[ทิศตะวันตกจากบ้านใหญ่] อะเมซอนคาเฟ่

Daemon HEROES

Help work Cafe

     เดม่อนเดินกลับมายังคาเฟ่ ก่อนเขากระชับตะกร้าสะพายหลังแน่น และเดินไปเปิดประตูคาเฟ่เข้าไปข้างใน เสียงต้อนรับอัตโนมัติยังดังให้ความรู้สึกเหมือนมีคนมาคอยต้อนรับเราตลอดจริง ๆ เขาเดินตรงไปยังเคาน์เตอร์ร้าน 

      "เจ๊ ผมเก็บสตรอว์เบอร์รี่เสร็จแล้ว" เดม่อนพูดขึ้นก่อนถอดตะกร้าสะพายหลังมาวางให้เจ๊

      ซาบริน่ารับของและนำไปวางข้าง ๆ เธอเช็คความเรียบร้อยก่อนจะหยิบซองรางวัลให้ "นี่สำหรับคนเก่ง ตั้งแต่นี้ไปเจ๊เพิ่มรางวัลให้ด้วยนะ ลองเปิดดูสิ"

      เดม่อนได้ยินว่ามีเพิ่มรางวัล ก่อนเขาลองแง้มดู "โห เจ๊นี่เพิ่มมาเยอะกว่าครั้งก่อนอีกนะ แบบนี้จะไม่ให้ผมมาทำทุกวันได้ยังไง"

      เดม่อนพูดขึ้น ก่อนยิ้มให้เจ๊ "แล้วผมจะมาทำอีกนะ"

      "เดี๋ยวเถอะ" ซาบริน่าที่เกือบสตันไปแวบหนึ่งกับความหล่ออีกฝ่ายจนคิดอะไรไม่ดี ก่อนเธอรีบปัดความคิดไม่ซื่อเหล่านั้นออกไป  "ใช้พลังกับเจ๊เหรอ!"

      "เปล่านะ ผมแค่ยิ้มเฉย ๆ เอง ฮ่าๆ ผมไม่แกล้งล่ะ ผมไปก่อนนะ" เดม่อนพูดขึ้นก่อนจะเดินกลับหันหลัง โบกมือลาเจ๊ในขณะกำลังเดินไปทีป่ระตู โดยไม่ลืมหยิบห่อรางวัลเก็บกระเป๋าด้วย เขากำลังคิดว่าจะต้องเก็บเงินซื้อเกราะสักตัวมาใช้งานถ้าเขาจะฝึกฝนตัวเองให้แข็งแกร่ง

      เดม่อนครุ่นคิดบางอย่างเสียงที่เขาได้ยิน เป็นหญิงสาวที่มีน้ำเสียงที่มีเสน่ห์อย่างมาก หรือจะเป็นแม่ของเขา ปารีสแห่งทรอย แม้ในประวัติศาสตร์จะบอกว่าเขาเป็นชนวนให้เกิดสงครามกรุงทรอย และไม่เคยมีบันทึกการต่อสู้ของเขา ถ้าแม่บอกว่าปารีสเป็นนักรบคนหนึ่งที่แข็งแกร่ง แม้ไม่ถึงขั้นอคิลลิส เฮกเตอร์แต่แม่บอกว่าเขาก็มีฝีมือระดับหนึ่ง นอกเหนือวีรบุรุษสองคนนี้ในยุคนั้นก็ยากจะสู้ 1-1 กับเขา

Dean HEROES

018

นั่งชิลที่คาเฟ่

          กลิ่นคั่วกาแฟหอมกรุ่นลอยเข้าเตะจมูกทันทีเมื่อประตูของคาเฟ่อะเมซอนเปิดออก เสียงเพลงฟังสบายเปิดคลอเบา ๆ ช่วยสร้างบรรยากาศให้ผ่อนคลาย แม้ในค่ายฮาล์ฟบลัดจะอยู่ท่ามกลางธรรมชาติอันร่มรื่นอยู่แล้ว แต่กลับรู้สึกต่างกันเหมือนอยู่ในโลกคนละใบ มันชวนให้ดีนหวนนึกถึงตอนที่ยังใช้ชีวิตในนิวยอร์ก สถานที่ที่คราคร่ำไปด้วยผู้คน มีแต่ร้านกาแฟใกล้มหาวิทยาลัยเท่านั้นที่สงบร่มรื่น

          “สวัสดี ยินดีต้อนรับ แต่คงไม่ใช่ลูกค้าสินะ มาทำงานพิเศษใช่ไหม?”

          หญิงสาวตาคมที่อยู่หลังเคาน์เตอร์กาแฟกล่าวต้อนรับด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่าย จากป้ายชื่อติดหน้าอกทำให้รู้ว่าเธอคือ ‘ซาบริน่า โคลว์ ตำแหน่ง เจ้าของร้าน’ ดีนฟังแล้วก็นึกขำที่เธอบอกว่าเขาคงไม่ใช่ลูกค้า ซึ่งเมื่อวิเคราะห์ดี ๆ แล้วร้านกาแฟคงไม่ได้มีกลุ่มลูกค้าเป็นเด็กวัยรุ่นเสียเท่าไร แล้วการเปิดร้านกาแฟในค่ายลึกลับกลางป่าจะเอาไปขายใคร ผู้ใหญ่อาศัยอยู่ในค่ายฮาล์ฟบลัดแทบจะนับหัวได้.. ผอ.ไครอน เจ๊ฮาร์ปี้ พี่สาวร้านสะดวกซื้อ คุณพยาบาล บางทีอาจจะมีบุคลากรที่เขาไม่รู้จักคนอื่นอีก ส่วนคุณดีก็เห็นว่าเขาเข้ามาที่ค่ายแค่อาทิตย์ละสามวัน แต่เทพน้ำเมาคงไม่สนใจน้ำชากาแฟหรอกมั้ง เว้นเสียแต่ถูกห้ามไม่ให้ดื่มแอลกอฮอล์จนต้องหาอย่างอื่นมาซดแทน

          แต่คิดไปก็ปวดสมองเลยช่างมันดีกว่า.. จะว่าไปเขาเองก็ไม่ได้ไปคาเฟ่มาสองสัปดาห์ได้แล้วมั้ง คิดถึงตอนที่ต้องหามรุ่งหามค่ำทำธีสิสก็ได้กาแฟวันละสามสี่แก้วนี่แหล่ะที่ทำให้ตาตื่น ปกติแล้วชายหนุ่มไม่ใช่พวกคอฟฟี่เลิฟเวอร์แต่ถ้าจำเป็นต้องใช้ตัวช่วยให้พลังงานเขาก็ซดกาแฟได้เป็นลิตร ๆ

          “ก็ว่าจะมาของานพิเศษอยู่ครับ แต่ได้กลิ่นกาแฟแล้วผมเป็นลูกค้าก่อนทำงานดีกว่า”

          หนุ่มร่างสูงขยิบตาให้พี่สาวอะเมซอนคนสวยแต่เธอก็เพียงแค่ทำหน้านิ่งใส่ ทว่าในสายตาดูมีความประหลาดใจอยู่มาก

          “ถ้างั้น… จะรับอะไรดีคะ?”

