[บ้านใหญ่] ห้องทำงานไครอน

Eloise HEROES

บททดสอบไครอน #2

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“คุณไครอนอยู่ไหมคะ เอโลอิส เพจเองค่ะ”

เอโลอิสเคาะประตูแล้วเปล่งเสียงถามคนด้านในห้องหลังจากที่เธอมายืนหยุดอยู่ที่หน้าบ้านใหญ่ ก่อนการออกเดินทางเธอต้องการสะสางเรื่องต่าง ๆ ในค่ายให้เรียบร้อยทั้งหมดเสียก่อนจึงจะสบายใจได้ว่าจะออกจากค่ายไปทำภารกิจได้อย่างหมดห่วงจริง ๆ

“เข้ามาได้”

เมื่อเสียงจากด้านในอนุญาตแล้ว เธอจึงเดินเข้าไปด้านในโดยมีเคอร์ติสเดินตามเข้ามาด้วย เหมือนจะไม่ยอมคลาดสายตาไปจากเธอแม้แต่ก้าวเดียว บางทีก็ไม่แน่ใจนักว่าเจ้านกกระทาตัวนี้เป็นผู้ติดตาม หรือเป็นสัตว์เทพที่พ่อของเธอส่งมาเป็นสายสอดส่องดูพฤติกรรมของเธอกันแน่

“จริง ๆ ไม่ต้องตามมาก็ได้นะ” เธอหันไปพูดกับเคอร์ติส

“ไม่ได้หรอกขอรับ กระผมเป็นผู้ติดตามของคุณเอโลอิส คุณเอโลอิสอยู่ที่ไหนกระผมก็อยู่ที่นั่น”

“สวัสดีคุณเพจ ได้นกกระทาแล้วเหรอ?” ไครอนกล่าวทักขึ้นเมื่อเห็นทั้งสองเดินเข้ามาด้านในบ้าน

“ได้มาหลายวันแล้วค่ะ แถมเป็นนกที่พูดมากด้วย”

“ดีแล้วล่ะ จะได้ไม่เหงา” ไครอนหัวเราะเบา ๆ 

“ใช่ขอรับ!”

“ว่าแต่วันนี้มีธุระอะไรเหรอ หรือว่าจะออกเดินทางกันแล้ว?”

“ยังหรอกค่ะคุณไครอน ฉันยังมีเรื่องที่ต้องสะสางอยู่ ส่วนที่มาวันนี้ก็เพราะเห็นกระดานบอร์ดข่าวสารมีประกาศเกี่ยวกับเรื่องบดทดสอบ ฉันคิดว่าฉันพร้อมที่จะรับบททดสอบนั้นแล้วล่ะค่ะ”

“ช่างเป็นเรื่องที่น่ายินดี เธอพัฒนาได้เร็วกว่าที่ฉันคาดไว้” ไครอนกล่าวชม

“รายละเอียดของบททดสอบมีอะไรบ้างคะ”

“อ๋อ! เรื่องนั้นกระผมก็รู้ขอรับ! รายละเอียดก็คือ—” เอโลอิสรีบจับเจ้านกกระทาพูดมากมาปิดปากไว้ มันช่างยุ่งไม่เข้าเรื่องจริง ๆ เลย

“ไม่ต้องเสนอตัวพูดแทน ฉันจะฟังจากปากคุณไครอน” เธอก้มลงบอกเคอร์ติส

“การทดสอบของฉันในคราวนี้ฉันต้องการให้เธอออกตามหาราชสีห์นีเมียนในป่าต้องห้ามและกำจัดมัน แล้วนำสินสงครามมาให้ฉันที่นี่เพื่อเป็นหลักฐานว่าเธอได้โค่นล้มมันแล้วจริง ๆ”

“แค่นี้ใช่ไหมคะ ฟังแล้วไม่น่ายาก ฆ่าสิงโต” เอโลอิสยักไหล่

“เดี๋ยว! ราชสีห์นีเมียนไม่ใช่สิงโตธรรมดาอย่างที่เธอคิด ผิวหนังของมันหนาราวเกราะชั้นเลิศ ยากที่จะฟันแทงเข้าโดยง่าย เธอจำเป็นต้องโจมตีเข้าที่จุดอ่อนของมัน”

“จุดอ่อนเหรอคะ?”

“ใช่ จุดอ่อน”

“และจุดอ่อนของมันกระผมรู้ขอรับ นั่นก็คื—” เคอร์ติสพูดแทรกขึ้นกลางวงสนทนาแต่ไม่ทันพูดจบเอโลอิสก็พูดแทรกขึ้นมาก่อน

“เงียบไปเลยเคอร์ติส! ให้คุณไครอนพูด” เอโลอิสขัดเคอร์ติสอีกครั้ง

“จุดอ่อนของมันอยู่ที่ อุ้งเท้า ปาก ตา จุดพวกนี้จะสร้างความเจ็บปวดให้มันได้มาก ฉะนั้นจงเน้นไปที่จุดอ่อน” ไครอนเสนอแนะ

“เข้าใจแล้วค่ะ”

“และถ้าเธอสามารถผ่านพ้นบททดสอบนี้ได้การสอบก็จะถือว่าผ่านด้วย” ไครอนเสริม

“หมายชื่อการสอบธนูของฉันน่ะเหรอคะ?”

เอโลอิสจำได้ว่าเธอมีรายชื่อการสอบธนูติดอยู่บนกระดาน แต่ยังไม่ได้เข้าสอบเพราะภารกิจการสอบนั้นยังไม่ถูกระบุ แต่ถ้าเธอผ่านคราวนี้ไปได้ ก็ไม่ต้องสอบ นับเป็นข่าวดีที่สุดของวันเลยนะเนี่ย!

“ถูกต้อง ฉะนั้นฉันหวังมันจะผ่านไปได้อย่างราบรื่น”

“อย่าห่วงเลยค่ะ บททดสอบนี้ฉันจะต้องผ่านไปได้อย่างแน่นอน”

“ถ้าอย่างนั้นขอให้โชคดี”

“กระผมพูดได้หรือยังขอรับ?”

