[บ้านใหญ่] ห้องทำงานไครอน

Marina -

การกลับมา

มาริน่าได้ตื่นขึ้นพร้อมกับพบบางสิ่งแปลกๆกับตัวของเธอ มาริน่าวิ่งตรงไปยังบ้านพักของไครอนในทันที

"ขอโทษที่ต้องรบกวนค่ะพอดีมีอะไรแปลกๆเกิดขึ้น"

ไครอนมองดูเด็กสาวที่วิ่งเข้ามาในห้องอย่างตื่นตกใจพร้อมกับพบบางสิ่งในตัวเธอที่ปรากฎ

"อืมแบบนี้นี่เอง"

สัญลักษณ์รูปดอกป๊อปปี้ปรากฎขึ้นเหนือหัวของมาริน่าพร้อมกับมีแสงเปร่งประกายออกมาไครอนยืนมือไปที่เด็กสาวก่อนจะเริ่มพูดบางสิ่ง

"เธอนั้นคือบุตรแห่งเทพฮิปนอส หรืออีกชื่อ เทพแห่งการหลับไหล ดอกป๊อปปี้นั้นเปรียบเสมือนสัญลักษณ์ตัวแทนของฮิปนอส"

ไครอนได้บอกกล่าวข้อมูลคราวๆแก่เด็กหญิงเป็นที่เรียบร้อยก่อนเขาจะพูดบางสิ่งต่อ

"จากนี้ไปเจ้าต้องไปพักอยู่ที่บ้านพักหมายเลข 15 หลังจากนี้ผมจะพาคุณไปยังบ้านพักเองแต่เมื่อคุณมีเวลาอย่าลืมไปเก็บของ ณ ที่พักเก่าด้วย"

เมื่อไครอนนั้นพูดจบไม่แม้แต่จะเปิดโอกาศให้มาริน่าได้ตอบโต้แม้แต่น้อยก่อนเขาจะนำทางมุ่งไปยังบ้านพักหมายเลข 15

ห
ไ

Adelaide BELIEVER

HALF-BLOOD CAMP 

- - - - -

                อเดลเลดเดินตามลูเธอร์มาจนถึงหน้าประตูบ้านใหญ่ ชายหนุ่มค่อนข้างพูดเก่งทีเดียว เขาสามารถไล่ชื่อบ้านพักต่างๆ ในค่ายฮาล์ฟบลัดแห่งนี้จนจบได้ภายในหนึ่งนาที เหลือเชื่อจริงๆ

                "คุณไครอนจะรอเธออยู่ข้างใน เขาเป็นเซนทอร์ เอ่อ.. แบบว่าครึ่งคนครึ่งม้าน่ะ" ลูเธอร์ป้องปากกระซิบเสียงเบาก่อนที่มือหนาจะเคาะประตูตามมารยาทและเปิดเข้าไปด้านตัวบ้าน

                "ไครอนครับ แบ็คธอร์นพาสาวน้อยคนใหม่มา" ลูเธอร์ว่า ไครอนที่ยืนอยู่หน้าชั้นหนังสือหันมามองตามเสียงเรียก เขาเป็นคนครึ่งม้าของจริง อเดลเลดตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งกับสิ่งที่เธอไม่เชื่อว่าจะได้เห็น ถ้ามีใครสักคนมาเล่าให้เธอฟังว่าเจอคนครึ่งม้ากำลังยืนอ่านหนังสืออยู่เธอคงจะบอกว่าพวกเขาบ้าแน่ๆ

                "ขอบใจลูเธอร์" ไครอนเก็บหนังสือกลับเข้าชั้นพร้อมกับควบเหยาะๆ มาตรงหน้าของอเดลเลด

                "ฉันชื่อไครอน เป็นผู้อำนวยการค่ายฮาล์ฟบลัด"

                "อ.. ฉันชื่ออเดลเลดค่ะ อเดลเลด เคอร์" หญิงสาวพูดติดขัดเล็กน้อยเพราะยังไม่หายจากอาการตกตะลึงเมื่อครู่

                "เธอคงจะเดินทางมาเหนื่อยมาก ฉันเชื่อว่าลูเธอร์ยินดีที่จะพาเธอเดินชมค่ายถ้าเธอต้องการหลังจากที่ฉันพาเธอไปที่บ้านเฮอร์มีสเรียบร้อยแล้ว เธอจะได้พักอยู่ที่นั่นจนกว่าจะถูกรับรอง" ไครอนหันไปหยิบเสื้อยืดสีส้มแบบเดียวกับที่ลูเธอร์สวมอยู่แล้วยื่นมันให้กับอเดลเลด "ไซส์ M น่าจะใส่ได้พอดี"

                "เอ่อ.. ขอบคุณค่ะ" หญิงสาวเอ่ยปากขอบคุณพร้อมกับรับเสื้อจากมือของไครอน ให้ตายเถอะเธอเริ่มนึกถึงเล็ตตี้กับร็อคกี้แล้ว พวกมันจะกลายร่างแบบคุณเจนน่าได้ไหม

                "ยินดีต้อนรับสู่ค่ายฮาล์ฟบลัด มาเถอะฉันจะพาเธอไปบ้านเฮอร์มีสเอง"

