[ทิศตะวันตกจากบ้านใหญ่] อะเมซอนคาเฟ่

Daemon HEROES

Monster Shop Rumors

หลังจากเขาสบายเนื้อสบายตัว เดม่อนก็ตรงดิ่งมาคาเฟ่อย่างสดชื่น กลิ่นกายหอมแม้เขาจะยังไม่ได้ไปห้องน้ำมาจริง ๆ แต่เนื้อตัวที่เคยสกปรกก็ถูกชะล้างไปจนสะอาดหมดจด

"วันนี้คนเยอะดีจัง จะมีโต๊ะว่างไหมนะ" เดม่อนที่กำลังจะเปิดประตูคาเฟ่ มองผ่านกระจกเข้าไปเห็นโต๊ะแต่ละโต๊ะแน่นเอี๊ยดกัน

เขาเดินผ่านประตูคาเฟ่ก่อนจะมองหาโต๊ะที่ว่าง ก่อนจะได้ยินเสียงคุ้นเคย พี่อลิเซียนั่นเองและคนข้าง ๆ กอดพี่อลิเซีย ให้เดาคงจะเป็นแฟนพี่อลิเซียที่เคยพูดถึง

ผมเดินเข้าไปหาพี่อลิเซีย "สวัสดีครับพี่อลิเซีย และพี่คนนี้คงจะใช่คนที่พี่คิดถึงทุกวันสินะ"

"ใช่จ้า นี่เอลลิส บุตรแห่งแอรีส" อลิเซียพูดขึ้นก่อนจะแนะนำตัวแฟนหนุ่ม "เอลลิสนี่เดม่อน น้องชายคนเล็กของบ้านอะโฟร์ไดท์"

"สวัสดีพ่อหนุ่ม นายเองสินะคนที่เคยมีเรื่องกับลูกแอรีสปลายแถว" เอลลิสพูดขึ้นมองเด็กหนุ่มบ้านอะโฟร์ไดท์ แม้หมอนั่นจะเป็นแค่พวกปลายแถว แต่เขากลับแพ้เด็กอะโฟร์ไดท์เนี่ยนะ จนเขาต้องจัดฉากให้หมอนั่นหายไปจากค่ายซะ ขยะแขยงลูกตาสิ้นดี 

"นายรู้ใช่ไหมคนที่นายสู้ด้วยน่ะมันแค่พวกกระจอกไม่คู่ควรจะเรียกตัวเองว่าบ้านแอรีสด้วยซ้ำ โดนอสุรกายขย้ำไปซะแบบนี้ก็ดีแล้วเนาะ ว่าไหม"

"ก็แค่โชคช่วยนิดหน่อยน่ะครับ" เดม่อนพูดพลางยักยิ้ม หัวเราะกลบเกลื่อน 

"จริงสิน้องชาย วันก่อนขอบคุณนะที่สนับสนุนแคมเปญพ่อในการล่าฉลาม นั่นแหละความสนุกที่แท้จริง ไว้ว่าง ๆ จะพาไปล่องเรือนะ" เอลลิสพูดโอ้อวดบางอย่าง เหมือนกับว่าเขาเป็นเด็กบ้านรวยคนหนึ่ง เขาลอบถอนหายใจก่อนจะพุดปฏิเสธ 

"ไม่ดีกว่า พอดีผมไม่ค่อยชอบกิจกรรมอะไรแบบนี้เท่าไหร่"

"ได้ยินจากอลิเซียว่านายบ้าฝึกฝนนี่ ถ้านายอยากแข็งแกร่งย่อมต้องไปเผชิญหน้ากับนักล่าสุดอันตรายแบบนั้น ถ้าไม่โดนพวกโง่บ้านโพไซดอนไปอนุรักษ์ซะก่อนนะ" เอลลิสพูดพลางยกมือทุบโต๊ะ ยิ่งเขานึกถึงผลโหวตที่ตอนนี้นำไปนิด ๆ ก็แทบคลั่งแต่ต้องเก็บอาการไว้

"อ้อจริงสิ น้องชายเคยได้ยินข่าวลือร้านป้าเซเนียกับป้าเอมไหม"   เอลลิสพูดขึ้น 

"ไม่เลย ว่าแต่สองร้านนี้มาเปิดใหม่ที่ค่ายเหรอครับ" เดม่อนเขาคิดว่าสำรวจค่ายก็น่าจะครบทำไมไม่เคยเจอสองร้านนี้เลยนะ

"ไม่ใช่เลยน้องชาย อยู่นอกค่ายต่างหาก..." เอลลิสแสยะยิ้มบางอย่างน่ากลัว "แต่อย่าทำให้เจ้าของร้านโกรธล่ะ แล้วจะหาว่าพี่ไม่เตือน"

"น้องเดม่อน ร้านป้าเซเนียน่ะเหมือนจะเป็นร้านแม่มดแห่งเอนดอร์ ส่วนป้าเอม.." อลิเซียลุกจากโต๊ะมาใกล้ ๆ ผมกระซิบข้างหู 'เมดูซ่า = เอม'

ผมหันขวับมองพี่อลิเซีย สองอสุรกายสุดโหดมาเปิดร้านละแวกค่ายเนี่ยนะ "แล้วแบบนี้ไม่เป็นอันตรายเหรอครับ"

"ไม่ต้องกลัวไปหรอกน้องชาย ถ้าไม่ใช่ศัตรูเจ้าของร้านอย่างอาธีน่า โพไซดอน สำหรับป้าเอม และเฮคาทีสำหรับป้าเซเนียล่ะก็ ปลอดภัยแน่นอน ถ้าไม่ทำอะไรรุ่มร่ามน่ะนะ" 

"ร้านป้าเอมน่ะนอกจากรับซื้อไข่แล้ว ยังมีรูปปั้นตกแต่งสวนสวย ๆ ที่ป้าเอมตั้งใจ...คัดสรร" เอลลิสพูดก่อนเว้นช่วงนึงพูดต่อ คัดสรร เขาจงใจใช้คำนี้ และมองมาที่เด็กหนุ่มอย่างเดม่อน "ถ้านายเข้าตาป้าเอมก็อาจจะเป็นหนึ่งในคอลเลกชั่นก็ได้นะ"

"ขอบคุณที่เตือนนะครับ" เดม่อนถอนหายใจ เอ๊ะป้าเอม อะธีน่า หมายความว่าผมอดชวนลิเลียน่าไปเที่ยวร้านนั้นล่ะสินะ ได้ยินว่ามีรูปปั้นแต่งสวนสวย ๆ เยอะ หลายแบบ 

เดม่อนลอบถอนหายใจก่อนจะเรียกเจ้าของร้านสั่งเอ็กช์เพรสโซ่สักสองช็อตมาดื่มย้อมใจ 

"เดี๋ยวมื้อนี้ผมเลี้ยงเองน้องชาย เธอน้องอลิเซียก็เหมือนน้องผม" เอลลิสพูดขึ้นก่อนจะหยิบเงินหนาปึกมาวางบนโต๊ะ 

"พอดีแม่เอลลิสเขาเป็นนักธุรกิจใหญ่น่ะ" อลิเซียพูดเสริมแฟนหนุ่ม ดูเหมือนพี่อลิเซียจะรักหมอนี่มากเลยนะเนี่ย ผมเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าหมอนี่มีดียังไง

"ดูเหมือนนายนี่จะมีแรงดึงดูดอีกแบบที่มีต่อบ้านแอรีสสินะ หวังว่านายจะมีแบบนั้นแค่ไอปลายแถวคนนั้นคนเดียวน่ะนะ" เอลลิสพูดขึ้น ส่งสายตาบางอย่างมาข่มผม "ไว้ว่าง ๆ มาลองลับฝีมือกับพี่ได้ พี่จะแสดงความแข็งแกร่งที่แท้จริงของแอรีสให้น้องชายดูเอง"

"แฮ่ๆ งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ ไม่เป็นก้างให้พวกพี่แล้ว" เดม่อนพูดก่อนก้มศีรษะลาพี่อลิเซีย และคว้าแก้วกาแฟที่เจ้าของร้านกำลังเดินมาเสิร์ฟไปจากร้านทันที ดูเหมือนเอลลิสดูท่าจะแค้นเขาเรื่องที่ทำให้พี่น้องร่วมบ้านเขาพ่ายแพ้ แบบนี้ผมคงต้องระวังตัวแล้ว ไอหมอนั่นดูไม่ธรรมดาอย่างที่มันบอกจริง ๆ

[รางวัลรับรู้เกี่ยวกับร้านอสุรกาย] 

+10 EXP , +2 Point , +25 พลังงาน

Feria HEROES

Play it coolFeriaHayes time

หลังจากที่ไปดูแลไข่ก็อบลินมาเสร็จเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เธอก็แวะมาที่คาเฟ่อะเมซอนเพื่อที่จะมาจิบกาแฟเสียสักหน่อย หลังจากที่ไม่ได้พักมาจิบกาแฟสบาย ๆ แบบนี้มาหลายวันแล้วด้วยสิ ในตอนนั้นเองเธอก็เห็นตรงเคาน์เตอร์บาร์ที่นั่งอยู่ข้าง ๆ เป็นคู่ชายหญิงที่ดูแล้วเหมือนเป็นแฟนกันเลยแฮะ

“ขอบคุณนะคะเอลลิสที่พามาเดตที่นี่”

“อยู่แล้วสิครับ นี่รู้เรื่องร้านป้าเซเนียกับป้าเอมไหมครับ”

“ที่บอกว่าเป็นร้านของอสุรกายใช่ไหมคะ”

ประโยคนั้นทำเอากระตุ้นต่อมสงสัยของสาวน้อยเป็นอย่างมากจนเธอเขยิบไปใกล้ ๆ ทั้งคู่

“เออ..ขอโทษนะคะ คือเราสนใจเรื่องคุยกันเมื่อกี้น่ะ ถ้าไม่รังเกียจขอเราร่วมวงด้วยได้ไหมคะ”

“ได้สิคะ เชิญเลย ฉันอลิเซียธิดาแห่งอะโฟร์ไดท์คะ ส่วนนี้…”

“เอลลิส บุตรแห่งแอรีส มาสิร่วมวงกัน”

“คุณอลิเซียกับเอลลิสสินะคะ เราเฟเรีย ธิดาแห่งฮิปนอสค่ะ”

“อ้อ ธิดาแห่งฮิปนอสสุดแอคทีฟตามข่าวลือนี่เอง”

“ขอร้องเถอะค่ะ ฉายานั่นมันน่าอายนะคะ”

เธอแอบแก้มแดงเรื่อ ๆ ด้วยความเขินอายก่อนจะเปลี่ยนเรื่อง

“แล้วเรื่องร้านที่พูดถึงเมื่อกี้คืออะไรเหรอคะ”

“อ้อ ก็ร้านป้าเซเนีย และ ร้านป้าเอมน่ะ เป็นร้านค้าอสุรกายในแถว ๆ ชุมชนลองไอส์แลนต์เดินจากค่ายไม่ไกลนักหรอกนะ การไปที่นั่นก็ไม่ต้องกลัวพวกอสุรกายด้วย”

“ถ้าจำไม่ผิด ป้าเซเนีย เป็นแม่มดคู่ปรับของท่านเทพีเฮคาทีด้วยล่ะนะ ส่วนป้าเอมก็เป็นเมดูซ่าด้วยล่ะนะ”

“แม่มดกับเมดูซ่าเหรอคะ แบบนี้จะไม่อันตรายเหรอคะ”

