[บ้านหมาป่า] ห้องครัว

Moneka HONOR

วันที่ 01 เดือนกันยายน ปี 2558

ช่วงเช้า เวลา 07.00 - 09.00 น. ณ ห้องครัว บ้านหมาป่า หุบเขาโซโนมา รัฐแคลิฟอร์เนีย สหรัฐอเมริกา (ทานอาหาร ประจำวัน)

แสงแดดยามเช้าสาดลอดผ่านกระจกบานใหญ่ในห้องครัวบ้านหมาป่า กลิ่นสบู่และความสดชื่นจากการอาบน้ำยังติดอยู่บนผิวของทั้งสองคน โมนีก้าเดินเข้ามาก่อนอย่างร่าเริง มือขยับผมที่ยังหมาดเล็กน้อยพลางหันไปยิ้มกว้างให้ซูริที่เดินตามมาด้วยสีหน้าเรียบขรึมเช่นเคย “วันนี้ฉันขอสเต็กเนื้อนะ!” โมนีก้าพูดด้วยเสียงสดใส แววตาเปล่งประกายอย่างกับประกาศหาสมบัติที่รอคอย เธอรีบชี้ไปที่ตู้เก็บวัตถุดิบ “เมื่อวานฝึกหนักมาก ไหนจะโดนโจมตีจากมอนสเตอร์อีก แถมเช้านี้ก็วิ่งไปตั้งสิบไมล์ ถ้าไม่กินเนื้อนะฉันคงหมดแรงแน่ๆ เลย”

ซูริยืนพิงเคาน์เตอร์มองเธอด้วยสายตานิ่ง “สเต็กเนื้อแต่เช้า…ไม่หนักไปหน่อยเหรอ” น้ำเสียงราบเรียบแต่แฝงความกังวลเล็ก ๆ “ไม่หนักหรอก! เนื้อคือพลังงาน! พลังงานคือชีวิต!” โมนีก้าทำท่ากำหมัดอย่างภูมิใจ ก่อนจะส่งสายตาอ้อนวอนแบบเด็กน้อยที่อยากได้ของเล่นใหม่ “นะ ซูริ~ นะๆๆๆ~”

ซูริถอนหายใจยาวราวกับทำใจกับความดื้อดึงที่เธอเริ่มชินแล้ว “ก็ได้ แต่ห้ามกินแต่เนื้อล้วน ๆ อย่างเดียว”

“เหอะๆ รู้แล้วน่า” โมนีก้าหัวเราะกลบเกลื่อน ทั้งที่ในใจคิดจะกินแต่เนื้อจริง ๆ

เมื่อเปิดตู้เย็น เนื้อสันชิ้นใหญ่ถูกนำออกมาพร้อมกับเห็ดสด ๆ และไก่ที่ถูกหมักไว้บางส่วน สายตาของโมนีก้าเผลอหยุดที่เห็ดกริวย่างบนถาดไม้ เธอยกขึ้นมาแล้วทำตาเป็นประกาย “อันนี้ก็เอาด้วย! ฉันชอบเห็ดนะ กรึบ ๆ หอม ๆ” จากนั้นก็เผลอเหลือบไปเห็นไก่ทอดที่วางอยู่ด้านข้าง เธอแทบจะเอื้อมมือหยิบขึ้นมาทันทีแต่รีบเก็บท่าทีไว้ “เอ่อ…ถ้าเหลือที่ในกระทะ ไก่ทอดก็ดีนะ…” ซูริมองท่าทางนั้นแล้วส่ายหัว “เธอนี่มัน…” ก่อนจะหยิบอุปกรณ์การครัวออกมาอย่างชำนาญ มีดคมถูกหยิบขึ้นมาหั่นเนื้อเป็นชิ้นกำลังดี เคาะเขียงดังเป็นจังหวะ ขณะที่โมนีก้ายืนเกาะขอบโต๊ะรออย่างตั้งใจเหมือนลูกแมวที่รออาหาร

