[บ้านใหญ่] ห้องทำงานไครอน

Lilia

---

Lilia Nix. McNerel

6 / 3 / 2024 | @ Long Island. ห้องทำงานของผู้อำนวยการไครอน

หญิงสาวเดินไปหน้าประตูก่อนที่จะเคาะประตูเพื่อเป็นมารยาท

" เข้ามาสิ ประตูไม่ได้ล็อค "

เธอเองประประตูเข้าไป ก่อนที่จะพบ ' ไครอน ' ผู้อำนวยการค่ายที่นั่งอยู่ภายในห้อง ดูเหมือนเขาจะไม่ใช่มนุษย์ แต่เป็น เซนทอร์!!

" เด็กใหม่สินะ นั่งลงก่อนๆ ไม่ต้องกังวลใจ ที่นี่ปลอดภัย "

เขาลุกขึ้นก่อนที่จะลากเก้าอี้ออกมาเพื่อให้เธอมานั่ง เพื่อจะได้คุยกันอย่างง่ายดาย

" ก็ใช่ค่ะ ลิเลีย นิกซ์. แมคเนเรล "

เธอรู้สึกกังวลเล็กน้อย แต่ก็ได้แต่ยิ้มอ่อนๆเขาเขาไป พลางแต่คิดว่า ฉันมาทำอะไรที่นี่กันแน่ แล้วฉันควรทำเช่นไรตรงนี้

" ข้าชื่อไครอน เป็นผู้อำนวยการค่ายฮาร์ฟบรัด ค่ายสำหรับครึ่งเทพเจ้าอย่างเจ้า ข้าคิดว่าเจ้าคงเคยได้ยินเรื่องนี้นะ?? "

" ก็เคยได้ยินจากแม่น่ะค่ะ อีกอย่าง... คุณไม่ใช่มนุษย์นิ..ใช่ไหม.."

" ก็ใช่...อ่าาา...ระหว่างนี้เธออยู่บ้านเฮอร์มิสไปก่อนนะ ฉันคิดว่าฉันต้องรอรับรองสายเลือดจากพ่อหรือแม่ของเธอสักนิด แต่ไม่ต้องกังวลไป ที่นี่เราเป็นมิตรอยู่แล้วล่ะ ส่วนนี่ เสื้อของเธอ"

เขาหยิบเสื้อสีส้มที่ดูเหมือนจะเป็นเสื้อประจำค่ายนี้ให้กับเธอ ก่อนที่เธอจะลองสวมมัน แต่แปลกที่มันพอดีเฉยเลย ทั้งๆที่ไม่เคยพูดถึงไซส์เสื้อเลยสักนิดเดียว

" ยินดีต้อนรับสู่ค่ายฮาร์ฟบรัดอย่างเป็นทางการนะคุณแมคเนเรล ระหว่างนี้ก็อยู่ที่บ้านเฮอร์มิสไปก่อน แล้วยังไงฉันจะเรียกพบเธออีกครั้ง "

เธอได้แต่พยักหน้าด้วยความสับสนไปน้อย ก่อนที่จะเดินออกมาพร้อมกับเสื้อที่ได้รับมา

---

Feria HEROES

Play it coolFeriaHayes time

หลังจากจัดการกับเจ้าฮาร์ปี้เจ้ากรรมที่สร้างบาดแผลแค้นให้เธอไปหนึ่ง สร้างความอับอายจากการต้องหนีฮาร์ปี้ในครั้งที่สอง ในที่สุดเธอก็ได้กำจัดฮาร์ปี้ตัวพี่เบ้งได้สำเร็จ จากนี้แหละ หึ ๆ ฮาร์ปี้นี่แหละจุดฟาร์มจุดฝึกฝนชั้นดีในช่วงกำลังพัฒนาการการต่อสู้ของเธอในช่วงนี้ แต่ตอนนี้เธอต้องมาส่งขนฮาร์ปี้ให้กับคุณไครอนเพื่อเป็นหลักฐานการสำเร็จภารกิจการล่าฮาร์ปี้จากป่าต้องห้ามในค่ายมาหมาด ๆ

“ขออนุญาตค่ะคุณไครอน”

“เข้ามาได้”

เฟเรียเดินเปิดประตูเข้าไปหาคุณไครอนที่รออยู่ข้างในก่อนที่จะวางขนฮาร์ปี้บนโต๊ะทำงานของคุณไครอน

“ขอโทษที่มาช้านะคะคุณไครอน นี่คือขนฮาร์ปี้ สินสงครามจากการกำจัดฮาร์ปี้ตามที่คุณไครอนสั่งมาค่ะ”

เธอเดินถอยออกมาพลางรายงานผลการทำภารกิจที่เธอพึ่งทำสำเร็จมา ทั้ง ๆ ที่ได้รับคำสั่งมาตั้งนานแล้ว แต่พึ่งมาทำสำเร็จก็เมื่อคืนนี้ถึงจะหนักใจ แต่มีส่งดีกว่าไม่มีล่ะนะ

“เรื่องใช้เวลานานข้าไม่ว่าหรอก เก่งมากเลยนะที่เอาชนะฮาร์ปี้เก่ง ๆ ได้ถึงขนาดนี้ พัฒนาขึ้นเยอะแล้วสินะสาวน้อย”

“ค่ะ ขอบพระคุณมากค่ะคุณไครอน”

เธอยิ้มกว้างที่ได้รับคำชมก่อนจะเข้าไปรับค่าตอบแทนจากภารกิจครั้งนี้

ส่งภารกิจกำจัดฮาร์ปี้

bettyleg

Rufus

ห้องทำงานของไครอน

"ขออนุญาตครับ"

เด็กหนุ่มเคาะประตูเบา ๆ และเอ่ยขออนุญาตออกมาก่อนจะเดินเข้าไปภายในห้องทำงานของผู้อำนายการค่าย ป้ายชื่อและตำแหน่งวางอยู่บนโต๊ะชัดเจนว่าเขามาถูกที่ตามคำแนะนำของชาวค่ายที่พาเขาเข้ามา เด็กหนุ่มเดินเข้าไปก่อนวางสัมภาระลงเบา ๆ และรอให้อีกฝ่ายจัดแจงเรื่องต่าง ๆ ให้เสร็จ

"ผม อ่อ รูฟัส ครับ รูฟัส คลีน"

เด็กหนุ่มเอ่ยออกมาก่อนจะยืนมองจ้องไปยังบรรยากาศภายในห้องทำงานดูเหมือนว่าเรื่องทุกอย่างที่แม่เล่าระหว่างทางจะไม่ใช่เรื่องเพ้อฝันแม้จะยังคิดว่าเรื่องปีศาจข้างนอกนั่นคืออาการหลอนก็ตามแต่เมื่อรูฟัสได้เห็นไครอนระหว่างที่เขาเดินออกมาจากหลังโต๊ะทำงานตัวใหญ่นั้นเขาก็ต้องตกใจจนเผลอทำหน้าไม่เก็บอาการแบบลืมตัวออกไป

"ขอโทษครับ ผมแค่ยังไม่ชิน ขอโทษครับ"

รูฟัสเอ่ยขอโทษออกมาทันทีเมื่อรู้ตัวว่าเมื่อครู่เขาเสียมารยาทกับอีกฝ่ายไปก่อนจะนั่งลงที่เก้าอี้ที่จัดเตรียมไว้และทำความเข้าใจต่าง ๆ กับกฎภยในค่ายฮาล์ฟบลัดแห่งนี้ เมื่อเขารับฟังทุกอย่างเรียบร้อยก็เกิดความสงสัยเรื่องพ่อของตนไม่น้อยแต่อย่างดีที่สุดเขาก็รู้แน่ชัดแล้วว่าพ่อเขาไม่ใช่พวกคนไม่ดีที่แม่หนีมาแต่อย่างใด เด็กหนุ่มรับเสื้อจากไครอนมาก่อนจะเดินตามเขาไปยังที่พัก 'บ้านเฮอร์มีส'

Feria HEROES

Play it coolFeriaHayes time

หลังจากไปดูแลไข่ก็อบลินให้เสร็จเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เฟเรียก็เดินทางมาถึงยังบ้านใหญ่เพื่อมาหาคุณไครอนเรื่องภารกิจ แต่ดูท่ากำลังคุยกับใครอยู่รึเปล่านะ

“ขออนุญาตนะคะ คุณไครอน”

“เอ้า! เข้ามาสิคุณเฟเรีย มาทำความรู้จักกันหน่อย”

