[บ้านใหญ่] ห้องทำงานไครอน

Jayvik BRAVE

เจวิคเดินตามแซเทอร์มาเรื่อย ๆ จนเข้ามาภายในบ้านหลังใหญ่ที่ดูใหญ่สมชื่อ เขาเดินตามมาเรื่อย ๆ จนกระทั่งมาหยุดที่หน้าประตูบานหนึ่ง บนประตูเขียนว่า “ห้องทำงานไครอน” แซเทอร์เอื้อมมือไปเคาะประตูก่อนจะเปิดประตูเข้าไปภายในห้อง ชายหนุ่มเดินตามเข้าไป ภายในห้องประดับประดาไปด้วยชั้นหนังสือกรอบรวมต่าง ๆ โดยรวมแล้วเป็นไม้ฮอกกานี 

‘ยังกะห้องผอ.โรงเรียนเราเลย’ เจวิคคิดในใจพลางนึกย้อนไปถึงเรื่องราวที่เขาได้ไปรับรางวัลจากผอที่โรงเรียนมัธยมปลาย

“เชิญเลย ๆ” ชายมีอายุพูดขึ้นมาหลังโต๊ะที่เขานั่ง

“เดี๋ยวฉันไปรอด้านนอกนะ” แซเทอร์กระซิบก่อนจะเดินออกไปนอกห้องและปิดประตูลง

“สวัสดีครับ เออ ผมเจวิค แม็คชอลเดครับ พอดีเขาคนนั้นบอกว่าให้มาที่นี้อะครับ” เจวิคพูดพร้อมท่าทางเคอะเขิน

“สวัสดี ๆ ฉันไครอน เจวิคสินะ นายคงจะเป็นเด็กใหม่สินะ จากที่ฉันได้ยินมา” ชายที่อยู่หลังโต๊ะแนะนำตัวก่อนจะตั้งใจมองเจวิคที่กำลังเดินมานั่งเก้าอี้

“น่าจะใช่ครับ. . .” ชายหนุ่มตอบกลับก่อนจะสังเกตเห็นว่าไครอนที่อยู่ตรงหน้านั้นมีท่อนล่างเป็นม้า

“อ่อใช่แล้ว ฉันเป็นเซนทอร์ แต่เรื่องฉันไม่ได้สำคัญอะไรหรอก เรามาสนใจเรื่องของนายกันดีกว่า” ชายมีอายุพูดขึ้นพางชำเลืองไปดูเรือนร่างตัวเอง 

“องค์ใดนะที่จะรับรองเจ้าเป็นบุตร เจ้าน่าจะรู้แล้วสินะว่า พ่อของเจ้านั้นเป็นเทพเจ้า แต่เดี๋ยวถึงเวลาเจ้าก็รู้เองนั้นแหละ” ไครอนพูดขึ้นก่อนจะหยิบเอาอะไรสักอย่างที่อยู่โต๊ะข้าง ๆ

‘หะ ลูกเทพหรอ เราเนี้ยนะ’ ชายหนุ่มคิดอยู่ภายในหัวตนเองพร้อมสีหน้ามึนงง

“ยินดีต้อนรับสู่ค่ายฮาล์ฟบลัดนะ อ่อรับนี้ไปด้วย เดี๋ยวฉันจะพาเธอไปยังที่พักในขณะที่เธอยังไม่มีเทพรองรับนะ” ไครอนพูดขึ้นและหยิบเสื้อขึ้นมาแล้วยื่นให้กับเจวิค จากนั้นจึงเปิดประตูออกไปด้านนอก เผยให้เห็นแซเทอร์ตนเดินที่ยืนรอเจวิคอยู่หน้าห้อง

“ขอบคุณมากนะที่พามาส่งที่เหลือเดี๋ยวฉันจัดการเอง” ไครอนพูดกับแซเทอร์ ก่อนที่แซเทอร์จะพยักหน้า จากนั้นโบกมือให้เจวิคพร้อมหน้าที่ยิ้ม แล้วเดินจากไป

ชายหนุ่มหยิบเอาเสื้อมาถือไว้ก่อนจะลุกขึ้นและเดินตามไครอนไป

Jayvik BRAVE

หลังจากที่เจวิคเดินออกมาจากโถงทานอาหารที่เขาพึ่งไปทำความสะอาดและกินข้าวมา ระหว่างที่ชายหนุ่มเลือกว่าจะเดินไปไหนต่อดีก็ได้มีสัญลักษณ์บางอย่างขึ้นที่เหนือหัวของตน เป็นสัญลักษณ์รูปคทาที่มีงูไขว้อยู่ ชายหนุ่มยังไม่ทราบความหมายของสัญลักษณ์ที่ปรากฏเลยคิดได้อย่างเดียวว่าเขาต้องไปหาไครอน

เจวิคเดินเข้ามาภายในบ้านใหญ่จากนั้นจึงเดินมายังหน้าห้องทำงานของไครอน ‘หวังว่าจะอยู่นะ’ ชายหนุ่มนึกภายในใจก่อนจะอื่มมือไปเคาะที่บานประตู “ก๊อก ก๊อก ก๊อก”

“ขออนุญาตินะครับ” เจวิคพูดขึ้นและรอคำตอบได้ไม่นาน

“เชิญ ๆ”เสียงของชายในห้องตอบกลับมา

ชายหนุ่มอื่มมือเปิดประตูเข้าไปภายในห้อง เห็นเข้ากับไครอนที่ยืนอ่านหนังสือบางอย่างอยู่

“ขอโทษนะครับที่มารบกวน ดึก ๆ ดื่น ๆ คือ . . .” ชายหนุ่มพูดรากเสียงก่อนจะเริ่มพูดต่อ “พอดีว่าหลังจากที่ผมไปทำความสะอาดที่โถงอาหารและนั่งกินข้าวมา ระหว่างที่คิดว่าจะไปไหน บนหัวผมก็มีสัญลักษณ์บางอย่าง ถ้าผมจจำไม่ผิดมันน่าจะเป็นคทาที่งูสองตัวพันตัวไขว้อยู่บนคทาอะครับ” เจวิคพยายามอธิบายถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับเขา

“โอ้ถึงเวลานั้นแล้วสิน นั้นเป็นการรับรองบุตรของเทพเฮอร์มีสน่ะ นายเป็นบุตรของเทพเฮอร์มีสนะ เทพเฮอร์มีสเป็นเทพเจ้าที่มีชีวิตชีวาและกระตือรือร้น ไม่เคยหยุดนิ่ง พระองค์ทรงชอบการเดินทางและการผจญภัย เป็นเทพแห่งผู้ส่งสาร นักเดินทาง และโจร เอาละเดี๋ยวฉันจะพาเธอไปไปคุยกับพ่อนายหน่อย พอดีเลยนายไม่ต้องย้ายไปอยู่บ้านไหน” ไครอนเก็บหนังสือที่อ่านอยู่ลง ก่อนจะโบกมือเรียกให้เจวิคเดินตามไป

“ได้ครับ” ชายหนุ่มตอบกลับก่อนจะเดินตามไครอนไป

+1 ตื่นรู้ จากการรับรองจากพ่อแม่

Jayvik Mchonde

Laura BELIEVER

  [บ้านใหญ่] ห้องทำงานไครอน

หลังจากที่เด็กสาวเดินทางกลับเข้ามาภายในภายในตัวค่ายเป็นที่เรียบร้อย เธอก็มุ่งตรงไปยังบ้านใหญ่ บ้านของไครอน

เมื่อมาถึงบริเวณด้านหน้าประตูเธอก็ยกมือขึ้นพร้อมกับเคาะประตูโดยที่ไม่ลังเล

ไม่ได้รับเสียงตอบรับภายในให้เปิดประตูเข้าไปเด็กสาวก็ไม่รีรออีกเช่นเดิมที่จะเปิดประตูเข้าไปเธอทำการผลักประตูเข้าไป พร้อมกับมองเป็นบริเวณรอบๆ ห้อง ด้านในห้องไม่ได้มีใครอยู่มีเพียงเเต่ไครอน

“ สวัสดีค่ะ คุณไครอน วันนี้พ่อไม่อยู่หรอคะ ” เธอหมายถึงไดโอนีซุสนั้นหละ เพราะรอบก่อนเขาอยู่ แล้วอีกเรื่องคือกะจะอวดทั้งคู่ทีเดียวเลยยังไงหละ แบบทั้งพ่อทั้งคุณไครอนไปเลย

อีกฝ่ายชายมาพร้อมกับยิ้มให้ “ ฮ่า ฮาาา ฮาา วันนี้เขาอยู่ห้องเขา แล้วเป็นยังไง ลมอะไรหอบเรามาหละ ” เค้ายังถามด้วยคำถามที่ดูเป็นมิตรพร้อมกับน้ำเสียงที่อบอุ่น 

เด็กสาวก็ยิ้มตอบ ก่อนที่เธอจะยกขนของฮาร์ปี้ ให้เขาดูเพื่อเป็นการยืนยันว่าเธอได้ต่อสู้กับพวกมันอย่างสุดความสามารถ

แถมในมือของเธอไม่ได้ได้มาแค่น้อยๆเธอยังสังหารได้ถึงสองตัวเลยทีเดียว  เพราะมีถึง 4 เส้นเลยนั้นหมายถึงเธอสามารถทำได้ ถึง 2 ตัวเลยยังไงหละ แบบ 2 ครั้งในคราวเเรกเลยนะ

เด็กสาวยิ้มออกมามองดูผลงานของตัวเองต่อหน้าอีกฝ่ายแล้วก็รู้สึกภูมิใจ 

“ เก่งเลยหนิ ไหนๆ เป็นยังไงบ้างหละ เล่าให้ฉันฟังหน่อยสิ ไปเจอะได้ยังไง แล้วจัดการมันยังไงบ้าง ” อีกฝ่ายนั่งลงที่บริเวณโซฟาก่อนจะถามเธอ ด้วยท่าทางที่ผ่อนคลายสุดๆ

