[บ้านใหญ่] ห้องทำงานไครอน

Dean HEROES

Dean ตอบกลับเมื่อ 2024-2-29 17:54
004 ไม่น่าเชื่อได้เจอมนุษย์น้องม้า
          [ดูโรลเพลย์ก ...

005

สู่บ้านพักหมายเลขสาม…สิบเอ็ด

          “เดี๋ยวนะ เมื่อกี้ฉันมัวแต่อึ้ง แต่ดูเหมือนว่านายจะพลาดอะไรไปอย่าง”

          “มีอะไรเพิ่มเติมก็ว่ามาได้เลยคุณเอลวิน”

          ไครอนยิ้มถาม เพราะว่ารู้อยู่แล้วว่าถึงแม้ดีนจะยอมผ่อนลงบ้างแต่ก็ใช่ว่าจะคล้อยตามง่าย ๆ ก่อนหน้านี้ปรมาจารย์ได้รับรายงานมาแล้วว่าลูกเทพสมุทรผู้นี้ดื้อรั้นแล้วยังแสบสรรค์แค่ไหน ซ้ำยังเคยก่อเรื่องไว้กับแซเทอร์ที่แปลงกายมานำทางจนกลายเป็นแผลใจแก่แซเทอร์ตนนั้น

          แค่คิดถึงเนื้อหาในรายงานยังรู้สึกอายแทน… แต่กลายเป็นว่าวีรกรรมนั้นดันโดดเด่นเข้าตาของพระบิดาเสียอย่างนั้น จนโพไซดอนตรัสว่าจะดูแลบุตรคนนี้อย่างห่าง ๆ ด้วยตนเอง

          “ที่นายอ้างว่าฉันเป็นลูกของเทพเจ้าโพไซดอนน่ะ หมายถึงพ่อที่เลี้ยงฉันมาตั้งแต่เป็นทารกคนนั้นอ่ะนะที่เป็นเทพเจ้า?”

          ดีนเปิดรูปโดนัลด์ที่กำลังอาบน้ำเด็กทารกผิวสองสีในโทรศัพท์มือถือแล้วยื่นใส่หน้าไครอน รอยยิ้มที่รู้สึกว่าตนเหนือกว่ากระตุกบนใบหน้าของชายหนุ่ม

          “งี้ฉันต้องทำไงดี ไปที่บ้านหมายเลข 11 ถามหาไวไฟแล้วก็โทรหาพ่อที่บ้านว่า ‘เฮ้! พ่อ นี่พ่อเป็นโพไซดอนเหรอ ไม่เห็นเคยบอกกันมาก่อนเลย แต่ฉันจะดีใจกว่าอีกถ้าพ่อไม่ใช่เทพเจ้าแต่เป็นมหาเศรษฐี’ งี้เหรอ?”

          คิดว่าอีกฝ่ายจะจำนนต่อหลักฐานทว่าไม่เลย มนุษย์ม้ายังคงกล่าวด้วยคำพูดใจเย็นไม่เปลี่ยนท่าที หากไม่ใช่ว่าเป็นเรื่องปกติแล้วแสดงว่าชายผู้นี้หลอกคนมาอย่างช่ำชอง

          “คุณจะทำอย่างนั้นก็ได้ แต่เกรงว่าคนที่คุณต้องถามควรจะเป็น ‘คุณมาเรียนน่า คามิล่า อัลวาเรซ’ มากกว่า”

          “แม่ฉัน? ให้ไปถามแม่หมายความว่ายังไง?”

          เรียวคิ้วขมวดเป็นปมทันทีเมื่อได้ฟัง ให้ไปถามแม่หมายความว่ายังไง จะบอกว่าคุณแม่ของเขามีชู้อย่างนั้นเหรอ? ถึงแม้ว่าตอนนี้พ่อกับแม่ไม่ได้เป็นคนรักกันแล้วก็เถอะ แต่ตอนนี้พวกท่านก็อยู่กินด้วยกันอย่างสนิทสนม มากล่าวหาคุณแม่ที่รักแบบนี้เขายอมไม่ได้ เขาโกรธจนไอร้อนปรี๊ดขึ้นหัว

          “ใจเย็นก่อนคุณเอลวิน ผมพูดตามความจริงเพียงเท่านั้นไม่ได้มีเจตนากล่าวหาครอบครัวคุณ แต่เชื่อเถอะ คนที่คุณจะคุยด้วยคนแรกในตอนนี้คือคุณแม่ของคุณ เอาล่ะ ผมไม่ได้มีเวลากับคุณทั้งวัน เพราะฉะนั้นผมจะพาคุณไปที่บ้านหมายเลข 3 แล้วจากนั้นคุณจะทำอะไรต่อก็เชิญพักผ่อนตามอัธยาสัยได้เลย”

          ไครอนเดินผ่านดีนออกไปทางประตูหน้าบ้านใหญ่ ชายหนุ่มทำได้เพียงแค่ส่งเสียงจิ๊จ๊ะไม่พอใจแต่ก็ต้องยอมทำตามไปเพราะตอนนี้เขามีตัวเลือกไม่มากนัก แต่ด้วยบรรยากาศที่ล้อมรอบไปด้วยแมกไม้เขียวขจีและอากาศที่บริสุทธิ์ยิ่งกว่าในเซ็นทรัลพาร์คหรือเปล่านะที่ทำให้เขาพอจะใจเย็นลงได้นิดนึง

          เขามองบั้นท้ายม้าที่เดินนำอยู่ด้านหน้า เหมือนจริงเสียยิ่งกว่าจะหาเหตุผลมาคัดง้างว่านี่คือภาพโฮโลแกรม ทั้งจังหวะการเดิน ทั้งเสียงกุบกับสมจริงยามเมื่อกีบเท้าทั้งสี่ย่ำลงบนทางเดินที่ปูด้วยแผ่นหิน พู่ขนหางส่ายตามจังหวะเดิมถูกหลักโมเมนตัม ถ้าไม่ใช่ภาพโฮโลแกรมแล้วจะเป็นไปได้ไหมว่าเป็นอุปกรณ์คอสเพลย์ หรือไม่ก็มีคนต่อตัวกันอยู่ด้านในนั้น

          ในเชิงวิทยาศาสตร์ เมื่อมีสมมติฐานแล้วขั้นตอนต่อไปคือการสำรวจข้อเท็จจริงถึงจะวิเคราะห์และสรุปผลได้ เขาพิสูจน์ข้อเท็จจริงเบื้องต้นโดยการสัมผัสบั้นท้ายม้าตรงหน้าก็รู้สึกถึงความอบอุ่นของสิ่งมีชีวิต ขนสัตว์สั้นเตียนแต่เงางาม มวลกล้ามเนื้อและข้อกระดูกจริง ไครอนหยุดชะงักและออกแรงเกรงกล้ามเนื้อสะโพกจนมันปูดขึ้นมาเล็กน้อย

          “เหวอ!! กล้ามเนื้อม้าของจริง!?!”

          ดีนอ้าปากหวอพร้อมกะพริบแพขนตารัวอย่างเหลือเชื่อ เขาคิดว่าต่อให้พ่อมดแห่งวงการบันเทิงอย่างสปีลเบิร์กที่เคยสร้างม็อคอัพไดโนเสาร์สมจริงมาแล้วก็ยังทำแบบนี้ไม่ได้ หากไม่ใช่เรื่องเหนือธรรมชาติกลไกแบบนี้คงมีราคาสูงถึงหลายสิบล้านดอลลาร์ แต่ลัทธิลักเด็กจะลงทุนสร้างขนาดนี้เลยเหรอ

          “ถ้าผมไม่ทำแบบนี้คุณจะไม่เชื่อเลยใช่ไหม?”

          “เออ ก็ใช่ แต่ว่าฉันยังไม่เชื่อทั้งหมดหรอก ว่าแต่เมื่อกี้.. เท่ากับว่าผมจับก้นคุณหรือเปล่าน่ะ?”

          “แล้วคิดว่ายังไงล่ะ?”

          ไครอนถามกลับน้ำเสียงเรียบ ส่วนดีนส่งเสียงยี้ออกมาพร้อมกับเช็ดมือขวากับกางเกงเป็นพัลวัน ปรมาจารย์เซ็นทอร์ได้แต่ส่ายหน้าพลางลอบถอนหายใจแล้วเดินนำต่อ อยู่กับเด็กคนนี้แล้วเขารู้สึกว่าตนเองแก่ขึ้นไปอีกสิบปี

          “ดูท่าทางแล้วคุณคงไม่รู้เรื่องราวของโลกฝั่งนี้เลย ถ้าอยากรู้เกี่ยวกับผมก็เสิร์จหาคีย์เวิร์ด ‘เซ็นทอร์’ ส่วนตอนนี้พวกเรามาถึงแล้ว”

          เบื้องหน้าของดีนคือเชลเตอร์หลังสีฟ้าที่ถูกสร้างขึ้นมาสไตล์กรีกดูแฟนตาซีสุด ๆ เพียงแต่ว่าบ้านหลังนี้มันเล็กอย่างกับบ้านลูกบอลตามศูนย์การค้า อยู่คนเดียวก็พอว่าแต่หากมีเด็ก ๆ คนอื่นอยู่ด้วยไม่ต้องนอนอัดกันเป็นปลากระป๋องเลยหรือ?

