Wolf House

Esper HEROES

08 · กันยายน · 2025 · 13.00 น.

ลมหายใจยังคงกระชั้นจากการวิ่งตามร่างสีขาวที่งดงามสง่าของลูปา เขายืนหยุดอยู่ริมทางดินสายหนึ่งที่ทอดยาวสู่ป่าใหญ่ของแคลิฟอร์เนีย รอบกายมีเพียงเสียงสายลมพัดใบไม้เสียดสีกันและแสงตะวันยามบ่ายที่ลอดผ่านกิ่งไม้หนาทึบ ส่องลงมากระทบผิวขาวซีดของเด็กหนุ่มจนยิ่งดูราวกับรูปปั้นแกะสลักที่เปราะบางและงดงาม

เขาเงยหน้าขึ้นผมสีเงินอ่อนพลิ้วสะบัดตามแรงลม ราวกับเส้นไหมต้องแสงแดด ดวงตาสีฟ้าน้ำทะเลลึกลับจับจ้องไปยังหมาป่าขาวตรงหน้า แววตาเต็มไปด้วยทั้งความดื้อรั้น ความสงสัย และความหวั่นไหวที่ปะปนจนยากแยกแยะ

เอสเปอร์หอบหายใจแรง ก่อนจะเอ่ยเสียงกระด้างแฝงเหนื่อยล้า “คุณ… จะพาผมไปที่ไหนกันแน่ หรือเพียงวิ่งเล่นให้ผมตามคุณเหมือนตัวตลก”

ลูปายืนอยู่ไม่ไกลร่างใหญ่โตสง่างาม ขนสีขาวบริสุทธิ์ราวกับหิมะในเทือกเขาแอลป์ เธอหันศีรษะเล็กน้อย จ้องเด็กหนุ่มด้วยดวงตาสีอำพันคมกริบ แววตานั้นไม่ต้องมีถ้อยคำก็สามารถสื่อสารได้ เอสเปอร์สัมผัสได้ถึงแรงกดดันบางอย่าง แรงกดดันที่แตกต่างจากพ่อของเขา หากแต่คล้ายกันตรงที่ผลักดันให้เขาต้อง “เลือก”

แล้วอยู่ ๆ เสียงหนึ่งก็ดังก้องขึ้นในใจ ไม่ใช่เสียงของพ่อ แต่เป็นเสียงกระซิบลึกลับ เสียงที่เหมือนมาจากตัวลูปา

“เจ้าจะต้องพร้อมสำหรับเส้นทางใหม่ เอสเปอร์”

เด็กหนุ่มชะงักไปครู่หนึ่ง ดวงตาสีฟ้าหลุบต่ำลง ก่อนจะเอ่ยเสียงแผ่ว “พร้อมงั้น...แล้วผมจะต้องทำอะไร”

ลูปาก้าวช้า ๆ เข้ามาใกล้ วางบางสิ่งลงตรงหน้าเอสเปอร์ กระเป๋าลากหนังสีน้ำตาลเข้ม ใบไม่ใหญ่นักแต่ดูทนทานแม้ผ่านกาลเวลามาแล้ว ด้ามจับและล้อมีร่องรอยการใช้งานอย่างหนักหน่วง มันไม่ใช่ของใหม่ หากแต่กลับดูเหมือนมีเรื่องราวบางอย่างซ่อนอยู่ในทุกริ้วรอย

เอสเปอร์กะพริบตาปริบ ๆ มองสิ่งนั้นแล้วเลิกคิ้ว “นี่ กระเป๋า คุณคิดว่าผมจะต้องใช้มันเหรอ”

“หกสิบดอลลาร์แลกกับมัน แล้วเจ้าจะรู้ว่ามันจะเป็นเพื่อนร่วมทางที่จำเป็น”

“หกสิบดอลลาร์” เอสเปอร์หลุดหัวเราะเยาะ ดวงตาแวววาวด้วยความไม่เข้าใจ “คุณคิดว่าผมเป็นนักท่องเที่ยวเดินห้างหรือไร กระเป๋าลากเก่า ๆ แบบนี้”

