[หน้าโรงอาหาร] เตาไฟบูชาเทพ

Nymeria BELIEVER

HELLO MOMMY  ?

              รัตติกาลที่ยังคงไม่มาเยือนทำเอาตารางการนอนปั่นป่วนไปค่อนวัน หลังภารกิจสุดท้าทายผ่านไปเหลือไว้เพียงขนนกฮาร์ปี้ไว้ให้ดูต่างหน้าพร้อมรอยยิ้มระบายแก้มงาม ไนมีเรียแวะผ่านที่ประชุมเพลิงหรือที่ชาวค่ายรู้จักกันดีว่า ‘กองไฟเฮสเทีย’ สำหรับการเสาะแสวงหาข่าวสารหัวเรื่องสำคัญ (ที่มันไม่ใช่คำพยากรณ์) ที่นี่คงจะเหมาะสมที่สุดแล้ว

              เตร่ไปเตร่มาด้านหน้ากองไฟพอจะได้เจอเพื่อนร่วมค่ายให้ดึงตัวมาถามไถ่ ดูเหมือนว่าในเวลานี้โซเชี่ยลทั้งนอกและในค่ายจะเกิดปรากฎการณ์เที่ยงวัน 24 ชม. โดยไม่ทราบสาเหตุ 

              “กลางวัน 24 ชั่วโมง.. เหมือนวันสิ้นโลกมาถึงเลยว่าไหม” ไนมีเรียหันหลับไปหาคลาริสซ่า วิญญาณแม่มดสาวผมเพลิงหดหู่กับข่าวนี้เป็นอย่างมาก กลางวันเป้นปรปักษ์กับพลังงานของชาวโลกเบื้องล่างอย่างพวกเธอ

              “คงมีใครทำอะไรบางอย่าง..  อาจจะเกี่ยวกับข่าวลือที่ว่ารถม้าของสุริยเทพหายไปก่อนหน้านี้” วิญญาณสาวกระซิบตอบ ทั้งสองยังคงแลกเปลี่ยนความเห็นกันบ้างก็ว่าเรื่องนี้อาจเกีย่วของกับเทพฝ่ายความมืดสักองค์ อาจเป้นมารดาของไนมีเรียเองก็ได้ใครจะรู้

              ก่อนดรุณีผมบลอนด์กลับไปทานมื้อเย็นกลางแสงตะวันส่อง เธอรั้งรองเท้าส้นสูงเอาไว้แล้วหมุนตัวกลับมาที่หน้าเตาไฟอีกครั้ง เงาเพรียวย่อลงนั่งข้างแท่นบูชาเธอเปิดกระเป๋าแล้วนำขนฮาร์ปี้ขนาดใหญ่ออกมาวาง

              “เกือบลืมไป… คิดว่าเป็นธรรมเนียมประจำบ้านก็ได้ เวลาบุตรสาวได้เงินเดือนแรกจะนำมาให้บุพการี สิ่งนี้ถึงจะไม่มีคุณค่าทางมูลค่า แต่สำหรับความหมายแล้วคงจะพอทดแทนกันได้นะ? คุณแม่”

              เธอเฝ้ามองขนนกแต่ละเส้นถูกเปลวเพลิงเผาผลาญเพื่อไปสู่ปลายทางของผู้รับ  

              “แน่ล่ะ ลูกสาวถวายสักการะเป็นเครื่องหมายแห่งชัยชนะแรกเหนืออสุรกายทั้งทีผู้เป้นมารดาจะไม่รับได้หรือ?” รอยยิ้มซุกซนปรายมุมปาก ระหว่างเล่าความเป็นมาของขนฮาร์ปี้คู่แค้นเธอ “ใกล้เคียงกับคำว่าตาต่อตาฟันต่อฟัน วิธีรับมือกับปัญหาของฉันเป็นแบบนี้ คุณแม่อย่าบ่นเลย.. ลูกสาวของคุณไม่ใช่ประเภทบอบบางจนต้องรอคนมาปกป้องหรอกนะ..”

              ว่าแล้วก็กลับไปเติมพลังที่โรงอาหาร ใช้แรงไปเยอะเริ่มหิวขึ้นมาแล้วสิ

—------------------------------------------

[แบบฟอร์มถวายของ]

ชื่อของคุณ: ไนมีเรีย คนสวยของแม่ขา

ของที่ถวาย: ขนฮารืปี้เส้นแรกที่ลูกล่ามา ปุรุริ้ง!

เทพที่ถวายของ: เฮคาที คนที่ตัวแม่ตัวมัม

คำพูดที่อยากคุยกับเทพ:  แม่คะขอโชคเรื่องความรักหน่อย ชีวิตนี้มีแต่คุยกับวิญญาณในสร้อย หนูโลนลี่ หนูเหง๋า

BELIEVER [ผู้ศรัทธาเหล่าเทพ] โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+15

—------------------------------------------

โรลเพลย์ฟังข่าวสารจากเด็กที่เล่นโซเชี่ยลอีกที + 15 EXP สำหรับข่าวสาร 

@God 

Nymeria BELIEVER

MOM.. I NEED..

             แสงแดดช่วงสายสาดส่องผ่านยอดไม้สูงในค่ายฮาล์ฟบลัด สายลมเบา ๆ พัดพากลิ่นหอมจาง ๆ ของดอกไม้และไอดินชื้นหลังหมอกเช้าจางหาย เตาไฟเฮสเทียตั้งตระหง่านอยู่ข้างโรงอาหาร เปลวไฟสีส้มสว่างไสวลุกโชนราวกับไม่มีวันมอดดับ ไนมีเรียเดินเข้ามาในบริเวณนั้น มือของเธอกำเชือกถักสีดำแน่น เครื่องรางเล็ก ๆ ที่ทดลองทำด้วยตัวเองตามคุ่มือมนตร์ดำที่ซื้อมาจาก E-Bxy และตั้งใจจะนำมันมาให้มารดาที่ตนไม่เคยพบหน้า

             เธอหยุดยืนตรงหน้าเตาไฟ ใบหน้าของเธอสะท้อนแสงอ่อน ๆ จากเปลวไฟ ดวงตาสีเฮเซลที่มักดูเฉียบคมตอนนี้ดูครุ่นคิดและเปี่ยมด้วยประสบการณ์ที่พึ่งประสบมา

             “ไง… คุณแม่” เธอเอ่ยขึ้น น้ำเสียงนุ่มนวลแต่มีความหนักแน่นอยู่ในนั้น

             "วันนี้ฉันมีโอกาสขี่เพกาซัสตัวแรก มันชื่อแบล็กแจ็ก แผงคอสีดำสนิท ดวงตาเหมือนท้องฟ้าตอนกลางคืน" เธอเริ่มเล่า พลางจ้องมองเปลวไฟที่ดูเหมือนจะเต้นระบำรับฟังคำพูดของเธอ "ฉันคิดว่ามันจะดื้อหรือกลัวฉัน แต่เปล่าเลย...เราคลิกกันทันที เหมือนแบล็กแจ็กเข้าใจทุกอย่างที่ฉันพูด ฉันรู้สึกว่ามันเชื่อใจฉัน และฉันก็เชื่อใจมัน"