          “ที่นี่คือบ้านพักของเดมิก็อดสายเลือดเจ้าสมุทรโพไซดอน คิดเสียว่าเด็ก ๆ ทุกคนในบ้านหลังนี้คือน้องชายและน้องสาวของคุณ หากไม่ดูแลก็ขออย่าพาเด็ก ๆ ไปทำเรื่องไม่ดี”

          ไครอนเน้นย้ำ เขายังไม่อยากให้เกิดคดีอย่างที่แซเทอร์ผู้โชคร้ายคนนั้นประสบพบเจอเกิดขึ้นกับเด็ก ๆ เหล่านี้อีก

          “อะไร ทำไมมองด้วยสายตาแบบนี้? โอเค ๆ ยังไงฉันก็เป็นผู้ใหญ่ที่ดีอยู่แล้วล่ะน่า จะดูแลเด็ก ๆ ให้ดี โอเค๊ ถึงแม้ว่าฉันจะไม่ยอมรับก็เถอะว่าเป็นลูกพ่อเดียวกัน”

          “เช่นนั้นก็ดี แต่กระผมพนันได้ว่าตอนนี้คุณอยากไปบ้านเฮอร์มีสก่อน อยู่ทางนู้น” ปรมาจารย์เซ็นทอร์ใช้สายตาใบ้บอกทาง “เช่นนั้นก็ขอให้พักผ่อนเต็มที่ และขอให้คุณทบทวนเรื่องนี้ดี ๆ เพราะมันสำคัญต่อตัวคุณเองมาก คุณเอลวิน ผมขอตัวก่อน”

          ไครอนเดินกลับไปทางบ้านใหญ่ ส่วนดีนก็รีบไปยังบ้านเฮอร์มีสทันทีเมื่อรู้ทาง

Johnathan BELIEVER

ℂ𝕙𝕚𝕣𝕠𝕟'𝕤 𝕠𝕗𝕗𝕚𝕔𝕖

      จริงๆมันก็ไม่ได้มีอะไรไปมากกว่า การไปลงทะเบียนเพื่อเข้าค่าย และตามหาความจริง เอ็มไพร์สเตทชั้นที่ 600 ยังคงเป็นปริศนาที่ติดอยู่ในใจของฉันจนกระทั่งปัจจุบัน ขอที่ระลึกของคนสำคัย ฉันยังคงเก็บมันไว้อยู่ที่ด้านหลังตลอด จริงๆ ฉันทำปลอกหนังใส่ให้กับมันด้วย เพราะความคมของมัน ทำเอาเสื้อเชื้อของฉันเสื้อเหมือนทิชชู่เลย หวังว่าฉันคงจะเอาไปคืนผู้เป็นเจ้าของ เร็วๆนี้..

         การในความคิดของจอห์นนี่ในตอนนี้ ขณะที่เขานั้นเดินมุ่งตรงไปยังห้องทำงานของ เจ้าของค่าย.. ไม่น่าใข เพราะพวกเขาไม่เรียกคนที่ชื่อไครอนด้วยสรรพนามเช่นนั้น แต่ยังไงก็ช่าง ตอนนี้เขาได้เข้ามาถึงแล้ว.. สายตาของชายวัยทองไว้หนวดเคราระดับนึงได้เงยหน้าขึ้นมามองก่อนจะกระตุกนิดๆด้วยอาการสะดุ้งเมื่อเห็นชายร่างใหญ่เดินเข้ามาหา ซึ่งเขานั้นมั่นใจว่า ชายหนุ่มคนนี้คงจะเป็นสมาชิกใหม่อย่างแน่นอน เขาค่อยเตรียมเอกสารที่ต้องเขียนขึ้นมาวางที่โต๊ะ ในขณะที่อีกฝ่ายนั้นก็ค่อยๆนั่งลงอย่างช้าๆ เพราะกลัวว่าเก้าอี้ที่เขานั่งนั้นจะหักเพราะขนาดตัว..

         "นั่งไปเถอะ มันรับน้ำหนักได้มากกว่าจะเธอคิดอีกนะ" 

          เหมือนรู้วาระจิต ชายหนุ่มยกคิ้วขึ้นเหมือนแสดงท่าทีประหลาดใจ แล้วเลื่อนเก้าแี้นั้นเข้ามาใกล้ พร้อมจ้องมองที่เอกสารลงทะเบียน แน่ล่ะ ด้วยอาการมีปัญหาทางด้านการอ่าน มันก็ทำให้เขานั้นเห็นตัวอักษรเหล่านั้นเป็นภาษากรีกไปเสียแทบจะทั้งหมด..

           "ดู.. เธอแก่กว่าคนอื่นๆที่เข้ามาในที่แห่งนี้นะ.." ไครอนเอ่ยถามจากรูปร่างและพฤติกรรมที่ดูสุขุมกว่าที่ผ่านมา 

           "ก็... ไม่ขนาดนั้นหรอกครับ ผมก็แค่ เข้าสังคมอยู่บ้าง น่าจะเป็นเพราะเหตุผลตรงนี้ล่ะครับ" 

           " อืมม.. เข้าใจได้ เอาล่ะ กรอกข้อมูลที่จำเป็น และ เซ็นชื่อ ก็เป็นอันเสร็จเรียบร้อย" ไครอนเก็บเอกสารทุกอย่างหลังจากที่ชายหนุ่มเขียนรายละเอีดยทุกอย่างลงในเอกสารนั้น ก่อนที่อีกฝ่ายจะนำไปเก็นใส่ลิ้นชักและเสร็จ.. 

            "ทุกอย่างเรียบร้อย ให้เธอยังบ้านพักของเฮอร์เมส จะมีคนของพวกเขารออยู่ ในระหว่างที่พลังของเจ้านั้นยังไม่ถึงขั้น เธอจะมีที่พักเพียงที่นั่นเท่านั้น หลังจากพลังจากผู้ปกครองเธอตื่นขึ้น เธอถึงจะได้ย้ายไปยังบ้านของเทพหรือเทพีที่เป็นสายเลือดของเธอเอง.. เข้าใจตามนี้"

            "ดีมาก ข้าชอบนะ เป็นอดีตนาวิกในสงครามอีรักอย่างงั้นเหรอ? อืมม เหรียญซิลเวอร์สตาร์.. ไม่ธรรมดาสำหรับคนอย่างเธอจริงๆนั่นล่ะ เอาเถอะ แต่ในเมื่อเธอเข้ามาที่นี้แล้ว เธอก็เป็นคนธรรมดาเหมือนกับพวกเรา ไม่สิ เธอเป็นชาวค่ายสายเลือดเทพแล้วตอนนี้ ยินดีต้อนรับ" ไครอนเอ่ย 

            "งั้น เดี๋ยวผมขอตัวก่อน ผมคงจะไม่ทำให้คุณเสียเวลาทำงาน" 

            "ไม่ๆ ไม่หรอก นี่ล่ะคืองานนึงของฉันเหมือนกัน ต้อนรับคนอย่างพวกเธอที่เข้ามาที่นี่เรื่อยๆ เอาล่ะ ไปเถอะ จนกว่าพลังในสายเลือดเธอจะตื่น ไปพักผ่อนที่บ้านเฮอร์เมสก่อน โชคดี" 

             หลังจากสิ้นสุดการสนทนา ชายหนุ่มก็หยิบถุงทะเลขนาดใหญ่และเดินก้มหัวออกจากห้องทำงานของไครอนเพื่อไปยังที่พักต่อไป..

Laurencius -

Half-Blood Camp

ลอเรนซิอุส อากุสโต้

ห้องทำงานไครอน : เเจ้งข่าวสัญลักษณ์เหนือหัว

เพราะความตื่นเต้นเเละดีใจใคร่รู้ทำให้ความเหนื่อยจากการวิ่งไกลจากสนามฝึกซ้อมมายังบ้างใหญ่ไม่ช่ายปัญหาของเด็กหนุ่ม เมื่อมาถึงเขาไม่รอช้ารีบเคาะประตูบ้านเข้าไปข้างในอย่างไวเพื่อเเจ้งข่าวดีให้กับคุณไครอนทราบ

" ก๊อกๆ ก๊อก เข้าไปได้มั้ยครับคุณไครอน "

ลอเรนซิอุสเอ่ยด้วยน้ำเสียงหอบเเต่สดใสเเละตื่นเต้น ก่อนเปิดประตูเข้าไปด้านในห้องทำงาน พบกับคุณไครอนกำลังอ่านรายงานบ้างอย่างอยู่ที่โต๊ะเขาไม่รอช้าให้อีกฝ่ายถาม ก่อนมุ่งไปยังด้านหน้าโต๊ะเเละเเสดงสีหน้าตื่นเต้นจริงจังให้อีกฝ่ายทราบ

" ตกใจอะไรกัน ลอเรนซิอุสบุตรเเห่งอธีน่า "

คุณไครอนเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบเเละเหมือนปกติสำหรับเขา ก่อนเชิญให้ผมนั่งบนเก้าอี้เพื่อพูดคุยว่าไม่ได้มีเเค่ผมคนเดียวที่วิ่งมาหาเขาด้วยสีหน้าเเละเเววตาตื่นเต้นเช่นนี้เมื่อทราบการรับรองสิทธิ์

