[บ้านหมาป่า] ห้องครัว

Phatranit BELIEVER

Jupiter Camp Gazette

บันทึกแห่งสรวงสวรรค์ • ฉบับที่ 15

ภัทรานิษฐ์ พิพัฒน์เกียรติ "คนอย่างพวกนายก็เหมาะสมที่จะได้รับการทรมารจากดินแดนนรกแล้วละนะ"

วันที่: 25 สิงหาคม พุทธศักราช 2558 หัวข้อการโรลเพลย์ : ช่วงเวลาเช้าแห่งการเริ่มต้นใหม่ สถานที่ : ห้องครัว      แสงแรกของดวงอาทิตย์ยามเช้าสาดส่องลอดผ่านม่านสีนวลเข้ามาในห้อง เด็กหญิงตัวน้อย "พัด" ลืมตาตื่นขึ้นด้วยความสดชื่นในหัวใจ เธอค่อย ๆ ลุกจากเตียงไม้เก่าที่ปกคลุมด้วยผ้าห่มขนแกะแสนอบอุ่น แล้วมุ่งหน้าสู่ห้องน้ำเพื่อแช่ตัวในอ่างน้ำอุ่น สายลมเย็นยามเช้าที่พัดผ่านเข้ามาปะทะผิวกาย ทำให้หยดน้ำที่เกาะอยู่บนผิวดูแวววาวราวกับเพชรเม็ดเล็ก ๆ ​หลังจากอาบน้ำเสร็จ เธอใช้ผ้าเช็ดตัวเนื้อนุ่มเช็ดตัวจนแห้งสนิท ก่อนจะเลือกสวมเสื้อผ้าสีอ่อนที่ทั้งเรียบร้อยและอบอุ่นสำหรับวันใหม่ เธอนั่งหวีผมยาวสลวยจนเรียบเป็นระเบียบ เส้นผมสะท้อนแสงอาทิตย์ยามเช้าเป็นประกาย จากนั้นจึงเดินเข้าไปในห้องครัวของบ้านหมาป่า กลิ่นอายของป่าไม้และหมอกจาง ๆ ลอยอบอวลอยู่เต็มพื้นที่ ​เช้านี้เป็นเช้าที่พิเศษกว่าทุกวัน เพราะบนโต๊ะครัวไม่ได้มีอาหารปรุงสำเร็จวางรออยู่เหมือนเคย "ลูปา" หมาป่าผู้ซื่อสัตย์ ได้จัดหาวัตถุดิบสดใหม่จากป่ามาให้ ส่วน "อาเรีย ดอว์นแฟง" หมาป่าตัวเมียผู้ซุกซน ก็ช่วยวางพืชผัก ผลไม้ และเนื้อสัตว์ชิ้นเล็ก ๆ ไว้บนโต๊ะ ทุกอย่างถูกเตรียมไว้พร้อมให้เด็กหญิงพัดใช้ไหวพริบและความรู้ที่เธอได้จากการเอาตัวรอดในป่ามาปรุงอาหารด้วยตัวเอง ​มือเล็ก ๆ ของพัดค่อย ๆ เลือกวัตถุดิบอย่างพิถีพิถัน เธอหยิบผลไม้สีส้มอมทองที่ส่งกลิ่นหอมกรุ่นขึ้นมา แล้วเลือกใบไม้หอมสำหรับปรุงรสอย่างระมัดระวัง พัดนำเนื้อสัตว์ที่ลูปานำมาให้ไปย่างบนเตาไฟเล็ก ๆ กลิ่นหอมของอาหารเริ่มอบอวลไปทั่วห้องครัว ผสมผสานกับกลิ่นอันชุ่มชื้นของป่า ทำให้เช้านี้เต็มไปด้วยความอบอุ่นและชีวิตชีวา ​ระหว่างที่พัดกำลังทำอาหาร เธอก็รู้สึกได้ถึงสายตาที่เฝ้ามองอยู่ อาเรีย ดอว์นแฟงนั่งอยู่ไม่ไกล แม้จะไม่ได้เข้ามาช่วย แต่สายตาที่เต็มไปด้วยความเชื่อใจและความอ่อนโยนของมัน ทำให้พัดรู้สึกมั่นใจและมีกำลังใจมากขึ้น ในที่สุด เมื่ออาหารทุกอย่างพร้อม เธอวางจานบนโต๊ะพอดีกับที่แสงแดดสาดส่องลงมา ทำให้อาหารดูสดใสน่ารับประทาน เหมาะสมอย่างยิ่งสำหรับเริ่มต้นเช้าวันใหม่ที่สมบูรณ์แบบนี้ รางวัล: +30 พลังงาน  🐶 เครดิตผู้จัดสร้างโค้ด : Phatranit Phiphatkiat 🐶 เรื่องที่ต้องการแจ้งให้ทราบ !! ถ้าพัดยังไม่ได้อนุญาตให้ทำการเปลี่ยนแปลง ดัดแปลง เนื้อหา หรือ โค้ด อย่าพึ่งทำไรส่งเดชนะคะ ให้คงทุกอย่างไว้เหมือนเดิม ก่อนและแจ้งสิ่งที่ต้องการจะให้แก้ไขพัดจะรีบมาแก้ไขให้เมื่อว่างจากการเรียนคะ" 🔔 Jupiter Camp Gazette🔔

Soyeon BELIEVER

Jung Soyeon

26 สิงหาคม 2025 | ห้องครัว

📝 เนื้อหาหลัก

หัวข้อ: เชฟตัวน้อยในป่าใหญ่:

    แสงแรกของยามเช้าส่องลอดหน้าต่างเข้ามาในห้องนอนไม้ขนาดพอเหมาะ สาดแสงลงบนพื้นเป็นริ้วสีทอง กลิ่นเย็น ๆ ของป่าด้านนอกโชยเข้ามาพร้อมความชื้น ทำให้ จองโซยอน เด็กหญิงวัยสิบสองปี ค่อย ๆ ลืมตาตื่นขึ้น เธอผุดลุกขึ้นจากที่นอนที่เพิ่งจัดไว้เมื่อคืน จัดการปัดฝุ่นและพับผ้าห่มอย่างเป็นระเบียบ ก่อนจะเดินไปห้องน้ำเล็ก ๆ ในบ้าน

​ หลังจากอาบน้ำแต่งตัวด้วยชุดที่คล่องตัว และหวีผมยาวสลวยจนเงางาม เธอเดินออกมาจากห้องนอน ทิ้งกลิ่นหอมอ่อน ๆ ของสบู่และผ้าสะอาดไว้เบื้องหลัง เมื่อก้าวเข้าสู่ห้องครัว บ้านไม้ใหญ่ที่อบอุ่นหลังนี้กลับไม่มีอาหารเช้าปรุงสำเร็จรออยู่เหมือนในเมืองใหญ่

    ​ทันใดนั้นเอง ประตูไม้ด้านหลังห้องก็เปิดออกช้า ๆ โรซี่ วิทธอร์น หมาป่าสีชมพูอ่อนก้าวเข้ามาพร้อมตะกร้าหวายที่เต็มไปด้วยผลไม้ป่าสีสันสดใส เห็ดหลากชนิด และสมุนไพรป่า

   ​โรซี่วางตะกร้าลงบนโต๊ะ แล้วมองจองโซยอนราวกับจะบอกว่า "วันนี้เจ้าต้องพึ่งตัวเองแล้วนะ ฉันนำวัตถุดิบมาให้แล้ว"

