[เอเชียอาคเนย์] ประเทศไทย

Rita BELIEVER

ชื่อ: Rita Chanakarnwarukpinit

นิยาย: เส้นทางแห่งการตัดสินใจของริต้า

 
บทที่ 1: เส้นทางที่สอง

 
ริต้ายืนอยู่กลางทางสองแพร่ง สายลมพัดผ่านใบหน้าของเธอพร้อมกับเสียงลมที่เหมือนกระซิบแผ่วเบา เธอเหลือบมองไปทางหนึ่ง คือเส้นทางกลับกรุงเทพฯ และกลับไปยังค่ายฮาล์ฟบลัดตามคำชี้แนะของคุณบัวขาว บัญชาเมฆ บุคคลที่เธอเคารพและเชื่อมั่นในความสามารถ แต่ทางอีกทางหนึ่ง...เป็นเส้นทางของการดื้อดึง เส้นทางที่เธอจะเลือกเดินตามความคิดของตัวเองและเผชิญหน้ากับอนาคตโดยไม่มีใครนำทาง

 
"ฉัน...ขอโทษนะคะคุณบัวขาว" ริต้าพึมพำกับตัวเองก่อนจะหันหลังให้บ้านของชายผู้เป็นตำนาน เธอเดินขึ้นรถเมล์ที่กำลังจอดรออยู่ พร้อมทั้งสูดหายใจลึก ตั้งใจว่าจะออกเดินทางตามเส้นทางของตัวเอง

 
---

 
บทที่ 2: การกลับมาที่ไม่เหมือนเดิม

วันรุ่งขึ้น ริต้ากลับมาที่บ้านของคุณบัวขาวอีกครั้ง ความรู้สึกผิดคอยเกาะกินใจเธอระหว่างทาง แต่เมื่อมาถึง เธอกลับพบว่าประตูบ้านถูกล็อกสนิท ไม่มีเสียงตอบรับจากด้านใน

 
"คุณบัวขาว! ริต้ามาแล้วค่ะ!" เธอเรียกด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความกังวล
ไม่มีคำตอบ...ราวกับบ้านทั้งหลังกลายเป็นเพียงซากปรักหักพังที่ไร้ชีวิตชีวา
เธอเดินวนรอบบ้าน พบเพียงรอยเท้าจาง ๆ บนพื้นดินที่ดูเหมือนเพิ่งมีใครจากไปไม่นาน

 
“แปลก...” เธอพึมพำพร้อมขมวดคิ้ว ก่อนจะนั่งลงตรงบันไดหน้าบ้าน คิดหาคำตอบว่าทำไมคุณบัวขาวถึงไม่ยอมพบเธอ

 

---

 
บทที่ 3: เงื่อนงำแรก

 
หลังจากใช้เวลาหลายชั่วโมงที่บ้านของคุณบัวขาวโดยไม่ได้รับคำตอบใด ๆ ริต้าตัดสินใจถามชาวบ้านในละแวกนั้น

 
"ป้าคะ พอจะเห็นคุณบัวขาวไหมคะ? ริต้าตามหาเขาแต่ไม่เจอเลยค่ะ"
ป้าข้างบ้านที่กำลังรดน้ำต้นไม้เงยหน้าขึ้นมอง ก่อนจะนิ่งไปชั่วครู่

 
"หนูเป็นใครล่ะถึงมาตามหานายบัว?"

"ริต้าไงคะ ลูกศิษย์เขาค่ะ เมื่อวานหนูยังเจอเขาอยู่เลย"

ป้าแสดงสีหน้ากังวล ก่อนจะพูดเสียงเบา "อืม...เห็นเขาออกไปเมื่อเช้าตรู่ แต่ป้าไม่รู้ว่าไปไหนหรอก หนูลองไปดูที่โรงฝึกของเขาสิ เผื่อเขาอาจกลับไปที่นั่น"
โรงฝึก? ริต้าคิด เธอไม่เคยรู้เลยว่าคุณบัวขาวมีสถานที่แบบนั้น เธอจึงรีบไปตามคำบอกทันที

 
---

 
บทที่ 4: ความลับที่ถูกซ่อน

 
โรงฝึกตั้งอยู่ในพื้นที่ที่ห่างไกลจากหมู่บ้าน เสียงหมาป่าหอนแว่วมาในยามค่ำคืน ริต้ากลืนน้ำลายพลางจับกระเป๋าเป้แน่น

 
เมื่อเดินทางมาถึง เธอพบว่าโรงฝึกดูเก่าและถูกปิดตาย แต่ที่หน้าประตูกลับมีข้อความที่เขียนด้วยตัวหนังสือเร่งรีบ

 
"อย่าไว้ใจใคร...ถ้าหนูเลือกที่จะอยู่ต่อ"

หัวใจของริต้ากระตุกวูบ เธอเริ่มรู้สึกถึงอันตรายที่แฝงตัวอยู่ในทุกมุม เธอไม่เข้าใจว่าทำไมคุณบัวขาวถึงทิ้งข้อความเช่นนี้ไว้

 
"เกิดอะไรขึ้นกันแน่..." ริต้าพึมพำก่อนจะเดินเข้าไปในโรงฝึกที่ไร้เสียงและเต็มไปด้วยเงามืด

 
---

เรื่องราวของริต้าเริ่มต้นด้วยความสงสัยและการค้นหา เธอไม่อาจหันหลังกลับไปยังทางเลือกแรกได้อีกต่อไป ทางเดินที่สองที่เธอเลือกเริ่มเผยให้เห็นถึงความลึกลับที่ซ่อนอยู่ และเธอจะต้องหาคำตอบด้วยตัวเอง...ไม่ว่าอนาคตจะพาเธอไปพบกับอะไรก็ตาม

