[เอเชียอาคเนย์] ประเทศไทย

Rita BELIEVER

ชื่อ: Rita Chanakarnwarukpinit

เรื่อง: ปลายทวนแห่งความหวัง

แสงจันทร์สาดส่องผ่านหน้าต่างห้องขังเก่าๆ เผยให้เห็นสาวน้อยริต้าที่กำลังพยายามแก้มัดเชือกหนาที่รัดข้อมือของเธอไว้ เธอหอบหายใจถี่ เมื่อมือที่เปื้อนฝุ่นพยายามจับปลายทวนทองสัมฤทธิ์เพื่อใช้เป็นเครื่องมือช่วยเหลืออีกครั้ง

"ทำไมมันแน่นขนาดนี้..." ริต้าพึมพำกับตัวเอง

ปลายทวนสีทองที่เธอพยายามดึงให้สัมผัสกับปมเชือกเริ่มสั่นเล็กน้อยเมื่อเธอเพิ่มแรง เสียงเชือกเสียดสีกับโลหะดังเบาๆ ในความเงียบ

“อีกนิดเดียว...” ริต้ากลืนน้ำลายฝืดๆ พร้อมกัดฟันแน่น เธอสูดลมหายใจลึกและเพิ่มแรงกดอีกครั้ง แต่ปมเชือกยังคงแข็งแกร่งเหมือนเดิม

“ฉันจะไม่ยอมแพ้หรอก!” เธอพูดปลุกใจตัวเอง แม้ในใจเริ่มสั่นคลอน

เวลาผ่านไปเรื่อยๆ เหงื่อหยดลงจากหน้าผากของริต้า มือของเธอเริ่มชา แต่เธอยังคงใช้ปลายทวนจิ้มเข้าไปที่ปมเชือกครั้งแล้วครั้งเล่า ความพยายามของเธอสะท้อนให้เห็นแววตาแห่งความหวัง

"แค่หลุดก็พอ... แค่หลุด..." เธอพึมพำพลางดึงทวนอย่างสุดแรง

หมายเหตุ: รอคำสั่งถัดไปจากแอดมิน และ พร้อมทำพาร์ทต่อไปทันที

Rita BELIEVER

ชื่อ: Rita Chanakarnwarukpinit

นิยาย: ความลับในห้องมืด

หลังจากที่สาวน้อยริต้าใช้ทวนสัมฤทธิ์ในการแก้มัดเชือกที่พันอยู่ที่ข้อมือและข้อเท้าของเธอมาเป็นเวลานาน ในที่สุดเธอก็สามารถปลดปล่อยตัวเองออกมาได้สำเร็จ มือของเธอสั่นน้อยๆ หลังจากที่ทดสอบการเคลื่อนไหวได้แล้ว ริต้ารีบยืดตัวและก้าวไปที่ประตูห้อง แต่เมื่อมือของเธอสัมผัสที่ลูกบิด เธอกลับพบว่ามันถูกล็อกแน่นหนา

ริต้ายืนอยู่ในห้องมืดมิดที่แทบไม่มีแสงสว่างยกเว้นแสงจากผนังที่บิดเบี้ยวไปตามรอยแตกของห้อง ข้างๆ มีเพียงโต๊ะไม้ที่มีเศษกระดาษกระจัดกระจาย และมุมห้องที่ดูเหมือนจะมีเงาอะไรบางอย่างเคลื่อนไหวอย่างเงียบๆ

เธอตัดสินใจหยุดชั่วขณะ ก่อนจะหันไปมองหาทางออกอื่น หลังจากคิดไม่นาน ริต้ารู้ดีว่าตอนนี้มีแค่สองทางให้เลือก

"สำรวจห้องดีกว่า… เผื่อว่าจะมีอะไรที่ช่วยให้หนีออกไปได้" เธอกระซิบกับตัวเอง

สาวน้อยเดินไปที่โต๊ะไม้ก่อนจะเริ่มเปิดลิ้นชัก ค้นหาสิ่งของที่อาจจะมีประโยชน์ ท่ามกลางความมืดที่ค่อนข้างจะบีบรัดอารมณ์

"อะไรบางอย่าง… มันต้องมีที่นี่" ริต้าเดินไปรอบๆ ห้อง ค้นหาผนังที่อาจจะซ่อนบางสิ่งเอาไว้หรือไม่

เมื่อเดินไปที่มุมห้อง เธอก็พบว่าเงานั้นไม่ใช่สิ่งมีชีวิต แต่เป็นแผ่นกระดาษเก่าที่ถูกยึดติดกับผนังอย่างหลวมๆ ริต้ารีบยกมันขึ้นด้วยมือที่เหนื่อยล้าและส่องดูข้อความที่เขียนไว้

