Central Park

Jemena BELIEVER

Jimena Fernández

📅 วันที่: 5 สิงหาคม พุทธศักราช 2568

🌓 หัวข้อ: ตลาดลองไอส์แลนด์ และเสียงกระซิบแห่งโชคชะตา

📍 สถานที่: เซ็นทรัลพาร์ค

   แสงแดดที่ยังคงเต็มไปด้วยความร้อนแรงและระอุในช่วงเวลา ของ ยามบ่าย กำลังค่อยๆ เริ่มทำการทอดตัวลงตรงบริเวณบนพื้นคอนกรีตที่เต็มไปด้วยเงาเรื่อเรืองจากตรงบริเวณเต็นท์หลากสีของตลาดลองไอส์แลนด์ กลิ่นหอมของบาร์บีคิวคลุกเคล้ากับกลิ่นพิซซ่าที่เพิ่งยกออกจากเตาอิฐลอยอ้อยอิ่งอยู่ภายในบริเวณอากาศ เสียงหัวเราะ เสียงของเครื่องดนตรีสดจากวงเล็ก ๆ และเสียงล้อจากรถเข็นขายฟู้ดทรัคที่พึ่งทำการเข็นผ่านไปทางบริเวณพื้นหินกำลังค่อยๆ ดังแทรกขึ้นมาเป็นจังหวะ

หญิงสาวจีน่า หรือ ฮิเมนา เฟร์นันเดช ในชุดของแจ็กเก็ตหนังสีน้ำตาลกำลังยืนสงบอยู่ที่ตรงบริเวณหัวมุมของตลาด ใต้ร่มไม้ใหญ่ที่เปลือกของมันเต็มไปด้วยรอยขูดขีดเก่าแก่ ราวกับใครบางคนเคยทำการฝากข้อความไว้ให้กาลเวลาได้จารึกตลอดไป

หลังจากนั้นเพียงแค่ไม่นานนัก ก็มีเสียงกระซิบ ดังขึ้นมาอีกครั้ง และเป็นเสียงที่ฟังดูค่อนข้างมีความเบา...ลึก...และเยือกเย็น โดยมีใจความ ของ ประโยคที่กล่าวกับเธออกมาว่าดังนี้

“เดินทางขึ้นรถเมล์...ห้าดอลลาร์...ไปที่ตรงบริเวณเซ็นทรัลพาร์ค...เธอจะรู้ว่าต้องทำอะไรต่อไป”

พอหลังจากที่คำพูด ดังกล่าวนั้นจบลงไปเป็นที่เรียบร้อยแล้วนั้น เธอก็เริ่มเม้มริมฝีปากแน่น ดวงตาสีเข้มขลับทอดมองไปยังป้ายรถเมล์ที่อยู่ถัดออกไปไม่ไกลมากนัก รถเมล์เก่าคันหนึ่งเพิ่งทำการแล่นมาเทียบจอดประหนึ่งกำลังรอเธออยู่โดยเฉพาะเลยทีเดียว

เส้นทางสู่เซ็นทรัลพาร์ค

พอหญิงสาวตัวน้อยๆ อย่างจีน่า เธอได้ทำการขึ้นมาบนรถเมล์โดยไม่มีทีท่าว่าจะลังเลใจเลยแม้แต่น้อยพร้อม กับ ค่อยๆ เริ่มทำการ ยื่นธนบัตรเป็นจำนวนเงินทั้งสิ้น ห้าดอลลาร์ให้ กับ คนขับรถเมล์โดยที่เธอแถบจะไม่ได้เอ่ยคำพูดอะไรออกไปนอกเสียจากทำการพยักหน้าเบา ๆ เธอมีความเชื่อว่าเสียงกระซิบนั้นจะยังคงไม่มีทางเงียบหายไปง่ายๆและมันจะ กลับยิ่งแนบชิดยิ่งขึ้น ดุจคำร่ายเวทย์ที่พึมพำข้างหู ของ เธออยู่ตลอดเวลา นั่นเอง

ในตอนนี้รถเมล์ที่เธอกำลังนั่งโดยสารอยู่ก็ค่อยๆ ทำการเคลื่อนไปตามบริเวณท้องถนนสายยาว ล้อบดกับรอยแยกของเมืองที่เต็มไปด้วยเรื่องราว เธอนั่งนิ่งเงียบไปตลอดื้งเส้นทางการโดยสาร...และก็เอาแต่จดจ่อ และ ก็ตั้งใจฟัง...รอคำสั่งต่อไปจากเสียงของผู้ที่เธอมองไม่เห็นว่ามันต้องการจะสื่อสารอะไรต่อมาอีก

    และเมื่อสาวน้อยจีน่าได้เดินทางเข้ามาถึงยังตรงบริเวณ เซ็นทรัลพาร์ค             

  

          สวนสาธารณะระดับเมือง ตั้งอยู่ระหว่างย่านอัปเปอร์เวสต์ไซด์และอัปเปอร์อีสต์ไซด์ ของเขตแมนแฮตตันในนครนิวยอร์ก สหรัฐอเมริกา เป็นสวนสาธารณะแห่งแรกในอเมริกาทีไ่ด้รับการออกแบบภูมิทัศน์ มีพื้นที่ประมาณ 2,133 ไร่ อีกทั้งที่นี่ยังเป็นสวนสาธารณะที่ใหญ่เป็นอันดับ 6 ของนครนิวยอร์ก และเป็นสวนสาธารณะที่ได้รับความนิยมมากที่สุดในอเมริกา

 

          ภายในเซ็นทรัลพาร์คเต็มไปด้วยต้นไม้ใหญ่และแมกไม้นานาพันธุ์ที่ให้ความร่มรื่นตลอดเส้นทาง ทำให้ที่นี่เปรียบเสมือนปอดยักษ์ และแหล่งธรรมชาติที่สำคัญใจกลางเมืองใหญ่ ให้ผู้คนได้ละทิ้งความวุ่นวาย มาชาร์จพลังกับบรรยากาศสุดชิลและภูมิทัศน์อันงดงามของสวนสาธารณะแห่งนี้หญิงสาวก็รีบ ก้าวเดินลงมาจากตรงบริเวณรถเมล์ ราวกับรู้แน่ชัดว่าทุกย่างก้าวมีใครบางคนได้กำหนดและ ลิขิต การเดินทาง วางไว้ให้ กับ ไก่ตัวน้อย กะต้าก กะต้าก กุ๊กๆ อย่างเธอได้เดินตาม เป็นที่เรียบร้อยแล้ว

 

    หลังจากนั้นเพียงแค่ไม่นานนัก เธอก็ไปหยุดยืนอยู่ที่ตรงบริเวณ ใต้ต้นเอล์มต้นหนึ่งที่ใหญ่โตอยู่ตรงกลางของสนามหญ้า ก่อนที่ตัวของเธอจะเริ่มทำการสูดลมหายใจเข้าออกลึกๆ เพื่อรอคอยฟังเสียงกระซิบดังกล่าวว่าแสงแดดที้ยังคงเต็มไปด้วยความร้อนแรงและระอุในช่วงเวลา ของ ยามบ่าย กำลังค่อยๆ เริ่มทำการทอดตัวลงตรงบริเวณบนพื้นคอนกรีตที่เต็มไปด้วยเงาเรื่อเรืองจากตรงบริเวณเต็นท์หลากสีของตลาดลองไอส์แลนด์ กลิ่นหอมของบาร์บีคิวคลุกเคล้ากับกลิ่นพิซซ่าที่เพิ่งยกออกจากเตาอิฐลอยอ้อยอิ่งอยู่ภายในบริเวณอากาศ เสียงหัวเราะ เสียงของเครื่องดนตรีสดจากวงเล็ก ๆ และเสียงล้อจากรถเข็นขายฟู้ดทรัคที่พึ่งทำการเข็นผ่านไปทางบริเวณพื้นหินกำลังค่อยๆ ดังแทรกขึ้นมาเป็นจังหวะ

