[บ้านพักหมายเลข 10] กระโจมต้องประสงค์

TENT OF
REQUIREMENT

[ ด้านข้างเคบิน ]

【 กระโจมต้องประสงค์ 】
『 ตราบเท่าที่ต้องการ ทุกสิ่งล้วนเป็นไปได้ 』

สถานที่ลี้ลับของสายเลือดอะโฟรไดท์ซึ่งตั้งตระหง่านข้างเคบินที่สิบอย่างงดงาม กระโจมแห่งความปรารถนาที่สามารถปรับเปลี่ยนภายในตามความต้องการของผู่ใช้งาน ไม่ว่าจะต้องการห้องใด ๆ ล้วนเป็นไปได้ดั่งใจนึก เสมือนพรล้ำค่าที่ถูกบันดาลโดยเทพีแห่งความต้องการ

[ จำเป็นต้องได้รับอนุญาตจากสายเลือดอะโฟรไดท์ก่อนทุกครั้ง ]

Denista BELIEVER

VIOLA LENOVENCIA

กิจกรรมวาสนา โชคชะตา พรหมลิขิต! | NPC ดูแลกิจกรรม - ข้อมูลอ่านจาก ❃

หลังจากช่วงเวลายาวนานของการเตรียมตัว ในที่สุดกระโจมต้องประสงค์ก็เปิดรับผู้มาเยือน

เสียงซุบซิบอันเป็นที่เลื่องลือของเหล่าสายเลือดอะโฟรไดท์หนนี้ถูกกลบด้วยเพลงบรรเลงคลาสสิคแจ๊สที่ดังขึ้นกล่อมเกลาบรรยากาศรอบเคบินสีหวานราวกับลูกกวาดให้ผ่อนคลายและสงบ ที่ด้านหลังโต๊ะลงทะเบียนเข้าร่วมกิจกรรมที่ติดป้ายเขียนไว้ว่า ' วาสนา โชคชะตา พรหมลิขิต! ' มีสุภาพสตรีร่างบางในชุดซันเดรสสีงาช้างนั่งวางลงประสานกันไว้บนตักอย่างสงบ

นั่นคือ ' วิโอล่า เลโนเวนเซีย ' องค์หญิงน้อย หงส์ขาว หรือ.. จะอะไรก็ตามที่หลายคนอยากเรียก

เสียงฮัมตามจังหวะเพลงที่เปิดอยู่ลอดมาจากริมฝีปากของสาวสวยแสนสงบเสงี่ยม ดวงตาของเธอเป็นประกายด้วยความอ่อนโยนผสมผสานกับความตื่นเต้น ถึงจะเป็นหน้าที่ที่ได้รับมาเพราะแพ้พนันภายในการละเล่นส่วนตัวของเคบิน แต่การได้มีโอกาสพบปะผู้คนจากบ้านอื่นก็ถือว่าเป็นประสบการณ์ที่ดี

" ฮึบ .. ตั้งสติหน่อยวิโอน่า เธอทำได้ " สองมือของเธอยกขึ้นตีแก้มตัวเองเบา ๆ เป็นการเรียกขวัญและกำลังใจ

และในตอนนี้ เธอก็พร้อมแล้วที่จะได้ต้อนรับทุกคนที่สนใจอยากจะเข้ามาร่วมกิจกรรม

รายละเอียด : กติกาของกิจกรรมอ่านได้จาก ❃ ผู้เล่นสามารถบรรยายว่าอ่านรายละเอียดจากกระดานที่อยู่ข้างโต๊ะหรือฟังวิโอน่าอธิบายโดยตรง ปล.สาวน้อยของเราขี้เขินมาก อย่าแกล้งจนเกินไป

Timeline at [Time/Date]

Daryna -

DARYNA

Luck Fate Destiny 1/3

ยามราตรีที่ไม่มาเยือนถึงคล้ายทำเวลาของหลายคนรวนหาไม่มีสิ้นสุด ดาริน่าก็คล้ายได้รับผลกระทบ ทว่าไม่ใช่กับช่วงเวลานอนของเธอ เพราะโดยปกติอิวานอฟสาวมักจะเอาแต่ขลุกตัวในห้องแห่งการรังสรรค์และวาดรูปจนกว่าจะเหนื่อยและพักผ่อน หายง่วงก็ลุกมาวาดรูปต่อ วนเวียนอยู่แบบนั้น ยังดีที่ช่วงนี้เธอออกจากบ้านมาเข้าเรียนและฝึกซ้อมบ้าง แต่ก็ยังใช้เวลาไม่มากพอเสียเท่าไหร่ และอะไรที่ได้ผลกระทบในเมื่อดาริน่าไม่ได้กำหนดเวลานอนที่ชัดเจนให้ตัวเอง แน่นอนว่ามันเป็นสิ่งที่หนักหนาและใหญ่หลวงกับเธอมากนัก

นั่นคือการไม่เห็นวิวทิวทัศน์ยามกลางคืนอันเป็นอีกหนึ่งแรงบันดาลใจให้เธอรังสรรค์รูปวาดออกมาได้ แม้ช่วงกลางวันจะมีเขตส่วนทัศนีย์สวยงามมากมาย แต่ในมุมของช่วงเวลาที่พระอาทิตย์หลบเข้าขอบฟ้าเพื่อพักผ่อน เปลี่ยนผันพาจันทร์กระจ่างสกาวผ่านยังผืนนภาสีกำมะหยี่ พร่างพรายอันดาราน้อยใหญ่ สิ่งเหล่านั้นขับบรรยากาศรอบตัวให้ดูถูกดูดกลืนด้วยสีหยดหมึก เงาบังไล่ลำดับสี สิ่งเหล่านั้นล้วนเติมเต็มแรงบันดาลใจอีกฝั่งหนึ่งของเธอได้เป็นอย่างดี

ครั้นช่วงราตรีหายไป ดาริน่าเลยมีช่วงเวลาเหงาหงอยไม่ต่างกัน

“ บ้านอื่นมีกิจกรรมให้ทำช่วงนี้ด้วยนี่ยัยหนู ไปลองทำดูสิ หาแรงบันดาลใจไง ”
.
.
และเพราะคำพูดของทีน่า พี่สาวเพียงหนึ่งในบ้านพักหมายเลขสิบสี่ ดาริน่าจึงยอมพาตัวเองเดินเตร็ดเตร่ภายในตัวค่าย กระเป๋าสะพายประจำตัวยังถูกหิ้วมาด้วยไม่ขาดผละ สองเท้าที่สวมยังรองเท้าสานรัดส้นย่ำเบายังพื้นถนนที่ปูผ่าน เห็นเศษใบไม้ที่ร่วงปลิวก็ก้าวเหยียบจนแว่วเสียงกรอบแกรบเป็นระยะ ในตอนนั้นยังเบื้องหน้าบ้านพักที่อยู่ไม่ไกล สีชมพูอ่อนฉาบสลับสีขาวมุกของตัวอาคาร ดูสวยงามและชวนให้ความรู้สึกหวานล้ำภายในใจ ไม่รู้เพราะแรงดึงดูดจากอะไร แต่สุดท้ายธิดาแห่งไอริสก็ก้าวเข้ามาเยือนถึงยังกระโจมต้องประสงค์ของบ้านอโฟรไดท์แล้ว

“ ขอโทษนะคะ– ” ดาริน่าส่งเสียงทักทายเข้าไปด้านใน มือเล็กจับเข้ากับสายกระเป๋าตัวเองดูติดประหม่า

กระทั่งพานพบดวงหน้างดงามของลูกสาวบ้านโฟรไดท์ที่กำลังนั่งยังเบื้องหลังโต๊ะลงทะเบียน รอยยิ้มประดับจางพร้อมท่วงท่ามือประสานตักที่ได้ดีกับชุดเดรสสีงาช้างดูชวนให้รู้สึกถึงกลิ่นอายสูงศักดิ์อย่างประหลาด ดาริน่ายอมรับว่าเพราะเอาแต่หมกตัวอยู่ในบ้าน การพบพานคนอื่น ๆ ในค่ายจึงแทบจะไม่รู้จักใครเป็นพิเศษ มีเพียงรายชื่อของคนแต่ละบ้านที่คอยผ่านหูไปมาจากพี่สาวทีน่า

ทว่าคนตรงหน้า ที่เคยได้ยินเกี่ยวกับเรื่องซิสเตอร์ของเคบิน 10 ไม่แคล้วคงเป็นคนนี้แน่

เนินแก้มนุ่มนวลของอิวานอฟสาวคล้ายฝาดสีเล็ก ๆ มือยิ่งกำสายกระเป๋าแน่นขึ้น แต่ดวงตากลมสีฮาเซลกลับเอาแต่จดจ้องอีกคนตาแป๋วอยู่แบบนั้นจนคนโดนจ้องเริ่มจะคลายท่าทางสง่างามเหล่านั้นมาขึ้นสีระเรื่อยังเนินแก้มนวลตาม เธอยกมือกำหลวมมาปิดอังแถวริมฝีปากสีสวยที่ส่งเสียงกระแอมไอแผ่วเบา

“ ยินดีต้อนรับสู่กระโจมต้องประสงค์ของบ้านพักหมายเลข 10 ค่ะ ..วิโอล่า เลโนเวนเซียค่ะ เป็นคนคุมกิจกรรมวาสนา โชคชะตา พรหมลิขิต สนใจเข้าร่วมกิจกรรมกับพวกเราหรือเปล่าคะ? ”

เสียงแว่วหวานราวระฆังแก้วกังวานออก เธอเอ่ยต้อนรับอย่างสุภาพ แนะนำตัวอย่างเป็นกันเอง และชวนดาริน่าร่วมกิจกรรมอย่างเป็นมิตร รอยยิ้มแต่งแต้มยิ่งขับเน้นดวงหน้าที่ประดับเครื่องสำอางค์บางเบาและเครื่องประดับชวนฝันพวกนั้น ทำเอาธิดาไอริสนึกว่าตนกำลังอยู่แถวโอลิมปัสเสียอีก

ตอนนี้ดาริน่าเข้าใจถึงความงามของเทพีอโฟรไดท์แล้วว่าเหตุใดความงามถึงดึงดูดได้แม้กระทั่งเทพซุส

“ คือ.. ค่ะ กิจกรรมที่ว่า- ต้องทำอะไรบ้างหรอคะ? ”

คำตอบเดียวของเธอก็คล้ายทำเด็กสาวตรงหน้าตาประกายขึ้นมาจนอิวานอฟสาวที่มองอยู่แทบตาพร่า เธอเผยรอยยิ้มรับตามไปด้วยจนรอยบุ๋มปรากฏจางยังข้างแก้มของตน เธอก้าวเดินเข้าไปหาที่โต๊ะลงทะเบียนโดยไร้ซึ่งความประหม่าอย่างก่อนหน้า เฝ้ามองยังเครื่องหน้าที่ลงตัวของวิโอล่า รู้สึกคันมือยุบยิบอยากวาดรูปจะแย่แล้ว แต่จะวาดตอนไหนก็ได้เพราะอีกฝ่ายรูปหน้าช่างเป็นเอกลักษณ์จนดาริน่าคิดว่าคงไม่ลืมง่าย ๆ แน่

“ ตอนนี้ช่วงเวลากลางคืนถูกแทนที่ด้วยช่วงกลางวัน ยากที่คนจะหลับได้ในเวลาปกติ ทำให้เกิดความอ่อนล้าอ่อนเพลียกัน พวกเราเลยคิดกิจกรรมที่จะช่วยให้คนเข้าร่วมได้ช่วยสร้างสรรค์ห้องในฝันให้แก่คนที่เข้ามาขอความช่วเยหลือในการปรับปรุงห้องค่ะ.. ”

วิโอล่ากล่าวอย่างตั้งใจ อาจเพราะเธอเป็นคนที่พูดน้อยคล้ายกันกับดาริน่าด้วยหรือเปล่า น้ำเสียงยามกล่าวยาว ๆ จึงค่อยคอยเบาลงพร้อมทั้งดวงตาก็คล้ายหลุบหลบการสบหาของธิดาไอริสไปด้วย ทำเอาเธอพลอยกลับมาติดประหม่าและหลุบสายตาหลบด้วยเช่นกัน

ทว่าไม่ใช่ในทางที่ไม่ดี รอยยิ้มแต่งแต้มจางคล้ายจะเอ็นดูรุ่นน้องต่างบ้านคนนี้อยู่ในที

“ รวมถึงให้ช่วยเขียนไดอารี่ของคนขอความช่วยเหลือ ถึงสิ่งที่จะไล่ทำในแต่ละวันของช่วงนี้เพื่อทดแทนระบบเวลาจากการที่โดนช่วงกลางวันยาวนานไม่สิ้นสุดรบกวนในตอนนี้น่ะค่ะ ”
.
“ ตอนนี้เหมือนจะมีคนขอความช่วยเหลืออยู่ น่าจะมาอีกไม่นาน คุณ.. สนใจลงชื่อไหมคะ? ”

กล่าวจบถึงตรงนี้ กระดานลงชื่อก็ถูกเลื่อนยื่นให้กับดาริน่า แน่นอนว่าเธอก็ลงชื่อแทบจะทันทีที่อีกฝ่ายอธิบายจบ ตามจริงหญิงสาวสนใจตั้งแต่บอกว่าให้ช่วยสร้างสรรค์ห้องในฝันแล้ว ธิดาแห่งเทพีสายรุ้ง ความคิดสร้างสรรค์เป็นสิ่งที่พวกเธอมักมีเอ่อล้น การได้ระบายออกและช่วยเหลือคนอื่น ๆ ไปด้วยดาริน่าคิดว่าคงทำให้เธอได้แรงบันดาลใจกลับคืนมาได้เยอะเลยทีเดียว

“ ขอบคุณมากนะคะ.. ดาริน่า อิวานอฟ ฝากตัวด้วยนะคะ ”

.
.
“ พอดีฉันเป็นนักกีฬาฟุตบอลของสโมสรลีคอังกฤษ ตอนฤดูการแข่งขันก็ไม่ค่อยได้แวะกลับมาที่บ้านพักเท่าไหร่ ตอนนี้ห้องเลยเป็นแบบนี้ไปแล้วน่ะ ”

แอร์รอน สตาร์ รุ่นพี่ร่วมค่ายจากบ้านไนกี้เป็นคนที่เข้ามาขอความช่วยเหลือโดยมีดาริน่าเป็นที่ปรึกษา หลังแนะนำตัวกันเรียบร้อย อีกฝ่ายพลันนั่งยังเก้าอี้ตรงข้ามกับดาริน่า มีโต๊ะกาแฟวงกลมขนาดไม่ใหญ่นักกั้นระหว่างคนทั้งคู่ ก่อนชายนักกีฬาตรงหน้าจะเปิดสมาร์ทโฟนแล้วเปิดรูปห้องนอนให้ธิดาไอริสได้ดู โทรศัพท์ที่ถูกเลื่อนมากลางโต๊ะคล้ายทำร่างเล็กต้องชะโงกหน้ามองตาม แอร์รอนที่เห็นก็เท้าศอกลงโต๊ะ วางช่วงลงหลังมือเฝ้ามองหญิงสาวตรงหน้าอยู่ครู่หนึ่ง