“เชิญ”

“คุณไครอนไม่ต้องเป็นห่วง กระผมจะคอยช่วยคุณเอโลอิสให้สามารถพิชิตราชสีห์นีเมียนได้อย่างแน่นอน นกกระทาสุดเจ๋งอย่างกระผมได้รับการฝึกอบรมมาอย่างดี กระผมเป็นหนึ่งในตัวท็อปของเหล่านกกระทาบริวารเลยนะขอรับ ถึงได้รับคัดเลือกให้มาดูแล—”

“พอ ๆ เคอร์ติส ฉันว่าเราไปกันเธอก่อนที่นายจะพูดมากไปกว่านี้ ฉันขอตัวนะคะคุณไครอน” เอโลอิสรีบขัดและกล่าวลาคุณไครอนพร้อมเดินหนีเคอร์ติส

“พูดมากอะไรกันขอรับ กระผมพูดความจริง กระผมแค่ไม่ต้องการให้คุณไครอนเป็นกังวล คุณเอโลอิสยังเป็นมือใหม่ เชื่อมือกระผมเถอะขอรับ…”

เอโลอิสยกมือสองข้างมาปิดหูพร้อมกรอกตามองบนเดินออกจากบ้านใหญ่ โดยมีเคอร์ติสเดินตามหลังและยังพูดจ้อไม่หยุดจนกระทั่งลับตาไป ทิ้งให้ไครอนยืนหัวเราะในความวุ่นวายของคู่นี้ที่หวังว่าสักวันนึงจะเข้ากันได้ดี

รับภารกิจบททดสอบไครอน #2

Eloise HEROES

ส่งภารกิจ

เอโลอิสกับเคอร์ติสเดินทางกลับมาที่บ้านใหญ่หลังจากที่ทำการสังหารราชสีห์นีเมียนได้สำเร็จเสร็จสิ้น เธอเคาะประตู ก่อนจะเปิดเข้าไปชะเง้อมองด้านในก่อนที่จะกล่าวขออนุญาตออกไป

“ขออนุญาตค่ะ”

“เข้ามาเลยคุณเพจ” ไครอนกล่าว

เมื่อได้รับอนุญาตเธอก็เดินเข้าไปด้านในตามด้วยเจ้าเคอร์ติสที่เดินเข้ามาเช่นกัน เอโลอิสเดินเอาสินสงครามไปวางไว้บนโต๊ะทำงานของไครอนเพื่อเป็นหลักฐานให้เห็นว่าภารกิจการล่าราชสีห์นีเมียนของเธอผ่านพ้นไปได้ด้วยดี

“ทำบททดสอบสำเร็จแล้วเหรอ เก่งมากคุณเพจ!” ไครอนกล่าวชื่นชมเอโลอิส

“ขอบคุณค่ะ กว่าจะได้ก็เล่นเอาเหนื่อยเลยค่ะ” เอโลอิสปาดเหงื่อ

“กระผมก็ช่วยนะขอรับ!” เคอร์ติสรีบพูดขึ้น

“เก่งมากทั้งสองคน ฉันภูมิใจในตัวของพวกเธอ” 

ประโยคฟังแล้วคุ้น ๆ แต่ช่างเถอะ…

“ว่าแต่ฉันสอบผ่านหรือยังคะ?” 

เอโลอิสถามถึงเรื่องการสอบในทันทีเพราะก่อนจะออกไปล่าสิงโตไครอนบอกเธอว่าเธอจะผ่านการทดสอบหากเธอสามารถโค่นราชสีห์ได้ และไม่ต้องสอบใด ๆ อีก เลยค่อนข้างแอบคาดหวังเบา ๆ

“แน่นอนว่าเธอผ่านแล้ว ขอแสดงความยินดีด้วย”

“ไชโย!” ไม่ต้องสอบแล้วโว้ยยยยยยยยยยย

"อย่าลืมเอาสินสงครามกลับไปเก็บเป็นที่ระลึกด้วยล่ะ ฉันยกให้ เพราะฉันแค่ต้องการดูหลักฐานว่าเธอได้สังหารราชสีห์แล้วก็เท่านั้น ในเมื่อรู้แล้วฉันก็ไม่จำเป็นต้องใช้มันอีกต่อไป ในทางกลับกันสิ่งนี้อาจมีประโยชน์กับเธอในวันข้างหน้า"

เธอนึกขึ้นมาได้ทันทีว่าครั้งหนึ่งคุณเดม่อนเคยส่งหนังแบบนี้มาให้เธอทำของ และเธอก็รู้ว่าควรทำอย่างไรกับมัน เมื่อถึงเวลาของเธอเมื่อไหร่เธอจะสร้างมันขึ้นมาอีกครั้งอย่างแน่นอน

"ถ้าอย่างงั้นฉันไม่รบกวนแล้วค่ะ ขอตัวนะคะ"

"บ๊ายบายนะขอรับ!"

"ไว้เจอกันใหม่ทั้งสองคน มีอะไรอยากปรึกษาแวะมาได้เสมอ"

หมดธุระแล้วทั้งคู่ก็เดินออกไปจากบ้านใหญ่

ส่งภารกิจบททดสอบไครอน #2

หลักฐานการต่อสู้

รางวัลสินสงคราม: หนังราชสีห์นีเนียม 1 ผืน

+30 ความกล้า, 12 เหรียญครักม่า และ +40 EXP

ปลดล็อกสายอาวุธธนู

แต้มตื่นรู้ +3

Arty BELIEVER

Arty
Diary Queen Bee

          "บุตรธิดาแห่งเฮอร์มาโฟร์ไดตัส มาหาฉันพร้อมกันถึงสามคน มีอะไรให้ช่วยหรือเปล่า หรือต้องการคำแนะนำจากที่ปรึกษาอย่างฉัน ฉันยินดีช่วยพวกเธอทุกเรื่อง" ไครอนต้อนรับอย่างเป็นมิตร

          ห้องตกแต่งด้วยไม้มะฮอกกานีสีเข้มเงางามตั้งแต่ผนังถึงเพดาน ห้องทำงานที่ดูเก่าพอ ๆ กับเจ้าของห้อง บรรยากาศปลอดโปร่งชวนให้สบายใจ แฝงไว้ด้วยความรู้สึกเห่ยเฝ่งจากใจของผม เพราะทุกอย่างดูราบเรียบไร้ความโดดเด่น ชั้นหนังสือด้านหลังไครอนมีแต่หนังสือปรัมปรายุคคร่ำครึ