น้ำเสียงนั้นเต็มไปด้วยความหยิ่งยโสและประชดประชันเป็นเกราะกำบังที่เขามักใช้ปกปิดความอ่อนไหวในใจ แต่ถึงอย่างนั้น เขาก็ยังคงหยิบกระเป๋าสตางค์ออกมาจากกระเป๋าเสื้อโค้ท ล้วงหาเงินที่พ่อมอบไว้ให้ใช้ยามจำเป็น

ธนบัตรยับเล็กน้อยถูกดึงออกมาหกสิบดอลลาร์ เขายื่นมันออกไปด้วยท่าทีที่เหมือนจำใจ แต่ลึก ๆ ในใจกลับมีแรงดึงดูดบางอย่างที่บังคับให้เขาต้องทำตาม

“เอาล่ะ หกสิบดอลลาร์” เขาพูดเสียงต่ำ

เอสเปอร์ก้มลงหยิบกระเป๋าลากขึ้น น้ำหนักของมันไม่มากเกินไป เขาจ้องกระเป๋าอยู่ครู่หนึ่ง ริมฝีปากขบแน่นเป็นเส้นตรง

[God-29] ลูปา

โบนัสจาก (ผู้โปรดปรานเหล่าเทพ) - โบนัสความโปรดปราน +15

BELIEVER (ผู้ศรัทธาเหล่าเทพ)

- โบนัสเพิ่มความโปรดปราน +15

ซื้อกระเป๋า

Esper HEROES

09 · กันยายน · 2025 · 19.00 น.

ท้องฟ้ายามราตรีเต็มไปด้วยหมู่ดาวพร่างพราว ลมเย็นพัดผ่านใบองุ่นจนเกิดเสียงกรอบแกรบ เสียงจักจั่นแว่วอยู่รอบข้าง และไฟตะเกียงจากบ้านไม้หลังเล็กของ ลูปา ส่องประกายแสงสีส้มอุ่นออกมาเป็นทางยาวกลางความมืด

ผมของเขาในคืนนี้สะท้อนแสงจันทร์เป็นประกายเงินอ่อน ราวกับมีเงาแห่งเทพคุ้มครอง สายตาสีเข้มของเขาเต็มไปด้วยคำถามมากมายที่ยังไม่ได้รับคำตอบ ชุดที่เขาสวมคือเสื้อเชิ้ตผ้าฝ้ายสีขาวหลวมๆ กับกางเกงขายาวเรียบง่ายที่ลูปาจัดหาให้ ร่างกายที่เต็มไปด้วยเหงื่อจากการฝึกหนักยังคงอบอวลไปด้วยความร้อน

ตรงข้ามเขาคือ ลูปา หญิงสาวผู้เคยปรากฏกายในร่างหมาป่าสีขาวงามสง่า แต่ยามนี้เธอกลับอยู่ในร่างมนุษย์ ใบหน้าคมชัดงดงามเกินกว่าจะบรรยายได้ ดวงตาสีเหลืองอำพันวาวโรจน์เต็มไปด้วยความเฉียบคมและปัญญา เสื้อคลุมหนังสีเข้มพันรอบกาย เธอนั่งพิงเสาไม้ ราวกับนักล่าที่สงบเสงี่ยม แต่ก็แฝงไว้ด้วยพลังมหาศาลที่พร้อมปลดปล่อยออกมาเมื่อใดก็ได้

เอสเปอร์ถอนหายใจยาว “ผมยังไม่เข้าใจอยู่ดีว่าทำไมต้องเป็นผม… ทำไมพ่อถึงไม่บอกความจริงตั้งแต่แรกว่าผมเป็นลูกของ…ใครก็ไม่รู้ที่ไม่ใช่มนุษย์”

เสียงของเขาสั่นเครือด้วยความกดดันปนแค้นใจ แต่ลูปายังคงเงียบ ราวกับกำลังรอฟังให้เขาได้เทออกมาทั้งหมด

“ผมพยายามฝึก พยายามวิ่ง พยายามยกดาบไม้ตามที่คุณกับเฟอร์รัสสอน แต่ทำไม…มันยังรู้สึกเหมือนผมไม่ใช่ใครเลยสักคน” เอสเปอร์กำมือแน่นจ้องมองฝ่ามือของตัวเองราวกับต้องการหาคำตอบ

