[ห้องเสนอ NPC/Monster ค่ายจูปิเตอร์]

Esper HEROES

ชื่อ: ยู พิลวอน (Yoo Pilwon)

ชื่อเล่น: ไกด์ (Guide) / พิลวอน (Pilwon)

วันเดือนปีเกิด : 20 ตุลาคม 2012

อายุ: 13 ปี

รสนิยม : ชอบเพศเดียวกัน - BL

เชื้อชาติ: เกาหลี

ข้อบกพร่องร้ายแรง: -

โรคประจำตัวเดมิก็อด: สมาธิสั้น / ดิสเล็กเซีย

ส่วนสูง: 178

น้ำหนัก: 63

บุคลิกภาพ (Personality) :  

พิลวอน หรือ ไกด์ เป็นเด็กหนุ่มอายุ 13 ปีที่มีบุคลิกที่ดูสุขุมและนิ่งเงียบเกินกว่าวัย ภายนอกเขาดูเข้าถึงยากและเก็บงำความรู้สึกไว้ภายใน ซึ่งสะท้อนผ่านแววตาที่หรี่ลงเล็กน้อยและท่าทางที่ผ่อนคลายแต่แฝงด้วยความเหม่อลอย อย่างไรก็ตาม ภายใต้ท่าทีที่สงวนนั้น เขากลับมีความอ่อนไหวและลึกซึ้งในเรื่องของความรู้สึก เขามีรูปลักษณ์ที่โดดเด่นไม่เหมือนใคร ด้วยผมสีม่วงเข้มตัดกับปอยผมสีขาว ซึ่งอาจเป็นสัญลักษณ์ของบุคลิกที่ลึกลับและซับซ้อน ชื่อเล่นของเขา "ไกด์" อาจบ่งบอกว่าเขาเป็นผู้ที่คอยให้คำแนะนำหรือชี้ทางให้กับคนรอบข้าง ทั้งที่ตัวเขาเองอาจจะไม่ได้แสดงปฏิกิริยามากมายนัก เขาเป็นคนช่างสังเกตและช่างคิด ซึ่งอาจเป็นผลมาจากการที่เขาต้องพึ่งพาตัวเองหรือต้องเผชิญกับสถานการณ์ที่ทำให้ต้องคิดวิเคราะห์ตั้งแต่เด็ก

สังกัดกองพันที่สิบสอง ฟุลมินาตา: กองร้อยที่ 5

ฐานะ : มนุษย์กึ่งเทพ บุตรแห่งพูลโต

ตำแหน่ง: สมาชิกกองร้อย

อาวุธประจำตัว: ดาบกราดิอุส / มีดสั้นพูจิโอ

รับใช้กองทัพโรมัน: พึ่งเข้าร่วม

ชีวประวัติโดยสรุป :

ยู พิลวอน หรือ "ไกด์" เป็นลูกครึ่งเทพเชื้อสายเกาหลีที่ครอบครัวของเขาตั้งถิ่นฐานอยู่ในลอสแอนเจลิสมาเป็นเวลาสองรุ่น การเติบโตในสภาพแวดล้อมเช่นนี้ทำให้เขาสามารถผสมผสานวัฒนธรรมเกาหลีและความเป็นอเมริกันได้อย่างลงตัว โดยไม่ต้องละทิ้งรากเหง้าของตนเอง เขาเป็นส่วนหนึ่งของชุมชนชาวเกาหลีขนาดใหญ่ในลอสแองเจลิส ซึ่งอาจทำให้เขาคุ้นเคยกับย่านโคเรียทาวน์ที่เป็นศูนย์กลางของชุมชน และมีโอกาสได้ใกล้ชิดกับทั้งวัฒนธรรมดั้งเดิมของบรรพบุรุษและวัฒนธรรมสมัยใหม่ของสหรัฐฯ

แม้ว่าจะไม่ได้ระบุอย่างชัดเจนว่าพ่อหรือแม่คนใดของเขาเป็นมนุษย์ แต่การที่เขาเติบโตขึ้นในสภาพแวดล้อมที่เต็มไปด้วยความหลากหลายทางเชื้อชาติและวัฒนธรรมในลอสแอนเจลิส ก็นับเป็นพื้นฐานสำคัญที่หล่อหลอมตัวตนของเขา และทำให้เขามีมุมมองที่แตกต่างจากลูกครึ่งเทพคนอื่นๆ ที่อาจจะเติบโตในสภาพแวดล้อมที่จำกัดกว่า

พิลวอนได้พบกับ เอสเปอร์ เป็นครั้งแรกที่ บ้านหมาป่าในหุบเขาโซโนมา สถานที่ซึ่งเทพีลูปาใช้ฝึกเด็กลูกครึ่งเทพให้มีความพร้อมก่อนเข้าสู่ค่ายจูปิเตอร์ การพบกันครั้งนั้นเกิดขึ้นโดยบังเอิญ แต่กลับเป็นจุดเริ่มต้นของมิตรภาพที่ค่อย ๆ เติบโตขึ้นจากความแตกต่าง จนกระทั่งลูปาเห็นศักยภาพบางอย่างในตัวเขา จึงจัดให้ฝึกคู่กับเอสเปอร์