          “ผมขอลาเต้ร้อนก็แล้วกันครับ”

          “ลาเต้ร้อนหนึ่งที่ 9 ดอลลาร์ค่ะ”

          พอหญิงสาวบอกราคาดีนจ่ายเงินไป ถ้าเทียบกันกับราคาข้างนอกแล้วในค่ายฮาล์ฟบลัดแพงกว่าถึงสองเท่า แต่ก็ช่วยไม่ได้เพราะร้านกาแฟในฮาล์ฟบลัดมีอยู่แค่เพียงที่เดียว และการนั่งกินกาแฟในค่ายนั้นปลอดภัยกว่าโลกภายนอกเยอะ จนต้องคิดบวกไปว่าค่ากาแฟ 4 เหรียญ กับค่ารักษาชีวิตอีก 5 เหรียญ ก็คงจะคุ้มค่าอยู่มั้ง…

          ‘นี่สินะอำนาจของตลาดแบบผูกขาด’

          ชายหนุ่มไปนั่งรอที่โต๊ะ ไม่นานลาเต้ลาเต้ร้อนก็ถูกยกมาเสิร์ฟ และเมื่อเห็นของที่สั่งไปเรียวคิ้วดกก็เลิกขึ้นอย่างประหลาดใจ ดวงตาสีน้ำตาลมีประกาย ‘ว้าว’ อยู่ในนั้น

          “นี่มัน.. ลาเต้อาร์ตรูปเปกาซัส?”

          “ค่ะ ฉันไม่ได้ทำเมนูนี้นานแล้ว รวมถึงลาเต้อาร์ตก็ด้วย.. ถ้าผิดพลาดยังไงก็ต้องขออภัยแต่ไม่มีการคืนเงินค่ะ”

          “ไม่ ๆ มันสวยมาก”

          ดีนกลั้วหัวเราะกับประโยคท้ายที่เธอกล่าว ใครจะว่าได้ลงในเมื่ออีกฝ่ายดูจะตั้งใจทำขนาดนี้ ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้ว คงไม่มีร้านกาแฟที่ไหนที่ทำลาเต้อาร์ตเป็นรูปม้ามีปีกก็เลยถ่ายรูปลงสตอรี่เสียหน่อย ติดแต่ว่าเขาลืมไปว่าตรงนี้ไม่มีอินเทอร์เน็ต แต่ลองขอรหัสไวไฟดูเพราะยังไงที่นี่ก็เป็นคาเฟ่ จะมีคาเฟ่ที่ไหนที่ไม่มีฟรีไวไฟบ้างล่ะจริงไหม?

          “ขอโทษนะครับ ที่นี่มีไวไฟไหม?”

          “ขออภัย หากจะใช้ไวไฟต้องไปที่กระท่อมเฮอร์มีสที่เดียวเท่านั้นค่ะ”

          นี่ไงล่ะคาเฟ่ที่ไม่มีฟรีไวไฟ.. แต่ถ้าเพื่อความปลอดภัยในราคา 5 เหรียญ งั้นยังไม่อัพสตอรี่ตอนนี้ก็ได้.. ถือว่ามานั่งเล่นชิล ๆ มองวิวที่นอกหน้าต่างพลางจิบกาแฟแล้วก็ฟังเพลงคาเฟ่ สัมผัสประสบการณ์ชีวิตไร้โซเชียลเฉกเช่นสมัยที่คุณแม่ยังสาว แม้ว่าดีนจะบ่นในใจกระปอดกระแปดแต่เรื่องรสชาติของลาเต้แก้วนี้ก็ดูถูกไม่ได้ ความหอมเข้มข้นของกาแฟถูกเจือจางด้วยฟองนมนุ่มละมุนลิ้นในอัตราส่วนที่ถูกปรุงแต่งมาอย่างพอเหมาะพอเจาะ จนรู้สึกว่าร้านกาแฟที่โลโก้รูปนางเงือกสองหางชิดซ้ายไปเลย

          นั่งเล่นจิบกะแฟไปได้ราว ๆ สิบนาทีก็ถือว่านานแล้วสำหรับคนสมาธิสั้นที่ใช้สมาร์ทโฟนเซิร์ฟเน็ตไม่ได้ ดีนลุกขึ้นจากโต๊ะแล้วเดินไปที่เคาท์เตอร์กาแฟอีกครั้ง

          “ตอนนี้ผมจะรับงานแล้ว ต้องทำยังไงบ้าง?”

          “ค่ะ” สาวอะเมซอนคนสวยพยักหน้า “งานที่ต้องทำก็คือการเก็บสตรอว์เบอร์รี่ที่ไร่ทางทิศตะวันตกของค่าย อุปกรณ์การเก็บก็แจ้งกับผู้ดูแลสวนได้เลยค่ะ พอเสร็จงานแล้วก็ให้ผู้ดูแลเซ็นลายเซ็นแล้วก็เอากระดาษแผ่นนี้กลับมา”

          เมื่อกล่าวจบหญิงสาวก็ส่งกระดาษก็อปปี้ชุดหนึ่งมาให้ มันคือใบรับสินค้า ‘สตรอว์เบอร์รี่ จำนวน 3 กิโลกรัม’

          “โอเค สตอรว์เบอร์รี่สามกิโลกกรัม แล้วผมจะรีบกลับมาครับ”

          ซาบริน่าเพียงแค่พยักหน้าให้ จากนั้นเธอก็ออกมาจากหลังเคาท์เตอร์แล้วเก็บแก้วกาแฟที่หมดเกลี้ยงแล้วไปล้างหลังร้านโดยไม่สนใจดีนอีก ท่าทางนั้นก็เรียกรอยยิ้มจากชายหนุ่มมาได้ประมาณหนึ่ง

          ‘ปฏิบัติต่อลูกค้ากับลูกจ้างแตกต่างกันลิบลับเลยแฮะ’

          ถ้าชักช้ากว่านี้แดดจะร้อนจนเผาผิวไหม้หมด ฉะนั้นเขาก็ไม่ควรจะโอ้เอ้ รีบไปทำงานดีกว่า

ซื้อกาแฟ 1 แก้ว

รับงาน: ช่วยงานเผ่าอะเมซอน

Dean HEROES

020

สตรอว์เบอร์รี่มาส่งแล้วคร้าบบบบ

          “ช้ามากค่ะ”

          น้ำเสียงต้อนรับกลับช่างเย็นชาบาดใจ ดีนแค่เถลไถลนิดหน่อยตอนที่อยู่ไร่สตรอว์เบอร์รี่เอง ก็ไร่มันทั้งสวยทั้งกว้างใหญ่ขนาดนั้นใครเล่าจะอดใจไม่ถ่ายรูปลงสตอรี่ได้ไหว แล้วอีกอย่างไม่ได้กำหนดวันที่และเวลาส่งมอบด้วย ช้าไปแค่สองชั่วโมงไม่ถือว่าผิด

