[เนินฮาล์ฟบลัด] อะธีน่า พาร์เธนอน

Mackenzie HEROES

Dean ตอบกลับเมื่อ 2025-1-19 04:45 282เราสามสี่คน (+1 ตัว) 18/01/2025 เวลา 07.00 น. ...

79. On my honor

-18.01.25  /  07:00AM.-

[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]

แล้วก็มาถึงวันออกเดินทาง 

หลังจากเมื่อคืนตรวจตราสัมภาระว่าไม่ลืมอะไรแน่ ๆ แล้วแมคเคนซีก็เข้านอน ทั้งที่ตั้งใจว่าจะหลับเอาแรงเพื่อให้พร้อมสำหรับการเดินทางไกลแล้วแท้ ๆ แต่อาจเป็นเพราะความตื่นเต้นหรือความกังวลลึก ๆ ภายในใจก็ตามแต่ เขาจึงได้แค่นอนมองหน้าดีนที่หลับไปก่อนหลายชั่วโมงเพียงเงียบ ๆ กว่าจะข่มตาลงได้ก็เล่นเอานานอยู่เหมือนกันจนแทบลืมตื่นในตอนเช้าหากไม่ได้นาฬิกาปลุกจากมือถือของคนรักช่วยเอาไว้

เมื่อออกมาจากบ้านหมายเลข 20 ดีนขอแยกไปคอกม้าเพื่อไปหาเพกาซัสนามว่า ‘ควีน’ ซึ่งเจ้าตัวไปจับมาได้เมื่อตอนพวกเขาไปลอนดอนด้วยกัน อันที่จริงเรียกว่าจับก็ไม่ถูก จากที่ดีนเคยเล่าให้ฟังว่าไปช่วยทำแผลให้เพกาซัสตัวนั้นแล้วยื่นข้อเสนออะไรสักอย่างที่น่าสนใจให้ ม้าสาว (?) จึงได้ตกลงปลงใจบินจากเมืองหลวงอังกฤษมาถึงลองไอแลนด์และเลิกพยศ ยอมเป็นม้าเลี้ยงของดีนในคอกแต่โดยดี

เดมิก็อดหนุ่มบุตรแห่งเฮคาทีหอบกระเป๋าสัมภาระมารอตรงจุดนัดพบที่บริเวณประตูทางเข้าค่าย เวลานี้นอกจากเขาแล้วก็ยังไม่มีใครมา ดวงตาสีฮาเซลมองรอบ ๆ จนกระทั่งมาหยุดที่รูปปั้นอะธีน่า พาร์เธนอน ตัวแทนเทพีอะธีน่าสัญลักษณ์แห่งความเฉลียวฉลาดและไหวพริบ และหากจำไม่ผิดจากหนังสือที่เขาเคยอ่าน เทพีผู้ชาญฉลาดยังถือเป็นนักรบที่กล้าหาญด้วย ซึ่งเรื่องนี้แมคเคนซีได้เห็นมากับตาตนเองแล้วเมื่อช่วงสิ้นปีที่ผ่านมา รูปปั้นตรงหน้าเขาต่อสู้กับเทพโลกิที่ชักนำฝูงอสุรกายมาบุกค่ายอย่างไม่หวั่นเกรง

“อรุณสวัสดิ์ครับเทพีอะธีน่า…”

นึกแปลกใจตนเองเหมือนกันที่อยู่ ๆ ก็ทักทายรูปปั้น แต่อาจเป็นเพราะก่อนหน้านี้เขาเริ่มพูดคุยกับมารดาผ่านประติมากรรมที่บ้านและส่งของผ่านเตาผิงที่โรงอาหารบ่อยขึ้นจึงไม่ได้รู้สึกกระดากที่ต้องสนทนาคนเดียวเหมือนแต่ก่อน

“ถึงจะผ่านมาได้เกือบเดือนแล้วแต่ผมยังไม่ได้ขอบคุณท่านเลย ขอบคุณนะครับที่ช่วยปกป้องค่ายและทุกคนในฮาล์ฟบลัดเมื่อช่วงสิ้นปีไว้ สงครามวันนั้นหนักหนามากจริง ๆ หากไม่ได้ท่านคอยช่วยต่อสู้กับเทพโลกิ เหตุการณ์อาจย่ำแย่กว่านี้ก็ได้…”

“แล้วก็ขอบคุณที่คอยช่วยดูแลปกป้องค่ายฮาล์ฟบลัดมาตลอดนะครับ ความเก่งและกล้าหาญของท่านน่านับถือมากทีเดียว หากว่าผมในตอนนี้มีความกล้ามากกว่านี้ก็คงดี…”

ถอนหายใจออกมาบาง ๆ แน่นอนว่าจนถึงตอนนี้ก็ยังไม่ได้สบายใจขึ้น เขาไม่ชอบความรู้สึกของตัวเองในช่วงนี้เอาซะเลย ไม่เข้าใจแม้แต่น้อยว่ากำลังกังวลอะไร สำหรับเดมิก็อดหลาย ๆ คนคงคิดว่าการได้ออกไปทำภารกิจเป็นการผจญภัยอันน่าตื่นเต้น เป็นการเปิดประสบการณ์ใหม่นำไปสู่การพัฒนาตนเอง แต่สำหรับแมคเคนซีแล้วการออกไปทำภารกิจนั้นเต็มไปด้วยอันตรายและสิ่งที่ยากจะคาดเดา แม้เคยออกไปทำภารกิจมาบ้างแล้วแต่ก็ยังไม่คุ้นชิน ซึ่งครั้งนี้ถือว่ายากลำบากที่สุดตั้งแต่เจอมาเนื่องจากเขาไม่สามารถย่นเวลาการเดินทางโดยใช้รถไฟเฮเฟตัสหรือขึ้นเครื่องบินได้

แต่ก็อย่างว่า…ทุกอย่างย่อมมีครั้งแรกเสมอ ถ้าไม่ลองไปให้สุดดูสักตั้งแล้วจะรู้ความสามารถที่แท้จริงของตัวเองได้ยังไง

“วันนี้ผมกำลังจะออกเดินทางไปทำภารกิจครับ มีคนรอความช่วยเหลือจากผมอยู่ ไม่ว่ายังไง…หรือด้วยวิธีไหน ด้วยเกียรติของผม ผมสัญญาว่าจะช่วยให้เขาปลอดภัย และจะพาทุกคนในทีมกลับมาถึงค่ายโดยสวัสดิภาพให้ได้”

ดวงตาสีฮาเซลฉายแววมุ่งมั่นเมื่อยามจ้องมองดวงหน้าของรูปปั้นเทพีแห่งปัญญา หลังก้าวออกจากค่ายไปก็หมดเวลาที่จะมัวมากลัวหรือกังวลอีกต่อไป มีแต่ต้องมุ่งหน้าไปเท่านั้น

“อรุณสวัสดิ์คุณลินคอล์น มารอนานแล้วหรือยัง”

เสียงทักทายจากเบื้องหลังเรียกให้แมคเคนซีหันกลับมามอง คีธกับรูบี้ซึ่งเป็นเพื่อนร่วมทีมกำลังมุ่งหน้ามาทางนี้ แต่ละคนล้วนหอบหิ้วกระเป๋าสัมภาระส่วนตัวมาด้วย ชายหนุ่มในทีมเพียงคนเดียวจึงช่วยหยิบกระเป๋าถือในมือของหญิงสาวตัวเล็กแห่งบ้านแอรีสมาช่วยถือใบนึง

“ลำบากศิษย์น้องแล้ว รบกวนด้วย”

แม้จะไม่ค่อยเข้าใจภาษาของเธอเท่าไหร่ แต่ท่าทีไม่ปฏิเสธนั้นทำให้แมคเคนซีเหมารวมไปว่าเป็นคำขอบคุณแบบอ้อม ๆ ของรูบี้ เขาจึงยิ้มให้เล็กน้อยก่อนจะหันไปคุยกับคีธ