เฟเรียเดินเข้าไปก็ได้พบกับชายหนุ่มคนหนึ่งที่ดูเหมือนเป็นชาวค่ายถ้าดูจากการที่อีกฝ่ายใส่เสื้อค่ายฮาล์ฟบลัดเหมือนเธอล่ะนะที่หน้าตาคุ้นหน้าคุ้นตาอยู่พอสมควรเลย

“ขอแนะนำให้รู้จักนะ นี่เป็นรุ่นพี่ชาวค่ายของเธอชื่อ ออสติน อ๋าวนะ”

“อะ เออ…ยินดีที่ได้รู้จักค่ะรุ่นพี่ออสติน อ๋าว หนูชื่อเฟเรีย เฮย์สค่ะ”

“เรียกแค่ออสตินเถอะนะครับ เธอเองสินะบุตรีแห่งฮิปนอสที่ไม่ค่อยนอนน่ะ”

“คะ คุณไครอนเล่าให้ฟังแบบนั้นเหรอคะ หนะ หนูก็แค่ไม่ชอบอยู่กับความเงียบซะมากกว่า”

เธอขยับหูฟังขึ้นมาแนบหูด้วยความเขินอาย ก่อนที่คุณไครอนจะหัวเราะออกมา

“ฮ่า ๆ ไม่ต้องเขินไม่หรอกน่ะ เฟเรีย เขาชมน่ะ หายากจะตายที่ลูกแห่งฮิปนอสจะแอคทีฟได้ขนาดนี้”

“น่าอายจะตายไปนะคะคุณไครอน”

เธอล้วงกระเป๋าหยิบแฮมเบอร์เกอร์ในกระเป๋ามายื่นให้กับพี่ออสติน

“ของขวัญ…การเจอกันครั้งแรกค่ะ คิดว่ารุ่นพี่น่าจะหิวเลยอยากให้ลองกินดู”

“ขอบคุณนะครับ เฟเรีย ดีเลยเมื่อกี้มีคนให้ลูกอมกับน้ำมา แบบนี้ก็ครบเซ็ตเลยสินะ”

“ดีจังที่ชอบนะคะ”

เฟเรียยังคงที่ท่าทีเขินอายอยู่ด้วยความไม่ค่อยชินก่อนจะโดนดึงสติด้วย

“แล้วนี่มีเรื่องอะไรเหรอคุณเฟเรีย ที่มาหาผมแบบนี้”

“อ้อค่ะ หนูจะมารับเควสต่อกรกับฮาร์ปี้ค่ะ”

“เรื่องนี้นี่เอง ครั้งนี้ก็เหมือนเดิมนะ ไปกำจัดฮาร์ปี้หนึ่งตัวที่ป่าต้องห้ามแล้วเอาหลักฐานกลับมา แต่ไม่ต้องมอบให้แบบคราวก่อนหรอกนะ มันคือเกียรติยศของเธอเองที่ล่ามันได้ มันเป็นของเธอ”

“เข้าใจแล้วค่ะ งั้นขอตัวไปก่อนนะคะคุณไครอน พี่ออสติน”

ว่าแล้วเธอก็เดินออกมาจากห้องทำงานของคุณไครอนเพื่อไปที่ป่าต้องห้ามทันที

ทักทาย + มอบแฮมเบอร์เกอร์ให้ออสติน อ๋าว

รับเควสปราบฮาร์ปี้

bettyleg

Dean HEROES

026

คนหน้าคุ้นเหมือนเคยเห็นในทีวี

          วันนี้กว่าจะตื่นก็เล่นเอามืดค่ำ ในวันแรกหลังจากปาร์ตี้ว่าแฮงค์แล้ว แต่บอกได้เลยว่าวันนี้เละเทะยิ่งกว่า ถ้าถามว่าช่วงเวลาไหนในชีวิตที่ทำตัวเหลวไหลมากที่สุดก็คงจะเป็นช่วงนี้ ดีนไม่ต่างอะไรกับพวก NEET ทั้งไม่ได้กำลังศึกษาต่อ ไม่ได้อยู่ในระหว่างการจ้างงาน และไม่ได้อยู่ในระหว่างการฝึกอบรม ข้อดีเพียงอย่างเดียวอาจจะเป็นเรื่องประหยัดมื้ออาหารลงไปได้อีกหลายมื้อ น้ำหนักลดลงไปแต่กล้ามเนื้อไม่ได้ลีนขึ้น มันไม่ควรจะเป็นแบบนี้สิ!

           ระหว่างที่กำลังนอนเล่นเปื่อย ๆ มองเพดานห้องโถงบ้านโพไซดอนเหมือนคนจิตหลุดออกจากร่างอยู่นั้นเอง จู่ ๆ ไฟฟ้าภายในกระท่อมหมายเลขสามก็ดับลงเสียอย่างนั้น

          “อ้าว…”

          ดีนหยิบสมาร์ทโฟนออกมาเปิดแฟลชแล้วเดินหาคัตเอาท์เสียรอบบ้าน ทว่าตั้งแต่มาอยู่นี่ที่เขาก็ไม่รู้เลยว่าคัตเอาท์อยู่ตรงไหน หรือความจริงแล้วสิ่งที่เข้าใจมาตลอดว่าเป็นไฟฟ้าแท้จริงแล้วจะเป็นเวทมนตร์? ชายหนุ่มได้แต่คิดฟุ้งซ่านเพราะในค่ายฮาล์ฟบลัดแห่งนี้ไม่ว่าอะไรก็เป็นสิ่งที่ไม่สมเหตุสมผลไปเสียหมดแต่ก็กลับเป็นจริงเสียอย่างนั้น สมมติฐานว่าพลังงานแสงสว่างภายในค่ายมาจากเวทมนตร์จึงไม่ถูกตัดทิ้งไป

          ในเมื่อจัดการด้วยตัวเองไม่ได้ มีแต่ 'ผอ.ค่าย' อย่างไครอนที่เขาจะขอความช่วยเหลือ

          ผ่าง!

          “คุณไครอน ที่บ้านผมไฟดับ! อุ้ย…”

          ประตูห้องทำงานของปรมาจารย์เซ็นทอร์ถูกผลักเปิดออกโดยปราศจากการขออนุญาต ทำให้บทสนทนาอย่างออกรสออกชาติเมื่อครู่สะดุดลง เมื่อดีนเห็นว่าไครอนกำลังรับแขกอยู่เขาก็หัวเราะแก้เก้อ

          “สวัสดี คุณดีก็อยู่ด้วยสินะ โทษทีครับ ไม่ยักรู้ว่ามีแขก” ชายหนุ่มยิ้มกว้างให้แล้วกลับมาย้ำความต้องการของตัวเองใหม่ “คุณไครอนที่บ้านผมไฟดับครับ”

          “รับทราบแล้วคุณดีน ผมจะรีบแจ้งช่างแซเทอร์เข้าไปซ่อมให้”

          แว้บหนึ่งที่เห็นว่าคุณไครอนส่ายหน้าเอือมระอา ก็จะไม่ให้เหนื่อยใจได้อย่างไรในเมื่อชายหนุ่มผู้ซึ่งเป็นถึงบุตรสามมหาเทพผู้ปกครองมหาสมุทร ผู้ซึ่งมีวัยวุฒิเกือบสูงที่สุดรองลงมาจากศิลา ควรจะเป็นความหวังของเหล่าสายเลือดเดมี่ก็อดรุ่นใหม่ แต่ดันเป็นโล้เป็นพายน้อยกว่าเด็กอายุสิบห้าปีเสียอีก วัน ๆ เอาแต่เข้าร้านอินเทอร์เน็ต ไปโรงอาหาร เสาร์อาทิตย์ก็ปาร์ตี้ เห็นทีสิ่งที่ดูจะเป็นประโยชน์ที่สุดคือการไปช่วยงานที่ไร่สตรอว์เบอร์รี่แต่ก็มีแค่ครั้งเดียว ส่วนเรื่องฝึกซ้อมการต่อสู้ ดีนไม่เคยโผล่เข้าคลาสมาให้เห็นแม้แต่เงาหัว ถ้าพูดกับโพไซดอนได้ ชายครึ่งม้าคงอยากบอกว่า ‘ฉันเหนื่อยมากนะ…’

          “ขอบคุณครับ”

          “นี่ไงออทั่ม เด็กเท้าไฟที่พ่อเล่าให้ฟังเมื่อกี้นี้” คุณดีกล่าวทันทีเมื่อดีนกับไครอนคุยธุระกันจบ