          "หนูกับไฮรี่กำลังพาอาร์ตี้สำรวจรอบค่าย แล้วพวกเราสองคนมีความคิดเห็นตรงกันว่า นอกจากจะพาชมสถานที่ภายในค่าย อยากให้อาร์ตี้ได้เรียนรู้ทักษะการต่อสู้" หญิงสาวข้ามเพศสกุลอาร์เมลลินีเอ่ย "บอร์ดประกาศงาน มีงานที่คุณไครอนป้ายไว้ ฝึกเผชิญหน้ากับฮาร์ปี้ พวกเราจึงพาอาร์ตี้มารับงานโดยตรงจากคุณ"

          ไครอนถาม "อาร์ตี้มีประสบการณ์ต่อสู้แล้วหรือยัง"

          ผมส่ายหน้า "ไม่มีค่ะ ถ้ามีสิแปลก ฉันเป็นนักร้องนะคะจะพกอาวุธติดตัวมาเข้าค่ายทำไมเอ่ย"

          "ถ้างั้นงานนี้ก็เป็นงานหินของเธอแล้ว ไม่เคยฝึกต่อสู้ใช้อาวุธ การจะกำราบอสุรกายถึงจะอยู่ในระดับ พี่น้องของเธออาจเสี่ยงบาดเจ็บ" ไครอนบอกการ์เซียกับไฮรี่เสียงเข้ม

          ผมเห็นด้วยกับผู้อำนวยการค่าย กำลังอ้าปากเอ่ยเสริม ชายหนุ่มข้างกายพูดแทรกขึ้น

          "วิธีที่จะเรียนรู้เร็วที่สุดคือให้เผชิญหน้ากับเหตุการณ์จริง เมื่อฮอร์โมนอะดรีนาลีนเข้าสู่กระแสเลือดเต็มสูบ สัญชาตญาณของการอยากเอาตัวรอดก็จะถูกกระตุ้นขึ้นมาเอง" ไฮรี่แลบลิ้น "พูดง่าย ๆ ก็หมาจนตรอก ต้องหันหน้าสู้สุดชีวิตเพราะไม่มีทางเลือก"

          "ฉันว่าวิธีของนายบ้าบิ่นไปไฮรี่"

          "เห็นด้วยค่ะคุณไครอน อาร์ตี้ยังมือใหม่พวกเราต้องช่วยสอนสิ" การ์เซียพองแก้มพลางกอดอก

          "ล้อเล่นครับ ใครจะใจร้ายทำเรื่องอย่างนั้นได้ลงคอ" เขาตอบกลับพร้อมแสยะยิ้ม

          ผมโดนไฮรี่เชิดคางขึ้น มองเห็นรอยยิ้มของเขาเต็มตา คำพูดหยอกล้อแฝงนัยยะสำคัญ 

          "อาร์ตี้เธอต้องรู้จักฮาร์ปี้ให้ดีซะก่อน อสุรกาย​ครึ่งหญิงสาวครึ่งนก ผู้มีความเร็วดั่งสายลม รวดเร็ว​ยิ่งกว่านกนักล่าพิเศษ​พันธุ์​ใดในโลก" ไครอนบอกสิ่งที่ชายหนุ่มหน้าหวานควรรู้ก่อนลงมือจริง "มีส่วนเท้าและปีกแบบนก ไม่มีส่วนของมือกับแขน ความสามารถเกี่ยวกับลมและท้องฟ้า เป็นสมุนรับใช้มหาเทพซุส"

          "เดี๋ยวก่อนนะคะ" อาร์ตี้เบรกคำพูด "สมุนของเทพ แล้วถ้าเดี๊ยนไปฆ่า ดิฉันไม่โดนฟ้าผ่าหรอคะ สังหารผู้รับใช้เทพ"

          "ไม่ใช่ฮาร์ปี้ทุกตัวที่ถูกมหาเทพเลือกให้บริวาลรับใช้ ฮาร์ปี้ที่เป็นสมุนรับใช้ของเทพซุส จะมีหน้าที่เสมือนผู้ลงทัณฑ์แก่บุคคลที่กระทำการดูหมิ่นทวยเทพหรือทำเรื่องชั่วช้า ส่วนฮาร์ปี้อีกประเภทเป็นอสุรกายที่จ้องจะจับคนอย่างพวกเธอกินเป็นอาหาร"

          หญิงสาวร่างระหงเอ่ยเสียงใส "เลือดผสมอย่างพวกเราถูกอสุรกายหมายตาไว้เสมอ ยกเว้นถ้าอสุรกายตัวไหนที่รับรู้ได้ถึงความแข็งแกร่งก็จะไม่มายุ่งวุ่นวาย แต่ถ้าอ่อนแอ่ อสุรกายจะเข้ามาหาไม่พักเลยล่ะ"

          "นั่นแหละครับ เหตุผลทำไมต้องฝึกต่อสู้"

          ทีอย่างนี้เข้ากันได้ดีเป็นปี่เป็นขลุ่ย อยากจะแหม่ให้ไปถึงดาวอังคาร ร่างเล็กกลอกตามองบนเบะปากครบสูตร

          "อาวุธที่สามารถสังหารอสุรกายได้มีเพียง อาวุธที่ทำจากสัมฤทธิ์วิเศษ โลหะทองที่เรืองรองได้ในความมืด หายากและเก่าแก่กว่าทองจักรพรรดิ อาร์ตี้เธอมีสิ่งนี้แล้วหรือยัง"

          "ยังค่ะ"

          "การ์เซียพาอาร์ตี้ไปยืมอาวุธที่คลังแสงละกันก่อนออกไปล่าฮาร์ปี้"

          "คลังแสงอะไรคะ ฟังดูอย่างกับคลังเก็บอาวุธอันตรายสุด ๆ" 

