[บ้านพักหมายเลข 11] ห้องนอนรวม

Sebastian BRAVE

SEBASTIAN

In every whispered secret and every untold truth, Hermes listens.

แสงแดดยามสายลอดผ่านผ้าม่านสีอ่อนในห้องพักของเซบาสเตียน ส่องกระทบใบหน้าของเขาอย่างแผ่วเบา เสียงนกร้องเบา ๆ ด้านนอกหน้าต่างเป็นเหมือนนาฬิกาปลุกธรรมชาติที่คอยปลุกเขาให้ตื่น เซบาสเตียนขยับตัวเล็กน้อยก่อนจะลืมตาขึ้นช้า ๆ พร้อมกับเสียงหาวยาว

“ อืม...สายแล้วเหรอ ” เขาพึมพำเบา ๆ พลางยกแขนขึ้นบังแสงที่ส่องตรงมาที่ตา เขายังคงงัวเงียบนเตียงอยู่สักพัก ราวกับอยากจะหลับต่ออีกหน่อย แต่ความรู้สึกบางอย่างทำให้เขาต้องยกตัวขึ้นนั่ง ท้าวศอกกับเข่าของตัวเอง

หลังจากตั้งสติได้ เซบาสเตียนยื่นมือไปหยิบสมุดตารางเรียนที่วางอยู่บนโต๊ะข้างเตียงมาดู วันนี้มีสองวิชาที่เขาต้องเข้าร่วม หนึ่งคือ วิชาอสุรกาย ซึ่งเขาจำได้ว่ามีหัวข้อเกี่ยวกับการระบุร่องรอยของสิ่งมีชีวิตลึกลับในธรรมชาติ ส่วนอีกวิชาหนึ่งคือ วิชาฝึกขี่ม้าเพกาซัส ซึ่งเขารอคอยมาเป็นพิเศษ ไม่ใช่เพียงเพราะเขารักในความสง่างามของเพกาซัส แต่เพราะในที่สุดวันนี้เขาก็จะได้ส่งการบ้านที่เขาทุ่มเททำมาหลายวัน

" สองวิชาในวันเดียว เหมือนวันนี้จะยาวนานเลยทีเดียว " เขาพึมพำพร้อมกับยิ้มเล็ก ๆ ให้กับตัวเอง ก่อนจะเก็บสมุดตารางเรียนลงที่เดิม

เซบาสเตียนสูดลมหายใจลึกเพื่อปลุกตัวเองให้เต็มตื่น และในที่สุดก็ตัดสินใจลุกขึ้นจากเตียง เขาเดินไปยังห้องน้ำพร้อมกับหยิบผ้าขนหนูและชุดลำลองติดมือไปด้วย เสียงน้ำที่ไหลลงกระทบพื้นกระเบื้องทำให้เขารู้สึกสดชื่นขึ้นอย่างรวดเร็ว หลังจากอาบน้ำเสร็จ เขายืนมองตัวเองในกระจก พลางหวีผมให้เข้าที่เข้าทาง ก่อนจะเสื้อยึดสีส้มประจำค่าย ที่ทำให้เขาดูคล่องตัวและสบายในเวลาเดียวกัน

“ โอเค...พร้อมสำหรับวันนี้แล้ว ” เซบาสเตียนพูดเบา ๆ กับเงาสะท้อนของตัวเองในกระจก เขาสะพายกระเป๋าเป้ที่ใส่สมุดบันทึกและการบ้านไว้เรียบร้อย ก่อนจะเดินออกจากห้องนอน

#008000 - เซบาสเตียน เซบ แลงฟอร์ด
#... - ...

---

หมายเหตุ: -

Jayvik BRAVE

03.12.2024

เวลา 22.40 น.