ความเงียบโรยตัวทั้งคู่เพราะดาริน่ากำลังตั้งใจประเมินห้องให้อีกฝ่าย แววตาสีฮาเซลสะท้อนภาพห้องนอนที่แทบไม่ใช้ห้องนอนอยู่แล้ว เรียวคิ้วเรียวมุ่นหากันเล็กน้อย พร้อมริมฝีปากที่ขบเม้มครุ่นคิด

ไม่รู้ท่าทางเหล่านั้นไปสะกิดอะไรเข้า รุ่นพี่บ้านไนกี้ถึงหลุดขำเบา ๆ ออกมาอย่างแทบสังเกตไม่เห็น และคนที่เทสมาธิยังงานตัวเองก็ไม่ทันได้ยิน เลยกลายเป็นทิ้งความเงียบอีกระลอกล้อมทั้งสอง แต่ดูท่าแอร์รอนจะไม่ได้รู้สึกเดือดร้อนอะไรมากนัก สมุดโน้ตเล่มน้อยของดาริน่าถูกหยิบออกจากกระเป๋าสะพายทั้งงที่ดวงหน้าหวานยังไม่ละจากภาพสมาร์ตโฟนของคนตรงหน้า เธอวางลงโต๊ะข้าง ๆ โทรศัพท์แผ่วเบา เปิดหน้ากระดาษนุ่มนวล เสียงคลิกดังเบาเมื่อปลายปากกาถูกกดก่อนมือของหญิงสาวจะวาดร่างห้องของสตาร์หนุ่มที่ไร้ซึ่งของวางระเกะระกะดูคล่องแคล่วและผลออกมาดูคล้ายห้องจริงของชายหนุ่มอย่างน่าทึ่ง

แอร์รอนที่เห็นเลิกคิ้วประหลาดใจเล็กน้อย เขาผละช่วงแขนที่เท้าศอกมาจับประสานกันบนโต๊ะแทน ก่อนจะเริ่มเลื่อนปลายนิ้วสะกิดเคาะเบาที่หน้าสมุดเล่มน้อยของดาริน่าราวเรียกความสนใจ

“ เด็กบ้านอพอลโล่หรอ? ” เสียงทุ้มกล่าว รอยยิ้มวาดดูกึ่งชื่นชมบนดวงหน้าคมคร้าม

ดาริน่าที่เงยหน้าสบเห็นคล้ายกระพริบตามองเบา ๆ เธอส่ายศีรษะปฏิเสธให้เล็กน้อยขณะที่กำปากกาในมือสลับคลายไปด้วย ดูตื่นตระหนกฉาบจางเพราะไม่คิดว่าคนตรงหน้าจะเอ่ยชวนคุยนอกเหนือจากเรื่องงาน

“ ไม่ใช่ค่ะ.. ไอริสค่ะ ”

คำตอบนั้นเรียกระลอกไหวในแววตาสีเดียวกันของหนุ่มบ้านไนกี้ ดาริน่าที่สังเกตเห็นดูประหลาดใจ เธอคลายท่าทีประมาทลงเล็กน้อยราวนึกห่วงคนตรงหน้าขึ้นมา แอร์รอนทิ้งความเงียบไว้ไม่นานก็ระบายยิ้มออกมาอีกหน ครานี้ดูอ่อนโยนลงจนอิวานอฟสาวเผลอหลุบสายตาหลบลงหน้ากระดาษคล้ายกับเป็นปฏิกิริยาของร่างกายอัตโนมัติ

“ ไอริสสินะ.. เข้ามาไม่นานงั้นสิ ฉันเลยไม่คุ้นหน้าเลย ” แอร์รอนกล่าวด้วยน้ำเสียงที่คล้ายอยากคลายบรรยากาศที่ไม่คุ้นชินของดาริน่า เสียงหัวเราะทุ้มเบาที่เคล้าคลอนั้นฟังดูอบอุ่นอยู่ในที

“ โชคดีแล้วสินะฉัน.. อ- ดาริน่าคิดว่าจะทำห้องฉันเป็นแบบไหนดีล่ะ ”

คล้ายจะหลุดเรียกนามสกุลอย่างก่อนหน้า ทว่าไม่รู้ทำไมแอร์รอนกลับเลือกเรียกชื่อต้นของธิดาบ้านไอริสในตอนนี้ ลำตัวค้อมหาชะโงกมองสมุดเล่มน้อยที่มีภาพร่างห้องจากดาริน่า ช่วงมือดึงกลับมาประสานวางลงโต๊ะ แววตาสีมรกตสลับมองยังหญิงสาวไปด้วย คล้ายเห็นร่องรอยคาดหวังในนั้นทำให้คนที่กำลังตามหาแรงบันดาลใจเกิดฮึกเหิมไปด้วย

“ คือ.. คุณสตาร์มีงานอดิเรกอะไรไหมคะ? ชอบสีอะไร.. แล้ว ชอบโทนห้องแบบไหน ”

“ แอร์รอน เรียกฉันแอร์รอนก็ได้ ”

คำแนะนำตัวอีกครั้งที่อยากให้เรียกชื่อดูทำดาริน่าชะงักมือที่กำลังจะร่างภาพลงอีกครั้ง ดวงหน้าหวานอ้ำอึ้งเล็กน้อยยามสบตามองคนตรงหน้า ท่าทางอีกฝ่ายไร้ซึ่งความรุ้สึกที่อยากเข้าหาเธอในแง่อื่น ดูมีเพียงความเป็นมิตรแผ่ล้อม ออกจะสัมผัสได้ถึงความเป็นพี่ชายเจือจาง สุดท้ายหญิงสาวก็พยักหน้ารับกลับไป ส่วนหนึ่งก็เพื่ออยากให้งานในตอนนี้เดินไปด้วย

“ ฉันชอบห้องเรียบ ๆ น่ะ งานอดิเรกก็คงเป็นออกกำลังกาย ฉันต้องเตรียมตัวให้พร้อมตลอดน่ะ.. ส่วนสีเธอเลือกได้เลย ไม่ฉูดฉาดมากก็พอ ”

หลังได้ท่าทางตอบรับน่าพึงใจแอร์รอนก็กลับมามีท่าทีจริงจังเหมือนตอนแรกอีกครั้ง เขาเลื่อนปลายนิ้วขยับชี้เบายังส่วนของห้องให้ดาริน่าดูไปด้วยว่าอยากเพิ่มเติมอะไรที่ส่วนไหน ในตอนนั้นก็คล้ายค้างวางส่วนท้องนิ้วที่มุมหนึ่งของห้อง

“ แล้วจริง ๆ ฉันชอบดูหนังด้วย อยากได้มุมที่เอาไว้นั่งดูหนังด้วยน่ะ ”

“ อืม- เข้าใจแล้วค่ะ ”

ดาริน่าคล้ายตาประกายเล็กน้อยเมื่อไอเดียเริ่มปรากฏในหัว เธอก้มหน้าก้มตาร่างวาดสิ่งที่คิด พร้อมกับหันไปหยิบเอาบรรดาปากกาสีเพิ่มเติมเพื่อไกกด์สีคร่าว ๆ ให้กับแอร์รอนไปด้วย ท่าทางดูตั้งใจพวกนั้นคล้ายทำให้ชายหนุ่มบ้านไนกี้วางใจ แผ่นหลังกว้างเอนพิงพนักเก้าอี้ ช่วงแขนยกกอดอกมองที่ปรึกษาตรงหน้า ไม่รู้ตั้งแต่ตอนไหนที่รอยยิ้มเอ็นดูเริ่มเจือประดับ

เวลาเคลื่อนคล้อยเกือบ 15 นาที คนรอก็ไม่คิดเร่ง คนทำเลยสามารถเสร็จงานได้อย่างมั่นใจ ยามดวงตากลมสีฮาเซลเงยขึ้นสบกับอีกฝ่ายเลยดูประกายระยับคล้ายอยากอวดผลงานให้แอร์รอนต้องยกมือบดบังรอยิย้มที่เกือบจะหลุดขำของตัวเอง

“ อ่ะ.. พรีเซนต์มาได้เลย ”

“ อืม! เพราะคุณส- คุณแอร์รอนชอบสีไม่ฉูดฉาด เราเลยแนะนำเป็นพวกสีน้ำตาลอ่อนที่ให้ความรู้สึกอบอุ่นสบายตาเหมาะกับการพักผ่อนค่ะ ..พื้นปูเป็นกระเบื้องยางสีน้ำตาลที่ทึบขึ้นมาหน่อย เพราะชอบออกกำลังกายการใช้พื้นแบบนี้จะช่วยลดการกักเก็บความชื้นจากเหงื่อได้ค่ะ ไม่ลื่นด้วย ..ถ้าปรับหน้าต่างห้องได้ก็อยากให้ใช้บานใหญ่ ๆ ให้รับแสงได้มากจะกระตุ้นให้คุณแอร์รอนกระปรี้กระเปร่าดีด้วยในฐานะนักกีฬา ”

“ ตรงเตียงเราร่างคร่าว ๆ ว่าให้วางไว้มุมหนึ่งของห้องตรงนี้ อีกมุมด้านข้างเป็นชั้นวางให้วางพวกของที่อยากเก็บจะได้เป็นระเบียบขึ้น พื้นที่ใกล้ประตูโล่ง ๆ ตรงนี้เอาไว้ให้คุณแอร์รอนออกกำลังกายค่ะ แล้วก็- ”

เรียวนิ้วชี้ลงยังพื้นที่ที่มีหมอนนุ่มหลายใบวางเรียงคู่กับหมอนขนาดใหญ่ทรงถั่วสองที่ ท่าทางดูนำเสนออย่างมากขณะเงยสบกับคนที่เฝ้าฟังอย่างตั้งใจอยู่

“ มุมนี้จะเป็นมุมเอาไว้ดูหนังค่ะ เราแนะนำให้หาที่ฉายจอโปรเจคเตอร์จากบ้านเฮอร์มีสก็ได้ มาฉายหนังใส่กำแพงแล้วคุณแอร์รอนก็นั่งหรือนอนดูตรงนี้ได้ค่ะ ..ถ้าหน้าต่างจะสาดแสงมารบกวนก็ใส่ผ้าม่านปิดไปด้วย ”

ดาริน่าจบการพรีเซนต์ก็คล้ายกลับมายืดตัวตรง มือเลื่อนสมุดให้คนตรงหน้าได้เอาไปตรวจสอบ รอยยิ้มที่คล้ายวาดออกอย่างชอบในผลงานตัวเองพวกนั้น ทำชายหนุ่มบ้านไนกี้ได้แต่ผินมองและเฝ้านึกในใจว่าจะปฏิเสธห้องในฝันที่อีกคนตั้งใจนำเสนอมาขนาดนี้ได้ยังไง แอร์รอนกวาดมองอยู่ครู่หนึ่ง บรรยากาศที่แผ่ล้อมดูชอบใจไม่ต่างกันให้ดาริน่าใจชื้น กระทั่งอีกคนพยักหน้ารับดาริน่าก็ชูหมัดขึ้นมาคล้ายจะทำท่าไชโย

ทว่าแอร์รอนที่เห็นกลับคิดว่าหญิงสาวอยากชนหมัด จึงส่งกำปั้นชนที่มือของดาริน่าเบา ๆ ให้เธอมองตาปริบไปครู่หนึ่ง

ในตอนนั้นเสียงหัวเราะจากสตาร์หนุ่มจึงดังออกคลอเบา แววตาโค้งหยีเล็ก ๆ นั้นดูปิดบังระลอกความคิดบางอย่าง เจ้าตัวหยิบสมาร์ตโฟนตัวเองกลับคืนโดยไม่ลืมจะถ่ายรูปที่ดาริน่าร่างให้เขาอย่างตั้งใจนั้นเอาไว้ด้วย

“ เอาตามนี้ ไว้ฉันจะลองไปปรับตามที่เธอบอกดูนะ ..แล้วพบกันใหม่พรุ่งนี้ดาริน่า ”

เสียงทุ้มกล่าวเจือรอยยิ้ม แอร์รอนลุกจากเก้าอี้ก่อนจะโบกมือลาให้ที่ปรึกษาตัวน้อยเป็นครั้งสุดท้าย ค้อมศีรษะให้แก่เจ้าของซุ้มกิจกรรมและพาตัวเองออกจากกระโจมไป รอยยิ้มที่ยังเผยจางเหล่านั้นถูกโทรศัพท์ยกสลับแตะสลับเคาะปิดบังไปตลอดทาง

@@@@Nereza 

รางวัลกิจกรรมขั้นตอนที่ 1 : 5 ดรักม่า และ +20 EXP

ลิงก์รูปภาพ

Daryna -

DARYNA

Luck Fate Destiny 2/3

ย้อนเวลาช่วงวันพุธที่ 9 เมษายน ช่วงเวลาประมาณ 13.30 น.

เวลาช่วงบ่ายที่แสงแดดเริ่มส่องสาดทั่วบริเวณ ขับอุณหภูมิโดยรอบให้ร้อนขึ้นจนเม็ดเหงื่อผุดจางยังหน้าผากนวล ร่มที่เพิ่งซื้อมาถูกนำมาใช้ได้อย่างมีประสิทธิภาพ ทอดเงาปกป้องผิวกายที่เริ่มขี้นสีระเรื่อของดาริน่าไม่ให้ไหม้ลามไปมากกว่านี้ สองขาก้าวมั่นคงอย่างที่เริ่มคุ้นเส้นทางจนมาถึงบริเวณบ้านพักหมายเลขสิบ ดวงตาสีฮาเซลกวาดมองครู่ใหญ่ ราวพึ่งสังเกตถึงความวิจิตรของตัวโครงสร้างบ้าน สองมือที่กอบกำด้ามร่มคล้ายจับหมุนเบา ๆ อย่างครุ่นคิดไม่รู้ตัว กระแสลมจางพัดผ่านจนเรือนผมนุ่มที่ถูกมัดหางม้าสูงเคลื่อนเคลียข้างบ่าเล็ก เวลาผ่านพ้นไม่รู้ถึงตอนไหน ความร้อนที่เริ่มรายล้อมเริ่มทำหญิงสาวกระสับกระส่ายจากความแสบที่เรี่ยผิว ดาริน่าถึงยอมพาตัวเองเข้าไปยังกระโจมต้องประสงค์ของบ้านอโฟรไดท์ในที่สุด

ด้านในสถานที่คล้ายเย็นกว่าด้านนอก แนวร่มเงาอยู่เขตบริเวณลมโกรกเข้าหาชวนให้รู้สึกสบายตัวมากขึ้นจนสีหน้าที่นิ่วเรียวคิ้วคลายลง ดาริน่าผินสายตามองหายังวิโอล่าที่ยังนั่งประจำยังด้านหลังโต๊ะทะเบียน เธอส่งรอยยิ้มทักทายนุ่มนวล และนั่นเรียกรอยยิ้มจากดาริน่าให้ส่งกลับเช่นกันจนรอยบุ๋มกดจางยังสองข้างแก้ม ร่างเล็กตรงเข้าหาค้อมศีรษะทักทายเพื่อนใหม่จากบ้านอะโฟรไดท์

“ มีคนมาขอคำปรึกษาเพิ่มไหมคะคุณเลโนเวนเซีย ”

