[บ้านหมาป่า] ลานฝึกนอกบ้าน

Moneka HONOR

วันที่ 29 เดือนสิงหาคม ปี 2558

ช่วงสาย เวลา 09.00 - 11.00 น. ณ ลานฝึกนอกบ้าน บ้านหมาป่า หุบเขาโซโนมา รัฐแคลิฟอร์เนีย สหรัฐอเมริกา (ฝึกกราดิอุส ประจำวัน)

แดดแรงจนต้องทาครีมกันแดดให้ทั่ว แขนขาว ๆ ของโมนีก้าแวววับเพราะเธอไม่ปล่อยให้ผิวโดนทำร้ายง่าย ๆ วันนี้เธอเลือกใส่ชุดออกกำลังกายที่ทะมัดทะแมงสุด ๆ เสื้อครอปสีดำเข้าคู่กับกางเกงรัดรูป และทับด้วยแจ็กเก็ตบาง ๆ สีม่วงอ่อนพาสเทล ดูทั้งเท่ทั้งสดใสในเวลาเดียวกัน

เมื่อก้าวออกจากเงาของบ้านหมาป่า เสียงรองเท้าวิ่งสีขาวคู่ใหม่ดัง ตึก ตึก ไปตามลานหญ้าที่ตัดเรียบ โมนีก้าแกว่งขวดน้ำสีชมพูในมือ ยกขึ้นดื่มอึกหนึ่งก่อนเช็ดมุมปากอย่างสบายอารมณ์ พอมาถึงลานฝึกเธอก็เห็นคุณลูปัส หมาป่าสีน้ำตาลร่างใหญ่ผู้เป็นครูฝึกกราดิอุสกำลังนั่งนิ่งจ้องมองหุ่นฝึกตรงหน้า ดวงตาคมสีน้ำตาลเข้มของเขาเหลือบมาเห็นเด็กสาวก็เอ่ยทักเสียงทุ้ม "วันนี้ดูสดใสดีนี่ แม่หนูโมนีก้า"

เธอหัวเราะเบา ๆ ก่อนยกดาบกราดิอุสไม้จากด้านข้างลานขึ้นพาดบ่า "ก็แน่อยู่แล้วสิคะ วันนี้ฉันพร้อมสุด ๆ เลย!" น้ำเสียงเธอเปี่ยมไปด้วยพลังแม้จะรู้ดีว่าการฝึกของลูปัสไม่เคยเบาแต่เธอก็อดตื่นเต้นไม่ได้

บรรยากาศลานฝึกเปิดโล่ง ไร่องุ่นสีเขียวชอุ่มทอดยาวไปไกลสุดสายตา ลมพัดผ่านทำให้ผมยาวสีม่วงครามของเธอสะบัดเบา ๆ เสียงหญ้าเสียดสีกันคล้ายทำนองเพลงที่มอบกำลังใจ ทุกอย่างดูเหมือนกำลังประกาศให้รู้ว่า "วันนี้โมนีก้า...สดใส พร้อมลุยสุด ๆ ค่ะ มาเลย!!" คุณลูปัสก้าวเข้ามาใกล้ พลางใช้หางสะบัดเบา ๆ ก่อนพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง "งั้นอย่าให้ความสดใสของเจ้ามันสูญเปล่า... ฟาดให้เต็มแรงเลย นังหนูโมนีก้า!" เธอจ้องมองหุ่นฝึกตรงหน้าดาบในมือกำแน่น ความรู้สึกเหมือนพลังงานข้างในตัวมันพลุ่งพล่านออกมา ใช่แล้ว วันนี้เธอพร้อมแล้วจริง ๆ

เสียง ฟาด! ของกราดิอุสไม้ดังสะท้อนก้องกลางลานฝึก ทุกครั้งที่โมนีก้าเหวี่ยงดาบออกไป หุ่นฝึกตรงหน้าก็สั่นไหวราวกับรับแรงจากพายุ เธอหอบหายใจ หน้าเปื้อนเหงื่อ เส้นผมสีม่วงครามเปียกชื้นเกาะแก้ม แต่ในดวงตากลับมีไฟแรงกล้าที่ไม่ยอมมอด แรงกว่าคนทั่วไปแน่นอน แต่ไม่ใช่เพราะพรสวรรค์หรอก มันคือการระบายอารมณ์ที่พุ่งพล่านในใจ โมนีก้าเหวี่ยงดาบเหมือนต้องการสลัดทุกความกดดัน ความคิดถึงบ้าน ความโกรธต่อโชคชะตาที่บีบให้เธอต้องมาอยู่ในเส้นทางนี้

“แรงดี… แต่ยังไม่พอ!” เสียงเข้มของลูปัสดังขึ้นด้านข้าง หมาป่าสีน้ำตาลก้าวเข้ามา เขาใช้หางสะบัดเบา ๆ พร้อมกระแทกกราดิอุสเหล็กจริงด้านข้างลงกับพื้นให้เกิดเสียง ครืน ที่ทำเอาหัวใจเด็กใหม่กระตุก “แรงอย่างเดียวไม่ได้หรอก ต้องควบคุมมันให้เป็นคมดาบไม่ใช่ท่อนไม้ฟาดลม หากเจ้าทำหลุดมือแม้เพียงครั้งเดียวศัตรูก็จะเป็นฝ่ายปิดฉากเจ้า”

โมนีก้าเช็ดเหงื่อออกจากหน้าผากสูดลมหายใจเข้าลึก แล้วกำดาบให้แน่นขึ้น คราวนี้เธอไม่ใช้แรงบ้าคลั่งอย่างเดียวแต่พยายามบังคับให้ทุกการฟาดมีองศา มีสมาธิ หัวใจเต้นแรงเป็นจังหวะเดียวกับเสียงดาบ ฟาด! ฉัวะ! จนเริ่มกลายเป็นจังหวะที่สม่ำเสมอ

แต่สิ่งที่เธอไม่รู้เลยก็คือ… ไม่ไกลนักจากลานอีกฝั่งหนึ่ง มีเงาสีขาวบริสุทธิ์กำลังเฝ้ามองอยู่ ดวงตาสีอำพันของหมาป่าขาวลูปาแฝงทั้งความเข้มงวดและความพอใจ เธอเงียบ ไม่เข้าไปขัด เพียงยืนดูเงียบ ๆ ดวงตาเต็มไปด้วยประกายความภาคภูมิใจที่เด็กสาวหัวม่วงครามผู้เคยบ่นไม่หยุดในวันแรก ตอนนี้กลับยืนเหงื่อท่วมตัวฟันดาบด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยไฟแห่งความตั้งใจอย่างแท้จริง

อื่น ๆ: โผล่มาคุยกับผมบ้างเซ๊ โธ่

รางวัล : +20 EXP, +5 คะแนนบัดดี้

มุมานะตั้งใจฝึกฝนอย่างหนักหน่วง - ความโปรดปราน + 10 [God-29] ลูปา

Moneka HONOR

วันที่ 30 เดือนสิงหาคม ปี 2558

ช่วงเที่ยง เวลา 11.00 - 13.00 น. ณ ลานฝึกนอกบ้าน บ้านหมาป่า หุบเขาโซโนมา รัฐแคลิฟอร์เนีย สหรัฐอเมริกา (ฝึกกราดิอุส ประจำวัน)

แดดแรงส่องลงมาเต็มท้องฟ้าที่ไม่มีทีท่าว่าจะคลายแสงเลยสักนิด ลมอุ่นพัดผ่านไร่องุ่นและลานหญ้าเขียวชอุ่ม โมนีก้าเดินเข้ามายังลานฝึกที่คุ้นเคย ดวงตาเธอพราวระยับเหมือนคนที่กำลังรอคอยอะไรบางอย่างหรือไม่ก็ใครบางคน “สวัสดีค่ะคุณลูปัส” เธอยกมือทัก พลางเหวี่ยงกระเป๋าผ้าใบเล็กลงข้าง ๆ เสียงเบา ๆ กังวานไปบนพื้นหญ้า หมาป่าสีน้ำตาลร่างใหญ่ที่ยืนอยู่กลางลาน เงยหน้าขึ้นมองเธอ ดวงตาคมสีอำพันวาววับสะท้อนแสงแดด ลูปัสไม่ได้ตอบด้วยคำทักทายหวานหู แต่กลับใช้เสียงทุ้มเข้มแฝงแรงกดดันที่ฟังแล้วชวนให้ใจเต้นแรง “พร้อมหรือยัง? วันนี้ข้าจะไม่ปล่อยให้เจ้าผ่อนแรงเหมือนเมื่อวาน”

 

โมนีก้าอมยิ้มอย่างรู้ทัน เธอพยักหน้าแรง ๆ แล้วเดินไปหยิบกราดิอุสไม้จากมุมลาน พอสัมผัสด้ามไม้เย็นมือ เธอก็รู้สึกเหมือนสวิตช์อะไรบางอย่างในใจถูกเปิดออกอีกครั้ง “ไม่เป็นไรค่ะ วันนี้ฉันก็อยากซัดเต็มที่เหมือนกัน”

เสียงลมพัดกราวพาใบองุ่นไหว เสียงนกร้องเบา ๆ กลายเป็นฉากหลัง ขณะที่เธอก้าวไปยืนตรงหน้าลูปัส ดาบไม้ในมือกระชับแน่น หญิงสาวยกคิ้วท้าทายเล็ก ๆ ก่อนจะฟาดฟันใส่หุ่นฝึกในท่าทางแรกของวัน แรงและดุดันจนเสียง “ปัง!” ดังสะท้อนในอากาศ ลูปัสก้าววนรอบ ๆ เธอ ดวงตาคมสังเกตทุกการเคลื่อนไหว ปากก็คอยสั่งเสียงแข็ง “องศาต่ำไป ยกแขนขึ้นอีก! อย่าใจร้อน! ดาบเจ้าจะหลุดมือถ้ายังฟาดเหมือนใช้ขวาน!”