“ไม่อันตรายหรอกนะ พวกเขากลับใจแล้วน่ะ แต่ถ้าลูกของเทพที่พวกนั้นเกลียดก็จะ…. ไม่รู้สิ ร้านป้าเซเนียเนี่ยรับซื้อสินสงครามพวกขนฮาร์ปี้กับหมวกก็อบลินอยู่ แต่กดราคากับลูกแห่งเฮคาทีพอควรอยู่ ส่วนป้าเอมเขาขายรูปปั้นในสวนแถมรับซื้อไข่อสุรกายด้วยนะ ร้านนี้น่ะไม่ต้อนรับลูกโพไซดอนและอะธีน่าด้วยนะ สงสัยเป็นเพราะโดนเพอร์ซีย์กับแอนนาเบ็ธไปทำลายนางมั้ง แต่ลูกฮิปนอสแบบเธอคงสบาย ๆ เลยล่ะ“

“รับซื้อสินสงครามจากอสุรกายด้วยเหรอคะ ดีจังเลย ว่าง ๆ เราจะลองแวะไปนะคะ”

“ใจกล้าดีนี่ ซักถูกใจแล้วสิ มาแก้วนี้เลี้ยงเอง”

“ขอบคุณนะคะคุณเอลลิส”

ว่าแล้วเอลลิสก็สั่งกาแฟมาเลี้ยงเธอแก้วหนึ่ง เธอก็ดื่มจนหมดแก้ว ก่อนจะออกจากร้านไปทำธุระต่อ

รับรู้เกี่ยวกับร้านอสุรกาย

bettyleg

Nereza BELIEVER

FIRST DATE

“ ดูเศร้า ๆ นะ ”

“ คนที่นัดไว้ไม่มาสักทีเหรอ ? ”

,

เสียงไถ่ถามดังขึ้นพร้อมการวางมือลงบนบ่ากว้าง ปลายนิ้วลากจากเนินไหล่เคลื่อนเข้าเชยปลายคางของอีกฝ่ายขึ้นทั้งที่ตัวเธอยังยืนซ้อนอยู่ด้านหลัง “ ไหนดูซิ.. อืม หน้าเศร้าจริง ๆ ด้วย ” ธิดาแห่งความรักหัวเราะในลำคอพลางผละมือออกจากกายหนา สองขาขยับก้าวพาร่างของตัวเธอไปนั่งลงบนเก้าอี้ที่ตั้งอยู่ตรงข้ามเจ้าของโต๊ะที่มาจับจองพื้นที่ตั้งแต่เที่ยง

ขาข้างหนึ่งขยับขึ้นไขว่ห้าง ส่วนมืออีกข้างก็ยกขึ้นมองนาฬิการาคาแพงที่สวมติดตัวไว้ “ หนึ่งทุ่มแล้ว ฉันได้ยินว่าคุณมาตั้งแต่เที่ยง ได้ตั้งลิมิตการรอไว้หรือเปล่าล่ะ คุณปาร์ค ” สาวสวยที่บังอาจจับจองพื้นที่สำหรับผู้ที่อีกฝ่ายนัดหมายไว้ถามไถ่อย่างถือตัว พร้อมกับการชำเลืองตาขึ้นมองบุตรโพไซดอนเจ้าของนัด

“ ก็คงรอไปเรื่อย ๆ ครับ ”

“ รอจนกว่าคุณจะมา ”

คำตอบของบุตรชายแห่งท้องทะเลทำเอาทายาทเทพีแห่งความรักผู้เป็นเจ้าของนัดหมายเค้นหัวเราะออกมาผ่านลำคอ ถูกต้องแล้ว ถึงเจ้าของคำเชิญจะเป็นอีกฝ่าย แต่ผู้ที่ได้รับจดหมายนัดกลับเป็นเธอ ดังนั้นจะกล่าวว่าทั้งคู่คือเจ้าของนัดร่วมกันก็คงไม่ผิดนัก

“ ดื่มอะไรไหม ผมเลี้ยงได้นะ ”

ในเมื่ออีกฝ่ายเสนอไมตรี ถ้างั้นเธอก็ไม่ขอปฏิเสธ หญิงสาวหันไปสั่งเครื่องดื่มที่ชื่อ ‘สตอเบอร์รี่ช็อตเค้ก’ ปากเปล่ากับพนักงานที่เหมือนจะแอบมองมาสักระยะหนึ่งแล้ว

“ คุณชอบของหวาน ? ”

“ ค่อนข้างชอบ พักหลังมานี้ฉันทานไม่บ่อยเท่าไหร่ แต่ถ้าหวานจัดเกินไปก็ไม่ดี ขอแบบกลาง ๆ ปกติ แบบที่คนทั่วไปเขาชอบกันนั่นแหละ ” คำตอบของเธอยืดยาวขึ้นได้ก็เพราะการอธิบาย เนเรซ่าไม่อยากให้อีกฝ่ายเข้าใจผิด และร้อยทั้งร้อย เธอไม่อยากเผชิญหน้ากับเหตุการณ์ที่หลังจากนี้จะต้องเจอกับขนมหวานในระดับที่เธอทานไม่ได้มากองอยู่หน้าเคบิน

“ โอเค ผมจะจำไว้ว่าคุณชอบ ”

เจโรมรับคำอย่างว่าง่าย เขายื่นมือออกมายกแก้วกาแฟเย็นที่พร่องไปจนเกือบหมดขึ้นมาจิบอีกครั้งก่อนจะวางลง “ ก่อนอื่น ผมขอโทษจริง ๆ ที่ครั้งที่แล้วผมไปสาย อย่างที่คุณเห็นในจดหมาย ผมไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นแบบนั้น ”

เนตรคมสีฟ้าครามสัมผัสได้ถึงความรู้สึกผิดบนใบหน้าอันหล่อเหลานั้น สองแขนขยับเข้ากอดอก พร้อมกับนัยน์ตาที่หลุบลงมองโต๊ะไม้ด้านหน้าเมื่อเผลอนึกกระอักกระอ่วนใจต่อสถานการณ์ตรงหน้านี้ขึ้นมา “ เอาเถอะ ฉันเข้าใจ ” เธอพูด

“ ไม่ต้องห่วง ฉันเข้าใจจริง ๆ ” ใบหน้างามเงยขึ้นเน้นย้ำสิ่งที่กล่าวออกไปอย่างมั่นใจ เนเรซ่าไม่ถึงกับเป็นคนเจ้าคิดเจ้าแค้น แต่ก็เป็นจำพวกที่จำไม่ลืม เจ้าของเสน่ห์ลึกลับมากอันตรายพร้อมทั้งกลิ่นหอมอ่อน ๆ ของกุหลาบป่าแนบแผ่นหลังไปกับพนักพิงของเก้าอี้ ปล่อยกายให้ดูผ่อนคลายผิดกับสองตาที่ยังคงจับจ้องประหนึ่งรอดูการกระทำของผู้ที่ทำประหนึ่งว่า ‘ ขอโอกาส ’ จากเธอ

“ และฉันเชื่อว่าคุณเองก็คงเข้าใจ ”

“ ตอนนั้นมันดึกมากแล้ว ถึงฉันจะชอบทะเลสาบตอนกลางคืน แต่จะให้รอนาน ๆ ก็ค่อนข้างอันตรายสำหรับผู้หญิงที่ยังไม่ได้เริ่มเรียนการต่อสู้เหมือนกัน ” เธอห่วงความปลอดภัยของตัวเองมากกว่าความสัมพันธ์ฉาบฉวยกับผู้ชายที่เจอหน้ากันแค่สองครั้ง ใช่ สองครั้ง เธอเคยเจอเขาที่ริมหาดหนึ่งครั้งในตอนที่เธอต้องการความช่วยเหลือ และเจอเขาอีกครั้งในปาร์ตี้วันเกิดที่จัดขึ้นกะทันหัน ซึ่งทั้งสองครั้ง เนเรซ่าคิดว่าตัวเองใช้เวลากับอีกฝ่ายน้อยเกินกว่าที่จะผูกมัดเขาไว้ด้วยเงื่อนไขบางอย่างของความสนใจ

“ อย่างน้อยคนที่ไปรอที่นั้นก็ยังเป็นคุณ.. ครับ ผมเข้าใจดี คุณทำถูกแล้ว ”

เมื่อไม่เห็นท่าทีต่อต้าน บุตรสาวอะโฟรไดท์ก็พอจะวางใจขึ้นมาได้บ้าง เธอพยักหน้ารับพร้อมกับปล่อยให้บรรยากาศที่ครอบคลุมระหว่างพวกเขากลายมาเป็นความเงียบที่ชวนให้ประหม่า

ยังดีที่ซาบริน่ามาถูกเวลา

แก้วเครื่องดื่มถูกวางลงบนโต๊ะ เธอชำเลืองตามองลูกค้าทั้งสองเล็กน้อย ก่อนจะหมุนกายหันหลังเดินกลับไปโดยมีเสียงขอบคุณของเนเรซ่าดังตามมาทีหลัง เดิมทีเจโรมคิดจะอาศัยจังหวะนี้เปิดบทสนทนาขึ้นมาใหม่ แต่ใครมันจะไปนึกว่าสุดท้ายแล้วคนที่เริ่มเอ่ยปากทักขึ้นก่อนกลับเป็นฝ่ายหญิงสาวที่ถูกนัด “ แล้ว— เดิมทีคุณมีอะไรหรือเปล่า ? ”

“ ผมมีเวลาอยู่ที่ค่ายได้อีกไม่นาน เลยคิดว่าสมควรจะมาใช้เวลากับคุณหน่อย ” ศิลปินคิวทองแบบเขาจะให้ใช้ชีวิตในค่ายตลอดไปก็คงไม่ได้ เดิมทีเจโรมมาเพื่อจัดการธุระที่ได้รับการฝากฝังมาจากบิดา เมื่อธุระนั้นเสร็จสิ้นก็เท่ากับเขาควรจะกลับไปทำงานต่อได้แล้ว แต่ไม่รู้ทำไม พอได้มองเห็นกำหนดการเดินทางกลับที่ใกล้เข้ามาทีไร ก็นึกหวั่นใจไม่อยากกลับขึ้นเรื่อย ๆ

“ ฉันเข้าใจ คุณเป็นศิลปินดังนี่ GETS!X สินะ ฉันชอบเพลงของพวกคุณด้วยซ้ำ ถึงจะไม่ค่อยได้ฟังเท่าไหร่ตั้งแต่มาถึงค่ายนี้ ” เนเรซ่าโคลงศีรษะเล็กน้อย เธอเคยได้ฟังเพลงดังของศิลปินหน้าใหม่ที่เข้ามาเขย่าหัวใจของสาวน้อยสาวใหญ่มากมาย หนึ่งในนั้นย่อมเป็น GETS!X ที่กำลังโด่งดังถึงขนาดถูกแบรนด์ดังเชิญไปเข้าร่วมงานแฟชั่นมากมาย “ ฉันชอบเพลง blind มาก ”

