[บ้านใหญ่] ห้องทำงานไครอน

Dean HEROES

080

คุณไครอนผมขอออกไปข้างนอกสักสองสามวัน

             สองวันสำหรับการมีน้องสาวตามติด...

             รีชาเป็นเด็กหญิงที่น่ารัก ช่างพูด ช่างเจรจา เธอค่อนข้างจะใสซื่อต่อโลก ด้วยความที่คุณแม่ของเธอไม่เคยปกติเรื่องโลกของเทพเจ้า และเธอก็ไม่ถูกมองว่าเป็นเด็กประหลาดเพราะเรียนโฮมสคูลมาโดยตลอด เธออาจจะอ่อนด้อยเรื่องโลกภายนอกแต่น่าจะมีความรู้เรื่องของเทพและอสุรกายมากกว่าดีนเยอะ โดยรวมแล้วรีชาเป็นเด็กดีว่านอนสอนง่ายและติดเขาแจ ตอนที่ดีนกำลังจะออกไปวิ่งจ๊อกกิ้งตอนเช้า เพียงแค่ได้ยินเสียงกุกกักเพียงเล็กน้อยเด็กหญิงก็ตามออกมาด้วยสีหน้าสะลึมสะลือในตอนแรก ดีนจำต้องวิ่งให้ช้าลงหน่อยเพื่อให้น้องสาวตามมาได้ทัน หากว่ารีชาออกมาจ๊อกกิ้งกับเขาทุกเช้า (ถ้าขยัน) เช่นนี้ทุกวัน (ที่ขยัน) เธอจะต้องเติบโตขึ้นไปเป็นหญิงสาวที่มีสุขภาพดีแน่นอน

             ทว่าแม้แต่เด็กหญิงที่น่ารักก็ยังมีมุมที่ดื้อดึง..

             “หนูไปด้วยค่ะ!”

             รีชากระโดดดึ๋ง ๆ อย่างกระตือรือร้นทันทีเมื่อรู้ว่าดีนจะออกไปทำภารกิจตามหาพัสดุที่หายไปของเทพเฮอร์มีสที่นอกค่ายโดยไม่รู้ถึงภยันตรายใด ๆ เลย การเลี้ยงดูประดุจไข่ในหิน ประดุจนกน้อยในกรงทองมันมีข้อเสียแบบนี้นี่เองสินะ

             “ไม่ได้ ข้างนอกอันตรายมากนะ”

             “แต่ว่าหนูอยากอยู่ด้วย” รีชาเริ่มทำหน้างอ หวังว่าเธอจะไม่ลงไปร้องกับพื้นหรอกนะ ถ้าเป็นแบบนั้นเขาคงทำตัวไม่ถูก

             “พี่ไปทำธุระแป๊บเดียวเอง อาจจะหนึ่งวัน สองวัน หรือสามวัน..”

             “นานค่ะ”

             “เอิ่ม งั้นเดี๋ยวพี่พาไปอยู่กับเจรี่ดีไหม?”

             รีชาครุ่นคิดอยู่แป๊บนึงแต่ก็พยักหน้าหงึกหงัก ขอแค่มีคนอยู่ด้วยคงเเพียงพอสำหรับรีชา ทว่าเรื่องไม่ได้เป็นแบบนั้น… เมื่อไปหาเจโรมที่ชายหาดแล้วฝากฝังน้องสาวคนเล็กเป็นคนอย่างดีให้พี่รองช่วยดูแล มันควรจะเป็นแบบนั้นแหล่ะ แต่เมื่อดีนเดินกลับมาที่บ้านเพื่อเตรียมสัมภาระแล้วพร้อมจะออกเดินทาง เขาก็เห็นว่ารีชายิ้มแป้นอยู่ที่หน้าประตูบ้านโพไซดอน

             “เดี๋ยวนะ เธอมาอยู่ตรงนี้ได้ยังไง?”

             “ก็พี่เจรี่เผลอ”

             คำตอบของสาวน้อยทำเอาชายหนุ่มกลอกตา ไม่รู้ทำไมความดื้อของเธอทำให้เขานึกถึงตัวเองตอนเด็ก ๆ ...เป็นเด็กที่มีเหตุมีผลนะ กระนั้นก็เอาแต่ใจ

             ‘แม่ครับ พ่อครับ ลุงไมค์ ผมขอโทษ’

             หากชาวพุทธเชื่อในผลของกรรมหรือเวรกรรมตามสนอง เขาอาจจะกำลังพบกับสิ่งนั้นอยู่ก็เป็นได้ เจ้ากรรมนายเวรที่มาในรูปแบบของน้องสาว อย่างน้อยก็ดีที่เธอน่ารัก และเขาก็เป็นผู้ชายใจอ่อน

             “จะไปด้วยให้ได้เลยใช่ไหม?” ดีนย่อตัวลงในระดับเดียวกันกับเด็กหญิง เขาวางมือบนหัวของเธอก่อนจะขยี้กลุ่มเส้นผมหยิกหยักศกสีจินเจอร์อย่างมันเขี้ยว ฝ่ายเจ้าตัวเล็กก็หัวเราะคิกคักอย่างชอบใจ

             “ใช่ค่ะ หนูอยากไปด้วย”

             “เฮ้อ.. ให้ตายสิ”

             ดีนไม่ใช่คนเข้มงวดหรือดุอยู่แล้ว และถึงแม้เขาดุก็คงไม่มีใครกลัว ร่างสูงครุ่นคิดอยู่สักเล็กน้อย...

             จากประสบการณ์ที่ผ่านมาครั้งแรกบาดเจ็บจนได้รับได้รับบาดแผลขนาดใหญ่ก็จริงแต่ถือว่ายังห่างไกลจากจุดสำคัญอยู่มาก หรือตอนไปสู้ที่เฮติหากไม่เจอแม่มดดำเขาก็สู้ได้สบายถ้าก็อบลินไม่ยิงขีปาณาวุธ บางทีอสุรกายหรือสิ่งชั่วร้ายในนิวยอร์กอาจไม่ได้ตึงมือจนเกินไปก็ได้มั้ง อีกใจนึงก็คิดว่าตัวเองจะย่ามใจไปหน่อยหรือเปล่านะ? ความประมาทเป็นหนทางไปสู่ความตาย นิทานอีสปสอนไว้แบบนั้น…

             หรือบางทีเขาควรจะไปปรึกษาเรื่องนี้กับคุณไครอนก่อนออกเดินทาง…

             “รีชจะออกไปข้างนอกได้ต้องไปขออนุญาตผู้อำนวยการก่อน”

             “คุณไครอนเหรอ?” รีชาตาเป็นประกาย “ได้ค่ะ หนูอยากไปหาคุณไครอน”

            

             ถ้าคิดไม่ได้ก็โยนหน้าที่ให้คนอำนาจสูงสุดในค่ายเป็นคนตัดสินใจแทนก็แล้วกัน แม้ว่าดีนจะไม่รู้ก็ตามว่าทำไมรีชาถึงทำท่าดีใจขนาดนั้นเมื่อบอกว่าจะไปหาคุณไครอน

             .

             .

             .