เอ่ยถามขึ้นติดใคร่รู้ ก่อนที่ธิดาไอริสจะเริ่มหุบร่มเก็บไว้ในกระเป๋าสะพาย แววตากลมกวาดมองของในกระเป๋าขณะที่เงี่ยหูเฝ้าฟังเสียงหวานตอบรับอย่างไม่เร่งร้อน

“ ก็มีลงชื่อมาบ้างแล้วค่ะ แต่ยังไม่นัดเข้ามาพูดคุยกัน ”

ดาริน่าพยักหน้ารับแผ่วเบา เธอถือกล่องใส่เค้กสตอเบอร์รี่น่าทานขึ้นมาจากกระเป๋า ตัวกล่องถูกรักษาและถนอมอย่างดีทำให้ครีมด้านหน้าและสตอเบอร์รี่ลูกโตไม่หกเลอะเทอะภายในกล่องครอบสีใส ภาพของขนมสีหวานเรียกแววตาสีอ่อนของวิโอล่าให้ผินมองตามไปด้วย ท่าทางดูสนใจเหล่านั้นอยู่ในสายตาของดาริน่า คล้ายเรียกรอยยิ้มให้ยิ่งแต้มประดับจนดวงตากลมโค้งรับเบาบาง

“ อันนี้ให้คุณเลโนเวนเซียค่ะ ..สร้างความสุขให้คนอื่นจากกิจกรรมนี้แล้ว ก็ควรได้รับความสุขบ้างเหมือนกันนะคะ ”

ธิดาไอริสกล่าวนุ่มนวล น้ำเสียงที่ใช้กล่าวนั้นแผ่วเบาแต่ก็หนักแน่นเห็นถึงความตั้งใจที่อยากจะมอบของขวัญให้แก่อีกฝ่าย วิโอล่ายกมือแตะริมฝีปากที่แย้มรอยยิ้มกว้างเบา ๆ พวงแก้มนวลขึ้นสีระเรื่อจางรับดูน่ารักจนดาริน่าที่เห็นพลอยรู้สึกดีใจไปด้วย อีกฝ่ายรับกล่องขนมไว้พร้อมค้อมศีรษะลงหาคนให้อย่างสุภาพ ก่อนสุ้มเสียงอ่อนหวานจะเอ่ยตอบอย่างยินดี

“ ขอบคุณคุณอิวานอฟมากเลยนะคะ จะทานให้อร่อยเลยค่ะ ”

.
หลังสองสาวต่างแลกเปลี่ยนบทสนทนาอีกเล็กน้อยและบอกลากันและกัน ดาริน่าก็ก้าวตรงมายังมุมหนึ่งของกระโจมที่มีร่างสูงของรุ่นพี่บ้านไนกี้นั่งอยู่ยังโต๊ะตัวเดิมที่พวกเขาได้เฝ้าปรึกษาเรื่องห้องในฝันให้ไปเมื่อวาน แอร์รอนนั่งหลังตรงพิงพนักเก้าอี้ มือข้างหนึ่งยกสมุดแพลนเนอร์ของตัวเองเปิดดูเงียบ ๆ เขารอดาริน่าที่พูดคุยกับสาวอะโฟรไดท์อย่างใจเย็น ไม่มีท่าทีรีบร้อน กระทั่งร่างเล็กค้อมศีรษะทักทายและนั่งลงยังเก้าอี้ตรงข้ามตัวเดิม รอยยิ้มก็เผยส่งยังดวงหน้าคม สมุดในมือถูกปิดนำมาวางลงโต๊ะ

“ เมื่อวานฉันไปเคลียร์ของในห้องแล้วล่ะ ตอนนี้กำลังแพลนเรื่องของลงห้อง คงใช้เวลาสักพัก ”

แววตาสีฮาเซลคล้ายประกายระยับจางเมื่อได้ยินถึงความกระตือรือร้นของรุ่นพี่ตรงหน้าที่อยากจะเปลี่ยนแปลงห้องของตัวเองให้เป็นตามที่ได้รับการปรึกษาไปเมื่อวาน เธอหันไปหยิบเอาบรรดาปากสีสันของตัวเองขึ้นมาอีกครั้งด้วยท่าทีที่อยากจะช่วยเหลือแอร์รอนอย่างเต็มที่ในอีกวัน บรรยากาศดูผ่อนคลายรายล้อมรอบทั้งคู่ยามนี้จึงคล้ายอวลจางด้วยความเป็นกันเองขึ้นมาหลายส่วน ดูดาริน่าจะเปิดรับมิตรภาพของรุ่นพี่บ้านไนกี้มากกว่าเมื่อวานเสียอีก

“ งั้นวันนี้.. มาปรึกษาเกี่ยวกับเรื่องสิ่งที่จะทำแต่ละวันในช่วงนี้ดีไหมคะ เป็น- สิ่งที่อยากทำคร่าว ๆ ในแต่ละวัน แล้วก็ความตั้งใจใหญ่ ๆ ในแต่ละเดือน หรือทุกสองเดือน ”

เสียงนุ่มของดาริน่าเอ่ยขึ้นไม่เร่งรีบ เธอขยับมือเลื่อนจับสมุดของแอร์รอนก่อนจะผินดวงตากลมสบกับอีกฝ่ายดูขออนุญาต ซึ่งชายหนุ่มก็ผายมือให้เธออย่างไม่คิดอิดออด

“ อืม แบบที่เธอบอกก็ไม่แย่ เริ่มได้เลย ”

ได้ยินแบบนั้นธิดาไอริสก็พยักหน้ารับดูหนักแน่น เธอเลื่อนสมุดของแอร์รอนมาตรวจสอบหน้ากระดาษเหล่านั้น เห็นอีกฝ่ายไล่ลิสต์สิ่งที่ชอบทำมาให้เธอดูเพื่อเป็นไอเดียคร่าว ๆ รอยยิ้มก็คล้ายแต้มเติมยังดวงหน้าที่กำลังก้มมอง ท้องนิ้วไล้เบาตามตัวอักษรพวกนั้น เพราะสภาวะดิสเล็กเซียทำให้เธอต้องไล่เรียงชี้ตามตัวอักษรช้า ๆ เพื่อเฝ้าอ่านให้เข้าใจ เพราะแบบนั้นการอ่านหนังสือของดาริน่าจึงเชื่องช้ากว่าปกติ และก็เป็นอีกครั้งที่แอร์รอนดูจะไม่ได้เร่งเร้าอะไรเธอ

ราวกับเข้าใจ และเฝ้ามองอย่างใจเย็น

“ เรื่องออกกำลังกาย เพราะเป็นอาชีพของคุณแอร์รอน เราคิดว่าเอาไว้เป็นกิจวัตรประจำวันอันดับแรกก็ดีเหมือนกันค่ะ ”

ครั้งเวลาล่วงเลยไม่นานจนเกินไป ปากกาสีน้ำเงินก็ถูกนำมาแต่งเติมเขียนคำว่าออกกำลังกายสั้น ๆ ลงสมุดโน้ตในทุกวันของทุกเดือนให้กับรุ่นพี่ต่างบ้าน ถึงอย่างนั้นออกกำลังกายทุกวันก็ไม่ดี เธอจึงมีเว้นวันเบรกราวหนึ่งถึงสองวันไว้ให้ เป็นช่องว่างที่หญิงสาวกำปากกาดูครุ่นคิด ผินสายตาขึ้นมองยังร่างที่อยู่ตรงหน้าก่อนจะเอ่ยสอบถามดูใคร่รู้อยู่ในที

“ ส่วนวันว่าง.. ถ้าก็สะดวกก็ดูหนัง หรือแวะไปโรงหนัง คิดว่ายังไงคะ? ”

ช่วงศอกเท้าลงโต๊ะ วางช่วงคางลงฝ่ามือที่รองรับ ดวงหน้าคมของแอร์รอนโน้มใกล้ขึ้น รอยยิ้มเผยรับบนใบหน้าคมคายที่กำลังพยักรับให้กับหญิงสาว ดาริน่าที่เห็นแบบนั้นก็เผยรอยยิ้มตอบกลับ แต้มหายังจุมพิตนางฟ้าสองข้างแก้มก่อนจะก้มหน้าวาดรูปม้วนฟิล์มหนังให้ในช่องวันว่างเป็นสัญญะ

“ เราคิดว่ามีอะไรที่เคยทำอยู่แล้วอาจจะเบื่อได้ คิดว่าในแต่ละวันช่วงนี้ก็ลองเพิ่มกิจกรรมอื่นที่ไม่เคยทำ หรือไม่ค่อยได้ทำดูเป็นไงคะ? อย่าง.. ทำความสะอาดโรงอาหาร แวะไปเป็นพนักงานพาร์ทไทม์ของร้านภายในค่าย หรือ- ”

ปากกาด้ามน้อยถูกโบกคิดไปมาน้อย ๆ กระทั่งลากเสียงในตอนท้ายส่วนปลายก็จิ้มเบาข้างขมับบางที่เอียงหา แววตาสีฮาเซลหลุบมองสมุดดูครุ่นคิดจนแพขนตายาวเคลียระเนินแก้มดูนุ่มนวล ทัศนีย์เบื้องหน้าตอนนี้ทำคนที่เฝ้าฟังอยู่ดูจะเงียบลงไป

“ หรือจะนอนพักเฉย ๆ ไม่ต้องซ้อม ไม่ต้องทำอะไร ..หามุมโปรดแล้วทิ้งตัวมองเพดานมองท้องฟ้านับมวลเมฆ ..เราว่าก็น่าจะผ่อนคลายดีนะคะ ”

แอร์รอนมองยังดวงตากลมที่เงยมาสบสะท้อนภาพเขาอย่างชัดเจน ชายหนุ่มคล้ายเลื่อนเรียวนิ้วที่กำลังถูกคางวางทับปกปิดริมฝีปากที่อยากจะหลุดเสียงหัวเราะแผ่ว แววตาสีมรกตดูประกายระยับตอบให้ดาริน่าเข้าใจว่าอีกคนดูจะชอบแพลนที่เธอเสนอไม่น้อยจนใจชื้นขึ้นมา

“ ส่วนกิจกรรมที่ต้องทำหลัก ๆ ในแต่ละเดือน คุณแอร์รอนก็คิดไว้ได้นะคะ หรืออยากให้เราเสนออีกไหมคะ?.. ”

ชายหนุ่มบ้านไนกี้ผละแขนที่เท้าโต๊ะลงมาประสานมือช่วงตัก เขาเอนแผ่นหลังทิ้งลงพนักทว่ากลับไม่ละคลายแววตาที่จดจ้องยังดาริน่า เขาคลี่ยิ้มอ่อนโยนก่อนจะเอ่ยตอบอย่างมั่นใจ

“ ถ่ายภาพยนตร์สั้น.. ในสักเดือนหลังจากนี้ ”

ดาริน่าแทบหลุดสีหน้าตกใจอย่างปิดไม่มิด แต่เพียงครู่เดียวก็คล้ายตาวาวระยับ ก้มมองยังแพลนเนอร์บนโต๊ะด้วยความสนใจ มือเล็กดูขยับยุกยิกไปมาเลือกสีปากกาไม่ถูกว่าควรจะลงสีอะไรดี ริมฝีปากเล็กขยับเหมือนจะพึมพำบางอย่างที่เจ้าตัวก็ไม่รู้ตัว เธอตีตารางในกระดาษหน้าใหม่ เขียนหัวข้อสีสดใสว่าภาพยนตร์สั้นเอาไว้ก่อนจะเงยหน้ามามองแอร์รอนราวกับอยากฟังต่อ คนที่เพียงเกริ่นขึ้นมาราวกับทั้งกึ่งหยอกล้อแต่ก็มีร่องรอยความปรารถนาจริงลึก ๆ ในใจ ยามนี้เมื่อเห็นคนฟังดูใส่ใจและมองว่าสิ่งนั้นดูสำคัญ บุตรเทพีไนกี้ก็พลอยรู้สึกอุ่นวาบในใจแล้ว

“ สนใจหรอ? ” แอร์รอนหมายถึงการสนใจมาถ่ายทำด้วยกัน

“ น่าสนใจมากค่ะ ” แต่ดาริน่าหมายถึงเรื่องที่อีกคนอยากจะทำนั้นดูยิ่งใหญ่จนน่าสนใจ

คล้ายความหมายของทั้งคู่ไม่ตรงกัน แต่คนที่คิดอยากปัดให้เป็นเหตุผลของตัวเองนั้นดูจะเป็นหนุ่มบ้านไนกี้อย่างไม่ต้องสงสัย ร่างสูงโน้มลำตัวกลับเข้าหาโต๊ะอีกครา ประสานมือวางลงโต๊ะพร้อมจ้องตาสีฮาเซลกลมโตคู่นั้นอย่างกึ่งเอ็นดู ความเงียบโรยตัวโดยมีดาริน่านิ่งรออย่างตั้งใจบ้าง และเพราะแบบนั้นสตาร์หนุ่มจึงตัดสินใจเริ่มเล่าเรื่องบางอย่าง

เรื่องของเด็กหนุ่มผู้มีความฝัน ความฝันที่อยากจะสร้างวงดนตรีกับเพื่อนของเขา พวกเขาต่างพูดคุยและวางแผนกันอย่างเป็นมั่นเหมาะ ทว่ากาลเวลาได้พรากความเยาว์วัยและความฝัน เพื่อนเขาทีละคนต่างทยอยเลือนผละ บ้างถูกครอบครัวห้ามปราม บ้างมีเส้นทางใหม่ของตัวเองไม่อาจเดินทางร่วม

แม้กระทั่งเด็กหนุ่มเองก็ต้องดำเนินเส้นทางอื่นอย่างน่าใจหาย กีต้าร์ถูกทิ้งร้างก่อนถูกส่งขายไปด้วยใจที่ขมปร่า นิ้วที่ด้านหนาจากการฝึกหนักไม่ได้ถูกใช้จรดสายเล่นทำนองเพลงอีก

กระทั่งคืนวันหนึ่งที่ชะตาเล่นตลก หนึ่งในน้องของเพื่อนกลุ่มนั้นของเขาคนหนึ่งกลับปรากฏบนนั้น บนเวทีการแสดงในบาร์เล็ก ๆ ที่เขามักเทียวมาบ่อยหน อีกฝ่ายโอบถือกีต้าร์ของเขาเอาไว้ เขาไม่รู้เลย.. ไม่รู้ว่าเหตุผลที่เธอขึ้นไปยืนบนนั้นพร้อมประคองจับกีต้าร์เขา เพราะถือให้ใครบางคน หรือตั้งใจจะเล่นอะไรหรือเปล่า ทว่าเธอตัวคนเดียว บนนั้น ทว่ากลับยืนอยู่เลือนลางให้เห็น สองขาชะงักงันแข็งทื่อ ในใจเรียกร้องให้เขาพุ่งขึ้นเวที ร่วมเล่นบทเพลงกับเธอที่ยืนจุดประกายความฝันดีไหม

เพราะหากเป็นแค่การคิดไปเองเขาจะทำอย่างไร?