- - - - -

Dean HEROES

092

รายงานผลการสอบ

             ดีนกลับมาที่บ้านใหญ่กับบ๊อบบี้ เพราะพลังแห่งสายเลือดที่มีอยู่ในตัวทำให้เขาไม่จำเป็นต้องไปใช้บริการที่ห้องพยาบาลทั้งที่ก่อนหน้านี้ได้รับบาดเจ็บสาหัสมาก่อน ระหว่างทางคนพูดมากเงียบกริบเขาไม่อยู่ในอารมณ์ที่จะพูดพล่ามเสียเท่าไร คิดแค่เพียงว่าอยากรีบ ๆ รายงานผลให้เสร็จแล้วจากนั้นก็ไปหาอาหารอร่อย ๆ รับประทาน แล้วหากได้กอดตุ๊กตาหมีตัวใหญ่ช่วยฮีลใจสักหน่อยก็ดี แม้ว่าภายในห้องนอนจะไม่มีตุ๊กตาตัวที่ว่านั้นอยู่ก็ตาม

             “คุณไครอน ผมจัดการภารกิจเสร็จแล้ว”

             ชายหนุ่มเข้ามาที่ห้องทำงานของผู้อำนวยการค่ายฮาล์ฟบลัดส่วนแซเทอร์น้อยยืนตัวลีบ ๆ อยู่ข้างบานประตูสเตนกลาส ในมือของดีนถือขนของราชสีห์นีเมียนกชูออกไปตรงหน้าเป็นหลักฐานว่าเขาผ่านการพิชิตสัตว์ร้ายมาแล้วจริง ๆ ในแววตาของปรมาจารย์เซ็นทอร์ฉายแววชื่นชมอยู่ไม่น้อย เขาปรบมือให้แก่ดีน ทว่าคนที่ได้รับคำยินดีกลับมีสีหน้าที่สงบนิ่งไร้รอยยิ้มอย่างที่เคยเป็นมา

             “ทำได้ดีมากคุณดีน การพิชิตราชสีห์นีเมียนไม่ใช่เรื่องง่าย ตอนนี้คุณได้ผ่านการทดสอบหนึ่งของการเป็นวีรบุรุษแล้ว”

             “วีรบุรุษ?... เหอะ”

             คำก็วีรบุรุษ สองคำก็วีรบุรุษ เขาไม่เข้าใจเลยว่าการเป็นวีรบุรุษมันสำคัญกับที่นี่อะไรหนักหนา สำหรับดีนมันคือคำตราหน้าว่าเขาเป็น ‘ฆาตกร’ เสียมากกว่า

             “ดูเหมือนว่าคุณจะไม่ยินดีกับชัยชนะนี้เลยนะ?”

             ไครอนเลิกคิ้ว ท่าทีของหนุ่มคนนี้ค่อนข้างแปลกประหลาดในสายตา สำหรับเด็กวัยหนุ่มไม่มีใครที่ไม่ยินดีกับชัยชนะใหญ่ครั้งแรก ไม่มีใครที่ไม่ยินดีกับคำสรรเสริญเยินยอ ไม่มีใครที่ไม่ดีใจกับการได้รับการยอมรับ คำตอบที่ผู้อำนวยการให้กับตัวเองจากประสบการณ์หลายพันปีที่ฝึกเด็กมา คำตอบคงไม่พ้นว่าชายตรงหน้ามีทุกอย่างครบตั้งแต่แรกอยู่แล้ว มีวุฒิภาวะพอสำหรับการเป็นมนุษย์ และถูกบิดามหาเทพยอมรับตั้งแต่ขายังไม่ทันได้ก้าวเข้ามาในค่าย คำว่า ‘วีรบุรุษ’ ที่เด็ก ๆ ส่วนใหญ่ในค่ายต้องการเป็น จึงเป็นเพียงคำเยินยอ ‘ไร้สาระ’ สำหรับ ดีน เอลวิน อัลวาเรซ นีล

             ดีนแค่นยิ้มขึ้นมาเพียงเล็กน้อยก่อนที่สีหน้าจะกลับมาราบเรียบตามเดิม

             “จะให้ผมยินดีกับการที่ตัวเองเป็นฆาตกรงั้นเหรอ? มันโหดร้ายเกินไปมาก คุณให้เด็ก ๆ ในค่ายทำเรื่องแบบนี้ได้ลงคอ แล้วทุกคนก็ดีใจกับการฆ่าสัตว์ตัวนึงงั้นเหรอ?”

             ชายหนุ่มถามกลับ เขาพยายามควบคุมน้ำเสียงของตัวเองไม่ให้ใส่อารมณ์มากไปทั้งที่ตอนนี้หัวใจของเขาเหมือนกับกำลังพังทลายลงมาได้ทุกเมื่อ และเมื่อได้ยินคำตอบนั้นไครอนก็ถึงบางอ้อ

             “ดูเหมือนการที่คุณอยู่ในค่ายนี้มาสองเดือนจะไม่ได้ทำให้คุณเข้าใจโลกแห่งทวยเทพมากขึ้นไปกว่าเดิม” ไครอนสรุป

             “ดีน คุณใช้เหตุผลการมองโลกในฐานะมนุษย์มากเกินไป แต่ตอนนี้ไม่ใช่แล้ว คุณพิเศษกว่านั้น คุณเป็นบุตรแห่งเทพเจ้า บุตรของสามมหาเทพ และโลกที่คุณกำลังอยู่มันมีอะไรที่ซับซ้อนไปมากกว่านั้น ความขัดแย้งธรรมดาของมนุษย์ที่คุณเห็นหลายครั้งมีประเด็นที่มาจากเทพที่ชั่วร้ายคอยชักใยอยู่เบื้องหลัง การทูตบางครั้งมันใช้ได้ แต่ส่วนมากจะใช้ไม่ได้หากผู้ต่อกรมีพลังอำนาจที่ทัดเทียมกันและต้องการจะสำแดงพลังอยู่ตลอดเวลา”

