[เนินฮาล์ฟบลัด] อะธีน่า พาร์เธนอน

Mackenzie HEROES

Dean ตอบกลับเมื่อ 2025-1-19 04:45 282เราสามสี่คน (+1 ตัว) 18/01/2025 เวลา 07.00 น. ...

79. On my honor

-18.01.25  /  07:00AM.-

[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]

แล้วก็มาถึงวันออกเดินทาง 

หลังจากเมื่อคืนตรวจตราสัมภาระว่าไม่ลืมอะไรแน่ ๆ แล้วแมคเคนซีก็เข้านอน ทั้งที่ตั้งใจว่าจะหลับเอาแรงเพื่อให้พร้อมสำหรับการเดินทางไกลแล้วแท้ ๆ แต่อาจเป็นเพราะความตื่นเต้นหรือความกังวลลึก ๆ ภายในใจก็ตามแต่ เขาจึงได้แค่นอนมองหน้าดีนที่หลับไปก่อนหลายชั่วโมงเพียงเงียบ ๆ กว่าจะข่มตาลงได้ก็เล่นเอานานอยู่เหมือนกันจนแทบลืมตื่นในตอนเช้าหากไม่ได้นาฬิกาปลุกจากมือถือของคนรักช่วยเอาไว้

เมื่อออกมาจากบ้านหมายเลข 20 ดีนขอแยกไปคอกม้าเพื่อไปหาเพกาซัสนามว่า ‘ควีน’ ซึ่งเจ้าตัวไปจับมาได้เมื่อตอนพวกเขาไปลอนดอนด้วยกัน อันที่จริงเรียกว่าจับก็ไม่ถูก จากที่ดีนเคยเล่าให้ฟังว่าไปช่วยทำแผลให้เพกาซัสตัวนั้นแล้วยื่นข้อเสนออะไรสักอย่างที่น่าสนใจให้ ม้าสาว (?) จึงได้ตกลงปลงใจบินจากเมืองหลวงอังกฤษมาถึงลองไอแลนด์และเลิกพยศ ยอมเป็นม้าเลี้ยงของดีนในคอกแต่โดยดี

เดมิก็อดหนุ่มบุตรแห่งเฮคาทีหอบกระเป๋าสัมภาระมารอตรงจุดนัดพบที่บริเวณประตูทางเข้าค่าย เวลานี้นอกจากเขาแล้วก็ยังไม่มีใครมา ดวงตาสีฮาเซลมองรอบ ๆ จนกระทั่งมาหยุดที่รูปปั้นอะธีน่า พาร์เธนอน ตัวแทนเทพีอะธีน่าสัญลักษณ์แห่งความเฉลียวฉลาดและไหวพริบ และหากจำไม่ผิดจากหนังสือที่เขาเคยอ่าน เทพีผู้ชาญฉลาดยังถือเป็นนักรบที่กล้าหาญด้วย ซึ่งเรื่องนี้แมคเคนซีได้เห็นมากับตาตนเองแล้วเมื่อช่วงสิ้นปีที่ผ่านมา รูปปั้นตรงหน้าเขาต่อสู้กับเทพโลกิที่ชักนำฝูงอสุรกายมาบุกค่ายอย่างไม่หวั่นเกรง

“อรุณสวัสดิ์ครับเทพีอะธีน่า…”

นึกแปลกใจตนเองเหมือนกันที่อยู่ ๆ ก็ทักทายรูปปั้น แต่อาจเป็นเพราะก่อนหน้านี้เขาเริ่มพูดคุยกับมารดาผ่านประติมากรรมที่บ้านและส่งของผ่านเตาผิงที่โรงอาหารบ่อยขึ้นจึงไม่ได้รู้สึกกระดากที่ต้องสนทนาคนเดียวเหมือนแต่ก่อน

“ถึงจะผ่านมาได้เกือบเดือนแล้วแต่ผมยังไม่ได้ขอบคุณท่านเลย ขอบคุณนะครับที่ช่วยปกป้องค่ายและทุกคนในฮาล์ฟบลัดเมื่อช่วงสิ้นปีไว้ สงครามวันนั้นหนักหนามากจริง ๆ หากไม่ได้ท่านคอยช่วยต่อสู้กับเทพโลกิ เหตุการณ์อาจย่ำแย่กว่านี้ก็ได้…”

“แล้วก็ขอบคุณที่คอยช่วยดูแลปกป้องค่ายฮาล์ฟบลัดมาตลอดนะครับ ความเก่งและกล้าหาญของท่านน่านับถือมากทีเดียว หากว่าผมในตอนนี้มีความกล้ามากกว่านี้ก็คงดี…”

ถอนหายใจออกมาบาง ๆ แน่นอนว่าจนถึงตอนนี้ก็ยังไม่ได้สบายใจขึ้น เขาไม่ชอบความรู้สึกของตัวเองในช่วงนี้เอาซะเลย ไม่เข้าใจแม้แต่น้อยว่ากำลังกังวลอะไร สำหรับเดมิก็อดหลาย ๆ คนคงคิดว่าการได้ออกไปทำภารกิจเป็นการผจญภัยอันน่าตื่นเต้น เป็นการเปิดประสบการณ์ใหม่นำไปสู่การพัฒนาตนเอง แต่สำหรับแมคเคนซีแล้วการออกไปทำภารกิจนั้นเต็มไปด้วยอันตรายและสิ่งที่ยากจะคาดเดา แม้เคยออกไปทำภารกิจมาบ้างแล้วแต่ก็ยังไม่คุ้นชิน ซึ่งครั้งนี้ถือว่ายากลำบากที่สุดตั้งแต่เจอมาเนื่องจากเขาไม่สามารถย่นเวลาการเดินทางโดยใช้รถไฟเฮเฟตัสหรือขึ้นเครื่องบินได้

แต่ก็อย่างว่า…ทุกอย่างย่อมมีครั้งแรกเสมอ ถ้าไม่ลองไปให้สุดดูสักตั้งแล้วจะรู้ความสามารถที่แท้จริงของตัวเองได้ยังไง

“วันนี้ผมกำลังจะออกเดินทางไปทำภารกิจครับ มีคนรอความช่วยเหลือจากผมอยู่ ไม่ว่ายังไง…หรือด้วยวิธีไหน ด้วยเกียรติของผม ผมสัญญาว่าจะช่วยให้เขาปลอดภัย และจะพาทุกคนในทีมกลับมาถึงค่ายโดยสวัสดิภาพให้ได้”

ดวงตาสีฮาเซลฉายแววมุ่งมั่นเมื่อยามจ้องมองดวงหน้าของรูปปั้นเทพีแห่งปัญญา หลังก้าวออกจากค่ายไปก็หมดเวลาที่จะมัวมากลัวหรือกังวลอีกต่อไป มีแต่ต้องมุ่งหน้าไปเท่านั้น

“อรุณสวัสดิ์คุณลินคอล์น มารอนานแล้วหรือยัง”

เสียงทักทายจากเบื้องหลังเรียกให้แมคเคนซีหันกลับมามอง คีธกับรูบี้ซึ่งเป็นเพื่อนร่วมทีมกำลังมุ่งหน้ามาทางนี้ แต่ละคนล้วนหอบหิ้วกระเป๋าสัมภาระส่วนตัวมาด้วย ชายหนุ่มในทีมเพียงคนเดียวจึงช่วยหยิบกระเป๋าถือในมือของหญิงสาวตัวเล็กแห่งบ้านแอรีสมาช่วยถือใบนึง

“ลำบากศิษย์น้องแล้ว รบกวนด้วย”

แม้จะไม่ค่อยเข้าใจภาษาของเธอเท่าไหร่ แต่ท่าทีไม่ปฏิเสธนั้นทำให้แมคเคนซีเหมารวมไปว่าเป็นคำขอบคุณแบบอ้อม ๆ ของรูบี้ เขาจึงยิ้มให้เล็กน้อยก่อนจะหันไปคุยกับคีธ

“เอาชุดปฐมพยาบาลมาด้วยเลยเหรอ เตรียมพร้อมดีนะ”

“เผื่อฉุกเฉินไงล่ะ ไม่มีใครบอกได้หรอกว่าจะเกิดอุบัติเหตุขึ้นเมื่อไหร่”

แพทย์สาวเหลือบมองกระเป๋าปฐมพยาบาลขนาดใหญ่ที่สะพายไว้ข้างตัว ไม่รู้ว่าภายในนั้นบรรจุยาหรือเวชภัณฑ์ที่จำเป็นอะไรไว้บ้าง แต่ดูเหมือนเธอค่อนข้างจัดระเบียบสัมภาระได้ดี นอกจากเป้ใบโตที่สะพายหลังแล้วก็มีกระเป๋าปฐมพยาบาลอีกใบหนึ่งเท่านั้น ซึ่งแมคเคนซีเองก็พยักหน้าเห็นด้วยกับความคิดนี้

“แล้วบุตรแห่งโพไซดอนผู้นั้นล่ะ เห็นว่าจะออกเดินทางพร้อมพวกเราไม่ใช่เหรอ”

ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่า แต่เหมือนว่าหญิงสาวเชื้อสายจีนจะดูสนใจคนรักเขาเป็นพิเศษ ตอนที่แมคเคนซีบอกว่าดีนจะเดินทางไปที่สถานีรถไปด้วย เธอก็ดูกระตือรือร้นขึ้นมา

“ดีนไปคอกม้าน่ะ หมอนั่นจะพาเพกาซัสเดินทางไปด้วย เดี๋ยวก็ตามมา”

พอบอกแบบนั้นรูบี้จึงพยักหน้าเข้าใจ แล้วพวกเขาก็ยืนรอดีนพลางคุยเรื่องแผนการเดินทางกันไปด้วย

.

.

.

-07:30AM.-

[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]

รออยู่ไม่นานนักดีนก็ออกจากประตูค่ายมาสมทบตรงหน้ารูปปั้นอะธีน่า พาร์เธนอน ยังไม่ทันที่แมคเคนซีจะอ้าปากแนะนำตัวคนรักให้รู้จักกับเพื่อนใหม่ อีกฝ่ายก็ชิงแนะนำตัวเองไปเสียก่อน 

“ฮาย ทุกคน ขอบคุณที่รอนะ ยินดีที่ได้รู้จัก ฉันดีน นีล เป็นแฟนของแมคซี่เอง”

หนุ่มอังกฤษอมยิ้มกับประโยคแนะนำตัวของคนรัก เขาไม่ได้ซีเรียสเวลาที่ดีนบอกใครต่อใครถึงสถานภาพของพวกเขา ตรงกันข้ามกลับยินดีเสียด้วยซ้ำที่อีกฝ่ายไม่คิดจะปกปิด

[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]

คีธแนะนำตัวด้วยท่าทางเป็นมิตร ส่วนรูบี้…แม้จะมีสีหน้าเรียบนิ่งจนดูเหมือนเป็นคนหยิ่ง แต่แมคเคนซีก็ค้นพบว่าหากไม่นับการพูดจาที่เหมือนหลุดออกมาจากหนังจีนกำลังภายในจนยากแก่การเข้าใจแล้ว เธอก็ไม่ใช่คนถือตัวแม้แต่น้อย จนกระทั่งเมื่อดีนทักขึ้นมา แมคเคนซีจึงมองที่ใบหน้าหญิงสาวเชื้อสายจีนด้วยความสงสัย แต่รูบี้กลับเบือนหน้ามองไปทางอื่นเสียแล้ว

“ขออภัย แค่คิดว่า... หากมีโอกาสอยากขอให้คุณช่วยชี้แนะ”

คำตอบของรูบี้ไม่ได้ช่วยคลายความสงสัยมากเท่าไหร่ แน่นอนว่าวงสนทนาตกอยู่ในความเงียบชั่วครู่ จนกระทั่งดีนตอบไปในเชิงปฏิเสธ แมคเคนซีจึงพอเข้าใจว่า ‘ชี้แนะ’ ที่รูบี้พูดนั้นหมายความว่าอะไร แต่ที่น่าแปลกใจไม่แพ้กันคือ คนรักเขาพูดภาษาในหนังจีนรู้เรื่องซะด้วย

“พวกเราพร้อมเดินทางกันหรือยัง?”