.
.
“ ก็.. ขึ้นไปถามเลยสิคะ ”

ดาริน่าที่นั่งนิ่งจ้องสบคนเล่าตาแป๋ว ออกความเห็นเสียงหวานฟังเรียบเรื่อย แววตากลมสะท้อนภาพของคนตรงหน้าชัดแจ้ง แอร์รอนคล้ายถูกดึงดูดเข้าไปในนั้น เฝ้ารอเงียบ ๆ ถึงประโยคถัดไปที่เธอคล้ายอยากจะเอื้อนเอ่ย

“ ไม่ถามก็คงไม่รู้ ..หากไม่ใช่ก็แค่เป็นฝ่ายเริ่มต้นชวนใหม่ ความฝัน.. จะทำเมื่อไหร่ก็ได้นี่คะ ถ้าเด็กคนนั้นยังมีใจรักในดนตรีอยู่ ”

ความเงียบเคลื่อนคล้อยผ่าน สายลมเบาพัดเคลียหา บรรยากาศโดยรอบที่หนักอึ้งคล้ายผ่อนคลายลงทุกชั่วขณะที่เข็มนาฬิกาส่งเสียงวินาที แอร์รอนเป็นฝ่ายหลุบสายตาลงเสียก่อน รอยยิ้มของเขาดูฉายประกายบางอย่าง ดวงหน้าคมพยักหน้ารับท่าทีดูอ่อนโยนลงหลายส่วน

“ เรื่องที่เล่า.. เป็นเรื่องที่ดีนะคะ ”

คำชมนั้นเฝ้าฟังจริงใจ จนชายหนุ่มไนกี้คิดว่าเขาคงไม่อาจอยู่ต่อหน้าเด็กสาวที่คววามคิดซื่อตรงแบบนี้ได้อีก เขาพยักหน้ารับอีกหน เลื่อนมือรวบรวมสมุดโน้ตของตัวเองทีอ่ีกฝ่ายตั้งใจเขียนสิ่งที่อยากทำเอามาแนบตัว และนั่นทำให้ดาริน่ารับรู้สัญญาณว่าเวลาของการปรึกษาในวันนี้คงจบลงเท่านี้ ธิดาแห่งไอริสไม่ได้เอ่ยรั้ง เธอเพียงผินสายตากลับลงกระเป๋าเพื่อมองหาบางสิ่ง

“ วันนี้ขอบใจมากนะดาริน่า พรุ่งนี้ก็เหลือถ่ายรูปด้วยกันใช่ไหม ไว้เจอ… ”

แอร์รอนค่อย ๆ เบาเสียงลงในตอนท้ายยามเมื่อเห็นนิตยสารกีฬาที่ดาริน่ายื่นส่ง หญิงสาวเงยสบตาประกาย เรียวนิ้วแตะลงรูปของอีกฝ่ายที่อยู่ในมุมหนึ่งของหน้าปก รอยยิ้มประดับผ่าน รอยกดบางเบาแต้มยังสองข้างแก้ม นุ่มนวล

“ เห็นมีรูปคุณแอร์รอนเลยซื้อมาฝากค่ะ.. ถือว่าให้เป็นของขวัญให้กำลังใจเรื่องทำภาพยนตร์สั้นด้วยแล้วกันนะคะ ”

บุตรแห่งไนกี้รับของมาไว้กับตัว กวาดสายตามองครู่หนึ่ง เสียงลมหายใจคล้ายแว่วผ่านลง เจ้าตัวสบตารุ่นน้องต่างบ้าน เรียวคิ้วดูคล้ายมุ่นหาแต่ก็อดไม่ได้ที่จะเผลอยิ้มตามรอยยิ้มของอีกฝ่าย

คล้ายการบอกลาที่เป็นประโยคดูจะเงียบลง

ทั้งคู่เพียงผงกศีรษะให้กันและเป็นร่างของสตาร์หนุ่มที่ผละเดินจากไปก่อน

@@@@@@Nereza 

รางวัลกิจกรรมขั้นตอนที่ 2 : 20 ดอลลาร์ และ +20 EXP

★ มอบ เค้กสตรอว์เบอร์รี่ ให้กับ วิโอล่า เลโนเวนเซีย
★ มอบ นิตยสารกีฬาฟุตบอล ให้กับ [NPC-21] แอร์รอน สตาร์

ลิงก์รูปภาพ

Dean HEROES

320

DAY 1: วาสนา โชคชะตา พรหมลิขิต!

               (THU) 03/04/2025 เวลา 10.30 น.

               รีบไปที่กระท่อมหมายเลขสิบตามนัดหมาย ปกติชายหนุ่มเดินตัดผ่านกองไฟเฮสเทียจากกระท่อมโพไซดอนไปกระท่อมเฮคาทีเป็นแนวทะแยงมุมกันพอดีเป๊ะเลยไม่เคยเฉียดผ่านไปที่กระท่อมอะโฟร์ไดท์

               ความรื่นรมย์และสุนทรียภาพทางความงาม การจัดสวนและตำแหน่งของส่วนเสริมของกระท่อมหมายเลขสิบถูกตกแต่งได้อย่างไร้ที่ติสมกับเป็นที่อยู่อาศัยของชาวบ้านแห่งความรักและความงามจริง ๆ

               ‘ที่ปรึกษาบ้านนี้น่าจะเจ้าระเบียบน่าดู’

               พอมาคิดเทียบกับกระท่อมโพไซดอนที่เขาเป็นที่ปรึกษาแล้วก็ได้แต่ยิ้มแห้ง ขนาดว่ากระท่อมทั้งหลังถูกเสกสรรค์โดยมหาเทพเจ้าสมุทรแล้วยังดูไม่ครบสรรพเท่า มีที่โม้ได้มากกว่าหน่อยก็คือ ‘บ้านพี่มีสระว่ายน้ำนะน้อง’ เห็นทีว่าเขาต้องดูงานจะกระท่อมหลังงานนี้ไปจัดระเบียบที่บ้านพักของตัวเอง

               ‘ว่าแต่ที่ปรึกษาบ้านอะโฟร์ไดท์นี่คือใครกันนะ?’

               ดีนเคยได้ยินมาว่าที่ปรึกษาของเหล่าสายเลือดแห่งความงามเป็นสาวสวยที่ออกเดินทางไปทำภารกิจรอบโลกในสถานที่ที่ติดต่อได้ยาก บ้างก็บอกว่าหายสาปสูญเพราะไม่มีใครได้เจอเธอมาเป็นเวลานานมากแล้ว แต่เขาก็จำไม่ได้เหมือนกันว่าใครเป็นคนบอกเรื่องนี้มา ช่างมันเถอะ... คนเราถึงจะขี้เผือกแค่ไหนแต่ก็ไม่จำเป็นต้องรู้ไปหมดทุกเรื่องหรอก

               “ดีน ทางนี้~~~”

               เสียงเจื้อยแจ้วเรียกทักชายหนุ่มมาทางกระโจมต้องประสงค์ พี่สาวสายเลือดเทพแห่งดวงอาทิตย์โบกมือหวอย ๆ เรียกทักเขามาจากทางนั้น สาวบ้านพระอาทิตย์แย้มยิ้มสดใสเหมือนกับเด็ก ช่างเป็นคนที่ใช้ความว่าน่ารักได้อย่างสิ้นเปลือง หากไม่บอกก็คงไม่รู้ว่าสาวตรงหน้าเป็นรุ่นพี่อายุเฉียดสามสิบ

               ไม่รู้ว่าตอนที่ส่งข้อความไป ‘เคธี่ เฟย์’ หรือที่เรียกกันว่า ‘แคท’ อยู่ที่ส่วนไหนของค่าย แต่เธอมาถึงเร็วราวกับเทพอะพอลโล่ลากราชรถติดเจ็ทมาถึงก่อนโดยไม่ทำให้เพื่อนต้องรอ

               “ไฮฮาย คุณแคท”

               ดีนยิ้มแป้นโบกมือกลับ จากนั้นก็เดินไปทางกระโจมสีขาวที่ตั้งอยู่กลางสวนแมกไม้สีชมพูและม่วง แสงแดดยามสายลอดผ่านม่านกลีบดอกไม้สะท้อนลงบนผืนผ้าบางเบา จนสีขาวบริสุทธิ์ของกระโจมแปรเปลี่ยนเป็นสีละมุนของดอกไม้เหล่านั้น

               ราวกับอยู่ในความฝัน…

               “มารอนานแล้วหรือยังครับ?” ดีนถาม

               “ไม่นาน แต่โร้ดรันเนอร์ยังวิ่งมาเร็วไม่พอนะ”

               ‘คุณมาเร็วไปต่างหาก’

               อยากตอบกลับไปแบบนั้นทว่าชายหนุ่มเพียงแค่อมยิ้มเบา ๆ แล้วเล่นมุกกลับ

               “เอาน่า ผมวิ่งไม่เร็วเพราะมัวแต่วิ่งชนบิลบอร์ด”

               “ไม่ใช่โร้ดรันเนอร์แล้ว นั่นมัน ไวลด์ อี. โคโยตี้แล้ว!” เคธี่หัวเราะได้ใจ

               “อ้าวเหรอ ผมจำผิดสิเนี่ย” ดีนแสร้งทำเป็นไม่รู้ จะจำผิดได้ยังไง ก็เขาน่ะนอกจากเป็นแฟนพันธุ์แท้ดิสนีย์แล้วยังเป็นแฟนของลูนีย์ตูนส์ตัวยง แต่ก็ทำเป็นไม่รู้แล้วเปลี่ยนเรื่อง “จากภารกิจที่ไปมา ผมซื้อของฝากมาให้ด้วย ไซส์นี้รุ่นพี่น่าจะใส่ได้นะครับ”

               บุตรแห่งโพไซดอนนำของฝากออกมาจากกระเป๋า คือ เสื้อฮาวายของผู้หญิง ที่มีสีสันและลวดลายสดใสเป็นภาพของทะเลและพระอาทิตย์อัสดง จากฝีมือการเพ้นท์ของช่างท้องถิ่นไล่เฉดสีที่สวยทีเดียว

               “โอ๊ะ ใส่ได้ ๆ” เคธี่รับเสื้อฮาวายมาแล้วทาบกับตัวเอง ซึ่งเธอน่าจะใส่ได้แบบพอดีเป๊ะ “ขอบคุณนะดีน ไม่คิดว่าจะมีของฝากมาให้ด้วย” เธอยิ้มหวานขอบคุณ

               “ผมซื้อของฝากชาวค่ายเป็นเรื่องปกติครับ ไม่รู้เป็นอะไร ถ้าไปที่ไกล ๆ แล้วไม่ได้ช็อปปิ้งของมาเป็นโหลแล้วมันนอนไม่หลับ” ดีนหัวเราะ “แต่เรื่องภารกิจค่อยเล่า มาพูดถึงธุระของเราตอนนี้กันดีกว่า”

               “ได้เลย” เคธี่พยักหน้าหงึกหงัก ก่อนหันไปกวักมือเรียกใครบางคน “น้องวิโอล่า พวกเรามากันพร้อมแล้วล่ะ เธออธิบายกติกาได้เลย”

               ‘วิโอล่า เลโนเวนเซีย’ น้องสาวคนสวยจากบ้านอะโฟร์ไดท์ที่ยืนหลบมุมอยู่จนลืมสังเกตเห็น แต่พอเธอเดินเข้าฉาก ออร่าแบบเจ้าหญิงน้อยก็เปล่งประกายออกมาจนต้องตะโกนว่า ‘ราชนิกุล!’ ในใจ

               “คะ..ค่ะ พี่แคท พี่ดีน” วิโอล่าเอ่ยด้วยน้ำเสียงประหม่า เธอสูดหายใจแรงเรียกความมั่นใจให้ตัวเองจนได้ยินเสียชัด ทำเอาคนรอฟังกติกาถึงกับคอยลุ้นให้กำลังใจไปด้วย “วิโอล่า เลโนเวนเซียค่ะ ขอนำเสนอวิธีการเล่นเลยนะคะ เอ่อ.. คือ.. อ่า…”

               “ใจเย็น ๆ วิโอล่า ฮึบ!” เคธี่กำหมัดให้กำลังใจสาวน้อย

               “ทำแบบนี้เดี๋ยวเธอก็ยิ่งเขินใหญ่หรอกคุณแคท” ดีนเท้าคางแซว

               “อ๊ะ จริงเหรอ? งั้น.. ฉันจะให้กำลังใจเงียบ ๆ” พูดจบรุ่นพี่สาวบ้านอะพอลโล่ก็เม้มปากก่อนจะนั่งตัวตรงแหน่ว

               “คิก.. ขอบคุณนะคะ” วิโอล่าหัวเราะเบา ๆ ดูเหมือนว่ากำลังใจจากรุ่นพี่ที่แสนดีจะทำให้เธอมีพลังขึ้นมาบ้างแล้ว “ที่กระโจมต้องประสงค์แห่งนี้มีพลังที่จะเนรมิตห้องภายในบ้านพักให้เป็นจริงได้ค่ะ ขอแค่เจ้าของห้องแสดงความปรารถนาที่จะให้เกิดขึ้นจริง ๆ…”

               “เห กระท่อมอะโฟร์ไดท์มีพลังแบบนั้นด้วยเหรอ สะดวกดีจังเลย” เคธี่ทำตาโต “ที่กระท่อมพี่นะต้องเผาศรัทธาเรียกท่านพ่อมาเสกห้องให้ล่ะ จะเปลี่ยนนั่นนี่บ่อย ๆ ก็เลยเกรงใจ”

               “นั่นสิ ผมก็เลยสร้างห้องเองซะเลยสะดวกกว่าเรียกพ่อมาเสกให้อีก” ดีนเองก็ให้ความเห็น

               “บ้านที่มีแต่หนุ่ม ๆ วัยฉกรรจ์นี่ดีจังเลยนา ไม่ขาดแคลนแรงงานเลยสิ”

               “จะว่างั้นก็ใช่ แต่ตอนนี้ตี้แตกอยู่ครับ ไปอยู่นิวโรมกันหมด” ชายหนุ่มหัวเราะ “แล้วรุ่นพี่อยากได้ห้องแบบไหนล่ะครับ? เขาว่าเสกได้ทุกอย่างเลยนี่ ทำห้องหรูหราหมาเห่าแบบเพนเฮาส์หรูน่าจะได้”

               “หูย.. ไม่ต้องถึงขนาดนั้นหรอก” เคธี่รับยกมือขึ้นมาโบกปัดก่อนที่จะเปลี่ยนโหมดไปนึกคิด “อืม… จริงอยู่ที่พ่อเราเป็นเทพแห่งดวงอาทิตย์ แต่ตอนนี้แสงสว่างกำลังทำร้ายฉัน ฉันนอนไม่ได้เลยในห้องก็ร้อนไปหมด บางทีการเอาหน้าต่างออกอาจจะช่วยได้ แต่ฉันว่าฉันต้องการผู้ช่วยสักคน สงสัยต้องให้นายช่วยออกแบบแล้วล่ะ”

               “เดี๋ยวนะ เอาหน้าต่างออกไปเลยก็ไม่มีช่องรับแสงสิครับ อย่างน้อยควรจะมีแสงสว่างในห้องสักสิบเปอร์เซ็น อย่างน้อยก็ตามหลักกฎหมายการออกแบบอาคาร”

               “เป็นการเป็นงานชะมัด นายเรียนจบสถาปัตย์ฯ มาเหรอ?” เคธี่ทำหน้าทึ่ง

               “เปล่าหรอกครับ ผมจบเทคโนโลยีชีวภาพมาน่ะ ส่วนเรื่องออกแบบห้องนายช่างใหญ่ไทสันบอกมาตอนที่ผมสร้างห้องสัตว์เลี้ยง” ดีนตอบ

               “พี่ไทสันน่ะเหรอ สุดยอดไปเลย! ฉันนึกว่าเขาเก่งแค่งานคราฟอาวุธเสียอีก คิดไม่ถึงว่าสร้างบ้านได้ด้วย” คำตอบของดีนทำเอาเธอตกใจยิ่งกว่าเดิม “คงหลีกเลี่ยงหน้าต่างไม่ได้สินะ ถ้างั้นควรทำยังไงดี…”

               วิโอล่าสลับมองทั้งสองคุยกันจึงได้แต่อมยิ้ม

               ‘ทั้งคู่สนิทกันดีจัง ดีจังเลยนา…’

               บางทีเธอก็อยากสนิทกับคนอื่นง่าย ๆ แบบนี้บ้าง ติดแค่ขี้อายเกินไปจึงได้แต่มุดหน้าหนี

               “พวกพี่ ๆ ใช้ดินสอ สี แล้วก็กระดาษบนโต๊ะในการออกแบบงานได้นะคะ ถะ…ถ้า ได้แบบที่เป็นรูปธรรม.. กระโจมก็จะรังสรรค์ห้องให้ตรงแบบได้มากกว่า..”

