คอกเพกาซัส

Eloise HEROES

วันที่ 16 ธันวาคม 2024

เวลา 12:40 น.

ในช่วงบ่ายของวันท้องฟ้าแจ่มใสและลมเย็น ๆ พัดผ่านอย่างสบาย เอโลอิสและเคอร์ติสเดินไปตามเส้นทางที่นำไปสู่คอกเพกาซัส นี่นับเป็นครั้งแรกสำหรับการเรียนวิชานี้ของเธอ จะว่าประหม่าก็คงจะไม่ผิดนัก ไม่ใช่เพราะเรื่องการต้องพบเจอผู้คนใหม่ ๆ ในคลาส แต่สิ่งที่เธอกังวลมากกว่าก็คือกลัวจะโดนม้าดีดสลบไปเสียก่อนจะได้เริ่มขึ้นขี่

“คุณเอโลอิสทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะขอรับ” เคอร์ติสถามด้วยความสงสัยเมื่อเห็นว่าเอโลอิสทำหน้าแปลกไป

“ก็นะไม่เคยเห็นม้าตัวเป็น ๆ ระยะใกล้ขนาดนี้ ปกติใกล้สุดก็ในสวนสัตว์น่ะ” เอโลอิสยิ้มแหย ๆ

เธอมองไปรอบ ๆ เห็นนักเรียนคนอื่น ๆ ที่เข้าร่วมคาบเรียนในครั้งนี้ดูจะตื่นเต้นกับการเรียนวิชาขี่เพกาซัสไม่น้อย บางคนยิ้มกว้าง บางคนมีท่าทางกระตือรือร้น เหมือนกำลังรอคอยที่จะได้สัมผัสประสบการณ์ใหม่ ๆ ในวันนี้

ไม่นานนักเสียงของไซเลนา เบอเรอร์การ์ดดังขึ้น แนะนำตัวเองพร้อมกับรอยยิ้มอบอุ่นที่ทำให้บรรยากาศในคอกเพกาซัสอบอวลไปด้วยความเป็นกันเอง เธอเป็นธิดาแห่งอะโฟร์ไดท์ผู้มีความสามารถในการฝึกสอนวิชาขี่เพกาซัส และยังเป็นที่รู้จักในฐานะครูฝึกสอนที่ดีที่สุดคนหนึ่งของค่ายอีกด้วย

“สวัสดีค่ะทุกคน! ยินดีต้อนรับสู่การเรียนรู้วิชาขี่เพกาซัสวันนี้นะคะ ฉันไซเลนา เบอเรอร์การ์ดจะเป็นผู้ฝึกสอนรายวิชานี้”

นักเรียนทุกคนเงียบลงและตั้งใจฟังไซเลนาอย่างเต็มที่ เมื่อเห็นท่าทีของทุกคน ไซเลนาก็ยิ้มพอใจก่อนจะเริ่มต้นสอน

“วันนี้เราจะเริ่มจากการเรียนรู้วิธีเข้าหาเพกาซัสอย่างถูกต้องและปลอดภัยก่อน” เธอพูดพร้อมกับชี้ไปที่เพกาซัสที่ยืนอยู่ในคอก

“เพกาซัสเป็นสัตว์ที่มีจิตใจอ่อนโยน แต่ก็อาจจะตกใจได้หากเราเข้าไปใกล้เกินไปหรือลงมือทำอะไรอย่างกะทันหัน”

ไซเลนาเดินเข้าไปใกล้เพกาซัสตัวหนึ่งที่ยืนอยู่ในคอก ขนของมันเงางามเหมือนได้รับการดูแลแปรงขนมาอย่างดี แววตาของมันดูสงบเสงี่ยม ไซเลนาก้มลงและยื่นมือไปข้างหน้าอย่างช้า ๆ ก่อนจะพูดด้วยเสียงเบาแต่ชัดเจน

“การเริ่มต้นคือการให้ความมั่นใจกับมันโดยการยื่นมือไปข้างหน้าในท่าทางที่ไม่คุกคาม มองมันด้วยสายตาที่สงบแล้วปล่อยให้มันได้กลิ่นของเราก่อน”

นักเรียนทุกคนต่างตั้งใจมองการเคลื่อนไหวของไซเลนาอย่างใกล้ชิด เมื่อไซเลนาเอื้อมมือไปแตะที่หน้าผากของเพกาซัสเบา ๆ มันก็ยืนอยู่นิ่ง ๆ และเลียมือของเธออย่างอ่อนโยน ไซเลนาหันกลับมาที่นักเรียนและยิ้ม

“เห็นไหมว่ามันไม่ก้าวร้าวเลย เมื่อเราทำให้มันรู้สึกปลอดภัยและมั่นใจ ทีนี้ทุกคนลองทำตามดูค่ะ”

นักเรียนทุกคนเริ่มเลียนแบบท่าทางของเธอ เอโลอิสลองยื่นมือออกไปช้า ๆ เพื่อให้เพกาซัสได้กลิ่นและทำความรู้จักกับเธอ เพกาซัสตัวหนึ่งเลื่อนหน้าเข้ามาและเริ่มเลียมือของเธอเบา ๆ ดวงตาของมันดูสงบเสงี่ยมอย่างไม่น่าเชื่อ มันคงจะไม่ดีดเธอแล้วสินะ...

“ดีมากทุกคน ให้มันรู้สึกถึงความสงบและความมั่นใจจากเรา” ไซเลนาพูดพลางยิ้มให้ทุกคนที่ทำได้สำเร็จ

“ตอนนี้ทุกคนลองเข้าใกล้และยื่นมือไปที่เพกาซัสแต่ละตัวได้เลย อย่าลืมว่าต้องค่อย ๆ เข้าไปและไม่ต้องรีบ” เธอเน้นย้ำ 

นักเรียนแต่ละคนต่างพยายามทำตามคำแนะนำของไซเลนา บางคนก็กังวลเล็กน้อย แต่เพกาซัสแต่ละตัวก็แสดงความสงบและไม่แสดงอาการตื่นตกใจแต่อย่างใด เอโลอิสเองก็ค่อย ๆ ยื่นมือไปอย่างระมัดระวังคาบนี้คงเป็นแค่การทำความคุ้นเคยครั้นจะขึ้นขี่เลยมันก็คงจะเร็วไปหน่อย และเพกาซัสในคอกก็ไม่ได้มีมากพอสำหรับทุกคนจึงต้องผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนกันลอง

เวลาล่วงเลยไปพักใหญ่ดูเหมือนว่าทุกคนจะได้ฝึกทำความคุ้นเคยกับเพกาซัสเรียบร้อย ไซเลนาก็ยิ้มและเดินมาหน้าชั้นเรียนอีกครั้ง 

“ดีมากค่ะทุกคน วันนี้เราฝึกได้ดีมากเลย ทุกคนเริ่มมีความคุ้นเคยกับเพกาซัสกันแล้ว ถ้าอย่างนั้นเราจะจบคาบเรียนเพียงเท่านี้ อย่าลืมว่าในครั้งหน้าจะมีการฝึกขี่จริง ๆ ดังนั้นเตรียมตัวให้พร้อม”

หลังจากการฝึกทำความคุ้นเคยกับเพกาซัสจบลง นักเรียนทุกคนเริ่มเก็บอุปกรณ์และเดินออกจากคอกเพกาซัสอย่างเงียบ ๆ บรรยากาศรอบ ๆ คอกสงบลงเมื่อเสียงพูดคุยของนักเรียนเริ่มเบาบางลงเอโลอิสและเคอร์ติสก็พากันเดินกลับไปยังเคบิน ในที่สุดก็จบการเรียนวันนี้เสียที!

รางวัลเข้าชั้นเรียน : +10 EXP , +20 ความกล้า

Dean HEROES

277

ไปเที่ยวด้วยกันนะควีน

               

               05/01/2025 เวลา 06.30 น.

               การทำห้องสัตว์เลี้ยงเพิ่งจะเสร็จสิ้นอย่างสมบูรณ์แบบเมื่อวานนี้หลังจากที่ขนเอาของเล่นสัตว์ที่สั่งซื้อมาจากอินเทอร์เน็ตเข้ามาตกแต่งครบทุกชิ้น หากพูดถึงงานก่อสร้างแล้วเสร็จไปเมื่อวันสิ้นปี ส่วนที่กินเวลามาถึงสี่วันคือการตกแต่งภายในให้ห้องสามารถใช้งานได้อย่างเต็มประสิทธิภาพ เหมือนจะเป็นงานง่ายทว่ากินเวลาพอตัว

               ‘เอาไว้วันไหนสักวันฉันจะไปนอนห้องสัตว์เลี้ยง’

               หนุ่มสายเลือดเฮคาทีเคยกล่าวไว้ คล้ายจับจองสักกรงในนั้น (ซึ่งความจริงในห้องมีโซฟานั่งเล่น) แต่แมคเคนซีไม่ใช่คนแรกที่เข้าไปนอนในห้องสัตว์เลี้ยง ผู้ที่เปิดประเดิมคือออมเล็ตและดีน ที่ตอนนั้นเขาเล่นกับเจ้าลูกแมวยักษ์ นอนฟัด นอนหนุนพุงป่อง ๆ ของมันแล้วเผลอหลับปุ๋ยไปด้วยกันแถมพี่น้องในบ้านไม่มีใครมาปลุก แต่นั่นก็แค่นอนกลางวัน ส่วนฟี้ดแบคคงต้องถามเจ้าของห้องตัวจริงอย่างไข่เหลือง แม้มันจะพูดไม่ได้ แต่สิงโตน้อยดูจะเอ็นจอยกับของเล่นจำนวนมากในห้องนี้เป็นอย่างมาก

               ส่วนเช้าวันนี้ดีนออกมาวิ่งจ๊อกกิ้งยามเช้าอย่างเช่นทุกวัน ก่อนหน้าจะมาถึงคอกม้า เขาได้เยือนหอจัดแสดงงานศิลป์เพื่อทำพิธีกรรมบางอย่างมาก่อน ซึ่งในส่วนนั้นช่างมัน… บ่อยครั้งที่เมื่อผ่านคอกม้าชายหนุ่มจะแวะมาทักทายเหล่าเพกาซัสในคอก ความสัมพันธ์ระหว่างดีนและควีนจึงขยับเพิ่มขึ้นมาอีกนิดนึง อย่างน้อยมันก็ยอมให้เขาอาบน้ำและแปรงขนให้แล้ว

               แต่ช่วงนี้ยังก่อนเพราะเป็นฤดูหนาว…

               “ฮายควีน ฮายแบล็กแจ็ก ฮายพอร์กพาย ฮายกุยโด”

               “อ๊าววว”

               ผู้มาเยือนกล่าวทักทายเหล่าเพกาซัสตั้งแต่เช้าตรูทันทีที่มาเยือน ซึ่งบางตัวยังไม่ทันตื่น ก็น่าแปลกอยู่นิดนึง ปกติม้าจะหลับไม่เกินวันละห้าชั่วโมง แต่เหมือนว่าเพกาซัสที่ค่ายจะอยู่ดีกินดีจึงหลับเวลาเดียวกับเดมิก็อด…

               “ฮรี้~~” oO(หาววว อรุณสวัสดิ์ดีน วันนี้เจ้ามาเช้ากว่าปกติหรือเปล่า)

               กุยโดเอ่ยทักดูจะเป็นเพกาซัสตัวเดียวที่ได้สติก่อนใครเพื่อน ในขณะที่ม้าตัวอื่นยังคงอยู่ในอาการสะลึมสะลือ ส่วนควีนตอนแรกเขาเห็นว่านางม้านั่งหลับเอาคอพาดกับคอกม้า แต่พอได้ยินเสียงปลุกนางก็เด้งตัวขึ้นอย่างรวดเร็วแล้วชูคอขึ้นอย่างผยอง ตอนที่ออมเล็ตวิ่งเข้าไปซุกใต้ปีกสีดำ

               “ฮรี้!” oO(ฮึ!)

