[บ้านพักหมายเลข 11] ห้องนอนรวม

Sebastian BRAVE

SEBASTIAN

In every whispered secret and every untold truth, Hermes listens.

แสงแดดยามสายลอดผ่านผ้าม่านสีอ่อนในห้องพักของเซบาสเตียน ส่องกระทบใบหน้าของเขาอย่างแผ่วเบา เสียงนกร้องเบา ๆ ด้านนอกหน้าต่างเป็นเหมือนนาฬิกาปลุกธรรมชาติที่คอยปลุกเขาให้ตื่น เซบาสเตียนขยับตัวเล็กน้อยก่อนจะลืมตาขึ้นช้า ๆ พร้อมกับเสียงหาวยาว

“ อืม...สายแล้วเหรอ ” เขาพึมพำเบา ๆ พลางยกแขนขึ้นบังแสงที่ส่องตรงมาที่ตา เขายังคงงัวเงียบนเตียงอยู่สักพัก ราวกับอยากจะหลับต่ออีกหน่อย แต่ความรู้สึกบางอย่างทำให้เขาต้องยกตัวขึ้นนั่ง ท้าวศอกกับเข่าของตัวเอง

หลังจากตั้งสติได้ เซบาสเตียนยื่นมือไปหยิบสมุดตารางเรียนที่วางอยู่บนโต๊ะข้างเตียงมาดู วันนี้มีสองวิชาที่เขาต้องเข้าร่วม หนึ่งคือ วิชาอสุรกาย ซึ่งเขาจำได้ว่ามีหัวข้อเกี่ยวกับการระบุร่องรอยของสิ่งมีชีวิตลึกลับในธรรมชาติ ส่วนอีกวิชาหนึ่งคือ วิชาฝึกขี่ม้าเพกาซัส ซึ่งเขารอคอยมาเป็นพิเศษ ไม่ใช่เพียงเพราะเขารักในความสง่างามของเพกาซัส แต่เพราะในที่สุดวันนี้เขาก็จะได้ส่งการบ้านที่เขาทุ่มเททำมาหลายวัน

" สองวิชาในวันเดียว เหมือนวันนี้จะยาวนานเลยทีเดียว " เขาพึมพำพร้อมกับยิ้มเล็ก ๆ ให้กับตัวเอง ก่อนจะเก็บสมุดตารางเรียนลงที่เดิม

เซบาสเตียนสูดลมหายใจลึกเพื่อปลุกตัวเองให้เต็มตื่น และในที่สุดก็ตัดสินใจลุกขึ้นจากเตียง เขาเดินไปยังห้องน้ำพร้อมกับหยิบผ้าขนหนูและชุดลำลองติดมือไปด้วย เสียงน้ำที่ไหลลงกระทบพื้นกระเบื้องทำให้เขารู้สึกสดชื่นขึ้นอย่างรวดเร็ว หลังจากอาบน้ำเสร็จ เขายืนมองตัวเองในกระจก พลางหวีผมให้เข้าที่เข้าทาง ก่อนจะเสื้อยึดสีส้มประจำค่าย ที่ทำให้เขาดูคล่องตัวและสบายในเวลาเดียวกัน

“ โอเค...พร้อมสำหรับวันนี้แล้ว ” เซบาสเตียนพูดเบา ๆ กับเงาสะท้อนของตัวเองในกระจก เขาสะพายกระเป๋าเป้ที่ใส่สมุดบันทึกและการบ้านไว้เรียบร้อย ก่อนจะเดินออกจากห้องนอน

#008000 - เซบาสเตียน เซบ แลงฟอร์ด
#... - ...

---

หมายเหตุ: -

Jayvik BRAVE

03.12.2024

เวลา 22.40 น.

เจวิคเดินเข้ามาภายในห้องรวมภายในห้องดูเหมือนจะไม่มีใครอยู่ ชายหนุ่มยืนซึมซับบรรยากาศภายในห้องนอนที่ดูอบอุ่น เนื่องจากเป็นเวลาค่ำที่มีแสงสว่างแบบนี้ถึงแม่จะง่วงจากการเดินทางมากขนาดไหน ชายหนุ่มก็เลือกที่จะเดินไปปิดผ้าม่านเพื่อบดบังแสงที่สอดส่องเข้ามาภายในห้อง เขาแขวนกระเป๋าไว้ที่ไม้แขวนที่ติดอยู่บนผนังห้อง ก่อนจะรีบทิ้งตัวลงนอนบนเตียงที่อยู่ใกล้ที่สุด ในตอนนี้เขาคิดว่าการนอนน่าจะเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุดในตอนนี้ ชายหนุ่มเข้าสู่ห่วงนิทราในเวลาไม่นานพร้อมกับท้องที่หิว

04.12.2024

เวลา 08.30 น.

ในเช้าวันถัดมา เจวิคได้ตื่นขึ้นเพราะเสียงของนาฬิกาปลุกที่เขาตั้งไว้เป็นประจำ เขาลุกขึ้นมานั่งอยู่บนเตียงด้วยสีหน้างัวงเงีย ตายังตื่นได้ไม่เต็มที่นัก เสียงท้องของเขาก็ร้องขึ้น ท้องที่ยังคงหัวอยู่นั้นทำให้เราเขาต้องรีบยืดเส้นยืดสาย ก่อนจะจัดเตียงที่ต้นเองนอนให้ดูเรียบร้อย แล้วจึงหยิบเอากระเป๋าที่ห้อยอยู่ มาเปิดดู และทำการจัดแจงของที่คิดว่าจะได้ใช้ภายในวันนี้ ใส่คืนเข้ากระเป๋าไป ส่วนเสื้อผ้านั้นเขาได้วางไว้ข้าง ๆ เตียงที่เข้านอน

“เอาหล่ะ ๆ หาที่อาบน้ำก่อนแล้วค่อยไปหาที่กินข้าวแล้วกัน” เจวิคพูดกับตนเองก่อนจะสะพายกระเป๋าแล้วเดินออกจากห้องไป

Jayvik Mchonde

Jayvik BRAVE

05.12.2024

เวลา 22.40 น.