เจโรมค้นพบว่าการได้ฟังแฟนคลับพูดถึงพวกเขาก็ค่อนข้างเป็นเรื่องที่รื่นหูอยู่ไม่น้อย โดยเฉพาะเมื่อแฟนคลับที่ว่าเป็นถึงสาวสวยจากบ้านอะโฟรไดท์ — ที่เขาว่ากันว่าเคบินที่ 10 ครอบครองเสน่ห์เหลือร้ายชวนให้คนคล้อยตามสงสัยคงจะจริง จนถึงตอนนี้แม้ว่าอีกฝ่ายจะไม่ได้แสดงความอ่อนหวานอย่างที่ผู้หญิงอื่น ๆ เป็น เขาก็ยังไม่นึกโกรธเคืองหรือขัดใจ จนกระทั่งมีประโยคหนึ่งผ่านหูมาทำให้คนฟังถึงกับต้องขมวดคิ้ว

“ ฉันชอบท่อนเดี่ยวของนิโคลัสมาก เสียงเขาเท่จนฉันยกใหนั่นเป็นท่อนโปรดเลยล่ะ ”

นิโคลัส , บุคคลที่สามที่ถูกยกขึ้นมาพูดถึง หนึ่งในสมาชิกของวง GETS!X ซึ่งครองตำแหน่งน้องเล็ก พ่วงกับการเป็นทั้งนักเต้นและแรปเปอร์ เจ้าเด็กอายุน้อยที่โตเอาโตเอาจนสูงล้ำหน้าพี่ ๆ ในวง พร้อมทั้งสไตล์การแต่งตัวที่ก้าวกระโดดจนถูกยกเทียบขึ้นเท่ากับเขาในฐานะของแฟชั่นไอคอน

มันก็น่าน้อยใจอยู่เมื่อคนที่ไม่เคยแม้แต่จะปรากฏตัวกลับถูกยกมาพูดถึง

ใบหน้าของเจโรมมืดครึ้มราวกับมีเมฆฝนมาบดบัง ผิดกับผู้กล่าวที่เพียงแค่ยกแก้วเครื่องดื่มขึ้นจิบพร้อมวางสายตาสำรวจดูความเปลี่ยนแปลงเหล่านั้นอย่างชอบใจ เนเรซ่าไม่ได้พูดอะไรที่มันเกินจริง และแน่นอนว่าเธอไม่ได้โกหก ถึงจะรู้ดีว่าการกล่าวถึงบุคคลที่สามในรูปแบบเยินยอทั้งที่สถานะของพวกเขายังไม่ชัดเจนจะค่อนข้างเป็นการกระทำที่ใจร้ายแต่นั่นก็ใช่เรื่องที่เธอจะต้องใส่ใจ

ใครใช้ให้เขาอาจเอื้อมมาอยู่ในวังวนของธิดาแห่งอะโฟรไดท์ล่ะ ?

“ ยังมีใครอีกนะ โจอาร์ควิน ? อืม.. ฉันชอบเขามากจริง ๆ ”

น่าสงสารจริง ๆ เธอรับรู้ได้โดยไม่ต้องพยายามเลยด้วยซ้ำว่าคลื่นลมที่เคยสงบในห้วงทะเลใต้จิตใจของบุตรโพไซดอนกำลังถูกปั่นให้โหมกระหน่ำ

เธอต้องขอโทษพี่น้องชาวโพไซดอนของเขาด้วย , แต่ดูเหมือนพี่หรือไม่ก็น้องของพวกเขาคนนี้จะถูกมนต์สะกดของเคบินที่ 10 เล่นงานเข้าให้จริง ๆ แล้ว

“ แต่ใครจะไปน่ารักเท่าคุณ จริงไหม ? อุตส่าห์เขียนจดหมายมาให้ฉันตั้งสองครั้ง ทำเอาฉันสับสนเลยนะ ว่าคุณเป็นบัดเดอร์ของฉันหรือเปล่า ” จดหมายสองฉบับปรากฏขึ้นบนมือขาว เธอโบกมันไปมาจนกระดาษเคลื่อนไหวไปตามแรง ก่อนจะลดมือลงเพื่อที่จะได้กลับมาอ่านมันอีกครั้ง

“ ไหน ขอฉันดูหน่อย ”

ธิดาอะโฟรไดท์กำหมัดและยกมือขึ้นหนึ่งขึ้นในระดับริมฝีปาก แสร้งทำเป็นกระแอมแค่ทีสองที ก่อนที่จะค่อย ๆ อ่านเนื้อความในจดหมายฉบับแรกด้วยน้ำเสียงที่ถูกดัดให้ดูต่ำลงกว่าเสียงปกติ “ สวัสดีครับ เนเรซ่า(?) ”

“ สวัสดีค่ะ เจโรม ” พร้อมกันนั้น เธอก็แสร้งทำเป็นพูดตอบจดหมายด้วยเสียงปกติ ราวกับว่านี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้อ่านมัน

“ ไม่ทราบว่าสะดวกมาพายเรือแคนูในทะเลสาบของค่ายไห—–- ”

“ พอเถอะครับ ”

กลายเป็นว่าผู้ที่กำลังประหม่าในสมการนี้กลับไม่ใช่เธอ เจโรมใช้มือข้างหนึ่งป้องริมฝีปากพลางกดใบหน้าลง ส่วนมืออีกข้างก็ยื่นออกมาจับปลายกระดาษจดหมายส่วนบนที่ว่างอยู่ราวกับต้องการให้เธอหยุดขุดคุ้ยการตัดสินใจที่น่าเอ็นดูของเขา

“ แย่จริง.. ฉันกำลังสนุกอยู่ด้วยสิ ถ้าจะห้ามก็คงต้องพยายามหน่อยแล้วล่ะเจโรม ”

ธิดาอะโฟรไดท์เคลื่อนสายตาลงกับเหล่าตัวอักษรอีกครั้ง ริมฝีปากสีสดเหยียดเป็นรอยยิ้มขบขันยามที่ได้เห็นประโยคสุดท้าย “ แม้จะในฐานะรุ่นพี่ แต่ผมก็อยากทำความรู้จักรุ่นน้องคนนี้สักหน่อย ”

“ อ๋อ … ในฐานะ รุ่ น พี่ นี่เนอะ ”

จดหมายฉบับแรกถูกพับเก็บไปอย่างรวดเร็วเมื่อใจความสำคัญถูกอ่านออกมาจนไม่เหลือส่วนไหนให้ซ้ำเติม (?) นัยน์ตาสีฟ้าครามราวกับห้วงทะเลสบมองกับเนตรคู่คมที่เจือความประหม่า อีกฝ่ายเป็นถึงศิลปินดังที่ห่างเหินจากคำว่า ‘ความรัก’ และ ‘ความสัมพันธ์’ ส่วนเธอคือสาวสวยผู้ครองประสบการณ์รักฉาบฉวยมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน ดูแค่นี้ก็รู้แล้วว่าใครกันแน่ที่ได้เปรียบและเสียเปรียบ

“ จะว่าไป ฉันถูกใจจดหมายฉบับที่สองของคุณมาก ”

“ ว่าไงดี.. มันทำฉันหัวเราะได้เป็นวันเชียวล่ะ ”

จดหมายฉบับที่สองกำลังอวดโฉมอยู่ในมือ เนเรซ่ากวาดสายตามองเนื้อความด้านในด้วยสีหน้าอ่อนใจ พลางพับจดหมายลงทีละทบ “ ถึงเนเรซ่า , คืนวันที่ 31 มีนา ที่ดูเหมือนว่านัดของเราจะแห้วกัน แต่ตอนผมไปถึงก็เหมือนจะเห็นร่องรอยเหมือนมีคนมาก่อนแล้ว ” ไม่จำเป็นต้องอ่าน เธอก็จดจำเนื้อหาของจดหมายได้เป็นอย่างดีผ่านการอ่านแค่ไม่กี่ครั้ง สมกับเป็นนักรักที่รู้จักใช้งานสิ่งที่พบมาโต้กลับอีกฝ่ายโดยไม่นึกเสียดาย

“ ถึงตอนนี้คุณจะรู้แล้ว แต่ใช่ค่ะ ร่องรอยที่คุณเจอนั่นฉันเอง ”

“ รุ่นน้องโกรธผมหรือเปล่าที่ผมมาสายไปหน่อยหนึ่ง พอดีกำลังเตรียมของจัดปาร์ตี้ และเพิ่งเห็นว่าของขาดไปบางส่วน ก็เลยวิ่งเข้าไปในตัวเมืองเพื่อซื้อมันกลับมา ”

“ ฉันไม่ใช่ผู้หญิงคิดเล็กคิดน้อย ” แก้วเครื่องดื่มสีชมพูถูกยกขึ้นมาจิบอีกครั้ง หนนี้ดูเหมือนว่าเนเรซ่าจะตัดสินใจถือแก้วไว้บนมือไปอีกยาว “ โดยเฉพาะยิ่งได้เห็นว่าคุณมีเหตุผล ดังนั้นฉันจะไปโกรธทำไมล่ะคะ ? ”

“ ไม่รู้ว่ารุ่นน้องจะยอมรับนัดอีกครั้งหรือไม่ ”

“ ตอนแรกฉันก็ว่าจะไม่รับอยู่หรอก แต่เจโนวีฟบอกว่าถ้าปล่อยไว้แบบนี้มันก็น่าสงสารเกินไปหน่อย ” — ดังนั้นเขาควรจะขอบคุณเจโนวีฟด้วยซ้ำที่ทำให้เธอมาโผล่หน้าอยู่ที่นี่เอาในตอนสุดท้าย

“ อยากให้ฉันพูดที่เหลือในจดหมาย หรือคุณจะพูดเอง เจโรม ? ”

เนเรซ่ากดใบหน้าลงเล็กน้อย อาศัยความร้ายเรียบจากรูปลักษณ์ส่งให้บรรยากาศดูกดดันมากยิ่งขึ้น เจโรมรู้ดีว่าทำไมเธอถึงเลือกถามอะไรแบบนี้ออกมา เนื้อความในจดหมายที่เขาเขียนไปมีสิ่งประหลาดที่แม้แต่เขาเองก็ยังไม่แน่ใจว่าอะไรกันแน่ดลใจให้เขาเขียนออกมาแบบนั้น

“ หรือผมคงจะคิดไปเองฝ่ายเดียวสินะ ที่อาจเอื้อมธิดาเทพีแห่งความรักที่มีชื่อเสียงด้านความรักและย่อมมีคนมากมายให้เลือก ” เสียงทุ้มดังขึ้นตามประโยคในจดหมายแบบที่ไม่มีผิดเพี้ยน เจโรมใช้อุ้งนิ้วคลึงหน้าแก้มตัวเองทีละน้อย มันไม่แปลกที่เขาจะมานึกประหม่าเอาตอนนี้ แม้ว่าอันที่จริงเขาจะนึกประหม่าตั้งแต่ตัดสินใจฝากจดหมายให้กับเด็กบ้านไอริสนำไปส่งแล้วก็ตาม

“ ถ้ารุ่นน้องยังให้โอกาสผม ผมจะไปรอที่คาเฟ่อะเมซอน ตั้งแต่กลางวันถึงมืดในวันเสาร์ที่จะถึงนี้ ”

“ เก่งมากค่ะ ”

ถึงเธอจะเป็นฝ่ายกดดันให้เขาพูดก็เถอะ

เนเรซ่าเปิดริมฝีปากก่อนจะค่อย ๆ ผ่อนลมหายใจออก “ คุณทำฉันสงสัยจริง ๆ ว่าต้องการอะไร ” สาวสวยจากบ้านอะโฟรไดท์ยกมือขึ้นหนึ่งขึ้นนวดขมับ “ จะบอกว่าฉันหว่านเสน่ห์ก็ไม่ใช่ ฉันยังไม่ทันทำอะไรเลยด้วยซ้ำ แต่คุณนี่สิ รู้จักทำให้คนเขาสับสนอย่างกับเป็นเด็กบ้านอะโฟรไดท์ด้วยกันเชียวนะ ”

