[บ้านใหญ่] ห้องทำงานไครอน

Sebastian BRAVE

Sebastian "Seb" Langford

ไม่นานนัก เซบาสเตียนก็เดินทางมาถึงยังบ้านใหญ่ เด็กหนุ่มยืนสูดลมหายใจสักครู่ ก่อนจะเคาะประตูอย่างสุภาพ เสียงเคาะนั้นก้องกังวานอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่เขาจะค่อย ๆ เปิดประตูแล้วก้าวเท้าเข้าไปในห้องทำงานของคุณไครอน โต๊ะไม้ที่ตั้งอยู่กลางห้องนั้นมีหนังสือวางซ้อนกันหลายเล่ม และของประดับเก่าแก่ที่บ่งบอกถึงความสำคัญของสถานที่นี้ คุณไครอนที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่เงยหน้าขึ้น และทันทีที่เขาเห็นสัญลักษณ์แสงวิบวับเหนือศีรษะของเซบาสเตียน คุณไครอนก็ยิ้มออกมา ก่อนจะเอ่ยขึ้นทันทีด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลและภูมิใจ

" ลูกของเทพเฮอร์มีสงั้นหรือนี่...ยินดีด้วยนะ เซบาสเตียน พ่อของนายคือเทพเฮอร์มีส " คำพูดนั้นทำให้เซบาสเตียนนิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง ใจของเขาพลันเต้นระรัวด้วยความตื่นเต้นและสงสัย

" เทพเฮอร์มีสหรอครับ…คืออะไร " เซบาสเตียนเอ่ยถามขึ้นอย่างลังเล พลางเงยหน้ามองคุณไครอนอย่างตั้งใจ ความอยากรู้อยากเห็นทำให้เขาต้องการคำอธิบายมากขึ้น

" เทพเฮอร์มีสเป็นเทพแห่งการสื่อสารและการเดินทาง ผู้คุ้มครองนักเดินทาง คนเลี้ยงแกะ โจรผู้เร่ร่อน กวี นักกีฬา นักประดิษฐ์ และพ่อค้า เฮอร์มีสเป็นเทพที่คล่องแคล่ว และชอบความสนุกสนาน เขาเป็นบุตรของเทพซุสและนางไมอา และถือครองของวิเศษคือหมวกและรองเท้าซึ่งมีปีก เรียกว่า 'เพตตาซัส' เป็นของขวัญจากเทพซุสผู้เป็นบิดาเพื่อให้เฮอร์มีสสามารถทำหน้าที่เป็นเทพสื่อสารได้อย่างรวดเร็ว นอกจากนี้ เขายังมีคทา 'คะดูเซียส' ซึ่งเป็นสัญลักษณ์ของเฮอร์มีส มีลักษณะเป็นคทาที่มีงูสองตัวพันไขว้กันอยู่ ซึ่งตอนนี้ก็ปรากฏอยู่บนหัวของเธอแล้ว " คุณไครอนยิ้ม ก่อนจะเริ่มเล่าให้เขาฟังด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน

เซบาสเตียนฟังอย่างตั้งใจ พยายามทำความเข้าใจกับเรื่องราวและตำแหน่งหน้าที่ของพ่อในมุมมองของเทพเจ้า คุณไครอนมองเขาด้วยแววตาเข้าใจและอ่อนโยน พลางหยุดเว้นจังหวะให้เขาได้ย่อยข้อมูลทั้งหมดที่เพิ่งได้รับ เมื่อเห็นว่าเซบาสเตียนเริ่มซึมซับข้อมูลแล้ว คุณไครอนก็เอ่ยต่อ

“ เอาล่ะ ฉันรู้ว่าเธอยังมีคำถามอีกมาก…ที่นี่เรามีกฎไม่กี่ข้อ หนึ่งในนั้นคือห้ามใช้อินเทอร์เน็ตในค่ายนี้ แต่ลูกของเทพเฮอร์มีสจะมีอภิสิทธิ์พิเศษในการเข้าถึงได้ ถือเป็นสิทธิที่เทพเฮอร์มีสมอบให้ลูก ๆ ของเขา และในเรื่องของที่พัก… เธอไม่ต้องย้ายไปไหนอีก ที่ที่ฉันพาเธอไปในวันนี้จะเป็นบ้านพักถาวรของเธอในค่ายนี้ " เขายิ้มอย่างอบอุ่น

" ฉันเข้าใจดีว่าสิ่งที่เธอได้พบเจอนี้อาจทำให้รู้สึกสับสน แต่เพื่อให้เธอเข้าใจทุกอย่างได้มากขึ้น ฉันจะมอบหนังสือเล่มนี้ให้เป็นคู่มือในการศึกษาความรู้เพิ่มเติม ” คุณไครอนหยิบหนังสือเล่มหนาขึ้นมาแล้วยื่นให้เซบาสเตียน เด็กหนุ่มรับไว้ด้วยมือทั้งสองข้างก่อนจะเอ่ยขอบคุณด้วยน้ำเสียงที่แสดงถึงความขอบคุณอย่างจริงใจ

“ ขอบคุณมากครับ คุณไครอน ” เซบาสเตียนเอ่ยออกมาเบา ๆ ดวงตาสีฟ้าเปร่งประกายมองหนังสือในมือด้วยความมุ่งมั่น เขารู้ดีว่าหนังสือเล่มนี้จะเป็นประตูสู่อีกโลกหนึ่งที่เขาเพิ่งจะเริ่มก้าวเข้าไป คุณไครอนยิ้มอย่างเมตตา พร้อมกล่าวกับเซบาสเตียนว่า

“ ดึกมากแล้วนะ เธอควรกลับไปพักผ่อนเสียก่อน…พรุ่งนี้จะเป็นวันใหม่ที่เธอจะต้องเจอกับสิ่งต่าง ๆ อีกมากมาย " คำพูดนี้เป็นการทิ้งท้ายที่อ่อนโยนและอบอุ่น เซบาสเตียนพยักหน้าเข้าใจ รู้สึกถึงความอบอุ่นและการสนับสนุนจากคุณไครอน เขาค้อมศีรษะขอบคุณเล็กน้อย ก่อนจะหันหลังเดินออกจากบ้านใหญ่อย่างเงียบ ๆ

#98fb98 - เซบาสเตียน เซบ แลงฟอร์ด

#afeeee - ไครอน

---

หมายเหตุ : +1 ตื่นรู้ จากการรับรองจากพ่อแม่

Rita BELIEVER

ชื่อ: Rita Chanakarnwarukpinit

บทที่ 2: การรายงานตัวและบ้านเฮอร์มีส

 
ริต้าและคลอรีนเดินทางมาถึงหน้าบ้านใหญ่ที่ตั้งตระหง่านอยู่กลางค่าย อาคารดูเก่าแก่และสง่างามด้วยเสาไม้โอ๊คขนาดใหญ่ที่รองรับหลังคาทรงสามเหลี่ยม ริต้ามองมันด้วยความรู้สึกเกรงขาม

 
"นี่คือบ้านใหญ่ สถานที่สำคัญที่สุดในค่าย" คลอรีนพูดพร้อมชี้ไปยังประตูใหญ่ "ข้างในเธอจะพบไครอน ผู้อำนวยการค่าย เธอต้องรายงานตัวกับเขา เดี๋ยวเขาจะช่วยจัดการทุกอย่างให้เอง"

"ขอบคุณนะ คลอรีน" ริต้าพูดด้วยน้ำเสียงที่ยังคงมีความประหม่า

 
"ไม่เป็นไร" คลอรีนยิ้ม "แต่ตอนนี้ฉันต้องไปทำธุระก่อน เธอเข้าไปคนเดียวได้ใช่ไหม?"

