[หุบเขาโซโนมา]

Phatranit BELIEVER

Jupiter Camp Gazette

บันทึกแห่งสรวงสวรรค์ • ฉบับที่ 22

ภัทรานิษฐ์ พิพัฒน์เกียรติ "คนอย่างพวกนายก็เหมาะสมที่จะได้รับการทรมารจากดินแดนนรกแล้วละนะ"

วันที่: 25 สิงหาคม พุทธศักราช 2558 หัวข้อการโรลเพลย์ : ​​พัด เด็กหญิงผู้ไม่เคยหวั่นเกรง สถานที่ : หุบเขาโซโนมา       หลังจากสิ้นสุดการทดสอบวิชาภาษาละติน พัด เด็กหญิงตัวน้อยก็เก็บเกี่ยวความรู้และความมั่นใจใส่ตัว แล้วก้าวออกมาจากห้องสมุดอันเงียบสงบสู่โลกภายนอก สายลมพัดโชยอ่อนพร้อมกับกลีบดอกไม้ที่พลิ้วไหว เธอดื่มด่ำความสงบเงียบนั้นอยู่ครู่หนึ่ง ​แต่แล้ว เสียงกรีดร้องอันแหลมสูงก็ฉีกกระชากความเงียบสงบนั้นให้ขาดวิ่น! ​อสุรกายฮาร์ปี้ ระดับ 6 โผล่พรวดจากเงามืดของพงไพร ดวงตาแดงก่ำจ้องมองเธอราวกับเหยื่ออันโอชะ แต่พัดไม่สะทกสะท้าน เธอยกยิ้มอย่างมั่นใจแล้วคว้า หอกฮาลต้า อาวุธคู่ใจที่ฝึกฝนมาอย่างดี พร้อมงัดวิชา คาราเต้สายดำ ที่เรียนมาตั้งแต่สิบขวบออกมาใช้ ร่างเล็กเคลื่อนไหวราวกับสายลม ฟาดฟันหอกจนเกิดประกายวาววับ ผสานกับหมัดและลูกเตะอันทรงพลัง เพียงชั่วครู่ อสุรกายฮาร์ปี้ก็ล้มลง สลายเป็นละอองหมอกแห่งความพ่ายแพ้ ลิงก์การเข้าร่วมการต่อสู้ กับ อสุรกายฮาร์ปี้ Lv. 6 กดลิงก์ที่ด้านล่างค่ะ การต่อสู้ กับ อสุรกายฮาร์ปี้ Lv.6 ลิงก์การเข้าร่วมการต่อสู้ กับ อสุรกายฮาร์ปี้ Lv. 10 กดลิงก์ที่ด้านล่างค่ะ การต่อสู้อสุรกายฮาร์ปี้ Lv.10 ​ทว่าโชคชะตาไม่ได้ให้เธอได้พักหายใจนานนัก เสียงกรีดร้องก้องกังวานอีกครั้ง คราวนี้เป็น อสุรกายฮาร์ปี้ ระดับ 10 ที่ปรากฏตัวจากป่าลึกอย่างดุดันกว่าเดิม มันกางปีกมหึมาเข้าจู่โจม แต่พัดไม่หวาดหวั่นแม้แต่น้อย เธอยังคงใช้หอกสลับกับกระบวนท่าคาราเต้ที่ช่ำชอง ท่ามกลางเสียงกระพือปีกและเสียงโลหะเสียดสีกัน ความมุ่งมั่นของเธอก็แปรเปลี่ยนเป็นชัยชนะอีกครั้ง อสุรกายตนนั้นล้มลงและสลายหายไปในสายลม ​พัดหอบหายใจเล็กน้อย เช็ดเหงื่อ แล้วหัวเราะออกมาอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะทำท่าเลียนแบบสุนัขอย่างที่ชอบทำเสมอ เป็นภาพที่น่าเอ็นดูอย่างยิ่งในสมรภูมิที่เพิ่งผ่านพ้นไป จากนั้นเธอจึงเดินกลับไปยัง บ้านหมาป่า พร้อมกับ ขนนกฮาร์ปี้ ที่เก็บมาเป็นของที่ระลึก ราวกับสัญลักษณ์แห่งความกล้าหาญที่เติบโตขึ้นในใจของเด็กหญิงตัวเล็กๆ ผู้ไม่เคยหวั่นเกรงต่อโชคชะตาเลยแม้แต่น้อย รางวัล : ได้รับ + 2 ตื่นรู้จากการทำการต่อสู้ กับ อสุรกายฮาร์ปี้ เป็นครั้งแรก  ได้รับ : ขนฮาร์ปี้ (สุ่มตามระบบ) 🐶 เครดิตผู้จัดสร้างโค้ด : Phatranit Phiphatkiat 🐶 เรื่องที่ต้องการแจ้งให้ทราบ !! ถ้าพัดยังไม่ได้อนุญาตให้ทำการเปลี่ยนแปลง ดัดแปลง เนื้อหา หรือ โค้ด อย่าพึ่งทำไรส่งเดชนะคะ ให้คงทุกอย่างไว้เหมือนเดิม ก่อนและแจ้งสิ่งที่ต้องการจะให้แก้ไขพัดจะรีบมาแก้ไขให้เมื่อว่างจากการเรียนคะ" 🔔 Jupiter Camp Gazette🔔

Soyeon BELIEVER

Jung Soyeon

26 สิงหาคม 2025 | หุบเขาโซโนมา

📝 เนื้อหาหลัก

หัวข้อ: เส้นทางสู่ความแข็งแกร่ง

    บรรยากาศในห้องสมุดเงียบสงบ แสงแดดยามบ่ายส่องลอดหน้าต่างบานใหญ่เข้ามา "จองโซยอน" เด็กหญิงตัวน้อยกำลังเก็บอุปกรณ์การเรียนภาษาละตินลงในกระเป๋าเป้สะพายหลังอย่างเป็นระเบียบ เธอหันไปยิ้มและโค้งคำนับให้หมาป่าสีขาวนาม ลูปา ผู้เป็นดั่งอาจารย์และผู้เฝ้ามอง

  ​"ขอบคุณค่ะคุณลูปา...หนูจะตั้งใจฝึกทุกอย่างให้ดีเลยค่ะ" โซยอนกล่าวอย่างมุ่งมั่น

  ​เธอค่อยๆ ก้าวเดินออกจากห้องสมุด มุ่งหน้าสู่ หุบเขาโซโนมา อากาศที่นั่นสดชื่น ลมพัดเอื่อยพัดพาเอาเพียงกลิ่นหญ้าป่าโชยมากับสายลม พื้นดินที่เป็นทางลาดชันสลับกับทางราบ เหมาะอย่างยิ่งกับการฝึกวิ่งในทุกๆ วัน

​ที่เชิงเขา มีร่างของหมาป่าสีเทาตัวใหญ่ยืนรออยู่แล้ว หูของมันตั้งชัน ดวงตาคมกริบจ้องมาที่เด็กหญิง หมาป่าตัวนั้นคือ คุณเวล็อกซ์ ผู้มีฝีเท้าเร็วราวสายลม และขึ้นชื่อเรื่องความเข้มงวดที่ยิ่งกว่าครูฝึกนักวิ่งมืออาชีพเสียอีก

  ​เมื่อโซยอนเดินเข้าไปใกล้ คุณเวล็อกซ์ก็เอ่ยขึ้นด้วยเสียงทุ้มลึกเป็นภาษามนุษย์

  ​"มาแล้วสินะ เด็กน้อย...วันนี้ไม่มีการออมแรง ข้าอยากเห็นเจ้าใช้ทุกฝีก้าวให้เต็มกำลัง หากเจ้าล้มลงก็ต้องลุกขึ้นวิ่งต่อ ไม่มีข้อแม้...เข้าใจไหม?"

  ​เด็กหญิงยืดอก สูดลมหายใจเข้าลึกๆ และพยักหน้ารับอย่างแน่วแน่ "เข้าใจแล้วค่ะคุณเวล็อกซ์ หนูจะไม่ยอมแพ้!"

  ​แววตาของหมาป่าสีเทาเป็นประกายขึ้นเล็กน้อย มุมปากของเขายกสูงคล้ายรอยยิ้ม ก่อนจะหันไปทางเส้นทางลาดชันเบื้องหน้า

 ​"ดี...งั้นเริ่มจากวิ่งสามรอบรอบหุบเขา เจ้าต้องวิ่งตามฝีเท้าข้าให้ทัน ถ้าตามไม่ทัน...ข้าจะให้เพิ่มอีกหนึ่งรอบ"

​สิ้นเสียง หมาป่าสีเทาก็พุ่งตัวออกไปอย่างรวดเร็วราวกับเงาของสายลมสีเงินที่พุ่งทะยานไปบนภูเขา เด็กหญิงโซยอนรีบก้าวขาออกวิ่งตามไปทันที หัวใจของเธอเต้นแรง การฝึกครั้งใหม่ได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว...