             ความสุขฉายวาบที่มุมปากเป็นรอยยิ้มเล็ก ๆ ความทรงจำของช่วงเวลาในคอกม้าทำให้หัวใจของเธอเบาขึ้น “ฉันบอกตัวเองว่าจะกลับไปหามันอีก อาจจะเป็นพรุ่งนี้ หรือวันไหนก็ตามที่ฉันมีเวลา... หรือหากโชคดีในอนาคตฉันอาจมีเพกาซัสเป้นของตัวเอง”

             เปลวไฟยังคงลุกไหวเหมือนกำลังฟังอย่างตั้งใจ

             "แม่..." อดไม่ได้ที่จะเปลี่ยนน้ำเสียงเล็กน้อย แววตาของเธอหม่นลงเล็กน้อยอาจเพราะความคิดถึงพ่อที่แทบไม่เคยห่างกัน "อีกไม่นานฉันจะต้องออกเดินทาง มันเป็นภารกิจที่ไม่รู้ว่าจะยาวนานแค่ไหน ฉันไม่แน่ใจว่าจะเจอกับอะไรบ้าง คงเป็นความสนุก ท้าทาย? หรืออะไรที่มันอันตรายและสมกับชื่อ ‘ไนมีเรีย’ ที่คุณทิ้งไว้ให้ฉัน"

             ต้องเป็นมารดาประเภทไหนที่ตั้งชื่อของลูกสาวที่ตัวเองรุ้ว่าจะต้องทอดทิ้งไปด้วยความหมายว่า ‘ราชินีนักรบ’ 

             อดไม่ได้ที่จะสูดลมหายใจลึกก่อนพูดต่อ “ฉันไม่ขอการพิทักษ์จากคุณหรอก.. ไม่ต้องห่วง ฉันดูแลตัวเองได้ เรื่องง่ายๆ ที่ทำได้เสมอ เพราะฉันรู้ว่าแม่มีเรื่องต้องทำมากมาย แต่...ถ้าแม่อยากจะช่วย ก็แค่ขอโชคลาภให้ฉันเยอะ ๆ ก็พอ อ้อ.. โชคด้านความรักด้วย เอเดรียน.. พ่อน่ะ บอกว่าฉันลองคบกับคนอื่นดูบ้าง เขาจะได้หมดห่วงสักที”

             ไนมีเรียหมุนเชือกถักในมือของเธอ เชือกเส้นนี้เธอถักขึ้นเองเมื่อหตอนยังเด็ก ใช้ด้ายสีดำที่ได้มาจากตุ๊กตาวูดูตัวแรกที่เด็กน้อยทำขึ้นเองอย่างลองผิดลองถูก มันมีคุณค่าทางจิตใจ มันเป็นสิ่งที่เธอทำขึ้นเพราะคิดถึงมารดาที่มไ่เคยเจอหน้า เธอเคยคิดที่จะเป้นเนโครเมนเซอร์เพื่อปลุกมารดาขึ้นมาจากหลุม.. อย่างน้อยก็ในตอนที่คิดว่าผู้ให้กำเนิดตนลงหลุมไปแล้วน่ะนะ เป็นเครื่องรางเล็ก ๆ ที่เธอเชื่อมโยงถึงความรักที่เธอมีให้ในอดีต

             "หวังว่าเครื่องรางเส้นนี้จะทำให้แม่ยิ้มได้" เธอพูดเบา ๆ ก่อนจะค่อย ๆ วางมันลงในเปลวไฟ

             ไฟลุกขึ้นเล็กน้อยเมื่อเชือกถักถูกเผา เปลวไฟกลืนกินมันช้า ๆ จนเหลือเพียงควันบาง ๆ ลอยขึ้นไปในอากาศ ไนมีเรียมองดูเปลวไฟที่ค่อย ๆ กลับสู่ความสงบ ดวงตาของเธอฉายแววของความมุ่งมั่น

             "แม่คงไม่ตอบฉันอยู่แล้ว..." ไนมีเรียพูดพร้อมหัวเราะเบา ๆ ให้กับตัวเอง “ฉันรู้ว่าเทพไม่สามารถพูดคุยกับลูกหลานได้ตามใจ แต่บางครั้งฉันก็หวังว่าแม่จะส่งสัญญาณอะไรมาบ้าง”

             เปลวไฟไหววูบราวกับตอบรับคำพูดของเธอ

             “ไม่เป็นไรหรอก” ร่างบางกล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่นขึ้น "ฉันรู้ว่าแม่ยังอยู่ที่ไหนสักแห่ง และเฝ้ามองฉันเสมอ...เหมือนที่ฉันเชื่อว่าแม่จะภูมิใจในตัวฉัน ไม่ว่าฉันจะทำอะไร เหมือนอย่างที่คุณดีเฝ้ามองแคโรไลน์และเสียใจในตอนที่เธอจากไป.. ใช่ไหม?"

             เธอเงยหน้ามองท้องฟ้าที่เริ่มโปร่งใส มีเมฆขาวลอยเอื่อยอยู่เหนือยอดไม้

             "แล้วพบกันใหม่ คุณ แม่" ไนมีเรียพูดเบา ๆ ก่อนจะลุกขึ้นยืน เธอปัดเศษดินออกจากกระโปรงและหันหลังกลับ เสียงรองเท้าของเธอกระทบพื้นดินเบา ๆ ขณะที่เธอเดินกลับไปยังจุดหมายถัดไปใบหน้าของเธอยังคงนิ่งสงบ แต่ในแววตาเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น เธอรู้ว่าภารกิจที่รออยู่ข้างหน้าจะเป็นบททดสอบสำคัญ

             "เธอพูดได้ดีทีเดียว" คลาริสซ่าเอ่ยขึ้น น้ำเสียงของเธอฟังดูนุ่มนวลกว่าปกติ

             "เธอบอกให้เรียนรู้ที่จะผูกมิตรนี่" คำตอบนั้นสั้นแต่ได้ใจความ "เริ่มจากแม่ตัวเองเลยแล้วกัน"

—------------------------------------------

[แบบฟอร์มถวายของ]

ชื่อของคุณ: ไนมีเรีย คนดีคนเดิม

ของที่ถวาย: กำไลเชือกถักด้วยความรักจากไนมีเรียน้อยวัย 8 ขวบ

เทพที่ถวายของ: เฮคาที คนที่ไปสาปเฮติ

คำพูดที่อยากคุยกับเทพ: แม่... ถ้าโชคด้านความรักมันยากไป ขอโชคลาภที่มาเป็นฟ่อนๆ เลยก็ได้

ไม่ต้องคอยคุ้มครอง ขอสายเปย์ให้หนูอยากอาบ Dollar ในจากุชชี่ รักนะ kiss
BELIEVER [ผู้ศรัทธาเหล่าเทพ] โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+15

—------------------------------------------

Jayvik BRAVE

ถือเป็นความโชคดีของเจวิคที่การขึ้นขโมยของเจวิคที่ไปขโมยของจากบ้านเฮเฟตัส เขาไม่ได้ถูกจับได้ ชายหนุ่มรีบออกมาจากบริเวณเขตพักเพราะเดี๋ยวจะมีคนเห็นเขาเข้าว่าทำย่อง ๆ อะไรแถวบ้านนั้น เขาเดินมายังหน้าโถงอาหาร

ระหว่างทางนั้นชายหนุ่มก็ได้ยินเสียงกระซิบอีกครั้ง “แม้ครั้งนี้ไม่สำเร็จ แต่เจ้าพึงจำความล้มเหลวนี้ไว้ และครั้งหน้าจักต้องมีโอกาสอีก” เสียงกระซิบที่ฟังดูคล้ายพ่อของเขา