ริต้าพยักหน้า แม้ในใจจะยังรู้สึกกังวลเล็กน้อย "ได้ค่ะ"

"ดีมาก งั้นไว้เจอกันทีหลังนะ!" คลอรีนโบกมือลาก่อนเดินจากไป

 
---

 
ภายในบ้านใหญ่

 
ริต้าค่อยๆ เปิดประตูบ้านใหญ่เข้าไป ข้างในเต็มไปด้วยความอบอุ่นและกลิ่นไม้เก่าที่คละคลุ้งอยู่ในอากาศ ห้องโถงใหญ่มีหนังสือเรียงรายเต็มชั้น ผนังตกแต่งด้วยภาพวาดเกี่ยวกับตำนานเทพเจ้าและเหตุการณ์สำคัญต่างๆ

 
เธอเดินไปยังโต๊ะไม้ตัวใหญ่ที่ตั้งอยู่กลางห้องทำงาน และที่นั่นมีชายผู้หนึ่งนั่งอยู่ เขาคือไครอน ผู้อำนวยการค่าย

 
ไครอนเงยหน้าจากเอกสารบนโต๊ะ เขามองริต้าด้วยแววตาใจดี ก่อนจะเอ่ยทักทาย

 
"ยินดีต้อนรับ เด็กใหม่สินะ?"

"ค่ะ ฉันชื่อริต้า เพิ่งมาถึงค่ายเมื่อไม่นานนี้" ริต้าตอบพลางย่อศีรษะเล็กน้อย

 
"ดีมาก นั่งก่อนสิ" ไครอนผายมือไปยังเก้าอี้ตรงหน้าโต๊ะ

 
ริต้านั่งลง รู้สึกสบายใจขึ้นเล็กน้อยเมื่อได้พูดคุยกับชายตรงหน้า

 
"เธอรู้ไหมว่าพ่อหรือแม่ของเธอคือใคร?" ไครอนถาม

 
"แม่ค่ะ แต่ฉันยังไม่รู้ว่าเธอเป็นใคร ฉันถูกบอกให้มาที่นี่เพราะอะไรบางอย่างเกี่ยวกับสายเลือด"

ไครอนพยักหน้าช้าๆ "ไม่เป็นไร เราจะช่วยเธอค้นหาว่าเธอเป็นลูกของเทพองค์ใด เมื่อถึงเวลาที่เหมาะสม"

"แล้วฉันต้องทำอะไรต่อคะ?" ริต้าถามด้วยน้ำเสียงกังวล

 
"ตอนนี้เธอจะพักที่บ้านเฮอร์มีสก่อน ที่นั่นเป็นบ้านสำหรับนักเดินทางและเด็กที่ยังไม่ถูกรับรอง กระท่อมนี้ยินดีต้อนรับทุกคน"

---

 
บทสนทนาเรื่องอสูรกาย

 
ก่อนที่ทั้งสองจะลุกขึ้น ไครอนเอ่ยถาม "อีกเรื่องหนึ่ง ระหว่างทางมาที่นี่ เธอเจออะไรแปลกๆ ไหม?"
ริต้าชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเล็กน้อย "ค่ะ… มีอสูรกายตัวหนึ่ง มันตามฉันมาตลอดทางจากบ้าน ฉันโชคดีที่รุ่นพี่เฟเทลช่วยจัดการมันก่อนถึงค่าย"

ไครอนขมวดคิ้วเล็กน้อย "อสูรกายอะไร?"

"มันเหมือนหมาป่า แต่มันตัวใหญ่และดวงตามีสีแดงเลือด มันทำให้ฉันกลัวมาก" ริต้าพูดพลางกำมือแน่น

 
ไครอนพยักหน้า "นั่นคงเป็นเซอร์เบอรัสตัวเล็ก เธอโชคดีที่รอดมาได้ อสูรกายมักไล่ล่าลูกครึ่งเทพเสมอ โดยเฉพาะเด็กที่ยังไม่ได้รับการปกป้องจากค่าย"

"มันจะกลับมาอีกไหมคะ?" ริต้าถามเสียงเบา

 
"ไม่ต้องห่วง ตอนนี้เธออยู่ในค่ายฮาล์ฟบลัดแล้ว ไม่มีอสูรกายใดจะเข้ามาได้" ไครอนยืนยัน

 
---

 
มุ่งหน้าสู่บ้านเฮอร์มีส

 
"เอาล่ะ ฉันจะพาเธอไปที่บ้านเฮอร์มีสเอง" ไครอนพูดขณะลุกขึ้นจากเก้าอี้ "เธอต้องการเวลาพักผ่อนหลังจากการเดินทางยาวนาน"

ริต้าพยักหน้าและเดินตามไครอนออกจากบ้านใหญ่ บรรยากาศรอบๆ ค่ายยังคงมีเสียงหัวเราะและการพูดคุยของเด็กๆ ที่กำลังทำกิจกรรมต่างๆ

เมื่อมาถึงบ้านเฮอร์มีส ไครอนเปิดประตูให้พร้อมกล่าว "ที่นี่จะเป็นบ้านของเธอชั่วคราวจนกว่าเราจะรู้ว่าเธอเป็นลูกของเทพองค์ใด พักผ่อนให้เต็มที่นะ"

"ขอบคุณค่ะ คุณไครอน" ริต้ากล่าวพร้อมรอยยิ้มจางๆ

 
"ยินดีต้อนรับสู่ค่ายฮาล์ฟบลัด ริต้า" ไครอนตอบ ก่อนจะเดินจากไป ทิ้งให้ริต้าสำรวจบ้านหลังใหม่และเริ่มต้นชีวิตในค่ายอย่างเป็นทางการ.

หมายเหตุ: รายงานตัวเข้าค่ายฮาล์ฟบลัด

Rita BELIEVER

ชื่อ: Rita Chanakarnwarukpinit

บทที่ 1: สัญลักษณ์แห่งโชคชะตา

หลังจากฝึกฝนธนูเป็นเวลาหลายชั่วโมง ริต้าเหน็ดเหนื่อยแต่ก็รู้สึกภาคภูมิใจกับความพยายามของตัวเอง เธอเก็บลูกธนูที่ใช้แล้วใส่กลับในกระบอก ก่อนจะเดินตรงไปยังคุณไครอนที่ลานฝึกซ้อม "ธนูนี้ ขอบคุณที่ให้ฉันยืมค่ะ คุณไครอน" ริต้ากล่าวพร้อมส่งธนูกลับคืน

ไครอนที่กำลังพูดคุยกับเด็กคนอื่นหันมารับธนูพร้อมรอยยิ้ม "ดีมาก ริต้า วันนี้เธอทำได้ยอดเยี่ยม ฉันเห็นการพัฒนาอย่างชัดเจนเลยทีเดียว"

ริต้ายิ้มเขิน ๆ แต่ในขณะนั้นเอง เธอก็รู้สึกถึงบางสิ่ง บางอย่างที่ไม่อาจอธิบายได้ พลังงานที่ร้อนวูบวาบในอกเหมือนบางสิ่งตื่นขึ้นมา เธอยกมือแตะหัวโดยอัตโนมัติ และรู้สึกเหมือนมีแสงสว่างส่องลงมาบนตัว
“นั่นอะไรน่ะ!” เสียงใครคนหนึ่งตะโกน

ทุกคนในลานฝึกซ้อมต่างหันมามองที่เธอ บางคนอ้าปากค้าง บางคนเริ่มกระซิบกระซาบกัน

“เป็น...พวงหรีดลอเรล!”