“เอาชุดปฐมพยาบาลมาด้วยเลยเหรอ เตรียมพร้อมดีนะ”

“เผื่อฉุกเฉินไงล่ะ ไม่มีใครบอกได้หรอกว่าจะเกิดอุบัติเหตุขึ้นเมื่อไหร่”

แพทย์สาวเหลือบมองกระเป๋าปฐมพยาบาลขนาดใหญ่ที่สะพายไว้ข้างตัว ไม่รู้ว่าภายในนั้นบรรจุยาหรือเวชภัณฑ์ที่จำเป็นอะไรไว้บ้าง แต่ดูเหมือนเธอค่อนข้างจัดระเบียบสัมภาระได้ดี นอกจากเป้ใบโตที่สะพายหลังแล้วก็มีกระเป๋าปฐมพยาบาลอีกใบหนึ่งเท่านั้น ซึ่งแมคเคนซีเองก็พยักหน้าเห็นด้วยกับความคิดนี้

“แล้วบุตรแห่งโพไซดอนผู้นั้นล่ะ เห็นว่าจะออกเดินทางพร้อมพวกเราไม่ใช่เหรอ”

ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่า แต่เหมือนว่าหญิงสาวเชื้อสายจีนจะดูสนใจคนรักเขาเป็นพิเศษ ตอนที่แมคเคนซีบอกว่าดีนจะเดินทางไปที่สถานีรถไปด้วย เธอก็ดูกระตือรือร้นขึ้นมา

“ดีนไปคอกม้าน่ะ หมอนั่นจะพาเพกาซัสเดินทางไปด้วย เดี๋ยวก็ตามมา”

พอบอกแบบนั้นรูบี้จึงพยักหน้าเข้าใจ แล้วพวกเขาก็ยืนรอดีนพลางคุยเรื่องแผนการเดินทางกันไปด้วย

.

.

.

-07:30AM.-

[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]

รออยู่ไม่นานนักดีนก็ออกจากประตูค่ายมาสมทบตรงหน้ารูปปั้นอะธีน่า พาร์เธนอน ยังไม่ทันที่แมคเคนซีจะอ้าปากแนะนำตัวคนรักให้รู้จักกับเพื่อนใหม่ อีกฝ่ายก็ชิงแนะนำตัวเองไปเสียก่อน 

“ฮาย ทุกคน ขอบคุณที่รอนะ ยินดีที่ได้รู้จัก ฉันดีน นีล เป็นแฟนของแมคซี่เอง”

หนุ่มอังกฤษอมยิ้มกับประโยคแนะนำตัวของคนรัก เขาไม่ได้ซีเรียสเวลาที่ดีนบอกใครต่อใครถึงสถานภาพของพวกเขา ตรงกันข้ามกลับยินดีเสียด้วยซ้ำที่อีกฝ่ายไม่คิดจะปกปิด

[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]

คีธแนะนำตัวด้วยท่าทางเป็นมิตร ส่วนรูบี้…แม้จะมีสีหน้าเรียบนิ่งจนดูเหมือนเป็นคนหยิ่ง แต่แมคเคนซีก็ค้นพบว่าหากไม่นับการพูดจาที่เหมือนหลุดออกมาจากหนังจีนกำลังภายในจนยากแก่การเข้าใจแล้ว เธอก็ไม่ใช่คนถือตัวแม้แต่น้อย จนกระทั่งเมื่อดีนทักขึ้นมา แมคเคนซีจึงมองที่ใบหน้าหญิงสาวเชื้อสายจีนด้วยความสงสัย แต่รูบี้กลับเบือนหน้ามองไปทางอื่นเสียแล้ว

“ขออภัย แค่คิดว่า... หากมีโอกาสอยากขอให้คุณช่วยชี้แนะ”

คำตอบของรูบี้ไม่ได้ช่วยคลายความสงสัยมากเท่าไหร่ แน่นอนว่าวงสนทนาตกอยู่ในความเงียบชั่วครู่ จนกระทั่งดีนตอบไปในเชิงปฏิเสธ แมคเคนซีจึงพอเข้าใจว่า ‘ชี้แนะ’ ที่รูบี้พูดนั้นหมายความว่าอะไร แต่ที่น่าแปลกใจไม่แพ้กันคือ คนรักเขาพูดภาษาในหนังจีนรู้เรื่องซะด้วย

“พวกเราพร้อมเดินทางกันหรือยัง?”

แต่ก็เหมือนว่าบุตรแห่งโพไซดอนคงไม่ได้ถนัดสนทนาภาษาแห่งวงการยุทธภพแดนมังกรนักจึงรีบเปลี่ยนมาคุยเรื่องการเดินทางแทน

“พร้อมแล้ว ไปกันเลยก็ได้”

แมคเคนซีพยักหน้ารับ เมื่อทุกคนแนะนำตัวทำความรู้จักกันเรียบร้อยพอสมควรแล้วก็ได้เวลาเดินทางกันเสียที

[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]

“ไม่เรียกแท็กซี่สามพี่น้องสีเทาเหรอ ?”

“ไม่เด็ดขาด !”

หลังจากรูบี้ถามถึงแท็กซี่สามพี่น้องสีเทา ดีนกับคีธก็โพล่งขึ้นมาเป็นเสียงเดียวกันแทบจะทันทีจนแมคเคนซีสงสัย

“ทำไมล่ะ ฉันเคยได้ยินว่าแท็กซี่สามพี่น้องสีเทาช่วยประหยัดเวลาเดินทางไปได้เยอะไม่ใช่เหรอ”

[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]

“แบบที่ฉันเคยเล่านั่นแหล่ะ ไอ้แท็กซี่บ้านั่นไปถึงไทม์แสควร์ได้ภายในครึ่งชั่วโมงอยู่หรอก แต่อย่าหาทำถ้ายังไม่อยากตาย ฉันกลัวว่าพวกเราจะซี้ม่องเท่งกันก่อนจะได้ไปทำภารกิจ”

เมื่อได้ฟังที่ดีนอธิบายแมคเคนซีก็ร้อง “อ้อ….” เบา ๆ พร้อมกับพยักหน้าช้า ๆ ยิ่งคีธเสริมมาว่า “เสี่ยงตายได้” ก็รู้แล้วว่าเขาไม่ยังไม่ควรลองขึ้นแท็กซี่ในตำนาน (?) นั่นในตอนนี้ พอเหลือบมองรูบี้ก็เหมือนจะเห็นใบหน้างดงามนั่นง้ำงอนิดหน่อย อาจจะงอนที่โดนขัดใจเข้าล่ะมั้ง

หลังตกลงกันได้ว่าพวกเขาจะเริ่มต้นจากนั่งรถไฟ LIRR ไปเพนน์สเตชั่นซึ่งเป็นสถานีที่กลุ่มของแมคเคนซีจะไปต่อรถไฟแอ็มแทร็กสายที่จะเดินทางไปยังเมืองซีแอตเทิลซึ่งมีอาณาเขตติดต่อกับเมืองแวนคูเวอร์ของประเทศแคนาดาแล้ว ในตอนแรกเขานึกว่าดีนจะโดยสารต่อไปยังสถานีแกรนด์เซ็นทรัลที่อยู่ถัดไป แต่อีกฝ่ายกลับบอกว่าจะแวะไปย่านโซโหก่อนเสียอย่างนั้น

“หือ นายมีธุระที่โซโหงั้นเหรอ”

หนุ่มอังกฤษถามอย่างแปลกใจ ก่อนหน้านี้ดีนไม่เคยบอกมาก่อนว่าจะไปแวะที่ไหน หรือว่ามีเรื่องอะไรกระทันหันหรือเปล่านะ

[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]

แล้วก็ต้องยิ่งแปลกใจไปกันใหญ่กับคำตอบของคนรักที่บอกให้เขาไปที่โซโหด้วยกัน ซ้ำยังบอกว่า “เป็นเรื่องสำคัญ” ก็ยิ่งชวนให้สงสัยเข้าไปใหญ่ ดีนคงไม่ได้คิดจะถือเอาวันที่พวกเขาทั้งคู่ต้องแยกย้ายกันเป็นฤกษ์งามยามดีขอเขาแต่งงานหรอกใช่ไหม 