             เช้าขนาดนี้ปรมาจารย์เซ็นทอร์น่าจะยังไม่ได้ออกไปสอนวิชา ดีนไม่มั่นใจนักว่าวันนี้ไครอนมีไปสอนที่ไหน เขาไม่ได้ดูตารางสอนเลยตั้งแต่ที่กลับมาจากเฮติ เพราะนอกจากวิชาหอกและโล่แล้วเขาก็ไม่ได้สนใจเรียนอย่างอื่นอีกยกเว้นอาวุธระยะไกลที่ทรงประสิทธิภาพอย่างเช่นปืน แต่ปืนกับค่ายลูกเทพกรีกนี่เนี่ยนะ ไม่เห็นจะมีอะไรที่เข้ากัน สอนอาวุธให้เด็กอายุสิบสองสิบสามใช้มันจะอันตรายเกินไปหน่อยหรือเปล่า

             แต่ช่างเรื่องนั้นไปเถอะ…

             สองพี่น้องต่างวัยสายเลือดโพไซดอนมาถึงที่บ้านใหญ่ เขาพอจะเห็นเงาที่วูบไหวอยู่ภายในห้องผ่านกระจกสเตนกลาสที่บานประตู ตอนนี้ไครอนน่าจะตื่นแล้ว ไม่จำเป็นต้องไปทุบประตูปลุกอย่างเช่นครั้งก่อนหน้าที่เขามาหาอีก ดีนเคาะประตูตามมารยาท หลังจากได้ยินคำเชิญถึงเข้าไป

             “อรุณสวัสดิ์คุณไครอน”

             “อรุณสวัสดิ์ค่ะ คุณไครอน” รีชาทักทายผู้อำนวยการน้ำเสียงแจ่มใส คราวนี้เธอเดินลิ่ว ๆ ไปที่หน้าของไครอนราวกับอยากเห็นอีกฝ่ายชัด ๆ

             “อรุณสวัสดิ์คุณดีน คุณรีชา” ไครอนเอ่ยทักทั้งสองด้วยน้ำเสียงสุภาพ ก่อนจะหรี่ตาลงเล็กน้อย สองพี่น้องคู่นี้มาหาน่าจะมีอะไรแน่ ๆ “มาเยี่ยมกันแต่เช้า พวกคุณคงมีธุระอะไรใช่ไหม?”

             “ถูกเผ็ง คืองี้ครับ ผมอยากออกไปทำภารกิจตามหาพัสดุของเทพเฮอร์มีส” ดีนยิ้มแฮ่ใส่ไครอน ซึ่งอีกฝ่ายรู้ได้ทันทีว่าหนุ่มหน้าละตินคนนี้มีวัตถุประสงค์อื่นแอบแฝง “แต่ผมไม่แน่ใจว่าระดับของผมจะออกไปข้างนอกโดยปลอดภัยหรือเปล่า แล้วรีชก็อยากจะตามออกไปด้วยน่ะครับ”

             “คุณยังไม่มั่นใจในตัวเองอีกหรือคุณดีน? แม้ว่าคุณจะผ่านสงครามกลางเมืองที่ปอร์โตแปงซ์มาแล้วน่ะหรือครับ?” ไครอนหัวเราะหึในลำคอ “บางทีคุณควรจะมีความมั่นใจในตัวเองมากกว่านี้นะ”

             “เอ่อ.. ถ้าฟังไม่ผิดแปลว่าคุณกำลังบอกว่าเลเวลผมพอที่จะออกไปใช้ชีวิตเหมือนเดิมได้แล้วใช่ไหม?” มีประกายในแววตา อย่าบอกนะว่านี่จบหลักสูตรการใช้ชีวิตในค่ายฮาล์ฟบลัดแล้ว ก็ไม่ยากนี่นา..

             “ช้าก่อนคุณดีน” ไครอนกลั้วหัวเราะแผ่วเบา “แค่ออกไปทำภารกิจไปเช้าเย็นกลับ หรือแค่ค้างคืนหนึ่งถึงสองคืนน่ะได้ แต่คุณคงจะสู้กับอสุรกายที่แห่กันมาหลังจากนั้นไม่ไหวหรอก และโลกภายนอกไม่ได้มีแค่ก็อบลินที่คุณเคยเจอ”

             “อ้าวเหรอ” ดีนยกมือขึ้นลูบท้ายทอยแล้วหัวเราะแหะแก้เก้อ “แต่งี้แปลว่าผมแอบแว้บออกไปข้างนอกได้บ้างสินะ” คำสารภาพในใจหลุดออกมา ทำเอาไครอนหรี่ตาดุ

             “แค่ทำภารกิจเท่านั้น” ไครอนย้ำจุดประสงค์ “ส่วนคุณรีชา ผมประเมินว่าเธอยังไม่ผ่านการสู้รบ ระดับอาจจะต่ำเกินไปหากต้องไปเผชิญหน้ากับอสุรกายเพียงลำพัง”

             “เอ๋!?” ได้ยินแบบนั้นเด็กสาวก็เบะปากทำหน้าเหมือนกับจะร้องไห้

             “แต่ผมเชื่อว่าพี่ชายจะปกป้องคุณได้ ขอเพียงแค่ไม่นำตัวเข้าไปเสี่ยงอันตรายเกินไป และเชื่อฟังที่คุณดีนบอกทุกอย่าง”

             “ได้ค่ะ! หนูจะทำตามที่พี่ดีนบอกทุกอย่างเลยค่ะ!”

             น้องสาวรีบตอบรับอย่างขันแข็งตรงกันข้ามกับพี่ชายที่กลอกตาเพราะสัมผัสความดื้อของเธอมาแล้ว

             “ถ้างั้นผมก็คิดว่าคงไม่มีปัญหาอะไร” ไครอนยิ้มมุมปากให้เด็กหญิงก่อนจะหันมาทางดีน “ส่วนคุณ.. ผมรู้ว่าคงห้ามไม่ให้คุณเถลไถลไม่ได้ ผมหวังว่าคุณจะไม่พาคุณรีชาไปในสถานที่อโคจรแม้สถานที่ในการทำภารกิจอาจจะเป็นร้านเหล้าหรืออะไรก็ตาม”

             “โธ่ คุณไรคอน! ผมมีสามัญสำนึกน่า!” ดีนแหววใส่ อะไรกันเขาดูไม่น่าเชื่อถือขนาดนั้นเลยเหรอ!? แค่เมาเลอะเทอะนิดหน่อยเอง แต่ไม่เคยทำอะไรเสียหายในค่ายนี่นา ถ้างั้นยกมือขึ้นสาบานก็ได้ “สัญญา งานนี้จะไม่มีแอลกอฮอล์มาเกี่ยว”

             “ขอให้เป็นเช่นนั้น ถ้าอย่างนั้นพวกคุณก็เตรียมตัวสำหรับออกเดินทางเถอะครับ”

             “โอเคครับ ขอบคุณมาก ถ้างั้นผมอาจจะขอลาออกไปข้างนอกสักสองสามวัน”

             ดีนฉีกยิ้มกว้างตรงกันข้ามกับผู้อำนวยการที่ทำหน้าหงิกใส่ เขารีบจูงมือน้องสาวออกไปก่อนจะโดนด่าตามหลัง แม้จะรู้ว่าอีกฝ่ายไม่ทำแบบนั้นก็ตามที เด็กหญิงตัวน้อยโบกมือบ๊ายบายคุณไครอน จากนั้นบานประตูห้องทำงานของผู้อำนวยการก็ปิดลง

             “คิดดีแล้วหรือเปล่านะที่ให้สองคนนี้ไปด้วยกัน…” ปรมาจารย์ไครอนยกมือขึ้นนวดขมับ กลัวเหลือเกินว่าเด็กหญิงตัวน้อยจะถูกพี่ชายปลูกฝังสิ่งไม่ดีใส่หัว

Daemon HEROES

Chiron Test #2

เดม่อนเดินเข้าไปยังห้องทำงานไครอน ดูเหมือนเขาต้องพูดคุยรายละเอียดการทดสอบนี้กับไครอนให้เข้าใจชัดแจ้ง เพื่อจะได้ออกไปทำการทดสอบ