หมายเหตุ: สาวน้อยริต้าเลือกทางเลือกที่ 2 และ เริ่มต้นทำการค้นหาเบาะแส

Rita BELIEVER

ชื่อ: Rita Chanakarnwarukpinit

บทที่ 1: ความมืดที่ไม่มีวันสิ้นสุด

 
ริต้าเดินเข้าไปในโรงฝึกที่เงียบสงัดและเต็มไปด้วยความมืด มันช่างแตกต่างจากที่เธอเคยเห็นในตอนกลางวัน โรงฝึกแห่งนี้เคยเต็มไปด้วยเสียงฝึกซ้อมและการเคลื่อนไหวของนักมวย แต่ในตอนนี้ ทุกอย่างดูเหมือนจะถูกดูดกลืนไปในความมืดจนไม่เหลือสิ่งใดที่ทำให้รู้สึกมั่นคง

 
เธอยืนนิ่งอยู่ในประตู เสียงลมหายใจของเธอกับเสียงฝีเท้าของตัวเองคือเสียงเดียวที่ได้ยิน ริต้าล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าเสื้ออย่างไม่รู้ตัว ท่ามกลางความเงียบสงัดที่รู้สึกได้ว่า...มีบางสิ่งบางอย่างกำลังจ้องมองเธออยู่

 
"อย่าไว้ใจใคร...ถ้าหนูเลือกที่จะอยู่ต่อ" ข้อความจากบัวขาว บัญชาเมฆ ที่เธอเพิ่งอ่านมันเมื่อครู่ยังคงวนเวียนอยู่ในใจ ริต้าหยุดหายใจสักพัก กลืนน้ำลายที่ขมกลืนไม่ลง เธอรู้สึกได้ถึงความหนาวเย็นที่เริ่มแพร่กระจายไปทั่วร่างกาย

 
"ใคร...ที่มองฉันอยู่?" ริต้าพึมพำเบาๆ ให้กับตัวเอง ในขณะที่เธอยังคงยืนอยู่ตรงประตูที่เงียบสงัด ร่างกายของเธอสั่นเล็กน้อยจากความกลัว

 
เธอเริ่มก้าวไปข้างหน้าอย่างระมัดระวัง ทุกๆ ฝีก้าวเธอพยายามไม่ให้เสียงดังรบกวนการเฝ้าดูของใครบางคนที่เธอรู้สึกว่าอยู่ใกล้ แต่ไม่เห็นตัว

 
"มีใครอยู่ไหม?" ริต้าถามออกไปเสียงเบา พยายามควบคุมความกลัวที่เริ่มตีตื้นขึ้นในใจ แต่เธอก็ไม่ได้รับคำตอบใดๆ เสียงของเธอเหมือนจะถูกดูดกลืนไปในความเงียบที่หนาแน่น

 
เธอค่อยๆ เดินลึกเข้าไปในโรงฝึก เสียงกระทบของรองเท้าบนพื้นไม้ดังขึ้นเพียงเล็กน้อยในความมืดที่ไร้เสียง ไม่มีแสงไฟจากหลอดไฟข้างบนให้ความสว่าง ริต้าหยุดอีกครั้งเมื่อรู้สึกถึงการเคลื่อนไหวบางอย่าง

 
"ใครบางคนอยู่ที่นี่...ใช่ไหม?" ริต้าเริ่มรู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่ไม่สามารถอธิบายได้ ความรู้สึกเหมือนมีบางสิ่งแฝงตัวอยู่ในมุมมืด แต่เมื่อเธอหันไปทางนั้น กลับไม่มีอะไร
"ฉัน...ต้องหาคำตอบให้ได้..." ริต้าพูดกับตัวเอง ท่าทางของเธอเริ่มหนักแน่นขึ้น ขณะที่สายตาของเธอเริ่มมองหาบางสิ่งที่อาจจะเป็นเบาะแส

 
เสียงของเธอดังขึ้นอีกครั้ง ในตอนนี้ไม่ใช่แค่คำถาม แต่เป็นการยืนยันในใจของเธอเองว่า เธอจะไม่ยอมแพ้

 
"ถ้าใครมองฉันอยู่ ฉันก็จะหาคำตอบให้ได้"

เธอก้าวเดินต่อไป คำถามจากข้อความของบัวขาวยังคงเป็นปริศนา ริต้ารู้สึกเหมือนมีเงาที่ตามมาไม่ห่าง และเธอก็ไม่อาจละทิ้งมันได้...

หมายเหตุ: ริต้า ทำการค้นหาเบาะแส จากข้อความ ที่บัวขาว บัญชาเมฆ เขียนทิ้งไว้ให้เธอ

Rita BELIEVER

ชื่อ: Rita Chanakarnwarukpinit

บทนำ

เสียงระฆังจากห้องฝึกดังก้องไปทั่วโรงฝึกของค่ายมวย บัวขาวบัญชาเมฆ บรรยากาศที่เคยเต็มไปด้วยเสียงหมัดกระแทกกระสอบทรายและเสียงนับจังหวะอย่างเข้มงวด กลับเงียบเหงาอย่างผิดปกติ หลังข่าวการหายตัวไปอย่างลึกลับของ บัวขาว บัญชาเมฆ เจ้าของค่ายและยอดนักมวยระดับตำนานเมื่อสองวันก่อน

ริต้า เด็กสาววัย 15 ปี เดินผ่านโรงฝึกด้วยความระมัดระวัง ดวงตาสีเข้มของเธอจับจ้องไปที่มุมห้องอย่างไม่ไว้ใจ แม้เธอจะดูเหมือนเด็กสาวธรรมดา แต่ในใจของเธอเต็มไปด้วยคำถามและความสงสัย การหายตัวไปของบุคคลสำคัญระดับบัวขาวไม่ใช่เรื่องธรรมดา และเธอรู้ดีว่าที่นี่อาจซ่อนเบาะแสบางอย่างไว้

เสียงลมพัดผ่านหน้าต่างที่เปิดทิ้งไว้ ทำให้ริต้าหยุดนิ่ง เธอหันไปมองด้านหลัง แต่ไม่มีใครอยู่ รอบตัวมีเพียงกระสอบทรายที่แกว่งเบาๆ และถุงมือมวยเก่าที่แขวนอยู่บนผนัง

"ต้องมีอะไรบางอย่างแน่ๆ..." ริต้าพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะก้าวลึกเข้าไปในโรงฝึก

แต่ทันใดนั้นเอง เสียงคำรามต่ำที่ไม่ใช่เสียงของมนุษย์ก็ดังขึ้น

"กรรรร!"

