[หุบเขาโซโนมา]

Elina BELIEVER

Elina LetaniaStay with me, I'm afraid of my soul "Life flows like water; to live is to adapt and transform."

หุบเขาโซโนมา: จุดเริ่มต้นแห่งสายลม

แสงแดดอ่อนละมุนเริ่มเลื่อนลอยเหนือยอดไม้ สนามหญ้าที่เต็มไปด้วยกลิ่นดินและหญ้าสดชื้นยังคงเป็นพยานแห่งการฝึกฝนระเบียบวินัยอันเข้มงวดของกองทหารโรมัน เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ นามว่า เอลิน่า เลทาเนีย ผู้มีดวงตาสีฟ้าสดใสดุจท้องฟ้ายามเช้า และเส้นผมสีบลอนด์ทองที่เปล่งประกายรับแสงแดด ได้ยืดตัวตรงขณะปัดฝุ่นออกจากกระโปรงผ้าลินินของเธอ

"การฝึกครั้งนี้เสร็จสิ้นแล้วสินะ..." เอลิน่าพึมพำกับตัวเองด้วยเสียงแผ่วเบา ใบหน้าอันใสซื่อฉายแววแห่งความมุ่งมั่น

เธอออกเดินก้าวเรียวขาที่บางเบาอย่างระมัดระวัง ผ่านสนามฝึกไปยังทางลาดที่นำไปสู่หุบเขาโซโนมา ทิวทัศน์รอบข้างค่อย ๆ แปรเปลี่ยนจากความเขียวชอุ่มของสนามหญ้าเป็นพื้นผิวที่ขรุขระของโขดหินและป่าไม้ที่หนาทึบ

เมื่อมาถึงหุบเขาแห่งนี้ เธอได้พบกับ เวล็อกซ์ หมาป่าสีเทาเจ้าของสายตาที่คมดุจเหยี่ยว ร่างกายของมันเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อที่บ่งบอกถึงความแข็งแกร่ง เวล็อกซ์ยืนอยู่บนโขดหินก้อนใหญ่ มองลงมายังเด็กหญิงราวกับผู้ฝึกที่กำลังประเมินศิษย์ใหม่

"เจ้าพร้อมหรือยัง เอลิน่า?" เสียงของเวล็อกซ์ดังขึ้นในจิตใจของเธอ ไม่ใช่เสียงคำรามของหมาป่าทั่วไป หากแต่เป็นน้ำเสียงหนักแน่นดั่งผู้บัญชาการ

เอลิน่าพยักหน้าอย่างมั่นใจ แม้ใบหน้าจะมีเหงื่อซึมเพราะการฝึกก่อนหน้านี้ "ข้าพร้อมเสมอ เวล็อกซ์... พาข้าไปให้ไกลที่สุดเท่าที่เจ้าจะทำได้!"

หมาป่าสีเทาพ่นลมหายใจเสียงดัง ก่อนกระโดดลงมายังพื้นเบื้องล่างด้วยความปราดเปรียว "ถ้าเช่นนั้น เราจะเริ่มจากพื้นฐาน... วิ่งให้เร็วที่สุดเท่าที่ข้าทำได้!"

ทันใดนั้น เวล็อกซ์ก็พุ่งตัวออกไปด้วยความเร็วเหนือธรรมชาติ ขาของมันดูราวกับสายฟ้าที่แล่นผ่านพื้นป่า เอลิน่าเร่งฝีเท้าตามไป แม้ว่าเธอจะรู้สึกว่ากล้ามเนื้อขาของเธอกำลังประท้วงด้วยความปวดเมื่อย

"อย่าปล่อยให้จิตใจของเจ้าช้ากว่าขา!" เวล็อกซ์หันมาคำราม

เอลิน่าหายใจหนัก เธอกัดฟันแน่นก่อนจะเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น แม้ว่าปอดของเธอจะเหมือนถูกบีบรัด แต่ดวงตาของเธอยังคงเปล่งประกายแห่งความตั้งใจ

"เจ้าต้องทำได้มากกว่านี้!" เสียงของเวล็อกซ์ดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้มันชะลอฝีเท้าพอให้เธอตามทัน "ถ้าเจ้าไม่สามารถวิ่งไปข้างหน้าได้ จงจำไว้ว่าเจ้าจะไม่มีวันรอดจากความโหดร้ายในโลกแห่งนี้!"

"ข้ารู้..." เอลิน่ากล่าวอย่างเด็ดเดี่ยว แม้ลมหายใจจะขาดเป็นช่วง ๆ แต่แววตาของเธอไม่ยอมแพ้

การฝึกดำเนินต่อไปอีกหลายชั่วโมง หมาป่าสีเทายังคงวิ่งนำทางในเส้นทางที่ยากลำบาก มีทั้งการไต่เขา ข้ามลำธาร และหลบหลีกเถาวัลย์ที่พันกันเป็นเขาวงกต ในทุก ๆ ย่างก้าว เอลิน่าเรียนรู้ที่จะใช้ทั้งความอดทนและปัญญา

ในยามบ่ายที่แสงแดดยังจ้าท่ามกลางผืนฟ้าใส เวล็อกซ์หยุดลงบนโขดหินสูง มันหันกลับมามองเด็กหญิงที่หอบหายใจหนัก "เจ้าทำได้ดี... แต่ยังไม่พอ เจ้ายังมีหนทางอีกไกล"

"ข้าจะไม่หยุดจนกว่าข้าจะเป็นผู้ที่วิ่งเร็วกว่าลม" เอลิน่าประกาศเสียงดัง ใบหน้าเล็ก ๆ ของเธอเปื้อนรอยยิ้มแห่งความมุ่งมั่น

เวล็อกซ์พยักหน้าด้วยความพึงพอใจ "ถ้าเช่นนั้น พรุ่งนี้เราจะเริ่มใหม่อีกครั้ง..."

แม้แสงสุดท้ายของวันจะลาลับไป แต่แสงแดดยังคงเจิดจ้า เด็กหญิงและหมาป่าสีเทานั่งอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ ราวกับคู่หูที่ต่างเข้าใจถึงความฝันอันยิ่งใหญ่ที่รออยู่เบื้องหน้า.

#หมายเหตุ: เด็กหญิงตัวน้อย เอลิน่า เลทาเนีย ฝึกการออกกกำลังกาย (วิ่ง) ได้รับรางวัล +15 EXP +5 คะแนน

"Every wave tells a story, and every drop contains a universe." the world will stain us with a scarlet cross

✿ Elli

Elina BELIEVER

Elina LetaniaStay with me, I'm afraid of my soul "Life flows like water; to live is to adapt and transform."