“นั่นเป็นสัญลักษณ์ของเทพไนกี้นี่!”

ริต้าเบิกตากว้างด้วยความตกใจ “อะ...อะไรนะ?” เธอพึมพำ

เด็กคนหนึ่งชี้ไปที่หัวของเธอ “มันชัดเจนมาก เธอเป็นลูกของเทพไนกี้!” 

เสียงกระซิบดังขึ้นรอบตัว ริต้ารู้สึกเหมือนโลกทั้งใบกำลังหมุน เธอไม่สามารถยืนอยู่ในจุดนั้นต่อได้อีก รีบหันหลังและวิ่งออกจากลานฝึกซ้อม

---

บทสนทนาในห้องทำงานของไครอน

ริต้าผลักประตูห้องทำงานของไครอนในบ้านใหญ่เข้าไปอย่างแรง เสียงดังพอที่ทำให้ไครอนซึ่งกำลังอ่านเอกสารอยู่สะดุ้งเล็กน้อย

"ริต้า? มีอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่า?" ไครอนถามด้วยน้ำเสียงสงบนิ่ง

"คุณไครอน!" ริต้าหายใจหอบหนัก เธอจับจ้องเขาด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความสับสน "พวกเขาบอกว่าฉันมี... มีสัญลักษณ์เทพ เป็นรูปพวงหรีดลอเรล มันหมายความว่ายังไงกันคะ?"

ไครอนนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะถอนหายใจยาว เขาวางเอกสารลงและเดินเข้ามาหาเธอ "นั่งลงก่อน ริต้า"
ริต้านั่งลงตรงหน้าเขา ขณะที่ไครอนมองเธอด้วยสายตาอ่อนโยน "สัญลักษณ์ที่เธอพูดถึง เป็นเครื่องหมายของเทพไนกี้ เทพีแห่งชัยชนะ เธอคือบุตรของเธอ"

"ไม่นะ... เป็นไปไม่ได้" ริต้าส่ายหัว "ฉันไม่เคยรู้เรื่องนี้เลย! ทำไมพวกเขาถึงบอกว่าฉันเป็นลูกของเทพ?"

"เด็กครึ่งเทพหลายคนไม่รู้ชาติกำเนิดของตัวเองจนกว่าจะถึงเวลา" ไครอนกล่าว "แต่เมื่อพลังหรืออัตลักษณ์ของพวกเขาตื่นขึ้น สัญลักษณ์ของเทพผู้เป็นพ่อหรือแม่ก็จะปรากฏขึ้นบนตัวของพวกเขา และสำหรับเธอ สัญลักษณ์พวงหรีดลอเรลนี้ชัดเจนมาก"

ริต้านั่งเงียบ ความคิดมากมายวิ่งวนในหัวเธอ

---

หมายเหตุ: โรลพบสัญลักษณ์การรับรองเป็นบุตร + 1 ตื่นรู้จากการรับรองจากพ่อและแม่

Feria HEROES

ᏕᏝᏋᏋᎮᎥᏁᎶ ᎶᎥᏒᏝ

Feria Hayes

เฟเรียรีบเดินทางจากถ้ำเทพพยากรณ์มาถึงยังบ้านใหญ่ก็รีบตรงเข้ามายังห้องทำงานของคุณไครอนทันที ตอนนี้คนที่จะช่วยเธอในการวิเคราะห์คำพยากรณ์ที่ดูเหมือนจะยาวยืดครั้งนี้น่าจะมีแต่คุณไครอนเท่านั้นแหละที่พอช่วยได้ เธอกุมมือที่อกของตนด้วยความหวาดหวั่นใจ แต่คำพยากรณ์ก็บอกไว้อยู่ว่าครั้งนี้มันเกี่ยวข้องกับชีวิตคนคนหนึ่งหรือทั้งเมืองไว้อยู่ เธอจะประมาณไม่ได้เด็ดขาด แม้จะหวาดกลัวก็ต้องยืนหยัดไว้

“ขออนุญาตค่ะคุณไครอน เฟเรียจากบ้านฮิปนอสค่ะ”

เธอเคาะประตูห้องพลางเอ่ยบอกคนที่อยู่ข้างในว่าตนนั้นคือใครด้วย

“เข้ามาได้“

สิ้นเสียงเฟเรียก็เปิดประตูเข้าไปก็พบกับเซนทอร์ผู้เป็นผู้อำนวยการค่ายฮาล์ฟบลัดแห่งนี้ แถมยังเป็นที่ปรึกษาที่ไว้ใจได้ของเด็ก ๆ ชาวค่ายอย่างเธออีกต่างหาก

“ไหน ๆ วันนี้มีเรื่องอะไรเหรอสาวน้อย”

“คือว่าหนูมีเรื่องจะปรึกษาเรื่องคำพยากรณ์สักหน่อยค่ะ”

“คำพยากรณ์คราวนี้ว่าไงบ้างเหรอ”

“ก็….ณ เมืองเฮติ อันถูกครอบงำด้วยคำสาปแห่งเฮคาที ความตายและโกลาหลแผ่ซ่าน

มนุษย์ กลายเป็นปีศาจ บ้านเมืองกลายเป็นนรก

ท่ามกลางความมืดมิด ธิดาแห่งไอริสผู้ไร้เดียงสาตกอยู่ในอันตราย

วิญญาณ ร้ายออกอาละวาด คมกระสุน พุ่งว่อนราวกับสายฝน

โชคชะตาของธิดาแห่งไอริสอยู่ในมือของธิดาแห่งฮิปนอส

จงฟังเสียงกระซิบแห่งสายลม

มันจะนำทางวีรบุรุษไปสู่เฮติ

จงมองหาสัญลักษณ์แห่งรุ้ง

มันคือกุญแจไขไปสู่ชัยชนะ

แต่จงระวัง

เงาแห่งความสิ้นหวัง กำลังคืบคลาน

วีรบุรุษ ต้องเผชิญหน้ากับ ความกลัวที่สุดของตน

หากเขาล้มเหลว

เฮติ จะตกอยู่ในความมืดมิดตลอดกาล“

เธอเอ่ยคำพยากรณ์ทั้งหมดออกไปให้คุณไครอนฟังอย่างใจเย็นถึงใจจริงของเธอตอนนี้มันไม่อาจเย็นได้ก็ตามที

“งั้นหรือ งั้นเรามาวิเคราะห์กันว่ามันเป็นเรื่องอะไรกันแน่กันเถอะนะ”

“ค่ะคุณไครอน”

ปรึกษาเกี่ยวกับคำพยากรณ์กับคุณไครอน

Nereza BELIEVER

Aphrodite

Lovers of Pleasure

i am not perfect. i say stupid things sometimes. i have scars left by people who did me wrong. i'm a little crazy, and probably won't change. —- NEREZA HENLADYS

เนเรซ่าไม่ได้คิดว่าเธอจะกลับมายืนที่นี่ไวขนาดนี้..