“รอให้ผมเก่งขึ้นก่อนแล้วกันเดี๋ยวรอบหน้าได้แน่ งั้นเดี๋ยวของที่ได้มาผมนำไปเผาบูชาให้นะครับ” เจวิคกระซิบคืน 

แต่ก็ไม่ได้มีเสียงตอบกลับมาเลย

เจวิคเดินมายังเตาไฟบูชาเทพ ที่อยู่หน้าโรงอาหาร เพราะเขาได้ยินมาว่าถ้าจะบูชาของอะไรให้เหล่าเทพต้องมาเผ่าให้ที่บริเวณนี้ 

ชายหนุ่มหยิบเอาของที่ขโมยออกมาดูว่าคืออะไร เพราะตอนที่หยิบนั้นเขารีบร้อนใจมากเลยไม่รู้ว่าหยิบอะไรมา เขาหยิบออกมาเป็นสร้อยอะไรบางอย่าง เจวิคเข้าใจว่ามันก็น่าจะเป็นสร้อยเงินบริสุทธิ์ทั่วไป แต่หารู้ไม่ว่าของที่เขาได้มานั้นเป็นของปลอม

ชายหนุ่มนำสร้อยวางลงหน้าเตาผิง ก่อนจะนั่งนึกภายในใจถึงเทพเฮอร์มีสที่เป็นพ่อของเขา จากนั้นจุดไฟเผาลงในเตาผิงแล้วโยนสร้อยลงไป

‘ผมเอาของที่พ่อบอกให้ไปขโมยมามาให้แล้วครับ หวังว่าจะชอบนะครับ’ ชายหนุ่มนึกภายในใจหวังว่าจะสื่อไปเทพเฮอร์มีสได้

เจวิคลุกขึ้นจากนั้นจึงเดินจากบริเวณนี้ไป

[แบบฟอร์มถวายของ]

ชื่อของคุณ: Javik

ของที่ถวาย: สร้อยคอดีไซน์เท่

เทพที่ถวายของ: เทพเฮอร์มีส

คำพูดที่อยากคุยกับเทพ: ผมเอาของที่พ่อบอกให้ไปขโมยมา มาให้แล้วครับ   หวังว่าจะชอบนะครับ

Jayvik Mchonde

Eloise HEROES

วันที่ 10 ธันวาคม 2024

เวลา 21.30 น.

เอโลอิสก้าวเท้าลงบนลานกว้างหน้าเตาไฟบูชาเทพ ในมือของเธอกำจดหมายปริศนาไว้แน่น ราวกับว่ามันจะสามารถหนีหายไปได้ทุกเมื่อ อีกมือหนึ่งก็ถือแผ่นเกมที่เธอเตรียมมาอย่างตั้งใจเป็นของถวายแด่เทพแห่งการประดิษฐ์ผู้เป็นบิดาของเธอ เมื่อเดินทางมาจนถึงเตาไฟแล้วเธอก็ทำการเริ่มทำการระลึกถึงเทพบิดาของตนเอง จากนั้นก็โยนแผ่นเกมลงไปก่อนตามด้วยจดหมายปริศนาที่เธอไม่คิดจะเปิดอ่านแต่อยากส่งให้พ่ออ่านแทน

“สวัสดีค่ะพ่อวันนี้หนูมีเกมใหม่มานำเสนอค่ะแนวล่าสมบัติไม่รู้พ่อจะชอบไหมแต่ต้องลองเล่นดูก่อนนะคะได้ข่าวว่าคะแนนไปทางบวกด้วยล่ะค่ะ แล้วก็…เมื่อวานนี้มีแมวขโมยบุกบ้านหมายเลข 9 ของพวกเราตอนนี้ยังจับตัวไม่ได้คาดว่าบ้านเราคงต้องเพิ่มมาตรการในการรักษาความปลอดภัยแล้วล่ะค่ะ แถมวันเกิดเหตุยังพบจดหมายปริศนาตกอยู่ด้วย หนูยังไม่ได้เปิดอ่านหรอกนะคะแต่หนูจะส่งให้พ่ออ่านไม่รู้ว่าเจ้าของจดหมายต้องการอะไร ยังไงพ่อโปรดพิจารณาด้วย อย่ามัวแต่สร้างของจนไม่สนใจลูกนะคะ แค่นี้ล่ะค่ะ”

เอโลอิสคิดว่าเธอได้พูดทุกสิ่งที่เธออยากจะบอกเป็นที่เรียบร้อยแล้วที่เหลือก็เพียงแค่ให้พ่อเธอพิจารณาเอาเองว่าเขาจะทำอย่างไรต่อไป ส่วนเธอก็คงจะต้องปกป้องบ้านหมายเลข 9 ให้ดีเพราะมันเป็นที่เดียวในแผ่นดินอเมริกาที่เธอพอจะเรียกว่าบ้านได้ ว่าแล้วสาวน้อยผมสีเพลิงก็เดินออกไปจากเตาไฟบูชาเทพเพื่อไปทำอย่างอื่นต่อ

[แบบฟอร์มถวายของ]

ชื่อของคุณ: Eloise Paige 

ของที่ถวาย: แผ่นเกม PS5 และ จดหมายปริศนา

เทพที่ถวายของ: เฮเฟตัส

คำพูดที่อยากคุยกับเทพ: ตามข้อความด้านบน

HEROES [วีรบุรุษผู้โปรดปราน] โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+25

Nymeria BELIEVER

TIME TO TALK
10-12-2024 | 10.30 AM

              ออกเรี่ยวออกแรงแต่เช้าในที่สุดก็เริ่มหิวขึ้นมาบ้าง แสงสว่างแยงตาครบสามเวลาจนไม่รู้กลางคืนนั่นน่าหงุดหงิดในบางครั้ง โดยเฉพาะผู้ที่ชอบใช้ชีวิตจนมีสมญา ‘พรานราตรี’ อย่างไนมีเรีย  เธอสังเกตว่าคลาริสซ่าออกมาปรากฎกายน้อยลงเมื่ออยู่กลางแจ้งบางทีคงเป็นเพราะแสงตะวันเป็นขั้วตรงกันข้ามกับพลังงานวิญญาณ 

              “พักอยู่ในนั้นไปก่อนก็ได้แคลร์ ในค่ายไม่มีอันตรายมาถึงตัวฉันแน่นอน อย่ากังวล..” 