          “นายนี่เอง หน่วยก้านดีนะถ้าที่แขนไม่มีตรงนั้น...” หนุ่มเอเซียที่คุณดีเรียกว่าแทนตัวเองว่า ‘พ่อ’ เมื่อกี้นี้ ชี้มาที่สายคล้องแขนของดีน สีหน้าคล้ายกับจะถามว่า ‘เจ็บไหม’ “ยินดีที่ได้รู้จักนะดู๊ค ผมออสติน อ๋าว เป็นศิษย์เก่าของที่นี่.. เรียกแบบนี้ก็คงได้มั้ง” ออสตินกล่าวกลั้วหัวเราะอย่างอารมณ์ดี “ผมเป็นรุ่นพี่ของนายหล่ะ แล้วก็.. อย่าไปฟังที่พ่อพูดให้มากเลยนะ”

          หนุ่มเอเซียยกหลังมือป้องปากทำทีแอบนินทาทั้งที่เทพไดโอนีซุสก็นั่งอยู่ข้าง ๆ นั่นทำเอาหนุ่มสายเลือดเม็กซิกันยิ่งขำหนัก เพราะคนที่ไม่ควรเชื่อ ‘พ่อ’ ไม่ใช่เขาแต่เป็นอีกฝ่ายต่างหาก

          “ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันครับรุ่นพี่ออสติน แต่ความจริงแล้วชื่อของผมไม่ใช่ดู๊ค แต่เป็น ‘ดีน’ ต่างหาก ดีน นีล”

          “โอ้ ขอโทษจริง ๆ เรียกผิดไปซะแล้ว ไม่คิดว่าพ่อจะกล้าเล่นลูกของสามมหาเทพนะเนี่ย” ลูกชายคนสนิทใช้ศอกกระทุ้งแขนบิดาเทพของเขาเบา ๆ ส่วนคุณดีทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ คล้ายว่า.. เล่นหมด ถ้าเล่นได้

          “แต่จะว่าไป… หน้าของรุ่นพี่คุ้น ๆ แฮะ เหมือนว่าผมเคยเห็นที่ไหนมาก่อน” ดีนกุมคางคิด พยายามนึกไปว่าเคยเห็นอีกฝ่ายที่ไหนมาก่อน จะว่าเป็นที่มหาวิทยาลัยก็ไม่ใช่ หรือแค่ลูกค้าในร้านขาจรเขาก็ไม่น่าจะจำหน้าได้ขนาดนั้น จนมาเอะใจว่าเขาเคยเห็นชายคนนี้ในโทรทัศน์ในเครื่องทรงจอมยุทธ์จีนโบราณ “เอ๊ะ คุณคล้าย ๆ พระเอกซีรี่ย์ที่รูมเมทของผมชอบเปิดดูเลย เรื่องที่มีนางเอกน่ารัก ๆ”

          “ผมหน้าคล้ายกับพระเอกซีรี่ย์เลยเหรอครับ” ออสตินหัวเราะ ก่อนจะกล่าวคล้ายกับเช็คเรทติ้งตนเอง “งั้นนายพอจะจำได้ไหมว่าประทับใจฉากไหนที่ดู?”

          “ไม่รู้สิ ผมแค่เดินผ่านตอนที่เขาดูกันเฉย ๆ แล้วก็จำได้ว่านางเอกน่ารักมากแค่นั้น” ดีนโบกมือปฏิเสธ “แต่ผมคงจำคนผิดแหล่ะ จู่ ๆ จะมีบุตรของเทพเจ้าที่เป็นดาราโผล่มาได้ไง บังเอิญเกิ๊น”

           สองพ่อลูกมองหน้ากันก่อนจะระเบิดเสียงหัวเราะออกมา จนดีนแอบคิดแล้วว่า ‘หรือจะจริง?’ แต่คุณดีเป็นคนชอบอำ ส่วนรุ่นพี่ออสตินเป็นคนอย่างไรก็ไม่รู้ยังไม่รู้จักกันดีพอ เขาเลยหยิบสมาร์ทโฟนมากดเสิร์จหาชื่อ ‘ออสติน อ๋าว’ ทว่าลืมอะไรไปบางอย่าง

          “โธ่เอ๊ย! ลืมไปเลยว่าตรงนี้ไม่มีเน็ต”

          พอเงยหน้าขึ้นเขาก็เห็นว่ารุ่นพี่หนุ่มลุกมาหา ในมือถือสมาร์ทโฟนแล้วเปิดวีดีโอที่อัดเอาไว้ในเครื่อง ยกขึ้นมาเทียบหน้าตัวเองให้ดู ในภาพเป็นดารารูปหล่อคนนั้นพูดภาษาจีนว่าอะไรสักอย่างที่เขาฟังไม่เข้าใจ ดูแล้วเหมือนกำลังซ้อมบทละครอยู่ แต่ทั้งใบหน้าและน้ำเสียงเหมือนกันเปี๊ยบ ไม่ใช่แค่นั้นออสตินยังแสดงสีหน้าท่าทางแบบในคลิปพร้อมกับพูดภาษาจีนออกมาให้ฟังสด ๆ อีก

          “เหมือนหรือยัง?” ออสตินหัวเราะเบา ๆ แล้วพอวีดีโอเล่นจบเขาก็เก็บโทรศัพท์ลงไปในกระเป๋ากางเกงเหมือนเดิม

          “เฮ้ย!! งั้นรุ่นพี่ก็เป็นดาราจริงเหรอ!!” หนุ่มผิวน้ำผึ้งหน้าตาเหรอหรา ดวงตาโตกะพริบรัว ๆ ด้วยความไม่เชื่อสายตา ฝ่ายดาราหนุ่มเพียงแค่อมยิ้มแล้วยักไหล่เบา ๆ แทนคำตอบว่า ‘ประมาณนั้น’

          “ถ้างั้นผมขอถ่ายรูปหน่อยได้ไหม จะเอาไปอวดเพื่อน”

          “ได้สิ ยินดีเลย”

          ออสตินขยับเข้ามาเซลฟี่กับดีนแล้วถ่ายภาพออกมาสองสามภาพ แล้วดีนก็ขอให้อีกฝ่ายช่วยใช้นิ้วเซ็นชื่อลงไปในภาพให้หน่อย เพื่อการันตีว่านี่น่ะของแท้แน่นอน

          “ขอบคุณมากเลยครับ ผมแทบจะอดใจรออวดเพื่อนไม่ไหวแล้วเนี่ย! ถ้างั้นเดี๋ยวผมขอตัวไปอัพโหลดรูปที่กระท่อมเฮอร์มีสก่อน” กล่าวจบชายหนุ่มก็ค้อมศีรษะลาทั้งสองที่สนทนาด้วย ก่อนจะหันไปหาปรมาจารย์ไครอนที่กลืนกับฉากไปตั้งแต่เมื่อห้านาทีก่อน “แล้วก็คุณไครอน ฝากด้วยนะ ผมไปก่อนล่ะ บายครับ”

          เอ่ยลาโดยไม่รอให้ใครลากลับ หนุ่มดีนก็หุนหันออกจากห้องทำงานของอาจารย์ไครอนไปทันที โดยที่เจ้าของห้องเองดูเหมือนจะมีเรื่องราวมากมายที่อัดอั้นอยู่ในใจแต่ก็พูดออกมาไม่ได้

          “....”          