“ให้ฉันช่วยอะไรบ้างมั้ย?” โมนีก้าถามพร้อมยื่นมือมาแบบไม่มั่นใจ

“แค่อยู่นิ่ง ๆ ไม่ทำครัวพังก็ถือว่าช่วยแล้ว” ซูริตอบเสียงเรียบแต่หางตาเหลือบมองยิ้มจาง ๆ ที่ไม่ยอมให้เธอสังเกตเห็น กลิ่นเนื้อที่ถูกย่างบนกระทะเหล็กร้อน ๆ ลอยอบอวลไปทั่วห้อง เสียงฉ่าเมื่อไขมันกระทบความร้อนทำให้โมนีก้าตาลุกวาว เธอนั่งลงที่เก้าอี้ไม้ตบโต๊ะเบา ๆ เหมือนเร่ง “เร็ว ๆ สิ ฉันทนไม่ไหวแล้ว!” 

เห็ดกริวย่างถูกจัดลงจานเคลือบด้วยซอสกระเทียมหอมกรุ่น และในที่สุดสเต็กเนื้อที่สุกกำลังดีก็ถูกยกขึ้นมาวางเคียงกัน ซูริทำจานไก่ทอดเพิ่มให้เล็กน้อยโดยไม่ได้พูดอะไร แต่ในใจเขารู้ดีว่าโมนีก้าคงแอบดีใจจนยิ้มแก้มแทบแตก

โมนีก้ามองอาหารตรงหน้าแล้วตาลุกวาว กรีดมีดลงบนสเต็กชิ้นโตเนื้อนุ่มสีชมพูฉ่ำเผยออกมา เธอหันไปยิ้มให้ซูริ “โอ้โห! สุดยอด! ซูริเธอเก่งโคตรเป็นเชฟได้เลยนะ!” ซูริพยักหน้าเล็กน้อย “กินเถอะ จะได้มีแรงฝึกต่อ” โมนีก้าหยิบชิ้นเนื้อเข้าปากตาเป็นประกายทันที “อร่อยมากเลยล่ะ!” แล้วรีบต่อด้วยเห็ดและไก่ทอดอย่างไม่รีรอแม้จะยังเขี่ยผักที่ซูริแอบวางข้างจานออกไปก็ตาม ภาพเช้านี้จึงเต็มไปด้วยความวุ่นวายปนอบอุ่น เสียงหัวเราะสดใสของโมนีก้าดังสะท้อนในครัว ก่อให้เกิดบรรยากาศที่แม้จะธรรมดา แต่กลับเต็มไปด้วยความหมายในทุกคำพูดและทุกคำกัด

อื่น ๆ: ฟังไจเลิฟเวอร์ ชิกเก้นเลิฟเวอร์

รางวัล : +30 พลังงาน จากการกินอาหารประจำวัน

Moneka HONOR

วันที่ 02 เดือนกันยายน ปี 2558

ช่วงเช้า เวลา 07.00 - 09.00 น. ณ ห้องครัว บ้านหมาป่า หุบเขาโซโนมา รัฐแคลิฟอร์เนีย สหรัฐอเมริกา (ทานอาหาร ประจำวัน)

กลิ่นหอมอุ่น ๆ ของห้องครัวบ้านหมาป่าลอยอบอวลตั้งแต่เช้า เมื่อโมนีก้าเดินเข้ามาพร้อมกับรอยยิ้มสดใส ดวงตาเปล่งประกายเหมือนคนมีแผนการใหญ่ “วันนี้ฉันอยากกินหน่อไม้ฝรั่งขาวม้วนสามชั้นกริว กินกับขนมปังกระเทียมแล้วก็สปาเก็ตตี้ขี้เมาทะเลนะ” เธอประกาศเสียงใสเหมือนกำลังสั่งเชฟในภัตตาคารไม่ใช่แค่เพื่อนสาวทอมบอยในครัวบ้านหมาป่า ซูริหันมามองอย่างเลิกคิ้ว ก่อนจะหัวเราะเบา ๆ “พูดเหมือนตัวเองจะทำได้งั้นแหละสุดท้ายก็มาลงที่ฉันอีกอยู่ดี” ว่าแล้วก็ขยับแขนเสื้อเตรียมเข้าสู่โหมดเชฟจำเป็น