หญิงสาวจีน่า หรือ ฮิเมนา เฟร์นันเดช ในชุดของแจ็กเก็ตหนังสีน้ำตาลกำลังยืนสงบอยู่ที่ตรงบริเวณหัวมุมของตลาด ใต้ร่มไม้ใหญ่ที่เปลือกของมันเต็มไปด้วยรอยขูดขีดเก่าแก่ ราวกับใครบางคนเคยทำการฝากข้อความไว้ให้กาลเวลาได้จารึกตลอดไป

หลังจากนั้นเพียงแค่ไม่นานนัก ก็มีเสียงกระซิบ ดังขึ้นมาอีกครั้ง และเป็นเสียงที่ฟังดูค่อนข้างมีความเบา...ลึก...และเยือกเย็น โดยมีใจความ ของ ประโยคที่กล่าวกับเธออกมาว่าดังนี้

“เดินทางขึ้นรถเมล์...ห้าดอลลาร์...ไปที่ตรงบริเวณเซ็นทรัลพาร์ค...เธอจะรู้ว่าต้องทำอะไรต่อไป”

พอหลังจากที่คำพูด ดังกล่าวนั้นจบลงไปเป็นที่เรียบร้อยแล้วนั้น เธอก็เริ่มเม้มริมฝีปากแน่น ดวงตาสีเข้มขลับทอดมองไปยังป้ายรถเมล์ที่อยู่ถัดออกไปไม่ไกลมากนัก รถเมล์เก่าคันหนึ่งเพิ่งทำการแล่นมาเทียบจอดประหนึ่งกำลังรอเธออยู่โดยเฉพาะเลยทีเดียว

เส้นทางสู่เซ็นทรัลพาร์ค

พอหญิงสาวตัวน้อยๆ อย่างจีน่า เธอได้ทำการขึ้นมาบนรถเมล์โดยไม่มีทีท่าว่าจะลังเลใจเลยแม้แต่น้อยพร้อม กับ ค่อยๆ เริ่มทำการ ยื่นธนบัตรเป็นจำนวนเงินทั้งสิ้น ห้าดอลลาร์ให้ กับ คนขับรถเมล์โดยที่เธอแถบจะไม่ได้เอ่ยคำพูดอะไรออกไปนอกเสียจากทำการพยักหน้าเบา ๆ เธอมีความเชื่อว่าเสียงกระซิบนั้นจะยังคงไม่มีทางเงียบหายไปง่ายๆและมันจะ กลับยิ่งแนบชิดยิ่งขึ้น ดุจคำร่ายเวทย์ที่พึมพำข้างหู ของ เธออยู่ตลอดเวลา นั่นเอง

ในตอนนี้รถเมล์ที่เธอกำลังนั่งโดยสารอยู่ก็ค่อยๆ ทำการเคลื่อนไปตามบริเวณท้องถนนสายยาว ล้อบดกับรอยแยกของเมืองที่เต็มไปด้วยเรื่องราว เธอนั่งนิ่งเงียบไปตลอดื้งเส้นทางการโดยสาร...และก็เอาแต่จดจ่อ และ ก็ตั้งใจฟัง...รอคำสั่งต่อไปจากเสียงของผู้ที่เธอมองไม่เห็นว่ามันต้องการจะสื่อสารอะไรต่อมาอีก

    และเมื่อสาวน้อยจีน่าได้เดินทางเข้ามาถึงยังตรงบริเวณ เซ็นทรัลพาร์ค               

          สวนสาธารณะระดับเมือง ตั้งอยู่ระหว่างย่านอัปเปอร์เวสต์ไซด์และอัปเปอร์อีสต์ไซด์ ของเขตแมนแฮตตันในนครนิวยอร์ก สหรัฐอเมริกา เป็นสวนสาธารณะแห่งแรกในอเมริกาทีไ่ด้รับการออกแบบภูมิทัศน์ มีพื้นที่ประมาณ 2,133 ไร่ อีกทั้งที่นี่ยังเป็นสวนสาธารณะที่ใหญ่เป็นอันดับ 6 ของนครนิวยอร์ก และเป็นสวนสาธารณะที่ได้รับความนิยมมากที่สุดในอเมริกา

 

          ภายในเซ็นทรัลพาร์คเต็มไปด้วยต้นไม้ใหญ่และแมกไม้นานาพันธุ์ที่ให้ความร่มรื่นตลอดเส้นทาง ทำให้ที่นี่เปรียบเสมือนปอดยักษ์ และแหล่งธรรมชาติที่สำคัญใจกลางเมืองใหญ่ ให้ผู้คนได้ละทิ้งความวุ่นวาย มาชาร์จพลังกับบรรยากาศสุดชิลและภูมิทัศน์อันงดงามของสวนสาธารณะแห่งนี้หญิงสาวก็รีบ ก้าวเดินลงมาจากตรงบริเวณรถเมล์ ราวกับรู้แน่ชัดว่าทุกย่างก้าวมีใครบางคนได้กำหนดและ ลิขิต การเดินทาง วางไว้ให้ กับ ไก่ตัวน้อย กะต้าก กะต้าก กุ๊กๆ อย่างเธอได้เดินตาม เป็นที่เรียบร้อยแล้ว

หลังจากนั้นเพียงแค่ไม่นานนัก เธอก็ไปหยุดยืนอยู่ที่ตรงบริเวณ ใต้ต้นเอล์มต้นหนึ่งที่ใหญ่โตอยู่ตรงกลางของสนามหญ้า ก่อนที่ตัวของเธอจะเริ่มทำการสูดลมหายใจเข้าออกลึกๆ เพื่อรอคอยฟังเสียงกระซิบดังกล่าวว่ามันจะพูดมาว่ายังไงต่อไป

Jemena BELIEVER

Jimena Fernández

📅 วันที่: 5 สิงหาคม พุทธศักราช 2568

🌓 หัวข้อ: สองชั่วโมงแห่งความเงียบ และเสียงกระซิบที่ตามมา

📍 สถานที่:  เซ็นทรัลพาร์ค

    หลังจากที่เวลาได้ทำการผ่านล่วงเลยไปเป็นระยะเวลาประมาณสองชั่วโมงเต็มๆ ท่ามกลางแสงแดดอ่อนของช่วงเวลาในยามสายของวันที่สาวน้อยจีน่าไม่ได้มีความเร่งรีบอะไร หญิงสาวผู้ซึ่งเดินทอดน่องไปตามทางเดินเล็ก ๆ ภายในบริเวณสวนสาธารณะ ของ เซ็นทรัลปาร์ค ได้ใช้เวลาทั้งหมดไปกับการชมเจ้านกตัวน้อย ๆ ที่กำลังบินกระโดดโลดเต้นไปมาอยู่ตรงบริเวณบนพุ่มไม้ แล้วเธอเองก็ยังได้ทำการชื่นชมกลีบดอกไม้ที่กำลังอ้าออกเพื่อรับแสงอรุณของช่วงเวลายามเช้า ของ วันใหม่ และเธอยังได้มีโอกาสส่งรอยยิ้มหวานๆ ให้ กับ เด็กตัวน้อยที่ได้ทำการมานั่งบนม้านั่งไม้ใกล้เคียงกันกับเธออีกด้วย ราวกับว่าวันนี้จะดูเป็นวันธรรมดาที่แสนเรียบง่ายอีกหนึ่งวัน ของ สาวน้อยตัวเล็กๆ อย่างจีน่า แต่ทว่าภายในจิตใจของเธอกลับซ่อนเร้นความคาดหวังอันเร้นลับเอาไว้อย่างเงียบงัน

