[หน้าโรงอาหาร] เตาไฟบูชาเทพ

Adelaide BELIEVER

PRAYING FOR TYCHE

- - - - -

                คงถึงเวลาแล้วที่อเดลเลดจะต้องเริ่มถวายเครื่องสักการะให้เทพเจ้าองค์ที่บ้างนอกจากพ่อของเธอ หลังจากจบกิจกรรมที่ชายหาดเธอก็นอนสลบเหมือดไปหลายวันจนเรี่ยวแรงเริ่มจะกลับมาบ้างจึงตัดสินใจออกมาเดินเล่นสูดอากาศนอกบ้าน หญิงสาวกระชับถุงกระดาษในมือที่ภายในบรรจุมอยเจอไรเซอร์เคาน์เตอร์แบรนด์ยี่ห้อดังที่ตั้งใจว่าจะนำมาสักการะเทพีไทคีเผื่อเธอจะโชคดีแบบคนอื่นเขาบ้างเพราะเธอดูค่อนข้างอับโชคทีเดียวหากพิจารณาจากกิจกรรมบันไดงูที่ชายหาดเมื่อหลายวันก่อน

                "สวัสดีค่ะเทพีไทคี" หญิงสาวเว้นวรรคเล็คน้อย มือเล็กค่อยๆ หยิบกระปุกมอยเจอร์ไรเซอร์ออกมาจากถุงกระดาษและหย่อนลงในกองไฟ

                "ฉันอเดลเลด เคอร์ ธิดาแห่งซุส พอดีช่วงนี้ฉันดวงตกนิดหน่อยเลบคิดว่าถ้าได้เอาของมาสักการะท่านอาจจะช่วยให้กำลังใจดีขึ้นมาบ้าง ฉันไม่แน่ใจว่าเทพต้องใช้มอยเจอร์ไรเซอร์กันไหมแต่ถ้าท่านได้ลองใช้ต้องติดใจแน่ค่ะ มันช่วยเพิ่มความชุ่มชื้นให้ผิว ทาบ่อยๆ ก็ช่วยลดริ้วรอยได้เหมือนกันค่ะ" เธอเล่าสรรพคุณของมอยเจอร์ไรเซอร์เสียเสร็จสรรพ ถึงจะเป็นอมตะแต่ก็ต้องอยากรักษาผิวพรรณกันบ้างล่ะน่า

                "หวังว่าท่านจะชอบของฝากจากฉันนะคะ" อเดลเลดว่าขณะยืนมองเปลวไฟเผากระปุกมอยเจอร์ไรเซอร์ที่เธอเพิ่งจะหย่อนลงในกองไฟ

- - - - -

 [แบบฟอร์มถวายของ]

ชื่อของคุณ: Adelaide Kerr

ของที่ถวาย: ครีมบำรุงผิว

เทพที่ถวายของ: เทพีไทคี
คำพูดที่อยากคุยกับเทพ: ตามข้อความด้านบน

- Believer โบนัสเพิ่มความโปรดปราน +15 -

Dean HEROES

329

คุณน้าช่วยด้วย ผมหาพ่อไม่เจอ!

               (WED) 14/05/2025 เวลา 20.00 น.

               ใช้เวลาทั้งวันเต็ม ๆ ในการประชุมหารือเรื่องภารกิจกับเหล่าสายเลือดแห่งเฮคาที และจัดสัมภาระสำหรับเดินทางไกลในวันพรุ่งนี้

               ดีที่แมคเคนซีไม่ว่าอะไรที่เขาเขียนชื่อส่งไปโดยมัดมือชก ความจริงแฟนหนุ่มของดีนเสนอตัวช่วยเหลือตั้งแต่ที่ยังไม่ได้บอกว่าลงชื่อไปแล้วเลยด้วยซ้ำ อย่างไรเสียชาร์ล็อตก็เป็นน้องสาวคนสำคัญของบ้าน ความน่ารักสดใสที่เธอมีไม่มีใครที่ไม่ชอบหรือเกลียดเธอได้ลง

               แล้วดีนอาจจะคิดไปเองด้วยก็ได้ว่าแฟนหนุ่มจากอังกฤษไม่ยอมปล่อยให้เขาออกเดินทางทำภารกิจกับคนอื่น การต้องแยกกันนานนับเดือนเป็นบทเรียนแสนทรมาณใจให้คู่รักคู่นี้ได้พบกับคำตอบว่า 'พวกเขาจะไม่แยกจากกันอีกต่อไปแล้ว'

               นอกจากวางแผนการเดินทางแล้ว ซิลเวอร์ผู้มากประสบการณ์สอนเทคนิคต่าง ๆ เมื่อต้องไปอยู่ในดินแดนนอกกฏหมาย คราวนี้แหล่ะที่ดีนและแมคเคนซีอาจได้เข้าไปในแดนเถือน ต้องหาที่ซุกหัวนอนในเขตโนแมดของจริง

               หลังจากการพูดคุยจบลงและอิ่มหนำไปกับมื้อเย็นแสนอร่อยที่อาจไม่ได้ลิ้มชิมรสนานไปอีกร่วมเดือน ดีนก็ขอปลีกตัวจากกลุ่มกลับไปที่บ้านพักของตัวเองเพื่อขอพรจากพ่อที่หน้ารูปปั้นโพไซดอน

               ทว่าไร้ร่องรอยของเจ้าสมุทร ดีนไม่อาจสัมผัสการมีอยู่ของโพไซดอนได้ ณ ขณะนี้ เหล่าลูกคนอื่น ๆ ก็เช่นกัน ไม่มีใครรู้สึกตัวตนของพ่อได้ รีชาที่ต้องการปลดหลังใหม่ ๆ ก็ไร้การตอบรับ แสดงว่าที่โพไซดอนหายไปไม่ใช่เพราะงอนเขา แต่มีเหตุผลบางอย่างที่ไม่สามารถแสดงตัวออกมาได้ ซึ่งเหตุผลแรกที่ดีนคิดก็คือ…

               ‘เราคงไม่ได้ถวายศรัทธาให้เนปจูนมากเกินไปหรอกนะ…’

               ในเมื่อสื่อสารกับเจ้าสมุทรภาคกรีกไม่ได้ก็ต้องลองติดต่อไปทางเทพเจ้าอีกพระองค์ที่อาศัยอยู่ในแอตแลนติสแทน

               บุตรแห่งโพไซดอนเคลื่อนตัวมาที่หน้าเตาไฟบูชาเทพ พร้อมด้วยอัญมณีสีแดงเพลิงก้อนหนึ่ง ราวกับว่าหินก้อนนั้นถูกเติมเต็มไปด้วยพลัง

               ‘ติดต่อหาเทพีแอมฟิไทรต์’

               ดีนตั้งจิตถึงเทพีแห่งแอตแลนติส ช่างน่าประหลาด.. ตอนนี้ชายหนุ่มรู้สึกเชื่อมต่อกับแม่เลี้ยงได้มากกว่าพ่อแท้ ๆ ของตัวเองเสียอีก ในเมื่อต่อกันติดแล้วชายหนุ่มก็ส่งอัญมณีแห่งกำลังเข้าสู่กองเพลิง จากนั้นก็เริ่มต้นการสื่อสารทันทีไม่ให้เสียเวลา

               “สวัสดีครับคุณน้า ดีนนะครับ คุณน้าได้กลับมาที่แอตแลนติสหรือยังหรือว่ายังอยู่ที่ค่ายฟิชบลัดอยู่ คือว่าผมติดต่อกับคุณพ่อไม่ได้เลยอยากฝากข้อความไปทางคุณน้าแทนจะได้หรือเปล่าครับ?”