“หากต้องการออกไป ให้หาความจริงในสิ่งที่หลับอยู่” ข้อความนี้ทำให้หัวใจของริต้าหยุดเต้นไปชั่วขณะ

"หลับอยู่? ความจริงไหน?" ริต้าพึมพำกับตัวเอง ขณะเปิดค้นหาสิ่งอื่นๆ ในห้องเพื่อหาคำตอบ

เธอพยายามค้นหาภาพที่อาจจะสื่อถึงคำว่า "หลับอยู่" หรืออาจจะเป็นบางสิ่งที่สามารถช่วยเธอหาทางออกจากห้องนี้ได้

หมายเหตุ: ริต้า เลือกข้อ 1 สำรวจห้อง

Rita BELIEVER

ชื่อ: Rita Chanakarnwarukpinit

หลังจากที่สาวน้อยริต้าทำการสำรวจห้องเสร็จ เธอพบว่าห้องนี้มีความลึกลับที่ซ่อนอยู่มากมาย ทั้งที่ดูเหมือนจะเป็นห้องธรรมดา แต่ริต้ารู้สึกว่ามีบางสิ่งที่ไม่ถูกต้อง

ขณะเดินสำรวจไปที่มุมห้อง เธอสังเกตเห็นภาพวาดเก่าๆ แขวนอยู่บนผนังภาพหนึ่ง มันดูเหมือนจะเป็นภาพทิวทัศน์ในชนบท แต่เมื่อริต้าเดินเข้าไปใกล้ๆ เธอก็พบว่าภาพนั้นไม่ได้แขวนอยู่แน่นหนา และดูเหมือนว่ามันสามารถขยับได้

"อืม... น่าสงสัย" ริต้าพึมพำกับตัวเองก่อนจะค่อยๆ เอามือไปจับขอบของภาพ

ภาพนั้นเคลื่อนที่ไปอย่างช้าๆ และเผยให้เห็นประตูเล็กๆ ที่ซ่อนอยู่ด้านหลัง

"ประตู?" ริต้าตื่นเต้นขึ้นมาทันที "มันคืออะไร? ทำไมถึงมีประตูที่ซ่อนอยู่แบบนี้?"

เธอก้าวไปข้างหน้าและพยายามเปิดประตู แต่มันถูกล็อกอยู่ แต่อยู่ดีๆ ริต้าก็สะดุดกับช่องแอร์ที่ตั้งอยู่ใกล้ๆ ประตู เธอรู้สึกว่ามีบางสิ่งที่ไม่ปกติเมื่อมองไปที่ช่องแอร์นั้น

"ถ้ามันมีอะไรที่ซ่อนอยู่ในนั้นล่ะ?" ริต้าพูดกับตัวเอง และตัดสินใจตรวจสอบ

แต่ปัญหาคือช่องแอร์นั้นถูกปิดด้วยสกรูหลายตัว และเธอไม่มีเครื่องมือที่จะเปิดมันออกได้ ตอนนั้นเอง ริต้าจึงเดินไปรอบๆ ห้องเพื่อหาสิ่งที่สามารถใช้ได้

เธอเดินไปที่โต๊ะไม้ตัวหนึ่งที่ตั้งอยู่ข้างๆ ชั้นวางหนังสือ ก่อนที่จะพบไขควงเล็กๆ อยู่ในลิ้นชัก

"ใช่แล้ว!" ริต้ารู้สึกดีใจและหยิบไขควงออกมา จากนั้นเธอรีบกลับไปที่ช่องแอร์และใช้ไขควงในการขันสกรูออก

เมื่อสกรูทั้งหมดถูกขันออก ริต้าก็เปิดช่องแอร์ได้สำเร็จ

"มันจะมีอะไรอยู่ข้างในกันนะ?" ริต้าเฝ้ารอด้วยความตื่นเต้น ขณะที่เธอเงยหน้าขึ้นมองและเปิดช่องแอร์ออกอย่างช้าๆ

ทันทีที่ช่องแอร์เปิดออก เธอเห็นกล่องเหล็กเก่าๆ อยู่ข้างใน

"นี่มันอะไรกัน?" ริต้ากล่าวพร้อมกับความสงสัยเต็มเปี่ยมในใจ ก่อนที่จะค่อยๆ เอื้อมมือไปหยิบกล่องนั้นออกมา

กล่องนั้นหนักและเย็น แต่ก็ไม่ดูเหมือนกล่องธรรมดา มันมีสลักเก่าที่ดูเหมือนจะซ่อนความลับบางอย่างไว้

"ถึงเวลาที่จะต้องเปิดมันแล้ว..." ริต้าบอกกับตัวเอง ขณะที่พยายามหาทางเปิดกล่องเก่าๆ นี้