    

+15 EXP / +5 คะแนน

🔮 คำคมโซยอน

"ข้าคือโซยอน บุตรแห่งแสงทองของอพอลโล่
และเลือดแห่งวีนัสไหลเวียนในใจ ข้าจะเปล่งประกาย
เหนือกาลเวลาและความมืดมิด
ให้ความงามและพลังแห่งดวงดาวคุ้มครองทุกย่างก้าวของข้า"

🌹 ❦ 🌹 ❦ 🌹

✨ เวทมนตร์แห่งแสง

🔥 พลังแห่งอพอลโล่

💖 เสน่ห์แห่งวีนัส

Soyeon BELIEVER

Jung Soyeon

26 สิงหาคม 2025 | หุบเขาโซโนมา

📝 เนื้อหาหลัก

หัวข้อ: มีดสั้นกับคมปีกมาร: ตำนานนักรบแห่งหุบเขาโญโนมา

    เด็กหญิงวัยสิบสองปีบริบูรณ์อย่าง จอง โซยอน โน้มกายโค้งลาอาจารย์หมาป่าสีขาว ลูปา อย่างนอบน้อม หลังจากผ่านการทดสอบภาษาละตินที่เข้มข้น ดวงตาของเธอยังคงเปี่ยมไปด้วยความตั้งใจ ก่อนจะค่อย ๆ ก้าวออกจากห้องสมุดอย่างสงบ

   ​ระหว่างทางกลับบ้านผ่านป่าร่มรื่นและเส้นทางที่คุ้นเคย ในที่สุดเธอก็มาถึง หุบเขาโญโนมา หุบเขาที่สายลมพัดแรงและเสียงนกประหลาดดังก้องกังวาน โซยอนหยุดยืนกลางทิวเขา หายใจแผ่วเบา และเหม่อมองท้องฟ้า ความคิดถึงคุณแม่ที่จากกันไปนานเข้ามากระทบใจ

  ​“คุณแม่… ตอนนี้ท่านสบายดีไหมนะ… โซยอนคิดถึงเหลือเกิน…”

  ​ความเศร้าฉายชัดในแววตา ทว่ายังไม่ทันได้ปล่อยใจให้จมอยู่กับความรู้สึกนั้น เสียงกรีดร้องแหลมสูงก็ดังขึ้น!

​ฟึ่บ!

​ฮาร์ปี้ เลเวล 6 อสุรกายครึ่งนกครึ่งหญิงโฉบลงมาจากฟากฟ้า ขัดจังหวะการรำลึกถึงคุณแม่ของเธอทันที โซยอนจ้องมองอสูรกายด้วยสายตาอันคมกริบ ปราศจากความหวาดกลัว มือเรียวเล็กคว้า มีดสั้นพูจิโอ ที่เหน็บไว้ตรงเข็มขัดออกมาถือไว้แน่น

 ​“อย่าคิดว่าหนูจะยอมถอย!”

   ​เสียงเล็ก ๆ ตะโกนแผ่ว แต่เต็มไปด้วยความมุ่งมั่น โซยอนพุ่งตัวเข้าใส่ ใช้ความว่องไวหลบกรงเล็บและปีกอันใหญ่โตของฮาร์ปี้ ก่อนจะ ฉับ! กรีดคมมีดสั้นเข้าที่ร่างของมัน และเป็นฝ่ายคว้าชัยชนะมาได้ในที่สุด

ลิงก์ทำการต่อสู้ กับ อสุรกายฮาร์ปี้ Lv.6 ของ ยูนา

   ​ทว่าความโล่งอกนั้นอยู่ได้ไม่นาน เสียงกรีดร้องที่ก้องกังวานยิ่งกว่าเดิมก็ดังขึ้นอีกครั้งจากท้องฟ้า เงาปีกมืดทาบทับลงบนพื้น ฮาร์ปี้ตัวแม่ เลเวล 10 บินลงมาด้วยท่าทางที่น่าเกรงขามกว่าเดิมหลายเท่า!

  ​โซยอนเม้มปากแน่น เธอรู้ดีว่าแม้ตัวจะเล็กเพียงใด แต่หัวใจของเธอจะไม่ยอมแพ้

​“เข้ามาสิ… หนูไม่กลัวหรอก!”

   ​การต่อสู้ครั้งใหม่ปะทุขึ้นอย่างดุเดือด ฮาร์ปี้ตัวแม่ใช้ปีกอันทรงพลังโจมตีไม่หยุด แต่เด็กหญิงก็ใช้ความรวดเร็วในการหลบหลีกและกรีดคมมีดสั้นพูจิโอซ้ำแล้วซ้ำเล่า แม้แขนเล็ก ๆ จะสั่นด้วยความเหนื่อยล้า แต่แววตาของเธอก็ไม่เคยดับมอดลง

   ​จนกระทั่ง ฟึ่บ—ฉับ! มีดสั้นปักลงที่จุดสำคัญ ฮาร์ปี้ตัวแม่ส่งเสียงกรีดร้องครั้งสุดท้าย ก่อนร่างจะสลายกลายเป็นผงควันสีดำ เหลือทิ้งไว้เพียง ขนนกสีดำแวววาว อันเป็นรางวัลแห่งชัยชนะ

​เด็กหญิงยื่นมือเล็ก ๆ ขึ้นไปเก็บขนนกนั้นอย่างภาคภูมิใจ

​

“หนูทำได้… คุณแม่คะ โซยอนทำได้แล้ว…”

ลิงก์ทำการต่อสู้ กับ อสุรกายฮาร์ปี้ Lv.10

    

รางวัล: +2 ตื่นรู้ จากการเข้ารับการต่อสู้ กับ เจ้าอสุรกายฮาร์ปี้เป็นครั้งแรก

สินสงคราม: ขนฮาร์ปี้ (สุ่มตามระบบ)

🔮 คำคมโซยอน

"ข้าคือโซยอน บุตรแห่งแสงทองของอพอลโล่
และเลือดแห่งวีนัสไหลเวียนในใจ ข้าจะเปล่งประกาย
เหนือกาลเวลาและความมืดมิด
ให้ความงามและพลังแห่งดวงดาวคุ้มครองทุกย่างก้าวของข้า"

🌹 ❦ 🌹 ❦ 🌹

✨ เวทมนตร์แห่งแสง

🔥 พลังแห่งอพอลโล่

💖 เสน่ห์แห่งวีนัส

Moneka HONOR

วันที่ 27 เดือนสิงหาคม ปี 2558

ช่วงเที่ยง เวลา 11.00 - 13.00 น. ณ หุบเขาโซโนมา รัฐแคลิฟอร์เนีย สหรัฐอเมริกา

กลิ่นสดชื่นของไร่องุ่นลอยแตะจมูกทันทีที่รถบรรทุกคันใหญ่ชะลอลงเข้าสู่ถนนเล็ก ๆ ของหุบเขาโซโนมา แสงแดดสายกระทบเถาองุ่นที่เรียงรายเป็นแนวยาวสวยงามสุดลูกหูลูกตา เนินเขาเขียวชอุ่มสลับต้นโอ๊กเก่าแก่ที่แผ่กิ่งให้ร่มเงา เสียงนกร้องประสานกับเสียงลมอ่อน ๆ ทำให้ที่นี่ช่างแตกต่างจากความวุ่นวายในเมืองใหญ่ ราวกับโลกอีกใบที่ถูกซ่อนเอาไว้ บนกระบะท้าย รถบรรทุกเต็มไปด้วยลังผักที่โยกเยกไปมาตามแรงสั่นของถนน แต่ท่ามกลางความเขียวของผักกาดและแครอทนั้น…มีร่างหนึ่งนอนซุกอยู่ไม่สนใจโลกนี้เลยสักนิด

“งืมมม…” โมนีก้านอนขดตัว สายเสื้อเบลเซอร์ชมพูหล่นลงเล็กน้อย น้ำลายยืดเป็นทางออกมาจากมุมปาก ใบหน้าง่วงงุนอย่างกับคนหลับยาวมาตั้งแต่ชาติที่แล้ว

หมาป่าขาวที่แอบซ่อนอยู่เงียบ ๆ ตลอดทางถอนหายใจแรงในลำคอ แววตาสีทองเต็มไปด้วยความทั้งเอ็นดูและปลงตก ก่อนจะก้าวขึ้นกระบะ งับ คอเสื้อเธอแล้วกระชากยกขึ้นคล่องแคล่วเหมือนคาบลูกหมาป่า โมนีก้ายังไม่รู้เรื่องตอนนี้ร่างเล็กห้อยต่องแต่งในปากหมาป่าเหมือนตุ๊กตาผ้า หลับเป็นตายจนเสียงกรนเบา ๆ หลุดออกมา

ฟึ่บ!