หลังจากการฝึกฝนหนักหน่วงในกองทหารโรมันซึ่งยาวนานและท้าทายความสามารถของเด็กหญิงเอลิน่า เลทาเนีย ทุกย่างก้าวของเธอเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น แม้ร่างกายจะเมื่อยล้า แต่จิตใจกลับเต็มไปด้วยไฟที่ไม่เคยดับลง เด็กหญิงเดินก้าวขาเรียวไปยังหุบเขาโซโนมา ป่าลึกที่เต็มไปด้วยเส้นทางที่ทุรกันดารและลึกลับ

ท้องฟ้าบนยอดเขาเริ่มคล้ำลงเป็นสีคราม ลมเย็นพัดผ่านใบไม้พริ้วไหวจนเกิดเสียงกระซิบของธรรมชาติ เอลิน่าก้าวเดินออกจากสนามหญ้ากว้างซึ่งเพิ่งเสร็จสิ้นการฝึกกับทหารโรมัน เธอค่อยๆ ก้าวเข้าสู่หุบเขา ขาเล็กแต่มั่นคงก้าวอย่างมั่นใจ ไม่นานนักก็พบกับเวล็อกซ์ หมาป่าสีเทาผู้เป็นอาจารย์ในด้านการฝึกฝนที่ไม่เคยย่อท้อ

“พร้อมหรือยัง เอลิน่า?” เสียงของเวล็อกซ์ดังขึ้นด้วยความเคร่งขรึม ขนสีเทาของเขาราวกับพรางตัวในเงามืดของหุบเขา

เอลิน่าพยักหน้ารับ ขอบตาของเธอแหลมคมและมุ่งมั่น “ข้ายินดีเสมอที่จะรับการทดสอบ ท่านเวล็อกซ์”

“ดีมาก” เขากล่าวเสริม แล้วเขาก็ออกวิ่งไปข้างหน้า เสียงฝีเท้าแกร่งของหมาป่าดังขึ้นในความเงียบงันของป่า เอลิน่าไม่รอช้า เธอวิ่งตามไปทันที ร่างเล็กๆ ของเธอหายไปในความมืดรอบข้าง

การฝึกวิ่งอย่างหนักหน่วง

เอลิน่าต้องเผชิญกับการฝึกวิ่งที่โหดเหี้ยมยิ่งกว่าโค้ชนักวิ่งมืออาชีพเสียอีก เวล็อกซ์วิ่งไปข้างหน้าอย่างไม่มีหยุด ยิ่งเขาวิ่งเร็วขึ้นเท่าไร เอลิน่าก็ต้องเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นเช่นกัน เส้นทางนั้นขรุขระและยากลำบาก เธอหายใจหนักหน่วง ขาอ่อนล้า แต่จิตใจของเธอกลับยิ่งมั่นคงขึ้นเรื่อยๆ

"อย่าหยุด!" เวล็อกซ์ตะโกนให้กำลังใจ ขนของเขาพริ้วไหวตามการเคลื่อนไหว "หากเจ้าหยุด ศัตรูในอนาคตจะเอาชนะเจ้าได้!"

เอลิน่าอดทนวิ่งต่อ แม้เธอจะรู้สึกเหมือนขาทั้งสองข้างกำลังจะหลุดออกจากร่าง แต่เธอรู้ดีว่า ทุกย่างก้าวในวันนี้จะทำให้เธอแข็งแกร่งขึ้นในวันข้างหน้า

ในที่สุด เสียงการวิ่งของทั้งสองก็หยุดลงเมื่อพวกเขามาถึงลานโล่งตรงกลางหุบเขา แสงสลัวจากพระอาทิตย์ยามเย็นยิ่งทำให้บรรยากาศเต็มไปด้วยความตึงเครียด เสียงหายใจหนักของทั้งสองดังขึ้นในความเงียบงันของป่า

“ดีมาก เอลิน่า” เวล็อกซ์กล่าวเสียงเบา แต่แฝงไปด้วยความพึงพอใจ "เจ้าทำได้ดี"

เอลิน่าหายใจถี่ ขนลุกกับความรู้สึกเหนื่อยล้าที่ปะทุขึ้น แต่ในใจเธอกลับรู้สึกภูมิใจที่ทำสำเร็จ “ขอบคุณค่ะ ท่านเวล็อกซ์ ข้าจะพัฒนาต่อไป”

การเผชิญหน้ากับอสูรร้าย

เพียงแค่พวกเขาหยุดพัก เงียบสงบกลับถูกทำลายลงด้วยเสียงคำรามต่ำที่ดังก้องไปทั่วทั้งหุบเขา เสียงนั้นคล้ายกับเสียงของสิ่งมีชีวิตที่ยิ่งใหญ่และน่ากลัว

"ระวัง!" เวล็อกซ์ร้องเตือน ขนสีเทาของเขาลุกชันขึ้นอย่างระมัดระวัง เขาหันมามองเอลิน่าด้วยสีหน้าที่เคร่งขรึม “ศัตรูมาแล้ว!”

เอลิน่าหันไปตามเสียงนั้น และที่บริเวณพุ่มไม้ด้านข้าง เงาร่างใหญ่โตของอสุรกายอังกูลปรากฏออกมา ร่างกายคล้ายมนุษย์แต่มีขนหนาและกรงเล็บยาวเยียบยิ่งกว่าดาบ โครงกระดูกที่สามารถเห็นได้ผ่านผิวหนังสีหม่นทำให้มันดูน่าสะพรึงกลัว

"อังกูล Lv. 14..." เอลิน่ากล่าวเสียงต่ำ ดวงตาสีฟ้าของเธอจ้องมองไปยังอสุรกายด้วยความมั่นคง

เวล็อกซ์หันไปมองเอลิน่าและกล่าวเสียงจริงจัง “จำไว้ว่าเจ้าไม่ใช่เพียงแค่เด็กหญิง แต่เป็นนักรบที่ต้องเผชิญกับการทดสอบนี้ ท่านต้องต่อสู้เพื่อความอยู่รอด!”

