Central Park

Nereza BELIEVER

NEREZA HENLADYS

Lovers of Pleasure ❣ Head Counselor Cabin 10

จากตลาดนัดในเกาะลองไอร์แลน เนเรซ่านั่งรถบัส ต่อรถไฟ ข้ามมาจนถึงแผ่นดินใหญ่และเข้าเมือง ‘นิวยอร์ก’ ได้สำเร็จ บ้านเกิดที่เธอคุ้นตา.. หนึ่งในเมืองหลวงของโลกที่ผู้คนให้การยอมรับ เนเรซ่าใช้เวลามองไปรอบกายด้วยสายตาเรียบนิ่ง นิวยอร์กคือเมืองที่ทำให้คนทั้งชอบและเกลียดหรือไม่ก็เป็นอย่างใดอย่างหนึ่งไปเลย ตึกใหญ่ ๆ กับฝูงชนมากมาย รถนับร้อยนับพันขวักไขว่และบีบแตรใส่กันจนดังปวดหู

แถมยังมีกลิ่นฉี่และท่อระบายน้ำที่บ่งบอกถึงความเสื่อมทรามผิดกับภาพลักษณ์อนาคตที่แสดงออก รองเท้าเซฟตี้ของเธอกระทบกับพื้นที่มีน้ำขังจนน้ำกระเซ็นขึ้นมาเล็กน้อย เนเรซ่าหลุบตาลงมองแค่ครู่ก่อนจะดึงสายตาตัวเองให้มองตรงไปตามทางเดินที่แออัด ‘ ถึงจะไร้รสนิยมไปหน่อยแต่สำหรับช่วงที่ออกมาล่า.. แต่งตัวแบบนี้น่าจะดีกว่า ’

เนเรซ่าสวมเสื้อคอเต่าแขนยาวรับกับรูปร่าง คลุมด้วยเสื้อแจ็กเก็ตและสวมกางเกงยีนส์เอวสูงสีเข้ม รองเท้าส้นสูงที่เป็นเอกลักษณ์ของเนเรซ่าหายไปเหลือแค่รองเท้าเซฟตี้คุณภาพชั้นยอด มองเผิน ๆ ดูแตกต่างจากเนเรซ่า เฮนลาดิสที่หลายคนรู้จักโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเธอเปลี่ยนสีผม แต่แบบนี้ก็ดู.. มีเสน่ห์แบบแข็งกร้าวและรุนแรงไปอีกแบบ

จากเขตเมืองที่เต็มไปด้วยแสงสี .. ดวงตาของเธอชำเลืองมองนกพิราบที่โผบินเหนือท้องฟ้า สัญญาณของเขตธรรมชาติใกล้เข้ามา ทำให้เธอชั่งใจว่าควรเตรียมอาวุธตั้งแต่ตอนนี้.. หรือควรเตรียมอุปกรณ์ทำแผล ‘ ถึงฉันจะตั้งใจมานิวยอร์กอยู่แล้วแต่สาบานเลยว่าถ้ามันเป็นเรื่องไร้ประโยชน์ครั้งนี้ฉันจะฝ่าทุกอย่างที่ขวางหน้าแล้วกลับไปนอนโง่ ๆ ในค่าย ’

เสียงแตรและเสียงจากป้ายบิลบอร์ดอิเล็กโทรนิคเบาลงแล้ว กลิ่นเหม็นของคนเมือง รวมไปถึงกลิ่นน้ำหอมแสบจมูกถูกสับเปลี่ยนมาเป็นกลิ่นธรรมชาติของต้นไม้ บึงน้ำ พร้อมกับการสนทนาของสัตว์แห่งรักที่เต็มไปด้วยข่าวสาร “ นั่นฟังดูดีนะ ” เนเรซ่าพึมพัมเบา ๆ จนคู่รักนกพิราบตกใจร่วงจากต้นไม้ ดีที่ทั้งสองกระพือปีกพยุงตัวได้ทัน

“ เธอรู้เรื่อง? ”

“ ได้ยินพวกเรา.. ม มนุษย์ได้ยินพวกเรา ! ”

การตอบสนองของนกพิราบตัวน้อยทั้งสองทำให้เนเรซ่าหลุดหัวเราะออกมาเบา ๆ ก้านนิ้วเรียวของสาวจิ้งจอกยกขึ้นทาบริมฝีปากพร้อมหยักยิ้มอ่อนโยน “ อย่าบอกใครล่ะ ” ผู้มีความสามารถในการสื่อสารกับสัตว์แห่งความรักก้าวเดินผ่านเส้นทางของเซ็นทรัลปาร์คที่เงียบสงบพร้อมกับนกพิราบสองตัวที่บินตามหลังอย่างใคร่รู้

“ เธอเป็นใคร? ”

“ ฟังพวกเรารู้เรื่องได้ยังไง? ”

พวกเขาเร่งกระพือปีกโผบินล้อมรอบเธออย่างกระตือรือร้น

เนเรซ่าถอนหายใจช้า ๆ เธอยกมือขึ้น เชิดนิ้วชี้ออกมาเป็นที่เกาะเกี่ยวให้กับนกพิราบตัวหนึ่ง ส่วนอีกตัวเลือกที่จะเกาะลงบนไหล่ของเธอ “ จะเรียกฉันว่าเจ้าหญิงก็ได้ ” มุมปากของเธอยกขึ้นอย่างพึงพอใจ ในแววตาไม่มีแม้แต่ความสะทกสะท้านว่าเธออาจจะกำลังมีท่าทางหลงตัวเองมากแค่ไหน

“ แต่ตอนนี้มาช่วยเจ้าหญิงของพวกนายหาสาเหตุที่ต้องมาที่นี่ก่อนดีกว่า ”

ตอบรับเสียงปริศนา : เซ็นทรัลปาร์ค

Timeline at [ 17:55 | 09/12/2024 ]

Nereza BELIEVER

NEREZA HENLADYS

Lovers of Pleasure ❣ Head Counselor Cabin 10

เนเรซ่าคิดว่าเธอเจอแล้ว

หลังจากเดินสำรวจเซ็นทรัลปาร์คที่กว้างใหญ่อย่างไร้จุดหมายโดยมีเพื่อนร่วมทางเป็นนกพิราบสองตัวที่คอยป้อนข่าวเล็กข่าวน้อยมาให้กับเธอในที่สุดตรงถนนริมบึงน้ำใหญ่ใจกลางปอดของนิวยอร์ก เธอพบกับชายแปลกหน้า(อีกแล้ว)ยืนพิงมอเตอร์ไซค์คันใหญ่ เขาสวมชุดขี่มอเตอร์ไซค์ตามแบบฉบับของพวกไบค์เกอร์ ชุดหนังสีดำเล่นกับอะไหล่สีเงินและกางเกงยีนส์สีเข้มจนเกือบดำ เขาสูงกว่าเธอหลายฟุต ร่างใหญ่และยากที่จะบอกอายุได้เนื่องจากหนวดเครา

ด้านหลังของเขามีมอเตอร์ไซค์ช็อปเปอร์ที่ผ่านการตกแต่งมาอย่างดี

‘ รุ่นใหญ่แฮะ ’

สาวจิ้งจอกจากบ้านอะโฟรไดท์ก้มลงมองตัวเธอเอง เธอสวมเสื้อยืดค่าย เสื้อแจ็กเก็ตง่าย ๆ กางเกงยีนส์เอวสูงเข้ารูป รองเท้าเซฟตี้พร้อมกับหมวกแก๊ปเหมือนพยายามพรางตัวหรือไม่ก็ควบคุมสไตล์ให้เป็นแบบสตรีทที่เห็นได้บ่อยในยุคสมัยนี้

เมื่อประเมินจากสายตา เธอต้องบอกเลยว่าเขาดู.. หลงตัวเอง

การจิกตามองนั่นมันอะไร? เหมือนสั่งกลาย ๆ ว่าเข้ามาหาฉันสิ?

เนเรซ่าสูดหายใจเข้า เธอปัดมือช้า ๆ ไล่คู่รักนกพิราบทั้งสองตัวให้บินออกไป เหลือไว้แค่เธอและชายปริศนา เสียงฝีเท้าดังขึ้นระหว่างพวกเขา แน่นอนว่าต้องเป็นเดมิก็อดตัวน้อยที่เข้าไปหาสูงวัยกว่าเหมือนอย่างทุกครั้ง ‘ ทำตัวเองให้เหมือนเด็กโง่ขี้สงสัยที่ตาแป๋วและไร้ความสามารถเข้าไว้ ’ เธอยกมือขึ้นถอดหมวกแก๊ป ยกริมฝีปากขึ้นเป็นรอยยิ้มทางการอย่างสุภาพ

“ มีอะไรให้ช่วยไหมคะ ? ”

บุตรสาวอะโฟรไดท์เปล่งเสียงทักทายเสมือนคนใสซื่อในนิยายรักหวานฉ่ำ ขาดก็แต่การยกมือขึ้นทัดหูหรือก้มหน้าก้มตาทำท่ายิ้มอ่อน เนเรซ่าดูใจเย็นและไม่รีบร้อนในการจะเข้าหาหรือทำความรู้จัก “ ดูเหมือนคุณอยากให้ฉันทักทาย ”

เขาคนนั้นยกยิ้มมุมปาก ไม่เปล่งเสียงใดออกมาแต่กลับขยับตัวเล็กน้อย

โอ้.. ขอเดาว่านั่นเป็นคำตอบ

พูดกับหนูสักคำเถอะค่ะ

Timeline at [ 19:27 | 09/12/2024 ]

Nereza BELIEVER

NEREZA HENLADYS

Lovers of Pleasure ❣ Head Counselor Cabin 10

เขาคนนั้นยกสองแขนกอดอก ดวงตาหรี่ลงพิจารณาหญิงสาวที่เข้ามาทักทายด้วยน้ำเสียงและรอยยิ้มที่เป็นมิตร บรรยากาศรอบตัวของเธอห้อมล้อมด้วยความรักตามกลิ่นอายของสายเลือดที่คละคลุ้ง เอกลักษณ์แห่งเทพีแห่งความงามล้วนปรากฏที่ตัวของเด็กคนนี้ รูปโฉมโดดเด่น กลิ่นเย้ายวนใจ และความสามารถในการสื่อสารกับสัตว์บางชนิดที่คนอาจไม่เคยให้ความสำคัญ

“ ข้ามีเรื่องอยากวานให้เจ้าช่วย ” ชายปริศนาผลักตัวออกจากรถขยับยืนด้วยสองขาอย่างมั่นคง แม้ก่อนหน้านี้จะมีแววตาประเมินพร้อมกับพิจารณาแต่ตอนนี้เขากลับเอ่ยด้วยใบหน้าที่ดูเหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ “ เนเรซ่าแห่งอะโฟรไดท์ ”

พูดจาดี ดูมีคลาส(แบบไบค์เกอร์) น่าสนใจ

เนเรซ่าหรี่ตาลงเล็กน้อย เธอผงกศีรษะรับการเรียกขานนั้น “ เนเรซ่าแห่งอะโฟรไดท์? นั่นคงเป็นการเรียกเดมิก็อดโดยทั่วไป.. แต่ต้องยอมรับว่านี่เป็นครั้งแรกเลยที่มีคนเรียกแบบนี้ ” ธิดาของเทพีแห่งความรักขยับก้าวเข้าไปใกล้เขามากขึ้นหนึ่งระดับ ยอมรับว่าเธอประทับใจที่เขาเลือกใช้คำอย่างสุภาพแต่ก็ยังมีความห่างเหินในแบบลึกลับ