         

ความสัมพันธ์กับรุ่นพี่ออสติน อ๋าว +30 แต้มความสัมพันธ์แรกพบ

รางวัล +10 EXP , +15 เกียรติยศสำหรับความนอบน้อมทักทายรุ่นพี่

โบนัสพิเศษจากน้ำหอม +2

(ไม่ได้ให้ของ)

Feria HEROES

Play it coolFeriaHayes time

หลังจากไปดูแลไข่ก็อบลิน aka เด็กน้อยในความเข้าใจกันอยู่สองคนระหว่างเธอกับคุณเรเซลล่ะนะ ก็ต้องไม่ลืมที่จะมาส่งหลักฐานการสำเร็จภารกิจปราบฮาร์ปี้กับคุณไครอนก่อนที่จะไปทำธุระอย่างอื่น อย่างการเอาอาหารไปถวายท่านพ่อสักนิดสักหน่อยล่ะนะ คิดไปคิดมาเธอก็เข้ามาในห้องคุณไครอนแล้ว

“ขออนุญาตค่ะคุณไครอน”

“เข้ามาสิ ไหนดูสิใครมา”

“เฟเรียเองค่ะ หนูมาส่งภารกิจปราบฮาร์ปี้ค่ะ คราวนี้หนูเข้าไปในป่าส่วนลึกของป่าต้องห้ามแล้วได้พบกับฮาร์ปี้ตัวที่คาดว่าเป็นจ่าฝูงของพวกฮาร์ปี้ค่ะ การต่อสู้ค่อยข้างง่ายจากประสบการณ์ต่อสู้คราวที่แล้วทำให้พอสู้ได้ แต่ก็บาดเจ็บมากกว่าคราวที่แล้วด้วยค่ะ ส่วนนี้คือขนฮาร์ปี้ที่เป็นสินสงครามครั้งนี้ค่ะ“

เธอเอ่ยปากรายงานผลการทำภารกิจอย่างไม่ต้องรอให้อีกฝ่ายถาม ก่อนที่จะเอาขนฮาร์ปี้ออกมาโชว์เป็นหลักฐานการทำภารกิจ

“เจอจ่าฝูงแต่ยังเอาชนะมาได้ ถือว่าฝีมือไม่เลวเลยนะนี่ เอ้านี่รางวัลนะ”

“ขอบคุณค่ะ”

เธอรับรางสัลมาก่อนจะโค้งขอบคุณแล้วออกจากห้องไป

ส่งภารกิจปราบฮาร์ปี้
Honor
ทุกภารกิจจากกระดานบอร์ดงานทั่วไปของค่าย +10 EXP โบนัสรวมกับของงานนั้น ๆ

bettyleg

Feria HEROES

Play it coolFeriaHayes time

หลังจากรักษาตัวเสร็จเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เฟเรียก็ไม่ได้พักให้เป็นเวลานานมากนัก เธอรีบมายังห้องทำงานคุณไครอนในทันที

“ม่าม๊า ม้าล่ะครับ”

คำพูดนั้นของกาเอลทำเอาเธอถึงกับหลุดขำออกมา

“ขอโทษด้วยนะคะคุณไครอน กาเอลเขาไม่รู้จักเซนทอร์ค่ะ - กาเอล นี่คุณไครอนผู้อำนวยค่ายแห่งนี้ เป็นเซนทอร์ไม่ใช่ม้าหรอกนะ ครึ่งคนครึ่งม้าน่ะ“

เธอก้มหัวขอโทษคุณไครอนเล็กน้อยที่กาเอลทักว่าเป็นม้า ก่อนจะหันมาสอนลูกชายตัวน้อยของตนให้รู้จักคุณไครอน

“อ้อ ขอโทษครับลุงไครอน”

“ไม่เป็นไรหรอกนะสาวน้อย แล้ววันนี้มีธุระอะไรเหรอถึงมาหาข้าเวลานี้”

“หนูมาส่งภารกิจจัดการฮาร์ปี้ค่ะ”

เธอเอาขนฮาร์ปี้มาให้คุณไครอนดูเป็นหลักฐานว่าเธอได้จัดการฮาร์ปี้มาแล้วจึง ๆ

“ม่าม๊าเก่งมากนะฮะ สู้กับฮาร์ปี้แบบตู้ม ๆ เลย”

“แฮะ ๆ อย่าถือสาแกเลยนะคะ“

“ฮ่า ๆ ก็เด็กล่ะนะ นี่รางวัลนะ”

“ขอบคุณค่ะ วันนี้ว่างไหมคะ หนูอยากเรียนตีเหล็กต่อน่ะ”

“เจ้านี่ก็ใฝ่รู้จริง ๆ เลยนะ ตามมาสิ ไปโรงหลอมเหล็กกัน”

“ค่า ไปกันกาเอล”

“ครับม่าม๊า”

ส่งภารกิจกำจัดฮาร์ปี้

bettyleg

Dean HEROES

054

ตั้งสติ

             ปึง! ปึง! ปึง!

             บานประตูกึ่งกระจกสเตนกลาสสั่นคลอนอย่างรุนแรงตามแรงทุบของคนที่ร้อนใจ ไครอนเปิดประตูออกมารับผู้มาเยือนที่มาหาตั้งแต่เช้าตรู่ เขาตื่นนอนแล้วแต่ยังทำธุระส่วนตัวไม่เสร็จดี

             “คุณดีน? มีอะไรหรือเปล่าครับ?”

             ปรมาจารย์เซ็นทอร์เอ่ยถามอย่างสุภาพตามฉบับผู้อำนวยการผู้ใจเย็น ดูเหมือนว่าบุตรแห่งโพไซดอนจะมีปัญหาสองวันติด แต่ดีหน่อยที่วันนี้อีกฝ่ายไม่ถึงกับวิ่งตะโกนรอบค่าย

             “คุณไครอนทำไงดี แม่ของผมอยู่เฮติ!”

             ดีนรีบโพล่งออกมาอย่างร้อนรนด้วยสีหน้าที่ตื่นตระหนกอย่างไม่เคยเป็น แม้ไครอนจะไม่เข้าใจทั้งหมด แต่พอจะจับคีย์เวิร์ดคำว่า ‘เฮติ’ ได้เพราะว่ามันช่างตรงกับรายชื่อภารกิจหนึ่งที่ติดอยู่บนบอร์ดเสียเหลือเกิน นาทีนี้คงจะให้คนแพนิกแตกเล่าทุกอย่างให้ฟังไม่ได้ คนครึ่งม้าจึงได้แต่ใช้ไม้อ่อนปลอบประโลม

             “ใจเย็น ๆ นะ คุณเข้ามานั่งตรงนี้ก่อน แล้วรอผมสักครู่หนึ่ง” ไครอนผายมือให้ชายหนุ่มเดินเข้ามา

             “โอเค.. โอเค..”

             ดีนเข้ามานั่งลงบนโซฟา พยายามทำใจเย็นตามที่อีกฝ่ายบอก เป่าปากพลางถูมือไปมาหลายครั้งเพื่อสงบสติอารมณ์ของตนเอง ไครอนหายไปจากส่วนรับแขกประมาณห้านาทีจากนั้นเขาก็กลับมาพร้อมกับชาคาโมมายด์ถ้วยหนึ่ง

             “ดื่มนี่ก่อนคุณดีน เมื่อสงบจิตสงบใจแล้วค่อย ๆ พูด”

             “ครับ ขอบคุณ”

             แม้จะผ่านไปแล้วห้านาที แต่มือที่ยื่นออกไปจับถ้วยชายังคงสั่น ดีนค่อย ๆ จิบชาคาโมมายด์ทีละนิด หวังให้ฤทธิ์เย็นของมันช่วยบรรเทาความร้อนใจที่มี แม้ว่าเขาจะอยากไปเยติเพื่อพาตัวคุณแม่กลับมาใจจะขาด แต่ตนเองไม่มีกำลังมากเพียงพอที่จะจัดการปัญหาของทวยเทพได้หรอก ขนาดต่อสู้ศึกแรกยังรู้สึกว่าตัวเองจะตาย แต่กระนั้นเมื่อเวลาผ่านไปชั่วครู่จิตใจก็สงบลงมาได้นิดนึง

             ไครอนสังเกตท่าทีของนักเรียนคนนี้อยู่ตลอด มีบางส่วนที่เขานึกถึง ‘เพอร์ซี่ แจ็คสัน’ ศิษย์เก่าที่ออกจากค่ายไปแล้ว ตอนนั้นสถานการณ์ช่างใกล้เคียงกันเหลือเกิน เพอร์ซี่ต้องการไปช่วยเหลือมารดาที่ยมโลก ความร้อนใจนั้นมีไม่ต่าง แต่เด็กวัยสิบสามดูใจเย็นกว่าชายหนุ่มอายุยี่สิบสามคนนี้มาก

             “เอาล่ะ คุณใจเย็นลงแล้วใช่ไหม ไหนว่ามาสิว่าคุณอยากให้ผมช่วยเรื่องอะไร”

             “ผม..” ดีนอึกอัก เขาจับต้นชนปลายไม่ถูก “คือ.. คุณแม่ของผมท่านไปทำงานที่เฮติ เป็นหน่วยหนึ่งของกาชาด คุณแม่ไม่รู้ว่านี่เป็นเรื่องราวที่เกี่ยวกับคำสาปและสถานการณ์คงจะไม่สงบถ้าไม่มีพวกเราเข้าไปช่วยเหลือใช่ไหม? ไม่งั้นเทพีอะธีน่าคงจะให้พรเจ้าหน้าที่จัดการกันเองได้แล้ว”

             “จะว่าแบบนั้นก็มีส่วนถูก ถ้าอย่างนั้นสิ่งที่คุณต้องการคือไปเฮติเพื่อช่วยคุณแม่ใช่ไหม?”