โมนีก้ากลั้นหัวเราะนิด ๆ ยกมือไหว้แบบน่ารัก “ก็เพราะเธอทำเก่งกว่าฉันนี่นา…นะ ถือว่าเป็นบุญตาฉันที่จะได้กินผักเสียที” ซูริถึงกับชะงักไปครู่หนึ่ง ยิ้มเอ็นดูปนประหลาดใจเพราะรู้ดีว่าโมนีก้าเป็นพวกเขี่ยผักออกแทบทุกมื้อ ยกเว้นหน่อไม้ฝรั่งขาวที่เจ้าตัวเคยบอกว่ามันไม่เหม็นเขียวเท่านั้น

เสียงมีดกระทบเขียงดังเป็นจังหวะ ซูริหั่นหน่อไม้ฝรั่งขาวเรียงเป็นแท่งพอดีคำ ก่อนจะนำไปม้วนกับสามชั้นที่หมักไว้ โรยเกลือพริกไทยเล็กน้อยแล้วโยนลงบนกระทะร้อนจนเสียงฉ่า ฟู่! กลิ่นหอมมันกรุ่นชวนให้น้ำลายสอ ข้าง ๆ กันเธอเตรียมขนมปังกระเทียมหอมกรอบกรุ่น และหม้อสปาเก็ตตี้ขี้เมาทะเลที่เดือดปุด ๆ เติมด้วยหอย กุ้ง ปลาหมึก เนื้อแน่นสดใหม่ โมนีก้ายืนเกาะเคาน์เตอร์ตาเป็นประกาย มองทุกขั้นตอนเหมือนเด็กเฝ้ารอขนม 

“โอ๊ย กลิ่นหอมชะมัด ฉันว่าต้องอร่อยแน่ ๆ เลย!” ไม่นานจานอาหารก็ถูกจัดเสิร์ฟตรงหน้า หน่อไม้ฝรั่งขาวม้วนสามชั้นกริวชุ่มฉ่ำเรียงสวยงาม ขนมปังกระเทียมหอมกรุ่นวางข้าง ๆ และสปาเก็ตตี้ขี้เมาทะเลร้อน ๆ สีสันจัดจ้าน

โมนีก้าหยิบส้อมหมุนเส้นสปาเก็ตตี้อย่างพอใจพอชิมคำแรกก็ตาลุกวาว “อื้มมม…สุดยอด! ซูริ เธอทำได้ไงเนี่ย มันทั้งเข้มข้นเผ็ดหอมกำลังดีเลย” จากนั้นเธอก็หันไปหยิบหน่อไม้ฝรั่งขาวม้วนสามชั้นเข้าปากเคี้ยวไปก็ยกนิ้วโป้งไป “นี่แหละผักที่ฉันยอมกิน! ไม่มีกลิ่นเหม็นเขียวเลยอร่อยสุด ๆ”

ซูริหัวเราะตอนเห็นโมนีก้าเป็นแบบนั้นขยับมือยกแขนพาดพนักเก้าอี้ “อย่างน้อยก็มีผักที่กินได้แล้วสินะ…ดีใจแทนหมาป่าทั้งฝูงเลยนะที่ไม่ต้องเห็นเธอเขี่ยออกทุกครั้ง” โมนีก้าเบะปากใส่แต่ยิ้มขำ กินต่ออย่างเอร็ดอร่อย ในบรรยากาศเช้าของห้องครัวที่อบอวลไปด้วยกลิ่นอาหารและเสียงหัวเราะของทั้งคู่ เหมือนช่วงเวลาที่เรียบง่ายแต่เต็มไปด้วยความสุขใจ

อื่น ๆ: หิวง่ะ ไม่ใช่ไร หิวหน่อไม้ฝรั่งพันเบค่อน...