จนกระทั่งวันเดินทางออกจากบ้านหมาป่าระหว่างทางไปยัง ค่ายจูปิเตอร์ สิ่งไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น ขณะพวกเขากำลังหลบหนีจากอสุรกายที่ชื่อ ซามีท พื้นดินใต้เท้าของไกด์กลับสั่นสะเทือน และรอยสัญลักษณ์ของ เทพพลูโต ก็ปรากฏขึ้นบนท้องแขนซ้ายของเขา แสงสีดำอมม่วงแผ่วเบาแผ่กระจายไปทั่วผิวหนัง 

ในตอนนั้นเอง เขาจึงเข้าใจว่าเลือดของเทพแห่งยมโลกไหลเวียนอยู่ในร่างของเขา ความทรงจำแปลกประหลาดผุดขึ้นเป็นภาพพร่ามัว เสียงกระซิบของเงาใต้พื้นดิน เสียงที่บอกให้เขา “อย่ากลัวความมืด เพราะนั่นคือบ้านของเจ้า”

Moneka HONOR

ประวัติ • NPC PROFILE

TGC - ค่ายจูปิเตอร์

NAME

ดีเอโก้ อเลฮานโดร ฟอร์ตู

เชื้อชาติ

ละตินอเมริกา (เป็นลูกครึ่งสเปน - บราซิล)

วันเดือนปีเกิด

17 พฤษภาคม ค.ศ. 2006

สายเลือด

ลูกหลานมรดกเทพีฟอจูน่า

เพศ / รสนิยม

ชาย / ไบเซ็กชวล เอียงไปทางผู้หญิง

ส่วนสูง / น้ำหนัก

191 ซม. / 70 กก.

การศึกษา

จบเกรด 12 / กำลังเข้าสู่มหาลัยนิวโรมปีหน้า

TWELFTH LEGION FULMINATA • NPC CARD

ดีเอโก้ อเลฮานโดร ฟอร์ตู Diego Alejandro Fortu

สังกัดกองพันที่สิบสอง ฟุลมินาตา • รับใช้กองทัพโรมัน: 6 ปี

ฐานะ: ลูกหลานมรดกเทพีฟอร์ทูน่า

ข้อบกพร่องร้ายแรง

ชอบความเสี่ยงหนักเกินไป

โรคประจำตัวเดมิก็อด

โรคดิสเล็กเซีย, โรคสมาธิสั้น

อาวุธ

มีดสั้นสติเจียนบรอนซ์ (โดนเก็บไว้ในลูกเต๋า Polyhedral Dice)

บุคลิกภาพ (Personality)

ดูไม่จริงจังแต่ทุกคำพูดผ่านการคิด ชอบยิ้มหัวเราะ แซะคนอื่นแบบกวน ๆ ท่าทางกับการแต่งตัวไม่ค่อยเป็นระเบียบ ชอบปลดกระดุมให้ดูไม่เรียบร้อย มองหลายอย่างเป็นดีลหรือโอกาสต่อรอง ไม่ชอบคนโลกสวยที่พูดถึงเกียรติยศแบบกลวง ๆ แต่กลับยึดมั่นในเกียรติของตัวเองอย่างดื้อรั้น รับปากแล้วจะทำให้จบและไม่หักหลังคนฝั่งเดียวกัน แม้จะติดนิสัยชอบเดิมพันและค่อนข้างประมาท แต่ข้างในคิดเยอะและจำทุกความผิดพลาด รู้ว่าชัยชนะที่ทำให้เพื่อนร่วมทีมไม่กลับมาด้วยกันไม่คุ้มค่า ชอบเครื่องดื่มแอลกอฮอล์และมักแอบจิบเวลาได้โอกาส บุหรี่ไม่ได้สูบประจำแต่พกไว้เพราะชอบควันแรกหลังรอดจากสถานการณ์บ้า ๆ ดีเอโก้ยังมีนิสัยประหลาด คือใช้ลูกเต๋า Polyhedral Dice ทอย Saving Throws ตัดสินปฏิกิริยาในชีวิตจริง เช่นถ้าเห็นอะไรชวนอาเจียนก็จะทอยเต๋าก่อน ถ้าเซฟผ่านจะกลั้นไว้ได้ ถ้าพลาดก็ปล่อยพุ่งออกมาเลย 