แต่ก็เหมือนว่าบุตรแห่งโพไซดอนคงไม่ได้ถนัดสนทนาภาษาแห่งวงการยุทธภพแดนมังกรนักจึงรีบเปลี่ยนมาคุยเรื่องการเดินทางแทน

“พร้อมแล้ว ไปกันเลยก็ได้”

แมคเคนซีพยักหน้ารับ เมื่อทุกคนแนะนำตัวทำความรู้จักกันเรียบร้อยพอสมควรแล้วก็ได้เวลาเดินทางกันเสียที

[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]

“ไม่เรียกแท็กซี่สามพี่น้องสีเทาเหรอ ?”

“ไม่เด็ดขาด !”

หลังจากรูบี้ถามถึงแท็กซี่สามพี่น้องสีเทา ดีนกับคีธก็โพล่งขึ้นมาเป็นเสียงเดียวกันแทบจะทันทีจนแมคเคนซีสงสัย

“ทำไมล่ะ ฉันเคยได้ยินว่าแท็กซี่สามพี่น้องสีเทาช่วยประหยัดเวลาเดินทางไปได้เยอะไม่ใช่เหรอ”

[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]

“แบบที่ฉันเคยเล่านั่นแหล่ะ ไอ้แท็กซี่บ้านั่นไปถึงไทม์แสควร์ได้ภายในครึ่งชั่วโมงอยู่หรอก แต่อย่าหาทำถ้ายังไม่อยากตาย ฉันกลัวว่าพวกเราจะซี้ม่องเท่งกันก่อนจะได้ไปทำภารกิจ”

เมื่อได้ฟังที่ดีนอธิบายแมคเคนซีก็ร้อง “อ้อ….” เบา ๆ พร้อมกับพยักหน้าช้า ๆ ยิ่งคีธเสริมมาว่า “เสี่ยงตายได้” ก็รู้แล้วว่าเขาไม่ยังไม่ควรลองขึ้นแท็กซี่ในตำนาน (?) นั่นในตอนนี้ พอเหลือบมองรูบี้ก็เหมือนจะเห็นใบหน้างดงามนั่นง้ำงอนิดหน่อย อาจจะงอนที่โดนขัดใจเข้าล่ะมั้ง

หลังตกลงกันได้ว่าพวกเขาจะเริ่มต้นจากนั่งรถไฟ LIRR ไปเพนน์สเตชั่นซึ่งเป็นสถานีที่กลุ่มของแมคเคนซีจะไปต่อรถไฟแอ็มแทร็กสายที่จะเดินทางไปยังเมืองซีแอตเทิลซึ่งมีอาณาเขตติดต่อกับเมืองแวนคูเวอร์ของประเทศแคนาดาแล้ว ในตอนแรกเขานึกว่าดีนจะโดยสารต่อไปยังสถานีแกรนด์เซ็นทรัลที่อยู่ถัดไป แต่อีกฝ่ายกลับบอกว่าจะแวะไปย่านโซโหก่อนเสียอย่างนั้น

“หือ นายมีธุระที่โซโหงั้นเหรอ”

หนุ่มอังกฤษถามอย่างแปลกใจ ก่อนหน้านี้ดีนไม่เคยบอกมาก่อนว่าจะไปแวะที่ไหน หรือว่ามีเรื่องอะไรกระทันหันหรือเปล่านะ

[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]

แล้วก็ต้องยิ่งแปลกใจไปกันใหญ่กับคำตอบของคนรักที่บอกให้เขาไปที่โซโหด้วยกัน ซ้ำยังบอกว่า “เป็นเรื่องสำคัญ” ก็ยิ่งชวนให้สงสัยเข้าไปใหญ่ ดีนคงไม่ได้คิดจะถือเอาวันที่พวกเขาทั้งคู่ต้องแยกย้ายกันเป็นฤกษ์งามยามดีขอเขาแต่งงานหรอกใช่ไหม 

‘แต่ทำไมถึงต้องเป็นที่โซโหกันล่ะ’

ยิ่งหาเหตุผลก็ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองช่างเพ้อเจ้อเสียเหลือเกิน จึงต้องรีบสะบัดหัวไล่ความคิดนั้นไป หรือนี่คือสาเหตุที่ดีนไม่ยอมออกเดินทางไปนีออมก่อนแล้วรอเขาที่ต้องเตรียมตัวเรื่องภารกิจมาจนถึงป่านนี้กันนะ ซึ่งถ้าหากเป็นเช่นนั้น ธุระที่อีกฝ่ายพูดถึงก็คงเป็นเรื่องที่สำคัญจริง ๆ

เมื่อสองสาวจากบ้านฮีบี้และบ้านแอรีสรับรู้แล้วก็ได้เวลาออกเดินทางกันสักที ท่อนแขนซึ่งเต็มไปด้วยมัดกล้ามของดีนควงเข้าที่แขนของแมคเคนซีแล้วพาออกเดินนำไปยังสถานีรถไฟ ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่าว่าวันนี้คนรักของเขาทำตัวแปลก ๆ แต่ก็บอกไม่ถูกเหมือนกันว่าแปลกตรงไหน ที่แน่ ๆ คือหางตาของบุตรแห่งบ้านเฮคาทีเหลือบไปเห็นคีธยกมือขึ้นป้องปากแล้วหลุดขำเล็กน้อยราวกับสังเกตเห็นอะไรบางอย่างเช่นกันขณะเดินตามพวกเขามา

[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]

กว่าจะเดินทางไปถึงสถานีเพนน์ หรือที่มีชื่อเต็มว่าสถานีรถไฟเพนซิลเวเนียก็ใช้เวลาราว 2 ชั่วโมงกว่า แมคเคนซีมองคนข้าง ๆ ที่นอนหนุนไหล่เขาต่างหมอน หากดูไม่ผิดเมื่อคืนเขาเห็นดีนหลับสนิทจนเรียกได้ว่าน่าจะได้นอนเต็มอิ่มแท้ ๆ แต่ทำไมหลังจากขึ้นรถไฟมาได้ไม่กี่สถานีอีกฝ่ายก็ถึงได้นอนต่อราวกับไปอดหลับอดนอนที่ไหนมา ซึ่งคนนอนน้อยตัวจริงอย่างแมคเคนซีก็ไม่อยากเสียเวลาคิดให้มากความ ขณะที่ดูทิวทัศน์ข้างทางไปได้สักพักเขาก็เอนศีรษะพิงเข้ากับเส้นผมสีดำสนิทของดีนแล้วผล็อยหลับตามไป

.

.

.

“เดี๋ยวฉันกับแมคซี่จะขอไปที่โซโหกันต่อล่ะ พวกเธอเอาไงกันต่อ ? จะไปด้วยไหม หรือว่ารอแถวนี้”

ดีนหันมาถามหญิงสาวทั้งสองคนหลังจากที่พวกเขามาถึงสถานีเพนน์ ซึ่งแน่นอนว่าคีธปฏิเสธและนัดแนะสถานที่ใกล้ ๆ สถานีไว้เพื่อเป็นจุดนัดพบหลังจากพวกเขาทำธุระที่โซโหเสร็จก่อนจะพารูบี้แยกตัวออกไป

“ไปกันที่รัก เราขึ้นซับเวย์ไปที่โซโหกันต่อ”

“โอเค ดีน…ฉันว่าวันนี้นายดูแปลก ๆ นะ มีเรื่องอะไรในใจหรือเปล่า”

แมคเคนซีมองรอยยิ้มหวานจับใจจนตาแทบปิดของดีน มันยังงดงามและดูดีสำหรับเขาเสมอ แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังมีบางอย่างเล็ก ๆ ที่บอกว่าไม่ปกติให้ติดใจสงสัยจึงลองถามออกไป แต่คำตอบที่ได้รับกลับมาคือ

“ไม่มีอะไรนี่ นายคิดมากไปแล้วที่รัก”

พร้อมกับเสียงหัวเราะทุ้ม ๆ ของอีกฝ่าย ซึ่งเขาอยากจะเชื่อว่าเป็นแบบนั้น 

 ‘มันอาจไม่มีอะไรจริง ๆ ก็ได้’ 

อย่างน้อยเขาก็ไม่อยากผิดใจอะไรก็ตามกับคนรักก่อนจะแยกย้ายกันไปทำหน้าที่ของตัวเอง แมคเคนซีภาวนาให้เป็นแบบนั้นพลางเดินเคียงข้างดีนไปขึ้นรถไฟใต้ดินเพื่อเดินทางไปยังย่านโซโหต่อ

“ข้า แมคเคนซี คลอดด์ ลินคอล์น ขอถวายเกียรติยศแก่เหล่าเทพ แก่เทพีอะธีน่า เทพีแห่งปัญญา”

จำนวนเกียรติยศที่มอบให้  :  5,000

BELIEVER (ผู้ศรัทธาเหล่าเทพ)  :  โบนัสเพิ่มความโปรดปราน +15

@God 

—Hakrabi

Cooper HEROES

21/02/25  11.30 น. -  12.00 น.

บทที่ 52

ดวงอาทิตย์ยามเที่ยงตรงทอแสงแรงกล้า คูเปอร์เหยียดแขนพลางสูดหายใจลึก มันเป็นอีกวันที่ลมจากชายฝั่งพัดโชยมาเบาๆ ทำให้รู้สึกเย็นขึ้นไปอีกนอกเหนือจากอากาศฤดูหนาว แม้ว่าเขาจะชอบบรรยากาศครึกครื้นของค่าย แต่บางครั้งการได้เดินทอดน่องคนเดียวโดยไม่มีเสียงดาบกระทบกันหรือเสียงฝีเท้าของเหล่าเดมิก็อดที่วิ่งอย่างเร่งรีบก็เป็นอะไรที่น่าพอใจไม่น้อย  

เท้าก้าวขึ้นเนิน ฮาล์ฟบลัดแห่งนี้ยังคงเงียบสงบ  ท้องฟ้าไร้ซึ่งเมฆบดบัง และที่เบื้องหน้าของชายหนุ่ม อาธีน่า พาร์เธนอน ตั้งตระหง่าน ประหนึ่งเป็นเจ้าของพื้นที่นี้มาตั้งแต่สมัยกรีกโบราณ (หากไม่นับความจริงที่ว่ามันพึ่งได้ถูกนำมาตั้งตรงนี้ไม่ถึงร้อยปีด้วยซ้ำ)

ยิ่งเดินเข้าไปใกล้ คูเปอร์ยิ่งรู้สึกได้ถึงความอลังการของรูปปั้นที่สร้างขึ้นเพื่อเป็นเกียรติแก่เทพีแห่งปัญญา แสงอาทิตย์สะท้อนกับสีทองของรูปปั้น แทบจะทำให้ดวงตาของเขาหรี่ลงโดยอัตโนมัติ มันยืนสูงเด่นเกินกว่าที่จะมองข้าม ไม่ว่าใครที่เดินเข้ามาในบริเวณนี้ก็ต้องเผลอรู้สึกไปว่ากำลังถูกจับตามองอยู่ตลอดเวลา  