          “แต่ผมคัดสตอรว์เบอร์รี่ลูกสวย ๆ มาให้เลยนะครับ ลองตรวจดูก่อนสิ”

          สาวอะเมซอนที่ยืนพิงเคาน์เตอร์ในท่ากอดอกขยับเยื้องกรายเข้ามาดูสตรอว์เบอร์รี่สดในตะกร้าสะพายหลังที่ชายหนุ่มเก็บกลับมา ในแววตามีประกายของความพึงพอใจเจืออยู่ ในฐานะของคนทำแลปแล้ววัตถุที่ใช้ในการทดลองเป็นสิ่งสำคัญ ไม่ใช่ว่าจะเลือกผลไม้อย่างไรก็ได้มาใช้ส่องกล้องดูโครงสร้างและเนื้อเยื่อ แต่จำเป็นต้องมีความละเอียดในการเลือกตัวอย่างที่จะมาใช้ในการทดลองด้วย เช่น ใช้สตรอว์เบอร์รี่ที่มีความสดมาก สดปานกลาง และผลไม้ที่เน่าเสียมาใช้ในการทดลองซ้ำ ๆ เป็นร้อย ๆ ครั้งเพื่อหาค่าที่เสถียร

          ดังนั้นดีนจึงพอจะรู้วิธีการเก็บรักษาสตรอว์เบอร์รี่อย่างไรไม่ให้ช้ำ ส่วนวิธีการเก็บเกี่ยวก็เรียนรู้มาจากลุงแซเทอร์เป็นอย่างเดียว ติดปัญหานิดหน่อยอาจเป็นด้วยน้ำหนักที่ทับถมอาจทำให้สตรอว์เบอร์รี่ที่ก้นตะกร้าเป็นรอยช้ำนิดหน่อย

          เมื่อตรวจสอบคุณภาพก็ถือว่าผ่าน ส่วนน้ำหนักที่เก็บกลับมาก็ตรงตามปริมาณเป๊ะไม่มีขาดไม่มีเกินเสียจนหญิงสาวต้องเลิกคิ้ว เธอนำวัตถุดิบและใบรับสินค้าไปเก็บที่หลังร้านก่อนจะออกมาอีกครั้งพร้อมกับซองเงินรางวัลสองซอง

          “จะรับเป็นดอลลาร์หรือดรักม่าดีคะ?”

          สำหรับดีนเขามีเงินดรักม่าอยู่นิดหน่อยตอนที่ผู้อำนวยการและเจ๊ฮาร์ปี้ให้มาตอนทำงานครั้งแรก แต่ชายหนุ่มไม่รู้ว่าจะเอาเงินนี้ไปซื้ออะไรเพราะในเมื่อการใช้จ่ายต่าง ๆ ภายในค่ายอย่างการซื้อเครื่องอุปโภคบริโภครวมถึงสิ่งของที่จะใช้สำหรับบูชาเทพเจ้าล้วนแต่ใช้ดอลลาร์กันทั้งนั้น ดังนั้นดีนจึงเลือกค่าเงินที่คุ้นเคยอย่างไม่ต้องคิด

          “รับเป็นดอลลาร์ครับ”

          ซาบริน่าพยักหน้าให้ก่อนจะเลื่อนซองเงินด้านซ้ายมาให้เขาแล้วเก็บซองเงินด้านขวาลงไปแทน

          “ขอบคุณที่มาช่วยงานค่ะ” เธอกล่าวเรียบ ๆ

          “ผมก็ขอบคุณด้วย” ดีนรับซองเงินมาเปิดนับจำนวนว่า ‘โอเค เจ๊ไม่ได้บิด’ ก็เก็บเงินลงในกระเป๋าสตางค์จากนั้นคืนซองเปล่าให้ “แล้วเอาไว้ถ้าร้อนเงินแล้วผมจะมารับงานอีก บายครับ”

         

          มือข้างขวาที่อยู่นอกสายคล้องแขนโบกมือลาสาวสวยก่อนที่จะเดินออกมาจากคาเฟ่ ตอนนี้เวลาก็ล่วงเลยจนมาถึงช่วงเย็นแล้ว เขาลำดับความคิดภายในหัวอย่างคร่าว ๆ ว่าจะต้องทำอะไรต่อ และจุดหมายต่อไปนั่นก็คือ….. โปรดติดตามชมตอนต่อไป

ทำงาน: ช่วยงานเผ่าอะเมซอน [1/5] (เลือกรับ 35 ดอลลาร์)

anne -

อะเมซอนคาเฟ่

หลังจากที่เด็กหญิงตัวน้อย ๆ อย่าง เอลี่ เธอได้ทำการเดินทางก้าวเรียวขาบอบบาง ของ ตัวเธอเอง เดินทางออกมาจากตรงบริเวณบ้านใหญ่ ได้เป็นระยะเวลาสักพักใหญ่แล้ว ในที่สุดเด็กหญิงตัวน้อย อย่าง เอลี่ ก็ไดทำการเดินก้าวเรียวขาบอบบางของตัวเธอเองเดินทางมาหยุดอยู่ที่ตรงบริเวณหน้าประตูทางเข้า ของ อะเมซอนคาเฟ่ หลังจากนั้นเธอก็ค่อยๆ เริ่มทำการเอ่ยบทสนทนาออกไปในทันทีว่า

"ได้เวลาเดินทางเข้าไปภายในบริเวณด้านใน ของ อะเมซอนคาเฟ่แล้วละนะ" พอสิ้นสุดคำของบทสนทนาลงไปได้แค่เพียงไม่นานนัก เธอก็ค่อยๆ เริ่มทำการเอื้อมมือเรียวบางข้างขวา ไปทำการบิดลูกบิด ของ ประตูของอะเมซ่อนคาเฟ่ เปิดออกกว้าง ก่อนที่เธอจะค่อยเริ่มทำการเดินก้าวเรียวขาบอบบาง เดินทางเข้ามาจนถึงบริเวณภายในด้านใน ของ อะเมซอนคาเฟ่ ได้แค่เพียงไม่นานนัก หลังจากนั้น ก็มีเสียงบทสนทนาของเจ้าของร้านอะเมซอน เอ่ยขึ้นว่า

"อะเมซ่อนคาเฟ่ยินดีต้อนรับค่ะ รับเครื่องดื่มอะไรดีค่ะ" พอสิ้นสุดบทสนทนา ของ เจ้าของร้านอะเมซ่อนคาเฟ่ลงไปได้เพียงแค่ไม่นานนักเธอก็ค่อยๆ เริ่มทำการเอ่ยคำพูดว่า 

"สวัสดีค่ะ คุณเจ้าของร้านอะเมซอนคาเฟ่ ขอโทษจริงๆ นะคะวันนี้หนูไม่ได้เดินทางมาทำการซื้อเครื่องดื่มค่ะ แต่หนูเดินทางมาช่วยงานตามที่ได้เขียนติดระบุไว้ภายในบริเวณบอร์ดประกาศข่าวสาร ประจำค่ายค่ะ" พอสิ้นสุดบทสนทนา ของ เด็กหญิงตัวน้อยลงไปได้เพียงแค่ไม่นานนัก เจ้าของร้านอะเมซอนคาเฟ่ก็ค่อยๆ เริ่มทำการเอ่ยบทสนทนากับเธออกมาในทันทีว่า

