[กระดานบอร์ดข่าวสารของค่าย]

Marina -

◇◆ ◇◆

          "มาถึงสักที่มีอะไรน่าสนใจมั้งไหมหนอ"

มาริน่าที่พึ่งมาถึงยังหน้ากระดารข่าวสารของค่ายนั้นได้ยืนพินิจพิจารณาเนื้อหาบนกระดานที่ได้ทำการประชาสัมพันธ์

         "อันนี้ก็น่าสนใจแฮะ ฮาร์ปี้หรอ จะเหมือนคุณคนที่อยู่โรงอาหารไหมนะ"

มาริน่าเมื่อพูดจบเริ่มอ่านรายละเอียดของตัวงานที่บันทึกไว้บนกระดาน ก่อนจะเริ่ทมคิดวางแผนเรื่องต่างๆตามลำดับ

        "อืมงั้นต้องไปหาคุณไครอนเพื่อแจ้งเรื่องก่อนแล้วกัน"

มาริน่าเมื่ออ่านเนื้อความบนกระดานจบตัวเธอรีบมุ่งตรงไปหาไครอนที่บ้านใหญ่ 

Bright BELIEVER

◇◆ 22 ◇◆

อยากติดต่อไปหาครอบครัวบ้างจัง แล้วเล่าเรื่องราวทุกอย่างทั้งหมดให้แม่ฟังว่าฉันนั้นรู้เรื่องทั้งหมดแล้วเกี่ยวกับเรื่องราวของพ่อทำไมแม่ถึงไม่ยอมบอกอะไรเลย "เอาไงดี" ยังคงมีความกังวลใจและลังเลอยู่เล็กน้อย

ไม่รู้สิถ้าเราไปมันจะทำให้แม่รู้สึกดีหรือแย่ลงกว่าเดิม ที่ต้องทนฟังเรื่องราวของลูกสาวพบเจอกับอสุรกายตามไล่ล่า จนต้องหนีมาพึ่งพักที่ค่ายฮาล์ฟบลัด ให้ตายเถอะถ้าฉันเป็นแม่ ฟังเรื่องนี้พวกนี้ มีหวังได้หัวใจวายตาย

อีกทั้งยังถูกจำกัดสิทธิ์เข้าใช้อินเทอร์เน็ต จะสามารถใช้ได้ก็ต่อเมื่อไปยังเน็ตคาเฟ่ ราวกับไบร์ทย้อนกลับจากยุคเทคโนโลยีเฟื่องฟู สู่ยุคหินยุคดึกดำบรรพ์อะไรทำนองนั้น นักวิจัยทางทะเลอยากตะโกนดัง ๆ 

'อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก'

ไม่ได้เปล่งเสียงออกมาจากลำคอ ขืนทำแบบนั้น พวกชาวค่ายได้คิดว่าฉันเป็นบ้าชัวร์ 

เตะก้อนหินริมทาง 

ปึงงงงงงง !

หินเจ้ากรรมดันเกือบโดนคน "เฮ้ ขอโทษนะ"

"ผมไม่เป็นไร"

"บ้าจริง ฉันไม่คิดว่าจะมีคนอยู่แถวนี้ ยังไงเราก็มา Make Friends….กัน" ชายหนุ่มคนนั้นส่ายหน้า ฉันถึงกับเจื่อนยิ้มเลยพี่ชาย มันไปในระดับหนึ่งว่าเป็นคนที่สามารถเข้าสังคมได้ แล้วทำไมคน ๆ นี้ถึงแตกต่างออกไปล่ะ "เป็นอินโทรเวิร์ตหรือไง"

"แล้วทำไมผมต้องเป็นเพื่อนกับคุณ ในเมื่อผมไม่ได้อยากเป็น"

"เออก็จริง พูดอีกก็ถูกอีก" ฉันเกือบจะเคลิ้มในคำพูดฟีโอดอร์ "เอางี้ดิ ฉันไม่อยากเป็นเพื่อนกับนายแล้วล่ะ แต่เปลี่ยนมาเป็นคนคอยให้คำแนะนำหรือที่ปรึกษาอะไรพวกนั้นดีกว่าป่ะ นายดูจะรู้อะไรที่ค่ายเยอะอ่ะ"

"ที่ปรึกษาก็คุณไครอนไงครับ" ฟีโอดอร์ตอบกลับ "พี่น้องบ้านโพไซดอนก็มีอยู่ ถ้ามีเรื่องอะไรก็ไปเอาก็ได้"

"ด้วยตำแหน่งของคุณไครอน ฉันจะเข้าไปถามปัญหายิบย่อยก็คงไม่ได้ นอกจากจะมีเรื่องสำคัญอย่างเดียวนั่นแหละถึงจะเข้าไปอ่ะ มันก็จริงที่ฉันมีพี่น้องแต่ปัญหาคือ พวกเราแทบไม่เคยเจอหน้ากันเลย จนฉันยังสับสนและสงสัยกับตัวเอง หรือนี่ฉันเป็นวิญญาณในบ้านหรอ"