โมนีก้าเหงื่อซึมไหลลงข้างแก้ม แต่ริมฝีปากกลับคลี่ยิ้มราวกับกำลังสนุกสุดใจ “ค่ะ! เข้าใจแล้ว!” เสียงฟาดฟันดังต่อเนื่องราวกับจังหวะกลองรบกลางลาน ฝีเท้าเธอเริ่มนิ่งขึ้น การจับดาบคมขึ้นทีละน้อย และแม้จะเหนื่อยหอบแค่ไหน ดวงตาของโมนีก้ากลับเต็มไปด้วยประกายสดใสเพราะนี่คือสิ่งที่เธอรักที่สุดในตอนนี้

เสียงฟาดฟันของกราดิอุสไม้ยังคงดังสะท้อนในลานหญ้าอย่างต่อเนื่อง จังหวะที่โมนีก้าหอบหายใจแรงแต่ไม่ยอมลดความเร็วในการฟันลงแม้แต่น้อย ร่างบางเคลื่อนไหวอย่างจริงจังเต็มไปด้วยพลังและความดื้อดึงแบบที่เธอมักจะเป็นเสมอ ท่ามกลางแสงแดดแรงจัดที่ส่องลงมา บนทางเดินกรวดด้านข้างเงาร่างสีขาวบริสุทธิ์ก็ค่อย ๆ ปรากฏขึ้น ลูปาหมาป่าขาวตัวใหญ่ผู้มีดวงตาสีอำพันล้ำค่า เดินสี่เท้าก้าวอย่างสง่างามและเงียบกริบทำให้แทบไม่มีใครรู้ว่าเธอมาถึงแล้ว ดวงตาคู่นั้นจับจ้องไปยังเด็กสาวหัวม่วงครามที่กำลังตั้งหน้าตั้งตาฟันดาบอย่างไม่รู้เหน็ดเหนื่อย ริมฝีปากของโมนีก้ากัดแน่นด้วยความมุ่งมั่น ร่างกายเต็มไปด้วยเหงื่อที่ไหลอาบ แต่ท่าทางกลับเปล่งประกายราวกับกำลังเผชิญสนามรบจริง ๆ

ลูปายืนนิ่งอยู่ตรงเงาไม้ ใบหูของเธอขยับเล็กน้อย ราวกับกำลังฟังเสียงหัวใจที่เต้นแรงของเด็กสาวคนนั้น แววตาสีอำพันสุกสว่างด้วยความรู้สึกที่ผสมกันทั้งความภูมิใจและความอบอุ่น เธอไม่ได้เอ่ยคำใด ไม่ได้แทรกแซง เพียงแต่ยืนนิ่งมองภาพตรงหน้า ภาพของลูกสาวที่กำลังก้าวขึ้นทีละขั้นตามเส้นทางของตนเอง

ก่อนที่ร่างใหญ่สีขาวบริสุทธิ์จะขยับสี่เท้าอีกครั้ง ลูปาหันกลับไปมองเพียงแวบสุดท้าย แล้วเดินจากไปอย่างเงียบงัน ทิ้งไว้เพียงลมเย็นที่พัดผ่าน และความรู้สึกบางอย่างที่เหมือนจะโอบอุ้มโมนีก้าเอาไว้โดยที่เธอไม่รู้ตัวเลย

อื่น ๆ: โอ๊ยยยย หาเวลาอ่านข่าวไม่ได้

รางวัล : +20 EXP, +5 คะแนนบัดดี้

มุมานะตั้งใจฝึกฝนอย่างหนักหน่วง - ความโปรดปราน + 10 [God-29] ลูปา

Moneka HONOR

วันที่ 31 เดือนสิงหาคม ปี 2558

ช่วงสาย เวลา 09.00 - 11.00 น. ณ ลานฝึกนอกบ้าน บ้านหมาป่า หุบเขาโซโนมา รัฐแคลิฟอร์เนีย สหรัฐอเมริกา (ฝึกกราดิอุส ประจำวัน)

แสงแดดอุ่นยามสายส่องลอดผ่านไร่องุ่นที่ทอดยาวเขียวชอุ่ม ลมเย็นพัดเบา ๆ พาเอากลิ่นดินชื้นและเสียงนกร้องแว่วมา ขับให้บรรยากาศลานฝึกนอกบ้านของบ้านหมาป่าดูทั้งงดงามและเข้มแข็งในเวลาเดียวกัน พื้นอิฐสีแดงสลับสนามหญ้าสีเขียวสดสะท้อนประกายแดดระยิบตา หุ่นฝึกมากมายยืนเรียงรายราวกับกองทัพไร้ชีวิตที่คอยท้าทายผู้กล้าให้เข้ามา โมนีก้าเดินมากับซูกิอย่างร่าเริง เธอเงยหน้ามองหมาป่าสีน้ำตาลร่างใหญ่ที่กำลังยืนคอยอยู่กลางลานแล้วโบกมือทักทาย “สวัสดีค่ะคุณลูปัส!” น้ำเสียงสดใสของเธอดังลั่นไปทั่วสนาม

ลูปัสเหลือบตามองทั้งสอง หูแหลมกระดิกเบา ๆ ก่อนเอ่ยเสียงทุ้มจริงจัง “วันนี้เจ้าหนูคนใหม่ต้องเริ่มต้นกับหุ่น อย่าได้ประมาท มันอาจไร้ชีวิต แต่ก็ถูกสร้างมาเพื่อบ่มเพาะนักรบ” สายตาสีอำพันของเขาวาววับ คล้ายกำลังทดสอบจากภายใน

ซูกิพยักหน้าเรียบง่ายไม่ตอบอะไรยาวนัก เพียงก้าวเข้าหาหุ่นกราดิอุสที่ตั้งรออยู่ ท่วงท่าเธอนิ่งสงบแต่เปี่ยมด้วยสมาธิ มือเล็กยกดาบกราดิอุสไม้ข้าง ๆ ขึ้นอย่างมั่นคง ราวกับทำสิ่งนี้มานับครั้งไม่ถ้วน เสียงดาบฟันกับไม้ดังแกร๊ก กราดิอุสของเธอฟาดลงแม่นยำและเฉียบคมจนหุ่นแทบเอนไป เสียงกระแทกก้องกังวานสะท้อนทั่วลาน

โมนีก้าซึ่งยืนมองอยู่ข้าง ๆ ถึงกับทำตาโต “โอ้โห! นี่เธอเพิ่งมาถึงจริง ๆ เหรอซูกิ! แบบนี้เรียกว่ามือใหม่ตรงไหนกันเนี่ย!” เธอพูดพลางหัวเราะแต่ก็แอบกัดริมฝีปากน้อย ๆ เพราะรู้ดีว่าตอนเธอเริ่มนั้นแค่จับดาบยังแทบทำหลุดมือไปไม่รู้กี่รอบ ซูกิไม่ได้หันมามองเพียงเอ่ยเสียงเรียบ ๆ ระหว่างที่เหวี่ยงกราดิอุสอีกครั้ง “ฉันแค่ตั้งใจมองให้รอบด้านก่อนลงมือ มันก็ไม่ยากเท่าไรหรอก”

“แหม…ฉันก็ตั้งใจเหมือนกันนะ แต่ทำไมมันถึงไม่ออกมาแบบเธอบ้างล่ะเนี่ย” โมนีก้าถึงกับยู่หน้า เธอบ่นไปพลางยกกราดิอุสของตัวเองขึ้นบ้าง ฟาดลงกับหุ่นอย่างแรงจนดัง ปั่ก …แรงจนหุ่นแทบโยก แต่ท่าทางกลับไม่มั่นคงจนดาบเฉียดเกือบหลุดจากมือ

ลูปัสส่ายหัวช้า ๆ เสียงคำรามต่ำลอดคอ “โมนีก้า แรงเจ้ามีมากพอแล้ว แต่ไร้ความเฉียบคม แรงเปล่าไม่อาจฆ่าศัตรูได้ เจ้าต้องเรียนรู้จะ ‘ควบคุม’ ไม่ใช่แค่ระบาย”

โมนีก้าแลบลิ้นแหย ๆ พลางหันไปหัวเราะขำกับซูกิ “เห็นไหมล่ะ ฉันก็ว่าแล้ว ต้องโดนบ่นอีกแน่ ๆ ฮะ ๆ” ซูกิปรายตามองเธอเงียบไปชั่วครู่ก่อนพูดเสียงเรียบแต่น้ำเสียงฟังดูจริงจัง “อย่าดูถูกตัวเองนัก ถึงเธอจะหัวช้าเรื่องนี้ แต่เธอก็มีแรงใจไม่แพ้ใคร”

ดวงตาสีเทาเงินบริสุทธิ์ส่องประกายขึ้นเหมือนถูกเติมกำลังใจ ก่อนจะยิ้มกว้าง “ฮิ ๆ งั้นฉันจะตั้งใจให้มากขึ้น! ขอบใจนะซูกิ!” เสียงเหล็กฟาดกับไม้ดังขึ้นอีกครั้ง ก้องสะท้อนระคนกับเสียงหัวเราะสดใสของโมนีก้าและความนิ่งมั่นของซูกิ ท่ามกลางสายตาจับจ้องของหมาป่าสีน้ำตาลผู้เคร่งขรึมที่เหมือนจะพอใจอยู่ลึก ๆ เพราะนักรบทั้งสองแม้ต่างขั้ว แต่กำลังก้าวไปพร้อมกันทีละก้าวในลานฝึกที่โอบล้อมด้วยภูเขาและสายลมแห่งหุบเขาโซโนมา

เสียงกระทบไม้จากการฝึกยังคงดังก้องไปทั่วลานฝึก โมนีก้าเหงื่อท่วมหน้าผากแต่ยังคงหัวเราะร่า ร่างเล็กวิ่งวนรอบหุ่นฝึกพยายามออกท่าเหมือนนักรบโรมันในภาพฝัน แต่เพราะติดนิสัยชอบเล่น ขยับไปก็ดันทำเสียงประกอบเอง “แอ๊ะ! ตายซะ! โอ้โห แค่กกก…โอ๊ย!” แล้วดาบก็พลาดเฉียดแขนตัวเอง จนคุณลูปัสคำรามดุเสียงเข้ม 

“โฟกัส โม-นี-ก้า! ถ้ายังเล่นอยู่แบบนี้ ศัตรูจริงคงเฉือนเจ้าไปแล้วสิบรอบ!”