"มาช่วยงานนะคะ เดินไปที่ไร่สตอว์เบอร์รี่ ที่อยู่ทางด้านนั้นได้เลยค่ะ" หลังจากที่สิ้นสุดบทสนทนา ของ เจ้าของร้านอะเมซอนลงไปได้เพียงแค่ไม่นานนักเด็กหญิงตัวเล็กๆ อย่างเอลี่ ก็ค่อยๆ เริ่มทำการเอ่ยบทสนทนาออกไปในทันทีว่า

"ขอบพระคุณมากนะคะ คุณเจ้าของร้าน เอลี่จะตั้งใจทำงานให้เต็มที่ และเก็บสตรอว์เบอร์รี่มาฝากให้ได้เต็มตะกร้าเลยนะคะ" หลังจากที่สิ้นสุดบทสนทนา ของ เด็กหญิงตัวน้อยๆ ลงไปได้เพียงแค่ไม่นานนัก เธอก็ค่อยๆ ทำการเดินก้าวเรียวขาบอบบาง เดินทางออกจากบริเวณร้านอะเมซอน เดินทางไปต่อยังจุดหมายปลายทาง นั่นก็ไร่สตอว์เบอร์รี่ต่อไป

anne -

อะเมซ่อนคาเฟ่ 

หลังจากที่เด็กหญิงตัวเล็กๆ อย่าง เอลี่ ที่กำลังสะพายตะกร้าอยู่ที่ตรงบริเวณหลัง และภายในตะกร้าของเธอก็เต็มไปด้วยผลสตอว์เบอร์สดๆ เต็มไปหมด เธอก้าวเรียวขาบอบบาง ของ ตัวเธอเองเดินทางกลับเข้าจนถึงบริเวณภายในด้านใน ของ อะเมซอนคาเฟ่ลงไปได้เพียงแค่ไม่นานนัก เธอก็เดินมาหยุดอยู่ที่ตรงบริเวณหน้าเคาท์เตอร์ ของ ร้านกาแฟ ก่อนที่เธอจะค่อยๆ ทำการถอดตะกร้าสตอว์เบอร์รี่ ที่ได้ทำการสะพายไว้อยู่ที่ตรงบริเวณหลังออก ก่อนที่เธอจะนำตะกราที่มีผลของสตอว์เบอร์รี่อยู่เต็มไปหมด นำไปวางไว้ที่ตรงบริเวณเคาท์เตอร์ให้เรียบร้อย หลังจากนั้นเจ้าของร้านคาเฟ่อะเมซอน ก็ค่อยๆ เริ่มทำการเอ่ยบทสนทนออกไปในทันทีว่า

"หนูนี่เก็บสตอว์เบอร์รี่ครั้งแรกจริงๆ หรอคะ สตอว์เบอร์ที่หนูเก็บมาทั้งหมดที่ในตะกร้านี้ มีผลแดง และ สดมาก แต่ล่ะลูกก็ดูโตๆ เก่งมากๆ เลยค่ะ นี่รางวัลการทำงานในวันนี้ของหนูนะคะ" หลังจากที่สิ้นสุดบทสนทนา ของ เจ้าของคาเฟ่อะเมซอนลงไปได้เพียงแค่ไม่นานนัก เด็กหญิงตัวเล็กๆ อย่าง เอลี่ ก็ค่อยๆ เริ่มทำการเอ่ยบทสนทนาออกไปในทันทีว่า

"ขอบพระคุณมากนะคะสำหรับคำชมและก็รางวัล งั้นหนูขอตัวก่อนนะคะ" พอสิ้นสุดคำของบทสนทนาลงไปได้เพียงแค่ไม่นานนัก เธอก็ค่อยๆ ทำการก้าวเรียวขาบอบบาง ของ ตัวเธอเอง เดินทางออกไปจากตรงบริเวณอะเมซอนคาเฟ่ และค่อยๆ ทำการเดินก้าวเรียวขาบอบบาง ของ ตัวเธอเองเดินทางมุ่งหน้าเดินทางต่อไปยังตรงบริเวณสนามฝึกซ้อม ทันที

+ 40 พลังใจ 5 เหรียญดรักม่า + 25 EXP รางวัลช่วยงานภารกิจเผ่าอะเมซอน

anne -

ทิศตะวันตกจากบ้านใหญ่ อะเมซ่อนคาฟ่

หลังจากเด็กหญิงตัวเล็กๆ อย่างเอลี่เธอได้ทำการเดินก้าวเรียวขาบอบบาง ของ ตัวเธอเอง เดินทางออกมาจากตรงบริเวณบ้านใหญ่ อยู่เป็นระยะเวลาสักพักหนึ่ง ในตอนนี้เธอก็ได้เดินทางมาหยุดอยู่ที่ตรงบริเวณหน้าประตูทางเข้า ของ อะเมซ่อนค่าเฟ่เป็นที่เรียบร้อยแล้ว หลังจากนั้นเด็กหญิงตัวน้อยๆ ก็ค่อยๆ เริ่มทำการเอื้อมมือเรียวบางข้างขวา ของ ตัวเธอเอง ไปทำการบิดลูกบิด ของ ประตูของร้านอะเมซอนคาเฟ่ เปืดออกกว้าง หลังจากนั้นเธอก็ค่อยๆ เริ่มทำการก้าวเรียวขาบอบบาง ของ ตัวเธอเองเดินทางเจ้ามาภายในบริเวณภายในด้านใน ของ ร้านอะเมซอนคาเฟ่ หลังจากนั้นเสียงสนทนา ของ เจ้าของร้านอเมซอนคาเฟ่ ก็ค่อยๆ เอ่ยกับเด็กหญิงตัวน้อยออกไปในทันทีว่า

"สวัสดีจ้ะ หนูเอลี่ มาช่วยทำงานตามที่บอรด์ประการข่าวสารประจำค่าย เขียนไว้ใช่ไหมจ้ะ เชิญรับตะกร้าที่ไร่สตอว์เบอร์ได้เลยนะคะ" หลังจากที่สิ้นสุดคำพูด ของ บทสนทนา ของ เจ้าของร้านอะเมซอนคาเฟ่ลงไปได้แค่เพียงไม่นานนัก เด็กหญิงตัวน้อยๆ อย่างเอลี่ก็ค่อยๆ เริ่มทำการเอ่ยบทสนทนา กับ เจ้าของร้านอะเมซอนค่าเฟ่ออกไปในทันทีว่า