ร่างของลูปาพร้อมเด็กสาวที่ถูกแบกไว้กระโจนลงจากรถบรรทุกอย่างว่องไว ไม่แม้แต่จะทำให้ผักกระเด็นหล่นลงมาแม้แต่ชิ้นเดียว เสียงขาของเธอกระทบพื้นดินไร่องุ่นเบาและมั่นคง จากนั้นจึงมุ่งหน้าไปยังทางที่ทอดลึกเข้าไปในหุบเขา

ด้านหลังเจ้าของรถบรรทุกที่เพิ่งลงมาตรวจสอบลังผักข้างท้ายก็ยืนเกาหัวงง ๆ “อะไรวะเนี่ย…ทำไมลังมันล้มเหมือนมีใครกลิ้งอยู่ในนั้น…?” แต่เขาก็ส่ายหัวแล้วเดินกลับไปอย่างไม่ติดใจอะไร ทิ้งให้หมาป่าขาวผู้สง่างามเร่งฝีเท้าเข้าสู่ใจกลางหุบเขา โดยมีโมนีก้าที่นอนหลับน้ำลายยืดบนหลังของนาง…ไม่รู้ตัวเลยว่าเธอกำลังจะได้พบกับบ้านหมาป่าการฝึกฝนอันแสนโหดร้ายสำหรับคนที่ไม่ชอบการเรียนแบบโมนีก้า

อื่น ๆ: ไม่รู้สิ อยากโรลเฉย ๆ ง่ะ อืม ๆ ไปโรลที่อื่นต่อดีก่า มันต้องผ่านนี้นะ ๆ ไม่ได้หาข้ออ้างโรลจริง ๆ นะ

Moneka HONOR

วันที่ 27 เดือนสิงหาคม ปี 2558

ช่วงบ่าย เวลา 15.00 - 16.00 น. ณ หุบเขาโซโนมา รัฐแคลิฟอร์เนีย สหรัฐอเมริกา (ออกกำลังกาย - วิ่ง ประจำวัน)

แสงบ่ายที่คลี่คลายลงเหนือไร่องุ่นในหุบเขาโซโนมาทอแสงสีทองอบอุ่นไปทั่ว โมนีก้าก้าวออกจากบ้านหมาป่า สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนยกมือบังแดดเล็กน้อย “อืม…ช่วงบ่าย ๆ แบบนี้น่าจะได้ทำอะไรสักอย่างนะ…” ยังไม่ทันคิดจบ เสียงฝีเท้าสี่ขาที่หนักแน่นและรวดเร็วก็ดัง ตึกตัก ตึกตัก ตรงเข้ามาหาเธอ หญิงสาวหันไปทันทีสิ่งที่เห็นคือหมาป่าสีเทาตัวใหญ่ กล้ามเนื้อแน่นราวกับถูกสร้างมาเพื่อความเร็วโดยเฉพาะ แต่ที่ทำให้โมนีก้าแทบสะดุ้งสุดตัวคือหมาป่าตัวนั้นอ้าปากพูดภาษาคนออกมา

“ท่านลูปาส่งข้ามา” น้ำเสียงทุ้มต่ำแต่ฟังชัดเจน “เจ้าอยากฝึก ข้าจึงมาที่นี่…ข้าคือเวล็อกซ์หมาป่าฝีเท้าไวผู้ฝึกฝนสายลมและพลังของขา”

โมนีก้าตาโต รีบชี้หน้าหมาป่าตัวนั้น “เดี๋ยว ๆๆๆ คือ…พูดภาษาคนได้จริง ๆ เหรอ!?” เสียงเธอสูงจนเกือบหลุดเป็นกรี๊ด แต่เวล็อกซ์แค่มองนิ่ง ๆ แล้วพ่นลมหายใจออกทางจมูก ฟึ่บ “ไม่มีเวลาให้ตะลึงนักหรอกเด็กน้อย…เจ้าอยากแข็งแกร่งใช่หรือไม่?”

หญิงสาวผมม่วงครามยกมือกอดอก ถอนหายใจยาว ๆ “เฮ้อ…ก็ใช่ค่ะ แต่ไม่คิดว่ามันจะเริ่มแบบนี้นะ!” เวล็อกซ์กระทุ้งจมูกเข้าที่แขนเธอเบา ๆ ดวงตาเป็นประกายเฉียบคม “งั้นตามมาเราจะเริ่มด้วยสิ่งที่ง่ายที่สุด แต่ก็โหดที่สุดสำหรับเจ้าตอนนี้”

“อะไรนะ…?” โมนีก้ายังไม่ทันได้ถามต่อ หมาป่าตัวใหญ่ก็พุ่งทะยานออกไปด้านหน้าฝีเท้ารวดเร็วราวกับลูกศรพุ่งฉิว หันหน้ากลับมามองเธอเพียงแวบเดียวแล้วคำรามก้อง “วิ่งจากบ้านหมาป่าไปจนถึงไร่องุ่นกลางหุบเขา แล้ววกกลับมาที่นี่…ถ้าเจ้าไม่อยากตายข้างทาง ก็รีบตามมา!”

“หาาาาา!!? เดี๋ยวนะะะะ!!” โมนีก้าร้องลั่น แต่ขาก็ต้องออกวิ่งตามโดยอัตโนมัติ เพราะหัวใจเต้นแรงเกินกว่าจะยืนเฉยได้ ตึก! ตึก! ตึก! เสียงส้นรองเท้ากระแทกพื้นดินดังสนั่น เวล็อกซ์วิ่งนำอย่างสง่างามราวกับสายลมพัดพาท่ามกลางไร่องุ่นและทิวเขาสีเขียว โมนีก้าได้แต่หอบหายใจพยายามไม่ให้ขาล้มพับ เธอรู้สึกเหมือนกำลังโดนโค้ชวิ่งโอลิมปิกโหมดโหดจับไปลงสนาม “โอ๊ยตายแล้วววววว!! ทำไมโหดงี้คะะะ!! หนูเพิ่งจะมาถึงที่นี่วันแรกเองนะะะะ!!”

เวล็อกซ์หัวเราะเบา ๆ ในลำคอ เสียงคล้ายฟ้าร้องกลบความเหนื่อย “อย่าบ่น! ทุกก้าวที่เจ้าออกไปคือการเขียนเส้นทางใหม่ของตัวเอง! จงวิ่ง! จนกว่าเจ้าจะเข้าใจว่าร่างกายมีขีดจำกัดแค่ไหน!”

โคว้ชชชชหมาป่าโหมดจริงจังจัดเต็ม! ส่วนโมนีก้าวิ่งหน้าตาเหยเก หัวใจดังก้องในอก ถ้าหนูไม่ตายก่อนนะ…หนูจะได้กล้ามขาสวยแน่ ๆ เลย!! สุดท้ายจนแล้วจนรอดโมนีก้าก็ได้พักสักทีหลังฝึกโหด เหงื่อผุดเต็มขมับจนชุ่มแก้มโมนีก้าทรุดนอนแผ่หงายกลางลานหญ้า มือกดหน้าอกตัวเองหอบถี่ ๆ ราวกับเพิ่งวิ่งหนีไดโนเสาร์มา “โอ๊ยยย…จะฆ่ากันเรอะะะ…นี่มันซ้อมวิ่งหรือวิ่งข้ามรัฐกันแน่!!” เสียงครางอู้อี้หลุดออกมาพร้อมกับน้ำลายที่แทบจะยืดบนหญ้า

เวล็อกซ์ก้าวเข้ามา ดวงตาสีทองเหลือบลงมามองเธอราวกับผู้ฝึกสอนที่เห็นลูกศิษย์เพิ่งผ่านนรกแรกไป ดวงตาคมปลาบสะท้อนประกายขันบาง ๆ “เจ้าทำได้ดีกว่าที่คิด ขาเจ้ายังไม่หัก แสดงว่าพอจะมีหวัง” โมนีก้าเบ้ปาก “นี่คือคำชมใช่ไหมคะ? ทำไมมันเหมือนด่ามากกว่า…” แต่ก็ยังยกมือขึ้นโบกไปมาเหมือนยอมแพ้ให้ฝีเท้าลมกรดของเขา

หมาป่าสีเทาโน้มตัวลงจนหัวเขาเกือบชิดกับหน้าเธอ “พักให้หายใจก่อนก็ได้ แต่ข้าจะบอกเจ้าไว้” เสียงทุ้มต่ำก้องกังวาน “ที่ลานฝึกด้านนอกบ้าน กำลังมีการฝึกกราดิอุสอยู่…ถ้าอยากเริ่มต้นเส้นทางนักรบจริง ๆ ไปที่นั่นเสีย” โมนีก้านอนแผ่ มองขึ้นฟ้าด้วยตาเบลอ ๆ แล้วยกมือขึ้นทำสัญลักษณ์ โอเค แบบไม่มีแรง พูดเสียงแห้งเหมือนคนหมดลม “โอ้ยยย…ให้หนูพักสักสามสิบ นาที เดี๋ยวจะไปค่ะ สัญญา…ไม่งั้นได้เป็นศพแรกในค่ายแน่”

เวล็อกซ์หัวเราะต่ำ ๆ คล้ายเสียงครางของพายุสายลม ก่อนจะผละออกไปปล่อยให้หญิงสาวนอนกอดหญ้าหอบหายใจอยู่คนเดียวกลางลาน โมนีก้าปิดตา สูดลมเข้าปอดช้า ๆ “เฮ้อ…ชีวิตครึ่งเทพนี่มันไม่โรแมนติกเลยสักนิดดด…” แต่ถึงจะบ่นมือเล็กก็ยังกำแน่น เธอรู้ดีว่าหลังจากสามสิบนาทีผ่านไป ขาจะต้องลากตัวเองไปที่ลานฝึกนั้นแน่นอน

อื่น ๆ: มาฝึกเป็นเดอะเฟลชชชช

รางวัล : +15 EXP, +5 คะแนนบัดดี้

Moneka HONOR

วันที่ 28 เดือนสิงหาคม ปี 2558

ช่วงเช้า เวลา 06.00 - 07.00 น. ณ หุบเขาโซโนมา รัฐแคลิฟอร์เนีย สหรัฐอเมริกา (ออกกำลังกาย - วิ่ง ประจำวัน)