โมนีก้าชะงัก รีบยกมือไหว้ “ค่า ๆ เข้าใจแล้วค่าาา! หนูจะตั้งใจแล้วจริง ๆ” ทำหน้าเจื่อน ๆ 

ตรงข้ามกับเธอ ซูกิยืนนิ่งถือกราดิอุสไม้ในมือสายตาคมวาวจ้องเป้าหมายตรงหน้า ร่างสูงเพรียวเคลื่อนไหวมั่นคงราวกับกำลังคำนวณระยะทุกฝีก้าว ไม่มีเสียงหัวเราะ ไม่มีท่าทางเล่น เธอเหมือนนักรบที่ถูกฝึกมานานแล้ว แม้เพิ่งจับดาบได้ไม่นาน หลังจากนั้นลูปัสพยักหน้าช้า ๆ เหมือนพอใจกับความแตกต่างที่เห็นชัด ก่อนจะเอ่ยคำสั่งที่ทำให้ทั้งสองหันมามองกัน “พอแล้วกับหุ่น ฝึกกับคู่จริงดีกว่า เจ้าทั้งสองจะได้เรียนรู้จังหวะของกันและกัน จงสู้กัน อย่ากั๊ก แต่ก็อย่าเล่นให้ถึงตาย นี่คือกราดิอุสไม้ ตั้งใจซะ”

โมนีก้าเบิกตากว้าง “ห๊ะ?! ให้ฉันสู้กับซูกิเนี่ยนะ! โอ๊ย ตายแน่ ๆ ดูท่าทางเธอแล้วเหมือนซามูไรนางแบบเดินลงมาจากเวทีเลยนะ!” เธอบ่นอุบ พลางยกดาบขึ้นอย่างไม่ค่อยมั่นใจนัก

ซูกิกลับไม่พูดอะไรมาก แค่ก้าวมาข้างหน้าท่าทางมั่นคง ริมฝีปากเอ่ยเบา ๆ แต่หนักแน่น “อย่ากลัวสิ…โมนีก้า เราอยู่ในสนามฝึกไม่ใช่สนามจริง ล้มก็แค่ล้ม เจ็บก็แค่เจ็บนิดหน่อย แต่ถ้าเธอไม่ลองสู้เต็มที่เธอจะไม่มีวันรู้ว่าเธอไปได้ไกลแค่ไหน” คำพูดนั้นทำให้โมนีก้าชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะหัวเราะแห้ง ๆ “เธอนี่นะ…พูดเหมือนผู้ใหญ่เลย ทั้งที่อายุน้อยกว่าฉันตั้งปีนึงแน่ะ” แล้วเธอก็สูดลมหายใจเฮือกใหญ่ยกดาบไม้ขึ้นท่าเตรียมพร้อมแม้มือจะยังสั่นนิด ๆ ก็ตาม

“เริ่มได้!” เสียงลูปัสดังก้อง

ซูกิพุ่งเข้าไปด้วยก้าวสั้น ๆ แต่มั่นคง กราดิอุสไม้ฟาดลงตรงแนวป้องกัน โมนีก้าตกใจจนยกดาบขึ้นรับแทบไม่ทัน เสียงไม้กระแทกไม้ดัง เพล้ง! สะเทือนถึงแขน เธอร้องโวยวาย “ว้ายยยย!! โหดชะมัด!” แต่ก็ยังพยายามสวนกลับด้วยแรงที่มีจนซูกิต้องถอยครึ่งก้าว การต่อสู้เริ่มจริงจังขึ้นทีละน้อย เสียงดาบไม้กระแทกกันถี่ขึ้น ลูปัสยืนมองด้วยสายตาพอใจเล็ก ๆ เพราะแม้โมนีก้าจะเล่นเกินจริงไปบ้าง แต่เมื่อถูกบังคับให้สู้จริง ๆ เธอก็พยายามสุดใจ ส่วนซูกิก็ยังคงนิ่ง สายตาคมไม่หลุดจากคู่ต่อสู้แม้แต่วินาทีเดียว ราวกับอ่านทุกการเคลื่อนไหวออกหมด

เสียงกราดิอุสไม้ยังคงดังสนั่นกลางลานฝึก เพล้ง เพล้ง สลับกับเสียงหอบหายใจถี่ ๆ ของโมนีก้า เธอพยายามเต็มที่ ยกดาบขึ้นรับทุกการโจมตีของซูกิ แม้จะมีเผลอหัวเราะโวยวายออกมาเหมือนเล่นอยู่ก็ตาม แต่ก็ไม่ใช่เพราะไม่ตั้งใจ หากแต่เพราะนี่คือวิธีเดียวที่เธอจะไม่กดดันตัวเองจนเกินไป เด็กสาวผมม่วงครามที่หัวฟูเล็กน้อยค่อย ๆ รวบรวมสมาธิในแบบของเธอ ท่ามกลางเสียงฝึกนั้น จู่ ๆ เงาสีขาวขนาดใหญ่ก็ก้าวเข้ามาเงียบ ๆ นั้นแม่เทพีลูปา หมาป่าสีขาวผู้เป็นแม่แห่งเหล่าชาวโรมัน เดินสี่เท้ามาหยุดริมลาน หูตั้งขึ้น ดวงตาสีอำพันทอดมองสองเด็กสาวตรงกลางสนาม ฝีเท้าของเธอเงียบสงบ แต่กลับแผ่รัศมีอำนาจและความอบอุ่นไปพร้อมกัน

โมนีก้าไม่รับรู้ถึงนางด้วยซ้ำแต่ซูกิไม่เงยหน้ามองมากนัก เพียงแค่รับรู้ถึงพลังอำนาจที่แผ่วผ่านลมแล้วกัดฟันแน่น จับดาบไม้มั่นคงกว่าเดิมเพราะรู้ว่ากำลังถูกจับตามอง

ลูปามองด้วยสายตาอ่อนโยนที่แตกต่างจากความน่าเกรงขาม เธอเห็นความมุ่งมั่นในแววตาโมนีก้า แม้จะปนขี้เล่น แต่ก็มีประกายที่ไม่เคยยอมแพ้ และเธอก็เห็นความนิ่งสงบ ฉลาดเฉียบแหลมในตัวซูกิ ผู้เรียนรู้ได้เร็วราวกับดาบที่ถูกลับอย่างดี ลมพัดอ่อน ๆ ทำให้ขนสีขาวหนาของลูปาสะบัดไหวเล็กน้อย เธอยกหัวขึ้นคล้ายจะยิ้มในแบบของหมาป่า หางฟาดเบา ๆ กับพื้นหญ้า ก่อนจะหันหลังเดินจากไปอย่างเงียบเชียบ ทิ้งเพียงกลิ่นหอมดอกไม้ป่าที่ติดมากับลมและความรู้สึกอุ่นใจไว้ในหัวใจเด็ก ๆ

ลูปัสที่ยืนคุมอยู่กลางสนามเหลือบตามองการจากไปของเจ้านายผู้เป็นแม่ แล้วคำรามต่ำ ๆ “ยังไม่จบ! ตั้งใจต่อไป!” แล้วเสียงกราดิอุสไม้ก็ปะทะกันอีกครั้ง ท่ามกลางท้องฟ้าใสของหุบเขาโซโนมา ขณะที่เงาของหมาป่าสีขาวยังคงติดอยู่ในใจของทั้งคู่ ราวกับเป็นการยืนยันว่าพวกเธอกำลังเดินอยู่บนเส้นทางที่ถูกต้องแล้ว

อื่น ๆ: รอบนี้มีคนสู้ด้วย ฮรึก ๆ โฮ๊ก ๆ

รางวัล : +20 EXP, +5 คะแนนบัดดี้

มุมานะตั้งใจฝึกฝนอย่างหนักหน่วง - ความโปรดปราน + 10 [God-29] ลูปา

Moneka HONOR

วันที่ 01 เดือนกันยายน ปี 2558

ช่วงสาย เวลา 09.00 - 11.00 น. ณ ลานฝึกนอกบ้าน บ้านหมาป่า หุบเขาโซโนมา รัฐแคลิฟอร์เนีย สหรัฐอเมริกา (ฝึกกราดิอุส ประจำวัน)

แดดยามสายสาดลงมากระทบลานฝึกนอกบ้านหมาป่า แสงทองสะท้อนกับพื้นอิฐแดงที่อบอุ่นปนร้อนเล็กน้อย ลมจากไร่องุ่นและเนินเขารอบด้านพัดโชยเอากลิ่นหญ้าสดเข้ามาผสมกับกลิ่นเหล็กและไม้จากอาวุธฝึกซ้อม เสียงเหยี่ยวบินโฉบไกล ๆ ดังคล้ายเสียงกลองรบที่ตั้งใจเร้าใจผู้ฝึก โมนีก้าก้าวเข้าลานฝึกด้วยสีหน้าพยายามซ่อนความเกร็ง แม้แขนซ้ายที่พันผ้าไว้ยังเจ็บแปลบทุกครั้งที่ยก แต่เธอก็ไม่ยอมทำหน้าเจ็บปวดออกมาให้ใครเห็น มือขวากำด้ามกราดิอุสไม้แน่น เหงื่อผุดขึ้นตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่มเพราะทั้งกังวลและตั้งใจจะไม่ให้ใครมองว่าเธออ่อนแอ

ซูริเดินเข้ามาข้าง ๆ ด้วยท่าทีมั่นคง สายตาคมกริบทอดมองไปยังหุ่นฝึกที่ตั้งเรียงรายอยู่ ร่างสูงโปร่งสมส่วนกับบุคลิกทอมบอยทำให้เธอดูเข้มแข็งและเด็ดเดี่ยวในทุกย่างก้าว ดาบไม้ในมือของเธอฟาดใส่อากาศเพื่อลองน้ำหนัก ร่างกายที่ผ่านการฝึกมาเพียงไม่นานแต่ก็รับมือได้ราวกับเคยชินมาก่อน “พร้อมยัง?” ซูริหันมาถาม น้ำเสียงทุ้มต่ำกว่าผู้หญิงทั่วไปเล็กน้อย มุมปากกระตุกยิ้มมั่นใจ

โมนีก้าพยักหน้าหงึก ๆ ยกดาบขึ้นตั้งการ์ด แต่ก็แอบกัดฟันเพราะแขนซ้ายที่ช่วยพยุงดาบยังตึงจนชา “พร้อมสิ…ใครกลัวกันเล่า!” เธอหัวเราะกลบเกลื่อนเสียงเจ็บ คุณลูปัสหมาป่าสีน้ำตาลตัวใหญ่ยืนมองจากข้างลาน ดวงตาสีเข้มดุร้ายกวาดมองทั้งสอง ไม่มีแววอ่อนโยนแม้แต่น้อย เสียงห้าวต่ำดังก้องในลำคอราวกับจะตวาด 

“เริ่มได้!”