พอเมื่อครบกำหนดเวลาสองชั่วโมงพอดีเป๊ะ เธอก็ค่อยๆ เริ่มที่จะทำการหยุดยืนอยู่ที่ตรงบริเวณใต้ต้นเอล์มใหญ่ต้นหนึ่ง พร้อม กับ ค่อยๆ เริ่มทำการทิ้งเงาเย็นทอดลงมาคลุมเรือนร่างบาง ดวงตาของเธอค่อยๆ เริ่มทำการหลับลงอย่างช้า ๆ มือทั้งสองข้างค่อยๆ เริ่มทำการสอดประสานกันเอาไว้ที่ตรงบริเวณแนบลำตัวในท่าราวกับกำลังสวดภาวนา และ อ้อนวอนต่อสิ่งศักดิ์สิทธิ์ และ พระผู้เป็นเจ้าอย่างไร อย่างงั้น

ตอนนี้ทุกอย่างเต็มไปด้วยความเงียบสงบ...

ไม่มีเสียงใด ๆ นอกจากเสียงลมพัดไหว เสียงใบไม้เสียดสี เสียงฝีเท้า ของ ผู้คนที่กำลังก้าวเรียวขาเดินและพวกเขาอยู่ห่างไกลออกไปจากตรงบริเวณนี้เป็นอย่างมาก เสียงหัวใจของเธอที่กำลังเต้นเป็นจังหวะของความรอคอยอย่างมีความหวัง

จนกระทั่ง...ในวินาทีต่อมา

เสียงกระซิบก็เริ่มที่จะปรากฏขึ้นมาแผ่วเบา ราวสายลมพัดผ่านใบหู เป็นประโยคที่ว่า อะไรรอลุ้นไปพร้อมกันนะคะ กะต้าก

Jemena BELIEVER

Jimena Fernández

📅 วันที่: 6 สิงหาคม พุทธศักราช 2568

🌓 หัวข้อ: : สองชั่วโมงแห่งความเงียบ และเสียงที่ไม่มีวันมาภาคต่อ

📍 สถานที่:  เซ็นทรัลพาร์ค

    ท่ามกลางแสงอาทิตย์ที่กำลังสาดส่องลอดผ่านอยู่ตรงบริเวณใบไม้ของต้นไม้สูงใหญ่ภายในบริเวณสวนของเซ็นทรัลพาร์ค หญิงสาวผู้มากด้วยความหวังได้กำลังยืนหยุดนิ่งอย่างสงบเงียบงัน เธอกำลังใช้สองหูเงี่ยฟังเสียงของบางสิ่งบางอย่างอยู่อย่างตั้งอกตั้งใจที่สุด และเธอก็มีความหวังว่าจะได้ยินเสียงกระซิบแผ่วเบานั้นแบบที่เคยผ่านมา แต่ทว่า...

แม้เพียงเงารำไรของเสียงนั้น... กลับไม่มีเลยแม้แต่น้อย..

ไม่มีแม้แต่เสียงกระซิบใดเล็ดลอดออกมา

ไม่มีแม้กระทั่งวาจาลี้ลับเอ่ยออกมา

ไม่มีแม้แต่เสียง ของ ลมเอื่อยที่จะพัดพาเฉียดผ่านตรงบริเวณทางด้านปลายหูของเธอไป

หลังจากนั้นเธอก็ค่อยๆ เริ่มทำการถอนหายใจออกมาอย่างเบา ๆ ภายในแววตาทั้งสองข้าง ของ สาวน้อยตัวเล็กๆ กำลังทำการสะท้อนความผิดหวังแวบหนึ่งที่ฉาบทับมาบนบริเวณใบหน้าอันแสนอ่อนเยาว์ แต่ทว่าเพียงแค่ครู่เดียวเท่านั้น หญิงสาวก็เริ่มที่จะทำการเผยรอยยิ้มขึ้นมาแทนที่อีกครั้ง พร้อม กับ ค่อยๆ เริ่มทำการเปล่งน้ำเสียง และ ก็เอ่ยคำพูดออกมาจากริมฝีปากบาง ของ ตัวเธอเองเป็นประโยคที่ว่า

 “ไม่เป็นไรนะยัยจีน่า… บางทีเสียงกระซิบนั้นอาจจะยังไม่พร้อมที่จะทำการพูดคุยและสนทนากับเราในตอนนี้ ก็เป็นได้กะต้าก กุ๊กๆ กะต้าก”

เธอกล่าว พร้อม กับ ร้องเสียงไก่ ออกมาในสไตล์ของ ตัวเองเบา ๆ พลางขยับร่างกายอย่างช้า ๆ เริ่มจากการบิดขาเหยียดแขน แล้วจึงหมุนตัวต่อไปเรื่อยๆ ตามจังหวะของสายลมที่กำลังพัดผ่านอยู่

ทว่าด้วยความอ่อนช้อยและลีลาที่พลิ้วไหวในเวลานี้ก็กลายเป็นว่า เธอเริ่มทำการเล่น ยิมนาสติกลีลาออกมาที่ตรงบนบริเวณลานหญ้าอันเขียวขจี แขนทั้งสองข้างของเธอเคลื่อนไหวราวกับปีกนก มือข้างหนึ่งถือริบบิ้นที่เธอพกติดตัวมาเสมอ เธอฟาดมันขึ้นไปที่ตรงบริเวณท้องฟ้า หมุน และทำการหมุนมันวนลงมาเป็นเกลียวคลื่นแห่งสีรุ้งท่ามกลางแดดยามกลางวันอย่างชำนาญ

เรือนร่างของเธอในตอนนี้ และ เวลานี้ยังคงเคลื่อนตัวไปอย่างสง่างาม จังหวะ ของ การก้าวเรียวเท้าบางราวกับบัลเลต์แทรกด้วยลีลาของการแสดง คอของเธอค่อยๆ เริ่มทำการแหงนสูงขึ้นมาอีกครั้งในขณะที่ ดวงตาเริ่มส่องแสงทอประกายของความหวังลึก ๆ อยู่อีกครั้ง พร้อม กับ เริ่มที่จัทำการเปล่งน้ำเสียง และ เอ่ยคำพูดออกมาจากริมฝีปากบาง เป็นประโยคที่ว่า

 “ถ้าเกิดว่าเสียงกระซิบนั้นยังอยากให้เราตามหา… มันจะมาเอง…”