อากาศเช้าของหุบเขาโซโนมาเย็นสดชื่น แสงแดดส่องผ่านไร่องุ่นและต้นไม้ที่เรียงรายรอบบ้านหมาป่า โมนีก้าในชุดออกกำลังกายสีม่วงดำสดใหม่เดินออกมายังลานหน้าบ้าน หัวฟู ๆ ตอนตื่นเช้าถูกเก็บเรียบร้อยแล้ว แต่สายตายังเต็มไปด้วยความง่วงและความไม่อยากถูกทรมานด้วยการวิ่ง “อรุณสวัสดิ์...ค่ะ” เธอพูดเสียงแผ่ว เหมือนพยายามหาข้ออ้างจะเลี่ยงการฝึก แต่ทันทีที่หมาป่าสีเทาเวล็อกซ์ ก้าวเข้ามาหาดวงตาสีคมปลาบวาววับเหมือนใบมีด เธอก็รู้ทันทีว่าไม่รอดแน่วันนี้ กูตายแน่

“ไม่มีเวลาอู้หรอกเด็กน้อย ยืดเส้นยืดสายซะ ก่อนที่เจ้าจะบ่นว่ากล้ามเนื้อเจ็บจนวิ่งไม่ไหว” เวล็อกซ์ตอบเสียงทุ้มกระหึ่ม แถมยังใช้ปากกับฟันดึงแขนเสื้อของโมนีก้าให้ยืดเหยียดแขนตามท่าที่เขาบอก

“อ๊าคคคคค! เบา ๆ สิคะคุณพี่หมาป่าาาา!” โมนีก้าร้องโอดโอยเหมือนกำลังโดนทำโทษ แก้มแดงเพราะทั้งเจ็บและอายที่โดนหมาป่าโค้ชจับยืดแขนขาเหมือนนักกีฬาจริง ๆ นาฬิกาสปอร์ตบนข้อมือของเธอเริ่มนับเวลาและวัดชีพจรอย่างขยันขันแข็ง ขณะที่เวล็อกซ์หันมากวาดสายตามอง ก่อนพูดต่ออย่างจริงจัง “จำไว้ วิ่งไม่ใช่เรื่องของความเร็วอย่างเดียว แต่คือเรื่องของจังหวะลมหายใจ ความอดทน และสมาธิ หากเจ้าสามารถวิ่งต่อเนื่องได้หลายไมล์ เจ้าย่อมสามารถมีชีวิตรอดจากศัตรูที่ไม่ยอมเหนื่อยง่าย ๆ เช่นเดียวกัน”

โมนีก้าถอนหายใจเสียงดังเฮือก “นี่มันโหดกว่าโค้ชทีมวิ่งโอลิมปิกอีก…แล้วนี่ฉันต้องวิ่งกี่รอบกันแน่คะ?” เวล็อกซ์เลียเขี้ยวของตนพลางยิ้มแบบหมาป่า “สิบไมล์รอบหุบเขา…ถ้าไม่ตายเสียก่อน”

"สิบ?! อ๊ากกกกก!! พี่จะฆ่าหนูหรอเนี้ย!” เสียงกรีดร้องของโมนีก้าสะท้อนก้องไปทั่วไร่องุ่น ก่อนที่การวิ่งมาราธอนของเด็กสาวผู้ครึ่งเทพจะเริ่มต้นขึ้นจริง ๆ เสียงฝีเท้าของโมนีก้ากระทบพื้นดินเป็นจังหวะถี่ ๆ ราวกับเสียงกลองรัวประจำกองทัพ ดวงอาทิตย์ที่ไม่เคยลับฟ้าเปล่งแสงเจิดจ้าเหนือยอดเขา ไร่องุ่นและเนินเขาโซโนมาดูเหมือนกำลังหัวเราะเยาะเธออยู่ในใจ “สิบไมล์…สิบไมล์…สิบไมล์…” เหมือนเสียงสะท้อนหลอนหูตลอดการวิ่ง

โมนีก้าหน้าแดงก่ำลมหายใจขาดห้วง มือคว้าชายเสื้อกีฬาของตนพลางพึมพำโวยวาย “โอ๊ยยย จะให้วิ่งเป็นแฮมทาโร่หรือยังไงเนี่ย! วิ่งรอบ ๆ โลกไปหาเมล็ดทานตะวันรึไงงงงงง!”

เวล็อกซ์ที่วิ่งนำอยู่ข้างหน้าเหยาะ ๆ อย่างสง่างามเหลือบตาหันกลับมา น้ำเสียงหนักแน่นแต่แฝงรอยยิ้มเสียดสี “เจ้าบ่นได้…แต่อย่าหยุดวิ่ง”

“ฮืออออ…ปอดฉันไม่ได้ใหญ่ขนาดนั้นนะคะ! จะให้วิ่งทุกเช้าแบบนี้…ฉันคงได้ตายก่อนเจอปีศาจแน่เลย!” โมนีก้าครางลั่น ปากบ่นแต่ขากลับยังต้องก้าวตามเพราะกลัวโดนหมาป่าขาโหดตะคอก ร่างเล็กผมม่วงครามเริ่มรู้สึกเหมือนร่างกายไม่ใช่ของตัวเองอีกต่อไป กล้ามเนื้อขาและปอดแผดเผาเหมือนโดนโยนลงเตาอบ แต่น่าแปลกนะ…ทุกครั้งที่เธอคิดว่าจะล้ม เวล็อกซ์ก็จะเห่าตะโกนขึ้นมาเป็นภาษาคน “เร็วขึ้น! เจ้าทำได้!” คำพูดนั้นเสียดแทงหัวใจเธอจนต้องกัดฟันวิ่งต่อ

เหงื่อเม็ดเล็กไหลลงมาตามขมับ แสงแดดสะท้อนประกายกับดวงตาสีเทาเงินที่ยังไม่ยอมแพ้เสียที ราวกับบางสิ่งในสายเลือดกำลังผลักดันให้เธอวิ่งต่อไปแม้จะเหนื่อยแทบขาดใจ “ให้ตายสิ…นี่มันค่ายนักรบหรือค่ายทำลายปอดเด็กผู้หญิงกันแน่วะะะะะะ!!” เธอแหกปากก้องหุบเขา ขณะที่เวล็อกซ์หัวเราะหึ ๆ แล้ววิ่งนำต่อไปไม่หยุด 

และแล้วโมนีก้าก็สิบไมล์เต็มรอบ…นี่แค่การเริ่มต้นของเช้าวันใหม่เท่านั้นเอง

โมนีก้าทิ้งตัวลงไปกลางหญ้าอย่างหมดสภาพหลังจากวิ่งเสร็จ เหงื่อท่วมตัวจนเสื้อออกกำลังกายแนบกับผิวราวกับเปียกฝน ร่างเล็กสั่นไหวเพราะความเหนื่อยหอบ มือข้างหนึ่งเอื้อมไปคว้าขวดน้ำแล้วเปิดฝาอย่างทุลักทุเล ก่อนจะสาดใส่หน้าตัวเองจนผมม่วงครามเปียกชุ่มแล้วรีบยกขึ้นดื่ม น้ำเย็นไหลผ่านลำคอราวกับยาอายุวัฒนะให้ชีวิตกลับมา “โอ้ยยย…เหนื่อยโว้ยยยย!!” เธอร้องลั่นกลางลานอย่างไม่แคร์สวยใด ๆ หอบแฮ่ก ๆ เหมือนปลาทูขาดน้ำจนแทบจะกลายเป็นซากแห้งติดดิน

คุณเวล็อกซ์หมาป่าสีเทาที่วิ่งนำเธอตลอดสิบไมล์ เดินวนกลับมาพร้อมเสียงหัวเราะต่ำ ๆ ในลำคอ “ดี…เจ้ายังไม่ตาย แปลว่าปอดเจ้าไม่ได้เล็กเท่าปลาซิวนัก” น้ำเสียงประชดประชันแต่ก็มีแววเอ็นดูปนอยู่

โมนีก้าเงยหน้าขึ้นมามองอีกฝ่ายตาเขียวปนเหนื่อย “นี่แหละค่ะพี่…ฉันเหนื่อยจะตายอยู่แล้ว ยังมีหน้ามาแซวอีก!”