               ถึงจะสนิทขึ้นมานิดนึงแต่นิสัยเย่อยิ่งคงติดตัวจนแก้ไม่หาย

               “เมื่อคืนฝันร้ายน่ะ ผมสะดุ้งตื่นตอนเช้าตรู่แล้วก็นอนไม่หลับอีกวันนี้ก็เลยมาเช้าหน่อย”

               ไม่พูดเปล่า ดีนแย่งงานแซเทอร์ผู้ดูแลคอกม้า ปล่อยเพกาซัสออกจากคอก หยิบไม้กวาดมากวาดเก็บฟางหญ้าที่กระจุยกระจาย เก็บมูลม้าไว้ใส่ถังหมักปุ๋ย จากนั้นฉีดน้ำล้างพื้นทำความสะอาดคอกม้าให้ปราศจากกลิ่นและปลอดภัยจากเชื้อโรค (แม้ไม่รู้ว่าเชื้อโรคจะทำอะไรอสุรกายได้หรือไม่ก็ตาม) จากนั้นจึงทำการเปลี่ยนน้ำ และเตรียมอาหารบำรุงแก่เพกาซัสทุกตัว จากนั้นเปิดเพลงครันทรีต้นยุคมิลลิเนียมระหว่างการทำงานเพื่อสร้างบรรยากาศ

[เพลงประกอบ กด ► ฟังเพื่อเพิ่มอรรถรส]

               แม้ว่าหนุ่มจากเท็กซัสจะเป็นผู้หลงใหลไปกับแสงสีได้ง่าย แต่ว่าเขาก็มีความชื่นชอบต่างกันสองขั้ว ดีนไม่เกี่ยงงานดูแลสัตว์ เขาออกจะชอบเสียด้วยซ้ำเมื่อได้ลองลงมือทำอะไรที่เกี่ยวกับธรรมชาติและสัตว์น้อยใหญ่ พอได้เรียนรู้วิชาจากแซเทอร์ไม่กี่วันชายหนุ่มก็แทบจะแย่งงานในช่วงเช้าของแซเทอร์ไปจนหมด (ซึ่งแซเทอร์บอกว่า "ยอดไปเลย!!") อีกประเด็นคือฝึกเอาไว้เผื่อได้เป็นเขยฟาร์มวัวนมที่กลอสเตอร์

               ง่วนทำงานอยู่พักใหญ่เวลาก็ล่วงผ่านไปชั่วโมงกว่า เรียกเหงื่อให้ออกได้แม้ว่าตอนนี้จะเป็นฤดูหนาวที่ต้องสวมเสื้อโค้ททับชุดนอนเสียตัวกลม ท่อนแขนกำยำยกขึ้นซับเหงื่อบนหน้าผาก ดีนกอดอกมองผลงานความเรียบร้อยของเช้าวันนี้อย่างภาคภูมิใจ

               ‘พ่อครับ ถ้าพ่อดูอยู่ผมทำความสะอาดคอกม้าได้เอี่ยมอ่องเลยนะ!’

               ปกติเหล่าลูกเทพมักอวดผลงานอันภาคภูมิจากการกำราบอสุรกายแก่เทพพ่อแม่ แต่สำหรับหนุ่มสายเลือดโพไซดอนผู้ไม่เอาอ่าวด้านการต่อสู้ เลือกที่จะอวดบิดาด้วยความชอบของเจ้าสมุทรเอง แน่นอนล่ะว่าพ่อต้องภูมิใจแน่!

               หลังงานทำความสะอาดคอกม้าก็เป็นการทำความสะอาดเพกาซัส ตอนนี้เวลาเข้าสู่ช่วงสายแซเทอร์ผู้ดูแลคอกม้าเข้ากะทำงาน ประกบแปรงขนขัดเกือกให้แก่ แบล็กแจ๊ก กุยโด และพอร์กพาย จึงเหลือเพียงแค่ควีน เพกาซัสสาวสุดหยิ่งให้เจ้าของดูแล บอกเลยว่าตอนที่ดีนไม่อยู่ค่ายถือเป็นงานหนักของแซเทอร์ แทบไม่มีใครเข้าใกล้นางม้าแสนดุได้ ถ้าแปรงขนขัดเกือกไม่ดีก็มีถูกถีบกระเด็น

               “ไงม้าสวย ได้เวลาเสริมสวยให้เธอแล้ว”

               “ฮรี้!” oO(ฮึ! จะทำอะไรก็ทำเถอะ ดีน เอลวิน อัลวาเรซ นีล)

               เจ้าของชื่อยิ้มแหย ไม่รู้ทำไมตั้งแต่ที่นางม้ารู้ชื่อและนามสกุลแบบที่เขียนอยู่ในพาสปอร์ต นางม้าก็เรียกชื่อเต็มยศไม่หยุด ถ้าเป็นคนกวน ๆ อาจถือเป็นการล้อเลียน แต่ด้วยนิสัยแบบควีนดีนคิดว่าไม่น่าใช่ อาจเป็นความจองหองของม้าสาวที่พอได้เอ่ยชื่อเต็มแล้วจะรู้สึกได้ถึงชัยชนะก็ได้มั้ง

               ขนาดตัวเองยังไม่แนะนำใครด้วยชื่อเต็มเลย …แต่ช่างเถอะ

               แปรงในมือสางไปตามเส้นขนสีดำขลับเงางาม แม้ไม่ได้อาบน้ำให้ควีนมาหลายสัปดาห์แต่ดูเหมือนว่านางม้าจะสะอาดอยู่เสมอ ที่แน่ ๆ คือดูสะอาดกว่าเพกาซัสขนขาวอย่างกุยโดหรือพอร์กพาย จะว่าไปด้วยความอัตตาสูงของเจ้าตัวก็เป็นข้อดีเหมือนกัน ม้าสาวดูแลตัวเองให้ดูดีอยู่เสมอ แทบจะไม่ถึงมือเจ้าของหรือแซเทอร์มาคอยดูแล แต่กระนั้นนางก็ยังชอบให้มีคนมาแปรงขนและทำสปากีบเท้า

               “เออ ควีน อีกไม่กี่วันฉันจะไปเมืองนีออมซาอุดิอาระเบียล่ะ”

               “ฮรี้?” oO(แล้ว? เจ้ามาบอกข้าทำไม)

               “ที่พูดก็เพราะว่าจะชวนไปด้วยกันยังไงเล่า”

               “ฮรี้” oO(อ้อเหรอ ข้าคิดว่าเจ้าแค่แจ้งให้ทราบแล้วก็หายหัวไปเป็นเดือนเหมือนกับตอนที่เจ้ากับบ้านที่เท็กซัสอะไรนั่น)

               คำประชดทำเอามือที่กำลังแปรงขนให้ชะงัก ‘เธอน้อยใจหรือไงนะ?’ เห็นแบบนี้ชายหนุ่มก็อมยิ้มมุมปาก

               “แค่คิดว่าเราน่าจะมีทริปร่วมกันสักหน่อย งานนี้เดินทางไกล ไปในแดนทะเลทราย เธอเคยไปไหม?”

               “ฮรี้?” oO(ทะเลทราย? เจ้าหมายถึงทะเลที่เป็นทราย? ชายหาดน่ะหรือ?)

               “ไม่ใช่! ทะเลทรายน่ะใหญ่กว่าชายหาดเยอะมาก” เขาหัวเราะ ถ้าม้าพูดแบบนี้แปลว่าไม่เคยไปจริง ๆ “คืองี้…”

               กล่าวจบชายหนุ่มก็หยิบสมาร์ทโฟนขึ้นมา จากนั้นเปิดวีดีโอการท่องเที่ยวนีออมที่โหลดติดเครื่องไว้ให้ม้าสาวได้ดู

               “ฮรี้” oO(อะไร เจ้าให้ข้าดูอะไร?) เพกาซัสสาวงง ควีนไม่รู้ด้วยซ้ำว่าต้องมองเข้าไปในจอสี่เหลี่ยมเล็ก ๆ นั้น

               “โธ่เอ๊ย ดูในจอไง.. เออ ลืมไปว่าม้าตาห่าง”

               “ฮรี้!!” oO(นี่เจ้าบอกว่าข้าตาห่างงั้นรึ!!) ม้าสาวทำท่าจะพยศในทันที มันกะทืบเท้าเตรียมเตะ

               “โอ๊ยยย ใจเย็น ๆ ก่อน ฉันไม่ได้บอกว่าเธอไม่สวย ก็แบบว่าม้า.. เพกาซัสน่ะตามองออกไปข้าง ๆ ใช่ไหมล่ะ ไม่ได้มองตรง ๆ แบบมนุษย์อย่างฉัน ให้ฉันมองข้างหูก็ทำไม่ได้เหมือนเธอเหมือนกันแหล่ะ”

               “ฮรี้…” oO(อ้อ… ก็แล้วไป)

               “งั้นเอาเป็นว่าเธอตกลงก็แล้วกัน เอาไว้เมื่อถึงวันจริงฉันจะมาหาอีกที ช่วงนี้ก็กินให้อิ่มนอนให้หลับไว้นะ”

               “ฮรี้!!” oO(นี่เจ้ามัดมือชกงั้นรึ!!) ควีนแหว๋ว แต่คนแปรงจนโกยขนเพกาซัสเตรียมตัวกลับแล้ว

               “โฮ่ รู้จักคำว่ามือด้วยแฮะ แต่ก็ตามนั้น” ดีนยักไหล่เบา ๆ ก่อนจะหิ้วถึงใส่ขนมากมายขึ้นพาดบ่าแล้วเดินลิ่ว ๆ ไปที่กลางทุ่ง “ปะ ออมเล็ต ได้เวลากลับกันแล้ว”

               “อ๊าวววว” ลูกสิงโตที่วิ่งไล่จับผีเสืออยู่แถวนั้นขานรับ จากนั้นมันก็เดินเตาะแตะพร้อมสายจูงมาหา ไข่เหลืองไม่ดื้อ เพราะตอนนี้มันก็หิวเนื้อสดที่เป็นอาหารเช้าแล้วเหมือนกัน

               หนุ่มเดมิก็อดและลูกราชสีห์นีเมียนคู่ใจจึงวิ่งเหยาะกลับไปทางโซนบ้านพักหลังจากที่กิจกรรมยามเช้าเสร็จสิ้น

ทำความสะอาดคอกม้า
ชวนควีนไปเมืองนีออม

Leoric BELIEVER

Leoric
Hwang

RESPECT ALL, FEAR NONE

วันจันทร์ที่ 10 กุมภาพันธ์ 2025 เวลา 10.20 - 11.10 น.

สายตาหรุบลงดูเวลาจากหน้าปัดที่บริเวณข้อมือ โชคดีที่รีเบ็คก้าปล่อยคลาสตามกำหนด ไม่เช่นนั้นลีโอริคได้ไปเข้าเรียนวิชาถัดไปสายเป็นแน่ ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าใครเป็นคนจัดตารางเวลาติดกันแน่นเอี๊ยดขนาดนี้ จะไม่เผื่อเวลาให้วิ่งไปเรียนสักหน่อยเลยหรืออย่างไร อย่าว่าแต่เขาเพิ่งมาอยู่ได้ไม่กี่วัน แล้วยังไม่คล่องเส้นทางอีกต่างหาก กระนั้นแล้วในความโชคร้ายก็ยังมีความโชคดีอยู่ ที่มีนักเรียนหลายคนเลือกที่จะเข้าเรียนต่อเนื่องกันเช่นเดียวกับเด็กชาย ดังนั้นจึงสามารถอาศัยการเดินไปพร้อมกับคน ๆ อื่นได้อยู่ แต่ทว่าภายในหัวสมองก็ลอบจดจำเส้นทางเอาไว้ด้วย เผื่อครั้งหน้าต้องมาคนเดียว จะได้จำได้อย่างไรล่ะ

กว่าจะมาถึงคอกเพกาซัสก็พบว่า ครูผู้สอนได้มายืนรอก่อนอยู่แล้ว แต่เธอก็ไม่ได้ตำหนิอะไรเนื่องด้วยเข้าใจว่า นักเรียนหลายคนมีเรียนก่อนหน้านั่นเอง ส่วนบางคนที่ไม่ได้มีเรียน ก็มารออยู่ก่อนเช่นเดียวกัน หญิงสาวผู้สอนแนะนำตัวว่า เธอชื่อ ไซเลนา เบอเรอร์การ์ด เป็นธิดาแห่งอะโฟร์ไดท์ ก็ไม่ได้น่าผิดคาดสักเท่าใดนักหรอก เจ้าหล่อนมีใบหน้างดงามคล้ายว่าจะได้แม่มาเต็ม ๆ

เรียวขาก้าวเดินเข้าไปยืนเรียงแถวกับนักเรียนคนอื่น ๆ เพื่อรับฟังบทเรียนโดยคร่าวในวันนี้ นอกจากจะแนะนำตัวเองแล้ว เธอยังคงแนะนำเพกาซัสที่ปรากฏกายอยู่ในคอกปั๗จุบันนี้ โดยตัวสีดำมีชื่อว่า แบล็กแจ็ก และเขาก็คิดว่ามันเท่ดี ส่วนอีก 2 ตัวนั้นมีสีขาวทั้งคู่ และมีชื่อว่า กุยโด้ และพอร์คพาย ตามลำดับ กุยโด้เนี่ย พอเข้าใจได้นะ แต่พอร์คพายเนี่ย คิดดีแล้วใช่ไหม แน่นอนล่ะ หากลีโอริคสามารถตามหาม้าเพกาซัสมาเป็นคู่หูของตนได้ เขาจะไม่มีทางตั้งชื่ออะไรแบบนั้นให้มันเป็นอันขาด