ทันใดนั้นเอง

เปลวไฟสีน้ำเงินอมม่วงลุกโชนขึ้นจากแขนขวาของเขา! รวดเร็วและรุนแรงราวกับเปลวเพลิงจากฟากฟ้า ลุกวาบจนเขาสะดุ้งตะลึง แสงนั้นส่องสว่างกลางความมืด ราวกับประกาศการมีอยู่ของบางสิ่งที่เกินกว่ามนุษย์ธรรมดาจะเข้าใจ

เอสเปอร์ร้องเสียงหลง “อะ…อะไรกันครับ” เขามองแขนขวาของตนเองที่มีสัญลักษณ์โบราณคล้ายวงแหวนสามวงไขว้กันปรากฏขึ้นบนผิว เปลวไฟโอบล้อมเป็นเกราะเรืองแสง แต่อย่างน่าประหลาดที่กลับไม่ทำให้เขารู้สึกเจ็บปวดแม้แต่น้อย

ลูปาเงยหน้าขึ้น ดวงตาสีเหลืองอำพันหดแคบลงก่อนคลายออกด้วยแววเข้าใจ เธอยิ้มบางๆ ซึ่งหาได้เกิดขึ้นง่ายๆ “ในที่สุดก็แสดงตัวออกมา สายเลือดของเธอ”

เอสเปอร์ตัวสั่น “นี่มันเกิดอะไรขึ้น มันกำลังเผาผมอยู่ใช่ไหม”

ลูปาส่ายหัวช้าๆ “ไม่ เธอไม่ได้ถูกเผา แต่เธอกำลังถูกปลุก มันคือเครื่องหมายแห่ง เทพีไทรเวีย มารดาที่แท้จริงของเจ้า เทพีแห่งเวทมนตร์ ไฟ และทางแยก… เธอไม่ได้เป็นเพียงมนุษย์ธรรมดา เอสเปอร์ เจ้าคือสายเลือดกึ่งเทพ”

คำพูดนั้นกระแทกใจเอสเปอร์อย่างแรง เขาเบิกตากว้าง หัวใจเต้นถี่ “กึ่ง…เทพ? ไม่ใช่เรื่องล้อเล่นใช่ไหม”

“สายเลือดไม่เคยโกหก” ลูปาตอบเสียงหนักแน่น “และสัญลักษณ์นี้จะปรากฏขึ้นเมื่อเจ้าถึงวัยที่พร้อมจะตื่น… เหมือนกับคืนนี้”

เอสเปอร์ก้มมองเปลวไฟที่ยังโอบล้อมแขนตนเอง รู้สึกทั้งตื่นตระหนกและพิศวง “แล้วผมต้องทำยังไง”

ลูปาลุกขึ้นยืนเดินเข้ามาใกล้ จนแสงไฟสะท้อนบนใบหน้าเธอชัดเจน “เจ้าต้องไม่หนี แต่ต้องเผชิญหน้า ไฟนี้คือพลังแห่งมารดาของเจ้า ไม่ใช่ศัตรู แต่คือส่วนหนึ่งของตัวเจ้าเอง”

เอสเปอร์กัดฟัน “แต่มันมากเกินไป…ผมไม่รู้จะเริ่มตรงไหน”

ลูปาหยุดอยู่ตรงหน้า ยกมือขึ้นพ่นลมหายใจยาวช้า ทว่าลมหายใจนั้นมิใช่เพียงลมธรรมดา มันแฝงพลังโบราณ มวลพลังนั้นไหลเวียนออกมาเป็นละอองแสงสีเงิน อาบทับลงบนร่างของเอสเปอร์

ทันใดนั้นเปลวไฟที่ลุกโชนกลับไม่รุนแรงอย่างบ้าคลั่งอีกต่อไป แต่มันอ่อนลงราวกับมีมือที่มองไม่เห็นคอยประคองให้มั่นคงขึ้น สัญลักษณ์บนแขนสว่างไสวขึ้นอีกครั้งแต่ไม่ทำให้เจ็บ