‘แต่ทำไมถึงต้องเป็นที่โซโหกันล่ะ’

ยิ่งหาเหตุผลก็ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองช่างเพ้อเจ้อเสียเหลือเกิน จึงต้องรีบสะบัดหัวไล่ความคิดนั้นไป หรือนี่คือสาเหตุที่ดีนไม่ยอมออกเดินทางไปนีออมก่อนแล้วรอเขาที่ต้องเตรียมตัวเรื่องภารกิจมาจนถึงป่านนี้กันนะ ซึ่งถ้าหากเป็นเช่นนั้น ธุระที่อีกฝ่ายพูดถึงก็คงเป็นเรื่องที่สำคัญจริง ๆ

เมื่อสองสาวจากบ้านฮีบี้และบ้านแอรีสรับรู้แล้วก็ได้เวลาออกเดินทางกันสักที ท่อนแขนซึ่งเต็มไปด้วยมัดกล้ามของดีนควงเข้าที่แขนของแมคเคนซีแล้วพาออกเดินนำไปยังสถานีรถไฟ ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่าว่าวันนี้คนรักของเขาทำตัวแปลก ๆ แต่ก็บอกไม่ถูกเหมือนกันว่าแปลกตรงไหน ที่แน่ ๆ คือหางตาของบุตรแห่งบ้านเฮคาทีเหลือบไปเห็นคีธยกมือขึ้นป้องปากแล้วหลุดขำเล็กน้อยราวกับสังเกตเห็นอะไรบางอย่างเช่นกันขณะเดินตามพวกเขามา

[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]

กว่าจะเดินทางไปถึงสถานีเพนน์ หรือที่มีชื่อเต็มว่าสถานีรถไฟเพนซิลเวเนียก็ใช้เวลาราว 2 ชั่วโมงกว่า แมคเคนซีมองคนข้าง ๆ ที่นอนหนุนไหล่เขาต่างหมอน หากดูไม่ผิดเมื่อคืนเขาเห็นดีนหลับสนิทจนเรียกได้ว่าน่าจะได้นอนเต็มอิ่มแท้ ๆ แต่ทำไมหลังจากขึ้นรถไฟมาได้ไม่กี่สถานีอีกฝ่ายก็ถึงได้นอนต่อราวกับไปอดหลับอดนอนที่ไหนมา ซึ่งคนนอนน้อยตัวจริงอย่างแมคเคนซีก็ไม่อยากเสียเวลาคิดให้มากความ ขณะที่ดูทิวทัศน์ข้างทางไปได้สักพักเขาก็เอนศีรษะพิงเข้ากับเส้นผมสีดำสนิทของดีนแล้วผล็อยหลับตามไป

.

.

.

“เดี๋ยวฉันกับแมคซี่จะขอไปที่โซโหกันต่อล่ะ พวกเธอเอาไงกันต่อ ? จะไปด้วยไหม หรือว่ารอแถวนี้”

ดีนหันมาถามหญิงสาวทั้งสองคนหลังจากที่พวกเขามาถึงสถานีเพนน์ ซึ่งแน่นอนว่าคีธปฏิเสธและนัดแนะสถานที่ใกล้ ๆ สถานีไว้เพื่อเป็นจุดนัดพบหลังจากพวกเขาทำธุระที่โซโหเสร็จก่อนจะพารูบี้แยกตัวออกไป

“ไปกันที่รัก เราขึ้นซับเวย์ไปที่โซโหกันต่อ”

“โอเค ดีน…ฉันว่าวันนี้นายดูแปลก ๆ นะ มีเรื่องอะไรในใจหรือเปล่า”

แมคเคนซีมองรอยยิ้มหวานจับใจจนตาแทบปิดของดีน มันยังงดงามและดูดีสำหรับเขาเสมอ แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังมีบางอย่างเล็ก ๆ ที่บอกว่าไม่ปกติให้ติดใจสงสัยจึงลองถามออกไป แต่คำตอบที่ได้รับกลับมาคือ

“ไม่มีอะไรนี่ นายคิดมากไปแล้วที่รัก”

พร้อมกับเสียงหัวเราะทุ้ม ๆ ของอีกฝ่าย ซึ่งเขาอยากจะเชื่อว่าเป็นแบบนั้น 

 ‘มันอาจไม่มีอะไรจริง ๆ ก็ได้’ 

อย่างน้อยเขาก็ไม่อยากผิดใจอะไรก็ตามกับคนรักก่อนจะแยกย้ายกันไปทำหน้าที่ของตัวเอง แมคเคนซีภาวนาให้เป็นแบบนั้นพลางเดินเคียงข้างดีนไปขึ้นรถไฟใต้ดินเพื่อเดินทางไปยังย่านโซโหต่อ

“ข้า แมคเคนซี คลอดด์ ลินคอล์น ขอถวายเกียรติยศแก่เหล่าเทพ แก่เทพีอะธีน่า เทพีแห่งปัญญา”

จำนวนเกียรติยศที่มอบให้  :  5,000

BELIEVER (ผู้ศรัทธาเหล่าเทพ)  :  โบนัสเพิ่มความโปรดปราน +15

@God 

—Hakrabi

Cooper HEROES

21/02/25  11.30 น. -  12.00 น.

บทที่ 52

ดวงอาทิตย์ยามเที่ยงตรงทอแสงแรงกล้า คูเปอร์เหยียดแขนพลางสูดหายใจลึก มันเป็นอีกวันที่ลมจากชายฝั่งพัดโชยมาเบาๆ ทำให้รู้สึกเย็นขึ้นไปอีกนอกเหนือจากอากาศฤดูหนาว แม้ว่าเขาจะชอบบรรยากาศครึกครื้นของค่าย แต่บางครั้งการได้เดินทอดน่องคนเดียวโดยไม่มีเสียงดาบกระทบกันหรือเสียงฝีเท้าของเหล่าเดมิก็อดที่วิ่งอย่างเร่งรีบก็เป็นอะไรที่น่าพอใจไม่น้อย  

เท้าก้าวขึ้นเนิน ฮาล์ฟบลัดแห่งนี้ยังคงเงียบสงบ  ท้องฟ้าไร้ซึ่งเมฆบดบัง และที่เบื้องหน้าของชายหนุ่ม อาธีน่า พาร์เธนอน ตั้งตระหง่าน ประหนึ่งเป็นเจ้าของพื้นที่นี้มาตั้งแต่สมัยกรีกโบราณ (หากไม่นับความจริงที่ว่ามันพึ่งได้ถูกนำมาตั้งตรงนี้ไม่ถึงร้อยปีด้วยซ้ำ)

ยิ่งเดินเข้าไปใกล้ คูเปอร์ยิ่งรู้สึกได้ถึงความอลังการของรูปปั้นที่สร้างขึ้นเพื่อเป็นเกียรติแก่เทพีแห่งปัญญา แสงอาทิตย์สะท้อนกับสีทองของรูปปั้น แทบจะทำให้ดวงตาของเขาหรี่ลงโดยอัตโนมัติ มันยืนสูงเด่นเกินกว่าที่จะมองข้าม ไม่ว่าใครที่เดินเข้ามาในบริเวณนี้ก็ต้องเผลอรู้สึกไปว่ากำลังถูกจับตามองอยู่ตลอดเวลา  

"ก็ไม่ได้หมายความว่าผมจะรู้สึกกดดันอะไรหรอกนะครับ" เขาพึมพำ พลางจ้องมองใบหน้าสงบนิ่งของรูปปั้น องค์เทพีมองตรงมาด้วยสายตาที่ดูจะไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ แต่ในขณะเดียวกันกลับให้ความรู้สึกเหมือนกำลังประเมินอะไรบางอย่างอยู่  