เจวิคเดินเข้ามาภายในห้องรวมภายในห้องดูเหมือนจะไม่มีใครอยู่ ชายหนุ่มยืนซึมซับบรรยากาศภายในห้องนอนที่ดูอบอุ่น เนื่องจากเป็นเวลาค่ำที่มีแสงสว่างแบบนี้ถึงแม่จะง่วงจากการเดินทางมากขนาดไหน ชายหนุ่มก็เลือกที่จะเดินไปปิดผ้าม่านเพื่อบดบังแสงที่สอดส่องเข้ามาภายในห้อง เขาแขวนกระเป๋าไว้ที่ไม้แขวนที่ติดอยู่บนผนังห้อง ก่อนจะรีบทิ้งตัวลงนอนบนเตียงที่อยู่ใกล้ที่สุด ในตอนนี้เขาคิดว่าการนอนน่าจะเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุดในตอนนี้ ชายหนุ่มเข้าสู่ห่วงนิทราในเวลาไม่นานพร้อมกับท้องที่หิว

04.12.2024

เวลา 08.30 น.

ในเช้าวันถัดมา เจวิคได้ตื่นขึ้นเพราะเสียงของนาฬิกาปลุกที่เขาตั้งไว้เป็นประจำ เขาลุกขึ้นมานั่งอยู่บนเตียงด้วยสีหน้างัวงเงีย ตายังตื่นได้ไม่เต็มที่นัก เสียงท้องของเขาก็ร้องขึ้น ท้องที่ยังคงหัวอยู่นั้นทำให้เราเขาต้องรีบยืดเส้นยืดสาย ก่อนจะจัดเตียงที่ต้นเองนอนให้ดูเรียบร้อย แล้วจึงหยิบเอากระเป๋าที่ห้อยอยู่ มาเปิดดู และทำการจัดแจงของที่คิดว่าจะได้ใช้ภายในวันนี้ ใส่คืนเข้ากระเป๋าไป ส่วนเสื้อผ้านั้นเขาได้วางไว้ข้าง ๆ เตียงที่เข้านอน

“เอาหล่ะ ๆ หาที่อาบน้ำก่อนแล้วค่อยไปหาที่กินข้าวแล้วกัน” เจวิคพูดกับตนเองก่อนจะสะพายกระเป๋าแล้วเดินออกจากห้องไป

Jayvik Mchonde

Jayvik BRAVE

05.12.2024

เวลา 22.40 น.

เจวิคเดินกลับออกมาจากห้องโถงหลังจากที่เขาได้ไปพูดคุยแนะนำตัวกับพ่อของเขา เทพเฮอร์มีส เขารู้สึกมีพลังงานเพิ่มขึ้นมา แต่ก็อธิบายไม่ได้ว่าเป็นยังไงกันแน่ ชายหนุ่มเดินตรง เข้ามาภายในห้องนอนรวมที่เขาเคยนอนไปคืนแรกที่เขามาถึงค่าย

“เห้อ วันนี้หลายเรื่องหลายราวเลยแหะ แต่ละมื้อแต่ละเดย์” เจวิคพ่นพรึมพรำ ขณะนั่งลงบนเตียงที่เขาเคยนอน ชายหนุ่มเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดนอนก่อนจะเก็บชุดเดิมที่ใส่ไว้เก็บใส่กระเป๋าไป เขาคิดไว้ว่าน่าจะนำไปซักที่แหล่งน้ำสักที่ภายในค่าย เขาเอนตัวลงนอน และนำผ้าห่มมาห่มกายตนเอง

“ราตรีสวัสดิ์ครับ” เขาพูดขึ้นก่อนจะหลับตาลง

Jayvik Mchonde

Jayvik BRAVE

เจวิคที่นวนงัวเงียกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่บนที่นอนได้สักพัก เขาก็ค่อย ๆ เอามือยันตัวเองขึ้นมาลงนั่ง ก่อนจะหาวฟอดยาว 1 ที ชายหนุ่มลุกขึ้นจากที่นอนแล้วเดินไปเปิดผ้าม่าน แสงสาดเข้ามาภายในห้องสว่างจ้า ถึงแม้จะเป็นเวลา 4 ทุ่มกว่า ๆ แล้วก็ตาม เนื่องด้วยมีเหตุการณ์ประหลาดที่ทำให้ไม่มีกลางคืน เขาจึงใช้ชีวิตไม่รู้คืนรู้วัน 

“เอาหล่ะวันนี้เดี๋ยวไปซักผ้าที่ทะเลสาบแล้วก็ไปเล่นน้ำด้วยดีกว่า” เจวิคพูดกับตัวเองก่อนจะเปลี่ยนเสื้อผ้า เก็บผ้าปูที่นอนให้เรียบร้อยแล้วหยิบกระเป๋าสะพายขึ้นมา จากนั้นจึงเดินออกจากห้องนอนไป