ไซเลนาเริ่มเกริ่นเกี่ยวกับทักษะที่จำเป็นในการขี่เพกาซัส ซึ่งมันก็ไม่ได้แตกต่างอะไรไปจากการขี่ม้ามากนัก เว้นเสียแต่ว่า มันเป็นการขี่ม้าบนอากาศ โชคดีแค่ไหนแล้วที่ลีโอริคไม่ใช่คนประเภทกลัวความสูง แต่แน่นอนว่าคาบแรกเช่นนี้ คงไม่มีการขึ้นไปขี่เกิดขึ้นจริง ๆ หรอก หล่อนเพียงแต่สอนการดูแลเพกาซัสเบื้องต้น และให้ลองปฏิบัติตามไปจนกระทั่งทำความคุ้นเคยกับทั้ง 3 ตัว เมื่อการบรรยายช่วงต้นสิ้นสุดลง หญิงสาวจึงค่อยยินยอมให้เด็ก ๆ ทุกคนเข้าไปทักทายม้าทั้ง 3 ตัวได้

เด็กหนุ่มเดินเข้าไปหาแบล็กแจ็กก่อนเป็นอันดับแรก ด้วยทุนเดิมที่ตนชื่ชอบชื่อของมันนั่นเอง ได้ยินว่าเป็นเพกาซัสคู่ใจของเพอร์ซีย์ แจ็กสันคนดังเสียด้วย "สวัสดีแบล็กแจ็ก ฉันชื่อลีโอริคนะ ฝากตัวด้วยล่ะ" กล่าวจบก็ตบที่บริเวณคอของมันเบา ๆ ตามคำแนะนำเพื่อเป็นการสร้างความคุ้นเคย ก่อนที่จะพูดคุยด้วยถ้อยคำสนทนาทั่วไปราว 3-4 ประโยค จุดประสงค์ก็เพื่อให้มันสามารถจดจำเสียงของตนได้นั่นเอง อย่าว่าแต่เพกาซัสเป็นสัตว์ที่พิเศษกว่าม้าธรรมดาด้วยเลย จากนั้นจึงค่อยย้ายไปพูดคุยแนะนำตัวกับกุยโด้ และพอร์คพายต่ออีกด้วย

การสนทนาทักทายเบื้องต้นเสร็จสิ้นลง ก็ได้เวลาเริ่มการดูแลพื้นฐาน เขาเดินออกจากบริเวณคอกเพื่อไปขนหญ้าสีเขียวสดใหม่มาจากบริเวณใกล้เคียงแล้ววางลงในคอก คอยดูแลให้ทั้ง 3 ตัวได้กินจนอิ่มและเพียงพอ เมื่อเห็นว่าหญ้ากองแรกหมดลงไปแล้ว แต่ยังไม่มีทีท่าว่าจะอิ่ม จึงไปขนหญ้ามาเพิ่มให้อีก แล้วจึงค่อยตามมาด้วยการเทน้ำสะอาดลงไปในชามด้วยความคิดที่เหมือนกับตัวเองว่า ทานข้าวเสร็จก็ต้องดื่มน้ำตาม ระหว่างที่ทั้ง 3 ตัวอิ่มกันหมดแล้วก็ได้เวลาพาออกไปเดินเล่นในบริเวณใกล้ ๆ ด้วยกัน แต่แน่นอนว่าในวันแรก ยังไม่ได้รับอนุญาตให้ขึ้นไปขี่ เพียงแค่จูงให้ออกเดินตามไปด้วยกันก็เท่านั้น เหลือบดูเวลาอีกทีก็พบว่าใกล้จะหมดคาบแล้ว จึงพาเพกาซัสเหล่านั้นกลับมาที่คอก แล้วแปรงขนให้ เท่านี้ก็สิ้นสุดบทเรียนในวันแรก

คาบนี้ไม่ค่อยเหนื่อยเท่าไหร่ แถมออกแนวสนุกมากกว่า ถือว่าเป็นการพักผ่อนสมองจากการเรียนภาษากรีกในคาบแรกก็แล้วกันนะ

หมายเหตุ
เรียนขี่เพกาซัส ครั้งที่ 1/4 𓆩†𓆪 +10 EXP , +20 ความกล้า
ทะเลสาบ

Laura HEROES

คอกเพกาซัส

เวลา 9.15 น. - 20 เมษายน 

เสียงกระทืบเท้าของเพกาซัสเบาๆ สลับกับเสียงลมพัดผ่านต้นสนสูง บริเวณคอกกว้างเงียบสงบกว่าพื้นที่อื่นๆ ของค่าย ทั้งที่ตอนนี้เป็นช่วงพีคของกิจกรรมล่าไข่แล้วก็ตาม

ลอร์ร่าก้าวเท้าเข้ามาช้าๆ มองรอบตัวอย่างระแวดระวัง ดวงตาสีอำพันวาววับกวาดมองตามแนวฟาง รั้วไม้ และมุมหลืบของโรงเก็บหญ้าแห้ง

“ หื้ม… ไม่มีอะไรเลยเหรอเนี่ย คอกเพกาซัสทั้งที... ไข่ต้องอยู่แถวนี้สิ ” เธอพึมพำเบาๆ แบบคาดหวังนะ ว่าจะเจอหนะ ก่อนจะเดินอ้อมไปทางบ่อน้ำเล็กด้านข้างคอก

และทันทีที่เธอเลี้ยวผ่านเงาไม้เข้ามาด้านในก็....

เห็นเขา... ไลแซนเดอร์ วิสเปอร์ เพื่อนสนิท หรือพี่ชายของพี่เจโรมนั้นเอง ชายหนุ่มผมสีเทาควันหมอก ใส่เสื้อโค้ตลินินสีขาวอ่อนคลุมไหล่บางๆ 

กำลังนั่งอยู่ริมรั้วไม้ข้างบ่ออย่างเงียบๆ มือเรียวของเขาหย่อนแผ่นขนมปังให้เพกาซัสตัวหนึ่งที่ค่อยๆ ยื่นปากมากินอย่างไว้ใจ

เขาไม่ได้หาไข่ไม่ได้วิ่งวุ่น ไม่ได้แม้แต่จะมองรอบตัวด้วยซ้ำ...

แถมอีกฝ่ายเองก็ดูไม่เดือดร้อนกับความวุ่นวายของค่ายเลยแม้แต่น้อย

“อ๊ะ… พี่ไลแซนเดอร์...”

ลอร์ร่าทักเสียงแผ่ว ขณะเดินเข้าไปใกล้ ท่าทีดูเกร็งนิดๆ แบบที่เจ้าตัวอาจไม่ทันรู้ตัวด้วยซ้ำ

ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้น ดวงตาสีเทาอ่อนนิ่งๆ มองเธอไม่พูดอะไรสักพัก... ก่อนจะพยักหน้านิดๆ อย่างยอมรับการมาที่นี้ของเธอ แล้วก็เงียบต่อ...

ลอร์ร่ากระแอมเบาๆ แบบเล่นๆ

“ เอ่อ… พี่ไม่ได้หาไข่เหรอคะ? ”

“ เปล่าหนิ ” เขาตอบเสียงเรียบ ไม่ได้สบตา แต่หย่อนขนมปังให้เพกาซัสต่อ

“ ...แสดงว่าคอกนี้ปลอดภัยละมั้ง ” เธอพูดลอยๆ แล้วหันไปมองรอบๆ อย่างรวดเร็ว มือจับชายกระโปรงกางเกงเบาๆ พร้อมเตรียมลุย

“ ตรงนั้น ” เสียงของเขาดังขึ้นเรียบๆ ขณะที่ยังไม่หันกลับมา

“ หือ? ” ลอร์ร่าหันไปตามสายตาของเขา แล้วก็...

ก้อนน้ำแข็งขนาดลูกแตงโม กำลังลอยปริ่มน้ำในอ่างไม้ที่ใช้ให้น้ำเพกาซัส ภายในก้อนน้ำแข็งนั้น... มีไข่แวววาวสวยๆ ที่ฝังอยู่ตรงกลาง!

เธอเบิกตากว้าง

" พี่!!!!!! " 

“พะ...พี่ ทำไมพี่ทำกับหนูแบบนี้หละ”

“พอดีเดี๋ยวไข่มันเสีย ฉันกลัวมันละลาย” ไลแซนเดอร์ยักไหล่เบาๆ ก่อนจะหันมามองเธอ “ เลยแช่ไว้น่ะ ”

คำของเขานี้คือฟังไม่ขึ้นเลยแม้เเต่น้อง ลอร์ร่ายิ้มแห้งเลยทีเดียว

“ แข็งเป๊กเลยอ่า! แล้วหนูจะเอาออกมาได้ยังไง! ” สาวเจ้าเริ่มงอแงเข้าแล้ว

“ ไม่หนิ ” เขาพูดเสียงนุ่มๆ ขณะเอนหลังพิงรั้วไม้ ท่าทางดูสนุกมากทีเดียว

เธอเม้มปาก แน่นิ่งกับท่าที “...." ของเขา ก่อนจะมองถุงสะพายของตัวเอง พร้อมกับการสลับๆ มองหน้าเขาไปมา

“งั้น...” เธอหยิบขวดไวน์เล็กๆ สีม่วงอมแดงที่เธอทำเอง “ หนูมีข้อแลกเปลี่ยน ”

ไลแซนเดอร์หรี่ตาลงนิดๆ มองขวดไวน์ในมือของเด็กสาว " นี้ติดสินบนฉันหรอ " ท่าทางของเขาดูสุขุมเอามากๆ 

เธอยื่นให้เขา ขณะที่สายตามองไข่ที่โดนเเช่แข็งอยู่

ส่วนเขาเองก็ยกมือรับขวดไวน์มา ช้าๆ “ ก็พอได้ ” เขายกมือขึ้น และในพริบตาเดียว

น้ำแข็งแตกออกเป็นเกล็ดหิมะล่องลอยกลางอากาศ ไข่ใบสวยร่วงลงในมือของลอร์ร่าอย่างปลอดภัย 

“ หู้ยยย .... ขอบคุณค่ะ… ” เธอยิ้มกว้างออกมามองดูไข่ที่ได้มาอย่างภูมิใจ

“ ยังไงก็...หนูจะถือว่านี่เป็นข้อตกลงทางธุรกิจของเราแล้วนะคะ ” เธอกล่าวแล้วยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เลย

เขาพยักหน้าเบาๆ 2-3 ครั้งพอเป็นพิธี พร้อมกับเขาหัวเราะเบาๆ ก่อนพูดเสียงเรียบ ขณะที่ลอร์ร่ากำลังดูมีความสุขกับไข่ของเธอ

“ คิดจะมีใจให้เจโรม ก็เหนื่อยหน่อยนะ ”

เธอกระพริบตาปริบ... แล้วหมุนตัวกลับแบบเร็วจี๋ แก้มเองก็แดงขึ้นมาทันที

" หนู.... หนูปล่าว แค่พี่น้อง " เธอพูดกลับทันที 

อีกฝ่ายกอดอดพิงตัวกำแพงก่อนจะยิ้มชอบให้ " ก็ยังไม่ว่าอะไรหนิ ไปๆ หาต่อได้แล้ว เดี๋ยวก็โดนคนอื่นแย่งหมดพอดี " พูดไปอีกฝ่ายก็ทำท่าทางหัวเราะออกมา

ท่าทางจะสนุกกับการเเกล้งเธออยู่เหมือนกันนะเนี้ย เธอเองก็ทำหน้างงงงก่อนจะเดินกลัยบออกไป ไปหาที่อื่นต่อดีกว่า อยู่นานๆ มีหวังโดนเเกล้งอีกแน่ๆ

---

เพิ่มเติม สำหรับไลแซนเดอร์ 

ทุกครั้งที่ปฏิสัมพันธ์กับ NPC Lares SP TGC จะได้รับโบนัสความสนิทสนมเพิ่มขึ้น +10 

(ผ้าคลุม)

ทุกครั้งที่โรลเพลย์ลงท้ายด้วยเลขไบต์ 2 / 4 / 6 / 8 คู่สนทนาจะได้กลิ่นหอมบนตัวคุณจะได้รับโบนัสพิเศษ +10 แต้ม (น้ำหอม)

ให้ไวน์ 1 ขวด

ปล. สุ่มเหตุการณ์ 58

Dean HEROES

313

แวะทักทายสหายเดินทาง

               28/03/2025 เวลา 7.00 น.