เจวิคเดินกลับออกมาจากห้องโถงหลังจากที่เขาได้ไปพูดคุยแนะนำตัวกับพ่อของเขา เทพเฮอร์มีส เขารู้สึกมีพลังงานเพิ่มขึ้นมา แต่ก็อธิบายไม่ได้ว่าเป็นยังไงกันแน่ ชายหนุ่มเดินตรง เข้ามาภายในห้องนอนรวมที่เขาเคยนอนไปคืนแรกที่เขามาถึงค่าย

“เห้อ วันนี้หลายเรื่องหลายราวเลยแหะ แต่ละมื้อแต่ละเดย์” เจวิคพ่นพรึมพรำ ขณะนั่งลงบนเตียงที่เขาเคยนอน ชายหนุ่มเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดนอนก่อนจะเก็บชุดเดิมที่ใส่ไว้เก็บใส่กระเป๋าไป เขาคิดไว้ว่าน่าจะนำไปซักที่แหล่งน้ำสักที่ภายในค่าย เขาเอนตัวลงนอน และนำผ้าห่มมาห่มกายตนเอง

“ราตรีสวัสดิ์ครับ” เขาพูดขึ้นก่อนจะหลับตาลง

Jayvik Mchonde

Jayvik BRAVE

เจวิคที่นวนงัวเงียกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่บนที่นอนได้สักพัก เขาก็ค่อย ๆ เอามือยันตัวเองขึ้นมาลงนั่ง ก่อนจะหาวฟอดยาว 1 ที ชายหนุ่มลุกขึ้นจากที่นอนแล้วเดินไปเปิดผ้าม่าน แสงสาดเข้ามาภายในห้องสว่างจ้า ถึงแม้จะเป็นเวลา 4 ทุ่มกว่า ๆ แล้วก็ตาม เนื่องด้วยมีเหตุการณ์ประหลาดที่ทำให้ไม่มีกลางคืน เขาจึงใช้ชีวิตไม่รู้คืนรู้วัน 

“เอาหล่ะวันนี้เดี๋ยวไปซักผ้าที่ทะเลสาบแล้วก็ไปเล่นน้ำด้วยดีกว่า” เจวิคพูดกับตัวเองก่อนจะเปลี่ยนเสื้อผ้า เก็บผ้าปูที่นอนให้เรียบร้อยแล้วหยิบกระเป๋าสะพายขึ้นมา จากนั้นจึงเดินออกจากห้องนอนไป

Jayvik Mchonde

Robin HEROES

VII

<< prev | next >>

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

# Date : 2024 Jun 01

# Room No. 07, Female, Single Room

เซซิลใช้เวลาไม่นานนักในการพาสมาชิกใหม่สำรวจพื้นที่ต่างๆ ภายในบ้าน 

มองจากภายนอกบ้านพักหลังต่างๆ มีขนาดพอแค่ให้บรรจุเตียงนอนสองชั้นไม่เกินยี่สิบหลังด้วยซ้ำ แต่ภายในกลับเต็มไปด้วยห้องหับต่างๆ พร้อมกับอุปกรณ์อำนวยความสะดวกครบครันให้พอได้อาศัยอยู่ตลอดชีวิต โรบินเพิ่งได้รู้ตอนนี้เองว่าก่อนได้รับการรับรองเธอใช้ชีวิตอยู่แค่ไม่กี่ส่วนในบ้านหลังนี้เท่านั้น เพราะเป็นที่รู้กันว่าพื้นที่สำหรับใช้นอนและเก็บของชั่วคราวของมนุษย์กึ่งเทพหน้าใหม่แทบจะเป็นส่วนหนึ่งของห้องนั่งเล่นรวมประจำบ้านที่แค่เปิดประตูหน้าบ้านมาก็เจอ 

ถัดไปเป็นพื้นที่สำหรับใช้เป็นอินเตอร์เน็ตคาเฟ่เพียงแห่งเดียวของค่ายฤดูร้อน พวกเขาให้เหตุผลว่าสัญญาณอินเตอร์เน็ตเป็นอันตรายต่อมนุษย์กึ่งเทพไม่ว่าจะทั้งในและนอกค่าย การพกโทรศัพท์มือถือพร้อมเปิดสัญญาณอินเตอร์เน็ตออกไปข้างนอก มันก็เหมือนเรากำลังแชร์พิกัดตำแหน่งที่อยู่แบบเรียลไทม์ให้กับอสุรกายอยู่ตลอดเวลา 

แค่กลิ่นแบบมนุษย์กึ่งเทพก็เป็นปัญหาแล้ว นี่ยังมีเรื่องคลื่นสัญญาณมาให้ปวดหัวอีกหรอ?

แต่เพราะเฮอร์มีสเป็นเทพเจ้าแห่งการสื่อสาร ทำให้ที่นี่เป็นพื้นที่เดียวที่ถูกจำกัดให้สามารถใช้เพื่อการสื่อสารทุกรูปแบบได้อย่างปลอดภัยโดยไม่ต้องกังวลว่าแนวเขตชายแดนของค่ายจะถูกแทรกซึมโดยอสุรกายไม่รู้ที่มา โรบินหวนนึกไปถึงวันที่โทยาเพื่อนแซเทอร์ของเธอกระวนกระวายใจเมื่อเห็นพี่น้องมิไคเลอร์วิชใช้โทรศัพท์กันอย่างออกรส เธอแอบคิดว่าเขาประหลาดด้วยซ้ำที่มองว่ามันไม่สมควร ก็สมัยนี้ไม่ว่าจะหันไปทางไหน โทรศัพท์มือถือพร้อมสัญญาณอินเตอร์เน็ตความเร็วสูงแทบจะเรียกได้ว่าเป็นอวัยวะที่สามสิบสามของมนุษย์ไปแล้ว

“พื้นที่ถัดไปมีแค่สมาชิกบ้านพักเท่านั้นที่สามารถเข้าใช้งานได้” เซซิลพูดระหว่างยืนรอให้โรบินลากกระเป๋าเดินทางสีดำจากเตียงนอนชั่วคราวสำหรับมนุษย์กึ่งเทพที่ยังไม่ได้รับการรับรอง มาที่ประตูโค้งบานเดียวที่ซ่อนอยู่ด้านหลังม่านสีครีมของห้องนั่งเล่น

ห้องโถงสว่างไสวสีขาวนวลเป็นภาพแรกที่โรบินเห็นหลังประตูโค้งถูกเปิดออก พื้นที่ตรงกลางและด้านขวาทั้งหมดได้รับการจัดวางเหมือนที่นี่เป็นพิพิธภัณฑ์ศิลปะเมโทรโพลิแทนขนาดย่อม แต่มันให้ความรู้สึกครั่นคร้ามกว่า 

“โถงแห่งเฮอร์มีสน่ะ”

โรบินพอเดาออกแม้เซซิลจะไม่เฉลย รูปปั้นแกะสลักด้วยหินอ่อนสีขาวนวลขนาดเท่าคนจริงตั้งตระหง่านอยู่ตรงกลางห้อง หันหน้าเข้าสู่โถงทางเดินว่างเปล่าด้านซ้าย ในมือข้างหนึ่งของรูปปั้นถือคฑาสีทองพันด้วยงูสองตัวแบบเดียวกับสัญลักษณ์เหนือประตูบ้าน คะดูเซียส ที่เอวมีถุงเล็กๆ บรรจุอะไรบางอย่างข้างใน ให้เดาก็คงเป็นเหรียญดรัคม่าที่ใช้กันในสมัยกรีกโบราณ เขาสวมหมวกติดปีกเพตาซัสกับรองเท้ามีปีกทาลาเรีย เพดานเหนือรูปปั้นเป็นกระจกทรงโดมเผยให้เห็นท้องฟ้าสีครามยามกลางวัน โรบินเดาไม่ออกด้วยซ้ำว่าพื้นที่ส่วนนี้ถูกต่อเติมออกมาจากตรงไหนของบ้าน แต่เธอมั่นใจว่าตอนเดินสำรวจภายนอกของบ้านหลังนี้ มันถูกออกแบบมาให้มีแค่หลังคาทรงจั่วเท่านั้น ไม่มีโดมแน่ๆ 