ริต้าหันขวับไปตามเสียง เงาขนาดใหญ่ปรากฏขึ้นจากมุมมืด อสุรกายไซคลอปส์ตนหนึ่ง โผล่พรวดออกมาพร้อมอาวุธไม้กระบองยักษ์ในมือ ตาข้างเดียวของมันจ้องมาที่ริต้าอย่างดุร้าย

"ไซคลอปส์... เลเวล 16?!" ริต้ากัดฟันแน่น หัวใจเต้นแรง นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอเจอสิ่งมีชีวิตจากมิติอื่น แต่การเผชิญหน้ากับมันในโรงฝึกมวยที่เงียบสงัดแบบนี้ทำให้สถานการณ์น่ากลัวขึ้นหลายเท่า

ไซคลอปส์พุ่งเข้ามาด้วยความเร็วที่ผิดธรรมชาติสำหรับขนาดตัว ริต้ากระโดดหลบอย่างฉิวเฉียด ก่อนจะใช้เชือกกระโดดที่วางอยู่ข้างสนามเป็นอาวุธชั่วคราว

"ต้องหยุดมันก่อน ไม่งั้นโรงฝึกนี่ได้พังเละเป็นแน่!" เธอคิดในใจ ก่อนจะฟาดเชือกกระโดดไปที่ขาของไซคลอปส์

เสียงฟาดดังสนั่น มันคำรามด้วยความโกรธ ขณะที่ริต้าพยายามวางแผนการต่อสู้อย่างใจเย็น

ในขณะเดียวกัน ชายปริศนาคนหนึ่งกำลังซุ่มดูเหตุการณ์จากมุมมืดของโรงฝึก เขาสวมเสื้อแจ็กเก็ตสีดำคลุมตัวไว้ ใบหน้าของเขาถูกบดบังด้วยเงามืด แต่แววตาของเขาจ้องมองริต้าอย่างไม่ละสายตา

"เด็กผู้หญิงคนนี้กำลังทำอะไร?" เขาพึมพำ " ดูเหมือนเธอกำลังตบตีกับอากาศ...หรือว่า...ฉันตาฝาด?"

จากมุมมองของชายปริศนา เขามองไม่เห็นไซคลอปส์ที่ริต้ากำลังต่อสู้ด้วย สิ่งที่เขาเห็นมีเพียงเด็กสาวตัวเล็กที่ออกท่าทางต่อสู้เหมือนกับการฝึกซ้อมมวย แต่เขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกถึงบางสิ่งบางอย่างที่ผิดปกติ

"หรือว่า...การหายตัวไปของบัวขาวจะเกี่ยวข้องกับเรื่องเหนือธรรมชาติพวกนี้?"

ไซคลอปส์เหวี่ยงกระบองยักษ์ลงมา ริต้าหลบได้อย่างหวุดหวิด แต่กระแสลมจากแรงเหวี่ยงทำให้เธอเสียหลักไปชั่วครู่

"ฉันต้องหาจุดอ่อนมันให้เจอ!" เธอคิดพลางกวาดตามองหาสิ่งที่ใช้ประโยชน์ได้ในโรงฝึก

การต่อสู้ดำเนินไปอย่างดุเดือด และในที่สุดริต้าก็หาทางโจมตีจุดอ่อนที่คอของไซคลอปส์ มันคำรามเสียงดังลั่นก่อนจะสลายกลายเป็นหมอกดำ ริต้าหอบหายใจด้วยความเหนื่อยล้า

"ต้องมีอะไรบางอย่างในโรงฝึกนี้ที่เกี่ยวกับการหายตัวไปของบัวขาว…" เธอพูดกับตัวเอง ขณะที่ชายปริศนาเริ่มขยับตัวออกจากที่ซ่อน

การเดินทางเพื่อคลี่คลายปริศนาและตามหาบัวขาวเพิ่งเริ่มต้น ริต้ารู้ดีว่านี่อาจเป็นเพียงบทแรกของการต่อสู้ที่ใหญ่ยิ่งกว่า ทั้งในโลกมนุษย์และโลกที่เธอยังไม่เข้าใจ...

หมายเหตุ:  1.) ริต้าทำการต่อสู้ กับ ไซคลอปส์ เลเวล 16 ด้วยปัญญาที่เลิศล้ำ จนได้รับชัยชนะมาได้สำเร็จ

หมายเหตุ: 2.) ได้รับสินสงคราม ตาไซคลอปส์

Rita BELIEVER

ชื่อ: Rita Chanakarnwarukpinit

บทที่ 1: ความเงียบสงบหลังชัยชนะ

 
เสียงลมแผ่วเบาค่อยๆ พัดผ่านโรงฝึกซึ่งเต็มไปด้วยซากปรักหักพังจากการต่อสู้ ร่างอสุรกายไซคลอปส์ที่ครั้งหนึ่งเคยคุกคามชีวิตของริต้า นอนนิ่งสนิทบนพื้นด้วยบาดแผลฉกรรจ์ทั่วร่าง ริต้า สาวน้อยวัยเพียง 15 ปี ยืนหอบเล็กน้อย ทว่าดวงตาสีดำลุ่มลึกของเธอกลับเปี่ยมด้วยความมุ่งมั่น

 
เธอเช็ดเหงื่อที่ไหลลงมาตามกรอบหน้า ก่อนจะเอ่ยกับตัวเองเบาๆ

 
“จบแล้วสินะ… แต่ทำไมฉันรู้สึกว่านี่แค่จุดเริ่มต้น?”