  ​เด็กหญิงพยักหน้า เธอเริ่มคัดแยกผลไม้ เห็ด และสมุนไพรออกเป็นกองเล็ก ๆ ก่อนจะนั่งลงข้างเตาไม้ ในใจพลันคิดว่า "เอาล่ะ... ถึงเวลาเอาตัวรอดแล้ว ไม่รู้ว่าจะทำอาหารอะไรให้อร่อยได้บ้างนะ"

   ​จองโซยอนหยิบมีดเล็ก ๆ และกระทะวางบนเตาที่ไฟจากฟืนซึ่งโรซี่ก่อไว้แล้วกำลังลุกโพลง เธอเริ่มหั่นผลไม้ ผสมเห็ดและสมุนไพรเข้าด้วยกัน ก่อนจะราดด้วยน้ำผึ้งป่าที่เก็บไว้เมื่อคืน

   ​กลิ่นหอมจากกระทะเริ่มอบอวลไปทั่วบ้าน ทำให้ยามเช้าที่เงียบสงบกลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง โรซี่ วิทธอร์นนั่งมองการทำอาหารของเด็กหญิงด้วยสายตาที่เอ็นดู แต่ก็ไม่ลืมที่จะเว้นระยะห่าง เพื่อให้เธอได้เรียนรู้ด้วยตัวเอง "เจ้าทำได้ดีมากเลย จองโซยอน" หมาป่าพูดเสียงเบา ทำให้เด็กหญิงยิ้มออกมาด้วยความภาคภูมิใจ

รางวัล: +30 พลังงาน 

🔮 คำคมโซยอน

"ข้าคือโซยอน บุตรแห่งแสงทองของอพอลโล่
และเลือดแห่งวีนัสไหลเวียนในใจ ข้าจะเปล่งประกาย
เหนือกาลเวลาและความมืดมิด
ให้ความงามและพลังแห่งดวงดาวคุ้มครองทุกย่างก้าวของข้า"

🌹 ❦ 🌹 ❦ 🌹

✨ เวทมนตร์แห่งแสง

🔥 พลังแห่งอพอลโล่

💖 เสน่ห์แห่งวีนัส

Moneka HONOR

วันที่ 28 เดือนสิงหาคม ปี 2558

ช่วงเช้า เวลา 07.00 - 09.00 น. ณ ห้องครัว บ้านหมาป่า หุบเขาโซโนมา รัฐแคลิฟอร์เนีย สหรัฐอเมริกา (ทานอาหาร ประจำวัน)

โมนีก้าสะบัดผมที่ยังหมาด ๆ หลังอาบน้ำเสร็จแล้วเดินเข้ามาในห้องครัวเก่าแก่ที่สวยงามราวกับอยู่ในพระราชวังของโรมันโบราณ กลิ่นไม้โอ๊คผสมควันไฟอุ่น ๆ จากเตาผิงทำให้รู้สึกเหมือนกำลังจะได้กินอาหารหรูในร้านระดับมิชลินสตาร์ แต่พอเปิดตู้เย็นแล้วเจอเต็มไปด้วยผักป่า เธอก็เบ้หน้าอย่างแรง “โอ้ย...ผักทั้งนั้นเลยเรอะ ไม่เอาอ่ะ ฉันไม่ใช่กระต่ายสักหน่อย” เธอบ่นกับตัวเองพลางควานหาอยู่นานจนสายตาสว่างวาบเมื่อเห็นก้อนเนื้อสันนอกวางอยู่ด้านใน เธอฉีกยิ้มอย่างมีความหวัง “อ๊ะ! เจอแล้ว…พระเจ้าช่วย นี่แหละที่ร่างกายฉันต้องการ!”

ทันใดนั้นโมนีก้าก็จัดแจงหยิบเนื้อชิ้นหนาออกมา แล้วเริ่มลงมือปรุงด้วยท่าทางจริงจังผิดวิสัยเด็กสาวขี้บ่น เธอใช้มีดแล่เอาไขมันเกินออก วางลงบนกระทะเหล็กที่ตั้งบนเตาไฟ แล้วกลิ่นหอมของเนื้อสเต็กที่กำลังสุกก็อบอวลไปทั่วห้องครัว ขยับมือใส่เกลือพริกไทย หมุน ๆ กลิ่นหอม ๆ

เห็ดเพอร์โทเบลโลที่หาได้จากในตู้ เธอเอามาผัดด้วยเนยหอม ๆ เคล้ากระเทียมเล็กน้อย ส่วนเฟรนช์ฟราย เธอตัดมันฝรั่งหั่นแท่งแล้วทอดจนกรอบเหลืองทอง สุดท้ายคือขนมปังเนยกระเทียมที่อบในเตาปิ่งจนกรอบนอกนุ่มใน “อ๊ะ เสร็จแล้ว!” เธอยิ้มกว้างอย่างภูมิใจ จัดเรียงทั้งหมดลงบนจานไม้โอ๊คใหญ่ สเต็กเนื้อฉ่ำกลางจาน เห็ดเคียงข้าง เฟรนช์ฟรายเรียงเป็นแท่ง ๆ และขนมปังเนยกระเทียมที่หอมจนแทบทำให้หมาป่าข้างนอกต้องหันหัวมามอง

โมนีก้าถอนหายใจแรง ๆ แล้วพูดกับตัวเองเสียงเบา “หึ อย่างน้อยที่นี่ก็ไม่ได้พรากความเป็นเชฟสมัครเล่นของฉันไปได้หรอกนะ…” เธอหยิบมีดกับส้อมขึ้นมา ฟันลงไปบนสเต็กชิ้นโต เลือดแดงอมชมพูซึมออกมาเล็กน้อย กลิ่นหอมเข้มข้นทำให้ท้องไส้ของเธอร้องทันที 

กินเต็มที่อร่อยเต็มคำ เสียงส้อมกระทบจานดังแกร๊กสุดท้ายเมื่อโมนีก้าฟาดสเต็กไปจนหมด เธอเอนหลังพิงเก้าอี้หายใจเฮือกใหญ่ด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความพอใจ แต่แล้วท้องเจ้ากรรมก็ร้องครืดเบา ๆ ราวกับประท้วง “อื้อหือ…ยังไม่อิ่มอีกเหรอ ท้องฉันนี่มันเป็นหลุมดำรึไงกันนะ” เธอบ่นพึมพำพลางลุกขึ้นเดินไปเปิดตู้เย็นอีกครั้ง แสงไฟสีขาวในตู้เย็นสะท้อนออกมาเผยให้เห็นผักเต็มไปหมด แต่ท่ามกลางความเขียวจนตาลาย กลับมีผลไม้ลูกโตวางสงบอยู่ตรงชั้นกลาง ผิวเรียบสีเขียวอ่อนแต่งแต้มลายขาวเป็นเส้น ๆ เหมือนลวดลายธรรมชาติ

โมนีก้าเบิกตา “โอ๊ววว…เมล่อน! ของดี๊ของดี! ของโปรดของฉันเลยนี่นา!!” แต่เอาความจริงผลไม้หลายชนิดเป็นของโปรดเธอทั้งนั้น  เธอรีบคว้าผลเมล่อนลูกใหญ่แทบจะโอบไม่มิดออกมาวางบนเคาน์เตอร์ ใช้มีดเล่มเดิมคว้านผ่าออกเป็นสองซีก กลิ่นหอมหวานลอยพุ่งขึ้นมาทันทีจนเธอยิ้มกว้างเหมือนเด็กเจอของเล่นใหม่ “โอย…แม่เจ้า นี่มันคือรางวัลแห่งชีวิตคนที่อยู่บ้านหมาป่าจริง ๆ…”