              “อืม.. ไม่ต้องห่วง ฉันยังอยู่กับเธอตลอดสาวน้อย” เสียงเย็นยะเยือกแสนคุ้นเคยตอบกลับและเงียบหายไป 

              ไนมีเรียจัดการธุระส่วนตัวช่วงเช้าและแวะมาที่หน้าเตาไฟก่อนที่เธอจะเดินเข้าไปในโรงอาหารเพื่อทำเวรแระจำวันหารายได้เสริม จากภารกิจล่าสุดที่ไปโตเกียวขากลับสาวเจ้ายังแวะชอปปิ้งหาของมาฝากเทพแม่เสียอีกด้วย มันคือชุดเดรสสีดำคอลแลคชั่นฤดูหนาว ไม่ว่าจะเป้นเนื้อผ้านุ่มลื่นมือหรือการดีไซน์เห็นคราวแรกก็คิดว่าเวลาแม่สวมต้องดูควีน ทรงมัมมากแน่ๆ คุณน้า

              “คุณแม่ ช่วงนี้เพลิดเพลินดีรึเปล่า?” เธอลงนั่งข้างเตาไฟที่เปล่งไออุ่นออกมา ราวกับว่าได้สัมผัสความรักของผู้เป็นแม่โดยตรงแม้จะแค่จินตนาการ

              “ไปโตเกียวรอบนี้ ฉันเจอไซคลอปส์ด้วยล่ะ.. เดาออกไหมว่าลูกสาวคุณแม่ใช้วิธีไหนปราบมัน? ไม่ต้องห่วงนะ.. หนนี้ไม่เอาลูกตาดวงแรกมาถวายหรอก เพราะมีของที่เด็ดกว่า” 

              เธอหยิบกล่องกำนัลสุดหรูบรรจุชุดเดรสซาตินสีดำตัวยาวเมื่อยกออกมาชื่นชมแล้วก็พบว่างดงามไร้ที่ติ มือเรียวบรรจงพับให้เรียบร้อยก่อนส่งลงเปลวเพลิงไปทั้งแบบนั้น

              “เชื่อรสนิยมทางนี้ได้เลย ชุดคอลแลคชั่นล่าสุดของ YXLลองใส่ไปอวดเพื่อนรับรอบว่าไม่ตกเทรนด์แน่คุณแม่”  

              เธอเฝ้ามองควันลอยเป็นสายราวกับสานส์ที่ถูกส่งไปถึงแม้ไม่มีข้อพิสูจน์ว่ามารดากำลังเงี่ยหูฟังตนอยู่รึเปล่า ไนมีเรียนั่งลงข้างเตาไฟอีกครั้งคราวนี้เธอหยิบรูบิคที่ได้รับการร้องขอประหลาดๆ มาจากเทพนิรนามคนนั้น หมุนมันอยุ่ในมือไปพลางๆ ก็เริ่มเล่าเรื่องราวที่เธอพบเทพปริศนาท่าทางแปลกๆ บนโตเกียวทาวเวอร์ ถือคติเรื่องนี้ถึงครูเฮคาทีแน่!

              “อันที่จริงก่อนกลับมานิวยอร์ค เจอเทพแปลกๆ รายหนึ่งล่ะ ปากบอกว่าขอให้ช่วยงานแท้ๆ แต่ข่มขู่กันไม่หยุดเลย เขาให้เอาสิ่งนี้ไปส่งต่อธิดาเฮเฟตัสที่ชื่อเอโลอิส คุณแม่รู้จักเธอรึเปล่า? ในเมื่อรับปากแล้วห็คงต้องเอาสิ่งนี้ไปส่งให้เธอล่ะนะ” เสียงของเธอติดความแคลงใจอยู่มาก จะจากท่าทีของผู้มอบรูบิคนี้หรือประโยคสนเท่ห์นั่นก็ตาม 

              “คนอะไรขอให้คนอื่นช่วยงานแม้แต่ชื่อก็ไม่บอก หาความจริงใจสักนิดไม่ได้เลย ถ้าแม่เจอเทพรายนั้นอย่าไปเอาอย่างเขาเชียวนะ.. ไม่แปลกใจเลยทำไมเขาถึงบอกว่ามนุษย์ผู้ศรัทธาเขาเอาใจออกห่าง” 

              สาวผมบลอนด์เล่าสู่เหตุการณ์ให้มารดาฟังอยู่อีกครู่หนึ่งจนท้องเริ่มร้องประท้วงเธอจำใจต้องไปหาอะไรมาเติมพลังงาน ก่อนลาจากไนมีเรียวางดอกโครคัสไว้ข้างเแท่นบูชา บอกกับมารดาว่าอีกไม่นานเธอจะเดินทางไกล คงไม่ได้แวะมาบ่อยๆ แต่เชื่อว่ามารดาจะได้รับชมสิ่งที่น่าสนใจระหว่างที่เธอออกเดินทางแน่นอน

[แบบฟอร์มถวายของ]

ชื่อของคุณ: ไนมีเรีย ที่กำลังเสียขวัญตัวสั่นกึกกัก (?)

ของที่ถวาย: ชุดเดรสสีดำเปิดไหล่ ให้แม่สวยและแซ่บในคนเดียวกัน

เทพที่ถวายของ: เฮคาที มายมามี๊

คำพูดที่อยากคุยกับเทพ: อยากจะสะกิดแม่ว่าเทพปริศนานั่นน่ะ เพื่อนแม่รึเปล่า เขาหล่อแต่เขาแปลก มอง 360 องศายังไงก็เป็นมิจจี้ 

BELIEVER [ผู้ศรัทธาเหล่าเทพ] โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+15
@God 

@God 

Nymeria BELIEVER

SAY HI MOM
13-12-2024 | 8.35 AM

              เตาไฟเฮสเทียที่ตั้งอยู่ข้างโรงอาหารคล้ายว่ากลายมาเป็นสถานที่โปรดของไนมีเรีย เธอเดินตรงไปยังเตาหินอ่อนรูปทรงกลมที่เปลวเพลิงลุกโชติช่วงอย่างเงียบสงบ ร่างในเดรสยาวสีดำยืนอยู่เบื้องหน้าไฟ ดวงตาสีเฮเซลสะท้อนประกายของเปลวเพลิง เธอเฝ้ามองมันราวกับกำลังมองหาเงาของมารดาในนั้น

              “คุณแม่...” เสียงของเธอเบาเหมือนกระซิบ แต่เปี่ยมไปด้วยความคาดหวัง “ได้ยินเรื่องคำพยากรณ์ที่เฮติ มันเกี่ยวข้องกับแม่หรือเปล่า?”

              ไม่มีเสียงตอบรับ นอกจากเปลวไฟที่วูบไหวเบา ๆ

              “ทำไมทำหน้าเหมือนเด็กน้อยที่สสับสนขนาดนั้น เธอคาดหวังว่าจะได้ยินคำตอบอะไรหรือ?” คลาริสซ่าถามพลางล่องลอยอยู่ข้าง ๆ วิญญาณนั้นโปร่งแสงคล้ายมีและไม่มีอยู่ในเวลาเดียวกัน

              “ฉันแค่อยากรู้” เจ้าของเนตรคู่คมว่าที่แม่มดตอบ เธอเริ่มกัดแอปเปิ้ลสีแดงสดขณะทิ้งตัวลงนั่งข้างเตาไฟ “ไม่รวมเรื่องที่ทิ้งเด็กวัยหัดคลานไว้ให้ผู้ชายเลี้ยงดูลำพัง คุณแม่มักทำสิ่งที่ฉันคาดเดาไม่ได้เสมอ”

              “..นั่นเฮคาที ไม่ลึกลับ ไม่เข้าใจยาก คงไม่สามารถขึ้นชื่อว่าเป็นราชินีแห่งแม่มดได้หรอก”

              ฟังคำของแคลร์แล้วได้แต่ส่ายหน้าเบาๆ เธอคงยังต้องเรียนรู้อีกมากถ้าจะเข้าใจเหล่าทวยเทพ ไนมีเรียหยิบผลไม้เขตร้อนออกจากกระเป๋าและวางไว้ข้างเตาไฟ “นี่เป็นผลไม้จากเอเชียมันข้ามน้ำข้ามทะเลมาไกล เหมือนกับตัวฉันจากปารีสสู่นิวยอร์ด ระยะเวลาผ่านไปหลายสิ่งที่ไม่เข้าใจในค่ายนี้ก็ค่อยๆ เรียนรู้กันไปทีละอย่าง”

              จดจ้องมองกล้วยหอมทองและแอปเปิ้ลสีสดในตะกร้า ไม่มีใครรู้ว่าความคิดของเธออัดแน่นไปด้วยความกังวลขนานไหน ก่อนมาที่เตาไฟเธอได้ยินเสียงกระซิบตามลมคล้ายเหตุการณ์ที่พบเจอในโตเกียวทาวเวอร์

              ‘จงมาที่นิวยอร์ก เดี๋ยวนี้!’ 