"ก็ไม่ได้หมายความว่าผมจะรู้สึกกดดันอะไรหรอกนะครับ" เขาพึมพำ พลางจ้องมองใบหน้าสงบนิ่งของรูปปั้น องค์เทพีมองตรงมาด้วยสายตาที่ดูจะไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ แต่ในขณะเดียวกันกลับให้ความรู้สึกเหมือนกำลังประเมินอะไรบางอย่างอยู่  

ชายหนุ่มเอียงศีรษะ จ้องสบตากับดวงตาของรูปปั้น "รู้ไหม? ถ้ารูปปั้นนี้พูดได้ ผมว่าคุณคงตำหนิผมทุกวันเรื่องความไม่มีระเบียบของห้องนอนแน่ ๆ"  

สายลมพัดผ่านพอให้รู้สึกว่าบรรยากาศรอบตัวเงียบไปพักหนึ่ง  

"แต่แม่ไม่พูดไง" เจ้าของดวงตาสีเทาเหยียดยิ้ม พลางยกมือขึ้นลูบปลายคางตัวเองราวกับกำลังพินิจพิเคราะห์บางอย่าง "ดังนั้นเราจะถือว่าแม่เห็นด้วยกับผมละกัน"  

แน่นอนว่าไม่มีเสียงตอบกลับ นอกจากเสียงกระพือปีกของนกตัวหนึ่งที่บินผ่านยอดของรูปปั้นไป  

คูเปอร์ถอนหายใจ เดินไปหย่อนตัวลงบนโขดหินที่ตั้งอยู่ไม่ไกลจากฐานของรูปปั้น ทอดสายตามองทิวทัศน์รอบตัว ค่ายแห่งนี้มีเรื่องราวมากมายซ่อนอยู่ในทุกซอกทุกมุม ทั้งเรื่องเล่าจากวีรบุรุษที่ผ่านไป และเรื่องราวของคนที่ยังคงอยู่  

"บางทีผมก็สงสัยนะ" เขาพูดขึ้นมาอีกครั้ง ทั้งที่ไม่มีใครอยู่ตรงนั้น "หากรูปปั้นของแม่มีชีวิตจริงๆ คุณจะพูดอะไรกับพวกเรา? จะตำหนิ หรือจะให้คำแนะนำ? หรือคุณจะนั่งฟังเฉยๆ เหมือนอย่างตอนนี้?"  

ชายหนุ่มยิ้มเล็กน้อยให้กับตัวเอง นิสัยพูดคนเดียวของเขาไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร หากอยู่ในโรงละครก็คงจะเรียกว่าการรำพึงรำพันเป็นฉากเด่นของตัวละครเอกก็ว่าได้  

เขายกมือขึ้นบังแสงอาทิตย์ มองดูเมฆก้อนเล็ก ๆ ที่ลอยอยู่ไกลออกไป วันนี้ท้องฟ้าแจ่มใสเป็นพิเศษ ราวกับไม่มีเรื่องร้ายแรงเกิดขึ้น หรืออย่างน้อยก็ยังไม่มี

คูเปอร์ทอดสายตามองรูปปั้นตรงหน้า พลางพ่นลมหายใจออกมาเบา ๆ ขยับเสื้อแจ็กเก็ตให้เข้าที่ก่อนจะยืนกอดอกจ้องดวงตารูปปั้นที่มองตรงมา "โอเค เรามาคุยกันหน่อย"  

แน่นอนว่าไม่มีคำตอบกลับมา แต่ชายหนุ่มไม่ได้คาดหวังว่าจะมีอยู่แล้ว  

"คุณรู้ไหมว่าเวลาผมเดินผ่านที่นี่ ผมรู้สึกยังไง?" เขายกคิ้วขึ้นเล็กน้อยขณะมองรูปปั้นสูงตระหง่าน "มันเหมือนกับกำลังเข้าร่วมการสอบไล่วิชาปรัชญาที่ผมไม่เคยเตรียมตัวมาก่อนเลยสักครั้ง แล้วอาจารย์ก็ดันเป็นเทพีแห่งปัญญาซะด้วย"  

เงียบ... มีแค่เสียงลมพัดผ่าน  

"แน่นอน แม่คงกำลังคิดว่าผมพูดมากไป" คูเปอร์ยักไหล่ เดินวนไปรอบฐานของรูปปั้นเล็กน้อย "แต่ช่วยไม่ได้ ผมเป็นคนแบบนี้ และเอาจริงๆ นะ บางทีก็แอบคิดว่าถ้าคุณมีชีวิตขึ้นมาจริงๆ เราจะคุยกันได้รู้เรื่องมั้ย?"  

  

เขาหัวเราะกับตัวเองก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งบนโขดหินข้างๆ "พูดตรงๆ นะ ผมไม่ได้เกลียดที่นี่หรอก รูปปั้นของแม่ มันยิ่งใหญ่มาก น่าเกรงขามสุดๆ แบบที่ไม่ว่าผมจะเดินผ่านกี่ครั้งก็ต้องหยุดมองทุกที"  

เขาเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะเท้าคางกับมือ มองขึ้นไปยังใบหน้าของเทพีอีกครั้ง "แต่บางที...ผมก็อยากให้แม่พูดอะไรออกมาจริงๆ นะ จะตำหนิ จะให้คำแนะนำ หรือแค่ถามว่า ‘วันนี้เป็นยังไงบ้าง?’ ผมก็ยังจะดีใจเลย"  

สายลมพัดผ่านอีกครั้ง ครั้งนี้มันเย็นกว่าเดิมเล็กน้อย หรืออาจจะเป็นเพราะเงาของรูปปั้นที่ทอดมาบดบังแสงแดดบางส่วน  

"รู้ไหม เดี๋ยวนี้เวลาผมต้องตัดสินใจอะไรสำคัญ ๆ ผมก็เดินมาที่นี่เสมอ" คูเปอร์พูดพลางใช้ปลายรองเท้าขีดเขียนอะไรบางอย่างลงบนดิน "ไม่รู้ทำไม อาจจะเป็นเพราะคุณดูฉลาดสุด ๆ หรืออาจจะเป็นเพราะไม่มีใครมาที่นี่บ่อยเท่าผม ผมก็เลยได้ที่สงบๆ ไว้คุยกับตัวเอง"  

เขายกนิ้วขึ้นมาชี้ไปที่รูปปั้น "แม่น่ะ เป็นผู้ฟังที่ดีที่สุดที่ผมเคยมีเลยนะ"  

เงียบอีกครั้ง มีเพียงเสียงของใบไม้เสียดสีกันตามแรงลม คูเปอร์เอนตัวไปด้านหลังพิงกับก้อนหินก่อนจะทอดสายตามองท้องฟ้า "แต่ถ้าให้พูดจริงๆ ผมก็ยังคงสงสัย..."  

เขาชะโงกตัวไปข้างหน้าเล็กน้อย จ้องใบหน้าสงบนิ่งของเทพีด้วยแววตาครุ่นคิด "แม่เคยยิ้มจริง ๆ ไหมครับ?"  

แน่นอน ไม่มีคำตอบกลับมา  

"บางที ถ้าคุณมีชีวิตขึ้นมาจริง ๆ ผมอาจจะลองเล่าเรื่องตลกให้คุณฟังบ้างก็ได้นะ" คูเปอร์หัวเราะพลางยกมือขึ้นลูบคาง "แต่เดี๋ยวสิ คุณจะขำเหรอ? หรือคุณจะมองหน้าผมแบบ ‘ไร้สาระ’ แล้วเดินหนีไปเลย?"  

เขาส่ายหน้าให้ตัวเองก่อนจะลุกขึ้นปัดฝุ่นออกจากกางเกง "เอาล่ะ ผมไม่อยากรบกวนเวลาของคุณไปมากกว่านี้"  

"เอาล่ะ" คูเปอร์ลุกขึ้น ยืดเส้นยืดสายเล็กน้อยก่อนจะหันกลับไปมองรูปปั้นอีกครั้ง "ถึงเวลาที่ผมจะไปหาบางอย่างทำก่อนที่จะถูกลากไปทำอะไรที่อันตรายกว่าการเดินเล่นแถวนี้"  

เขาเอื้อมมือไปแตะที่ฐานของรูปปั้นเบาๆ ราวกับเป็นการบอกลา จากนั้นจึงหมุนตัวก้าวเดินกลับลงเนิน โดยไม่ลืมที่จะเหลียวกลับไปมองเป็นครั้งสุดท้าย ราวกับอยากให้แน่ใจว่ารูปปั้นนั้นยังคงอยู่ที่เดิม ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง  

และแน่นอนว่าอาธีน่า พาร์เธนอน ยังคงตั้งอยู่เช่นเดิม  

และเป็นอีกครั้งที่เขารู้สึกเหมือนรอยยิ้มของรูปปั้นเปลี่ยนไปเล็กน้อย หรือมันอาจจะเป็นแค่จินตนาการของเขาเองก็ได้

ข้า คูเปอร์ โจนส์ ขอมอบศรัทธาต่อเหล่าเทพ แก่ เทพี อะธีน่า เทพีแห่งปัญญาและสงคราม

จำนวนศรัทธาที่มอบให้: 1000

ข้า คูเปอร์ โจนส์ ขอถวายเกียรติยศแก่เหล่าเทพ แก่เทพี อะธีน่า เทพีแห่งปัญญาและสงคราม

จำนวนเกียรติยศที่มอบให้: 1000

ผู้โปรดปรานเหล่าเทพ โบนัสความโปรดปราน +15

Heroes โบนัสความโปรดปราน +25

Mackenzie HEROES

84. The end of aurora borealis mission

-11.02.25  /  06:42PM-

หลังจากใช้เวลาเดินทางโดยรถบัสอีกสามชั่วโมงกว่าและเดินมาจนถึงหน้าประตูค่ายก็เข้าสู่ช่วงเวลาเย็นย่ำแล้ว ในที่สุดทีมทำภารกิจล่าแสงเหนือ (ซึ่งที่จริงชื่อยาวกว่านี้) ก็กลับมาถึงค่ายฮาล์ฟบลัดโดยสวัสดิภาพ อาจถือว่ายังดีก็ได้ที่ตอนนี้โลกยังอยู่ในปรากฏการณ์รัติกาลสาปสูญ แม้พวกเขาจะมาถึงเวลาใกล้ค่ำแต่ท้องฟ้าก็ยังสว่างจ้าราวกับเที่ยงวัน จึงไม่ต้องคอยระวังเหล่าอสุรกายที่มักจะแฝงตัวมากับความมืดดักลอบโจมตี

“กลับมาถึงกันจนได้นะพวกเรา เดินทางกันแค่ไม่ถึงเดือนแต่รู้สึกเหมือนยาวนานเป็นปีเลย”

คีธยิ้มเล็กน้อยพลางพูดติดตลกในขณะที่พวกยืนอยู่ตรงหน้ารูปปั้นอะธีน่า พาร์เธนอน ซึ่งสมาชิกในทีมก็เห็นด้วยกับคำพูดนั้น

“อย่างไรเสียเราก็ถือว่าเป็นมิตรกันแล้ว หากมีโอกาสก็หาเวลามาร่วมโต๊ะทานอาหารกันบ้างล่ะ”