“ หึ ”

เขาเค้นหัวเราะในลำคอ ยื่นสิ่งที่เรียกว่าหมวกกันน็อคให้เธอรับ ก่อนจะตวัดขาคร่อมบนมอเตอร์ไซค์ช็อปเปอร์คันใหญ่คันนั้น เขาเอี้ยวตัวมามองเธอพร้อมกับเลิกคิ้วขึ้นเสมือนถามว่าเธอต้องการให้ผู้ใหญ่แบบเขายื่นมือไปช่วยเหลืออะไรหรือไม่ แต่สิ่งที่เห็นกลับเป็นสาวน้อยที่ก้มหน้าลง ขยับมือคลายสายรัดหมวกกันน็อคก่อนจะยกมันขึ้นสวมศีรษะแทนที่หมวกแก็ป เด็กสาวที่ได้รับการเลือกจากเขาใช้เวลารัดสายให้แน่นเพื่อความปลอดภัยก่อนจะถือวิสาสะวางมือลงบนไหล่เขาแล้วค่อยตวัดขาข้ามขึ้นนั่งคร่อมเบาะมอเตอร์ไซค์ด้านหลังเจ้าของที่รับหน้าที่คนขับขี่

“ หน่วยก้านไม่เลว ”

“ ก็แค่ซ้อนรถ ”

เขาไม่ใช้มนุษย์ ต่อให้ยังไม่แสดงตัวแต่เนเรซ่าก็สัมผัสได้จากบรรยากาศและคำพูดที่เขาเลือกใช้ ดังนั้นแทนที่จะเกาะไหล่หรือกอดเอวเขาแบบลูกโคอาล่า เนเรซ่าเลือกวิธีที่รักษาระยะห่างและมีมารยาทกว่าด้วยการจับที่จับด้านหลังเบาะของเธอเอง ‘ พวกเขาเป็นอะไรกันหมด.. อะพอลโล่ก็มาเซราติ ส่วนเขา.. อื้ม ช็อปเปอร์รุ่นเก่าสักตัวที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน ’

“ จับให้แน่น ”

เสียงเครื่องยนต์คำรามอย่างดุร้ายในความเงียบสงบ ก่อนจะพุ่งทะยานออกไปมันเริ่มต้นด้วยการแล่นบนพื้นโดยไต่ระดับความเร็วขึ้นเรื่อย ๆ สายลมพัดผ่านร่างของเธออย่างบ้าคลั่ง เสียงอื้ออึงจากการเคลื่อนตัวแทรกซึมให้อย่างอื่นเงียบลง ความรู้สึกเร้าใจบนพาหนะที่ร้อนแรง เนเรซ่าหลับตาลงหวนนึกถึงอดีตปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเธอคิดถึงการได้โลดแล่นบนท้องถนน ทว่าตัวตนของผู้ขับขี่ไม่ใช่แค่คนทั่วไปดังนั้นหลังจากอยู่ในขั้นอุ่นเครื่องมานาน สิ่งที่น่าอัศจรรย์ใจก็เกิดขึ้น

ราวกับมีสายลมโอบล้อมประคองให้รถเคลื่อนไหวได้อย่างอิสระราวกับโลดแล่นเหนือพื้น กลุ่มลมสีทมิฬรองรับล้อใหญ่ ๆ ที่บดเบียดกับถนน Transverse ที่ผู้คนใช้กันอย่างคับคั่ง “ คิดออกหรือยังว่าข้าคือผู้ใด ”

ทั้งที่เขาไม่ได้พูดเสียงดังแต่เนเรซ่ากลับได้ยินอย่างชัดเจน เธอเลิกคิ้วขึ้นอย่างประหลาดใจ “ อนุญาตให้ฉันทราบด้วยเหรอคะ ” เขาไม่ได้แนะนำตัว .. อันที่จริงก็ไม่เคยมีใครแนะนำตัว เนเรซ่าเงยหน้าขึ้นมองแผ่นหลังของเขา “ เทพแห่งสายลมบอเรอัสปรากฏตัวมาถึงขนาดนี้ เป็นเกียรติของฉันจริง ๆ ”

เขาเค้นหัวเราะในลำคอ กระชับมือที่จับแฮนด์ก่อนจะบิดทำความเร็วมากขึ้น “ รู้แล้วก็ดี ”

-

Timeline at [ 19:27 | 09/12/2024 ]

Jayvik BRAVE

22/12/2024

00.40 น.

“จงมายังเซ็นทรัลพาร์ค” เสียงบางอย่างดังแว่วในหูของเจวิค เสียงภายในหัวดังขึ้นขณะที่เจวิคกำลังหาทางกลับไปยังค่ายฮาล์ฟบลัด 

‘เซ็นทรัลพาร์คเหรอ’ เขานึกภายในใจก่อนจะเรียกรถแท็กซี่แถวนั้นที่ยังพอมีอยู่บ้าง เพราะอยู่ใจกลางเมือง

รถแท็กซี่จอดที่ข้างทางเดินที่ติดกับเซ็นทรัลพาร์ค เขาจ่ายเงินกับคนขับจากนั้นจึงเปิดประตูแล้วก้าวขาลงจากรถ

เจวิคเดินเข้ามาภายในสวนสาธารณะ ในช่วงเวลานี้ไม่ค่อยมีคนแล้วเพราะใกล้ช่วงเวลาการปิดของสวน เขาเดินเข้ามาเรื่อย ๆ จนถึงใจกลางของเซ็นทรัลพาร์คเหรอ

“สวัสดีครับ ?”

Jayvik Mchonde

Jayvik BRAVE

22/12/2024

00.50 น.

สิ้นสุดเสียงกล่าวทักทายของเจวิคลงไม่ทันไรนั้น ก็มีลมพัดกระโชกแรงก่อนปรากฎร่างหญิงสาวออร่าสีม่วงและออร่าค่อย ๆ หายไป 

Spoiler: คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้

“หนุ่มน้อย” เสียงเคร่งขรึมและดูเย็นชาของหญิงปริศนาตรงหน้าพูดขึ้น

“ครั๊บ ??” เจวิคตอบเสียงสูงพร้อมท่าทีประหม่า เนื่องมาจากเขาไม่เคยเห็นหญิงสาวตรงหน้ามาก่อน

“เจ้าจงฝึกฝนตัวเองให้แข็งแกร่ง และพัฒนาศักยภาพตัวเองให้ถึงขีดสุดของความสามารถบิดาเจ้า และหาโอกาสใช้ความสามารถโจรกรรมที่ได้จากการปลดพลัง ช่วงชิงสิ่งของเด็กสาวที่ชื่อเฟเรีย 5 ครั้งแล้วข้าจะมอบรางวัลแก่เจ้า” เธอพูดต่อต่อท่าทีเย็นชา

‘โจรกรรมหรอ’ เขานึกภายในใจพร้อมสีหน้าครุ่นคิด ว่าจะเอายังไงดี

“อืมมมมม ถ้าจะบอกว่าได้มันก็ได้อยู่นะครับ แต่ก็ดูน่าจะใช้เวลาพอสมควรเลย ครั้งก่อนผมก็ทำได้ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ด้วย” เจวิคตอบกลับพร้อมพูดบ่นเปลย ๆ

“สรุปเจ้าจะรับไหม” หญิงสาวตรงหน้าเน้นย้ำต้องการคำตอบด้วยน้ำเสียงที่ดูหนักแน่น

“ระ รับ ครับ” เจวิครีบตอบกลับน้ำเสียงติดขัดด้วยความประหม่า

“ดีมากแล้วเราจะได้เจอกันอีกในวันที่เจ้าทำสำเร็จ” เธอพูดขึ้นขณะที่ยิ้มมุมปาก จากนั้นลมก็พัดขึ้นแรงอีกครั้งก็จะมีแสงสีม่วงสว่างขึ้น จากนั้นร่างของหญิงสาวก็หายไปพร้อมกับแสง

“โว้ว” เจวิคพูดแซว ก่อนจะเอามือลูบ ๆ ลำตัวตนเอง อันเนื่องจากลมพัดเมื่อก่อนหน้า จากนั้นเขาจึงก้มลงไปดูนาฬิกาข้อมือ

“จะตีหนึ่งแล้ว เดี๋ยวสวนปิดก่อนต้องรีบวิ่งแล้ว” ชายหนุ่มตั้งท่าวิ่งแล้วรีบวิ่งออกจากสวนไป

Jayvik Mchonde

Laura HEROES

Central Park  แมนฮัตตัน, นิวยอร์ก

ย้อนเวลา 14 กุมภาพันธ์ 2025 เวลาประมาณ: 12:49 น.

รถตู้สีดำที่มีฟิล์มทึบสนิท ที่แล่นไปตามถนนอย่างราบรื่น เสียงเครื่องยนต์เบา ๆ กลมกลืนไปกับบรรยากาศในรถที่เต็มไปด้วยความอบอุ่นจากฮีตเตอร์ภายใน ลอร์ร่านั่งเอนหลังบนเบาะหนังนุ่ม พลางยกมือขึ้นถูฝ่ามือตัวเอง

" หนาวหรือเปล่า " อีกฝ่ายเห็นลอร์ร่าเอามือถูกกันไปมาก็ถามขึ้น 

" ไม่ค่ะ ไม่หนาว " เธอรีบปฎิเสธแต่ก็ไม่ทัน อีกฝ่ายเอื้อมมือมมาจับมือเล็กๆ ของเธอเอาไว้

" ปกติเวลาร่าว่างจะทำอะไรหรอ " อีกฝ่ายถามเธอขึ้น

" ร่าหรอ... " เธอนึกอยู่สักครู่ ปกติไม่สร้างเรื่องก็..... 