Jayvik Mchonde

Robin HEROES

VII

<< prev | next >>

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

# Date : 2024 Jun 01

# Room No. 07, Female, Single Room

เซซิลใช้เวลาไม่นานนักในการพาสมาชิกใหม่สำรวจพื้นที่ต่างๆ ภายในบ้าน 

มองจากภายนอกบ้านพักหลังต่างๆ มีขนาดพอแค่ให้บรรจุเตียงนอนสองชั้นไม่เกินยี่สิบหลังด้วยซ้ำ แต่ภายในกลับเต็มไปด้วยห้องหับต่างๆ พร้อมกับอุปกรณ์อำนวยความสะดวกครบครันให้พอได้อาศัยอยู่ตลอดชีวิต โรบินเพิ่งได้รู้ตอนนี้เองว่าก่อนได้รับการรับรองเธอใช้ชีวิตอยู่แค่ไม่กี่ส่วนในบ้านหลังนี้เท่านั้น เพราะเป็นที่รู้กันว่าพื้นที่สำหรับใช้นอนและเก็บของชั่วคราวของมนุษย์กึ่งเทพหน้าใหม่แทบจะเป็นส่วนหนึ่งของห้องนั่งเล่นรวมประจำบ้านที่แค่เปิดประตูหน้าบ้านมาก็เจอ 

ถัดไปเป็นพื้นที่สำหรับใช้เป็นอินเตอร์เน็ตคาเฟ่เพียงแห่งเดียวของค่ายฤดูร้อน พวกเขาให้เหตุผลว่าสัญญาณอินเตอร์เน็ตเป็นอันตรายต่อมนุษย์กึ่งเทพไม่ว่าจะทั้งในและนอกค่าย การพกโทรศัพท์มือถือพร้อมเปิดสัญญาณอินเตอร์เน็ตออกไปข้างนอก มันก็เหมือนเรากำลังแชร์พิกัดตำแหน่งที่อยู่แบบเรียลไทม์ให้กับอสุรกายอยู่ตลอดเวลา 

แค่กลิ่นแบบมนุษย์กึ่งเทพก็เป็นปัญหาแล้ว นี่ยังมีเรื่องคลื่นสัญญาณมาให้ปวดหัวอีกหรอ?

แต่เพราะเฮอร์มีสเป็นเทพเจ้าแห่งการสื่อสาร ทำให้ที่นี่เป็นพื้นที่เดียวที่ถูกจำกัดให้สามารถใช้เพื่อการสื่อสารทุกรูปแบบได้อย่างปลอดภัยโดยไม่ต้องกังวลว่าแนวเขตชายแดนของค่ายจะถูกแทรกซึมโดยอสุรกายไม่รู้ที่มา โรบินหวนนึกไปถึงวันที่โทยาเพื่อนแซเทอร์ของเธอกระวนกระวายใจเมื่อเห็นพี่น้องมิไคเลอร์วิชใช้โทรศัพท์กันอย่างออกรส เธอแอบคิดว่าเขาประหลาดด้วยซ้ำที่มองว่ามันไม่สมควร ก็สมัยนี้ไม่ว่าจะหันไปทางไหน โทรศัพท์มือถือพร้อมสัญญาณอินเตอร์เน็ตความเร็วสูงแทบจะเรียกได้ว่าเป็นอวัยวะที่สามสิบสามของมนุษย์ไปแล้ว

“พื้นที่ถัดไปมีแค่สมาชิกบ้านพักเท่านั้นที่สามารถเข้าใช้งานได้” เซซิลพูดระหว่างยืนรอให้โรบินลากกระเป๋าเดินทางสีดำจากเตียงนอนชั่วคราวสำหรับมนุษย์กึ่งเทพที่ยังไม่ได้รับการรับรอง มาที่ประตูโค้งบานเดียวที่ซ่อนอยู่ด้านหลังม่านสีครีมของห้องนั่งเล่น