รูบี้บอกแล้วกระแอมไอเล็กน้อย เป็นที่รู้กันดีว่าธิดาเทพแอรีสผู้นี้ไม่ค่อยมีปฏิสัมพันธ์กับผู้คนในค่ายเท่าไหร่ การที่เธอเอ่ยปากชวนก่อนจึงเป็นเรื่องที่เหนือความคาดหมายอย่างยิ่ง แต่ก็ถือว่าเป็นเรื่องที่ดี

“ได้แน่นอน คุณลินคอล์นจะชวนคุณนีลมาด้วยก็ได้นะ”

คีธขยิบตาให้อย่างรู้ทัน แม้จะเป็นคนเงียบ ๆ แต่คุณหมอสาวก็ช่างสังเกตไม่น้อย เธอคงจับอารมณ์ความรู้สึกหึงหวงของดีนได้ตั้งแต่ครั้งแรกที่พบกัน แต่ถึงอย่างนั้นเธอเองก็ดูยินดีที่จะทำความรู้จักบุตรแห่งมหาเทพโพไซดอนและรับแฟนของเพื่อนเพิ่มเข้ามาเป็นเพื่อนอีกคนหนึ่ง 

เช่นเดียวกันกับรูบี้ที่เมื่อได้ยินชื่อดีน ดวงตาทรงอัลมอนด์ของเธอก็เหมือนจะเปล่งประกายขึ้นเล็กน้อย แต่เป็นประกายของการต่อสู้ ซึ่งแมคเคนซีมารู้ทีหลังเพราะมีช่วงหนึ่งของการเดินทางรูบี้มักจะคอยถามเกี่ยวกับดีนบ่อย ๆ จนเขาเริ่มระแวงว่าธิดาแห่งแอรีสผู้นี้จะเกิดปิ๊งปั๊งตกหลุมรักแฟนหนุ่มของเขาเข้าหรือเปล่า แต่ทุกอย่างก็กระจ่างชัดเมื่อเธอบอกกับเขาว่าเธอสนใจดีนเพราะดีนเป็นคนเก่งและมีฝีมือจึงอยากลองประลองกับอีกฝ่ายสักยกหนึ่ง แมคเคนซีจึงทำได้แค่ไว้อาลัยให้คนรักในใจเพียงเงียบ ๆ และหวังว่าเมื่อถึงวันนั้นดีนจะไม่โดนรูบี้จัดการจนสะบักสะบอมไปเสียก่อน

“ได้ ผมจะชวนเขามาด้วย เขาอาจจะพูดเก่งไปหน่อย เตรียมหูชากันได้เลย”

ใส่คำว่า ‘อาจจะ’ ไปสักหน่อยเพื่อให้ทั้งสองคนยังพอสบายใจอยู่บ้าง แมคเคนซีรู้ว่าเวลาดีนพูดนั้น พอรวม ๆ แล้วน่าจะมากกว่าที่พวกเขาทั้งสามคนพูดรวมกันเสียอีก

“ก็ดีไม่ใช่เหรอ จะได้ไม่เงียบจนเกินไป นิโคไลกับแอนดี้ก็มาด้วยกันนะ”

คีธหัวเราะน้อย ๆ ก่อนจะหันไปชวนสมาชิกใหม่ของค่ายทั้งสองที่กำลังตื่นตาตื่นใจกับ ‘บ้านหลังใหม่’ อยู่

“โอ๊ะ ได้ฮะ ผมจะมาด้วยแน่ ๆ เลย”

“กี้ !!”

นิโคไลกับแอนดี้ตอบขึ้นพร้อมกันแล้วยิ้มให้ จากนั้นก็หันกลับไปสนใจค่ายต่อ

“ดูท่านิโคไลกับแอนดี้คงจะอยากเข้าไปดูข้างในแย่แล้ว คุณลินคอล์นอย่าลืมพาทั้งคู่ไปแนะนำตัวกับคุณไครอนก่อนนะ แล้วค่อยพาไปที่บ้าน”

“โอเค เดี๋ยวผมพาพวกเขาไปเลย ขอบคุณทั้งสองคนมากนะ ที่ช่วยเหลือผมมาตลอดตั้งแต่ต้นจนจบภารกิจ พวกคุณเป็นเพื่อนร่วมทีมที่ดีมากจริง ๆ”

แมคเคนซีพยักหน้าตอบรับคำเตือนของคีธแล้วกล่าวขอบคุณเพื่อนทั้งสองอย่างจริงใจ

“คุณก็เช่นกันคุณลินคอล์น ขอบคุณที่ช่วยเหลือพวกเรามาตลอด ถ้าขาดเพื่อนร่วมทำภารกิจอีกเมื่อไหร่ก็มาชวนฉันได้ หรือแวะมาหากันที่สถานพยาบาลได้นะ แต่อย่ามาแบบบาดเจ็บจะดีกว่า”

“ฉันก็เช่นกัน ขอบคุณศิษย์น้องมาก แต่อย่าลืมเสียล่ะว่าเรายังมีนัดกัน หาเวลาว่างมาฝึกดาบและวิทยายุทธกับฉันด้วย หากหาผู้ร่วมทางทำภารกิจเมื่อไรก็บอกฉันได้เช่นกัน…ทีมพวกเราก็เก่งไม่ใช่น้อย”

รูบี้กอดอกแล้วส่งเสียง “ฮึ !” เบา ๆ ก่อนจะเชิดหน้าขึ้นเล็กน้อยด้วยความภาคภูมิใจจนแมคเคนซีกับคีธหัวเราะออกมาเบา ๆ จะว่าไปแล้วแมคเคนซีเองก็คิดว่าทีมของเขาเป็นทีมที่ดีเช่นกัน หากเกิดจับพลัดจับผลูต้องรับภารกิจอีก นอกจากดีนที่เขาจะนึกถึงเป็นคนแรกแล้ว สองคนนี้คือคนที่เขาจะนึกถึงเป็นลำดับถัดมาแน่นอน

.

.

พวกเขาแยกย้ายกันหลังจากเดินเขามาในค่าย แมคเคนซีพานิโคไลกับแอนดี้ไปแนะนำตัวให้คุณไครอนและคุณดีรู้จัก แน่นอนว่าคุณดียังคงเรียกชื่อเขาไม่ถูกอีกเช่นเคย และนิโคไลเองก็ดูจะประหลาดใจไม่น้อยที่ถูกเทพแห่งไวน์เปลี่ยนชื่อเอาเสียดื้อ ๆ ทั้งที่เพิ่งจะแนะนำตัวไป แต่เด็กชายก็คงจะคุ้นชินในอีกไม่ช้าเช่นเดียวกันกับเขา

.

.

“โอ๊ะ นั่น พี่แมคนี่นา ! พี่แมคกลับมาแล้ว !”

เสียงเจื้อยแจ้วคุ้นหูดังขึ้นขณะที่แมคเคนซีกำลังพานิโคไลกับแอนดี้ไปบ้านหมายเลข 20 เมื่อหันไปมองก็เห็นรีชากับเจโรมแห่งบ้านโพไซดอนกำลังเดินมาทางนี้

แต่กลับไม่มีคนที่เขาอยากเจอที่สุดมาด้วย…

“ไงรีช ไงเจโรม สบายดีกันไหม อ้อ…นี่นิโคไลน้องชายของฉันเอง…เขามาจากเยลโลวไนฟ์”

หลังจากปล่อยให้ทั้งสามคนได้ทำความรู้จักกันแล้ว รวมถึงแนะนำตัวเจ้าลูกก็อบลินตัวน้อยไปด้วย พวกเขาก็คุยกันต่อ

“พวกเราสบายดีค่ะ เนอะพี่เจโรม”

“ช่ายยยย สบายมาก แต่ที่บ้านเงียบจนเหงาเลย ผมกับรีชอยู่กันสองคนเอง จะว่าไปคุณกลับมาก่อนพี่ดีนอีกนะเนี่ย ทั้งที่คนนั้นแค่ไปช่วยพ่อหาเสียงที่นีออมเอง ไม่ได้ไปทำภารกิจสักหน่อย”

“นั่นสิ ๆ หนูว่านะ พี่ดีนต้องมัวแต่เถลไถลแน่ ๆ เลย”

แมคเคนซีได้แต่ยืนทำตาปริบ ๆ ฟังสองพี่น้องบ้านโพไซดอนคุยจ้อกันไม่หยุด กว่าจะเอ่ยปากถามออกมาได้ก็กินเวลาไปครู่นึง

“ดีน…ยังไม่กลับมาอีกเหรอ”

ความคิดที่ว่าดีนรอเซอร์ไพรส์เขาอยู่ที่ค่ายเป็นอันต้องถูกปัดตกไป เมื่อบุตรแห่งมหาเทพแห้งจ้าวสมุทรหันมามองหน้าเขา

“ยังไม่กลับเลยค่ะ แต่ว่าเมื่อไม่กี่วันก่อนหนูกับพี่ซันซ์แชทกับพี่ดีนด้วยนะ พี่ดีนยังคุยเรื่องกิจกรรมวันวาเลนไทน์กับพวกหนูอยู่เลย”

รีชาบอกแล้วก็หยิบสมาร์ทโฟนมาเปิดหน้ากลุ่มแชทรวมของบ้านหมายเลข 3 ให้ดู ซึ่งวันสุดท้ายที่ดีนติดต่อกับพี่น้องที่ค่ายคือวันที่ 7 ก.พ. ก่อนหน้าที่อีกฝ่ายจะรัวข้อความกับมิสคอลเป็นร้อยสายมาหาเขา

“เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า คุณได้ติดต่อกับพี่ดีนไหม”

ดูท่าเจโรมคงจะรับรู้ได้ถึงความผิดปกติบางอย่างจึงถามขึ้นมา แต่แมคเคนซีเองก็ยังไม่อาจฟันธงอะไรได้เช่นกัน และเขาก็ไม่อยากสร้างความไม่สบายใจให้ใครในตอนนี้ ทั้งที่ภายในใจตนเองเป็นห่วงดีนแทบแย่จนจิตใจร้อนรุ่มไปหมด

“ก็ติดต่อกันอยู่ แต่บางทีผมก็ยุ่งเลยไม่ได้ตอบข้อความเขา ป่านนี้คงงอนอยู่ล่ะมั้ง”

“พี่แมคโดนพี่ดีนงอนแล้วแน่ ๆ รีบไปง้อเลยนะคะ”

“โอเค ๆ เดี๋ยวพี่จะรีบส่งข้อความไปง้อดีนเลย ถ้างั้นขอตัวก่อนนะ จะพานิโคไลไปที่บ้านก่อน แล้วเจอกัน”

แมคเคนซีปั้นหน้ายิ้มแล้วพาน้องชายเดินไปยังบ้านหมายเลข 20 ซึ่งเป็นบ้านของบุตรเทพีเฮคาที หลังจากคล้อยหลังเหล่าบุตรแห่งโพไซดอนแล้ว ใบหน้าก็ถูกแทนที่ด้วยความตึงเครียดแทบจะทันที

‘ขอให้นายแค่งอนฉันจริง ๆ เถอะดีน…’