               หลังถูกกักขังหน่วงเหนี่ยวมาเป็นเวลาห้าวัน ในที่สุดนักโทษชาย ดีน เอลวิน อัลวาเรซ นีล ก็ได้ออกจากเรือนจำรัก ณ บ้านเฮคาทีเป็นการชั่วคราว ชายหนุ่มกลับมาดำเนินกิจวัตรประจำวันหลังจากที่ไม่ได้ทำมาเป็นเวลาสองเดือนกว่า นั่นก็คือการตื่นแต่เช้าแล้วออกไปจ๊อกกิ้งรอบค่ายฮาล์ฟบลัด โดยระหว่างทางเขาได้เจอกับเพื่อนที่ไม่ได้คุยกันมานาน เอมีเลีย (แมรี่) แอร์ฮาร์ต หญิงสาวที่ได้รับการช่วยเหลือโดยบังเอิญจากคาสิโนโลตัส

               “ไฮฮายยย อรุณสวัสดิ์ครับคุณเอลี่”

               ชายหนุ่มกล่าวทักทายธิดาแห่งซุสอย่างหน้าชื่นตาบาน รู้สึกดีจริง ๆ ที่ได้บังเอิญมาพบเจอกับเพื่อนสนิทในเวลาแบบนี้

               “อ้าวดีน อรุณสวัสดิ์ ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ”

               เอมีเลียหันกลับไปทางต้นเสียง เธอจำเขาได้ทันทีจากเสียงและวิธีการเรียกชื่อที่มีแค่ไม่กี่คนในค่ายที่เรียกเธอว่า ‘เอลี่’ หากจะย่อส่วนใหญ่จะถูกย่อว่า ‘เอมี่’ เสียมากกว่า

               “เริ่มวิ่งมานานหรือยังครับ?”

               “ไม่นานหรอก ฉันเพิ่งเริ่มมาได้ตะกี้นี้เอง” หญิงสาวยิ้มตอบ เธอมองไปทางคนที่วิ่งเหยาะมาหา ท่าทางไม่เหนื่อยแถมยังไม่มีเหงื่อบนร่างกาย “เธอเองก็เพิ่งเริ่มวิ่งสินะ งั้นเรามาวิ่งไปด้วยกันไหม? ฉันยังใช้รูทเดิมอยู่ตอนที่เคยวิ่งกับเธอเมื่อตอนนั้น”

               “โอ้ ได้สิครับคุณเอลี่ ยินดีเลย” ดีนตอบกลับ เขารู้สึกถึงสายตาที่ยังจดจ้องอยู่ไม่หาย “มีอะไรหรือเปล่าครับ? โอ๊ะ! หรือว่าคุณเห็นรอยที่ซอกคอ?” พูดจบก็รีบยกมือขึ้นมาปิดเถาคอของตัวเอง

               “หือ รอย?” ธิดาแห่งซุสเลิ่กคิ้วขึ้นทำตาโตด้วยความสงสัย รอยอะไรหว่า? แต่ก็ช่างมันเถอะ… “จ้องมากไปเหรอ โทษทีนะ คือว่าเห็นทุกทีเธอจะออกมาวิ่งพร้อมกับแว่นตา แต่วันนี้ใส่คอนแทกเลนส์เลยรู้สึกว่าแปลกดี”

               “อ๋อออออ” ดีนลากเสียงยาวก่อนจะระเบิดเสียงหัวเราะขึ้น ขำกับความร้อนตัวของตนเอง “คือว่าผมทำแว่นตาพังระหว่างการเดินทางน่ะครับ ไม่มีแว่นสำรองใช้ด้วย ตัดแว่นทีก็แพงหูฉี่ ช่วงนี้เลยใส่คอนแทกเลนส์ไปก่อน ต้องทนเคืองตานิดนึง”

               “งี้นี่เอง…” สาวผู้หลงยุคพึมพำพร้อมกับพยักหน้าหงึกหงัก “ที่สถานพยาบาลเหมือนจะสวัสดิการรับตัดแว่นฟรีอยู่นะ.. ไม่สิ ต้องจ่ายค่าธรรมเนียมดรักม่านิดหน่อย แต่ให้ถือว่าเป็นค่าตัดแว่นราคาถูกแทนแล้วกัน”

               “สถานพยาบาลสินะ ผมแทบจะลืมคิดถึงไปเลย… เอาไว้เดี๋ยวลองไปดูดีกว่า ขอบคุณที่บอกนะครับ”

               ว่าบาป.. การเป็นบุตรแห่งโพไซดอนที่มีสกิลรักษาบาดแผลชั้นยอดเพียงแค่เอาตัวลงไปจุ่มในแหล่งน้ำธรรมชาติ ดีนจึงไม่จำเป็นต้องไปห้องพยาบาลจนแทบจะลืมสถานที่แบบนั้นไปเลย แถมตอนป่วยไข้ก็ไม่ได้ไปหาหมอ เน้นพักผ่อนเยอะ ๆ กับกินน้ำแทน

               อย่างว่า.. ประเทศที่มีระบบเฮลท์แคร์หน้าเลือดอย่างสหรัฐที่เข้าโรลพยาบาลทีทำเอาแทบล้มละลายแถมประกันยังไม่ยอมจ่าย ทำให้คนฐานะปานกลางอย่างดีนรู้จักทำแผลเองจนเข้าขั้นมือโปร การวิ่งหาหมอจึงเป็นอย่างท้าย ๆ ที่เขานึกถึง

               ทั้งสองเริ่มออกวิ่งจากโซนบ้านพักไปตามเส้นทางทวนเข็มนาฬิกาอย่างที่มักจะทำมาโดยตลอด ผ่านสถานที่ต่าง ๆ ภายในค่ายมากมายซึ่งบางแห่งถูกปรับปรุงใหม่จากตอนที่ค่ายถูกบุกเมื่อสิ้นปีที่แล้ว แถมได้ข่าวว่าเมื่อเดือนก่อนมีไฟป่าแถวหน้าค่ายอีก สถานที่ต่าง ๆ จึงต้องซ่อมแซมยกใหญ่ ยังดีที่บ้านโพไซดอนไม่ถูกหางเลขไปด้วย แต่กระท่อมของแฟนนี่สิ ซวยซ้ำซวยซ้อนไม่หยุดเลยจริง ๆ

               “ภารกิจที่ไปทำโอเคไหม?”

               “ครับ? ภารกิจอะไรนะ?” คำถามจากรุ่นพี่ทำให้ดีนชะงัก บางทีเขาออกจากค่ายนานเกินไปจนคนอื่นอาจคิดว่าไปทำภารกิจระดับชาติมา แต่เผอิญว่าไม่ใช่เนี่ยสิ “คุณเอลี่ต้องเข้าใจผิดแน่ ๆ ผมไม่ได้ไปทำภารกิจหรอกครับ แค่ไปช่วยพ่อหาเสียงที่นีออมเอง แต่เหมือนว่าโพไซดอนจะแพ้แฮะ”

               กล่าวจบก็หัวเราะเบา ๆ อย่างว่าโพไซดอนเหมาะกับเมืองนีออมเสียที่ไหน ยุคนี้สมัยนี้แล้วชาวบ้านก็ต้องเลือกเทคโนโลยีมาเป็นอันดับหนึ่ง ไม่แปลกใจเลยที่เทพเฮเฟตัสจะชนะ

               “ไปช่วยตรงนั้นแค่ไม่กี่วันครับ แต่มันเกิดเรื่องตอนขากลับนิดหน่อย ผมเลยต้องไปอยู่แอตแลนติสนานเป็นเดือน”

               “แบบนี้เอง.. งี้เธอคงได้สนิทกับพ่อเยอะขึ้นเลยสิ น่าอิจฉาจังเลยนะ” เอมีเลียยิ้มแซว

               “สนิทกับพ่อสินะ…” ดีนทวนคำก่อนจะหัวเราะออกมา

               สนิทกับพ่อก็ใช่แหล่ะ ไม่ใช่ ‘โพไซดอน’ แต่กลับเป็น ‘เนปจูน’ เสียนี่สิ…

               “เรื่องราวมันซับซ้อนนิดหน่อยน่ะครับ แต่ผมถือว่าก็ดีนะ แล้วคุณล่ะ เป็นไงบ้าง?” บุตรโพไซดอนถาม

                “ฉันเหรอ? เรื่องน่ายินดีก็คือฉันผ่านโปรฝึกงานแล้วล่ะ คาบสอนวิชาดาบก็เลยเยอะขึ้น” ธิดาซุสตอบ

                “ว้าววว เป็นเรื่องน่ายินดีนะครับ ต้องหาเวลาไปปาร์ตี้ฉลองกันหน่อยแล้ว หวังว่าคุณครูจะไม่ยุ่งมากเกินไปนะ” ไม่วายที่หนุ่มผิวน้ำผึ้งจะแอบแซว

                “ได้สิดีน เอาไว้เดี๋ยวฉันจัดตารางเวลารอฉลองไว้เลย” หญิงสาวหัวเราะเบา ๆ พร้อมกับวิ่งไปต่อโดยไม่แสดงท่าทีเหนื่อยล้าให้เห็น

                จนทั้งสองวิ่งจนมาถึงคอกเพกาซัสประจำค่าย ทำให้ดีนนึกบางอย่างขึ้นได้

                “โอ้! จะว่าไป เดี๋ยวแวะไปที่คอกม้าหน่อยดีกว่า อย่างน้อยคงต้องรายงานให้เพกาซัสรู้หน่อยว่าผมยังไม่ตาย”

               “โอเค ไม่มีปัญหา งั้นไปกันเลย”

                เส้นทางการวิ่งหักเหเล็กน้อย ดีนวิ่งเหยาะ ๆ ตรงเข้าไปทางคอกม้าที่อยู่ทางทิศตะวันตกของค่ายฮาล์ฟบลัดใกล้กับไร่สตรอว์เบอร์รี่ ให้กลิ่นอายของชนบทโดยแท้แม้ลองไอแอนจะไม่ได้อยู่ห่างไกลจากแมนฮัตตันเสียทีเดียว แต่พื้นที่ตรงนี้กลับได้กลิ่นอายของความเป็นเท็กซัสอยู่ไม่น้อย

                ดีนเดินผ่านเพกาซัสแต่ละตัวแล้วกล่าวทักทายไปทั่ว ทั้งแบล็กแจ๊ค พอร์คพาย และกุยโด้  ดีจริง ๆ ที่วันนี้อยู่กันครบทุกตัว แต่เป้าหมายของชายหนุ่มคือ ‘ควีน’ เพกาซัสส่วนตัวของเขาต่างหาก

               “ไฮฮายยย ควีน ฉันกลับมาแล้ว เธอคิดถึงฉันไหม?”

               “ฮรี้!” oO(ฮึ! ข้ารู้ว่าเจ้ากลับมาตั้งแต่ห้าวันที่แล้ว ๆ ล่ะ ดีน เอลวิน อัลวาเรซ นีล กระนั้นเจ้าก็ไม่ยอมมารายงานตัว ใช่ซี้~ ข้ามันเป็นแค่เพกาซัสขนดำ ๆ จะไปสู้ฮิปโปแคมปัสสีรุ้งได้ยังไง)

               เพกาซัสสาวเชิดหน้าขึ้นด้วยความงอน นางกล่าวด้วยภาษาม้าเสียดสีคู่หูเต็มที่

               “อุ๊ย รู้ซะด้วยเหรอ ความดังของฉันนี่มันปิดไม่มิดเลยจริง ๆ แต่คู่หูเพกาซัสที่ดีที่สุดเบอร์หนึ่งไม่มีสองก็คือเธอนะควีน”

               “ดีน เธอคุยกับเพกาซัสรู้เรื่องด้วยเหรอ? มันดูไม่ค่อยจอยเลยนะ” เอมีเลียกระซิบถาม ท่าทางของเธอดูไม่ค่อยไว้ใจควีนเท่าไร อาจเพราะไม่เคยเจอเพกาซัสดุมาก่อน

               “เป็นความสามารถพิเศษของสายเลือดน่ะครับ เหมือนกับที่เจ้าหญิงดิสนีย์ทุกคนคุยกับสัตว์ได้นั่นแหล่ะ”

               “ห๊ะ อะไรนะเจ้าหญิงดิสนีย์?” คำพูดคำจาของชายหนุ่มทำเอาสาวหลงยุคงงยิ่งกว่าเดิม ปากก็พึมพำ “ทำไมไม่เปรียบเป็นเจ้าชายล่ะ..”