สิ่งที่ชอบ: บอร์ดเกมและอะไรที่เกี่ยวกับเกมชอบหมด, ลูกเต๋า Polyhedral Dice, อาหารสตรีทฟู้ดรสจัดจ้าน, ไพ่, เครื่องดื่มแอลกอฮลล์ และสาวสวย (เข้ากับเฮเฟตัสหรือวัลแคนไม่ค่อยได้เพราะชอบแกล้ง)

สิ่งที่ไม่ชอบ: อาหารที่ไม่ท้าทาย (เช่น สลัดผักจืดชืด/ซุปใสไร้รส)

สังกัดกองร้อย / ตำแหน่ง

กองร้อยที่ 1 ตำแหน่ง สมาชิกกองร้อย

      ดีเอโก้ อเลฮานโดร ฟอร์ตู เกิดและเติบโตในครอบครัวลูกครึ่งสเปน–ละตินอเมริกันที่คำว่าชีวิตธรรมดาเป็นแค่ตำนานเล่าขานไม่ใช่ของจริง ฝั่งตระกูลอเลฮานโดรในมาดริดคือเจ้าของบาร์เก่า คาสิโนใต้ดิน และธุรกิจบันเทิงสีเทาที่โยงเส้นไปถึงเมืองท่าหลายแห่งทั้งในสเปนและละตินอเมริกา เด็กคนอื่นโตมากับสนามเด็กเล่น ห้างสรรพสินค้า แต่ดีเอโก้โตมากับกลิ่นเหล้า เสียงลูกเต๋ากระทบโต๊ะ แสงไฟนีออน และสมการกำไร–ขาดทุนบนกองบัญชีหลังร้าน ครอบครัวรู้กันหมดตั้งแต่รุ่นปู่ย่าตายายว่าตระกูลนี้มีเชื้อสายเทพีฟอร์ทูน่าปนอยู่ในสายเลือด บางรุ่นดวงดีเว่อร์จนรวยไม่รู้เรื่อง บางรุ่นดวงซวยระดับแพ้พนันจนเกือบหายจากทะเลเมดิเตอร์เรเนียน แต่ไม่ว่าจะรุ่นไหนก็ต้อง จ่ายค่าโต๊ะ ให้โชคชะตาเสมอ ดังนั้นพอเด็กชายดีเอโก้เริ่มรอดจากอุบัติเหตุที่คนอื่นเข้าโรงพยาบาลยาว ในขณะที่เขาแทบไม่เป็นอะไรหรือคืนที่คาสิโนโดนหน่วยงานรัฐบุกแต่เขาถูกไล่ไปซื้อของข้างนอกพอดีราวกับมีใครจงใจจัดฉาก ทุกคนในบ้านก็แค่มองหน้ากันแล้วสรุปง่าย ๆ ว่า อ้อ… คราวนี้ฟอร์ทูน่าคงเลือกแล้วล่ะ

      พลังของเขาปะทุชัดตอนอายุ 11 ปี ในคืนที่คาสิโนลับแห่งหนึ่งในมาดริดถูกแก๊งคู่แข่งบุกถล่ม ดีเอโก้ที่แอบเดินวนแถวโต๊ะพนัน (เพราะชีวิตมันยังไม่เสี่ยงพอ) กลับเป็นคนเดียวที่ก้าวออกจากประตูพอดีในจังหวะที่ระเบิดทำโครงสร้างด้านในถล่มลงมาเฉียดเขาไปอย่างน่าโมโห เหรียญเก่าของฟอร์ทูน่าที่ห้อยคอร้อนจนเกือบลวกผิว เสี้ยววินาทีที่อยากรอดแต่ก็กลัวตายจนตัวสั่น ทำให้เขารู้สึกเหมือนเส้นทางดวงของตัวเองถูกลากให้เห็นชัด ๆ ต่อหน้าตา ครอบครัวอเลฆานโดรไม่ต้องการหลักฐานอะไรอีก ทุกคนยอมรับตรงกันว่าฟอร์ทูน่าคงเอ็นดูเด็กบ้านนี้เกินไปแล้ว และได้เวลาส่งเขาไปอยู่ที่ที่เหมาะกับคนประเภทต้องไปเป็นทาสกองพันที่สิบสองอย่างเป็นเรื่องเป็นราว