" ปกติ ร่าก็นอน กิน เที่ยวเล่น เรียนบ้างนิดหน่อย " เธอเบาคำสุดท้ายลงเล็กน้อย เพราะส่วนมากจะโดดหนะ

" งันหรอ " เธอยิ้มออกมา “ ให้ผลเดาเล่นๆ นะ ” เจโรมพยักหน้า 

“ ร่าต้องเป็นพวกที่ชอบของหวานมากเลยใช่ไหม? ” เขาถามลอร์ร่า

" จริงๆ ก็ไม่เชิงหรอก แต่ร่าจะกินเวลาอยากกิน " หากพูดไปตรงๆ จะรู้สึกว่าอ้วนไหมนะ 

" อ่อนี้ๆ ร่ามีช๊อกโกแลตด้วยนะ " เธอหยิบขนมออกมา ไม่ทันเเล้วมั้งเธอมันเเบบว่าเด็กอ้วนหนะ

แต่จะกินคนเดียวเห็นทีจะไม่ดี เธอหยิบชิ้นหนึ่งขึ้นมาแล้วยื่นไปให้เขา เจโรมเองมองเธอครู่หนึ่งก่อนจะยอมอ้าปากรับไป ปลายนิ้วของเธอสัมผัสริมฝีปากเขาโดยไม่ได้ตั้งใจ ' ริมฝีปากนุ่มสุดๆ '

" อร่อยมั้ย " ยัยเด็กสาวที่ตอนนี้ก็คือกินของตัวเองเหมือนกัน ท่าทางเเฮปปี้มาก

เจโรมหรี่ตาเล็กน้อย " ลอร์ร่า "

" คะ? "

เขาไม่ได้พูดอะไรต่อ แต่ยกมือขึ้น ใช้นิ้วโป้งแตะเบา ๆ ที่มุมปากของเธอเพื่อเช็ดช็อกโกแลตออกให้อย่างนุ่มนวล

เธอชะงักเล็กน้อย รู้สึกถึงความอบอุ่นของปลายนิ้วที่แตะอยู่บนแก้ม

" กินเลอะหมดแล้ว " เขาพูดเรียบ ๆ แต่สายตากลับมีแววขี้เล่น

ลอร์ร่ากะพริบตาปริบ ๆ ก่อนจะรีบก้มหน้าลง กลืนน้ำลายลงคออย่างลำบาก " ขะ...ขอบ .... ขอบคุณค่ะ... "

เจโรมยิ้มมุมปาก " กินเลอะขนาดนี้ สงสัยว่าจะชอบช็อกโกแลตมากจริง ๆ "

เธอพยายามไม่หลบสายตา และหัวเราะเบา ๆ " เอ๋อออ "

บรรยากาศในรถเงียบลงชั่วขณะ มีเพียงเสียงดนตรีเบา ๆ ที่ยังคงเล่นอยู่ เจโรมเอนตัวพิงเบาะ สายตาเขาเหลือบมองลอร์ร่าที่กำลังก้มหน้ากัดช็อกโกแลตอีกคำ

" เอาอีกมั้ยคะ "

เธอหันมองอีกฝ่ายที่ตอนนี้มามองเธอกินแทน

" กินเถอะ " เขากล่าว ทำเอาเด็กสาวหยิบออกมาอีกชิ้นเเละส่งให้เขาไป " งันเก็บไว้นะ " เธอจับมืออีกฝ่าย เเละส่งช๊อกโกแลตให้เขาไว้

" ขอบคุณนะคะ " เขากล่าว ก่อนเพลงจะดังขึ้นมา มันเป็นเพลง Lover Boy อีกฝ่ายเองก็หันมองพร้อมอมยิ้มเบาๆ

เมื่อถึงท่อนฮรุกเขาก็ร้องขึ้นมา

" Darling, I got my trust issues.

Warning, you stay away.

If we meet at the rendezvous,

take me away, Sunray 

Time and toys,

May fill my heart with joy,

I’ll know peace when I’m your lover boy. "

แม้มันจะไม่ใช่เพลงจากวงของตนเอง เเต่เขาเองก็ร้องมันออกมาได้ดีเลยทีเดียว และนอกจากเรื่องเพราะเเล้ว ความหมายมันยังโครตจะดีย์ไปเลย เเล้วมันเเบบเรียกที่รัก

หรือเขานั้นจะเรียกเธอแบบนั้นกันนะ

" ดีจัง " เหมือนได้ไปดูแฟนมีตเเบบใกล้ๆ เลยหละ เธอยิ้มออกมาเเบบใช่เลยเพราะอีกฝ่ายร้องเพลงให้ฟังเเม้จะเเบบร้องตามก็ตามมันก็ดีมาก เนื้อเสียงของเขานั้นดีมากๆ เลย

" ร่าเอง ก็ร้องบ้างสิ " เขาบอก ก่อนจะส่งมือถือให้เด็กสาวนั้นเลือกเพลง

" ร่าหรอ ร่าร้องเพี้ยนนะ " เธอบอกอีกฝ่ายเเบบเขินๆ

" กลัวอะไร ไม่เป็นไร " เธอตอบแบบกันเอง ให้เด็กสาวนั้นเลือกเพลงเธอเลือกเพลงเเบบน่ารักๆ ที่เสียงไม่อะไรมาก และร้องง่ายอยู่ แบบว่าร้องให้พ่อฟังเมื่อเช้า เอามาร้องอีกรอบน่าจะได้นะ

" Woke up feeling pretty 

Diamonds all around me 

เดินเล่น in my city 

Hello to my girls 

อยู่ในโลก perfect ของฉัน everyday luxury 

มีแต่เรื่องสนุก fun fun วันนี้ฉันทำอะไรดี "

เธอร้องอยู่เป็นท่อนๆ มันอาจจะมีหลงๆ ในบางท่อนออกมาบ้าง แต่ด้วยเนื้อเพลงเเบบง่ายๆ และน่ารักๆ ก็พอถูๆ ไปได้อยู่

" เก่งมาก " เขากล่าว มือยกยี้หัวลอร่าเเบบเเกล้งๆ

" thank you kateki  " เธอตอบรับ และหัวเราะออกมา

หลังเดินทางมาถึง ประตูรสเปิดออกลมหนาวพัดผ่านต้นไม้เปลือยใบในเซ็นทรัลพาร์ค 

แสงแดดอ่อน ๆ ของฤดูหนาวทอดเงายาวลงบนพื้นหินที่ปกคลุมด้วยใบไม้แห้งที่หล่นกรอบกราวตามทางเดิน 

เสียงฝีเท้าของคนเดินสวนไปมาดังเป็นจังหวะ ท่ามกลางบรรยากาศโรแมนติกของวันวาเลนไทน์ บอกเลยว่าที่นี้มีเเต่คู่รัก 

ส่วนทางเจโรมขยับตัวเอามือรอรับลอร์ร่าที่ลุกขึ้น เป็นการประคองไปในตัวเลย

" ขอบคุณนะคะ "

ลอร์ร่าเดินอยู่ข้างชายหนุ่มที่มีใบหน้าถูกปิดบังด้วยหน้ากากอนามัยสีดำและแว่นกันแดด เธอขยับกระโปรงยาวสีขาวของตัวเองเล็กน้อยเพื่อให้ก้าวได้ถนัดขึ้น 

รองเท้าส้นสูงสีแดงของเธอแตะลงบนพื้นอย่างระมัดระวัง เธอไม่อยากสะดุดหรือล้มต่อหน้าผู้ชายที่กำลังเดินข้าง ๆ ตัวเอง

" ดูเหมือนเราจะโชคดีนะ " เขาเอ่ยขึ้นก่อนจะล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าโอเวอร์โค้ตสีขาวของตัวเอง น้ำเสียงของเขานุ่มลึก แต่แฝงไปด้วยความขี้เล่น

ลอร์ร่าหันไปมองเขา " หมายถึงอะไรเหรอ? "

" ก็วันนี้คนไม่เยอะมาก " เขาหันไปมองรอบ ๆ " ถ้าเยอะกว่านี้ฉันอาจต้องใช้กลยุทธ์ลับเพิ่ม "

" กลยุทธ์ลับ? "

" หนีเข้าไปในฝูงชน หรือแอบเข้าไปหลบในร้านขายของ " เขาหัวเราะเบา ๆ 

" บางครั้งก็ต้องทำตัวเหมือนสายลับเลยล่ะ " เขาพูดเชิงติดตลก 

ลอร์ร่าหัวเราะตาม ก่อนจะส่ายหน้าเบา ๆ " เป็นศิลปินนี่ก็เหนื่อยน่าดูนะ "

" บางทีก็ใช่ หรือ.....บางทีก็ไม่ " เจโรมยักไหล่ " มันเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตไปแล้วน่ะสิ "

ทั้งคู่เดินไปตามทางเดินที่ทอดยาวริม The Lake ทะเลสาบกว้างที่สะท้อนแสงแดดระยิบระยับ ผิวน้ำสงบนิ่ง 

มีเรือพายลำเล็ก ๆ ล่องอยู่ไม่ไกล เสียงนกร้องแว่วจากยอดไม้ เสริมให้บรรยากาศรอบตัวดูโรแมนติกขึ้น

" มันดี ใช่ไหมหละ " เขาถามลอร์ร่า พร้อมกัน เอามาสัมผัสนับน้ำ ก่อนจะให้มันขยับและแหวกมันออก 

" โห่ เก่งจัง " แน่นอน ลูกไดโอนิซุสนั้น ทำไม่ได้แน่นอน เธอมองอีกฝ่ายที่ควบคุมสายน้ำ ก่อนจะดึงมือขึ้นเเละตัวน้ำก็กลับมาเป็นปกติ

ขณะที่พวกเขากำลังเพลิดเพลินกับวิว และการเดทกัน เสียงฝีเท้าหลายคู่ก็ดังขึ้นจากด้านหลัง

" พี่เจโรม! ใช่พี่เจโรมใช่มั้ยคะ?! "

" กริ๊ดดดดดด นั้นเจโรมหนิ "

" แล้วยัยหน้าจืดนี้ใครกัน "

เจโรมหันไปมอง ก่อนจะสบถในลำคอเบา ๆ " เอาแล้วไง ชิx หาย "

ลอร์ร่าตกใจ " เอาแล้ว เอาเเล้วต้องทำยังไงดีคะ!? ร่าต้อง..... " 

ตอนนี้นอกจากเเอบโมโหแล้วคืออยากจะซัดหน้ามันด้วย มาเรียกหน้าจืดได้ยังไงก่อน!! เเต่งมาเต็มขนาดนี้ อยากจะหันไปตบปากจริงๆ 

และด้วยความคุ้นชิน มือใหญ่ๆ จับมือเด็กสาวก่อนจะออกวิ่งหนีเหล่ากองทัพเเฟนคลับทันที

" วิ่งลอร์ร่า วิ่ง " เขากล่าว

มือของอีกฝ่ายจับไว้เเน่ ตอนนี้อยู่ๆ การเดตก็ดูจะประสบภัยอย่างนั้น

พวกเขาวิ่งขึ้นบันไดปราสาทเบลเวเดียร์ ตอนนี้หัวใจของลอร์ร่ากระหน่ำเต้นรัว เธอหอบหายใจแรง สุดท้ายเมื่อถึงด้านบน ทั้งสองหยุดหายใจชั่วครู่

ลอร์ร่ายืนพิงกำแพง มือจับกระโปรงแน่น

เจโรมถอดหมวกและหน้ากากลง เขาหัวเราะเบา ๆ " เป็นยังไงบ้าง หายใจทันมั้ย? "

" ได้อยู่ค่ะ ไม่ได้วิ่งขนาดนี้นานเหมือนกัน " ใช่เลย วิ่งจนลืมไปเลยว่าใส่รองเท้าเเบบนี้ แบบความตะใจมันก็นะ

แต่ทันใดนั้น ขณะที่เธอพยายามขยับ รองเท้าส้นสูงของเธอกลับสะดุดกับขอบพื้น เเละพื้นที่ที่เเบบตอนนี้ทั้งคู่คือค่อนข้างใกล้กันมากเลย

" ว้ายยยยย ! "

ร่างเล็กเซไปข้างหน้า แต่เจโรมคว้าแขนเธอไว้ทัน และแล้วเธอก็ซุกตัวเข้ากับแผงอกของเขาโดยไม่ตั้งใจ

เสียงหัวใจเต้นดังจนแทบจะได้ยินชัด

ลมหายใจของเจโรมอยู่ใกล้ใบหน้าของเธอมาก...

เธอเงยหน้าขึ้น และ...