ร่างเล็กขยับตัวพร้อมกับเราให้เขาฟังถึงเรื่องการต่อสู้ เด็กสาวพูดถึงตัวแรกก่อนที่จะเจอตัวถัดไป

เธอไม่ลืมที่จะบอกเขาว่ามันเหมือนกับการรุมกายเพราะในขณะที่เธอกำลังล้ม  เรียกว่าหมดแรงขาสั่นทำอะไรไม่ถูกอีกตัวก็โผล่เข้ามาพร้อมที่จะทำร้ายเธออีกรอบแต่ยังดีที่เธอมีสติแล้วก็เอาตัวรอดมาได้

เธอเล่าแบบเป็นจริงเป็นจังพร้อมออกท่าทางอย่างเต็มที่เรียกได้ว่าไม่ได้เล่าแค่เสียงแต่ยังแสดงท่าทางให้เค้าดูพร้อมกับหยิบกิจมีดเล่มเล็กให้เขาดูอีกด้วย 

ก่อนจะปิดท้ายด้วยการบอกว่าหลังจากที่มันตายตัวมันก็สลายกลายเป็นฝุ่นละอองลอยไปลอยมากลับหายในอากาศ  แต่เธอไม่รู้หรอกว่ามันหายที่ไหนรู้แต่ว่ามันสลายหายไปเฉยๆ เลยทั้งสองตัว

เมื่อบรรยายจบอีกฝ่ายก็พยักหน้ารับพร้อมกับปรบมือ  “ อืมม เอาหละ เก่งมากๆ ” เขาไม่พูดปากพร้อมกับหัวเราะเบาเบาอย่างชอบใจ

หรือเขาจะชอบใจที่เธอโดนรุมกันแน่นะ อันนี้ลอร์ร่าก็เเอบไม่เเน่ใจเเล้ว เพราะท่าทางอีกฝ่านตอนนี้คือชอบอดชอบใจมากจนแอบงงนะบ้างทีหนะ

เด็กสาวทำหน้าขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนอีกฝ่าย จะบอกกับเธอต่อ “ เหนื่อยหรือเปล่า ถ้าเหนื่อยก็ไปพักผ่อนก่อน ” 

น่าจะน่าจะเป็นเพราะว่าเห็นสภาพหน้าของเธอที่ดูซีดเผือกเลยทีเดียว 

มันจะไม่ซีดยังไงก็เธอเล่นตกใจซะขนาดนั้น แถมไม่ได้ตกใจรอบเดียวใจหายลงไปตาตุ่มถึง 2 รอบ

หลังจากที่ฝ่ายผู้เธอก็นึกขึ้นได้ว่าเธอนั้นแค่จะเอามาอวดแล้วเธอก็จะกลับไปพักต่อ

เด็กสาวไม่ได้กล่าวอะไรต่อในทีเเรก เธอได้แต่พยักหน้าตอบรับและ

“ งันหนูขอตัวก่อนนะคะ ” เธอกล่าวพร้อมโบกมือลาอีกฝ่าน หลังจากที่หัวพยักหน้าเบาๆ เป็นการบอกลาอีกฝ่าย โค้งก่อนจัม้วนตัว 

“ ลอร์ร่า...”

เสียงอีกฝ่ายพูดก่อนก่อนที่เธอจะเดินออกไป เเน่นอนเสียงนั้นทำห้เธอหยุดชะงักไปพักหนึ่งพร้อมกันกลับไปมองอีก่ายที่เรียกชื่อเธอ

" คะ!!!? " 

“ จำความรู้สึกวันนี้ไว้ให้ดีล่ะ วันที่เธอชนะมันเป็นแบบนี้แหละ ” อีกฝ่ายตอบอย่างใจเย็นขณะที่เขากำลังนั่งพักผ่อนอย่างสบายใจ

เด็กสาวหันไปพร้อมกับพยักหน้าเธอฟังดูแล้วไม่ค่อยเข้าใจกับประโยคที่อีกฝ่ายพูดเท่าไหร่ แต่ก็คงจะจำไว้ว่าความรู้สึกภูมิใจหลังจากที่ชนะแล้วมันเป็นยังไง แน่นอนว่าการต่อสู้ครั้งแรกมันค่อนข้างจะมีความหมายอยู่แล้ว

ไม่นานเธอเดินกลับหลังหันก่อนจะเดินไปที่ประตูเปิดประตูออกแล้วก็แทรกตัวออกไประหว่างประตูเดินจากไปทันที

ร่างเล็กๆรู้สึกเหนื่อยมามากแล้วเพราะวันนี้เธอต่อสู้ไปถึงสองรอบแถมการต่อสู้ก็ค่อนข้างดุเดือดกว่าตัวเธอมากเรียกได้ว่าสมศักดิ์ศรีมากพอแล้ว

ตอนนี้คงเป็นเวลาสำหรับเธอเวลาแห่งการพักผ่อนเธอจะกลับไปนอนแล้วก็บอกพ่อเธอว่าเธอทำอะไรไปบ้างแน่นอนว่าพ่อของเธอจะต้องภูมิใจอย่างแน่นอน

สองเท้าไม่รอช้ารีบพุ่งตรงกลับบ้านเพื่อเอาเรื่องนี้ไปเล่าให้กับพ่อฟัง แต่ไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงไม่ไปบอกกับตัวทำไมต้องไปบอกรูปปั้นด้วยก็ไม่รู้

---

 หมายเหตุ ภาคกิจฝึกเผชิญหน้ากับฮาร์ปี้ - รายงานไครอน 

รางวัลงาน: +50 พลังใจ, 8 เหรียญครักม่า และ +40 EXP 

Nymeria HEROES

REVANGE - HARPHY (3) END

              บ้านไม้ของไครอนตั้งตระหง่านอยู่ในมุมเงียบสงบของค่ายฮาล์ฟบลัด แสงอาทิตย์ยามเย็นส่องผ่านหน้าต่างกระจกบานใหญ่ สาดเงาลงบนโต๊ะไม้โอ๊กที่เต็มไปด้วยแผนที่ค่าย บันทึกภารกิจ และของประดับที่บอกเล่าเรื่องราวจากยุคโบราณ

              หุ่นเพรียวระหงของธิดาแห่งเฮคาทีเดินเข้ามาในห้องทำงานของไครอนหลังจากภารกิจในป่าต้องห้าม ร่างของเธอดูเหนื่อยล้าแต่แววตากลับฉายประกายความมั่นใจ หอกที่เธอใช้ต่อสู้อยู่ในซองสะพายหลัง ถุงมือหนังเข้าชุดกันมีรอยใช้งานและเสื้อผ้าที่มีรอยเปื้อนจากการต่อสู้ยังไม่ได้รับการเปลี่ยน

              ไครอนนั่งอยู่หลังโต๊ะในรูปร่างเซนทอร์เต็มตัว ครึ่งบนของเขาเป็นชายผู้สง่างามในชุดเสื้อเชิ้ตผูกโบว์ ครึ่งล่างเป็นม้าสีน้ำตาลเข้ม แผงคอของเขาเป็นสีเทาแซมขาว ดวงตาสีน้ำตาลลุ่มลึกจ้องมองไนมีเรียด้วยความห่วงใย

              “ไนมีเรีย” ไครอนกล่าวพลางยิ้มบาง ๆ “หลังจากได้ยินพวกข้างนอกบอกว่าเธอออกมาจากการวิจัยเครื่องราง… เธอกลับมาเร็วกว่าที่ฉันคิดไว้”

              “ไง.. ไครอน ฉันเจอฮาร์ปี้ไม่กี่ตัวในป่าต้องห้าม” ไนมีเรียตอบเสียงเรียบ เดินทอดน่องไปยืนชิดโต๊ะไม้มะฮอกกานี ปลายนิ้วไล่ตามบันทึกภารกิจของเหล่ารุ่นพี่คนอื่นๆ สะดุดตาบันทึกของคนหนึ่งที่ดูจะเล่มหนาเป็นพิเศษแต่ก็ไม่ได้ทำอะไร “อย่างที่คุณบอก พวกอสุรกายเจ้าเล่ห์จริงๆ และก็จัดการมันเรียบร้อย รวมถึงตัวหนึ่งที่เคยฝากรอยแค้นไว้กับฉันด้วย”

              ขนฮาร์ปี้สีที่มีขนาดใหญ่และหนากว่าขนนกถูกวางลงบนโต๊ะต่างตราเกียรติยศและหลักฐานการรบ

              ไครอนพยักหน้า สีหน้าเปี่ยมด้วยความภูมิใจ “ยอดเยี่ยมมาก เธอพิสูจน์ให้เห็นถึงความสามารถในการรับมือกับสถานการณ์ยากลำบาก นั่นคือก้าวแรกของการเรียนรู้ที่จะปกป้องตัวเอง”

              ไนมีเรียทรุดตัวนั่งลงไขว้ขาบนเก้าอี้ที่วางอยู่หน้าโต๊ะ มือทั้งสองวางบนเข่าขณะที่เธอจ้องไครอนอย่างตั้งใจ ท่าทีของเธอดูไม่ยอมคนแต่ขณะเดียวกันก็ทรงสเน่ห์ลึกลับ “แต่ถึงอย่างนั้น มันก็ยังเป็นแค่ฮาร์ปี้ธรรมดา ฉันสงสัยว่าถ้าต้องเจอกับอะไรที่… ท้าทายกว่านี้ แต่ว่าเมื่อไรกันล่ะ?”