สำหรับเขาไครอนเป็นครูฝึกที่ดี ถ้าเขาไม่ได้ไครอนตัวเองคงอ่อนแอและโดนอสุรกายกินไปสักวัน อีกคนก็พี่... เอ๊ะแปลกชะมัด ทำไมเขาถึงลืมเลือนชื่อของเขาไปได้ล่ะ ความทรงจำส่วนนั้นเหมือนกับว่ามันค่อย ๆ เลือนลาง นี่เกิดจากอะไรกันแน่

"อ่า คุณแคนเนลท์ กลับมาจากภารกิจแม่ของเธอแล้วสินะ" ไครอนพูดทักทายเมื่อเห็นผมเดินเข้ามา

"ภารกิจของแม่นับว่าหินพอสมควรเลย แต่ต้องขอบคุณคุณไครอนและคนอื่น ๆ ที่สอนให้ผมต่อสู้เป็นนะครับ ผมถึงรอดมาได้" เดม่อนกล่าวอย่างนอบน้อมก่อนเขาจะเอ่ยขึ้นต่อ

"จริงด้วยครับ ผมมาครานี้ เพื่อจะมาขอทำแบบทดสอบ #2" 

"เธอแน่ใจนะว่าพร้อม การทดสอบนี้คือการไปเผชิญหน้ากับราชสีห์นีเมียน ซึ่ง...." ไครอนมองเด็กหนุ่มบ้านหมายเลข 10 

"ครับ" ผมพูดเสียงหนักแน่นก่อนจะพูดขึ้น "ผมเข้าใจถึงความโหดของอสุรกายตัวนี้เป็นอย่างดีตามที่ได้ศึกษา แต่ผมคิดว่าตัวผมตอนนี้น่าจะพอสู้มันได้แล้ว แม้ผมจะเป็นบุตรแห่งอะโฟร์ไดต์ แต่คุณไครอนคงไม่ลืมรุ่นพี่ไพเพอร์ที่เผชิญหน้ากับยักษ์โบราณมาแล้วใช่ไหม"

"อ่า ไพเพอร์... เรื่องนั้นฉันไม่ลืมหรอก" ไครอนพูดขึ้นก่อนจะเดินมาหยุดตรงหน้าผม "ถ้าเธอมั่นใจ ก็ไปเลย ขออวยพรให้เธอโชคดี"

"ครับผม" เดม่อนตอบรับอีกฝ่าย ก่อนจะน้อมตัวอำลาเพื่อเดินออกมาจากห้อง 

-

Ripley BRAVE

White Swan in The Ocean

          จากทางเข้าค่ายสู่ ‘บ้านใหญ่’ ที่เขานำทางมา พวกเธอเดินเข้าไปภายในจนกระทั่งพบกับห้องทำงานอันแปะป้ายไว้ว่า ‘ห้องทำงานไครอน’

          ไครอน? คงแค่ชื่อแหละมั้ง

          ริปลีย์ที่มีตำนานกรีกในหัวก็นึกไปถึงไครอน เซนทอร์ผู้เป็นอาจารย์ของอคิลิส แต่ก็คิดเพียงว่าคงจะเป็นชื่อตำแหน่งไม่ก็ชื่อของเจ้าของค่ายฮาล์ฟบลัด ทว่าทุกสิ่งที่คิดมานั้นแตกเพล้งทันตาเห็นเมื่อร่างสูงผู้นำทางมาเคาะประตูและเปิดออก

          เซนทอร์!? เอาจริง!?!

          ดวงตาของริปลีย์เบิกขึ้นด้วยความตกใจเมื่อภาพตรงหน้าของเธอคือเซนทอร์จริงๆ ร่างเล็กที่ยืนขาแข็งอยู่ด้วยอารมณ์ที่ไม่สามารถอธิบายได้ก็ถูกพี่สาวของตนเองจับจูงเข้าไปในห้องให้เรียบร้อย

          “ยินดีต้อนรับเข้าสู่ค่ายฮาล์ฟบลัด” เซนทอร์ที่ชื่อว่าไครอนกล่าว— “ตอนนี้พวกเธอยังไม่ได้รับการรับรองสายเลือดจะได้พักที่บ้านเฮอร์มีสก่อน ไม่ต้องกังวล เด็กๆในบ้านนี้ค่อนข้างอัธยาศัยดี”

          สิ้นคำกล่าวไครอนก็เอี้ยวตัวไปหยิบเสื้อมาให้สาวน้อยทั้งสองเพื่อเป็นสัญลักษณ์ถึงการเข้าร่วมค่ายอย่างเป็นทางการ

          เทพโอลิมปัสงั้นหรอ…ฝันที่ไม่กล้าฝันสุดๆ

Johnathan BELIEVER

Δ LΦTTLΞ ΠΞW MΞMΒΞR

ความหน้าตื่นตาตื่นใจของบรรยากาศในค่าย ทำเอาเธอนั้นลืมเรื่องข้างนอกไปจนหมดสิ้น ชายร่างใหญ่พาเธอเดินมาห้องที่ทุกๆคนจะต้องเข้ามาในจุดๆนี้ตลอด เมื่อพวกเขาเป็นเด็กใหม่ และเด็กหญิงผู้นี้ก็เช่นเดียวกัน ชายหนุ่มเคาะประตู แล้วก็มีเสียงนึงดังออกมาจากในนั้น 

"เข้ามาได้" 

มันเป็นเสียงที่เขานั้นคุ้นเคย ทุกๆครั้งที่ได้ยิน และเมื่อเขาเปิดเข้าไป ภาพของชายสูงวัยนั่งรถเข็นประจำของเขา ก่อนที่จะพาเธอเดินไปยังโตีะทำงานของชายสูงอายุคนนั้น 

"ขอชื่อ ของเธอหน่อยสิ ดูยังเด็กอยู่ เธอจะสามารถเข้าร่วมกิจกรรมได้ตาที่ต้องการ เข้าใจที่ฉันบอกนะ"

ไครอนเอ่ยถามซ้ำ

"ทราบค่ะ"

เด็หยิงตอบอย่างฉะฉาน

"เอาล่ะ เริ่มจากชื่อของเธอ"

ไครอนเริ่มเอ่ยถาม

"ทีฟา เรมิโคว่า ค่ะ"

เด็กหญิงเอ่ยตอบ

"อายุ?" 

"12ปีค่ะ"

"สายเลือดเทพีแห่งชัยชนะ ไนกี้ พูดก็พูดเถอะ ตั้งแต่ที่ค่ายตั้งมา มีเพียงสองคนที่เป็นสายเลือดเทพทีเเกิดจากเหล่าไททั่นแต่ก้ได้เป็นเทพ ตอนนี้ที่นี่ก็มีเพียงแค่สองคน หนึ่งในนั้นคือเธอ.."

ไครอนเอ่ย ทำให้เด้กหญิงสงสัย

"แล้วสายเลือดที่คุณลุงพูดเนี่ย ยังมีอีกคนงั้นเหรอคะ? เขายังอยู่ในที่นี่ใช่มั้ยคะ?" 

เด็กหยิงเอ่ยถามอย่างสงสัยไคร่รู้ ก่อนที่ไครอนเองจะถามกลับเด็กหญิงไป

"ลองทายดูสิ.." 

ไครอนยิ้ม ก่อนที่จะปิดแฟ้มลงทะเบียนแล้วเอ่ยกับเด้กหญิงและชายชราร่างใหญ่

"เอาล่ะ การลงทะเบียนเสร็จเพียงเท่านี้ เดี๋ยวฉันจะให้เจ้าหน้าที่พาเธอไปที่บ้านพัก ส่วนคุณจอห์นฯ.."