เธอหั่นเมล่อนเป็นชิ้นหนา ๆ จิ้มเข้าปากคำแรก น้ำหวานฉ่ำไหลเอ่อเต็มลิ้น ความเย็นสดชื่นแผ่ซ่านไปทั้งร่างจนเธอถึงกับกลั้นเสียง “อื้มมมมม~” ไม่อยู่ จากชิ้นหนึ่งกลายเป็นสอง จากสองกลายเป็นสี่ และในที่สุดโมนีก้าก็นั่งกินไปเรื่อย ๆ ไม่มีท่าทีว่าจะหยุด จนแทบจะฟาดไปทั้งลูก เธอนั่งกอดชามเปล่ากับเปลือกเมล่อนเหมือนนักรบที่เพิ่งชนะศึก แถมยังพึมพำกับตัวเองทั้งปากเต็ม ๆ ว่า “ค่ายจุปาจุ๊บอะไรนั่นก็ช่างมันก่อนเถอะ…ขอกินให้พุงแตกก่อนละกันนนนน!” และหากมีใครผ่านมาเห็นเธอตอนนี้ ก็คงไม่คิดว่าเด็กสาวที่เคยวิ่งสิบไมล์และฝึกดาบทั้งวัน จะมานั่งแทะเมล่อนทั้งลูกด้วยท่าทางมีความสุขราวกับชีวิตสมบูรณ์แล้ว…หรอกนะ

อื่น ๆ: ใช่ค่ะ โมนีก้าเป็นคนกินเยอะมาก

รางวัล : +30 พลังงาน จากการกินอาหารประจำวัน

Phatranit BELIEVER

Jupiter Camp Gazette

บันทึกแห่งสรวงสวรรค์ • ฉบับที่ 24

ภัทรานิษฐ์ พิพัฒน์เกียรติ "คนอย่างพวกนายก็เหมาะสมที่จะได้รับการทรมารจากดินแดนนรกแล้วละนะ"

วันที่: 29 สิงหาคม พุทธศักราช 2558 หัวข้อการโรลเพลย์ : ​​เมนูอาหารจากป่า: บททดสอบสู่การเอาตัวรอด สถานที่ : ห้องครัว       เมื่อ พัด ก้าวเท้าเล็กๆ เข้ามาในห้องครัวของบ้านหมาป่า กลิ่นอายจากป่าก็หอบเอาความสดชื่นของไม้สนและดินชื้นเข้ามาด้วยอย่างเต็มเปี่ยม ผิดกับห้องครัวในเมืองที่เคยชิน ที่นี่ไม่มีโต๊ะอาหารหรูหรา มีเพียงโต๊ะไม้เรียบง่ายตัวหนึ่งกับเตาหินที่ยังคงไออุ่นจากเมื่อคืน ​เซราฟีนา ลูมินารา วางวัตถุดิบที่หามาได้ไว้บนโต๊ะตามปกติ มีทั้ง เห็ดป่า สารพัดชนิด, รากไม้ หอมกรุ่น, ผลไม้ป่า และ สมุนไพรสด ที่เก็บมาใหม่ๆ ไปจนถึง เนื้อสัตว์ จากการล่าเมื่อคืน ทั้งหมดนี้ถูกจัดวางไว้แบบง่ายๆ รอให้พัดเป็นคนนำมาปรุงอาหารด้วยมือของเธอเอง ​กฎของบ้านหมาป่าชัดเจนเสมอ นั่นคือ "ใครอยากอิ่มท้อง ต้องรู้จักเอาตัวรอด" ​ดังนั้น พัดจึงต้องเลือกหยิบวัตถุดิบและลงมือปรุงอาหารด้วยตัวเองเสมอ ไม่ใช่แค่เพื่อเติมพลังให้ร่างกาย แต่เพื่อฝึกฝนสัญชาตญาณและความกล้าหาญในการใช้ชีวิตร่วมกับฝูงหมาป่า รางวัล: +30 พลังงาน  🐶 เครดิตผู้จัดสร้างโค้ด : Phatranit Phiphatkiat 🐶 เรื่องที่ต้องการแจ้งให้ทราบ !! ถ้าพัดยังไม่ได้อนุญาตให้ทำการเปลี่ยนแปลง ดัดแปลง เนื้อหา หรือ โค้ด อย่าพึ่งทำไรส่งเดชนะคะ ให้คงทุกอย่างไว้เหมือนเดิม ก่อนและแจ้งสิ่งที่ต้องการจะให้แก้ไขพัดจะรีบมาแก้ไขให้เมื่อว่างจากการเรียนคะ" 🔔 Jupiter Camp Gazette🔔

Soyeon BELIEVER

Jung Soyeon

29 สิงหาคม 2025 | ห้องครัว

📝 เนื้อหาหลัก

หัวข้อ : การฝึกเอาชีวิตรอดของโซยอน: เมนูซุปกระต่ายและเบอร์รี่

    เช้าวันใหม่ในบ้านหมาป่า แสงแดดอ่อนๆ สาดส่องผ่านหน้าต่างไม้เข้ามาในห้องครัวเล็กๆ เสียงนกร้องและเสียงลมพัดใบไม้คลอเคลียกันเบาๆ จองโซยอน เด็กหญิงวัย 12 ปี เดินเข้ามาในครัว สายตาจับจ้องไปที่โต๊ะไม้กลางห้อง ซึ่งมีวัตถุดิบสดใหม่จากป่าวางเตรียมไว้ให้แล้ว

   ​วัตถุดิบเหล่านี้เป็นฝีมือของโรซี่ วิทธอร์น หมาป่าสาวผู้ภักดีต่อลูปา ประกอบด้วย:

​เห็ดป่าขนาดเล็กหลายชนิด

​รากไม้สีขาวที่มีกลิ่นหอม

​ผลเบอร์รี่ป่าสีแดงสด

​เนื้อกระต่ายป่าที่ล่ามาอย่างพอเหมาะ

   ​โซยอนวางกระเป๋าเล็กๆ ลงบนเก้าอี้ ก่อนจะสูดหายใจเข้าลึกๆ เพื่อรวบรวมความกล้า “นี่คือการฝึกเอาตัวรอด... หนูต้องทำได้!”