เอลิน่าคลายมือจากการจับหายใจแล้วชักกราดิอุสไม้ขึ้นมาต่อสู้ “ข้าพร้อมแล้ว ท่านเวล็อกซ์”

เธอก้าวไปข้างหน้าอย่างมั่นคง แม้จะรู้ดีว่าอสุรกายตัวนี้ไม่ธรรมดา แต่เธอก็ไม่ยอมให้ความกลัวมาครอบงำ

อังกูลคำรามเสียงต่ำและพุ่งเข้าหาเอลิน่าในทันที ความเร็วที่มันพุ่งเข้ามานั้นไม่ต่างจากฝนฟ้าร้องแรง เอลิน่ากระโดดหลบไปข้างๆ ได้ทัน และใช้กราดิอุสไม้ฟาดไปที่ขาของมัน

การต่อสู้ที่ดุเดือด

เสียงกระแทกดังก้องเมื่อกราดิอุสไม้ของเอลิน่าฟาดเข้ากับขาของอังกูล แต่ก็ไม่ได้สร้างความเสียหายอย่างที่เธอหวัง เธอต้องหลบหนีจากการโจมตีครั้งแล้วครั้งเล่า ขาของอังกูลพุ่งไปพร้อมกับกรงเล็บที่แหลมคม

“มันแข็งแกร่ง!” เอลิน่าพูดเสียงตะกุกตะกัก พลางหลบหลีกการโจมตีของมันด้วยความเร็วที่เกือบจะหลุดออกจากการควบคุม

แต่ในที่สุดเอลิน่าก็หาทางเข้าไปโจมตีได้ จังหวะที่อังกูลหยุดโจมตีเพื่อหายใจ เธอกระโดดเข้าไปแทงกราดิอุสไม้ลงไปที่จุดอ่อนใต้คอของมันเต็มแรง

การล้มลงของอสูร

เสียงคำรามของอังกูลดังขึ้นอย่างสุดเสียง ก่อนที่มันจะล้มลงไปกับพื้น ร่างใหญ่โตสั่นไหวและหยุดขยับลง

“เจ้า...ทำได้ดี” เวล็อกซ์ยิ้มและเข้ามาประทับบ่าของเอลิน่า “เจ้าทำมันได้ เอลิน่า”

เอลิน่าหอบหายใจ แต่ยิ้มให้กับชัยชนะเล็กๆ ในวันนี้ ดวงตาสีฟ้าของเธอเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น

“ข้า...จะสู้ต่อไป” เธอพูดเสียงแข็งแกร่ง “ข้าไม่ยอมแพ้”

ภาพการต่อสู้จากในระบบระหว่างเด็กหญิงเอลิน่า Vs อสุรกายอังกูล และเธอได้รับชัยชนะอย่างสวยงาม

#หมายเหตุ: เด็กหญิงเอลิน่า เลทาเนีย ทำการฝึกวิ่งออกกำลังกาย ได้รับรางวัล +15 EXP

#หมายเหตุ: (2) เด็กหญิงเอลิน่า เลทาเนีย ต่อสู้ กับอสุรกายอังกูล ได้รับรางวัลตื่นรู้ 2 แต้ม และรางวัลสินสงคราม ไขกระดูก และก็เขี้ยวอังกูล

"Every wave tells a story, and every drop contains a universe." the world will stain us with a scarlet cross

✿ Elli

Elina BELIEVER

Elina LetaniaStay with me, I'm afraid of my soul "Life flows like water; to live is to adapt and transform."

ท้องฟ้าสีครามยามสายแผ่ขยายไกลสุดลูกหูลูกตา ปกคลุมทั่วพื้นที่ที่เต็มไปด้วยธรรมชาติอันงดงาม เด็กหญิงตัวน้อยเอลิน่า เลทาเนีย ในชุดซ้อมที่เรียบง่ายแต่สะท้อนความมุ่งมั่น เดินก้าวเรียวขาบางออกจากบริเวณสนามหญ้าหลังการฝึกระเบียบกองทหารโรมันเสร็จสิ้น รอบข้างของเธอมีเพื่อนคู่ใจสองตัว หมาป่าสีเทาเข้มผสมขาวที่ดูดุดันอย่างอีธาน และหมาป่าขาวบริสุทธิ์ผู้สง่างาม เซลิน่า ทั้งสองเดินขนาบข้างเธออย่างสงบแต่ยังคงรักษาระยะห่างพอเหมาะ

เมื่อก้าวเข้าสู่หุบเขาโซโนมา สถานที่ซึ่งเต็มไปด้วยบรรยากาศแห่งความสงบ แสงแดดอ่อนกระทบใบไม้สีเขียวชอุ่มที่พริ้วไหวตามแรงลม เอลิน่าหยุดยืนชั่วครู่ สูดลมหายใจลึก ๆ ก่อนจะหันมามองหมาป่าสีเทา คุณเวล็อกซ์ ผู้เป็นโค้ชประจำการฝึกวิ่งในวันนี้

"พร้อมแล้วค่ะ คุณเวล็อกซ์" เสียงใสกังวานของเอลิน่ากล่าวขึ้น พร้อมรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความตั้งใจ

เวล็อกซ์ยืนมาดเข้ม ท่าทางสุขุมแต่แฝงไว้ด้วยความกระฉับกระเฉง ดวงตาสีอำพันของเขามองตรงไปยังเด็กหญิงและกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง

"ดีมาก เอลิน่า วันนี้เราจะฝึกความเร็วและความทนทาน เริ่มจากรอบเบา ๆ หนึ่งรอบ แล้วค่อยเพิ่มความเร็ว เข้าใจไหม?"

เอลิน่าพยักหน้า แขนเรียวเล็กยกขึ้นปัดผมที่ปรกหน้าเบา ๆ "ค่ะ ฉันพร้อมแล้ว!"

เมื่อคำพูดสิ้นสุด เวล็อกซ์ส่งเสียงเรียกให้ทั้งอีธานและเซลิน่าเตรียมตัว ทั้งสองหมาป่ากระโดดเบา ๆ เป็นสัญญาณว่าพร้อมจะร่วมฝึกเช่นกัน

การฝึกเริ่มต้นด้วยการวิ่งช้า ๆ ไปตามทางลาดเอียงของหุบเขา เวล็อกซ์นำหน้าไปอย่างมั่นคง ขณะที่เอลิน่าและหมาป่าทั้งสองตามหลัง ท่วงท่าของเธอดูสง่างามแม้จะเต็มไปด้วยความเหน็ดเหนื่อยจากการฝึกเมื่อครู่ เสียงฝีเท้าของพวกเขาเคลื่อนที่เป็นจังหวะเดียวกัน กลมกลืนกับเสียงธรรมชาติที่ดังกังวานไปทั่วหุบเขา

เมื่อเวลาผ่านไป เวล็อกซ์จึงเริ่มเพิ่มความเร็วขึ้น "เร็วอีกหน่อย เอลิน่า! อย่าลืมควบคุมลมหายใจ!" เขาเรียกเตือนด้วยน้ำเสียงที่ยังคงหนักแน่น

"ค่ะ!" เอลิน่าตอบกลับด้วยความมุ่งมั่น แม้จะรู้สึกถึงแรงบีบจากการวิ่งที่เริ่มเพิ่มขึ้น เธอหันไปมองอีธานและเซลิน่าที่วิ่งเคียงข้างเหมือนจะให้กำลังใจ

ระยะทางเริ่มท้าทายขึ้นเมื่อพวกเขาต้องวิ่งผ่านเส้นทางคดเคี้ยว เวล็อกซ์หยุดพักชั่วครู่เพื่อประเมินความพร้อมของเอลิน่า "ดีมาก วันนี้เธอทำได้ดีขึ้นกว่าครั้งก่อน อย่าลืมว่าความอดทนคือกุญแจสำคัญ"

เอลิน่ายิ้มกว้าง แม้เหงื่อจะซึมทั่วใบหน้า "ขอบคุณค่ะ คุณเวล็อกซ์ ฉันจะพยายามให้มากขึ้นอีก!"