ชายหนุ่มตอบรับหลังจากที่ไครอนเรียกเขา

"ขอบใจสำหรับเมื่อคืน หวังว่าแม่ของคุณจะภูมิใจ.. แล้วก็ฉลองวันคล้ายวันเกิดย้อนหลังด้วย ปีนี้ก็เข้าสู่เลขสองตัวสุดท้ายแล้วสินะ ฮะๆๆ" 

ไครอนเอ่ยแสดงความยินดี ก่อนจะตบไหล่ชายชราร่างใหญ่ ซึ่งเขาก็โค้งตัวเพื่อรับเกียรติจากผู้ดุแลค่าย

"เอาเถอะๆ ตอนนี้คุณควรไปรักษาตัวให้เรียบร้อยก่อน แม่คุณเห็นคุณในสภาพนี้ คงไม่ปื้มเท่าไหร่นักหรอก"

ชายในรถเข็นเอ่ย ก่อนที่ชายชราร่างใหญ่จะเดินออกจากห้องทำงานของไครอน ตรงไปยังสถานพยาบาลเพื่อรักษาตัวตามปกติ..  

Ripley BRAVE

White Swan in The Ocean

          เมื่อมีสัญลักษณ์ขึ้นแล้วคนที่อยู่ในพื้นที่ที่เขาไม่คุ้นหน้าริปลีย์ก็รับทราบเป็นอย่างดีเลยว่านี่คือเด็กใหม่ที่เพิ่งได้รับการรับรองสายเลือด เธอจึงได้รับคำแนะนำถึงสิ่งที่เธอต้องทำต่อจากนี้นั่นก็คือ

          ไปหาไครอนที่ห้องทำงานแล้วบอกเรื่องที่มีสัญลักษณ์โผล่นะ

          นี่จึงเป็นเหตุผลที่ริปลีย์อยู่หน้าห้องเซนทอร์เจ้าของนามว่าไครอน

          ก๊อก ก๊อก ก๊อก

          “เข้ามาได้”

          สิ้นเสียงของคนในห้องริปลีย์ก็บิดลูกบิดเปิดประตูก้าวเดินเข้าไปในห้องทำงานของผู้เป็นผู้อำนวยการประจำค่ายฮาล์ฟบลัด ร่างเล็กสูดสายใจเข้าลึกๆก่อนที่จะเอ่ยปากเล่าในสิ่งที่เกิดขึ้น

          “สวัสดีค่ะคุณไครอน พอดีว่าจะมาแจ้งเรื่องการรับรองสายเลือดค่ะ” ริปลีย์กล่าว—

          “มีสัญลักษณ์ปรากฎแล้วสินะคุณสวอนสัน” ไครอนพูด—

          “ค่ะ” ริปลีย์พยักหน้า— “พอดีว่าตอนที่กำลังไปถวายของให้เทพก็มีสัญลักษณ์ตรีศูลปรากฎขึ้น…แบบนี้ใช่การรับรองที่คุณพูดไหมคะ?”

          สิ้นคำกล่าวของสาวน้อยบ้านสวอนสัน ไครอนก็ขยับกายออกจากโต๊ะทำงานของตนแล้วเดินมาทางเจ้าของเรื่องราวที่ได้มาแจ้งในตอนนี้ “งั้นแบบนี้เดี๋ยวผมจะพาไปที่บ้านที่เป็นบ้านของคุณ”

          สิ่งเดียวที่อยู่ในหัวของริปลีย์ในตอนนี้นั้นไม่ใช่เรื่องของบ้าานใหม่ที่กำลังจะไปอยู่ แต่เป็นเรื่องของการขนย้ายของ

          โชคดีที่ยังไม่ได้เอาของออกจากกระเป๋า…

Bright BELIEVER

◇◆ 3 ◇◆

ไบร์ทอึ้งตะลึงงงอารมณ์ความรู้สึกหลากหลาย การไขปริศนาตามหาคำตอบของเหตุผล ทำไมฉันถึงเห็นอสุรกายไล่ฆ่า นำพาฉันมาสู่เรื่องราวบทใหม่ สำหรับคนที่ร่ำเรียนสายทางด้านวิทยาศาสตร์อย่างฉัน มันไม่ง่ายเลยที่จะยอมรับ

นิยามในความคิดฉัน การค้นคว้าหาข้อมูล เพื่อหาข้อเท็จจริง ศึกษา หรืออธิบายสิ่งต่างๆ ที่เกิดเหล่านั้นได้อย่างเป็นระบบ ถือเป็นเครื่องมือสำคัญในการทำงาน แล้วจู่ ๆ ก็มีคนมาบอกว่า ฉันเป็นเลือดผสมมีสายเลือดเทพไหลเวียนอยู่ในตัว คนกลุ่มนั้นเป็นชาวค่ายที่มาอยู่ที่ก่อน ทุกคนประสบปัญหาชะตากรรมเดียวกัน

ฉันเดินมาจนถึงบ้านใหญ่ คนที่นี่แนะนำว่าไบร์ทควรไปรายงานตัวต่อผู้อำนวยการค่าย ฉันเคาะประตู "ขออนุญาตเข้าไปได้ไหม"

"เข้ามาได้เลย"

เสียงชายวัยกลางคนขานดังตอบรับ ไบร์ทเปิดประตูเข้ามาในห้องทำงานที่ออกแบบด้วยพื้นไม้ทั้งหลัง "ไม้ฮอกกานี งั้นเหรอ" เมื่อลองแตะตรวจสอบดู

"ใช่แล้วสาวน้อย" ไครอนมองหญิงสาวด้วยแววตาพิจรณา

"สาวน้อย ฮ่า ๆ นานแค่ไหนแล้วที่ฉันเคยโดนเรียกด้วยคำพูดนี้กันนะ" ฉันถึงกับหลุดขำ ด้วยรูปร่างลักษณะตัวของฉันมันไปไกลเกินกว่าที่จะเป็นสาวน้อย "คุณคือผู้อำนวยการค่ายสินะ"

"ฉันไครอน"

"ไบร์ท เอมส์ นั่นคือชื่อของฉัน เฮ้…..ขาของคุณ มันเหมือนกับขาของม้า นั่นของจริงใช่หรือเปล่า"

"แน่นอน ฉันเป็นเซนทอร์ การมีขาของม้าก็ไม่ใช่เรื่องผิดปกติอะไร"

ฉันนึกได้เพียงอย่างเดียว อยากตรวจสอบร่างกายเซนทอร์ตรงหน้า อยากผ่าดูชิ้นส่วนต่าง ๆ ของร่างกาย ศึกษาโครโมโซมตัวถ่ายทอดลักษณะทางพันธุกรรม ห้องแล็บวิจัยกำลังร่ำร้องเรียกชื่อไบร์ท "เอาเข้าประเด็นเลย คุณไครอน มันมีวิธีไหนบ้างที่จะทำให้ฉันไม่ต้องเห็นหรือเจออสุรกายอีก รู้ไหมสิ่งนี้มันทำให้ชีวิตของฉันมันยากลำบาก เหมือนจะเป็นบ้า"

"คุณไบร์ท ถ้าให้ตอบตามตรงไม่มีวิธีใดที่คุณไม่มีทางเห็นอสุรกายหรอก เพราะมันเกี่ยวข้องสายเลือดของทวยเทพหล่อเลี้ยงในชีวิตของคุณ ค่ายแห่งนี้ถูกสร้างเพื่อฝึกฝนและคุ้มครองเหล่าลูกครึ่งเทพ"

"แล้วถ้าอย่างนั้นฉันเป็นลูกของใครกันล่ะ" คนที่จะให้คำตอบได้มีเพียงแค่คนผู้นี้เท่านั้น

เซนทอร์ผู้ปราดเปรื่องอมยิ้ม นัยน์ตาอ่อนโยนมองสัญลักษณ์ของเทพที่ปรากฏเหนือหัวไบร์ท บิดารับรองการมาเยือนของธิดาอีกองค์ "เธออาจจะไม่ได้สังเกต แต่สัญลักษณ์รับรองสายเลือดเธอนั้นปรากฏออกมาแล้ว"

"สัญลักษณ์ ?"