“ ผมแค่อยากทำความรู้จักคุณ ”

เจโรมตอบกลับอย่างซื่อตรง เขาไหวไหล่พร้อมกับหัวเราะเบา ๆ “ เขาว่ากันว่าบ้านสิบร้ายลึกนี่ ผมทำให้คุณสับสนได้นี่ถือว่าเป็นคำชมหรือเปล่า ? ” บุตรโพไซดอนไม่แม้แต่จะทุกข์ร้อน กลับกันเขาหันไปหาซาบริน่า สั่งเอแคลร์มาอีกจานโดยหวังว่าอีกฝ่ายจะได้มีอะไรทานเล่นแก้เบื่อในระหว่างที่บทสนทนาระหว่างพวกเขากำลังดำเนิน

“ ก็ถือว่าเป็นคำชมได้อยู่ แล้วแต่คุณชอบเลย ”

“ ผมรู้สึกถูกชะตากับคุณจริง ๆ เพราะฉะนั้นอย่าคิดมากไปเลยครับ เราเจอกันครั้งแรกด้วยเหตุบังเอิญ ครั้งที่สองก็บังเอิญเหมือนกัน ถึงจะเพราะคนอื่นก็เถอะ แต่ครั้งนี้อย่างน้อยผมคิดว่าถ้าเราเจอกันด้วยความตั้งใจมันก็คงดี ” ทายาทโพไซดอนกล่าวอย่างเรียบง่าย เขาผายมือลงกับจานเอแคลร์เป็นสัญญาณให้ทานได้ตามสะดวก “ และอย่างที่บอก อีกไม่นานผมก็ต้องกลับไปเกาหลี จะให้ทิ้งสมาชิกกับตารางงานมาก ๆ เข้ามันก็ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ”

“ ถ้างั้นฝากขอลายเซ็นพวกเขาหน่อยได้ไหม ”

“ คุณขอลายเซ็นพวกเขา แต่ไม่ขอลายเซ็นผมนี่นะ ? ”

“ ก็คุณเป็นรุ่นพี่ฉันนี่ ” สาวเคบินสิบพูดพลางหยิบเอแคลร์เข้าปากและเคี้ยวงุบงับอยู่กับตัวเองในระหว่างที่เจโรมกำลังส่ายหน้าอย่างหน่ายใจ

“ พวกเขาก็เป็นรุ่นพี่คุณ ”

“ แต่ฉันสนิทกับคุณ ”

“ ล่าสุดเราสนิทกันแล้ว ? ”

“ แล้วอยากสนิทไหมล่ะ ”

เนเรซ่าโน้มตัวไปด้านหน้า ร่นระยะห่างระหว่างพวกเขาลงในชั่วพริบตา , เจโรมค้นพบความจริงหนึ่งข้อที่ค่อนข้างจะอันตราย เดิมทีเขานึกว่าเนเรซ่า เฮนลาดิสโดดเด่นได้ก็เพราะใบหน้าเย่อหยิ่งและแสบสัน เธอดูเป็นสาวมั่นใจในตัวเองที่เต็มไปด้วยพิษสง และเขาก็ไม่ปฏิเสธว่าสิ่งเหล่านั้นไม่ใช่ความจริง ทว่าเมื่อพิจารณาดูจากใกล้ ๆ แบบนี้แล้ว.. ผู้หญิงเจ้าเล่ห์เหมือนกับงูพิษที่ดันมีความดื้อรั้นราวกับลูกแมวก็คล้ายจะเป็นหนึ่งในเอกลักษณ์ที่น่าสนใจของสุภาพสตรีจากบ้านแห่งความรัก

ดวงตาสีเข้มสังเกตเห็นรอยครีมเปื้อนเป็นก้อนที่มุมปากบาง เขายกมือขึ้นเกลี่ยรอยเปื้อนนั้นเล็กน้อย ก่อนจะใช้สองนิ้วบี้คลึงคราบเปื้อนบนปลายนิ้ว “ มันเลอะน่ะ ”

‘ เฮอะ ’ เสียงร้องรับในลำคอดังขึ้น เนเรซ่าดึงตัวกลับไปนั่งดี ๆ บนที่นั่งอีกครั้งพร้อมกับขยับแขนขึ้นกอดอก “ แล้วคุณจะกลับมาไหม ” ในฐานะรุ่นน้องที่ชอบใส่ใจ (?) และมีความคิดที่จะขายข่าว (?) เธอคิดว่าการทำตัวสนอกสนใจอีกฝ่ายสักหน่อยก็คงไม่ใช่เรื่องที่แย่

“ ถ้ามีโอกาสก็คงกลับมาครับ ”

“ หรือไม่บางทีอาจจะเป็นอย่างที่คุณอยากก็ได้ ในฐานะรุ่นพี่พวกเราต้องคอยแวะมาให้คำแนะนำรุ่นน้องเป็นระยะกันอยู่แล้ว ” กระดาษทิชชู่สีอ่อนถูกหยิบมาเช็ดบริเวณปลายนิ้วย้ำ ๆ อย่างมีนัยยะประหลาด

“ ฉันไม่แน่ใจว่าหนหน้าเราจะได้เจอกันไหม เพราะงั้น ”

สมุดหนึ่งเล่มถูกวางลงบนโต๊ะพร้อมปากกาก่อนจะเคลื่อนไปด้านหน้าอีกฝ่าย

“ ฉันตั้งใจจะเก็บลายเซ็นคนดังของค่าย ถ้าได้ลายเซ็นจากคุณเป็นคนแรกก็คงไม่แย่ ”

“ ไหนว่าจะขอลายเซ็นคนอื่น ” ถึงจะยังคงแซวอยู่ แต่เจโรมก็ยินดีที่จะหยิบสมุดขึ้นมาเซ็นลายเซ็นของเขาลงบนหน้าแรกของบันทึก ลายอักษรตวัดอย่างมั่นคงและหนักแน่น พร้อมด้วยถ้อยคำกำชับด้านล่างที่เขียนเสริมพิเศษมาให้อย่างใจดีว่าการเซ็นครั้งนี้ถูกมอบให้กับ ‘ เนเรซ่า ’ จากเพื่อนใหม่ของบ้านโพไซดอนของเธอ

“ คิดไว้หรือยังว่าจะเอามันไปทำอะไร ”

“ ฉันจะเอาไปขาย ”

เส้นอักษรกระตุกได้ในทันทีที่ได้ยินคำตอบ แน่นอนว่าผู้ตอบเมื่อได้เห็นปฏิกิริยาตอบรับก็ถึงกับหลุดหัวเราะออกมาเบา ๆ เมื่อเห็นว่ามันเป็นเช่นนั้น “ ล้อเล่นน่า ก็แค่สะสมไว้ให้พอมีหลักฐานว่าฉันรู้จักคนดังของค่าย ” หญิงสาวทำเป็นปัดมือไปมาเพื่อไล่คำหยอกล้อแรกของเธอทิ้งไปกับอากาศ

“ ถ้างั้นคุณถ่ายรูปกับผมไปเลยไม่ดีกว่าเหรอ ”

“ ระวังหน่อยคุณผู้ชาย ฉันสามารถตัดหน้าของตัวเองออกและเอารูปนายไปขายได้สบายเชียวล่ะ ”

โอเค.. คนสมัยนี้น่ากลัวกันจริง ๆ

หลังจากนั้นแม้จะไม่มีอะไรมากมาย แต่ตั้งสองก็ใช้เวลาสนทนาเรื่อยเปื่อยกันไป ตั้งแต่หนึ่งทุ่มจนถึงเที่ยงคืนก่อนจะตัดสินใจแยกย้ายโดยมีเจโรมเดินไปส่งทายาทอะโฟรไดท์ถึงหน้าที่พักจนวางใจ ถึงค่อยยอมปลีกตัวกลับบ้านพักหมายเลขสามของตัวเอง

Eloise HEROES

งานพาร์ทไทม์

พักผ่อนมาอย่างเต็มอิ่มก็ถึงเวลาทำงานอีกครั้ง คนอย่างเอโลอิสน่ะอยู่นิ่งนานนักไม่ได้หรอก เธอเป็นคนที่ต้องหาอะไรทำอยู่ตลอดเวลาไม่งั้นจะรู้สึกอยู่ไม่สุกอย่างไรก็ไม่รู้เหมือนกับว่าชีวิตขาดอะไรบางอย่าง เธอยังจำคำแนะนำของเจ้าฮาร์ปี้เมื่อวานนี้ได้ว่าที่คาเฟ่มีงานให้ทำ วันนี้เธอจึงเดินทางมายังอะเมซอนคาเฟ่ แค่ชื่อก็รู้สึกคุ้น ๆ แล้ว แม้เจ้าของจะคนละคนกันก็เถอะ  แอ๊ด… เอโลอิสเปิดประตูเข้าไปในร้านก่อนจะมองหาเจ้าของ เหมือนว่าจะมีชาวอเมซอนคนนึงในนั้น เธอเลยเดินเข้าไปหาแล้วถามถึงเรื่องงานที่เธอสนใจในทันที “สวัสดีค่ะ ฉันเอโลอิส เพจ พอดีฉันเห็นป้ายประกาศว่าที่นี่รับคนทำงาน” “สวัสดีฉันซาบริน่า โคล์วเป็นเจ้าของร้านนี้ สนใจงานพาร์ทไทม์สินะ หลัก ๆ ก็รับออเดอร์ลูกค้า ชงเครื่องดื่ม แล้วก็เสิร์ฟ เก็บโต๊ะ หนึ่งกะ 4 ชั่วโมง เดี๋ยวจะเทรนด์ให้ก่อนเริ่มงาน” “ได้ค่ะ ขอบคุณค่ะ” หลังจากตอบรับงานซาบริน่าก็เริ่มสอนถึงวิธีการทำงานของร้านในส่วนต่าง ๆ รวมถึงการสอนวิธีชงเครื่องดื่มในแบบของร้าน เพื่อที่จะได้รักษามาตรฐานที่ดีของร้าน เมื่อเธอได้เรียนรู้งานทั้งหมดแล้ว ลูกค้าก็เริ่มทยอยเข้าร้านพอดี “อะเมซอนคาเฟ่ ยินดีต้อนรับค่ะ” เอโลอิสกล่าวออกไปอย่างที่ได้รับการเทรนด์มา “เอาเอสเปรสโซไม่ใส่น้ำตาล” “เอสเปรสโซไม่ใส่น้ำตาลนะคะ รับอะไรเพิ่มไหมคะ” “ไม่ค่ะ” เอโลอิสทำการคิดเงินและเขียนออร์เดอร์ไว้ที่ข้างแก้ว จากนั้นก็ไปลงมือชงกาแฟตามรายการที่ได้รับมา เนื่องจากซาบริน่าเป็นคนสอนวิธีใช้เครื่องต่าง ๆ จนเสร็จเรียบร้อยแล้ว เธอจึงไม่มีปัญหากับการใช้เครื่องพวกนี้ เธอพยายามทำเวลาในการชงกาแฟเพื่อไม่ให้ลูกค้ารอนาน จากนั้นจึงรีบตรงไปเสิร์ฟตรงจุดรับเครื่องดื่ม “เอสเปรสโซได้แล้วค่ะ” ลูกค้าในร้านทยอยเข้ามาอย่างต่อเนื่องเล่นเอาหัวหมุนไม่น้อยกับการที่ต้องรับออเดอร์และทำเครื่องดื่มให้ทันก่อนที่ลูกค้าจะหงุดหงิด คิดไปคิดมาก็เหมือนกับการเล่นเกมบริหารร้านกาแฟไม่มีผิด เวลาล่วงเลยไปประมาณ 4 ชั่วโมงก็ถึงเวลาออกกะของเอโลอิส เธอเดินไปหาซาบริน่า “งานวันนี้เสร็จเรียบร้อยแล้วค่ะ” “ทำงานโอเคนะ ไว้วันหลังถ้าอยากทำอีกก็แวะมาได้ ส่วนอันนี้ค่าจ้าง” “ขอบคุณค่ะ ขอตัวกลับก่อนนะคะ” เอโลอิสรับค่าจ้างของวันนี้มาจากนั้นจึงไปเก็บของ ถอดผ้ากันเปื้อนเก็บให้เรียบร้อย จากนั้นก็เดินออกจากร้าน