ทันทีที่คำสั่งออกมาซูริพุ่งเข้าหาโดยไม่ลังเลกราดิอุสไม้ฟาดตรงมาที่การ์ดของโมนีก้า เสียงไม้กระทบไม้ดัง "เพี้ยะ!" ทำเอาแขนของโมนีก้าสะท้านจนเจ็บจี๊ด แต่เธอกัดฟันยันไว้พยายามออกแรงโต้กลับด้วยการตวัดเฉียงไปข้างลำตัวของซูริ แต่ซูริก็เบี่ยงกายหนีอย่างรวดเร็ว ร่างปราดเปรียวของทอมบอยสาวเคลื่อนไหวคล่องแคล่วราวนักสู้ที่ฝึกมาอย่างช่ำชอง “แรงยังไม่พอเลยนะ” ซูริแกล้งแซวพลางโต้กลับด้วยการแทงตรงกลางอย่างรวดเร็ว

โมนีก้าสะดุ้งรีบถอยหลังสองก้าวปลายเท้าเกือบสะดุดอิฐแต่เธอก็ยังตั้งดาบยันเอาไว้ได้ สีหน้าแดงก่ำทั้งเพราะเหนื่อยทั้งเพราะเจ็บ “ก็บอกแล้วไง…แขนเจ็บนะยะ! อย่ามาได้ใจนักเลยเชอะ!”

ซูริหัวเราะในลำคอเบา ๆ ดวงตาที่มองโมนีก้าไม่ได้มีแต่ความท้าทายแต่ยังมีแววเอ็นดูผสมอยู่ด้วย เธอรู้ว่าโมนีก้ากำลังดื้อไม่ยอมถอยแม้จะเจ็บแค่ไหนและนั่นทำให้เธอชื่นชมอย่างเงียบ ๆ ทั้งสองสาวปะทะกันไปมา กราดิอุสไม้ปะทะกันจนเสียงดังสนั่นไปทั่วลานฝึก คุณลูปัสยืนเฝ้ามองโดยไม่เข้ามาขัดเขาปล่อยให้พวกเด็ก ๆ รับรู้รสชาติของการฝึกที่แท้จริง ทั้งเหงื่อ ความเจ็บและความกดดันที่มาพร้อมการต่อสู้

จนกระทั่งโมนีก้าพลาดถูกตีเข้าที่ข้างลำตัว เสียง “ปั้ก!” ดังขึ้นทำให้เธอเซไปหนึ่งก้าว แทบจะล้ม แต่เธอกลับหัวเราะออกมาเอง “โอ๊ย…เจ็บ! แต่ไม่ยอมแพ้หรอกนะ!” เธอตั้งการ์ดขึ้นอีกครั้งด้วยแรงใจที่ยังเต็มเปี่ยม

ซูริถอนหายใจน้อย ๆ “เธอนี่มันจริง ๆ เลย…” แล้วปรับแรงลงเล็กน้อย แต่ยังไม่ปล่อยให้อีกฝ่ายได้พักง่าย ๆ เพราะรู้ว่าถ้าลดมาตรฐานมากเกินไปโมนีก้าจะไม่ยอมรับเอง การฝึกยังดำเนินต่อ เสียงดาบไม้กระทบกันดังสม่ำเสมอ ท่ามกลางแดดยามสายที่ร้อนแรงและสายลมเย็นจากหุบเขาที่พัดพาเหงื่อบนหน้าผากให้แห้งไว บรรยากาศในลานฝึกเต็มไปด้วยทั้งความเข้มงวดและความมีชีวิตชีวา เป็นการต่อสู้ที่ไม่ได้มีแค่ดาบกับดาบ แต่เป็นการประลองของหัวใจที่ไม่ยอมถอยเช่นกัน

ขณะนั้นร่างสีขาวบริสุทธิ์ของแม่หมาป่าลูปาก็ปรากฏขึ้นตรงขอบลาน นางก้าวเดินสี่เท้าอย่างสง่างาม ขนสีขาวขลับสะท้อนแดดจนดูราวกับปุยหิมะ ดวงตาสีอำพันจับจ้องไปที่เด็กสาวผมฟูผู้พยายามยันดาบทั้งที่แขนยังพันแผลอยู่ ความจริงแล้วการที่โมนีก้าสามารถหนีรอดจากฝูงฮาร์ปี้เมื่อวาน และยังกล้าหาญพอจะสังหารก๊อบลินได้ นั่นเป็นสิ่งที่เหนือความคาดหมายสำหรับใครหลายคน แม้แต่ลูปาเองก็ไม่คิดว่าเด็กที่มักเล่นหัวและติดดื้อบ่อย ๆ อย่างโมนีก้าจะเอาตัวรอดจากสถานการณ์นั้นได้ แต่เธอก็ทำได้

แววตาของลูปาเปลี่ยนเป็นอ่อนโยนขึ้นเล็กน้อย ริมฝีปากที่เหมือนรอยยิ้มของหมาป่าเผยอขึ้นน้อย ๆ เป็นการแสดงออกถึงความชื่นชม นางรู้ดีว่าความอดทนและหัวใจที่ไม่ยอมแพ้ของเด็กคนนี้ กำลังงอกงามชัดเจนขึ้นทุกวัน และหากยังคงเดินไปข้างหน้าด้วยท่าทีแบบนี้ อีกไม่นานนัก…หนทางสู่ค่ายจูปิเตอร์ก็จะเปิดรับเธอ แต่ลูปาไม่ได้พูดอะไร นางเพียงทอดสายตามองโมนีก้าอีกครั้ง ก่อนหมุนกายเดินออกไปเงียบ ๆ ราวเงาขาวที่กลืนหายไปในทิวทุ่งปลายเขา ปล่อยให้เสียงฝึกยังดำเนินต่อไป

 

โมนีก้าไม่รู้เลยว่ามีสายตาคอยเฝ้ามองด้วยความภูมิใจอยู่ เพียงเอ่ยเสียงหัวเราะหอบเหนื่อย “เฮ้! ซูริ! ครั้งหน้าฉันจะตีโดนเธอแน่!” เธอพูดทั้งที่แขนยังสั่นเล็กน้อย

ซูริขมวดคิ้วหอบลมหายใจแต่ก็ยิ้มกวนตอบกลับ “หึ…ลองดูสิ ถ้าเธอไม่ล้มไปก่อนนะ”

เสียงดาบไม้กระทบกันดังขึ้นอีกครั้งฝุ่นดินที่ปลิวขึ้นในลานฝึกสะท้อนกับแสงแดด กลายเป็นประกายเล็ก ๆ ดุจละอองทองที่โอบล้อมทั้งสองไว้ โดยที่พวกเธอไม่รู้เลยว่าก้าวต่อไปของพวกเธอกำลังถูกจับตามองโดยผู้ที่เตรียมผลักดันไปสู่เส้นทางใหม่ที่ยิ่งใหญ่กว่าเดิม

อื่น ๆ: แมร๊ หนูโดนทำร้าย โฮ๊กๆๆๆๆ

รางวัล : +20 EXP, +5 คะแนนบัดดี้

มุมานะตั้งใจฝึกฝนอย่างหนักหน่วง - ความโปรดปราน + 10 [God-29] ลูปา

Moneka HONOR

วันที่ 02 เดือนกันยายน ปี 2558

ช่วงเที่ยง เวลา 11.00 - 13.00 น. ณ ลานฝึกนอกบ้าน บ้านหมาป่า หุบเขาโซโนมา รัฐแคลิฟอร์เนีย สหรัฐอเมริกา (ฝึกกราดิอุส ประจำวัน)

โมนีก้าเดินออกมาที่ลานฝึกกลางแจ้งในบ้านหมาป่าด้วยท่าทางกระฉับกระเฉง มือหนึ่งหิ้วดาบไม้กราดิอุสคู่ใจอีกมือสะพายกระเป๋าสีชมพูของเธอที่เอาไว้ใส่หนังสือเรียน เธอกวาดสายตามองรอบ ๆ พื้นอิฐสีแดงสลับหญ้าเขียวสดที่แผ่กว้างไปรอบลาน หุ่นฝึกซ้อมเรียงรายเหมือนทหารรอรับคำสั่ง ลมเย็นยามเที่ยงสายพัดผ่านไร่องุ่นจนเกิดกลิ่นหอมอ่อน ๆ คล้ายจะช่วยกล่อมใจให้สงบลง “สวัสดีค่ะคุณลูปัส” โมนีก้าทักทายหมาป่าสีน้ำตาลผู้สง่างามที่นั่งคุมเชิงอยู่ข้างลาน

“อา…โมนีก้า” เสียงทุ้มต่ำดังก้องเพราะเขาพูดได้ตามแบบวิถีของสัตว์ที่พูดออกมาได้ “วันนี้ไม่ต้องรีบร้อนรอสักครู่ก่อน เจ้าจะมีบัดดี้มาฝึกด้วย”

เธอชะงักไปเล็กน้อย คิ้วเรียวเลิกขึ้นอย่างงง ๆ “หืม? บัดดี้? ฉันนึกว่าซูริฝึกไปแล้วนี่นา…ฉันไปเรียนวิชาละตินโรมันเลยมาช้า” ยังไม่ทันขาดคำเสียงฝีเท้าก็แว่วมา ซูริปรากฏตัวพร้อมรอยยิ้มกว้างและผมยาวกึ่งไหล่ที่ตัดสั้นลงนิดหน่อยกระดกสะบัดตามแรงเดิน “ก็เลยรอเธอน่ะสิ” ซูริยักไหล่พลางชูกราดิอุสสั้นขึ้นเหมือนประกาศศึก 