เสียงฝีเท้าหนึ่งเดียวดังขึ้น เธอเงยหน้ามองไปรอบๆ พบว่าไม่มีใครอยู่ในโรงฝึกนอกจากเธอและร่างไร้ลมหายใจของไซคลอปส์ แต่จู่ๆ เงาวูบหนึ่งก็ลอยผ่านด้านหลังร่างอสุรกาย เธอหันขวับ สายตาจับจ้องไปยังจุดนั้นแต่กลับไม่พบสิ่งใด

 
“มีใครอยู่ตรงนั้นไหม!” ริต้าตะโกนออกไป แต่ได้รับเพียงความเงียบตอบกลับ

 
บทสนทนา:

 
ริต้า: "หรือว่าพวกมันยังไม่หมดแค่นี้..."

(เธอกำมือแน่น)

“ถ้ามีใครคิดจะตามฉันมาอีกล่ะก็ ฉันพร้อมเสมอ!”

เมื่อเห็นว่าไม่มีการตอบรับ เธอสูดลมหายใจลึกและเริ่มเก็บสมาธิ ทว่าความคิดหนึ่งแทรกขึ้นมาในหัวของเธอ—บัวขาว บัญชาเมฆ ชายผู้เป็นตำนานแห่งค่ายมวยที่เคยฝึกฝนเธอหายตัวไปก่อนการต่อสู้ครั้งนี้

 
“บัวขาว… คุณอยู่ไหนกันแน่?”

---

 
บทที่ 2: การค้นหาที่มืดมน

 
เธอตัดสินใจเริ่มต้นค้นหาเบาะแสของบัวขาวภายในโรงฝึกทันที โรงฝึกที่เคยคึกคักตอนนี้กลับเงียบงัน มีเพียงเสียงรองเท้าของเธอกระทบพื้นและเสียงลมพัดผ่านช่องหน้าต่างที่แตก

 
ริต้าเดินสำรวจทุกซอกทุกมุม ตั้งแต่ห้องเก็บอุปกรณ์ ห้องน้ำ ห้องพักของนักมวย ไปจนถึงลานฝึกกลางแจ้ง แต่ไม่มีวี่แววของเขา

 
ขณะสำรวจ เธอพบสมุดบันทึกเล่มเล็กวางอยู่บนโต๊ะในห้องทำงานของบัวขาว เธอหยิบมันขึ้นมาเปิดอ่าน

 
บทสนทนา (ริต้าอ่านบันทึก):

 
บันทึกหน้าแรก:

 
“มีบางอย่างไม่ถูกต้อง... มีคนมาจับตาดูค่ายนี้ ฉันไม่แน่ใจว่าเป็นใคร แต่พวกมันไม่ใช่คนธรรมดา”

บันทึกหน้าสุดท้าย:

 
“หากเกิดอะไรขึ้นกับฉัน ฝากริต้าสืบหาความจริงต่อ อย่าไว้ใจใครง่ายๆ โดยเฉพาะคนที่ปรากฏตัวหลังความวุ่นวาย...”

ริต้าอ่านบันทึกด้วยหัวใจที่เต้นแรง เธอพึมพำออกมา

 
“หมายความว่าไง... ใครเป็นคนจับตามองค่ายนี้?”

ทันใดนั้น เสียงฝีเท้าก็ดังขึ้นนอกห้อง เธอหยุดหายใจและแนบตัวกับกำแพง เสียงนั้นหยุดลงตรงหน้าประตูห้อง ก่อนที่เงาร่างหนึ่งจะปรากฏขึ้น

 
บทสนทนา:

 
ริต้า: "ใครอยู่ตรงนั้น!" (เธอกำหอกกรีกที่พกไว้แน่น)

 
ชายปริศนา: "ไม่ต้องตกใจ ฉันมาที่นี่เพื่อช่วยเธอ"

ริต้า: (สายตาจับจ้องไปที่ชายตรงหน้า ดวงตาสีดำแฝงความระแวง) "ช่วยงั้นเหรอ? นายเป็นใคร และเกี่ยวอะไรกับบัวขาว?"

ชายปริศนา: "ฉันชื่ออัครา เป็นเพื่อนเก่าของบัวขาว เขาขอให้ฉันมาที่นี่ในกรณีที่เขา...หายตัวไป"

ริต้าขมวดคิ้ว น้ำเสียงเต็มไปด้วยความระแวง

 
ริต้า: "ถ้างั้นบอกฉันมาว่าตอนนี้บัวขาวอยู่ที่ไหน!"

อัครา: (ถอนหายใจ) "ฉันไม่รู้แน่ชัด แต่สิ่งที่ฉันรู้คือพวกมันพาเขาไปยังสถานที่หนึ่งในเขตลับที่เต็มไปด้วยอันตราย"

---

 
บทที่ 3: เส้นทางแห่งเบาะแส

 
ริต้าตัดสินใจร่วมมือกับอัคราอย่างระมัดระวัง พวกเขาเริ่มต้นเดินทางออกจากโรงฝึกโดยใช้เบาะแสในบันทึกของบัวขาวเป็นแนวทาง การค้นหาครั้งนี้จะพาเธอไปยังเขตต้องห้ามที่เต็มไปด้วยอันตรายและความลับที่อาจเปลี่ยนแปลงชีวิตของเธอตลอดกาล...