ลูปากล่าวเสียงทุ้ม “จงฟังให้ดี เอสเปอร์…เจ้ามีศักยภาพที่ยังหลับใหล พลังแห่งไทรเวียในสายเลือดเจ้าจะทำให้เจ้ามีทางเลือกเสมอ ทางซ้าย ทางขวา หรือทางที่สามที่ไม่มีใครมองเห็น นั่นคือของขวัญแห่งแม่เจ้า แต่จะใช้มันได้…เจ้าต้องควบคุมหัวใจของตัวเองก่อน”

เอสเปอร์หอบหายใจ มองเปลวไฟในแขนที่เริ่มสงบลง เขายกสายตาขึ้นสบกับลูปา “แล้วถ้าผมล้มเหลวล่ะ ถ้าผมควบคุมไม่ได้จนเผาทุกอย่างที่อยู่รอบตัว”

ลูปายิ้มบาง เป็นรอยยิ้มที่ทั้งอ่อนโยนและน่าเกรงขาม “นั่นแหละเหตุผลที่ข้าอยู่ที่นี่ เพื่อไม่ให้เธอล้มเหลว”

ความเงียบปกคลุมอยู่ชั่วขณะ มีเพียงเสียงหอบของเอสเปอร์และลมที่พัดผ่านไร่องุ่น เด็กหนุ่มหลับตาลงสูดลมหายใจลึก พยายามทำตามคำสอนของลูปา เขาปล่อยให้ไฟไหลไปตามแขนราวกับเป็นส่วนหนึ่งของโลหิต จนกระทั่ง…มันค่อยๆ จางหาย เหลือเพียงสัญลักษณ์เรืองแสงบนผิว

เอสเปอร์ลืมตาอีกครั้ง “ผม…ทำได้จริงๆ”

ลูปาพยักหน้า “นี่เป็นเพียงก้าวแรก แต่จำไว้นะเอสเปอร์ก้าวเล็กๆ นี่อาจเป็นสิ่งที่ตัดสินชะตาของทั้งเจ้าและโลกที่เจ้าจะต้องเผชิญ”

[God-29] ลูปา

โบนัสจาก (ผู้โปรดปรานเหล่าเทพ) - โบนัสความโปรดปราน +15

BELIEVER (ผู้ศรัทธาเหล่าเทพ)

- โบนัสเพิ่มความโปรดปราน +15

ปลดล็อกพลังเทพ: + 35 ความโปรดปรานลูปา

+1 ตื่นรู้

Esper HEROES

11 · กันยายน · 2025 · 14.00 น.

เสียงกรีดร้องของฮาร์ปี้ยังสะท้อนอยู่ในความทรงจำ แม้มันจะถูกตัดขาดอย่างกะทันหันด้วยเสียงคำรามต่ำและเสียงกระแทกอันหนักหน่วงของพวกหมาป่าที่พุ่งเข้ามาช่วยจัดการศัตรูตัวนั้น ร่างของฮาร์ปี้ตัวที่สองถูกฟาดลงกับพื้น เล็บอันแหลมคมของมันไม่ทันได้สัมผัสเลือดอีกหยด ก่อนที่เสียงขู่คำรามและฟันเขี้ยวของหมาป่าฝีเท้าไวจะฉีกทำลายมันจนร่างสลายไป

เอสเปอร์แทบไม่รู้สึกถึงสิ่งใดนอกจากความเย็นของดินที่ซึมเข้าแผ่นหลัง ความเจ็บปวดที่แล่นไปทั่วทั้งร่าง แขนข้างที่ถูกกรีดมีไฟร้อนแผดเผาจากบาดแผลลึก เลือดซึมไม่หยุด เขาอยากตะโกนแต่เสียงขาดหายเพียงแค่ลมหายใจครางแผ่ว ๆ “อึก”