พรั่งพรูความรู้สึกออกมาจากริมฝีปาก จังหวะนี้จะใครก็ได้อยาก Make Friends ทั้งหมดอ่ะ ฉันเจอชาวค่ายคนอื่นก็จริงแต่คนพวกนั้นก็ดูไม่ได้อยากจะรู้จักฉันสักเท่าไหร่

ฟีโอดอร์ยืนกอดอก "ถ้าอย่างนั้นผมมีเงื่อนไขอยู่ 1 ข้อ ถ้าหากคุณสามารถทำภารกิจนี้ผ่าน ผมจะลองกลับไปพิจารณาดูอีกที"

สายตาของฉันมองไปยังบอร์ดประกาศ บททดสอบไครอน #2

"แล้วมันคือบททดสอบอะไรล่ะ"

"ถ้าอยากรู้ก็รับซะสิ"

"อย่ามาท้ากันนะเว้ย ฉันคนนี้เอาจริงแน่" ถึงจะยังไม่รู้ถึงเนื้อหางานหรือรายละเอียดใด ๆ 

"ผมจะรอชมผลงานนะครับ หากคุณรับทำจริง ๆ" ฟีโอดอร์มักมีใบหน้าที่ไร้ความรู้สึก ถึงกระทั่งตอนคุยกับไบร์ทก็ยังวางตัวเย็นชา

ไบร์ทตอบปากรับคำท้าฟีโอดอร์ เดินมุ่งหน้าตรงไปบ้านใหญ่ ท้องฟ้าในเวลานี้ช่างเป็นใจซะเหลือเกิน

พระอาทิตย์ใกล้ลาลับขอบฟ้า

ถึงจะเป็นภารกิจยากง่ายแค่ไหนคงต้องทำให้สำเร็จอย่างเดียวเท่านั้นแหละ จะพิสูจน์ให้เห็นให้ได้ 

รับภารกิจ 

บททดสอบไครอน #2

Eloise HEROES

รับภารกิจ

เสร็จสิ้นการฝึกฝนที่แสนยาวนานเอโลอิสไม่ได้คิดว่าจะหยุดพักเหนื่อย แต่เธอกลับเลือกที่จะเดินมาที่กระดานข่าวสารของค่าย แม้รู้ว่างานแต่ละอย่างที่อยู่บนกระดานนั้นเป็นอะไรที่ค่อนข้างเสี่ยงเกินไปสำหรับเด็กใหม่ที่ขาดประสบการณ์อย่างเธอ มันมีทั้งความเสี่ยงและอะไรหลาย ๆ อย่าง สำหรับเธอแล้วถ้าผ่านไปได้ก็เหมือนปลดล็อกตัวเองได้ในระดับหนึ่ง รู้ว่าเสี่ยงแต่คงต้องขอลอง! เอโลอิสแทรกตัวจากเด็กในแคมป์คนอื่น ๆ เพื่อขอดูกระดานบ้าง คราวนี้ไม่ว่าจะเป็นงานอะไรเธอก็จะรับไว้ก่อน ทำได้หรือไม่ค่อยว่ากันอีกเรื่องหนึ่ง แต่จะพยายามทำให้ครบจนได้แหละน่า “ไม่อยากนึกสภาพตัวเองหลังจบภารกิจเลยแฮะ” เธอมองดูข้อความบนกระดาน เห็นได้ชัดว่าน่าจะเป็นงานที่ยากจริง ๆ นั่นแหละ คนอื่นอาจจะบอกว่าง่ายเหมือนปอกกล้วย แต่คงไม่ใช่กับเอโลอิสในตอนนี้แน่ เธอรู้ลิมิตของเธอดี แค่อยากจะลองดูว่าอย่างเธอมันจะทนได้สักกี่น้ำ “ลองดูหน่อยก็ไม่เสียหาย อย่างน้อยก็แค่ไปจบที่ห้องพยาบาล ส่วนอย่างมากก็…ไม่คิดดีกว่า” ดูประกาศเสร็จเธอก็ปลีกตัวออกจากฝูงชนเพื่อไปเริ่มงานของเธอ วันนี้ต้องทำให้สำเร็จสักงานไม่อย่างนั้นเธอคงนอนไม่หลับแน่ ๆ เลย รับภารกิจ นำสตรอว์เบอร์รี่ไปขายในเมือง ฝึกเผชิญหน้ากับฮาร์ปี้ เวรทำความสะอาดโรงอาหาร ฉันทำคาเฟ่สุดหรู บททดสอบไครอน #2

 

Bright BELIEVER

◇◆ 27 ◇◆

"I wonder if you know how they live in tokyo. If you seen it then you mean it , Then you know you have to go." ฉันเดินฮึมฮัมร้องบนเพลง Tokyo Drift (Fast & Furious) โดยมีตัวเชื่อมหูฟังกับบลูทูธ ซึ่งแน่นอน 2 ตัวแปรนี้ไม่ได้เชื่อมต่ออินเทอร์เน็ตแต่อย่างใด