          "ที่นั่นเป็นสถานที่เก็บอาวุธของชาวค่ายน่ะอาร์ตี้ มีอาวุธโบราณ พวกดาบจากสัมฤทธิ์วิเศษ หอก ไม้กอล์ฟ ตลอดจนถึงปืนลูกซอง" หญิงสาวพรรณนาถึงสถานที่เก็บอาวุธ ตั้งอยู่ใกล้บ้านพักอะธีน่า

Nanette -

Nanette Leblanc

บ้านใหญ่

เด็กสาวเดินเข้ามาในค่ายด้วยสภาพที่ไม่ค่อยดีนัก แม้นาแนตต์จะรู้สึกเจ็บแสบแปล๊บ ๆ ที่รอยถลอกตรงหัวเข่าและฝ่ามือทั้งสองข้างของตัวเอง แต่เพราะไม่กล้าเดินสุ่มสี่สุ่มห้าไปไหน ดวงตากลมของเธอจึงมองหาเพียงแค่บ้านใหญ่ตามที่คีชาบอกเท่านั้น

“แล้วทำไมหมอนั่นไม่พามาล่ะเนี่ย” บ่นอุบอิบกับตัวเองเบา ๆ พยายามไม่สนใจสายตาอยากรู้อยากเห็นของคนอื่นในค่ายให้หงุดหงิดใจยิ่งกว่าเดิม จนในที่สุดนาแนตต์ก็เดินมาเจอเข้ากับบ้านหลังใหญ่ และทึกทักเอาเองว่าบ้านใหญ่ก็คือบ้านหลังใหญ่นี่แหละ

หาบ้านหลังใหญ่เจอแล้ว ต่อไปก็ต้องหาห้องทำงานของผู้อำนวยการค่าย นาแนตต์เดินไปเรื่อย ๆ ไม่นานก็เจอ เด็กสาวยกมือเคาะประตู รอจนได้ยินเสียงอนุญาตถึงเปิดประตูเข้าไปด้านใน

หลังโต๊ะทำงานตัวใหญ่มีผู้ชายวัยกลางคนท่าทางใจดีนั่งอยู่ เขาส่งยิ้มอบอุ่นมาให้ทันทีที่เห็นเธอ จนนาแนตต์แอบนึกถึงคุณพ่อของตัวเองอย่างช่วยไม่ได้ เด็กสาวเดินไปหยุดอยู่หน้าโต๊ะทำงานก่อนจะเอ่ยแนะนำตัว

“สวัสดีค่ะ หนูชื่อนาแนตต์ เลอบลังก์ คีชาบอกให้หนูมาหาคุณที่นี่” ถึงแม้ว่าจะเป็นเด็กปากร้ายอย่างไร แต่ดามอง เลอบลังก์ก็เลี้ยงลูกมาอย่างดีเสมอ นาแนตต์จึงมีท่าทางสำรวมเมื่ออยู่ต่อหน้าผู้ใหญ่

ไครอนพยักหน้ารับก่อนจะลุกขึ้นยืน “ยินดีต้อนรับสู่ค่ายฮาล์ฟบลัดนะนาแนตต์ ฉันไครอน เป็นผู้อำนวยการค่าย คีชาคงเล่าให้เธอฟังคร่าว ๆ แล้วเรื่องสายเลือดของเธอ แต่ก็ยังมีความลับอีกหลายอย่างที่รอเธอค้นพบ อย่างเช่นเธอมีสายเลือดของเทพเจ้าอยู่ส่วนหนึ่ง แต่ใครกันล่ะคือเทพีมารดาของเธอ” ไครอนเว้นช่วงไปเล็กน้อยก่อนจะพูดต่อ

“เรื่องนั้นไม่มีใครบอกได้นอกจากเธอจะค้นพบมันด้วยตัวเอง จากการแสดงอะไรบางอย่างให้เทพเทพีรับรองเธอเป็นบุตรี”

“การแสดงเหรอคะ หนูเต้นได้นะ”

ไครอนหัวเราะ “ไม่ใช่การแสดงแบบนั้นหรอก หรือก็อาจจะใช่ เอาเป็นว่าเมื่อเธอได้รับรองจากพวกเขาแล้วเธอจะรู้เอง”

นาแนตต์ขมวดคิ้ว ทำไมยิ่งฟังยิ่งยาก และใช่ว่าเธออยากจะได้รับการยอมรับจากแม่ที่ทอดทิ้งเธอไปเสียหน่อย

“ส่วนความจำเป็นของการอยู่ค่ายแห่งนี้ อย่างที่คีชาบอก ด้านนอกอันตรายมาก ด้วยสายเลือดของเธอ ทำให้พวกอสุรกายอยากจะกำจัด ดังนั้นการอยู่ในค่าย ฝึกฝนตัวเองจนแข็งแกร่งแล้ว เมื่อถึงเวลานั้น เธอก็จะได้กลับออกไป”

นาแนตต์พยักหน้า พอได้ยินคำว่ากลับออกไปเธอก็มีแรงฮึดสู้ เด็กสาวตั้งใจมั่นเหมาะว่าจะกลับไปเหยียบหน้าเจ้ากระทิงหรือกวางมูสนั้นให้ได้เลย

“สำหรับการอาศัยอยู่ที่นี่ เด็กใหม่ที่ยังไม่ผ่านการรับรองสายเลือด จะต้องอยู่รวมกันที่บ้านหมายเลข 11 เฮอร์มีสเสียก่อน”

“เฮอร์มีส เทพแห่งผู้ส่งสารและนักเดินทาง”

“โอ้ รู้จักด้วยเหรอ เก่งดีนะ” นาแนตต์อมยิ้มจนแก้มกลมยกขึ้นเป็นลูก รู้สึกดีใจที่ถูกชมราวกับเด็ก ๆ “แต่ว่าก่อนจะไปที่บ้านเฮอร์มีส ฉันคงต้องพาเธอไปทำแผลเสียก่อน”

นาแนตต์ก้มลงมองสภาพตัวเองที่ทั้งเปรอะเปื้อนและเต็มไปด้วยแผล ก่อนจะกล่าวขอบคุณผู้อำนวยการค่ายแล้วเดินตามเขาออกไป

bettyleg

Nanette -

Nanette Leblanc

ห้องทำงานไครอน

“คุณไครอน!”