ไกด์เองก็ไม่ต่างกัน แม้ยังยืนหยัดด้วยหัวใจที่แข็งแกร่ง แต่บาดแผลบนสีข้างทำให้การเคลื่อนไหวทุกครั้งเหมือนถูกคมมีดเฉือน เขาทรุดลงข้าง ๆ เอสเปอร์ แต่ยังคงยกแขนยันตัวพยายามประคองอีกฝ่ายไม่ให้จมลงกับพื้นดินเต็มที่

ร่างมหึมาของหมาป่าฝูงใหญ่โผล่เข้ามาในสายตา ดวงตาสีเหลืองคมกริบของ เวล็อกซ์ และ ลูปัส จับจ้องทั้งสองเด็กหนุ่ม ก่อนจะหันมาส่งสัญญาณให้กันและกัน พวกมันไม่ได้พูด แต่การเคลื่อนไหวที่แน่วแน่ก็เพียงพอที่จะบ่งบอกเจตนา

“จับ…พวกเขาไว้ให้มั่น” เสียงของลูปัสดังก้องในหัวด้วยพลังสื่อสารของมัน แม้เอสเปอร์จะมึนงงจนแทบฟังไม่รู้เรื่อง แต่ก็พอเข้าใจว่าไม่ใช่เวลาโต้เถียง

หมาป่าสองตัวใหญ่คาบคอเสื้อและประคองแขนเด็กทั้งสองขึ้นราวกับพ่อแม่ห่วงใยลูกที่บาดเจ็บ ทว่ามือที่เต็มไปด้วยกรงเล็บและเขี้ยวกลับเคลื่อนไหวอย่างนุ่มนวลและระมัดระวังสุดขีด ร่างของเอสเปอร์ถูกยกขึ้นวางบนแผ่นหลังของเฟอร์รัส หมาป่าสีเทาปนดำผู้แข็งแกร่ง ส่วนไกด์แม้จะบาดเจ็บเช่นกัน แต่ยังมีแรงพอจึงถูกเวล็อกซ์ดุนให้วิ่งกะเผลกตามพวกเขาไป

เส้นทางกลับบ้านหมาป่าในหุบเขายาวไกลและขรุขระ แต่แผ่นหลังอุ่นและหนาของเฟอร์รัสทำให้เอสเปอร์ไม่ต้องรับน้ำหนักบาดแผลมากนัก เขารู้สึกถึงการโยกไหวในทุกก้าวเหมือนถูกกล่อมให้หลับ แม้จะยังเจ็บจนต้องกัดฟันแน่น ดวงตาเริ่มปิดลงแต่ใจยังพยายามสู้ “ไกด์” เสียงแผ่วเหมือนคนละเมอรอดออกจากริมฝีปาก

“พี่ผมอยู่ตรงนี้” เสียงของไกด์ดังขึ้นจากด้านข้าง แม้เขาหอบหายใจแรงจนแทบจะล้ม แต่ก็ยังฝืนยืนวิ่งเคียงข้างไป เขาจับมือข้างที่ไม่มีบาดแผลของเอสเปอร์เอาไว้แน่น

เมื่อทั้งคู่ถูกพากลับมาถึงบ้านหมาป่า พวกหมาป่าตัวเล็ก ๆ รีบวิ่งเข้ามาล้อมรอบส่งเสียงครางห่วงใย ก่อนจะถอยออกให้พื้นที่แก่ผู้บาดเจ็บ

เอสเปอร์ถูกวางลงบนเตียงไม้เตี้ย ๆ ปูด้วยขนสัตว์หนานุ่ม กลิ่นควันไฟ สมุนไพรในอากาศอบอวลรอบตัว เขาเพิ่งรู้ตัวอีกทีเมื่อความอุ่นจากแสงไฟส่องกระทบใบหน้า ร่างกายยังปวดแสบปวดร้อน แต่ไม่เหมือนตอนอยู่ในสนามรบ

เมื่อเปลือกตาค่อย ๆ เปิดขึ้น ภาพแรกที่เห็นคือไกด์นั่งอยู่ข้าง ๆ มือใหญ่กว่าของเด็กวัยสิบสามกำลังจับผ้าชุบน้ำค่อย ๆ ซับเลือด สิ่งสกปรกออกจากบาดแผลที่แขนขวา สายตาของไกด์นิ่งสงบแต่เต็มไปด้วยสมาธิราวกับกำลังปกป้องสิ่งล้ำค่า