จมูกของพวกเขาชนกันเบา ๆ

ลอร์ร่าหยุดหายใจไปชั่วขณะ ใบหน้าของเธอร้อนฉ่า

เจโรมเองก็ดูจะชะงักไปเล็กน้อย แต่ไม่มีใครผละออกจากกัน

" ...ขอโทษค่ะ " เธอพึมพำเสียงแผ่ว

เขาหัวเราะเบา ๆ " จะขอโทษทำไม? "

" เอ่อ... ร่าาาา... " เด็กสาวอำๆ อึ้งๆ ตอนนี้คือพูดไม่ถูกแล้วหละ

" ถ้าจะขอโทษ คงต้องเป็นฉันมากกว่า "

นิ้วเรียวๆ เขาแตะแก้มเธอเบา ๆ ก่อนจะกระซิบ " ที่ทำให้เธอต้องมาเจออะไรแบบนี้ "

ลอร์ร่าเม้มปาก หัวใจของเธอเต้นรัวไม่เป็นจังหวะเลย ... ตอนนี้คือสตินั้นหลุดออกไปเเล้ว คือมันใกล้กันมาเลยนะ

 มอบ ช็อกโกแลต ให้ เจโรม 

 ทุกครั้งที่โรลเพลย์ลงท้ายด้วยเลขไบต์ 2 / 4 / 6 / 8 คู่สนทนาจะได้กลิ่นหอมบนตัวคุณ 

 จะได้รับโบนัสพิเศษ +10 แต้ม 

@Dean 

Laura HEROES

Central Park  แมนฮัตตัน, นิวยอร์ก

ย้อนเวลา 14 กุมภาพันธ์ 2025 เวลาประมาณ: 14:30 น.

ทุกอย่างอยู่กับเข้าสู่สภาวะปกติหลังจากที่ วิ่งหนีเหล่าแฟนคลับของเจโรมมา ตอนนี้ด้านนอกดูปกติเสียงดูเงียบลงแล้ว ไม่มีการโวยวายเเต่อย่างใด 

ทั้งคู่ค่อยค่อยๆ ขยับตัวจากที่ซ่อนก่อนที่จะนัดแนะกัน 

“ ลอร์ร่า เดี๋ยวเราแยกกันเดินไปก่อนนะ ” 

ร่างสูงกล่าวพร้อมกับปล่อยมือเด็กสาวออก  “ แล้วยังไงไปเจอกันแถวๆ ที่ทะเลสาบ ” 

เขาพูดต่อก่อนที่จะหยิบแมสขึ้นมาใส่อีกครั้งอีกครั้ง หลังจากนั้นเค้าก็หันบอกเด็กสาวเพิ่ม “ เดี๋ยวพี่จะเดินอ้อมไป น้องเดินไปก่อนเถอะ ” 

เขากล่าวพร้อมกับเดินออกไปก่อน  ตอนนี้เหลือไว้เพียงความเงียบ

เด็กสาวมองซ้ายมองขวาขวาเห็นว่าไม่มีใครแล้วตอนนี้เธอก็เดินไปยัง ทะเลสาบตามที่อีกฝ่ายบอก 

เธอเดินลงทิศหลงทางเล็กน้อย  แอบวนไปวนมาอยู่บ้าง 

และเมื่อถึงที่ด้านหน้าทะเลสาบเธอไปนั่งรอ เจโรม ที่บอกว่าจะมาแต่อีกฝ่ายยังไม่มาสายตามองไปมองมา หันหันซ้ายหันขวา ท่าทางดูลุกลี้ลุกลนชอบกล

แต่ในระหว่างที่เธอกำลังหันมองอยู่นั้นนั้นในทะเลสาบก็เริ่มจะกลายเป็นน้ำแข็ง  เธอพบกับไนแอด ที่กำลังร้องไห้อยู่ ท่าทางวันวาเลนไทน์ของเธอจะดูสุขเศร้าอย่างมาก

“ ขอโทษนะคะ เป็นอะไรหรือเปล่า ” 

เธอถามด้วยความเป็นห่วงก่อนจะเดินเข้าไปดู  แน่นอนว่าเด็กสาวแอบเว้นระยะห่างสักเล็กน้อย

“ ฉันเกลียดวันนี้ ” คู่สนทนาของเธอตอบ

“ ทีนี้มันมีแต่คู่รักมาเดทกัน ดูสิ ลองดูรอบๆ ” 

เมื่ออีกฝ่ายพูดจบ เด็กสาวก็หันมองตามที่อีกฝ่ายบอก ซึ่งมันก็ไม่ได้ผิดแปลกไปจากที่อีกฝ่ายว่านั่นแหละ

ตอนนี้ที่นี่เหมือนทุ่งดอกไม้กำลังผลิบาน  มีแต่คู่รักนั่งกันเต็มไปหมดทุกคนดูนั่งกันเป็นคู่

“ แล้วเมื่อไหร่จะถึงตาของข้า ข้าอยู่ที่นี่มานาน น่าจะก่อนเจ้าเกิดอีก ” อีกฝ่ายแล้วก็ร้องไห้ออกมา

ตอนนี้ร่างเล็กเริ่มภาวนาไม่ให้เจโรมออกมา หรือเดินมาในเร็ววันไม่งั้นคงได้หนักกว่านี้แน่

“ ไม่เป็นไรนะ ” เธอกล่าวพร้อมกับ ส่งผ้าเช็ดหน้าให้อีกฝ่าย

“ เช็ดหน้าก่อนนะ ” เธอพยายามปลอบอีกฝ่าย 

“ คุณก็สวย สวยมากเลยนะ ถ้าร้องไห้ต่อไปแบบนี้ เดี๋ยวจะตาปูดเอานะ ” เธอกล่าว และขยับตัวนั่งลง พยายามปลอดอีกฝ่ายอย่างเต็มที่

“ งันหรอ เธอคิดแบบนั้นหรอ ” อีกฝ่ายใช้ผ้าเช็ดหน้าซับน้ำตา

“ หนูมีช็อกโกแลตด้วยนะ ” เธอที่แบบว่าตอนนี้คิดอะไรไม่ออก แต่เท่าที่เธอรู้ก็คือ ช็อกโกแลตจะทำให้อารมณ์ดีแล้วก็รู้สึกดีขึ้น ในเวลาที่รู้สึกแย่

“ ขอบใจ เจ้าเก็บไว้กินเถอะ ” เธอปฏิเสธพร้อมกับ ส่งผ้าเช็ดหน้าคืน ให้กับเด็กสาวด้วย

“ ขอบคุณมาก ” เธอกล่าวด้วยน้ำเสียงที่ใจเย็น 

และเด็กสาวเองก็รับผ้าเช็ดหน้านั้น คืนมาทันที เมื่ออีกฝ่ายจากไปเธอไม่รีรอที่จะเอาผ้าเช็ดหน้าที่ซับน้ำตานั้นเอาไว้

" ไม่เป็นไรนะคะ มันต้องมีวันของเราเเน่นอนเลย " เธอกล่าวก่อนที่อีกฝ่ายจะจากไป

บิดอย่างแรงเพื่อคันน้ำตาลนั้นใส่ลงในขวด  ของหายากแบบนี้ ต้องเก็บเอาไว้แล้วล่ะ

เด็กสาวยิ้มรับก่อนที่จะโบกมือ ลาอีกฝ่ายด้วย จากนั้นเธอก็ไปเค้นน้ำตาต่อ

เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยดูเหมือนว่า ทางรุ่นพี่เธอก็จะมาถึงพอดี 

และเพื่อไม่ให้ความแตก  หรือให้อีกฝ่ายเห็นอีกเธอก็เลยชวนเขาไปเดินเล่นต่อที่มุมอื่นเเทน

“ พี่เจโรมเราไปเดินตรงนูนดีดว่า แถวนี้มันหนาว ” เธอพูดแล้วก็ลากอีกฝ่ายออกไปทันที ไม่ต้องรอให้อีกฝ่ายตอบไปอย่างใด

ท่าทางของเค้าดูจะงงเล็กน้อยว่าอะไรเกิดอะไรขึ้น  แต่ก็ไม่ได้ถามอะไรออกมาแล้วก็เดินไปตามแรงของเด็ก ที่เธอนั้นเดินนำ

" มีอะไรหรือเปล่า ลอร์ร่า " เขาถามเธอเเต่ลอร์ร่าไม่ได้ตอบอะไร

" ปล่าวค่ะ ร่าแค่อยากกินไอติมหนะ " เธอพูดและเดินตรงไปที่ร้านไอติม ซึ่งเเถวนั้นคนเเอบเยอะอยู่นั้นหละ จะรอดหรือเปล่านะ แต่เมื่อกี้เหมือนจะบอกพึ่งหนาว ย้อนเเย้งสุดๆ

แถวนั้นมีวงดนตรีมาเล่นทั้งเหล่าสาวๆ วัยรุ่น ที่นั่งกันเป็นกลุ่มๆ เป็นคู่ๆ

ตอนนี้เจโรมเองกระชับเเมสและหมวกไหมพรมให้ดี พยายามปิดบังตัวตนอย่างเต็มที่

" ยิ่งปิด มันจะยิ่งเด่นนะ " เธอหันไปบอกร่างสูง แต่ถ้าไม่ปิดก็นั้นหละ สภาพจะเเบบเมื่อกี้เลย ประสบภัยอย่างแรง รอบนี้เธออาจจะเจ็บตัวหนักด้วยนะ

" เธอคิดแบบนั้นหรอ " เธอถามกลับ ลอร์ร่าไม่ได้ว่าอะไรต่อเธอนั้นให้อีกฝ่ายรอเเถวๆด้านหน้าก่อนจะวิ่งเข้าไปหาซื้อไอติมและเเบ่งอีกฝ่ายด้วย

" ก็มันจริงหนิ " เธอตอบ เเละก็พูดต่อในทันที " เดี๋ยวพี่รอหนูตรงนี้นะ เดี๋ยวร่าไปซื้อมาให้ คุณเอารสอะไรดีคะ "

เธอถามถึงเรื่องรสชาติไอติมที่จะไปซื้อให้เขาก็นึงๆ ไปสักพัก " ก็ได้ๆ งันขอเป็นรสวานิลา กับช๊อกโกแลตแล้วกัน " ร่างสูงตอบกลับก่อนจะเดินไปอีกมุม เเละปล่อยให้ลอร์ร่าวิ่งไปหาซื้อไอติมให้

เธอหายไปสักพักเพื่อสั่ง และก็เดินกลับมา พร้อมไอศกรีม 2 โคน อันหนึ่งของตัวเองและอีกอันของร่างสูง

" มาแล้วค่ะ " ลอร์ร่าจัดการใส่เครื่องน่ารักเป็นกระต่าย เยลลี่เต็มไปหมด เหมือนเด็กกินชัดๆ ก็นะเพราะเขานั้นปล่อยให้เด็กน้อยไปซื้อหนิ

" น่ารักจัง ขอบใจนะ " เเม้เขาจะตอบรับเเละรับไปแต่อีกฝ่ายก็ยังไม่กล้าเปิดแมสกินอยู่ดี อาจจะเพราะผู้คน

ทั้งคู่เลยตัดสินใจไปหามุมเงียบๆ เเอบนั่งกินกันแทนก็นะ มากับคนดังมันก็ต้องเป็นสายลับนิดนึงสิ

" เราต้องเป็นสายลับแล้วหรอ " เธอหัวเราะ

" ก็นิดนึงหนะ " เขาตอบกลับเช่นกัน 

ในระหว่างที่กินเองทั้งคู่ก็ได้พูดคุยและเเลกเปลี่ยนความคิดอะไรไป เหมือนทำความรู้จักให้มากขึ้นไปด้วย

 มอบ ไอศกรีมซันเดย์ ให้เจโรม 1 

ทุกครั้งที่ปฏิสัมพันธ์กับ NPC Lares SP TGC จะได้รับโบนัสความสนิทสนมเพิ่มขึ้น+10 (ผ้าคลุม)

 ทุกครั้งที่โรลเพลย์ลงท้ายด้วยเลขไบต์ 2 / 4 / 6 / 8 คู่สนทนาจะได้กลิ่นหอมบนตัวคุณ 

 จะได้รับโบนัสพิเศษ +10 แต้ม (น้ำหอม)

ของปลอบใจ: น้ำตาแห่งไนแอด 1 ขวด 

 (ตามเลขไบต์หลักสุดท้าย คือ จำนวนน้ำตาที่บีบใส่ขวดได้ ) 

@Dean 

Laura HEROES

Central Park  แมนฮัตตัน, นิวยอร์ก

ย้อนเวลา 14 กุมภาพันธ์ 2025 เวลาประมาณ: 16:29 น.