               แต่ดีนเพียงแค่ยิ้มอย่างมีเลศนัยแล้วไม่ได้ตอบคำถาม เขาคิดว่าควรจะง้อม้าสาวเสียหน่อย

               “อย่างอนไปเลยน่าควีน ฉันก็เพิ่งออกจากคุกมาได้เนี่ย เล่นบทนักโทษมันไม่ง่ายเลยจริง ๆ แต่พอออกมาได้ก็รีบมาหาเธอเลยนะม้าสวย” เดินเข้าไปตบไหล่เพกาซัสดำปุ ๆ ซึ่งม้าสาวได้แต่เบ้หน้า กลอกตามองบน แต่จนแล้วจนรอดก็ได้แต่ต้องปลงกับคู่หูที่ลื่นไหลเป็นปลาไหลแถมยังพูดจาไม่รู้เรื่อง

               “กี้?”

               กองฟางกระดุ๊กกระดิ๊กเรียกสายตาให้หันไปมอง ดีนจึงได้เห็นว่าเจ้าก๊อบลินน้อย ‘วูลฟ์เฟีย’ ได้ตื่นนอนขึ้นมาแล้ว และเมื่อมันเห็นว่าใครมาหา ดวงดาสีดำเป็นประกายใสแจ๋วก็เบิกกว้างขึ้น มันรีบวิ่งมากระโดดเกาะขาดีนด้วยความดีใจ

               “ฮรี้~~” oO(มุห์ซิน (ผู้มีพระคุณ) ท่านกลับมาแล้ว ปลอดภัยดีใช่ไหมฮะ?)

               “เดี๋ยวนะ…”

               ดีนแทบไม่เชื่อหูตัวเอง เมื่อกี้เขาได้ยินก๊อบลินน้อยตัวนี้ร้องฮรี้ที่ดันแปลเป็นภาษาม้าออก

               “ลูกก๊อบลินตัวนี้แปลกจัง ปกติเคยได้ยินแต่ร้องกี้ ทำไมเมื่อกี้ร้องเสียงม้าล่ะ? หรือว่าอยู่กับม้ามากไป?” เอมีเลียยอบตัวนั่งยอง ๆ ลงมาในระดับเดียวกับวูลฟ์เฟียที่เกาะขาดีนร้อง “ฮรี้” อยู่ ยิ่งตอกย้ำให้ดีนมั่นใจว่าที่เขาได้ยินเมื่อกี้ไม่ได้หูฝาด

               “นั่นสิ.. คงไม่ใช่ว่าควีน.. เธอสอนภาษาม้าให้มันหรอกนะ?”

               “ฮรี้!” oO(ฮึ! ก็ใช่น่ะสิ ดีที่สัตว์เลี้ยงของข้าเป็นก๊อบลินฉลาด มันถึงเข้าใจภาษาของข้าได้ว่องไว)

               “สัตว์เลี้ยงอะไร มันเป็นลูกชายเธอชัด ๆ”

               มาถึงตรงนี้เอมีเลียได้แต่นิ่งอึ้งไปกับความสัมพันธ์ประหลาดของปาร์ตี้นี้จนจับต้นชนปลายไม่ถูก

               “อะไรนะ? ก๊อบลินที่ถูกเพกาซัสเลี้ยงดูจนพูดภาษาม้าได้ แต่เจ้าจิ๋วนี่ความจริงเป็นสัตว์เลี้ยงของเพกาซัสงั้นเหรอ!?”

               “เรื่องมันอธิบายลำบากน่ะคุณเอลี่ เอาเป็นว่าที่คุณเข้าใจน่ะถูกแล้วครับ” ดีนหัวเราะแหะ ๆ “เอ้อ! เพิ่งนึกได้ว่ายังไม่ได้แนะนำตัวกันเลยนี่ ผมคงต้องเป็นล่ามสินะ”

               บุตรแห่งโพไซดอนกระแอมเบา ๆ ก่อนจะแนะนำเอมีเลียให้อสุรกายของตนเองรู้จัก

               “นี่คุณเอลี่เธอเป็นเพื่อนฉัน” เขาผายมือไปทางหญิงสาวที่นั่งยอง ๆ อยู่ “ส่วนเพกาซัสนี่ชื่อว่า 'ควีน' เจ้าตัวเล็กก็ 'ไข่ผำ' ครับ”

               “ฮรี้~” oO(ยินดีที่ได้รู้จักฮะท่านเพื่อนของท่านมุห์ซิน)

               “นี่เขาพูดว่าอะไรเหรอดีน?” เอมีเลียเงยหน้ามอง

               “ไข่ผำบอกว่ายินดีที่ได้รู้จักคุณน่ะครับ”

               “โอ้ น่ารักจริง ๆ ฉันก็ยินดีที่ได้รู้จักเธอนะไข่.. เอ่อ ไข่ผำ” ธิดาซุสยิ้มบางก่อนจะยื่นมือไปจับมือเล็ก ๆ เขียว ๆ ของวูลฟ์เฟียมาเช็คแฮนด์

             “ฮรี้!” oO(ฮึ! ธรรมเนียมการแนะนำตัวของมนุษย์ ช่างไร้สาระเสียจริง!) ควีนเหน็บแนมด้วยท่าทีเบื่อหน่าย

               “แล้วเพกาซัสของเธอพูดว่าอะไรเหรอ?”

               “อ้อ มันบอกว่า 'ยินดีเช่นกัน' น่ะครับคุณเอลี่” ดีนฉีกยิ้มกว้างที่ดูเฟคสุด ๆ ออกมา แหม ก็ใครล่ะจะกล้าแปลออกมาตรง ๆ ก็ต้องโกหกขาวแหลไปก่อน

                “ฮรี้!” oO(ฮึ! เจ้าคนตอแหลเอ๊ย!)

                “ดูเหมือนจะดุแต่ก็นิสัยดีนี่นา ยินดีที่ได้รู้จักจ้ะ ควีน” คนที่ไม่รู้อะไรเลยก็ยิ้มหน้าชื่นที่เข้าใจไปอีกทาง ตรงกันข้ามกับดีนที่หมั่นไส้เพกาซัสของตัวเองเลยแอบถองศอกใส่ไปทีนึง แล้วก็ถูกขาม้าดีดกลับเบา ๆ ให้พอเซ

                “อุก... โอเค ๆ พวกมันน่าจะอยากพักผ่อนกันแล้วล่ะครับ เราไปจ๊อกกิ้งกันต่อดีกว่าครับคุณเอลี่”

                “โอ้ คงได้เวลาอาหารเช้ากันแล้วสินะ”

                เอมีเลียไม่ได้โต้แย้ง เพราะว่าเธอชำเลืองเห็นแหล่ะแซเทอร์รับใช้กำลังเตรียมอาหารเช้าให้เหล่าเพกาซัสตัวอื่น ๆ ด้วยพอดี เธอหยัดยืนขึ้นพร้อมกับปัดเศษฟางออกจากขากางเกง

                “งั้นพวกเราวิ่งกันต่อเถอะดีน ยังมีเรื่องที่อยากเม้าท์กับเธอเยอะเลย”

                “ได้เลยครับ” ดีนกล่าวกับเดมิก็อดสาวก่อนจะหันไปกับอสุรกายของตนเอง “ฉันไปก่อนล่ะ ไว้จะแวะมาหาอีก”

                โบกมือโบกไม้ลาจากคอกสัตว์ จากนั้นทั้งสองก็ออกวิ่งอีกครั้งผ่านไร่สตรอว์เบอร์รี่ โรงหลอมเหล็ก คาเฟ่อะเมซอน ร้านสะดวกซื้อ จนมาถึงเขตที่พักอาศัย ทั้งสองจึงต้องบอกลาก่อนจะแยกย้ายไปทำธุระของตนเองต่อ

                “เฮ้อ วิ่งซะจนเหงื่อท่วม รู้สึกดีเป็นบ้าเลย” ดีนกระพือเสื้อชุ่มเหงื่อของตัวเอง ปกติแล้วคนมักจะหมดแรงกันแต่ว่าเขากลับรู้สึกได้ปลดปล่อยพลังงานมากกว่า “ได้เวลาบอกลาแล้วสิ ไว้เจอกันใหม่นะครับคุณเอลี่”

                “โอเคดีน แล้วเจอกันใหม่นะ อย่าลืมลองไปคุยกับหมอเรื่องแว่นล่ะ”

                โบกมือบ๊ายบายหญิงสาวสายเลือดซุสที่อายุเกือบเท่าแม่เสร็จ ชายหนุ่มร่างสูงก็หอบร่างตัวเองกลับไปอาบน้ำอาบท่าเตรียมรับประทานมื้อเข้า แล้วจากนั้นจึงเข้าไปติดต่อตัดแว่นที่โรงพยาบาลประจำค่ายฮาล์ฟบลัด

ปฏิสัมพันธ์กับ [เอมีเลีย (แมรี่) แอร์ฮาร์ต]
+10 โบนัสความสนิท จาก มาลาแห่งอัสสัมชัญ
+5 โบนัสความสนิท จาก ดอกกุหลาบน้ำเงินทอง
+5 โบนัสความสนิท จาก น้ำหอม Unisex

Laura HEROES

  คอกเพกาซัส - 3 พค เวลา 9.30

แดดเช้าอุ่นๆ ลมพัดเบาๆ กลิ่นหญ้าที่ลอยอยู่รอบๆ จากไอชื้นๆหลังการรดน้ำ ลอร์ร่าค่อยๆเดินเข้ามาที่คอกเพกาซัส หอบกระเป๋าผ้าเล็กๆ ใส่ขวดน้ำ ขนม และหวีไว้จัดผมเผื่อยุ่งจากลม พอถึงที่หน้าคอก เธอก็เห็นเพกาซัสสามตัวอยู่ในลานกว้าง

และไม่ต้องถาม วันนี้ฝนตกแน่นอนลอร์ร่ามาเรียน นอกจากเธอในวันนี้ยังมีนักเรียนคนอื่นๆ มาด้วย ประมาณ 5-6 คน ที่บางคนเหมือนเคยเรียนแล้วด้วยซ้ำไป

ไม่นาน เสียงรองเท้าดังมาเบาๆ แล้วไซเลนา เบอเรอร์การ์ด ผู่สอนในคาบนี้ก็เดินออกมา พร้อมกับเพกาซัสที่เธอค่อยๆจูงมาด้วย

“สวัสดีค่ะทุกคน ยินดีต้อนรับเข้าสู่คลาสขี่เพกาซัสนะคะ” เสียงนิ่งๆ พร้อมรอยยิ้มบนหน้าที่ดูสวยของเธอส่งออกมา

และคาบเรียนก็ได้เริ่มขึ้นเพื่อไม่ให้เสียเวลา แน่นอนว่าได้เวลาของการเรียนแล้ว

" สวัสดีค่ะ " เสียงเด็กๆ รวมไปถึงลอร์ร่าที่กล่าวทักทายกลับไปเช่นกัน

เริ่มแรก ไซเลนาให้ทุกคนเริ่มจากทำความรู้จักกับเพกาซัสก่อน ด้วยวิธีคือง่ายมาก ยื่นมือให้น้องม้าดม แล้วค่อยๆ ลูบหัวตัวเพกาซัสไปด้วย เธอทำให้ทุกๆ คนดูก่อนพร้อมอธิบาย เพื่อให้เห็นภาพมากขึ้น

จากนั้นตามด้วยให้ทุกคนลองเรียงหน้ากระดานเลือกทำกันไปก่อน

ลอร์ร่าเลือกพอร์คพาย เพราะดูน่าจะง่ายสุดหรือเปล่านะ เอาเป็นว่าลอร์ร่าคิดเองล้วนๆ

เธอริ้มจากการยกมือให้มันดมๆ เพื่อทำความรู้จักกันก่อน ตอนพอร์คพายยื่นหน้าเข้ามาดมมือ เธอก็แอบเกร็งนิดหน่อย แต่พอมันใช้จมูกนิ่มๆ แตะมือเบาๆ เธอก็ยิ้มออกเลย 

ดูเป็นความรู้สึกที่แปลกๆ เเต่ได้อยู่เหมือนกันนะ

เมื่อทุกคนเริ่มคุ้นชินแล้ว ต่อไปไซเลนา ก็หยิบเอาอาหารออกมา พร้อมช้อนตักอาหาร

“ วันนี้จะยังไม่ให้ขี่นะคะ เราเริ่มจากทำความรู้จักกันก่อน พวกเขาจะเชื่อใจเรา ถ้าเราเริ่มต้นดี ”

" เรามาต่อกันที่อาหารของพวกมันก่อนนะ " เธอพูดขึ้นหลังจากที่เด็กๆ หลายคนนั้นเล่นกับเพกาซัสไปได้สักพักแล้ว แบบว่าบางคนนี้เเทบจะขี่น้องอยู่แล้ว 