เธอไม่ได้ถูกเรียกตัวมาเพื่อตำหนิหรือเข้าห้องปกครองเหมือนโรงเรียนของมนุษย์ทั่วไปก็จริง แต่ครั้งนี้มันก็ยังน่าประหม่าอยู่ดีเมื่อเมเรซและเจโนวีฟทั้งผลักทั้งดันเพื่อให้เธอโผล่หัวมายืนเหม่อลอยจ้องประตูทางเข้าทำงานของไครอน ไม่รู้ทำไมเธอถึงรู้สึกประหม่า สองมือของธิดาอะโฟรไดท์เคลื่อนเข้ากอบกุมกันเอง เธอกะพริบตาหลายครั้งก่อนจะทำปากขมุบขมิบ

หลังการยืนตัดสินใจที่กินเวลาอันยาวนาน เนเรซ่าผ่อนลมหายใจ เธอเอื้อมไปเคาะประตูปรับสีหน้าให้สงบและไม่จำเป็นต้องรอ เสียงอนุญาตจากเจ้าของห้องที่อยู่ด้านในก็ดังขึ้น เธอบิดลูกบิดผลักประตูให้เปิดพร้อมกับก้าวเดินไปข้างใน “ขออนุญาตค่ะไครอน” เธอผลักประตูให้ปิดลงโดยไม่หันกลับไปมอง สาวสวยจากเคบินสิบเคลื่อนตัวช้า ๆ ไปยืนชิดกับฝั่งตรงข้ามของโต๊ะไครอน

“หืม?”

แววตาของเขามีความประหลาดใจที่ไม่ว่าใครก็สัมผัสได้ เซนทอร์วัยกลางคนอย่างไครอนระบายยิ้มด้วยความเป็นมิตร มือของเขาผายไปยังเก้าอี้ที่ตั้งอยู่ข้างตัวเธอ “ฉันประหลาดใจที่เธอมาที่นี่.. แต่ก็ยินดีที่ได้พบเธออีกครั้ง เด็กน้อย” ไครอนยังเป็นชายวัยกลางคนที่มีบรรยายกาศโปร่งสบาย ดูใจเย็นและใจดีจนราวกับว่าโลกนี้ไม่มีสิ่งใดสามารถสั่นคลอนเขาได้ เนเรซ่าหลุบตาลงมองเก้าอี้ที่อยู่ข้าง ๆ เธอไม่ได้จะมาทำธุระนาน แต่บางอย่างในตัวเขา.. บางอย่างในห้องนี้กลับทำให้ตัวของเธอค่อย ๆ ยวบลงนั่งกับเก้าอี้

“ไม่ได้มีปัญหาอะไรระหว่างพักผ่อนใช่ไหม? มิสเนเรซ่า” เซนทอร์ผู้นี้เรียกเธออย่างสุภาพและให้เกียรติเสมอ โดยไม่รู้ตัวเนเรซ่าเผลอกลั้นหายใจ เธอเบือนสายตาไปอีกทาง ยกมือขึ้นปัดปลายจมูกตัวเองเล็กน้อยเพื่อต่อเวลาให้เธอได้คิดว่าควรเริ่มพูดยังไง ก้านนิ้วเรียวเกี่ยวกันและกันอย่างใช้ความคิด

“ไม่มีค่ะ ฉันแค่..” ไม่ว่าจะมีเรื่องอะไร สุดท้ายแล้วเนเรซ่าก็ยังมีพื้นฐานการเป็นผู้ควบคุมตัวเองได้ดี เสียงที่ปรึกษาจากเคบินสิบไม่แสดงถึงความประหม่าหรือตื่นเต้น บนใบหน้างามมีรอยยิ้มทรงเสน่ห์อันเป็นเอกลักษณ์ของสายเลือดอะโฟรไดท์ประดับไว้ “เห็นงานล่าฮาร์ปี้บนกระดานมาพักหนึ่งแล้ว เลยว่าจะลองมาสอบถามรายละเอียดดู”

เซนทอร์วัยกลางคนนิ่งงันไปครู่หนึ่ง ในฐานะคนดูแลเขาย่อมได้ยินข่าวลือเกี่ยวกับการเคลื่อนไหวของเด็ก ๆ ภายในค่าย ช่วงนี้มีทั้งเด็กใหม่ และเด็กเก่าที่เริ่มขยับเขยื้อน แต่ประเด็นสำคัญคือ.. แม้แต่เนเรซ่า เฮนลาดิสที่เคยแสดงออกว่าปรับตัวเข้ากับสังคมของสายเลือดครึ่งเทพได้ยากก็ยังกลับมาเรียน และให้ความสนใจภารกิจ

บางทีท้ายปีนี้อาจจะเป็นท้ายปีที่น่าสนใจ

“ฉันได้ยินจากไพเพอร์ว่าเธอเริ่มกลับมาฝึก” ไครอนพยักหน้าควบคู่ไปกับการพูด มือของเขาขยับไปเปิดลิ้นชักหยิบรายละเอียดเกี่ยวกับคำแนะนำพื้นฐานที่มักจะส่งให้กับผู้กล้าที่พร้อมจะไปเผชิญหน้ากับศัตรู “มีอาวุธแล้วใช่ไหม?” ชายวัยกลางคนถามด้วยน้ำสียงนุ่มนวลพร้อมรอยยิ้มจนดูเหมือนพ่อที่เตรียมจะเล่าข้อมูลสารพัดเกี่ยวกับทริปครอบครัว

“ค่ะ มีแล้ว” เนเรซ่าพยักหน้า ดวงตาของเธอหลุบลงมองแผ่นพับในมือไครอน ต้องยอมรับว่าค่ายฮาร์ฟบลัดอินเทรนด์มาก ทุกอย่างเดี๋ยวนี้กลายเป็นแผ่นพับโบร์ชัวสุดจะอ่านง่าย ไม่ใช่ม้วนกระดาษหรือหนังสือเก่า ๆ อีกต่อไปแล้ว มุมปากของเธอยกขึ้นเล็กน้อยก่อนจะเลื่อนนัยน์ตาขึ้นสบกับเขา “ฉันอยากไปลองทดสอบฝีมือ.. เพื่อให้รู้ว่าควรจะพัฒนาหรือจริงจังในการฝึกฝนด้านไหนหลังจากได้ทดลองประสบการณ์จริง”

ไครอนรับฟังคำพูดของเนเรซ่าด้วยรอยยิ้ม “เธอกำลังลังเลเหรอเด็กน้อย?” เขาถามเสียงไม่ดังไม่เบาพร้อมกับวางแผ่นพับลงบนโต๊ะ จากนั้นก็ใช้มือเลื่อนมันให้มาอยู่ตรงหน้าของเด็กสาวจากบ้านอะโฟรไดท์ เฝ้ามองสาวสวยรุ่นราวคราวเดียวกับหลานหยิบกระดาษนั้นขึ้นจากโต๊ะเพื่อพลิกอ่านรายละเอียด