ในระหว่างทางที่เด็กสาวนั้นเดินไปหานมกินไอติมกับเจโรม

เธอก็ไม่ได้รู้สึกอะไรแต่รู้สึกว่าชนกับเด็กคนหนึ่ง หน้าตาเขาดูประหลาดมากเหมือนคนแคระเลย แต่ทีแรกเด็กสาวก็ไม่ได้สนใจอะไร รู้แค่ว่าดูเด็กน้อยนั้นไม่ค่อยมีมารยาทเท่าไหร่

แต่เมื่อเดินมาถึงที่โล่งๆ ทางเจโรม ถึงกับต้อง “ ลอร่า นี่เธอไม่ได้ปิดกระเป๋าไว้หรอ ” เค้าชี้กระเป๋าสะพายของเธอ

แต่เมื่อก้มไปดูก็พบว่ากระเป๋ากระเป๋าสตางค์ใบจิ๋วของเธอ  เรียกว่ากระเป๋าตังค์ที่เธอซื้อมาก่อนที่จะมาที่ค่าย ใบสีแม่ของเธอเป็นคนซื้อมา

ไม่ต้องถามเลยว่าเป็นใครต้องเป็นเด็กแคระ ไม่มีมารยาทแน่ 

“ อุ๊ย!!! ต้องเป็นเด็กนั้นแน่เลย ” เธอสูดลมหายใจเข้าออก ซักเล็กน้อยก่อนที่จะยื่นไอติมให้กับเจโรม

“ ฝากไว้ก่อนนะคะ ” เธอพูดจบก็วิ่งแจ้นเข้าไป ไม่รออีกฝ่ายพูดแต่อย่างใด ขอไปเอาของคืนก่อน

" ระวังตัวด้วย ลอร์ร่า " เจโรมนั้นมองอยู่ไกลๆ พร้อมตะโกนตามมา

ตอนนี้เธอฝูงชนเข้าไปเพื่อจะตามหายเด็กแคระไร้มารยาทคนนั้น

“ อยู่ไหนเนี่ย!! ” เด็กสาวมองหาก่อนจะพบ 

แน่นอนว่าเด็กคนนั้นหาไม่ยากเท่าไหร่ 

เมื่อเธอเดินไปถึง ก็พบว่าอีกฝ่ายพยามวิ่งหนีไปที่หลับตาคน 

“ อย่าหนีนะ เด็กขี้ขโมย ” เธอตะโกนไล่หลังไปด้วย

ก่อนจะไปหยุดอยู่หลังต้นไม้อีกฝ่ายแปลงกายออกมาเป็นอสุรกาย  “ เลปพราคอนหรอ ” เธอถามขึ้น

ในเมื่อเผยธาตุแท้ออกมาแล้ว  ไม่มีอะไรต้องปราณี แม้ว่าวันนี้จะใส่กระโปรงแต่เด็กสาวก็ดูจะไม่ยอมเธอถอดรองเท้าก่อนเลย

“ จะยอมเอา เอาของคืนมาดีดีหรืออยากเจ็บตัว ” ตอนนี้เด็กสาวดูเป็นยัยพี่สาวใจร้ายไปเลย

อีกฝ่ายนั้น ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาแถมยังแลบลิ้นใส่อีก “ หน่อยยยยยยยยย ” 

ความโมโหเข้าขั้นถึงขีดสุด  จะถอดรองเท้าพร้อมกับปาใส่ไม่ยั้ง

นอกจากการปาครองใส่แล้วเธอยังหยิบ  ขลุ่ยของผู้เป็นพ่อขึ้นมา แน่นอนว่ามันช่วยเธอได้เยอะ

เมื่อเริ่มต่อสู้กันไปได้สักพักท่าทีของอีกฝ่ายดูจะไม่โอเคเลย 

“ อะไร มีอะไร ” อีกฝ่ายนั้นยกมือห้ามเหมือนว่าจะพูดอะไรซักอย่าง และแน่นอนว่าเด็กสาวที่มีคุณธรรมนั้น ก็หยุดด้วย

“ ฉันมีข้อเสนอ ” ดูเหมือนว่าจะเริ่มข้อเสนอแล้ว 

“ พูดมาสิ ถ้าข้อเสนอมันดีฉันจะคิดเก็บเอาไว้พิจารณานะ ” เธอพูดขึ้น

สายตามองดูแบบใจเย็น แต่ก็คงไม่ปล่อยให้อีกฝ่ายหนีไปหรอกนะ 

“ ถ้าเจ้าปล่อยเราไป เราจะให้เงินนะ นี้ๆ เยอะเลยแล้วนี้ด้วย เรามีพร เลือกได้เลยว่าจะเอาอะไร จะเอาโชคลาปเท่าไร ความสามารถ พลัง หรือความรัก ข้าให้เจ้าได้นะ เพียงปล่อยข้าไปเท่านั้น” 

หลังจากที่เด็กสาวได้ฟังข้อเสนอของอีกฝ่ายแล้ว  ท่าทีของเธอก็ดูจะเปลี่ยนไป

" เจ้าปล่อยข้าไปข้าสัญญาจะให้เจ้าตามที่ขอ นี้เอากระเป๋าเจ้าคืนไปด้วย " อักฝ่ายยกประเป๋าเงินขึ้นมา

" ฆ่าข้าไป เจ้าจะไม่ได้อะไรเลย ปล่อยข้าไปเถอะ " อีกฝ่ายขอร้องแบบเริ่มจะอ้อนวอน

“ แล้วฉันจะมั่นใจได้ยังไง ” เธอถามมันกลับไป สายตาไม่มั่นใจตาลุงเเคระนี้มากเลย

“ ได้สิ งั้นเธอก็ลองเลือกดูว่าอยากได้อะไร ” แน่นอนว่ามันท้าทายเธอด้วย

เด็กสาวเงียบไปสักพักก่อนจะพิจารณาพรที่อีกฝ่ายนั้นจะให้เธอ งันก็เธอจะขอแบบคุ้มค่าราคาที่สุดไปเลย 

“ ถ้าแลกกับการปล่อยไป.... จะไม่เกรงใจนะ ” 

เธอพูดออกมาก่อนแล้วก็ทำท่านึก 

" เอาเลย เลือกมาเลยสิ " ลุงแคระบอก และมองตาอ้อนวอน

“ งั้นขอเป็น ฉันอยากคุยกับสัตว์ได้ ” เธอพูดขึ้นท่าทางจะเป็นอะไรที่ดูสมหวังมากที่สุดแล้ว แบบว่าพอจะเป็นไปได้มากที่สุด แถมยังคุ้มค่าอีกด้วย

ถ้าถามถึงเรื่องความรักเอาก็จริงเธอก็ไม่ค่อยคาดหวังอะไรกับเรื่องนี้สักเท่าไหร่นะ

อีกฝ่ายถึงกับพยักหน้า “ เจ้าเลือกได้ดี ” 

เมื่อตอบกลับเค้าก็ค่อยๆ จางหายออกไปพร้อมกับพรที่ให้ไว้  รวมถึงกองเงินจำนวนหนึ่ง ที่วางไว้ตรงหน้าเด็กสาวด้วย นอกจากนั้นยังทิ้งกระเป๋าตังค์เอาไว้ให้อีกต่างหาก 

“ อ้าวไปแล้วหรอ ยังไงก็ขอบคุณนะ ” ยังไม่ทันที่เด็กสาวจะได้พูดอะไรต่อเ จ้าร่างแคระนั้นก็หายไป

“ จะบอกว่ามันเด็กก็เด็กนะ ” เธอนึกถึงใบหน้าของมันที่ดู หน้าเหี่ยว ย่นๆ แถมยังไว้เข่า ท่าทางหน้าตารุงรังไปหมด เหมือนพวกคนเฒ่าคนแก่ สกปรกยังไงก็ไม่รู้ 

เด็กสาวนิ่งไปสักพักก่อนจะมองรอบรอบแล้วก็หยิบถุงเงินขึ้นมา พร้อมกับกระเป๋าสตางค์  ตรวจสอบดูว่าของในนั้นนั้นได้ครบถ้วนหรือเปล่า ไม่ได้มีอะไรหายไปใช่ไหม

แม้ทุกอย่างเรียบร้อยเธอก็เดินกลับไป 

“ ร่า กลับมาแล้วค่ะ ” ใบหน้าอมยิ้มของเจ้าเด็กสาว เเม้จะดูเหนื่อยๆ ไปหน่อยจากการวิ่งไล่จับมาก็ตาม แต่คุ้น

" เป็นยังไงบ้างครับ โอเคใช่มั้ย "

“ โอเคค่ะ ร่าโอเคมากเลย รอนานไหมคะ ” เธอยิ้มออกมาพร้อมกับยกกระเป๋าสตางค์ อันจิ๋วออกมา “ ได้คืนมาแล้ว ” 

เธอพูดต่ออีกเล็กน้อย  “ พวกเด็กมือเบาน่ะ ร่าจัดการเรียบร้อย ” 

เธอกำหมัดเบาๆ พร้อมกับแสดงท่าทาง  แบบว่าทุบหัวไว้เป็นที่เรียบร้อยแล้ว

แต่เมื่อมาถึงดูเหมือนว่าไอติมของ เจ้าเด็กสาวก็จะละลายแล้วด้วยนะ เพราะอีกฝ่ายที่ยืนรอน่าจะนานไปหน่อยมันเลย ออกมาไม่ดีเท่าไร

“ เรื่องนั้นไม่เป็นไรก็ดีแล้วครับ แต่ตอนนี้ไอติมละลายหมดแล้ว ” ทางเจโรมบอก พร้อมกับอมยิ้ม

“ ไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวผมพาไปหาอะไรกิน ” เค้าปลอบใจเด็กสาว

“ เราไปหาอะไรทานกันนะ ” อีกฝ่ายพูดจบก็เดินนำออกไป

“ อยากทานอะไร เป็นพิเศษหรือเปล่า ” อีกฝ่ายถามเด็กสาวตรงหน้า

" ยังไม่รู้เหมือกัน มีเเนะนำไหมคะ " เธอที่แบบไม่คุ้นชินกับที่นี้เลย และเเถมยังไม่รู้ด้วยอะไรอร่อยๆ