" บุตรเเห่งเทพีอธีน่าหรอครับ "

เขาทำเสียงตกใจก่อนค่อยๆเเทรกตัวไปนั่งบนเก้าอี้ตรงหน้าเพื่อฟังเเละพูดคุยกับไครอนเเละฟังในสิ่งที่ต้องรู้อย่างเข้าใจเเละจะทำอย่างไรต่อไปเมื่อทราบเเล้วว่าเทพเจ้าที่อ้างสิทธิ์ในตัวเขาคือใครกัน

"ถูกต้องเเล้ว เเม่เธอรับเธอเเล้ว "

ผมนั่งฟังเรื่องราวของเเม่ว่านางคือ เทพีแห่งยุทธศาสตร์สงคราม ปัญญา และเหตุผล ไครอนชมผมไม่ขาดว่าปัญญาที่ผมมีคงได้จากเเม่มา ทำให้ผมเเอบคิดในใจว่า จริงๆเเล้วผมไม่ได้ฉลาดเหมือนเเม่ด้วยซ่ำสมองผมค่อยข้างเบลอบ่อยๆ เเต่เอาเถอะในเมื่อเเม่รับทราบเเล้วผมก็ดีใจ

" เอาล่ะฉันจะพานายไปบ้านเลขที่ 6 บ้านของเเม่นาย "

ไครอนลุกขึ้นเเละนำผมไปบ้านเลขที่ 6 บ้านของเทพีอธีน่า เขาบอกว่าที่นั้นผมจะได้พบกับพี่น้องบุตรธิดาของอธีน่าอีกหลายคนกำลังรอผมไปร่วมป่วนอยู่ ในเวลานี้ผมดีใจจนอยากโทรไปบอกพ่อที่สเปนว่าผมรู้เเล้วว่าเเม่คือใครเเละเเม่ก็นับรองผมเป็นลูกเเล้ว เเต่นั้นต้องรอให้ผมกลับไปบ้านเลขที่11ก่อนเพราะที่นั้นมีเครือข่ายมือถือเเละอินเตอร์เน็ตไปข้างนอก ส่วนตอนนี้ไปดูบ้านใหม่เลขที่6 เเละพี่น้องที่เกิดจากเเม่อีกหลายคนกัน ...Go

Dean HEROES

008

สิ่งที่ต้องทำ

          “สวัสดี ขอผมเข้าไปได้ไหม?”

          หนุ่มผิวน้ำผึ้งใบหน้าคมเข้มยืนโบกมือพร้อมฉีกยิ้มกว้างอยู่หน้าบานประตูที่ถูกประดับไปด้วยกระจกหลากสีให้กับคนที่อยู่ในห้องทำงาน ร่างครึ่งม้าที่กำลังจัดชั้นหนังสือหันกลับมามองชายหน้าประตู เขาขยับยิ้มเล็กน้อยราวกับแอบขำท่าทีที่เปลี่ยนไปจากตอนแรกที่ ดีน เอลวิน อัลวาเรซ นีล มาเยือนบ้านใหญ่เป็นครั้งแรก

          “เชิญ” เมื่อได้รับการอนุญาตดีนก็เปิดประตูเข้ามาทันที ทางฝั่งไครอนผายมือไปทางเก้าอี้ให้ดีนนั่ง เพราะท่าทางวันนี้คงไม่เรื่องคุยกันยาว “เห็นเงียบหายไป ผมก็คิดว่าคุณหนีกลับไปแล้วเสียอีกคุณเอลวิน เช่นนั้นก็แปลว่าคุณได้คุยกับคุณแม่ของคุณแล้ว”

          “อ่า.. ใช่ ผมมัวแต่จุกกับความจริงจนลุกไม่ขึ้นนะ” ชายหนุ่มยู่หน้าประกอบว่าตอนที่ช็อคอยู่จุกแค่ไหน “แล้วก็คุณเรียกผมว่าดีนเถอะ ถึงเทพโพไซดอนจะเป็นคนตั้งให้ก็เถอะ แต่ผมใช้ชื่อนั้นแค่ในพาสปอร์ต มันไม่ชินเลยน่ะ”

          “ถ้าคุณอยากให้เรียกแบบนั้นก็ได้ คุณดีน ดูท่าทางคุณมีเรื่องจะถามผมเยอะ อยากรู้เรื่องไหน?”

          “ทุกเรื่อง” ดีนผายมือที่ไม่ได้ใส่สายพยุงแขนออกมากว้าง “เริ่มจากเรื่องนี้ก็ได้.. ผมจะเจอกับพ่อของผม.. เทพโพไซดอนได้ยังไง? แล้วก็อยู่ที่นี่ต้องทำอะไรบ้าง? แล้วก็อยากจะถามด้วยว่าเพลย์ลิสต์นี้มันเชื่อถือได้แค่ไหน?” กล่าวจบดีนก็ชูสมาร์ทโฟนที่เปิดเข้าช่องตำนานเทพที่เขาโหลดมาให้ปรมาจารย์ไครอนดู

          “คำถามแรก คุณถามว่าคุณจะเจอกับเทพเจ้าได้อย่างไร เรื่องนั้นอยู่ที่พระประสงค์ของพระองค์ แม้ตัวผมจะเป็นผู้อำนวยการแต่ก็ไม่สามารถตอบคำถามนั้นได้”

          “หมายความว่าต้องรอเวลาอย่างเดียวงั้นเหรอ?”

          ความผิดหวังแสดงออกมาทางสีหน้าอย่างชัดเจนเมื่อฟังคำตอบ อยู่ที่ประสงค์ของเทพนี่มันนานแค่ไหนในเมื่ออายุขัยของเผ่าพันธุ์มันต่างกัน แม้ว่าสายเลือดที่ไหลเวียนอยู่ในตัวครึ่งหนึ่งจะเป็นของเจ้าสมุทรก็เถอะ

          “ใช่ครับ แต่คุณสามารถสื่อสารไปถึงทวยเทพได้โดยการบูชาเตาไฟที่หน้าโรงอาหาร จะต้องเผาเครื่องสักการะแล้วตั้งจิตต่อเทพที่ต้องการจะสื่อสาร ไม่จำเป็นว่าจะต้องอธิษฐานต่อเทพบิดาของคุณเท่านั้น แต่ยังสามารถติดต่อทวยเทพองค์อื่นได้เช่นกัน”

          “อ้อ เตาไฟมีไว้ทำแบบนั้นสินะ..” ดีนเคยเห็นเตาไฟผ่านตามาบ้างตอนที่ตัวเองไปโกยอาหารฟรีลงกระเพาะก่อนจะกลับบ้านมาฟังพอดแคสต์ต่อ “แต่ไม่มีวิธีอื่นนอกจากเผาแล้วเหรอ สร้างคาร์บอนโดยใช่เหตุ ไม่ดีนะ”

          “ถ้าในตอนนี้ก็มีเพียงวิธีนี้เท่านั้นครับ” ไครอนรีบเปลี่ยนไปตอบคำถามต่อไปทันที เพราะเมื่อดูจากนิสัยของดีนแล้วถ้าไม่เปลี่ยนเรื่องอาจโดนเถียงไม่รู้จบ “ต่อไปคือเรื่องสิ่งที่ต้องทำที่นี่ หลัก ๆ คือการฝึกฝนการต่อสู้ตามอาวุธที่ถนัดที่ลานฝึก–”

          “เดี๋ยว ผมขอยกมือถาม” แล้วดีนก็ยกมือขึ้นจริง ๆ “ฝึกฝนการต่อสู้ ทำไมล่ะ? ยุคสมัยนี้แล้วยังต้องฝึกอะไรอีก”

          ไครอนกระแอมเล็กน้อย ไม่ถูกเถียงเรื่องคาร์บอนเครดิตแต่มิวายมาถูกเถียงเรื่องการฝึกแทน เขาถอนหายใจเบา ๆ กับคนหัวดื้อ

          “ให้ผมเตือนความจำ.. ข้างนอกนั่นมีอสุรกายหมายเอาชีวิตคุณอยู่ คุณเลยจำเป็นจะต้องฝึกฝนตัวเองเพื่อเอาตัวรอดในสถานการณ์อันตราย ซึ่งไม่สามารถแก้ไขได้โดยแก้ไขไปเรื่อย ๆ กับแอบอยู่ในที่ปลอดภัย”

          “โอ๊ย ๆๆ พอ ๆ ผมเข้าใจแล้ว มันก็ถูกของคุณแหล่ะ” เขายกมือขวาขึ้นข้างเดียวเพื่อยอมแพ้ และพยายามจะยกอีกข้างขึ้นด้วยแต่ไม่ถนัด “งั้นถามเรื่องนี้ต่อ ผมไม่เห็นว่าปีศาจมันจะทำร้ายคนอื่นเลย ทำไมมันถึงจ้องจะเล่นแต่ผมล่ะ? ถ้าบอกว่าเพราะหิวมันก็มีเหยื่อตั้งเยอะแยะให้เลือกกินไม่ใช่เหรอ?”