               “ขอบคุณนะวิโอล่า แต่ถ้าบอกว่าห้องจะออกมาเหมือนแบบที่วาด รุ่นพี่แคทก็ซวยแล้วเพราะฝีมือการวาดภาพของฉันเท่ากับเด็กเกรดสาม” แซวตัวเองก็หัวเราะ

               “มะ.. ไม่หรอกค่ะ ถึงจะวาดรูปไม่เก่งก็ไม่เป็นไร…” วิโอล่ากล่าวเสียงแผ่ว แต่ที่เธอบอกน่ะเป็นเรื่องจริงนะ!

               “ได้ยินแบบนี้ค่อยโล่งอกหน่อย นึกว่าจะได้ห้องเบี้ยว ๆ มาแล้ว” เคธี่หัวเราะขำ แต่เธอว่ามันก็น่าสนใจดีนะถ้าได้ห้องเบี้ยว ๆ ใช้หลับนอน คงเป็นอะไรที่ไม่น่าเบื่อ ขอแค่ไม่มีอะไรล้มทับก็พอ “เอ.. ว่าแต่… วันนี้วันพฤหัส น้องวิโอล่าโดดเรียนเหรอจ๊ะ?”

               “อ๊ะ! ปะ..เปล่านะคะ” ถูกทักแบบนี้สาวอะโฟร์ไดท์ยิ่งเลิ่กลั่กเข้าไปใหญ่ เธอแก้ตัวจนลิ้นแทบจะพันกัน “วะ.. วันนี้มีหยุดอ่านหนังสือสอบน่ะค่ะ”

               “อ้าว วันนี้หยุดอ่านหนังสือเหรอ รบกวนเธอหรือเปล่า ต้องรีบไปอ่านหนังสือแล้วสิเนี่ย จะว่าไปก็น่าคิดแฮะ… ใช้กระโจมต้องประสงค์เสกคำตอบถูกทุกข้อให้ข้อสอบได้หรือเปล่าหว่า?” ด้วยนิสัยนักวิทยาศาสตร์ของดีนทำให้เขาเริ่มตั้งสมมติฐานไปเรื่อย

               “โธ่ พี่คะ.. กระโจมต้องประสงค์ใช้ทำเรื่องแบบนั้นไม่ได้หรอกค่ะ”

               “ว้า น่าเสียดาย นี่ถ้าเสกได้มากกว่าห้องนะแหล่มเลย” ดีนพูดแล้วก็ยกนิ้วโป้งประกอบ

               “ก็พูดไป~~ ถ้าไม่ได้จากความสามารถตัวเองก็วัดผลไม่ได้น่ะสิ” เคธี่หัวเราะ “น้องวิโอล่าไปอ่านหนังสือก่อนก็ได้นะ ตรงนี้น่าจะคุยกันยาว”

               “ค่ะ ถ้างั้นหนูขอตัวนะคะ ถ้ามีอะไรก็เรียกได้เลยนะคะ” วิโอล่าตอบ

               “ไว้ถ้าพวกเราออกแบบห้องเสร็จแล้วจะเรียกอีกทีนะ”

               สาวเจ้าบ้านค้อมศีรษะให้รุ่นพี่ทั้งสองก่อนจะไปนั่งอ่านหนังสือติวสอบที่อีกมุมหนึ่งของสวนดอกไม้

               “เอาล่ะ มาเริ่มลงมือกันเลยดีกว่า.. รุ่นพี่บอกว่าไม่อยากได้หน้าต่างสินะ แต่ก็จำเป็นต้องมีช่องรับแสงไม่งั้นอยู่แล้วจะอึดอัดเกินไป.. ถ้างั้นเอางี้ไหมครับ เปลี่ยนสเตนกลาสที่เคยติดกันคราวก่อนเป็นตู้ปลา ถ้าได้นอนห้องใต้ทะเลน่าจะน่าสนใจ”

               ดีนเริ่มร่างภาพห้องของเคธี่ลงกระดาษคร่าว ๆ โดยวางตำแหน่งของตู้ปลาที่จะเอามาแทนที่กระจกเท่าที่จำความได้

               “ออกแบบได้สมกับเป็นบุตรแห่งโพไซดอนดีแฮะ” เคธี่ท้าวคางมองรูปร่างในกระดาษ

               “จะว่างั้นก็ได้ ผมได้แรงบันดาลใจบางส่วนมาจากแอตแลนติส เอาจริงแรก ๆ อาจจะไม่ค่อยชินกับปลาที่ว่ายไปมาเท่าไร แต่อยู่ไปอยู่มาก็จะชินไปเองครับ”

               “เงาปลาว่ายไปมาอาจจะดีกว่าแสงแดดก็ได้ พูดตามตรงนะ ขนาดว่าตอนนี้ติดหน้าต่างเป็นเสตนกลาสยังเอาไม่อยู่เลย แสงสีมากไปจนตาลายเลย”

               “อ่า.. กระจกสีอาจจะไม่ค่อยเหมาะกับห้องนอนเท่าไรสินะ…”

               ตอนติดตั้งก็สวยดี แต่ใช้งานจริงกลับไม่โอเคก็ไม่ได้สินะ...

               “ต่อไปเตียง.. รุ่นพี่อยากได้เตียงไข่มุกของเงือกน้อยไหมครับ?” ดีนถาม

               “อูย เตียงเงือกน้อยเลยเหรอ มันจะไม่หวานแหว๋วไปหน่อยเหรอดีน มันน่ารักไปไม่เหมาะกับฉันซะล่ะมั้ง” เคธี่หัวเราะ ทำเอาคนที่กำลังวาดรูปอยู่ต้องเงยหน้ามอง

              ‘อย่างคุณเนี่ยนะไม่น่ารัก?’

               แต่เอาเถอะ แม้ว่าหญิงสาวจะร่าเริงและน่ารักเหมือนเด็ก แต่ไลฟ์สไตล์ของเคธี่ไม่ใช่คนนุ่มนิ่ม ออกจะเป็นสาวโฉบเฉี่ยวทะมัดทะแมงแล้วก็รักการผจญภัยเสียด้วยซ้ำ

               “ถ้างั้น.. เป็นเตียงไม้ไผ่สานที่มีเถาวัลย์ห้อยลงมาเหมือนกำลังผจญภัยในป่าใหญ่…”

               อืม.. โคตรไม่เข้า

               “ไม่ได้เข้ากันเล้ย~~” เคธี่หัวเราะตอกย้ำความคิดในหัวดีนพอดีเป๊ะ “แต่เอาสิ ฉันชอบ มีทั้งทะเลและป่าในห้อง มันต้องยอดเยี่ยมแน่ ๆ”

               “เอาจริง?” ดีนเลิกคิ้วถาม

               “เอาจริงสิ วาดมาเลย” หญิงสาวจิ้มนิ้วจึก ๆ ลงในกระดาษ ดีนถึงได้วาดเตียงเถาไม้บูด ๆ เบี้ยว ๆ ลงไป

               “ถ้างั้นผมเพิ่มโต๊ะดอกทานตะวันให้ด้วยเลย เข้ากับคุณสุด ๆ” ถือวิสาสะวาดโต๊ะดอกทานตะวันลงไปด้วยเลย ซึ่งเจ้าของห้องก็ไม่ได้ว่าอะไร

               “ห้องดูโล่ง ๆ นะ เพิ่มเฟอร์นิเจอร์ลงไปอีกสักอย่างสองอย่างดีไหม?” เคธี่เสนอเพิ่ม

               “ถ้างั้น.. ต่อไปก็ตู้หนังสือ เอาสีแดงไปเลย ตัดกับสีห้องดี”

               “ให้ตายสิ!” ธิดาอะพอลโล่ส่ายหน้ายิ้ม ๆ กับการแกล้ง กระนั้นเธอก็ไม่ได้ท้วง ออกจะดูสนุกสนานที่ได้ลุ้นว่าห้องจะออกมาเป็นอย่างไร

               “แล้วก็.. ผมเพิ่มให้อีกอย่าง ของหวานอันใหญ่เบิ้ม!”

               ไม่รู้ทำไมดีนถึงวาดออกมาเป็นขนมของญี่ปุ่นแทนที่จะเป็นเค้ก สงสัยว่าเทพอะพอลโล่จะดลใจ จากนั้นเขาก็สาดสีสันลงไปจนภาพห้องของ เคธี่ เฟย์ เสร็จสมบูรณ์

               “เรียบร้อย!”

               “ว้าว ถึงไม่เข้ากันแต่ก็น่ารักชะมัด! ฉันชอบนะ ต่อไปต้องทำยังไงนะ? ตั้งจิตอธิษฐานให้ห้องออกมาเหมือนรูปนี้เหรอ?”

               “เอ่อ.. ผมก็ไม่รู้เหมือนกันแฮะ แต่ถ้าฟังจากที่วิโอล่าอธิบายก็คง—...”

               พูดยังไม่ทันจบประโยคดีนก็เห็นรุ่นพี่สาวประสานมือกลางอกหลับตาพริ้มตั้งจิตให้เนรมิตห้องตัวเองไปแล้ว

               เอาล่ะ.. เดี๋ยวก็คงรู้กัน

               .

               .

               .

               ดีนละเคธี่ใช้เวลาอยู่ที่กระโจมต้องประสงค์ในการเม้ามอยภารกิจอยู่ครู่ใหญ่ (แน่นอนว่าเขาเล่าไม่หมด) จนถึงเวลาที่ต้องแยกย้าย แจ้งสาวน้อยวิโอล่า บอกลากันแล้วนัดเจอกันใหม่วันเสาร์และวันอาทิตย์ที่เคธี่ว่างไม่มีการสอน

ร่วมกิจกรรม: วาสนา โชคชะตา พรหมลิขิต!
ขั้นที่ 1: 5 ดรักม่า และ +20 EXP

มอบ [เสื้อฮาวาย] ให้ [เคธี่ เฟย์ (แคท)]

+10 โบนัสความสนิท จาก มาลาแห่งอัสสัมชัญ
+5 โบนัสความสนิท จาก ดอกกุหลาบน้ำเงินทอง
+5 โบนัสความสนิท จาก น้ำหอม Unisex

@Nereza

Dean HEROES

322

DAY 2: วาสนา โชคชะตา พรหมลิขิต!

               (SAT) 05/04/2025 เวลา 10.30 น.

               เว้นว่างจากกิจกรรมดูแลคนในค่ายหนึ่งวันเพราะคู่หูที่ดีนต้องดูแลมีสอนในวันศุกร์ ในช่วงสายของวันหลังจากที่ทำกิจวัตรเสร็จชายหนุ่มสายเลือดโพไซดอนก็มาที่กระโจมต้องประสงค์อีกครั้งในเวลาเดิม แล้วดีนก็เห็นว่ารุ่นพี่เคธี่ได้มารออยู่ก่อนแล้ว ช่างทำอะไรว่องไวสมกับเป็นเธอเลยจริง ๆ

               “ไฮฮายคุณเคธี่ วันนี้ก็มาก่อนอีกแล้ว วันนี้ผมเอาขนมกับน้ำชามาฝากด้วยล่ะ”

               บุตรแห่งเจ้าสมุทรกล่าวทักทายด้วยความร่าเริ่งราวกับสนิทกับธิดาแห่งบ้านอะพอลโล่เต็มแก่ ซึ่งความจริงนั้นไม่เลย เขาได้เจอกับเธอเพียงแค่ไม่กี่ครั้ง ได้คุยกันก็ตามที่เห็น แต่ด้วยความเป็นคนอะเลิร์ทและน่าจะมีบุคลิกภาพคล้ายคลึงกันจึงกลายเป็นเข้าขากันได้ดีจนดูเหมือนสนิทสนมกันมานาน

               “โอ้ วันนี้ก็มีของฝากงั้นเหรอ เยี่ยมไปเลย ขอบคุณนะ!” เคธี่ยกนิ้วโป้งของทั้งสองมือชูให้

               “เมื่อวานเราจัดห้องกับคุยกันตั้งแต่ชั่วโมงใช่ไหมล่ะครับ ผมเลยคิดว่าเอาของว่างมานั่งกินด้วยก็ดี คอจะได้ไม่แห้ง”

               แม่อยากรบกวนน้องสาวบ้านอะโฟร์ไดท์ที่ต้องอ่านหนังสือเตรียมสอบด้วยสิ ซึ่งการหาของกินมาเองก็ไม่ใช่เรื่องยากลำบากอะไรเลย

               “นายนี่ก็ช่างใส่ใจดีเหมือนกันนา~” เคธี่กล่าวลอย ๆ จากนั้นเธอก็ผายมือให้ชายหนุ่มนั่งลงบนเก้าอี้ฝั่งตรงกันข้าม

               บนโต๊ะกลมที่ขั้นกลางเต็มไปด้วยเครื่องเขียนสีสันสดใสและอุปกรณ์ตกแต่งอย่างวาชิเทป ให้เดาคิดว่าน่าจะต้องทำงานประดิษฐ์อะไรบางอย่าง

              “ฉันถามน้องวิโอล่ามาแล้วล่ะ เธอบอกว่าของวันนี้ต้องทำทูดูลิสต์หรือไม่ก็ไดอะรี่ ฉันก็ไม่ค่อยถนัดเรื่องพวกนี้ซะด้วยสิ ปกติปล่อยไหลไปตามสถานการณ์อย่างเดียวเลย”

               รุ่นพี่สาวหัวเราะแห้ง ใครจะเชื่อเล่าว่าโตมาจนปูนนี้แต่แทบไม่เคยต้องจดบันทึกทำแพลนเนอร์หรือทูดูลิสต์ จะบอกว่าใช้ชีวิตตามสัญชาตญาณก็เหมือนตัวเองเป็นสัตว์ป่าแปลก ๆ หรืออาจต้องโทษความจำของตัวเองดีที่ดันออกมาดีจนไม่จำเป็นต้องทำลิสต์กันลืม แต่ก็ใช่ว่าจะไม่เคยลืมอะไรหรอกนะ…

               “ทำทูดูลิสต์หรือไดอะรี่งั้นเหรอ?” คิ้วหนา ๆ ของดีนยกขึ้น “แย่ล่ะสิ ผมก็เป็นคนไม่ค่อยวางแผนงานเหมือนกัน”