             “ไม่ใช่ทุกเรื่องที่เทพเจ้าจะยื่นมือเข้าไปช่วยเหลือได้ แม้จะมีจุดประสงค์ที่ดีงามแต่พลังที่มากเกินไปอาจก่อความเสียหายใหญ่หากพลาดพลั้งเพียงแค่นิดเดียว ดังนั้นเดมิก็อดอย่างคุณจึงสำคัญในการผดุงสมดุลย์ของโลกใบนี้ไว้ ทั้งในโลกแห่งทวยเทพและโลกมนุษย์มีตรรกะหนึ่งที่เหมือนกัน คือ ‘ไม่มีเรื่องใดที่ได้มาง่าย ๆ’ ผมเข้าใจว่าคุณคงทำใจไม่ได้ง่าย ๆ กับการเข่นคร่าชีวิต แต่หลังจากนี้มันจะเป็นเช่นนั้น กรุณาเตรียมใจเอาไว้ด้วย”

             คำพูดของไครอนถูกต้องทุกคำจนยากจะเถียง ชายหนุ่มผ่านสมรภูมิที่เฮติมาแล้ว เขารู้ว่าเทพเจ้าทำเรื่องโหดร้ายอะไรได้บ้าง เขารู้ว่ามีเทพจอมป่วนบางองค์ที่พยายามจะท้าทายเทพเฮอร์มีสจากภารกิจส่งของ และจากทั้งสองสถานการณ์นั้นใช้หลักการทูตเจรจาไม่ได้ ซึ่งนั่นเป็นเพียงแค่ฉากหนึ่งซึ่งความรุนแรงทัดเทียมไม่ได้เลยกับสงครามโลกที่เคยเกิดขึ้นถึงสองครั้ง ดีนจึงได้แต่ข่มตาลงแล้วกลืนน้ำลายเหนียวลงคอ

             “แล้วจะให้ผมทำยังไงกับขนสิงโตนี่…” ดวงตาสีเปลือกไม้มองหลักฐานการฆ่าที่อยู่ในมือ ไครอนควรจะรับมันไว้ อย่าให้เขาได้เห็นมันอีก

             “หนังราชสีห์นีเมียนเป็นวัตถุดิบมีค่ามากเมื่อนำมาแปรรูปด้วยฝีมือช่างสายเลือดเฮเฟตัส คุณเก็บมันไว้ก่อนดีกว่า อาจได้ใช้ประโยชน์ในภายหลัง”

             “ได้” ดีนตอบรับอย่างจำยอม “แบบนี้ผมถือว่าผ่านการทดสอบแล้วใช่ไหม?”

             “ใช่แล้ว ผมคิดว่าวันนี้คุณเหนื่อยมามาก ไปพักผ่อนเสียหน่อยเถอะคุณดีน”

             “ครับ งั้นผมขอตัว” ดีนกลับหลังหันแทบในทันที ขณะกำลังจะออกจากประตูเขาเดินผ่านบ๊อบบี้ที่ได้รับฟังสถานการณ์ ชายหนุ่มยัดหนังสิงโตใส่มือแซเทอร์น้อยแล้วทิ้งคำพูดเอาไว้ “ฝากเอาไปให้แมคเคนซี บอกเขาว่า ‘มันคงมีประโยชน์กับนายมากกว่าเอาไว้อยู่กับฉัน’ ถ้านายหาเขาไม่เจอก็ไม่เป็นไร จะเอาหนังสิงโตนี้ไปทำอะไรก็ช่างฉันไม่สนใจแล้ว แต่ขอร้องล่ะ… อย่าให้ฉันเห็นสิ่ง ๆ นี้อีก”

             ดีนทิ้งคำพูดเอาไว้ก่อนจะเดินออกไปจากบ้านใหญ่ค่ายฮาล์ฟบลัด

สำเร็จภารกิจ: บททดสอบของไครอน #2
ปลดล็อกสกิล [ทักษะหอก]

Bright BELIEVER

◇◆ 12 ◇◆

"สวัสดีคุณไครอน" 

ฉันกล่าวทักทายเซนทอร์คนนั้น ผู้เป็นทั้งผู้อำนวยการค่าย และหัวหน้าครูฝึกประจำค่ายฮาล์ฟบลัด "ขอฉันนั่งตรงนั้นได้หรือเปล่า" สายตาบอกเป็นนัย ๆ มองไปยังโซฟาที่วางอยู่

"เจอกันอีกแล้วนะคุณไบร์ท" ไครอนตอบกลับ เขาได้สอนไบร์ทในการฝึกใช้พลัง พัฒนาดึงศักยภาพ "เชิญนั่งตามสบาย มาพบฉันมีเรื่องอะไรหรือเปล่า"

"มาพบคนใหญ่คนโตอย่างคุณแน่นอนฉันต้องมีเรื่องอยู่แล้ว"

"แล้วเรื่องที่ว่าล่ะ"

"ฉันเห็นที่กระดานบอร์ดข่าวสาร มีภารกิจฝึกเผชิญหน้ากับฮาร์ปี้ ถ้าให้เดาคงจะต้องต่อสู้กับอสุรกายตัวนั้นสินะ"

"การฝึกต่อสู้อย่างเดียวโดยที่ไม่ได้ลงสังเวียน จะดึงทักษะได้ไม่มากพอ ก็ตามที่เห็นคุณไบร์ท ฉันอยากให้เด็ก ๆ ชาวค่ายที่อยู่ในสถานะมือใหม่เหมือนเธอได้ลองประสบการณ์จริงซะบ้าง"

"ฉันไม่ค่อยชอบบุกตะลุยเท่าไหร่ บอกตามตรง กรณีนี้ฉันแค่อยากลบเลือนความพ่ายแพ้ที่เคยต้องวิ่งหนีจากฮาร์ปี้ก่อนมาค่ายแห่งนี้" มือของฉันเคาะนิ้วมือลงบนโต๊ะ