          “อสูรที่กินมนุษย์ก็มี แต่ที่มันไล่ล่าคุณเป็นพิเศษเพราะสายเลือดเทพเจ้าที่เพิ่มพลังให้กับพวกมันได้ สำหรับฟิวรี่ส์เนื้อของลูกครึ่งเทพมีรสชาติดีกว่าเนื้อทั่วไป พวกคุณจึงถูกเพ่งเล็งเป็นเป้าหมายแรก”

          “เลือดครึ่งเทพเพิ่มพลังได้.. จริงด้วย มีสัตว์ประหลาดตัวนึงที่มันกินเลือดผมไปนิดหน่อย จากนั้นมันก็ตัวใหญ่ขึ้นเยอะเลย ดีที่ตอนนั้นมีคนมาช่วยไว้..” ดีนกุมคางคิด “ที่ข้างนอกผมเจอผู้ใหญ่ที่เหมือนจะออกมาจากค่ายฮาล์ฟบลัดแล้วด้วย คนนึงเป็นจิตแพทย์กับอีกคน.. ไม่รู้สิ แต่ว่าเขาฆ่าปีศาจตัวนั้นแล้วผมก็เปียกไปหมด”

          “ถ้าที่คุณเล่าว่ามีคนมาช่วยแล้วคุณเปียกคงต้องขอแสดงความยินดีกับคุณด้วยแล้ว เพราะปกติฟิวรี่ส์เมื่อตายจะร่างสลายกลายเป็นฝุ่นไม่ใช่ของเหลว ที่คุณเปียกอาจจะเป็นพลังของคน ๆ นั้น ซึ่งเป็นพี่ชายของคุณเอง”

          ได้ยินคำกล่าวเสริมนี้จากปรมาจารย์เซ็นทอร์ทำเอาดีนชะงักไป ตั้งแต่ที่เขาถูกทำร้ายและรอดมาได้เพราะปีศาจตายจากอะไรบางอย่างซึ่งคาดว่าเป็นสมุนของเจ้าสมุทรที่ถูกส่งมาดูแลเขา ชายหนุ่มไม่เคยเห็นร่างของปีศาจสลายกลายเป็นฝุ่นเลยสักครั้ง อาจเป็นเพราะว่าเขามัวแต่หลับหูหลับตาด้วยความกลัวด้วยกระมังจึงไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมองตรง ๆ

          “พี่ชายที่ว่าหมายถึงไครเซออร์เหรอ? คงไม่ใช่เปกาซัสหรอกใช่ไหม? ก็เปกาซัสเป็นม้ามีปีกนี่นา.. อะ หรือเขาจะแปลงร่างได้?”

          ดีนเดาไปเรื่อย บุตรโพไซดอนที่เขารู้จัก.. หมายถึงเพิ่งรู้จักจากการฟังพอดแคสต์ก็มีอยู่หนึ่งคนกับอีกหนึ่งตัวที่ไม่รู้ว่าไปทำอีท่าไหนถึงออกลูกมาเป็นม้าได้ หรือเขาไม่ควรคิดมากก็ไม่รู้เพราะวิธีการเกิดนั้นก็สุดแสนจะพิศดารและสยอดสยอง แต่ถ้าไม่แปลกคงไม่เรียกว่าตำนานเทพ

          “เกรงว่าจะไม่ใช่ หากเป็นพี่ชายในยุคปัจจุบันของคุณก็มีหนึ่งคน เขามีชื่อว่า เพอร์ซี่ แจ็คสัน แต่ผมคิดว่าเขาคงไม่รู้เช่นกันว่าคุณคือน้องชาย มิเช่นนั้นเขาคงจะพาคุณมาที่ค่ายด้วยตัวเองแล้ว”

          พอได้ยินว่า ‘พี่ชายในยุคปัจจุบัน’ หนุ่มผิวน้ำผึ้งก็คิ้วกระตุก

          ‘สุดท้ายพ่อก็ไม่ได้มีฉันแค่คนเดียวสินะ..’

          คิดได้เช่นนั้นก็เผลอทำหน้าหงิกขึ้นมานิด ๆ แต่คิดไปคิดมาก็ไม่รู้ว่าจะงอนไปทำไมในเมื่อตนแทบไม่เคยมีปฏิสัมพันธ์กับบิดาร่วมสายเลือดอยู่แล้ว ถ้าเป็นแบบนี้สู้ทำใจให้ปลงดีกว่า เผลอ ๆ อยู่มาวันนึงอาจจะมีน้องโผล่มาเยอะจนฟอร์มทีมฟุตบอลได้ก็ได้ใครจะไปรู้

          “โอเค เข้าใจแล้ว สรุปก็คือผมต้องฝึกเพื่อที่จะออกไปใช้ชีวิตข้างนอกได้อย่างแฮปปี้เอนดิ้งใช่ไหม?”

          “เกรงว่าอาจไม่ง่ายขนาดนั้น เดมิก็อดบางคนเลือกที่จะอาศัยในโลกของมนุษย์และยุ่งเกี่ยวกับโลกแห่งเทพให้น้อยที่สุด บางคนก็เลือกที่จะยืนอยู่บนโลกทั้งสองใบ แต่ก็มีจำนวนไม่น้อยที่พวกเขาเลือกใช้ชีวิตอย่างวีรบุรุษในโลกของเทพ”

          “อย่างสุดท้ายน่ะตัดผมออกไปได้เลย พวกตัวที่ไล่ตามผมมันเป็นแค่กีกี้ใช่ไหม เอาแค่สู้ไอ้พวกนั้นได้ก็พอ”

          ดีนโบกมือไปมากลางอากาศ ฝ่ายไครอนก็ได้แต่ยิ้มกริ่มคล้ายอยากพูดออกมาว่า ‘เดี๋ยวก็รู้’ ทว่าไม่ได้เอ่ยออกเสียง

          “นอกจากนี้ในค่ายยังมีกิจกรรมชิงธงซึ่งยังไม่ถึงฤดูกาล เอาไว้เมื่อถึงเวลาแล้วคุณจะรู้เอง นอกจากนี้หากคุณอยากหารายได้เสริมก็มีภารกิจแจ้งไว้ที่บอร์ดกิจกรรม ผมแนะนำให้คุณลองไปอ่านดู เพราะหนึ่งในนั้นมีภารกิจที่บิดาคุณมอบหมายให้ด้วย ส่วนเรื่องเพลย์ลิสต์ที่ถามส่วนมากก็จะตรงกับตำนาน คุณแค่ฟังไว้เพื่อรู้ก็พอ แต่อย่าเพิ่งปักใจเชื่อสิ่งที่ยังไม่ได้เห็นกับตา”

          “ภารกิจของพ่อเหรอ? เอาไว้ถ้าสนใจจะแวะไปทำ” ดีนนั่งเขย่าขาพลางครุ่นคิดอีกเล็กน้อย “ผมไม่รู้จะถามอะไรคุณแล้ว เอาไว้ถ้ามีคำถามแล้วจะมาถามใหม่”

          “ได้เสมอ” ไครอนตอบกลับด้วยรอยยิ้ม

          “งั้นขอตัวนะ” ร่างสูงผุดลึกขึ้นยืนเต็มความสูงแล้วหันหลังเดินออกไปทางประตู แต่ก่อนที่มือจะบิดลูกบิดประตูผลักออกไป น้ำเสียงเข้มก็เอ่ยกล่าว “ขอบคุณครับ คุณไครอน”

          การทำตัวว่าง่ายเช่นนั้นพอจะเรียกรอยยิ้มออกมาจากปรมาจารย์เซ็นทอร์ได้อยู่บ้าง

Nymeria HEROES

-2-

              รายการสิ่งที่ต้องทำมีลิสต์อยู่ในหัวก็จริง ออสวาร์.. หนุ่มมือเพลิงคนนั้นให้รายละเอียดเธอไว้หมดแล้วแต่น่าเสียดายว่าสำหรับนิกซ์การทำตามกฎดูจะเป้นเรื่องน่าเบื่อหน่าย เธอใช้เวลาร่วมครึ่งชั่วโมงในการเก็บข้อมูลจากชาวค่ายหัวอ่อน การทำตัวเป้นลุกเกะหลงทางต้องการ ‘ความช่วยเหลือ’ บางครั้งก็มีประโยชน์อย่างน้อยก็ทำให้หญิงสาวรุ้ความจริงที่ว่าทั้งเกาะนี้คืออาณาเขตของค่าย

              คงไม่คิดเดินไปเดินมาหาทางเอาเองแบบหมีตาบอด เด็กสาววัย 19 สุ่มเลือกผู้ที่พร้อมกระตือรือร้นจะหยิบยื่นความช่วยเหลือมารับบทไกด์จำเป็น เด็กหนุ่มจากเคบินหมายเลข 7 คนนั้นส่งรอยยิ้มเรียบๆ ให้เขาก็ถือว่านั้นคือคำขอบคุณที่พาเธอมาบ้านใหญ่ บ้านใหม่หลังโตแค่เปิดประตุเข้ามาภูเขาหนังสือมหาศาลก็เพียงพอที่จะทับคนตายได้ถ้ามันไมไ่ด้อยู่ในชั้นวางล่ะก็นะ..