"ขอบคุณมากนะคะ คุณเจ้าของร้านอะเมซอนคาเฟ หนูจะเดินทางไปที่ไร่สตอว์เบอร์รี่ เดี๋ยวนี้ และจะตั้งใจทำงานที่ได้รับมอบหมายให้ดีที่สุดค่ะ" พอสิ้นสุดคำพูด ของ เด็กหญิงตัวน้อยลงไปได้เพียงแค่ไม่นานนัก เธอก็ค่อยๆ ทำการเดินก้าวเรียวขาบอบบางของตัวเธอเองเดินทางออกไปจากตรงบริเวณอะเมซอนคาเฟ่ มุ่งหน้าก้าวเดินไปยังตรงบริเวณจุดหมายปลายทาง คือ ไร่สตอว์เบอร์รี่ต่อไป

anne -

อะเมซอนคาเฟ่

เด็กหญิงตัวน้อยๆ ทำการสะพายตะกร้าที่มีผลของสตอว์เบอร์รี่ อยู่จนเต็ม เดินทางก้าวเรียวขาบอบบาง ของตัวเธอเอง เดินทางกลับเข้ามาหยุดอยู่ที่ตรงบริเวณประตูทางเข้า ของ อะเมซอนคาเฟ่ เป็นที่เรียบร้อย หลังจากนั้นเธอก็ค่อยๆ ทำการเอื้อมมือดรียวบอบบางข้างซ้าย ของ ตัวเธอเองไปทำการบิดลูกบิด ของ ประตูอะเมซอนเปิดออกกว้าง หลังจากนั้นเธอก็ค่อยๆ เริ่มทำการเดินก้าวเรียวขาบอบบาง ของ ตัวเธอเอง เดินทางกลับเข้ามาจนถึงบริเวณภายในด้านใน ของ อะเมซอนคาเฟ่เป็นที่เรียบร้อย หลังจากนั้นเธอก็หยุดยืนอยู่ที่ตรงบริเวณหน้าเคาท์เตอร์ พร้อมกับค่อยๆ ทำการเอื้อมมือเรียวบอบบางของตัวเธอเองไปทำการนำตะกร้าที่สะพายอยู่ตรงบริเวณแผ่นหลังออก หลังจากนั้นเธอก็นำตะกร้าที่มีผลของสตอว์เบอร์รี่อยู่เต็มตะกร้า ไปทำการวางไว้ที่ตรงบริเวณหน้าเคาท์เตอร์ให้เป็นระเบียบเรียบร้อย ก่อนที่เจ้าของร้านอะเมซอนคาเฟ่จะค่อยๆ เริ่มทำการเอ่ยบทสนทนากับเด็กหญิงตัวน้อยออกไปในทันทีว่า

"หนูเอลี่จ้ะ หนูทำการเก็บสตอว์เบอร์รี่ได้เก่งมาก ทั้งผลแดง สด และผลโตๆ น่ารับประทานและนำมาทำเป็นเครื่องดื่ม หรือ ขนมขายได้อย่างสบายๆ เลย ขอบใจหนูมากนะจ้ะ และนี่เป็นรางวัลสำหรับการทำงานในครั้งนี้ของหนูจ้ะ" หลังจากที่สิ้นสุดบทสนากับเด็กหญิงลงไปได้แค่เพียงไม่นานนักเธอก็ค่อยๆ ทำการยื่นรางวัลส่งให้ถึงมือของเด็กหญิง เด็กหญิงยื่นมือไปรับรางวัลช้า ๆ พร้อมกับเอ่ยบทสนทนาออกไปในทันทีว่า

"ขอบพระคุณมากนะคะ สำหรับรางวัลการทำงานในครั้งนี้ งั้นเอลี่ไปก่อนนะคะ ถ้ามีโอกาสหรือมีเวลาว่างจะแวะมาช่วยทำงานด้วยบ่อยๆ เลยนะคะ" พอสิ้นสุดคำพูด ของ การสนทนา ของ ตัวเด็กหญิงอย่างเอลี่ลงไปได้เพียงแค่ไม่นานนัก หลังจากนั้นเธอก็ค่อยๆ เริ่มทำการเดินก้าวเรียวขาบอบบาง ของ ตัวเธอเองเดินทางออกไปจากตรงบริเวณทิศตะวันตกจากบ้านใหญ่ อะเมซอนค่าเฟ มุ่งหน้าเดินตรงไปยังบริเวณเตาไฟบูชาเทพที

+40 พลังใจ (5เหรียญดรักม่า) + 25 EXP

Daemon HEROES

HElp work CAfe

เดม่อนออกมาจากบ้านพักอะโฟร์ไดท์ บ่ายนี้เขาว่าจะแวะมาช่วยงานที่คาเฟ่อะเมซอนสักหน่อย และดื่มเอ็กช์เพรสโซ่สักสี่ช็อต รู้สึกง่วง ๆ จังวันนี้ อีกทั้งเขารู้สึกว่าข้อดีของลูกแม่อะโฟร์ไดท์คือเราไม่ต้องอาบน้ำเลย แม้จะแอบเสียดายห้องน้ำสุดหรูยังกะโรงแรมห้าดาบในบ้านพัก แต่แบบนี้ประหยัดเวลาดีเหมือนกัน ก่อนเขาหลับตาทำสมาธิ ก่อนตัวเองจะรู้สึกสดชื่น ราวกับมีน้ำและสบู่เพิ่งไหลผ่านตัวไปและเช็คตัวหมาด ๆ ให้แห้งในพริบตา ความกระชุ่มกระชวยเหมือนอาบน้ำเสร็จใหม่ ๆ บังเกิดแม้จะไม่ได้อาบน้ำ(?) และกลิ่นยังหอมยิ่งกว่าสบู่ยี่ห้อดี ๆ ชะอีก

เขาลองพลังอีกอย่าง รู้สึกตาเปลี่ยนสี เดม่อนยังไม่เข้าร้าน แต่เขาใช้กระจกหน้าประตูมองตาทั้งสองข้าง ก่อนเปลี่ยนสีไปมาจนได้ตาซ้ายสีทอง และตาขวาสีฟ้า อ่า ตาสองสี

"แบบนี้แหละที่อยากจะลองมานานแล้ว ไม่ต้องใส่คอนเทคเลนส์ด้วย" ชายหนุ่มตาสองสีฟ้าทอง(?) เดินเข้าไปในคาเฟ่ เสียงเจ๊ซาบริน่าต้อนรับ ก่อนจะเห็นเป็นเดม่อน

"อ่า เดม่อนนี่เอง วันนี้จะมาดื่มกาแฟหรือทำงานดีล่ะ" เจ๊ซาบริน่าถามขึ้น ก่อนเธอสะดุดกับสีตาทั้งสองข้างที่เปลี่ยนไปหรือเธอไม่เคยสังเกตนะ "เพิ่งสังเกต ตาเดม่อนทั้งสองข้างคนละสีเหรอเนี่ย"

"เป็นผลมาจากการเป็นลูกแม่อะโฟร์ไดท์น่ะครับ ผมคิดว่าจะคงตานี้ไว้ตราบใดที่ผมยังมีสติ" เดม่อนพูดขึ้น ก่อนยกมือหัวเราะนิด ๆ

"เท่ออก ว่าแต่วันนี้จะมาทำอะไรหรือเปล่า" เจ๊ซาบริน่าพูดชมอีกฝ่ายก่อนจะถามอีกครั้ง