"มันอยู่เหนือหัวของคุณ สามง่ามตรีศูล เทพแห่งท้องทะเล โพไซดอน"

ฉันเสยผมสีดำยาวขึ้น "เทพโพไซดอนคือพ่อฉัน บอกฉันที ฉันไม่ได้ละเมอหรือว่าฝันไปใช่ไหม พระเจ้า !!"

อากัปกิริยาไบร์ททำให้ไครอนยิ้มอีกครา "ฉันรู้ว่านี่มันคงจะเป็นเรื่องใหม่สำหรับเธอ แต่ในเมื่อเธอได้มาอยู่ที่ค่ายนี้ก็ต้องปรับตัวเพื่อที่จะได้เข้ากับคนอื่น ๆ ให้ได้"

"ปรับตัวก็ทำได้อยู่หรอก" ฉันเอ่ยเสียงแผ่วเบา

มันก็อดสงสัยไม่ได้ หรือเพราะพ่อของฉันคือเทพเจ้า แม่จึงปกปิดบังไม่ยอมบอกเล่าอะไรเลยสักอย่าง เก็บไว้เป็นความลับ จนฉันมารู้ด้วยตัวเองน่ะหรอ 

ไบร์ทไม่ได้รู้สึกยินดีสักนิดกับการได้เป็นมนุษย์ครึ่งเทพ ฉันไม่มีความทรงจำใด ๆ เกี่ยวกับพ่อผู้ให้กำเนิดด้วยซ้ำ 

"หากคุณไม่ได้รับการรับรองจากพ่อฉันคงให้ไปพักอยู่ที่เคเบิล 11 บ้านเฮอร์มีส ซึ่งเป็นบ้านที่ต้อนรับนักเดินทางทุกคนสำหรับคนที่ยังไม่ถูกรับรอง ฉันก็ต้องขอแสดงความยินดีกับเธอด้วยคุณไบร์ท ตอนนี้คุณสามารถไปพักร่วมกับพี่น้องคนอื่น ๆ ได้เลย ที่บ้านพักหมายเลข 3" ก่อนไครอนหยิบเสื้อค่ายยื่นส่งมอบ

"เอ่อ ขอบคุณ" นักชีววิทยาทางทะเลรับเสื้อค่ายสีส้มสีโดดเด่นสะดุดตา ถ้าเปรียบสมองไบร์ทเป็นคอมพิวเตอร์ ระบบเครื่องรันรวน Error

Eloise HEROES

บ้านใหญ่

“ถึงแล้วที่นี่แหละบ้านใหญ่”

เอโลอิสเดินตามชาวค่ายแปลกหน้ามาจนถึงจุดหมายที่เธอจะต้องรายงานตัว พอดูแล้วบ้านมันก็ใหญ่สมชื่อจริง ๆ นั่นแหละ เธอยืนมองกวาดสายตาโดยรอบบริเวณหน้าบ้านแห่งนี้ หลังประตูบานนี้จะมีอะไรกันแน่ยังคงเป็นปริศนาที่เธอต้องหาคำตอบด้วยตัวเอง

“ขอบคุณนะคะ”

“ไม่เป็นไรงั้นขอตัวก่อนนะ พอดีมีฝึกต่อ ยินดีต้อนรับอีกครั้งเด็กใหม่!”

เอโลอิสพยักหน้าก่อนมองดูการจากไปของชาวค่ายคนนั้น ว่าแต่…ฝึกงั้นเหรอ?...ฝึกอะไร? ที่นี่ต้องฝึกด้วยเหรอ อย่าบอกนะว่านอร่าหลอกให้เธอมาอยู่ค่ายทหารแล้วจับฝึกเพื่อจะส่งเธอไปรบที่ยูเครน อิรัก อะไรทำนองนั้นน่ะ! เอโลอิสสลัดความคิดบ้า ๆ ของเธอออกจากหัวตอนนี้มันไม่ใช่เวลาที่จะมาคิดเรื่องพรรค์นี้ เธอเอื้อมมือไปเคาะประตูสองสามที ก่อนจะบิดลูกบิดเข้าไปด้านใน

“ขออนุญาตค่ะ มีใครอยู่ไหมคะ”

ทีแรกไม่มีเสียงตอบรับใด เธอเลยถือวิสาสะเดินเข้ามาแล้วมองสำรวจห้องทำงานที่ถูกตกแต่งอย่างสวยงามด้วยไม้มะฮอกกานี ห้องนี้ดูหรูหราดูแพงกว่าบ้านของเธอทั้งหลังที่กัลเวย์เสียอีก หญิงสาวผมสีเพลิงเห็นของที่วางตกแต่งก็อดมือบอนไม่ได้ เธอหยิบมันขึ้นมาดูอย่างสนใจ ทุกอย่างดูเป็นของมีราคาไปหมด

“นั่นเป็นของเก่าถือระวังด้วยล่ะ” 

เสียงหนึ่งดังมาจากบริเวณโต๊ะทำงานทำเอาเอโลอิสถึงกับสะดุ้งโหยง เธอไม่ทันสังเกตด้วยซ้ำว่ามีคนนั่งอยู่ตรงนั้นด้วย ชายที่ดูมีอายุท่าทางใจดีคนนั้นยิ้มให้เธอ สาวน้อยมือบอนรีบวางของในมือกลับที่เดิมในทันทีพร้อมส่งยิ้มเจื่อน ๆ กลับไปให้อีกฝ่าย

“ขะ…ขอโทษค่ะ”

“ไม่เป็นไรหรอก ฉันชื่อ ไครอน เป็นผู้อำนวยการค่ายแห่งนี้ ว่าแต่เธอคือเด็กใหม่ใช่ไหม?”

“โอ้…ลืมแนะนำตัวไปเลยค่ะ ฉันชื่อเอโลอิส เพจ มาที่นี่ตามคำแนะนำของพี่นอร่าน่ะค่ะ”

“นอร่างั้นเหรอ?...ไม่ได้ยินชื่อนี้เสียนานเลย ฉันยังจำแม่สาวน้อยคนนั้นได้ดีเธอคือหนอนหนังสือตัวยงเชียวล่ะ” ชายแก่หัวเราะในลำคอพร้อมกล่าวถึงนอร่าอย่างภูมิใจ

“มิน่าล่ะ ถึงได้ทำงานบรรณารักษ์” เอโลอิสพึมพำเบา ๆ กับตัวเอง

“นั่นเป็นเรื่องน่ายินดีที่ได้ทราบว่าคุณนอร่าได้ทำในสิ่งที่เขารัก” เอโลอิสสะดุ้งนิดหน่อยเมื่อได้ยินการตอบกลับของคุณไครอนเพราะไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะได้ยิน

“ว่าแต่พี่เขาเป็นลูกเทพองค์ไหนเหรอคะ?”

“เขาไม่ได้บอกเธอเหรอ?”