               ไม่รอให้เทพีตอบรับ ดีนก็ฝากเรื่องไปซะเดี๋ยวนั้นเลย

               “พรุ่งนี้ผมจะออกจากค่ายไปทำภารกิจเดินทาง คราวนี้ไปไกลเลยถึงเอกวาดอร์แน่ะ ต้องหยุดยั้งการปลดปล่อยของ ‘อะพอลลีออน’ ด้วย คุณน้าพอจะรู้ใช่ไหมครับว่ามันคือตัวอะไร ผมเพิ่งรู้จากคุณไครอนเมื่อวานนี้เอง มันน่ากลัวเป็นบ้าเลย”

               น่ากลัวจริง ๆ อย่างที่พูด จนแอบคิดว่าทำไมเขาถึงต้องมาพบกับภารกิจเสี่ยงตายแบบนี้ด้วยนะ เพราะว่าเป็นบุตรแห่งมหาเทพอย่างนั้นเหรอ? ต้องมีแต่ยอมรับชะตาทั้งที่ไม่อยากยอมสินะ…

               “ผมก็เลยอยากจะมาแจ้งคุณน้าเอาไว้ครับ แล้วก็ขอให้ช่วยอวยพรให้ผมและทีมปลอดภัยกันทุกคนด้วย ผมเองก็ขอมอบศรัทธาให้คุณน้าเช่นเดียวกัน”

               เงียบไปหนึ่งอึดใจบุตรแห่งโพไซดอนถึงได้กล่าวต่อ

               “จะว่าไปก็น่าตลกเป็นบ้าเลยนะครับ พรุ่งนี้วันที่สิบห้า พฤษภาคม ดันตรงกับวันแรกที่ผมออกเดินทางตามหาตรีศูลมาคืนพ่อแบบพอดีเป๊ะ จนไม่รู้เลยว่ามันคือเรื่องบังเอิญ คือโชคชะตา หรือว่าผมถูกเทพโอลิมปัสแกล้งอยู่ก็ไม่รู้”

               “ก็หวังว่าปีหน้าไม่ต้องทำภารกิจเดินทางอีก ซึ่งมันจะหมายความว่าโลกใบนี้ยังคงสงบสุข”

               ดีนมองเข้าไปในกองเพลิง น่าแปลกชะมัดที่หินกำลังถูกเผาไหม้กลายเป็นละอองอย่างรวดเร็ว นี่ไม่ใช่หลักการทางวิทยาศาสตร์ งั้นจึงอาจแปลได้ว่าเทพีได้รับของกำนัลชิ้นนั้นแล้ว

               “ที่ผมจะแจ้งข่าวก็มีแค่นี้ วันนี้ผมต้องรีบเข้านอนเพราะต้องตื่นเช้ามาก ๆ ถ้ายังไงก็ขอตัวก่อนนะครับ”

               บุตรแห่งโพไซดอนกล่าวลาก่อนที่เขาจะหันหลังให้แล้วเดินออกมา…

แบบฟอร์มถวายของ

ชื่อของคุณ: ดีน เอลวิน อัลวาเรซ นีล

ของที่ถวาย: หินแห่งกำลัง

เทพที่ถวายของ: แอมฟิไทรต์

คำพูดที่อยากคุยกับเทพ: (ข้อความสีส้มทั้งหมด)

------------------------------------------------------------

ข้า ดีน เอลวิน อัลวาเรซ นีล ขอถวายศรัทธาแก่เหล่าเทพ แก่เทพีแอมฟิไทรต์ เทพีแห่งน้ำเค็มราชินีแห่งแอตแลนติส
จำนวนศรัทธาที่มอบให้: 2,000

------------------------------------------------------------

+5 โบนัสความสัมพันธ์จากการใส่ [กุหลาบสีน้ำเงินทอง]
BELIEVER (ผู้ศรัทธาเหล่าเทพ) - โบนัสเพิ่มความโปรดปราน +15

โบนัสจากกลุ่มสมาชิก (ผู้โปรดปรานเหล่าเทพ) - โบนัสความโปรดปราน+15

Mackenzie HEROES

85. Reminder of them

-12.02.25  /  09:03AM-

“รอตรงนี้ก่อนนะ พี่มีเรื่องจะคุยกับ…เอ่อ…แม่นิดหน่อย”

แมคเคนซีบอกนิโคไลน้องชายร่วมมารดาที่เพิ่งพามาถึงค่ายเมื่อวานหลังจากพวกเขาทานมื้อเช้ากันเสร็จแล้ว ช่วงนี้โรงเรียนยังอยู่ในช่วงเปิดเทอม จูลี่จึงต้องไปเรียนหนังสือ ส่วนซิลเวอร์ก็เป็นพวกทานอาหารไม่เป็นเวลา แมคเคนซีเลยตั้งใจว่าวันนี้จะพานิโคไลไปดูรอบ ๆ ค่ายสักหน่อยเพื่อที่เด็กชายจะได้คุ้นชินกับสถานที่มากขึ้น

“ได้ฮะ”

นิโคไลพยักหน้ารับแล้วยืนรออยู่ตรงหน้าประตูทางเชื่อมระหว่างโรงอาหารกับเตาไฟบูชาเทพ ดวงตาสีมอคค่ามองไปรอบ ๆ ราวกับกำลังหวาดระแวงอะไรบางอย่าง ซึ่งคีธเคยบอกเขาว่าอาจเป็นไปได้ที่นิโคไลได้รับความกระทบกระเทือนทางร่างกายและจิตใจ เด็กชายอาจยังกลัวและรู้สึกไม่ปลอดภัยจากเหตุการณ์ที่เพิ่งประสบพบเจอมา แต่อาการนี้ก็ใช่ว่าจะหายไม่ได้ คุณหมอสาวธิดาฮีบี้จึงแนะนำว่าให้แมคเคนซีพานิโคไลมาหาเธอสัปดาห์ละ 1-2 ครั้งเพื่อช่วยบำบัดอาการให้ดีขึ้น

“สวัสดีครับ…ผมกลับมาจากทำภารกิจแล้ว พร้อมกับน้องชายอีกคน นิโคไล ครอฟต์ ไว้ผมจะให้เขามาแนะนำตัวกับคุณอีกที เขาคงมีเรื่องมากมายที่อยากคุยกับคุณ”

เมื่อแน่ใจว่านิโคไลมีที่ยืนรอแบบเป็นที่เป็นทางแล้ว แมคเคนซีก็ยอบตัวลงนั่งหน้าเตาไฟ ดวงตาสีฮาเซลสะท้อนประกายเพลิงสีแสดร้อนแรงเช่นเดิมราวกับไม่เคยมอดดับ เมื่อวานที่มาถึงเขาเพียงแค่แนะนำตัวผู้เป็นมารดากับนิโคไลตรงรูปปั้นในบ้านเท่านั้น ส่วนเรื่องการสื่อสารและการปลดล็อคพลังต่าง ๆ คงต้องค่อย ๆ แนะนำกันไป

“พวกผมกลับมาอย่างปลอดภัย แต่นิโคไลน่าจะต้องได้รับการฟื้นฟูทางจิตใจ…แต่คุณไม่ต้องห่วง เขาจะได้รับการดูแลอย่างดีจากหมอที่สถานพยาบาลและคนในค่ายรวมถึงทุกคนในบ้านของเรา”