      เมื่ออายุครบ 12 ปี พ่อของดีเอโก้ก็บอกว่าแกจะจบชีวิตแบบนักเรียนดี ๆ ในโรงเรียนดัดสันดาร(?) แล้วเป็นคนช่วยเก็บของใส่เสื้อเกราะหนังเรียบ ๆ ยัดเงินสดใส่มือพร้อมแบล็คการ์ดแต่ไม่มีวงเงินเพราะเป็นของปลอม จดหมายแนะนำตัว เอกสารที่จำเป็น และเหรียญฟอร์ทูน่าที่ขัดจนเงาใส่กระเป๋า เปลี่ยนจากการส่งลูกไปโรงเรียนดัดสันดานตอนเช้าเป็นส่งขึ้นเครื่องบินข้ามทวีปไปแคลิฟอร์เนียแทน ไม่มีพิธีอำลาโรแมนติก มีแค่คำสั้น ๆ ว่า “จากนี้ดวงของแกกับเทพีจัดการกันเอง แต่อย่าใช้คำว่าโชคเป็นข้ออ้างเวลาทำเรื่องโง่ ๆ ก็พอ” การเดินทางครั้งแรกของเขาจึงไม่ใช่การถูกใครมารับ แต่คือการเดินตามสัญชาตญาณของตัวเองเขาต้องฝ่าจากสนามบิน ผ่านกลิ่นคอนกรีตและถนนของรัฐแคลิฟอร์เนีย มุ่งหน้าไปโซโนมาวัลเลย์ด้วยข้อมูลในหัวเท่ากับประโยค “ไปหาหมาป่าขาวให้เจอ แกถึงจะไม่ตายกลางทาง”

      เทพีลูปาปรากฏตัวในคืนที่เขาเกือบหลับคาเก้าอี้พลาสติกป้ายรถเมล์ หมาป่าขาวตัวใหญ่โคตรที่น่าจะฉีกเขาเป็นชิ้น ๆ ได้ มองสบตาด้วยแววตาแบบ “ถ้าจะอ่อนก็กลับบ้านไป” ก่อนหมุนตัวเดินจากไปอย่างช้า ๆ ราวกับออกคำสั่งให้ “ตามมา ถ้าอยากรอด” แน่นอนว่าเขาไม่ได้มีทางเลือกอื่น ดีเอโก้กัดฟันเดินตามไปยังบ้านหมาป่าในโซโนมาวัลเลย์ การฝึกภายใต้ลูปาโหดกว่าที่เด็กชายจากบ้านคาสิโนจะจินตนาการได้ ร่างกายถูกขูดจนไม่เหลือคราบคุณหนูมือไม่ด้าน จิตใจถูกดึงออกจากความคิดแบบเดี๋ยวดวงก็คงช่วยแบบสิ้นเชิง ลูปาไม่สนว่าเขาจะมีสายเลือดแบบฟอร์ทูน่าหรือคนขายไส้กรอกอีสานข้างถนน สนอย่างเดียวว่าเขาจะลุกขึ้นได้กี่ครั้งหลังจากล้มกลิ้ง เลือกเสี่ยงแบบโง่ ๆ หรือเสี่ยงแบบมีสมอง หลายครั้งดีเอโก้ก็ยังใช้นิสัยนักพนันของตัวเอง เลือกเส้นทางที่ยากกว่าเพราะมันดูมันส์กว่า ทั้งตอนฝึกเอาตัวรอดและตอนจำลองยุทธ แล้วก็โดนบทเรียนเป็นรอยแผลและซี่โครงเคล็ดไปตามระเบียบ จนในที่สุดเขาเริ่มจำขึ้นใจว่าการเดิมพันที่ดีไม่ใช่แค่ให้ตัวเองสะใจ แต่ต้องคำนึงถึงคนที่ยืนข้าง ๆ ด้วย

      เมื่อผ่านการฝึกของลูปาและได้รับการตัดสินว่าคู่ควรเป็นทหารโรมัน เด็กหนุ่มวัย 13 ก็ถูกส่งต่อเข้าสู่เส้นทางของค่ายจูปิเตอร์ เขาเดินเท้าฝ่าป่าและเนินเขา มุ่งหน้าไปยังอุโมงค์บริการใกล้อุโมงค์คัลลีคอตต์ในเนินโอ๊คแลนด์ทางเข้าลับของค่าย ก่อนจะข้ามเข้าสู่หุบเขาที่ซ่อนอยู่ในเนินเบิร์กลีย์ เมืองซานฟรานซิสโก รัฐแคลิฟอร์เนีย เข้าสู่ดินแดนของ SPQR เขายื่นจดหมายแนะนำจากตระกูลอเลฮานโดรที่เล่าถึงเชื้อสายของฟอร์ทูน่า ประวัติธุรกิจและความสามารถในการอ่านเกมของเขา รวมกับตราประทับการยอมรับจากลูปาว่าผ่านจากบ้านหมาป่าที่กลืนคนเป็นล้านไปแล้วมั้ง ทำให้พอผ่านโพรบาติโอปีแรกเป็นเด็กใหม่จากบ้านคาสิโนก็ถูกโยนเข้ากองร้อยที่หนึ่งทันที 

      ใช่ ฟังไม่ผิดหรอก ไอ้กองที่ขึ้นชื่อว่ารวมหัวกะทิและความคาดหวังของคนทั้งกองพันนั่นแหละ (กองร้อยตัวร้ายชัด ๆ) เขาบ่นเสมอว่าถ้ามีสลิธีรินท่าทางเข้าจะได้เป็นฟรีเฟ็คหรือเจ้าแห่งศาสตร์มืดชัว