ห้องโถงสว่างไสวสีขาวนวลเป็นภาพแรกที่โรบินเห็นหลังประตูโค้งถูกเปิดออก พื้นที่ตรงกลางและด้านขวาทั้งหมดได้รับการจัดวางเหมือนที่นี่เป็นพิพิธภัณฑ์ศิลปะเมโทรโพลิแทนขนาดย่อม แต่มันให้ความรู้สึกครั่นคร้ามกว่า 

“โถงแห่งเฮอร์มีสน่ะ”

โรบินพอเดาออกแม้เซซิลจะไม่เฉลย รูปปั้นแกะสลักด้วยหินอ่อนสีขาวนวลขนาดเท่าคนจริงตั้งตระหง่านอยู่ตรงกลางห้อง หันหน้าเข้าสู่โถงทางเดินว่างเปล่าด้านซ้าย ในมือข้างหนึ่งของรูปปั้นถือคฑาสีทองพันด้วยงูสองตัวแบบเดียวกับสัญลักษณ์เหนือประตูบ้าน คะดูเซียส ที่เอวมีถุงเล็กๆ บรรจุอะไรบางอย่างข้างใน ให้เดาก็คงเป็นเหรียญดรัคม่าที่ใช้กันในสมัยกรีกโบราณ เขาสวมหมวกติดปีกเพตาซัสกับรองเท้ามีปีกทาลาเรีย เพดานเหนือรูปปั้นเป็นกระจกทรงโดมเผยให้เห็นท้องฟ้าสีครามยามกลางวัน โรบินเดาไม่ออกด้วยซ้ำว่าพื้นที่ส่วนนี้ถูกต่อเติมออกมาจากตรงไหนของบ้าน แต่เธอมั่นใจว่าตอนเดินสำรวจภายนอกของบ้านหลังนี้ มันถูกออกแบบมาให้มีแค่หลังคาทรงจั่วเท่านั้น ไม่มีโดมแน่ๆ 

“เวทมนตร์น่ะ” ราวกับอ่านใจได้ “เดี๋ยวอยู่ไปสักพักเธอจะเข้าใจเอง”

“นายพูดเหมือนโทยาชะมัดเลย ฉันขนลุกนะ” 

เซซิลเปลี่ยนจากรอยยิ้มเจ้าเลห์ไปเป็นการหัวเราะอย่างบ้าคลั่งแทบจะทันที “ฮ่าๆๆ ! แล้วหมอนั่นเป็นไงบ้างล่ะ เขามาส่งเธอแล้วกลับทันที ฉันยังไม่ทันได้ทักทายด้วยซ้ำ”

“ก็ดูสบายดีนะ ฉันเพิ่งรู้ว่าโทยายิงธนูเก่งสุดยอดก็ตอนเขาช่วยฉันจากเจ้าหมียักษ์นั่นแหละ หมอนั่นเก็บเงียบขนาดนั้นได้ยังไงมาเป็นปีๆ”

“เขาขี้อายจะตายไป” 

“ฉันก็ว่างั้นแหละ”

“มานี่ ฉันจะพาไปดูห้องนอน” เซซิลว่าพลางเดินนำเข้าไปในโถงทางเดินเล็กๆ ในทิศที่รูปปั้นเฮอร์มีสกำลังจ้องมอง ด้านปลายสุดของโถงทางเดินมีหน้าต่างบานหนึ่งเปิดอยู่ สายลมอ่อนๆ ของฤดูร้อนพัดเข้ามาทางหน้าต่างเป็นระลอก

ด้านซ้ายและขวาของโถงทางเดินประกอบไปด้วยประตูโค้งทำจากไม้หลายบานสำหรับใช้เป็นห้องนอน ประตูทุกห้องที่ถูกปิดไว้มีโพสต์อิทแปะชื่อเจ้าของห้องเพื่อแสดงความเป็นเจ้าของ

“ฝั่งนี้เป็นห้องผู้ชาย” เซซิลผายมือไปที่ฝั่งซ้ายของโถงทางเดิน “อีกฝั่งเป็นห้องผู้หญิง มีทั้งห้องเดี่ยวและห้องรวม เธอเลือกได้ตามสบายเลย สุดโถงเป็นห้องน้ำรวมแยกชายหญิง ช่วยกันรักษาความสะอาดหน่อยล่ะ”

