[บ้านใหญ่] ห้องทำงานไครอน

Laura HEROES

ห้องทำงานไครอน

หลังเตรียมอะไรต่ออะไรหลายวันเลย ในที่สุดทุกอย่างก็พร้อม (มั้ง) เด็กสาวเดินเข้ามาที่ห้องทำงานของไครอน ก่อนจะหยุดที่ด้านหน้า " พู้วว " เธอพ้นลมหายใจออกช้าๆ

ก่อนจะเดินเข้าไปด้านใน จากนั้นทักทายอีกฝ่าย สนทนาคราวๆกับเขา เรื่องคำพยากรณ์ จริงๆคือเธอรู้ตัวนะว่าดองเค็มคำพยากรณ์นั้นไปนานมากเลย ได้เวลาเสียทีแล้ว

" หนูพร้อมแล้วค่ะ " เธอกล่าว แต่น้ำเสียงและสีหน้าจะดูย้อนเเย้งกันอยู่นะ

" ไหนเล่าให้ฟังหน่อยสิ เราเตรียมตัวยังไง " 

ลอร์ร่าสายหน้า จริงๆไม่มีอะไรในหัวเลย เธอได้เเต่นั่งเงียบ  " ..... "

ด้านของไครอนเองก็ยิ้มออกมา " ไม่เป็นไรๆ " เขาพูดขึ้นก่อนจะวางมือลงที่ไหล่ของเด็กสาว

" หากพร้อมแล้วก็ไปทำเถอะ คำพยากรณ์เหล่านี้เองก็จะช้าไม่ได้ " เขาตอบรับเด็กสาวตรงหน้า

เธอเองก็พยักหน้ารับ ก่อนจะอีกฝ่ายเองก็ไม่ได้ถามอะไรต่อเเต่เพียงส่งแบบฟอร์มวันเวลา ใดๆให้ลอร์ร่ากรอกก่อน

" แล้วนี้มีใครไปบ้าง คงไม่ลืมใช่มั้ย " เขาถาม ขณะที่เด็กสาวกำลังเขียนอะไรยุกยิกๆ อยู่เช่นกัน

" ไม่ลืมค่ะ ไม่ลืม " เธอเงยหน้าตอบ จำได้เเน่นอนว่ามีข้อห้ามนิดหน่อยกับภารกิจนี้

" แล้วไปกับใครหละ " เขาถามต่อ มันทำเอาเด็กสาวยิ้มๆ เพราะไม่มี มีก็ลอร์ร่า

" มี... เอ๋ออออ มีลอ.... " ยังไม่ทันจะพูดชื่อตัวเองจบเลย

อยู่ๆ เสียงจากด้านนอกก็ดังขึ้น เหมือนจะมีคนเข้ามา นี้ไงเหมือนจะได้เหยื่อเเล้ว " ..... " โชคดีจริงๆ

อันที่จริงยังไม่รู้เลยเขาคือใคร แต่ท่าทางพอใช้ได้ เอาคนนี้หละ

ลอร์ร่าหันไปยิ้มๆ อีกฝ่ายก็มองหน้าเรียบๆ

" ขอโทษครับ ผมไม่ทราบว่าคุณไครอนมีแขก เดี๋ยวผมกะ.... " เขาตอบเเละกำลังจะเดินออก แต่จะปล่อยให้หลุดมือหรอ ฝันไปเถอะ

" เดี๋ยวก่อนค่ะ อย่าพึ่งไป " เเน่นอนห้ามไว้ รั้งไว้ก่อนนะ

" คุณ....!!!! " ลอร์ร่าทำหน้าตาแบบ ใครวะ นี้ใคร

" ผมสมิตร ข่าน " อีกฝ่ายแนะนำตัว

ลอร์ร่าก็คือหยุดจากงานที่ทำอยู่แล้วเดินตรงไปหาอีกฝ่ายแบบ ไม่มีทางเลือกแล้ว

" สวัสดีค่ะคุณสมิตร หนูชื่อลอร์ร่านะคะ ลอร์ร่า แทนเนอร์ " ท่าทางของลอร์ร่าประหม่าแบบเห็ได้ชัดเลย

" ครับ แล้วยังไงต่อ " เขาพูดแบบดูเย็นชามากเลย

" ขออนุญาตถามได้ไหมคะ คือว่า ร่าจะออกไปภารกิจหนะค่ะ " เธอเริ่มวนเข้าเรื่องเลยจะได้ไม่เสียเวลา

หากตอนนี้หันไปมองทางไครอนจะเห็นว่าเขานั้นดูงงนิดๆ ว่าเอาเเบบนี้เลยหรอ ใช่หนะสิ ต้องแบบี้เลยหละ รอไม่ได้แล้วไง

" อ่อครับ ยังไงก็โชคดีนะครับ " คำตอบเเบบนิ่งๆ อาจจะเพราะไม่รู้จักอะไรกันเลย เขาเลยดูงงมาก และคือคำตอบเขาเอาเป็นว่าทำอะไรไม่ถูกเลย

" ไม่ใช่แบบนั้นค่ะ คือ... คือว่า " เธอท่าทางเลิ่กลั่กเอามากๆ จะพูดดีมั้ย พูดยังไง จนทางคุณไครอนเองก็พูดขึ้น

" เธอจะชวนไปทำภารกิจด้วยกัน " เหมือนจะได้คนบอกแล้ว ลอร์ณ่าหันไปยิ้มให้ทางคุณไครอนที่พูดแทนให้

" .... " ไม่มีการให้คำตอบใดๆ จากการฝ่ายทั้งนั้น เหมือนเขากำลังคิดอยู่ว่สยังไงดี

" ถ้ารบกวนต้องขอโทษด้วยนะคะ " แน่นอนสีหน้าแบบนี้ทำเอาลอร์ร่าเองก็ถอดใจ เธอเดินคอตกกลับไปนั่งกรอกข้อมูลต่ออีกหน่อยแล้วค่อยว่ากันอีกทีก็ได้

" .... " ต้องนี้ทั้งห้องเงียบมากไม่มีอะไรเกิดขึ้น ส่วนลอร์ร่าก็คือนั่งเขียนๆ ขีดๆ กระดาษเอกสารก่อนจะส่งคืน 

" ยังไงร่าขอตัวก่อนนะคะ ขอโทษที่รบกวนนะคะคุณสมิตร " เธอพูดขึ้นก่อนจะขอตัวเดินออกไป