“ฉันถามเขาแล้วแต่เขาไม่บอก”

“งั้นฉันก็จะปล่อยให้มันเป็นความลับต่อไปเช่นกัน” ไครอนตอบพร้อมหัวเราะในลำคอ

“อ้าว!”

“เรื่องนั้นไม่สำคัญเท่าเรื่องที่เธอมาอยู่ ณ ที่แห่งนี้หรอกนะ ที่ผ่านมาคงได้พบเจอความผิดปกติบางอย่างมาบ้างแล้วสินะ”

“ก็…เจอมาตั้งแต่อายุ 12 ปี แล้วก็เจอมาตลอดจนกระทั่งได้รู้จักกับพี่นอร่า แต่เรื่องที่พี่เขาเล่ามันก็ยากที่จะเชื่อนิดหน่อย ฉันก็เลยคิดว่าอยากลองมาพิสูจน์ความจริงด้วยตัวเองน่ะค่ะ"

“ไม่มีอะไรที่เกินจริงหรอกคุณเพจ เพียงเพราะคุณไม่เคยเห็นมันก็ไม่ได้หมายความว่ามันจะไม่มีจริง”

กล่าวจบไครอนก็ลุกขึ้นมาจากด้านหลังโต๊ะทำงาน ก่อนจะเดินมาอยู่ตรงหน้าของเอโลอิส สาวน้อยผมสีเพลิงตาเบิกโพลงเมื่อพบว่าท่อนล่างของอีกฝ่ายเป็นม้า เธอแทบจะเข่าอ่อน คนครึ่งม้ามีจริงงั้นเหรอ? เธอพยายามขยี้ตาแล้วหยิกแก้มตัวเอง เจ็บ…เธอรู้สึกเจ็บ นั่นแสดงว่าเธอไม่ได้ฝันไป

“นะ…นี่มัน…”

“เธอคงยังไม่รู้จักเซนทอร์สินะ”

“กะ...ก็เคยเห็นแต่ในหนังค่ะ แต่ไม่คิดว่าจะมีจริง…”

“อย่างที่ฉันบอกไม่เคยเห็นไม่ได้หมายความว่าไม่มีจริง หลังจากนี้เธอจะได้เห็นอีกเยอะเชียวล่ะ เอาล่ะ…ฉันคิดว่าเธอคงเหนื่อยจากการเดินทางมาพอสมควรแล้ว ฉันจะพาเธอไปอยู่ที่บ้านเฮอร์มีสที่นั่นจะเป็นที่พักอาศัยของเธอจนกว่าจะมีการเปลี่ยนแปลง”

“เปลี่ยนแปลง? หมายความว่ายังไงเหรอคะ?”

“เดี๋ยวเธอก็จะรู้เองในสักวัน” 

ไครอนเผยรอยยิ้มแสนอบอุ่นก่อนที่เขาจะเดินไปหยิบเสื้อตัวหนึ่งแล้วเดินกลับมายื่นให้กับเธอเป็นของขวัญ 

“ยินดีต้อนรับสู่ค่ายฮาล์ฟบลัดอย่างเป็นทางการคุณเอโลอิส เพจ”

Dean HEROES

089

ปรึกษาผู้อำนวยการ

             ก๊อก ๆ

             “ขออนุญาตครับ”

             “เข้ามาได้”

             ประตูกระจกสเตนกลาสถูกเปิดออก ผู้ที่เข้ามาคือหนุ่มหน้าเป็นอย่าง ดีน เอลวิน อัลวาเรซ นีล ที่เมื่อบุรุษคนนี้มาเยือนห้องทำงานของไครอนทีไรผู้อำนวยการของค่ายไม่เคยยิ้มอย่างมีความสุขได้เสียที..

             “วันนี้มีธุระอะไรเหรอครับมาเสียดึกดื่นเชียว”

             “ถ้าผมบอกว่าแค่คิดถึงเลยอยากมาเยี่ยมล่ะ?” ดีนฉีกยิ้มกว้างตรงกันข้ามกับไครอนที่กลอกตาเอือมระอาบุตรแห่งโพไซดอนคนนี้เสียเหลือเกิน “ล้อเล่นน่ะ คุณอย่าใจเต้นล่ะ คือว่าผมอยากจะถามเรื่องบอร์ดภารกิจหน่อยน่ะครับ” เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายผายมือออกมาเชิญพูดได้ต่อดีนจึงไถ่ถามเรื่องที่ค้างคาใจ “คือว่าภารกิจของเทพเฮอร์มีสน่ะครับ ผมไปเจอคุณแม่มาด้วยแล้วคุณแม่กับเพื่อน ๆ หลายคนที่อยู่นิวยอร์กเธอฝันแปลก ๆ ว่าถูกปีศาจทำร้ายแล้วก็มีแผลตอนตื่นขึ้นมาด้วย ไม่ได้เป็นแค่แม่ผมคนเดียว แต่เหมือนว่าเพื่อนแม่คนอื่น ๆ ก็จะเป็นเหมือนกันด้วยนะครับ คงไม่ใช่ว่าเป็น.. คำสาปหรอกใช่ไหม?”

             พูดก็พูดเถอะ ดีนรู้สึกไม่ไว้ใจเทพีเฮคาทีเลยแม้แต่น้อยแม้ว่านางจะเป็นมารดาเทพของเพื่อนเขาอย่างแมคเคนซี เพราะว่าเขาก็เคยได้รอยแผลจากตอนที่ฝันถึงนางด้วยเช่นกัน แล้วคุณแม่ของเขากับทีมงานก็ผ่านเหตุการณ์ที่เฮติกันมาทั้งคณะ หากว่าคุณแม่ของเขาได้รับคำสาปเพียงเพราะไปช่วยชาวเฮติดีนก็รู้สึกว่ามันไม่แฟร์เอาเสียเลย

             “นั่นน่าจะเป็นผลกระทบของผู้ควบคุมฝันร้ายอย่างโครินเธียน”

             “โครินเธียน? ใครนะ?” ดีนแสดงสีหน้าฉงนเมื่อได้ยินชื่อไม่คุ้นหูเป็นครั้งแรก แต่ก็โล่งใจไปได้หน่อยที่นี่ไม่ใช่ฝีมือของเทพีแห่งมนตรา

             “โครินเธียนหรือฝันร้าย เขาหลบหนีออกมาจากโลกแห่งความฝันเมื่อไม่นานมานี้ แต่ตอนนี้ทุกอย่างน่าจะกลับสู่ความปกติแล้วหลังจากที่คุณเฟเรียธิดาแห่งฮิปนอสทำภารกิจจับกุมเขาส่งเข้าสู่โลกแห่งความฝันสำเร็จ”

             “อ้อ แบบนี้นี่เอง ถ้างั้นผมคงไม่ต้องเป็นห่วง..”