" พี่อยากกินอะไรคะ " เธอเลยให้อีกฝ่ายนำเลย " ร่ากินได้หมดเลย " เธออมยิ้มอย่างสดใสออกมา

" อ่อๆ พี่บอกว่าอยากรู้ว่าบ้านไดโอนิซุสคอเเข็งมั้น มาลองดูมั้ยคะ " เธอนึกขึ้นได้เลยเสนออีกฝ่ายขึ้น

" แต่ร่า.... " เขาทำหน้างงงง แบบว่าอายุเด็กสาวยังไม่ถึงหนิ

" ได้อยู่ ของแบบนี้ไม่บอกเขาก็ไม่รู้นะ " เธอพยักหน้ารับ 

" ร่าก็อยากรู้เหมือนกัน มันจะแรงสู้ไวน์พ่อได้มั้ย " เธอยิ้มๆ แบบเอาสิไม่ได้อะไรหรอกมันคงไม่เท่าไรหรอกมั้ง เพราะปกติกินกับพ่อก็ไม่เห็นว่าอะไรเลยด้วยนะ

" พ่อจะไม่ว่าพี่หรอกใช่มั้ย " อีกฝ่ายถาม

คพถามนั้นทำเอาเด็กสาวหัวเราะออกมา " ถ้าพี่ไม่สบายใจ งันเรากินสไปร์ก็ได้ น่าจะคล้ายๆกัน สีใสๆ " เธอหัวเราะชอบใจ ก่อนจะมองซ้ายมองขวา 

" ร่าหนะยังไม่เคยไปเกาหลีเลย อาหารเกาหลีที่รู้จักก็กิมจิ " เธอเล่าเรื่องของตนเองให้อีกฝ่ายฟัง

" งันให้พี่แนะนำนะ " เขาบอกก่อนทั้งคู่จะจูงมือกันไปที่ร้านอาหารเกาหลี เเถวๆนั้น

" ได้เลยค่ะ " เด็กสาวตอบรับทันที 

" ผมจะบอกว่าร้านนี้ร้านประจำเลยนะ รสชาติดีมาก คล้ายๆของที่เกาหลีเลย " เขาบอกพร้อมกับเดินปังร้านนั้นด้วย ท่าทางอีกฝ่ายดูตื่นเต้นสุดๆ เหมือนเป็นไกด์เเนะนำประเทศเกาหลีกลายๆ เลยด้วยนะ

ลอร์ร่ามองอีกฝ่ายที่ยิ้มออกมาท่าทางมีความสุขมากเลยทีเดียวนะ

ทุกครั้งที่ปฏิสัมพันธ์กับ NPC Lares SP TGC จะได้รับโบนัสความสนิทสนมเพิ่มขึ้น+10 (จากผ้าคลุม)

 ทุกครั้งที่โรลเพลย์ลงท้ายด้วยเลขไบต์ 2 / 4 / 6 / 8 คู่สนทนาจะได้กลิ่นหอมบนตัวคุณ 

 จะได้รับโบนัสพิเศษ +10 แต้ม (น้ำหอม) 

 เลือกปล่อย เลปพราคอน ขอพร ขอให้มีความสามารถในการพูดคุยกับสัตว์ 

 (ได้รับ สกิลสื่อสารกับสัตว์) 

 การสู้กับเลปพราคอน 

@God @Dean 

Laura HEROES

Central Park  แมนฮัตตัน, นิวยอร์ก

ย้อนเวลา 14 กุมภาพันธ์ 2025 เวลาประมาณ: 17:00 น.

หลังจากเที่ยวเล่นและเดินไปด้วยกันมาเกือบทั้งวัน เเบบว่าผ่านอะไรต่ออะไรวุ่นๆ มาทั้งวันเลย

ตอนนี้ลอร์ร่า เริ่มรู้สึกว่าท้องของเธอเริ่มร้องเบา ๆ ท่ามกลางอากาศเย็นของแมนฮัตตันที่ต่ำกว่า 2 องศา 

มือของเธอที่ซุกอยู่ในกระเป๋าเสื้อโค้ทเริ่มเย็นขึ้นเรื่อย ๆ ลมพัดเอาความหนาวแทรกผ่านเนื้อผ้า ทำให้เธอรู้สึกเหมือนต้องขยับตัวเพื่อเพิ่มความอบอุ่น

เธอเหลือบมอง เจโรม ที่เดินนำอยู่ข้าง ๆ เขาสวม โอเวอร์โค้ตสีขาวที่ตัดกับเสื้อสเวตเตอร์สีแดง หมวกไหมพรมสีแดงปิดเส้นผมของเขาไปบางส่วน

และแว่นกันแดดสีดำที่ช่วยบดบังสายตาของเขาไว้ แม้ว่าจะเป็นเวลาที่ไม่มีเเดดก็ตาม แต่เขาก็ยังคงใส่แว่นกันแดดอยู่ดี

แม่จะอยู่ภายใต้แว่นแบบนั้น เขาก็ยังหดูหล่อเอามากๆ เลย เป็นคนที่ใช้คำว่าหล่อนั้นได้ฟุ่มเฟือยมากๆ 

ไม่นานพวกเขาก็มาหยุดอยู่ที่หน้าร้าน " Danji "

ทันทีที่ก้าวเข้ามา กลิ่นหอมของอาหารเกาหลี ก็ลอยมาแตะจมูก ลอร์ร่าได้กลิ่น ของอาหารเกาหลีและอื่นๆ แบบออกเกาหลีๆ ความอาหารนั้นหละ

ลอร์ร่ายืนมองป้ายร้านที่ออกแบบมาอย่างเรียบง่าย สีเข้มและดูโมเดิร์นๆ หน่อยๆ 

บรรยากาศด้านหน้าไม่ได้หรูหราแบบร้านอาหารระดับไฮเอนด์ แต่กลับให้ความรู้สึกอบอุ่นและเป็นกันเอง

" ร้านนี้เหรอคะ? " เธอถามขึ้น หลังอีกฝ่ายมาหยุดยืนด้านหน้าร้าน

ทันทีที่ก้าวเข้ามา กลิ่นหอมของอาหารเกาหลี ก็ลอยมาแตะจมูกของลอร์ร่าได้กลิ่น กิมจิหมัก เครื่องเทศต่าง ๆ ฟิวอาหารเกาหลีลอยคลุ้งอยู่ในอากาศ

เธอหันไปมองรอบ ๆ ร้าน เฟอร์นิเจอร์ไม้และโทนแสงสีอุ่น ทำให้บรรยากาศดูสบาย ๆ

บางโต๊ะมีลูกค้าหัวเราะพูดคุยกัน บางโต๊ะเป็นคู่รักที่นั่งรับประทานอาหารเงียบ ๆ

" ชอบมั้ย? " 

" ดีค่ะ ดีเลย " เธอยิ้มรับ ก่อนที่พนักงานของร้านเดินเข้ามาหา ก่อนจะทักทายเจโรมราวกับรู้จักกันดี

" โต๊ะของคุณเตรียมไว้แล้ว เชิญทางนี้ครับ "

ลอร์ร่าเหลือบมองเขาอย่างสงสัย " พี่เจโรม… นี่พี่จองที่ไว้ล่วงหน้าหรือคะ? "

พวกเขาถูกพาไปยังโต๊ะที่อยู่ มุมด้านในสุดของร้าน เป็นที่ที่ค่อนข้างเป็นส่วนตัว ไม่ต้องกังวลเรื่องสายตาของคนอื่นมากนัก

" พี่ไปจองตอนไหนนะ " เธอทำหน้าเลิ่กลั่ก

" ก็แค่รู้จักเจ้าของร้าน นิดหน่อย "

เธอหัวเราะเบา ๆ " หู้ยยยย พี่นี่ไม่ธรรมดาจริง ๆ " 

เมื่อเดินเข้ามาภายในร้านถึงโต๊ะที่ถูกเตรียมไว้ เจโรมขยับเก้าอี้ให้เธอนั่งลง ก่อนที่เขาจะนั่งลงฝั่งตรงข้าม

เมื่อทุกอย่างเรียบร้อย เธอเริ่มเปิดเมนู ขึ้นมาดู แต่ทุกชื่อเมนูเป็นภาษาเกาหลีที่เธอไม่คุ้นเคย

" เอ๋ออออ..... พี่ช่วยสั่งให้ได้มั้ย? "

เขายิ้มบาง ๆ " ได้สิ สบายมาก "

" ขอต๊อกปกกีในซอสโกชูจัง 1 ครับ แล้วก็ โอเด้ง ตัวนี้ อันนี้ " เขาชี้ๆ ยกใหญ่ 

" แล้วก็ ... ไก่ทอดซอสรสเผ็ดและ กิมจิพาสต้า "

หลังสั่งออกไปไม่นานนัก อาหารก็ทยอยมาเสิร์ฟที่โต๊ะ

อาหารตรงหน้าก็ถูกยกมาเสริฟ " โอ้โห่ " เธอร้องออกมา

และลอร์ร่าก็คือดูช๊อกมากเพราะมันเยอะมากเลย รอทุกอย่างมาเสริฟ ตอนนี้ลอร์ร่ากำลังหยิบตะเกียบขึ้นมาแล้วพยายามจะคีบ ต๊อกปกกี แต่แป้งต๊อกมันลื่นจนหลุดจากตะเกียบ

เจโรมที่นั่งมองอยู่หัวเราะเบา ๆ ก่อนจะคีบต๊อกให้แล้ววางลงในจานเธอ “ เธอไม่ถนัดใช้ตะเกียบสินะ ”

ลอร์ร่าทำหน้าหงอย “ ใช่ค่ะ… ”

“ งั้นไม่ต้องฝืน พี่คีบให้ก็ได้ ” อีกฝ่ายกล่าวก่อนจะคีบให้ แล้วก็ยกมือขอช้อนส้อมให้ลอร์ร่าแทน

เมื่ออุปกรณ์พร้อมก็ลุยได้เลย เธอก็ยิ้มๆ ตอนนี้มันกินเลอะไปถึงเเก้มเลยทีเดียว บ่งบอกได้ว่ารสชาติมันอร่อยพอสมควร

" อร่อยมั้ย " อีกฝ่ายถาม

ลอร์ร่าพยักหน้ารั่วๆ เเบบดีย์มากเลย ตอนนี้มันดีสำหรับเธอมากๆ เลย

ทางเจโรมเริ่มเรียกเก็บเงิน หลังทุกอย่างนั้นราบเป็นหน้ากอง เขาาโบกมือไปมาสักครู่ แบบส่งสัญญาณอะไรบางอย่าง

ก่อนที่อีกฝ่ายจะขยับตัวมาข้างๆ เอาทิชชูเเก้มให้ " เลอะหมดแล้ว " เขาพูดแล้วก็เช็ดให้

ตอนนี้ทำเอาลอร์ร่าถึงกับหน้าแดงออกมา

" ....... " ตอนนี้มันเงียบไปหมดเลย เด็กสาวไม่ได้พูดอะไร ก่อนที่มือจะอ่อนเเรง ช้อนนั้นตกลงไปกองกับจาน

" อุ้ยย ขอโทษค่ะ "  ท่าทางลอร์ร่าก็คือ เลิ่กลั่กไปมา อีกฝ่ายยกมือจับเด็กสาวเอาไว้