              เงาของชายชราที่ยืนอยู่ด้านหน้าชั้นวางหนังสือ สายตาที่เขามองมายังเธอเจือแววประหลาดใจเพียงครู่เดียวก่อนจจะส่งรอยยิ้มเป็นมิตรของผู้ใหญ่ยามมองเด็กๆ มาให้ ซึ่งนั่นทำเอาเธอไม่สบอารมณ์เท่าไร ชายชราผู้นี้มีส่วนล่างเป็นเอกลักษณ์ทีเดียวมนุษย์ครึ่งม้า ‘เซนทอร์’ ออสวาร์อธิบายเรื่องนี้เอาไว้แล้วใบหน้าของไนมีเรียจึงยังคงความสงบนิ่งเอาไว้ได้

              รับฟังเขาเล่ามาก็อีกอย่าง แต่พอมาเห็นเข้ากับตา..  

              “ เหมือนว่าฉันจะมาทันก่อนมื้อเที่ยงนะคุณไครอน “ ร่างบางเดินเข้าไปใกล้อีกฝ่ายเพื่อพิจารณาส่วนของขาที่น่าอัศจรรย์ทั้งสี่ จดจ้องไม่วางตาแม้จะรู้ว่าเสียมารยาทก็ยังใช้วาจาหลบเลี่ยง “ ไม่เคยเห็นเซนทอร์ตัวเป็นๆ นอกตำรามาก่อน ที่ว่าตำนานมีชีวิตคงเป็นแบบนี้เอง “ 

              โดยไม่ต้องแนะนำตัวเธอก็โยนประโยคแทนการเสี่ยงทาย เรื่องโยนหินถามทางขอให้บอก ไนมีเรียไม่ชอบพูดจายืดเยื้อ ดูเหมือนอาจารย์ใหญ่ประจำค่ายเองก็ได้ยินกิติศัพท์นี้มาจากทั้งพ่อของเด็กสาวและตัวรุ่นพี่ที่ไปรับเธอมาเช่นกัน เขาเห็นมือคุ่เล็กยื่นมาทางหางม้าของตนอย่างใคร่รุ้ว่าเป็นของจริงรึเปล่าก็ไม่ได้ว่าอะไรด้วยความเมตตาเหล่าเด็กๆ สายเลือดเทพทุกคนอย่างเท่าเทียม

              “ ถุงมือดำ ผิวขาวหิมะ ช่างสงสัยทั้งที่สายตาเหมือนไม่แยแสสิ่งรอบตัว คงเป็น ‘ไนมีเรีย’ ยินดีต้อนรับ… ออสวาร์บอกไว้ว่าเธอจะมาถึงวันนี้ “ ไครอนวางแก้วกาแฟในมือลง พิจารณาผู้มาใหม่ด้วยแววเมตตา 

              “ เรียกแค่ นิกซ์ ก็พอ คำจำกัดความของเขาเรียบง่ายดีจัง .. ฉันไม่ว่าถ้าคุณอยากเพิ่มลงไปอีกสักคำสองคำแลกกับการที่ให้ฉันดูใกล้ๆ กว่านี้ “ นิ้วเรียวที่สวมถุงมือขยับยุกยิกพร้อมแววตาสนอกสนใจ สิ่งมีชีวิตแปลกๆ ในโลกใบนี้มีอีกมากที่เธอยังไม่เคยพบเห็น

              “ ฮะๆ ไม่บ่อยนะที่เด็กผู้มาจากข้างนอกเห็นเซนเทอร์คร้้งแรกแล้วจะมีปฎิกิริยาแบบเธอ เอาสิ เชิญดูได้ตามสะดวก แต่ฉันไม่คิดว่าเซนทอร์ธรรมดาจะน่าตื่นตาเท่ามิโนทอร์สูงสามเมตร  คงต้องบอกว่าน่าประทับใจที่รอดมาได้โดยไร้รอยขีดข่วน “

              สิ้นประโยคทำให้รู้ว่าอีกฝ่ายทราบความเคลื่อนไหวของเธอทั้งหมด เรื่องนี้ยิ่งทำให้นิกซ์เกิดความคิดที่หลากหลาย สงสัย ระแวง ไม่สบอารมณ์ และท้ายสุด คือแรงผลักดันให้วางตัวสุภาพและระมัดระวังยิ่งขึ้น เธอเก็บมือของตนแล้วก้าวออกห่างไม่สนใจหางม้าปุกปุยนั่นอีกต่อไปโดยที่สายตาคู่คมมองอีกฝ่ายเป็นระยะ

              “ นรกยคยังไม่พร้อมรับคนอย่างฉัน.. Lucky ออสวาร์บอกว่าคุณมีคำตอบในเรื่องที่ฉันสงสัยถึงลงทุนข้ามน้ำข้ามทะเลมาถึงนี่ “ 

              “ ไม่จำเป็นต้องรีบร้อนถึงขนาดนั้น นิกซ์ ที่นี่ปลอดภัยสำหรับคนแบบพวกเธอ อีกไม่นานก็จะได้เจอพี่น้องร่วมค่าย พวกเขาเองต่างก็ ‘พิเศษ’ ด้วยสายเลือดในตัว ฉันรับปากได้ว่าพวกเขาจะคนไหนก็น่าสนใจ “ ชายร่างม้าเห็นเด็กสาวถอยกลับไปตั้งกำแพงก็เข้าใจแล้วว่าทำไมออสวาร์ถึงได้ใช้ความพยายามมากนักระหว่างพาเจ้าตัวมาถึงนี่ สายเลือดกึ่งเทพแต่ละคนมีอุปนิสัยบางส่วนสืบทอดจากบิดารึมารดาของพวกเขาและอย่างที่ทุกคนทราบเหล่าทวยเทพนั้นรับมือไม่ง่าย

              “ คุณยังไม่ได้ตอบว่า ‘คนแบบพวกฉัน’ หมายถึงอะไร  และทำไมทั้งเอเดรียนและชายแปลกหน้าถึงอยากให้ฉันมาที่นี่ “ 

              “ ฉันคิดว่าเธอจะถามเรื่องที่เกี่ยวกับแม่ที่แท้จริงเสียอีก “ 

              “ คำถามของฉันเรียงตามลำดับความน่าสนใจเสมอ “ 

              “ ที่นี่คือค่ายฮาร์ฟบลัด เป็นสถานที่ปลอดภัยสำหรับเหล่าเด็กที่มีสายเลือดของเทพและมนุษย์ไหลเวียนในกาย เมื่อพวกเขาเติบโตขึ้นจะมีกลิ่นอายที่ดึงดูดพวกอสูรให้เข้าโจมตีทำร้ายทำให้เสี่ยงภัยถึงชีวิต การที่เธออยู่ข้างนอกได้จนถึงอายุ 19 นอกจากคำว่าปาติหาริย์ยังมีความทุ่มเทของเหล่าผู้พิทักษ์และความพยายามของพ่อเธอ “ เพื่อลดท่าทีระแวดระวังของอีกฝ่ายไครอนจึงเลือกอธิบายตามตรงสำหรับข้อมูลเบื้องต้นที่เธอสมควรจะได้รับ บททนายังเฉลยปริศนาเรื่องที่บิดามักพาเธอบินไปบินมาข้ามทวีฟกว่า 13 ประเทศตลอดช่วงระยะเวลาร่วมสิบปีนั่นคือการกลบเกลื่อนร่องรอยให้พวกที่จ้องจะทำร้ายหาตัวลูกสาวไม่พบ

              ไนมีเรียฟังพอเพลินๆ เธอไม่ได้เอ่ยขัดอะไรรวมไปถึงได้รับเสื้อค่ายสีสดจนแสบตามาอีหนึ่งตัว ไครอนบอกว่าพวกมนุษย์จะมองไม่เห็นเสื้อในรุปลักษณ์นี้ แต่เสื้อจะพรางตาตัวมันเองเป็นชุดปกติในชีวิตประจำวัน เหมือนรู้ว่าสาวแฟชั่นนิสต้าดูจะไม่ปลื้มสีของมันสักเท่าไร ระหว่างที่กำลังอธิบายชีวิตภายในค่ายเรื่องราวทั่วไป รวมถึงวิธีที่เหล่าทวยเทพใช้แสดงเจตนารมณ์ผ่านสัญลักษณ์ จุ่ๆ ชายร่างม้าก็นิ่งไป ภายในบ้านเกิดไอชื่นของสายหมอกอ่อนๆ เปลวเทียนที่ถูกจุดไว้ไหววูบ

              “ ปกติแล้วผู้มาใหม่ที่ยังไมไ่ด้รับรองสายเลือดจากพ่อแม่เทพจะพักที่เคบิน 11 แต่เรื่องนั้นคงไม่จำเป็นสำหรับเธอ “ 

              ความเงียบเกิดขึ้นในอากาศ เป็นความเงียบที่มาพร้อมเสียงถอนหายใจของนิกซ์ที่ยืนจนเริ่มเบื่อแล้ว เธอกำลังคิกว่าช่างเถอะขอแค่มีที่นอนจะให้เธอไปอยู่ที่ไหนตอนนี้ก็ได้ เรียวคิ้วขมวดนิดๆ แน่นอนว่าเจ้าตัวไม่ทันสังเกตสัญลักษณ์สีทองของคบเพลิงไขว้เหนือหัวตัวเอง