             ไครอนยิ้มที่มุมปากเพียงนิด พอเป็นเรื่องของมารดาเด็กบ้านโพไซดอนชอบวิ่งมาหาเขาทุกครั้งไปตั้งแต่คราวของเพอร์ซี่ แจ็คสัน

             “แล้วก็มีอีกเรื่องนึงครับ ผมเพิ่งเห็นเรื่องการสอบวัดระดับที่ต้องกำจัดสิงโตมินเนียน”

             “คุณหมายถึงสิงโตนีเมียน?” ไครอนแก้คำ

             “อา.. ใช่ ๆ นีเมียนครับ คือว่า.. ผมคิดว่าพีต้าคงไม่ปลื้มแน่ ๆ ถ้ารู้เข้าว่าค่ายเราให้เด็กไปกำจัดสิงโตเพื่อสอบวัดความสามารถ แล้วผมก็ไม่อยากจะฆ่ามันด้วย”

             ได้ยินแบบนั้นไครอนก็แค่นหัวเราะออกมา

             “ผมคิดว่าราชสีห์นีเมียนคงไม่ได้รับการคุ้มครองจากองค์กรพิทักษ์สัตว์หรอกนะครับ” เขายกมือขึ้นดันแว่นตาก่อนจะกล่าวต่อ “หน้าที่ของราชสีห์นีเมียนแต่เดิมมีไว้สำหรับทดสอบเหล่าเดมิก็อดอยู่แล้ว แม้ว่าคุณจะสังหารมันไปแต่ราชสีห์ก็จะถูกส่งกลับมาอีกครั้งเพื่อเป็นทบทดสอบอยู่ดี”

             “เกิด ตาย วนเวียนงั้นเหรอ แล้วแบบนี้จะไม่เข้าข่ายการทรมาณสัตว์?” ดีนนิ่วหน้า ด้วยความคิดคนสมัยใหม่แบบเขาไม่เข้าใจตรรกะความคิดนั้นที่ไครอนอธิบาย “แบบนั้นมันน่าสงสารออกจะตายไปครับ มาเพื่อเป็นบททดสอบ พอแพ้ก็ถูกฆ่า พอถูกฆ่าก็ถูกส่งมาเพื่อเป็นบททดสอบของคนต่อไป ทำอย่างกับเป็นมอนสเตอร์ในเกมที่มีเวลาการเกิดใหม่ไปได้”

             “แล้วถ้าผมบอกว่าหลักการของราชสีห์นีเมียนคล้าย ๆ แบบนั้นล่ะ?”

             “ห๊ะ ยังไงนะที่คุณบอกว่าคล้าย” เขาขมวดคิ้วไม่เข้าใจ ราวกับผู้อำนวยการกำลังจะบอกว่าสิงโตตัวนั้นเป็นเพียงแค่ข้อมูลเลขศูนย์กับเลขหนึ่งที่ต่อให้ถูกทำลายไปก็จะถูกสร้างขึ้นมาใหม่ได้คล้ายสิ่งที่ไม่มีชีวิตจิตใจ

             “ราชสีห์ตัวจริงถูกกำจัดไปตั้งแต่คราวของเฮอร์คิวลิสแล้ว ตัวที่คุณจะได้สู้เป็นเพียงแค่จิตวิญญาณของราชสีห์ตัวเก่าที่ถูกทำสำเนาเอาไว้ แต่หากคุณไม่อยากจะสู้ผมก็ไม่บังคับจะให้คุณผ่านการทดสอบ”

             พอฟังทฤษฎีที่ดีนไม่รู้ว่าเป็นเรื่องจริงหรือไครอนเพียงแค่ปั้นน้ำขึ้นมาเพื่อให้เขาสบายใจ ซึ่งถูก ฟังแล้วก็รู้สึกสบายใจขึ้นมาได้พอควร

             “แล้วถ้าผมอยากผ่านการทดสอบล่ะครับ คุณมีอะไรจะแนะนำผมบ้างไหม?”

             “แน่นอน” ไครอนยิ้ม “ราชสีห์นีเมียนเป็นสิงโตที่มีขนาดใหญ่กว่าปกติ ถ้าคุณได้เห็นอาจจะรู้สึกปราณีกับมันน้อยลงและอยากมีชีวิตรอดมากขึ้น แต่ไม่ต้องห่วง ในการทดสอบนี้เราจะส่งแซเทอร์ที่เป็นผู้ช่วยไปหนึ่งคน เขาไม่ได้มีหน้าที่ช่วยสู้แต่จะเป็นคนพาคุณหนีหากเกิดเหตุไม่คาดฝัน”

             ได้ยินแค่นี้ดีนก็กลืนน้ำลายลงคอ การทดสอบเสี่ยงตายถึงขนาดนี้ทำเอาเขาอยากบอกว่า ‘ขอโทษครับ ผมไม่ทำแล้วได้ไหมครับ’ แต่ไครอนก็พูดต่อ ไม่เปิดโอกาสให้ดีนได้ถอนตัว

             “ผิวหนังของมันฟันแทงไม่เข้า เปล่าประโยชน์ถ้าคุณจะต่อสู้โดยไร้การวางแผนหรือใช้พละกำลังเพียงอย่างเดียว ซึ่งจุดที่จะโจมตีเข้าได้ก็มีอุ้งเท้า ปาก ตา หากคุณโจมตีที่จุดอ่อนย้ำ ๆ ก็คงพอที่จะล้มมันได้ และพอชนะให้นำสินสงครามกลับมาแสดงเป็นหลักฐานให้แก่ผม”

             “เอ่อ.. แล้วสินสงครามที่ว่านั่น”

             “คุณต้องแล่หนังของราชสีออกมาครับ” ไครอนตอบหน้านิ่งตรงกันข้ามกับดีนที่ทำหน้าเหวอ

             “เดี๋ยวก่อน! จะให้ผมแล่หนังสิงโตเนี่ยนะ!? คือว่าผมทำไม่ได้อ่ะ ผมกลัวเลือด ได้เป็นลมไปก่อนแน่ ๆ แล้วอีกอย่างคุณบอกว่าหนังมันหนามากอาวุธฟันแทงไม่เข้าแล้วผมจะแล่หนังมันออกมาได้ยังไง?”

             “ตั้งแต่ที่คุณต่อสู้มาเคยเห็นเลือดของอสุรกายไหมล่ะครับ?” ผู้อำนวยการถามกลับ “ส่วนเรื่องแล่หนังไม่ออกไม่ต้องกลัว มันง่ายกว่าที่คุณคิดมาก ๆ เมื่อถึงตอนนั้นก็จะทราบได้ด้วยตัวเอง”

             “มีให้ลุ้นด้วยตัวเองอีกแล้ว เรื่องบางเรื่องไม่ต้องเซอร์ไพรส์ก็ได้” เขาตัดพ้อ ต่อให้ต่อสู้ชนะสิงโตแต่ก็ใช่ว่าเขาจะแล่หนังมันออกมาได้ง่าย ๆ ถ้าร้องขอแซเทอร์ที่เป็นผู้สังเกตการณ์ให้ช่วยแล่หนังจะได้หรือเปล่านะ…

             “เอาเป็นว่าหากคุณพร้อมที่จะวัดระดับเมื่อไรให้มาแจ้งกับผมอีกทีจะได้เตรียมแซเทอร์ช่วยเหลือไว้ให้ มีอะไรสงสัยอีกหรือไม่ครับ?”

             “เอ่อ.. ถ้านอกเหนือจากเรื่องแล่หนังสิงโตผมก็ไม่มีแล้วล่ะ”

             ไครอนเพียงแค่ยิ้มมุมปาก

             “ถ้าอย่างนั้นก็ขอให้คุณโชคดี”

รับภารกิจ: บททดสอบของไครอน #2
(แต่ดองไว้ก่อน...)