เวล็อกซ์พยักหน้าอย่างพึงพอใจ ก่อนจะออกคำสั่งให้ฝึกต่อ รอบนี้ท้าทายยิ่งกว่ารอบแรก และเอลิน่าก็พร้อมจะเผชิญหน้ากับมันอย่างไม่หวั่นเกรง ดวงตาของเธอเปล่งประกายแสงแห่งความฝันที่ไม่อาจดับลง

#หมายเหตุ: เด็กหญิงเอลิน่า เลทาเนีย ทำการฝึกฝนออกกำลังกาย (วิ่ง) ได้รับ +15EXP

"Every wave tells a story, and every drop contains a universe." the world will stain us with a scarlet cross

✿ Elli

Euphemia HEROES

𝕰𝖚𝖕𝖍𝖊𝖒𝖎𝖆 𝕸. 𝕷𝖊𝖓𝖓𝖔𝖝

- 28.12.24 06:00 -
𝘍𝘳𝘢𝘨𝘮𝘦𝘯𝘵𝘦𝘥 𝘏𝘦𝘢𝘳𝘵 - หัวใจฉันกำลังแตกสลาย

- ฝึกการออกกำลังกาย -

“ วิ่งต่อไป! ”

เสียงเข้มงวดดังจากด้านหน้าขบวน ร่างสีเทาขมุกขมัวของหมาป่านาม ‘เวล็อกซ์’ ควบทะยานนำฝูงสายเลือดแห่งโรมหลายสิบชีวิตมุ่งหน้าขึ้นสู่เส้นทางที่ชันที่สุดบนหุบเขาโซโนมา

ยูเฟเมียอยากจะเป็นลมให้รู้แล้วรู้รอด!

“ นี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้นเท่านั้น อย่าเพิ่งถอดใจยอมแพ้! อย่าพอใจกับความทะเยอทะยานเพียงเล็กน้อย ก้าวขาออกมาแล้ววิ่งขึ้นเนินไปเลย! ”

ยูเฟเมียหอบหายใจ เธอวิ่งรั้งท้ายฝูงด้วยเหตุผลง่ายๆ

ต่อให้เป็นครึ่งเทพ เธอก็ยังเป็นมนุษย์ และมนุษย์ปกติจะวิ่งเร็วกว่าหมาไปได้ยังไง

“ โธ่เอ๊ย… ” ฝีเท้าของยูเฟเมียเปลี่ยนจากวิ่งเหยาะเป็นเดินตามฝูง อาจเพราะหมาป่าเร่าร้อนมากและมีฝีเท้าว่องไวเกินไป ตัวของยูเฟเมียจากที่รั้งท้ายก็กลายเป็นคลาดกับฝูงไปโดยปริยาย

เวล็อกซ์ที่สังเกตเห็นเบนฝีเท้ากลับมาหายูเฟเมีย

“ เจ้าทำได้ดีกว่านี้ มิสเลนน็อกซ์ ” มันเอ่ยอย่างเคร่งขรึม “ วิ่ง! ”

ยูเฟเมียถอนหายใจก่อนจะออกวิ่งอีกรอบ “ มันชันเกินไปนะคะ ” เธอวิจารณ์การเลือกสถานที่ของเขา

เวล็อกซ์เชิดหน้าสูง ดูพอใจที่หญิงสาวออกวิ่งอย่างขยันขันแข็งแม้แรงจะตกไปบ้าง “ มันคือการท้าทายที่ไม่สูญเปล่า ครึ่งเทพไม่ค่อยจะได้วิ่งหนีอสูรกายในพื้นที่ราบ บางทีข้าอยากให้พวกเจ้าฝึกการวิ่งบนหน้าผาสูงหมื่นฟุตเสียด้วยซ้ำ ที่นั่นดูเหมาะกับสถานการณ์จริงมากกว่า ”

“ และใช่ อย่าหยุดมิสเลนน็อกซ์ ”

“ เอาวิ่ง! วิ่งต่อไป! ”

ขอสารภาพเลยว่านี่เป็นครั้งแรกที่ยูเฟเมียตื่นเช้าขึ้นมาวิ่ง แต่มองจากสภาพการฝึกแล้ว เธอไม่แน่ใจเลยว่าจะมีครั้งที่สอง ยูเฟเมียได้แต่ออกวิ่งไปข้างหน้าด้วยความรู้สึกประมาณว่า ‘ บ้านหมาป่าที่เป็นเส้นชัย โผล่มาสักทีเถอะ! ’

ที่ไอเชลบอกจะออกจากบ้านหมาป่าก่อนปีใหม่นี่พูดจริงนะ .ปั่นยิ๊กๆเลย.
รางวัล: +15 EXP / +5 คะแนน

𝔎𝔲𝔡𝔞𝔪 𝔰𝔞𝔯𝔞𝔫𝔤, 𝔑𝔞𝔩 𝔰𝔞𝔯𝔞𝔫𝔤, 𝔥𝔶𝔲𝔫𝔤

Anita Codes

OdessaL. -

Odessa
Loid

หลังจากก้าวตามการเดินของหมาป่าสีขาวตัวใหญ่ที่เธอคาดเดาว่าคงจะชื่อลูปามาเรื่อย ๆ ใช้เวลาพักหนึ่งกว่าจะออกจากป่ามาได้ แล้วมาโผล่ยังสถานที่แห่งใหม่ แสงสว่างของแดดในยามบ่ายทำให้พื้นที่ตรงหน้าสวยงามราวกับภาพฝัน พื้นที่สีเขียวขจีช่วยดึงเอาความเหนื่อยล้าและความหวาดกลัวออกจากจิตใจของเธอได้ทั้งหมด