“ขอบคุณนะที่ช่วยมาเป็นธุระให้” โรบินหันไปกล่าวขอบคุณเซซิลอย่างจริงใจ วันนี้ทั้งวันเขาวิ่งวุ่นไปทั่วเพราะต้องคอยดูแลเธอ แถมที่ผ่านมายังต้องคอยดูแลเด็กใหม่อีก ชักสงสัยแล้วว่าหมอนี่ได้ค่าตัวหรือเปล่า

“สบายมาก ฉันดีใจนะที่เราได้เป็นครอบครัวเดียวกัน ยินดีต้อนรับเข้าสู่บ้านพักหมายเลขสิบเอ็ดอีกรอบนะโรบิน” เซซิลใช้มือขยี้ผมโรบินด้วยความเอ็นดูจนมันพันกันยุ่งเหยิงไปหมด เธอห้ามเขาไม่ทัน “เดี๋ยวฉันต้องไปเข้าเรียนต่อ ส่วนตารางเรียนของเธอก็ลองไปขอคำปรึกษาจากไครอนที่บ้านใหญ่ดูก่อน เขาน่าจะช่วยจัดการอะไรพวกนี้ได้ดีกว่าฉัน”

“ได้เลย”

เซซิลโบกมือลาก่อนจะเดินหายไปจากห้องโถง ตอนนี้เหลือเพียงโรบินคนเดียวที่ทางเดิน เธอค่อยๆ ไล่อ่านชื่อเจ้าของห้องที่แปะอยู่บนประตูทางด้านขวา เลย์ลากับเลย์ลินนอนห้องรวมที่มีเตียงคู่สองเตียง

“คาสึ.. คาสึฮะ?” เจ้าของห้องเดี่ยวห้องนี้เป็นเพียงคนเดียวที่โรบินยังไม่ได้เจอตั้งแต่มาค่าย อีธานบอกว่าเธอคนนั้นกำลังวุ่นวายกับชีวิตในรั้วมหาลัย อีกไม่นานคงกลับมา ประโยคนี้ทำเอาเซซิลร้องยี้ขึ้นมาทันที ท่าทางพวกเขาจะสนิทกันน่าดู

โรบินเดินมาถึงห้องเดี่ยวหมายเลขเจ็ดที่ไม่มีชื่อ เธอตัดสินใจเปิดประตูเข้าไปข้างใน

ภายในห้องขนาดเล็กที่มีสภาพโดยรวมเหมือนหอพักนักศึกษาถูกจัดไว้อย่างเรียบร้อย ด้านขวาเป็นเตียงขนาดห้าฟุตคลุมด้วยผ้าห่มหนานุ่มสีขาว มีหมอนลายปีกสองใบวางอยู่ ผนังปลายเตียงมีแผนที่โบราณขนาดใหญ่แปะอยู่สมกับเป็นห้องนอนของลูกหลานเทพเจ้าแห่งการเดินทาง ตู้เสื้อผ้าด้านซ้ายของเตียงปิดสนิท โรบินพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ โคมไฟหัวเตียงกระพริบเปิดทันทีที่โรบินเข้าไปใกล้และปิดลงเมื่อเธอเผลออุทานด้วยความตกใจ

“ไม่เลวเลยนี่นา เจ้านี่มันใช้ระบบสั่งการด้วยเสียงหรือเวทมนตร์กันละเนี่ย”

โรบินใช้เวลาประมาณห้านาทีไปกับการทดลองเพื่อพบว่ามันเป็นเวทมนตร์ เพราะเธอไม่ทันสังเกตว่าในห้องไม่มีร่องรอยของสายไฟสักสาย

เธอลากกระเป๋าเดินทางมาวางใกล้กับชุดโต๊ะเขียนหนังสือริมหน้าต่าง และเริ่มเอาของออกจากกระเป๋าเดินทางมาจัดไว้ น่าประหลาดใจที่ถึงแม้ข้าวของจะน้อยนิดแต่โรบินกลับใช้เวลากับมันไปเกือบสองชั่วโมง ขนมอบที่แม่เตรียมใส่ไว้ในกระเป๋าหมดตั้งแต่วันแรกที่มาถึงจนเหลือแต่ถุงผ้าเปื้อนกลิ่นอบเชย เธอโยนมันใส่ในตะกร้าหวายสำหรับใส่เสื้อผ้าเตรียมซัก