ท่อนเพลงจังหวะเร้าใจ ฉันค่อนข้างชอบภาคนี้มากกว่าภาคใหม่ ๆ ของแฟรนไชส์ ที่ยิ่งผลิตหนังออกมามันก็ยิ่งเวอร์วังอลังการ "Fast and furious kita drift drift drift"

"Fast and furious kita drift drift drift"

เพราะหนังค่อนข้างออกไปทางโม้แบบไม่ต้องอ้างอิงเหตุผลและหลักการอะไรเลย แต่ในความกาวแต่ละภาค มันก็ยังสร้างความสนุกตื่นเต้นเร้าใจให้คนดูอยู่ได้ตลอด ถึงแม้ว่าดูจบแล้วคนดูอาจจะอุทานว่า WTF ไปกับฉากแอ็คชั่นและเนื้อเรื่องที่ออกมาก็ตาม

ไม่ต้องคิดถึงหลักความเป็นจริงทั้งทางด้านเหตุผล วิทยาศาสตร์ กลศาสตร์ หรือแม้แต่ศาสตร์อะไรก็ตาม แต่มันคือจินตนาการล้วน ๆ 'จินตนาการของทีมงานผู้สร้างก็ตึงเกินครับพี่ชายยยยย'  มันคิดได้ยังไงวะว่า รถจะสามารถทำอะไรได้ขนาดนี้

ไบร์ทโยกหัวเป็นจังหวะ พลางใช้ดวงตากวาดมองดูบอร์ดประกาศข่าวสารในค่าย จะมีงานอะไรดี ๆ ที่ไม่ต้องไปเสี่ยงบ้างหรือเปล่านะ 

"งานอะไรหนอที่ไม่เกี่ยวกับการล่าอสุรกาย"

"งานไร่สตรอว์เบอร์รี่ ยังไงล่ะจ๊ะ"

"อ่าห้ะ คือ"

"ฉันเป็นรุ่นพี่ที่ทำงานที่ไร่น่ะ พอดีที่ไร่กำลังขาดแคลนคน เลยทำโปสเตอร์มาแปะไว้เผื่อจะได้ดึงดูดความสนใจ ให้คนอื่นร่วมงานกับพวกเราซะหน่อย"

"เปิดรับสมัครชาวค่ายในตำแหน่ง คนเก็บสตรอว์เบอร์รี่หลายอัตตา , เจ้าหน้าที่ส่งออก , พนักงานฝ่ายขาย (เซลล์) โอ้" 

"สนใจก็ไปติดต่อที่ไร่ได้นะ" รุ่นพี่สาวกล่าวบอกแล้วโบกมือให้ทิ้งท้าย 

ไบร์ทมองแผ่นโปสเตอร์ เอาล่ะฉันคิดว่าได้งานที่อยากจะทำของวันนี้แล้วล่ะ ถึงจะมีแดดร้อนหน่อย ๆ มันสามารถเลือกตำแหน่งงานได้ใช่ไหม เดี๋ยวไปที่ไร่คงต้องสอบถามเพิ่มเติม

ในป้ายประกาศไม่ได้ระบุถึงรายได้ อ่า ค่าตอบแทน เป็นกลยุทธ์ที่น่าสนใจเหมือนกับว่าให้เราไปหน้างาน แล้วจะดึงเข้าทำงานเลยถ้าไปถึง

It's gotta be the shoes, gotta be the furs

That's why ladies choose me

All up in the news 'cause we so cute

That's why we so huge-e

Harajuku girls know how I feel

เพลงใกล้จบซะแหละ 

ฉันเตรียมไปไร่สตรอว์เบอร์รี่ อาศัยถามทางเอาจากเช้าค่ายที่อยู่ที่นี่มาก่อน ยังมีอีกหลายสถานที่ที่ฉันยังไม่เคยไป

"เธอ ๆ ไร่ไปทางนี้ใช่ป่าว" ฉันถามหญิงสาวผมสีออกส้ม ๆ แดง ๆ ใบหน้าของคนนั้นมีกะ แต่ก็ทำให้ดูโดดเด่นขึ้นมาน่ะ

"อื้อถูกแล้ว"

Adelaide BELIEVER

MISSION

- - - - -

                นัยน์ตากลมโตสีน้ำตาลช็อคโกแลตจับจ้องไปยังบอร์ดข่าวสารประจำค่ายที่ตั้งตระหง่านอยู่ตรงหน้า ช่วงนี้อเดลเลดค่อนข้างว่างทีเดียวเมื่อเทียบกับคนอื่นๆ ที่เดินทางเข้าออกค่ายเพื่อไปทำภารกิจกันเป็นว่าเล่น แต่น่าเสียดายที่ฝีมือการต่อสู้และทักษะการเอาตัวรอดของเธออาจจะยังไม่เพียงพอในการออกไปเดินเตร่อยู่นอกค่ายเพียงลำพังให้อสุรกายมาจ๊ะเอ๋เล่น

                "เวรทำความสะอาดโรงอาหารกับทำงานคาเฟ่งั้นหรอ" อเดลเลดหรี่ตาอ่านตัวหนังสือบนกระดานประกาศข่าวสาร