              ธิดาเฮคาทีคนนี้ไม่ชอบทำตามคำสั่งของใคร ถ้าบอกว่าเดี๋ยวนี้ก็รอไปอีกวันหนึ่งเลยแล้วกัน

               “ฉันไม่รู้ว่าแม่จะสนใจมันไหม เหมือนคำถามที่ว่าเขาสนใจฉันกับพี่น้องคนอื่นๆ หรือเปล่า อย่างที่ว่าตอนนี้มีเสียงประหลาดกำลังเรียกให้ฉันไปนิวยอร์ก.. ” ถอนหายใจอีกครั้งก่อนจะเดินไปอีกเส้นทาง เอาไว้เธอค่อยแวะไปหลังทำงานพิเศษเสร็จก็แล้วกัน

[แบบฟอร์มถวายของ]

ชื่อของคุณ: ไนมีเรีย นีนี่ของแม่จ๋า (?)

ของที่ถวาย: กระเช้าผลไม้เขตร้อน มามี๊ชอบทุเรียนอ่ะเปล่า?

เทพที่ถวายของ: เฮคาที มายมามี๊

คำพูดที่อยากคุยกับเทพ: หนูได้ยินเสียงประหลาดเรียกให้ไปนิวยอร์ค ใช่แม่จ๋ารึเปล่า ตกลงว่าแม่ไปทำอะไรที่เฮติทำไมมีข่าวลือแปลกๆ ออกมาว่าที่นั้นกลายเป็นนรกล่ะ ?

BELIEVER [ผู้ศรัทธาเหล่าเทพ] โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+15

@God 

Dean HEROES

250

ซัมเบรโรที่น่าจะเข้ากับชุดฮาวาย

               16/12/2024 เวลา 13.xx น.

               หลังจากเรียนวิชาภาษากรีกโบราณเสร็จ ดีนก็ไปนั่งสงบจิตสงบใจที่คาเฟ่อยู่พักหนึ่งก่อนจะมาที่เตาไฟบูชาเทพพร้อมกับ ‘หมวกซัมเบรโร’ ของฝากจากซันอันโตนิโอ เพื่อบูชาให้คุณพ่อโพไซดอน

               ชายหนุ่มตั้งจิตอธิษฐานถึงเทพแห่งท้องทะเล เมื่อเชื่อมจิตต่อถึงราวกับว่ามีพลังแห่งสายน้ำโอบกอดเขาไว้ ทั้งที่ความจริงแล้วดีนอาจจะคิดไปเอง เมื่อได้ที่แล้วเขาจึงหย่อนหมวกเม็กซิกันของฝากสู่กองเพลิง

               “Χαῖρε, πάτερ! ἐγώ εἰμι Δεῖν Ἐλβῖνος Ἀλβάρης Νεῖλος. Χαίρω σε ἰδών!” (สวัสดีครับพ่อ! ผมดีน เอลวิน อัลวาเรซ นีล ยินดีที่ได้รู้จัก!)

               ด้วยความร้อนวิชาชายหนุ่มจึงลองทักทายบิดาเทพด้วยภาษากรีกโบราณที่เขาเพิ่งจะปวดหัวกับมันมาหมาด เรียนภาษาต้องฝึกฝน แต่ว่าเขาดันหาคนฝึกไม่ได้เนี่ยสิ แมคเคนซีก็จะไปจับแมว เขาไม่รู้ว่าต้องไปฝึกกับใคร

               “ผมเพิ่งไปเข้าเรียนวิชากรีกโบราณคาบแรกมา ตอนนี้ยังพูดได้แค่นี้ ชื่อเดิมยาวอยู่แล้ว ชื่อผมแบบกรีกออกเสียงยากเมื่อยปากกว่าอีก ต้องมานั่งสะกดทีละตัวจนท้อเลยครับ”

               ชายหนุ่มหัวเราะกับกองไฟ ที่ดูเหมือนจะวูบไหวคล้ายกับหัวเราะตาม.. ถึงนั่นอาจจะเป็นเทพเฮอร์มีสนักส่งของก็เถอะ…

               “แต่หลังจากนี้พูดเป็นอังกฤษดีกว่า เอาไว้ถ้าผมเรียนจบคอร์สน่าจะพูดได้คล่องปร๋อกว่านี้ ไว้ถึงตอนนั้นพ่อช่วยมาฝึกพูดกับผมทีนะครับ”

               “เอาล่ะ.. พูดถึงของฝาก บางทีพ่ออาจจะรู้อยู่แล้วว่าผมไปเที่ยวไหนมาบ้าง ถึงซานอันโตนิโอจะอยู่เท็กซัส แต่สถานที่เที่ยวแต่ละที่มีน้ำเต็มไปหมดอย่างกับเมืองติดชายทะเล ความจริงแล้วซัมเบรโรเอาไว้กันทราย แต่ผมคิดว่าหมวกนี่น่าจะเข้ากับชุดฮาวายที่พ่อชอบใส่อยู่นะครับ”

               จากภูมิประเทศของบ้านเกิด ไม่มีส่วนใดเลยที่ติดทะเล มีเพียงแค่แม่น้ำซานอันโตนิโอไหลผ่าน หากอยากเที่ยวทะเลจริงไม่ใช่ทะเลเทียม ก็ต้องขับรถไปเที่ยวที่คอร์ปัสคริสตี หรือพอร์ทอะแรนซัสที่ต่างเมือง แต่เจ้าสมุทรไปนั่นมานี่ได้ตลอดทุกที่ที่มีน้ำ การจะส่องลูกชายจึงไม่ใช่เรื่องยากหากว่าพ่อว่างพอ

               “แล้วพ่อก็น่าจะรู้ว่าผมได้เจอกับเชมัส ลูกของคุณน้าแอมฟิไทรต์ พอมาย้อน ๆ คิดดูแล้วพวกเราถูกสายน้ำปริศนาสาดใส่ที่ริเวอร์วอล์ค ไม่รู้ว่าพ่อแกล้งเด็กหรือเปล่า ถึงจะมันเขี้ยวแต่ว่าอย่าแกล้งเด็กน้อยสิครับ คนข้าง ๆ เลยพลอยเปียกไปด้วยเลย”

               ดีนไม่ได้ถือสาซ้ำยังกลั้วขำน้อย ๆ

               ถ้าบอกว่าแกล้งลูกของชายชู้นี่มันก็… ชีวิตของสายเลือดแอมฟิไทรต์ดูจะบันเทิงมากโขทีเดียวเชียว เป็นผู้ใช้สายน้ำ แต่ผู้ปกครองสายน้ำชอบเกรียนใส่ อย่างไรเสียเชมัสยังเด็กเกินไปน่าจะยังไม่ได้ปลดพลังจากเทพเจ้าไวขนาดนั้น