“เวทมนตร์น่ะ” ราวกับอ่านใจได้ “เดี๋ยวอยู่ไปสักพักเธอจะเข้าใจเอง”

“นายพูดเหมือนโทยาชะมัดเลย ฉันขนลุกนะ” 

เซซิลเปลี่ยนจากรอยยิ้มเจ้าเลห์ไปเป็นการหัวเราะอย่างบ้าคลั่งแทบจะทันที “ฮ่าๆๆ ! แล้วหมอนั่นเป็นไงบ้างล่ะ เขามาส่งเธอแล้วกลับทันที ฉันยังไม่ทันได้ทักทายด้วยซ้ำ”

“ก็ดูสบายดีนะ ฉันเพิ่งรู้ว่าโทยายิงธนูเก่งสุดยอดก็ตอนเขาช่วยฉันจากเจ้าหมียักษ์นั่นแหละ หมอนั่นเก็บเงียบขนาดนั้นได้ยังไงมาเป็นปีๆ”

“เขาขี้อายจะตายไป” 

“ฉันก็ว่างั้นแหละ”

“มานี่ ฉันจะพาไปดูห้องนอน” เซซิลว่าพลางเดินนำเข้าไปในโถงทางเดินเล็กๆ ในทิศที่รูปปั้นเฮอร์มีสกำลังจ้องมอง ด้านปลายสุดของโถงทางเดินมีหน้าต่างบานหนึ่งเปิดอยู่ สายลมอ่อนๆ ของฤดูร้อนพัดเข้ามาทางหน้าต่างเป็นระลอก

ด้านซ้ายและขวาของโถงทางเดินประกอบไปด้วยประตูโค้งทำจากไม้หลายบานสำหรับใช้เป็นห้องนอน ประตูทุกห้องที่ถูกปิดไว้มีโพสต์อิทแปะชื่อเจ้าของห้องเพื่อแสดงความเป็นเจ้าของ

“ฝั่งนี้เป็นห้องผู้ชาย” เซซิลผายมือไปที่ฝั่งซ้ายของโถงทางเดิน “อีกฝั่งเป็นห้องผู้หญิง มีทั้งห้องเดี่ยวและห้องรวม เธอเลือกได้ตามสบายเลย สุดโถงเป็นห้องน้ำรวมแยกชายหญิง ช่วยกันรักษาความสะอาดหน่อยล่ะ”

“ขอบคุณนะที่ช่วยมาเป็นธุระให้” โรบินหันไปกล่าวขอบคุณเซซิลอย่างจริงใจ วันนี้ทั้งวันเขาวิ่งวุ่นไปทั่วเพราะต้องคอยดูแลเธอ แถมที่ผ่านมายังต้องคอยดูแลเด็กใหม่อีก ชักสงสัยแล้วว่าหมอนี่ได้ค่าตัวหรือเปล่า

“สบายมาก ฉันดีใจนะที่เราได้เป็นครอบครัวเดียวกัน ยินดีต้อนรับเข้าสู่บ้านพักหมายเลขสิบเอ็ดอีกรอบนะโรบิน” เซซิลใช้มือขยี้ผมโรบินด้วยความเอ็นดูจนมันพันกันยุ่งเหยิงไปหมด เธอห้ามเขาไม่ทัน “เดี๋ยวฉันต้องไปเข้าเรียนต่อ ส่วนตารางเรียนของเธอก็ลองไปขอคำปรึกษาจากไครอนที่บ้านใหญ่ดูก่อน เขาน่าจะช่วยจัดการอะไรพวกนี้ได้ดีกว่าฉัน”

“ได้เลย”

เซซิลโบกมือลาก่อนจะเดินหายไปจากห้องโถง ตอนนี้เหลือเพียงโรบินคนเดียวที่ทางเดิน เธอค่อยๆ ไล่อ่านชื่อเจ้าของห้องที่แปะอยู่บนประตูทางด้านขวา เลย์ลากับเลย์ลินนอนห้องรวมที่มีเตียงคู่สองเตียง

“คาสึ.. คาสึฮะ?” เจ้าของห้องเดี่ยวห้องนี้เป็นเพียงคนเดียวที่โรบินยังไม่ได้เจอตั้งแต่มาค่าย อีธานบอกว่าเธอคนนั้นกำลังวุ่นวายกับชีวิตในรั้วมหาลัย อีกไม่นานคงกลับมา ประโยคนี้ทำเอาเซซิลร้องยี้ขึ้นมาทันที ท่าทางพวกเขาจะสนิทกันน่าดู

โรบินเดินมาถึงห้องเดี่ยวหมายเลขเจ็ดที่ไม่มีชื่อ เธอตัดสินใจเปิดประตูเข้าไปข้างใน

ภายในห้องขนาดเล็กที่มีสภาพโดยรวมเหมือนหอพักนักศึกษาถูกจัดไว้อย่างเรียบร้อย ด้านขวาเป็นเตียงขนาดห้าฟุตคลุมด้วยผ้าห่มหนานุ่มสีขาว มีหมอนลายปีกสองใบวางอยู่ ผนังปลายเตียงมีแผนที่โบราณขนาดใหญ่แปะอยู่สมกับเป็นห้องนอนของลูกหลานเทพเจ้าแห่งการเดินทาง ตู้เสื้อผ้าด้านซ้ายของเตียงปิดสนิท โรบินพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ โคมไฟหัวเตียงกระพริบเปิดทันทีที่โรบินเข้าไปใกล้และปิดลงเมื่อเธอเผลออุทานด้วยความตกใจ

“ไม่เลวเลยนี่นา เจ้านี่มันใช้ระบบสั่งการด้วยเสียงหรือเวทมนตร์กันละเนี่ย”

โรบินใช้เวลาประมาณห้านาทีไปกับการทดลองเพื่อพบว่ามันเป็นเวทมนตร์ เพราะเธอไม่ทันสังเกตว่าในห้องไม่มีร่องรอยของสายไฟสักสาย

เธอลากกระเป๋าเดินทางมาวางใกล้กับชุดโต๊ะเขียนหนังสือริมหน้าต่าง และเริ่มเอาของออกจากกระเป๋าเดินทางมาจัดไว้ น่าประหลาดใจที่ถึงแม้ข้าวของจะน้อยนิดแต่โรบินกลับใช้เวลากับมันไปเกือบสองชั่วโมง ขนมอบที่แม่เตรียมใส่ไว้ในกระเป๋าหมดตั้งแต่วันแรกที่มาถึงจนเหลือแต่ถุงผ้าเปื้อนกลิ่นอบเชย เธอโยนมันใส่ในตะกร้าหวายสำหรับใส่เสื้อผ้าเตรียมซัก

พอทุกอย่างสงบลง ความโหยหาเริ่มกัดกินหัวใจทีละนิดเหมือนด้านมืดของเงายามบ่ายที่ค่อยๆ คืบคลานเข้ามาในห้อง โรบินทิ้งตัวลงนอนหงายบนเตียงด้วยความอ่อนล้า นอนมองพัดลมเพดานหมุนไปมาจนผล็อยหลับไป ภาวนาให้ทุกอย่างเป็นเพียงแค่ความฝัน

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Jayvik BRAVE

21/12/2024

07.30 น.

เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นที่ข้างหู เจวิคสะดุ้งโหยงตื่นขึ้นมา ก่อนจะรีบมองดูนาฬิกา ‘โอเค ๆ 7 โมงครึ่ง’ ชายหนุ่มรีบลุกจากเตียง แล้วเดินไปเปิดผ้าม่านเขาเปิดหน้าออกก่อนจะหยิบขวดน้ำและผ้ามา ชายหนุ่มยื่นผ้าออกไปนอกหน้าต่างแล้วเทน้ำเปล่าบริสุทธิ์เทลงไป เขาบิดผ้าให้หมาด ๆ ก่อนจะน้ำมาเช็ดหน้าเช็ดตา

“เย็นสุด ๆ” เจวิคบ่นพรึมพรำ ก่อนจะเดินกลับมายังเตียงของตนเอง แล้วหยิบเอากระเป๋าและเสื้อผ้าที่จะใส่แล้วเดินออกจากห้องไป

Jayvik Mchonde

Robin HEROES

IX

02 jun 2024 06.00 AM

Room No. 07, Female, Single Room

<< prev | next >>

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

โรบินกำลังจ้องมองท้องฟ้าสีเทาหม่นซึ่งตอนนี้ถูกปกคลุมได้ด้วยเครื่องบินรบลายพรางสีฟ้าเขียวหลายลำ พวกมันโฉบไปมาอย่างรวดเร็วด้วยหัวรูปทรงเหมือนเป็ดใส่แว่นเรย์แบนด์ ที่หางมีสติกเกอร์รูปดาวสีแดงแปะอยู่ เครื่องยนต์คำรามเสียงดังเหมือนสัตว์ร้ายที่กำลังออกล่า

เกล็ดหิมะตกลงมาบนขนตา โรบินกระพริบตาถี่ๆ สองสามครั้งเพื่อขจัดความหนาวเหน็บ และในช่วงเวลาเพียงเสี้ยววินาที เธอก็เห็นฝูงมังกรขนาดมหึมาสยายปีกเหนือน่านฟ้า ตอนที่พวกมันพ่นไฟสีส้มเจิดจ้าจนท้องฟ้าที่เคยหม่นสว่างวาบไปด้วยเปลวเพลิง ระเบิดห่าใหญ่ก็ตกลงมากระแทกเข้ากับหลังคาบ้านจนแตกกระจาย เศษไม้และหิมะปลิวว่อนในอากาศ ผสานกับเสียงกรีดร้องระงมที่ดังไปทั่วบริเวณ

‘มนตร์บังตา’

โรบินยืนนิ่ง สายตาเบิกกว้างมองเลือดสีแดงสดที่กระเซ็นลงบนพื้นหิมะขาวโพลน เปลวไฟมหึมาพุ่งลงมาอีกระลอก คราวนี้เธอรู้สึกได้ถึงไอร้อนผ่าวที่แผ่กระจายเหนือศีรษะ

‘วิ่งสิ! ยัยโง่ ขยับเดี๋ยวนี้นะ!’

เสียงในหัวของเธอตะโกนลั่น สมองบอกให้หนี แต่มันกลับไม่เป็นผล ขาของเธอแข็งค้างราวกับถูกพันธนาการด้วยโซ่เหล็กหนักอึ้ง

วินาทีที่ลูกไฟอยู่ห่างไปไม่ถึงสามฟุต แรงกระชากจากด้านหลังก็ดึงเธอออกจากจุดนั้นอย่างแรงจนตัวลอย

เสียงระเบิดดังสนั่นหวั่นไหว หูสองข้างอื้ออึงไปชั่วขณะ เศษดินและหิมะกระจายไปทุกทิศทาง เมื่อเธอตั้งสติและหันกลับไปมองจุดที่ตัวเองเคยยืนอยู่ มันกลายเป็นหลุมลึกพร้อมกลุ่มควันดำทะมึนพวยพุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้า

โรบินสะดุ้งเฮือก เธอผุดลุกนั่งอย่างรวดเร็ว หอบหายใจจนหน้าอกกระเพื่อม เหงื่อเย็นเฉียบเกาะอยู่ตามไรผม ผ้าห่มสีขาวหลุดลุ่ยไปกองอยู่ข้างเตียงตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้

เสียงนกร้องลอดเข้ามาทางหน้าต่างไม้ แสงแดดอ่อนๆ ของเช้าวันใหม่ส่องผ่านม่านสีขาวเข้ามา โรบินกุมขมับ พยายามรวบรวมสติที่กระจัดกระจายกลับมาอีกครั้ง

“แค่ฝัน..” เธอพึมพำเบาๆ กับตัวเอง แต่กลิ่นควันไฟผสมกับเสียงกรีดร้องโหยหวนยังดังก้องอยู่ในหัวเหมือนมันเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อไม่กี่วินาทีก่อนนี้เอง

โรบินตัดสินใจแล้วว่าคงต้องคุยเรื่องนี้กับไครอนอย่างจริงจังเสียที แม้หลังจากนี้เธอจะถูกมองว่าเสียสติไปแล้วเพราะคิดว่าเรื่องที่เกิดขึ้นในความฝันเป็นเรื่องจริงก็ตาม แต่ทุกอย่างมันสมจริงเกินไป ไหนจะภาพที่ถูกฉายซ้ำขึ้นมาราวกับหนังชีวิตในอดีตของตัวเองเมื่อหนึ่งร้อยปีก่อนนั่นอีก อะไรบางอย่างบอกเธอว่าไม่สามารถมองข้ามได้ เธออยากรู้ว่าในวันนั้นมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ 

อีกอย่าง เธอมั่นใจว่าผู้ชายคนเมื่อวานเป็นคนพาเธอเข้ามายังห้องนอน ถึงอะไรหลายๆ อย่างช่วงนี้มันจะเกินมนุษย์มนาไปเสียหน่อย แต่เธอก็ไม่คิดว่าตัวเองจะหลอนจนเห็นรูปปั้นพูดเป็นตุเป็นตะได้แน่ๆ ล่ะ แถมสัมผัสคุ้นเคยเหมือนกับในฝันตอนที่ใครบางคนที่กระชากเธอออกมาก่อนจะโดนระเบิดนั่นอีก เธออยากตามหาเขา และเธอมั่นใจว่าไครอนจะต้องมีคำตอบให้กับเรื่องนี้