             “ผม..”

             คำถามของไครอนทำให้ดีนอึกอัก แน่นอนอยู่แล้วว่าเขาอยากช่วยคุณแม่ แต่ว่าเขาจะทำได้เหรอ แล้วต้องทำยังไง สีหน้าท่าทางเหล่านั้นปรมาจารย์อ่านออกทั้งหมด

             “เมื่อประมาณยี่สิบปีที่แล้ว.. มีเด็กคนนึงต้องการจะช่วยแม่ของเขาจากเงื้อมือแห่งความตาย เด็กคนนั้นอายุเพียงแค่สิบสองขวบ เขาเพิ่งมาที่ค่ายฮาล์ฟบลัดได้ไม่นาน ฝึกฝนการต่อสู้พอประมาณแต่ยังไม่เยอะ แต่ก็ออกไปเสี่ยงภัยอย่างไม่ลังเล เขาลงไปในยมโลกเพื่อต่อรองกับเทพฮาเดสให้คืนมารดามา ระหว่างทางต้องประสบเคราะห์กรรมมากมาย แต่ก็รอดมาได้ด้วยความช่วยเหลือจากทวยเทพ และเรื่องนั้นก็จะเกิดขึ้นอีกครั้งกับคุณนะ ดีน”

             ดีนชะงัก ที่เขาฟังมาทั้งหมดนี้คือวีรกรรมของใคร?

             “กับผม? แต่ว่าผมยังไม่ทันได้สนิทกับเทพองค์ไหนเป็นพิเศษเลย กับพ่อก็ไม่รู้จะเรียกว่าสนิทได้หรือเปล่าด้วย จะมีใครอวยพรให้กับผมอย่างนั้นเหรอ?”

             “แน่นอนครับ อย่างน้อยเทพีอะธีน่าก็ไม่ทอดทิ้งวีรบุรุษของนาง นานมากแล้วเพอร์ซีอุสก็ได้รับความช่วยเหลือเทพธิดาจนสำเร็จภารกิจโดยที่ไม่รู้จักกันมาก่อนด้วยเช่นกัน” ไครอนเล่าตามความจริงเท่าที่ทราบ แต่เรื่องที่เขาไม่ทราบก็คือเทพีอะธีน่าแอบแกล้งเด็กคนก่อนหน้าที่ไปเฮติให้พบเรื่องราวน่าตื่นเต้นนิดหน่อย…

             “อา.. ตำนานเพอร์ซีอุส ผมฟังมาแล้ว..” ชายหนุ่มเงียบไปเล็กน้อย เขาพยายามมองโลกในแง่ดีว่าบางทีเทพีอะธีน่าจะใจดี เหมือนอย่างโซเฟียบุตรีที่แม้จะโหดร้ายทางคำพูดแต่สิ่งที่เธอปฏิบัติก็ค่อนข้างดีกับเขามาโดยตลอด เขาสูดหายใจเข้าปอดลึก ๆ อีกครั้ง “แล้วผมต้องทำยังไงบ้าง?”

             “ก่อนอื่น คุณต้องเตรียมตัวให้พร้อม ถ้าร่างกายไม่พร้อมจิตใจไม่พร้อม ต่อให้ทวยเทพช่วยเหลือก็รอดได้ยาก สิ่งที่จำเป็นรองลงมาคืออาวุธและชุดเกราะสัมฤทธิ์ พกติดตัวเอาไว้ข้างกายอย่าให้ขาด โลกภายนอกนั้นอันตรายอย่างที่คุณรู้ คนทั่วไปจะมองเห็นศาสตราวุธที่ถูกร่ายเวทพรางตาเป็นวัตถุอย่างอื่นที่ไร้พิษภัย มีแต่สายเลือดเทพและอสุรกายเท่านั้นที่จะมองเห็นร่างจริงของอาวุธ นอกจากนั้นคุณอาจจะต้องพกพาสปอร์ตไปด้วยเผื่อขากลับ–...” ไครอนชักงักไปเล็กน้อย มีร่องรอยของการขมวดคิ้วติดอยู่บนใบหน้า “สำหรับคุณเป็นกรณีพิเศษ ขากลับคุณจะต้องนั่งเรือจากเฮติกลับมาที่ท่าเรือนิวยอร์ก และจำเอาไว้ว่าห้ามนั่งเครื่องบินกลับมาโดยเด็ดขาด”

             “อา.. เครื่องบิน” ดีนยังจำวันที่นั่งเครื่องบินจากซานอันโตนิโอไปลงสถานีเจเอฟเค.เป็นครั้งแรกได้อยู่เลย วันนั้นเกิดฝนฟ้าพายุจนเที่ยวบินเกือบจะตก แต่ถือว่าโชคยังดีอยู่ที่รอดมาได้ แต่ว่าเป็นเพราะอะไรกันล่ะ  “ทำไมเหรอครับ?”

             “....” ไครอนนิ่งเงียบไม่ตอบคำ เพราะเขารู้ว่าหากบอกไปผลลัพธ์คงเป็นหนุ่มปากไวได้ด่าเทพอีกหน แล้วคราวนี้ภารกิจอาจจะล่มได้ ผู้อำนวยการจึงเปลี่ยนเรื่อง “ก่อนเดินทางคุณลองขอพรกับรูปปั้นเทพโพไซดอนก่อน ไม่แน่ว่าเทพเจ้าอาจจะประทานพรแรกมาให้ก็ได้ครับ เมื่อทุกอย่างพร้อมแล้วให้ไปที่ต้นสนธาเลีย เทพีอะธีน่าคงพร้อมจะนำทางให้แล้ว”

             “แต่จงจำไว้ว่าแม้คุณต้องการจะช่วยเหลือคุณแม่ แต่ภารกิจหลักคือการช่วยเหลือชาวเมืองให้กลับสู่พื้นที่ปลอดภัย อย่าได้ลืมเลือนภารกิจเสียล่ะ”

             “ได้ครับ ตกลงตามนั้น ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวก่อน ขอบคุณนะครับคุณไครอน”

             “ผมยินดีให้คำปรึกษา ขอให้คุณกลับมาอย่างปลอดภัย”

             ดูเหมือนว่าคำแนะนำของไครอนจะมีเพียงแค่นี้ ดีนที่ตั้งสติได้แล้วคิดคำนวนในหัวว่าเขาจะต้องทำอะไรเป็นลำดับขั้นตอน พอตั้งหลักได้แล้วเขาก็บอกลาไครอนแล้วออกจากบ้านหลักไปเพื่อเตรียมตัว

Mackenzie HEROES

04. Reporting

G

…เขาน่ะเหรอคือเดมิก็อด…

หลังจากนอนพักผ่อนจนร่างกายฟื้นฟูขึ้นมากแล้ว ก็ถึงเวลาต้องออกจากห้องพยาบาลเสียที และวันนี้ก็คือวันที่แมคเคนซีต้องไปรายตัวกับไครอน ผู้ดูแลค่ายฮาร์ฟบลัดตามที่คิม อามินบอก

“พี่ชายพร้อมจะไปเจอเซนทอร์หรือยังครับ”
แดนนี่ถามขึ้นมาขณะที่เขากำลังเตรียมตัวอยู่บนเตียง

“เซน…ทอร์ ? นายหมายถึงอะไรนะ”
แมคเคนซีถามทวนอีกครั้งเมื่อได้ยินคำศัพท์ใหม่ เหมือนว่าที่นี่จะมีอะไรให้เขาแปลกใจได้ทุกวัน

“เซนทอร์…ก็หมายถึงคุณไครอนที่เป็นผู้อำนวยการนี่แหละครับ”
แซเทอร์หนุ่มที่ตอนนี้เหมือนกลายเป็นล่ามจำเป็นอธิบายให้เขาฟัง แมคเคนซีตอบเพียง “อ้อ…” แล้วพยักหน้าน้อย ๆ รับเท่านั้น

“ฉันพร้อมแล้ว ไปกันเลยก็ได้”
หลังจากเตรียมตัวเสร็จชายหนุ่มก็ลุกขึ้นจากเตียง ขณะเดินผ่านเคาท์เตอร์ก็เหลือบไปเห็นป้ายที่เขียนข้อความไว้ว่า ‘ค่าบำรุงห้องพยาบาลหลังรับการรักษา 5 เหรียญดรักม่า’