“ฟื้นแล้วเหรอครับ” ไกด์เอ่ยเสียงเรียบ ไม่ใช่คำถามด้วยความตกใจ แต่เหมือนคนที่มั่นใจอยู่แล้วว่าจะเฝ้ารอจนอีกฝ่ายลืมตา

เอสเปอร์พยายามขยับตัว แต่ความเจ็บทำให้เขานิ่วหน้า

“อย่าขยับ” ไกด์กดบ่าเขาเบา ๆ “เลือดยังไหลอยู่”

เด็กหนุ่มผมเงินอ่อนกัดฟัน เขาไม่คุ้นเคยกับการถูกใครดูแลเช่นนี้ นิสัยคุณชายที่เคยเชื่อว่าตนไม่ต้องพึ่งใครกลับสั่นคลอนเมื่อเห็นเด็กที่อายุน้อยกว่ากำลังทำแผลอย่างจริงจังให้ตน

“ฉันควรเป็นฝ่ายปกป้องนาย” เอสเปอร์พึมพำ เสียงเต็มไปด้วยความดื้อรั้นและเขินอายที่ซ่อนอยู่

ไกด์ไม่เงยหน้าขึ้นจากงานในมือ “หากวันนี้ไม่มีผมและพวกหมาป่า พี่คงถูกฮาร์ปี้ฉีกเป็นชิ้น ๆ ไปแล้ว”

เอสเปอร์เงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะถอนหายใจสั้น ๆ “เด็กบ้า”

ไกด์ยกมุมปากเล็กน้อยแต่ไม่ตอบอะไร เขาใช้สมุนไพรบดละเอียดโปะลงบนบาดแผล เอสเปอร์สะดุ้งร้อง “อึก!” ก่อนที่ไกด์จะพูดเสียงเรียบ “อดทนหน่อย สมุนไพรนี้จะช่วยหยุดเลือด”

แม้คำพูดนั้นจะฟังดูเย็นชา แต่สัมผัสมือที่ประคองกลับอ่อนโยนกว่าที่เอสเปอร์คาดคิด เขามองหน้าคนตรงหน้าอย่างพินิจพิจารณา เห็นเพียงเด็กหนุ่มผู้สูงกว่าตนเล็กน้อย แต่มีแววตาที่นิ่งสงบมั่นคงยิ่งกว่าผู้ใหญ่หลายคน

Esper HEROES

12 · กันยายน · 2025 · 20.00 น.

กลางคืนคืบคลานเข้ามาอย่างเงียบงัน เหนือหลังคาไม้หนาทึบของบ้านหมาป่า แสงจันทร์ลอดผ่านเรือนยอดของต้นเรดวู้ดโบราณ ตกกระทบเป็นลายเงาสลับบนพื้นดินเย็นชื้น ภายในบ้านหมาป่า เสียงไฟเตาผิงแตกเปรี๊ยะคล้ายจะขับไล่ความหนาวเหน็บ ความเงียบงันออกไป แต่บรรยากาศยังคงอบอวลด้วยกลิ่นสมุนไพร น้ำมันหอมที่ใช้ชโลมแผล

เอสเปอร์นอนเอนอยู่บนเตียงฟางกว้าง ร่างกายเต็มไปด้วยผ้าพันแผลที่ถูกพันอย่างแน่นหนา แม้จะเคยเจ็บปวดแสนสาหัสจากการปะทะกับก็อบลินเมื่อช่วงเย็น แต่ตอนนี้ความปวดร้าวกลับค่อย ๆ คลายลงทีละน้อย เสียงลมหายใจของเขาหนักช้าลงเพราะความอ่อนแรง สายตาคมที่มักแฝงไว้ด้วยความมั่นใจ ดื้อรั้นบัดนี้กลับดูเหนื่อยอ่อนและอ่อนไหวกว่าเดิม