ซึ่งก็เป็นเช่นนั้นจริง ๆ ทุกคนในค่ายให้การต้อนรับนิโคไลในฐานะสมาชิกใหม่ของค่ายเป็นอย่างดี จูลี่เองก็ดีใจมากที่มีพี่ชายที่อายุไร่เรี่ยกันเพิ่มขึ้นมาอีกคนถึงขนาดเสนอให้นิโคไลนอนห้องข้าง ๆ ของตนเอง ส่วนซิลเวอร์ก็ยังเป็นพี่ชายห่าม ๆ ที่จ้องจะชวนคนในบ้านไปทำอะไรที่บ้าระห่ำด้วยกันอย่างเสมอต้นเสมอปลาย

“ขอบคุณนะครับที่ช่วยคุ้มครองพวกเราตลอดการทำภารกิจ ถึงคุณจะไม่ได้ปรากฏกายให้เห็น แต่ผมก็คิดว่าคุณคงเฝ้ามองอยู่จากที่ไหนสักที่…ศรัทธาที่มีอยู่นี้ ผมขอมอบให้คุณ”

จนกระทั่งตอนนี้ก็ยังไม่สามารถเรียกเทพีแห่งเวทมนต์ด้วยคำว่า ‘แม่’ อย่างเต็มปากได้ อาจด้วยความที่ยังไม่รู้สึกสนิทสนมหรือใช้เวลาร่วมกันยังไม่มากพอ

“แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังมีเรื่องน่าเศร้าอยู่บ้าง…”

รอยยิ้มบางค่อย ๆ จางไปจากริมฝีปากได้รูป เมื่อนึกถึงบางเรื่อง และเรื่องนี้แมคเคนซีก็คิดว่าเป็นอีกเรื่องที่สำคัญซึ่งสมควรเล่าให้ผู้เป็นมารดาฟัง

“อย่างที่ผมเคยบอกก่อนจะออกไปทำภารกิจ ว่าพวกองค์กรลึกลับนั่นจ้องแต่จะจับเดมิก็อดที่เป็นสายเลือดของคุณไปทำการทดลอง…นอกจากนิโคไลแล้วก็ยังมีน้อง ๆ คนอื่นอีกแปดคน แต่ผมช่วยไว้ไม่ได้…พวกเขาโดนเปลี่ยนให้เป็นลาเมียไปกันก่อนหน้านั้นหมดแล้ว”

ราวกับแผลในใจที่สงบนิ่งถูกสะกิดขึ้นมาอีกครั้ง เรียวคิ้วขมวดมุ่นกลั้นอารมณ์ขุ่นหมองภายในใจแล้วเล่าต่อ

“พวกเขาบอกว่ามีทางเดียวที่ผมจะช่วยได้ก็คือปลดปล่อยวิญญาณพวกเขา…ใช่ครับ ผมต้องทำ มองดูพวกเขาหายไปต่อหน้าต่อตา แต่อย่างน้อย…ก็ยังมีสิ่งแทนตัวหลงเหลืออยู่ ซึ่งผมคิดว่าคุณควรจะเก็บเอาไว้”

แมคเคนซีหยิบกล่องใบเล็กออกมาจากกระเป๋าเสื้อก่อนจะค่อย ๆ เปิดฝาออกแล้วหยิบ ‘เกล็ดลาเมีย’ ทั้ง 8 เกล็ดออกมาวางไว้บนฝ่ามือ

“ผมไม่รู้ว่าดวงวิญญาณของพวกน้อง ๆ จะไปอยู่ที่ไหน พวกเขาอาจไปอยู่บนสรวงสวรรค์แล้วก็เป็นได้ แต่มันคงจะดีกว่านี้หากพวกเขาได้อยู่กับคุณหรือได้พบเจอแม่แท้ ๆ ของเขาสักครั้ง ช่วยเก็บไว้ดูต่างหน้าด้วยนะครับ”

เกล็ดลาเมียซึ่งเป็นตัวแทนของน้องร่วมมารดาทั้ง 8 ถูกใส่เข้าไปในกองไฟ เพียงเสี้ยววินาทีก็มอดไหม้กลายเป็นธุลีกลืนหายไปกับความร้อนนั้น

“วันนี้ผมจะพานิโคไลไปดูรอบ ๆ ค่าย ขอตัวก่อนนะครับ”

ความรู้สึกปวดแปลบในอกแล่นริ้วขึ้นมาเมื่อย้อนนึกถึงเหตุการณ์วันนั้นจนทำให้แมคเคนซีตระหนักได้ว่าเขาไม่สมควรอยู่ตรงนี้นานเกินไป ไม่เช่นนั้นผู้เป็นมารดาอาจได้เห็นความอ่อนแอของเขาก็เป็นได้

ไม่ใช่แค่นิโคไลที่ได้รับบาดแผลทางใจ…แต่แมคเคนซีก็เช่นกัน

เดมิก็อดหนุ่มขยับตัวลุกขึ้นยืนเต็มความสูงก่อนจะเดินไปหาน้องชายที่รออยู่

“ข้า แมคเคนซี คลอดด์ ลินคอล์น ขอถวายศรัทธาแก่เหล่าเทพ แก่เทพีเฮคาที เทพีแห่งเวทมนตร์คาถา”

จำนวนศรัทธาที่มอบให้  :  2,000

แบบฟอร์มถวายของ

ชื่อของคุณ  :  แมคเคนซี คลอดด์ ลินคอล์น

ของที่ถวาย  :  เกล็ดลาเมีย 8 เกล็ด (ตัวแทนเด็ก 8 คนที่ถูกปลดปล่อยวิญญาณ)

เทพที่ถวายของ  :  เฮคาที

คำพูดที่อยากคุยกับเทพ  :  (ข้อความสีน้ำเงินทั้งหมด…ยกเว้นข้อความแรก)

HEROES (วีรบุรุษผู้โปรดปราน) 

โบนัสเพิ่มความโปรดปราน +25

@God 

—Hakrabi

Adelaide BELIEVER

BEFORE LEAVING

16 May 2025 08:30 AM

- - - - -

                หลังจากที่แพ็คกระเป๋าจัดเตรียมของใช้จำเป็นสำหรับการออกไปเผชิญโลกกว้างจนเสร็จเรียบร้อย อเดลเลดก็แวะมายังเตาไฟบูชาเทพเจ้าก่อนเป็นอับดับแรกโดยไม่ลืมที่จะหยิบของติดไม้ติดมือมาเพื่อส่งไปให้กับพ่อของเธอ

                "วันนี้หนูจะออกไปนอกค่ายนะ" มือเล็กหย่อนทาโก้ที่หยิบติดมือมาจากโรงอาหารเมื่อครู่ลงในกองไฟ

                "เห็นว่าสายฟ้าของพ่อมีปัญหาหนูเลยอยากจะช่วย อย่าลืมส่งกำลังใจมาให้หนูด้วยล่ะ" อเดลเลดหัวเราะเบาๆ กับตัวเอง เธอก็ไม่ได้คาดหวังกำลังใจเต็มรูปแบบจากพ่อขนาดนั้นแต่อย่างน้อยถ้าพ่อได้รับรู้ว่ามีเธอคอยช่วยอยู่ก็คงจะดี