…เอาอีกแล้วสิ เจอคำศัพท์ใหม่อีกแล้ว ดูท่าจะเป็นสกุลเงินซะด้วย…

ถึงกับหน้ามึนไปชั่วขณะ แต่ยังดีที่มีพยาบาลเฝ้าเคาน์เตอร์อยู่ เหมือนว่าเธอกำลังสนทนาอย่างออกรสออกชาติกับใครบางคน แมคเคนซีจึงยืนรออยู่โดยไม่คิดเข้าไปขัด และดูท่าพวกเธอจะสังเกตเห็นเขากับแดนนี่เข้าจึงได้หันมามองพวกเขาเป็นตาเดียว

“เอ่อ…คือว่าผมจะมาจ่ายค่าบำรุงห้องพยาบาล แต่ผมไม่มีเงินดรักม่า ใช้เงินดอลลาห์แทนได้ไหม”
แมคเคนซีถามอย่างอึกอัก เขาไม่เคยตกอยู่ในสถานการณ์ที่ไม่มีเงินติดตัวสักแดงเดียวมาก่อน ถึงจะมีเงินดอลลาห์ในกระเป๋าตังค์ แต่ในเวลานี้กลับใช้ไม่ได้ ก็ไม่ต่างอะไรกับคนตัวเปล่าอยู่ดี

“คุณคือแมคเคนซีใช่ไหม เรื่องค่าบำรุงห้องพยาบาลไม่ต้องกังวลนะคะ มีคนจ่ายให้คุณแล้ว”
แต่สิ่งที่พยาบาลคนนั้นตอบกลับทำให้เขาเลิกคิ้ว

“ใครเหรอครับ”
ด้วยความสงสัยจึงอดถามออกไปไม่ได้

“บุตรเทพโพไซดอนคนนั้น ที่เคยมารับงานที่นี่ อ้อ…นึกออกแล้ว คุณดีน นีลค่ะ”
พยาบาลที่เฝ้าเคาน์เตอร์ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วชื่อที่คุ้นเคยก็ออกมาอีกครั้งจากปากเธอ แม้ว่าจะไม่ได้ผิดไปจากที่แมคเคนซีคาดเดาไว้สักเท่าไหร่

“เดี๋ยวก่อน นายคือใครนะ ? แมคเคนซีอย่างนั้นเหรอ ใช่แมคเคนซี คลอดด์ ลินคอล์นที่เพิ่งมาใหม่หรือเปล่า”
อยู่ ๆ หญิงสาวอีกคนที่คุยกับพยาบาลเฝ้าเคาน์เตอร์ก่อนหน้านั้นก็ทักขึ้นมา ดูจากภายนอกแล้วเธอน่าจะมีอายุไล่เรี่ยกับเขาไม่กี่ปี

“ใช่…ใช่ครับ แล้วคุณ…?”

“พอดีเลย มีคนฝากของมาให้นายแน่ะ แต่ไม่มีข้อความมาให้หรอกนะ เอ้า ช่วยเซ็นรับตรงนี้หน่อย”
คู่สนทนาใหม่ไม่ปล่อยให้แมคเคนซีได้มีช่องว่าง เมื่อเธอพูดทั้งหมดจบก็หยิบกระดาษแผ่นนึงยื่นมาตรงหน้าเขาพร้อมกับปากกาในมืออีกข้าง ชายหนุ่มรับกระดาษมาดู ไม่มีข้อความอะไรอย่างที่เธอบอกจริง ๆ เป็นเพียงแบบฟอร์มรับส่งของที่มีชื่อผู้ส่งเซ็นไว้เท่านั้น

‘ดีน เอลวิน อัลวาเรซ นีล’

“ดีน…นีล ?”
เมื่ออ่านชื่อผู้ส่งแล้วแมคเคนซีก็มุ่นคิ้วน้อย ๆ ‘ดีน นีล’ เป็นแค่ชื่อย่อเท่านั้นเหรอ

‘คนอะไร ชื่อยาวจัง’
คิดพลางเซ็นชื่อตรงช่องผู้รับที่เว้นว่างไว้แล้วส่งกระดาษกับปากกาคืนให้ หญิงสาวรับพวกมันมาเก็บไว้แล้วก็หันไปค้นหาอะไรบางอย่างในกระเป๋าที่สะพายมาด้วย ก่อนจะยื่นของสิ่งหนึ่งมาให้

“ไม่ยักรู้ว่านายรู้จักดีนด้วย หมอนั่นมาส่งของทีไรกวนประสาทฉันตลอด ถ้านายเป็นเพื่อนเขาก็ช่วยเตือนหน่อยล่ะว่าอย่าห้าวกับฉันให้มาก”
ดูจากถ้อยคำแล้วก็รู้ว่าหญิงสาวคงจะพูดเล่นมากกว่า น่าจะสนิทกันพอตัว แต่แมคเคนซีไม่ได้สนใจเรื่องพวกนั้นเท่าสร้อยเชือกถักซึ่งเป็นของที่เพิ่งได้รับมาในมือเขาตอนนี้หรอก และหญิงสาวตรงหน้าเองก็ดูเหมือนว่าจะอ่านบรรยากาศออก เธอจึงบอกว่าจะไปส่งของที่อื่นต่อแล้วออกไปจากที่ตรงนั้น

“นี่มัน…หรือว่า…”
ถึงจะเจอกันเพียงไม่กี่ครั้ง แต่เขาก็จำสร้อยข้อมือเส้นนี้ได้ ‘ดีน นีล’ คือคนเดียวกันกับ ‘ดีน’ ที่เขารู้จักไม่ผิดแน่ ว่าแต่ทำไมดีนถึงต้องฝากสร้อยมาให้เขา มีอะไรทำไมถึงไม่ยอมเจอหน้ากันตรง ๆ จากที่ทุกคนพูดถึงกัน ดีนคือบุตรของมหาเทพโพไซดอนแน่ ๆ นั่นแปลว่าอีกฝ่ายจะต้องอยู่ในค่ายนี้ และเขาจะต้องตามหาดีนเพื่อคุยกันให้รู้เรื่อง

“เอ่อ…พี่ชาย เซนทอร์……”
เสียงของแดนนี่ปลุกให้นึกขึ้นได้ว่าไม่ได้อยู่คนเดียว ณ ตรงนี้ ตอนนี้เขายังมีเรื่องอื่นที่ต้องไปทำก่อน

“โอเค พาฉันไปหาเซนทอร์หน่อย”
แมคเคนซีพยักหน้ารับรู้ กำสร้อยในมือไว้แน่นแล้วเก็บใส่กระเป๋าเสื้อแจ็คเก็ต ก่อนจะเดินตามแดนนี่ออกจากห้องพยาบาลไป


“ผมส่งพี่ชายตรงนี้นะครับ”
เบื้องหน้าของทั้งคู่คือประตูไม้สีเข้ม แมคเคนซีมองบานประตูตรงหน้าแล้วหันมามองแดนนี่อีกครั้ง

“ขอบคุณนายมากนะแดนนี่ ถ้าไม่มีนายฉันอาจมาไม่ถึงที่นี่ก็ได้”
เขาไม่ค่อยชอบการบอกลาเท่าไหร่ แต่คราวนี้แดนนี่ก็แค่กลับบ้านที่อยู่ในค่ายนี้เหมือนกัน หากอยากพบเขาก็ย่อมไปหาได้อยู่แล้ว จึงไม่ได้เศร้าอย่างที่ควร

“เป็นหน้าที่ของผมอยู่แล้วครับ ถ้ามีอะไรก็ไปหาผมที่ถ้ำกลางค่ายได้ บ้านผมอยู่ตรงนั้น จากนี้ขอให้พี่ชายใช้ชีวิตที่นี่อย่างราบรื่นนะ แล้วพบกันนะครับ”
แดนนี่ส่งยิ้มสดใสให้แล้วเดินหายลับออกไปจากประตูบ้านใหญ่ ซึ่งนั่นทำให้แมคเคนซีวูบโหวงในใจอยู่เล็กน้อย เขาหันมาเผชิญหน้ากับบานประตูไม้อีกครั้ง มือกำลูกบิดไว้ สูดลมหายใจเข้าลึก เมื่อเรียกขวัญกำลังใจเรียบร้อย มืออีกข้างก็ยกขึ้นเคาะประตูจนเกิดเสียงดังก้องไปทั่วโถงทางเดิน

ก๊อก ๆๆ !