" ใจเย็นๆ ลอร์ร่า " เขาปลอบเธอเบาๆ มองออกไปที่นาฬิกาแที่แขวนอยู่ " เรากลับกันเลยมั้ย "

" เอ๋อออ ..... ได้ค่ะ " เธอตอบเเละก็พยักหน้า

ทั้งคู่เองก็ลุกเดินออกจากโซนนั้น เเละออกไปด้านนอกร้านทันที

เสียงกระดิ่งหน้าร้านดังขึ้นเบา ๆ เมื่อลอร์ร่าและเจโรมก้าวออกมาจาก Danji บรรยากาศยามเย็นของ แมนฮัตตัน เต็มไปด้วยแสงไฟจากตึกสูงที่เริ่มเปิดรับค่ำคืน

แต่สิ่งที่ดึงดูดสายตาของเธอมากที่สุดกลับเป็นท้องฟ้าที่แต่งแต้มด้วยสีส้มอมชมพู แสงสุดท้ายของพระอาทิตย์กำลังลับขอบฟ้า ปกคลุมท้องฟ้าด้วยเฉดสีที่สวยงาม

ลมหนาวพัดผ่าน ปลายผมของเธอพลิ้วไหวตามแรงลม ลอร์ร่าเผลอยกมือขึ้นมาลูบแขนตัวเองเบา ๆ เพื่อให้ความอบอุ่น ขณะที่เธอกำลังจะหยิบเสื้อไหมพรมขึ้นมาคลุมไหล่อีกครั้ง

“ หนาวเหรอ? ” เสียงของเจโรมดังขึ้นใกล้ ๆ

เธอเงยหน้าขึ้นมองเขา ใบหน้าของเขายังคงสงบนิ่ง แต่เธอสัมผัสได้ถึงสายตาที่มองมาด้วยความใส่ใจ

“ มันก็ .... ก็นิดหน่อยค่ะ แต่ร่าทนได้นะ ” เธอยิ้มแบบสาวนักสู้

เจโรมไม่ได้พูดอะไรต่อ เขายกมือขึ้นปลดกระดุม โอเวอร์โค้ตสีขาว ของตัวเองออกมา ก่อนจะดึงมันออกแล้วคลุมลงบนไหล่ของเธอ ลอร์ร่าเบิกตากว้างทันที

 " เอ๊ะ!? แล้วพี่ไม่หนาวเหรอคะ!? " เธอหันไปถามร่างสูง ที่ถอดให้ลอร์ร่าคลุมอยู่ในตอนนี้

เจโรมยักไหล่ " ไม่หรอก สบายๆ "

ลอร์ร่ากะพริบตา ไม่รู้จะทำยังไงดี ได้แต่ยืนตัวแข็งอยู่ใต้เสื้อโค้ตของเขาที่มีกลิ่นหอมจาง ๆ

“ ขอบคุณค่ะ… ” เธอพึมพำเสียงแผ่ว ขณะที่มือจับขอบเสื้อแน่น

เจโรมพยักหน้าเบา ๆ ก่อนจะเหลือบมองท้องฟ้าที่กำลังเปลี่ยนสีอีกครั้ง

" อยากถ่ายรูปคู่กันมั้ย? "

ลอร์ร่าหันไปมองตามสายตาของเขา ภาพเบื้องหน้าคือแสงอาทิตย์สุดท้ายที่ทอดยาวลงบนท้องฟ้า ตัดกับเส้นขอบฟ้าของนิวยอร์กซิตี้ที่ดูเหมือนหลุดออกมาจากฉากในหนังเลย

เธอเผลอยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว " ดีเลยค่ะ เรายังไม่มีรูปคู่กันเลย " เธอบอก

เธอรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา แต่เจโรมกลับยื่นมือมาหยิบไปจากเธอ

" นั้นสินะ มาๆ พี่ถือให้นะ " โจโรมกล่าวหยิบมือถือและ เอาไปเตรียมถ่ายเขาขยับหน้าเข้ามาให้ใกล้ๆ เด็กสาวมากขึ้น

ก่อนจกดถ่ายรั่วๆ ถ่ายภาพบรรยากาศต่างๆ ที่มีหน้าทั้งคู่เอาไว้อยู่

" เรียบร้อยค่ะ " เขาส่งคืนให้ลอร์ร่าก่อนจะกดๆ เรียกรถมารับ

ไม่นานก็มาถึง ทั้งคู่เริ่มเดินทางกลับทันที

" ไปกัน กลับกันค่ะ เดี๋ยวจะดึกเอานะ " เขาบอกลอร์ร่า พร้อมเปิดประตูทั้งคู่เข้าไปในรถ และเริ่มออกเดินทางกลับ

แต่แน่นอน ก่อนขึ้นรถ เด็กสาวไม่ลืมจะซื้อดอกไม้มาก่อนด้วย เมื่อเข้าไปนั่งบนรถ และก็มอบดอกไม้สีทองให้อีกฝ่ายไปทันที

" พี่เจโรม " เธอเรียกและอมยิ้ม ส่งดอกไม้ให้

" ขอบคุณสำหรับวันนี้มากๆ เลยนะคะ " เธอกล่าวออกมา อีกฝ่ายรับเอาไว้และอมยิ้มออกมาด้วย

" ด้วยความยินดีนะครับ " เขานั้นรับเอาไว้และก็ยกมือลูบหัวเธอเบาๆ

 รับ +30 พลังงาน 

 มอบ กุหลาบสีน้ำเงิน ให้เจโรม 

 ทุกครั้งที่ปฏิสัมพันธ์กับ NPC Lares SP TGC จะได้รับโบนัสความสนิทสนมเพิ่มขึ้น+10 

 (ผ้าคลุม) 

 ทุกครั้งที่โรลเพลย์ลงท้ายด้วยเลขไบต์ 2 / 4 / 6 / 8 คู่สนทนาจะได้กลิ่นหอมบนตัวคุณ 

 จะได้รับโบนัสพิเศษ +10 แต้ม (น้ำหอม)

Cooper HEROES

17/02/25 12.20 น. - 13.00 น.

บทที่ 43

เซ็นทรัลพาร์คในวันนี้ช่างเงียบสงบ หรืออย่างน้อยก็คูเปอร์หวังว่าจะเป็นเช่นนั้น หลังจากผ่านศึกในอุโมงค์ร้างมาได้โดยไม่เสียแขนขาไป เขาก็คิดว่าเขาควรได้รับการพักผ่อนอย่างแท้จริงสักที  

เขาเดินอย่างเชื่องช้าไปตามทางเดินที่ล้อมรอบไปด้วยต้นไม้ใหญ่ สายลมเอื่อยๆ พัดผ่านใบไม้ทำให้เกิดเสียงกรอบแกรบเบาๆ ใต้ฝ่าเท้า อากาศเย็นกำลังดี แม้ว่าตะวันจะส่องแสงอยู่บนฟ้าอย่างมั่นคงเหมือนมันไม่เคยตกดินเลยสักครั้งก็ตาม แต่นั่นก็เป็นเรื่องปกติของโลกใบนี้ไปแล้ว  

"อา... แบบนี้แหละที่ต้องการ" คูเปอร์บ่นกับตัวเองเบา ๆ ขณะที่ก้าวไปตามเส้นทางเดิน เขายกแขนขึ้นเหนือศีรษะ บิดขี้เกียจแล้วปล่อยแขนลงมาห้อยข้างลำตัว เดินแกว่งแขนไปมาอย่างอารมณ์ดี  

เขาลัดเลาะไปตามเส้นทางเดินที่ตัดผ่านสนามหญ้ากว้าง ลอดผ่านซุ้มไม้เลื้อย และหยุดมองรูปปั้นเก่าแก่ที่ตั้งอยู่ตามจุดต่างๆ บางรูปปั้นเป็นวีรบุรุษโบราณ บางรูปเป็นกวีเอก หรือบุคคลสำคัญในประวัติศาสตร์ และบางรูป...ก็ดูเหมือนจะมองตามเขาอยู่ตลอดเวลา  

คูเปอร์เลือกที่จะไม่สนใจและเดินต่อไปแทน เขาแวะหยุดดูนักดนตรีข้างถนนที่กำลังเล่นไวโอลิน เสียงดนตรีลอยมาตามลมเข้ากระทบโสตประสาทให้รู้สึกผ่อนคลาย เขาล้วงกระเป๋าหยิบเหรียญขึ้นมาสองสามเหรียญ หย่อนลงไปในกล่องเก็บเงินก่อนจะพยักหน้าให้กับนักดนตรีเป็นเชิงขอบคุณ  

ถัดจากนั้นไม่นาน คูเปอร์ก็มาหยุดที่ริมบึงน้ำที่มีเป็ดว่ายอยู่เป็นกลุ่ม เขาหยิบเศษขนมปังจากกระเป๋าเสื้อออกมาแล้วโยนให้พวกมันอย่างใจดี  

"นี่ แบ่งกันดีๆ อย่าทะเลาะกันล่ะ"  

เป็ดไม่สนใจคำพูดของเขาแม้แต่น้อย และเริ่มแย่งชิงเศษขนมปังกันอย่างดุเดือด  

"โอเค ฉันควรคาดเดาได้อยู่แล้วล่ะ" คูเปอร์ยิ้มขำ ก่อนจะเดินจากมา  

ดูเหมือนที่นี่จะเป็นที่ที่เขาสามารถเดินเล่นได้อย่างสงบสุขแล้วล่ะ หรืออย่างน้อยเขาก็คิดแบบนั้น  

จนกระทั่งสายตาของเขาสะดุดเข้ากับอะไรบางอย่าง  

ตรงสนามหญ้าไม่ไกลจากจุดที่เขายืนอยู่ มีเด็กน้อยคนหนึ่งกำลังแผ่ร่างลงบนพื้น ดูเหมือนจะกำลังนอนกลางวัน แต่เมื่อเพ่งมองดี ๆ แล้ว เด็กคนนี้ดูซีดเซียวเล็กน้อย แถมใบหน้าก็ดูเหมือนกำลังฝันร้าย  

คูเปอร์ลังเลอยู่ชั่วขณะ เอาจริงๆ เขาก็ไม่ควรไปรบกวนเวลานอนของเด็กแหละน่า แต่เจ้าหนูคนนี้ดูท่าจะไม่ค่อยสบายเท่าไหร่ หากสังเกตจากสีหน้าที่บิดเบี้ยวเหมือนกำลังหวาดกลัวอะไรบางอย่าง  

เขาคุกเข่าลงข้างๆ แล้วก้มลงไปดูใกล้ขึ้น นัยน์ตาสีเทาของเขาเพ่งมองหน้าของเด็กน้อยและก็สังเกตเห็นบางสิ่ง

เหมือนมีตัวอะไรเกาะหน้าเด็กคนนี้อยู่เลย…  

“โอเค นั่นดูไม่ปกติแล้วล่ะ”  

คูเปอร์ยื่นมือออกไป ‘จับ’ สิ่งที่น่าจะติดอยู่ที่หน้าของเด็กน้อย พอสัมผัสได้ชัดๆ มันคล้ายกับกิ้งก่าที่มองไม่เห็น แต่ให้สัมผัสที่รู้สึกได้ เขาออกแรงดึงเบาๆ สิ่งนั้นก็เริ่มดิ้นพล่านไปมา ก่อนจะสั่นระริกแล้วกลายเป็นละอองจางๆ สลายไปกับอากาศ  

“ห๊ะ… ง่าย ๆ อย่างนี้เลย?” คูเปอร์อุทานเบาๆ  

แต่ก่อนที่เขาจะได้พูดอะไรต่อ เด็กน้อยที่เคยนอนนิ่งอยู่ก็ลืมตาโพลง ก่อนจะพูดขึ้นมาเสียงดังฟังชัด  

"คุณลุงเป็นใคร!?"  