      ตลอดหกปีในค่ายจูปิเตอร์ ชีวิตของดีเอโก้คือการสลับไปมาระหว่างทหารโรมันตัวเป็น ๆ กับพ่อมดหลังกองกระดาษที่คุมลูกเต๋าและโชคชะตาของคนอื่นในเกม DND เขาเริ่มจากกิจวัตรพื้นฐานเหมือนทุกคน ตั้งแต่แย่งเก้าอี้ในโรงอาหารยามเช้า รับอาหารประจำวัน อาบน้ำในโรงอาบน้ำแบบโรมันที่ชาวค่ายทำเป็นเหมือนออนเซ็นก่อนญี่ปุ่นจะเกิด เสริมคิวด้วยการถูกจับไปขุดคูในสนามฝึก (ทั้งในฐานะหน้าที่และในฐานะบทลงโทษเวลาเผลอเถียงครูฝึก) ไปเรียนที่อะคาเดเมียเซเนกา (ไหนบอกว่าไม่ต้องเรียนที่โรงเรียนดัดสันดานกันนะ) ลับคมดาบในโคลอสเซียมจนแขนล้า ดูแลยุทโธปกรณ์ในโรงเก็บเครื่องยิงหินและบัลลิสต้า จนมองสงครามเป็นทั้งเกมกลยุทธ์และเครื่องจักรกลหนักไปพร้อมกัน

      เมื่อโตขึ้นสักปีงานที่สกปรกและเคร่งเครียดก็ไหลมาเทมาอย่างน่าชื่นใจ เขาถูกผลัดเวรไปลุยท่อระบายน้ำใต้กรุงโรมใหม่อยู่เนือง ๆ ทั้งที่ในอุดมคติควรเป็นงานของเด็กใหม่ แต่ชีวิตจริงใครปากดีคนนั้นก็ลงท่อไปทำความสะอาด (บ้าจริง) เวรเฝ้าอุโมงค์คัลลีคอตต์ ลาดตระเวนบนวีอา แพรทอเรีย กับ วีอา พรินซิพาลิส เขตหลักกองพันและกรุงโรมใหม่ การยืนเฝ้าวิหารจูปิเตอร์ เทพมาร์ส และเทพีเบลโลน่ากลายเป็นเรื่องปกติ เหมือนจักรวาลอยากย้ำว่าเกียรติศักดิ์ของโรมันไม่ได้อยู่แค่ในเกมสงครามเท่ ๆ แต่อยู่ในการทำให้เมืองไม่ท่วมไม่เหม็นด้วย เขายังถูกดึงไปดูแลสิ่งมีชีวิตประจำค่ายทั้งม้าศึก เพกาซัส ยูนิคอร์น ไปจนถึงฮันนิบาล ช้างศึกคู่บารมีประจำทุ่งมาร์ส แปลกดีที่เจ้าตัวคุยกับสัตว์พวกนี้รู้เรื่องกว่าคุยกับผู้ใหญ่บางคนเสียอีก และบางครั้งเขาก็อยากจะมีช่วงเวลาดี ๆ เช่นช่วงเวลาที่ไปทำภารกิจแล้วเกิดการเสี่ยงตายมา มันโคตรบ้าเพราะว่าเขาดันทำภารกิจสำเร็จไปหลายครั้ง จะไปกู้โลกที่อินเดียก็ได้อยู่ แต่สาว ๆ ที่โตเกียวแม่งแจ่มกว่า การไปทำภารกิจของดีเอโก้ไม่มีทางที่จะไม่ขั้วสาวเจ้าถิ่นหรือระหว่างทางหรอกนะ ใจมันได้ว่ะ

      นอกสนามฝึก ภารกิจกับเวรยาม ดีเอโก้ใช้ชีวิตอีกครึ่งหนึ่งในห้องเรียนของค่าย และอีกครึ่งในฐานะ DM ประจำโต๊ะ DND ที่เขาตั้งขึ้นเอง เขาเรียนทุกอย่างที่เด็กโรมันควรเรียน ทั้งยุทธศาสตร์การรบ ประวัติศาสตร์ กฎหมายศักดิ์สิทธิ์ การตีความลางบอกเหตุ และการฝึกเดินขบวนที่ไม่น่าจะมีใครสนุก ยกเว้นคนที่ชอบความพร้อมเพรียงแบบโรคจิต เขาไม่ใช่หัวหน้าห้องที่จดทุกคำบนกระดาน แต่เอาเนื้อหาทั้งหมดไปยำใหม่ในหัวแล้วแปลงเป็น encounter, campaign และ worldbuilding สำหรับโต๊ะ DND อย่างน่ากวนตีน ใครมาเล่นกับเขาจะได้พบทั้งสงครามแบบโรมันและบาร์ใต้ดินแบบมาดริดอยู่ในแผนที่เดียวกันแน่นอน