เมื่อตัดสินใจได้ก็เหวี่ยงแขนควานหานาฬิกาตรงโต๊ะข้างเตียง อาจจะยังมีเวลาสักหนึ่งชั่วโมงก่อนอาหารเช้า แต่สิ่งที่สัมผัสได้กลับไม่ใช่โลหะสี่เหลี่ยมเย็นๆ อย่างที่ควรจะเป็น คิ้วทั้งสองขมวดชนกันด้วยความสงสัย

มือกลับคว้าได้ซองจดหมายสีขาวเรียบๆ ซองหนึ่งขึ้นมาแทน ไม่มีชื่อผู้ส่ง จริงๆ คือไม่มีแม้กระทั่งจ่าหน้าซอง

ร่างกายเคลื่อนไหวเร็วกว่าความคิด ซองถูกฉีกออกด้วยความอยากรู้

ข้างในมีกระดาษเช็ดปากสีขาวหนึ่งแผ่นที่ถูกพับเป็นทบไว้อย่างเรียบร้อย พร้อมกับแผ่นดีวีดีหนังหนึ่งเรื่อง

โรบินคลี่กระดาษออกอย่างระมัดระวัง ดูเหมือนเจ้าของจดหมายจะหยิบติดมือมาจากโรงแรมที่ไหนสักที่ เพราะเธอเห็นสัญลักษณ์รูปดอกบัวสีทอง ข้างใต้มีตัวอักษรภาษาญี่ปุ่นสลักเป็นคำว่า ‘ 蓮の旅館 ’ *

“ฮาสุ.. โนะ เรียวกัง?” หัวใจของเธอเต้นโครมคราม ชื่อนี้ฟังดูคุ้นหูอย่างน่าประหลาด

พอพลิกกระดาษไปอีกด้าน ก็เห็นเนื้อหาที่เขียนด้วยหมึกสีทองในลายมือเท่าที่จะบรรจงได้บนกระดาษยู่ยี่

Dear, Little Robin

Make sure to open the DVD when you can

From Your Father–mes

P.S. Ignore the 'fat' part. I got a bit carried away

ตัวอักษร ‘fat’ ถูกขีดฆ่าออกลวกๆ แล้วเติมคำอื่นต่อท้าย ราวกับตัวคนเขียนสับสนว่าจะแทนตัวเองด้วยสถานะไหนดี โรบินแค่นหัวเราะ ในที่สุดเธอก็รู้แล้วว่าใครเป็นตัวการ

เธอหยิบแผ่นดีวีดีขึ้นมา ‘งี่เง่าชะมัดเลยเฮอร์มีสอ้วน สมัยนี้ใครเขาดูหนังผ่านดีวีดีกัน’

แผนที่จะไปคุยกับไครอนถูกหยุดไว้ก่อนชั่วคราว หลังล้างหน้าแปรงฟันเสร็จเธอก็วิ่งวุ่นตามหาเครื่องเล่นดีวีดีทั่วบ้าน จนแล้วจนเล่าก็ต้องเดินไปยืนอยู่ที่โถงทางเดินหน้าห้องนอนชายห้องที่สองนับจากทางซ้าย ที่นี่กว้างเกินไปจนเธอหาตัวเครื่องเล่นดีวีดีเล็กๆ ไม่เจอ

หลังสิ้นเสียงเคาะประตูสามครั้ง ใบหน้างัวเงียภายใต้ผมยุ่งๆ สีทองก็โผล่ออกมา

“ปั้นมนุษย์หิมะด้วยกันมั้ย~?” 

อีธานยืนงงอยู่อึดใจหนึ่ง ก่อนจะปิดประตูใส่หน้าเธออย่างรวดเร็ว

“ขอโทษๆๆๆ ขอโทษค่ะ คือจะถามว่ามีเครื่องเล่นดีวีดีไหม?”

ประตูเปิดผางออกอีกครั้ง พร้อมกับอีธานในเสื้อยืดสีดำธรรมดาแทนเสื้อรูปเป็ดคอย้วยสีเหลืองที่เขาใส่ก่อนหน้านี้ พี่ชายต่างแม่เบียดตัวออกมาจากประตูที่โรบินยืนขวางอยู่ เดินลิ่วนำไปที่กองขยะ (ขอเรียกแบบนี้แล้วกัน) ในห้องนั่งเล่นและเริ่มยกโน่นยกนี่ด้วยมือที่ขยับอย่างขาดความอดทน

ในที่สุด เครื่องเล่นดีวีดีที่เธอตามหาก็โผล่มาในมือ

“มีอะแดปเตอร์มัลติพอร์ตไหม?”

โรบินเม้มปากพร้อมทั้งส่ายหน้าเบาๆ เป็นคำตอบ

อีธานทำท่าทางเหมือนจะบ่น แต่แล้วก็เดินกลับเข้าไปในห้องนอน เขาหายวับเข้าไปข้างในแล้วกลับออกมาพร้อมกับเครื่องเล่นดีวีดีกับอะแดปเตอร์ที่เธอต้องการ

“ทีหลังอย่าปลุกก่อนแปดโมงอีกนะ” เขาบ่นเบาๆ ก่อนจะยัดทุกอย่างใส่ในมือโรบิน

เธอฉีกยิ้มกว้างประจบเหมือนที่มักทำกับคนในครอบครัว “ใจดีที่สุดเลยพี่ชาย”

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

  

‘ 蓮の旅館 ’ : Lotus Inn

Juliet -

บทที่ 6: ค่ำคืนแรก ภายในกระท่อมหมายเลขที่ 11 เฮอร์มีส

วันที่ 18 กรกฎาคม ค.ศ. 2025
กระท่อมหมายเลขที่ 11 เฮอร์มีส

      ภายใต้แสงไฟที่มีแสงนวลอุ่น ๆ จากตะเกียงที่กำลังส่องแสงสว่างไสวอยู่ที่ตรงบริเวณหัวเตียงนอน และตามมาด้วยเสียง ของ ลมหายใจของเพื่อนร่วมบ้านที่บางคนในตอนนี้เริ่มที่จะทำการหลับใหล และ เข้าสู่ห้วงแห่งนิทรากันไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ทันทีที่จูเลียตได้ทำการเดินก้าวเรียวขาบาง เดินทางเข้ามาจนถึงภายในบริเวณห้องนอนรวม ของ กระท่อมหมายเลขที่ 11 เฮอร์มีส เธอเองก็รับรู้และสัมผัส ได้ถึงคำว่า “ปลอดภัย” อีกครั้งในรอบหลายต่อหลายปีที่ผ่านมา