                "แล้วก็นี่.." หญิงสาวค่อยๆ หย่อนขนนกที่มีขนาดใหญ่กว่าขนนกปกติลงในไปกองไฟเมื่อเห็นว่าทาโก้ถูกเผาจนหมดสิ้นแล้ว

                "ขนฮาร์ปี้ สินสงครามจากการต่อสู้ครั้งแรกที่ค่าย.. หนูได้มาสองอันเลยอยากแบ่งให้พ่อเก็บไว้อันนึง" ขนฮาร์ปี้เริ่มติดไฟและมอดไหม้เป็นเถ้าถ่าน

                "จะกลับมาค่ายแบบปลอดภัยนะคะ"

- - - - -

 [แบบฟอร์มถวายของ]

ชื่อของคุณ: Adelaide Kerr

ของที่ถวาย: ทาโก้, ขนฮาร์ปี้

เทพที่ถวายของ: เทพซุส
คำพูดที่อยากคุยกับเทพ: ตามข้อความด้านบน

- Believer โบนัสเพิ่มความโปรดปราน +15 -

Laura HEROES

  เตาไฟบูชาเทพ

ยามสายๆของวัน วันหยุดแบบนี้เด็กสาวก็เลยได้โอกาสที่จะเดินมาหาอะไรทานเล่นๆและนอกจากนั้นก็คือการบูชาเทพเอาเรื่องราวดีๆ นั้นหละจริงๆมีอะไรในใจอยู่เหมือนกันนะ

เธอเดินมาหยุดที่เตาไฟสำหรับการบูชา ย่อตัวลง ในมือข้างหนึ่งกางร่มสีรุ้งสดใส ข้างอีกถือถุงผ้ากำมะหยี่ที่เธอรวบรวมของบูชาใส่ไว้ด้วยมือเอง

" สวัสดีค่ะ หนูลอร์ร่า ธิดาของไดโอนิซุสเองนะคะ วันนี้หนูเอาของมาถวายกับเทพสงครามแอริส "

เธอย่อตัวลงก่อนจะพูดอะไรสักหน่อยจากนั้นเอาร่ม ใส่เข้าไป

" ช่วงนี้อากาศร้อนๆ ไหนจะฝนตกอีก ระวังเป็นหวัดนะคะ หนูเอาร่มมาให้ " เธอพูดก่อนจะนิ่งๆไปสักพัก

" ไม่ได้มาเเค่ร่มนะ หนูเอาอันนี้มาด้วย " เธอเอากำไลหินออกมาจากนั้นใส่มันลงไปในเตาเช่นกัน " อันนี้หนูขอให้โชคดีค่ะ โชคดีในภารกิจ โชคดีที่ท่านจะไม่โกรธหนู และ...โชคดีที่ลูกชายจะตกลงไปทำมันกับหนูด้วย " 

" ลูกชายๆ .... หนูหมายถึง หมายถึง พี่เลเวอเรทท์ " เธอหน้าเเดงขึ้นมาหลังพูดตำนั้นจบลง มองไปที่กองไฟที่กำลังลุก

นั้นหละ เจตนาจริงๆมันอยู่ตรงนี้หละ เธอยิ้มๆ " หนูจะออกไปภารกิจนึงมันต้องใช้ความกล้ามากเลย " เธอพูดขึ้นมือกำกันเเน่น 

" หวังว่าจะ ..... จะได้รับพรความกล้านี้นะคะ " เธอพูดก่อนจะหยิบของชิ้นสุดท้ายออกมา อีเต้อสัมฤทธิ์วิเศษ

" สำหรับอาวุธชิ้นนี้แสดงถึงความกล้าขอให้ความกล้าจงอยู่กับหนูด้วย " 

น้ำเสียงที่สั่นๆ ไปเล็กน้อยเพราะนั้นคือเธอแบบไม่รู้ว่าไปแล้วจะเจออะไรกลับมาบ้างหนะสิ 

สายลมที่ตอบรับเบาๆ หลังเรื่องราวนั้น ก่อนจะเป็นเสียงหัวเราะ " ขอบคุณสำหรับของ ..... แต่เรื่องการตอบรับของลูกชายเรา ไปถามเจ้าตัวเองจะดีกว่า " เสียงของอีกฝ่ายนั้นบอกให้เธอไปตกลงกับทางพี่เขาเอง

" เขาจะยอมไปไหมคะ " เเน่นอนนั้นคือสิ่งที่กลัว ลอร์ร่ากลัวว่าจะโดนปฎิเสธอย่างมาก 

" เราคงให้คำตอบเรื่องนี้ไม่ได้หรอก " เสียงของเขานั้นตอบเรียบๆ ก่อนจะเงียบหายไป

" งันหนูจะไปลองถามนะคะ " เธอตอบรับ

" หวังว่าจะโชคดี ยัยหนู "

เสียงของเขาดูจะกำลังขำกับท่าทางของลอร์ร่าเป็นแน่ๆ เด็กสาวเองก็หน้าเเดงร้อนผาวขึ้นมาเสียดื้อๆ

" ขอบคุณมากๆ เลยค่ะ " เธอโค้งตัวเบาๆก่อนจะเดินกลับออกไป เดี๋ยวไปถามเขาเลยเเล้วกัน แต่ว่าเขาอยู่ที่ไหนกันนะ 

เธอมองไปรอบๆ ใดๆแล้วไปหาพ่อก่อนน่าจะดี ถามความเห็นเขาว่ายังไงกัน ดีไม่ดี คนนี้รู้เรื่องก่อนเธออีกมั้งเนี้ย ร่างเล็กเอามือปัดชายกระโปรงเบาๆก่อนจะเดินกลับออกไป

[แบบฟอร์มถวายของ]

ชื่อของคุณ: Laura

ของที่ถวาย: ร่ม 1 / กำไลหินนำโชค 1 / อีเต้อสัมฤทธิ์วิเศษ 1

เทพที่ถวายของ: แอรีส

คำพูดที่อยากคุยกับเทพ: ตัวหนังสือสีม่วงๆ // เเถม (หนูขอจีบลูกชายนะคะ )

หมายเหตุเพิ่มเติม HEROES (วีรบุรุษผู้โปรดปราน) โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+25

Mackenzie HEROES

);">

Silver's Side Story29 may 2025/long island

ถึงจะรับงานมาแล้วแต่ก็ยังไม่สามารถออกเดินทางได้ทันที การจะซ่อมแซมมนต์บังตาได้นั้นนอกจากจะใช้เวทย์สำหรับซ่อมโดยเฉพาะแล้วก็ยังต้องใช้สินสงครามบางอย่างเพื่อประกอบพิธีกรรมด้วย ซึ่งของบางอย่างก็จำเป็นต้องไป ‘ล่า‘ และบางสิ่งก็เหมาะสมที่จะใช้การ ‘เจรจา’ มากกว่า

“ไงคุณแม่ อยู่สุขสบายดีไหม”

ร่างสูงใหญ่ของบุตรคนโตแห่งเทพีมนตรายืนอยู่หน้าเตาผิงบูชาทวยเทพประจำค่าย ดวงตาที่สะท้อนกองเพลิงมีสีไม่ต่างจากเปลวไฟร้อนแรงตรงหน้า มุมปากยกยิ้มเล็ก ๆ ขับให้ใบหน้าหล่อเหลาดูอันตรายจนคนทั่วไปคิดว่าไม่น่าเฉียดเข้าใกล้