               แต่ถึงพ่อจะเป็นเทพเจ้าแบบนี้แต่ดีนก็มีความศรัทธาให้อยู่ดี…

               “ก่อนหน้านี้ผมมีเรื่องอยากคุยกับพ่อเยอะแยะเลยแต่ภาษากรีกมันทำผมอ๊องไปหมด งั้นวันนี้เอาไว้แค่นี้ก่อนแล้วกันครับ ยังไงเราคงได้คุยกันบ่อยอยู่แล้ว อยากบอกว่าคิดถึงนะ บายครับพ่อ”

               เมื่อจบธุระชายหนุ่มก็โบกมือบ๊ายบายกองไฟแล้วออกมา ช่วงนี้ยังมีเรื่องอื่นให้จัดการอีกเยอะแยะเลย

แบบฟอร์มถวายของ

ชื่อของคุณ: ดีน เอลวิน อัลวาเรซ นีล

ของที่ถวาย: หมวกปีกกว้าง

เทพที่ถวายของ: โพไซดอน

คำพูดที่อยากคุยกับเทพ: (ข้อความสีส้มทั้งหมด)

------------------------------------------------------------

ข้า ดีน เอลวิน อัลวาเรซ นีล ขอถวายศรัทธาแก่เหล่าเทพ แก่เทพโพไซดอน ราชาแห่งแอตแลนติส
จำนวนศรัทธาที่มอบให้: 1,000

------------------------------------------------------------
HEROES (วีรบุรุษผู้โปรดปราน) โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+25

Nereza BELIEVER

NEREZA HENLADYS

Lovers of Pleasure ❣ Head Counselor Cabin 10

เนเรซ่าไม่เคยมีเหตุจำเป็นให้ต้องมาที่นี่ พื้นที่หน้าโรงอาหารที่เธอมักมาเพื่อทำความสะอาดในช่วงก่อน บริเวณของเตาไฟบูชาเทพที่มีไว้สำหรับเป็นตัวกลางสื่อสารระหว่างครึ่งเทพและพ่อแม่ของพวกเขา ‘ ในเครื่องฉันมีเบอร์แม่อยู่ก็จริงแต่.. วิธีแบบนี้คงรบกวนน้อยกว่า ’ ที่ปรึกษาประจำเคบินสิบหัวเราะแห้ง ๆ ปล่อยสายตาเคลื่อนมองผู้คนจำนวนหนึ่งที่กำลังต่อคิวผลัดกันเผาสิ่งของส่งไปให้ผู้ให้กำเนิดอย่างคึกคัก

‘ ฉันจำไม่ได้แล้วว่าเคยมาที่นี่ไหม.. อาจจะครั้งหนึ่ง? ’

แผ่นหลังของเนเรซ่าแนบไปกับเสาหินเย็น ๆ ที่ค้ำยันเพดานของโรงอาหาร สองแขนของเธอกอดอกในระหว่างที่อยู่เงียบ ๆ ฟังบทสนทนาอันหลากหลายของคนในค่าย บางคนดีใจที่ได้ยินเสียงกระซิบจากพ่อหรือแม่ บางคนกำลังเศร้าและต้องการคำปรึกษา.. แต่สุดท้ายทั้งสามก็วนกลับมาเม้าท์มอยอย่างสนุกปากเกี่ยวกับข่าวลือของคนดังประจำค่ายและข่าวที่เกี่ยวข้องกับสถานการณ์ปัจจุบันของโลก

“ นี่ ๆ ได้ยินหรือยังว่าวันนี้มีคนโดนพื้นสูบน่ะ ! ”

“ ห๊า— ไม่สิ มันเป็นน้ำสูบไม่ใช่เหรอ? ”

‘ โดน.. สูบ? ’ ร่างกายของสาวจิ้งจอกจากเคบินสิบค่อย ๆ โน้มไปตามต้นเสียงเพื่อฟังเนื้อหาให้ชัดขึ้นพร้อมขมวดคิ้ว

“ เอ่อ เขาชื่ออะไรนะ ที่ชื่อยาว ๆ .. ”

“ ไม่ เจ้าโง่ ชื่อเขาสั้นจะตาย ”

“ นั่นมันชื่อที่เขาย่อมาแล้วต่างหาก ชื่อจริงเขายาวสุด ๆ เลยนะ อะไร ดี ..ดีม อืมม ”

‘ … คุณดีนหรือเปล่านะ? ’ ดวงตาเรียวของเนเรซ่าหรี่ลงอย่างพิจารณา คนเดียวที่ทั้งชื่อยาวและสั้นอาจจะเป็นเขาที่เธอจำได้จากการพบกันตอนงานเลี้ยงวันเกิดของเธอ และชื่อที่เขียนอยู่บนประกาศแจ้งนามที่ปรึกษาประจำเคบิน ปลายนิ้วของเนเรซ่าเคาะลงบนต้นแขนของตัวเองช้า ๆ ‘ เลิกสงสัยกับชื่อของเขาแล้วพูดต่อได้แล้ว ’

“ นั่นแหละ เอาเป็นว่า วันนี้ที่โรงอาหารตอนเที่ยง ทุกคนเห็นว่าเขาหายตัวไปอย่างกับโดนพื้นสูบแหน่ะ ! ” บทสนทนาของสมาชิกรุ่นเยาว์ของค่ายผลักให้เสียงหัวเราะเบา ๆ หลุดมาจากลำคอของเธอ เนเรซ่ายกมือขึ้นป้องริมฝีปาก เบือนหน้าหนีพร้อมกับกลั้นหัวเราะจนแก้มแดง

“ พวกนายเลิกสนใจข่าวนินทาแล้วโฟกัสกับความเป็นไปของโลกบ้างเหอะน่า ” เด็กหนุ่มคนหนึ่งจากบ้านเฮอร์มีสกล่าวด้วยท่าทางรำคาญใจ “ วันนี้ฉันดูทีวีที่บ้าน บ้าเอ้ย บางพื้นที่เริ่มมีปัญหาจากการที่ช่วงกลางคืนหายไปอีกแล้ว พวกค้างคาวมันเสียชีวิตเป็นจำนวนมากจนผิดหูผิดตาเลยล่ะ ”

‘ โอ้.. สัตว์หากินกลางคืนก็ต้องได้รับผลกระทบอยู่แล้ว ’

เสียงพูดของเด็กเหล่านั้นเริ่มห่างไกลไปเรื่อย ๆ เนเรซ่าถอนหายใจเบา ๆ สายตาของเธอเบี่ยงกลับไปมองเตาไฟบูชาเทพที่ไร้คนใช้งาน .. มันเป็นการตัดสินใจที่ยากลำบาก เนเรซ่าไม่ได้มีเหตุผลให้ต้องติดต่อแม่ เธอขมวดคิ้วแววตามีความลังเลจวบจนตัดสินใจหลับตา เธอถอนหายใจก่อนจะผลักตัวเองออกจากเสาเพื่อเดินไปยังเตาไฟบูชาเทพที่ไม่เหลือผู้คนแล้ว ‘ เพราะว่าฉันมีกุหลาบทองหรอกนะ ’