หมายเหตุ: ริต้าค้นหาเบาะแส จนพบ กับ บันทึก ของ บัวขาว บัญชาเมฆ

Rita BELIEVER

ชื่อ: Rita Chanakarnwarukpinit

บทที่ 1: การตัดสินใจของริต้า

 
สายลมเย็นพัดผ่านลานขยะที่เงียบสงัด มีเพียงเสียงกรอบแกรบของขยะใต้รองเท้าของริต้าและชายแปลกหน้าที่นำทางเธอมา สาวน้อยริต้าจับหอกกรีกในมือแน่น ความเย็นจากโลหะทำให้เธอรู้สึกมั่นคงขึ้นแม้ในสถานการณ์ที่ไม่อาจไว้ใจได้ เธอจ้องมองแผ่นหลังของชายแปลกหน้า ดวงตาของเขาซ่อนอยู่ในเงามืด แต่ริต้าสัมผัสได้ถึงบางอย่างที่ไม่ปกติ

 
เมื่อมาถึงจุดที่เปลี่ยวที่สุดของลานขยะ ชายคนนั้นหยุดเดินและหันกลับมาหาเธอ สายตาของเขาจ้องตรงมาที่หอกในมือของริต้า เขายิ้มบางๆ ก่อนพูดขึ้นว่า

 
ชายแปลกหน้า: "หนูวางท่อแป๊ปนั่นลงก่อนสิ ฉันไม่อยากให้มันเกิดเรื่องเข้าใจผิด"

ริต้าชะงัก ความคิดหลายอย่างตีกันในหัว เธอกำลังอยู่ในสถานการณ์ที่การตัดสินใจผิดพลาดอาจหมายถึงอันตรายที่เธอไม่อาจหลีกเลี่ยงได้

 
ริต้า (ในใจ): “ถ้าฉันวางอาวุธนี้ลง แล้วเกิดอะไรขึ้นล่ะ? ถ้าเขาไม่ใช่คนดี... หรือถ้าอสุรกายโผล่มาตอนนี้ ฉันจะทำยังไง? แต่ถ้าฉันไม่วาง เขาอาจจะกลัวแล้วทำอะไรบางอย่างที่ไม่คาดคิด...”
เธอกำหอกกรีกในมือแน่นขึ้น ก่อนจะพูดออกมาเสียงเรียบแต่ชัดเจน

 
ริต้า: "ฉันว่าคุณน่าจะใจเย็นๆ ก่อนนะคะ ฉันไม่คิดจะทำร้ายใคร แต่ก็ต้องป้องกันตัวเองไว้ก่อน"
ชายแปลกหน้านิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะหัวเราะเบาๆ

 
ชายแปลกหน้า: "เจ้าหนู ฉันเข้าใจ แต่บางทีการถืออาวุธแบบนี้ อาจทำให้คนอื่นรู้สึกไม่ปลอดภัยนะ เอาแบบนี้ดีไหม เก็บไว้ในกระเป๋า แต่ยังถือไว้ใกล้มือเผื่อมีอะไรเกิดขึ้น แบบนี้โอเคไหม?"

ริต้าจ้องมองเขา สายตาของเธอเต็มไปด้วยความระแวง แต่คำพูดของชายคนนั้นฟังดูมีเหตุผล เธอสูดลมหายใจลึก ก่อนจะค่อยๆ เก็บหอกกรีกไว้ในกระเป๋าถือข้างตัว

 
ริต้า: "ก็ได้ค่ะ แต่ขอบอกไว้ก่อนนะ ถ้ามีอะไรผิดปกติ ฉันพร้อมใช้อาวุธนี้ทันที"

ชายแปลกหน้ายิ้มเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้า

 
ชายแปลกหน้า: "ดี เด็กสาวที่ระวังตัวแบบเธอ น่าชื่นชมจริงๆ งั้นเราไปกันต่อเถอะ อีกไม่ไกลแล้ว"

ริต้าเดินตามเขาไปอย่างระมัดระวัง ใจเธอยังคงเต้นแรง และทุกก้าวที่เดินเหมือนจะยิ่งใกล้ความลับบางอย่างที่กำลังรอเธออยู่...

หมายเหตุ: สาวน้อยริต้า เลือกทางเลือกที่ 2 ยืนครุ่นคิด แต่ไม่ขยับไปไหน แต่ตั้งการ์ดไว้

Rita BELIEVER

ชื่อ: Rita Chanakarnwarukpinit

ณ ลานขยะที่เงียบสงัด

 
ริต้าใช้เวลาเพียงครู่เดียวเก็บหอกกรีกที่เปื้อนฝุ่นลงในกระเป๋าของเธอ ก่อนจะเหลือบมองชายแปลกหน้าที่ประจันหน้ากับเธอ ชายคนนั้นยังคงยืนเด่นเป็นสง่าพร้อมรอยยิ้มที่ยากจะเดาความนัย

 
"คุณเลือกทางไหนล่ะ?" ชายหนุ่มเอ่ยเสียงเรียบ แต่กลับแฝงด้วยน้ำเสียงที่กดดัน "วางท่อแป๊ปไว้แล้วตามฉันไป หรือจะยืนกรานพกมันติดตัวไปด้วย?"
ริต้านิ่งอยู่ชั่วครู่ ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความเฉียบขาด ก่อนจะเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

 
"ขอโทษด้วยนะคะ แต่ริต้ายังคงยืนกรานหนักแน่นที่จะพกพาหอกกรีกติดตัวไปด้วย ริต้าไม่ได้ดึงดันหรือว่าเอาแต่ใจ แต่ว่าริต้ามีเหตุผลค่ะ"

ชายหนุ่มเลิกคิ้วพลางพยักหน้าเบา ๆ ราวกับรอให้เธออธิบายต่อ

 
"ข้อแรก..." ริต้าพูดพร้อมยกนิ้วชี้ "เราไม่อาจเชื่อใจหรือไว้วางใจใครได้ในสถานการณ์แบบนี้ โดยเฉพาะคุณ ที่ฉันเพิ่งเจอกันครั้งแรก"

"ข้อสอง..." เธอยกนิ้วเพิ่ม "ถ้ามีอสุรกายโผล่มา หอกกรีกนี่แหละ คือสิ่งเดียวที่ฉันสามารถใช้รับมือได้ทันที มันอาจเป็นโอกาสรอดเดียวของฉัน"