"โทษทีครับเจ๊ ขอเอ็กช์เพรสโซ่สักห้าช็อตแล้วก็ผมมาอาสาทำงานด้วย" เดม่อนพูดจุดประสงค์ที่เขามา

"รอสักครู่ เดินไปหยิบตะกร้ามารอเลย เอ็กช์เพรสโซ่ร้อน ๆ พร้อมเสิร์ฟก่อนไปทำงานจะมาอีกไม่นาน" ซาบริน่าพูดขึ้นก้เิ่มลงมือชงกาแฟ ผมก็ไม่ทำให้เสียเวลาเดินไปหยิบตะกร้ามาสะพายหลัง 

ผมเดินมารอเจ๊ที่หน้าเคาน์เตอร์ กลิ่นหอมของเมล็ดกาแฟสุดฟินจริง ๆ หอมกรุ่นแค่กลิ่นของมันเขาก็สดชื่นแล้ว ก่อนมีเสียงปลุกจากภวังค์

"ได้แล้ว เอ็กช์เพรสโซ่อร่อย ๆ" ซาบริน่าเสิร์ฟใส่แก้วกระดาษร้อนยื่นให้เดม่อน

"หอมไม่เปลี่ยน ผมไปไร่ก่อนนะ" เดม่อนพูดขึ้นก่อนเดินถือกาแฟดมกลิ่นไปพร้อมจิบทีละนิดอย่างละมุน สัมผัสรสความอร่อยที่ไม่เคยหายไปจากคาเฟ่แห่งนี้เลย

รับงานคาเฟ่อะเมซอน 1/5

สแกนจ่ายค่าแฟ 9 ดอลลาร์

ค่าธรรมเนียม 1 ดอลลาร์

รวม 10 ดอลลาร์ สแกนเสร็จสิ้น

Daemon HEROES

HElp work CAfe

เดม่อนเดินกลับมาพร้อมสตรอว์เบอร์รี่เต็มหลัง เขาเดินเข้าไปในร้านคาเฟ่ตรงไปยังเคาน์เตอร์

"กลับมาแล้วครับเจ๊" เดม่อนพูดขึ้นก่อนวางสตรอว์เบอร์รี่ตำแหน่งประจำ

"สดดีจังวันนี้ ดูจะมีคนแนะนำให้สินะ" เจ๊ซาบริน่าพูดขึ้นก่อนหยิบลูกนึงขึ้นมาดู เธอพลิกไปมา หลาย ๆ ผลก็ไม่มีผลไหนที่ไม่สดและเน่าเลย ยังคงคุณภาพอย่างมาก

"รุ่นพี่ที่มาค่ายไม่นานช่วยแนะนำน่ะครับ แถมหวานฟินด้วยนะเจ๊" เดม่อนเสริม 

เจ๊ซาบริน่าก้มหยิบซองรางวัลมาให้เดม่อน เธอพอใจกับการทำงานนี้มากก่อนจะพูดขึ้น "นี่รางวัลเหมือนเดิม เจ๊เตรียมไว้ให้แล้ว"

"ขอบคุณครับ เจ๊นี่สุดยอดเลย" เดม่อนยกยอเจ๊ซาบริน่า ก่อนเขาจะรับรางวัล "ถ้างั้นผมไปก่อนนะ"

เขาโบกมือลาเจ๊ก่อนจะเดินไปไปทางออก กำลังคิดว่าจะไปทำอะไรต่อดีนะ หรือกลับไปบ้านพักคุยกับแม่อีกสักหน่อย ตอนนี้เขาเองก็รู้สึกตัวเองแข็งแกร่งขึ้นอีกแล้ว ร่างกายมีบางอย่างแปลก ๆ เหมือนจะเอ่อล้นออกมา ลองแวะไปสักหน่อยน่าจะไม่เป็นอะไร

เดม่อนตัดสินใจแล้วก็มุ่งหน้ากลับบ้านพักทันที...

รับงานคาเฟ่อะเมซอน 1/5

- รางวัล: +40 พลังใจ, (5 เหรียญดรักม่า) และ +25 EXP

Dean HEROES

028

งานเก่าไม่มีให้รับ แต่งานใหม่กำลังจะงอก

          ในวันว่างที่กระเป๋าสตางค์ร่อยหรอเพราะซื้อของใช้ส่วนตัวเยอะเกินไปแบบนี้ก็ได้เวลาที่จะหาเงินเพิ่ม หนุ่มดีนเดินไปที่คาเฟ่อะเมซอนเพื่อรับงานเก็บสตรอว์เบอร์รี่อย่างเช่นครั้งก่อน แต่ก็ต้องพบกับคำตอบที่น่าเสียดาย…

         

          “ตอนนี้ปิดรับงานนี้แล้วค่ะ”

          พี่สาวซาบริน่าตอบกลับด้วยน้ำเสียงเย็นชาไม่ต่างอะไรกับตาคม ๆ ราวกับใบมีดเชือดเฉือน ไม่รู้ว่านางยังโกรธอยู่หรือเปล่าที่รอบก่อนหน้าเขาเก็บสตรอว์เบอร์รี่นานไปนิดส์ แต่ไม่นานหลังจากที่เข้ามาในร้านก็มีเด็กอีกคนนึงมาของานทำและถูกปฏิเสธไปด้วยวจีเดียวกันทำเอาคอตกกันไปเป็นแถบ ๆ แปลว่านี่ไม่ใช่เรื่องส่วนตัว เช่นนั้นเขาก็พอจะเบาใจลงได้ว่าจะไม่ถูกตะเพิดออกไปจากคาเฟ่อันแสนร่มรื่นกลางป่าเขา

          “ถ้างั้นผมสั่งอะไรมาดื่มแทนก็ได้—”

          แต่ยังไม่ทันได้สั่งเมนูเครื่องดื่มก็มีเสียงเอ่ยทักมาจากด้านหลัง

          “อ้าว คุณพี่ดีนคนนั้นนี่นา สวัสดีค่า~”

          เธอคือสาวผิวแทนคนงามผู้มีความสวยสะกดคนได้จนแทบลืมหายใจ ความรู้สึกเดจาวูจากเมื่อเช้าเกิดขึ้นอีกครั้ง ทว่างวดนี้ไม่ได้รุนแรงเท่า…

          “เฮ้! บี๋ เธอรู้จักหมอนี่ด้วยเหรอ?”

          มีหนุ่มอีกคนที่มาด้วยกัน ร่างกายกำยำสูงใหญ่พอ ๆ หรืออาจจะเหนือกว่าดีนด้วยซ้ำจ้องมองมาทางเขาอย่างเอาเรื่อง ฟังจากสรรพนามเรียกชื่อกันและกันเดาได้ว่าทั้งสองเป็นคู่รักกันอย่างไม่ต้องสงสัย

          “โธ่ ใจเย็นสิที่รัก ก็คุณพี่ตลก ๆ ที่ท้าคุณดีเต้นในงานปาร์ตี้ไงคะ จำไม่ได้เหรอ?”