ส่วนของทางไซเลนาจึงต้องรีบห้ามเอาไว้ก่อน เดี๋ยวจะได้แตกตื่นกันไปมากกว่านี้ได้

พูดจบ เเละทุกอย่างกลับมานิ่งๆ เธอเปิดฝาถังอาหารที่เตรียมมาด้วย ส่งกลิ่นหอมจางๆ ออกมา เป็นกลิ่นผสมของข้าวโอ๊ตอบแห้ง ผลไม้แห้งฝานบางๆ และสมุนไพรหอม เช่น สะระแหน่ ใบเบย์ กับกลีบดอกกุหลาบนิดๆ เเต่เเข็งๆ เป็นก้อนๆ ฟิวคุ๊กกี้

" นี่คืออาหารสูตรพิเศษสำหรับเพกาซัส กลิ่นจะช่วยให้เขารู้สึกสงบ แล้วก็ให้พลังงานดี " เธอพูดพร้อมอธิบายช้าๆ

อีกฝ่ายค่อยๆ ตักก่อนจะยกให้เด็กๆ เเละก็มองดูสักพักนึง " มาๆ ลองกันเลย "

เธอให้ทุกคนลองให้อาหารพวกมันด้วยเช่นกัน 

" ขอบคุณนะคะ แต่มัน... ทำยังไงหรอคะ " เธอมองที่อาหารตรงหน้า เผื่อจะทำเองบ้าง

อีกฝ่ายเองก็ยิ้มๆ " เรื่องนั้น....ไว้ฉันจะสอนคาบถัดไปนะ " เธอส่งอาหารให้พร้อมยิ้มให้เด็กสาวด้วยเช่น

ลอร์ร่าเองก็พยักหน้าหากบอกตอนนี้คงไม่จบง่ายแน่นอนเลย น่าจะยาวเลยหละเพราะมันดูเข้าใจยาก 

ลอร์ร่าเดินไปหาพอร์คพายช้าๆ ย่อตัวนิดๆ ระดับสายตาให้เท่ากัน มือข้างหนึ่งถืออาหารไว้ อีกข้างเปิดฝ่ามือให้เขาดมก่อน

พอร์คพายเองก็ยื่นหน้ามาใกล้ๆ ดมเบาๆ จมูกอุ่นๆ แตะมือลอร์ร่าอย่างแผ่วเบา แล้วเขาก็กินอาหารจากมือนั้นทันที แบบไม่ลังเล

ลอร์ร่ายิ้มออกมาอย่างโล่งใจ “ กินเยอะๆ เลยนะ ” เธอพูดเบาๆ มืออีกข้างยกลูบหัวน้องเบาๆ

ไซเลนาที่เห็นแบบนั้นก็เดินมาข้างๆ เห็นเหตุการณ์แล้วหัวเราะเบาๆ “ ทำได้ดีมากเลย ” เธอกล่าวชมเด็กสาว

" ขอบคุณนะคะ " เธอโค้งหัวขอบคุณอีกฝ่าย และเธอก็ค่อยๆเดินจากไป ไปดูคนอื่นๆต่อ

เมื่อเวลาจบลง เหมือนจะผ่านไปค่อนข้างเร็วมาก อีกฝ่ายนั้นจบคลาสเรียนเล็กๆ น้อยก่อน 

" สำหรับวันนี้ จบแค่นี้ มีใครมีคำถามมั้ย " เธอรอทุกคนตอบก่อน เมื่อไม่มีคำถามก็ถือว่าเลิกเรียนด้แล้ว และทุกคนเองก็แยกย้ายกันออกไป

ส่วนบ้างคนก็ไปเรียนวิชาอื่นๆ บางคนก็กลับบ้านพักก็แล้วเเต่ แต่ลอร์ร่าหรอ เธอนั้นไปบอกลาน้องก่อนแล้วจึงเดินออกไป

เข้าเรียนเพากาซัส 1

Laura HEROES

คอกเพกาซัส

5 พค - เวลา 10.20

เช้านี้แดดไม่แรงมาก อากาศดีแบบน่าเรียนสุดๆ (ที่ไหน น่าเรียนกี่โมงก่อน น่านอนมากกว่าอีก) ลอร์ร่าสะพายกระเป๋าผ้าเล็กๆ เดินเข้ามาในลานหลังคอกเพกาซัสอีกครั้ง 

เมื่อมาถึงก็พบที่คอกม้า มีโต๊ะไม้ยาวๆ ตั้งเรียงอยู่ใต้ต้นไม้ร่มรื่น บนโต๊ะมีชามไม้ ถุงผ้า และลังเล็กๆ ที่บรรจุวัตถุดิบต่างๆ มากมาย มีกลิ่นหอมลอยมาอ่อนๆ ตั้งแต่ยังไม่ได้นั่ง

" มาๆ เข้ามาได้เลยนะ " ไซเลนา กล่าวหลังเห็นเล่านักเรียนที่ทะยอยกันมา

“ วันนี้เราจะเรียนเรื่อง การผสมอาหารเพกาซัสกันนะ ”

“ อาหารที่ใช้ในค่ายนี้จะทำสดๆ ทุก 2–3 วันนะคะ เป็นอาหารเม็ดเล็กๆ แข็งนิดๆ มีกลิ่นหอม ให้พลังงานสูงและย่อยง่าย เหมาะกับร่างกายเพกาซัส ” เธออธิบาย

" อ่อ ระหว่างรอใคร ที่ทำการบ้านรอบก่อนเสร็จเอามาส่งได้นะ " เธอที่ย้ำถึงการบ้าน แน่นอนลอร์ร่าทำแล้ว เธอหยิบม้วนกระดาษไปส่งที่อีกฝ่ายด้วยเช่นกัน

" อันนี้ของร่าค่ะ " เธอเอาม้วนกระดาษนั้นส่งไป ก่อนจะเดินกลับไปนั่งที่โต๊ะ

และก็มีคนอื่นๆ ตามไปส่งเช่นกัน หลายๆคนทะยอยๆ กันไป แล้วเดินกลับมานั่งที เมื่อทุกอย่างนิ่งไม่มีคนมาเพิ่มอีกก็ได้เวลาเริ่มบทเรียนเล้ว

 ไซเลนาอธิบายส่วนผสมทีละอย่าง เธอชี้ไปที่ลังไม้เล็กๆ ที่เต็มไปด้วยวัตถุดิบหอมๆ แล้วอธิบายทีละอย่างให้ทุกคนฟัง 

" ข้าวโอ๊ตอบแห้ง 2 ช้อนใหญ่ เป็นเบสของอาหาร ให้พลังงาน " เธอเว้นช่วงให้เด็กๆ จดก่อน

“ ต่อไปผลไม้แห้งบด  1 ช้อนกลาง อาจเป็นแอปเปิล เบอร์รี่ หรือองุ่นแห้ง ให้กลิ่นหวานธรรมชาตินะ ส่วนผสมที่ 3 สมุนไพรแห้ง อันนี้ให้ใส่ไม่เกิน 1 ช้อนเล็ก รวมได้ 2 ชนิด อย่างเช่น สะระแหน่ ใบเบย์ กลีบกุหลาบ ” เธอพูดเร็วขึ้นอีกนิด

" ผงหญ้า ½ ช้อนชา เป็นหญ้า บดละเอียดเป็นผง พวกนี้จะพลังบางอย่างที่ทำให้ย่อยง่ายและฟื้นแรงไว สุดท้ายคือน้ำผึ้งแห้งผง 1 ช้อนชา อันนี้ช่วยให้ทุกอย่างจับตัวเป็นเม็ดได้ และเพิ่มรสหวานอ่อนๆ” 

เธอเว้นจังหวะเล็กน้อย พร้อมวงส่วนผสมลง " เป็นไงบ้าง .... ทันกันมั้ย " เธอยิ้มๆ เมื่อเห็นว่าเหล่าสมาชิกไม่ได้พูดอะไรก็เริ่มต่อเลย

“ ทันงันต่อเลย ต่อไปเป็นวิธีการทำนะ ไม่ยากเท่าไรหรอก ” เธอพูด พร้อมเริ่มทำกับการอธิบายไปด้วย เริ่มด้วยเธอวางชามไม้ลงเบาๆ ตรงกลางโต๊ะ

“เราจะเริ่มจาก ข้าวโอ๊ตอบแห้ง ใช้ 2 ช้อนใหญ่ ใส่ลงในชามแบบนี้เลย ” เธอตักข้าวโอ๊ตลงชามไม้ทีละช้อน เสียงเบาๆ ของเมล็ดแห้งกระทบไม้ดังกุ๊กกริ๊ก

“ จากนั้นใส่ ผลไม้แห้งบด ลงไป 1 ช้อนกลาง… วันนี้ขอใช้เบอร์รี่กับองุ่นแห้งบดผสม กลิ่นจะออกเปรี้ยวหวานนิดๆ ” เธอเอาช้อนตักให้พอดี แล้วโรยผลไม้บดลงชาม มีการขยับให้พวกเธอดูด้วย

“ ถัดมาเป็น สมุนไพรแห้ง เลือกได้ 2 อย่าง รวมกันไม่เกิน 1 ช้อนเล็กๆ ” รอบนี้เธอใช้เป็น ใบสะระแหน่กับ กลีบกุหลาบแห้งจากนั้นเธอตักสมุนไพรใส่ลงช้าๆ ระวังไม่ให้ใส่เยอะเกิน แล้วใช้หลังช้อนเกลี่ยเบาๆ ให้กระจายทั่วกัน

“ จากนั้นใส่ ผงหญ้าบด ½ ช้อนชา กับ น้ำผึ้งแห้ง 1 ช้อนชา ลงไปค่ะ ” เธอหยิบตลับผงหญ้าที่บดมาแล้ว มันมีสีเขียวอ่อน ดูเบาเหมือนฝุ่นผงมัฉฉะ ตักใส่ทีละช้อน ต่อด้วยน้ำผึ้งผงสีทองอมส้ม เธอตักเทลงช้าๆ 

“ น้ำผึ้งตัวนี้จะช่วยให้ทุกอย่างจับตัวกัน…และเพกาซัสบางตัว จะจำเจ้าของอาหารจากกลิ่นนี้ ” เธอยิ้มออกมาหลังพูดจบ

“ ส่วนผสมควบเเล้ว เราจะใช้ไม้พาย คนให้เข้ากันเบาๆ อย่าเร็วไปนะ กลิ่นจะกระจายไม่ดี ” เธอจับไม้พายไม้ไผ่หมุนวนในชาม กลิ่นหอมของผลไม้ สมุนไพร และน้ำผึ้งลอยขึ้นทันที เนื้ออาหารเริ่มรวมตัวกันแบบร่วนๆ 

“ พอได้แบบนี้แล้ว…เราจะใช้มือ ลูบเบาๆ แล้วปั้นเป็นเม็ด ขนาดประมาณเม็ดขนุน ไม่ต้องใหญ่มาก ” เธอหยิบเนื้อผสมในชามผสมนั้นขึ้นมาเล็กน้อยวางบนฝ่ามือ แล้วกลิ้งเป็นวงกลมช้าๆ ให้ทุกคนดูเป็นตัวอย่าง การตัดของเธอจะตักประมาณครึ่งช้อนได้

“ แค่หมุนในมือแบบนี้ อย่าบีบแน่นนะคะ เดี๋ยวเม็ดมันจะแตกง่ายเวลาแห้ง ” ไซเลนาเอียงหน้าเล็กน้อย ส่งเม็ดแรกให้ทุกคนดู

“ สุดท้าย เราวางเม็ดอาหารไว้บน ผ้าสะอาด แบบนี้ ปล่อยให้แห้งประมาณ 60 นาที แล้วค่อยเก็บใส่ถุง ”

เธอเรียงเม็ดที่ปั้นแล้วไว้บนผ้าเรียบๆ สีขาว ดูสะอาดสวยจนคล้ายขนมวางโชว์ 

" ไม่ยากใช่มั้ยหละ มาๆ ลองทำกันนะ " เธอพูดจบก็ไม่รีรอ เริ่มให้ทุกคนลองทำทันที

ลอร์ร่าเดินไปจัดส่วนผสมก่อน จากนั้นกลับมาที่โต๊ะยาวของตัวเอง แล้วเริ่มได้ ใส่ผ้ากันเปื้อนด้วย เพราะรู้ว่าเธอมันจอมซุมซาม

เริ่มแรกลอร์ร่าหยิบช้อนตวงข้าวโอ๊ตใส่ชามไม้ 2 ช้อนใหญ่ ตามด้วยผลไม้แห้งบดหนึ่งช้อนกลาง และเธอเลือกสมุนไพร 2 อย่างคือสะระแหน่กับกลีบกุหลาบตามอีกฝ่ายเลยนั้นหละ จากนั้นเทลงช้าๆ อย่างระวัง ตามด้วยใส่ผงหญ้าบดและน้ำผึ้งแห้งทีละนิด แล้วใช้ไม้พายคนเบาๆ เมื่อทุกอย่างพร้อมก็ปั้นเป็นก้อนๆ มันดูจะไม่ยาก แต่ยากสุดน่าจะตอนปั่นนี้หละ