รางวัล : +30 พลังงาน จากการกินอาหารประจำวัน

Moneka HONOR

วันที่ 02 เดือนกันยายน ปี 2558

ช่วงดึก เวลา 23.00 - 00.00 น. ณ ห้องครัว บ้านหมาป่า หุบเขาโซโนมา รัฐแคลิฟอเนียร์ สหรัฐอเมริกา (พิเศษใส่ไข่)

ไฟสีส้มจากตะเกียงน้ำมันในห้องครัวบ้านหมาป่าโยกไหวตามแรงลมที่ลอดผ่านหน้าต่างไม้ โมนีก้ากับซูริยืนก้มหน้าก้มตาคุ้ยหาของกินเล่นเล็ก ๆ น้อย ๆ บนชั้นไม้ของห้องครัว กลิ่นขนมปังแข็งกับผลไม้อบแห้งโชยออกมาอ่อน ๆ ขณะที่โมนีก้าทำหน้ามุ่ย “นี่มันไม่พอหรอกนะสำหรับคนหิวจัดแบบฉัน…” เสียงบ่นของเธอยังไม่ทันจบเสียงก้าวเท้าหนักแน่นก็ดังใกล้เข้ามา ประตูห้องครัวเปิดออก เผยร่างหมาป่าสีน้ำตาลเข้มตาเฉียบคม ลูปัสก้าวเข้ามาอย่างเงียบสง่าแต่ในปากเขากลับคาบตะกร้าเหล็กเล็ก ๆ ที่ภายในบรรจุเนื้อย่างปรุงสุกพร้อมโรยสมุนไพรหอมกรุ่น ควันยังอุ่นคลุ้งลอยขึ้นมาเรียกน้ำลายทันที เขาวางมันลงบนโต๊ะไม้เสียงหนักแล้วเอ่ยเสียงทุ้ม 

“กินซะ…คงหิวแล้ว”

โมนีก้าชะงัก เลิกคิ้วมองเขาเหมือนไม่ค่อยเชื่อหูตัวเอง เพราะสำหรับลูปัส การพูดแบบนี้แทบจะเป็นการขอโทษในแบบที่เขาทำได้ เธอหันไปสบตาซูริที่ยิ้มจาง ๆ อย่างเข้าใจสองสาวเลยยิ้มตอบกันเบา ๆ แล้วเอ่ย “ขอบคุณนะคะ” โมนีก้าเป็นคนแรกที่หยิบมีดมาหั่นเนื้อออกแบ่งให้ซูริ กลิ่นหอมผสมสมุนไพรตีขึ้นแตะจมูกจนเธอถึงกับตาวาว กัดคำแรกแล้วหลุดอุทาน “โห…อร่อยกว่าที่คิดอีก!” ซูริหัวเราะเบา ๆ แต่ก็กินอย่างเอร็ดอร่อยเช่นกัน เสียงเคี้ยวกรอบนุ่มของเนื้อสลับกับเสียงหัวเราะเล็ก ๆ ของทั้งคู่กลายเป็นบรรยากาศอุ่นใจหลังคืนที่ตึงเครียด

ลูปัสยืนนิ่งเงียบข้างผนัง ราวกับไม่เกี่ยวข้อง แต่หางของเขาที่สะบัดเบา ๆ เผยออกมาว่าเขาพอใจอยู่เงียบ ๆ แสงตะเกียงสะท้อนในดวงตาเขาเหมือนประกายไฟเล็ก ๆ ก่อนที่เขาจะหันหลังเดินออกจากครัวไปโดยไม่พูดอะไรอีก ทิ้งให้โมนีก้าและซูรินั่งหัวเราะคุยเล่ พลางหั่นแบ่งเนื้อจนหมดตะกร้า คืนที่เริ่มต้นด้วยความเหนื่อยล้า จบลงด้วยรสชาติอุ่น ๆ บนปลายลิ้น และรอยยิ้มเล็ก ๆ ที่ทำให้บ้านหมาป่าเงียบสงัดแห่งนี้ดูเหมือนมีชีวิตชีวาขึ้นมานิดหน่อยในที่สุด