ไครอนยิ้ม "ป่าต้องห้ามทางตะวันตกเฉียงเหนือของค่ายมีอสุรกายวิ่งพลุกพล่าน เป็นเขตสำหรับล่าอสุรกาย คุณไบร์ท ที่นั่นไม่ได้มีอสุรกายเพียงเผ่าเดียว คุณคิดว่าพร้อมสำหรับภารกิจนี้แล้วหรือยัง"

"พร้อม กายอาจไม่เก่งกาจ แต่ใจเกินร้อย"

"ดี นี่จะเป็นบทเรียนที่จะได้ฝึกฝนการระวังตัวไปด้วย" ไครอนเอ่ยเสริม "เมื่อเธอล่าฮาร์ปี้ได้สำเร็จ นำสินสงครามกลับมายืนยันกับฉันที่นี่"

"โอเค แค่นี้ใช่ไหมที่จะบอก" จากที่ฟังคร่าว ๆ ก็พอจะรู้ได้ชัด

"เกือบลืมบอกไป เธอต้องใช้อาวุธทองสัมฤทธิ์ในการต่อสู้ เพราะอาวุธพวกนี้จะเป็นอาวุธแบบพิเศษที่สามารถสู้กับอสุรกายได้"

"ฉันมีอาวุธนั้นอยู่แล้ว ปัญหาคือจะใช้เป็นไหมนั่นก็อีกเรื่อง เมื่อวานนี้ฉันกับคุณแค่การใช้หอกอย่างเดียว"

ไครอนมีสีหน้าเจื่อนรอยยิ้มเมื่อได้ฟังคำพูดของฉัน "ถ้างั้นฉันขอให้เทพคุ้มครองเธอ ไบร์ท"

Bright BELIEVER

◇◆ 16 ◇◆

ยืนสูบพอตไฟฟ้าซึ่งใช้กลไกไฟฟ้าทำให้เกิดความร้อนและไอน้ำที่ประกอบไปด้วยสารเคมีต่าง ๆ โดยไม่มีควันจากกระบวนการเผาไหม้เหมือนบุหรี่ปกติทั่วไป ยอมรับเลยจริง ๆ ฉันปวดหัวตื้อ ๆ ปวดแบบบีบ ๆ รัด ๆ 

เผชิญหน้ากับอสุรกายถึงจะได้รับชัยชนะก็จริงอยู่แล้วมันยังไงล่ะ ฉันแค่รู้สึกดีขึ้นนิดนึง ส่วนที่เหลือน่ะหรอ 

แย่สุดติ่ง 

ชีวิตเหมือนกับไปแขวนอยู่บนเส้นด้าย ทักษะการต่อสู้อะไรก็ไม่มีเหมือนคนอื่นเขา มีแต่ความมั่นใจอย่างเดียวนี่แหละ ใช้ดาบฟันยังมั่วซั่ว

ที่สามารถรอดการโจมตีแบบไร้รอยขีดข่วนได้ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเทพคุ้มครอง หรือดวงตัวเองดี หลบหลีกได้ทุกท่าทาง ไบร์ทคิดว่าเป็นอย่างหลังมากกว่า ดวงไม่ถึงฆาต

ฉันสูบพอตจนจิตใจสงบลง แล้วจึงเดินเข้าไปในบ้านใหญ่เพื่อรายงานถึงภารกิจให้กับไครอนฟัง

ไครอนยังคงนั่งอยู่ตรงมุมเดิม "เป็นยังไงบ้างกับการได้ออกไปเผชิญหน้ากับอสุรกายในครั้งนี้ เป็นประสบการณ์ที่ดีเลยใช่ไหม"

"ฉันขอไม่นับว่าเป็นประสบการณ์ที่ดีแล้วกัน นี่ใช่หรือเปล่าสินสงคราม"

"ขนฮาร์ปี้ เป็นเครื่องยืนยันว่าคุณได้สังหาร" ไครอนกล่าวก่อนจะเห็นอีกหนึ่งสิ่ง "นั่นคือหนังหมาป่า คุณไบร์ทได้สู้ด้วยเหรอ"

"ไม่ได้อยากจะสู้กับมันหรอก อยู่ดี ๆ หมาป่าตัวนั้นมันก็มาหาเรื่อง" ไบร์ทส่ายหน้า "ระดับพลังลูกกระจ๊อก ฉันเลยรอด"

"เก่งมาก ถึงจะไร้ทักษะดาบก็สามารถใช้ดาบสู้ได้ คุณไบร์ทคิดว่าเธอลองไปฝึกดาบดูดีไหม บางทีนี่อาจจะเหมาะกับคุณก็ได้"

"โอ้" ฉันเหมาะกับดาบเหรอ 

"แล้วก็นี่คือรางวัลที่เธอจะได้รับ เมื่อสำเร็จภารกิจ" ไครอนตอบแทนรางวัล "อ่อจริงสิ ถึงบาดแผลภายนอกเธอจะเหมือนไม่ได้เจ็บหนัก แต่ภายในอาจได้รับการกระทบกระเทือน ลองไปที่ห้องพยาบาลในค่าย ให้บุคลากรที่นั่นตรวจสอบร่างกายของเธอดู"

"ถ้างั้นเสร็จจากตรงนี้อาจจะไป….."