ฉันทำคาเฟ่สุดหรู

+25 พลังใจ, 50 ดอลลาร์ และ +15 EXP

Eloise HEROES

ทำงานพาร์ทไทม์

ร้อนจากสภาพอากาศยังไม่ร้อนเท่ากับร้อนเงิน คงไม่ต้องบอกว่าจุดหมายปลายทางของเอโลอิสจะเป็นอะไรได้นอกจากการไปทำงานพาร์ทไทม์ และงานที่เธอเลือกในวันนี้คืองานคาเฟ่ เหตุผลหลักคือมันติดแอร์และเย็นสบายดี ถึงจะต้องทำงานแต่อย่างน้อยก็ขอให้เป็นงานในห้องแอร์เย็นฉ่ำเท่านี้เธอก็พอใจ เอโลอิสเดินทางมาจนถึงอะเมซอนคาเฟ่ซึ่งคาดว่าช่วงนี้น่าจะเป็นช่วงเวลาเปลี่ยนเวรพอดีเชียวล่ะ

“สวัสดีค่ะคุณซาบริน่าวันนี้ฉันมาทำงานพาร์ทไทม์”

“อ้าวมาได้จังหวะเปลี่ยนกะพอดีเชียว” คุณซาบริน่าเอ่ยทักหลังจากเห็นเอโลอิสเข้ามาในร้าน

“วันนี้ต้องทำอะไรบ้างคะ?”

“ทำเหมือนเดิมเลย รับออเดอร์ ทำเครื่องดื่ม เสิร์ฟ เก็บโต๊ะ ฉันเคยสอนไปหมดแล้วเรื่องพวกนี้ คงไม่ต้องสอนซ้ำ”

“แน่นอนค่ะ ฉันจำได้ทุกอย่างเลย”

“งั้นก็ไปใส่ผ้ากันเปื้อนซะ แล้วเริ่มงานได้”

“ค่ะ”

เอโลอิสนำผ้ากันเปื้อนของร้านมาสวมก่อนจะเดินไปประจำอยู่บริเวณหน้าเคาน์เตอร์ เพื่อรอรับออเดอร์ลูกค้าที่จะเข้ามาไม่นานนักก็มีลูกค้าเดินเข้ามาสั่งเครื่องดื่มกันอย่างไม่ขาดสาย เอโลอิสพัลวันอยู่กับการรับออเดอร์และชงเครื่องดื่มจำนวนมากที่เข้ามา ร้านนี้คงเป็นร้านยอดฮิตของระแวกนี้จริง ๆ นั่นแหละ

“รอสักครู่นะคะลูกค้ากำลังเร่งทำออเดอร์อยู่ค่ะ”

เธอกล่าวออกไป เมื่อมีลูกค้าถามหาออเดอร์ที่สั่งไป เอโลอิสเร่งมือในการชง แต่ยังไม่ละเลยความรอบคอบเพื่อไม่ให้มีอะไรผิดพลาด เธอทยอยเสิร์ฟออเดอร์ที่คงค้างทั้งหมดจนเสร็จ เมื่ออยู่ในช่วงว่างเว้นจากการรับออเดอร์และการชงเครื่องดื่มแล้ว จึงออกมาจากเคาน์เตอร์เพื่อมาเก็บโต๊ะและเช็ดทำความสะอาดให้เรียบร้อยดี

“ขอบคุณที่ใช้บริการค่ะ”

เอโลอิสขอบคุณลูกค้าทุกครั้งที่มีคนเดินออกจากร้านไป เธอคิดว่าวันนี้เธอทำงานได้ค่อนข้างดีทีเดียว เผลอแป๊บเดียวเวลาก็ล่วงเลยมาถึงสี่ชั่วโมงได้เวลาออกกะเสียทีจึงได้ถอดผ้ากันเปื้อนและเช็ดทำความสะอาดเคาน์เตอร์ เพื่อเตรียมพร้อมสำหรับพนักงานกะใหม่แล้วเดินไปหาซาบริน่า

“งานวันนี้เรียบร้อยแล้วค่ะ”

“ดีมากอันนี้คือค่าจ้างของเธอ ไว้มาทำงานใหม่นะ”

“แน่นอนค่ะ ตราบใดที่ยังมีคนจ้างงาน วันนี้ขอตัวนะคะ” เธอกล่าวลาก่อนจะเดินทางออกจากร้านด้วยใบหน้าที่ยิ้มกว้างเพราะได้เงินมาซื้อขนมจีบกินแล้วนั่นเอง

ฉันทำคาเฟ่สุดหรู

+25 พลังใจ, 4 เหรียญครักม่า และ +15 EXP

Eloise HEROES

ทำงานพาร์ทไทม์

เอโลอิสเดินทางมายังคาเฟ่ ที่นี่อาจไม่ใช่งานที่เธอแวะเวียนมาทำบ่อยนักแต่ก็ไม่เคยลืมที่จะมาบ้างเป็นครั้งคราวตามสไตล์ของคนไม่มีอะไรทำแห่งค่ายฮาล์ฟบลัด สภาพของคนที่ไม่เก่งการบู๊ก็มักต้องมาจบลงด้วยอะไรแบบนี้นี่ล่ะ การพัฒนาตัวเองของเธอเป็นไปอย่างเชื่องช้าเหมือนรถหวานเย็น ถึงกระนั้นเอโลอิสก็ยังไม่เคยท้อ เธอยังคงเต็มที่กับทุกวันให้ถึงที่สุดเช่นเคย

“จำไว้นะเอโลอิสท้อมีไว้ให้ลิงถือ” เธอกล่าวให้กำลังใจตัวเองจะได้มีแรงฮึดก่อนจะเดินเปิดประตูเข้าไปในร้าน

“สวัสดีค่ะมาเข้ากะทำงานค่ะ”

“ว่าไงแม่สาวผมแดงกว่าจะมาได้ หายไปหลายวันเชียว”

“พอดีช่วงนี้มีหลายเรื่องที่ต้องทำน่ะค่ะ”

“รอช้าอยู่ไย ไปใส่ผ้ากันเปื้อนแล้วไปประจำเคาน์เตอร์ได้แล้ว อีกสักพักจะเป็นช่วงที่ลูกค้าเริ่มมา พยายามเข้าล่ะสาวน้อย”

“สู้ตายค่ะ!” เธอชูกำปั้นขึ้นเรียกขวัญและกำลังใจก่อนที่จะเดินไปเปลี่ยนเป็นชุดผ้ากันเปื้อนแล้วมายืนประจำที่เคาน์เตอร์เตอร์

ไม่นานนักลูกค้ารายแรกก็เดินเข้ามา…

“ร้านนี้ไงที่ฉันบอกเครื่องดื่มอร่อยนะเธอ” ลูกค้าเดินเข้ามาสองคนดูท่าแล้วทั้งคู่น่าจะมาด้วยกัน

“จริงเหรอ เดี๋ยวลองถามพนักงานดูไหม…ไม่ทราบว่าร้านนี้มีอะไรอร่อยค่ะ”

“อร่อยทุกอย่างเลยค่ะ” เอโลอิสตอบกลับเธอพยายามฉีกยิ้มให้ดูธรรมชาติที่สุด จะได้มีความเฟรนลี่ ฮัลโหลเวลคัมมมม ต่อลูกค้า…

“มีให้เลือกเยอะมะ?”

“ร้านเรามีเมนูให้เลือกเยอะแบบไม่ซ้ำจำสูตรไม่ได้เลยล่ะค่ะ คุณลูกค้าสามารถเลือกจากเมนูด้านหน้าได้เลยนะคะ” เธอผายมือไปที่เมนูที่วางอยู่หน้าเคาน์เตอร์

“ขอดูแป๊บ”

ลูกค้าทั้งสองไล่สายตามองดูรายการเครื่องดื่มบนเคาน์เตอร์ พวกเขาดูมีสีหน้าสังเลเหมือนเลือกไม่ถูก เอโลอิสที่ยืนรออยู่นานจึงตัดสินใจที่จะช่วยให้คำแนะนำแก่ลูกค้า

“ไม่ทราบว่าลูกค้าต้องการคำแนะนำไหมคะ?”

“ก็น่าสนใจนะ มีเมนูอะไรที่ 0 แคล กินแล้วไม่อ้วน ไม่หวานบ้างไหม?”

“เอ่อ…น้ำเปล่า…ไหมคะ?...” เอโลอิสพลั้งปากตอบออกไปตามความจริง จะบ้าเรอะมาคาเฟ่แต่อยากได้เครื่องดื่ม 0 แคล ที่มีให้ก็คือน้ำเปล่าเท่านั้นแหละ

“ก็ดี…” ห๊ะ?...ตอนแรกเอโลอิสคิดว่าจะโดนลูกค้าด่าเพราะคำตอบสุดกวน แต่สุดท้ายลูกค้ากลับสั่งจริง ๆ เสียนี่

“เอาเป็นน้ำ ไม่หวาน ไม่ต้องใส่น้ำตาลนะ แล้วก็ไม่ต้องใส่น้ำแข็ง พอดีวันนี้เจ็บคอ…”

“เอาน้ำแบบไหนดีคะ น้ำธรรมดา หรือ น้ำแร่?”

“น้ำแร่”

“ขวดแก้วหรือขวดพลาสติก?”

“ขวดแก้ว”

“จากเทือกเขาแอลป์ หรือ เทือกเขาโคกะ?”

“มันต่างกันยังไง?”

“แอลป์ฝรั่งเศส โคกะญี่ปุ่นค่ะ”

“งั้นเทือกเขาแอลป์”

“ขวดเล็กหรือขวดใหญ่คะ?”

“ขวดใหญ่”

“ทานที่นี่หรือกลับบ้านคะ?”