“ Bonjour maman. ça fait longtemps. (สวัสดีค่ะแม่ เป็นเวลาพักหนึ่งแล้ว..) ” มือของเธอล้วงอยู่ในกระเป๋าของเสื้อกันหนาว สายตาจ้องมองเปลวไฟที่ไม่มีวันดับหรือมอด มันอบอุ่นเหมือนกับเปลวไฟทั่วไป แต่ในขณะเดียวกันก็มีความน่าเกรงขามบางอย่างที่ทำให้ไม่กล้าเล่นสนุกหรือหยอกล้อ “ Je ne sais pas si maman se souvient encore de moi. Si c'est le cas, c'est super. (ฉันไม่แน่ใจว่าแม่ยังจำฉันได้ไหม แต่ถ้าได้นั่นก็ดี) ”

เสียงหัวเราะของเธอฟังดูเย้ยหยันมากกว่าขบขัน บุตรสาวของเทพีแห่งความรักหยิบกุหลาบทองคำออกมาจากกระเป๋า เธอก้มลงมองสิ่งที่อยู่ในมือด้วยสายตาเหม่อลอยพร้อมกับพลิกก้านกุหลาบไปมา “ ..Je n'ai jamais été doué pour communiquer avec toi. mère. (หนูไม่เคยสื่อสารกับแม่ได้ดีเลย) ”

นั่นเป็นเรื่องจริงอย่างแน่นอน เนเรซ่าไม่ค่อยมีโอกาสได้สื่อสารกับอะโฟรไดท์นัก.. ถึงจะยังเด็กแต่เนเรซ่าก็พ้นช่วงที่โหยหาความรักจากผู้ปกครองมานานแล้ว โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อแม้แต่พ่อก็ยังหายสาบสูญ เนเรซ่าแลบลิ้นออกมาเลียริมฝีปากที่แห้งผากอย่างไร้สาเหตุ “ Peu importe, j'ai apporté quelque chose pour toi. (ยังไงก็ตาม หนูเอาของมาให้) ” มือเนียนยื่นกุหลาบทองคำเข้าไปในเตา เปลวไฟเริ่มต้นจากปลายกลีบลุกลามอย่างเชื่องช้าจวบจนวินาทีที่เนเรซ่าปล่อยมือออกจากของชิ้นนั้น

“ prends soin de toi.. au revoir (ดูแลตัวเองด้วยนะคะ.. ลาก่อน) ”

ชื่อของคุณ : เนเรซ่า เฮนลาดิส
ของที่ถวาย : กุหลาบสีทอง
เทพที่ถวายของ : อะโฟรไดท์
คำพูดที่อยากคุยกับเทพ : ตามในโรลเพลย์

BELIEVER [ผู้ศรัทธาเหล่าเทพ] โบนัสเพิ่มความโปรดปราน +15

+10 EXP สำหรับฟังข่าวลือค้างคาวในค่าย
+10 EXP สำหรับฟังข่าวลือคุณดีนในค่าย

Timeline at [ on time ]

Mackenzie HEROES

52.Gift from San Antonio

-14.12.24  /  03:00PM.-

 หลังจากใช้เวลากับพี่น้องร่วมบ้านอย่างจูลี่และซิลเวอร์ที่เพิ่งพบกันครั้งแรกแล้ว แมคเคนซีก็ปลีกตัวออกมาจากทั้งคู่ ด้วยเหตุผลที่ว่าจะไปทำธุระหลังจากที่พวกเขาทานอาหารร่วมกันที่โรงอาหารเสร็จ และตอนนี้เดมิก็อดหนุ่มก็มายืนอยู่ตรงหน้าเตาไฟบูชาเทพที่หน้าโรงอาหารแล้ว

แมคเคนซียืนมองเปลวไฟตรงหน้าที่ขยับวูบไหวราวกับมีชีวิต ตั้งแต่มาที่ค่ายฮาล์ฟบลัดเขายังไม่เคยใช้มันเป็นสื่อกลางเพื่อส่งของถึงผู้เป็นมารดาเพียงสักครั้งด้วยยังไม่เชื่อว่าการทำเช่นนี้จะเป็นไปได้จริงพอ ๆ กับการเอามือแตะรูปปั้นแล้วพูดคนเดียวเป็นวรรคเป็นเวนแม้เขาจะเห็นเดมิก็อดหลาย ๆ คนรวมถึงดีนคนรักของเขานำสิ่งของมาเผาที่นี่หลายต่อหลายครั้งแล้วก็ตาม

แต่ทั้งเหตุการณ์ที่ซานอันโตนิโอเมื่อหลายอาทิตย์ก่อนและที่หน้าบ้านเมื่อช่วงสายวันนี้แสดงให้เห็นแล้วว่าการแตะมือกับรูปปั้นนั้นไม่เพียงเป็นการปลดพลังประจำตัวตามเวลาที่สมควรได้รับแต่ยังสามารถติดต่อสื่อสารกับเทพีผู้เป็นมารดาได้จริง อีกทั้งนางยังเป็นผู้บอกเองว่าจะได้รับสิ่งที่เผาจากกองไฟนี้ แมคเคนซีจึงเริ่มวางใจขึ้นมาบ้างว่าของที่ซื้อมาจะไม่ถูกเปลวไฟเผามอดไหม้จนเสียเปล่า

“ขอโทษที่มาช้า พอดีผมเจอคนในบ้านเลยอยู่คุยกันนานไปหน่อย…”

แมคเคนซีเริ่มพูดกับเปลวไฟตรงหน้า ริมฝีปากระบายยิ้มน้อย ๆ เมื่อนึกถึงพี่น้องร่วมสายเลือดที่เพิ่งแยกกันเมื่อสักครู่

“ผมเพิ่งได้พบกับซิลเวอร์ เขาบอกว่าช่วงนี้พ่อของเขาให้หยุดพักผ่อนก็เลยวางมือจากงานกลับมาอยู่ค่ายระยะหนึ่ง จูลี่ก็แข็งแรงดี ส่วนชาร์ล็อต…เธอไปทำภารกิจยังไม่กลับมาเลย ผมหวังว่าท่านจะคอยเฝ้ามองและคุ้มครองให้เธอทำภารกิจสำเร็จและกลับมาถึงค่ายอย่างปลอดภัย…”

เงียบไปเล็กน้อยก่อนจะหยิบกล่องผ้าใบเล็กออกมาจากกระเป๋าแจ๊คเก็ตที่สวมอยู่

“สร้อยนี่ผมซื้อมาจากตอนที่ไปซานอันโตนิโอ ถือว่าเป็นของฝากก็คงไม่ผิดนัก ผมเลือกของขวัญให้ผู้หญิงไม่เก่งเท่าไหร่ แต่ก็หวังว่าท่าน…คุณจะชอบมันนะ”

แมคเคนซีถือโอกาสเปลี่ยนคำสรรพนามเรียกอีกฝ่าย ก่อนจะหย่อนกล่องกระดาษที่มีสร้อยคอในมือลงเตาไฟ ยามเฝ้ามองของสิ่งนั้นถูกเผาไหม้จนเป็นเถ้าถ่านนั้นน่าเสียดาย แต่พอคิดว่ามันจะไปถึงมือผู้เป็นมารดาแล้วก็ค่อยเบาใจขึ้น