หมายเหตุ: ริต้า พบประตูประตูอยู่ตรงบริเวณภาพวาดอันหนึ่ง สาวน้อยริต้าทำการตะแครงช่องแอร์ดู และกำลังค้นหาไขควงเพื่อมาทำการขันสกรูและรอคำสั่งแอดมินต่อไป

Rita BELIEVER

ชื่อ: Rita Chanakarnwarukpinit

เรื่อง: กล่องปริศนาและการเลือกที่เปลี่ยนชีวิต

ริต้านั่งอยู่ในห้องแคบๆ อันมืดมิดของบ้านเก่า ที่ดูเหมือนว่าเวลาจะหยุดนิ่งที่นี่ ความเงียบเข้าปกคลุมทุกสิ่ง แต่ในมือของเธอกลับมีกล่องไม้เก่าๆ ที่ดูเหมือนจะเป็นสิ่งสำคัญ กล่องที่เธอพบเมื่อเดินสำรวจในบ้านนี้ กล่องที่ไม่มีอะไรในตัวมันนอกจากฝุ่นและเศษไม้เก่าๆ

"อะไรกัน... ไม่มีอะไรเลย..." ริต้าพึมพำกับตัวเอง ขณะที่เธอยกฝาออกมา และสิ่งที่อยู่ภายในนั้นกลับทำให้เธอต้องหรี่ตามอง

กล่องนั้นไม่ใช่กล่องที่มีคำตอบอะไรให้กับเธอเลย มันเหมือนแค่กล่องเก็บของเก่าธรรมดาๆ แต่เมื่อเธอเปิดมันออก ตัวเลือกบางอย่างปรากฏขึ้นที่หน้าจอเล็กๆ บนด้านในกล่องนั้น ริต้าเบิกตากว้างด้วยความตกใจ

ทางเลือกที่ 1: ขันสกรูให้แน่นและนั่งไขว้ขา มือไขว้ไปข้างหลัง เพื่อรออีกฝ่าย และรอให้เธอได้ยินเสียงการสนทนาที่จะเกิดขึ้น

ทางเลือกที่ 2: คลานมุดในช่องแอร์เพื่อจะไปหาทางออกอีกด้าน

เธอใช้เวลานานพอสมควรในการพิจารณาทางเลือกเหล่านั้น ก่อนที่จะตัดสินใจ

"ทางเลือกที่ 2" ริต้าพูดเบาๆ พร้อมกับทำการไขกุญแจในกล่องและเตรียมตัวคลานไปในช่องแอร์ที่แคบๆ ซึ่งเป็นเส้นทางที่ดูเหมือนจะพาเธอไปยังบางสิ่งบางอย่างที่เธอไม่รู้จัก

“ฉันต้องออกไปจากที่นี่ให้ได้… ขอโทษนะค่ะ, ทางเลือกที่ 1” ริต้าพึมพำด้วยความตั้งใจ

ริต้าหยิบเชือกที่วางอยู่ใกล้ๆ และคลานเข้าไปในช่องแอร์ที่มีขนาดแคบและมืดสลัว เธอรู้สึกถึงความอึดอัดเมื่อช่องแอร์เริ่มบีบตัวรอบตัวเธอ แต่นั่นไม่ทำให้ความตื่นเต้นลดลงเลย

"มันจะเป็นทางออกของฉัน… ฉันมั่นใจ" เธอคิดในใจ พร้อมกับเคลื่อนไปข้างหน้าอย่างระมัดระวัง

เสียงกรอบแกรบจากภายในช่องแอร์ทำให้ริต้าแทบจะไม่กล้าหายใจ กลิ่นอับของฝุ่นในช่องแอร์คละคลุ้ง แต่เธอก็ไม่หยุด เธอพยายามคลานไปข้างหน้า ไม่สนใจความยากลำบาก

"ถ้าฉันไปที่นี่ ฉันอาจจะได้พบคำตอบบางอย่าง…" ริต้าพูดกับตัวเอง พยายามปลอบใจตัวเองเมื่อก้าวไปข้างหน้า

ท่ามกลางความมืดและความเงียบ ริต้าก็รู้สึกถึงบางสิ่งที่เริ่มขยับอยู่ด้านหน้า เสียงเหมือนอะไรบางอย่างกำลังเคลื่อนไหวอยู่ใกล้ๆ แม้เธอจะไม่เห็นอะไร แต่ความรู้สึกว่าเธอกำลังเดินไปสู่บางสิ่งทำให้เธอเต็มไปด้วยความหวัง

“อย่าหยุด… ฉันต้องไปให้ถึง!” ริต้าตะโกนออกมาเบาๆ ท่ามกลางความมืด

หมายเหตุ: ริต้า ทางเลือกที่ 2 คลานมุดในช่องแอร์ เพื่อจะไปหาทางออกอีกด้าน และ รอคำสั่งแอดมินต่อ