ฉัน.. เหมือน.. อยากพัก

เธอราวกับเพิ่งจะรู้ตัวว่าไม่เหลือแรงในการเดินต่อไปอีกแล้ว ตาเริ่มพร่าเลือนมาพร้อมร่างกายแสนหนักอึ้ง หากแต่ใจที่อยากมองและคำถามเต็มหัวทำให้ต้องการจะไปต่อ มือของเธอไขว่คว้าออกไปหมายอยากหาที่จับถือเพื่อใช้ในการพยุง คล้ายไม่มีใครเข้าใจ เพราะเธอทำได้เพียงแค่ยืนนิ่งเพื่อพักสายตา ก่อนลืมตามองทุกอย่าง

ความสงบสุขที่เธอเองก็เคยมี

ความอิจฉาฉายชัดในดวงตาเฉดเทานั้นชัดเจนก่อนจางหายไป สองเท้าก้าวสะเปะสะปะเดินตามลูปาต่อไปเรื่อย ๆ

Roman - ce

i

bettyleg

OdessaL. -

Odessa
Loid

เสร็จสิ้นการฝึกระเบียบวินัย เวลานี้เธอก็มาออกกำลังกายตามแบบที่ชอบทำด้วยการมาวิ่งที่หุบเขา เธอมาวิ่งเพื่อรับลมเย็นไปเรื่อย ๆ ดวงตากวาดสายตามองดูวิวทิวทัศน์ไปด้วย ลมหายใจของเธอเร็วขึ้นเมื่อการวิ่งใช้เวลามากขึ้น

หากแต่ทุกฝีก้าวที่วิ่งไปข้างหน้ากลับทำให้หัวสมองโล่งมากขึ้น เธอไม่แน่ใจว่าที่นี่พอจะมีงานกีฬาให้เล่นบ้างหรือไม่ มันคงจะดีกับการได้รู้จักคนอื่น ๆ บ้างมากกว่าการออกกำลังกายอยู่คนเดียวแบบนี้ เธอกำลังคิดว่าตลอดเวลาที่อยู่ที่นี่จะได้เจอเพื่อนที่ดีสักคนบ้างหรือเปล่าน้อ

รางวัล: +15 EXP  / +5 คะแนน

Roman - ce

i

bettyleg

Shirin -

Shirin

Wakamura

"The pursuit of wisdom is not merely the acquisition of knowledge, but the ability to understand, reflect, and apply it in ways that elevate both oneself and the world."

หลังจากที่เสียงระฆังบอกเวลาสิ้นสุดชั่วโมงเรียนภาษาละตินดังขึ้น ชิริน วากามุระ สาวน้อยผู้มีความมุ่งมั่นในทุกสิ่งที่ทำ ก็ค่อย ๆ เก็บตำราละตินเล่มหนาเข้ากระเป๋าผ้าสีขาวครีมของเธอ ก่อนจะลุกขึ้นยืนและเดินออกจากห้องสมุดที่มีกลิ่นกระดาษเก่าและความสงบที่เธอรัก

เธอเดินลัดเลาะไปตามทางเดินที่ถูกปกคลุมด้วยเงาไม้ใหญ่ เสียงนกร้องประสานกันเป็นท่วงทำนองแห่งธรรมชาติ ก่อนที่เธอจะมาถึงทางลาดลงหุบเขาโซโนมา ที่นี่เป็นสถานที่แห่งหนึ่งที่เธอรู้สึกผูกพันเสมอ ด้วยลมเย็นที่พัดผ่านและทิวทัศน์ของผืนหญ้าที่ทอดยาวจนสุดตา

ที่ตรงนั้น เวล็อกซ์ หมาป่าสีเทาที่มีดวงตาอันชาญฉลาดกำลังรอเธออยู่ เขาเป็นคู่ฝึกที่เธอให้ความนับถือที่สุด แม้จะเข้มงวดจนบางครั้งเธออยากจะประท้วง แต่ผลลัพธ์ที่ได้กลับคุ้มค่าเสมอ

“วันนี้สายไปสิบนาที” เวล็อกซ์กล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แต่แฝงด้วยความคาดหวัง ขณะก้าวเข้ามาใกล้เธอ

“ก็ต้องอ่านภาษาละตินนิดหน่อยนี่นา” ชิรินตอบกลับพร้อมรอยยิ้มที่หวังจะลดความเข้มงวดของเขา

“ข้ออ้างไม่ช่วยให้วิ่งเร็วขึ้นหรอก” เขาว่าพร้อมกระดิกหางเล็กน้อย “เริ่มกันเถอะ! วันนี้เราจะฝึกวิ่งขึ้นเนิน ถ้าเจ้าไม่ล้มลงเสียก่อนนะ”

ชิรินยืดเส้นยืดสายเล็กน้อยก่อนจะตอบกลับด้วยน้ำเสียงมั่นใจ “อย่าดูถูกนะ คุณเวล็อกซ์! วันนี้ฉันจะทำให้คุณประหลาดใจเอง”

เสียงนกในหุบเขาค่อย ๆ เงียบลงเมื่อการฝึกเริ่มต้นขึ้น เวล็อกซ์วิ่งนำหน้าอย่างรวดเร็ว ขณะที่ชิรินพยายามเร่งฝีเท้าตามไป เสียงฝีเท้าของเธอเหยียบย่ำไปบนพื้นหญ้าชื้น น้ำค้างบางหยดกระเซ็นขึ้นสู่ขา

“ยืดก้าวให้กว้างกว่านี้!” เวล็อกซ์ตะโกนจากเบื้องหน้า “เจ้าเป็นนกหรืองู! วิ่งให้ดูเหมือนมนุษย์สิ!”

“ฉัน...กำลังพยายามอยู่!” ชิรินตะโกนตอบด้วยความเหนื่อยหอบ

“พยายามไม่พอ! เจ้ายังช้าเหมือนหอยทากอยู่ดี!”

ชิรินกัดฟันแน่น พยายามรวบรวมพลังทั้งหมดเพื่อก้าวตามเขาไปให้ได้ สายลมพัดผ่านใบหน้า เสียงหัวใจเต้นกระหน่ำในอก แต่ทุกครั้งที่คิดจะหยุด เธอก็ได้ยินเสียงของเวล็อกซ์ดังขึ้นอีกครั้ง

“เจ้าไม่ใช่คนธรรมดา จำไว้สิ! เจ้าทำได้มากกว่าที่เจ้าคิดเสมอ!”