​.  “วันนี้จะลองทำซุปง่ายๆ กับผลไม้บดค่ะ... หวังว่าจะกินได้จริงนะ” โซยอนรำพึงเบาๆ แล้วค่อยๆ หยิบหม้อเหล็กเล็กๆ วางบนเตาหินที่ยังมีถ่านคุกรุ่นอยู่ เธอจุดไฟให้ลุกโชนอย่างระมัดระวัง แล้วเริ่มคัดแยกวัตถุดิบ: เนื้อกระต่ายถูกหั่นเป็นชิ้นพอดีคำ และเห็ดป่าก็ถูกล้างด้วยน้ำสะอาดในเหยือกดิน

   ​ไม่นานน้ำซุปก็เริ่มเดือด ส่งกลิ่นหอมฟุ้งไปทั่วห้อง เสียง “ปุดๆ” ดังขึ้นราวกับจะบอกว่าอาหารใกล้เสร็จแล้ว โซยอนใส่รากไม้ลงไป เคี่ยวต่อจนกลิ่นหอมหวานจากรากไม้ผสมกับความมันของเนื้อกระต่ายอย่างลงตัว

   ​โรซี่ วิทธอร์นเดินเข้ามาอย่างเงียบๆ จากประตูข้าง สีหน้าของเธอเต็มไปด้วยความอบอุ่นเล็กน้อย

   ​“เจ้าหนู ทำได้ดีนี่... กลิ่นซุปใช้ได้เลยนะ” โรซี่เอ่ยชม

​โซยอนยิ้มบางๆ อย่างภาคภูมิใจ “ขอบคุณค่ะโรซี่... หนูอยากลองกินผลเบอร์รี่บดคู่กับซุปด้วย จะได้มีรสเปรี้ยวๆ ตัดเลี่ยน”

   ​เด็กหญิงหยิบครกหินเล็กๆ มาโขลกผลเบอร์รี่จนละเอียดกลายเป็นซอสสีแดงเข้มสดใส ก่อนจะตักซุปเนื้อกระต่ายใส่ชามไม้ และตักเบอร์รี่บดแยกไว้ในถ้วยเล็กอีกใบ

รางวัล: +30 พลังงาน 

🔮 คำคมโซยอน

"ข้าคือโซยอน บุตรแห่งแสงทองของอพอลโล่
และเลือดแห่งวีนัสไหลเวียนในใจ ข้าจะเปล่งประกาย
เหนือกาลเวลาและความมืดมิด
ให้ความงามและพลังแห่งดวงดาวคุ้มครองทุกย่างก้าวของข้า"

🌹 ❦ 🌹 ❦ 🌹

✨ เวทมนตร์แห่งแสง

🔥 พลังแห่งอพอลโล่

💖 เสน่ห์แห่งวีนัส

Moneka HONOR

วันที่ 29 เดือนสิงหาคม ปี 2558

ช่วงเช้า เวลา 07.00 - 09.00 น. ณ ห้องครัว บ้านหมาป่า หุบเขาโซโนมา รัฐแคลิฟอร์เนีย สหรัฐอเมริกา (ทานอาหาร ประจำวัน)

โมนีก้าเดินเข้ามาในห้องครัวบ้านหมาป่าด้วยสภาพสดชื่นขึ้นหลังอาบน้ำ เส้นผมม่วงครามยังชื้นเล็กน้อยพลิ้วไปตามแรงลมจากหน้าต่างทรงโค้งที่เปิดรับกลิ่นอายไร่องุ่นเข้ามา หญิงสาวยกมือเสยผมพลางกวาดสายตาสำรวจของที่มีในตู้และเคาน์เตอร์ไม้โอ๊ค "ของป่า ของป่า ของป่าาา...อ่ะนี่ไง ของที่ใช้ได้!" เธอพูดกับตัวเองแล้วรีบคว้าเนื้อหมูชิ้นใหญ่ กุ้งสด หมึกตัวอ้วน และไก่ชิ้นที่หมาป่าหามาให้ก่อนหน้านี้

หญิงสาวหัวเราะคิกเล็กน้อยอย่างอารมณ์ดี "วันนี้เราจะเป็นแม่ครัวบ้านหมาป่าเวอร์ชันไทย!" แล้วก็เริ่มปรุงเมนูในตำนานที่เธอจำรสชาติได้ติดปากตั้งแต่ตอนอยู่กับคุณแม่บ้านและพี่เลี้ยงชาวไทยที่มักจะทำอาหารไทยให้กิน ชื่อข้าวผัดอเมริกันแต่ที่เมกาไม่มี งงโคตร ข้าวผัดอเมริกันรวมรสแบบบ้าน ๆ แต่จัดเต็มไม่แพ้ใคร เธอหั่นเนื้อหมู หมึก กุ้ง ใส่ลงไปผัดกับข้าว ปรุงรสจนหอมกรุ่น กลิ่นเครื่องเทศผสมเนยและซอสมะเขือเทศลอยคลุ้งทั่วห้องครัวโรมันโบราณจนแทบกลบกลิ่นไม้โอ๊คไปเลย

"อ๊ะ ๆ อย่าลืมลูกเกด!" เธอตักลูกเกดใส่ตามลงไป เสียงดังแปะ ๆ ขณะที่โดนความร้อน ก่อนจะหันไปทอดไส้กรอกเยอรมัน แฮม และไก่ทอดกรอบสีทองในกระทะใบใหญ่ "โอ๊ยย แค่กลิ่นก็ตายแล้ว…" โมนีก้าพึมพำอย่างมีความสุขแล้วก็โป๊ะสุดท้ายด้วยไข่ดาวไข่แดงเยิ้ม ๆ วางบนยอดจานพูน

หญิงสาวยกจานวางบนโต๊ะไม้กลางห้องครัว แสงไฟจากโคมระย้าสะท้อนบนไข่แดงจนเหมือนมันกำลังส่องแสงของตัวเอง เธอนั่งลง ลูบมือไปบนโต๊ะไม้โอ๊คด้วยรอยยิ้ม "อร๊ายยย กินเถอะโมนีก้า กินนนน!" แล้วก็เริ่มตักคำใหญ่ ๆ เข้าปาก ข้าวร้อน ๆ รสหวานมันตัดกับรสเค็มของไส้กรอกแฮมและไก่ทอด พร้อมไข่แดงเยิ้มที่แตกในปาก "อ๊าาาาา…สวรรค์โคตร! ไก่ทอดอิสเดอะเบสสส" เธอพูดเสียงอู้อี้ทั้งที่แก้มพองไปด้วยข้าวผสมกับเสียงหัวเราะขำของตัวเอง ท่ามกลางห้องครัวโรมันที่วิจิตรบรรจง หญิงสาวก็กินอย่างเต็มปากเต็มคำรู้สึกเหมือนพลังงานที่เสียไประหว่างการวิ่งสิบไมล์ค่อย ๆ กลับมาเต็มเปี่ยมอีกครั้ง

หลังจากกินข้าวเติมพลังงานให้เรียบร้อยแล้วโมนีก้าก็เอาจานไปล้าง โมนีก้าเช็ดมือหลังจากล้างจานเสร็จเรียบร้อย แต่พอท้องอิ่มแล้วสมองก็เริ่มโหยหาอะไรหวาน ๆ ตบท้าย หญิงสาวเอียงคอคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเดินกะเผลกไปเปิดตู้เย็นอีกรอบ "มีอะไรให้กินอีกมั้ยน้าาา…" เสียงพึมพำดังเบา ๆ ทันใดนั้นดวงตาสีเงินก็เบิกกว้าง "โอ๊วววว!!" มือเล็กคว้าผลไม้สดสีสดใสที่กองเรียงอยู่บนชั้นออกมามันคือผลไม้รสเปรี๊ยวอมหวานที่น่ากินสุด ๆ "ของดีของจริง!" เธอแทบจะกระโดดโลดเต้น รีบวางลงบนเคาน์เตอร์ แล้วหันซ้ายหันขวาหาของที่เข้าคู่กับมัน

"นมข้นหวานนน~ อยู่ไหนน้าาา" โมนีก้าร้องหาเสียงยานคางพลางงัดตู้เก็บของไปทีละชั้น และในที่สุด… "เจอแล้วโว้ยยยย!" เธอชูหลอดนมข้นหวานขึ้นเหนือหัวเหมือนเป็นสมบัติศักดิ์สิทธิ์ของโลก ก่อนจะรีบควักผลไม้ที่หั่นเป็นชิ้นพอดีคำ จิ้ม ๆ ๆ ลงไปในนมข้นหวานขาวข้น แล้วส่งเข้าปากอย่างหรรษา