" ยังไงร่าไปก่อนนะคคุณไครอน " เธอยกมือไหว้เขาเล็กน้อย แล้วเดินออกไปเงียบๆ 

ดูเหมือนว่าทางสมิตร เองจะมีเรื่องปรึกษาเเต่เธอขอไม่กวนเเล้วกันนะ

ขออนุมัติเดินทาง + ชวนสุมิตร ข่าน ด้วย

Red -

เสียงประตูไม้โอ๊คเก่า ๆ ส่งเสียงเอี๊ยดเบา ๆ ขณะถูกผลักเปิดด้วยมือของเด็กหนุ่มผมแดงยุ่งเหยิง ดวงตาสีแดงเจือส้มของเขากวาดตาและสังเกตมองรอบห้อง

กลิ่นไม้ฮอกกานีและกระดาษเก่า ๆ ตีขึ้นมาแตะจมูกทันที ห้องทำงานแห่งนี้ไม่เปลี่ยนแปลงมานาน บนชั้นหนังสือสูงท่วมหัวคือหนังสือปรัมปรา บันทึกของวีรบุรุษนับไม่ถ้วน มีตั้งแต่ชื่อในตำนานโบราณ ไปจนถึงบันทึกยุคปัจจุบัน

ด้านหลังโต๊ะไม้เงาวับ ไครอน เซนทอร์ผู้ปราดเปรื่อง นั่งอยู่ด้วยท่าทางสุขุม หน้าตาใจดีแต่เฉียบขาด เขากำลังอ่านอะไรบางอย่างในแฟ้มหนา ๆ แต่เงยหน้าขึ้นทันทีที่ Red ย่างเท้าเข้าไป

“ยินดีต้อนรับสู่ค่ายฮาล์ฟบลัด... Red ใช่ไหม?”

เสียงของเขานุ่มแต่ทรงอำนาจ เหมือนคนที่ผ่านการใช้ชีวิตมานานนับร้อยปี

"ใช่ครับผม Red เอง"

Red ตอบในทันทีท่อีกฝ่ายถามแต่ดวงตาเขายังไม่เลิกจับจ้องไปทั่วห้องด้วยควาสนใจ

“แม่ของเธอส่งจดหมายมาถึงฉันล่วงหน้า... พร้อมกับบันทึกการฝึกที่น่าประทับใจ”

"ขอบคุณสำหรับคำชมเชยนะครับ"

เมื่อไครอนกล่าวเช่นนั้นขึ้นมาเขาจึงกล่าวขอบคุณสำหรับคำชมที่เขาได้รับ

“แม้บางครั้ง... เธอจะรู้สึกเหมือนไม่มีที่ของตัวเองอยู่”

“แต่ที่นี่... เธอจะมีบ้าน”

“เราขอยินดีต้อนรับสู่บ้านหลังที่สองนะ Red... ขอให้โชคดีกับเส้นทางใหม่ในชีวิตของเธอ”

ไครอนได้หยิบเสื้อของค่ายออกมาแล้วได้ทำการมอบเสื้อให้ red

Red รับมันไว้ในมือเขาก้มมองมันอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะกล่าวออกมาว่า

“ขอบคุณครับ ถึงผมไม่รู้ว่าผมจะทำไรได้บ้างที่นี้ แต่ถ้ามีคนชั่วที่รังแกพวกอ่อนแอกว่า ผมจะไม่ยืนดูเฉยๆแน่”

หลังจากกล่าวจบไครอนก็ได้พาเขานั้นไปที่บ้านพักของพวก Hermes เพื่อรอการรับรองบุตรจากพ่อแม่เทพพระเจ้า

Parida -

[แสงแห่งการยอมรับ เด็กผู้หญิงผู้เดินทางจากความเงียบ]

[Panida Aryapakdeethewarat ]

      ภายหลังจากที่เด็กหญิงตัวน้อยๆ ริดา ได้เดินทางเข้ามาถึงยังค่ายฮาล์ฟบลัดอย่างปลอดภัย พร้อมกับได้รับคำการต้อนรับอันแสนอบอุ่นจาก เด็กหญิงตัวน้อยลิเลียน่า แห่งบ้านอะธีน่า จนถึงบัดนี้เด็กสาวตัวน้อยก็ยังคงเงียบงัน เธอยังคงไม่เอ่ยคำพูดใดๆ ออกมาจากริมฝีปากบางเพียงแต่ตอบรับทุกสิ่ง ทุกอย่างผ่านทางดวงตาที่ฉายแววเข้าใจ พร้อมทั้งสื่อภาษากายที่สงบ และเต็มไปด้วยความรู้สึกอ่อนโยน เมื่อทั้งสองเด็กหญิงตัวน้อยๆ ทั้งสองคน เดินทางมาถึงยังตรงบริเวณบ้านใหญ่ ลิเลียน่าค่อยๆ เริ่มทำการส่งยิ้ม ให้ ริดา ก่อนที่ทั้งสองจะเริ่มทำการเอ่ยคำอำลาซึ่งกันและกัน อย่างรวดเร็ว และลิเลียน่าเองก็สามารถสัมผัสได้ถึงบางอย่างในตัวตน ของ ริดา ความสันโดน ของ นาง ไม่ได้ถูกตีความ และ แปลความหมายว่าโดดเดี่ยว หากแต่เป็นโลกส่วนตัวอันลึกซึ้ง ที่นางกำลังพยายามเฝ้ารักษาไว้อยู่ภายในหัวใจ

      เสียงฝีเท้า ของ เด็กหญิงตัวน้อยๆ ริดา ค่อยๆ เริ่มทำการก้าวเรียวขาบอบบาง เดินทางขึ้นไปยังตรงบริเวณบันไดไม้หน้าบ้านใหญ่ หลังจากนั้นเธอก็เริ่มทำการยื่นมือเรียวบางข้างขวา ไปทำการแตะที่ตรงบริเวณบานประตูไม้ แล้วค่อยๆ เริ่มทำการดันเปิดออกอย่างช้าๆ ภายในห้องทำงาน ของ คุณไครอน ผู้เป็นผู้อำนวยการฝ่ายกิจกรรม ของ ค่ายฮาล์ฟบลัด บรรยากาศภายในห้องแสนเงียบสงบ มีเฟอร์นิเจอร์เรียงราย และ วางไว้อย่างเรียบง่าย มีกลิ่นของหนังเก่าๆ ของ ตำราเวทมนตร์ลอยคลุ้งอยู่ภายในอากาศ สะท้อนแสงอาทิตย์อ่อน ในช่วงเวลายามเย็นที่กำลังเล็ดรอดผ่านมาทางตรงบริเวณหน้าต่าง