ส่งภารกิจ

ฝึกเผชิญหน้ากับฮาร์ปี้

Bright BELIEVER

◇◆ 23 ◇◆

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

ฉันยืนเคาะประตูอยู่หน้าประตู ทันทีทันใดได้ยินเสียงครางตอบรับจากผู้อำนวยการค่าย ไครอนเงยหน้าขึ้นจากกองเอกสาร และเป็นฝ่ายพูดประโยคทักทายฉันก่อน

"สวัสดีคุณไบร์ท"

"สวัสดีเช่นกันคุณไครอน"

"มีปัญหาอะไรหรือเปล่า"

"NOoooooo" ไบร์ทลากเสียงยาว "ไม่ได้มีปัญหาอะไรหรอก แค่ฉันสนใจรับบททดสอบของคุณน่ะ"

"บททดสอบของฉัน ….หมายถึงฮาร์ปี้ ?"

"อีกอันนึงต่างหาก เห็นว่ามันไม่ได้ถูกเขียนระบุเอาไว้ ต้องมาสอบถามเนื้อหารายละเอียดที่คุณโดยตรง บทที่สอบที่ 2 อะไรนั่นน่ะ"

เซนทอร์ขมวดคิ้วเป็นปม " เธอแน่ใจหรอว่าจะรับภารกิจนี้มันไม่เหมือนกับการฝึกฝนล่าฮาร์ปี้ อสุรกายที่อ่อนแอที่สุดในบรรดาอสุรกายทั้งปวง แล้วดูเธอก็ยังไม่มีความรู้เรื่องอสูรกายเผ่าพันธุ์อื่น ๆ สักเท่าไหร่"

"ถ้าฉันไม่มีความรู้คุณก็สอนให้ฉันรู้สิ แน่นอนฉันพร้อมจะรับฟังอยู่แล้วล่ะ" ไบร์ทกอดอกแสดงสีหน้าจริงจัง

"ก็ได้ ๆ การทดสอบต่อไปจากฉัน คือการตามหาราชสีห์นีเมียน อสุรกายที่มีผิวหนังหนาราวเกราะชั้นเลิศ อาวุธใดก็ยากจะฟันแทงเข้า จะต้องอาศัยการจู่โจมจุดอ่อน ไม่ว่าจะเป็นอุ้งเท้า ปาก ตา ที่พอจะฟันแทงได้" ไครอนเอ่ยเสียงเข้มแล้วบอกเนื้อหางานให้หญิงสาวร่างสูงฟัง

"ราชสีห์นีเมียน โอ้พระเจ้า สัตว์ร้ายคงกระพัน ที่ทุกศาสตราของมนุษย์ไม่ระคายผิวในตำนานแห่งเฮอร์คิวลิส" ยกมือขึ้นปิดปาก อยากจะอุทานเสียงดัง ๆ พอได้ฟังถึงรายละเอียดของงาน

ไบร์ทหยิบพอตขึ้นมาถือไว้ กะว่าออกจากห้องทำงานไครอนเมื่อไหร่ สูบบุหรี่แน่นอน

"คุณไครอน แล้วมีคำแนะนำอะไรที่อยากจะบอกฉันหรือเปล่า"

"คำแนะนำหรอ เป็นอสุรกายตัวเดียวที่ต้องเน้นประชิดตัว เพิ่อบีบให้มันเผลอจุดอ่อนที่เท้า หรืออ้าปาก เพราะถ้าพยายามใช้อาวุธประเภทระยะไกลเช่น ธนู ปืน เล็งไปที่ส่วนตาของมัน"

"โอเค แล้วไงต่อ"

"มันสามารถเอาตัวรับแทนได้ ซึ่งอย่างที่ฉันบอกไปตอนต้น ผิวหนังราชสีห์นีเมียนหนังเหนียว ฟันแทงยิงไม่เข้า นอกจากใช้การผสานกระบวนท่าโจมตีประชิดตัว ยิงระยะประชิดจังหวะที่ได้ที่ ปาก ปลายเท้าตอนกระโดด ตา"

"เหมือนกับเป็นการผสานคอมโบสินะ" ฉันนึกถึงเกมบน PC หลายเกมเชียว 

"งานนี้อันตรายสำหรับมือใหม่เธอแน่ใจนะว่าจะรับ ฉันขอเตือนอีกที"

"รับ ฉันอยากจะพิสูจน์ให้รู้ว่า คนอย่างฉันก็ทำได้ไม่ได้พึ่งดวงอย่างเดียว"

ไครอนพยักหน้า "ขอให้เทพเจ้าคุ้มครอง แต่ถ้าเธอคิดว่าสู้ไม่ไหวฉันขอแนะนำว่าให้รีบหนีออกมาจากตรงนั้น ก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไป ฉันยังไม่อยากสูญเสียชาวค่ายในตอนนี้"

"คนที่จะสูญเสียน่ะต้องไม่ใช่ฉัน แต่เป็นอสุรกาย"

วัดได้ถ้าใจถึง วัดป่ะล่ะ 

คราวนี้ต้องเจอตัวตึง หมายถึงอสุรกายอ่ะตึง คนที่เพิ่งเคยฆ่ามาไม่กี่ตัว เจ้าหมาป่าและฮาร์ปี้ลูกกระจ๊อก 

โอเค

ฉิบหายหมดแล้วววววววววววว

รับภารกิจ 

บททดสอบไครอน #2

Eloise HEROES

รับภารกิจ

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

เสียงเคาะประตูดังขึ้นบริเวณหน้าห้องทำงานไม้มะฮอกกานีของไครอน และบุคคลปริศนาหลังบานประตูนั้นไม่ใช่ใครอื่นนอกจากเอโลอิสธิดาแห่งเทพเฮเฟตัส ที่เพิ่งเดินออกมาจากกระดานข่าว เธอมีความสนใจภารกิจหนึ่งที่คิดว่าอาจช่วยพัฒนาทักษะของเธออย่างก้าวกระโดดได้หากทำสำเร็จ

“เข้ามาได้”

 ไครอนตอบสนองต่อเสียงเคาะประตู ไม่นานนักบานประตูก็ถูกเปิดออกพร้อมใบหน้ายิ้มบาง ๆ ของสาวน้อยผมสีเพลิงคนดีคนเดิม ถ้าไครอนรู้ว่าเธอจะรับภารกิจนี้เขาจะยอมมอบหมายให้เธอไปทำไหมนะ…

“สวัสดีค่ะคุณไครอน”

“วันนี้มีธุระอะไรล่ะ คุณเพจ?”