      ดีเอโก้เป็นประเภทที่พกอุปกรณ์เล่น DND ติดตัวเหมือนทหารคนอื่นพกดาบ เขามีกล่องลูกเต๋า Polyhedral Dice ชุดโปรด แผ่นตัวละคร ปากกา ดินสอ โน้ตบุ๊กเต็มไปด้วยแผนที่และเควสซ้อนเควสที่วาดด้วยลายมือเห่ย ๆ แต่อัดแน่นไปด้วยลูกเล่น เขาชอบซ้อนเลเยอร์เนื้อเรื่อง ซ้อนมุกซ้อนกับดัก แถมยังซ้อนเหล้าเป็นขวดเล็ก ๆ ไว้ในกระเป๋าเสื้อคลุมเผื่อค่ำไหนดันยาวเกินเวลานอน ทุกอย่างที่เขาทำในฐานะ DM คือการจำลองเกมของโชคชะตาในเวอร์ชันที่เขาเป็นคนถือจดหมายเหตุเอง และแน่นอนเขามักเอาลูกเต๋าพวกนั้นมาใช้ตัดสินปฏิกิริยาของตัวเองในชีวิตจริง เช่น เจออะไรชวนอ้วกก็ทอยเซฟ ถ้าผ่านก็กลั้น ถ้าตกก็ก้มบอมบ์ใส่พื้นให้หมดฟอร์มกองหนึ่งกันไปเลย (ใครว่าผมเคยไปฆ่ากูลเป็นฝูงแล้วฮากมันตรงนั้นแหละ)

      นิสัยชอบไปจีบสาวของเขากลายเป็นสีสันประจำค่ายอย่างช่วยไม่ได้ ไม่ว่าจะเข้าแถวรับอาหาร เดินเวรบนถนนหลัก หรือหลังเลิกฝึกที่โคลอสเซียม เขามักมีประโยคกวน ๆ ติดปาก พร้อมรอยยิ้มที่ดูไม่จริงจังแต่ประเมินมาแล้วว่าคงไม่โดนตบกลางลานฝึก (ส่วนจะพลาดไหมก็อีกเรื่องแน่นอนว่าพลาดประจำ เขาแซะคนอื่นแบบขำ ๆ มากกว่าจะตั้งใจแทงให้เจ็บ เขาแต่งตัวแบบที่ทำให้คนรอบข้างปวดหัว ปลดกระดุมเสื้อทหารให้ดูไม่เป็นระเบียบ ปล่อยปกเบี้ยว ๆ แล้วทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้เมื่อโดนดุ แถมยังมีชื่อเสียงเรื่องแอบจิบเหล้าพกพาในขวดเล็กตลอดเวลาเขาไม่ได้ติดเหล้าขั้นสั่นแต่มันขาดไม่ได้ ถ้าจะถามเรื่องบุหรี่ก็ไม่ได้ติดถึงขั้นลงแดง (อันนี้เรื่องจริง) แต่ชอบความรู้สึกของควันแรกและรสแรกหลังออกจากสถานการณ์บ้า ๆ ซึ่งเจ้าตัวยืนยันว่ามันช่วยได้ดีกว่าการนั่งภาวนาเงียบ ๆ เยอะ

      ด้วยฝีมือและประสบการณ์ หัวหน้ากองร้อยที่หนึ่งเคยพยายามดันเขาเป็นเซนจูเรี่ยนหลายครั้ง แต่ดีเอโก้ปฏิเสธอย่างสุภาพปนขี้เกียจ เหตุผลไม่ใช่ว่าเขาไม่ไหว แต่เพราะเขารู้นิสัยตัวเองดีเกินไป เขาไม่อยากแลกเวลาเปิดโต๊ะเกม แอบกินเหล้าและเถียงเพื่อนในเรื่อง build ตัวละครกับด่าพวกชอบทำ Homebrew D&D (แล้วมันเบียวจนอย่าเรียกว่า D&D เลยดีกว่า) กับการเข้า–ออกประชุมในพรินซิเปีย เซ็นเอกสาร ปัดฝุ่นม้วนตำรา และคอยทำตัวเป็นแบบอย่างที่ดีให้เด็กใหม่ เขาพอใจจะเป็นทหารกองหนึ่งที่ไว้ใจได้มากกว่าหัวหน้ากองหนึ่งที่ต้องนั่งบ่นคนอื่นเรื่องระเบียบ ทั้งที่ตัวเองก็ชอบแอบเมินระเบียบบ่อยพอ ๆ กันอยู่ดี