—Hakrabi

NPC CABIN 6 | Daughter of AthenaC l a r a       S c h u l z

21.05.2025 --- 07.30 PM

นานมากทีเดียวที่ คลาร่า ชูลซ์ ธิดาแห่งอะธีน่า เทพีแห่งปัญญาและกลยุทธ์สงคราม ไม่ได้ออกจากค่ายฮาล์ฟบลัดไปแตะขอบฟ้าดูโลกภายนอก ทั้งที่เมื่อก่อนเธอและครอบครัวออกไปผจญภัยสำรวจซากอารยธรรมกลางป่าเขากันไม่พักราวกับเป็น ลาล่า ครอฟต์ เบอร์ 2 พอได้มาอยู่ที่ค่ายฮาล์ฟบลัดหญิงสาวก็ได้แต่ฝึกวิชาการต่อสู้ อ่านหนังสือ ฝึกฝนตนเองวนไปไม่ได้พักผ่อน ครั้นจะพักแต่ละครั้งก็ถูกพวกเทพเจ้าจอมป่วนจากนอร์สเล่นงานจนไม่เป็นอันได้ออกไปไหนถึงสองครั้งสองคราว

เมื่อช่วงต้นปีคลาร่าได้เห็นงานอีเวนต์หนึ่งที่สำคัญเข้า นั่นคืองาน 'Japan Expo 2025' ที่จะจัดขึ้นในเมืองโอซาก้า ประเทศญี่ปุ่น ช่วงเดือนเมษายน - ตุลาคมของปีนี้

ความสำคัญของ 'World Expo' ในอดีตถือเป็นงานมหกรรมแห่งมวลมนุษยชาติ ที่ประเทศต่าง ๆ ทั่วทั้งมุมโลกจะนำเอาวิทยาการเจ๋ง ๆ มาจัดแสดงให้ประเทศอื่นได้เชยชม จัดว่าคือโอลิมปิกทางด้านวิทยาศาสตร์และนวัตกรรมเลยก็ได้ โดยมหกรรมนี้จะจัดขึ้นทุก 5 ปี เปลี่ยนประเทศเจ้าภาพจัดงานไปเรื่อย ๆ ฉะนั้นหากประเทศไหนรับเลือกเป็นเจ้าภาพแล้วล่ะก็ จะเป็นหน้าเป็นตาแก่ชาติ บ้านเมือง และยังสามารถดึงดูดนักท่องเที่ยวทำเงินได้อีกมหาศาล หากให้ยกตัวอย่างมรดกของการจัดงาน Wold Expo ในอดีต แล้วล่ะก็ หอไอเฟลที่ปารีส ก็นับเป็นสัญลักษณ์อันโดดเด่นที่ถูกสร้างมาเพื่อการนั้น

แม้จะไม่ใช่ความสนใจหลักอันดับหนึ่งอย่างเรื่องโบราณคดี แต่นวัตกรรมและการไปชมศิลปะวัฒนธรรมที่แต่ละชาตินำมาเสนอก็นับว่าคุ้มค่าที่จะชม เธอจึงทำการจองบัตรเข้าชมงานแบบไม่ล็อควันในช่วงเวลาฤดูร้อนในทันที ส่วนสาเหตุที่ทำไมถึงเลือกช่วงนี้ก็เพราะว่าราคาถูกที่สุด แถมยังเข้าชมได้อีกหลายรอบอีกต่างหาก เธอวางแผนการเดินทางเป็นอย่างดีและตอนนี้ก็เหมาะสม

ถึงพี่น้องทุกคน

ไม่อยู่ 4-5 วัน หากที่ค่ายมีอะไรก็โทรมานะ

จากคลาร่า

เธอเขียนโน้ตสั้น ๆ แปะไว้ที่ห้องนั่งเล่นบ้านนกฮูก จากนั้นก็ลากกระเป๋าเดินทางออกจากกระท่อมหมายเลข 6 ไปยังหน้ารูปปั้นอะธีน่าพาร์เธนอนเพื่อขอพรจากมารดาเสียหน่อย

"สวัสดีค่ะท่านแม่ ลูกกำลังจะออกเดินทางไปญี่ปุ่นเพื่อเรียนรู้ประสบการณ์และพักผ่อนสักหน่อย โปรดช่วยอวยพรให้การเดินทางในครั้งนี้ราบรื่นด้วยนะคะ แล้วก็... ช่วยคุ้มครองค่ายด้วย หวังว่าจะไม่มีใครโทรหาลูก เรียกตัวให้กลับมาด่วนเพราะว่าค่ายโดนถล่มอีก... ลูกไปก่อนนะคะ"

จากนั้นเธอก็เดินทางไปสถานีมอนทอกขึ้นรถไฟ LIRR ไปนิวยอร์ก เพื่อโดยสารรถไฟเฮเฟตัสรอบ 10.40 PM ไปถึงโตเกียว 2.00 PM ของอีกวัน จากการคำนวนอย่างมีแบบแผน กว่าที่เธอจะไปถึงโอซาก้าก็ได้เวลาเช็คอินเข้าโรงแรมที่จองไว้พอดี ...เพอร์เฟ็ก

---

 รางวัลโปรโมชั่นเดือนพฤษภาคม  หินตีบวกตามจำนวนไบต์

NPC CABIN 6 | Daughter of AthenaC l a r a       S c h u l z

26.05.2025 --- 3.05 PM

ถ...ถึงสักทีค่ายฮาล์ฟบลัด

สาวบ้านนกฮูกพร้อมด้วยกัปปะจากแดนปลาดิบเดินทางมาถึงหน้าค่ายฮาล์ฟบลัดเสียที แต่ก่อนจะเดินเข้าไปในค่ายคลาร่าต้องบอกเจ้าที่ก่อนว่าเธอพาอสุรกายหน้าใหม่กลับมาด้วย หญิงสาวเดินไปที่หน้ารูปปั้นใหญ่ยักษ์ของเทพีอะธีน่าพร้อมคุกเข่า คาวะคุระมารุที่มาด้วยก็ทำตาม

"ลูกกลับมาแล้วค่ะท่านแม่ ขอบคุณที่ช่วยปกป้องค่ายเอาไว้โดยไม่มีพวกจากโยทันไฮล์มมาถล่มนะคะ"

คลาร่าประสานมืออธิษฐาน จากนั้นเสมองไปทางคาวะคุระมารุที่คุกเข่าเคารพเทพีกรีกอย่างนอบน้อมเยี่ยงซามูไร

"ที่ลูกพากลับมาด้วยคือ 'คาวะคุระมารุ' ค่ะท่านแม่ เขาเป็นกัปปะที่เคยดูแลสระในศาลเจ้าของเทพีสึคุโยมิที่ญี่ปุ่น จากนี้ขอโปรดให้ท่านแม่ช่วยอนุญาตให้เขาเข้าออกค่ายได้โดยอิสระด้วยค่ะ"

เธอเงยหน้างมองรูปปั้นมารดา หากว่าดวงตาไม่เรืองแสงสีแดงพร้อมที่จะยิงเลเซอร์ออกมาก็แปลว่าคาวะคุระมารุจะปลอดภัยใต้บาเรียนี้ จากนั้นเธอจึงลุกยืนขึ้น

"ไปกัน อีกนิดเดียวก็จะถึงกระท่อมของพวกเราแล้ว จะได้นอนพักผ่อนกันเสียที หาวววว"  คลาร่าปิดปากหาวรอบที่ 100 ได้

"かしこまりました、お嬢様。" (ขอรับท่านหญิง)

"สวัสดีค่ะพี่คลาร่า!"

เสียงทักเจื้อยแจ้วมาจากเด็กหญิงเดมิก็อดตัวจิ๋ว รีชา แคมพ์เบลล์ จากกระท่อมโพไซดอน ในมือถือตะกร้าใส่ดอกไม้ รู้ได้เลยว่าเธอมาเก็บดอกไม้ใบหญ้าแถว ๆ นี้ไปทำอะไรสักอย่างซึ่งอาจจะเป็นการนำไปบูชาเทพโพไซดอนที่มีปัญหาแปรปรวนตั้งแต่ต้นปี

"เพิ่งไปภารกิจมาเหรอคะ" รีชาทักเพราะเห็นกระเป๋าเดินทางแบบลากของเธอ แหงมล่ะ ถ้าไม่เห็นน่าจะตาบอด กระเป๋าออกจะใบใหญ่เสียขนาดนี้

ธิดาอะธีน่าย่อตัวลงเล็กน้อยตอนคุยกับเด็กน้อยตัวเล็ก

"เปล่าจ้ะ คือว่าพี่ไปดูงานที่ญี่ปุ่นมาน่ะ คล้าย ๆ กับทัศนศึกษานั่นแหล่ะ"

"หวาว น่าสนุกจัง" ดวงตาของรีชาเป็นประกายวิบวับ สำหรับเด็กที่ไม่ค่อยได้ออกไปดูโลกกว้างไม่ว่าอะไรก็น่าสนใจไปหมด แม้ไม่รู้ว่าคลาร่าไปดูงานอะไรมาก็ตาม "หนูนึกว่าพี่สาวไปภารกิจเดินทางเหมือนพี่ดีนกับพี่แมคซี่ซะอีก"

"เห... ช่วงนี้มีคนรับภารกิจเดินทางด้วยสินะ" นี่น่าจะเป็นข่าวอัปเดตใหม่ของค่ายที่เธอรู้ตั้งแต่กลับมาญี่ปุ่น "ไม่ใช่หรอก ๆ ดูสิ พี่กลับมาแค่คนเดียว ไม่ได้มีผู้ร่วมทางไปด้วยเลย"

พอคลาร่าบอกแบบนั้นรีชาก็ทำหน้างงก่อนจะชี้ไปทางคาวะคุระมารุ สำหรับชาติตะวันตกคงไม่เคยเห็นอสุรกายหน้าตาแบบนี้แน่ ๆ จะว่าไปหนุ่มบ้านฮีบี้ที่เลี้ยงสัตว์เยอะ ๆ ก็เหมือนจะไม่มีกัปปะอยู่ในครอบครอง แอบรู้สึกว่าเหนือว่าเหมือนกันแฮะ

"อ้อ.. อสุรกายจากญี่ปุ่นน่ะ เขาคือกัปปะชื่อว่าคาวะคุระมารุ"

"คาระคาระวารุ?"

หญิงสาวขำคิกทันทีที่เห็นเด็กหญิงพูดชื่อยาก ๆ ของเจ้ากัปปะจนลิ้นพันกัน หากไม่ใช่สายเลือดอะธีน่าที่หูตาว่องไวกว่าชาวบ้าน แยกประสาทสัมผัสรับเสียงได้เก่ง คงได้กัดลิ้นตัวเองตอนพูดชื่ออสูรรับใช้ตั้งแต่แรกด้วยเช่นกัน เธอไม่แก้ต่างให้แต่แนะนำทั้งสองให้ได้รู้จักกันแทน

"คาวะคุระมารุ นี่เพื่อนใหม่รู้จักกันไว้นะ น้องรีชา สายเลือดโพไซดอน"

"お初にお目にかかります。拙者、どうぞよろしくお願い申し上げます、リーシャ殿。" (ยินดีที่ได้รู้จักขอรับ ข้าน้อยขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะขอรับ ท่านรีชา)

AI จากแอปพลิเคชั่นแปลภาษาพูดตามทันทีหลังจากที่กัปปะแนะนำตัว มันโค้งให้เพื่อนใหม่อย่างมีมารยาท น้ำบนจานกระฉอกเล็กน้อย 

"หวา ๆๆ" รีชาหน้าตาตื่นเมื่อเจอภาษาญี่ปุ่นอัดหน้า แต่ยังดีที่มีแปลภาษาตาม "เรารีชนะ ยินดีที่ได้รู้จักคาระคาระวารุ" พูดจบเด็กสาวก็โค้งตาม

"拙者もでございます。" (ข้าน้อยก็เช่นกันขอรับ) กัปปะโค้งอีก น้ำบนจานไหลจ๊อกเลยทีเดียว

"อื้อ ๆ" ฝั่งรีชาก็ไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมาสักที จนสุดท้ายน้ำในจานบนหัวของคาวะคุระมารุไหลออกหมด กัปปะน้องใหม่เป็นลมไปต่อหน้าต่อตา "ว้าย!!"