ซึ่งนั่นหาใช่เรื่องที่เขาสนใจแม้แต่น้อย

“นี่ก็เกือบครึ่งเดือนแล้วที่เจ้าเด็กจูลี่หายไป ผมส่งคนตามหาแล้ว หากมีเบาะแสคงได้ข่าว…ถ้าเป็นการหายตัวไปแบบปกติ”

แน่นอนว่าการเป็นบุตรบุญธรรมเพียงคนเดียวของเจ้าของคาสิโนรายใหญ่ในไมอามีนำพามาซึ่งอำนาจ ชื่อเสียง และความร่ำรวย เขาสามารถใช้คอนเน็คชั่นที่มีรวมถึงผู้อยู่ภายใต้บังคับบัญชาให้พลิกแผ่นดินทั่วอเมริกาออกตามหาน้องชายร่วมมารดาได้ราวกับพลิกฝ่ามือ แต่จนป่านนี้ก็ล่วงเลยมากว่าเกือบสองสัปดาห์แล้ว เขากลับไม่ได้ข่าวคราวของจูลี่แม้แต่เงา

จนซิลเวอร์เริ่มมั่นใจว่านี่อาจไม่ใช่ฝีมือของคนธรรมดา

“ถ้ามันเป็นการเล่นตลกของทวยเทพองค์ใดหรือผีห่าซาตานตนไหน ผมหวังว่าคุณจะกรุณาเปิดเผยข้อมูลสักหน่อย หรือไม่…คำพยากรณ์ก็ควรปรากฏในเร็ววัน คนในบ้านรู้ดี…คุณเมตตาเจ้าเด็กจูลี่มากที่สุด…ใช่ไหม คุณคงไม่อยากปล่อยให้เจ้าเด็กภูมิคุ้มกันต่ำป่วยง่ายนั่นต้องทุกข์ทรมานอยู่ที่ไหนสักแห่งจนนานเกินไปหรอกนะ คุณแม่”

รอยยิ้มตรงมุมปากกลับกลายเป็นเหยียดยิ้มยากคาดเดาอารมณ์ ในสถานการณ์อันเลวร้ายที่สุด หากกรณีของจูลี่เป็นเหมือนกับชาร์ล็อตน้องสาวคนหนึ่งในบ้านเฮคาทีก็เท่ากับว่าตอนนี้น้องคนเล็กของบ้านกำลังไม่ปลอดภัย แล้วใครกันที่เหมาะสมจะได้รับคำพยากรณ์นั้น ซึ่งซิลเวอร์ไม่มีวันปฏิเสธหากท้ายที่สุดแล้วตนต้องเป็นผู้รับภารกิจคำทำนายอพอลโลนั่น เขายินดีไปลากคอและจัดการใครก็ตามที่ทำร้ายคนในครอบครัวแล้วพาจูลี่กลับมาอย่างปลอดภัย

เพียงแต่ตอนนี้เขาทำได้เพียงแค่รอ…และรอ

‘น่าหงุดหงิดชิบเป๋ง'

“เฮ้อออออ อันที่จริงผมก็ไม่ได้จะมาแค่พล่ามเรื่องเจ้าเด็กจูลี่ให้ฟังหรอก เอาล่ะ…ได้เวลาเข้าเรื่องแล้ว ผมต้องไปซ่อมมนต์บังตาที่ประเทศไทยที่ไม่รู้ไอ้เวรที่ไหนมันทำพัง รู้ใช่ไหมว่าผมไม่มีเวลาว่างมากพอจะไปเอาน้ำมันคบเพลิงถึงยมโลก ผมเลยอยากขอความช่วยเหลือจากคุณ…”

ชุดเดรสสีดำเหลือบน้ำเงินเข้มดีไซน์หรูหราจากแบรนด์ดังในอ้อมแขนถูกโยนเข้าไปในกองเพลิงโดยไม่คำนึงถึงมูลค่า เนื้อผ้าชั้นดีถูกเปลวไฟกลืนกินอย่างรวดเร็วจนจำรูปทรงเดิมแทบไม่ได้

“ผมรู้ว่าทุกอย่างมีราคาที่ต้องจ่าย ชุดเดรสนี่น่าจะพอแลกเปลี่ยนกับน้ำมันคบเพลิงได้ คุณคงไม่ใจร้ายกับลูกคนนี้หรอกใช่ไหม…คุณแม่ ?”

เรียวขายาวยอบตัวลงจนอยู่ในท่าคุกเข่าข้างหนึ่งตรงหน้าเตาผิง สำหรับซิลเวอร์นี่ไม่ใช่การขอร้องแต่เป็นการเจรจาต่อรอง ดวงตาคู่คมทรงเสน่ห์จ้องมองเปลวเพลิงตรงหน้า เฝ้ารอรับผลการแลกเปลี่ยนอย่างเท่าเทียมกันอันน่าพึงพอใจจากเทพีผู้เป็นมารดา

แบบฟอร์มถวายของ

ชื่อของคุณ  :  ซิลเวอร์ ควินน์

ของที่ถวาย  :  เดรสเจ้าหญิง

เทพที่ถวายของ  :  เฮคาที

คำพูดที่อยากคุยกับเทพ  :  (ข้อความในคำพูดทั้งหมด) 

สรุป

(ภารกิจเทพเจ้า : สนามบินสุวรรณภูมิในไทยแลนด์โดนปิด)

 - ถวายของให้แม่ (เทพีเฮคาที) เพื่อแลกกับน้ำมันคบเพลิง

Lucas BRAVE

ภาวนาให้เจอบิดา

        หลังจากใช้บริการอินเทอร์เน็ตสื่อสารทางไกลของบ้านเฮอร์มีส ลูคัสไม่อยากกลับบ้านพัก ทั้งยังไม่ค่อยหิวเพราะเพิ่งอิ่มอกอิ่มใจกับการได้พูดคุยทางไกลกับชาลอต ภาพสาวแกร่งของชมรมกีฬาฟันดาบของมหาวิทยาลัยอ๊อกฟอร์ด ความคล่องแคล่ว ว่องไว สายตามุ่งมั่น  ชอบความท้าทายเป็นนิจ เขาเดินผ่านโรงอาหาร แล้วเห็นว่าที่นี่มีเตาไฟกลางแจ้ง มีที่นั่งเป็นโซฟาพร้อม แสงแดดอบอุ่นน่านอนอาบแดด นั่งเล่นสบายๆ สนทนากันหน้าเตาไฟสนุกไม่น้อย เสียดายช่วงนี้ไม่ค่อยได้เจอใครที่ค่าย นอกจากฟังโทมัสกวนประสาทเล่นทุกครั้งที่ได้เจอหน้า

     "ไง ลุค ฉันนึกว่านายกลับบ้านพักหมายเลข 13 ไปแล้วซะอีก" โทมัสยกมือขึ้นทักทาย พลางหยิบจานสเต็กเนื้อรมควันมาสองจาน "นั่นเป็นเตาบูชาเทพ เหมาะกับการคุยมาก" เขาเดินนำหน้ามานั่งตรงโซฟานุ่ม วางจานสเต็กเนื้อรมควันตรงหน้าลูคัส

     "เตาบูชาเทพเหรอ" ลุคถามด้วยความสงสัย "กลับบ้านพักไม่รู้จะทำอะไร ฉันเลยมานั่งเล่นกลางแจ้ง" ลุคเริ่มหั่นสเต็กเนื้อรมควัน