เวล็อกซ์ส่ายหัวอย่างผู้ฝึกที่เคยผ่านนักรบมานับไม่ถ้วน “ไปเถอะ ลุกขึ้น ข้าไม่อยากให้เจ้าตายเพราะหิว ก่อนตายเพราะปีศาจเสียอีก อาบน้ำ แล้วไปห้องครัว ท่านลูปานำวัตถุดิบมาให้แล้ว เจ้าต้องทำอาหารกินเอง”

“หาาา…” โมนีก้าแทบจะกรี๊ดอีกครั้ง แต่แรงไม่มีเธอจึงทำมือโอเคอย่างอิดโรย “ได้ค่ะ ได้…โอเคเลยค่ะ…แต่ให้ตายสิขาฉันไม่รู้จะเดินไปถึงห้องอาบน้ำได้ไหม…” พูดพลางลุกขึ้นยืนแบบขาอ่อนจนแทบจะล้มอีกครั้ง แต่เธอก็ยังยกกระเป๋าสีชมพูเล็กของตัวเองขึ้นมาโอบไว้แน่นอย่างหวงแหนราวกับเป็นพลังใจ เธอหันไปมองหมาป่าแล้วถอนหายใจยาว “อาบน้ำเสร็จ…ไปทำอาหารเองเหรอคะ? ให้ตายสิ ค่ายนี้มันจะโหดเกินไปแล้วนะ!” แต่ถึงปากจะบ่น เจ้าของตาสีเทาเงินบริสุทธิ์ของเธอกลับยังเปล่งประกาย ประกายที่แม้เจ้าตัวไม่รู้แต่ลูปาและหมาป่าฝึกทั้งหลายกำลังจับตามองด้วยความพอใจอยู่ในเงามืด

อื่น ๆ: บ่นเก่งแบบเสมอต้นเสมอปลายจริง ๆ เลยครับผม

รางวัล : +15 EXP, +5 คะแนนบัดดี้

Moneka HONOR

วันที่ 29 เดือนสิงหาคม ปี 2558

ช่วงเช้า เวลา 06.00 - 07.00 น. ณ หุบเขาโซโนมา รัฐแคลิฟอร์เนีย สหรัฐอเมริกา (ออกกำลังกาย - วิ่ง ประจำวัน)

เตือน !!! ขอความกรุณาเปิดเพลงนี้ตอนอ่านโรลเพลย์

โมนีก้าเดินกระดึ๊บ ๆ ออกมาจากประตูบ้านหมาป่าด้วยสภาพที่ดีกว่าเมื่อกี้ที่ยังหัวฟู ๆ ตายังครึ่งหลับครึ่งตื่น แต่พอเห็นคุณพี่หมาป่าสีเทาตัวใหญ่เวล็อกซ์ยืนขึงขังรออยู่ตรงลาน เธอก็รีบยกมือขึ้นยิ้มแห้งทักทาย "กู๊ดมอร์นิ่งค่าาา..." เสียงลากยาวอย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก เวล็อกซ์มองลงมาด้วยสายตาเข้มขรึมแบบโค้ชโหด ๆ แต่ยังไม่ทันจะได้พูดอะไร โมนีก้าก็รีบชิงเอ่ยขึ้นมาก่อน "รอบนี้ หนูขอวอร์มร่างกายเองนะคะ อย่าเพิ่งโหด!" ว่าแล้วเธอก็กระโดดแหมะ ๆ ยืนกลางลานแล้วเริ่มฮัมเพลงโบกโบ๊กโบกขึ้นมาเสียงดังจนนกบนกิ่งไม้บินกระเจิง "สวัสดีจ้า ทุกท่านวันนี้เราเอาท่าทางในชีวิตประจำวัน­มาประยุกต์ให้เป็นท่าออกกำลังกายกันดีกว่า­เอ้าย่ำเท้าจ้า รู้ไหมออกกำลังกายมันดียังไงมันจะช่วยเบิก­ทวารทั้ง 7 เบาหวานจะลดพดพื่นจะหายไปกรวยไตจะกลับมาใส­สะอาดเลือดฟาดจะกลับมาหน้าจะเด้งเด้งเด้งส­มองจะแร่นปรี๊ดดดดด ลาลาลาลั๊ลลาลั๊ลลาลาลาาาา" พร้อมกับยกแขนขึ้นสูงทำท่าเหมือนกำลังโบกมือเรียกรถแท็กซี่อยู่กลางกรุงโรมโบราณ "โบกโบกโบก! โบกโบ๊กโบ๊ก!" แขนทั้งสองแกว่งไปมาแรงจนผมปลิว กระโปรงนอนเมื่อเช้าก็เกือบหลุด เธอทำหน้าเอาจริงราวกับนี่คือการฝึกเข้ากองทัพ

"ท่าแรก ท่าโบกแท็กซี่ค่าาา!! เอ้า ยื่นแขนออกมากันเร็วต่อจากนั้นก็โบกโบกโบก­สบัดแขนโบกโบกโบกซ้ายโบกโบกโบก" เธอตะโกนเหมือนครูสอนแอโรบิกในตลาดนัด ก่อนจะโยกแขนซ้ายขวาแบบไม่สนสายตาใคร เวล็อกซ์หรี่ตา ทำหน้างง ๆ แต่ก็ยังคงยืนดูด้วยความอดทนอย่างนักปราชญ์

ไม่จบแค่นั้น โมนีก้าเปลี่ยนท่าต่อ "ต่อไป! ท่ารีดผ้าาาา!!" เธอทำท่าก้มลงจินตนาการถือเตารีดแล้วบิดเอวซ้ายทีขวาที "จับเตารีดบิดเอวไปด้วยบิดบิดบิดเอวต้องบิด­บิดบิดซ้ายบิดบิดบิดขวาบิดบิ๊ดบิด บิดบิดบิ๊ดดด บิดบิดบิ๊ดดด!" เสียงเธอดังลั่นไปทั่วลาน ขยับเอวแบบเต็มแรงจนเหมือนคนโดนผีเข้าสายแดนซ์ บรรยากาศตรงนั้นกาวสุด ๆ ทั้งลานหมาป่าศักดิ์สิทธิ์กลายเป็นเวทีออกกำลังกายตลาดนัด เวล็อกซ์ถึงกับเอามือเอ๊ย เท้าหน้ายกขึ้นกุมหัว แล้วพึมพำ "นี่ข้ามาฝึกนักรบ…หรือมาดูการแสดงกันแน่เนี่ย…"

แต่โมนีก้าก็ยังฮัมเพลงไปเรื่อย ๆ "ลาลาลาลั๊ลลาลั๊ลลาลาลาาา!!" พร้อมท่าประหลาดที่ผสมระหว่างโบกแท็กซี่กับรีดผ้าไปด้วยอย่างภาคภูมิใจ นี่แหละการวอร์มร่างกายในแบบของเธอ!!

โมนีก้าหอบหายใจเล็กน้อยแต่ยังไม่ยอมแพ้ เธอหรี่ตาลงทำหน้าจริงจังกว่าตอนฝึกกราดิอุสเสียอีก ก่อนจะประกาศเสียงดังลั่นสนามหุบเขา "ต่อไป…ท่าสุดท้าย!!! ท่าปั่นเสือหมอบ!!!" ว่าแล้วหญิงสาวก็ก้มตัวลงยกขาสูงขึ้นราวกับกำลังนั่งบนจักรยานกลางอากาศ "ปั่นปั่นปั่นนนน! ปั่นซ้ายยย ปั่นขวาาา!!" สองขายกขึ้นลงเร็วจี๋จนเสียงผ้ากางเกงเสียดสีกับลมดังพั่บพั่บ ๆ ทำเอานกอีกฝูงบินแตกกระเจิงไปอีกครั้ง เธอยังคงฮัมเพลงอย่างบ้าคลั่ง "ปั่นปั่นปั่นปั๊นปั๊นปั่นปั่น! ปั่นปั่นปั่นปั๊นปั๊นปันปัน!! ลาลาลาลั๊ลลาลั๊ลลาลาลาาา!!" น้ำเสียงกระตือรือร้นราวกับนี่คือรายการออกกำลังกายเช้าในโทรทัศน์ของเหล่าเดมิก็อด

เวล็อกซ์ที่ยืนดูอยู่ถึงกับถอยหลังไปสองก้าว ทำหน้ามึนสุดขีด แต่ก็ยังปล่อยให้เด็กสาวระเบิดพลังเต็มที่ จนกระทั่งโมนีก้าล้มตัวลงแผ่กับพื้นหญ้าแล้วหอบแฮ่ก ๆ แต่เธอยกมือขึ้นชูนิ้วโป้งตะโกนประกาศปิดท้ายราวกับพิธีกร "ขอขอบคุณทุกคนที่ร่วมกันบิดปั่นโบกในวันนี้!! ยังไงก็อย่าลืมกลับไปบิดไปปั่นไปโบกต่อที่บ้านนะคะ ด้วยความปรารถนาดีจาก…T26!!!"

เสียงสะท้อนของเธอก้องไปทั่วไร่องุ่นจนดูเหมือนบทสวดมนต์โรมันเวอร์ชันกาว ๆ พอจบการแสดงกึ่งวอร์มร่างกายสุดพิลึก เธอก็ค่อย ๆ ลุกขึ้นมาปัดหญ้าออกจากเสื้อผ้าก่อนหันไปยิ้มให้เวล็อกซ์ "โอเคค่ะ คุณโค้ช พร้อมแล้ว ไปวิ่งเถอะ!" เวล็อกซ์กลอกตาอย่างอับจนถ้อยคำ ก่อนจะถอนหายใจยาวแล้วหันหลังพาเด็กสาวตัวป่วนออกวิ่งไปตามเส้นทางรอบหุบเขา…คราวนี้เขาไม่แน่ใจเลยว่าเขากำลังฝึกนักรบ หรือกำลังดูโชว์ตลกคาเฟ่กันแน่!