              “ ทำไม.. เกิดอะไรขึ้นคุณไครอน ? หรือจะบอกว่าเตียงที่เคบิน 11 เต็มแล้ว “

              “ ฮ่า.. ไม่ใช่หรอก “ ในบรรดาเด็กชุดนี้ในที่สุดก็ปรากฎสายเลือดของเทพีแห่งมนตรา สัญลักษณ์คบเพลิงไขว้ที่เขาไมไ่ด้เห็นมานานเด่นชัดขนาดนี้ดูท่าเทพีกำลังจับจ้องสายเลือดของเธออยู่แน่ๆ 

              “ ดูสิ ถึงเธอจะไม่ถามถึงแต่มารดาของเธอกำลังมองอยู่ ยินดีต้อนรับ ไนมีเรีย เฮนลาดิส.. บุตรีแห่งเฮคาที เคบินที่ 20 ไม่มีสมาชิกใหม่มานาน เป็นเวลาที่ยาวนานทีเดียว.. “ 

              ถ้อยคำของไครอนเปี่ยมไปด้วยความยินดีกับเด็กสาว แต่ก็แฝงความเศร้าใจเอาไว้ เฮคาทีเป็นหนึ่งในเทพีไม่กี่องค์ที่ชื่นชอบให้ทายาทพิสูจน์ตนเองจึงไม่หยิบยื่นความช่วยเหลือแต่เนิ่นๆ นั่นทำให้อัตรารอดชีวิตของลูกๆ เธอ มีน้อยมากกว่าจะปรากฎตัวมาที่ค่ายได้ 

              เด็กสาวผู้นิ่งงันไปคล้ายกับว่าได้รับความกระทบกระเทือนจิตใจเมื่อได้ฟังนามของมารดาผู้ให้กำเนิด เธอเงียบเสียจนไครอนนึกเป็นห่วง “ บางครั้งเราก็เลือกเกิดไม่ได้ แต่การปรับตัวและใช้ชีวิตของตนเองต่อไปคอยค้นหาความสุขที่มีก็ไมไ่ด้แย่จริงไหม.. ถ้าเธอรู้สึกเสียใจ.. “

              “ เสียใจ? เปล่า ฉันแค่กำลังคิดว่าใครคือ เฮคาที ? ทำไมไม่คุ้นหูเลย.. “

              อ้าว.. เป็นแบบนั้นไป              

Johnathan BELIEVER

ΛЩΛKΣПIПG BᄂӨӨDᄂIПΣ

          สายเลือดที่แท้จริงตื่น แต่ความรู้สึกนั้นก็ไม่ได้ต่างกัน จิตวิญญาณหรืออะไรใดๆล้วนยังคงไว้ซึ่งตัวตนของฉันเอง ตัวฉันยังคงมีชีวิตต่อ แต่.. ไม่รู้สิ นอกจากสัญลักษณ์ที่ปรากฎบนหัว.. ย้ำนะว่าบนหัว นอกเหนือจากนี้ก็ไม่มีอะไรต่าง.. ฉันคิดว่าเมื่อถึงช่วงเวลานึง ฉันจะลองฝึกใช้หอกกับโล่ให้ถนัดมือขึ้น เหมือนอย่างในหนังเรื่อง 300 ฮะฮ่า.. ก็นี่มันเป็นสิ่งที่เหมือนกับกรีกจำลองมาที่ตรงนีนี่นา ถ้าฉันจะคลั่งแบบเหล่านักรบสปาร์ตั้น ตัวฉันเองก็คงจะเป็นเช่นนั้นไปแล้ว.. เพราะฉันเองก็เคยเป็นทหารนี่เนอะ ทุกๆความฝันนั้นสำหรับฉันนั้นคือความจริง เพราะไม่ว่ายัง ถ้ามันไม่ถึงกับเป็นไปไม่ได้ ฉันก้จะสามารถทำให้มันเป็นไปได้..

           อารัมภบทของชายหนุ่มในความตื่นเต้นที่แทบจะดูเหมือนกับบ้าคลั่ง.. ในชัยชนะ..หรือเปล่า.. หรือมันอาจจะเป็นสิ่งที่เขาจะทำหรืออยากจะเป็นมาตั้งแต่แรกอยู่แล้ว โดยอาศัยแรงบรรดาลใจจากหนังบ้าง หรือในเกมบ้าง.. ที่สามารถหาได้และชักจุงให้คนๆนึงมีอารมณ์คล้อยตามไปจนติดเป็นเป้าหมายอย่างนึงในชีวิต.. 

             ข้ามเรื่องที่ว่าไป.. ตอนนี้ขายหนุ่มได้รับรู้ถึงบางสิ่งที่เกิดขึ้นกับตัวของเขาและเดินมาที่ห้องทำงานของคนที่หน้าจะมีความรู้ทางด้านนี้มากที่สุดอย่างไครอน เขาวิ่งเหยาะมาด้วยความตื่นเต้นและรีบเร่ง ก่อนจะเปิดประตูเข้าไปและ..

            *โครม!!*

             หน้าผากฟาดเข้ากับคานวงกบประตูจนร้าวพร้อมกับแผลช้ำเลือดที่มีหยดเลือดซึมออกมา แต่ก็หาได้สนใจเรื่องของตนเองไม่ กลับเดินเข้าไปหาผู้อำนวยการของค่ายและถาม 

             "คุณไครอน มันเกิดอะไรขึ้นกับผม?" 

             "... เธอควรสนใจกับเรื่องของตัวเอง.. โอ้! ไนกี้.." จู่ๆไครอนก็อุทานขึ้นเมื่อเห็นสัญลักษณ์เรืองแสงขึ้นเหนือศีรษะของเขา

             "ไนกี้.. เดี๋ยว อะไรนะ?" ชายหนุ่มถามอย่างสงสัย

             "ผู้ปกครองของเธอ พระองค์คือเทพีแห่งชัยชนะ ไนกี้" ไครอนเอ่ยอธิบาย

             "ไนกี้.. อ๋อ.. นิกเกะ!"

             "ไม่.. พระองค์มีพระนามว่าไนกี้ อย่าล่อเล่นกับพระนามของพระนางเช่นนั้นแม้ว่าเจ้าจะเป็นสายเลือดของนางก็ตาม.." 

             "ก็ผมรู้จักเทพีแห่งชัยชนะจากเกม และเกมก็ใช้ชื่อนี้.. ชื่อคล้ายๆกัน แต่อย่างน้อยผมไม่อยากเรียกชื่อแม่ผมเหมือนกับชื่อยี่ห้อรองเท้ากีฬา คุณน่าจะเข้าใจ" 

             "ฉันเข้าใจเธอ แต่ยังเสีย คนพวกนั้นไม่มีทางรู้หรอกว่านั้นคือชื่อของพระนาง.. หรืออาจจะรู้ แต่พวกเขาก็ไม่ได้ใส่ใจกับเรื่องพวกนี้หรอก ต่อไปเรียกแม่ของเจ้าว่า เทพีไนกี้ เข้าใจตามนั้นจบ" 

             "...โอเค.. ก็ได้.."

            "เดี๋ยวฉันจะพาเธอไปพักที่บ้านพักประจำสายเลือดของเธอ ไปเก็บข้าวของที่บ้านเฮอร์เมส แล้วก็ไปทำแผลที่หัวเธอด้วย.." 

            "ครับ"

            จบจากบทสนทนา ไครอนก็ได้ทำเรื่องเอกสารส่งตัวไปยังบ้านพัก ส่วนชายหนุ่มก็เดินออกจากห้องทำงานซึ่งผู้คนต่างมองดุเหตุการณ์หลังจากที่พวกเขาได้ยินเสียงใครมใหญ่ดังมาจากที่ห้องทำงานของไครอน ซึ่งส่วนใหญ่ก็รู้สาเหตุได้โดยเร็วพลัน จึงพากันแยกย้าย ส่วนผู้ดูแลสถานพยาบาล ก็เห็นความมุทะลุดุดันของชายหนุ่มร่างยักษ์จึงเดินเข้าไปหาและให้ตามเธอไป เพื่อไปทำแผล..

Feria FOLLOWER

Play it coolFeriaHayes time

"คุณเรียกหนูมาเหรอคะ คุณไครอน"

ในคืนนี้ในตอนที่กำลังคิดว่าจะทำอะไรต่อดี เฟเรียก็ได้รับการติดต่อมาจากชาวค่ายคนอื่น ว่าคุณไครอนเรียกเธอมาที่ห้องทำงาน ที่บ้านใหญ่ เธอจึงรีบมาทันที 

"ใช่แล้วล่ะ นี่เฟเรีย เจ้ามาอยู่ที่นี่นานแค่ไหนแล้วหรือ"

"นานแค่ไหนเหรอคะ น่าจะเกือบอาทิตย์ได้แล้วมั้งคะ"

"งั้นหรืองั้นข้าว่าคงถึงเวลาแล้วสินะ"

ไครอนหันหลังให้แล้วเดินไปทางหน้าต่าง นำพาให้เด็กสาวสนใจจนเดินตามไปดูด้วยคน

"เห็นทางนั้นไหม ทางตะวันตกเฉียงเหนือของค่ายน่ะ"

"นั่นมัน...ป่าเหรอคะ ดูน่ากลัวพิกลนะคะ"