“เชิญเข้ามาคุณลินคอล์น”
เสียงเรียบ ๆ แต่ทรงอำนาจดังออกมาจากด้านใน แมคเคนซีหมุนลูกบิดแล้วเข้าไปในห้องตามคำเชื้อเชิญ

“สวัสดีครับคุณไครอน ผมแมคเคนซี คลอดด์ ลินคอล์น มา…รายงานตัว”
รู้สึกได้ชัดว่าคำหลังดูแผ่วลง บรรยากาศแบบนี้มันทำให้เขานึกถึงสมัยเรียนไฮสคูล ซึ่งก็เลยวัยเขามาแล้ว มันเลยค่อนข้างขัดเขินที่จะพูดนิดหน่อย

“กว่าจะมาถึงที่นี่คงเหนื่อยแย่เลยใช่ไหม ไม่เป็นไร ผ่อนคลายหน่อยคุณลินคอล์น”
แมคเคนซีพยายามทำตามที่ชายตรงหน้าบอก เขาหายใจเข้าลึกอีกครั้งเหมือนตอนก่อนเข้ามาแล้วพรูลมหายใจยาวออกทางริมฝีปาก ดวงตาสีฮาเซลกลอกมองสำรวจไปรอบห้อง มันไม่ต่างจากห้องทำงานของพวกอาจารย์เท่าไหร่ที่เต็มไปด้วยหนังสือตามชั้นมากมาย จนกระทั่งสายตามาหยุดอยู่ที่ไครอนซึ่งตอนนี้มายืนอยู่ตรงหน้าเขา

“คุณ…ขาของคุณ…”
กำลังจะดีอยู่แล้วถ้าไม่เห็นซะก่อนว่าลำตัวช่วงล่างของไครอนคือม้า ถึงแม้จะเผลอตาค้างไปเล็กน้อยแต่ครั้งนี้เขาปรับตัวได้ไวกว่าเก่า ทั้งสัตว์ประหลาด ทั้งแซเทอร์ที่เป็นคนครึ่งแพะก็เจอมาแล้ว มาเจอคนครึ่งม้าอีกสักอย่างจะเป็นไรไป และดูเหมือนไครอนจะรับรู้ได้ว่าชายหนุ่มผู้มาใหม่เริ่มปรับตัวได้แล้ว เขาจึงยิ้มให้อย่างเป็นมิตรแล้วเริ่มพูดขึ้น

“ผมรู้ว่าเรื่องพวกนี้คงทำใจยากที่จะเชื่อ ทุกคนที่มาถึงที่นี่แรก ๆ ก็เป็นแบบคุณกันทั้งนั้น แต่ผมคิดว่าแซเทอร์คงเล่าข้อมูลบางส่วนให้คุณฟังบ้างแล้ว จากนี้ไปผมจะอธิบายเพิ่มเติมในส่วนที่คุณยังไม่รู้ล่ะนะ…”

“เดี๋ยวก่อนครับ ก่อนที่คุณจะอธิบาย ผมขอถามอะไรสักอย่างก่อน แล้วผมค่อยตัดสินใจ…ว่าจะอยู่ที่นี่ต่อไปหรือเปล่า”
แมคเคนซีมองไครอนด้วยสีหน้าจริงจัง ซึ่งอีกฝ่ายก็เงียบไปเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้าเป็นเชิงอนุญาต

“เชิญเลยคุณลินคอล์น ผมจะตอบคำถามคุณในสิ่งที่ผมตอบได้”

“พวกคุณบอกว่าผมคือเดมิก็อด ซึ่งก็หมายความว่าผมมีสายเลือดของเทพอยู่ใช่ไหม ถ้าอย่างนั้นคุณตอบผมได้หรือเปล่าว่าผมคือลูกของเทพหรือเทพีองค์ไหน ถ้าคุณตอบไม่ได้ ผมก็คิดว่าผมคงไม่มีเหตุผลที่ต้องอยู่ที่นี่ต่อ”
เหมือนเป็นคำถามยื่นคำขาด เขาเองก็อยากรู้ว่าแม่ของเขาคือใคร หากคนที่นี่ยังให้คำตอบไม่ได้ แล้วมันจะต่างอะไรกับเรื่องโกหกที่แต่งขึ้นมา แม้ว่าทุกสิ่งที่เจอมามันจะเหลือเชื่อก็ตาม

“คุณอยากรู้เรื่องนี้เองเหรอคุณลินคอล์น มันไม่ใช่เรื่องยาก คุณลองเงยหน้าขึ้นดูสิ”
คำตอบของไครอนทำเอาแมคเคนซีถึงกับมุ่นคิ้ว กับเขาที่สงสัยเรื่องแม่มา 21 ปี มาถึงตอนนี้คำตอบมันจะปรากฏขึ้นมาบนศีรษะง่าย ๆ ได้อย่างไร แต่ถึงอย่างนั้นชายหนุ่มก็ลองเงยหน้าขึ้นดู

“นี่มัน…อะไร”
กลุ่มควันเหมือนรูปสัญลักษณ์อะไรสักอย่างปรากฏขึ้นเหนือศีรษะเขา หากดูไม่ผิดมันค่อนข้างเหมือนคบเพลิง

“อืม…ช่างน่าแปลกใจจริง ๆ คุณลินคอล์น คุณคือบุตรแห่งเทพีเฮคาที”
ไครอนพึมพำราวกับครุ่นคิดอะไรบางอย่างก่อนจะบอกให้เขารู้ แม้ว่าใบหน้านั้นจะยังดูมีเค้าแห่งความสงสัยในบางเรื่องก็ตาม

“เทพีเฮคาที ? แม่ผมน่ะเหรอ”
แมคเคนซีหันขวับมาถามไครอนทันที พอเวลาจะรู้มันง่ายดายขนาดนี้เชียว ว่าแต่เทพีเฮคาทีเป็นใคร เขาไม่เคยได้ยินชื่อมาก่อน ตั้งแต่มาเรียนด้านบริหารที่นิวยอร์กก็ทำให้เขาห่างไกลหนังสือจำพวกเทพกรีกไปทุกที

“อย่างที่คุณเห็นคุณลินคอล์น นี่คือสัญลักษณ์ของเทพีเฮคาที เพียงเท่านี้คุณก็มีเหตุผลเพียงพอที่จะอยู่ที่นี่ต่อแล้วใช่ไหม เอาล่ะ ถ้าอย่างนั้นผมจะเริ่มอธิบายอีกครั้ง…”
ไครอนเพียงพยักหน้าช้า ๆ แล้วเริ่มพูดอย่างใจเย็น เมื่อเห็นว่าแมคเคนซีไม่ได้โต้แย้งอะไรจึงเริ่มกล่าวต่อ

“ที่นี่คือค่ายฮาร์ฟบลัด ก่อนอื่นผมต้องขอยินดีต้อนรับคุณสู่ค่ายนะคุณลินคอล์น ที่นี่เป็นศูนย์รวมของเหล่าเดมิก็อด เมื่อคุณอยู่ในค่ายนี้จะไม่มีอสูรตนใดมาคอยไล่ล่าคุณเหมือนที่เคยเจอข้างนอกอีก ที่นี่มีกิจกรรมให้ทำมากมาย คุณจะฝึกฝนตนเองหรือทำงานเพื่อหารายได้มาใช้จ่ายในชีวิตประจำวันก็ย่อมได้ และถ้าหากคุณต้องการใช้อินเทอร์เน็ต ขอให้คุณไปยังบ้านหมายเลขสิบเอ็ด ส่วนบ้านพักของคุณคือบ้านพักหมายเลขยี่สิบ ซึ่งผมจะเป็นคนพาคุณไปที่นั่น อ้อ…จะว่าไปวันนี้บุตรแห่งเทพโพไซดอนจะจัดปาร์ตี้กันที่ชายหาด เมื่อคุณเข้าบ้านพักแล้วคุณจะออกมาร่วมงานก็ได้…”

“บ้านโพไซดอน…”
เซนทอร์ยังไม่ทันพูดจบก็โดนขัดอีกเป็นครั้งที่สอง แมคเคนซีสะดุดเข้ากับคำว่า ‘บ้านโพไซดอน’ ใช่…เขามีเรื่องที่ต้องสะสางกับใครบางคนที่บ้านนั้น