ไม่ห่างกันนัก ไกด์ก็นอนพิงหมอนฟางอีกฟากหนึ่ง แม้จะพยายามฝืนยิ้ม แต่ดวงตากลับเผยให้เห็นความอ่อนล้าและบาดแผลลึกที่ยังแสบระบมอยู่ ความรู้สึกผิดผสมกับความกังวลเกาะกินใจ ความคิดวนเวียนไม่หยุด แต่ก็ถูกตัดขาดเมื่อประตูไม้หนาหนักถูกผลักเปิด

เสียงฝีเท้าเบาแต่มั่นคงดังขึ้น ‘โอไรรอน’ เดินเข้ามาพร้อมบางสิ่งบาง

“แอมโบรเซีย” โอไรรอนกล่าวเสียงทุ้มต่ำ หมาป่าคาบของยื่นให้เอสเปอร์ “อาหารแห่งฟากฟ้า ที่เหล่าลูกครึ่งเทพอย่างพวกเจ้าได้รับการยอมรับให้ใช้... ไม่มาก แต่พอให้บาดแผลลึกหายสนิท และจิตวิญญาณกลับมามีแรงอีกครั้ง”

เอสเปอร์พยายามยันกายขึ้นนั่ง แม้แขนยังสั่นไหว แต่ความดื้อดึงของเขาไม่เคยหายไป “ผมไม่จำเป็นต้องพึ่งของแบบนี้ก็ได้” เสียงทุ้มแหบพร่าเอ่ยออกมา แววตาฝืนแข็งกระด้าง ทั้งที่สังขารแทบไม่ขยับ

ไกด์ที่นอนพิงหมอนรีบพูดเสียงอ่อน “ดื่มเถอะพี่เอสเปอร์ หากฝืนต่อไปจะไม่เหลือเรี่ยวแรงเลยนะ… ผมไม่อยากเห็นพี่ต้องทรมานเพราะดื้อดึงแบบนี้”

ดวงตาของเอสเปอร์เบนมามอง เห็นความจริงใจฉายชัดในแววตาไกด์ มันเหมือนมีบางสิ่งละลายเกราะแข็งในใจเขา แม้ปากยังไม่เอ่ยคำใด แต่ก็ยอมกิน

เมื่อแอมโบรเซียแตะริมฝีปาก รสชาติกลับไม่หวานฉ่ำดังที่คิด หากแต่เย็นลึก ราวกับหยาดน้ำค้างแรกของรุ่งอรุณไหลผ่านลงคอ ร่างกายร้อนวูบขึ้นทันที เลือดลมเหมือนถูกปลุกให้ตื่น เสียงชีพจรที่เคยช้ากลับเต้นเร่งแรงขึ้นทุกจังหวะ

ไกด์ก็กินตาม ร่างกายที่บอบช้ำถึงกระดูกเหมือนถูกพลังอุ่นห่อหุ้ม บาดแผลปริแตกเริ่มสมานเป็นเส้นบาง ก่อนจะค่อย ๆ หายราวกับไม่เคยมี รอยช้ำคล้ำก็จางหายไปท่ามกลางประกายเรืองรองของแอมโบรเซีย

ทั้งสองสบตากันชั่วขณะ ราวกับไม่เชื่อว่าปาฏิหาริย์ที่สัมผัสอยู่ตรงหน้าเป็นเรื่องจริง ความเจ็บปวดที่กดทับจิตใจมาหลายชั่วยามถูกชะล้างออกไป ทิ้งไว้เพียงความอุ่น ความสงบที่ไม่คุ้นเคย

โอไรรอนมองทั้งคู่ด้วยรอยยิ้มเล็ก ๆ “เจ้าทั้งสองโชคดีนักที่มีข้าลากกลับมา ไม่เช่นนั้น… แอมโบรเซียก็คงไม่ทันช่วยใคร”

เพลิงไฟในเตาผิงแตกเปรี๊ยะอีกครั้ง โอไรรอนหันหลังเตรียมเดินออกไป ทิ้งท้ายว่า “พักผ่อนให้เต็มที่ และอย่าลืม อย่าบอกเรื่องนี้กับลูปา” ก่อนหมาป่าจะเดินออกไป

ใช้แอมโบรเซีย - เอสเปอร์

ใช้แอมโบรเซีย - ไกด์