“ฉันไม่รู้ว่าตัวเองเหมาะกับอะไรน่ะค่ะ”

เนเรซ่าพูดในขณะที่สายตากวาดมองตัวอักษรบนกระดาษ “สำหรับตอนนี้ฉันชอบมีดสั้น” ริมฝีปากของเธอเหยียดออกเป็นรอยยิ้มขบขัน ในแผ่นพับมีข้อมูลรายละเอียดฮาร์ปี้ วิธีตามหา บริเวณสถานที่ที่ฮาร์ปี้มักจะอยู่ มีช่องกำกับความสำคัญเล็ก ๆ ไว้ด้านล่างถึงวิธีการปฐมพยาบาลเบื้องต้น และเอาตัวรอด “แต่ถ้าฉันได้ลองสู้จริง ๆ ฉันอาจจะเปลี่ยนใจ”

สาวสวยจากเคบินสิบสูดหายใจเข้า เธอปิดแผ่นพับ ลุกขึ้นยืนพร้อมกับมองไครอนด้วยสายตาขอบคุณ “ถ้าอย่างนั้นฉันไปก่อนนะคะ” คงจะมีแค่ไครอนเท่านั้นที่ทำให้เนเรซ่าแสดงท่าทางเคารพเกรงใจได้อย่างเต็มขีดจำกัด เซนทอร์วัยกลางคนมองภาพนั้นด้วยความเข้าใจ

“โชคดีมิสเนเรซ่า ขอให้คุณได้เจอสิ่งที่ตามหา”

ธิดาอะโฟรไดท์พยักหน้าอีกครั้ง เธอโค้งตัวลงเล็กน้อยก่อนจะเดินจากไป

รับและกำลังดำเนินการภารกิจล่าฮาร์ปี้..

Nareza Henladys all star and me!

CABIN10

@Hye Ri

Rita BELIEVER

ชื่อ: Rita Chanakarnwarukpinit

ประตูไม้บานใหญ่ของห้องทำงานถูกเปิดออก เผยให้เห็นโต๊ะยาวที่เต็มไปด้วยแผนที่และเอกสารมากมาย ไครอนเงยหน้าขึ้นเมื่อเห็นริต้าเดินเข้ามา

 
“ข้ารู้ว่าเจ้าต้องมา” เขากล่าวพร้อมรอยยิ้ม

 
“ฉันตัดสินใจรับภารกิจฝึกเผชิญหน้ากับฮาร์ปี้ในป่าต้องห้ามแล้วค่ะ” ริต้ากล่าวด้วยความมุ่งมั่น
ไครอนพยักหน้า “ดีมาก แต่ก่อนที่เจ้าจะออกเดินทาง เราต้องพูดถึงวิธีการเอาตัวรอดเบื้องต้นในป่าต้องห้ามก่อน”

เขาหยิบแผนที่ออกมากางบนโต๊ะ นิ้วของเขาชี้ไปที่จุดต่างๆ

 
“ป่าต้องห้ามมีเส้นทางที่สลับซับซ้อน และเต็มไปด้วยอันตราย ทั้งจากสัตว์ในตำนานและธรรมชาติที่ไม่เป็นมิตร เจ้าต้องจำไว้ว่าสติและการวางแผนคือสิ่งสำคัญที่สุด”

ไครอนสอนเธอเกี่ยวกับการใช้ธรรมชาติรอบตัวเพื่อเอาตัวรอด ตั้งแต่การหาแหล่งน้ำที่ปลอดภัยไปจนถึงการหลีกเลี่ยงอันตรายจากกับดักธรรมชาติ

 
“และที่สำคัญที่สุด” ไครอนกล่าวพร้อมสบตาเธอ “จงฟังเสียงหัวใจของเจ้า เมื่อเผชิญหน้ากับฮาร์ปี้ เจ้าจะรู้ว่าต้องทำอย่างไร”

ริต้าพยักหน้าช้าๆ เธอจดจำทุกคำพูดไว้ในใจ

 
“ฉันจะไม่ทำให้ผิดหวังค่ะ” เธอกล่าวด้วยความมั่นใจ

 
“ข้ารู้ว่าเจ้าจะทำได้ดี” ไครอนตอบ “ ไปเตรียมตัวเถอะ พรุ่งนี้รุ่งสาง เจ้าจะเริ่มต้นการเดินทาง”

ริต้ากล่าวลาขอบคุณเขา ก่อนจะเดินออกจากห้องทำงาน หัวใจของเธอเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น พร้อมที่จะเผชิญหน้ากับบททดสอบที่รออยู่ในป่าต้องห้าม

Rita BELIEVER

ชื่อ: Rita Chanakarnwarukpinit

บทที่ 5: สินสงครามจากป่าต้องห้าม

 
หลังจากที่ดวงตะวันใกล้ลับขอบฟ้า ริต้าเดินออกจากป่าต้องห้ามพร้อมกับลมเย็นที่พัดผ่านใบไม้จนเกิดเสียงสะท้าน เธอเหนื่อยล้า แต่เต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ สินสงครามในมือคือขนฮาร์ปี้ที่เปื้อนเลือดบางส่วน แต่ก็เป็นสิ่งที่ยืนยันความสำเร็จในภารกิจแรกของเธอ

 
บ้านใหญ่ตั้งอยู่บนเนินเขา มีแสงไฟอบอุ่นส่องผ่านหน้าต่าง ริต้าก้าวเข้าไปในเขตบ้าน และเดินตรงไปยังห้องทำงานของคุณไครอน หัวหน้าของกลุ่มผู้พิทักษ์ลึกลับ

 
เธอผลักประตูห้องทำงานเบาๆ พร้อมกับเสียงเปิดดัง เอี๊ยด ภายในห้องอบอวลไปด้วยกลิ่นกระดาษเก่าและสมุนไพร คุณไครอนนั่งอยู่หลังโต๊ะทำงาน กำลังจรดปากกาเขียนบางสิ่งในสมุดเล่มหนา

 
ริต้า: "ฉันกลับมาแล้วค่ะ" (เสียงของเธอแผ่วเบา แต่หนักแน่น)

 
คุณไครอนเงยหน้าขึ้น ใบหน้าของเขาฉายแววประหลาดใจเล็กน้อย

 
ไครอน: "ริต้า... ฉันไม่คิดว่าเธอจะกลับมาเร็วขนาดนี้ นั่งลงก่อนสิ"

ริต้าเดินเข้าไปใกล้และหยิบขนนกฮาร์ปี้ออกมาจากกระเป๋าหนัง เธอวางมันลงบนโต๊ะอย่างระมัดระวัง

 
ริต้า: "นี่ค่ะ... ขนฮาร์ปี้ ฉันสู้กับมันจนชนะ และนี่คือหลักฐาน"

คุณไครอนหยิบขนฮาร์ปี้ขึ้นมาดู พลิกมันไปมาในแสงเทียน เขาพยักหน้าเบาๆ

 
ไครอน: "ดีมาก ริต้า เธอทำได้ดีกว่าที่ฉันคาดไว้มาก แต่เธอรู้ไหมว่าการเข้าไปในป่าต้องห้ามนั่นอันตรายขนาดไหน?"