              “การเผชิญหน้ากับสิ่งที่ไม่รู้จักย่อมท้าทายเสมอ” ไครอนกล่าวพลางโน้มตัวไปข้างหน้า “แต่การฝึกฝนจะช่วยเตรียมความพร้อมให้เธอได้ อย่าลืมว่าความชาญฉลาดของเธอเป็นอาวุธที่ทรงพลังไม่แพ้ความแข็งแกร่งทางร่างกาย”

              คลาริสซ่าปรากฏตัวข้างไนมีเรียในรูปร่างโปร่งใส พยักหน้าเห็นด้วยกับคำพูดของไครอนถึงแม้เซนทอร์วัยกลางคนจะมองไม่เห็นผีสาวผมแดงก็ตาม “ฟังคำแนะนำของเขาไว้ ไนมีเรีย เธอไม่ใช่คนที่ชนะเพราะพละกำลัง แต่เพราะความคิดที่หลักแหลม”

              ธิดาเฮคาทีพ่นลมหายใจเบา ๆ “ทั้งเธอและไครอนเห็นพ้องกันในเรื่องนี้สินะ”

              “แน่นอนสาวน้อย ฉันเห็นด้วยเสมอเมื่อมันเกี่ยวกับประโยชน์สุขของเธอ” คลาริสซ่าตอบพลางยิ้มจาง ๆ

              ไครอนฟังบทสนทนาระหว่างทั้งสองจริงอยุ่ว่าเซเทอร์หรือเซนทอร์ทั่วไปอาจไร้พรในการรับรุ้ถึงวิญญาณ ทว่าเขาที่เป็นหัวหน้าค่ายนั้นแตกต่าง เขาพอสัมผัสได้แม้จะไม่ชัดนักแต่วิญญาณที่ติดตามเครื่องรางของไนมีเรียดูจะไร้เจตนาร้ายต่อเด็กสาวคนนี้ตนจึงปล่อยผ่าน “ไนมีเรีย เธอปรับตัวได้ดีในค่ายไหม? ฉันรู้ว่าความสัมพันธ์ในค่ายอาจไม่ง่ายนักสำหรับบางคน”

              หรืออย่างน้อยไครอนก็เจตนาให้อีกฝ่ายมีเพื่อนที่เป็นเดมิก๊อดคนอื่นๆ บ้าง

              พี่น้องมากมายในค่ายจะคุยแต่กับวิญญาณอย่างเดียวก็ดูน่าเศร้าไปสักหน่อย

              ไนมีเรียเลิกคิ้ว รอยยิ้มเล็ก ๆ ปรากฏบนใบหน้า “ถ้าถามถึงเพื่อนร่วมค่าย ฉันเดาว่าบุตรแห่งเฮอร์มีสคงช่วยทำให้ชีวิตฉันไม่น่าเบื่อ ส่วนบุตรแห่งแอรีส...เขาก็ดีใจที่ฉันยังไม่โดนฮาร์ปี้กินเข้าไป”

              ไครอนหัวเราะเบา ๆ “พวกเขาเป็นมิตรดีใช่ไหม?”

              เจ้าของผมบลอนด์พยักหน้า “ใช่ ถึงแม้ว่าบางครั้งจะน่ารำคาญไปหน่อย แต่ฉันคิดว่าเราต่างช่วยกันได้ในยามที่จำเป็น”

              ไครอนหยิบกระดาษแผ่นหนึ่งจากโต๊ะ เขาพลิกดูมันอย่างครุ่นคิดก่อนจะวางลงและเงยหน้ามองไนมีเรีย “มีบางอย่างที่ฉันอยากให้เธอรู้ คำพยากรณ์อีกบทหนึ่ง...มันยังไม่สมบูรณ์”

              ไนมีเรียเอนตัวไปข้างหน้า ความสนใจฉายชัดในแววตา “เกี่ยวกับอะไร? รุ้สึกเหมือนช่วงนี้ในค่ายเต็มไปด้วยคำพยากรณ์….”

              เซนทอร์หัวหน้าค่ายลุกขึ้นเลื่อนกระดาษมาตรงหน้าไนมีเรีย คำพูดในคำพยากรณ์นั้นกระจัดกระจายไปด้วยข้อความที่ขาดหาย บางประโยคถูกบรรจบด้วยเสียงที่เหมือนวิทยุที่สัญญาณขาดหาย

              “ธิดาแห่งโพไซดอน...จงระวัง...ค่ายจักถูก...เตรียมรับมหันตภั...WINTER COMING” ไนมีเรียอ่านออกเสียงช้า ๆ

              ใบหน้างามเชิดขึ้นดวงตาขบขันแต่ก็แฝงไปด้วยความสงสัย “จริงจังนะไครอน? ‘WINTER COMING’ เหมือนมันหลุดมาจากซีรีส์ดังเลย”

              ไครอนหัวเราะในลำคอ “ฉันรู้ว่ามันฟังดูตลก แต่คำพยากรณ์ทุกบทมีความหมาย แม้จะถูกส่งมาในรูปแบบที่แปลกประหลาด”

             “มันอาจเป็นคำเตือนถึงภัยพิบัติในอนาคต” คลาริสซ่าเอ่ยขึ้น ดวงตาของเธอหรี่ลงอย่างครุ่นคิด “เธอควรเตรียมตัวให้พร้อม ไม่ใช่แค่สำหรับตัวเธอเอง แต่สำหรับคนทั้งค่าย”

              หลังพิจารณาให้สมกับความตั้งใจของสองฝ่ายแล้วน้องรองบ้านเฮนลาดิสก็พยักหน้า แม้รอยยิ้มจะยังประดับบนใบหน้า แต่เธอก็รู้สึกถึงความหนักอึ้งที่ถาโถมเข้ามา “มีแค่คนเขลาที่ไม่เตรียมตัวเองให้พร้อมสำหรับอันตราย ไครอน และแน่นอน ฉันจะทำให้มั่นใจว่าฉจะไม่ปล่อยให้ใครมาใช้คำว่า ‘WINTER COMING’ เยาะเย้ยได้”

              หลังจากการพูดคุย ไนมีเรียลุกขึ้นยืน หอกสัมฤทธิ์สะพายอยู่บนหลังอย่างมั่นคง เธอพยักหน้าให้ไครอนด้วยความให้เกียรติ “ขอบคุณสำหรับคำแนะนำ จะลองเก็บไปคิดแล้วกัน”

              “และอย่าลืมพักผ่อน” ไครอนกล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “ภารกิจยังอีกยาวไกล และฉันต้องการให้เธอมีพลังเต็มที่สำหรับบททดสอบในอนาคต..”

              ไนมีเรียเดินออกจากห้องทำงาน แสงด้านนอกที่ไม่ต่างจากกลางวันแม้จะล่วงเข้าสู่เวลากลางคืนทำให้เธอฉงนใจ จากเช้าจรดเย็นดวงตะวันค้างฟ้าอยู่แบบนั้นราวกับมันไม่มีวันดับเป้นปรากฎการณ์ที่ประหลาดมาก แสงที่ทอดผ่านร่างชวนให้เงาของเธอดูยืดยาวขึ้นในทางเดิน เธอเดินออกไปสู่ความมืดภายนอก แต่ในใจของเธอ แสงแห่งความมุ่งมั่นยังคงลุกโชนไม่มอดดับ

ภารกิจ ฝึกเผชิญหน้ากับฮาร์ปี้ 

- รางวัลงาน: +50 พลังใจ, 8 เหรียญครักม่า และ +40 EXP

โรลเพลย์ได้ยินข่าวลือเกี่ยวกับคำพยากรณ์ในค่ายได้ โบนัส+10 EXP

@God 

Eloise HEROES

วันที่ 15 ธันวาคม 2024

เวลา 07.00 น.

เอโลอิสเดินไปตามทางเดินมางมายังบ้านใหญ่พร้อมกับเคอร์ติส นกกระทาคู่ใจที่เกาะอยู่บนไหล่ของเธออย่างระมัดระวัง ดวงตาเล็กของมันสอดส่ายไปมาอย่างไม่ไว้ใจทุกมุมเพราะช่วงนี้เอโลอิสนั้นดวงซวยมากเกินไปมันจึงต้องช่วยลูกพี่อีกแรงในการสอดส่องสิ่งที่อาจเป็นอันตราย เธอสูดหายใจลึกเมื่อหยุดยืนอยู่หน้าประตูไม้หนักของห้องทำงานไครอน ก่อนจะยกมือเคาะเบา ๆ

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“เข้ามาได้” เสียงทุ้มสุขุมดังมาจากข้างใน

“ขออนุญาตค่ะ” เอโลอิสผลักประตูเข้าไป

“ลมอะไรหอบมาถึงนี่คุณเพจ?” ไครอนมองเธอพร้อมรอยยิ้มบาง ๆ เขานั่งอยู่หลังโต๊ะทำงานที่วางเรียงรายด้วยม้วนหนังสือและแผนที่โบราณ

“คือว่าหนูมีเรื่องจะมาปรึกษานิดหน่อยน่ะค่ะ พอดีว่าไม่นานมานี้เพิ่งได้รับคำพยากรณ์มา” เอโลอิสพูดด้วยน้ำเสียงแฝงด้วยความกังวล เคอร์ติสพยักหน้ารับพลางขยับปีกเล็กน้อย

“คำพยากรณ์งั้นเหรอ?…ไหนเล่ามาซิว่ามันว่าไว้ยังไง”

“ม่านเหมันต์ ศิลาเยือกแข็ง จักอุบัติ ณ แดนไกลโพ้น

โยธันไฮม์ แดนเหมันต์ ซ่อนเร้นประตู ณ ดินแดนแห่งวีรชนโบราณ

คู่อริ ยักษ์แห่งอดีตกาล รอคอยท้าทาย

ช่วงชิงศิลาเยือกแข็ง ไขปริศนา ลิขิตฟ้า” 

เอโลอิสท่องคำพยากรณ์ที่เธอจดจำได้ขึ้นใจ

“อืม…โยธันไฮม์ หนึ่งในโลกทั้งเก้าของอิกดราชิล ผู้ที่จะรู้วิธีไปคงมีแต่บุตรแห่งเทพนอร์ส” ไครอนพยักหน้าช้า ๆ ครุ่นคิดถึงสถานที่ในคำพยากรณ์

“แล้วแบบนี้หนูควรจะทำยังไงคะ คุณไครอนพอจะรู้จักบุตรของเทพนอร์สคนไหนบ้างไหมคะ?”

“ฉันคิดว่าฉันพอจะรู้จักคนที่อาจช่วยเธอในเรื่องนี้ได้นะ”

“ใครเหรอคะ?”