คำพูดนั้นเหมือนน้ำเย็นสาดเข้ามาในจิตใจ ชิรินเร่งฝีเท้าขึ้นอีกครั้ง คราวนี้เธอเริ่มสัมผัสได้ถึงความไหลลื่นของร่างกายที่สอดคล้องกับจังหวะธรรมชาติ

เมื่อเธอวิ่งตามเวล็อกซ์จนถึงยอดเนิน เวล็อกซ์หยุดและหันมามองเธอ ดวงตาสีทองของเขาเปล่งประกายด้วยความพอใจ

“ไม่เลวนัก” เขากล่าวสั้น ๆ แต่สำหรับชิริน คำชมนี้มีความหมายยิ่งใหญ่

“พรุ่งนี้ฉันจะทำได้ดีกว่านี้อีก” เธอกล่าวพร้อมรอยยิ้ม

“พรุ่งนี้เจ้ายังต้องเจอกับของจริงอีกเยอะ” เวล็อกซ์ตอบกลับด้วยเสียงแฝงความลึกลับ ก่อนจะหมุนตัววิ่งหายเข้าไปในป่า

ชิรินยืนมองทิวทัศน์เบื้องล่าง ท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนสีส้มยามเย็น เธอรู้ดีว่านี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้นของการฝึกฝน แต่หัวใจของเธอเปี่ยมไปด้วยความมุ่งมั่นและความหวังที่ไม่มีวันดับลงง่าย ๆ

รางวัล: +15 EXP / +5 คะแนน

หนังสือและการศึกษา การทดสอบทางปัญญา อุปกรณ์การเขียนl การศึกษาใน ด้านศิลปะและดนตรี!

Shirin

@Hye Ri

Shirin -

Shirin

Wakamura

"The pursuit of wisdom is not merely the acquisition of knowledge, but the ability to understand, reflect, and apply it in ways that elevate both oneself and the world."

กลางสนามฝึกซ้อมของกองทหารโรมัน แสงแดดยามบ่ายสาดส่องบนดาบกราดิอุสไม้ที่ยังคงอบอวลไปด้วยกลิ่นเหงื่อและการฝึกหนัก ชิริน วากามุระ สาวน้อยวัยสิบหกปี ผู้มีดวงตาเปล่งประกายด้วยความมุ่งมั่น เช็ดเหงื่อจากหน้าผากพร้อมถอนหายใจด้วยความพึงพอใจ

"วันนี้ก้าวหน้าไปอีกขั้นแล้วนะ" เธอพูดกับตัวเอง พลางมองรอบสนามที่เริ่มว่างเปล่า

เมื่อเก็บอุปกรณ์และกล่าวลาผู้ฝึกสอนแล้ว ชิรินตัดสินใจเดินเล่นที่หุบเขาโซโนมา สถานที่ที่เธอชอบมาเพื่อพักผ่อนใจ

เสียงนกร้องและลมพัดผ่านต้นไม้สูงใหญ่ทำให้เธอรู้สึกสงบ "อา...นี่แหละสิ่งที่ฉันต้องการหลังการฝึกหนัก" เธอพูดพลางยิ้มออกมา

แต่ท่ามกลางความเงียบสงบ เสียงกรงเล็บขูดกับหินดังก้องขึ้นจากด้านหลัง

"กรรร...!" เสียงคำรามต่ำทำให้ชิรินชะงัก

ตรงหน้าของเธอ ปรากฏเจ้าอสุรกายฮาร์ปี้ Lv.06 มันมีปีกใหญ่ขนสีดำสนิท ดวงตาสีแดงวาวโรจน์ และกรงเล็บที่พร้อมจะขย้ำทุกสิ่ง

"อ้ะ...นี่มันเรื่องจริงหรือฝันร้ายกันแน่!" ชิรินอุทาน แต่ไม่ทันให้ความกลัวครอบงำ เธอรีบหยิบดาบกราดิอุสไม้ขึ้นมา พลางตั้งท่าพร้อม

"มาสิ! เจ้าตัวประหลาด! ฉันไม่กลัวแกหรอก!" เธอตะโกน

ทันใดนั้น ความคิดประหลาดก็แวบเข้ามาในหัว "ถ้าฉันจะสู้ ฉันต้องใช้ทุกสิ่งที่มี...รวมถึงจังหวะเพลง!"

เธอเริ่มร้องเพลงที่กำลังฮิตติดหู

"เบบี้ก้า...ดริฟ ดริฟ ดริฟ!"

พร้อมกับเสียงเพลง ชิรินก็เริ่มเต้นทเวิร์กอย่างกระตือรือร้น การเคลื่อนไหวของเธอทำให้อสุรกายฮาร์ปี้ชะงักไปชั่วครู่

"อะไรกัน...นี่เจ้าเด็กนี่เสียสติไปแล้วหรือไง?" ฮาร์ปี้คิดในใจ

แต่ชิรินไม่เสียเวลารอ เธอใช้จังหวะนั้นพุ่งเข้าประชิดตัวมัน ดาบกราดิอุสไม้ฟาดเข้าใส่ปีกของฮาร์ปี้จนมันล้มลง

"อ้ากกก!" ฮาร์ปี้ร้องเสียงหลง พลางพยายามลุกขึ้น

"ดริฟ ดริฟ ดริฟ!" ชิรินร้องต่อ พร้อมกระโดดขึ้นฟาดดาบอีกครั้ง คราวนี้ตรงจุดสำคัญ ฮาร์ปี้ล้มลงอย่างหมดท่า

ชิรินถอนหายใจยาวพลางเช็ดเหงื่อที่ไหลลงมาบนหน้าผาก "จบสิ้นกันที...ใครจะไปรู้ว่าเพลงกับการเต้นจะช่วยชีวิตได้!"

เสียงลมพัดผ่านต้นไม้เหมือนกับจะปรบมือให้เธอ เธอมองซากของอสุรกายตรงหน้า พลางพูดกับตัวเองว่า

"นี่แหละผลของระเบียบวินัยผสมกับความคิดสร้างสรรค์!"

เธอหัวเราะเบาๆ ก่อนจะเดินกลับไปทางสนามฝึก พร้อมกับความมั่นใจที่เพิ่มพูนขึ้นอีกเท่าตัว

ภาพการประลองจากในระบบ

ลูกสาวแม่มิ้นอร์วา กระต่ายทเวิก์ ดริฟๆ ชนะจ้า

ได้รับรางวัล: ตื่นรู้ +2 แต้ม สำหรับการประลองต่อสู้ครั้งแรก

และสินสงคราม: ขนนกฮาร์ปี้ จำนวน 2 ขน

หนังสือและการศึกษา การทดสอบทางปัญญา อุปกรณ์การเขียนl การศึกษาใน ด้านศิลปะและดนตรี!