อื่น ๆ: คนเรามันต้องกาวสิวะ

รางวัล : +15 EXP, +5 คะแนนบัดดี้

Moneka HONOR

วันที่ 30 เดือนสิงหาคม ปี 2558

ช่วงเช้า เวลา 06.00 - 07.00 น. ณ หุบเขาโซโนมา รัฐแคลิฟอร์เนีย สหรัฐอเมริกา (ออกกำลังกาย - วิ่ง ประจำวัน)

ลมเช้าตรู่ที่หอบกลิ่นไร่องุ่นสดใหม่พัดผ่านผิวกาย โมนีก้าในชุดออกกำลังกายสีม่วงเข้มกำลังยืนกางแขนขึ้น-ลง วอร์มกล้ามเนื้อไปพร้อมกับขยับขาอัพแอนดาวเป็นจังหวะ ร่างกายยังเมื่อยล้าจากการฝึกวันก่อนแต่สายตาสีเทาเงินของเธอกลับเปล่งประกายแน่วแน่ เสียงฝีเท้าเบาแต่รวดเร็วเข้ามาใกล้จนพื้นหญ้าแทบสั่น คุณเวล็อกซ์ หมาป่าสีเทาตัวใหญ่ที่มีฝีเท้าไวประหนึ่งลมพายุปรากฏตัวขึ้น เขายืนสี่เท้าเงยหัวจ้องตรงไปที่มือซ้ายของโมนีก้า ดวงตาคมปลาบสะท้อนแสงเช้า “เจ้าหนูนั่น… แหวนวงนั้น ไปได้มาจากไหน” น้ำเสียงทุ้มต่ำแต่เด็ดขาด

โมนีก้าเลิกคิ้วเล็กน้อยยกมือขึ้นดูแหวนที่ประดับนิ้วกลางซ้าย แสงระยิบจากเพชรกะรัตบนเรือนวงทองเหลืองอร่ามสะท้อนกับแดดราวกับดวงดาวส่องประกาย เธอระบายยิ้มบาง ๆ ก่อนตอบ “แม่ส่งมาให้ค่ะ… เมื่อคืนเอง ทำไมเหรอคะ?” เวล็อกซ์ขยับก้าวเข้ามาใกล้ จมูกสูดกลิ่นโลหะศักดิ์สิทธิ์ในแหวนแล้วพยักหน้าหนักแน่น “นั่นไม่ใช่ของธรรมดา มันคือแหวนดาราจรัส ผลงานของเฮเฟตัสเทพแห่งไฟและช่างฝีมือ หินที่อยู่ในนั้นถูกหลอมจากอุกกาบาตศักดิ์สิทธิ์ แม่ของเจ้ามอบสิ่งนี้ให้…แปลว่าเจ้าเป็นที่รักยิ่งของนางและนางตั้งใจจะปกป้องเจ้าด้วยทุกวิถีทาง”

ดวงตาโมนีก้าสั่นไหวเล็กน้อย เธอกำมือแน่นเหมือนจะรับรู้ถึงความอบอุ่นที่สื่อผ่านวงแหวน ก่อนหัวเราะแผ่ว ๆ “แม่หนูนะ… บางทีก็โหดไปหน่อย เหมือนคุณหมาป่าลูปาไม่มีผิดแต่ก็รักหนูมาก ๆ …” เวล็อกซ์เหลือบตามองหญิงสาวตรงหน้า เห็นความจริงใจในดวงตาสีเทาเงินของเธอก็ยกหูขึ้นฟังเหมือนแอบยิ้มในแบบของหมาป่า “ถ้าแม่เจ้ามอบแหวนนี้ให้ ก็จงใช้มันให้คู่ควร อย่าทำให้ความรักและความตั้งใจนั้นสูญเปล่า”

เสียงฝีเท้ากระแทกพื้นหญ้า ตึกตัก ตึกตัก โมนีก้าวิ่งตามฝีเท้าไวของเวล็อกซ์ที่ยังคงไม่ปรานีเหมือนเคย แค่สิบไมล์เช้า ๆ ก็คือการลงโทษชัด ๆ สำหรับร่างกายเด็กสาวที่ยังไม่คุ้น แต่เธอก็ฝืนวิ่งไป ยกมือเช็ดเหงื่อบนหน้าผากพลางหอบแฮก ๆ “โอ๊ยยยย… จะตายแล้วนะคุณพี่หมาป่า!” แต่เวล็อกซ์ก็หันมามองด้วยสายตาคมกริบที่สื่อเพียงว่า “อย่าบ่น” 

ระหว่างที่เธอหยุดพักริมเส้นทาง หยิบน้ำขึ้นมาดื่มพลางพ่นลมหายใจแรง ๆ หูของเธอดันเผลอไปได้ยินเสียงเจื้อยแจ้วของเหล่าเดมิก็อดกลุ่มหนึ่งที่กำลังเดินทางออกไปจากบ้านหมาป่ามุ่งหน้าสู่ค่ายจูปิเตอร์เพราะผ่านการฝึกฝนแล้วอยู่ทางด้านข้าง เสียงเหมือนฝูงนกกระจอกที่หิวข่าวลือ “ไม่ได้รู้ข่าวซะนาน แกรู้ไหมมีเรื่องแฉแล้วนะ ตอนช่วงต้นปีอ่ะวาเลนไทน์ลับกลางค่ายฮาล์ฟบลัด!” เด็กสาวตัวเล็ก ๆ คนหนึ่งร้องเสียงสูงจนโมนีก้าสะดุ้ง

“เฮ้ย ใช่ ๆ กาบริเอลกับเพจ นั่นไง! ได้ยินว่าคืนวาเลนไทน์กลับมาด้วยกันสองต่อสองนะซิส รถม้าเวรดึกยังเห็นเลย!” อีกคนเสริมตาโตมือป้องปากแบบแอบเมาท์แต่คือดังจนทั้งสนามหุบเขาได้ยิน

“กรี๊ดดดด แล้วเพจพูดว่าอะไรนะ” เสียงหัวเราะคิกคัก “พูดกับรอยยิ้มแก้มป่อง ๆ ของนางว่า ‘เพจก็หวังแบบนั้นค่ะ’ อ๊ายยยยยยย นี่มันนัดเดตรอบสองชัด ๆ เลยอะแก!”

โมนีก้าถึงกับยกมือกุมขมับแทบจะหกคะเมนลงไปกับพื้น “เชี้ย อะไรวะเนี้ยยยย… กาบริเอล เพจ… ใครวะ? กูไม่รู้จักเลยซักคน ทำไมต้องมาได้ยินตอนวิ่งเหนื่อย ๆ ด้วยวะ โอ้ยย ปวดหัว” เธอหันไปทางเวล็อกซ์ที่กำลังยืนนิ่งหอบลมเย็นรอบตัว หูหมาป่าขยับเล็กน้อยคล้ายได้ยินข่าวลือด้วย แต่เจ้าตัวกลับสะบัดหางแล้วหันมามองเด็กสาว “เจ้าอย่าสนใจข่าวไร้สาระ พุ่งสมาธิกลับไปที่วิ่งต่อดีกว่า พวกนั้นผ่านการทดสอบจากท่านลูปาแล้ว วิ่ง!”

โมนีก้ายกมือชี้ไปทางฝูงเดมิก็อดจอมเมาท์ที่กำลังเดินทางออกไปยังค่ายจูปิเตอร์ “แต่แบบพวกนั้นคือรายการทีวีภาคสนามชัด ๆ นะคะพี่! หนูจะบ้าตาย!” แล้วก็ได้แต่ถอนหายใจ หยิบขวดน้ำขึ้นมาซดอีกอึกใหญ่ก่อนจะยอมลุกขึ้นตามแรงบังคับของสายตาหมาป่า “เออ ๆ ไปก็ไป จะตายอยู่แล้วโว้ย” 

แต่ในหัวของเธอก็ยังวนเวียนกับคำว่า “เพจก็หวังแบบนั้นค่ะ” …โอ๊ยยยยยย โมนีก้าลากเสียงยาวในใจ หนูไม่ได้มาเพื่อเป็นแฟนคลับข่าวเม้าท์นะคะ! ข้ามหุบเขานี้ไปทีเถอะะะะ!