“เอ่อ…จะเป็นอะไรไหมถ้าผมจะไปร่วมงานปาร์ตี้ก่อนจะเข้าบ้านตัวเอง คุณไม่ต้องไปส่งผมก็ได้ เดี๋ยวผมถามคนแถวนั้นเอา รับรองว่าผมไม่เข้าบ้านผิดแน่นอน”
พูดแบบนี้อาจจะดูเหมือนเป็นพวกสายปาร์ตี้ไปหน่อย แต่เขามีจุดประสงค์อื่นอยู่ต่างหาก

“หืม…โอ้ ได้สิ ถ้าอย่างนั้นคุณรับของพวกนี้ไว้ นี่คือของที่ต้องใช้ในค่าย ถ้าอย่างนั้นผมขอให้คุณลินคอล์นใช้ชีวิตในค่ายฮาร์ฟบลัดอย่างมีความสุขนะ”
ไครอนส่งมอบของใช้ในค่ายให้ แมคเคนซีรับมาถือไว้ก่อนจะเอ่ยขอบคุณแล้วขอตัวออกจากห้องไป โดยมีเป้าหมายคือที่ชายหาดซึ่งเป็นสถานที่จัดงานของบ้านโพไซดอน

Feria HEROES

ORACLE QUEST

Feria Hayes

หลังจากที่ได้รับคำพยากรณ์จากคุณเรเซลเสร็จเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เฟเรียก็ได้แต่ครุ่นคิดว่าเธอควรที่จะทำยังไงดี เธอก็ไม่รู้ด้วยว่าควรไปที่ไหนดี แถมการไปครั้งนี้ดูท่าจะอันตรายพอสมควรเลยนี่สิ สงสัยการเดินทางครั้งนี้คงต้องเหนื่อยแน่นอนเลย แต่ก่อนอื่นก็คงไปปรึกษาคุณไครอนก่อนล่ะนะ แต่ในตอนที่กำลังคิด ๆ อยู่นั่นก็ได้ยินเสียงตึก ๆ ดังเข้ามาใกล้ ๆ ขึ้นเรื่อย ๆ จนรู้สึกตัวอีกทีก็ถูกพี่เอลลิสเข้ามากอดคอเสียซะแล้ว

“ไง ธิดาแห่งนิทรา ดูท่าได้รับคำพยากรณ์น่าสนุกมานี่นา”

“พี่เอลลิส! รู้ได้ยังไงเหรอคะ ว่าเราได้รับคำพยากรณ์มาน่ะ”

นั่นก็คือพี่เอลลิส บุตรแห่งแอรีสที่วิ่งมาทักทายเธอ แต่ทำไมถึงเรียกเธอว่าธิดาแห่งนิทราล่ะนี่ มันดูเหมือนกับในคำพยากรณ์ที่เธอได้รับมาเลยนี่นา ในตอนนั้นเองที่พี่อลิเซียก็เดินเข้ามาตามหลังก็ได้มาแถลงไขให้เธอได้รู้สาเหตุสักที

“ก็เพราะว่ามีข่าวลือน่ะ ว่ามีคำพยากรณ์จากเทพพยากรณ์แห่งเดฟฟีออกมาแล้ว มีกล่าวถึงธิดาแห่งนิทรา ซึ่งก็หมายถึงลูกหลานของฮิปนอส แล้วลูกฮิปนอสสุดแสนแอคทีฟขนาดไปขอคำพยากรณ์ที่ถ้ำพยากรณ์ก็มีเธอคนนี่นาเฟเรีย แล้วนี่จะไปหาคุณไครอนเหรอ”

“ค่ะ จะว่าไปพวกพี่คงไม่ได้มาหาเราแค่เรื่องนี้ใช่ไหมคะ“

สิ้นคำพูดไปทั้งพี่เอลลิสกับพี่อลิเซียก็มองหน้ากันราวกับรู้ใจกัน ซึ่งก็นะทั้งคู่เป็นแฟนกันนี่นา ก่อนที่จะเอ่ยปากออกมา

“นี่เฟเรีย ไปครั้งนี้ต้องมีทีมใช่ไหมล่ะ งั้นมาร่วมทีมกับพวกเราไหมล่ะ”

“มันก็จริงนะคะ เออ…แต่คำพูดนั่นเป็นคำพูดเรามากกว่าสินะคะ เออ…พี่เอลลิส พี่อลิเซีย ถ้าไม่รังเกียจมาร่วมทีมด้วยกันไหมคะ”

เฟเรียเอ่อถามพี่ ๆ ทั้งสองด้วยความเขินอาย ส่วนหนึ่งคือเธอแทบไม่เคยชวนใครเข้าทีมหรือออกเดินทางร่วมกับคนอื่นมาก่อนด้วย ส่วนหนึ่งคือเธอต้องดูแลกาเอลด้วย แถมยังไม่ค่อยชอบปฎิสัมพันธ์กับคนอื่นถ้าไม่จำเป็นด้วย เลยถือได้ว่าครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่เธอชวนคนอื่นมาร่วมทีม

“เอาสิ”

“ฝากตัวด้วยนะเฟเรีย”

“ค่ะ แล้วก็มีลูกของหนูอีกคนด้วยนะคะ กาเอล”

พูดนั่นของเธอทำเองพี่ ๆ ทั้งสองเอียงคองง ก่อนที่กาเอลตัวน้อยจะวิ่งริ่วมาหาเธอตามเสียงเรียก “ม่าม๊ามีอะไรเหรอฮะ

“กาเอลนี่พี่เอลลิส กับพี่อลิเซีย พวกเขาจะไปทำภารกิจร่วมกับพวกเรานะ”

“ไงเบบี้ก็อบลินเหรอนี่ตัวจ้อยเป็นบ้า”

“ปากเสียนะเอลลิส พี่อลิเซียนะ ส่วนนี่เอลลิสเป็นแฟนพี่เองจ้ะ”

“กาเอลฮะ แฟนนี่คือ….”

“หมายถึงคนรักกันน่ะกาเอล เราไปหาคุณไครอนกันเถอะ”

ว่าแล้วเฟเรียก็พาทีมที่พึ่งก่อตั้งได้เข้าไปในห้องทำงานของคุณไครอนทันที

ขออนุญาตค่ะคุณไครอน หนูมีเรื่องจะปรึกษาหน่อยค่ะ“

“อ้าวเฟเรียมีเรื่องอะไรล่ะ”

“คือหนูได้คำพยากรณ์มาค่ะ เลยจะมาขอคำปรึกษาค่ะ คำพยากรณ์มีเนื้อหาว่า ธิดาแห่งนิทราพึงฟัง โลกามัวหมอง เมื่อยักษ์ตาเดียว ผู้ช่วงชิงฝันร้าย หลบหนีสู่ความจริง มวลมนุษย์ตกในห้วงฝันร้าย พึงหลีกเลี่ยงแฮมเบอร์เกอร์ ถ้า... หากคุณไม่อยากตกภวังค์สู่ห้วงแห่งฝันร้าย จงมองหาฝันร้าย ตามเสียงเพรียกหาจากห้วงนิทรา ในช่วงคับขัน พึงเชื่อใจในลูกแห่งความรัก นำฝันร้ายมุ่งหน้าสู่โลกความฝันในนครที่ไม่เคยหลับใหล... ทั้งหมดมีเท่านี้ค่ะ”

“อือ…ยักษ์ตาเดียวผู้ช่วงชิงฝันร้าย เจ้านี้น่าจะหมายถึงไซคลอปส์ผู้ฝันร้าย ฝันร้ายในที่นี่คือโครินเธียร์ เจ้าจะต้องไปตามหามัน ดูแล้วเจ้าจะต้องเผชิญหน้ากับอสุรกายอย่างน้อย 2 ตัว แบบนี้คงต้องตั้งทีมสามคนนะ พอมีทีมรึยัง”

“มีแล้วค่ะคุณไครอน หนูจะไปกับพี่อลิเซียและพี่เอลลิสค่ะ แถมมีกาเอลไปด้วยค่ะ เช่นนั้นหนูขอคำอนุมัติออกนอกค่ายค่ะ”

“ดีมาก เจ้าเตรียมตัวดีมาก งั้นข้าอนุมัตินะ นี่รายการที่เจ้าต้องทำในภารกิจครั้งนี้ ข้าเขียนไว้ให้แล้ว แล้วขอให้โชคดีกับภารกิจนะ”

“ค่ะคุณไครอน”

ขอคำปรึกษาและขอคำอนุมัติทำภารกิจเดินทาง