คูเปอร์เหมือนโดนฟ้าผ่า—

“อะไรนะ!?”  

"คุณแม่บอกว่าไม่ให้พูดกับคนแปลกหน้า!"  

สิ้นเสียง เด็กน้อยก็ผุดลุกขึ้นแล้วออกวิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้คูเปอร์นั่งนิ่งอ้าปากค้างอยู่ที่เดิม  

"...เดี๋ยวก่อนนนน!"  

แค่คำว่าลุงก็เจ็บแล้ว นี่ยังโดนเด็กวิ่งหนีอีก โอ้ ให้ตายเถอะ  

เฮ้อ... เขาถอนหายใจลุกขึ้นยืน ปัดเศษหญ้าออกจากกางเกง พยายามทำใจให้กับสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น  

แต่ว่ามีอะไรบางอย่างที่ทำให้เขาต้องหยุดนิ่ง  

มีเสียงบางอย่างดังขึ้นที่ด้านหลัง เสียงหนัก ของเท้าขนาดใหญ่กระทบพื้น  

คูเปอร์หันไปมอง และสิ่งที่เห็นทำให้ดวงตาเบิกกว้าง  

ราชสีห์นีเมียนตัวมหึมา กำลังวิ่งตรงมาทางเขาด้วยความเร็วสูง และที่ยิ่งไปกว่านั้น—  

พัควัดจิ กำลังยืนอยู่บนแผงคอของมัน!?

“…โอเค พอกันที ฉันไปดีกว่า”  

คูเปอร์หันหลังกลับแล้วออกวิ่งสุดแรงเกิด  

และคนทั่วไปที่อยู่ในสวนสาธารณะในตอนนี้ก็เห็นแค่เพียง ชายหนุ่มคนหนึ่งที่กำลังถูกเด็กผู้ชายตัวเล็ก ๆ ที่จูงแมวไล่กวดอย่างเอาเป็นเอาตาย 

“ให้ตายสิ! จะสู้กันก็ช่วยให้ฉันได้ตั้งหลักหน่อยเซ่!” คูเปอร์โวยวายขณะวิ่งหลบฝูงชนที่อยู่ในสวน  

แต่แน่นอนว่าไม่มีใครฟังเขา  

และที่แย่ที่สุด เขากำลังจะต้องหาวิธีชนะให้ได้ โดยที่ไม่ทำให้ตัวเองดูเหมือนคนบ้าในสายตาคนทั่วไป

...โอ้โห นี่มันยากกว่าล้มมิโนทอร์อีกไหมเนี่ย!?

คูเปอร์ร้องโวยวายขณะที่ออกแรงวิ่งสุดฝีเท้า ลัดเลี้ยวไปตามทางเดินของเซ็นทรัลพาร์ค โดยมี "เด็กผู้ชายที่จูงแมวไล่กวดเขามาติดๆ" หรืออย่างน้อยนั่นก็คือสิ่งที่คนทั่วไปในสวนมองเห็น แต่สำหรับเขาแล้ว สิ่งที่กำลังวิ่งไล่ตามหลังมาไม่ใช่แค่เด็กชายตัวเล็ก ๆ ธรรมดา  

มันคือ พัควัดจิบนหลังราชสีห์นีเมียน!

ขาของเขาสับไวไปตามทางเดินในสวน ขณะที่สมองของเขาก็หมุนเร็วไม่แพ้กันเพื่อหาทางรอด  

อนึ่ง ราชสีห์นีเมียนมีเกราะหนังที่ทนทานต่ออาวุธทุกชนิด นั่นหมายความว่าแทงตรง ๆ ไปไม่มีประโยชน์ ยกเว้นแต่จะเล่นงานจุดอ่อนเช่น ตา ปาก หรืออุ้งเท้า  

สอง พัควัดจิสามารถใช้เวทมนตร์ แถมยังยิงธนูอาบยาพิษได้อีก ซึ่งหมายความว่าถ้าเขาถูกลูกธนูสักดอกเข้าไป งานนี้ได้จบเห่แน่ๆ  

สาม เขายังอยู่ในที่สาธารณะ และคนทั่วไปในสวนเซ็นทรัลพาร์คยังเดินเล่นกันอย่างปกติสุขรอบตัวเขา นั่นหมายความว่าเขาไม่สามารถต่อสู้แบบเปิดเผยได้  

"...โอเค งานยากเลยล่ะทีนี้"  

คูเปอร์พยายามวิ่งให้ห่างจากจุดที่มีคนพลุกพล่าน ขณะที่เจ้าพัควัดจิส่งเสียงหัวเราะเยาะอยู่บนหลังราชสีห์ มันยกธนูขึ้นเล็งมาทางเขา ก่อนจะปล่อยลูกศรออกมาอย่างรวดเร็ว  

"โอ้เฮ้ย!?" 

เขาพุ่งหลบอย่างฉิวเฉียด ลูกศรปักลงกับต้นไม้ข้างทางแทน แต่เมื่อเขาเหลือบมองไป ก็เห็นว่าต้นไม้นั้นเริ่มเปลี่ยนเป็นสีม่วงคล้ำ...  

โอเค ยาพิษแน่นอน  

"นี่นายจะไล่ยิงฉันกลางวันแสก ๆ แบบนี้เลยเรอะ!?"  

"ก็แน่ล่ะสิ!" เจ้าพัควัดจิตะโกนกลับมา "ข้าจะยิงจนกว่ามนุษย์โง่ๆ อย่างเจ้าจะล้มลงไปนอนชักดิ้นชักงอ!"  

"ฟังดูไม่เป็นมิตรเลยนะ!"  

"ข้าก็ไม่ได้เป็นมิตรกับมนุษย์มาตั้งแต่แรกแล้ว!"  

"โอ้ ขอบคุณที่ย้ำให้ฉันมั่นใจนะ!"  

คูเปอร์หักเลี้ยวฉับพลัน กระโจนข้ามรั้วเตี้ย ๆ เข้าไปในพื้นที่ที่มีต้นไม้มากขึ้น เขาหอบหายใจ รู้สึกว่าถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปเขาคงหมดแรงก่อนจะได้สู้จริงๆ  

ราชสีห์นีเมียนคำรามลั่น มันกระโจนข้ามรั้วตามเขามาติด ๆ ทำเอาพื้นดินสะเทือนเล็กน้อย คูเปอร์หันไปมองมันแวบหนึ่งแล้วก็ต้องขมวดคิ้ว  

"...เดี๋ยวนะ ฉันว่าฉันเคยเห็นราชสีห์นีเมียนมาก่อน แต่ตัวนี้มันดูแปลกๆ"  

แผงคอของมันดูยุ่งเหยิงกว่าปกติ แถมยังมีเศษใบไม้ติดอยู่ มันดูเหมือน...  

"...แมวบ้านที่ไม่ได้แปรงขนมานาน"  

คูเปอร์เผลอหลุดหัวเราะกับตัวเอง แต่ไม่มีเวลาหยุดคิดเรื่องนั้น เพราะพัควัดจิจัดการง้างธนูขึ้นมาอีกครั้ง  

เขาต้องหาทางหยุดมันก่อนจะโดนยิง

แววตาของเขากวาดไปรอบๆ ก่อนจะสะดุดเข้ากับบางสิ่ง

"โอเค แผนมาแล้ว"  

คูเปอร์กระโจนไปด้านข้าง พุ่งตัวหลบหลังต้นไม้ก่อนจะหักกิ่งไม้ยาวๆ ขึ้นมาอันหนึ่ง จากนั้นก็ใช้หอกของตัวเองกระแทกพื้นดินจนฝุ่นฟุ้งขึ้นมาเป็นม่านบดบังสายตา  

พัควัดจิส่งเสียงสบถ "เจ้าคิดว่าฝุ่นแบบนั้นจะทำอะไรข้าได้เรอะ!?"  

"ไม่ล่ะ ฉันแค่ทำให้แกหงุดหงิดเฉยๆ"  

"แกหมายความว่าอะ—"  

เพี้ยะ!

คูเปอร์ใช้กิ่งไม้ที่หักมา หวดเข้าไปกลางหน้าพัควัดจิเต็มแรง! 

"อ๊ากกกกก!"  

เจ้าปีศาจตัวเล็กกระเด็นตกจากหลังราชสีห์ กลิ้งไปกับพื้นก่อนจะจุกจนลุกไม่ขึ้น  

ราชสีห์นีเมียนหันขวับมามองคูเปอร์ คำรามลั่นอย่างโกรธเกรี้ยว แต่นั่นก็เป็นจังหวะเดียวกับที่คูเปอร์ใช้หอกของตัวเองตวัดขึ้น แทงเข้าที่ตาข้างหนึ่งของมันอย่างแม่นยำ!

"กรร!!!"  

สิงโตคำรามเสียงดังก้อง ก่อนที่ร่างของมันจะเริ่มสั่นสะท้าน ฝุ่นสีทองเริ่มฟุ้งขึ้นจากร่างของมัน ก่อนที่มันจะค่อยๆ สลายไปในที่สุด  

คูเปอร์ถอนหายใจยาว ขณะที่พัควัดจิยังคงนอนจุกอยู่กับพื้น  

"โอ้ ให้ตายเถอะ"  

เขาทิ้งตัวลงนั่งพิงต้นไม้ กอดอกแล้วพ่นลมหายใจออกมาแรง ๆ  

"งั้นเปลี่ยนแผน ที่นี่ไม่เวิร์ค"  

เขาคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะนึกขึ้นได้  

"...งั้นไปติดริมน้ำดีกว่า อย่างแม่น้ำฮัดสัน เงี้ย เห็นว่าเดี๋ยวนี้มีหาดสาธารณะให้ไปใช้ด้วยนี่"  

พูดจบเขาก็หอบสังขารของตัวเองลุกขึ้น เดินโซซัดโซเซออกจากเซ็นทรัลพาร์คไปหารถแท็กซี่  

...แล้วก็หวังว่าครั้งนี้เขาจะได้พักจริง ๆ สักที!

หลักฐานการพิชิต

(อีกัวน่าห้วงฝัน)

https://percyjackson.mooorp.com/plugin.php?id=dzs_npccomrade:fight&aid=648

(ราชสีห์นีเมียน)

https://percyjackson.mooorp.com/plugin.php?id=dzs_npccomrade:fight&aid=833

(พัควัดจิ)

https://percyjackson.mooorp.com/plugin.php?id=dzs_npccomrade:fight&aid=832

+  2 ตื่นรู้ จากการพิชิต อีกัวน่าห้วงฝัน ครั้งแรก

+  2 ตื่นรู้ จากการพิชิต ราชสีห์นีเมียน ครั้งแรก

+  2 ตื่นรู้ จากการพิชิต พัควัดจิ ครั้งแรก

สินสงคราม // ไม่ทราบ