    หลังจากที่เดินตาม วิคตอเรีย แบร์นาร์ด เข้ามายังห้องนอนรวมของกระท่อมหมายเลข 11 เฮอร์มีส ได้แค่เพียงไม่นานนัก หลังจากนั้นตัวของเธอก็ เริ่มที่จะถูกโอบล้อมด้วยบรรยากาศที่อบอุ่นจนไม่น่าเชื่อว่าจะเป็น “ห้องรวม” ที่มีไว้ใช้ สำหรับทำการพักผ่อนของเหล่าเดมิก็อด หรือ เหล่าผู้ที่เดินทางมาไกลจากหลากหลายมุมของโลกใบนี้

    ภายในบริเวณห้องนอนรวม ของ กระท่อมหมายเลขที่ 11 เฮอร์มีส แห่งนี้ ถูกจัดและตกแต่งในสไตล์ที่ค่อนข้างเรียบง่าย แต่แฝงไว้ด้วยรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ ที่บ่งบอกถึงการต้อนรับและความใส่ใจ

 อย่างเตียงไม้คู่นี้ คนจัดห้องก็จัดให้เตียงนอนเรียงหันหน้าเข้าหากัน ราวกับรอให้มิตรภาพใหม่ ๆ ก่อตัวขึ้นระหว่างค่ำคืน แถมยังมีผ้าห่มนุ่ม ๆ และหมอนลายปีกของเทพเฮอร์มีสให้ความรู้สึกคล้าย กับ รังไหมอบอุ่น และยังมีแผนที่โบราณ โปสเตอร์เส้นทางการผจญภัย และโคมกระจกแกะสลักลวดลายปีกล้วนเพื่อมีไว้สำหรับบอกเล่าเรื่องราว และ ความเป็นมา เป็นไปของบ้านหลังนี้

ที่นี่คือศูนย์รวมของบุตร และ บุตรี ของ เทพเฮอร์มีส และแม้กระทั่งผู้ที่ “ยังไม่มีบ้าน” ก็จะได้รับการต้อนรับด้วยความรัก และ ความอบอุ่นที่เท่าเทียมกันอยู่เสมอ

วิคตอเรีย (ค่อยๆ เริ่มทำการยักคิ้ว ให้ กับ จูเลียต พร้อมกับส่งยิ้มกว้างให้ และเริ่มค่อยๆ ทำการชี้นิ้วไปยังตรงบริเวณเตียงนอน ที่อยู่ตรงบริเวณข้างหน้าต่าง)

    หลังจากนั้นจูเลียตก็เริ่มค่อยๆ ทำการส่งรอยยิ้มบาง ๆ ตอบกลับไปเพื่อที่จะแสดงความ ขอบคุณพี่สาวแสนใจดีคนนี้ ที่คอยดูแลเธอเป็นอย่างดี และ อบอุ่นตั้งแต่เข้ามาถึงภายในบริเวณกระท่อมหมายเลขที่ 11เฮอร์มีสแห่งนี้ ก่อนที่ในเวลาต่อมาตัวของเธอเองจะค่อยๆ เริ่มตัดสินใจทำการวางกระเป๋าผ้าแคนวาสเก่า ๆ ของตนเองลงที่ตรงบริเวณข้าง ๆ เตียงนอนหลังจากนั้น เธอก็เริ่มต้นทำการจัดเสื้อผ้า หนังสือ และก็ข้าวของเครื่องใช้ที่จำเป็น นำไปเก็บเข้าตู้เก็บของส่วนตัวและเธอก็ได้ทำการนำไม้แขวนหนังผูกมัดไว้ด้วยความเรียบร้อยแถบทุกชิ้น ราวกับเป็นพิธีกรรมส่วนตัวในการประกาศว่าให้ทุกคนที่กำลังอยู่อาศัยภายในกระท่อมหมายเลขที่ 11เฮอร์มีสแห่งนี้ทราบว่า  “ฉันเดินทางมาถึงแล้ว”

     เมื่อจูเลียตได้ทำการจัดข้าวของเข้าที่และเป็นระเบียบเรียบร้อยแล้วนั้นต่อมา เธอก็ค่อยๆ เริ่มทำการเอื้อมมือไปหยิบผ้าขนหนูและชุดนอน ก่อนที่เธอจะค่อยๆ เริ่มทำการเดินก้าวเรียวขาบาง เดินตรงไปยังบริเวณห้องอาบน้ำด้านหลังม่านไม้ไผ่ตามคำแนะนำของวิคตอเรีย น้ำอุ่นนี้ช่วยชำระความเหนื่อยล้าจากการเดินทางตลอดทั้งวัน กลิ่นสบู่สมุนไพรเบา ๆ ลอยคลออยู่ในอากาศ ช่วยผ่อนคลายจนรู้สึกว่าเวลาในห้องน้ำนั้นเคลื่อนช้าลงไปชั่วขณะ

    หลังจากที่จูเลียตได้ทำการอาบน้ำและเปลี่ยนไปทำการสวมใส่ชุดนอนผ้าฝ้ายเนื้อนิ่มสีครีมเรียบ ๆ เป็นที่เรียบร้อยแล้วนั้น ในเวลาต่อมาจูเลียตก็ค่อยๆ เริ่มทำการเดินก้าวเรียวขาบางเดินทางกลับมาที่เตียงของตน ก่อนจะค่อยๆ เริ่มทำการหย่อนตัวลงบนฟูกผ้าห่มอย่างแผ่วเบา แล้วหลังจากนั้นเธอก็ค่อย ๆ ดึงมุ้งบางสีขาวนวลลงมาปิดสนิทที่รอบ ๆ เตียงนอนให้เรียบร้อย

     ในตอนนี้ ภายในกระท่อมหมายเลขที่ 11 เฮอร์มีสยังคงเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะเบา ๆ จากตรงบริเวณมุมโต๊ะที่อยู่กลางห้องนอนรวมยังคงดังอยู่ และยังคงมีเสียงของหน้ากระดาษหนังสือของใครบางคนที่กำลังพลิกทำการอ่านอยู่อย่างไม่หยุดหย่อน

     แต่ทว่าสำหรับตัวของเธอเอง ... ในตอนนี้ และเวลานี้ ทุกสิ่ง และ ทุกอย่างเหมือนกำลังถูกซ่อนอยู่ใต้ม่านหมอก และ สายลม รวมไปถึงหิมะที่หนาวเย็น แห่งความเงียบสงบ

     หลังจากนั้นเธอก็ค่อยๆ เริ่มทำการเอื้อมมือไปทำการปิดตะเกียงที่อยู่ตรงบริเวณหัวเตียงนอนให้เรียบร้อยและเธอเลือกที่จะ ทิ้งความสว่างสุดท้ายของวันให้ดับลงอย่างเงียบงัน แล้วค่อยๆ เริ่มทำการเอนกายลง ห่มผ้าขึ้นถึงอก และค่อยๆ ทำการหลับตาอย่างผ่อนคลาย

เสียงหัวเราะเบา ๆ จากมุมโต๊ะกลางห้องยังคงดังอยู่

เสียงหน้ากระดาษหนังสือของใครบางคนที่พลิกอ่านยังไม่หยุด

แต่สำหรับเธอ... ทุกอย่างเหมือนซ่อนอยู่ใต้ม่านหมอกแห่งความสงบ

เธอเอื้อมมือไปปิดตะเกียงหัวเตียง ทิ้งความสว่างสุดท้ายของวันให้ดับลงอย่างเงียบงัน

แล้วเอนกายลง ห่มผ้าขึ้นถึงอก หลับตาอย่างผ่อนคลาย

"พรุ่งนี้ เราเอง คงต้องเริ่มทำทุกสิ่ง ทุกอย่างกำลังจะเข้าสู่จุดเริ่มต้นจริง ๆ แล้วสินะ..."