“ฝึกด้วยกันดีกว่า สนุกกว่าฝึกคนเดียวเยอะ”

โมนีก้าเผลอยิ้มออกมาก้าวขาออกไปยืนข้างซูริพลางชูกราดิอุสไม้ขึ้นเหนือไหล่ “ก็ได้สิซ้อมด้วยกัน งั้นอย่าออมมือนะฉันไม่ชอบซ้อมแบบเล่น ๆ อยู่แล้ว” ซูริหัวเราะเบา ๆ พลางหมุนดาบในมือเล่นจนเกิดเสียงหวือแหวกอากาศ “นั่นแหละที่อยากได้ยิน วันนี้ลานฝึกคงได้เสียงดังสนั่นจนคุณลูปัสต้องปวดหูแน่” หมาป่าสีน้ำตาลเพียงปรายตามองทั้งคู่ ยกหางขึ้นสะบัดทีหนึ่งราวกับให้สัญญาณเริ่มการฝึก เสียงดาบแรกจึงดังขึ้นกลางลาน ฝีเท้าของสองสาวประสานเข้าหากันเหมือนจังหวะเพลงรบ เสียงดาบกระทบกันก้องสะท้อนท่ามกลางสายลม เที่ยงวันนี้ทั้งคู่ต่างรู้แล้วว่า การฝึกคนเดียวคงไม่มีทางเท่าการฝึกไปด้วยกันแน่นอน

เสียงดาบไม้กระทบกันดัง “เพี้ยง! เพี้ยง!” ก้องไปทั่วลานฝึกกลางแจ้ง โมนีก้ากับซูริขยับฝีเท้าอย่างมั่นคง ดวงตาจับจ้องกันแน่วแน่ ไม่มีใครยอมใครแม้แต่วินาทีเดียว โม้นีก้าหมุนกราดิอุสไม้ในมืออย่างคล่องแคล่ว รุกเข้าหาซูริด้วยแรงและความมั่นใจที่เปี่ยมล้น ทว่าซูริกลับเบี่ยงตัวหลบฉากพลิกดาบขึ้นสวนแนวเฉียงไปยังไหล่ของโมนีก้า

“เร็วขึ้นอีกหน่อยโมนี่! อย่าเผลอเปิดช่องว่าง!” เสียงทุ้มทรงอำนาจของคุณหมาป่าสีน้ำตาลคุณลูปัสดังขึ้นคล้ายจะเป็นทั้งครูฝึกและกรรมการตัดสิน

“ค่ะ!” โมนีก้าตอบเสียงหอบสั้น ๆ พลางใช้ฝ่าเท้าถีบพื้น ออกแรงบุกสวนกลับไปด้วยท่าฟันตรงกลางพร้อมเสียงตวัดหอบหายใจ ซูริรับไว้ได้อย่างเฉียดฉิวแต่แรงปะทะทำให้แขนสั่นสะท้าน ทั้งสองฝึกซ้อมด้วยความตั้งใจจนเสียงฝีเท้ากระทบอิฐแดงเป็นจังหวะถี่เร็วราวกับกำลังเต้นรำแห่งสงครามในลานฝึกที่เงียบสงบนี้

ขณะเดียวกัน เงาสีขาวสะท้อนใต้แดดยามเที่ยงปรากฏขึ้นที่ขอบลาน หมาป่าขาวตัวใหญ่ก้าวเข้ามาอย่างสง่างามลูปานั้งเอง นางยืนหยุดเพียงครู่จ้องมองสองสาวเดมิก็อดที่ฝึกซ้อมกันอย่างจริงจัง ดวงตาสีอำพันของนางเต็มไปด้วยความชื่นชมและความภาคภูมิใจ “พวกเจ้ายังไม่รู้ตัวเองเลยสินะ…อีกไม่นานเส้นทางของพวกเจ้าจะไม่ได้หยุดอยู่แค่ในบ้านหมาป่านี้แล้ว” เสียงแผ่วเบาราวกับลมหนาวลอดผ่านหู แต่เด็กสาวทั้งสองมัวแต่จดจ่อกับการฝึกจนไม่ได้ยิน

ซูริตวัดดาบไม้ใส่โมนีก้าอีกครั้งคราวนี้โมนีก้ากลับใช้เท้าก้าวเฉียง เบี่ยงตัวหลบอย่างสวยงาม ก่อนจะหมุนตัวสวนกลับด้วยแรงที่มั่นคงจนซูริต้องถอยหนึ่งก้าว “ดี! แบบนั้นแหละ!” ลูปัสเอ่ยด้วยน้ำเสียงพอใจ หางหนาสีน้ำตาลฟาดพื้นดังตุบราวกับเป็นการปรบมือให้

ลูปามองอยู่อีกครู่ก่อนจะก้าวเดินหายไปทางแนวต้นองุ่น ปล่อยให้เด็กสาวทั้งสองยังคงฝึกฝนด้วยไฟแห่งความมุ่งมั่นเสียงดาบไม้ยังคงดังต่อเนื่อง ราวกับประกาศให้รู้ว่าไม่ว่าอีกไม่กี่วันจะต้องออกเดินทางไปเผชิญสิ่งใด ขณะนี้พวกนางกำลังเตรียมใจและร่างกายให้พร้อมที่สุดแล้ว

อื่น ๆ: มาซ้อมแล้วจ้าาาา แบบตั้งใจ

รางวัล : +20 EXP, +5 คะแนนบัดดี้

มุมานะตั้งใจฝึกฝนอย่างหนักหน่วง - ความโปรดปราน + 10 [God-29] ลูปา

Moneka HONOR

วันที่ 02 เดือนกันยายน ปี 2558

ช่วงเที่ยง เวลา 11.00 - 13.00 น. ณ ลานฝึกนอกบ้าน บ้านหมาป่า หุบเขาโซโนมา รัฐแคลิฟอร์เนีย สหรัฐอเมริกา (ลูปัสบอกว่ามีฝึกพิเศษ)

แดดแรงในยามเที่ยงยังคงส่องทั่วลานฝึกจนพื้นอิฐสีแดงอุ่นระอุ โมนีก้ากับซูรินั่งแหมะอยู่ใต้ร่มไม้ใหญ่ เหงื่อซึมเต็มแผ่นหลังจากการฝึกตอนเช้า ทั้งสองต่างพ่นลมหายใจแรง ๆ คล้ายคนหมดแรง โมนีก้าเอนหลังพิงเสาต้นหนึ่งแล้วเหม่อมองท้องฟ้าอึน ๆ ขณะที่ซูริเอาผ้าขนหนูซับเหงื่อบนใบหน้าไปพลาง ไม่นานเสียงอุ้งเท้าหนัก ๆ เดินเข้ามาใกล้ทำให้ทั้งคู่หันไปมอง คุณหมาป่าสีน้ำตาลเข้ม คุณลูปัส เดินตรงมาหาพวกเธอ ดวงตาคมกริบฉายแววจริงจังเขาเอ่ยเสียงทุ้มต่ำ 

“โมนีก้า แม่หนูซูกิ คืนนี้พวกเจ้าสองคนไปพบข้าที่ป่าเรดวู้ด มีการฝึกพิเศษรออยู่”

โมนีก้าถึงกับเบิกตากว้าง แทบผงะจากที่นั่ง “ฮะ!? คืนนี้หรอคะ!? หนูยังอยากนอนข้ามวันเลยนะ! ฝึกเช้ายังไม่หายเหนื่อยเลย!” เธอบ่นเสียงดังพลางยกมือกอดอกหน้าตางอง้ำราวกับเด็กโดนบังคับการบ้าน ตรงกันข้ามกับซูริที่เพียงพยักหน้าสั้น ๆ น้ำเสียงเรียบง่ายแต่หนักแน่น “ค่ะ คุณลูปัส” เธอตอบรับโดยไม่ลังเลราวกับคำสั่งนั้นเป็นเรื่องปกติที่ควรทำ

โมนีก้าหันขวับมามองเพื่อนสาวทอมบอยด้วยสายตาตกใจ “เฮ้! เธอตอบง่ายไปหรือเปล่า!? ไม่คิดจะต่อรองเลยหรือยังไง!”

ซูริเพียงยกคิ้วยักไหล่เล็กน้อยสีหน้าไม่แสดงอารมณ์อะไรชัดเจน “มันก็แค่การฝึก ถ้าฉันไปเธอก็ต้องไปด้วย ใช่ไหมล่ะ?” ประโยคเดียวทำเอาโมนีก้าชะงักไปเล็กน้อย แก้มขึ้นสีจาง ๆ ก่อนจะทำปากขมุบขมิบ “ก็ได้หรอกน่า! แต่ก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีว่าทำไมต้อง ‘คืนนี้’... ทั้งที่ฟ้ามันก็สว่างโคตร ๆ อยู่ตลอดเวลา ไม่เห็นจะต่างอะไรเลย!” เธอยังคงบ่นอุบอิบแต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธออกมาเต็มปาก

ลูปัสแค่มองทั้งสองเงียบ ๆ ด้วยสายตาคมเข้ม เขาไม่เสียเวลาตอบคำถามฟันขาวแย้มออกมาเล็กน้อยราวกับกำลังข่มให้ตั้งใจ “คืนนี้เจอกัน” จากนั้นหมาป่าน้ำตาลก็หันหลังเดินหายไปอย่างเงียบงัน โมนีก้าทรุดตัวนั่งลงเหมือนเดิมถอนหายใจยาว “โอ๊ยยย...ชีวิตฉันมันจะรอดคืนนี้ไหมเนี่ย...” แต่เมื่อหันไปเห็นซูริที่ยังคงนั่งนิ่งเหมือนหินผา เธอก็ได้แต่ส่ายหัวพร้อมหัวเราะหึเบา ๆ อย่างยอมแพ้สุดท้ายก็ต้องไปอยู่ดีนั่นแหละ

อื่น ๆ: ฝึกพิเศษ อ๊าคคคคคคคค

Moneka HONOR

วันที่ 04 เดือนกันยายน ปี 2558

ช่วงสาย เวลา 09.00 - 11.00 น. ณ ลานฝึกนอกบ้าน บ้านหมาป่า หุบเขาโซโนมา รัฐแคลิฟอร์เนีย สหรัฐอเมริกา (ฝึกกราดิอุส ประจำวัน)