     "ใช่ ทุกคนที่นี่จะเผาสิ่งของที่พ่อหรือแม่ของพวกเขาชอบลงไปในเตาไฟ บางครั้งก็มาเล่าเรื่องตรงนี้ มันเป็นความสบายใจของพวกเขา" โทมัสตักชิ้นเนื้อเข้าปาก "เธอไม่อยากทำแบบนั้นบางหรือไง"

        นั่นสินะ เขาไม่อยากทำแบบนั้นหรือไง แต่เขาไม่เคยเห็นหน้าพ่อมาก่อนในชีวิต แม่ไม่เคยเล่าอะไรให้ฟังเลยสักครั้ง เขาได้เห็นรูปปั้นในบ้านพัก ไม่แน่ใจว่านั้นปั้นจากตัวจริงหรือเปล่า ทุกครั้งที่ไม่ใจ สงสัย เขามักตั้งคำถามในใจเสมอ ไม่ได้คาดหวังว่าจะได้คำตอบตรงใจทุกครั้ง แค่คลายความสงสัยได้บ้างก็พอแล้ว แต่นั่นแหละชาลอตมักชอบพูดติดปากเสมอ 'นายควรเลิกตั้งคำถามซะที' เพราะเธอไม่ได้รู้ทุกเรื่องเหมือนกันกับเขา

     "บางทีฉันอยากโทรหาแม่มากกว่าคุยกับพ่อที่ฉันไม่เคยได้เห็นหน้าเลยสักครั้ง"

     ลุคจ้องมองเข้าไปที่เตาไฟ ไม่รู้ว่าสนทนาอะไรหรืออยากถามอะไร ไม่รู้ว่าพ่อจะรับรู้ด้วยหรือเปล่า

        ขณะกำลังนั่งสนทนากับโทมัสก็ไม่ต่างจากสนทนากับชาลอต บางครั้งแอบคิดว่าพวกเขาเหมือนกันด้วยซ้ำ กวนประสาท จริงจัง และชอบอำคนอื่น มีใครอีกคนมานั่งบริเวณเตาไฟ

     "เฮ้ ลุค ฉันคุ้นๆว่า แม่หนูคนนั้นมาจากบ้านฮิปนอส"

     โทมัสตบไหล่เรียกแบบเพื่อนที่สนิทกันมานาน

     "ฮิปนอสนี่ใครกัน ฉันไม่คุ้นหูเลย"

     ลุคมุ่นคิ้วถามด้วยความสงสัย

     "ไม่แปลกที่นายจะไม่รู้จัก ฮิปนอสคือเทพแห่งการหลับไหล ลูกน้องฮาเดสพ่อของนายไง"

     โทมัสเล่าขยายความให้ฟังและลุกขึ้นไปหยิบสเต็กเนื้อรมควันมาเพิ่มอีกหลายจาน ก่อนจะลงที่เดิม

     "แต่ฉันแปลกใจตัวเองมากกว่า" ลุคพูดออกมาด้วยความประหลาดใจ "หลังจากฉันวางสายคุยกับชาลอต ฉันได้ยินเสียงกระซิบนั้นบอกฉันว่า บางทีข้าอาจช่วยให้เจ้าได้เจอนางได้ชั่วครู่นึง อาจเจ้าล่อเฟเรีย ธิดาแห่งฮิปนอสไปยังตรอกในนิวยอร์กและทำให้นางลงท่อ"

     "มันน่าแปลกจริงๆ ปรกติมักจะเกิดตอนพยากรณ์ของคนไปทำภารกิจนอกค่าย" โทมัสอดสงสัยไม่ต่างจากลูคัส "แล้วคนที่นั่งห่างจากเธอไม่ไกลเป็นธิดาของฮิปนอสซะด้วยสิ"

      ".........."

      "ฉันชื่อลูคัส เรียก ลุค ก็ได้ " ลุคยิ้มอย่างเป็นมิตร "เมื่อกี้เธอว่าอาจจะเป็นกลลวง"

     "ฉันเห็นด้วยกับแม่หนูคนนี้ ไม่ใช่เรื่องปรกติเลย และไม่รู้ด้วยว่าสิ่งใดหรือใครมาบอกเธอ"

     โทมัสนั่งลูบหนวดเคราครุ่นคิดถึงสิ่งที่ลูคัสได้เล่าออกมาให้ฟัง

     "........"

     "นิวยอร์กเหรอ น่าสนใจ ฉันไม่ได้ไปเที่ยวเล่นนานแล้ว" โทมัสตาเป็นประกาย "หากอยากรู้ว่าคือสิ่งใดเราต้องสืบหาจนรู้ แต่ต้องเตรียมความพร้อม เผื่อเกิดอะไรขึ้นก็ตามนอกค่าย"

      "ฉันยังไม่เก่งและไม่อยากเป็นตัวถ่วงของใคร"

      "เธอมีฉันไปด้วยไม่ต้องกลัวว่าจะเกิดอันตราย ฉันจะพิทักษ์นายด้วยชีวิต"

      ".........."

      "แม่หนู ธิดาฮิปนอส หากมีอันตรายฉันจะช่วยอีกแรง"

       โทมัสตบไหล่ลูคัสแทน ไม่อยากทำตัวล่วงล้ำผู้หญิง

      "........."

      "อย่างนั้นพวกเราไปเตรียมตัวกัน ฉันก็อยากไปเที่ยวเหมือนกัน"

      ทุกคนลุกขึ้นเตรียมพร้อมสำหรับออกเดินทางค้นหาว่าปริศนาเสียงกระซิบคืออะไร ไม่อยากค้างคาใจกันอยู่แบบนี้

      ก่อนจะไปเตรียมตัวลูคัสเดินมาที่ด้านหน้าเตาไฟ หยิบสเต็กมา 3 จาน หลับตาทำสมาธินึกถึงใบหน้าของฮาเดสที่เป็นเพียงรูปปั้นไว้ในใจ แล้วโยนสเต็กทั้งหมด 3 จานลงในเตาไฟ

      "ขอให้พ่อคุ้มครองพวกเราตอนไปนิวยอร์ก รอดพ้นจากอสุรกายด้วย"

ชื่อ:]ของที่ถวาย: เสต็ก
เทพที่ถวายของ: ฮาเดส
คำพูดที่อยากคุยกับเทพ:

"ขอให้พ่อคุ้มครองพวกเราตอนไปนิวยอร์ก รอดพ้นจากอสุรกายด้วย"

        

Feria FOLLOWER

ถวายของแด่พ่อ

วันนี้เฟเรียก็กำลังดูมือถือเดดาลัสของตัวเองอย่างตั้งตารอคำตอบรับจากเพื่อนใหม่ในโซเซียลเพื่อที่จะไปทำภารกิจด้ายยแดงด้วยกัน ซึ่งก็ยังไม่มีใครตอบตกลงที่จะไปเลย น่าจะเป็นเพราะเธอหลับเพลินเป็นหลักเดือนอีกแล้วล่ะมั้งนะ ก็เป็นธิดาแห่งฮิปนอสนี่นาก็เรื่องปกติจะตายไปนี่เนาะ ถึงจะชวนให้หงุดหงิดตัวเองนิด ๆ ด้วยนี่แหละประเด็น

“แม่ถอนหายใจอีกแล้วนะคะ มีอะไรรึเปล่าคะ”

เรเลีย อีกัวน่าห้วงฝันที่เป็นลูกสาวของเธอที่บินอยู่ใกล้ ๆ ราวกับมีอะไรจะบอกเธออย่างนั่นแหละนะ