ชายหนุ่มเอียงศีรษะ จ้องสบตากับดวงตาของรูปปั้น "รู้ไหม? ถ้ารูปปั้นนี้พูดได้ ผมว่าคุณคงตำหนิผมทุกวันเรื่องความไม่มีระเบียบของห้องนอนแน่ ๆ"  

สายลมพัดผ่านพอให้รู้สึกว่าบรรยากาศรอบตัวเงียบไปพักหนึ่ง  

"แต่แม่ไม่พูดไง" เจ้าของดวงตาสีเทาเหยียดยิ้ม พลางยกมือขึ้นลูบปลายคางตัวเองราวกับกำลังพินิจพิเคราะห์บางอย่าง "ดังนั้นเราจะถือว่าแม่เห็นด้วยกับผมละกัน"  

แน่นอนว่าไม่มีเสียงตอบกลับ นอกจากเสียงกระพือปีกของนกตัวหนึ่งที่บินผ่านยอดของรูปปั้นไป  

คูเปอร์ถอนหายใจ เดินไปหย่อนตัวลงบนโขดหินที่ตั้งอยู่ไม่ไกลจากฐานของรูปปั้น ทอดสายตามองทิวทัศน์รอบตัว ค่ายแห่งนี้มีเรื่องราวมากมายซ่อนอยู่ในทุกซอกทุกมุม ทั้งเรื่องเล่าจากวีรบุรุษที่ผ่านไป และเรื่องราวของคนที่ยังคงอยู่  

"บางทีผมก็สงสัยนะ" เขาพูดขึ้นมาอีกครั้ง ทั้งที่ไม่มีใครอยู่ตรงนั้น "หากรูปปั้นของแม่มีชีวิตจริงๆ คุณจะพูดอะไรกับพวกเรา? จะตำหนิ หรือจะให้คำแนะนำ? หรือคุณจะนั่งฟังเฉยๆ เหมือนอย่างตอนนี้?"  

ชายหนุ่มยิ้มเล็กน้อยให้กับตัวเอง นิสัยพูดคนเดียวของเขาไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร หากอยู่ในโรงละครก็คงจะเรียกว่าการรำพึงรำพันเป็นฉากเด่นของตัวละครเอกก็ว่าได้  

เขายกมือขึ้นบังแสงอาทิตย์ มองดูเมฆก้อนเล็ก ๆ ที่ลอยอยู่ไกลออกไป วันนี้ท้องฟ้าแจ่มใสเป็นพิเศษ ราวกับไม่มีเรื่องร้ายแรงเกิดขึ้น หรืออย่างน้อยก็ยังไม่มี

คูเปอร์ทอดสายตามองรูปปั้นตรงหน้า พลางพ่นลมหายใจออกมาเบา ๆ ขยับเสื้อแจ็กเก็ตให้เข้าที่ก่อนจะยืนกอดอกจ้องดวงตารูปปั้นที่มองตรงมา "โอเค เรามาคุยกันหน่อย"  

แน่นอนว่าไม่มีคำตอบกลับมา แต่ชายหนุ่มไม่ได้คาดหวังว่าจะมีอยู่แล้ว  

"คุณรู้ไหมว่าเวลาผมเดินผ่านที่นี่ ผมรู้สึกยังไง?" เขายกคิ้วขึ้นเล็กน้อยขณะมองรูปปั้นสูงตระหง่าน "มันเหมือนกับกำลังเข้าร่วมการสอบไล่วิชาปรัชญาที่ผมไม่เคยเตรียมตัวมาก่อนเลยสักครั้ง แล้วอาจารย์ก็ดันเป็นเทพีแห่งปัญญาซะด้วย"  

เงียบ... มีแค่เสียงลมพัดผ่าน  

"แน่นอน แม่คงกำลังคิดว่าผมพูดมากไป" คูเปอร์ยักไหล่ เดินวนไปรอบฐานของรูปปั้นเล็กน้อย "แต่ช่วยไม่ได้ ผมเป็นคนแบบนี้ และเอาจริงๆ นะ บางทีก็แอบคิดว่าถ้าคุณมีชีวิตขึ้นมาจริงๆ เราจะคุยกันได้รู้เรื่องมั้ย?"  

  

เขาหัวเราะกับตัวเองก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งบนโขดหินข้างๆ "พูดตรงๆ นะ ผมไม่ได้เกลียดที่นี่หรอก รูปปั้นของแม่ มันยิ่งใหญ่มาก น่าเกรงขามสุดๆ แบบที่ไม่ว่าผมจะเดินผ่านกี่ครั้งก็ต้องหยุดมองทุกที"  

เขาเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะเท้าคางกับมือ มองขึ้นไปยังใบหน้าของเทพีอีกครั้ง "แต่บางที...ผมก็อยากให้แม่พูดอะไรออกมาจริงๆ นะ จะตำหนิ จะให้คำแนะนำ หรือแค่ถามว่า ‘วันนี้เป็นยังไงบ้าง?’ ผมก็ยังจะดีใจเลย"  

สายลมพัดผ่านอีกครั้ง ครั้งนี้มันเย็นกว่าเดิมเล็กน้อย หรืออาจจะเป็นเพราะเงาของรูปปั้นที่ทอดมาบดบังแสงแดดบางส่วน  

"รู้ไหม เดี๋ยวนี้เวลาผมต้องตัดสินใจอะไรสำคัญ ๆ ผมก็เดินมาที่นี่เสมอ" คูเปอร์พูดพลางใช้ปลายรองเท้าขีดเขียนอะไรบางอย่างลงบนดิน "ไม่รู้ทำไม อาจจะเป็นเพราะคุณดูฉลาดสุด ๆ หรืออาจจะเป็นเพราะไม่มีใครมาที่นี่บ่อยเท่าผม ผมก็เลยได้ที่สงบๆ ไว้คุยกับตัวเอง"  

เขายกนิ้วขึ้นมาชี้ไปที่รูปปั้น "แม่น่ะ เป็นผู้ฟังที่ดีที่สุดที่ผมเคยมีเลยนะ"  

เงียบอีกครั้ง มีเพียงเสียงของใบไม้เสียดสีกันตามแรงลม คูเปอร์เอนตัวไปด้านหลังพิงกับก้อนหินก่อนจะทอดสายตามองท้องฟ้า "แต่ถ้าให้พูดจริงๆ ผมก็ยังคงสงสัย..."  

เขาชะโงกตัวไปข้างหน้าเล็กน้อย จ้องใบหน้าสงบนิ่งของเทพีด้วยแววตาครุ่นคิด "แม่เคยยิ้มจริง ๆ ไหมครับ?"  

แน่นอน ไม่มีคำตอบกลับมา  

"บางที ถ้าคุณมีชีวิตขึ้นมาจริง ๆ ผมอาจจะลองเล่าเรื่องตลกให้คุณฟังบ้างก็ได้นะ" คูเปอร์หัวเราะพลางยกมือขึ้นลูบคาง "แต่เดี๋ยวสิ คุณจะขำเหรอ? หรือคุณจะมองหน้าผมแบบ ‘ไร้สาระ’ แล้วเดินหนีไปเลย?"  