                "ไม่น่ายากเท่าไหร่นะ" อีกหนึ่งเหตุผลในการมาหางานนอกจากความเหงาแล้วยังมีเงินปากท้องเข้ามาเกี่ยวข้องเมื่อเธอเริ่มซื้อของและใช้เงินยอะจนเกินตัวทำให้สภาพทางการเงินเริ่มขัดสน ซึ่งดูจากประกาศงานแล้วการทำเวรความสะอาดที่โรงอาหารกับทำงานที่คาเฟ่ก็ดูน่าสนใจ

                "ศึกษาเกี่ยวกับอสุรกายในตำนาน" เธอพูดขึ้นเมื่อสายตาไปสะดุดเข้ากับประกาศงานใหม่ล่าสุดของรุ่นพี่โซเฟีย คลาร์กเกี่ยวกับการบันทึกข้อมูลของอสุรกายที่เคยพิชิต อเดลเลดเองก็เพิ่งเคยสังหารอสุรกายตัวแรกไปหมาดๆ ก็คงยังไม่สายหากจะเริ่มบันทึกข้อมูลเก็บไว้เป็นความทรงจำและอาจจะเป็นความรู้ให้กับคนอื่นๆ ที่มาทีหลัง 

                "น่าสนใจแฮะ" ด้วยความที่เป็นงานที่ไม่น่ายากเกินความสามารถอีกอย่างเธอเองก็เป็นพวกชอบอ่าน ชอบเขียนเสียด้วยจึงตัดสินใจรับงานนี้ทันที

- - - - -

รับภารกิจ

เวรทำความสะอาดโรงอาหาร

ฉันทำคาเฟ่สุดหรู

ศึกษาเกี่ยวกับอสุรกายในเทวตำนาน

Bright BELIEVER

◇◆ 72 ◇◆

บอร์ดประกาศงานภายในค่ายมีแสงไฟสว่างถึงจะเป็นช่วงเวลายามกลางคืนที่มีพระจันทร์เปล่งแสงบนผืนท้องนภา ฉันแวะมาดูงานใหม่ ซึ่งได้ยินจากกลุ่มคนในคลาสเรียนวิชามีดสั้น

พอเป็นงานใหม่เกิดปิ๊งไอเดียสนใจขึ้นมา ฉันไม่มีอะไรทำในค่ายเป็นหลักเป็นแหล่ง ในเมื่อมันไม่สามารถที่จะเอาซากสัตว์ทะเลมาวิจัยได้ แถมที่นี่ก็ไม่มีห้องแลปอีกต่างหาก ความรู้ด้านวิทยาศาสตร์การใช้กับสถานที่รวมเหล่ามนุษย์กึ่งเทพไม่ได้

ตรรกะวิบัติหมด 

"ไหนงานใหม่" ฉันพูดพึมพำ

"หมายถึงงานของรุ่นพี่โซเฟียหรือเปล่า"

"ใครอ่ะรุ่นพี่โซเฟีย ไม่รู้จัก" 

"โซเฟีย คลาร์กธิดาแห่งอะธีน่า ไม่รู้จักจริงดิ รุ่นพี่เธอออกดังในหมู่พวกเรา เป็นคนสอนคลาสหอกและโล่ ถ้าเคยเรียนก็น่าจะได้เจอ"

ฉันส่ายหัวหอกโล่ยังไม่เคยเข้าไปเรียน แค่ฝึกดาบก็ปวดหัวตุ๊บ ๆ "ไม่เคยเรียนอ่ะดิ" ตอบกลับคนในค่าย

"วิชาหอกน่ะเป็นที่นิยมพอ ๆ กับดาบ"

"มันนิยมสำคัญคนอื่นไง แต่ฉันชอบล่าหัวคม ๆ มากกว่า"

"ปืนอ่ะนะ"

"Yes"

อีกฝ่ายทำหน้าเอือมระอาก่อนชี้ไปที่กระดานบอร์ดชาวค่าย อันท้ายสุด พอได้อ่านรายละเอียดที่ถูกนำมาติดไว้ 'ศึกษาเกี่ยวกับอสุรกายในเทวตำนาน'

ให้เขียนข้อมูลการบันทึกพิชิตอสุรกาย ซึ่งเงื่อนไขคือครั้งแรกในการพิชิตอสุรกายประเภทนั้น ๆ เคยสังหารสัตว์ประหลาดพวกนั้นหลายตัว

มีตัวอะไรบ้าง 

งานนี้ต้องใช้ความคิดเยอะ ส่วนทางด้านของรางวัลตอบแทนล่อตาล่อใจ 

"แล้วรู้ไหมโซเฟียคนนั้นอยู่ไหน"

"ปกติก็เห็นได้ทุกที่ในค่าย"

"ขอบคุณสำหรับข้อมูล แต่ข้อมูลแบบนี้มันจะมีประโยชน์อะไร ให้เดินสุ่มหารึ?" ไบร์ทยู่ปาก "แล้วรูปร่างหน้าตาเป็นไง" 