“พอดีว่าฉันไปเห็นประกาศเกี่ยวกับการฝึกเผชิญหน้ากับฮาร์ปี้เลยจะมาขอทำภารกิจนี้ได้ไหมคะ?”

“เธอคิดว่าเธอไหวหรือเปล่าล่ะ?”

“ฉันก็ไม่แน่ใจค่ะ แต่ฉันคิดว่าตัวเองต้องทำให้ได้”

“ถ้าเธอคิดว่าตัวเองทำได้ ฉันก็จะคิดว่าเธอทำได้เช่นกัน อยากฟังเนื้องานหน่อยไหม?”

เอโลอิสรีบพยักหน้าด้วยความสนใจเหมือนมีหางงอกออกมาดุ๊กดิ๊กเลยล่ะ แต่จริง ๆ ไม่มี ถ้าไครอนพูดแบบนี้ก็แสดงว่าเขาเต็มใจที่จะให้เธอไปทำภารกิจ นั่นทำให้เอโลอิสรู้สึกมีความมั่นใจขึ้นเยอะเมื่อมีคนไว้ใจเธอ

“เธอรู้จักป่าต้องห้ามทางตะวันตกเฉียงเหนือของค่ายไหม? ให้เธอไปที่นั่นและล่าฮาร์ปี้มาให้ได้สักตัว นี่คือการฝึกเผชิญหน้ากับสถานการณ์จริงหากมีอสุรกายจ้องจะทำร้ายเธอ หากเธอฆ่าสำเร็จให้เอาสินสงครามมาเป็นเครื่องยืนยันด้วยตอนกลับมาพบฉัน อ้อ!เกือบลืมพกอาวุธทองสัมฤทธิ์ไปด้วยนะ ส่วนเทคนิคในการต่อสู้คือใช้สิ่งที่เธอเรียนและใช้สัญชาตญาณ สิ่งที่ฉันจะบอกมีเพียงเท่านี้”

“ได้ค่ะฉันจะไม่ทำให้คุณผิดหวัง”

หลังจากได้ฟังรายละเอียดจากคุณไครอนเสร็จ เธอก็ขอตัวลาแล้วเดินออกมาจากบ้านใหญ่ ได้เวลาล่าเจ้าฮาร์ปี้แล้ว! สู้โว้ย!!!

รับภารกิจฝึกเผชิญหน้ากับฮาร์ปี้

Bright BELIEVER

◇◆ 25 ◇◆

ฟีโอดอร์พาร่างที่หมดสติของไบร์ทเดินออกมาจากป่า เมื่อลองอุ้มร่างนั้นเขาก็รู้สึกได้ถึงความหนักอึ้ง เป็นผู้หญิงที่นอกจากตัวสูงแล้วยังหนักไม่ใช่เล่น 

พากันเดินมาอย่างทุลักทุเลจนถึงหน้าประตูบ้านใหญ่ของคุณไครอน เหตุผลที่เขาไม่พาไบร์ทไปส่งที่บ้านพัก ที่นั่นไม่อนุญาตให้คนนอกเข้า มันเป็นกฎที่ใคร ๆ ก็รู้กันดี ฟีโอดอร์นำร่างหญิงสาววางไว้บนโซฟา ก่อนที่เขาจะไปนั่งอยู่บนโต๊ะไม้สีเข้ม

"คุณฟีโอดอร์ มันเกิดอะไรขึ้น" ไครอนกล่าวถาม

"เธอคนนั้นได้สังหารราชสีห์นีเมียนสำเร็จแล้ว แต่เป็นจังหวะเดียวกันกับที่ไซคลอปส์โผล่ออกมาจู่โจมพอดี"

"คุณไบร์ทสู้ไซคลอปส์ไม่ไหวสินะ"

"ถึงจะหนีได้ สุดท้ายก็เป็นภาระให้ผมแบกมาส่งที่นี่อยู่ดี"

"ฉันว่าคุณฟีโอดอร์ ควรพาเธอไปส่งให้คุณอามินมากกว่าที่นี่"

"ถ้าเธอตื่นก็ไปเองได้"

ได้ยินเสียงเหมือนคนกำลังคุยกันอยู่ ฉันเจ็บจี๊ดที่บริเวณกลางลำตัวกับหลัง ภาพความทรงจำที่ถูกอสุรกายไซคลอปส์จับฉันเหวี่ยงกระแทกต้นไม้ ย้อนมาในหัว ฉายภาพราวกับเปิดม้วนฟิล์มหนัง

"เอ่อ เออ อืม" ที่นี่มันไม่ใช่ป่าต้องห้าม เป็นสถานที่อันแสนคุ้นเคย ห้องทำงานไครอน ไบร์ทขยับตัวขึ้นมานั่งตรง ๆ "โอ๊ย"

"อย่าขยับตัวเยอะ" เสียงไครอนบอกไบร์ทด้วยความเป็นห่วง "เจอมาหนักเลยล่ะสิ คุณฟีโอดอร์เล่าให้ฟังหมดแล้ว"