ไครอนยิ้มบาง ๆ แล้วเดินไปที่โต๊ะ เขาหยิบกระดาษแผ่นหนึ่งขึ้นมาและเขียนที่อยู่ลงไปอย่างบรรจง ก่อนจะยื่นให้แก่เอโลอิส

“เธอจงไปพบแอนนาเบ็ธ เชสที่อีสท์วิลเลจอะพาร์ตเม้นต์ตามที่ฉันเขียนที่อยู่ให้ บางทีเขาอาจจะช่วยเธอในเรื่องนี้ได้”

แอนนาเบ็ธงั้นเหรอ? ก่อนหน้านี้เอโลอิสไม่เคยได้ยินชื่อนี้มาก่อนจนกระทั่งได้มาอยู่ค่ายฮาล์ฟบลัดถึงได้พอจะได้ยินเรื่องชื่อเสียงจะการร่ำลือของเด็กในค่ายมาบ้าง

“ขอบคุณค่ะหนูจะลองไปหาเธอดู”

“แล้วนี่มีเพื่อนร่วมภารกิจหรือยังล่ะ?” ไครอนถามพลางมองเธออย่างคาดหวัง

“ยังไม่ได้หาเลยค่ะ” เอโลอิสยิ้มแห้ง

“พอดีเลย ฉันอยากให้เธอลองพาคนนึงไปด้วยเดี๋ยวฉันจะไปคุยให้ เธอชื่อคาเรน ริทซ์ เป็นธิดาแห่งไทคีอาจจะรับมือยากหน่อยตั้งแต่มาอยู่ค่ายก็รู้สึกว่าเธอยังปรับตัวเข้ากับเด็ก ๆ ในค่ายยากอยู่ บางทีถ้าลองพาไปเปิดหูเปิดตาบ้างอาจทำให้เธอดีขึ้นบ้าง ถ้าเจอสถานการณ์ที่ยากลำบากฉันว่าเธอคนนี้น่าจะช่วยได้ถือว่าเป็นคนที่ดวงดีมากทีเดียว” ไครอนยิ้มอย่างมีแผน

“หนูก็เข้ากับคนไม่เก่งเท่าไหร่แต่ลองดูก็ได้ค่ะ” 

เอโลอิสรับคำอย่างไรเสียเธอก็ยังไม่มีเพื่อนร่วมทีมอยู่แล้ว มีเพื่อนสาวไปด้วยสักคนการเดินทางก็น่าจะสนุกดีสาววัยรุ่นเพื่อนหญิงพลังหญิง แล้วก็หาเพื่อนร่วมทีมชายอีกสักคนก็โป๊ะเช๊ะพร้อมออกเดินทาง! พอเอโลอิสตอบรับ ใบหน้าไครอนก็ยิ้มอย่างมีเลศนัยเหมือนมีบางอย่างในใจแต่ไม่อยากบอกเพิ่ม แม้เอโลอิสจะไม่ได้ทันสนใจนักเพราะมัวแต่มองที่อยู่ที่ได้รับมา

“ดีมากหลังจากเธอกลับฉันจะไปแจ้งทันที เธอเองก็ลองไปคุยกับเขาดูฉันจะนัดให้มารอที่กองไฟ” ไครอนพยักหน้าอย่างพอใจ

“ได้ค่ะ ขอบคุณมากนะคะสำหรับคำแนะนำหนูจะรีบรวบรวมทีมและออกเดินทางค่ะ”

“ฝากด้วยล่ะคงต้องพึ่งเธอแล้ว”

“ขอตัวก่อนค่ะ”

เอโลอิสโค้งลาก่อนจะหมุนตัวออกจากห้องทำงานของคุณไครอน หลังจากนี้คงต้องรีบหาสมาชิกร่วมทีมให้ครบจะได้เริ่มการออกเดินทางเสียที งานนี้คงต้องพกเสื้อหนาวไปหลาย ๆ ชุดเสียแล้วล่ะ!

ปรึกษาไครอนเรื่องคำพยากรณ์

Eloise HEROES

วันที่ 16 ธันวาคม 2024

เวลา 11.00 น.

เอโลอิสก้าวย่างบนทางเดินที่ทอดยาวสู่บ้านใหญ่ วันนี้เธอไม่ได้มาเพื่อปรึกษาเรื่องการเดินทางตามคำพยากรณ์หากแต่มีธุระเรื่องการเที่ยวโอลิมปัส ดูเหมือนว่าพี่น้องของเธอเกือบทั้งหมดจะไปที่นั่น เธอเดินมาถึงหน้าประตูสูดหายใจเข้าลึกรวบรวมความกล้า ก่อนยกมือเคาะประตูสามครั้ง 

ก๊อก ก๊อก ก๊อก!

เสียงเคาะนั้นก้องกังวานเบา ๆ และแผ่วหายไปในความเงียบชั่วขณะ จนกระทั่งเสียงทุ้มจากด้านในดังขึ้น

“เข้ามาได้!”

“ขออนุญาตค่ะ” หลังจากได้ยินเสียงอนุญาต เธอก็ผลักบานประตูเบา ๆ และก้าวเข้าไปด้านใน

“อ้าว…คุณเพจ” ไครอนทักขึ้น

“อยากปรึกษาเพิ่มเติมเกี่ยวกับคำพยากรณ์งั้นเหรอ?” ไครอนเอ่ยถามขึ้น ดวงตาของเขาจ้องมองเอโลอิสอย่างพินิจ พร้อมรอฟังคำตอบอย่างใจเย็น

“หนูมาลงชื่อเรื่องไม่ไปเที่ยวโอลิมปัสน่ะค่ะ” 

“ไม่ไปงั้นเหรอ? ทำไมล่ะ? เท่าที่ฉันรู้เธอยังไม่เคยเจอพ่อเลยไม่ใช่เหรอไม่อยากพบเทพเฮเฟตัสเหรอ?”  ไครอนถามด้วยความสงสัย

“หนูคิดว่ายังไม่ถึงเวลาน่ะค่ะ แล้วก็อีกอย่างหนูต้องอยู่เตรียมตัวสำหรับการเดินทางตามคำพยากรณ์เร็ว ๆ นี้”

“น่าเสียดายจริง พลาดงานปาร์ตี้ใหญ่เลยนะเนี่ย แต่ตอนนี้ทางเราก็กำลังต้องการอาสาสมัครช่วยดูแลค่ายระหว่างที่ทุกคนไม่อยู่พอดี” ไครอนกล่าวพร้อมรอยยิ้ม แต่ก็ดูเหมือนว่าเขาจะเข้าใจสถานการณ์ของเธอ และตอนนี้เขาก็ต้องการคนจำนวนหนึ่งสำหรับรักษาการณ์ที่ค่ายพอดี

“ถ้าเช่นนั้นหนูก็ยินดีช่วยค่ะ” เอโลอิสตอบไปอันที่จริงที่ตอบไปนั้นไม่ได้หมายความว่าเธอไม่กลัว แต่เธอไม่คิดว่าในช่วงเวลาเพียงแค่ 2 วันจะเกิดเหตุการณ์อะไรขึ้นได้

"งั้นก็ดี ขอบคุณมาก นี่แบบฟอร์มกรอกให้เรียบร้อย" ไครอนพูดพร้อมยื่นเอกสารให้เอโลอิส เอโลอิสจัดการกรอกแบบฟอร์มทุกอย่างจนเรียบร้อยดีแล้วจึงส่งคืนให้แก่ไครอน

“หนูหมดธุระแล้ว ถ้างั้นขอตัวก่อนนะคะ”

เอโลอิสโค้งลาตามมารยาท ก่อนจะหมุนตัวเดินออกจากห้อง เสียงฝีเท้าเบา ๆ ของเธอดังก้องอยู่ชั่วครู่ ก่อนที่ประตูจะปิดลงอย่างนุ่มนวลเพื่อไปเตรียมตัวสำหรับการเรียนในช่วงบ่าย

[ลงทะเบียนคนไม่ไปเที่ยวโอลิมปัส]

ชื่อเต็ม: Eloise Paige

สายเลือดเทพ: เฮเฟตัส

มาจากกระท่อมหมายเลข: 9

ระดับความแข็งแกร่งของคุณ: 80

จำนวน NPC เพื่อนร่วมค่ายที่จะอยู่กับคุณ: -

ลายเช็น

(Eloise Paige)

Robin HEROES

Winter is coming

event : day 1 (19 dec 2024)

<< prev | next >>

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

โรบินเดินทอดน่องไปตามถนนสายเล็กๆ ในเขตบ้านพักด้วยความเบื่อหน่าย หลังอ่านหนังสือเกี่ยวกับอสุรกายที่คุณดี. ให้มาศึกษาไปจนจบหนึ่งเล่ม และลงบันทึกข้อมูลที่จำเป็นในรูปแบบตารางเก็บไว้ในคอมพิวเตอร์แล็ปท็อปส่วนตัว เธอก็ไม่ได้มีอะไรอย่างอื่นให้ทำมากนักในช่วงบ่าย

หิมะที่เพิ่งหยุดตกทำให้บรรยากาศรอบๆ เงียบสงบ ถนนปกคลุมด้วยสีขาวเป็นประกายระยิบระยับใต้แสงแดด โรบินเดินเล่นไปเรื่อยๆ ซึมซับกลิ่นอายความเย็นสดชื่นที่ตลบอบอวลอยู่ในอากาศ พลางคิดหากิจกรรมใหม่ทำแก้เบื่อ ถ้ายังอยู่ที่บ้าน ป่านนี้อิกอร์คงลากเธอออกไปนอนเกลือกกลิ้งบนผืนเกล็ดน้ำแข็งสีขาว ปั้นเป็ดตุ๊กตาเป็ด และปาบอลนับแต้มกันอย่างบ้าคลั่ง

คิดถึงบ้านชะมัด..