หลังจากนั้นเธอก็ค่อยๆ เริ่มทำการหมุนตัวอีกครั้ง ริบบิ้นที่เอกำลังถือไว้อยู่ภายในมือข้างหนึ่งกำลังปลิวไสวอยู่ภายในบริเวณอากาศ เสียงของผ้าที่ยังคงแหวกว่ายอยู่ภายในบริเวณอากาศเบา ๆ ดั่งกับได้ยินเสียงดนตรีลี้ลับที่ไร้โน้ตกำลังทำการขับขาลและบรรเลงแต่ชวนให้หัวใจเต้นรัว

หลังจากนั้นเพียงแค่ไม่กี่นาทีต่อมาเธอก็เริ่มทำการหยุดทุกอย่างลงท่ามกลางไว้ในจังหวะสุดท้ายของการแสดง เธอยืนหยุดอยู่นิ่งๆ อีกครั้ง ดวงตาหลับลงอีกครา หวังว่าการเคลื่อนไหวของเธออาจจะช่วยทำการดึงดูดบางสิ่งบางอย่างจากบริเวณโลกเบื้องหลังม่านความจริงลงมาได้บ้าง หวังเพียงแค่ได้ยินเสียงกระซิบน้นอีกคราก็เพียงพอกะต้าก

Axel HEROES

A. Mikailov

power of calculated luck

To me luck is like a loaded gun—never random, always aimed — Axel

05.08.2025 | 03:20 PM

ความโกลาหลที่ถูกจัดระเบียบของย่านใจกลางเมืองนั้นน่าสนใจ…แต่ก็เพียงชั่วครู่ เมื่อรูปแบบของมันเริ่มซ้ำซากจำเจ, ดีลเลอร์แห่งค่ายฮาฟบลัดก็ตัดสินใจที่จะเปลี่ยนกระดานหมากรุกของเขาอีกครั้ง เขาเดินออกจากป่าคอนกรีต, มุ่งหน้าสู่โอเอซิสสีเขียวที่ถูกสร้างขึ้นอย่างมีแบบแผนใจกลางมหานคร—เซ็นทรัลพาร์ค

มันไม่ใช่การแสวงหาความสงบในธรรมชาติ, แต่เป็นการเปลี่ยนฉากเพื่อมองหาตัวแปรใหม่ๆ ที่น่าสนใจกว่าเดิม

เขาเดินไปตามทางเดินที่คดเคี้ยว, ผ่านนักท่องเที่ยวที่กำลังถ่ายรูป, ผ่านคนท้องถิ่นที่ออกมาวิ่งจ็อกกิ้ง, และผ่านศิลปินที่กำลังวาดภาพทิวทัศน์, สายตาของเขากวาดมองและประเมินทุกสิ่งที่เห็นอย่างเงียบเชียบ, เหมือนกับนักลงทุนที่กำลังสำรวจตลาดใหม่

ทว่า, ท่ามกลางความปกติที่ดูเหมือนจะถูกจัดฉากไว้นั้น, สัญชาตญาณของเขาก็สัมผัสได้ถึงความผิดปกติเล็กๆ…ความเคลื่อนไหวที่รวดเร็วเกินไปในพุ่มไม้ที่อยู่ห่างไกลจากทางเดินหลัก มันไม่ใช่กระรอก, ไม่ใช่แค่เงา, แต่มันคือบางสิ่งบางอย่างที่ท้าทายกฎของธรรมชาติ

ความสงสัยใคร่รู้เชิงวิเคราะห์นำทางเขาออกจากเส้นทางที่คุ้นเคย, ลึกเข้าไปในโซนที่เงียบสงบกว่า, และที่นั่น, เขาก็ได้พบกับมัน

มันดูเหมือนกระต่าย, แต่ก็ไม่ใช่กระต่าย ขนสีน้ำตาลอมเทาของมันดูเหมือนจะส่องประกายจางๆ เมื่อต้องกับแสงแดด, และที่สำคัญที่สุด…บนหัวของมันมีเขาขนาดเล็กที่แตกกิ่งก้านสาขาอย่างงดงามราวกับเขากวางขนาดจิ๋วที่ถูกขัดเกลามาอย่างดี—แจ็คคาโลป

ข้อมูลที่เคยได้ยินมาแว่วๆ จากเดมิก็อดคนหนึ่งในค่ายแล่นผ่านเข้ามาในความคิดของเขา: เขาของมันคือส่วนผสมชั้นยอดสำหรับยารักษาและยาแก้พิษบางชนิด มันคือวัตถุดิบหายาก

บุรุษชาวรัสเซียไม่ได้ลังเล, เกมที่เขามองหา…ได้ปรากฏตัวขึ้นแล้ว

เขาไม่ได้พุ่งเข้าใส่ในทันที, นั่นไม่ใช่สไตล์ของเขา เขาเฝ้าสังเกตการณ์อย่างอดทน, วิเคราะห์รูปแบบการเคลื่อนไหวของมัน—มันว่องไว, ปราดเปรียว, และดูเหมือนจะเคลื่อนที่ไปตามเส้นทางที่ซ้ำๆ กัน

เมื่อเขาอ่านเกมออกแล้ว, การล่าก็เริ่มต้นขึ้น

มันไม่ใช่การไล่ล่าที่อึกทึกครึกโครม, แต่เป็นการต้อนที่เยือกเย็นและถูกคำนวณมาอย่างดี เขาไม่ได้ใช้ความเร็วเพื่อไล่ตาม, แต่ใช้เพื่อดักหน้า, ตัดเส้นทางหลบหนีของมันทีละเส้น, ค่อยๆ บีบให้มันเข้าไปในพื้นที่ที่จำกัดมากขึ้นเรื่อยๆ, จนกระทั่งมันจนมุมอยู่ที่กำแพงหินของสวนหย่อมเล็กๆ แห่งหนึ่ง

เจ้าแจ็คคาโลปตื่นตระหนก, มันกระโดดไปมาอย่างสับสน, พยายามจะหาทางหนี, แต่ทุกเส้นทางกลับถูกปิดตาย

ปัง!

เสียงปืนที่แหบแห้งและถูกเก็บเสียงดังขึ้นเบาๆ, แทบจะกลืนหายไปกับเสียงจอแจของเมืองที่อยู่ห่างออกไป กระสุนทองสัมฤทธิ์นัดเดียวพุ่งแหวกอากาศ, เจาะเข้าที่กลางลำตัวของอสูรกายตัวน้อยอย่างแม่นยำ

ร่างของมันชะงักงันกลางอากาศ, ก่อนจะร่วงหล่นลงสู่พื้นหญ้าที่นุ่ม, ไม่ได้มีเลือดหรือความรุนแรงใดๆ, มันเพียงแค่แน่นิ่ง, แล้วค่อยๆ สลายกลายเป็นกองฝุ่นสีทอง, เหลือทิ้งไว้เพียงเขากวางขนาดจิ๋วที่งดงามสองข้างที่ตกอยู่บนพื้น

มันง่ายกว่าที่คิด…ง่ายกว่าการต่อสู้กับอสูรกายตัวอื่นๆ ที่เขาเคยเจอมามากนัก

ดีลเลอร์แห่งค่ายฮาฟบลัดเดินเข้าไปอย่างไม่รีบร้อน, เขาหยิบผ้าเช็ดหน้าสะอาดออกมา, ห่อเขาสองข้างนั้นไว้อย่างทะนุถนอม, แล้วเก็บมันลงในกระเป๋าเป้ของเขาอย่างเรียบร้อย