แบบฟอร์มถวายของ

ชื่อของคุณ  :  แมคเคนซี คลอดด์ ลินคอล์น

ของที่ถวาย  :  สร้อยไข่มุกตาฮิตี

เทพที่ถวายของ  :  เฮคาที

คำพูดที่อยากคุยกับเทพ  :  (ข้อความสีน้ำเงินทั้งหมด) 

BELIEVER (ผู้ศรัทธาเหล่าเทพ)  :  โบนัสเพิ่มความโปรดปราน +15

@God

Nymeria BELIEVER

CHIT CHAT BEFORE THE TRIP
20-12-2024 | 08.30 PM

               เตาไฟเฮสเทียในยามเช้าเป็นสถานที่ที่เงียบสงบ เปลวไฟสีทองวูบไหวอย่างอ่อนโยนในอากาศยามเช้าซึ่งยังคงเย็นสบาย แม้จะไม่มีกลิ่นหอมพิเศษใด ๆ ลอยมา แต่การอยู่ใกล้เปลวไฟนั้นทำให้หัวใจของคนที่ยืนอยู่รู้สึกอบอุ่น

               ร่างบางของไนมีเรียยืนนิ่งอยู่เบื้องหน้าเตาไฟ เสื้อคลุมขนสัตว์สีดำหรูหราที่ไปหาซื้อมาจากไทม์สแควร์อยู่นานสองนานพาดอยู่บนแขนของเธอ ดวงตาสีเฮเซลจับจ้องเปลวไฟราวกับพยายามมองหาคำตอบจากสิ่งที่เธอรู้ดีว่าจะไม่มีวันตอบกลับ

               “แม่…” เสียงของเธอเบาและมั่นคง “ฉันอยากจะบอกว่าฉันพร้อมแล้ว สำหรับวันพรุ่งนี้ที่โอลิมปัส น่าเสียดายที่พวกเขาพึ่งบอก่าเทพใต้พิภพจะไมไ่ด้มาร่วมงานด้วย… โลกของเทพมีการแบ่งแยกไม่ต่างจากมนุษย์สินะ”

               “หน้าเทศกาลทั้งที ปกติแล้วเอเดรียนไม่เคยพลาดโอกาสที่จะให้ของขวัญกับคนในครอบครัว ปีนี้ให้ฉันทำแทนก็แล้วกัน” เธอวางเสื้อคลุมลงใกล้เตาไฟอย่างระมัดระวัง เปลวเพลิงแตะแผ่วเบาที่เนื้อผ้าและกลืนมันเข้าไปอย่างรวดเร็ว เธอรู้ว่าของขวัญชิ้นนี้จะไม่มีวันไปถึงมือผู้รับโดยตรง แต่เธออยากเชื่อว่าเทพีเฮคาทีผู้เป็นมารดากำลังเฝ้ามองเธออยู่ อย่างน้อยเสื้อคลุมขนสัตว์ก็อาจช่วยให้ผู้รับอบอุ่นฤดูหนาวนี้

               “สองสามวันที่ผ่านมา…” เธอเริ่มต้นเล่าเสียงแผ่ว ดวงตาของเธอสั่นไหวเพียงครู่ก่อนจะกลับมาสงบอีกครั้ง “มันมีทั้งเรื่องดีและเรื่องแปลก ฉันได้รับการบ้านให้ไปล่าหมาป่าแอรีส เหมือนเป็นการทดสอบความอดทนและไหวพริบ และฉันจะทำมันให้สำเร็จ แม้จะเจ็บตัวบ้าง แต่ฉันคิดว่าฉันทำได้”

               ไนมีเรียขยับมือไปที่สร้อยคอซึ่งมีจี้หยกแขวนอยู่ หยกสีชมพูที่ถูกบันทึกในตำนานว่าหยกเลือดหงส์แกะสลักเป็นลวดลายปราณีตส่งประกายหยอกล้อแสงตะวัน เธอยิ้มมุมปาก แต่รอยยิ้มนั้นเต็มไปด้วยความรู้สึกหลายอย่างที่ซับซ้อน “อีกเรื่องหนึ่ง…” เธอพูดด้วยน้ำเสียงเปลี่ยนไปเล็กน้อย “แม่คงเห็นแล้วว่าฉันได้เจอ ‘ตี้จวิน’ เทพที่ดูเหมือนจะหลงยุคคนนั้น จนถึงปัจจุบันเขาก็ยังไม่กล้าระบุฐานะของตนว่าตัวเองเป็นใคร”

               สาวบลอนด์หัวเราะเบา ๆ แต่แววตาของเธอฉายแววสงสัย “เขาให้จี้หยกนี้กับฉัน บอกว่ามันจะนำโชคมาให้ แต่ฉันรู้สึกได้ว่ามันอาจไม่ใช่แค่ของขวัญธรรมดา ไหนๆ ได้ไปที่โอลิมปัสแล้วคงต้องลองหาข้อมูลในคลังความรู้ของเทพแห่งปัญญาดูสักหน่อยเผื่อจะมีเงื่อนงำบางอย่างซ่อนอยู่”

               เปลวไฟยังคงลุกไหม้อย่างสงบ มันไม่ได้ให้คำตอบหรือสัญญาณใด ๆ ราวกับเฮคาทีกำลังเฝ้ามองและฟังลูกสาวของเธอด้วยความอดทน ไนมีเรียรู้ดีว่ามารดาเทพีของเธอไม่เคยตอบกลับมา แต่การได้พูดออกไปก็เหมือนเป็นการปลดปล่อยความคิดและความรู้สึกที่เธอเก็บไว้ ระบายมันออกมาบ้าง

               “คุณแม่…” เธอกล่าวด้วยน้ำเสียงที่แผ่วลง “หวังว่าสักวันเราจะได้พบกัน ฉันอยากจะมอบของขวัญให้แม่ด้วยตัวเอง ไม่ใช่แค่ฝากไว้กับเปลวเพลิงนี้”

               เธอยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นอีกครู่หนึ่ง ก่อนจะหันหลังกลับอย่างช้า ๆ “ไว้พบกันใหม่นะ ครั้งหน้าฉันจะเล่าเรื่องสนุกๆ ให้ฟังอีก”

[แบบฟอร์มถวายของ]

ชื่อของคุณ: ไนมีเรีย นีนี่ของแม่จ๋า (?)

ของที่ถวาย: เสื้อคลุมขนสัตว์สุดหรูหราเหมือนถลกหนังหมาป่าเอรีสมาทำ

เทพที่ถวายของ: เฮคาที มายมามี๊

คำพูดที่อยากคุยกับเทพ: ให้ไปตีสนิทคนอื่นเพื่อล้วงเอาความลับนี่ฟังดูไม่ใช่แม่เลย มันไม่เท่ ไม่โรแมนติก หรืออย่างน้อยก็ควรใช้วิธีที่สมเป็นเทพีราชินีแม่มดมากกว่านี้ คุณดีบอกว่าแม้แต่เหล่าเทพก็มีกลุ่มที่ไม่เป็นมิตรท่าจะจริง ถ้าไม่ใช่ถูกแอบอ้างรึแม่หลงเดินทางผิดเพราะถูกใครเป่าหูหนูจะคอยเป็นกำลังใจให้

(เล่าเรื่องเทพมิจให้แม่ฟัง)

BELIEVER [ผู้ศรัทธาเหล่าเทพ] โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+15

@God