แต่ยังไม่ทันคิดอะไรได้มาก สายตาของเธอก็สะดุดเข้ากับกลุ่มคนที่ยืนจับกลุ่มหน้าโรงอาบน้ำ พวกเขายืนซุบซิบกันอยู่ตรงบอร์ดประกาศเหมือนกำลังสนใจอะไรบางอย่าง

โรบินขมวดคิ้วเล็กน้อยด้วยความสงสัย เธอเดินเข้าไปใกล้ พยายามเบียดตัวผ่านกลุ่มคนที่ยืนออกันอยู่ตรงนั้นจนเห็นประกาศที่ติดอยู่ มันเป็นกระดาษสีขาวเรียบง่ายแต่สะดุดตาเพราะตัวอักษรสีแดงขนาดใหญ่เขียนไว้ด้านบนว่า:

‘เทพหนุ่มสุดฮ็อตพาเที่ยวโอลิมปัส: ซิ่งสู่ยอดเขาพร้อมกัน 21 ธันวาคม!’

เธอเลิกคิ้วด้วยความแปลกใจ ก่อนจะกวาดสายตาอ่านรายละเอียดที่อธิบายถึงงานประชุมประจำปีของเหล่าเทพเจ้า ซึ่งปีนี้พิเศษตรงที่เปิดโอกาสให้มนุษย์กึ่งเทพที่สนใจเข้าร่วมได้ แถมยังมีปาร์ตี้สุดเหวี่ยงแบบเทพๆ ให้ได้ร่วมสนุกด้วยกันอีก

“โอลิมปัสหรอ..” โรบินพึมพัมเบาๆ พลางยืนนิ่งพิจารณา สายตาหยุดอยู่ที่บรรทัดสุดท้ายซึ่งระบุว่า ‘โอกาสพิเศษที่จะได้พบพ่อหรือแม่เทพเจ้า’

หัวใจของเธอเต้นแรงขึ้นเล็กน้อย ไม่ใช่เพราะตื่นเต้น แต่เพราะความรู้สึกบางอย่างที่ตีขึ้นมาในใจ เธอคิดถึงเทพเฮอร์มีส ผู้ที่เธอควรเรียกว่าพ่อ แต่ตลอดชีวิตที่ผ่านมาเขาไม่เคยปรากฏตัวให้เห็นเลย ทิ้งไว้แต่เพียงจดหมายโง่ๆ หนึ่งแผ่นกับแผ่นหนังหนึ่งเรื่องที่ส่งผ่านอากาศมาอยู่ในห้องนอน หลังจากวันที่เธอเป็นบ้าอยู่หน้ารูปปั้นกลางโถงบ้านคนเดียว

โรบินถอนหายใจยาวจนเกิดเป็นไอสีขาวเมื่อความร้อนจากร่างกายปะทะกับลมหนาว ความคิดที่ตีวนไปมาในหัวทำให้เธอเบื่อหน่าย ตัดสินใจหมุนตัวเดินตรงไปยังบ้านใหญ่ เพื่อหาไครอนและถามให้ชัดเจนเกี่ยวกับเรื่องนี้

เมื่อถึงหน้าประตูห้องทำงานของไครอน โรบินเคาะประตูเบาๆ สามครั้ง เสียงนุ่มนวลแสนคุ้นเคยของเซนเทอร์ตอบกลับมาจากด้านในทันที “เข้ามาได้เลย”

โรบินเปิดประตูเข้าไป ภายในห้องไม้มะฮอกกานีบัดนี้ได้รับการตกแต่งด้วยสีเขียวและแดง ที่มุมห้องมีต้นคริสต์มาสขนาดห้าฟุตตั้งอยู่ ใต้ต้นไม้มีกล่องของขวัญหลายกล่องหลากสี เอกสารกับหนังสือกองซ้อนกันบนโต๊ะทำงาน แม้จะผ่านมาหลายพันปีแล้วแต่ไครอนยังอินกับเทศกาลอะไรแบบนี้อยู่แฮะ เธอแอบสงสัยว่าเขาอยู่มานานขนาดนี้เคยเจอกับเจ้าของวันเกิดตัวจริงหรือเปล่า หรือจะเป็นชาวค่ายสักคนที่มาทำอะไรแบบนี้ให้ ให้เดาก็คงเป็นเด็กบ้านหมายเลขสิบสองไม่ก็บ้านหมายเลขยี่สิบเอ็ด หรือไม่ก็ทั้งสองบ้านรวมหัวกัน แต่นี่มันเร็วไปไหม? ยังเหลืออีกตั้งห้าวันนะ 

เธอสะบัดหัวไล่ความคิดวุ่นวายออกไป ..แต่ก็ได้ไม่นาน

“โอ้!”

ปู้ดดดดดดด..!

เสียงนกหวีดปาร์ตี้ดังขึ้นจากหลังโต๊ะทำงาน ตามมาด้วยภาพที่ทำให้โรบินอยากจะเป็นลมขึ้นมาสักรอบ

ร่างกึ่งคนกึ่งม้าศึกสีดำบัดนี้กลายเป็น เอ่อ.. เธอจะพูดว่าอะไรดี ‘พ่อม้าปาร์ตี้คริสต์มาส’ หรือเปล่า หมวกกับชุดซานต้าสีแดงขาวบนใบหน้าร่าเริงสุดขีด แล้วหางที่สะบัดไปมาด้านหลังนั่นก็มีโบว์สีแดงอันใหญ่นั่นมัน..

“ว้าว!” โรบินประกบมือสองข้างเข้าหากันด้วยใบหน้าเรียบเฉย “คือมันแบบมหัศจรรย์สุดๆ ไปเลยค่ะไครอน หนูประทับใจ”

“ฉันรู้ๆ” ไครอนว่าพลางยกมือขึ้นโบกไปมา “พวกเด็กๆ บอกให้ฉันลองทำอะไรแบบนี้ดูบ้างน่ะ อย่างที่รู้กันว่าช่วงนี้สถานการณ์ภายในค่ายค่อนข้างจะตึงเครียดกันมากอยู่ ผลตอบรับดีเกินคาดนะดูจากท่าทางของเธอเมื่อครู่ ไหน? เธอมีอะไรล่ะโรบิน”

“อ๋อ” โรบินแทบจะลืมไปแล้วว่าเธอมาหาเขาด้วยสาเหตุอะไร “คือไครอนคะ หนูเจอนี่ติดอยู่บนบอร์ดประกาศ” เธอยื่นกระดาษที่หยิบติดมือมาจากหน้าโรงอาบน้ำให้เขาดู

“อ้อ”ไครอนเงยหน้าขึ้นและรับกระดาษไปอ่าน ก่อนจะคลี่ยิ้มเล็กน้อย เอาตรงๆ นะ ชุดของเขานี่มันกวนใจโรบินชะมัดเลย “นี่เป็นการประชุมสภาพเทพประจำปีน่ะ ปกติจะเกิดขึ้นในวันเหมายันของทุกๆ ปี นอกจากพวกเรื่องสำคัญของเหล่าเทพเจ้าแล้ว ยังมีปาร์ตี้พิเศษที่เปิดโอกาสให้มนุษย์กึ่งเทพเข้าร่วมด้วยนะ”

“ปาร์ตี้แบบไหนจะจัดขึ้นวันแบบนี้หรอคะ? คือหนูว่าตอนนี้เทพเจ้าน่าจะจัดลำดับความสำคัญกันผิดไหม?”

สีหน้าของไครอนอ่อนโยนลงจนเห็นได้ชัด 

“ในวันแบบนี้พลังของเทพเจ้าน่ะอ่อนแอจนถึงที่สุดเลยล่ะ” เขาพูดพร้อมมองโรบินด้วยสายตาที่ดูเหมือนจะเตรียมใจสำหรับคำถามต่อไปของเธอ

“แล้วไงคะ?” โรบินถามพลางเลิกคิ้ว เธอเริ่มรู้สึกเหมือนเขากำลังพูดอะไรที่เธอควรจะรู้ แต่เธอกลับไม่เข้าใจสักนิด

ไครอนวางกระดาษลงบนโต๊ะ ก่อนจะพูดต่อด้วยน้ำเสียงหนักแน่นขึ้นเล็กน้อย “นั่นเป็นเหตุผลที่เทพเจ้าต้องรวมตัวกันในวันนี้ พวกเขาไม่ได้จัดลำดับความสำคัญผิดหรอก ที่จริงแล้ว การประชุมและการปาร์ตี้ก็เป็นส่วนหนึ่งของกลยุทธ์ในการปกป้องโลกเหมือนกัน”

“กลยุทธ์?” โรบินยิ่งสงสัยหนัก เธอเอียงคอมองเซนเทอร์ตรงหน้าเหมือนต้องการคำตอบที่ชัดเจนกว่านี้

“ใช่” ไครอนยิ้มเล็กน้อย “การรวมตัวของเทพเจ้าในที่เดียวกันทำให้พวกเขาสามารถแบ่งปันพลังงานกันได้ในวันที่อ่อนแอที่สุด และการเปิดโอกาสให้มนุษย์กึ่งเทพเข้าร่วม ก็เพื่อเชื่อมความสัมพันธ์และสร้างพันธมิตรใหม่ๆ หากวันหนึ่งเธอจำเป็นต้องร่วมต่อสู้ในสงครามใหญ่ เธอจะรู้ว่าเธอไม่ได้สู้เพียงลำพัง”

“ถ้าเธอไป เธอก็อาจจะได้พบเทพเฮอร์มีส พ่อของเธอด้วยนะ”

คำอธิบายของไครอนทำให้โรบินเงียบไปครู่หนึ่ง เธอไตร่ตรองคำพูดของเขาสักพัก ก่อนจะแค่นหัวเราะในลำคอ “เขาไม่ใช่พ่อหรอกค่ะ คนที่ไม่เคยสนใจแม้แต่มาทักทายหรือพบหน้ากันเลย หนูไม่ได้อยากรู้จักเขาขนาดนั้น”