การลงทุนในวันนี้…ให้ผลตอบแทนที่คุ้มค่าและรวดเร็วอย่างน่าพึงพอใจ

+ 2 ตื่นรู้ จากการพิชิตแจ็คคาโลปครั้งแรก Link

สินสงคราม:LUK 60+ x2

LUK 80+ ไบต์ 9 จะได้ไข่แจ็คคาโลปแทนสินสงครามปกติ

Power Money Game Music

CABIN 19

@Hye Ri

Jemena BELIEVER

Jimena Fernández

📅 วันที่: 6 สิงหาคม พุทธศักราช 2568

🌓 หัวข้อ: : สองชั่วโมงแห่งความเงียบ และเสียงที่ไม่มีวันมาภาคต่อ

📍 สถานที่:  เซ็นทรัลพาร์ค

    แต่ทว่านี่…กลับเป็นอีกครั้งหนึ่งที่สาวน้อยตัวเล็กๆ อย่าง จีน่า กลับไม่ได้ยินเสียงกระซิบอะไรตอบกลับมาให้เธอได้ยินเลยแม้แต่นิด ราวกับว่าทุกสรรพเสียงในจักรวาลกำลังถูกดูดกลืนหายไปในความว่างเปล่าแห่งห้วงเวลาอันเนิบช้า ลมหายใจของเธอค่อย ๆ เริ่มทำการ ผ่อนคลายลงช้าๆ เพื่อให้อารมณ์นิ่งและจิตใจ ของเธอจะได้ สงบเงียบลงกว่าเดิม แต่ในทว่าท่ามกลางความเงียบสงบนั้นกลับมีบางสิ่งที่คล้ายคลึงกับความหน่วงกำลังจุกแน่นอยู่ลึกภายในบริเวณหน้าอก เธอจึงหยุดเล่นยิมนาสติก ลีลาลงไปในทันที ก่อนจะค่อยๆ เริ่มพลางถอนหายใจเบา ๆ อย่างคนที่กำลังครุ่นคิดเรื่องอะไรบางอย่างอยู่สักเรื่องหนึ่ง และเรื่องบางเรื่องที่เธอกำลังครุ่นคิดถึงอยู่ ก็มีรายละเอียดที่ค่อนข้างลึกซึ้ง และต้องใช้เวลาในการตีความ และ ก็ทำความเข้าใจ กับมันมากพอสมควรเสียด้วย

หลังจากนั้นในเวลาต่อมาแค่เพียงไม่กี่วินาที ก็เริ่มมีเสียงกรอบแกรบของใบไม้แห้งดังขึ้นมา ที่ตรงบริเวณใต้ฝ่าเท้ากระทบโสตประสาทของเธอเบา ๆ ขณะที่เธอกำลังเดินไปยังม้านั่งไม้เก่าซึ่งตั้งอยู่ตรงบริเวณใต้ต้นเอล์มใหญ่ที่กำลังทอดเงาครึ้มราวม่านแห่งความลึกลับ หลังจากนั้นเธอก็ค่อยๆ เริ่มทำการหยิบกระดานหมากรุกขนาดพกพานำออกมาจากภายในบริเวณกระเป๋าเป้ ก่อนจะค่อยๆ เริ่มทำการวางมันลงตรงบริเวณบนม้านั่ง และค่อย ๆเริ่มทำการ จัดวางหมากแต่ละตัวด้วยมือที่นิ่งประดุจเสมือนกับนักรบในสนามรบที่ไร้สุ่มเสียงอย่างไร ก็ อย่างงั้น

ถึงแม้ว่าในเวลานี้เธอจะไม่มีคู่ต่อสู้ และ เล่นหมากรุกไปด้วยกันอยู่ตรงบริเวณเบื้องหน้า แต่เธอก็เล่นมันอย่างเอาจริงเอาจัง ราวกับว่าคู่ต่อสู้ของเธอคือจิตวิญญาณแห่งโชคชะตา เธอทำหน้าที่และทำการสลับบทบาทเดินทั้งหมากขาวและดำได้เป็นอย่างดีเยี่ยม พร้อม กับ ค่อยๆ เริ่มทำการพลางเงี่ยหูฟังทุกจังหวะการเคลื่อนไหวของลม และทุกๆ เสียงแผ่วเบาของธรรมชาติ เผื่อเอาไว้ว่าในวินาทีใดวินาทีหนึ่ง เสียงกระซิบแห่งความลับที่เธอกำลังเฝ้ารอคอยมาเป็นระยะเวลาเนิ่นนานพอสมควร จะพลัดตกลงมาจากห้วงอากาศอันบางเบานี้ในไม่ช้า

หมากรุกดำตัวหนึ่งล้มลงเพราะแรงลมอย่างแผ่วเบา...

หลังจากนั้นเธอก็ค่อย ๆ รีบทำการหยุดมือทันที หัวใจของเด็กหญิงเต้นแรงขึ้นเล็กน้อย ก่อนที่ในเวลาต่อมเธอจะค่อยๆ เริ่มทำการทอดสายตามองรอบตัว เงาใบไม้ไหวระริก เสียงนกร้องแว่วมาแต่ไกล ต่อมาก็เริ่มมีลมหอบหนึ่งพัดปลิวเส้นผมสีดำขลับของเธอขึ้นมาจากตรงบริเวณบ่าของเธอ ทว่าจะมีเสียง ของ การกระซิบใดดังแว่วขึ้นมาบ้างไหมนะเธอเองก็ได้แต่นั่งรอลุ้นอย่างใจจดใจจ่ออยู่เช่นเดียวกันนะกะต้าก กะต้าก

Jemena BELIEVER

Jimena Fernández

📅 วันที่: 6 สิงหาคม พุทธศักราช 2568

🌓 หัวข้อ: : สองชั่วโมงแห่งความเงียบ และเสียงที่ไม่มีวันมาภาคต่อ

📍 สถานที่:  เซ็นทรัลพาร์ค

    แต่ทว่า นี่กลับเป็นอีกครั้งหนึ่งที่สาวน้อยตัวเล็กๆ อย่างจีน่า กลับไม่ได้ยินเสียงกระซิบอะไรตอบกลับมาเหมือนเช่นเคย ให้เธอได้ยินเลยแม้แต่เพียงสักนิดเดียส... ในตอนนี้ทุกอย่างที่อยู่รอบๆ ตัวของเธอเต็มไปด้วยความเงียบงันเบาบางราวกับม่านหมอกในช่วงเวลาของยามเช้าตรู่ที่ยังคงปกคลุมไปทั่วทั้งบริเวณสวนสาธารณะเซ็นทรัลปาร์คแห่งนี้ หญิงสาวจึงเริ่มหยุดทำการวางหมากลง หยุดคิดคำนวณทางเดินของกษัตริย์และเรือ แล้วหลังจากนั้นเธอก็ค่อยๆ เริ่มทำการลุกขึ้นมายืนอย่างแช่มช้า แววตาของสาวน้อยค่อยๆ เริ่มครุ่นคิดทุกสิ่งทุกอย่างและก็เรื่องราวอย่างสงบนิ่ง ก่อนที่หลังจากนั้นเพี่ยงแค่ไม่นานนักเธอจะค่อยๆ เริ่มทำการออกเดินก้าวเรียวขาบางเดินทางไปยังบริเวณม้านั่งไม้ใต้ร่มไม้ใหญ่ที่กำลังทอดเงาอยู่อย่างเย็นสบาย