"โอ๊ยยยย! สวรรค์!!" เธอร้องลั่นทั้งแก้มพองตุ่ยเป็นกระต่ายเวลากินอาหาร ตาก็เป็นประกายเหมือนเด็กเจอขนมถูกใจ รสเปรี๊ยวหวานตัดกับความหวานหอมมันของนมข้นหวานจนลืมไปเลยว่าพึ่งวิ่งสิบไมล์มาเมื่อเช้า พอกินผลไม้หมดแต่หลอดนมข้นหวานยังเหลืออยู่ โมนีก้าหยุดนิ่งไปชั่วครู่มองมันแล้วทำหน้าลังเล ก่อนริมฝีปากค่อย ๆ ยกยิ้มมุมปาก "เอาวะ…" แล้วเธอก็บีบหลอดนมข้นหวานเข้าปากตรง ๆ แบบสด ๆ เลย

เสียงดูดดัง ปรี๊ดดดด ตามด้วยเสียงหัวเราะแถมตีอกตัวเองเบา ๆ "โอ๊ยยย หวานเกินนน แต่โคตรฟิน!" เธอนั่งลงที่เก้าอี้หัวเราะทั้งน้ำตาเพราะหวานจนลิ้นชา แต่ก็มีความสุขเต็มเปี่ยมราวกับเด็กน้อยได้เจอโลกขนมในฝันของตัวเองจริง ๆ

อื่น ๆ: อย่าบอกนะว่าพวกคุณไม่เคยกินนมข้นหวานสด ๆ กันน่ะบ้าบออออ

รางวัล : +30 พลังงาน จากการกินอาหารประจำวัน

Moneka HONOR

วันที่ 29 เดือนสิงหาคม ปี 2558

ช่วงค่ำ เวลา 18.00 - 19.00 น. ณ ห้องครัว บ้านหมาป่า หุบเขาโซโนมา รัฐแคลิฟอร์เนีย สหรัฐอเมริกา

เสียงรองเท้าผ้าใบกระทบกับพื้นกรวดเบา ๆ ดังเป็นจังหวะตลอดทางกลับบ้านหมาป่า โมนีก้าสูดหายใจเข้าลึก เธอสัมผัสได้ถึงกลิ่นดินและกลิ่นหญ้าที่อบอวลปะปนมากับลมเย็นย่ำ แต่สายตาของเธอก็ยังเผลอมองขึ้นไปบนท้องฟ้าเหมือนทุกครั้ง…พระอาทิตย์ยังคงลอยอยู่บนนั้นดั่งหยาดเพลิงที่ไม่ยอมดับสักที ราวกับกาลเวลาโดนใครกดปุ่มหยุดเอาไว้ ความอึดอัดเล็ก ๆ จุกขึ้นในอก เธอเผลอพึมพำเสียงแผ่ว “ขอร้องล่ะ…ขอแค่คืนเดียวที่มีดาวบ้างได้ไหม…”

เมื่อถึงบ้านหมาป่า โมนีก้าเดินเข้าไปในห้องครัว ความอบอุ่นจากเตาผิงยังคงแผ่ไออุ่นต้อนรับเช่นเคย เธอวางตะกร้าวัตถุดิบลงบนโต๊ะไม้โอ๊ค ก่อนจะเริ่มจัดแจงเก็บของที่ได้มาจากร้านป้าเดอมัวส์อย่างเป็นระเบียบ สมุนไพรสดเข้าชั้นไม้ด้านซ้าย เนื้อสดห่อด้วยกระดาษไขวางในตู้เย็นผลไม้สีสดจัดเรียงตามช่องจนดูงดงามราวกับภาพวาด โมนีก้าขมวดคิ้วเล็ก ๆ ระหว่างก้มลงจัดของแต่แววตากลับเต็มไปด้วยความตั้งใจ รับผิดชอบจนแม้กระทั่งรายละเอียดเล็กน้อยก็ไม่ยอมปล่อยผ่าน

เมื่อทุกอย่างเสร็จ เธอปัดมือสองสามทีถอนหายใจยาวแล้วเงยหน้ามองรอบห้องครัวที่ตอนนี้สะอาดเรียบร้อยเหมือนเดิม “โอเค…เสร็จสักที” ริมฝีปากเล็ก ๆ คลี่ยิ้มจาง ๆ ออกมา เธอเอื้อมไปหยิบขวดน้ำมาดื่มแก้กระหายหนึ่งอึกใหญ่ ร่างกายยังเหนื่อยล้าจากทั้งวันแต่หัวใจกลับรู้สึกเบาลงอย่างประหลาด

จากนั้นโมนีก้าหันหลังให้ห้องครัว ก้าวเท้าออกไปช้า ๆ เสียงไม้เก่าดังกึกกักตามจังหวะ เธอมุ่งตรงไปยังห้องน้ำจุดหมายที่เธอเฝ้ารอมาตลอดทางเพื่อชำระคราบเหงื่อไคลและความเหนื่อยล้าออกจากกาย ก่อนที่วันใหม่จะเวียนมาพร้อมการฝึกสุดโหดอีกครั้ง เธอสะบัดหัวน้อย ๆ พลางหัวเราะหึกับตัวเอง “เอาล่ะ…ไปอาบน้ำก่อนที่พรุ่งนี้จะโดนหมาป่าโหดลากไปซ้อมอีกดีกว่า ขัดศรีฉวีวรรณ ลั้ลล้าาา”

อื่น ๆ: เรานี้มันคนดีจริง ๆ เลยน้าาาา

Moneka HONOR

วันที่ 30 เดือนสิงหาคม ปี 2558

ช่วงเช้า เวลา 07.00 - 09.00 น. ณ ห้องครัว บ้านหมาป่า หุบเขาโซโนมา รัฐแคลิฟอร์เนีย สหรัฐอเมริกา (ทานอาหาร ประจำวัน)

โมนีก้าเดินเข้ามาในห้องครัวลากเท้าหน่อย ๆ หลังจากโดนคุณเวล็อกซ์จับวิ่งสิบไมล์จนปอดแทบระเบิด เธอเปิดตู้เย็นหยิบน้ำเย็นออกมาดื่มอึกใหญ่ “อ้าาา สดชื่นนนน” ก่อนจะเอามือปาดเหงื่อออกจากหน้าผาก แต่สายตาก็เหลือบไปเห็นอะไรบางอย่างบนโต๊ะไม้โอ๊คกลางห้อง “หืมม…?” เธอเลิกคิ้วพลางยกหนังสือพิมพ์ที่กองอยู่ขึ้นมา “หนังสือพิมพ์เมอร์คิวรี่?” น้ำเสียงแฝงความสงสัยทันทีเพราะที่นี่มันกลางหุบเขานะเว้ย ใครเอาหนังสือพิมพ์มาไว้เนี่ย

พอเปิดดูโมนีก้าก็แทบสำลักน้ำที่ดื่มเข้าไป “แค่กกกกก! …เชี้ยยยย! นี่มันหนังสือพิมพ์ซุบซิบป้ะเนี้ย?!”