          ยังดีที่ฝ่ายหญิงช่วยปรามไว้ให้ ไม่อย่างนั้นคนซวยคือใครไม่ต้องบอกก็คงรู้

          “ม่าย เธอก็รู้ว่าในปาร์ตี้ฉันไม่ได้มองใครเลยนอกจากเธอนะบี๋”

          “แหม ที่รักเนี่ยก็ปากหวานจัง รักเลยค่า :kiss:”

          แล้วทั้งคู่ก็จูบกันอย่างดูดดื่มไม่สนหน้าซุสหน้าโพไซดอนกลางร้านกาแฟโดยที่ดีนได้แต่เบือนหน้านี้ด้วยความอายแทน

          ‘ไอ้พวกเด็กไฮสคูลคลั่งรักเอ๊ย!’

          แล้วทั้งคู่ก็ต้องผละออกจากกันเมื่อได้ยินเสียงกระแอมดังมาจากผู้จัดการสาวสวยเผ่าอะเมซอน

          “เตง เค้าอยากทำความรู้จักกับคุณพี่ดีนน่ะค่ะ เตงให้คุณพี่เขามานั่งดื่มกับเราด้วยได้ไหมคะ?” สาวผิวแทนใช้น้ำเสียงออดอ้อนแฟนหนุ่มจนท่าทีที่แข็งกระด้างนั้นอ่อนยวบยาบลงทันตาเห็น

          “ถ้าบี๋ขอก็ได้เลยจ้ะ ถ้างั้นให้ฉันเลี้ยงเครื่องดื่มนายก็แล้วกันนะ อยากกินอะไรก็สั่งเลยพี่ชาย”

          เอาจริงดิ? จู่ ๆ ก็ญาติดีกันซะงั้นถึงจะทำอวดแฟนก็เถอะ.. แม้จะงง ๆ แต่มีของฟรีในวันที่กระเป๋าแห้งใครเล่าจะไม่คว้าไว้

          “ขอบคุณนะ งั้น P.S. I Love You แก้วนึงครับ” ดีนสั่งเครื่องดื่มเมนูพิเศษที่ทำจากดาร์กช็อกโกแลตและสตรอว์เบอร์รี่ฟัดจ์มาหนึ่งแก้ว ก่อนจะหันกลับไปกล่าวทักเด็กที่มาเลี้ยงเครื่องดื่มเขา “สวัสดีนะพวกเธอสองคน ฉันดีน ที่พวกเธอน่าจะรู้จักอยู่แล้ว ว่าแต่ทั้งสองคนคือ?”

          “อลิเซีย เคอร์เนอตี้ บุตรีเทพีอะโฟรไดท์ค่ะคุณพี่ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ” พออลิเซียแนะนำตัวดีนก็ถึงบางอ้อทันที เด็กสาวผู้มีสายเลือดของเทพีแห่งความงามถึงได้งดงามสมชื่อ “เอ้าที่รัก แนะนำตัวสิคะ”

          “ฉันเอลลิส เวคฟิลด์ บุตรแห่งแอรีส ว่าแต่พี่ชายไม่เห็นจะบอกเลยว่าเป็นบุตรเทพองค์ไหน เป็นมินิก็อดเหรอเลยไม่กล้าพูด”

          เอลลิสยืดอกตอบอย่างภาคภูมิในสายเลือดของตัวเองเป็นอย่างมาก และดูเหมือนว่าเขาจะไม่แคร์เรื่องความอาวุโสอีีกด้วย ซึ่งดีนก็ไม่ได้แคร์เช่นกัน แต่ก็แอบเกร็งอยู่อย่างหนึ่งตรงที่หมอนี่ลุคเหมือนเด็กเกเรกล้ามใหญ่ในโรงเรียนไฮสคูล เขาไม่เคยโดนคนพวกนั้นแกล้งหรอก แต่เรื่องเขม่นน่ะมีอยู่บ้าง แล้วอีกเรื่องคือตนก็เคยไปกวนตีนเทพแห่งสงครามเอาไว้พอประมาณด้วย หมายถึงถ้าพี่แอรีสรู้ว่าเขากวนตีนอ่ะนะ

         

          “ก็...โพไซดอนน่ะ” ดีนตอบกลับไปพร้อมรอยยิ้มไม่คิดมาก สังเกตได้เลยว่ารอยยิ้มอวดดีบนใบหน้าของเอลลิสเจื่อนไปถนัดตาเมื่อได้ยินชื่อของมหาเทพแห่งท้องสมุทร จนดีนต้องตบบ่าหนุ่มร่างหนาคนนั้นไปเบา ๆ ทีนึง “สายเลือดเราสนิทกว่ากันมากกว่าที่คิดเนอะ 'หลานชาย' เอาล่ะ ไปหาที่นั่งดื่มกันดีกว่า เดี๋ยวฉันไปจองโต๊ะให้”

          นั่งรอไม่นานทั้งสองคนก็กลับมาพร้อมเครื่องดื่มในมือ อลิเซียยังคงดูดี๊ด๊า แต่เอลลิสมองเขาเปลี่ยนไป แม้จะนิ่งขึ้นแต่ก็ดูท้าทายนิด ๆ บอกตรง ๆ ว่าคนอย่างเอลลิสเป็นพวกที่เขาไม่อยากรับมือด้วยเท่าไร แต่ก็ใช่ว่าจะเกลียดเด็กคนนี้ตั้งแต่แรกพบ

          “ว่าแต่ไม่ค่อยเจอคุณพี่ในค่ายเลยนะคะ หรือว่าเราจะเรียนอาวุธไม่ตรงกันน้า” อลิเซียเปิดประเด็นทันทีที่สาวเจ้าหย่อนก้นนั่งลงบนเก้าอี้นุ่ม

          “อ้อ ฉันยังไม่ได้ลงเรียนอะไรเลย แบบว่า เนี่ย..” ดีนเพยิดหน้าไปยังแขนข้างที่ยังใช้สายคล้องอยู่ แต่ว่ามันก็เกือบจะหายดีร้อยเปอร์เซ็นแล้ว “ได้แผลตอนก่อนมาค่ายซะอีก”

         

          “อุ้ย งี้ที่เขาว่ายิ่งเดมี่ก็อดอายุเยอะก็ยิ่งโดนเล่นงานหนักเป็นเรื่องจริงสินะคะ ลำบากน่าดูเลย”

          “ใช่ อย่างที่เธอพูดเลย ชีวิตค่อนข้างจะหนักหนาสาหัสเอาเรื่อง”

          ขี้เกียจเล่าว่าเจออะไรมาบ้างดีนจึงเพียงแค่ยักไหล่

          “แต่คุณพี่เปิดตัวในปาร์ตี้ได้ประทับใจมากเลยนะคะ ทำเอาอลิเซียอยากไปแด๊นซ์ด้วยเลย”

          “เธออยากไปเต้นกับเขาเหรอ แล้วฉันล่ะ?”