ชายแปลกหน้าขยับยิ้มเล็กน้อย แต่ไม่พูดอะไร

 
"และข้อสุดท้าย..." ริต้ายิ้มมุมปาก ยกนิ้วสาม "ที่คุณพูดมาว่า คุณบัวขาวอาจจะรู้สึกแพนิค ถ้าเห็นฉันถืออาวุธเข้าไป ฉันกลับมองต่างออกไป คุณบัวขาวเป็นนักมวย เขารักการต่อสู้และการชกมวยเป็นชีวิตจิตใจ ผ่านการชกต่อยที่จะต้องเจ็บตัวมาไม่น้อยและยังจะต้องเห็นเลือดอีก ไม่มีทางที่เขาจะรู้สึกหวาดกลัว หรือ แพนิคกับ แค่เห็นน้อยอย่างริต้า ถือหอกกรีกต่อหน้าอะไรแบบนี้หรอก"

พูดจบ ริต้าแสยะยิ้มเล็กน้อยพลางสบตากับชายแปลกหน้า สายตาของเธอเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น

 
ชายหนุ่มนิ่งเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะถอนหายใจ "เธอมั่นใจในตัวเองดีนี่ ฉันชอบ" เขาพูดพร้อมกับยิ้มเจ้าเล่ห์ "งั้นตามฉันมา แต่ขอเตือนว่า ถ้าพกอาวุธนี้ไป อะไร ๆ อาจไม่ง่ายอย่างที่เธอคิด"

ริต้ากระชับสายกระเป๋าของเธอ ดวงตาเปี่ยมไปด้วยความมั่นใจ "ไม่เป็นไรค่ะ ฉันพร้อมรับมือกับทุกอย่างที่เจออยู่แล้ว"

ทั้งสองมุ่งหน้าไปยังใจกลางลานขยะ ที่ซึ่งคำตอบและบัวขาวอาจกำลังรออยู่…

หมายเหตุ: ริต้าเลือกข้อที่ 2 ยืนกรานที่จะพกพาอาวุธหอกกรีกติดตัวไปด้วย

Rita BELIEVER

ชื่อ: Rita Chanakarnwarukpinit

ชื่อเรื่อง: หอกแห่งราตรี

 
---

 
ท่ามกลางลานกว้างของลานขยะ แสงจันทร์สาดส่องผ่านลานกว้าง เผยให้เห็นเงาร่างของ ริต้า สาวน้อยวัย 15 ปีในชุดเดรสสีขาวที่ตอนนี้เปื้อนฝุ่นและรอยขาดเล็กน้อย
ในมือของเธอคือ หอกกรีก ซึ่งปลายแหลมเปล่งประกายสะท้อนแสงจันทร์ แม้จะดูบอบบางและอ่อนเยาว์ แต่แววตาของริต้าเปี่ยมไปด้วยความมุ่งมั่น
ลานกว้างถูกล้อมรอบด้วยกลุ่มทหารของบริษัทเอกชนระดับ 31 แต่ละคนติดอาวุธครบมือ มีทั้งปืนกลและชุดเกราะกันกระสุน

 
หัวหน้าทหาร: "เด็กคนนี้เหรอ? เป้าหมายที่ได้รับคำสั่งมา… หึ คิดว่าเด็กอายุ 15 จะทำอะไรพวกเราได้งั้นเหรอ?"

ริต้า (เสียงนิ่ง): "แค่ปล่อยให้ฉันผ่านไป เรื่องนี้จะไม่บานปลาย"
ทหาร A: "ฮ่ะ! คิดว่าหอกอันนั้นจะหยุดปืนของพวกเราได้เหรอ? อย่าเสียเวลา จัดการเธอซะ!"

เสียงปืนดังขึ้น ปัง! ปัง! ปัง! ริต้าหมุนตัวอย่างคล่องแคล่ว หอกในมือของเธอหมุนวนเหมือนเกลียวลม ปัดกระสุนที่พุ่งตรงเข้ามาให้เบี่ยงเบนออกไป

 
ริต้า (เบาเสียง): "เริ่มเลยก็แล้วกัน"

เธอพุ่งตัวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว ทิ้งระยะห่างในพริบตา หอกในมือแทงออกด้วยความแม่นยำ ปลายหอกตัดผ่านชุดเกราะของศัตรูราวกับกระดาษ

 
ทหาร B: "บ้าอะไรเนี่ย! เด็กนี่มันสัตว์ประหลาดหรือไง!?"

ริต้าไม่ตอบ เธอเคลื่อนไหวอย่างไม่หยุดยั้ง แต่ทว่าทหารจำนวนมากเริ่มรวมตัวกันล้อมเธอไว้ พวกเขาใช้ยุทธวิธีตีวงให้เธอไม่มีทางหนี

 
หัวหน้าทหาร: "ได้ทีแล้ว จับตัวเธอมา!"

ริต้าหายใจหนักขึ้น เธอเริ่มเสียเปรียบเมื่อศัตรูบุกเข้าพร้อมกันจากทุกทิศทาง
ริต้า (พึมพำ): "ไม่ได้… จะยอมแพ้ไม่ได้…"

เธอกัดฟันฝืนตัวเองไว้ หมุนตัวพร้อมปล่อยพลังจากหอกทำให้เกิดคลื่นกระแทกรอบตัว แต่ในขณะที่เธอกำลังจะสวนกลับ หัวหน้าทหารที่ซ่อนตัวอยู่ด้านหลังกลับโผล่มาและ ใช้ด้ามปืนฟาดเข้าที่ท้ายทอยของเธออย่างแรง

 
ริต้า: "อ๊ะ…"