อื่น ๆ: ฟังข่าวเมาท์จากเดมิก็อดที่กำลังจะไปค่ายจูปิเตอร์ค่าา

รางวัล : +15 EXP, +5 คะแนนบัดดี้

+15 EXP (จากการฟังข่าวซุบซิบ กาบริเอล เพจ)

Moneka HONOR

วันที่ 31 เดือนสิงหาคม ปี 2558

ช่วงเช้า เวลา 06.00 - 07.00 น. ณ หุบเขาโซโนมา รัฐแคลิฟอร์เนีย สหรัฐอเมริกา (ออกกำลังกาย - วิ่ง ประจำวัน)

ลมยามเช้าพัดเอื่อย ๆ ผ่านไร่องุ่นและต้นไม้รอบหุบเขา เสียงนกตัวเล็กขับขานอยู่ไกล ๆ โมนีก้าเดินออกมาที่ทางลาดริมบ้านหมาป่า เธอสูดอากาศลึกเข้าปอดเอาความเย็นสดชื่นทำให้ร่างกายตื่นเต็มตาในทันที หญิงสาวก้าวออกมายืนกลางลานหญ้ากว้าง ยกแขนขึ้นเหนือหัวแล้วเอนตัวไปด้านข้าง ขยับไหล่ หมุนเอว และยืดขาไปทีละข้าง กล้ามเนื้อที่เมื่อก่อนเคยตึงจนปวดตอนฝึกแรก ๆ กลับแทบไม่บ่นอะไรเลยในตอนนี้ เธอลองกดเข่าแล้วเหยียดขาดู รู้สึกได้ถึงความยืดหยุ่นที่ต่างจากเมื่อสัปดาห์ก่อนชัดเจน “อืม…เริ่มชินแล้วจริง ๆ สินะ” เธอพึมพำกับตัวเองพร้อมรอยยิ้มบาง ความเหนื่อยเมื่อยที่เคยเป็นอุปสรรคกำลังถูกแทนที่ด้วยความคุ้นชินและความมั่นใจในร่างกายของตัวเอง

แสงแดดอ่อน ๆ จากฟ้าที่ไม่มีคืนมืดสาดลงมาตลอดเวลา ทำให้เธอหรี่ตานิด ๆ แต่ก็ยังคงก้าวยืดเส้นสลับไปมา ท่าทางคล่องแคล่วเต็มไปด้วยพลัง จังหวะหายใจเข้าลึกออกยาวสอดคล้องกับท่าทางการวอร์มที่เธอคุ้นมือขึ้นทุกวัน

ถึงแม้วันนี้ยังไม่เห็นเงาของคุณหมาป่าเวล็อกซ์ที่มักจะมาถึงก่อนและคอยเป็นเหมือนโค้ชเข้มงวด แต่โมนีก้าก็ไม่ได้รีบร้อน เธอปล่อยให้ร่างกายตื่นทีละน้อย ปรับสมดุลด้วยตัวเอง รู้สึกได้ว่าแม้ไม่มีใครคอยสั่งหรือเร่ง แต่หัวใจเธอก็ยังอยากออกกำลังด้วยตัวเองอยู่ดี เพราะมันไม่ใช่แค่การฝึก

หญิงสาวสะบัดแขนเบา ๆ หัวเราะนิด ๆ กับความคิดหลายอย่างในหัวแล้วก้าวขาออกไปข้างหน้า เตรียมพร้อมรอเสียงฝีเท้าของคุณหมาป่าสีเทาที่อาจจะโผล่มาเมื่อไรก็ได้ แต่ยังไม่ทันจะบ่นเสียงฝีเท้าหนักแน่นของเวล็อกซ์ในร่างหมาป่าสีเทาใหญ่ดังสะท้อนก้องไปทั่วลานหญ้าตอนเช้า แสงแดดอ่อนส่องกระทบขนของเขาจนเป็นประกายเงิน แต่สิ่งที่ทำให้โมนีก้าหยุดยืดเส้นและหันไปมองก็คือเงาสูงโปร่งที่ก้าวตามมาติด ๆ

เป็นหญิงสาวผมบลอนด์ยาวมัดรวบหลวม ๆ แว่นกันแดดปกปิดดวงตา ท่วงท่าของเธอดูสงบแต่กลับแฝงไปด้วยรัศมีความมั่นใจที่ทำให้บรรยากาศรอบตัวเปลี่ยนไปเล็กน้อย ร่างสูงโปร่งอย่างนางแบบทำให้โมนีก้าต้องเงยหน้ามองนิด ๆ พลางขมวดคิ้ว “ใครง่ะ?” เธอพึมพำออกมาอย่างสงสัย

เวล็อกซ์หยุดตรงหน้าแล้วกล่าวด้วยเสียงเข้ม “โมนีก้านี่คือ อัสทริก เดวอน ซูกิ หรือเรียกสั้น ๆ ว่า ซูกิ ตั้งแต่นี้ไป เธอจะเป็นบัดดี้ของเจ้าในการฝึกทั้งหมดที่บ้านหมาป่า” หญิงสาวคนนั้นค่อย ๆ ดึงแว่นกันแดดลงเล็กน้อย เผยให้เห็นแววตาคมสงบที่เหมือนกำลังอ่านใจคนตรงหน้า ดวงตานั้นไม่ได้เฉยชา แต่แฝงด้วยประกายของคนที่คิดวิเคราะห์ทุกสิ่งรอบตัว โมโนีก้าได้แต่จ้องกลับ เธอรู้สึกถึงแรงกดดันบางอย่าง ทั้งที่อีกฝ่ายไม่ได้ทำอะไรเลย

โมนีก้าโค้งหัวเล็กน้อยพลางส่งรอยยิ้มสดใสแบบเด็กสาวที่ไม่เคยปล่อยให้ความเงียบครอบงำบรรยากาศนานเกินไป “สวัสดีค่ะ ฉันชื่อโมนีก้า มารันเธียร์ บลอสซัมค่ะ อายุสิบห้าปีค่ะ ยินดีที่ได้พบและยินดีที่ได้รู้จัก ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ!” น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความร่าเริง สดใส และจริงใจ

ซูกิปรายตามองอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะพยักหน้าเบา ๆ น้ำเสียงเรียบสุขุมเอื้อนเอ่ยตามแบบฉบับของเธอ “อัสทริก เดวอน ซูกิ…เรียกสั้น ๆ ว่าซูกิก็พอ ยินดีที่ได้รู้จัก” เธอไม่ได้ยิ้มกว้างเหมือนโมนีก้า แต่แววตาที่ฉายออกมาชัดเจนว่ารับฟังและให้เกียรติการแนะนำตัวของอีกฝ่าย นั่นคือคำตอบในแบบของเธอ เธอเว้นจังหวะเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยต่อ “ฉันอาจจะดูเงียบ แต่ไม่ได้หมายความว่าฉันไม่สนใจอะไร แค่ไม่ชอบพูดพร่ำโดยไม่จำเป็น”

โมนีก้าเลิกคิ้วพร้อมรอยยิ้มบาง ๆ “อ๋อ…ก็คล้ายกับหมาป่าแถวนี้เลยสินะคะ” เธอพูดพลางหัวเราะเบา ๆ พยายามทำลายความนิ่งขรึมที่ปกคลุมบรรยากาศ ซูกิเพียงแค่พยักหน้าสั้น ๆ แต่แววตาที่ทอดมองโมนีก้านั้นกลับเหมือนกับการทดสอบมากกว่าการทักทาย เธอเหมือนจะกำลังประเมินว่าคนตรงหน้าคือใครกันแน่ และคู่หูใหม่นี้จะสามารถเดินเคียงข้างเธอได้หรือไม่

เวล็อกซ์ที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เหลือบสายตามองทั้งคู่แล้วขยับศีรษะน้อย ๆ เหมือนพอใจที่สองเด็กสาวเริ่มต้นได้อย่างไม่ขัดแย้ง จากนั้นเขาเอ่ยขึ้นเสียงเข้ม 

“เอาล่ะ ทั้งสองคน วันนี้จะได้วิ่งสิบไมล์ไปกับข้า เตรียมตัวให้พร้อม”

โมนีก้าหันไปยิ้มให้ซูกิอย่างกระตือรือร้นก่อนจะเริ่มยืดแขนขา วอร์มกล้ามเนื้ออย่างคล่องแคล่วตามที่ฝึกมาในทุกเช้าขยับไหล่หมุนข้อมือเขย่งปลายเท้า เธอหันไปมองซูกิพลางพูดเสียงใส “มา ๆ วอร์มด้วยกันสิ เดี๋ยวตอนวิ่งจะเจ็บกล้ามเนื้อนะ” ซูกิเพียงแค่ถอนหายใจบาง ๆ แต่ก็ยอมทำตาม เริ่มยืดขาและแขนอย่างมีระเบียบ จังหวะที่ทำเธอดูตั้งใจและจริงจังจนต่างจากโมนีก้าที่ออกท่าราวกับเล่นสนุกมากกว่า ความต่างนี้กลับทำให้ภาพของทั้งคู่เหมือนสมดุล หนึ่งคือความสดใสมีชีวิตชีวาอีกหนึ่งคือความสงบมั่นคง

สายลมเช้าในหุบเขาโซโนมาพัดพาใบหญ้าให้โอนเอน เสียงนกร้องเจื้อยแจ้วรับวันใหม่ เวล็อกซ์ก้าวสี่เท้าออกไปช้า ๆ หันกลับมามอง “พร้อมแล้วก็ออกวิ่งได้” และในวินาทีนั้น โมโนีก้ากับซูกิก็เสร็จสิ้นการวอร์มร่างกาย เตรียมใจจะออกวิ่งสิบไมล์เต็มไปกับหมาป่าสีเทาผู้เคร่งครัด

ตึก…ตึก…ตึก…ตึก

เสียงก้าวเท้าเริ่มดังขึ้นพร้อม ๆ กันเมื่อเวล็อกซ์นำทางออกจากลานหญ้ากว้างเข้าสู่เส้นทางคดเคี้ยวในหุบเขาโซโนมา อากาศยามเช้าสดชื่น แต่ความยาวของเส้นทางสิบไมล์ก็ไม่ใช่เรื่องเล่น ๆ สำหรับใครเลย โมนีก้าออกวิ่งด้วยจังหวะก้าวกะทัดรัด แขนแกว่งตามจังหวะ เธอหายใจแรงแต่สีหน้ายังเต็มไปด้วยรอยยิ้มสดใส ไม่นานก็หาเรื่องชวนคุย “ซูกิ ๆ” โมนีก้าหันหน้ามาเรียกเสียงใส พลางวิ่งเคียงข้างอีกฝ่าย “เธอวิ่งบ่อยรึเปล่า? หรือว่าเพิ่งเริ่มตอนมาบ้านหมาป่าเหมือนฉัน?”