อื่น ๆ: มากินจ้าาา จะได้ไปฝึกพรุ่งนี้สักกะที

Moneka HONOR

วันที่ 04 เดือนกันยายน ปี 2558

ช่วงเช้า เวลา 07.00 - 09.00 น. ณ ห้องครัว บ้านหมาป่า หุบเขาโซโนมา รัฐแคลิฟอร์เนีย สหรัฐอเมริกา (ทานอาหาร ประจำวัน)

ห้องครัวของบ้านหมาป่าในเช้านี้อบอวลไปด้วยกลิ่นหอมของปลาย่างบนเตาถ่าน ซูกิในชุดสบาย ๆ ผูกผ้ากันเปื้อนลงมือทำอาหารอย่างคล่องแคล่ว มือซ้ายคีบตะเกียบพลิกตัวปลาให้หนังกรอบสวยงาม ในขณะที่อีกหม้อหนึ่งบนเตาก็ส่งกลิ่นหอมละมุนของซุปมิโสะที่เดือดปุด ๆ พร้อมสาหร่ายวากาเมะนุ่ม ๆ และเต้าหู้หั่นเต๋า โมนีก้านั่งรออยู่ตรงโต๊ะไม้กลิ่นหอมที่ลอยฟุ้งทำให้ท้องของเธอร้องโครกเบา ๆ จนเธอหัวเราะแล้วกุมท้องพลางบ่นเสียงใส “โอ้ย หิวแล้วเนี่ย ขอกินปลาเลยได้มั้ยคะคุณเชฟ~”

ซูกิเหลือบตามองอย่างขำ ๆ แต่ก็ยังคงทำงานเงียบ ๆ จัดเรียงทุกอย่างลงถาดไม้ตามสไตล์ญี่ปุ่น ทั้งปลาย่างหนังกรอบวางคู่กับข้าวสวยร้อน ๆ ซุปมิโสะหอมกรุ่น และเต้าหู้เย็นราดซอสโชยุโรยต้นหอม ก่อนจะยกไปวางตรงหน้าโมนีก้าอย่างภูมิใจ “เสร็จแล้ว กินได้”

โมนีก้าแทบไม่รอช้าตักข้าวคำใหญ่ตามด้วยเนื้อปลาที่นุ่มกำลังดี แววตาเทาเงินของเธอทอประกายสดใสเต็มไปด้วยความสุข “อร่อยยยยยย! ซูกิ เธอนี่สุดยอดเลยอ่ะ ปลาคือที่สุดอะ กินกับข้าวคือฟินมาก!” เสียงสดใสของเธอทำเอาซูกิเพียงยักไหล่เล็กน้อย แต่ริมฝีปากกลับยกยิ้มบาง ๆ แต่พอโมนีก้าใช้ตะเกียบคีบเต้าหู้เย็นขึ้นม เธอก็ชะงักใบหน้าเบ้ทันทีเหมือนเด็กไม่อยากกินยา เธอเอียงหัว พึมพำเบา ๆ “ฮือออ เต้าหู้อีกแล้ว…ทำไมทุกเมนูญี่ปุ่นต้องมีเต้าหู้ด้วยเนี่ย”

“ก็เพราะมันดีต่อสุขภาพ แล้วก็เป็นของหลักของอาหารญี่ปุ่นไง” ซูกิยกคิ้วสูงเล่าให้ฟัง

โมนีก้าลองกัดไปคำเล็ก ๆ แล้วเบ้หน้าเหมือนถูกบังคับก่อนจะรีบวางตะเกียบลงทันที “ไม่เอาอ่ะ! รสสัมผัสมันแปลก ๆ ไม่ชอบเลย! ขอแค่ปลาย่างกับข้าวพอ!”