“ก็…คิดว่าคงต้องไปทำตารางวางแผนการเดินทางสำหรับภารกิจรอบนี้แล้วก็เหนื่อยขึ้นมาเลยน่ะ แต่ไม่ทำก็ไม่ได้นี่เนาะ”

“ปกติแม่ไม่เคยทำเลยสักรอบนี่คะ แล้วครั้งนี้ทำไม…”

“ก็เพราะว่ารอบนี้เราต้องพึ่งเพื่อนนอกค่ายในการทำภารกิจล่ะนะเลยต้องทำให้เขาพิจารณาว่าจะมาร่วมกับเราได้ไหมแหละ ให้ตายสิน่าปวดหัวซะมัดเลย”

“ไม่ต้องรีบหรอกนะคะแม่ อ้อ! เมื่อกี้หนูได้ยินคนพูดถึงแม่ด้วยล่ะเหมือนจะถูกขอให้ล่อแม่ไปท่อน้ำในนิวยอร์กด้วยล่ะนะคะ”

พอได้ยินแบบนั้นเธอก็พอรู้เลยนะว่าคนที่บอกให้คนที่พูดถึงเธอคือใคร ให้ตายสิจะไปทำภารกิจข้างนอกแท้ ๆ ยังจะมาหลอกมาหลอนกันอีกเหรอนี่เทพีเฮคาที ไว้จบภารกิจนี้แล้วคงต้องปรึกษาเรเซลสักหน่อยแล้วสิ เธอกุมขมับอย่างรู้ชะตากรรมก่อนจะเอากุหลาบสีทองวางไว้หน้าเตาผิงบูชาเทพพลางระลึกถึงเทพฮิปนอสผู้เป็นพ่อของเธอ ก่อนจะโยนกุหลาบสีทองใส่เตาผิงไฟอย่างรู้งาน

“ท่านพ่อคะ ไม่ได้เจอกันนานเลยนะคะ หนูกำลังจะไปทำภารกิจข้างนอกแล้วโปรดอวยพรให้ลูกด้วย อ้อ! ช่วงนี้ลูกมีปัญหากับเทพีเฮคาทีนิดหน่อย ลูกไปถอดคำสาปท่านที่เฮติน่ะ เลยทำให้ท่านโกรธลูกนัก ลูกรู้ว่ามันผิดแต่ลูกก็ทำไปเพื่อช่วยเหลือชาวเฮติที่นั้นในฐานะกึ่งเทพคนหนึ่งเท่านั้น แต่ก็ไม่รู้เลยว่าจะทำเช่นไรให้ท่านให้อภัยลูกได้กันนะ แต่ลูกจะพยายามง้อท่านให้ได้นะคะ ท่านพ่อถ้าพอรู้วิธีการใดที่พอทำให้ท่านเทพีเฮคาทีให้อภัยโปรดแนะนำลูกด้วยนะเจ้าคะ แต่ความเสี่ยงใดๆ จากนี้ลูกจะขอรับไว้เองนะเจ้าค่ะ”

[แบบฟอร์มถวายของ]
ชื่อของคุณ: เฟเรีย เฮยส์
ของที่ถวาย: กุหลาบสีทอง
เทพที่ถวายของ: ฮิปนอส
คำพูดที่อยากคุยกับเทพ: (ประโยคสีส้มประโยคสุดท้าย)
"FOLLOWER (ผู้ติดตามเหล่าเทพ) - โบนัสเพิ่มความโปรดปราน +30

Ripley HEROES

White Swan in The Ocean

   ด้วยความที่กินไมโครพลาสติคแสนรักเข้าไปเต็มคำ สถานที่ต่อไปคือที่ที่จะต้องทำให้รสชาติน้ำบ่มแดดตลอดหลายร้อยชั่วโมงนี้หายไปจากปากด้วยการหาของอร่อยเข้าไปแทน ริปลีย์ผู้หิวโหยเดินเป็นซอมบี้ออกมาจากบ้านพักของเหล่าบุตรธิดาแห่งเทพมหาสมุทร ทำท่าทีเนียน ๆ เดินเข้าไปร่วมตักอาหารสักอย่างมากินที่โต๊ะ

   “เขาจะไม่ได้คิดว่าฉันเป็นคนที่แอบเข้ามาในค่ายใช่ไหมวะ—”

   ตอนนี้ทุกอย่างเปลี่ยนไปจนตามโลกไม่ทัน แบบนี้ใช่ไหมที่เขาเรียกกันว่าพวกหลังเขาน่ะ แต่สำหรับเธอที่เป็นธิดาแห่งโพไซดอนคงต้องใช้ว่าพวกใต้บาดาล แต่เธอที่เป็นขั้นกว่าหลังเขาคือคนที่แทบจะไม่ออกจากเขา ฝังตัวอยู่บนเตียงไม่ได้รับรู้ความเป็นไปของโลกใบนี้คงจะใช้คำที่ขั้นกว่าหน่อยอย่างพวก ‘ร่องลึกมาเรียน่า’ แทนแล้วมั้ง

   วันนี้อาหารที่เธอตักไปแน่นอนว่าไม่ทันรู้ตัวจานก็มีฟิชแอนด์ชิปส์ตรงหน้าแล้ว ทำเอาคิดถึงไมโครพลาสติกแสนเห่ยที่คงค้างกลิ่นตุ ๆ ในปากไม่จางหาย ดวงตากลมกรอกวนไปสักรอบหนึ่งเพื่อบอกให้ตัวเองกิน ๆ มันเข้าไปซะ ก็แค่ปลากับมันฝรั่ง ทางนั้นก็เริ่มโซ้ยอาหารตรงหน้าเติมเต็มกระเพาะที่ว่างเปล่ามาอย่างยาวนานโดยไม่สนสี่สนแปดอะไรทั้งนั้น ไมโครพลาสติกก็แค่ของเด็กเล่นเมื่อเทียบกับความหิวโหยของผู้หลับไหลอย่างเธอ

   ครั้นเมื่อท้องเล็ก ๆ อิ่มแปล้ได้ที่แล้วก็เหลือบไปเห็นเตาไฟบูชาเทพ นี่คงจะเป็นการรายงานตัวต่อคุณพ่อที่รักได้แล้วล่ะมั้งว่าเธอตื่นแล้วนะเฮลโหล จดจำเธอที่หายไปเป็นชาติได้หรือไม่

   ริปลีย์ค่อย ๆ ลุกขึ้น เอาจานไปเก็บก่อนจะหยิบขนมกับเครื่องดื่ม ? ที่คิดว่าน่าจะถวายได้แหละ… มั้ง

   “ไฟเตาบูชามันไม่มีวันดับอยู่แล้วแหละ เนาะ”

   ว่าจบก็ค่อย ๆ เทบัคลาวว่าลงไปตามด้วยใส่แก้วชานมไข่มุกไปทั้งแก้วพลาสติกเลย ร่างเล็กหายใจเข้าลึก ๆ ช้า ๆ พยายามเรียบเรียงว่าจะพูดอะไรดีที่มันไม่ใช่การพูดไปเรื่อยไปเปื่อยถึงแม้ว่ามันจะเป็นอย่างนั้นก็ตาม

   ก็มันคือการพูดคนเดียว เออออเอง ไม่รู้ว่าเขาจะได้ยินจริง ๆ ไหม แต่อะไรเชื่อได้ก็เชื่อไป ฮาร์ปี้ขวิดหัวก็เจอมาแล้ว อภินิหารตราคุณพ่อแห่งท้องทะเลก็มีชัด ๆ เต็มตา แบบนี้จะไม่เชื่อก็ดูจะขวางโลกเกินไป