หลังจากนั้นเธอก็ค่อยๆ เริ่มทำการเอื้อมมือเรียวบางข้างขวา ไปทำการหยิบกล่องไม้สีโอ๊คเข้มนำออกมาจากตรงบริเวณกระเป๋าผ้าใบเล็ก ก่อนที่ตัวของเธอจะค่อยๆ ดริ่มทำการรูดซิปเปิดมันออกมาอย่างทะนุถนอม ภายในด้านในกล่องนั้นมันก็ คือจิ๊กซอว์ชิ้นเล็กสีสันอ่อนละมุนเป็นรูปของท้องฟ้ายามช่วงเพลาสนธยานั่นเอง ภาพของจิ๊กซอว์ที่เราเห็นกันอยู่นี้เต็มไปด้วยโทนสีม่วงอ่อนไล่ไปสู่สีชมพูระเรื่อสวยงาม เหมือน กับ สีของความฝันที่ยังไม่มีวันจืดจางลงไปเลยแม้แต่น้อย หลังจากนั้นเธอก็ค่อยๆ เริ่มที่จะทำการแกะจิ๊กซอว์ชิ้นแรกนำไปวางลงที่ตรงบริเวณบนโต๊ะหินอ่อนอย่างเงียบๆ ด้วยมือที่คุ้นเคยจากการต่อจิ๊กซอว์มานับชิ้น และ ก็นับครั้งไม่ถ้วนแล้วนั่นเองกะต้าก กะต้าก

สายลมค่อยๆ เริ่มที่จะทำการพัดพาอย่างเอื่อยเฉื่อยมันพาเอากลิ่นดอกลิลลี่ขาวและเสียงใบไม้เสียดสีกันเบาๆ ลอยโชยมาด้วย ชวนให้เมื่อเธอได้ทำการสูดดมลงไปแล้วนั้น ก็ทำให้เธอรู้สึกได้ถึงจิตใจของเธอที่ดูผ่อนคลายลงเป็นอย่างมาก ทุกการเคลื่อนไหวของเธอช้า เนิบ และละเมียดละไม ราวกับกำลังร่ายรำร่วมกับห้วงแห่งเวลาอยู่นั่นเอง

แต่ถึงกระนั้น... ความเงียบก็ยังคงแนบแน่นอยู่รอบๆกาย ของ เธอ ไม่มีแม้แต่เสียงกระซิบใด ๆเล็ดลอดออกมาจากตรงบริเวณเงามืดของต้นไม้ หรือ ไม่มีแม้แต่วี่แววแห่งคำแนะนำจากอีกฟากหนึ่งของโลก เร้นลับ ว่าเธอควรจะต้องทำเช่นไรต่อไป

สิ่งทีเธอเลือกจะทำอยู่ในตอนนี้ และ เวลานี้ก็คือนั่งนิ่ง ๆ เพียงลำพัง… ปล่อยให้เสียงของธรรมชาติทำหน้าที่เพียงอย่างเดียว ของ มันอย่างเต็มที่และก็ให้สมบูรณ์แบบที่สุด หน้าที่นั้นที่เธอกำลังพูดถึงนั่นก็คือ หน้าที่ขับกล่อม คือ เสียง ของ เจ้านกกระจิบบรรเลงบทเพลงอ่อนหวานจากกิ่งไม้ไกลโพ้น และภายในจิตใจลึกๆ ของ เธอในตอนนี้ก็เริ่มเกิด และตั้งคำถามขึ้นมาอีกครั้งหนึ่งว่า...

หรือว่า… วันนี้พวกเขาจะไม่มากระซิบข้างใบหูของฉันแล้วจริงๆ นะ ?

Jemena BELIEVER

Jimena Fernández

📅 วันที่:  7  สิงหาคม พุทธศักราช 2568

🌓 หัวข้อ: : สองชั่วโมงแห่งความเงียบ และเสียงที่ไม่มีวันมาภาคต่อ

📍 สถานที่:  เซ็นทรัลพาร์ค

แต่ทว่าในครั้งนี้...ก็ถือเป็นอีกครั้งหนึ่งที่สาวน้อยจิน่ายังคงกลับไม่ได้ยินเสียงกระซิบใด ๆ ตอบกลับเธอมาเลยแม้แต่สักนิดเดียว ความเงียบงันนั้นทอดยาวราวม่านหมอกบางที่กำลังห่มและปกคลุมไว้ทั่วทั้งบริเวณสวนสาธารณะแห่งนี้เอาไว้ทั้งหมด ทั้งที่เธอได้แต่ทำการนั่งฟังอยู่นิ่ง ๆ ด้วยหัวใจที่เปิดกว้างราวกับผืนน้ำ แต่ทว่ากลับไม่มีแม้แต่เสียงสะกิดจากสายลม หรือความเคลื่อนไหวใดจากโลกเร้นลับที่เธอเฝ้ารอคอยู่เลยแม้แต่น้อย

หลังจากนั้นเธอก็ค่อยๆ ที่จะเริ่มทำการถอนหายใจขึ้นมาเบา ๆ แล้วหลังจ่กนั้นเพียงแค่ไม่นานนักเธอก็เริ่มที่จะทำการหยุดการต่อจิ๊กซอว์ลง มือเรียวบางขาว ของ สาวน้อยตัวเล็กๆ เริ่มทำการนำจิ๊กซอว์สิ้นสุดท้ายนำลงไปทำการวางไว้อย่างอ่อนแรงลงบนภาพที่ยังไม่สมบูรณ์แบบ ก่อนที่เธอจะค่อยๆ เริ่มทำการเดินก้าวเรียวขาบาง เดินทางเข้าไปทำการนั่งยังตรงบริเวณที่ม้านั่งไม้เก่าที่อยู่บริเวณใต้ต้นเบิร์ชสูงใหญ่ ใบไม้ค่อยๆ เริ่มทำการร่วงหล่นลงมาอยู่ที่ตรงบริเวณบนไหล่ ของ เธอประหนึ่ง กับ สายตาของผืนป่าที่กำลังเฝ้ามองเธออยู่เงียบ ๆ

หลังจากนั้นเธอก็ค่อยๆ เริ่มทำการเอื้อมมือเรียวบางข้างขวาขึ้นไปทำการหยิบหนังสือเล่มหนาเกี่ยวกับเรื่องราว ของ การไขคดีปริศนาและเรื่องราวของสิ่งลี้ลับนำขึ้นมาทำการเปิดอ่าน หน้ากระดาษภายในหนังสือ เริ่มมีความกรอบเก่าเสมือน กับ สมุดบันทึกที่กำลังต้องคำสาปอยู่ ทุก ๆ ถ้อยคำเสมือนกระซิบจากอดีตกาล ร้อยเรียงปริศนาให้เธอได้ทำการแปลความและคิดตามไปด้วยอย่างสนุกสนาน