          ได้ยินแบบนี้คนที่เงียบอยู่นานดูจะมีน้ำโหขึ้นมานิดหน่อย พอเข้าใจได้ แฟนสวยขนาดนี้ไฟหึงก็เลยร้อนแรง

          “โธ่ที่รัก ก็เต้นด้วยกันไงคะ เตงด้วย เค้าด้วย คุณพี่ดีนด้วย แล้วก็คุณดีด้วยไง”

          อลิเซียหัวเราะคิกคักก่อนจะหอมแก้มแฟนหนุ่มฟอดใหญ่เหมือนกับปลอบหมาพิตบูลดุ ๆ ให้เชื่องลง

          “โอเค ๆ เอาไว้เต้นกับคนเยอะ ๆ ก็ได้ ถึงฉันจะอยากเต้นกับบี๋แค่สองคนก็เถอะ” เอลลิสทำเป็นยอมแต่สายตาที่จ้องมองมาทางดีนก็ดูเอาเรื่องอยู่ไม่น้อย “จะว่าไปพี่ชายยังไม่ได้ลงเรียนคลาสอะไรเลยสินะ ฉันน่ะเชี่ยวชาญอาวุธทุกประเภทแหล่ะ ถ้าพี่อยากได้คู่ซ้อมฉันก็ยินดีช่วยเหลือ”

          ถึงจะเป็นคนมองโลกในแง่ดีแต่ว่าดีนก็ไม่ใช่คนโง่ ขืนไปจับคู่ด้วยมีหวังเขาได้ถูกอีกฝ่ายหักกระดูกจนต้องใส่เฝือกแขนทั้งสองข้างแน่ ๆ เขาจึงยิ้มตอบไปสั้น ๆ แต่ก็มิวายกวนโอ๊ยไปอีกหนึ่งดอก

          “ได้อยู่แล้วหลานชาย”

          คำกระตุ้นนั้นได้ผล เห็นได้ชัดเจนเลยว่ากล้ามเนื้อบนหน้าหล่อเหลาของเอลลิสกระตุกกึก จะบอกว่าไม่ได้ตั้งใจยั่วโมโหก็ถูกแค่ครึ่งเดียว บางครั้งก็อยากจะหยิบสมองออกมาตบตีสักครั้งที่ชอบแกว่งเท้าหาเสี้ยน แต่อย่างว่าแหล่ะ เด็กซุกซนที่ไหนจะอดใจไหวกับบ้านที่เขียนป้ายติดเอาไว้ว่า ‘ระวังสุนัขดุ’ มันก็ต้องเอาไม้แหย่หมาไปตามสันดาน---

          “นี่ ๆ ได้ยินข่าวไหม แคมเปญวันกะเทยผ่านศึก เทพแอรีสแพ้อีกแล้วแหล่ะ เขาเคยชนะศึกไหนบ้างไหมเนี่ย?”

          “ว้าย อีกแล้วเหรอเนี่ย อีกแคมเปญที่ยังไม่ได้ประกาศผลก็ดูท่าจะแพ้ซะด้วยสิ”

          แล้วยังมีไฟสุมเพิ่มจากโต๊ะข้าง ๆ ที่คุยกันเรื่องผลแคมเปญวันกะเทยผ่านศึกกันอย่างออกรส นั่นทำเอาเด็กหนุ่มตัวโตกำหมัดแน่นจนเส้นเลือดปูด ถ้าไม่มีแฟนคนสวยมานั่งพะเน้าพะนออยู่ข้าง ๆ หมัดข้างนี้คงได้จมอยู่บนหน้าของเด็กช่างจ้อโดยไม่หัดมองรอบ ๆ ให้ดีเสียก่อนไปแล้วก็ได้ ซึ่งดีนไม่มั่นใจว่าเขาเข้าไปช่วยได้ทัน แม้จะเคยเล่นเกมตู้ต่อยวัดพลังหมัดได้น้ำหนักตั้งแปดพันคะแนน แต่ประสบการณ์การวิวาทเกือบเท่ากับศูนย์แล้วเขาก็ยังไม่อยากจะถูกต่อยด้วย

          แต่ตอนนี้คนที่แค้นจัดอยากจะหาที่ระบายอารมณ์ และเหยื่อก็อยู่ตรงหน้า

          “จะว่าไป.. เหมือนว่าที่ตลาดนัดลองไอแลนด์จะมีคนรับซื้อไข่กับไอเท็มที่ดรอปจากอสุรกายด้วยนะ”

          “ที่นอกค่ายน่ะเหรอคะ? ที่มีสวนสนุกใช่ม้า เค้าอยากไปอ่ะเตง”

          “เอาไว้ไปกันนะที่รัก จุ๊บ”

          แล้วคู่รักสองคนนี้ก็จูบกันต่อหน้าอีกแล้ว ซึ่งคราวนี้สายตาของเอลลิสไม่ได้มองไปที่แฟนสาว แต่กลับเสมองมาทางชายหนุ่มผู้นั่งฟังบทสนทนาพลางคนหลอดเขี่ยน้ำแข็งภายในแก้ว

          “เห็นว่าขายไอเท็มพวกนั้นได้ราคาดีเลยล่ะ ได้เงินเยอะกว่าทำงานที่ไร่สตรอว์เบอร์รี่อีกนะพี่ชาย ไม่ลองดูหน่อยเหรอ โดยเฉพาะที่ร้านป้าเอม..”

          “ร้านป้าเอม? หรือว่าป้าเอมที่หมายถึง…”

          หญิงสาวยังไม่ทันจะพูดจบแต่ก็ถูกเรียวนิ้วของแฟนหนุ่มแตะริมฝีปากเอาไว้

          “ใช่ ร้านที่มีรูปปั้นอสุรกายอยู่ข้างหน้าเยอะ ๆ นั่นแหล่ะ”

          “ได้เงินดีเลยเหรอ?”

          คำว่าเงินทำเอาดีนตาลุกวาว ถึงจะไม่รู้ว่าทำไมจู่ ๆ อีกฝ่ายจะมาชี้ช่องทางรวยก็เถอะ แต่เขาก็ควรจะรับปากไปก่อนแม้คำว่า ‘ต้องเก็บไอเท็มที่ได้จากการปราบอสุรกายไปขาย’ จะเป็นสิ่งที่ไม่ได้อยู่ในความสนใจของชายหนุ่มเลยก็ตาม อีกอย่างรู้สึกสังหรณ์ใจยังไงแปลก ๆ หรือบางทีเขาควรจะต้องปรึกษากับเทพบิดาสักหน่อยนะ?

          “ขอบคุณที่มาบอกข่าวนะเอลลิส ฉันว่าเดี๋ยวฉันไปก่อนดีกว่า ขอบคุณที่เลี้ยงน้ำด้วยล่ะ แล้วเจอกันในงานปาร์ตี้ บาย”

          ดีนยกมือโบกลาทั้งสองก่อนจะรีบออกมาจากคาเฟ่เพื่อหลีกเลี่ยงบรรยากาศมาคุในร้านนั้น

[รางวัลรับรู้เกี่ยวกับร้านอสุรกาย]
+10 EXP , +2 Point , +25 พลังงาน
--------------------------------------
โบนัสรับรู้ผลแคมเปญวันกะเทยผ่านศึก +10 EXP