เสียงลมพัดพาเอากลิ่นหญ้าสดและดินแห้งเข้ามาในลานฝึกนอกบ้าน เสียงฝีเท้าของโมนีก้าและซูกิดังขึ้นพร้อมกันเมื่อทั้งคู่เดินเข้ามาในเขตฝึกที่เต็มไปด้วยหุ่นไม้เรียงรายราวกับกองทัพเงียบสงัด ร่างสูงใหญ่ของหมาป่าสีน้ำตาลเข้มอย่างลูปัสนั่งทอดกายอยู่ใกล้ต้นไม้ใหญ่ ร่างนั้นดูผ่อนคลายราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทั้งที่เมื่อคืนก่อนเขาเพิ่งลากทั้งคู่ไปเจอกับไซคลอปส์แท้ ๆ โมนีก้าเบิกตาแล้วรีบชี้นิ้วใส่ทันที “นี่! ยังจะกล้าทำเนียนอยู่อีกหรอลูปัส! คิดว่าฉันจะลืมเรื่องเมื่อคืนก่อนหรือไง!” น้ำเสียงติดจะงอนปนหงุดหงิด ดวงตาสีเงินเทาวาววับราวกับอยากจะเอากราดิอุสฟาดหัวหมาป่าน้ำตาลตรงหน้าให้เข็ด

แต่ลูปัสเพียงเหลือบตามองแวบหนึ่ง ก่อนหาวแล้วลุกขึ้นยืดเส้นยืดสายเหมือนหมาเกียจคร้านที่ไม่รู้เรื่องอะไรทั้งสิ้น แววตาคมที่ทอดมามีเพียงความเรียบเฉยราวกับกำลังบอกว่า เมื่อคืนก่อนอะไรนะ? จำไม่ได้หรอก

“โอ๊ยยย ฉันพูดกับกำแพงยังได้คำตอบมากกว่าอีก” โมนีก้าบ่นเสียงดังพลางยกกราดิอุสไม้ขึ้นมาหมุนในมือเหมือนกำลังระบายอารมณ์ 

ซูกิที่ยืนอยู่ข้าง ๆ แค่ถอนหายใจ มือเรียวยกดาบขึ้นมาอย่างสงบ พลางพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเย็น “เลิกบ่นเถอะน่าโมนีก้า ถึงเขาจะตีเนียนยังไงก็เปลี่ยนไม่ได้ว่าเราต้องฝึกวันนี้อยู่ดี” โมนีก้าหันไปมองเพื่อนสาวทอมบอยตีหน้าเอ๋อไปชั่วขณะ ก่อนจะทำแก้มพองแล้วพึมพำเบา ๆ “ก็รู้แหละ…แต่หมั่นไส้น่ะ”

แล้วทั้งสองก็เข้าสู่การฝึกจริงจัง เสียงกราดิอุสไม้ฟาดใส่หุ่นดัง ป้าบ! ป้าบ! สลับกับเสียงฝีเท้าวิ่งวนรอบสนาม ลูปัสเองยืนมองด้วยสายตานิ่ง ๆ แต่ทุกครั้งที่โมนีก้าพลาดท่าหรือเผลอหัวเราะเล่นมากเกินไป เสียงคำรามต่ำ ๆ ของเขาก็ดังขึ้นเหมือนเป็นการเตือนให้กลับมาโฟกัสการฝึก โมนีก้าหน้างอแต่ก็ต้องกัดฟันตั้งใจมากขึ้นเพราะไม่อยากถูกมองว่าเหลาะแหละต่อหน้าเพื่อน บรรยากาศจึงกลายเป็นทั้งจริงจังและเต็มไปด้วยเสียงบ่นหยอกไปพร้อมกัน

เรียกได้ว่าการฝึกกราดิอุสประจำวันครั้งนี้ของโมนีก้า…ไม่ใช่แค่การฝึกดาบ แต่เป็นการดวลอารมณ์กับหมาป่าน้ำตาลตัวป่วนไปในตัวด้วยเลยทีเดียว โดนที่มีลูปามองจากที่ไกล ๆ (ขี้เกียจเขียนง่ะ นอนแผ่ เอาไปแค่นี้ก่อน) 

อื่น ๆ: มาซ้อมแล้วจ้าาาาครั้งสุดท้ายแล้วจ้าาา

รางวัล : +20 EXP, +5 คะแนนบัดดี้

มุมานะตั้งใจฝึกฝนอย่างหนักหน่วง - ความโปรดปราน + 10 [God-29] ลูปา

Esper HEROES

08 · กันยายน · 2025 · 20.00 น.

หุบเขาโซโนมาโอบอวลไปด้วยกลิ่นหอมขององุ่นสด  เนินเขาเขียวขจีสลับซับซ้อนดังภาพวาดจากจิตรกรเอก ไร่องุ่นเรียงรายอย่างเป็นระเบียบ สายลมพัดเอื่อย ๆ ทำให้ใบไม้สั่นไหว

ท่ามกลางความงดงามนั้น มีลานฝึกเล็ก ๆ ที่ปูด้วยหินกรวดและล้อมรอบด้วยเสาไม้โอ๊คแข็งแรง ตั้งอยู่อย่างโดดเด่นท่ามกลางไร่องุ่น ลานแห่งนี้ถูกสร้างขึ้นเพื่อการฝึกฝนโดยเฉพาะ รอยขีดข่วนบนพื้นกรวดคือหลักฐานของการต่อสู้จำลองที่เกิดขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่า

เอสเปอร์ สเปนเซอร์ เด็กหนุ่มวัยสิบห้าปีอยู่ในชุดฝึกแบบง่าย ๆเสื้อเชิ้ตผ้าฝ้ายสีขาวแขนยาวถูกรวบขึ้นเหนือข้อศอก กางเกงผ้าสีดำเข้ารูป ร่างเพรียวสูงโปร่งสะท้อนความสง่างามจากการเลี้ยงดูที่เข้มงวดของตระกูลขุนนางฝรั่งเศส เส้นผมสีเงินอ่อนสะท้อนแดดยามเช้าเป็นประกายราวกับแสงจันทร์ที่ถูกจับต้องได้ ดวงตาสีฟ้าน้ำทะเลลึกลับมักทอดมองสิ่งรอบตัวอย่างคนที่พร้อมท้าทายโลก ท่วงท่าของเขาดูมั่นใจ แต่ภายในใจกลับซ่อนความอ่อนไหว ความโหยหาที่ไม่เคยมีใครรับรู้

ที่กลางลานฝึกเด็กหนุ่มอีกคนยืนรออยู่ก่อนแล้ว เขาดูตัวสูงกว่าเอสเปอร์เล็กน้อย อายุเพียงสิบสามปี แต่ท่วงท่าที่มั่นคงและแววตาที่สงบนิ่งกลับทำให้เขาดูไม่ต่างอะไรจากนักรบผู้ผ่านศึก เส้นผมสีม่วงเข้มสะท้อนแสงตะวันตัดกับปอยผมสีขาวบริสุทธิ์ที่พลิ้วลงมาข้างขมับ ความแปลกประหลาดนี้กลับทำให้รูปลักษณ์ของเขาโดดเด่นราวกับสิ่งมีชีวิตจากโลกอื่น ใบหน้าขาวเนียนแฝงความเย็นชา แววตาที่นิ่งสงบเหมือนผืนน้ำในคืนไร้ลมเผยให้เห็นความสุขุมเกินวัย

เอสเปอร์หยุดก้าวเมื่อสายตาทั้งคู่สบกัน ความเงียบแผ่ซ่านออกมาในทันที

“นี่คือ ไกด์” เสียงทุ้มต่ำของหมาป่าสีน้ำตาลดังขึ้น แผ่วเบาแต่ทรงอำนาจ ร่างสูงใหญ่ปกคลุมด้วยขนสีน้ำตาลเข้ม ก้าวออกมาจากเงาองุ่นที่เรียงราย ดวงตาคมกริบของเขาจับจ้องทั้งสองหนุ่ม “ตั้งแต่วันนี้ เจ้าทั้งสองจะต้องเรียนรู้ร่วมกัน มิใช่เพียงท่วงท่าของนักรบ แต่ยังรวมถึงสายใยที่จะเชื่อมเจ้าเข้าหากัน”

เอสเปอร์เลิกคิ้วเล็กน้อย แววตาเย่อหยิ่งฉายชัดในทันที เขามักไม่ชอบถูกบังคับให้ผูกพันกับใคร แต่เมื่อมองเห็นสายตาสงบนิ่งของไกด์ที่ไม่หวั่นไหวแม้แต่น้อย เด็กหนุ่มกลับรู้สึกแปลกประหลาด เหมือนถูกท้าทายโดยไม่ต้องเปล่งคำพูด

“เอสเปอร์ สเปนเซอร์” เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบแต่แฝงความมั่นใจ “ไม่ต้องถามเรื่องอื่น ฉันตอบเฉพาะที่อยากตอบ”

ไกด์กระพริบตาช้า ๆ ก่อนตอบกลับด้วยเสียงทุ้มนุ่มที่เกินวัย “ผม ไกด์… แค่ไกด์ก็พอ” ไม่มีการแนะนำยืดยาว ไม่มีการโอ้อวด มีเพียงคำพูดเรียบง่ายที่สะท้อนถึงความตรงไปตรงมา

เอสเปอร์ชะงักเล็กน้อย แววตาน้ำทะเลวาววับ ก่อนจะหลุดหัวเราะหยันเบา ๆ “นายดูเหมือนพวกที่ไม่ชอบเสียเวลาพูดมากสินะ… น่าสนใจ”

ไกด์ไม่ตอบอะไร เพียงก้าวถอยออกหนึ่งก้าวเหมือนเตรียมพร้อม ราวกับว่าความเงียบคือเกราะป้องกันของเขา

“พอแล้ว” เสียงลูปัสดังก้องไปทั่วลาน “วันนี้เจ้าทั้งสองจะเริ่มจากสิ่งง่ายที่สุด แต่ก็สำคัญที่สุดการต่อสู้ด้วยกราดิอุสไม้”