ซูกิถอนหายใจยาวแต่ก็ไม่ได้บังคับ เพียงยกถ้วยซุปมิโสะไปเลื่อนให้ใกล้โมนีก้ามากขึ้น “งั้นกินซุปแทน เต้าหู้ในซุปเล็ก ๆ คงไม่ทำให้เธอตายหรอก” โมนีก้าหัวเราะคิกคักพยายามเลี่ยงไม่ตักเต้าหู้ในซุปขึ้นมา กินแต่น้ำซุปกับสาหร่ายแทน ดวงตาเทาเงินเป็นประกายระยิบเหมือนเด็กได้ของเล่นใหม่ พลางบ่นติดขำ “นี่ถ้าใครรู้ว่าฉันไม่ชอบเต้าหู้ขนาดนี้คงโดนล้อไปทั้งปีแน่ ๆ” ซูกิเพียงส่ายหัวพลางทานอาหารของตัวเองเงียบ ๆ แต่แอบเหลือบมองโมนีก้าอย่างเอ็นดู เห็นเพื่อนร่าเริงกินข้าวไปบ่นไปก็รู้สึกว่าบรรยากาศเช้านี้ผ่อนคลายดีเหลือเกิน

แต่หลังจากนั้นโมนีก้ายังคงนั่งกอดแขนทำหน้างอนิด ๆ พลางจิ้มปลาย่างใส่ปากไปด้วย พอเคี้ยวเสร็จก็หันมาพึมพำเสียงอู้อี้ “ข้าวญี่ปุ่นมันน้อยจริง ๆ นะ ทำไมต้องตักน้อย ๆ ด้วยอ่ะ ไม่เหมือนคุณป้าแม่บ้านคนไทยที่บ้านเลย ใส่มาเต็มถ้วยแทบล้น” แววตาเทาเงินฉายแววเอาแต่ใจเล็ก ๆ แบบเด็กหิวไม่อิ่ม

ซูกิเห็นแล้วก็ถอนหายใจยาว ยกมือไปหยิบกล่องข้าวที่ซ่อนไว้ด้านหลังโต๊ะ เปิดออกมาเผยให้เห็นโอนิกิริหลายชิ้น เรียงกันอย่างเป็นระเบียบ แถมยังมีหลากหลายไส้ ทั้งปลาแซลมอนย่าง บ๊วยดอง และสาหร่ายสับละเอียด กลิ่นหอมโชยทันทีที่กล่องถูกเปิด “รู้ว่าเธอต้องบ่นเรื่องนี้ ก็เลยเตรียมมาให้แล้ว” น้ำเสียงราบเรียบแต่ในดวงตาคมกริบแฝงรอยเอ็นดู โมนีก้าตาโตทันที หน้างอเมื่อครู่หายเป็นปลิดทิ้ง ก่อนจะยื่นมือมารับกล่องไปกอดแน่นเหมือนเจอสมบัติล้ำค่า “เย่! รู้ใจที่สุดเลยซูกิ! แบบนี้สิค่อยอิ่มหน่อย”

ซูกิส่ายหัวนิด ๆ แล้วพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจังขึ้น “งั้นกินเสร็จแล้วรีบไปฝึกครั้งต่อไปกันเถอะ อย่าลืมว่ายังมีคาบของคุณลูปัสรออยู่” โมนีก้ายกโอนิกิริขึ้นมาแกว่งไปมาเหมือนจะเชิดชู “ได้เลยจ้า~ กินเสร็จแล้วไปฝึกต่อก็ได้! อย่างน้อยท้องอิ่มแล้วแรงก็มาแน่นอน!” เธอยิ้มกว้างรอยยิ้มสดใสเหมือนแสงแดดยามเช้า บรรยากาศในครัวเต็มไปด้วยความอบอุ่น เสียงหัวเราะเบา ๆ ของโมนีก้าขัดกับท่าทีสุขุมของซูกิแต่ก็ผสมกันอย่างลงตัวจนทำให้เช้านั้นดูมีสีสันมากกว่าที่เคยเป็น

อื่น ๆ: อยากกินซูชิแต่ท้องไม่ดีง่ะ งืออออ

รางวัล : +30 พลังงาน จากการกินอาหารประจำวัน