ซูกิหายใจเรียบ แม้ก้าวเท้าจะหนักแน่นและมั่นคงเหมือนคนชินกับการควบคุมร่างกาย เธอปรายตามองเล็กน้อย “ฉันเคยฝึกวิ่งบ้าง แต่ไม่บ่อยนัก…ไม่เหมือนการฝึกที่นี่ที่เคร่งครัดกว่ามาก” น้ำเสียงอีกฝ่ายเรียบแต่ไม่เย็นชาเกินไป

โมนีก้ายิ้มกว้างแก้มขึ้นสีแดงนิด ๆ จากแรงวิ่ง “ดีเลย! อย่างน้อยเธอก็ไม่ได้วิ่งครั้งแรก จะได้ไม่เหนื่อยจนแย่เหมือนตอนฉันเริ่มแรก ๆ นะ ตอนนั้นแทบจะตายเลยล่ะ ฮ่า ๆ”

ซูกิเพียงแค่ขยับมุมปากเล็กน้อย คล้ายจะยิ้มแต่ไม่ยอมปล่อยเต็มที่ ดวงตาเรียบนิ่งยังคงจ้องไปข้างหน้า “แต่เธอก็ดูชินนะ” คำพูดนั้นทำเอาโมนีก้าสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะหัวเราะออกมา “งั้นหรอ ก็นะอยู่ที่นี่มันก็ต้องทำแบบนี้แหละ ไม่งั้นจะนอนอยู่ในห้องนอนของบ้านหมาป่าไปวัน ๆ คงจะขี้เกียจตัวเป็นขน มาที่นี่เพราะอยากจะปลอดภัยก็จริงแต่ถ้าไม่มีเป้าหมายก็เบื่อน่ะ” เสียงลมพัดผ่านใบหู ขณะที่เส้นทางเริ่มลาดชันขึ้น เวล็อกซ์หันมามองแวบหนึ่งแล้วเร่งฝีเท้าขึ้นเล็กน้อย โมนีก้าสูดหายใจแรงขึ้น รีบกระชับก้าวตามไปไม่ให้ห่าง เธอหันไปชวนซูกิอีก “แล้วเธอล่ะ ซูกิ มาที่นี่เพราะอะไร? มีเป้าหมายอะไรหรือเปล่า? นอกจากความปลอดภัยน่ะ”

ซูกิไม่ตอบทันทีเธอวิ่งเงียบไปสักพักราวกับกำลังชั่งน้ำหนักคำตอบ ก่อนจะเอ่ยเสียงทุ้มเบา “ฉันมาเพราะต้องการฝึกใจให้เข้มแข็งกว่าร่างกาย…ฉันไม่อยากพลาดเวลาที่จำเป็นต้องตัดสินใจ”

โมนีก้าหันมามองอย่างสนใจเต็มที่ “โห…ฟังดูเท่ดีอะ เหมือนปรัชญานักรบเลยนะ” เธอหัวเราะร่าแล้วแกล้งยกมือทำท่าชูสองนิ้วทั้งที่ยังวิ่งอยู่ “โอเค! งั้นฉันจะวิ่งเป็นเพื่อนเธอเอง ซูกิ! ไม่ให้เธอพลาดแน่นอน!” คราวนี้ซูกิหลุดหัวเราะในลำคอเบา ๆ เป็นครั้งแรก สีหน้าที่นิ่งสงบเหมือนผ่อนคลายลงเล็กน้อย เธอหันมามองโมนีก้าแวบหนึ่ง “ถ้าเธอจะพูดแบบนั้น…ฉันก็จะคอยจับตาดูเธอเหมือนกัน” ทั้งสองวิ่งไปเรื่อย ๆ ผ่านไร่องุ่นที่ทอดยาวสุดสายตา แสงแดดยามเช้าส่องลงมาทำให้ใบหญ้าเป็นประกายระยิบระยับ เสียงฝีเท้าสามจังหวะของหนึ่งหมาป่าและสองสาว(?) เวล็อกซ์ โมเนีก้า และซูกิ ดังประสานกันอย่างต่อเนื่อง แม้เหงื่อจะไหลพรากลงมาตามแก้มแต่หัวใจของเด็กสาวทั้งคู่กลับรู้สึกอุ่นขึ้นเล็กน้อย

จนเมื่อถึงจุดสิ้นสุดสิบไมล์ เวล็อกซ์หยุดยืนหันกลับมา สายตาคมกริบมองสองเด็กสาวที่ยังหอบหายใจแรงแต่ยืนหยัดไม่ล้ม “ดีมาก…ทั้งคู่ผ่านได้” เมื่อคุณหมาป่าสีเทาบอกแบบนั้นโมนีก้าทรุดตัวนั่งกับพื้นหญ้าหอบแรง พลางหัวเราะออกมา “ฮ่า ๆ ๆ เกือบตายแต่ก็สนุกโคตรเลย!”

ซูกิเพียงเช็ดเหงื่อบนหน้าผาก หายใจเรียบขึ้นกว่าโมนีก้าเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยเสียงทุ้มเบา “ไม่เลวสำหรับการวิ่งครั้งแรกด้วยกัน”

โมนีก้าเงยหน้ามายิ้มกว้าง ดวงตาเป็นประกายสดใส “ตั้งแต่วันนี้ไป เราเป็นบัดดี้กันแล้วนะ!”

เวล็อกซ์ปรายตามองสองสาวด้วยรอยยิ้มบาง ๆ ที่แทบไม่เห็นตามประสารอยยิ้มของหมาป่า แต่เต็มไปด้วยความพึงพอใจแล้วกล่าวทิ้งท้าย “ดีแล้ว…แบบนี้บ้านหมาป่าก็มีแรงขับเคลื่อนเพิ่มขึ้นอีกคู่หนึ่ง” และนั่นคือการเริ่มต้นเช้าวันใหม่ที่เชื่อมความสัมพันธ์ของโมนีก้าและซูกิให้ใกล้ชิดกันมากขึ้น ท่ามกลางลมหายใจแห่งการวิ่งและเสียงหัวใจที่เต้นแรงจากทั้งความเหนื่อยล้าและความผูกพันที่เพิ่งเริ่มก่อตัว

อื่น ๆ: มารับทอมหัวไก่(?)

รางวัล : +15 EXP, +5 คะแนนบัดดี้

Phatranit BELIEVER

Jupiter Camp Gazette

บันทึกแห่งสรวงสวรรค์ • ฉบับที่ 28

ภัทรานิษฐ์ พิพัฒน์เกียรติ "คนอย่างพวกนายก็เหมาะสมที่จะได้รับการทรมารจากดินแดนนรกแล้วละนะ"

วันที่: 31 สิงหาคม พุทธศักราช 2558 หัวข้อการโรลเพลย์ : ​​เมื่อเด็กน้อยปะทะก๊อบลิน สถานที่ : หุบเขาโซโนมา       พออิ่มหนำสำราญจากมื้อเช้า เด็กน้อยพัดก็โค้งคำนับลาคุณหมาป่าเซเลน่า มูนแฟง ก่อนจะออกเดินทางสู่สวนเล็กๆ เพื่อสูดกลิ่นหญ้าและดอกไม้ที่หอมกรุ่น ​แต่แล้วการผจญภัยครั้งใหม่ก็เริ่มต้นขึ้น เมื่อสายตาเธอปะทะเข้ากับก๊อบลินระดับ 20 ตัวใหญ่ที่ยืนจ้องมองเธออย่างเจ้าเล่ห์ ด้วยความใสซื่อและอยากลองของ เด็กน้อยจึงตัดสินใจชักหอกฮาลต้าออกมา หวังว่าจะใช้มันโค่นเจ้าก๊อบลินลงได้ แต่เพียงแค่ได้ประลองกันไม่กี่อึดใจ เธอก็รู้ทันทีว่ามันแข็งแกร่งเกินกว่าจะรับมือไหว ด้วยความตกใจสุดขีด เธอจึงถอยหนีอย่างไม่คิดชีวิต ลิงก์ไปทดลองตีดูว่าตัวเองจะตีไหวไหม  🐶 เครดิตผู้จัดสร้างโค้ด : Phatranit Phiphatkiat 🐶 เรื่องที่ต้องการแจ้งให้ทราบ !! ถ้าพัดยังไม่ได้อนุญาตให้ทำการเปลี่ยนแปลง ดัดแปลง เนื้อหา หรือ โค้ด อย่าพึ่งทำไรส่งเดชนะคะ ให้คงทุกอย่างไว้เหมือนเดิม ก่อนและแจ้งสิ่งที่ต้องการจะให้แก้ไขพัดจะรีบมาแก้ไขให้เมื่อว่างจากการเรียนคะ" 🔔 Jupiter Camp Gazette🔔