"เฮ้ย! แย่ล่ะ! รีชารีบเติมน้ำใส่จานบนหัวมันเร็ว!" คลาร่าก็มัวแต่ดูสองคนโค้งให้กันจนลืมไปเลยว่าถ้ากัปปะน้ำหมดจะแห้งตาย

"นะ.. น้ำเหรอคะ!? โอมมม น้ำจงมา!!"

ธิดาโพไซดอนบังคับน้ำที่หกนองบนพื้นไหลกลับคืนสู่จานบนหัวกัปปะเหมือนกับภาพเล่นถอยหลัง พอกัปปะได้รับน้ำมันก็กลับมามีชีวิตชีวา ไม่ได้อยู่ในสภาพใกล้ตาย

"ฟูวว ทันเวลา นายไม่เป็นไรใช่ไหมคาวะคุระมารุ?" คลาร่าผู้เป็นเจ้าของรีบเข้าไปดูอาการกัปปะของเธอ

"さ、拙者はもう大丈夫でございます、しかし…" (ขะ..ข้าน้อยมิเป็นไรแล้วขอรับ หากแต่...) คาวะคุระมารุทำท่าทีอึกอัก

"....แต่ว่า?"

"先ほど、リーシャお嬢様が拙者の命をお救いくださいました。よって、拙者と姫様との契約はこれにて断たれました。今、拙者には新たな主がおります。" (เมื่อครู่คุณหนูรีชาได้ช่วยชีวิตของข้าน้อยไว้ พันธะสัญญาระหว่างข้ากับท่านหญิงจึงสะบั้นลงขอรับ ตอนนี้ข้าน้อยได้นายคนใหม่แล้ว)

"หา!?" งงในตอนแรกแต่พอเรียบเรียงเรื่องราวในหัวก็ประติดประต่อเรื่องราวได้ในทันที จนคลาร่าระเบิดเสียงหัวเราะออกมา "ให้ตายสิคาวะคุระมารุ นายนี่เปลี่ยนเจ้าของได้ไวชะมัด!"

"เอ๋???" คนงงกว่าน่าจะเป็นรีชาที่ไม่รู้เรื่องรู้ราว

"คืองี้รีชา กัปปะน่ะจะภักดีต่อคนที่เติมน้ำใส่จานบนหัวในตอนที่มันใกล้ตาย คือว่าถ้าจานบนหัวของคาวะคุระมารุแห้งมันจะมีสภาพเหมือนเมื่อกี้น่ะ เพราะงั้นเธอคือเจ้านายคนใหม่ของมัน จากนี้ก็ช่วยดูแลมันต่อดี ๆ ด้วยนะ"

"เห!?!!!" จู่ ๆ โชคก็หล่นทับไม่รู้ตัวทำเอาเด็กหญิงร้องเสียงหลง

"お嬢様、拙者のことをお怒りではございませんよね？" (คุณหนูไม่โกรธข้าน้อยใช่ไหมขอรับ?) กัปปะเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสลด

"ไม่เลย ๆ คาวะคุระมารุไม่คิดมากนะ แค่เดินผ่านกันก็ทักทายบ้างก็พอ ฉันแอบคิดอยู่เหมือนกันว่าจะดูแลนายได้ดีไหม บางทีอยู่ที่กระท่อมโพไซดอนอาจจะดีกว่าก็ได้ ยังไงที่กระท่อมนั้นก็มีสระว่ายน้ำใหญ่ให้นายอยู่ด้วย" คลาร่าหันไปทางรีชา "ขอโทษนะน้อง ถึงจะดูมัดมือชกมากไปหน่อยแต่ช่วยรับกัปปะไปเลี้ยงสักตัวเถอะนะ เจ้านี่กินแค่แตงกวา ไม่เปลืองค่าอาหารมากแน่นอน"

"หนูเลี้ยงเขาได้เหรอคะ?" แม้จะงงในตอนแรกแต่ตอนนี้ธิดาแห่งโพไซดอนตาเป็นประกายวิบวับ "ได้สิคะ พี่เจโรมกับออมเล็ตต้องดีใจแน่ ๆ เลยที่ได้เพื่อนใหม่"

"ถ้างั้นพี่ขอฝากเขาไว้ด้วยนะ ไว้มีโอกาสค่อยเจอกันใหม่นะ พี่เข้าไปพักก่อนล่ะ ตอนนี้ง่วงสุด ๆ แล้วก็อย่าลืมนะ เธออย่าให้มันไปโค้งให้ใครจนน้ำหมดจานอีกเด็ดขาด"

"ได้ค่ะ หนูจะจำไว้อย่างดีเลย จะบอก ออมเล็ต พี่ดีน พี่เจโรมไว้ด้วย! บายค่ะพี่คลาร่า"

สั่งเสียกันเสร็จคลาร่ายืดตัวขึ้นก่อนจะโบกมือบ๊ายบายคาวะคุระมารุและเจ้านายคนใหม่ของมันแล้วไปพักผ่อนที่กระท่อมหมายเลข 6

---

 พา NPC คลาร่า ชูลซ์ มาส่งค่าย  ยุติการยืม NPC คลาร่า ชูลซ์
 เปลี่ยนเจ้าของอสุรกาย คาวะคุระมารุ (กัปปะ)  จาก NPC คลาร่า ชูลซ์ เป็น NPC รีชา แคมพ์เบลล์
 รางวัลโปรโมชั่นเดือนพฤษภาคม  หินตีบวกตามจำนวนไบต์

Ripley HEROES

White Swan in The Ocean

Oh Dad… (END)
22th July 2025 7 PM

   เมื่อเธอถวายความศรัทธาแด่พ่อของเธอแล้วเรียบร้อยก็ถึงเวลาที่เธอจะต้องมาถวายรายงานผลแก่เทพีแห่งปัญญาที่ดูจะปวดหัวกับพ่อของเธอที่สุดดีกว่า

   หากในตำนานเป็นจริงเช่นไร จะผ่านมากี่ยุคสมัยก็ยังปวดหัวอยู่เช่นเดิม

   ในช่วงเวลาที่ควรจะอับแสงแต่กลับจ้าจนจำภาพดวงดาวไม่ได้แล้ว มีร่างของหญิงสาวคนหนึ่งก้าวเดินออกจากใจกลางค่ายเพื่อเดินมายังสถานที่อันศักดิ์ศิทธิ์ของหลาย ๆ คนโดยเฉพาะเด็กบ้านเคบินที่ 6

   ริปลีย์ สวอนสันอ่านกระดาษทบทวนอีกครั้งว่าต้องทำอะไรบ้างก็ได้รู้ว่าสิ่งที่เธอทำก็แค่—

   “ไปถวายของปลอบใจคุณพ่อมาแล้วล่ะค่ะ ถึงจะน่าปวดหัวหน่อยก็เถอะ”

   พูดออกไปให้อะธีน่าได้ยินซะว่าเธอทำอะไรมาบ้าง

   “ของเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่เอาเงินไปตั้งร้อยดอลลาร์ เอาเถอะ คิดว่าน่าจะทำให้คุณพ่อหายเครียดลงหน่อย หรือไม่ก็หวังว่าจะตั้งสติได้ว่าตอนนี้กำลังมีคนเดือดร้อนมากแค่ไหน ถึงจะสงสารเขาก็เถอะ มหาสมุทรมันก้าวใหญ่นี่นะ แต่ทำยังไงได้ เพราะพลังที่ยิ่งใหญ่ล้วนมีสิ่งที่ต้องรับผิดชอบ”

   ราวกับว่ามีคนให้ระบายความในใจว่าตัวเธอนั้นรู้สึกปวดหัวไม่ต่างยามที่มานั่งอ่านข่าวทั้งหลาย อย่างข่าวคลื่นทะเลเปลี่ยนทิศก็เกินจะจินตนาการไปแล้ว ณ วินาทีนั้นเองที่เสียงถอนหายใจจบลงก็มีแสงระยับที่สู้แดดจ้าสะท้อนเข้าดวงตากลม เป็นกล่องที่ไม่รู้ว่ามาอยู่ตรงนี้ตอนไหนพร้อมกับแว่วเสียงที่ส่งเข้ามา

   “ข้าทราบแล้วธิดาแห่งโพไซดอน ขอบใจมาก”

   โอเค ชัวร์แล้วล่ะว่าทั้งหมดนี้เป็นของเธอคนเดียว

เปิดใช้งานเอฟเฟค

ปฏิสัมพันธ์กับ อะธีน่า
+5 ความสนิทสนมจากการพูดคุย ???

◆รางวัลตอบแทน◆
เครดิต:
+100 พลังน้ำใจ +50 ดรักม่า +2 Point อะธีน่ามอบปัญญาให้คุณ (+5 INT)
ไอเท็ม:
หินแห่งปัญญา 2 ก้อน
ความโปรดปราน:
+ความโปรดปรานจากโพไซดอนตามศรัทธา
+35 ความโปรดปรานจากโพไซดอนจากการบูชาถวายของ
+35 ความโปรดปรานจากอะธีน่า


◆BELIEVER◆
(ผู้ศรัทธาเหล่าเทพ)
- โบนัสเพิ่มความโปรดปราน +15

◆ผู้โปรดปรานเหล่าเทพ◆
โบนัสเพิ่มความโปรดปราน +15

@God

Axel HEROES

A. Mikailov

power of calculated luck

To me luck is like a loaded gun—never random, always aimed — Axel

27.07.2025 | 6:40 PM

เมื่อการลงทุนเพื่อความสงบสุขของมหาสมุทรได้สิ้นสุดลง, ยังมีอีกหนึ่งธุรกรรมที่ต้องปิดให้เรียบร้อย—การรายงานผลต่อผู้ริเริ่มภารกิจ

บุตรแห่งโชคชะตาเดินออกจากบริเวณเตาไฟศักดิ์สิทธิ์, มุ่งหน้าไปยังเขตวิหารของเหล่าทวยเทพ, จุดหมายของเขาคือวิหารของเทพีอะธีน่า มันตั้งตระหง่านอย่างสง่างาม, โครงสร้างที่ทำจากหินอ่อนสีขาวบริสุทธิ์สะท้อนแสงสีทองอ่อนจางของสนธยาที่ไม่มีวันสิ้นสุด, สร้างบรรยากาศที่เต็มไปด้วยระเบียบ, ปัญญา, และความเยือกเย็นที่น่าเกรงขาม แตกต่างจากความหรูหราที่แฝงความวุ่นวายในเคบินของมารดาเขาโดยสิ้นเชิง

มันเป็นความรู้สึกที่แปลกประหลาด…ที่ต้องมายืนอยู่ต่อหน้ารูปสลักของเทพเจ้าองค์อื่นที่ไม่ใช่ไทคี