ทันทีที่เขาพูด ร่างหมาป่าใช้ปากคาบกราดิอุสไม้สองเล่ม วางลงบนพื้นหินกรวดต่อหน้าเด็กหนุ่มทั้งสอง

เอสเปอร์ก้มเก็บอาวุธ ดวงตาสีฟ้าเป็นประกาย เขาหมุนดาบไม้เบา ๆ ในมือ ท่าทางคล่องแคล่วราวกับเคยจับอาวุธจริงมาก่อน ความเย่อหยิ่งฉายชัดบนสีหน้า

ไกด์ก้าวเข้ามาอย่างสงบ เขาเอื้อมมือหยิบกราดิอุสขึ้นโดยไม่รีบร้อน นิ้วเรียวโอบรอบด้ามจับแน่นหนา แม้ท่วงท่าจะเรียบง่าย แต่กลับแฝงความมั่นคงที่ดูแล้วทำให้เอสเปอร์เผลอจ้อง

“กฎมีเพียงข้อเดียว” ลูปัสเอ่ยพลางก้าววนรอบลานฝึก “จงโจมตีและป้องกันโดยไม่หวั่นไหว… และจงเรียนรู้จักกันผ่านเสียงกระแทกของไม้แทนคำพูด”

สายลมพัดเอื่อยพาดผ่านไร่องุ่น เสียงใบไม้เสียดสีกันดังแผ่ว ก่อนที่ความเงียบจะถูกแทนที่ด้วยเสียงฝีเท้าของเอสเปอร์ที่พุ่งเข้าหาไกด์โดยไม่รอช้า

ไม้กระทบไม้ เพล้ง! เสียงกังวานสะท้อนก้องกลางไร่องุ่น ดวงตาสีฟ้าของเอสเปอร์วาวโรจน์ด้วยความมุ่งมั่น แต่ไกด์กลับยังคงนิ่งสงบ แรงปะทะของเขามั่นคงดั่งภูผา มือที่จับกราดิอุสไม่สั่นไหวแม้แต่น้อย

การต่อสู้ดำเนินไปอย่างต่อเนื่อง เหงื่อเริ่มเกาะบนหน้าผากของเด็กหนุ่มทั้งคู่ แต่แววตาที่จ้องมองกันกลับยิ่งแน่วแน่ ราวกับว่ากำลังสื่อสารกันด้วยภาษาที่ไม่ต้องใช้ถ้อยคำ

“ดี ใช้พลังที่เจ้ามีออกมาให้หมด!” ลูปัสคำรามเสียงต่ำ “แต่จงจำไว้ ความแข็งแกร่งที่แท้จริงมิได้อยู่ที่การโจมตีหากแต่อยู่ที่ความเข้าใจ”

เสียงดาบไม้กระแทกกันก้องต่อเนื่อง ท่ามกลางไร่องุ่นที่โอบล้อม สายสัมพันธ์บางอย่างเริ่มถูกถักทอขึ้นทีละน้อย ระหว่างเอสเปอร์ เด็กหนุ่มผู้เย่อหยิ่งแต่เปราะบาง และไกด์ เด็กหนุ่มผู้สุขุมผู้เงียบงันเกินวัย

รางวัล: +20 EXP / +5 คะแนน

มุมานะตั้งใจฝึกฝนอย่างหนักหน่วง (ลานฝึก)(ประจำวัน)

+10 ความโปรดปรานลูปา

Esper HEROES

09 · กันยายน · 2025 · 21.00 น.

ไร่องุ่นที่เรียงตัวเป็นแถวตรงงดงามราวกับคลื่นสีมรกตซัดสาดไปตามลาดเขา ลมพัดอ่อน ๆ หอบกลิ่นหญ้า กลิ่นดิน และกลิ่นองุ่นสดใหม่โชยเข้ามาในลานฝึกซึ่งตั้งอยู่อย่างโดดเด่นท่ามกลางธรรมชาติที่งดงาม

กลางลานฝึกเป็นพื้นที่กว้างที่ถูกถางหญ้าและปูพื้นดินให้เรียบเพื่อใช้ในการฝึกกราดิอุสไม้ เสียงนกที่ร้องประสานกับสายลมทำให้บรรยากาศดูผ่อนคลาย แต่ตรงข้ามกับความเคร่งครัดที่กำลังจะเกิดขึ้น

เอสเปอร์และไกด์ยืนอยู่ในลานฝึก ขณะที่เบื้องหน้าของพวกเขา หมาป่าสีน้ำตาลผู้มีนามว่า ลูปัส ยืนด้วยท่าทางสง่างาม แววตาของมันฉายประกายเฉลียวฉลาดและเต็มไปด้วยความรู้ราวกับผ่านการสั่งสมประสบการณ์มายาวนานเกินกว่ามนุษย์ทั่วไปจะเข้าใจ

เสียงทุ้มที่หนักแน่นของลูปัสดังขึ้นในหัวพวกเขาอย่างชัดเจน “วันนี้พวกเจ้าจะได้เรียนรู้มากกว่าการถือดาบ…แต่จะเรียนรู้ถึงหัวใจของนักรบแห่งโรมัน ความกล้าหาญ ความมีระเบียบ และการควบคุมตัวเอง”

เอสเปอร์กำมือแน่นรอบกราดิอุสไม้ เขาเงยหน้ามองไกด์ที่ยืนข้าง ๆ และเอ่ยเสียงเรียบแต่แฝงความตึงเครียด “ดูเหมือนพวกเราคงจะเจ็บตัวกันจริง ๆ วันนี้”

ไกด์หันมามอง ดวงตาเรียบนิ่งดังเดิม แต่ริมฝีปากขยับเล็กน้อย “เจ็บตัวไม่เป็นไร.แค่ห้ามพ่ายแพ้ให้ตัวเอง”

เอสเปอร์เลิกคิ้วเล็กน้อย “พูดเหมือนคนแก่เลยนะ นายอายุสิบสามเองไม่ใช่หรือไง”

ลูปัสเดินวนรอบพวกเขาอย่างสง่างาม “เริ่มต้นด้วยการจับดาบให้มั่น ฝ่ามือไม่ควรเกร็งเกินไป แต่ต้องแน่นพอที่จะรับแรงปะทะ” เสียงคำสอนแทรกเข้ามาในจิตใจของเด็กหนุ่มทั้งสอง

เอสเปอร์ลองยกกราดิอุสไม้ขึ้นแล้วหมุนเบา ๆ แต่ลูปัสกระแทกเสียงทันที “ผิด—เจ้ากำลังถือมันเหมือนของเล่น ไม่ใช่อาวุธแห่งชีวิตและเกียรติยศ”

เอสเปอร์ชะงัก คิ้วขมวดเขาหันไปสบตาไกด์ที่กำลังยกดาบไม้ขึ้นอย่างมั่นคง มุมปากของเขายกขึ้นเล็กน้อย “อย่าบอกนะว่านายทำได้ดีกว่าฉันตั้งแต่แรก”

ไกด์ไม่ตอบแต่ท่าทางมั่นคงของเขาก็เหมือนคำตอบอยู่แล้ว

เอสเปอร์กัดฟันเบา ๆ แล้วขยับท่าจับใหม่จนกระทั่ง…

ลูปัสเอ่ยด้วยน้ำเสียงสงบ “ดีขึ้นแล้ว…อย่าลืมว่านักรบไม่ได้เกิดมาเพื่อเล่นสนุก แต่เพื่อปกป้อง”

เสียงสัญญาณเริ่มฝึกดังขึ้นจากการเห่าแผ่วต่ำของลูปัส ทั้งสองพุ่งเข้าใส่กัน กราดิอุสไม้ฟาดฟัน ปะทะกันจนเกิดเสียงดังก้องไปทั่วลาน

เอสเปอร์โจมตีอย่างเร่งรีบราวกับต้องการพิสูจน์ความสามารถในทันที แต่ไกด์กลับป้องกันทุกครั้งด้วยท่าทีที่นิ่งสงบ แทบไม่ขยับเกินความจำเป็น

“นายตั้งรับเก่งเกินไปแล้ว!” เอสเปอร์ตะโกนพลางพยายามกดดันด้วยการโจมตีหนักขึ้น

“เพราะพี่เอสเปอร์บุกแบบไม่มีแบบแผน” ไกด์ตอบเรียบ ๆ พร้อมสวนกลับด้วยแรงดาบหนึ่งครั้งที่ทำเอาเอสเปอร์ถอยหลังไปก้าวหนึ่ง

เอสเปอร์กัดฟันแน่น ใจเต้นแรงทั้งจากความเหนื่อยและความหงุดหงิด “ฉันไม่ยอมแพ้นายหรอก”

เสียงของลูปัสดังขึ้นก้องในหัว “การต่อสู้ไม่ใช่เรื่องของอารมณ์ หากเจ้าปล่อยให้ความโกรธนำพา เจ้าจะพ่ายแพ้ตั้งแต่ยังไม่เริ่ม”

เอสเปอร์หยุดหายใจแรง ๆ สูดลมเข้าลึกพยายามควบคุมอารมณ์ เขามองไกด์ที่ยังยืนสงบ “ฉันเข้าใจแล้ว” เอสเปอร์พูดเบา ๆ เหมือนกับพูดกับตัวเอง

จากนั้นเขาเริ่มขยับใหม่คราวนี้ไม่ใช่การบุกเร่งรีบ แต่เป็นการรอจังหวะและใช้สมาธิ ไกด์ยิ้มมุมปากเล็กน้อยราวกับพอใจ ก่อนพวกเขาทั้งคู่จะแลกการโจมตีที่ดุเดือดยิ่งกว่าเดิม แต่กลับมีระเบียบและความสมดุล

เสียงกราดิอุสไม้ฟาดฟันดังต่อเนื่อง ประกายแสงแดดสะท้อนบนเหงื่อที่ไหลจากหน้าผากของทั้งสอง

จนในที่สุดลูปัสจึงเห่าต่ำ ๆ ให้สัญญาณหยุด

ทั้งคู่หอบหายใจแรง เหงื่อชุ่มไปทั่วร่าง เอสเปอร์หัวเราะหอบ ๆ พลางเอ่ยขึ้น “นี่สินะ…ที่เขาเรียกว่าการต่อสู้จริง ๆ”