"มันก็จะหนักเลย ถ้าไม่มียักษ์ตาเดียวโผล่มา" ถ้าดื้อดึงสู้ต่อคงแพ้ยับเยินหมดสภาพมากกว่านี้นี่ยังดีที่ฉันเลือกที่จะหนี "เกือบได้เอาไปเล่าแอ็คหล่อเท่ได้แล้วเชียว หมดกัน"

ฉันบอกขอบคุณฟีโอดอร์อย่างสุดซึ้ง หากเขาไม่สนใจหรือแยแสจริงปล่อยให้ฉันโดนอสุรกายรุมกินโต๊ะจีนกลางป่าต้องห้ามช่วงที่ฉันสลบก็ยังได้

นี่เห็นมั้ย กะแล้วไม่มีผิด หมอนี่มันคนดี

"นายพาฉันมาส่งที่นี่ใช่ไหม ขอบคุณนะเว้ย" 

"เล็กน้อย"

"ทีนี้นายก็" ไบร์ทถูกไครอนพูดแทรกขึ้นซะก่อน

"คราวหน้าคราวหลังจงมีสติให้มากกว่านี้ การออกไปล่าอสุรกายในช่วงกลางคืน มักจะเสี่ยงภัยแบบนี้เนี่ยแหละ เพราะเมื่อไหร่ที่มันสามารถสัมผัสได้ถึงคนที่อ่อนแอ มันก็จะตรงดิ่งไปหาผู้อ่อนแอ อย่างไม่ลดละ"

"ก็ถ้าไปล่าช่วงเช้ากลัวจะไม่เจอราชสีห์นีเมียน"

"มันก็พอมีแต่อาจต้องใช้เวลาในการหา" ไครอนบอก

ฉันเคาะรองเท้าบูตลงบนพื้น "มันก็นะ"

"เมื่อทำผลงานได้ ก็มีรางวัลให้ตอบแทน คุณไบร์ทผ่านบททดสอบของฉันแล้ว และอย่าลืมไปสถานพยาบาลประจำค่าย"

พยักหน้ารับฟังทุกคำพูด เป็นเรื่องที่น่ายินดีที่เอาชนะราชสีห์นีเมียน และเป็นความพ่ายแพ้อันน่าห่อเหี่ยวใจที่ถูกไซคลอปส์ไม่ได้รับเชิญ โผล่เข้ามาร่วมแจม

ความเจ็บแสนปวดรวดร้าวระทม ปวดหลังที ฉันนึกว่าเป็นออฟฟิศซินโดรม ที่ไหนได้โดนอสุรตบมา สภาพอ่ะครับ 

คิดแม่งก็หดหู่

โอ๊ยร่างกายต้องการบุหรี่ไฟฟ้าด่วน ๆ ขออยู่สงบในโลกของตัวสักพัก จนกว่าสติจะกลับมาครบถ้วน 

หลักฐานการต่อสู้ : https://percyjackson.mooorp.com/ ... id=121&pid=1388

ส่งภารกิจ

บททดสอบไครอน #2

Eloise HEROES

ส่งภารกิจ

เอโลอิสในสภาพมอมแมมสุด ๆ เดินกลับมาจากป่า ก่อนที่เธอจะตรงมาที่บ้านใหญ่ทันทีหลังจากได้ทำการสังหารฮาร์ปี้ ถ้าไม่นับการตบยุงกับฆ่ามด เจ้าฮาร์ปี้น่าจะเป็นสิ่งมีชีวิตชนิดแรกที่เธอฆ่า การต่อสู้นี่มักว่างานช่างเสียอีก ให้ตีดาบทั้งเล่มยังไม่เหนื่อยเท่านี้เลยให้ตายเถอะ

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“ขออนุญาตเข้าไปนะคะ”

“เข้ามาได้”

เอโลอิสเดินเข้าไปด้านในพร้อมกับสินสงครามที่ได้มาจากการล่าฮาร์ปี้ เธอวางมันลงบนโต๊ะทำงานของไครอน ทันทีที่เขาเห็นมันก็ดูยิ้มอย่างพอใจที่เห็นว่าลูกศิษย์ของเขาทำสำเร็จ

“ฉันทำได้แล้วค่ะ”

“เก่งมากคุณเพจ ผมบอกแล้วว่าผมเชื่อว่าคุณทำได้”

“อันนี้เป็นสินสงครามค่ะ”

“เธอรับมันไว้เถอะ ฉันแค่ให้เธอเอามาเพื่อเป็นหลักฐานว่าเธอทำงานนี้สำเร็จ ตอนนี้ฉันรับทราบแล้วก็ถือว่าฉันให้เป็นที่ระลึกสำหรับการสังหารอสุรกายสำเร็จเป็นครั้งแรก”

“ขอบคุณค่ะ”

ใจจริงเอโลอิสก็ไม่ได้อยากรับมันไว้เท่าไหร่ แต่เมื่อคุณไครอนพูดแบบนั้นก็เลยเก็บกลับมา มันคงมีประโยชน์ต่อเธอในอนาคต บางทีเธออาจสามารถใช้มันกับสิ่งประดิษฐ์ต่าง ๆ ในอนาคตก็ได้

“งั้นถ้าไม่มีอะไรแล้วขอตัวลานะคะ”

“กลับไปล้างเนื้อล้างตัวเถอะสภาพเธอดูมอมแมมมากเลยตอนนี้”

เอโลอิสมองดูสภาพตัวเองก็รู้สึกเห็นด้วยกับสิ่งที่ไครอนพูด สภาพของเธอมันดูไม่ได้จริง ๆ เลยขอตัวลาไครอนแล้วเดินออกจากบ้านใหญ่เพื่อกลับไปล้างเนื้อล้างตัวที่บ้านพักตัวเอง