      สุดท้าย สำหรับคนที่มองเขาแค่ผิวเผิน ดีเอโก้ก็แค่ผู้ชายกวน ๆ จากกองร้อยที่หนึ่งที่ชอบจีบสาว พกลูกเต๋าไปทุกที่ และดูเหมือนเอาชีวิตเล่นกับดวง แต่คนที่เคยยืนเคียงข้างเขาในสนามรบหรือบนโต๊ะ DND จะรู้ว่าทุกครั้งที่เขาทอยเต๋า เขาคิดถึงราคาที่ต้องจ่ายเสมอ เขาอาจจะหัวเราะเวลาตัวเองซวย แต่ไม่เคยหัวเราะเมื่อคนข้าง ๆ ต้องซวยแทน และสำหรับสายเลือดฟอร์ทูน่าคนนี้ นั่นอาจเป็นการกบฏที่จริงจังที่สุดต่อเทพีแห่งโชคก็ได้ เพราะเขาเลือกจะยืนข้างเพื่อนให้สุดทาง แม้รู้เต็มอกว่าเหรียญที่โยนขึ้นฟ้าบางเหรียญจะตกลงมาด้านเลวที่สุดก็ตาม

Kai -

ชื่อ: Noah Clarke (โนอาห์ คลาร์ก)

เชื้อชาติ: อเมริกัน
วันเดือนปีเกิด: 8 สิงหาคม 2009 (อายุ 16 ปี)
สายเลือด: บุตรแห่งวิกตอเรีย ลูกหลานมรดกมาร์ส 
เพศ: ชาย
รสนิยม: Sapiosexual (หลงใหลในสติปัญญาและความสามารถมากกว่ารูปลักษณ์ภายนอก)
ส่วนสูง: 184 เซนติเมตร
น้ำหนัก: 76 กิโลกรัม
ข้อบกพร่องร้ายแรง: ความทะเยอทะยานที่ไม่รู้จักพอ
อาวุธ: ดาบทองคำอิมพีเรียลชื่อ ‘นิกซ์’ ด้ามดาบไม่ได้พันด้วยหนังธรรมดาแต่เป็นกำมะหยี่สีแดงเลือดหมู ปลายด้ามสลักเป็นรูปปีกนกอินทรีสยาย ตัวดาบมีความสมดุลเป็นเลิศ เหมาะสำหรับการแทงและเฉือนในระยะประชิดที่รวดเร็ว

บุคลิกภาพ: โนอาห์คือตัวแทนของความสมบูรณ์แบบที่จับต้องได้ เขาเป็นชายหนุ่มที่มีความทะเยอทะยานและกระหายในชัยชนะอย่างรุนแรง ซึ่งเป็นสัญชาตญาณที่ได้รับมาจากทั้งแม่และสายเลือดของพ่อ เขาไม่ใช่คนก้าวร้าวแบบบ้าคลั่ง แต่เป็นความดุดันที่ผ่านการวางแผนมาอย่างดี ทุกอิริยาบถของเขาเต็มไปด้วยความสง่างามและความมั่นใจจนเกือบจะกลายเป็นความหยิ่งยโส เขาเชื่อมั่นอย่างสุดหัวใจว่า "ผู้ชนะคือผู้เขียนประวัติศาสตร์"

เขาเป็นคนที่มีระเบียบวินัยสูงมาก เกลียดความพ่ายแพ้และความผิดพลาดแม้เพียงเล็กน้อย มักจะกดดันตัวเองให้เป็นที่หนึ่งเสมอ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องการต่อสู้หรือเรื่องวิชาการ ภายนอกดูเป็นคนเข้าถึงยากและดูสูงส่งเหมือนรูปสลักหินอ่อน แต่ลึก ๆ แล้วเขาเป็นคนที่รักพวกพ้องและหวงแหนเกียรติยศของกองร้อยตัวเองมาก หากใครดูถูกกองร้อยที่ 1 เขาจะเป็นคนแรกที่ลุกขึ้นมาตอบโต้ด้วยฝีมือไม่ใช่แค่วาจา

กระนั้นก็ไม่ใช่คนพูดมาก แต่ทุกคำที่พูดล้วนผ่านการกลั่นกรองมาแล้ว เขาคือส่วนผสมที่ลงตัวระหว่าง ‘ความเยือกเย็นของนักวางแผน’ และ ‘ความดุดันของนักรบ’ บุคลิกของเขาเปรียบเสมือนผิวน้ำที่เรียบนิ่งแต่เชี่ยวกรากอยู่เบื้องล่าง

สำหรับโนอาห์ ชีวิตคือกระดานหมากรุก เขาเป็นคนช่างสังเกตและวิเคราะห์สถานการณ์อยู่ตลอดเวลา ไม่ว่าจะเดิน กิน หรือสนทนา เขาจะประเมินคู่สนทนาและสภาพแวดล้อมเสมอ เขาไม่เชื่อใน ‘โชค’ แต่เชื่อใน ‘ความน่าจะเป็น’ และ ‘การเตรียมพร้อม’

