์นิ่งไปชั่วขณะ ก่อนยิ้มเจื่อน “แล้วนายชอบแบบไหนล่ะ แบบฉัน หรือแบบนาย?” ภายในใจครุ่นคิด ‘ฉันแค่ระบายอารมณ์เพราะไม่ต้องทำทีเป็นคุณชายสง่างามแห่งตระกูล สเปนเซอร์ แล้วต่างหาก ในเมื่อพ่อไม่รู้และที่นี่ไม่มีการเรียนที่ต้องใช้เกรดเป็นตัวตัดสิน’

ไกด์ไม่ตอบในทันที เขาหายใจเข้าลึกแล้วว่า “ผมคิดว่าการมีใครสักคนที่ตรงข้ามกับเรา อาจทำให้เรามีบางอย่างที่ขาดหายไป”

คำตอบนั้นทำให้เอสเปอร์ชะงัก หัวใจเต้นแรงขึ้นไม่เพียงเพราะการวิ่ง แต่เพราะคำพูดที่ฟังดูมีความหมายเกินกว่าวัยสิบสามของไกด์

“อย่าลืม” เสียงคุณเวล็อกซ์ดังขึ้นอีกครั้ง “การฝึกนี้ไม่ได้มีไว้ให้แค่แข็งแรง แต่เพื่อทดสอบใจของพวกเจ้าจงจำไว้ว่า ขาของพวกเจออาจหยุดได้ แต่หัวใจต้องวิ่งต่อเสมอ!”

เอสเปอร์กัดฟัน ยกเสียงตะโกนแข่งกับลม “ได้ยินไหมไกด์ หัวใจต้องวิ่งต่อเสมอ!”

ไกด์เหลือบตาไปมองเขาแล้วตอบสั้นๆ “งั้นก็อย่าหยุด”

และทั้งคู่เร่งฝีเท้าไปพร้อมกัน แม้จะเจ็บ แม้จะเหนื่อย แต่แววตาที่หันมาประสานกันนั้นเต็มไปด้วยความดื้อดึงและแรงใจที่ส่องประกาย

รางวัล: +15 EXP  / +5 คะแนน

Esper HEROES

10 · กันยายน · 2025 · 09.00 น.

แสงเช้าอาบไล้ไร่องุ่นกว้างใหญ่ที่ทอดยาวสุดสายตา ละอองหมอกจาง ๆ ลอยเหนือเนินเขาเขียวขจีเหมือนม่านบาง ๆ ปิดบังทิวทัศน์ ก่อนจะถูกแสงอาทิตย์ยามเก้าโมงเจาะทะลุลงมา ทำให้ทุกอย่างสว่างสดใสขึ้นในพริบตา

เสียงฝีเท้ากระทบพื้นหญ้าและดินกรวดดังต่อเนื่อง สองเงาเล็กของเด็กหนุ่มกำลังวิ่งเคียงกันท่ามกลางหุบเขา ก้าวที่สอดประสานกับเสียงหอบหายใจขาดห้วง

“เร็วกว่านี้ เอสเปอร์! เร็วกว่านี้อีก ไกด์! อย่าคิดว่าฉันจะปล่อยพวกเจ้าเดินเล่นชมไร่องุ่นนะ!” เสียงทุ้มเข้มของเวล็อกซ์ดังลั่น หมาป่าสีเทาร่างสง่างามวิ่งนำหน้าอย่างง่ายดาย ขาทั้งสี่ของเขาเคลื่อนไหวรวดเร็วและมั่นคงราวกับสายลมที่ไม่มีวันหยุดพัก

เอสเปอร์กัดฟันแน่น เขายกมือเสยปอยผมที่เปียกชื้นด้วยเหงื่อออกจากใบหน้า “ให้ตายสิ นี่มันวิ่งหรือถูกทรมานกันแน่”

ไกด์ที่วิ่งข้าง ๆ เหงื่อชุ่มแต่ยังคงสีหน้าเรียบนิ่ง ตอบเสียงราบเรียบ “ก็แค่การวิ่ง พี่คิดมากไปเอง”

เอสเปอร์เบ้ปากแต่ก็เร่งฝีเท้าขึ้นให้ทันไกด์ ราวกับไม่ยอมถูกทิ้งไว้ข้างหลัง เวล็อกซ์เหลือบหางตามองแล้วเห่าเสียงดัง “ดี! อย่างนั้นแหละ! อย่าให้จังหวะขาด! พวกเจ้าคือทหาร ไม่ใช่เด็กเล่นขายของ!”