ริต้า: (ถอนหายใจ) "ฉันรู้ค่ะ แต่มันเป็นสิ่งที่ฉันต้องทำ ถ้าฉันไม่เริ่มจากตรงนี้ ฉันคงไม่มีวันก้าวหน้าไปได้เลย"

คุณไครอนยิ้มบางๆ ก่อนจะวางขนฮาร์ปี้กลับลงบนโต๊ะ

 
ไครอน: "ความกล้าหาญของเธอน่าชื่นชม แต่จำไว้นะ ริต้า บางครั้งความสำเร็จไม่ได้วัดจากชัยชนะเพียงอย่างเดียว แต่วัดจากการที่เรากลับมาอย่างปลอดภัยด้วย"

ริต้า: (ยิ้มเล็กน้อย) "ค่ะ ฉันจะจำไว้"

ไครอน: "ดี ตอนนี้ไปพักผ่อนเถอะ พรุ่งนี้เรามีเรื่องสำคัญต้องคุยกัน"

ริต้าพยักหน้า ก่อนจะลุกขึ้นและเดินออกจากห้อง เสียงประตูปิดเบาๆ ทิ้งให้คุณไครอนจ้องมองขนฮาร์ปี้บนโต๊ะ เขารำพึงกับตัวเองเบาๆ

 
ไครอน: "เด็กคนนี้... จะนำพาการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่แน่นอน"

หมายเหตุ: รางวัลสินสงคราม ขนฮาร์ปี้ 2 ชิ้น

รางวัลงาน: +50 พลังใจ, 8 เหรียญครักม่า และ +40 EXP

Nereza BELIEVER

Aphrodite

Lovers of Pleasure

i am not perfect. i say stupid things sometimes. i have scars left by people who did me wrong. i'm a little crazy, and probably won't change. —- NEREZA HENLADYS

20 11 2024

เนเรซ่าพาตัวเองที่ตัวเปื้อนเลือดฮาร์ปี้เดินกลับเข้ามาภายในค่ายท่ามกลางสายตาประหลาดใจของทุกคน ยังดีที่หลายคนไม่ได้แตกตื่นหรือกระวีกระวาดเข้ามาทัก พวกเขาแค่สังเกตอะไรก็ตามที่อาจจะผิดปกติ และเมื่อไม่พบทุกคนก็ละสายตาจากเธอแล้วหันกลับไปทำอะไรก็ตามที่ทำค้างกันเอาไว้

ที่ปรึกษาคนสวยจากเคบินที่สิบเดินทอดน่องไปยังบ้านใหญ่ เธอยกหลังมือข้างที่ไม่มีแผลขึ้นเช็ดรอยเลือดบริเวณแก้ม ก่อนจะเคาะประตูห้องทำงานของไครอนด้วยสีหน้าสงบนิ่ง เธอยืนคอยจวบจนได้ยินเสียงอนุญาต เนเรซ่าผลักประตูเดินเข้าไปด้านใน “ ขออนุญาตค่ะไครอน ”

“ เชิญตามสบาย ”

เซนทอร์วัยกลางคนผู้รับหน้าที่ดูแลค่ายยิ้มให้เธออย่างสุภาพ ทว่าหลังจากได้เห็นสภาพเลอะเทอะบนตัวเทพธิดาน้อย ไครอนก็ขมวดคิ้วโดยทันที “ เลือดนั้น..คุณคงไม่ได้รับบาดเจ็บใช่ไหม มิสเนเรซ่า? ” ถึงแม้ว่าธิดาอะโฟรไดท์ในตอนนี้จะยังเดินได้คล่องปรื๋อแต่ด้วยเลือดที่เปรอะตามเสื้อผ้าก็ทำให้ผู้ดูแลที่อบรมเด็ก ๆ มาหลายรุ่นอดกังวลไม่ได้

“ ไม่ใช่เลือดฉันค่ะ ”

เป็นอันเข้าใจได้ว่าเธอไม่ได้บาดเจ็บ เนเรซ่าพยักหน้าก่อนจะวางขนฮาร์ปี้ที่ถือว่าเป็นสินสงครามลงบนโต๊ะ “ ฮาร์ปี้หนึ่งตัวตามที่เงื่อนไข ” สาวสวยจากเคบินที่สิบรับทิชชู่จากเซนทอร์เจ้าของห้องทำงานขนาดใหญ่นี้มาเช็ดหน้าเช็ดตาด้วยใบหน้าที่ไม่เปลี่ยนแม้แต่นิด

ดูเหมือน.. พี่น้องอะโฟรไดท์จะมีความเหมือนกันกว่าที่คิดเอาไว้

“ คุณเหมือนเดม่อนจริง ๆ ผมไม่แปลกใจแล้วว่าทำไมพวกเธอถึงได้เป็นพี่น้องกัน ” ไครอนพูดด้วยเสียงขบขัน เขาวางเหรียญดรักม่าตามจำนวนที่ประกาศไว้เป็นรางวัล “ แปดดรักม่า และชื่อของคุณจะเลื่อนขึ้นไปอยู่สถานะพร้อมฝึกฝน ”

“ บางทีเลือดแฟนใหม่แม่ก็ค่อนข้างแรงน่ะค่ะ ” อาศัยแค่ประโยคนี้ประโยคเดียวก็อาจจะทำให้คนบนฟ้าร้อนสันหลังได้แล้ว เนเรซ่าหัวเราะเบา ๆ เธอก้มลงหยิบรางวัลของตัวเองขึ้นมา พร้อมกับเก็บขนฮาร์ปี้กลับไปด้วย “ ขอบคุณค่ะไครอน ไว้เจอกันใหม่ ”

“ ไว้พบกันใหม่ มิสเนเรซ่า ”

รางวัลงาน: +50 พลังใจ, 8 เหรียญครักม่า และ +40 EXP

Nareza Henladys all star and me!

CABIN10

@Hye Ri

Laura HEROES

บ้านใหญ่ ,ห้องทำงานไครอน

สิ่งเเรกที่เด็กสาวเลือกทำคือมาหาทางคุณไครอนก่อนเลย เธอที่ออกมาจากกระดานไม่นานก็เดินเข้ามาหาคุณไครอน เเม้ว่าตอนนี้จะดึกแล้วก็ตามที แต่ว่าตอนนี้ท้องฟ้าไม่มีมืดหนะสิก็เลยถือว่ามันมาได้

มือเรียวเเคะห้องเบาๆ เป็นการขอก่อน เธอยืนรอสัญญาณบางอย่างหน้าห้องสักครู่หนึ่งด้วย แต่ก่อนมือจะบรรจงเเคะนั้นเด็กสาวก็สูดลมหายใจเข้าและ ออก ทำใจไว้ลึกๆ เอาจริงๆกลัวว่าจะโดนดุด้วยซ้ำไปหนะ เพราะว่าหนะนะ อยู่ดีไม่ว่าดีหนะสิ ไปหาทำเข้าอีกแล้วจนได้

" ก๊อก ก๊อก ก๊อก " เสียงเเคะประตูจากทางหน้าของ โดยลอร์ร่านั้นดังขึ้นเบาๆ จากด้านหน้า เป็นการขออนุญาตเข้าไป เด็กสาวเปิดประตูเข้าไปภายในของตัวห้องทันที