พอทุกอย่างสงบลง ความโหยหาเริ่มกัดกินหัวใจทีละนิดเหมือนด้านมืดของเงายามบ่ายที่ค่อยๆ คืบคลานเข้ามาในห้อง โรบินทิ้งตัวลงนอนหงายบนเตียงด้วยความอ่อนล้า นอนมองพัดลมเพดานหมุนไปมาจนผล็อยหลับไป ภาวนาให้ทุกอย่างเป็นเพียงแค่ความฝัน

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Jayvik BRAVE

21/12/2024

07.30 น.

เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นที่ข้างหู เจวิคสะดุ้งโหยงตื่นขึ้นมา ก่อนจะรีบมองดูนาฬิกา ‘โอเค ๆ 7 โมงครึ่ง’ ชายหนุ่มรีบลุกจากเตียง แล้วเดินไปเปิดผ้าม่านเขาเปิดหน้าออกก่อนจะหยิบขวดน้ำและผ้ามา ชายหนุ่มยื่นผ้าออกไปนอกหน้าต่างแล้วเทน้ำเปล่าบริสุทธิ์เทลงไป เขาบิดผ้าให้หมาด ๆ ก่อนจะน้ำมาเช็ดหน้าเช็ดตา

“เย็นสุด ๆ” เจวิคบ่นพรึมพรำ ก่อนจะเดินกลับมายังเตียงของตนเอง แล้วหยิบเอากระเป๋าและเสื้อผ้าที่จะใส่แล้วเดินออกจากห้องไป

Jayvik Mchonde

Robin HEROES

IX

02 jun 2024 06.00 AM

Room No. 07, Female, Single Room

<< prev | next >>

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

โรบินกำลังจ้องมองท้องฟ้าสีเทาหม่นซึ่งตอนนี้ถูกปกคลุมได้ด้วยเครื่องบินรบลายพรางสีฟ้าเขียวหลายลำ พวกมันโฉบไปมาอย่างรวดเร็วด้วยหัวรูปทรงเหมือนเป็ดใส่แว่นเรย์แบนด์ ที่หางมีสติกเกอร์รูปดาวสีแดงแปะอยู่ เครื่องยนต์คำรามเสียงดังเหมือนสัตว์ร้ายที่กำลังออกล่า

เกล็ดหิมะตกลงมาบนขนตา โรบินกระพริบตาถี่ๆ สองสามครั้งเพื่อขจัดความหนาวเหน็บ และในช่วงเวลาเพียงเสี้ยววินาที เธอก็เห็นฝูงมังกรขนาดมหึมาสยายปีกเหนือน่านฟ้า ตอนที่พวกมันพ่นไฟสีส้มเจิดจ้าจนท้องฟ้าที่เคยหม่นสว่างวาบไปด้วยเปลวเพลิง ระเบิดห่าใหญ่ก็ตกลงมากระแทกเข้ากับหลังคาบ้านจนแตกกระจาย เศษไม้และหิมะปลิวว่อนในอากาศ ผสานกับเสียงกรีดร้องระงมที่ดังไปทั่วบริเวณ

‘มนตร์บังตา’

โรบินยืนนิ่ง สายตาเบิกกว้างมองเลือดสีแดงสดที่กระเซ็นลงบนพื้นหิมะขาวโพลน เปลวไฟมหึมาพุ่งลงมาอีกระลอก คราวนี้เธอรู้สึกได้ถึงไอร้อนผ่าวที่แผ่กระจายเหนือศีรษะ

‘วิ่งสิ! ยัยโง่ ขยับเดี๋ยวนี้นะ!’