“ได้ยินไหม ไกด์” เอสเปอร์เอ่ยทั้งที่หอบหายใจแรง “เขาพูดว่า ทหาร ไม่ใช่ หุ่นไม้ แบบที่นายตั้งท่าเงียบ ๆ”

ไกด์หันมามองด้วยหางตา “แล้วพี่ล่ะ เป็นทหารที่เอาแต่โวยวายหรือเปล่าครับ พี่เอสเปอร์”

เอสเปอร์แทบสะดุดเท้า เขาขมวดคิ้วแน่น “เจ้านี่…ปากร้ายขึ้นทุกวันเลยนะ”

เสียงหัวเราะเบา ๆ หลุดจากไกด์ในที่สุด “บางทีผมอาจเริ่มชินกับพี่แล้วก็ได้”

เอสเปอร์หันหน้าหนี แต่ริมฝีปากกลับเผลอยกขึ้นเล็กน้อย เขารีบพูดกลบเกลื่อน “อย่ามาพูดเหมือนสนิทกันนักสิ ฉันไม่ได้คิดจะคบเพื่อนง่าย ๆ นะ”

“ผมก็ไม่ได้บอกว่าจะเป็นเพื่อน” ไกด์ตอบด้วยท่าทีเรียบเฉย แต่แววตาที่มองตรงไปข้างหน้ากลับสื่อความหมายบางอย่างที่เอสเปอร์จับได้ อย่างน้อยก็ไม่ใช่คนแปลกหน้าอีกต่อไปแล้ว

ลมหายใจของทั้งสองหนักหน่วงขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อทางวิ่งเปลี่ยนจากทางราบเป็นเนินสูงชัน เวล็อกซ์ยังคงวิ่งนำหน้าอย่างไม่เหน็ดเหนื่อย เขาเหลือบกลับมาแล้วตะโกนด้วยเสียงดังก้องไปทั่วหุบเขา “ขึ้นไปให้ถึงยอด ใครช้ากว่าอีกคน ลงมาวิ่งใหม่รอบเดียวเข้าใจไหม”

เอสเปอร์เบิกตากว้าง “อะไรนะ!?”

“ก็เข้าใจชัดเจนแล้วนี่” ไกด์ตอบ ก่อนจะเร่งฝีเท้าพุ่งขึ้นไป

“เดี๋ยวก่อน! คิดจะแซงฉันเหรอ” เอสเปอร์ร้องไล่ตามทันที ทั้งสองเด็กหนุ่มจึงวิ่งประชันกันขึ้นไปตามทางลาดสูง เสียงหอบและเสียงฝีเท้ากระแทกพื้นดังแข่งกัน

“อย่าลืม” เวล็อกซ์ตะโกน “นี่ไม่ใช่การแข่ง แต่คือการฝึก!”

แต่สำหรับเอสเปอร์และไกด์ ณ วินาทีนั้น ทั้งคู่กลับรู้สึกเหมือนกำลังแข่งขันจริง ๆ ไม่มีใครยอมให้ใครนำ แม้เพียงก้าวเดียว

เมื่อถึงยอดเนินทั้งสองเกือบจะล้มลงพร้อมกัน เสียงหอบหายใจดังสะท้อนในอากาศเวิ้งว้างของหุบเขา เวล็อกซ์กระโดดขึ้นมายืนบนโขดหินสูง มองลงมาพร้อมสายตาคมกริบ

“พอใช้ได้” เขากล่าว “แต่แค่พอใช้ได้เท่านั้น พรุ่งนี้ข้าจะบังคับพวกเจ้าวิ่งเส้นทางที่ยากกว่านี้อีก”

เอสเปอร์นอนแผ่หงายไปกับพื้นหญ้า หอบจนพูดแทบไม่ออก “นี่…เขาจะฆ่าเราใช่ไหม”

ไกด์นั่งลงเงียบ ๆ ข้าง ๆ ส่ายหัวเล็กน้อย “ไม่หรอก แค่จะทำให้เราเก่งขึ้น”

เอสเปอร์เหลือบตามองเพื่อนร่วมฝึก แล้วหัวเราะแผ่ว ๆ ในลำคอ “นายชอบพูดอะไรที่น่าหงุดหงิด แต่บางทีก็น่าฟังดีเหมือนกัน”

รางวัล: +15 EXP  / +5 คะแนน