"รุ่นพี่โซเฟียมีผมสีบรูเน็ตตัดสั้นประบ่า ตาสีออกเขียว ๆ"

สาวผมสั้น ตาสีเขียว 

ก็ถือว่าดีกว่าข้อมูลเมื่อกี้ ไบร์ทต้องเดินตามหาผู้หญิงผมสั้นในค่าย แหล่งรวมเดมิก็อดหลากหลายเชื้อชาติ ผู้หญิงผมสั้นในค่ายมีตั้งหลายคน และไม่ดูด้วยว่าเธอคนนั้นตอนนี้อยู่ไหน

"ลองไปที่อะเมซอนคาเฟ่สิ เผื่อจะเจอ"

"ร้านนั้นมันยอดฮิตจริง ๆ สินะ มีแต่คนชอบไป" ก็ถึงว่าทำไมซาบิน่าถึงติดป้ายประกาศหาพนักงานพาร์ทไทม์เรื่อย ๆ 

ลองไปดูที่นั่นก่อนก็ได้ ถ้าไม่เจอเดี๋ยวค่อยหาเอาที่อื่น

รับงาน

ศึกษาเกี่ยวกับอสุรกายในเทวตำนาน

Arty BELIEVER

Arty
Diary Queen Bee

          "อาหารเทพกับน้ำทิพย์"

          ผมมีการ์เซีย อาร์เมลลินี เป็นไกด์คอยแนะนำชีวิตของพวกเลือดผสม มนุษย์กึ่งเทพ ที่มีพ่อแม่เป็นเทพเจ้า เธอช่างพูดเจื้อยแจ้ว น้ำเสียงไพเราะทอดติดยาวไปไม่ขาดระยะ เมื่อผมสังสัยอะไรจึงถามหญิงสาวตรง ๆ ไม่อ้อมค้อม

          "อาหารกับเครื่องดื่มที่จะทำให้พวกเราแข็งแกร่งขึ้น ของพวกนี้ฆ่าคนธรรมดาได้สบาย มันจะทำให้เขาร้อนเป็นไฟกระดูกสลายกลายเป็นผุยผง" 

          เสียงทุ้มแหบพร่าดังขึ้น "ว่าไง พี่น้องคนใหม่"

          ผมมองไปเห็นชายหนุ่มคนหนึ่งสีผมดำตัดชมพู ใบหน้าสวมแว่นกันแดด เขากำลังเดินตรงมาที่พวกเราสองคน 

          "ไฮรี่" การ์เซียพูดชื่อเสียงดัง "นี่ไง ไฮรี่ แฟรงค์ คอสเตลโล่ พี่น้องแห่งเฮอร์มาโฟร์ไดตัส"

          ชายหนุ่มแลบลิ้นออกมาเลียริมฝีปากที่แห้งผาดของตัวเอง "อาร์ตี้ เดอ วิล นักร้องหนุ่มชื่อดังขวัญชาว LGBTQ+ ขอต้อนรับอย่างเป็นทางการ" ไฮรี่ยื่นมือจับผม

          เสียงเปียโนที่ดังจากในบ้านพัก มาจากชายคนนี้ตามคำบอกเล่าของการ์เซีย

          "กำลังไปไหนกัน" 

          "ฉันจะพาอาร์ตี้ไปดูบอร์ดประกาศงานภายในค่าย" หญิงสาวข้ามเพศตอบกลับ "จะไปด้วยกันไหม"

          "ไม่ปฏิเสธอยู่แล้ว"

          เมื่อทั้งสามคนอยู่ด้วยกัน อาร์ตี้คิดว่าคล้ายแก๊งพลาสติก เรื่องชื่อเสียงความโด่งดังร่างเล็กนำโด่งทิ้งคะแนนห่าง แต่สองคนนี้ ดูเหมือนมีชื่อเสียงในคล้ายไม่ต่างกัน อาร์ตี้เห็นชาวค่ายบางคนเดินหลบทางให้ไฮรี่ซะเป็นส่วนใหญ่ 

          "ทำไมเด็ก ๆ ในค่ายถึงดูเหมือนกลัวไฮรี่" แอบกระซิบกระซาบถามการ์เซีย

          หญิงสาวกระซิบเบา ๆ ตอบกลับ "หมอนั่นถึงมีชื่อเสียงที่ไม่ค่อยดี ถึงจะไม่มีอำนาจบารมีในค่าย แต่นอกค่ายไฮรี่เป็นลูกเจ้าพ่อมาเฟียขาใหญคุมบ่อนการพนัน เคยมีคนไปแกล้งแหย่เขาเล่น พอหมดค่ายฤดูร้อนระหว่างออกจากลองไอส์แลนด์ คนที่แกล้งไฮรี่ถูกลูกน้องของพ่อเขา จับอุ้มขึ้นรถ"

          "จับอุ้มขึ้นรถไปทำไม"