สายตาคู่คมกริบของจิน่า กำลังค่อยๆ เริ่มไล่ทำการอ่านตัวอักษรอย่างช้า ๆ ภายใต้แสงแดดอ่อนของช่วงเวลาในยามบ่ายวันนั้น ขณะที่สายลมค่อยๆ เริ่มทำการพัดผ่านไปมาเบา ๆ ไปที้ตรงบริเวณบนแก้มของเธอ แถมสายลมเหล่านี้ยังทำการช่วยพัดพากลิ่นหอมของดอกไวโอเล็ตจากพุ่มไม้ใกล้เคียง แต่ทว่าเธอก็ยังคงเงี่ยหูเพื่อรอทำการฟังเสียงกระซิบอย่างตั้งใจอีกครั้ง…ฟังเสียงจากอีกโลกหนึ่ง ที่อาจยังไม่พร้อมจะเผยคำตอบออกมาในวันนี้

แต่เธอก็ยังคงนั่งอยู่ตรงนั้น นิ่งงัน ราวเงาของเวลาที่รอให้ประตูแห่งปริศนาเปิดออกอีกครา…

Jemena BELIEVER

Jimena Fernández

📅 วันที่: 7 สิงหาคม พุทธศักราช 2568

🌓 หัวข้อ: : แสงนิ่งเหนือขอบฟ้า

📍 สถานที่:  เซ็นทรัลพาร์ค

ดวงตะวันยังคงแขวนอยู่เหนือตรงบริเวณเส้นของขอบฟ้า เหมือนจะลอยค้างอยู่อย่างไม่รู้จักกับคำว่าตกดิน และแสงทองที่ไม่เคยหลับใหล ทำให้ทางด้านบริเวณ ของ ทิศเหนือของเซ็นทรัลปาร์คสว่างวาบขึ้นมาด้วยออร่าบาง ๆ อย่างที่ไม่เคยมีใครสามารถที่จะอธิบายได้

จีน่า สาวน้อยตัวเล็กๆ ผู้มากไปด้วยไหวพริบ และประสพการณ์ที่ถึงแม้จะน้อยแต่ในทุกๆ ประสพการณ์ก็ทำให้เธอโตขึ้น สาวน้อยก็ค่อยๆ เริ่มทำการก้าวเรียวเท้าบาง เดินไปด้วยความหวังและความมั่นใจตามคำกระซิบก่อนหน้านี้ หลังจากนั้นเธอก็เริ่มทำการเก็บหนังสือปกหนาเล่มโปรดเกี่ยวกับการไขคดีใส่ลงไปภายในกระเป๋าเป้ใบใหญ่ที่เธอกำลังทำการสะพายอยู่ให้เรียบร้อย ก่อนที่ตัว ของ สาวน้อยจะค่อยๆ ทำการเดินก้าวเรียวขาบางไล่ไปตามบริเวณเส้นทางเดินในสวนและเดินผ่านตรงบริเวณพุ่มไม้และลานหญ้าสลับ กับ ทางเดินหินที่เหมือนจะรู้ตัวว่ากำลังนำทางเธอเดินไป “ที่ใดที่หนึ่ง” สักแห่ง

ตอนนี้และเวลานี้มีเพียวกลิ่น ของ ดินชื้นและใบไม้ที่เพิ่งหล่นปะปนกับกลิ่นของบางสิ่ง…บางสิ่งที่ทำการจับต้องไม่ได้ลอยคลุ้งลงมาแตะอยู่ที่ตรงบริเวณปลายจมูก ของ สาวน้อยจีน่าเบาๆ

หลังจากนั้นเพียงแค่ไม่กี่วินาทีต่อมา เมื่อสาวน้อยจีน่าได้เดินทางมาถึงตรวบริเวณตอนเหนือสุดของเซ็นทรัลปาร์ค ที่ที่ผู้คนเริ่มเบาบางลง ถนนเลียบสวนเริ่มเต็มไปด้วยความเงียบสงัด และถึงแม้แต่กระทั่งเสียงลมก็เหมือนจะหลบเร้นออกไปจากตรงบริเวณนอกพื้นที่ด้วยเช่นเดียวกัน

เธอหยุดนิ่ง...

สายตาคู่หวาน ของ สาวน้อยจีน่าค่อยๆ เริ่มทำการสำรวจไปทั่วทั้งตรงบริเวณโดยรอบ ไม่มีใครกำลังยืนอยู่ตรงนั้น และสถานที่แห่งนี้ก็มีแค่เพียง ม้านั่งเก่าๆ ที่มีร่องรอย ของ การแตกร้าววางอยู่ที่ตรงบริเวณบนพื้นทางเดิน และก็เจ้านกน้อยตัวหนึ่งที่กำลังเกาะอยู่ตรงบนกิ่งไม้โดยไม่มีทีท่าว่าจะไหวติงใดๆเลยแม้แต่นิดเดียว

เธอยืนอยู่อย่างเงียบงัน

หัวใจเต้นช้าและสงบ พร้อมเปิดรับทุกเสียง แม้แต่เสียงที่เบาที่สุด…

และทันใดนั้นเอง...เหมือนโลกทั้งโลกจะทำการหยุดหมุน ลงชั่วขณะ เธอจะได้ยินเสียงกระซิบนั้นพูดว่าอะไรบ้าง รอลุ้นไปกับ ไก่กะต้ากๆ กุ๊กๆ กันนะคะ

Jemena BELIEVER

Jimena Fernández

📅 วันที่: 8 สิงหาคม พุทธศักราช 2568

🌓 หัวข้อ: : การเผชิญหน้าผู้ส่งสารแห่งรัตติกาล

📍 สถานที่:  เซ็นทรัลพาร์ค

แสงแดดในช่วงตอนเวลาของยามบ่ายกำลังค่อยๆ เริ่มทำการสาดส่องลงมาด้วยความอบอุ่นและความชัดเจน ถึงแม้ว่าในตอนช่วงเวลานี้จะยังคงมีสายลมที่ช่วยพัดพาเอาความเย็นมาปะทะผิวกาย ของสาวน้อยตัวเล็กๆลงได้บ้าง แต่ทว่าภายในจิตใจของจิน่าในตอนนี้ และเวลานี้กลับเต็มไปด้วยความรู้สึกร้อนรุ่มด้วยความคาดหวังและก็ความสงสัยที่ยังติดค้างอยู่ภายในจิตใจ ของ เธออยู่ไม่น้อยเลยทีเดียวแต่ท่ามกลางความรู้สึกดังกล่าวนี้ ของ สาวน้อยในเวลาแค่เพียงไม่กี่วินาทีต่อมา ก็เริ่มมีเสียงของเหล่าเจ้านกตัวเล็กๆ กำลังส่งเสียงร้องเจื้อยแจ้ว และก็ได้ยินเสียง ของ ใบไม้ที่กำลังกวัดแกว่งไกวไปมาอยู่ตามจังหวะ ของ ลมที่กำลังทำการพัดพาแห่งช่วงฤดูนี้

หลังจากนั้นเธอก็ค่อยๆ เริ่มทำการเดินก้าวเรียวขาบางเดินทางไปอย่างช้า ๆ จนกระทั่งวินาทีหนึ่งเธอเผอิญไปทำการสะดุดตากับชายผู้หนึ่งที่กำลังยืนอยู่ห่างจากตัว ของ เธอออกไปไม่ไกลมากเท่าใดนัก ผู้ชายคนนั้นอยู่ในชุดสูทสีดำสนิท เหมือนเงาราตรีที่หลุดลอยมาในกลางวัน