เขาส่ายหน้าให้ตัวเองก่อนจะลุกขึ้นปัดฝุ่นออกจากกางเกง "เอาล่ะ ผมไม่อยากรบกวนเวลาของคุณไปมากกว่านี้"  

"เอาล่ะ" คูเปอร์ลุกขึ้น ยืดเส้นยืดสายเล็กน้อยก่อนจะหันกลับไปมองรูปปั้นอีกครั้ง "ถึงเวลาที่ผมจะไปหาบางอย่างทำก่อนที่จะถูกลากไปทำอะไรที่อันตรายกว่าการเดินเล่นแถวนี้"  

เขาเอื้อมมือไปแตะที่ฐานของรูปปั้นเบาๆ ราวกับเป็นการบอกลา จากนั้นจึงหมุนตัวก้าวเดินกลับลงเนิน โดยไม่ลืมที่จะเหลียวกลับไปมองเป็นครั้งสุดท้าย ราวกับอยากให้แน่ใจว่ารูปปั้นนั้นยังคงอยู่ที่เดิม ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง  

และแน่นอนว่าอาธีน่า พาร์เธนอน ยังคงตั้งอยู่เช่นเดิม  

และเป็นอีกครั้งที่เขารู้สึกเหมือนรอยยิ้มของรูปปั้นเปลี่ยนไปเล็กน้อย หรือมันอาจจะเป็นแค่จินตนาการของเขาเองก็ได้

ข้า คูเปอร์ โจนส์ ขอมอบศรัทธาต่อเหล่าเทพ แก่ เทพี อะธีน่า เทพีแห่งปัญญาและสงคราม

จำนวนศรัทธาที่มอบให้: 1000

ข้า คูเปอร์ โจนส์ ขอถวายเกียรติยศแก่เหล่าเทพ แก่เทพี อะธีน่า เทพีแห่งปัญญาและสงคราม

จำนวนเกียรติยศที่มอบให้: 1000

ผู้โปรดปรานเหล่าเทพ โบนัสความโปรดปราน +15

Heroes โบนัสความโปรดปราน +25

Mackenzie HEROES

84. The end of aurora borealis mission

-11.02.25  /  06:42PM-

หลังจากใช้เวลาเดินทางโดยรถบัสอีกสามชั่วโมงกว่าและเดินมาจนถึงหน้าประตูค่ายก็เข้าสู่ช่วงเวลาเย็นย่ำแล้ว ในที่สุดทีมทำภารกิจล่าแสงเหนือ (ซึ่งที่จริงชื่อยาวกว่านี้) ก็กลับมาถึงค่ายฮาล์ฟบลัดโดยสวัสดิภาพ อาจถือว่ายังดีก็ได้ที่ตอนนี้โลกยังอยู่ในปรากฏการณ์รัติกาลสาปสูญ แม้พวกเขาจะมาถึงเวลาใกล้ค่ำแต่ท้องฟ้าก็ยังสว่างจ้าราวกับเที่ยงวัน จึงไม่ต้องคอยระวังเหล่าอสุรกายที่มักจะแฝงตัวมากับความมืดดักลอบโจมตี

“กลับมาถึงกันจนได้นะพวกเรา เดินทางกันแค่ไม่ถึงเดือนแต่รู้สึกเหมือนยาวนานเป็นปีเลย”

คีธยิ้มเล็กน้อยพลางพูดติดตลกในขณะที่พวกยืนอยู่ตรงหน้ารูปปั้นอะธีน่า พาร์เธนอน ซึ่งสมาชิกในทีมก็เห็นด้วยกับคำพูดนั้น

“อย่างไรเสียเราก็ถือว่าเป็นมิตรกันแล้ว หากมีโอกาสก็หาเวลามาร่วมโต๊ะทานอาหารกันบ้างล่ะ”

รูบี้บอกแล้วกระแอมไอเล็กน้อย เป็นที่รู้กันดีว่าธิดาเทพแอรีสผู้นี้ไม่ค่อยมีปฏิสัมพันธ์กับผู้คนในค่ายเท่าไหร่ การที่เธอเอ่ยปากชวนก่อนจึงเป็นเรื่องที่เหนือความคาดหมายอย่างยิ่ง แต่ก็ถือว่าเป็นเรื่องที่ดี

“ได้แน่นอน คุณลินคอล์นจะชวนคุณนีลมาด้วยก็ได้นะ”

คีธขยิบตาให้อย่างรู้ทัน แม้จะเป็นคนเงียบ ๆ แต่คุณหมอสาวก็ช่างสังเกตไม่น้อย เธอคงจับอารมณ์ความรู้สึกหึงหวงของดีนได้ตั้งแต่ครั้งแรกที่พบกัน แต่ถึงอย่างนั้นเธอเองก็ดูยินดีที่จะทำความรู้จักบุตรแห่งมหาเทพโพไซดอนและรับแฟนของเพื่อนเพิ่มเข้ามาเป็นเพื่อนอีกคนหนึ่ง 

เช่นเดียวกันกับรูบี้ที่เมื่อได้ยินชื่อดีน ดวงตาทรงอัลมอนด์ของเธอก็เหมือนจะเปล่งประกายขึ้นเล็กน้อย แต่เป็นประกายของการต่อสู้ ซึ่งแมคเคนซีมารู้ทีหลังเพราะมีช่วงหนึ่งของการเดินทางรูบี้มักจะคอยถามเกี่ยวกับดีนบ่อย ๆ จนเขาเริ่มระแวงว่าธิดาแห่งแอรีสผู้นี้จะเกิดปิ๊งปั๊งตกหลุมรักแฟนหนุ่มของเขาเข้าหรือเปล่า แต่ทุกอย่างก็กระจ่างชัดเมื่อเธอบอกกับเขาว่าเธอสนใจดีนเพราะดีนเป็นคนเก่งและมีฝีมือจึงอยากลองประลองกับอีกฝ่ายสักยกหนึ่ง แมคเคนซีจึงทำได้แค่ไว้อาลัยให้คนรักในใจเพียงเงียบ ๆ และหวังว่าเมื่อถึงวันนั้นดีนจะไม่โดนรูบี้จัดการจนสะบักสะบอมไปเสียก่อน

“ได้ ผมจะชวนเขามาด้วย เขาอาจจะพูดเก่งไปหน่อย เตรียมหูชากันได้เลย”

ใส่คำว่า ‘อาจจะ’ ไปสักหน่อยเพื่อให้ทั้งสองคนยังพอสบายใจอยู่บ้าง แมคเคนซีรู้ว่าเวลาดีนพูดนั้น พอรวม ๆ แล้วน่าจะมากกว่าที่พวกเขาทั้งสามคนพูดรวมกันเสียอีก

“ก็ดีไม่ใช่เหรอ จะได้ไม่เงียบจนเกินไป นิโคไลกับแอนดี้ก็มาด้วยกันนะ”

คีธหัวเราะน้อย ๆ ก่อนจะหันไปชวนสมาชิกใหม่ของค่ายทั้งสองที่กำลังตื่นตาตื่นใจกับ ‘บ้านหลังใหม่’ อยู่

“โอ๊ะ ได้ฮะ ผมจะมาด้วยแน่ ๆ เลย”

“กี้ !!”

นิโคไลกับแอนดี้ตอบขึ้นพร้อมกันแล้วยิ้มให้ จากนั้นก็หันกลับไปสนใจค่ายต่อ

“ดูท่านิโคไลกับแอนดี้คงจะอยากเข้าไปดูข้างในแย่แล้ว คุณลินคอล์นอย่าลืมพาทั้งคู่ไปแนะนำตัวกับคุณไครอนก่อนนะ แล้วค่อยพาไปที่บ้าน”

“โอเค เดี๋ยวผมพาพวกเขาไปเลย ขอบคุณทั้งสองคนมากนะ ที่ช่วยเหลือผมมาตลอดตั้งแต่ต้นจนจบภารกิจ พวกคุณเป็นเพื่อนร่วมทีมที่ดีมากจริง ๆ”

แมคเคนซีพยักหน้าตอบรับคำเตือนของคีธแล้วกล่าวขอบคุณเพื่อนทั้งสองอย่างจริงใจ

“คุณก็เช่นกันคุณลินคอล์น ขอบคุณที่ช่วยเหลือพวกเรามาตลอด ถ้าขาดเพื่อนร่วมทำภารกิจอีกเมื่อไหร่ก็มาชวนฉันได้ หรือแวะมาหากันที่สถานพยาบาลได้นะ แต่อย่ามาแบบบาดเจ็บจะดีกว่า”

“ฉันก็เช่นกัน ขอบคุณศิษย์น้องมาก แต่อย่าลืมเสียล่ะว่าเรายังมีนัดกัน หาเวลาว่างมาฝึกดาบและวิทยายุทธกับฉันด้วย หากหาผู้ร่วมทางทำภารกิจเมื่อไรก็บอกฉันได้เช่นกัน…ทีมพวกเราก็เก่งไม่ใช่น้อย”

รูบี้กอดอกแล้วส่งเสียง “ฮึ !” เบา ๆ ก่อนจะเชิดหน้าขึ้นเล็กน้อยด้วยความภาคภูมิใจจนแมคเคนซีกับคีธหัวเราะออกมาเบา ๆ จะว่าไปแล้วแมคเคนซีเองก็คิดว่าทีมของเขาเป็นทีมที่ดีเช่นกัน หากเกิดจับพลัดจับผลูต้องรับภารกิจอีก นอกจากดีนที่เขาจะนึกถึงเป็นคนแรกแล้ว สองคนนี้คือคนที่เขาจะนึกถึงเป็นลำดับถัดมาแน่นอน

.