" สวัสดีค่ะ คุณไครอน " เธอกล่าวทักทายชายที่อยู่ภายในห้อง เขาดูกำลังทำงานนูนนี่อยู่ น่าจะกำลังวุ่นๆ ไม่ใช่น้อยเลย

" หนูลอร์ร่านะคะ หนูขอรบกวนเวลาคุณหน่อยได้ไหมคะ " เธอกล่าว ถามเเบบสีหน้าเกร็งใจอีกฝ่ายอย่างสุดๆ 

" ว่ายังไง ไหนมีอะไรจะพูดกับฉันหละ " ไครอนถามเด็กสาวกลับ

" คือหนูจะไปทำภารกิจหนะค่ะ " เธอก้มหน้าก้มตาตอบอีกฝ่าย เอาจริงๆ เธอยังไม่รู้เรื่องอะไรด้วยซ้ำไป เด็กสาวในเสื้อสีส้มท่าทางเกร่งๆถามอีกฝ่าย ถึงว่าต้องเริ่มยังไงจากไหนเสียมากกว่า เพราะไปรับมาเเล้ว เเล้วค่อยมาขอคำปรึกษาหนะสิ

" หมายถึงจะไปสู้หรอ " เขาถามเธอกลับ ทันทีเหมือนดูออกเลยว่าเธอไปรับภารกิจอะไรมา

ดูเหมือนอีกฝ่ายเองจะรู้ว่าเด็กๆ นั้นต้องการอะไร เขายิ้มให้ลอร์ร่าก่อนจะตอบคำถามที่เธอสงสัยกลับไป

" เผชิญหน้ากับฮาร์ปี้หนะ.... " อีกฝ่ายหันมองก่อนจะนิ่งไปครู่หนึ่ง เหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้

" ว่าแต่ .... ลอร์ร่าเธอเรียนมาแล้วใช่ไหม " เขาถามเธอเพื่อให้เเน่ใจว่าเธอเองได้เข้าเรียนมาบ้างแล้ว

" เรียนค่ะ เรียนวิชาเพกาซัสไป 1 วิชาค่ะ " เธอตอบเต็มปากเต็มคำ ซึ่งเเน่นอนว่าคำตอบนี้ทำเอาไครอนเองถึงกับกุมหัวได้เลย เพราะวิชานี้ไม่เกี่ยวกับสิ่งที่จะเอาไปใช้เลยเเม้เเต่น้อย

" อืมม... งันเเบบนี้ เดี๋ยวเธอคงต้องหาเวลาไปเจอฉันที่สนามฝึก " เขาที่ทีเเรกจะบอกอะไรเเกลอร์ร่านั้นหละเเต่เขาเหมือนจะเปลี่ยนที่ไปเสียก่อน

" เธอควรจะรู้เรื่องบางอย่างก่อน " อีกฝ่ายตอบกลับ

" ค่ะ " เธอพยักหน้าเบาๆ เเม้ในตอนนี้สีหน้าของเธอจะบ่งบอกว่าไม่ค่อยเข้าใจเท่าไรก็ตามที

" งันฉันจะเล่าให้เธอฟังก่อนแล้วกัน " เมื่อไครอนสังเกตุเห็นสีหน้าของลอร์ร่าก็ถึงกับสงสาร งันเอาเป็นว่าเขาจะเล่าเรื่องให้เธอได้รู้ในสิ่งที่ควรจะรู้บ้างไปก่อนแล้วกัน

เด็กสาวไม่ได้ตอบอะไร อีกฝ่ายกลับไปเพียงเเต่พยักหน้านิ่งๆ โค้งหัวของคุณอีกฝ่ายเท่านั้น

" เธอจะต้องใช้ไหวพริบของตัวเอง กับหลักอื่นๆ ผสมกัน " อีกฝ่ายค่อยๆ อธิบาย

" ในที่นี้เธอจะได้ดึงพลังต่างๆ ของเธอออกมาด้วย ว่าเเต่เธอมีอาวุธเเล้วใช่ไหม " อีกฝ่ายหันมาถามเพื่อความเเน่ใจอีกเรื่องหนึ่ง

" อาวุธหรอ " เธอมองๆ พร้อมส่ายหัวไปมา ก่อนจะนึกได้ 

" มีค่ะมี ร่ามีมีดสั้น " เธอไม่พูดปล่าวหยิบมันออกมาด้วย มันคือเจ้า มีดสั้นสัมฤทธิ์ นั้นเอง

" อืม... ดีๆ แต่ฉันเเนะนำให้หาตัวป้องกันไปด้วยก็ดี " อีกฝ่ายเสริมอีกหน่อย

" เรื่องการใช้งาน ฉันว่าเดี๋ยวถึงเวลาเธอจะทำได้เอง จากการเอาตัวรอดของเธอนั้นหละ " เขานั้นขำกับอีกฝ่าย

" เอ๋ออออ " หน้าลอร์ร่าถึงกับเหว๋อไปเลย เมื่อได้ยินคำว่าการเอาตัวรอดของเธอ อีกฝ่ายอาจจะไม่เคยรู้ว่าทักษะนั้นของลอร์ร่านั้นต่ำมากขนาดไหน

" ทั้งหมดก็มีเท่านี้หละ ผมหวังว่าคุณจะโชคดี " อีกฝ่ายยิ้มรับ 

ทำให้เด็กสาวที่ถึงกับหน้ายิ้มเเห้งเลยทีเดียว เพราะเธอก็คือหวังเเบบนั้นนะ

" ยังไงก็ ..... ขอบคุณมากนะคะ สำหรับคำแนะนำหนะค่ะ " เธอกล่าวพร้อมยิ้มๆแบบยิ้มเเห้งเลยทีเดียวหละ

" ยังไง ขอให้คุณกลับมาครบ 32 หละ " เเละคำอวยพรหลังสุดนี้ ทำให้ลอร์ณ่ากลืนน้ำลายลงคอ เริ่มไม่อยากจะไปแล้วหนะสิ เด็กสาวที่รู้สึกคิดผิดคิดถูกกันเเน่เนี้ยกับการไปแบบนี้ เด็กสาวหันไปโค้งขอบคุณอีกฝ่ายเบาๆ

" ค่ะ .... เเล้วยังไง ร่าจะกลับมานะคะ " เเน่นอนว่าถ้าเธอนั้นรอดกลับมานะ เธอจะได้กลับมาเเน่นอน

" โชคดี ยัยหนู " เสียงหนึ่งดังขึ้น แต่ไม่ใช่เสียงของไครอน เสียงนี้มันให้ความรู้สึกอบอุ่นมากกว่า นั้นคือเสียงจากผู้เป็นพ่อของตน ที่อยู่ในห้องนั้นนั้นหละ เพียงเเต่ลอร์ร่าไม่ทันสังเกตุในตอนเเรก

" ค่ะ!!! ขอบคุณนะคะ " ก่อนจากไปลอร์ร่า หันไปยิ้ม ก่อนจะวิ่งเข้าไปกอดผู้เป็นพ่อขอตนเองหนึ่งรอบเบาๆ " หนูรักพ่อที่สุด " เธอพูดออกมาโดยไม่อายทางคุณไครอนที่อยู่ในห้องนั้นเช่นกันด้วย

" .... " ไครอนที่ไม่พูดอะไร ดูคุณพ่อมือใหม่ กับเจ้าลูกสาวตัวน้อย นานๆ จะได้เห็นภาพเเบบนี้หนะสิ