          "แก้เผ็ดคืนสิครับ ถ้ามัวแต่ให้อภัย เมื่อไหร่จะได้แก้แค้น" ไฮรี่ได้ยินที่ทั้งสองคุยกันทั้งหมด จึงคุยกันลับ ๆ ก็ปิดเขาไม่สำเร็จ "ผมไม่ได้โหดร้ายถึงขั้นทำร้ายร่างกาย แค่ให้มันเลียรองเท้าผมให้สะอาดเท่านั้นเอง"

          "นี่ขนาดไม่โหดร้าย ถ้าโหดร้ายไม่จับ ชำแหละร่างเลยหรือไงคะสุดหล่อ"

          ร่างสูงดันแว่นยิ้มยียวน

          "ถึงแล้วบอร์ดประกาศงาน" ดวงตาหวานเคลือบน้ำตาลที่มีบลัชออนสีชมพูอ่อนบนพวงแก้ม เจ้าของใบหน้านั้นผายมือก่อนพูดเสริม "ตรงนี้เป็นงานที่คนในค่ายที่มาติดป้ายประกาศ ทางด้านนี้งานของเหล่าเทพ ตัวอักษรกรีกโบราณสีทอง"

"งานพาร์ทไทม์ร้านคาเฟ่อะเมซอน เดี๊ยนเซโนค่ะ เงินได้น้อยไม่คุ้มค่าตัวเดี๊ยน" ถุงเท้าของอาร์ตี้ยังราคาแพงกว่า 

          "นอกจากงานจ้างรายวัน มีงานล่าฮาร์ปี้ด้วย คนที่ไร้ประสบการณ์อสุรกายตัวนี้เหมาะกับมือใหม่ที่สุด"

          "จะให้ดิฉันเสี่ยงมีรอยแผล สู้กับอสุรกายหรอหล่อน"

          ไฮรี่จ้องหน้า "การ์เซียพูดถูก เมื่อชีวิตถูกอสุรกายไล่ล่าถึงจะเลือกวิธีหนีเอาตัวรอด แต่ต้องมีสักวันที่ต้องเผชิญหน้า ไม่มีทางหนีปัญหาพ้นหรอก เมื่อเกิดเป็นเดมิก็อดสายเลือดนี้จะติดตัวไปจนวันตาย"

          ชั่งใจอยู่สักครู่ ไตร่ตรองให้รอบคอบก่อนตัดสินใจ

          "เดี๊ยนยอม ๆ" น้ำเสียงอ่อนลง "มีข้อแม้ว่า เธอ และเธอ ต้องช่วยฉันละกัน" อาร์ตี้เชิดหน้าขึ้นพร้อมกับดวงตาที่หรี่ลง

          "อย่าแกงหม้อใหญ่พวกเรานะ ก่อนรับงานต้องไปคุยรายละเอียดโดยตรงกับคุณไครอน" การ์เซียยกกล้องโพลารอยด์ถ่ายเก็บภาพงานที่กระดาน กดชัตเตอร์ปุ๊บได้รูปปั๊บ

Nereza BELIEVER

OH MY DAY

ยังไม่มีการตอบรับจากแอรีส

นั่นก็เป็นสิ่งที่เธอคาดไว้อยู่แล้วว่าคงเป็นเช่นนั้น

เนเรซ่าไม่คิดจะเสียเวลาเปล่า บุตรสาวแห่งเทพีความรักสลัดความเกียจคร้านที่ติดตัว เปลี่ยนมาเป็นแรงผลักดันที่ทำให้หล่อนลุกขึ้นมายืนดูกระดานข่าวสารประจำค่ายทั้ง ๆ ที่ไม่เคยคิดจะมา นัยน์ตาสาวปารีเซียงสุกสกาวอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เนเรซ่าคิดว่าตัวเองยังพอมีเวลา ไม่ว่าจะเป็นเวลาเรียกร้องความสนใจ เวลาเตรียมตัว หรือเวลาฝึกฝนให้มากขึ้น ที่ปรึกษาบ้านอะโฟรไดท์ยืดตัวชึ้น เธอบิดขี้เกียจไล่ความเกียจคร้าน เอียงศีรษะไปซ้ายทีขวาทีเพื่อปิดจ๊อบการยืดเส้นยืดสาย ก่อนจะมุ่งหน้าไปยังกระดานข่าวสารที่คับคั่งไปด้วยผู้คนเสมอมา

เธอต้องไปที่กระดานข่าวสารของเทพด้วย แต่ว่ามาที่กระดานข่าวธรรมดาไปก่อนก็แล้วกัน

ธิดาอะโฟรไดท์โน้มตัวลงมองตัวอักษรมากมายบนกระดาษ กระดาษงานแผ่นแล้วแผ่นเล่าที่แปะทับกันมีบางอันที่คุ้นตา แต่ก็มีบางอันที่เปลี่ยนไป ยกตัวอย่างเช่นภารกิจล่าฮาร์ปี้ที่ยังอยู่ — จะว่าไปแล้วเธอเองก็เข้ามาที่นี่ได้เพราะถูกฮาร์ปี้ล่า ถ้าไม่ใช่เพราะได้รับความช่วยเหลือจากรุ่นพี่ที่ลาดตระเวนอยู่นอกค่าย บางทีเธอคงถูกฮาร์ปี้จับกินและกำลังอยู่ในขั้นเตรียมตัวไปใช้ชีวิตที่โลกหน้าแล้วด้วยซ้ำ