.

พวกเขาแยกย้ายกันหลังจากเดินเขามาในค่าย แมคเคนซีพานิโคไลกับแอนดี้ไปแนะนำตัวให้คุณไครอนและคุณดีรู้จัก แน่นอนว่าคุณดียังคงเรียกชื่อเขาไม่ถูกอีกเช่นเคย และนิโคไลเองก็ดูจะประหลาดใจไม่น้อยที่ถูกเทพแห่งไวน์เปลี่ยนชื่อเอาเสียดื้อ ๆ ทั้งที่เพิ่งจะแนะนำตัวไป แต่เด็กชายก็คงจะคุ้นชินในอีกไม่ช้าเช่นเดียวกันกับเขา

.

.

“โอ๊ะ นั่น พี่แมคนี่นา ! พี่แมคกลับมาแล้ว !”

เสียงเจื้อยแจ้วคุ้นหูดังขึ้นขณะที่แมคเคนซีกำลังพานิโคไลกับแอนดี้ไปบ้านหมายเลข 20 เมื่อหันไปมองก็เห็นรีชากับเจโรมแห่งบ้านโพไซดอนกำลังเดินมาทางนี้

แต่กลับไม่มีคนที่เขาอยากเจอที่สุดมาด้วย…

“ไงรีช ไงเจโรม สบายดีกันไหม อ้อ…นี่นิโคไลน้องชายของฉันเอง…เขามาจากเยลโลวไนฟ์”

หลังจากปล่อยให้ทั้งสามคนได้ทำความรู้จักกันแล้ว รวมถึงแนะนำตัวเจ้าลูกก็อบลินตัวน้อยไปด้วย พวกเขาก็คุยกันต่อ

“พวกเราสบายดีค่ะ เนอะพี่เจโรม”

“ช่ายยยย สบายมาก แต่ที่บ้านเงียบจนเหงาเลย ผมกับรีชอยู่กันสองคนเอง จะว่าไปคุณกลับมาก่อนพี่ดีนอีกนะเนี่ย ทั้งที่คนนั้นแค่ไปช่วยพ่อหาเสียงที่นีออมเอง ไม่ได้ไปทำภารกิจสักหน่อย”

“นั่นสิ ๆ หนูว่านะ พี่ดีนต้องมัวแต่เถลไถลแน่ ๆ เลย”

แมคเคนซีได้แต่ยืนทำตาปริบ ๆ ฟังสองพี่น้องบ้านโพไซดอนคุยจ้อกันไม่หยุด กว่าจะเอ่ยปากถามออกมาได้ก็กินเวลาไปครู่นึง

“ดีน…ยังไม่กลับมาอีกเหรอ”

ความคิดที่ว่าดีนรอเซอร์ไพรส์เขาอยู่ที่ค่ายเป็นอันต้องถูกปัดตกไป เมื่อบุตรแห่งมหาเทพแห้งจ้าวสมุทรหันมามองหน้าเขา

“ยังไม่กลับเลยค่ะ แต่ว่าเมื่อไม่กี่วันก่อนหนูกับพี่ซันซ์แชทกับพี่ดีนด้วยนะ พี่ดีนยังคุยเรื่องกิจกรรมวันวาเลนไทน์กับพวกหนูอยู่เลย”

รีชาบอกแล้วก็หยิบสมาร์ทโฟนมาเปิดหน้ากลุ่มแชทรวมของบ้านหมายเลข 3 ให้ดู ซึ่งวันสุดท้ายที่ดีนติดต่อกับพี่น้องที่ค่ายคือวันที่ 7 ก.พ. ก่อนหน้าที่อีกฝ่ายจะรัวข้อความกับมิสคอลเป็นร้อยสายมาหาเขา

“เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า คุณได้ติดต่อกับพี่ดีนไหม”

ดูท่าเจโรมคงจะรับรู้ได้ถึงความผิดปกติบางอย่างจึงถามขึ้นมา แต่แมคเคนซีเองก็ยังไม่อาจฟันธงอะไรได้เช่นกัน และเขาก็ไม่อยากสร้างความไม่สบายใจให้ใครในตอนนี้ ทั้งที่ภายในใจตนเองเป็นห่วงดีนแทบแย่จนจิตใจร้อนรุ่มไปหมด

“ก็ติดต่อกันอยู่ แต่บางทีผมก็ยุ่งเลยไม่ได้ตอบข้อความเขา ป่านนี้คงงอนอยู่ล่ะมั้ง”

“พี่แมคโดนพี่ดีนงอนแล้วแน่ ๆ รีบไปง้อเลยนะคะ”

“โอเค ๆ เดี๋ยวพี่จะรีบส่งข้อความไปง้อดีนเลย ถ้างั้นขอตัวก่อนนะ จะพานิโคไลไปที่บ้านก่อน แล้วเจอกัน”

แมคเคนซีปั้นหน้ายิ้มแล้วพาน้องชายเดินไปยังบ้านหมายเลข 20 ซึ่งเป็นบ้านของบุตรเทพีเฮคาที หลังจากคล้อยหลังเหล่าบุตรแห่งโพไซดอนแล้ว ใบหน้าก็ถูกแทนที่ด้วยความตึงเครียดแทบจะทันที

‘ขอให้นายแค่งอนฉันจริง ๆ เถอะดีน…’

—Hakrabi

NPC CABIN 6 | Daughter of AthenaC l a r a       S c h u l z

21.05.2025 --- 07.30 PM

นานมากทีเดียวที่ คลาร่า ชูลซ์ ธิดาแห่งอะธีน่า เทพีแห่งปัญญาและกลยุทธ์สงคราม ไม่ได้ออกจากค่ายฮาล์ฟบลัดไปแตะขอบฟ้าดูโลกภายนอก ทั้งที่เมื่อก่อนเธอและครอบครัวออกไปผจญภัยสำรวจซากอารยธรรมกลางป่าเขากันไม่พักราวกับเป็น ลาล่า ครอฟต์ เบอร์ 2 พอได้มาอยู่ที่ค่ายฮาล์ฟบลัดหญิงสาวก็ได้แต่ฝึกวิชาการต่อสู้ อ่านหนังสือ ฝึกฝนตนเองวนไปไม่ได้พักผ่อน ครั้นจะพักแต่ละครั้งก็ถูกพวกเทพเจ้าจอมป่วนจากนอร์สเล่นงานจนไม่เป็นอันได้ออกไปไหนถึงสองครั้งสองคราว

เมื่อช่วงต้นปีคลาร่าได้เห็นงานอีเวนต์หนึ่งที่สำคัญเข้า นั่นคืองาน 'Japan Expo 2025' ที่จะจัดขึ้นในเมืองโอซาก้า ประเทศญี่ปุ่น ช่วงเดือนเมษายน - ตุลาคมของปีนี้