นี่ไม่ใช่การ ‘รายงาน’ ประจำวันที่เต็มไปด้วยการตัดพ้อ, การทดลอง, หรือการประชดประชันอย่างที่เขาคุ้นเคย แต่มันคือการยื่นรายงานผลการปฏิบัติงาน รูปสลักของเทพีอะธีน่าที่อยู่เบื้องหน้าเขานั้นสูงใหญ่และน่าเกรงขาม, ดวงตาที่ทำจากหินของหล่อนจ้องมองมายังเขาด้วยแววตาที่เปี่ยมด้วยปัญญาและความเฉียบแหลมที่ไร้ความรู้สึก, ราวกับกำลังประเมินทุกการกระทำและความคิดของเขา

เขาไม่ได้นั่งลง, ไม่ได้ทำตัวตามสบาย, แต่กลับยืนตรงด้วยท่าทีที่เต็มไปด้วยความเคารพซึ่งถูกควบคุมไว้เป็นอย่างดี

"อะธีน่า" เขาเอ่ยขึ้น, น้ำเสียงของเขาเรียบและชัดเจน, ก้องกังวานในโถงวิหารที่เงียบสงัด "ตามคำร้องขอของท่านที่ประกาศไว้…ผมได้ทำการถวายเครื่องบรรณาการเพื่อช่วยบรรเทาความไม่สบายใจของโพไซดอนแล้ว"

เขาไม่ได้ลงรายละเอียดว่าเขาถวายอะไรไป, ไม่ได้อธิบายเหตุผลเบื้องหลังการเลือกของแต่ละชิ้น, เขาเพียงแค่รายงานผลลัพธ์ที่จับต้องได้—การกระทำได้เสร็จสิ้นลงแล้ว

"หวังว่ามันจะเป็นประโยชน์ต่อการรักษาสเถียรภาพโดยรวม...ตามที่ท่านต้องการ"

เมื่อกล่าวจบ, เขาก็โค้งศีรษะลงเล็กน้อยเป็นการแสดงความเคารพครั้งสุดท้าย, แล้วหมุนตัวเตรียมจะเดินจากไป เขาไม่ได้คาดหวังการตอบรับใดๆ นี่เป็นเพียงการปิดจ๊อบ, การส่งมอบงานที่ได้รับมอบหมาย, ไม่ใช่การสนทนา

ทว่า, ในจังหวะที่เขากำลังจะก้าวเท้าออกจากวิหาร, เสียงหนึ่งก็แว่วมากับสายลมที่พัดผ่านเข้ามาในโถงวิหารอย่างแผ่วเบา

"ขอบใจ"

มันเบาจนแทบจะไม่ได้ยิน, ราวกับเสียงใบไม้ที่เสียดสีกัน, แต่กลับชัดเจนพอที่จะทำให้บุตรแห่งโชคชะตาหยุดชะงักไปชั่วครู่

"หากผมมีเวลาจะไปร่วมลงแรงเพิ่มอีก"

เขาไม่ได้หันกลับไป, ไม่ได้แสดงอาการใดๆ ออกมา แต่ในใจของเขา…ก็ได้บันทึกการทำธุรกรรมที่ประสบความสำเร็จนี้ไว้เป็นที่เรียบร้อยแล้ว

+100 พลังน้ำใจ +50 ดรักม่า +2 Point

อะธีน่ามอบปัญญาให้คุณ (+5 INT)

 ไอเท็ม:หินแห่งปัญญา 2 ก้อน

 ความโปรดปราน:

+ความโปรดปรานจากโพไซดอนตามศรัทธา

+35 ความโปรดปรานจากโพไซดอนจากการบูชาถวายของ

+35 ความโปรดปรานจากอะธีน่า

Power Money Game Music

CABIN 19

@Hye Ri

Axel HEROES

A. Mikailov

power of calculated luck

To me luck is like a loaded gun—never random, always aimed — Axel

31.07.2025 | 03:20 PM

กลิ่นอายที่คุ้นเคยของทุ่งสตรอว์เบอร์รีและปุ๋ยคอกที่ถูกสายลมพัดโชยมา, คือสัญญาณที่ชัดเจนที่สุดว่าการเดินทางที่ยาวนานและเต็มไปด้วยอันตรายได้สิ้นสุดลงแล้ว รถตู้สีดำเคลื่อนตัวผ่านซุ้มประตูทางเข้าค่ายฮาล์ฟบลัดอย่างช้าๆ, พาพวกเขากลับคืนสู่อ้อมกอดของความปลอดภัยที่จับต้องได้

เมื่อประตูรถเลื่อนเปิดออก, เหล่าเดมิก็อดก็แยกย้ายกันไปตามทางของตน, แต่ละคนต่างก็มุ่งหน้ากลับไปยังเคบินที่พักเพื่อพักฟื้นจากความเหนื่อยล้าที่สะสมมาตลอดหลายวันที่ผ่านมา

บุตรแห่งโชคชะตาเป็นคนเดียวที่ไม่ได้ทำเช่นนั้น

"ขอบคุณสำหรับสองวันที่ผ่านมานะครับ, รุ่นพี่" เขากล่าวกับผู้นำกลุ่มที่กำลังจะแยกตัวไป "ผมได้เรียนรู้เยอะเลย"

มันไม่ใช่คำเยินยอ, แต่เป็นการยอมรับในความสามารถของนักวางแผนคนหนึ่งที่มีต่ออีกคนหนึ่ง

ธิดาแห่งอะธีน่าพยักหน้ารับ, รอยยิ้มจางๆ ที่เจือความเหนื่อยล้าปรากฏขึ้นที่มุมปาก "พวกเธอทุกคนทำได้ดี" เธอกล่าวก่อนจะเดินจากไป

ดีลเลอร์แห่งค่ายฮาฟบลัดยืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง, มองตามหลังของทุกคนไปจนลับสายตา, ก่อนที่เขาจะหันหลังแล้วเดินไปในทิศทางตรงกันข้าม จุดหมายของเขาไม่ใชเคบินที่พัก แต่คือวิหารของเทพีอะธีน่าที่ตั้งตระหง่านอยู่ไม่ไกล

เขาต้องไปชำระหนี้

การที่เขาพาแอนนาเบ็ธไปติดกับดักที่โคลอสเซียมนั้น, แม้จะไม่ได้ตั้งใจ, แต่สำหรับเขา มันคือความผิดพลาดในการคำนวณที่ต้องได้รับการชดเชย, และการจะชดเชยให้กับบุตรสาวแห่งปัญญา…จะมีวิธีไหนที่ดีไปกว่าการแสดงความเคารพต่อมารดาของเธอโดยตรงและชมเธอให้อธีน่าฟัง

วิหารของเทพีอะธีน่าสง่างามและเปี่ยมด้วยระเบียบ, ทุกอย่างถูกสร้างขึ้นอย่างสมมาตรและสมบูรณ์แบบ, เป็นภาพสะท้อนของสติปัญญาที่เยือกเย็นและน่าเกรงขาม เขาก้าวเข้าไปข้างใน, เผชิญหน้ากับรูปสลักหินอ่อนขนาดมหึมาของเทพีแห่งการรบ

เขายืนตรงเบื้องหน้ารูปสลัก, ไม่ได้คุกเข่า, ไม่ได้สวดอ้อนวอน, แต่เป็นการ ‘รายงาน’ ผลการปฏิบัติงาน

"อะธีน่า" เขาเอ่ยขึ้น, น้ำเสียงของเขาเรียบและชัดเจน "ผมพึ่งกลับมาการฝึกซ้อมภาคสนามที่อิตาลี"

เขาเริ่มเล่าเรื่องราวทั้งหมด, ตั้งแต่การต่อสู้กับวัวแห่งโคลคิส, การเผชิญหน้ากับราชสีห์เนเมียน, ฮิปานาลิส, หุ่นยนต์ทองคำ ไปจนถึงกับดักที่โคลอสเซียม เขาไม่ได้แก้ตัว, แต่ยอมรับในความผิดพลาดของตัวเอง "ผมประเมินความเจ้าเล่ห์ของศัตรูต่ำไป…และนั่นทำให้บุตรสาวของท่านต้องตกอยู่ในอันตราย"

"แต่เธอรับมือกับมันได้อย่างไร้ที่ติ" เขาเริ่มกล่าวถึงสิ่งที่เขาต้องการจะสื่อสารอย่างแท้จริง "การตัดสินใจที่เฉียบขาด, ไหวพริบในการแก้ปัญหาเฉพาะหน้า, และความเป็นผู้นำของเธอ…น่ายกย่องอย่างยิ่ง ท่านมีบุตรสาวที่ยอดเยี่ยม"

มันคือคำชมที่มาจากใจจริง, เป็นการยอมรับในความสามารถของนักวางแผนคนหนึ่งที่มีต่ออีกคนหนึ่ง, และเป็นวิธีการชดเชยในแบบของเขา

เมื่อการรายงานสิ้นสุดลง, เขาก็โค้งศีรษะลงเล็กน้อย, เตรียมจะเดินจากไป

ทว่า, ในขณะที่เขากำลังจะหันหลัง, เสียงกระซิบที่เบาและเยือกเย็นก็แว่วมากับสายลมที่พัดผ่านเข้ามาในโถงวิหาร

"ปัญญามิได้วัดกันที่การไม่เคยพลาดพลั้ง...แต่วัดกันที่การเรียนรู้จากมัน”

Train with Annabeth (End) +8 INT

Talk with Anabeth

น้ำหอมบุรุษ: เลขไบต์ลงท้าย 2,4,6,8  + 2 bonus

ข้าแอ็กเซล มิคาอิลอฟ ขอแสดงความกล้าหาญต่อเทพีอะธีน่า

จำนวนความกล้าหาญที่มอบให้: 1000

Heroes: +25 ความโปรดปราน

ผู้โปรดปรานเหล่าเทพ: +15 ความโปรดปราน

Power Money Game Music

CABIN 19

@Hye Ri

Nymeria HEROES

28-07-2025 12.30 PM

I want to be your everything little darling

ความภาคภูมิใจที่ก่อตัวขึ้นจากการโบยบินครั้งแรกยังคงอุ่นซ่านอยู่ทั่วสรรพางค์กาย มันคือความรู้สึกอิสระที่ไม่เคยได้สัมผัสที่เจือปนกับอำนาจในการควบคุมที่สมบูรณ์แบบ เมื่อสิ้นสุดคาบเรียนสุดท้ายของหลักสูตรพื้นฐานที่ตอนนี้ไม่จำเป็นต้องกังวลอีกต่อไป ธิดาแห่งเฮคาทีเดินเข้าไปหามิแรนด้าที่กำลังให้คำแนะนำกับลูกศิษย์คนอื่นๆ

“รุ่นพี่มิแรนด้าคะ” สุภาพสตรีลึกลับเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่นอบน้อม “พอดีว่าฉันเรียนครบทั้งสี่คาบแล้ว ไม่ทราบว่าพอจะมีการทดสอบอะไรให้ทำเพื่อวัดระดับบ้างไหมคะ”

เด็กหญิงวัยแปดขวบเก๊หันมามองด้วยแววตาที่ฉลาดล้ำเกินวัย หล่อนส่ายหัวเบาๆ พร้อมกับรอยยิ้มที่อ่อนโยน “สำหรับวิชาฝึกเพกาซัสแล้ว มันไม่มีบททดสอบที่เป็นทางการหรอกไนท์” หล่อนตอบ “บททดสอบที่แท้จริงของเธอคือโลกภายนอกต่างหาก”

ดวงตาสีเขียวสดใสนั้นมองตรงมาอย่างมีความหมาย “เก็บความรู้และประสบการณ์ที่ได้เรียนไปไว้นะ หากวันข้างหน้าเธอพบเจอเพกาซัสที่วาสนาต้องกัน ก็ลองใช้วิธีที่เรียนไปผูกมิตรกับมันดู นั่นแหละคือบททดสอบที่สำคัญที่สุด”