      เด็กหญิงตัวน้อยๆ ริดา เธอกำลังยืนอยู่เงียบเชียบ ที่ตรงบริเวณหน้าโต๊ะทำงาน เธอเริ่มค่อยๆ ทำการสูดอากาศหายใจเข้า และ ออกอย่างช้าๆ พร้อมกับปลดปล่อยลมหายใจออกมาเบาๆ แล้วเริ่มทำการเอ่ยคำพูดว่า

     "สวัสดีค่ะ หนูมีชื่อว่า ภริดา อารยภักดีเทวราช หรือจะเรียกสั้นๆ ง่ายๆ ว่าริดาก็ได้นะคะ หนูมาทำการรายงานตัวเข้าค่ายฮาลฟ์บลัดค่ะ"

      น้ำเสียง ของ เด็กหญิงตัวเล็กๆ ที่ทำการเปล่งออกมาทั้งเบา และ นุ่มนวล และยังคงเต็มไปด้วยความมั่นคง และนี่ก็ถือว่าเป็นถ้อยคำแรกที่เธอยอมเปล่งน้ำเสียงพูดออกมาตั้งแต่เธอเดินทาง มาถึงยังตรงบริเวณค่ายฮาล์ฟบลัด ทุกอย่างที่เด็กหญิงตัวน้อยๆ กำลังแสดงออกมาล้วนเต็มไปด้วยความชัดเจน จนไครอนค่อยๆ เริ่มทำการเงยหน้าขึ้นจากกองเอกสาร พร้อมกับค่อยๆ มองดูเธอด้วยแววตาที่ค่อนข้างอบอุ่น หลังจากนั้นเขาเริ่มทำการพยักหน้าให้เด็กหญิงตัวน้อยอย่างช้าๆ พร้อม กับ ค่อยๆ เริ่มทำการเปล่งน้ำเสียง และ เอ่ยคำพูดขึ้นมาว่า

     "ยินดีต้อนรับ ... เข้าสู่ค่ายฮาลฟ์บลัด ของ เรานะครับ หนูภริดา"  และหลังจากที่คำพูด ของ คุณไครอนจบลง ทันใดนั้นเอง ก็เกิดแสงเรืองรองสีม่วงเข้ม เจือปนกับแสงสีเงิน ค่อยๆ เริ่มทำการก่อตัวขึ้น ที่ตรงบริเวณเหนือศีรษะของเธอ และสิ่งที่ปรากฎขึ้นมานั้น มันมีรูปร่างและลักษณะเป็นรูป คบเพลิงไขว้กัน เปลวไฟลุกเรืองแต่ไม่แผดเผา ทุกสิ่งที่เกิดขึ้น กับ เด็กหญิงตัวน้อยในช่วงเวลานี้ ช่างเป็นเหตุการณ์ที่ราวกับแสงอัศจรรย์ที่ไม่สามารถมีคำใดๆ มาอธิบายได้

     เด็กหญิงริดาตัวน้อยๆ ค่อยๆ เริ่มทำการเงยใบหน้าขึ้นมามองอย่างเงียบๆ ดวงตา ของ เธอไม่ได้กำลังเบิกกว้างขึ้นด้วยความรู้สึกที่เต็มไปด้วยความตกใจ แต่ทุกสิ่งทุกอย่างกลับเต็มไปด้วยความนิ่งสงบ ... เหมือนเธอกำลังเฝ้ารอคอยสิ่งสิ่งนี้มาเนิ่นนาน พอๆ กับ ความลึก ของ หัวใจและเธอเองก็รับรู้ถึงสายสัมพันธ์นั้นมาโดยตลอด

     หลังจากนั้นคุณไครอน ก็ค่อยๆ เริ่มลุกขึ้นมาจากเก้าอี้ เขาค่อยๆ ทำการเดินอ้อมโต๊ะมาหาเธออย่างช้าๆ และค่อยๆ กล่าวคำพูดอย่างจริงจังแต่เต็มเปี่ยมไปด้วยความเมตตาว่า

     "นั่น คือ สัญลักษณ์แห่งการรับรอง ... เทพีเฮคาที นางเป็นเทพีแห่งเวทมนตร์ มายา และก็ทางแยก และนางก็ได้ทำการยืนยันความเป็นบุตรี ของเธอแล้ว ภริดา คบ“คบเพลิงคู่ไขว้… คือสัญลักษณ์แห่งการรู้แจ้งในความมืด ความลับที่ไม่จำเป็นต้องเปิดเผยด้วยเสียง แต่จะสื่อสารผ่านความเข้าใจอย่างลึกซึ้ง นี่คือมรดกของเธอ และเส้นทางใหม่ของเธอเริ่มต้นขึ้น ณ บัดนี้" 

   

        เด็กหญิงตัวน้อยๆ อย่างภริดา ยังคงหยุดยืนอยู่อย่อย่างนิ่งๆ ดวงตาดวงตากลมโตฉายแววสงบ แม้ไม่มีถ้อยคำใดเอื้อนเอ่ย แต่แววตาคู่นั้นกลับเปล่งเสียงได้ดังกว่าคำพูดใด ๆ

ไครอนยื่นเสื้อค่ายสีส้มอบอุ่นมาให้เธอ พร้อมตราสัญลักษณ์ของค่ายฮาล์ฟบลัดปักอยู่บนอกตรงบริเวณทางด้านซ้ายมือ ของ เธอ หลังจากนั้นคุณไครอน ก็ค่อยๆ เริ่มทำการเปล่งน้ำเสียง และเอ่ยคำพูดขึ้น กับ เด็กหญิงตัวน้อยๆ อย่างริดา ว่า 

      "นี่เป็นเสื้อค่ายฮาล์ฟบลัด ของ เธอ เสื้อตัวนี้พวกเราตั้งใจมอบมันให้เธอเพื่อ ... บ่งบอกว่าค่ายฮาล์ฟบลัดแห่งนี้ คือ บ้านของเธอแล้ว และพวกเราทุกคนที่อาศัยอยู่ภายในค่ายก็มีความยินดีต้อนรับเธอ เข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวเราเสมอ" 