“กลับบ้าน”

“คุณลูกค้าอีกท่านจะรับอะไรดีคะ?” เอโลอิสหันไปถามลูกค้าอีกคน

“ไม่ดีกว่าฉันไดเอทอยู่ มาเป็นเพื่อนเฉย ๆ”

“งั้นทั้งหมด 8 ดอลล่าร์ค่ะ” 

“ไม่ต้องทอน”

ลูกค้ายื่นเงินมาให้เธอจำนวน 8 ดอลล่าร์พอดีเป๊ะ จนเธอก็แอบงงว่าจะเอาที่ไหนมาทอนให้ในเมื่อมันจ่ายพอดี! คิดเงินเสร็จเธอก็เดินไปหยิบน้ำแร่มาจากด้านหลังร้านเพราะด้านหน้าร้านเป็นน้ำเย็นในตู้แช่เสียหมด จากนั้นก็ทำการส่งมอบให้ลูกค้า

“ทานให้อร่อยนะคะ โอกาสหน้าเชิญที่อะเมซอนคาเฟ่ใหม่ค่ะ” 

นับเป็นออเดอร์แรกตั้งแต่ที่เอโลอิสเคยทำงานมาที่ไม่ต้องชงเครื่องดื่มเองเลยสักนิด ในระหว่างที่ว่างเลยไปทำการจัดสินค้าลงในตู้แช่ เช็คสต็อกของ และทำความสะอาดโต๊ะภายในร้านจนสะอาด เผลอแป๊บเดียวรู้ตัวอีกทีก็หมดกะของเธอเสียแล้ว จึงได้ถอดผ้ากันเปื้อนออกก่อนจะเดินไปหาเจ้าของร้าน

“งานเสร็จแล้วนะคะ หมดกะของฉันแล้วค่ะ”

“นี่ค่าจ้างเอาไป คราวหลังมาบ่อยช่วงนี้พนักงานงานพาร์ทไทม์ขาด”

“จะพยายามนะคะ”

“โอเคไว้เจอกันใหม่”

“ไว้เจอกันค่ะ ขอบคุณสำหรับวันนี้” รับค่าจ้างเสร็จเอโลอิสก็เดินออกร้านไป ต่อไปเธอจะไปทำอะไรต่อดีนะ…

ฉันทำคาเฟ่สุดหรู

+25 พลังใจ, 4 เหรียญครักม่า และ +15 EXP

Bright BELIEVER

◇◆ 65 ◇◆

ไบร์ทเคยเห็นที่บอร์ดประกาศงานภายในค่าย มีรับพนักงานพาร์ทไทม์ 4 ชั่วโมง ยังไม่เคยไปสมัครที่นั่นสักที

พอตอนนี้มีเวลาว่างก็เลยกะว่าจะขอไปลองสักหน่อย หารายงานได้เสริม ? เปล่าหรอก พ่อแม่ส่งเงินมาให้ฉันใช้ทุกปี มีเงินเก็บอีกเยอะที่ถูกฝากอยู่ในบัญชีธนาคาร

ยกเว้นแต่เงินติดตัวก็มีเท่าที่เห็น 

รู้สึกว่าการเรียนป.โท ที่มหาลัยMIT ค่าใช้จ่ายจะสูงขึ้น ฉันอยากเรียนให้ถึงปริญญาเอกเลยด้วยซ้ำ พอจบมามีงานทำฐานเงินเดือนจะได้สูง

ยอมรับตรง ๆ ฉันเข้าสตาร์บัคบ่อยกว่าคาเฟ่อะเมซอน เรื่องค่ายอมรับว่าอะเมซอนถูกกว่ามาก ไบร์ทเคยไปนั่งกินกับเพื่อนที่คาเฟ่ใกล้มหาลัยรสชาติมัน อืม รสชาติชงออกมาไม่เหมือนกันเลยสักร้านเหมือนวัดดวงว่าสาขาไหนอร่อย

ฉันจะไปสมัครงานไหงดัน ดิสเครดิต อะเมซอนได้ล่ะเนี่ย 

ประตูเลื่อนเปิดเองอัตโนมัติ ฉันก้าวเดินเข้าไปแอร์เย็น ๆ กระทบหน้า ร่างกายจากเหนื่อย ๆ จากการเดินตากแดดอุณหภูมิปรับตัวได้ดียิ่งขึ้น

"รับอะไรดี"

เธอคนนั้นเป็นเจ้าของร้านหรือเปล่า ? ไบร์ทยิ้ม "มาสมัครงานน่ะ เห็นว่ารับพนักงานพาร์ทไทม์ 4 ชั่วโมง"

"จะมาสมัครงานหรอแล้วทำอะไรได้บ้างล่ะ" ซาบริน่าถาม

"แล้วอยากให้ทำตำแหน่งอะไรอ่ะ" ที่ฉันถามไม่ได้กวนตีน แต่อยากรู้ตำแหน่งไหนยังว่างอยู่ น้ำเสียงของไบร์ทเข้มห้าว ไม่อ่อนหวานเหมือนเสียงผู้หญิง "ตำแหน่งไหนว่างก็ทำตำแหน่งนั้น"

ซาบริน่า โคล์วแสดงสีหน้าประหลาดใจ "บาริสต้ายังขาดคนอยู่ แคชเชียร์ก็ด้วย"

"งั้นเอาเป็นบาริสต้า"

"มีประสบการณ์เคยชงกาแฟมาก่อนใช่ไหม" ซาบิน่าถามย้ำ "บาริสต้าจะต้องมีความรู้และเทคนิคในการควบคุมเครื่องชงกาแฟ เครื่องบดเมล็ดกาแฟ"

"ก็พอได้"

ดูเหมือนซาบิน่าจะยังไม่ค่อยไว้วางใจไบร์ทนัก "ลองเทสชงเอสเปรสโซให้ฉันลองชิมหน่อย"

ฉันพยักหน้าแล้วผูกผ้ากันเปื้อน ก่อนเข้าไปประตูด้านหลังที่เชื่อมกับทางเข้าเฉพาะพนักงาน มองดูสูตรที่ต้องใส่ส่วนผสมแปะ ฉันหยิบถ้วยกาแฟลายน่ารัก ทำช็อตเอสเปรสโซ

และทำฟองใส่ในแก้วเป็นรูปหัวใจ เสิร์ฟในอุณหภูมิที่เหมาะสม "ลองชิมดู"

ซาบิน่าดื่มเอสเปรสโซลิ้มรสสัมผัสความเนียนนุ่มของฟองที่ตีได้นุ่มลิ้น 

"เอาไปสามผ่าน"

"เริ่มงานได้เลยใช่ป่ะ"

เจ้าของร้านไฟเขียว ไบร์ทก็รับออเดอร์ลูกค้าชาวค่ายรายแรกของฉัน 

"Double Espresso Dolce 2 ซ็อต"

ฉันเลือกใช้เมล็ดกาแฟอาราบิก้า บดเมล็ดกรองต่อ ก่อนชงใส่น้ำร้อนผสมกาแฟที่สกัดอย่างเข้มข้น "ได้แล้ว" 

ออเดอร์ลูกค้ารายอื่น ๆ ทยอยเข้ามาอย่างไม่ขาดสาย

"โต๊ะ 2 Macchiato 2 แก้ว โต๊ะ 4 Au Lait 1 แก้ว"

"Caramel Macchiato 1 แก้ว"

"ใกล้เสร็จล่ะ ยกไปเสิร์ฟเลย" ฉันบอกพนักงานอีกคนที่ช่วยงานอยู่

เมื่อครบ 4 ชั่วโมง ซาบิน่ายื่นเหรียญดรักม่าให้ไบร์ทตามที่ตกลงกัน

สำเร็จงาน

ฉันทำคาเฟ่สุดหรู

+25 พลังใจ, 4 เหรียญครักม่า และ +15 EXP

Eloise HEROES

สมาชิกคนที่ 2

ผ่านไปสองวันนับจากวันที่เอโลอิสได้สมาชิกคนแรกอย่างรอฟีอัสเข้าร่วมทีม ตอนนี้เธอยังไม่มีทีท่าว่าจะหาสมาชิกร่วมทีมอีกคนได้เลย เด็กในค่ายมีตั้งเยอะตั้งแยะแต่ทำไมหาคนที่เหมาะสมยากจังนะ พอจะไปชวนพี่สุมิตรมาทำภารกิจด้วยกันเจ้าตัวก็ดันปฏิเสธน้องสาวคนนี้เสียได้ ด้วยเหตุผลที่ว่าต้องเฝ้าเตาหลอมจนกว่าจะสร้างอาวุธชิ้นใหม่เสร็จ และคงจะนานน่าดู ช่างไม่เห็นใจน้องตัวเองที่กำลังตกที่นั่งลำบากเอาเสียเลย

“คุณเอโลอิส คิดอะไรอยู่เหรอขอรับ” เสียงของเคอร์ติสทำให้บรรยากาศความเงียบนั้นหายไป

“กำลังคิดเรื่องทีมร่วมภารกิจอยู่” เธอหันไปบอกกับเคอร์ติสที่เกาะอยู่บนไหล่ของเธอ

“อ๋อ ให้กระผมช่วยไหมขอรับ?”

“ช่วยยังไง?” เอโลอิสเลิกคิ้วถาม

“ก็ตอนนี้เรากำลังเดินทางไปที่คาเฟ่ ต้องมีเด็กในค่ายมานั่งอยู่ที่ร้านกันเยอะ เราก็ลองไปซุ่มมองดูใครเข้าตาก็เข้าชาร์จเลยไงขอรับ!”

“ฉันเข้าหาคนไม่เก่งหรอกนะ” ปกติแล้วเอโลอิสทำตัวไม่ถูกสักเท่าไหร่ถ้าต้องเป็นฝ่ายเข้าไปทักหาใครก่อน มันออกจะอึดอัดเกินไป

“ไม่ต้องห่วงขอรับ กระผมจะเปิดให้เอง!”

“สมกับเป็นนกเอ็กซ์โทรเวิร์ดจริง ๆ เลยนายเนี่ย” 

ทั้งสองสนทนากันมาตลอดทางรู้ตัวอีกทีก็เดินมาถึงอะเมซอนคาเฟ่ แต่วันนี้ต่างออกไปตรงที่เธอไม่ได้มารับงานพาร์ทไทม์ แค่อยากจะมาหาอะไรดื่มนิดหน่อย แล้วก็คงสอดส่ายสายตามองหาเพื่อนร่วมทีมจากใจร้านตามคำแนะนำของเคอร์ติสไปในตัว เธอเปิดประตูเข้าไปในร้านก็จ๊ะเอ๋เข้ากับซาบริน่าเจ้าของร้านเป็นคนแรก

“อ้าวเอโลอิสมาทำพาร์ทไทม์เหรอ?” ซาบริน่าทักทันทีที่เห็นหน้าลูกจ้างขาประจำ

“วันนี้ไม่ได้มาทำงานค่ะ มาซื้อกาแฟ”

“อ้าวเหรอ เอาอะไรล่ะ?”

“เอาอเมริกาโน่เย็นหวานน้อยแก้วนึงแล้วกันค่ะ ทานที่นี่นะคะ”

“แล้วอีกคนเอาอะไรล่ะ” ซาบริน่าหันไปถามนกกระทาเคอร์ติส

“เอ่อ เจ้าตัวนี้ไม่รับค่ะ กินกาแฟไม่ได้”

“โอเคทั้งหมด 9 ดอลลาร์”

“นี่ค่ะ” 

เอโลอิสจัดการยื่นเงินให้กับเจ้าของร้านจากนั้นก็เดินไปนั่งอยู่ที่โต๊ะใกล้ประตูทางเข้าเพื่อสังเกตการเข้าออกของลูกค้าในร้าน มันต้องมีสักคนที่น่าจะพอได้

“คุณเอโลอิสอยากได้คนแบบไหนมาร่วมทีมล่ะขอรับ?”