มันคือคำตอบที่ลึกซึ้งและเรียบง่ายอย่างน่าประหลาด ไนท์พยักหน้ารับอย่างเข้าใจ คำขอบคุณถูกเอ่ยออกมาอย่างแผ่วเบา ก่อนที่ความคิดหนึ่งจะสว่างวาบขึ้นมาในหัวราวกับสายฟ้า

ภารกิจส่งกำลังใจจากเทพีอะธีน่ายังไม่เสร็จสิ้น

สองเท้าหมุนตัวและก้าวเดินออกจากคอกเพกาซัสทันที ทิ้งกลิ่นหอมของฟางแห้งและความทรงจำแห่งอิสรภาพไว้เบื้องหลัง เป้าหมายใหม่ในตอนนี้คือเนินฮาล์ฟบลัด ที่ซึ่งรูปปั้นที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในค่ายตั้งตระหง่านท้าทายกาลเวลาอยู่

ยิ่งเดินเข้าไปใกล้ เนินฮาล์ฟบลัดก็ยิ่งแผ่พลังอำนาจที่มองไม่เห็นออกมา และเมื่อมาถึงยอดเนิน ภาพที่ปรากฏอยู่เบื้องหน้าก็สามารถหยุดลมหายใจของใครหลายคนได้ อะธีน่า พาร์เธนอน รูปปั้นเทพีแห่งปัญญาสูงสี่สิบฟุตที่ทำจากงาช้างและทองคำ เปล่งประกายสีทองอร่ามภายใต้แสงอาทิตย์ยามบ่าย มันคือสัญลักษณ์แห่งชัยชนะ, สติปัญญา, และพลังอำนาจที่ถูกขนย้ายข้ามมหาสมุทรกลับมาโดยเหล่าเจ็ดวีรบุรุษในคำพยากรณ์ครั้งก่อน

รูปปั้นนั้นหันหน้าเข้ามาหาค่าย ดวงตางาช้างที่ไร้แววนั้นกลับให้ความรู้สึกเหมือนกำลังจ้องมองลงมาอยู่ตลอดเวลา ประเมินค่า วิเคราะห์ และตัดสินทุกคนที่ย่างกรายเข้ามาในอาณาเขตของนาง

ไนทียืนอยู่เบื้องหน้ารูปปั้นมหึมานั้น สูดลมหายใจเข้าลึกๆ ปล่อยให้พลังแห่งปัญญาที่แผ่ออกมาโอบล้อมรอบกาย ก่อนจะเริ่มกล่าวรายงานภารกิจด้วยน้ำเสียงที่ชัดเจนและเปี่ยมด้วยความเคารพ

“ท่านเทพีอะธีน่า” หญิงสาวเริ่มต้น “ภารกิจเยียวยาจิตใจเทพสมุทรตามที่ท่านมอบหมาย ได้ดำเนินการเสร็จสิ้นเรียบร้อยแล้ว”

ดวงตาคมกริบจ้องตรงไปยังใบหน้างาช้างที่สงบนิ่ง “ฉันได้ถวายของบูชาเพื่อบรรเทาความโศกเศร้าของพระองค์ ทั้งผลไม้เขตร้อนเพื่อเติมความสดชื่น, แจ็กเก็ตสมัยใหม่เพื่อเป็นสัญลักษณ์ของการเปลี่ยนแปลง, และหินเทพสมุทรเพื่อย้ำเตือนถึงแก่นแท้แห่งพลังของพระองค์เอง”

“ฉันไม่ได้เพียงแต่มอบของขวัญ แต่ยังได้มอบคำแนะนำ” เสียงนั้นยังคงดำเนินต่อไปอย่างไม่สะดุด “ได้เสนอแนะให้ท่านโพไซดอนลองผ่อนคลายด้วยวิธีของมนุษย์ และยังได้ฝากข้อความไปถึงองค์ซุส ให้พิจารณาถึงความสำคัญของการดูแลสุขภาพจิตบนโอลิมปัส เพื่อป้องกันไม่ให้คลื่นอารมณ์ของทวยเทพส่งผลกระทบต่อโลกมนุษย์บ่อยครั้งนัก”

หญิงสาวเว้นจังหวะไปชั่วครู่ ราวกับกำลังรอคอยปฏิกิริยาจากรูปปั้นที่ไร้ชีวิต

“ฉันรู้ว่าท่านอาจจะกำลังกลัดกลุ้มใจกับความสัมพันธ์ที่ไม่สู้ดีนักกับคู่ปรับของท่าน แต่บางทีการกระทำเล็กๆ น้อยๆ ในครั้งนี้ อาจจะเป็นจุดเริ่มต้นของการเปลี่ยนแปลงไปในทิศทางที่ดีขึ้นก็ได้ อย่าเพิ่งท้อใจไปเลยค่ะ เทพีแห่งปัญญา”

สิ้นคำพูดนั้นเอง แสงสีทองจางๆ ก็พลันปรากฏขึ้นที่แท่นบูชาเบื้องหน้ารูปปั้น เมื่อแสงนั้นเลือนหายไป ก็เผยให้เห็นก้อนหินสีขาวนวลก้อนหนึ่งที่ส่องประกายเรืองรองราวกับมีแสงสว่างอยู่ภายในตัวของมันเอง มันคือหินแห่งปัญญา ของรางวัลตอบแทนสำหรับภารกิจที่สำเร็จลุล่วง

ผู้สวมแหวนผีสิงเอื้อมมือไปหยิบมันขึ้นมาอย่างนุ่มนวล เพียงแค่สัมผัสความอบอุ่นและพลังแห่งความรู้ที่แผ่ออกมาจากก้อนหินนั้นไหลผ่านถุงมือเข้ามาสู่ร่างกาย รับรู้ได้ถึงความคิดที่เฉียบคมและสมาธิที่แน่วแน่ขึ้นอย่างเห็นได้ชัด สิ่งนี้คงมีประโยชน์กับอุปกรณ์ของเธอแน่ๆ

ภารกิจส่งกำลังใจสิ้นสุดลงแล้ว ทิ้งไว้เพียงก้อนหินวิเศษในมือและหนทางข้างหน้าที่ยังไม่รู้เหนือรึใต้

*******

รางวัลภารกิจส่งศรัทธาให้โพไซดอน

+100 พลังน้ำใจ +50 ดรักม่า +2 Point อะธีน่ามอบปัญญาให้คุณ (+5 INT)

+35 ความโปรดปรานจากโพไซดอนจากการบูชาถวายของ

ไอเท็ม: หินแห่งปัญญา 2 ก้อน

HEROES (วีรบุรุษผู้โปรดปราน) โบนัสเพิ่มความโปรดปราน +25

ผู้โปรดปรานเหล่าเทพ โบนัสความโปรดปราน +15

กุหลาบน้ำเงินทอง : เมื่อสวมใส่จะทำให้การมีปฏิสัมพันธ์กับ NPC/TGC/Satyr/Lares/บูชาเหล่าเทพ+5

@God 

i'll melt your heart into two @HyeRi Codes

Axel HEROES

A. Mikailov

power of calculated luck

To me luck is like a loaded gun—never random, always aimed — Axel

09.08.2025 | 06:00 AM

การลงทุนในหุ้นบลูชิพตัวหนึ่งเสร็จสิ้นลง, และตารางเวลาที่อัดแน่นก็กำลังจะเริ่มขึ้น แต่ก่อนที่เขาจะมุ่งหน้าไปยังจุดรวมพลเพื่อเริ่มต้นการฝึกภาคสนามครั้งใหม่, นักลงทุนที่ชาญฉลาดก็รู้ดีว่าไม่ควรจะทุ่มทุกอย่างไปที่สินทรัพย์ตัวเดียว

เส้นทางของเขาที่ตรงไปประตูค่ายจึงกเลี้ยวแวะวิหารเล็กๆ แห่งหนึ่งที่ตั้งอยู่อย่างเงียบสงบและเป็นระเบียบ, เป็นป้อมปราการแห่งสติปัญญาที่สร้างขึ้นเพื่อบูชาเทพีอะธีน่า

มันไม่ใช่การแวะด้วยความรู้สึกที่โหยหา, แต่เป็นการเคลื่อนไหวเชิงกลยุทธ์ที่ถูกคำนวณมาอย่างดี, คือการรักษาสมดุลของ ‘พอร์ตโฟลิโอแห่งความภักดี’ ที่เขากำลังสร้างขึ้นมาอย่างระมัดระวัง

เมื่อก้าวเข้าไปในวิหารที่เปี่ยมด้วยความสมมาตรและความสงบนิ่ง, ไอเย็นของหินอ่อนและกลิ่นอายของความรู้ที่จับต้องไม่ได้ก็โอบล้อมกายเขาในทันที เขายืนอยู่เบื้องหน้ารูปสลักขนาดมหึมาของเทพีแห่งการรบ, ดวงตาที่ทำจากหินสีเทาพายุของหล่อนจ้องมองมายังเขา, ไม่ใช่ด้วยการตัดสิน, แต่ด้วยการวิเคราะห์ที่เยือกเย็น

บุรุษชาวรัสเซียไม่ได้คุกเข่า, เขาเพียงแค่โค้งศีรษะลงเล็กน้อย, เป็นการแสดงความเคารพจากนักกลยุทธ์คนหนึ่งที่มีต่ออีกคนหนึ่ง

"วันนี้…กลุ่มฝึกของเอมีเลียจะออกไปนอกค่าย" เขาเริ่มต้นการรายงาน, น้ำเสียงของเขาเรียบและชัดเจน, ไม่ได้เป็นการร้องขอ, แต่เป็นการแจ้งให้ทราบ "เราจะไปประเมินภาคสนามกับอสูรกายในเมือง"

เขาหยุดไปชั่วครู่, มองลึกเข้าไปในดวงตาสีเทาที่ไร้ความรู้สึกนั้น "ชัยชนะต้องการกลยุทธ์ที่เหนือกว่าพละกำลัง…ซึ่งเป็นอาณาเขตของท่านโดยตรง"

"เกียรติยศใดๆ ที่ได้มาจากการต่อสู้ในครั้งนี้…ผมขอถวายให้แด่เทพีแห่งปัญญา"

มันคือการประกาศเจตนา, คือการยอมรับในอำนาจ, คือธุรกรรมที่สมบูรณ์แบบ

เมื่อการสื่อสารทางเดียวสิ้นสุดลง, เขาก็ไม่ได้รอคอยสัญญาณตอบรับใดๆ เขาก้มศีรษะลงอีกครั้งเป็นการอำลา, แล้วเดินออกจากวิหารแห่งตรรกะและความจริงที่โหดร้ายนั้นไปอย่างเงียบเชียบ, มุ่งหน้าไปยังจุดนัดพบที่ซึ่งบทเรียนบทใหม่แห่งการใช้พละกำลังกำลังรอคอยอยู่ 

ข้าแอ็กเซล มิคาอิลอฟ ขอถวายเกียรติยศแก่อะธีน่า

จำนวนเกียรติยศที่มอบให้: 1000

บูชาถวายเกียรติยศ: 30 EXP, +30 ความโปรดปรานต่ออะธีน่า

BELIEVER: +15 ความโปรดปราน

ผู้โปรดปรานเหล่าเทพ: +15 ความโปรดปราน

Power Money Game Music

CABIN 19

@Hye Ri