               “อ๋า.. แบบนี้ก็ตายล่ะสิ จะรอดไหมนะตี้ของพวกเรา” เคธี่เม้มปาก เธอเริ่มออกอาการอยู่ไม่สุขสั่นขาใต้โต๊ะไปมา ซึ่งเป็นอาการของคนสมาธิสั้น

               “ต้องรอดสิครับ มาถึงขนาดนี้แล้ว ทูดูลิสต์มันก็แค่เขียนสิ่งที่ต้องทำไม่ใช่เหรอ? ไม่จำเป็นต้องรูทีนก็ได้ แค่เป็นสิ่งที่อยากทำ ความจริงเหมือนผมเคยทำตอนเรียนมหา’ลัยอยู่นะ แต่ทำยังไงขอทวนความจำแป๊บ”

               ดีนนั่งหลับตากอดอกแล้วนึกถึงความทรงจำเมื่อเกือบสองปีที่แล้ว ในวันที่เขาต้องนั่งหลังขดหลังแข็งทำวิจัย แล้วต้องคอยจดบันทึกกำหนดการมากมายที่ตัวเองไม่ถนัด เคล็ดลับนึงที่ดีนเรียนรู้มาจากเพื่อนสาว การทำสมุดจดบันทึกให้สวยงามน่าดูก็ทำให้เราอยากจะทำแพลนเนอร์แล้วเปิดมันดูบ่อย ๆ เหมือนกัน

               “พอจะจำได้แล้ว ก่อนอื่นคือต้องมาลิสต์ก่อนว่ามีอะไรที่ต้องทำ หรือว่าอยากทำบ้าง จากนั้นก็เขียนลงไปในสมุด วาดรูปตกแต่งใช้สีที่สดใส ใช้ปากกาสีไฮไลท์ข้อความเพื่อแบ่งแยกหัวข้องานต่าง ๆ จะทำให้อ่านง่ายขึ้นด้วยครับ”

               แล้วชายหนุ่มก็ใช้สมาร์ทโฟนลูกเทพเข้าเว็บไซต์เสิร์ชหาตัวอย่างของทูดูลิสต์สวย ๆ เป็นตัวอย่างให้เคธี่ดู

               “โอ้โห พอสวยแล้วดูน่าอ่านขึ้นด้วยจริงแฮะ” ท่าทางของหญิงสาวดูจะตื่นเต้นไม่น้อย มือก็รูดดูตัวอย่างไม่หยุด

               “ใช่มะ แต่ที่ผมเคยทำก็ไม่ได้ทำสวย ๆ แบบนี้หรอก” ดีนหัวเราะ อย่างหรูสุดก็คือใช้ปากกาไฮไลท์ทำกรอบข้อความ “แล้วคุณแคทว่าจะทำเป็นธีมแบบไหนดีล่ะครับ?”

               “ยังนึกไม่ออกเลย ฉันอยากได้แบบที่ไม่น่ารักเกินไปนะ เอาให้อ่านง่ายแล้วก็ ชอบโทนสีสว่าง ส้ม เหลือง เขียว เหมือนพระอาทิตย์ในสวนอะไรทำนองนี้”

               “ว้าว คุณชอบสีคล้าย ๆ ผมเลยสิ ผมชอบสีส้มนะ งั้นพอจะช่วยออกแบบด้วย”

               “ดีจัง รบกวนด้วยนะดีน” เคธี่ทำตาวิบวับใส่เขา เหมือนกับอีโมจิตัวหนึ่งที่ดีนชอบส่งไปอ้อนแมคเคนซี่

               “งั้นเรามาเริ่มลงมือกัน คุณก็เขียนลิสต์ที่อยากทำไว้ล่ะครับ”

               “โอเค!”

               จากนั้นทั้งสองก็ลงมือช่วยกันทำทูดูลิสต์ของ เคธี่ เฟย์ หญิงสาวเขียนสิ่งที่อยากทำลงไปซึ่งอ่านแล้วก็ได้แต่หัวเราะเพราะไม่ค่อยต่างจากดีนเท่าไร ลิสต์รายชื่อร้านอาหารที่อยากไปลองดูให้ได้สักครั้งในปีนี้ ของที่อยากซื้อ เพลงที่อยากฟัง หนังที่อยากดู ดีนก็เลยแนะนำหนังโปรดของเขาใส่ลงไปในลิสต์ของพี่สาวบ้านอะพอลโล่ลงไปด้วย จนเมื่อได้ลิสต์รายการแล้วก็ถึงเวลาละเลงสี

               ดีนลองใช้วาชิเทปเป็นครั้งแรก ซึ่งแรก ๆ ก็ออกมาเละบ้าง บูดเบี้ยวบ้างตามทักษะศิลปะที่มีน้อย แต่พอเริ่มมีฝีมือก็เริ่มจะมองเห็นว่าต้องจัดวางส่วนต่าง ๆ ของบันทึกอย่างไร พวกเขาใช้เวลาตรงนี้กันหลายชั่วโมง จนขนมที่แค่คิดว่าซื้อมากินเล่นจนกลายเป็นกินจริงจัง ทั้งขนมและน้ำชาจึงหมดเกลี้ยง

               “เสร็จแล้วสวยเหมือนกันนะเนี่ย!”

               เคธี่ยิ้มหน้าบานด้วยความภาคภูมิใจ ไม่คิดว่าเธอจะทำอะไรแบบนี้สำเร็จด้วย เธอยกสมุดบันทึกของเธอกางหน้าแล้วชูไปมา มองมันที่อยู่สูงด้วยท่าทางเหมือนกับเด็ก

               “ทำทูดูลิสต์เสร็จแล้วก็อย่าลืมทำสิ่งที่อยู่ในนั้นให้สำเร็จด้วยล่ะครับ” ดีนยิ้มล้อซึ่งความจริงก็แอบเอ็นดู

               “แน่นอน! พรุ่งนี้เป็นวันหยุด หลังจากที่ทำกิจกรรมวันสุดท้ายแล้วเรามาดูอันนี้กันต่อเถอะ!”

               ปลายนิ้วเล็ก ๆ ชี้ไปที่ลิสต์หนังที่ต้องดู ‘เดอะ มาร์เชียน กู้ตาย 140 ล้านไมล์’ ภาพยนตร์แนววิทยาศาสตร์อวกาศ ที่ตัวเอกเป็นหนึ่งในทีมนักบินอวกาศที่ถูกทิ้งไว้บนดาวอังคาร เขาต้องหาทางเอาตัวรอดจากสภาวะที่ไม่คุ้นเคย รอคอยวันเวลาที่พรรคพวกกลับมาช่วยเหลือ ซึ่งมันตรงกับภาพยนตร์ที่ดีนเสนอพอดี

               “โอ้ จะดูพรุ่งนี้เลยเหรอครับ ได้อยู่แล้ว! ว่าแต่ที่ค่ายมีห้องดูหนังดี ๆ บ้างนะ?”

               เพื่อการดูหนังให้ได้อรรถรสภาพควรจะใหญ่เต็มจอ เครื่องเสียงดังกระหึ่ม ดูในห้องที่ปิดไฟไร้แสงรบกวน บ้านไหนจะมีของแบบนั้นบ้างนะ?

               “ฉันพอจะรู้จักคนบ้าหนังอยู่คนนึง น่าจะพอขอยืมห้องเขามาดูหนังได้ ฉันหมายถึง แอร์รอน สตาร์ บุตรแห่งไนกี้น่ะ”

               “แล้วเขาจะยอมเหรอครับ?” พูดตรง ๆ เด็กไนกี้คนนั้นเป็นใครยังไม่รู้เลย หรือว่าบางทีอาจจะเป็นรุ่นพี่?

               “อาจจะนะ ถ้าไม่ยอมก็ตื๊อเอา” พอถึงตรงนี้เคธี่ก็ยิ้มกว้างยิงฟัน บอกได้เลยถ้าเธอยิ้มแบบนี้ใส่ไม่ว่าใครก็ปฏิเสธไม่ลงหรอก

               “โอเค ๆ ถ้ารุ่นพี่ว่างั้นผมก็เอาตามนั้น งั้นพรุ่งนี้เรามาเจอกันที่นี่เวลาเดิมนะครับ”

               เมื่อตกลงกันได้แล้วทั้งสองก็ช่วยเคลียร์สถานที่เก็บโต๊ะในกระโจมต้องประสงค์ให้สะอาดเรียบร้อย เจ้าบ้านจะได้ไม่ตกใจตอนมาเจอเศษขยะและกล่องขนมที่กินทิ้งไว้

ร่วมกิจกรรม: วาสนา โชคชะตา พรหมลิขิต!
ขั้นที่ 2: 20 ดอลลาร์ และ +20 EXP

มอบ [ชา] และ [โดนัท] ให้ [เคธี่ เฟย์ (แคท)]

+10 โบนัสความสนิท จาก มาลาแห่งอัสสัมชัญ
+5 โบนัสความสนิท จาก ดอกกุหลาบน้ำเงินทอง
+5 โบนัสความสนิท จาก น้ำหอม Unisex

@Nereza

Dean HEROES

323

DAY 3: วาสนา โชคชะตา พรหมลิขิต!

               (SUN) 06/04/2025 เวลา 10.30 น.

               “จ๊ะเอ๋ คุณแคท! ชะอ้าว…?”

               ที่เก่าเวลาเดิม แต่คนนั่งรอคนเดิมยังไม่มา.. ตอนนี้ภายในกระโจมต้องประสงค์ว่างเปล่า กลายเป็นว่าวันนี้ดีนมาถึงก่อนทำให้รู้ว่าพี่สาวบ้านอะพอลโล่ก็มาสายเป็น

               ดีนจึงใช้เวลาที่รอในการเช็คสมาร์ทโฟนเดดาลัส จนเห็นว่ามีข้อความหนึ่งที่ส่งมาตั้งแต่เช้าตรู่เป็นของ ‘ไซม่อน ดีมีเทียส’ ริมฝีปากได้รูบขยับอ่านตามตัวอักษรโดยอัตโนมัติ

               “สวัสดีท่านชายเอลวิน ไม่ทราบว่าท่านถึงที่หมายโดยปลอดภัยหรือไม่ขอรับ…”

               ไม่รู้ว่านี่คือความห่วงใยที่ออกมาจากใจของคนรู้จัก หรือแค่อีกฝ่ายทวงงานเพราะตั้งแต่กลับมาอยู่ค่ายดีนก็ไม่ได้ติดต่อกลับไปหาไซม่อนอีกเลย

               ก็ลืมน่ะ.. มัวแต่ถูกขังอยู่ในห้องตั้งสองรอบ…

               ชายหนุ่มจึงพิมพ์ต๊อกแต๊กตอบกลับคุณชายพูดน้อยแห่งแอตแลนติสคนนั้นไปโดยบอกว่าถึงแล้ว ส่วนเรื่องการหาช่องทางเข้าถึงตัวนักร้องสาวที่ชื่อ ‘เคธี่ สก็อต’ คนนั้นยังไม่มีความคืบหน้า แต่ว่าเขาได้ไหว้วานเพื่อนที่อยู่ในวงการ (ที่ไม่ใช่วงการนักร้อง) ช่วยหาทางสร้างคอนแทกให้แล้ว

               แล้วพอเขาพิมพ์จบรุ่นพี่ ‘เคธี่ เฟย์’ ก็ปรากฏตัวด้วยชุดที่ดูสวยกว่าทุกวัน แต่ยังคงความเป็นเอกลักษณ์ของสาวเท่ที่ดูสดใสร่าเริงไว้ได้คราวเดียวกันอย่างลงตัว

               จะว่าไปคนนี้ก็ชื่อเคธี่นะ แต่คงเอาคอนแทกของรุ่นพี่ไปให้คุณชายไซม่อนไม่ได้

               “โทษที ๆ ฉันมาสายไปหน่อย มัวแต่เจรจาเรื่องห้องดูหนังกับนายแอร์รอนนานไปหน่อยน่ะ แต่ในที่สุดก็ได้มาแล้ว” หญิงสาวกล่าวพร้อมกับชูกุญแจห้องของหนุ่มบ้านไนกี้ให้ดู

               “โอ้โห เขายอมให้กุญแจห้องมาเลยเหรอครับ?!”

               เล่นเอาอึ้งจนทำตาโต ก็น่าตกใจอยู่นะที่ธิดาแห่งอะพอลโล่โน้มน้าวให้อีกฝ่ายถึงกับยอมส่งกุญแจห้องมาได้เนี่ย สงสัยตอนเด็ก ๆ ทั้งสองน่าจะเป็นเพื่อนซี้ที่สนิทกันแน่ ๆ

               …แต่กระนั้นดีนก็มีเรื่องที่ต้องแจ้งให้เธอทราบด้วยเช่นกัน ซึ่งน่าจะลดดีกรีความคึกในใจไปได้บ้าง

               “เอ่อ เรื่องดูหนังด้วยกันวันนี้น่ะครับ ผมน่าจะไปกับรุ่นพี่ไม่ได้”

               “อ้าว ทำไมล่ะ?” เคธี่อุทานออกมาเสียงหลง คงไม่คิดว่าจะมีคนปฏิเสธเธอได้ล่ะมั้ง

               “เมื่อคืนผมไปคุยเรื่องนี้กับแฟน หมอนั่นบอกว่า ‘เอาสิ นายไปดูหนังกับเขาก็ได้’ จากนั้นก็นอนตะแคงหันข้างแล้วทำหน้าหงุงเหมือนหมาหงอย”

               “อ๋า.. เข้าใจล่ะ ได้ที่แปลว่าไม่ได้สินะ ฉันเคยได้ยินเพื่อนที่มีแฟนเคยคุยอะไรประมาณนี้เหมือนกัน”

               “ประมาณนั้นล่ะครับ ใช่เลย ผมก็เลยต้องขอโทษด้วย” ดีนได้แต่ยิ้มแหย แต่ความจริงเขาดีใจนะที่แมคเคนซีมีความหึงหวงเขาอยู่บ้าง จนรู้สึกลำพองใจยังไงก็ไม่รู้ แต่ก็จำเป็นต้องสะกดความลิงโลดเอาไว้

               “ไม่เป็นไรนะ ฉันเข้าใจมีแฟนหล่อก็ต้องหึงเป็นธรรมดาแหล่ะ” เคธี่ยื่นมือมาตบบ่าเขาปุ ๆ “เดี๋ยวกลับไปชวนทิฟฟี่ คาเลป แล้วก็หมอกาบิที่บ้านก็ได้ ถึงสามคนนั้นจะชอบดนตรีมากกว่า แต่คงไม่ปฏิเสธหนังแนววิทยาศาสตร์หรอกเนอะ โดยเฉพาะคนเป็นหมอน่ะ”

               หนังวิทยาศาสตร์ที่ตรรกะใกล้เคียงความจริงแต่ไม่ได้เนิร์ดจ๋า ก็หวังว่าจะชอบกันนะ…

               “ถ้างั้นมาเริ่มกิจกรรมของวันนี้กันเลยไม?” เคธี่ชะโงกหน้าออกไปจากกระโจม จากนั้นโบกมือหวอย ๆ ให้ใครบางคนที่หยุดยืนอยู่ด้านนอกแบบหาโอกาสเข้าแทรกไม่ได้สักที “สวัสดีน้องวิโอล่า วันนี้กติกาคือการถ่ายเซลฟี่ด้วยกันใช่ไหม?”