“เอาแบบผู้ใหญ่หน่อยก็ดี ทั้งทีมมีแต่วัยรุ่นเลือดร้อน หาคนมาถ่วงดุลย์สักหน่อย”

“แล้วถ้าแบบคนนั้นล่ะขอรับ เป็นไง?” เคอร์ติสพูดพร้อมใช้จงอยปากชี้ไปทางมุมในสุดของร้านที่มีชายหนุ่มคนหนึ่งนั่งจิบกาแฟดำอยู่ในมุมมืดเงียบ ๆ ใบหน้าของเขาดูนิ่งเฉยและดูน่าจะเป็นคนสุขุม

“ให้ตาย เหมือนเจ้ารอฟีอัสเวอร์ชั่นอัพไซส์เลยอะ” เอโลอิสหันไปพูดกับเคอร์ติส

“งั้นก็น่าจะเข้ากันได้ดีน่ะสิขอรับ!”

“นายเห็นว่าฉันเข้ากับรอฟีอัสได้หรือยังไง? เจ้านั่นดูเหมือนไม่อยากเป็นเพื่อนกับฉันเลยด้วยซ้ำ ทำหน้าเหมือนโดนบังคับให้มาทำภารกิจยังไงอย่างงั้นเลย ชิ!”

“แต่คนนี้น่าสนใจอยู่นะขอรับ ก็คุณเอโลอิสอยากได้ผู้ใหญ่เข้าร่วมทีม เขาก็ดูตรงกับความต้องการอยู่นะ”

“มันจะดีเหร—” 

ยังไม่ทันที่เอโลอิสจะพูดจบ เจ้าเคอร์ติสตัวดีก็บินจากไหล่ของเธอลงพื้นแล้ว เดินดุ๊กดิ๊กไปยังโต๊ะของชายเป้าหมาย ก่อนจะกระพือปีกของมันอีกครั้งเพื่อบินขึ้นบนโต๊ะของเขา

“สวัสดีขอรับ กระผมชื่อเคอร์ติส”

“...” ชายคนนั้นมีท่าทีตกใจเล็กน้อยแต่ไม่ได้แสดงออกทางสีหน้ามากนัก “นกกระทาพูดได้…”

“ใช่แล้วขอรับ กระผมพูดได้ ไม่ทราบว่าคุณผู้ชายสุดหล่อพอจะมีเวลาว่าง 2-3 ชั่วโมงไหมขอรับ?”

“เดี๋ยวนี้เขาฝึกนกกระทามาขายตรงแทนคนแล้วเหรอครับ?” ชายคนนั้นเหมือนจะยังไม่เข้าใจสถานการณ์

“ไม่ได้จะมาขายตรงขอรับ ก่อนอื่นกระผมขอนั่งด้วยคนได้ไหมขอรับที่ในร้านคนเต็มไปหมด กระผมพาเพื่อนมาด้วยขอให้เขามานั่งโต๊ะนี้ได้ไหมขอรับ? เห็นคุณนั่งอยู่คนเดียวโต๊ะว่างเชียว โต๊ะอื่นจะเบียดกันตายอยู่แล้วขอรับ!”

ชายคนนั้นเงยหน้าไปดูโต๊ะรอบร้านที่โคตรจะโล่ง… เขาไม่รู้ว่าเจ้านกกระทาตัวนี้ต้องการอะไรกันแน่ และมันก็ดูไม่ค่อยน่าไว้ใจเท่าไหร่ แต่ถึงกระนั้นเขาก็สุภาพเกินกว่าจะไล่ให้มันออกไปจากโต๊ะจึงตกในความจำยอมที่จะให้มันร่วมโต๊ะต่อไป

“คุณเอโลอิสขอรับทางนี้!” เมื่อคว้าโอกาสได้แล้วเคอร์ติสก็รีบเรียกเอโลอิสให้มาร่วมโต๊ะ เธอดูดกาแฟอเมริกาโน่เย็นในมือเข้าไปอึกใหญ่เพื่อรวบรวมความกล้า ก่อนที่จะถือแก้วเดินไปที่มุมในสุดของร้านเพื่อร่วมนั่งโต๊ะกับชายปริศนา

“ขอรบกวนด้วยนะคะ” เอโลอิสยิ้มแห้งก่อนมานั่งร่วมโต๊ะกับเขา มอง ๆ ดูแล้วก็หน้าคุ้น ๆ เหมือนเคยเห็นที่ไหน จังหวะนั้นชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองเพื่อนร่วมโต๊ะรายใหม่ เขาจำได้ทันทีว่าเด็กคนนี้คือคนเดียวกับที่เขาเคยเจอที่ชายหาด

“นี่คุณ! คุณคนเดียวกับที่ชายหาดคืนนั้นนี่” เขาทักขึ้น

“อย่าบอกนะว่า…” ใช่เลย! คุณผี! คนที่เธอคิดว่าเป็นผีวันนั้นที่เอาไฟฉายส่องตาเขา

“รู้จักกันด้วยเหรอขอรับ?” เคอร์ติสถามด้วยความสงสัย

“อ๋อ เปล๊าาาาาา! ไม่รู้จักใครอะ จำผิดคนแล้วค่ะ” เธอปฏิเสธเสียงสูงปรี๊ด ความทรงจำตอนเจอกันไม่ดีสักเท่าไหร่ เธอต้องให้เขาลืม ๆ มันไปซะ

“ขอโทษครับ ผมคงจำผิดคน”

“ถ้าอย่างงั้นไม่รู้จักกันกระผมก็จะแนะนำให้รู้จักเองขอรับ คนนี้คือคุณเอโลอิส ธิดาแห่งเฮเฟตัส ลูกพี่ของกระผมเอง! ส่วนคุณผู้ชายคนนี้…เอ่อ…ขอโทษขอรับ กระผมลืมถาม ชื่ออะไรนะขอรับ?”

“เรียกผมว่าฟีโอดอร์…บุตรแห่งคิโอเน่” เขาตอบด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย

“โอเค ท่านนี้คือคุณฟิโอดอร์ขอรับ!” เคอร์ติสแนะนำให้กับเอโลอิส

“ฉันได้ยินแล้วน่าเคอร์ติส”

“ไม่ทราบว่าพวกคุณมีธุระอะไรกับผมหรือเปล่าครับ? ถ้าจะมาจีบผมต้องขอขอบคุณและขอโทษที่ต้องปฏิเสธน้ำใจนั้น ผมไม่สามารถตอบรับความรู้สึกของคุณได้—”

“เดี๋ยว ๆ ๆ สงสัยคุณน้าจะมีคนมาจีบเยอะเลยสินะคะ ขอโทษค่ะ ฉันไม่ได้มาจีบคุณน้าหรอกนะคะ พอดีไม่นิยมคบคนแก่—เอ่อ หมายถึงไม่ค่อยนิยมคนอายุเยอะกว่าน่ะค่ะ”

“...”

“แล้วอีกอย่างที่มาคุยกับคุณน้าเนี่ยก็เพราะว่ามีเรื่องที่อยากจะขอให้ช่ว—” 

“เรียกพี่ได้ไหม?...” แล้วพี่จะให้กินขนมหมื่นห้า~ (ฟีโอดอร์ไม่ได้พูด)

“คุณเอโลอิสอย่าเสียมารยาทสิขอรับ หน้าเขาออกจะใสเหมือนตูดเด็กขนาดนี้ จะเรียกน้าได้ยังไงกันขอรับ ต้องเรียกพี่ขอรับ!” เคอร์ติสพูดอวยเต็มที่เพื่อให้อีกฝ่ายเปิดใจที่จะฟังคำขอของพวกเขา

“ช่างเถอะ ว่าแต่เรื่องที่พวกคุณอยากจะขอคืออะไรเหรอครับ?”

“ก็แบบว่า ฉันเพิ่งไปรับคำพยากรณ์มาให้ไปออกตามหาราชรถของเทพอะพอโลที่หายไป ทางเราต้องการเพื่อนร่วมทีม 3 คน—”

“กับนกอีกหนึ่งตัว!” เคอร์ติสพูดแทรก

“เงียบไปก่อนเคอร์ติส! คือว่าตอนนี้เรามีสมาชิก 2 คนแล้ว กำลังอยากจะได้คนที่ 3 และเราคิดว่าคุณน้า…เอ่อ…พี่น่าจะเหมาะกับภารกิจนี้ค่ะ”

“ผมขอปฏิเส—”

“อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ! อย่าเพิ่งปฏิเสธเร็วแบบนั้นสิคะ คุณไม่สงสารผู้หญิงตัวน้อย ๆ แสนบอบบางที่ต้องออกไปผจญโลกกว้างนอกค่ายเหรอคะ พี่ก็รู้ใช่ไหมว่าข้างนอกอสุรกายยั้วเยี้ยกลิ่นเดมีก็อดแรงจะตายไป ฉันต้องแย่แน่ ๆ”

“เป็นผู้หญิงบอบบางที่ดูกล้ามแน่นจังนะครับ…” 

“กล้ามนี้ตีเหล็กอย่างเดียวค่ะ ต่อสู้คือไม่เลย!” 

“ปกติแล้วผมไม่คิดออกนอกค่าย”

เอโลอิสทำสายตาหมาน้อย เคอร์ติสก็เลยทำด้วยอีกคน ทั้งสองส่งสายตาวิงวอนไปที่ฟีโอดอร์แบบกดดันสุด

“...คำพยากรณ์ว่ายังไงนะครับ…” ฟิโอดอร์ที่เริ่มรู้สึกอึดอัดกับแรงกดดันของคนเพี้ยน ๆ กับนกพูดมากเลยต้องถามออกไปเพื่อประกอบการพิจารณา

“ธิดาแห่งไฟพึงตามแสงรุ่งอรุณยามเช้า ณ ใจกลางนครมิเคยหลับใหล ราชรถสุริยะเทพถูกขโมย โลดแล่นไปทั่วโลกา สร้างภัยพิบัติความแล้งแห้ง และร้อนระอุในรอบศตวรรษ โชคชะตานำพาสู่โรงแรมห้าดาวในมหานครมิเคยหลับใหล เผชิญหน้ากับจอมโจรผู้ขโมยราชรถเพลิง ศึกแห่งศักดิ์ศรีบุตรแห่งท้องนภาบังเกิด พึงเชื่อใจในสหาย และ ตามหาราชรถที่ถูกซ่อนไว้”

“คิดเสียว่าออกไปเปิดหูเปิดตาไงขอรับ!” เคอร์ติสพูดขึ้น

“แล้วก็คิดเสียว่าเห็นแก่เด็กสาวตาดำ ๆ” เอโลอิสพูดเสริม

“แต่ตาคุณสีฟ้า…”

“จะอะไรก็ช่าง คิดเสียว่าได้ช่วยเหลือคนและช่วยโลก ถ้าไม่ได้ราชรถคืนมาภัยแล้งมาเยือนแน่ โลกก็จะร้อน ไม่ใช่ทุกคนจะเป็นลูกเทพีหิมะนะคะ คนอื่นรับมือกับความร้อนระดับนั้นไม่ไหวแน่ ๆ” ยกเว้นเอโลอิสอะนะ…

ฟิโอดอร์ถอยหายใจยาว เหมือนตอนนี้กำลังเล่นเกมโชว์ที่มีปุ่มให้เลือกสองปุ่มและทั้งสองปุ่มมีแค่ปุ่ม YES ให้เขากด…

“ผมไม่มีทางเลือกแล้วสินะ…”

ทั้งเอโลอิสและเคอร์ติสพยักหน้ารัว ๆ

“ก็ได้ครับ…”

“เยส!” 