เสียงใสติดหอบเล็กน้อยตะโกนเรียกชื่อผู้อำนวยการค่ายเสียง ไครอนบอกลาเด็กบ้านเฮคาทีคนหนึ่งที่มาปรึกษาเรื่องบางอย่างก่อนจะมองเด็กสาวผู้เข้ามายังค่ายฮาล์ฟบลัดเมื่อวาน ผ่านบานประตูห้องทำงานที่เปิดอยู่

“ว่าไงนาแนตต์ เข้ามาสิ”

นาแนตต์รีบสับเท้าก้าวเข้าไปยืนอยู่หน้าไครอนทันที เด็กสาวกลืนน้ำลายพลางค่อย ๆ ผ่อนลมหายใจให้คลายอาการเหนื่อยหอบจากการวิ่งจากโรงอาหารมายังบ้านใหญ่ ตามประสาคนเหนื่อยง่ายเพราะไม่ค่อยชอบออกกำลังกาย ไครอนรอให้คนตรงหน้าพร้อมที่จะเล่าเรื่องราวอย่างไม่เร่งรัด

“คือหนูมีสัญลักษณ์นกพิราบเรืองแสงปรากฏขึ้นบนหัวตอนที่สักการะเทพีอะโฟร์ไดท์อยู่ค่ะ”

“โอ้ นกพิราบงั้นเหรอ ถ้าอย่างนั้นเทพีอะโฟร์ไดท์ก็รับรองเธอเป็นบุตรีแล้วล่ะ”

“เอ๋ ?”

ไครอนหัวเราะน้อย ๆ ให้กับสีหน้างุนงงของเด็กสาว “นกพิราบขาวคือสัยลักษณ์ของเทพีอะโฟร์ไดท์ เป็นเสมือนตัวแทนของความรัก… ตามฉันมาสิ เดี๋ยวฉันจะพาเธอไปยังบ้านพักที่บุตรและบุตรีของเทพีแห่งความรักอยู่” 

ไครอนลุกขึ้นจากโต๊ะทำงานแล้วเดินนำเธอไปอย่างเช่นเมื่อวาน นาแนตต์จับต้นชนปลายไม่ถูก เธอไม่รู้ว่าควรจะรู้สึกอย่างไรดีที่แม่ของเธอคือเทพีแห่งความรักและความงาม แต่ที่รู้ ๆ คือเทสเรื่องผู้หญิงของคุณพ่อของเธอดีมาก และลิเลียน่าน่าจะไปรับจ๊อบเป็นหมอดู

bettyleg

Arty BELIEVER

Arty
Diary Queen Bee

ผมทอดนัยน์ตาลงต่ำมองเหยียดสิ่งที่ตกบนพื้นดิน หลังปลิดชีวิตสัตว์ประหลาดร้าย หมวกหนังโทรม ๆ ความรู้สึกคราแรกเกลียดเมื่อได้เห็นได้สัมผัสไม่กล้ากระทั่งก้มลงเก็บ หมวกดีไซน์ราคาต่ำ เอาไปขายได้คงเป็นแค่ร้านรับซื้อของเก่า ของมือสอง

          "นั่นเป็นหมวกของอสุรกาย" การ์เซียบอก "สินสงครามที่ได้จากการพิชิตก็อบลินส่งพวกมันกลับทาร์ทารัส ขนนั่นก็เช่นกัน ปีกขนฮาร์ปี้"

          "ดิฉันจำเป็นต้องเก็บไหม" ผมถาม

          "ขนฮาร์ปี้เธอจำเป็นต้องเก็บ เอาไปใช้ยืนยันกับคุณไครอน" 

          "ดูสกปรกโสโครกไร้รสนิยม หยี๋ แหวะ" ขนพองสยองเกล้า ขนลุกคล้ายเจอผีหลอกวิญญาณหลอน ไม่ต้องไปเล่นล่าท้าผีก็ชวนขนแขนตั้งชันได้ 

          "เก็บไปเหอะน่า" 

          ผมกรีดกรายนิ้วเล็บเจล ควานหาถุงมือสวมเก็บของที่ดูแย่ ซกมก เก็บแยกไว้ในถุงผ้าสีชมพูหวานแหวว ผมไม่ได้ดัดจริต ของสองสิ่งนี้ไม่กล้าใช้มือเปล่าไร้การป้องกันหยิบจริง ๆ กลัวมือเน่า เชื้อโรคเข้าสู่ผิวหนัง 

          "อสุรกายทุกตัวที่สังหาร เมื่อมันตายแล้วจะมีสินสงครามเสมอ เตรียมทำใจเถอะครับคุณพี่อาร์ตี้" ไฮรี่พูดขู่ ๆ โดยมีรอยยิ้มหล่อเหลือร้ายประดับบนใบหน้ายียวน 

เจ้าของผมแพลตินั่มบลอนด์กลับมาเยือนบ้านใหญ่ ห้องทำงานไครอนก่อนยื่นถุงผ้าใบสวยส่ง ไม่คิดแตะต้องใด ๆ

          "รางวัลของเธอ"

          อาร์ตี้อ้าปากเหวอมองเหรียญสีทอง "เดี๊ยนไม่ใช่ขอทานนะคะ เอาอะไรมาให้เดี๊ยนเนี่ย โอ้ย ! คนสวยงงเอามงมาลงหัวแม่ !" ขนาดเหรียญเท่าคุกกี้เนตรนารี ด้านหนึ่งมีรูปเทพเจ้า อีกด้านเป็นรูปตึกอะไรสักอย่าง "นี่เธอ รูปตึกอะไรเหรอ หรือเป็นอาคารในค่าย"

          "ตึกเอ็มไพร์สเตต"

          "ไม่ใช่อย่างนั้นอาร์ตี้ นั่นเป็นเหรียญสกุลเงินครักม่า เป็นเงินที่นิยมใช้ในหมู่เดมิก็อด เพราะมีค่าเงินสูงกว่าดอลลาร์ และเป็นเหรียญที่เหล่าเทพเจ้าในโอลิมปัสมักมอบแก่ผู้ที่ช่วยเหลืองานของพวกเขา" ไครอนอธิบาย "อย่างเช่นเมื่อเธอทำงานให้เทพซุส ฝั่งด้านนี้จะเป็นรูปมหาเทพ ส่วนอีกฝั่งจะเป็นรูปตึกเอ็มไพร์สเตตเหมือนเดิม"