"นั่นคือป่าต้องห้าม เป็นเขตสำหรับล่าอสุรกายน่ะ ในนั้นมีฮาร์ปี้อยู่ ข้าจะให้บทเรียนแก่เจ้าที่จะได้ฝึกฝนการระวังตัวไปด้วยและทำเวลาในการล่าฮาร์ปี้ ปราบพวกนางมาสักตัวและนำสินสงครามกลับมายืนยันให้ข้า แล้วข้าจะให้ค่าตอบแทนเจ้า"

"จะให้หนูไปสู้จริงสินะคะ ได้ค่ะ ขอรับคำขอนี้ไว้ด้วยความยินดีเลยค่ะ"

เธอพยักหน้าตอบพลางหยิบหอกของตนออกมา มุ่งหน้าไปป่าต้องห้ามทันที

bettyleg

Daemon HEROES

First test

     เดม่อนได้รับแจ้งจากแซเทอร์ว่าไครอนกำลังมีทดสอบเด็กใหม่ที่อยู่ค่ายพอสักพักแล้ว ได้รับการฝึกฝนต่าง ๆ จนมีประสบการณ์ระดับหนึ่ง เดม่อนแม้จะสายเลือดอะโฟร์ไดท์แต่เขาก็อยากลองไปทดสอบล่าฮาร์ปี้ดูบ้าง และเพื่อทำให้แม่ภูมิใจฐานะบุตรแห่งอะโฟร์ไดท์ไม่จำเป็นต้องใช้ความหล่อสวยอย่างเดียว

     ผมเดินเข้าไปในบ้านหลังใหญ่ก่อนเห็นไครอนนั่งบนรถเข็นเช่นวันแรกที่เขามาถึง รถเข็นเวทมนต์ที่ใช้เก็บขาของเขา "สวัสดีครับคุณไครอน พอดีผมเห็นบอร์ดประกาศ... เกี่ยวกับการทดสอบฮาร์ปี้"

      ไครอนมองเด็กหนุ่มตรงหน้า บุตรแห่งอะโฟร์ไดท์คนนี้ไม่ธรรมดาอย่างที่เขาคิดจริง ๆ ที่กล้าไปทดสอบล่าฮาร์ปี้เช่นนี้ "แน่ใจนะเดม่อน แต่งานนี้อันตรายมาก นั่นอาจหมายถึงชีวิตของเธออาจจะตายได้"

     "ครับ ผมพร้อมแล้ว ผมคิดว่าผมน่าจะพอสู้พวกฮาร์ปี้ได้บ้าง" เดม่อนยืดอกพูดเสียงแข็ง แววตาจริงจัง

     "ในเมื่อเธอพูดแบบนั้น งั้นก็ลองไปดู ป่าตอนเหนือของค่ายที่นั่นมีอสุรกายมากมาย ระวังตัวและหาแค่ฮาร์ปี้ตัวเดียว" ไครอนเห็นความมุ่งมั่นของบุตรแห่งอะโฟร์ไดท์ ก่อนเขาตกลงที่จะมอบการทดสอบนี้ "หลังฆ่าอสุรกายก็เก็บสินสงครามมาแสดงเป็นหลักฐาน แล้วข้าจะให้รางวัลบททดสอบนี้"

     "รับทราบครับ ผมจะระวังตัว" เดม่อนตอบรับคุณไครอน เขาอยากจะลองใช้ดาบกับโล่ดูสักหน่อย

      เดม่อนหลังรับทราบสิ่งที่ควรรู้พอสมควรแล้ว เขาก็ลาไครอนเพื่อเดินมุ่งหน้าไปยังป่าทิศเหนือของค่าย 

Daemon HEROES

End First test

     เดม่อนเดินมุ่งหน้ากลับมายังบ้านใหญ่ เขาถือขนนกฮาร์ปี้ในมือที่เก็บได้จากสินสงครามในการพิชิตพวกมัน สิ่งนี้สินะที่ไครอนให้นำมาเป็นหลักฐานยืนยัน เขาเดินมาถึงหน้าบ้านใหญ่ ก่อนจะเดินเข้าไปในบ้านหลังใหญ่ เขาเดินตรงไปยังห้องทำงานไครอน

     เห็นไครอนกำลังลุกจากรถเข็นพอดี ก่อนจะทักทาย "ผมกลับมาแล้วครับคุณไครอน"

     "โอ้ เจอฮาร์ปี้หรือเปล่า" ไครอนหันตามเสียงก่อนทักถามขึ้น

     "เจอครับ โชคดีที่เจอตัวแข็งแกร่งไม่มาก" เดม่อนตอบคุณไครอนก่อนเขาหยิบขนนกขึ้นมาให้อีกฝ่ายดู "นี่ครับสินสงครามจากฮาร์ปี้"

     "เยี่ยม บุตรแห่งอะโฟร์ไดท์ ดูเหมือนคงต้องคอยจับตามองเธอซะแล้ว บุตรอะโฟร์ไดท์คนแรกที่ชอบการต่อสู้" ไครอนพูดขึ้นก่อนเขาเดินไปที่ประตูห้องจะออกจากห้องทำงาน

     "ส่วนถุงบนโต๊ะเธอหยิบไปได้เลย นั่นรางวัลการทดสอบเธอ" ไครอนไม่ลืมแจ้งรางวัลผมก่อนเขาเดินออกจากห้องไป ทิ้งผมไว้เพียงลำพัง 

     ผมเดินไปหยิบถุงสีน้ำตาล ภายในบรรจุเหรียญดรักม่าไว้พอใช้จ่ายได้อีกหลายอย่าง ผมมองตามหลังไครอนที่เดินไป แต่เขาเดินไวมาก หายไปจากสายตาผมแล้ว ผมเก็บเหรียญดรักม่าก่อนจะเดินออกจากบ้านใหญ่ กำลังคิดอยู่เลยว่าผมจะไปเข้าคลาสเรียนสักหน่อยดีไหมนะ คุณไครอนคงกำลังไปสอนฝึกฝน การใช้ดาบและโล่ของผมจะได้ชำนาญขึ้นสักหน่อย

     ผมเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า "แม่ครับ แม่เห็นใช่ไหม ผมพิชิตฮาร์ปี้ การทดสอบแรกแล้ว ผมจะเป็นบุตรแห่งอะโฟร์ไดท์ที่จะดำรงในสายนักรบให้ได้"

      ผมพูดคนเดียวจ้องมองไปที่ท้องฟ้าไร้จุดสิ้นสุด โอลิมปัสถ้าอยู่ยอดตึกสูงในนิวยอร์กอย่าง ตึกเอ็มไพร์สเตต แสดงว่ามันต้องอยู่ด้านบนนี้สินะ ก่อนจะเดินไปหาอะไรกินที่โรงอาหารก่อน เพิ่งปราบฮาร์ปี้มากำลังหิวเลย

รางวัล: +50 พลังใจ, 8 เหรียญครักม่า และ +40 EXP

anne -

Big House' Chiron Office

หลังจากที่เด็กหญิงตัวน้อย อย่าง เอลี่ ได้ทำการเดินลากกระเป๋าสัมภาระ เดินไปตามทาง ของ บริเวณทางเดินได้เป็นระยะเวลาสักพักหนึ่งแล้ว ในที่สุดเธอก็เดินทางมาจนถึงยังตรงบริเวณบ้านใหญ่ ตามคำแนะนำที่รอฟีอัสเพื่อนใหม่ของเธอ เป็นที่เรียบร้อย หลังจากนั้นเธอก็ค่อยๆ ทำการเอ่ยบทสนทนาออกไปในทันทีว่า 

"เรารีบเดินทางเข้าไปภายในบริเวณภายใน ด้านใน ของ บ้านใหญ่กันเลยดีกว่า" หลังจากที่สิ้นสุดคำพูดของเด็กหญิงเอลี่ตัวน้อยลงไปได้แค่เพียงไม่นานนัก เธอก็ค่อยๆ ทำการลากกระเป๋าสัมภาระ และ ทำการก้าวเรียวขาบาง ของ ตัวเธอเองเดินเข้ามาภายในบริเวณด้านใน ของ บ้านใหญ่เป็นที่เรียบร้อย หลังจากนั้นเธอก็ก้าวเดินอีกประมาณ 2 - 3 ก้าวก่อนจะเดินมาหยุดอยู่ที่ตรงบริเวณหน้าห้องทำงาน ของ คุณไครอน ก่อนที่เธอเริ่มรวบรวมสติ และสมาธิอยู่สักพักหนึ่ง พร้อมกับค่อยๆ เอ่ยบทสนทนาขึ้นมาเพียงประโยคสั้นๆ ว่า "เอาล่ะนะ" พอสิ้นสุดคำพูด ของ บทสนทนาลงไปได้แค่เพียงไม่นานนัก หลังจากนั้นเด็กหญิงตัวน้อยเอลี่ก็จะค่อยๆ ทำการเอื้อมมือข้างขวาไปทำการเคาะที่ตรงบริเวณประตู ห้องทำงาน ของ คุณไครอนเป็นจำนวนถึง 3 ครั้งด้วยเสียงอันเบามากๆ ก่อนที่เจ้าของห้องทำงานอย่างคุณไครอนจะค่อยๆ เริ่มทำการเปล่งน้ำเสียงและเอ่ยคำพูดว่า