ความสำคัญของ 'World Expo' ในอดีตถือเป็นงานมหกรรมแห่งมวลมนุษยชาติ ที่ประเทศต่าง ๆ ทั่วทั้งมุมโลกจะนำเอาวิทยาการเจ๋ง ๆ มาจัดแสดงให้ประเทศอื่นได้เชยชม จัดว่าคือโอลิมปิกทางด้านวิทยาศาสตร์และนวัตกรรมเลยก็ได้ โดยมหกรรมนี้จะจัดขึ้นทุก 5 ปี เปลี่ยนประเทศเจ้าภาพจัดงานไปเรื่อย ๆ ฉะนั้นหากประเทศไหนรับเลือกเป็นเจ้าภาพแล้วล่ะก็ จะเป็นหน้าเป็นตาแก่ชาติ บ้านเมือง และยังสามารถดึงดูดนักท่องเที่ยวทำเงินได้อีกมหาศาล หากให้ยกตัวอย่างมรดกของการจัดงาน Wold Expo ในอดีต แล้วล่ะก็ หอไอเฟลที่ปารีส ก็นับเป็นสัญลักษณ์อันโดดเด่นที่ถูกสร้างมาเพื่อการนั้น

แม้จะไม่ใช่ความสนใจหลักอันดับหนึ่งอย่างเรื่องโบราณคดี แต่นวัตกรรมและการไปชมศิลปะวัฒนธรรมที่แต่ละชาตินำมาเสนอก็นับว่าคุ้มค่าที่จะชม เธอจึงทำการจองบัตรเข้าชมงานแบบไม่ล็อควันในช่วงเวลาฤดูร้อนในทันที ส่วนสาเหตุที่ทำไมถึงเลือกช่วงนี้ก็เพราะว่าราคาถูกที่สุด แถมยังเข้าชมได้อีกหลายรอบอีกต่างหาก เธอวางแผนการเดินทางเป็นอย่างดีและตอนนี้ก็เหมาะสม

ถึงพี่น้องทุกคน

ไม่อยู่ 4-5 วัน หากที่ค่ายมีอะไรก็โทรมานะ

จากคลาร่า

เธอเขียนโน้ตสั้น ๆ แปะไว้ที่ห้องนั่งเล่นบ้านนกฮูก จากนั้นก็ลากกระเป๋าเดินทางออกจากกระท่อมหมายเลข 6 ไปยังหน้ารูปปั้นอะธีน่าพาร์เธนอนเพื่อขอพรจากมารดาเสียหน่อย

"สวัสดีค่ะท่านแม่ ลูกกำลังจะออกเดินทางไปญี่ปุ่นเพื่อเรียนรู้ประสบการณ์และพักผ่อนสักหน่อย โปรดช่วยอวยพรให้การเดินทางในครั้งนี้ราบรื่นด้วยนะคะ แล้วก็... ช่วยคุ้มครองค่ายด้วย หวังว่าจะไม่มีใครโทรหาลูก เรียกตัวให้กลับมาด่วนเพราะว่าค่ายโดนถล่มอีก... ลูกไปก่อนนะคะ"

จากนั้นเธอก็เดินทางไปสถานีมอนทอกขึ้นรถไฟ LIRR ไปนิวยอร์ก เพื่อโดยสารรถไฟเฮเฟตัสรอบ 10.40 PM ไปถึงโตเกียว 2.00 PM ของอีกวัน จากการคำนวนอย่างมีแบบแผน กว่าที่เธอจะไปถึงโอซาก้าก็ได้เวลาเช็คอินเข้าโรงแรมที่จองไว้พอดี ...เพอร์เฟ็ก

---

 รางวัลโปรโมชั่นเดือนพฤษภาคม  หินตีบวกตามจำนวนไบต์

NPC CABIN 6 | Daughter of AthenaC l a r a       S c h u l z

26.05.2025 --- 3.05 PM

ถ...ถึงสักทีค่ายฮาล์ฟบลัด

สาวบ้านนกฮูกพร้อมด้วยกัปปะจากแดนปลาดิบเดินทางมาถึงหน้าค่ายฮาล์ฟบลัดเสียที แต่ก่อนจะเดินเข้าไปในค่ายคลาร่าต้องบอกเจ้าที่ก่อนว่าเธอพาอสุรกายหน้าใหม่กลับมาด้วย หญิงสาวเดินไปที่หน้ารูปปั้นใหญ่ยักษ์ของเทพีอะธีน่าพร้อมคุกเข่า คาวะคุระมารุที่มาด้วยก็ทำตาม

"ลูกกลับมาแล้วค่ะท่านแม่ ขอบคุณที่ช่วยปกป้องค่ายเอาไว้โดยไม่มีพวกจากโยทันไฮล์มมาถล่มนะคะ"

คลาร่าประสานมืออธิษฐาน จากนั้นเสมองไปทางคาวะคุระมารุที่คุกเข่าเคารพเทพีกรีกอย่างนอบน้อมเยี่ยงซามูไร

"ที่ลูกพากลับมาด้วยคือ 'คาวะคุระมารุ' ค่ะท่านแม่ เขาเป็นกัปปะที่เคยดูแลสระในศาลเจ้าของเทพีสึคุโยมิที่ญี่ปุ่น จากนี้ขอโปรดให้ท่านแม่ช่วยอนุญาตให้เขาเข้าออกค่ายได้โดยอิสระด้วยค่ะ"

เธอเงยหน้างมองรูปปั้นมารดา หากว่าดวงตาไม่เรืองแสงสีแดงพร้อมที่จะยิงเลเซอร์ออกมาก็แปลว่าคาวะคุระมารุจะปลอดภัยใต้บาเรียนี้ จากนั้นเธอจึงลุกยืนขึ้น

"ไปกัน อีกนิดเดียวก็จะถึงกระท่อมของพวกเราแล้ว จะได้นอนพักผ่อนกันเสียที หาวววว"  คลาร่าปิดปากหาวรอบที่ 100 ได้

"かしこまりました、お嬢様。" (ขอรับท่านหญิง)

"สวัสดีค่ะพี่คลาร่า!"

เสียงทักเจื้อยแจ้วมาจากเด็กหญิงเดมิก็อดตัวจิ๋ว รีชา แคมพ์เบลล์ จากกระท่อมโพไซดอน ในมือถือตะกร้าใส่ดอกไม้ รู้ได้เลยว่าเธอมาเก็บดอกไม้ใบหญ้าแถว ๆ นี้ไปทำอะไรสักอย่างซึ่งอาจจะเป็นการนำไปบูชาเทพโพไซดอนที่มีปัญหาแปรปรวนตั้งแต่ต้นปี

"เพิ่งไปภารกิจมาเหรอคะ" รีชาทักเพราะเห็นกระเป๋าเดินทางแบบลากของเธอ แหงมล่ะ ถ้าไม่เห็นน่าจะตาบอด กระเป๋าออกจะใบใหญ่เสียขนาดนี้

ธิดาอะธีน่าย่อตัวลงเล็กน้อยตอนคุยกับเด็กน้อยตัวเล็ก

"เปล่าจ้ะ คือว่าพี่ไปดูงานที่ญี่ปุ่นมาน่ะ คล้าย ๆ กับทัศนศึกษานั่นแหล่ะ"

"หวาว น่าสนุกจัง" ดวงตาของรีชาเป็นประกายวิบวับ สำหรับเด็กที่ไม่ค่อยได้ออกไปดูโลกกว้างไม่ว่าอะไรก็น่าสนใจไปหมด แม้ไม่รู้ว่าคลาร่าไปดูงานอะไรมาก็ตาม "หนูนึกว่าพี่สาวไปภารกิจเดินทางเหมือนพี่ดีนกับพี่แมคซี่ซะอีก"

"เห... ช่วงนี้มีคนรับภารกิจเดินทางด้วยสินะ" นี่น่าจะเป็นข่าวอัปเดตใหม่ของค่ายที่เธอรู้ตั้งแต่กลับมาญี่ปุ่น "ไม่ใช่หรอก ๆ ดูสิ พี่กลับมาแค่คนเดียว ไม่ได้มีผู้ร่วมทางไปด้วยเลย"

พอคลาร่าบอกแบบนั้นรีชาก็ทำหน้างงก่อนจะชี้ไปทางคาวะคุระมารุ สำหรับชาติตะวันตกคงไม่เคยเห็นอสุรกายหน้าตาแบบนี้แน่ ๆ จะว่าไปหนุ่มบ้านฮีบี้ที่เลี้ยงสัตว์เยอะ ๆ ก็เหมือนจะไม่มีกัปปะอยู่ในครอบครอง แอบรู้สึกว่าเหนือว่าเหมือนกันแฮะ

"อ้อ.. อสุรกายจากญี่ปุ่นน่ะ เขาคือกัปปะชื่อว่าคาวะคุระมารุ"

"คาระคาระวารุ?"