          "ตึกเอ็มไพร์สเตตเกี่ยวข้องอะไรกับเทพเจ้าคะ เดี๊ยนงงค่ะ"

          "ที่พำนักของเหล่าเทพ ตึกเอ็มไพร์สเตต ชั้น 600 เป็นยอดเขาโอลิมปัส"

"แหม่ไครอน มีอารมณ์ขัน ยอดเขาโอลิมปัสจะอยู่ในโลกของมนุษย์ได้ไง มันต้องเป็นสถานที่ที่จับต้องไม่ได้สิถึงจะถูก"

          กระพือขนตาฉ่ำเล่ดวงตาส่งซิกพี่น้องบ้านเดียว การ์เซีย ไฮรี่ ยิ้มหวานตอบกลับยืนยันคำพูดไครอน ร่างเล็กช็อกหนักเมื่อได้รู้ว่ายอดเขาโอลิมปัสอยู่ที่ตึกระฟ้าท่ามกลางมหานครนิวยอร์ก

"ขึ้นลิฟต์ไปก็ถึง"

ส่งภารกิจฝึกเผชิญหน้ากับฮาร์ปี้

Nanette -

Nanette Leblanc

ห้องทำงานไครอน

“รีบ ๆ เข้าไปซะสิ”

“รู้แล้วล่ะน่า”

น้ำเสียงของนาแนตต์เต็มไปด้วยความไม่พอใจ หากแต่ใครจะจับสังเกตได้ก็จะรู้ว่ามันเจือความกังวลไปด้วย หลังจากเข้าเรียนวิชาดาบและโล่เสร็จ นาแนตต์ก็มายังห้องทำงานของผู้อำนวยการค่าย เพื่อรับกรรมจากอาการปากไวของตนเอง

“ถ้างั้นเรามาพนันอะไรกันหน่อยมั้ยล่ะ... 

ใครทำให้หุ่นล้มได้ก่อนถือว่าเป็นผู้ชนะ และผู้ชนะสามารถสั่งให้ผู้แพ้ทำอะไรก็ได้หนึ่งอย่าง ต้องทำตามโดยไม่มีข้อแม้”

ไม่รู้ว่านาแนตต์ไปเอาความกล้ามาจากไหนถึงกล้าพนันกับบุตรแห่งเทพแห่งสงคราม สุดท้ายก็แพ้ย่อยยับ และคำขอของอีกฝ่ายก็ทำเธอแทบจะกรี๊ด (จริง ๆ ก็กรี๊ดออกไปแล้วตอนอยู่ที่อัฒจันทร์) นั่นคือเธอต้องรับภารกิจฝึกเผชิญหน้ากับฮาร์ปี้ ซึ่งเป็นภารกิจที่เด็กสาวไม่คิดจะรับเลยซักนิด

จะไม่ทำก็ไม่ได้ เพราะอีกฝ่ายเดินมาส่งเธอถึงหน้าห้องคุณไครอนเลยเนี่ย!

นาแนตต์ขมวดคิ้ว รู้สึกอยากจะข่วนหน้าหล่อ ๆ แต่แสนยียวนของคนตรงหน้าเสียจริง เด็กสาวถอนหายใจก่อนจะยกมือขึ้นเคาะประตู แล้วค่อยเปิดเข้าไปเมื่อได้ยินเสียงอนุญาตจากด้านใน

“อ้าวนาแนตต์ มีอะไรรึเปล่า”

นาแนตต์เดินมาหยุดอยู่หน้าไครอนด้วยอาการห่อเหี่ยว

“คือหนู... หนูมารับภารกิจฝึกเผชิญหน้ากับฮาร์ปี้ค่ะ” 

เซนทอร์ผู้อำนวยการค่ายเลิกคิ้วสูง ประหลาดไม่น้อยที่ธิดาแห่งอะโฟร์ไดท์อย่างนาแนตต์มาขอรับภารกิจนี้เอง

“แน่ใจเหรอ”

“หนูก็ไม่ค่อยแน่” นาแนตต์ยิ้มแห้งมองไครอนที่ขมวดคิ้วก่อนจะเปลี่ยนคำ “คือหนูหมายถึงแน่ใจค่ะ”

ไครอนมองเด็กสาวนิ่ง ๆ ไม่พูดอะไรราวกับจะจับผิด แต่สุดท้ายก็พยักหน้ารับ

“ถ้าเป็นความต้องการของเธออย่างนั้นก็ได้ ฮาร์ปี้ คืออสุรกายที่ร่างกายเป็นผู้หญิงแต่ส่วนล่างเป็นนกและมีปีก ปีกของเธอแหลมคมมาก รวมถึงกรงเล็บของเธอด้วย ต้องระวังไว้ให้ดี” คุณหนูจากเมืองบลัวส์ได้ฟังคำสาธยายเกี่ยวกับอสูรที่เธอต้องไปเจอก็อยากจะร้องไห้ออกมาเสียดื้อ ๆ “แล้วก็ทางที่ดี อย่าให้ฮาร์ปี้พาเธอลอยขึ้นไปบนอากาศได้ ไม่งั้นก็แย่แน่”

ไครอนลอบสังเกตอาการของนักเรียนของตน เขารู้ว่านาแนตต์กำลังวิตกมาก แต่เขาเชื่อในศักยภาพของเด็กสาวจึงไม่คิดจะห้ามซักนิด

“แล้วเธอจะเอาอาวุธอะไรไปสู้กับฮาร์ปี้ล่ะ”

“เอ่อ หนูคิดว่าจะเอามีดสั้นไป” นาแนตต์ตอบอย่างไม่มั่นใจนัก

“เอาดาบไปด้วยสิ เธอเข้าเรียนตั้งสองครั้งแล้วนี่”

“ค่ะ” เด็กสาวพยักหน้าเอื่อย ๆ

“ถ้าสู้ไม่ไหวก็หนีออกมาก่อน โอเคมั้ย”

นาแนตต์พยักหน้าอีกครั้ง ก่อนจะขอตัวกลับไปเตรียมตัวเพื่อเผชิญหน้ากับฮาร์ปี้ด้วยใจที่หนักอึ้ง