หัวข่าวใหญ่ตัวโต ข่าวเม้าท์สุดเอ็กซ์คลูซีฟ! ใครคือเนื้อคู่ตัวจริงของ 'ดาริน่า ธิดาไอริส'? พาดเต็มตาแถมรูปประกอบวาดเว่อร์วังเหมือนแม็กกาซีนดารา เธอขมวดคิ้วแรง “เดี๋ยวนะ วันนี้มัน 30 สิงหาคมแล้วใช่มั้ย แต่ข่าวนี่ลงวันที่ 3 กรกฎาคม? เชี่ย… นี่ใครเก็บไว้วะ หรือกองข่าวเมอร์คิวรี่นี่เขาส่งข่าวเม้าท์ข้ามเวลา?”

พออ่านต่อก็เจอประโยคแสนจะสีสัน ไม่ว่าจะเป็นรุ่นพี่สาวรีเบคก้า ธิดาไทคี… หรือรุ่นน้องชายสุดฮอต เฟลิทซ์ บุตรแอรีส!

“โหหหห เคมีไปทั่วเลยจังหวะนี้! เอะอะก็พรหมลิขิต ๆ ๆ ๆ” โมนีก้าถึงกับหลุดหัวเราะ พอเลื่อนลงมาอ่านเจอไฮไลต์ แต่ที่ถูกจับตามากที่สุดคือความสัมพันธ์กับรุ่นพี่แอร์รอน บุตรไนกี้! ทั้งคู่เป็นคู่หูสร้างห้องนอนใหม่ของพี่ชายนักกีฬา!

โมนีก้าถึงกับตบหน้าผาก “เห้ยยยย คืออะไรฟะ คู่หูสร้างห้องนอนใหม่ นี่มันจะโรแมนติกหรือเป็นคอนโดโครงการใหม่เนี่ยยย” เธอยกแท่งช็อกโกแลตพลังงานขึ้นมากัดอีกคำพลางส่ายหน้า “ฉันอยากอ่านข่าวจริงจัง ได้มาเจอแท็บลอยด์สายเดมิก็อดนี่คืออะไร… ค่ายฮาล์ฟบลัดนี่แม่งเหมือนมหาลัย + รายการเรียลลิตี้ + นิตยสารดาราเลยสัส” สุดท้ายโมนีก้าวางหนังสือพิมพ์ลงบนโต๊ะ ปิดด้วยคำเดียว “ไม่ใช่เรื่องของเราเว้ยยย” ก่อนจะหันไปเปิดตู้หาขนมกับข้าวเช้ากินต่อเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นแต่ในใจลึก ๆ ก็อดฮึ่มฮั่มหัวเราะไม่ได้ “แต่ข่าวเม้าท์แม่งก็เพลินดีนะเนี่ย…”

หลังจากนั้นโมนีก้าก็นั่งขดขาอยู่บนเก้าอี้ไม้ในห้องครัว กินสปาเก็ตตี้คาโบนาร่าเบค่อนกรอบที่เธอทำเองจนหมดจาน ล้างปากด้วยน้ำผลไม้สด ๆ แล้วก็ยังคงเหลือบมองเจ้าหนังสือพิมพ์เมอร์คิวรี่นั่นที่วางอยู่บนโต๊ะมันดึงดูดสายตาเสียจนห้ามไม่ได้ เธอถอนหายใจหนัก ๆ แต่สุดท้ายก็คว้ามาเปิดต่ออย่างเสียไม่ได้ “เฮ้อออ… ขออีกข่าวละกันนะ” เธอบ่นออกมาเสียงเบา ๆ แต่พอเห็นพาดหัวตัวหนาเท่านั้นแหละ ดวงตาสีเทาเงินก็เบิกโตทันที

ด่วนที่สุด! ลือสะพัด ‘ลอร์ร่า & เจโรม’ คบกันแล้ว!? วาเลนไทน์นี้คอนเฟิร์มสถานะ ‘แฟน’!!

“เชี่ยยยย!!” เสียงอุทานดังลั่นห้องครัวจนมีหมาป่าตัวหนึ่งที่เดินผ่านต้องหันมามอง ก่อนจะเดินหนีไปเหมือนไม่อยากยุ่ง เธอกวาดตาอ่านต่ออย่างเร็ว วงในเม้าท์สนั่นค่ายแทบแตก! …คบหา… แฟน!!! แฟนโว้ยยยย!!! โมเนีก้าถึงกับแทบหงายหลังจากเก้าอี้ เธอเอามือปิดหน้า “โว้ยยยยย หนังสือพิมพ์บ้านบออะไรวะเนี้ยยยยยย!!” แต่สายตาก็ยังแอบชำเลืองลงไปอ่านอยู่ดี

แล้วเจอประโยค สัมผัสริมฝีปากนุ่มบนรถหรู! ใครไม่ฟินบ้าง!? โมนีก้าแทบจะเขวี้ยงหนังสือพิมพ์ทิ้งแต่สุดท้ายก็หัวเราะจนท้องแข็ง “ชิบหายแล้ว นี่มันไม่ใช่หนังสือพิมพ์แล้ว นี่มันนิยายรักแฟนฟิคค่ายชัด ๆ !!! น่าอิจฉาเกินไปแล้ว!!” และพออ่านถึงบรรทัดสุดท้ายที่ขึ้นว่า แหล่งข่าว: ธิดาทะเล ขึ้นต้น R. โมนีก้าถึงกับตบโต๊ะดังปั้ง “โอ๊ยยยยยยยยย!! ยังกับนิตยสารกอสซิป Hollywood Reporter เวอร์ชันลูกครึ่งเทพ! เชี่ย มีกระทั่งแหล่งข่าวระบุย่อหน้า! ไม่ไหว ๆ ๆๆๆ อายแทนชาวค่ายโว้ยยยย!!”

ด้วยความที่ทนไม่ไหวอีกต่อไป เธอรีบชูมือขึ้น โยนหนังสือพิมพ์เมอร์คิวรี่ให้แสงแหวนที่นิ้วกลางข้างซ้ายสะท้อนวาบ เก็บมันเข้าไปในห้วงมิติของแหวนดาราจรัสทันที “เก็บไว้ก่อนนนนนน!! ไม่งั้นถ้าใครมาเจอแล้วคิดว่าฉันอ่านเพลินนะ ฉันไม่เอาอายตายชิบหายแน่!” หลังเก็บเสร็จเธอก็นั่งฟุบกับโต๊ะเอามือกุมหน้าไว้แน่น “พระแม่เซเรสขาาา หนูไม่ได้อยากเสพข่าวเม้าท์นะคะ แต่มันชวนติดตามจริง ๆ ฮืออออออออ”

พูดเสร็จเธอก็หัวเราะขำ ๆ ทั้งที่หน้าร้อนแดงด้วยความอาย ก่อนจะลุกขึ้นยืดตัวบอกกับตัวเองว่า “พอแล้ว ๆ ไปฝึกต่อดีกว่า ไม่งั้นฉันจะกลายเป็นติ่งข่าวกอสซิปประจำบ้านหมาป่าแน่ ๆ!”