Rita BELIEVER

ชื่อ: Rita Chanakarnwarukpinit

ริต้าคลานไปตามท่อแอร์ยาวๆ ที่ดูเหมือนจะไม่มีที่สิ้นสุด ท่อโลหะเย็นและแคบทำให้เธอรู้สึกอึดอัด แต่เธอรู้ดีว่าตัวเองไม่มีทางเลือกอื่นในตอนนี้ ถ้าไม่คลานไปข้างหน้า เธอก็จะติดอยู่ในนี้ตลอดไป

เสียงเครื่องปรับอากาศที่ดังอื้ออึงก้องในท่อคล้ายกับเสียงที่มาจากที่ไกลๆ ไม่ได้ช่วยให้เธอรู้สึกดีขึ้นเลย ริต้าคิดถึงเหตุผลที่ทำให้เธอต้องเข้าไปในนี้เพื่อค้นหาคำตอบ เธอไม่ได้เลือกทางนี้โดยบังเอิญ แต่บางสิ่งบางอย่างที่เธอสงสัยมาตลอดคืออะไรอยู่ในห้องนี้ที่เธอไม่เคยรู้

จนกระทั่งเมื่อเธอไปถึงทางแยก เสียงกระซิบจากห้องทางด้านซ้ายทำให้หัวใจของเธอเต้นแรงขึ้น เสียงนั้นแสดงว่าอาจมีคนอยู่ในห้องนั้น ริต้ากำลังคลานไปตามทางแยก และเธอก็ได้ยินเสียงคุยกันชัดเจนขึ้น "คุณแน่ใจหรือว่าเราทำถูกแล้ว?"

"มันไม่เป็นไรหรอก ถ้ามันจะช่วยให้เราเข้าใกล้เป้าหมายมากขึ้น" เสียงตอบกลับนั้นแฝงด้วยความมั่นใจ

ริต้าขมวดคิ้วและหรี่ตามองทางแยกขวา เสียงนั้นดูเหมือนจะมาจากห้องที่อยู่ทางซ้าย เสียงการพูดคุยดูเหมือนจะเป็นการเจรจาที่สำคัญ เธอไม่สามารถต้านทานความอยากรู้ได้ และมันก็เหมือนกับโอกาสที่เธอไม่ควรพลาด

"ถ้าเราแอบฟังอาจจะรู้ความจริงได้ แต่ต้องระวังไม่ให้พวกเขารู้ตัว" ริต้าคิดในใจ ก่อนที่จะเลือกแยกทางซ้ายไปอย่างเงียบๆ

เธอเริ่มคลานไปตามท่อแอร์ที่บังคับให้เธอค่อยๆ ไปในความมืด ทุกการเคลื่อนไหวต้องระมัดระวังจนกว่าจะถึงจุดที่เสียงจากห้องนั้นใกล้เข้ามา

"ต้องทำอย่างเงียบที่สุด…" ริต้ากล่าวกับตัวเองเบาๆ เธอค่อยๆ ยื่นหูฟังเสียงจากห้องที่ใกล้เข้ามา พร้อมกับความรู้สึกว่าเธอกำลังจะได้คำตอบบางอย่างที่อาจจะเปลี่ยนชีวิตเธอไปตลอดกาล

หมายเหตุ: ริต้า เลือกข้อ 1 แยกทางด้านซ้าย  เหมือนได้ยินเสียงคนคุยกัน ในห้องทางฝั่งนี้ ไปแอบดักฟัง แต่ต้องให้เงียบที่สุด ถ้าไม่อยากให้พวกเขาสงสัยท่อแอร์ และรอคำสั่งแอดมินตอ

Rita BELIEVER

ชื่อ: Rita Chanakarnwarukpinit

ริต้าค่อยๆ คลานไปตามช่องแอร์ที่แคบๆ โดยไม่ให้เสียงดังเกินไป ความมืดในห้องทำให้เธอต้องใช้มือค้ำยันข้างทางเพื่อไม่ให้หลุดจากเส้นทาง ช่องแอร์ทางด้านซ้ายที่เธอกำลังคลานไปนั้นดูเหมือนจะเป็นทางออก และเธอก็หวังว่าเมื่อถึงที่นั่นแล้ว เธออาจจะสามารถหาทางออกจากสถานการณ์ที่กำลังทำให้เธอรู้สึกอึดอัดได้

เสียงของชายร่างใหญ่ยังคงดังขึ้นมา พร้อมกับเสียงแก้ววิสกี้ที่ถูกยกขึ้นจิบ

"เฮ้ย! เมื่อคืน... เด็กนั่นแซ่บไหมวะ?" เสียงของชายร่างใหญ่ดังก้องในหูริต้า แม้เขาจะพูดเบา แต่ก็ยังเต็มไปด้วยความท้าทาย