ฝากเอาไว้ก่อนเถอะไอ้หมอนั่น

รับภารกิจฝึกเผชิญหน้ากับฮาร์ปี้

bettyleg

Nanette -

Nanette Leblanc

ห้องทำงานไครอน

นาแนตต์กลับมายังบ้านใหญ่อีกครั้งหลังจากไปทำแผลที่ห้องพยาบาลเรียบร้อยพร้อมกับเอเตียน ใจจริงเด็กสาวอยากจะกลับไปอาบน้ำที่บ้านพักก่อนเสียด้วยซ้ำเพราะตอนนี้ตัวของเธอเต็มไปด้วยดินฝุ่นและใบไม้ แต่ไหน ๆ ก็มายังบ้านใหญ่แล้วเลยตัดสินใจแวะมาส่งภารกิจให้ไครอนเลยทีเดียว

แน่นอนว่าก่อนจะแยกย้ายกับบุตรแห่งอะธีน่า เธอได้กล่าวขอบคุณอีกฝ่ายไปแล้วด้วยใจจริง ถึงเอเตียนจะดูไม่ค่อยสนใจจะรับคำขอบคุณของเธอก็เถอะ แต่นาแนตต์ก็รู้ว่ามันเป็นสไตล์ของนายคนนั้นเฉย ๆ

“คุณไครอน”

“อ้าวนาแนตต์ กลับมาแล้วเหรอ เป็นไงบ้าง”

“เกือบตายค่ะ อสูรอะไรน่ากลัวเป็นบ้า เป็นยัยป้าข้างบ้านจอมขี้วีนสุด ๆ แต่ว่ารอดมาได้เพราะมีคนช่วยด้วย”

เสียงติดแหบเล็กน้อยเพราะกรี๊ดไปเยอะของนาแนตต์ถูกเปล่งออกมายาวเหยียดหมายระบายความในใจ ไครอนนิ่งไปเล็กน้อยเพราะฟังไม่ทัน ก่อนจะเอ่ยถามถึงคนที่มาช่วยเด็กสาวเอาไว้

“ชื่อเอเตียนค่ะ บ้านอะธีน่า”

“แบบนั้นสินะ ดีเลย”

“เขาบอกให้เอานี่มาให้คุณด้วย”

นาแนตต์วางสิ่งที่เอเตียนเรียกว่าสินสงครามไว้บนโต๊ะของไครอน ผู้อำนวยการพยักหน้าก่อนจะดันมันกลับคืนมาให้เธอ

“เธอเก็บไว้เถอะ เป็นเครื่องยืนยันว่าฝีมือเธอพัฒนาขึ้นแล้ว”

“ขอบคุณค่ะ ถ้างั้นหนูขอตัวนะคะ อยากอาบน้ำจะแย่”

ไครอนพยักหน้า ก่อนที่เด็กสาวจะเดินออกจากห้องไป

[ส่งภารกิจฝึกเผชิญหน้ากับฮาร์ปี้]

หลักฐานโรลเพลย์

ขนฮาร์ปี้ 2 ชิ้น

+50 พลังใจ, 8 เหรียญครักม่า และ +40 EXP

แต้มตื่นรู้ +2 จากการเรียนรู้การชนะฮาร์ปี้ครั้งแรก

bettyleg

Arty BELIEVER

Arty
Diary Queen Bee

เมคอัพเครื่องหน้าจัดเต็มให้ดูสวยทนนานตลอด 24 ชั่วโมง ผมรังสรรค์ผิวสวยไร้ที่ติ การ์เซียเสมือนผู้ติดตามดาราท่านหนึ่งอย่างผม เธอเปิดประตูห้องทำไครอน

          ไครอนนั่งเก้าอี้ไม้ตัวเดิม "มาขอคำปรึกษาคำพยากรณ์จากฉันเหรอ"

          "พับผ่าเหอะ" ผมกอดอกพองแก้มป่อง "คำพยากรณ์ก็อยู่ส่วนคำพยากรณ์ เดี๊ยนยังไม่คิดทำในเร็ว ๆ นี้ ที่มาวันนี้เดี๊ยนอยากรับบททดสอบของคุณต่างหาก"

          "ฉันก็คิดว่าเป็นเรื่องนั้น" ไครอนลูบหน้า ชาวค่ายทั้งหน้าใหม่และหน้าเก่ามีหลายคนไปขอคำพยากรณ์เดินทางจากเรเชล ไครอนเป็นหนึ่งในผู้ช่วยปรึกษาเดมิก็อดของค่ายที่คอยชี้แนะ "บททอดสอบที่สองของฉัน ยากกว่าสังหารอสุรกายฮาร์ปี้ เพราะอสุรกายตัวนี้นั้นเป็นบุตรของอสุรไทฟอนและอสุรกายอีคิดน่า"

          "อย่าเกริ่นอารัมภบทให้มากความ ตัวอะไรคะที่เดี๊ยนต้องเจอ" 

          "ราชสีห์นีเมียน"

          ราชสีห์หมายถึงสิงโต การ์เซียที่อยู่ด้วยอธิบายเสริมเพิ่มเติมป้อนข้อมูลใส่คลังสมองผม "อสุรกายคงกระพัน ที่ทุกศาสตราไม่ระคายผิวหนังราวกับสวมเกราะชั้นเลิศ อาวุธใด ๆ ไม่สามารถเจาะทะลุได้"

          ผมลุกขึ้น "เดี๊ยนขอตัวกลับก่อน…" 

          "ถอดใจยอมแพ้เร็วไปนะ"

          "ก็ในเมื่ออาวุธฟันแทงไม่เข้า เดี๊ยนจะสู้กับมันได้ยังไง ยอมยกธงขาวตั้งแต่เนิ่น ๆ ดีกว่า ตายกลางคันศพไม่สวยรับไม่ได้ย่ะ"