      หลังจากนั้นเด็กหญิงตัวน้อยๆ อย่างริดาก็ค่อยๆ เริ่มทำการเอื้อมมือบางทั้งสองข้าง ของ เธอ ไปทำการรับเสื้อไว้อย่างเงียบๆ มือบางของเธอค่อยๆ ทำการแตะและสัมผัสลงไปตรงบริเวณเนื้อผ้า อย่างเบามือ ราวกับสัมผัสสิ่งที่ศักดิ์สิทธิ์ที่เธอกำลังนับถืออยู่ภายในใจ หลังจากนั้นคุณไครอนก็ค่อยๆ เริ่มเดินนำทางเธอออกไปจากตรงบริเวณห้องทำงาน พร้อม กับ ค่อยๆ เอ่ยคำพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูค่อนข้างราบเรียบ แต่แฝงไปด้วยความชัดเจน

     "พวกเราออกเดินทางไปกันเถอะ ฉันจะพาเธอเดินทางไปส่งที่ตรงบริเวณกระท่อม หมายเลขที่ 20 เฮคาที ... ที่นั่นจะเป็นสถานที่พัก ของ เธอ ภายในบริเวณค่ายฮาล์ฟบลัดแห่งนี้  ในตอนนี้คนสองคนกำลังเดินอยู่เคียงข้างกัน ผ่านตรงบริเวณทางเดินกลางค่าย คนหนึ่งมีความสูงใหญ่ ในขณะที่อีกคนหนึ่งตัวเล็กบอบบาง เสียงฝีเท้า ของ ทั้งสองคนกำลังกระทบ กับ พื้นดินอย่างสม่ำเสมอ ในขณะที่แสงอาทิตย์ยามเย็น กำลังทอดเงา ของ พวกเขาทั้งสองคน เป็นสายยาวระหว่างต้นสนสูง หลังจากนั้นก็เริ่มมีเสียง ของลมพัดเบาๆ กลิ่นหอมอ่อนๆ  ของ สมุนไพรแห้ง ค่อยๆ โชยมาแตะที่ตรงบริเวณปลายจมูก ของ เด็กหญิงตัวน้อยๆ ริดาอีกครั้ง เธอเริ่มทำการหลับตาลงชั่วครู่ และค่อยๆ เริ่มทำการสูดกลิ่นหอมเข้าปอดด้วยรอยยิ้มบางที่ไม่มีใครเห็น พร้อม กับ เอ่ยคำพูดขึ้นมาภายในใจ โดยที่ไม่มีใครได้ยิน ในทันทีว่า

      "บางที .... หนูอาจจะไม่ได้เดินทางมาถึงที่นี่ เพื่อหนีปัญหา แต่หนูอาจจะเลือกเดินทางมาถึงที่นี่เพื่อเริ่มต้นเรียนรู้เรื่องราว และสิ่งใหม่ๆ ... ที่เงียบกว่า และมีความเข้าอกเข้าใจกันมากกว่า" และในค่ำคืนนั้นเอง ที่เสียงกระซิบ ของ เปลวเทียน ที่อยู่ภายในจิตใจ ของ เด็กหญิงตัวน้อยๆ อย่าง ภริดา ได้ถูกจุดติดขึ้นมาอีกครั้ง ... บนผืนแผ่นดินที่เธอพึ่งเรียกมันได้อย่างเต็มปากว่า บ้าน...

ได้รับรางวัล: (+1ตื่นรู้จากการรับรองจากพ่อหรือแม่)

Red -

เรดเขานั้นได้มาห้องของไครอนเพราะเนื่องจากในตอนที่เขาฝึกยิงธนูอยู่นั้นก็ได้มีสัญลักษณ์แปลกๆเกิดขึ้นบนหัวเขาและเพราะเขานั้นสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นเกี่ยวกับตัวเขากันแน่เขาเลยมาทีี่นี้

เขาได้เคาะประตูแล้วเมื่อคุณไครอนอนุญาติแล้วเขาจึงได้เดินเข้าไปที่ห้องทำงานของคุณไครอน

"ขอโทษนะครับพอดีเมื่อตอนที่ผมฝึกยิงธนูอยู่นั้นจู่ๆก็มีสัญลักษณ์คฑาคาดูเซียสเรืองแสงปรากฏขึ้นมาบนหัวผมอะครับผมอยากรู้ว่ามันคืออะไรนะครับ"

"มันคือสัญลักษณ์ที่บ่งบอกว่าพ่อแม่เทพเจ้าของเจ้ารับรองเจ้าแล้วว่าเป็นลูกของเขา ซึ่งสัญลักษณ์ที่เจ้าได้เห็นนั้นคือสัญลักษณ์ที่บ่งบอกว่าเจ้าคือลผุกชายของเฮอเมส และนั้นก็หมายความว่าเจ้าคือสมาชิกของบ้านที่ 11 อย่างเป็นทางการแะถาวร"

"เข้าใจแล้วครับ อย่างงั้นเองหรือครับขอบคุณมากๆนะครับที่สละเวลามาตอบคำถามผม"

"ไม่เป็นไรหรอกข้าพร้อมตอบคำถามของเจ้าเสมอเพราะที่นี้เราอย่กันแบบครอบครัว"

"ครับผมถ้างั้นผมก็ขอตัวนะครับ"

ว่าแล้วก็ได้เดินทางออกจากห้องไครอนไปที่อื่นต่อ

Ripley HEROES

White Swan in The Ocean
8th July 2025 6.30 PM

   เพื่อเป็นการยืนยันการส่งงานให้เสร็จสิ้น ริปลีย์ที่เพิ่งเดินทางไปปลิดชีพฮาร์ปี้ก็เดินทางตรงมายังห้องทำงานของคุณไครอนทันที เมื่อหญิงสาวมาถึงหน้าบ้านใหญ่แล้วก็เช็คเสื้อผ้าหน้าผมให้เรียบร้อย อย่างน้อยก็ขอให้ผมเผ้าไม่ยุ่งเหยิงจนน่าอดสู เมื่อเธอมองเงาสะท้อนในกระจกหน้าต่างเรียบร้อยแล้วก็เดินเข้าไปภายในบ้านใหญ่เพื่อตรงไปยังท้องทำงานของคุณไครอน

   ก็อก ก็อก ก็อก

   “ริปลีย์ สวอนสันค่ะ”

   “เข้ามาได้”