"แซ่บอยู่หรอก" ชายหนุ่มที่ตอบกลับเสียงขบขัน "แต่ก็นะ ยังไงก็เด็กมัธยม ร่านๆ แบบนี้ ก็คงไม่ต้องคิดอะไรมากหรอก"

ริต้าได้ยินคำพูดนั้นแล้ว รู้สึกทั้งตกใจและเจ็บปวดในเวลาเดียวกัน แต่ก็ยังพยายามตั้งสติและคลานไปอย่างเงียบเชียบ

"เออ จริงของมึง" ชายร่างใหญ่พูดต่อ "แต่นานๆ ทีจะเจอเด็กที่ถูกใจแบบนี้ ก็ต้องลองดูสักหน่อย"

เสียงของเขายังดังต่อเนื่อง แต่ริต้าไม่สามารถอยู่ในที่นั้นได้นานอีกแล้ว เมื่อถึงจุดที่เป็นทางแยกไปทางซ้าย ริต้าหยุดชั่วคราว เธอรู้สึกเหมือนมีบางอย่างที่รอให้เธอตัดสินใจ

"ระวังหน่อยนะ" ชายหนุ่มอีกคนพูดเสียงต่ำขึ้น "อย่าให้มันเป็นปัญหาหรือว่าผลเสียตามมาทีหลัง"

"เอาน่า" เสียงของชายร่างใหญ่สบายใจ "เรื่องแค่นี้ฉันจัดการได้"

ริต้าไม่มั่นใจนักกับคำพูดเหล่านั้น เธอเริ่มรู้สึกว่า เธออาจจะต้องออกจากที่นี่ก่อนที่จะมีอะไรแย่ๆ เกิดขึ้น แต่ทางแยกทางซ้ายก็เหมือนจะเป็นทางออกที่สำคัญ เธอหันมองซ้ายขวา แล้วตัดสินใจคลานไปตามทางนั้นอย่างเงียบเชียบ

หลังจากได้ยินบทสนทนาดังกล่าวจนจบ ริต้าก็เริ่มเห็นทางออกเป็นแสงสว่างจากทางด้านซ้ายที่เธอเข้าใกล้ทีละน้อย เธอไม่รู้ว่าอีกไม่นานการตัดสินใจของเธอจะนำไปสู่จุดไหน แต่ในตอนนี้ เธอก็แค่ต้องออกจากสถานที่นี้ให้เร็วที่สุด.

หมายเหตุ: ริต้า ได้ยินบทสนทนา ของ เรื่องราวทั้งหมด หลังจากได้ยินจบลง เธอเลือกที่จะคลานไปที่แยกทางบริเวณด้านซ้ายมือ ซึ่งเป็นแยกทางออก และรอฟังคำสั่ง ของ แอดมินต่อ ค่ะ

Rita BELIEVER

ชื่อ: Rita Chanakarnwarukpinit

ในห้องชักรีดที่เต็มไปด้วยกลิ่นของผ้าชื้นและเครื่องมือที่กระจัดกระจายไปทั่ว ริต้าเดินตามช่องแอร์ที่แคบและมืดเพื่อหาทางออก เธอรู้สึกเหมือนกำลังจะหลุดจากที่นี่เสียที แต่ทันใดนั้นเธอก็สะดุดเท้าล้มลงไปข้างหน้า เมื่อมองขึ้นไป เธอเห็นแสงสว่างจากด้านนอกลอดเข้ามาผ่านช่องแอร์ที่เปิดออก

เสียงสกรูที่หมุนเข้ากับท่อแอร์และเสียงขูดขีดของไขควงทำให้เธอหยุดชะงัก ชายหนุ่มคนหนึ่งยืนอยู่ข้างๆ ฝาท่อแอร์ที่เปิดออก เขาหันมามองเธอและหยุดมือจากการทำงานทันที ก่อนที่จะยืนขึ้นตรงและจ้องมาที่เธออย่างงงๆ

"เธอเป็นใครเนี่ย แล้วนี่โผล่มาจากไหน?" เขาถามเสียงเบาแต่เต็มไปด้วยความสงสัย

ริต้าเพ่งมองไปที่มือของเขา พบว่าเขากำลังถือไขควงไว้ในมือ ข้างๆ พื้นมีสกรูและฝาท่อแอร์ที่ตกอยู่ เธอรู้ว่าเขากำลังทำงานเกี่ยวกับระบบแอร์และดูเหมือนว่าเขาจะไม่ค่อยตื่นเต้นกับการที่เธอโผล่มาที่นี่