Shirin

@Hye Ri

OdessaL. -

Odessa
Loid

เสร็จสิ้นจากการฝึกซ้อมที่ลานฝึกแล้ว หญิงสาวก็มายังหุบเขา เธอยืดเส้นร่างกายจนทั้งร่างมันยืดหยุ่นไปหมดแล้ว การมาวิ่งในครั้งนี้ก็ไม่ต่างจากการวิ่งมาราธอนเท่าไหร่นัก ดวงตาเฉดเทาจ้องมองวิวทิวทัศน์สวยงามเบื้องหน้า พร้อมด้วยหมาป่าสีเทาที่ยืนเคียงข้างอยู่

คนแพ้ต้องวิ่งรอบค่ายสามรอบ

นั่นคือกติกาของการฝึกวิ่งในวันนี้ ต้องวิ่งไปกลับในระยะทาง 300 เมตร จำนวน 4 รอบ หากใครครบระยะทางก่อนก็จะชนะและผู้แพ้ก็จะได้รับบทลงโทษนั้นไป การฝึกแบบนี้ทำให้ไม่รู้สึกเบื่อ ทั้งยังช่วยผลักดันความอยากเอาชนะของตัวเองออกมาจนร่างกายพร้อมสำหรับการแข่งขันแล้ว สัญชาตญาณของนักแข่งช่วยทำให้การฝึกดูสนุกขึ้น

สาม สอง หนึ่ง ไป!

หนึ่งคน หนึ่งหมาป่าพุ่งตัวออกจากจุดเริ่มต้น หากแต่เธอก็ไม่ได้วิ่งเร็วเท่าหมาป่าขนสีเทาเท่าไหร่ หากแต่ไม่ย่อท้อเด็ดขาด เธอวิ่งไปข้างหน้า เมื่อถึงจุดมาร์กก็รีบหันหลังวิ่งหลับมาอีกครั้ง การวิ่งเป็นไปอย่างดุเดือด เพราะรอบที่สามและสี่พวกเขาเหนื่อยล้าพอสมควร

เธอแพ้แล้ว

เสียงทุ้มต่ำมาพร้อมกับเสียงหอบหายใจของทั้งสอง หากแต่หญฺิงสาวรู้สึกเหมือนจะตายเลย หายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่แล้วส่ายหน้า

คุณโกงนี่ คุณไม่ได้วิ่ง แต่กระโดด!

เธอแย้งออกมา หากแต่เสียงหัวเราะในลำคอจากเวล็อกซ์ก็ดังขึ้น

เธอไม่ได้บอกว่าห้ามกระโดดนี่

เอ้า!!

รางวัล: +15 EXP  / +5 คะแนน

Roman - ce

i

bettyleg

Euphemia HEROES

𝕰𝖚𝖕𝖍𝖊𝖒𝖎𝖆 𝕸. 𝕷𝖊𝖓𝖓𝖔𝖝

- 29.12.2024 05:00 -
𝘍𝘳𝘢𝘨𝘮𝘦𝘯𝘵𝘦𝘥 𝘏𝘦𝘢𝘳𝘵 - หัวใจฉันกำลังแตกสลาย

- ออกกำลังกายกับเวล็อกซ์ -

สิ่งที่ยากที่สุดในการดำรงชีวิตในบ้านหมาป่าไม่ใช่การฝึกวิชาทหาร

แต่เป็นการดัดขนตาให้งอนเด้งเหมือนเพิ่งออกจากร้านต่อขนตาหมาดๆ ต่างหาก หลังอดตาหลับขับตานอนทำการบ้านของลูปาในคาบที่แล้วจนดึกดื่น ยูเฟเมียยังอุตส่าห์ตื่นก่อนเวลามาจัดแต่งขนตาและขนคิ้วให้เข้าที่เข้าทาง

ก็อย่างสุภาษิตที่ว่า ไม่มีผู้หญิงที่ขี้เหร่ มีแต่ผู้หญิงที่ขี้เกียจ

ขนนกที่ดีทำให้นกดูสวย

เพิ่มเติมคือรอยคล้ำใต้ตาที่ดูจะเพิ่มขึ้นอีกหน่อย

ยูเฟเมียเก็บแท่งไม้เล็กๆ ที่ได้รับไอร้อนจากการรนไฟเข้าที่ นี่เป็นเทคนิคเล็กๆ สำหรับการดัดขนตาในวันที่อุปกรณ์แต่งหน้ากว่าครึ่งไถลตัวออกจากกระเป๋าไปหมดและเรายังไม่มีโอกาสไปซื้อใหม่ อุปกรณ์แต่งหน้ารอซื้อใหม่ได้ แต่ความสวยรอไม่ได้

สภาพเธอทุกวันนี้เลยอนาถานิดหน่อย

ก็ยังดีที่พื้นฐานหน้าจัดว่า SSR แม่สุ่มกาชาได้เยี่ยม

ยูเฟเมียปรากฏตัวภาพลักษณ์อ่อนหวานสมบูรณ์แบบอย่างทุกวัน ก่อนจะรวมตัวกับบรรดาหมาป่ารุ่นเยาว์ของลูปาที่หน้าบ้านพัก เธอเหยียดเส้นเหยียดสายตามคำสั่งของเวล็อกซ์ จากนั้นก็เริ่มออกวิ่งผ่านเนินต่างๆ มุ่งหน้าลงสู่หุบเขาอย่างเมื่อวาน

และเวล็อกซ์เป็นต้องเลือกเส้นทางที่ขรุขระที่สุด

โชคดีที่บ้านของลูปามีอุปกรณ์เครื่องแต่งกายของมนุษย์มากมายให้ยืมใช้ ยูเฟเมียถึงได้รองเท้าเซฟตี้รุ่นทนทานชะมัดมาสวมที่เท้า ขอบคุณรองเท้าคู่นี้ที่ช่วยให้ยูเฟเมียไม่ลื่นหินที่เปียกหิมะละลายล้มหน้าทิ่มในทุกเช้า

“ เร็วเข้า! เร่งฝีเท้าขึ้นอีก ”

ยูเฟเมียแทบจะถลึงตามอง เธอยังรู้สึกว่ามันเหนือบ่ากว่าแรงทุกครั้งที่ต้องวิ่งให้ทันบรรดาหมาป่า แถมขาที่ไม่ค่อยได้ออกกำลังกายแบบนี้ก็เริ่มจะได้รับผลข้างเคียงขึ้นมาแล้ว ที่น่องปวดตุบๆ เหมือนกล้ามเนื้อกำลังฉีกตลอดเวลาเลย

เวลาผ่านไปสักพัก ยูเฟเมียก็เลิกแล้วต่อการวิ่ง

เธอบอกกับเวล็อกซ์ที่เคี่ยวเข็ญให้วิ่งต่ออย่างไม่ยอมลง “ หนู เป็น มนุษย์ ”

“ ถึงจะเป็นครึ่งเทพแต่หนูไม่ได้มีปอดสี่ข้าง ไม่ได้มีขาแปดคู่ ไม่ได้วิ่งมาก่อน ม นุ ษ ย์ ต้ อ ง ก า ร เ ว ล า พั ก เ พื่ อ ป รั บ ตั ว ”