""นั่งลงก่อนอาร์ตี้ ไม่ใช่ว่าราชสีห์นีเมียนจะไร้ซึ่งจุดอ่อน อสุรกายทุกตัวล้วนมีจุดอ่อนทั้งนั้น มิใช่อยู่ยงคงกระพันอมตะ" ร่างของเซนทอร์ปรามก่อนชายหนุ่มหน้าหวานจะอำลา "จุดอ่อนได้แก่ ปาก ตา อุ้งเท้า สามสิ่งนี้สร้างความเจ็บปวดแก่มันได้ นอกเหนือจากนั้นช่วงลำตัวก็อยากที่ทราบ ศาสตราวุธนั้นทำอะไรมันไม่ได้"

          "ฟังดูกราย ๆ เดี๊ยนต้องสู้ประชิดตัว ว้ายตาย" อาร์ตี้คิดหนัก

          หญิงสาวกระซิบ "เรายังมีน้องสาวคนเล็กลูพิต้าอยู่ เธอจะต้องช่วยพี่ต่อสู้ได้" 

          "แล้วลูพิต้าอยู่แห่งหนใด" 

          "น่าจะลานฝึกสักแห่งในค่าย" การ์เซียตอบกลับ "คุณไครอน อาร์ตี้บอกตกลงรับบททดสอบนี้ค่ะ เชื่อมือพวกเราได้จะนำสินสงครามกลับมายืนยัน"

          "ดิฉันยังไม่ได้ตอบตกลงเลยหล่อน" 

          "ไม่ตกลงตอนนี้ เดี๋ยวตอนหน้าก็ตกลง" 

          ร่างเล็กอยากหยุมหัวการ์เซียหญิงสามข้ามเพศ อาร์ตี้สัมผัสได้ถึงหายนะที่กำลังรออยู่ ณ ป่าต้องห้าม อาวุธมีดสั้นอย่างเดียวไม่ช่วยให้อุ่นใจสักนิด 'ดิฉันจะเป็นลม ขอยาดม ณ บันนาว'

รับภารกิจบททดสอบไครอน #2

Johnathan BELIEVER

ΨΩUR ΔDVΦCΞ

บางที คนเรานั้นก็จำเป็นต้องการความช่วยเหลือ จากใครสักคน บางที อาจจะไม่ได้ต้องการในตอนนี้ หรือบางคน ก็อาจจะต้องการในตอนนี้ เหมือนกับที่ตอนนี้ จอห์นกำลังต้องการคำแนะนำ เพื่อที่จะออกไปทำภารกิจที่ได้รับจากคำทำนาย เขานั้นมืดแปดด้าน ซึ่งก็อย่างที่รู้ เขานั้นไม่เคยออกจากค่ายเลยตั้งแต่เข้ามา มีออกไปด้วยเรื่องส่วนตัวบ้างครั้งสองครั้ง แต่ไม่มีสักครั้งที่เขาจะออกไปนอกค่าย เพื่อทำภารกิจ ครั้งนี้เป็นครั้งแรกของเขา

*ก็อก ๆ ๆ*

"เข้ามา" 

เสียงเคาะประตูที่ตามมาด้วยเสียงของเจ้าของห้องซึ่งเป็นผู้คุ้มครองที่นี่กล่าวอนุญาต..

ชายร่างใหญ่ในชุดสูทเดินเข้ามา ยังไม่ทันที่จะได้กล่าวอะไรเพิ่ม จอก์นได้ส่งข้อมูลในมือถือที่มีข้อความของคำพยากรณ์ให้ไครอนดูบนโตีะ..

ไครอนที่เห็นข้อความดังกล่าวจึ้งหยิบโทรสัพท์ขึ้นมาดูและพิจารณาจากคำพยากรณ์ของเขา ซึ่งดูเหมือนไครอนนั้นก็รู้สึกสนใจไม่ใช่น้อย

"อื่ม.. น่าสนใจ ขอเวลาสักครู่นะคุณจอห์น เรื่องนี้คงไม่ได้เห็นมานาน ฉันต้องขอค้นหาข้อมูลและกรณีศึกษาสักหน่อย.."

ไครอนเอ่ยจบตัวเขานั้นจึงได้พาตัวเองไปยังชั้นวางหนังสือ ปล่อยให้ชายหนุ่มพินิจพิเคราะห์คำพยากรณ์ของตัวเขาเองต่อ จึงเอาจริง จากที่เขานั้นได้หาความรู้มาไม่น้อย เหล่าเทพบรรพกาลของกรีกนั้นมีมาก่อน จนหลังจากนั้นหลายพันปี ศาสนาดังกล่าวก็เริ่มมีอิทธิพล แผ่ขยายจนตำนานเหล่าเทพบรรพกาลก็ถูกแปรเปลี่ยนจนกลายเป็นปีศาจบ้างอะไรบ้างมากมาย ซึ่งวิวัฒนาการและเป็นเผยแผ่อะไรแบบนี้ มันรู้สึกน่ารังเกียจอย่างไงบอกไม่ได้.. จอห์นในชุดสูทได้หยิบโทรศัพท์ของตนเองขึ้นมาดูคำทำนายอีกครั้ง เผื่อเขานั้นจะสามารถเข้าใจอะไรได้บ้างเล็กๆน้อยๆ

พึงระวังภัยจากยานยนต์ ทุกการเดินทางจักระเบิด มุ่งหน้าสู่สามเหลี่ยมแห่งเบนนิงตัน ดินแดนที่สูญหาย แสวงหาหน้าคัมภีร์แห่งซาตานที่ถูกขโมย แล้วไซร์ เจ้าจักได้เผชิญหน้ากับบุตรแห่งหมาป่าผู้พิชิตเทพ พึงสังเกตทุกรูขุมขนภายในแดนลี้ลับ นำคัมภีร์แห่งซาตานที่ขาดหายไปกลับคืน มุ่งหน้าสู่ยมโลก ตามหาหนทางสู่ดินแดนแห่งความตาย เจ้าจักต้องฝ่าด่านบาปทั้งเจ็ด เพื่อเข้าเฝ้านายเหนือหัว ส่งคืนคัมภีร์แห่งซาตาน.... มิฉะนั้นโลกจะตกในความโกลาหล

จอห์นเองเหมือนกำลังรู้สึกว่า มันเหมือนเกมที่เขาเคยเล่นแปลกๆ หรือหนังสือที่เคยอ่านอยู่เมื่อนานมาแล้ว..