"คุณทำอะไรอยู่?" ริต้าถามเสียงเย็น

ชายหนุ่มยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะตอบกลับอย่างราบเรียบ "ชื่อโรเบิร์ด สายลับจากเอ็มไอซิส ผมได้ยินว่าแก๊งนี้คือมาเฟียใจโฉดของเมืองไทย มีการค้าประเวณีและจับเด็กไปส่งที่ลอนดอน เรื่องมันลึกซะจนผมต้องเข้ามาสืบที่นี่"

ริต้ารู้สึกถึงความจริงจังในคำพูดของเขา ท่ามกลางห้องมืดและวุ่นวายนี้ เธอเริ่มคิดว่าจะพูดอะไรต่อดี

เธอคิดถึงสองทางเลือกที่เธอมีให้เลือก— เธอจะโกหกเขาและแต่งเรื่องขึ้น หรือจะบอกความจริงเกี่ยวกับตัวเธอเอง?

ในที่สุด ริต้าก็เลือกที่จะพูดความจริง เธอสบตาเขาและเอ่ยขึ้นด้วยเสียงที่ไม่หวั่นไหว "ฉันชื่อริต้า ชนากานต์ วรันต์พินิจ เป็นนักสืบที่กำลังตามหาตัวคุณบัวขาว บัญชาเมฆ นักมวยชื่อดังของเมืองไทย"

โรเบิร์ดหรี่ตามองเธอเล็กน้อย "บัวขาวเหรอ? ทำไมคุณถึงตามหาตัวเขา?"

ริต้าพยักหน้า เธออธิบายต่อไป "เขาหายตัวไปท่ามกลางเรื่องราวที่เกี่ยวข้องกับมาเฟียในลอนดอน และมันเชื่อมโยงกับการค้ามนุษย์ ฉันต้องหาตัวเขาให้พบ ก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไป"

โรเบิร์ดยืนนิ่งไปสักพัก ก่อนจะขยับตัวเข้ามาใกล้ และเสียงของเขาก็เต็มไปด้วยความน่าสนใจ "แล้วเราอาจจะร่วมมือกันได้ไหม?"

ริต้าพูดเสียงเครียด "ถ้าคุณพร้อมที่จะช่วยฉัน เราก็อาจจะทำงานร่วมกัน แต่ต้องระวังไว้หน่อยนะ โรเบิร์ด ทุกคนที่เกี่ยวข้องในเรื่องนี้อันตรายมาก"

ทั้งสองสบตากันอยู่ในช่วงเวลาแสนตึงเครียด เสียงของโลกภายนอกเริ่มเบาลงเหมือนเสียงการต่อสู้ครั้งใหม่กำลังจะเริ่มต้นขึ้น

หมายเหตุ: ริต้า เลือกทางเลือกที่ 1 บอกชื่อ ของตัวเองจริงๆ และบอกว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่ และ รอค่ำสั่งจากแอดมินว่าต้องทำอะไรต่อไป

Rita BELIEVER

ชื่อ: Rita Chanakarnwarukpinit

นิยาย: โรงแรมร้างในเงามืด

---

เสียงเครื่องปรับอากาศที่ดังเบา ๆ กลบความเงียบของห้องชักรีด ริต้าเงยหน้ามองช่องแอร์ที่ติดอยู่บนเพดาน โรเบิร์ดจ้องมองมันเช่นกัน สีหน้าเขาเต็มไปด้วยความสงสัย

"เธอบอกว่านี่ไม่มีทางออกอื่นเลยจริงเหรอ?" โรเบิร์ดถาม ขณะที่กวาดสายตามองช่องแอร์อย่างละเอียด

"ไม่มี" ริต้าตอบเสียงหนักแน่น "มันเล็กเกินไป แถมยังไม่มีทางเชื่อมต่อไปที่ไหนด้วย ฉันลองสำรวจมาแล้ว"

"เธอแน่ใจนะ?" โรเบิร์ดจ้องหน้าริต้าอีกครั้ง สายตาเต็มไปด้วยความสงสัย "ที่นี่มันโรงแรมร้างที่พวกมันเปลี่ยนเป็นฐาน แล้วเธอ...เข้ามาได้ยังไงกันแน่?"

ริต้าเม้มปาก ไม่ตอบคำถามตรง ๆ เธอเพียงแค่เดินไปเปิดประตูเบา ๆ และส่งสัญญาณให้โรเบิร์ดตามออกมา

ทั้งสองเดินออกจากห้องชักรีดด้วยความระแวดระวัง เสียงฝีเท้าของพวกเขาถูกกลบด้วยเสียงลมที่พัดผ่านทางเดิน เมื่อมาถึงทางแยก พวกเขาเห็นหน้าลิฟต์ที่หน้าจอกำลังแสดงตัวเลขชั้นที่เปลี่ยนไปเรื่อย ๆ

"ลิฟต์กำลังขึ้นมา" โรเบิร์ดกระซิบ น้ำเสียงตื่นตัว "เราไม่มีเวลาแล้ว ต้องตัดสินใจเดี๋ยวนี้"

ริต้าหันมามองเขา ดวงตาเธอส่องประกายอย่างคนคิดเร็ว "ลงบันไดหนีไฟ หรือ...แอบในถังขยะ?"