   ได้ยินเสียอนุญาตจากเซนเทอร์ผู้ปกป้องค่าฮาล์ฟบัลดและอดีตผู้ที่คอยสอนวิชาการป้องกันตัวต่าง ๆ เธอก็ไม่รอช้าที่จะเปิดประตูและก้าวเดินเข้ามาภายในห้องทำงานของเขา มือเล็กรีบหยิบขนนกฮาร์ปี้ออกมาวางบนโต๊ะเพื่อเป็นการส่งงานในวันนี้

   “ขนนกฮาร์ปี้ค่ะ พอดีว่าไปทำบททดสอบมาหน่อย”

   แม้ว่าเธอจะไม่ใช่เด็กใหม่ก็เถอะ แต่ว่าความสามารถที่เพิ่งจะมาตั้งใจฝึกฝนตอนนี้เลเวลความเก่งกาจไม่ต่างจากเด็กใหม่นัก

   “ไม่ได้เจอกันนานเลยนะคุณสวอนสัน ดูเหมือนว่าจะได้ขนนกฮาร์ปี้มาอย่างน่าพอใจเชียว” ไครอนกล่าวพร้อมกับยกขนฮาร์ปี้ขึ้นมาตรวจสอบและยื่นรางวัลให้ “นี่ค่าเหนื่อย ไปพักผ่อนเถอะ”

   “ขอบคุณค่ะคุณไครอน”

   ริปลีย์เอ่ยก่อนจะเก็บรางวัลใส่กระเป๋าและตรงไปพักผ่อนได้เลย

   ได้เวลาที่เธอจะเข้าพบกับเทพกุเดทามะ เทพีแห่งม่านราตรีที่เตียงนอนของเธอเอง

ส่งงาน : บททดสอบเด็กใหม่

รางวัลตอบแทน เครดิต: +30 EXP +10 ดรักม่า +35 ความกล้าหาญ ไอเท็ม: อาหารเทพ 1 ชิ้น ความสนิทสนม: +15 ความสนิทสนมกับคุณไครอน

@God

Nanette BELIEVER

Nanette Leblanc

ห้องทำงานไครอน

เธอขอสาบานเลยว่าครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายที่เธอรับงานนี้

นาแนตต์เดินทางกลับมายังบ้านใหญ่อีกครั้งหลังจากเสร็จงานทำความสะอาด ใบหน้าของเด็กสาวอาบไปด้วยน้ำตาเพราะสงสารในความรันทดของตัวเอง นิ้วเรียวปาดน้ำตาตัวเองป้อย ๆ ก่อนจะยกมือเคาะประตู รอจนคนข้างในอนุญาตจึงได้เปิดประตูเข้าไป

“หนู ฮึก มารายงานผลการทำงานค่ะ ทำ..ความสะอาดโรงอาบน้ำ”

แน่นอนว่าคนตรงหน้าคงจะรู้สึกงุนงงไม่น้อยที่อยู่ ๆ ก็มีเด็กสาวในค่ายมายืนปาดน้ำตาป้อย ๆ รายงานผลการทำงาน แต่จะให้เธอทำอย่างไรเล่า นาแนตต์ไม่รู้ว่าเธอจะฟื้นฟูจิตใจที่ถูกกระทบอย่างหนักนี้ได้อย่างไรด้วยซ้ำ

“ขอบคุณค่ะ”

และผู้อำนวยการค่ายดูจะเข้าใจเธอดีถึงได้ให้รางวัลปลอบใจพร้อมกับคำชม แต่สิ่งที่นาแนตต์ต้องการมากที่สุดคือการอาบน้ำและหาอะไรหอม ๆ ล้างจมูก!

รับงานเวรทำความสะอาดโรงอาบน้ำ

ทำความสะอาด

รายงานหน้าที่

รางวัล : +50 พลังน้ำใจ, +35 EXP, +10 ดรักม่า

bettyleg

Axel HEROES

CHaPter1: Joining the circus A camp or a freak show with the worst dress code.

ไม้กระดานใต้ฝ่าเท้าส่งเสียงกรอบแกรบเบาๆ ขณะที่ทั้งสองคนก้าวขึ้นบันไดของบ้านใหญ่ ท่ามกลางกลิ่นสนและแสงแดดอุ่นที่ลอดผ่านม่านเงาของต้นไม้สูงลิบเหนือศีรษะ เขาไม่ใช่คนรักธรรมชาติอะไร ถ้าไม่ติดว่ามีเรื่องเหนือธรรมชาติเกิดขึ้นเขาคงไม่มาปรากฎตัวอยู่กลางป่าเขาเช่นนี้ดาชิเดินตามโนอาห์มารายงานตัวที่นี่ 

คงจะคล้ายกับการเช็คอินโรงแรม… 

เขาเช็ดเศษใบไม้ออกจากปกเสื้อ ตรวจเช็คสภาพแว่นกันแดด Prada ก่อนเหน็บลงที่กระเป๋าเสื้อ และจัดการรอยยับบนเสื้อผ้า แต่ถึงอย่างนั้น เขาก็ยืนหลังตรง สภาพสะอาดสะอ้านเกินกว่ากึ่งเทพที่พึ่งหนีตายมาอย่างน่าประหลาด โนอาห์ส่งซิกให้เขาเข้าไปพบผู้อำนวยการค่ายเพียงลำพัง…

ดาชิถอนหายใจก่อนจะเคาะไปที่ประตูไม้สองครั้งเพื่อแจ้งคนด้านในถึงการมาของเขา 

 “เชิญเข้ามาได้เลย” เสียงอบอุ่นและมั่นคงดังลอดออกมาเป็นสัญญาณไฟเขียวให้กับเด็กหนุ่ม เมื่อก้าวเข้าไปในห้อง เขาเห็นชายวัยกลางคนรูปร่างสูงสง่า มีเคราประดับขอบกรามและดวงตาอ่อนโยนที่แฝงด้วยพลัง ยืนอยู่ตรงโต๊ะไม้ ตรงผนังด้านหลังมีแผนที่โลกกรีกสมัยโบราณติดอยู่ข้างธงค่ายสีส้มสด 

ดวงตาสีทะเลสาบน้ำแข็งโฟกัสไปเบื้องหน้า ด้วยความพยายามที่จะไม่จ้องไปที่ท่อนล่างที่เป็นม้าของอีกฝ่าย…ชายคนนี้ไม่ใช่โนอาห์ที่เขาโขกสับได้ การล่วงเกินผู้อำนวยการค่ายตั้งแต่วันแรกไม่ใช่เรื่องดี 

“เธอคงจะเป็นเด็กใหม่ ฉันไครอน ดูแลค่ายนี้มาหลายร้อยปี ฝึกสอนคนอย่างเธอมามากมาย ยินดีต้อนรับสู่ค่ายฮาฟบลัดนะ” มือกร้านของเซนทอร์ยื่นออกมาเบื้องหน้า “ผมแอ็กเซล มิคาอิลอฟ ยินดีที่ได้พบครับ ท่านผู้อำนวยการ” รอยยิ้มการค้าผุดขึ้นบนใบหน้าโดยสัญชาตญาณ เขายื่นมือออกไปจับมืออีกฝ่ายตามมารยาทด้วยแรงที่เหมาะสมตามที่ฝึกมา 

“การเดินทางเป็นยังไงบ้าง ราบรื่นดีไหม?” 