ไครอนมองเธออย่างเข้าใจ เขาถอนหายใจแผ่วเบา “ฉันเข้าใจความรู้สึกเธอ โรบิน แต่เด็กเอย.. บางครั้งเทพเจ้าก็เลือกทางที่ไม่เหมาะสมสำหรับลูกของตัวเอง แต่ฉันคิดว่าบางทีการไปครั้งนี้อาจช่วยให้เธอได้คำตอบบางอย่างที่เธอตามหามาตลอดก็ได้นะ”

โรบินส่ายหน้า “ไม่ค่ะ หนูไม่คิดว่ามันจะมีคำตอบอะไรที่หนูอยากฟัง”

“ก็ได้” ไครอนแสดงท่าทียอมแพ้ เขาวางนกหวีดปาร์ตี้สีแดงเขียวลง “ถ้าเธอเปลี่ยนใจ ฉันจะช่วยแจ้งให้ลงทะเบียนเผื่อไว้”

“หนูแน่ใจแล้วค่ะว่าจะไม่ไป” โรบินย้ำหนักแน่น

“‘งั้นลงชื่อในใบนี้แทน” ไครอนหยิบปากกาพร้อมกระดาษอีกแผ่นขึ้นมา มันเขียนว่า ‘ลงชื่อสำหรับคนที่จะไม่ไปโอลิมปัส’

โรบินโน้มตัวลงไปกรอกข้อมูลจนครบทุกช่อง แล้วยื่นมันกลับให้ไครอน จากนั้นค่อยหมุนตัวเดินออกจากห้อง ความรู้สึกในใจยังคงหนักอึ้ง แต่เธอรู้ว่าเธอตัดสินใจแล้วและไม่อยากเปลี่ยนใจ

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

  

แบบฟอร์มลงทะเบียนคนไม่ไปเที่ยวโอลิมปัส

ชื่อเต็ม : โรบิน มิไคเลอร์วิช

สายเลือดเทพ : เฮอร์มีส

หมายเลขบ้านพัก : 11

ระดับความแข็งแกร่ง : 9

จำนวน NPC เพื่อนร่วมค่ายที่จะอยู่ด้วยกัน : -

Robin

----------------------

 ( Robin Gabriellova Mikhailovich )

Laura BELIEVER

[บ้านใหญ่] ห้องทำงานไครอน

ย้อนเวลา 23 / 12 / 2024 เวลาประมาณ 22.00 น.

---

ถ้าเธอจำไม่ผิดเธอดูจะทำทุกบ้านเสร็จเป็นที่เรียบร้อยแล้วเด็กสาวที่ตอนนี้ ท่องเที่ยวครบทุกบ้านแล้ว

ถ้าเธอไม่ลืมบ้านหลังไหนหลังหนึ่งไปนะ

เธอเดินมาที่ห้องทำงานของคุณไครอน แน่นอนว่าเพื่อภารกิจนี้หลังจากที่ซ่อมแซมบ้านเสร็จ

“ ก๊อก ก๊อก ก๊อก ” เสียงการเคาะประตูจากทางด้านนอกของเด็กสาว

เธอรอสักครู่ให้มีเสียงตอบรับก่อนแล้วเธอจึงเปิดประตูเข้าไปด้านใน 

“ สวัสดีค่ะ คุณไครอน ลอร์ร่าเองค่ะ ขอเข้าไปนะคะ ” เธอกล่าวทักทาย ก่อนจะเปิดประตูเข้าไปด้านใน 

เธอก็พบว่าอีกฝ่ายกำลังจัดเเจงของอยู่ด้านในห้องพักของตน เขาหันมาหาเด็กสาวพร้อมการกล่าวทักทายตามปกติ

“ อ้าวลอร์ร่า ลมอะไรหอบเธอมาถึงนี่กัน ” ทางไครอน ถึงกับถามเธอและมองเธออย่างประหลาดใจ เพราะปกติเธอจะไปที่ห้องทำงานของคุณดีมากกว่า

“ ป่าวค่ะ หนูแค่มาขึ้นเงินรางวัล ”

ใช่แล้วถ้าไม่มีผลประโยชน์ส่วนใหญ่เธอก็ไม่ค่อยเข้ามาห้องนี้หรอก 

ทั้งนี้ทั้งนั้นก็คือเธอจะมาแลกเงินทำงานนั่นแหละ 

“ ฮา ฮา ฮาาาา .... ไหนเล่ามาซิ ไปทำอะไรมา จะมารับรางวัลเด็กดีหนะ ” อีกฝ่ายถึงกับยิ้มแล้วก็นั่งลงบนเก้าอี้ตัวโปรดของตนเอง

“ คือหนูไปซ่อมแซมบ้านมาค่ะ ”  เธอพูดด้วยน้ำเสียตื่นเต้นสุดๆ เหมือนจะมีอะไรมาอวดเขายังไงอย่างนั้นเลย

เธอกะแอมเล็กน้อยก่อนที่จะเริ่มเล่า เริ่มด้วยบ้านหลังเเรกเเบบภูมอใจนำเสนอสุดๆ  “ เริ่มจากบ้านหลังแรก บ้านหลังหลังนี้ดูไม่ค่อยเสียหายมากค่ะ อย่างบ้านฮิปนอส ” เธออธิบายถึงบ้านหลังแรกที่เธอไปซ่อม

ก่อนที่จะต้องยิ้มเล็กน้อยแล้วก็พูดถึงบ้านหลังถัดไป เเม้จะเป็นหังที่เเบบว่าอาการหนักสุดเลย เเต่ก็นะ เธอพยายามได้อย่างดีเลย ช่วยบ้านไว้อย่างเต็มที่ ทั้งการซ่อมและการวาดสรังสรรค์เเบบให้สวยงามเลยทีเดียวเชียวนะ

“ หลังต่อไปคือบ้านหมายเลข 9 บ้านเฮเฟตัสค่ะ แต่บ้านหลังนี้ดูจะโดนเยอะเลย หลังคาเปิดเลยค่ะหนูเอาไม้ไปค้ำไว้ให้แล้ว น่าจะพออยู่ได้อีกสักพัก ” เธอบอกเล่าให้อีกฝ่ายรู้

“ อ๋อๆ ... แต่ล่าสุดหนูเดินออกมา หนูเห็นว่าหลังคาที่หนูเอาไม้ไปทำมันพังลงมานอนกับพื้นแล้วค่ะ ” เธออธิบายแบบให้อีกฝ่ายเห็นภาพเลย

“ ..... ” หน้าของเขานั้นคือเปลี่ยนสีไปเลยไปเลย แม้จะออกมาแต่ก็สัมผัสได้จากสีหน้า ที่ค่อนข้างชัดเจน

“ หลังต่อไปหนูก็ไปดูที่บ้านของอะพอลโล หลังนี้ไม่มีอะไรมากค่ะ มีแค่ของด้านนอกที่ดูจะพังเล็กน้อยหนูก็เก็บกวาดไปแล้วค่ะ ” เธอบอกพร้อมสรุปจบ

“ แล้วหลังอื่นเป็นยังไงบ้าง ” 

อีกฝ่ายทำถึงบ้านหลังอื่นเพราะดูแล้วจะมีหลายหลังเลยที่เกิดความเสียหาย 

“ ส่วนมากจะไม่ค่อยมีอะไรมากนะคะเท่าที่หนูดู อาการหนักสุดก็น่าจะบ้านหมายเลขเก้านั่นแหละค่ะ ” เธอยิ้มแห้ง 

หลังทำการอธิบายอีกฝ่ายยกมือแบบว่าพอแล้วไม่ต้องพูดแล้ว 

นอกจากจะทำให้อีกฝ่ายรู้สึกเครียดมากกว่าเดิมหนะนะ กับผลงานการสรรสร้างของลอร์ร่าหนะ

เด็กสาวที่พยายามจะบอกถึงว่าตัวเองทำอะไรไปบ้างเรียกว่าขายตรงแบบสุดๆ 

“ เอาหละๆ ลอร่าเก่งมาก ” อีกฝ่ายปรบมือเล็กน้อยเพื่อเป็นกำลังใจให้กับเด็กสาวแม้ว่าเธอจะทำพลาดไปบ้างเล็กน้อยก็ตาม

“ ที่มา .... นี่จะมารับรางวัลคนเก่งใช่ไหม ” อีกฝ่ายทำย้ำ ก่อนจะเปิดตู้ข้างๆ ตัวเองออก

และมีรอที่เด็กสาวนั้นจะปฏิเสธ  เธอก็เล่นตอบตกลงไปเลยสิคะ “ ใช่ค่ะ ใช่เลย หนูมารับรางวัลคนเก่ง ” 

เธอยิ้มแป้น ด้วยใบที่ที่ดูจะภูมิใจในตัวเองสุดๆไปเลย แม้ว่าผลงานจะไม่ค่อยเป็นที่น่าพอใจเสียเท่าไหร่ แต่มันก็คือค่าแรงของเด็กสาวที่ยอมเหนื่อยแล้วก็เลอะเทอะนั่นเอง

“ เอามา เอานี่ไปสิ รางวัลเด็กดี ” เค้าหยิบเงินออกมาตามจำนวนวางไว้ให้เด็กสาวเป็นค่าตอบแทน

หรือเรียกได้ว่ามันคือค่าความขยันของเธอนั่นเอง 

“ ขอบคุณนะคะ ” เธอยิ้มออกมาอย่างพอใจ

มือเล็กๆของเธอนั้นโก้ยเหรียญที่อยู่อยู่บนโต๊ะใส่มือของตนเอง  ก่อนที่เธอนั้นจะเริ่มนับมันอีกครั้ง 

“ ครบหรือเปล่าล่ะ ” อีกฝ่ายแกล้งแซวเล่น

ท่าทางแล้ว เธอจะออกอาการชัดไปหน่อย ว่าหิวเงินหนะ เธอยิ้มๆ

“ แห๊ะๆ .... ครบค่ะ ครบ ” เด็กสาว หลังจากที่นับเสร็จแล้วก็เงยหน้าบอกอีกฝ่ายว่ามันครบ