“ ร่างกายหนูบอกให้หนูพักก่อน ”

“ คุณพาฝูงวิ่งต่อได้เลยค่ะ บ้านอยู่ใกล้ๆ ” ใกล้ที่แปลว่าขึ้นเขาลูกนี้ไปก็ถึงแล้วอะนะ “ เดี๋ยวหนูตามไปทีหลัง ”

“ มิสเลนน็อกซ์ ครึ่งเทพที่เปราะบางอย่างเจ้าอาจถูกอสูรกายคาบไปกินหากอยู่เพียงลำพัง ”

ยูเฟเมียยกรอยยิ้ม คิ้วขมวดบางๆ “ อย่าล้อกันเล่นเลยค่ะ ไม่มีหรอกน่า ” เมื่อเห็นสายตาไม่ยอมลงของเวล็อกซ์เธอก็หันไปทางหนึ่ง เหมือนว่าวันนี้ไลราที่แสนดีเองก็วิ่งมาด้วยกัน “ ไลรา อยู่เป็นเพื่อนฉันได้ไหมจ๊ะ? ”

ไลราไม่มีปัญหาจึงตอบ “ ตกลง ” พลางก้าวออกจากฝูงมาหายูเฟเมีย

เธอเป็นหนึ่งในยุวชนหมาป่าที่มีความสามารถเป็นที่ยอมรับ ดังนั้นทุกคนจึงไม่เป็นห่วงอะไร และออกวิ่งกันต่อ การออกกำลังกายแบบนี้คงเป็นเหตุผลหลักที่ทำให้หุ่นของหมาป่าในฝูงของลูปาดูดีกว่าหมาป่าปกติ เหมือนจะ…กินถึง ออกแรงบ่อย กล้ามเนื้อขาชัดมาก อกผ่าย ไหล่ผึ่ง ก้นกลมทันทุกตัว

และสุดท้าย บั้นท้ายแห่งชาติเหล่านั้นก็ลับสายตาไป

“ ที่จริงแถวนี้มีฮาร์ปี้อยู่ด้วยน่ะจ้ะ ”

“ ฮาร์ปี้!? ” ยูเฟเมียเบิกตากว้าง เธอเคยอ่านก่อนหน้านี้ “ สุนัขล่าเนื้อของซุสน่ะเหรอ? ”

“ ของจูปิเตอร์จ้ะ ” ไลราช่วยแก้คำให้ “ แต่ก็ไม่ใช่ทั้งหมด ตัวที่อยู่แถวนี้อาจเป็นอสูรกาย อย่างที่เจ้ารู้ว่าว่าหากอยู่ใต้อาณัติของทวยเทพพวกเขาจะไม่โจมตีโดยไร้คำสั่ง ”

“ แต่หากอยู่ในอาณัติของทวยเทพ พวกเขาจะบอกไหมว่า ได้รับคำสั่งให้มาโจมตี ”

“ …. ” ไลราไม่ได้ตอบคำถามของยูเฟเมีย

และไม่นานนักเสียงกระพือปีกก็ดังผ่านน่านฟ้า ไลราคงท่าทางสุขุมดังเดิม เธอมองฮาร์ปี้ตนนั้นอย่างเยือกเย็น “ เจ้าสามารถต่อกรกับมันได้… เพียงเจ้ามีความกล้ามากพอ ”

“ ฉันเชื่อการประเมินของเธอได้จริงๆ นะ ” ยูเฟเมียหัวเราะเบาๆ

เธอค่อนข้างเข็ดหลังจากตบตีกับอัลกูลพวกนั้น

“ อย่างน้อยข้าก็อยู่ข้างกายใจ เจ้าจะปลอดภัยอย่างแน่นอน เพราะเจ้าเลือกข้า ”

ยูเฟเมียหัวเราะคิกคัก “ ฮึฮึ นั่นสินะ ถ้าอย่างนั้นลองดูก็น่าสนุกดีนะ ”

เธอเอ่ยพลางเงยหน้ามองฟ้า ฮาร์ปี้ตัวนั้นคล้ายเห็นมนุษย์กึ่งเทพเป็นบางสิ่งที่พวกมันล่าได้ ในแววตาคู่นั้นเห็นยูเฟเมียเป็น ‘ เหยื่อ ’ หรือเปล่านะ ความเป็น gangster ของยูเฟเมียความจริงแล้วก็ไม่ได้อยู่ลึกเท่าไหร่ หญิงสาวก้มลงบนพื้นพลางหยิบก้อนหินปาใส่ฮาร์ปี้ที่โผบินบนท้องฟ้า

เสียงกรีดร้องของมันแผดดังลั่น

พลางพุ่งลงมาโจมตียูเฟเมีย

.

.

.

ฮาร์ปี้ไม่ได้แข็งแกร่งอะไร ยูเฟเมียวิ่งวนรอบมันจากบนพื้นดินอย่างสนุกสนาน จะงอยปากของฮาร์ปี้จิกค่อนข้างเจ็บ บางครั้งเธอปล่อยให้เจ้านกจิกกัดเธอเล่นเสียด้วยซ้ำ

“ ยูเฟเมีย เจ้าควรรีบกำจัดมันนะ ”

เป็นไลราที่ดูมานานแล้ว และถูกห้ามทุกครั้งที่คิดจะเข้ามาช่วยจนเป็นกังวล

“ ไม่เป็นไร… แผลแค่นิดเดียว… ” ยูเฟเมียพูดพลางหอบ น่าแปลกที่เธอยังหัวเราะได้อยู่

ไลรามองหญิงสาวอย่างกังวลใจ “ เจ้าดูเหมือนเบอร์เซอร์เกอร์ ”

“ แต่มันก็โอเค! ” ยูเฟเมียยิ้มร่า เธอพิชิตเจ้าฮาร์ปี้ที่ว่าได้แล้ว

ชนะแบบเลือดเหลือ 7 ชนะแบบใจตุ้มๆ ต่อมๆ
รางวัล: +15 EXP / +5 คะแนน ออกกำลังกายกับคุณเวล็อกซ์ > <
+30 EXP, + 4 Point เมื่อชนะอสุรกายขณะเลือดเหลือหลักหน่วย (BRAVE)
สินสงคราม: ขนฮาร์ปี้ 2 เส้น
+2 ตื่นรู้เมื่อปราบอสูรกายชนิดนั้นครั้งแรก

𝔎𝔲𝔡𝔞𝔪 𝔰𝔞𝔯𝔞𝔫𝔤, 𝔑𝔞𝔩 𝔰𝔞𝔯𝔞𝔫𝔤, 𝔥𝔶𝔲𝔫𝔤

Anita Codes