เสียงในหัวของเธอตะโกนลั่น สมองบอกให้หนี แต่มันกลับไม่เป็นผล ขาของเธอแข็งค้างราวกับถูกพันธนาการด้วยโซ่เหล็กหนักอึ้ง

วินาทีที่ลูกไฟอยู่ห่างไปไม่ถึงสามฟุต แรงกระชากจากด้านหลังก็ดึงเธอออกจากจุดนั้นอย่างแรงจนตัวลอย

เสียงระเบิดดังสนั่นหวั่นไหว หูสองข้างอื้ออึงไปชั่วขณะ เศษดินและหิมะกระจายไปทุกทิศทาง เมื่อเธอตั้งสติและหันกลับไปมองจุดที่ตัวเองเคยยืนอยู่ มันกลายเป็นหลุมลึกพร้อมกลุ่มควันดำทะมึนพวยพุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้า

โรบินสะดุ้งเฮือก เธอผุดลุกนั่งอย่างรวดเร็ว หอบหายใจจนหน้าอกกระเพื่อม เหงื่อเย็นเฉียบเกาะอยู่ตามไรผม ผ้าห่มสีขาวหลุดลุ่ยไปกองอยู่ข้างเตียงตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้

เสียงนกร้องลอดเข้ามาทางหน้าต่างไม้ แสงแดดอ่อนๆ ของเช้าวันใหม่ส่องผ่านม่านสีขาวเข้ามา โรบินกุมขมับ พยายามรวบรวมสติที่กระจัดกระจายกลับมาอีกครั้ง

“แค่ฝัน..” เธอพึมพำเบาๆ กับตัวเอง แต่กลิ่นควันไฟผสมกับเสียงกรีดร้องโหยหวนยังดังก้องอยู่ในหัวเหมือนมันเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อไม่กี่วินาทีก่อนนี้เอง

โรบินตัดสินใจแล้วว่าคงต้องคุยเรื่องนี้กับไครอนอย่างจริงจังเสียที แม้หลังจากนี้เธอจะถูกมองว่าเสียสติไปแล้วเพราะคิดว่าเรื่องที่เกิดขึ้นในความฝันเป็นเรื่องจริงก็ตาม แต่ทุกอย่างมันสมจริงเกินไป ไหนจะภาพที่ถูกฉายซ้ำขึ้นมาราวกับหนังชีวิตในอดีตของตัวเองเมื่อหนึ่งร้อยปีก่อนนั่นอีก อะไรบางอย่างบอกเธอว่าไม่สามารถมองข้ามได้ เธออยากรู้ว่าในวันนั้นมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ 

อีกอย่าง เธอมั่นใจว่าผู้ชายคนเมื่อวานเป็นคนพาเธอเข้ามายังห้องนอน ถึงอะไรหลายๆ อย่างช่วงนี้มันจะเกินมนุษย์มนาไปเสียหน่อย แต่เธอก็ไม่คิดว่าตัวเองจะหลอนจนเห็นรูปปั้นพูดเป็นตุเป็นตะได้แน่ๆ ล่ะ แถมสัมผัสคุ้นเคยเหมือนกับในฝันตอนที่ใครบางคนที่กระชากเธอออกมาก่อนจะโดนระเบิดนั่นอีก เธออยากตามหาเขา และเธอมั่นใจว่าไครอนจะต้องมีคำตอบให้กับเรื่องนี้

เมื่อตัดสินใจได้ก็เหวี่ยงแขนควานหานาฬิกาตรงโต๊ะข้างเตียง อาจจะยังมีเวลาสักหนึ่งชั่วโมงก่อนอาหารเช้า แต่สิ่งที่สัมผัสได้กลับไม่ใช่โลหะสี่เหลี่ยมเย็นๆ อย่างที่ควรจะเป็น คิ้วทั้งสองขมวดชนกันด้วยความสงสัย

มือกลับคว้าได้ซองจดหมายสีขาวเรียบๆ ซองหนึ่งขึ้นมาแทน ไม่มีชื่อผู้ส่ง จริงๆ คือไม่มีแม้กระทั่งจ่าหน้าซอง

ร่างกายเคลื่อนไหวเร็วกว่าความคิด ซองถูกฉีกออกด้วยความอยากรู้

ข้างในมีกระดาษเช็ดปากสีขาวหนึ่งแผ่นที่ถูกพับเป็นทบไว้อย่างเรียบร้อย พร้อมกับแผ่นดีวีดีหนังหนึ่งเรื่อง