"เชิญเข้ามาได้เลยครับ" หลังจากที่สิ้นสุดคำพูด ของ บทสนทนา ของ คุณไครอนลงไปได้เพียงแค่ไม่นานนัก หลังจากนั้นเด็กหญิงเอลี่ตัวน้อยๆ ก็ค่อยๆ เริ่มทำการเอื้อมมือเรียวบางข้างขวา ของ ตัวเธอเองไปทำการบิดลูกบิดประตู ของ ห้องทำงานของคุณไครอนเปิดออกกว้าง หลังจากนั้นเธอก็ค่อยๆ ทำการลากกระเป๋าสัมภาระและทำการเดินก้าวเรียวขาบางเดินทางเข้ามาจนถึงยังบริเวณภายในด้านใน ของ ห้องทำงานของคุณไครอน และทันทีที่เด็กหญิงเดินทางเข้ามาถึงยังบริเวณภายในด้านใน ของ ห้องทำงานของคุณไครอนได้เพียงแค่ไม่นานนัก เธอก็เดินมาหยุดอยู่ที่ตรงบริเวณหน้าโต๊ะทำงาน ของ คุณไครอนก่อนที่เธอจะเริ่มต้น เอ่ยบทสนทนา กับ คุณไครอนออกไปในทันทีว่า

"สวัสดีค่ะ ท่านไครอน ผู้อำนวยการ และ หัวหน้าครูฝึกประจำค่ายฮาร์ฟบลัด หนูมีชื่อว่าเอลี่ เป็นเด็กใหม่พึ่งเดินทางมาถึงยังตรงบริเวณค่ายฮาร์ฟบลัดแห่งนี้เป็นวันแรกค่ะ พอดีว่า รอฟีอัส เพื่อนใหม่ของหนูเขาเป็นแนะนำให้หนูเดินทางมาทำการรายงานตัวที่นี่ค่ะ"

หลังจากที่สิ้นสุดบทสนทนา ของ เด็กหญิงเอลี่ตัวน้อยลงไปได้เพียงแค่นานนัก คุณไครอน ก็ค่อยๆ เริ่มที่จะทำการเอ่ยบทสนทนา ของ ตัวเอง ออกไปกับเด็กหญิงตัวน้อยอย่าง เอลี่ ออกไปในทันทีว่า "ก่อนอื่นเลยนะครับ ผมขอกล่าวคำว่า ยินดีต้อนรับ หนูเอลี่ เข้าสู่ค่ายฮาร์ฟบลัด ของ เรา อย่างเป็นทางการนะครับ อ๋อ ผมมีนามว่า ไครอน มีตำแหน่งเป็นท่านผู้อำนวยการและหัวหน้าครูฝึก ประจำค่ายฮาร์ฟบลัดแห่งนี้ครับ หากว่าหนูมีเรื่องอะไรที่ไม่เข้าใจ หรือ กำลังสงสัยเรื่องอะไรอยู่ก็ตามแต่ เธอสามารถเดินทางมาพบฉัน ได้ทุกเมื่อเสมอ และตลอดเวลาครับ อ๋อ ผมเป็นเซนทอร์นะครับ หนูไม่กลัวผมใช่ไหม" หลังจากที่คำพูด จากบทสนทนา ของ คุณไครอนสิ้นสุดลง เอลี่ก็ค่อยๆ เรื่มทำการพูดบทสนทนา ของ ตัวเธอเองออกมาในทันทีว่า "ไม่ค่ะ คุณไครอน เอลี่ไม่กลัวเซนทอร์ เลยแม้แต่นิดเดียวค่ะ" หลังจากที่สิ้นสุดคำพูด ของ บทสนทนา ของ เอลี่ลงไปได้แค่เพียงไม่นานนัก คุณไครอนก็ค่อยๆ เริ่มทำการเปล่งน้ำเสียงและเอ่ยคำพูด ของบทสนทนาออกไปในทันทีว่า

"หนูเอลี่ คำตอบของหนู มันทำให้ผมรู้สึกดีมากๆ เลยนะครับ อ๋อหากหนูไม่รู้สึกรำคาญ หรือ ไม่ว่าอะไรล่ะก็ผมขออนุญาตสอบถามคำถามต่ออีกนิดหน่อยจะได้ไหมครับ เอาล่ะนะ เอลี่ คำถามไม่ยากเลย หนูรู้แล้วหรือยังว่าตัวเองนะ ไม่ใช่เพียงแค่มนุษย์ที่เป็นเด็กหญิงตัวน้อยธรรมดาๆ แต่ทว่าเด็กผู้หญิงอย่างหนูนะมีพลังกึ่งเทพหลับใหลอยู่ในตัวนะ" พอหลังจากที่จบบทสนทนา ของ คุณไครอนลงไปได้เพียงแค่ไม่นานนัก เอลี่ก็ค่อยๆ ทำการเอ่ยตอบกลับบทสนทนา ของ คุณไครอนออกไปในทันทีว่า

"เรื่องนี้ตัว ของ เอลี่ทราบมาได้เป็นระยะเวลาสักพักหนึ่ง ก่อนที่จะเดินทางมาถึงยังตรงบริเวณค่ายฮาร์ฟบลัดแห่งนี้เสียด้วยซ้ำไปค่ะ คุณไครอน" และหลังจากที่สิ้นสุดคำพูด ของ บทสนทนา ของ เด็กหญิงตัวน้อยลงไปได้เพียงแค่ไม่นานนัก คุณไครอนก็ค่อยๆ เริ่มที่จะทำการเอ่ยบทสนทนา กับ เด็กหญิงเอลี่ต่อไปในทันทีว่า "มาที่คำถาม ข้อต่อไป กันเลยดีกว่านะครับ หนูเอลี่ ก่อนที่หนูจะเดินทางเข้ามาอยู่อาศัย ภายในบริเวณค่ายฮาร์ฟบลัดแห่งนี้ หนูเคยพบเจอเหตุการณ์แปลกประหลาดมาบ้าง หรือ เปล่าครับ" หลังจากที่จบบทสนทนา ของ คุณไครอนลงไปได้แค่เพียงไม่นานนัก เด็กหญิงเอลี่ก็ค่อยๆ เริ่มตอบกลับคำถาม ของ คุณไครอนออกไปในทันทีว่า

"ค่ะ คุณไครอน ดวงตาคู่นี้ ของ หนูนะเคยพบเจอสัตว์ประหลาดที่มีความน่าเกลียด น่ากลัว อยู่เสมอ พวกมันนะบินตามหนูไปทั่วทุกที่เลยนะคะ" พอหลังจากที่สิ้นสุดบทสนทนา ของ เด็กหญิงตัวน้อยลงไปได้แค่เพียงไม่นานนัก คุณไครอนก็ค่อยๆ เริ่มที่จะทำการเอ่ยบทสนทนาพูดคุย กับ เด็กหญิงอย่างเอลี่ ออกไปในทันทีว่า

"หนูเอลี่ พวกเหล่าสัตว์ประหลาดที่มีความน่าเกลียด น่ากลัว ที่มันบินตามหนูนะ แล้วก็ที่หนูเห็นผ่านทางดวงตาทั้งสองข้าง ของ ตัวหนูเองนะ จริงๆ แล้วพวกมันนะตามกลิ่นของความเป็นลูกครึ่งเทพที่หลับใหล่อยู่ภายในกาย ของ หนูเอง ยิ่งร่างกายของหนูเจริญเติบโตไปตามช่วงอายุ และ วัยมากขึ้นแค่ไหนก็ตาม กลิ่นของความเป็นลูกครึ่งเทพในกาย ของ หนูที่กำลังหลับไหลอยู่ก็จะทวีความรุณแรงมากยิ่งขึ้นเท่านั้น แต่เมื่อหนูเดินทางเข้ามาอยู่ภายในค่ายฮาร์ฟบลัดของเราแล้วหนูจะปลอดภัย ฉันรับประกัน และ ให้สัญญา อ๋อเกือบลืมไปเสียสนิทเลย นี่เป็นเสื้อค่ายฮาร์ฟบลัด ของเรา หนูรับไปทำการเปลี่ยนเสียสิ อ๋อ และหลังจากที่เธอทำการเปลี่ยนเสื้อ ของ ค่ายฮาร์ฟบลัดเสร็จเรียบร้อยแล้วนั้น ฉันจะพาเธอเดินทางไปส่งที่ตรงบริเวณบ้านพักหมายเลขที่ 11 เฮอร์มีส ที่นั่นนะเป็นบ้านของเด็กที่ยังไม่ถูกรับรองว่า เป็นสายเลือด ขอเทพองค์ใดนะ" และหลังจากที่จบบทสนทนา ของ คุณไครอนลงไปได้เพียงไม่นานนัก เธอก็เดินก้าวเรียวขาบาง เดินทางเข้าไปภายในบริเวณห้องลองเสื้อ และทำการเปลี่ยนไปสวมใส่เสื้อค่ายเรียบร้อย และหลังจากที่เธอทำการเปลี่ยนไปสวมเสื้อค่ายเสร็จเรียบร้อยแล้วนั้น เธอก็ค่อยๆ ทำการเดินก้าวเรียวขาบางของตัวเธอเอง เดินทางออกไปจากตรงบริเวณห้องทำงาน ของ คุณไครอน ก่อนที่จะเดินก้าวเรียวขาบางของตัวเองเดินทางตามหลัง คุณไครอนออกจากตรงบริเวณบ้านใหญ่ไปทันที