“ราบรื่นดีครับ” ถ้ายึดตามมาตรฐาน การผจญภัยแต่ละครั้งในตำนานกรีก อย่างน้อยเราก็มาถึงโดยไม่มีใครบาดเจ็บล้มตาย ไครอยยิ้มแห้งมองดูร่องรอยยับและรอยเปื้อนที่ยังเหลืออยู่ แม้จะไม่ได้มากนัก 

“แซเทอร์ของเธอ—โนอาห์ใช่ไหม? เขาแจ้งล่วงหน้าแล้วว่าเธอถูกตามล่าโดย...ไนท์แมร์” 

“ครับ แล้วก็ไซคลอปส์เมื่อซักครู่ด้วย”ดาชิเสริมขึ้น 

เซนทอร์อาวุโสอดประหลาดใจในความนิ่งของเด็กหนุ่มตรงหน้าไปได้ “โนอาห์คงได้เล่าอะไรเบื้องต้นให้ฟังบ้างแล้วใช่ไหม?” 

 “ครับ แม้จะมีตกหล่นไปบ้างแต่เขาพูดเรื่องเทพเจ้า, มนุษย์กึ่งเทพ, อสูรกาย, และก็ย้ำว่าผมควรมาค่าย” 

“ใช่แล้วค่ายฮาฟบลัดคือสถานที่ที่ปลอดภัยที่สุดของคนแบบพวกเธอ ที่นี่คือสถานที่ฝึกฝนเพื่อให้พวกเธอเอาตัวรอดในโลกภายนอกได้ ส่วนที่พักจะแบ่งเป็น เคบิน ตามชื่อเทพเจ้า — แต่ละเคบินจะมีบุตรธิดาของเทพองค์นั้นๆ พักอยู่ เด็กที่ยังไม่ถูก ‘รับรอง’ จะอยู่ที่เคบิน 11 ซึ่งเป็นของเฮอร์มีส ผู้ที่ใจกว้างพอจะรับเด็กๆที่ยังไม่มีที่ไปให้พักอาศัยอยู่ชั่วคราว ซึ่งก็จะเป็นเคบินที่เธอจะได้ไปพักระหว่างรอการรับรอง” 

“แปลว่า...แม้แต่คุณก็ยังไม่รู้ว่าแม่ผมคือใคร” เขาพูดเบาๆ สีหน้าไม่เปลี่ยน แต่ความรู้สึกบางอย่างก่อตัวขึ้นอยู่ข้างในใจ มาถึงขนาดนี้สตรีใจร้ายที่ทอดทิ้งเขายังคงไม่แม้แต่จะทำอะไรซักอย่าง 

“ยัง — แต่ไม่นานนักหรอก เทพเจ้ามีวิธีของตนในการ ‘ส่งสัญญาณ’ เมื่อถึงเวลา” ไครอนพยักหน้าน้อยๆ 

‘เมื่อถึงเวลา’เป็นอีกถ้อยคำที่ดาชิเกลียด มันเหมือนเป็นการบอกให้รอคอยอย่างไร้จุดหมาย ใครจะรู้หาก ผู้หญิงคนนั้นเกิดลืมเขาไปแล้ว ไม่ต้องรอเก้อจนแก่หรือ?

“ส่วนการฝึกจะมีทุกวัน” ผู้อำนวยการค่ายอธิบายต่อ “ศิลปะการต่อสู้, การใช้อาวุธ, การควบคุมพลังของตน, ภาษากรีกโบราณ, ความรู้เกี่ยวกับประวัติศาสตร์เทพ, อสูรกาย และยุทธวิธีพื้นฐาน — ทุกอย่างที่พวกเธอควรรู้” ว่าจบเขาก็หยิบเสื้อยืดสีแสดขึ้นมา 

“เสื้อตัวนี้คือเครื่องแบบของค่าย — ไม่มีเวทมนตร์ ไม่มีคุณสมบัติพิเศษนอกจากสิ่งเดียว...” เขายื่นให้ดาชิ “...มันแสดงว่าเธอคือหนึ่งในพวกเรา” 

“ขอบคุณครับ…” เด็กหนุ่มรับเสื้อมาพลิกดู ในใจสะกดกลั้นคำวิพากษ์วิจารณ์ถึงดีไซน์เอาไว้ แค่สีก็ดูจะไม่ค่อยจะถูกใจเท่าไหร่นัก ไม่ต้องพูดถึงเนื้อผ้าที่เป็นเกรด แมสโปรดักส์ แต่ว่าสิ่งสำคัญดูท่าจะเป็นสิ่งที่เสื้อตัวนี้สื่อออกมา 

“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ฉันจะพาเธอไปที่เคบิน ตามมาสิ”

ImHarin -

ประตูแห่งการเริ่มต้น – รายงานตัว ณ บ้านใหญ่

      แฟลชแบ็กต่อเนื่อง  วันศุกร์ที่ 11 กรกฎาคม ท่ามกลางแสงแดดอุ่นในยามสาย

      ภายใต้ท้องฟ้าสีฟ้าหม่นที่แต่งแต้มด้วยเมฆขาวลอยเอื่อย และสายลมแผ่วเบาที่พัดกลิ่นหอมจางของสนป่าและเปลือกไม้แห้งมาแตะจมูกอย่างนุ่มนวล ร่างเล็กของ อิม ฮาริน ยังคงเคลื่อนไหวอย่างมั่นคงบนเส้นทางหินกรวดสายเล็กที่ทอดผ่านเรือนพัก บ้านศิลาริมน้ำ และซุ้มไม้เลื้อยซึ่งเปลวแสงแดดรำไรร่วงหล่นลงมาเป็นประกายทั่วทางเดิน