โรบินคลี่กระดาษออกอย่างระมัดระวัง ดูเหมือนเจ้าของจดหมายจะหยิบติดมือมาจากโรงแรมที่ไหนสักที่ เพราะเธอเห็นสัญลักษณ์รูปดอกบัวสีทอง ข้างใต้มีตัวอักษรภาษาญี่ปุ่นสลักเป็นคำว่า ‘ 蓮の旅館 ’ *

“ฮาสุ.. โนะ เรียวกัง?” หัวใจของเธอเต้นโครมคราม ชื่อนี้ฟังดูคุ้นหูอย่างน่าประหลาด

พอพลิกกระดาษไปอีกด้าน ก็เห็นเนื้อหาที่เขียนด้วยหมึกสีทองในลายมือเท่าที่จะบรรจงได้บนกระดาษยู่ยี่

Dear, Little Robin

Make sure to open the DVD when you can

From Your Father–mes

P.S. Ignore the 'fat' part. I got a bit carried away

ตัวอักษร ‘fat’ ถูกขีดฆ่าออกลวกๆ แล้วเติมคำอื่นต่อท้าย ราวกับตัวคนเขียนสับสนว่าจะแทนตัวเองด้วยสถานะไหนดี โรบินแค่นหัวเราะ ในที่สุดเธอก็รู้แล้วว่าใครเป็นตัวการ

เธอหยิบแผ่นดีวีดีขึ้นมา ‘งี่เง่าชะมัดเลยเฮอร์มีสอ้วน สมัยนี้ใครเขาดูหนังผ่านดีวีดีกัน’

แผนที่จะไปคุยกับไครอนถูกหยุดไว้ก่อนชั่วคราว หลังล้างหน้าแปรงฟันเสร็จเธอก็วิ่งวุ่นตามหาเครื่องเล่นดีวีดีทั่วบ้าน จนแล้วจนเล่าก็ต้องเดินไปยืนอยู่ที่โถงทางเดินหน้าห้องนอนชายห้องที่สองนับจากทางซ้าย ที่นี่กว้างเกินไปจนเธอหาตัวเครื่องเล่นดีวีดีเล็กๆ ไม่เจอ

หลังสิ้นเสียงเคาะประตูสามครั้ง ใบหน้างัวเงียภายใต้ผมยุ่งๆ สีทองก็โผล่ออกมา

“ปั้นมนุษย์หิมะด้วยกันมั้ย~?” 

อีธานยืนงงอยู่อึดใจหนึ่ง ก่อนจะปิดประตูใส่หน้าเธออย่างรวดเร็ว

“ขอโทษๆๆๆ ขอโทษค่ะ คือจะถามว่ามีเครื่องเล่นดีวีดีไหม?”

ประตูเปิดผางออกอีกครั้ง พร้อมกับอีธานในเสื้อยืดสีดำธรรมดาแทนเสื้อรูปเป็ดคอย้วยสีเหลืองที่เขาใส่ก่อนหน้านี้ พี่ชายต่างแม่เบียดตัวออกมาจากประตูที่โรบินยืนขวางอยู่ เดินลิ่วนำไปที่กองขยะ (ขอเรียกแบบนี้แล้วกัน) ในห้องนั่งเล่นและเริ่มยกโน่นยกนี่ด้วยมือที่ขยับอย่างขาดความอดทน

ในที่สุด เครื่องเล่นดีวีดีที่เธอตามหาก็โผล่มาในมือ

“มีอะแดปเตอร์มัลติพอร์ตไหม?”

โรบินเม้มปากพร้อมทั้งส่ายหน้าเบาๆ เป็นคำตอบ

อีธานทำท่าทางเหมือนจะบ่น แต่แล้วก็เดินกลับเข้าไปในห้องนอน เขาหายวับเข้าไปข้างในแล้วกลับออกมาพร้อมกับเครื่องเล่นดีวีดีกับอะแดปเตอร์ที่เธอต้องการ

“ทีหลังอย่าปลุกก่อนแปดโมงอีกนะ” เขาบ่นเบาๆ ก่อนจะยัดทุกอย่างใส่ในมือโรบิน

เธอฉีกยิ้มกว้างประจบเหมือนที่มักทำกับคนในครอบครัว “ใจดีที่สุดเลยพี่ชาย”

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

  

‘ 蓮の旅館 ’ : Lotus Inn