แม้ว่ามันจะเกินเธอก็คงไม่คืนหรอก  แต่อีกฝ่ายให้มาพอดีน่ะสิ

เมื่อธุระเสร็จสิ้นเด็กสาวก็เลยขอตัว  เพราะเธอกะว่าจะไปร่วมงานสักหน่อย แต่ก่อนจะไปก็คงต้องไปอาบน้ำอาบท่าจัดการตัวเองก่อน

“ ยังไง...หนูขอตัวก่อนนะคะ ” เธอขอตัวแล้วก็บอกลาอีกฝ่ายไป

" ตามสบาย ไปพักผ่อนเถอะ ขอบคุณมากเลย " เขากล่าวบอกลาเด็กสาวที่เดินเข้ามา เเละตอนนี้กำลังจะขอตัวออกไปเนื่องจากเธอนั้นเสร็จธุระของตัวเองเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

เด็กสาวเดินตามเดินออกจากห้องไปอย่างเงียบๆ 

ไปอาบน้ำอาบท่าจะได้ไปเข้าร่วมพิธีไว้อาลัย  กับชาวค่ายผู้เสียสละต่อ แต่ึกไปนึกมา เหมือนเธอจะลืมไป 1 หลังหรือเปล่านะ เเต่ไม่เป็นไร พรุ่งนี้เธอจะไปเก็บต่อ และจะปดูบ้านของเฮเฟตัสด้วยว่ามันโอเคหรือยัง แบบว่ายังไม่มีอะไรพังลงมากกว่าเดิมใช่ไหมหนะ

สำหรับวันนี้ ไม่ไหวแล้ว เธอว่าวันนี้เธอเหนื่อยเกินไปแล้วด้วยหนะสิ

---

แลกสะสมไบต์จากการซ่อมแซมบ้าน - 50,000 ไบต์ = +15 ดรักม่า (สะสมได้ 4 ครั้ง)

และ สะสม 100,000 ไบต์ = +30 ดรักม่า (เหลือสิทธิ์เเลกอีก 2 รอบ)

หลักฐานการแลก

บ้านฮิปนอส (บ้านเลข 20) - 15,784

บ้านเฮเฟตัส (บ้านเลข 9) - 25,461

บ้านอะพอลโล (บ้านเลข 7)  - 15,689

บ้านอะธีน่า (บ้านเลข 6) - 30,852

บ้านโพไซดอน (บ้านเลข 3) - 13,646 

 ** หมายเหตุ ลอร่า แลกสะสม 100,000 ไบต์ จากการซ่อมแซม = +30 ดรักม่า 

 (คงเหลือสิทธิ์เเลกอีก 2 รอบ) ** 

Mackenzie BELIEVER

63. home renovate cost

-31.12.24  /  09:00AM.-

เมื่อช่วงเย็นวันก่อนแดนนี่ผู้เป็นแซแทอร์ประจำตัวแมคเคนซีแวะมาบอกที่บ้านว่าคุณไครอนเรียกพบ หลังจากทานมื้อเช้าเสร็จ แมคเคนซีจึงมาบ้านใหญ่ เดมิก็อดหนุ่มยืนอยู่หน้าห้องทำงานของเซนทอร์ผู้ดูแลค่ายก่อนจะเคาะประตู

“ผมเองครับ…แมคเคนซี”

“เชิญเข้ามาได้เลยคุณลินคอล์น”

เสียงอนุญาตจากด้านในเป็นสัญญาณให้แมคเคนซีหมุนลูกบิดประตูเข้าไป คุณไครอนนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงาน ภายในห้องที่เขาเคยเข้ามาแทบนับครั้งได้ตั้งแต่มาถึงค่ายฮาล์ฟบลัดยังคงเหมือนเดิม

“เชิญนั่งก่อน อยู่ที่นี่มาจนถึงสิ้นปีแล้วใช่ไหม เป็นยังไงบ้างล่ะคุณลินคอล์น”

คุณไครอนผายมือเชื้อเชิญไปยังเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม แมคเคนซีกล่าวขอบคุณก่อนจะนั่งลงไป เซนทอร์วัยกลางคนยังคงยิ้มให้อย่างเป็นมิตรดังเช่นทุกครั้งที่พบกัน

“ก็…ดีครับ คิดว่าพอจะเริ่มปรับตัวได้แล้ว”

แมคเคนซีกลอกตาลงอย่างใช้ความคิด เขาอยู่ที่นี่มากี่เดือนแล้วนะ ยังไม่ถึงปีแต่ก็น่าจะเลยครึ่งปีได้

“แต่ว่าผมก็ทำอะไรยังไม่ค่อยเป็นชิ้นเป็นอันเท่าไหร่ ไม่ค่อยได้รับภารกิจ ไม่ได้ทำงานพิเศษ เคยเข้าคลาสเรียนแค่ครั้งเดียว ฟังดูเป็นคนใช้ไม่ได้เลยนะครับว่าไหม”

พอประมวลสิ่งที่ตัวเองได้ทำมาตลอดปีแล้ว ถือว่าทำแต่เรื่องตามใจตัวเองทีเดียว ครั้นเมื่อดวงตาสีฮาเซลสบเข้ากับดวงตาสีเข้มของคนตรงหน้าที่ทอดมองมาอย่างอบอุ่นแล้ว ริมฝีปากได้รูปก็ทำได้เพียงยิ้มจาง ๆ

“ผมไม่คิดว่าสิ่งที่คุณทำเป็นเรื่องไม่เอาไหนหรอกนะคุณลินคอล์น คุณค่าของคนเราไม่ได้ตัดสินกันที่การศึกษา งานที่ทำ หรือแม้แต่การรับภารกิจ มันอยู่ที่ว่าเราใช้ชีวิตแบบไหนแล้วพอใจหรือว่ามีความสุขต่างหาก คุณเจอสองสิ่งนั้นหรือยังล่ะ”

แมคเคนซีเงียบไปเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้า

“ผมว่าผมเจอแล้วนะครับ สิ่งที่ทำให้ผมมีความสุขจนอยากจะใช้ชีวิตต่อไปทุกวัน…”

ใบหน้าของใครคนหนึ่งโผล่ขึ้นมาในความคิด บุตรแห่งมหาเทพโพไซดอนคนนั้น นอกจากนั้นยังมีใบหน้าของใครอีกหลายคนที่ผุดขึ้นมา ไม่ว่าจะเป็นพ่อ พี่น้องร่วมบ้านหมายเลข 20 รวมไปถึงอีกหลาย ๆ คนที่ค่ายฮาล์ฟบลัดแห่งนี้ และสุดท้ายคือผู้หญิงคนนั้น ผู้เป็นมารดาของตน…เทพีเฮคาที

“รอยยิ้มในตอนนี้ของคุณเป็นคำตอบที่ดีคุณลินคอล์น ผมดีใจที่คุณใช้ชีวิตที่นี่อย่างมีความสุข”

คุณไครอนผงกศีรษะเล็กน้อยอย่างพึงพอใจ ก่อนจะเปิดลิ้นชักหยิบถุงผ้าใบเล็กใบหนึ่งออกมาแล้ววางลงตรงหน้าแมคเคนซี

“นี่คือ…อะไรครับ”

เดมิก็อดหนุ่มหยิบถุงผ้าใบนั้นมาเปิดดูก็พบว่าเป็นดรักม่าจำนวนหนึ่ง เรียวคิ้วเลิกขึ้นมองคนตรงหน้าด้วยความสงสัย

“เหตุการณ์ที่ผ่านมาคงเหนื่อยไม่น้อยเลยใช่ไหม เสร็จสิ้นจากสงครามแล้วยังต้องมาซ่อมแซมบ้านอีก ดรักม่าจำนวนนี้ถือเป็นสินน้ำใจเล็กน้อยจากการซ่อมแซมบ้านที่ช่วงนี้ผมไม่มีเวลาไปดูแล คุณลินคอล์นรับไว้เถอะ”

ดูเหมือนจะเห็นสีหน้าเจือแววรู้สึกผิดเล็กน้อยจากคุณไครอน แมคเคนซีไม่อยากคาดเดาว่าเซนทอร์ผู้ดูแลค่ายกำลังคิดโทษตนเองอยู่หรือเปล่าเกี่ยวกับสงครามครั้งนี้ ซึ่งเขาไม่อยากให้เป็นเช่นนั้น

“ไม่เป็นไรครับ ช่วงนี้คุณไครอนเองก็คงยุ่งเหมือนกัน คุณทำได้ดีมากแล้วครับในทุก ๆ เรื่อง ขอบคุณนะครับสำหรับดรักม่า และทุก ๆ อย่าง”

เดมิก็อดหนุ่มยิ้มให้เซนทอร์ผู้เปรียบเสมือนญาติผู้ใหญ่คนนึงของตน

“ขอบคุณที่ช่วยปกป้องค่ายเช่นกันคุณลินคอล์น…ถึงแม้ผมจะบอกว่าคุณค่าของคนเราไม่ได้วัดกันที่เรื่องต่าง ๆ แต่ผมหวังว่าปีหน้าจะเห็นคุณเข้าคลาสเรียน ลองรับภารกิจหรือคำพยากรณ์ดูบ้างนะ”

ได้ยินแบบนั้นแมคเคนซีก็หลุดหัวเราะออกมาเล็กน้อยพร้อมกับคุณไครอนที่หัวเราะออกมาเช่นกัน

“โอเคครับ…ปีหน้าผมจะลองทำอะไรให้มากกว่านี้ดู”

“แล้วพบกันปีหน้าคุณลินคอล์น หวังว่าจะได้พบคุณบ่อยขึ้น”

รอยยิ้มใจดีเผยบนใบคุณไครอนอีกครั้ง

“อ้อ…อย่าลืมไปส่งคะแนนบ้านกับคุณดีด้วยล่ะ รีบส่งเข้า…ก่อนจะหมดเวลา”

“ได้ครับ ขอให้ปีหน้าเป็นปีที่ดี แล้วพบกันครับคุณไครอน”

“เช่นกันคุณลินคอล์น แล้วพบกัน…”

บทสนทนาจบลงเพียงเท่านี้ แมคเคนซีเก็บถุงดรักม่าที่ได้รับมาใส่กระเป๋ากางเกงแล้วออกจากห้องทำงานคุณไครอนไป ดูท่าว่าปีหน้าคงจะมีเรื่องใหม่ ๆ ให้ได้ลองทำมากมายทีเดียว

รับรางวัลซ่อมค่าย 1 ครั้งจากคุณไครอน  :  15 ดรักม่า

หลักฐาน  :  Link

@God 

Cooper HEROES

8/01/2025 9.36 น.