แม้จะอยู่ในค่ายทหาร แต่โนอาห์รักษาภาพลักษณ์ให้ดูสง่างามเสมอ เขาเกลียดความรุงรัง ความสกปรก (ที่ไม่จำเป็น) และความไร้มารยาท เขาไม่ได้วางตัวเป็นผู้ดีตีนแดง แต่เป็นทหารที่เป๊ะทุกกระเบียดนิ้ว เสื้อผ้าหน้าผมต้องเรียบร้อย การยืนการเดินต้องสง่าผ่าเผย

ภายใต้ใบหน้าที่เรียบเฉย เลือดของมาร์สยังคงไหลเวียน เขามีความเกรี้ยวกราดที่ถูกกดทับไว้ด้วยสติปัญญา เวลาเขาโกรธ เขาจะไม่ตะโกนโวยวายเหมือนอันธพาล แต่บรรยากาศรอบตัวจะเย็นเยียบลง สายตาจะคมกริบเหมือนใบมีด และวาจาจะเชือดเฉือนตรงจุดอ่อนที่สุดของคู่กรณี

โนอาห์ไม่สนว่าใครจะเป็นลูกเทพองค์ไหน เขาตัดสินคนจาก ‘ผลงาน’ หากคุณเก่งจริง เขาจะให้เกียรติและปกป้องคุณด้วยชีวิต แต่ถ้าคุณดีแต่ปากหรือใช้เส้นสายแบบไร้ฝีมือ เขาจะมองคุณเป็นแค่อากาศธาตุ เขาเป็นเพื่อนที่พึ่งพาได้ที่สุดในสนามรบ แต่เป็นครูฝึกที่โหดร้ายที่สุดในสนามซ้อม

สังกัดกองพัน: กองพันที่สิบสอง ฟุลมินาตา
สังกัดกองร้อย: กองร้อยที่หนึ่ง
ฐานะ: 

• มนุษย์กึ่งเทพ บุตรแห่งเทพีวิกตอเรีย 
• ลูกหลานโรม สืบเชื้อสายเทพมาร์ส 

ตำแหน่ง: สมาชิกกองร้อย

ชีวประวัติโดยสรุป: โนอาห์กำเนิดในสกุล ‘คลาร์ก’ ตระกูลเก่าแก่ผู้สืบสายโลหิตมาร์ส บิดาเคี่ยวกรำเขาด้วยวินัยทหารนับแต่จำความได้ ครั้นอายุครบสิบสองปี บิดามิได้กล่าวคำอำลาอาลัย เพียงจัดเตรียมสัมภาระและอวยพรให้โชคดีตามธรรมเนียม โนอาห์เดินทางตามสัญชาตญาณดุจลูกสัตว์พลัดถิ่น มุ่งหน้าสู่หุบเขาโซโนมาจนพบพาน ‘ลูปา’ และได้รับการยอมรับให้เข้ารับการฝึกฝนเยี่ยงบุตรแห่งโรม

หลังผ่านบททดสอบและดั้นด้นฝ่าอันตรายมายังค่ายจูปิเตอร์เพียงลำพัง เขามาพร้อมจดหมายรับรองและความมั่นใจว่าจะได้ครองที่นั่งใน ‘กองร้อยที่หนึ่ง’ ทว่าแม่ทัพในกาลนั้นกลับเล็งเห็นความโอหังที่ซ่อนอยู่ จึงมีคำสั่งเด็ดขาดให้บรรจุเขาลงสังกัด ‘กองร้อยที่สอง’ แทน เป็นตราบาปแรกที่กรีดลึกในศักดิ์ศรีของบุตรแห่งชัยชนะ

ทว่าโนอาห์แปรเปลี่ยนความอัปยศเป็นแรงขับเคลื่อนอันเยือกเย็น ตลอดสามปีเขาขัดเกลากองร้อยที่สองจนระเบียบวินัยเข้มขลัง และนำทัพคว้าชัยเหนือรุ่นพี่ได้หลายคราจนได้รับสมญา ‘จอมทัพแห่งกองสอง’ กระทั่งปีก่อน เขาคือกุญแจสำคัญที่กู้สถานการณ์วิกฤตขณะกองร้อยที่หนึ่งเพลี่ยงพล้ำแก่อสุรกาย วีรกรรมนั้นเป็นที่ประจักษ์ชัดจนได้รับคำสั่งย้ายเข้าสังกัด ‘กองร้อยที่หนึ่ง’ เพื่อเป็นกำลังหลักในที่สุด

ณ ปัจจุบัน โนอาห์ยืนหยัดในกองร้อยเกียรติยศด้วยที่นั่งที่เขา ‘ช่วงชิง’ มาด้วยสติปัญญาและคมดาบ มิใช่เพราะชาติกำเนิด พร้อมปณิธานอันแน่วแน่ที่จะก้าวขึ้นสู่ตำแหน่งพรีเตอร์เพื่อสยบทุกข้อกังขาให้ศิโรราบ