     เส้นทางแห่งการเริ่มต้นนั้นดูเหมือนจะเงียบงัน ทว่าภายในใจของเด็กสาวกลับเต็มไปด้วยความคิดที่หลั่งไหลไม่ขาดสาย ทั้งตื่นเต้น วางแผน เฝ้าระวัง และ ... เขินนิดหน่อย กับสายตาของผู้คนที่หันมามองเธออย่างสำรวจ

       หญิงสาวผู้เด็ดเดี่ยวและสุขุมที่ใคร ๆ ก็เกรงใจ ในสายตาคนอื่นอาจดูน่าเกรงขาม แต่ในความเป็นจริง ภายใต้แววตาแน่นิ่งนั้นยังมีเป็ดน้อยขี้อายตัวหนึ่งซ่อนอยู่เสมอ เป็ดน้อยที่เผลอยิ้มเมื่อเห็นดอกไม้บาน เป็ดน้อยที่เคยล้มเพราะสะดุดเท้าตัวเองขณะที่กำลังพยายามเดินอย่างสง่า และเป็ดน้อยที่ซ่อนตุ๊กตาเป็ดไว้ในเป้หลังอย่างแน่นหนามันคือเครื่องเตือนใจถึง "ความอ่อนโยน" ที่ไม่ควรถูกลืมในโลกที่หยาบกร้าน

     เมื่อเดินมาถึงหน้าประตู บ้านใหญ่ อาคารทรงโบราณที่ตระหง่านดั่งป้อมปราการกลางค่าย ฮารินสูดลมหายใจเข้าลึกช้า ก่อนจะเงยหน้ามองแผ่นไม้สลักที่สวมรอยความนิ่งสงบไว้ในรอยของกาลเวลา เธอขยับมือข้างขวาอย่างมั่นคง แล้วค่อย ๆ บิดลูกบิดออก

     เสียงบานประตูไม้เก่าดังกึกก้องในความเงียบของห้องรับรองขนาดใหญ่ กลิ่นกระดาษเก่า หนังสือ และแสงแดดอุ่นที่ส่องผ่านหน้าต่างสูงตัดกับความสงบภายในห้องให้ความรู้สึกเสมือนหลุดเข้าสู่อาณาจักรแห่งความรู้และความจริง

      ที่ด้านในสุดของห้องคือโต๊ะทำงานขนาดใหญ่ ซึ่งมีบุรุษร่างสูงใหญ่นั่งอยู่ เขาคือ ไครอน ผู้ดูแลค่ายฮาล์ฟบลัด บุคลิกสง่างามและสายตาอ่อนโยนของเขาทำให้ความตึงเครียดในใจของฮารินคลายลงเล็กน้อย

     เธอหยุดยืนหน้าโต๊ะทำงาน สูดลมหายใจอีกครั้ง แล้วเอ่ยเสียงเรียบแต่หนักแน่นว่า “ขออนุญาตค่ะ... อิม ฮาริน รายงานตัวตามคำแนะนำของพอยชั่น ซินซอร่า ”

       ถ้อยคำที่เปล่งออกมานั้นเป็นภาษาธรรมดา แต่แฝงไว้ด้วยการอบรมสั่งสอนและวินัยที่ชัดเจน เสียงของเธอไม่ได้สั่น ไม่ลังเล และเต็มไปด้วยเกียรติยศของคนที่เข้าใจดีว่า การเริ่มต้นนี้หมายถึงอะไร

      ไครอนมองเธอด้วยแววตาที่ยิ้มละไม ก่อนจะลุกขึ้นช้า ๆ และเดินไปยังตู้ไม้ด้านข้าง เขาหยิบเสื้อยืดสีส้มที่มีอักษรค่ายพิมพ์เด่นไว้กลางอก ก่อนจะยื่นมันมาให้ฮารินด้วยมือที่มั่นคง พร้อม กับ คำเอ่ยคำพูดว่า

     “ยินดีต้อนรับ... ฮาริน” เขากล่าว “เจ้าคือหนึ่งในพวกเราแล้ว หนึ่งในผู้ที่มีเลือดแห่งตำนานไหลเวียนอยู่ บางทีเธออาจจะมีพ่อแม่รับรองในเร็ว ๆ นี้” 

       ฮารินรับเสื้อยืดด้วยสองมือประคองเหมือนถือของล้ำค่า เธอก้มศีรษะเล็กน้อยเพื่อแสดงความเคารพ และกล่าวเพียงถ้อยคำสั้น ๆ แต่หนักแน่นว่า

     “ขอบคุณค่ะ... หนูจะไม่ทำให้ผิดหวัง” ในวินาทีนั้น ดวงอาทิตย์ยามสายสาดแสงลอดผ่านหน้าต่างบานสูงตกต้องลงบนใบหน้าของเด็กหญิงร่างบางผู้ซึ่งในอีกไม่นาน จะต้องเผชิญเรื่องราวมากมายในค่ายแห่งนี้ ทั้งมิตรภาพ ความท้าทาย และเงาแห่งศัตรูที่รอคอยอยู่เงียบงัน แต่ไม่ว่าเธอจะต้องเผชิญกับสิ่งใด

     เธอจะยืนหยัด เธอจะไม่ถอย และจะโผบิน เมื่อทุกขั้นตอนเรียบร้อย ไครอนก็เอ่ยขึ้นอีกครั้งด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า 

     “ให้ฉันพาเธอเดินทางไปส่งที่กระท่อมหมายเลข 11 เฮอร์มีสนะ  ที่นั่นเธอจะได้พักก่อนจนกว่าจะมีการรับรองบ้านที่แท้จริง”

ได้รับ: เสื้อสีส้ม ของ ค่ายฮาล์ฟบลัด จำนวน 1 ตัว

Axel HEROES

Report of the first mission----------------------------------------------------------------

11.07.2025 | 5:30 PM 

อากาศภายนอกป่าต้องห้ามให้ความรู้สึกแตกต่างราวกับคนละโลก กลิ่นดินชื้นและกลิ่นเหม็นเน่าของอสูรกายถูกแทนที่ด้วยกลิ่นหญ้าที่เพิ่งตัดใหม่และกลิ่นจางๆ ของสตรอว์เบอร์รีที่ลอยมาจากทุ่ง แอ็กเซลเดินตรงมายังบ้านหลังใหญ่ด้วยฝีเท้าสม่ำเสมอ เสื้อแขนยาวที่ขาดวิ่นและผ้าพันแผลชั่วคราวบนแขนคือหลักฐานเดียวที่บ่งบอกว่าเขาเพิ่งกลับมาจากการ 'เดินเล่น'ในป่า