“ จะไปเขาบอกว่าตัวเองชื่ออะไรนะ… ”

อาเธอร์ ? ดูเหมือนว่าจะเป็นชื่อนี้

การนึกถึงคนที่อยู่นอกค่ายไม่ใช่เรื่องที่ดีอะไรนัก เนเรซ่าปัดความคิดเหล่านั้นทิ้งพลางใช้สายตาไล่อ่านภารกิจที่พอทำได้บนกระดานข่าวสาร เธออ่านทั้งหมดที่แปะอยู่ด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย ก่อนที่หยิบโทรศัพท์ขึ้นถ่ายข้อมูลคำขอเหล่านั้นอีกครั้ง ก่อนที่จะเดินจากไปโดยมีเป้าหมายเป็นการเริ่มต้นกลับไปทำภารกิจที่เธอควรจะทำ

รับภารกิจตามต่อไปนี้
ฝึกเผชิญหน้ากับฮาร์ปี้
เวรทำความสะอาดโรงอาหาร
ฉันทำคาเฟ่สุดหรู
ศึกษาเกี่ยวกับอสุรกายในเทวตำนาน

Nanette -

Nanette Leblanc

กระดานบอร์ดข่าวสารของค่าย

นาแนตต์เดินมายังบ้านใหญ่เพื่อดูกระดานบอร์ดข่าวสารของค่ายตามที่เจโนวีฟแนะนำ หลังจากทานอาหารและพูดคุยสัพเพเหระกันไปเรื่อยร่วมชั่วโมง เธอก็รู้สึกถูกชะตากับเด็กสาวตาน้ำข้าวคนนั้นไม่น้อย ซึ่งถือว่าเป็นเรื่องดีที่ได้เจอมิตรภาพที่ไว้ใจได้ เพราะเท่าที่จำได้ นาแนตต์ก็มักจะเจอคนที่เข้ามาหาเพื่อหวังอะไรบางอย่างกับเธอเสมอไม่มากก็น้อย

“งานง่าย ๆ เหรอ”

เด็กสาวพึมพำขณะไล่สายตาอ่านข้อความในกระดานบอร์ดประกาศ งานที่ปรากฏอยู่บนบอร์ดตรงนี้มันก็ดูง่ายอย่างที่เจโนวีฟว่า ไม่ว่าจะเป็นนำสตรอว์เบอร์รี่ไปขายในเมือง ทำความสะอาดโรงอาหร ดูแลคาเฟ่ ศึกษาเกี่ยวกับอสุรกายในเทวตำนาน

“แต่ฮาร์ปี้มันคือตัวอะไรกันล่ะเนี่ย”

แต่ใช่ว่าจะมีแต่งานง่าย ๆ เพราะงานยาก ๆ (อย่างน้อยก็สำหรับเธอ) นั้นก็มี อย่างการเผชิญหน้ากับฮาร์ปี้ ซึ่งนาแนตต์ก็ไม่รู้ว่ามันคือตัวอะไร หรือการทดสอบของไครอน ผู้อำนวยการ ซึ่งเดาเอาได้เลยว่าราชสีห์นีเมียนนั่นต้องน่ากลัวมากแน่ ๆ

แต่ก็เอาเถอะ รับรู้ไว้ก่อนก็ไม่เสียหายอะไร นาแนตต์ยกโทรศัพท์มือถือขึ้นมาถ่ายรูปรายละเอียดของงานต่าง ๆ เอาไว ก่อนจะเดินไปยังที่อื่นต่อ

รับภารกิจ

นำสตรอว์เบอร์รี่ไปขายในเมือง

ฝึกเผชิญหน้ากับฮาร์ปี้

เวรทำความสะอาดโรงอาหาร

ฉันทำคาเฟ่สุดหรู

บททดสอบไครอน #2

ศึกษาเกี่ยวกับอสุรกายในเทวตำนาน

bettyleg

Daryna BRAVE

DARYNA

Situation update

ย้อนเวลาช่วง 10.30 น.

หลังดาริน่ามุ่งมั่งจะพัฒนาตัวเองเมื่อวาน จากที่แต่ก่อนตั้งแต่ต้นปีธิดาไอริสคอยแต่นั่งแช่ภายในบ้านพักหมายเลข 14 แทบทั้งวันทั้งคืน เช้าวันนี้หญิงสาวเพียงวาดรูปไม่กี่ชั่วโมงหลังตื่นนอนและพาตัวเองไปเปลี่ยนชุดที่เหมาะสม เสื้อค่ายสีสันแสบตาถูกนำมากางดูครู่หนึ่ง เธอขบริมฝีปากครุ่นคิดอย่างติดนิสัย สักพักพลันเริ่มทำการสวมและหยิบเอาชุดเอี๊ยมยีนส์สีซีดขากระบอกห้าส่วนมาสวมให้ดูกระฉับกระเฉง รองเท้ายังสวมเป็นรองเท้ารัดส้นไม้สานก่อนที่เธอจะพาตัวเองผละเดินจากเขตบ้านพักมาที่บ้านใหญ่ที่รวมข่าวสารของค่ายเอาไว้