ทุกอย่างมืดลง ร่างเล็กของเธอล้มลงกลางลานที่เปื้อนฝุ่น เสียงหัวเราะของทหารดังขึ้น

 
หัวหน้าทหาร: "ก็แค่เด็ก… ต่อให้เก่งแค่ไหน ก็หนีไม่พ้นอยู่ดี"

แต่ไม่มีใครสังเกตว่าหอกกรีกที่ริต้าปล่อยมือหล่นลงพื้น เริ่มเรืองแสงอย่างลึกลับ…

หมายเหตุ: ตามทางเลือกที่ 2 สาวน้อยริต้า พ่ายแพ้ และโดนรุมจน

โดนเขาคนนั้นทุบทีเผลอ จนสลบ ในขณะติดพัน กับ ทหารคนอื่น

Rita BELIEVER

ชื่อ: Rita Chanakarnwarukpinit

บทนำ

 
แสงสลัวจากดวงไฟสีเหลืองในห้องมืดครึ้มสะท้อนลงบนกำแพงซีดเก่า กลิ่นอับชื้นที่ผสมผสานกับกลิ่นสนิมจากโซ่เหล็กที่พันรอบข้อมือและข้อเท้าของเธอ ริต้าหรี่ตาอย่างยากลำบากเพื่อปรับสายตาให้ชินกับความมืด ก่อนจะพบว่าตัวเองนั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้เก่า มือและเท้าของเธอถูกมัดแน่นด้วยเชือกที่ดูเหมือนผ่านการใช้งานมานาน

 
“ที่นี่… ที่ไหน...” เสียงกระซิบแผ่วเบาดังขึ้นจากริมฝีปากที่แห้งแตกของเธอ ความทรงจำเลือนรางเกี่ยวกับเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ชวนให้เธอรู้สึกสับสน

 
ทันใดนั้น เสียงฝีเท้าหนักดังขึ้นจากหน้าประตู ก่อนที่มันจะเปิดออกด้วยเสียงเอี๊ยดอ๊าด เผยให้เห็นชายหนุ่มร่างสูงในชุดสูทสีดำ ใบหน้าของเขาเย็นชาและไร้อารมณ์ เขาลากเก้าอี้ตัวหนึ่งมาและวางมันลงตรงหน้าริต้า

บทสนทนา

 
ชายหนุ่ม: (เสียงเรียบเย็นชา) "ตื่นแล้วสินะ หวังว่าเธอจะไม่ทำให้เรื่องนี้ยุ่งยากไปกว่านี้"
ริต้า: (พยายามดิ้นตัว) "พวกคุณเป็นใคร!? ต้องการอะไรจากฉัน!?"

ชายหนุ่ม: (ยิ้มมุมปาก) "คำถามไม่สำคัญเท่ากับคำตอบที่ฉันต้องการ ฟังให้ดีนะ ฉันไม่มีเวลามาเล่นเกมกับเธอ" (โน้มตัวเข้าใกล้) "บอกมาว่า บัวขาว อยู่ที่ไหน"

ริต้า: (ขมวดคิ้ว) "ฉันไม่รู้ว่าคุณพูดเรื่องอะไร! ฉันไม่รู้จักบัวขาว!"

ชายหนุ่ม: (ถอนหายใจยาว) "ไม่รู้จัก? หรือแกล้งไม่รู้? ฉันจะเตือนแค่ครั้งเดียว... เธอคงไม่อยากมีปัญหากับผู้หลักผู้ใหญ่ในประเทศนี้หรอกนะ รีบบอกมาเถอะ แค่บอกที่อยู่ของบัวขาวให้เรารู้ ฉันรับประกันได้ว่าเธอจะได้รับความคุ้มครองจากท่าน"

ริต้า: (ตะโกนลั่น) "ฉันไม่รู้จักบัวขาวจริงๆ! ฉันไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเรื่องนี้!"

ชายหนุ่มหยุดมองเธอด้วยสายตาคมกริบ เขาเหมือนกำลังพิจารณาว่าเธอพูดความจริงหรือโกหก แต่ในที่สุด เขาก็ลุกขึ้นยืน พร้อมกับเก้าอี้ที่เขาเพิ่งนั่งถูกลากเสียงดังไปจนชิดกำแพง

 
ชายหนุ่ม: (เสียงต่ำและน่ากลัว) "ฉันหวังว่าเธอจะเปลี่ยนใจ ก่อนที่เราจะพบกันครั้งหน้า"

เขาหันหลังเดินออกจากห้อง ปล่อยให้ริต้าอยู่ในความเงียบงันและความกลัว เธอได้ยินเสียงพูดคุยเบาๆ จากชายหนุ่มและเพื่อนร่วมทีมของเขาที่อยู่นอกประตู

 
เสียงชายหนุ่มด้านนอก: "เธอไม่ยอมปริปาก แต่ฉันมั่นใจว่าเธอรู้อะไรบางอย่าง เราต้องหาทางทำให้เธอยอมพูดให้ได้"

 
เสียงอีกคนหนึ่ง: "อย่าใจร้อนเกินไป ถ้าบีบเธอแรงเกิน เธออาจจะไม่พูดอะไรเลย"

จบฉาก

 
ในความเงียบ ริต้าหายใจหอบ พลางคิดหาวิธีเอาตัวรอดจากสถานการณ์ที่ไม่คาดคิดนี้ เธอต้องทำอย่างไรต่อไป?