“เยี่ยมไปเลยขอรับ! ไว้พวกเราจะนัดกันอีกทีวันเดินทาง เตรียมตัวให้พร้อมไว้นะขอรับ!”

“แล้วผมเลือกอะไรได้ไหม…”

“ไม่ได้ค่ะ!” / “ไม่ได้ขอรับ!”

เอโลอิสและเคอร์ติสพูดพร้อมกัน ไม่รับความเห็นต่าง ในที่สุดก็ได้สมาชิกฟูลทีมเสียทีหัวจะปวด!

สมาชิกทีมคนที่ 2 ไฮด์ ฟีโอดอร์. โวลเทียเคอร์ซา ตอบรับภารกิจ

ซื้อกาแฟเพิ่มพลังงาน +25 จุด

Bright BELIEVER

◇◆ 70 ◇◆

กลิ่นหอมของเมล็ดกาแฟที่ถูกคั่วกรุ่น หอมเรียกลูกค้าที่เดินผ่านหน้าให้เข้ามาลิ้มลอง ไบร์ทตั้งใจจะไปที่ร้านสะดวกซื้อ หาอาหารเวฟดี ๆ สักสองสามอย่าง ผ่านการเรียนคลาสวิชาดาบและโล่เหนื่อยแทบตาย

ลูพิต้าคนนั้นไม่ธรรมดา กล้ามแขนขาลายชัดเจนกว่าตัวฉันซะอีก เป็นพวกประเภทยกเวทกินโปรตีนป่ะเนี่ย 

ทว่ากลิ่นกาแฟร้านอะเมซอนคาเฟ่ ทำใหไบร์ทเดินหลบเข้าไปภายในคาเฟ่อย่างลืมตัว บาริสต้าหน้าใหม่อาจเป็นหนึ่งในคนที่ทำงานพาร์ทไทม์

"มาสมัครงานหรอ" ซาบิน่าจดจำใบหน้าของไบร์ทได้

"เปล่า ๆ คราวนี้ขอมาเป็นลูกค้า"

"วันนี้คนแน่นร้าน โต๊ะเต็มทุกตัว ยกเว้นโต๊ะตรงนั้น" ซาบิน่าชี้นิ้วไปยังโต๊ะที่มีชายหญิงคู่หนึ่งกำลังนั่งกระหนุงกระหนิง "โต๊ะของเอลลิส เธอน่าจะรู้จักเขานะ"

"รู้จักอยู่แล้ว" ฉันตอบกลับ 

"ขอนั่งด้วยได้มั้ย ที่นั่งตรงอื่นมันเต็ม" 

ไบร์ทใจกล้าขอไปนั่งร่วมโต๊ะคู่รักไมเนอร์ ก่อนหน้านี้สั่งเครื่องดื่มถึงสองแก้ว เอลลิสกับอลิเซียยินดีที่จะให้ฉันนั่งร่วมโต๊ะ 

"สวัสดีคุณไบร์ท ? ใช่ไหมคะ ฉันอลิเซีย เคอร์เนอตี้"

"รู้จักชื่อฉันด้วยเหรอ"

ธิดาแห่งอะโฟรไดท์ยิ้ม "เอลลิสเคยพูดถึงคุณอยู่น่ะค่ะ แล้วก็ที่คลาสเรียนคุณไครอนก็เรียกชื่อคุณด้วย"

"เมื่อกี้เหมือนได้ยินพวกเธอสองกำลังคุยเรื่องร้านค้าอสุรกาย"

"แถว ๆ ชุมชนลองไอส์แลนด์ เดินไปจากค่ายไม่ไกลนักมีร้านค้าอสุรกายมาเปิด" เอลลิสตอบคำถาม "ร้านสวนจีโนมเอ็มโพเรี่ยม ร้านป้าเอม"

"เอมที่ย่อมาจากเมดูซ่าสินะ"

"คุณรู้ ?" 

"คือจะว่าไงดีล่ะ" ฉันยกคาราเมลมัคคิอาโต้ดื่มก่อนพูด "เมื่อวานฉันบังเอิญผ่านไปอ่ะดิ ได้เบบี้ฮาร์ปี้มาตัวนึงซื้อมาจากร้านป้าแกนั่นแหละ"

"แต่ร้านนั้นไม่ต้อนรับลูกของเทพสมุทร" 

"ฉันฝากบุตรธิดาเฮคาทีซื้อน่ะ จูลี่กับชาล็อต"

"มันมีอีกร้านด้วยอ่ะค่ะ เป็นกระท่อมหลังลานชิงช้า" อลิเซียกล่าวเสริม

"เป็นร้านที่ไม่ค่อยไม่มีใครกล้าเข้าไป" 

"แต่ฉันเคยเข้าไปนะ" ฉันตอบสวนทางกับสิ่งที่สองพูด

"จริงดิ ยังไง ร้านนั้นมีอะไร"

"ก็เป็นร้านของคุณเซฟาเนีย แม่มดแห่งเอนดอร์"

"เล่าให้เยอะกว่านี้หน่อยไม่ได้หรอ" บุตรแห่งแอรีสขมวดคิ้ว "ถ้างั้นผมขอเลี้ยงกาแฟคุณแทนการที่คุณต้องเล่าเรื่องแม่มดแห่งเอนดอร์"

"เฮ้ย มัดมือชกเลยเรอะไอ้ชาย !" ฉันยักไหล่ เออเลี้ยงของฟรีก็ดี "ไม่ได้เห็นแก่ของฟรีหรอกนะ แต่ในเมื่อพวกเธออยากรู้เดี๋ยวจะเล่าให้ฟัง….."

"ไม่เชื่อโม้" เอลลิสพูดหน้านิ่ง

อลิเซียส่ายหัว "อย่าไปพูดอย่างงั้นกับคุณไบร์ทสิ"

[รางวัลรับรู้เกี่ยวกับร้านอสุรกาย]

+10 EXP , +2 Point , +25 พลังงาน

Bright BELIEVER

◇◆ 73 ◇◆

"แบล็คคอฟฟี่น้ำผึ้งมะนาว 1 แก้ว"

ไบร์ทสั่งเครื่องดื่มตรงเคาน์เตอร์พนักงาน ซาบิน่าทำหน้าที่ดูแลต้อนรับลูกค้า และฉันเป็นหนึ่งในลูกค้าของเธอเช่นกัน

พึ่งสูบพอตมาล้างปากด้วยเครื่องดื่มกาแฟเย็นสดชื่น อมเปรี้ยวในวันเนือย ๆ ความหอมหวานของน้ำผึ้งผสมกับความเปรี้ยวของมะนาวราดด้วยกาแฟ ฉันกระดกดื่มเกินครึ่งแก้วเชียว 

"ดื่มเร็วอย่างนี้ สนใจสั่งเพิ่มมั้ย" ซาบิน่ายิ้มถาม

"จะขายตรงอ่ะดิ" 

"เปล่าสักหน่อย เห็นเธอดูเหนื่อย ๆ ดื่มทีอึกใหญ่" 

ฉันตอบกลับซาบิน่า "เอาเหมือนเดิมอีกแก้วก็ได้ แล้วก็มีเรื่องอยากจะถาม"

"จะถามอะไรเหรอ"

"รู้จักคนชื่อโซเฟีย คลาร์ก ฉันกำลังตามหาคนคนนั้นอยู่"

"ถ้าหมายถึงธิดาแห่งอะธีน่า นั่งอยู่ตรงนั้นไงโต๊ะใกล้ ๆ ชั้นวางหนังสือ"

ไบร์ทมองตำแหน่งที่ซาบิน่าชี้ เป็นผู้หญิงผมสั้นประบ่าผมสีบรูเน็ตและที่สำคัญมีดวงตาสีเขียว รูปร่างลักษณะเด่นชัดเหมือนกับที่คนในค่ายบอกบอกทุกประการ 

"ใช่คนที่ไปติดประกาศเกี่ยวกับการเขียนบันทึกพิชิตกับอสุรกายหรือเปล่า" ถึงพอเดาคำถามตอบได้ ไบร์ทถามเป็นมารยาทเท่านั้น ไม่ใช่สุ่มสี่สุ่มห้าเดินไปนั่ง

โซเฟียที่นั่งอ่านหนังสืออยู่แหงนหน้ามองเจ้าของเสียง "เป็นฉันเอง แล้วเธอ….."

"ไบร์ท เอมส์ สวัสดี" ฉันนั่งฝั่งตรงกันข้าม "ทำไมถึงเปิดงานนี้ล่ะ"

"ฉันอยากให้รุ่นน้องได้มีความรู้เกี่ยวกับอสุรกายเหล่านั้นมากมายขึ้น และเผชิญหน้ากับพวกมันจริง ๆ จากนั้นนำข้อมูลอสุรกายทั้งทางทฤษฎีและปฏิบัติมาเขียนจดบันทึกในไดอารี่" 

"งั้นต้องรอหน่อยนะ ฉันเขียนค่อนข้างใช้เวลาสักพักใหญ่ เอานี้ไปงานก่อนระหว่างรอฉันก็ได้ วารสารฟิสิกส์ เธอน่าจะเข้าใจเรื่องวิทยาศาสตร์ใช่มั้ยล่ะ"

"ให้แล้วไม่คืนนะ"

ระหว่างนั้นฉันนั่งเขียนบันทึกเกี่ยวกับอสุรกาย ลำดับแรกต้องเปิดจั๋วตัวโหด ๆ ถ้าเปิดตัวระดับล่างมาไม่สมกับเป็นธิดาแห่งโพไซดอน 

ตัวตึง ๆ ที่ป่าต้องห้าม 'ไฮดร้า'

จรดปลายปากกาลงบนกระดาษหน้าเปล่า บรรยายความรู้สึกและการเผชิญหน้าคราแรก

นึกถึงความรู้สึกที่ได้สู้ครั้งนั้น หัสสมองแล่นเขียนลื่นปื้ด

"เขียนเสร็จแล้วเหรอ" โซเฟียถาม

"ส่วนใหญ่ก็บรรยายความรู้สึกของฉัน ประมาณนี้พอโอเคป่ะ"

"กำลังดี เธอเป็นคนแรกที่เขียนบันทึกอสุรกาย" ธิดาแห่งอะธีน่าอ่านเนื้อหา ลายมือเรียบง่าย "ถ้าอยากเขียนอีกก็มาหาฉันได้ที่นี่ หรือสถานที่อื่น ๆ ในค่าย" 

"สถานที่อื่น เช่นอะไร"

"แถวชายหาดสุดขอบทางตอนเหนือสุดของค่าย ฉันมีคลาสสอนวิชาหอกและโล่"

"อ๋อ"

"เธอเคยมาเรียนหรือยัง"

"ยังอ่ะ ไม่ถนัดใช้หอก"

ทุกถามมางี้ ฉันตอบอย่างตรงไปตรงมา เพราะดูเหมือนโซเฟียจะไม่ได้คิดเล็กคิดน้อยอะไร

[บันทึกเกี่ยวกับอสุรกาย]

ให้นิตยสารวิชาการ (American Journal of Physics)

กับโซเฟีย คลาร์ก

สำเร็จงาน

ศึกษาเกี่ยวกับอสุรกายในเทวตำนาน

รางวัลงาน: +20 ความกล้าหาญ , +50 พลังใจ, (+5 ดรักม่า หรือ +70 ดอลลาร์) และ +25  EXP

+15 ความสัมพันธ์กับรุ่นพี่โซเฟียในความขยันหมั่นเพียร