               “ชะ…ใช่ค่ะ” ธิดาแห่งอะโฟรไดท์สะดุ้งตัวน้อย ๆ ก่อนจะค้อมศีรษะลงเล็กน้อยทักทายรุ่นพี่ทั้งสอง แล้วเดินเข้ามาหาเมื่อถึงบทบาทของตัวเอง “วันนี้คู่หูที่ปรึกษาต้องถ่ายเซลฟี่ร่วมกัน แล้วจะได้รับรางวัลเป็นตุ๊กตาหมีลิมิเตดไปค่ะ เอ่อ.. ถ้าจะให้ช่วยถ่ายรูปให้ก็บอกได้นะคะ”

               “แค่ถ่ายรูปสินะ” ดีนหันกลับไปมองเคธี่ก่อนจะผิวปากแซว “วิ้ว~ ถึงว่าล่ะ วันนี้คุณแคทถึงได้แต่งตัวสวยผิดปกติ แถมยังติดขนตามาด้วยใช่ไหมครับเนี่ย”

               “แหมเธอ อย่าแซวสิ!” เคธี่ตีแขนดีนเบา ๆ ด้วยความมันเขี้ยว “ก็แต่งมานิดหน่อยแหล่ะ ต้องถ่ายรูปกันนี่นา พวกผู้ชายไม่ชอบถ่ายรูปโดยใช้ฟิลเตอร์กันใช้ไหมล่ะ?”

               “คุณนี่เข้าใจผู้ชายดีนะ… แต่ผมไม่ซีเรียสหรอก ที่ผ่านมาผมใช้ฟิลเตอร์ถ่ายรูปตั้งเยอะแยะ แถมบางครั้งใช้เป็นหน้าตัวการ์ตูนตลก ๆ ด้วย” ดีนตอบ

               “ถ้านายไม่แคร์งั้นก็ลองใช้ฟิลเตอร์ตลก ๆ กันไหม? สวนของกระท่อมอะโฟร์ไดท์สวยมากด้วยสิ เราจะเริ่มถ่ายรูปกันจากมุมไหนก่อนดีนา~~”

               บอกได้เลยว่าหลังจากนี้สวนหน้ากระท่อมหมายเลขสิบถูกใช้เป็นฉากถ่ายรูปของสองหน่อนี้อย่างคุ้มค่าทุกตารางนิ้ว มีทั้งภาพที่ดูดีสวยหล่อกันทั้งคู่ แล้วก็มีภาพที่ใช้หน้าตัวการ์ตูนตลกโปกฮากันด้วย ทั้งถ่ายอันเอง ทั้งให้สาวอะโฟร์ไดท์ช่วยถ่ายให้ เขาเห็นสาวน้อยกลั้นขำตั้งหลายยกกว่าจะกดชัตเตอร์ได้สักที

               “ไหน ๆ แล้วมาถ่ายรูปหมู่ด้วยกันสิวิโอล่า”

               ดีนกวักมือเรียกน้องสาวคนงามจากบ้านความรักให้มาร่วมเฟรมด้วยกัน ทำเอาเธอที่กำลังถือกล้องสมาร์ทโฟนออกอาการเลิ่กลั่ก ไม่รู้ด้วยอาการเกรงใจหรือหวั่นวิตกที่ต้องใช้ฟิลเตอร์ตัวประหลาดกันแน่

               “นะ.. หนูด้วยเหรอคะ?”

               “ใช่แล้ว ไหน ๆ เธอก็เป็นสต๊าฟที่ดูแลพวกเรามาตั้งหลายวัน ก็ต้องมีรูปหน่อยล่ะจริงไหม” เคธี่เป็นอีกคนที่เห็นด้วยกันกับความคิดนี้

               “กะ..ก็ได้ค่ะ”

               วิโลล่ายิ้มเขิน ๆ ด้วยไม่อาจปฏิเสธคำขอของรุ่นพี่ เธอเดินไปหาทั้งสองก่อนจะส่งสมาร์ทโฟนกลับใส่มือบุตรแห่งโพไซดอนที่น่าจะมีช่วงแขนยาวที่สุดในหมู่คนทั้งสาม

               “เอาแบบธรรมดา ๆ ก่อนก็แล้วกัน”

               แล้วทั้งสามก็เซลฟี่ร่วมเฟรมเดียวกัน ดีนและเคธี่ยังคงยิ้มแย้มได้อย่างเป็นธรรมชาติ ตรงกันข้ามกับวิโอล่าที่ยืนตัวแข็งไม่รู้จะโพสต์ท่าทางหรือยกมือไม้อย่างไร แต่เมื่อถ่ายไปหลายภาพเข้ากำแพงน้ำแข็งก็เริ่มละลาย หญิงสาวเริ่มจะรู้ท่าโพสต์ ชูมือสองนิ้วบ้าง จิ้มแก้มบ้าง แบบที่รุ่นพี่เขาทำกัน

               ในเมื่อถ่ายดี ๆ แล้วรูปตลกก็ต้องมา อย่างน้อยดูเหมือนว่ารุ่นพี่ทั้งสองจะใจดีกับน้องน้อยอยู่บ้างจึงเลือกฟิลเตอร์ตัวการ์ตูนน่ารักตะมุตะมิ ไม่ขำแบบฮาร์ดคอร์จนเกินไป

               “ไหน ขอดูรูปหน่อยสิ..”

               เคธี่ขอดูรูปจากโทรศัพท์มือถือของดีน พอเห็นภาพต่าง ๆ ที่ถ่ายได้หญิงสาวก็ระเบิดหัวเราะลั่น

               “โอ๊ย! นี่ฉันแต่งหน้าสวย ๆ มาทำไมกันเนี่ยถ้าจะถ่ายออกมาเป็นแบบนี้!!”

               “คุณดูชอบจะตาย ท่าทางสนุกกว่าถ่ายรูปดี ๆ ซะอีก” ดีนขำไปก็แซวไป ส่วนวิโอล่าได้แต่ขำแบบไร้เสียง

               “ยังไงก็ช่าง ส่งรูปทั้งหมดมาให้ฉันด้วยนะ!”

               “รับทราบ!”

               ระหว่างที่ดีนและเคธี่กำลังส่งรูปผ่านสมาร์ทโฟนเดดาลัสให้กัน วิโอล่าก็ถอยออกมาแล้วไปหยิบตุ๊กตาหมีของที่ระลึกที่มีเพียงตัวเดียวในโลกมาให้ทั้งสอง โดยรอให้เขาคุยกันเสร็จก่อนแล้วค่อยเข้าไปหาอย่างมีมารยาท

               “พี่ ๆ คะ ขอบคุณที่มาร่วมกิจกรรมค่ะ นี่ตุ๊กตาหมีที่ระลึก ถ้าอยากมาร่วมกิจกรรมกันอีกครั้งก็มากันได้นะคะ” สาวน้อยวิโอล่าขยับยิ้มหวาน ดูเหมือนว่าวันนี้เธอเองก็จะสนุกไม่น้อยเลยเช่นกัน

               “ขอบคุณนะวิโอล่า เจ้านี่มันนุ่มนิ่มน่ารักชะมัดเลย!” ดีนรับตุ๊กตาหมีที่ระลึกมาอุ้มไว้หลวม ๆ พอเห็นตุ๊กตาหมีทีไรก็อดที่จะคิดถึงใครบางคนไม่ได้สักที “เอาไว้ถ้ามีโอกาสไว้จะมาใหม่นะ หวังว่าชีวิตอันสงบสุขของฉันต่อจากนี้จะไม่มีเทพที่ไหนส่งภารกิจกู้โลกแบบตู้ม ๆ ลงมาอีก”

               “ขอบคุณเหมือนกันนะวิโอล่า เพราะว่ากิจกรรมของบ้านอะโฟร์ไดท์แท้เลยที่ทำให้ฉันได้ห้องนอนใหม่ที่สวยมาก แล้วก็ไม่เบี้ยวด้วย” แว้บนึงที่รุ่นพี่เหล่สายตามาแซวดีน “ส่วนภารกิจเทพน่ะ ยิ่งไม่อยากเจอยิ่งมาหานะ ฉันผ่านประสบการณ์นั้นมาแล้ว”

               ได้ยินคำพูดของรุ่นพี่ทำเอาดีนเป่าปากตัวเองจนริมฝีปากกระพือ

               “เอ้อจะว่าไป ที่ปรึกษาบ้านเธอคือใครนะวิโอล่า แบบว่าฉันเห็นว่าบ้านนี้ตกแต่งสวยดีน่ะ ที่ปรึกษาน่าจะเอาใจใส่น่าดูเลย แต่ได้ยินมาว่าเขาไม่อยู่ใช่ไหม?”

               คำถามของดีนทำเอาธิดาของอะโฟร์ไดท์ชะงักไป รอยยิ้มหวานค่อย ๆ เจื่อนลงช้า ๆ พร้อมกับหัวคิ้วที่ขมวดเข้าหากันเป็นปมน้อย ๆ ทั้งที่ควรจะเป็นเรื่องที่ตอบออกมาง่าย ๆ แท้ ๆ แต่ทำไมเธอกลับนึกทั้งชื่อและใบหน้าของพี่สาวร่วมสายเลือดไม่ออกกันแน่นะ แต่เมื่อสบสายตามองกลับไปที่หนุ่มโพไซดอนตัวสูงตรงหน้าแล้วเธอก็จำเป็นต้องตอบอะไรสักอย่าง

               “ขอโทษนะคะ หนู..หนูก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ…” วิโอล่าตอบเสียงแผ่ว

               เมื่อได้ยินคำตอบทั้งบุตรและธิดาแห่งโพไซดอนและอะพอลโล่ต่างเลิกคิ้วขึ้น แต่เห็นสีหน้าของเจ้าบ้านดูไม่ดีจึงไม่คาดคั้นเอาคำตอบดีกว่า

               “ไม่เป็นไร ไม่ได้จะคุยเรื่องธุระสำคัญอะไรหรอก แต่ยังไงถ้าที่ปรึกษาบ้านเธอกลับมาก็คงรู้กันเองล่ะเนอะ ถ้างั้นวันนี้ไม่มีอะไรรบกวนแล้วล่ะ ขอบคุณนะวิโอล่า รุ่นพี่แคทก็ด้วย จากนี้ก็ดูหนังให้สนุกนะครับ”

               “อื้อ! จะดูรวดเดียวให้หมดทั้งลิสต์เลย” เคธี่หัวเราะคิกคัก แต่ใครจะรู้ว่าสาวบ้านพระอาทิตย์พูดจริงหรือพูดเล่น “เอาไว้ถ้ามีโอกาสเจอกันใหม่ เดินผ่านกันก็อย่าลืมทักทายฉันด้วยนา”

               ดีนมองเคธี่ เฟย์เดินจากไปพร้อมกับตุ๊กตาหมีในอ้อมแขน ส่วนตัวเขาเองก็ต้องกลับไปจัดการธุระอื่นที่บ้านแล้วด้วยเหมือนกัน

ร่วมกิจกรรม: วาสนา โชคชะตา พรหมลิขิต!
ขั้นที่ 3: 50 ดอลลาร์ + 25 ความสัมพันธ์ [เคธี่ เฟย์]
+10 EXP และ +10 คะแนนบ้าน
ตุ๊กตาหมีที่ระลึก: มีเพียง 1 ตัวบนโลก

+10 โบนัสความสนิท จาก มาลาแห่งอัสสัมชัญ
+5 โบนัสความสนิท จาก ดอกกุหลาบน้ำเงินทอง
+5 โบนัสความสนิท จาก น้ำหอม Unisex

@Nereza

Axel HEROES

A. Mikailov

power of calculated luck

To me luck is like a loaded gun—never random, always aimed — Axel

17.07.2025 | 01:00 PM

เหตุผลที่แอ็กเซล มิคาอิลอฟลงเอยด้วยการเป็นอาสาสมัครใน "โครงการฟื้นฟูจิตใจชาวค่ายยุคไร้ราตรี" นั้นยังคงเป็นปริศนาสำหรับคนส่วนใหญ่ บางทีอาจเป็นคำสั่งที่แฝงมาในรูปแบบของ "คำแนะนำ" จากไครอน, หรืออาจเป็นกลยุทธ์ของตัวเขาเองที่ต้องการใช้โอกาสนี้ในการเก็บข้อมูลเชิงลึกเกี่ยวกับสภาพจิตใจและจุดอ่อนของประชากรในค่าย ไม่ว่าเหตุผลที่แท้จริงจะเป็นอะไร, ตอนนี้เขาก็ได้มายืนอยู่ในกระโจมต้องประสงค์ของเคบิน อะโฟรไดท์ ที่จำลองห้องนอนของลูกค้า เนื่องจากทางนั้นเป็นคนรับผิดชอบจัดกิจกรรมนี้ขึ้นมา...

ลูกค้าคนแรกของเขาคือ ลีโอ วัลเดซ, บุตรแห่งเฮเฟตัสร่างกำยำที่ดูเหมือนจะหลุดออกมาจากตำนานช่างตีเหล็กโบราณ มือของเขาหยาบกร้านและมีคราบน้ำมันติดอยู่, แต่แววตาของเขากลับฉายแววของความอึดอัดและไม่สบายใจ

"ฉันก็บอกพวกเขาไปแล้ว" ลีโอเริ่มต้นอธิบายปัญหา, น้ำเสียงของเขาห้วนแต่แฝงความเหนื่อยหน่าย "ปกติฉันอยู่แต่ที่โรงหลอมกับเวิร์คช็อป นั่นคือที่ของฉัน พอต้องกลับมาที่ห้องตัวเอง...มันรู้สึกแปลกๆอ่ะ จะจัดห้องให้เหมือนที่ทำงาน, คนในบ้านก็เป็นห่วงอีกผับผ่าสิ"

แอ็กเซลพยักหน้ารับฟังอย่างใจเย็น เขาไม่มีความรู้เรื่องการออกแบบภายใน และเขาก็ไม่ได้พยายามจะทำตัวเป็นผู้เชี่ยวชาญ เขาไม่รู้ว่าจะจัดห้องอย่างไรให้ตรงกับใจ ตามที่อีกฝ่ายต้องการ เพราะนั่นคือการแก้ปัญหาทางอารมณ์ แต่เขารู้วิธีการแก้ปัญหาเชิงระบบ

"ปัญหาของคุณไม่ใช่ว่าห้องนอนไม่เหมือนที่ทำงาน" แอ็กเซลกล่าวขึ้น, น้ำเสียงของเขาราบเรียบและเยือกเย็นราวกับกำลังนำเสนอแผนธุรกิจ "ปัญหาคือ...ห้องมันไม่ได้ทำหน้าที่พื้นฐานที่สุดของมันด้วยซ้ำ นั่นคือการเป็นที่สำหรับการพักผ่อน"

เขาไม่ได้รอให้อีกฝ่ายตอบรับ แต่เริ่มนำเสนอแผนการของเขาทันที

"เราจะสร้าง 'กลางคืน' ขึ้นมาใหม่" เขากล่าว, ชี้ไปที่หน้าต่างที่แสงแดดนิรันดร์สาดส่องเข้ามา "เริ่มต้นด้วยการติดตั้งม่าน Blackout ที่หนาและมีคุณภาพดีที่สุดเท่าที่จะหาได้ เราจะปิดกั้นแสงจากภายนอกโดยสมบูรณ์ เพื่อคุณภาพการนอนหลับ" สิ้นเสียงม่านกันแสงก็ปรากฏขึ้นที่หน้าต่าง