" ไปๆ ไปได้เเล้ว กอดอยู่นั้นหนะ " เสียงของอีกฝ่ายที่กอดตอบเบาๆ ก่อนจะดันเธอออก น่าจะเพราะอายเเน่นอน

" ...... " ลอร์ร่าไม่ได้พูดอะไรออกไป เพียงเเค่ยิ้มเเบบเขินๆ เท่านั้น เธอโค้งให้ทั้งคุณไครอนเอง และผู้เป็นพ่อของตัวเองด้วย ก่อนเธอจะขอตัวเดินออกไปโดยทันที

เมื่อภาพนั้นจากไปลอร์ร่าเหมือนได้รับความสุขและพลังต่างๆ จากพ่อของตนมาเต็มเปี่ยม 

ก่อนจะเดินออกไปจากห้องของอีกฝ่าย เเละปล่อยทั้งคู่ได้คุยธุระ จัดเเจงอะไรกันต่อไป ตามภาษาของผู้ใหญ่นั้นหละ

 รับภารกิจฝึกเผชิญหน้ากับฮาร์ปี้ (รับคำแนะนำ) 

Soyeon

ชื่อตัวละคร: Park Jenny

บทที่ 1: สัญลักษณ์แห่งการตื่นรู้

ดวงอาทิตย์ยามสายสาดแสงลงมายังทางเดินยาวของค่ายฮาล์ฟบลัด โซเฟีย หญิงสาวผู้มีผมสีน้ำตาลอ่อนยาวประบ่า กำลังก้าวเรียวขาเดินคู่ไปกับปาร์ค เจนนี่ เด็กสาวชาวเอเชียที่เพิ่งมาถึงค่ายได้ไม่นาน เจนนี่มีผมสีดำขลับประบ่าและนัยน์ตากลมโตสดใส ทั้งสองพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน

"โซเฟียคะ ค่ายนี้ดูใหญ่โตจริงๆ เลยค่ะ ที่นี่มีอะไรให้ทำเยอะไหม?" เจนนี่ถาม น้ำเสียงเต็มไปด้วยความตื่นเต้น

"แน่นอนจ้ะ! ค่ายนี้ไม่มีคำว่าเบื่อเลย ที่นี่เราฝึกฝนการใช้อาวุธ ฝึกขี่เพกาซัส และก็มีกิจกรรมสนุกๆ มากมาย เดี๋ยวเจนนี่จะต้องติดใจแน่!" โซเฟียยิ้มกว้าง พร้อมมองเด็กสาวข้างกาย

ในที่สุดพวกเธอก็มาหยุดที่หน้าบ้านใหญ่ โซเฟียหันมายิ้มให้เจนนี่

"ถึงแล้วล่ะ เธอเข้าไปเจอคุณไครอนนะ เขาเป็นคนสำคัญของที่นี่ แล้วก็ใจดีมากๆ ด้วย"

"ค่ะ ขอบคุณมากนะคะ พี่โซเฟีย" เจนนี่ตอบ พลางพยักหน้ารับอย่างมีมารยาท ก่อนจะก้าวเท้าเข้าไปภายในบ้านใหญ่

---

เมื่อเจนนี่เดินมาหยุดที่หน้าห้องทำงานของคุณไครอน เธอก็สูดหายใจเข้าลึกเพื่อรวบรวมความกล้า ก่อนจะยกมือขวาขึ้นเคาะประตูเบาๆ

"เข้ามาได้เลย" เสียงทุ้มแต่ใจดีดังออกมาจากในห้อง

เจนนี่เปิดประตูเข้าไป พบชายร่างสูงใหญ่นั่งอยู่ที่โต๊ะทำงาน ใบหน้าของเขาเปี่ยมด้วยความเมตตา และรูปลักษณ์ที่ครึ่งล่างเป็นม้าก็ทำให้เขาดูเป็นเอกลักษณ์

"หนูชื่อปาร์ค เจนนี่ค่ะ เพิ่งมาถึงค่ายนี้เมื่อเช้า หนูมารายงานตัวค่ะ" เธอพูดพร้อมโค้งตัวเล็กน้อยด้วยความนอบน้อม

คุณไครอนพยักหน้า ยิ้มบางๆ ก่อนจะกล่าวต้อนรับ แต่ในขณะที่เจนนี่กำลังยืนฟังอยู่นั้น จู่ๆ เธอก็รู้สึกถึงความร้อนแปลกๆ บริเวณศีรษะ

"อะ...นี่มันอะไรคะ?" เจนนี่อุทานเสียงสั่น พลางหันไปมองกระจกข้างห้อง

ในกระจก เธอเห็นสัญลักษณ์ดอกป๊อปปี้สีทองเรืองแสงลอยอยู่บนศีรษะของเธอ เจนนี่หันไปหาคุณไครอนด้วยสีหน้าตื่นตกใจ

"สัญลักษณ์นี่มันหมายความว่ายังไงคะ?"

คุณไครอนลุกขึ้นจากเก้าอี้ เดินเข้ามาใกล้ พลางกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจังปนอบอุ่น

"นั่นคือสัญลักษณ์ของเทพฮิปนอส เจ้าได้รับการยอมรับว่าเป็นบุตรแห่งเทพแห่งการหลับใหล ซึ่งเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นได้กับลูกหลานเทพที่มาถึงค่ายนี้"

เจนนี่เบิกตากว้าง "หนู...เป็นลูกของเทพจริงๆ หรือคะ?"

"ใช่แล้ว และการที่สัญลักษณ์ปรากฏนี้ หมายความว่าเจ้าได้รับการยอมรับอย่างเต็มตัวแล้ว"

เจนนี่พยักหน้า แม้ยังมีความสงสัย แต่เธอก็พยายามทำความเข้าใจสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น

---

หลังจากพูดคุยและอธิบายจนเจนนี่เข้าใจ คุณไครอนก็หยิบเสื้อค่ายฮาล์ฟบลัดที่มีสัญลักษณ์ของค่ายยื่นให้เธอ

"นี่คือเสื้อค่ายของเจ้า ใส่มันไว้เพื่อแสดงว่าเจ้าเป็นส่วนหนึ่งของที่นี่แล้ว"

"ขอบคุณค่ะ" เจนนี่ยิ้มบางๆ รับเสื้อมาถือไว้

"เอาล่ะ เดี๋ยวข้าจะพาเจ้าไปบ้านพักหมายเลข 15 ซึ่งเป็นบ้านของลูกหลานเทพฮิปนอส ตามข้ามา"

เจนนี่เดินตามหลังคุณไครอนออกจากห้องทำงาน ท่ามกลางแสงแดดอ่อนๆ ที่ส่องเข้ามาผ่านหน้าต่าง เธอรู้สึกได้ถึงการเริ่มต้นใหม่ที่เต็มไปด้วยความหวังและความไม่แน่นอนของชีวิตในค่ายฮาล์ฟบลัดแห่งนี้...

หมายเหตุ: สาวน้อยปาร์ด เจนนี่ เดินทางมาทำการรายงานตัว และ ได้รับการรับรอง ว่าเธอเป็นธิดาจากท่านเทพฮิปนอส พร้อมทั้งรับเสื้อค่ายจาก คุณไครอน