หญิงสาวขำคิกทันทีที่เห็นเด็กหญิงพูดชื่อยาก ๆ ของเจ้ากัปปะจนลิ้นพันกัน หากไม่ใช่สายเลือดอะธีน่าที่หูตาว่องไวกว่าชาวบ้าน แยกประสาทสัมผัสรับเสียงได้เก่ง คงได้กัดลิ้นตัวเองตอนพูดชื่ออสูรรับใช้ตั้งแต่แรกด้วยเช่นกัน เธอไม่แก้ต่างให้แต่แนะนำทั้งสองให้ได้รู้จักกันแทน

"คาวะคุระมารุ นี่เพื่อนใหม่รู้จักกันไว้นะ น้องรีชา สายเลือดโพไซดอน"

"お初にお目にかかります。拙者、どうぞよろしくお願い申し上げます、リーシャ殿。" (ยินดีที่ได้รู้จักขอรับ ข้าน้อยขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะขอรับ ท่านรีชา)

AI จากแอปพลิเคชั่นแปลภาษาพูดตามทันทีหลังจากที่กัปปะแนะนำตัว มันโค้งให้เพื่อนใหม่อย่างมีมารยาท น้ำบนจานกระฉอกเล็กน้อย 

"หวา ๆๆ" รีชาหน้าตาตื่นเมื่อเจอภาษาญี่ปุ่นอัดหน้า แต่ยังดีที่มีแปลภาษาตาม "เรารีชนะ ยินดีที่ได้รู้จักคาระคาระวารุ" พูดจบเด็กสาวก็โค้งตาม

"拙者もでございます。" (ข้าน้อยก็เช่นกันขอรับ) กัปปะโค้งอีก น้ำบนจานไหลจ๊อกเลยทีเดียว

"อื้อ ๆ" ฝั่งรีชาก็ไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมาสักที จนสุดท้ายน้ำในจานบนหัวของคาวะคุระมารุไหลออกหมด กัปปะน้องใหม่เป็นลมไปต่อหน้าต่อตา "ว้าย!!"

"เฮ้ย! แย่ล่ะ! รีชารีบเติมน้ำใส่จานบนหัวมันเร็ว!" คลาร่าก็มัวแต่ดูสองคนโค้งให้กันจนลืมไปเลยว่าถ้ากัปปะน้ำหมดจะแห้งตาย

"นะ.. น้ำเหรอคะ!? โอมมม น้ำจงมา!!"

ธิดาโพไซดอนบังคับน้ำที่หกนองบนพื้นไหลกลับคืนสู่จานบนหัวกัปปะเหมือนกับภาพเล่นถอยหลัง พอกัปปะได้รับน้ำมันก็กลับมามีชีวิตชีวา ไม่ได้อยู่ในสภาพใกล้ตาย

"ฟูวว ทันเวลา นายไม่เป็นไรใช่ไหมคาวะคุระมารุ?" คลาร่าผู้เป็นเจ้าของรีบเข้าไปดูอาการกัปปะของเธอ

"さ、拙者はもう大丈夫でございます、しかし…" (ขะ..ข้าน้อยมิเป็นไรแล้วขอรับ หากแต่...) คาวะคุระมารุทำท่าทีอึกอัก

"....แต่ว่า?"

"先ほど、リーシャお嬢様が拙者の命をお救いくださいました。よって、拙者と姫様との契約はこれにて断たれました。今、拙者には新たな主がおります。" (เมื่อครู่คุณหนูรีชาได้ช่วยชีวิตของข้าน้อยไว้ พันธะสัญญาระหว่างข้ากับท่านหญิงจึงสะบั้นลงขอรับ ตอนนี้ข้าน้อยได้นายคนใหม่แล้ว)

"หา!?" งงในตอนแรกแต่พอเรียบเรียงเรื่องราวในหัวก็ประติดประต่อเรื่องราวได้ในทันที จนคลาร่าระเบิดเสียงหัวเราะออกมา "ให้ตายสิคาวะคุระมารุ นายนี่เปลี่ยนเจ้าของได้ไวชะมัด!"

"เอ๋???" คนงงกว่าน่าจะเป็นรีชาที่ไม่รู้เรื่องรู้ราว

"คืองี้รีชา กัปปะน่ะจะภักดีต่อคนที่เติมน้ำใส่จานบนหัวในตอนที่มันใกล้ตาย คือว่าถ้าจานบนหัวของคาวะคุระมารุแห้งมันจะมีสภาพเหมือนเมื่อกี้น่ะ เพราะงั้นเธอคือเจ้านายคนใหม่ของมัน จากนี้ก็ช่วยดูแลมันต่อดี ๆ ด้วยนะ"

"เห!?!!!" จู่ ๆ โชคก็หล่นทับไม่รู้ตัวทำเอาเด็กหญิงร้องเสียงหลง

"お嬢様、拙者のことをお怒りではございませんよね？" (คุณหนูไม่โกรธข้าน้อยใช่ไหมขอรับ?) กัปปะเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสลด

"ไม่เลย ๆ คาวะคุระมารุไม่คิดมากนะ แค่เดินผ่านกันก็ทักทายบ้างก็พอ ฉันแอบคิดอยู่เหมือนกันว่าจะดูแลนายได้ดีไหม บางทีอยู่ที่กระท่อมโพไซดอนอาจจะดีกว่าก็ได้ ยังไงที่กระท่อมนั้นก็มีสระว่ายน้ำใหญ่ให้นายอยู่ด้วย" คลาร่าหันไปทางรีชา "ขอโทษนะน้อง ถึงจะดูมัดมือชกมากไปหน่อยแต่ช่วยรับกัปปะไปเลี้ยงสักตัวเถอะนะ เจ้านี่กินแค่แตงกวา ไม่เปลืองค่าอาหารมากแน่นอน"

"หนูเลี้ยงเขาได้เหรอคะ?" แม้จะงงในตอนแรกแต่ตอนนี้ธิดาแห่งโพไซดอนตาเป็นประกายวิบวับ "ได้สิคะ พี่เจโรมกับออมเล็ตต้องดีใจแน่ ๆ เลยที่ได้เพื่อนใหม่"

"ถ้างั้นพี่ขอฝากเขาไว้ด้วยนะ ไว้มีโอกาสค่อยเจอกันใหม่นะ พี่เข้าไปพักก่อนล่ะ ตอนนี้ง่วงสุด ๆ แล้วก็อย่าลืมนะ เธออย่าให้มันไปโค้งให้ใครจนน้ำหมดจานอีกเด็ดขาด"

"ได้ค่ะ หนูจะจำไว้อย่างดีเลย จะบอก ออมเล็ต พี่ดีน พี่เจโรมไว้ด้วย! บายค่ะพี่คลาร่า"

สั่งเสียกันเสร็จคลาร่ายืดตัวขึ้นก่อนจะโบกมือบ๊ายบายคาวะคุระมารุและเจ้านายคนใหม่ของมันแล้วไปพักผ่อนที่กระท่อมหมายเลข 6

---

 พา NPC คลาร่า ชูลซ์ มาส่งค่าย  ยุติการยืม NPC คลาร่า ชูลซ์
 เปลี่ยนเจ้าของอสุรกาย คาวะคุระมารุ (กัปปะ)  จาก NPC คลาร่า ชูลซ์ เป็น NPC รีชา แคมพ์เบลล์
 รางวัลโปรโมชั่นเดือนพฤษภาคม  หินตีบวกตามจำนวนไบต์