ไกด์เช็ดเหงื่อออกจากหน้าผาก ตอบเสียงนิ่งแต่แฝงความพอใจ “อย่างน้อยพี่ก็เลิกบ้าพลังแล้ว”

เอสเปอร์หันมามองแล้วยิ้มมุมปาก “แล้วนายก็เลิกทำเป็นกำแพงหินสักที”

หลังเสียงสัญญาณของลูปัสให้หยุดฝึก กราดิอุสไม้ทั้งสองข้างตกลงบนพื้นหญ้า เด็กหนุ่มทั้งคู่หอบหายใจแรง ใบหน้าของเอสเปอร์แดงจัดเพราะเหนื่อย แต่เขาก็เชิดคางขึ้นเหมือนจะบอกว่า ฉันไม่ยอมแพ้หรอกนะ

เอสเปอร์หันไปมองไกด์ที่ยังยืนนิ่ง ราวกับไม่เหนื่อยเท่าไร “หึ…นายทำท่าจะล้มฉันได้ก็จริง แต่ถ้าฉันตั้งใจจริง ๆ ล่ะก็ นายไม่มีทางหรอก”

ไกด์หันมามองเพียงเล็กน้อย ตอบเรียบ ๆ “ก็ลองสิ”

เอสเปอร์ชะงักไปนิดเพราะคิดว่าจะได้คำตอบแบบอื่น เขาเลยทำเป็นเบือนหน้าไปทางอื่น “ชิ ปากดีเหมือนกันนี่” แต่รอยยิ้มบาง ๆ ก็ปรากฏที่มุมปากของเขา

ไกด์สังเกตเห็นแต่ไม่พูดอะไร เพียงเดินไปหยิบขวดน้ำแล้วโยนให้อีกฝ่าย เอสเปอร์รีบรับไว้ด้วยท่าทางงก ๆ แต่ก็ทำเป็นพูดเสียงขรึม “ขอบคุณก็แล้วกัน…แค่ครั้งนี้นะ”

“ผมไม่ได้ต้องการคำขอบคุณ” ไกด์ตอบเสียงนิ่ง “ผมแค่ไม่อยากเห็นพี่เป็นลมไปก่อน”

เอสเปอร์หัวเราะหึเบา ๆ “งั้นเหรอ…แสดงว่านายก็เป็นห่วงฉันอยู่บ้างสินะ”

ไกด์ไม่ตอบ แต่สายตาที่มองกลับมาเต็มไปด้วยความสงบและมั่นคงจนเอสเปอร์เผลอกะพริบตาไปหนึ่งที

รางวัล: +20 EXP / +5 คะแนน

Esper HEROES

10 · กันยายน · 2025 · 07.00 น.

เช้าวันใหม่ยามแดดสายเริ่มทอดแสงอุ่นลงบนไร่องุ่น หยดน้ำค้างบนใบเถาองุ่นส่องประกายราวอัญมณี ลานฝึกที่ถูกปูด้วยหญ้าเขียวสดเหมือนผืนพรมธรรมชาติยังคงเงียบสงบอยู่ชั่วครู่ ก่อนเสียงฝีเท้าของเด็กหนุ่มสองคนจะดังขึ้น

เอสเปอร์ก้าวเข้ามาอย่างมั่นใจ แม้จะยังมีร่องรอยความเหนื่อยล้าจากการฝึกเมื่อวาน แต่เขาก็เชิดศีรษะขึ้นสูงเหมือนจะบอกว่า ‘สำหรับฉัน แค่นี้มันไม่สะเทือนหรอก’ ด้านข้างไกด์เดินตามมาด้วยท่าทีสงบนิ่ง เขาไม่พูดอะไร แต่แววตาคมสงบคอยจับจ้องสิ่งรอบตัวอย่างมีสมาธิ

“อ้าว ในที่สุดก็มากันแล้ว” เสียงทุ้มของลูปัสดังขึ้น หมาป่าสีน้ำตาลตัวใหญ่ยืนรออยู่กลางลานฝึก ดวงตาแวววาวของเขาเต็มไปด้วยความฉลาดเฉลียว “วันนี้เราจะเริ่มจากการจับจังหวะการโจมตีและการป้องกันต่อเนื่อง อย่าลืมว่า กราดิอุสไม่ได้มีไว้แค่เพื่อฟัน แต่ยังต้องรู้จักรับและสวนกลับด้วย”

เอสเปอร์ยักไหล่เล็กน้อย “เรื่องแบบนี้สำหรับฉันไม่ใช่ปัญหาอยู่แล้ว”

ไกด์เหลือบตามามอง เอสเปอร์พูดต่อด้วยรอยยิ้มมุมปาก “แค่ระวังตัวให้ดี อย่าให้พลาดเหมือนเมื่อวานก็แล้วกัน”

“หึ” ไกด์เพียงปล่อยเสียงในลำคอ ไม่ได้โต้ตอบยืดยาว แต่ความเงียบแบบนั้นกลับทำให้เอสเปอร์ชะงักเล็กน้อย ก่อนจะเม้มปากแน่นแล้วก้าวไปหยิบกราดิอุสไม้จากชั้นวาง

“เอาล่ะ เริ่มได้” ลูปัสส่งสัญญาณ

เสียงไม้กระทบกันดังก้องในลานฝึกทันที เอสเปอร์เป็นฝ่ายพุ่งเข้าก่อนด้วยท่าฟันตรง รวดเร็วและแรงกว่าที่เคย ไกด์ยกดาบขึ้นรับอย่างมั่นคง เกือบไร้เสียงสะดุ้งจากแรงปะทะ

“ไม่เลวนี่” เอสเปอร์หัวเราะหึ ขยับเท้าอย่างปราดเปรียวแล้วหมุนตัวฟันเฉียง “แต่รับได้อย่างเดียว นายคงเบื่อแย่สิ”

“ฉันไม่ได้เบื่อ” ไกด์เอ่ยเสียงเรียบ พลางเบี่ยงตัวหลบแล้วสวนกลับด้วยการแทงที่รวดเร็วพอ ๆ กัน เอสเปอร์เบิกตากว้างแต่รีบยกดาบขึ้นเบี่ยงแรงปะทะออกไป

เสียงไม้กระทบกันดังต่อเนื่องจนไร่องุ่นรอบ ๆ สะท้อนสะเทือนด้วยเสียงฝึก เอสเปอร์กัดฟันแน่น แต่ดวงตากลับเปล่งประกายวาววับ ความดื้อดึงและความหยิ่งของเขาถูกผลักให้พุ่งสูงขึ้นเรื่อย ๆ

“นายคิดว่าจะกดฉันได้ง่าย ๆ เหรอ ไกด์?”

“ผมไม่ได้คิดจะกดใคร” ไกด์ตอบทั้งที่ยังต่อสู้ไม่หยุด “ผมแค่จะไม่ถอย”

คำตอบสั้น ๆ แต่มั่นคงนั้นทำให้เอสเปอร์ชะงักเพียงเสี้ยววินาที ก่อนจะหัวเราะเบา ๆ เหมือนยอมรับในใจ “นายนี่…ช่างน่าหงุดหงิดจริง ๆ”

“นั่นเป็นคำชมเหรอ” ไกด์ถามเสียงเรียบ

“จะคิดยังไงก็แล้วแต่นาย” เอสเปอร์โต้ พร้อมกับพุ่งเข้าโจมตีอีกครั้ง คราวนี้แรงกว่าครั้งไหน ๆ

ลูปัสที่ยืนดูอยู่เฝ้ามองทั้งสองด้วยความพอใจ “ดีมาก! พลังและความมุ่งมั่นทั้งคู่สูสี พยายามรักษาจังหวะให้ได้นานที่สุด อย่าแพ้ให้กับความเหนื่อย!”

เสียงหอบหายใจเริ่มดังขึ้นทีละน้อย แต่ไม่มีใครหยุด เอสเปอร์กัดฟัน ยังคงเชิดหน้าสูงไม่ยอมแสดงความอ่อนล้าให้เห็น ส่วนไกด์ยังคงใบหน้านิ่งสงบ แต่เหงื่อที่หยดลงบนพื้นหญ้าก็เป็นหลักฐานว่าร่างกายของเขาถูกผลักถึงขีดจำกัดแล้ว

หลังจากเวลาผ่านไปนาน เสียงกราดิอุสไม้กระแทกกันหนักหน่วงครั้งสุดท้าย ก่อนที่ทั้งคู่จะถอยห่างออกมาพร้อมกัน หอบหายใจแรงแทบจะล้มลงไปนั่ง แต่เอสเปอร์ยังฝืนยืนตรง แค่มือข้างหนึ่งกดที่เอว

“เห็นไหม” เขาพูดขึ้นด้วยรอยยิ้มมุมปากที่พยายามจะดูเหนือกว่า “ฉันยังไม่ล้ม”

ไกด์เงยหน้าขึ้นสบตา “ผมก็ยังไม่ล้ม”

เอสเปอร์เบือนหน้าหนีอย่างหัวเสีย แต่แก้มกลับขึ้นสีแดงจัดด้วยความเหนื่อยผสมความรู้สึกที่ยากจะบรรยาย “นายมันดื้อ”

“เราคงไม่ต่างกันนักหรอก” ไกด์ตอบ

เอสเปอร์เงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะหัวเราะในลำคอเบา ๆ “อาจจะจริง”

ลูปัสก้าวเข้ามาใกล้ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความภาคภูมิ “ทั้งสองทำได้ดีมาก วันนี้ต่างฝ่ายต่างผลักดันกันและกันไปอีกขั้น นี่แหละคือสิ่งที่นักรบต้องเรียนรู้ไม่ใช่แค่การชนะ แต่คือการไม่ยอมแพ้ต่อความเหนื่อยและความท้อถอย”

เอสเปอร์หันไปมองไกด์แวบหนึ่ง แต่ก็รีบเชิดหน้าขึ้นสูง “หึ…งั้นก็ไว้พรุ่งนี้ ฉันจะไม่ยอมให้เขามีโอกาสสวนกลับได้อีก”

ไกด์เพียงยกดาบไม้ขึ้นเล็กน้อยราวกับตอบรับคำท้าโดยไม่ต้องเอ่ยอะไร

รางวัล: +20 EXP / +5 คะแนน