หมายเหตุ: รอคำสั่งแอดมิน

Rita BELIEVER

ชื่อ: Rita Chanakarnwarukpinit

ชื่อเรื่อง: แผนลับสายฟ้าแห่งรัตติกาล

---

บทที่ 1: ความลับในเงามืด

ในห้องมืดสลัว เสียงสนทนาคลุมเครือดังลอดเข้ามาในโสตประสาทของ ริต้า สาวน้อยวัย 15 ปี ผู้ที่ถูกล่ามไว้ในมุมหนึ่งของห้อง เธอปรับตัวนิ่งฟังอย่างตั้งใจ หวังจับใจความของบทสนทนาอันเป็นปริศนา

“ไม่ว่ายังไงก็ต้องลาก บัวขาว กลับมาให้ได้!” เสียงแหบห้าวกล่าวขึ้นด้วยความหงุดหงิด “มันต้องขึ้นชกในปีหน้า! ขืนยังทำตัวเป็นเด็กแบบนี้ คงต้องหาวิธีจับตัวน้องสาวมัน... บางทีเด็กผู้หญิงคนนั้นอาจรู้อะไรบางอย่าง เรื่องญาติมัน!”

หัวใจของริต้าเต้นแรง เธอพยายามปะติดปะต่อข้อมูลที่ได้ยิน ‘น้องสาวเหรอ? หมายถึงใครกันแน่?’ ความสงสัยเต็มท่วมในใจ

ในขณะที่สายตากวาดไปรอบ ๆ ห้อง เธอก็พบกับสิ่งแปลกประหลาด—ทวนสัมฤทธิ์วางอยู่ข้างตัว มันเป็นอาวุธที่ดูแปลกตา ไม่รู้ว่ามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร แต่สิ่งที่ทำให้เธอสะดุดคือ ขนนกสีทอง ที่ตกอยู่ใกล้ ๆ

"ขนนกนี่มัน..." ริต้าพึมพำ ก่อนจะเบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจ "นี่ต้องเป็นของ เทพอพอลโล่ แน่ ๆ!"

เธอเริ่มใจเย็นลง แม้มือและเท้าจะถูกล่ามด้วยเชือก แต่ปลายทวนที่อยู่ไม่ไกลนั้นกลับกลายเป็นความหวัง ริต้าใช้แรงทั้งหมดในร่างค่อย ๆ กระดึ๊บไปใกล้ ๆ ทวนสัมฤทธิ์

"เฮ้อ...อีกนิดเดียว..." เธอพึมพำเบา ๆ ขณะที่เชือกเสียดสีกับข้อมือ

เสียงสนทนายังคงดำเนินต่อไป แต่ดูเหมือนว่าพวกนั้นจะยังไม่ทันสังเกตว่าเธอพยายามหนีออกมา ริต้าสะบัดเชือกออกด้วยปลายทวนได้สำเร็จในที่สุด

"ได้แล้ว!" เธอกล่าวในใจพลางถอนหายใจด้วยความโล่งอก

ก่อนที่เธอจะทำอะไรต่อไป เธอหยิบขนนกขึ้นมาพิจารณาอย่างละเอียด “ถ้านี่เป็นของเทพอพอลโล่จริง...บางทีทวนเล่มนี้อาจไม่ได้มีไว้เพื่อทำร้ายใคร แต่มันต้องมีพลังบางอย่างซ่อนอยู่”

ทันใดนั้น เสียงฝีเท้าก็ดังขึ้นจากอีกด้านหนึ่งของห้อง ทำให้เธอรีบปรับตัวเข้าโหมดระวังภัย

"ได้เวลาหาคำตอบแล้ว..." เธอคิดในใจ ก่อนจะกำทวนสัมฤทธิ์ในมือแน่น

---

หมายเหตุ: รอคำสั่งถัดไปจากแอดมิน และ พร้อมทำพาร์ทต่อไปทันที

Rita BELIEVER

ชื่อ: Rita Chanakarnwarukpinit

บทที่ 1: การดิ้นรนของริต้า

แสงจันทร์สาดส่องผ่านช่องว่างของหน้าต่างในห้องเก็บของแคบๆ ที่มีกลิ่นอับ ริต้านั่งอยู่บนพื้นไม้เก่า ร่างเล็กสั่นสะท้านเพราะความหนาวและความกลัว ข้อมือและข้อเท้าของเธอถูกมัดด้วยเชือกแน่นหนา

“ไม่... ไม่ได้!” ริต้ากระซิบกับตัวเอง ขบฟันแน่น น้ำตาไหลออกมาด้วยความเจ็บปวด แต่เธอไม่ยอมแพ้

ที่มุมห้องมีปลายทวนทองวาววับถูกวางทิ้งไว้ ริต้ามองมันด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความหวัง

"ถ้าฉันเอามันมาได้... ฉันอาจจะตัดเชือกนี่ได้!" เธอพึมพำ ก่อนจะค่อยๆ เอนตัวไปทางทวน ใช้ปลายเท้าดันตัวเองให้เข้าใกล้

เมื่อเธอเอื้อมมือไปจับปลายทวน ปลายเชือกที่มัดข้อมือก็เกือบจะขัดกับพื้น เธอสูดลมหายใจลึก ก่อนจะใช้แรงทั้งหมดพยายามลากทวนเข้ามาใกล้

“แค่... อีกนิดเดียว...”

เสียงเชือกครูดกับพื้นไม้ดังขึ้นพร้อมกับเสียงหัวใจที่เต้นระทึก

ในที่สุด ริต้าก็คว้าปลายทวนมาได้ เธอหอบหายใจ ใช้ปลายทวนเริ่มกรีดเชือกที่มัดข้อเท้าอย่างระมัดระวัง แต่ไม่วายรู้สึกถึงความสิ้นหวังที่ถาโถมเข้ามา

“อย่าหยุดสิ... ริต้า เธอต้องออกไปจากที่นี่!” เธอพูดปลุกใจตัวเอง เสียงนั้นแผ่วเบาแต่หนักแน่น

ริต้ายังคงพยายามอย่างไม่ลดละ แม้มือจะสั่นจนแทบถือทวนไว้ไม่ไหว หัวใจเธอเต้นแรงราวกับมันรู้ว่าชะตากรรมกำลังจะเปลี่ยนไปในไม่ช้า...

หมายเหตุ: รอคำสั่งถัดไปจากแอดมิน และ พร้อมทำพาร์ทต่อไปทันที