    นี่คือ ความคิดสุดท้าย ก่อนที่ร่าง ของ เธอจะเริ่มทำการเข้าสู่นิทราไปอย่างสมบูรณ์

คืนนี้ ถือว่า เป็นค่ำคืนแรกของจูเลียต ที่เดินทางมาอยู่ และ อาศัยภายในค่ายฮาล์ฟบลัด สำหรับตัวของเธอแล้วสถานที่แห่งนี้ ไม่ใช่เพียงสถานที่ธรรมดาๆ ทั่วไป 

แต่ คือ สถานที่ที่เป็นจุดเริ่มต้นของเรื่องราวที่ยิ่งใหญ่ยิ่งกว่าที่เธอเคยคิดและคาดฝันไว้เสียอีก

Juliet -

บทที่ 7: ช่วงเวลายามเช้า ของ วันใหม่

วันที่ 19 กรกฎาคม ค.ศ. 2025
ห้องนอนรวม กระท่อมหมายเลขที่ 11 เฮอร์มีส

      เมื่อแสงแดดอ่อนของช่วงเวลายามเช้า ของ วันใหม่ได้เริ่มค่อยๆ ทำการสาดส่อง และเล็ดลอดเข้ามาทางตรงบริเวณหน้าต่าง ได้แค่เพียงไม่นานนัก หลังจากนั้นจูเลียตก็ค่อย ๆ  เริ่มทำการลืมเปลือกตาตื่นขึ้นมาอย่างสงบเสงี่ยม เธอค่อยๆ เริ่มทำการขยับตัวเบา ๆ ก่อนที่ในเวลาต่อมาเธอจะค่อยๆ เริ่มทำการตัดสินใจที่จะลุกขึ้นมาจากเตียงนอนอย่างสงบเสงี่ยมเงียบเชียบ และ เพื่อไม่ให้เป็นการรบกวนเพื่อนร่วมห้องที่กำลังอยู่อาศัยทุกคน ภายในบริเวณกระท่อมหมายเลขที่ 11 ของเทพเฮอร์มีสคนอื่นๆ ที่ยังไม่ตื่นขึ้นมาอีกด้วย

      หลังจากนั้น เธอก็เริ่มต้นที่จะจัดการเอื้อมมือไปหยิบพับผ้าห่ม พับหมอน และเก็บเตียงให้เรียบร้อยตามระเบียบแบบแผนที่เธอ เคยได้เรียนรู้และทำมาอยู่เสมอในทุก ๆ วัน พร้อม กับ เก็บผ้าปูให้เรียบตึงทุกมุมจนไม่มีรอยยับตกค้างเลยแม้แต่น้อย หลังจากนั้นเธอจึงค่อยๆ เริ่มทำการก้าวเรียวขาบาง และเดินทางตรงดิ่งไปทำการอาบน้ำชำระร่างกาย ของ ตัวเองให้สดชื่นแจ่มใสต่อไป

    พอหลังจากที่จูเลียต ได้ทำการอาบน้ำเสร็จเป็นที่เรียบร้อย ในตอนนี้เธอก็เลือกเปลี่ยนมาทำการสวมใส่เสื้อ ของ ค่ายฮาล์ฟบลัดสีส้ม ซึ่งเป็นเสื้อตัวนี้สำหรับธอแล้วนั้น เธอมีความรู้สึกว่า มันเป็นเสื้อประจำค่ายที่ดูโดดเด่นและแฝงความกระตือรือร้นในตัวเธอ วันนี้เธอเลือกที่จะจับคู่ เสื้อค่ายฮาล์ฟบลัดตัวนี้ เข้ากับกางเกงกระโปรงสีครีมที่ทำการสวมใส่แล้วดูมีความคล่องตัว พร้อม กับ รองเท้าผ้าใบคู่ใจที่ดูพร้อมลุยไปด้วยกันเสมอในทุกที่ทุกทาง

     หลังจากนั้นเธอ ก็จัดการค่อยๆ เริ่มที่จะจัดทำการหวีผมอย่างประณีตเรียบร้อยและใช้ยางมัดผมทำการมัดรวบไว้ที่ตรงบริเวณด้านหลัง ก่อนที่ในเวลาต่อมาเธอจะค่อยๆ เริ่มทำการเอื้อมมือบางข้างขวา ของ ตัวเธอเองไปทำการหยิบ ข้าวของและเครื่องใช้จำเป็นต่าง ๆ ไม่ว่าจะเป็นสมุดบันทึก ขวดน้ำ และของใช้ส่วนตัว ทำการใส่ลงในกระเป๋าเป้สะพายหลังอย่างเป็นระเบียบ จนกระทั่งจูเลียตรู้สึกมีความแน่ใจ แล้วว่าเธอพร้อมสำหรับการออกเดินทาง และ ผจญภัยในวันใหม่ วันนี้แล้ว

      เมื่อจูเลียตจัดการและตระเตรียมทุกสิ่งทุกอย่างเสร็จสิ้น  หลังจากนั้นเพียงแค่ไม่นานนักเธอก็เริ่มค่อย ๆ ที่จะทำกยรเดินก้าวเรียวขาบางเดินทางออกไปจากตรงบริเวณห้องนอนรวม ของกระท่อมหมายเลขที่ 11เฮอร์มีส สิ่งที่จูเลียตได้ทำการหลงเหลือ ทิ้งไว้ก็เห็นจะเป็นแค่เพียงกลิ่นหอมจางของแชมพูและก็เสียงฝีเท้า ของการก้าวเดินเบา ๆ  ที่ตรงบนบริเวณพื้นไม้ของบ้านพัก

     ช่วงเวลายามเช้า ของ วันนี้...ถือเป็นเพียงจุดเริ่มต้นหนึ่งของเรื่องราวมากมายที่กำลังรอคอยเธออยู่ภายในค่ายฮาล์ฟบลัดแห่งนี้