ดวงตาสีฮาเซลกวาดมองกระดานเพื่อเก็บข้อมูลอย่างตั้งใจ เพราะเป็นโรคดิสเล็กเซียทำให้ตอนนี้ดาริน่าค่อนข้างตาลายจนแทบจะยืนชิดกระดานอยู่รอมร่อ เธอหรี่ตาเพ่งสลับกระพริบตา แต่แล้วสักพักก็หันมองที่อื่นแล้วมาอ่านใหม่ รู้สึกสับสนประโยคจนตาแทบจะแดงไปหมดแล้วเพราะลืมกระพริบตา

แต่ยังไม่ทันจะได้ยื่นหน้าเข้าไปอีก ฝ่ามืออุ่นเกือบจะร้อนของใครบางคนก็มาล้อมประทับที่หน้าผากนวลของเธอ ดึงย้อนใบหน้าไปด้านหลังจนดาริน่าเกือบหงายเพราะไม่ทันตั้งตัว ดูเหมือนหน้าผากนวลเกือบปักเข้ากับหมุดติดกระดานไปแล้วถ้าไม่มีคนช่วย กระทั่งได้ยินเสียงหวานเจือทุ้มเอ่ยกระชากเล็กน้อยอย่างติดดุถึงท่าทีของหญิงสาวเมื่อครู่ดาริน่าถึงผินสายตาหันไปสนใจเจ้าของมือข้างนั้น

“ จะสิงเข้าไปในกระดานเลยไหม? แล้วนี่คิดจะดูคนเดียวไม่แบ่งใครเลยหรือไง เกะกะจริง ”

ประโยคร้ายกาจเหล่านั้นชวนให้ผู้ฟังรู้สึกหงอยลงไปได้บ้าง แต่ดาริน่าที่จับได้ถึงสำเนียงคุ้นหูจากคำพูดของคนแปลกหน้ากลับเอ่ยถามขึ้นเสียงใสด้วยความใคร่รู้ ร่องรอยรู้สึกผิดก่อนหน้านี้ดูจางลงขณะที่สองขาเริ่มก้าวขยับถอยให้พื้นที่ธิดาบ้านเทพีแห่งการล้างแค้นไปด้วย

เอ้ะ.. ว่าแต่ทำไมเราถึงรู้ว่าคนตรงหน้ามาจากบ้านเทพีเนเมซิสนะ?

ราวกับทักษะหูตาฉับไวของสายเลือดไอริสทำงาน แต่เจ้าตัวกลับไม่รู้ตัวและมุ่งความสนใจหาคนแปลกหน้าอีกครั้ง

“ ขอโทษค่ะ.. พอดีเราอ่านไม่ถนัด –เป็นคนยูเครนหรอคะ? ”

ดวงตาสีเงินยวงตวัดมองดาริน่าอย่างติดกระด้าง ราวกับไม่คิดอยากจะตอบโต้คำสนทนาเจื้อยแจ้วของหญิงสาวให้ธิดาไอริสเผลอเม้มปาก ดวงตาสีฮาเซลหลุบหลบขึ้นมาจนรอบบริเวณกลายเป็นทิ้งเดดแอร์ไว้ครู่ใหญ่ ขณะที่ดาริน่ากำลังหาประโยคทักทายอย่างหนัก เสียงของหญิงสาวที่กำลังจดจ้องกระดานก็ดังแทรกขึ้น

“ มีงานล่าฮาร์ปี้ ทำความสะอาดโถงอาหาร แล้วก็บันทึกศึกษาอสุรกาย จำใส่หัวเล็ก ๆ นี่ไว้ แล้วหัดไปอ่านหนังสือให้มันคล่อง ”

เสียงหวานทุ้มฟังกระด้างยังคงทำให้รู้สึกรับรู้ถึงความก้าวร้าวของอีกฝ่าย ทว่าดาริน่าที่จับใจความประโยคนั้นรับรู้ถึงความห่วงที่อีกคนอาจไม่ตั้งใจ ใบหน้าพลันแย้มรอยยิ้มกว้างยินดีก่อนเจ้าตัวจะพยักหน้ารับหนักแน่นกลับพร้อมชูนิ้วก้อยให้สัญญา

แต่หญิงสาวบ้านเนเมซิสคนนั้นก็เดินผ่านตัวเธอไปไม่หันมองอีกจนดาริน่าได้แต่ยืนเก็บนิ้วตัวเองเงียบ ๆ

“ ขอบคุณนะคะ! ” อย่างน้อยก็บอกไล่หลังด้วยประโยคนี้หน่อยแล้วกัน

รับรู้ข่าวสาร : [ ฝึกเผชิญหน้ากับฮาร์ปี้ , เวรทำความสะอาดโรงอาหาร , ศึกษาเกี่ยวกับอสุรกายในเทวตำนาน ]