อื่น ๆ: ผม....จะฟังข่าวครบ 15 ข่าวหมือไร เรามาเลือกดูกันเถอะ

รางวัล : +30 พลังงาน จากการกินอาหารประจำวัน

+15 EXP (จากการฟังข่าวซุบซิบ ดาริน่า)

+15 EXP (จากการฟังข่าวซุบซิบ ลอร์ร่า)

Moneka HONOR

วันที่ 31 เดือนสิงหาคม ปี 2558

ช่วงเช้า เวลา 07.00 - 09.00 น. ณ ห้องครัว บ้านหมาป่า หุบเขาโซโนมา รัฐแคลิฟอร์เนีย สหรัฐอเมริกา (ทานอาหาร ประจำวัน)

กลิ่นไม้และกลิ่นหอมจาง ๆ ของสมุนไพรจากมุมตู้เก็บวัตถุดิบอบอวลอยู่ในห้องครัวกว้างขวาง แสงแดดยามเช้าส่องลอดผ่านหน้าต่างบานใหญ่เข้ามากระทบพื้นไม้สีเข้มจนดูอบอุ่น โมนีก้าเดินเข้ามาพร้อมกับซูกิ ทั้งคู่เพิ่งอาบน้ำแต่งตัวเสร็จใหม่ ๆ ผมยังชื้นนิด ๆ จากหยดน้ำที่เพิ่งเช็ดออกไม่หมด “ที่นี่เราต้องทำอาหารกันเองนะ” โมนีก้าอธิบายเสียงใส พลางหยิบตะกร้าไม้ที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมาให้ซูกิดู “คุณลูปา…แม่หมาป่าขาวใหญ่ ๆ น่ะ เขาจะให้หมาป่าตัวอื่นเอาวัตถุดิบป่ามาเติมไว้ตรงนี้ ส่วนบางอย่างก็ซื้อมาจากร้านป้าเดอมัวส์ทางหมู่บ้านเหนือหุบเขาโซโนมาน่ะ”

เธอขยับมือเหมือนจะหยิบกระทะเตรียมทำอาหารเช้า แต่ทันทีที่เห็นซูกิยืนมองอยู่เงียบ ๆ โมนีก้าก็หน้าแดงนิด ๆ ยิ้มแหย ๆ “อะ…ขอโทษนะ ฉันไม่ค่อยมั่นใจเรื่องทำอาหารเท่าไหร่หรอก…กลัวทำออกมาไม่อร่อย เธอไม่โกรธใช่ไหมถ้าวันนี้ฝีมือฉันออกมาแปลก ๆ น่ะ” น้ำเสียงสดใสแต่ออกแนวกังวลชัดเจน 

ซูกิเงียบไปชั่วครู่ดวงตานิ่งสงบมองโมนีก้าเต็ม ๆ ก่อนเอ่ยเสียงเรียบ แต่มีน้ำหนักจริงใจ “ฉันไม่เคยโกรธเรื่องแบบนั้นหรอก…ความตั้งใจสำคัญกว่าผลลัพธ์” เธอเดินเข้ามาใกล้ หยิบเขียงไม้ขึ้นมาวาง “ถ้าไม่มั่นใจก็ทำไปด้วยกันสิ เธอไม่จำเป็นต้องทำทุกอย่างคนเดียว”

โมนีก้าเบิกตากว้าง ยิ้มหวานทันทีเหมือนได้รับกำลังใจ ดวงตาเปล่งประกาย “จริงด้วย! งั้นเราช่วยกันเนอะ เธอหั่นฉันผัด อะไรแบบนี้ก็ได้” ซูกิพยักหน้าน้อย ๆ ไม่ได้พูดเยอะ แต่ท่าทีที่เธอหยิบมีดมาหั่นผักเงียบ ๆ กลับทำให้บรรยากาศอุ่นขึ้นอย่างประหลาด โมนีก้าเห็นแล้วก็หัวเราะเบา ๆ “ซูกิ…เธอนี่ดูเหมือนเย็นชา แต่จริง ๆ ใจดีกว่าที่คิดนะ”

ซูกิปรายตามองหยุดมือไปครู่หนึ่งก่อนตอบเสียงเบา “ฉันแค่พูดตามจริงเท่านั้น” โมนีก้าหัวเราะคิกพลางคนกระทะที่เริ่มส่งกลิ่นหอม เสียงดังฉู่ฉ่าก้องไปทั่วห้องครัว อารมณ์ตึงเครียดหายไป เหลือเพียงบรรยากาศเช้าเรียบง่ายกับสองบัดดี้ที่เริ่มเรียนรู้จังหวะการอยู่ร่วมกันในบ้านหมาป่า

แต่ไม่นานหลังจากนั้นห้องครัวกว้างขวางในบ้านหมาป่ากลายเป็นสมรภูมิเล็ก ๆ ของการทำอาหารเช้า กลิ่นกระเทียมลอยหอมไปทั่ว แต่บรรยากาศก็ไม่ได้สงบเรียบง่ายนักเพราะโมนีก้าทำท่าเหมือนจะโยนอะไรลงไปในกระทะตลอดเวลา “เดี๋ยวก่อนนะ ๆ ซูกิ~ ถ้าใส่น้ำตาลนิดเดียว มันจะหวานอร่อยขึ้นนะ!” โมนีก้ายิ้มกว้างทำหน้ามุ่ยนิด ๆ พลางถือถ้วยน้ำตาลในมือ เหมือนกำลังจะสาดใส่กระทะ

ซูกิหันขวับมองแววตานิ่งกริบ แต่เต็มไปด้วยอำนาจในการห้าม “ข้าวผัด…ไม่ใช่ของหวาน” เสียงเรียบของเธอทำเอาโมนีก้าแข็งค้างไปชั่วครู่ ก่อนจะหัวเราะแหะ ๆ ยอมวางถ้วยน้ำตาลลง ไม่เพียงแค่นั้น โมนีก้ายังทำท่าไม่อยากให้เทผักใส่กระทะ “ผัก…ไม่เอาได้ไหมคือฉันไม่ชอบเลยจริง ๆ อ่ะ ไม่กินเลยนะ” เธอบ่นพลางย่นจมูก

ซูกิถอนหายใจเบา ๆ ก่อนจะก้าวเข้ามา โยนผักสด ๆ อย่างแครอทหั่นเต๋า เมล็ดถั่วลันเตา และต้นหอมลงไปในกระทะทันทีด้วยความเคยชินจากบ้านที่พ่อเธอเป็นเชฟอาหารญี่ปุ่น ก่อนที่จะถือวิสาสะมาผัดข้าวเองมือเรียวขยับกระทะอย่างคล่องแคล่ว แสงไฟสะท้อนใบหน้าสงบนิ่งของเธอ “กินผักบ้างก็ดีต่อสุขภาพ” เธอพูดสั้น ๆ ไม่เปิดโอกาสให้โมนีก้าเถียงต่อ

โมนีก้าเลยยืนมองตาปริบ ๆ สุดท้ายก็ยกมือยอมแพ้ หัวเราะแบบเอ๋อ ๆ “โอเค ๆ เธอชนะแล้ว ฉันนั่งรอกินอย่างเดียวก็ได้ ฮือออ~” ว่าแล้วก็ถอยไปนั่งเก้าอี้ จ้องกระทะเหมือนเด็กน้อยรอขนม เสียงฉู่ฉ่าดังต่อเนื่อง กลิ่นข้าวผัดทะเลที่หอมเข้มข้นลอยอบอวล เมื่อซูกิตักใส่จาน สีสันก็สวยงามจนโมนีก้าแทบจะน้ำลายสอ ตรงกันข้ามกับท่าทีเรียบเย็นของซูกิที่ดูเหมือนนี่เป็นเรื่องปกติธรรมดาที่เธอทำได้อยู่แล้ว