ส่งภารกิจฝึกเผชิญหน้ากับฮาร์ปี้

Daemon HEROES

END Chiron Test

เดม่อนเดินกลับมาจากป่า หลังจากเขาได้แวะ 7-11 เพื่อซื้อของต่าง ๆ แล้ว เขาก็มุ่งหน้ามายังบ้านใหญ่ ในขณะกำลังจะเดินเข้าไปห้องทำงานไครอน เขาก็ได้ยินเสียงคุ้นหูทักทาย

"อ่า เดม่อน มาจากไหนเหรอ" ลิเลียน่ายืนกอดอกพิงประตูหน้าห้องไครอน เธอยิ้มราวกับเธอคงจะเดาออกว่าสภาพตัวผมคงเพิ่งผ่านการต่อสู้มาหมาด ๆ เธอคลายมือออกก่อนเดินเข้ามาหาผม

"เอ่อ...." ถ้าผมจะทำความสะอาดร่างกายด้วยพลังตอนนี้เกรงไม่ทันการแน่เลย ก่อนครุ่นคิดคำตอบ

"แต่สภาพนายเนี่ยดูเหมือน..." ลิเลียน่ายกนิ้วขึ้นแตะริมฝึปากของเธอ ศีรษะส่ายไปมามองผมจากซ้ายยันขวาและบนลงล่าง

"เหมือนคนเพิ่งผ่านการต่อสู้หนัก ๆ มา สะบักสะบอมเยอะเชียว" ลิเลียน่าพูดพลางผลักผมติดต้นไม้ มือข้ามตัวผมยันต้นไม้ สายตาจับจ้องที่ดวงตาผมจนผมยากจะกระพริบตา

"ผ..ผม ไปทำการทดสอบคุณไครอนน่ะครับ เผชิญหน้าราชสีห์นีเมียน" เดม่อนพูดบอกลิเลียน่าทั้งหมดก่อนหลับตา

"ก็แค่นี้ ว่าแต่นายไม่บาดเจ็บตรงไหนนะเดม่อน" ลิเลียน่าพูดขึ้นอย่างโล่งอกและถามไถ่สารทุกข์สุขผม

"มีแผลถลอกนิดหน่อย ต้องขอบคุณเธอด้วยส่วนหนึ่งที่ช่วยฝึกผม" เดม่อนพูดก่อนจะยืดแข้งยืดขาเล็กน้อย เพื่อบอกให้เธอรู้ว่าผมสบายดี 

ไครอนเดินออกมาจากห้องพัก ก่อนเขาเห็นเด็กสองคนยืนไม่ไกลจากห้องทำงาน เขาเดินเข้ามาพร้อมกับทักทาย "อ่า คุณลิเลียน่า คุณเดม่อน พวกเธอมาทำอะไรกันรึ"

"สวัสดีครับคุณไครอน" เดม่อนทักทายขึ้นพร้อม ๆ กับลิเลียน่า

"สวัสดีค่ะ" ลิเลียน่าทักทายก่อนจะยันตัวผมก้าวขึ้นมา "เดม่อนมีอะไรจะโชว์ให้คุณดูด้วย"

"อ่า บุตรแห่งอะโฟร์ไดต์ การทดสอบของเธอเป็นไงบ้าง ดูจะหายไปนานเลยนะ" ไครอนถามขึ้นก่อนจะมองเด็กหนุ่มตรงหน้า แม้เขาจะเป็นลูกของเทพีแห่งความรัก แต่เขาก็กล้าหาญไม่ต่างกับรุ่นพี่ของเขา ไพเพอร์ แม็กลีนเลย

"ผมสังหารราชสีห์นีเมียนได้แล้วครับ นี่หลักฐานการสังหาร" เดม่อนพูดขึ้นก่อนหยิบหนังราชสีห์ออกมาโชว์ให้อีกฝ่ายเพื่อยืนยันหลักฐาน

ไครอนรับไปดูตรวจสอบ ก่อนจะคืนให้ผม เขายิ้มและหยิบถุงเงินที่มีเหรียญดรักม่าจำนวนหนึ่งให้ผม "นี่รางวัลแก่เธอคนเก่ง ดูเหมือนทักษะดาบของเธอจะชำนาญขึ้นจนสามารถใช้มันพิชิตอสุรกายที่มีชื่อเสียงตัวนี้ได้"

"แฮ่ ๆ ต้องขอบคุณการฝึกสอนของคุณด้วยส่วนหนึ่งครับที่ทำให้ผมก้าวหน้าตรงนี้" เดม่อนพูดขึ้นก่อนจะรับถุงเงินมาเก็บไว้

"ถ้างั้นผมขอตัวไปหาอะไรกินกับลิเลียน่าก่อนนะครับ"  เดม่อนพูดขึ้น ก่อนไครอนจะโบกมือเป็นเชิงอนุญาต

ผมกับลิเลียน่าก็เดินออกมาจากเขตบ้านใหญ่ พอดีแวะซื้อของกินเซเว่นมาบ้าง จึงพาลิเลียน่าไปที่หานั่งลมเย็น ๆ มองเห็นท้องฟ้าชัดเจนทานอาหารว่างกัน และผมว่าจะงีบพักผ่อนสักงีบเหมือนกัน 

ส่งภารกิจ บททดสอบไครอน #2

- รางวัลงาน: +30 ความกล้า, 12 เหรียญครักม่า และ +40 EXP

ปลดทักษะดาบ (-1 ตื่นรู้)