   “เอาล่ะ สวัสดีค่ะ ท่านโพไซดอน—”

   แล้วริปลีย์ สวอนสันก็ค่อย ๆ พูดสิ่งที่อยากพูดออกมากับท่านเทพของเธอ

   “ตอนนี้ฉันเป็นลูกแหง่หรือยังไงนะ ก็อยากจะออกไปท่องโลกกว่าอยู่หรอก แต่ว่าตอนนี้ก้าวออกไปก็โดนฮาร์ปี้กระชากหัวแบบตอนก่อนเข้ามาในค่ายเลยมั้ง เฮ้อ ง่วงอ่ะ หากท่านช่วยเหลือได้— อันที่จริงก็ไม่ได้หวังนักเพราะฉันคงไม่ได้เป็นลูกรักอะไร บางทีฉันก็แค่อยากจะมีคนจริง ๆ มีไหมแถวนี้ แต่หันไปทางไหนคนดี ๆ ก็…เฮ้อ ชีวิตธรรมดามากยากจริง ๆ ว่าแต่นี่ก็สมัยไหนแล้ว ฉันอยากรู้ว่าท่านจัดการกับสิ่งที่มนุษย์ทำลงไปยังไงได้บ้าง เช่น—พวกไมโครพลาสติก เพราะสุดท้ายพอไมโครพลาสติกมันถูกเททิ้งจุดจบก็ไม่พ้นทะเล แล้วปลาก็กินต่อ จุ๊ยซี่สุด ๆ ไมโครพลาสติกเต็มท้องปลาที่มนุษย์ก็ไปลากอวนกลับมาทอดฟิชแอนด์ชิปส์กินแซ่บ ๆ …อันที่จริงฉันก็แค่เพิ่งกินน้ำเปล่าที่ตากแดดตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ กลิ่นเห่ยเป็นบ้า— โอเค เหมือนมาบ่นคนเดียวเลยแฮะ ต้องตบท้ายว่ายังไงดีล่ะ รักพ่อนะ แบบนี้ไหมนะ ?”

[แบบฟอร์มถวายของ]
ชื่อของคุณ: Ripley
ของที่ถวาย: บัคลาว่า และ ชานมไข่มุก
เทพที่ถวายของ: พ่อ— [God-03-1] โพไซดอน
คำพูดที่อยากคุยกับเทพ: ตามข้อความสุดท้ายเลยค่า



@God

Ripley HEROES

White Swan in The Ocean
26th June 2025 16 PM

   จากทะเลสาบสู่โรงอาหาร แน่นอนว่าตอนนี้ริปลีย์ได้อาบน้ำเปลี่ยนชุดแล้วเรียบร้อย ไม่รู้ว่าเธอนึกครึ้มอะไรอยู่ ด้วยแดดจ้าและเพิ่งโดดน้ำหรืออย่างไรทำให้ธิดาโพไซดอนนึกหยิบเสื้อฮาวายมาสวมใส่เพิ่มความชิลล์ ๆ ให้ตัวเอง อาหารในโรงอาหารก็อุดมไปด้วย ขนมปัง ชีส องุ่น และ บาร์บีคิวเนื้อไม่ติดมัน

   ไม่มีมันแบบนี้มันจะไปจุ๊ยซี่อะไร

   ริปลีย์ สวอนสันเดินมาสอดส่องอาหารที่มี ถึงแม้จะรู้ดีว่ายังไงก็ไม่ได้มีอะไรมากไปกว่าขนมปัง ชีส องุนและบาร์บีคิวไม่ค่อยจะจุ๊ยซี่อะไรเท่าไหร่ แต่ก็ลึก ๆ ใจยังหวังให้มีอะไรน่าอร่อย

   “ขนมปังชีสก็ขนมปังชีสวะ”

   แม่หงส์ขาวมองอาหารตรงหน้าแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจว่าถ้าอยากกินอะไรก็คงต้องไปร้านสะดวกซื้อแทนเอาแล้วล่ะมั้ง มือเล็กหยิบขนมปังโปะชีสเค็มนัวโปะทับอีกชั้นด้วยเนื้อบาร์บีคิวเพื่อกัดเข้าไปให้ครบทั้งสามอย่าง อร่อยนะ แต่มันกินทุกวันแล้วไง…

   ในเมื่อโรงอาหารที่กินไปมันก็ไม่ได้อภิรมย์ท้องไส้เท่าไหร่ก็ทำได้แค่ยัดพอหายหิวแล้วเอาไปแบ่งปันความเค็มนัวให้แก่พ่อบังเกิดเกล้าของเธอสักหน่อย

   “ให้ตายสิ นี่ฉันดูรักพ่อขนาดนั้นเลย”

   ในสถานที่ที่ไม่ได้มีคุณนายแคทเทอรีนจ้ำจี้จ้ำไชเรื่องการฝึกซ้อม ร้อกซาน่าก็เงียบหายไปเลยทั้ง ๆ ที่มาที่ค่ายด้วยกันแท้ ๆ เธอที่เป็นเด็กอายุสิบแปดตัวคนเดียวในตอนนี้ก็ทำได้แค่พึ่งพิงเทพที่ได้ชื่อว่าเป็นพ่อของเธอเอง มือเล็กที่ถือมาริโทสซีเดินมาที่เตาไฟไม่ไกลจากโรงอาหาร ถึงแม้ว่าไม่รู้ว่ามันจะไปถึงไหมก็เถอะ แต่ถือว่าเอาไปถมหน้าวิหารโพไซดอนก็แล้วกัน

   “สวัสดีค่ะ นี่ริปลีย์นะคะ ไม่รู้ว่าเสียงนี้มันจะไปถึงไหม ก็แค่คิดถึงเลยมาพาก็แค่นั้น อาหารก็มาแบ่งให้ช่วยกินหน่อยก็ดี… ไม่สิ แต่คุณที่อิ่มทิพย์คงจะไม่เบื่ออะไรง่าย ๆ หรอกใช่ไหม ตอนนี้ฉันเบื่อเนื้อไม่มีมัน ฉันอยากกินเนื้อมันแทรกจุ๊ยซี่ คงจะดีถ้าได้กินนะคะ ไว้ถ้าวันนั้นมีจริงสัญญาว่าจะเอามาแบ่งด้วย รักพ่อค่ะ— ขนลุกอ่ะ เหมือนมาพร่้ำเพ้อคิดถึงพ่อแบบที่ไม่รู้ว่าจะได้กอดกันตอนไหนเลยอ่ะ”

   แล้วธิดาโพไซดอนก็กลับบ้านไปนอนเล่นในคืนทิวาอนันต์ตามปกติ

ชื่อของคุณ: Ripley ริปลีย์ สวอนสัน
ของที่ถวาย: มาริโทสซี
เทพที่ถวายของ: โพไซดอน--- คิดว่าจะไปถึงไหมก่อนนะ นี่พูดคุยช่่องทางตรงเชียวเลยนะ
คำพูดที่อยากคุยกับเทพ: ข้างบนเลยค่า



โบนัสความโปรดปราน+15
เป็นโบนัสเพิ่มเติมจากชื่อเสียงปกติ จากการเติม VIP

โรลเพลย์คิดถึงโพไซดอน แบบ 300%

@God