จากนั้น เมื่อปั้นได้ก็ วางลงบนผ้าขาวเรียงกัน ของใครของมัน เธอทำได้ประมาณ 5 อัน ก็หมดพอดี แล้วเอาไปตากที่มาแดดส่องลงมา

" ถ้าใครทำเสร็จเเล้ว เลิกได้เลยนะ " ทางไซเลนา พูดขึ้นหลังเก็นว่าหลายๆคนนั้นก็เริ่มทะยอยกันทำเสร็จแล้ว

เเน่นอนเธอเอาของไปล้างก่อนจะเดินกลับมา แล้วโบกมือลา " ยังไงก็ ร่าไปก่อนนะคะ ขอบคุณมากเลยค่ะ " เธอบอกก่อนจะเดินกลับออกไป

---

เรียนเพกาซัส 2 - +10 EXP , +20 ความกล้า

ส่งการบ้าน - จิ้ม - +2 Point

Laura HEROES

คอกเพกาซัส - คาบ 3

การเรียนคาบที่ 3 ลอร์ร่าที่แบบว่า ได้เวลาก็มาเรียนตามระเบียบลอร์ร่าแต่งตัวตามปกติ เสื้อค่ายกับกางเกงขายาว เพราะมันเเบบนะ จะได้ทะมัดทะเเมง ผูกผมไว้เรียบๆ เธอยืนพิงรั้วไม้ รู้สึกตื่นเต้นนิดๆ เวลามองเพกาซัสที่เดินวนอยู่ในคอก

ทันทีที่เดินเข้าไปในเขตคอก ก็ได้เวลาพอดี อาจจะเพราะเนื้อหาของวันนี้อยู่ในภาคปฎิบัติด้วยเลยเริ่มเร็วกว่าปกติ

“ เอ้าๆ ได้เวลาแล้ว เงียบๆ กันหน่อย! " เสียงของแม็คแคฟฟรีย์ดังขึ้น

ก่อนทุกคนจะหันมอง เพกาซัส 2 ตัวถูกจูงออกมา

" วันนี้จะมาว่ากันด้วยเรื่องการขี่เพกาซัส แบบไม่ต้องมีอานม้า " เขาพูดพร้อมกับหันมองหน้าทุกๆคน

ก่อนจะเริ่มบรรยายและทำให้ดูแบบรวดเดียวเลย

“หลักการมีไม่มาก แค่เวลาจะขึ้นหลังมัน อย่าทำเหมือนปีนขอนไม้ นายต้องบอกมันก่อน ลูบคอมันให้รู้ตัวสักหน่อย จากนั้นก็ขึ้นไปนั่งให้มั่น นุ่มนวลเข้าไว้ มันจะได้ไม่ตกใจ” เขาพูดจบมือก็ลูบพวกมันไปเบาๆ ก่อนจะค่อยๆขยับตัวขึ้นไปบนหลังของพวกมัน

ส่วนลอร์ร่าหนะหรอ ไม่ต้องคิดภาพเลย เพกาซัสก็ไม่ได้ตัวเล็กๆ นะจะขึ้นยังไงก่อน เเค่ลูบๆ พวกมันยังยากเลยเนี้ย

แม็คที่ขึ้นไปนั่งบนหลังเพกาซัสเรียบร้อยแล้ว ขยับตัวนิดๆ โยกน้ำหนักไปมาให้ดู ก่อนจะค่อยๆ ลื่นตัวลงมายืนบนพื้นเสียงเงียบ เขากวาดตามองเด็กๆ ทีละคน แล้วพูดเสียงดัง

“ เอาล่ะ… ทีนี้ถึงตาทุกคนแล้ว ลองดูสิ ว่าใครจะรอดไปได้กี่วินาที ”

เขาพูดพร้อมอมยิ้ม เพกาซัสเองก็ดูจะไม่ได้ยอมเด็กๆ เท่าไรหรอก

" ให้เกียรติพวกเขาหน่อย " อีกฝ่ายเสียงดังขึ้น หลังเห็นท่าทางแต่ละคนที่พยายามจะขี่

ตัดภาพมาที่ลอร์ร่า เธอเองก็พยายามเช่นกัน เด็กสาวมองเพกาซัสตรงหน้าโค้งให้พวกมันหน่อย 

" สวัสดีค่ะ " เธอทักทาย พร้อมยื่นมือเรียวไปแตะคอมันเบาๆ ลูบแผงคอตามแนวยาว จากนั้นค่อยเกาเบาๆ

" ฉันลอร์ร่าค่ะ " เธอพยามใจเย็นๆ คุยไปก่อน ยังไม่รีบร้อนใดๆ

ก่อนจะพูดออกมา หลังคุยกันไปได้สักระยะหนึ่ง “ ถ้าไม่อะไร…ขอขึ้นขี่หน่อยนะคะ ได้ไหม?” 

เธอถามก่อนและลองดูท่าทางแม้จะเเปลไม่ออกหรอก แต่ก็นะ 

ร่างเล็กเอียงคอเล็กน้อย สังเกตุเห็นหูมันกระดิกและคอขยับเข้ามาใกล้อีกนิด เหมือนอนุญาต เธอแอบยิ้มบางๆ

“ …ขอบคุณค่ะ ”

ขยับไปยืนในตำแหน่งเหมาะสม รอจังหวะขึ้นขี่ เเม้ตอนแรกท่าทางจะดูไม่ค่อยดีเท่าไร แต่ก็ขี่ไม้สำเร็จ

ทีนี้ก็คือการพยุงให้อยู่บนหลังม้าประมาณ 5 นาที นี้สิคือความยากของงานนี้เลยหละ

เข้าเรียนเพกาซัส - คาบ 3 +10 EXP

Ripley HEROES

White Swan in The Ocean

1/4 Pegasus Trainer (?) class
8th July 2025 3 PM

   “เธอไปรับงานมาหรอริปลีย์”

   ลิเลียน่าถามเมื่อเห็นกระดาษงานที่น่าจะเป็นกระดาษที่แปะไว้บนบอร์ดประกาศงานประจำค่าย ริปลีย์ผู้ที่มีจิตแค้นผูกลึกกับเผ่าพันธุ์นางทัวร์ดจีย์อย่างฮาร์ปี้ก็โบกกระดาษงานไปมาหยอย ๆ เป็นการตอบกลับว่า ใช่ เธอไปรับงานมา

   “ก็คิดว่าน่าจะดีกว่าถ้าหาภารกิจทำบ้าง” ริปลีย์เอ่ยพร้อมกับชี้ไปทางต้นไม้ใหญ่ “แต่ถ้าเข้าป่าเลยก็กลัวว่าจะมาไม่ทันคาบนี้เลยไปหยิบกระเป๋าเป้ หอกยาวธรรมดามาเผื่อด้วยน่ะ เอาไปซุกไว้แถว ๆ ต้นไม้แถวโน้น”

   “อย่าบอกนะว่าจบคลาสแล้วจะไปเลยน่ะ”

   “ใช่ จบแล้วก็คงจะไปเลย”

   ถ้าจะไม่มีคำว่าไปเข้าป่านก่อนที่มันจะมืดค่ำอีกต่อไปแล้วก็ตาม แต่ว่าการที่รีบไปรีบกลับก็ถือว่าเป็นเรื่องที่ดีมากกว่าที่จะกลับมานอนตอนเที่ยงคืนแสงจ้า ๆ นี่นะ

   “ถึงจะเป็นฮาร์ปี้ก็เถอะ แต่พวกมันพลังป้องกันตัวต่ำเตี้ย แล้วก็เสียหลักง่าย เล็งปีกเข้าไว้ล่ะ”

   “รับทราบ เดี๋ยวจะสร้างผลงานอย่างดีเชียว”

   ในช่วงเวลาแดดบ่ายสามสาดแสงลอดผ่านพุ่มไม้เหนือคอกเพกาซัส กลิ่นหญ้าสดผสมเหงื่อม้าและดินชื้นใต้เท้าลอยฟุ้งในอากาศ เพกาซัสหลากสี—ขาวเงิน ดำเงา เทาหม่น—เดินส่ายหางกันอยู่ในคอก แต่ละตัวยังคงรักษาระยะห่าง ไม่ยอมเข้าใกล้พวกเด็กฝึกที่ยืนเรียงเป็นแถวอยู่ริมรั้ว เด็กฝึกทั้งหลายที่เข้าคลาสนี้รอไม่นานมากนักก็เห็น เม็ก แม็คแคฟฟรีย์เดินมายืนกอดอกอยู่บนตอไม้ พร้อมกันนั้นเจ้าพีชเชส (รากไม้มีเขี้ยว) กำลังลากถังแครอทเน่าตามหลังมา

   “โอเค ฟังให้ดี” เม็กพูดเสียงดัง “กฎข้อแรกของการฝึกขี่เพกาซัสคือ—อย่าทำตัวน่ารำคาญ”

   “มันไม่ใช่ยูนิคอร์นในการ์ตูน มันเป็นสิ่งมีชีวิตจริง และถ้ามันไม่ชอบหน้าใคร มันจะดีดนายจนฟันหลุด”

   การที่เขาพูดอะไรที่ชวนเจ็บตัวในรูปแบบที่เบาสมองนั้นเรียกเสียงหัวเราะคิกคักเบา ๆ จากเด็กชายชาวค่ายคนหนึ่งข้างตัวริปลีย์ แต่ว่านั่นก็ดังมากพอที่ใบหูของผู้เป็นครูฝึกสอนจะได้ยินมัน

   “เงียบ” เม็กตวัดสายตาเพื่อหยุดการกระทำน่ารำคาญและไร้การแสดงถุงความให้เกียรติเจ้าม้าพวกนี้ เขาเดินจ้องเด็ก ๆ ทุกคนเงียบก่อนจะเดินอ้อมมาหน้าริปลีย์ “สวอนสันใช่ไหม—เธอ... ทายาทแห่งโพไซดอนสินะ?”

   ตอบ ไม่ใช่ค่ะ จะได้ไหมนะ—

   “งั้นก็คงมี ‘กลิ่นทะเล’ ติดตัว...” เม็กปรายตามองเพกาซัสตัวหนึ่งซึ่งยืนนิ่งอยู่ใต้ต้นสน แล้วพูดเสียงเรียบ “บทเรียนในวันนี้คือการลองเข้าไปหาพวกมัน เนื้อหามีแค่ต้องจำเอาไว้ให้ขึ้นใจเท่านั้น ห้ามวิ่งเข้าใส่, ห้ามส่งเสียงดัง, ห้ามเข้าทางข้างหลัง ให้บอกตัวตนและบอกพวกมันว่าเรามาดี เอาล่ะสวอนสัน—ลองเข้าหามันตัวนั้นตามที่ได้อธิบายไปสิ ถ้าโดนเตะ... อย่าหาว่าฉันไม่เตือน”

   จู่ ๆ ก็ให้เธอเปิดประเดิมคลาสนี้เลยหรอ ? ริปลีย์เบิกตาขึ้นอย่างงุนงงและสับสนพร้อมกันนั้นก็หันไปมองเจ้าม้าเพกาซัสตามตำราเรียนเป๊ะ เธอสูดลมหายใจลึก ๆ เรียกขวัญกำลังใจให้แก่ตนเอง พยายามคิดในแง่ดีที่ว่า ‘ตามตำนานแล้วมันเกิดจากโพไซดอนและเมดูซ่า’ ดังนั้นเผ่าพันธุ์มายลิตเติ้ลโพนี่พวกนี้ก็นับว่าเป็นญาติของเธอได้ด้วยเหมือนกันหรือเปล่า ?

   ใครจะไปคิดว่าจะนับญาติตัวเองกับม้าโพนี่(วะ)คะ…

   ธิดาแห่งโพไซดอนผู้มีเลือดครึ่งหนึ่งไหลเวียนเป็นเลือดเทพองค์เดียวกับเจ้าเพกาซัสพวกนี้ เธอค่อย ๆ เดินเข้าไปช้า ๆ ผ่านรั้วไม้โดยพูดเสียงเบา “ว่าไงเพื่อนยาก…ฉันมาดีนะ โอเคไหม ?”