โรเบิร์ดขมวดคิ้ว ก่อนพยักหน้าไปทางถังขยะขนาดใหญ่ที่อยู่ตรงมุม

"แอบในถังขยะดีกว่า ถ้ามันเปิดลิฟต์มาแล้วไม่เจอเราในทันที เราอาจมีเวลาหนีอีกนิด"

ริต้าพยักหน้า รีบเปิดฝาถังขยะทั้งสองคนกลั้นหายใจ ข้างในเต็มไปด้วยเศษผ้าและถุงขยะที่ส่งกลิ่นอับ

"ขึ้นไป" โรเบิร์ดกระซิบ

ทั้งคู่รีบปีนเข้าไปในถังขยะ ริต้าปิดฝาเบา ๆ เสียงหัวใจของทั้งสองคนเต้นแรงราวกับจะทะลุออกมาจากอก

ติ๊ง!

เสียงลิฟต์เปิดดังขึ้น ฝีเท้าของใครบางคนเดินออกมาจากลิฟต์ เสียงรองเท้าบูตกระทบพื้นอย่างสม่ำเสมอ

“พวกมันมาแล้ว” โรเบิร์ดกระซิบแผ่วเบาข้างหูริต้า

ทั้งคู่กลั้นหายใจ ขณะเสียงฝีเท้าค่อย ๆ ใกล้เข้ามา...

หมายเหตุ: ริต้า เลือกทางเลือกทางเลือกที่ 2  แอบในถังขยะ รอค่ำสั่งจากแอดมินว่าต้องทำอะไรต่อไป

Rita BELIEVER

ชื่อ: Rita Chanakarnwarukpinit

บทที่ 1: เสียงกระซิบในเงามืด

พอลิฟต์เคลื่อนตัวขึ้นสู่ชั้นที่พวกเขาอยู่จริง ๆ ความเงียบที่ดูเหมือนปลอดภัยกลับถูกทำลายด้วยเสียง “แกรก” ที่ทำให้ริต้าหยุดนิ่งแทบจะทันที แมลงสาบตัวหนึ่งไต่ขึ้นบนใบหน้าของเธอโดยไม่ทันตั้งตัว

“กรี๊ด!” เธอสะดุ้ง ก่อนจะคว้าแมลงสาบตัวนั้นออกจากหน้าด้วยมืออันรวดเร็วและขว้างมันลงพื้นอย่างแรง

ปึง!

เธอใช้ปลายรองเท้ากระทืบแมลงตัวนั้นด้วยพละกำลังที่เกินตัว แววตาของเธอเย็นเยียบและเต็มไปด้วยความโกรธปนรังเกียจ ก่อนจะถอยกลับไปหลบอยู่ตรงมุมหนึ่งของห้องมืด

เมื่อได้ยินเสียงพูดคุยดังขึ้น ริต้าก็กลั้นหายใจ มือกำหมัดแน่น พลางพยายามเงี่ยหูฟังบทสนทนาของพวกมัน

> “นี่พวก! ตามหาบัวขาวได้หรือยังวะ?” เสียงแรกดังขึ้น น้ำเสียงดุดันแต่แฝงความไม่พอใจ

> “ไม่เลยว่ะ” อีกเสียงตอบ “แต่นายบอกว่าถ้าพรุ่งนี้ยังไม่เจอมัน ให้เราไปกรุงเทพฯ จับตัวน้องสาวมันมาซะ จะได้ลากมันออกมาจากที่ซ่อน”

ริต้ารู้สึกเหมือนหัวใจตกวูบ เธอกัดริมฝีปากแน่น ไม่ให้เผลอส่งเสียง

> “ว่าแต่น้องสาวมันน่ะ...” เสียงหัวเราะต่ำดังขึ้น “ได้ข่าวว่าโตขึ้นมาเป็นสาวสวยใช่ย่อยนี่หว่า ถ้านายอนุญาตล่ะก็...กูจะจัดนางนั่นสักดอก!”