Juliet -

บทที่ 13: ยามช่วงเวลาเช้าตรู่ที่ตรงบริเวณค่ายฮาล์ฟบลัด การเริ่มต้นวีนใหม่ที่แสนสดใส ของ จูเลียต

วันที่ 20 กรกฎาคม ค.ศ. 2025
ห้องนอนรวม, กระท่อมหมายเลขที่ 11 เฮอร์มีส

      แสงแดดอ่อน ๆ ในช่วงเวลา ของ ยามเช้าวันใหม่ กำลังค่อยๆ เริ่มทำการสาดส่อง และเล็ดลอดเข้ามาผ่านทางตรงบริเวณหน้าต่างไม้ของบ้านพักหมายเลข 11 เฮอร์มีส ราวกับว่าแสงแดดเหล่านั้น กำลังค่อยๆ เป็นตัวปลุกเร้าให้บรรยากาศ และผู้คนที่ กำลังพักอาศัยอยู่ภายใน บริเวณห้องนอนรวม แห่งนี้ เริ่มมีความรู้สึกที่จทำการตื่นตัวกันขึ้นมาได้แล้ว หลังจากนั้นเพียงแค่ไม่นานนัก เด็กหญิงสาว อย่าง จูเลียต ก็ค่อยๆ เริ่มที่จะทำการพลิกตัว ขยับเขยื้อนดุ๊กดิ๊กไปมาเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ตรงบริเวณบนเตียงไม้ต่อมาก็เริ่มค่อยๆ มีเสียง ของ เจ้านกตัวน้อยๆ แสนน่ารัก หลายๆ ต่อหลายตัว ได้พากันส่งเสียงร้องขับขาล อันแสนไพเราะเพราพริ้งออกมาเบาๆ  เสียงร้อง ของ เจ้านกตัวน้อยๆ เหล่านี้ ช่างเข้ากันได้ดี และ ไปได้ด้วยกันเป็นอย่างดียิ่ง กับ สายลมอ่อนๆ ที่กำลังพัดโชยไปมาอยู่ในเวลานี้จึง ทำให้เธอค่อยๆ ลืมตาขึ้นอย่างสงบนิ่ง

      หลังจากที่เด็กหญิง อย่างจูเลียต เริ่มที่จะทำการปรับสติ ให้เข้าสู่ที่เดิมได้เป็นที่เรียบร้อยแล้วนั้น หลังจากนั้น เธอก็ค่อยๆ เริ่มทำการลุกขึ้นมาจากตรงบริเวณเตียงนอนอย่างช้าๆ พร้อมทั้งค่อยๆ เริ่มทำการเดินก้าวเรียวขาบาง เดินทางเข้าไปภายในบริเวณห้องน้ำ ด้วย ความคล่องแคล่วทันที

     หลังจากนั้นก็เริ่มที่จะมีเสียง ของ น้ำ ที่ดังมาจากตรงบริเวณฝักบัว และ กำลังกระทบเข้า กับ ตรงบริเวณพื้น ของ กระเบื้องทำให้เกิดเสียงดังกึกก้องไปทั่วทั้งตรงบริเวณห้องน้ำ ก่อนที่ร่างบาง ของ เธอจะค่อยๆ เริ่มทำการจัดการชำระล้างร่างกายอย่างสดชื่น

       หลังจากที่ทำการอาบน้ำเสร็จเรียบร้อย แล้วนั้น เธอก็ค่อยๆ เริ่มทำการ เดินก้าวเรียวขาบาง เดินทางออกมาจากตรงบริเวณห้องน้ำ หลังจากนั้นเพียงแค่ไม่นานนัก เธอก็เริ่มค่อบๆ ทำการเอื้อมมือบางข้างขวา ไปทำการหยิบเสื้อค่ายฮาล์ฟบลัด นำมาทำการสวมใส่ไว้ให้เรียบร้อย ที่ตรงบริเวณเสื้อค่ายได้มีการตีพิมพ์ และ ติดตราสัญลักษณ์ค่ายไว้ที่ตรงบริเวณหน้าอก ของ เสื้ออย่างสวยงามเด่นชัด  วันนนี้จูเลียตก็เลือกที่จะทำการสวมใส่เสื้อ ของ ค่ายฮาล์ฟบลัด จับคู่ ไปกับกางเกงยีนต์ขายาวสีเข้ม และรองเท้าผ้าใบสีขาวสะอาดตา คู่โปรดปราณ มากที่สุด ของ เธอ

       หลังจากนั้นเธอ ก็ค่อยๆ เริ่มที้จะทำการเอื้อมมือเรียวบางข้างขวาไปทำการหยิบหวี นำมาทำการหวีผมจนเรียบลื่น  ก่อนที่หลังจากนั้นเธอจะค่อยๆ เริ่มทำการยกมือขึ้นมาทำการเช็กผมหน้าม้า ของ เธออยู่ที่ตรงบริเวณหน้ากระจก ที่เธอกำลังทำอยู่ก็เพื่อที่จะให้ผมหน้าม้า ของ เธอตรงดิ่งขึ้นมาเล็กน้อยนั่นเอง

     แววตา ของ จูเลียตในวันนี้ ยังคงเต็มไปด้วยความรู้สึกมุ่งมั่น และ ก็มีความมั่นใจที่ค่อยๆ เริ่มทำการสะท้อนออกมา ให้ผู้คนที่ยืนอยู่ตรงบริเวณรอบข้าง ของ ตัวเธอได้เห็น และถึงแม้ว่ามันจะถูกแสดงออกมาแค่เพียงนิด...  หน่อย แต่ก็เพียงพอที่จะทำให้ ใครต่อใครหลายๆ คนรู้ว่าเธอกำลังพร้อมรับมือกับวันใหม่ที่รอคอยเธออยู่เสมอ

       และหลังจากนั้นเธอก็ค่อยๆ ทำการเตรียมอุปกรณ์ และ ข้าว ของ ทุกอย่างที่จำเป็นต้องใช้ นำใส่ลงไปไว้ภายในกระเป๋าเป้ให้เรียบร้อย หลังจากนั้นจูเลียต ก็ค่อยๆ นำกระเป๋าเป้ไปทำการสะพายเอาไว้ที่หลัง ให้เรียบร้อย ก่อนที่ในเวลาต่อมาเธอจะค่อยๆ เริ่มทำการเอื้อมมือเรียวบางข้างขวา ไปทำการเปิดประตูของ ห้องนอนรวม ของ กระท่อมหมายเลขที่ 11 เฮอร์มีสออกอย่างแผ่วเบา หลังจากนั้นเธอก็ค่อยๆ เริ่มทำการเดินก้าวเรียวขาบางเดินทางออกมาจากตรงบริเวณภายใน ห้องนอนรวม ของกระท่อมหมายเลขที่ 11 เฮอร์มีส อย่างมั่นคงเพื่อมุ่งหน้าทำการเดินก้าวเรียวขาบางเดินทางไปยังตรงบริเวณจุดหมายปลายทางต่อไปในทันที