บทที่ 19

“คุณไครอน ผมขออนุญาตเข้าไปนะครับ”  

เสียงของชายหนุ่มหลังบานประตูนุ่มนวลแต่ชัดถ้อยชัดคำดังก้องไปถึงข้างในห้อง ไครอนยกศีรษะขึ้นจากกองกระดาษบนโต๊ะไม้สนที่มีกลิ่นหอมอ่อนๆ ของน้ำยาขัดเงา เขาพยักหน้ารับก่อนเอ่ยเรียกเสียงทุ้มนุ่ม  

“เข้ามาสิ คูเปอร์ ประตูนั่นไม่ได้ล็อก”  

ประตูไม้สนส่งเสียงดังเอี๊ยดเมื่อถูกผลักเปิด คูเปอร์เดินเข้ามาในห้องด้วยท่าทางผ่อนคลาย แต่ในแววตาของเขากลับมีประกายเฉียบคมที่เหมือนกับกำลังประเมินทุกอย่างรอบตัว ไม่ใช่จากความระแวง แต่เป็นนิสัยที่ฝังลึกอย่างห้ามไม่ได้  

ไครอนนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงาน ด้านหลังเขามีหน้าต่างที่มองออกไปเห็นทิวเขาและท้องฟ้าสีคราม คูเปอร์หยุดยืนตรงหน้าโต๊ะก่อนจะพูดขึ้นด้วยรอยยิ้มที่มุมปาก  

“ผมเห็นใบคำร้องแปะอยู่ที่กระดานหน้าบ้านใหญ่ เลยคิดว่าคงมีอะไรที่คุณต้องการความช่วยเหลือ”  

ไครอนหัวเราะเบาๆ และพยักหน้า “ใช่เลย ฉันแปะเอาไว้หวังว่าจะมีคนเห็น และฉันก็ดีใจที่นายมาที่นี่”  

เขาเลื่อนกระดาษแผ่นหนึ่งมาตรงหน้าคูเปอร์ มันเป็นแผนที่แบบง่ายๆ ของพื้นที่ป่าต้องห้ามทางทิศเหนือของค่าย พร้อมกับข้อความที่ระบุเป้าหมายของภารกิจ  

“นายต้องไปล่าฮาร์ปี้”  

คูเปอร์เลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่ง “ฟังดูเหมือนการทดสอบมากกว่างานช่วยเหลือจริงจัง”  

“นั่นแหละเป้าหมาย” ไครอนตอบด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง “การต่อสู้ที่แท้จริงไม่ได้เกิดขึ้นในลานฝึกเสมอไป ถ้านายต้องการจะพัฒนา นายต้องเรียนรู้ที่จะเอาตัวรอดในสถานการณ์ที่ไม่คาดคิด”  

คูเปอร์หยิบแผนที่ขึ้นมาพลิกดูอีกครั้ง “มีอะไรที่ผมควรรู้อีกไหมครับ นอกจากเรื่องฮาร์ปี้”  

“ฮาร์ปี้ในป่านี้ไม่ได้เหมือนในนิยายหรือหนังแฟนตาซีทั่วไป” ไครอนอธิบาย “พวกมันรวดเร็ว ดุร้าย และฉลาดพอที่จะสร้างกับดักเองได้ นายต้องระวังตัวทุกย่างก้าว พยายามอย่าตกเป็นเหยื่อของพวกมัน”  

คูเปอร์พยักหน้า “แล้วถ้าพวกมันรวมตัวกันล่ะ”  

“ถ้าเป็นแบบนั้น นายควรวิ่ง” ไครอนตอบตรงไปตรงมา “แต่ไม่ต้องห่วง ฉันมั่นใจว่านายสามารถรับมือได้”  

“นั่นเป็นคำปลอบใจที่แปลกดีนะครับ” คูเปอร์แค่นหัวเราะ  

“อีกอย่างที่ต้องจำไว้” ไครอนเสริม “ในป่าแห่งนี้ไม่ได้มีแค่ฮาร์ปี้ พยายามอย่าสร้างศัตรูเพิ่ม แต่ก็อย่าประมาทเด็ดขาด”  

เขาเงียบไปสักพัก ราวกับกำลังจดจำทุกคำพูดของไครอน “ฟังดูเหมือนการผจญภัยที่ดีสำหรับเที่ยงวันพุธนะครับ”  

“และอย่าลืม” ไครอนพูดต่อด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ภารกิจนี้ไม่ใช่แค่เรื่องการล่าฮาร์ปี้ แต่มันเป็นบทเรียนที่จะทำให้นายรู้จักตัวเองมากขึ้น”  

คูเปอร์ยิ้มบางๆ “งั้นก็ถือว่าผมโชคดีที่ได้มาเรียนรู้จากคุณไครอน”  

ชายหนุ่มโน้มตัวลงเล็กน้อยราวกับเป็นการแสดงความเคารพ ก่อนจะหมุนตัวเดินออกจากห้อง แต่ไม่ทันจะก้าวออกไป ไครอนก็เอ่ยขึ้นอีกครั้ง  

“คูเปอร์”  

เขาหันกลับมามอง “ครับ?”  

“อย่าลืมนำสินสงครามกลับมาด้วย”  

คูเปอร์ชะงักไปเล็กน้อยก่อนหันกลับมามองไครอนด้วยคิ้วขมวดเล็กน้อย “สินสงคราม? คุณหมายถึงอะไรครับ?”  

ไครอนยิ้มบางๆ ราวกับคาดไว้อยู่แล้วว่าจะเจอคำถามนี้ เขาเอนตัวพิงพนักเก้าอี้ มือทั้งสองข้างประสานกันบนโต๊ะไม้ “สินสงคราม หมายถึงหลักฐานที่แสดงว่านายทำภารกิจสำเร็จ อาจเป็นบางสิ่งบางอย่างที่บ่งบอกได้ว่าฮาร์ปี้ตัวนั้นถูกจัดการแล้ว”  

คูเปอร์ขยับแผนที่ในมือก่อนจะเอียงศีรษะด้วยความสงสัย “งั้นผมต้องเอาอะไรมาให้คุณครับ ขนนก? หรือ...หัวของพวกมัน?”  

ไครอนหัวเราะเบาๆ “หัวของพวกมันอาจจะดูโหดร้ายเกินไปสำหรับใครบางคนในค่าย เอาเป็นขนนกก็พอ พวกฮาร์ปี้มีขนนกที่ไม่เหมือนใคร ถ้านายจัดการมันได้ ขนนกจะร่วงหล่น และนายสามารถเก็บมันมาได้”  

คูเปอร์ทำหน้าครุ่นคิดก่อนพยักหน้า “งั้นก็แปลว่าผมต้องระวังไม่ให้ขนนกหลุดหายระหว่างทางกลับ”  

“ใช่ และถ้าเป็นไปได้ ฉันอยากให้นายระวังกรงเล็บของพวกมันด้วย” ไครอนพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ฮาร์ปี้ตัวโตมักมีกรงเล็บที่แหลมคมจนสามารถฉีกเกราะหนังสัตว์หรือแม้แต่โลหะบางชนิดได้ ถ้านายประมาทและปล่อยให้มันเข้าใกล้ นายอาจเสียเปรียบได้ง่ายๆ”  

“กรงเล็บ?” ชายหนุ่มถามด้วยความสนใจ “ฟังดูเหมือนมันเป็นอาวุธที่น่ากลัวพอๆ กับดาบเลยนะครับ”  

“และนั่นยังไม่ใช่ทั้งหมด” ไครอนตอบพร้อมขยับตัวเล็กน้อย “ฮาร์ปี้มักโจมตีจากอากาศ พวกมันสามารถบินได้เร็ว และพยายามเล่นงานจากมุมที่นายไม่ทันระวัง พยายามฟังเสียงกระพือปีก หรือเงาบนพื้นดิน มันอาจช่วยให้นายตั้งตัวได้ทันก่อนที่จะสายเกินไป”  

คูเปอร์ถอนหายใจยาว “นี่ดูจะยากกว่าที่ผมคิดไว้เยอะเลยนะครับ”  

“นั่นแหละเหตุผลที่นายได้รับภารกิจนี้” ไครอนยิ้ม “มันไม่ใช่แค่การฝึกฝน แต่ยังเป็นโอกาสที่จะให้นายได้ทดสอบตัวเองในสถานการณ์ที่ควบคุมไม่ได้ นายอาจไม่พร้อม แต่บางครั้งการเรียนรู้ก็ต้องเริ่มจากก้าวแรกเสมอ”  

ชายหนุ่มพยักหน้าอย่างช้าๆ ขณะเก็บแผนที่เข้ากระเป๋า “ผมจะทำให้ดีที่สุด แล้วจะเอาขนนกกลับมาฝากคุณให้ได้”  

“ฉันรอดู” ไครอนตอบ “และอย่าลืมว่าสิ่งสำคัญที่สุดไม่ใช่สินสงคราม แต่มันคือการที่นายกลับมาอย่างปลอดภัย”  

ร่างสูงยิ้มบางๆ ก่อนหมุนตัวเดินออกจากห้อง ความคิดเกี่ยวกับฮาร์ปี้และวิธีเอาชนะมันยังคงติดอยู่ในหัว แต่ความท้าทายนี้ก็ช่วยกระตุ้นความตื่นเต้นในตัวเขาไปพร้อมๆ กัน เขาไม่รู้ว่าภารกิจนี้จะพาเขาไปสู่บทเรียนอะไรใหม่ๆ แต่สิ่งหนึ่งที่เขารู้แน่คือ มันจะไม่มีวันธรรมดาแน่