> “หุบปาก!” อีกเสียงสวนกลับ แต่ไม่ใช่เพื่อห้ามปราม “อย่าเพิ่งเร่ง นายอาจจะอนุญาตพวกเราเมื่อถึงเวลานั่นแหละ ถ้าบัวขาวยังดื้อด้านล่ะก็”

บทสนทนานั้นเต็มไปด้วยความโหดเหี้ยมและไร้มนุษยธรรม ริต้ารู้สึกเหมือนเลือดในกายเย็นเยียบ เธอพยายามสูดลมหายใจลึกเพื่อสงบจิตใจ แต่ความโกรธและความหวาดกลัวก็ปะทุขึ้นในเวลาเดียวกัน

เสียงสนทนาเงียบลง เหมือนพวกมันกำลังรออะไรบางอย่าง

เธอเงยหน้าขึ้นช้า ๆ และสังเกตว่ามีอีกกลุ่มหนึ่งกำลังมาทางลิฟต์ สัญญาณเตือนภัยในหัวของเธอเริ่มดังขึ้น

“ใจเย็น ๆ ริต้า...” เธอกระซิบกับตัวเองในใจ “เราต้องออกไปจากที่นี่ก่อนที่จะสายเกินไป”

แต่คำพูดนั้นก็ไม่ได้ช่วยให้เธอคลายความตึงเครียดได้เลยแม้แต่น้อย...

หมายเหตุ: รอคำสั่งจากแอดมิน ว่าต้องการให้ริต้าทำอะไรต่อไป

Rita BELIEVER

ชื่อ: Rita Chanakarnwarukpinit

ในคืนที่อากาศเย็นจัด ริต้าสาวน้อยยืนหลบอยู่หลังถังขยะด้านข้างของตึกสูง ซึ่งแสงไฟจากภายในตึกส่องลอดออกมาทำให้เงาของเธอยาวไกลไปตามพื้นดิน ท่ามกลางความเงียบสงัดที่มีเพียงเสียงลมหวิวที่พัดมาเป็นระยะ ๆ ริต้ายืนหายใจเข้าออกอย่างช้า ๆ เธอพยายามจับจ้องไปยังประตูลิฟต์ที่อยู่ห่างออกไปเล็กน้อย

ในที่สุด ประตูลิฟต์เปิดออก เธอเห็นชายสองคนที่ยืนรออยู่ข้างใน ข้างหนึ่งยืนเกาะราวลิฟต์ ส่วนอีกคนหนึ่งยืนถือกล่องที่ดูเหมือนจะหนักอยู่ในมือ เขาเดินออกมาและส่งกล่องนั้นให้แก่ชายที่ยืนอยู่ข้างนอก พร้อมกับคำเตือนด้วยเสียงทุ้มต่ำ “ระวังๆ ล่ะ ของล็อกนี้โคตรฟินเลย พวกวัยรุ่นชอบกันให้กวัก”

ชายที่รับกล่องจากมือเขาแทบจะไม่สามารถปิดความตื่นเต้นได้ ยิ้มกว้างและเปิดกล่องทันที เขาหยิบห่อผงบางอย่างออกมาจากกล่องแล้วดมมันเข้าจมูก ก่อนจะพูดออกมาเสียงดัง “หอมว่ะ รสชาติคงฟินแน่ ๆ”

ทันทีที่พูดจบ ประตูลิฟต์ก็เริ่มเลื่อนลงช้า ๆ คนทั้งสองจึงหันหลังแล้วเดินจากไป ริต้าก้มหน้าหลบตัวให้มิด ก่อนจะรีบหันไปมองขณะกลุ่มคนทั้งสองหายไปจากสายตา

หลังจากนั้น เธอได้ยินเสียงฝีเท้าของใครบางคนที่กำลังเดินเข้ามาใกล้ ริต้าตาเบิกกว้างเมื่อเห็นโรเบิร์ดเดินมาทางเธอ เขามองเธอด้วยสายตาเรียบเฉยเหมือนทุกครั้ง “เราต้องไปทางบันไดหนีไฟ” โรเบิร์ดกล่าวเสียงเรียบ แต่มีความด่วนเร่งในน้ำเสียง “ตามมา”

ริต้าไม่พูดอะไร ได้แต่พยักหน้ารับและเดินตามเขาไป โรเบิร์ดเดินอย่างระมัดระวัง เมื่อเขามาถึงบันไดหนีไฟที่อยู่มุมห้อง ก็หันกลับมามองริต้าที่ยังคงเดินตามเขาอย่างเงียบ ๆ

“ระวังหน่อยนะ เราต้องไปถึงชั้น 1” เขากระซิบ ก่อนที่ทั้งคู่จะเริ่มต้นการเดินลงบันไดที่มืดสนิท ไฟฉุกเฉินส่องแสงเหลืองๆ สลัวๆ ตลอดทาง

ริต้ารู้สึกได้ถึงความตึงเครียดในอากาศ แต่เธอก็รู้ดีว่าโรเบิร์ดนั้นจะพาเธอไปที่ไหน และเหตุการณ์ที่เพิ่งเห็นนั้นอาจจะเชื่อมโยงกับการตัดสินใจในคืนนี้

หมายเหตุ : รอฟังคำสั่งจากแอดมิน ว่าต้องการให้ริต้า ทำอะไรต่อไป