เสียงช้อนกระทบจานดังแกร็ก ๆ อยู่พักหนึ่ง ก่อนที่ซูกิจะเหลือบตาคมกริบมองภาพตรงหน้าแล้วก็แทบอยากจะเอามือกุมขมับ เพราะโมนีก้าน่ะ…แทนที่จะก้มหน้ากินอย่างสงบ กลับนั่งเขี่ยผักทุกชนิดออกมาเรียงอย่างบรรจงราวกับกำลังทำงานศิลปะอยู่ แครอทหั่นเต๋าถูกแยกกองไว้ข้างซ้าย เมล็ดถั่วลันเตาถูกเรียงต่อกันเป็นเส้นยาวราวกับจะสร้างกำแพงเล็ก ๆ ต้นหอมถูกคีบออกมากองรวมกันอย่างตั้งใจ ไม่มีแม้แต่ชิ้นเดียวที่ลอดเข้าสู่ปากของโมนีก้าได้เลย

“เฮ้ย…นี่เธอกำลังทำอะไรอยู่?” ซูกิถามเสียงเรียบ แต่ดวงตานั้นวาวขึ้นเล็กน้อย เสียงของเธอฟังดูไม่ได้ดังนักแต่แฝงแรงกดดันมหาศาล

โมนีก้าหัวเราะคิกคักแก้เก้อ ยิ้มกว้างแบบร่าเริงสดใส “ก็…ฉันไม่ชอบผักนี่นา เลยจัดการเอาออกหมดเลยไง! เห็นไหมฉันจัดเรียงสวยด้วยนะเหมือนโมเสกเลย~” เธอพูดไปพลางคีบถั่วอีกเม็ดออกจากข้าวอย่างภูมิใจ

ซูกิถอนหายใจยาว สีหน้าไม่เปลี่ยน แต่ในใจกลับคิดทันที ถ้าพ่อเห็นภาพนี้นะ…พ่อจะต้องโกรธมากแน่ ๆ ข้าวผัดฝีมือลูกสาวเชฟแต่เจอคนนั่งเขี่ยผักทิ้งหมดเนี่ยนะ…โอ๊ย ผู้หญิงคนนี้มันอะไรกัน! หญิงสาวผมบลอนซ์ค่อย ๆ วางช้อนลงแล้วเอียงตัวพิงพนักเก้าอี้ สายตาคมมองโมนีก้าที่กำลังตักแต่ข้าวกับเนื้อสัตว์เข้าปากอย่างอร่อย แก้มพองโตเหมือนกระต่ายแทะข้าวอย่างมีความสุข “เธอนี่…ขยันแต่อะไรแปลก ๆ จริง ๆ” ซูกิพึมพำเบา ๆ น้ำเสียงปนเหนื่อยใจ

โมนีก้าหันมาหัวเราะตาเป็นประกาย “ก็คนเราต้องมีของที่ชอบกับไม่ชอบไม่ใช่หรอ? เธอก็ต้องมีสักอย่างแหละ! สไตล์ใครสไตล์มัน ของเธอคือทำอาหารเก่ง ส่วนของฉันคือเขี่ยผักเรียงสวยงาม~” เมื่อได้ยินโมนีก้าบอกแบบนั้นซูกิส่ายหัวช้า ๆ แต่ริมฝีปากกลับเผลอยกขึ้นน้อย ๆ อย่างห้ามไม่อยู่ นี่มันจะบัดดี้หรือเด็กต้องเลี้ยงกันแน่… แถมสตรีหัวม่วงคนนี้ยังอายุมากกว่าเธอเสียอีก!

อื่น ๆ: มนก ไม่ชอบกินผัก มนก เกลียดผัก

รางวัล : +30 พลังงาน จากการกินอาหารประจำวัน

Phatranit BELIEVER

Jupiter Camp Gazette

บันทึกแห่งสรวงสวรรค์ • ฉบับที่ 27

ภัทรานิษฐ์ พิพัฒน์เกียรติ "คนอย่างพวกนายก็เหมาะสมที่จะได้รับการทรมารจากดินแดนนรกแล้วละนะ"

วันที่: 31 สิงหาคม พุทธศักราช 2558 หัวข้อการโรลเพลย์ : ​​มื้อเช้าแห่งการเติบโต: สถานที่ : ห้องครัว       พัด, เด็กสาวร่างเล็ก, ค่อยๆ ย่างเท้าเข้าสู่ห้องครัวของบ้านหมาป่าอย่างระมัดระวัง ทุกฝีก้าวบนพื้นไม้เก่าสร้างเสียงก้องเบาๆ แต่ก็ไม่สามารถกลบความอบอุ่นที่อบอวลอยู่ทั่วห้องได้ กลิ่นหอมของสมุนไพรป่าและวัตถุดิบจากธรรมชาติที่ เซเลน่า มูนแฟง หามาวางไว้ให้ทุกวันลอยฟุ้งไปทั่วบริเวณ ​สายตาของเธอสำรวจรอบห้องที่เรียบง่ายแต่เปี่ยมชีวิตชีวา แสงแดดอ่อนๆ ที่ลอดผ่านหน้าต่างไม้เล็กๆ ส่องลงมา ทำให้ละอองฝุ่นดูราวกับกำลังร่ายรำในอากาศ พัดถอนหายใจยาว ก่อนจะเดินตรงไปที่โต๊ะไม้ซึ่งเต็มไปด้วยผักสด, เห็ดป่า และสมุนไพรนานาชนิด ​แม้จะมีวัตถุดิบวางอยู่ตรงหน้า แต่เธอรู้ดีว่านี่คือบททดสอบประจำวันที่ต้องเผชิญในบ้านหมาป่า พัดต้องเอาตัวรอด, เรียนรู้การเลือกและผสมวัตถุดิบอย่างพิถีพิถัน ไม่ใช่แค่เพื่อให้อิ่มท้อง แต่เพื่อเตรียมร่างกายให้พร้อมรับมือกับโลกป่าที่เต็มไปด้วยความท้าทาย ​เธอใช้สายตากวาดมองเห็ดป่าหลากสีและสมุนไพรที่ส่งกลิ่นหอมแรง พัดค่อยๆ เลือกวัตถุดิบด้วยมือเล็กๆ ที่ระมัดระวัง สัมผัสพื้นผิวของผักและเห็ดอย่างนุ่มนวล ก่อนจะวางลงบนเขียงไม้แล้วเริ่มต้นลงมือปรุงอาหารด้วยมีดเล็กๆ ​เมื่อเสียงน้ำในหม้อเหล็กเริ่มเดือด และกลิ่นอาหารหอมกรุ่นฟุ้งขึ้นในอากาศ พัดก็ยิ้มออกมาอย่างพอใจ แม้จะเป็นเพียงอาหารมื้อเช้าง่ายๆ แต่สำหรับเธอ นี่คือความสำเร็จเล็กๆ ที่ยืนยันว่าเธอได้เติบโตขึ้นอีกก้าวหนึ่งในโลกที่เต็มไปด้วยความลึกลับและอันตรายใบนี้ รางวัล: +30 พลังงาน  🐶 เครดิตผู้จัดสร้างโค้ด : Phatranit Phiphatkiat 🐶 เรื่องที่ต้องการแจ้งให้ทราบ !! ถ้าพัดยังไม่ได้อนุญาตให้ทำการเปลี่ยนแปลง ดัดแปลง เนื้อหา หรือ โค้ด อย่าพึ่งทำไรส่งเดชนะคะ ให้คงทุกอย่างไว้เหมือนเดิม ก่อนและแจ้งสิ่งที่ต้องการจะให้แก้ไขพัดจะรีบมาแก้ไขให้เมื่อว่างจากการเรียนคะ" 🔔 Jupiter Camp Gazette🔔