"สอง: สี" เขาชี้ไปที่ผนัง "เราจะทาสีห้องใหม่ด้วยโทนสีที่มืดและสงบ—เทาชาร์โคล, หรือน้ำเงินเข้ม สีพวกนี้จะช่วยดูดซับแสงและลดการรบกวนทางสายตา มันไม่ได้มีไว้เพื่อความสวยงาม, แต่มันมีไว้เพื่อสร้างสภาพแวดล้อมที่เหมาะสมกับการปิดระบบประสาทสัมผัส"

"สาม: เตียง" เขามองไปยังเตียงนอนที่ดูไม่ค่อยสบายนัก "เราจะเปลี่ยนใหม่ทั้งหมด เลือกฟูกที่รองรับสรีระ หมอนที่เหมาะกับท่านอนของคุณที่สุด พื้นที่ตรงนี้จะต้องเป็น 'เขตศักดิ์สิทธิ์แห่งการนอน' เท่านั้น" 

"และสุดท้าย" เขาชี้ไปยังพื้นที่ว่างข้างเตียง "เราจะวางพรมเช็ดเท้าผืนเล็กๆ ไว้ตรงนี้ มันไม่ใช่ของตกแต่ง แต่มันคือเส้นแบ่งเขตแดน ก่อนที่คุณจะขึ้นเตียง คุณจะต้องเช็ดเท้าที่พรมผืนนี้ก่อน เป็นการทำพิธีกรรมเล็กๆ เพื่อทิ้งความวุ่นวายจากโลกภายนอกเอาไว้เบื้องหลัง และก้าวเข้าสู่พื้นที่สำหรับการพักผ่อนอย่างแท้จริง"

เขาสรุปแผนการทั้งหมดด้วยน้ำเสียงที่ปราศจากอารมณ์ใดๆ ไม่ได้เสนอทางเลือก, แต่เสนอทางออกที่มีประสิทธิภาพที่สุดตามตรรกะ

ลีโอยืนนิ่ง, ขมวดคิ้ว, ประมวลผลสิ่งที่เพิ่งได้ยิน เขาอาจจะคาดหวังคำแนะนำเรื่องการจัดวางเฟอร์นิเจอร์หรือของตกแต่ง, แต่สิ่งที่เขาได้รับกลับเป็นแผนการสร้าง 'ห้องหลบภัย' ที่สมบูรณ์แบบ, เป็นพิมพ์เขียวสำหรับการสร้างฟังก์ชันการทำงานที่ขาดหายไป

ในฐานะช่างฝีมือผู้เข้าใจในระบบและกลไก...เขาก็เริ่มจะมองเห็นภาพแล้ว

"เอากลับไปลองคิดดูนะครับคุณลีโอ  ชอบไม่ชอบยังไงไว้เรากลับมาคุยกัน"

5 ดรักม่า และ +20 EXP

Power Money Game Music

CABIN 19

@Hye Ri

Axel HEROES

A. Mikailov

power of calculated luck

To me luck is like a loaded gun—never random, always aimed — Axel

18.07.2025 | 01:00 PM

โครงการฟื้นฟูจิตใจชาวค่ายยุคไร้ราตรีไม่ได้ถูกออกแบบมาเพื่อความเห็นอกเห็นใจ, สำหรับแอ็กเซล, มันคือกรณีศึกษา, คือการทดลองภาคสนามว่าด้วยการจัดการทรัพยากรมนุษย์ภายใต้สภาวะกดดัน และลีโอ วัลเดซ, บุตรแห่งเฮเฟตัส, ก็คือตัวอย่างทดลองที่น่าสนใจที่สุด—เครื่องจักรที่ทำงานหนักเกินไปจนใกล้จะพัง

วันนี้, กระโจมต้องประสงค์ได้เนรมิตตัวเองขึ้นมาเป็นห้องให้คำปรึกษาที่ผสมผสานความเรียบง่ายกับประสิทธิภาพเข้าไว้ด้วยกัน—มีเพียงเก้าอี้เท้าแขนบุนวมนุ่มสบายสองตัวที่หันหน้าเข้าหากัน, โต๊ะข้างตัวเล็กๆ, และแสงไฟสีนวลที่ขับไล่แสงสีทองอันเย็นชาของโลกภายนอกออกไปจนหมดสิ้น กลิ่นหอมจางๆ ของไม้จันทน์และคาโมมายล์ลอยอวลอยู่ในอากาศ, สร้างบรรยากาศที่สงบจนแทบจะผิดธรรมชาติ

บุตรแห่งโชคชะตานั่งรออยู่ก่อนแล้ว, ขาไขว่ห้างอย่างสบายๆ, ในมือถือสมุดบันทึกเล่มเล็กและปากกา เขาไม่ได้มาที่นี่ในฐานะเพื่อน, แต่ในฐานะที่ปรึกษาผู้มีเป้าหมายชัดเจน

ไม่นานนัก, ประตูที่มองไม่เห็นก็เปิดออกพร้อมกับร่างที่คุ้นเคยของลีโอ วัลเดซ เขายังคงดูเหมือนเดิม—ผมหยิกฟู, เสื้อผ้ามีคราบน้ำมันเครื่องเป็นหย่อมๆ, และดวงตาที่ฉายแววของความอ่อนล้าซ่อนอยู่หลังประกายแห่งความขี้เล่น

"โย่! ที่ปรึกษาส่วนตัวของฉัน!" ลีโอทักทาย, ทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามอย่างแรงจนมันยุบตัวลง "ว่าไง วันนี้มีแผนอะไรมาช่วยชีวิตช่างตีเหล็กผู้ต่ำต้อยคนนี้อีก?"

แอ็กเซลไม่ได้ตอบคำทักทายนั้นด้วยมุกตลก แต่ยิ้มรับบางๆ แล้วเข้าประเด็นทันที "ผลลัพธ์จากการนัดครั้งแรกเป็นยังไงบ้างครับ, คุณวัลเดซ?" เขาถาม, น้ำเสียงเรียบเฉยแต่แฝงความสนใจ "ห้องนอนที่ออกแบบไป...มันช่วยเรื่องการนอนหลับได้ดีขึ้นไหม?"

"ดีขึ้น?" บุตรแห่งเฮเฟตัสหัวเราะลั่น "เพื่อน, มันไม่ใช่แค่ดีขึ้น มันคือการปฏิวัติ! ฉันไม่เคยรู้เลยว่าความมืดสนิทมันจะรู้สึกดีขนาดนี้ เหมือนได้นอนหลับอยู่ในกระเป๋าเสื้อของจักรวาลเลยเว้ย! ม่านกันแสงนั่นคือสิ่งประดิษฐ์ที่ดีที่สุดรองจากไฟกรีกเลยล่ะ!"

"ดีใจที่มันได้ผลครับ" ดีลเลอร์แห่งค่ายฮาฟบลัดกล่าวรับ, จดบันทึกอะไรบางอย่างลงในสมุดของเขา "แต่การนอนหลับที่มีประสิทธิภาพเป็นเพียงส่วนหนึ่งของสมการเท่านั้น" เขาวางปากกาลง, สบตากับอีกฝ่ายโดยตรง "ร่างกายของคุณ...ดูเหมือนยังคงทำงานหนักเกินไป"

"ก็แหงล่ะ" ลีโอยักไหล่ "โรงตีเหล็กมันไม่เคยหยุดพักนี่"

"นั่นคือสิ่งที่ผมกำลังจะพูดถึง" บุตรแห่งไทคีกล่าวต่ออย่างลื่นไหล "สำหรับคนที่ต้องเหวี่ยงค้อนและอยู่หน้าเตาหลอมทั้งวัน, การออกกำลังกายเพิ่มเติมเพื่อสร้างกล้ามเนื้อคงไม่ใช่สิ่งที่จำเป็น แต่สิ่งที่จำเป็นจริงๆ คือการฟื้นฟูและผ่อนคลายกล้ามเนื้อที่ถูกใช้งานอย่างหนักต่างหาก"

เขาเอนตัวไปข้างหน้าเล็กน้อย, นำเสนอแนวคิดของเขาเหมือนกำลังขายสินค้าชั้นเลิศ "คุณเคยได้ยินเรื่อง 'Work-Life Balance' ไหมครับ? เราจะมาปรับใช้เป็น 'Forge-Life Balance' สำหรับคุณโดยเฉพาะ—ไม่ใช่การเพิ่มภาระ, แต่คือการบำรุงรักษาระบบให้ทำงานได้อย่างเต็มประสิทธิภาพในระยะยาว"

"ฟังดู...ซับซ้อนดีนะ" ลีโอขมวดคิ้ว "แล้วมันต้องทำยังไง?"

"ง่ายกว่าที่คิดครับ" แอ็กเซลตอบ, รอยยิ้มของเขายังคงประดับอยู่บนใบหน้า "ลองจินตนาการถึงกิจกรรมที่ช่วยคลายความตึงเครียดของกล้ามเนื้อโดยตรง...เช่น การนวดด้วยน้ำมันหอมระเหย, การเข้าซาวน่าเพื่อขับของเสียและคลายเส้น, หรือแม้แต่การแช่น้ำร้อนในบ่อออนเซ็น"

"ออนเซ็น?" บุตรแห่งเฮเฟตัสเลิกคิ้ว "ฟังดูหรูหราไปหน่อยนะสำหรับช่างตีเหล็กมอมๆ อย่างฉัน"

"เครื่องจักรที่ทำงานหนักที่สุด...ก็สมควรได้รับการบำรุงรักษาที่ดีที่สุดเช่นกันครับ" ผู้สืบทอดของตระกูลมิคาอิลอฟสวนกลับด้วยตรรกะที่อีกฝ่ายไม่อาจปฏิเสธได้ "ร่างกายของคุณก็ไม่ต่างจากเครื่องจักรที่ซับซ้อนที่สุดในโรงตีเหล็ก ถ้าคุณไม่ดูแลมันให้ดี...ไม่ช้าก็เร็ว, มันก็จะพังลงมา"

"เอาแบบนี้ละกัน คุณไปลองดูซักวันสองวันแล้วเรานัดกันเพื่อประเมินผลอีกที โอเคไหมคุณวัลเดซ?"

20 ดอลลาร์ และ +20 EXP

Power Money Game Music

CABIN 19

@Hye Ri

Axel HEROES

21.07.2025 | 01:00 PM

กระโจมต้องประสงค์ของเคบินอะโฟรไดท์คือโอเอซิสแห่งความงามและความสบายใจที่ดูจะขัดกับสภาพของค่ายโดยสิ้นเชิง เมื่อบุตรแห่งไทคีก้าวเข้าไป, กลิ่นหอมจางๆ ของดอกไม้และวานิลลาก็ต้อนรับเขา, อากาศภายในเย็นสบายและถูกกรองจนบริสุทธิ์ ผืนผ้าไหมสีชมพูอ่อนที่ขึงเป็นหลังคาทำให้แสงแดดที่ส่องลงมาดูนุ่มนวล, หมอนอิงนุ่มๆ และพรมหนาๆ เชื้อเชิญให้ทิ้งตัวลงพักผ่อน

แต่เขาไม่ได้มาที่นี่เพื่อพักผ่อน

ลีโอ วัลเดซ นั่งรออยู่บนเก้าอี้บีนแบ็กตัวใหญ่, กำลังง่วนอยู่กับการใช้ไขควงเล็กๆ ปรับแต่งออโตมาตอนแมงมุมทองสัมฤทธิ์ตัวจิ๋ว บุตรแห่งเฮเฟตัสดูดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด—ขอบตาที่เคยคล้ำของเขาจางลง, สีหน้าดูสดใสขึ้น, และพลังงานที่เคยกระจัดกระจายของเขาบัดนี้ดูจะจดจ่อและมีทิศทางมากขึ้น

"ว่าไง แอ็กเซล!" ลีโอเงยหน้าขึ้นทักทาย, รอยยิ้มกว้างปรากฏขึ้นบนใบหน้าที่เปื้อนคราบน้ำมันจางๆ "มาตรงเวลาเป๊ะเลยนะ"

"ตรงต่อเวลาคือพื้นฐานของความน่าเชื่อถือ" บุรุษชาวรัสเซียตอบกลับด้วยรอยยิ้มทางธุรกิจ, ทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม "เข้าเรื่องกันเลยดีกว่า...รายงานผลการดำเนินงานของ 'แผนสมดุลชีวิตและโรงหลอม' ด้วยครับ"

ลีโอหัวเราะร่า, วางไขควงและแมงมุมกลของเขาลง "โอ้โห, ได้ผลดีเกินคาด! ตอนแรกฉันก็ไม่ค่อยเชื่อเรื่องซาวน่ากับออนเซ็นเท่าไหร่หรอกนะ นึกว่ามีแต่พวกบ้านแอโฟรไดท์เขาทำกัน" เขายืดแขนบิดขี้เกียจ "แต่พอได้ลองแล้ว...มันเหมือนได้หยอดน้ำมันหล่อลื่นให้ข้อต่อที่ขึ้นสนิมเลยว่ะเพื่อน กล้ามเนื้อที่เคยตึงเปรี๊ยะมันผ่อนคลายลงเยอะมาก...แล้วพอร่างกายมันเบา, หัวมันก็โล่งไปด้วย ไอเดียใหม่ๆ วิ่งเข้ามาไม่หยุดเลย"

"นั่นเป็นข่าวดีครับ" แอ็กเซลพยักหน้ารับอย่างพึงพอใจ "การบำรุงรักษาเครื่องจักรที่ดีที่สุด...ย่อมนำมาซึ่งผลผลิตที่ดีที่สุดเสมอ"

ภารกิจนี้ประสบความสำเร็จแล้วในทางปฏิบัติ

ในจังหวะนั้นเอง, เด็กสาวคนหนึ่งจากเคบินแอโฟรไดท์ก็เดินเข้ามายิ้มหวานให้พร้อมกับกล้องโพลารอยด์ในมือ "ถึงเวลาถ่ายรูปที่ระลึกแล้วค่ะ!"

ลีโอกระโดดยืนข้างๆ แอ็กเซลทันที, โพสท่าชูสองนิ้วพร้อมกับรอยยิ้มที่กว้างที่สุดในโลก ในขณะที่บุตรแห่งไทคียังคงนั่งนิ่งมีเพียงมุมปากที่ยกขึ้นเล็กน้อยในรอยยิ้มที่แทบมองไม่เห็น

แชะ!

แสงแฟลชสว่างวาบขึ้น, บันทึกภาพของคู่ที่แตกต่างกันสุดขั้วแต่กลับประสบความสำเร็จในการทำงานร่วมกันไว้บนแผ่นฟิล์ม

โครงการนี้…ปิดแฟ้มได้

50 ดอลลาร์ + 25 ความสัมพันธ์ ลีโอ
+10 EXP และ +10 คะแนนบ้าน
ตุ๊กตาหมีที่ระลึก: มีเพียง 1 ตัวบนโลก โดยรายละเอียดไอเทมแตกต่างกันตาม NPC