และเธอสังเกตเห็นว่า สายตาอันคมกริบของเขากำลังจับจ้องและมองมายัง สาวน้อยจิน่าอย่างไม่กะพริบตากันเลยทีเดียว ดั่ง กับว่าเขากำลังจะทำการอ่านทุกความคิด กำลังอยู่ภายในจิตใจ ของ เธออยู่อย่างไรอย่างงั้นเลยก็ว่าได้ หลังจากนั้นเพียงแค่ไม่นานนัก เขาก็ค่อยๆ ทำการก้าวเรียวขาแกร่งกำยำ เดินทางเข้ามาอย่างสงบนิ่งแต่ว่าทุกอย่างยังคงเต็มไปด้วยความรู้สึกที่ดูมั่นคง และในตอนนี้ สำหรับตัว ของ จีน่า เองราวกับว่าเวลาที่อยู่รอบข้างของ ตัวเธอในตอนนี้ เหมือนทุกอย่างกำลังทำการหยุดเคลื่อนไหวอยู่ หลังจากนั้นเพียงแค่ไม่นานนักชายคนดังกล่าว ก็เริ่มค่อยๆ ที่จะทำการเปล่งน้ำเสียงพร้อม กับเอ่ยคำพูดเป็นประโยคบทหนึ่งออกมาว่า

“เจ้าคือสาวน้อยจิน่าใช่ไหม?” น้ำเสียง ของ เขาฟังดูค่อนข้างมีความทุ้มต่ำเรียบง่ายแต่ทรงพลังดังขึ้นก่อนที่เขาจะเริ่มทำการกล่าวคำพูดต่ออีกเป็นประโยคหนึ่งขึ้นมาว่า “แม่ของเจ้า ได้ทำการฝากของขวัญชิ้นนี้มาให้กับเจ้าด้วย…”

พอหลังจากที่จบคำพูดลงไปได้เพียงแค่ไม่นานนัก หลังจากนั้นชายหนุ่มคนดังกล่าว ก็เริ่มค่อยๆ ที่จะทำการเอื้อมมือข้างขวา ของขึ้นไปทำการหยิบวัตถุลึกลับชิ้นหนึ่งนำออกมาให้ กับ เธอ วัตถุชิ้นนี้มันมีความเปล่งประกายอ่อน ๆ ราวกับกำลังทำการเก็บพลังแห่งราตรีเอาไว้ภายในนั้น ก่อนที่ชายคนดังกล่าวจะเริ่มค่อยๆ ทำการเปล่งน้ำเสียง พร้อม กับเอ่ยคำพูดออกมา เป็นประโยคบทหนึ่งว่า

“นางเล่าว่า นางนะมีลูกสาวคนหนึ่งอยู่ในดินแดน ของ โลกมนุษย์ ที่สักวันหนึ่ง สาวน้อยคนนี้จะทำการเดินทางมาที่ค่ายฮาล์ฟบลัดแห่งนี้” เขากล่าวด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูมีเลห์นัยยะลึกลับ ก่อนที่หลังจากนั้นเขาจะเริ่มค่อยๆ ทำการวางฝ่ามืออันอบอุ่นลงตรงบริเวณบนไหล่ของเธอ พร้อม กับ ค่อยๆ เริ่มทำการกล่าวคำพูดต่อ อีกประโยคหนึ่งออกมาในทันทีว่า “อ้อมกอดแห่งราตรี” เป็นพลังเร้นลับที่ถูกกระตุ้นขึ้น ภายในตัวจิน่ากระจ่างชัดเหมือน กับแสง ของ ดวงดาว และ ก็ท้องนภาในยามราตรี

สายลมเย็นรอบกายพัดผ่านและลูบไล้ ประดุจดั่งราวกับเป็นเสียงกระซิบแห่งโชคชะตาอย่างไรอย่างนั้น

หลังจากนั้นชายหนุ่มคนนั้น ก็เริ่มที่จะทำการสูดลมหายใจเข้าออกอย่างลึกๆ ก่อนที่เขาจะเริ่มค่อยๆ ทำการส่งรอยยิ้มบาง ๆ พร้อมทั้งเริ่มทำการหาวออกมาเฮือกหนึ่งราวกับเป็นการผ่อนคลายไปด้วยในตัว ก่อนที่เขาจะเริ่มทำการเปล่งน้ำเสียง พร้อม กับเอ่ยคำพูด ออกมาเป็นประโยคบทหนึ่งว่า

“ข้าขอตัวไปก่อนนะ… เมื่อไหร่ที่นางเดินทางกลับมาถึง… เมื่อนั้นจีน่าเจ้าจะได้รับการรับรองจากนางด้วยตัวของนางเองเลยนะ แล้วก็ในตอนนี้ เวลานี้เจ้าจงตั้งใจฝึกฝน เรียนรู้ และกล้าหาญเถิด สาวน้อย…” หลังจากที่จบคำพูด ของ ชายหนุ่มคนดังกล่าวลงไปได้เพียงแค่ไม่นานนักสาวน้อยตัวเล็กๆ อย่างจิน่าก็พยายามเริ่มทำการฝืนและกลั้นน้ำตาที่กำลังคั่งค้างอยู่ภายในบริเวณดวงตา ของ เธอออกมาไม่ให้ชายคนดังกล่าวได้เห็น ก่อนที่เธอจะค่อยๆ เริ่มทำการเปล่งน้ำเสียง พร้อม กับ ค่อยๆ เริ่มทำการเอ่ยคำพูดออกมาจากริมฝีปากบาง เป็นประโยคที่ว่า

“ฉันจะทำทุกอย่างให้ดีที่สุดค่ะ…” เธอกล่าวคำพูดออกมาด้วย น้ำเเสียงที้เต็มไปด้วยความรู้สึกสั่นพร่าทว่า กับ เต็มเปี่ยมไปด้วยความมุ่งมั่น และ ก็ความตั้งใจอย่างแรงกล้า

หลังจากนั้นเพียงแค่ไม่กี่วินาทีต่อมา ร่างของผู้ชายหนุ่มคนดังกล่าว ก็เริ่มที่จะค่อย ๆ ทำการเลือนหายไปในแสงแดด และกลายเป็นกลีบดอกป๊อบปี้สีแดงสด ที่ปลิวลอยละล่องว่อนอยู่เต็มไปหมด ท่ามกลางสายลมที่พัดพาออกมาอย่างอ่อนโยน ก่อนที่ในภายหลัง กลีบดอกนั้นค่อย ๆ ตกลงบนพื้นหญ้าสีเขียวสด ท่ามกลางเสียงนกร้องและความเงียบสงบของวัน

แต่ทว่าในตอนนี้สาวน้อยตัวเล็กๆ อย่างจิน่ากำลังทำการยืนหยัดอยู่อย่างนิ่งงัน อ้อมกอดแห่งราตรียังคงอบอวลอยู่ทั่วทั้งรอบกาย และ ภายในจิตใจของเธอ กลับเต็มไปด้วยความหวังและแรงบันดาลใจที่แผ่ขยาย และ เธอก็พร้อมแล้วสำหรับเส้นทางที่เต็มไปด้วยความท้าทาย หรือ เต็มไปด้วยความลับมากมายที่กำลังเฝ้ารอคอยเธออยู่ในอนาคตข้างหน้า

ขอทำการใช้แต้มจำนวน 2 ตื่นรู้ที่ จีน่า มีอยู่ ทำการปลดล็อคพลังที่มีชื่อว่า

 "อ้อมกอดแห่งราตรี" ค่ะ