Eloise HEROES

การรับรองจากพ่อ

ในขณะที่เดินออกจากโรงอาหารของค่ายสิ่งแปลกประหลาดก็เกิดขึ้นกับตัวของเอโลอิส เมื่อจู่ ๆ ก็มีสัญลักษณ์ทั่งและค้อนปรากฏขึ้นเหนือหัวของเธอพร้อมแสงเรืองรอง เธอไม่แน่ใจว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่สุดท้ายก็ได้แต่เก็บความสงสัยนี้รอจนรุ่งเช้าจึงได้เดินทางไปยังบ้านใหญ่เพื่อเข้าพบไครอน ตลอดทางที่ก้าวเท้าเดินเธอพยายามครุ่นคริดในหัวว่าสิ่งใดที่พอจะอธิบายเหตุการณ์นี้ได้บ้างแต่คิดเท่าไหร่เธอก็คิดไม่ออก รู้ตัวอีกที่ร่างของเธอก็มาหยุดอยู่หน้าบ้านใหญ่เป็นที่เรียบร้อย

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“เอโลอิส เพจเองค่ะ ขออนุญาตนะคะ”

“เชิญเข้ามาได้”

เธอกล่าวขออนุญาตก่อนจะเปิดเข้าไปด้านใน ซึ่งก็พบว่าคุณไครอนกำลังทำงานอยู่ที่โต๊ะประจำของเขา เจ้าตัวละสายตาจากงานที่กองอยู่บนหน้าแล้วเงยหน้าขึ้นมามองสาวน้อยผมสีเพลิงที่ดูเหมือนอยากจะถามอะไรกับเขาสักอย่าง

“มีเรื่องอะไรเหรอคุณเพจ เมื่อคืนหลับสบายดีไหม?”

“ก็หลับสบายดีค่ะ ขอโทษที่วันนี้มารบกวนนะคะ แต่มีบางสิ่งบางอย่างที่อธิบายไม่ได้เกิดขึ้นกับฉันค่ะ”

ไครอนเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยก่อนเผยยิ้มบาง ๆ ออกมา ดูเหมือนเขาจะรู้อะไรบางอย่างเกี่ยวกับมัน แต่เลือกที่จะถามเอโลอิสก่อนว่าสิ่งนั้นใช่สิ่งเดียวกับที่เขาคิดหรือไม่

“สิ่งนั้นคืออะไรล่ะ?”

“ก็แบบว่า…เมื่อคืนฉันไปหาอะไรกินที่โรงอาหาร แล้วพอกินเสร็จตอนเดินออกมาก็เหมือนกับว่ามีสัญลักษณ์บางอย่างปรากฏขึ้นเหนือหัวมีแสงด้วยล่ะค่ะ”

“หึหึ สัญลักษณ์งั้นเหรอ ถึงเวลาไวกว่าที่คิดนะ”

“มันคืออะไรเหรอคะ?”

“เมื่อเทพให้การรับรองบุตรก็จะมีสัญลักษณ์ของเทพองค์นั้นปรากฏขึ้นเหนือหัวของเธอ”

“หมายความว่ามันคือสัญลักษณ์ของพ่อฉันเหรอคะ”

“ใช่แล้วล่ะ ว่าแต่สัญลักษณ์ที่เธอได้คืออะไรล่ะ”

“มันเป็นรูปทั่งกับค้อนน่ะค่ะ ฉันไม่ค่อยเข้าใจสักเท่าไหร่ พ่อฉันป็นแบล็คสมิธเหรอคะ?”

ไครอนถึงกับหลุดหัวเราะออกมาเมื่อได้ยินคำตอบของสาวน้อย ดูท่าทางเธอจะยังไม่ค่อยรู้เกี่ยวกับเทพผู้เป็นบิดาของเธอมากนัก เขาจึงได้เริ่มอธิบายต่อ

“น่าสนใจมาก นั่นคือสัญลักษณ์ของเทพเฮเฟตัส ซึ่งเป็นเทพแห่งไฟ โรงตีเหล็ก ประติมากรรม งานโลหะ งานก่ออิฐหิน ช่างไม้ โลหะวิทยา ช่างฝีมือ และภูเขาไฟ เห็นไหมว่าพ่อของเธอมีความสามารถมากขนาดไหน”

“เทพเฮเฟตัสคือพ่อของฉันงั้นเหรอคะ?”

“สัญลักษณ์ที่ปรากฎไม่เคยผิดพลาด ถึงเวลาแล้วที่เธอจะต้องย้ายออกจากบ้านเฮอร์มีสไปอยู่บ้านเฮเฟตัสแทน”

สายตาของเอโลอีสเต็มไปด้วยความหลากหลาย เธอแทบจะไม่เชื่อหูของตัวเองว่าพ่อของเธอคือเทพเฮเฟตัส เธอเคยอยากรู้มาตลอดว่าพ่อของเธอคือใคร แต่ก็ไม่คิดว่าจะได้คำตอบที่พีคขนาดนี้ แถมตอนนี้เธอยังต้องโยกย้ายบ้านอีกครั้งทั้งที่เพิ่งนอนบ้านเฮอร์มีสได้เพียงคืนเดียวเท่านั่น ดูท่าแล้วพ่อของเธอคงอยากให้ลูกไปนอนบ้านตัวเองไว ๆ ไม่อยากให้ไปรบกวนบ้านคนอื่นนาน

“ว่าแต่...บ้านเฮเฟตัสอยู่ตรงไหนเหรอคะ? ฉันไม่รู้ทาง”

“ไม่ต้องห่วงเดี๋ยวฉันจะพาเธอไปเอง กลับไปเก็บข้าวของแล้วตามฉันมา”

Marina -

เปิดตัวที่บ้านใหญ่

มาริน่าเดินตามแพทริกไปยังบ้านใหญ่ เพียงไม่นานนักก็ได้มาถึงยังหน้าบ้านใหญ่ก่อนแพทริกจะพูดแนะนำ

"ด้านในนี้มีคุณไครอนพักอยู่ด้านใน คุณไปรายงานตัวด้านในได้เลยนะครับ ผมขอตัวไปทำธุระก่อน"

"ขอบคุณ คุณแพทริกมากที่คอยแนะนำมาตลอดทางและคอยดูแลมาตลอดทาง"

มาริน่าเดินตรงเข้าไปบ้านไม้ฮอกกานี มาริน่าเคาะประตูเพื่อขออนุญาติก่อนจะเดินเข้าไปด้าน

"สวัสดีค่ะคุณไอรอนใช่ไหมคะ"

"สวัสดีเจ้าหนู ผมไครอนผู้ดูแลค่ายแห่งนี้จะคอยดูแลพวกคุณหลังจากนี้"

มาริน่าตกใจเล็กน้อยกับสิ่งที่เห็นคนครึ่งม้า สีหน้าบ่งบอกชัดเจนว่ารู้สึกแปลกใจก่อนเธอจะเริ่มแนะนำตัวของเธอ

"สวัสดีค่ะ มาริน่า เจมส์ เดินทางมากจากทางใต้ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะคุณไครอนขอความกรุณาด้วย"

"ยินดีต้อนรับสู่ค่ายเจ้าหนูมาริน่า สู่ค่ายฮาร์ฟบลัดที่พวกเธอทุกคนนั้นจะได้ประสบการณ์มากมาย และผมแนะนำว่าให้คุณนั้นหมั่นฝึกในเพื่อให้คุณนั้นพัฒนา"

มาริน่าพยักหน้าให้กับคุณไครอนก่อนเธอนั้นจะยืนอ้ำอึ้งอยู่สักพักแต่ไม่นานนักไครอนได้นึกบางสิ่งออก

"อืม ใช่เจ้าหนูนี้เสื้อประจำค่ายฮาร์ฟบลัด คืนนี้เธอต้องไปพักที่บ้านเฮอร์มีส บ้านพักหมายเลข 11 หวังว่าเธอจะทำตัวดีๆ เดี๋ยวผมจะไปส่งคุณเอง"

เมื่อจบประโยคไครอนก็มอบเสื้อให้กับมาริน่าก่อนจะเริ่มเดินไปพาไปยังบ้านเฮอร์มีส

ห
ไ