   มือเล็กข้างซ้ายค่อย ๆ เอื้อมมือออกไปช้า ๆ หงายมือ ยื่นออกไปในระดับต่ำกว่าใบหน้าของเพกาซัส เจ้าม้าปีกเพศเมียตัวหนึ่ง—สีขาวหม่นแซมเทา มีรอยจุดน้ำตาลบนคอ—ยืนนิ่งอยู่ไม่ไกล ดวงตาของมันหรี่ลง มันสูดกลิ่นเล็กน้อย ก่อนจะ...ก้าวเข้ามาแตะปลายนิ้วของริปลีย์ด้วยปลายจมูก

   เสียงเพื่อนร่วมชั้นตื่นเต้นดังเบา ๆ เบื้องหลัง ส่วนเม็กยกคิ้วขึ้นด้วยความประหลาดใจ “หืม... เมลิอาน่าชอบเธอแฮะ แปลกดี ปกตินางไม่ชอบใคร”

   พีชเชสขว้างแครอทสดก้อนหนึ่งลงไปตรงหน้าเพกาซัส แล้วตะโกน “ยืนยัน!”

   “โอ้…งี้นี่เอง… ชอบฉันหรอคะคนสวย ?”

   ริปลีย์ได้ยินแบบนี้ก็รู้สึกดีใจขึ้นมา ใบหน้าสวยยกยิ้มอย่างงดงามราวกับสวอนเลคที่ได้พบชายในฝัน มือเล็กหยิบแครอทสดมายื่นให้เพกาซัสที่ได้ยินชื่อลาง ๆ เมื่อครู่ว่าเจ้าตัวนี้ชื่อ เมลิอา

   “เอาล่ะ ได้เวลาเล่นเกมง่าย ๆ แล้วอย่างการยืนนิ่ง ๆ ซะ” เม็กชี้ไปที่สนามหญ้าหน้าคอก “ทีนี้ เกมยืนนิ่ง... ใครขยับ ใครตะโกน ใครทำตัวประสาทแดก จะโดนพีชเชสขว้างแครอทเน่าใส่ ไม่เถียง!”

   ทันใดนั้นเองมีเด็กชายค่ายอพอลโลคนหนึ่งขยับขาเพราะมดไต่...

   ผัวะ! — แครอทลอยมาติดหัว

   เม็กไม่เหลียว “กติกาชัดเจนนะ”

   โคตรแย่…

   ใบหน้าของเธอมองสภาพของเพื่อนร่วมคลาสโดนแครอทเน่าปาใส่หัวก็รู้สึกอี๋และสงสารจับใจ เพื่อไม่ให้ตัวเองกลายเป็นแบบนั้นริปลีย์ยังคงยืนนิ่ง ปล่อยให้เมลิอาน่าเอาจมูกแตะหลังมือเล็กน้อย ก่อนเจ้าม้าจะกระดิกหูแล้วเดินจากไปช้า ๆ

   เมื่อการทดสอบโดยการที่เท็กปล่อยให้เพกาซัสเดินวนรอบเด็ก ๆ ที่เข้าคลาสวันนี้จนครบหมดแล้วก็ยกยิ้มเบา ๆ อย่างพอใจที่มีคนโดนพีชเชสจัดการไปบ้างพอควร “วันนี้แค่ ‘ทำความรู้จัก’ เท่านั้น... พรุ่งนี้ถ้ายังไม่โดนดีดตาย เราจะคุยเรื่องบังเหียน”

   ส่วนพีชเชสแยกเขี้ยวให้ทุกคนเป็นการลา…

   แล้วริปลีย์ก็รีบเดินไปเอาของที่เตรียมไว้เพื่อไปทำภารกิจของเธอต่อไป

ใช้ได้ตัวละครผู้หญิงเท่านั้น : ทุกครั้งที่โรลเพลย์ลงท้ายด้วยเลขไบต์ 2 4 6 8 คู่สนทนาจะได้กลิ่นหอมบนตัวคุณ ได้รับโบนัสพิเศษ+2 แต้ม (เฉพาะรุ่นพี่และเพื่อนเท่านั้น)

รางวัลเข้าชั้นเรียน (แนบโรล): +10 EXP

@God

Nymeria HEROES

08-07-2025 15.00 PM

I want to be your everything little darling

Time To RIDE - 2

คอกเพกาซัสเป็นอาณาจักรแห่งกลิ่นที่แตกต่างออกไปโดยสิ้นเชิง กลิ่นฟางแห้ง กลิ่นเหงื่อของม้า และกลิ่นอายของสิ่งมีชีวิตที่ทรงพลังและเปี่ยมด้วยอิสระลอยอบอวลอยู่ในอากาศ มันช่างต่างจากกลิ่นเหล็ก สนิม และความเคร่งเครียดของลานฝึกอื่นๆ ที่ไนมีเรียเพิ่งจากมาอย่างสิ้นเชิง

“จากกลยุทธ์สู่สัญชาตญาณ... จากเหล็กสู่สิ่งมีชีวิต... วันนี้มันช่างหลากหลายเสียจริง” ไนท์พึมพำกับวิญญาณคู่ใจขณะกวาดสายตามองเหล่าสัตว์มีปีกสง่างามที่อยู่ในคอก

“ระวังหน่อยแล้วกันสาวน้อย สัตว์พวกนี้อาจจะอันตรายกว่าอสุรกายบางตัวเสียอีก โดยเฉพาะถ้าไปทำอะไรไม่เข้าหูเข้าตามัน” แคลร์เตือนด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย

ผู้ดูแลคลาสนี้ไม่ได้มีท่าทีเป็นทางการแต่อย่างใด เด็กสาวผมสีน้ำตาลยุ่งเหยิงในชุดเสื้อยืดค่ายที่ดูซีดจางกับกางเกงยีนส์ขาดเข่า กำลังยืนเกาหลังให้เพกาซัสสีดำทมิฬตัวหนึ่งอย่างสบายอารมณ์ รูปร่างหน้าตาของเธอดูเด็กกว่าอายุจริง แต่แววตาที่ฉายออกมานั้นกลับมีความแข็งกร้าวและระแวดระวังซ่อนอยู่ภายใต้ท่าทีที่ไม่แยแสโลก

เม็ก แม็คแคฟฟรีย์ ธิดาแห่งดีมีเทอร์

เธอหันมาเมื่อเห็นว่าเหล่านักเรียนมากันครบแล้ว "เอาล่ะ พวกนักขี่หน้ามนทั้งหลาย!" เธอเริ่มด้วยน้ำเสียงห่ามๆ ไม่ได้สนใจจะแนะนำตัวเองอย่างเป็นทางการ "อย่าเพิ่งฝันหวานว่าจะได้บินฉิวไปอวดสาวล่ะ วันนี้พวกนายจะได้เรียนรู้เรื่องที่สำคัญกว่านั้นเยอะ... นั่นคือวิธีที่จะไม่โดนมันดีดตกมาคอหักตายซะก่อน"

คำพูดของเธอตรงไปตรงมาจนน่าตกใจ แต่ก็ไม่มีใครกล้าหัวเราะ

เม็กโยนแปรงขนแข็งๆ ให้ทุกคนคนละอัน "นี่คืองานแรกของพวกนาย... การดูแลขนไม่ใช่แค่การทำความสะอาด" เธอพูดพลางลูบไปตามแผงคอของเพกาซัสตัวโปรด "มันคือการสื่อสาร นายต้องรู้สึกถึงกล้ามเนื้อของมันด้วยว่าเกร็งตรงไหน มันชอบให้เกาตรงไหน... อย่างเช่นตรงโคนปีกนี่" เธอสาธิตให้ดู "และตรงไหนที่ห้ามจับเด็ดขาด! มันก็เหมือนดูแลต้นไม้ ต้องรู้ว่ามันชอบอะไร ไม่ชอบอะไร"

ไนมีเรียรับแปรงมาอย่างเงียบๆ เม็กชี้ไปที่เพกาซัสสีขาวปลอดตัวหนึ่งที่มีแววตาสงบนิ่ง "ตัวนั้นของเธอ ชื่อสโนว์บอลล์ อย่าให้ชื่อมันหลอกล่ะ มันขี้รำคาญพอตัว"

สตรีตาคมเดินเข้าไปหาสัตว์มีปีกที่ถูกเลือกให้อย่างช้าๆ เธอยื่นหลังมือให้มันดมก่อนจะเริ่มแปรงขนให้เบาๆ เธอไม่ได้ทำไปตามหน้าที่ แต่เธอสังเกตทุกปฏิกิริยาตอบสนอง... การกระตุกของผิวหนัง... การเอียงคอรับสัมผัส... เธอใช้ความสามารถในการอ่านใจคนที่เฉียบคมของเธอมาปรับใช้กับสัตว์ตรงหน้า

จากนั้นก็ถึงเวลาของว่าง เม็กชี้ไปที่ถังที่มีแอปเปิล ก้อนน้ำตาลโดนัท และข้าวโอ๊ตผสมแอมโบรเซีย "พวกนี้ชอบของหวาน แต่เวลาป้อน..." เธอหยิบแอปเปิลขึ้นมาหนึ่งลูกแล้วแบฝ่ามือจนเรียบ "ต้องแบบนี้เท่านั้น" เธอพูดเสียงแข็ง "ถ้านิ้วขาด อย่ามาโทษฉันนะ เตือนแล้ว"

ไนมีเรียหยิบโดนัทโฮลชิ้นหนึ่งไปป้อนให้สโนว์บอลล์อย่างถูกวิธี มันงับขนมไปจากมือเธออย่างนุ่มนวลอย่างน่าประหลาดใจ

"สุดท้าย... อ่านสัญญาณจากหูและตาของมัน" เม็กกอดอกอธิบาย "หูตั้งไปข้างหน้า คือสนใจ หูลู่ไปข้างหลัง คือมันกำลังจะหาเรื่องแล้ว... นั่นแหละสัญญาณเตือนภัยระดับสูงสุด! ส่วนดวงตาที่สงบนิ่งก็แปลว่ามันผ่อนคลาย"

ทุกคนได้รับโอกาสให้ฝึกแปรงขนและป้อนของว่างให้คู่หูของตัวเองภายใต้สายตาคมกริบของเม็ก ใครที่ทำท่าเก้ๆ กังๆ ก็จะโดนเธอตะคอกใส่ทันที แต่สำหรับไนมีเรีย... เธอกับสโนว์บอลล์กลับเข้ากันได้ดีอย่างน่าประหลาด ความสงบและมั่นคงของเธอจะช่วยให้เพกาซัสขี้รำคาญตัวนี้รู้สึกปลอดภัย

เมื่อสิ้นสุดคลาส ขณะที่เม็กกำลังจะเดินไปดูแลต้นไม้ในเรือนกระจกเล็กๆ ของเธอ ไนมีเรียก็เดินเข้าไปหา เธอยื่นกล่องกระดาษเล็กๆ ให้

เม็กรับมาด้วยความสงสัย เธอเปิดออกแล้วก็พบกับขนมบัคลาวา (Baklava) ชิ้นเล็กๆ ที่เรียงกันอย่างสวยงาม กลิ่นหอมหวานของน้ำผึ้ง ถั่ว และแป้งฟิโลลอยขึ้นมาแตะจมูก

"นี่มัน..." ธิดาแห่งดีมีเทอร์ถึงกับชะงัก เธอเงยหน้ามองเจ้าของนัยน์ตาลึกลับด้วยแววตาที่อ่านไม่ออก

"สำหรับผู้ดูแลผืนดิน" ไนมีเรียกล่าวเรียบๆ แต่คำพูดของเธอกลับเจาะจงไปที่ตัวตนของเม็กอย่างแม่นยำ "น้ำผึ้งและธัญพืช... เป็นการขอบคุณสำหรับความรู้ในวันนี้"

เม็กจ้องมองขนมในมือสลับกับใบหน้าของไนมีเรีย ความแข็งกร้าวบนใบหน้าของเธออ่อนลงเล็กน้อย ก่อนจะถูกแทนที่ด้วยท่าทีห่ามๆ แบบเดิม เธอหยิบบัคลาวาชิ้นหนึ่งเข้าปากเคี้ยวตุ้ยๆ

"ก็ไม่เลว" เธอกล่าวหลังจากกลืนลงไปแล้ว "แต่คราวหน้าขอเป็นเบอร์เกอร์ชีสเยิ้มๆ แทนละกัน"

แม้คำพูดจะฟังดูกวนประสาท แต่แววตาที่มองมายังไนมีเรียกลับมีความยอมรับฉายอยู่จางๆ บางที... การทำความรู้จักกับเด็กใหม่ที่ฉลาดและช่างสังเกตคนนี้ อาจจะไม่ได้แย่อย่างที่คิด

*****

คลาสเรียนขี่เปกาซัสครั้งที่ 2/4

รางวัลเข้าชั้นเรียน: +10 EXP , +20 ความกล้า

ให้บัคลาวา [NPC-57] เม็ก แม็คแคฟฟรีย์

หยกหงส์คู่นิรันดร์ : ทุกครั้งที่มีปฏิสัมพันธ์กับ NPC เดมี่ก็อตจะได้รับโบนัสความสัมพันธ์ +5

@God 

i'll melt your heart into two @HyeRi Codes