“แอ็กเซล มิคาอิลอฟ จากเคบินไทคีครับ มาด้วยเรื่องภารกิจทดสอบเด็กใหม่” ชายหนุ่มเคาะเบาๆที่ประตูสองหนก่อนจะเปิดเข้าไปเมื่อได้รับการตอบรับจากเซนทอร์เจ้าของห้องทำงานนี้ ไครอนวางปากกาที่กำลังตรวจเอกสารลงกับโต๊ะเงยหน้าขึ้นมาทักทายบุตรแห่งไทคี “กลับมาแล้วหรอ...เป็นไงบ้าง ดูไม่จืดเลยนะ” แต่ถึงกระนั้นนอกจากรอยขีดข่วนที่แขนและคราบมอมแมนที่ไปขลุกในป่า เด็กหนุ่มแห่งโชคชะตาก็ถือว่าสะอาดสะอ้านสำหรับคนที่พึ่งล้มอสูรกายเป็นครั้งแรก 

“ผมมาเพื่อเรียนว่าภารกิจสำเร็จลุล่วงแล้วครับ” ขนนกสีน้ำตาลอมเทาที่ดูหยาบกระด้างและสกปรกเส้นหนึ่งถูกวางลงบนโต๊ะไม้ขัดมันอย่างแผ่วเบา มันดูไม่เข้ากับความเงางามของพื้นผิวโต๊ะอย่างสิ้นเชิง แต่กลับเป็นหลักฐานที่ชัดเจนที่สุด ไครอนมองขนนกเส้นนั้นนิ่งๆ ก่อนจะเลื่อนสายตาขึ้นมาสบกับดวงตาสีน้ำแข็งของแอ็กเซล แล้วสายตาของเขาก็ลดต่ำลงเล็กน้อย ไปหยุดอยู่ที่แขนเสื้อที่ขาดวิ่นและผ้าพันแผลที่ทำจากชายเสื้อซึ่งบัดนี้มีเลือดซึมออกมาเป็นดวง “อาการบาดเจ็บไม่ได้เป็นอะไรมากใช่ไหม?” 

"เป็นแค่บาดแผลเล็กๆที่ไม่ได้เจ็บอะไรมากมายหรอกครับ" เด็กหนุ่มส่ายหน้าก่อนจะอธิบายถึงรายละเอียดของสิ่งที่เขาทำในภารกิจให้ครูฝึก แผนการล่อฮาร์ปี้ แน่นอนว่าในส่วนของการจัดการอสูรกายเขาได้เซนเซอร์บางส่วนที่ดูรุนแรง ส่งผลเสียต่อภาพลักษณ์ของเขาออกไป 

 รอยยิ้มบางเบาปรากฏบนใบหน้าของไครอน เป็นรอยยิ้มที่ดูทั้งอบอุ่นและภาคภูมิใจ "ไหวพริบ… คืออาวุธที่ทรงพลังที่สุดของกึ่งเทพหลายๆ คน เธอได้พิสูจน์แล้วว่าเธอมีมัน" เขากล่าว "ทำได้ดีมาก แอ็กเซล" เซนทอร์อาวุโสล้วงเข้าไปในกระเป๋าเสื้อกั๊กของเขา หยิบก้อนสี่เหลี่ยมสีทองที่ดูคล้ายขนมปังกรอบออกมาส่งให้ "นี่คือรางวัลของเธอ แอมโบรเซีย มันจะช่วยรักษาแผลและฟื้นฟูกำลัง แล้วก็ไปพักผ่อนเถอะ วันนี้เธอเหนื่อยมามากพอแล้ว บททดสอบที่แท้จริงยังรออยู่ข้างหน้าอีกมาก" 

 "ขอบคุณครับ" แอ็กเซลตอบรับคำสั้นๆ โค้งศีรษะอีกครั้งก่อนจะหมุนตัวเดินจากไป

--------------------------------------------------------------

Rewards: @God 

+30 EXP

+10 ดรักม่า

+35 ความกล้าหาญ

+15 ความสนิทสนมกับคุณไครอน

อาหารเทพ 1 ชิ้น

Nanette BELIEVER

Nanette Leblanc

ห้องทำงานไครอน

เพราะความเพลียจากการออกไปตะลุยข้างนอกทำให้หลังจากที่นาแนตต์พูดคุยกับรูปปั้นเทพีมารดาเสร็จเรียบร้อยเธอก็หลับเป็นตาย แต่ถึงอย่างนั้นเมื่อตื่นเช้าขึ้นมา เด็กสาวก็รู้สึกได้ถึงพลังใหม่ที่เพิ่มมากขึ้น จนต้องแวะไปขอบคุณเทพีอะโฟร์ไดท์ด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม

หลังจากจัดการธุระส่วนตัวเสร็จเรียบร้อย นาแนตต์ก็เดินต่อมายังบ้านใหญ่ ผ่านระเบียงทางเดินเงียบ ๆ ตรงมาหยุดอยู่หน้าห้องทำงานของไครอน กำลังจะยกมือขึ้นเคาะประตู แต่ก็ชะงักไปเพราะไม่แน่ใจว่าอีกฝ่ายจะตื่นหรือยังในเวลานี้

“เอาหน่า เคาะไปก่อนละกัน”

เด็กสาวพึมพำก่อนที่ข้อนิ้วชมพูระเรื่อจะเคาะลงไปบานประตู นาแนตต์รอบุคคลภายในตอบรับจึงจะค่อย ๆ เปิดประตูเข้าไปด้านใน

“หนูเอาสินสงครามที่ไปสู้กับฮาร์ปี้มาส่งค่ะ”

นาแนตต์ว่าพลางยื่นขนฮาร์ปี้ให้ เป็นหลักฐานถึงภารกิจบททดสอบเด็กใหม่

รายงานภารกิจบททดสอบเด็กใหม่

รางวัลที่ได้รับ : +30 EXP, +10 ดรักม่า, +35 ความกล้าหาญ, +อาหารเทพ 1 ชิ้น, +15 ความสนิทกับคุณไครอน

bettyleg